:
:คิดถึงพี่กอล์ฟจังคั๊บ คิดถึงที่สุดเลย เข้ามาทำหน้าที่ที่พี่กอล์ฟฝากไว้ให้แล้วนะคั๊บ ยิ่งเข้ามายิ่งคิดถึงพี่กอล์ฟ ผมนั่งอ่านทุกตัวก่อนที่จะโพสมันทำให้ผมยิ่งคิดถึงพี่กอล์ฟมากขึ้นกว่าเก่าอีก
ทุกตัวอักษรที่นิ้วเรียวบางยาวของพี่กอล์ฟที่สัมผัสคีย์บอร์ดแล้วพิมพ์ออกมา มันออกมาจากความทรงจำ คิดถึงพี่กอล์ฟคั๊บ ม่ายรู้ว่าจะทนไหวป่ะคั๊บ ก่อนไปผมก็หาเพลงไร้ท์ใส่แผ่นCDไว้ให้พี่กอล์ฟไปฟัง เวลาฟังจะได้คิดถึงผม เมื่อไหร่ผมจะเรียนจบซักที ผมจะได้ไปไหนมาไหนกับพี่กอล์ฟได้โดยม่ายมีคำว่าติดเรียน
ทำไมผมม่ายเกิดมาให้เร็วกว่านี้ซัก 6 ปีนะ จะได้ใช้ชีวิตเท่าๆกับพี่กอล์ฟ ร่วมเรียน ร่วมทำงานด้วยกัน
พูดแล้วเศร้าสุดๆเลยคั๊บ
โพสเรื่องดีกว่าคั๊บ (ตอนนี้ผมม่ายชอบเลย ม่ายอยากโพสด้วย) แต่พี่กอล์ฟสั่งไว้ ถ้าผมทนโพสต่อม่ายไหวจะส่งเรื่องให้เจ๊แกเป็นคนโพสต่อนะคั๊บ
บทเรียนที่ ๓๐
“พี่กอล์ฟ ทำไมพี่ทำกับน้องเขาอย่างนี้”ไอ่น้องต้นเอ่ยถาม ขณะที่ขับรถออกมาได้ระยะหนึ่งแล้ว ไอ่น้องต้นเองยังเหลียวหันกลับไปดูไอ่เด็กเกรียนที่ยังนั่งคุกเข่าอยุ่ตรงลานจอดรถ
“ต้นไม่ได้เป็นพี่ ต้นไม่รู้หรอก”ผมบอกกลับไปอย่างพยายามควบคุมอารมณ์ไม่ให้หงิดหงุด
“ใช่ต้นไม่ได้เป็นพี่ แต่ต้นว่าครั้งนี้ พี่ทำกับน้องเขาแรงเกินไป ใช้เท้าแล้วยังพูดคำหยาบ”ไอ่น้องต้นเริ่มพูดแบบมีน้ำเสียงฉุนๆ
“ต้น นี่มันมาบอกรักพี่ มันจะแย่งพี่ไปจากต้นนะ ยังไม่รวมเรื่องที่มันทำกับพี่อีก ต้นยังจะให้พี่ไปทำดีๆกับมันอีกเหรอ พอเลยต้น พี่ว่าเราคุยกันเรื่องนี้มาหลายรอบแล้วนะ ต้นน่าจะเข้าใจซักที”อารมณ์เดิมที่หงุดหงิดอยู่แล้วเริ่มหงุดหงิดเพิ่งขึ้น ผมเลยไปลงที่คันเร่งของรถ
“พี่กอล์ฟ ขับช้าๆหน่อยซิครับ ต้นไม่พูดแล้ว ต้นขอโทษ”ไอ่น้องต้นมันพูดเสียงอ่อย (สงสัยกลัวไอ่กอล์ฟพาไปตาย)
ผมกับไอ่น้องต้นกลับมาถึงคอนโดของไอ่น้องต้นอย่างปลอดภัย แต่อารมณ์ผมยังขุ่นๆอยู่ ไอ่น้องต้นก็เงียบตลอดทาง
“พี่กอล์ฟ เดี๋ยวต้นมานะครับ”น้องต้นพูดขึ้นหลังจากมาถึงห้องได้ซักพัก
“จะไปไหนอีก เพิ่งกลับเข้ามาเอง”ผมถามอย่างค่อนข้างสงสัย เพราะปกติไปไหนไอ่น้องต้นจะบอกตรงๆ ว่าจะไปทำอะไรที่ไหน กับใคร
“น่า....พี่กอล์ฟ ต้นไปแป๊บเดียว เดี่ยวมานะครับ”พูดเสร็จไอ่น้องต้นก็คว้ากุญแจรถแล้วออกไปทันที ส่วนผมก็นั่งดูทีวีฆ่าเวลาไปให้ใจเย็น แต่ในหัวตอนนั้นก็คิดถึงสิ่งที่กับไอ่เด็กเกรียนลงไปในวันนี้เหมือนกัน ผมได้แต่บอกตัวเองว่าสมแล้วที่มันต้องโดนอย่างนี้ แต่ความรู้สึกที่สะใจกลับมีอีกความรู้สึกหนึ่งที่เกิดขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว มันเหมือนเป็นความรู้สึกผิดเล็กๆกับสิ่งที่ได้ทำลงไป
ผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมงเห็นจะได้ ไอ่น้องต้นมันกลับเข้ามาหน้าตาตื่น
“พี่กอล์ฟๆ ไปกับต้นเร็ว”ไอ่น้องต้นพูดเสียงโวกเวกโวยวายก่อนที่ตัวจะมาถึงผมซะอีก
“ไปไหน ต้น แล้วทำไมต้องเสียงดังด้วย”ผมถามคืน
“ก็น้องคนนั้นเขายังคุกเข่าอยู่ที่คณะอยู่เลย”น้องต้นยังบอกด้วยเสียงที่เอะอะ
“เราไปหามันมาใช่ไหม”ผมเสียงดังเกือบเหมือนตะคอกกลับคืน
“ทำไมพี่ต้องเสียงดังใส่ต้นด้วย ก็ต้นแค่สงสารน้องเขา”น้องต้นเริ่มเสียงอ่อนลง
“สงสารก็เลยไปหามัน ไปอยู่กับมันซะเลยซิ”ผมประชด
“พี่กอล์ฟ ทำไมพี่กอล์ฟพูดกับต้นแบบนี้”ไอ่น้องต้นเริ่มน้ำตาคลอแล้วครับ แต่กลั้นไว้
“ต้นคือ...พี่ขอโทษ”ไอ่กอล์ฟเห็นน้ำตาที่คลอเบ้าของไอ่น้องต้นเลยได้สติกลับคืนมาครับ แล้วก็คว้าตัวไอ่น้องต้นมากอดไว้แน่น ยอมรับว่าตอนนี้อารมณ์เสียมากจนพาลใส่ไอ่น้องต้นไปด้วยเลย
“แม่ง มันจะตามจองเวรไปถึงไหนว่ะ ทำร้ายกรูยังไม่พอ มรึงจะมาทำลายความรักของกรูอีกเหรอว่ะ”ผมสบถออกมาเบาๆขณะที่กอดน้องต้น
“พี่กอล์ฟว่าอะไรครับ”ไอ่น้องต้นที่สะอื้นพูดออกมา
“อ๋อ...ไม่มีอะไรหรอก พี่แค่บ่นว่าพี่ไม่น่าทำให้ต้นร้องไห้เลย”ผมแถไปโน่นครับ
“พี่กอล์ฟครับ พี่กอล์ฟไปดูน้องเขาหน่อยนะครับ ถือว่าต้นขอร้อง”ไอ่น้องต้นมันสะอื้น
“ต้น”ผมอุทาน แทบไม่เชื่อหูตัวเอง อะไรกัน มันทำให้เราทะเลาะกัน แล้วนี่ไอ่น้องต้นยังห่วงมัน
“ต้น พี่ถามจริงๆ ทำไมต้นถึงอยากให้พี่ไปหามันนัก”ผมจับไหล่ไอ่น้องต้นผลักออกจากอกแล้วมองหน้า
“พี่ไม่เคยรักใครแล้วเป็นฝ่ายตามง้อตามขอโทษเขา พี่ก็จะไม่เข้าใจหรอกว่ามันทรมานแค่ไหน”น้องต้นให้เหตุผล
“พูดอย่างกับว่าต้นเคย”ผมย้อน
“ใช่ครับ ต้นเคย พี่กอล์ฟคงมองต้นออกเหมือนกันว่า พี่ไม่ใช่รักแรกของต้น แต่ตอนนี้ต้นก็รักพี่ แล้วทำไมต้นจะไม่รู้ว่าการที่เราตามขอโทษคนที่เรารัก แต่เขาไม่ให้อภัยเรามันเจ็บแค่ไหน”พอพูดจบ ไอ่น้องต้นก็ปล่อยโฮออกมาเลยครับ ผมเลยรีบคว้าตัวมาโอบกอดไว้
“ตกลง พี่จะไป แต่เราต้องไปกับพี่ด้วย”ที่ผมยอมไปตอนนั้นบอกตรงๆว่า สงสารน้องต้นครับ ร้องไห้ซะจนตัวโยน เหมือนกับว่าถ้าผมไม่ยอมไปก็จะไม่หยุดรร้องไห้ซะงั้น
พอล้างหน้าล้างตาเสร็จ ผมกับไอ่น้องต้นลงไปข้างล่างขับรถออกไปที่คณะอีกครั้ง ตอนนั้นก็คงประมาณบ่ายสามโมงกว่าแล้ว ในใจผมคิดว่าไอ่เด็กเกรียนมันคงไม่อยู่แล้ว ถ้ามันอยู่ก็เท่ากับว่ามันคุกเข่าอยู่อย่างนั้นร่วมๆสองชั่วโมงเลยทีเดียว
“ต้น ถ้าไปแล้วมันไม่อยู่ ต่อไปนี้พี่ขอให้ต้นไม่ต้องไปยุ่งอะไรกับมันอีกนะ ไม่ต้องแม้กระทั่งไปรับของจากมันมาให้พี่ ไม่มองมันได้เลยยิ่งดี”ผมพูดเชิงขู่เอาไว้
“ครับ”ไอ่น้องต้นตอบรับเบาๆ
พอมาถึงที่ลานจอดรถของคณะ ตรงที่มันเคยนั่งคุกเข่า ปรากฏว่าไม่มีมันอยู่แล้วจริงๆครับ
“งานนี้พี่ชนะ”ผมพูดเชิงเย้ยด้วยอารมณ์ที่ดีใจเป็นที่สุด แล้วทำท่าจะเลี้ยวรถกลับ
“เดี๋ยวพี่ คอยก่อน”ไอ่น้องต้นบอกแล้วเปิดประตูลงจากรถไป ผมจะเรียกก็เรียกไว้ไม่ทัน ไอ่น้องต้นหายไปไม่นานก็กลับมาพร้อมกับไอ่เด็กเกรียน
“พี่กอล์ฟลงมาจากรถหน่อยครับ”ไอ่น้องต้นชะโงกหน้าลงมาตรงหน้าต่างรถที่ผมเปิดแง้มไว้
“ไม่”คำเดียวสั้นๆ
“งั้น พี่ช่วยไปส่งน้องเขาที่บ้านด้วยนะครับ แล้วมีอะไรก็คุยๆกันซะ ถ้าจะจากก็จากกันด้วยดี”ไอ่น้องต้นเจ้ากี้เจ้าการเปิดประตูรถ ดันไอ่เด็กเกรียนที่ตัวใหญ่กว่าเข้ามานั่งเบาะหน้าคู่กับผม พร้อมปิดประตูอย่างรวดเร็ว ผมเห็นอย่างนั้นก็เปิดประตูลงจากรถ ออกมายืนมองไอ่น้องต้นที่ยืนทำหน้ากลัวๆอยู่อีกฟากหนึ่งของรถ
“พี่กอล์ฟครับ ถือว่าต้นขอร้องนะครับ ต้นกับน้องเขาคุยกันแล้ว ต้นรักพี่นะครับ ต้นไม่ยอมเสียพี่ไปให้ใครเหมือนกัน แต่ต้นก็เข้าใจความรู้สึกของคนที่รู้สึกผิดแล้วไม่ได้รับการยกโทษให้เหมือนกัน ว่ามันเจ็บแล้วทรมานแค่ไหน ให้มันจบลงในวันนี้นะครับพี่กอล์ฟ”ไอ่น้องต้นพูดด้วยน้ำเสียงไม่สู้ดี คงกลัวผมจะอาละวาดใส่
“ก็ดี จะได้จบๆไป”ผมเปิดประตูรถเข้าไปนั่งตำแหน่งคนขับเหมือนเดิม
“พี่ไปส่งน้องเขาให้ถึงบ้านนะ ห้ามไล่ลงกลางทาง ส่วนมอเตอร์ไซค์นี่ น้องไม่ต้องห่วงนะเดี๋ยวพี่ขี่เอาไปจอดไว้ที่หอพี่กอล์ฟให้ ไว้พรุ่งนี้ค่อยมาเอา”ไอ่น้องต้นพูดพร้อมชูพวงกุญแจรถมอไซค์ของไอ่เด็กเกรียนขึ้นแล้วหันหลังเดินจากไป
ผมติดเครื่องรถแต่ยังไม่ออกตัว นั่งนิ่งๆเฉยๆ ไอ่เด็กเกรียนก็เหมือนกัน มันนั่งนิ่งๆ สายตาพยายามเหลือบมองมาทางผม
“ถ้าจารย์ไม่ไปส่งผม ผมไปเองก็ได้ครับ แค่นี้ผมก็ดีใจแล้วครับ ที่ได้มานั่งใกล้ๆบนรถกับจารย์ แต่ผมอยากให้จารย์รู้ว่าผมอยากขอโทษจารย์มากๆที่ทำไม่ดีลงไป”มันพูดเหมือนจะร้องไห้แล้วเปิดประตูรถกำลังจะก้าวขาลงไป ไอ่กอล์ฟเห็นอย่างนั้นก็ออกรถเลยครับ มันชักขากลับแล้วรีบปิดประตูรถเกือบไม่ทัน ไม่ใช่อยากแกล้งมันนะครับ แต่ว่ากลัวมันลงจากรถ แล้วไอ่น้องต้นจะว่าเอาได้ คือใจผมก็อยากให้เรื่องมันจบๆไปอ่ะครับ แค่ไปส่งที่บ้านแล้วเรื่องมันจบผมก็ยอม เพราะผมเองก็เบื่อเต็มทีเหมือนกันกับการที่ต้องมาทนเห็นหน้ามัน หน้าคนที่มันทำร้ายร่างกายและจิตใจผม
“จารย์คงรักพี่คนนั้นมากเลยซินะครับ ทำตามที่เขาบอกหมดทุกอย่างเลย”มันหันมามองหน้าผมน้อยๆ แต่ผมไม่เงียบ ซิ่งรถอย่างเดียวกะว่าจะไปให้ถึงบ้านมันเร็วที่สุด
“พี่คนนั้นมาหาผม บอกให้ผมเลิกคุกเข่าแล้วเขาจะไปตามจารย์มาให้ พี่เขาบอกว่าวันนี้จะให้ผมกับจารย์คุยกันให้รู้เรื่อง ถ้าผลออกมาเป็นยังไง พี่เขาบอกให้ผมยอมรับและทำตามนั้น”มันพูดไปหันมามองผมเป็นระยะๆ แต่ผมก็เงียบเหมือนไม่ได้ยินอะไรเกิดขึ้น คิดในใจว่าอย่างนี้ก็เข้าทางกรูแล้ว กะว่าพอไปถึงบ้านมัน จะบอกกับมันว่า “พอแค่นี้ ไม่ต้องมาให้เห็นหน้าอีก” มันจะได้เลิกตามตอแยซักที
“พี่เขาบอกบทสรุปวันนี้มีสองอย่าง ถ้าจารย์ยอมยกโทษให้ผม พี่เขากับผมก็จะมีโอกาสเท่ากัน แล้วให้จารย์เป็นคนตัดสินใจเองว่าจะเลือกใคร แต่ถ้าจารย์ไม่ยกโทษให้ผม ผมก็ต้องยอมจากไปแต่โดยดี ผมรู้ว่ามันไม่ค่อยยุติธรรมสำหรับผม แต่มันเป็นทางเดียวที่ผมจะได้บอกจารย์ให้รับรู้ถึงความรู้สึกของผม”มันพร่ำเพ้อไป ในใจตอนนั้นผมคิดว่า กลับไปจะเล่นงานไอ่น้องต้นให้หนัก ฐานคิดอะไรสัปดนและสมรู้ร่วมคิดกับมัน
“ผมขอโทษจริงๆนะครับจารย์ กับสิ่งที่ผมทำลงไปในคืนวันนั้น ผมไม่รู้ว่าจะมีทางไหนที่จะทำให้ผมเยื้อจารย์ไว้ได้ ผมคิดว่าถ้าสิ่งที่ผมทำลงไปแล้วมันคงจะยั้งจารย์ได้บ้างมันก็คงจะดี แต่มันตรงกันข้าม มันยิ่งผลักให้จารย์ไปจากผมเร็วขึ้น ผมทำไปด้วยความรู้เท่าไม่ถึงการณ์จริงๆนะครับ ผมสัญญาต่อไปผมจะไม่ทำอะไรอย่างนี้อีกแล้ว ที่ผมทำลงไปผมรักจารย์จริงๆนะครับ ผมรักจารย์ อยากอยู่กับจารย์ ผมมีความสุขทุกครั้งที่ได้อยู่กับจารย์จนไม่อยากให้จารย์ห่างจากผมไปไหน”มันพูดปนสะอื้นไปด้วย
“จารย์ครับ ผมขอโทษ ผมขอโทษ จารย์ยกโทษให้ผมนะครับ ที่ผ่านมาผมพยายามทำดีเอาใจจารย์ทุกอย่าง ถึงแม้ว่าจารย์จะทำไม่ดีกับผมทุกครั้ง แต่ผมไม่เคยถือโทษโกรธจารย์เลยนะครับ จารย์ยกโทษให้ผมซักครั้งไม่ได้เหรอครับ ผมรักจารย์นะครับ จารย์ ๆ ๆ จารย์ฟังผมอยู่ไหม ผมรักจารย์นะครับ ผมขอโทษ ผมรักจารย์”มันเริ่มพูดวกวนปนไปปนมากับเสียงสะอื้นไห้จนแทบจะฟังไม่รู้เรื่อง ไอ่กอล์ฟก็รำคาญเอามากๆเลยครับ มันก็พร่ำเพ้อพูดแต่ประโยคเดิมๆจนไปถึงบ้านมัน
ผมจอดรถเลยไปข้างรั้วบ้าน มันไม่ยอมลงจากรถ เอาแต่นั่งจ้องมองมาที่หน้าผม
“เช็ดน้ำตา”ผมบอกแต่ไม่มองหน้ามัน (คิดว่าตอนนั้นมันคงดีใจมั้ง เพราะได้ยินเสียงมันเหมือนเช็ดน้ำตา)
“แล้วลงไปจากรถ ต่อจากนี้ไปไม่ต้องมาให้เห็นหน้าอีก”ผมเน้นชัดๆตรงที่ว่าไม่ต้องมาให้เห็นหน้าอีก (มันคงกลับมาเศร้าเหมือนเดิม)
“คุณหนูเล็กกับอาจารย์กอล์ฟค่ะ คุณนาย”เสียงดังขึ้นจากข้างในรั้วบ้าน ทำให้ผมต้องหันไปมอง
“ป้าพร อ้าว....อาแหมะ”ผมหันไปเจอป้าพร ที่กำลังมีอาแหมะเดินตามมาสมทบ ผมรีบลงจากรถออกมาสวัสดีอาแหมะ เพราะตั้งแต่เกิดเรื่องในคืนนั้นมา ไอ่กอล์ฟไม่เคยโผล่หน้ามาให้อาแหมะเห็นเลย มีแต่ตอนช่วงแรกที่ยังไม่เปลี่ยนเบอร์อาแหมะโทรไปหาบ้าง แต่พอเปลี่ยนเบอร์แล้วก็ไม่ได้ติดต่อกันเลย
“สวัสดีครับอาแหมะ สวัสดีครับป้าพร”ผมยกมือไหว้อาแหมะกับป้าพรที่อยู่ในรั้วบ้าน
“ไหว้พระจ๊ะหนูกอล์ฟ นึกว่าจะลืมบ้านแหมะไปแล้ว”อาแหมะรับไหว้ พร้อมมองเข้ามาในรถ
“นั่นตาหนูนี่นา แล้วไปไงมาไงถึงได้มากับตาหนูล่ะ มาๆเข้าบ้านกันก่อน แหมะคิดถึงหนูกอล์ฟมากเลยรู้ไหม โทรไปหาก็ติดต่อไม่ได้ อาป๊าเขาก็ถามถึงหนูกอล์ฟนะ”ระหว่างอาแหมะพูด ไอ่เด็กเกรียนมันก็ลงจากรถแล้ววิ่งเข้าไปในบ้านเลยครับ ไม่สนใจอาแหมะที่กำลังอยู่คุยกับผมเลย
“เอ๊า ตาหนูนี่ พักนี้ทำตัวแปลกๆ ออกจาบ้านทุกวัน ไปไหนก็ไม่ยอมบอก ดูซิโรงเรียนจะเปิดวันพรุ่งนี้แล้ว ว่าแต่แล้วไปไหนกันมาถึงได้มาด้วยกัน แล้วทำไมแหมะถึงโทรหาหนูกอล์ฟไม่ได้เลย แหมะว่าอยู่ทานข้าวเย็นกับแหมะก่อนนะ แล้วนี่รถหนูกอล์ฟเหรอจ๊ะ....”อาแหมะยิงคำถามมาอีกเยอะ สงสัยคงคิดถึงผมจริงๆแหละ
แต่ผมปฏิเสธที่จะเข้าไปในบ้านโดยให้เหตุผลว่ายืมรถเพื่อนมาส่งไอ่โก๋ พอดีเจอกันรถมอไซค์ไอ่โก๋มันเสียเลยมาส่งมันแล้วจะรีบเอารถไปคืนเพื่อน แล้วอาแหมะก็ขอเบอร์ผมไว้ ก่อนที่ผมจะขอตัวกลับ ที่จริงผมก็อยากอยู่คุยกับอาแหมะเหมือนกัน แต่ผมให้สัญญากับตัวเองแล้วว่าตราบใดที่ไอ่เด็กนั่นมันยังอยู่ที่บ้านหลังนี้ผมจะไม่มีวันเข้าไปเป็นอันขาด
ผมขับรถกลับมาจะบอกว่าสบายใจก็ไม่ใช่ มันเหมือนบอกไม่ถูก ทั้งๆที่มันน่าจะสบายได้แล้ว ก็บอกไอ่เด็กเกรียนมันไปแล้วนี่ว่า “ไม่ต้องมาเจอกันอีก” แต่ทำไมมันเป็นความรู้สึกยังไงก็ไม่รู้เหมือนกัน
ผมขับรถออกมาได้ซักพักก็โทรไปหาไอ่น้องต้น เพราะคิดขึ้นมาได้ว่าไอ่น้องต้นมันเอามอไซค์ของไอ่เด็กเกรียนไปจอดไว้ที่หน้าหอผมนี่นา แล้วมันจะกลับคอนโดยังไง
“ต้นอยู่ไหน เดี๋ยวพี่ไปรับ” ผมพูดทันทีที่ไอ่น้องต้นรับสาย
“พี่กอล์ฟ โกรธต้นป่าวครับ”มันรีบบอกด้วยเสียงสั่นๆ
“เรื่องนั้นค่อยพูดกัน ตอนนี้อยู่ไหน”ผมบอกปัด เพราะยังไงก็ต้องเคลียร์เรื่องนี้กับไอ่น้องต้นอยู่ดีแต่ไม่อยากคุยทางโทรศัพท์
“ต้นอยู่ที่ร้านน้ำปั่น เลยหลังหอพี่มาหน่อยครับ”น้องต้นบอก
“คอยอยู่นั่นแหละ สั่งแตงโมปั่นให้พี่ด้วย”ผมบอกแล้ววางสายไป
พอมาถึงหน้าร้านก็เห็นไอ่น้องต้นมันยืนคอยอยู่แล้ว ผมจอดรถมันก็รีบขึ้นมาทันที
“นี่ครับพี่กอล์ฟน้ำแตงโมปั่น”น้องต้นรีบผมพูดเอาใจผมเหมือนกับชดเชยความผิด
“ไม่ต้องมาทำเป็นเอาใจ รู้ตัวใช่ไหมว่าทำอะไรลงไป”ผมพูดเสียงขรึมๆ
“ต้นขอโทษ ก็อย่างที่ต้นบอก ต้นสงสารน้องเขา แล้วต้นก็เข้าใจความรู้สึกของน้องเขาดี อีกอย่างต้นไม่อยากให้มันคาราคาซังอย่างนี้ต่อไป พี่กอล์ฟคิดดูซิครับ ถ้าเกิดพี่กอล์ฟกับต้นเปิดเทอมแล้ว แล้วน้องเขายังมาตามตื้อพี่ คนอื่นจะมองพี่ว่ายังไง โชคดีนะที่เรื่องราวมันเกิดขึ้นตอนปิดเทอม คนเลยน้อยที่จะมาเห็นทำอะไรที่เป็นการทำร้ายจิตใจน้องเขาไปบ้าง”น้องต้นยกเหตุผล ซึ่งก็ฟังเข้าท่า
“แล้วถึงกับกล้าที่จะเสี่ยงยอมเปิดโอกาสให้มันมาเป็นอีกตัวเลือกของพี่เลยเหรอ”ผมถามคืน
“ที่ต้นกล้า เพราะต้นเชื่อในตัวพี่กอล์ฟในว่ายังไงพี่กอล์ฟก็คงเลือกต้น ว่าแต่พี่คงไม่ได้ไปให้โอกาสน้องเขาใช่ไหม”น้องต้นพูดเสียงอ่อยๆในประโยคท้าย
“พี่ให้โอกาสมัน โดยการบอกว่า อย่ามาให้เห็นหน้าอีก แค่นี้พอใจยัง”ผมเข่นเสียงพูดแบบสะใจ
“พี่กอล์ฟอ่ะโหดร้าย แต่ว่าก็ดี ต้นจะได้ไม่มีขู่แข่งเพิ่ม จบแบบนี้ก็ดีแล้ว ต้นรักพี่กอล์ฟนะครับ”ไอ่น้องต้นมันพูดแล้วเอนเอาหัวมาซบไหล่ข้างซ้ายของไอ่กอล์ฟ
“ยังไม่จบ เรื่องของพี่กับเราคืนนี้ยังอีกยาวแน่ๆ พี่ต้องทั้งสอบสวนและรีดเค้นลงโทษเราให้หนักซะแล้ว”ผมพูดแบบน้ำเสียงหื่นๆ ทำเอาไอ่น้องต้นรีบนั่งตัวตรง
“พี่กอล์ฟอ่ะ ทะลึ่ง ขับรถไปเลย ต้นไม่พูดด้วยแล้ว”
“ก็ไม่ได้ให้พูดนิ่ ฮ่าๆ แต่ว่าจะสอบสวนรีดเค้นด้วยวิธีอื่นแทน ฮ่าๆๆ”ไอ่กอล์ฟหัวเราะออกมาแล้วรีบขับรถไปที่คอนโดของไอ่น้องต้นเพื่อจัดการ สอบสวน รีดเค้น และลงโทษไอ่น้องต้นให้สาแก่ใจ
OOO อ๊อด.........เสียงกริ่งหมดคาบเรียนในบทที่สามสิบ...... OOO
หัวข้อ: [ครูหนุ่มสุดซ่าส์Vsเด็กบ้าสุดเกรียน] (อ่าน 1353035 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก