ตอนที่ 5
โซดากับน้ำเปล่า คุณยายไม่ได้สบาย คุณยายสบายดีมาก แต่คุณยายแค่คิดถึงหลาน
“ถ้าแม่ไม่พูดแบบนี้เกล้าก็ไม่ยอมมาเยี่ยมยายน่ะสิ” แม่พูดกับผมตอนที่ผมกำลังจะขับรถกลับกรุงเทพฯ ผมเยี่ยมยายเสร็จเรียบร้อยครับ อย่างที่ผมบอกนั่นแหละ แม่พูดว่ายายไม่สบายเพราะอยากให้ผมมาเยี่ยมยายบ้าง ตั้งแต่ที่ผมเปิดร้าน ชีวิตผมก็ขึ้นอยู่แต่กับร้าน ไม่ค่อยได้ออกมาพบปะครอบครัวเท่าไหร่ “เอาเถอะ มาแค่นี้ก็ดีแล้วล่ะ ยายคงชื่นใจแล้ว กลับไปดูแลร้านเถอะ”
“โอเคแม่...ผมขอโทษนะ แต่ไม่อยากทิ้งร้านไว้จริงๆ ช่วงนี้พนักงานใหม่ๆ ยิ่ง...” ผมนึกไปถึงความแสบของไอ้สิบสองที่เป็นพนักงานที่ผมรับมือค่อนข้างยาก แต่เมื่อเทียบกับไอ้หนึ่งแล้ว สองคนนี้แม่งน่าจะพอๆ กัน “เอาเป็นว่าผมไปนะครับแม่...”
“ขับรถดีๆ ก็แล้วกันลูก”
ผมบอกลาแม่และก็รีบขับรถกลับกรุงเทพฯ จากจันทบุรีอย่างรวดเร็ว ดีที่ผมมองการณ์ไกล ผมขับรถของตัวเองตามหลังรถตู้ของพ่อกับแม่มา เพราะผมรู้ใจตัวเองดีว่าคงไม่ได้ค้างกับคุณยาย จะกลับไปดูแลร้านต่อที่กรุงเทพฯ เลย และมันก็เป็นแบบนั้นจริงๆ
ผมไว้ใจสองนะครับ แต่ผมไม่ไว้ใจว่าสองจะสามารถคุมพนักงานทั้งหมดได้ โดยเฉพาะไอ้คู่หูที่ตามกันมาทำงานนั่น
ตอนที่ผมขับรถ ผมบีบพวงมาลัยแน่น นึกไปถึงความเป็นห่วงของแม่ที่บอกให้ผมขับรถดีๆ และก็...
...สัญญาแล้วนะว่าจะดูแลตัวเอง... เสียงไอ้สิบสองลอยขึ้นมา...ทำไมต้องนึกถึงมันด้วยวะ มันอาจจะพูดไปอย่างนั้นก็ได้ แต่เชื่อมั้ยครับ คำพูดของมันเป็นดั่งคำเตือนใจชิ้นดีให้ผมขับรถอย่างระมัดระวัง น้อยคนนักที่จะบอกให้ผมดูแลตัวเอง ถ้าไม่ใช่คนที่ห่วงใยผมจริงๆ อย่างแม่และก็เพื่อนสนิทบางคน...
...พนักงานใหม่มันห่วงผมด้วยแฮะ...ใช่มั้ยครับ
ตอนที่ผมมาถึงร้านก็เป็นเวลาเที่ยงคืนแล้ว...
ผมเห็นส่วนเอาท์ดอร์ไฟดับแล้วผมแทบจะเป็นลม มันยังไม่ถึงเวลาปิดนี่สัด! เท่านั้นไม่พอ ส่วนของอินดอร์ไฟเปิดสว่าง อีกทั้งยังเต็มไปด้วยเสียงดังโหวกเหวกโวยวายและสำมะเลเทเมาของลูกค้าชายล้วนที่ไหนไม่รู้ที่ดังลั่นเต็มร้าน
ที่กำลงชนแก้วอยู่กับคนกลุ่มใหญ่นั้นคือไอ้หนึ่ง...และก็ไอ้สิบสอง
ผมกำหมัดพร้อมกัดฟันดังกรอด กูไม่อยู่แค่หน่วยเป็นชั่วโมงยังป่วนได้ขนาดนี้ ถ้าหน่วยเป็นวันจะขนาดไหน ปิดร้านกินกันไม่พอ ไอ้พนักงานที่ผมบอกว่าห้ามดื่มเวลางานเสือกที่จะดื่มอีก มึงต้องการให้กูด่าเสียงดังระดับกี่เดซิเบลวะ ถึงจะสาสมใจของพวกมึงน่ะฮะ!
“คุณเกล้า” สองร้องเสียงหลง ผมเรียกให้เธอหลบมุมไม่ให้ไอ้หนึ่งกับไอ้สิบสองมันเห็นผม
“พี่ให้เวลาสองอธิบายครึ่งนาที”
“คืออย่างนี้ค่ะ” สองสูดลมหายใจเข้าลึกๆ “สองกับพนักงานทุกคนเตรียมตัวเปิดร้านปกติ แต่มีลูกค้าท่านหนึ่งโทรมาจองร้านทั้งร้านตอนเกือบสี่โมงเย็น แถมยังให้เงินตามเรทราคาของเราทุกอย่าง ลูกค้าคนนั้นก็คือเพื่อนร่วมรุ่นของหนึ่งกับสิบสองน่ะค่ะ สองคนนั้นก็เลย...”
ผมหลับตาลงพร้อมกับพยายามระงับสติ โอเค...ในเมื่อปิดร้านผมและจ่ายราคาเหมาร้านด้วยเรทปกติทำให้ผมเย็นลงก็จริง แต่ว่า...
...เรื่องไอ้เบอร์หนึ่ง กับไอ้เบอร์สิบสองนั่น!
ผมรู้ว่ามันอยากจะฉลองกับเพื่อนร่วมรุ่น แต่อย่างน้อยก็ควรจะโทรบอกผมว่าขอดื่มสักหน่อย หนึ่งรู้กฎในข้อนี้ดี มันควรจะโทรบอกผมก่อนดื่มสิ นี่มันอะไร เห็นผมเป็นหัวหลักหัวตอหรือยังไง ผมไม่ใช่คนใจร้ายอยู่แล้ว อีกอย่างผมผู้ชาย มันก็ผู้ชาย เห็นเพื่อนมาดื่มผมรู้ว่ายังไงมันก็อยากจะดื่มกับมัน แต่ประเด็นก็คือมันแม่งไม่ยอมโทรมาขอผมนี่แหละ
เรื่องนี้ผมยอมไม่ได้เด็ดขาด หัวหน้าคนอื่นอาจจะหยวนให้ลูกน้อง แต่เรื่องนี้ผมไม่ขอหยวนแน่นอน ไอ้หนึ่งน่ะมันโดนด่าจนมันชิน แต่ไอ้สิบสอง...ผมไม่มีทางปล่อยมันเอาไว้แน่ ถ้ามันไม่โดนผมด่าวันนี้ วันต่อไปมันจะไม่หลาบจำแน่นอน ผมต้องทำการสั่งสอนมันให้หลาบให้จำ
ผมแอบเดินขึ้นไปบนห้องทำงานชั้นสอง (สามารถเรียกชั้นสองว่าที่อยู่อาศัยของเจ้าของร้านก็ได้) เกาะระเบียงมองดูร้านเบื้องล่างที่เสียงดังตามประสารวมรุ่นโรงเรียนชายล้วน (เดาเอาว่าหนึ่งกับสิบสองจบชายล้วนเพราะไม่เห็นมีผู้หญิงเลยสักคน) มือกำระเบียงแน่นพลางคิดว่าจะทำให้พนักงานร้านสองคนนั้นรู้สึกผิดกับเรื่องนี้ดี
พอมองดูเครื่องดื่มที่เจ้าพวกนี้ดื่มเข้าไปแล้ว...ผมเริ่มรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย ดื่มหนักกันจริงๆ เลยแฮะ มีการเปิดขวดไวน์ที่ราคาโคตรจะแพงด้วย อืม...จะว่าไปไอ้หนึ่งกับสิบสองมารวมรุ่นที่นี่ก็ไม่เลว
แต่ไม่รู้ล่ะ ผิดก็คือผิด ผมต้องจัดการอบรมสั่งสอนพวกมันให้ได้!
ตอนนี้ผมเหนื่อยฉิบหาย เอาไว้ก่อนก็แล้วกันนะ อีกอย่างหนึ่งกว่าพวกนั้นมันจะดื่มเสร็จ(ผมไม่อยากด่าลูกน้องให้ลูกค้าเห็น) ก็คงจะอีกนาน ผมขอนอนพักผ่อนหน่อยก็แล้วกัน
ผมเดินเข้ามาในห้องทำงาน เปิดประตูหลังห้องทำงานที่จะกลายเป็นห้องนอนของผม หลังจากนั้นผมก็ทิ้งตัวลงบนเตียง
คร่อกกกกกกกกกกกก...
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว
ผมเพิ่งเห็นว่าตัวเองนอนหลับได้นานขนาดนี้ ไฟในห้องยังสว่างอยู่ ตอนนี้เป็นเวลาตีสองกว่า ผมค่อนข้างมั่นใจว่าร้านปิดแล้วอย่างแน่นอน ผมเอามือขยี้ตาและก็เดินลงไปด้านล่างเพื่อเช็คสภาพร้าน
ร้านสะอาดเอี่ยมอ่อง
คงเป็นฝีมือของพนักงานทุกคนที่ผมอบรมเป็นอย่างดี สิ่งที่ขัดหูขัดตาผมมากที่สุดเห็นจะเป็นร่างเน่าๆ ของไอ้สิบสองที่นอนอยู่บนโซฟาตัวยาวของร้าน
นี่คือเซเลปดังของร้านกูจริงเหรอวะ ดูสภาพซิ
ถ้ามันยังไม่นอนล่ะก็ ป่านนี้ผมคงเรียกมันมาด่าแล้ว แต่ดูจากการนอนของมัน การหายใจอย่างสม่ำเสมอของมัน ผมกวนมันไม่ลง หรือถ้าผมปลุกมันตอนนี้แล้วด่าล่ะก็ ยังไงซะมันก็คงฟังผมไม่รู้เรื่องแน่ๆ
ผมนั่งยองๆ ลงมองหน้าหล่อๆ ของไอ้สิบสอง ก่อนที่จะเดินไปหยิบผ้าห่มแถวนั้นมาห่มให้
“เจ้านาย...”
เห้ย...มันรู้สึกตัวเหรอเนี่ย ผมถึงกับตกใจจนล้มลงไปนั่งกับพื้นเลยทีเดียว ดีที่สิบสองมันไม่ค่อยมีสติ มันจึงไม่เห็นผมล้มก้นจ้ำเบ้า ใบหน้าของมันแดงก่ำพร้อมกับผมเผ้ากระเซอะกระเซิง มันลุกขึ้นนั่งบนโซฟา แต่พอเห็นว่าผมอยู่ข้างล่าง มันก็ลงมาทิ้งตัวนั่งลงข้างๆ ผมซะงั้น
กลิ่นเหล้าหึ่ง...เหม็นจนผมต้องเอามืออุดจมูก
มึงแดกหรือมึงอาบ กูอยากจะถาม... “เจ้านายยยยยย”
สิบสองเรียกอีกครั้ง ทำท่าจะโผเข้ากอดผม ผมรีบดันหน้ามันออกไป มันดูมึนๆ และก็โอนอ่อนตามแรงโดยง่าย คนเมาก็งี้...
“สงสัยผมฝัน...เอิ๊กกกกก”
ผมส่ายหน้าให้มัน จะลุกหนีก็กระไรอยู่ เพราะสิบสองมันยังไม่ล้มตัวไปนอนดีๆ เลย
“ผมจะเล่าอะไรให้ฟังนะค๊าบ”
“...”
“มีแม่ไก่ตัวหนึ่ง”
ผมพ่นลมอย่างเหนื่อยหน่าย เมาแล้วเล่านิทาน...นี่คือศิลปินเวลาเมาเหรอวะ
“ผมล้อเล่นนนนน ฟังใหม่นะ” หน้ามึนๆ ของสิบสองกลืนน้ำลาย ก่อนที่จะเริ่ม “ไม่มีอะไรมากนักหรอก...เรื่องมันมีอยู่ว่า...ผมเนี่ยดื่มเหล้าสูตรนี้มาโดยตลอด”
ผมขมวดคิ้ว
“เหล้าเท่านี้” สิบสองเอานิ้วโป้งมาแตะข้อนิ้วชี้ของตัวเองตามปริมาณที่มันดื่ม “น้ำเท่านี้” มันทำเหมือนเดิม “โซดาปาดจิ๊ดเดียว” จิ๊ดเดียวของมันมันไม่ลืมที่จะทำมือให้เห็นว่านิดเดียวจริงๆ แบบนั้นไม่ต้องใส่ก็ได้มั้ง ถ้าจะน้อยขนาดนั้น “...หยดหนึ่งก็พอ”
“แล้วยังไงต่อ” ผมอยากรู้ว่าสูตรเหล้าของมันมันกลายเป็นนิทานไปได้ยังไง
“ผมน่ะนะ...”
“...”
“รู้สึกเป็น ‘โซดา’ ของเจ้านายเลย”
“...”
“ในสูตรเหล้าแบบโปรดของผม โซดาสำคัญนิดเดียว ใส่ก็ได้ ไม่ใส่ก็ได้”
แม้จะฟังดูงงๆ แต่ผมเสือกจะเข้าใจในครั้งนี้แฮะ ทำไมมันต้องตัดพ้อผมขนาดนั้นด้วย ผมเป็นจ้านายที่แย่ขนาดนั้นเลยเหรอ...
“พูดแล้วเศร้า...” สิบสองกอดเข่า เอาหน้าซุกลงบนเข่าของตัวเองอย่างน่าสงสาร
เดี๋ยวๆ มึงอย่าทำแบบนี้ กูรู้สึกผิดนะ รู้สึกผิดไปหมดแหละทั้งๆ ที่กูไม่รู้ว่ากูผิดอะไร...
“ใจเย็นๆ นะ” ผมปลอบ
“เมื่อไหร่ผมจะได้กลายเป็น ‘เหล้า’ ของเจ้านายอ่ะ”
“เป็นน้ำเปล่าดีกว่ามั้ง คลีนด้วย ไม่ผิดศีลด้วย” เหมือนผมกำลังปลอบเด็กอนุบาลยังไงชอบกล
“ผมอยากเป็น...เหล้า”
“ถ้าสูตรของกู...เหล้าน้อยกว่าน้ำเปล่าล่ะ”
“...”
“มึงจะยังอยากเป็นเหล้าอยู่มั้ย”
สิบสองเงยหน้าขึ้น เอาตาปรือๆ ของมันมาจ้องมองผม นัยน์ตาของมันไม่ได้ดูเศร้า แต่เหนื่อยล้าจากการดื่มหนักมากกว่า...
“เป็นน้ำเปล่าก็ได้...” คำพูดของสิบสองทำเอาผมรู้สึกแปลกๆ ในใจ ตอนที่มันพูด มันจ้องตาผมไม่กระพริบเลยทีเดียว แม้จะเป็นนัยน์ตาที่ปรือและก็แดงก่ำ แต่ผมก็รู้สึกแปลกๆ กับตาคู่นั้นอยู่ดี
ผมเล่นกับมันนานเกินไปแล้วมั้ง...
ผมรีบห่มผ้าห่มให้มันทั้งๆ ที่มันยังนั่งอยู่ ก่อนที่จะรีบผละออกไปจากมันขึ้นไปนอนบนห้องส่วนที่อยู่อาศัยของตัวเองทันที
ไอ้สิบสองคนนี้...มันไม่ธรรมดาว่ะ...
กันต์แอบยิ้มลับหลังเกล้า
เขาเมานิดหน่อย แต่ก็ยังพอมีสติ...
เป็นน้ำเปล่าสำหรับเกล้า...ก็ไม่เลวเหมือนกันนะ “เชี่ยเต๊บ...”
“อืออออออ”
“...กูว่ากูก้าวไปอีกขั้นว่ะ”
“อืออออออ”
“...มึงฟังรู้เรื่องมั้ยเนี่ย”
“...”
“พรุ่งนี้กูจะชัดกว่านี้ กูขอสัญญาไว้กับตัวเองเลย”
“เอิ๊กกกกกกก...อ้วกกกกกกกกกกกกกกกกก แหวะ แหวะ”
“ฟวยยยยย นี่มึงอ้วกรดโทรศัพท์เหรอ!!!!!!!”
“...(เชี่ยเต๊บบบบบบ เตียงกู ไอ้เหี้ยเอ๊ยยยยยยยยย)”
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ดTBC*
น้องกันต์นี่ก็เต๊าะพี่เขาไปเรื่อย นิดนึงก็เอา 555
ปิดฉากด้วยเฮียหนึ่งหรือว่าเฮียเต๊บอ้วก เอิ่มมมม 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
