วันศุกร์ที่ 17.0
30 ธันวาคม การสอบจบลงแล้ว...วันศุกร์ย้ายข้าวของกลับมาอยู่บ้านตามคำสั่งของพี่ชาย สาบานได้ว่าคนที่ดีใจกับการกลับมาของเขาไม่ได้มีแค่วันเสาร์ แต่รวมถึงแม่บ้าน คนสวน คนขับรถ เพราะใครๆ ต่างวิ่งโร่มาฟ้องเป็นเสียงเดียวกันว่า ‘พอคุณศุกร์ไม่อยู่ คุณเสาร์ก็ยิ่งอารมณ์ร้อน รับมือไม่ไหวเลย’
“บางคืนคุณเสาร์ก็ไม่กลับบ้านนะคะ ต้องไปเที่ยวผู้หญิงแน่ๆ เลย”
“จริงค่ะ แถมยังดื่มเหล้าเกือบทุกวันด้วย”
พี่ละเมียด กับพี่ละไม คู่พี่น้องที่เข้ามาทำงานกับบ้านเขาได้เกือบ 5 ปีแล้ว เป็นแกนนำและตัวแทนคนรับใช้คนอื่นเข้ามาเล่าเหตุการณ์ความเป็นไปในระหว่างที่เขาย้ายไปอยู่หอได้เพียงไม่ถึงเดือน
“แล้วพวกพี่ได้ห้ามพี่เสาร์บ้างหรือเปล่าครับ”
“ห้ามแล้วค่ะ แต่คุณศุกร์ก็รู้ว่าคุณเสาร์ฟังใครซะที่ไหน”
“นั่นสิ คุณเสาร์ก็ฟังคุณศุกร์คนเดียวนั่นแหละ ขนาดวันก่อนคุณเจกับคุณนาวาหิ้วปีกคุณเสาร์กลับมาบ้าน ยังทุลักทุเลแทบตาย”
เขาพูดอะไรไม่ออก ได้แต่ถอนหายใจ แล้วเดินหยิบแก้วน้ำส้มจากถาดบนมือพี่ละไมขึ้นไปไว้บนห้องนอน คิดว่าพี่เสาร์คงมีเรื่องอยากจะคุยกับเขา และเขาเองก็ต้องคุยกับพี่เสาร์เช่นกัน ถึงขนาดไปลำบากคนอื่นนี่ใช้ไม่ได้เลย ภายนอกพี่เสาร์ดูเป็นผู้ใหญ่ก็จริง แต่บางครั้งก็มักปล่อยตัวเละเทะยามไม่สบอารมณ์แบบนี้แหละ
ขนาดพี่เจกับพี่นาวา เพื่อนสนิทตั้งแต่มัธยมก็ยังเอาไม่อยู่
ไม่นานนัก คนในความคิดก็ปรากฏตัว...
“เป็นไง คิดถึงบ้านบ้างไหม?” คำถามชวนจะกัดทำเอาเขาเผลอคว่ำปาก ก่อนจะกลับมาตีสีหน้าออดอ้อนเป็นเด็กๆ เหมือนทุกที
“คิดถึงซี่ คิดถึงพี่เสาร์ด้วย”
“จริงเหรอ...เดี๋ยวนี้โทรไป ก็เอาแต่ไล่ให้พี่ไปนอน”
“แล้วพี่เสาร์ไปนอนจริงปะละ ไม่ใช่ว่าออกไปเกเรที่ไหนนะครับ”
วันเสาร์หัวเราะแล้วเดินมานั่งลงข้างๆ มือใหญ่ลูบหัวน้องชายอย่างนึกเอ็นดูระคนหมั่นเขี้ยว อีกใจก็คิดไปว่าจะต้องสั่งสอนพวกปากเปราะในบ้านซะบ้าง
“ออกไปไหนอะไร”
“อย่าคิดว่าศุกร์ไม่รู้นะว่าพี่เสาร์ออกไปเที่ยวอะ”
“งั้นก็เสมอกันสิ”
“หือ?”
“ก็อย่าคิดว่าพี่จะไม่รู้ ว่าเราเองก็ออกไปนั่งดื่มกับกล้าเหมือนกันไม่ใช่หรือไง”
คนตัวเล็กเงียบปากลง เถียงต่อไม่เป็นเพราะกลายเป็นฝ่ายโดนจับได้ซะเอง หากวันเสาร์ก็ไม่ได้ต่อว่าแล้วทำทีเป็นขยี้ผมเขาเล่นแทน ทางที่ดี...คือควรเปลี่ยนประเด็นสนทนาเดี๋ยวนี้เลย ก่อนที่ความผิดติดตัวของแต่ละฝ่ายจะถูกงัดออกมาแฉจนใบ้กินกันทั้งคู่
“พรุ่งนี้ไปไหนหรือเปล่า?” วันเสาร์เป็นฝ่ายโยนคำถามอื่นขึ้นมา แต่กลับทำเอาเขาคิดหนักกว่าเดิม...
ถ้ามองตามลักษณะนิสัยของพี่ชายคนนี้แล้ว ความเป็นไปได้ของคำตอบมันก็มีแค่ทางเดียวไม่ใช่หรือไง แล้วยังทำเป็นมาถามอีก...เอาแต่ใจตัวชะมัด
“เปล่า...คิดว่าเปล่าครับ”
“คิดว่าเปล่า...แปลว่าอาจจะไปไหนเหรอ”
“เอ่อ...ยังไม่รู้เลย ไม่ได้ไปไหนหรอกมั้ง ก็อยู่กับพี่เสาร์ไง”
“อืม พี่ก็ไม่ได้ไปไหน ว่าจะอยู่กับศุกร์นั่นแหละ”
รอยยิ้มแห้งๆ ระบายอยู่บนใบหน้าแป้นแล้นดูไม่ค่อยจริงใจเท่าไรนัก ลึกๆ แล้ว เขายังคงคิดถึงกันติกรณ์...แต่คิดไปก็เท่านั้น เขาขัดอะไรไม่ได้อยู่แล้วนี่ จะว่าไปเขาหาว่ากันต์ทำกับเขาเหมือนนักโทษ แต่วันเสาร์นี่แหละผู้คุมขังตัวจริง เขาเป็นเสียยิ่งกว่านักโทษด้วยซ้ำ แต่ทำอะไรไม่ได้ไง ได้แต่บ่นในใจ ดื้อมากเดี๋ยวก็โดนโกรธอีก
“งั้นพรุ่งนี้เราไปซื้อของมาทำชาบูกินกันดีไหมพี่เสาร์ อยากกินอะ” ไหนๆ คงไม่ได้ไปหากันต์แน่แล้ว ขอตามใจปากตัวเองแทนก็ยังดี
“เอาสิ แต่ตอนนี้พักผ่อนก่อนละกัน เพิ่งกลับมาเหนื่อยๆ”
“ครับ”
วันเสาร์ลูบหัวเขาอีกสองสามที ก่อนจะโน้มตัวลงมากดจูบลงบนขมับ ทำเอาเขาสะดุ้งน้อยๆ เพิ่งรู้สึกเดี๋ยวนี้เองว่า...ริมฝีปากเดียวที่มีสิทธิ์แตะต้องเขาในช่วงนี้ มีเพียงแค่กันติกรณ์เท่านั้น และสัมผัสจากวันเสาร์ที่เขาเคยคุ้นชิน วันนี้กลับนึกไม่คุ้นเคยอีกแล้ว...
ความจริงเราไม่ควรออกมาพบเจอโลกภายนอกในวันสิ้นปี นี่คือคำเตือนเลย...
ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็เจอแต่คู่รัก คู่รักเต็มไปหมดทั้งโลกถูกต้อนออกมาเดินห้างพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย ต้นไม้ใหญ่ถูกประดับประดาไปด้วยกระดาษและหลอดไฟ บรรยากาศแห่งเทศกาลยังคงสืบเนื่องมาตั้งแต่ช่วงคริสต์มาส ที่เขาเอาแต่หลับหูหลับตาจมกองชีทอยู่ในขณะนั้น ห้างร้านต่างๆ ล้วนจัดกิจกรรมและโปรโมชั่นต้อนรับปีใหม่กันอย่างคึกครื้น ทุกคนยิ้มแย้มมีความสุขกับคนรักของพวกเขา...
“พี่เสาร์ เรารีบซื้อรีบกลับกันเถอะ”
“หือ ทำไมล่ะ ไม่เดินเล่นก่อนเหรอ”
“ไม่เอาอะ มีแต่คนมาเป็นคู่”
วันเสาร์ชะงักกับคำตอบไปนิด ก่อนส่งเสียงหัวเราะแล้วเอื้อมมือมาโอบไหล่เขาเข้าไปใกล้ รอยยิ้มอารมณ์ดีสุดแสนหายากเผยอยู่บนใบหน้าหล่อเหลา ชวนให้สายตาหญิงแท้ชายเทียมแถวนี้หันมองกันเป็นแถว ถ้าเกิดไปทำให้คนอื่นเขาแตกหักกันขึ้นมาจะว่าไง ใครให้ยิ้ม!
บอกแล้วว่าพี่เสาร์น่ะเวลาไม่เก๊กท่าโหด ก็เจ้าชายดีๆ นี่เอง
“ศุกร์ก็คู่กับพี่ไง”
“ไม่เหมือนกันสักหน่อย” คนตัวเล็กยู่ปาก ไม่ทันสังเกตแววตาวูบไหวของอีกฝ่าย “ซื้อเนื้อไปเยอะๆ เลยนะพี่เสาร์นะ”
“อืม เอาสิ”
วันศุกร์ดึงมือวันเสาร์เข้าไปในส่วนของซุปเปอร์มาร์เก็ต เนื้อสดใหม่วางเรียงรายอัดแน่นไปตามถาดน้ำแข็ง ตะกร้าสีแดงถูกหยิบมาคล้องแขนเป็นคุณนายจ่ายตลาด ทั้งเนื้อวัว เนื้อหมู เนื้อไก่ รวมทั้งพวกอาหารทะเล ก็ถูกมือเล็กคว้าเอาๆ จนอดจะแซวไม่ได้
“ไม่หยิบผักหน่อยเหรอเรา”
“พี่เสาร์จะกินผักก็ไปหยิบสิ”
“เด็กดื้อไม่ยอมกินผัก” ได้ที จึงใช้สองมือหยิกแก้มป่องๆ นั่นอย่างนึกหมั่นเขี้ยว วันศุกร์งอแงเพียงเล็กน้อยก็ยอมเดินไปยังล็อคของชั้นวางผักหลากสีสัน
แต่นอกจากผักแล้ว ดันเจออย่างอื่นด้วยนี่สิ…
“อ้าว...”
อะไรคือกันติกรณ์กับเกศรากำลังมองมายังเขากับวันเสาร์ด้วยสายตาตกใจเลเวล 99 ฝ่ายหญิงชักสีหน้าทันทีที่ตั้งสติได้ เธอเกือบจะสะบัดตัวหนีแล้วถ้าไม่ใช่ว่าวันเสาร์เอ่ยปากทักขึ้นก่อนตามมารยาท
“หวัดดี เกศ”
“อืม”
“กันติกรณ์?” สายตาเรียบเฉยติดจะรู้สึกผิดต่อเพื่อนหญิงที่เขาเคยปฏิเสธไป แปรเปลี่ยนเป็นขึงขังขึ้นมาเมื่อเห็นว่ามีหนึ่งในโจทก์ของเขาอยู่ด้วย ก่อนค่อยๆ กลายเป็นความรู้สึกประหลาดใจระคนสงสัย ทำไมรุ่นพี่ที่พยายามทำตัวสนิทสนมกับน้องชายเขา ถึงมาเดินซื้อของอยู่กับเพื่อนที่มหาลัยตัวเองซะล่ะ
“สวัสดีครับพี่เสาร์”
“นี่มึ...นี่นายกับเกศ...”
“ผมเป็นน้องชายพี่เกศเองครับ”
“นี่แกเคยเจอเสาร์ด้วยเหรอ” เกศราหันไปกระซิบถามคนข้างตัว แต่กันต์เพียงแค่พยักหน้ายิ้มๆ
“กันติกรณ์...เป็นน้องเกศเองเหรอ”
“อืม น้องฉันเอง มีอะไรหรือเปล่า”
“เปล่า”
“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว งั้นฉันไปก่อนนะ”
วันเสาร์พยักหน้า แม้จะอยากหันไปบอกว่าให้กันต์เลิกมายุ่งกับน้องชายเขาซะ แต่ก็ไม่กล้าเอื้อนเอ่ยเมื่อสายตาของเกศยังคงเต็มไปด้วยความเสียใจและโกรธเคือง ถึงแม้ว่าเขาไม่ใช่คนที่จะแคร์ความรู้สึกใครต่อใครนัก แต่ในฐานะเพื่อนที่คอยช่วยเหลือกันมาตลอดเกือบ 4 ปี ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า เขารู้สึกผิดต่อเกศจริงๆ
วันศุกร์เอาแต่ก้มหน้าก้มตาไม่พูดอะไร หลบซ่อนตัวอยู่หลังบ่ากว้างของคนเป็นพี่ หนึ่ง...เขากลัวว่าถ้าสบตากันต์เข้าตอนนี้แล้วจะเผลอแสดงอาการให้ใครสักคนจับได้ สอง...แววตาที่เกศราเหลือบมองเขาเป็นครั้งคราวนั้นช่างน่าหวาดหวั่น ทั้งที่เราเพิ่งเคยเจอหน้ากัน แต่เหมือนถูกเกลียดมานับร้อยชาติก็ไม่ปาน
เจ้าของเส้นผมยาวสลวยเดินผ่านหน้าเขาไปอย่างไม่คิดจะเหลียวกลับมา ผิดกับตัวน้องชายซึ่งเอาแต่ลอบยิ้มน้อยยิ้มใหญ่...เพียงแค่เสี้ยววินาทีเดียวที่พวกเขาเดินสวนกัน ปลายนิ้วของเราแตะกันแผ่วๆ เพียงพอให้คนตัวเล็กหน้าขึ้นสี ก่อนจะถูกดึงกลับมาด้วยเสียงเรียกไม่สบอารมณ์
“ศุกร์ จะเอาอะไรก็รีบหยิบ พี่อยากรีบกลับแล้วเหมือนกัน”
“คะ…ครับ”
หัวข้อ: วันศุกร์สีฟ้า ☁ by 「aonair」: UP! วันศุกร์ที่ 24 (จบ) (อ่าน 56077 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก