หัวข้อ: ก็บอกว่าไม่ชอบเด็กไง{ตอนพิเศษที่ 2 UP - 10.2.60}หน้า 42 (จบเรื่อง+รวมเล่ม)

[Dee^daY]

มีเพื่อนดี เป็นศรีแก่ตัวเอง ..

[Supparang-k]

หวังว่าคงไม่เกิดอะไรขึ้นหรอกนะ  เห้อ~~~

[patwo]

ก็บอกว่าไม่ชอบเด็กไง
ตอนที่  22
' ดีใจที่กลับมา '

   คอมพิวเตอร์ถูกปิดลงเร็วเป็นพิเศษในวันนี้ ลิปกับผมที่เก็บของเตรียมออกจากที่ทำงานในตอนนั้นหัวหน้าก็เดินเข้ามาหาที่โต๊ะ " เดี๋ยวลงไปรอหน้าตึกนะ ผมจะไปเอารถ เราไปด้วยกันนะ "

“ เอ่อ เราสองคนไปเองง่ายกว่าครับ หัวหน้า " ผมบอก " ร้านมันใกล้ๆแค่นี้เอง "

“ ใช่แล้ว อีกอย่างมันดูน่าเกลียดมั้ยครับ เราไปกันแค่สามคนไม่ชวนคนอื่นน่ะ " ลิปบอก อีกคนก็พยักหน้ารับ " งั้นเจอกันที่ร้านเลยแล้วกันนะครับ " เราก้มหน้าลาหัวหน้าก่อนลิปจะเดินนำผมออกมาจากที่ทำงาน

   ร้านอาหารที่เรามากันประจำเวลามีนัดเลี้ยงกันในแผนก โต๊ะเล็กๆที่เราเลือกนั่ง ลิปเลือกที่จะนั่งข้างๆผมผิดจากทุกทีที่เราจะนั่งตรงกันข้าม สั่งเบียร์มาคนละแก้วใหญ่ๆระหว่างที่รอหัวหน้ามาถึง

“ ฉันละไม่อยากจะให้หัวหน้ามาเลย ขัดอรรถรสให้การพูดคุยเอามาก "

“ ตอนแรกก็ว่าจะเมาให้หนักไปเลยนะ แต่พออีกคนมาไม่กล้าเมาจริงๆ " ผมบอก

“ ทำไมกลัวโดนลากไปปล้ำเหรอ " ลิปกระซิบผมก็ส่ายหน้าไปมา ก็แค่ไม่อยากจะให้คนนอกมารู้เรื่องราวของผมเท่านั้นแหละ ก็เวลาเมาเราจะพูดอะไรออกไปก็ได้นี่หว่า ขนาดมีอะไรกับผู้ชายที่เห็นหน้าแค่ไม่กี่นาทียังเคยทำไปแล้วเลย " แต่จะว่าไปนะฉันก็อยากรู้ว่านะว่า ว่าเซ็กส์ของหัวหน้าที่อยากจะระบายออกมามากๆเนี้ยจะเป็นยังไง "

“ ทำไมต้องพูดว่าอยากจะระบายมากๆด้วยวะ " ผมหลุดหัวเราะออกมาตอนที่จิบเบียร์ขอตัวเองในแก้ว

“ ก็เวลาเค้ามองนายอะ มันเหมือน อยากจะกลืนกินเธอทั้งตัวไม่อยากเหลือไว้ให้ใครได้กิน อะไรทำนองนั้นเลยแหละ ฮ่าๆ " คนข้างผมหลุดหัวเราะ " แต่ฉันก็คิดไม่ออกเหมือนกันนะว่าเป็นยังไง "

“ คงคล้ายๆกับคนของนายมั้งฉันว่า คุณเมษไง "

“ ฉันยังไม่เคยมีอะไรกับเค้า " ผมชะงักมือที่กำลังกินเบียร์อีกคนก็ถอนหายใจออกมา " ก็อยากจะมีอยู่หรอกนะ แต่ช่วงนี้เค้ามีปัญหาที่ทำงานอยู่ด้วยฉันเลยคิดว่าก็ถ้าเรามีอะไรกันคลายเครียดฉันก็โอเคแหละแต่ว่าเค้าก็สุภาพบุรุษมากกว่าที่ฉันคิดนะ "

“ เหรอ "

“ อื้ม เหมือนเซ็กส์ไม่ใช่เรื่องสำคัญอะ มีความรักกับความกุ๊กกิ๊กแบบเด็กๆก็พอแล้ว นายรู้อะไรมั้ยบางทีฉันก็รู้สึกว่าตัวเองแม่งติดเซ็กส์ปะวะ เพราะเหมือนฉันที่อยากจะมีอะไรกับเค้าแค่ฝ่ายเดียว "

“ ความรักแบบผู้ใหญ่ไง ก็ต้องมีความมั่นคงทางความรู้สึกก่อนถึงจะเริ่มได้ "

“ เพราะงั้นเลยชอบแกล้งว่าจะทำ จะทำแต่ไม่ทำสักทีถูกม่ะ " อีกคนหลุดหัวเราะออกมา " บางทีก็เหมือนจะเริ่มนะแต่ก็หยุดไปตลอดอะ คงเป็นอย่างที่น้อยพูดมั้ง ต้องรอให้มั่นคงก่อน แต่ฉันก็โอเคนะ ดีเหมือนกันแหละ ไม่เจ็บตัว "

“ ระวังว่าพอได้กันแล้ว เค้าจะไม่ยอมหลุดละกัน "

“ บ้า " เบียร์ถูกหยิบขึ้นมาชิมอีกคนก็ถามผม " แล้วเซ็กส์แบบเด็กๆของนายละ เป็นยังไง แซ่บมั้ย "

“ ก็งั้นๆอะ " ผมบอกก่อนจะเบือนหน้าหนีอีกคนที่ก็ยิ้มล้อ

“ ไม่งั้นๆหรอกมั้ง นี่เล่าหน่อย ฟานน่ะเซ็กส์จัดมั้ย "

“ เซ็กส์จัดของนายคือยังไงละ "

“ แบบว่าการเล้าโลมเหนือชั้นแบบชนิดที่ว่าแค่จูบก็อ่อนระทวยไปหมด การสอดใส่รุนแรงแต่ก็มีความสุข ไม่จำเจอยู่แค่บนที่นอน ทำให้เสียวได้ในแบบที่ไม่เคย "

“ เค้านายหมายถึงอะไรแบบนั้น เค้าก็เป็นแบบนั้นแหละ "

“ หื้มมมม " สายตาสนใจของอีกคน ลิปก็ขยับมาใกล้ผมก่อนจะกระซิบ " แล้วเค้าทำอะไรให้แบบที่นายจำไม่ลืมเลย " คำถามที่ทำให้ผมคิดก็ถ้าเรื่องอย่างงั้นคงเป็นตอนนั้นละมั้ง ตอนที่ที่ไปหาเค้าที่มหาลัยแล้วเรามีอะไรกันให้ห้องเรียนแม้จะไม่ใช่การมีอะไรกันแบบสอดใส่แต่เค้าช่วยตัวเองให้ผมแต่การที่เข้ามาสองทางแบบนั้น แล้วมีคนเดินมาแบบนั้นบอกตามตรงเลยว่า ทั้งเสียว ทั้งโมโห ทั้งรู้สึกดี เป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูกจริงๆที่ว่าจะเอนเอียงไปทางไหน หันไปกระซิบบอกอีกคนที่เม้มริมฝีปากแน่นก่อนจะยิ้มกว้าง

“ เด็กๆเนี้ย มันแซ่บจริงๆนะ บางทีเราก็คิดว่ามันไม่เหมาะสมหรอก มันน่าหงุดหงิดนะที่โดนทำแบบนั้น แต่ยอมรับเลยว่า แม่ง รู้สึกดีจริงๆ "

“ อื้ม ฉันก็โกรธเค้านะตอนนั้นน่ะ แต่อีกใจมันก็..”

“ กินกันไม่รอผมเลยนะ " เสียงของหัวหน้าที่เพิ่งมาเอ่ยทักเรา แล้วในตอนนั้นเรื่องของชายแก่วัยกลางคนที่บ้าเซ็กส์สองคนก็ต้องจบลง ผมมองหัวหน้าที่นั่งลงตรงข้ามผม ก่อนจะยิ้มให้แล้วหันไปสั่งเบียร์แก้วใหญ่มาแก้วนึง " ไม่สั่งของกินอะไรด้วยละ "

“ ไม่ละครับ พวกผมอยากจะกินแค่เบียร์เฉยๆ " ลิปบอก

“ ชั่วโมงปรับทุกข์รึไง " เค้าแซว " เครียดอะไรกันละ งานเหรอ ถ้าเป็นเรื่องงานปรึกษาผมได้นะ "

“ ไม่ใช่เรื่องงานหรอกครับ " ผมบอก

“ เรื่องความรักละสิ "

“ ก็ประมานนั้นครับ " พยักหน้ารับช้าๆ อีกคนก็ยิ้ม ในตอนนั้นเบียร์ที่ถูกยกมาเสิร์ฟพอดีเค้ารับมันมาดื่มก่อนจะหันมาพูดกับผม

“ ถ้าคนเก่ามันแย่ก็หาคนใหม่สิ "

“ ไม่ใช่ว่าได้คนใหม่แล้วแย่กว่าคนเก่านะ " ลิปพูดติดตลกออกมา แต่ผมก็รู้ว่าเค้าหมายถึงอะไร " ถ้ามีแฟนใหม่ก็ต้องหาให้ได้ดีกว่าคนเก่า แต่ถ้าแฟนใหม่ที่ได้มาทุกข์มากกว่าคนเก่า ก็อยู่กับคนเก่าเถอะผมว่า "

“ ก็ถ้ามีปัญหาจะทนทำไมละ "

“ แหม หัวหน้าลิ้นกับฟันน่ะ ลิ้นกับฟัน หรือว่าหัวหน้าไม่เคยทะเลาะกับภรรยาละครับ "

“ อย่าพูดถึงภรรยาผมได้มั้ยละ เสียบรรยากาศหมด "

“ บรรยากาศอะไรละครับ " ผมหันไปเหลือบลิปที่ถามอีกคนออกมา " แบบว่ากลัวใครเข้าใจผิดเหรอ ก็ไม่น่าจะใช่เพราะเราก็รู้อยู่แล้วว่าหัวหน้ามีภรรยา หรือว่าไม่อยากพูดถึงเพราะว่า.. " เค้าที่ลากเสียงก่อนจะยิ้ม " ไม่อยากจะให้เสียบรรยากาศเวลาจะพูดจีบใครตอนนี้ "

“ คุณนี่นะ " หัวหน้าถอนหายใจออกมาก่อนจะยิ้มแล้วหันมามองผม ทุกอย่างก็บอกออกมาได้ทางแววตาของเค้า มันดูมีชั้นเชิงเหมือนคนตกปลาที่กำลังนั่งรอให้ปลามากินเหยื่อที่หย่นเอาไว้ คำพูดที่สื่อทุกอย่างว่าคือผม แต่แค่ไม่พูดชื่อออกมา  ไม่รู้ว่าไม่มีความกล้าหรือเพราะว่ากลัวจะเสียหน้ากันแน่

“ แล้วหัวหน้าหย่ากับภรรยารึยังละครับ " ผมที่เอ่ยถามออกไปตรงๆ อีกคนที่หันมามองหน้าก่อนจะเหลือบมองซ้ายขวาเหมือนกับไม่ค่อยอยากจะตอบ " โทษทีนะครับ คือผมอาจจะถามอะไรออกไปไม่เข้าท่าสักหน่อย "

“ ไม่เป็นไร " เค้าตอบสั้นๆ " จริงๆก็ยังหรอก ยังไม่ได้หย่ากัน มันเป็นเรื่องที่ลำบากนะการหย่ากันระหว่างผมกับภรรยาน่ะ มันไม่ใช่แค่เรื่องของคนสองคน มันต้องต้องคิดหลายๆอย่าง " สายตาคมที่จ้องผมราวกับจะอธิบายให้ผมเท่านั้นเข้าใจ ไม่ใช่การบอกเล่าหรือพูดคุยระหว่างพวกเรา " ผมมีหน้าที่การงานที่เรียกว่า จะพูดว่าไงดีละก็มีหน้ามีตา พ่อแม่ผมเป็นข้าราชการมีคนนับถือเยอะ ทางฝั่งภรรยาก็ด้วยเธอมีฐานะ พ่อแม่ก็เป็นนักธุรกิจใหญ่โต แล้วเราก็มีลูก ลูกเรายังเล็กมาก เธอเลยขอให้ผมรอให้ลูกโตกว่านี้สักหน่อย พอที่จะเข้าใจว่าทำไมพ่อแม่ถึงอยู่ด้วยกันไม่ได้ เราถึงค่อยหย่ากัน "

“ งั้นหมายความว่าปัจจุบันหัวหน้าก็ยังอยู่บ้านใช่มั้ย "

“ ก็กลับบ้างไม่ไม่กลับบ้าง ยังไงก็ต้องกลับไปหาลูกอะนะ " เค้าพยักหน้ารับ ก่อนจะดื่มเบียร์เข้าไปเสียงอึกใหญ่ " พอเราเป็นผู้ใหญ่เราก็ต้องคิดถึงสิ่งรอบตัวเรามากขึ้น ยิ่งอยู่สูงเท่าไหร่ ก็ยิ่งวิตก ยิ่งคิดมาก คิดถึงหน้าตาทางสังคม แล้วก็อะไรอีกหลายๆอย่าง มันต่างจากการที่เราเป็นเด็กนะ "

“ แต่การที่หัวหน้าจะคบกับใครสักคนที่เป็นคนใหม่แต่ยังไม่ทิ้งคนเก่า โดยอ้างเหตุผลออกมาแบบนั้น เพื่อให้คนใหม่ต้องเข้าใจในความเป็นผู้ใหญ่ของคุณ ผมว่า มันไม่ใช่นะ มันคนละเรื่องกันเลยอะ " ผมที่พูดออกไปโดยลืมไปว่าตัวเองต้องทำเป็นไม่ใส่ใจเรื่องนี้ " เอ่อ.. ขอโทษครับ ผมอินไปหน่อย "

“ ช่วงนี้ไอ้หมอนี่มันทะเลาะกับแฟนเด็กของมันน่ะ " ลิปว่าขำๆ หัวหน้าก็ยิ้มก่อนจะส่ายหน้า

“ ไม่เป็นไร ว่าแต่นายมีแฟนเด็กเหรอคีย์ "

“ ก็ครับ " ผมพยักหน้ารับ " ทะเลาะกันบ่อยๆก็เรื่องเด็กๆผู้ใหญ่ๆอะไรทำนองนี้แหละ "
 
“ ก็แบบนี้แหละ แฟนเด็กกว่าก็ต้องเอาแต่ใจละนะ "

“ กลับกันครับ " ยิ้มรับคำพูดของอีกคน  " ผมตังหากที่ชอบทำนิสัยไม่ดีกับเค้าอยู่บ่อยๆ แฟนผมเด็กกว่าก็จริงแต่ทางความคิดเค้าแก่กว่าผมนะ " ผมรู้สึกแบบนั้นกับฟานจริงๆ เด็กที่ทั้งวางแผน ขยันเอาใจใส่ แถมยังมุ่งมั่น มีความเป็นผู้ใหญ่มากกว่าผมที่บางทีก็ไร้เหตุผลเอาแต่ใช้ความรู้สึกเสียอีก

“ แถมยังหล่อกระชากใจ ใครๆก็ต้องอิจฉาเลยนะครับ " ลิปเสริม

“ งั้นแล้วทำไมถึงทะเลาะกันละ "

“ ก็ปัญหาทั่วไปของคนรักกันนั่นแหละครับ " ลิปตอบแทนผม " เพราะเพื่อนผมน่ะ มันชอบคิดมาก "

“ อย่างงั้นเหรอ "

“ ก็แบบนั้นแหละครับ " พยักหน้ารับ

“ แต่ไม่ว่ามีความรักในรูปแบบไหนก็มีปัญหากันทั้งนั้นแหละ ขนาดความรักที่คิดว่าเพียบพร้อมก็ยังมีปัญหาเลย คนเรามีเหตุผลเป็นของตัวเองกันทั้งนั้น ความรักน่ะมันเลยเหมือนว่า ต้องเข้าใจกันเท่านั้นถึงจะอยู่ด้วยกันได้ เข้าใจว่าเค้าเป็นยังไง เข้าใจและยอมรับกันและกันให้ได้ แบบนั้นความรักมันถึงยังคงอยู่ "

“ มีสาระจัง " ผมหยุดยิ้มออกมา อีกคนก็หัวเราะ

“ จริงๆ ผมก็เป็นคนมีสาระนะ "

“ งั้นหมายความว่า คนที่ยอมเป็นเมียน้อยให้ใครสักคน เค้าก็ต้องรักและยอมรับได้ว่าจะต้องอยู่ในที่ลับๆน่ะสิครับ เข้าใจว่าสามีของตัวเองไม่สามารถเลิกกับภรรยาได้ ก็เลยยอมเป็นเมียน้อยถูกมั้ยครับ " ลิปถาม หัวหน้าที่กำลังกินเบียร์นิ่งไปก่อนจะพยักหน้ารับ

“ ก็คงแบบนั้น "

“ แต่แบบนั้น ผมเรียกว่าแค่ข้ออ้างของผู้ชายเห็นแก่ตัวที่อยากได้เมียเพิ่มมากกว่า " ลิปหัวเราะ " ทุกอย่างก็เหมือนดาบสองคมนั่นแหละ ที่หัวหน้าพูดมาก็ใช่นะครับ แต่ว่าถ้าคิดในอีกแง่ก็เหมือนคำแก้ตัวของผู้ชายเห็นแก่ตัวมากกว่า ถ้าเธอรักฉันเธอต้องก็ต้องยอมรับให้ได้ ยอมรับว่าตัวเองเป็นเมียน้อยแล้วก็คอยมองแฟนตัวเองควงกับตัวจริงของเค้าไปไหนมาไหนน่ะเหรอ ผมว่า มันไม่ใช่นะครับ "

“ ลิปนี่นะ ทำไมนายต้องขัดฉันอยู่เรื่อยเลย "

“ ก็ผมพูดตามที่ผมคิด เรื่องที่คุณพูดเหมือนดาบสองคมชัดๆ ก็จริงที่ความรักมันต้องเข้าใจกัน ยอมรับกัน แต่ไม่ได้หมายความว่า ต้องเข้าใจทุกเรื่องสักหน่อย แล้วก็ไมไ่ด้ว่าต้องยอมทุกเรื่องสักหน่อย เป็นคนมีความรักนะครับ ไม่ได้เป็นควาย "

“ ลิป " ผมหันไปปรามอีกคนที่เหมือนจะอินเรื่องของผมมากไปหน่อย เพราะดูเหมือนหัวหน้าจะพูดอะไรๆให้ตัวเองดูดีไปหมด

“ ก็ฉันแอนตี้การเป็นเมียน้อยใครนิ " ผมหัวเราะออกมา ตอนยังเบียร์ขึ้นดื่มจนหมดแก้วแล้วก็สั่งแก้วใหม่มาเติม คว้ามือถือในกระเป๋าออกมาดู วันนี้วันศุกร์แล้วฟานบอกว่าถ้างานเสร็จเร็วจะกลับมาแต่ตอนนี้คิดว่าต่อให้งานเสร็จแล้วก็คงยังไม่กลับมาหรอก
“ คีย์เงียบไปเลย " หัวหน้าทักผมที่ก็ส่ายหน้าไปมา

“ เปล่าหรอกครับ แค่เช็คข่าวในโทรศัพท์เพลินๆนะ " ผมบอก ก่อนที่ลิปจะชวนคุยเรื่องของข่าวขึ้นมา ดีเหมือนกันไม่ค่อยอยากจะคุยเรื่องความรักเท่าไหร่แล้ว เพราะยิ่งคุยก็ยิ่งคิดถึงตัวเอง คิดถึงสิ่งที่ตัวเองทำกับเค้า คิดถึงสิ่งที่เค้าทำกับเรา คิดถึงเสียงที่แค่ฟังก็รู้แล้วว่าเสียใจแค่ไหน ที่ผมไม่เชื่อใจเค้า ถอนหายใจออกมาผมยกแก้วเบียร์ขึ้นกินอีกจนหมดแก้ว แล้วก็สั่งแก้วใหม่กี่ครั้งต่อกี่ครั้งก็ไม่รู้ จนตัวเองที่เคยพูดเอาไว้ว่า จะไม่เมาเด็ดขาด ตอนนี้ก็เริ่มลืมสิ่งที่คิดไว้ไปเสียแล้ว

....................................................

[patwo]

   งานล้นมือที่ตัวผมกำลังทำอย่างเคร่งเครียด จดจ่อกับหน้าจอคอมพิวเตอร์พิมพ์งานอย่างสุดท้ายที่ต้องทำให้เสร็จเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ สะบัดความคิด ความกังวลที่เกิดขึ้นเมื่อวานทิ้งไปให้หมดแม้มันจะเผลอเข้ามาในหัวทุกครั้งก็ตาม เมื่อวานตอนที่คุยกับคุณคีย์ อยู่ๆพลอยเพื่อนผู้หญิงร่วมคณะก็วานให้ไปเอาของที่โรงเก็บของด้านหลังคณะ เพียงแค่ประโยคแรกที่เกริ่นออกมา ก็รู้อยู่แล้วว่าต้องพูดว่าอะไร แล้วมันเป็นอย่างงั้น ผมถูกสารภาพรัก สารภาพรักต่อหน้าผมแล้วในตอนนั้นคุณคีย์ที่อยู่ในสายก็ได้ยินด้วยเพราะหูฟังบลูทูธที่ผมใช้มันยังคงติดอยู่

' หรือเพราะว่าเค้ากำลังอยู่ในสายของนาย เค้ากำลังได้ยิน นายเลยต้องพูดเอาใจเค้า  งั้นมาลองดูมั้ยว่าเซ็กส์แบบชายหญิงวัยรุ่นอย่างฉัน กับรุ่นลุงอย่างแฟนนาย นายจะชอบแบบไหนมากกว่ากัน ' คำพูดที่พูดออกมาพร้อมมือของเธอที่เอื้อมหยิบหูฟังของผมแล้วปิดมัน จากนั้นก็ดึงตัวเองขึ้นมาจูบ ผมที่ดันเธอออกไปในตอนนั้นได้แต่ถอนหายใจกับการกระทำที่ไม่รักตัวเองแบบนั้น

“ อย่าทำแบบนี้ได้มั้ย  ยังไงฉันก็ไม่ชอบเธอหรอก "

“ แต่ฉันชอบฟาน นี่! " คำพูดเอาแต่ใจที่ยังคงดึงดันเข้ามาหา แต่ผมที่ดันเธอออกไป จนสุดท้ายเธอก็พูดออกมาเสียงดัง “ ทำไมถึงได้โง่นักนะ " เธอที่ถอนหายใจออกมาก่อนจะปาหูฟังของผมทิ้งด้วยความโมโห " ฉันเสนอตัวให้นายแท้ๆ ยังไม่เอาอีก "

“ คนที่โง่คือเธอ ที่ยอมเอาเรื่องแบบนั้นมารั้งผู้ชายที่เค้าไม่เอาตังหาก " ดึงตัวเองออกห่างจากคนที่ได้แต่นิ่ง ตอนที่กำลังจะหันหลังเดินกลับไปที่คณะแต่พลอยก็ยังถามผมขึ้นมาอีก

“ เค้ามีดีอะไร นายถึงชอบเค้านัก แก่ก็แก่กว่า แถมยังเป็นผู้ชาย  แล้วนายยังจะต้องเอาใจเค้าอีกสารพัด "

“ เพราะเค้าไม่ได้ง่ายเหมือนเธอละมั้ง " ผมตอบออกไปสั้นๆในตอนนั้น ก่อนจะเดินออกมาออกห้องเก็บของแล้วปล่อยเธอไว้ตรงนั้นคนเดียว 

   คว้าโทรศัพท์ออกมาสายที่โทรเข้ามาสองสามสายเป็นสายที่ต้องทำให้ถอนหายใจมากกว่าเก่า ผมรีบกดโทรกลับไปหาเค้า เพราะรู้ว่าตอนนี้ใครอีกคนที่ได้ยินเรื่องราวต้องหมดต้องเอาไปจินตนาการเป็นเรื่องอื่นๆจนวุ่นวายไปหมดแล้วแน่ๆยิ่งเป็นคนคิดมากอยู่ด้วย

“ น่าเบื่อชะมัด " ผมบ่นกับตัวเอง เพิ่งจะพูดให้เข้าใจ เพิ่งจะยิ้มหัวเราะกันอยู่ไม่กี่วันเอง ต้องมามีเรื่องให้ต้องอธิบายกันอีกแล้ว

' เสร็จแล้วเหรอ ' คำพูดแรกที่เค้าพูดกับผมตอนที่โทรไปหา ถอนหายใจออกมาเพราะคิดเอาไว้แล้วว่าต้องคิดอะไรแบบนั้น ผมที่เอ่ยปากอธิบายว่ามันไม่มีอะไรทั้งนั้น ไม่ได้ทำอะไรกัน ในตอนนั้นผมคิด ว่าเค้าจะเชื่อ เพราะตลอดเวลาที่เราอยู่ด้วยกันมันคงเพียงพอที่จะทำให้เค้ารู้ว่าผมเป็นคนยังไง แล้วก็รู้สึกยังไงกับเค้า ความเชื่อมั่นที่บอกเค้าไปตลอด ไม่ว่าต่อหน้าหรือลับหลัง แต่ทว่าอีกฝ่ายที่ผมมั่นใจว่าเค้าจะคิดยังไง กลับตอบกลับสิ่งที่ผมทำมาทั้งหมดด้วยประโยคที่ว่า  ' ฉันเชื่อใจนาย แต่ฟานขอโทษนะ มันไม่ใช่ทั้งหมดหรอก มันมีบางส่วนที่ฉันก็ไม่เชื่อมัน '

   ผมที่ได้นิ่งฟังคำพูดนั้นอย่างไม่รู้จะพูดอะไรออกมา ทั้งหมดที่ทำมันไม่มีความหมายให้พอจะให้เชื่อว่าเรารักเค้าคนเดียวแล้วไม่คิดจะมีใครทั้งนั้น " ผมเข้าใจแล้วครับ "

“ ฟาน " เสียงของเค้าที่เอ่ยเรียกผมเหมือนอยากจะให้พูดอะไรมากกว่านั้น

“ ผมไม่รู้จะพูดอะไร เพราะพูดอะไรออกไปตอนนี้คุณก็คงไม่เชื่อผม " ถอนหายใจออกมากับความรู้สึกเจ็บลึกๆนั้นจนห้ามอารมณ์ของตัวเองไม่อยู่ " เหมือนความมั่นใจที่ผมทำมาทั้งหมดมันไม่มีความหมายอะไรเลย แต่ผมเข้าใจนะ "

“ นายไม่เข้าใจหรอก " เค้าบอก " อย่าพูดว่าเข้าใจทั้งๆที่ตัวเองกำลังไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจว่าทำไมฉันถึงเชื่อใจนายทั้งหมดไม่ได้ " ครับผมไม่เข้าใจแต่ตอนนี้พูดอะไรก็บอกไปก็รังแต่ทะเลาะกันเสียมากกว่า หน้าก็ไม่เห็นก็แต่ได้พูดทะเลาะกันไปมาในมือถือแบบนี้ จะปลีกตัวออกไปหาก็ไม่ได้

' โธ่เว้ย ' สบถอยู่ในใจก่อนจะแตะกล่องที่อยู่ใกล้ๆเสียเต็มแรง ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ " งั้นผมขอตัวไปทำงานก่อนนะครับ " พูดออกไปแบบนั้นไม่ได้จะตัดคำที่เถียงกันหรือว่าอะไรแต่อยากจะให้แยกไปตั้งสติกันก่อน พูดไปก็เท่านั้น ยังไงตอนนี้ทั้งเค้าทั้งผมก็มีแต่รังให้เสียความรู้สึกกันเสียเปล่าๆ

“ ตามใจนายแล้วกัน " คำพูดสุดท้ายที่วางสายไป ผมได้แต่ถอนหายใจออกมาก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างไม่รู้จะทำยังไง งานที่มีก็ต้องทำจะปลีกตัวออกไปก็ไม่ได้ จะทำให้งานเสร็จเร็วขึ้นก็ไม่ได้ ทุกคนก็เหมือนทำกันแบบทีเล่นทีจริงกันอยู่แบบนั้น เราจริงจังคนเดียวทำไปก็ไม่มีทางเสร็จเร็วกว่านี้หรอก

“ มานั่งอู้อะไรตรงนี้ไอ้ฟาน คิดถึงแฟนเหรอ " เสียงอาจารย์เพชรที่เอ่ยแซวผม เงยหน้าขึ้นมองเค้าอีกคนก็เลิกคิ้ว " ทำไม พูดถึงแฟนนายก็ไม่ได้เหรอ "

“ อาจารย์ ถ้าผมทำงานส่วนของผมเสร็จผมขอกลับก่อนได้มั้ย "

“ ก็ได้นะ เอาสิ มีธุระเหรอ "

“ ครับ ธุระสำคัญ " ผมบอกเค้าอีกคนก็พยักหน้ารับ " งั้นผมจะทำให้เสร็จภายในคืนนี้เลย "

“ ไม่ต้องนอนมันแล้วละนายน่ะ ไหวเหรอ "

“ ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมไหว " ต่อให้ไม่นอนอีกกี่คืนถ้ามันทำให้ได้เจอหน้ากันเร็วขึ้นสักนาทีนั่นก็ดีแล้ว ผมอยากจะเจอเค้าอยากจะคุยกันให้รู้เรื่อง อยากจะอธิบาย อยากจะไปให้เค้าเห็นไปอธิบายกับตัวเอง

   รายงานเป็นอย่างสุดท้ายที่ผมต้องทำ เมื่อคืนไม่ได้นอนเลยแล้วก็ไม่ลุกไปไหนทั้งนั้น ยกเว้นว่าเข้าห้องน้ำ ของกินก็ฝากให้เพื่อนซื้อมาให้ พลอยไม่กลับเข้ามาช่วยงานที่คณะอีกแค่ฝากบอกเพื่อนมาว่าปวดท้องประจำเดือนแต่อาจารย์ก็คงรู้ว่าทำไม เค้าเองก็เห็นผมเดินออกไปกับเธอแต่เรื่องแบบนั้นก็ไม่ใช่เรื่องที่ผมจะมาสนใจ เธอไม่เคยอยู่ในสายตาจะสารภาพรักหรือไม่นั่นก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่ทำให้ความรู้สึกของผมเปลี่ยน จะมีแต่เธอเองมากกว่าที่จะรู้สึกเข้าหน้าผมไม่ติดแต่นั่นก็ดีแล้วแสดงว่าเธอเองก็ยังมียางอาย

   จดจ่อกับงานแล้วก็ดูเวลาตลอด ตอนนี้จะใกล้จะสองทุ่มแล้วหวังว่าจะเสร็จทันสองทุ่มครึ่ง ผมเคาะวรรคงานครั้งสุดท้ายก่อนจะถอนหายใจออกมา กดเซฟงานเก็บไว้ที่ตัวเองพร้อมทั้งส่งไปในเมล์ของอาจารย์

“ เสร็จแล้วครับ "

“ เสร็จแล้วเหรอ งั้นก็ส่งงานมาแล้วก็กลับไปได้แล้วละ " อาจารย์เพชรบอกผมก็พยักหน้ารับ " ขอบคุณมากนะ "

“ ครับ ผมกลับก่อนนะ " คว้ากระเป๋าออกมาโดยไม่ฟังเสียงใครเรียกไว้ทั้งนั้น เรียกแท็กซี่ที่หน้ามหาลัยในตอนนั้นรอรถประจำทางไม่ไหวแล้วตอนนี้อยากจะถึงให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่อยู่ๆมือถือของผมก็มีข้อความส่งเข้ามาเป็นข้อความจากคนที่ผมไม่ได้ติดต่อไปหาเค้าเลยทั้งวันเพราะมัวแต่ทำงาน แต่ทว่าข้อความนั้นก็เหมือนจะไม่ใช่ข้อความที่คุณคีย์ส่งเข้ามาด้วยตัวเอง

' ฟาน นายอยู่ไหนมารับคีย์ที่ร้านเบียร์ด้วย ก่อนที่แฟนนายจะโดนหัวหน้างานฉันงาบไปกินซะก่อน ลิป ' ข้อความที่ผมอ่านก่อนจะกดดูแผนที่ที่ส่งแนบเข้ามาต่อท้าย ผมบอกแท็กซี่ให้เปลี่ยนทิศทาง ถ้าจำไม่ผิดมันเป็นตึกที่อยู่ใกล้ๆกับที่ทำงานของคุณคีย์

“ กำลังไปครับ " ผมส่งข้อความตอบกลับไป ไม่นานเค้าก็ส่งกลับมาอีก

“ มาให้มันเร็วกว่านี้หน่อยไม่ได้รึไง " คำถามที่ชวนให้ถอนหายใจออกมา ไม่รู้ว่าจะเป็นยังไงบ้างถึงบอกให้รีบไปแบบนี้แต่ทางนี้ก็รีบกว่านี้ไม่ได้แล้ว มันไม่ใช่รถของตัวเอง ผมถอนหายใจออกมา คุณคีย์คงเมาหนักมากแน่ๆ ยังจำวันที่เค้าเมาแล้วไม่มีสติได้เลย เป็นคนที่เมาแล้วไม่มีการระวังตัวอะไรทั้งสิ้น ทุกอย่างที่รู้สึกก็พูดออกมาทั้งหมดแล้วยังช่างเย้ายวนไม่เหมือนกับตอนที่สติสักนิด

“ จอดตรงนี้แหละครับ " ผมบอกกับคนชับก่อนที่จะยื่นเงินให้แล้วกระโดดลงมาจากรถ ผมรีบวิ่งไปที่ร้านตามแผนที่ที่อีกคนให้มา สอดส่องสองข้างทางที่มีร้านเบียร์อยู่มากกว่าหนึ่งก่อนจะเจอกับร้านเบียร์ที่คิดว่าใช่ ผมเดินเข้าไปในร้าน

   พนักงานบริษัทมากมายที่มากินเบียร์กันอยู่ที่นี่ ผมสอดส่องหาคนคุ้นตาก่อนจะได้ยินเสียงทักที่ดังมาจากโต๊ะด้านใน " ฟาน ทางนี้ " คุณลิปที่ยกมือขึ้นสุดแขนผมเดินเข้าไปในร้านก่อนจะพบว่า คนที่กำลังตามหาเมาไม่ได้สติชนิดที่ว่าพูดจาอะไรออกมาก็ไม่รู้เรื่องไปเสียแล้ว แบบนี้สินะเพื่อนถึงต้องรีบเรียกให้ผมมา

“ เห็นมั้ยครับ บอกแล้วว่าแฟนเค้ามารับเองแหละ หัวหน้าไม่ต้องไปส่งหรอก " คุณลิปหันไปบอกกับชายร่างสูงรูปร่างภูมิฐานแถมยังหน้าตาดีที่พยายามจะดึงให้คนที่เมาไม่ได้สติไปกับตัวเอง คนนี้น่ะเหรอคนที่คุณคีย์ชอบ ผู้ชายที่เป็นหัวหน้างานของตัวเอง ผู้ชายแบบนี้สินะที่เค้าชอบ

“ จริงๆไปกับหัวหน้าก็ได้น้าาา  ไปกันเถอะ แต่ว่า ส่งให้ถึงบ้านน้าาา ไม่แวะที่ไหนละ คิคิคิ " คุณคีย์บอกก่อนจะยิ้มให้อีกฝ่าย คุณลิปก็ดึงให้อีกคนที่ยังจะไปกับอีกฝ่ายนั้นให้หันมามองผม

“ นี่จะไปหัวหน้ายังไง  ฟานมารับนายแล้ว "

“ ฟานไหน " เค้าหันมาถามเพื่อนตัวเอง " อย่ามาโกหกน่า ฟานโกรธฉัน เค้าไม่มาหรอก "

“ มาสิครับ เราไม่ได้โกรธอะไรกันนิ  ไปนะ กลับบ้านกัน " ผมก้มลงบอกอีกคนที่ก็หันมามองหน้าผม แววตาใสๆของคนเมาที่จ้องผมอยู่นานก่อนจะดึงตัวเองเข้ามากอดผมไว้แน่น

“ ฟาน มาหาฉันแล้วเหรอ " เค้าที่เอ่ยถามผมกอดเค้าเอาไว้ ก่อนจะถอนหายใจออกมา

“ กลับบ้านกันครับ ผมจะพาคุณกลับเอง "

“ แล้วฟานไม่กินเบียร์หน่อยเหรอ " อีกคนที่ผละตัวผมออกก่อนจะเอ่ยถาม เค้ายกแก้วเบียร์ของตัวเองที่เหลือนิดหน่อยส่งมาให้ผม " นี่ แก้วฉัน กินมั้ย "

“ ไม่ละครับ คุณก็เลิกกินได้แล้วนะ กลับบ้านกันดีกว่า " ผมดึงแก้วเบียร์ที่เค้าถือวางไว้ที่เดิม อีกคนก็ทำหน้าเหมือนจะงอแง

“ แต่ฉันอยากจะกินอีกนิ กินอีกสักแก้ว ถ้าฟานมาแล้วก็ปลอดภัยกินต่อได้ เย้ "

“ ที่บ้านก็มี ไปกินที่บ้านกันดีกว่านะ  " อีกคนที่คิดอยู่นานก่อนจะพยักหน้ารับแล้วลุกขึ้นแต่ก็ทรุดลงนั่งที่เดิม มือที่จับหัวตัวเองก่อนจะเอนมาทางผม

“ ทำไมร้านมันหมุนไปหมด "

“ ก็นายเมาไง " คุณลิปบอกก่อนจะถอนหายใจออกมา " เอานี่กระเป๋าของแฟนนาย พากลับบ้านไปได้แล้ว อายเค้า เมาทีไรเจ้าน้ำตาแล้วเอาแต่ใจทุกที "

“ ขอโทษนะครับคุณลิป " ผมก้มหน้าขอโทษที่แฟนตัวเองไปสร้างความลำบากให้คนอื่น

“ ไม่เป็นไรหรอกน่า แต่เคลียร์กันซะละเรื่องที่โกรธกันอยู่น่ะ "

“ ครับ ขอบคุณมากนะครับ งั้นผมขอตัวก่อนนะ " ก้มหน้าลาเพื่อนของเค้าก่อนจะหันไปก้มหน้าลาหัวหน้างานของคุณคีย์ที่จ้องผมอยู่ " คุณคีย์ ไปกันครับกลับบ้านกัน "     

“ อยากกินอีกอะฟานนน " พยุงตัวเค้าให้ลุกขึ้น กระชับกระเป๋าของอีกคนก่อนจะดึงให้ร่างบางเข้ามาพิงตัวเองไว้ ท่าทางที่ดูทุลักทุเล

“ ไหวมั้ยฟาน "

“ ไหวครับ "

“ ให้ฉันไปส่งมั้ย " หัวหน้างานของเค้าเอ่ยถามผม

“ คงไม่ต้องหรอกครับ แฟนผม แฟนจัดการเองได้ " ตอบเค้าไปแบบนั้น คุณคีย์พิงตัวผมอยู่ก็พูดออกมาก่อนจะหัวเราะ

“ ใช่ๆ ฟานจัดการได้ ว่าแต่ฟานจะจัดการฉันยังไงเหรอ เหมือนทุกครั้งเปล่า " สองมือยกนิ้วชี้ขึ้นสีกันก่อนจะยิ้ม " ฮี่ๆ "

“ กลับบ้านแล้วค่อยว่ากันดีกว่านะ " พยุงอีกคนออกจากร้านด้วยความทุลักทุเลเพราะความแคบของร้าน คนหลายคนที่มองมาทางเราเพราะคนเมาที่พูดนู้นพูดนี่อ้อแอ้ไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น " จริงๆเลยคุณนี่นะ " ผมบ่นเบาๆก่อนที่สองมือบางจะเอื้อมมากอดคอผมเอาไว้ เราเดินออกมายืนหน้าร้าน ลมหายใจที่เข้าออกสม่ำเสมอของเค้าที่ซบอยู่ตรงคอ ผมลูบผมที่ตกลงปกหน้าให้ขึ้นไปก่อนจะก้มลงหอมแก้มเค้าไปเสียเต็มฟอด " ทำไมถึงได้เมาขนาดนี้กันละครับ "

“ ฟาน ฉันไม่อยากจะยืนแล้ว " คำพูดของอีกคนที่พูดออกมาก่อนจะดึงตัวเองลงนั่งกับพื้นเหมือนคนหมดแรงเสียแบบนั้น
 
“ คุณคีย์จะนั่งแบบนี้ไม่ได้นะครับนี่มันฟุตบาทหน้าถนนนะ "

“ ก็เมื่อยอะ ไหนบอกว่าจะพากลับบ้านไง " เสียงขัดใจของเค้า ผมมองหาแท็กซี่แต่ทว่าตอนนี้ก็ไม่เห็นแม้เงา คงต้องเดินไปที่สถานีรถไฟละมั้งถึงจะเจอ

“ ก็แท็กซี่มันไม่มีนี่ครับ " ผมย่อตัวลงบอกอีกคนที่ตอนนี้กลายร่างจากคนสวยปากแข็งเป็นแค่เด็กตัวเล็กๆที่เอาแต่ใจ " ขึ้นขี่หลังผมดีกว่า แล้วเราก็เดินไปหาแท็กซี่กัน " หันหลังให้อีกคนที่พยุงให้เค้าโน้มตัวมาที่หลังสอดมือเข้าไปใต้ขา ก่อนที่จะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง

“ ฟาน " สองแขนที่กอดคอผมไว้ ใบหน้าหวานเลื่อนหน้ามาแนบกับแก้มของผมอ้อนๆ " ฉันคิดว่านายจะไม่กลับมาแล้ว "

“ แล้วทำไมผมถึงจะไม่กลับมาละ "

"  เพราะฉันไม่เชื่อใจนาย "

“ ไม่เกี่ยวกันหรอก ผมต้องกลับมาสิ เรายังคุยกันไม่รู้เรื่องเลยนะ "

“ ฉันดีใจที่นายกลับมานะ " มือที่กอดผมไว้แน่น " ฉันดีใจที่นายกลับมาหาฉัน แต่อย่าไปไหนอีกนะ สัญญาสิ อย่าทิ้งฉันไว้คนเดียวอีก ฉันจะเชื่อใจฟาน ไม่ว่าฟานอยากจะให้คิดอะไรฉันก็จะคิดแบบนั้น ฉันจะบอกว่าชอบฟานทุกวัน แต่ฟานอย่าไปไหนอีกนะ " คำพูดที่บอกถึงความกังวลทุกอย่างของเค้า ทำให้ผมถอนหายใจก่อนจะยิ้มจางๆออกมากับคนเมาที่กำลังเคลิ้มหลับ

“ ต่อให้คุณไม่เชื่อใจผม ยังไงผมก็ไม่ไปไหนหรอก "

   คงทั้งเครียดมาก แล้วก็คิดมาก มากเลยสินะสำหรับทั้งคืนแล้วก็ทั้งวันที่ผมไม่คิดจะติดต่อมา คนปากแข็งที่ไม่เคยพูดอะไรออกมาตรงๆแต่กลับชอบเอาความกังวลไปคิดเองคนเดียว แล้วก็เจ็บอยู่คนเดียว ทั้งเรื่องที่ผมอยากจะฟังคำว่าชอบ เรื่องที่คิดว่าผมโกรธเพราะไม่เชื่อใจ เรื่องที่เอาแต่ใจ ตัวเองที่เป็นแบบนั้นก็คิดมาตลอดว่ากลัวผมจะเสียใจ คนที่แคร์ผมอยู่ในใจลึกๆแต่ไม่เคยคิดจะพูดมันออกมา ปากแข็ง ดูไม่ใส่ใจ แต่จริงๆก็อ่อนไหว แล้วก็ร้องไห้ได้ง่ายๆกับคำพูดหรือการกระทำแค่ไม่กี่คำของผม นั่นคืออีกด้านที่ผมรู้จัก  คนที่ชื่อ คีย์ คนที่เป็นคนรักของผม

.......................................................

ก็สงสารพี่คีย์ในจุดนึง ที่แบบไม่อยากจะโกรธกับน้องฟาน
เลยยอมที่จะไม่รู้สึกอะไร เชื่อใจก็ได้ ทั้งที่ลึกๆ แม่ง ไม่อยากจะเชื่อเลย
แต่ก็สงสารน้องฟาน ที่ไม่ได้ทำผิดอะไร และความดีที่เคยทำมา ไม่ได้ทำให้ พี่คีย์ เชื่อใจได้เลย
เป็นความรู้สึกที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก

โปรดติดตามตอนต่อไป จะเคลียร์กันยังไง
รู้สึกตอนต่อไป จะเป็นฟานคีย​์ และถัดไปจะเป็น เมษลิป
อดใจรออาทิตย์หน้า
ส่วนอาทิตย์นี้
ฝากแท็ก #ฟานคีย์ ในทวิตด้วยนะคะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์ จ้า 

[milin03]

ดีกันเเล้ว เย้

[warin]

ขอบคุณค่า  มาไวมาก

[tkaekaa]

โธ่ๆๆๆ คุณคีย์ ฟานอะรักจริงหวังแต่งนะคะ อิอิ

[❣☾月亮☽❣]

ตอนนี้ปริ่มมากค่ะขอเม้นยาวหน่อยนะ
สรุปว่าคีย์นั่นแหละที่เด็กสุดในเรื่อง ฟานเองก็ไม่ได้โกรธแต่มันแค่อยากจะเคลียร์เพราะคนมันรักไง คีย์เธอเคยเมาแล้วได้บทเรียนมายังไง ยังปล่อยให้ตัวเองเมาต่อหน้าหัวหน้าอีก นี่เธอต้องขอบคุณนะที่ได้เพื่อนดีไม่แทงข้างหลัง
ลิปคือคนที่จริงใจมากๆเลยแล้วก็เป็นตัวแม่ของแท้ หายากนะที่เกย์รับเป็นเพื่อนกันแล้วไม่แย่งผู้กัน. จริงใจต่อกันแบบนี้. 
 นางทำดีตั้งแต่ตอกหัวหน้าจนเลือดซิป(สีข้างถลอก) แล้วก้อเรื่องที่ไม่ยอมมีเซ็กส์เพราะคิดถึงเรื่องการใช้เซ็กส์เพื่อคลายเครียด คนที่มีมุมมองรอบด้านที่สุดอยู่นี่แล้ว.   
เราขยะแขยงคนแบบยัยชะนีใจง่ายกับหัวหน้ามากๆเลย เป็นตัวบ่อนทำลายสังคมปัจจุบัน ชีวิตคู่มีปัญหาก้อมาหาเมียน้อยในที่ทำงาน เหอะ
เห็นคนอื่นคบกันจริงจังแต่ไม่ถูกใจตัวก้อเสนอตัวเข้าแลกเพื่อที่จะเช็คเรตติ้ง คือมันก้อแค่อยากเอาชนะใช่ป่าววะ อยากเพิ่มคุณค่าของตัวเองแบบผิดๆ เสียใจนะหัวหน้าลิปเขาอ่านทางออก เขาเรียกฟานมาฉะเลยจะจะ.     
 แหมพูดอย่างทำอย่าง. เหอะจะพาเขาไปส่งไหนอะถามใจตัวเองดู. ฟานลงโทษพี่คีย์เลยนะ เมาอ่อยคนอื่นได้ไง

[Supparang-k]

คราวหน้าถ้าโกรธกันจับคีย์มอมเหล้าดีม่ะ  เมาทีไรระบายออกมาหมดเลย อิอิ

[mild-dy]

 

[mareya.no7]

เมาแล้วทำตัวแย่นะคีย์ อยากรู้ถ้าไม่มีลิปไปด้วยตื่นขึ้นมาจะเป็นยังไง เราไม่ชอบเลยประเภทเมาแล้วมั่ว ไปกับใึครก็ได้

[LovEYouOnLy]

สู้ๆนะฟาน คงมีแต่กำลังใจส่งหปให้ เพื่อพิชิตใจคีย์ให้เลิกเป็นคนปากแข็ง

[Yunatsu]

โอ้ยยยย ฟานมาทันจริงๆด้วย
ลิปทำหน้าที่ดีมากกกก
อิอิ

เมาแล้วอ้อนด้วย อย่างงี้คงเคลียร์ปัญหากันง่ายซินะ อิอิ

[labelle]

โอ้ยยย คีย์เมาแล้วน่ารัก จ้างมอมทุกวันเลยไหม
คือคิดมาก เข้าใจคีย์นะ อยู่ห่าง ความต่าง ปากแข็ง เลยกังวลว่าเค้าจะไม่จริงจัง ตอนเมานี้เพ้อซะฟานไปไหนไม่รอดเลย
ฟานดีมาก น้อยใจแต่ก็เข้าใจ ยังไงก็รักอะเนาะ

ฟานคีย์น่ารัก อยากรู้พอหายเมาแล้วคีย์จะจำได้ไหม แต่ตอนนี้ใจฟานเหมือนมีน้ำมารดอะ

ลิปน่ารัก เป็นเพื่อนที่ดี ดูแล ปกป้องจากหัวหน้า 5555
เก็บพลอยด่วน แต่ความคิดแบบนี้ก็แย่แล้ว ยังมาบอกว่าตัวเองดีได้อีกหรอ คิดไปได้

[manami_01]

ฟานน่าจะแอบอัดคลิปไว้นะเพราะไม่แน่คุณคีย์อาจจะไม่พูดอีก 555

[Ginny Jinny]

 

[twinmonkey0311]

 

[nunda]

ค่อยๆคุยกันนะค๊าาาาาาาาาา
เชียร์ค่ะ

[arij-iris]

ถ้าเข้าใจกันได้เร็วๆก็ดีค่ะ
แต่ถ้าจะให้ดี กรุณาเอาเจ้าหัวหน้าหน้าม่อนั่นไปถ่วงทะเลจะเป็นพระคุณมากค่ะ ฮีน่ารำคาญมากกกกกกกกกกกก

[wasabi]

เมาแล้วพูดหม๊ดดดด เลยนะคะคุณคีย์ 555555 
สบายเลยฟาน  เข้าใจคนแก่หน่อยน๊าา คนแก่ขี้น้อยใจ ปากแข็งงอีก

[poppycake]

เอาจิงๆเราเข้าข้างคีย์นะ มันเปนช่วงระหองระแหงกันพอดีอ่ะ แบบมีปัญหาไม่เข้าใจกันหลายเรื่อง
พอมามีเรื่องนี้ แล้วไม่อธิบายมันก้อแย่นาาาา
แต่คีย์น่าตีมากๆ เมาแล้วไม่ระวังตัว ผิดเต็มประตูคร้าาาาาาาาา

[seaz]

เคลียร์กันให้ได้ เปิดใจให้น้องฟานได้แล้วนะครับคุณคีย์ บอกรักน้องไปเถอะ เป็นถึงขนาดนี้แล้ว ^^

[blove]

ดีใจที่กลับมาเช่นกัน #ฟานคีย์ น่าร๊ากกกก  //มุมมองด้านความรักเห็นด้วยกับทุกคนเลย ไม่ว่าจะคีย์ลิปฟาน พูดได้ตรงสื่อได้ดี มันเป็นแบบนี้จริงๆ ไรค์เคยถูกปรึกษาปัญหาความรักบ่อยๆไหมค่ะ ดูเข้าใจได้ดีจริงๆ คือมันใช่อ่ะ อ่านไปแล้วแบบ เออหว่ะะ!! มุมมองแต่ละคนต่างกันแต่มันเกิดขึ้นได้จริงๆกับคนเรา //ชอบค่ะ ชอบมาก สนุก เป็นเรื่องที่เกี่ยวกับความรักจริงๆ แบบว่ายังไง อธิบายไม่ถูก 55555555 รู้แต่ชอบ ปูเสื่อรอตอนต่อไปค่ะ สู้ๆคร้า ไฟท์ติ้ง ^^

[ปๅงลีลๅ]

 

[patwo]

ก็บอกว่าไม่ชอบเด็กไง
ตอนที่  23
' 2 คำถาม 1 คำสั่ง '

   อุ้มร่างบางวางบนเตียงก่อนจะถอดหายใจออกมาเสียเต็มแรง ไม่ใช่ว่าอีกคนหนักอะไรหรอก แต่กว่าจะหาแท็กซี่ได้ ของที่สะพายอยู่ก็หนัก แถมยังต้องคอยห้ามมือซนๆที่แกล้งเอามาจิ้มหน้าจิ้มตัวเค้าอีก ยังไม่นับเวลาที่เสียงหวานนั้นเอ่ยอ้อนๆพร้อมกับดึงตัวเองเข้ามากอดผมไว้แน่น ถ้าไม่เมาเป็นแบบนี้บ้างก็ดีนะสิ จะจับขังอยู่ในห้องนอนแล้วทำเรื่องอย่างงั้นไม่ต้องเห็นเดือนเห็นตะวันสักสองวัน โทษฐานที่ยั่วยวนเค้าเกินไป แต่พอเมาแบบนี้เดี๋ยวพรุ่งนี้ตอนเช้าก็คงสร่างแล้วก็กลับมาเป็นคนเก่าคนเดิม

“ อื้อออ " เสียงครางเบาที่ดังขึ้นก่อนร่างบางที่กำลังอยู่ในอาการมึนเมาจะลุกขึ้นนั่งบนเตียง คุณคีย์ลุกขึ้นจากเตียงผมก็มองตามร่างบางที่โซซัดโซเซออกไปข้างนอกแล้วเปิดตู้เย็นในครัวก่อนจะหยิบเบียร์ที่อยู่ในนั้นออกมาเปิดกิน

“ ยังจะกินอีกเหรอครับ " ผมเดินเข้ามาหา ตอนที่ดึงเบียร์ออกจากมือเค้าอีกคนก็ทำหน้าขัดใจ

“ อื้อออ เบียร์ เบียร์ของฉัน เอาเบียร์ของฉันมานะ "

“ คุณเมามากแล้วนะ ยังจะกินเข้าไปอีกเหรอ " ชูกกระป๋องเบียร์ขึ้นสูงอีกคนที่พยายามเขย่งตัวแย่งแต่ไม่ว่ายังไงก็แย่งไม่ถึง " พอเถอะครับ วันนี้พอได้แล้ว ค่อยกินอีก "

“ ก็ฉันอยากจะกินอีกนี่ ฉันไม่อยากจะคิดถึงมันนี่ เอามาให้ฉันน่า " เค้าที่ยังคงดื้อ พยายามเขย่งตัวจะเอากระป๋องเบียร์นั่นให้ได้ " เอามา ก็บอกว่าให้เอามาไง " เสียงที่เริ่มอ่อนลงเค้าผ่อนตัวเองพิงกับลำตัวของผมก่อนจะซบแล้วนิ่งอยู่แบบนั้น " ฉันไม่อยากจะคิดถึงนายอีก มันน่าเบื่อ "

“ คุณคีย์ " ผมก้มหน้ามองอีกคนที่ตอนนี้ใบหน้าหวานแดงกล่ำไปหมด

“ ฉันไม่อยากจะคิดถึงนาย ไม่อยากจะแคร์ ไม่อยากจะสนใจแล้วด้วย นายอะ ทั้งๆที่ทำให้ฉันโกรธก็น่าจะรีบมาง้อแต่ก็เปล่าเลย ไม่ง้อฉันสักนิด หรือจริงๆเพราะฉันผิดรึเปล่าที่ไม่เชื่อใจนาย " แววตาที่กำลังจ้อมองผมมือบางก็เลื่อนขึ้นมากอดรอบคอของผมเอาไว้ " นายโกรธฉันเพราะฉันไม่เชื่อใจนายใช่มั้ยฟาน ถ้าเป็นแบบนั้น ฉันจะไม่โกรธฟานแล้วก็ได้นะ ฉันจะเชื่อใจฟาน ฉันจะเชื่อใจฟานนะ " คำพูดย้ำของเค้าก่อนจะดึงตัวเองขึ้นจูบผม จูบที่ไม่ได้ลึกล้ำแต่เป็นเหมือนกับการขอโทษ " ต่อไปนี้ฉันจะเชื่อใจฟาน "

“ ผมว่าคุณไปนอนดีกว่านะ คุณเมามากแล้ว อย่าเพิ่งคิดอะไรตอนนี้เลยนะ " วางกระป๋องเบียร์ไว้บนเค้าเตอร์ตอนที่ดึงอีกคนที่กำลังพูดสิ่งที่อยู่ในใจออกมาอย่างไม่ได้สติ ผมเองก็ไม่รู้จะพูดอะไร ตอนนี้เค้ากำลังเมาพูดออกไปเดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ต้องพูดอีกรอบอยู่ดี อีกอย่างเคลียร์กันตอนที่มีสติมันย่อมดีกว่าเถียงกันตอนอีกฝ่ายไร้สติอยู่แล้ว

“ แล้วฟานจะนอนด้วยกันกับฉันรึเปล่า " เค้าที่หันมาถามผมก็พยักหน้า นั่งลงบนเตียงพร้อมกันกับอีกคน ร่างบางที่ต้องนอนก็ดึงตัวเองมานั่งตักของผม " ฉันน่ะ คิดถึงกลิ่นนี้มากเลยรู้มั้ย กลิ่นของฟาน " คำพูดที่พูดออกมาเบาๆ ผมก้มหน้าลงมองเค้าที่ก็เงยหน้าขึ้นมองผม น้ำตาใสที่ไหลออกมา อยู่ๆเค้าก็ร้องไห้ออกมามีอารมณ์แปรปรวนจนแทบจะปรับตัวไม่ทัน " ห้องของฉันที่ไม่มีฟานมันเหงามากเลยนะ เตียงก็กว้าง ฉันจะเชื่อใจฟานต่อไปนี้ห้ามไปไหนอีกนะ "

“ ผมไม่ไปไหนหรอก คุณจะให้ผมไปไหนละ "

“ ไม่รู้ ฉันแค่กลัวนายจะไม่กลับมานี่ กลัว "

" แล้วคุณคีย์จะร้องไห้ทำไมละครับ หื้ม ? " ผมถามก่อนจะยื่นมือไปเช็ดน้ำตาให้เค้า

“ อันนั้นฉันก็ไม่รู้แต่อยู่ๆมันก็ไหลออกมาเอง มันไหลออกมาตอนที่ฉันคิดว่า ถ้าทำตัวไม่ดีฟานอาจจะไม่กลับมาก็ได้  ถ้าฉันไม่เชื่อใจนาย นายก็จะไม่กลับมา "

“ ผมไม่ได้โกรธเรื่องที่คุณไม่เชื่อใจผม " เค้าเอาแต่พูดวนไปวนมากับแค่เรื่องนี้ เรื่องที่คิดว่าผมโกรธเค้าเพียงเพราะเค้าบอกว่า เค้าไม่ได้เชื่อใจผม

“ งั้นโกรธฉันเรื่องอะไรเหรอ บอกฉันได้เลยนะ ฉันน่ะ ฉันจะแก้ไขให้นะ เรื่องบอกว่าชอบมั้ย ฟานอยากฟังใช่มั้ย ฉันจะบอกฟานนะ บอกกับฟานว่าฉันชอบฟาน " ผมเผลอยิ้มออกมา พอทีเมาแล้วก็พูดคล่องเชียวนะ คำว่าชอบน่ะ

“ อันนั้นผมรู้อยู่แล้วว่าคุณรู้สึกยังไงกับผม แต่ฟังผมนะ ผมไม่ได้โกรธคุณคีย์เลยจริงๆนะ ผมติดงานเลยมาหาคุณไม่ได้ตังหาก ก็แค่นั้นเอง แต่ตอนนี้ผมก็มาหาคุณแล้ว เราไม่ได้โกรธกันแล้วนะ " เอื้อมมือไปลูบผมอีกคนปลอบ ใบหน้าหวานที่พยักหน้ารับแต่ก็ยังกอดผมไว้แน่น เหมือนเด็กน้อยตัวเล็กๆขี้อ้อนที่ต่างจากปกติ

“ จริงนะ ไม่ได้โกรธกันแล้วนะ "

“ ครับ ไม่ได้โกรธแล้ว " ผมเผลอยิ้ม แล้วยังมาคิดกังวลว่าตัวเองแก่อีกคนคนเราทั้งๆที่ไอ้ที่ทำอยู่เนี้ย ไม่ต่างอะไรจะเด็กเลยด้วยซ้ำ

“ งั้นฟานกอดฉันหน่อยได้มั้ย " กอดเค้าตามคำขอ " ต่อไปนี้จะไม่ทิ้งฉันไปไหนแล้วนะ จะไม่ปล่อยให้ฉันอยู่คนเดียวแล้วนะ สัญญาสิ "

“ สัญญาครับ จะไม่ปล่อยให้อยู่คนเดียวแล้ว "

“ หอมแก้มฉันด้วยสิ " ก้มลงหอมแก้ม เค้าก็ถามอีก

“ แก้มฉันน่าหอมรึเปล่า "

“ น่าหอมสิ น่าหอมทั้งสองข้างเลย "

“ แก้มไม่เหี่ยวนะ " เค้าถามเรื่องที่กังวลออกมา

“ ไม่หรอก ทั้งนุ่มทั้งหอมเลยละ " ผมย้ำคุณคีย์ก็พยักหน้ายิ้มรับ ดูเหมือนเค้าจะไม่คิดอะไรแล้วก็เป็นคนปลงง่ายๆ แต่ผมคิดว่ามันไม่ใช่หรอก เค้าแค่ไม่พูดมันออกมาตังหาก ทั้งๆที่จริงเค้ากังวลเกี่ยวกับผม เกี่ยวกับเค้า แล้วก็เกี่ยวกับเรื่องของเรา กังวลไปหมดทุกเรื่อง

“ งั้นจูบฉันหน่อยได้มั้ย " คำพูดนี้อีกแล้วเหมือนตอนครั้งแรกที่เจอกันเลย ตอนนั้นเค้าก็พูดแบบนี้ ' จูบฉันหน่อยได้มั้ย ' ใบหน้าหวานที่เลื่อนเข้ามาใกล้ เค้าที่ก้มหน้าลงมาจูบผมเป็นจูบดูดดื่มที่เพียงแค่เผยอริมฝีปากเค้าก็จะรุกล้ำเข้ามาด้วยตัวเอง จูบดูดดื่มที่ผละห่างออกกันเพียงครู่ก็เริ่มใหม่อีกครั้งและอีกครั้งจนกว่าเค้าจะพอใจ " ฟาน ฉันอยากจะมีอะไรกับฟาน " สองมือที่เลื่อนลงต่ำไปที่ชายเสื้อก่อนที่เค้าจะถอดมันออกไปแล้วก็ก้มลงลูบไล้ลอนกล้ามของผมเบาๆด้วยมือสวยๆของเค้า " ฟาน " เสียงหวานๆที่เอ่ยเรียก

“ ครับผม " เผลอตัวก้มลงไปจูบที่ซอกคอของเค้าอย่างเผลอไผล้อดทนได้ยากจริงๆสำหรับคำเชิญชวนนั้น ลำคอขาวๆที่เจือจางด้วยกลิ่นตัวหอมๆของเค้าเหมือนแรงดึงดูดชั้นดีที่ทำให้ผมอยากจะครอบครองเค้ามากขึ้นจูบต้นคอขาวจนเป็นรอยแดงเล็กๆก่อนจะผละตัวออกมาจ้องหน้าเค้า

“ ฉันไม่ได้ไม่เชื่อใจฟานนะ " เค้าย้ำ " ฉันเชื่อใจฟานนะ แล้วฉันก็ชอบฟานนะ "

“ ครับผมรู้แล้ว แต่ที่ผมอยากจะบอกคุณคือ ผมไม่ได้มีอะไรเกินเลยกับเธอคนนั้นเลยสักนิดนะ "

“ เหรอ " เค้าพยักหน้าถาม ผมก็พยักหน้ารับ

“ จริงสิครับ ยังไงก็รักคุณคนเดียวอยู่แล้ว "

“ คุณไหน " เค้าถามผมก็หลุดหัวเราะ โดนอ้อนอีกแล้ว

“ ผมรักคุณคีย์คนเดียว " รอยยิ้มของคนตรงหน้าที่ยิ้มออกมา เค้าก้มลงมาจูบผมซ้ำแล้วซ้ำเล่าเหมือนกำลังชอบใจในคำพูดที่ผมเอ่ยพูดกับเค้า เวลาเมานอกจะขี้อ้อนแล้วอีกอย่างคือเค้ามักจะทำทุกอย่างที่เค้าอยากจะทำ ทั้งๆที่ในเวลาปกติเค้าจะไม่คิดแม้จะทำมันเลยสักครั้ง เหมือนอย่างตอนนี้ที่มือบางกำลังเลื่อนไปจับส่วนกลางของผม เค้าที่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ก่อนจะเลื่อนซิปกางเกงผม " จะทำอะไรน่ะครับ " พอถามแบบนั้นอีกคนก็ส่ายหน้าไปมา เค้าปลดกางเกงของผมก่อนจะดึงส่วนกลางออกมา แล้ววินาทีต่อมาเค้าก็ก้มลงจัดท่าทางของตัวเองให้ถนัดก่อนริมฝีปากสวยนั้นจะส่งลิ้นออกมาเลียมันช้าๆ ฝ่ามือที่ขยับขึ้นลงอย่างเป็นจังหวะ

   ผมผ่อนลมหายใจช้าๆในจังหวะที่ริมฝีปากอุ่นๆครอบครองมันทั้งอันแล้วขยับขึ้นลงด้วยจังหวะที่ทำให้ต้องกัดฟันแน่น เสียงน้ำลายที่ดูดดื่มผสานกับเสียงครางเบาๆของเค้าที่เพิ่มจังหวะขึ้นเรื่อยๆ ด้วยมือที่ช่วยเสริมขยับขึ้นลงเร็วขึ้น ส่วนหัวที่ถูกดูดด้วยริมฝีปาก

“ อื้ม " ครางออกมาเสียงเบาๆ พยายามจะกลั้นมันเอาไว้แต่สุดท้ายก็ไม่ไหว เพียงแค่ริมฝีปากนั้นเลียมันด้วยลิ้นอีกครั้งเบาๆ น้ำสีขุ่นก็ระบายความต้องการของมันออกมา คราบคาวที่เข้าไปในปากของคนที่กำลังเลียมันเค้าเงยหน้าขึ้นมามองผมในตอนที่กลืนมันลงไปแล้วส่งยิ้มหวานมาให้ 

" ฉันเอาใจนายเก่งใช่มั้ยละ " เอื้อมมือไปจับปลายคางของเค้าขึ้นมาสบตา ผมมองแววตาที่กำลังเมามายนั้นก่อนจะพูด

 " จำไว้นะ ต่อไปนี้คุณจะไม่ได้ไปเมาที่ไหนอีกถ้าผมไม่อนุญาติ " 

“ ฟาน ใจร้ายจัง " คำพูดที่มาพร้อมกับอ้อมกอดที่กอดผมไว้

   ดึงตัวเค้าให้นอนราบลงกับเตียง จูบริมฝีปากนั่นด้วยความดูดดื่มและหวงแหน ผมไม่อยากจะนึกเลยว่าถ้าวันนี้ผมไม่ได้กลับมามันเป็นยังไง ถ้าคุณลิปไม่โทรบอก แล้วถ้าคุณคีย์ต้องกลับไปหัวหน้างานของเค้า ผมไม่อยากจะคิดเลยว่า เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นกับผมวันนี้จะไปเกิดขึ้นกับอีกคนมั้ยโดยที่คนทำก็ทำไปเพราะเมา ส่วนคนที่ไม่เมาก็เหมือนได้ไปฟรีๆแบบที่ตัวเองก็คงตั้งใจจะให้มันเป็นแบบนั้นอยู่แล้วถึงได้คะยั้นคะยอให้อีกฝ่ายกลับไปด้วย

“ อื้ออ " ผละริมฝีปากออกจากเค้า ตอนที่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะขาดอากาศหายใจ สายตาหวานมองหน้าผมเค้าที่ลุกขึ้นนั่งก่อนจะดึงตัวเองเข้ามาจูบผมอีกครั้งก่อนจะกระซิบ " ถอดเสื้อให้หน่อยสิ "

“ อ้อนผมแบบนี้เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็เดินไม่ไหวหรอก "

“ งั้นฟานก็อุ้มฉันสิ " เค้าบอกแบบนั้นในตอนที่ผมปลดกระดุมเสื้อของเค้าลงจนหมด มือบางเอื้อมมากอดผมด้วยท่าทางยั่วยวนก่อนจะดึงตัวเองให้นอนราบลงกับเตียงอีกครั้ง ผมถอดกางเกงของเค้าออกในตอนที่เราจูบกันอีกคนก็บอก " ใส่เข้ามาเลยสิ "

“ ยังไม่ได้ใส่ถุงยางเลยนะ "

“ ไม่ต้องใส่หรอก ฉันไม่อยากให้ใส่ ไม่ต้องใส่นะ " พอเมาทีไรก็เรียกร้องให้ทำแบบนั้นทุกที ไม่ต้องใส่ถุงยางได้มั้ย ไม่ชอบเลย อย่าใส่เลยนะ มือที่เอื้อมมาปัดไม่ให้ผมใส่ ถ้าเป็นคนอื่นเค้าคงทำตามที่ขอโดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ไม่ได้สนใจว่าเมา หรือไม่ได้สติอะไร
 
“ ไว้ค่อยไม่ใส่ตอนคุณมีสติดีกว่านี้ ตอนนี้ใส่ดีกว่านะ "

“ ฟานนน ตอนนี้ก็มีสตินะ " เค้ายังคงมั่นใจแบบนั้น ผมยิ้มออกมา ตอนที่หอมแก้มใสๆนั่นด้วยความหมั่นเขี้ยว " ฉันมีสติดีนะ ฉันชื่อคีย์ เป็นแฟนฟานไง "

“ นั่นแหละครับ ที่ผมเรียกว่าคุณกำลังไม่มีสติ "

" อื้อออ ก็มีสติ " จูบริมฝีปากที่กำลังเถียงออกมา ยังไงคืนนี้ต้องเหนื่อยกับเด็กดื้อคนนี้ไปทั้งคืนแน่ๆ แต่ไม่เป็นไรยังไงผมก็มีวิธีจัดการของผมเหมือนกัน วิธีจัดการที่เราจะทำมันเหมือนทุกครั้ง ทั้งจูบดูดดื่มและการสอดใส่เป็นจังหวะที่ร้อนแรง อย่าหมดแรงหลับไปก่อนก็แล้วครับ เด็กดื้อของผม

..............................................

[patwo]

   ลืมตาตื่นขึ้นมาในเช้าที่สมองของมันหนักอึ้งไปหมด เพียงแค่ขยับตัวเล็กน้อยความรู้สึกเจ็บจากช่วยเอวก็แล่นขึ้นไปยังหัวแล้วก็ปลายเท้า เป็นอีกครั้งที่เข้าใจในคำว่าปวดทั้งตัวมันเป็นยังไง นึกถึงเรื่องราวเมื่อคืนได้คร่าวๆคือ ไปกินเบียร์กับลิปแล้วก็หัวหน้าแล้วหลังจากนั้นก็เมาไปตามระเบียบ ก่อนจะถูกหัวหน้าชักชวนให้กลับบ้านแต่ตอนนั้นก็ไม่ยอมกลับยังนั่งกินต่อไป แล้วหลังจากนั้นก็จำอะไรไม่ได้อีก ผมนิ่งไปสักพักตอนที่หันมองรอบข้างๆแต่กลับพบว่าตัวเองก็นอนอยู่คนเดียวบนเตียงกว้างในห้องของตัวเอง สะโพกที่ปวดหนักราวกับถูกผ่านศึกมาอย่างหนัก ทำให้ใจผมหล่นลงไปถึงปลายเท้า ก่อนจะเสียงอะไรบางอย่างที่เคลื่อนไหวอยู่ข้างนอกห้องนอนจะทำให้หัวใจเต้นแรงมากขึ้นกว่าเก่า มันคงไม่ได้เป็นไปในแบบที่ผมคิดหรอกใช่มั้ย อย่าบอกนะว่า.. เมื่อคืนเรากับหัวหน้าจะทำเรื่องอย่างว่ากันไปแล้ว

   ครืนนนน เสียงประตูถูกเลื่อนออกผมหันไปมองมันด้วยความตกใจ แววตาที่เบิกกว้างในตอนนั้นผ่อนลงช้าๆพร้อมกับหัวใจที่แทบจะหยุดเต้นแต่ก็โล่งอกในคราวเดียวกัน " ฟาน "

“ ตื่นแล้วเหรอครับ " เค้าที่ถามก่อนจะเดินมานั่งบนเตียงข้างๆผม " น้ำส้มหน่อยมั้ย "

“ เมื่อคืนนายไปรับฉันที่ร้านเบียร์เหรอ "

“ กำลังสงสัยใช่มั้ยครับ ว่าที่กำลังปวดตัวอยู่ตอนนี้มันเพราะใครกันแน่ " ผมนิ่งไปกับคำถามของเค้า ริมฝีปากที่เม้มเข้าหากันฟานก็ถอนหายใจออกมา " นี่จำไม่ได้อีกแล้วใช่มั้ยครับ ว่าตอนเมาตัวเองทำอะไรลงไปไว้บ้าง คุณคีย์นี่นะ "

“ สรุปมาเลยได้มั้ย จะยอกย้อนทำไม " แค่อยากจะฟังเฉยๆว่าฝีมือคนที่มันทำให้ผมเจ็บตัวอยู่ตอนนี้เพราะไอ้คนตรงหน้านี้ใช่มั้ยก็เท่านั้นแหละ ถ้าฟานบอกว่าเค้าทำแค่นั้นผมก็สบายใจแล้ว แต่ถ้าไม่ใช่..

“ เมื่อคืนผมไปรับคุณที่ร้านเบียร์แล้วก็พากลับมาที่นี่ เรามีอะไรกัน ก็แค่นั้นครับ " พยักหน้ารับสั้นๆผมผ่อนหายใจโล่งออกมาอย่างไม่ทันระวังตัว อีกคนก็หัวเราะ " คุณคิดว่ามันจะเป็นคนอื่นเหรอ "

“ ไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นสักหน่อย "

“ อย่ากลัวไปเลยครับ " เค้าบอกก่อนจะเอื้อมมือมาเชยคางผมให้สายตาของเราสบกัน " ถ้าคุณมีอะไรกับคนอื่น ตอนนี้ผมคงไม่รบกวนคุณอยู่ที่นี่หรอก "

“ ฟาน " เผลอเสียใจกับคำพูดนั้นของเค้าทั้งๆที่มันเป็นความรู้สึกปกติของคนรักกันที่ต้องทำอยู่แล้วในกรณีที่ถูกหักหลังโดยการเห็นแฟนตัวเองกำลังมีอะไรกับคนอื่น แต่ทำไมพอไอ้หมอนี่พูดออกมาด้วยสายตาจริงจังมันถึงรู้สึกเจ็บชะมัดวะ ทั้งๆที่เราเองก็ยังไม่ได้ทำอะไรแบบนั้นสักหน่อย เหมือนก็แค่กลัวไปเองก็เท่านั้น  แล้วไอ้นิสัยที่ชอบเมาแล้วจำอะไรไม่ได้เนี้ย เมื่อไหร่มันจะหายไปสักที เมาทีไรไม่มีสติตลอดเลย

“ น้ำส้มหน่อยนะ คุณคงปวดหัว เดี๋ยวผมไปเอามาให้ " เค้าลุกออกไปจากห้องก่อนจะเดินกลับมาพร้อมกับน้ำส้มแก้วโต ยาแก้แฮ้งค์ แล้วก็น้ำอีกแก้วนึง " น้ำส้มครับ " ผมรับน้ำส้มจากมือของเค้าตอนที่ยกขึ้นดื่มจนหมด อีกคนก็ยื่นยามาให้

“ นี่ต้องกินด้วยเหรอ "

“ กินสิครับ คุณเมาหนักมากเลยนะเมื่อคืนน่ะ " เค้าเอื้อมมือมาจับแก้มของผม ฝ่ามืออุ่นๆที่คิดถึงผมนิ่งไปสักพัก จำได้ว่าเมื่อวานเรายังไม่ได้คุยอะไรกันเลยเพราะปัญหาของคืนก่อนที่เค้าโดนเพื่อนผู้หญิงคนนึงสารภาพรัก ฝืนกินยาเม็ดเข้าไปก่อนจะกินน้ำจนหมดแก้ว แก้วเปล่าที่ถูกอีกคนหยิบไปวางไว้ที่เดิมก่อนที่เค้าจะพูดขึ้น " เรามีเรื่องต้องคุยกันนะ "

“ เรื่องอะไร "

“ เอาเรื่องที่คุณหนักใจก่อนมั้ย "

“ เรื่องอะไรที่ฉันหนักใจ " ผมถามอีกคนก็ยิ้มพลางดึงตัวเองขึ้นมานั่งเตียงให้ถนัดขึ้น ก่อนมือหนาจะคว้าเอวของผมให้ขึ้นมานั่งบนตักของเค้า " เฮ้ย! นี่จะทำอะไร นี่ ปล่อยนะเว้ยไอ้ฟาน  โอ๊ย " เพราะมัวแต่ดิ้นไปมาก็เลยดันตกลงไปในระหว่างขาของเค้าซะงั้น ผมที่เงยหน้าขึ้นมองด้วยความไม่พอใจแต่อีกฝ่ายก็แค่ยกยิ้มเท่านั้น

“ คุณดิ้นเองนะ นั่งบนตักผมดีๆไม่ชอบ "

“ แล้วทำไมฉันต้องขึ้นไปนั่งบนตักนายด้วยไม่ทราบ "

“ ก็จะได้คุยกันได้ถนัดๆไงครับ " เค้าบอกก่อนจะกอดผมไว้เหมือนจะมัดไม่ให้หนีไปไหน แล้วฟังเค้าพูดให้จบ " เห็นมั้ย ดูสิครับ ใกล้กันขึ้นเยอะเลย "

“ แค่คุยไม่จำเป็นต้องใกล้กันขนาดนี้ก็ได้เว้ย " ผมบอกแบบหงุดหงิด เรื่องมากจริงไอ้ลูกหมา

“ ไม่ได้หรอกครับ คุยกับคนดื้อๆแบบคุณคีย์ผมต้องคุยแบบใกล้ชิด "

“ จะพูดอะไรก็พูดมา " ผมมองไปทางอื่นแบบไม่สนใจในตอนที่ถามเค้า หัวใจที่เต้นแรงเพราะรู้ว่าเค้าจะถามอะไร อยู่ๆฝ่ามือหนาทั้งสองข้างก็เอื้อมมือประคองใบหน้าผมแล้วหันให้มาสบตากับเค้า

“ ผมจะคุยเรื่องที่พลอยมาสารภาพรักผมเมื่อคืนวาน " หลบตามองต่ำตอนที่เค้าเริ่มเกริ่น  " มองผมหน่อยสิครับ คุณคีย์ " เค้าบอกผมก็หันกลับไปมองเค้าแม้จะไม่เต็มตาก้เถอะ " ผมไม่ได้มีอะไรกับเธอนะ คุณเชื่อรึเปล่าอันนั้นผมก็ไม่รู้ เพราะสิ่งที่ผมจะพูดกับคุณได้ก็มีแค่นี้คือผมไม่ได้มีอะไรกับเธอ หลังจากที่เธอดึงหูฟังบลูทูธผมไปปิด เธอก็จูบผม "

“ เธอจูบนาย  " ผมย้อนคำพูดนั้นอีกคนก็พยักหน้ารับ

" ครับ เธอจูบผมแต่มันก็ไม่ได้มีอะไรลึกซึ้งทั้งนั้นก็แค่ริมฝีปากชนกัน ผมผลักเธอออกแล้วก็พูดให้เธอเข้าใจ แต่ก็เหมือนจะไม่เข้าใจ เธอเลยโยนหูฟังของผมทิ้ง แล้วหลังจากนั้นผมก็โทรหาคุณ ผมบอกคุณว่ามันไม่อะไรระหว่างผมกับเธอ แต่คุณบอกผมว่า คุณเชื่อใจผมแต่มันไม่ทั้งหมด "

“ มันไม่ใช่แบบนั้น " ผมที่พยายามเถียงเค้า ถ้าเปลี่ยนคำตอบตอนนี้จะได้มั้ย เค้าจะเชื่อรึเปล่า ถ้าผมจะพูดมันออกไป

“ แล้วมันยังไงครับ " ฟานถาม " คุณจะบอกว่าคุณเชื่อใจผมเหรอ "

“ ก็..อื้ม ”

“ ผมยอมรับว่าผมเสียใจที่คุณไม่เชื่อผม  แต่พอมาคิดดูแล้วมันก็ไม่แปลกที่คุณจะไม่เชื่อ ก็คุณไม่เห็นนิว่ามันเกิดอะไรขึ้นบ้างในตอนนั้นคุณก็มีสิทธิที่จะคิดไป เพราะงั้นผมไม่โกรธคุณหรอกถ้าคุณจะไม่เชื่อผม เลิกคิดมากว่าผมโกรธคุณได้แล้ว "

“ แล้วทำไมไม่โทรหา เมื่อวานไม่ติดต่อมาเลย "

“ เพราะผมเร่งทำงานอยู่ รีบทำงานให้เสร็จจะได้มาเคลียร์กับคุณไง เพราะรู้ว่าพูดทางโทรศัพท์ไปเท่าไหร่มันก็เท่านั้น สู้ทำงานให้เสร็จแล้วรีบมาเคลียร์กับคุณดีกว่า แต่ดูเหมือนว่า คุณจะคิดว่าผมโกรธคุณไปแล้ว "

“ ฉันไม่ได้คิดอะไรแบบนั้น " ผมที่ยังเถียงแต่อีกคนกลับหัวเราะออกมา

“ หัวเราอะไร "

“ หัวเราะคนที่บอกว่าไม่ได้กังวลว่าผมจะโกรธ แต่เมื่อคืนคนเมาคนนึงกลับพูดแค่คำว่า ฉันเชื่อใจนาย ฉันเชื่อใจฟานนะ อยู่แค่นั้นแหละครับ "

“ ใครจะไปพูดแบบนั้นกัน " ผมเบือนหน้าหนีแต่ก็คิดว่าคงพูดออกไปนั่นแหละ ก็ในใจตอนนั้นมีแต่เรื่องที่กลัวว่าเค้าจะโกรธเท่านั้นนี่น่า ที่คิดทบทวนซ้ำซากจนกังวลไปหมด

“ ไว้คราวหน้าเวลาคุณเมาผมจะถ่ายคลิปวิดีโอไว้ให้คุณดูแล้วกันครับ " ผมหันมองเค้าด้วยสีหน้าไม่พอใจอีกคนที่ยิ้มก่อนจะกอดเอวผมแน่นขึ้น " เมื่อคืนผมบอกคุณไปแล้ว แต่คิดว่าคุณคงจำไม่ได้ เพราะงั้นผมจะบอกคุณอีกทีนึงแล้วกันนะ ผมไม่ได้มีอะไรเกินเลยกับเธอทั้งนั้น คุณเชื่อหรือไม่เชื่อก็แล้วแต่ เพราะผมหาหลักฐานอะไรมายืนยันไม่ได้ว่าผมไม่ได้ทำ ไม่มีใครอยู่ในเหตุการณ์นั้นมีแค่ผมกับเธอ แล้วก็คุณที่อยู่ในสาย คำพูดที่ผมพูดจริงทุกคำเพราะผมไม่จำเป็นต้องพูดเอาใจคุณ แล้วคุณเองก็รู้ดีว่าต่อหน้าคุณผมก็พูดอย่างงั้น  แล้วตอนนี้ก็ยังย้ำต่อหน้าคุณตรงนี้  ว่าสำหรับผม ผมมีแค่คุณคีย์คนเดียวเท่านั้น "

   ผมไม่รู้จะตอบอะไรกับคำพูดหนักแน่นของคนตรงหน้าที่พูดออกมาดี ผมเชื่อเค้ามั้ย ? ผมเชื่อเค้ามากกว่าที่ไม่เชื่อนะ เพราะตั้งแต่คบกันมาฟานไม่เคยโกหก ไม่เคยทำอะไรที่ทำให้ผมรู้สึกไม่มั่นใจ แล้วมันก็มีเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นมาเพื่อชี้วัดว่า ผมจะเชื่อใจในสิ่งที่ผมไม่เห็นได้รึเปล่า

“ นายบอกว่า เธอจูบนายเหรอ " ผมถามอีกคนก็พยักหน้ารับ เผลอถอนหายใจออกมาเพราะไม่รู้เหมือนกันว่าสักวันเค้าจะทำลายความเชื่อมั่นของผมมั้ย ผมจะกลายเป็นคนโง่ที่เชื่อเค้ามั้ย แต่สำหรับตอนนี้ผมอยากจะเชื่อเค้านะ เชื่อว่าฟานจะไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอก ผมเชื่อเพราะว่ามันสบายใจมากกว่าที่ผมจะไม่เชื่อก็เท่านั้น " แล้วทำไมเธอต้องจูบนายด้วย "

“ ก็ไม่รู้สิครับ " ก็เพราะว่านายมันหล่อไง เธอเลยอยากจะรวบรัดยัดเยียดความเป็นเมียให้น่ะ ผมมองริมฝีปากของเค้าที่โดนใครคนอื่นจูบ ในตอนนั้นมันอดไม่ได้เลยที่จะดึงคอเสื้อของเค้าลงมา แล้วจูบลงบนริมฝีปากนั้นเสียนานก่อนจะผละออก

“ ทีหลังอย่าไปเผลอตัวให้ใครจูบอีกละ มันเป็นพื้นที่ของฉัน รู้ไว้ซะด้วย "

“ ครับผม " เค้าที่หลุดยิ้มออกมาก่อนจะกอดผมไว้แน่น มันคงไม่ดีหรอกที่ไม่เอาความไม่รู้ของตัวเองมากังวลจนไม่เป็นอันทำอะไร สบายใจแบบไหนก็คิดไปในแบบนั้น เพราะสำหรับฟานแล้วผมสบายใจที่มีเค้าอยู่ แล้วก็คิดว่าดีแล้ว ที่ตัวเองคิดแบบนั้น  " อ้อ ผมมีอะไรจะถามคุณหน่อย สักสามข้อ "

“ อะไรละ "

“ ข้อแรก คุณเคยอมไอ้นี่มั้ย " เค้าที่ชี้ไปที่ส่วนกลางของตัวเอง ผมก็ส่ายหน้าไปมาก่อนจะขมวดคิ้ว

“ ไม่เคยอะ แล้วก็ไม่คิดจะทำด้วย ถามทำไม ใครจะไปอม เหม็นอับจะตาย "

“ เหรอครับ  งั้นข้อสอง เคยไม่มีใส่ถุงยางอนามัยเวลามีเซ็กส์มั้ยครับ "

" อันนั้นก็ไม่เคย ฉันกลัวโรคติดต่อจะตาย ถามอะไรของนายเนี้ย บ้ารึเปล่า"

“ งั้นคุณก็ไม่เคยมีอะไรกับคนอื่นแบบไม่ใส่ถุงยางสินะ "

“ ก็ใช่ แต่ นายถามทำไม "

“ เมื่อคืนคุณเรียกร้องให้ผม ใส่สดให้คุณอีกแล้ว " คำพูดที่ฟานพูดทำเอาผมนิ่งค้างไปสักพัก เบือนหน้าหนีเค้าอีกคนก็พูดต่อ " ไปโรงพยาบาลกันมั้ยครับ "

“ ไปทำไม " ผมถาม

“ ไปตรวจโรคกัน "

“ ตรวจเพื่อ ? " อะไรเข้าเฝ้าไอ้เด็กคนนี้อีก นี่มันคิดอะไรของมันอีก

“ ก็ตรวจว่าเราเป็นโรคอะไรมั้ย เพื่อความสบายใจของคุณ ว่าผมจะไม่นำโรคร้ายมาสู่คุณแน่ๆ "

“ เอ่อ เดี๋ยวนะฟานนายคิดจะทำอะไรน่ะ  "

“ ผมอยากจะมีอะไรกับคุณแบบไม่ใส่ถุงยางดูน่ะครับ " นั่นไงกูว่าแล้ว

“ ไม่เอา " ผมเบือนหน้าหนี ใครก็ได้เอาไอ้ลูกหมาตรงหน้าผมไปเก็บทีเถอะ นับวันจะยิ่งบ้าไปกันใหญ่แล้ว มีอย่างที่ไหน ชวนไปโรงพยาบาลตรวจโรคเพื่อตั้งใจทำเรื่องอย่างว่ากันบ้างวะ

“ ทำไมละครับ เพื่อความมั่นใจว่าเราสองคนปลอดภัย เราก็จะได้มีอะไรกันแบบมีความสุขไงครับ "

“ ก็ใส่ถุงยางอนามัยแบบที่เคยทำมาตลอดนั่นก็ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่ "

“ แต่คุณคีย์บอกว่า คุณคีย์ไม่ชอบ "

“ ก็นั่นมันเมา " ผมบอกปัด ถึงจะไม่ชอบจริงๆก็พูดอะไรแบบนั้นออกไปไม่ได้หรอก เวลาที่ส่วนกลางนั้นสอดเข้ามาในร่างผมต่อให้เป็นแบบบางยังไงก็ตามแต่มันก็รู้สึกเหมือนที่ถุงพลาสติกอันใหญ่ๆเคลือบไว้อยู่ดี แล้วผมก็เคยคิดมาตลอดว่า ถ้าสักวันได้ทำอะไรกับคนที่รักแบบไม่ต้องใส่ถุงยางแล้วละก็ มันจะให้ความสุขแบบไหนกันนะ ถึงการวางแผนของเค้าจะดี แต่มันก็เขินเกินไปที่จะไปตอบตกลงนี่หว่า  " ไม่เอาอะ "

“ ผมอยากจะเป็นคนแรกของคุณนะ " คำพูดที่แสนมั่นใจของเค้า " ดูเห็นแก่ตัวไปหน่อยแต่ว่า อยากจะเป็นคนแรกแล้วก็คนเดียวที่คุณจะให้ทำเรื่องแบบนั้นได้ "

“ คนแรกอะไรของนาย ฉันไม่ได้มีอะไรกับนายคนแรกสักหน่อย "

“ แต่ถ้าไม่ใส่ถุงยางมันก็คนแรกไม่ใช่เหรอครับ " เค้าที่ยังคงดื้อดึง " นั่นแหละครับ ผมอยากเป็นคนแรกในแบบนั้น "

“ ถึงจะพูดอย่างงั้นก็เถอะ แต่ว่า " คือจะให้พูดออกไปได้ไงว่ะ ว่า อื้มม ไปกันเถอะ ไปโรงพยาบาลตรวจโรคเอาผลตรวจแล้วมามีอะไรกันเถอะโน๊ะ มันก็ไม่ใช่ ใช่มั้ยละ " ไว่ก่อนแล้วกัน ถ้าฉันว่างจะลองคิดดู "

“ คุณคีย์ "

“ อ้อ ข้อสาม ข้อสามจะถามอะไร นายบอกจะถามฉันสามข้อ " ผมเปลี่ยนเรื่องกะทันหันอีกคนก็ถอนหายใจออกมาก่อนจะพูด
“ ข้อสามไม่ใช่คำถามครับ แต่เป็นคำสั่ง "

“ คำสั่ง ?  "

“ เวลาที่อยู่นอกห้อง ผมขอสั่งให้คุณห้ามดื่มแอลกฮอล์อีก ถ้าผมไม่อนุญาติ "

“ ห๊ะ ? “ เอียงหน้ามองอีกคนเหวอๆกับคำพูดที่ขนาดแม่เค้ายังไม่สาสมารถบังคับเค้าได้เลย " เดี๋ยวนะ นายมีสิทธิอะไรมาห้ามฉันไม่ทราบ "

“ สิทธิของความเป็นห่วง " อีกคนพูดออกมาก่อนจะถอนหายใจ " เมื่อคืนคุณเกือบไปกับหัวหน้าคุณ คุณรู้มั้ย ถ้าผมไปไม่ทันแล้วละก็ "

“ ลิปมันคงไม่ยอมให้ฉันไปหรอกน่า " ผมบอกปัดอีกคนที่ยังไงดึงดันจะให้ผมทำตามคำสั่งให้ได้ แต่ใครจะยอมวะ

“ ไม่มีคำพูดเผื่อเลือกแบบนั้นครับ คุณคิดว่าตัวเองจะไปกับคุณลิปตลอดเลยเหรอ ต่อไปนี้ถ้าคุณจะเบียร์เวลาสังสรรค์นอกห้องคุณต้องขออนุญาติผมก่อน "

“ แล้วถ้าฉันไม่ทำจะมีอะไรมั้ย " หันไปสบสายตาเค้าแบบไม่กลัว ผมแค่อยากรู้ว่าเค้าจะห้ามอะไรผมได้ ฟานเงียบอยู่สักพักเค้าที่ยกยิ้มขึ้นมาก่อนจะก้มลงมากระซิบผม

“ ยังจำวันที่ผมทำเรื่องแบบนั้นกับคุณในห้องที่ตึกมหาลัยผมได้รึเปล่า " ผมเม้มริมฝีปากกับคำถามของอีกคน ความรู้สึกที่ยังคงจำได้ดี " ถ้าคุณไม่ฟังผม ผมจะทำเรื่องแบบนั้นกับคุณในร้านที่คุณไปกินเบียร์ทุกร้านเลยละครับ "

“ ไอ้ฟาน "

“ ไม่เชื่อก็ลองดูได้นะ ผมเองก็ชอบความตื่นเต้นแบบตอนที่มีคนเดินเข้ามาเหมือนกัน คุณเองก็ท่าจะชอบนะ ตอนนั้นคุณเสร็จไวมากเลย " ผมกัดฟันตัวเองแน่นอยู่ๆก็ต้องมาโดนคนที่เด็กกว่าจำกัดสิทธิของตัวเองแบบที่ไม่เคยมีใครทำมาก่อน เค้าที่จ้องหน้าผมยิ้มๆก่อนจะโน้มตัวผมให้นอนราบลงไปกับพื้นเตียง ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตตัวโคร่งที่ผมสวมก่อนจะจูบลงบนริมฝีปากของผมอย่างดูดดื่ม " ผู้ใหญ่ดื้อๆแบบคุณ มีแค่วิธีนี้เท่านั้นแหละ ถึงจะจัดการได้ เพราะผมจะไม่ยอมเสี่ยงให้ไอ้หน้าไหนมันมาเล่นทีเผลอแล้วคว้าคุณไปทั้งนั้น " 

   คำพูดที่ผูกมัดกับบทรักที่กำลังเริ่มขึ้นอีกครั้ง ทั้งๆที่ยังคงรู้สึกเจ็บหน่วงที่ช่วงสะโพกแต่พวกเค้าโน้มตัวลงมาใกล้ แผ่นหลังที่ไร้การขืนตัวใดๆก็โอนอ่อนนอนราบลงไปตามความต้องการของเค้า ตั้งแต่ที่ได้รู้จักกับไอ้ลูกหมาตัวนี้วันหยุดพักสุดสัปดาห์ของผม ก็กลายเป็นวันที่เหนื่อยที่สุดของสัปดาห์ เพราะต้องกลายร่างตัวเองให้เป็นของเล่นให้อีกฝ่ายทั้งกอดทั้งฟัดเสียจนกว่าจะหนำใจ แต่ถึงจะเป็นแบบนั้นสุดสัปดาห์ที่มีเค้ามีก็ดีกว่าสุดสัปดาห์ที่ไม่มีเค้าอยู่ดีนั่นแหละนะ

..........................................

ในที่สุด.. ก็เคลียร์กันสักที
และเห็นด้วยว่าคนอย่างพี่คีย์ เรื่องเมา ควรโดนน้องฟานขู่แบบนี้แหละถึงจะยอมหยุดได้
เพราะงั้น ตอนหน้า ใครที่คิดถึง เมษลิป.. เราจะเจอกันยาวๆ ยาวมากจริงๆ จุ๊บๆ
ฝากแท็ก #ฟานคีย์ สำหรับในทวิต
ฝากแชร์ สำหรับในเฟสบุ๊ค
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์
ขอบคุณค่าาา 

[❣☾月亮☽❣]

           ฟานจ๋า.  สุดยอดจริง. ตอนนี้แบบว่าเขินแดดิ้นสุดๆค่ะ
พี่คีย์เมาแล้วก็ดีนะแต่น่าปวดหัวนิดนึงตรงลืมหมดเลย เหอๆ.
ไปเหอะไปคลินิคตรวจติดเชื้อก็ได้จะได้โล่งอกโล่งใจกันไป
มาตรการทำโทษยั่วใจคนอ่านมากๆค่ะ ฮ่าๆ

[warin]

น่ารักที่สุดฟานกับคุณคีย์ 
ขอบคุณมากค่ะ  ติดตามเสมอนะคะ

[manami_01]

ฟานก็เบา ๆ มือกับคีย์หน่อยเดี๋ยวเครื่องพังทำไงล่ะเนี่ย คิคิ   

แต่หัวหน้านี่มันหาโอกาสตลอดเลยนะ

แล้วมะไรคีย์จะเลิกปากแข็งซะทีเนี่ย รักก็บอกว่ารักได้แล้ว ให้ฟานดีใจจริง ๆ ซะทีถึงจะรู้แล้วแต่ก็อยากได้ยินตอนคีย์มีสติครบบ้างนี่เนอะ

[seaz]

ดีแล้วๆ จะได้ไม่ต้องไปกับหัวหน้าที่คิดจะอยากได้เมียเก็บ //ไม่ชอบหัวหน้าเลยจริงๆ