เคลียร์คิวหัวใจ..เอาไว้ให้ความรัก 43 ตอนจบ (กำลังจะทำการรีไรท์เนื้อหาค่ะ)
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: เคลียร์คิวหัวใจ..เอาไว้ให้ความรัก 43 ตอนจบ (กำลังจะทำการรีไรท์เนื้อหาค่ะ)  (อ่าน 247327 ครั้ง)

ออฟไลน์ Yunatsu

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3650
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +233/-5
โอ้ยยย พี่โขนน่าจะรู้แล้วไม๊
แล้วรอนหายไปไหนน
ปมเยอะไปหมดแล้วว
แต่พี่มิตรคงดูแลบัวได้

ออฟไลน์ Yara

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2104
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +18/-2
โขนเข้าใจบัวนะ แต่ที่เราไม่เข้าใจคืออาทิตย์ที่ทำทุกอย่างเพื่อเอาชนะโขนจนทำให้บัวเสียใจได้ยังไง
สรุปแล้วชีวาน่ากลัวที่สุด สงสัยว่าเป็นบราคอนรึเปล่านิ

ออฟไลน์ warin

  • รถไฟขบวนนั้น ได้แล่นผ่านไปแล้ว
  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1937
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +60/-1
    • -
สงสารรอนมาก  ชีวิตรอนยังแย่ไม่พออีกเหรอ  งือ

ออฟไลน์ Freja

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2394
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +145/-4
ชีวารักอาโปหรือนี่?

ออฟไลน์ titansyui

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2385
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +119/-0

ออฟไลน์ iAlexiajang

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 68
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3/-0
มาค่ะ อยากบอกว่าโคตรจะรำคาญตัวละครหลายๆตัวในเรื่องนี่เลยค่ะ อ่านไปแล้วก็ได้แต่ ไอ้เฮี้ยมมมมมม แม่งอึดอัดแท้ๆเลยค่ะ ปวดหัวจนทำให้เรามีความคิดว่าหยุดอ่านไปก่อนดีมั้ย เอาให้จบก่อนแล้วค่อยมาเก็บทีเดียวเงี้ยย แต่คุณนักเขียนก็เขียนสนุกไง ปมเรื่องมันก็น่าตามถึงแม้ว่าแม่งจะมีหลายปมหลายขดเชือกชิบหาย ลุงชีวานี่ตกลงมาสายบราค่อนช่ะ? รักน้องชายอย่างอาโปช่ะ? แล้วลุงอาทิตย์นี่คือจะเหย่อหยิ่งไปไหน มันไม่รอดแล้วลุง รับบัวมาเลี้ยงให้ที่อยู่ที่กินแต่ก็ยอมรับมาเถอะว่าบัวมันเลี้ยงตัวเองมาตลอดเลี้ยงคนในบ้านด้วย ลูกแท้ๆลุงกี่อะทำได้อย่างบัว อยากจะยืดคอสู้แต่ไม่มีอาวุธดีๆในมือเลย ไอ้ที่มีอยู่ก็ใช้มันเอาทำร้ายให้ลูกเสียใจได้ แต่จะไม่ยอมน้อยนะถ้าหากว่าถูกฟ้องล้มละลาย บัวเองก็เหมือนอมพะนำไว้เถอะ อะไรที่ตัวเองไม่ชอบไม่ไหวนี่ก็เก็บมันไว้กดมันเอาไว้แล้วยอมรับชะตากรรม นี่เอ็งก็คนนะบัวคิดหน่อยเหอะว่าตัวเองไหวมั้ย จะอะไรยังไง สุดท้ายเดี๋ยวก็ไม่พ้นมือพี่โขนอยู่ดี นั้นแล้วเดี๋ยวมีรอนอีก กั้งก็ยังไม่ได้ให้กล่องอีก ช็อตเนี้ยเบื่อมาก เหนื่อยหน่ายจริงๆ ให้ๆแม่งไปเลยดีกว่าม่ะ มาตรงนี้ไม่เหมาะไม่ควรอยู่ได้ ตอนนี้สถานการแม่งก็ระยำพอกันอยู่ล่ะ....


ถ้าคุณนักเขียนมาอ่านแล้วไม่พอใจขอโทษด้วยนะคะ นี่ปรี๊ดแตกมาก ปมไม่คลายสักที แฮะๆ
ขอบคุณนะคะที่แต่งมาให้อ่าน ;D

ออฟไลน์ Jibbubu

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3385
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +77/-6
รอตอนต่อไป อยากรู้ว่าชีวาจะทำอะไรต่อ รู้สึกเหมือนชีวาจะทั้งรักทั้งแค้นอาโปนะคงไม่ใช่ว่าชีวาเป็นคนทุบตีอาโปหรอกเหรอ

ออฟไลน์ Loverouter

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 446
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +471/-12
ขอลบเพื่อทำการรีไรท์เนื้อหาสำคัญนะคะ จะกลับมาทยอยรีไรท์หลังจากแต่งเรื่องเพลงรักฯ จบ
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 20-01-2019 16:06:50 โดย Loverouter »

ออฟไลน์ Yunatsu

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3650
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +233/-5
โอ้ยยยยย เข้มข้นมากแล้ว
ใครจะมาเฉลยเนี่ยยย
อ๊ากกกกกกกก
แง่งงงมมมมมม


ออฟไลน์ Freja

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2394
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +145/-4
น้องชายที่เขารักสุดหัวใจที่แอบเอาเงินจากการแสดงมาให้ผมเก็บไว้เสมอ น้องชายเพียงคนเดียวที่ดีกับเขาตลอดมา
เขาหรือเปล่าคะ?

เราถูกอยู่ที่ว่าชีวาเป็นพ่อของบัว   แต่ที่เหลือเดาผิด 
คนที่อาโปนอนด้วยแล้วได้รอยล้ำก็น่าจะเป็นชีวางั้นสิ

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ penneeamoon

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 259
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0
โอ๊ย ซับซ้อนเกินบรรยาย  มึนตึ้บบบบบบบ

ออฟไลน์ Jibbubu

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3385
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +77/-6
โขน รอน รีบพากันไปตรวจเลือดเดี๋ยวนี้เลยนะ เพราะไม่งั้นยานอนหลับที่ตกค้างอยู่ในตัวมันจะหมดไปซะก่อน

จะได้เก็บเป็นหลักฐานได้ว่าโดนวางยาจริงๆ คนร้ายจะได้เถียงไม่ออกเพราะมีหลักฐานจากแพทย์มายืนยัน

แต่ที่เดาก็ไม่ผิดไปนักที่ว่าชีวาหลงรักอาโป แต่ก็ไม่ได้คิดไปถึงว่าชีวาเคยเข้าโรงบาลรักษาตัวมาก่อน

คิดแค่ว่าน่าจะเป็นแต่ไม่รู้เป็นหนักแค่ไหนนี่ซิ น่ากลัวแทนบัวไม่รู้ชีวาจะทำอะไรบัวมั้ยทางมันอับจนหนทางจริงๆ

กลัวบัวเป็นอันตรายจัง แต่เอ๊ะ!! ชีวาไม่รู้หรือว่าบัวเป็นลูกตัวเองไม่ใช่ลูกของอาโปนะ แย่แน่ๆ งานนี้เราว่านะ

ออฟไลน์ rainiefonnie

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 623
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +48/-2
ปมใหม่มาอีกละ ปมเก่ายังไม่ทันคลี่คลาย ก็ยังคงพายเรือวนไปวนมา วนหาปมใหม่

ออฟไลน์ ❣☾月亮☽❣

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 6773
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +264/-6

ออฟไลน์ natsikijang

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 540
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +26/-4
เรื่องซับซ้อนขึ้นเรื่อยๆ สงสารบัวกับโขนมาก  ทำไมต้องมาเดือดร้อนเพราะคนอื่นตลอด

ออฟไลน์ ujen

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2455
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +183/-13

ออฟไลน์ me12inzy

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 458
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +9/-2
เชื่อทุกคนหมดยกเว้นพี่โขนช้ะ..  อืมๆเอาที่สบายใจเลยบัว

ออฟไลน์ buathongfin

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1243
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +27/-3
อ่านไปกะทืบที่นอนไป ขัดใจว้อยยยยยยย ตาค้างเลย เดี๋ยวได้มีลามกระทืบบัว จะไร้ไปไหนนนนน พี่น้องเอ้ย วุ๊ อิพ่อนี่ก็ตัวดี เจ้าวางแผนนัก ในมุมมองของนางคงเชื่อแต่สิ่งที่เห็นกับสายเลือดตัวเอง จ่ะ น้องบัวงัวแต้ๆ

ออฟไลน์ Yara

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2104
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +18/-2
ไม่ใช่ว่า เพราะอาโปมารักโขนเลยถูกชีวาทำร้ายจนตายนะ

ออฟไลน์ tempo_oil

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 704
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +25/-1
ขอให้เป็นแผนซ้อนแผนเถอะ = =

รอมาต่อนะคะ :pig4:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ titansyui

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2385
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +119/-0

ออฟไลน์ Loverouter

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 446
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +471/-12
[36]


“ขอบใจนายมากนะ ที่ช่วยรอน” รามเดินมาตบไหล่ของโขนเบาๆด้วยท่าทีเป็นมิตรจนรอนถึงกับอ้าปากค้าง

“รอนเจ็บตรงไหนรึเปล่า” กั้งถาม รอนส่ายหน้า

“ทำไมไอ้เมืองแมนมันถึงยอมร่วมมือกับนาย จะไว้ใจมันได้จริงเหรอ” รามถามโขนด้วยท่าทีปกติ เห็นรอนทำหน้าเหรอหราก็นึกขำ คงคิดว่าเขามาหาเรื่องโขน รามยอมรับว่าหากเขาไม่รู้เรื่องจากโขนมาก่อนก็คงไม่ได้มายืนเฉยๆแบบนี้แน่ คงไม่ใครกับใครก็ตายกันไปข้างหนึ่ง

“ถ้าไว้ใจมันไม่ได้ มันคงไม่โทรมาบอกว่ารอนอยู่กับมัน แล้วมันก็คงไม่ช่วยรอนหรอก แต่ถึงยังไงก็ฉันก็ยังไม่ไว้ใจมันซะทีเดียว ตอนนี้พามันไปซ่อนจากชีวาแล้ว” โขนพูดจบก็เดินไปหยิบผ้าที่เปียกน้ำหมาดๆส่งให้รอน

รอนถอดเสื้อออกแล้วใช้ผ้าลบรอยแดงตามตัว ไม่นานร่างกายของรอนก็ปราศจากร่องรอยแดงช้ำนั้น เพราะมันเป็นเพียงเครื่องสำอางที่ถูกแต่งแต้มให้เหมือนจริง  เหลือแต่รอยที่คอเพียงรอยเดียวที่ชีวาทำเอาไว้ รอนรู้สึกรังเกียจจนอยากเฉือนเนื้อตรงนี้ทิ้งไป แต่ก็ได้แต่ทำใจ รอดชีวิตมาจากไอ้โรคจิตนั้นได้ก็บุญเท่าไหร่แล้ว


“สรุปว่าพี่สองคนร่วมมือกันเหรอครับ พี่รามรู้เรื่องนี้ด้วยเหรอครับ” รอนถามโขนกับราม รอนนึกว่าแผนนี้จะเป็นของโขนคนเดียว ไม่คิดว่าพี่ชายของตัวเองจะรับรู้ด้วย ก็คนไม่กินเส้นกันมาตลอด มันยากที่จะเชื่อว่ายอมสงบศึกมาร่วมมือกัน


รอนนึกย้อนไปถึงเมื่อวานนี้ รอนตกใจมาเมื่อตอนที่รู้สึกตัวแล้วพบว่าตัวเองถูกมัดมือมัดเท้าอยู่จนไม่สามารถขยับตัวได้ รอนมองไม่เห็นอะไรเลยเพราะว่าถูกถุงผ้าคลุมศีรษะจนมืดมิด จนกระทั่งมีคนมาเอาผ้าคลุมออกให้ รอนจำได้ว่าชายคนนั้นคือนายเมืองแมนที่เป็นผู้จัดการของอาโป นายเมืองแมนบอกรอนว่าจะช่วย ทีแรกรอนก็ไม่เชื่อใจเพราะหมอนี่เป็นคนใส่ความลุงอาทิตย์กับพี่โขนให้แก่พี่รามและเนตรอัปสรฟัง รอนพยายามจะร้องขอความช่วยเหลือ จนเมืองแมนต้องต่อสายให้รอนได้คุยกับโขน โขนบอกให้รอนทำตามที่เมืองแมนบอก พร้อมกับยินยันว่าเมืองแมนจะช่วยรอนกลับบ้านโดยปลอดภัย รอนจึงยอมเชื่อใจเมืองแมนในที่สุด

เมืองแมนแกะเชือกที่มัดรอนออกจนเป็นอิสระ จากนั้นก็สั่งให้รอนเปลี่ยนเสื้อผ้าออก ใส่แต่ผ้าขนหนูก้พอ ทีแรกรอนจะไม่ยอมทำตาม แต่เมื่อเมืองแมนถามว่าไม่เชื่อใจเขาก็ขอให้เชื่อใจโขน รอนถึงได้ยอม จากนั้นเมืองแมนพาผู้ชายอีกคนที่รูปร่างพอๆกับรอนเข้ามา เมืองแมนให้ชายคนนั้นใส่เสื้อผ้าของรอนและสวมผ้าคลุมที่ศีรษะและมัดมือมัดมือเท้า จากนั้นก็พารอนไปซ่อนในตู้เสื้อผ้าแล้วก็ล็อกเอาไว้จากด้านนอก

ตอนที่รอนหลบอยู่ในตู้ รอนพยายามทำตัวให้เงียบที่สุดเพื่อจะฟังว่าเมืองแมนจะทำอะไรแล้วมีใครร่วมมือด้วยหรือเปล่า สักพักหนึ่งรอนถึงได้ยินเสียงคนเข้ามาในห้อง แต่รอนไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยนอกจากเสียงเตียงที่ดังเอี๊ยดอ๊าดกับเสียงหัวเราะเหมือนคนบ้าของใครบางคน แต่เพียงครู่เดียวก็เงียบไปเหมือนเดิม จนกระทั่งเมืองแมนมาเปิดประตูตู้เสื้อผ้าให้ รอนออกมาก็รีบสำรวจไปทั่วๆ รอนผู้ชายคนที่เมืองแมนพาเข้ามาในตอนแรกนั่งอยู่บนเตียง ที่น่าตกใจคือร่างกายของผู้ชายคนนั้นมีรอยช้ำเต็มตัวไปหมด ดูน่ากลัวมาก เมืองแมนหยิบเงินให้ชายคนนั้นไป

แล้วเมืองแมนก็ให้รอนนั่งนิ่งๆ ก่อนจะพาผู้หญิงสูงวัยคนหนึ่งเข้ามาจัดการใช้เครื่องสำอางค์แต่งแต้มร่างกายของรอนให้มีรอยเหมือนกับผู้ชายคนนั้น จากนั้นเมืองแมนก็ให้รอนใส่เสื้อผ้าของตัวเองแล้วก็มัดมือมัดเท้าพร้อมกับใส่ผ้าคลุมศีรษะให้รอนเหมือนเดิม สั่งให้รอนนอนนิ่งๆให้ดูเหมือนว่ายังไม่ได้สติ

รอนนอนนิ่งๆอยู่นานพอสมควร ทั้งกลัวทั้งอึดอัด นึกถึงภาพรอยช้ำของผู้ชายคนนั้นแล้วอยากจะร้องไห้ จนได้ยินเสียงใครอีกคนเข้ามาแล้วพูดคุยกับเมืองแมน รอนจำเสียงมันได้ เสียงนี้คือเสียงคนขับรถของพี่โขน คนที่มันพารอนเข้าไปรอในห้องของพี่โขน พอรอนกินน้ำกับผลไม้ที่มันเอามาให้รอนก็ไม่รู้สึกตัวอีกเลย

มันถามเมืองแมนว่าผมรู้สึกตัวบ้างรึยัง เมืองแมนตอบไปว่าเหมือนจะรู้สึกตัวบ้าง ดีที่มีถุงคลุมหัวอยู่ แต่กลัวมันร้องโวยวายเลยจำต้องให้ยาสลบไปอีกรอบแต่ด้วยความกลัวโดนจับได้เลยให้ยาแรงไปหน่อยอาจจะหลับยาว รอนได้ยินเสียงคนขับรถของพี่โขนต่อว่าเมืองแมนอย่างหัวเสียว่า ถ้ารอนตายแผนจะเสียกันหมด แล้วรอนก็ถูกพากลับมาที่คอนโดของพี่โขนอีกครั้งอย่างที่พี่โขนบอกไว้ไม่มีผิด

รอนต้องแกล้งหลับให้แนบเนียนที่สุดเพราะกลัวว่ามันจะจับได้ ตอนที่มันจับรอนแก้ผ้าแล้วให้มานอนข้างพี่โขน รอนอยากจะลุกขึ้นมาฆ่ามันให้ตาย แต่ก็ได้แค่คิด เพราะมันตัวสูงใหญ่ รอนคงสู้มันไม่ไหวเลยจำต้องแกล้งหลับเหมือนตาย จนกระทั่งมนออกจากห้องไป รอนถึงได้ลุกขึ้นมาเรียกพี่โขน แต่พี่โขนก็ไม่ตื่น รอนอยากจะออกไปหาคนมาช่วย แต่เมืองแมนกำชับรอนแล้วว่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นที่คอนโด ขอให้รอนแกล้งสลบไม่ได้สติจนถึงเช้า และพอเช้าให้รอนแกล้งทำว่าตกใจจริงๆหากต้องพบว่าตัวเองนอนอยู่กับโขน เมืองแมยบอกว่ารอนต้องอดทนทำเพื่อตัวเองและเพื่อนโขน  รอนเลยจำต้องอดทนทำตามแผนของเมืองแมนจนเผลอหลับไปจริงๆ

พอรุ่งเช้า..รอนตื่นมาอีกทีก็ตกใจมากที่ดันเผลอไปกอดก่ายพี่โขนทั้งที่ตัวเองยังล่อนจ้อนอยู่ รอนนึกในใจว่าถ้าตัวเองตื่นมาพบว่าข้างๆเป็นผู้หญิงสวยสักคนก็คงดีกว่านี้ แต่นี่ดันเป็นผู้ชายอกสามศอก แถมเขาอาจจะเป็นพ่อแท้ๆของรอนอีกด้วย รอนเลยได้แต่เซ็งแผนบ้าๆของเมืองแมน แต่ที่รอนต้องตกใจกว่าการตื่นมานอนแก้ผ้าข้างๆพี่โขนก็คือการออกจากห้องมาแล้วเจอพี่บัว รอนสงสารพี่บัวที่อาจจะต้องมาเข้าใจว่ารอนมีอะไรกับพี่โขน..คนที่พี่บัวรัก และคนที่อาจจะเป็นพ่อผู้ให้กำเนิดของรอน พี่บัวคงจะช็อกและเสียใจมากแน่ๆ   


“เราน่าจะบอกความจริงกับบัวนะพี่โขน กั้งกลัวว่าบัวจะพลาดท่ามัน” กั้งบอกกับโขน

“พี่ว่าอย่าเพิ่งเลย รออีกสักหน่อยให้มันตายใจ เราต้องไม่พลาด ต้องรีบรวมหลักฐานสิ่งที่มันทำเอาไว้ให้ได้มากที่สุดก่อนจะแจ้งตำรวจ เพราะถ้าเราพลาด หลักฐานที่มีอ่อนเกินที่จะเอาผิดมัน มันอาจจะได้รับโทษแค่กลับไปเข้าไปรักษาตัวในฐานะคนที่มีจิตไม่ปกติ ซึ่งก็ยังไม่ปลอดภัยสำหรับทุกคนอยู่ดี พี่ว่าคนอย่างชีวาอาจจะทำอะไรที่เราคิดไม่ถึงมากกว่านี้หากทุกอย่างไม่เป็นตามที่มันต้องการ” โขนพูดให้กั้งเข้าใจ ไม่ใช่ว่าโขนไม่อยากบอกบัว เขาห่วงบัวมากกว่าอะไร เขาแค่กำลังเล่นตามเกมของชีวา อยากให้ชีวาเข้าใจว่าบัวกำลังผิดใจและผิดหวังในตัวของเขา ทั้งนี้ก็เพื่อความปลอดภัยของบัว ยิ่งบัวไม่ระแวงมันและเชื่อใจมัน มันก็คงจะไม่ทำร้ายบัว


เมื่อนึกถึงชีวา..โขนเอะใจเรื่องของชีวามานานแล้วจนต้องสั่งให้โต้งคอยจับตาดู แล้วโต้งก็ไปพบว่าชีวาลอบพบกับเมืองแมนบ่อยๆตั้งแต่อยู่ที่บ้านสวน แต่คนที่ทำให้โขนค่อนข้างมั่นใจว่าชีวาเป็นบุคคลที่ไม่น่าไว้ใจก็คือไนยโรจน์ เพราะไนยโรจน์เข้ามาบอกเรื่องสำคัญกับเขาเมื่อไม่นานมานี้เอง ไนยโรจน์เคยเก็บบัตรคนไข้ของชีวาได้หลังจากที่ชีวาชนเข้ากับกั้งจนทำบัตรหล่นเอาไว้ที่โรงพยาบาล แม้ไนยโรจน์จะคืนบัตรคนไข้ของชีวาให้กับเจ้าหน้าที่ไปแล้วแต่ไนยโรจน์จำใบหน้าบนบัตรได้ดี เมื่อมาเจอชีวากำลังขึ้นลิฟต์มาชั้นเดียวกับเขาและบอกว่าเป็นคนขับรถให้โขน แต่บุคลิกของชีวาดูไม่น่าไว้วางใจ เขาจึงได้โทรกลับไปหาอาของเขาที่เป็นผู้อำนวยการอยู่ที่โรงพยาบาลนั้นเพื่อให้ช่วยเช็คประวัติของชีวาว่าป่วยเป็นอะไร จนได้ทราบว่าชีวาคือผู้ป่วยทางจิต แต่ได้รับการรักษาและถูกประเมินว่าสามารถไปใช้ชีวิตตามปกติได้แล้ว ทางโรงพยาบาลถึงได้อนุญาตให้ชีวาออกจากโรงพยาบาลได้มาหลายปีแล้ว อาของไนยโรจน์บอกว่าชีวาเข้ามารับยาและการตรวจอย่างต่อเนื่องตามที่หมอนัด หมอที่รักษายืนยันว่าชีวาดูเป็นปกติดีแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นไนยโรจน์คิดว่าชีวาก็ยังดูไม่น่าไว้วางใจอยู่ดีถึงได้มาเตือนให้โขนรับรู้ หลังจากวันนั้นโขนจึงต้องขอความร่วมมือกับคนหลายคนเพื่อช่วยกันจับตาดูทีท่าว่าชีวาเข้ามาหาบัวเพื่อต้องการอะไร

“แล้วตอนนี้เมืองแมนอยู่ที่ไหน” รามถามโขน เขายังไม่ไว้ใจเมืองแมนอยู่ดี ตอนที่มันเอาข้อมูลของอาทิตย์มายั่วยุให้เขาทะเลาะกับอาทิตย์และโขน รามยอมรับว่าเมืองแมนมันกระล่อนและเจ้าเล่ห์ พูดจาหว่านล้อมเก่งน่าดู

“อยู่กับพ่อของกั้งแล้ว คราวนี้ปลอดภัยแน่ ลุงชีวาคงตามหาไม่เจอเหมือนตอนอยู่ที่ไร่ของแม่แน่ๆครับ” กั้งบอก พ่อของกั้งใจนักเลงและลูกน้องเยอะแยะ แถมคนระแวกนั้นรักและนับถือพ่อมาก เชื่อว่าอิทธิพลของพ่อคงจะดูแลเมืองแมนให้ปลอดภัยได้

“แล้วจะทำยังไงต่อไป จะให้พี่บัวอยู่กับคนน่ากลัวอย่างนั้นเหรอครับ” รอนนึกห่วงบัว กลัวว่าบัวจะถูกทำแบบตัวเองและผู้ชายคนนั้น แม้ชีวาจะเป็นลุงของพี่บัวก็ตาม ใครจะไปรู้ คนโรคจิตที่ชอบมีอะไรกับคนในครอบครัวมีให้เห็นบ่อยจะตาย

“หลังจากนี้กั้งต้องคอยอยู่กับบัวตลอดเวลานะ พี่ไม่อยากให้บัวอยู่กับมันตามลำพังอีก ระหว่างนี้พี่ขอหาตามหาคนที่ทำร้ายมาสะให้เจอก่อน รวมถึงต้องรอให้มาสะฟื้นด้วย ทั้งสองคนนี้จะเป็นพยานคนสำคัญ แต่ตอนนี้เรามีพนักงานที่ดูแลที่นี่ เขาจะช่วยเป็นพยานให้ มีภาพกล้องวงจรปิดตอนที่มันอุ้มรอนออกไปและตอนที่มันอุ้มรอนเข้ามา รวมถึงภาพในกล้องวงจรปิดในห้องของพี่ตอนที่มันกำลังจัดฉากให้รามมาเข้าใจผิดพี่ พี่แอบให้ไนยโรจน์ช่วยมาติดเอาไว้ตอนที่ไม่มีใครอยู่” โขนบอก กั้งถึงได้รู้ว่าที่จริงแล้วกล้องวงจรปิดของคอนโดยังทำงานได้ และพี่โขนก็ฉลาดที่เตรียมหลักฐานเอาไว้ป้องกันหากภาพของพี่โขนกับรอนหลุดออกไปจนเป็นข่าว

“ยิ่งกว่าละครอีกนะครับเนี่ย ผมตื่นเต้นมากตอนที่ดูภาพในกล้องวงจรปิด หมอนั่นดูโรคจิตสุดๆ” ไนยโรจน์ออกความเห็นบ้างหลังจากที่เงียบมานาน โขนบอกให้เขาคอยดูผ่านกล้องว่าชีวาทำอะไรบ้าง ไม่ว่าชีวาจะทำอะไร โขนจำต้องเล่นตามบทที่ชีวาอยากให้เป็น โขนบอกกับไนยโรจน์ว่ามันคงต้องการทำลายชื่อเสียงโขนไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง แต่หากมันคิดทำร้ายจนถึงตาย ไนยโรจน์จะได้เข้ามาช่วยได้ทันเวลา

“บัวไปส่งมันที่ห้องแถวไม่ไกลจากบ้านของน้าทิตย์” โขนอ่านข้อความของมิตรที่ส่งมารายงาน

“ถ้าอย่างนั้นกั้งกลับเลยดีกว่า จะไปรอบัวที่บ้าน” กั้งร้อนใจห่วงเพื่อน

“รอนกลับบ้านกับพี่นะ” รามพูดกับรอน รอนยืนชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้า รามแสดงออกว่าดีใจมากที่รอนยอมกลับไปด้วย

“ผมไปส่งกั้งนะ” ไนยโรจน์รีบเสนอตัวกับกั้ง

“ไม่ต้อง ผมไปส่งกั้งเอง ทางผ่าน จะได้ไม่ต้องเสียเวลา” รามหันไปพูดกับไนยโรจน์ด้วยท่าทางที่ไม่ค่อยจะเป็นมิตรนัก ทั้งสองคนจ้องตากันไปมาจนกั้งถอนหายใจ

“ไม่ต้องมีใครไปส่งทั้งนั้นแหละ กั้งจะกลับเอง จบนะ แยกย้าย” กั้งถอนหายใจอีกรอบก่อนจะเดินออกจากห้องของโขนไป โดยมีไนยโรจน์และรามเดินตามออกไปติดๆ

“พี่โขน..รอน..คือ..ถ้าสรุปแล้วเราสองคนไม่ได้มีสายเลือดเดียวกัน คือ..” รอนอ้ำๆอึ้งๆ

“ที่นี่ยินดีต้อนรับรอนเสมอนะ” โขนยีผมรอน รอนยิ้มออกก่อนจะยกมือไหว้โขนแล้วรีบเดินตามรามออกไป แค่นี้ก็พอแล้ว แค่รู้ว่ายังมีที่ๆต้อนรับตัวเองอยู่รอนก็อุ่นใจแล้ว


....


“ลุงไม่อยากเป็นต้นเหตุให้บัวต้องทะเลาะกับโขนเลย” ชีวาเอ่ยปากกับบัวด้วยน้ำเสียงที่ดูจะไม่สบายใจเอามากๆหลังจากที่บัวมาเช่าห้องแถวระแวกบ้านของอาทิตย์ให้ชีวาอยู่ชั่วคราวไปก่อน

“ลุงไม่ต้องกังวลเรื่องนี้หรอกครับ บัวไม่คิดว่าพี่โขนจะมีอะไรกับรอน บัวมั่นใจในตัวพี่โขนครับ” บัวตอบ

ดวงตาของชีวากระตุกวูบและใบหน้าที่แสร้งว่ารู้สึกผิดเปลี่ยนเป็นเคร่งเครียดหลังจากที่ได้ยินบัวพูด ก่อนจะพยายามปรับให้เป็นปกติตอนที่บัวเงยหน้าขึ้นมามองเขา

“ลุงเห็นบัวดูโกรธเขา” ชีวาลองถามเพื่อดูปฏิกิริยาของบัว

“บัวไม่ได้โกรธ บัวแค่เสียใจ”

“เสียใจเรื่องอะไร” ชีวาถาม บัวจ้องตาชีวาก่อนจะถอนหายใจ

“ลุงอยากให้บัวโกรธพี่โขนไหมครับ” บัวไม่ได้ตอบแต่ถามตรงๆจนชีวาอึ้งไปเล็กน้อย

“ลุงบอกแล้วไง ว่าลุงไม่อยากเป็นต้นเหตุให้บัวผิดใจกับโขน แล้วลุงจะอยากให้บัวโกรธเขาทำไม” ชีวาตีหน้าซื่อ

“แต่ลุงโกรธพี่โขนไม่ใช่เหรอครับ ลุงบอกว่าพี่โขนทำร้ายร่างกายของพ่ออาโป ลุงอยากมาทวงความยุติธรรม ลุงเชื่อว่าพี่โขนเป็นคนไม่ดี”

“บัวก็ได้อ่านที่อาโปเขียนระบายลงในกล่องไม้แล้วไม่ใช่เหรอ หรือบัวคิดว่าลุงใส่ความโขน” ชีวาถามเสียงเข้ม

“บัวเชื่อว่าพ่ออาโปเป็นคนเขียนบันทึกพวกนั้นครับ แต่..” บัวพูดค้างเอาไว้

“แต่อะไร” ชีวาเริ่มไม่พอใจที่บัวดูจะปกป้องโขน

“แต่พ่ออาโปไม่ได้บอกว่าคนที่พ่ออาโปรักและยอมทุกอย่างที่จะทำให้คนๆนั้นมีความสุขคือพี่โขน บัวจะแน่ใจได้ยังไงว่าคนที่พ่ออาโปรักคือพี่โขน พ่ออาโปอาจจะรักใครสักคนอย่างหมดใจแต่ใครคนนั้นอาจจะไม่ใช่พี่โขนก็ได้ครับ” พอบัวพูดจบชีวาอึ้งไป ยิ่งชีวาเห็นดวงตาของบัวที่จ้องมาก็อดที่จะนึกถึงคนที่จากไปไม่ได้ 


‘ดวงตาที่เหมือนกันกับอาโป..แต่แววตากลับไม่เหมือนกันเลยสักนิดเดียว แน่ล่ะ..เด็กคนนี้จะไปเหมือนอาโปได้ยังไง ในเมื่อเด็กคนนี้มันเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาเอง แววตาที่ดูเด็ดเดี่ยวเข้มแข็งแบบนี้เหมือนกันกับแววตาของเขาไม่มีผิด’ ชีวาคิดอยู่ในใจ


“หนูเหมือนพ่อของหนูมากรู้ไหมบัว” ชีวาพูดออกมาพร้อมกับใช้สองมือประคองใบหน้าของบัว แม้แววตาของบัวจะเหมือนเขา แต่เครื่องหน้าสวยได้รูปเหมือนเหมยอยู่มาก ผิวของบัวก็ดูสะอาดสะอ้าน ชีวามองไปที่ลำคอขาวเนียนของบัว 


‘หอมไหมนะ จะหอมเหมือนกลิ่นของอาโปรึเปล่า’ ชีวาคิดแล้วใจเต้นรัว ไม่เคยมีใครทำให้เขารู้สึกรุนแรงได้อย่างนี้เลยตั้งแต่อาโปตาย เขาอยากจะใช้ฟันของเขาขบลงบนเนื้อนุ่มๆนี่เหลือเกิน


“แต่บัวว่า..บัวไม่เหมือนพ่อหรอกครับ” บัวพูดขึ้นมา ชีวาชะงักไป เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะละมือออกมาจากใบหน้าของบัวเมื่อเห็นบัวเน้นคำว่าพ่อ

“ทำไมถึงคิดว่าไม่เหมือน”

“ก็พ่ออาโปหล่อกว่าบัวตั้งเยอะ แถมแสดงละครก็เก่ง มีแต่คนบอกว่าพ่ออาโปใจดีใจกว้าง แต่บัวทั้งงกทั้งเค็ม แสดงละครก็ไม่ได้เรื่อง วันแรกที่ไปลองคัดตัวก็เผ่นกลับบ้านแล้วครับ” บัวพูดจบก็หัวเราะ คิ้วที่ขมวดมุ่นของชีวาคลายลง ความสงสัยว่าบัวอาจจะไปรู้อะไรมาคลายลงไป เด็กใสซื่ออย่างบัวจะไปตามใครทัน ชีวายิ้มพร้อมกับส่ายหน้าน้อยๆให้กับความคิดมากของตัวเอง

“เอาจริงๆ..อาโปแสดงละครไม่เก่งเลย ไม่ได้เรื่องเลยสักนิด” ชีวานึกถึงน้องชายตัวดี ดวงตาของชีวาดูหม่นลงไปจนบัวสัมผัสได้

“ถ้าพ่ออาโปมาได้ยินคงเคืองลุงนะครับ พ่ออาทิตย์เล่าว่าพ่ออาโปได้รางวัลตั้งเยอะ แต่ลุงมาบอกว่าพ่ออาโปแสดงละครไม่ได้เรื่อง ดีไม่ดีพ่ออาโปอาจจะเอาถ้วยรางวัลไปขายประชดลุงเสียเลย” บัวหัวเราะร่วน ชีวาขยี้ผมบัวเบาๆ รู้สึกแปลกใจตัวเอง ไอ้อารมณ์ที่อยากกระทำกับบัวเมื่อครู่ลดหายไปง่ายๆ ตอนนี้กลับมีความรู้สึกเอ็นดูเด็กคนนี้เข้ามาแทนที่

“บัวกลับบ้านไปเถอะ ลุงเพลีย อยากพักผ่อนสักหน่อย ไม่ต้องห่วงลุงนะ” ชีวาลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไปเปิดประตูห้องให้บัว บัวลุกเดินตามออกมา

“ไม่ห่วงไม่ได้หรอกครับ เราคือครอบครัว พักผ่อนเยอะๆนะครับลุง พรุ่งนี้เช้าบัวจะมาหาลุงแต่เช้า เราไปใส่บาตรให้พ่ออาโปกัน” บัวบีบมือชีวา ชีวาพยักหน้าให้


พอบัวไปแล้ว ชีวาก็ยกมือของตัวเองที่ถูกบัวบีบเมื่อครู่ขึ้นมาดู มือของชีวาสั่นเทา เขาใช้มือนั้นปาดน้ำตาที่อยู่ๆก็ไหลออกมาทั้งที่ชีวาไม่ได้ร้องไห้มานานมากแล้ว


“ทำไมน้องต้องไปจากพี่ด้วย..อาโป ทำไมทิ้งพี่เอาไว้ ไหนบอกกับพี่ว่าเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป เราจะมีกันและกัน ทำไม ทำไม” ชีวาพรั่งพรูออกมาก่อนจะชกไปที่ประตูอย่างแรงจนเกิดแผลถลอกที่กำปั้น เลือดค่อยๆไหลซึมออกมา แต่ความเจ็บปวดนั้นกลับไปเล่นงานที่หัวใจแทน


ส่วนบัวขับรถออกมาจากบริเวณห้องแถวที่เช่าให้ชีวาอยู่ได้สักพักก็ต้องจอดรถเข้าที่ข้างทาง บัวเอามือทาบหัวใจตัวเอง ก่อนจะมองหน้าของตัวเองในกระจกส่องหลัง สีหน้าของบัวซีดและรู้สึกได้ว่ามือของตัวเองนั้นสั่นจนขับรถต่อไปไม่ไหว บัวไม่ได้ป่วยด้วยโรคภัย แต่บัวแค่กำลังรู้สึกกลัว..กลัวจนแทบจะลืมหายใจ เสียงโทรศัพท์ของบัวดังจนเจ้าตัวสะดุ้ง บัวรีบตั้งสติแล้วควานหาโทรศัพท์ในกระเป๋า เมื่อเห็นว่าเป็นกั้งที่โทรมาบัวรีบกดรับ


“ว่าไงกั้ง..อ๋อ..ฉันใกล้ถึงบ้านแล้ว แล้วนายไปไหนมา ฉันจะบอกว่าเจอรอนแล้วนะ ปลอดภัยดี อยู่กับพี่โขน โอเค เดียวเจอกัน” บัววางสายจากกั้งแล้วก็ถอนหายใจ เอามือตบหน้าตัวเองเบาๆเรียกสติให้ตัวเองก่อนจะพรูลมหายใจแล้วขับรถกลับบ้านต่อไป

..


บัวกลับมาถึงบ้านแล้ว รู้สึกว่าบ้านเงียบเหงากว่าแต่ก่อนมาก คงเพราะเกิดเรื่องอะไรมากมายจนตั้งตัวกันแทบไม่ทัน บัวเดินไปถึงในครัวก็เห็นเอมอรยืนร้องไห้ไปทำกับข้าวไป บัวรีบเดินเข้าไปสวมกอดแม่จากทางด้านหลัง เอมอรรีบเช็ดน้ำตาเมื่อเห็นลูกชายกลับมาแล้ว เธอหันหน้ามายิ้มให้บัว

“วันนี้แม่ทำต้มซุปเปอร์ขาไก่ให้ บัวรีบไปอาบน้ำให้สดชื่นนะลูก จะได้ลงมากิน” เอมอรตีมือบัวที่กอดเอวเธออยู่เบาๆเป็นการหยอกล้ออย่างเคย

“แม่...ทำไมแม่ไม่เรียกว่าตีนไก่ แม่รู้ไหม เวลาบัวพูดกับเพื่อนว่าอยากกินต้มซุปเปอร์ขาไก่ มันก็บอกว่าเขาต้องเรียกว่าตีนไก่” บัวถามเอมอร

“ก็มันสุภาพไงบัว เพื่อนเขาอยากเรียกแบบนั้นก็ปล่อยเขาไป แต่บัวเรียกแบบที่แม่สอนนี่แหละ เข้าใจไหม” เอมอรสอนลูกชาย

“บัวเข้าใจแล้วครับ ถ้าอย่างนั้น..บัวก็อยากให้แม่เข้าใจเหมือนกัน”

“เข้าใจอะไร ไหนบอกแม่มาซิ”

“บัวอยากให้แม่เข้าใจว่า..แม่สอนบัวมาดีที่สุดในโลกแล้ว แม่เป็นแม่ที่ดีที่สุดในโลกของบัวเลยนะ เพราะฉะนั้นแม่อย่าร้องไห้อีก อย่าโทษตัวเอง แม่อย่าโกรธพ่อเลยนะครับ เราจะผ่านมันไปด้วยกัน แบบที่พี่อิสพูดไง รวมกันเราอยู่ แยกหมู่เราเจ๊งกะบ๋ง” บัวพูดติดตลกจบก็หอมแก้มเอมอร


เอมอรถึงกับหัวเราะทั้งน้ำตา ตอนยังเด็ก บัวชอบหาศัพท์สำเนียงที่ฟังแล้วขำมาทำให้เธอหัวเราะเวลาจะโดนเธอทำโทษ เรื่องที่บัวมักจะโดนทำโทษก็คือชอบปีนป่ายต้นไม้และซนตามประสาเด็กผู้ชาย แต่ไม่เคยทำให้เธอหนักใจหรือผิดหวังเลยสักครั้ง เธอรักบัวมงคลเพราะบัวมงคลเป็นเด็กดีและสมควรได้รับความรัก เอมอรถึงได้เสียใจที่สามีของเธอมีความเห็นแก่ตัวกับบัวมงคลได้ขนาดนี้


“แม่ขอโทษนะบัว ขอโทษแทนพ่อ ฮึก..” เอมอรกลั้นสะอื้นเอาไว้ไม่อยู่

“บัวอุตส่าห์เล่นมุกแล้วนะแม่ แม่ดราม่ามากๆเดี๋ยวบัวร้องตามเลยนะ” บัวแกล้งทำหน้างอ เอมอรเลยต้องรีบเช็ดน้ำตา

“ไปอาบน้ำเลยไอ้ตัวแสบ ไม่ต้องแกล้งเบะปาก” เอมอรหมุนตัวมาแล้วตีก้นบัวเบาๆก่อนจะหัวเราะที่บัวทำท่าสะดุ้ง บัวเห็นเอมอรเริ่มหัวเราะได้ก็โล่งใจ

“แล้วพ่อไปไหนครับแม่”

“อยู่แต่ในห้องทำงานไม่ยอมออกมาเลย”

“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวบัวขึ้นไปอาบน้ำก่อนแล้วจะได้ลงมาเรียกพ่อไปทานข้าวด้วยกัน”

“อืม..ไปเถอะลูก”

“แม่..บัวก็ต้องขอโทษแม่ด้วยนะครับ” ก่อนบัวจะไปก็อยากจะขอโทษแม่กับเรื่องที่ยังติดค้างในใจของตัวเอง เรื่องที่อาจจะทำให้แม่ผิดหวัง

“ขอโทษเรื่องอะไร..เรื่องโขนนะเหรอ” เอมอรถามเพราะคิดว่าน่าจะเป็นเรื่องนี้ บัวพยักหน้าหงอยๆแทนการยอมรับ

“เดี๋ยวเรียกค่าสินสอดแพงๆดีไหม จะได้เอาไปช่วยพ่อใช้หนี้” เอมอรกระซิบ บัวหน้าเหวอก่อนจะหน้าแดง ไม่คิดว่าแม่จะมามุกนี้

“แม่อ่า บัวไปอาบน้ำดีกว่า” บัวเดินเข้าไปหอมแก้มเอมอรอีกทีก่อนจะรีบวิ่งขึ้นบ้านไป


เอมอรมองตามลูกชายไปก่อนจะถอนหายใจแรงๆเพื่อระบายความทุกข์ที่อัดแน่นอยู่ในใจ เธอรู้ดีว่าบัวมงคลกำลังอดทนต่อความเสียใจ ทำเป็นร่าเริงเพื่อความสบายใจของคนในครอบครัว เธอจะมาร้องไห้เพื่อสร้างความทุกข์ให้บัวอีกต่อไปไม่ได้แล้ว ลูกชายคนนี้ทำให้เธอคิดได้ว่า มันไม่ใช่เรื่องยากที่ทุกคนในครอบครัวจะผ่านเรื่องร้ายๆไปได้ หากแต่ต้องผ่านมันไปด้วยกัน ไม่ใช่แค่ใครเพียงคนเดียวที่ต้องพยายาม

..


กั้งมาถึงที่บ้านของบัวหลังจากที่บัวมาถึงสักพัก เมื่อขึ้นมาบนห้องก็เห็นบัวกำลังนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ เมื่อเห็นว่าบัวดูเป็นปกติก็โล่งใจ นึกว่าจะกลับมาเห็นบัวร้องไห้จนตาแดงบวมปูดจากเรื่องของรอนและพี่โขน กั้งยังหนักใจอยู่เลยว่าถ้ามาเห็นบัวร้องไห้จะปลอบยังไง เพราะกั้งต้องทำเป็นว่าไม่รู้ว่าบัวไปเจอกับอะไรมา การต้องปิดบังเพื่อนรักอย่างบัวทำให้กั้งไม่สบายใจเอามากๆ แต่เหตุผลของพี่โขนก็น่าเห็นด้วย บัวเป็นคนซื่อ หากรู้แผนอาจจะเก็บเอาไว้ไม่ได้ อาจจะใจอ่อนสงสารลุงชีวา หรือดีไม่ดีอาจจะเอาตัวเองไปเสี่ยงเพื่อปกป้องทุกคนอีก

“กั้ง ยืนมองอยู่ได้ มีอะไร” บัวถามเมื่อเห็นว่ากั้งยืนจ้องบัวอยู่นานแต่ไม่พูดอะไร

“อ๋อ เอ่อ..คือ ก็คิดอะไรนิดหน่อย แล้วแกไปไหนมา” กั้งตะกุกตะกัก ตั้งแต่รู้จักกับบัวมาไม่เคยมีเรื่องปิดบังกัน

“อ๋อ..ก็ไปตามหารอนไง เห็นเมื่อคืนแกบอกไม่เจอรอน”

“แล้วรอนไปไหนมา ได้บอกรึเปล่า ทำไมทำโทรศัพท์หล่นทิ้งไว้แล้วหายไป” กั้งแกล้งถามเพื่อให้แนบเนียน บัวไม่สบตากั้ง ทำเป็นสนใจโทรศัพท์แทน ไม่อยากบอกกั้งว่าตัวเองไปเจออะไรมา

“ลืมถาม มัวแต่ดีใจที่เจอน้อง” บัวตอบเพียงแค่นี้

“เออ บัว ฉันเห็นกล่องไม้ที่ต้นเอามาให้ แกได้เปิดดูรึยัง” กั้งรีบเปลี่ยนเรื่อง ในเมื่อกั้งยังบอกความจริงเรื่องของรอนกับพี่โขนไม่ได้ก็ไม่อยากให้บัวนึกถึง

“เออ ลืมไปเลย” บัวทำท่านึกขึ้นได้ก่อนจะเดินไปหยิบกล่องไม้มาวางที่เตียง แล้วก็ถอดสร้อยที่คล้องกุญแจกล่องไม้ทั้งสองอันออกมาจากคอ บัวเลือกหยิบดอกหนึ่งมาไข

“ไม่เห็นมีอะไรเลย” กั้งชะโงกมาดูแล้วพบว่าในกล่องไม้มีแต่ความว่างเปล่า

“กล่องนี้ต้องเป็นกล่องที่ลุงชีวาเขียนให้พ่ออาโปอ่าน แสดงว่าลุงชีวาอาจจะไม่ได้เขียนอะไรไว้” บัวตอบก่อนจะปิดกล่องไม้ลงเหมือนเดิม แต่กั้งกลับไม่คิดแบบนั้น กั้งจำได้ว่าก่อนหน้านี้ที่รูกุญแจยังมีเศษกระดาษอุดอยู่ แต่ตอนนี้มันไม่มีแล้วและบัวก็ไขมันอย่างง่ายดาย กั้งคิดว่าบัวกำลังมีอะไรปิดบังกั้งเช่นกัน

“อยากเจอลุงชีวาของแกจัง ไม่เคยเจอสักที” กั้งทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงข้างๆบัว

“พรุ่งนี้ฉันจะไปหาลุงชีวาแต่เช้า ชวนลุงไปใส่บาตรให้พ่อ ถ้าแกอยากเจอก็ไปด้วยกันก็ได้” บัวชวน

“โอเค ไปด้วย แกไปไหนฉันไปด้วย” กั้งรีบบอก

“มีอะไรรึเปล่า” บัวถามด้วยความข้องใจ เพราะกั้งมีท่าทีแปลกๆตั้งแต่มาถึงแล้ว

“ฉันแค่อยากอยู่เคียงข้างแกตอนที่แกต้องเผชิญปัญหาไง” กั้งรีบบอก นึกตำหนิตัวเองที่มีพิรุธให้บัวสงสัย

“ขอบใจนะกั้ง ขอบใจจริงๆ วันนี้ค้างด้วยกันนะ”

“ค้างอยู่แล้ว ฉันตั้งใจมาอยู่กับแกถาวรเลยเนี่ย ขี้เกียจไปๆกลับๆ เหนื่อย” กั้งชูกระเป๋าเสื้อผ้าที่ขนมาให้ดู

“งั้นไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวจะได้ลงไปกินข้าวพร้อมกัน แต่เดี๋ยวฉันลงไปก่อนนะ ว่าจะไปหาพ่อก่อน แกเสร็จแล้วก็ตามไปนะกั้ง”

“โอเค” กั้งรับคำก่อนจะหยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำไป


บัวเห็นกั้งเข้าห้องน้ำไปแล้วก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาใหม่ พิมพ์ข้อความก่อนจะกดส่งไป เมื่อข้อความถูกส่งไปแล้วบัวก็กดลบประวัติการสนทนาจากนั้นถึงได้เอาโทรศัพท์วางไว้ในลิ้นชักหัวเตียง บัวเอากล่องไม้ไปเก็บที่เดิมแล้วถึงได้เดินลงไปข้างล่างเพื่อดูว่าอาทิตย์เป็นอย่างไรบ้าง


***โปรดติดตามตอนต่อไป***


ขอบคุณที่ติดตามนะคะ อัพให้ติดๆกันเป็นของขวัญวันปีใหม่

ออฟไลน์ B52

  • เป็ดZeus
  • *
  • กระทู้: 13215
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +420/-26

ออฟไลน์ titansyui

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2385
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +119/-0

ออฟไลน์ Jibbubu

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3385
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +77/-6
หวังว่าอาทิตย์จะไม่คิดสั้นหนีเรื่องต่างๆ ไปก่อนนะ อยู่รับรู้ความจริงเรื่องต่างๆ
ก่อนจะได้รู้ว่าตัวเองนั้นโง่แค่ไหนที่ได้ก้าวไปเป็นหมากตัวหนึ่งในการแก้แค้นของชีวา

ออฟไลน์ penneeamoon

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 259
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0
หาเรื่องอะไรใส่ตัวอีกละบัว ส่งข้อความอะไร ให้ใคร
ไม่ใช่ส่งข่าวให้ชีวาระวังตัวล่ะ อึ๊ยยยยย เดาๆๆๆ

ออฟไลน์ เอมมี่

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 572
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +9/-1
บัวส่งข้อความหาใครอ่ะ เฮ้ออออ...

ออฟไลน์ fay 13

  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 5635
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +286/-44

ออฟไลน์ tempo_oil

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 704
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +25/-1
อาโปกับชีวามีความสัมพันธ์กันแล้วชีวามีอารมณ์ทางเพศรุนแรงชอบทำร้ายอาโป โขนถูกใส่ร้าย

ชีวาโรคจิตคิดไม่ดีกับบัว นั่นลูกนะเว้ยยยยยย

บัวต้องรู้อะไรซักอย่างแต่ไม่บอกใคร บัวก็สงสัยและระแวงชีวาเหมือนกัน

ดีใจที่เป็นแผนซ้อนแผน ไม่งั้นเรื่องคงจะวุ่นวายไปกันใหญ่

ขอบคุณสำหรับตอนส่งท้ายปีนะคะ

ออฟไลน์ Billie

  • "Let come what comes, let go what goes and see what remains. That is what is real"
  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3327
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +78/-6

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด