หัวข้อ: #เรื่องสั้น# 'รัก..ง่ายๆ' จบแล้ว ♥ฝากเพจจ้า

[mukmaoY]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17



เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

*****************************************************************************


▼สารบัญนิยายข้าพเจ้า►

•••เรื่องสั้นตอนเดียวจบ

►แฟนดารา
-มีแฟนเป็นดาราต้องอดทน-
►หนี
-เมื่อแฟนต้องแต่งงาน-
►ของตาย
-ของตาย ใครเขาจะมองเห็น-
►It’s You
-เมื่อนายกลับมา-
►เพราะอะไรmpreg
-ทำไมผมต้องท้อง  ทำไมเขาไม่เคยฟัง-
►เหนื่อยไหม?
-เหนื่อยไหม  กับสิ่งที่เธอทำอยู่?-
►We Were Born to Die
-เรื่องราวของคู่รักคู่หนึ่ง ตั้งแต่วันแรก  จนถึงวันสุดท้าย-
► Two Pieces
-คนสองคนเปรียบกับชิ้นส่วนสองชิ้น-
♥ความรักของพงศกร♥
-พงศกรกับแฟนชาวต่างชาติของเขา-

•••เรื่องยาว

☺เรื่องของหนู หม่าม้า และปะป๊า☺
-หนูไม่อยากให้ป๊าม้าทะเลาะกันเลย- จบแล้ว
แฟนในปกครอง
-ความสัมพันธ์ของเรา  ควรเรียกว่าอะไร....-
-จบแล้ว-

คนนิสัยเสีย
-นทีจะทำอย่างไรเมื่อแฟนที่เคยทิ้งต้องกลายเป็นคนพิการ-
-จบแล้ว-

เรารวมลิงค์ทุกเรื่องไว้ที่ https://www.facebook.com/Mukmaoynovel/

[mukmaoY]

มี 4 ตอนจบ นะคะ



¥¥¥¥¥¥¥¥¥




ถ้าพูดถึงสาวสวยในคณะอักษรศาสตร์นอกจากสาว'แท้'อย่างน้ำหวาน โม และมิว ที่โด่งดังป็อปปูล่าสุดๆแล้วนั้น  ยังมีสาวสวยอีกหนึ่งคนที่ป็อปไม่แพ้กัน
แต่น่าเสียดาย...เธอเรียบร้อยเสียยิ่งกว่าผ้ารีดเรียบจับจีบแล้วพรมน้ำอบพับเก็บไว้ในตู้ไม้สัก!
แล้วเธอก็ไม่ใช่สาว'แท้'เสียด้วย
กระนั้น...หนุ่มหลายคนก็ไม่ถอดใจที่จะจีบแม่ชีคนนี้หรอกนะ

เม คือชื่อในหมู่เพื่อน หากแต่ชื่อสำหรับครอบครัวก็คือ เม่น
เมรู้ตัวว่ารักสวยรักงาม และชอบผู้ชายหล่อๆมาตั้งแต่เด็ก
ตอนอายุ11ขวบ เมเครียดมากเมื่อเธอแอบชอบรุ่นพี่ม.ต้น คนๆนั้นทั้งหล่อทั้งนิสัยดี แต่เมสับสนที่ตัวเองผิดเพศ ชอบผู้ชายด้วยกัน
เป็นเหตุให้เมเริ่มนั่งสมาธิ กำหนดจิตให้ผ่องแผ้ว หวังกำจัดความคิดอัปมงคล ความคิดที่รั้งแต่จะทำให้ชีวิตไม่ก้าวหน้า เมจึงติดนิสัยเอื่อยๆ ยุบหนอพองหนอมาตั้งแต่นั้น

มาวันหนึ่ง เมื่อเด็กชายเม่นอายุได้ 12 ขวบ เขาเข้าไปในร้านขายยา เพราะอาการโรคกระเพาะกำเริบ ขณะที่เลือกชนิดของยาอยู่ ดั่งได้ยินเสียงนางฟ้ามาโปรด พี่กะเทยสองคนกำลังพูดคุยเรื่องยาคุม!
พี่คนที่ดูแก่กว่าบอกว่าเดี๋ยวนี้ชอบหลงๆลืมๆ สงสัยเป็นเพราะยาคุมแน่ๆ แต่จะให้หยุดก็ไม่ได้ พี่คนที่สองแทนที่จะให้คำปรึกษา กลับชมเปลาะว่าสวยอย่างนั้นอย่างนี้ เลิกเทคก็เสียดายแย่
ไอ้คำว่า'สวย'นี่แหละ  ที่จุดประกายเด็กชายเม่นให้หยิบแผงยาคุมมาหนึ่งชุด
พอกลับถึงบ้าน ดวงหน้าหวานๆ ตาแดงๆ ก็ถูกน้ำมาใช้งาน เม่นบอกคุณพ่อคุณแม่ว่าอยากสวย ชอบผู้ชาย ขอเทคยาคุม
คุณแม่ก็ถามกลับว่าอยากเป็นผู้หญิงเหรอ
แต่เม่นไม่ได้อยากเป็นผู้หญิงนี่! เม่นอยากสวยเหมือนผู้หญิง อยากตัวเล็กๆขาวๆ ตาหวานๆ ผมยาวๆ เอาไว้ทำทรงอะไรก็ได้ เม่นอยากเล่นผม อยากถักเปีย อยากทำสี!

แน่นอนเด็กชายเม่นโดนแม่ตี สาเหตุเพราะทำเป็นเรื่องเล่นๆ ไม่จริงจังว่าจะเป็นหญิงหรือชายกันแน่ ให้เม่นเอากลับไปทบทวนดู

ตอนนั้นเม่นยังเด็กมาก เด็กชอบทำอะไรแบบเด็กๆ  จึงแอบเทคยาคุมประชดแม่ตั้งแต่นั้นมา


........


"อีชี! พรุ่งนี้มีสอบศัพท์นะยะ ท่องยัง"

เมสะดุ้งเพราะเสียงแปร๋นของเพื่อนสาว นี่เขาว่าเขาเลือกกลุ่มเรียบร้อยแล้วนะ แต่ทำไมฟ้าถึงหลุดเข้ามาได้ก็ไม่รู้

"เราว่าจะท่องตอนเที่ยงคืน"

"จำได้ด้วยเหรอวะ"

"ได้สิ ท่องตอนกลางคืนมันจำไวดี"

"น้องเม พี่เอาช็อคโกแลตมาให้ พี่ไปญี่ปุ่นมา"
พี่รหัสสุดหล่อแต่หล่อไม่สุดของเมโผล่มาไม่ให้สุ้มให้เสียง ยื่นช็อกโกแลตรสชาเขียวที่เมชอบให้ มันถูกผูกริบบิ้นอย่างดี อลังการกว่าของฝากให้เพื่อนตัวเองอีก

"ขอบคุณนะครับ"

"เม...คือ..เมดื่มหรือเปล่า"
เมตั้งสติ  ดื่มอะไร ดื่มแอลกอฮอล์เหรอ พี่รู้หรือเปล่าว่าเมมีฉายาว่าแม่ชี

"มันไม่กินหรอกพี่ เมของหนูบริสุทธิ์ตั้งแต่รูบนยันรูล่างอ่ะค่ะ"
เมตีแขนเพื่อนดังเพี้ยะ หน้าแดงด้วยความอาย ขณะที่พี่รหัสฟินไปแล้ว

"ลองสักครั้งไหมเม?....เอ้ย! ลองเข้าผับเข้าบาร์ไรงี้ จะได้รู้ไงว่าชีวิตคนอื่นเป็นยังไง คือพี่อยากเลี้ยง สัญญาตั้งแต่ปี1ยันปี2ละ ยังไม่ได้เลี้ยงเลย"

"แล้วหลานพี่ล่ะครับ"

"เมก็ชวนมาด้วยสิ มันไปอยู่แล้ว"

สายรหัสเมมีแต่ผู้ชาย ถ้าถามว่าใครหน้าตาดีที่สุด ก็คงจะเป็นเมนี่แหละ

"พี่ไม่อยากเลี้ยงในร้านอาหารเหรอครับ"
เมพยายามหาหนทางให้ตัวเอง ไม่ได้นะ เขาถือศีล5 แค่เหยียบเท้าเข้าย่านอโคจรก็อาจจะแตกได้แล้ว

"มันคุยไม่สนุกเท่า ไม่ได้แนบสนิทชิดเชื้อกันนี่ครับ"
รอยยิ้มกรุ้มกริ่มของพี่รหัสทำให้เพื่อนฟ้าแทบจะตบรุ่นพี่ อันตราย! เธอไม่ช่วยเพื่อนไม่ได้แล้ว ดูท่าคราวนี้เมเสร็จแน่ถ้าเธอไม่สอใส่เกือก

"พี่เลือกร้านมาเลยค่ะ แต่มีข้อแม้ว่าต้องเอากลุ่มหนูไปให้หมดยกกลุ่ม เลี้ยงด้วย! เมถึงได้ไปค่ะ"
ฟ้าหรี่ตาอย่างผู้เหนือกว่า
หึ! ไอ้รุ่นพี่ชีกอ อยากกินแม้กระทั่งน้องรหัสตัวเอง  อย่างเมสุดสวยเนี่ย ต้องได้ผู้ดีๆ วิลิศมาหรา ที่ฉันคัดให้เท่านั้น!


.......


แสงมืดๆ กับกลิ่นเหล้ายาปลาปิ้ง ไม่ค่อยน่าพิสมัยสำหรับเมเท่าไหร่นัก แต่เพราะหน้าที่ของความเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องจึงต้องยอม อีกอย่างมันก็ไม่ได้แย่ขนาดที่ว่าอยากหนีกลับ ความเฮฮาของเพื่อนเขาช่วยให้บรรยากาศดีขึ้นเยอะ

"น้องเมไม่ลองจิบสักหน่อยเหรอครับ"
รุ่นพี่ยื่นค็อกเทลสีสวยให้ สีน่าดื่ม แต่เรื่องราวหลังจากนั้นปล่อยให้เป็นหน้าที่คนอื่นดีกว่า

"พี่ป็อปกินเถอะ มันเหม็น"
เมตอบเลี่ยงๆ
เพื่อนที่บอกว่าจะเป็นไม้กันหมาดันหายหัวไปหมด

"ไอ้พียังกินเลย"

"ก็พีเขาคอแข็งกว่าเมนี่"

"เมคออ่อนเหรอครับ?"
เสร็จกู....พี่รหัสยิ้มกริ่ม
คนขี้ใจอ่อนจะปฏิเสธได้สักกี่น้ำเชียว
ตื๊อเท่านั้นที่ครองโลก

"ไม่เอาพี่ป็อป เมไม่อยากผิดศีล"
คนสวยดันแก้วทรงสูงออก สีหน้าเริ่มไม่พอใจ แต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้ ด้วยความเป็นรุ่นน้อง ได้แต่สรรหาข้ออ้างนู่นนี่มาเรื่อยๆ
แล้วไอ้พี่ป็อปก็นะ ยิ่งคุยยิ่งเลื้อย จมูกแทบจะฝังซอกคอเขาอยู่แล้ว เมได้กลิ่นเหล้าทีไรแล้วจะอ้วกทุกที

"ขอโทษนะครับ"
สวรรค์มาโปรด ขอให้ถามทงถามทางก็ยังดี

"มีอะไรครับ"
รุ่นพี่ดีอยู่อย่างตรงที่เป็นคนมีน้ำใจ  หน้าเมาๆเงยขึ้นจากซอกคอหอมกรุ่น ยิ้มต้อนรับคนแปลกหน้า

"น้องเขาดูไม่เต็มใจนะ เห็นแล้วสงสารเลยมาเตือน มันดูไม่เป็นสุภาพบุรุษ"
ถ้อยคำบาดคมแทงลึกตรงขั้วหัวใจ  พี่ป็อปผละออกมาพร้อมสายตาเอาเรื่อง

"มึงเสือกอะไรด้วย!!"
เสียงไม่เบานักทำให้เพื่อนของเมที่กำลังเมามันกับการเต้นหยุดกึก
มนุษย์ทุกคนมีสัญชาตญาณ และสัญชาตญาณตอนนี้กำลังเตือนว่า 'มีเรื่องกันแน่'
ดังนั้นกลุ่มคนจึงแยกออกเป็นวงกว้าง ไม่อยากโดนลูกหลง แต่ก็อยากยุ่งเรื่องชาวบ้าน

"คุณครับ มานี่"
เสียงกรี๊ดกร๊าดดังขึ้นเบาๆจากกลุ่มเพื่อนสาวเขา ทีอย่างนี้เพิ่งเห็นหัวนะ
เมถอนใจ แต่ก็เปลี่ยนฝั่งไปหาฮีโร่ที่มาช่วยเขา
พออยู่ใกล้ๆแล้วตัวใหญ่บังเมเสียมิด คนเป็นสุภาพบุรุษรั้งเมให้หลบข้างหลัง
เมไม่รู้ตัวหรอกว่าหน้าแดงแค่ไหน ทั้งสายตาหวานซึ้งนั่นอีก ยิ่งทำให้พี่รหัสคนเก่งโมโหหนัก

"มึงเป็นใครวะ ยุ่งเรื่องกูทำไม"

"ผมแค่ผ่านมาเท่านั้นครับ ส่วนคุณน่ะ...ควรจะผ่านชีวิตน้องเขาไปมากกว่า"

"กูกับน้องรู้จักกัน"

เมกำเสื้อสีอ่อนของคนข้างหน้าแน่น เป็นสัญญาณว่าให้ช่วยเขาเถอะ อย่าเพิ่งไป อย่ายอมแพ้

"เอาเป็นว่า...น้องเขาไม่เต็มใจให้คุณลวนลามนะครับ คุณก็น่าจะจบเรื่องนี้ซะ"

"มันควรจะจบถ้ามึงไม่มาเสือก"

"พี่ป็อปคะ ขอเถอะค่ะ"
ฟ้าที่เพิ่งหายกรี๊ดบุรุษปริศนาเอ่ยขึ้นมาด้วยสายตาดุดัน
เธอมีส่วนผิดที่ไม่ดูแลเพื่อน ทั้งๆสัญญาไว้แล้วแท้ๆ
รุ่นพี่คนสนิทชักสีหน้า มองไปรอบๆ ไม่มีใครเข้าข้างเขาสักคน
ป็อปปาแก้วลงกับพื้นด้วยความโมโห ก่อนเดินหนีออกไป

"เหตุการณ์สงบแล้วนะครับ สนุกกันต่อเลย"
น้องรหัสอยากช่วยพี่บ้างจึงเคาะแก้วเรียกสติทุกคนให้กลับมาสนุกสนานกันอีกครั้ง
เพียงไม่กี่วินาที ทุกอย่างก็กลับเป็นปกติ ราวกับว่าเมื่อสักครู่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เศษแก้วถูกเก็บไปเพียงชั่วพริบตาเท่านั้น

"เฮ้ยแก ขอโทษนะที่ไม่ได้ดูอ่ะ"
เพื่อนสาวสี่คนปรี่เข้ามากอดคนสวยที่ยืนตัวสั่นงันงกไม่หาย เห็นแล้วน่าขย้ำ เอ้ย! น่าสงสารเป็นบ้า

"ขอบคุณพี่สุดหล่อด้วยนะคะที่มาช่วยเพื่อนเราไว้"

"ไม่เป็นไรครับ"

"เม! ขอบคุณพี่เขาสิ!"

"อ..เอ่อ..ขอบคุณครับ"

..เสียงใหญ่... เป็นผู้ชายเหรอเนี่ย...
ชายปริศนาแอบทำหน้าเสียดาย ซึ่งไม่พ้นตาเหยี่ยวของฟ้าไปได้
..เป็นผู้ชายแต่น่ารักกว่าผู้หญิงนะเว้ย...!
หล่อนเถียงในใจ

สมองส่วนไหนไม่รู้เพราะเธอไม่ได้เรียนมา กำลังคิดแผนการหาผู้ชายให้เพื่อนอย่างเงียบๆ
ความหล่อ : ตาสองชั้นกำลังดี คิ้วเป็นรูปดาบอย่างเท่ ปากกระจับน่าจะเข้าร่องพอดีกับของเม จมูกโด่งเหมือนลูกครึ่ง หน้ามีส่วนของลูกเสี้ยว ส่วนหุ่นไม่ต้องพูดถึง ถ้าขย่มเพื่อนเม เพื่อนเมต้องหลังเดาะไปสามวันเจ็ดวัน รวมๆแล้วแม้ในแสงสลัวยังส่งออร่าขนาดนี้ ผ่าน!
นิสัย : ยังต้องให้พูดถึงอีกเหรอ เหตุการณ์เมื่อกี๊การันตีได้ว่าแมนพอควร ถ้าเพื่อนเธอต้องเสียเวอร์จิ้นให้ใคร ก็ควรเป็นคนที่เพอร์เฟ็คต์แบบนี้แหละ
เรื่องหลังจากนั้นค่อยว่ากันทีหลัง

ฟ้ายิ้มกริ่มอยู่คนเดียวจนเพื่อนคนอื่นต้องทักว่าเมาหรือเปล่า
"กูมีแผนหาผัวให้อีเมลูกเราละ"
ตอบพลางหัวเราะ




อัคนีออกจะตกใจในทีแรกเมื่อรู้ว่าคนสวยเป็นผู้ชาย แต่ต่อมาก็ทำใจได้ เขายินดีในรูปร่างหน้าตามากกว่าสิ่งใดทั้งหมด
เรื่องเซ็กส์กับเพศตรงข้ามไม่ใช่เรื่องน่าหนักใจอะไร เพราะเคยกับผู้ชายมาแล้ว เพียงแต่ไม่ใช่แนวแต่งหญิง หรือท่าทางหงิมขนาดนี้
ตั้งแต่เกิดเรื่อง เขาก็ยืนคุยกับคนสวยตลอด หาโอกาสเหมาะๆหยอดบ้าง พอให้รู้ว่าไม่ได้อยากเป็นเพื่อน แต่อยากเป็น'ผัว'
"พี่ไปต่อกับเมได้ไหม"
อัคนีกระซิบถามเบาๆ สายตาส่งความรู้สึก
เมเอียงหน้าหลบ อมยิ้มแก้มปริ
คนไม่ประสาหันไปถามความเห็นจากเพื่อน
ฟ้าจึงลากเมมาคุยกันในกลุ่ม ไม่ให้พี่อัคได้ยิน

"มึง...ครั้งหนึ่งในชีวิต"

"ดูสิแก คนเป็นร้อยๆ จะมีคนได้แซ่บกับพี่เขากี่คนกัน พี่เขาชอบแก แกชอบเขา ก็ดีไม่ใช่เหรอ"

"ดูสายตาชะนีปากแดงตัวอื่นสิ มองตาเป็นมัน ถ้าไม่ตกลงนี่เสียดายนะเว้ย"

"พรหมจรรย์ไม่สำคัญ เราเกิดมาครั้งนึงก็ต้องใช้ชีวิตให้คุ้ม"

"อย่าลืมถุงยาง"

เมมึนหัว เพิ่งรู้ว่าเพื่อนเขาใจกว้างเป็นอ่าวไทย ไอ้เรื่องพรหมจรรย์อะไรนั่นเขาไม่คิดมากหรอก แต่การมีเซ็กส์กับคนเพิ่งรู้จัก หรืออาจจะไม่รู้จักเลย มันออกจะแปลกอยู่

"เอาสนุกๆ ไม่ผูกพัน คิดเสียว่าปลดปล่อย หาประสบการณ์"
เพื่อนเขาอาจแนะนำไม่ถูกต้อง แต่มาตรฐานความถูกต้องของคนเราไม่เหมือนกัน
เมนิ่งยืนคิด หันไปสบตาพี่อัคแล้วอดเขินไม่ได้

"อืม...มันก็คงไม่แย่"

"เลิศมากเพื่อนรัก!"


.
.
.


แม่ชีที่ว่าถือศีลห้า จำต้องศีลแตกไปหนึ่งข้อ หลังจากตกลงใจได้ เมก็ยอมดื่มแอลกอฮอล์สักแก้วเพื่อย้อมใจ เรียกความใจกล้าหน้าด้านออกมากลบเกลื่อนความเรียบร้อย
เพียงแก้วเดียว คนสวยก็เริ่มเซ อัคนีพยุงเมมาตลอดทาง เขาไม่ชอบไปค้างอ้างแรมที่อื่น จึงกลับมาบ้านตัวเอง  อยู่เหงาๆแบบฉบับหนุ่มโสด กับหมาแมวจรที่เก็บมาเลี้ยงอย่างละตัว

"บ้านพี่เหรอ"
เวลาเมาเมจะพูดเยอะกว่าเดิมนิดหน่อย

"อืม ไม่มีใครอยู่หรอก พ่อแม่พี่ทำงานต่างประเทศ นานๆทีจะกลับ"

"หมาน่าร้ากกกก"
ทาสหมารีบพุ่งเข้าไปกอดโดยไม่สนใจว่ามันจะดุหรือไม่  และโชคดีที่หมาจรสีน้ำตาลกระดิกหางตอบ

"ขึ้นห้องพี่เถอะ ไปอาบน้ำก่อน"

"แล้วหมาล่ะ"

"ให้มันนอนข้างล่าง"

"ไม่เอา หมาต้องไปด้วย ไม่งั้นเมไม่ให้เอานะ"
คนสวยทำหน้าบู้ จะลากหมาอย่างเดียว
อัคนีหลุดขำ นึกเอ็นดูเด็กน้อยขึ้นมา เขาเลยยอมให้ดาต้าเข้าห้องนอนเป็นกรณีพิเศษ

สองคนกับหมาหนึ่งตัวจึงพากันขึ้นห้องนอนที่กินพื้นที่กว้างทั้งชั้น มีโซนนั่งเล่น โซนทำงาน และที่นอน ทุกอย่างเห็นกันหมด เมอดคิดไม่ได้ว่าสาวคนอื่นคงถูกกระทำไปทั่วห้องแน่ๆ ถ้ามันจะสะดวกต่อการเปลี่ยนท่าขนาดนี้

คนสวยถูกสั่งให้ไปอาบน้ำ ห้องน้ำขนาดกลางมีพร้อมสรรพทั้งอ่างจากุชชี่ ฝักบัว อ่างล้างหน้าที่เป็นกระจกใส  การตกแต่งของบ้านนี้เหมือนเจ้าของบ้านชอบอะไรก็เอามาใส่ ไม่ค่อยเข้ากัน แต่ก็เป็นระเบียบ
มาถึงจุดนี้เมก็ไม่ลังเลอะไรแล้ว จัดการทำความสะอาดร่างกายทุกส่วนสัด ถูสบู่ให้หอมที่สุด บ้วนปากไปสามรอบ ครั้งแรกของเขาต้องดีอย่างที่ฝัน
เมื่ออกมาจากห้องน้ำทั้งชุดคลุม ก็ไม่พบเจ้าของบ้าน เจอแต่หมาสีน้ำตาลนอนกระดิกหางรอบนเตียง

"ชื่ออะไรน่ะเรา"
"น่ารักจังเลย ตัวอ๊วนอ้วน"
"มีเพื่อนแกอีกป่ะ งื้อออ อยากได้"

อัคนีไม่คิดว่าการเปิดประตูห้องแล้วจะเจออะไรเด็ดๆอย่างนี้  ท่าโก้งโค้งราบไปกับเตียง เผยสะโพกน่ากระแทก ไม่ผอมเกินไป ไม่ใหญ่จนน่าเกลียด ผิวเรียบเนียนน่าขยำและฝากรอย  เพียงแค่นี้เจ้าหนูมันก็ตั้งแล้ว ไม่เคยเจอกะเทยสวยขนาดนี้มาก่อน และนิสัยไม่จริตจก้าน ถูกสเป็คจริงๆ

อ้ะ!

เมถูกจู่โจมจากด้านหลัง ร่างเปลือยท่อนบนกำลังพรมจูบต้นคอระหงอย่างตะกรุมตะกราม

"อือ...พี่อัค"
เมเริ่มสั่นด้วยความไม่เคย
ส่วนนั้นของพี่อัคทิ่มผ้าขนหนูออกมา เมบอกให้พี่หยุดก่อน

"ขอโทษที พี่ใจร้อนไปหน่อย"
พี่อัคหน้าแดง สายตาแทบจะกินเขาเข้าไปทั้งตัว

"งั้นเมขึ้นไปนอนดีๆดีกว่า"
เมทำตามอย่างว่าง่าย ดาต้ารู้ใจพ่อ รีบลงไปนอนข้างล่าง

สัดส่วนของคนตรงหน้าดีไปหมด  อัคนีค่อยๆปลดลาดไหล่ขาว กดจูบ อีกมือบี้จุดเล็กๆตรงหน้าอก

"อือออ"
เมส่ายศีรษะไปมา  บรรยายความรู้สึกออกมาไม่ได้ สมองว่างเปล่า  เข้าใจแล้วว่าทำไมคนชอบเซ็กส์ แค่แรกเริ่ม เขายังไม่อยากหยุดเลย แล้วถ้าหากเป็นขั้นสุดล่ะ

"อ้ะ"
เมสะดุ้งเฮือก เมื่อถูกกอบกุมของสงวน พี่อัคไปเร็วหรือเขามัวแต่มึนเมานะ ตอนนี้ร่างทั้งสองเปลือยเปล่า คนสวยเคลิบเคลิ้มไปกับการปรนเปรอ มือบางลูบไล้แผ่นอกแข็ง ให้รู้ว่าเขาไม่ใช่ขอนไม้
ส่วนนั้นของคนข้างบนแข็งขึง เป็นทรงสวย พี่อัคจับของตัวเองรูดขึ้นลง
"อ๊า~"  ลิ้นอุ่นไล้เลียตรงช่องทางของเม  เจ้าตัวกรีดร้องเหมือนจะตาย แต่เป็นการตายที่ได้ขึ้นสวรรค์
ไม่ทันจะเงียบ เมก็ต้องร้องดังกว่าเดิม เมื่อถูกนิ้วแข็งแทรกเข้ามา ตรงนั้นมันตอดรัด ราวกับว่ารอคอยของแบบนี้มานาน เอาตรงๆ เมก็อยากมาตลอด หากแต่ต้องเก็บไว้ในใจ ไม่มีใครรู้

"โอ๊ยพี่ เจ็บๆๆ"
ถึงจะมีเจล แต่เพราะเป็นครั้งแรก พี่อัคขยับนิ่วเข้าออกเพิ่มเป็นสองนิ้วแล้ว ร่างกายยังคงไม่ชิน
เมื่อเป็นสาม เมก็ต้องกัดปากตัวเอง ด้วยกลัวพี่รำคาญ ทั้งเสียวทั้งเจ็บ  น้ำตาไหลจากความรู้สึกอัดอั้น  แท่งร้อนของตัวเองมีน้ำใสไหลออกมา เมรูดรั้งของตัวเอง

"โคตรเอ็กซ์"
พี่อัคทนต่อไปไม่ไหวแล้ว เขาฉีกถุงยางทันที

"พี่อัคอย่าเพิ่งแรงนะ เมยังไม่เคย"

"หืมมม จริงเหรอ"

"อื้ม"

อัคมีท่าทีลังเล
"เม...พี่ว่าคิดดูก่อนไหม ครั้งแรกของเราควรจะเป็นคนที่เรารักนะ"

"ต..แต่เมไม่มีแฟน"

"เมเก็บไว้เถอะ เซ็กส์ครั้งแรกควรดีที่สุด หมายถึงดีที่หัวใจน่ะ"

"เม...อยาก  พี่อัคทำเถอะ เมก็ชอบพี่อัคนะ มาถึงขนาดนี้แล้ว"
จะให้พูดอะไรได้ล่ะ ตอนนี้เมกระสันเหลือเกิน อยากได้ไอ้นั่นใจจะขาด พี่อัคก็มาขัดอยู่ได้

"ถ้างั้น...พี่ขอสดได้ป่ะ"

"อื้มๆ"
อะไรก็ได้ ขอแค่ได้ทำ
ความผิดชอบชั่วดีไม่อยู่ในหัวเมแล้วตอนนี้

อัคนีจัดการดึงถุงยางออก  เขามั่นใจในตัวเมว่านี่เป็นครั้งแรกแน่ และตัวเขาก็ไม่มีโรค
ดังนั้นแท่งร้อนเน้นๆจึงค่อยๆทักทายช่องสวรรค์
"อ๊าาา" คนถูกกระทำร้องไม่เป็นเสียง  ทั้งเจ็บทั้งรู้สึกดี
เสียงเนื้อกระทบกันหยาบโลน เมรั้งต้นคอคนข้างบนลงมาจูบ บอกว่ามีความสุขเหลือเกิน
คืนนั้น...เมถูกเปลี่ยนท่าและสถานที่นับไม่ถ้วน  สนุกจนลืมนึกถึงความลำบากที่จะตามมา


.
.
.


อัคนีตื่นขึ้นมาเพื่อพบว่าคนข้างๆมีอุณหภูมิผิดปกติ  เขามัวแต่ตื่นเต้นที่ได้จัดครั้งแรกของคนสวย เลยเอาเยอะไปหน่อย เมามันเหมือนคนกินยาบ้า เพิ่งนึกได้ตอนนี้ก็สายไปเสียแล้ว

ร่างบางตื่นขึ้นมาร้องโอดโอย และลุกไม่ขึ้น
เมอรุณสวัสดิ์พี่อัค สีหน้าซีดโรยไปบ้าง แต่ปากยังคงน่าดึงดูด อัคนีเลยจูบดูดดึงความหวานให้สิ้นคราบ ก่อนจะพาคนสวยไปส่ง

จริงจัง..?

 ไม่มีทาง

ก็แค่วันไนท์แสตนด์ เขาไม่พร้อมหยุดที่ใครหรอกตอนนี้
เมถูกพามาส่งยังหอพัก  เขาอยู่หอนอกราคาทั่วไป ไม่มีอะไรพิเศษ เพราะมาจากครอบครัวฐานะปานกลาง  นานๆทีเมถึงจะกลับบ้านต่างจังหวัด ดังนั้นปฏิสัมพันธ์กับพ่อแม่แทบเป็นศูนย์

"ขอบคุณนะครับที่มาส่ง"
ทั้งสองหยุดยืนหน้าห้อง205 คนสวยมีอาการหน้าแดง แอบคาดหวังบางอย่างจากพี่อัค

"หายากินด้วยนะ แล้วเจอกันนะครับ"
อัคนีพูดประโยคหลอกลวงปิดท้าย  ไม่มีการเจอกันอีกกับวันไนท์แสตนด์ เขาแค่ปลอบขวัญและทุกคนรู้ดี ก็หวังว่าน้องเมจะรู้เหมือนกัน


..............




ลงวันละตอน แล้วแต่เน็ตจะกรุณา
ตอนนี้ที่บ้านไม่มีเน็ตใช้ ลงในไอพอด555

[mukmaoY]

ตอน2


ตั้งแต่ถูกพรากเอาพรหมจรรย์ไป เมก็มีนิสัยขี้เหม่อเพิ่มขึ้นมา
ช่วงสองสามวันแรกที่พี่อัคจากไป เขาก็เอาแต่นั่งคอยรอคอย นึกว่าจะได้พบกันอีก แล้วก็มานั่งเสียดายทีหลังว่าทำไมไม่ขอเบอร์หรือช่องทางติดต่อไว้
ผ่านไปประมาณสองเดือน เมถึงเลิกฝันหวาน เขาซอยผมสั้น เปลี่ยนท่าเดินให้เหมือนผู้ชายมากขึ้น เพื่อนก็ชอบบอกนะว่าเขาดูเหมือนทอมมากกว่า อาจเป็นเพราะยังเทคยาตามปกติ
เมพยายามเปลี่ยนตัวเองทุกอย่าง ไม่หลอกใจว่าอกหัก เขาไม่ได้เศร้าขนาดนั้น ก็แค่ผิดหวัง
ถ้าพี่อัคไม่สนใจ แล้วทำไมต้องบอกว่าจะเจอกันใหม่ด้วย  บอกเพียงลาก่อน เขาก็เข้าใจแล้ว

"ทำหน้างี้อีกและ"
ฟ้าบี้คิ้วเรียวเรียกสติเพื่อน

"เย็นนี้อยากกินสเต็คจัง"
เมบ่น

"มึงกินขนาดนี้ ตัวยังผอมแกร็นอีกนะ"

"เราว่าจะซื้อยาถ่ายพยาธิมากินอยู่"

"ก็ยังดีกว่าน้ำใบบัวบกว่ะ"

"เราลืมเขาแล้ว"

"จ้าา อีสวย"

เมเชิดหน้าสะบัดบ็อบ ร่ำลาเพื่อนไปร้านสเต็คเจ้าโปรด
เขาชอบกินอาหารหนักๆคนเดียวยามเย็น ไม่ใช่เพราะเหงา ไร้คนคบ แต่เป็นเพราะไม่อยากให้มีใครมาขัดขวางการกินมากกว่า
ร่างบางอิ่มจนพุงกาง ซื้อน้ำอัดลมติดมือมาด้วย เขาเพิ่งซื้อตู้เย็นเล็กๆเอาไว้ใส่ของกินจุบจิบ ซึ่งก็ไม่พ้นชีสกับไส้กรอก เอาไว้เป็นเครื่องใส่บะหมี่  ดังนั้นพอผ่านร้านลูกชิ้น คนสวยจึงแวะดู

"อันไหนไส้กรอกชีสอ่ะครับ"
เมเลือกไส้กรอกสองไม้ ยังไม่ทอด เขาจ่ายเงินก่อนหันหลังกลับหอ

เอ๊ะ...
รถสีแดงติดสติกเกอร์สีดำลายสปอตเรียกสายตาได้เป็นอย่างดี
รถลายนี้ คงไม่บังเอิญมีสองคัน และเลี้ยวเข้าซอยหอเขาเหมือนกันหรอกนะ
เหมือนกับเมื่อสองเดือนก่อน....

ใจโทรมๆเต้นระรัว เขาเร่งฝีเท้าเดินจนถึงหอท้ายซอย หัวใจแทบหลุดออกมาจากอกเมื่อเป็นรถของอัคนีจริงๆ!
เมแตะคีการ์ด เดินไปยังห้องรวม

...ไม่มี...

เฮ้อ...เขาคงฝันหวานไปสินะ
บนโลกนี้มีคนอีกกี่เป็นล้านๆ พี่อัคคงไม่หลงเสน่ห์คนธรรมดาๆอย่างเขาหรอก
ตัวเองทั้งน่าเบื่อ เอื่อยเฉื่อย เซ็กส์วันนั้นก็คงเป็นแบบเดียวกัน ได้แต่ฟังพี่อัคสั่งนู่นนี่ ถ้าพี่อัคไม่บอก ก็นอนแบเป็นท่อนไม้

เมตัดใจเดินขึ้นชั้นสองอันเป็นที่อยู่ห้องของเขา  ทางเดินสลัวคล้ายหนังสยองขวัญ มีร่างใครคนหนึ่งยืนสูบบุหรี่

พ...พี่อัคเหรอ?
เมเดินเข้าใกล้เรื่อยๆ ไปยังห้อง205

"เม!"
พี่อัคจริงด้วย!
คนหล่อยืนยิ้มร่า  เมอึกอัก ทำตัวไม่ถูก เขาอุตส่าห์ลืมได้แล้วแท้ๆ
ท่าทางเก้ๆกังๆเรียกเสียงหัวเราะจากอีกคน อัครวบกอดคนตัวเล็กกว่าจนจมไปกับอกแน่น เปลี่ยนมาโอบไหล่เมเมื่อมีคนเดินผ่าน

"เข้าห้องเมกัน"

เมหน้าแดง เลือดสูบฉีดจนคิดว่าถ้าหัวใจวายตาย ก็คงต้องยอมให้ตายแหละ

"พี่อัคมาได้ยังไง"
คนสวยถามหลังจากล็อคห้องเรียบร้อย

"พี่เพิ่งลงเครื่องน่ะ เห็นสนามบินก็นึกถึงหอเมว่าอยู่แถวนี้ นี่เมตัดผมใหม่เหรอ น่ารักจัง"
คนแก่กว่าเริ่มทำตัวรุ่มร่าม แตะนั่นแตะนี่ไม่หยุด

"พ..พี่อัค เมยังไม่ได้ซักผ้าอ่ะ แช่ไว้ตั้งแต่เมื่อเช้า"

"เอาไปซักเครื่องสิ เดี๋ยวพี่ออกตังค์ให้"
อัคพรมจูบคอระหง มือไม้ลูบไล้เอวบาง เลิกเสื้อนักศึกษาออก

"เห็นเมใส่ชุดนี้แล้วโคตรมีอารมณ์เลย"
เสียงแหบหื่น ทำเอาเมผวา ครั้งนั้นทำเขาแทบเดินไม่ได้เป็นอาทิตย์  เมผละออกจากร่างหนา ตรงเข้าห้องน้ำเพื่อซักผ้า

"เมต้องซักผ้าจริงๆ พี่อัคกลับไปก่อนเถอะ"
หรือไปหาคนอื่นระบายก็ได้
นี่กลับมาทำไมเขายังไม่เข้าใจเลย

"เฮ้อ! งั้นเดี๋ยวพี่ช่วยซักนะ"

"ไม่ต้อง!  อ่า...."
พี่อัคนั่งจุมปุ้คกับพื้นห้องน้ำ หยิบผ้ามาขยี้อย่างรวดเร็ว เมจึงปล่อยเลยตามเลย

"เมอยู่ปีไหนแล้วครับ"
อัคนีถามซอกแซกผ่อนคลายความตึงเครียด ดูท่าเมยังเกร็งๆอยู่ ตัวก็แดง หน้าก็แดง ขี้เขินได้น่ารักชะมัด

"ปีสองครับ"

"อ่าว งั้นก็19เองสิ"

"เปล่า เม20แล้ว"

"เมมีแฟนหรือยัง"

"โอ๊ะ!"
ถูแรงไปหน่อย ฟองเลยพุ่งใส่หน้า

"ดีนะไม่เข้าตา"
อัคนีล้างมือตนเอง แล้วเช็ดฟองบนหน้าผากอีกฝ่ายออก
ได้ยินคำขอบคุณเบาๆ

"ทำไมเมเรียบร้อยจัง"

"เมฝึกจิตให้รู้ตัวตลอดเวลาน่ะครับ ไม่ได้เรียกว่าเรียบร้อย แต่พยายามทำสมาธิ มีสติอยู่ตลอด ถึงช่วงนี้จะทำไม่ค่อยได้ก็เหอะ"

อัคนีฟังแล้วอึ้ง

"นี่พี่รู้จักกับนักบวชป่ะเนี่ย"

เมยิ้ม
"เพื่อนเรียกเมว่าแม่ชีครับ"

"ฟังแล้วพี่รู้สึกผิดเลยอ่ะ ที่ทำตัวรุ่มร่าม"
อัคนีกำลังคิดว่าเขาจะบาปเพิ่มไหม มีหวังลงนรกชั้นสุดท้ายแน่ที่มาหลอกกินคนถือศีล

"ไม่ต้องหรอกครับ เมก็คนธรรมดา ไม่ได้หัวโบราณ เรื่องเซ็กส์เป็นเรื่องธรรมชาติ"

"เมแปลกกว่าใครที่พี่รู้จักเลย คิดไม่ผิดที่มาหาเมอีกรอบ....คือจริงๆ พี่เลิกเที่ยวแล้วน่ะ ตั้งแต่ถูกส่งไปดูงานที่อเมริกา พี่อยากทุ่มเทกับงานมากเลยตอนนี้ ไฟมันกลับมาพลุ่งพล่านเหมือนสมัยจบใหม่"

"คือขอโทษนะครับ พี่อัคอายุเท่าไหร่เหรอ"

"32แล้ว"

"ห้ะ!!"

"แปลกใจล่ะสิ หน้าพี่เด็ก"

"ทีแรกนึกว่า25-26"

"คนหล่อก็งี้"
ชมตัวเองพลางทำท่าเก๊ก

เมหัวเราะ รู้สึกว่าอยู่กับพี่อัคแล้วมีความสุขจัง

"ยังไม่ตอบพี่เลยนะว่ามีแฟนป่ะ"

"ไม่มีครับ"

"แล้วมีสเป็คไหม"

"ไม่เคยนึกอ่ะครับ รับในสิ่งที่เมเป็นได้ล่ะมั้ง ของพี่อัคล่ะ"

"พี่เหรอ พี่ชอบคนที่เซ็กส์เข้ากันได้ รับได้ถ้าพี่ไม่มีเวลาให้ เพราะพี่ต้องทำงาน ต้องเข้าใจพี่"

"เอ่อ..ละแล้ว เซ็กส์ที่เข้ากันได้คือยังไง"
ไม่รู้ใครดลใจให้ถาม เมแทบตบปากตัวเองหลังถามจบ

"ก็แบบเมไง....พี่ให้ทำอะไรก็ทำตาม ดูไร้เดียงสา น่าฟัด รองรับแรงพี่ได้ไม่มีบ่น เสียงครางเพราะ ไม่ร้องน่ารำคาญ--"

"ส..เสร็จแล้ว!!"

"อ้าวพูดนิดเดียวเสร็จแล้วเหรอ"

"ไม่ใช่ยังงั้น! เมไปเอาน้ำยาปรับผ้านุ่มแป้บนะ"

คนบ้า!
เมทึ้งหัวตัวเอง
พี่อัคลามกที่สุด!
ดูนั่น เดินยิ้มกริ่มมาแล้ว

"เมแช่น้ำยาแล้วอาบน้ำเลยนะ พี่จะอาบต่อ จะได้เร็วๆ"

.
.
.
.

"อือ...พี่อัค"

"พี่ขออีกรอบนะ"

"อ..อืม"
คนเซ็กส์จัดจัดการพลิกตัวเองให้อยู่ข้างบน แยกขาขาวออก จากนั้นจึงจับแท่งเนื้อแข็งที่มีน้ำหล่อลื่นหยาดเยิ้ม อัคนีจ่อมันกับช่องทางบวมช้ำหลังผ่านศึกไปแล้วสองยก ค่อยๆชำแรกเบิกทางสวรรค์เข้าไป รู้สึกดีจนร้องเสียว
เมกำหมอนแทบขาด เหนื่อยแต่ชอบ ราวกับว่าเกิดมาเพื่อรองรับอารมณ์ดิบเถื่อน
"อ้ะ อ้ะ"
เขาหลุดเสียงคราง ดวงตาปรือยั่วยวน เหมือนดอกไม้เรียกหาภมรตัวผู้  จนมีภมรเจนโลกตัวหนึ่งผ่านมา มันผสมเกสร กระแทกกระทั้นให้ดอกไม้แดงช้ำ เพื่อไม่ให้ใครได้ลิ้มรสอีก มันปลดปล่อยความเป็นเจ้าของ ตีตราว่านี่แหละ คือดอกไม้ที่เป็นของมันคนเดียว

"ขออีกได้ป่ะ"
พูดพลางจดจ่ออยู่กับแต้มตุ่มบนหน้าอก หวานจริงๆ หวานไปทั้งตัว เสียงดูดจ้วบจ้าบอนาจาร ด้วยหน้าอกของเมมันนูนกว่าผู้ชายปกติ

"พักก่อนได้มั้ย"

"ได้สิครับ"
อัคปล่อยให้เมพัก ส่วนตัวเองยังคงดูดหน้าอกคนสวยอยู่ ส่วนมือรูดของตัวเองเล่นไปมา เพื่อรอจังหวะได้ทักทายดอกไม้อีก

เมทำใจไว้อยู่แล้วว่าคงไม่ใช่แค่ครั้งเดียว เขานอนลูบหลังแกร่งไปมา ตาจ้องเพดานสีขาว ในหัวไม่คิดอะไรทั้งนั้น มันว่างเปล่า ขาวโพลน  แทบลืมไปแล้วว่าตัวเองเป็นใคร หลงมัวเมาในกามารมณ์จนล่องลอยเหมือนคนเสพยา
....เท่าไหร่ก็ไม่พอ


.....


เมงัวเงียตื่นขึ้นมาตอนหกโมงเช้าเพราะท้องร้องโครกคราก ร่างหนาของใครอีกคนยังคงนอนหลับสนิท อัคนีเพิ่งกลับมาจากอเมริกา แล้วยังมาเสียเหงื่อต่ออีก เมจึงต้มบะหมี่เผื่อด้วย ใส่ไข่พิเศษตั้งสองฟอง
ประมาณหกโมงครึ่งจึงปลุกคนขี้เซา พี่อัคทำท่าเหมือนจะฟาดหน้าใครบางคน หน้าตาหงุดหงิด เมใจเสียที่ปลุกผิดเวลา

"พี่อัฐกินข้าวก่อนนะ หกโมงแล้ว จะได้กลับบ้านรถไม่ติด"

"อืม"
อัคนีนอนหลับไม่เต็มอิ่ม ถ้าถูกปลุกก่อน7โมงเช้า คือหายนะ
เขาเหวี่ยงไปทั่ว พาลสบู่เหลวที่กดไม่ลงจนต้องปาลงกับพื้น รำคาญแปรงสีฟันถูกๆ แปรงแล้วเจ็บเหงือก
ร่างหนาเดินตึงตังออกมาจากห้องน้ำ สีหน้าอย่างกับผ่านสงครามมาหมาดๆ

"กินก่อน มาม่าอืดแล้ว"
โชคดีที่เมเป็นคนใจเย็น เขายื่นชามบะหมี่ให้ แล้วไปเก็บของกระจัดกระจายในห้องน้ำโดยไม่บ่นสักคำ

"เข้าเรียนกี่โมง"
น้ำเสียงติดจะบึ้งตึงถาม

"แปดโมงเช้าครับ"

"เดี๋ยวพี่ไปส่ง"

"ไม่เป็นไร เมไป--"

"เดี๋ยวไปส่ง!"

"ครับๆ"

เมจำต้องก้มหน้ากินอย่างเงียบๆ กลัวเสือกัด

อัคนีมองหน้าน่าสงสารแล้วลอบยิ้ม คนอะไรโดนใส่อารมณ์ขนาดนี้ ยังใจเย็นได้อยู่อีก
เขาอยากขอโทษนะ แต่ตอนนี้ไม่มีอารมณ์ ปล่อยให้เมรอไปก่อน น่าจะรู้ว่าหงุดหงิดที่ตื่นเช้า เป็นแบบนี้ประจำ และวิธีที่ดีที่สุดที่จะไม่พาลใส่คนอื่นคือการเงียบ

[arij-iris]

โหหหหห นิสัยยยย

[Coffeeblack]

ฮึ้ยยย จะจริงใจ จริงจังกับเมจริงๆหรือป่าวเนี๊ย!!

[mukmaoY]

ตอน3


เมไม่รู้ว่าสถานะระหว่างเขากับอัคนีคืออะไร นอนด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน รับส่งกัน มีแค่สามกิจกรรมนี้เองที่เป็นตัวบ่งบอกว่าพวกเขารู้จักกัน
เกือบสี่เดือนแล้วที่อัคนีไปๆมาๆ หรือบางทีเสาร์-อาทิตย์ ก็จะมารับไปทำอะไรกินกันง่ายๆที่บ้านชายหนุ่ม ขอให้เมช่วยเลี้ยงดาต้ากับดีตี้เวลาที่เจ้าของต้องปั่นงาน แล้วจบลงบนเตียง
เป็นความสัมพันธ์ธรรมดาๆสำหรับเม แต่ในส่วนลึกก็ต้องการให้มีมากกว่านั้น  มันคงไม่ดีนักถ้าจะต้องนอนอ้าขาให้เขาโดยไร้ปากเสียง หรือเมอาจคิดมากไปเอง หลงละเมอว่าตนสำคัญ  ไอ้ที่ว่าไปบ้านอัคน่ะ มันก็แค่ครั้งสองครั้งหรือเปล่า นอกนั้นทุกอย่างเกิดที่ห้อง และจบลงที่ห้องเช่าแคบๆทั้งนั้น
เมไม่กล้าถามว่าพี่อัคคิดอะไร เห็นเขาในสถานะไหน พี่อัคแค่ย้ำตลอดว่ามีแค่เมคนเดียว วันๆทำแต่งาน ชอบบ่นว่าเหนื่อยแล้วล้มตัวลงนอนตัก

ร่างบางก้าวลงจากรถสีแดงเงา ไม่ลืมไหว้ขอบคุณผู้สูงวัยกว่า
"ตั้งใจเรียน"
เสียงห้วนเพราะตื่นเช้ายังอุตส่าห์บอก
เมโบกมือลาจากข้างนอก ยิ้มแย้มผิดกับอีกคนลิบลับ

"อะแฮ่ม! ใครมาส่ง?!"
ตาดุของสี่สาวคาดคั้นคำตอบ
คนถูกรุมเปลี่ยนเป็นยิ้มแหยๆ  ดูท่าคราวนี้คงเลี่ยงไม่ได้

"นี่แม่ชี ถามกี่ครั้งก็เลี่ยงตลอด ถ้าครั้งนี้ไม่ตอบเอาตายแน่"

"มันยังไม่พร้อมนี่"

"ครั้งนี้พวกเราบังคับให้พร้อมจ้ะ"

"เฮ้อออ"
คนสวยถอนหายใจอย่างปลงตก ยกสองมือเหนือหัวเป็นสัญญาณว่ายอมแพ้
เขาโดนสี่สาวลากไปยังม้านั่งหน้าตึกเรียน ผู้คนช่วงนี้จอแจ เลยเพิ่งคิดได้ว่าที่รับ-ส่งกันเมื่อกี๊คงน่าอายน่าดู เขาชอบทำตัวเอ๋อๆด้วย ทั้งๆที่พยายามคีพลุคเรียบร้อย เป็นคนสวยแบบสง่าๆ
ไม่น่าโบกมือเป็นเด็กเลย


เมรวบรวมสมาธิ ก่อนเล่าเรื่องของอัคนีให้เพื่อนฟัง ตั้งแต่รายละเอียดยิบย่อย ไปจนถึงความคิดของเขาเอง
เพื่อนๆมีประสบการณ์มากกว่า ยังไงก็ให้คำปรึกษาคนขี้ใจอ่อนอย่างเขาได้

"แล้วแกเคยมีโมเม้นต์หวานๆกับพี่เขามั่งมั้ย"

"หวานสำหรับเราเหรอ  ...พี่อัคชอบซื้อขนมมาฝาก มีแต่ของนอกทั้งนั้นเลย อร่อยด้วย"

"โว้ยยย กูรู้และ ทำไมมึงใจง่าย เห็นแก่กินนี่เอง"
ฟ้าทึ้งหัว แบบว่าทึ้งจริงๆ ทึ้งจนผมหลุดติดมือหลายสิบเส้น

"มีอีกนะ พี่อัคจะชอบส่งข้อความมาบอกฝันดี กับข้อความอรุณสวัสดิ์ ข้อความที่เป็นเมจเสจอ่ะ ไม่ใช่แชทนะ"

"เชยโคตร"

"พี่เขาช่วยให้เราตั้งชื่อหมาตัวใหม่ให้ด้วย เราเลยตั้งว่าดีตี้ คล้องกับดาต้า หมาตัวเก่า"

"อันนี้พอไปวัดไปวา แสดงว่าเขาเห็นความสำคัญของทาสหมาอย่างแก"

"แล้วก็ชอบนอนหนุนตัก"

"นอนยังไง แบบอ้อนๆเหรอ"
คราวนี้สี่สาวคงถูกใจ พากันหน้าแดงเป็นแถบๆ

"อืม..ไม่น่าจะ...ชอบนอนแล้วก็บ่นๆ บางทีก็หลับไปเลยก็มี"

"นั่นแหละเขาอ้อน"

"กูว่าพี่อัคหลงเสน่ห์แม่ชีของเราแล้วว่ะ แต่อาจจะยังหวงความโสดไรงี้ เลยไม่ยอมลงหลักปักฐานสักที เปรียบก็เหมือนแกอ่ะเมียหลวง อีหนูรายทางน่ะเมียน้อย"

"รู้ได้ไงเมียหลวง พฤติกรรมแบบนี้มันเมียน้อยชัดๆ แอบกินกันเงียบๆไม่ป่าวประกาศ กูว่าไม่ใช่"

เมหน้าสลด

"แล้วมีอะไรกันได้ป้องกันหรือเปล่า"
สี่สาวฮือฮากับคำถามสำคัญ

"ป..เปล่า"
คนสวยหน้ายิ่งซีดหนัก สายตาต่อว่าและผิดหวังจากเพื่อน พลอยทำให้เขาผิดหวังในตัวเองไปด้วย
ไม่รู้สิ เขาเชื่อใจพี่อัค พี่เขาบอกไม่มีใครก็ยอมเชื่อ โดยลืมไปว่า เขาก็อาจพูดแบบนี้กับทุกคน

"ไปตรวจซะนะ ชวนพี่แกไปด้วยก็ได้"
ฟ้าเบาเสียงลง กุมมือเพื่อนที่เริ่มสั่นระริก
เธอเคยคิดว่าเพื่อนฉลาด อาจไม่ทันคนมาก แต่ก็ฉลาด เอาตัวรอดได้  ทว่าสถานการณ์ตอนนี้คงไม่ใช่เสียแล้ว ถึงพี่อัคจะเพอร์เฟ็คต์แค่ไหน แต่พฤติกรรมที่ได้ยินกลับน่าสงสัยยิ่งกว่า

"เราอาจจะถามพี่เขาก่อน"
เมยังลังเล

"ไม่ต้องถาม ไปตรวจเลย"

"แล้วถ้าเราไม่มี เราต้องทำไงต่อ"

"ก็แสดงว่าพี่อัคน่าจะจริงใจอยู่ ขอคบเป็นแฟนแม่งเลย"

"ดูยากๆอ่า...."

"เฮ้ยแปดโมงแล้วว่ะ ไปๆ เดี๋ยวเข้าสาย"
เพื่อนสาวรีบตัดบท ไม่ใช่เพราะไม่อยากคุย แต่ต้องเข้าเรียนจริงๆ ใครล่ะจะไม่อยากฟังเรื่องของเพื่อน



.......



เมรอจนถึงสุดสัปดาห์ ซึ่งอัคนีจะมาหาเป็นประจำ
เขาปัดกวาดห้องครั้งใหญ่ เคลียร์เศษกระดาษที่ไม่ใช้แล้วออก แต่มันยังเหลือมากพอดู เพราะตัดใจทิ้งไม่ได้ ในนั้นมีทั้งชีทเรียนเก่าๆที่อาจช่วยเขาในอนาคต ...ซึ่งก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่

เมนั่งท่องศัพท์กว่าห้าสิบคำไปมา เขียนใส่สมุดลายสวย เพื่อเพิ่มความน่าสนใจ และอยากเปิดอ่าน แต่เชื่อไหม ...เขาไม่เคยสนใจมันอีกเป็นครั้งที่สองเลย

ท่องไปได้สิบนาที ก็ได้ยินเสียงเคาะประตู พี่อัคมักรอให้มีคนแตะคีการ์ดมากกว่าโทรเรียกเขา เป็นอะไรที่แปลกดี ขนาดเจ้าตัวยังหาเหตุผลไม่ได้

"สวัสดีครับพี่อัค"
คนอ่อนกว่ายกมือไหว้

"มารยาทงามตลอด"
อัคนีลูบหัวผมรองทรงไปมา ที่จริงแล้วเขาชอบผมยาวมากกว่า มันเข้ากับหน้าหวานๆนี้ดี พอตัดสั้นแล้วเหมือนเขาคบกับทอม ผู้ชายกับกะเทยยังดูธรรมดา แต่เสือไบกับทอมมันแปลกๆ หรือเขาอาจเป็นไตร(？)ก็ได้ เล่นชอบซะทุกอย่างขนาดนี้

"ซื้อข้าวมาด้วย"
ร่างหนานั่งลงกับพื้นอย่างไม่ถือตัว แกะกล่องข้าวสองกล่องให้เสร็จสรรพ

"น่ากินจัง"
กล่องหนึ่งเป็นฉู่ฉี่ปลาดุกราดข้าว อีกกล่องเป็นแกงเทโพกับไข่ดาว

"พี่อัคจะกินอิ่มเหรอ"
เมพูดถึงฉู่ฉี่ตรงหน้าอัคนี

"ก็ว่าจะให้เมต้มมาม่าให้กินอ่ะ พี่อยากซดน้ำร้อนๆ เมต้มอร่อยด้วย"

เมชอบอัคนีก็ตรงที่ติดดิน ไม่ว่าจะยศสูงตำแหน่งสูงแค่ไหน อัคนีก็สามารถกินอาหารข้าวแกงทั่วไปเหมือนกันได้
ร่างบางจัดการตามคำขอให้ทุกอย่าง ปรุงบะหมี่จนสุดฝีมือ ไม่ลืมใส่ใจเข้าไปด้วย
พ่อครัวรอให้ลูกค้ากินจนพอใจ ยิ่งลูกค้าชอบมาก เรื่องที่จะคุยต่อไปก็จะง่ายขึ้น

"เม...ถอดเสื้อออก"

"ห้ะ?"

"ถอดเสื้อออก ช้าๆนะ"

"อิ่มแล้วเหรอพี่อัค"

"อืม อยากกินอย่างอื่นมากกว่า"
สายตาอัคนีเล้าโลม ดันจานข้าวเก็บไว้ข้างๆ ความกระสันตีตื้นขึ้นมาจนอดใจไม่ไหวทุกทีเมื่ออยู่กับเม
เขากลายเป็นคนติดเซ็กส์

"อ้ะ.. พี่อัค.."

อัคนีกระโจนตัวเข้าใส่คนร่างเล็ก ไม่รอให้เมถอดเสื้อแล้ว

"อืมม.."
โพรงปากหวานเนียนนุ่ม กว่าอัคนีจะลิ้มรสจนพอใจ ปากอีกคนก็บวมแดง สายตายั่วยวนโดยไม่รู้ตัว ร่างหนาช้อนอุ้มเมไปยังเตียงนอนเล็ก ปลดเปลื้องอาภรณ์อย่างรวดเร็ว
เมทำตามอัคอย่างว่าง่าย  เขาหันหลัง คุกเข่าโก้งโค้ง เป็นท่าลามก แต่กลับทำให้เลือดสูบฉีด  อัคนีชอบเล่นกับตรงนั้น ชอบเอาลิ้นเลียด้วยความตะกละตะกลาม  ทำจนกว่าเมจะร้องราวกับจะขาดใจถึงหยุด
ช่องทางของเมชุ่มไปด้วยน้ำลาย อัคนีทาเจลลงไป ก่อนแหย่นิ้วเรียวเข้าไปทีเดียวสองนิ้ว

"อือ..."
อัคนีงอปลายนิ้วเล็กน้อย หาจุดกระสันที่เขาคิดว่าชำนาญพอควร เพราะไม่ทันไร เมก็ร้องกรี๊ด เขาชอบเวลานี้ เวลาที่ได้ทำให้อีกคนมีความสุขพร้อมๆกับทรมาน อัคนีจึงแกล้งย้ำจุดซ้ำๆ จนเสียงกรีดร้องกลายเป็นเสียงครางในลำคอแหบแห้ง

"ฮึก...พี่อัค"
ราวจะขาดใจ  เมเหมือนปลาขาดน้ำ ตะเกียกตะกายหาโอกาสแห่งการมีชีวิต
มันคือความสุขที่ทรมานเหลือเกิน
แล้วป่านนี้ข้างห้องคงได้ยินไปถึงไหนต่อไหน

"เอาละนะ"
อัคนีบอกเป็นสัญญาณให้คนข้างล่างเตรียมใจ

เขาสอดแท่งร้อนประจำกายเข้ามาทีละนิด  ภายในของเมช่างอุ่นร้อน เขามีความสุขเมื่อทำเรื่องอย่างนี้กับร่างบาง ทุกอย่างช่างเข้ากัน กลมเกลียวกัน ไม่มีสิ่งใดให้ตำหนิ

"อะ..อ้ะ.."
สะโพกกลมแดงด้วยรอยนิ้วมือ  อัคนีตบก้นซ้ำๆด้วยความหมั่นเขี้ยว
ร่างหนาสอดใส่รุนแรงเหมือนทุกครั้ง ชอบแกล้งด้วยจังหวะรัวเร็ว แล้วเปลี่ยนเป็นช้าสลับกันไปมา

"อ๊าาา"
อัคนีควงเอวตัวเองเป็นวงกลมเพิ่มความเสียวกระสัน  ก่อนเปลี่ยนท่า ให้เมนอนตะแคงลง เพราะเริ่มสงสาร กลัวเอวเล็กๆจะหักไปเสียก่อน
อัคนีขำในใจ เมื่อมองร่างตรงหน้าสั่นราวลูกนก เขาพรมจูบทั่วใบหน้าน่ารักนั่น ปาดเลียน้ำตา  หลอกล่อให้เหยื่อตายใจ แล้วสอดใส่ตัวตนของตัวเองเข้าไปอย่างแรง


.
.
.



"พี่อัค...เมมีเรื่องจะถาม"
เจ้าของห้องเอ่ยหลังจากล้างจานเสร็จ
อัคนีนอนจิบเบียร์กระป๋องบนเตียงด้วยร่างกายเปลือยเปล่า ดูไม่เหมือนผู้ใหญ่ที่น่าเกรงขามเอาซะเลย

ร่างบางล้มตัวลงนอนเกยหน้าอกแกร่ง เขาเป็นคนขี้หนาว แค่แอร์25องศาก็ตัวสั่นแล้ว ดังนั้นจึงชอบซุกเนื้ออุ่นๆนี้มาก
"ถามมาสิ"
อัคนีลูบหัวคนขี้อ้อน

"พี่อัคเคยตรวจเลือดหรือยัง"

"เคย"

"จะเป็นไรมั้ย ถ้าเกิด...เอ่อ..ไปตรวจอีก"

อัคนีลุกนั่ง พลอยทำให้คนพิงต้องลุกตาม แววตาใสซื่อหลบหลีก ไม่ยอมมองหน้าตรงๆ

"มีอะไรหรือเปล่า นึกยังไงมาพูดแบบนี้"
อัคนีไม่ใช่คนโลกสวย สิ่งเลวร้ายที่สุดเท่าที่เขาจะคิดได้ก็คือเมเจอเชื้อ แล้วมาบอกเตือนเขากลายๆ

"ไม่มีอะไร ก็เห็นว่าเรา....คบกันมาตั้งนาน"

"พี่ว่ามีอะไรแน่ๆ อย่าหลบตา!"
คนแก่กว่าขึ้นเสียง ชักเริ่มหงุดหงิดท่าทีมีพิรุธตรงหน้า

"ก็แค่ไปตรวจ"
เมพยายามช้อนสายตามอง แต่เขากลัวนี่ ไม่เคยเห็นอัคนีในมาดโหดแบบนี้มาก่อน

ร่างสูงลุกขึ้นใส่เสื้อผ้า คนมองเห็นท่าว่าไม่ดีจึงเงียบปาก ไม่พูดอะไรต่อ
อัคนีไม่ใช่คนใจร้อน หรือขี้โมโห ดังนั้นจึงผิดปกติมากๆที่จะหุนหันกลับขนาดนี้

"ไปนอนกับคนอื่นมาใช่มั้ย?"
เสียงต่ำถามนิ่งๆ สายตาดุดันจนน่ากลัว

"เปล่า"

"ไม่ไว้ใจพี่เลยเหรอ"

"เปล่า เอ้ย! ไว้ใจสิ"

"อยากจะเชื่ออยู่หรอกนะ"

"....พี่อัค"

"ค่อยคุยกัน"

อัคนีปิดประตูเสียงดัง จากไปพร้อมกับใจของอีกคน

[mukmaoY]

สาวดุ้น
ตอน4


............


เมโทรหาแม่  ถามว่าถ้าชอบใครก่อน เราควรบอกเขา หรือรอให้เขาบอก
แม่ไม่ได้แปลกใจอะไรนักเมื่อลูกมีความรักตามประสาวัยรุ่น แม้ลึกๆใจจะหายวาบเมื่อกลัวว่าลูกจะต้องออกจากอ้อมอกพ่อแม่
เมอาจดูบริสุทธิ์ไร้เดียงสา แต่เมก็คือคนธรรมดาคนหนึ่ง
แม่ให้คำปรึกษาแค่ว่าให้ถามตัวเองว่าคิดอย่างไร ลึกๆแล้วต้องการอะไร ต้องการแค่เซ็กส์หรือเปล่า หรือเป็นตัวเองเวลาอยู่กับเขา ไม่ต้องเกร็ง ไม่ต้องสร้างตัวตนใหม่ใช่ไหม ถ้าเป็นแบบนั้นและเมพร้อมใช้ชีวิตกับเขา ไม่ลังเลว่าต้องรอดูคนอื่นก่อน ก็จงเลือกเขา
เมฟังทั้งน้ำตา
เพราะอัคนีคือคนที่แม่บอกทุกอย่าง ...ติดตรงที่ว่า..อัคนีล่ะ จริงใจไหม หรือหลอกฟันไปวันๆ
จะมีหรือ หนุ่มวัยสามสิบที่มาจีบเด็กยี่สิบ วัยนี้ถ้าไม่แต่งงาน ก็เป็นพวกเจ้าชู้ไก่แจ้ ไม่มีใครอยากได้เป็นพ่อพันธุ์
เมขอบคุณแม่ที่ช่วยให้คิดอะไรได้ลึกขึ้น

ตกเย็นเมส่งข้อความไปบอกอัคนีว่าพรุ่งนี้เขาจะไปคลินิกนิรนามตอนประมาณบ่ายๆ ถ้าอัคนี'สนใจ'ก็ให้ไปเจอกันได้ ตรวจเป็นเพื่อนกัน ส่วนถ้า'ไม่สนใจ' เมจำต้องเลิกติดต่อเพียงแค่นี้ อัคนีจะโกรธจะเกลียดเขาก็ได้ เพราะเขาไม่มีเหตุผลใดๆทั้งสิ้น นอกเสียจากอยากตรวจเท่านั้นเอง


.
.
.


เมนอนไม่หลับ หัวใจสั่นไหวด้วยความกังวลหลายๆอย่าง ทั้งเรื่องอัคนีที่อ่านแต่ไม่ตอบ ทั้งเรื่องของวันพรุ่งนี้...
บางทีก็อดน้อยใจไม่ได้ว่า เพศอย่างเขาจะต้องทุกข์เนื่องจากรักกันทุกคนเหรอ เว้นเมหรือไอ้เม่นคนนี้ไม่ได้สักคนรึไงกัน
น้ำตาเมไหลเปียกหมอน เสียงเคยหวานสะอึกสะอื้นน่าเวทนา
เขารัก....เขารักอัคนี
รักถ้อยคำหวานๆ
รักความเอาใจใส่
รักความธรรมดาที่อัคนีเป็น
รัก...เมื่อมองตา
มันอาจจะเป็นเรื่องหลอกลวงทั้งหมด
แต่เขาก็รักไปแล้ว....


เช้าตื่นขึ้นมาพร้อมดวงตาบวมฉึ่ง
ใบหน้าอิดโรยไม่สดใส
เมทำกับข้าวง่ายๆอย่างข้าวผัดไข่ แล้วพบว่าใส่น้ำปลามากเกินไปจนเค็มปี๋ เขาเททิ้งใส่ถังขยะ  หยิบไข่มาตอกเพื่อทอดไข่ดาวง่ายๆ ก็ดันตอกแรงไปจนเปลือกไข่ปนอยู่ในกระทะ
ถือซะว่าได้แคลเซียมแล้วกัน

พอเที่ยงตรง ร่างบางก็ออกจากห้อง เหม่อลอยราวกับจะเหาะเหินได้ คนที่เดินผ่านหยุดมองความสง่าที่กำลังภินท์พัง

"สวัสดีครับ"
เมยกมือเจ้าหน้าที่ของคลินิกนิรนามตามประสาคนมารยาทดี
เจ้าหน้าที่ใจดี ทำให้เมเบาใจไปโข
เมลงทะเบียน จ่ายเงิน20บาทค่าบัตร ไม่ต้องกรอกชื่อ-นามสกุล คนที่เข้ามาตรวจจะได้ตัวเลขเอาไว้เรียกคิวแทน
ร่างบางพยายามไม่มองไปรอบๆ ด้วยกลัวว่าจะเจอภาพไม่สบายตา ถึงเขาจะศึกษาโรคนี้มา และเรียนรู้แล้วว่ามันไม่ได้น่ารังเกียจ แต่พอเอาเข้าจริง เมก็ยังกลัวอยู่ คนที่เดินผ่านเขาไปเมื่อครู่อาจเป็นก็ได้ หรือทุกคนที่เข้ามาตรวจก็มีความเสี่ยงกันทั้งนั้น
ไม่รู้สิ ปากบอกไม่รังเกียจ แต่ใจที่ถูกปลูกฝังความเชื่อนั้นมามันก็อดสั่นไหวไม่ได้
พี่อัคน่าจะมา....เมทอดถอนใจ

ไม่นานนักเจ้าหน้าที่ก็เรียกเมไปคุย เป็นกระบวนการการให้คำปรึกษาต่อผู้มาตรวจ เมไม่ได้ถูกถามอะไรที่ทำให้รู้สึกแย่ เจ้าหน้าที่แค่บอกวิธีการตรวจ และสอบถามถึงความเสี่ยง ซึ่งสำหรับเมมันไม่มีอะไรอยู่แล้ว เขาบริสุทธิ์ใจกับอัคนี ถึงจะเป็นแค่เซ็กส์เฟรนด์กัน ตอนนี้อยู่ที่อัคนีเท่านั้นว่ามีเชื้อไหม


จากนั้นประมาณเกือบสิบนาที เมก็นั่งรอคิวตรวจเลือด มีคนนั่งรออยู่แล้วสี่คน เขาก็ไม่รู้ว่าแต่ละคนนานแค่ไหน รู้แค่ว่าเจาะเลือดเสร็จให้รอตั้งชั่วโมง ถึงจะทราบผล
เขายิ้มให้เพื่อนที่นั่งข้างๆ
เป็นผู้ชายหน้าตาสูงใหญ่ ดูภูมิฐานมากๆ มากกว่าพี่อัคอีก อัคนีจะออกแนววัยรุ่นเฮฮามากกว่า
พอนึกถึงอีกฝ่าย เมก็หยิบมือถือขึ้นมาเช็ค พี่อัคยังคงเงียบ
ถ้าไม่โกรธกันจริงๆ ก็คงโดนหนุ่มสาวในสต็อคแกล้งเปิดอ่านเพื่อให้การแจ้งเตือนหาย
นี่เมชักโลกมืดขึ้นทุกวันแล้วนะเนี่ย
เห็นทีเขาต้องกลับไปฝึกจิตภาวนาใหม่ เพราะใจไม่ปล่อยวางเอาเสียเลย

"แฟนเหรอครับ"
ผู้ชายภูมิฐานข้างๆทัก  ทีแรกเมดีใจนึกว่าพี่อัคตัวเป็นๆมาหา แต่เขาหมายถึงหน้าแชทที่เปิดคาไว้ต่างหาก

"ไม่รู้สิครับ เขาไม่บอกผมว่าเราเป็นอะไรกัน"

"คุณออกจะหน้าตาดี อย่าเศร้าไปเลย"

"ก็ไม่อยากเศร้าหรอกครับ"

"แปลกนะสมัยนี้ชอบคนกันครึ่งๆกลางๆ สู้สมัยพี่ก็ไม่ได้ รักใครชอบใครก็บอก พี่น่ะเคยมีแฟนคนนึงนะ เป็นคนที่พี่รักมากที่สุด ทำให้เกย์อย่างพี่หยุดเสเพล....แต่โชคร้าย เขาตายเพราะเอดส์  แล้วรู้ไหมใครทำ...

พี่เอง"
น้ำตาคลอเบ้าของคนที่พยายามเข้มแข็งคนหนึ่ง  เมเอื้อมมือกุมมือพี่เขาไว้โดยลืมความกลัวไปหมดสิ้น

"เสียใจด้วยนะครับ"

"อื้ม...พี่ทำใจได้แล้วล่ะ เรื่องจริงมันโหดร้ายนะ แต่เราก็ต้องอยู่กับมันให้ได้  เขาร่างกายไม่แข็งแรงมาตั้งแต่เด็กแล้วด้วยล่ะ  เลยอดแก่ตายไปด้วยกันเลย"
"น้องลองพิมพ์ไปใหม่สิ บอกว่าน้องรักเขา มีแค่เขา บอกความรู้สึกตัวเองไป"

เมก้มมองหน้าจอ มันจะได้ผลเหรอ....?

แต่เมื่อเห็นสายตามั่นใจของคนผ่านโลกมามากกว่าก็ลองทำตาม

'พี่อัค...เมไม่รู้ว่าพี่อัคคิดอะไรอยู่นะ แต่เมแค่อยากบอกว่า
เมรักพี่....
รักแบบที่ต้องการใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน
ตอนนี้เมอยู่คลินิกนิรนามแล้วนะ มาตรวจด้วยกันเถอะ ถ้าพี่อัค...รักเม'


1 ชั่วโมงต่อมา
เมนั่งกระสับกระส่ายรอเจ้าหน้าที่เรียกทราบผล เขาเผลอไหว้พระรัตนตรัย ไหว้พ่อแม่ ไหว้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ สติแทบไม่มี ทุกความคิดวิ่งวนเข้ามาในหัว จับจุดอะไรไม่ได้

"ผลเป็นลบนะคะ"

คนสวยยิ้มออก  ยกมือไหว้เจ้าหน้าที่ เขานึกว่าจบแค่นั้น แต่ทว่ายังมีการให้คำปรึกษาเรื่องการรักษาให้ผลเป็นลบไปตลอด  แน่นอนเมโดนตำหนิกลายๆที่ไม่เคยใช้ถุงยาง แต่เจ้าหน้าที่คงเห็นสายตาใสซื่อ จึงพอเข้าใจว่าทำไม
หลังจากนี้เขาจะเอาตัวอย่างเลือดไปตรวจด้วยวิธีNAT เป็นวิธีที่สามารถทราบผลได้ หากสงสัยว่าติดเชื้อในระยะเวลา5 วัน เพื่อป้องกันวิธีแรกEIAคลาดเคลื่อน แต่ถ้าผลยังเป็นลบ ก็ห้ามนิ่งนอนใจ อีกสามเดือนให้มาตรวจใหม่ เพราะตอนนี้เชื้ออาจจะยังฟักตัวไม่เต็มที่ จนตรวจหาไม่เจอ
เมบุ้ยปาก อุตส่าห์โล่งใจแล้วเชียว
มันไม่ใช่โรคที่เจอปุ๊บรักษาปั๊บเสียที่ไหน ทำไมหลายคนยังนิ่งนอนใจ ไม่มาตรวจกัน แถมไม่ป้องกันด้วย
พูดแล้วก็เข้าตัวเองอีก

คนสวยก็เหมือนดอกไม้ แม้แต่ในสถานที่แบบนี้ยังถูกดอมดม
ชายหนุ่มคนหนึ่งที่เมจำได้ว่าคิวอยู่ถัดจากเขาไปสองคิวเดินเข้ามาหา
เมยิ้มให้ตามมารยาท

"จะกลับแล้วเหรอครับ"
หนุ่มเบอร์แปดถาม ท่าทางเขินอาย

"ครับ ตรวจเสร็จแล้ว"

"บังเอิญจังเลย ผมก็เสร็จพอดี ไปกินข้าวกันมั้ย แถวนี้มีร้านอร่อยๆเพียบ"

"เอ่อ...คือ..ผมยังไม่ค่อยหิวน่ะ"

"งั้นของหวานล่ะ คุณชอบมั้ย"

"ชอบครับ ต..แต่ว่า..."

"มาครับ นั่งรถผม"
หนุ่มเบอร์แปดฉวยโอกาสจับมือเม แล้วพาไปยังลานจอดรถ  รถสปอร์ตสีแดงทำให้นึกถึงอัคนี แต่แล้วไงล่ะ เขาก็ไม่มา หรือเมควรเปิดใจให้คนอื่นน่าจะดีกว่า
คนที่เอ่ยปากขอคบกัน คนที่ตั้งใจจะศึกษานิสัยใจคอ
มากกว่า...เคาะห้องเพียงแค่หวังเซ็กส์

"เม!!!"
เสียงที่เมจำได้ดีดังมาจากข้างหลัง

"จะพาไปไหนกัน!"
พี่อัคเดินดุ่มเข้ามาหา ทำท่าจะต่อย

"คุณเป็นแฟนกันเหรอ"

"เปล่า/เออ!!"
เมทำหน้างง ทำไมพี่อัคบอกว่าเขาคือแฟน ใจมันหวิวแปลกๆ

"มีแฟนแล้วก็บอกดิ"
หนุ่มเบอร์แปดชักสีหน้า เปิดประตูรถอย่างแรง  แล้วขับออกไปอย่างน่าหวาดเสียว

เมเงียบ อัคนีก็เงียบ
เหงื่อเม็ดเล็กผุดตามไรผมเพราะอากาศร้อนจัด อัคนีหยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดให้  ผิวเคยเรียบเนียนมีสิวขึ้นประปราย  ทั้งหน้าตาหมองคล้ำอีก
อัคนีจูงมือเมเข้าร่ม

"ได้นอนบ้างหรือเปล่า"

"เปล่า"
เสียงติดจะห้วนเอ่ย เป็นครั้งแรกที่อัคเห็นเมโกรธ เลยเผลอยิ้ม

"เมตลกเหรอ..."

"ไม่ใช่ๆ แค่เมตอนนี้ดูน่ารักดี"
มือหนาลูบไหล่บาง อยากทำมากกว่านี้แต่เกรงใจสถานที่

"พี่อัคได้อ่านที่เมส่งให้หรือเปล่า"
ฉายาแม่ชีคงใช้ไม่ได้ผล เมควรมั่นใจในตัวเอง พุ่งถามตรงๆไปเลย

"อ่าน"

"...."
คนสวยรอฟังต่อ แต่พี่อัคก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ
เท่านี้ก็เข้าใจแล้ว....หยาดน้ำตาไหลออกจากดวงตาเรียว

"ไปหาอะไรกินกัน"

เมส่ายหน้า
อัคนีเห็นเขาเป็นตัวอะไร เห็นไหมว่าร้องไห้!!

"พี่มีเรื่องอยากคุยด้วย ...อย่าร้อง"



..........


อัคนีเอาใจเมด้วยการพามาทานร้านอาหารหรู  เป็นอาหารอิตาเลียนที่เมไม่ค่อยชอบนัก เพราะเมไม่อยากกินอะไรอยู่แล้ว อาหารเซ็ตเล็กๆ ทานพอรู้รสก็น่าจะพอ
อัคนีสั่งให้ตัวเองกับเม เมื่อบริกรผละออกไปก็ถาม
"เม...ผลเป็นลบใช่มั้ย ....พี่ก็เหมือนกัน"

"อ้าว.."
พี่อัครู้ได้ยังไง  เมถามผ่านดวงตา

"พี่มาตรวจแล้วเมื่อวาน....เม..พี่ขอโทษที่พูดดูถูกเราไปแบบนั้น"

"ดูถูก...?"

"ที่พี่ว่าเม ว่าไปนอนกับคนอื่น ทั้งๆที่พี่ก็รู้จักเมดีนะ แม่ชี'ของพี่'จะมีนิสัยอย่างนั้นได้ยังไง"

"ม..ไม่ต้องขอโทษหรอก เมผิดที่ถามตรงไปหน่อย พี่อัคจะเข้าใจแบบนั้นก็ไม่แปลก"

"พี่เสียใจที่ทำเมเสียใจ พี่เลยแอบไปตรวจคนเดียวก่อน เพราะพี่มีโอกาสมากกว่าเมหลายเท่า ถ้าเมจะเป็น มันก็คงเป็นมาจากพี่  ....แต่พี่สาบานเลยนะเม ตั้งแต่ที่กลับมาจากอเมริกา พี่ก็ไม่เคยนอนกับใครนอกจากเมเลยนะ"

"แต่ถ้าเรามาตรวจด้วยกัน มันก็ดีนี่ครับ"

"พี่กลัวน่ะ...ถ้าพี่เป็น พี่จะสู้หน้าเมยังไง พี่ขี้ขลาด สู้ตรวจคนเดียวแล้วหนีหายไปเลยดีกว่า  ไม่อยากเห็นเมร้องไห้"

เมหน้าแดงก่ำ ก้มหน้างุดจนแทบจะมุดใต้โต๊ะแล้ว
เรื่องราวเรียงเข้ามาเป็นฉากๆ
เขาส่งข้อความไปบอก ถ้าพี่อัครักเม ก็ให้มา
พี่อัคก็มาจริงๆ
พี่อัคบอกหมายเลขแปดว่าเมคือแฟน
พี่อัคแอบไปตรวจเงียบๆเพื่อไม่ให้เมเครียดถ้าผลเป็นบวก

พี่อัค...น่ารักมาก..ๆ

"เงยหน้ามากินก่อนครับ เดี๋ยวคุณปลาน้อยใจ"
อัคนีเชยคางมนขึ้นมาเบาๆ หัวเราะด้วยความเอ็นดู

"เมไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ"

"งั้นดีเลย พี่จะได้ไปสู่ขอกับพ่อแม่ ไม่โดนข้อหาพรากผู้เยาว์ด้วย"

"พี่อัค!!"


........จบ........

พรุ่งนี้จะลงตอนพิเศษนะคะ

[BlueCherries]

T T แม่ชีน้อยๆโดนพี่อัคล่อลวงซะแล้ว

ขอให้รักกันตลอดไป~

[MayA@TK]

 

 

[colorofthewind21]

งู้ยยย แม่ชีน่ารักจังเลยค่าาา

รอตอนพิเศษเน้อออ

[sirin_chadada]

อ่านไปก็อดระแวงไม่ได้ว่าพ่อคนสุภาพบุรุษ (?) จะมาหลอกน้องเม
แต่รู้สึกดีนะที่เมไม่ฟูมฟาย เสียใจ แต่ยังมีสติ
รอตอนพิเศษค่ะ

[lizzii]

เรื่องนี้เรียบๆ แต่วางไม่ลงอ่ะ
เป็นเรื่องสั้นที่พอดีมากๆ

[mukmaoY]

สามเดือนต่อมา อัคนีกับเมก็ไปคลินิกนิรนามด้วยกัน คราวนี้เมตื่นเต้นน้อยกว่าครั้งก่อน อาจเป็นเพราะมือที่ถูกกุมไว้ตลอดเวลา หรืออาจเป็นเพราะคุ้นที่ทางแล้วก็ได้

ตั้งแต่เหตุการณ์นั้น อัคนีก็ใช้ถุงยางอนามัยตลอด  ซึ่งไม่ใช่เรื่องแปลกสำหรับเขา แต่แปลกสำหรับเม
คนรักของอัคนีชอบขอทดลองถุงยางใหม่ๆ แปลกๆ ทำให้บางทีก็สนุกอยู่เหมือนกัน
ถึงแม้อัคนีจะใช้ถุงยางกับคนอื่นมาก่อน แต่มันก็ไม่เหมือนตอนใช้กับเมเลย  ไม่มีใครเหมือนคนๆนี้....

"มองอะไร"

"มองเมไง ถามได้"

เมยิ้มแก้มแดง อัคนีจะรู้ไหมว่าดวงตาของเขามันหยาดเยิ้มเพียงไหน พยายามอดทนอดกลั้นมาตั้งแต่รู้ผลตรวจว่าเป็นลบแล้วนะ
แต่อัคนีก็ไม่รู้ตัว ไม่มีสายตาวอกแวกไปทางอื่นจนเมเขินคนที่เห็นแล้วยิ้มกรุ้มกริ่มในคลินิก

แทบอยากแทรกแผ่นดินหนี




หลังรู้ผล ทั้งสองรู้สึกเหมือนหายใจได้คล่องขึ้น ทุกอย่างสดชื่นราวกับโลกนี้มีแต่ใบไม้ใบหญ้า ไร้มลพิษ  หัวเราะให้กัน ยิ้มให้กัน
ดูเหมือนไร้อุปสรรค

แต่...ถ้าชีวิตคู่ปราศจากอุปสรรค ย่อมหาใช่ชีวิตคู่ไม่

รถสีแดงเข้าจอดเทียบรั้วหน้าบ้านทรงไทยหลังใหญ่ในจังหวัดนครปฐม
พื้นที่บ้านกว้างขวาง ติดคลอง แสนจะร่มรื่น
เมบอกว่าเป็นมรดกตกทอดมาจากเจ้าคุณปู่ ท่านเป็นผู้ดีเก่าที่แหกคอกมาอยู่ไกลจากพี่น้อง  ด้วยความที่ทิ้งทุกอย่างมา จึงมีเพียงบ้านหลังนี้ที่เหลือไว้ให้ลูกหลาน
ส่วนครอบครัวเมก็มีอาชีพธรรมดา แม่เป็นติวเตอร์วิชาคณิตศาสตร์ที่ตลกและสอนสนุกมาก ส่วนพ่อทำงานอยู่การไฟฟ้า ฐานะปานกลางเกือบจะดี  แต่ทั้งคู่ก็กินอยู่อย่างสมถะ เงินส่วนใหญ่ทุ่มไปกับการจ้างคนงานมาดูแลสวนหลังบ้าน  เป็นสวนส้มเล็กๆ เอาไว้กินเองและขายที่ตลาดนัดเท่านั้น  ลูกค้าส่วนใหญ่ก็เป็นคนละแวกเดียวกันที่รู้ว่าส้มแม่สมัยนั้นหวานอร่อยมาก

"แม่..พ่อ  นี่พี่อัค พี่ที่รู้จักกันจ้ะ  พี่อัค...นี่แม่สมัยกับพ่อประยงค์ครับ"

"สวัสดีครับ"
อัคนียกมือไหว้พ่อตาแม่ยายอย่างลื่นไหล ไม่มีสายตากลัวเกรง หากแต่เป็นกันเอง

"พี่จริงเหรอเม่น แม่นึกว่าเพื่อนพ่อ"

"เอ่อ...แม่..."

"ไม่เจอกันนาน สวยขึ้นนะเม่นลูกพ่อ ไปๆ ไปกินข้าวกัน พ่อทำฉู่ฉี่ปลาเนื้ออ่อนไว้ให้ ของโปรดแกเลยนะ"
พ่อประยงค์เป็นฝ่ายห้ามศึกระหว่างแม่ยายกับลูกเขย
ลูกจะรักใครชอบใครไม่ใช่เรื่องน่าหวาดกลัวอะไรขนาดนั้น แม่สมัยแกแค่หวงลูกมากๆ ยิ่งเห็นว่าลูกตัวเองสวยกว่าเคยก็ยิ่งหวง

"พี่เพิ่งรู้ว่าเมชื่อเม่น"

"นี่หล่อน! กินข้าวห้ามคุยกัน!"
เมแทบหลุดขำ ปกติกินข้าวกัน แม่เคยเงียบซะที่ไหน
ต้องส่งสายตาให้อัคนีอดทนไว้ก่อน เดี๋ยวกินข้าวเสร็จค่อยคุยกัน

"นี่เม่น แม่ขอถ่ายรูปหน่อยสิ"

"แต่เม่นกำลังกินข้าวนะแม่"

"แม่จะส่งให้ลูกศิษย์ในเฟซดูว่าลูกแม่สวยแค่ไหน ทีนี้จะได้มาจีบหนูไงลูก"

"ได้ข่าวว่าลูกศิษย์คุณไม่เกิน ม.5 นะ"
พ่อท้วง

"เด็กๆสิดี ดีกว่าเอาคน'แก่'"
พูดพร้อมถลึงตาใส่'คนแก่'

"เฮ้อคุณนี่ มีเหตุผลหน่อย จะหวงลูกก็ดูเวล่ำเวลาบ้าง"

"คุณเข้าข้างลูกเขยเจ้าชู้เหรอ"

"เมื่อก่อนไม่ แต่ตอนนี้ชักลังเล"

"เชอะ!"

อัคนียิ้มแหยๆ  นี่ไปรู้เรื่องอะไรมาเนี่ย
ความซวยมาเยือนอะไรอีตอนนี้
เขาควรจะเป็นลูกเขยที่แม่ยายใฝ่ฝันสิ
เอาตามจริง เขาไม่กลัวแม่ยายสมัยหรอก ดูเหมือนแกแค่แกล้งดุเพื่อข่มขวัญมากกว่า เพราะถ้าเกลียดจริงๆ ก็คงไม่อนุญาตให้มาเที่ยวบ้าน ไม่อนุญาตให้เมไปอยู่ด้วยกันที่คอนโดหรอก


.
.
.



"..อ่ะให้"
มือขาวยื่นดอกจำปีสีขาวนวลส่งกลิ่นระรื่นกำลังดีให้คนรัก

"ที่สวนมีอยู่ต้นนึง"
เมพูดต่อ แล้วนั่งลงกับพื้นข้างๆกัน

"เมเอาไปพันกับผมสิ พี่เคยเห็นในโทรทัศน์"

"พันแล้ว นี่ไง"

"ไหน...ไม่เห็นเลย"
อัคนียื่นหน้าหวังดูดอกจำปีใกล้ๆ
แต่กลิ่นแก้มนวลมันยั่วยวนใจกว่า เขาเลยฉกหอมไปฟอด

"พี่อัค!"

"ห๊อมหอม"
คนกะล่อนทำหน้าตากวน  อัคนียังคงเสมอต้นเสมอปลาย ทั้งสุขุม ทั้งอารมณ์ดีในคราวเดียวกัน

"เม...เราแต่งงานกันมั้ย"

"ค..ครับ?"

"หรือเมจะรอผ่าตัดก็ได้นะ พี่รอได้ พี่ช่วยออกด้วยก็ได้ ถือว่าเป็นเงินค่าสินสอด"

"ห้ะ!"

"ผ่าตัดไง กับเสริมหน้าอก"
เมดีใจนะที่พี่อัคพูดด้วยสีหน้าปกติ เหมือนถามถึงดินฟ้าอากาศ
แต่มันไม่ใช่!
เขาล่ะอยากจะร้องเพลงของนิโคล เทริโอ้ จริงๆเลย

"พี่อัค...ฟังแล้วห้ามขำนะ"
"เม...ไม่ได้เป็นกะเทย"

"หืม...???"

"เมแค่อยากสวย อยากถูกรัก อยากถูกทะนุถนอม แต่เมยังชอบน้องชายตัวเองอยู่นะ....เลยงงเนี่ย ว่าตัวเองเป็นอะไรกันแน่"

"เอ่อ...พี่ก็ไม่ค่อยเข้าใจ"

"เมรู้ตัวว่าเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็กแล้ว ตอนแรกก็คิดว่าเป็นกะเทยนะ แต่กะเทยเขาอยากเป็นผู้หญิงไม่ใช่เหรอ ...ส่วนเม...เมแค่อยากสวย อยากถูกดูแล ทั้งๆที่..ไม่เคยคิดอยากตัดไอ้นั่นทิ้งเลย อาจจะเป็น..สาวดุ้นล่ะมั้ง ...พ..พี่อัครังเกียจเมมั้ย...?"
พูดไปก็น้ำตาคลอ  พี่อัคต้องเกลียดเขาแล้วแน่ๆ ทำไมไม่มีปฏิกิริยาตอบรับอะไรกลับมาเลย  แล้วเขาก็คบกันยังไม่ถึงปี พี่อัคคงเปลี่ยนใจได้ง่ายๆ

"ร้องไห้ทำไมครับ...พี่ไม่เคยรังเกียจเมเลย มีแต่จะรักขึ้นทุกวัน ก็แค่ช็อคตามประสาคนเพิ่งเจอเรื่องอะไรใหม่ๆ"

"จริงนะ"

"จริงสิครับ ไม่ต้องคิดมาก เมเป็นเมียพี่ก็พอ"

"พี่อัค...เรื่องแต่งงาน..."

"อ๋อ...พี่สั่งทำแหวนไว้ให้แล้ว รับรองแม่ยายพี่ต้องถูกใจแน่"

"ใครอนุญาตมิทราบยะ!!!"


เสียงอย่างกับนางพันธุรัตแว่วมาจากข้างหลัง
เห็นทีอัคนีจำต้องเผ่นก่อนล่ะ!


.......




สั้นมาก5555
มีใครเล่นAsk.fmบ้าง
ถามข้าพเจ้าได้นะ ที่@mukmao เช่น ถามว่า ชีวิตนี้จะแต่งนิยายตลกมั้ย เป็นต้น 5555 #เริ่มบ้า เช้านี้ใครสิงอยู่เทพารักษ์น่าจะเข้าใจ

[BAKA]

ขำพี่อัค. มีความเปย์หนักด้วยนะ

ครอบครัวน้องเมเป็นครอบครัวเฮฮาอยู่นะ 555

[Coffeeblack]

เป็นอะไรแบบไหนก็ต้องรับได้สิถึงจะเรียกว่ารักกันจริง
พี่อัคน้องเม น่าร๊ากกก

[Cloudnine]

ชอบบบบบบบบ สนุกอ้ะ น้องเมน่ารักดี แอบตลกเล็กๆ
ตอนแรกกลัวพี่อัคไม่จริงใจ มาหลอกฟันไรงี้
แต่น้องเมก็ทำให้พี่อัคทั้งรักทั้งหลง
ขอให้ได้แต่งงานกันไวๆเน้ออออ/เหลือบมองแม่สมัย 55555
 
ขอบคุณคนเขียนค่ะ จะไปตามอ่านเรื่องอื่นๆด้วยนะ

[twinmonkey0311]

 

[ciaiwpot]

ชอบจังน้องเมน่ารัก

[MayA@TK]

 


 

[mukmaoY]

ฝากเพจด้วยนะคะ  เรามีเพจแย้วว เย่ๆๆ

https://www.facebook.com/Mukmaoynovel/

[КίmY]

ฮ่าๆๆๆ คุณแม่จัดพี่อัคให้หนักเลย 

[cchompoo]

 

[gayraygirl]

แหมพี่อัค แม่ยายเขาหมั่นไส้ลูกเขยแก่เท่านั้นละค่ะ

[arij-iris]

พี่อัคเจอศึกหนักล่ะงานนี้ 555555

[ketekitty]

ชอบเรื่องนี้จัง ขอบคุณค่ะ

[Jthida]

ฮือน่ารักกก

[zaturday]

ดีงามพระรามแปด เป็นเรื่องสั้นที่น่ารักมาก!! ชอบอ่ะ มาสั้นๆแต่ฟิน ไม่รู้สึกขาดคือคือมันพอดีและดีกับใจ อยากให้ทำลิ้งเรื่องต่างๆไว้ด้วย จะได้ตามไปอ่านได้ง่ายๆ เราชอบการเขียนของคุณนะ เดี๋ยวไปแนะนำในทวิตด้วย ติดแท็ก #รักง่ายๆ

[May@love]

น้องเมน่ารักมาก
เป็นเรื่องสั้นที่ประทับใจอีกเรื่องค่ะ

ไปกดติดตามที่เพจแล้วนะคะ

[ShadeoftheMoon]

ขอให้เมกับพี่อัครักันนานๆนะ

[sirin_chadada]