....อ่านแล้วสะเทือนใจกับชีวิตของพี่ตั้มจิงๆ...แต่เล็กมาต้องจมอยู่กับคำว่าลูกเมียน้อย..พอแม่ที่มีเพียงคนเดียวต้องมาจากไป..แล้วชีวิตจะเหลืออะไร...เด็กที่เป็นได้แค่ลูกเมียน้อย กลับต้องไปอยู่ในบ้านเด็กกำพร้า..ที่มีแต่การแย่งชิง..
ที่สุดแล้วพี่ชายกลับมารับตัวออกไปเลี้ยงดู และได้รับความรักที่แทบจะไม่เคยได้จากใครเลย..ควรแล้วที่พี่ตั้มจพ เคารพและนับถือพี่ชายที่แสนดี...เพียงสิ่งเดียวที่พี่ตั้มพยามไข่วขว้าและโหยหามาตลอดคือ..ความรักที่จะได้รับจากคนที่รัก.....
...พายก้าวเดินจากชายสองคนพร้อมกัน และยืนอยู่ได้ด้วยตัวเอง เด็ดเดียวมาตลอดเวลา 3 ปี..แต่3ปีที่ผ่านไปกลับไม่เคยห่างหายไปจากชายทั้งสองเลย..
...คนนึงถึงจะต้องอยู่กันห่างไกล..ก้อยังคงติดต่ออย่างสม่ำเสมอแม้ความหวังที่มีจะ..มืดสนิท..
..คนนึงถึงจะอยูใกล้แต่ก้อเหมือนไกล..ทำได้แค่เพียงรับรู้ในเรื่องราวต่างๆเท่านั้น..ถึงจะได้มองเห็นหน้าแต่ก้อแค่ได้มองและเห็นถึง...แสงสว่างที่กำลังมาเยือนใกล้เข้ามาทุกย่างก้าว...
***พี่ตั้มกับน้องพายมีอะไรที่คล้ายกันจิง...เป็นลูกที่ขาดพ่อเหมือนกันเลยเนอะ***
ปล...ยังไม่อินพอ..ต้องไปย้อนอ่านอีกรอบ.......
ปล 2...รักคนแต่งเรื่องนี้ทึ่สุดคับ
และรักคนโพสนิดส์นึงพอ
ปล 3...เตรียมความรักที่มีไว้ให้..รูมเมท..ของคุณหรือยังคับ...
poom_โอ๋