สั้นหน่อยแต่...ไม่ค้าง (มั้ง)
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนที่ 40ร่างเล็กๆ ที่เดินพ้นประตูห้องนอนเข้ามาสร้างความแปลกใจให้ผมมาก ตกลงว่ารอบๆ ตัวผมมีใครบ้างที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับมัน มีใครบ้างที่ดีกับผมจริงๆ
“พายอย่าเพิ่งเข้าใจผิดนะ เราไม่รู้จักกับคนพวกนี้หรอก”จิ๋วรีบเดินเข้ามายืนใกล้ผม คำพูดกับสีหน้าที่แสดงออกมาทำให้ผมเชื่อใจว่าจิ๋วพูดจริง
“แล้วจิ๋วมาอยู่นี่ได้ไง”
“งั้นเดี๋ยวพี่ปล่อยให้คุยกันไปก่อนนะ พวกพี่ออกไปรอด้านนอก”พี่นพพูดพร้อมจูงมือพี่หน่อย และดันหลังคนที่ยืนหน้าบึ้งข่มขู่ผมทางสีหน้าให้ออกไปด้วย
“จิ๋วมาอยู่นี่ได้ไง”ผมเอ่ยปากถามอีกรอบเมื่อประตูห้องนอนปิดสนิท จิ๋วเดินมานั่งบนเตียงแล้วฉุดมือผมให้นั่งใกล้ๆ กัน
“ก็...เมื่อวานพอทิวมันอยู่กับพายในห้อง จิ๋วจะเข้าไปช่วยแต่ไอ้ต่อมันไม่ยอมปล่อย แล้ว...พวกพี่เมื่อกี้ก็มาเคาะห้อง จิ๋วคิดว่าคนที่มาน่าจะมาพาพายกลับเหมือนครั้งก่อน เลยรีบไปเปิดประตูให้ เล่นขนมากันตั้งหลายคน ไอ้ต่อคนเดียวสู้ไม่ไหวอยู่แล้ว จิ๋วดึงมันไว้แล้วปล่อยให้เข้าไปช่วยพายในห้องนอน ทิวมันก็ไม่ยอมปล่อยพายเอาเสียเลย กว่าจะยอมก็โดนไปหลายหมัดเหมือนกัน ดีว่าพี่นพเขาห้ามไม่ก่อน ไม่งั้นแฟนพายคงเอามันตายแน่ๆ”
“เขาไม่ใช่แฟนพาย แต่ก็ขอบใจมากนะจิ๋ว ขอบใจจริงๆ”ผมพูดออกไปทั้งที่ในใจยังไม่ได้เชื่อเต็มร้อย ผม...คงเชื่อใจใครไม่ได้อีก
“ไม่เป็นไร ยังไงพายก็เพื่อนจิ๋ว”
“แล้ว....วันนั้นมันเกิดอะไรขึ้นบ้าง พายจำอะไรไม่ค่อยได้ ทิวเอาอะไรให้ดมก็ไม่รู้”
“ป๊อปเปอร์น่ะ ไม่ใช่ยาเสพติดร้ายแรงอะไร แค่ทำให้พาย....ไม่ขัดขืนมันเท่านั้น แต่พายคงสูดมากไปเลยน็อค ตอนนี้มึนหัวบ้างมั้ย”จิ๋วพูดออกมาทำให้ผมรู้สึกกลัวขึ้นมาอีก ทิวจะให้ผมเสพยาเหรอเนี่ย
“ก็มึนๆ อยู่ จิ๋ว...ได้ยินเรื่องที่พายกับทิวคุยกันแล้วใช่มั้ย....จิ๋ว...รวมอยู่ในพวกนั้นด้วยหรือเปล่า”
“เฮ้ย! เปล่านะๆ จิ๋วไม่รู้เรื่อง ได้ยินเมื่อวานก็อึ้งไปเหมือนกัน ไอ้ต่อน่าจะรู้เรื่องทั้งหมด แต่จิ๋วยังไม่พร้อมเจอหน้าพวกมัน แล้วทิวมันคงโกรธจิ๋วมากที่ช่วยให้พายหนีมา จิ๋วขออยู่ด้วยสักวันสองวันแล้วกันนะ พายขัดข้องมั้ย”
“แต่นี่ไม่ใช่ห้องพายนะ พายก็กำลังจะไปจากที่นี่เหมือนกัน”
“แล้วพายจะไปอยู่ที่ไหนล่ะ พี่เขาจะยอมให้พายไปเหรอ”
“เขาไม่ได้เป็นอะไรกับพายนะ ทำไมพายจะไปไม่ได้”
“ไปก็ไป งั้นไปหาห้องแบบรายวันอยู่ก่อนแล้วกัน เดี๋ยวจิ๋วช่วยหารค่าห้อง”จิ๋วคงไม่อยากกลับไปจริงๆ คงแค่รอให้พวกนั้นหายโกรธเท่านั้นล่ะ เดี๋ยวก็คงกลับไปเข้าพวกกันเหมือนเดิม
“อืม”
“พาย....ไม่อยากถามอะไรเรื่องทิวบ้างเหรอ”
“....พายไม่อยากรู้ จิ๋วไม่ต้องพูดอะไรหรอก พาย....ยังไม่อยากฟัง”ผมเดินไปเก็บเสื้อผ้าเก่าๆ ของผมใส่กระเป๋าเป้ หนังสือเรียนบางส่วนอยู่ด้านนอก ไว้ค่อยเก็บทีหลัง จิ๋วนั่งมองผมบนเตียงไม่ได้ลุกมาช่วยผมเก็บของ แต่ผมไม่คิดอะไร ของผมมีไม่เยอะ เก็บไม่นานก็เสร็จ
“ทำอะไร”ไม่ต้องหันไปดูคนที่เปิดประตูห้องนอนเข้ามาก็รู้ว่าเป็นใคร น้ำเสียงวางอำนาจและข่มขู่แบบนี้มีมันอยู่คนเดียว
“...........”
“ถามทำไมไม่ตอบ บอกแล้วไงว่าไม่ให้ไป ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องรึไง”
“..........”ผมไม่สนใจมันได้ไม่นาน ร่างผมก็ต้องลุกพรวดตามแรงดึงให้ยืนหันไปประจันหน้ากับมัน
“นี่!! เป็นใบ้อีกแล้วรึไง จะไปไหน มีที่ไหนให้กลับไปได้อีกรึไง ไม่มีใช่มั้ย อย่ามาอวดเก่งหน่อยเลย”
“ใช่!! ผมไม่มีที่ให้ไป ไม่มีใครให้กลับไปหาอีกแล้ว พอใจคุณรึยัง ต้องการอะไรจากผมอีก คุณมันบ้า!! ทำชีวิตผมยุ่งไปหมด ถ้าไม่มีคุณ! ถ้าไม่มีคุณสักคน ชีวิตผมคงไม่เป็นแบบนี้ นุคงไม่คิดว่าผมหน้าด้านแย่งแฟนเขามา ทิวก็คง...คง....”เสียงของผมติดอยู่ในลำคอ ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าจะพูดอะไร หรือ...อยากให้เป็นแบบไหน
“คงอะไร...คงไม่ข่มขืนแพรงั้นสิ ใช่เหรอ มันเองก็ไม่ต่างจากพี่เท่าไหร่หรอก ทำหน้าตาเหมือนโลกแตกเพราะผิดหวังหรืออาลัยอาวรณ์มันกันแน่ อยากกลับไปหามันมากนักรึไง จะไปให้มันหลอกอะไรอีกดีล่ะ โง่ได้ตลอดสิน่า หัดทำตัวฉลาดๆ ทันคนอื่นเขาบ้าง หรือว่าชอบโดนข่มขืนซ้ำแล้วซ้ำเล่าถึงอยากไปจากที่นี่นัก”
“....ออกไป....”
“อย่างพายก็ดีแต่ก้มหน้าทำตามที่คนอื่นเขาเป่าหูให้ฟัง ลืมตาแล้วมองดูรอบๆ ตัวบ้าง ออกจากโลกที่แสนดีในความคิดของตัวเองได้แล้ว โลกแบบนั้นมันไม่มีจริงหรอก รอบตัวพายมันก็มีแต่คนเลวๆ ไม่ต่างจากพี่หรอก ไอ้เวรนั่นมันก็ข่มขืนคนอื่นเหมือนกัน มันก็เป็นพวกวิปริตอย่างที่เคยด่าพี่ คู่นอนคู่ขามันก็เยอะจนนับไม่ถ้วน ไอ้ที่คิดว่าดีก็แค่การเสแสร้งทั้งนั้น โดนคนใกล้ตัวหลอกมาตั้งหลายปี ถ้ายังคิดจะกลับไปหามันอีกก็...โคตรโง่เลย”
“
ออกไป..ออกไป!! ไปให้พ้น!!! ออกไปๆๆๆ”ผมตะโกนซ้ำๆ ใส่หน้ามัน ถึงผมไม่พูดไม่คิด แต่ไม่ใช่ว่ามันจะมาพูดใส่หน้าผมแบบนี้ได้ มันไม่เข้าใจเรื่องที่เกิดขึ้น มันไม่รู้หรอกว่าผมรู้สึกยังไง
“อ้าวตั้ม พี่บอกแล้วไงว่าไม่ให้เข้ามายุ่งกับพายอีก ออกมานี่เลย จิ๋วออกมาเอาข้าวเข้าไปกินกับพายสิ พี่เพิ่งลงไปซื้อมา”เสียงพี่นพดังอยู่หน้าประตูห้อง มือที่กระชับต้นแขนผมคลายออกแล้วปล่อยให้ผมยืนอยู่ที่เดิม ส่วนมันก็เดินออกไปจากห้องตามที่พี่นพสั่ง
“ครับ งั้นพายรอก่อนนะ กินข้าวก่อน แล้วจะเอายังไงต่อไปค่อยว่ากัน”จิ๋วพูดจบก็เดินออกไป ทิ้งให้ผมอยู่คนเดียวในห้องพร้อมกับคำพูดที่ดังสะท้อนไปมาในความคิด
ผม...ถูกทรยศ...จากเพื่อนรัก...เพราะอะไรเรื่องพวกนี้ถึงต้องเกิดขึ้นกับผม เพราะว่าทิวข่มขืนแพรงั้นเหรอ ผมต้องรับการแก้แค้นของพี่อั๋น แล้วทิวทำกับแพรแบบนั้นทำไม เพราะว่าทิวรักผม แต่ผมกับแพร...ชอบกันงั้นเหรอ แพรถึงต้องเจอกับเหตุการณ์เลวร้ายแบบนั้น แล้วผมล่ะ...ผมผิดอะไร...คนพวกนี้ทำทุกอย่างเพื่ออะไร...เอาคำว่ารักมาอ้างในการทำลายชีวิตกันเหรอ มันรักเพื่อนเลยช่วยเพื่อนแก้แค้น พี่นพพี่หน่อยรักกัน ช่วยกันปกปิดความผิดของน้องชายที่พวกเขารัก หลอกลวง....มีแต่พวกหลอกลวง...จอมปลอม ดีแต่เอาเหตุผลของตัวเองมาอ้าง มีใครบ้างที่รู้สึกผิดกับผม มีใคร...ขอโทษผมบ้าง...แต่ก็เท่านั้น ต่อให้ขอโทษให้ตายก็ไม่มีวันให้อภัย ไม่ว่าใคร...ก็จะไม่อภัยให้เลย แต่.....บางทีคนพวกนี้อาจจะไม่ได้ต้องการการอภัยจากผมก็ได้ ไม่ว่ามันหรือทิว ไม่ว่าใคร...ไม่เห็นรู้สึกผิดที่ทำแบบนี้กับผมเลย ถึง..จะรู้สึกผิด...ผมก็เชื่อไม่ได้อีกแล้ว...คนเราหลอกลวงกันได้ขนาดนี้เลยเหรอ คนเรา...ไว้ใจกันไม่ได้เลยเหรอ คน...ใช่...พวกมันทำเหมือนกันตัวเองเป็นคนอยู่ฝ่ายเดียว คงคิดว่าผมเป็นแค่ตุ๊กตา เป็นแค่ของเล่น ไม่มีความรู้สึก พวกมันถึงได้....ไม่มีใครสนใจความรู้สึกผมเลยสักนิด...ไม่มีใครสักคน
“อ๊ะ!”ฝ่ามือที่ทิ้งลงบนพื้นข้างตัวเจ็บแปลบขึ้นมา ผมค่อยๆ ยกมือที่มีเศษกระจกจากโคมไฟฝังอยู่ขึ้นมาดู หยดเลือดสีแดงไหลซึมจากบาดแผลบนฝ่ามือ ไม่แน่ใจว่า...ผมร้องอุทานเพราะตกใจ...หรือ...เพราะเจ็บ....น้ำที่ไหลจากแผล...เป็นเลือด...หรือมันแค่...สีแดงคล้ายเลือด....เศษกระจกในมือชิ้นเล็กและดูเปราะ แต่มันก็สร้างบาดแผลได้ลึกถึงขนาดนี้....มันเป็นแผลที่มีเลือดไหล แต่ไม่เจ็บ...ความรู้สึกผมมันด้านชาไปหมดแล้วรึไง....หรือว่า....ผมไม่ใช่คนอย่างที่พวกมันคิดจริงๆ.....อาจจะ.....ไม่ใช่
รอยกรีดที่ข้อมือไม่นำพาความรู้สึกเจ็บมาให้ รอยมันเกิดขึ้นรวดเร็วเพียงแค่ชั่วขณะที่คิดว่าจะทำ....มือก็เผลอกรีดลงไปแล้ว เลือดสีแดงซึมตามร่องเนื้อที่ปริแยกจากกัน มันไหลออกมามากจนมองแทบไม่เห็นรอยแผลอีกแล้ว....ความรู้สึกนี้สินะ...ที่เหมือนกับตัวผม....ต่อให้ผมเจ็บแค่ไหน มีบาดแผลมากเท่าไหร่...ถ้าเลือดไม่ไหล...ก็ไม่มีใครรู้....ถ้าเลือดไม่ไหล...แผล...ก็จะไม่ได้รับการรักษา.....ใช่สิ....นี่คือเลือดของผม...ไม่ใช่แค่น้ำสีแดง....มันอุ่น....และส่งกลิ่นคาวจนเริ่มเวียนหัว....เลือดมันไหลไม่หยุดสักที....มัน...ไหลออกมามากเกินไปแล้ว...ยิ่งหัวใจเส้นเร็ว เลือดมันก็ยิ่งทะลักออกมา....
ผม....กำลังจะตาย....จะตายจริงๆ ใช่มั้ย...ไม่นะ....ผม......ไม่ได้อยากตาย--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
พาย
หัวข้อ: [นิยาย] รัก...ร้าย..By G_wa..../Reprintครั้งสุดท้าย วันนี้-5ต.ค.6 p.397 (อ่าน 3368386 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก