ตอนที่ 3 คิดเองเออเอง
แทนไท > ขอเล่า <
สตั๊นไปพักหนึ่ง เหอะๆ อยู่มาจนอายุ 23 แล้วเพิ่งจะเคยเจอเหตุการณ์แบบนี้ จริงแล้วผมรู้แล้วแหละว่าไอ้เด็กนี่มีจุดประสงค์อะไร
ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมเจอเด็กนี้ ผมสังเกตุมาสักพักแล้วว่า เด็กนี่นะ ตามผมมา ไม่ว่าผมจะไปที่ไหน แต่นี่เล่นมาบอกรักแล้ววิ่งออกไป
แบบนี้ก็สตั๊นเหมือนกันนะครับ แล้วไอ้ที่บอกว่าผมมีแฟนแล้วนี่มันยังไง ผมนี่อยู่แบบแห้งเหี่ยวมาจะสองปีได้แล้วมั้งเนี่ย 555
ตลกดีเหมือนกันที่เจอแบบนี้
> 1 อาทิตย์ผ่านไป <
ผมมาเรียนตามปกติ ทุกวัน แต่สิ่งที่ผิดปกติไป คือ ตอนกลับบ้านไม่มีเด็กนั้นตามมาด้วย หนึ่งอาทิตย์แล้วที่เด็กนั้นหายไป แล้ว
ก็เป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์แล้วที่ผม ไม่สามารถลืมเด็กนั้นได้เลย ทั้งหน้าและเสียง หน้าเจื่อนๆ เวลาโดนผมจ้องหน้า หน้าที่แอบยิ้ม
เวลาแอบมองผม ืมไม่ลงจริงๆ สังสัยคงจะเริ่มบ้าแล้วเต็มทน
ผมใช้เวลาหมดไปกับการเรียน กลับบ้าน ดูงานที่บริษัทของพ่อ เพื่อที่จะให้ลืมแล้วคิดถึงเด็กคนนั้น
" เป็นไรว่ะ เหม่ออยู่นั้นแหละ " เพื่อนผมถามขึ้น
" นิ่ เบส ถามหน่อยดิ่ " ผมเล่าเรื่องของเด็กคนนั้นให้เบสซึ่งเป็นเพื่อนรักผมฟังทุกอย่าง เผื่อว่ามันจะมีคำตอบให้ผมบ้าง
" จริงดิ่ น้องแม่งโคตรกล้าว่ะ " เบสตอบ
" เออดิ่ แล้วแม่งก็มาทำให้แทนเป็นแบบนี่เนี่ย " ผมตอบพลางดุดน้ำในแก้ว
" นี่แทนแล้วไม่รู้ตัวจริงๆหรอว่าชอบน้องเขานะ " หึ?
" ว่าไงนะเบส " ผมถามกลับ
" ก็ชอบน้องเขาไปแล้วไม่ใช่หรือไงแทนนะ " เบสพูดพางอ่านหนังสือที่อยู่ในมือ หรือว่าจริงผมจะชอบไอ้เด็กนั้นเข้าให้แล้วนะ
ถึงลืมแม่งไม่ได้สักที
" แล้วถ้าแทนชอบล่ะ " ผมถามกลับ แต่ก็ได้กลับมาแค่รอยยิ้มของเบสเท่านั้น แต่แค่นั้นก็ทำให้ผมคิดอะไรได้เยอะครับ
ผมยกโทรศัพท์เครื่องหรูของผมพร้อมกดโทรออกไปยังปลายสาย
" เท็นมีเรื่องให้ช่วย " ผมโทรศัพท์ไปขอความช่วยเหลือจากพี่ชายผม
> ว่า < พี่ชายผมตอบกับ
" เดี๋ยวส่งให้ในแชท " ผมตอบกับพลางวางสายแล้วกดส่งรูปของเด็กนั้นที่ผมแอบถ่าย
" เฮ้ย น่ารักดีนิ่ " เบสพูดหลังจากเห็นรูปในโทรศัพท์ผม
: แทนไท : say > หาเด็กในรูปนี่ให้หน่อยดิ่
ผมพิมพ์ข้อความส่งไปหาพี่ชายผม
: The Ten : say > ใครว่ะเนี่ย น่ารักว่ะ
: แทนไท : say > เอ่อน่า อยู่โรงเรียน xxx สืบประวัติมาให้หน่อยดิ่ แต่ห้ามยุ่งนะโว้ย หวง
: The Ten : say > เออ
> สามวันผ่านไป
" อ๊ะ " เท็นพูดพลางส่งซองเอกสารน้ำตาลให้ ผมเปิดดูพบว่าเป็นรูปเด็กคนนั้น คนที่ทำให้ผมเป็นบ้าอยู่ตอนนี้
" ชื่อ คิว นาย ตะวันฉาย จินดาวาด อายุ 17 ม.5 โรงเรียนนานาชาติเซรารี เป็นลูกคนเดียว ว่ะ แล้วก็พ่อของไอ้น้องนี่เป็นหุ้น
ส่วนธุรกิจของพ่อ ซึ่งถ้าแทนอยากเจอ อาทิตย์งานเลี้ยงผู้ถือหุ้นบริษัท คงได้เจอ " ผมฟังเท็นพูด
หึหึ โลกแม่งโคตรกลม
...
หลายวันแล้วที่ผมไม่ได้เจอพี่เทน ใจจริงก็อยากเห็นหน้า แต่ไม่กล้าไปให้เห็น กลัวว่าตัวเองจะร้องไห้
" เจ้าคิว พรุ่งนี้ไปงานเลี้ยงกับพ่อนะ "
" ไม่ไปไม่ได้หรอครับ งานน่าเบื่ออก " (ผมพูดบอกพ่อผม
" ไม่ได้ยังไงก็ต้องไป ลูกหลานผู้ถือหุ้นบริษัทเขาก็มากันทั้งนั้น " พ่อบอก ผมตอบรับพลางนอนบิดไปมาบนโซฟา
" ไอ้เด็กคนนี้ เมื่อไหร่จะโตห่ะ " พ่อพูดพางเดินออกไปจากห้องนั่งเล่น
> วันงาน < ผมกับพ่อแม่มาถึงโรงแรมที่จัดงานในตอนค่ำแล้ว ในงานถูกจัดไปด้วยดอกไม้ต่างๆนานา กับผ้ามากมาย ผู้คน
จำนวนมากที่ผมจำหน้าได้บ้างไม่ได้บ้าง รู้จักบ้างไม่รู้จักบ้างปะปนกันไป อาหารออเดิร์ฟถูกจัดวางไว้อย่างสวยหรู
พ่อแม่ผมเดินไปทักทายพวกหุ้นส่วนและเพื่อนของพวกท่านพลางแนะนำผมซึ่งเป็นลูกของท่านด้วย
" ว้าว ลูกชายหล่อจังเลยนะคะ " ผมได้ยินแบบนี่ตลอดการแนะนำ ผมให้กับหลายคน เบื่อจังแหะ ผมเริ่มเดินออกห่างพ่อแม่ผม
เพื่อบีกวิเวกมาอยู่คนเดียว ผมเดินมาเรื่อยๆ จนมาหยุดอยู่แถวทางเดินในโรงแรมที่มีสวนสาธารณะไว้ให้ผ่อนคลาย
เสียงคนกลุ่มนึงกำลังเล่นกันอยู่สนุกสนาน เพราะตรงนั้นมีห่วงบาสอยู่หนึ่งเสาร์ เขาเหล่านั้นเล่นกันอย่างสนุกสนาน ผู้ชายคนนึง
จับผู้ชายคนนึงทุ่มลงกับพื้นเบาๆเพื่อไม่ให้ได้ลูก หลายๆคนเล่นนอกกติกา แต่การเ่นนอกกติกาของพวกเขาทำให้ผมที่ดู
พวกเขาเล่นยิ้มออกมาได้ ผมไม่ได้ยิ้มมาหลายวันแล้วตั้งแต่ที่ไม่ได้เจอพี่เทน
" เหี้ยเทน ส่งมาดิ่ว่ะ " ห่ะ !? ได้ยินไม่ผิดใช่ไหม
> แล้วปกติเขาเรียกพี่ว่าอะไรกันครับ <
> เหี้ยแทน < อยู่ภาพเหตุการณืวันนั้นก็ผุดขึ้นมาในสมองผม คงไม่ใช่หรอกมั้ง ผมพยามยามมองคนกลุ่มนั้น แต่ก็
เปล่าประโยชฯ์เพราะมันมืดเกินไปที่จะเห็นหน้าชัดๆ
ผมเลิกมองเเล้วเดินต่อไปเรื่อยๆ โดยคิดอะไรไปพลางๆ
" อ๊ะ !! โอ๊ยย " ผมร้องขึ้นเมื่อเดินชนกับใครเข้าก็ไม่รู้
" ขอโทษนะครับเป็นอะไรไหมครับ " เขาคนนั้นพูดคอโทษพลางโค้งให้ผม
" เอ่อ ไม่ครับผมสิ่ต้องขอโทษ แอะ!! " ผมต้องตะลึงเมื่อคนที่ผมเห็นอยู่ตรงหน้าคือใคร ผมจำได้ว่าเขาเป็นแฟนพี่แทนไทนิ่
คนที่อยู่ในรูปบนโต๊ะทำงาน กรอบรูปติดผนังที่บ้านพี่แทน งั้นคนเมื่อกี้ที่เล่นบาสอยู่ก็พี่แทนนะสิ่ แค่คิดน้ำตาก็แทบจะเอ่อออกมาแล้วครับ
" เอ่อ .. มีอะไรหรือเปล่า ครับ เจ็บตรงไหนหรือเปล่า " เขาถามผม เขาดูโอนโยนจังเลยนะคิว แถมจังน่ารักอีกด้วย แกจะมีอะไร
ไปสู้เขา
" เปล่าครับ " ผมตอบกลับ
" งั้นขอตัวก่อนนะครับ " เขาตอบพลางโค้งให้ผมก่อนเดินจากไป
ดูดีไปหมดเลยจริงๆนะแฟนพี่แทนนะ
...
แทนไท > ขอเล่าอีกนิด <
" เเทนๆ " เบสกวักมือเรียกผม
" ว่า " ผมวิ่งมาหาพลางถาม
" เบสเจอน้องคิว " ผมตาโตขึ้นมาทันที
" ที่ไหน เจอที่ไหนเบส " ผมถาม
" ตรงแถวๆห้องน้ำ " เบสตอบ
หึหึ ใกล้จะได้เจอกันอีกแล้วสิ่นะ เด็กน้อย
...
ผมเดินกลับเข้ามาในงานด้วยท่าทีหมดอะไรตายอยาก
" หายไปไหนมาห่ะ เจ้าคิว พ่อจะแนะนำให้รู้จักกับ เพื่อนพ่อซ่ะหน่อย " พ่อถามเมื่อเห็นผมเดินเข้ามานั่งที่โต๊ะ
" พ่อก็แนะนำผมไปแล้วนี่ครับ "
" ไม่ได้เว้ย คนนี้ยิ่งต้องแนะนำเพราะเป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่ " พ่อพูด แต่ผมไม่ค่อยได้ฟังเท่าไหร่ ยังคิดถึงแต่เรื่ีองพี่คนเมื่อกี้ที่เดินชน พาลไปจนถึงเรื ่องพี่แทน
" อ๊ะ มาพอดี มาตามมาเจ้าคิว " พ่อพูดพลางดึงแขนผมให้ลุกตามมา
" คุณทีเดชครับนี่ลูกชายผมเจ้าคิวครับ " ผมยกมือไหว้ท่าน
" เท็น แทน มานิ่ " ผมต้องชะงักเมื่อคนตรงหน้าผมที่เพิ่งเดินเข้ามาคือ พี่แทน คนที่ผมไม่ได้เจอมาหลายวันไม่คิดว่าจะได้มา
เจอที่นี่
" สวัสดีครับคุณอา " พี่เท็นพี่แทนยกมือไหว้พ่อผม
หลังจากแนะนำตัวกันเสร็จผมก็ขออนุญาตออกมาข้างนอกงาน เพราะถ้าอยู่ต่อสงสัยได้ร้องไห้แน่ๆ
" หลับหน้ากูทำไม " เสียงหนึ่งที่คุ้นเคยดังมาจากข้างหลัง
" อ่ะ! ' ผมพยายามจะเดินหนีแต่ก็ถูกพี่แทนรวบตัวไว้ในอ้อมแขน
" กูถามว่าหลับหน้ากูทำไม " พี่แทนถามพร้อมกับจ้องหน้าเพื่อหาคำตอบ
" เปล่านิ่ครับ ก็มึงหลบหน้ากูอยู่เนี่ย ไอ้เด็กนี่นิ่ !! " เขาพูดพลางขึ้นเสียงกับผม
" แล้วต้องขึ้นเสียงทำไมเล๊า !! " ผมตอบก้มพลางก้มหน้าเพราะตอนนี้น้ำตามันไหลออกมาสะเเล้ว
" แล้ววันนั้นเป็นอะไรถึงวิ่งออกมาเฉยๆ " เขาถามผมพลางรั้งตัวผมไว้แน่น เพราะผมพยามยามที่จะดิ้นออก
" ก็ผม "
" ก็อะไร ! " เขาถาม
" แล้วคุยกับกูเนี่ยมองหน้ากูดิ่ " เขาพูดพลางช้อนคางผมขึ้นมาให้มองหน้า
" ร้องไห้ทำไม " เขาถาม
" กูถามทำไมไม่ตอบ "
" ก็พี่มีแฟนแล้ว ฮึก .. นิ่ ค..ครับ " ผมบอกพลางสะอื้น
" กูบอกมึงหรอว่ากูมีแฟนแล้วนะ " ห่ะ อะไรนะ
" กูถาม ว่ากูบอกหรอว่ากูมีแฟน "
" ก็พี่คนที่อยู่ในรูปที่ห้องไงครับ วันนี้ก็เห็นเขาอยู่กับพี่ตลอด " ผมตอบเขา
" ใคร ? " เขาถามกลับ ผมเอามือปาดน้ำตาตัวเอง พลางชี้ไปที่พี่คนนั้นที่นั่งอยู่ในงาน กับใครอีกคน
" มึงนี่คิดเองเออเองตลอดสิ่นะ " เขาบอกผม
" ไม่ได้คิดเองเออเองสักหน่อย ก็มันใช่นิ่!! " ผมเหวใสเขา
" เถียงกูอีก " เขาพูดพร้อมดีดหน้าผากผมแล้วปล่อยผมให้เป็นอิสระ
" ถ้ามึงเดินหนีกูนะ มึงโดนดีแน่ " เขาพูดขึ้นเมื่อผมกำลังจะเดินหนี
" มึงฟังกูนะ นั้นอ่ะเพื่อนกู เข้าใจไหมไอ้บื่อ " เขาพูดพร้อมกับเล่าเรื่องให้ฟังทุกอย่าง สรุปคือผมเองทีคิดเองเออเอง สรุปคือพี่
คนนั้นชื่อเบสเป็นเพื่อนสนิทสมัยที่พี่แทนเรียนที่ญี่ปุ่น แล้วพี่เบสก็มีคู่หมั่นแล้วด้วย จะดีใจดีไหมเนี่ย 555 พี่เเทนยังโสดดด
" แล้วมีงอ่ะยังชอบกูอยู่ไหม " อยู่ๆเขาก็ถามขึ้น
" ไม่ครับ เลิกชอบแล้ว หิหิ " ผมตอบแกล้งเขาแต่เหมือนพี่แทนจะไม่เล่นด้วย
" ไอ้คิว ใครอนุญาติให้มึงเลิกชอบกูห่ะ ! " เขาถามกลับด้วยสีหน้าเอาเรื่อง
" ผมอนุญาติตัวเอง " ผมก็ยังเล่นต่อไป
" ไอ้คิว !! " แล้วจู่พี่แทนก็จับผมจูบซ่ะงั้น O-O
" กูไม่อนูญาติให้มึงไปชอบใคร เพราะกูชอบมึงเข้าใจไหม " ฟังไม่ผิดไปใช่ไหมครับ
" หึหึ ครับ ผมก็ชอบพี่เเทนคร้าบบบบบบ" ผมพูดยิ้มกว้างพางกอดพี่เขาเเน้น ก็ดีใจนิ่ครับ 5555
" เป็นแฟนกับพี่นะคิว " พอได้ฟังคำนี้ออกจากปากพี่แทนน้ำตาก็แทบไหลครับ ดีใจมากที่ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง
" ครับพี่แทนไท " ผมตอบรับ
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
จบแล้วจ้าาา หวังว่าคงถูกใจใครๆบ้าง เราไม่ได้เขียนนิยายนานแล้ว การบรรยายหรือคำพูกอาจดูขัดๆ ก็ขออภัยด้วยค่ะ
ตอนพิเศษมีแน่นอน แต่ขอคิดก่อนนะคะ ส่วนเรื่องก็ปูมาเพื่อไปเขียนเรื่องยาวของ > เบส < เป็นแนวโรแมนติกดรามา ไม่เคยเขียนแนวนี่เหมือนกันไม่รู้จะดีไหม ยังไง ฝากติตามด้วยนะคะ คอมเมนท์ติชมกันได้เหมือนเดิมคำ น้อมรับคำติชมเพื่อนำไปแก้ไขค่ะ ขอบคุณค่ะ
หัวข้อ: เรื่องฉัน >> BTS นั้นฉันเจอรัก จบ (อ่าน 3868 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก