ภารกิจที่ 38 : หยุด“มึงจะทำยังไงกับมิ้น ให้กูจัดการไหม” อินทรีย์ยังหัวเสีย โชคดีแค่ไหนที่เรื่องกลับตาลปัตร หากทุกอย่างเป็นไปตามที่มิ้นคิด เขาไม่อยากนึกภาพ
“มึงไม่ต้องยุ่งเรื่องนี้กูจัดการเอง” อิฐนึกกลัวแทนมิ้นเมื่อเห็นสายตาของเพื่อน ไม่ควรหาเรื่องให้ตัวเองเลย
“ไม่” เสียงประกาศกร้าวของจุนทำเอาทุกคนชะงัก
“เรื่องนี้ห้ามใครจัดการทั้งนั้นนอกจากผมคนเดียว”
“จุน” ทิเบตเรียกจุนเสียงอ่อน เขายังจำความกลัวที่เกิดขึ้นได้ดี
“นี่เป็นเรื่องระหว่างผมกับพี่มิ้น ยิ่งพี่เบตเข้ามายุ่งมันยิ่งไม่จบ”
“อย่าเลยให้พี่จัดการเอง”
“เรื่องนี้พี่เบตต้องเชื่อผม” จุนยังยืนยันหนักแน่น เขาคิดมาดีแล้ว
“ผมสนับสนุนจุนครับ” ไม่บ่อยนักที่เขียวจะเห็นด้วยกับความคิดของจุน แต่ครั้งนี้เขาคิดเหมือนจุนว่ายิ่งทิเบตเป็นคนจัดาการยิ่งกระตุ้นให้มิ้นแค้นและเกลียดจุนมากขึ้น
“เชื่อผมสักครั้งนะครับพี่เบต” จุนลดเสียงให้อ่อนลง สบตากับทิเบตเพื่อขอให้ทำตามที่เขาพูดสักครั้ง
“ก็ได้ครับ” ทิเบตยอมในที่สุด สิงห์สบตากับเพื่อนเป็นเชิงว่าเขาไม่เห็นด้วย ทิเบตส่ายหน้าเบาๆ ให้รู้ว่าไม่ใช่ตอนนี้ สิงห์จึงเงียบไป
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“มึงจะทำไงวะจุน” เขียวสนับสนุนจุนก็จริงแต่ยังนึกไม่ออกว่าเพื่อนจะจบปัญหากับมิ้นได้อย่างไร
“กูคิดอยู่”
“เหี้ยจุน แล้วมึงก็ไปเสนอหน้าบอกพี่เขาแบบนั้น”
“เอ้า! กูไม่ได้บอกสักหน่อยว่ากูคิดออกแล้ว กูบอกแค่ว่ากูจะจัดการเองมันผิดตรงไหน ว่าแต่มึงเถอะระวังพี่อินให้ดี”
“ทำไมวะ”
“กูกลัวจะหาเรื่องไปต่อยพี่กายคว่ำสิวะ”
“ไม่หรอก”
“พูดแล้วกูยังตกใจไม่หาย ใครจะคิดว่าไอ้พี่กายจะมาแนวนี้วะ ขนลุกฉิบ”
“มึงอย่าไปว่าคนอื่น มึงก็มาแนวนี้” เขียวเบรกจุนเพราะไม่อยากให้เพื่อนเข้าตัว
“กูไม่ได้หมายถึงเรื่องที่ชอบผู้ชาย กูหมายถึงไม่คิดว่าไอ้พี่กายมันจะโพล่งเรื่องชอบมึงขึ้นมา เห็นเอาแต่ด่ามึงกับกูเป็นว่าเล่น”
“กูก็แปลกใจเหมือนกันนึกว่าจะโดนต่อยคว่ำทั้งคู่”
“มาคิดๆ ดู พี่กายมันก็ปากหมาไปอย่างนั้นเอง เก่งแต่ปากมาตั้งแต่ไหนแต่ไร ไม่เคยเห็นมีเรื่องกับใครสักที”
“พูดเหมือนตอนนั้นมึงไม่กลัว?”
“กลัวสิวะกลัวฉิบหาย แม่งเล่นเดินขมึงทึงเข้ามา กูอุตส่าห์ยกมือบังหน้า เสือกพูดออกมาได้เขียวพี่ชอบเรา กูยิ่งกว่าถูกหมัดน็อคเกือบช็อคแดกไปแล้ว”
“เออกูก็เหมือนกัน”
“อยู่มหาลัยไอ้พี่กายมันคงไม่กล้า อายเพื่อนด้วย เลยสบโอกาสตอนพี่มิ้นเสนอ ยังโชคดีนะที่เป็นพี่กายไม่อย่างนั้นมึงกับกูได้น่วมจริงแน่”
“กูเห็นด้วย”
“เพราะเพื่อนกูสวยแท้ๆ เลยรอดมาได้”
“ไอ้เหี้ยจุน” สงสัยว่าจะคุยกันดีๆ ไม่ได้ สุดท้ายก็ลืมเรื่องที่คิดจะปรึกษากันไปสนิท
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“พี่มิ้นครับ” จุนโผล่ออกมาราวกับโจรมุมตึก เขามาดักรอมิ้นที่คณะตั้งแต่เช้า
“จุน!” มิ้นชะงัก เบิกตากว้างเมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่มีแม้แต่รอยฟกช้ำให้เห็น พี่กายทำบ้าอะไรทำไมถึงปล่อยให้รอดมาได้
“แปลกใจเหรอครับที่เห็นผมสบายดี”
“ต้องการอะไร” มิ้นก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัว เธอเกร็งมือจับกระเป๋าไว้แน่น
“ไม่ครับ” จุนยักไหล่ ยังคงพูดด้วยน้ำเสียงสบายๆ ราวกับไม่มีเรื่องอนาทรร้อนใจ
“ไม่?!”
“ใช่ครับไม่ เพราะพี่มิ้นไม่มีอะไรที่ผมต้องการ” จุนมองสำรวจมิ้นช้าๆ ไปทั่วร่างกายตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า
“ก่อนหน้านี้ผมอาจเคยอยากได้แต่ตอนนี้ไม่แล้ว ไม่มีอะไรที่ผมอยากได้จากพี่แม้แต่อย่างเดียว” วิธีการมองของจุนทำให้มิ้นเหมือนโดนตบหน้าเข้าไปฉาดใหญ่ เธอรู้สึกชาไปทั้งตัว
“ถ้าพี่มิ้นไปถามพี่เบต ผมว่าคงได้คำตอบเดียวกัน พี่มิ้นทำถึงขนาดนี้คิดว่าพี่เบตยังต้องการอะไรจากพี่มิ้นอีกหรือครับ ผมว่าไม่มีนะ” จุนยกยิ้มมุมปาก ขยับเท้าเข้าหามิ้นช้าๆ
“พอเถอะครับพี่มิ้น ผมว่าพี่ควรหยุดแค่นี้ดีกว่า ก่อนที่พี่จะเป็นผู้หญิงที่ไม่มีใครต้องการ”
“อย่ามาสะเออะเรื่องของคนอื่น”
“จุ๊จุ๊ อย่าหยาบคายสิครับพี่มิ้น แถวนี้มีคนเดินผ่านไปผ่านมา พี่เป็นถึงดาวคณะนะครับอย่าลืมสิ อย่างน้อยก็มีคนจำหน้าได้บ้าง มานั่งทะเลาะแย่งผู้ชากับผมมันดูดีเหรอ” จุนใช้คำพูดของมิ้นย้อนกลับไปหา สีหน้ารื่นรมย์ของจุนยิ่งทำให้มิ้นแทบคลั่ง
“อย่านึกว่าแกจับเบตสำเร็จ ไม่นานแกก็จะโดนทิ้งเหมือนหมูเหมือนหมา”
“ผมยินดีเป็นหมูเป็นหมาเพราะอย่างน้อยมันก็เคยเป็นที่รัก แล้วพี่มิ้นเป็นอะไรครับ เป็นคนไม่มีตัวตนในสายตาคนอื่น พี่มิ้นไม่เหนื่อยเหรอ วิ่งตามคนที่ไม่รักมีแต่จะเจ็บปวดเปล่าๆ อย่าทำตัวน่ารังเกียจไปมากกว่านี้เลยครับ”
“ไอ้จุน!”
“ผมมาเพื่อบอกพี่มิ้นว่าผมจะไม่ถือสาหาความกับสิ่งที่พี่มิ้นทำลงไป แต่ถ้ายังมีครั้งหน้าอย่านึกว่าผมจะอยู่เฉย ผมก็มีมือมีตีนเหมือนกัน และผมไม่ใช่คนความอดทนสูง ผมไม่เคยตบผู้หญิงแต่ถ้าจำเป็นผมก็จะทำ ผมมันแค่เด็กบ้านนอก ไม่มีตำแหน่งดาวหรือเดือนอะไรนั่น แถมผมยังหน้าหนาไม่อายใคร ถ้าพี่มิ้นอยากลดตัวลงมามีเรื่องกับผมก็เอา ผมพร้อมเสมอ”
“.....” จุนส่งยิ้มให้มิ้นราวกับไม่มีเรื่องบาดหมางกัน
“ในเมื่อพี่มิ้นไม่พูดอะไรผมจะถือว่าพี่มิ้นรับรู้แล้ว จากวันนี้ตาต่อตาฟันต่อฟัน และถ้าเหตุการณ์เหมือนเมื่อวานเกิดขึ้นอีกพี่มิ้นจะได้เจอตีนต่อตีน” จุนได้พูดทุกอย่างหมดแล้ว เขาไม่สนใจว่ามิ้นจะทำหน้าว่าอยากฆ่าเขามากแค่ไหน คนอย่างเขาไม่ให้ใครมาขู่ง่ายๆ
“สวัสดีครับพี่มิ้น” จุนค้อมศีรษะลง เขาเดินหันหลังให้มิ้นด้วยความมั่นใจ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นเขาจะไม่งอมืองอเท้าปล่อยให้ตัวเองโดนกระทำอยู่ฝ่ายเดียว
“อย่านึกว่าแกจะรอด ระวังตัวไว้ให้ดี” มิ้นมองตามหลังจุนไปด้วยสายตาอาฆาต อย่านึกว่าเธอจะหยุดแค่นี้ ในเมื่อเตือนดีๆ แล้วโอหัง เธอก็จะเล่นแรงให้หลาบจำกันไปข้าง โทษความปากดีของตัวเองเถอะไอ้จุน
“คิดจะทำอะไรอีก” มิ้นหันไปมองเจ้าของเสียงด้วยดวงตาเบิกโพลง เธอไม่คิดว่าทิเบตจะโผล่มาเวลานี้
“เบต” มิ้นผวาเข้าไปหาแต่ทิเบตขยับเท้าหนี ทำให้มือที่เอื้อมออกไปหมายจะจับแขนผู้ชายที่เธอรักเคว้งอยู่กลางอากาศก่อนตกลงมาแนบลำตัว
“เบตคะอย่าเพิ่งเข้าใจผิด ฟังมิ้นก่อน”
“อย่าพูดอีกเลยมิ้น” สายตาที่มองมาทำให้มิ้นอึกอัก เธอกลืนน้ำลายลงคอพยายามคิดหาคำพูดเพื่อให้ทิเบตเห็นใจ
“มิ้น..มิ้นทำลงไปเพราะมิ้นรักเบต”
“แต่ผมไม่เคยรักมิ้น มิ้นก็รู้”
“แล้วทำไมเบตไม่รักมิ้นคะทำไมต้องรักมัน มันดีกว่ามิ้นตรงไหน มันเป็นผู้ชาย เป็นแค่ไอ้เด็กนิสัยเลวๆ คนนึง”มิ้นสติขาดผึงเมื่อได้ยินว่าคำไม่รัก เธอเจ็บปวดจนพร่างพรูคำพูดในเก็บกดอยุ่ในใจออกมา
“ผมเคยเตือนมิ้นแล้วว่าอย่าพูดถึงจุนในทางที่ไม่ดีต่อหน้าผม”
“เบต!” มิ้นผงะเมื่อเห็นสีหน้าเย็นชาของธิเบต สายตาที่มองมาราวกับคนไม่รู้จักกัน
“ทำไมเบตเปลี่ยนไปถึงขนาดนี้ เบตไม่รักไม่แคร์มิ้นสักนิดเลยเหรอคะ แล้วที่ผ่านมาคืออะไร”
“ผมน่าจะถามมิ้นมากกว่าว่าทำไมมิ้นเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้ แล้วที่ผ่านมาผมทำอะไรมิ้นบอกผมมาสิ หรือผมให้ความหวังมิ้น หรือผมไม่เคยพูดตรงๆ กับมิ้น ที่ผ่านมามิ้นเป็นเพื่อนคนหนึ่งของผม แค่เพื่อนไม่ใช่แม้แต่คู่นอนด้วยซ้ำ มิ้นน่าจะรู้ดี”
“เบต” มิ้นเรียกทิเบตเสียงโหยหวน เธอไม่แคร์อีกแล้วว่าใครจะมองมา
“ตั้งสติหน่อยมิ้น อย่าทำให้ตัวเองดูแย่ไปกว่านี้”
“ดี ถ้าเบตรักมันมากมิ้นจะทำให้มันอยู่มหาลัยนี้ไม่ได้อีก ไม่เชื่อเบตก็คอยดู” มิ้นตะโกนออกไปตามแรงอารมณ์ เธออยากให้ทิเบตเจ็บเหมือนที่เธอเจ็บ ทิเบตย่างสามขุมเข้าหา ยกมือขึ้นจับต้นแขนทั้งสองข้างของมิ้นไว้แน่น จนอีกฝ่ายร้องออกมา
“เบต มิ้นเจ็บ”
“นี่ไม่เรียกว่าเจ็บหรอกมิ้น ไม่ใกล้เคียงเลย” ทิเบตไม่ยอมปล่อยมือ “ฟังผมให้ดีๆ ผมจะพูดอีกแค่ครั้งเดียว“ ทิเบตโน้มหน้าเข้าไปใกล้ กระซิบบางอย่างข้างหูมิ้น
“ต่อจากนี้ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับจุน ไม่ว่าจะเป็นเพราะฝีมือมิ้นหรือไม่ผมจะถือว่าใช่ ถ้าจุนเจ็บมิ้นต้องเจ็บ ถ้าจุนอายมิ้นต้องอาย ผมจะทำทุกอย่างเพื่อให้แน่ใจว่ามิ้นจะได้รับผลสาสมกับทื่ทำกับจุน มิ้นรู้จักนิสัยผมดี ถ้ากล้าเอาชีวิตตัวเองมาเสี่ยงก็ลอง” ทิเบตปล่อยมือออกจากแขน ถอยห่างออกมายืนมองอีกฝ่ายด้วยสายตาเหี้ยมเกรียม
“อย่าแตะต้องจุนอีกถ้ามิ้นยังอยากมีหน้าสวยๆ ไว้ให้คนอื่นชื่นชม” สายตาของทิเบตทำให้เธอกลัวจนตัวสั่น
“ภาวนาเข้าไว้มิ้น ภาวนาให้จุนสุขสบายดี เพราะไม่อย่างนั้นมิ้นจะได้รู้ว่าคนอย่างผมทำอะไรได้บ้าง” ทิเบตทิ้งคำพูดไว้เพียงเท่านั้นก่อนเดินจากมา ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรอีก เขาเชื่อว่าคนอย่างมิ้นคิดคำตอบได้เอง
มิ้นทรุดตัวลงนั่งกับพื้นโดยไม่อายสายตาใคร เธอไม่มีเรี่ยวแรงพอจะยืนต่อไหว ร่างกายสั่นเทาด้วยความกลัว เธอรู้ดีว่าทิเบตพูดจริงทุกคำและคงไม่ปล่อยเธอไว้หากเกิดอะไรขึ้นกับจุน มิ้นยกมือขึ้นลูบหน้าชื้นเหงื่อของตัวเองช้าๆ ไม่เอาอีกแล้ว เธอไม่กล้าอีกแล้ว
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“เป็นไงล่ะ”
“เป็นไงอะไร” ทิเบตขำคนที่กระโดดไปมาบนเตียง จุนดูร่าเริงมากกว่าปกติ หัวเราะเหมือนชอบอกชอบใจอะไรนักหนา
“ฝีมือการจัดการของผมไง บอกแล้วเรื่องนี้ให้ผมจัดการเอง พี่มิ้นไม่มายุ่งอีกเลยแถมวันนี้ยังเข้ามาขอโทษผมด้วย” ถึงจะห้วนๆ ไปหน่อยและมาเร็วเครมเร็วแต่จุนอภัยให้ เขารับรู้ว่าคราวนี้มิ้นไม่ได้เสแสร้งแม้ดูออกว่าไม่เต็มใจเท่าไหร่ก็ตาม
“เก่ง” ทิเบตปิดเรื่องที่เขาไปคุยกับมิ้นเสีย ให้ไอ้ตัวจุ้นมันภูมิใจของมันต่อไป
“แต่ก็สงสารพี่มิ้นเหมือนกันนะ” เห็นหน้าพี่มิ้นวันนี้จุนอดสงสารขึ้นมาไม่ได้ ต้องเรียกว่าความรักทำพิษแท้ๆ
“จะยกพี่ให้เหรอ”
“ไม่มีทาง!” ฝันไปเถอะ สงสารก็สงสาร หวงแฟนก็เรื่องหนึ่ง ของๆ เขาไม่ยกให้ใคร ทิเบตเป็นของเขา
“เดี๋ยวๆ จะมองพี่หน้าง้ำตาขวางแบบนี้ทำไม” ทิเบตประท้วงเมื่อจุนจ้องหน้าเขาเขม็ง
“พูดอย่างนี้แปลว่าอะไร ฟันแล้วจะทิ้งเหรอ”
“ตัวจุ้นมาเรื่องนี้ได้ยังไง” ทิเบตคาดเดาอารมณ์ของจุนไม่ได้จริงๆ ร่าเริงอยู่ดีๆ งานเข้าเขาเสียอย่างนั้น
“ตอบมาสิว่าจะทิ้งผมเหรอ”
“อืม” ทิเบตแกล้งทำท่าคิด นึกสนุกอยากแกล้งไอ้ตัวจุ้นของเขาขึ้นมา
“ถ้าพี่ทิ้งจริงๆ เราจะทำยังไง”
จุนส่งยิ้มเย็นให้ทิเบต ก่อนยกมือขึ้นมาช้าๆ ชูสองนิ้วเป็นรูปตัววีให้ทิเบตดู ก่อนเอียงนิ้วเป็นแนวขวาง จากสัญลักษณ์ตัววีกลายเป็นกรรไกรทันที
“ฉับ!! ตัดให้ขาดแม่งเลย”
ทิเบตไม่คาดคิดว่าจะได้คำตอบนี้จนเผลอตัวหนีบส่วนกลางลำตัวเอาไว้ ยิ่งเห็นสายตาวาววับของไอ้ตัวจุ้นที่มองมา ชักคิดว่าเขาจะกล้านอนตอนกลางคืนไหม
“คอนโดเขาให้เลี้ยงเป็ดไหม”
“อย่าเลี้ยงเลย เสียงดังรบกวนห้องข้างๆ” ทิเบตชักเสียงอ่อย
“เลี้ยงเถอะ เดี๋ยวตัดแล้วเสียของจะได้โยนให้มันกิน”
“ไอ้ตัวยุ่งทำไมถึงได้โหดแบบนี้”
“ดีที่รู้ว่าผมโหดจะได้ไม่กล้าทิ้ง หรือถ้ากล้าทิ้งพี่เบตไปมีเมียใหม่ผมก็จะไปแย่งเมีย ต่อให้ไปมีผัวใหม่ผมก็จะไปแย่งผัว คอยดูสิ”
“เฮ้ย!” ทิเบตสะดุ้ง มีเมียใหม่พอเข้าใจแต่มีผัวใหม่ฟังแล้วชวนสยอง
“เฮ้ยอะไร พี่สิงห์ยังจะมีผัวได้เลย”
“ไปเอาความคิดนี้มาจากไหน”
“หึหึ ไม่บอกหรอก” จุนยิ้มอมภูมิ เรื่องอะไรจะบอกว่าแทนสนใจสิงห์ วัดกันด้วยรูปร่างถ้าจีบติดขึ้นมาสิงห์ต้องเป็นเมียอยู่แล้ว
“โดนแน่” จุนชี้หน้าคาดโทษ บอกไว้ก่อนเลยว่านี่จุนคนจริง พี่มิ้นยังจัดการมาแล้ว
“ไม่พูดดีกว่า มากอดกันเถอะ” ทิเบตชูแขนสองข้างออก หาวิธีเอาใจตัวจุ้นก่อนที่สมองน้อยๆ จะคิดอะไรพิลึกกว่านี้ขึ้นมาได้อีก จุนทำเสียงหึในลำคอ แต่ก็ยอมเอนตัวเข้าไปในอ้อมแขนของทิเบต ปล่อยให้คนตัวโตกอด
“ใครจะทิ้งลง น่ารักแบบนี้ไปไหนไม่รอดหรอก”
“เวลาผู้หญิงนมโตเดินมาล่ะ” จุนยังติดใจเรื่องนี้ไม่หาย ถึงจะเชื่อว่าทิเบตพูดเล่น ไม่ได้คิดจะทิ้งเขาไปหาสาวอกโตที่ไหน แต่แปลว่าทิเบตต้องชอบสเปคนี้ ไม่อย่างนั้นจะยกขึ้นมาอ้างหรือ
“ก็มอง”
“ไอ้พี่เบต!” ทิเบตฉกริมฝีปากปิดปากเล็กช่างเจรจาเสีย โง่อยู่ได้ตั้งนานวิธีนี้ดีกว่าเยอะ นอกจากจะทำให้ไอ้ตัวจุ้นเลิกขู่ฟอดๆ ได้แล้ว คืนนี้เขายังสบายใจได้ว่าลูกชายจะยังอยู่สุขสบายดีไม่ถูกแอบตัดไปให้เป็ดที่ไหนกิน เพราะเจ้าแสบจะหมดฤทธิ์หลับไปก่อนเขา อืม..สักสามสี่รอบคงพอ
✪✣✤✥✦✧✣✤TBC✥✦✧✣✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ❤ Love Mission ♥ ภารกิจพิชิตรัก ❤ [ End ] 28/05/17 ✿ P.100 (อ่าน 766463 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก