ภารกิจที่ 41 : บททดสอบ“เบอร์ใครวะ” จุนนิ่วหน้าเมื่อเห็นเบอร์แปลกไม่ขึ้นชื่อโทรขึ้นมา
“อยากรู้มึงก็รับสิวะ” เขียวง่วนอยู่กับการเก็บของลงกระเป๋า เช้านี้สายมากแล้วเขากลัวเตรียมตัวไม่ทันอินทรีย์มารับ
“สวัสดีครับ” จุนกดรับสาย เสียงใสตามแบบฉบับ
“ครับ....ครับ..” เขียวหยุดมือหันกลับไปมองเพื่อนด้วยความแปลกใจ เสียงจุนสุภาพและมีร่องรอยของความกังวล
“ได้ครับ..ครับผม” จุนวางโทรศัพท์ลงพร้อมกับการถอนใจเฮือกใหญ่ ไหล่ห่อคอตก จนเขียวต้องรีบเดินไปนั่งข้างๆ เขาแตะมือบนไหล่เพื่อนเพื่อปลอบใจ แม้ยังไม่ทราบว่ามันเกิดอะไรขึ้น
“มีอะไร ใครเป็นอะไรหรือเปล่า”
“เปล่า” จุนยังถอนใจออกมาติดๆ กัน คล้ายมีเรื่องหนักใจให้ต้องคิด
“แม่พี่เบตโทรมา” จุนหันไปมองหน้าเพื่อนสีหน้ากังวลอย่างเห็นได้ชัด
“แม่พี่เบต”
“ใช่ เขาอยากนัดเจอกูวันนี้”
“นัดทำไมวะ เรื่องอะไร แล้วมึงจะไปหรือเปล่า” เขียวพลอยกังวลกับเพื่อนไปด้วย ถ้าเป็นเขาอาจร้องไห้ไปแล้วก็ได้
“ทำอย่างกับกูเลี่ยงได้ กูว่าคงเป็นเรื่องเกี่ยวกับพี่เบต เมื่อคืนพี่เบตกลับไปค้างที่บ้านมาไม่รู้มีเรื่องอะไรหรือเปล่า”
“พี่เบตให้เบอร์มึงเหรอวะ”
“คงไม่มั้ง บอกกูว่าอย่าให้พี่เบตรู้เรื่องนี้ มึงก็เงียบไว้”
“แล้วมึงนัดไว้ที่ไหนกี่โมง ให้กูไปเป็นเพื่อนไหม”
“ไม่ต้องกูควรไปคนเดียว รับนัดแล้วพามึงไปด้วยมันดูไม่มีความมั่นใจ”
“ก็จริงออกมึง โอ๊ยกูเครียดฉิบหาย” เขียวเครียดราวกับเป็นเรื่องของตัวเอง รู้สึกหายใจไม่ออก ปวดท้อง อาการของความกลัวมาครบ
“ต้องเป็นกูไหมที่เครียด มึงไม่ต้องเครียดเดี๋ยวโรคกระเพาะก็แดกอีก”
“จะไม่ให้เครียดได้ไงวะ กูเป็นห่วงมึง” เขียวคิดไปสารพัดถ้าแม่พี่เบตเรียกจุนไปต่อว่า ถ้าขอให้เลิกกัน ถ้า..อู๊ยเขาเริ่มปวดกระเพาะขึ้นมาแล้ว
“มึงไปเก็บของให้เสร็จเถอะเดี๋ยวพี่อินมา”
“แล้วมึงล่ะ”
“กูจะไปหาแม่พี่เบต”
“จะให้กูบอกพวกพี่ๆ ว่ายังไง” เมื่อคืนทิเบตไปค้างที่บ้าน เช้านี้จุนจึงจะติดรถอินทรีย์ไปมหาลัยพร้อมเขียว
“เอาไงดีวะ” จุนยังคิดไม่ออกว่าเขาจะใช้ข้ออ้างอะไรดี ถ้าทิเบตไม่เจอเขาที่มหาลัยต้องโทรตามแน่
“บอกว่าญาติมึงมาจากที่บ้านไหม แม่มึงให้ไปส่งทำธุระอะไรก็ว่าไป”
“ได้เอาตามนี้ ขอบใจมากเขียวตอนนี้หัวกูตื้อไปหมดนึกอะไรไม่ออก”
“ไม่เป็นไร มึงอย่าลืมโทรหาพี่เบตด้วยแล้วกัน พี่เบตจะได้ไม่สงสัยที่มึงหายไป”
“อืม เดี๋ยวกูโทรบอกเอง”
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“สวัสดีครับ คุณแม่ของพี่เบตหรือเปล่าครับ” จุนเดินเข้าไปทัก เขาเดาได้ไม่ยากว่าเป็นคนไหนโดยไม่ต้องโทรถาม
“จุนใช่ไหม”
“ใช่ครับ”
“นั่งสิ”
“ขอบคุณครับ” จุนนั่งลงฝั่งตรงข้าม เขาตัดสินใจเลือกใส่ชุดนักศึกษามาเพื่อความสุภาพและหลีกเลี่ยงเรื่องรสนิยมการแต่งกาย
“สั่งอะไรมาทานก่อน”
“ขอบคุณครับ” จุนหันไปเรียกพนักงาน เขาสั่งเพียงกาแฟเพียงแก้วเดียวเพราะรู้ว่าถึงสั่งอย่างอื่นมาก็คงทานไม่ลง
“เมื่อคืนเบตไปนอนที่บ้าน”
“ครับ” จุนรู้สึกหายใจไม่ออกเมื่อสังเกตเห็นสีหน้าของอีกฝ่าย เขารับรู้ได้ว่าต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่
“ไปขอคุยเรื่องคบกับจุน”
“ครับ” จุนเหนียวคอไปหมด ใจเต้นไม่เป็นส่ำ ไม่อยากคาดเดาว่าเขาจะได้ยินอะไรต่อไป
“รู้อยู่แล้วหรือเปล่า”
“ไม่ทราบครับพี่เบตไม่ได้บอก”
“อย่างนั้นเหรอ เอาเป็นว่าป้ากับลุงไม่เห็นด้วย เราไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องที่เหมาะสม” จุนได้แต่นั่งฟังเงียบๆ เขาไม่รู้ว่าควรพูดอะไรออกมา
“เมื่อคืนเบตกับพ่อทะเลาะกัน ป้าไม่เคยเห็นภาพแบบนั้นมาก่อน”
“ผม..”
“เลิกยุ่งกับเบตได้ไหม”
“ครับ?” จุนตกใจทั้งที่ไม่ควรตกใจ เขาเดาได้ตั้งแต่เริ่มต้น แต่เมื่อได้ยินกับหูเขากลับตั้งสติไม่ทัน
“ป้ากับลุงมีลูกแค่คนเดียว เราอยากเห็นลูกก้าวหน้า ไปได้ดีในหน้าที่การงานและชีวิตครอบครัว ถ้าป้าจะขอให้จุนเลิกยุ่งกับเบตซะจะทำให้ป้าได้ไหม”
“ผม..ผม..” จุนสับสน เขาคิดอะไรไม่ออก
“ป้าไม่อยากทำอะไรลับหลังเบต เพราะสอนลูกให้เป็นคนตรงทำอะไรซึ่งๆ หน้ามาตลอด แต่เพราะไม่อยากเห็นพ่อลูกทะเลาะกัน ป้าถึงต้องมาขอร้องจุน ปล่อยทิเบตไปได้ไหม”
“คุณลุงโกรธมากหรือครับ” จุนถามในสิ่งที่ไม่ควรถาม แต่คล้ายว่าเขาต้องการยื้อเวลาออกไปอีกนิดจึงหลุดปากออกไป
“มาก เบตไม่ยอมเลิก เมื่อคืนทะเลาะกันใหญ่โต เช้านี้ไม่พูดกันสักคำ”
“แล้วคุณป้าล่ะครับ” จุนถามด้วยน้ำเสียงขลาดกลัวแต่เขาต้องรู้คำตอบให้ได้
“ป้าเหรอ” คุณทิพรดาถอนใจยาว ค่อยๆ เอนตัวพิงพนักเก้าอี้ เธอมองเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงหน้า สายตาที่รอคอยคำตอบมีทั้งความหวาดกลัวและมุ่งมั่น
“ป้ารักลูก อยากให้ลูกมีชีวิตที่ดี”
“ผม..ผมก็รักพี่เบตครับ ผมอยากให้พี่เบตมีชีวิตที่ดี เพียงแต่ผมไม่คิดว่าตัวเองเป็นส่วนร้ายในชีวิตพี่เบต พี่เบตบอกเสมอว่าพี่เบตยิ้มได้เวลาที่อยู่กับผม” จุนสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนตัดสินใจพูดประโยคสุดท้ายออกไป
“ผมไม่อยากให้รอยยิ้มนั้นหายไปครับ”
“จะบอกว่าอยู่กับคนอื่นเบตจะไม่มีความสุขอย่างนั้นเหรอ”
“ไม่ใช่ครับ ไม่ใช่” จุนรีบปฏิเสธ
“ผมแค่อยากบอกว่าผมยังเชื่อว่าพี่เบตจะมีความสุขและมีชีวิตที่ดีได้แม้ว่าข้างกายจะเป็นผม”
“เป็นเด็กมั่นใจในตัวเองมาก แต่ป้าว่ามันมากไปหน่อยนะ”
“ผม..ผมไม่ได้มั่นใจในตัวเองหรอกครับ แต่ผมมั่นใจในความรักของตัวเองที่มีให้พี่เบต ผมมั่นใจว่าผมจะทำอะไรก็ตามที่ทำให้ชีวิตพี่เบตมีความสุขรวมถึงเรื่องนี้ด้วย ถ้าผมเป็นสาเหตุให้คุณลุงกับพี่เบตต้องทะเลาะกัน ทำให้พ่อลูกมองหน้ากันไม่ติดผมก็จะถอยครับ”
“แปลว่าเรายอมทำตามที่ป้าขอ”
“ครับ เพียงแต่ผมมีคำขอร้องบางข้อ อยากให้คุณป้ากรุณา”
“ว่ามาสิอยากได้อะไร” คุณทิพรดารู้สึกผิดหวังเล็กน้อย ถึงเธอไม่เห็นด้วยแต่เมื่อได้นั่งคุยกับจุน เธอคิดว่าเด็กคนนี้พอใช้ได้ ไม่คิดว่าสุดท้ายจะมาจบที่เรื่องเงิน
“ผมขอโอกาสพบคุณลุงสักครั้งได้ไหมครับ”
อะไรนะ!”
“ผมอยากมีโอกาสคุยกับคุณลุงสักครั้งครับ อยากให้คุณลุงได้รู้จักผม ผมไม่อยากถอดใจโดยยังไม่ได้ลุกขึ้นมาสู้เพื่อความรักของตัวเอง อย่างน้อยผมจะได้บอกตัวเองได้ว่าผมทำดีที่สุดแล้ว”
“.....” คุณทิพรดาได้แต่มองอีกฝ่ายนิ่ง เธอเห็นความเด็ดเดี่ยว เห็นความไม่มั่นใจ เห็นความกลัว และเห็นความจริงใจ
“ตกลง ป้าจะนัดให้”
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“จุน! เป็นไงบ้างวะ” จุนแปลกใจเมื่อเจอเข้ากับสิงห์ที่เดินเป็นหนูติดจั่นอยู่ใต้ตึกคณะ และพุ่งตรงเข้ามาหาเขาทันทีที่เห็น
"เป็นอะไรครับ” จุนแอบกังวล หรือว่าเขียวจะเผลอหลุดปากบอกอินทรีย์ไป
“แม่ของเบตโทรมาหาไหมพี่ให้เบอร์ไปเองว่ะ คุณป้าโทรมาขอพี่แต่เช้าไม่ให้ก็ไม่ได้ แถมถูกขู่บังคับไม่ให้บอกใคร พี่กลุ้มใจจะตายห่าอยู่แล้ว” ในที่สุดจุนก็ได้รู้ว่าคุณทิพรดาได้เบอร์เขามาอย่างไร
“โทรมาแล้วพี่สิงห์ไม่มีอะไรไม่ต้องห่วง” จุนกล้ำกลืนความรู้สึกไว้ข้างใน เขาพยายามยิ้มแย้มแจ่มใสเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ได้คุยกันนิดหน่อยเอง คงแค่อยากรู้จักผมมั้ง” จุนตัดสินใจโกหก เพราะคิดว่าน่าจะดีที่สุดสำหรับตอนนี้
“ค่อยยังชั่ว” สิงห์ดูโล่งใจจริงๆ ที่ไม่เป็นอย่างที่เขากังวล
“พี่คิดอยู่ว่าจะบอกไอ้เบตดีไหม แต่คิดว่ามาดักรอคุยกับจุนก่อนดีกว่า ถ้าจุนไม่โอเคพี่ก็ว่าจะบอกมัน”
“ผมโอเคพี่ ไม่ต้องบอกพี่เบตดีแล้ว”
“เออได้ยินอย่างนี้พี่ค่อยสบายใจ”
“โดดเรียนมาเหรอพี่”
“แน่สิวะ พี่ห่วงเอ็งจะตายห่าใครจะมีสมาธินั่งเรียน โทรไปหาก็ไม่รับ”
“โทษทีพี่ผมลืมเปิดเสียง ไปส่งญาติทำธุระมา”
“เออๆ กูขึ้นไปเรียนก่อน พักกินข้าวเจอกัน”
“ครับ” จุนรอจนสิงห์เดินขึ้นตึกไปแล้ว จึงปล่อยให้ไหล่ลู่ตกลง รู้สึกได้ว่าร่างกายเหนื่อยล้าเหมือนกรำศึกหนักมา แต่เขายังยิ้มได้ จุนรู้ว่ากำลังใจเขายังเต็มเปี่ยม เขาจะไม่ยอมท้อหรือยอมแพ้ง่ายๆ เขาต้องเข้มแข็งเพื่อตัวเองและเพื่อคนที่เขารัก
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
จุนเงยหน้าขึ้นมองตึกสูงตระหง่านที่ตั้งอยู่ตรงหน้า เขารู้ว่าที่บ้านทิเบตมีฐานะแต่ไม่คิดว่าจะรวยขนาดนี้ นี่มันบริษัทอสังหาริมทรัพย์ขนาดใหญ่ เจ้าของโครงการบ้านจัดสรรและคอนโดมีชื่อ มิน่าทิเบตถึงเลือกเรียนวิศวะฯ ลูกชายคนเดียวที่ต้องรับช่วงต่อธุรกิจของครอบครัว จุนเข้าใจพ่อกับแม่ของทิเบตมากขึ้น เป็นใครก็คงอยากให้ลูกยืนอยู่จุดสูงสุดด้วยความมั่นคง
สบายไปทั้งชาติแน่เลยกู เหี้ย! จุนยกมือขึ้นตบหัวตัวเอง มันใช่เวลาไหมไอ้จุนคิดอะไรของมึงวะ จุนสูดลมหายใจเข้าช้าๆ ยืดตัวขึ้นตรงเพื่อเรียกความมั่นใจ เอาวะมาถึงนี่แล้วเป็นไงก็เป็นกัน
“สวัสดีครับ ผมมาขอพบคุณนิธิศ”
“นัดไว้หรือเปล่าคะ” สายตาของประชาสัมพันธ์สาวสวยเห็นชัดว่าแคลงใจว่าหน้าอย่างเขามาขอพบประธานบริษัทได้อย่างไร แต่ภายนอกยังยิ้มแย้มให้เขาอย่างดี
“นัดไว้ครับ ผมชื่อจอมเดช” จุนเดาเอาว่ามารดาของทิเบตน่าจะแจ้งทางนี้ไว้ให้แล้วถึงบอกให้เขามาพบได้
“สักครู่นะคะ” จุนรออยู่แค่อึดใจ ก่อนจะได้รับคำตอบว่าให้ขึ้นไปที่ชั้น 35 ได้เลย
“สวัสดีครับ พบมาผมคุณนิธิศ ผมชื่อจอมเดชครับนัดไว้” จุนฉลาดขึ้นหลังจากผ่านด่านแรกมาได้
“ทางประชาสัมพันธ์แจ้งขึ้นมาแล้วค่ะ รอสักครู่นะคะคุณเกศกำลังจะออกมาพบค่ะ” ใครวะ จุนมีคำถามแต่ทำได้แค่กล่าวขอบคุณออกไป
“สวัสดีค่ะน้องจอมเดชใช่ไหมคะ”
“ใช่ครับ” จุนยกมือไหว้ผู้หญิงในชุดสูทสีน้ำเงิน
“ทางนี้ค่ะ” จุนเข้าใจว่าเธอจะนำเขาเข้าไปพบคุณนิธิศพ่อของทิเบต แต่กลับกลายเป็นว่าเธอเพียงแค่พาเขาเดินออกห่างจากพนักงานที่เคาน์เตอร์
“พี่ชื่อเกศเป็นเลขาของคุณนิธิศ ท่านประธานให้พี่มาบอกน้องจอมเดชว่าให้กลับไปได้เลย”
“กลับเหรอครับ? แต่ผมมีเรื่องอยากคุยกับ..เอ่อ..กับคุณลุง” จุนไม่รู้ว่าควรเรียกพ่อของทิเบตอย่างไรสุดท้ายเขาก็เลือกใช้คำนี้
“ท่านให้แจ้งว่ารับทราบแล้วว่ามาแต่ไม่จำเป็นต้องเข้าพบค่ะ” จุนแทบหมดแรง ปากคอแห้งจนต้องกลืนน้ำลายเข้าไป
“พี่ว่ากลับไปก่อนเถอะค่ะ ท่านประธานอารมณ์ไม่ค่อยดี วันนี้อย่าเพิ่งเลย” เสียงลำบากใจของคนพูด ทำให้จุนคิดได้ว่าเขาไม่ควรทำให้คนอื่นลำบากไปด้วย
“ครับ ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวกลับก่อน อ้อ..ผมขอรบกวนนิดได้ไหมครับ”
“อะไรคะ”
“ผมรบกวนฝากกระเช้าผลไม้ให้คุณลุงได้ไหมครับ” จุนยื่นกระเช้าผลไม้ที่สู่อุตส่าห์หอบหิ้วมาส่งให้
“พี่ว่าเอากลับไปด้วยดีกว่าไหมคะ เชื่อพี่เถอะ” สีหน้าคล้ายสงสารและเห็นใจของอีกฝ่ายทำให้จุนมีกำลังใจขึ้นมา เขาจะโมเมเอาว่าคนนี้อยู่ข้างเขา
“ไม่เป็นไรครับผมตั้งใจเอามาแล้วอย่างน้อยก็อยากให้ถึงมือ รบกวนด้วยนะครับ”
“เห็นสายตาแบบนี้ใครจะปฏิเสธได้” รอยยิ้มอ่อนๆ ถูกส่งมาให้
“เอาเถอะค่ะ ส่งมาเดี๋ยวพี่จะลองดู” จุนดีใจที่อย่างน้อยเลขาของคุณนิธิศก็ยอมช่วย
“ขอบคุณมากครับ ถ้าผมทำให้ถูกต่อว่าผมต้องขอโทษไว้ล่วงหน้าด้วยนะครับ”
“พี่ไม่เป็นไรไม่ต้องกังวล”
“แล้วก็..” จุนลังเลว่าจะพูดดีไหม
“ถ้าท่านไม่ต้องการผมรบกวนช่วยหาคนทานแทนให้ด้วยนะครับ ถ้าไม่มีคนทานคงเสียดายแย่” จุนถือคติว่าไปพบผู้ใหญ่ควรมีของติดไม้ติดมือไปด้วย แต่เขารู้ค่าของเงินดีจึงอดเสียดายไม่ได้ถ้ามันจะถูกทิ้ง
“อ๊ะ ไม่ต้องบอกท่านนะครับว่าผมพูดแบบนี้ ”จุนลูบต้นคอ จู่ๆ ก็รู้สึกเก้อเขินขึ้นมา น่าจะรู้จักคิดให้มากกว่านี้ก่อนพูดไป
“ได้ค่ะ พี่สัญญาว่าไม่บอก คราวหลังถ้ามาไม่ต้องซื้อก็ได้นะคะ”
“ผมก็คิดครับว่ามันเหมาะสมไหม แต่ที่บ้านผมบอกว่าเข้าพบผู้ใหญ่อย่าไปมือเปล่า อย่างน้อยก็ต้องแสดงถึงน้ำใจ ถึงความเคารพที่เรามีให้ เพียงแต่ผมออกจะอัตคัดนิดหน่อยเลยได้แค่กระเช้าผลไม้” จุนพูดด้วยน้ำเสียงติดตลก ยังงงอยู่ว่าทำไมถึงคุยกับเลขาของพ่อทิเบตได้เป็นคุ้งเป็นแคว อาจเพราะสายตาเอ็นดูและเห็นใจที่อีกฝ่ายมีให้ ทำให้เขาอยากระบายความรู้สึกออกมา
“ผมไม่รบกวนเวลาดีกว่าครับ ผมกลับก่อนนะครับ สวัสดีครับ”
“ค่ะ” จุนยกมือไหว้ด้วยความนอบน้อมก่อนเดินออกมา เขาสูดลมหายใจเข้าออกช้าๆ พยายามเรียกพลังกลับคืนให้ตัวเอง เขายังไม่ถอดใจง่ายๆ หรอกแต่ขอกลับไปตั้งหลักก่อน เขารู้ว่าเขายังไม่ได้ทำให้เต็มที่ ดังนั้นเขาจะไม่มีวันยอมแพ้เป็นอันขาด เพื่อทิเบตแล้วเขาต้องเข้มแข็งและผ่านมันไปให้ได้
✪✣✤✥✦✧✣✤TBC✥✦✧✣✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ❤ Love Mission ♥ ภารกิจพิชิตรัก ❤ [ End ] 28/05/17 ✿ P.100 (อ่าน 765823 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก