หัวข้อ: (เรื่องสั้น)ไพรมรณะ ป่าซ่อนตาย(จบ)

[คนอ่าน]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)

ผลงานเรื่องสั้นสยองขวัญ

1.ฆาตกวี   

2.ไพรมรณะ   ป่าซ่อนตาย

เรื่องสั้นไม่สยองขวัญ

[เรื่องเล่า]ประสบการณ์วายๆที่เจอในชีวิตประจำวัน/ชายได้ชายสาววายขึ้นคาน






ไพรมรณะ       ป่าซ่อนตาย

[คนอ่าน]

‘บุญเย็น’ เป็นพรานไพรมาได้หลายสิบปีแล้ว   แต่ไม่เคยมีเลยสักครั้งที่ลูกค้าจะให้ตามหาคนหาย  อย่างเช่นในคราวนี้......

เบื้องหน้าพรานป่าคือเด็กหนุ่มตาหรี่เล็ก  ผิวสองสี  รูปร่างใหญ่กำยำอย่างนักกีฬา   ตัดผมสั้นเตียนเรียบ 
ใบหน้าคมสันทว่าแฝงด้วยความอ่อนเยาว์และเข้มแข็งในเวลาเดียวกันเป็นเพียงอย่างเดียวที่พอจะยืนยันได้ว่า
‘พนา’ ลูกค้าของเขาเป็นเพียงเด็กหนุ่มนักศึกษาวัย 21 ปีไม่ใช่พรานป่าเจนจัดที่ใช้ชีวิตอยู่ในป่ามาหลายสิบปีอย่างเช่นเขา

“ผมรู้ว่าต้องตัดกระบอกไม้ไผ่ไว้เติมน้ำกินในลำธาร  เวลาปวดฉี่ต้องฉี่ใส่กระบอกไม้ไผ่  ห้ามฉี่รดลงพื้น  ไม่งั้นเจ้าป่าเจ้าเขาจะโกรธและเวลาเดินป่าห้ามเรียกชื่อกัน  ไม่อย่างนั้นผีป่าจะเอาไปเรียกหลอกล่อเอาพวกเราไปเป็นอาหาร  ดังนั้นผมจะเรียกน้าว่าน้า    แล้วน้าเรียกผมว่าไอ้หนุ่มแล้วกัน” พนา  ตัดปล้องไผ่ด้วยความชำนาญราวกับอาศัยอยู่ในป่ามานานนับปี   บุญเย็นแทบไม่อยากเชื่อว่าเด็กหนุ่มตรงหน้าคือนักศึกษาที่เรียนในมหาวิทยาลัยชื่อดังในเมือง

“ไอ้หนุ่ม  เอ็งไปเรียนรู้เรื่องเข้าป่ามาจากไหน  อาจารย์ในมหาวิทยาลัยเขาสอนเอ็งรึ”บุญเย็นเอ่ยถาม

“ปู่ผมก็เคยเป็นพรานอย่างน้านี่แหล่ะ  ตอนผมเด็กรุ่นๆหน่อยแกก็สอนผมเรื่องเข้าป่า   แกชอบเล่าเรื่องป่าให้ผมฟัง  ตอนผมเด็กๆก็เคยติดตามแกเข้าป่าบ้าง”พนา ยื่นปล้องไผ่ให้บุญเย็นปล้องหนึ่งให้เอาไว้ใส่น้ำ  ส่วนตัวเขาเอาเถาวัลย์มาร้อยปล้องไผ่ใส่สะพายเป็นกระติกน้ำ

“หิวแล้วล่ะน้า   ลำธารแถวนี้อยู่ไหน”พนา  ฉีกยิ้มโชว์ฟันขาวให้บุญเย็น

“เอ้า  เอ็งหิวแล้วก็ตามข้ามา ข้าจะพาไปกินน้ำกินท่า   จับปลาไปปิ้งย่างกิน”

“ผมจับปลาไม่เป็นน่ะน้า”

“บ๊ะ  รู้เรื่องผีป่าเจ้าป่าเจ้าเขาแต่กลับไม่รู้เรื่องหากิน  เอ็งก็ตายเป็นผีเฝ้าป่าอยู่แถวๆนี้ล่ะวะ”

“โธ่น้า   ก็คนมันไม่เคยจับปลาเอง มีแต่ซื้อเขากิน”พนา บ่นโอดโอย
           
         ต้นไม้รกทึบสูงใหญ่เป็นเหมือนหลังคาคลุมผืนป่าแต่ถึงอย่างนั้นช่องว่างระหว่างใบไม้ก็ยังพอมีแสงลอดเข้ามาให้ความสว่าง   พนาไม่อยากจะคิดว่าหากเป็นเวลากลางคืน   ภายในป่านี้จะดูน่ากลัวและวังเวงขนาดไหน     เนินดินที่เห็นอยู่ไกลๆมีช้างป่า  ละมั่ง  ผีเสื้อรุมกินดินโป่ง   พรานบุญเย็นสอนพนาว่าในดินโป่งนี้มีเกลือดีให้สารอาหารแก่สัตว์   สัตว์ที่ล้มป่วยหรือต้องการสารอาหารเพื่อให้ร่างกายแข็งแรงจะต้องมากินดินโป่ง   พรานบุญเย็นไม่ให้พนาเข้าไปเดินดูใกล้ๆหรือย้ำเท้าแรงนักเพราะกลัวว่าสัตว์ป่าจะแตกตื่น   ตลอดทางที่พนาเดินไปตามบุญเย็นมีแต่เสียงนกร้องหรือจิ้งหรีดเรไรร้องไปก้องป่า

อย่าพูดเรื่องเสือ หรือสัตว์ร้ายในป่า   ไม่อย่างนั้นสัตว์จะได้ยินและมาทำร้ายได้

ปู่ของพนาสอนไว้อย่างนั้น   เขาจึงสงบปากสงบคำเงียบ   ไม่ปากทโมนเหมือนตอนอยู่กับเพื่อนที่มหาวิทยาลัย

“คิดยังไงถึงมาเดินป่าตามหาคนหายแค่คนเดียว”บุญเย็นถามพนาตอนจ้ำอ้าวเดินนำเด็กหนุ่มไปยังริมลำธาร   

“ถ้าเอาเพื่อนๆมาก็ยิ่งวุ่นวายสิน้า   พวกมันยิ่งยังกะลิงเดี๋ยวได้หลงป่า”

“ข้าหมายถึงผู้หลักผู้ใหญ่”

“พ่อแม่ผมมาไม่ได้หรอกน้า   ผมไม่ได้บอกด้วยซ้ำว่าผมมาตามหา....”พนา หยุดช่องคำไว้  แล้วถอนหายใจ

“เออไอ้หนุ่ม  ตกลงเอ็งจะบอกข้าได้ยังว่ามาตามหาใคร  พอถามก็อิดออด  เป็นอีสาวที่ไหนล่ะ”บุญเย็นแหย่เด็กหนุ่ม   
ไม่อยากให้บรรยากาศเครียด

“บ้าแล้วน้า  ผู้หญิงที่ไหนจะมาอยู่กลางป่า”

“ฮ่าฮ่าฮ่า   งั้นก็ไม่ใช่ผู้หญิงหน่ะสิว่ะ”

“ก็ไม่ใช่หรอกน้า   ผมมาตามหารุ่นน้องผมที่เป็นผู้ชาย”

พนา เปลี่ยนสีหน้าเป็นเคร่งเครียด   คิ้วหมวดจนแทบชนกัน  บุญเย็นเห็นผิดสังเกตจึงคว้าไม้ยาวที่หล่นอยู่ข้างทางโยนไปที่หนุ่มนักศึกษา   พนาคว้าไม้รับทันอย่างชำนาญ   คลายคิ้วขมวดลงเปลี่ยนเป็นสีหน้าแปลกใจ

“เอ้า  ไอ้หนุ่ม  อยากกินปลาก็จับปลาเองสิวะ   เหลาปลายไม้ให้มันแหลมๆจะได้เอาไว้แทงปลา   ถึงลำธารแล้วมัวแต่เดินชมนกชมไม้  ไม่ได้ดูทางเลย ไอ้ห่ะ! เอ็งจับปลาไปล่ะกันเห็นแข็งแรง  ข้าจะเผาฟืนเอาไว้ย่างไฟ”บุญเย็นพูดเหมือนด่าแต่หน้ายิ้มขัน

“โห่  น้า  ผมจับปลาไม่เป็น”

“บ๊ะ   จับปลาไม่เป็นก็ฝึกสิวะ   เห็นปลาไหนตัวใหญ่ก็แทงให้มันโดน   ไม้ไม่โดนก็ใช้มือตระครุบเอาล่ะกัน  ข้าไม่มีซุ่ม  แห  มาให้เอ็งใช้หรอก”

“ได้น้า  น้าแกล้งผม  ผมรู้   น้าได้กินปลารูพรุนแน่”พนาใช้มีดสั้นที่เหน็บไว้ข้างเอวมาเหลาปลายไม้

         บุญเย็นหัวเราะร่า   ถูไม้ให้เกิดประกายไฟ   พรานป่ามองพนาที่กำลังหัวเสียอยู่กับการใช้ไม้แหลมแทง   ฉับพลันเกิดลมพัดหวิว   เสียงนกและแมลงที่เคยร้องหายไปราวถูกเสก   ไร้ซึ่งเสียงช้างป่าหรือสิ่งมีชีวิตใดๆในป่า    บุญเย็นกุมตะกรุดแน่น  ปากพึมพำคาถาเปิดป่า   ข้าวของที่เตรียมไว้ในกระเป๋าเล็กถูกจัดวางออกมา   .....ของสำหรับเซ่นไหว้เจ้าป่าเจ้าเขา
 
          พนา  จับปลาได้หลายตัวอยู่แต่ไม่รู้วิธีจึงนำปลาวางเรียงไว้ข้างลำธาร  มือแกร่งปาดเหงื่อแล้วยิ้มอย่างอารมณ์ดี   ในใจนึกถึงเด็กหนุ่มรุ่นน้องที่กำลังจะได้เจอในไม่ช้า
 
         ‘โต้ง’เด็กหนุ่มรุ่นน้องของพนา   หายตัวไปในป่าได้หลายปีแล้ว  แต่พนาก็ยังเชื่อว่าโต้งยังไม่ตายและรอคอยให้มีคนมาช่วยออกไปจากป่าอยู่   เพราะไม่มีข่าวหรือรายงานใดแจ้งว่าพบศพของเด็กหนุ่มรุ่นน้อง  พนาจึงไม่ปักษ์ใจเชื่ออย่างเด็ดขาดว่าโต้งได้ตายจากไป   ถึงแม้ว่าจะมีสัตว์ร้ายฉีกกินก็ควรจะเหลือเศษกระดูกไว้บ้าง   เขาจึงบอกกับบุญเย็นว่าเขาจึงตัดสินใจออกตามหาโต้งเพราะกลัวว่าหากปล่อยทิ้งไว้นาน   อาจจะเกิดอันตรายกับโต้งไปมากกว่านี้

เมื่อพนาจับปลาได้   จึงได้เอาปลามาปิ้งย่างกินกับกับบุญเย็น   บทสนทนาของอาหารมื้อนี้นอกจากจะเรื่องแผนการเดินทางตามหาโต้งแล้ว  ยังเป็นเรื่องที่พักของคืนนี้

 “ตอนกลางคืนต้องทำเสลี่ยงบนต้นไม้ด้วยใช่ไหมน้า  จะได้ป้องกันไม่ให้สัตว์ป่ามาทำร้ายเราตอนกลางคืน”พนา 
เอ่ยถามบุญเย็น   

บุญเย็นกับพนาช่วยกันนำไม้มารัดรวมกันจนแข็งแรงพอเป็นเสลี่ยงรับน้ำหนักชายตัวใหญ่ทั้ง 2 คนได้ก่อนที่จะนำเสลี่ยงขึ้นไปผูกบนต้นไม้สูง   ทั้งคู่จัดแจงกันวางดาบปลายปืน  มีด  อาวุธพร้อมเครื่องรางของขลังตระเตรียมไว้บนเสลี่ยงเตรียมเผชิญหน้ากับสิ่งที่ไม่รู้ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น

“น้าถ้าผมปวดฉี่  ผมลงไปฉี่ได้ไหมน้า”

“ไอ้ห่ะ! ฉี่ในกระบอกไม้ไผ่สิวะ   ข้าอุตส่าห์ตัดไว้ให้หลายกระบอก”

“แล้วถ้าผมปวดขี้ล่ะน้า”

“บ๊ะ ไอ้นี่  รีบๆนอนพรุ่งนี้จะได้ไปตามหาน้องเอ็งต่อ  ตอนดึกๆข้าจะปลุกเอ็งมาผลัดกันเฝ้าเวรยาม”

 “เมื่อกี๊ทำอะไรหน่ะน้า”พนา  มีสีหน้าสงสัยที่ก่อนจะขึ้นมาอยู่บนเสลี่ยงเห็นบุญเย็นกำลังฝนไม้ให้เกิดประกายไฟ เอามากองสุมๆกันจนเกิดเป็นกองไฟขนาดใหญ่

“ทำกองไฟหน่ะสิไอ้หนุ่ม   เวลาสัตว์ป่ามันเห็นกองไฟมันจะได้ไม่เข้ามาทำร้าย   จะได้ช่วยป้องกันอันตรายจากพวกผีโป่งด้วย”

“ผีโป่งคือผีที่สิงอยู่ที่สัตว์ป่า แล้วให้สัตว์ป่ามาทำร้ายเราใช่ไหมน้า   ปู่ผมเคยเล่าให้ฟังว่า  ผีโป่งจะสิงพวกค้างคาวตัวใหญ่  ลิง  ค่าง  พวกนี้จะตาแดงๆจ้องเล่นงานเราตอนกลางคืน”

“ใช้ได้เลยนี่หว่าไอ้หนุ่ม แล้วเอ็งรู้จักเสือสมิงไหมไอ้หนุ่ม”

“ใช่เสือที่กินคน แล้ววิญญาณคนไปสิงอยู่ในเสือรึเปล่าน้า

“นั่นแหล่ะ  เอ็งระวังให้ดีๆถ้าเอ็งมีเมียหรือมีแฟน  มันจะปลอมเป็นเมียเอ็ง   มาบอกว่ามันท้องให้เอ็งรีบลงไปหา   ถ้าเอ็งลงไปล่ะก็โดนมันจับกินแน่   อย่าไปหลงเชื่อ   ผู้หญิงที่ไหนจะมาอยู่กลางป่าคนเดียวค่ำๆมืดๆ”

“แล้วมันมีเสือสมิงผู้ชายรึเปล่าน้า”

“บ๊ะ  ไอ้นี่ถามอะไรไม่เข้าท่า  พรานเข้าป่าส่วนใหญ่เป็นผู้ชาย  เสือมันก็ต้องปลอมเป็นผู้หญิงสวยๆเป็นเมียเป็นแฟนเอ็งมาหลอกล่อสิว่ะ   จะปลอมเป็นผู้ชายให้ได้สากกะเบืออะไร”

“งั้นแสดงว่าถ้าเห็นรุ่นน้องผมที่เป็นผู้ชายมายืนเรียกอยู่ที่พื้นก็แสดงว่าเขาไม่ใช่เสือสมิงใช่ไหมน้า”

เบื้องล่างในสายตาของบุญเย็นคือเด็กหนุ่มผิวซีด   ดวงหน้าอ่อนเยาว์มีร่องรอยของความสดใสแบบวัยรุ่น   หน้าตาดีค่อนไปทางหล่อ  ตาโตหวานซึ้งผิดแผกชาวป่าทีอาศัยอยู่ในบริเวณนี้   ปากสีเนื้อแห้งผาดดูอิดโรย    ผมสลวยที่ตัดตามสมัยนิยมพลิ้วไหวไปตามแรงลม

“โต้ง!”พนา ตะโกนออกมาเสียงดังลั่น

[คนอ่าน]

“นี่น่ะหรอรุ่นน้องที่เอ็งตามหา”บุญเย็น หันไปถามเด็กหนุ่มข้างกายที่มีสีหน้าตกใจอย่างเห็นได้ชัด

“ใช่แล้วน้า  นี่แหล่ะโต้ง  โต้ง   กูจะลงไปหามึง”พนา  เตรียมจะปีนลงจากเสลี่ยง

“เดี๋ยวไอ้หนุ่ม ข้าว่ามันแปลกๆ”บุญเย็น  ใช้ปืนกั้นไม่ให้พนาปีนลงจากเสลี่ยง

“แปลกยังไงน้า! นั่นรุ่นน้องผม  ผมจะลงไปหา”

“ไอ้ห่ะนี่! ถ้ามันเป็นผี เอ็งก็ได้ตายโหงอยู่ที่นี่   กูต้องใช้กระสุนเงินยิงมันก่อน”บุญเย็น ชักปืนขึ้นใส่กระสุนเงินแล้วเล็งลำกล้องไปยังร่างที่พื้น

“อย่ายิงน่ะน้า  นั่นมันรุ่นน้องผม!  ถ้ามันเป็นผีมันก็ตาย  แต่ถ้ามันเป็นคน  น้าก็ฆ่ารุ่นน้องผมน่ะน้า  ผมตามหามันมาตั้งนาน”พนา มีสีหน้าตื่นกลัวปัดลำกระบอกปืนออก

“งั้นเอ็งก็ให้รุ่นน้องเอ็งปีนขึ้นบนเสลี่ยงสิ  ถ้ามันเป็นคนมันก็ปีนได้   ถ้ามันเป็นสมิงมันก็ปีนไม่ได้”

“โธ่น้า   ผมยังจับปลาไม่เป็นเลย  ถ้าสมิงต้องจับปลาไม่เป็น  ผมไม่โดนน้ายิงกระสุนเงินตายหรอ”

“เอ้า  ไอ้ห่ะนี่! งั้นเอ็งโยนไม้ขีดไฟลงไปให้มันจุด  ถ้ามันจุดได้แสดงว่ามันเป็นคน  ถ้าจุดไม่ได้แสดงว่าเป็นเสือ”

“มันเกี่ยวอะไรกันล่ะน้า”

“ก็เสือมันอยู่ในป่า  มันไม่รู้จักวิธีการจุดไฟ  เอ้า  โยนลงไปสิวะ”บุญเย็น  สั่งให้พนาโยนกล่องไม้ขีดไฟลงไป

พนารีบค้นกล่องไม้ขีดไฟในกระเป๋าของบุญเย็น  ก่อนรีบโยนลงไปที่พื้นล่าง  ร่างของโต้งมองตามกล่องไม้ขีดไฟ   
ไม่ได้มีสีหน้ายินดียินร้ายที่ได้เจอหนุ่มรุ่นพี่อย่างพนา

“ไอ้โต้งโว้ย  จุดไม้ขีดไฟหน่อย  ถ้าจุดได้กูจะลงไปหามึง   ถ้าจุดไม่ได้กูไม่ลงไปนะเว้ย”

โต้งก้มลงเก็บไม้ขีดไฟก่อนก็เงยหน้าขึ้นมามองบนเสลี่ยงอย่างเงียบเชียบ   สายตามองไปที่พนาอย่างตัดพ้อ  บุญเย็นกำตระกรุดคู่กายแน่นท่องคาถาใส่ควายธนูที่ตนเตรียมมา

“พี่พนา   โต้งหิว..........พี่ลงมาหาโต้งหน่อย    โต้งรอให้พี่มาตามหาตั้งนาน  ทำไมพี่เพิ่งมา  โต้งต้องอยู่ป่าคนเดียว   วันๆแทบไม่ได้กินอะไรเลย   แล้วพี่ยังพาใครไม่รู้จะมายิงใส่โต้ง  พี่พนาเห็นโต้งเป็นอะไร”เสียงสั่นเครือดังมาจากปากของเด็กหนุ่มด้านล่าง

พนา เหมือนโดนสะกดด้วยความเป็นห่วงหนุ่มรุ่นน้องจึงปีนต้นไม้ใหญ่ลงไปบนพื้นอย่างเรียบเฉย    บุญเย็นตะโกนเรียกจนสุดเสียงแต่เหมือนพนาถูกสาปให้ไม่ได้ยินเดินลงไปจนประชิดตัวโต้ง    บุญเย็นเล็งปืนไว้แต่ร่างของพนาซ้อนทับกับโต้งเสียจนยิงไม่ได้เพราะเกรงว่าจะยิงไปโดนตัวพนา  เขาจึงฉวยมีดปีนต้นไม้ลงไปข้างล่างหวังช่วยพนาให้ไม่เป็นเหยื่อเสือ!

“ไอ้หนุ่ม เอ็งรับไว้”บุญเย็น   โยนตระกรุดอาคมให้พนารับ

พนา  ปัดตระกรุดอาคมทิ้งลงบนพื้นล่าง   เดินเข้าไปหาโต้งเหมือนไม่รู้สึกตัว

เด็กหนุ่มหน้าตาดีนั้นกลับกลายเป็นร่างเสือขนาดใหญ่  เขี้ยวแหลมคมเงาสะท้อนเข้าไปในดวงตาของบุญเย็น   เสือโคร่งตัวนั้นกระโจนโผใส่ร่างบุญเย็นอย่างรวดเร็ว  บุญเย็นใช้มีดแหลมฟันไปที่ลำตัวมัน   เสือผีนั้นหลบหลีกได้    เสียงคำรามของเสือสมิงดังกึกก้องไปทั่วทั้งป่า

“ยิงมันไอ้หนุ่ม  ยิงมัน!”บุญเย็นตะโกนสั่งพนา

เสือตัวใหญ่กระโจนกัดเข้าที่ลำคอบุญเย็นจนจมเขี้ยว   เลือดสดสีแดงฉานไหลพุ่งออกมาจากลำคอของพรานป่า
พนา  รีบคุ้ยปืนจากในกระเป๋าบุญเย็นแล้วเล็งลำปืนไปที่เสือตัวนั้นดังลั่น     ร่างที่โดนปืนนั้นเกร็งกระตุกนอนหายใจรวยรินอยู่ที่พื้น    เสือฉีกกินร่างของพรานบุญเย็นอย่างเอร็ดอร่อย  ถึงอย่างนั้นบุญเย็นก็ยังพอมีสติสัมปัญชัญญะอันเล็กน้อย   ชี้นิ้วไปที่ตระกรุดอาคมให้พนามีไว้รักษาตัว

พนา รีบวิ่งไปหยิบตระกรุดอาคมที่ตกจากเสลี่ยงมาไว้ในกำมือ   ...........ก่อนจะขว้างไปจนไกลสุดลูกหูลูกตา   
พลันเสือร้ายกลายร่างกลับมาเป็นมนุษย์ดังที่เคยล่อลวงให้เหยื่อลงมาจากเสลี่ยง  ร่างมนุษย์จำแลงเดินตรงมาที่พนาอย่างคุ้นเคย   สีหน้าตื่นกลัวของพนาแปรเปลี่ยนไปด้วยความพิสวาสจนสุดหัวใจที่มีต่อคนตรงหน้า

“มึงอิ่มไหมไอ้โต้ง”พนา  พลักหัวโต้งอย่างเอ็นดู “กูเอาพรานป่ามาให้มึงกินหลายคนจนกูเดินป่าเป็นแล้ว  เหนื่อยน่ะเว้ย กูต้องแกล้งทำเป็นจับปลาจับลิงกินไม่เป็นอีก  วันหลังกูคงต้องเอาเครื่องปรุงมาด้วย  ปลาเปล่าๆแม่งจืดชะมัด”

“สมควรแล้วพี่พนา  ก็พ่อพี่เองไม่ใช่หรอที่กลัวว่าพี่จะเป็นเกย์เลยหลอกโต้งมาฆ่าทิ้งไว้ในป่าต้องเป็นผีเฝ้าป่าแบบนี้”โต้งหลุบสายตามองลงต่ำอย่างเศร้าสร้อย

“แล้วจะเอายังไง  ให้คราวหน้ากูเอาพ่อกูมาให้มึงกินด้วยไหมล่ะ”พนา หัวเราะไม่รู้สึกหวาดกลัวคนตรงหน้าเลยสักนิด

“ไม่เอาดีกว่าครับ  ก็พ่อพี่หนังเหนียว  ไม่เห็นน่าอร่อยเลย”โต้งหันมองสบตาพนาด้วยแววตาหวานเยิ้ม   แขนขาวๆโอบรอบคอพนาอย่างรักใคร่

“กูดีใจน่ะไอ้โต้งที่กูได้มาเจอมึง    ต่อให้กูต้องแอบพ่อแม่มาหามึงสักกี่ครั้ง   กูก็ยังดีใจที่ได้มาเจอมึง”พนา  จูบที่เปลือกตาโต้งเบาๆอย่างน่าถนุถนอม

เด็กหนุ่มวางร่างโต้งลงบนพื้นดิน  กอดจูบอย่างกระหายใคร่   ก่อนที่จะร่วมเสพสมกับชายคนรักท่ามกลางเสียงหวีดร้องของผีป่า   ลมกรรโชกพัดมาแรงจนต้นไม้ใหญ่สั่นไหวไปตามแรงลม   ในสายตาของพนา   เขากำลังร่วมหลับนอนกับชายหนุ่มคนรักที่ร่างเล็กและผอมกว่าชายตัวใหญ่อย่างเขา  เขากำลังร่วมรักกับเด็กหนุ่มรุ่นน้องที่ผิวขาวเนียนละเอียด   ตาโตหวานซึ้ง   น่ารักน่าใคร่น่าถนุถถนอมอย่างที่สุด

หากแต่สายตาของร่างที่กำลังจะหมดลมหายใจของบุญเย็นแล้ว   เขาเห็นเพียงพนา เด็กหนุ่มนักศึกษารูปร่างกำยำอย่างนักกีฬาและเสือโคร่งตัวขนาดใหญ่!

[kun]

พูดยังไม่ขาดคำ เสือสมิงตัวผู้ก็มาแล้ว ใช่มะๆๆๆ
โต้งไม่น่ารอดมาเรียกอะไรตอนดึก
ลุ้นต่อๆๆ

[คนอ่าน]

ต่อแล้วค่าาาา  ^____^

[BlueCherries]

จริงๆนี่จะเป็นคู่รักยอดเยี่ยมแห่งเดือนเลยไหมนะ? เหมาะเจาะดีจริง

[kun]

หักมุมเลยนิ
ไม่น่าเลยพรานๆๆโดนจับกินหมดเลย

[God]

โอ้โห ไม่รู้จะแสดงความเห็นยังไงดี

[Wordslinger]

จากที่ได้อ่านเรื่องเผชิญภัยในป่ามาหลายเรื่อง เรื่องนี้ทำเอาอึ้งไปครู่ เพราะจบได้หักมุมมากๆ ค่ะ ไม่นึกมาก่อนเลยว่าพนาจะกลายเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดกับเสือสมิง (โต้งตายแล้ววิญญาณเข้าสิงเสือ? หรือเป็นดวงวิญญาณที่มาในร่างเสือ?) จนพรานที่หลงเชื่อต้องกลายเป็นเหยื่ออันโอชะของเจ้าเสือไปหมด

เรื่องนี้สนุกมากๆ ค่ะ อ่านแล้วชอบเลย เคล็ดการเดินป่าก็เป็นสิ่งที่ได้เคยอ่านมาแล้ว แต่ผู้เขียนก็ได้เอามาประยุกต์ใช้กับเนื้อเรื่องได้อย่างชาญฉลาดมากๆ ค่ะ แต่ติดใจตรงคำว่า "เสลี่ยง" บนต้นไม้ สิ่งนี้จากหนังสือเดินป่าที่ได้อ่านมา เขาจะใช้คำว่า "ห้าง" คือการนั่งห้างในป่าตอนกลางคืน แต่ผู้เขียนอาจจะอ้างอิงจากตำราคนละอย่างกัน

ขอบคุณมากๆ ค่ะ ไว้เขียนแนวเดินป่ามาให้อ่านอีกเยอะๆ เลยนะคะ จะรอค่า

[Raina]

กรี๊ดดดด หักมุม! แอบทึ่งที่พรานบุญเย็นยอมลงมาจากต้นไม้เพื่อหวังช่วยพนา เพราะจริงๆแล้วโอกาสรอดน่าจะน้อยมาก

[arij-iris]

สุดท้ายคือล่อพรานมาให้เสือกินสินะ

[wonderbe]

เป็นการหักมุมที่ชอบมาก 555555555555555 แต่แอบสงสารอ่ะ 

[rayaiji]

จะเหลือพรานไว้เดินป้ามั่งมั้ยเนี่ย   หักมุมมากกก

[azure]

คุณหลอกดาวววววว 

[GBlk]

เงิ้ววววววววววววว

[naya-devil]

 

[Oo๐FosfoggY๐oO]

  ช็อคกันไป หักมุมได้อีก

[twinmonkey0311]

 

[rinny]

มันคือความหักมุมที่ไม่คาดคิดมาก่อนเลยค่ะ หักมุมแบบไม่คาดคิดเลยว่าพนาจะพาคนมาเป็นอาหารให้โต้ง
แอบสงสารโต้งนะที่โดนฆ่าหมกป่าจนต้องกลายเป็นเสือสมิงแบบนี้ คิดภาพตามแล้วหลอนดี สนุกมากเลยค่ะ

[buathongfin]

เอิ่มม ข้าวตกจากปากหมด หักมุมแบบสุดๆ

[larynx]

อึ้งตอนจบไม่พอ นี่ยังอึ้งเพราะนึกภาพตาม เสือ x คน ขุ่นพร้ะะะะะ

[Gatjang_naka]

  อะไรจบแล้วหรอ 

[golove2]

หักมุมสุดๆ

 

[tomybsl]

หักมุมได้ ที่แรกนึกว่าพนาจะตายกลายเป็นผีเฝ้าป่าแล้วนะเนี่ย แต่ก็นะจบได้ ดีมาก