หัวข้อ: ♡สู่กลางใจ | a tu co ra zon♡ ตอนพิเศษ only me|P.40 (12/10/59)

[Lovetree]

รอติดตามตอนต่อไปนะคะ  ขอบคุณมากค่ะ

[phoenixa]

ธามท่าทางจะน่ารักโน๊ะ
ผู้ชายไม่พูด แต่หน้าแดงๆ นี่น่ารักออก

รอติดตามค่ะ

[Fujung]

อายุไม่ใช่ประเด็น
แต่อยากรู้ใครจะจีบใครก่อนนี่สิ
คนหนึ่งก็แพรวพราว อีกคนก็ซึนดีจัง

[กุหลาบเดียวดาย]

ใครจะเป็นนางเอกละทีนี้

[tempo_oil]

ปักกกกกกกก ตามต่อค่าาาา

[PookPick]

  ในที่สุด เรื่องใหม่ก็มาแนวทำงานด้วย แนวที่ชอบเลยค่ะ รอๆ ติดตามผลงานค่ะ

[sikamkanda]

เย้ เรื่องใหม่ๆ น่าติดตามมากเลยค่ะ

[QXanth139]

แซคอย่าได้กังวลไป

มาลงชื่อติดตามค่ะ

[NUTSANAN]

เกาะเรื่องใหม่ ครึครึ

[Ninnin]

ได้โปรดมาต่อเร็วๆนะคะคุณ West มีความน่าอ่านมากกกกกก ขอบคุณมากๆที่เขียนนิยายดีๆให้อ่านนะคะ

[toou]

เกาะขอบรอตอนหน้ารัวๆๆเลยครัชชชช

[PrimYJ]

รออ่านตอนต่อไปนะคะ สู้ๆค่ะ

[มาม่าหมูสับ]

  ใครรุกใครรับเนี่ย

[ที่เดิมในหัวใจสาววาย]

ว้าวเรื่องใหม่ จิ้มๆสร้างแลนด์มาร์ค 

[ดาวโจร500]

กรี๊ดดดดดดดดดด ตกใจเบาๆ

[badbadsumaru]

หื้มมมม วัยทำงานงี้แหละ น่าสนใจ 5555555
ติดตามค่ะ

[masochism2018]

ตำแหน่งไหนกันล่ะเนี่ยย

[M_April]

เราเชียร์ ธามแซค

วันพุธของเราาาา

[why yyy]

ขอบคุณ

[Ametyst]

ปักหมุด รอติดตามค่ะ 

[aiLime13]

รอวันพุธไปอีกกกกกกกกกกกกก

คุณธามนี่ถ้าจะแซ่บ เดี๋ยวนี้ชอบหนุ่มวัยสามสิบกำลังดีเลย คริ >_<

[ichnuan]

กรี๊ดกรี๊ดดดดดดด
รักคนซึน จะมาแนวคุณหนึ่งมั้ยนะ
อิอิ รอจ้า

[Wordslinger]

วี้ดดดด เรื่องใหม่ของคุณเวสต์ ตอนนี้มีแซค, ธาม, เดี่ยว, เจเรมี่, พี่จิ๊บ, บุญเหลือ, พี่ไก่, หวาน, คุณเมธัส, ฯลฯ ใครอีกนะ หมดหรือยังไม่รู้ ฮา นับตัวละครไว้ก่อนค่ะ จะได้จบจุดถูก

เรื่องนี้ไม่รู้ว่าแซคเป็น "บน" หรือ "ล่าง" แต่ถ้าให้เดาไว้ก่อนก็คงมีโอกาสเป็น "บน" มากกว่าเก้าสิบเปอร์เซ็น ถ้าไม่ตกอีหรอบเรื่อง คำประกาศของความรู้สึกใหม่น่ะนะคะ แหะๆ

แซคดูเป็นชายหนุ่มที่พบเจอได้ทั่วๆ ไปในสังคมไทย มีความ "รักไปเรื่อย" อย่างที่เห็นกลาดเกลื่อน และมีความน่ารักซ่อนอยู่ เช่นกรณีรับเลี้ยงบุญเหลือนั่นไง วุ้ย ชอบค่ะ ผู้ชายรักหมา อิอิ

รอดูกันต่อไปนะคะว่าจะออกหมู่หรือจ่า แต่ที่แน่ๆ มีความสงสัยกรณีเจเรมี่ค่ะ ว่าลับลมคมในอะไรกับแซคหรือเปล่า อย่าบอกว่าแอบชอบนะเออ เหอะๆ

ขอบคุณค่ะ

[G-NaF]

ติดตามคับๆ มีหลายตัวละครน่าสงสัยว่าใครจะเป็นนายเอก
แต่ตอนนี้คิดว่าเป็นคุณธาม

[magarons]

ชอบจัง ปักกระทู้รอค่า

[khwanruen]

  เรื่องใหม่ รอติดตามค่ะ

[pinkypromise]

เห็นธามผลุบๆโผล่ๆอยู่หลายเรื่อง

ในที่สุด...... ก็ได้เป็นพระนายเอก

ยังไงยังไม่แน่ใจ 5555

[lizzii]

เรื่องใหม่น่าติดตามอีกแล้วว

[Malimaru]

รอติดตามค่ะ ^^

[-west-]

C h a p t e r 0 2





ที่จริงแล้วผมไม่ค่อยสันทัดกับงานถ่ายแบบดาราสักเท่าไหร่ อย่างที่บอก ส่วนใหญ่แล้วจะทำงานกับนักธุรกิจมากกว่า มีคนสัมภาษณ์แยกออกไปอีกคน ซึ่งงานนี้ก็คือหวาน นัดกับคุณเมธัสวันพุธเช้าที่ร้าน สำหรับวันนี้ผมเพียงมาเก็บภาพของนิธานก่อน

ร้านอาหารที่ว่าเป็นร้านอาหารสไตล์ยุโรปโบราณ จัดแสงและสีให้ถ่ายง่าย คล้ายเป็นกึ่งๆ ร้านอาหารและสตูดิโอถ่ายภาพ ส่วนตัวผมยังไม่ได้คุยกับคุณเมธัส เจ้าของร้านว่ามีความเป็นมายังไง ฟังแค่บรีฟคร่าวๆ ในเวลาจำกัด ผมจอดมอเตอร์ไซค์ไว้หน้าร้านก่อนเวลานัด รถตู้ทีมงานยังไม่มา นายแบบหนุ่มคนนั้นก็เช่นกัน

“สวัสดีครับ ผมมาจากบริษัทเอดับบลิวเจที่นัดถ่ายภาพร้านวันนี้ครับ”

พนักงานที่เคาน์เตอร์ยกมือไหว้ ใส่ชุดนักศึกษากระโปรงพลีท ดูท่าคงเป็นเด็กฝึกงานที่มาทำพาร์ทไทม์ “ที่นัดไว้เก้าโมงครึ่งหรือเปล่าคะ”

“ใช่ครับ มาถึงก่อนเวลาหน่อย ขอคาปูชิโน่เย็นแก้วหนึ่งนะครับ” หันไปขยิบตาให้หนึ่งครั้งก่อนปลีกตัวชมรอบบริเวณ สักพักรถตู้บริษัทก็มา ไล่เลี่ยกันกับมินิคูเปอร์สีน้ำเงินที่นายแบบคนเก่งลงมาพร้อมผู้จัดการส่วนตัว พี่นิดเป็นสาวประเภทสองร่างเล็กที่เหมือนผู้หญิงทุกระเบียดนิ้ว จริตจะก้าน น้ำเสียง สายตา อัธยาศัยดีกว่าคนเดินตามมาข้างหลังเป็นแน่

“มาพร้อมกันเลย อ้าว คุณตากล้องมาก่อนเหรอคะ”

“ครับ” ผมยิ้มให้ พอดีกับคาปูชิโน่เย็นถูกเสิร์ฟโดยสาวน้อยหน้าใส พี่นิดทำตาล้อเลียนอย่างคนรู้ทัน

“ตากล้องเรานี่เหลือร้าย หล่อไม่พอยังเจ้าชู้ด้วย อย่าพาน้องธามของพี่กะล่อนล่ะ”

“โธ่ พี่นิด” ร้องขอความเห็นใจขณะที่คนอื่นยกฉากลงจากรถ ตอนผมเริ่มงานใหม่ ๆ พี่นิดมีนายแบบในสังกัดที่ต้องดูแลหลายคน ก่อนหน้านี้ก็เคยร่วมงานกันบ่อยๆ เมื่อช่วงปี สองปีมานี้นิธานมีงานมากขึ้น คุ้นๆ ว่าจะเหลือนายแบบที่รับผิดชอบไว้แค่คนเดียว “ขับรถมาส่งคุณธามเองเลยเหรอครับ ที่จริงให้ทางผมไปรับก็ได้นะ”

“อือ ไม่เป็นไร ธามไม่ค่อยชอบนั่งรถใหญ่น่ะ ปกติรายนี้จะขับมาเอง แต่วันนี้รถเสีย แต่เดี๋ยวพี่คงต้องทิ้งแล้วไปธุระก่อน นี่ก็ร้านเพื่อนธามยังพอปล่อยกันได้ ยังไงพี่ฝากดูแลธามด้วยนะ เรียกพี่ธามได้เลยจะได้คุ้นเคยกันไว ๆ ธาม นี่แซค เห็นหนุ่มๆ แบบนี้ประสบการณ์ไม่ใช่น้อย เก่งมาก พี่คอนเฟิร์ม”

“โธ่ พี่นิดดด พูดแบบนี้ผมลอยแย่”

“โอ๊ย น้อยไปล่ะสิ ปะๆ เริ่มงานกันเลยแล้วกัน เดี๋ยวค่ำๆหม่อนน่าจะมารับ”

ผมเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย หม่อนคือชื่อเล่นของคุณเมธัส เข้าใจได้ว่ารู้จักกันในระดับหนึ่ง แต่ไม่ยักรู้มาก่อนว่าสนิทกัน “โอเคนะ ไว้เจอกันจ้าแซค” สาวน้อยส่งจูบให้แล้วหยิบแว่นกันแดดขึ้นสวม หายไปกับมินิคูเปอร์คันเดิม ทิ้งไว้เพียงผมกับนายแบบหน้านิ่งที่ไม่มีกะใจจะทักกันสักคำ

“แต่งหน้าสิคุณ”

เห็นแล้วก็อดจะยียวนไม่ได้ มองหน้าอีกฝ่ายที่ปรายหางตามองแล้วเชิดใส่แล้วต้องกลอกตา โปรเจ็กต์นี้กี่วันนะ หนึ่งสัปดาห์! โอเค ไอ้แซค มึงมีเวลาเล่นสงครามเย็นกับคนไม่รู้จักถึงหนึ่งสัปดาห์ทีเดียวเชียว

 







“ดีครับ ขอซ้ายกว่านี้อีกหน่อยครับ”

แดดตอนสายร้อนจัด แต่แสงกำลังดี ร้านอาหารของคุณเมธัสแบ่งเป็นสามชั้น ชั้นบนสุดเป็นดาดฟ้า มีต้นไม้กับโต๊ะหินอ่อนดีไซน์แปลกตั้งระเกะระกะ ดูเชิงแล้วร้านนี้เป็นทั้งร้านอาหารฝรั่ง ร้านกาแฟ ยาวไปจนถึงลานเบียร์ในตอนกลางคืน ลูกคนรวยก็ดีแบบนี้ อยากทำอะไรก็ทำ ตามหาฝันเท่าไหร่ก็ได้

“เอียงหน้าขึ้นครับ”

ผมลั่นชัตเตอร์ มองชายหนุ่มผ่านเลนส์ ได้ภาพมาหนึ่งชุดก็เปลี่ยนเลนส์ใหม่ แสงวันนี้ดีมาก มีปัญหาที่ทำให้หน้าของนายแบบมันเร็วไปนิดแต่โดยรวมยังโอเค จังหวะที่รื้ออุปกรณ์ขึ้นจากกระเป๋าบรรดาช่างก็เข้าไปซับมัน เติมแป้งให้เสร็จสรรพ เงยหน้าขึ้นมาอีกครั้งก็พร้อมถ่ายต่อ

“เอาแขนท้าวโต๊ะหน่อยครับ ขยับอีกครับ” ผมบอก หมุนเลนส์กล้องปรับโฟกัส ภาพคนที่เห็นเป็นธรรมชาติมากกว่าตัวจริงเป็นไหนๆ เขาเก่งด้านการแสดงออกทางสีหน้าที่เป็นเพียงการแสดง แต่พอลดกล้องลงกลับเห็นเพียงผู้ชายหยิ่งยะโสคนหนึ่งเท่านั้น “ขออนุญาตนะครับ”

ผมวางกล้องไว้กับโต๊ะที่อยู่ข้างตัว เดินเข้าไปหา เป็นเรื่องปกติที่ตากล้องจะมีส่วนร่วมในการจัดท่าของนายแบบแต่ดูเหมือนเจ้าตัวไม่ชอบใจนัก ผมแตะข้อศอกเขา ขยับให้ได้ท่าทางของมุมและแสง ชุดวันนี้ของธามเป็นเสื้อยืดคอกว้างสีขาวกับกางเกงเดฟดำสนิท ทรงผมที่ปาดเรียบเมื่อวานกลายเป็นปล่อยเซอร์ มัดครึ่งหนึ่งไว้ด้านหลัง สวมแว่นใสกรอบดำสนิท

“ขอโทษนะครับ” จับขยับท่าทางอีกนิด ได้กลิ่นหอมอ่อนๆ ลอยออกมาจากเจ้าตัว ไม่ใช่กลิ่นฉุนของน้ำหอม แต่เป็นกลิ่นที่ชวนให้ใช้จมูกค้นหาต้นตอไปเรื่อย ผมเหลือบตาขึ้นมา สิ่งแรกที่เห็นคือกระดูกไหปลาร้าพาดยาวเป็นแนวหายไปกับคอเสื้อ ไม่คิดว่าความเซ็กซี่ของผู้ชายจะดูกันที่ตรงนี้ก็ได้

“ได้หรือยังครับ ผมร้อนแล้ว”

“ครับ ขออีกภาพก็เบรคได้แล้วครับ จะได้ไปมุมอื่นต่อ”

เขาให้ความร่วมมือแม้จะอยู่ในบรรยากาศที่ชวนเวียนหัว ทีมงานมองหน้ากันเลิกลัก ไม่ได้ยินเสียงบ่นก็จริง แต่ไม่มีเสียงหัวเราะเช่นกัน

 







“ทำงานกับคุณธามผมโคตรเครียดเลย”

หนึ่งในทีมงานวันนี้กระซิบกระซาบหลังจากแสงของวันหมดลง ผมหัวเราะ ไม่ตอบ แต่ยักคิ้วเชิงให้กำลังใจ “สัปดาห์เดียวน่า”

“แต่เขาเก่งนะแซค เราบอกไปแบบไหนทำได้หมด”

“เขามืออาชีพ”

“แล้วนี่กลับไปแต่งภาพเลยหรือเปล่าวันนี้”

“คงงั้น ถ้าต้องซ่อมภาพไหนจะได้รีบเคลียร์ในสัปดาห์นี้เลย ทางนั้นเขาคิวทอง”

มองเลยไปด้านหลัง คนที่กำลังพูดถึงคุยโทรศัพท์อยู่ไกลๆ “แต่อาจจะเสร็จเร็วก็ได้พี่โด้ ภาพเสียน้อยมาก”

“เออ ได้ตากล้องเก่งๆ แบบเอ็งก็ดีอย่างนี้แหละ”

“โวะ วันนี้มันวันดีอะไร มีคนชมตั้งสองคน” เก็บอุปกรณ์ทั้งหมดลงกล่องแล้วยกมือไหว้ โบกมือลาทีมงานคนอื่นที่ทยอยขนอุปกรณ์ขึ้นรถตู้ นัดแนะเวลาสำหรับพรุ่งนี้ ทว่าพอไขกุญแจรถมอเตอร์ไซค์คันเก่งก็เห็นใครบางคนยังคุยโทรศัพท์อยู่

“คุณธาม”

มือขาวลดเครื่องมือสื่อสารลง เห็นไว ๆ ว่าเพิ่งวางสายจากคุณหม่อน ใบหน้าหล่อเรียบตึง ปรายตามาที่ผมเชิงตั้งคำถามโดยปราศจากเสียง “คุณหม่อนมากี่โมงครับ ผมรอเป็นเพื่อนไหม”

“ขอบคุณครับ แต่เดี๋ยวผมเรียกแท็กซี่กลับเอง”

“เฮ้ย ได้ไง อันตราย” ถึงจะยังไม่ดึกก็เถอะ ดูเอาครับ แต่งตัวแบรนด์เนมตั้งแต่หัวจรดเท้า ถึงจะรูปร่างสูงโปร่งแต่ก็หุ่นนายแบบอยู่ดีนั่นแหละ โดนจี้ปล้นกลางทางงานใหญ่ผมพังพอดี “คุณพักแถวไหน ผมไปส่ง”

ตาคมมองเลยไปด้านหลัง ที่ยานพาหนะสองล้อของผมจอดสงบนิ่ง “ผมกลับแท็กซี่น่าจะปลอดภัยกว่า”

“รถผมไม่อันตรายหรอกครับคุณ เดี๋ยวให้ยืมหมวก”

“แต่ว่า...”

“ฝนจะตกแล้วด้วย รีบไปกันเถอะ” พูดจบก็คว้ามืออีกฝ่ายออกมาหน้าร้าน ไขกุญแจหยิบหมวกกันน็อกที่ซ่อนไว้ยื่นให้ ธามไม่รับ ผมเลยถือวิสาสะสวมให้เขาก่อนเก็บกล้องตัวเองแทนที่ หันไปสตาร์ทรถโดยไม่ฟังคำอุทธรณ์ “ขึ้นรถมาสิครับ”

“ผมว่าผมเรียกแท็กซี่ดีกว่า”

“นี่คุณธาม กลัวอะไรครับ อย่างน้อยผมก็ไม่พาคุณไปปล้นหรอกนะ”

“มันอันตราย”

“ผมสัญญาว่าคุณจะไม่บาดเจ็บแม้แต่ปลายเล็บ เอากล้องเป็นประกันเลย”

“ผมไม่ได้อยากได้กล้องของคุณหรอกนะครับ”

“มันแพงนะเว้ย เลิกเถียงได้แล้ว ขึ้นมาบนรถ”

“สั่ง?”

“โอเคครับ ผมขอร้อง ผมหิวแล้ว ช่วยขึ้นรถแล้วบอกทางไปบ้านคุณที ผมจะได้รีบกลับ ต้องไปเช็ครูปที่ถ่ายวันนี้อีก”

เห็นภาพที่สะท้อนในกระจกรถ เขาบดปากเป็นเส้นตรงแต่ก็ยอมซ้อนท้ายขึ้นมา มือนุ่มไม่ยอมแตะตัว เอี้ยวไปเกาะท้ายรถ ทว่าเมื่อออกตัวด้วยความเร็ว นิธานก็ผวามาจับเอวผมไว้เสียแน่น สาบานเลยว่าผมไม่ได้แกล้ง เป็นการขับรถในเมืองใหญ่ที่ระมัดระวังที่สุดในชีวิตแล้ว

“บ้านคุณอยู่ไหน”

เอี้ยวตัวกลับไปถามขณะที่รถแล่น นายแบบหนุ่มชะโงกหน้าเข้าใกล้เพื่อบอกชื่อคอนโด ไม่ห่างจากร้านอาหารที่เราออกมานัก แต่คนละทางกับบ้านผมโดยสิ้นเชิง

 







ทั้งๆ ที่กลางวันแดดร้อนแรงจนแสบผิว แต่พลบค่ำพายุลูกใหญ่กลับซัดสาดลงกลางมหานครอย่างไม่ทันตั้งตัว ผมจอดรถใต้ตึกสูง เปียกตั้งแต่หัวจรดเท้า โชคดีที่กล้องถูกเก็บไว้อย่างมิดชิดใต้เบาะนั่ง คนโดยสารมาด้วยก็ไม่ต่างกัน เขาสวมเสื้อคนละตัวกับตอนถ่ายแบบ เป็นเสื้อยืดสีขาวที่เมื่อเปียกน้ำก็บางจนเห็นทะลุถึงผิวกาย

“นี่ถ้าคุณไม่เอาแต่เถียงป่านนี้ก็ไม่เปียกแล้ว”

เขามองผมด้วยหางตา ไม่ทั้งขอโทษและขอบคุณ พยายามถอดหมวกกันน็อกแต่สุดท้ายก็ทำไม่ได้ ผมเข้าใจ ลูกคุณหนู ไม่เคยนั่งรถสองล้อตากลมตากฝนแบบนี้หรอก

“ผมถอดไม่ออก”

โวะ หยิ่งเป็นบ้า จะให้ช่วยยังไม่คิดจะพูดจาขอร้อง ผมขี้เกียจจะต่อล้อต่อเถียงเลยยอมช่วยอีกฝ่ายแต่โดยดี พอล็อกเปียกน้ำก็ยิ่งลื่นมือ ต้องจับปลายคางให้เงยขึ้นแล้วถึงแกะออกได้สะดวก ผมธามไม่เปียกเหมือนผม ยังมีส่วนที่แห้งเพราะหมวกกันน็อกบังไว้ อย่างน้อยถ้ารีบอาบน้ำพรุ่งนี้คงไม่มีใครเป็นหวัด

“ฝนลงหนักมากเลย”

“แล้ว?”

“นี่คุณไม่ถามผมหน่อยเหรอว่าจะกลับยังไง ข้าวก็ยังไม่ได้กินด้วย”

“คุณบอกเองว่าจะมาส่งผม แล้วผมต้องรับผิดชอบคุณด้วยหรือไง”

“นี่ ผมรู้ว่าคุณเป็นดาราดัง เป็นเพื่อนสนิทกับไฮโซไฮซ้อ แต่คุณก็น่าจะมีน้ำใจบ้าง” อย่างน้อยมาม่าคัพสักถ้วยก็ยังดี วันนี้ทั้งวันผมกินแค่มักกะโรนีไก่ไปกล่องเดียว ผู้ชายที่ไหนจะกินของแบบนี้แล้วอยู่ท้องกันทั้งวัน(วะ)ครับ

“แล้วคุณจะเอาอะไรล่ะครับ”

“ห้องคุณมีอะไรรองท้องบ้างไหม ผมไม่ขึ้นไปหรอก ไม่รบกวน แต่เนี่ย ผมหิวตั้งแต่อยู่ที่ร้านแล้ว”

นิธานกลอกตาหน่ายแต่อย่างน้อยก็มีน้ำใจ “จะกินก็ขึ้นไปข้างบน”

 







คอนโดของนิธานเป็นห้องขนาด 140 ตารางเมตร 2 ห้องนอน 2 ห้องน้ำ ราคารวมเฟอร์นิเจอร์แล้วคาดว่าน่าจะเกิน 3 เท่าของทาวน์เฮาส์ที่ผมอยู่ เป็นแค่รูอากาศสำหรับอยู่อาศัยแท้ๆ กลับหรูหราจนเรียกว่าถ้าไม่มีวันนี้ผมก็คงไม่มีวันแตะต้องได้ นิธานสั่งให้ผมรอที่ห้องนั่งเล่น เขาหายเข้าไปในครัวที่แยกไว้เป็นสัดส่วน กลิ่นของห้องเป็นกลิ่นหอมอ่อนๆ กลิ่นของเจ้าของนั่นแหละ อาจจะเป็นน้ำหอมที่เขาใช้ หรือสเปรย์ปรับอากาศก็ไม่อาจทราบได้

“คุณเอานี่ไปเปลี่ยนก่อน”

ดูท่าแล้วห้องนอนกับห้องครัวคงทะลุถึงกัน เขากลับมาอีกครั้งจากประตูคนละบานจากเมื่อครู่ ยื่นเสื้อยืดกับกางเกงเลพร้อมผ้าเช็ดตัวผืนเล็กให้

“เฮ้ย ไม่เป็นไร ผมไม่ได้จะนอนนี่”

“ผมก็ไม่ได้เชิญให้คุณค้าง”

“เออ” รับมาเซ็งๆ ทำไมชอบพูดจากวนประสาทนักวะ “ขอบคุณที่เป็นห่วง”

“ผมไม่ได้ห่วง แต่คุณทำพื้นห้องผมเปียกไปด้วย ช่วยรีบๆ ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าสักทีเถอะ”

สาบานเลยครับว่าถ้าคนตรงหน้าไม่ใช่ธาม นิธาน นายแบบที่ผมร่วมงานอยู่ได้มีต่อยกันสักยกแน่ แต่ยังร่วมงานกัน ยังอาศัยหน้าตาของเขา ท้ายที่สุดก็ได้แค่มองแล้วเดินหลบมุมมาเปลี่ยนเสื้อผ้า กลับมาอีกครั้งก็เห็นสปาเกตตี้คาโบนาร่าพร้อมรับทานวางอยู่บนโต๊ะเตี้ยหน้าทีวี มองลอดเข้าไปในห้องครัวอีกครั้ง เงียบกริบ กระทั่งประตูห้องนอนเปิดออก นิธานในชุดคลุมอาบน้ำสีขาวสะอาด แหวกลึกลงมาจนถึงกลางอกก็เดินออกมาพร้อมเช็ดผมตัวเองไปด้วย

“อาบน้ำแล้ว?”

“ผมไม่อาบน้ำตอนคนไม่รู้จักอยู่ในห้องหรอกนะครับ”

“ผมชื่อแซค” แนะนำตัวอีกครั้งแม้อีกฝ่ายไม่สนใจฟัง เขาทรุดตัวนั่งไขว่ห้างบนโซฟา กดเปิดโทรทัศน์ด้วยท่าทีไม่แยแส “พี่ธาม”

“อะไร”

“ผมเรียกแบบนี้ได้ใช่ไหม”

“ขอโทษนะ แต่หน้าคุณแก่กว่าผมอีก”

“งั้นเรียกน้องธามก็ได้”

ตาคมตวัดมองดุ ริมฝีปากสีสดยกเหยียดนิดๆ “เก็บปากไว้กินมื้อเย็นก่อนดีไหม”

ผมไหวไหล่ ทรุดตัวนั่งบนโซฟาตัวเดียวกันโดยยกถาดคาโบนาร่าขึ้นมาด้วย มีของแบบนี้ติดบ้านไว้ก็ดี เสียก็แต่โซเดียมสูงไปหน่อย “พี่ธามกินอาหารแช่แข็งบ่อยเหรอ”

“ไม่”

“แล้วนี่ไม่หาอะไรรองท้องหน่อยเหรอครับ หรือไดเอท”

“คุณกินเงียบๆ ไปเถอะ”

“นี่ อยู่แบบไม่คุยกันมันอึดอัดนะคุณ”

“นั่นมันเรื่องของคุณ ผมอยากอยู่เงียบๆ”

“แล้วเปิดทีวีทำไมล่ะ”

“ช่วยมีมารยาทหน่อยได้ไหม คุณแซค”

“โอ้ ดีใจนะครับที่พี่ธามจำชื่อผมได้แล้ว” ฉีกยิ้มกว้างส่งไปก่อนม้วนเส้นสปาเกตตี้เข้าปาก นิธานมองหน้าผม ไม่สบอารมณ์เท่าไหร่ วิธีการแก้ปัญหาของเขาคือเมินกลับไปโดยไม่ต่อล้อต่อเถียง ที่จริงเวลาเขาหงุดหงิดก็ตลกดี ดีกว่าเวลาทำหน้านิ่งๆ ใส่ อย่างน้อยก็เพื่อยืนยันว่านี่คือสิ่งมีชีวิตไม่ใช่หุ่นกระบอก

“พี่ธาม”

“อะไร”

“พี่มีแฟนปะ” ตาคมเหลือบกลับมา แล้วย้ายกลับไปที่หน้าจอรายการเพลงอีกครั้ง “ห้องเหมือนอยู่คนเดียวเลยเนอะ”

“ผมให้คุณขึ้นมาที่นี่เพราะคุณมาส่งผมแล้วติดฝน ไม่ได้แปลว่าเราเป็นเพื่อนกัน สามารถคุยกันได้ทุกเรื่อง”

“ถ้าอย่างนั้นก็เป็นเพื่อนกันเสียสิ ที่ห้องมีเบียร์ไหม”

“แซค”

“ครับ”

“ช่วยนั่งกินเงียบๆ สักทีเถอะ”

“เฮ้ย ผมล้อเล่น เกิดมาเคยขำปะเนี่ย” มองหน้าไปกินมื้อเย็นของตัวเองไป ใครจะคิดว่าผมจะได้อยู่ใกล้นายแบบดังขนาดนี้ ในวันที่ฝนตก เปียกปอน ในชุดนอน และอีกฝ่ายหน้าสด “โบท็อกซ์นี่ทำให้คนยิ้มไม่ได้เหรอ”

“กินอิ่มหรือยัง กลับได้แล้วมั้ง ฝนน่าจะซาแล้ว”

“เฮ้ ไล่กันแบบนี้เลยเหรอ”

“คิดว่าผมเป็นเพื่อนเล่นหรือไง” เจ้าของห้องลุกขึ้นยืนเต็มความสูง คาโบนาร่าของผมหมดจากถาดพลาสติกแล้ว ได้เวลาลุกเอาไปทิ้งถังขยะในห้องครัว “แซค”

“ไม่ได้คิดว่าเป็นเพื่อนเล่น แค่อยากผูกมิตรด้วย”

หันหน้ากลับมาอีกครั้งนิธานก็กอดอกจ้องมาตาเขม็ง ผมยอมรับว่าเขาหน้าตาดีจริง ๆ แม้แต่ในเวลานี้ก็ยังสง่างามเหมือนรูปปั้น “ถ้าผมมีกล้องตอนนี้ผมจะถ่ายรูปพี่”

“แต่ตอนนี้คุณไม่มี และผมต้องการเวลาส่วนตัวแล้ว เชิญ”

ระหว่างที่โดนไล่ ผมก็เฝ้าถามตัวเองว่าการเป็นนายแบบต้องมีอีคิวสักเท่าไหร่กันเชียว

 







“เฮ้ย วันนี้มาสาย”

แสงแดดของวันใหม่หลังจากฝนตกตลอดทั้งคืนสวยงามเสมอ ผมมองท้องฟ้าสีฟ้า มีเมฆขาวตัดจางๆ แล้วอมยิ้ม กระทั่งถูกตบบ่าอีกครั้งถึงสะดุ้งสุดตัว “เป็นอะไรของมึง ติสท์อะไรอีก”

“อะไรวะพี่เกม”

“กูสงสัย ทำไมวันนี้มึงมาสาย ปกติจะมาถึงก่อนรถตู้บริษัท”

“ตื่นสายดิ จะอะไรล่ะ พี่จะให้ผมบอกว่ารถติดเหรอ ผมขับมอ’ไซค์ แก้ตัวยังไงได้”

“เออ ก็แปลกตรงที่มึงตื่นสายนี่แหละ ปกติต้องตื่นตั้งแต่ก่อนไก่โห่พาไอ้เหลือไปวิ่งรอบหมู่บ้านไม่ใช่เหรอ”

“วันนี้ยกเว้น” ตอบแล้วหันไปจามนอกวงสนทนา “ไม่ค่อยสบาย เมื่อวานโดนฝน”

“กูว่าแล้ว แล้วกินยาหรือยัง”

“ไว้เลิกงานแล้วค่อยกินก็ได้ กินไปตอนนี้มีเบลอแหง”

“นี่ก็ดูไม่ปกติเท่าไหร่นะ” มือหยาบของเพื่อนร่วมงานวางบนหน้าผากแล้วถอนออก “ไข้สูงนะไอ้แซค”

“นิดหน่อยน่า แล้วพี่ธามมายัง”

“วันนี้เรียกพี่ธาม?” ทีมงานถามพลางเลิกคิ้วสูง รอยย่นเกิดบนหน้าผากเลยลองทำบ้าง พอจับเหนือคิ้วของตัวเองก็พบว่ามีร่องรอยเหมือนกัน ไม่เหมือนคนที่กำลังถูกพูดถึง อายุมากกว่าแท้ๆ กลับไม่มีริ้วรอยใดๆ บนผิวหน้า ที่บอกว่าหน้าผมแก่กว่าเห็นทีจะเป็นเรื่องจริง “แต่งหน้าอยู่ วันนี้ซ่อมของเมื่อวานหรือเปล่า”

“ยังไม่ได้ดูรูปเลยพี่ โทษทีครับ เดี๋ยวคืนนี้ผมกลับไปเช็กรอบเดียวเลย”

“เฮ้ย ไม่สบายหยุดก่อนก็ได้”

“ผมโอเค” ตอบแม้จะรู้สึกถึงความร้อนของลมหายใจ ถือวิสาสะเดินผ่านห้องโถงของร้านอาหารไปด้านในที่ถูกแยกเป็นห้องแต่งตัวนายแบบ “พี่ธาม”

เจ้าของชื่อกำลังแต่งหน้าอย่างที่พี่เกมบอก เขาสบตากับผมผ่านกระจกก่อนจะเบือนกลับมายังใบหน้าตัวเองที่สะท้อนเงาต่อ “มีอะไร”

“ผมซักชุดมาให้แล้ว อยู่ที่รถนะ เลิกงานแล้วอย่าเพิ่งกลับ”

เขาพยักหน้าแทนการตอบด้วยเสียงเหมือนในทีแรก “ของคุณที่ลืมไว้ในห้องน้ำผมส่งแม่บ้านซัก น่าจะสักสองสามวันถึงจะได้”

“โอเคเลย ผมไม่รีบ ขอบคุณมากครับ อีกเยอะไหม เดี๋ยวแดดหมด”

“เสร็จแล้วค่าน้องแซค” พี่จอย ช่างแต่งหน้าหันมาจีบปากจีบคอ นิธานลุกขึ้นจากเก้าอี้หมุน ปรายหางตามองผมก่อนเดินเฉียดไปยังห้องที่เป็นโลเกชั่นใหม่ของวัน กลิ่นหอมนี่อีกแล้ว เวลาที่อยู่ด้วยกันกลิ่นนั้นจะชัดเจน เป็นเอกลักษณ์ ไม่ใช่ทั้งกลิ่นน้ำหอม สบู่ หรือยาสระผมที่เขาใช้ ไม่ใช่กลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่ม แต่เป็นอะไรหลายๆ ที่แปลกใหม่ชวนค้นหา

“เหมือนโรคจิตเลยว่ะกู”

สบถกับตัวเองก่อนเดินตามเจ้าของกลิ่นนั่นไปเริ่มงาน

 







เสียงของชัตเตอร์ลั่นเป็นพักๆ ภายในห้องสี่เหลี่ยมสีครีม เพลงที่เปิดคลอเป็นเพลงอะคูสติกแจ๊ซ ฟังสบาย เสื้อผ้าของวันนี้มาในโทนอบอุ่น นายแบบจิบกาแฟ ทำท่าเพ้อฝัน พี่ธามเวลานี้ต่างจากเมื่อวานลับ ชวนให้นึกถึงกาแฟม็อคค่า รสอ่อนแต่ละมุน ส่วนของเมื่อวานถ้าจะเทียบคงเป็นอเมริกาโน่รสเข้ม ผมสบตาเขา มองเขาผ่านเลนส์ มีรอยยิ้มกดที่มุมปาก ไม่ได้สดใส แต่สุขุม อ่อนโยน เรียกได้ว่าแทบไม่ต้องแนะนำอะไรในการถ่ายภาพนอกจากจัดท่าให้ตรงกับองค์ประกอบนิดๆ หน่อยๆ เท่านั้นเอง

“ดีมากครับพี่ วันนี้น่าจะได้เลิกกันไว”

ผมยักคิ้วให้ เมื่อลดกล้องลงนิธานก็กลายเป็นนายแบบจอมหยิ่งคนเดิมอีกครั้ง ผมพักดื่มน้ำ พร้อมกับให้ช่างไปเติมหน้านายแบบ “ไงวะ ไอ้แซค”

พี่ดลเป็นหนึ่งในทีมงาน เขายืดกล้ามเนื้อหลังจากช่วยถือรีเฟลคเตอร์เป็นเวลานาน “ได้ข่าวว่ามีซัมธิงกับนายแบบ”

“ข่าวอะไรวะพี่”

“เขาเม้ากัน” เสียงหัวเราะดังขึ้นจมูก แต่เบาพอไม่ให้นิธานได้ยิน “ว่าเมื่อคืนมึงไปนอนกับธาม”

“ตลกละ ใครเอาไปเม้าท์วะ”

“เรื่องเสื้อผ้านั่นอะไรครับ ได้ยินกันหลายคนนะ”

“โห พี่” นึกว่ามูลมาจากไหน “เมื่อวานฝนตก ผมเลยไปส่งเขา แล้วยืมเสื้อผ้าเปลี่ยนเท่านั้นแหละ คิดอะไรไปขนาดนั้นวะ ถึงเขาหล่อแต่ผมก็เลือกนะพี่”

“อย่างมึงน่ะเหรอเลือก” โดนตบหัวไปหนึ่งครั้ง เล่นเอาหนังยางที่มัดผมไว้ครึ่งหัวร่วง “ไม่มีหางก็เอาหมดแล้วมั้ง”

“พี่พูดเหมือนเขาจะยอมผมอย่างนั้นแหละ”

“ตากล้องทั้งหล่อทั้งหุ่นดีทั้งเซ็กซี่ขนาดนี้ มึงเคยเล็งใครแล้วพลาดด้วยหรือไง”

“อย่าไปพูดให้เจ๊ได้ยินเลยนะ ผมตกงานแน่ เลอะเทอะไปใหญ่แล้ว พอเลย หาเรื่องซวยมาให้ผมชัดๆ”

“อ้าว ใครจะไปรู้วะ เห็นถ่ายไปยิ้มไป กูก็นึกว่างานนี้ได้ฟันนายแบบ”

“ผมไม่ยุ่งกับลูกค้า นางแบบผมก็ไม่เคยยุ่งสักคน พี่พูดงี้ผมเสียหายนะเว้ย พอๆ แต่งหน้าเสร็จแล้วมั้ง ไปถือรีเฟล็คต่อเลยผมจะทำงานละ”

“ทำเป็นสะดิ้ง มองเขาตาเยิ้มแล้วมาเถียง”

“ผมไม่ใช่เกย์”

“กูจะบอกให้นะเว้ย ไบเซ็กซ์ชวลใครๆ ก็เป็นได้” ยักคิ้วแถมให้อีกสองจึก พอละสายตาจากคู่สนทนาแล้วก็เพิ่งสังเกตว่าทีมงานคนอื่นๆ มองผมสลับกับพี่ธามจริงๆ

“ทำงานครับทำงาน”

ปรบมือเรียกขวัญ เดินกลับไปที่ขาตั้งกล้องแล้วสบตาอีกฝ่ายผ่านเลนส์อีกครั้ง พลังบางอย่างดึงให้กดยิ้มที่มุมปากตามคนในภาพ ลั่นนิ้วทุกอิริยาบถราวกับอยากเก็บทุกจังหวะหายใจของอีกฝ่ายไว้ภายใต้เลนส์กล้อง







TBC

สวัสดีวันพุธ แฮปปี้เวนส์เดย์ค่ะ ได้คุยกันแล้ว แซคธาม ธามแซค มาแว้วว เรื่องนี้พระ-นาย เราไม่ค่อยสาวนะ (ตั้งใจไว้อย่างนั้น) ถ้าใครหลุดสาวเมื่อไหร่เตือนได้เลยนะคะ /พรากส์ มีคำผิดก็เตือนกันได้เลยนะ บางทีพิมพ์ผ่านมือถือ อ่านทวนแล้วก็หาไม่เจอ จะรีบประบปรุงเลยค่า

ใครเล่นทวิต ฝาก #สู่กลางใจ ด้วยนะคะ

ขอบคุณสำหรับคำแนะนำค่า /กอดรัด