ตอนที่ 9 : แค่นึกสนุก“มหาทำไมพักนี้ไม่ค่อยเห็นหน้า” รุ่นพี่ที่คณะผมทักขึ้นเมื่อเจอหน้ากันในโรงอาหาร
“มหามันจะเปลี่ยนไปเรียนหมอแล้วพี่” คุณพู่ส่งสายตามาจิกกัดผม
“ผมทำงานพิเศษครับพี่ตุลย์ เลยไม่ค่อยได้อยู่คณะ”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเรียนหมอ” พี่ตุลย์ยังข้องใจคำพูดของคุณพู่ ถึงขนาดลงนั่งร่วมโต๊ะจากที่กำลังจะเดินไปซื้ออาหาร
“เจ้านายผมเรียนอยู่แพทย์ฯครับ”
“เอ๋ อย่าบอกนะว่าหมอวิน วันนั้นพี่เห็นเดินอยู่ด้วยกันแต่ไม่ได้ทัก ยังนึกว่ารู้จักกันด้วยเหรอ”
“ใช่ครับ ผมทำงานให้หมอวิน คล้ายๆ พวกงานเลขาคอยทำโน้นทำนี่ให้” ผมอธิบายคร่าวๆ พอให้พี่ตุลย์นึกภาพออก
“อิจฉาคนรวยว่ะ ยังเรียนไม่จบก็จ้างคนได้แล้ว ไอ้เราสินอกจากไม่มีปัญญาจะจ้างใครแล้วจบไปยังต้องลุ้นอีก
ว่ามีคนจ้างหรือเปล่า”
“มาทำกับบริษัทพ่อพู่ไหมพี่ตุลย์ เก่งขนาดพี่เข้าได้สบายมาก”
“เฮ้ย ไม่ต้องๆ พี่ก็พูดไปอย่างนั้น ไม่รบกวนว่ะ เออว่าแต่เห็นไอ้โอ้ตมันยังหาคนมาดึงดูดแขกไม่ได้ ถ้าได้หมอวินมาก็ดีสิ
มหาพอพูดให้ได้ไหม” พี่ตุลย์กำลังพูดถึงงานของชมรมฟื้นผืนป่าที่กำลังจะจัดขึ้น เพื่อหาทุนสำหรับทำงานวิจัย
เป็นที่รู้กันดีว่าคณะผมคนหน้าตาดีพอมีแต่ถึงขั้นมีชื่อเสียงเป็นที่รู้จักทั้งมหาลัยนั้นหายาก การจัดงานส่วนใหญ่จึงได้รับ
ความร่วมมือเฉพาะจากนักศึกษาในคณะ หรืออย่างมากก็เพื่อนของคนในคณะ แบบที่ติดป้ายปุ๊บคนแห่กันมาร่วมงาน
อุ่นหนาฝาคั่งเหมือนคณะดังๆ ทั้งหลายนั้นไม่เคยเกิดขึ้น
“พู่ว่ายากนะพี่ตุลย์ ขนาดงานของคณะแพทย์ฯ ยังแทบไม่เคยเห็นหน้าหมอวิน”
“ก็ลองดูก่อนเผื่อฟลุ๊ค ได้ไหมมหา”
“ผมก็คิดเหมือนคุณพู่ครับว่าหมอวินคงไม่มา” ผมไม่อยากไปรบกวนคุณชายหมอด้วยครับ เดี๋ยวจะหาว่าเป็นแค่ลูกจ้าง
มาขอโน้นขอนี่
“น่า ถือว่าพี่ขอ เพื่อทุนวิจัยเพื่อส่วนรวม” ผมกับคุณพู่ก็อยู่ชมรมนี้ด้วยครับ เรากำลังทำการวิจัยเรื่องต้นไม้สำหรับปลูกป่า
ในพื้นที่น้ำน้อยเพื่อความยั่งยืน ด้วยหวังว่าสักวันป่าบ้านเราจะกลับมาเขียวขจีอีกครั้ง
“ได้ครับพี่ตุลย์” ผมตัดสินใจรับปากว่าจะถามให้ ในเมื่อพี่ตุลย์ถึงกับเอ่ยปากขอ จะให้ผมปฏิเสธได้อย่างไร
++++++++++++++++++++++++++++
“ไม่” คำเดียวสั้นๆ เป็นการปฏิเสธแบบไร้เยื่อใยที่สุดเท่าที่ผมเคยได้ยินมา
“หมอวินครับ ช่วยลองคิดดู...”
“ไม่” ผมยังพูดไม่ทันจบประโยคด้วยซ้ำ เมื่อเจอเข้าไปสองไม่ผมก็ถอดใจ
“ครับ” ผมก้มหน้าหงอย ถึงจะรู้คำตอบอยู่แล้วแต่มันก็ยังหงอยอยู่ดี ได้แต่สงสารพี่โอ้ตที่พอรู้ว่าผมจะมาคุยกับหมอวินให้
แกดีใจจนเผลอยกมือขึ้นไหว้ผม ทำเอาผมต้องรีบไหว้กลับแทบไม่ทัน
“อย่ามาทำหน้าเป็นหมาหงอย ยังไงฉันก็ไม่เปลี่ยนใจ”
“ผมรู้” ผมลุกขึ้นเดินเซื่องๆ ไปยังส่วนของครัว ไม่อยากคิดถึงตอนไปบอกพี่โอ้ตเลย ผมไม่อยากเห็นใครผิดหวัง
ถึงจะนั่งยันนอนยันสองคนกับคุณพู่ไปแล้วก็เถอะว่าหมอวินไม่มีทางยอมมาแน่ๆ
“หมอวินอยากทานอะไรครับ” ผมถามคนที่นั่งอ่านหนังสืออยู่บนโซฟา
“อะไรก็ได้ ทำมาเถอะ”
“ช่วยผมคิดหน่อยสิครับ วันนี้มันตื้อๆ ผมคิดไม่ออก” ผมเปิดตู้เย็นมองแล้วมองอีก ทำวนไปวนมาจนตัวเองยังเริ่มเบื่อ
“ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ต้องทำ”
“อ้าว” ผมหันไปมองหมอวิน เห็นกำลังลุกขึ้นยืน
“ออกไปทานข้างนอก” หมอวินไม่รอให้ผมมีโอกาสถาม เดินหายเข้าไปในห้องนอน ครู่ใหญ่ถึงออกมาในชุดลำลอง
เตรียมพร้อมจะออกไปข้างนอก
“ให้ผมไปด้วยหรือเปล่าครับ” ไม่มีอะไรดีกว่าการถามออกไปตรงๆ
“นี่มันเวลาทำงาน” ผมสงสัยมาตลอดแต่ไม่กล้าถามว่าคนฉลาดมากๆ เวลาพูดอะไรต้องให้แปลทุกครั้งเลยใช่ไหม
ประโยคคำพูดต้องใส่สมการเสมอ โดยเฉพาะหมอวิน ดีนะว่าผมชินแล้ว เลยแปลออกว่าให้ไปด้วย
“นายขับ” หมอวินโยนกุญแจรถให้ผม ก่อนเดินนำลิ่ว ผมต้องรีบกวาดอุปกรณ์ครัวที่เอาออกมาวางไว้กลับเข้าที่
เก็บกระเป๋า ปิดไฟห้อง ก่อนตามออกไปทันที่หน้าลิฟท์
ผมไม่ได้ถามหมอวินว่าจะไปไหน คนพาไปก็เอาแต่ยืนนิ่งไม่พูดไม่จา แต่ถามว่าผมอึดอัดไหม ไม่เลยครับ
ผมเคยชินที่จะอยู่เงียบๆ ข้างหมอวิน ผมว่าความจริงแล้วนั่นอาจเป็นงานจริงๆ ของผมที่หมอวินจ้างให้ทำก็ได้
++++++++++++++++++++++++++++
ผมกำลังเดินตามหมอวินเข้าร้านโน้นออกร้านนี้ ไม่รู้วันนี้คุณชายหมออารมณ์ไหน วันนี้ช็อปกระจายมากครับ
ผมเห็นจำนวนเงินที่จ่ายไปแล้วเสียดายแทน ตั้งแต่กินข้าวเย็นเสร็จคุณชายหมอท่านก็ช็อปไม่หยุด
แต่อย่าถามผมนะครับว่าคุณชายหมอซื้ออะไรบ้าง ผมดูไม่ทันหรอกครับ เล่นเข้าร้านได้ก็รวบๆ ใส่มือ
แล้วเดินไปจ่ายเงิน ร้านนึงใช้เวลาในการเลือกไม่ถึงสิบนาที คิดว่าผมจะดูทันไหมครับ อย่างมากก็บอกได้แค่
ว่ามันเป็นเสื้อหรือเป็นกางเกงเท่านั้น
“นายจะซื้ออะไรไหม” หลังจากพายุเฮริเคนสงบลง หมอวินจึงมีแก่ใจหันมาถามผม
“ไม่มีครับ” จากที่ตั้งใจว่าจะขอแวะขึ้นไปร้านหนังสือเป็นอันจบกัน เพราะตอนนี้นิ้วมือผมไม่มีที่ว่างพอจะเกี่ยวถุงอะไร
เพิ่มได้อีกแล้ว ผมว่าอีกไม่เกินสิบห้านาทีถ้าผมยังไม่ได้วางถุงพวกนี้ลง นิ้วผมคงขาดเลือดจนต้องตัดทิ้ง
“งั้นก็กลับ”
“ครับ” สั้นๆ ง่ายๆ สไตล์หมอวิน อย่างน้อยผมก็อุ่นใจว่าจะได้วางถุงลงแล้ว ไม่เคยซื้อของจนปวดแขนแบบนี้มาก่อนในชีวิต
เคยแต่แบกจอบแบกเสียมแล้วปวด นี่คือการออกำลังกายแบบใหม่ การออกำลังกายสไตล์คนรวย
++++++++++++++++++++++++++++
“ให้เอาไปไว้ไหนครับ” ผมถือถุงยืนอยู่กลางห้องรอคำสั่งจากคุณชายหมอ
“ในห้องนอน”
“ครับ” ผมเดินตามหมอวินเข้าไปติดๆ ก่อนวางทุกอย่างลงบนพรมข้างเตียง
“แยกใส่ตะกร้าให้แม่บ้านด้วย” คุณชายหมอสั่งผม
ผมทำการแกะของในถุงออกมา เสื้อยืดเนื้อนิ่มสามตัว นิ่มจนเสื้อที่ผมมีเหมือนทำมาจากกระดาษทรายก็ไม่ปาน กางเกง
แบบที่หมอวินชอบใส่นอนสามตัว กล่องกางเกงใน(อันนี้ผมแอบหน้าแดง ต้องรีบวางลงพื้น) เสื้อเชิ้ต กางเกงยีนส์ กางเกง
สามส่วน เอ๋...
“หมอวินครับ” ผมหันไปหาหมอวินทันที
“พวกนี้มันไม่ใช่ไซด์หมอวินนี่ครับ” ผมกางกางเกงยีนส์ออกให้หมอวินดู
“ของนาย”
“ของผม” ผมมองกางเกงยีนส์ในมือ กับข้าวของที่กองอยู่บนพรม
“ทั้งหมดนี้เลยหรือครับ”
“ใช่”
“แต่นี่มันเยอะมากนะครับ”
“ฉันไม่ชอบให้ใครใส่เสื้อผ้าฉัน”
“โธ่น่าจะบอกผมก่อน ถ้าผมรู้ผมไม่ให้ซื้อหรอก ผมเอาของตัวเองมาจากที่วัดก็ได้ครับ” มันสวยมากก็จริง แต่เห็นราคามัน
แล้วผมใส่ไม่ลงหรอกครับ
“หมานิว ทำไมชอบพูดมาก”
“ก็ผมเสียดายเงินนี่ครับ ผมก็ไม่ได้รบกวนเสื้อผ้าหมอวินบ่อยเสียหน่อย ไม่เห็นต้องทำแบบนี้เลย”
“รู้ได้ยังไงว่าไม่บ่อย”
“สองครั้งไม่เรียกว่าบ่อยนะครับ เอ๋....” ผมชักสงสัยว่าหมอวินหมายถึงในอดีตแบบผมหรือกำลังหมายถึงในอนาคตที่ยังมาไม่ถึง
“บ่อยเหรอครับ?” ผมบังคับหน้าตัวเองไม่ให้ยิ้มไม่ได้จริงๆ คนที่เราชอบอยากให้อยู่ด้วยบ่อยๆ ใครไม่ยิ้มก็บ้าแล้วครับ
“หึ” ตกลงว่าคำตอบคือใช่ใช่ไหม สมการนี้แปลยากมากครับ แถมเจ้าของสมการก็ไม่อยู่ให้ถามเสียด้วยว่าหัวเราะแปลว่า
อะไร โน้นเดินหายเข้าห้องน้ำไปแล้ว
“ขอบคุณครับ” ผมตะโกนตามหลัง
“Always” เสียงที่ลอยมาตามลม เบามากจนผมคิดว่าตัวเองหูฝาดไป
“อะไรนะครับหมอวิน” ผมตะโกนถามคนในห้องน้ำ
“......”
ผมพยายามตั้งใจฟัง แต่นอกจากเสียงน้ำแล้วผมก็ไม่ได้ยินเสียงอะไรอีกเลย สงสัยหูจะเพี้ยนแฮะ
ผมมองเสื้อผ้ามากมายที่วางกองอยู่ตรงหน้า เอาเถอะ ผมจะรับเอาไว้ก็แล้วกัน คิดเสียว่ามันคือชุดประจำตำแหน่ง
เวลาผมทำงาน
++++++++++++++++++++++++++++
“พี่โอ้ตครับ ผมมีข่าวร้ายมาบอก” ผมกับคุณพู่แวะไปส่งข่าวเรื่องคุณชายหมอให้ที่ชมรมรับทราบ
“มหา คนกำลังอารมณ์ดี มาพูดข่าวร้งข่าวร้ายอะไร เซ็งหมด” พี่โอ้ตที่กำลังยิ้มแย้มหันมาทำหน้ายุ่งใส่ผม
“ผมคุยกับหมอวินให้แล้วนะครับ หมอวินไม่สะดวกมาครับ” ใครจะกล้าบอกครับว่าหมอวินปฏิเสธแบบไร้เยื่อใย
โดยไม่ให้เหตุผลอะไรทั้งนั้น
“ไม่สะดวกมา?”
“ครับไม่มา” ผมย้ำชัดๆ อีกครั้ง เพื่อให้พี่โอ้ตมีเวลาเตรียมตัวหาคนอื่น
“แล้วนั่นใคร?” ผมมองตามมือพี่โอ้ตที่ชี้ไปยังกลุ่มที่นั่งอยู่มุมห้อง
ผมกับคุณพู่ยืนกะพริบตาปริบๆ รู้สึกเหมือนปรับโฟกัสสายตาไม่ได้ เมื่อเห็นคุณชายหมอนั่งอยู่ท่ามกลางสาวๆ ของชมรม
“หมอวินบอกว่าว่าง มหาบอกว่าไม่มา คืออะไร” พี่โอ้ตหันไปถามคุณพู่ที่ยืนเป็นไก่ตาแตกพอๆ กับผม นี่มันยิ่งกว่าเห็นผีเสียอีก
“หมอวิน” คนที่ผมเรียกหันมาตามเสียง
“มหา” น้ำเสียงหมอวินมีแววล้อเลียนเมื่อได้รู้ชื่อเล่นในคณะของผม คุณชายหมอลุกเดินตรงมาหา
ก่อนยื่นมือไปตรงหน้าคุณพู่
“ชมพู่สินะ สวัสดี” รอยยิ้มเย็นๆ ทำเอาคุณพู่ผู้ห้าวหาญไม่เคยกลัวใคร เสียอาการถึงกับเผลอยกมือไว้หมอวิน
ก่อนนึกขึ้นได้รีบยื่นมือออกไปจับแทน
“สวัสดีค่ะหมอวิน”
“ชมพู่พูดค่ะ!!” ทั้งชมรมถึงกับแตกตื่น ราวกับมีเรื่องน่าสะพรึงกลัวเกิดขึ้น
“คืนนี้พี่ต้องฝันร้ายแน่ๆ “ พี่ตุลย์ถึงกับอุทานเสียงดัง
“ไอ้พี่ตุลย์” แต่คุณพู่ก็ยังเป็นคุณพู่ครับ เดินเรียบร้อยผ่านหมอวินมาได้ก็ไล่เตะพี่ตุลย์ไปทั่วชมรม
“ทำไมมาได้ล่ะครับ ไหนบอกว่าไม่มา” ผมเลิกสนใจคุณพู่หันมาถามหมอวินแทน
“ฉันเปลี่ยนใจไม่ได้เหรอ”
“ได้ครับ ผมเพียงแต่แปลกใจก็เลยถาม”
“ ฉันแค่นึกสนุกอยากหาอะไรทำแก้เบื่อ” ผมอยากจะถามนักว่าเรียนหนักอย่างหมอวินมีเวลาว่างให้เบื่อด้วยหรือ
“หมอวินคะมาคุยเรื่องงานกันต่อดีกว่าค่ะ” น้องไหมเดินเข้ามาจับแขนหมอวินพากลับไปนั่งที่โต๊ะ ผมไม่ได้เดินตามไป
จนคุณพู่มาหยุดยืนอยู่ข้างๆ
“มาได้ไงวะ”
“ผมก็ไม่รู้ครับคุณพู่”
“ไม่รู้แล้วจะยืนอยู่ทำไม เดี๋ยวชะนีก็คาบไปแดกหรอก เร็ว” คุณพู่ดันหลังผมไปออกเดิน
“คุณพู่ก็ผู้หญิงนะครับ ทำไมไปเรียกคุณไหมว่าชะนี”
“กูทอม นั่นชะนี มึงแยกให้ออกมหา แล้วก็อย่ามัวแต่พูด เดินเดี๋ยวนี้”
“ครับๆ”
ผมกับคุณพู่ไปหยุดยืนอยู่หลังหมอวิน เพราะไม่มีที่นั่งว่าง โดยเฉพาะซ้ายขวาของคุณชายหมอ
“หมอวินช่วยร้องเพลงในวันงานให้ได้ไหมครับ” ผมสะดุ้งโหยงตอนพี่โอ้ตถามหมอวิน
“พี่โอ้ตครับ คือ...”
“ได้ครับ” รอยยิ้มนิดๆ กับคำพูดสุภาพนั่นคืออะไร มือที่ผมกำลังจะยื่นไปสะกิดพี่โอ้ตถึงกับค้าง คุณพู่หันมาเบิกตากว้าง
ใส่ผม ผมก็ได้แต่ส่ายหัวไปมา
“แล้วถ้าจะขอรบกวนอีกนิด ให้ถ่ายรูปแบบแนบชิดกับผู้ที่บริจาคเงินสูงสุดได้ไหมครับ”
ตายแน่ๆ !! ผมร้องในใจ แต่ละอย่างหมอวินไม่ชอบทั้งนั้น ผมไม่ได้กลัวอะไรนะครับนอกจากกลัวหมอวินตอบแบบขวาน
ผ่าซากแล้วจะพากันหน้าแหกหมด
“ได้ครับ” เป็นอีกครั้งที่ผมกับคุณพู่หันมาสบตากัน คุณพู่ถึงกับดึงผมให้เดินถอยหลังออกจากกลุ่ม
“มึงให้หมอกินอะไรผิดสำแดงหรือเปล่าวะเช้านี้”
“ไม่นะครับก็แซนวิชกับกาแฟเหมือนทุกครั้ง”
“หมอวินใจดีที่สุดเลยค่ะ ไหมนึกว่าหมอวินจะหยิ่งเสียอีก ตัวจริงน่ารักมากแถมยังหล่อมากด้วย”
คุณไหมส่งสายตาหวานให้คุณชายหมอ ฝ่ายนั้นก็ยิ้มรับแต่ไม่ได้พูดอะไร ผมมองแล้วไม่ได้รู้สึกหึงหรือหวง
แต่รู้สึกขนลุกขนพองมากกว่า บอกตรงๆ ว่าไม่ค่อยไว้ใจคุณชายหมอเท่าไหร่ครับไปยุ่งด้วยมากๆ รำคาญขึ้นมาจะล้มโต๊ะเอาน่ะสิ
“ขอบคุณหมอวินมากนะครับ แบบนี้ชมรมน่าจะหาทุนได้ครบในงานเดียว” พี่ตุลย์ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ที่ไม่ต้องเหนื่อยเรื่อง
ระดมทุนอีก
“ถ้ายังไงเดี๋ยวผมจะชวนวัตกับชลมาช่วยด้วย ถ้าได้สองคนนั้นมา คงช่วยเรียกคนมาร่วมงานได้อีกมาก”
“จริงเหรอครับ” พี่ตุลย์กับพี่โอ้ตแทบจะกระโดดตัวลอย สามทหารเสือจากคณะแพทย์จะมาช่วยงาน งานนี้ประสบ
ความสำเร็จเห็นๆ
“ครับ ถ้าว่างคงมากัน”
“ตายจริง ช่วยขนาดนี้ไหมว่าเราต้องเลี้ยงข้าวขอบคุณหมอวินแล้วล่ะค่ะ”
“นั่นสิครับ พอจบงานแล้ว ผมขออนุญาตเลี้ยงข้าวหมอสักมื้อนะครับ” พี่ตุลย์เห็นด้วยกับความคิดของคุณไหม
“ต้องเลี้ยงวันนี้ด้วยสิคะ เป็นการขอบคุณเรื่องที่หมอวินจะช่วยพูดกับหมอวัตกับหมอชลให้ หลังจบงานก็ต้อง
เลี้ยงอีกทีที่มาช่วยงาน น้อยกว่านี้ไม่ได้ค่ะ หมอวินอุตส่าห์สละเวลามาช่วยทั้งที ไหมเกรงใจ”
“ชมรมกลายเป็นของไหมมันตั้งแต่เมื่อไหร่วะ” คุณพู่แอบกระซิบข้างหูผม จนผมต้องรีบส่งสายตาปราม
“นั่นสิครับ วันนี้หมอวินสะดวกไหมครับ” พี่โอ้ตเป็นคนถามขึ้นบ้าง
“ขอบคุณมากครับ แต่วันนี้ผมมีนัดทานข้าวแล้ว”
“เหรอคะ เสียดายจัง ไหมอยากเลี้ยงจริงๆ หมอวินนัดกับใครคะเพื่อนหรือเปล่า ชวนมาทานด้วยกันสิคะ”
“ไม่ใช่ครับ คนพิเศษ” หมอวินยังคงรักษาความสุภาพเอาไว้ ใบหน้ามีรอยยิ้มดั่งคุณชายติดอยู่
“เป็นไงมึง หน้าแหกเลย กูโคตรสะใจ” ผมหันไปมองคุณพู่ที่ยังไงก็ยังอดกระซิบกระซาบไม่ได้
“ฉิบ กูลืม ขอโทษนะมึง” คุณพู่คงลืมไปว่านอกจากคุณไหมจะหน้าแหกแล้ว ยังมีผมอีกคนที่ใจแตกเมื่อได้ยินคำนี้
มิน่าล่ะ วันนี้หมอวินถึงบอกว่าไม่ต้องไปทำอาหารเย็นที่คอนโด
“ถ้าอย่างนั้นที่ผมต้องทำก็แค่นี้ใช่ไหมครับ ร้องเพลงหนึ่งเพลงกับถ่ายรูปกับผู้บริจาคสูงสุด”
“ครับ ทางเราจะแยกการบริจาคเป็นสองแบบ แบบกล่องให้หยอดสำหรับผู้บริจาคทั่วไป กับกล่องสำหรับผู้ที่ต้องการลุ้น
รางวัลถ่ายภาพกับหมอวิน” พี่ตุลย์อธิบายให้หมอวินฟังคร่าวๆ
“ให้มีสามรางวัลสิครับ เพิ่มรางวัลก็เพิ่มความน่าสนใจ นับรวมวัตกับชลเข้าไปเลยก็ได้ ผมคิดว่าคงไม่ติดธุระอะไร”
“หมายถึงให้แยกสามกล่องหรือครับหมอวิน”
“ไม่ต้องครับ เอาเป็นที่หนึ่ง สอง สามไป พวกผมไม่มีปัญหาจัดให้ใครอยู่อันดับไหนก็ได้”
“ถ้าอย่างนั้นผมขอจัดเป็น หมอวินอันดับหนึ่ง หมอชลอันดับสอง หมอวัตอันดับสามนะครับ แบบนี้หมอวัตกับหมอชลจะมี
ปัญหาหรือเปล่าครับ”
“ไม่มี”
“งั้นก็ตามนั้นครับ” พี่ตุลย์จดสิ่งที่สรุปลงในสมุดโน้ตกันลืม
“ถ้าเรียบร้อยแล้วผมขอตัวนะครับ มีนัด”
“ครับเชิญเลยครับ ขอบคุณมากนะครับหมอวิน”
“ไม่เป็นไรครับ”
ทุกคนรอบโต๊ะลุกขึ้นทันทีที่หมอวินลุก คล้ายกับเป็นการรอส่ง มารยาทแบบนี้ทางเราไม่เคยทำกันมาก่อน ออร่ามันมีผลกับ
ทุกสิ่งจริงๆ
หมอวินมีนัดกับใครนะ คุณแคร์หรือเปล่า หรือคุณนิลินสาวสวยคณะบัญชี ทั้งเรียบร้อยและเพียบพร้อม
ผมได้ยินข่าวมาแว่วๆ ว่ามีคนเชียร์คู่นี้เยอะมากถึงกับมีการตั้งเป็นกลุ่มแฟนคลับขึ้นมา
“แล้วเจอกันใหม่นะคะหมอวิน”
“ถ้าจะหวานขนาดนี้ย้ายไปเรียนปลูกอ้อยเถอะ”
“คุณพู่” ผมล่ะอ่อนใจกับคุณพู่จริงๆ ไม่รู้จะแขวะอะไรคุณไหมหนักหนา คุณไหมก็ไม่ได้ถึงกับทำอะไรน่าเกลียดมากมาย
เรื่องแบบนี้ผมเข้าใจครับ
“ไปก่อนนะครับ” หมอวินมาหยุดยืนหน้าผมกับคุณพู่
“ค่ะ” คุณพู่ส่งยิ้มแหยๆ ให้กับหมอวิน สงสัยกลัวจะได้ยินที่พูดไปเมื่อกี้
“จะยืนเอ๋ออีกนานไหม ไปได้แล้ว” น้ำเสียงสุภาพกลับมาเป็นเสียงดุอีกครั้งเมื่อหันมาพูดกับผม
“ให้ผมไปด้วยหรือครับ”
“นายไม่ไปแล้วใครจะขับรถให้ฉัน”
“เอ่อ พู่ขับให้แทนได้ไหมคะวันนี้ พอดีมหามันติดธุระ” คุณชายหมอไม่ตอบคำถามคุณพู่ หันมามองหน้าผมนิ่ง
“ผมไปได้ครับ ธุระค่อยทำพรุ่งนี้” ผมรู้ว่าคุณพู่ไม่อยากให้ผมไปเห็นภาพบาดตาถึงโกหกออกไป ผมจึงจำเป็นต้อง
ไหลไปตามน้ำ
“อืม” หมอวินเดินนำผมออกไปจากห้องชมรม ผมเดินตามหมอวินไปเรื่อยๆ จนถึงรถที่จอดอยู่ ผมว่านี่คงเป็นครั้งแรกที่
หมอวินมาคณะผม
“ขึ้นสิ”
“ครับ” ผมก้าวขึ้นไปนั่งบนรถ ก่อนหันไปมองหน้าคนที่นั่งข้างๆ
“ไหนบอกว่าจะให้ผมขับให้ไงครับ”
พูดมาก” อีกแล้ว ไม่พูดก็ได้ครับ อยากขับเองก็ขับ ผมไม่บ่นหรอก
“อยากกินอะไร”
“หือ?” ผมเบิกตาโต แทบจะกางหูออกเพื่อฟังให้ชัดๆ
“ถามว่าอยากกินอะไร”
“หมอวินมีนัดแล้วไม่ใช่เหรอครับ กับเอ่อ..คนพิเศษ”
“ทั้งมหาลัยมีแค่นายคนเดียวที่เป็นลูกจ้างฉัน คนอื่นฉันใช้ได้ที่ไหน แค่นี้พิเศษพอไหม”
เหอะ ใครว่าใช้ไม่ได้ครับ แค่หมอวินออกปากคร้านจะรีบมาทำให้ โดยเฉพาะนั่งทานข้าวเป็นเพื่อนเนี่ย
“อะไรก็ได้ครับ แล้วแต่หมอวินเลย” ผมไม่ซักมากหรอก แค่รู้ว่าหมอวินหมายถึงผม ผมก็ดีใจจนยิ้มหน้าบานแล้ว
“หึ หายหงอยแล้วสิ”
“หงอยอะไรครับ”
“หรือว่างอน ทำเป็นเด็กผู้หญิงไปได้ ไม่ได้ดั่งใจแค่นี้ต้องทำหน้าเป็นหมาหงอย” หมอวินยกมือขึ้นผลักหัวผมเบาๆ
“เปล่าสักหน่อยครับ หมอวินนัดกับใครไม่เกี่ยวกับผมนี่ครับ ทำไมต้องงอนด้วย” ผมร้อนตัวกลัวหมอวินรู้ความรู้สึก
“นัดอะไร?” อ้าว ทีนี้เลยไม่รู้เลยว่าตกลงใครพูดถึงอะไร ใครเข้าใจผิดอยู่
ช่างมันเถอะ อารมณ์ดีก็ดีแล้ว” หมอวินยิ้มให้ผม ก่อนหันหน้าไปมองถนนตามเดิม
ผมรู้สึกตาพร่า รอยยิ้มของหมอวินทั้งอบอุ่นทั้งอ่อนโยน เป็นรอยยิ้มที่ทำให้ใจผมเต้นแรง แก้มร้อนผ่าวไปหมด
“หมานิว”
“ครับ”
“ทานอาหารเวียดนามที่ XXX นะ ไม่ได้ทานนานแล้ว”
“ครับผม”
แปลกไหมครับ ที่จู่ๆ ผมก็รู้สึกว่าตัวเองมีความสุขมาก มากจนหุบยิ้มไม่ได้ หัวใจมันพองโต เหมือนเพิ่งได้รับของขวัญชิ้นใหญ่
มันมีความสุขมากจนอยากจะร้องออกมาดังๆ
“หมอวินครับ”
“อะไร”
“ไม่มีอะไรครับ ผมเรียกเฉยๆ”
“หิวจนบ๊องหรือไง”
“ครับ เมื่อกลางวันผมทานไปนิดเดียวเอง คุณพู่เร่งให้ไปช่วยขนของ”
“หึ” หลังจากนั้นหมอวินก็ไม่พูดอะไรอีก แต่ความเร็วของรถค่อยๆ เพิ่มขึ้นพร้อมกับการขับที่ฉวัดเฉวียนกว่าเดิม
หมอวินก็ยังเป็นหมอวิน พูดกับผมไม่เคยเพราะ ทำหน้าดุใส่ผมตลอดเวลา แต่ตอนนี้ผมกลับเริ่มชอบที่มันเป็นแบบนี้
เพราะหมอวินที่ทั้งดุทั้งใจดีน่ารักที่สุดแล้ว
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>TBC<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
Darin ♥ FANPAGE
หัวข้อ: :::♥• มหารัก •♥::: [ แจ้งข่าว ] 02/02/17 ✿ P.165 (อ่าน 1246811 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก