หัวข้อ: ก็บอกว่าไม่ชอบเด็กไง{ตอนพิเศษที่ 2 UP - 10.2.60}หน้า 42 (จบเรื่อง+รวมเล่ม)

[patwo]

ก็บอกว่าไม่ชอบเด็กไง
ตอนที่ 46
' ช่วยผมที.. '

   รถที่แล่นออกมาจากลานจอดรถใต้คอนโด คนขับไม่ได้สนใจว่าผมกำลังร้องไห้หรือแสดงทีท่าว่าไม่อยากจะไปแค่ไหนเค้าที่แค่ขับรถออกไปเรื่อยๆตามเส้นทางที่ออกไปทางต่างจังหวัด หัวหน้าไม่ได้ถามไถ่อะไรถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น เหมือนว่าเค้าไม่ได้รู้สึกอะไรกับสิ่งที่เค้าเห็น เหมือนว่านั่นก็แค่เรื่องธรรมดา เรื่องที่ต้องเกิดขึ้นอยู่แล้ว

   เบือนหน้าหนีออกไปมองข้างนอก สบสายตาตัวเองกับกระจกมองข้างที่ฉายใบหน้าของผม ดวงตาแดงกล่ำกับหน้าตาที่มีแต่คราบน้ำตาผมยกมือขึ้นเช็ดก่อนจะก้มหน้าลงต่ำ " หัวหน้าผมขอลาออกจากงานนะครับ ไม่ไปงานสัมมนานี่แล้ว "

" นายจะลาออกทำไม เพราะไอ้เด็กนั่นมันไม่พอใจที่นายต้องมาทำงานต่างจังหวัดกับฉันสินะ คิดดีแล้วเหรอ ทำงานมีประสบการณ์แค่สามปีจะเลิกเพราะเรื่องไร้เหตุผลแค่นั้น "

“ ทำไมคุณถึงพูดจาดูมีเหตุผลทั้งๆที่จริงแล้ว เรื่องทุกเรื่องที่เกิดขึ้นมันก็เป็นสิ่งที่คุณทำมันเองทั้งหมด " ผมหันไปถามอีกคนที่เค้าก็ไม่ได้หันมามองผม แต่แววตาที่เปลี่ยนไปของเค้าทำให้อีกคนแค่ผ่อนลมหายใจออกมา " คุณใช้อำนาจบีบบังคับให้ผมไปด้วยกัน ทั้งๆที่ผมเองก็ไปขอให้รองหัวหน้าไปแทนผมแล้ว แต่คุณก็ไม่ยอมยังไงต้องเป็นผม พอไม่มีทางเลือก ก็ต้องไป ไม่ไปก็โดนไล่ออกเพราะขาดความรับผิดชอบต่องาน คุณเอาแต่ตัวเอง เอาแค่ความรู้สึกของตัวเอง และไม่คิดถึงความรู้สึกของใครทั้งนั้น "

“ คีย์ "

“ ผมผิดเองครับ ที่เข้าไปยุ่งกับคุณ วันนี้ผมไม่เหลือใครอีกแล้ว ไม่เหลืออะไรแล้ว เพราะคุณคนเดียว ผมไม่น่าจะเข้าไปยุ่งกับคุณเลย ไม่น่าเลย "

“ คีย์ " เค้าเรียกผมซ้ำ มือหนาที่เอื้อมมือมาจับมือผมไว้แน่น สะบัดออกจากแรงอีกคนก็หันมามองหน้า " นายยังเหลือฉันไง ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่ ไม่มีเค้าก็ยังมีฉัน ฉันจะไม่ทิ้งนายแน่นอน "

“ แต่ผมไม่ได้ต้องการคุณโปรดรู้ไว้ซะด้วย แล้วกรุณาช่วยจอดรถด้วยครับเพราะผมจะไม่ไปแล้ว ผมจะขอลาออก "

“ ขั้นตอนการลาออก คือการยื่นเอกสารลาออก แล้วใช้เวลาหนึ่งเดือนจัดการงานทั้งหมดของนาย ไม่ใช่บอกว่าลาออกแล้วจะออกได้วันนี้  คิดดีๆเถอะ คิดว่ากลับไปเค้าจะยังอยู่รึไง ถ้าลาออกไปตอนนี้ นอกจากจะโดนทิ้งแล้ว ก็ยังจะเป็นคนตกงานนะ  ดีแล้วเหรอที่ทุ่มเทให้กับคนแบบนั้น คนที่ไม่เข้าใจอะไรเลย "

“ คนที่ไม่เข้าใจอะไรเลย " 

“ เค้าไม่เข้าใจเลยไม่ใช่รึไง ว่านี่มันก็แค่งาน "

“ เพราะเค้าเข้าใจทุกอย่างรึเปล่า เข้าใจว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น มองออกทั้งหมดว่ามันจะเป็นยังไง  ขัดกับแผนของคุณ สิ่งที่คุณต้องการ คุณเลยบอกว่าเค้าเป็นคนที่ไม่เข้าใจอะไรเลย " ทุกอย่างเงียบหลังจากที่ผมพูดคำนั้น รถที่แล่นออกไปเรื่อยๆ หลายชั่วโมงจนถึงโรงแรมที่จัดงานสัมมนา ผมถอนหายใจออกมาตอนที่เดินลงจากรถ ก็มีพนักงานจากแผนกอื่นทยอยมากันบ้างแล้ว สภาพที่ดูแย่ๆของผมไม่ได้สนใจอะไรทั้งนั้นแม้ใครจะมองมา น้ำก็ยังไม่ได้อาบเป็นชุดจากเมื่อวาน ดวงตาที่ปวดแดงอย่างหนัก หน้าตาก็ดูไม่ได้ สภาพที่โดนบังคับให้มาแบบนั้นยิ่งทำให้คนเห็นต่างพากันสงสัย

“ อ้าว มาถึงแล้วเหรอ " เพราะทุกคนที่ต่างพากันเงียบ หัวหน้าในแผนกลูกค้าสัมพันธ์ก็เลยทักเรา หัวหน้าพยักหน้ารับตอนที่เดินไปที่เค้าเตอร์เช็คอินพร้อมกับผมที่เดินตามหลังไป พนักงานโรงแรมที่รู้อยู่แล้วยื่นการ์ดของห้องให้ ผมก็เอ่ยถามไป

“ ขอโทษนะครับ เป็นห้องแบบไหนเหรอครับ "

“ เป็นห้องเตียงเดี่ยวนะคะ พอดีเตียงคู่ทั้งหมดลูกค้าท่านอื่นที่มาถึงก่อนได้เลือกไปหมดแล้ว " เธอบอกผมก็พยักหน้ารับ

“ งั้นขอเปิดห้องใหม่ห้องนึงครับ ไม่ทราบว่าเท่าไหร่ "

“ ห้องใหม่เหรอคะ " เธอถามซ้ำผมก็พยักหน้ารับความเข้าใจนั่นอีกที

“ เดี๋ยวนะ นายจะเปิดห้องซ้ำทำไม " หัวหน้าหันมาถาม " นายไม่จำเป็นต้องเสียเงินเพื่องานนี้เลยนะ นี่มันงานของบริษัทไม่จำเป็นต้องออกเอง แล้วเหลือเตียงเดี่ยวมันจะเป็นอะไรขึ้นมา "

“ ผมจ่ายเงินของผมเองได้ครับ ไม่มีปัญหาอะไรหรอก ผมสบายใจมากกว่า "

“ แต่ว่า "

“ หัวหน้าไม่เห็นต้องเดือดร้อนเลย มันเป็นความสมัครของผม อีกอย่างหัวหน้าน่าจะโอเคนะครับ ตัวเองจะได้นอนสบายๆไม่อึดอัด " ผมว่าแบบนั้นก่อนจะหันไปบอกพนักงานโรงแรมอีกครั้ง " ขอเปิดห้องนึงครับ สำหรับหนึ่งคืน "

“ เป็นห้องสแตนดาดนะคะ สำหรับหนึ่งคืน "

“ ครับ " ตอบรับพนักงานที่ก้มหน้าลงคีย์ขอมูลบางอย่างก่อนจะขอสำเนาบัตรของผมเพื่อขอเปิดห้องพัก การ์ดที่ถูกยื่นมาให้ราคาห้องพักที่ไม่ใช่ถูกๆแม้จะเป็นห้องธรรมดา แต่เพื่อความสบายใจในราคาแค่นี้สำหรับผมก็ถือว่าคุ้ม อีกอย่างคืนนี้ก็อยากจะติดต่อฟานให้ได้ด้วย อยากจะคุยกับเค้า ถ้าเค้ารับสายมันก็คงดี

   แยกย้ายไปที่ห้องพักของตัวเองผมวางกระเป๋าลงบนเตียงของตัวเองก่อนจะผ่อนลมหายใจออกมา นึกถึงใบหน้าหงุดหงิดของหัวหน้าที่หันมามองผมก่อนจะพูดขู่ออกมาเบาๆ ' จะไม่คิดคุยกับฉันดีๆเลยใช่มั้ย ' แต่ตอนนั้นก็ไม่ได้ตอบอะไรทำได้แค่เดินออกห่างจากเค้าแล้วเดินไปตามทางของตึกเพื่อหาห้องพักของตัวเอง ที่เหมือนจะอยู่แยกออกมาจากทุกคนที่มาร่วมงานสัมมนาครั้งนี้ด้วยกัน 

   คว้าโทรศัพท์มือถือออกมากดโทรออกไปหาฟานตอนที่ถึงห้อง แต่ปลายสายก็ไม่มีทีท่าว่าจะรับ ถอนหายใจออกมาผมกดวางสายก่อนจะลากตัวเองไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วกลับมาโทรออกไปหาเค้าอีกครั้ง เสียงรอสายที่ไม่มีใครรับเหมือนเดิม ผมส่งข้อความไปหาเค้า

' ฟาน ช่วยรับโทรศัพท์หน่อยสิ ฉันมีอะไรจะพูดด้วยนะ ' มองดูข้อความที่ส่งไปแต่มันก็ไม่มีใครอ่าน ' ฉันมาถึงที่ที่สัมมนางานแล้วนะ แต่ว่าก็ไม่ได้นอนห้องเดียวกับหัวหน้าหรอก เรานอนคนละห้องกัน เดี๋ยวฉันจะกลับไปหาฟานนะ พรุ่งนี้คงจะขอคนในแผนกอื่นติดรถกลับไปด้วย ไม่ก็คงกลับเอง ฟานฉันขอโทษนะ ขอโทษที่ไม่ทำตามความต้องการของนาย แต่ว่าไม่ใช่ว่าฟานไม่สำคัญนะ ฟานสำคัญ แล้วก็สำคัญที่สุด ' พูดไปตอนนี้ก็เหมือนทุกอย่างมันสายไปแล้ว เหมือนทุกอย่างที่พูดออกไป มันก็แค่คำโกหกที่หลอกลวงกัน ' นายสำคัญนะ.. ' พูดแบบนั้นแต่กลับเลือกงานที่เค้าไม่อยากให้ทำมากกว่าเค้า ดูตอแหลสิ้นดีเลย     

   ครืน ครืน ครืน 

   ก้มหน้าลงมองโทรศัพท์มือถือตัวเองอีกครั้ง สายโทรเข้ามาเป็นสายของลิปผมถอนหายใจออกมาเซงนิดหน่อยที่ไม่ใช่สายที่คอยแต่ก็กดรับ " ฮัลโหล "

“ คีย์เป็นยังไงบ้าง " คำถามแรกที่เค้าถาม ผมก็ผ่อนลมหายใจอกมาก่อนจะก้มหน้าลงต่ำมองพื้น

“ ไม่รู้จะพูดว่ายังดีวะ คงแย่มากๆเลยละมั้ง "

“ แล้วตอนนี้อยู่ที่ไหน "

“ กำลังจะไปงานสัมมนาอีกประมานสามสิบนาที " เงยหน้าดูเวลาลิปก็ถาม

“ ตกลงนายไปงานสัมมนาจริงๆสินะ แล้วฟานละ เค้าโอเครึเปล่าที่นายไป " ผมเงียบเป็นคำตอบให้อีกคน ลิปก็ถอนหายใจออกมา " โอเค ฉันเข้าใจแล้วละ ไว้เราค่อยคุยกันคืนนี้แล้วกัน แต่นายต้องระวังตัวละ อย่าเผลอไว้ใจใครทั้งนั้น ผู้ชายคนนั้นน่ากลัวกว่าที่นายคิดนะ "

“ อื้ม ฉันรู้ เพราะแบบนั้นก็ขอนอนแยกห้องกับเค้าไง "

“ ถึงจะนอนแยกห้องกันก็ไม่ได้หมายความว่าจะไว้ใจเค้าได้นะคีย์ ระวังตัวเองด้วยละ "

“ เข้าใจแล้ว ขอบคุณนะ ฉันขอไปงานสัมมนาการก่อนแล้วกัน " กดวางสายจากเพื่อนสนิท ผมคว้าเอาเอกสารงานในกระเป๋าพร้อมกับทุกอย่างที่จำเป็นออกไปจากห้อง แต่ทันทีที่เปิดประตูออกมากลับพบใครอีกคนยืนอยู่ที่ประตูหน้าห้องของตัวเอง ผมเด้งตัวถอยหลังทันที หัวใจที่แทบจะหยุดเต้นตอนที่พูดขึ้นเค้าออกไป " หัวหน้า "

“ ฉันมาตามนายให้ไปสัมมนาด้วยกันเดี๋ยวสาย "

“ รู้ได้ยังไงครับ ว่าผมอยู่ห้องนี้ " คำถามที่มาพร้อมกับมือที่รีบปิดประตูรวดเร็วแล้วล๊อคทันที 

“ ถามพนักงานเอาสิ ว่าลูกน้องแผนกฉันอยู่ไหน จะมาตามไปสัมมนางาน แค่นั้นเค้าก็บอกแล้วละ " รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ยกยิ้มขึ้นมาผมก็หันไปทางอื่น เดินนำหัวหน้าออกไปแต่เค้าที่คว้ามือของผมไว้เหมือนจะสั่งให้หยุด " คีย์ "

“ ไปเข้าสัมมนางานกันเถอะครับ ถ้าไปสายพนักงานในแผนกอื่นจะมองเราว่าไม่ดีนะ คุณห่วงหน้าตาของแผนกมากนิ ขนาดผมจะมาคนเดียวยังกลัวสายเลยบังคับให้มากับคุณเลย ไปกันเถอะครับ แม้ว่าเค้าจะมองเราไม่ดีอยู่แล้วก็เถอะ " ฝ่ามือที่จำใจปล่อยแขนผม เราเดินออกมาจากตึกไปที่ห้องประชุมเล็กที่ติดกับทะเล ห้องประชุมที่จัดในรูปแบบของโต๊ะตัวยาวเหมือนห้องประชุมทั่วไป เก้าอี้แบบสำนักงานตัวใหญ่ถูกจัดไว้ตามจำนวนของหัวหน้าแผนก ส่วนลูกน้องที่ติดตามมาด้วยเหมือนจะต้องนั่งแค่เก้าอี้ด้านหลัง ผมเลือกหย่อนตัวเองลงนั่งข้างๆกับพนักงานสาวคนนึงเหมือนจะเป็นน้องใหม่ของแผนกบุคคล บริเวณที่นั่งที่ไม่ได้อยู่ใกล้กับหัวหน้าแผนกตัวเอง

“ คุณธีร์นั่งตรงนี้สิ " หัวหน้าฝ่ายการเงินบอกเค้า อีกคนก็มีท่าทางอึกอัดเพราะเหมือนจะเดินมานั่งอยู่ตรงที่นั่งหน้าผมที่หัวหน้าฝ่ายบุคคลก็นั่งลงไปแล้ว

" อยากจะนั่งตรงนี้รึเปล่าคะ " คำถามของหัวหน้าฝ่ายบุคคลที่ถาม เค้าก็ส่ายหน้า เธอก็ยกยิ้มออกมา " นึกว่าอยากจะนั่งตรงนี้ใกล้ๆใครซะอีก "

“ ไม่ได้อยากจะนั่งด้วยซะหน่อย " ผมพูดออกมาเสียงเรียบๆไม่เบานัก ทุกคนที่หันไปมองผมก็ทำเป็นไม่สนใจพลางหันมองไปทางอื่น

   การสัมมนาเริ่มต้นขึ้นเป็นการพูดคุยสัมมนาในหัวข้อเกี่ยวกับแนวทางการพัฒนาบริษัทของแผนกต่างๆ โดยคนที่มาร่วมสัมมนาต้องเสนอแนวทางการพัฒนาออกมา พร้อมทั้งปรับเปลี่ยนสิ่งที่ดีและไม่ดีในแผนกเพื่อบริษัทปรับเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น การสัมมนายาวนานครึ่งค่อนวันจบลงในช่วงเวลาประมาณหกโมงเย็น ตอนที่ผ่อนลมหายใจออกมายาวๆกับงานที่จบลง เสียงชักชวนให้ไปกินเลี้ยงต่อก็ดังขึ้น

“ เดี๋ยวเราจะจัดเลี้ยงเล็กๆ น้อยๆที่ ข้างนอกห้องสัมมนานะ เชิญทุกคนอยู่กินข้าวด้วยกันก่อนนะ " มือที่ผายออกไปชี้ชวนให้ดูตำแหน่งที่จัดเลี้ยง ระเบียงกว้างๆติดริมทะเลมีอาหารประเภทบุพเฟ่ที่มีให้เลือกเติมได้ไม่อั้นแถมยังมีแอลกฮอล์ชั้นดีให้เลือกกินอีกหลายแบบ

“ พี่คีย์ ไปกินข้าวกันมั้ยคะ " น้องที่นั่งข้างๆถามผม ที่ก็พยักหน้ารับคำชวน

“ เอาสิ " ยิ้มให้เธอตอนที่เดินออกไปตักอาหารเท่าที่พอทานมาใส่จาน เป็นพวกสปาเก็ตตี้แล้วก็ของทอดเล็กๆน้อยๆ เติมน้ำพันซ์มาแก้วนึงก่อนจะเลือกโต๊ะที่ว่างนั่งกัน

“ พี่คีย์กินน้อยจัง อิ่มเหรอคะ "

“ พี่ไม่ค่อยหิวอะ น้องก็กินน้อยนะ "

“ พอดีหนูไม่ค่อยหิวนะคะ " เธอตอบผมก็พยักหน้ารับจริงๆไม่ใช่ว่าไม่หิวหรอก อาจเพราะมาทำงานกับคนที่ทำงานมาหลายปีแล้วเลยเกร็งๆ จนกินอะไรไม่ลงมากกว่า เหมือนมานั่งเฉยๆฟังผู้ใหญ่พูด สงสารเหมือนกันคงกดดันกันน่าดู

“ เหรอ แล้วทำงานเป็นไงบ้างละที่ฝ่ายบุคคล สนุกมั้ย "

“ หนูเพิ่งเริ่มทำนะคะ ก็เลยยังไม่มีอะไรให้ทำมากมายหรอกค่ะ ตอนนี้เลยไม่รู้ว่าสนุกมั้ย แต่ก็ชอบนะคะ "

“ เหมือนตอนที่พี่มาทำงานแรกๆนั่นแหละ ตอนแรกนะก็ไม่ค่อยได้ทำอะไรมากมายหรอก ส่วนใหญ่ก็แค่ทำงานที่เหมือนเก็บรายละเอียดมากกว่า กว่าจะได้รับผิดชอบงานจริงๆจังๆ ก็ทำมาเกือบห้าเดือนแล้วมั้ง "

“ อย่างงั้นเหรอคะ แต่ดูเหมือนจะยากนะคะ งานออกแบบ "

“ ไม่อยากหรอก แต่ก็ไม่ง่ายนะ " ผมหัวเราะออกมา เราที่ก้มหน้าลงกินข้าวไปเรื่อยสักพักก็มีคนใครคนนึงเดินมานั่งที่โต๊ะของเราด้วย เค้ามาพร้อมกับเบียร์แก้วนึง วางลงตรงหน้าผม

“ คีย์ เบียร์อันนี้อร่อยนะ ลองชิมสิ "

“ ไม่ละครับหัวหน้า ขอบคุณ  " ก้มหน้าลงบอกเค้า ผมไม่ได้สบตาสายตาอะไรคนมาใหม่แต่เค้ากลับหันไปถามเด็กผู้หญิงที่นั่งข้างๆผมแทน

“ ขอฉันนั่งด้วยคนนะ "

“ ตามสบายค่ะ " เธอตอบผมก็ถอนหายใจออกมา บรรยากาศภายในโต๊ะเริ่มเปลี่ยนไปผมรีบกินอาหารของตัวเองจนเสร็จ ตอนที่ยกจานไปให้พนักงาน น้องผู้หญิงก็เดินตามมาด้วยกัน " พี่คีย์ เดี๋ยวหนูขอกลับไปนั่งกับหัวหน้าแผนกของหนูนะคะ "

“ ตามสบายครับ เดี๋ยวพี่จะขึ้นห้องแล้วละ " บอกเค้าแบบนั้น เธอก็หันมายิ้มให้ก่อนจะเดินออกไป ผมมองซ้ายดูขวาไม่มีใครจ้องมาก็แอบเดินออกไปจากงานเลี้ยงช้าๆ ตอนนี้เป็นเวลาพักผ่อนแล้วไม่ใช่เวลาทำงานใครใคร่จะอยู่ก็อยู่ ใครไม่อยากจะอยู่ก็แยกไปพักผ่อนได้

   ผมเดินช้าๆไปตามทางข้างหน้าโรงแรมที่ติดกับทะเล ไฟที่เปิดไปตลอดทางเสียงลมทะเลที่พัดเข้ามา คว้าโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูตอนที่กดโทรออกไปหาฟานแต่ทว่ากลับไม่มีใครรับสายเลย กดโทรออกไปอีกครั้งแต่ทุกครั้งก็เป็นแบบนี้คือไม่มีใครรับสาย ข้อความไลน์ก็ไม่อ่าน ผ่อนลมหายใจออกมาอีกครั้งผมที่กำลังจะก้าวเดินต่อไปอยู่ๆ ก็มีมือหนามาคว้าเอาไว้

“ คีย์ "

“ หัวหน้า " หันไปมองคนคุ้นตาก่อนจะเรียกชื่อเค้าด้วยความตกใจ พยายามจะสะบัดแขนที่เค้าจับกุมอยู่นั่นเพื่อออกห่างแต่ทว่ามันเหมือนจะรัดแน่นมากเกินไป " ปล่อยเถอะครับ ผมจะกลับขึ้นไปพักผ่อนแล้ว "

“ แต่ฉันมีเรื่องจะคุยกับนาย "

“ แต่ผมไม่มีเรื่องอะไรจะคุยกับหัวหน้านะ "

“ แต่ฉันมี ฉันมีเรื่องจะคุยกับนายเยอะแยะ ได้โปรดฟังฉันสักหน่อยไม่ได้รึไง นายจะให้ความพยายามของฉันที่ตัดสินใจพานายมาถึงที่นี่ต้องสูญเปล่าอย่างงั้นเหรอ "

“ นั่นมันเรื่องของคุณก็บอกแล้ว ว่าผมไม่ได้อยากจะมา แล้วกรุณาปล่อยด้วยครับ นี่มันหมดเวลาทำงานแล้ว "

“ แต่ฉันไม่ปล่อย ฉันมีเรื่องจะคุยกับนาย " เค้าพูดออกมาเสียงดัง มือที่กำแขนของผมแน่น " คีย์ ..ได้โปรดฟังฉันพูดสักหน่อยไม่ได้เหรอ ทั้งๆที่เราเองก็มีใจให้กัน ทั้งๆที่เราเองก็พยายามมาจนถึงจุดนี้แล้ว นายเองตอนนี้ก็ไม่มีใครแล้ว ทำไมไม่หันมาคุยกับฉันหน่อยละ เรื่องของเราน่ะมันยังต่อไปได้นะคีย์ อย่าไปแคร์คนรอบข้างสิ เค้าจะว่ายังไงก็เรื่องของเค้า เราชอบกันเท่านั้นก็พอ ความจริงเป็นไงเราเองก็รู้อยู่แล้ว ”

“ เลิกพูดเรื่องนี้สักทีเถอะครับ เลิกพูดอะไรที่มันเป็นไปไม่ได้สักที ผมไม่อยากจะเป็นเมียน้อยใคร ทำไมคุณถึงยังดึงดันพูดเรื่องนี้อยู่ได้ทั้งๆที่ผมก็พูดไปชัดเจนแล้วสำหรับเรื่องของเรา คุณอยากจะให้ผมเป็นมากใช่มั้ยเมียน้อยของคุณนะ เพราะอะไร เพราะอะไรถึงไม่ปล่อยผมไปสักทีละ ผมทำเวรทำกรรมอะไรให้คุณว่ะ คุณต้องมาจองเวรจองกรรมกันถึงขนาดนี้ มันพอได้แล้วมั้ง หยุดสักที หยุดได้แล้ว "

“ ฉันจะไม่หยุดจนกว่านายจะตอบรับความรู้สึกของฉัน เพราะฉันทุ่มเทแล้วก็พยายามให้กับนายจนถึงที่สุดแล้ว ทำไมอะ กับไอ้แค่เด็กไม่มีเหตุผลคนเดียวนายถึงยอมเลิกยุ่งกับฉัน แค่เด็กที่ไม่ยอมเข้าใจเหตุผลของผู้ใหญ่ที่มาทำงานร่วมกันแค่นี้ ถ้าขาดคนแบบนั้นไปมันจะตายรึไง "

“ เออ! ใช่! มันจะตาย " ผมพยักหน้ารับเค้า " ถ้าขาดเค้าไปผมตายแน่ๆ คนที่คอยรัก คอยดูแลผม คนที่ทุ่มเทให้ผม ถ้าขาดเค้าไปคงต้องตายแน่ๆ รู้สึกเหมือนอยากตายที่กูมายืนอยู่ตรงนี้ ตรงหน้าคนที่โคตรแม่งจะเห็นแก่ตัว คำพูดแต่ละคำพูดที่พูดออกมาก็โคตรที่จะน่ารังเกียจ ที่บอกว่าเหตุผลของผู้ใหญ่ที่เด็กไม่เข้าใจ ถามจริงๆเถอะ เมื่อไหร่จะยอมรับสักทีว่างานสัมมนานี้ก็แค่งานบังหน้า ความจริงแล้วมันไม่ใช่เลย ไม่ใช่เลยในสิ่งที่คุณพูดออกมา ไม่มีเหตุผลของเด็ก ไม่มีเหตุผลของผู้ใหญ่ ไม่มีอะไรทั้งนั้น มีเพียงแค่เหตุผลของผู้ชายคนนึงที่รู้อยู่แล้วว่า คุณจะทำอะไรแฟนของเค้า  แฟนที่ยอมรับกับเค้าตรงๆว่าเคยนอกใจไปกับความรู้สึกใจดี ทั้งๆที่จริงแล้วแม่งโคตรจะจอมปลอม ทุกอย่างมันมีแค่นั้นแหละ แต่คุณก็พยายามจะผลักความผิดไปให้แฟนผม แล้วดึงให้ผมมองโลกในแง่เดียวกับคุณ ที่นายทำมันไม่ผิดนะคีย์ ไม่ผิดเลย เราหวั่นไหวต่อกันไม่ผิด เรามาทำงานไม่ผิด ไม่ผิดเหี้ยอะไรวะ นอกใจกันไม่ผิดรึไงวะ!!! “ ผมตะโกนออกไปตอนที่ถอนหายใจออกผมมองมือเค้าที่กำลังจับมือผมอยู่ " แล้วกรุณาปล่อยเถอะ เลิกเอาความดีเข้าตัว ความชั่วให้คนอื่นได้แล้ว แล้วเลิกพูดให้ผมนอกใจใคร หรือพยายามจะเป็นเมียน้อยคุณสักที เพราะผมจะไม่มีวันยอมเป็นมันเด็ดขาด ต่อให้ตอนนี้ไม่มีฟานแล้ว ก็จะไม่ยอมเป็น ผมกำลังรับกรรมที่ตัวเองกำลังทำอยู่ แค่นี้ก็หนักหนาพอแล้ว คุณพอเถอะ "

“ ทำไมนายถึงไม่ฟังฉันบ้าง " เค้าพูดเสียงอ่อน " ฉันชอบนาย ก็บอกกี่ครั้งแล้วว่าชอบนาย ที่พยายามทำทุกอย่างก็เพื่อตัวนายทั้งนั้น เพื่อที่ฉันจะได้รักกับนาย นายรักฉันไม่ใช่เหรอ นายอยากจะเป็นแฟนฉันมาตลอดไม่ใช่เหรอ ทำไมล่ะ นี่ไง โอกาสมันมาถึงแล้วนะ นายจะปฎิเสธมันเหรอ นายชอบฉันมาตั้งนานไม่ใช่เหรอ คว้ามันไว้สิ คีย์..” เค้ากระชับมือของผมแน่น " ฉันสัญญาว่าฉันจะดูแลนายอย่างดี สัญญาว่าจะไม่ทิ้งให้นายโดดเดี่ยวแน่นอน ฉันจะอยู่กับนายมากกว่าที่จะกลับไปอยู่กับเมียฉัน แล้วพอลูกชายฉันเข้าม.ปลาย ฉันก็จะหย่าขาดกับเมียแล้วก็มาอยู่กับนาย ขอให้เชื่อฉัน ฉันขอแค่นี้ ตอนนี้ฉันทุ่มเทให้นายทุกอย่างแล้ว นายยังไม่เชื่ออีกเหรอว่าฉันรู้สึกยังไง ภาพที่หลุดออกไปทำไมนายไม่คิดละ ว่ามันคือการแสดงให้ใครหลายๆคนเห็นว่า ฉันเป็นของนาย ทำไมนายไม่คิดบ้างว่า ต่อจากนี้ไม่ว่าเราจะไปกินข้าวด้วยกัน หรือทำอะไรด้วยกันก็จะไม่มีคนสนใจแล้ว เพราะเค้ารู้อยู่แล้วว่าเราเป็นอะไรกัน "

“ รู้อยู่แล้วว่าผมเป็นเมียน้อยของคุณ อย่างงั้นสินะ " ผมถามเค้าอีกคนก็เงียบ " เลิกพูดเถอะครับ เลิกทำให้ตัวเองมันดูน่ารังเกียจสักที ผมไม่เคยคิดอยากจะเป็นเมียน้อยคุณ ที่ผมเล่นด้วยกับคุณ เพราะคุณก็เป็นแค่ของเล่นชิ้นนึงที่ผมเคยชอบ พอวันนึงมีคนหยิบยื่นมาให้เล่น ผมก็เล่น แต่ก็ไม่คิดจะเอามาเป็นของตัวเองจริงจัง เพราะรู้อยู่แล้วว่า มันคือการหยิบยืมของของคนอื่นมา ผมไม่เคยคิดจะจริงจังกับคุณ ไม่เคยคิดจะเป็นเมียน้อยคุณ ไม่เคยคิดอะไรกับคุณไปมากกว่าของเล่นชิ้นนึงที่ก็จะโยนทิ้งหลังจากที่ได้รู้แล้วว่ามันเป็นยังไง แต่ตอนนี้ผมก็ได้รู้แล้ว ว่าคนอย่างคุณทั้งน่าเกียจ เห็นแก่ตัว แล้วก็โสโครกทางความคิดสิ้นดี " พยายามจะสะบัดมือออกจากเค้าอีกครั้งแต่แววตาโกรธๆที่จ้องมาทางผมทำให้เค้ายิ่งจับมือผมไว้แน่น " ปล่อย "

“ นายมองว่าฉันเป็นแค่ของเล่นทั้งๆที่ฉัน พยายามทุ่มเทให้นายมากขนาดนี้อย่างงั้นเหรอ " เค้าคว้าร่างของผมทั้งร่างมาเผชิญหน้า แววตาที่จ้องมองลึกเข้าไปในแววตาทั้งโกรธแล้วหงุดหงิดที่ไม่ว่าพูดอะไรเท่าไหร่ผมก็ไม่มีทางฟังเค้า " นายมองว่าฉันเป็นของเล่นของนายทั้งๆที่ฉันพยายามทุ่มเทให้นายมาตลอดอย่างงั้นเหรอ รู้มั้ยว่าฉันต้องทำอะไรบ้าง รู้มั้ยว่าฉันต้องเสียอะไรบ้าง เพื่อให้ได้นายมา แล้วพอแฟนนายจะขอเลิก นายจะมาทิ้งฉันไม่สนใจฉันแล้ว แบบนั้นมันไม่ง่ายไปหน่อยเหรอ ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้นายก็เล่นด้วยกับฉัน ฉันทุ่มเทให้นาย มันควรจะมีอะไรจากนายที่ต้องมาตอบแทนให้ฉันบ้างสิ ของที่ฉันอยากจะได้มาตลอด "  สายตาที่มองลงต่ำไปยังเรือนร่างของผมที่ยืนอยู่ตรงหน้าเค้า เสื้อตัวนอกที่ถูกกระชากออก " มีอะไรกับฉัน แล้วฉันจะไม่ยุ่งกับนายเลยคีย์ แค่มีอะไรกับฉันคืนเดียว แล้วฉันจะไม่ยุ่งกับนาย "

“ ไม่มีวัน ที่กูต้องยอมอะไรพวกนั้นหรอก "

“ แต่มึงต้องยอม!! เพราะกูจะเอา " มือของผมถูกกระชากให้เข้าไปใกล้เค้าด้วยมือเดียว ส่วนอีกมือก็พยายามผลักร่างของเค้าที่พยายามจับผมให้นอนลงกับพื้นหญ้าเล็กๆหน้าโรงแรม ในบริเวนรอบๆที่เงียบและไม่มีใครอยู่ บวกกับเสียงทะเลที่ซัดสาดเข้ามายิ่งทำให้เสียงทะเลาะของเราโดนกลบไปเสียมิด

   ร่างถูกทุ่มลงบนพื้นหญ้าหัวกระแทกเข้าหับก้อนหินแข็งๆทำให้ผมนิ่งไปสักพักเพราะความชา มือหนากระชากเสื้อยืดที่ใส่ขึ้นมาก่อนจะฉีดออกด้วยแรงทั้งหมดของเค้า สองมือของผมถูกกขึ้นมัดไว้เหนือหัว ร่างที่พยายามดิ้นแต่หัวที่โดนกระแทกก็ยังมึน แรงที่มีค่อยๆหายลงไปช้าๆ ผมคิดถึงคำพูดของฟาน คำพูดที่ผมเคยบอกเค้าว่า เค้าคิดมากไปแล้วคิดแต่เรื่องอย่างว่า คำพูดที่ตอนนั้นผมคิดว่าถ้าระวังตัวมันคงไม่มีอะไรเกิดขึ้นแต่ตอนนี้ทุกอย่างมันกำลังจะเกิดขึ้นแล้ว เกิดขึ้นเหมือนอย่างที่ฟานเป็นห่วงผม ' ถ้าไปมึงไม่รอดแน่ ยังไงมันก็จ้องจะเอามึงอยู่แล้ว ' 

“ ปล่อยผมนะ บอกว่าให้ปล่อย " ดันแขนตัวเองออกมา กำหมัดของตัวเองแน่นก่อนจะฟาดลงบนหัวของอีกคนแต่ก็ไม่มีทีท่าว่าแรงจับกุมนั้นจะลดลง

“ แบบนี้แหละกูชอบ ดิ้นอีกสิ มึงดิ้นได้เท่าไหร่มึงก็ดิ้นเลย ร้องออกมาเลย ร้องออกมาเสียงดังๆ กูจะถ่ายคลิปมึงไว้ เสียงร้องของมึง เสียงโหยหวนของมึง เสียงที่บอกว่า ต้องการอีก อยากจะได้อีก กูจะเอายาปลุกให้มึงกิน เอาให้มึงร้องครางหากูทั้งคืนเลย แล้วกูจะตั้งกล้องให้ห้อง ถ่ายทุกวินาทีที่มึงเป็นของกู แล้วจะอัพลงเมล์บริษัทส่งไปให้ทุกคนดูเหมือนกับ ภาพพวกนั้นที่กูส่งไปให้ทุกคนดูไง หรือเก็บหลักฐานพวกนั้นไว้แบล็คเมล์มึง ต้องมามีอะไรกับกูตอนที่กูต้องการนะ ถ้าไม่อย่างงั้นกูจะส่งวิดีโอนี้ไปให้คนทั้งบริษัทดู เป็นไง อะไรที่มึงอยากจะได้มากกว่ากัน เลือกมาสิ แต่กูว่าอย่างหลังดีกว่ามั้ง " เค้าว่าก่อนจะยกยิ้มออกมา " มึงไม่อยากจะเป็นของกูไม่ใช่เหรอ แต่ต่อไปนี้มึงไม่ต้องกลัวนะ มึงจะได้เป็นของกูไปตลอดแน่ๆ เพราะกูจะเอามึง จะเอาจนกว่ากูจะพอใจ จะเอาจนกว่าจะหายเงี่ยนเลยแหละ แล้วพอกูเจอเด็กใหม่ กูก็จะไปเอาเค้า พอเบื่อเค้าก็กลับมาเอามึง มึงว่าแผนนี้เป็นไง มึงจะได้ตกนรกไปพร้อมๆกับกูไง กูที่ทุ่มเทให้มึงทุกอย่างแล้ว กูขอดีๆไม่ชอบ ชอบให้กูใช้กำลัง กูก็จะจัดให้ "

“ นี่มึง..เป็นคนส่งภาพพวกนั้น ”

“ แล้วมึงคิดว่าใครเป็นคนทำ คิดว่าเมียกูเป็นคนทำงั้นเหรอ ไอ้เหี้ยนั่นมันโง่ มันไม่รู้หรอก ก็คิดว่ากูเป็นผัวที่แสนดีของมันนั่นแหละ แล้วมึงคิดว่าคนที่ถ่ายภาพออกมามันจะรู้ได้ยังไงว่าเราไปไหนมาไหนด้วยกันเมื่อไหร่ ก็กูเป็นคนจ้างมันทั้งนั้น กูเป็นคนบอกมันทุกอย่างว่ากูไปไหน ทำอะไรกับมึงบ้าง แล้งมึงคิดว่าทุกอย่างมันประจวบเหมาะมากเลยเหรอ งานที่มึงทำอยู่ๆก็มีปัญหา มีคนลวนลามบนรถไฟ ทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะกูทั้งนั้น กูเป็นคนละเลยงานของมึงจนทำให้มึงต้องแก้งานมีปัญหากับลูกค้า ทำให้มึงเกือบโดนไล่ออก แต่กูก็ช่วยมึงเอาไว้ จ้างคนไปลวนลามมึง จะได้ช่วยมึง ทุกอย่างกูทำทั้งนั้น กูลงทุน เพราะฉะนั้นต่อไปนี้ มันก็ถึงเวลาแล้วที่กูจะถอนทุนคืน แล้วจำเอาไว้ว่ากูจะเอามันมาให้ได้มากกว่าที่กูลงทุนอีก "

“ อย่านะ อย่า.. ช่วยด้วย!!! ปล่อยนะ ไอ้สัด ปล่อยกู ช่วยด้วยครับ ช่วยด้วย ช่วยผมด้วย ช่วย!! ช่วยด้วย! “ เสียงของผมตะโกนออกไปแบบสุดเสียงแข่งกับเสียงน้ำทะเลที่สาดซัดเข้ามา " ช่วยด้วย !! อือออออ " มือหนาปิดปากของเราไว้ แขนข้างนึงที่จับมือผมไว้มันไม่มีแรงมากพอ ผมสะบัดตัวหนี กำหมัดแน่นแล้วทุบไปสุดแรงตามร่างกายของเค้า แรงของอีกคนเริ่มเพิ่มมากขึ้นด้วยความหงุดหงิดแต่ผมก็ใช้แรงทั้งหมดที่มีสู้อย่างไม่ยอมแพ้ ฟาดมือไปตามร่างก่อนจะคว้าเอาทรายใกล้มือซัดใส่หน้าจนเค้าชะงักไป ผมลุกขึ้นยืนตอนที่ออกวิ่งออกมาอย่างไม่คิดชีวิต ตรงใกล้จะถึงประตูของโรงแรม เค้ากระโดดคว้าขาผมไว้ได้ทันจนต้องล้มลงไปอีกครั้ง " ช่วยด้วย ช่วยผมด้วย ช่วยด้วยครับ มีคนจะข่มขืนผม ช่วยด้วยครับ ใครก็ได้ช่วยที ช่วยด้วย " เสียงที่ตะโกนออกไปดังๆ ก่อนที่จะมีพนักงานที่เหมือนจะเป็นยามวิ่งออกมา ในตอนนั้นผมก็ตะโกน " ช่วยด้วยครับ ช่วยผมด้วย "

“ อย่ามายุ่ง!!! นี่เรื่องผัวเมีย กูจัดการเมียกูได้ ไม่ต้องมาเสือก " เสียงที่ทำให้คนจะวิ่งลงมาหยุดชะงัก ผมก็จตะโกนต่อ

“ ไม่ใช่ กูเป็นผู้ชาย กูจะเป็นเมียมันได้ไง ช่วยด้วยครับ ช่วยผมด้วย ได้โปรดเถอะพี่ ช่วยผมที " ในตอนนั้นที่แรงผมเริ่มหมด แววตาที่มองพนักงานโรงแรมคนนั้นที่กำลังหันหลังกลับไปด้วยความรู้สึกสิ้นหวัง เค้ากำลังจะเดินจากไปเพียงเพราะเชื่อว่านี่คือเรื่องของผัวเมีย เรื่องที่ไม่ใช่ของเค้า ถ้าเค้าเข้ามายุ่งก็เหมือนเข้าไปยุ่งเรื่องของแขก แต่ในตอนนี้มันไม่ใช่ ผมที่กำลังพยายามดิ้นรน กางเกงที่ใส่เป็นกางเกงยืดแล้วเหมือนจะถูกดึงออกไปช้าๆ หลอดยาเล็กๆแบบหยดที่เหมือนจะใส่อะไรสักอย่างไว้ถูกดึงออกมา อาจจะเป็นยาปลุกอย่างที่อีกคนบอก เรี่ยวแรงที่กำลังหมดไปของผม ตอนนั้นผมเอื้อมมือไปดันตัวอีกคน ปากที่เม้มสนิทเพราะกลัวโดนหยอดยาตัดสินใจตะโกนออกไปสุดเสียงอย่างสิ้นหวัง " ได้โปรด ช่วยผมทีเถอะครับ ได้โปรด ใครก็ได้ ช่วยผมที ช่วยผมด้วย "

.........................................................................


ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์จ้า
ยังไงฝากแท็ก #ฟานคีย์ ในทวิต และช่วยแชร์กันในเฟสด้วยนะคะ
เจอกันตอนหน้าจ้า

[่jjay]

จะมีใครมาช่วยไหม

[❣☾月亮☽❣]

สายโหด!!!

[LovEYouOnLy]

 

[fc_fic]

 

[HanTwoH]

เกลียดหัวหน้า เห็นแก่ตัวมาก

[Natsuki-ChaN]

ธาตุแท้โผล่ เหวอกันเลยค่ะ
ถึงจะหมั่นไส้คีย์แต่ก้เริ่มสงสารนางเบาๆ
โดนฟานทิ้งไม่พอจะโดนข่มขืนอีก 

[Yunatsu]

โอ้ยยยตายยยย ใครดีเนี่ยจะมาช่วยนางได้
ตอนนี้คงมีแค่ฟาน ไม่ก้ลิป แล้วหละ

ไม่รอออศุกร์หน้าได้ไม๊ๆๆๆๆๆ
 

[Peterpanmama]

นังคีย์เอ๊ยยยย ทั้งสงสารทั้งสมนำ้หน้า
แต่ว่าไอ้หัวหน้ามึงก็เหี้ยไปละนะ

[Dolamon]

ไม่รู้ว่าจะสงสาร. หรือสมน้ำหน้านางดี

[mareya.no7]

เป็นไงล่ะ แม่นางโลกสวย สมใจหรือยัง? เคยคิดว่าถ้าไม่มีฟานคงทำอะไรตามใจได้สุดกว่านี้ไม่ใช่เหรอ? เอาเลยสิอีโง่!! ถ้าเสียตัวให้ไอ้หัวเน่านั่นจริงๆ ยิ่งน่าสมเพช ..แต่ก็ยังใจดีอยากให้ฟานตามมาช่วยนะ แต่ช่วยได้แล้วเขี่ยทิ้ง ไม่ต้องเอา ถึงไงก็เกลียดพวกที่นอกใจนอกกายแม้จะเผลอด้วยความโง่ก็ตาม

ส่วนไอ้เห้หัวหน้าอยากให้ทุกคนได้รู้ได้เห็นสันดานมัน ชาติชั่วแค่ไหน ผู้ชายแบบนี้เลวและอันตรายยิ่งกว่าคนที่ทำซึ่งหน้า ไม่อยากให้ใครตกอยู่ในสภาพน่าโง่เหมือนคีย์

(เราชักด่าคีย์ว่าโง่มากไปแล้วล่ะ  แต่ไม่มีคำไหนเหมาะกับนางเท่านี้แล้ว)

ท้ายสุด เป็นกำลังใจให้คนเขียนค้าบบบ^o^

[Supparang-k]

สงสารนางอยู่น่ะ  คบคนพาลพานพาไปหาผิด คิดอยากเล่นกะเหี้ยก็คงต้องเจอแบบนี้ละ

[snoopy]

สงสารใครดีวะ  เค้าเตือนแล้วไม่ฟัง
ปล่อยให้ถลำลึก  ปล่อยให้เรื่องมันมันเป็นปมแน่น
แล้วค่อยอยากแก้  สงสารฟานส่งแฟนตัวเองให้คนอื่น

[labelle]

ทั้งเจ็บและจุก ฟานรับไม่ไหวอยู่แล้ว รู้ว่าชอบแต่ก็เชื่อใจ แต่ความจริงคือความจริง

คีย์รู้ตัวช้าไป เล่นกับไฟ ไฟก็ลาม
คนตั้งใจทำชั่ว อยู่ไหนก็ตามไปทวง เหมือนหัวหน้าน่ะ แค่อยากได้

คิดว่าฟานมาช่วยทันนะ หวังว่าค่ะ

[Ginny Jinny]

เลวจริงๆ 

[cheezett]

นางก็คงมีคนมาช่วยแหละมั้ง นางเป็นนายเอกนี่ เผลอๆอาจจะเป็นฟานก็ได้ที่มาช่วยนาง ละฟานก็รู้ว่าไอ้หัวหน้าเลวจริงๆ ละสงสารคีย์ คีย์ขอโทษ ฟานก็รักอิคีย์อยู่แล้วนี่ ถึงขนาดบอกเรื่องนอกใจจะปล่อยผ่านขอแค่อิคีย์ไม่มา  ละสุดท้ายก็คืนดีกัน เดาล้วนๆ เกลียดอิคีย์จบปิ้ง 

[arjinn]

แล้วจะยังไงต่อไป
คิดไม่ออกว่าเรื่องราวจะเป็นแบบไหน

ถ้าสุดๆ ต้องเสร็จอิหัวหน้า
หลังจากนั้น ไม่ตกเป็นทาสไปตลอดชีวิต
ก็คงจะหายไปจากโลกด้วยวิธีใดวิธีหนึ่ง
ชีวิตที่ไม่มีฟานและไม่มีใครอีกแล้ว

ไม่อยากเดา แอบเครียดและกังวล

เฮ้อ!!!

[Apple_matinie]

โลกนี้ช่างโหดร้ายยย

[blove]

หึหึหึ!!! 5555555555555555555 **หัวเราะด้วยความสะใจบอกเลย** ในเมื่อฟานมันให้อภัยง่ายๆที่นอกใจ กูก็ได้หัวหน้านี้แหละว่ะมาลงโทษแทน : ⏩⏩คิดถึงตอนเป็นชู้ หน้าตาที่มีความสุขระริกระรี้ภายข้างหลังแฟน ไม่เคยคิดบอกโกหกตลอด แถไม่มีหยุด พูดคำลวงให้เขาเชื่อ เพื่อนเตือนย้ำๆซ้ำๆไม่เคยฟัง เอากับแฟนยังคิดถึงหน้าชู้ สุขทางใจ(ชู้)แม้กายอึดอัด(แฟน)ก็ยังรั้งไว้เพราะเขาดี เอาสิ ถ้าไม่เห็นแก่ตัวขนาดนี้ทำไม่ได้ แม้จะรู้สึกผิดต่อแฟนก็ไม่ยอมเลิกรา จนมาตอนเกิดเรื่องนำความเดือดร้อนมาสู่ตัวถึงยอมล่าถอย //ยังไม่พอต่อจากนั้นแฟนโกรธก็กลัวเสียเขาไป กลับมาด่าชู้หาว่ามายุ่งทำไม เห็นไหมชีวิตฉันพังปนปี้ไม่มีชิ้นดีมันเป็นเพราะแกคนเดียว แกคนเดียว ฉันไม่เกี่ยว ไม่เคยคิดจะเลือกอยู่แล้ว ก็แค่เล่นๆไม่จริงจังอย่าหวังเยอะ โยนความผิดทุกเหตุให้พ้นตัวขว้างไปให้เขา ➡➡➡ มาบัดนี้สมกับคำที่พ่นออกไปไหม ชีวิตมันพังเพราะเขาคนเดียว ความผิดที่โยนให้มันก็เป็นคนสร้างขึ้นมาจริงๆ หึหึหึ!!!! คิดกับเขาแค่ของเล่นชิ้นหนึ่ง เบื่อก็ทิ้ง แล้วดูสิเขาคิดกับแกยังไง หัวเราะ(เยาะ)ที่หลังดังกว่าไหม มันบอกแล้วว่าไม่ใช่คนดี คนเห็นแก่ตัวคนหนึ่ง ⏪⏪⏪ แต่กูบอกเลยว่ามึงมันเหี้ยสัสหมามากหัวหน้า!!!! แต่ก็นะ มีสิทธิ์เหี้ยได้ตามใจขึ้นอยู่กับว่าใครจะเผลอดันไปแส่แค่นั้นละ บังเอิญนายเอกเรื่องนี้ไง 55555 เอาเหอะคีย์รู้ตัวว่าผิดสำนึกได้ก็เมื่อรู้ความจริงจากปากเหมือนอย่างที่ฟานรู้ว่าแกนอกใจก็ตอนที่แกพูด

ทุกสิ่งอย่างที่แกทำมา สมควรจะโดนตราประทับตราบาปติดตัวเพื่อเป็นสิ่งเตือนใจไปตลอดชีวิตหว่ะ คนที่เอาแต่แถพูดแต่คำลวงไม่เคยรักษาสัญญาอะไรหวั่นไหวนอกใจใครบอกก็เฉย มารู้แต่สายไป โดนสักหน่อยก็ดี เพราะยังไงก่อนหน้ามาเจอฟานก็เอากับใครมาเยอะเหมือนกันเพราะงั้นฟานมันไม่ถือบริสุทธิ์หรอก แค่ว่าพลาดให้อภัยได้เสมอ!!!!

ถ้าโดนจะไม่โกรธไม่เกลียดเลยนะ แต่จะสงสารเห็นใจแค่ปลอบ แต่ก็ยังคงไม่ให้อภัย ที่นอกใจ มันคนละประเด็น คือผิดมาก่อนแล้วไง จะกลับไปคิดดูว่าเหตุผลที่จะยกมาสมควรที่จะพอเป็นนายเอก จบแฮปปี้ได้ไหม อิอิ !! ⏩⏩ฉันมันคนเย็นชากว่าที่นายคิด หึหึ!!⏪⏪ ฟานมันสงบสติอารมณ์ไปถึงไหนแล้วหนิ มันได้คิดทบทวนอะไรบ้างไหม หรืออย่าบอกนะว่ามันตามมา 55555 หรือว่าหันไปทำตัวประชดชีวิตรัก เมาเคล้านารีไรงี้ 5555 เหอๆ เอาไงดี ตอนนี้ทำไรอยู่ว่ะ???? 555555555 สนุกอ่ะ

[reverofjs]

หัวหน้าแม่งโคตรเลวววว
บทเรียนราคาแพงเลยนะคีย์

[Supak-davil]

เข้ามาอ่านและคลิกจากสารบัญทีทำไว้
หลังๆ แอบอ่านเมนท์มั่ง
หูย คุณคนเขียนสุดยอดอ่ะ ที่ยังยืนตามพล็อตได้
เมนท์นี่แบบ อ่านสนุกพอๆ กับ เนื้อเรื่องเลย
ขอบคุณค่ะ
ยืนตามพล็อตไว้นะ เราชอบ เราชอบอ่านเมนท์ด้วย

[Dee^daY]

รับกรรมกันไป ..

[patwo]

ก็บอกว่าไม่ชอบเด็กไง
ตอนที่ 47
' ลาก่อน '

 " ได้โปรด ช่วยผมทีเถอะครับ ได้โปรด ใครก็ได้ ช่วยผมที ช่วยผมด้วย "  เสียงสุดท้ายที่พูดออกไปในตอนนั้นร่างที่กำลังจะเดินกลับไปก็เดินกลับมาเหมือนตัดสินใจได้ว่าควรช่วยเหลือผม มากกว่าจะปล่อยผ่านไปเสียเฉยๆ  เค้าวิ่งมาแยกเราสองคนออกจากกัน เค้าดึงร่างสูงที่กำลังจับตัวผมไว้แน่นให้ลุกขึ้นยืน ผมที่ผ่อนลมหายใจ หลั่งน้ำตาที่ไหลออกมาไม่ขาดสาย ผมหอบหายใจอยู่แบบนั้น หยุดน้ำตาของตัวเองไว้ไม่ได้เลย แม้เสียงรอบตัวตอนนี้จะเป็นเสียงตะโกนของหัวหน้าที่ต้องการจะบอกให้คนคนนั้นปล่อยเค้า

" ปล่อยกูสิวะ นี่มันเมียกู กูแค่จะเคลียร์กับมัน กูแค่จะเปลี่ยนบรรยายกาศเซ็กส์ แล้วมึงเป็นเหี้ยอะไรต้องมาจับกู กูจะฟ้องเจ้าของโรงแรมว่าที่นี่เค้าบริการลูกค้ากันแบบนี้ มองไม่ออกเหรอวะ ว่ากูกับมันเป็นอะไรกัน ปล่อยสิวะ "

“ ผมว่าจะเป็นอะไรกันไม่สำคัญหรอกครับ แต่สำคัญที่ว่า คุณไม่สมควรมาทำแบบนี้ในที่สาธารณะ "

“ กูก็บอกแล้วว่าเปลี่ยนบรรยากาศ "

“ ไว้ไปคุยกันข้างในดีกว่านะครับ " พนักงานโรงแรมบอกปัด ก่อนจะหยิบเครื่องส่งสัญญาณติดตัวขึ้นมาเรียกคนอื่นให้มาช่วย " มาที่ด้านหน้าหาดด้วย เอาผ้าขนหนูมาผืนนึงนะ "

“ ปล่อยกูสิวะ จะจับอีกนานมั้ย " แรงสะบัดของเค้าแต่ไม่มีทีท่าว่าคนนั้นจะยอมปล่อย พนักงานคนอื่นที่ถูกเรียกเริ่มเดินมา ผ้าขนหนูผืนใหญ่ถูกคลุมให้ผม เค้าบอกกับคนที่มาใหม่เป็นประโยคสั้นๆ

“ คุณคนนี้บอกว่า ผู้ชายคนนี้จะทำร้ายเค้า "

“ ไม่เป็นไรแล้วนะครับ เข้าไปข้างในกันก่อนนะครับ " ผมพยักหน้ารับตอนที่ถูกพาเดินเข้าไปข้างใน ในระหว่างนั้นเค้าก็เอ่ยถามรายละเอียดทั่วไปของผม " แล้วไม่ทราบว่าคุณมาพักที่นี่คนเดียวรึเปล่าครับ "

“ เปล่าครับ มาสัมมนางานกับทางบริษัท "

“ คีย์ " เสียงเรียกชื่อผมที่ทำให้หันไปมอง หัวหน้าแผนกบุคคลขมวดคิ้วตอนที่เห็นท่าทางของผมที่ต้องมีคนพยุงเข้ามา เสื้อผ้าที่ขาดลุ่ย เธอเบิกตากว้างกับสิ่งที่เห็นก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ " นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นเนี้ย "

“ คุณคนนี้มีเรื่องกับคุณคนนั้นครับ " พนักงานโรงแรมผายมือออกไปหาคนข้างหลังผมเธอก็ยิ่งเบิกตากว้างตกใจเป็นเท่าตัว

“ คุณธีร์ นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นคะ แล้วคีย์ไหวรึเปล่า มานี่ก่อนมา มาพักก่อนนะ " เธอเข้ามาประคองผมเดินไปทางห้องสัมมนาที่ยังมีคนเหลืออยู่อีกไม่กี่คน ส่วนใหญ่จะเป็นแค่หัวหน้าแผนกก็เท่านั้นที่ยังคงกินเหล้าสังสรรค์กันอยู่

   ผมถูกดึงให้นั่งลงที่เก้าอี้ตัวที่ว่างในห้องผมที่ไม่กล้าแม้จะหันไปสบตาเค้า หัวหน้าแผนกบุคคลก็เรียกให้คนอื่นที่ยังเหลือเดินเข้ามาในห้อง สภาพของผมที่ทุกคนเห็นชวนให้คิดเป็นอย่างอื่นไม่ได้เลย หนำซ้ำหัวหน้ายังโดนพนักงานของโรงแรมจับมือไขว้หลังไว้อีก

“ นี่มันเกิดอะไรขึ้นครับ "

“ ผมไปเจอคนสองทั้งสองคนที่หน้าหาดของโรงแรมครับ คุณคนนี้ " เค้ามองมาทางผม " บอกว่ากำลังจะโดนผู้ชายคนนี้ข่มขืน ผมก็เลยช่วยไว้ครับ แต่ทางคุณคนนี้ให้การว่า เค้าเป็นสามีภรรยากับอีกฝ่ายแล้วก็บอกว่ากำลังมีเซ็กส์กันแบบเปลี่ยนบรรยากาศ "
“ อะไรนะ! " หัวหน้าแผนกบุคคลหลุดปากออกมา เค้ามองหน้าผมสลับกับหัวหน้า

“ เราก็แค่ทะเลาะกันเฉยๆ มันหลายเรื่องที่ทำให้ต้องคุยกัน แล้วคีย์เองก็ไม่ยอมฟังท่าเดียวแบบนั้นผมก็เลยคว้าตัวเค้าที่เดินหนีไว้จะอธิบาย แต่เพราะเค้าไม่ยอม เลยดึงแรงขึ้นจนเสื้อเค้าขาดมันก็เท่านั้น ผมไม่ได้ตั้งใจจะทำอะไรเค้าสักหน่อย แล้วที่บอกกับพนักงานโรงแรมไปแบบนั้นก็แค่ไม่อยากจะให้เกิดเรื่องยุ่งๆขึ้นก็เท่านั้น คิดว่าพอบอกแบบนั้นแล้วเค้าจะเลิกยุ่ง  ไม่คิดจะเป็นเรื่องใหญ่ขนาดนี้ "

“ มันเป็นอย่างงั้นเหรอคีย์ " เธอหันมาถามผม

“ พวกคุณเองก็รู้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอว่าผมกับคีย์เป็นอะไรกัน แล้วก็รู้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอว่าเรามีปัญหาอะไรกัน  มันก็เรื่องทั่วไปของคนที่มีความสัมพันธ์แบบนี้ "

“ ไม่ใช่ครับ!! " ผมตะโกนออกไป " ไม่ใช่ครับ! ไม่ใช่แบบนั้น เราไม่ได้มีความสัมพันธ์แบบนั้น เราไม่ได้เป็นอะไรกันทั้งนั้น ไม่ได้เป็น  เลิกเอาความสัมพันธ์จอมปลอมที่คุณเองเป็นคนปล่อยภาพพวกนั้น แล้วสร้างสถานการณ์ต่างๆหลอกผม หรือคนอื่นๆมาอ้างสักที สถานการณ์ที่ดูเหมือนคุณจะตกเป็นจำเลยแต่เปล่า คุณนั่นแหละคือผู้กระทำมันทั้งหมด!! “ เงยหน้ามองคนที่ยังคงเห็นแก่ตัวเอาตัวรอดต่อหน้าคนอื่นแล้วโยนความผิดกรุเรื่องเป็นอีกเรื่องใส่ผม " เลิกทำเป็นคนดีที่น่าเชื่อต่อหน้าคนอื่นสักทีเถอะ ทั้งๆที่เมื่อกี้คุณเองก็กำลังจะข่มขืนผมอยู่แท้ๆ "

“ ห๊า ! " หัวหน้าแผนกอีกคนพูดเสียงเบาๆตอนที่ได้ยินคำพูดของผม

“ นี่คีย์ ฉันจะไปทำแบบนั้นทำไม เอาหลักฐานมาสิ "

“ ผมไม่มีหรอก หลักฐานอะไรพวกนั้น สิ่งที่มีก็แค่คำพูดของผมที่จะเล่าให้ทุกๆคนฟังหลังจากนี้แหละ เหตุการณ์ที่เมื่อกี้คุณเองก็เป็นคนเล่ามันให้ผมฟัง ว่าภาพหลุดพวกนั้นของผมกับคุณที่หลุดออกไปก็คือ ภาพที่คุณจ้างคนมาถ่ายภาพผมกับคุณในสถานที่ต่างๆ ที่คุณเองเป็นคนจัดสถานการณ์ไว้แล้ว แกล้งไม่ตรวจงานผมให้มีปัญหากับลูกค้าแล้วยื่นมือเข้ามาช่วย ให้ไปกินข้าวด้วยกัน ให้ไปขึ้นรถที่ใต้ห้าง ไปขึ้นรถไฟฟ้าเที่ยวเดียวกันในตอนเช้า จ้างให้คนมาลวนลาม แล้วทำทีว่าใจดีนั่งปลอบผม ทุกอย่างภาพที่ถ่ายออกมา คุณก็สร้างสถานการณ์มันทั้งหมดคุณที่พยายามทำให้ผมไม่เหลือใครแล้วทำให้ดูเหมือนคุณคือที่พึ่งคนเดียวที่มี เพื่อให้ผมประทับใจแล้วยอมเป็นเมียน้อยลับๆของคุณ คุณที่บีบบังคับให้มางานสัมมนานี้ ทั้งๆที่ไม่ได้อยากมา ทั้งๆที่รองหัวหน้าเองก็บอกว่าจะมาแทน แต่คุณก็ยังดึงดันที่จะให้ผมมาด้วยกัน เพราะอะไร เพราะจะมาทำอะไรเหี้ยๆแบบนี้ไง!! " น้ำตาของผมไหลออกมา มันทั้งเจ็บ มันทั้งแค้นเป็นความรู้สึกในอกที่ระคนไปหมดทุกความรู้สึก

" นี่เหรอวะ งานผมต้องทุ่มเทให้ นี่เหรอวะ หัวหน้างานที่ผมต้องเชื่อฟัง คุณต้องการอะไรจากชีวิตของผมอีกวะ คุณหัวหน้า ตื่นนอนตอนเช้ามาทำงานให้กลับบ้านสองทุ่มเกือบทุกวันตลอดเวลาสามปีที่ทำงานมา พออยากจะเอาพนักงานออฟฟิศสักคนมาทำเมียแก้เงี่ยน คุณก็แกล้งทำสถานการณ์ช่วยเหลือบีบบังคับลูกน้อง ถ่ายภาพ แล้วทำเป็นบอกว่าภาพหลุด เพื่อให้ลูกน้องตกเป็นเมียน้อยจริงๆด้วยความรู้สึกที่โดนกดดดันจากเพื่อนร่วมงานที่คอยเอาแต่นินทาลับหลัง ผมที่ตอนนี้ไม่มีเหี้ยอะไรแล้ว คุณยังจะมาเอาอะไรจะผมอีกวะ รักงานไม่อยากโดนไล่ออก ทั้งๆที่ไม่อยากจะมางานสัมมนาเพราะแฟนไม่อยากให้มา เพราะแฟนรู้อยู่แล้วว่าคุณต้องการจะทำอะไรผม แต่ผมก็ดึงดันจะมา ไม่อยากจะโดนไล่ออก ไม่อยากจะหางานใหม่ นี่เหรอวะ สิ่งที่ผมได้รับ การที่คุณจะข่มขืนผมทั้งๆที่ผมเองก็หนีแล้ว ที่จะไม่นอนห้องเดียวกับคุณ หนีออกมาแล้วยอมจ่ายเงินตัวเองนอนห้องแยกจากคุณ แล้วตอนนี้ยังจะเอาอะไรอีก ยังจะเอาอะไรกับชีวิตของผมอีก กูแม่งไม่เหลือเหี้ยอะไรแล้ว จะเหลือก็แค่ความเป็นคนที่มึงกำลังจะพรากมันไปนั่นแหละ ตอนนี้แฟนก็ทิ้งไปแล้ว ยังจะมาเอาอะไรกับกูอีกวะ นี่เหรอวะ งานที่กูเลือกจะทุ่มเทให้ คือการที่หัวหน้าจะลากผมไปข่มขืนให้กินยาปลุกแล้วจะแบล็คเมล์ถ่ายวีดีโอเพื่อให้มาเอากันซ้ำๆ หนำซ้ำยังบอกกับยามที่มาช่วยชีวิตผมว่า เรื่องของผัวเมีย ไหนใครที่นี่บอกหน่อยสิครับ ผมเป็นเมียหัวหน้าเหรอ ผมแต่งงานกับหัวหน้าเราจดทะเบียนสมรสกันเหรอ เปล่าเลย กูไม่ได้เป็นอะไรกับมึงทั้งนั้น กูเป็นแค่ลูกน้องมึง ลูกน้องที่มึงสรรหาทุกวิธีจะปล้ำกูทำเมียไง ไอ้เหี้ย!! “

“ คีย์ใจเย็นๆ "

“ พูดอะไรออกมา ไม่มีหลักฐานแล้วใครจะเชื่อนาย ฉันทำงานที่นี่มานาน ถ้าจะเอาใครสักคนเป็นเมียอย่างที่นายบอก ก็ต้องทำกับคนอื่นด้วยสิ ทำไมต้องมาทำกับนายละ ทำไมต้องเอาภาพพวกนั้นที่มีฉันอยู่ในภาพออกไปให้คนอื่นมองฉันในแง่ร้าย นายจะบ้ารึเปล่า ใครจะทำร้ายตัวเอง แล้วนายเองไม่ใช่เหรอที่เล่นด้วยกับฉัน เวลาชวนไปกินข้าวด้วยถ้าไม่อยากไปก็ปฎิเสธสิ ไปทำไมละ "

“ แล้วไอ้หมาตัวไหน มันบอกละ ว่า ฉันช่วยนายไว้ คราวนี้ฉันไม่มีเพื่อนกินข้าวช่วยไปกับฉันหน่อย ตอบแทนที่ฉันช่วยนาย หมาตัวไหนมันพูดอะไรทำนองนี้ไว้ไม่ใช่เหรอ ถ้าอยากจะให้โชว์อีเมล์ กูโชว์ตอนนี้เลยก็นะ ทุกคำพูดที่มึงพูดเลย " ผมหยิบมือถือออกมาจากกางเกง ตอนที่กำลังเปิดออกหัวหน้าที่เบิกตากว้างด้วยความตกประหม่าก็พูดขึ้นมา

“ ผมว่าปล่อยให้เป็นเรื่องภายในของเราไม่ดีกว่าเหรอครับ หัวหน้าแผนกบุคคล จะให้คนนอกเข้ามารู้ด้วยจะดีเหรอ " เค้าว่าพลางเชิดไปทางพนักงานโรงแรมที่ยืนอยู่เหมือนออกนอกเรื่อง

“ อย่าเปลี่ยนเรื่องสิ หัวหน้าแผนกบุคคลยังไม่ได้อ่านเมล์ที่คุณส่งมาชวนผมไปกินข้าวเลยนะ "

“ ผมขอเรียนให้ลูกค้าทราบด้วยนะครับว่า เพราะเรื่องนี้เกิดเหตุในบริเวณของโรงแรมข้อเท็จจริงทั้งหมด เราขอเข้าร่วมฟังเพื่อรายงานปัญหาที่เกิดขึ้นด้วย "

“ อย่างงั้นคีย์จะอธิบายเรื่องราวพวกนั้นให้เราได้มั้ยละ " หัวหน้าแผนกก้มลงมาถามผม " หรือว่าอยากจะนั่งพักสักหน่อย "

“ เล่าเลยก็ได้ครับ " พยักหน้ารับเธอก่อนจะถอนหายใจออกมา เรื่องราวที่เล่าออกไปเหมือนผมกำลังเดินไปอยู่ในจุดเดิมนั่นอีกครั้ง ความรู้สึกที่หวนกลับมา ผมมองลงต่ำตอนที่กำลังเล่าเรื่องทุกอย่างออกจากปากของตัวเอง ไม่อยากจะคิดถึงมันอีกแต่ก็ต้องพูดออกไป เพราะถ้าไม่พูดออกไปก็ไม่ได้ ถ้าไม่พูดก็เหมือนปล่อยให้เค้าได้ใจจะทำอะไรก็ได้ ทุกอย่างมันควรจบลงไปได้แล้ว ถ้าจบด้วยดีไม่ได้ก็จบแบบเกลียดกันไปเลย

“ ถ้าแบบนั้น ที่ตัวของคุณธีร์ต้องมีขวดยานั่นอยู่สิ " หัวหน้าแผนกบุคคลบอก " คีย์บอกว่าคุณธีร์พยายามใช้ยาปลุกกับเค้าถูกมั้ยคะ แบบนั้น หลักฐานเดียวที่มีตอนนี้ก็คือ ขวดยานั่น "

“ งั้นทางนี้จะขออนุญาติค้นตัวนะครับ "

“ แล้วก็ช่วยไปค้นที่ที่เกิดเหตุด้วยนะคะ อ้อ! ช่วยหาระหว่างทางเดินที่เดินไปด้วยนะคะ " หัวหน้าแผนกบุคคลเสริม ทางเจ้าหน้าที่ดูแลความปลอดภัยก็แยกย้ายกันออกไปเป็นสองส่วน

“ คุณหัวหน้าแผนกบุคคลดูเหมือนจะเชื่อคีย์ตั้งแต่ยังไม่ได้ถามผมเลยนะว่า เรื่องราวของผมมันเป็นยังไง "

“ ฉันแค่ไม่อยากจะให้ใครพ้นผิดค่ะ ถ้าผิดจริง แล้วก็ถ้าไม่ผิดจริงๆก็ไม่อยากจะให้ใครมาปรักปรำใครด้วยเหมือนกัน "  เธอยิ้มบอกอีกคนก่อนจะหันมากระชับผ้าขนหนูที่คลุมตัวผมอยู่

“ ไม่เจอที่ตัวของผู้ชายคนนี้ครับ " พนักงานของโรงแรมบอก ผมก็ถอนหายใจออกมา ก็คิดว่าคงไม่ได้อยู่ที่ตัวหรอก คงทิ้งไปแล้วหรือไม่ก็ตกอยู่ตรงที่เกิดเหตุเพราะตอนนั้นผมเองก็ดิ้นแรงมากเพราะกลัวจะโดนให้กินมันจริงๆ ผมหลับตาลงภาวนากับสิ่งศักดิ์สิทธิ์ในใจตัวเอง เพราะผมพูดความจริงก็ขอให้มีหลักฐานมามัดตัวผู้ชายคนนี้เถอะ ขอให้พนักงานของโรงแรมที่ไปหาเจอขวดยานั่น หรืออะไรก็ได้ที่เป็นหลักฐาน

“ หายไปนานจัง " อาจเพราะมันล่วงเวลาไปนานกว่าหนึ่งชั่วโมงแล้ว ข้างนอกมืดขนาดนั้นไม่แปลกหรอกที่จะหาไม่เจอหรือหายากไปสักหน่อย

“ ก็มันไม่มี ที่คีย์พูดก็เรื่องตอแหลทั้งนั้น ใครจะบ้าเปลี่ยนบรรยากาศไปเอากันหน้าหาดวะ คิดสภาพถ้ามีใครเดินไปเดินมาไม่อุบาทตาตายรึไง "

“ แต่ฉันก็ไม่ได้คิดว่าคุณจะทำอะไรตรงนั้นนะ ถ้าคีย์พูดจริงๆ ฉันคิดว่าคุณคงแค่ให้เค้ากินยานั่น แล้วพอกินเสร็จก็ค่อยขึ้นห้อง ฉันคิดว่าเรื่องราวมันน่าจะเป็นแบบนี้มากกว่า " หัวหน้าแผนกบุคคลเสริม หัวหน้าก็หัวเราะ

“ ดูละครมากไปรึเปล่าครับนั่น "

“ เจอแล้วครับ ไม่ทราบว่าใช่อันนี้รึเปล่า " ประตูห้องที่เปิดออกมาพร้อมกับชายร่างสูงสองสามคนที่เดินตามเข้ามาด้วย ขวดยาแบบหลอดเล็กๆสีขาวไม่มีฝา แถมที่หัวก็เปื้อนทราย ทุกอย่างอยู่ในถุงพลาสติกแบบใส " ไม่มีกลิ่นนะครับ " เค้าบอกก่อนจะดมมัน " ผมเจอมันตกอยู่ตรงที่เกิดเหตุในกองทราย "

“ แต่มันอาจจะเป็นขยะที่มีคนมาทิ้งไว้ก็ได้ อาจจะเป็นแค่ขวดยาหยอดตาธรรมดา "

“ จะให้ทางเราส่งไปตรวจมั้ยครับ "

“ รบกวนด้วยนะคะ " หัวหน้าแผนกบุคคลบอกก่อนที่เธอจะพูดอะไรบางอย่างออกมาเหมือนคิดขึ้นมาได้ " คือ ขอแบ่งใส่ถุงเล็กๆให้ทางเราด้วยได้มั้ยค่ะ ฉันอยากจะให้ทางโรงแรมช่วยตรวจ แล้วก็ทางเราก็ส่งตรวจด้วย อยากจะให้ความเท่าเทียมกันนะคะ เพราะเราคงไม่ได้ส่งไปตรวจที่เดียวกัน เพื่อผลที่แน่ชัดว่าใครกันแน่ที่ผิด  เพราะฉันจะไม่มีวันปล่อยคนผิดให้ลอยนวลแน่ๆ ฝากด้วยนะคะ "

“ ได้ครับ "

“ คุณธีร์มีอะไรจะพูดมั้ยคะ เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นคีย์พูดเป็นเรื่องจริง คุณทำแบบนั้น หรือว่า ไม่ได้ทำคะ "

“ คุณที่เชื่อคีย์ไปแล้ว ยังจะหันมาถามผมทำไม "

“ ฉันพร้อมฟังคำพูดของคุณเสมอค่ะ คุณทำหรือไม่ได้ทำพูดออกมาเลยค่ะ "

“ ผมไม่ได้ทำ " เค้าพูดเสียงหนักแน่นหัวหน้าแผนกบุคคลก็พยักหน้ารับ

“ แล้วถ้ายาที่เอาไปตรวจผลออกมาเป็นยังไง ทุกคนในที่นี่เป็นพยานนะคะ ว่าคุณธีร์หัวหน้าแผนกออกแบบบอกว่าไม่ได้เป็นคนทำ ส่วนคีย์เองก็บอกว่าหัวหน้าแผนกของเค้าเป็นคนทำ ฉันขอให้ตรวจลายนิ้วมือด้วยนะคะ ถ้าทำได้ ตรวจทุกอย่างให้หมด ฉันอยากจะหาความจริง เพราะเรื่องนี้มันร้ายแรงมากกว่าจะปล่อยเอาไว้ ถ้าคีย์โกหกเค้าก็โกหกแบบร้ายแรงเป็นการใส่ร้ายคนอื่นจนเสียชื่อเสียง ส่วนคุณธีร์ถ้าทำจริงๆการกระทำแบบนั้นที่คิดทำร้ายคนอื่นก็เกินกว่าจะปล่อยไว้ได้เหมือนกัน "

   ผมผ่อนลมหายใจออกมากระชับผ้าขนหนูที่ตัวเองห่มอยู่ก่อนจะผ่อนลมหายใจ น้ำตาที่ไหลออกมาผมถามตัวเองตอนที่มองเค้าว่า นั่นเหรอวะ คือคนที่ตลอดมาเราเคยแอบหลงรัก ผู้ชายใจดีที่เราหวั่นไหวไปกับทุกอย่างของเค้า ใบหน้า คำพูดและทุกอย่าง ผู้ชายที่เราเคยนอกใจแฟนมาหวั่นไหวไปกับความรู้สึกอ่อนโยนทั้งๆที่ทุกอย่างมันก็แค่ฉากละครที่ถูกสร้างขึ้น ทั้งจอมปลอมและโสโครก ความคิดที่เค้าพูดออกมา แย่ยิ่งกว่าสัตว์เดรัจฉานตัวนึงจะคิดได้

   ' แต่ต่อไปนี้มึงไม่ต้องกลัวนะ มึงจะได้เป็นของกูไปตลอดแน่ๆ เพราะกูจะเอามึง จะเอาจนกว่ากูจะพอใจ จะเอาจนกว่าจะหายเงี่ยนเลยแหละ แต่กูเจอเด็กใหม่ กูก็จะไปเอาเค้า พอเบื่อเค้าก็กลับมาเอามึง มึงว่าแผนนี้เป็นไง มึงจะได้ตกนรกไปพร้อมๆกับกูไง'  กอดตัวเองแน่นตอนที่คิดถึงคำพูดนั้น ผมเม้นริมฝีปากของตัวเองความรู้สึกในร่างมันปั่นป่วนอยากจะอ้วก หรือไม่ก็อยากจะลืมๆมันไปด้วยการกินยานอนหลับสักแผง แต่ก็กลัวเหลือเกิน กลัวแม้แต่ตอนที่จะหลับตาลงกลัวว่าช่วงเวลาที่ไร้สติแบบนั้นเค้าจะกลับมา จะมาทำเรื่องอย่างว่า จะมาทำเรื่องที่เค้าต้องการจะทำอีก

“ แล้วเรื่องของคุณคนนี้จะให้ผมทำยังไงครับ "

“ ตอนนี้ไม่มีหลักฐาน ก็ต้องปล่อยไปก่อนสิ "  หัวหน้าพูดออกมาก่อนจะมองหน้าหัวหน้าแผนกบุคคล " ว่าไงครับ คุณไม่มีหลักฐานนะ "
“ ก็ปล่อยเค้าไปก่อนเถอะค่ะ เพราะว่ามันไม่มีหลักฐาน " เค้าสะบัดแขนตัวเองออกจากการจับกุมตอนที่หัวหน้าแผนกบุคคลพูดออกมาแบบนั้น เธอหันมามองผมก่อนจะก้มตัวลงมาใกล้ " คีย์กลับห้องกันเถอะ ฉันจะไปส่งนายเองนะ "

“ ครับ " พยักหน้ารับคำพูดของเธอ ผมก็ลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องนั้น เราเดินไปเงียบๆตามทางเดินของโรงแรมแต่อยู่ๆหัวหน้าแผนกบุคคลก็ถามผมขึ้น

“ คีย์ "

“ ครับ "

“ ฉันรู้ว่านายยังไม่โอเคกับเรื่องที่เกิดขึ้น แต่ขอถามจริงๆเถอะ เรื่องที่เกิดขึ้นมาจริงใช่มั้ย คุณธีร์ทำแบบนั้นจริงๆนะเหรอ "

“ ครับ เค้าทำแบบนั้น " ผมหันไปบอกเธอที่ก็ถอนหายใจออกมา " ผมไม่กลัวเลยเรื่องพิสูจน์หลักฐานอะไรนั่น ผมหวังว่าขอให้ขวดยานั้นเป็นขวดจริงๆที่เค้าใช้ ขอให้มีลายนิ้วมือของเค้า ขอให้ทุกอย่างเป็นหลักฐานที่มัดตัวเค้า เป็นหลักฐานว่าตัวผมไม่ได้พูดโกหก ผมไม่เหลืออะไรแล้วครับหัวหน้า ตอนนี้ไม่มีงานที่อยากไปทำ ไม่มีคนที่รัก เพราะงั้นขอให้ความเป็นคนของผม มันยังหลงเหลืออยู่เถอะ "

“ ฉันจะให้ความเป็นธรรมกับทุกฝ่ายนะ ไม่ว่าผลจะออกมาเป็นยังไงก็ตาม "

“ ขอบคุณครับ "

“ แล้วอยากจะลาพักงานหน่อยมั้ย ถ้าไม่ไหวยังไงไปบอกฉันที่แผนกได้ทุกเมื่อเลยนะ ฉันจะลางานให้นายเอง ไปพักผ่อนสักหน่อยเพราะดูท่าทางว่าเรื่องวันนี้คงทำให้นายถูกพูดถึงไปทุกแผนกอีกแน่ๆ " ผ่อนลมหายใจออกพลางหยักหน้าตอนที่อีกคนฝ่ายพูดแบบนั้น เธอยกมือขึ้นตบไหล่ผมผ่อนลมหายใจออกมา เราก็ต่างรู้ดีว่าเรื่องการถูกนินทาไปไวยิ่งกว่าไฟลามทุ่งแล้วยิ่งกว่าใครจะยับยั้งได้ทัน ต่อให้บอกว่า อย่าพูดกับใคร แต่ไม่ว่ายังไง เรื่องนี้ก็ถูกพูดถึงอยู่ดี ไม่มีวันเก็บเงียบได้หรอก  " พรุ่งนี้ฉันจะมารับนายแล้วกัน เราลงไปกินข้าวด้วยกัน แล้วก็กลับด้วยกัน นายกลับกับฉันนะ "

“ ครับ ขอบคุณมากครับ "

“ มีอะไรบอกฉันได้ตลอดเวลาเลยนะ "

“ ครับ " ตอบรับเธออีกครั้งแต่ท่าทางที่ไม่สบายใจของเธอก็ฉายชัดอยู่ที่หน้าว่าเป็นห่วงความรู้สึกของผมมากแค่ไหน

“ ขอโทษนะคีย์ เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด “ พยักหน้ารับคำพูดนั้น เพราะไม่รู้จะตอบอะไรเธอก็ได้แต่ถอนหายใจออกมา “ พักผ่อนซะละ อย่าคิดมากนะ " เธอบอกก่อนจะยกมือลาแล้วเดินออกไป ผมเสียบคีย์การ์ดเดินเข้าไปในห้อง ล๊อคทุกอย่างอย่างดีก่อนจะเดินกลับมานั่งที่เตียงของตัวเอง

   ผ่อนลมหายใจออกมาตอนที่หลับตาคิดถึงเรื่องราวทั้งหมดก็ทำได้แค่เม้มริมฝีปากตัวเองไว้แน่น เอื้อมมือไปกอดตัวเองฝืนกลืนน้ำลายด้วยความกลัวก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินไปอาบน้ำในที่สุด อยากจะชำระสัมผัสทุกอย่างออกไปจากร่างกายให้หมด ผมถูสบู่ไปตามเนื้อตัว ขยี้มันแดงๆจนแดงไปหมดด้วยความโกรธ โกรธที่ทุกอย่างมันต้องมาเป็นแบบนี้ โกรธที่ตอนนั้นเลือกงานมากกว่าฟานที่บอกว่าให้เลือกเค้า โกรธที่ตัวเองบอกปัดความต้องการของฟานแล้วดึงดันที่จะมาทำงานนี้ โกรธที่รู้สึกว่าสิ่งที่ตัวผมเลือกมันคือทางที่ผิดแล้ว

   ย่อตัวลงนั่งใต้ฝักบัวที่เปิดน้ำให้ไหลอยู่แบบนั้น เหมือนกับน้ำตาที่ไหลออกมาก็เช่นกัน เพราะว่ากลัวไปหมดทุกอย่างก็เลยไม่ได้อะไรสักอย่าง กลัวว่าจะไม่มีงานทำ กลัวว่าฟานจะทิ้ง แต่สุดท้ายงานก็เป็นสิ่งที่ไม่ได้อยากจะกลับไปทำอีก ส่วนฟานเองก็ไม่ได้อยู่เพื่อฟังคำแก้ตัวใดๆของผม ไม่รู้ว่าถ้ากลับไปจะยังเห็นไอ้ลูกหมาตัวนั้นอยู่ในห้องเหมือนกับทุกทีมั้ย ไม่รู้ว่าถ้าไปขอโทษเค้าจะกลับมามั้ย ถ้าอธิบายทุกอย่างให้ฟัง ไม่รู้ทุกอย่างของเราจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมมั้ย ผ่อนลมหายใจออกผมคิดถึงข้อความที่ส่งไปหาเค้า โทรศัพท์ที่โทรไปหาแต่ก็ไม่มีปลายสายตอบกลับมา จนได้แต่คิดว่า บางทีก็ไม่ควรหวังอะไรแบบนั้นอีกแล้ว เพราะเค้าคงไม่อยู่แล้ว ไม่อยู่ในที่ที่ผมจะกลับไปเจอได้อีกแล้ว

   ครืน ครืน ครืน

   เสียงโทรศัพท์ที่ดังอยู่นอกห้องผมรีบปิดน้ำก่อนจะวิ่งออกมาเพราะคิดว่ามันจะเป็นสายสำคัญแต่นั่นก็ไม่ใช่ เบอร์ที่หน้าจอเป็นเบอร์ของลิปที่โทรเข้ามา ผ่อนลมหายใจผิดหวังออกมาตอนที่ไม่ใช่สายของฟาน ก่อนจะเอื้อมไปกดรับ

“ ลิป "

“ เป็นยังไงบ้าง " ผมผ่อนลมหายใจออกมาอีกครั้งตอนที่เค้าถามแบบนั้น นั่งลงบนเตียงช้าๆอย่างไม่รู้ว่าต้องทำยังไง ปากก็อยากจะเล่าแต่ตอนนี้มันไม่มีอารมณ์จะพูดอะไร อยากจะลืมไปก่อน " คีย์ "

“ เกิดเรื่องขึ้นน่ะ ไว้พรุ่งนี้ไปทำงานจะเล่าให้ฟังนะ "

“ แล้วโอเครึเปล่า "

“ อื้ม ตอนนี้ฉันยังไม่อยากจะพูดอะไรนะ ขอฉันพักสักแปปเถอะนะ "

“ ได้สิ ถ้ามีอะไร ไม่ไหวยังไงก็โทรมาแล้วกันนะ "

“ ขอบคุณที่เป็นห่วงนะ ลิป "

“ อื้ม ก็นายเพื่อนฉัน แค่นี้แหละ เจอกัน" เค้ากดวางสายผมเองก็ถอนหายใจออกมาอีก มองหน้าจอโทรศัพท์ที่ไม่มีสายสำคัญโทรมาหรือแม้แต่ข้อความสักข้อความ ฟานไม่แม้จะเปิดอ่าน ผมกดโทรศัพท์หาเค้าอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ผมไม่ได้ยินเสียงรอสายแล้วแต่เป็นเสียงปิดเครื่องแทน " ปิดเครื่องไปแล้วอย่างงั้นเหรอ "

   ล้มตัวลงนอนบนเตียงกว้างพลิกตัวไปมาทั้งๆที่ผมยังเปียกและตัวก็ยังชื้นไปด้วยหยดน้ำที่เกาะอยู่ตามตัว มองดูเพดานขาวว่างเปล่า ไม่มีความรู้สึกจะอยากทำอะไรหลังจากนี้ ไม่มีงานที่อยากจะไปทำ เหมือนแค่อยากจะนอนนิ่งๆอยู่แบบนี้ไม่ได้อยากจะทำอะไร ปล่อยให้เวลามันผ่านไปช้าๆ ทรมานกับความรู้สึกทุกอย่างที่กัดกินหัวใจ ทั้งเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ เรื่องในอดีต แล้วก็ เรื่องที่ไม่รู้ว่าในอนาคตมันจะเป็นยังไง

.......................................................


   ลุกขึ้นจากเตียงจากเตียงในเช้าวันใหม่ ที่นอนไม่หลับเลยไปทั้งคืน ผมจัดเสื้อผ้าเตรียมตัวจะไปเช็คเอ้าท์ก่อนเสียงประตูห้องจะดังขึ้น มองผ่านตาแมวที่ประตู ข้างหน้าเป็นหัวหน้าแผนกบุคคลที่ก็มาหาตั้งแต่เช้า

“ ครับ หัวหน้า " ผมเปิดประตูขานรับเธอก็ยิ้ม

“ เสร็จรึยัง เตรียมตัวกลับกันเลยมั้ย "

“ ครับ เสร็จแล้วครับ " ผมบอกก่อนจะเดินเข้าไปหยิบกระเป๋าเช็คทุกอย่างเรียบร้อยก่อนจะเดินตามเธอออกมา ทุกอย่างเป็นไปด้วยความเงียบผมจัดการเช็คเอ้าท์โรงแรม ทุกคนที่แยกย้ายกันไปกินอาหารเช้าก่อนจะเตรียมตัวกลับแต่ผมกับรู้สึกไม่อยากจะกินอะไร อาจเพราะหัวหน้าตัวเองก็กำลังกินข้าวอยู่ในนั้นเลยชวนให้ทุกอย่างมันดูไม่น่ากินไปหมด

“ คีย์ เสร็จแล้วเหรอ " หัวหน้าแผนกบุคคลเดินมาบอก " แล้วนี่จะกินอะไรรึยัง "

“ ผมไม่หิวครับ กลับกันเถอะครับ "

“ งั้นก็กลับกันเลย " เธอพยักหน้ารับก่อนจะชวนให้น้องในแผนกที่พามาด้วยขึ้นรถไปพร้อมกัน

   ในรถที่เงียบเชียบมีคำถามมากมายถามไถ่ผมแต่เพราะไม่อยากจะตอบอะไรและหัวหน้าแผนกเองก็เข้าใจอยู่แล้วเลยไม่เซ้าซี้จะถามอะไรต่อ เธอขับรถมาส่งผมถึงคอนโด ตอนที่เปิดประตูรถลงผมก็ขอบคุณเธอ

“ ขอบคุณที่มาส่งนะครับ "

“ ไม่เป็นไร " เธอว่ายิ้ม " แต่คีย์ มีอะไรก็บอกฉันได้นะ ถ้าอยากจะพักสักหน่อยก็บอกได้เลย ฉันจะให้นายพักเป็นกรณีพิเศษ ไม่โอเคไม่ต้องฝืนหรอกนะ "

“ ครับ ขอบคุณมากครับ " พยักหน้ารับเธออีกครั้ง ก่อนจะเดินขึ้นคอนโดของตัวเองไป ผมผ่อนลมหายใจออกมาตอนที่กดลิฟต์ขึ้นไปที่ห้อง ในใจลึกๆที่คาดหวังเอาไว้ว่า จะมีใครสักคนที่ติดต่อไม่ได้มาสองวันยังคงอยู่ในนั้น อาจจะแค่งอนก็เลยไม่รับโทรศัพท์กัน ไม่ตอบไลน์

   ไขกุญแจเข้าไปในห้อง ผมเปิดประตูเข้าไปก่อนจะพบกับความจริงที่ว่าสิ่งที่คาดหวังไว้ ไม่ได้เป็นแบบนั้นทุกอย่างดูว่างเปล่ามันเป็นแค่ห้องว่างเปล่า เหมือนห้องของผมตอนที่ยังไม่มีฟานเข้ามาอยู่ วางกระเป๋าลงตรงนั้นผมเดินเข้าไปในห้องนอนไม่มีใครอยู่ในนั้น ตู้เสื้อผ้าไม่มีเสื้อผ้าของเค้าแขวนอยู่ ในห้องน้ำของใช้ส่วนตัวก็มีแค่ของผม แชมพูกลิ่นของฟานไม่มีแล้ว ที่โกนหนวดของฟานก็ไม่มี แปรงสีฟันของเค้า หรือแม้แต่อะไรที่บ่งบอกว่าเค้าอยู่ที่นี่ก็ไม่มีสักอย่าง ทุกอย่างหายไปหมดแล้ว แม้แต่หนังสือสักเล่มที่เป็นของเค้าก็ไม่มี

   ผมหยุดนิ่งอยู่ตรงนั้นเหมือนโลกทั้งใบก็หยุดหมุนไปด้วย มองไปรอบๆห้องของตัวเองก่อนจะสะดุดกับกุญแจห้องที่ห้อยตัวเอลโม่สีแดงอยู่ มันที่ตั้งไว้บนเค้าเตอร์ในครัว ไม่มีโน๊ตอะไร แต่ทุกอย่างก็เหมือนเป็นคำตอบที่บอกผมได้อยู่แล้วว่าสิ่งที่รู้สึกตอนนี้คืออะไร คำบอกลาสุดท้ายที่เค้าให้ผมไว้

   ' ลาก่อน.. และเค้าจะไม่กลับมาที่นี่ อีกแล้ว '

..................................................


ลาก่อนน้องฟาน 
ที่เราเขียนตอนที่ 45 มีคนบอกว่าน้องฟานให้อภัยคีย์ เรื่องนอกใจทำไม ไม่โอเคเลย
คือขออธิบายนิดนึง ในบทเราเขียนให้น้องฟานเหมือนรั้งคีย์ไว้ทุกอย่าง ขอแค่คีย์ไม่ไปงานสัมมนา แต่ในเมื่อคีย์ดึงดันจะไป ก็ไป แต่อย่าที่ฟานบอก " ไปแล้ว อย่ากลับมา " ตอนนี้น้องฟานก็ทำอย่างที่พูดแล้วนะจ๊ะ
คือถ้ามึงไปแล้ว ก็อย่ากลับมา กลับมาที่เดิม กูก็ไม่อยู่แล้ว บัย~~~

พี่คีย์ได้รับกรรมหนักแน่ค่ะ เผลอๆหนักกว่าที่นางทำฟานอีก ถ้ามองในมุมว่า ฟานรักแรงเกลียดแรง
ละก็นะ พล๊อตนี้หนมคิดไว้ตั้งแต่เริ่มเขียน หวาน และ ดราม่า หวานก็หวานสุด ดราม่าก็ดราม่าสุดๆ
ยังไงให้กำลังใจกันด้วยนะเด้อออออ

ฝากแท็ก #ฟานคีย์ ในทวิตด้วยนะคะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์จ้าาาา ม๊วฟฟฟฟ
 
 

[Supparang-k]

กรรมนางหนักจนเราหวั่นใจ อีกทั้งยั้งคิดว่าไอ้หัวหน้าเหี้ยๆนั่นคงยังไม่ยอมจบแค่นี้แน่

[arij-iris]

มันก็สมควรแล้วกับสิ่งที่มันทำไง กรรมมาหนักๆยิ่งดี กับอีหัวเน่านั่นด้วยก็ด้วย เอาให้ไม่มีที่ยืนเลยยิ่งดี

[่jjay]

ตอนแรกก็เกลียดตอนนี้กลับมาสงสารคีย์อีกแล้ว โอยยยย 

[HanTwoH]

เอาจริงๆตอนที่คีย์บอกว่าไม่ไปแล้ว แต่ฟานกลับลากให้คีย์ไป อันนี้เราโกรธฟานอ่ะ คีย์ตอนนี้เจอหนักเหมือนกัน

[fc_fic]

 

[Billie]

 

คีย์อาจจะไม่น่ารัก แต่มันก็สำนึกนะ คนเราก็ไม่เพอร์เฟก อ่าาาาาาาา  สงสาร

[mareya.no7]

คีย์นางตั้งความหวังไว้สวยหรูกับสเปคตัวเอง ลืมคิดไปว่าแก่นแท้คนแบบนั้นมันก็เหี้ยได้เหมือนกัน จนนำไปสู่การนอกใจ และลงเอยที่บทเรียนราคาแพงระยิบ..

สำหรับฟาน เราคิดว่ามันคือการทุ่มจนหมดหน้าตักแล้ว และไม่เอาอะไรอีกแล้ว ไม่ว่าสุดท้ายคีย์จะกลับมาในสภาพไหน ก็ไม่มีค่าอะไรอีก..

รอ ติดตามคับ..