หัวข้อ: ♡สู่กลางใจ | a tu co ra zon♡ ตอนพิเศษ only me|P.40 (12/10/59)

[กุหลาบเดียวดาย]

แซคเอ๊ย หัวปั่นแน่ๆ หรือพี่หม่อนจะร่วมขบวนการด้วย

[kawisara]

ยังไม่เห็นความสามารถใดๆของแซคที่จะปกป้องนิธานได้เลย



แถมหาแต่เรื่อง ไร้สาระมา ให้รกสมองเพิ่มขึ้น



ถ้าแซคจะรุก แซคควรเป็นผู้นำ มากก่วานี้ เงินทองไม่ใช่ปัญหา



แต่แซค ที่เป็นปัญหานะคือ ความคิกับปัญญาของมึงว่ะ



จะกดเขาก็พัฒนาสมองและความคิดด้วย จะได้ดูแลพี่ธานเขาได้



ไม่ใช่เข้าไปในชีวิตเขาเพื่อเป็นตัวถ่วง สงสารพี่ธารว่ะ

[mareya.no7]

ก็แค่บอกว่าไม่ใครเลี้ยงก็จบ เราว่าธามยังมีอะไรอีกเยอะ ทั้งเรื่องที่ทำให้หงุดหงิดก่อนมาเจอแซค ทั้งคนที่ออกไปไหนมาไหนด้วย คงมีดราม่ารออีกเยอะ เพราะดูๆแล้วไม่น่าจะคิดกับแซคถึงขนาดขอคบได้

[minenat]

ไม่ไว้ใจหม่อนนน

[alternative]

สภาพอากาศ: มีดราม่ากระจายอยู่ทั่วไป

[about]

 

[why yyy]

ขอบคุณ

[paenggiz]

เค้าเข้าใจแซคนะ คือคิดจริงจังก็ไม่อยากให้มีอะไรคาใจใช่ม้าาาา อิพีธามก็ลึกลับละเกินเป็นทีมแอลฟ่ารึเปล่า ลึกลับแข่งกับบิ๊กบอสเลยถูกมะ เขาถามก็แค่ตอบไป มีใจก็บอกๆๆไป สงสารแซคที่แทบจะพูดทุกอย่างออกมาตามใจคิด ต่างกับพี่ธามแซคแทบไม่รู้อะไรเกี่ยวกับพี่เลย แถมยังต้องยอมอีก หรือมันอาจทำร้ายความรู้สึก แต่อุส่าเอ่ยปากชวนคบกัน เรื่องแค่นี้ก็ไม่น่าจะปิดบังอะไรมากมายย เริ่มคบกันแบบคิดว่ายังคงไปได้ไม่สวยแน่นอน อีกพักใหญ่แหง แซคสติแตกแน่ สู้นะคนดีของบ่าว..

 บ่นเสร็จก็มาวี้ดดดดดดคุ่แซคเจมค่าาาาางื้ออออ ถึงบทจะน้อยแต่เราก็รอนะ มีความขำ ให้แซคลาออกจากงานมาทำบัญชีที่ร้าน นางน่าร้ากกกกกก อยากรู้จักพาร์ทเจเรมี่นี่คํ่กับใคร ยังไม่เปิดตัวใช่มะ ไม่ใช่พี่หม่อนหรอกเนอะ รายนั้นเดี้ยนโกรธหนักจากตอที่แล้วจะไม่ขอพูดถึงให้เสีย'รมณ์ / สวัสดี

 

[MooMiew]

คิดถึงบุญเหลือออออ

[Junekid]

รู้สึกถึงความดราม่า พี่ธามดูมีอะไรที่ปิดไว้ ฮื่ออ แซคจะโดนพี่ธามปั่นหัวไหมมมมม

[Tatangth]

อ้าว พี่แซคของน้องโดนเสี้ยม!
พี่แซคสู้ๆ

[КίmY]

แซค นายอย่าปล่อยให้ธามหลุดมือไปเชียวนะ 

[konnarak]

สงสารเเซค

[khwanruen]

อยากให้ธามเปิดประตูให้แซคได้เข้าไปในโลกของธามจริงๆบ้าง สงสารแซค ที่คอยแต่วิ่งตามอย่างเดียว

[Kitsune1st]

อ่านไปอ่านมา ธามแซคเถอะ 555

[Rhythm]

ปริศนาเรื่องพี่ธามชวนให้สงสัยมากๆ พูดไม่ออก บอกไม่ได้ คืออะไร  น่าสงสาร 

เข้าใจแซคนะ คนมันไม่เคยจริงจังกับใคร พอมาชอบนิธานเข้า แล้วเค้าก็ยังออกแนวเข้าถึงยากอีก มันก็เป็นไปได้ที่จะเพ้อ จะกังวล ก็เลยต้องถามตรงๆ กันไป แต่โดยนิสัยแล้วแซคจิตใจดี ซึ่งพี่ธามมองเห็นแน่นอน

[Kitsune1st]

จะเอาธามแซคคคคค ไม่เอาแซคธามนะะ งืัอ

[G-NaF]

ยังสงสัยหม่อนว่าพูดแบบนั้นทำไม ลองใจแซคหรอ ?

[Kitsune1st]

สรุปไม่ใช่ธามแซคแต่เป็นแซคธามใช่มั้ย<< ยังไม่เลิกว้าวุ่น
555

[sb_ng]

ไม่รู้ความคิดพี่ธามเลยจริงๆ ลึกลับบบ
ที่พี่ธามพูดออกมาว่าคบกันไหมนี่ไม่ได้รู้สึกฟินเลยอ่ะ
บรรยากาศมันแบบ ฮืออออ เครียดดด กลัวดราม่าค่ะ 55555555
สุดท้ายเรื่องที่แซคยังไม่รู้ ก็ยังต้องติดความสงสัยไว้ต่อไป
เรื่องมีใครเลี้ยงพี่ธามไหม พี่ธามไม่ตอบรับไม่ปฏิเสธ
ไม่ได้จะเชื่อว่าพี่ธามเป็นแบบนั้น เป็นก็อยากให้พี่ธามพูดออกมาให้ชัดเจนไปเลย
เฮ้ออออ อึดอัด หมาแซคสู้ต่อไปนะ
เจมก็น่าสงสาร ขอให้มีคู่ไวๆนะเจม 55555555

[นิรนาม]

 

[ชมพูพาล]

 

[toou]

คิดถึงแล้วววววววววววว

[-west-]

C h a p t e r 1 1





เช้าของวันใหม่ผมยังคงมาทำงานตามปกติ ดำเนินชีวิตเหมือนที่เคย ตื่นมา อาบน้ำ กินข้าว เติมน้ำให้บุญเหลือ ซิ่งมอเตอร์ไซค์มาทำงาน เปิดคอมพิวเตอร์ เปิดแฟลชไดรฟ์ เตรียมแก้งานที่ถ่ายเมื่อวานส่งให้พี่จิ๊บ วันนี้เจ๊ไม่เข้าแต่งานต้องวางรอบนโต๊ะ พรุ่งนี้เช้าไม่เห็นมีสวดกันยับอีกตลบ

เสียงประตูกระจกของสตูดิโอเล็กๆ ถูกผลักออกแรงจนคนในห้องทำงานต้องชะเง้อมองว่าเป็นใคร คนที่รุนแรงแบบนี้ส่วนมากก็เจ๊อีกนั่นแหละ มาจากการประชุมที่สุดเหวี่ยง หรือไม่ก็โมโหเรื่องงานที่ใครบางคนทำพลาดจนหัวหน้าต้องออกรับแทน แต่ยังไม่มีใครถาม ตาคมก็จ้องมาที่ผม ในมือถือไอแพดที่เจ้าตัวพกประจำ ไม่มีกระเป๋า ทาลิปสติกสีส้มฉูดฉาดตามคอนเซปต์หญิงเปรี้ยว


“ไอ้แซค!” หวาย หวยออกที่กู ยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะเว้ย “นี่มันเรื่องบ้าบออะไรของแก ไหนว่าไม่มีอะไร จะฉิบหายกันหมดสตูไหม เล่นกับใครอยู่!”

ไอแพดถูกวางกระแทก หนักกว่านี้สักนิดผมคงเรียกว่าโยนได้เต็มปาก หน้าจอเป็นเพจเฟซบุ๊กที่อัพเดทข่าวคราวดาราที่เคยเข้าไปดูนานๆ ครั้ง โพสต์ล่าสุดเป็นภาพที่แอบถ่ายได้เมื่อคืนนี้ ผู้ชายสองคน หนึ่งในนั้นคือนิธาน ส่วนอีกหนึ่งถ้ารู้จักกันก็จะรู้ได้ในทันทีว่าเป็นผม


“เชี่ย”

“ก็เชี่ยน่ะสิ หน้าธามเต็มๆ จูบกับผู้ชาย! เยี่ยม คุณนิดจะมาแหกอกฉันไหม”

“บ้าน่า พี่” ผมกลอกตาไปมา ไม่รู้ป่านนี้อีกฝ่ายจะวุ่นวายมากแค่ไหน

“แซค แกจะยุ่งกับนายแบบไม่ได้! ยิ่งคนนี้ยิ่งไม่ได้”

“ทำไมวะพี่ ทีพี่ยังคบกับแฟนพี่ได้เลย”

“ธามเป็นเด็กของคุณเมธี” พี่จิ๊บคำรามรอดไรฟัน ก้มลงมาพูดเสียงกระซิบ “เรื่องนี้มีรู้ไม่กี่คน เพราะฉันติดต่อกับท่านบ่อย เลยรู้มาบ้าง แกถอยออกมาเลยก่อนเรื่องจะไปกันใหญ่”

“พี่จะบ้าเหรอ คุณเมธีเป็นพ่อของพี่หม่อนนะ เขาเป็นเพื่อนกัน”

“แซค โลกแห่งความจริงมันไม่ได้สวยหรูเหมือนการ์ตูนที่แกดูหรอกนะ ภาพที่ออกมาเบื้องหลังมันก็ไม่ได้งดงามเหมือนกับที่แกถ่าย ฉันสั่งห้ามแกยุ่งกับนิธานอีก ไม่งั้นเห็นดีกัน”

นิ้วเรียวยกชี้หน้า พี่จิ๊บมาเหมือนพายุ โกรธเกรี้ยว ชั่วครั้งชั่วคราว พังทลายความฝันผมแล้วเดินกลับไป ไอ้เดี่ยวยืดคอฟัง แต่คงเก็บอะไรได้ไม่มาก เสียงสนทนาเบาหวิว แต่หนักอึ้งอยู่ในใจ


“มีอะไร พี่แซค”

ผมยกมือปฏิเสธที่จะเล่า หยิบบุหรี่ทั้งซองเดินไปนอกระเบียงพร้อมมือถือ กดโทรออกอย่างร้อนใจ ไม่ถึงนาทีนิธานก็รับสายด้วยน้ำเสียงราบเรียบไม่ทุกข์ร้อน

“พี่ธามเห็นข่าวหรือยัง”

“อืม”

“พี่โอเคหรือเปล่า มีปัญหาอะไรไหม ผมขอโทษ ไม่คิดว่าจะมีปาปารัชซี่”

“คงเพราะละครใกล้จะลงจอน่ะ ช่วงนี้เลยประโคมโฆษณาแล้วคนสนใจกันเยอะ” ผมฟังเสียงเขา พยายามจับน้ำเสียงไปพร้อมๆ กัน “ไม่ต้องห่วงหรอก”

“ถ้าจะให้ผมช่วยอะไรบอกได้เลยนะพี่”

“อืม พี่นิดจัดการได้  เดี๋ยวก็คงเร่งโปรโมทละครกลบกระแส”

“อ่า ครับ” ผมครางรับในลำคอ “อย่างนี้จะได้เจอกันอยู่ไหมพี่”

“อาจจะต้องห่างไปสักพัก คุยกับพี่นิดก่อน ไว้ค่อยว่ากัน ช่างเรียกแต่งหน้าแล้ว แค่นี้ก่อนนะ”

ผมขานรับ เมื่อวางสายก็ยังถือโทรศัพท์ค้างอยู่นาน จุดบุหรี่ขึ้นมาสูบ เสียงประตูติดกับระเบียงเปิดออก หวานนั่นเอง

“เห็นข่าวแล้วนะ”

“อืม”

“พี่จิ๊บมาว่าเรื่องนี้ใช่ไหม”

“อืม นั่นแหละ เจ๊ไม่อยากให้ยุ่ง”

“จริงๆ ก็คงไม่มีใครอยากให้ยุ่ง” หวานยิ้ม ใช้เวลาค่อนข้างนานกว่าเราจะกลับมาคุยกันแบบนี้ได้ ที่ผ่านมาถึงเจอหน้ากันทุกวันหวานก็ไม่เคยคิดจะสบตากันมาตลอด “จริงๆ หวานกรี๊ดคุณธามมากเลยนะ ตั้งแต่โฆษณาหมากฝรั่ง”

“หลายปีแล้วนะนั่น”

“อืม เท่มากเลย”

“พี่ธามเป็นคนเท่ๆ แบบนี้แหละ รู้ไหม ผมเคยทำผิดกับเขามากๆ ครั้งหนึ่ง พี่ธามยังพูดว่าไม่เป็นไรได้สบายๆ ใจกว้างมากเลยนะ”

“เป็นคนจิตใจดีนะ หวานก็บังเอิญไปเจอคุณธามตามสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าบ่อยๆ ก่อนหน้านี้น่ะ แต่ไม่เห็นออกสื่อ ไม่ได้ไปเล่นกับเด็กหรอก ซื้อขนมกับเอาของเล่นไปให้เยอะเชียว”

“จริงเหรอ” ข้อมูลใหม่เลยนะเนี่ย “ถึงว่า มาคุยกับผม ที่แท้ชอบเด็กนี่เอง”

“มั่นใจในตัวเองเหลือเกิน”

ผมหัวเราะ หรือว่าปัญหาที่บ้านอาจหมายถึงบ้านเลี้ยงเด็กกำพร้า แต่ก็ไม่น่าวุ่นวายกับเรื่องงานของพี่ธามนี่หว่า “แซค ที่เคยพูดไม่ดีตอนนั้น คิดๆ ดูแล้ว หวานว่ามันไม่ดีเลยเนอะ ถ้าแซคเจอคนที่จริงจังกับแซค แล้วเขาเห็นค่าแซคจริงๆ คงดีกว่า แซคจะได้เลิกเจ้าชู้ไปเรื่อย”

“ผมยังไม่ได้เจ้าชู้ที่ไหนให้หวานเห็นเลยนะ”

“แน่ใจเรอะ กินเลี้ยงบริษัททีไรก็พาเด็กเสิร์ฟกลับไปนอนด้วยทุกที ที่ไม่เห็นอีกเท่าไหร่ไม่รู้ ไม่อยากนับ”

“เลิกหมดแล้ว”

“อื้ม ดีแล้ว” หวานยิ้ม นี่อาจเป็นเรื่องสบายใจเรื่องเดียวของวันนี้ก็ได้ แซคเอ๊ย หาเรื่องให้ตัวเองจริงๆ ว่ะ ผมลืมไปได้ยังไงว่านิธานคือใคร พาเจ้าตัวออกนอกบ้านวันแรกก็ได้เรื่องเลย รู้งี้นัดกันสวีทที่คอนโดหรือพาไปเล่นไอ้เหลือดีกว่า

“ขอบใจนะหวาน” ผมขยิบตาให้ เพื่อนสาวพยักหน้า ก่อนจะหายกลับเข้าไปในออฟฟิศ ปล่อยให้ผมอมควันมะเร็งเข้าปอดต่อไปเพียงลำพัง





ตกบ่ายผมมีถ่ายงานที่ร้านเพ็ทช็อปย่านเอกมัย ด้านหลังเป็นสตูดิโอเปิดให้เช่า อันที่จริงพนักงานในร้านหลายคนก็เป็นตากล้องที่รู้จักกัน เพียงแต่ถ้าจะให้ลงนิตยสารในเครือสุดท้ายก็ต้องอาศัยทีมงานด้วยกันเป็นหลัก ผมตั้งกล้อง กดถ่ายภาพมุมต่างๆ ถ่ายสุนัขที่นอนเอกเขนกเรียงราย บางตัวนึกคึกก็วิ่งไล่กันสนุกสนาน อยากพาพี่ธามมาที่นี่ คงมีความสุขน่าดู

“ยิ้มอะไรวะแซค”

“หมาน่ารักนะพี่โป้ง”

“เออ ดื้อฉิบหาย” เจ้าของร้านบ่น แต่ก็มีรอยยิ้มประดับบนหน้า “ถ่ายยากไหม ไอ้นั่นน่ะตัวแสบเลย”

“ผมชอบไอ้หมีนี่มากพี่ นิ่งดีจัง”

“นอนอย่างเดียว”

“ฮัสกี้เหรอ”

“อลาสกัน ฮัสกี้ไม่อืดขนาดนี้หรอก ตัวใหญ่กว่าด้วย สามตัวที่วิ่งอยู่ข้างนอกโน้น ฮัสกี้” เขาอธิบาย พี่โป้งเป็นเจ้าของร้าน เล่นกล้องด้วย ไม่ถึงกับเป็นมืออาชีพแต่เป็นนักสะสมมือยง รู้จักครั้งแรกเมื่อปีก่อนตอนไปงานนิทรรศการภาพถ่ายที่หอศิลป์ “แล้วเป็นไง สบายดี”

“ก็ดีพี่”

“มีเมียเป็นตัวเป็นตนหรือยัง”

“ยังเลย” หัวเราะร่า ทำไมไปที่ไหนก็โดนถามแบบนี้ตลอดวะ “จีบอยู่ๆ”

“มีคนแบบที่แซคต้องใช้เวลาจีบด้วยเว้ย”

“แหม พี่ครับ ผมมันก็ตากล้องจนๆ”

“หน้าตาไปเป็นนายแบบได้อยู่นา ไม่มีคนทาบทามบ้างหรือไง”

ผมหัวเราะ เกาหัวแกรก “ตอนวัยรุ่นก็มีอยู่ เดี๋ยวนี้ไม่ไหว ไม่ฟิต พวกนายแบบต้องดูแลตัวเองหน่อย ผมทำไม่ได้ว่ะ ขี้เกียจ”

“เออ สมกับที่เป็นมึง เอ้า น้ำ” ผมรับขวดน้ำเปล่าเย็นๆ ที่อีกฝ่ายยื่นให้มาเปิดออก ดื่มไปได้ไม่ถึงครึ่งโทรศัพท์ก็เข้า ขอเวลาปลีกตัวออกมา เป็นเบอร์พี่นิดโทรมา คงเรื่องของข่าวเมื่อคืน

“ว่าไงครับพี่นิด”

“แซค พี่มีเรื่องจะขอร้อง”

“เรื่องพี่ธามน่ะเหรอ ผมคุยกับพี่ธามแล้วครับว่า–“

“คุยอะไรกับธามพี่ไม่สนหรอกนะ แต่เลิกยุ่งกับธาม พี่เตือนไว้เลย เรากำลังจะทำให้ธามเดือดร้อน”

“เดือดร้อน?”

“พี่ไม่อ้อมนะ ธามกำลังจะมีละครเป็นรับบทเป็นเกย์” ผมได้ยินเสียงวิ้งในหู เมื่อกี้ฟังไม่ผิดใช่ไหม พี่ธามน่ะนะ “ทางต้นสังกัดจะปั้นธามกับพระเอกของเรื่อง พี่ไม่อยากให้เรามาทำเรตติ้งตก”

“เฮ้ย พี่นิด โอเค ผมผิดที่ไปทำอะไรแบบนั้นโจ่งแจ้ง แต่เดี๋ยวผมจะระวังตัวไม่ให้นักข่าวจับได้แล้วกัน"

"ไม่มีครั้งต่อไป แซค" ผู้จัดการส่วนตัวเตือนเสียงเข้ม ผมฮึดฮัดไม่พอใจ "คิดว่าตอนนี้นักข่าวตามสืบกันแค่ไหนว่าใครจูบกับธาม ถ้าห่วงธาม ทำตามที่พี่บอก แค่คิดสนุกกันชั่วข้ามคืนก็อย่าให้มันพังอนาคตใครเลย อย่างแซคจะหาคู่นอนที่ไหนก็ได้ เพราะงั้นปล่อยธามไปเถอะ ถือว่าพี่ขอ"

ปลายสายกดวาง ถ้อยคำมากมายที่อยากโต้แย้งคาอยู่ในลำคอ ผมถอนหายใจหนัก โทรกลับหานิธานในทันทีแต่ไม่มีใครรับสาย
โธ่โว้ย จะให้มันจบแบบนี้ได้ยังไงกัน




ตลอดบ่ายถึงค่ำผมติดต่อนิธานไม่ได้เหมือนเคย เริ่มชินกับนิสัยไม่ติดโทรศัพท์ของเจ้าตัว ถึงตอนนี้ไม่ได้หงุดหงิดแล้วแต่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้ ทางพี่นิดคงวุ่นๆ ใจจะหลบนักข่าวแต่ช่วงนี้นิธานมีงานทุกวัน ให้เดาก็คงลำบากพอตัว

ฮุนไดสีดำขลับแล่นปราดมาจอดหน้าคอนโด คนที่ลงมาจากรถรูปร่างสูงโปร่งสะดุดตา เขาสวมแว่นตาดำกับหมวกมียี่ห้อ สะพายกระเป๋าคาดอกเดินก้มหน้าก้มตา ผมสาวเท้าดักเอาไว้ทัน พอดีกับรถแวนเคลื่อนตัวไป นายแบบหนุ่มสะดุ้งตัว พอเห็นว่าเป็นผมก็ถอนหายใจโล่งอก

"ตกใจหมด ไม่เห็นบอกว่าจะมา"

"เซอร์ไพรส์ไง" ยักคิ้วให้ เอี้ยวตัวกลับไปมองรถคันใหญ่ที่แล่นออกจากเขตคอนโดแล้วหันหน้ากลับมาหาคู่สนทนาอีกครั้ง “วันนี้ไม่ขับรถเองเหรอ”

“กลับมาแล้วรอบหนึ่ง เพิ่งออกไปกินข้าวมา แล้วนี่กินอะไรมาหรือยัง”

“เรียบร้อย ผมแวะเอาข้าวไปให้ไอ้เหลือเลยหาอะไรรองท้องมาด้วย ขึ้นข้างบนไหมพี่ธาม”

ผมชูถุงเบียร์ เจ้าของห้องหัวเราะร่วน “นายจะทำให้ฉันลงพุง แซค”





คอนโดของนิธานยังเป็นเหมือนครั้งก่อนที่ผมมาค้างทุกระเบียดนิ้ว รู้มาว่าจะมีแม่บ้านเข้ามาทำความสะอาด เก็บเสื้อผ้าไปซักวันเว้นวัน ผมเข้าไปในครัว เอาเบียร์ไปแช่ช่องฟรีซให้เย็นทันใจ เจ้าของห้องบ่นว่าเหนียวตัวอยากอาบน้ำ ทิ้งผมรื้อของที่พอจะเป็นกับแกล้มในชั้นวางสักพักก็กลับออกมาอีกครั้งพร้อมขนมขบเคี้ยวในจาน เลี่ยงที่จะเปิดโทรทัศน์ หรือรับข่าวสารอะไรที่จะทำให้นิธานลำบากใจ ระหว่างนั้นก็เอากล้องมาถ่ายวิวจากหน้าต่างคอนโดรอไปพลางๆ

“แซค อาบน้ำไหม” เจ้าของห้องถาม เขาเพิ่งสระผมเสร็จ สวมชุดคลุมที่แหวกลึกมาจนเกือบถึงสะดือ ผิวใต้ร่มผ้าขาวผ่อง ภาพคืนนั้นยามได้ไล่ชิมเรือนร่างอีกฝ่ายเด่นชัดขึ้นมา ผมเลียริมฝีปาก พยักหน้า ตาลอยๆ

“ยืมผ้าเช็ดตัวนะ”

“ใช้ต่อเลยได้หรือเปล่า ขี้เกียจรื้อในตู้” ผมพยักหน้า รับผ้าที่พาดบ่าอีกฝ่ายไว้ ยังชื้นอยู่ แต่ไม่ได้นึกรังเกียจ ติดจะเขินนิดๆ ด้วยซ้ำไป “เป็นอะไร ดูเงียบๆ”

“เปล่า”

ให้ตายก็ไม่บอกหรอกว่าคิดไปถึงไหนต่อไหนแล้ว


ใช้เวลาพักใหญ่กว่าผมจะสงบจิตสงบใจในอ่างอาบน้ำขนาดพอดีตัวได้ ผมเสร็จไปหนึ่งรอบ โคตรแย่ มาอาบน้ำบ้านคนอื่นแล้วยังสำเร็จความใคร่ด้วยตัวเองอีก นิธานรู้คงด่าเปิง แต่ไม่ไหว ถ้าไม่ได้ระบายออกมาบ้างผมคงเป็นบ้า ไม่ก็จับเจ้าของห้องขืนใจอีกครั้งแหง

ประตูห้องน้ำเปิดออก ผมเพิ่งได้ยินเสียงดนตรีของเพลงแจ๊สที่พี่ธามเปิดจากชุดโฮมเธียร์เตอร์ แต่ที่ทำให้นิ่งงันคือคนเปิดยังไม่แต่งตัว นั่งกางแขนทั้งสองข้างเหยียดไปบนพนักพิงของโซฟา มือข้างหนึ่งถือขวดเบียร์เอาไว้ สาบเสื้อสีขาวแยกออกจากกัน อวดไหปลาร้าที่เห็นครั้งแรกก็สะดุดตาลงมาลึก ขาขาวไขว่ห้าง เนื้อผ้าแหวกออกจนเห็นชัดถึงขาอ่อนรำไร

ผมกลืนน้ำลาย ละสายตาขึ้นมาอย่างยากลำบาก รอยยิ้มยั่วจากอีกฝ่ายผุดที่มุมปาก เขาเอียงหน้าไปกระดกเบียร์ดื่ม ริมฝีปากที่จ่อปากขวดชวนผมคิดไปถึงไหนต่อไหน จับขอบผ้าเช็ดตัวที่ม้วนอยู่ใต้สะดือแน่น กลัวว่าร่างกายที่ลุกฮือจะทำให้ผ้าหลุดในที่สุด


“เบียร์ไหม”

“พี่ธาม”

เขายักคิ้ว ก่อนยกขาซ้ายที่ทับขาขวาไว้ออก ผมกลืนน้ำลายอีกครั้ง และอีกครั้ง รู้ตัวอีกทีก็เมื่อนิ้วเรียววางแตะลงบนหัวไหล่ นิธานลูบไล้ด้วยมือข้างหนึ่งไปด้านหลัง ส่วนอีกข้างที่ถือขวดเครื่องดื่มก็ยกมันขึ้นมาจ่อปาก


“กินสิ”

“พี่ ผมไม่เล่นแบบนี้นะเว้ย” บังคับเสียงตัวเองให้ไม่สั่นไม่ได้ เจ้าของห้องขยับตัวเข้ามาใกล้ หัวใจผมเต้นแรงไปหมด ไม่ใช่ไม่ต้องการ แต่ตรงกันข้ามต่างหาก “พี่ธาม ถ้าไม่พร้อม...อย่ายั่วผม”

“บอกตอนไหนว่ายังไม่พร้อม”

ผมถูกดึงคอเข้าหา กลิ่นอ่อนๆ ของนิธานช่างคล้ายกับฟีโรโมนหลอกล่อแมลง ชัดเจนเมื่อเราแนบริมฝีปากเข้าหากัน นิ่ม หยุ่น ชุ่มลิ้น รสหวานของจูบ ขมปร่าของเบียร์

ผมจูบธามหนักขึ้น หนักขึ้น อีกฝ่ายก็ไม่มีทีท่าจะลดละ เราต่อสู้กันราวอยู่ในสงครามจุมพิต แทรกมือเข้าในเรือนผมของกันและกัน จากเนิบช้าเป็นดูดดื่ม เร่าร้อน ผละกันเพียงครู่เพื่อหอบหายใจ สบตากัน แล้วกระโจนเข้าจูบอีกครั้ง และอีกครั้งอย่างไม่รู้จักพอ มากกว่านี้ ผมต้องการมากกว่านี้ อยากลองให้รู้รส อยากรู้ให้ลึกซึ้ง อยากครอบครองทุกสิ่งอย่าง วงแขนกอดกระชับ เท้าเย็นเพราะขวดเบียร์หล่นลง โชคดีที่ไม่แตกแต่เครื่องดื่มไหลจนพื้นเปียก ผ้าเช็ดตัวร่วงลงกองอยู่ที่ข้อเท้า ผมเปลือยเปล่า ขณะที่เสื้อคลุมอีกฝ่ายก็หมิ่นเหม่เต็มทน


“ธาม”

ถอนจูบออกมา เรียกอีกฝ่ายเสียงพร่า ปลดเปลื้องพันธนาการด่านสุดท้ายออกแล้วเหวี่ยงร่างเปลือยเปล่าของนิธานลงบนโซฟา ธามนอนแน่นิ่ง หอบหายใจคล้ายตื่นเต้น ผมตามมาคร่อมทับแทบจะในทันที ดวงตาสีเข้มสั่นสะท้าน หลุกหลิกด้วยความลังเล เราต่างเป็นผู้ชายและรู้ดีว่าถึงจุดที่ไม่อาจหักห้ามอะไรได้อีกแล้ว แม้ทำลงไปแล้วจะไม่มีโอกาสได้หันหลังกลับ มีเซ็กส์กับเพศเดียวกันเพียงหนึ่งครั้งชื่อที่ถูกเรียกเกี่ยวกับเพศสภาพก็เปลี่ยนไป แต่ใครจะแคร์ ในขณะที่สับสน แต่ลึกๆ ผมกลับแน่วแน่อย่างบอกไม่ถูก คืนนี้ไม่มีทางปล่อยให้นิธานรอดมือไปได้ ต่อให้จะถูกโกรธ ค่อยง้อทีหลัง ไม่ใช่ความผิดของผมคนเดียว อีกฝ่ายต่างหากที่เปิดทางให้ก่อน

เบาะหนานุ่มของโซฟายุบตัว ผมเห็นตัวเองเหนือแววตาสีดำคู่นั้น ผมช้อนท้ายทอยอีกฝ่ายที่นอนหงายอยู่เบื้องล่าง ยังชื้นเพราะเพิ่งสระผมหมาดๆ กลิ่นแชมพูฟุ้งกระจาย ให้ความรู้สึกทั้งสะอาดทั้งยั่วเย้า โน้มตัวลงไปกดฝังปลายจมูกที่ซอกคอ กลิ่นของสบู่เหมือนกันแต่กลับอยากดอมดมที่ร่างกายนิธานมากกว่า ใช้เคราเสียดสีหัวไหล่ จุมพิตผะแผ่วไปตามแอ่งชีพจรที่ทำให้คนเบื้องล่างสั่นสะท้าน


“ธาม”

ผมเรียกอีกฝ่ายชิดหู ออดอ้อน วอนขอ ใช้ฟันเรียงงับที่คอ กัดเบาๆ จนมาถึงหัวไหล่ นิธานสะดุ้งไหว แต่ไม่กริ่งเกรง ฝ่ามือลูบไล้ตามรอยฟันกัด ลำคอ บ่า แผ่นอก แสงไฟนีออนสว่างจ้า ผมเห็นกล้ามเนื้อของนิธานเต็มตา ไม่ผอมบาง ไม่ล่ำสัน แต่เป็นสัดส่วนที่มองแล้วเพลิดเพลินจนตรึงสายตาให้หยุดนิ่ง หัวใจผมเต้นรัว แต่หายใจติดขัด เมื่อใช้สายตาโลมเล้าไปทั่วร่างโดยมีสติสัมปชัญญะครบถ้วนแล้วก็วกกลับมามองหน้าพี่ธามใหม่ เขายิ้มยวน ยักคิ้ว ดวงตาสีดำยังคงลึกลับ ท้าทาย แวววาวจนไม่อาจตีความหมาย

ผมลากมือจากแผ่นอกกว้าง เลื่อนลงเรื่อยๆ โดยยังเล่นเกมจ้องตากับอีกฝ่ายอยู่ ก่อนกดยิ้มที่มุมปากบ้างเมื่อสัมผัสอวัยวะต้องห้ามของอีกฝ่ายแล้วพบความวูบไหวในดวงตาคู่นั้น


“ชอบหรือเปล่า”

มือข้างหนึ่งผมจับหูอีกฝ่าย ลูบลงมาตามกรอบหน้า จับปลายคางก่อนใช้นิ้วหัวแม่มือปาดริมฝีปาก แหย่ส่วนปลายเข้าไปให้นิธานงับเล่น พี่ธามตอนนี้เซ็กซี่จนผมไม่อยากอดใจรอ ช่างเย้ายิ่งกว่าผู้หญิงคนไหนที่เคยผ่าน ไม่เหนียมอาย แม้จะประหม่าบ้างแต่ซ่อนทุกอย่างได้รวดเร็ว เสียงครางของคำตอบดังในลำคอ ไม่หยาบโลน แต่ชวนค้นหา ผมเงี่ยหูฟัง ใช้มือเร่งเร้าอีกฝ่ายให้ทรมานมากยิ่งขึ้น


“แซค...”

เขาเรียกชื่อ ชวนให้ผมเข้าไปใกล้และใกล้ยิ่งขึ้น เสียงเพลงแจ๊สยังบรรเลงต่อเนื่อง นิธานบิดเร่า ผิวกระจ่างสว่างชัด ไหล่กว้างในแบบของผู้ชาย ผมสีดำที่สยายไปบนเบาะเปียกชื้นเพราะเหงื่อ โดยเฉพาะบริเวณไรผม เห็นเหงื่อพราวผุดเป็นเม็ดเรียงราย พร่างพรมแม้กระทั่งซอกคอ แผ่นอก คล้ายภาพวาดจากสีน้ำมันที่มีมิติ ลำคอผมแห้งผาก ต้องก้มลงไปช่วงชิมรสหวานจากริมฝีปากของคนเบื้องล่างเป็นระยะ กลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอเมื่อการขยับตัวทำให้เม็ดเหงื่อที่กระจายตัวรวมตัวกันและไหลลู่อยู่บนผิวกายสะอาดราวน้ำค้างบนใบไม้ในรุ่งสาง

นิธานหยีตาลงเมื่อเลือดแล่นพล่าน บังคับให้เขาแตะร่างกายของผมบ้าง สะดุ้ง แต่ยินยอม ฟันขาวดังริมฝีปากล่างขึ้นไปกัด หอบหายใจสั่น นิธานเป็นคล้ายเหยื่อ แต่ก็ไม่ใช่ ราวกับเขาสนุกที่กำลังทำให้ผมใกล้บ้าขึ้นทุกทีเสียมากกว่า ร่างกายผมระอุ อีกฝ่ายก็ไม่ต่างกัน เขาหยอกล้อกับร่างกายผมอย่างคนที่รู้ดีว่าสิ่งที่ผู้ชายต้องการคืออะไร ผมจูบเขาอีกครั้ง และคิดว่ายืดเยื้อไปกว่านี้ไม่ได้แล้ว


“ซ...แซค” เพราะชื่อผมขึ้นต้นด้วยซ.โซ่ ดังนั้นเมื่ออีกฝ่ายเรียกชื่อด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาก็คล้ายกับเป็นเสียงครางเครือไปคู่กัน บนโซฟาแคบๆ ผมพลิกนิธานให้หันหลัง สอดมือผ่านสะโพก บังคับให้ยกสูงขึ้น มองกล้ามเนื้อบนแผ่นหลัง แนวกระดูกที่ปูดขึ้นมาเมื่อร่างกายอยู่ผิดกระบวนท่า สะโพกกลมกลึง กล้ามเนื้อเหยียด หัวไหล่งองุ้มเพราะลงแรงส่วนมากไปที่ข้อศอก ใช้มือข้างเดียวแยกขาทั้งสองข้างออกจากกัน เมื่อเสือกตัวไปข้างหน้า ร่างกายที่อ่อนยวบของอีกฝ่ายก็เกร็งตัวแน่น


“ธาม อย่าเกร็ง!”

ผมสั่งในลำคอ เห็นปลายนิ้วที่งองุ้ม จิกลงบนโซฟาแล้วก็ผ่อนลมหายใจ ไล้ไปบนผิวกายช่วยอีกฝ่ายให้ผ่อนคลายมากขึ้น เสียงร้องโอดดัง ไม่ครวญครางหวานฉ่ำ เป็นเสียงทุ้มต่ำ แต่ปลุกกำลังให้ฮึกเหิม

เมื่อลื่นหลุดไปสู่ความเรียบลื่น ร่างกายก็ขยายแต่โอบรัดรวมเป็นหนึ่ง สอดประสานเข้าหา นาทีนี้ไม่รู้ว่าใครเป็นฝ่ายกำชัย ผมบดขยี้ริมฝีปากไปบนหัวไหล่ ทั้งขบ กัด ดูดดึงจนเป็นสีม่วงช้ำ เมื่อนิธานเอี้ยวตัวกลับมาทำตาดุใส่ก็ทำเช่นเดียวกันนี้กับริมฝีปากสีสด

ความสุขแล่นจากปลายลิ้นเข้าสู่เส้นเลือด หัวใจผมเต้นตุบ ยังคงจ้องลึกไปในดวงตาสีรัตติกาล กอดรัดอีกฝ่ายด้วยความโหยหา ขยับกายตอกย้ำว่าเราต่างตกเป็นของกันและกัน

“แรงกว่านี้” นิธานคำราม เขาสะบัดหน้าเงยหงายเมื่อผมใช้มือฟาดลงบนสะโพกขาว “ร...แรงมีเท่านี้หรือไงวะ!”

ผมกัดริมฝีปาก ประโยคคำสั่งเมื่อครู่ท้าทาย ผมกัดฟัน ใช้แขนรัดสะโพกเข้าหาตัวเองมากขึ้น

“ย...อย่ามาขอร้องให้หยุดแล้วกัน...”

“หึ...” นิธานหัวเราะ ทำหน้าเหยเกเมื่อถูกรังแกรุนแรงตามความปรารถนา “ท...ทำให้ฉันขอร้องนาย”

เป็นความถือดีไม่มีสิ้นสุด เสียงสั่นจนพูดไม่รู้เรื่องก็ยังหยิ่งยโส “หรือจะให้...ฉันเป็นฝ่ายทำเอง”

“ฝันไปเถอะ”

ผมกดคอนิธานลงกับเบาะ ไม่เปิดโอกาสให้พูดอีก บางที นี่อาจเป็นอย่างเดียวที่ทำให้ผมรู้สึกเหนือกว่านายแบบหนุ่มได้
เสียงผิวเนื้อบดเบียดกับเบาะหนัง เพลงแจ๊สบรรเลงไม่เข้ากับจังหวะ นิธานหมอบต่ำใต้ร่าง เปล่งเสียงประหลาด ใช้มือข้างหนึ่งกุมท้องของตัวเอง เรียกหาชื่อผม ต้องการแค่ผม

ตอกย้ำลงไปให้ลึกขึ้น

ครอบครองอีกฝ่ายให้แนบแน่น

ศีรษะนิธานโยกขยับขึ้นลงตามแรงที่ถูกกระทำ เขาจิกโซฟาหนังด้วยเล็บมือ ดำดิ่งสู่ความหฤหรรษ์ยากจะพรรณนา กลิ่นอายของนิธานตั้งแต่แรกพบคือเย้ายวน และเวลานี้มันกำจายซาบซ่าน ยากจะอดใจไม่ให้ขม้ำเนื้อหนังผุดผ่องให้เปื้อนสี ร้องเรียกชื่อกันและกันในห้องสี่เหลี่ยมที่เปิดไฟสว่างโร่


“ธาม”

เวลาที่ผมไม่ต้องนับถือเขาเป็นพี่

ทำให้เสียตัวตน



ปราศจากซึ่งหน้ากากของคนเข้มแข็งอีกต่อไป








TBC



วันนี้วันพุธ กราบขออภัยทุกคนที่รอเมื่อคืนด้วยค่ะ เชิญคุณลงทัณฑ์บัญชาาาา พรากก เมื่อเช้ามีงานที่ทำงานตั้งแต่เช้า เมื่อวานเลยลืมสนิทททท หลับไปก่อน น้องขอโทษค่ะ /กราบตัก
ตอนนี้แซคเสร็จพี่ธามไปเรียบร้อยแล้ว (จริงๆตอนเขียนอยากตลบหลังอิแซคคนหื่นมาก) แต่สงสารนังโนะ ทั้งตัวละครแซค และธาม จะมีพัฒนาการในการอยู่ด้วยกันไปเรื่อยๆ ตอนแรกๆ อาจเห็นแซคไม่เป็นโล้เป็นพาย หรือธามลึกลับไม่เปิดใจ แต่พอรู้จักรักแล้วโลกของแต่ละคนจะค่อยๆ เปลี่ยนไปโดยไม่ทิ้งตัวตนเดิม ให้โอกาสหนุ่มๆด้วยกันน้า

ขอให้เป็นวันพุธที่ดีของทุกคนนะคะ
รักกก

[Malimaru]

ไม่มีอะไรจะเมนท์ รู้แค่ว่ามันดีกับใจเหลือเกิน
แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกว่า เมฆฝนกำลังตั้งเค้ารอท่า เพื่อตกกระหน่ำลงมาเมื่อฟ้าสาง

รอติดตามตอนต่อไปค่ะ

[M.J.]

กรีดร้องงงง เขาได้กันแล้วววว  แต่กลัวว่าหลังจากนี้เรื่องจะพลิกไปจนเดาไม่ถูกมากกว่า ฮรืออออ กลัวดราม่าพูดตรงๆ 

[suck_love]

ปมยังไม่เคลียร์ แง้ เครียดดดด

[flimflam]

สัมผัสได้ถึงดราม่าอย่างบอกไม่ถูกเลยค่ะ 5555555
เรื่องพ่อพี่หม่อนอีก? เพราะแบบนี้พี่หม่อนเลยให้แซคสืบรึเปล่า
 

[Pakeleiei]

สนุกกกกกกกก

แต่สงสารแซค

[aiyuki]

ได้กลิ่นมาม่าเบาๆ ธามทำเพื่อประชดใครหรือเปล่า อ่าา