มีแต่คนลงแดง คนโพสแสนจะสุขใจ
ว่าแล้วก็มาอ่านกันต่อ
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนที่ 31.1
รถแท็กซี่จอดหน้าคอนโดฯที่คุ้นเคย ผมจ่ายเงินเสร็จก็รีบวิ่งเข้าไปด้านใน ระหว่างกดลิฟต์และยืนรอก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาคนที่ต้องโทรหา และรอไม่นานปลายสายก็ส่งเสียงมา
"ว่าไง เลิกเรียนแล้วเหรอ"
"วิชาสุดท้ายผมโดด ตอนนี้อยู่คอนโดฯเพื่อน"ผมลอบกลั้นหายใจก่อนจะพูดออกไปให้ฟังชัดๆ
"ใคร...อย่าบอกนะว่าไอ้เวรนั่นน่ะ"น้ำเสียงนิ่งเจืออารมณ์ขุ่นมัวจนผมรับรู้ได้ แต่ก็ไม่ได้แปลกใจ
"ใช่ ผมเพิ่งรู้ว่าเขาเจ็บหนักเลยมาเยี่ยม"
"ไม่ได้"มันคงฟังไม่เข้าใจล่ะมั้ง ทุกประโยคที่พูดไปไม่มีคำไหนที่สื่อถึงประโยคคำถามซะหน่อย แค่บอกให้ฟังเท่านั้นเอง
" ได้ไม่ได้ผมก็มาถึงแล้ว ที่โทรมาบอกก็เพราะไม่อยากมีปัญหา เกิดคุณไปรับที่มหาลัยฯไม่เจอผมจะมาว่าผมอีก ยังไงถ้าจะมารับก็มาที่คอนโดฯเดิมแล้วกัน ยังจำได้อยู่ใช่มั้ย"นี่สิประโยคคำถาม ผมคงไม่เสียเวลาและเสียเงินเพื่อนั่งแท็กซี่กลับไปรอมันหรอก คราวก่อนมันยังตามผมมาได้ คราวนี้เลยไม่แน่ใจเท่าไหร่ว่ามันแอบตามผมอยู่หรือมีใครส่งข่างบอกมันหรือ ไม่
"ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไงวะ บอกว่าไม่ให้ก็คือไม่ให้ อย่าคิดจะขึ้นไปหามันเชียวนะพาย"เสียงเย็นๆ นิ่งๆ กลายเป็นเกรี้ยวกราดตามนิสัย
"ผมคงทำอย่างนั้นไม่ได้ เอาเป็นว่าถ้ามาถึงแล้วก็โทรมาแล้วกัน"ผมรีบพูดแล้วก็กดตัดสายไปเลย รู้อยู่แล้วว่ามันต้องโวยวาย แต่ผมก็จะมา อย่างน้อยก็โทรไปบอกดีกว่ารอให้มันมาจ๊ะเอ๋เหมือนคราวก่อน เผื่อว่าจะเจ็บน้อยลง ลิฟต์ที่กดเรียกมาถึงผมก็รีบเข้าไปแล้วกดชั้นที่ต้องการ กดออดหน้าห้องแล้วรอคนมาเปิดประตู แต่คนที่มาเปิดดันเป็นคนอื่น
"ทิวล่ะ"
" นอนอยู่หน้าทีวี"ต่อพูดพร้อมเปิดประตูให้กว้างจนมองเห็นด้านใน ผมแทรกตัวเข้ามาไม่กี่ก้าวก็หยุดอยู่หน้าคนป่วยที่นอนหลับบนพื้น ศีรษะด้านด้านมีผ้าก๊อซปิดอยู่ ใบหน้าบวมช้ำตามมุมปากและแก้ม หน้าตาก็บวมช้ำไม่ต่างกับอีกฝ่าย
"อ้าวพาย มาแล้วเหรอ"ทันทีที่ผมยื่นมือไปสัมผัสรอยช้ำที่มุมปาก คนที่นอนก็ลืมตาขึ้นมา
"เพิ่งมาถึงน่ะ ทำไมมานอนตรงนี้ ไม่ไปนอนบนเตียงดีๆ"
"ข้างในไอ้จิ๋วนอนอยู่"ทิวลุกขึ้นนั่งพิงโซฟา ผมมองรอบๆ ก็ไม่เห็นต่อแล้ว สงสัยเข้าไปอยู่กับจิ๋วในห้อง
"อ้าว"ไม่เข้าใจว่าคนเจ็บทำไมนอนบนพื้นแล้วให้จิ๋วนอนห้องนอน ผมจำได้ว่าวันนั้นไม่มีจิ๋วร่วมด้วยนี่นา
" ไอ้จิ๋วก็ไปกินที่ร้านนั้นกับต่อน่ะแหล่ะ แต่ไปช้า มาถึงก็เห็นกำลังซัดกันอยู่มันเลยโดดมาร่วมด้วย ไม่เจียมตัวข้อมือเลยเคล็ด แถมเป็นไข้นอนให้น้ำเกลือเพิ่งออกมาเมื่อวาน"ต่อพยุงจิ๋วเดินออกมาจากห้อง นอน ท่าทางจิ๋วคงยังไม่ค่อยมีแรง หน้าดูซีดๆ นิดหน่อย
"กูไม่ได้ไม่ เจียมสังขารนะเว้ย แต่ไอ้พวกนั้นมันถึกเกินไปต่างหาก"จิ๋วสะบัดตัวออกจากการประคองของต่อแล้ว เดินมานั่งบนโซฟา ผมแอบยิ้มขำกับท่าทางของจิ๋ว รวมทั้งแอบเห็นด้วยกับคำพูดของต่อ
"เพิ่งนอนแล้วลุกออกมาทำไมวะ"ทิวพูดกึ่งบ่นเพื่อนสองคนที่นั่งด้านบน
"หิวข้าวว่ะ เมื่อเช้ากินข้าวต้มไปนิดเดียวเอง ไม่อยู่ท้อง"จิ๋วอมยิ้มพร้อมลูบท้องตัวเองเบาๆ ผมว่าได้ยินเหมือนเสียงท้องร้องด้วยนะ
"ในตู้เย็นมีของสดมั้ยล่ะ เดี๋ยวพายทำกับข้าวให้กินก็ได้"
"มีแต่พวกแฮมกับขนมปัง พายไม่ต้องทำหรอก ให้ไอ้ต่อลงไปซื้อข้างล่างมากินดีกว่า"ทิวรีบคว้ามือผมไว้ก่อนที่จะลุกไปที่มุมครัว
" ไม่เป็นไร เดี๋ยวพายลงไปซื้อให้ก็ได้ ต่อมันก็เจ็บอยู่นะ"ผมพูดและลุกขึ้นเพื่อยืนยันเจตนาตัวเอง ทิวเหมือนจะค้านอีกครั้งแต่ผมไม่ฟัง เดินออกจากห้องได้ก็ลงไปที่ร้านอาหารสั่งกับข้าวมาสี่อย่าง ส่วนมากก็รสชาดจืดๆ ไว้ก่อน ได้อาหารที่สั่งครบถ้วนก็กลับขึ้นมาบนห้อง จัดแจงเทอาหารใส่จานชามเรียบร้อย ผมนั่งร่วมวงกินด้วยเพราะทิวบังคับ ผมรู้ว่าทิวมีเรื่องอยากถามแต่ก็ไม่อยากพูดต่อหน้าเพื่อน ในขณะที่ต่อกับจิ๋วก็พยายามจะปลีกตัวให้ผมอยู่กับทิวสองต่อสองตลอดเวลา หากแต่ผมรั้งไว้อ้อมๆ ทุกครั้ง แต่สุดท้ายจิ๋วก็อ้างว่ากินยาแล้วง่วงนอนต่อเลยพาเข้าไปหลบอยู่ในห้องนอนสอง คน
"พาย...ทิวอยากรู้เรื่องทั้งหมดจากปากพายนะ ที่คนอื่นบอกมาทิวไม่เชื่อแม้แต่นิดเดียว"ที่ทิวบอกว่าคนอื่นนี่มีใครบ้าง ....หนึ่งในนั้น....มีนุด้วยหรือเปล่า
"ทิวกินยาแล้วก็นอนพักเถอะนะ จะได้หายเร็วๆ แผลที่หัวต้องไปตัดไหมมั้ย"ผมเคยได้ยินว่ามีไหมละลาย ไม่รู้ว่าเป็นยังไงแต่ไม่ต้องไม่ตัด
"พายอย่าเปลี่ยนเรื่องสิ ทิวอยากรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมพายไปอยู่กับมัน"
" เพราะพายต้องอยู่ไงทิว ข้อร้องล่ะ อย่าเพิ่งให้พายเล่าอะไรเลยนะ พายไม่อยากพูดถึง"ตอนจะมาเยี่ยมก็ไม่ได้คิดว่าจะอธิบายยังไงด้วย อธิบายไปตามจริงว่าผมถูกข่มขู่งั้นเหรอ.....ทำอย่างนั้นแล้วได้อะไร....ทิว จะช่วยผมเหรอ....อาจจริง....แล้วยังไง....ในเมื่อความสุขของผม....คนสำคัญ ของผม....ไม่เหลืออยู่แล้ว....ไม่มีอะไรเหมือนเดิมอีกแล้ว......เปล่า ประโยชน์ที่จะร้องขอความช่วยเหลือจากใคร..........
"ก็แล้วทำไมต้อง เป็นมัน นั่นน่ะแฟนนุนะพาย แฟนเพื่อนนะ พายทำได้ยังไง"คำตัดพ้อต่อว่าที่มาพร้อมการดูถูก น้ำเสียงเจือความผิดหวังในตัวผมเต็มที่
"ทิว!! พายไม่ได้แย่งอะไรของใครทั้งนั้นล่ะ มันไม่ได้เป็นอย่างที่นุหรือทิวคิด พายเป็นคนยังไงทิวก็รู้"น่าแปลกที่ไม่เจ็บกับคำต่อว่าของทิวอย่างที่คิด เพียงแค่รู้สึกหัวใจกระตุกนิดหน่อย......ความจริงไม่ต้องอธิบาย....ทิว ก็.....มีคำตอบอยู่แล้วนี่นา.....พูดไปแล้ว...คำพูดผมคงกลายเป็นอะไรที่ เรียกว่า....คำแก้ตัว
"ก็เพราะรู้ไงถึงไม่เข้าใจว่าเกิดอะไร ทำไมอยู่ๆ พายเปลี่ยนไป"
" พายไม่มีอะไรจะพูด แต่พายอยากขอโทษที่ทำให้ทิวรู้สึกผิดหวังก็แล้วกัน"....นี่ไง....สาเหตุที่ ไม่กล้าบอกทิวแต่แรก.....ภาพพจน์ที่เคยดูดีในสายตาทิว....ตอนนี้มันคงไม่ เหลืออีกแล้ว....ทิวผิดที่คิดกับผมแบบนี้เหรอ...ไม่...เพราะผมเองที่ทำให้ ทุกอย่างคลุมเครือ.....แต่...ผมเองก็ไม่ผิด....หากจะมีคนผิด.....ก็...มีแค่ คนเดียว
"นี่ไงที่พายเปลี่ยนไป เมื่อก่อนพายเคยประชดทิวแบบนี้เหรอ ไม่เคย! ไม่เลยสักครั้งที่พายจะทะเลาะกับทิว ถ้าเป็นเมื่อก่อนพายรู้ตัวว่าผิดพายก็จะขอโทษ ถ้าทิวผิดพายก็ไม่เคยว่า มีแต่เงียบให้ทิวตามง้อ แล้วนี่ล่ะ นี่มันอะไร พายเคยเถียงทิวแบบนี้เหรอ"
" ถ้าอย่างนั้นพายก็คงเปลี่ยนไปอย่างที่ทิวว่าจริงๆ และมันช่วยไม่ได้ถ้าทิวไม่ชอบ"ผมเองก็เริ่มทนกับคำต่อว่าของทิวไม่ไหวเหมือน กัน บางทีตอนนี้คงไม่ใช่เวลาที่ดีที่เราจะคุยกัน
"พาย!!"ก่อนที่ผมจะได้พูดอะไรตอบโต้ทิวอีก โทรศัพท์ที่ตั้งระบบสั่นไว้ในกระเป๋ากางเกงก็สั่นบอกถึงเวลาส่วนตัวที่หมดลงไป
" เอาเถอะ ไว้ทิวอารมณ์เย็นลงเราค่อยคุยกันนะ ถ้าพรุ่งนี้ไปเรียนไหวก็ไปด้วยล่ะ กินยาตามหมอสั่งด้วยนะ พายเป็นห่วง...แล้วก็....ขอโทษ"ผมลุกขึ้นจากโซหาแล้วหยิบกระเป๋ามาสะพาย
"พายจะไปไหน ไม่ได้มาอยู่ดูแลทิวเหรอ"
" ไม่ได้หรอกทิว พายต้องกลับแล้ว ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ"ผมรีบเดินไปหน้าประตู บานประตูเปิดได้ไม่ถึงคืบ ทิวก็ก้าวเข้ามารั้งแขนไว้แล้วดันประตูปิดตามเดิม
"ไม่ได้ ทิวไม่ให้พายกลับไปหามันหรอก"
"ทิวปล่อยเถอะ พายไม่อยากมีปัญหาตอนนี้"
"ไม่!"ทิวโมโหแล้วตะคอกใส่ผมแบบที่ไม่เคยทำมาก่อน มือที่จับแขนเอาไว้บีบแน่นจนรู้สึกเจ็บ
"ต่อ! จิ๋ว! ออกมาข้างนอกหน่อย พายจะกลับแล้ว"ผมตะโกนเผื่อหาคนช่วย
" พวกมึงไม่ต้องออกมานะ กูบอกว่าไม่ต้องออกมาไง"ทิวรีบร้องห้ามแต่สองคนนั้นเหมือนเตรียมพร้อมอยู่ แล้วถึงได้เปิดประตูห้องนอนออกมาทันที แต่ก็ไม่ได้เข้ามาช่วยผมที่ยื้อยุดแขนตัวเองจากมือของทิว
"จิ๋ว! มาพาทิวไปก่อน พายจะกลับแล้ว"มองไปที่จิ๋วที่ดูจะเห็นใจผมมากกว่าต่อ แต่ก็ยังไม่กล้าเข้ามาช่วยผมเพราะต่อรั้งแขนไว้
" พายจะกลับไปหามันใช่มั้ย ทิวไม่ให้ไปหรอก พายต้องอยู่กับทิวที่นี่"จากแขนเดียวก็กลายเป็นสองแขนที่ถูกบีบแน่นจนต้อง ข่มความเจ็บเอาไว้ ไม่เคยรู้เลยว่าทิวจะแรงเยอะขนาดนี้ ไม่เคย
"ทิวปล่อยพายเถอะนะ ไว้ใจเย็นลงเมื่อไหร่พายจะเล่าให้ฟัง"ผมรู้ว่าทิวเป็นคนใจร้อน แต่ทุกครั้งก็ยอมฟังถ้าผมพูดด้วยดีๆ
" ไม่! บอกว่าไม่ให้ไปๆ ไม่เข้าใจรึไงพาย รักมันมากรึไงถึงได้อยากกลับไปหามันนักหนา ทำไมพาย! ทำไม!!"ทิวพยายามดึงผมไปทางประตูห้องนอน และผมก็สู้แรงทิวไม่ไหว ทัดทานยังไงก็ไม่มีวี่แววจะเย็นลง เพียงแค่ครู่เดียวที่ยื้อยุดอยู่กลางห้อง ประตูห้องก็เปิดออกจากด้านนอกพร้อมด้วยการมาของคนที่.....เป็นต้นเหตุของ เรื่องราวทั้งหมด
"ไม่มีคนสอนว่าอย่ายุ่งกับเมียชาวบ้านหรือไงไอ้หนู"
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
พระเอกมาแล้ววววววววววว
หัวข้อ: [นิยาย] รัก...ร้าย..By G_wa..../Reprintครั้งสุดท้าย วันนี้-5ต.ค.6 p.397 (อ่าน 3368481 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก