รอลิฟต์ขึ้นไปชั้นบนที่เคลื่อนตัวมาช้าๆ ไขประตูเข้าไปในห้อง เปิดประตูเข้าไปในคอนโดผมตรงเข้าไปในห้องนอนปิดประตูลงก่อนจะทรุดลงนั่งร้องไห้กับพื้นห้อง ด้วยความรู้สึกที่ไม่รู้จะทำยังไงกับชีวิตตัวเองดีต่อจากนี้ คิดถึงคำพูดของหัวหน้าสายตาที่มองมาพร้อมกับคำพูดพวกนั้น ' ฝากไว้ก่อนเถอะ ครั้งนี้มึงรอดไปได้ ก็อย่าคิดว่าครั้งหน้ามึงจะรอดไปได้ก็แล้วกัน ' การกระทำที่ทั้งฉุดทั้งกระชากผม รู้อยู่แล้วว่าเค้าทำจริงอย่างที่พูด ต่อจากนี้จะใช้ชีวิตอยู่ยังไง แค่คิดถึงวันพรุ่งนี้ก็กลัวจนไม่อยากจะมีแม้วันพรุ่งนี้แล้ว เค้าที่ต้องตามผมตัวเป็นเงา เค้าที่ต้องหาโอกาสเล่นงานผมตอนที่อยู่คนเดียว เค้าที่ไม่มีทางปล่อยผมไปง่ายๆ
“ เรื่องจริงสินะ ที่นายพูด " คำพูดที่ดังมาจากหน้าห้อง พร้อมกับประตูห้องนอนที่ถูกเลื่อนออก " เรื่องของหัวหน้าของนาย " ฟานขยายความ เค้าที่ยืนพิงร่างตัวเองกับขอบประตูนั้น " เรื่องที่นายบอกว่า เค้าพยายามจะข่มขืนนายก็เลยถูกไล่ออก "
“ อื้ม " ผมตอบเค้าสั้นๆ เช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาก่อนจะก้มหน้าลงในความเงียบนั้น ผมเอ่ยพูดออกไป " ขอบคุณที่ช่วยฉันไว้นะ ถ้าไม่มีนายก็ไม่รู้ว่ามันจะเป็นยังไง "
“ ก็โดนลากไปข่มขืนไง " เค้าบอก " ก็แค่ช่วยเพื่อนมนุษย์คนนึงไม่เป็นไรหรอก ขอโทษนะ ที่ไม่เชื่อตั้งแต่แรก “
“ ฉันเข้าใจดีว่าทำไมถึงไม่เชื่อ แต่ขอบคุณที่มาช่วยไว้แล้วกัน“
" จริงๆฉันก็คิดว่าตัวเองก็มีส่วนผิดอยู่ " ฟานเงียบไปสักพักก่อนจะก้มหน้าลงมองพื้นตรงที่ที่เค้ายืน " เพราะที่นายกลัวเค้าขนาดนั้น ส่วนนึงมันก็เป็นเพราะฉันที่สั่งคนไปทำแบบนั้นกับนาย "
“ สำหรับฉันตอนนี้ เพราะมันมีหลายๆอย่างให้กังวลน่ะ " ผมบอก " เรื่องผู้ชายสองคนนั้นก็ส่วนนึงเค้าเป็นเหมือนความทรงจำที่คอยหลอกหลอนฉันตลอดแต่นายก็บอกว่าเค้าไม่ได้ทำจริงๆ บางทีแม้กลัวฉันก็ยังมีความคิดที่ว่าเค้าไม่ได้ทำอะไรฉันจริงๆหรอก มาหลอกใจตัวเองไม่ให้กลัวได้อยู่เวลาที่กลัวมากๆ แต่ตอนนี้ที่กลัวที่สุดคือหัวหน้าตังหาก เพราะฉันเป็นคนที่ทำให้เค้าถูกไล่ออกวันนี้ "
“ ที่บอกว่าเป็นเพราะตัวเองมันก็ถูกอยู่หรอกนะ มันเหมือนนายเข้าไปยั่วเค้า ทำให้เค้าอยากได้ พออยู่ๆจะไม่ให้ คนที่มันคิดว่าจะได้แล้ว มันก็ต้องเสียใจเป็นธรรมดา แต่ที่เค้าผิดคือใช้วิธีที่รวบรัดมากไปหน่อยก็เลยทำให้ทุกอย่างมันแย่ไปหมด มันไม่ใช่ความผิดของนายคนเดียวหรอก จะมาโทษนายคนเดียวก็ไม่ได้ ทำไมไม่บอกเค้าไปละ ว่าไม่อยากจะเอากันที่หาดทราย ที่ห้องมั้ย ในโรงแรม ชอบเตียงนุ่มๆอะไรก็ว่าไปสิ "
“ ฉันไม่เคยคิดอยากจะมีอะไรกับเค้า " เงยหน้ามองคนที่ยืนมองผม ฟานที่ยกยิ้มผมเบือนหน้าหนีไปทางอื่น ผมเปลี่ยนความคิดของคนตรงหน้าไม่ได้หรอก ที่จะให้มองว่าผมไม่ได้อยากจะมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับหัวหน้าเพราะฟานก็คิดมาตลอดว่าที่ผมไปงานสัมมนาก็เพราะว่าผมต้องการจะไปมีอะไรกับหัวหน้า
“ เหรอ แต่เอาจริงๆแล้ว ฉันว่า นายเองก็เคยบอกว่า นายชอบเค้าแล้วเค้าก็เป็นคนในแบบที่นายชอบ ตอนนี้เค้าก็ดูอยากจะได้นายมากๆ ส่วนนายก็ไม่มีใคร ทำไมไม่ลองคบกับเค้าละ "
“ ฉันไม่ได้อยากจะคบกับเค้า " พอตอบออกไปแบบนั้นฟานก็หลุดหัวเราะออกมา
“ โทษทีๆ ฉันแค่รู้สึกขำอะ " เค้าหันหน้าไปหัวเราะก่อนจะหันมาอธิบายกับผมที่หน้านิ่งมองเค้า " คือ แบบครั้งนึงนายเคยนอกใจฉันไปยุ่งกับไอ้เหี้ยนั่น แต่ตอนนี้กลับบอกว่าไม่อยากจะคบกับเค้า มันตลกอะ มันดูย้อนแย้งกันยังไงก็ไม่รู้ "
“ นั่นนะสินะ " ผมยิ้มออกมาตอนที่เค้าพูดแบบนั้น เพราะไม่รู้จะอธิบายอะไร ทุกอย่างที่พูดไปก็ไม่ถูกเชื่อ หรือเห็นใจอะไร ต่อให้พูดอีกกี่ครั้งทุกอย่างก็จบลงที่จุดเดิม คือเค้าก็ยังคิดในแบบที่เค้าคิด ต่อให้บอกว่า ผมไม่ได้ชอบหัวหน้า เลิกชอบไปตั้งแต่วันที่เค้าขู่ว่าจะทิ้งผมแล้ว แล้วทุกอย่างที่เกิดขึ้นที่ผมรู้สึกดีกับหัวหน้ามันเกิดเพราะแผนหัวหน้าทั้งนั้น แต่ถ้าเค้าไม่เชื่อ ก็คือไม่เชื่อ อธิบายไปก็ทำให้ผมเจ็บเสียเปล่าๆ ผมลุกขึ้นยืนผ่อนลมหายใจออกมาก่อนจะเปลี่ยนเรื่องถามเค้า " แล้ววันนี้นายมาหาฉันมีอะไรรึเปล่า "
“ โกรธเหรอ ที่ฉันพูดแทงใจดำน่ะ ไม่จริงก็เถียงออกมาสิ เหมือนที่นายชอบเถียงไง "
“ เปล่าหรอก ไม่ได้โกรธ แค่คิดว่าเถียงคนอย่างนายไปมันก็เท่านั้น นายก็เอาแต่ความคิดของตัวเองที่คิดว่าต้องเป็นแบบนั้น หยิบยกขึ้นมาพูดกับฉันอยู่ดี ฉันเลยไม่อยากจะเถียง คำอธิบายที่เหมือนคำแก้ตัวในความรู้สึกของนาย พูดไปมันก็เท่านั้น อยากจะคิดอะไรก็คิดเถอะ ตามสบาย เหนื่อยจะพูดกับคนอย่างนายแล้ว " ผมยิ้มให้อีกคนที่ก็ไม่ชอบใจเท่าไหร่ที่ผมไม่คิดจะเถียงหรือพยายามอธิบายอะไรเค้า เป็นคนที่เอาใจไม่ถูกตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ อยากจะร้ายก็ร้าย พูดจารุนแรงเป็นเด็กปากดี แต่บางทีก็เข้ามาช่วยเหลือ อย่างวันนี้เค้าที่มายืนอยู่ตรงนี้ก็ชวนให้ผมสงสัยเหมือนกัน ว่ามาทำไม " แล้วตกลงว่านายมาทำอะไร "
“ มาดูอาการนาย "
“ อาการฉัน ? " ผมทวนคำพูดก่อนจะนึกขึ้นได้ว่ามันคือเรื่องอะไร คงเป็นเรื่องเกี่ยวกับผู้ชายสองคนนั้น " เรื่องนั้นน่ะเหรอ "
“ เป็นยังไงบ้างละ "
“ ถ้าเรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วงหรอก กลับไปเถอะ " คำตอบที่เหมือนจะชวนให้อีกคนหงุดหงิด เค้าที่ดึงตัวเองจากประตูที่พิงอยู่สายตาคมที่จ้องมองผมเหมือนกำลังหาเรื่องกัน
“ อย่ามาทำตัวน่าหงุดหงิดแบบนี้ได้มั้ย ทำไม ? คิดว่าทำตัวแสนดีแล้ว แล้วมันช่วยให้น่าสงสารเหรอ ? เปล่าเลย ฉันจะบอกให้ มันดูน่ารัจเกียจ แล้วก็ดูตอแหล "
“ ฟาน " ผมเอียงหน้าถามเค้า " นายอยากจะคุยอะไรกับฉันกันแน่ มีอะไรที่นายอยากจะได้แล้วฉันไม่ได้ทำตามความต้องการของนายมั้ย นายอยากจะให้ฉันหงุดหงิดที่นายพูดด่ากระแทกฉัน หรือว่าอธิบายในสิ่งที่นายรู้สึกอีกครั้ง อยากจะให้เถียงนาย นายอยากจะได้อะไรพวกนั้นเหรอ " ผมถามเค้า " ที่ฉันไม่อธิบาย หรือที่ฉันไม่พูดแก้ตัวอย่างที่นายอยากฟัง นั่นก็เพราะว่า พูดไปมันก็เท่านั้น เพราะนายก็เอาแต่ความคิดตัวเอง ไม่ได้ฟังใคร ฉันพูดไปเท่าไหร่ ก็เหมือนทุ่มบอลลงกำแพงสูงนั่นแหละ สุดท้ายก็กระเด้งกลับมาไม่ได้ข้ามไปทำให้นายเข้าใจฉันได้หรอก แล้วจะให้ฉันพูดอะไรอีกละ ไม่พูดดีกว่ามั้ย เปลืองน้ำลาย "
“ รู้ไว้ซะบ้าง ว่าถ้าฉันไม่มา วันนี้นายคงโดนหัวหน้าของนายปล้ำไปแล้ว "
“ นั่นคือเหตุผลที่ว่า ทำไมฉันยังต้องขอบคุณนายทั้งๆที่ นายก็ด่าฉันไง " ผมยิ้มให้เค้าที่ก็ถอนหายใจออกมา ใบหน้าคมที่กำลังหงุดหงิดฟานหันไปทางอื่น " ถ้านายแค่มาดูอาการฉัน ฉันก็ขอขอบคุณมากในความเป็นห่วง แล้วก็ขอขอบคุณมากๆ สำหรับการช่วยเหลือ "
“ ฉัน.." เค้าถอนหายใจออกมา " ฉันอยากจะฟังเรื่องหัวหน้าของนาย ช่วยเล่าให้ฉันฟังหน่อยจะได้มั้ย ทำไมมันต้องจ้องจะลากนายไปข่มขืนด้วยละ แล้วทำไมนายต้องกลัวเค้าขนาดนั้น ฉันเห็นนายกลัวเค้าตั้งแต่ที่เห็นเค้ามายืนรอที่ใต้ตึกละ ทั้งๆที่ยังไม่ได้พูดอะไรกันเลย " เค้าหันมาถามผมก่อนจะก้มหน้าลงตอนที่จ้องตาผมแล้วสำนึกผิดเหมือนเด็กเล็ก " คือ.. ฉันขอโทษที่พูดจาไม่ดีใส่นายเมื่อกี้ "
" รู้จักคำว่าขอโทษแล้วเหรอ " ผมถามก่อนจะถอนหายใจออกมา ลอบยิ้มเล็กๆกับคนที่ไม่ได้ตอบอะไรได้แต่เร่งให้เล่าเรื่องที่เค้าอยากจะฟังเร็วๆ
“ เล่าเรื่องที่ฉันอยากจะรู้ได้ยังละ "
“ ก่อนที่ฉันจะเล่านาย ขอถามอะไรหน่อยสิ นายเชื่อใช่มั้ย เรื่องที่เค้าบอกว่า ฉันนัดเค้ามาที่นี่ นายเชื่อเค้าใช่มั้ย แล้วแบบนั้นทำไมถึงมาช่วยฉันละ "
“ ไม่รู้สิ " เค้าส่ายหน้า " ฉันเองก็ไม่ได้เชื่อคำพูดของนายทั้งหมดตั้งแต่ต้นอยู่แล้ว ก็เลยคิดว่านายคงยังมีใจให้เค้าแล้วแอบคบกันเค้าอยู่จริงๆก็ได้อย่างที่เค้าบอก ก็นายเคยหลอกฉัน ฉันเลยไม่ค่อยอยากจะเชื่อเท่าไหร่ มันอาจจะจริงก็ได้ ไม่จริงก็ได้ แต่ที่ฉันช่วยนายเอาไว้ ถ้านายพูดจริง ฉันอาจจะเสียใจไปตลอดก็ได้มันก็เท่านั้น "
“ ฉันไม่ได้อยากจะเป็นของเค้าต่อให้ฉันชอบเค้ามากแค่ไหน แต่เรื่องเซ็กส์อะไรแบบนั้นฉันไม่เคยคิด มันเป็นแค่ความรู้สึกที่อยากจะแค่อยู่ใกล้เค้าสักนิด ไปกินข้าวด้วยกันสักมื้อ กับหัวหน้าฉันก็แค่รู้สึกแบบนั้น ไม่เคยคิดจะมีอะไรด้วยเลย แต่เค้าไม่ได้คิดแบบนั้น เค้าคิดว่า เราต้องมีอะไรกันนั่นคือสิ่งที่เค้าต้องการในการเข้ามาหาฉัน แล้วก็คนอื่นๆ "
“ ที่บอกว่าคนอื่นๆนี่หมายความว่าไง ไม่ใช่นายคนเดียวเหรอ "
“ มีรุ่นน้องที่แผนกอีกคนที่โดนปล่อยคลิปออกมา เป็นคลิปที่เค้ามีอะไรกับหัวหน้าน่ะ มันเป็นคลิปที่น่ากลัวมากเลยนะ มันไม่ใช่เซ็กส์ธรรมดาของคนทั่วไปที่ทำกัน ฉันว่าเค้าเหมือนพวกชอบใช้ความรุนแรง ชอบทำให้อีกฝ่ายเจ็บปวด ในคลิปน่ะรุ่นน้องฉันเค้าร้องเสียงดังมากๆ เหมือนจะขาดใจตายเลย คำพูดที่บอกว่าให้พอ บอกว่าให้หยุด แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าเค้าจะหยุดเลย เค้ายังคงถูกทรมานสารพัดด้วยอุปการณ์หน้าตาแปลกๆ "
“ นายก็เลยคิดว่า กลัวว่ามันจะเป็นตัวเอง ถ้าเกิดว่าไปมีอะไรกับเค้า ตอนนั้นก็เลยกลัวมากสินะ "
“ อื้ม " ผมพยักหน้ารับ " ฉันคิดว่า ถ้าเป็นฉัน ถ้าวันนั้นฉันไม่มีคนช่วยไว้ ถ้าพนักงานที่โรงแรมไม่ได้ยินเสียงของฉัน ถ้าเค้าเชื่อคำพูดของหัวหน้า วันนี้คลิปพวกนั้น ก็อาจจะเป็นฉันที่แสดงอยู่ก็ได้ " น้ำตาของผมไหลออกมามันกลัวจนทำได้แต่ก้มหน้าร้องไห้ " รู้มั้ยฉันคิดว่าฉันยังโชคดีที่ฉันมีนาย ถ้าตอนนั้นฉันไม่มีนายอยู่ฉันก็คงยอมไปกับเค้าแล้วละถ้าเค้ามาขอคบก็คงคบด้วยแล้ว แต่เพราะฉันมีนายอยู่ฉันก็เคยไม่เคยคิดจะมีอะไรกับเค้า แล้วฉันก็โชคดีที่วันนั้นมีคนมาช่วยฉันไว้ "
" แล้วนายว่าเค้าทำแบบนั้นทำไม ทำไมถึงต้องปล่อยคลิปนั้นออกมา เพราะเค้าไม่ยอมเหมือนกันนายเหรอ "
“ น่าจะ เพราะพอเรื่องงานตอนงานสัมมนาหลุดออกไปก็มีคนรู้สันดานจริงๆของเค้า แต่หัวหน้าก็บอกแค่ว่าเพราะเค้าจะไม่ยอมตกต่ำไปคนเดียว เค้าจะให้ทุกคนตกต่ำไปพร้อมๆกับเค้า รวมถึงฉันด้วย เค้าบอกกับฉันว่า ให้ฉันจำไว้ว่าอะไรที่เค้าต้องได้ เค้าก็จะไปเอามันมา "
“ หมายถึงเรื่องเซ็กส์สินะ ที่ยังไม่ได้ "
“ อื้ม "
“ งั้นที่มันมาวันนี้ก็เพราะจะฉุดนายไปสินะ " พยักหน้ารับอีกคน ฟานก็ถอนหายใจออกมา " โง่ชะมัด ทั้งนายแล้วก็มัน ทำไมนายไม่ให้เพื่อนมาส่ง มาคนเดียวไม่กลัวโดนฉุดรึไง ส่วนไอ้เหี้ยนั่นก็บ้า แค่โดนไล่ออกจากงาน ยังไปสมัครงานใหม่ได้ ไปออฟเด็กที่บริษัทอื่นได้ แต่นี่มันดันเอาคลิปไปแพร่ ก็เห็นหน้ามันอีก คราวนี้ไปสมัครงาน ใครที่ไหนจะรับมันวะ เรื่องแบบนี้มันแพร่ไปทั่วนั่นแหละ โง่ จริงๆ "
“ ลิปจะมาส่งฉันแล้วละ แต่คุณเมษไม่สบายน่ะ ฉันก็เลยต้องมาคนเดียว แต่ฉันก็ไม่อยากจะให้ลิปมาส่งหรอกนะ มันรบกวนเค้าอีกอย่าง หัวหน้าก็คงเกลียดลิปมากอยู่ ถ้าเกิดเค้าทำอะไรเพื่อนฉันละ แบบนั้นคงไม่ดีหรอก "
“ อยากจะให้เค้าทำนายคนเดียวว่างั้น "
“ อยากจะให้เค้าหยุดมากกว่า หยุดที่จะคิดแค้นใคร หยุดที่จะพยายามทำร้ายคนอื่น เพราะเค้าก็ทำร้ายคนอื่นมามากพอแล้ว " ผมบอกอีกคนก็นิ่ง " ตอนที่โดนคนในบริษัทนินทาฉันยังมีลิป แต่เนย์ตอนนี้ไม่มีใครเลย เค้าอาจจะฆ่าตัวตายอยู่ก็ได้ ใครจะรู้ "
“ ไม่มีใครโง่ขนาดนั้นหรอกน่า "
“ เพราะนายไม่เคยเจอ นายก็พูดได้ว่ามันแค่เรื่องธรรมดาไม่มีใครโง่ทำเรื่องแบบนั้น ถ้าฆ่าตัวตายเพราะเรื่องแค่นั้นก็คงเป็นชีวิตที่ดูไร้ค่า แต่ฟาน คนเราถ้าถึงจุดที่ทรมานกับการมีชีวิตอยู่มากๆ เจ็บปวดกับการที่ถูกหลอกหลอน และมองทุกอย่างรอบตัวมันแย่ไปหมด คนเราก็คิดจะจบชีวิตให้มันพ้นๆไปทั้งนั้น ฉันยังเคยคิดเลย ว่าถ้าตายไปให้พ้นๆ มันก็คงจะดีกว่า อย่างน้อยฉันก็จะได้ไม่ต้องทนเจ็บปวด ไม่ต้องกลัว ไม่ต้องกังวลอะไรอีก ฉันน่ะ ..คิดแบบนั้นจริงๆนะ ว่าอยากจะตาย "
“ อย่าคิดแบบนั้นนะ!!! " ร่างสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้าผมตวาดออกมาก่อนจะคว้าตัวผมเข้ามากอดไว้ " อย่าคิดว่าจะตายเพื่อที่จะได้หนีปัญหาง่ายๆนะ นายน่ะ! ต้องมีชีวิตอยู่ด้วยความเจ็บปวดอย่างที่ฉันกำลังรู้สึกเจ็บปวดกับสิ่งที่นายทำกับฉันสิ!! ถ้านายตายไปมันคงไม่แฟร์กับคนอย่างฉันเท่าไหร่หรอก ไม่แฟร์เลยจริงๆ ที่ฉันต้องมาเจ็บปวดคนเดียว " มือที่กอดผมแน่นขึ้นเหมือนเค้ากลัวจริงๆ ว่าผมจะฆ่าตัวตาย
“ ฟาน.. "
“ อย่าคิดฆ่าตัวตายนะ ช่วยอยู่ทรมานเหมือนฉันเถอะ ถึงฉันจะเกลียดนายแต่ก็ไม่ได้อยากจะให้หายไปไหนหรอก " มีแต่อ้อมกอดที่รัดตัวผมไว้แน่น ไม่เข้าใจความรู้สึกที่เกิดขึ้นตอนนี้เลย ผมไม่เข้าใจคนตรงหน้านี้เลยด้วยซ้ำว่ากำลังคิดอะไรอยู่ แต่อ้อมกอดที่กอดเค้าไว้ตอนนี้ กลิ่นที่คุ้นชินนี้ ทำให้ผมได้แค่หลับตาลงแล้วสูดมันเข้าไปเสียเต็มปอด มันเป็นความคิดถึง คิดถึงเสียเหลือเกินกับสัมผัสแบบนี้ น้ำตาของผมไหลออกมาตอนที่ซบลงไปบนไหล่ของเค้า " ถ้ามันยากนักกับการมีชีวิตอยู่ที่ต้องกลัวแบบนี้ ฉันจะมาอยู่กับนายเอง ฉันจะไม่มีวันให้นายมีโอกาสรอดไปฆ่าตัวตายที่ไหนหรอก ฉันจะให้นายอยู่ข้างฉัน ให้นายทรมานเพราะฉันทำให้นายทรมาน ดีกว่าให้นายตายแล้วพ้นจากความทุกข์นี้ไปคนเดียว ความทุกข์ที่จะมีแค่ฉันที่ยังจมอยู่กับมัน ถ้าเป็นแบบนั้นฉันจะขอรับข้อเสนอของนายดีกว่า ข้อเสนอที่นายบอกว่า ให้เรากลับมารักกันแล้วนายจะทำทุกอย่างเพื่อพิสูจน์ให้ฉันเห็นว่า นายรักฉันจริงๆ เพราะฉันจะไม่ยอมให้นายตายไปจากฉันเด็ดขาด ไม่มีวันยอมให้นายพ้นจากความทุกข์นี้ไปคนเดียวหรอก ไม่มีวัน "
..........................................................
เราอยากจะให้ทุกคน สนุกกับการอ่าน และร่วมลุ้น
ไปจนกว่านิยายจะจบเรื่องนะคะ
ช่วงนี้เราไม่ค่อยได้ทอล์คไม่รู้จะพูดอะไร รีบอัพนิยายดีกว่า ฮ่าๆๆ
ยังไงฝากแท็ก #ฟานคีย์ ในทวิต และ ฝากแชร์ในเฟสด้วยนะจ๊ะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์จ้า
หัวข้อ: ก็บอกว่าไม่ชอบเด็กไง{ตอนพิเศษที่ 2 UP - 10.2.60}หน้า 42 (จบเรื่อง+รวมเล่ม) (อ่าน 351276 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก