--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนที่ 39ไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศทำให้ร่างกายที่โผล่พ้นผ้าห่มผืนหนาต้องถดกายเข้ามาด้านใน หัวเข่างอคู้จนแทบชิดหน้าอก หากแต่รู้สึกอบอุ่นขึ้น ผมขยับตัวพลิกไปมาอย่างเมื่อยล้าและไม่อยากลืมตาตื่น แต่ลำคอแห้งผากรู้สึกกระหายน้ำจนทนไม่ไหว ดวงตาปริบปรือมองบรรยาศรอบๆ เตียงนอน ตู้เสื้อผ้า โทรทัศน์ เครื่องใช้ทุกอย่างบ่งบอกว่าผมนอนอยู่ในห้องที่คุ้นเคย เพียงแค่ลุกขึ้นนั่งได้ก็รู้สึกมึนหัวจนอยากล้มลงนอนใหม่ เหตุการณ์เมื่อวานฉายกลับเข้ามาในความนึกคิดทีละภาพจนจำได้ทั้งหมด...ผม....ถูกหักหลัง....จากเพื่อนรัก
เสียงพูดคุยเบาๆ ด้านนอกเรียกความสนใจจากอาการทางร่างกายที่เป็นอยู่ ผมเดินไปเปิดประตูห้องนอนเพื่อรับรู้สถานการณ์ต่อไป กลุ่มคนที่ออกันอยู่บริเวณห้องรับแขกคุ้นหน้าคุ้นตาผม...มากไป...คนเหล่านี้ไม่ควรจะมาอยู่ที่นี่ได้
"....ทำ..ไม"ผมครางถามในลำคอแห้งผากเบาๆ
"อ้าวน้องพาย ตื่นแล้วเหรอ เป็นไงบ้าง รู้สึกเวียนหัวหรือเปล่า"เสียงผู้หญิงที่ผมไว้ใจเล่าทุกอย่างให้ฟังร้องทักเป็นคนแรก สายตาหลายคู่ที่อยู่ในห้องก็เริ่มจับจ้องมาทิศทางที่ผมยืนอยู่
"นี่มันอะไรกันครับพี่หน่อย พี่นพ"ใช่...พี่หน่อย พี่หมอนพ ทำไมสองคนนี้ถึงมาอยู่ในห้องของมันได้...รู้จักกันเหรอ...พวกเดียวกันเหรอ!! เท้าผมถอยกลับเข้าไปในห้องนอนโดยไม่รู้ตัว
"เดี๋ยวพาย! ฟังพวกพี่อธิบายก่อน"พี่นพรีบลุกขึ้นแล้วเดินมาทางผม แต่ผมยิ่งก้าวถอยหลังจนเข้ามายืนอยู่กลางห้องนอน คนๆ นี้ไม่ใช่เหรอที่ช่วยรักษาผมจากการที่โดนพวกมันลากไปข่มขืน แล้วทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ ทำไมถึงรู้จักกัน แล้วพี่หน่อยล่ะ...พี่หน่อยเป็นจิตแพทย์ที่คอยรักษาอาการทางจิตของผมไม่ใช่เหรอ พี่เป็นหมอที่ผมคอยปรับทุกข์ เล่าเรื่องราวต่างๆ ให้ฟังไม่ใช่เหรอ ทำไมมาอยู่รวมกับผู้ร้ายพวกนี้ได้...ทั้งหมดนี่เป็นแผนการของมันเหรอ...ผมโดนหลอกใช่มั้ย...ตั้งแต่เมื่อไหร่...แล้วอะไรคือความจริง....ตอนนี้...เป็นเรื่องจริงอยู่รึเปล่า
"พายฟังพวกพี่ก่อนนะคะ พี่กับพี่นพไม่ได้ตั้งใจหลอกพายจริงๆ แต่..."ทันทีที่พี่หน่อยพูดผมก็ตวัดสายตาหันไปมอง พี่หน่อยทำสีหน้าลำบากใจแล้วก็เงียบไปซะเฉยๆ
"พี่หน่อยกับพี่นพร่วมมือกับพวกมันใช่มั้ย พวกพี่หลอกผมมาตลอดเลย"
"ใช่...พี่ร่วมมือกับตั้มหลอกพาย แต่พวกพี่สองคนเจตนาดี พี่แค่อยากให้มันรับผิดชอบในสิ่งที่ทำกับพาย"พี่นพพูดต่อจากพี่หน่อยที่ยืนกอดตัวเองแล้วหันหลังไม่สบสายตาผม
"รับผิดชอบ....มันทำลายชีวิตผม ทำร้ายคนสำคัญของผมทุกคน!! ตรงไหน....ตรงไหนที่เรียกว่ารับผิดชอบ!!!"ผมพูดพลางตบอกตัวเองเพื่อระบายความอึดอัดที่มีอยู่
"พี่ขอโทษ พี่ไม่รู้ว่ามันจะทำกับพายถึงขนาดนี้ พี่ไม่รู้จริงๆ พี่แค่ให้พี่หน่อยคอยดูแลพาย โดยมีตั้มคอยช่วยเหลืออีกที น้องพี่มันเป็นคนก่อ มันก็ต้องรับผิดชอบพาย แต่ทุกอย่างมันเกินขอบเขตที่พี่ให้มันทำตอนไหนก็ไม่รู้ รู้อีกทีแม่พายก็ไปอยู่บ้านพี่แล้ว"
"...นะ...น้อง..เหรอ มันเป็นน้องพี่งั้นเหรอ"ผม...ไม่ได้ฟังผิดใช่มั้ย...พี่นพ..กับมัน...เป็นพี่น้องกันงั้นเหรอ อย่างนี้นี่เอง ถึงได้ช่วยกัน...รวมหัวกันหลอกผม...รวมหัวกันทำร้ายผม
"ใช่...ตั้มมันเป็นน้องชายพี่เอง"
"อะ...อะไร...นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน พวกคุณเล่นอะไรกันอยู่ ทำอย่างนี้กับผมได้ยังไง...พวกคุณรวมหัวกันหลอกผม คุณก็ไม่ต่างกับมันเลย ปกปิดความชั่วของน้องตัวเอง ผมเป็นคนนะ ไม่ใช่ของเล่นของพวกคุณ
ผมเป็นคนนะ!!!"ฝ่ามือกำเสื้อที่อกแน่น ยังรู้สึกถึงการเต้นของหัวใจ ผมยังหายใจ ยังเป็นคนอยู่ ทำไมคนพวกนี้ถึงดูไม่ออก ทำไมถึงทำกับผมแบบนี้...ผมไปทำอะไรให้ใคร....ผมทำผิดอะไร
"...พาย....พี่ขอโทษ...พี่ขอโทษจริงๆ"พี่หน่อยพยายามเดินเข้ามาหาผม แต่ผมถอยหนี น้ำตาที่ไหลรินจากดวงตาผู้หญิงตรงหน้าไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกอะไรได้เลย ผมเจ็บมากกว่านั้นอีก เจ็บเกินกว่าจะร้องไห้ เจ็บเกินกว่าจะฟังคำขอโทษของใครทั้งนั้น
"พายใจเย็นๆ ก่อนนะ ฟังพี่อธิบายก่อนได้มั้ย"
"อธิบายอะไร...จะโกหกอะไรให้ผมฟังอีก จะบอกว่าผมไม่เคยโดนน้องชายคุณข่มขืนเหรอ จะบอกว่าผมไม่เคยโดนมันทำร้ายร่างกาย โดนข่มขู่งั้นเหรอ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นจนกระทั่งเมื่อวาน จะบอกว่ามันไม่จริงรึไง พวกคุณเห็นชีวิตผมเป็นอะไร นึกจะบังคับให้เดินทางไหนก็ได้ตามใจ หลอกให้ผมหัวปั่นยังไงก็ได้โดยไม่คิดว่าผมก็มีความรู้สึก เจ็บเป็น ตายเป็น บางที...ผม...ควรจะตายไปตั้งแต่วันแรกที่โดนมันข่มขืนแล้วด้วยซ้ำ คุณไม่ควรช่วยผมเลย ไม่ควรเลย ทำไมต้องช่วยผม....
ทำไม!! ทำไม!!!"ผมคว้าข้าวของใกล้มือปาไปอย่างไร้ทิศทาง ผมอาละวาดอย่างที่ไม่เคยทำ ถ้าตื่นมาแล้วบอกว่านี่เป็นฝัน ผมคงดีใจกว่านี้ อย่างน้อยก็จะได้ลูบอกตัวเองแล้วบอกว่า..แค่ฝันไป...หรือไม่...ก็ไม่ต้องตื่นมาอีกเลย
"จะโวยวายอะไรนักหนาเนี่ย นั่งนิ่งๆ ให้พี่นพอธิบายให้เข้าใจก่อนสิวะ"เสียงตะคอกดังมาจากประตูห้องนอนที่เพิ่งเปิดออก
"ไอ้ตั้ม!!! หยุดเลยนะ ออกไปรอพี่ข้างนอก"พี่นพชี้หน้ามันแล้วไล่ให้ออกไป ซึ่งมันก็ยอมทำตามโดยดี แม้จะมีอาการฮึดฮัดไม่สบอารมณ์ให้เห็นบ้าง
"....จบหรือยัง.....พวกคุณ..สนุก...กับชีวิตผม...พอรึยัง"ผมปล่อยโคมไฟในมือให้ตกกระทบพื้นจนแตกกระจาย เศษแก้วจากโคมไฟกระเด็นมาบาดผิวตัวผมเองจนรู้สึกแสบ...นี่ไง...เลือดผม...ยังเป็นสีแดง...มันยังอุ่น...ผมยังมีชีวิต....แต่...กลับใช้ชีวิตของตัวเองไม่ได้....ชีวิตนี้ไม่ใช่ของผม...เพราะคนพวกนี้
"....พาย....ฟังพี่นพออธิบายก่อนเถอะนะ มันอาจไม่ได้ทำให้พายรู้สึกดีขึ้น แต่อย่างน้อยพายจะได้เข้าใจเรื่องที่ผ่านมามากขึ้น"พี่หน่อยพยายามปลอบผมอีกครั้ง
"..........เล่าสิ....เล่ามา...ว่าพวกคุณ....สนุกกับชีวิตผม...ยังไงบ้าง"ผมถอยไปนั่งบนเตียง มองหน้าชายหญิงสองคนที่ยืนอยู่กลางห้อง สีหน้าแววตาเป็นห่วงเป็นใย แต่...เชื่อไม่ได้ คนเราตีสองหน้าเก่งได้ขนาดนี้เลยเหรอ...ผมไม่น่าหลงเชื่อสองคนนี้เลย ไม่น่าหลงไว้ใจคนพวกนี้เลย
พี่นพเดินมานั่งใกล้ๆ ผม แต่ผมถอยห่างออกไปจนชิดหัวเตียง ได้ยินเสียงถอนหายใจเบาๆ โดยมีพี่หน่อยลูบบ่าส่งกำลังใจให้ ต้องยอมรับว่าผมไม่เคยคิดถึงเรื่องราวที่พี่นพถ่ายทอดให้ฟังเลย มันเจ้าของรีสอร์ทที่อยู่ตรงคลีนิค พี่นพบอกว่าไม่อยากปิดบังเรื่องที่มันเป็นน้องชาย แต่คิดว่าถ้าผมรู้ต้องไม่ยอมรับการช่วยเหลือแน่ๆ...พี่นพคิดถูก ส่วนพี่หน่อยเริ่มแรกไม่รู้เรื่องด้วย คิดว่าเป็นคนไข้ที่พี่นพส่งมาให้ดูแลจริงๆ นี่ทำให้ผมเริ่มกลับมารู้สึกดีกับพี่หน่อยบ้าง แต่ว่า...พี่หน่อยมารู้เรื่องหลังจากนั้นไม่นาน แต่กลับช่วยโกหกต่อไป มันไม่ได้เฝ้าดูและคอยช่วยเหลือผมห่างๆ อย่างที่พี่นพสั่งให้ทำ และพี่นพไม่รู้ว่ามันทำอะไรลงไปบ้าง ผมหายหน้าจากการไปหาพี่หน่อยเพราะมันบังคับให้ผมอยู่ด้วย พี่หน่อยไม่มีทางติดต่อผม พี่นพก็เลยสงสัยว่ามันทำอะไรกับผม...ถูกต้อง...มันเริ่มเข้ามาวุ่นวายกับชีวิตผม ทำให้ผมตกต่ำ แต่ก็สายเกินกว่าพี่นพจะเข้ามาช่วยได้ทัน เพราะมันพาแม่ผมไปอยู่ที่รีสอร์ทเรียบร้อย
"ผมจะคิดว่าพวกคุณสองคนไม่ได้ตั้งใจทำร้ายผมแล้วกัน ถ้าเรื่องที่พวกคุณอยากอธิบายมีแค่นี้.....ผมก็ขอตัวเก็บของ"ผมพยายามลุกไปทางตู้เสื้อผ้าเพื่อเก็บข้าวของตัวเองแล้วออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุด
"พายจะไปไหน ตั้มบอกพี่ว่า...."ถึงพี่นพไม่พูดต่อผมก็เดาได้ พี่นพคงรู้สินะว่ามันบังคับให้ผมหมดทางไปยังไง ถ้าออกจากที่นี่ผมก็ไม่มีที่ซุกหัวนอน ไม่มีเพื่อน ไม่มีที่อยู่ ไม่มีคนให้กลับไปหาได้อีกแล้ว
"ผมมีปัญญาเอาตัวรอดได้ และคุณควรบอกน้องชายคุณให้เลิกเล่นสนุกกับชีวิตผมได้แล้ว"
"พายจะไปอยู่ยังไงคนเดียว ห้องเช่าก็ยกเลิกสัญญาไปแล้ว งานก็ไม่ได้ทำ อย่าทำให้พี่ลำบากใจเลยนะ น้าพิมพ์เป็นห่วงพายมากนะรู้มั้ย"ชื่อที่เอ่ยออกมาทำให้ผมชะงักมือที่กำลังเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋า
"....แม่ผม...สบายดีใช่มั้ย"
"สบายดี ตอนแรกตั้มมันจะพาไปอยู่บ้านเป็นเพื่อนแม่พี่เฉยๆ แต่น้าพิมพ์ไม่ยอมเลยต้องให้เป็นหัวหน้าแม่บ้าน แม่พายทำขนมอร่อยมาเลยนะ แม่พี่น้ำหนักขึ้นเลยเนี่ย"
".....อืม"
"คิดถึงแม่เหรอ"
"ผมไปหาแม่ได้มั้ย"
"วันนี้แม่พายกับแม่พี่เพิ่งไปเชียงใหม่ พี่กับตั้มไปส่งก่อนมาหาพายนี่แหล่ะ คงสักหลายวันนะถึงจะกลับ จากเชียงใหม่ก็ต้องไปอีกหลายจังหวัดด้วย"
"ทำไมแม่ไปนานจัง"
"คือ...พี่กับพี่หน่อยกำลังจะแต่งงานกัน น้าพิมพ์เลยไปช่วยแม่ช่วยแจกการ์ดเชิญตามบ้านญาติผู้ใหญ่น่ะ พี่กับพี่หน่อยไม่ว่างไปเอง"
"พี่สองคนจะแต่งงานกันเหรอ ผมดีใจด้วยนะ ดีใจด้วยนะครับพี่หน่อย"ผมแสดงความยินดีให้อย่างบริสุทธิ์ใจ อย่างน้อยผมก็เชื่อว่า...สองคนนี้รักกันจริง...เพราะเรื่องความรักของเขาสองคน...ไม่เกี่ยวกับผม...มันเลยเป็นเรื่องจริง
"จ๊ะ ขอบใจมาก วันงานก็ไปร่วมงานด้วยนะจ๊ะ พายก็เหมือนน้องพี่คนหนึ่งนะ ถึงพี่จะทำไม่ดีกับพาย แต่พี่ยังหวังดีกับพายอยู่นะ มีอะไรให้พี่ช่วยก็บอก"พี่หน่อยยังยืนยันคำพูดที่เคยพูดกับผม เห็นผมเป็นน้อง...แต่ก็หลอกผมมาตั้งนาน
"งั้น....พาย...ขอไปอยู่กับพี่หน่อยสักพักได้มั้ยครับ"ผมเอ่ยขออย่างไม่แน่ใจ แต่ในเมื่อเสนอตัวจะช่วยผมเอง...ก็ต้องช่วยสิ
"ไม่ได้!!"เสียงดังจากประตูห้องนอนอีกครั้ง หากแต่คราวนี้มันไม่ได้หยุดยืนแค่หน้าประตู แต่เดินเข้ามาใกล้ผมจนต้องรีบถอยไปยืนหลังพี่นพ ถ้าบอกว่าไม่ตั้งใจรวมหัวกับมันทำร้ายผมเป็นเรื่องจริง...ก็ต้องช่วยผม
"ผมจะไป ในเมื่อเรื่องทุกอย่างก็จบแล้ว ผมไม่เคยขอให้คุณรับผิดชอบอะไร ความจริงคุณก็ไม่เคยรับผิดชอบอะไรอยู่แล้ว ไม่ต้องมายุ่งกับผมอีก"
"คิดว่าตัวเองเก่งนักรึไงพาย แค่ปล่อยให้อยู่คนเดียววันเดียวยังเอาตัวไม่รอด ฝันไปเถอะว่าจะปล่อยไปน่ะ"มันยืนห่างจากพี่นพไม่กี่ก้าว แต่ก็ไม่เข้ามาประชิดผมอีก
"นั่นมันเรื่องของผมกับทิว ผมจัดการเองได้"
"จัดการยังไง จะวิ่งโร่ไปให้มันมอมยาอีกรึไง รึว่าติดใจอะไรขึ้นมาล่ะ"
"ตั้ม!! ทำไมถึงพูดจาแบบนี้ เรื่องทั้งหมดมันเป็นเพราะแกกับเพื่อนไม่ใช่รึไง พายโดนทำแบบนี้ไม่ใช่เพราะพวกแกรึไง หัดพูดจาดีๆ กับน้องหน่อย ดูแลน้องอย่างที่รับปากกับพี่ไม่ได้ก็อย่าไปโวยวายกับคนอื่น"
"ก็แล้วที่มันพูดกับผมล่ะ ผมแก่กว่ามันตั้งกี่ปีมันยังไม่เคยเห็นหัวผมเลย ทำอะไรไม่เคยคิด ห้ามแล้วเตือนแล้วขู่ก็แล้ว สุดท้ายเป็นไง ต้องรอให้คนอื่นไปช่วย ถ้าไปไม่ทันมีหวังเสร็จไอ้เวรนั่นไปแล้ว"
".....คุณไปช่วยผมเหรอ"ผมถามเพราะไม่ค่อยแน่ใจ ภาพหลังจากได้สูดยาในขวดนั่นค่อนข้างลางเลือน
"ก็เออสิ คิดว่าหนีออกมาได้เองรึไง"
"พูดเบาๆ หน่อยได้มั้ยตั้ม จะตะโกนให้ได้อะไรเนี่ย น้องเพิ่งตื่นคงยังมึนยาอยู่น่ะ แล้วเพื่อนเขาคนนั้นล่ะ"
"ใครเหรอครับ"ผมถามพี่นพแบบงงๆ มีเพื่อนผมที่มาอยู่ในที่นี่ด้วยเหรอ ยังมีคนที่...ร่วมมือกับพวกมันอีกเหรอ
"เราเองพาย....เป็นไงบ้าง"
"...จิ๋ว....อย่าบอกนะว่า....เป็นพวกเดียวกับพวกนี้น่ะ"
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
หัวข้อ: [นิยาย] รัก...ร้าย..By G_wa..../Reprintครั้งสุดท้าย วันนี้-5ต.ค.6 p.397 (อ่าน 3247592 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก