หัวข้อ: ♡สู่กลางใจ | a tu co ra zon♡ ตอนพิเศษ only me|P.40 (12/10/59)

[arakanji]

อ่านไป 6 ตอน อยากเห็นพี่ธามรุกน้องแซคมากๆค่ะเวสต์

[arakanji]

อ่านมาถึงตอนที่8 เรายังเชียร์ธามแซคอยู่นะ
อยากให้ธามรุกมากค่ะ 555+

[liza sarin]

 

[-west-]

C h a p t e r 1 2





ร้านของเจเรมี่ คนไม่เยอะมากเหมือนทุกวัน ผมนั่งที่ประจำ ที่เดิม สั่งเบียร์แบบเดิมมาดื่ม ฟังดนตรีแบบเดิม ด้วยความรู้สึกขุ่นมัวในใจมากกว่าเดิม

เจมวางจานถั่วลงตรงหน้า ไม่พูดอะไร ปล่อยให้ผมดำดิ่งสู่ความเวิ้งว้างในใจเพียงลำพัง

ไม่รู้สิ ทุกอย่างควรจะดี แต่ก็ไม่


นึกกลับไปถึงความสัมพันธ์ของคืนก่อน ผมกับนิธานมีเซ็กส์ที่เรียกว่าโคตรของโคตรจะสุดยอดด้วยกัน เริ่มจากโซฟา ไปจบลงที่เตียง ไม่รู้ว่ากี่ครั้ง แต่เล่นเอาหลับเป็นตายกันต่อเกือบสิบชั่วโมง ทั้งพี่นิด พี่จิ๊บโทรเข้าเป็นสิบๆ สายก็ไม่รู้เรื่อง เราเพียงนอนกอดก่ายกันด้วยร่างกายเปลือยเปล่าบนเตียงกว้างอย่างไม่ทุกข์ร้อน

ลืมตาขึ้นมาอีกครั้งก็เมื่อคนในอ้อมแขนขยับตัว พี่ธามลายพร้อยไปทั้งร่าง สีม่วง เป็นจ้ำ มีรอยฟันอยู่บางพื้นที่ อาจเพราะเป็นคนขาวเลยเห็นได้ชัด โชคดีที่ช่วงนี้พี่นิดเคลียร์ไม่ให้รับงานจนกว่าข่าวเรื่องจูบคืนนั้นจะซาไปเลยไม่เป็นเรื่องให้กังวลสักเท่าไหร่


“เป็นไงบ้าง”

นิธานบิดตัว เขาบุ้ยใบ้ว่าจะไปเข้าห้องน้ำ ผมปล่อยเขาแล้วนอนต่อ พักใหญ่กว่าจมูกจะได้กลิ่นไหม้ และพบว่า นายแบบหนุ่มสวมเพียงชุดคลุมอาบน้ำและสูบบุหรี่อยู่ริมหน้าต่าง

“ลุกมาก็สูบเลย” ผมบ่น เหยียดกายคลายกล้ามเนื้อก่อนตามมาโอบกอดอีกฝ่ายจากด้านหลัง พี่ธามครางฮือ เคาะขี้เถ้าลงไปด้านล่าง

“จริงๆ อันตรายหรือเปล่า มาสูบบุหรี่ตรงนี้ ถ้าขี้เถ้าปลิวไปโดนเสื้อผ้าที่ตากไว้แล้วไฟไหม้ขึ้นมาแย่เลยนะพี่”

“ช่างมันเถอะน่า”

“พี่สูบเก่งกว่าที่ผมคิดไว้เยอะเลยนะ”

เหลือบตามองคู่สนทนา ยักยิ้มที่มุมปาก เมื่อนิธานละริมฝีปากจากมวนนิโคติน ผมก็ใช้จังหวะนี้เข้าจุมพิตเบาๆ

“เล่นอะไรบ้าๆ อยากโดนบุหรี่จี้หรือไง”

“ยังดุเหมือนเดิม เมียใครเนี่ย”

“อย่ามาเพ้อเจ้อ” เขาว่า ทอดสายตาออกไปไกล ผมหัวเราะ มองเสี้ยวหน้าอีกฝ่ายนิ่ง เนิ่นนาน

“ธาม”

“นายจะเรียกฉันแบบนี้ก็ได้ แต่เฉพาะบนเตียง”

“โอเค พี่ธาม” ผมยอมทุกอย่าง เมื่อปราศจากเซ็กส์ผมก็ไม่ต่างอะไรกับหมาตัวเดิมที่คอยไล่แทะปลากระป๋อง เขาอัดควันเข้าปอด แต่ผมรู้ว่านิธานยังฟังอยู่ “เรา...เป็นแฟนกันแล้วใช่ปะ”

“ขอเป็นแฟน?”

“อืม ผิดสเต็ปไปหน่อย แต่ปลายทางเหมือนกัน”

ยักคิ้วหว่านล้อม แต่นายแบบหนุ่มแค่หัวเราะในลำคอ เขาบี้บุหรี่ด้วยปลายนิ้วกับกระจก กอดอก หันหน้ากลับมาจ้องตา โคลงหัวไปมาด้วยท่าทีสบายๆ “ไม่ดีกว่า”

“หืม?”

“ฉันบอกว่าไม่ เซ็กส์นั่นก็ดี แต่ไม่คบจะดีกว่า ถ้านายต้องการ ก็มาที่นี่ เราตอบโจทย์กันได้ไม่ใช่เหรอ”

“พี่ธาม”

“ไม่เอาน่าแซค” มือขาววางบนแก้ม รอยยิ้มนั่นเป็นรอยยิ้มที่เลือดเย็นที่สุดที่ผมเคยได้รับจากใครตลอดอายุ 25 ปีเลยก็ว่าได้ “ฉันก็แค่อยากรู้ ส่วนนายก็แค่อยากลอง เราไม่จริงจังกับเรื่องแบบนี้กันหรอก ถูกไหม”

ผมอธิบายไม่ถูกว่าตอนนั้นรู้สึกอะไร จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าตอบธามไปยังไง ถึงตอนนี้ก็ยังรู้สึกเจ็บแปลบในอกกับคำตอบครั้งนั้นอยู่
บางทีนี่อาจเป็นอาการอกหักครั้งแรกในชีวิตของผมก็ได้ ไม่รู้สิ...ผมไม่รู้ ไม่รู้อะไรสักอย่าง





“เอาน้ำอัดลมแทนไหม”

เจเรมี่เป็นคนที่อยู่กับผม มันถาม หลังจากเดินผ่านไปมาหลายรอบ ผมส่ายหน้า มาที่นี่เป็นวันที่สอง วันแรกเมาเละไม่เป็นท่า น้องชายพี่จิ๊บนี่แหละพาไปส่งที่บ้านเหมือนเคย


“ดื่มเยอะไปแล้วนะ พี่แซค”

“พรุ่งนี้ตื่นไปทำงานไหวน่า”

“ตื่นไหว ผมรู้ แต่จะเป็นแบบนี้ตลอดไปเลยหรือไงเล่า อะไรนะ นี่หรือเปล่าที่เขาเรียกว่ากรรมตามสนอง”

“เออ” ผมตอบ ยกขวดเบียร์ที่ใกล้หมดขึ้นกรอกปาก “พอเจอคนที่จริงจัง เขาก็ทำกับเราเป็นของเล่น”

“ก็เคยบอกแล้วไงว่าความสัมพันธ์น่ะ มันจริงจังฝ่ายเดียวไม่ได้ พอแล้วน่า ถ้าไม่แฮปปี้ก็ถอยออกมาสิวะ”

“พยายามอยู่”

แต่ไม่รู้ว่าต้องพยายามถึงเมื่อไหร่ ฟุบตัวเองลงบนบาร์ สั่งเบียร์เพิ่มอีกขวดแต่เจมไม่เสิร์ฟแล้ว “ถ้าพยายามแล้วไม่ได้ก็ชนอีกรอบ ชนให้เข็ด โอเคไหม เลิกดื่มได้แล้ว ไม่ช่วยแก้ปัญหาห่าเหวอะไรของพี่เลยเหอะ”

“จะเอาอะไรไปชนวะ ท้องชนกันขนาดนี้แล้วแม่งยังทำกับกูเป็นของเล่น”

“เออ” เจมตอบแบบขอไปที ตัดรำคาญ ผมเคยสัญญากับตัวเองไว้ว่าไม่มีทาง ไม่มีวันที่จะต้องทำตัวน่าสมเพชแบบนี้แน่ “แม่งเอ๊ย เอาเบียร์มา”

“ขวดสุดท้ายนะพี่แซค”

“เอออออออ” ลากเสียงยาวเหยียด เจเรมี่ถอนหายใจก่อนหันไปเปิดเบียร์เย็นๆ แล้ววางให้ตรงหน้า

“เอาโทรศัพท์มาซิ”

“อะไร”

“ขวดสุดท้าย จะตามคนมารับแล้ว วันนี้มีธุระ ไปส่งที่บ้านไม่ได้"

"กูกลับเอง"

"ได้ไปนอนแอ้งแม้งใต้ล้อรถเมล์ล่ะสิ พรุ่งนี้ค่อยมาเอารถคืนแล้วกัน ทิ้งไว้นี้แหละ" เจ้าของร้านสั่งเสียงเฉียบ มันหยิบโทรศัพท์ผม เดินกลับไปหลังร้าน ผมนั่งเคาะนิ้ว มองขวดเบียร์ ก่อนจะรู้สึกได้ว่าถูกจ้องอยู่ หันกลับไปเป็นผู้หญิงอีกโต๊ะ มากับเพื่อนสอง-สามคน ไม่ใช่ไม่เคยมีคนมอง แต่พอรู้จักนิธานแล้วก็เลิกใส่ใจกับเศษเล็กๆ น้อยๆ ของตัวเองมากกว่า แต่จะมีประโยชน์อะไรถ้าซื่อสัตย์เหมือนหมา แต่ถูกมองว่าเป็นแมวจรแค่แวะมากินอาหารแล้วก็ไป

รู้กัน ผมสบตาหล่อน ยักยิ้มให้นิดๆ ผู้หญิงคนเดิมก็ลุกไปห้องน้ำ ปลีกตัวออกมาจากกลุ่มเพื่อน ผมลุกตาม วางขวดเบียร์จองที่ มาถึงที่ปลอดคนอีกฝ่ายก็หันหน้ากลับมา ผมเท้าแขนดักเอาไว้ ยิ้มกะลิ้มกะเหลี่ย


"ชื่ออะไรคะ เราแซคนะ"

สาวน้อยยิ้มเขินอาย เอามือทัดเส้นผม "ผิงค่ะ"

"ขนมผิงอะไรแบบนี้หรือเปล่า หวานไหมอะ"

"ไม่รู้สิ" หล่อนหัวเราะ โคลงหัวไปมา "ต้องชิมมั้ง"

"อยากชิมจัง แล้วนี่มากับเพื่อนเหรอ"

"อืม สักพักก็กลับแล้ว"

"กลับยังไงคะ แซคไปส่งไหม"

"คอนโดผิงไกลนะ"

"ถ้ากลับไม่ไหวขอค้างสักคืนได้หรือเปล่า หรือแฟนดุ"

"บ้า ไม่มีสักหน่อย แซคเถอะ มาคุยแบบนี้แฟนหวงหรือเปล่า"

ผมยักยิ้ม อาจเพราะแบบนี้สินะ นิธานถึงบอกว่าไม่อยากคบกัน

"โสด"

พูดเต็มปาก โน้มตัวลงใช้จมูกเฉี่ยวแก้ม หญิงสาวเอียงคอเข้าหา ใช้จมูกเกลี่ยกันและกันก่อนจูบในที่สุด ผมโอบเอว จับสะโพก ดันให้ร่างแนบชิดแผ่นอกจะได้บดเบียด จูบจนพอใจแล้วก็ผละออก มองสายตาแสนหวานคู่นั้นเชิงหยอกล้อ เจเรมี่เดินผ่านมา แกล้งทำของตกจนทำให้ต้องผละออกจากกัน ผิงหลบตา เขินอายเมื่อรู้ว่าผมแทรกหัวเข่าไปถึงหว่างขาด้วยท่าทางหมิ่นเหม่เต็มทน

"มาชนแก้วที่บาร์ได้นะ" พูดจบก็ผละออกมา มองหน้าเจ้าของร้านคาดโทษ พอถึงเคาน์เตอร์ เจมก็วางขวดน้ำอัดลมตรงหน้า ท่าทางหงุดหงิด

"ยังไม่เลิกนิสัยนี้อีกเหรอ"

"อะไร โสด ทำอะไรก็ได้"

"เป็นเอดส์ตายห่า"

มันว่า สักพักผิงก็มาสะกิด เจเรมี่ทนไม่ไหวหายกลับเข้าไปหลังร้าน ปล่อยผมกับลูกค้าชนแก้ว สลับกับนัวเนียเป็นสีสันของร้าน ชวนใครต่อใครจ้องมองอย่างไม่รู้จักกระดากอาย ผิงนั่งบนตัก ผมไซ้ไปตามซอกคอ มีกลิ่นของน้ำหอม ไม่ใช่กลิ่นฟีโรโมนเหมือนนิธาน แต่เชื่อเถอะ เซ็กส์กับความรักแยกออกจากกันได้เสมอ

"แนะนำให้ไปเปิดห้องจะอุจาดตาน้อยกว่า"

เสียงทุ้มต่ำของคนมาใหม่ดังขึ้น กุญแจรถโฟลคสวาเก้นวางบนเคาน์เตอร์ เจเรมีกลับออกมา พร้อมแก้วเครื่องดื่มประเภทโซดามิ้นต์ นิธานรับเอาไว้ ทั้งคู่สบตาอย่างรู้กันว่าเพราะอะไรนายแบบหนุ่มถึงมาปรากฏตัวที่นี่ได้ เจเรมี่คืนโทรศัพท์ ผมกดดูเบอร์โทรออกล่าสุดเป็นอย่างที่เดาไม่มีผิด

รู้ดีเกินไปแล้ว!

“ใช่ธาม นิธานหรือเปล่าคะ”

ผิงเป็นคนที่อยู่ใกล้ตัวที่สุด ดังนั้นการที่สังเกตว่าคนมาใหม่เป็นนิธานได้แม้สวมหมวกกับแว่นตาดำก็ไม่ใช่เรื่องแปลก แต่การทักขึ้นมาเป็นผลพลอยทำให้คนอื่นๆ เริ่มสังเกตมองนายแบบหนุ่มไปด้วย เขามาในเสื้อยืดสีขาว กางเกงยีนส์ขายาว มีรอยขาดตามสมัยนิยม ถึงแม้จะดูสไตล์การแต่งตัวไปคนละทิศละทางกับนาฬิการาคาแพง หรือเส้นผมสีดำที่มัดครึ่งหัวไว้กลางหลังแต่ก็ยังดูดีไปเสียหมด ที่ร้ายกว่านั้น การที่เจ้าตัวเปิดเผยตัวเองในที่สาธารณะชนทั้งๆ ที่กำลังมีข่าวครึกโครมแบบนี้ยิ่งเป็นที่สนใจอย่างง่ายดาย


“จะกลับก็บอก” พี่ธามยกเครื่องดื่มขึ้นมาจิบด้วยท่าทีสบายๆ แต่กลายเป็นผมที่ร้อนใจ คว้ากุญแจรถมาถือ เดินนำออกมาโดยไม่แม้แต่สั่งลาหญิงสาวที่คลอเคลียกันเมื่อครู่ นิธานยื่นมือขอกุญแจคืนเมื่อถึงหน้าร้าน เราไม่พูดกัน มีเพียงความอึดอัดที่อบอวลในใจ


“ขึ้นรถสิ” นิธานเอ่ยเสียงเรียบหลังจากยื้อกุญแจรถคืน ผมขยับตัวไปนั่งข้างคนขับ ที่ประจำ ปิดประตูรถ ติดเครื่องยนต์ ต่างฝ่ายต่างจมอยู่ในเสียงเงียบ ความมืดบอดในจิตใจ กระทั่งเจ้าของรถเป็นคนเอ่ยขึ้นมาก่อน “ถ้ายังมั่วอีกจะไม่ให้สดแล้วนะ”

“พี่ธาม”

“ไหนว่าเลิกเจ้าชู้”

“ทำไมผมจะทำไม่ได้ ก็ไม่ได้มีแฟนสักหน่อย”

“งั้นก็เชิญ ตามสบาย”

น้ำเสียงที่พูดแบบไม่ทุกข์ร้อนนั้นทำให้ผมเจียนเป็นบ้า นิธานถอดแว่นกันแดดขณะขับรถในถนนใหญ่ แต่ดวงตาคู่นั้นแน่นิ่ง ไม่เคลื่อนไหว รถหรูจอดลงหน้ารั้วบ้าน ความอึดอัดคงคลี่คลายนับต่อแต่นี้ เช่นเดียวกันกับความสัมพันธ์ที่ห่างกันออกไปเรื่อยๆ

"ถ้าฉันไม่มา จะไปนอนกับคนอื่นจริงๆ น่ะเหรอ"

ผมเงียบเสียง สิ่งที่เกิดขึ้นเป็นเพียงความคะนอง อยากเอาชนะ ผมมันบ้าเองที่คิดว่าวิธีแบบนี้จะทำให้ตัวเองเจ็บปวดน้อยลง "ผมไม่รู้"

พี่ธามถอนหายใจ ปลดล็อกประตูรถ “ไม่เข้าไปในบ้านนะ เดี๋ยวกลับเลย”

 “อยู่กับผมก่อนไม่ได้เหรอ”

จับมือขาวข้างซ้ายไว้ นวดเบาๆ บนหลังมือ พ่ายแพ้เหมือนแรกเริ่ม ไม่ว่าเมื่อไหร่ ผมก็ไม่เคยเป็นฝ่ายชนะนิธานสักที เขาปล่อยให้ผมกุมมืออยู่อย่างนั้นพักใหญ่ คล้ายกับช่วยปราณีตามคำขอ นายแบบหนุ่มเอี้ยวตัวกลับมา มือข้างที่ยังว่างจับต้นคอผมให้ขยับเข้าใกล้ ริมฝีปากหยุ่นวางลงบนหน้าผาก ชั่วขณะ ที่ทำให้หัวใจอันแห้งแล้งได้ชุ่มชื้นขึ้นมาใหม่

“อย่าดื้อนักแซค ฉันไม่ได้ใจเย็นแบบนี้ได้ตลอดไป แล้วก็ไม่ได้มาหาได้ทุกครั้งที่เจมโทรเรียกหรอกนะ”

“พี่ไม่สนใจผม”

“มันยังไม่ถึงเวลา” เขาบอกเสียงนุ่ม ก่อนใช้หน้าผากชนกลับมาแทนที่ริมฝีปากเมื่อครู่ “อย่างที่นายเคยบอก คนเราจะคบกันต้องรู้จักกันจริงๆ และฉันก็ไม่แน่ใจว่าถ้านายรู้จักฉันแล้วจะยังรักฉันเหมือนตอนนี้อีกไหม ถ้าฉันไม่ได้เป็นคนดี ไม่ได้เพอร์เฟคอย่างที่นายเห็น ไม่ได้มีศักดิ์ศรี ไม่มีอะไรเลย”

“พี่ก็บอกผมมาสิว่ามีอะไรที่ปิดอยู่ ใช่เรื่องคุณเมธีหรือเปล่า”

“ไปเอามาจากไหน”

“เอามาจากไหนก็ช่าง แต่ผมไม่สนหรอกนะ ไม่สนคำพูดใครทั้งนั้นนอกจากพี่ พี่จะโกหกผมก็ได้ อะไรก็ได้ ผมเชื่อพี่หมด ผมเป็นทาสพี่แล้วทุกอย่าง”

“ไม่จริงหรอก ทาสที่ไหนจะกล้าไปกอดจูบผู้หญิงอื่นแบบนั้น” นิธานหัวเราะขื่น ผมไม่รู้ว่าเขาปิดบังความรู้สึกแบบไหนไว้บ้าง ภายใต้สีหน้านิ่งเรียบที่แสดงออกมาให้เห็น ลึกลงไปแล้วมันมีอะไรซ่อนอยู่ “จะว่าเห็นแก่ตัวก็ได้ แต่ที่ฉันทำตอนนี้เพื่อรักษาความสัมพันธ์ของเราเอาไว้ อาบน้ำอาบท่าแล้วเข้านอนได้แล้วเด็กดี ฉันต้องรีบกลับ ช่วงนี้พี่นิดคุมเข้ม”

"พี่นอนกับผมทำไม ถ้าไม่ได้อยากคบกัน"

นิธานไม่ตอบ ใช้ความเงียบเท่านั้นสำหรับสือสาร ผมยอมแพ้ แพ้อีกแล้ว เหมือนเคย

"เรื่องวันนี้ผมขอโทษ"

"ถ้าอยากเป็นหมาของฉัน อย่าทำอีก ฉันไม่ชอบใช้ไอ้นั่นร่วมกับใคร"

"แต่พี่กลับ..." ผมกลืนก้อนแข็งๆ ลงคอ อยากยอกย้อนถามว่าที่ปฏิเสธจะคบกันก็เพราะตัวเองแบ่งร่างกายให้คนอื่นเชยชมเหมือนกันไม่ใช่หรือ คู่สนทนาเลิกคิ้วขึ้นพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

"โตแล้ว คิดเอาเองแล้วกันว่าถ้าฉันรู้ว่านายเกเรจนทนไม่ไหวระหว่างเราจะเป็นยังไง"

ผมพยักหน้า จูบที่หลังมือนิธานหนึ่งครั้งก่อนจะหันหลังเข้าบ้าน ความสัมพันธ์ทั้งหมดพี่ธามเป็นคนเลือกว่าอยู่หรือไป
ส่วนผม ก็ทำได้เพียงยอมรับทุกคำตัดสินโดยไม่มีสิทธ์แม้แต่อุทธรณ์





“ไม่ใช่พี่เหรอวะ”

ช่วงสาย ผมนั่งแต่งรูปในสำนักงาน เปิดแอร์เย็นฉ่ำ พี่จิ๊บไม่เข้ามาสองสามวันแล้ว มีประชุมกับบริษัทแม่บ่อยๆ เห็นได้ชัดว่าสตูดิโอของเรากำลังขยายกิจการขึ้น อาทิตย์หน้ามีสัมภาษณ์ตากล้องเพิ่ม ผมต้องเป็นคนไปแทนพี่จิ๊บ รับหนึ่ง จากที่เรียกมาสี่ ไม่แน่ใจว่าเอาเข้าจริงแล้วจะมาเท่าไหร่

“กลายเป็นว่าคบกับพี่อู๋หรอกรึ”

“อะไรของเอ็ง” ผมชะโงกหน้าผ่านจอคอมพิวเตอร์ขนาดใหญ่มาหาคนพูด ไอ้เดี่ยวเปิดหน้าจอข่าวบันเทิง ไม่อยากจะเชื่อว่ามันติดตามเรื่องพวกนี้เหมือนกัน

“ก็พี่ธามน่ะสิ ออกมาให้สัมภาษณ์ว่าจูบนั่นเป็นซ้อมบท ก็ไม่น่าเชื่อนักหรอก แต่งานแถลงข่าวเรื่องซุบซิบกลายมาเป็นโปรโมทละครไปได้”

“อย่างนั้นเรอะ”

ผมเลิกคิ้ว บทสัมภาษณ์ลงเว็บไซต์ยาวเหยียด อ่านไม่หมด แต่ภาพโปรโมทละครปริศนาที่เคยถูกพูดผ่านๆ นี่สิ ทำเอาหัวคิ้วผมกระตุก อู๋ ธาราธรณ์ นักแสดงหนุ่มวัย 27 ที่กำลังมาแรง เร็วๆ นี้ก็มีละครที่ฉายจบไปหนึ่งเรื่อง เป็นแนววัยรุ่น ถูกใจเด็กๆ นักล่ะ ผมไม่ได้ตาม แต่ได้ยินบ่อยๆ เป็นพรีเซนเตอร์ให้โฆษณาหลายตัวทั้งแบรนด์เมืองนอก ทั้งในประเทศ

แน่นอน เขาเหมือนเดินตามรอยเท้านิธานมาติดๆ และการเล่นละครครั้งนี้ยิ่งตอกย้ำว่าต้นสังกัดพี่ธามจะดันอู๋เพิ่มอีกคน หลังจากยุคทองของนิธานหมดไป

จะวงการไหนก็มีช่วงสูงสุดและต่ำสุดด้วยกันทั้งนั้น เพียงแต่วงการบันเทิงเอาแน่เอานอนไม่ได้ ช่วงหนึ่งอาจนิยมหน้าตาแบบหนึ่ง อายุประมาณหนึ่ง สักสองสามปีทุกอย่างอาจเปลี่ยนไปราวกับก่อนหน้านั้นเป็นเพียงฝัน ดาราหลายคนถูกลืม ผันตัวไปทำอาชีพอื่น หลายคนจมไม่ลงจากช่วงอู้ฟู่ เดือดร้อนกู้หนี้ยืมสินเขาไม่สิ้นสุด

ถึงจะหน้าตาดีหรือมีความสามารถแค่ไหนก็ไม่มีใครการันตีว่าธามจะยืนอยู่จุดนี้ได้ตลอด

แต่ผมว่าไม่แฟร์เลยที่จะให้ดันกันเองด้วยบทคู่รักกันเองแบบนี้


“เห็นฉากโปรโมทแล้วขนลุก พี่แซค สรุปพี่กับนิธานนี่ใครผัวใครเมียวะ”

“ยุ่งน่า”

“นั่น หยอกเล่นนิดเดียว ทำมาสะบัดสะบิ้ง ถึงขั้นไหนกันแล้ว สรุปที่มีข่าวเรื่องนิธานจูบผู้ชายตอนนั้นใช่พี่หรือเปล่า หรือแบบที่สัมภาษณ์จริงๆ”

“เขาว่าไงก็แบบนั้นแหละ”

ผมตอบเสียงห้วน ภาพประกอบบทสัมภาษณ์คือนิธานนั่งข้างธาราธรณ์ ยิ้มค้าขายในแบบที่เจ้าตัวทำเสมอๆ เมื่ออยู่หน้ากล้อง บางรูปมีถูกโอบบ่า หรือหันไปกระซิบกระซาบกันบ้าง คงตั้งใจโปรโมทเต็มที่ พยายามบอกกับตัวเองว่าเรื่องงานเป็นร้อยเป็นพันครั้ง แต่ก็ยังไม่ชอบใจอยู่ดี

แม้แต่พี่หม่อนที่สนิทกันมาก ยังไม่เคยแตะเนื้อต้องตัวให้ผมเห็นเลยแท้ๆ

บ้าฉิบ!





ผมค่อนข้างหงุดหงิดตลอดเวลา ซึ่งไม่ดีเลย ไอ้เดี่ยวไม่กล้าสู้หน้า คนอื่นๆ ก็เหมือนกัน ความฟุ้งซ่านไม่ได้หยุดที่ตัวเอง เคยคิดว่าถ้ามีสัมพันธ์ลึกซึ้งกับนิธานสักครั้งความกระเหี้ยนกระหือรือนี้จะมอดดับไป แต่ไม่ใช่ ตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิง ในขณะที่ผมคิดว่าตัวเองเป็นเจ้าของเขา แต่ชายหนุ่มอายุมากกว่ากลับไม่ยอมผูกติดตัวเองไว้กับใคร

ความเป็นต่อของนิธานทำให้เชื้อเพลิงในใจถูกจุด และสุมในอกเรื่อยๆ เมื่อตระหนักรู้ความจริงที่ว่าแท้จริงแล้วผมคือคนที่จะถูกเขี่ยทิ้งเมื่อไหร่ก็ได้ทั้งนั้น

"พี่หม่อน ผมรบกวนหรือเปล่าครับ"

ใกล้เวลาเลิกงาน ผมหลบมุมออกมาโทรศัพท์ จุดบุหรี่ขึ้นสูบ ทอดสายตามองออกไป ปลายสายกระตือรือร้นเมื่อรู้ว่าใครโทรมา เขามสารทุกข์สุขดิบนิดหน่อย แซวเรื่องข่าวที่ออกไปบ้าง ก่อนจะวกกลับมาถึงความสัมพันธ์ของผมกับนิธานที่เดินกลับก็ไม่ได้ เดินไปก็ไม่ถึง ยักแย่ยักยันเอาแน่เอานอนไม่ได้สักอย่าง

"ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะไปยังไงต่อ บางครั้งพี่ธามก็เหมือนมีใจ บางทีก็เหมือนกับผมคิดไปเอง"

"มันกลัวมีปัญหากับคนที่เลี้ยงอยู่หรือเปล่าเลยไม่กล้าชัดเจนอะไรสักอย่าง"

"ผมไม่รู้" ไม่เคยแน่ใจอะไรสักนิด จากคนที่เคยมีความมั่นใจเต็มเปี่ยม พอเป็นเขาทุกอย่างก็ตั้งอยู่บนความไม่แน่นอน "พี่หม่อน พอจะรู้ตารางงานของพี่ธามหรือเปล่าครับ"

"ช่วงนี้ไม่ค่อยได้ถามมันเรื่องงานน่ะ ไม่ค่อยติดต่อด้วยซ้ำ ธามน่ะ บทจะหายก็หายเงียบ เพราะเป็นคนโลกส่วนตัวสูงเลยไม่ผูกพันกับอะไรเลยแบบนี้แหละ"

ผมกลัวคำว่าไม่ผูกพันที่เมธัสกล่าว มันตอกย้ำว่าผมไม่มีอะไรที่สามารถรั้งเขาไว้ได้จริงๆ

"แต่ให้หาให้ก็พอมีช่องทางอยู่ แซค ลองเข้าไปยุ่งกับธามมากๆ สิ ฉันว่าเดี๋ยวคนที่นายกับฉันอยากรู้ว่าเป็นใครก็แสดงตัว"

"ทำไมพี่หม่อนถึงอยากรู้เรื่องนี้นักล่ะครับ ถึงบอกว่าเป็นห่วงเพื่อนก็เถอะ"

"ที่จริงฉันมีคนในใจอยู่ แต่ไม่กำลังหาหลักฐานให้ชัดๆ"

"คุณเมธีน่ะเหรอครับ"

"นายรู้อะไรมา" เขาถามเสียงเครียด เดาว่าผมมาถูกทาง พี่หม่อนสงสัยว่าพ่อตัวเองเป็นคนเลี้ยงดูเพื่อนสนิท "ธามมันพูดอะไรบ้าง"

"ผมได้ยินแค่ข่าวลือ น่าจะเหมือนที่พี่รู้ แต่ไม่มีใครมีหลักฐาน ผมคิดว่าบางทีอาจเป็นเพราะพี่สองคนสนิทกันแต่ไม่มีอะไรที่จะเชื่อมโยงเป็นชิ้นเป็นอันได้สักอย่างพวกขี้นินทาถึงได้แต่งเรื่องเป็นตุเป็นตะ" พูดตามที่คิด แต่ไม่นึกว่าเมธัสจะวิตกจริตไปกับข่าวพรรค์นี้ด้วย "พี่ธามเป็นเพื่อนพี่หม่อนไม่ใช่เหรอครับ"

"ไม่มีมูล หมามันไม่ขี้หรอกแซค" เขาเอ่ยเสียงเครียด ทำเอาผมไม่กล้าแนะนำอะไรต่อ ไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่พี่หม่อนไม่สนิทใจกับเพื่อนตัวเอง ทางนั้นน่ะไม่เท่าไหร่ พี่หม่อนเป็นคนสังคมกว้าง แต่กับนิธานนอกจากเมธัสผมก็ไม่เห็นว่าเขาจะเหลือใครในชีวิตอีก "ได้ตารางงานแล้วจะไลน์บอกแล้วกัน"

เขาตอบ ก่อนวางสายลง





ผมรู้ว่าตัวเองอาจจะทำให้นิธานโกรธถ้ารู้ว่าผมจงใจมาหาถึงที่ทำงาน อันที่จริงแล้วผมก็มีเพื่อนตากล้องที่ทำงานในวงการหลายคน วันนี้ถือขนมติดไม้ติดมือมาที่สตูดิโอย่านนวมินทร์ เดินเข้ามาในห้องเล็กๆ ที่ถูกจัดฉากหลังเรียบง่ายแล้วยกมือไหว้พี่ๆ


“อ้าว ไอ้แซค มาเร็วนะเรา”

“แน่นอนพี่โรม” ผมตอบยิ้มๆ นายแบบกำลังเซ็ทผมอยู่อีกมุม เหลือบตามาทางผม ส่วนคนที่นั่งอยู่ไม่ไกลดูท่าจะสั่นเป็นเจ้าเข้า พี่นิดหน้าบึ้ง เหลือบมองนิธานก่อนเดินตรงมาหาผม

“มาทำอะไรที่นี่ แซค”

“ผมมาหาพี่โรม” ลอยหน้าลอยตาตอบ ชูบัตรงานแสดงภาพถ่ายที่หอศิลป์เดือนหน้าขึ้นมาด้วย แรกเริ่มว่าจะให้ไอ้เดี่ยว แต่ไว้หาให้ทีหลังแล้วกัน “พอดีผมไปเจอพี่โป้งมาวันก่อน เขาแจกมา ไม่รู้จะให้ใคร”

“ไม่จำเป็นต้องมาวันนี้ก็ได้ วันนี้โรมถ่ายแบบให้ธามกับอู๋”

“อ้อ เหรอครับพี่นิด บังเอิญจัง” ผมยิ้มแห้ง ก่อนพี่โรมตากล้องวันนี้จะเอ่ยทัก

“มีอะไรกันหรือเปล่าครับคุณนิด ผมอนุญาตน้องมันมาเอง เห็นว่ามาธุระแถวนี้เลยให้แวะเข้ามาเลย”

“บังเอิญจังเลยนะคะ”

“ก็อย่างนั้นล่ะครับ” ผมหัวเราะ ดูท่าผู้จัดการส่วนตัวของนิธานจะไม่ใช่คนอารมณ์ดีอีกต่อไป พี่นิดเดินปึงปังกลับไปหานายแบบในการดูแล คุยกันนิดหน่อยให้นิธานพยักหน้าเซ็งๆ “ผมนั่งดูได้ไหมพี่ หรือรบกวน นึกถึงตอนที่ไปเป็นผู้ช่วยให้พี่เนอะ”

“โห ตั้งกี่ปีแล้ววะ แต่เอ็งมาไกลอยู่นะ”

“ต้องขอบคุณพี่ๆ นั่นแหละ ให้โอกาส”

“ฝีมือดีอยู่แล้วด้วย นั่งๆ ลากเก้าอี้มานั่งพักก่อนก็ได้ ธามกับอู๋มืออาชีพ ไม่เสียสมาธิหรอกถ้าจะมีตากล้องสุดหล่อมาดูงานอีกคน”

“ผมเคยถ่ายแบบให้พี่ธาม เก่งมากเลยครับ โพสต์ท่าได้ลื่นมาก”

“จริง ไม่เรื่องมาก ไม่ขี้วีนด้วย ไม่ต้องเฟรนด์ลี่แต่ไม่สร้างปัญหาให้ก็ขอบคุณแล้วอะเนอะ” ผมหัวเราะเห็นด้วย สบตากับนิธานที่ลุกมาเข้าฉากหลังจากเติมหน้าจัดผมจนเสร็จ อู๋ ธาราธรณ์ออกมาจากประตูอีกฝั่ง ยังไม่เคยร่วมงานกัน แต่ท่าทางเวลาที่ยิ้มแล้วเดินเข้าไปหาธามทำเอาผมหงุดหงิดใจพิกล

“ถ่ายคู่นี้เป็นไงบ้างพี่”

“โอ๊ย ถ่ายง่าย อู๋ธามสนิทกัน เล่นกุ๊กกิ๊กๆ กันตลอด ไม่รู้แค่ถ่ายหนังหรือมีซัมธิงกันจริงๆ เนี่ย”

“เอาจริงดิพี่”

ดวงตาผมวาววับ เท้าแขนจับจ้องไปที่คนของตัวเอง ธาราธรณ์คุยหัวเราะคิกคัก นิธานเองก็ยิ้มกลับด้วยท่าทีสบายๆ วูบหนึ่งเขาหันมาสบตาผมอีกครั้ง เม้มปากแน่นสนิท ก่อนละสายตาไปเมื่อตากล้องบอกให้เริ่มงาน







TBC

เป็นนิยายเรื่องแรกที่พระเอกโดนฟันแล้วทิ้งค่ะ 5555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555
ไม่เอาแซคไม่ร้อง อดทนนะ
ทำไมทุกคนเดาได้หมดเลยอะว่ามีดราม่า แง ดราม่าที่แท้จริงยังไม่มา อีกนานเลย จะขึ้นๆลงๆ มีให้หวิวๆแบบนี้เรื่อยๆค่ะ อิแซคยังต้องเจอบทพิสูจน์อีกเยอะ พี่ธามก็ด้วย ฮรี่ ตอนนี้ก็เกือบโดนจับเจื๋อนแล้ว ขนลุกขนพองกันไป ช่วงนี้พระเอกเราไม่ค่อยน่ารักเลย ใครจะไปแสนดีเท่าพี่แคนเนอะ
เจอกันอีกทีพุธหน้า
อาลัยรัก วันหยุดยาววันสุดท้าย อีกตั้งนานแหนะกว่าจะได้หยุดยาวๆนอนอืดๆแบบนี้ใหม่ งอแงที่สุด

[paenggiz]

จิ้มแล้วเลื่อนมาอ่านtalkก่อนเลยย แงไม่กล้าอ่านนน
เกลียดเทียบความแสนดีของพี่แคน หน้านังว่านลอยมา เกลียดนาง5555
 
ไปอ่านแพพพ
 

[XVIII.88]

ว่าแล้วเชียวว่า พี่ธามยอมง่ายแบบนี้เพราะเหตุผลนี้นี่เอง

แซคคคคค เอารางวัลพระเอกน่าสงสารแห่งปีไปเลย 
เมธัสนี่แหม่งๆนะ  ดูชี้โพรงให้แซคจังเลย

บุญเหลือยังชนะแซคเลยมั้งเนี่ย 

[nutty]

ขำแรง ตรงบอกว่าอิแซคโดนฟันแล้วทิ้ง
ปกติมีแต่ตัวนางงงง แต่ลึกๆพี่ธามดูมีใจนะ
ดราม่าได้แต่อย่านาน ช่วงนี้ยิ่งใจไม่แข็ง 555

[iceman555]

 

[Pamaipraewa]

ยังไงก็ชอบคาแรคเตอร์พี่ธามม้ากมากอยู่ดี ดูเซะซี่แล้วก็ไม่ใส(อ้าว555) เหมือนมีเรื่องอะไรในใจตลอด

แซคกลายเป็นหมาอย่างสมบูรณ์แบบ โถ่แซค แต่ไปมีอะไรกับชะนีก็ไม่โอเคนะ ถึงพี่ธามจะไม่โกรธก็เถอะ

อ่านก่อนหน้านี้ไม่ค่อยโอเคกับพี่หม่อนที่เหมือนใส่ไฟเพื่อนตัวเองเลย แต่พออ่านตอนนี้แล้วมาคิดๆดู...อืมมมม จริงๆพี่หม่อนก็น่าเครียดนะ สงสัยว่าเพื่อนกับพ่อมีอะไรกันรึเปล่า ไม่รู้ความจริงเป็นยังไง

รออ่านต่อค่ะ ชอบมากมาก<3

[minkey]

เอ็นดูโดนฟันแล้วทิ้ง
เฮ้อออออ นี่ขนาดยังไม่ม่าา
ม่าเต็มขั้นยังไม่มา
โอ้วมายก๊อดดดดดดดดด

ใจจะแกร่งพอไหมเนี่ยย
 

[toou]

พี่ธามเอาแซคอยู่ 555555555555
เกือบได้กับชะนีไปแล้วนังแซค!!!
แต่ค่อนข้างมั่นใจกับปมของพี่ธามล่ะอ่ะ พี่ธามใบ้มาซะขนาดนี้ แต่ถ้าจริงๆก็คงช็อคมากๆอ่ะ เฮ้อออออ
ลุ้นว่าไม่ใช่สิ่งที่เราคิดนะพี่ธามมมมมม

[paenggiz]

 

นิธานใจร้ายที่สุดในบรรดานายเอกเลยไหมเน้่ยยยยย อมก ไม่อยากเดาเนื้อเรื่องของพี่ธามต่อแล้วอ่ะ
รู้แค่ว่าตอนนี้เป็นคนที่ใจร้ายมากก็แล้วกัน มีความรู้สึกบ้างไหมอ่ะ ไม่รักแซคหน่อยหรอ แซคน่าสงสารนะ
พูดอะไรก็ทำร้ายจิตใจกัน แต่ก็ดูเหมือนว่ารักกัน คนที่เป็นฝ่ายยอมทุกอย่างคงเจ็บน่าดูเนอะ
เจเรมีก็แสนดีจังเลย อยู่ข้างๆพี่ตลอด อดเชียร์ไม่ไหว งื้ออออ
มีความรู้สึกว่านิธานไม่ทำอะไรเลย แต่ได้ความรักไปเต็มๆ และก็มองไม่เห็นค่าความรัก
ถ้าวันนึงแซคจะต้องหายไป ก็คงจะเป็นเรื่องปกติที่เนื้อเรื่องควรจะเป็น ถ้าพี่ธามยังไม่เคลียอะไรเลยแบบนี้


กรี้ดดดดดหงุดหงิดงอแงที่สุด ช่วงนี้แต่งพระเอกเหมือนหมาน้อยทั้งแซคทั้งอิภัทรเลยนะคะพี่เวสต์ นิสัยก็มั่วพอๆกันเลย
แล้วเหมือนจะได้เมียสายโหดเหมือนกันอีก ขอจบเรื่องเป็น #ทีมแซคภัทรนะ ถถถถถถ

 

[twinmonkey0311]

 

[QXanth139]

สงสารแซคจังเลย โดนฟันแล้วทิ้ง

เงื่อนงำยังคงมีต่อไป เดาทางไม่ถูกจริงๆ

[QXanth139]

สงสารแซคจังเลย โดนฟันแล้วทิ้ง

เงื่อนงำยังคงมีต่อไป เดาทางไม่ถูกจริงๆ

[AeRoMoZa]

สงสารแซคเลย หวิว อึ้ง หน่วง อึน แต่อีกใจก็คิดว่าฝั่งพี่ธามน่าจะมีเรื่องมากกว่า อาจน่าสงสารกว่าแซคก็ได้ รออ่านต่อค่ะ

[Wordslinger]

นิธานเย็นชาและราชินีได้อีกกกกกกก ชอบบบบบบบบ ราชินีน้ำแข็งมากๆ คำพูดเปรียบเปรยแซคเป็นหมาเป็นแมว อุ๊ย จี๊ดถึงใจเลยค่ะ เรียกว่าจี๊ดขึ้นไปก้านสมองเลยทีเดียว เอาล่ะซีเจ้าแซค ถึงคราวที่แกเจอของจริงเข้าให้แล้ว

อ่านตอนที่แซคเข้าไปเล้าโลมยัยขนมผิงอะไรนั่นแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ อายุเท่าไหร่กันแล้วแซค ความ "คะนอง" ของแกนี่มันยังไม่หมดไม่หายไปใช่ไหม ต้องให้นิธานมาปราบให้อยู่หมัดใช่ไหมจ๊ะ? ดิฉันว่าแซคยังใช้อารมณ์เป็นใหญ่อยู่เลย อาชีพอย่างธามมันไม่มีความเป็นส่วนตัวอยู่แล้ว แซคต้องเข้าใจข้อนี้ แล้วไปเห็นธามกับอู๋กิ๊กกั๊กกันอีกนี่จะทำอะไรอีกไหม? ตอบเลยนะแซค

ชอบตอนนี้มากๆ ค่ะ ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน ชอบกว่าทุกๆ ตอนที่ผ่านมา อาจเพราะพระเอกทำตัวไม่น่ารักก็ได้ค่ะ โฮะๆๆๆ แต่ก็เห็นด้วยกับคุณเวสต์นะคะ ที่พระเอกฟันแล้วโดนทิ้งเสียเอง เพิ่งเคยเจอออออ กระนั้นจะว่านิธานไม่สนใจก็ไม่ได้ ถ้าไม่สนใจจริงๆ แล้วพอเจเรมี่โทรหาจะรีบมาเหรอคะ? ไม่มากก็น้อย...ธามต้องสนใจแซคอยู่แล้ว ก็ทำกันจนสะโพกครากขนาดนั้น ไม่สนได้หรือ อิอิ

รอตอนต่อไปเลยนะคะเนี่ย มีซีเคร็ตหลายอย่างที่รอการเปิดเผย ต้องเจาะขอบจอเท่านั้นค่ะจึงจะได้รู้

[Supparang-k]

ทุกคนบอกเหมือนกันว่ากรรมตามสนอง  ถถถถ  น่าสงสาร พ่อพระเอกผู้ได้ฟันแล้วถูกทิ้ง.....ตามไปหาเขาถึงที่ก็เหมือนว่าแค่ไปดูอะไรที่มันทำให้รู้สึกเจ็บกว่าเดิม  เห้ออออ

[felixia]

สงสานพ่อพระเอกจริงจริ๊งงงง โถ กรรมตามสนองเร็วเชียว
อีกคนก็หวงก้าง ไม่คบ ไม่ได้บอกด้วยนะว่าห้ามคบคนอื่น แต่การพูดนี่คือแบบ..  อืม อืม ก็นะ....   มากอะ
ก็เข้าใจแซคนะที่ไปอะไรๆกับคนอื่น  คนเคยมั่วๆมาตลอด เจอคนนึงที่ตั้งใจว่าหยุดเพื่อเขาแต่ เขาดันไม่เอา
เจอแบบนี้เป็นใครก็เป๋ไปหมดแหละ ฮ่าๆ

[MooMiew]

.ทำไมทุกคนทำตัวน่าสงสัย ปั่นหัวอิแซคกันอยู่รึไง 

[nijikii]

พี่ธามคะ
ไม่เอาไม่ขี้อ่อยเนอะ
ให้ความหวังสุดไรสุดแต่ก็ตัดฉับสุดไรสุด
แซคก็เป็นหมาให้เลี้ยงไปละ
อู๋ นี่แค่เพื่อนร่วมงานชิมิเคอะ คงไม่ใช่จำเอาที่แซคสอนไว้ไปใช้ในหนังในละครนะเคอะ กุ๊กกิ๊กๆหัวร้อต่อกระซิกกันนี่ยังไงเคอะ /กุมหัวใจ

ถ้าขุ่นเวสต์บอกว่านี่ยังไม่ดราม่า (หึหึ)
เดาว่าเรื่องพ่อหม่อน คุณเมธีอะไรนี่แหละของจริง
พี่ธามคะ ขอแค่พี่ไม่พลีให้ใครนอกจากให้แซคมันแทะเล่นน้องก็พร้อมจะดราม่าไปกับพี่ด้วยค่ะ
แต่ถ้าพี่ทำอย่างนั้นล่ะก็.. นั่นพ่อเพื่อนนะคะ พี่คงไม่มีหักมุมเปนเมียของพ่อเพื่อนชิมิคะ /ปาดน้ามตารอ

[GMJeam]

ดราม่าต้องหนักมากใช่มะ เรากลัว

[EoBen]

รู้สึกเหมือนโดนเล่นกับหัวใจ นี่มันิยิ่งกว่าดาม่าอีกนะ

พี่ธามกำลังทำอะไรอยู่ ปกป้องแซคหรือเปล่าา โอ๊ยยยยเครียด

[zabzebra]

พี่ธามจะมาเทเฉยได้ไงวะคะ
อยู่ๆพอเทแล้วพี่จะมาโกยเอามาต่อ
โอโหยยย 

[เอมมี่]

พี่ธามมีปมอะไรในใจเยอะแยะไปหมด แต่ในความเป็นจริงคือชอบแซคไม่งั้นคงไม่ยอมแซคง่ายๆ
แต่แซคคะนองใจง่ายสำส่อนไปป่ะเลยทำอะไรไม่ค่อยยั้งคิดเท่าไร ระวังจะถูกทิ้งนะ

[Ra poo]

ความหน่วงมันมาอีกแล้ว งือ

อยากรู้เบื้องหลังธามอะ ขนาดไหนถึงบอกไม่ได้ ยังไม่ไว้ใจแซคใช่มั้ย

[กุหลาบเดียวดาย]

เอ้อ พี่ธามมีความลับอะไรมากมายซ่อนอยู่ แต่พี่ธามอยู่สบายๆตั้งแต่เล็กๆแม่ยังอยู่แล้วไม่ใช่ น่าจะไม่ใช่เสี่ยเลี้ยง
ช่างน่าสงสารจริงแม่จากไปแแล้ว แทบจะไ่ม่มีเพื่อนเลย

[mooping-7]

ขนาดยังไม่ดราม่ายังหน่วงขนาดนี้เลย

[lukYRKM]

จะสงสารพระเอกดีไหม ถูกฟันแล้วทิ้ง(????) 

[Kio]

น่าสงสัยไปหมด ...
เลื่อนมาเห็นทอล์คแล้วขำกร๊ากเลย 5555555555555555555555555555555555
เป็นการทำหน้างงละขำค้างที่ตลก ตลกตัวเอง ธามจะลึกลับกว่านี้ไหม จะได้ไม่ต้องสวมรอยโคนัน สงสารปนเวทนาแซคมากจุดนี้