หลังจากวันที่คุยกันผ่านมาได้ 2 อาทิตย์ ผมกับเนมยังคงทำทุกอย่างเหมือนเดิมแต่ลดระดับมาเป็นเพียงแค่เพื่อนเท่านั้นจนวันนี้ วันที่เนมย้ายของออกจากห้องของผมไป ผมส่งเธอด้วยการยิ้มอำลาและคำพูดเบสิกทั่วไปว่าแล้วพบกันใหม่
ทั้งที่ผมเป็นคนบอกเนมว่าผมเต็มใจที่จะปล่อยเนมไป ผมโอเคดี ไม่เป็นอะไรแต่ตอนนี้ผมว่าใกล้จะครบสูตรคนอกหักและละ
“วันนี้มาแปลก อยู่ดีๆวินชวนมากินเหล้าเว้ยมึง”
“ใช่ ปกติชวนทีไรอ้างนู่นอ้างนี่ตลอด วันนี้ออกมาได้ยังไงวะเพื่อน”
“กูเลิกกับเนมแล้ววะ”ผมเห็นว่ามันเงียบไปเลยหันไปมองไอ้สองคนที่เห่าหอนเมื่อกี้ หน้าของนัทกับเวย์อึ้งเหมือนเจอเรื่องประหลาดมากๆ อันที่จริงก็จะว่าตกใจก็ไม่แปลก ผมกับเนมเรารักกันจนใครต่อใครพากันอิจฉาแต่กลับมาเลิกกันและผมดันยอมปล่อยเธอไปแบบง่ายๆอีก ไม่ตกใจนั่นแหละแปลกกว่า
“มึงโอเคนะ”นัทถามผม เป็นแบบนี้เสมอที่เพื่อนผู้ชายตัวเล็กหน้าหวานจะคอยเป็นห่วงผมจนสามีมัน หืม คุณอ่านไม่ผิดหรอก ไอ้นัทมันเป็นรับครับสามีหรือผัวมันก็ไอ้เวย์นั่นแหละ พวกเราสามคนเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เรียนที่โรงเรียนชายล้วนแล้ว จะสนิทกันขนาดนี้ก็ไม่แปลกและพวกเราก็ดันสอบติดมหาลัยเดียวกันและยังสาขาเดียวกันด้วย ผมลืมบอกพวกคุณไปสิ่นะ
ไม่ถือว่าช้าหรอกเนอะ ผมว่าเรามาแนะนำตัวกันดีกว่า ผมชื่อวินครับ ธนาวิน ศิลป์พูลทรัพย์ ผมเป็นนักศึกษาชั้นปีที่ 2 ครับ สาขาหรอครับ วิทยาศาสตร์สิ่งแวดล้อมเพื่อความปลอดภัยครับ
“อืม กูโอเค”
“สภาพมึงโอมากเลยว่ะ”เสียงอ้เวย์ครับ มันหล่อนะแต่มันรักไอ้นัทมากครับ มันสองคนเป็นแฟนกันมาตั้งแต่ที่โรงเรียนเก่าแล้วครับจนทุกวนนี้มันยังรักกันดีเหมือนเดิม
“กูขอเป็นคนอกหักสักวันเหอะ ย่างน้อยพรุ่งนี้กูจะได้มีแรงสู้กับเรื่องที่จะตามมาละกัน”
“มึงพูดเหมือนมึงไปเจอเรื่องอะไรมางั้นแหละ”
“เฮ้อ อธิบายยากว่ะ”
“เออ ตามใจมึง วันนี้พวกกูอยู่กินเป็นเพื่อนมึงเอง ไม่เมาไม่เลิกเว้ย”นี่แหละครับมิตรภาพของพวกเรา เวลามีเรื่องำวกเรามักจะคอยช่วยเหลือปลอบใจกันบี้เสมอ
พวกผมนั่งกินนั่งดูคนที่ออกไปวาดลวดลายกันที่โซนเต้นในผับ ผมลืมบอกสิ่นะ ตอนนี้พวกผมอยู่ที่ผับดังขึ้นชื่อของที่นี่อยู่ครับ อยู่ห่างจากมหาลัยมาพอสมควรครับ เหมือนว่าผับนี้จะเป็นของพวกคนมีอิทธิพลพอสมควร และที่แน่ๆผมได้ยินมาว่าเจ้าของผับยังเรียนมหาลัยด้วยนี่แหละครับ เก่งจังเนอะครับว่าไหม
“มึงๆๆๆ พวกมึงดู นั่นพี่ไนท์เปล่าวะ”เสียงของนัทเรียกความสนใจของผมกับเวย์ให้มองไปทางที่มันชี้
“นั่นมัน”เสียงของผมที่เปรยออกมาพร้อมอาการตะลึงเหมือนเจอสิ่งประหลาด
“มึงรู้จกพี่เค้าด้วยหรอวะวิน”
“ปะเปล่า ไม่เลย”ผมรีบหันกลับมาให้ความสนใจแก้วของผมทันที โชคร้ายชะมัดมาเจอหมอนั่นได้ไงกันนะ
“แปลกๆ ช่างเถอะ ว่าแต่พี่ไนท์นี่เก่งเนอะ เป็นทั้งเจ้าของสถานบรรเทิงเป็นทั้งเจ้าของบริษัทโฆษณารายใหญ่แล้วยังเรียนต่อป.โทภาคอินเตอร์ที่มหาลัยเราอีก หน้าตาก็ดี รวยก็รวย แถมเก่งอีก เพอร์เฟคว่ะ”
“นัทครับ”
“อย่ามองแบบนั้นสิ่เวย์ ถึงพี่ไนท์จะดีแค่ไหนก็สู้เวย์ของนัทไม่ได้หรอกนะครับ”
“หึหึ”ผมละเบื่อพวกมันจริงๆ ว่าแต่หมอนั่นสมบูรณ์แบบไปแล้วนะ แล้วเรื่องี่บอกเราเมื่อตอนนั้นคืออะไรละ
ย้อนกลับไปหลังจากี่เจ้าโรคจิตพาผมลงมาจากดาดฟ้าในท่าที่ เออ ข้ามไปเถอะ หมอนั่นก็พาผมมาส่งที่ห้องแถมยังกำชับว่าห้ามร้องไห้อีก ถ้าร้องให้ไปร้องซบอกหมอนั่นแทน ผมนี่ถึงกับสับสวิตซ์น้ำตาแทบไม่ทัน จะว่าไปผมอกหักนี่ห้ามร้องไห้ได้ด้วยหรอครับ พระเจ้า ผมอยากจะบ้าตาย แต่สิ่งสำคัญคือหมอนั่นดันมาบอกว่าถ้าเจอกันคราวหน้าผมจะโดนหมอนั่นเรียกว่าแฟนทันที พอผมจะเถียงดันบอกจะจูบผมอีก ผมไม่ได้กลัวนะ แต่มาตรฐานร่างกายผมมันต่างกับหมอนั่นเกินไป เอาไว้หาตัวช่วยก่อน แล้วหมอนั่นก็เดินเข้าลิฟต์หายไป ทิ้งผมไว้กับความตะลึงหน้าประตูกว่าจะเรียกสติกลับมาได้ แต่หลังจากวันนั้นผมก็ไม่เจอหมอนั่นอีกเลย พอคิดดูแล้วผมว่า ผมรีบกลับดีกว่า พอดีผมยังอยากมีภรรยาอยู่นะครับ แถมผมยังรักชาติไม่อยากสูญเสียเอกราชอีกด้วย
“พวกมึ......”
“จะหนีไปไหนหรอครับน้องวิน”พระเจ้าให้ตายเถอะ ผมเกร็งตัวขึ้นมาทันทีที่เสียงที่คุ้นหูดังขึ้นจากด้านหลัง ไม่จริง หมอนั่นเจอผมแล้ว
“พะ พี่ไนท์”ดูเหมือนเพื่อนผมสองคนจะตะลึงยิ่งกว่าผมซะอีกแถมยังส่งสายตาสงสัยมาถามผมอีก ขอร้องเพื่อน ช่วยกูก่อน
“ไงครับ ตกลงกำลังจะหนีพี่ใช่ไหมครับ กว่าพี่จะตามตัวเจอนี่ไม่ง่ายเลยนะครับ อุตส่าห์รีบเคลียร์งานเพื่อมาหาน้องวินแต่พอเป็นแบบนี้พี่เสียใจจังเลยครับ”อยู่ดีๆหมอนั่นก็ทำหน้าตาสลดจนน่าสงสารใส่ผม หมอนี่ร้ายมากที่ดันรู้จุดอ่อนของผมอีก
“เออ คือ เปล่าครับพอดีผมเห็นมันเริ่มดึก พอดีพรุ่งนี้ต้องเรียนเช้าเลยว่าจะรีบกลับบ้านครับ”ผมหันไปตอบหมอนั่นที่ตอนนี้เบียดตัวเองมานั่งเก้าอี้เดียวกับผม จุดอ่อนผมหรอครับ ผมเป็นคนขี้สงสารครับ มากจนเกินมนุษย์มนานั่นแหละครับ
“งั้นไปคุยต่อที่ห้องพี่ดีกว่าเนอะดูเหมือนเรามีเรื่องต้องคุยกันต่อจากวันนั้นเยอะเลย”หมอนั่นทำหน้าระรื่นใส่ผม ผมว่ามันแปลกๆนะ
“งั้น พรุ่งนี้มึงช่วยมาเล่าให้กูสองคนฟังด้วยนะครับเพื่อนว่าตกลงมันเป็นยังไงกัน”เสียงของเวย์ที่เอี้ยวตัวมาบอกผมก่อนที่จะรีบกลับนั่งเพราะหมอนั่นดันหันมาทำหน้าดุใส่เพื่อนผม
“มองอะไรครับ”
“เปล่าครับพี่แค่เพิ่งเคยเห็นเพื่อนน้องวินตรงๆเท่านั้นครับ”ผมนั่นรีบหันกลับมาทำหน้าระรื่นใส่ผมหลังจากที่ผมถาม แต่เรื่องเพื่อนผม หมอนี่พูดแปลกๆอีกแล้ว เหมือนตามดูผมอย่างนั่นแหละ
“งั้นพวกกูไปก่อนะ เจอกัน พรุ่งนี้ละกันอย่าสายละ”
“ดะ”
“ครับ”หมอนั่นดันมาชิงตัดหน้าตอบแทนผมแล้วเพื่อนผมก็เดินออกไป แล้วผมจะทำยังไงต่อละ
“ไปกันเถอะครับ ไปคุยเรื่องของเรากัน”
“ดะ...เดี๋ยวสิ่ นาย”ดูเหมือนผมนี่จะถูกหมอนี่ลากทุกทีเลยสิ่เนี่ยยยยยยยยยย