ถามตัวเองทุกครั้งที่อ่านเรื่องนี้
อภัยให้ได้ไหม?
เกือบแล้ว...
แต่!
อ่านแล้วก็ยังเกลียดตั๊มเหมือนเดิม
มิเสื่อมคลาย
แต่เริ่มเจือด้วยความสงสารกับการทุ่มเท.....ที่หมดชีวิต
นี้ละน้อ.....ใจคน โลเลไ่่ม่มีนิ่ง
แต่แล้ว ความสงสารนั้นก็จางหายไปอย่างรวดเร็ว เพราะ.....
....ก็เพราะประโยคสุดท้ายนั้นแล
ทำเป็นก็แต่ช่วงชิงเลว
เกลียดมันเหมือนเดิม
จงเป็นเพื่อนสนิทกับความเจ็บปวดไปนิจนิรันดร์เถิด
จงหลับอยู่ในนิทราแห่งความรวดร้าว
จงกายกอดและจุมพิตหนามแหลมของดอกอเวจี
จงอย่าได้มีรุ่งอรุณแห่งสันติการเลย
สาปมัน!!!
อิเจ้ กะเทยที่อินอย่างรุนแรง