-ปี-
“พิ่คิน” ผมกรอกเสียงเบาๆ ไปตามสาย
“ปี อยู่ที่ไหน อยู่กับใคร เกิดอะไรขึ้น” เสียงพี่คินทะลุออกมานอกโทรศัพท์
“พี่คินเบาๆ หน่อย ปีแอบมีนมันโทร เดี๋ยวก็อดคุยกันพอดี”
ผมรีบท้วงไป พี่คินถึงเบาเสียงลงไปได้
“ปี พี่เป็นห่วง เกิดอะไรขึ้น”
“มีนมันหนีหน้าพี่ธาม แต่เรื่องอะไรปีเล่าไม่ได้นะครับ แค่แอบโทรไปมันรู้ก็คงฆ่าปีแล้ว
แต่ปีกลัวพี่คินเป็นห่วง ปีคิดถึงด้วยอะ”
ผมส่งเสียงอ้อนไปยังปลายสาย อะไรลดความผิดได้ต้องรีบทำครับ กลับไปจะได้โดนแค่เบาะๆ
“แล้วอยู่ที่ไหนกัน”
“......................”
“ปี บอกพี่มา”
“ไม่บอกไม่ได้เหรอครับ แค่รู้ว่าปลอดภัยดีไม่ได้เหรอ”
“ปี” โอ้ย ทำไมต้องลงเสียงหนัก ขมขู่ขนาดนั้น
เพื่อนกับสามี อีปีจะเลือกใครดีวะ
เอาวะ ไอ้มีนมันมีตรรกะของมัน ผมก็มีตรรกะของผม เรื่องส่วนตัวมันผมไม่ยุ่ง แต่เรื่องส่วนตัวผม ตอบได้
“อยู่หัวหินครับ เช่าเกสท์เฮ้าส์อยู่กันริมหาดนี่แหล่ะ นี่มีนมันเข้าไปอาบน้ำปีถึงแอบโทรได้ เดี๋ยวก็ต้องวางแล้ว”
“จะกลับมาวันไหน”
“ยังไม่รู้เลยครับ ฝากบอกน้องนายให้ด้วยว่าจัดคนไปทำงานแทนปีกับมีนที ตอนโทรหามันลืมบอกไป”
“ยังจะห่วงเรื่องนั้นอีกนะ ไม่ห่วงพี่เลย คิดบ้างไหม ว่าอยู่ๆ เราหายไปพี่จะเป็นยังไง”
“พี่คินอ่า”
“ไม่ต้องมาเรียก ถ้าพรุ่งนี้ไม่กลับมาเป็นเรื่อง”
“ปีต้องแล้วแต่มีนมันครับ ไม่อยากทิ้งมันไว้ พี่คินเข้าใจปีน้า นะครับ”
“งั้นเอาที่อยู่มา”
“ไม่ได้” ผมร้องเสียงหลง
“ปีคิดว่าปีมีทางเลือกเหรอ จะบอกพี่ดีๆ หรือต้องให้พี่....”
“ชมตะวันเกสท์เฮ้าส์ครับ” ผมไม่รู้หรอกว่าพี่คินจะ..อะไร แต่คิดว่าคงไม่ใช่เรื่องดีสำหรับผมแน่
อีกอย่างแบบนี้คงดีกว่า ผมรู้ว่าพี่คินคงบอกพี่ธาม เพราะผมก็ไม่ได้เอ่ยปากห้าม
ให้มาหาที่สงบๆ คุยกันเองก็ดี จะรักหรือจะเลิกก็ว่ากันไป จะได้ไม่ต้องคาราคาซังอยู่แบบนี้
....................................................................
-ธาม-
ผมมองแผ่นหลังของคนที่กำลังเดินเอาเท้าเตะน้ำทะเล ฟ้าใกล้จะมืดแล้วแต่คนตรงหน้าดูเหมือนจะไม่สนใจสิ่งใด
“มีน”
ผมเรียกคนที่ยืนอยู่ข้างหน้าผม ห่างกันแค่ฝ่ามือเดียว มีนหันกลับมา
ผมรีบคว้าตัวดึงเข้ามากอดไว้ ใครจะมองก็ช่าง ตอนนี้ผมไม่สนใจ
“ปล่อย”
“ไม่”
“ปล่อย” คราวนี้ไม่พูดอย่างเดียว พยายามสะบัดตัวออกจากแขนผมให้ได้
แต่ไม่มีทางหรอกครับ รู้อยู่แล้วว่าถ้าปล่อยให้หลุดไปได้ คงตามกลับมาลำบากแน่
“คุยกันก่อน อยากมาทะเลทำไมไม่บอกพี่ครับ จะได้พามา”
“ไปพาคนอื่นมาเถอะ” ตัวแสบมันพูดแล้วก็รีบเอามืออุดปากตัวเอง
ผมเริ่มเดาๆได้แล้วว่าเรื่องนี้เกี่ยวกับอะไร (ตอนมาถึง ปีไม่ยอมบอกผม บอกแต่ว่าให้ไปถามเอาเอง)
“จะให้พาใครมาล่ะ ตอนนี้พี่มีอยู่คนเดียวเนี่ย” ผมยกมือข้างนึงขึ้นมาจิ้มหน้าผากคนตรงหน้า
ก่อนรีบเอากลับไปกอดไว้เหมือนเดิม เดี๋ยวมือเดียวดิ้นหลุดครับ
“พี่ธามกลับไปกอดคนอื่นเถอะ ผมพูดจริงๆนะ อย่ากอดผมเลย” มีนเอามือผลักอกผม
“ไม่อยากกอดคนอื่น ทำไมมีนใจร้าย ขยันไล่พี่เสียจริง”
“รู้ว่าใจร้ายก็อย่ามายุ่ง ผมก็เป็นของผมแบบนี้ ไม่ใช่อย่างที่ชอบหรอกเคยบอกแล้ว”
“ถ้าไม่ใช่แล้วจะชอบเหรอ”
“ที่คอยตามติดอยู่นี่เพราะชอบมาก รักมาก หวงมาก ไม่รู้ตัวเลยหรือไง”
“รักมาก แต่ทนไม่ไหว มันอดเกินไป เลยต้องไปหาที่ระบายความอยากใช่ไหมล่ะ”
ผมงงกับคำพูดของมีนจนเผลอคลายมือที่กอดเอาไว้
มีนไม่รู้เอาแรงมาจากไหน ผลักผมกระเด็นก่อนวิ่งขึ้นไปทางชายหาด
ผมเรียกสติคืนมาได้ วิ่งไปตะครุบตัวไว้เกือบไม่ทัน ดึงให้ล้มลงนั่งกับพื้นทราย
“ใครอด ใครอยาก อะไรกันมีน พูดให้รู้เรื่อง พี่งงไปหมดแล้ว”
“หรือไม่ได้ทำเพราะอดอยาก แต่ทางโน้นเป็นของจริง ทางนี้เป็นแค่ของอยากลองเล่น
เล่นพอหรือยังล่ะครับ ถ้าพอแล้วก็เชิญกลับไปได้เลย”
“มีน อย่าใช้อารมณ์สิครับ บอกพี่มาก่อนคนดี พี่ทำอะไรให้โกรธ หื้อ?”
ผมโอบตัวคนที่กำลังกัดปาก ตาแดง เข้ามาแนบอก กดจนร่างเล็กๆ ขยับไปไหนไม่ได้
“พี่มั่นใจตัวเองว่าไม่ได้ทำอะไรที่ผิดกับมีนเลยนะ ถ้ามีอะไรทำให้มีนคิดแบบนั้น
พี่ก็ควรมีโอกาสได้อธิบายไม่ใช่เหรอครับ”
“............”
“ว่ายังไงครับ โกรธพี่เรื่องอะไร”
“............”
“เรื่องวันก่อนที่ไม่ได้ไปหาที่ร้านหรือเปล่า แต่เมื่อวานมีนก็ไม่ได้ว่าอะไรพี่นี่ครับ หรือจะเป็นเรื่องอื่น”
ผมพยายามคิด แต่ให้คิดยังไงก็คิดไม่ออก มันไม่มีอะไรจริงๆนะ
นอกจากคืนนั้นที่ผมติดธุระไม่ได้ไปเฝ้ามีนที่ร้าน แต่มีนก็ไม่ใช่คนไม่มีเหตุผลที่จะโกรธกับแค่เรื่องว่าผมไม่ได้ไปหา
“เร็วๆ ไม่บอกพี่จูบโชว์ล่ะนะ ไหนๆ ก็ไม่มีอะไรให้ทำแล้ว” ผมขู่
ตอนนี้ยังมีคนเล่นน้ำอยู่ที่หาดบ้าง ตัวแสบมันคงไม่กล้า
“........”
ไม่ได้ผลแหะ ผมชักเริ่มกังวล ดูเหมือนคราวนี้มีนจะโกรธผมมากจริงๆ
“มีน มีนคิดว่าแบบนี้มันยุติธรรมกับพี่เหรอครับ พี่ไม่มีโอกาสได้รู้เลยว่าตัวเองผิดอะไร
อย่างน้อยถ้าพี่จะถูกทำโทษ พี่ควรจะรู้สาเหตุนะครับ” ผมเชื่อเสมอว่ามีนเป็นผู้ใหญ่
และผมก็คิดไม่ผิด
“พี่ธามไปนอนกับผู้หญิงมาใช่ไหม แฟนใหม่ หรือแค่คนที่มีอะไรกัน”
มีนยังคงซุกหน้าอยู่กับอกผม แต่เสียงที่เปร่งออกมา ทำเอาผมต้องรีบลูบหลังให้มีนเบาๆ
“มีที่ไหนล่ะครับ ตั้งแต่จีบมีนจริงจัง ยังไม่เคยนอนกับใครสักคน”
“ถ้าไม่เคย แล้วผู้หญิงเขาจะเอามาพูดได้ยังไง ว่าได้นอนด้วยแล้ว ดูเหมือนจะชอบมากด้วยนะ ถึงกับจะจุดพลุฉลอง”
“เฮ้ย พูดเป็นเล่น ไม่มีจริงๆนะมีน ไปเอามาจากไหน” ผมชักตกใจ ไม่ขำแล้วนะครับแบบนี้
“จากเจ้าตัวยังไงล่ะ ดูประทับใจมากเลยนะ คงเก่งถูกใจ”
น้ำเสียงเศร้าๆ เปลี่ยนเป็นเสียงเข้มตามระดับอารมณ์ของมีน
“ไหน มีนเล่ามาสิ ไปได้เจอหรือได้ยินมาจากไหน พี่มั่นใจว่าพี่ไม่มีเรื่องแบบนี้
หรือไม่มีนก็บอกมาเลยว่าวันไหน ตอนไหน พี่จะได้บอกได้ว่าพี่ทำอะไรอยู่”
“........”
“มีนห้ามเงียบครับ คุยกันให้รู้เรื่อง”
“คืนก่อนที่ไม่มาร้าน” มีนพูดแค่สั้นๆ ไม่ได้อธิบายอะไร
“อย่าบอกว่าแค่พี่ไม่มาร้าน มีนก็จินตนาการไปเสียไกลนะครับ”
ผมเห็นมีนเริ่มสงบแล้ว เลยใช้มือข้างเดียวกอดไว้ อีกมือยกขึ้นลูบผมมีนที่ถูกลมทะเลตีจนยุ่งไปหมด
“วันนี้ ที่ร้านกาแฟ..” มีนพูดแล้วก็หยุด
“พูดต่อสิครับ” ผมกระตุ้น ไม่อยากให้มีนไม่สบายใจอยู่แบบนี้
“ได้ยินเขาคุยกัน ว่าคืนก่อนไปนอนกับพี่ธามมา”
“เฮ้ย จะเป็นไปได้ยังไง มีนรู้จักชื่อหรือเปล่า อาจจะมีใครตั้งใจพูดให้มีนเข้าใจผิด พี่มีคนในอดีตอยู่ไม่น้อย
คงมีบางคนที่อยากทำให้มีนไม่สบายใจ” ผมเดาเอาตามเรื่องที่ได้ยิน
“ผมไม่รู้จัก แต่ผุ้หญิงสองคนนั้นเขาไม่เห็นผมหรอก เขาคุยกันเอง ผมบังเอิญไปได้ยินเข้า”
“มีน ฟังพี่นะครับ.......เฮ้อ ความจริงพี่ไม่อยากบอกเลย
ไม่บอกได้ไหมว่าพี่ไปทำอะไร แค่บอกว่าไม่ใช่พีแน่ๆ ได้ไหม”
คนที่สงบอยู่เริ่มออกแรงดิ้นหนีอีกครั้ง ผมเลยต้องรีบพูดต่อ
“ก็ได้ครับ บอกก็ได้ พี่อยู่กับรัชตะกับบาสทั้งคืนเลย ถ้ามีนไม่เชื่อก็ไปถามได้
เพื่อนมีนไม่โกหกมีนหรอกมั้งครับ”
“หะ!!” ตัวแสบตกใจ จนต้องเงยหน้าขึ้นมาจ้องหน้าผม
“อยู่..อยู่กับใครนะ”
“อยู่กับเพื่อนมีนนั่นแหล่ะครับ”
“ทำไมไม่เห็นมีใครเล่าให้ฟังเลย” มีนบ่นเสียงงึมงำ ดูยังงงๆ อยู่
“ก็มันยังเป็นความลับครับ พี่กำลังเตรียมการอะไรนิดหน่อยสำหรับวันเกิดของมีน”
“แล้วมีนหนีมานี่ได้บอกสองคนนั้นไหมว่าหนีมาเพราะอะไร ไม่ได้บอกใช่ไหมล่ะ” ผมเดาได้เลยครับ
“ถ้ามีนบอกเพื่อน ป่านนี้ก็รู้แล้วว่าพี่ไม่ได้ทำอะไรผิดเลย อดอยากปากแห้งรออยู่คนเดียวเนี่ย”
ผมเอานิ้วจิ้มแก้มนิ่มๆ นั่นเล่น
“แล้วทำไม?”
“พี่ไม่รู้ครับ ไม่รู้ว่าเป็นใคร เลยบอกไม่ได้ว่าเพราะอะไร
อาจจะเป็นเพราะเขาเห็นมีนแต่มีนไม่รู้ หรืออาจจะคุยเกทับเพื่อน เราก็เดาไม่ได้หรอก
แต่มีนแค่รู้ว่าไม่ใช่พี่ที่ทำแบบนั้นกับมีนก็พอ”
“หลงตัวเอง” พอสบายใจ คนเก่งของผมก็กลับมาพูดจาเหมือนเดิม
“อะไร?” ผมแอบตามไม่ทันว่ามีนพูดถึงอะไร
“หาว่าเขาเอาตัวเองมาเกทับกัน ได้นอนกับพี่มันดีขนาดนั้นเลยเหรอ”
“อยากรู้ มีนต้องลอง สนใจไหมครับ”
นั่นไง ผมบอกแล้ว พอสบายใจดี มาชุดใหญ่ ตุ๊บตั๊บเข้าเต็มหน้าอกผม
“สบายใจแล้วสิคนเก่ง มีแรงทุบพี่แล้วนิ” ผมได้คำตอบเป็นกำปั้นอีกสองตุ๊บ
“โกรธขนาดหนีมาถึงนี่ แปลว่ามีใจให้พี่แล้วใช่ไหม” ผมลองหยอดดู
แต่คนเคยเก่งกลับไม่พูดครับ ปิดปากเงียบ หน้าแดง อย่างนี้ชักเข้าเค้า
ผมจะปล่อยโอกาสไปได้ยังไง
“ว่าไงครับ รักพี่แล้วใช่ไหม”
“.......”
“ใช่ไหมครับ” ผมเอาจมูกไปคลอเคลียอยู่ชิดแก้มใสๆ
“ไม่อยากรัก มีแต่เรื่องให้ไม่สบายใจ อดีตพี่ธามเยอะแยะไปหมด ไหนนจะปัจจุบัน อนาคตอีก
ไม่รู้จะมาอีกสักเท่าไหร่”
“เรื่องในอดีต พี่แก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว ได้แต่ขอโทษที่มันทำให้มีนต้องกลุ้มใจ เสียใจ
แต่จากวันที่พี่บอกรักมีน พี่เป็นของมีนคนเดียวเท่านั้น อย่ากังวล อย่ากลัว
พี่รู้ว่ามีนเข้มแข็ง มีนเป็นผู้ใหญ่ มีความคิด ฉลาดมากพอ เพียงแต่มีนไม่มั่นใจพี่เท่านั้นเอง”
“จากวันนี้เราเป็นแฟนกันแล้ว ไม่ว่าใครจะเข้ามา มีนแสดงความเป็นเจ้าของพี่ได้เต็มที่
เพราะมีนเป็นเพียงคนเดียวที่มีสิทธิ์ ตกลงไหมครับ” ผมถือโอกาสรวบรัดเสียเลย
มีนคงฟังผมเพลิน พอผมกระตุ้นโดยการเขย่ามือและถามซ้ำ
“ตกลงนะครับ” มีนก็พยักหน้าให้ผม
“เยสสส มีแฟนแล้วโว้ยย” ผมลุกขึ้นยืน ดึงมีนตามขึ้นมา แล้วจับคนตัวเล็กกว่าหมุนไปรอบๆ
“เดี๋ยวๆ แฟนอะไร ไม่ได้พูดนะ”
“ไม่ต้องมาทำมึนใส่พี่เลย เมื่อกี้พี่บอกว่าเราเป็นแฟนกัน มีนก็ตกลงแล้ว
“อย่าเล่นทีเผลอสิ”
“ก็ต้องตอนนี้แหล่ะ มีนเผลอใจให้พี่แล้ว ยอมรับความจริงเถอะ”
“ไหนเรียกคุณแฟนสิ” ผมล้อมีน
“บ้า ปล่อยผมลงได้แล้ว รู้จักอายบ้างไหม” มีนพยายามจะดิ้นลง
“ไม่อายใครทั้งนั้นแล้ว รอมาตั้งนานเท่าไหร่กว่าจะสมหวัง พี่จะบอกให้นะไม่ใช่มีนคนเดียวที่ไม่มั่นใจพี่
พี่ยังไม่มั่นใจตัวเองเลย เพียงแต่คนละเรื่องกับมีน พี่ไม่มั่นใจว่ามีนจะรับรักพี่ไหม ไม่เคยกลัวขนาดนี้มาก่อน
จนมาเจอมีนนี่แหล่ะ ทำเอาพี่ทำอะไรไม่ถูก ถึงกับไปไม่เป็น
“พูดมาก”
“งั้นไม่พูดก็ได้” ผมจู่โจมแก้มใสๆ นั้นก่อนเลย ตามด้วยปากบางที่ล่อตาล่อใจอยู่ข้างหน้า
ริมหาดก็ริมหาดเถอะครับ ชั่วโมงนี้ใครสน อาศัยว่าเริ่มมืดแล้ว คนน้อย พอตีมึนหากำไรได้
“อะแฮ่ม” เสียงกระแอมแบบตั้งใจ ทำให้ผมต้องยอมปล่อยมีน
“เคลียร์กันเรียบร้อยแล้วใช่ไหม หิวข้าวแล้ว” คินโอบไหล่ปี เดินลงมาจนเกือบจะถึงตัวพวกผมแล้ว
“เรียบร้อย” ผมเป็นคนตอบ
“งั้นไปกันเถอะ”
“เดี๋ยวคิน ปี” ผมเรียกเอาไว้ คินหันกลับมาหาผมอีกรอบ
“มีอะไร”
“มีคนจะแนะนำให้รู้จัก"
"นี่มีน แฟนเรา”
“โอ้ย เจ็บ เจ็บ” ผมยืดอกภูมิใจอยู่ได้แป๊บเดียว มือเล็กก็จู่โจมหยิกผมแบบไม่เลือกตำแหน่ง
“เจ็บมีน พี่เจ็บ”
“ยอมแล้วครับ พี่ยอมแล้ว” ผมแทบจะต้องร้องขอชีวิตกว่ามีนจะยอมปล่อย
ไอ้ตัวแสบทำตาวาวๆ ใส่ผมเป็นการคาดโทษ ก่อนวิ่งไปดึงมือปี ให้ออกเดินไปด้วยกัน
คินมองหน้าผมยิ้มๆ ก่อนพยักหน้าให้เดินตามร่างเล็กๆที่เดินนำไปข้างหน้า
“มีความสุขไหมมึง”
“มาก”
.............................................................TBC......................................................................
Part เล็กๆ ของปี :
“ปี รูปที่มึงแอบถ่ายสองคนนั้น ส่งเข้าเครื่องให้กูด้วย” คนที่กอดคอผมเดิน กระซิบเบาๆ
“จะเอาให้พี่ธามดูเหรอ”
“ไม่ ชะนีพรรค์นี้ต้องเจอกู”
ผมได้แต่กลืนน้ำลาย มีนมึงรู้ตัวหรือเปล่าว่าสายตามึงน่ากลัวมาก
ผมไม่รู้ว่าคุณเป็นใคร แต่สวดมนต์ไว้เถอะครับ ภาวนาให้เพื่อนผมหาคุณไม่เจอ ผมพูดได้แค่นี้จริงๆ
หัวข้อ: All For You *Rewrite* [ตอนที่ 39-41 [End] ] 09/04/17 ✪ P.26 (อ่าน 699657 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก