หัวข้อ: ♡สู่กลางใจ | a tu co ra zon♡ ตอนพิเศษ only me|P.40 (12/10/59)

[ทั่วหล้า]

ก็ตะหงิดๆตั้งแต่ตอนที่แล้วละที่ธามบอกว่าหม่อนอาจไม่ได้รู้จักตัวธามจริงๆก็ได้
เพื่อนสนิทกันจะไม่รู้จักกันจริงๆได้เหรอ?(แอบคิดว่าทำไมธามกำแพงสูงจัง)
แต่พอมาตอนนี้คือหม่อนหลอกใช้แซคใช่ป่ะ?
แบบอาจจะเกลียดธามเลยอยากรู้ว่าใครเลี้ยงธามเพื่อที่จะได้ทำลายชื่อเสียงธามอย่างงี้(เดาไปเรื่อย)
ที่ทำเป็นช่วยเชียร์ให้แซคจีบธามก็หลอกใช้สินะ
คิดว่าหม่อนเป็นคนดีนะเนี่ยเสียใจ//ซบอกแซคร้องไห้555555
พี่ธามใจดีอ่ะแซคเกือบทำร้ายตัวเองแต่ก็ยังกอดปลอบ(อิจฉาแซค)
เข้าใจว่าแซคเมาถึงควบคุมตัวเองไม่ได้แต่ไม่ชอบที่แซคทำเลย
เหล้าไม่ได้ช่วยแก้ปัญหาอะไรหรอกนะ ชิชิชิ

[river]

ทำเป็นคนดี เชียร์แซค
ที่ไหนได้ ปั่นหัวกันเห็นๆ
ท่าทางอยากครอบครองธาม แต่ไม่กล้าเพราะกำแพงธามสูง
แม้จะเป็นเพื่อนกันมานานก็คงมีความลับมากมายที่ธามไม่เปิดเผย

[larynx]

เราอ่านหนังสือไม่แตกฉานหรือยังไง ทำไมงงว่าสรุปแล้วขืนใจหรือยังไม่ขืนใจ โซแซด

[Yundori]

อยากโอ๋แซคเลยอ่ะ โถๆๆๆๆ
หึงก็หึงเถอะ แต่ทำไรไม่ได้เลย
ก็แอบรู้อยู่ละ ว่าพี่ธามจะโชคดีอะไรขนาดนั้นเลยเหรอ
แต่ว่าถ้าพี่ธามมีคนเลี้ยงจริง
แซคคงยากเลย อยู่ดีๆอาจจะโดนเก็บได้
  พี่ธาม ดุแซคได้ แต่อย่าไล่แซคเลยนะ
สงสารอ่ะ ถือซะว่าเป็นพ่อบุญเหลือ

[КίmY]

เดี๋ยววว. ตกลงไว้ใจหม่อนได้มั้ยยยย. 

[akashita]

โอ๊ยย.. อยากให้พี่ธามกดคืนเลยค่ะ!!!
น้องแซคเป็นของพี่ธามเถอะ 55555

หม่อนนี่ความจริงแล้ว ร้าย สินะ

[onioniaom]

แซคเป็นอะไร ทำร้ายเค้าแล้วร้องไห้เอง
พี่ธามก็ยังไปปลอบนางอีก แล้วพี่หม่อนทำไมทำกับเพื่อนแบบนี้

[่patsaporn]

หม่อนคือไม่ใช่ละ เพื่อนกันจริงจะไม่พูดแบบนี้ หนักแน่นหน่อยดิแซค สงสารพี่ธามว่ะ
ลุ้นมากค่ะคู่นี้ พรุ่งนี้จะเป็นยังไง

ขอบคุณค่ะ

[paladin.kn]

พี่หม่อนนี่มาดีรึมาร้าย ยังไงงงงง

งงกับพี่แก

เหมือนจะดี แต่เหมือนจะหลอกใช้แซคไม่รู้

[pannuna]

อ้าวแซคจะทำไงเนี่ยง้อยาวเลย

[after.day]

หม่อนจะเอายังไง อย่ามายุให้ครอบครัวเขาแตกนะะะะ
พี่ธามยิ่งเหนื่อยๆ อยู่ เดี๋ยวตีเลย! #ทีมพี่ธาม

[pukpra]

พี่หม่อนคิดอะไรนี่ชักสงสัย โอ้ยยย ยังไงๆ แซค พี่ธาม

[XVIII.88]

ขวัญเอ้ย ขวัญมานะ พี่ธาม

แนะนำให้พี่ธามไปเล่นคนยุ 

[M.J.]

โถ่วววว ทั้งพี่ธามพี่หม่อนปั่นหัวหนูแซคจนสติแตกไปหมดแล้ว น่าสงสารรร

[Fujung]

พี่ธานผู้ใหญ่ฝุดๆอะ น่าเอาไว้บนหิ้ง
แซคนี่ก็เหมือนจะเจนโลกโดนผู้ใหญ่แล้วไงละ
เด็กก็เป็นเด็กวันยังค่ำ ถ้าเขาไม่มีใจเอามีดมาแท่งแกนานแล้ว
คิดสิคิด ถ้าตอนหน้าไม่มีพานธูปเทียนมาขอขมานะ
แซคก็แซคเถอะแกหลุดจากตำแหน่งลูกรักแน่

[why yyy]

ขอบคุณ

[THiiCHA]

7 บรรทัดสุดท้ายพีคสุด  คาใจ อยากอ่านต่อ T^T 
 

[sb_ng]

หน่วงงงงง ตอนนี้ส่วนใหญ่ทีมพี่ธามเยอะ 555555
ไม่เป็นไรนะแซค! มามะ โอ๋ๆ 55555555 ไม่ว่าแซค ชอบใจอ่อนกับพระเอกค่ะ 5555555
รู้สึกว่าแซคแค่น้อยใจอะ อยากรู้ หวง อึดอัดแบบตัวเองไม่เคยรู้ไรเลย
แล้วโดนพูดจนรวนเลยระเบิดออกมา ละก็ผสมความมึนเมาเลยใจกล้ามากขึ้น
สติไม่ค่อยครบดี 555555 ความหวงและน้อยใจเข้าครอบงำมากไปหน่อยจนเกือบทำร้ายพี่ธาม
แต่เชื่อว่าแซคทำไม่ได้อ่ะ แบบไม่น่าจะขืนใจพี่ธามได้ นางดูจิตใจดีนะ
เป็นหมาน้อยของพี่ธามวันยังค่ำ พอตอนร้องไห้นี่แบบ รู้สึกเข้าใจอ่ะว่าทำไมถึงร้อง
ละตอนพี่ธามกอดกลับมานี่แบบ โล่งใจแรงค่ะ แบบฮู่วววว ขอบคุณที่พี่ธามพอจะเข้าใจ

[eaimeaimm]

พี่หม่อนเสี้ยมไรผิดๆรึป่าว
แซคเอ้ยยยย ไม่น่าทำแบบนี้เลย

[Ginny Jinny]

 

[QXanth139]

อ้าวพี่หม่อนนี่แนวเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดป่ะเนี่ย 

[MyLavenderLand]

หม่อนชอบธามแต่ธามไม่สนใจ หม่อนเลยพยายามตีกันทุกคนที่จะเข้ามารักธาม ทำให้ธามดูไร้ค่าในสายตาคนอื่นอะไรแบบนั้น ... เหรอ??? 

รอตอนหน้า..หวานๆ #ชีวิตต้องการน้ำตาล

[Takarajung_TK]

เริ่มไม่ไว้ใจหม่อนล่ะ ไม่รู้ว่าเป็นเพื่อนแท้จริงรีเปล่า
ตอนนี้ไม่ปลื้มแซคนะ เหมือนคนเอาแต่ใจ
แค่เริ่มจีบไม่นานจะมาบังคับคนอื่นให้ยอมง่ายๆ รักเร็วๆ
จะเห็นแก่ตัวไปนะ ถ้าเจอตัวจับตบจริงๆ 

[MooMiew]

แซคโดนหลอกใช้อยู่ใช่มั้ยนี่ โธ่ ไอ้แซคเอ้ยยยย 

[PHA_]

แซคเอ้ยยย โดนปั่นอย่างรุนแรง อิพี่่ธามเค้าก็ไม่เหมือนใครอยู่แล้ว ไอน้องก็เลยคิดไปใหญ่โต หม่อนนี่หวังอะไรกันแน่ แบบนี้ไม่ใช่เพื่อนกันละป่ะวะ

[Nankoong]

อิแซค...สติสตัง..หายหมด!!

[minenat]

หม่อนนี้เพื่อนร้ายใช่มั้ย

[✿PIERRE]

หม่อนนี่ยังไง

 

[Coaramach]

เราจะติดตามพฤติกรรมอิพี่หม่อนต่อไปอย่างใกล้ชิด

[-west-]

C h a p t e r 1 0





เช้าของวันใหม่ ผมลืมตามาพบความเดียวดายอีกครั้งบนเตียงแปลกหน้า นิธานไม่อยู่แล้ว ความทรงจำผมก็เช่นกัน มาๆ หายๆ แต่คลับคล้ายคลับคลาว่าทำให้เจ้าของห้องโกรธ

โพสท์อิทใบเล็กๆ เขียนบอกรหัสผ่านคอนโดแปะไว้กับขวดเครื่องดื่มแก้แฮงค์ข้างหัวเตียง มันคงดีกว่านี้ถ้าถูกแช่เย็น แต่นิธานคงเกรงว่าจะไม่เห็นเลยได้แต่อาศัยอุณหภูมิ 25 องศาของแอร์คอนดิชันรักษาคุณภาพมัน ผมหมุนเกลียวฝา เปิดขึ้นดื่ม พบว่าทำให้อาการปวดเวียนในหัวดีขึ้นครู่หนึ่งพร้อมกับความทรงจำที่ขาดหายค่อยๆ กลับคืนมา

เวรแล้วไอ้แซค!

ตอนนี้ผมสวมเสื้อผ้าครบชุด แต่ไม่ผิดแน่ ความทรงจำนั้นชัดเจนจนไม่เชื่อว่าเป็นความฝัน ยิ่งมีเครื่องดื่มแก้เมาค้างมาตั้งไว้ให้ยิ่งชี้ชัดว่าผมเมาเละเทะแค่ไหน โทรหานิธาน ไม่มีคนรับ โทรไปอีกสองครั้งกระทั่งปลายสายยอมสนทนาด้วยในที่สุด


“มีอะไร”

“พี่ เมื่อคืนผม...”

“ไว้ค่อยคุยกัน กำลังจะเข้าฉาก”

 “งั้น...ไว้ผม...”

“เสร็จแล้วเดี๋ยวโทรหา”

เขาตอบแค่นั้นก่อนตัดสายไป ผมทิ้งตัวลงนอน โชคดีแค่ไหนที่ร้องไห้ออกมาก่อนได้ข่มขืนพี่ธามเข้าจริงๆ ทั้งๆ ที่เกลียดเรื่องแบบนี้ การใช้กำลังโดยไม่สมัครใจ แต่พอโดนฤทธิ์แอลกอฮอล์เข้าไปปลุกความหวาดระแวงในใจก็ขาดสติ รุนแรงแม้กระทั่งคนที่อยากได้หัวใจมาครอบครอง

ยกมือขึ้นก่ายหน้าผาก เอาวะ อย่างน้อย....น้อยที่สุดนิธานก็ยังไม่โกรธขนาดที่จะไม่คุยกันเลยก็แล้วกัน





“ทำจริงอะ”

“เกือบ”

เลิกงาน ผมมานั่งในร้านของเจเรมี่ ถ้าพูดถึงใครสักคนที่ออกปากเล่าเรื่องแบบนี้ได้โดยไม่กระดากอายในหัวผมมีแต่มัน ตอนเปิดร้านเข้ามา เจมยังทักทายเหมือนปกติ ลังเลครู่หนึ่งกว่ามันจะเอาเบียร์ฟรีมาง้างปากว่าลมอะไรพัดผมพามาถึงร้านหลังจากหายหน้าหายตาไปหลายวัน


“ไอ้พี่หม่อนอะไรของพี่ก็ประหลาด เพื่อนตัวเองแท้ๆ กลับเอาเรื่องแบบนี้มาเป่าหูคนอื่น”

“ไม่รู้ว่ะ”

“ไงล่ะ ขาดสติเลย”

“เออ” ผมว่า พลางยกเบียร์สดขึ้นดื่ม “ถึงตอนนี้ก็ยังไม่ติดต่อกลับมา”

“ผมรู้นะว่าพี่ใจร้อน แต่จะมาร้อนกับเรื่องนี้ไม่ได้นะเว้ย ดาราคนนั้นไม่ได้เป็นเกย์ไม่ใช่เหรอ ไม่โดนต่อยหน้าคว่ำก็บุญเท่าไหร่แล้ว ยังจะหวังให้ติดต่อมาอีก”

“เฮ้ย ไม่ใช่ช่วงตอกย้ำนะเว้ย”

“เหอะ อยากได้คนปลอบก็โทรไปคลับฟรายเดย์โน่น ที่นี่ไม่มีพี่อ้อยพี่ฉอด” ไอ้เด็กลูกครึ่งว่า เช็ดแก้วเรียงเข้าชั้นไปด้วย “สงสัยจะแห้วแล้วมั้ง”

“ยังเว้ย”

“นี่ก็สู้ดีจริงๆ”

“ทำไม คิดว่าถ้าแห้วแล้วจะกลับมาหามึงรึไง”

มือที่วางแก้วลงบนชั้นชะงัก ไอ้แซคเอ๊ย แกว่งปากอีกจนได้ เจเรมี่หันหน้ากลับมา ยิ้มเหยียดอย่างที่ชอบทำ กวนประสาทเหมือนเมื่อตอนที่ยังเป็นเด็กเล็กๆ ไม่สิ ตอนนี้กวนยิ่งกว่าเก่า “เรื่องคืนนั้นก็แค่เมาเลยหาเรื่องดราม่า”

“เหอะ ชอบกูจริงก็บอก”

“เออ ชอบ แล้วไง จะมาเป็นผัวให้ไหมล่ะ ลาออกจากงานพี่จิ๊บมาช่วยทำบัญชีที่ร้านเลย ตามประสาผัวๆ เมียๆ”

“กวนตีนนะมึง”

“ใครเริ่มวะ” เจเรมี่ยังเป็นเด็กช่างต่อล้อต่อเถียงเหมือนเดิม มันมองค้อน แล้วหันไปจัดการกับยางมัดผมที่ลื่นลงมาจนเกือบหลุด แล้ววกกลับไปจัดการกับแก้วทรงประหลาดบนชั้นวางต่อ ผมนั่งอยู่หน้าบาร์ นั่งมาตั้งแต่หลังเลิกงานจนระอาทิตย์ตกดิน
เสียงโทรศัพท์สั่นบนบาร์ไม้มะค่าสีน้ำตาลแดง หยิบมากดดูเห็นเป็นเบอร์นิธานก็หลุดยิ้มออกมาครั้งแรกในรอบวัน โชคดีที่ไอ้เจมหันหลัง ไม่อย่างนั้นได้โดนเด็กถอนหงอกแซวแน่


“ครับ”

“อยู่ไหน”

“ร้านอาหารของเจเรมี่ครับ”

“แชร์โลเคชั่นมา”

สั้น ง่าย ตามสไตล์คุณชายเขาล่ะ ผมกดส่งที่อยู่ปัจจุบันผ่านแอพพลิเคชั่นไลน์ เจเรมี่หันหน้ากลับมา เท้าแขนกับเคาน์เตอร์

“อะไร อมยิ้ม”

“เดี๋ยวธามมา”

“โห เอามาเหยียบหน้าผมเหรอ”

“อะไร ไหนบอกให้ลืมๆ เรื่องวันนั้น จะมางอแงดราม่าอะไรอีก”

“เชี่ยพี่แซค ก็แม่งเป็นเสียแบบนี้” เกลียดที่มันพูดไทยชัดปร๋อ แถมยังรู้แสลงวัยรุ่นจนเหมือนเด็กไทยไปทุกอย่าง ยกเว้นตาสีอ่อนกับหน้าเหมือนตุ๊กตาฝรั่งเศสของมันนั่นแหละ “พอไม่รักไม่ชอบแล้วก็ไม่เคยแคร์ความรู้สึกใครเลย”

“มึงจะพาลกูทำไมเนี่ย”

“ก็ควรไหมล่ะ”

“ไร้สาระน่าเจม” จริงของมัน ผมไม่เคยแคร์ใคร ไม่อย่างนั้นกับหวาน หรือกระทั่งไอติมเพื่อนมันก็คงไม่จบง่ายขนาดนี้ ไม่ชอบคาราคาซังหรือทำอะไรให้ความหวัง ตรงไปตรงมา เล่นด้วยก็เล่น ไม่เล่นด้วยก็ทิ้ง “มานี่”

“อะไร จะเข้าไปดูในครัวแล้ว พ่อครัวใหม่ยังต้องสุ่มเช็กฝีมือ”

“อย่ามาอ้าง คุยให้รู้เรื่อง”

“ก็ไม่แคร์อยู่แล้วจะพูดอะไรอีกทำไม” ดวงตาคู่นั้นขุ่นเคือง ไม่ชอบใจ เหมือนเด็กเล็กๆ โดนขัดใจ

“เพราะเห็นเป็นน้องไง เลยไม่อยากให้รู้สึกแย่”

“แย่ไปแล้ว damn ยูเลิกพูดเหอะ เดี๋ยวคนของยูก็มา หงุดหงิดมากร้านปิดก็ออกเที่ยว หาคนมานอนด้วยสักคืน”

“ระบบขับถ่ายยังดีอยู่หรือเปล่า เปลี่ยนคู่นอนบ่อยเสียขนาดนั้น”

ผ้าขี้ริ้วถูกปาใส่หน้า เจเรมี่ยืนหน้าตึงกว่าเดิม “ปากยูมันแย่กว่ารูอึเสียอีก ไสหัวไปเลย วันนี้พี่จิ๊บไม่อยู่ห้ามด้วย ออกไปให้พ้นเลย”

“ที่พูดน่ะเป็นห่วงนะเว้ย”

“ไม่ต้อง!” เด็กหนุ่มตวาดเสียงกร้าว ผมเดินอ้อมเคาน์เตอร์มา จับข้อมือมันไว้ก่อนอีกฝ่ายจะหนีทัน “ถ้าไม่ถูกใจก็ไม่ให้จิ้มหรอกน่า โอเคหรือยัง”

“เชี่ย” ผมลากเสียงยาว หมายความว่า... “นี่รุกเหรอ”

“รุกหรือรับมันก็แค่ท่าทางตอนมีเซ็กส์ ปลายทางเหมือนกันจะซีเรียสทำไม พี่ชอบแบบไหนล่ะ โอ๊ย!” ผมดีดหน้าผากมันไปอีกที ดูเอาไว้เถอะว่าแสบขนาดไหน บิดข้อมือออกจากการเกาะกุม แต่ตัวเล็กแค่นี้จะเอาแรงอะไรมาสู้ เสียงประตูร้านเปิดออก คราวนี้คนของผมตามคำกล่าวอ้างของเจมมาถึง นิธานมองมือที่จับกันไว้จนผมต้องรีบผละออกจากเจเรมี่โดยอัตโนมัติ

“พี่ธาม นี่เจม ที่เคยเล่าให้ฟังบ่อยๆ เจม นี่พี่ธาม...นั่นแหละ”

“ไฮ”

“ไฮ” สองคนทักกันด้วยการยกมือ เจเรมี่ยิ้มแหยๆ ก่อนกระวีกระวาดเอาเมนูมาให้ “กินอะไรมาหรือยัง สั่งได้เลยนะพี่ เรคคอมเมนด์ของที่นี่เป็นสปาเกตตี้ครีมซอสไข่กุ้ง อ๊ะ เป็นนายแบบต้องรักษาหุ่นใช่ไหม สลัดแซลมอนรมควันก็ดีนะพี่ น้ำสลัดแบบโลวแฟตด้วย”

“มีเบียร์อะไรแนะนำบ้าง”

“ก็หลายอย่าง พี่ชอบแบบไหน เบียร์ผลไม้ไหม มีท็อปฟี่แอปเปิ้ลของบราเธอร์ก็ดี หวาน กินง่าย”

“ชาละวัน” เขาตอบ ตามองไปที่ป้ายแนะนำเล็กๆ บนเคาน์เตอร์ “เอามาขวดเดียว กับกับแกล้มอะไรง่ายๆ”

“โอเคครับ พี่แซค ฝากดูลูกค้าด้วยนะ”

“เออ” ผมตอบ ผลักหัวมันอีกครั้งด้วยความมันไส้ ทีกับผมมีโอกาสกวนนะกวนตลอด เจอคนหล่อกว่าเข้าหน่อยประจ๋อประแจ๋ “มาไวจัง”

“ไม่ไวจะได้เห็นฉากเด็ดเหรอ”

“เมื่อกี้น่ะนะ ไม่มีอะไร”

“ฉันกับหม่อนยังไม่เคยจับมือกันแบบนั้น” ลึกๆ ก็แอบดีใจที่อีกฝ่ายแสดงท่าทีเหมือนหึงหวง แต่ก็หวั่นๆ ที่ตัวเองมีคดีติดตัวเยอะจนไม่อยากให้เข้าใจผิดมากไปกว่าเดิม

“ไม่มีอะไร พี่น้องกันจริงๆ”

เด็กในร้านเป็นคนยกเบียร์ขวดเล็กมาเสิร์ฟ ส่วนกับแกล้มยังไม่มา มีเพียงแตงกวาดองกับถั่วที่บริการฟรีเท่านั้นให้รองท้อง “วันนี้โทรมามีอะไร”

“ก็...เรื่องเมื่อคืน”

“ฉันไม่ถือโทษคนเมาหรอก”

ประโยคนั้นทำให้ผมลอบถอนหายใจออกมา ไม่นานเกี๊ยวห่อชีส กับแกล้มของโปรดเจเรมี่ก็ยกมาเสิร์ฟ ใครหน้าไหนมันท้วงนิธานเมื่อครู่ว่าให้กินสลัดจะได้รักษาหุ่นวะ มาทั้งน้ำมันทั้งชีส ไอ้เด็กเวรเอ๊ย

“กินข้าวมาหรือยัง”

“อืม”

“ที่กองเลี้ยงอะไร”

“ไปกินข้างนอกกับคนรู้จักน่ะ” เขาว่าพลางใช้มือเปล่าหยิบเกี๊ยวชุ่มน้ำมันจุ่มลงไปในน้ำจิ้มบ๊วย ผมนั่งอยู่ด้านในของบาร์ เปิดเบียร์มาเพิ่มอีกขวด คำพูดของพี่หม่อนเริ่มรุมเร้า คล้ายกับว่าถ้าไม่ถามอีกฝ่ายตรงๆ คงอกแตกตายไปคนเดียว

“ไปกับใครมา ผมรู้จักหรือเปล่า”

เสียงหัวเราะหึดังขึ้น นิธานยกยิ้มมุมปากข้างเดียว สายตาคมหม่นมองที่รอบปากขวด ใช้ปลายนิ้วไล้เป็นวงกลม

“จะรู้ไปทำไม”

“พี่ธามก็รู้ว่าผมคิดยังไง พี่เองก็ให้โอกาสผม เพราะงั้น ผมว่าผมมีสิทธิ์ถาม”

“ซึ่งฉันจะตอบหรือไม่ตอบก็ได้”

“โอเค มันเป็นสิทธิ์ของพี่ แต่ถ้าผมเครียด ผมเมา แล้วปล้ำพี่ขึ้นมาจริงๆ อย่ามาโทษแล้วกัน”

“นี่ขู่เหรอ” เขาเดาะลิ้นอย่างใจเย็น ยื่นมือมาใช้ปลายนิ้วหัวแม่มือเขี่ยคางผมให้เงยขึ้น รอยยิ้มประหลาดผุดขึ้นที่มุมปาก คล้ายกับพอใจ “ใช้กำลัง เหมือนบุญเหลือเวลาอยากได้ลูกบอล”

“ผมไม่ใช่หมา”

“ว้า ฉันชอบหมาเสียด้วย”

“วันนี้ดูจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษนะครับ” กลายเป็นตัวผมเองที่หงุดหงิด สะบัดหน้าออกจากปลายนิ้วเรียว ยกเบียร์ขึ้นดื่ม นิธานหัวเราะต่ำ โคลงหัวไปมา

“ก็ไม่ได้อารมณ์ดีเท่าไหร่หรอก หงุดหงิดด้วยซ้ำ ยิ่งตอนที่เห็นนายจับมือกับเด็กนั่นที่เคยเอาไปนอนที่บ้าน”

“พี่ธามมมมม” ลากเสียงออดอ้อน จับมืออีกฝ่ายที่ยังไม่ชักกลับไปมากุมไว้ “จับมือมันต้องแบบนี้ต่างหาก”

นิธานยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่ช่วยให้ลูกโป่งในใจผมฟูฟ่อง เขาไม่ดึงมือกลับ ปล่อยมันไว้อย่างนั้น เสียงดนตรีภายในร้านบรรเลงไปเรื่อยๆ เราใช้มือข้างเดียวเพื่อยกเบียร์ดื่ม ส่วนอีกข้างจับกันเอาไว้ตรงนั้น ความไม่สบายใจในแววตานิธานที่พกมาตอนแรกหายไป ผมยังคงเป็นคนที่ทำให้นายแบบหนุ่มรู้สึกดีเวลาอยู่ด้วยกันเหมือนก่อน


“ขี่รถเล่นกันไหม”

“หืม?”

“ผมดื่มไปนิดเดียว เป่าไม่ทันขึ้นหรอก ขี่รถเล่นราชดำเนิน เคยไปหรือเปล่า”

“ไปสิ”

“บอกเจมแป๊บ” ผมปล่อยมือที่จับไว้ด้วยอาการเสียดาย ชะโงกเข้าไปในครัวให้เจ้าของร้านลงค่าใช้จ่ายในบัญชีแล้วเคลียร์กันอีกทีสิ้นเดือน ฝากโฟลคสวาเก้นไว้ที้นี่ หยิบไปแต่กระเป๋าสตางค์ โทรศัพท์ กุญแจรถและกล้องคู่ใจ

"ฉันไม่ชอบรถของนาย"

"งี้แปลว่าต้องซ้อนบ่อยๆ ถึงจะชิน มาครับ ผมสวมหมวกให้"




นิธานเพิ่งค้นพบว่าแท้จริงแล้วประเทศกรุงเทพมีขนาดเล็กนิดเดียวเมื่อเดินทางด้วยรถสองล้อคันจ้อย ผมพานายแบบหนุ่มนั่งรถผ่าลมมาจนถึงใจกลางมหานคร ใช้เส้นทางคู่ขนานถนนราชดำเนินนอก ผ่านสะพานผ่านฟ้าลีลาศ ซ่อนรถจอดไว้ที่มุมมืดของตรอกที่ค่อนข้างสงบ เก็บหมวกกันน็อคลงใต้เบาะ ส่วนอีกอันแขวนไว้บนแฮนด์มอเตอร์ไซค์คันเก่ง

ความมืดยามราตรีกาลถูกประดับด้วยแสงไฟสีส้มบ้าง ขาวบ้าง ถนนราชดำเนินเป็นถนนที่สวยงามสำหรับผม ประกอบด้วยร่องรอยของประวัติศาสตร์ ตึกรามในยุคเก่าก่อนที่ถูกทำนุบำรุงอย่างดี ซ้ายมือคือกระทรวงคมนาคม ที่เกาะกลางถนนจะมองเห็นต้นมะขามสูงใหญ่เรียงรายเป็นระยะตลอดเส้นทาง


"เคยแต่นั่งรถผ่าน ไม่เคยลงมาเดินเล่นแบบนี้สักที"

"เดินไปเรื่อยๆ จนถึงป้อมพระสุเมรุได้เลยนะ ประมาณห้ากิโล"

"ขาไปเดินไหว แต่จะกลับมาเอารถยังไง พรุ่งนี้มีงานต้องทำอีกนะ"

"ช่วงนี้งานหนักหรือเปล่า" ผมถือโอกาสที่อีกฝ่ายมองทอดสายตาผ่านเมืองกรุงยามค่ำคืนสอดประสานนิ้วมือเข้าเกี่ยว นิธานใจดีมากพอที่จะไม่สะบัดมันออก

"ใกล้ปิดกองน่ะ"

"เออ ผมว่าจะถาม พี่เล่นละครด้วยเหรอ ปกติเห็นแค่โฆษณากับถ่ายแบบ"

"อืม" เขาตอบในลำคอ "ตอนแรกพี่นิดจะไม่ให้รับ กลัวมีปัญหา"

"ปัญหา?"

"กับที่บ้านฉันน่ะ" เขาตอบเสียงเรียบ ขยับเท้าเดินมาเรื่อยๆ จนถึงราชดำเนินกลาง ถนนตัดเป็นรูปกากบาท เมื่อมองไปรอบตัวจะเห็นวิวสวยๆ ของเกาะรัตนโกสินทร์ในแบบที่ถ้าแค่นั่งรถผ่านจะไม่มีโอกาสเจอ หยุดยืนกันเมื่อถึงลานพลับพลาเจษฎาบดินทร์ โลหะปราสาทตั้งตระหง่าน และพระบรมรูปรัชกาลที่3อยู่เบื้องหลัง ซ้ายมือเป็นป้อมมหากาฬและกำแพงพระนคร ริมป้อมมีคลองโอบกอดรอบกรุง แสงสีทองที่อยู่ไกลๆ นั่นเป็นภูเขาทองที่ประดับไฟส่องสว่าง

"สวยจัง"

"อืม โรแมนติกใช่ไหมล่ะ"

"รู้จักที่ดีๆ เป็นข้อดีของคนเจ้าชู้สินะ"

"พูดอะไรแบบนั้น" ผมหัวเราะ เลิกหมดแล้ว ไม่ต้องพูดถึงสัมพันธ์เลย แค่มองคนอื่นยังไม่กล้า "ผมจริงจังกับพี่นะ"

นิธานโคลงหัว ยิ้มที่มุมปาก "รู้ไหม ที่ฉันเข้าหานายมากขนาดนี้เพราะคิดว่านายจะไม่จริงจัง"

"กะฟันผมแล้วทิ้งเหรอ ร้ายเหมือนกันนะเนี่ย"

"ก็รู้มาว่าคนแถวนี้มันร้ายก่อน"

ผมหัวเราะ ไม่ปฏิเสธ ดึงคนข้างๆ ให้มาอยู่ในอ้อมแขน เขากอดอก แต่สมยอม ไม่เห็นตาคู่นั้นเพราะแว่นสีดำที่สวมพรางใบหน้า

"แล้วเรื่องละคร..."

"ก็ทำประชดที่บ้านไปอย่างนั้นแหละ"

"โดนว่าอะไรหรือเปล่าครับ"

"ตอนนี้ยัง.." เขาตอบคล้ายสนุก "เริ่มโปรโมทแล้วคงสนุก ไม่นานนี้หรอก อาทิตย์หน้าก็ปิดกองแล้ว ต้นเดือนหน้าลงจอ"

"ที่บ้านนี่หมายถึง?"

"แซค"

"ครับ?"

"เมื่อวานนายมีเรื่องอะไรไม่สบายใจ"

จู่ๆ คู่สนทนาก็เปลี่ยนเรื่องกลับมาเป็นเรื่องที่ทำเป็นลืม ผมกลายเป็นผู้ถูกไล่ต้อน ลมเย็นๆ ตอนค่ำพัดตีหน้า ผมใช้นิ้วเกลี้ยเส้นผมทัดหูอีกฝ่าย

"ปกติผมจะไม่ยุ่งกับพวกนางแบบ ตั้งแต่เริ่มงานใหม่ๆ พี่จิ๊บสอนมาตลอดว่าเราไม่รู้หรอกว่าใครมีเจ้าที่ดูแลอยู่ ดาราที่ขึ้นมาโด่งดังได้บางคนก็มาด้วยความสามารถ แต่บางคนก็ต้องมีข้อแลกเปลี่ยน" ทอดสายตามองเสี้ยวหน้าคนในอ้อมแขน ลังเลใจว่าจะถามดีหรือไม่ พี่ธามอาจจะโกรธ แต่ถ้าไม่พูดออกมา ผมก็คงคาใจเรื่องนี้ไปตลอด "ถ้าผมเผลอไปยุ่งกับคนที่มีเจ้าของเข้าให้ จะพาลเดือดร้อนไปทั้งหมด ถึงจะเป็นพวกวันไนท์แสตนด์ แต่กับลูกค้าเลยไม่เอาตัวเข้าไปเฉียด"

"เลยอยากรู้ว่าฉันมีคนเลี้ยงหรือเปล่า?"

"พี่ธามไม่เคยมีข่าวไม่ดีเลย ไม่ว่ากับผู้หญิงหรือผู้ชาย ขนาดวงใน เรื่องรักๆใคร่ๆยังไม่มีใครบอกได้ว่าพี่คุยกับใครอยู่นอกจากที่เห็นว่าสนิทสนมกับพี่หม่อน"

"นายเลยสงสัยฉันกับหม่อนอย่างที่คนอื่นสงสัย?"

"เปล่า ไม่ใช่ ผมรู้ว่าเขาเป็นเพื่อนของพี่ แต่ว่า..." อธิบายด้วยย้ำเสียงนิ่งเรียบ ขณะที่หัวใจบีบรัด พี่ธามไม่ตอบ บดริมฝีปากเข้าหากันจนเป็นเส้นตรง

"คบกันไหมแซค"

"หา?"

"คบกัน เป็นแฟนกัน นายต้องการอย่างนั้นไม่ใช่เหรอ"

"ผมจริงจังกับพี่ ไม่ได้จะคบเล่นๆ ถ้าพี่คิดว่าคิดจะคบกันผมว่าพี่ต้องตอบคำถามที่ผมคาใจก่อนว่ะ"

"ถ้าไม่ตอบจะไปหาเด็กนั่น?"

"เด็ก? เด็กไหน? เจเรมี่น่ะนะ พี่ธาม มันไม่มีอะไรเลยนะเว้ย"

"ก็ถ้าคิดจะคบกันเพราะรู้จักประวัติกันดีเด็กนั่นก็เข้าสเป็คนายไม่ใช่หรือไง"

"พี่อย่ารวนดิวะ"

"ฉันไม่ได้รวน"

"พี่ก็แค่บอกมาว่าใครเลี้ยงพี่เท่านั้นเอง!"

"ถ้าคิดแบบนี้ตั้งแต่ต้นก็ไม่ต้องยุ่งดิวะ!"


ผมทำนิธานหลุดมือ เขาสะบัดตัวเพียงนิดก็เป็นอิสระ ผมวิ่งตาม คว้าหัวไหล่เอาไว้ ออกแรงดึงให้อีกฝ่ายกลับมาอยู่ในอ้อมแขน แว่นกันแดดร่วงลงพื้น ผมเผลอเหยียบแต่ไม่มีอารมณ์มาสนใจ เขาดิ้นขลุกขลัก สักพักก็นิ่งเงียบและเหมือนกับว่าผมได้ยินเสียงสะอื้น

"พี่...ผมขอโทษ"

ไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายความรู้สึกเลยสักนิด แต่ผมก็โง่เกินกว่าจะถนอมหัวใจไว้ได้ พักใหญ่กว่าผมจะคลายอ้อมกอดออก เห็นตากับจมูกแดง ริมฝีปากก็แดงกว่าปกติแต่ไม่มีน้ำตาให้เห็นสักหยด อาจเพราะส่วนหนึ่งมันเปียกอยู่บนเสื้อ ผมไม่อาจทราบได้ว่าเป็นเพียงบทละคร แสร้งทำให้ตายใจ หรือเป็นน้ำตาที่มาจากความอัดอั้นที่แท้จริง แต่สิ่งที่อยู่ตรงหน้าก็ทำให้ผมเชื่อนิธานทั้งหมด


"ถ้าไม่สบายใจ ก็เลิกคุยกับฉันแบบนี้ไปเสียเลย"

"บ้าเหรอ" ผมหัวเราะ จ้องตากลับ "ใครจะทำอย่างนั้นกับพี่ลง ก็บอกแล้วว่าชอบ ผมไปไหนไม่ได้แล้ว"

พูดจบก็ช้อนใบหน้าขาวของอีกฝ่ายให้เงยขึ้น ผมค่อนข้างมั่นใจว่านิธานเองก็รู้สึกไม่ต่างกัน อาจไม่มากมายพอให้เรียกว่ารัก แต่อย่างน้อยเขาก็ยินยอมให้ผมบรรจงใช้ริมฝีปากปลอบประโลมกลีบปากสีสดของตัวเองด้วยความเต็มใจ ในค่ำคืนนี้ กลางเกาะรัตนโกสินทร์ หัวใจผมโบยบิน เพียงแค่นายแบบหนุ่มหลับตาลงและคืนสู่อ้อมแขนผมอีกครั้งด้วยความยินดี








TBC


หวานๆ ใสๆ หัวใจสี่ดวง
โครงเรื่องนี้จะขึ้นลงขึ้นลงนะคะ ในความอึดอัด เอาแน่เอานอนไม่ได้ของพี่ธาม กับความซื่อตรงเกินพิดีของแซคจะมีฉากหวานๆ คั่นดราม่าอยู่ ฮาาา
อย่าเพิ่งโกรธแซคกันนนน ช่วงนี้ราหูเข้าพระเอกที่เขียนทุกเรื่องเลย (แง) มันก็แค่จิตหงุดเงี้ยวค่ะ พี่ธามไม่โกรธ เพราะพี่ธามอ่านแซคออกทุกอย่าง (ไม่แฟร์เลย)
เจเรมี่ยังมีบทเรื่อยๆ บทมากกว่าบุญเหลือหน่อยนึง ฮาาา
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะก๊ะ เจอกันพุธหน้า เลิฟเลิฟ