ตอนที่ 34
เวลาผ่านไปก็เป็นเรื่องปกติของกลไกธรรมชาติ ศตคุณกับคณินเปิดเทอมแล้วหลังจากที่ศตคุณหายป่วยก็ทำงานได้แค่อาทิตย์เดียว เพราะปิดเทอมภาคเรียนแรกก็ไม่ได้ปิดนานอยู่แล้ว คณินมาอยู่บ้านใหญ่ในตัวเมืองเหมือนเดิม สุริเยนทร์กับปัทมาก็มาอยู่เป็นเพื่อนหลานชาย ยังไม่วางแผนกันว่าจะไปเที่ยวที่ไหนต่อ ก็เลยจะอยู่กับหลานๆ ไปก่อน ส่วนพ่อเลี้ยงก็เทียวไปมาระหว่างไร่กับบ้านใหญ่ เพราะมีโอกาสได้เจอกับศตคุณแค่ช่วงเย็นๆ วันละไม่เกินสองชั่วโมง แต่ก็ไม่ได้เจอกันทุกวันหรอก พ่อเลี้ยงมีงานที่ต้องทำเยอะมาก...
“น้องหมูครับ”
ศตคุณหันไปทางเสียงเรียกก็เจอเข้ารุ่นพี่ในคณะที่จำได้คลับคล้ายคลับคลาว่าเคยคุยกันแต่ก็จำชื่อไม่ได้ รุ่นพี่เดินเข้ามาหาศตคุณที่กำลังนั่งทำงานอยู่กับคณินและเพื่อนอีกสามคน
“ครับ? มีอะไรหรือเปล่าครับ”
“ก็ไม่ใช่ธุระอะไรสำคัญหรอกครับ”
“แล้วพี่มีอะไรกับเพื่อนผม” คณินถามกลับไปด้วยความหวงเพื่อน
ร่างสูงของคณินจ้องตากับรุ่นพี่ที่ตัวสูงไม่ต่างจากคณินเท่าไหร่นัก เพื่อนที่นั่งทำงานด้วยก็มองด้วยความสนใจ
“จะถามว่าน้องหมูว่างหรือเปล่า พอดีพี่อยากจะชวนไปกินข้าวด้วยกันเที่ยงนี้”
นับถือความกล้าของรุ่นพี่คนนี้เลยทีเดียว เพราะไม่มีการอ้อมค้อมหรือเอาเรื่องอื่นมาเป็นเหตุผลเพื่อชวน แต่ชวนกันตรงๆ ซึ่งศตคุณเองก็ไม่รู้ว่าจะปฏิเสธยังไง
“ไม่ว่างครับ”
“น้องเขตครับ พี่ถามน้องหมู”
“ก็ผมตอบแทนมันไงครับ ดูหน้าก็รู้แล้วว่าไม่อยากไป แต่ปฏิเสธไม่ได้”
ศตคุณส่งสายตาทั้งดุทั้งปรามเพื่อนไป อะไรจะพูดตรงขนาดนั้น...
“จริงเหรอครับน้องหมู แต่พี่ว่าน้องเขตคิดไปเองหรือเปล่า เป็นแค่เพื่อนอย่าหวงเพื่อนให้มันมากนักเลยนะครับ ให้น้องหมูได้มีโอกาสคบคนอื่นๆ บ้าง”
“ผมไม่ได้คิดไปเอง คนที่รู้จักไอ้หมูดีที่สุดก็คือผมไม่ใช่รุ่นพี่นะครับ”
“…หวงอย่างกับเป็นแฟนกันเลยนะครับ สองคนนี้เป็นแฟนกันเหรอ”
“เปล่า!!” ทั้งคู่ตอบพร้อมกัน เรียกรอยยิ้มโล่งใจจากรุ่นพี่หนุ่มทันที
“แต่มันเป็นมากกว่านั้น” ประโยคนี้ของคณินทำให้ทุกคนคิดลึก คิดไปไกลแล้ว แต่ศตคุณก็คิดว่าเป็นเรื่องดีที่จะให้เขาคิดไปแบบนั้นจะได้ไม่ต้องหาวิธีปฏิเสธอีก
กับคนลูกน่ะเป็นเพื่อน...แต่กับคนพ่อน่ะ...เป็นแฟน
ศตคุณคิดแบบนั้นก็แอบหน้าแดงขึ้นมา รุ่นพี่หนุ่มเห็นแบบนั้นก็คิดในใจอย่างลิงโลดว่าศตคุณก็มีใจให้ตนเลยเขินอายออกมา แต่ก็ดับฝันไปเมื่อร่างบางรับโทรศัพท์ใครบางคน
“ครับ...ทำงานอยู่ครับ ยังเลยครับ นี่ยังไม่เที่ยงสักหน่อยจะรีบไปกินข้าวทำไม ครับๆ จะทานข้าวให้ตรงเวลาเลยครับ...พ่อเลี้ยงก็เหมือนกัน อย่าโหมงานหนักนะครับ ถ้าอาพายัพโทรมารายงานว่าพ่อเลี้ยงทานข้าวเที่ยงเลทผมจะไม่ไปหาหนึ่งวันนะครับ”
การคุยแบบนี้เป็นเด็กก็ดูออกว่าปลายสายคือคนสำคัญ...
“ตัดใจเหอะ มันมีแฟนแล้ว และแฟนมันก็รักมันมากด้วย...รู้จักไหม พ่อเลี้ยงอาทิตย์น่ะ” คณินเดินไปกระซิบกับรุ่นพี่คนนั้นเบาๆ จนต้องรีบเดินออกไปจากตรงนี้หลังจากได้ยินชื่อของคนที่ไม่คิดว่าจะอยู่ในลิสต์คู่แข่งขัน
ศตคุณมีเสน่ห์ ใครๆ ก็ชอบไม่ว่าจะชายหรือหญิง คู่แข่งก็ครึ่งค่อนมหาวิทยาลัยแต่น้อยคนนักที่จะกล้าเข้ามาแบบรุ่นพี่คนนี้...
“หมู...กุจัดการคนที่มาจีบมึงเรียบร้อยแล้วนะ” คณินเดินเข้ามาพูดใกล้ๆ น้ำเสียงดังฟังชัดขนาดที่ปลายสายได้ยินแน่นอน
ขวับ!!
ใบหน้าสวยสะบัดมามองด้วยสายตาขวางๆ ชี้หน้าเพื่อนคาดโทษเพราะปลายสายเริ่มกดเสียงต่ำแล้ว เพื่อนตัวดีที่ชอบสร้างเรื่องให้เขาซวยก็ทำลอยหน้าลอยตาไปมา
(ใคร...)
“เป็นรุ่นพี่น่ะครับ เข้ามาก่อนพ่อเลี้ยงโทรมาไม่กี่นาที” ก็เลยต้องตอบไปตามความจริง
เขาเข็ดแล้วกับการปิดบัง...ตอนที่พ่อเลี้ยงมนัสจับมือคราวก่อนนั่นอีก เกือบทะเลาะกันใหญ่โตเลย
(พูดอะไรบ้าง)
“ชวนกินข้าวเฉยๆ ครับ ไม่ได้บอกว่าจะจีบหรืออะไรเลย อย่าคิดมากนะครับ”
(ไม่คิดมากก็ได้...แต่บอกรักหน่อย อยากได้ยิน)
“ไม่เอา! คนเยอะ” ปฏิเสธทันที
(แต่ที่นี่ฉันอยู่คนเดียวนี่นา)
“พ่อเลี้ยง...ไม่พูดนะครับ” ขอเสียงออดอ้อน
(ถ้างั้นต้องมีข้อแลกเปลี่ยน)
“ครับ?”
(เสาร์อาทิตย์มาค้างที่ไร่นะ)
“พ่อเลี้ยง...” เรียกอีกคนเสียงอ่อย
น้ำเสียงของพ่อเลี้ยงนี่ไม่ได้ชวนให้ไปค้างอย่างเดียวแน่ๆ ศตคุณยังไม่พร้อมเลย...แต่เขาไปแอบศึกษามาเขาบอกว่าครั้งแรกจะเจ็บมาก...
กลัว...กลัวเจ็บ
(พร้อมได้แล้วหมู...ฉันจะคลั่งตายอยู่แล้ว) ปลายสายเสียงพร่า น้ำเสียงบ่งบอกถึงความทรมานตามที่พูดเลย
“คือว่า...”
(นะเด็กดี...)
“ครับ...” ก็ได้แต่ตกปากรับคำเสียงเบา
ศตคุณแพ้...แพ้เสียงอ้อนของพ่อเลี้ยงอาทิตย์ที่สุดแล้ว...
นี่เป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่าไม่อยากให้วันเสาร์มาถึงเลย
หลังจากวางสายจากพ่อเลี้ยง ศตคุณก็นั่งตั้งใจทำรายงานกลุ่มต่อไป จนกระทั่งเพื่อนๆ อีกสามคนในกลุ่มทำในส่วนของตัวเองเสร็จก็ขอตัวไปกินข้าว เนื่องจากตอนนี้ก็เลยเที่ยงนิดๆ แล้ว โชคดีที่ช่วงบ่ายเขาไม่มีเรียน เสร็จงานนี้ก็กะว่าจะไปเที่ยวห้างฯ กับคณิน
“กูเสร็จแล้วนะ...”
“หมู...ของกูเหลืออีกนิดหนึ่งอ่า พักก่อนได้ไหม เดี๋ยวเย็นๆ กูทำต่อ” คณินขอร้องเพราะตนไม่มีอารมณ์จะทำต่อแล้ว อยากจะไปกินข้าว เดินเล่น
“คนอื่นๆ เขาทำหมดแล้ว”
“โวะ!!”
“ทำให้เสร็จเลย อีกนิดเดียวเอง”
“เออๆ แม่งเอ้ย!! ทำตัวเป็นแม่กูขึ้นทุกวันนะมึง ซ้อมเอาไว้หรือไง”
ป๊าบ!!!
“โอ้ย!! ไอ้เหี้ย ตบมาได้ หัวคนนะเว้ย เดี๋ยวก็โง่หมดหรอก” โวยวายใส่ศตคุณที่ตบหัวเขาอย่างแรง ซึ่งร่างบางก็ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ เก็บของใส่กระเป๋าสะพายข้างใบเก่งของตน ที่แม้สภาพจะใช้มานานแล้ว แต่มันก็ยังแข็งแรงทนทานอยู่
“ทำงานๆ”
“คร้าบแม่!”
“อยากโดนอีก?” ศตคุณง้างมือขึ้นเตรียมจะตบเข้าอีกครั้ง แต่ร่างแกร่งของเพื่อนก็ยกมือไหว้ขอโทษอย่างกวนๆ ขึ้นมาก่อน เลยเก็บมือลง นั่งมองเพื่อนทำงานอย่างกดดัน
ใช้เวลาอีกไม่นานนักคณินก็ทำงานเสร็จ พวกเขาเก็บของแล้วตรงไปที่รถยนต์คันเก่งของคณินเนื่องจากวันนี้มีเรียนแค่ช่วงเช้า ศตคุณเลยเอารถมอเตอร์ไซด์สุดที่รักไปจอดที่บ้านศักดินนท์แล้วมาเรียนกับเพื่อน
“มึงอยากกินไร?” คณินถามศตคุณหลังจากที่พวกเขาเข้ามานั่งในร้านอาหารได้สักพัก
“อืม...ก๋วยจั๊บพะโล้ก็แล้วกัน”
“โอเคๆ” มือใหญ่กวักเรียกพนักงานมารับออเดอร์ คณินสั่งของตัวเองและของเพื่อนไป เป็นแบบนี้ทุกครั้งเวลาที่กินข้าวด้วยกัน คณินจะเป็นคนบริการเพื่อนตลอด
ร่างสูงทำแบบนี้กับไม่กี่คนหรอก...ถ้าเพื่อนก็มีศตคุณคนเดียว แต่ถ้ากับแฟนก็ทำเหมือนกัน
ระหว่างที่นั่งรออาหาร ทั้งคู่ก็คุยกันเรื่อยเปื่อย ทั้งเรื่องเรียน อาจารย์ เพื่อน...แต่ในขณะที่ศตคุณพูดแล้วก็สังเกตรอบๆ ร้านไปด้วย เขาก็เห็นคนคุ้นตานั่งโต๊ะไม่ไกลจากพวกเขาเท่าไหร่นัก เลยไปยังคนตรงข้ามกับร่างโปร่งที่ศตคุณจ้องอยู่ก็ยิ้มแห้งๆ ให้กับคณิน
อย่าหันไปเลยนะ กูไม่อยากเห็นระเบิดลงในร้าน
แต่อีกใจหนึ่งก็อยากเห็นท่าทีของเพื่อนสนิทว่าจะเป็นยังไง ถ้าเห็น ‘คนของตัวเอง’ มากินข้าวกับผู้ชายอื่นแบบนี้
“มึงๆ นั่นใช่พี่เมฆหรือเปล่าวะ มากินข้าวกับใครก็ไม่รู้หล่อด้วย”
ขวับ!!!
ใบหน้าหล่อของคณินหันไปมองทันที ศตคุณไม่เห็นว่าสีหน้าเพื่อนเป็นแบบไหนเพราะเจ้าตัวหันหลังให้อยู่ แต่ก็ตกใจเมื่อเพื่อนรักลุกพรวดแล้วจ้ำอ้าวไปยังโต๊ะที่มีเมฆานั่งอยู่
มองจากตรงนี้ศตคุณเห็นเลยว่าตอนที่เพื่อนเข้าไปเขาเห็นเมฆาสะดุ้งมองคณินอย่างหวดหวั่น ส่วนเพื่อนเขาก็จ้องคนที่มาด้วยอย่างโกรธ คุยอะไรออกมาเล็กน้อยแล้วจับแขนของเมฆาให้ลุกขึ้นมาด้วยกัน ศตคุณเห็นหน้าผู้ชายคนนั้นดูโกรธๆ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้
“สวัสดีครับพี่เมฆ” ศตคุณทักทายด้วยรอยยิ้มแห้งๆ
สงสัยจะพลาดแล้วไอ้หมู...อยากเห็นอาการไอ้เขต ลืมนึกไปเลยว่าจะทำให้พี่เมฆเดือดร้อน
“สวัสดีครับน้องหมู”
“นั่ง” คณินสั่งเมฆาห้วนๆ คนอายุมากกว่าก็เม้มปากแน่น ยอมนั่งลงตามคำสั่งแต่โดยดี
“ขอโทษนะครับ” ศตคุณเอ่ยไปด้วยความรู้สึกผิด เมฆาได้ยินแบบนั้นก็เข้าใจเรื่องราวทั้งหมดได้ทันที ได้แต่ส่ายหน้ายิ้มๆ ให้ว่าไม่เป็นไร
“มึงทำถูกแล้วหมู...กูจะได้รู้ว่า ‘เมีย’ กูมันแรดแค่ไหน ออกมากินข้าวกับผู้ชายคนอื่น” เหมือนว่าคณินจะโกรธจนลืมไปว่าตัวเองไม่เคยแสดงออกมาอย่างชัดเจนว่าเป็นอะไรกันกับเมฆาต่อหน้าศตคุณเลย
“เขต...นั่นพี่ที่ทำงานฉันนะ” เถียงกลับไป
“แล้วไง...หรือว่าโง่ดูไม่ออกว่ามันชอบ มันกำลังจีบอยู่ การมากินข้าวกับมันก็เหมือนเป็นการอ่อยและเปิดโอกาสนั่นแหละ”
“นี่หาเรื่องทะเลาะกันอีกแล้วนะ”
“ไม่ได้หาเรื่อง...”
“เขต...หยุดเลยนะ” ศตคุณปรามเพื่อนเสียงดุ ซึ่งคณินก็เงียบลงทันทีอย่างเชื่อฟัง ศตคุณเห็นประกายวูบไหวที่ดวงตาใสของเมฆาเล็กน้อย มันเป็นเหมือนความน้อยใจ
น้อยใจอะไร เขาก็ไม่รู้หรอก
“พี่เมฆจะกินอะไรครับ”
“พี่เอาแบบน้องหมูก็ได้”
คณินโบกมือเรียกพนักงานอีกครั้ง แล้วสั่งเมนูของโปรดของเมฆาไป ซึ่งไม่ใช่เมนูเดียวกับที่เมฆาบอกกับศตคุณ ร่างสูงสั่งอาหารและน้ำให้เสร็จสรรพ จนคนเป็นเพื่อนลอบยิ้มออกมา
ก็รักมากนี่หว่า...แต่ทำเป็นแอ๊บเข้ม
“ก็บอกว่าจะกินเหมือนหมู”
“ที่สั่งให้ก็ของชอบไม่ใช่ไง? อย่าบ่นมากดิวะ โมโหอยู่นะเว้ย”
“เขต...ยังไม่หยุดอีก” ศตคุณปรามอีกครั้ง คราวนี้คณินไม่คิดจะพูดจาหาเรื่องเมฆาออกมาอีกเลย...ศตคุณก็เลยชวนเมฆาคุยไม่ให้อีกคนรู้สึกไม่ดี บรรยากาศก็เลยดีขึ้นมาได้
เมื่อทานข้าวเสร็จแล้ว ทั้งสามคนก็ตรงกลับบ้านศักดินนท์ทันที ซึ่งคณินก็บังคับเมฆาให้ไปด้วยกันจนได้ ดีที่ว่าเมฆาติดรถมากับพี่ที่ทำงานคนนั้น ก็เลยไม่ต้องทิ้งรถไว้ที่ห้าง
“ปู่กับย่าอยู่ไหม?” คุณหนูของบ้านถามคนรับใช้ที่นำน้ำมาเสิร์ฟ
“ไม่อยู่ค่ะคุณเขต ออกไปข้างนอกกับเพื่อนๆ น่ะค่ะ ช่วงเย็นๆ จะกลับ”
“ขอบคุณครับ”
“คุณเขตคะ พ่อเลี้ยงโทรเข้ามาแจ้งว่าจะมาถึงที่นี่ช่วงบ่ายสองโมงค่ะ”
“ครับ”
สาวใช้ออกจากห้องรับแขกไป ทั้งสามคนก็นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น คุยกันบ้าง แต่เหมือนว่าคณินจะยังโกรธเมฆาอยู่มาก เพราะไม่ค่อยคุยกันเลย
คนตัวใหญ่มองนาฬิกาก็เห็นว่ามันเลยบ่ายสองมาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว อีกไม่นานพ่อเขาคงมาถึง ก็เลยเอ่ยขอเพื่อนพาเมฆาไปเคลียร์
“หมู...กูขอพาเมฆไปคุยข้างบนก่อนนะ”
“ไม่ไป!!” ร่างโปร่งปฏิเสธทันที ทำให้คณินจิ๊ปากอย่างหงุดหงิด
“จะลุกดีๆ หรือว่าต้องให้บังคับ”
“เขต...ใจเย็นๆ นะเว้ย”
“หมู...มึงไม่ต้องมาห้ามกูเลยนะ” คณินหันไปชี้หน้าเพื่อนสนิท ลุกขึ้นคว้าแขนเมฆาให้ตามตนไปยังข้างบน แต่ไม่วายกำชับให้เพื่อนรอพ่อของตนอยู่ข้างล่าง
“พี่เมฆจะตายไหมเนี่ย”
ด้วยความเป็นห่วงกลัวเพื่อนจะทำอะไรรุนแรง ร่างบางก็ตามขึ้นไป นึกในใจว่าเพื่อนคงจะไม่ล็อกประตู เพราะนิสัยส่วนตัวของคณินแล้วมักจะไม่ค่อยชอบล็อกห้องนอนตัวเอง และก็เป็นแบบนั้นจริงๆ ร่างบางค่อยๆ แง้มประตูแอบดูและแอบฟังทั้งสองคุยกัน
“ก็ไหนบอกว่าวันนี้ทำงานที่ไร่ แล้วไอ้หน้าเหี้ยนั่นใคร!!”
“บอกแล้วไงว่าพี่ที่ทำงาน”
“แล้วมากับมันทำไม!!!”
“พ่อให้มา...จะให้ขัดคำสั่งพ่อหรือไง!!”
พี่เมฆขึ้นเสียงใส่กลับด้วยว่ะ เอาจริงๆ ไม่เคยเห็นพี่เมฆสู้คนแบบนี้มาก่อนเลย เห็นเงียบๆ ดูเรียบร้อย
“เฮอะ!! หาผัวให้ลูกตัวเองรึไง ทำไมไม่บอกไปว่ามีผัวแล้ว ชื่อเขต ลูกพ่อเลี้ยงอาทิตย์!”
“พูดไปแบบนั้นก็โดนพ่อฆ่าตายสิ”
อันนี้กูเห็นด้วยว่ะเขต...ศตคุณคิดในใจ
“อ้อ!!! ก็เลยโกหกผัว แล้วไปเที่ยวกับไอ้เหี้ยนั่นอ่ะนะ”
มึงแม่งโคตรขี้หวงอ่ะเขต...
“เฮ้อ...ใจเย็นๆ สิเขต ทำไมไม่เชื่อใจกันบ้างเลยล่ะ?” เมฆาเปลี่ยนมาใช้ไม้อ่อน เพราะตัวเองรับอารมณ์ของคณินมาทุกรูปแบบแล้ว รู้ดีว่าอารมณ์แบบนี้ต้องรับมือยังไง รู้หมดว่าคนรักชอบแบบไหน ไม่ชอบแบบไหน
“ชิ!!” คณินเดินไปทิ้งตัวนั่งอยู่ที่ปลายเตียง ตบตักตัวเองแปะๆ ก่อนที่เมฆาจะเดินไปนั่งทับบนตักของคณินอย่างจำยอม ดูจากหน้าที่ไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่ของเมฆา เล่นทำเอาคนแอบดูอยู่ถึงกับเบิกตากว้าง
“ง้อสิ”
ง้อเหี้ยอะไรท่านี้วะไอ้เขต!!!
“หมูอยู่นะเขต”
แล้วเกี่ยวอะไรกับผมล่ะครับพี่เมฆ?
“ช่างมันเถอะ เดี๋ยวพ่อก็มา”
“อื้อ...”
ไอ้เหี้ย!!!!
ภาพที่ศตคุณเห็นคือเพื่อนสนิทจับใบหน้าหล่อของเมฆามาบดจูบ ซึ่งคนอายุมากกว่าก็ตอบโต้กลับไปแบบไม่ยอมกันเช่นกัน มันเป็นจูบที่เร่าร้อน รุนแรง จนศตคุณหน้าเห่อแดงขึ้นมา หากแต่ก็ยังแอบมองด้วยความอยากรู้...
เห้ยๆๆ ถอดเสื้อผ้ากันแล้ว เชี่ยแล้วกู
“ควบนะ”
อะไรคือควบวะเพื่อน!!!
ไม่ทันที่เขาจะได้ดูต่อจนจบ ก็ถูกจู่โจมทางด้านหลังทันที
หมับ!!!
พรึ่บ!!!
“อ๊ะ…”
“เด็กไม่ดี มาแอบดูอะไรคนอื่นเขา หืม?” ฝ่ามือที่ปิดตาของศตคุณเรียกเสียงอุทานออกมาอย่างตกใจ แต่ก็โชคดีที่ไม่ดังมากให้คนที่กำลังนัวเนียกันในห้องได้ยิน
น้ำเสียงทุ้มนุ่มดังข้างหู กลิ่นและเสียงเป็นเอกลักษณ์แบบนี้ศตคุณจำได้ดีเลยว่าเป็นใคร
“พ่อเลี้ยง...”
มาแล้วค่า....อ่านแล้วคอมเม้นท์ด้วยนะคะ ^^
แจ้งสำหรับผู้ที่สั่งจองหนังสือพ่อเลี้ยงเข้ามานะคะ ยูกิได้จัดส่งไปให้แล้ว 47 คนแรก เพราะโรงพิมพ์ส่งมาให้ก่อนแค่นั้น ปัญหาที่ยูกิก็ได้แจ้งเอาไว้แล้วที่เพจเนาะ วันพรุ่งนี้โรงพิมพ์จะส่งส่วนที่เหลือมาให้ยูกิค่ะ คาดว่าจะได้จัดส่งในวันเสาร์ทั้งหมดค่ะ
มีอะไรข้องใจ สามารถสอบถามยูกิได้ที่แฟนเพจนะคะ
https://www.facebook.com/sawachiyuki/ 
หัวข้อ: [ครอบครัวศักดินนท์] ☀ พ่อเลี้ยงอาทิตย์ ☀ [Mpreg] {19/11/61} ➡ ตอนพิเศษ5 {จบแล้ว} (อ่าน 372829 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก