หัวข้อ: ♡สู่กลางใจ | a tu co ra zon♡ ตอนพิเศษ only me|P.40 (12/10/59)

[tonnum18]

แม้จะจีบนายแบบทั้งที  ต้องใช้น้องบุญเหลือมาล่อลวงนะ

[aunszMT]

ใครจะกดใครไม่รู้แต่พี่ธามอ่อยน้องแซคแน่นอนคะ...

[kosmos]

พี่ธามขี้อ่อยนี่หว่า = 3=

[paenggiz]

น่ารักก
 

[anntonies]

อ่านแล้วนึกได้อยู่คำเดียว แซคเอ๊ยยย ลูกหมาจริงๆ 5555555

[oaw_eang]

คนที่เจอแต่การดัดแปลงจนชินอย่าง ธาม เองก็คงอยากอะได้อะไรง่ายๆ ไม่ปรุงแต่งบ้าง

[MayA@TK]

นอยด์พี่เขาซะกลายเป็นเคะไปเลยนะแซค

 

[Wordslinger]

แหม ฝนตกนี่เป็นบรรยากาศอย่างหนึ่งที่ทำให้คนอยากได้ไออุ่นนะ สงสัยธามเองก็อาจรู้สึกอะไรนิดหน่อยเหมือนกัน ว่าแต่จะจีบคนเฉยชาอย่างนี้ต้องใช้ตัวช่วยเป็นอะไร มีบุญเหลืออยู่ใกล้มือก็ใช้ให้เป็นประโยชน์เลยจ้ะน้องแซค สุดท้ายธามคงไปไหนไม่รอด แต่นี่ยังไม่แน่ใจเลยว่าใครเป็นฝ่ายไหน ลุ้นอยู่นะคะ

[Once]

สนุก ;_;

[M_April]

พี่ธามตัวร้ายกับนายเจี่ยมเจี้ยม 555

[bellvee]

กรีดร้องงงง แอร๊ยยย ไม่ได้เข้าเล้านานเพิ่งรู้ว่าคุณเวสเปิดเรื่องใหม่ กดเข้ามาแบบไม่คิดเลยค่ะ
ฮือออออ ชอบมากกกก ช่วงนี้อยากอ่านวัยทำงานพอดีเลย ชอบฟีลของเรื่องด้วยค่ะ
เห็นแต่ละคนเปลี่ยนทิศจาก แซคธาม มาเป็นธามแซคแล้วต้องแข็งแกร่ง เราทีมแซคธามนะคะ
55555555555 ชอบคาแร็คเตอร์พี่ธามมาก รอลุ้นโพสิชั่นกันต่อไปค่ะ ฮาาาาา

[Yundori]

โอ้ยยยย เรื่องใหม่คุณ west
นี่แค่เห็นชื่อคนเขียนก็คลิกเข้ามาอ่านเลยค่ะ
ไม่เคยทำให้ผิดหวัง ชอบภาษาของคุณมากจริงๆ
แถมตัวละครใหม่คาแรกเตอร์ยังน่าสนใจอีก
นี่ยังเดาไม่ถูกเลยว่า ธามแซค หรือแซคธาม
แต่เปอร์เซ็นธามแซค จะมานะคะจุดนี้
ใช้หมาเป็นเครื่องล่อเขานะแซคนะ ระวังเขาจะล่อกลับ 555
รู้สึกธามกำลังอ่อยอ่ะ เหมือนเขาคร่ำหวอดในวงการมานาน
รู้ว่าต้องเล่นยังไงกับใคร โหยยย เสน่ห์ล้นมากจริงๆ
จะรอตอนต่อไปนะคะะะ   

[MSeraph]

ธามแซคแน่ๆเลย
ดูแล้วไม่น่าจะพลิกขึ้นมาได้555555

[Orange151987]

บุญเหลือสื่อรักนี่นา

[Snowermyhae]

ทีมแซคธามมมมม   

[sb_ng]

นี่เริ่มลังเลละ หรือว่าจะเป็นธามแซคกันนะ 5555555
แซคมีความเด็กน้อยอะ พี่ธามมีความคีพคูล
แต่ยังขอเชียร์แซคธามต่อไปค่ะ 555555555
พี่ธามเหมือนจะเล่นด้วย แซคจะไปไหนรอดดดด
เกลียดความอ่อยที่บอกบ้านมีหมา 5555555
จีบกันติดนี่ยกความดีความชอบให้บุญเหลือเลยยย

[PHA_]

ลุ้นแทน ขอให้แซคได้รุกสมใจ ไม่ต้องรับให้ใครเขา5555555555555

[konnarak]

ยังไงก็ แซคธาม แน่นอน

[sanny]

เพิ่งเข้ามาอ่าน บอกเลยว่าติดหนึบค่ะ
ทั้งธามและแซคเป็นตัวละครที่มีมิติ
น่าค้นหา เลยอ่านไม่เบื่อเลย
เป็นกำลังใจให้นะคะ

[urmein]

#ทีมบุญเหลือ กามเทพตัวไม่น้อย 55555

[J029]

รอตอนต่อไป

[-west-]

C h a p t e r 0 5





“อารมณ์ดี งานน่ะเสร็จหรือยัง”

เสียงของพี่จิ๊บ เจ๊โหดประจำออฟฟิศดังขึ้นก่อนตัวปรากฏ ผมซ่อนตัวหลังพาทิชั่น ทำหน้าที่มนุษย์เงินเดือน ใส่หูฟังขนาดใหญ่ครอบปิดมิดหูแต่ไม่ได้เปิดเพลง ฮัมทำนองของเพลงที่นิธานผิวปากเมื่อวานราวกับอีกฝ่ายยืนขยำฟองน้ำล้างจานอยู่ข้างกัน นิ้วที่จับเมาส์เคาะ ชี้ กลาง กลาง ชี้ กลาง ออกแรงย้ำเพื่อเปลี่ยนรูปบนหน้าจอเดสท์ท็อปไปเรื่อย จนเจ้าของเสียงยืนเท้าเอวอยู่ข้างๆ ถึงค่อยถอดหูฟังออก


“เมื่อคืนผมส่งเมลให้บางส่วนแล้วไง”

“ยังไม่หมด”

“ทำอยู่เนี่ย อย่าโหดนักเลย ผมยังไม่หายป่วยนะพี่”

“ปกติเข้าโรงบาลยังหอบเอางานไปทำด้วยได้ ทำไมรอบนี้ช้า”

“พี่กำลังทำตัวเหมือนเจ้ ส่วนผมเป็นซันนี่” พูดกลั้วหัวเราะ ไม่ได้รู้สึกผิด “ยังไม่เลทสักหน่อย เย็นนี้ก็เสร็จแล้ว”

“ก็ใช่ แต่ปกติงานแกออกวันต่อวัน”

“ผมป่วย”

“ป่วยหรือมัวแต่หลีนายแบบ” ทำเสียงชู่ผ่านซอกฟัน พี่จิ๊บตบหัวคว่ำไปหนึ่งที “กลัวหวานได้ยินหรือไง”

“ไม่ใช่แบบนั้น เลอะเทอะใหญ่แล้ว พี่จิ๊บจะเอางานไม่ใช่เหรอ มากวนแบบนี้ผมจะทำเสร็จทันได้ยังไง”

“ตอแหล” เป็นนิยามสั้นๆ ที่ตรงกับการกระทำวันนี้มากที่สุด ผมยักคิ้วให้ หัวหน้าจิ๊ปากด้วยความหงุดหงิด เดินผ่านกลับเข้าห้องทำงานส่วนตัวที่กั้นไปเป็นสัดส่วนอีกทีแทน เมื่อละสายตาจากพี่จิ๊บก็เผลอสบตาเข้ากับหวานจังๆ
เข้าใจก็วันนี้ว่าทำไมเจ๊ถึงเตือนว่าไม่อยากให้ยุ่งกับคนในที่ทำงานเดียวกัน


พักเที่ยงผมกับไอ้เดี่ยวลงมากินข้าวด้วยกันเหมือนปกติ ว่างทำงานออฟฟิศสองวัน จันทร์หน้านัดสัมภาษณ์งานกับพี่หม่อน คราวนั้นต้องออกไปที่ร้านอาหารกับหวานด้วย แน่นอน คงไม่ได้เจอพี่ธามอีก ผมหมายถึงในงานนี้เพราะเท่าที่เช็กรูปเมื่อวานผ่านหมด เหลือก็แต่เข้าโปรแกรมปรับแต่งนิดๆ หน่อยๆ ส่วนงานอื่นถ้ามีโอกาสก็ยังอยากรับอีก


“พี่แซค เป็นไบเหรอวะ”

ระหว่างรอข้าวขาหมูเน้นหนัง รุ่นน้องมหาลัยเดียวกันก็ถามหน้าซื่อ ผมลุกไปตักน้ำแข็งในกระติกสีแดง หยิบหลอดมาเสียบลงบนแก้วพลาสติกสารพัดสี


“อะไรของมึง”

“เขาพูดกัน” ลดความดังลงแม้ในร้านจะไม่มีเพื่อนร่วมสำนักงานอยู่ด้วยแม้แต่คนเดียว “ว่าพี่กิ๊กกับนิธาน”

“ยัง”

“หมายความว่าไง ยัง”

“ก็...ไม่มีอะไร รู้จักกันเฉยๆ”

“ปกติพี่ไม่ยุ่งกับแบบ” มันหยิบยกอดีตมาอ้าง ไม่ว่าจะใครผมจะไม่ค่อยเข้าไปยุ่มย่าม แน่นอน พอเป็นนายแบบคนนี้ทุกคนเลยรู้สึกถึงความผิดปกติ “อีกอย่าง พี่ไม่ยอมคบผู้หญิงคนไหนเป็นแฟนจริงๆ จังๆ สักที ผมเห็นพี่คุยเล่นๆ มาหลายคนแล้ว”

“ก็ยังไม่อยากผูกมัด”

“แล้วกับคนนี้ล่ะ”

“เป็นมึง ถ้าได้นะ มึงเอาไหม นิธานน่ะ”

“โห พี่ ผมผู้ชาย” ผมเปิดหน้าจอมือถือ ตั้งเป็นรูปอีกฝ่ายในมุมเผลอ ตอนนั้นลมแรง พัดเสื้อคอกว้างตกไหล่ เผยให้เห็นไหปลาร้าข้างหนึ่ง ขาวเนียนตัดกับสีผมดำสนิท “เชี่ย แต่ซี๊ดจริง”

“เออ ก็ตามนั้น” ผมพูดบ้าง แล้วหัวเราะในประโยคหลัง “ในกรณีที่ถ้าได้นะ แต่มึงคิดว่าเขาจะเอากูเหรอ”

“โธ่ พี่ก็ออกจะหล่อ หล่อ คมๆ เซอร์ๆ”

“อ้วนลงพุง”

“ไม่ขนาดนั้น” มันว่าพลางบีบนวดแขนผมไปด้วย “กล้ามเป็นมัดๆ”

“ลองต้องแบกกล้องบ้างใครก็เป็นมัดวะ เพ้อเจ้อ นั่นแหละ ไม่มีอะไรหรอก เขาก็น่าสนใจกูเลยอยากคุยด้วย”

“แล้วเขาสนใจพี่หรือเปล่า”

“เฮอะ” ทำเสียงขึ้นลำคอแทนคำตอบ ไอ้เดี่ยวก็เข้าใจได้เอง

“เอาน่า ไม่มีนิธาน ก็ยังมีวทันยานะพี่”

“เออ” พูดถึงหวานแล้วก็กดเฟซบุ้กเข้าไปส่องเสียหน่อย ผมมีโซเชียลมีเดียทุกชนิด ส่วนใหญ่แล้วเอาไว้ลงรูป ไม่อัพเดทเรื่องส่วนตัวสักเท่าไหร่ กดเข้าไปดูของหวาน พร่ำเพ้อพรรณนาตามแบบฉบับของสาวโสด ตัดพ้อต่อว่า แชร์คำคมมากมายจนเผลอทำหน้าเอียน ผมปิดหน้าต่างของหวาน สักพักก็มีคนส่งคำร้องขอเพิ่มเป็นเพื่อนมาใหม่

Mon Methus

ผมกดรับทันที พร้อมกับกล่องข้อความเด้งทัก

Mon Methus: รับไวนะเรา
Zac Zeed: กำลังเล่นอยู่พอดีพี่
Zac Zeed: เอาเฟซผมมาจากไหน
Mon Methus: คุณจิ๊บไง เป็น friend กันอยู่

ผมกดไปดูmutual friends มีพี่จิ๊บอยู่จริง ต่อจากนั้นก็ค้นหาเพื่อนคนอื่นๆ ของพี่หม่อนต่อ
แน่นอน จะเป็นใครไปได้

Zac Zeed: พี่หม่อน ผมกดแอดพี่ธามไม่ได้ว่ะ เพื่อนเต็ม
Mon Methus: มันไม่ค่อยอัพเฟสหรอกนะ ไปส่องก็เสียเวลาเปล่า
Zac Zeed: อยากส่องๆ
Mon Methus: ไม่ค่อยเลย
Mon Methus: เดี๋ยวบอกให้มันแอดไป

ผมยิ้ม นั่งรอข้าวกระเพราะหมูสับไข่ดาวมาเสิร์ฟ รอไม่นาน notification จากโปรแกรมสีเขียวกลับเป็นสิ่งที่แสดงขึ้นมาเอง ไม่ทันสังเกตว่าเช้าของชื่อ "Tham" กับรูปโปรไฟล์ที่เป็นดวงดาวนับพันบนท้องฟ้าสีดำสนิท add you from number ตั้งแต่เมื่อไหร่ กดไล่ดู ก่อนหน้านี้ก็มีพี่หม่อนด้วย ที่รู้เพราะรอยยิ้มสดใสของตัวเองบนเรือเฟอรี่สีขาวนั่นแหละ

Tham: มีอะไร
Zac: โห พี่มีเบอร์ผมได้ไงอะ
Tham: ไอ้หม่อนเม็มให้ เผื่อไปรับนายเมื่อวาน แต่นายปิดเครื่อง
Zac: แบตหมดครับ
Zac: พี่หม่อนมีเบอร์ผมได้ไง เฟสด้วย
Tham: ก็ไม่น่าหายาก แล้วมีอะไร ให้แอดเฟสไป
Zac: ไม่มีอะไร อยากเป็นเพื่อน อิอิ

พิมพ์เสียงหัวเราะเล็กๆ ตบท้ายแล้วเผลอหลุดยิ้ม ไอ้เดี่ยวกระแอมไอ พยายามชะโงกหน้ามาดูโทรศัพท์ในมือ ผมพลิกคว่ำ พอดีกับมื้อเที่ยงยกมาเสิร์ฟ

"ควันหอมฉุย"

"คุยกะใครอะ มียิ้มน้อยยิ้มใหญ่"

"ไม่บอกครับ"

"พี่แซคมีความลับอะ"

"ไม่เอาดิไม่เสือก" ทำเสียงจุ๊ๆ ในลำคอ จัดการกับข้าวในจาน ตั้งตาคอยการเตือนจากโทรศัพท์ไปด้วย กระทั่งมันสั่นครืดก็พลิกอ่านแล้วโคลงหัวตัดข้าวเข้าปากคำต่อไปอย่างอารมณ์ดี

Tham: เสื้อผ้าที่ยืมไปเมื่อวานซักแล้วนะ ถ้าเย็นนี้ว่างก็แวะเข้ามาเอาที่ร้าน
Zac: ร้านของพี่หม่อนอะเหรอครับ วันนี้ไม่ว่างอะ ต้องส่งงานพี่จิ๊บ กลัวว่าจะดึก

ไม่ได้เล่นตัวนะ แต่ไม่อยากให้รอ มีเครื่องหมายว่าอ่านแล้ว แต่ไม่ตอบ เงียบไปครู่ใหญ่ผมเลยพิมพ์กลับไปใหม่

Zac: เย็นวันศุกร์ว่างหรือเปล่าครับ
Tham: อืม
Zac: งั้นสักหกโมงครึ่งผมเข้าไปนะ
Tham: อืม


เย็นวันที่นัด ผมขับมอเตอร์ไซค์มาที่ร้าน nice to อีกครั้ง เป็นชื่อร้านน่ารักๆ เหมาะกับพี่หม่อน แต่ไม่ค่อยเข้ากันกับพี่ธามสักเท่าไหร่ มีลูกค้า คนไม่พลุกพล่าน เป็นทั้งร้านอาหารประเภทอาหารฟิวชั่น มีกาแฟ และเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ให้บริการ เหมาะกับมานั่งชิลล์มากกว่าทานอาหารจริงจัง ตอบชีวิตสโลวไลฟ์ของคนเมืองที่โหยหาได้ดี มีรูปปั้นประหลาด สระว่ายน้ำ จำนวนโต๊ะกำลังดี ไม่แออัด ลึกเข้ามาในซอยจนลำบากเกินไปสำหรับผู้ที่ไม่มีรถ แต่หลีกหนีความวุ่นวายของชุมชนเมืองจนรู้สึกราวกับนั่งในหนังสือบ้านและสวนที่มีบริการอาหาร

บาริสต้าสาวน้อยที่เคยชงกาแฟให้บอกพิกัดหุ้นส่วนร้าน พี่ธามอยู่ชั้น 3 เมื่อเดินลัดเลาะจากบันไดไม้ที่ทำจากหมอนรถไฟรุ่นเก่าขึ้นมาบนดาดฟ้าก็พบคนที่ว่านั่งอยู่ มีเก้าอี้เอน โต๊ะกลมเล็กๆ ถังใส่น้ำแข็งวางอยู่บนนั้น ภายในนอกจากน้ำแข็งละลายแล้วยังมีขวดเบียร์เปล่าอีกสองขวด ไม่นับรวมกับขวดเปล่าและในมือขาวอีกอย่างละขวด


"แต่หัววันเลยนะพี่"

ว่าพลางทรุดตัวนั่งลงใกล้ พี่ธามสวมเสื้อยืดคอวีสีขาวขนาดพอดีตัว กางเกงห้าส่วน รองเท้าแตะ มีแว่นกันแดดบดบังดวงตาจากแสงสีส้มของอาทิตย์ยามใกล้อัสดง

"วันนี้ไม่ทำงานเหรอครับ"

"มีถ่ายโฆษณาเมื่อเช้า กลับไปอาบน้ำที่คอนโดแล้วก็เพิ่งมาเหมือนกัน"

"เบียร์หมดไปขวดแล้วน่ะนะ"

"อืม มาถึงก็ซัดเลย เพิ่งละเลียดกินเมื่อกี้" ว่าพลางส่งขวดหนึ่งมาให้ ผมรับมาและเปิดฝาด้วยไฟแช็ก

"มีบุหรี่สักตัวหรือเปล่า"

"พี่ทำผมประหลาดใจเรื่อยเลยว่ะ" ค้นตบตามกระเป๋า สุดท้ายก็เจอซอง แต่เหลืออยู่แค่มวนเดียว "ยกให้"

"ดูดด้วยกันนี่แหละ"

"โอเค ไม่มีปัญหา"

ผมทำหน้าที่จุดไฟ คีบมวนไว้ด้วยริมฝีปาก อัดควันบุหรี่เข้าปอดก่อนส่งให้อีกฝ่าย พี่ธามรับต่อ ปากสีชมพูอ่อน ดูนุ่มนิ่มนั่นคาบทับรอยเดิมที่ผมวางกลีบปากไว้ก่อน เขาดันมันออก ปล่อยลมหายใจที่เต็มไปด้วยเถ้าถ่านสีเทาออกมา ลอยละล่อง จางไปกับสายลม

"มีอะไรหรือเปล่า"

ผมรู้สึกได้ว่าพี่ธามเครียด แม้ไม่พูดอะไรคิ้วที่พยายามจะดึงดันดูดเข้าหากันเป็นหนึ่งในสัญลักษณ์ เขาไม่ตอบในทันที เคาะเขม่าที่ปลายมวนบุหรี่ใส่ขวดเบียร์ที่หมดแล้ว

"ไม่อยากเล่าก็ได้ ผมไม่ได้จะคาดคั้นนะ แต่ถ้าเล่าแล้วพี่สบายใจขึ้นก็ดี"

"แก้ปัญหาได้หรือไง"

"ไม่รู้สิ" ผมไหวไหล่ "แต่อย่างน้อยมันก็ได้ระบายออกมา"

"หึ" เขาหัวเราะ ราวกับเหยียดหยัน แต่ก็ยอมเล่าโดยกว้างที่สุด "ที่บ้าน"

"ผมเห็นพี่อยู่คนเดียวที่คอนโด"

"นายแค่รู้จักชื่อฉัน ไม่ได้รู้จักฉันจริงๆ" เขาคืนบุหรี่ให้ ผมบดริมฝีปากลงไปที่เดิมราวกับอยากซึมซับความอุ่นชื้นที่ตกค้างอยู่ "แม่ฉันตายเมื่อสองสามปีก่อน เหลือแต่พ่อที่ไม่สนิทกัน เลยย้ายมาอยู่คอนโด เมื่อก่อนเลี้ยงหมาอยู่หนึ่งตัว พอแม่ตายก็ยกให้หม่อน ไม่ไปเล่นอีก"

"มันคงเหงาแย่"

"การผูกพันกับอะไรเป็นความเจ็บปวดที่สุด"

"แต่การอยู่โดยปราศจากความรักก็ไม่ต่างกับเศษซากที่ตายไปแล้ว พ่อแม่ผมก็ตายแล้ว แต่ผมเลือกที่จะเอาไอ้เหลือมาเลี้ยง"

"นายมีสิทธิ์ที่จะทำแบบนั้น เหมือนกันกับฉันที่มีสิทธิ์จะเลือกทำแบบนี้"

"ผมไม่ได้ว่าพี่ แค่พูดตามที่คิด ยกตัวอย่างเช่น อย่างน้อยพี่ก็ยังมีความรัก พี่หม่อนไง ความสัมพันธ์มันไม่ได้นำมาซึ่งความเจ็บปวดเสมอไปหรอก"

ผมคืนบุหรี่ให้ เหมือนเขาเป็นฝ่ายจูบตอบบ้างเมื่อคาบตรงปลายบุหรี่มวนเดิม

"เพราะแบบนั้น ถึงมีคนเสียใจที่เราผูกพันกัน"

"หมายความว่าไง"

"ฉันคิดว่าคงไม่อยากอธิบาย" เบียร์ขวดใหม่ถูกเปิด นิธานใช้วิธีเอาฝาจีบของอีกขวดมาช่วยงัด บุหรี่หมดแล้ว สีส้มๆของไฟยามเผาไหม้กับกระดาษลามมาใกล้ถึงนิ้วชี้และกลางที่คีบไว้เต็มทน สุดท้ายก็ถูกทิ้งลงก้นขวด ผมเสียดาย ไม่ใช่เพราะบุหรี่ แต่เสียดายที่ไม่ได้จูบผ่านกระดาษกับอีกฝ่ายอีกแล้ว

"สูบบุหรี่แล้วหัวโล่งขึ้นเยอะ"

"เมื่อกี้ ตรงชั้นสอง ผมเห็นโซนห้ามเข้า เป็นห้องกระจกที่เหมือนห้องทำงาน"

"หม่อนไว้ทำงานน่ะ เมื่อก่อนที่นี่เหมือนเป็นหลุมหลบภัย ฉันกับหม่อนชอบมานั่งเล่น เอางานมาทำด้วยกันบ่อยๆ"

นิธานไขว่ห้าง ผมเห็นโซฟาปรับนอนได้ในห้องนั้นด้วย แต่ยังไม่เคยเข้าไป "หลังๆ หม่อนชวนเพื่อนมาปาร์ตี้ที่นี่บ่อย โดนยุให้เปิดเป็นร้านอาหาร เวลาเพื่อนๆ มาจะได้ไม่เกรงใจ อีกอย่าง ที่ดีๆแบบนี้หม่อนมันก็อยากแชร์

"เป็นคนที่น่ารักนะครับ"

"ถ้าฉันเป็นปีศาจ มันก็เป็นเทวดา เป็นมิตร ยิ้มง่าย ใครๆ ก็รัก"

"พูดเกินไป" ผมหมายถึงที่เขาเทียบตัวเองกับปีศาจ "พี่ธามแค่กำแพงสูง โลกส่วนตัวสูง ซึ่งมันไม่ใช่ความผิด เชื่อผมสิ ใครๆ ก็อยากเข้าไปในโลกของพี่ แต่พี่ก็ไม่ผิดเลยที่จะเลือกเฉพาะคนที่พิเศษเข้าไป"

"คิดอย่างนั้นจริงเหรอ”

“จริงดิ จะโกหกทำไม เดี๋ยวดูอะไรนะ" ผมวางขวดเบียร์ลง วิ่งลงไปชั้นสอง โชคร้ายที่ห้องทำงานตรงนั้นล็อก เลยเดินคอตกกลับขึ้นมา "ห้องล็อกว่ะพี่"

"ก็ใช่น่ะสิ จะเข้าไปทำไม"

"ผมเห็นกีต้าร์แขวนอยู่"

“ของไอ้หม่อน” เขาว่า ยกเบียร์ขึ้นมาดื่ม “มันเล่นไม่เป็นหรอก ซื้อมาหลอกล่อนักดนตรี เพื่อนมันน่ะ เข้ามาเล่นให้ทุกวันเสาร์ ดนตรีสด”

“เจ๋งว่ะ งี้ผมก็อดโชว์ฝีมือสิ”

“เล่นเป็นหรือไง”

“เล่นได้ แต่ไม่รู้จะใช้คำว่าเล่นเป็นได้ไหม ไม่เก่งอะไร เคยหัดไว้จีบสาว”

“เอากุญแจไปไขสิ ลงไปบอกแนน บาริสต้าข้างล่างน่ะว่าฉันให้มาเอา”

“เยส!” เผลออุทานด้วยความตื่นเต้น กึ่งวิ่งกึ่งเดินจากดาดฟ้าลงบันได ได้ยินเสียงไล่หลังให้เอาเบียร์มาเพิ่มด้วยอีกสี่ขวด ผมหยิบขนมกินเล่นติดขึ้นมาด้วย พะรุงพะรังเต็มสองมือ มีกล้องตัวโปรดคล้องคอมาเพิ่มอีกต่างหาก

“คิดจะลงหลักปักฐานที่นี่เลยเหรอ” เจ้าของถิ่นพูดด้วยน้ำเสียงขึ้นจมูก ผมเจอบุหรี่ที่ซ่อนหลบน้ำฝนใต้เบาะมอเตอร์ไซค์อีกครึ่งมวน ยัดใส่กระเป๋ากางเกงมาด้วย พอถึงก็ยื่นให้พี่ธาม อีกฝ่ายรับไว้ ผงกหัวขอบคุณนิดๆ

“พี่เล่นดนตรีเป็นปะ”

“เปียโน”

“ไฮโซ”

“เจ็บมือน้อยที่สุดแล้ว”

“แต่ต้องประสาทแยกสัมผัสเก่งนะ” ผมเคยฝึกเหมือนกัน ตบะแตกเสียก่อน ตีกันซ้ายขวา ไหนจะเท้าอีก งงไปหมด “ท่าทางจะสับรางเก่งนะครับ แยกอะไรแบบนี้ได้”

“กำลังพูดถึงฉันหรือตัวเอง”

“โธ่พี่” หัวเราะแก้เก้อ ก็พูดไป “มาเร็ว ฟังผมเล่นดนตรี เอาเพลงอะไรดี”

“Demons”

“ของ Imagine Dragons อะนะ ยากเกิ๊น เล่นไม่เป็น”

“งั้นเอาที่เล่นเป็น”

“Sexy ของparadox”

“ดูบรรยากาศหน่อยเหอะ”

“Demons ของพี่เข้ากับบรรยากาศพระอาทิตย์ตกดินมากเลยครับ” ผมได้รับนิ้วกลางกิตติมศักดิ์จากนายแบบชื่อดัง แต่กลับหัวเราะร่วน เริ่มกดอินโทร สักพักก็นึกถึงบางเพลงออก ฮัมเนื้อตามไปด้วย

“บางเวลาไม่เคยจะคิด ว่าชีวิตนี้จะพบเธอ เป็นสิ่งดีๆที่ได้มาเจอกับความหมาย คนๆ หนึ่งได้พาชีวิต ให้ข้ามเวลาที่หามานาน และนั่นคือเธอ คือความต้องการของหัวใจ–”

“The must” พูดถึงชื่อวงแล้วหัวเราะในลำคอ “สมกับเป็นคนยุค 90”

ผมยังร้องต่อจนถึงท่อนฮุค อันที่จริงมีเพลงที่เล่นได้ไม่เท่าไหร่ ส่วนมากฝึกไว้ตั้งแต่สมัยหัวเกรียนเรียนมัธยม จำคอร์ดผิดๆ ถูกๆ บ้าง แต่ในเมื่อพี่ธามเล่นไม่เป็นอยู่แล้วก็ไม่เห็นว่ามีเรื่องอะไรต้องกังวล เขาจิบเบียร์ สักพักก็เอากล้องที่ผมพกขึ้นมาด้วยมาดู หมุนซ้ายหมุนขวา น่าจะพอใช้เป็น

“ลองนะ”

ผมพยักหน้า ปล่อยให้อีกฝ่ายทำความรู้จักเพื่อนซี้ตามใจชอบ ดวงอาทิตย์โกรธจัด เป็นสีส้มสด หายไปหลังตึกรามบ้านช่องเกินครึ่ง พระจันทร์ลอยเท้งเต้งรอการจากไปของแสงสุดท้าย เสียงชัตเตอร์ดังแทรกคอร์ดกีตาร์ที่กดลงบนสายสลิง นิ้วมือเริ่มเจ็บ ไม่ได้เล่นมานานก็แบบนี้แต่ก็ยังอยากเล่นต่อไป

ผมมองเสี้ยวหน้าพี่ธามที่แดงระเรื่อด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ สายตาคมปรือหวาน ไม่แน่ชัดว่าอีกฝ่ายเมาแล้วหรือยัง เขาจรดจ่อกับอุปกรณ์ตรงหน้า ปกติเคยเป็นแบบ ครั้งนี้เพิ่งอยู่หลังเลนส์บ้างดูก็รู้ว่าตื่นเต้น

“ถ่ายผมตอนเล่นกีตาร์หน่อยดิพี่”

“เสียดายเวลา”

“เฮ้ย ไม่ขนาดนั้น” เล่นจนจบโน้ตตัวสุดท้าย นิธานยอมหันหน้ากล้องมาทางนี้ในที่สุด กดชัตเตอร์ลั่น แต่ฟังจากเสียงเหมือนจะยังไม่ใช่ “พี่ต้องกดสองจังหวะ ให้มันจับโฟกัสก่อน ถ้าแดดแบบนี้ผมปรับ iso ให้ก่อนด้วยดีกว่า ”

เสียงชัตเตอร์ดังอีกครั้ง ผมยิ้ม สบตาเขาผ่านเลนส์ สักพักก็ขยับไปนั่งใกล้ๆ รูปที่ถ่ายมาไม่ได้เรื่อง โฟกัสไม่ทันได้จับก็ลงมือเสียแล้ว แต่ไม่เป็นไร แบบนี้ก็น่ารักดี

“ผมสอนให้ อันนี้เป็นเลนส์หมุน พี่ต้องจับโฟกัสเอง หมุนตรงนี้ ถ้าถ่ายแบบนี้หน้าจะชัด หลังจะละลาย เบลอๆ หน่อย เห็นไหม ลองถ่ายขวดเบียร์นะ”

ไหล่เราแนบชิดกัน ไอร้อนจากร่างกายอีกฝ่ายชวนให้จินตนาการไปถึงไหนต่อไหน ผมตวัดริมฝีปากเลียไม่ให้กลีบปากแห้งเกินไป มือที่จับเลนส์กล้องหมุนอีกครั้ง “อันนี้เป็นข้างหน้าเบลอนะครับ”

“ขอลองหน่อย”

นายแบบเอื้อมมือมาอุ้มอุปกรณ์สีดำ เขาถ่ายใบไม้ ถ่ายขวดเบียร์ ถ่ายผม ถ่ายทุกอย่างที่อยู่ล้อมรอบตัวเราตอนนี้ บรรยากาศแย่ๆ ก่อนหน้านี้ดีขึ้น ไม่ได้แย่เพราะผม แต่ดีขึ้นเพราะผม เรื่องนี้ขอเอาหน้าเลย คล้ายกับมวลความเครียดขมึงเมื่อครู่จางลง ผมจุดบุหรี่ขึ้นสูบ ปล่อยให้เจ้าแมวเล่นกับลูกบอลอย่างเพลิดเพลินพลางยื่นบุหรี่มวนเดียวกันใส่ปากอีกฝ่าย
มองกลีบปากอีกฝ่ายบดมวนกระดาษสีขาว เผลอคิดว่าอยากจูบอีกแล้ว

“อะไร”

เสียงชัตเตอร์ดัง ราวกับนักข่าวถ่ายเก็บภาพเด็ดไว้ได้เป็นหลักฐาน จะบอกว่ามองปากก็ตรงไป ขืนถามซ้ำว่ามองปากทำไมผมไม่ต้องตอบว่าอยากขยี้มันด้วยริมฝีปากของตัวเองแทนบุหรี่มวนนั้นไม่แย่เอาเหรอ

“หายเครียดแล้วดิ”

ยักคิ้วถาม นิธานลดกล้องลง ทอดสายตามองไปยังแสงสุดท้ายของพระอาทิตย์ที่ค่อยๆ หายลับไป เขาอัดลมหายใจเข้าปอดผ่านก้นกรอง ปล่อยเป็นควันสีขาวลอยฟ่องในอากาศ

“ก็ดีขึ้นหน่อย”

“มีผมนั่งตรงนี้ดีปะ”

“ถามทำไม”

“แค่จะบอกว่าเรียกได้ตลอดเลยนะพี่” ตบบ่าเบาๆ ด้วยมือข้างหนึ่ง แล้วถือวิสาสะลูบไปวางบนหัวไหล่อีกข้าง “รอบหลังจะหัด A tu Corazon มาร้องให้ฟัง”

“หึ ยังคิดจะจีบอีกเหรอ”

“พี่ลำบากใจหรือเปล่าล่ะ เอาตรงๆ” จีบผู้ชายก็ดีแบบนี้ พูดกันได้ไม่ต้องกระมิดกระเมี้ยน พี่ธามหัวเราะ แกะมือที่ถูกเนียนโอบไว้ออก

“ก็ไม่ขนาดนั้น แค่แปลกดี”

“แปลกตรงไหน อย่าบอกนะว่าไม่เคยมีผู้ชายจีบ?”

“อืม” กล้องถูกวางลงบนตัก เขี่ยบุหรี่ทิ้งใส่ขวดที่หมดแล้ว ทำเหมือนเดิมซ้ำๆ ยกเบียร์อีกขวดจากถังน้ำแข็งขึ้นมาดื่ม ผมรอคำตอบ ไม่อยากจะเชื่อ “ทะเล่อทะล่ามาก็มีแต่นาย”

“หา?”

“คนที่กล้ายุ่งกับเพื่อนสนิทลูกชายคนเดียวของรัฐมนตรีที่ไม่สามารถอธิบายได้แน่ชัดว่ามีความสัมพันธ์แบบไหน คิดว่ามีจริงๆ เหรอ”

“เฮ้ย บ้าน่า พี่กับพี่หม่อนน่ะนะ อ้าว แล้วไหงว่าไม่ชอบผู้ชาย”

“สิ่งที่คนอื่นคิด กับความจริง ไม่จำเป็นต้องเป็นเรื่องเดียวกันไม่ใช่เหรอ”

มองเข้าไปในแววตาคู่นั้น กอปรกับสีหน้าและรอยยิ้มเหยียด ผมปิดปากแน่นสนิท รับรู้ได้ถึงความรู้สึกหยามหยัน เกลียดชังกับบางสิ่งบางอย่าง

“แต่ช่างมันเถอะ ถ้าคิดว่าอยากคุยก็ได้ ฉันไม่ใช่คนเรื่องมากหรอก ถ้าไปกันได้ก็ดี ไม่ได้ก็เผื่อใจไว้เยอะๆ แล้วกัน”
ผมยิ้ม ยิงฟันจนไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายจะเห็นครบทุกซี่แล้วหรือไม่

“ฉันไม่ใช่คนใจดีนักหรอกนะ”

“เจอหน้าวันแรกก็รู้แล้ว”

เขาหัวเราะ ผมก็เช่นกัน ไอน้ำค้างของรัตติกาลมาเยือน เราถือเบียร์คนละขวด แบ่งกันสูบบุหรี่ ปล่อยให้ควันขาวโอบกอดกันและกันไว้ กลิ่นไหม้ของนิโคติน ดวงดาวพราวระยับ


ผมขยับเข้าไปนั่งชิดนิธานได้อีกสามเซนติเมตร





tbc

พีทพลยังเป็นรุกได้
นับประสาอะไรกับแซค......

[anntonies]

ยิ่งอ่านยิ่งสัมผัสได้ถึงความกามของแซค 
คิดแต่เรื่องจูบตลอดเวลาาา
ส่วนธามนี่นิ่งมากก เหมือนมีกำแพงตลอดเวลาในขณะที่แซตเหมือนแบไต๋ออกมาหมดแล้ว

[suck_love]

เชียร์แซครุกค่ะ งานดีงานเด่น งานพี่ธามมม 

[Yundori]

ตลกที่เอาพี่พีทมาเทียบกับแซคอ่า 5555555
แต่เรื่องพีทนี่ช็อคจริงข่า ทุกวันนี้ก็ยังไม่อยากจะเชื่ออ
หรือจริงๆมันจะยังเป็น แซคธาม ล่ะ อิอิ 
แต่พี่ธามเซ็กซี่อ่า แค่มาแปปก็เร้าจายยยยย
อยากจะอ่านอีกจังเลยยย ต้องรออีกอาทิตย์นึง 
แต่รู้สึกได้ว่าแซคเป็นคนโชคดีมากที่ได้โอกาสนี้นะ
พี่ธามดูเข้าถึงยากมากกกกก และดูจีบยากจริงๆ
ถ้าเป็นแฟนกันนะ มีหวังช็อคทั้งออฟฟิศ 555555555

[iceman555]

 

[B52]

รุกคืบ

[twinmonkey0311]

 

[pannuna]

สรุปธามไม่ได้ชอบหม่อน และตอนนี้น่ารักมากชอบตอนจูบทางอ้อม ดูอบอุ่น เรื่อยๆ
แซครุกใช่มั้ยเห็นบรรยายริมฝีปากธาม ตอนแรกคิดว่าธามรุกอะ

[nijikii]

เดี๋ยวๆ
ทอล์คขุ่นเวสต์คืออะไร รู้สึกได้ถึงความเป็นตัวแม่ออกมาจากแซค 555555555
ถึงพีทพลจะรุก แต่ยังไงแม่ก็คือแม่ค่ะ 5555555555

อ่านเรื่องนี้แล้วเหมือนมีควันสีเทาๆลอยละล่องไปมารอบตัว
มีนังแซคคนเดียวที่ให้บรรยากาศกะเพราไก่ไข่ดาวมาก ง่ายๆสบายๆ รู้เช่นเห็นชาติงี้ 55555555555
ส่วนคุณหม่อน เราว่าดูจากทรงแล้วชอบนักดนตรีรึเปล่า นักดนตรีที่ต้องหลอกล่อให้มาเล่นทุกวันเสาร์อะ ส่วนตอนนี้แฝงตัวเป็นกามเทพให้แซค ดูพราวทูพรีเพื่อนให้นังแซคลองวิชามาก