-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
{ ร้านบาร์สุราลัย }
by...Chiffon_cake
สามารถสั่งซื้อได้แล้วที่ : http://www.jamsai.com/product/3865-ร้านบาร์สุราลัย (http://www.jamsai.com/product/3865-ร้านบาร์สุราลัย)
(http://www.uppic.org/image-48E4_57E8B949.jpg) (http://www.uppic.org/share-48E4_57E8B949.html)
สุราลัย Bar & Restaurant
เปิดวันอาทิตย์ - วันเสาร์ เวลา 16.00 น. - 01.00 น. หยุดทุกวันจันทร์
ดนตรีสด อาหารรสเลิศ บริการประทับใจ เจ้าของร้านไฟแรง!
(จำหน่ายเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ให้กับลูกค้าที่มีอายุ 20 ปีขึ้นไปเท่านั้น และจำหน่ายหลังเวลา 17.00 น.)
สุราลัยแปลว่าสรวงสวรรค์
ผมก็เพิ่งรู้นี่แหละ รู้มั้ย ผมตั้งชื่อร้านของตัวเองว่าสุราลัย เพราะคำว่า สุรา เฉยๆ น่ะ แหะๆ
บังเอิ๊น บังเอิญมันมีความหมายที่ดีแฝงไว้ด้วยแฮะ
เอาเป็นว่าขอให้ลูกค้าที่เข้ามาในร้านของผม มีความสุขตลอดที่อยู่ในร้านทุกวินาที
ราวกับทุกคนอยู่บนสรวงสวรรค์ก็แล้วกัน : )
สารบัญ ขอบคุณ คุณ PP_annann นะคะ
ตอนที่ 1 สิบสอง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51872.msg3304151#msg3304151)
ตอนที่ 2 เจ้านาย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51872.msg3306093#msg3306093)
ตอนที่ 3 ซื้อของเข้าร้าน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51872.msg3309459#msg3309459)
ตอนที่ 4 ก่อนร้านปิด (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51872.msg3311390#msg3311390)
ตอนที่ 5 โซดากับน้ำเปล่า (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51872.msg3317884#msg3317884)
ตอนที่ 6 ชนกันไม่ชนแก้ว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51872.msg3322049#msg3322049)
ตอนที่ 7 ดอกไม้ประดับร้าน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51872.msg3323607#msg3323607)
ตอนที่ 8 วันเกิดลูกค้า (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51872.msg3330599#msg3330599)
ตอนที่ 9 เจ้านายขอลาหยุด (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51872.msg3332637#msg3332637)
ตอนที่ 10 บ้านลูกน้อง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51872.msg3333774#msg3333774)
ตอนที่ 11 เจ้าของร้านมีนัด (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51872.msg3337017#msg3337017)
ตอนที่ 12 เจ้านายกับลูกน้อง 2 ต่อ 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51872.msg3338571#msg3338571)
ตอนที่ 13 เพลงจากสิบสอง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51872.msg3345780#msg3345780)
ตอนที่ 14 เพื่อน VS สิบสอง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51872.msg3352092#msg3352092)
ขอบคุณคุณ Acacha นะคะ
ตอนพิเศษ [พาร์ตของกันต์] แรงบันดาลใจของผม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51872.msg3347306#msg3347306)
ตอนพิเศษ สงกรานต์กับบาร์สุราลัย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51872.msg3359495#msg3359495)
ตอนที่ 15 คบกันวันแรก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51872.msg3361022#msg3361022)
ตอนที่ 16 สังสรรค์กับลูกน้อง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51872.msg3365309#msg3365309)
ตอนที่ 17 ถึงคราวซวย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51872.msg3377723#msg3377723)
ตอนที่ 18 สิบสองคนดี (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51872.msg3383029#msg3383029)
ตอนที่ 19 เดตที่ฟิตเนส (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51872.msg3436698%3Btopicseen#msg3436698)
ตอนที่ 20 คู่รัก 114 : วิธีง้อของหนึ่ง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51872.msg3443563%3Btopicseen#msg3443563)
ตอนที่ 21 ความในใจจากเพื่อน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51872.msg3445549%3Btopicseen#msg3445549)
ตอนที่ 22 งานเลี้ยงรุ่นของสิบสอง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51872.msg3448981%3Btopicseen#msg3448981)
ตอนที่ 23 คู่รัก 114 : วิธีจีบของหนึ่ง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51872.msg3450743%3Btopicseen#msg3450743)
ตอนที่ 24 เมื่อร้านซ่อมเสร็จ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51872.msg3454211;topicseen#msg3454211)
ตอนที่ 25 คู่รัก 114 : วิธีสารภาพรักของหนึ่ง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51872.msg3458563%3Btopicseen#msg3458563)
ตอนที่ 26 บ้านของเจ้านาย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51872.msg3459330;topicseen#msg3459330)
ตอนที่ 27 สิบสองสู้ๆ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51872.msg3459332;topicseen#msg3459332)
ตอนที่ 28 ทางของเรา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51872.msg3459332;topicseen#msg3459332)
ตอนที่ 29 คู่รัก 114 : วิธีเขินของสิบสี่ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51872.msg3459332;topicseen#msg3459332)
ตอนที่ 30 พ่อของสิบสอง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51872.msg3467018%3Btopicseen#msg3467018)
ตอนที่ 31 อำลา (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51872.msg3470949%3Btopicseen#msg3470949)
ตอนที่ 32 เดอะนิวสตาร์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51872.msg3472443%3Btopicseen#msg3472443)
ตอนที่ 33 คู่รัก 114 : วิธีเดตของ 114 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51872.msg3473191%3Btopicseen#msg3473191)
ตอนที่ 34 สิ่งที่ชอบกลับไม่ใช่ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51872.msg3475344%3Btopicseen#msg3475344)
ตอนที่ 35 คำขอของพ่อกับแม่ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51872.msg3476003;topicseen#msg3476003)
ตอนที่ 36 กันตพล (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51872.msg3476946;topicseen#msg3476946)
ตอนที่ 37 บทส่งท้าย กันต์ธร เกล้า และกันตพล (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51872.msg3476948;topicseen#msg3476948)
-
ตอนที่ 1
สิบสอง
ผมชื่อเกล้า ชื่อจริงชื่อเกล้า (บอกทำไมถ้าชื่อเดียวกัน) เพิ่งเรียนจบใหม่ๆ และนอนว่างงานอยู่เกือบปี พ่อกับแม่ท่านทนไม่ไหวกับการใช้ชีวิตแบบไร้แก่นสารไปวันๆ ของผม จึงให้เงินก้อนหนึ่งมาทำธุรกิจอะไรก็ได้ที่มันถูกกฎหมาย ผมไม่ต้องเสียเวลาคิดเลยว่าผมจะทำอะไร
ร้านเหล้าไงครับ...
โชคดีหน่อยที่เงินมันมีจำนวนมากพอจนไม่ต้องรอเพื่อนมาหุ้นด้วยให้เสียเวลา ผมหาซื้อที่และก็สร้างร้านขึ้นมาโดยใช้เวลาไม่ถึงสี่เดือน (แม้จะดูเร่งๆ แต่งานก่อสร้างก็เนี้ยบนะครับ) ใช้เวลาตกแต่งทำเรื่องให้ถูกกฎหมายโดยใช้เวลาอีกสองเดือน และในที่สุด ‘บาร์สุราลัย’ ของผมก็ได้ถือกำเนิดขึ้น โดยมีเจ้าของหนุ่มไฟแรงวัยเกือบ 26 ปีอย่างผมเป็นเจ้าของ
ตอนนี้ร้านของผมเปิดมาเป็นเวลากว่าสองเดือนแล้ว กิจการนับว่าครึ่งๆ กลางๆ ไม่ได้ดังเวอร์วังแต่ทว่ามีเงินเข้ามาไม่ขาด ผมมีปัญหาเข้ามาให้แก้ทุกวัน ไม่ว่าจะเป็นเรื่องลูกค้าขี้เมา ลูกค้าเรื่องมาก พนักงานไม่เป็นงาน พ่อครัวท้องเสีย นักดนตรีทะเลาะกับเมีย ตลอดเวลาสองเดือนที่ผ่านมานับว่าสาหัสสากันต์กับผมมากเลยทีเดียว แต่ผมถือว่าผมฝีมือใช้ได้เลยนะเรื่องบริหาร ไม่งั้นล่ะก็เจ๊งตั้งแต่อาทิตย์แรกแล้ว...
เย็นวันหนึ่งตอนที่ร้านยังไม่ได้เปิด ผมค่อยๆ เอาป้ายเอสี่พิมพ์ตัวอักษรเด่นชัดว่า ‘รับสมัครนักดนตรี’ แปะเอาไว้หน้าร้าน ร้านของผมเป็นบาร์ มีทั้งอาหารและก็เครื่องดื่มแอลกฮอล์ เพราะฉะนั้นการที่มีดนตรีสดนับว่ากล่อมเกลาจิตใจแขกได้ดี และยิ่งนักดนตรีมีฝีมือในการเอนเตอร์เทนล่ะก็แม่งก็ไม่ได้ต่างอะไรจากผับ
อย่างที่บอก ที่ผมต้องติดป้ายประกาศตามหานักดนตรี ก็เพราะนักดนตรีเก่าแม่งทะเลาะกับเมียของมันครับ มันดันไปมีกิ๊กที่เป็นลูกค้าของผม คราวนี้เมียมันก็เลยลงดาบฉับห้ามให้มันมาร้องเพลงที่บาร์สุราลัยของผมอีก ผมเสียดายมันอยู่นะครับ ไอ้นี่มันทั้งหน้าตาดีและก็ร้องเพลงเพราะ เสียดายก็ตรงที่มันเจ้าชู้นี่แหละ ทำให้มันไม่ได้ไปต่อกับร้านผมเพราะประกาศิตเมีย
เฮ้อ...วันนี้จะมีคนมาสมัครมั้ยนะ...ถ้ามีและฝีมือใช้ได้ยิ่งดีใหญ่เลย ลูกค้ายิ่งชอบฟังดนตรีสดซะด้วย
“พี่เกล้า” ไอ้หนึ่ง พนักงานร้านของผมเดินเข้ามาในร้านแต่หัววัน จริงๆ มันไม่ได้ชื่อหนึ่งครับ มันชื่อว่าอะไรนี่แหละ ผมเป็นคนตั้งกฎไว้กับตัวผมเองว่าผมจะไม่เรียกชื่อจริงพนักงาน แต่ผมจะเรียกเป็นตัวเลขตามลำดับของการเข้ามาเป็นพนักงานแทน อย่างไอ้หนึ่งมันเข้ามาเป็นพนักงานคนแรก มันก็เลยถูกเรียกว่าหนึ่ง ตอนนี้ตัวเลขมากที่สุดอยู่ที่สิบสองครับ จำง่ายดีน่ะ เวลาลูกค้าเรียกพนักงานก็เรียกตามตัวเลขเอา (ผมสกรีนเสื้อพนักงานตามตัวเลขให้ด้วย) ร้านผมจะได้มีเอกลักษณ์ไงครับ “หานักดนตรีเหรอพี่”
“เออดิ มึงพอจะมีเพื่อนที่มึงรู้จักมั้ยวะ กูต้องการด่วนๆ เลย เล่นคืนนี้วันเดียวก็ได้”
“อืม...ไม่รู้ดิพี่ ผมคิดแป๊บนะ” หนึ่งทำท่าคิด ผมจ้องหน้ามันอยู่นานจนในที่สุดมันก็ทำท่านึกออก “มีอยู่คนพี่...”
“เห้ยยย จริงดิ โทรเรียกมันมาเลย”
“แต่ประวัติมันไม่ค่อยดีนะ”
“ยังไงวะ”
“เล่นร้านไหน ร้านนั้นเจ๊งแม่งทุกร้าน”
ทันทีที่ได้ยิน กูนี่ลมแทบจับ มึงเป็นนักดนตรีประสาอะไรวะทำไมทำร้านเขาเจ๊งอย่างนั้น
“มันเป็นตัวซวยเหรอ” ผมถามอย่างหวาดๆ
“ไม่หรอกพี่”
“แล้วทำไมเป็นงั้นอ่ะ”
“ถ้ามันมาเจอพี่วันนี้ เดี๋ยวพี่ก็รู้” ไอ้หนึ่งแม่งก็เสือกจะลีลาที่จะเล่าอีก กูอยากรู้ตายล่ะ
“ตกลงมึงจะโทรเรียกมันมาใช่มั้ย”
“ได้พี่ เดี๋ยวผมโทรให้ ขึ้นเงินเดือนให้นะ”
“พ่องตาย” ผมด่าลูกน้อง “เร็วๆ รีบโทร ให้มันมาลองเล่นให้กูฟังก่อน”
“ครับพี่”
พอพูดกับหนึ่งจบ ผมก็ยืนมองมันเพื่อควบคุมให้มันโทรเรียกเพื่อนมันมาเล่นดนตรีให้ ไอ้นี่มันเป็นพนักงานคนแรกก็จริง แต่มันเป็นคนที่ชิลกับชีวิตเกินไป หลายครั้งที่ผมสั่งแต่มันไม่ทำในทันที มันไปทำเอาวันพรุ่งนี้ก็มี แต่มันรู้จักร้านบาร์สุราลัยพอๆ กับผม ผมก็เลยไม่ไล่มันออก แม้ว่าบางครั้งพฤติกรรมชิลๆ ของมันจะทำเอาผมปวดหัวมากก็ตาม
“ไอ้กันต์เหรอ ช่วงนี้มึงเล่นดนตรีอยู่มั้ยวะ” หนึ่งพูดกับโทรศัพท์ รู้สึกโล่งใจที่แม่งโทรหาเพื่อนมันแล้ว “กูมีงานมาให้มึงเนี่ย ร้านที่กูทำงานอยู่ขาดนักดนตรีว่ะ เงินดีนะ เจ้านายใจดีด้วย” ผมอดภูมิใจไม่ได้ที่ได้ยินมันพูดแบบนั้น “อ้าว ทำไมวะ...ไอ้สัด เอาไว้เที่ยววันอื่น”
ไอ้เชี่ยนี่...มันจะมีความรับผิดชอบมั้ยล่ะนั่นน่ะ...หากมันมีความลังเลระหว่างเรื่องเที่ยวกับเรื่องทำงาน
“เออน่า เอาไว้ก่อน มาทำงานร้านกูนี่ ถือว่าเที่ยวไปทำงานไป อ้าว ไม่เหมือนกันเหรอ มึงก็ร้องเพลงไปแล้วก็จีบสาวไปไง ไอ้เหี้ยเอ๊ย”
เจ้าชู้เหมือนกันกับไอ้นักดนตรีคนก่อนแน่ๆ ไม่รู้ล่ะ หนึ่งมึงต้องลากตัวมันมาก่อน กูต้องการอย่างเร่งด่วน
“ตกลงจะมามั้ย”
“...”
“ไม่มาใช่ป่ะ”
“...”
“อ้าว มาเหรอ ไอ้สัด มึงนี่จะเอายังไงกันแน่ อ๋อ เหรอ ถ้าจะมาก็รีบมา เจ้านายกูชอบคนตรงต่อเวลา มาลองเล่นให้เจ้านายกูฟังก่อน เจ้านายกูสวยมั้ยเหรอ” ไอ้หนึ่งมันหันมาหาผมพร้อมกับมองอย่างแหยงๆ “เขาเป็นผู้ชายเว้ย ไม่ใช่ผู้หญิง มึงกะจะมาจีบเจ้านายหรือไงวะไอ้เชี่ยกันต์ รีบมา เร็วๆ”
ในที่สุดหนึ่งก็วางสาย...
“มันจะมาครับพี่เกล้า อีกสักพัก มันเพิ่งตื่นน่ะ” หนึ่งพูด ในขณะที่ผมหันไปดูนาฬิกา ไอ้สัด นี่สี่โมงจะห้าโมงเย็นแล้วนะ ถ้าตื่นตอนนี้แล้วแม่งนอนตอนไหน...
ไม่ว่ามันจะเป็นคนยังไงก็ตาม ตอนนี้ผมฝากความหวังไว้ที่เพื่อนไอ้หนึ่งแล้วล่ะ ระหว่างที่รอคอยมันผมก็ทำงานเตรียมเปิดร้านอย่างปกติ เช็คข้าวของ เช็คพนักงาน ดูแลความเรียบร้อยของร้าน ในขณะเดียวกันลูกค้าที่แวะมารับประทานอาหารเย็นก็เข้ามาเรื่อยๆ บางคนนั่งยาวไปจนดึกเพื่อรอฟังดนตรีสดก็มี
ตอนนี้เป็นเวลาเกือบทุ่มหนึ่งแล้ว...
เพื่อนไอ้เชี่ยหนึ่งยังไม่มา...
“มันอาบน้ำหรือมันตกน้ำตายวะ...ทำไมมันยังไม่มาอีกล่ะ” ผมหันไปถามไอ้หนึ่งอย่างเครียดๆ กลัวใจเพื่อนไอ้หนึ่งฉิบหาย กลัวมันจะยกเลิกและก็ไม่มาเอาดื้อๆ เนี่ยสิ
“ใจเย็นๆ นะพี่ มันก็งี้ เป็นคนอาบน้ำช้า”
“พ่องงงงง”
อดที่จะหงุดหงิดไม่ได้...ผมเริ่มคิดหาวิธีสำรองในการหานักดนตรีในคืนนี้ว่าควรจะโทรไปเรียกให้ใครมาเล่นให้ดี ระหว่างที่ผมคิดผมก็ดูแลร้านไปด้วย ผมทำหน้าที่เกือบทุกอย่างในร้าน บางวันก็เป็นเด็กเสิร์ฟเองก็มีอย่างเช่นวันนี้
“เบลนด์285 ใช่มั้ยครับ โซดาสี่ น้ำเปล่าสี่ ได้ครับผม”
ผมทำงานให้หนักเพื่อที่จะได้ลืมๆ ไปว่าวันนี้อาจไม่มีนักดนตรีเล่นสด...ผมรีบเดินไปหาพนักงานที่เคาเตอร์บอกว่าโต๊ะเจ็ดสั่งอะไรบ้าง และผมก็บอกพนักงานตรงนั้นว่าผมจะไปหยิบเบลนด์ 285 มาให้เองที่โกดังเก็บเครื่องดื่มหลังร้าน
ผมขยันมั้ยล่ะครับ...ลืมภาพที่ผมนั่งกินนอนกินเป็นเวลาหลายเดือนตอนเรียนจบใหม่ๆ อยู่บ้านได้เลย ผมนี่แหละ อนาคตเศรษฐีของจริงล่ะ... #ยิ้มมุ่งมั่น
ผมมาถึงโกดังหลังร้าน มองหาเบลนด์ 285 จริงๆ มันเป็นเครื่องดื่มที่ลูกค้าสั่งบ่อย แต่ทำไมผมไม่ยักกะเห็นลังของเบลนด์ในจุดที่ควรจะหาได้ง่ายๆ วะ
รู้เลยว่าใครจัดของในห้องนี้ครั้งล่าสุด
ไอ้เชี่ยหนึ่งแน่ๆ
ผมต้องเหนื่อยหยิบลังเครื่องดื่มอื่นๆ ไปไว้อีกมุมเพราะต้องการหาเบลนด์ 285 กูจะบ้าตาย ไอ้หนึ่งนะไอ้หนึ่ง มึงดันเอาบลูเลเบิ้ลที่แปดชาติถึงจะมีลูกค้าสั่งทีหนึ่งเอามาไว้ข้างหน้า กูล่ะอยากจะบ้า
ผมยกลังขึ้นลงกี่ลังไม่รู้ต่อกี่ลังในที่สุดผมก็เจอเครื่องดื่มที่ผมต้องการ อืม...อยู่เหนือหัวผมขึ้นไปประมาณเกือบหนึ่งฟุต ไอ้หนึ่งนะไอ้หนึ่ง...
ผมเขย่งเท้าเพื่อที่จะเอื้อมมือให้ถึงลังที่ผมต้องการ ไม่ว่าจะเขย่งยังไงก็เขย่งไม่ถึง ผมกำลังจะหันหลังกลับไปตามไอ้หกที่ตัวสูงชะลูดเกือบหนึ่งร้อยเก้าสิบแล้วล่ะ ถ้าไม่มีมือใครคนหนึ่งมายกลังที่ผมต้องการลงมาให้ซะก่อน
มึงก็รอให้กูออกไปก่อนเนอะ ทำไมต้องยกข้ามหัวข้ามหางกูแบบนี้ด้วยล่ะวะ
กลิ่นน้ำหอมราคาแพงโชยเข้าจมูกผมในทันที ผมจำได้ว่าไม่มีพนักงานคนใดที่มันหาญกล้าใช้น้ำหอมราคาแพงขนาดนี้ ผมหันกลังกลับไปอย่างสงสัย พลางเดาในใจว่าพนักงานคนไหนแม่งนึกครึ้มอกครึ้มใจอยากฉีดน้ำหอมแพง
ไม่ใช่พนักงาน...
เป็นเด็กหนุ่มตัวสูงเกือบหนึ่งร้อยเก้าสิบ ผมตั้งสีดำถูกเซ็ทมาอย่างดี อีกทั้งยังหน้าขาวราวกับวอกทั้งๆ ที่มันก็ไม่ได้ทาร้องพื้น ผมตกใจฉิบหายจนเอามือทาบอก ก็คนแปลกหน้าแม่งหล่อเกินไปจนน่าตกใจนี่ครับ
“เอ่อ...” มันวางลังเบลนด์ลง ก่อนที่จะมองหน้าผมอย่างงงๆ ข้างหลังมันคือกระเป๋ากีต้าร์สีดำที่มันกำลังสะพายอยู่
รู้เลยว่าคือเพื่อนไอ้หนึ่ง...
“ผมมาหาคุณเกล้า เจ้าของร้านน่ะครับ”
แม้ว่าหน้าตาของมันจะได้สิบผ่านไปจากผมก็ตาม (ไม่เกี่ยวกับเรื่องส่วนตัวนะครับ เรื่องคัดนักดนตรีมาทำงานที่ร้าน) แต่การที่มันมาสายขนาดนี้ผมก็อยากจะปั๊มตราสีแดงๆ ใส่หน้าผากของมันเหลือเกินว่า ไม่ผ่าน! ผมเอามือกอดอกวางมาดเป็นเจ้าของร้านสุดโหดทันที
“มึงมาช้า”
“อ้าว คุณน่ะเหรอคุณเกล้า”
“เออดิ”
“จริงง่ะ” มันทำหน้าไม่อยากเชื่อ
“ทำไม กูไม่เหมือนเจ้าของร้านตรงไหน”
“คุณหน้าเหมือนเด็กมอปลายเลย” มันพูดอย่างจริงจัง
กูควรจะดีใจดีมั้ย...ผมชะงักเล็กน้อยเพราะนิสัยติดตัวมาตั้งแต่กำเนิดของผมคือ...บ้ายอ
หรือไอ้หนึ่งจะบอกเพื่อนมันเรื่องนี้วะ อย่าให้รู้เชียวนะ...แกร่งไว้ไอ้เกล้า อย่าให้งานมันเพียงเพราะมันชมเด็ดขาด!
“ตกลงผมทำงานร้านคุณได้แล้วใช่ม้า”
“เดี๋ยว” ผมรีบปราม “มึงต้องเล่นดนตรีให้กูฟังก่อน”
“ตอนนี้ก็สองทุ่มแล้ว...” ไอ้เด็กนักดนตรีมองดูนาฬิกาข้อมือ “...ยังจะต้องให้พี่ เอ่อ ขออนุญาตเรียกพี่นะครับ ยังจะต้องให้พี่มาคัดเลือกอีกเหรอ ไม่ทันกินกันพอดี ตอนที่ผมเดินเข้าร้านมาผมได้ยินเสียงลูกค้าบ่นเรื่องไม่มีดนตรีสดด้วยล่ะ”
“มึงโม้แล้ว” ผมผลักมันให้ออกไปจากประตู เพื่อดูสีหน้าและแววตาของลูกค้าในร้าน ไม่เห็นจะมีใครทำหน้าเครียดเลย
“จริงๆ ครับพี่”
“มึงจะไม่ยอมเล่นให้กูฟัง จะเล่นคืนนี้ให้ได้ เพราะอยากได้ค่าตัวคืนนี้ใช่มั้ยล่ะ กูรู้นะ” ผมพูด
“ฉลาดเหมือนกันนี่ครับ”
ถ้าผมรับไอ้เด็กนี่เข้าทำงาน...ผมจะต้องทนมันเหมือนกับที่ทนไอ้หนึ่งหรือเปล่า
“โห...” จู่ๆ ไอ้เด็กนั่นมันก็ก้มหน้าลงมาจ้องหน้าผมระยะโคลสอัพ
“เชี่ย” ผมร้อง พร้อมผลักมันออกไป
“หน้าใสกิ๊ง”
“...”
“เจ้าของร้านเหล้าอะไร ไม่เห็นโทรมเลย” มันยิ้มแฉ่ง แสดงให้ผมเห็นว่าฟันมันทั้งขาวทั้งเรียงตัวสวยขนาดไหน ไอ้เชี่ยนี่มีท่าไม้ตายคือรอยยิ้มพิฆาตแน่ๆ ตอนมันยิ้มคือตาของมันจะหยี และนั่นอาจจะทำให้ลูกค้าสาวๆ ในร้านหลงในเสน่ห์ของมันได้
“มึงให้เกียรติกูบ้าง” ผมยกกล่องเบลนด์ขึ้นมาเตรียมออกไปเสิร์ฟ เพราะลูกค้าอาจจะรอนานมากแล้ว “เอางี้...”
“ครับ?”
“กูให้โอกาสมึงขึ้นไปร้องตอนนี้หนึ่งเพลง”
“อ่าฮะ”
“ถ้าไม่ทิปไม่ถึงหนึ่งพันจากลูกค้า มึงไม่ผ่าน”
เด็กนั่นถึงกับยืนนิ่งให้ลมเย็นๆ พัดตีเข้าใบหน้า มันดูอึ้งไปเล็กน้อยเพราะบททดสอบของผมคราวนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เลยทีเดียว
“เล่นเพลงอะไรก็ได้เหรอ”
“ใช่”
“จริงอ่ะ”
“จริงดิ”
“โอเค” มันยกนิ้วโป้งส่งให้ผม
“เดี๋ยวนะ มึงห้ามเล่นเพลงอะไรพิเรนทร์ๆ นะโว้ย”
“ครับ” มันยิ้มรับ “พี่จะไปฟังผมใช่มั้ย”
“อ้าวไอ้นี่ กูก็ต้องไปดูอยู่แล้วดิ ว่าทิปที่มึงได้น่ะ ถึงหนึ่งพันหรือเปล่า”
“เยี่ยม” มันยิ้มจนตาหยี ยิ้มที่ทำเอาคนรอบข้างละลายได้ “รอฟังผมด้วยนะครับ คุณเจ้าของร้าน”
ผมมองตามหลังเด็กคนนั้นไป ก่อนที่จะถอนหายใจอย่างกลุ้มๆ จริงๆ แล้วไม่เคยมีใครทำสถิติได้ทริปหนึ่งพันในหนึ่งเพลงหรอก ไม่มี ถ้าไม่ใช่นักร้องสาวสวยๆ ที่มีชื่อเสียงอยู่แล้วอ่ะนะ ที่ผมท้ามันไปอย่างนั้นเพราะผมอยากรู้ว่าความสามารถมันจะถึงมั้ย อีกอย่างผมอยากแกล้งมันด้วย มันดูมีความมั่นใจมากมายจนน่าหมั่นไส้
“พี่เกล้า...” ไอ้หนึ่งที่เพิ่งเสิร์ฟมาเดินมาอยู่ข้างๆ ผมตอนที่ไอ้นักดนตรีมันขึ้นไปเซ็ทกีต้าร์ ความหล่อของมันทำให้ลูกค้าหลายคนชะงักและก็มองมันอย่างสนอกสนใจกันเลยทีเดียว “...โอ๊ะ นั่น ไอ้กันต์เพื่อนผม!”
“มันชื่อกันต์เหรอ”
“ใช่พี่ กันต์ธร” หนึ่งยิ้มแฉ่ง “เท่มั้ยล่ะ”
“เกล้าเท่กว่าเยอะ”
“หึหึ ดูสิ แค่มันขึ้นเวทีนะ สาวๆ ก็พากันจ้องมันตาเป็นมันแล้ว ถ้าพี่ให้มันมาเป็นนักดนตรี รับรองลูกค้าเต็มทุกวัน สาวๆ แน่นร้าน เชื่อผม”
“เหอะ หน้าตาดีแต่ร้องเพลงไม่เพราะกูก็ไม่เอานะ”
“เชื่อใจเพื่อนผม”
“...”
“มันต้องเป็น ‘สิบสอง’ ของร้านเราได้แน่ๆ พี่”
ถ้ามันผ่านการทดสอบและกลายเป็นนักดนตรีของร้าน มันจะกลายเป็นไอ้ ‘สิบสอง’ ของร้านแทนให้นักดนตรีกลัวเมียคนเก่าที่ออกไป
อยากจะรู้เหมือนกันว่ามันจะทำได้หรือเปล่า...
“ฮัลโหล ฮัลโหล เอ่อ เทสต์ เทสต์” ไอ้กันต์พูดใส่ไมค์เบาๆ แค่นั้นมันก็ทำให้ลูกค้าทุกคนหันมามองมันได้ แม้กระทั่งกับผู้ชาย “สวัสดีครับ ขอต้อนรับทุกท่านสู่บาร์สุราลัย บาร์ดี บาร์เด่น เน้นกิจกรรมมึนเมา”
เชี่ยอะไรของมึง...บาร์กูไม่ได้มีสโลแกนเหมือนโรงเรียนที่มีกีฬาสีนะเว้ยยยย
“ผมยังไม่ใช่นักร้องนักดนตรีของร้านนี้นะครับ ผมต้องได้รับการทดสอบจากคุณเจ้าของร้านก่อน มองไปทางนู้นครับ คนที่ยืนทำหน้าเข้มอยู่ข้างหน้าบาร์...” แทนทีที่ลูกค้าจะจ้องหน้าคนพูด ทุกคนกลับหันมามองผมตามคำเชิญชวนของไอ้กันต์ โอ้ย กูจะบ้า ผมรีบยิ้มแหยๆ โบกไม้โบกมือส่งให้ลูกค้า ให้ลูกค้ามองว่าเป็นเรื่องสนุกๆ แทนที่จะเป็นเรื่องเครียด
มึงนี่มันขี้โม้ยิ่งนัก...รีบร้องเพลงเร็วๆ เข้า...
“...น่ารักมั้ยล่ะครับ”
หา...ผมมองหน้าไอ้กันต์ที่อยู่บนเวทีอย่างงงๆ
“ผมว่าเขาน่ารักดีนะ...หน้าเด็กมาก...ไม่คิดว่าตัวเล็กๆ แบบนั้นจะเป็นเจ้าของร้านที่ใหญ่แบบนี้ได้”
เดี๋ยวนะมึง...
“พี่ ไอ้กันต์มันชมพี่ออกสื่อแน่ะ” ไอ้หนึ่งกระซิบ
“มึงบอกมันใช่มั้ยว่ากูบ้ายอ” ผมถาม
“ไม่ ผมเพิ่งเห็นมันเนี่ย ผมยังไม่ได้คุยกับมันเลย” หนึ่งพูดความจริง
“เพราะงั้นผมมีเพลงๆ หนึ่งจะมอบให้คุณเจ้าของร้าน ผมอยากให้คุณเจ้าของร้านจำเพลงที่ผมร้องในวันนี้เอาไว้ให้ดี ได้ยินมั้ยครับคุณ...”
ผมแทบจะชูนิ้วกลางใส่มันแล้ว ถ้าไม่ติดอยู่ที่ว่าลูกค้ามองผมกับมันสลับกันไปมาอย่างนึกสนุก...
“ผมเป็นคนชอบร้องเพลงตามความรู้สึกในวันนั้นน่ะครับ และเพลงนี้จะแทนความรู้สึกของผมในวันนี้ ลองฟังดูนะครับ...เพลงนี้ชื่อเพลงว่า...”
“...น่ารัก *”
(* เพลงน่ารัก : ดา เอ็นโดรฟิน )
ผมทำตาโตตอนที่ไอ้กันต์มันพูดชื่อเพลง เพราะตอนที่มันพูดมันเจือกจะหันมามองหน้าผมพร้อมกับรอยยิ้มพิฆาตของมัน เดี๋ยวนะ ทำไมมึงต้องเล่นอะไรเบอร์นี้ด้วยวะ แค่สมัครงานเฉยๆ นะ
“พี่” ไอ้หนึ่งกระซิบ ตอนที่ไอ้กันต์เริ่มเกลากีต้าร์เบาๆ “มันชมพี่อีกแล้ว”
“มันประจบ จะเอางาน” ผมพูดในสิ่งที่ผมคิด
“จริงอ่ะ...”
“น่ารักเมื่อเธออยู่ใกล้ หวานๆละไมนี่แหละใจของเธอ” เสียงนุ่มๆ ของไอ้กันต์ดังขึ้น พร้อมกับเสียงปรบมือและเสียงกรีดร้องของลูกค้า เสียงของมันทำเอาผมอ้าปากค้างเลยทีเดียว เพราะไม่คิดว่าจะเพราะและก็นุ่มขนาดนี้ ”ซ่อนใจฉันไม่กล้าเสนอ เกรงว่าฉันจะเก้อเธอรักก่อนได้ไหม...”
“หากรักบอกมาค่อยๆ ขวัญฉันจะลอยลิ่วไปไกลแสนไกล โธ่เอ๋ยขวัญนั้นคงหวั่นไหว ยามที่เห็นเธอใกล้ใจฉันสั่นละเมอ”
โอเค...มันผ่านการทดสอบแล้ว แม้ว่ามันจะยังไม่ได้ทิปก็ตาม
“ยิ่งคิดบางครั้งฉันก็ ท้อใจด้วยจนหนทาง รักเอ๋ยช่วยเผยอำพราง เปิดทางให้บ้าง สร้างสะพานรัก...”
ผมมองดูท่าทางของลูกค้าว่าเป็นอย่างไรบ้างกับนักร้องและก็นักดนตรีคนใหม่คนนี้ ลูกค้าหลายคนชอบมาก หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปและก็อัดวีดีโอคลิป สิ่งที่พวกเขาทำนั้นทำเอาผมใจชื้นขึ้นมาเป็นกอง
ไอ้กันต์ผ่าน...มันคือไอ้สิบสองของร้านผมเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“ทอดไว้ใหัใจฉันข้าม แล้วฉันจะตามติดเธอไปทุกทาง บ่ายเย็นเช้าสายยามรุ่งสาง มอบใจรักเคียงข้าง จะไม่สร่างรักเธอ...”
ผมนั่งรอไอ้กันต์อยู่ชั้นบนของร้าน ชั้นบนของร้านเป็นส่วนห้องทำงานของผมและก็ห้องนอนพักผ่อนของผม ร้านนี้เป็นเหมือนทั้งบ้านและก็ที่ทำงาน ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงของผมผมก็อยู่ที่นี่แหละ
กันต์ทำหน้าจ๋อยขึ้นมาบนร้าน ในมือของมันถือทิปมาด้วย ทิปที่ไม่น่าจะถึงหนึ่งพัน
“ได้มาเท่าไหร่ล่ะ” ผมแกล้งถามน้ำเสียงโหด
มันทำหน้าจ๋อย ก่อนที่จะค่อยๆ แย้มยิ้มออกมา “พันสี่...”
“เห้ย” ผมทำตาโตเมื่อเห็นจำนวนเงินหนึ่งพันสี่ร้อยวางอยู่บนโต๊ะ
โหดสัด...แม่งทำได้ไงวะ ร้องเพลงเดียวเนี่ยนะ...
“มึงทำยังไง!” อดสงสัยไม่ได้ขอถามหน่อยเถอะ
“ก็ตอนสาวๆ เขาให้ตังค์อ่ะ ผมก็ทำหน้าอ้อนใช่ม้า เขาควักแบงก์ร้อยอยู่ แต่พอเห็นตาอ้อนๆ ของผมเท่านั้นแหละ เขาก็ควักแบงก์ห้าร้อยเลย...” มันพูดเหมือนเป็นเรื่องธรรมดาที่มันทำทุกวัน หารู้ไม่ว่านั่นคือการเรียกลูกค้าวิธีหนึ่งที่เจ๋งชะมัด
เพชรชัดๆ มึงมันเพชรชัดๆ ไอ้สิบสองของร้านผม!
ผมมองหน้ามัน ปั้นหน้าว่าตัวเองโหดเสียเต็มประดา ก่อนที่จะคว้าเสื้อสกรีนของร้านที่มีตัวเลข 12 ส่งให้ไอ้กันต์
“ขอต้อนรับสู่บาร์สุราลัย”
“หา ผมได้งานแล้วเหรอ!”
“ใช่”
“โอ้ยยย ดีใจจัง” ตอนที่มันบอกว่ามันดีใจ มันคว้ามือผมไปเขย่า
“เดี๋ยวๆๆ” ผมรีบสะบัดมือของผมออก “น้อยๆ หน่อย กูเป็นเจ้านายมึงนะ”
“หึ ก็ผมดีใจ” มันยิ้มตาหยีอย่างมีเสน่ห์ ก่อนที่จะรับเสื้อของร้านไป จากนั้นมันก็ถอดเสื้อที่มันใส่อยู่ออก
“ไอ้สัด!” ผมร้องออกมาเสียงดัง “มึงใจเย็นๆ ไม่ต้องรีบขนาดนั้น”
ผมทันเห็นซิกส์แพ็คแน่นๆ ของมันแป๊บหนึ่งพอดี...ให้ตายสิ...แม้ว่ามันจะเป็นผู้ชายเหมือนผม แต่ผมก็ไม่ชอบให้มันเปลือยกายต่อหน้าผมตอนอยู่สองต่อสองนะ
พนักงานมาเห็นจะคิดยังไงเนี่ย ไอ้เด็กบ้าเอ๊ย
“ผมจะทำให้ดีที่สุดเลยครับ”
“...”
“ตอนนี้ผมคือสิบสองใช่ม้า”
“เออ รู้กฎของกูแล้วนี่”
“แล้วผมควรจะเรียกพี่ด้วยเลขอะไรดี”
“มึงไม่ต้องเรียก” มันต้องเป็นมนุษย์ที่จัดการยากคนที่สอง รองจากไอ้หนึ่งแน่นอน ผมฟันธง “กูเรียกพวกมึงเป็นตัวเลขได้คนเดียว”
“ง่ะ...”
“ลงไปเตรียมตัวเล่นเพลงต่อไปได้แล้ว คืนหนึ่งขึ้นสองถึงสามรอบ รอบละสี่ห้าเพลงก็ได้แล้วแต่มึง ค่าตัวคืนละสองพันห้า ส่วนทิปที่คนยื่นให้หน้าเวทีทั้งหมดเป็นของมึง”
“ได้เลย”
“...”
“ผมมีเรื่องถามครับพี่”
“ว่ามา” ผมเปิดแฟ้มตรวจรายรับรายจ่าย ตามองเอกสาร แต่หูนั้นฟังไอ้สิบสองมันพูด
“ที่นี่มีกฎห้ามพนักงานจีบเจ้านายมั้ยครับ”
ผมถึงกับเงยหน้าขึ้นมามองหน้ามันทันที
“มึงต้องการอะไร”
“คำตอบไง ผมถามอยู่นะ”
“คิดว่ากูเป็นเพื่อนเล่นมึงหรือไง” ผมจริงจังมากขึ้น เพื่อให้มันหวาดกลัวผม แต่เชื่อเถอะครับ เด็กนี่มันไม่กลัวผมหรอก เพราะมันตัวโตกว่าผมเยอะ (แถมกล้ามเยอะกว่าผมอีกต่างหาก) “มึงอยากโดนไล่ออกตั้งแต่วันแรกเลยมั้ย”
“ผมถามจริงนะครับ”
“กูไม่ตอบ! ลงไปข้างล่างเลยไป”
“ตอนไหนจะตอบได้อ่ะ”
“ไม่ตอบ เพราะไม่มีกฎนี้ เข้าใจมั้ย!”
“งั้นก็จีบได้ดิ”
“ไอ้สิบสอง...”
“...”
“มึงจะลงไปมั้ย ไม่ลงกูหักเงิน”
“ลงไปเดี๋ยวนี้แหละ” สิบสองยิ้ม ก่อนที่จะเดินลงไปข้างล่าง ก่อนมันปิดประตูมันไม่ลืมที่จะส่งยิ้มหวานสุดจิตสุดใจมาให้ผมด้วย
ผมนึกว่ามันพูดเล่น ไม่มีทางที่พนักงานของร้านผมจะกล้ามาจีบเจ้านายอย่างผมแน่ๆ ไม่มีทางอย่างแน่นอน
ใครจะรู้ว่าไอ้สิบสองมันเป็นกรณียกเว้น...
“เต๊บ เอ๊ย อยู่ที่นี่ต้องเรียกว่าหนึ่งสินะ”
“เออ เป็นไงบ้าง”
“ได้งานแล้ว”
“ฮ่าๆๆ ดีใจด้วยนะ”
“ขอบคุณที่โทรมาชวนกูนะ”
“ก็รู้ว่ามึงรออยู่ ไอ้สัดมึงนี่ก็นะ ไม่น่าทำเป็นลีลาเลย ทั้งๆ ที่อยากทำงานนี้ใจจะขาด”
“ก็กูเป็นคนอย่างนี้นี่”
“...”
“เออมึง...”
“ไรวะ”
“...เขาน่ารักฉิบหาย”
“หึ จะจีบยังไงล่ะวะไอ้บ้า เจ้านายกับลูกน้องเนี่ยนะ มึงจะไหวเหรอ”
“...”
“อีกอย่างนะเว้ย คุณเกล้าเขาก็มีหญิงเขามาหาเยอะนะ เขาจะชอบผู้ชายเหรอวะ”
“เขาไม่ชอบ แต่กูชอบเขา แค่นั้นก็พอแล้วมั้งมึง”
“โอ๊ย เสืออย่างไอ้กันต์ จู่ๆ กลายเป็นแมวเพราะเจ้านายกูได้ไง กูงง”
“มึงไม่เข้าใจ...ความรักเดียวใจเดียวของกู”
“ถุย เมื่อคืนยังฟันหญิงอยู่เลย”
“เขาเสนอ ก็ต้องสนองดิ ความสุขทางกายกับทางใจน่ะต่างกันนะ”
“เจ้านายกูเป็นความสุขทางใจมึงเหรอวะ”
“ใช่ เขาเป็น”
“...”
“เป็นมาหลายปีแล้ว...”
TBC*
ขอต้อนรับสู่ร้านบาร์สุราลัยค่ะ
เปิดเรื่องใหม่อีกแล้ว T_T แต่จริงๆ พิมพ์ได้เยอะแล้วนะคะก็เลยกล้าเปิด
ตอนนี้คนเขียนกำลังพยายามพิมพ์นิยายให้ได้ทุกวันนะคะ คำว่าดองจงสลายมลายสิ้นไปเถอะ #สาธุ
นิยายเรื่องนี้โลเคชั่นหลักๆ จะอยู่ที่ร้านนะคะ
เต็มไปด้วยแอลกอฮอล์ (หนูๆ ที่อายุไม่ถึงอย่าคิดลองนะจ๊ะ) และก็เสียงเพลงค่ะ : )
-
จิ้ม
มารอนายสิบสองค่าาาา มีทิ้งท้ายให้สงสัยอีก พ่อสิบสองไปเจอคุณเจ้านายเค้าตั้งแต่เมื่อไหร่น้ออ
เห็นชื่อแล้วนึกถึงนางสิบสอง 5555555 ขอเรียนนายสิบสองเลยแล้วกันนะคะ
-
ติดตามมมม สิบสอง~
-
แหม ๆ สิบสอง ไม่ค่อยเลย มาถึงจีบ มาถึงหยอด
แบบนี้สบาย.. ยอไปลูก เดี๋ยวคุณเจ้านายก็ใจอ่อน 555555
-
นึกถึงนางสิบสองง 555555
-
น่าสนุก ขอโต๊ะติดขอบเวทีเลยค่ะพี่เกล้า~
-
แอร๊ยยยย เจิมค่าาา ตามชิฟฟอนเค้กมาเกาะอยู่หน้าเวทีร้านบาร์สุราลัยด้วยคน สิบสองได้เสื้อแล้วเดินหน้าจีบเล้ยย จีบเลย จีบเลย แอบปิ๊งมาก่อนแล้วแบบนี้ เดินเครื่องลุยเลยจ้าา o13 ติดตามตอนต่อไป ขอบคุณน้าาา ชฟค.
โลเคชั่นเป็นร้านเหล้าแบบนี้ เขาจะอายุถึงเกณฑ์ควรอ่านได้ไหมน้า คิดคิด #โบก!
-
นั่ลล้าคคคค
-
เรื่องใหม่ๆ สนุกมากกก
พี่เกล้าเตรียมตัวโดนพนักงานร้านจีบได้เลย
สิบสองหรือกันต์แอบรักพี่เกล้าอยู่แล้วเรอั ฟินอ่ะ
ลงมือจีบเลย อย่าได้พัก
บาร์สุราลัยหัวกะไดบ้านต้องไม่แห้งแน่ๆ
มีนักดนตรีหล่อขนาดนี้ แถมยังเสียงดีอีกต่างหาก
-
อยากไปนั่งที่ร้านนี้บ้าง ขอพิกัดค่ะ :hao7:
-
ยอดชายนายสิบสอง ทำมเป็นลีลา โถ่~
-
มาตาม มารอนายสิบสอง น่ารักมากก มีแอบชอบอยูาก่อนด้วย จีบเลยค่ะ ปล.ขอพิกัดร้านนน :mew1:
-
โอ้ยชอบมากกกก น่ารักสุดๆ แนวแอบชอบมาก่อนนานๆเนี่ย แอร้ยยย
-
เปิดเรื่องมาก็น่าติดตามทันทีเลยนะคะ :katai2-1:
-
เห็นเปิดเรื่องใหม่มา เราก็กรีดร้องแล้วน๊ะ :katai4: :hao6: :ling1:
แต่พออ่านจบตอน1เท่านั้นแหล่ะค่าาาาาาาาา
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด กรีดร้องหนักกว่าเดิมมมมมมมมมมม :z1: :mc4: :hao7:
โคตรน่ารักเลยอ๊าาาาาาาาาาาาาาา สิบสองแกเจ้าเล่ห์มากกกกก ปากตรงกับใจมากกกกกก
ที่แท้แกก็แอบชอบเกล้าเค้ามานานแล้วสิน๊าาา อร๊ายยยยยยย
เอาอีกกกกกกกกกกกกก เกล้าแกเสร็จไอ่เด็กนี่แน่ๆ รอเลยค๊าาาาาาาา
เด็กมันยั่ววววววววววว ฮ่าๆๆๆๆ
-
แอบปิ้งเค้ามาก่อนสินะ แล้วมาทำลีลา 55555
-
ตามเชียร์นายสิบสอง จีบคุณเจ้าของร้านจ้าาา
แอบชอบมานานแล้วหรอ?
#ทีมสิบสอง บอกเลย 55555
-
จีบให้ติดนะลูก #ชูป้ายไฟเชียร์สิบสอง
-
หรือสิบสองรู้จักพี่เกล้ามาก่อน!??
-
รู้สึกละลายไปกับเพลงของ สิบสอง
เอาใจช่วยให้จีบคุณเจ้าของร้านติดเร็วๆนะคะ :-[
-
เอาว่ะ สิบสองแม่งชอบพี่เกล้ามาก่อนตั้งนานแล้วแบบนี้ แสดงว่าน่าจะรู้จักกันมาก่อนล่ะซิ
-
น้องกันต์แลดูเจ้าชู้
-
เข้ามารอนายสิบสองง รอฟินนน แค่เริ่มก็น่าติดตามมากๆค่ะ
-
ติดตาม :mc4:
-
เบอร์12นี่ไม่ได้มาเล่นๆนะ5555กะมาจีบเจ้านายเลยว่างั้น
-
รอค่ะชอบเนื้อเรื่องน่ารักดี
-
เรื่องน่าสนใจ ไอ้ที่ว่าเป็นมาหลายปีแล้วนี่ยังไงอ่ะสิบสอง
-
:o8: :o8: :o8: :o8:
-
อัยย่ะๆ ชอบๆ
-
อยู่ทีม เบอร์สิบสอง คะ.
-
อัยยะ อะไร ยังไง แปลกแหวกแนวน่าสนใจมากอ่ะ
-
อยากไปบาร์สุราลัยจังงงง :-[
-
หื้ออ อะไรยังไงนั่นๆ รอออ :hao6:
-
อร๊ายๆๆๆๆ เรื่องๆใหม่ๆๆ ติดตามผลงานของคุณชิฟฟอนเค้กมาพักใหญ่ๆแล้ว อ่านเรื่องแรกคือ เดือนเกี้ยวเดือน หลังจากนั้นก็ติดตามมาตลอด แทนทัพ ใกล้จะจบเลยมาเปิดเรื่องใหม่อ่ะดิ :hao7: :hao7:
-
หลายปีเลยอ่ออออออ :ling1:
-
ปักกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
เป็นมาหลายปีแล้วว อร้ายยยยย เฝ้ารอเลยคร่าาาา ลุ้นๆ น้องสิบสองจะสอยเจ้าของร้าน
-
เรื่องน่าสนใจ ติดตามๆๆๆ
-
น่ารักมากก รอตอนต่อไปค่ะ
-
สนุกกก ติดตามมม
-
เขามาเชียร์ให้นายสิบสองจีบเจ้านายให้ได้ค่ะ
-
สิบสองมันร้ายยย :o8:
-
แวะมาเจิมเรื่องใหม่ :mc4:
ชื่อตอนทำให้คิดถึงนางสิบสอง
-
เหยยยยยย คือแนวนี้มันใช่ > < มาต่อเร็วๆนะคะะะะะะะ
-
เรื่องใหม่มาแล้ว นักเขียนในดวงใจ
-
สิบสองกวนตีน 5555
นึกถึงนางสิบสองอ่ะ :hao7:
ไปเจอเกล้าตอนไหนล่ะเนี่ย
ติดตามจ้า
-
อ่าวสิบสองชอบเฮียเกล้ามานานแล้วหรอกหรอ นึกว่าเพิ่งมาเห็นที่ร้านล่ะปิ๊งง
-
แอบรัก แอบรัก ไปเจอกันตอนไหนเนี่ยยยย
-
เชียร์สิบสองนะ
ดูซิว่าเจ้านายจะใจอ่อนมั้ย
-
ไม่ตอบรับแต่ก็ไม่ปฏิเสธแบบนี้ มีลุ้นนะกันต์
-
แอร๊ยยยยยยย นายสิบสองเค้าแอบปิ้งขุ่นเจ้านายมาก่อน :-[
-
น่าติดตามมากกกกก :hao7:
-
เปิดเรื่องมาก็น่ารักเลยอ่ะ พี่เกล้าน่ารัก นาย12ก็น่ารักน่าชังมาก
มิทราบว่าบาร์สุราลัยพิกัดอยู่ไหนคะ จิขอไปเกาะหน้าเวทีทั้งคืนเลย
-
เชียร์ๆ ค่ะ เบอร์สิบสอง ...มาต่อเร็วๆน๊าาา
-
อุอิ เบอร์ 12เขาไม่ได้มาเล่นๆนะคะ เข้าจะจีบจริง :hao7:
-
ชอบอ่ะะะ น่ารัก 5555
แอบชอบมานานแล้วอะดิ อิอิ
-
ตอนที่ 2
เจ้านาย
“เอาล่ะ...ฟังนะไอ้สิบสองมึงยิ่งเป็นเด็กใหม่มึงต้องฟัง” ผมพูดขึ้นในวันต่อมาที่เป็นวันเสาร์ เป็นวันที่ผมเรียกว่าวันสุดท้ายของสัปดาห์แห่งการทำงานและวันแห่งการเปิดใจ “ร้านเราจะมีขวดโหลหนึ่งใบ ให้พนักงานเขียนถึงพนักงานด้วยกันเองเรื่องข้อผิดพลาด ข้อติชม หรืออะไรก็แล้วแต่ และเราจะมาคุยกันหลังร้านปิดทุกๆ วันเสาร์...” ระหว่างที่ผมพูด ผมเห็นไอ้เชี่ยสิบสองแม่งชวนกันดูโทรศัพท์กับไอ้หนึ่งอยู่ “...สิบสอง”
“...น่ารักมั้ยล่ะ กูว่าโคตรน่ารักเลย”
“ไอ้สิบสอง!”
“หา ครับ!” คนโดนเรียกหันมาพลางทำหน้าตื่น ผมเห็นแล้วอยากจะเขกกะโหลกของมันชะมัด ทำงานจริงๆ วันแรกก็ไม่ตั้งใจฟังผมซะแล้ว มันน่าโดนดีนัก
“กูพูดอะไรมึงรู้อยู่ใช่มั้ย”
สิบสองหันไปขอความช่วยเหลือจากหนึ่ง ไอ้หนึ่งที่สบตาผมไม่กล้าเอ่ยปากให้การช่วยเหลือใดๆ แก่สิบสอง มันเลยทำหน้าเศร้าๆ
“พี่ให้เขียนความรู้สึกต่อพนักงานลงไปในขวดโหลทุกวันเสาร์ และเราจะมาคุยกันเรื่องนี้หลังปิดร้านทุกวันเสาร์ครับ”
พนักงานหลายคนหัวเราะ ในขณะที่ผมทำหน้าอึ้งเพราะไอ้สิบสองมันพูดถูกทุกคำ เหมือนผมด่ามันฟรีและเสียหน้าไปซะเฉยๆ
แสบฉิบเป๋ง...
“เออ ถูก”
“คนหนึ่งเขียนหลายใบได้มั้ยครับ” สิบสองถาม
“ได้”
“แล้วบางคนไม่เขียนได้มั้ยครับ”
“ก็ได้” มึงไม่ต้องจริงจังอะไรขนาดนั้น
“ผมเข้าใจแล้ว” สิบสองส่งยิ้มให้ผม สาวๆ หลายคนที่เป็นพนักงานของผมทำเสียงละลายกันยกใหญ่ ผมเบะปากใส่มัน ก่อนที่จะพูดคุยกับพนักงานต่อ
“ใครมีอะไรจะเขียนก็เขียนเลย เราอยู่กันอย่างฟังความคิดเห็นของกันและกัน ปรับปรุงในข้อเสียบางอย่างของตัวเอง อย่าถือโทษโกรธกัน ให้คิดซะว่าเป็นโอกาสในการพัฒนาตัวเองให้ดียิ่งขึ้น เข้าใจมั้ยทุกคน”
“เข้าใจครับ/ค่ะ”
“ดีมาก คืนนี้ขอให้ตั้งใจทำงาน แล้วผมจะตอบแทนพวกคุณทุกคน”
“ครับ/ค่ะ”
ไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อ...
กระแสของนักร้องและนักดนตรีคนใหม่อย่างไอ้สิบสอง ทำให้ร้านผมเต็มไปด้วยสาวๆ จากทั่วทุกสารทิศแถมยังมีทุกเพศทุกวัยด้วย ตั้งแต่วัยรุ่นอายุเพิ่งจะเข้าบาร์ได้ลามไปถึงอายุที่ไม่ต้องเข้าบาร์แล้วก็ได้มั้ง การที่ร้านแน่นขนัดไปด้วยสาวๆ แบบนี้ทำให้ผมยิ้มแฉ่ง นอกจากจะเจริญหูเจริญตาแล้วยังทำให้ของในร้านผมขายดิบขายดีเป็นเทน้ำเทท่าอีกด้วย
ผมนั่งยิ้มอยู่หลังเคาเตอร์ วันนี้ผมรับหน้าที่เป็นคนจดรายการเครื่องดื่มพร้อมกับเป็นแคชเชียร์ ที่ตรงนี้เห็นทุกเหตุการณ์ในร้าน ตั้งแต่เวทีลามไปจนถึงหลังร้านส่วนที่เป็นเอาท์ดอร์
ร้านผมมีพื้นที่ประมาณห้างานกว่าๆ นะครับ เป็นที่ค่อนข้างกว้างและเป็นสี่เหลี่ยมรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้า ผมจัดการออกแบบร้านร่วมกับเพื่อนที่เป็นสถาปนิก(เด็กไฟแรงจบใหม่เหมือนผมนี่แหละ) ให้มีส่วนที่เป็นอินดอร์และก็เอาท์ดอร์ ตรงเวทีดนตรีสดจะเป็นบริเวณที่ก้ำกึ่งระหว่างข้างในกับข้างนอก เพราะอะไรรู้มั้ยครับ ผมเอาไว้กันเวลาฝนตกเดี๋ยวเครื่องดนตรีพังและไฟจะช็อตเอา ตรงเวทีมีกันสาดยื่นออกมาเป็นกันสาดสั่งทำพิเศษที่เข้ากับสีของร้านน่ะ
อย่าถามเลยว่าลงทุนเท่าไหร่ เอาเป็นว่าเงินที่พ่อกับแม่ให้มานั้นแทบไม่เหลือซื้อวัตถุดิบ แต่ผมรู้สึกดีนะครับตอนที่พ่อกับแม่มาดูร้านจากฝีมือของผม ท่านทั้งสองมองดูด้วยความภาคภูมิใจและไม่อยากจะเชื่อว่าผมจะมีฝีมือถึงปานนี้
หึ...ก็ตอนเรียนมหาลัยเข้าออกร้านเหล้าบ่อยอีกทั้งยังตีสนิทกับเจ้าของร้านเป็นสิบๆ ร้าน ทำไมผมจะไม่รู้ระบบการจัดการร้านว่าควรทำยังไงถึงได้กำไรสูงสุด
หนึ่งในนั้นคือหานักร้องและนักดนตรีหล่อๆ มาดึงลูกค้า เรื่องนี้ยกความดีความชอบให้ไอ้สิบสองไปเต็มๆ เพราะมันทั้งหน้าตาดี ทั้งร้องเพลงเพราะและก็เล่นดนตรีเก่ง ดูซิดู มันทำสาวๆ เคลิ้มกันใหญ่ทั้งๆ ที่มันขึ้นเวทีรอบแรก
“เมื่อวานผมบอกลูกค้าไปว่าผมมักจะเลือกร้องเพลงที่ตรงกับความรู้สึกของผมในวันนั้น ไม่ว่าเพลงนั้นจะเป็นเพลงเก่าหรือเพลงใหม่ก็ตาม” ไอ้สิบสองพูดมากอีกแล้ว ผมมองตาขวางใส่มันเพราะมันหันมามองสบตาของผมพอดี “วันนี้เพลงที่ตรงกับความรู้สึกของผมก็คือ...”
“...รู้บ้างไหม * ”
(* เพลงรู้บ้างไหม : Crescendo)
คุ้นๆ แฮะ ผมจำเนื้อเพลงเพลงนี้ไม่ได้แล้ว แต่จำได้ว่าเคยได้ยิน ไหนลองดูซิว่าไอ้ความรู้สึกของไอ้สิบสองในวันนี้จะเสี่ยวแดกขนาดไหน
“เธอมาเติมดาวให้เต็มขอบฟ้า เธอมาทำให้พระจันทร์เต็มดวง ทำให้คืนที่มันมืดมน สดใสสว่าง ไม่รู้เพราะเหตุใด...”
“มันไปอินเลิฟมาจากไหนวะ” ผมหันไปคุยกับไอ้หนึ่งที่เดินมาหาผมเรื่องออเดอร์เครื่องดื่มพอดี ไอ้หนึ่งหัวเราะ ก่อนที่จะมองเพื่อนมันอย่างขำขัน
“มันอินเลิฟตลอดเวลานะครับ”
“เจ้าชู้อ่ะดิ ดูหน้าแม่งก็รู้”
หนึ่งเอาแต่ยิ้มไม่ตอบอะไร...
“เธอมาทำให้หัวใจหวั่นไหว เธอมาเติมรักให้เต็มดวงใจ ทำให้ใครต้องคิดถึงเธอ อย่างนี้ทุกคืน อย่างนี้ทุกวัน...”
ตอนที่ไอ้สิบสองมันร้องเพลง มันนั่งเล่นกีตาร์พร้อมกับหลับตาพริ้ม เหมือนมันกำลังมีความสุขซะเต็มประดา
“อยากจะรู้ ว่าเธอทำอย่างนี้ ได้ยังไง เหมือนมีมนต์ดลใจ สะกดฉัน ให้อยู่ในความฝัน แม้ยามตื่น ฉันก็ไม่อาจฝืน ห้ามใจไม่ให้รักเธอ...เจ้านาย ผมร้องเพลงเพราะใช่มั้ยล่ะ”
เดี๋ยว เมื่อตะกี้ไอ้สิบสองมันว่าอะไรนะครับ ผมได้ยินมันพูดถึงผมออกไมค์ของมัน
“...รู้บ้างไหมว่าเธอทำให้คืนวัน มันช่างมีความหมาย แม้เธอไม่ตั้งใจ แต่โลกนี้ก็สดใส เพราะมีเธอ รู้บ้างไหมว่ามีใคร ที่เธอทำให้ชีวิตเปลี่ยนไป ให้ฉันได้เข้าใจ ว่ารักนั้นเป็นอย่างไร…”
01.30 น. บาร์สุราลัยปิดแล้วนะจ๊ะ
“วันนี้ต้องยกความดีความชอบให้สิบสองเลยนะ ถ้าไม่มีสิบสองล่ะก็ ป่านนี้ร้านเราแย่แน่ๆ เลย” ผู้จัดการสาวที่ผมเรียกกว่า ‘สอง’ มองดูไอ้สิบสองอย่างชื่นชม พนักงานตั้งแต่หนึ่งถึงสิบเอ็ดพากันพยักหน้าหงึกหงักๆ อย่างเห็นด้วย “วันนี้ได้ทิปมาเท่าไหร่ล่ะ”
“แหะๆ นิดหน่อยน่ะครับพี่สอง” ไอ้สิบสองแบมือของมันออกมาให้ดู แบงก์พันอีกแล้วครับท่าน พนักงานหลายคนพากันส่งเสียงอิจฉา ไอ้สิบสองส่งยิ้มให้ ก่อนที่จะแบ่งแบงก์สีม่วงใบหนึ่งส่งให้แม่บ้าน ‘สี่’ “ขอบคุณที่ทำงานหนักนะครับป้าสี่”
“หล่อไม่พอแถมยังใจดีอีก ป้าล่ะปลื้มใจ”
ทุกคนพากันมองไอ้สิบสองอย่างชื่นใจ ในขณะที่ผมนั้นเริ่มหมั่นไส้ตงิดๆ กลัวพนักงานจะรักไอ้สิบสองมากกว่าเจ้านายอย่างผม
“เอาล่ะ วันนี้ถือว่าทุกคนตั้งใจทำงานดีมาก ทีนี้...” ผมเขย่าขวดโหลเปิดใจที่ต้องเขียนกันทุกวันเสาร์ กระดาษหลายแผ่นทุกเขียนและถูกม้วนลงไป พนักงานหลายคนคงมีความเห็นที่หลากหลายในวันนี้ “...พร้อมจะเปิดใจกันแล้วใช่มั้ย”
หนึ่งถึงสิบสองพยักหน้าหงึกๆ ผมสูดลมหายใจพร้อมๆ กับหยิบกระดาษหนึ่งแผ่นออกมาจากขวดโหลก่อน
“ถึง...หนึ่ง กูไม่ชอบที่มึงใส่รองเท้าเหม็นๆ มาทำงาน กูทนไม่ได้” ผมอ่านเสียงดัง ทันทีที่ได้ยินพนักงานทุกคนหัวเราะลั่นพร้อมๆ กับส่งเสียงเห็นด้วยว่ารองเท้าไอ้หนึ่งน่ะเหม็นจริงๆ เหม็นจนทนไม่ได้ ผมหันไปมองไอ้หนึ่งด้วยแววตาเข้มทันที
ถ้าลูกค้าได้กลิ่นล่ะมึง...
“คุณเกล้า ที่เหม็นเนี่ยคือรองเท้าของผมนะครับ ไม่ใช่รองเท้าที่ผมใส่ตอนทำงาน” ไอ้หนึ่งแก้ตัวเสียงอ่อย
“อย่าให้กูต้องเป็นคนที่ได้กลิ่นเหม็นนี้นะ” ผมกล่าวอย่างคาดโทษ สิบสองตบไหล่หนึ่งแปะๆ ราวกับต้องการปลอบใจ ผมหยิบกระดาษแผ่นต่อไป “ป้าสาม ลูกค้าชมว่ายำหอยแครงของป้าอร่อยมาก”
ป้าสามที่เป็นแม่ครัวถึงกับยิ้มดีใจ ผมส่งนิ้วโป้งให้ป้าก่อนจะหยิบกระดาษแผ่นต่อไป
“ถึงสิบสอง...” ผมขมวดคิ้วทันทีที่เห็นข้อความ “...โสดหรือเปล่าจ๊ะ”
“ฮิ้วววววววววววว” หลายคนส่งเสียงแซวไอ้สิบสอง ทุกคนทั้งชายหญิงเนียนกันหมดจนผมไม่รู้ว่าใครเขียน
“ใครเขียนฟะ” ผมอดบ่นไม่ได้จริงๆ “นี่เอาไว้ให้แสดงความคิดเห็นเรื่องงาน ไม่ใช่เอามาจีบกัน”
“เจ้านายเขียนเองหรือเปล่าครับ” สิบสองหันมาถามผมอย่างซื่อๆ
“ฮิ้ววววววว” เสียงแซวดังเบาลงแต่ก็ยังดังเพราะหลายคนเกรงใจผม ยกเว้นไอ้สิบสอง ไอ้หนึ่ง ไอ้เด็กเสิร์ฟตัวแสบเบอร์หกที่สูงอย่างกับเปรต กับเด็กรับรถอย่างเบอร์สิบที่ผอมกะหร่อง
“อันนี้กูไม่เคยเขียนเอง กูให้พนักงานเขียนว้อย” ผมตอบมันอย่างเซ็งๆ หยิบแผ่นต่อไปขึ้นมาเพราะต้องการอะไรที่มีสาระมากกว่านี้
“ถึงสิบสอง...” ไอ้นี่อีกแล้วเหรอ “ขอเบอร์โทรศัพท์หน่อย”
“เจ้านายเขียนเองแน่ๆ” สิบสองหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
“พ่อง กูไม่ได้เขียน!” ผมหยิบแผ่นต่อไปอย่างโมโห ในขณะที่ทุกคนเริ่มมองว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องน่าสนุก “สิบสอง...วันอังคารพี่ขอเพลงไสว่าสิบ่ถิ่มกัน”
“...”
“มึงเขียนเองหรือเปล่าเนี่ยสิบสอง” ผมหันไปถาม
“บ้า วันนี้ผมยังไม่ได้เขียนอะไรเลย” มันพูดความจริง
“สาวๆ คนไหนเขียนหรือเปล่าฮะ” ผมหันไปมองสอง ห้า เจ็ด เก้า สิบเอ็ด ทุกคนส่ายหน้าอย่างกลัวความผิดและไม่ยอมรับ “อย่าทำแบบนี้อีกก็แล้วกัน นี่จริงจังนะ ไม่ใช่เล่นๆ ถ้าชอบมันล่ะก็ไปคุยกับมันดีๆ โน่น”
สิบสองเอาแต่ยิ้ม...ผมหยิบกระดาษในขวดโหลมาอ่าน มีเรื่องที่มีสาระอยู่สองสามเรื่อง นอกนั้นก็คือข้อความถึงไอ้สิบสองทั้งหมด เอาเป็นว่าคืนนี้ขอจบการเปิดใจแต่เพียงเท่านี้
นอกจากสิบสองมันจะฮอตในหมู่ลูกค้าแล้ว มันยังฮอตในหมู่พนักงานอีกด้วยนะ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
มีคนมาเคาะประตูห้องทำงานผม ผมที่นึกว่าพนักงานกลับไปหมดแล้วหันไปมองดูอย่างตกใจ คนที่เคาะประตูคือพนักงานคนใหม่ล่าสุดของบาร์สุราลัย ไอ้กันต์ธรหรือไอ้สิบสอง
“มึงมีอะไรไม่ทราบ” ผมถามไอ้คนที่เป็นประเด็นมากที่สุดในวันนี้
“ผมจะมาถามเจ้านายน่ะครับ ว่าวันนี้ผมมีอะไรที่ต้องปรับปรุงหรือเปล่า การร้องเพลงผมเป็นยังไงบ้าง และก็ความประพฤติของผมด้วย ผมอยากรู้ว่าผมสมควรที่จะเป็นสิบสองของที่นี่หรือเปล่านะครับ”
ระหว่างที่มันพูด มันก็เอาแต่ฉีกยิ้ม สงสัยรอยยิ้มคือเอกลักษณ์ประจำตัวมัน และเป็นอาวุธทำลายล้างชิ้นดีเลยทีเดียวเพราะมีเสน่ห์ขั้นสุดยอด สาวๆ คงตีกันแย่งมันหลายคนเลยสิท่า
“ก็ดี” ผมตอบสั้นๆ ผมไม่อยากให้มันเหลิงจนลืมพัฒนาตัวเอง
“แค่นั้นเองเหรอครับ”
“ใช่”
“ไม่มีอะไรมากกว่านี้เหรอครับ”
“ไอ้นี่ มึงอยากโดนด่าหรือไง ดีก็คือดีสิ เอ้อ” ผมหันไปเอ็ด
“เจ้านายด่าก็ดีนะครับ อย่างน้อยมันก็จะเป็นการที่เจ้านาย คุยกับผมมากขึ้น”
ผมมองหน้าอีกฝ่ายอย่างจับผิด ใบหน้าละอ่อนหล่อเหลากระพริบตาปริบๆ สบตาผม
“มึงกำลังประจบกูใช่มั้ยนี่”
“ผมเปล่านะ”
“ใช่แน่ๆ”
“ไอ้กระดาษนี่” สิบสองมองไปที่ขวดโหลพร้อมกับใช้เล็บเคาะให้เกิดเสียงเบาๆ ขึ้น “เฉพาะพนักงานถึงพนักงานเหรอครับ”
“ใช่” ผมตอบ “มันดีนะ ส่วนใหญ่เมื่อรู้ว่าทำผิดก็ปรับปรุงตัวเอง”
“ไม่มีใครกล้าเขียนถึงเจ้านายเลยเหรอ”
“มึงกล้าวิจารณ์การทำงานของคนที่ให้เงินมึงมั้ยล่ะ” ผมทำสีหน้าข่มขู่
“นั่นสิเนอะ ใครจะกล้า” สิบสองพูดอย่างเกรงๆ “แล้วถ้าเขียนสิ่งดีๆ ลงไปแทนล่ะครับ ชมเจ้านายอย่างงี้ ได้หรือเปล่า”
อาการบ้ายอของผมเริ่มแสดงออกมาให้เห็น ผมบิดตัวไปมาก่อนที่จะทำเป็นไม่สนใจคำพูดของไอ้สิบสอง
“ไม่ได้ วิจารณ์ในแง่ดีหรือแง่ร้ายก็ไม่ได้ทั้งนั้น คนที่วิจารณ์ตัวกูได้คือพ่อแม่กูและก็ลูกค้าเท่านั้น”
“อ่าฮะ” สิบสองรับคำ
ผมเปิดแฟ้มเช็กสต็อกสินค้า ดูเหมือนพรุ่งนี้ผมจะต้องซื้อของเข้าร้านเยอะเลย ไม่ว่าจะเป็นวัตถุดิบหรือว่าเครื่องดื่มต่างๆ วันนี้เวรของใครไปช่วยผมขนของนะ? ผู้ชายทั้งหมดคือหนึ่ง หก แปด สิบ และก็สิบสอง ไอ้คนหลังนี่น่าจะยังไม่มีเวร ถ้าผมจำไม่ผิดพรุ่งนี้น่าจะเป็นเวรของไอ้หนึ่งนะครับ
“ผมไปนะครับเจ้านาย” สิบสองลุกขึ้นพร้อมกับรอยยิ้ม “นอนหลับฝันดีนะครับ เจอกันวันอังคาร”
เพราะวันจันทร์เป็นวันหยุดน่ะครับ สิบสองก็เลยพูดแบบนั้น
“อย่าลืมมาร้องเพลงล่ะ อย่าหนีหายไปไหน”
“ครับผม อ้อ เจ้านาย” สิบสองหันมาถาม “ถ้าหากจะมีสิบสาม สิบสี่ สิบห้ามาช่วยเล่นดนตรีในวันที่ผมเกิดอยากโจ๊ะๆ ขึ้นมาล่ะครับ”
“โจ๊ะๆ คืออะไรวะ” ผมคิดถึงเรื่อง 18+ ไปซะฉิบ
“วันที่ผมเหนื่อยที่จะเล่นกีต้าร์เอง และก็มีวงดนตรีมันส์ๆ มาเล่นโดยให้ผมร้องอย่างเดียวน่ะ”
“อืม...เอามาคัดก่อนก็แล้วกัน” เปลี่ยนสไตล์ไปทุกวันก็น่าจะดี ร้องเพลงกับกีต้าร์อย่างเดียว แม้นักร้องจะหล่อแค่ไหน ลูกค้าประจำอาจจะเบื่อก็ได้ “กูขอคนที่ไว้ใจได้นะ”
“โอเค” สิบสองยิ้มให้ผมอีกรอบ ไอ้นี่อะไรวะ มีแต่ยิ้มๆๆ
“กลับดีๆ ละกันมึง”
สิบสองเดินลงไปแล้ว ในขณะที่ผมนั้นต้องมาเขียนรายการที่ต้องซื้ออีกทีลงไปในแผ่นกระดาษ พรุ่งนี้ผมต้องตื่นแต่เช้าไปตลาด และก็ไปซื้อเครื่องดื่มทั้งวัน
เวรขนของช่วยผมพรุ่งนี้คือไอ้หนึ่งจริงๆ ด้วย...ผมไม่ลืมที่จะส่งข้อความไปเน้นย้ำเรื่องนี้กับมัน คนอย่างไอ้หนึ่งต้องย้ำๆๆ ไม่อย่างนั้นล่ะก็ไม่ทำ และก็ลืมแหงๆ
แต่เอ๊ะ...ผมจำได้ว่าผมเอากระดาษออกมาจากขวดโหลเปิดใจหมดแล้วนะ ทำไมมีอีกอันหนึ่งถูกม้วนอย่างลวกๆ อยู่ในนั้นล่ะครับ?
ผมเขย่ามันออกมาพร้อมกับเปิดมันออก
“สิบสอง ถึง เจ้านาย...คืนนี้เจ้านายฟังเพลงรู้บ้างไหมอีกรอบได้มั้ยครับ จาก สิบสอง”
อะไรของแม่งวะ...แล้วทำไมมึงต้องมาสั่งกูด้วยหา!!!! ไอ้เด็กนี่ กวนตีนซะแล้ว!!!!
จะว่าไปคอมพิวเตอร์ก็เปิดอยู่และก็จะฟังเพลงสักหน่อยคงไม่เป็นไร ผมกดเข้ายูทูป เสิร์ชเพลงรู้บ้างไหมของ Crescendo หลังจากนั้นก็ฟังอีกรอบตามคำขอของไอ้สิบสอง
อืม...มันก็เพราะดีนะ ไอ้นี่รู้จักเลือกเพลงแฮะ
“...รู้บ้างไหมว่าเธอทำให้คืนวัน มันช่างมีความหมาย แม้เธอไม่ตั้งใจ แต่โลกนี้ก็สดใส เพราะมีเธอ...”
“เลิกร้องเหอะ กูหมั่นไส้”
“เชี่ยเต๊บ...แม่งน่ารักอ่ะ”
“กูเหรอ”
“ตีน...เจ้านายดิวะที่น่ารัก”
“ไอ้สัด เลิกเพ้อได้แล้วมั้ง”
“...”
“พรุ่งนี้เวรกูขนของ กูจะส่งให้มึงแทนแล้วกัน รอรับให้ดีๆ”
“งง”
“โอกาสที่จะได้อยู่กับเจ้านายสองต่อสอง!”
“กูเอา กูตกลง!”
“เงื่อนไข เหล้าหนึ่งกลมฟรีๆ เลี้ยงกูด้วยนะ ไอ้คนได้ทิปหนัก”
“จัดไปเพื่อน แต่ต้องทำตามคำพูดนะ”
“ตามนั้นเลย...”
“เดทกับเจ้านายครั้งแรก...ตื่นเต้นว่ะ”
TBC*
ขอบคุณทุกคอมเมนท์เลยนะคะทั้งในเล้าและก็ในเพจ ปลื้มใจมากกกก
พระเอกเรื่องนี้(ทำตัว)แบ๊วๆ เด็กๆ นิดหน่อย ส่วนนายเอกนั้น(ทำตัว)เข้มงวดนะคะ
ฝากสิบสองกับเจ้านายไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยนะคะ
ปล. เพื่อเพิ่มอรรถรสในการอ่านลองฟังเพลงที่น้องสิบสองนำเสนอระหว่างอ่านไปด้วยนะคะ :)
-
สิบสองนางน่ารัก
-
อยากเสียบทิปแน่นๆ ให้สิบสองงงงงง อ๋อยยยยย อ่อยแรง เพ้อแรง 5555
-
หยอดทุกวัน...เด่วหินมันก็กร่อน ฮิ้วววววววว
-
:o8: :o8: :-[ :-[ :impress2: :impress2:
รุกเต็มที่เลยน๊า...สิบสองของเจ้
-
น่ารักอ่ะ จีบเจ้านายแบบเนียนๆ
คุณเจ้านายก็ไม่รู้ตัวเลยนะ
-
ขอทีมสิบสอง นางน่ารักอ่ะ
-
สิบสองน่ารักกกกก
-
ต้องฟังเพลง"รู้บ้างไหม"อีกรอบแล้วล่ะ อิอิ
-
#ทีมสิบสอง :hao6:
-
Love Love
อ๊างงงงงงงง น้องสิบสองดีงามอ่ะ แอบจีบออกหน้าออกตา ผ่านบทเพลง
เจ้านายก้อทำซึน
:mew1: :mew1:
อยากอ่านตอนไปเดตกัน แล้ววววว
:heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven
-
สิบสองน่ารักว่ะะะ >__<
ชอบๆ
-
:pig4:
-
สิบสองแม่ทำตัวโคตรแบ๊วมากๆ ทำอย่างกับคนไม่เคยมีความรักมาก่อนเลย
น่ารักดี เราชอบนะ หวังว่าเจ้านายของสิบสองจะไม่ซื่อจนบื้อไม่รู้ว่าสิบสองจีบหรอกนะ
-
น่ารักนะเนี่ย
เจ้านายจะรู้ตัวเมื่อไหร่น่าว่ากำลังโดนจีบ
ไปซื้อของกันสองต่อสอง ต้องริ้วกร้าวแน่ๆเลย
รอๆๆ
-
หยอดทุกวัน รอเจ้านายใจอ่อน
-
นางสิบสองงงงงงงง น้ารักอ๊าาาาาาา
หยอดเข้าไปลูก หยอดเข้าไป๊ เด๋วเจ้านายขี้คร้านจะหลงรักเอ็ง ไม่ให้ขึ้นร้องเพลงกลัวสาวจีบ 5555555
-
กลายเป็นเดตได้ไง!!!มโน :laugh:
-
เฮียเกล้าจะใจอ่อนง่ายๆมั้ยนะ :hao7:
-
ไอ้สิบสอง!!!! น่าร้ากกกกก
-
สิบสองกวนตรีนนน 5555
เอาใจช่วนให้จีบเจ้านายติดไวๆ นะจ๊ะ :hao7:
-
โง่ยยยยย หลงสิบสองงงง อยากเป็นเจ้านายเลย
แหม่แล้วเจ้านายตอนที่มีพนักงานเขียนถึงสิบสองเนี่ย หึงใช่ม้อยยยยยยยยยยยย แอร้
-
:pig4: สิบสองน่ารักดี
-
สิบสองอาการหนักแล้ววววว ท่าทางจะเป็นโรคเจ้านายลิซึ่ม
-
ชอบชอบ
-
ชอบค่ะ สิบสองกวนๆ ถ้าทางเป็นคนฉลาด เจ้านายก็ห้าวๆ ดูไม่ค่อยทันสิบสอง น่ารักดีค่ะ รอตอนต่อไปนะคะ
-
เรื่องนี้เพลงต้องเยอะแน่ๆเลย สิบสองเล่นร้องเพลงจีบพี่เกล้าตลอด ทำให้เราคนอ่านที่ไม่ค่อยได้ฟังเพลงก็รู้จักเพลงมากขึ้นเรื่อยๆ
-
เนื้อเรื่องน่าสนใจมากค่ะ
ชอบที่ให้เรียกพนักงานแต่ละคนเป็นตัวเลข
ถึงจะดูห่างเหิน แต่ที่สังเกตทุกคนดูจะสนิทกันมากนะคะ
เบอร์สิบสอง สู้ๆ นะคะ o13
-
ขอสิบสองห่อกลับบ้านด้วยครับเจ้านาย อิอิ
-
:o8: :o8: :o8: :o8:
-
เด็กหนุ่มๆนี่ชื่นใจดีนะคุณเจ้าของร้าน5555
-
เจ้านายนี่ เค้าจีบตัวอยู่อ่ะ ไม่รู้รึไง
โอ๊ยชั้นชอบนายสิบสอง
หลอกจีบตลอดนะจ๊ะ
-
สิบสองน่ารักมากๆเลยอ่ะ เขินจัง อยากได้อยากโดน~
-
โหยยยย แต่ละเพลงที่นายสิบสองร้องออกมาทำเอาเพ้อฝันมาก
ไม่ใช่คนบ้ายอก็ลอยได้วะแบบนี้ แล้วคุณเจ้านายยิ่งเป็นคนบ้ายออยู่ด้วย
หยอดเข้าไปนายสิบสอง เดี๋ยวก็ติด 55555555555555555
-
น่ารักอ่ะ
สิบสองแบบว่า นางโคตรแบ๊วเลยอ่ะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
คุณเกล้าเข้มงวดแต่ใจดีอ่ะ น่ารักมากอ่ะ
เข้าใจเลยทำไมน้องโหลถึงเพ้ออ
กร๊าวใจ~~~~
:hao7:
-
มุ้งมิ้งกิงก่องแก้ว 555555
-
ว้ายชอบ
-
สิบสองน่ารักไปแล้ววววว
-
สนุกๆ ชอบๆ เขียนดีครับ กระชับดี
-
อื้อหือ สิบสองมาแรงจริงๆ :hao7:
-
หนึ่งคือไม่ต้องขนของละยังให้เพื่อนเลี้ยงเหล้าอีกอ่อออ 5555
อยากรู้ก่อนหน้านั้น อะไรยังไงกัน รู้จักเจ้านายมาก่อน??
-
คึคึ น่ารักกก
-
สิบสอง รุกให้หนักเลยนะ เจ้านายเค้าบ้ายอ :hao3:
-
น่ารักอ่ะ ชอบบๆๆ สิบสองกะเจ้านาย :mew3:
-
o13 สนุกกกกกกกกกกกก
-
o13
-
อยากได้แบบสิบสองสักคน อิจฉาเจ้านาย งื้อ
-
พ่อสิบสองนี่เสี่ยวได้ตลอดเวลาจริงๆเลยสินะลูก
น่ารักน่าเอ็นดู เด็กอะไร
:impress3:
-
:mew1: :mew1:
-
สิบสองนี่ก็เลือกเพลงเต๊าะเจ้านายตลอด แอร๊ยยยยน่ารักกกก
-
ชอบๆ มาเป็นกำลังใจให้สิบสองจีบเจ้านาย :katai2-1: :katai2-1:
-
สิบสองน่ารักกกกกกกกกกกมาก... :กอด1:
-
สิบสองน่ารักอ่ะน่ารักจริงๆเล้ยย
:mew1:
-
แนวดีๆ นายเอกเจ้าของร้านกับน้องสิบสอง
ถ้าจะฮานะวันไปขนของ
-
พระเอกอายุน้อยกว่านายเอก งานนี้พี่เกล้าเป็นอมตะ!? ฮ่าๆ
-
น่าสนุกอ่ะ ตาม...ตาม ตามไรท์
:impress2: :impress2: :impress2:
-
สิบสองอินเลิฟหนักมาก 5555
-
ขอบคุณ :)
-
น่ารักกกกก
-
เพ้อมาก 55555
หนึ่งไม่ได้เปิดทางให้สิบสองหรอก มันขี้เกียจ
-
รอติดตามค่ะ :pig4:
-
ตอนที่ 3
ซื้อของเข้าร้าน
ประวัติส่วนตัวของพนักงานร้านบาร์สุราลัย ‘สิบสอง’
ชื่อจริง : กันต์ธร ชื่อเล่น : กันต์ เบอร์ประจำตัว : สิบสอง, หนึ่งโหล
วันเดือนปีเกิด : 31 พฤษภาคม 253X อายุ : 22 ปี
การศึกษา : จบวิทยาลัยดุริยางคศิลป์ สาขาวิชาดนตรีสมัยนิยม เอกขับร้อง
ที่อยู่ : XXX
เบอร์โทรศัพท์มือถือ : 090-XXXXXXX ไอดีไลน์ : ถามประวัติหรือจีบเนี่ย? KANTORNXXX
บุคคลที่สามารถรับประกันความประพฤติ : 111111111111111 ไอ้เชี่ยหนึ่งครับ!
ประสบการณ์ทำงาน : นักร้องกลางคืนร้านชนบุรี, ร้านเรื่องเหล้าเช้านี้, ร้านอาหารคุณแม่วิกร, ร้านแสงจันทร์ส่อง, ร้านคิวบาร์, ผับเอ็กซ์คลู 10, ผับ Night live, ผับ Spider, ... เอ่อ ผมจำไม่ได้แล้วอ่ะครับ T^T
ทำไมถึงตัดสินใจเลือกทำงานกับร้านบาร์สุราลัย
(จงตอบเป็นข้อๆ ให้ครบ) : 1. นี่กรอกประวัติ หรือสอบ O-net อ่ะ? เพราะผมชอบร้องเพลง
2. บรรยากาศในร้านเจ๋งมากๆ
3. เพราะไอ้เต๊บ เอ๊ย ไอ้หนึ่ง โทรมาเรียก
4. ผมนึกไม่ออกแล้วอ่ะ
5. เพราะเจ้าของร้าน ****************
คติประจำใจ : รักเดียวใจเดียว
หากได้มองตัวเองในอีกห้าปีข้างหน้า คิดว่าตัวเองจะเป็นยังไง : ...มีแฟน และสมหวังเรื่องความรัก (สาธุดังๆ)
ผมอ่านประวัติที่ไอ้สิบสองมันเพิ่งกรอกไปเป็นสิบๆ รอบ ผมยังหาสาระจากไอ้พนักงานใหม่คนนี้ไม่ได้เลยครับ นอกจากมันจะมองว่ากระดาษประวัติพนักงานของผมเป็นกระดาษที่ไร้ค่าแล้ว (ดูจากการขีดฆ่าและการกาดอกจันเป็นสิบๆ อันหลังคำว่าเจ้าของร้าน) มันยังกรอกมาได้แบบลายมือตีนเขี่ยสุดๆ (เลเวลสูงกว่าลายมือไก่เขี่ย) จนผมรับไม่ได้ แต่ก็ถือว่าดีแล้วล่ะที่มันให้เบอร์ติดต่อกับไลน์ไอดีเอาไว้...
...เพราะอะไรรู้มั้ยครับ
ไอ้หนึ่งแม่งเบี้ยวววววววววววว มันเบี้ยวผม!!!!!!
ผมโทรหาแม่งแม่งก็ไม่รับ เพราะถามลูกน้องในไลน์กลุ่มของร้านบาร์สุราลัยพบว่าแม่งไปเที่ยวต่างจังหวัดกับกิ๊กเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
เหี้ยมากไอ้เชี่ยหนึ่ง มึงต้องตายสถานเดียวตอนมึงกลับมาทำงานพรุ่งนี้ กูพูดเลย
เพราะหนึ่งมันไม่รับสายผมก็เลยต้องโทรหาสิบสองผู้เป็นเพื่อนของมันแทน
“ฮัล ฮัลโหล” เสียงแหบๆ ของไอ้สิบสองรับสายผม ท่าทางเหมือนมันเพิ่งจะตื่นนอนยังไงก็ไม่รู้
“สิบสองใช่มั้ย”
“ฮะ”
“สิบสอง?”
“ผิดคนแล้วสัด...กูชื่อกันต์”
ผมรู้สึกว่าตัวเองหน้าชายังไงชอบกล คนที่พูดปลายสายคือพนักงานของผมที่มีเบอร์บนเสื้อว่าสิบสองแน่ๆ ผมจำเสียงมันได้
“สิบสอง” ผมเรียกมันอีกครั้งพร้อมกับทำเสียงเข้มขึ้น
“อืมมมมมม” มันส่งเสียงลากยานคาง
“เชี่ย ตื่นเดี๋ยวนี้นะ!”
“...”
“กูจะนับหนึ่งถึงสาม ถ้ามึงไม่ตื่น พรุ่งนี้มึงไม่ได้ค่าตัว”
“...”
“หนึ่ง”
“เจ้านาย?”
“สอง”
“เจ้านาย!!!” เสียงไอ้สิบสองดังขึ้นจนผมต้องเอาโทรศัพท์ออกห่างจากหู “เจ้านายโทรหาผมเหรอ”
“เออ” ผมทำหน้าเหยเกเพราะเสียงดังของมัน “ไอ้หนึ่งเบี้ยวเวรขนของ วันนี้มึงต้องไปแทน”
“หือ เวรไรอ่ะ”
“ซื้อของเข้าร้าน”
“พนักงานต้องทำด้วยเหรอ”
“มันเป็นกฎเว้ย กฎของพนักงานชายทุกคนวนๆ กันไปเฉลี่ยเดือนละครั้ง”
“แล้ว...”
ผมรู้สึกเหมือนผมกำลังคุยกับเด็กที่พูดไม่ค่อยรู้เรื่อง “ไอ้หนึ่งมันเบี้ยว หนึ่งเป็นเพื่อนมึง มึงต้องรับผิดชอบ”
“เกี่ยวอะไรกับผมอ่ะ”
“มึงจะไม่ช่วยกูใช่มั้ย”
“ผมช่วยในฐานะอื่นที่ไม่ใช่พนักงานแทนคนอย่างไอ้หนึ่งได้มั้ยล่ะครับ” มันหาวใส่ผมอย่างไร้มารยาท กูเป็นเจ้านายมึงนะเนี่ย เด็กนี่
“มึงอยากช่วยในฐานะอะไรล่ะ”
“...คู่เดตของเจ้านาย”
“แค่กๆๆๆ” ผมที่ดื่มน้ำเปล่าอยู่ถึงกับสำลักออกมาเลยทีเดียว “เชี่ยไรของมึง”
“โอ๊ะ อยากเห็นเจ้านายตอนเจ้านายสำลัก”
“มึงเลิกพูดและก็รีบลงมาได้แล้ว”
“หา...”
“กูอยู่หน้าคอนโดมึงเนี่ย” ผมพูดอย่างเหนื่อยๆ กว่าจะลุ้นให้ไอ้หนึ่งรับสาย กว่าจะขับรถกลับไปเอาใบประวัติไอ้สิบสอง กว่าจะขับรถมาถึงนี่ และก็กว่าจะโทรหามัน ผมเหนื่อยจริงๆ นะครับ T_T
“จริงดิ!!!!!!”
“เออสิ” ผมพูด “อย่าช้าไปกว่านี้อีกเลย เร็วๆ เข้า นี่ก็เกือบเที่ยงแล้ว”
“เฮ้ย ผมเห็นเจ้านายตัวเท่ามด” หลังจากที่ไอ้สิบสองพูดจบ ผมก็เงยหน้าขึ้นไปมองข้างบน ไอ้สิบสองใช้หัวเล็กๆ ของมันยื่นหน้ามาดูผมตรงระเบียง
“กูให้เวลาสิบนาที”
“ผมขอยี่สิบ”
“สิบนาที”
“เดทกับเจ้านายทั้งที...”
“เหลือเก้านาทีห้าสิบห้าวินาทีแล้ว...”
“ไปเดี๋ยวนี้แหละครับ รอผมแป๊บหนึ่งนะ”
ผมยืนพิงรถรอพนักงานเบอร์สิบสองอย่างเซ็งๆ เพราะไอ้หนึ่งมันเบี้ยวผมก็เลยต้องเสียเวลาตอนเช้าทั้งหมดเพื่อตามตัวมัน เห็นทีพรุ่งนี้ต้องวานป้าสามกับป้าสี่ช่วยกันซื้อของที่ตลาดซะแล้วมั้งเนี่ย เฮ้อ...
สิบนาทีผ่านไป...
ร่างสูงๆ ของไอ้สิบสองปรากฏตัวขึ้น มันแต่งตัวภายในเวลาสิบนาทีได้อย่างไม่น่าเชื่อ กางเกงยีนส์ขาดๆ สีซีดบวกกับเสื้อเชิ้ตที่เข้ารูปกับกล้ามของมันอย่างน่ามอง หน้าของมันใสกิ๊ง ส่วนผมของมันก็ดูนุ่มสลวยและก็ปรกหน้า
สิบนาทียังหล่อได้ขนาดนี้...ถ้าให้เวลามันเต็มๆ ยี่สิบนาทีจะเป็นไงเนี่ย
“อดเซ็ทผมเลย” สิบสองบ่นเป็นเด็กน้อย
“แต่งตัวไปซื้อของ จะอะไรนักหนา” มองดูสภาพตัวเองแล้วอดสู ผมใส่กางเกงขาสั้นเท่าเข่ากับเสื้อยืดตัวเก่าๆ หากมองด้วยสายตาคนนอกล่ะก็ทุกคนคงมองว่าสิบสองเป็นเจ้านาย ส่วนผมนั้นเป็นลูกจ้าง
“เจ้านายเวอร์ชั่นบ้านๆ ก็น่ารักดีนะครับเนี่ย”
“กู...เวอร์ชั่นอะไรนะ” ผมขมวดคิ้ว
“บานๆ ดอกไม้บาน”
“มึงจะไปได้หรือยัง”
“ให้ผมขับรถให้มั้ยเจ้านาย” สิบสองมองดูรถผม
“ตอนที่มึงเลิกขับให้แล้วกูจะขี้เกียจปรับเบาะปรับกระจก” มันช่างน่าอดสู ที่กูพูดแบบนี้แปลว่ากูเตี้ยกว่ามึงเยอะ มึงเข้าใจมั้ยเนี่ย
“เจ้านายก็ให้ผมขับรถให้ตลอดสิครับ”
“มึงเลิกนอกเรื่องและก็ขึ้นรถได้แล้ว”
“เฮ้อ เราพูดจริงตลอดทำไมไม่เห็นจริงจังกับเราเลยสักครั้ง ไม่เข้าใจว่ะ”
“มึงพูดอะไรของมึง...”
“เปล่าครับ”
ผมส่ายหน้าเบาๆ ให้ไอ้สิบสองที่กำลังขึ้นรถ ขณะเดินอ้อมไปยังที่นั่งฝั่งคนขับ และก็จัดการขับรถออกไปทันที
“ผมไม่เข้าใจ”
“...”
“ในเมื่อร้านขายส่งเครื่องดื่มจะเอาไปส่งเราที่ร้านอยู่แล้ว จะให้พนักงานอย่างผมมาช่วยทำไมครับ”
สิบสองทำหน้ามึนๆ ส่งให้ผม ผมยิ้มเล็กๆ ให้มันขณะที่เซ็นเอกสารหลายอย่างของร้านขายส่งเครื่องดื่มเจ้าประจำ เป็นร้านของเพื่อนผมเอง วันนี้มันไม่อยู่ เห็นว่าออกไปซื้อของเข้าบ้านกับเมีย ไอ้นี่มันแต่งงานตั้งแต่เรียนจบเลยน่ะครับ
“เดี๋ยวมึงก็รู้...” ผมพูด ส่งเอกสารให้พนักงานสาวที่มองไอ้สิบสองตาเยิ้มอย่างไม่ปิดบัง “น้อง น้องครับ...”
“คะ?”
“พี่ก็มาออกจะบ่อย ยังไม่เคยชินกับการเห็นคนหน้าตาดีอีกเหรอ” ผมหยอดยิ้มๆ
“พี่น่ะเหรอคะ”
ยายคนนี้นี่...ผมอดทำหน้าบึ้งใส่ไม่ได้ในขณะที่เธอหัวเราะเพราะแกล้งผมได้ เมื่อจัดการสั่งเครื่องดื่มให้ไปส่งที่ร้านเรียบร้อยแล้วผมก็ออกมาขับรถต่อ
“หิวจัง” สิบสองเอามือลูบท้องแบนๆ ของตัวเอง
“กูยังไม่ได้ใช้ให้มึงทำอะไรเลยนะ” ผมพูดขณะที่เลิกคิ้ว
“เจ้านายลากผมออกมาตอนที่ผมเพิ่งตื่นอ่ะ”
จริงของมัน...ว่าแต่ทำไมต้องทำเหมือนกูทรมานเยาวชนด้วย ทั้งๆ ที่มึงอายุยี่สิบกว่าๆ แล้วนะเว้ย
“เลี้ยงข้าวหน่อยสิ” สิบสองเกาะแขนผมอย่างออดอ้อน
“ปล่อยเลย” ผมสะบัดทิ้ง
“เจ้านายไม่ชอบคนอ้อนเหรอ”
“ใช่”
“ชอบคนบังคับงั้นสิ” หมับ...ก่อนที่ผมจะรู้ตัว แขนยาวๆ ของไอ้สิบสองก็วางพาดไว้บนไหล่ของผมอย่างรวดเร็วพร้อมกับโอบ “เห้ย! พากูไปแดกข้าวหน่อย”
“สัด!!!” อดด่าไม่ได้จริงๆ ผมแกะมือมันออกพร้อมๆ กับชี้หน้า “กูเป็นเจ้านายนะอย่าลืม!”
“ก็ผมหิวข้าว”
“...”
“ผมทำทุกอย่างได้ถ้าหากผมได้กินข้าว”
ปวดขมับแท้...จะว่าไปผมก็เอามันมาทรมานจริงๆ นั่นแหละ เอาวะ เลี้ยงก็เลี้ยง
“กินเสร็จมึงต้องช่วยงานกูนะ เข้าใจมั้ย”
“ครับผม” มันเกาะแขนผมอย่างเอาอกเอาใจ
มึงคือมนุษย์เพศชายรูปร่างกำยำสูงเกือบหนึ่งร้อยเก้าสิบและอายุยี่สิบกว่าๆ จริงเหรอวะ กูขอถาม ทำไมทำตัวเป็นเด็กอย่างนี้...
“อยากกินอะไรล่ะ” ผมถามคนที่หิว
“ได้ทุกอย่างเลยเหรอ” สิบสองทำตาลุกวาว รู้เลย กูรู้เลยว่ากูกำลังจะโดนอะไร มึงต้องพากูไปกินร้านแพงๆ และก็ให้กูจ่ายแหง!
เอาเถอะ ถือว่าเลี้ยงต้อนรับพนักงานอย่างมันก็แล้วกัน...
“ผมอยากกิน...เคเอฟซี”
โชคดีที่สิ่งที่มันอยากกินหาไม่ยากเท่าไหร่ในกรุงเทพฯ ผมขับรถแป๊บเดียวผมก็หาร้านเคเอฟซีที่มันต้องการเจอ ไอ้สิบสองวิ่งไปสั่งเหมือนเด็กที่ตื่นเต้นกับอาหารฟาสฟู้ด ในขณะที่ผมมานั่งรอมันอยู่ที่บริเวณที่นั่ง
ไม่นานนักร่างสูงก็ปรากฏตัวพร้อมถาดอาหาร มันวางเงินทอนให้ผมด้วย
“ขอบคุณครับเจ้านาย”
สิ่งที่มันกินก็คือไก่ทอดสารพัดส่วน...
“มึงกินหมดนี่เลยเหรอ” แดกเป็นถังเลยเนี่ยนะ “มึงกินคนเดียวนะเว้ย กูไม่ได้กินด้วยนะ”
“จริงๆ แล้วผมไม่ได้กินอะไรแบบนี้เท่าไหร่หรอก นานๆ ที” มันพูด หยิบไก่ทอดขึ้นมาแล้วก็กัดไปทีหนึ่ง “...ไม่งั้นหุ่นที่เล่นมาพังแย่”
ผมรู้ว่ากว่ามันจะมีรูปร่างขนาดนี้ต้องเล่นอย่างหนักหน่วงและมีวินัยมากแน่ๆ
“คืนนี้คงต้องเบิร์นแคลอรียาวๆ”
“...”
“เจ้านายมาเบิร์นแคลอรีกับผมมั้ยครับ”
ฮะ...ผมที่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นถึงกับทำหน้างงใส่มัน
“เบิร์นเหี้ยอะไร”
“ผมหมายถึงวิ่งบนลู่”
“ลามปามนะมึง”
“ขอโทษครับ” สิบสองส่งยิ้มตาหยีมาให้ผม ผมไม่ถือสาอะไรมันอีก ขณะที่ตอบข้อความ ไม่ว่าจะเป็นจากไลน์กลุ่มครอบครัว ไลน์กลุ่มร้านบาร์สุราลัย ไลน์กลุ่มเพื่อนที่นัดกันดื่มเหล้า และก็ไลน์สาวๆ
ผมนั่งเงียบขณะที่ทยอยตอบไปเรื่อย เงียบนานจนไอ้สิบสองกินไก่หมดไปหลายชิ้น มันเอาแต่มองผมและก็กระพริบตาปริบๆ
“เจ้านาย”
“...”
“เจ้านายครับ”
“อะไร” ผมถาม เงยหน้าขึ้นมองมัน
“เจ้านายคุยกับแฟนเหรอ”
“หือ”
“เจ้านายมีแฟนหรือยัง”
“ลามปามอีกแล้ว”
“ผมอยากรู้นี่”
“เมื่อวันก่อนมึงถามกูเรื่องความประพฤติของมึงใช่มั้ย ตอนนี้กูมีคำตอบแล้วล่ะ” ผมวางโทรศัพท์ลง และก็พูดกับมันอย่างจริงจัง “มึงละลาบละล้วง มึงเล่นกับกูเกินไป บางครั้งมึงก็เล่นจนลืมว่ากูเป็นเจ้านายของมึง ซึ่งมันไม่เหมาะสม”
สิบสองถอนหายใจหลังจากที่โดนดุ
“กูอาจจะใจดีกับมึงเกินไปก็ได้ แต่หลังจากนี้มึงห้ามทำแบบนี้กับกูอีก เข้าใจหรือเปล่า”
มันไม่ตอบผม...นอกจากมันจะเลิกทำหน้าสดใสแล้ว มันยังเคร่งขรึมเสียจนผิดหูผิดหา เหมือนร่างผู้ใหญ่ของสิบสองเพิ่งจะเข้าสิงแทนร่างเด็กขี้โวยวาย ผมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ นะครับ
มันนิ่ง และก็เอาแต่กินอย่างตั้งอกตั้งใจ ไก่หลายชิ้นหมดไปจนเหลือแต่กระดูก
ทั้งๆ ที่ผมคิดว่าผมไม่ได้พูดอะไรผิด แต่ทำไมผมถึงรู้สึกผิดตะหงิดๆ ล่ะเนี่ย ผมแค่อบรมลูกน้องของผมในเรื่องที่ควรอบรม ผมว่าผมไม่ผิดนะ
“อิ่มแล้วครับ”
หลังจากนิ่งอยู่นานสิบสองก็เอ่ยกับผมด้วยอาการที่นิ่งจนผมเกรง ผมพยักหน้า เดินนำหน้ามันออกไปจากร้านเคเอฟซีด้วยความรู้สึกแปลกๆ
หรือจริงๆ แล้วสิบสองมันจะเป็นผู้ใหญ่กว่าที่ผมคิดวะ...
การที่จะต้องเรียกพนักงานมาช่วย ไม่ใช่เพราะซื้อเครื่องดื่มที่ร้านขายส่งเครื่องดื่มหรอกครับ อันนั้นที่ร้านมีรถบริการไปส่งถึงร้านอยู่แล้ว แต่ไวน์เนี่ยสิ ต้องมีคนช่วยถือจริงๆ ว่ะ
“ปี 1978 ครับคุณเกล้า หมักนานเลยทีเดียว รสออกเปรี้ยวนิดหน่อย” ผมมองดูขวด เมื่อตัดสินใจว่ามันต้องดีแน่ๆ ก็ส่งไปให้สิบสองที่ยืนอยู่ด้านหลัง ในอ้อมแขนของมันเต็มไปด้วยขวดไวน์ ขนาดผมเลือกและก็เอาไปวางไว้บนโต๊ะหลายขวดแล้วนะ
นี่แหละคือสาเหตุที่แท้จริงในการเรียกพนักงานมาช่วย มาขนไวน์...
“รอบนี้สิบสองขวดใช่มั้ยครับคุณเกล้า”
“ใช่ครับ ช่วงนี้ลูกค้าดื่มไวน์กันน้อย”
“ผมเข้าใจดีครับ...แต่ผมดีใจนะครับแม้ลูกค้าจะเลือกดื่มไวน์น้อยลง แต่คุณเกล้าก็ยังมาซื้อไวน์ที่ร้านผมบ๊อยบ่อย ขอบคุณมากนะครับ”
ผมส่งยิ้มให้เจ้าของร้านไวน์ ขณะยืนมองดูเจ้าของร้านเขาคิดเงินและก็อธิบายคุณสมบัติของไวน์ปีนั้นปีนี้ให้ฟังอีกรอบ ส่วนใหญ่ลูกค้าที่ห้องวีไอพี(ห้องจัดเลี้ยง) จะเป็นคนสั่งอะไรพวกนี้น่ะครับ และผมก็ได้กำไรจากพวกเขาเยอะเลยล่ะ
“ขอบคุณนะครับคุณเกล้า...”
“ขอบคุณครับ”
สิบสองเข็นรถเข็นที่เต็มไปด้วยถุงไวน์ตามหลังของผมมาด้วยสีหน้าที่นิ่งและแววตาเฉยชา มันเปลี่ยนไปตั้งแต่ที่ผมอบรมมันนั่นแหละ ผมไม่รู้ว่าผมทำผิดตรงไหน ในเมื่อลูกน้องผิดผมเป็นเจ้านายผมก็ต้องด่า ผมผิดตรงไหนเนี่ย
ทำไมมึงต้องทำให้กูรู้สึกผิดด้วยฟะ ไอ้เด็กบ้าเอ๊ย...
ในที่สุดก็มาถึงรถผม ผมช่วยสิบสองขนไวน์ใส่หลังรถอย่างระมัดระวังที่สุดในสามโลก มันยังคงนิ่งเฉยเหมือนเดิม นิ่งจนผมอึดอัด
“มึงนี่ทำตัวเป็นเด็กนะสิบสอง ทำตัวเหมือนไม่เคยโดนด่า”
มันขนไวน์ขึ้นหลังรถผมนิ่งๆ ไม่พูดไม่จา
“มึงกำลังประท้วงเจ้านายมึงในใจใช่มั้ยล่ะ”
ว่ามันเด็ก...ผมก็เด็กเหมือนกันนั่นแหละ...ที่ด่าแล้วกลับต้องมารู้สึกผิดแทนคนที่ถูกด่า...หลายครั้งที่ผมเป็นแบบนี้เวลาผมด่าพนักงานที่ร้าน จริงๆ นะครับ
ผมนี่ช่างเป็นผู้นำและเจ้าของร้านที่แย่จริงๆ
เฮ้อออออออออออ...
“มึงอยากรู้อะไรนะ อยากรู้ว่ากูมีแฟนแล้วหรือยังใช่มั้ย”
“...”
ไม่น่าเชื่อก็ต้องเชื่อว่าผมต้องตอบคำถามนี้กับมัน
“ยัง กูโสด กูโสดล้านเปอร์เซ็นต์ พอใจมึงหรือยังไอ้สิบสอง”
รอยยิ้มมุมปากปรากฏขึ้นอยู่บนใบหน้าของสิบสอง ในมุมที่ผมมองไม่เห็น...
“ยากว่ะ”
“อะไรยากวะกันต์”
“จีบเจ้านาย...”
“เห้ย นี่เพิ่งผ่านมาได้กี่วันเอง ใจร่มๆ ดิ”
“...”
“แล้วเป็นยังไงบ้างวะ กูอุตส่าห์เปิดโอกาสให้ โทรบอกให้มึงเตรียมตัวตั้งแต่เมื่อคืน เขาโทรหามึงใช่มั้ย กูว่าแล้วเชียว ทำไมกูแทงหวยไม่ถูกแบบนี้บ้างวะ”
“มึงโดนด่าแน่ๆ เตรียมตัวเตรียมใจไว้เลย”
“โดนด่าแล้วไง มึงก็เลี้ยงเหล้ากูอยู่ดี...เจ้านายใจดีมาก กูไม่เคยเครียดที่โดนด่าเลยว่ะ”
“ทำไมกูเครียดล่ะ”
“...”
“เขาหาว่ากูเล่นกับเขาเกินเบอร์เจ้านายกับลูกน้องว่ะ”
“...”
“กูไม่รู้จะทำยังไงแล้ว ก็กูชอบเขา กูก็ต้องจีบเขาดิวะ”
“เฮ้ออออ...บอกออกไปตรงๆ สิ”
“มีหวังเลิกจ้างกูพอดี แล้วกูจะได้ใกล้ชิดเขายังไง”
“...”
“แต่ก็มีเรื่องดีเรื่องหนึ่งนะ”
“...”
“เขาโสดว่ะเต๊บ ^^”
TBC*
ไม่รู้จะเชียร์ใครดี
เชียร์สิบสอง(ผู้ใช้วิธีดื้อเงียบในการตะล่อมถามในสิ่งที่อยากรู้)
หรือเจ้านาย(ผู้ที่ต้องใช้ความอดทนสูงกับพนักงานคนใหม่)
ตลกคนอ่านมาก คนอ่านบอกหนึ่งโยนงานให้สิบสองไม่ใช่เพราะอยากเปิดโอกาสให้แต่ว่าขี้เกียจ
ขอตอบไว้ ณ ตรงนี้ว่าจริงนะคะ 555555555
-
สงสารเกล้ามากกว่า คุมลูกน้องทีปวดหัวอิ๊บ
แต่ก็นะ ถ้ากำไรดีแบบนี้ตลอดไปน่าจะคุ้มหน่อยนึง อิอิ
พี่เกล้ารีบหาวิธีการคุมสิบสองได้แล้วววว
-
คุณเจ้านายนี่ช่างน่าร้ากกกกกจริงๆเลย :hao7:
-
#ทีมสิบสอง หนุ่มหลายมุม
ว่าแต่เจ้านายน่ารักอ่ะ
ใส่ใจลูกน้องม้ากกก
-
สงสารเจ้านาย 55555 รับมือหมาน้อยอย่าง 12
-
กว่าคุณเจ้านายจะรู้ตัวสิบสิงไม่แห้งเหี่ยวก่อนหรอ :hao7:
-
น่ารักทั้งเจ้านายทั้งลูกน้องเลย :mew1:
-
โธ่ เจ้านาย เปิดใจกว้างๆ หน่อย อย่ามึนให้มานัก แล้วจะเห็นว่าสิบสองนะ กำลังจีบเจ้านายอยู่นะคะ
-
อย่าพึ่งท้อสิสิบสอง สู้ๆนะ
-
อร๊ายยย. ทำไมดูฟินจัง อิอิ
-
เขาโสดว่ะเต๊บ :katai2-1:
-
เจ้านายยยอย่าอึนมากนักสิ
-
กันต์มันเจ้าเล่ห์ว่ะ
-
ฮาและชอบเรื่องนี้มาก สิบสองตกลงชื่อสิบสองนี่ มาจากอายุ(สมอง)ใช่ไหม? 55555 เป็นเด็ก มุ้งมิ้งขี้อ้อน(ตรีน)มากก ถ้าเดี๊ยนเป็นคุณเกล้าคงปวดตับเป็นแน่แท้ ลูกน้องแต่ละคน คัด(ทิ้ง)มาแล้วทั้งน้านนน ไปหาที่ไหนไม่มีอีกแล้ว :m20:
-
ทันถ่ายทอดสดด แอร้ยยย :mew1: :o8:
-
เจ้านายใจอ่อนบอกเองว่าโสดดดดดดดดดดดด ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ :hao6: :hao3:
สิบสองสู้ต่อไปน๊า ทำนิ่งๆแล้วเจ้านายเค้าเข้าหาเองเว้ยยยยยยยย ฮี่ๆๆๆ :hao7: :z2:
เด๋ยวเค้าก็ใจอ่อน
โอ๊ยยยยยยยย อยากอ่านตอนต่อๆไปใจจิขาดดดดดดด เราติดเรื่องนี้ล๊าววววววว :katai1: :katai4:
-
:mew1: รู้ว่าโสดก็จีบให้เต็มที่เลยจ้า
-
มาต่ออีกนะครับ
-
คุณเจ้านายใจอ่อนแบบนี้ ตื้ออีกหน่อยก็ไปไม่รอดแล้วล่ะ สิบสองสู้ๆ
-
คนที่ร้ายที่สุดในเรื่องคืออิพี่หนึ่งนี่แหละ โยนงานให้เพื่อนอย่างแนบเนียนแถมยังได้แด-- กินเหล้าฟรีอีกต่างหาก เอากับพี่แกสิ :laugh: :laugh:
พี่สิบสองก็สู้ๆนะคะ จีบเจ้านายไปเรื่อยๆเดี๋ยวก็ใจอ่อนเองแหละ หึหึหึ -,.-
-
รอตอนต่อไปนะคะ :L2:
-
เหมือนเจ้านายตัวน้อยๆ วิ่งเต้นบนฝ่ามือของสิบสอง เอาใจช่วยเจ้านายดีกว่ามั้ยเนี่ย 555555
-
โสดอยู่รู้ยัง :hao7:
พยายามรุกหน่อยนะสิบสอง เจ้านายหัวช้า :laugh:
-
น่ารักะเนี่ย สิบสอง
โทรรายงานเพื่อนมุ้งมิ้งเชียว
เจ้านายก็น่ารัก
เอาเรื่องสิบสองไปเครียดด้วย อิอิ
สองคนจะรักกันยังไงน่าา
-
รอตอนต่อไปป
-
ตอนแรกก็สงสารสิบสองนะ
พูดออกไปก็ไม่ได้ เต๊าะมากก็โดนด่า
ตอนหลังนี่แอบสงสารเจ้านาย สิบสองมันเจ้าเล่ห์เกิ้นน
แต่ยังไงก็ #ทีมสิบสอง จ้าาา
:mew3:
-
มันไม่ยากหรอก กล้าๆจีบไปเลย เดินเครื่อง โกโกโก :katai5:
-
สิบสองตื๊อเข้าๆ อิอิ
:-[
-
สิบสองมันร้ายนะเนี่ย :hao7:
-
สิบสองงสู้ๆๆ
-
สู้ๆเข้านายสิบสอง
อย่าเพิ่งยอมแพ้ดิ
เจ้านายโสดร้อยเปอร์เซ็นเลยนะ
-
สิบสองแถเก่งนะ เจ้านายเวอร์ชั่นบานๆ ดอกไม้บาน555555
-
ทำไมสิบสองเจ้าเล่ห์อย่างนี้คะ
:laugh:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ใจอ่อนจริง
-
ขอบคุณ :)
-
รออ่านตอนต่อไป. :katai5:
เอาใจช่วยสิบสองให้สมหวังกับเจ้านาย :call:
-
5555555555
น่ารักกกกก ชอบๆ
-
o13
-
ชอบอะน่ารักมาก
-
งานนี้หนึ่งโคตรกำไร ได้อู้งาน ได้เหล้าฟรี ได้หนีไปเที่ยวกกะกิ๊ก :katai5:
สิบสองน่ารักอะ นึกภาพผู้ชายตัวโตๆสครีมอะไรซักอย่างที่ชอบมากๆแล้วมันรู้สึกเอ็นดู5555
-
เห้ย พากูไปแดกข้าวหน่อย
เรานี่ลั่นเลย 555555
-
ถถถถถว์ สิบสองไม่เบานะเนี่ย :impress2:
-
สิบสองนี่มันเด็กปีศาจแท้ ๆ
แต่รักนะ
-
คิดว่าน้อยใจอะไร ที่ไหนได้ ร้ายนักนะเราหนะ หลอกให้เค้าตอบอะดิ เป็นไงละ ลิงโลดดเลยสิ
-
:pig4:
-
พี่เกล้าเล่นตัวนานๆ
จีบยากๆหน่อยนะ
อยากเห็นสิบสองตามตื้อนานๆ5555555
:hao6:
-
:really2: :impress2:
-
ลูกน้องแต่ละคนแสบทรวงทั้งน้านนนนน~
-
ค่อย ๆ เต๊าะ ต่อไปเดี๋ยวเจ้านายก็ใจอ่อนเอง เชื่อสิ 555
-
:z1: :z1:
:hao6: :hao6:
:hao3: :hao3:
:impress2: :impress2:
-
สิบสองสู้ๆ เขานะ มึนเข้าไว้
-
สิบสองมุ๊งมิ๊งอย่างกับน้องหมาแหนะ
-
:mew1:น่ารักมาก><
-
แงงงง ถูกใจตั้งแต่ตอนแรกเลยค่ะะะ
ตามอ่านมาจนตอนสามรวดๆ55555 สนุกมากแง้งงงงงงงงง
ติดตามนะคะะ
เอาใจช่วยสิบสองงงง555555
-
สิบสองน่ารักมากกก เจ้านายก็น่ารักกกกก หนึ่งโดนสวดยับแน่ 55555
-
สิบสองสู้ๆ
-
#ทีมสิบสอง
เลือกข้างง่ายมากเลย กร๊ากกกกกก
-
ชอบประโยค
บานๆ ดอกไม้บาน
อ่ะ คือแถเก่งมากเลยสิบสอง
ทีมสิบสอง
-
ตื้อเข้าไว้ๆ สิบสองสู้ๆ
-
ตอนที่ 4
ก่อนร้านปิด
“...ได้แอบมองเธอข้างเดียวอยู่ที่มุมนี้ ก็พอแล้ว ไม่มีเงื่อนไขใดๆ ในความหวังดี แค่ได้ชอบเธออยู่ตอนนี้ ก็ถือเป็นโชคชะตาดีๆ ที่คนอย่างฉันได้เกิดมาพบกับเธอ... *”
(* เพลงมุม : Playground )
ช่วงเพลงประจำวันของคุณสิบสอง วันนี้เป็นคิวของเพลงแอบรักใครสักคน เสียงของมันทำเอาหลายๆ คนถึงกับเคลิ้ม บางคนอินจัดถึงขนาดนั่งร้องไห้เอาหน้าซบกระดาษทิชชู (เขาคงเพิ่งอกหักมา) ผมมองหน้าไอ้คนร้องที่ดูมันอินกับเพลงที่มันร้องมากๆ
ผมจำในสิ่งที่มันเขียนลงไปในใบประวัติได้ สิบสองบอกว่าคติประจำใจของมันคือรักเดียวใจเดียว
ดูจากหน้าที่มีเครื่องหมายของคำว่า ‘เจ้าชู้’ แปะอยู่ตรงหน้าผาก ยังไง้ยังไงก็ไม่น่าจะใช่หนทางในการใช้ชีวิตของคนอย่างสิบสองเป็นแน่แท้
“พี่เกล้า”
“...”
“พี่เกล้า โต๊ะสิบเช็คบิล”
“...”
“พี่เกล้าครับ!”
ไอ้หนึ่งร้องเสียงดัง ผมสะดุ้งสุดตัว เมื่อกี้มัวแต่นึกถึงเรื่องไอ้สิบสองเลยไม่ได้ยินว่าไอ้หนึ่งมันเรียก เรื่องมันเบี้ยวเมื่อวานมันโดนผมเฉ่งไปเรียบร้อยแล้วล่ะครับ ผมลงโทษมันด้วยการให้มันนอนเฝ้าร้านคืนนี้ (ผมจะกลับบ้านไปนอนที่บ้านพ่อกับแม่หลังร้านปิด) มันก็หลั่นล้าและก็ตบปากรับคำแต่โดยดี หมั่นไส้พนักงานแบบนี้ชะมัด
“โต๊ะสิบเหรอ” ผมก้มหน้าก้มตาลงไปคิดเงิน
“คิดอะไรอยู่น่ะพี่”
“ข้าวผัดปูจานใหญ่ น้ำส้มคั้นสองแก้วถูกมั้ย”
“ถูกครับ...” ไอ้หนึ่งพูด “...พี่ยังไม่ตอบเลยว่าพี่คิดอะไร”
“กูสงสัยอะไรของกูนิดหน่อย”
ผมตัดสินใจวางงานลงชั่วคราวก่อน (เงินแท้ๆ มึงก็ไม่รีบเก็บเนอะ) ก่อนที่จะพูดกับหนึ่งอย่างสงสัยและก็เคร่งเครียด
“ครับพี่”
“กูจำเพลงประจำวันของไอ้สิบสองได้ทุกเพลง ตั้งแต่วันแรกที่มันเริ่มเข้าทำงานจนถึงวันนี้”
“อ่าฮะ”
“ในใบประวัติมันเขียนว่ามันรักเดียวใจเดียว และเพลงประจำวันของมันส่วนใหญ่ที่มันร้องเป็นเพลงเกี่ยวกับความรักที่สวยงาม แต่ก็เหมือนจะไม่สมหวังยังไงชอบกล”
“...” ไอ้หนึ่งทำหน้าทำตาเหมือนกำลังเอ็นดูผมยังไงยังงั้น
“คนอย่างมันรักข้างเดียวเป็นด้วยเหรอวะ”
“พี่” ไอ้หนึ่งเอียงหน้ามากระซิบใกล้ๆ ผม เพราะเสียงของไอ้สิบสองดังลั่น มันก็เลยต้องพูดให้ผมได้ยิน “เห็นมันหล่อๆ อย่างนั้นมันก็รักข้างเดียวเป็นนะครับ”
“ยังมีผู้หญิงที่ไม่ชอบมันอีกเหรอ หล่อก็หล่อ ร้องเพลงก็เก่ง เล่นดนตรีก็เลิศ”
“มีคนๆ นั้นก็แล้วกันครับ...” ไอ้หนึ่งหัวเราะ “...เก็บตังค์ได้แล้วมั้งพี่”
“เออ ก่อนที่มันจะร้องไห้บนเวทีเรียกมันลงมากินน้ำกินท่าด้วยนะไอ้หนึ่ง”
“ครับพี่เกล้า”
แม้ผมจะดูใจร้ายกับไอ้สิบสองไปหน่อยเมื่อวาน แต่ผมก็ถือว่าเป็นเจ้านายที่ใส่ใจลูกน้องในระดับหนึ่งนะ ตั้งแต่ไอ้สิบสองมันขึ้นเล่นเพลงในรอบนี้ มีแต่เพลงอกหัก และเพลงประจำวันของมันก็เป็นเพลงแอบรักอีก บอกตามตรงน่าเป็นห่วงว่ะ ผมคิดว่ามันควรจะลงมาพักบ้างนะ
ผมฝากเคาเตอร์ให้สองที่เป็นผู้จัดการดูแล ก่อนที่ตัวเองจะเดินมาที่หลังร้าน ตอนนั้นแม่ของผมโทรเข้าพอดี ถ้าเป็นตอนที่ผมอยู่ในร้านล่ะก็...ผมไม่ได้ยินหรอก
“ครับแม่”
“ไงเกล้า วันนี้จะมานอนบ้านใช่มั้ย”
“ใช่ครับ แต่ตีสองตีสามนู่นนะ ต้องปิดร้านก่อน”
“ตั้งแต่เปิดร้านเหล้า วันเวลาก็ไม่ตรงกับชาวบ้านชาวช่อง”
“ดีกว่านอนทั้งวันก็แล้วกันแม่”
“แม่จะโทรมาบอกว่าพรุ่งนี้ฝากผู้จัดการดูแลร้านได้มั้ย ที่บ้านจะไปเยี่ยมคุณยายกันทุกคนเลย”
พูดเหมือนที่บ้านจะมีคนเยอะเลยแฮะแม่ผม จริงๆ แล้วมีแค่พ่อ คนขับรถ และก็หมาอีกหนึ่งตัว...
“ผมไม่อยากทิ้งร้านเอาไว้น่ะครับแม่”
“ดูเหมือนคุณยายจะไม่สบายนิดๆ...”
“โอเค ผมไปด้วยก็แล้วกันนะครับ”
ตอนนั้นผมตอนที่สิบสองเดินเข้ามาที่หลังร้านพอดี มันเดินไปที่ล็อคเกอร์ของตัวเองและก็ดื่มน้ำดื่มท่า เช็ดเหงื่อของตัวเองด้วย
“งั้นเจอกันคืนนี้นะแม่”
“โอเคจ้ะลูก”
ผมกดวางสาย สิบสองยังคงทำตัวนิ่งกับผมเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน ผมควรจะดีใจใช่มั้ยเนี่ยที่มันโตเป็นผู้ใหญ่ รู้จักแยกเจ้านายกับลูกน้องสักที แต่ไม่รู้ทำไม การที่มันไม่ได้เป็นตัวของตัวเองแบบนั้นทำเอาผมไม่สบายใจอย่างบอกไม่ถูก
“คุณเกล้า...” สองเดินเข้ามาที่หลังร้าน “สองโทรเรียกร้านน้ำแข็งแล้ว อีกสิบนาทีน้ำแข็งมาถึงนะคะ”
“โอเค อ้อ สอง พรุ่งนี้ผมไม่อยู่ร้านนะ ผมขอฝากไว้หน่อยได้มั้ย”
“ได้เลยค่ะ ไม่ต้องห่วงนะคะคุณเกล้า ร้านปลอดภัยดีแน่ๆ เชื่อมือสอง”
“ขอบคุณมาก”
เธอยิ้มรับคำสั่งและก็เดินจากไป ที่หลังร้านเหลือผมกับสิบสองสองคนเหมือนดังเดิม
ช่างเป็นความเงียบที่ชวนอึดอัด ผมลอบมองหลังสูงๆ ของสิบสองที่ดูเหมือนจะง่วนกับของในล็อคเกอร์เสียจนไม่สนใจสิ่งรอบข้าง ตอนที่ผมเอื้อมมือจะไปสะกิดมันนั่นเอง...
...มันเสือกเดินหนีผมซะงั้น ทำให้ผมสะกิดมันไม่ทัน
ไอ้ลูกน้องบ้าเอ๊ย ทำตัวเหมือนกำลังงอนผมยังไงยังงั้นน่ะ
นี่ผมต้องง้อมันมั้ยเนี่ย ผมผิดตรงไหนวะ เป็นอีกครั้งที่ผมอยากจะถามสังคมและก็โลกใบนี้เหลือเกินว่าผมผิดตรงไหน!
ผมกำหมัดแน่น พลางคิดในใจว่าจะทำยังไงกับพฤติกรรมแปลกๆ ของสิบสองดี
สายตาของผมเหลือบไปเห็นขวดโหลเปิดใจที่วางอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล แม้วันนี้จะเป็นวันอังคาร แต่ผมก็ขอหยิบมาใช้หน่อยก็แล้วกัน…
สิบสองขึ้นร้องเพลงเป็นรอบที่สองเสร็จแล้ว...
ผมสั่งให้ป้าสี่ลงไปเรียกสิบสองให้มาหาผมทันทีที่ร้องเพลงเสร็จ นานเลยทีเดียวกว่ามันจะยอมขึ้นมา คงกำลังคิดอยู่ล่ะสิท่าว่าจะเอายังไง
เจ้านายสั่ง มึงต้องขึ้นมา!
สิบสองเคาะประตูห้องทำงานผม มันเดินเข้ามาช้าๆ และก็ทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม ผมแกล้งทำเป็นง่วนอยู่กับเอกสาร
ผมไม่พูดอะไร มันก็ไม่พูดอะไร
ผมนิ่งไปเรื่อยๆ ในขณะที่มันเองก็ไม่ได้แตกต่าง เดี๋ยวนะ แผนเอของผมก็คือเงียบไปเรื่อยๆ จนกว่ามันจะพูด ผลปรากฏว่ามันไม่ยอมพูดอะไรเลยครับ เอาแต่นิ่งเงียบอยู่แบบนั้น สรุปก็คือ...แผนแม่งล่ม
โอเค...กูใช้แผนบีก็ได้...เสียเวลาไปห้านาทีเปล่าๆ ปลี้ๆ
แผนบีของผมก็คือ...ยื่นขวดโหลเปิดใจส่งไปให้สิบสองพร้อมกระดาษและก็ปากกา
สิบสองไม่ยอมมองหน้าผม เขาเอาแต่มองสิ่งที่ผมส่งไปให้ด้วยสายตาว่างเปล่า
“อนุญาตให้เขียนถึงเจ้านายได้ แม้ว่าวันนี้จะเป็นวันอังคารก็ตาม”
ผมพูดสั้นๆ ก่อนที่จะก้มหน้าลงทำงานต่อ ไม่รู้สึกเลยด้วยซ้ำว่ามันเขียนหรือไม่เขียน ตอนนี้ผมเริ่มมองตารางค่าใช้จ่ายในแฟ้มไม่ออกแล้วว่าอะไรเป็นอะไร เพราะผมมัวแต่ลุ้นว่าอีกฝ่ายมันจะเขียนอะไรลงไปหรือไม่
ไม่ได้ยินอะไรขยับเลยแม้แต่น้อย
ผมเงยหน้าขึ้นมาอีกที สิบสองเดินออกจากห้องไปแล้ว ผมอ้าปากค้างพลางทำหน้าหงุดหงิดใส่ ลูกน้องคนนี้นี่มันเข้าใจยากจริงๆ จะอะไรนักหนานะ!
แต่ในขวดโหลเปิดใจมีกระดาษม้วนอยู่หนึ่งแผ่นถ้วน ผมรีบเขย่ามันออกมาแล้วก็คลี่ออกดูว่าจะมีข้อความว่าอะไร…
พรุ่งนี้ผมลาหยุดนะ
ผมนี่ถึงกับอารมณ์ขึ้นเลยทีเดียว รีบลุกขึ้นมาและก็ก้าวตามสิบสองไป มันยืนอยู่ตีนบันไดขึ้นมาที่ทำงานผมพอดี ผมก็เลยดึงแขนมันให้กลับขึ้นมาทัน
“มานี่เลย”
สิบสองโดนผมลากให้ขึ้นมาบนห้องตามเดิม...
“ลาหยุดอะไร เพิ่งทำงานมาได้กี่วันฮะ!”
สิบสองทำหน้ามุ่ยในห้องของผม ผมก็เลยจับมันนั่งลง ส่งกระดาษกับปากกาไปให้มัน
“ถ้าไม่พูดก็เขียน เขียนมาให้รู้เรื่องว่าหยุดทำไม”
สิบสองไม่เขียน...
“อย่าทำตัวเป็นเด็กได้มั้ย กูก็ว่ากูบ้านะที่เล่นตามมึงเนี่ย แต่พอเถอะ เลิกเล่นสักที จริงจังได้แล้ว!”
สิบสองมองผมด้วยใบหน้าบึ้งตึง ก่อนที่จะก้มหน้าก้มตาลงไปเขียนที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับที่นั่งของผม ผมก็เลยเดินกลับไปนั่งที่เดิม รอสิ่งที่สิบสองเขียนส่งมาให้ผม
มันส่งมาให้ พร้อมๆ กับลายมือโย้เย้ของมันเป็นคำว่า
ผมอยากหยุด
“ไม่ได้” ผมพูดทันที สิบสองเลยเขียนใส่กระดาษอีก ผมพ่นลมออกมาอย่างเหน็ดเหนื่อย รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังรับมือกับเด็กจริงๆ นะครับ
ก็ผมจะหยุด
“ทำไมล่ะ ไหนลองบอกเหตุผลมาซิ”
ใบหน้าหล่อเหลาของสิบสองก้มหน้าก้มตาเขียนอย่างตั้งใจ...จะว่าไปตอนมันจริงจังก็น่ามองไปอีกแบบ
ถึงแม้ว่าจะน่าตีมากกว่าก็ตาม
เพราะเจ้านายจะไม่อยู่
เหตุผลที่มันเขียนใส่กระดาษที่มันเพิ่งส่งมาให้ทำเอาผมอึ้ง
“เกี่ยวอะไรกับกูเนี่ย” ผมรำพึง “แม่บอกยายกูไม่สบายอยู่ต่างจังหวัด”
สิบสองมองหน้าผมก่อนที่จะทำหน้ารับรู้ เดี๋ยวนะ ทำไมผมรู้สึกว่าหน้าบึ้งๆ ของสิบสองคลายลงอย่างเห็นได้ชัด ดูเหมือนมันอารมณ์ดีขึ้นในทันตา
ผมคิดได้มั้ยว่ามันเกี่ยวกับที่ผมไปหาคุณยายที่ต่างจังหวัดกับพ่อกับแม่น่ะ...
...งงเลยกู...มันคิดว่าผมจะไปไหนเหรอครับ?
สิบสองก้มหน้าเขียนยุกยิกอีกครั้งก่อนที่จะส่งแผ่นกระดาษให้ผมและก็ลุกขึ้นออกจากห้องไปในทันที
ก่อนร้านปิดวันนี้...ผมจะคุยกับเจ้านาย
ร้านกำลังจะปิดแล้ว...
ตอนนี้ลูกค้าเหลือโต๊ะสุดท้าย โต๊ะนี้จัดงานวันเกิดให้เพื่อนคนหนึ่งจึงทำให้ทั้งดื่มหนักและก็สั่งอาหารหนักเช่นกัน พนักงานหลายคนลากลับบ้านไปแล้ว ที่แน่ๆ พนักงานของร้านตอนนี้มีผม ไอ้หนึ่ง สอง ป้าสี่ และก็ไอ้สิบสอง
มันยังไม่ยอมพูดกับผมเลยครับ
ผมที่ยืนอยู่หลังเคาเตอร์เก็บตังค์มานานหลังจากที่ลงมาจากห้องทำงาน ยังไม่พบวี่แววเลยสักนิดว่าสิบสองมันจะมาพูดกับผม มันเอาแต่คุยเล่นกับพนักงานคนอื่น ไม่ก็คุยกับลูกค้าสาวๆ ถ่ายรูปกับแฟนคลับของมันที่ตามมากินที่ร้านนี้และก็ฟังมันร้องเพลงอยู่ทุกวัน
ไหนมึงบอกมึงจะพูดกับกูไง นี่ร้านใกล้จะปิดแล้วนะ...
“เจ้านาย...”
ในที่สุดเสียงของไอ้สิบสองที่เรียกผมก็ดังเข้าหูผมสักที รู้สึกเหมือนผ่านมานานฉิบหายเลยนะครับเนี่ย ผมเงยหน้าขึ้นมา มองดูสิบสองที่ยืนอยู่อีกฝั่งของเคาเตอร์ มันแบมือมาให้ผม
“...ขอตังค์ค่าตัวครับ”
โธ่เอ๊ย...ถ้าไม่ใช่เรื่องตังค์คงไม่มีวันพูดกับกูใช่มั้ยเนี่ย ผมส่ายหน้าให้มันก่อนที่จะหยิบเงินส่งให้สิบสองอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง
“เจ้านายจะไปจังหวัดไหนเหรอ”
“จันทบุรี” ผมตอบ
“ไปกับพ่อแม่เหรอครับ”
“ใช่” ไอ้สิบสองจอมเซ้าซี้ กลับมาแล้วครับพี่น้อง
“เจ้านายต้องดูแลตัวเองนะ”
“กูดูแลตัวเองอยู่แล้วมั้ง...”
“ผมพูดจริงๆ นะ เจ้านายต้องดูแลตัวเอง”
“...”
“ลับสายตาของผมเจ้านายจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้”
ผมส่งคิ้วขมวดให้สิบสอง “กูก็เป็นอย่างนี้แหละ...”
“ผมรู้นะว่าวันนี้เจ้านายถามอะไรไอ้หนึ่ง”
ผมรู้สึกหน้าร้อนผ่าวแฮะ...ไอ้เชี่ยหนึ่ง...ไอ้เหี้ยเอ๊ย มันหักหลังผม เรื่องแบบนี้ใครเขาให้เอาไปบอกเจ้าตัววะ
“มันขี้โม้แล้ว จริงๆ น่ะกูก็ไม่ได้อยากรู้อะไรเกี่ยวกับมึงหรอก”
“ผมอยากรู้เรื่องเจ้านาย เจ้านายก็อยากรู้เรื่องของผม” รอยยิ้มตาหยีของสิบสองถูกส่งมาให้ผมอีกครั้ง พร้อมกับทำสายตาเจ้าเล่ห์ “แบบนี้เรียกว่าอะไรนะ...”
“รวมพลคนชอบเสือกไง จะมีอะไรมากกว่านั้นล่ะ” ผมเสียงดังขึ้นอย่างไม่แนบเนียน
“...เจ้านายไม่โรแมนติกเลย” สิบสองพ่นลมใส่ผมแรงๆ
“กูเป็นเจ้าของธุรกิจ กูไม่ใช่ศิลปินนี่”
“ตกลงเจ้านายสัญญาแล้วนะว่าจะดูแลตัวเอง ตลอดเวลาที่เจ้านายลับสายตาผม”
ผมเงยหน้าขึ้น สบตากับสายตาที่จริงจังของอีกฝ่าย ไอ้นี่พูดจริงแฮะ จริงจนผมไม่กล้าจะขัดอะไรมันเลย
“อะ โอเค” ผมพยักหน้ารับ
“และก็...”
“อะไรวะ...”
“ไม่ใช่ผู้หญิงหรอกครับ ที่ผมแอบรักอยู่น่ะ”
“ฮะ”
“ไปนะครับเจ้านาย”
“เดี๋ยว ไอ้เชี่ยโหล มึงมานี่!”
“หนึ่ง กูไปนะ”
ผมเรียกสิบสองไม่ทัน หลังจากมันร้องบอกลาไอ้หนึ่ง มันก็วิ่งออกไปจากร้านแล้ว...เมื่อกี้ผมคิดว่าผมได้ยินทันและก็ฟังไม่ผิดนะว่ามันพูดว่าอะไร...
หน้าหล่อๆ อย่างสิบสอง กำลังรักผู้ชายด้วยกันอยู่เหรอเนี่ย
ลูกค้าสาวๆ อกหักเยอะแหงซะ
“ทำไมหน้ากูยังไม่หายร้อนเลยล่ะ” ผมเอามือเกาแก้มตัวเองแรงๆ จะว่ายังไงมันก็ยังไม่หายร้อนสักที พอได้แล้วมั้ง...
“เหมือนกูสารภาพรักไปแล้ว”
“แบบนี้ไม่เรียกสารภาพรักหรอก เขาเรียกว่าพูดอ้อมโลก”
“เขาจะรู้มั้ยวะ”
“เจ้านายพวกเราโง่ ไม่รู้หรอก”
“โง่แต่ก็น่ารักนะเว้ยเต๊บ”
“...”
“เขาไม่อยู่กูต้องคิดถึงเขาแน่เลยว่ะ”
“ไม่อยู่นั่นแหละดีแล้ว! ร้านจะได้ไม่ระเบียบจัดจนเกินไป”
“เชี่ย กูจะฟ้องเจ้านาย”
“เออ มึงมันทีมเจ้านายแล้วนี่ ไม่ใช่ทีมน้องเต๊บอีกต่อไปแล้วสินะ TT”
“โอ๋ๆ นะเพื่อน พรุ่งนี้ตามสัญญา กูเลี้ยงเหล้า”
“เยสสส จัดไปเลยครับพี่กันต์!”
“...”
“เจ้านายไม่ให้พนักงานแดกเหล้าในเวลางานนะ กูลืมไป”
“อย่าให้เจ้านายรู้ดิวะ...”
“...”
“เอ๊ะหรือจะให้รู้ดี จะได้กลับมาดูแลร้านและก็มาหากูไวๆ”
“...มึงไปอินเลิฟที่อื่น กูจะแดกเหล้าฟรี!!!!”
TBC*
Talk : คู่หู 112 กำลังจะสร้างเรื่องป่วนอะไรน้ออออ :hao5:
-
จิ้ม
:z13:
----------------
แต่ละคน 55555
-
ท่าทางพรุ่งนี้ร้านคงวุ่นวาย
ก. สองโทรมาเรียกเจ้านายไปร้าน
ข. เจ้านายมาร้านเจอสภาพอนาถา
ค. พนักงานสุมหัวปิดเรื่องเงียบกัน
ง. ร้านสงบเรียบร้อยดี
:ruready
-
ชอบคู่112จริงๆ อ่ะ แบบว่าผู้ชายเค้าเม้าท์กัน ฮ่าๆๆๆๆๆ
-
จะเกิดเหตุการณ์ป่วนๆอะไรมั้ยเนี่ยเจ้านายไม่อยู่เนี่ย
สิบสองนี่มันน่ารักจริงๆติดบ่วงเจ้านายขนาดหนัก
-
o13
-
เจ้านายน่ารักไปปป สิบสองสู้ๆตั้งใจจีบเข้าาา
-
อ๋อยยยยย เค้าง้องอนกันค่าาาาาา :z2: :hao6:
น่ารักเฟ่อออออออ
ในทีสุดก็เป็นฝ่ายง้อนังสิบสองงงงง5555555
เจ้านายจะซื่อบื้ออีกนานม้ายยยยยยย
เด็กอ่อยใบ้ขนาดนี้แล้วน๊าาา
-
คึคึ เจ้านายของเราไม่ได้โง่นะ รอตอนต่อไปปป
-
:L1:
-
:L2:
-
:katai5: สิบสองน่ารักกกกอ่ะ. :ling1:
-
ชอบตอนที่เจ้านายเรียกสิบสองว่า ไอ้โหล อ่ะ น่ารักดี
สั้นๆพยางค์เดียว
แหมเดี๋ยวนี้เค้าง้อกันด้วยนา
เอ๊ะยังไงคะคุณเจ้านาย
-
สิบสองแกทำให้พี่เกล้าหวั่นไหวอ่ะ
-
เอาปลาไหมเจ้านายจะได้รู้ทันสิบสอง
-
เราว่านายสิบสองเป็นคนเจ้าเล่ห์ เจ้าเล่ห์มากเลยแหละ o3
ทำเหมือนแกล้งงอนเจ้านายให้เจ้านายง้อ
ถถถถถถถถถถ เจ้านายก็บ้ายอไงเล่นตาม
ในใจลึกๆเจ้านายก็แอบรู้สึกดีกับนายสิบสองใช่ไหมล่ะ จุ๊ๆ อย่ามาเถียงเรา
-
น้องสิบสอง นี้รุกอีกๆ เอาให้ช๊อคตายเลย อิอิ
-
ใครยังๆงไม่รู้ แต่หนู#ทีมเต๊บนะค้าาาาาา #ผิด
รุกอีกกกกก เอาให้หายง่าว อยากเห็นเจ้านายเขิลลล
ดูท่าจะเขินแรง
-
สิบสองน่ารัก
วิธีจีบก็น่ารัก
-
พี่เกล้าจะปวดหัวก็เพราะคู่หูคู่นี้นั่นแหละ 112
-
สิบสองน่ารักกกกกก
ชอบเวลา 112 คุยกันมากเลย 5555
-
เจ้านายน่ารักกกก :o8:
-
คู่หูคู่นี้ มีแต่เกินจริงๆ โหลหนึ่ง 55555 เจ้านายน่ารักอ่าาา #FCพี่เกล้า
-
ขอบคุณ :)
-
อ่านแล้วเขิน
ตอนที่กันต์พูดกับหนึ่งเรื่องเจ้านายอ่า
โอยยเขินน
-
พี่เกล้าเขินใช่ม้า~
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อยากเข้าร้านทุกวันเลย
มาลุ้นไอ้โหลจีบพี่เกล้า
-
“เจ้านายพวกเราโง่ ไม่รู้หรอก”
>>เจ้าหมายเลขหนึ่ง เจ้จะฟ้องเจ้านาย 555555
พรุ่งนี้เจ้านายไม่อยู่ คู่หู 112 จะป่วนร้านมั้ย
-
“ผมอยากรู้เรื่องเจ้านาย เจ้านายก็อยากรู้เรื่องของผม” แบบนี้เรียกว่าอะไรนะ...
“รวมพลคนชอบเสือกไง ”
ชอบอ่ะ โหลเงิบแทบตกเก้าอี้ หมดกัน... 55555
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
สิบสองจะน่ารักเกินไปแล้วววววววววววววว :mew1:
-
หนึ่งบอกว่าเจ้านายโง่ แต่โง่ของหนึ่งสำหรับสิบสองคือความน่ารักนะ ฮิ้ววววววว
-
เจ้านายโง่ ไม่รู้หรอก :m20:
-
สิบสองมุ้งมิ้งน่าดู
-
อร๊ายยยย จิกหมอนกันไปค่าาาาาาาา
-
:z13:
-
555555555
ร้านจะพังไหมเนี่ย
-
เจ้านายอย่าไปหลงกล12นะะ
ไอ้นี่มันวางแผนชัดๆ
นี่คือคิดว่าตัวเองสารภาพรักแล้ว!? ตรงไหน 5555
-
เกล้าไม่อยู่แล้วร้านจะเป็นไงเนี่ย :katai1: :ling3:
-
:o8: :o8: :o8: :o8:
-
อยากมีแบบสิบสองสักคนจัง เจ๊อยากได้ วรั้ย :katai5: :o8:
-
น่ารักดีนะ อีกฝ่ายก็ออกตัวว่าชอบซะขนาดนั้น ส่วนอีกฝ่ายก็สนใจในอีกคนอยู่ไม่น้อยแต่ยังไม่รู้ใจตัวเอง :hao7:
-
สิบสองน่าร๊ากกกกกก
จะจีบเขาก็ไม่กล้ารุกอีก
-
เชื่อว่าเจ้านายก็ยังไม่รู้ ถึงจะมีอาการเขินหน้าร้อนก็เถอะ และประโยคของอิหนึ่งก็ลอยมา....
“เจ้านายพวกเราโง่ ไม่รู้หรอก”
กร๊ากกกกก~ :laugh:
-
เข้ามารอออ :bye2:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ตอนที่ 5
โซดากับน้ำเปล่า
คุณยายไม่ได้สบาย คุณยายสบายดีมาก แต่คุณยายแค่คิดถึงหลาน
“ถ้าแม่ไม่พูดแบบนี้เกล้าก็ไม่ยอมมาเยี่ยมยายน่ะสิ” แม่พูดกับผมตอนที่ผมกำลังจะขับรถกลับกรุงเทพฯ ผมเยี่ยมยายเสร็จเรียบร้อยครับ อย่างที่ผมบอกนั่นแหละ แม่พูดว่ายายไม่สบายเพราะอยากให้ผมมาเยี่ยมยายบ้าง ตั้งแต่ที่ผมเปิดร้าน ชีวิตผมก็ขึ้นอยู่แต่กับร้าน ไม่ค่อยได้ออกมาพบปะครอบครัวเท่าไหร่ “เอาเถอะ มาแค่นี้ก็ดีแล้วล่ะ ยายคงชื่นใจแล้ว กลับไปดูแลร้านเถอะ”
“โอเคแม่...ผมขอโทษนะ แต่ไม่อยากทิ้งร้านไว้จริงๆ ช่วงนี้พนักงานใหม่ๆ ยิ่ง...” ผมนึกไปถึงความแสบของไอ้สิบสองที่เป็นพนักงานที่ผมรับมือค่อนข้างยาก แต่เมื่อเทียบกับไอ้หนึ่งแล้ว สองคนนี้แม่งน่าจะพอๆ กัน “เอาเป็นว่าผมไปนะครับแม่...”
“ขับรถดีๆ ก็แล้วกันลูก”
ผมบอกลาแม่และก็รีบขับรถกลับกรุงเทพฯ จากจันทบุรีอย่างรวดเร็ว ดีที่ผมมองการณ์ไกล ผมขับรถของตัวเองตามหลังรถตู้ของพ่อกับแม่มา เพราะผมรู้ใจตัวเองดีว่าคงไม่ได้ค้างกับคุณยาย จะกลับไปดูแลร้านต่อที่กรุงเทพฯ เลย และมันก็เป็นแบบนั้นจริงๆ
ผมไว้ใจสองนะครับ แต่ผมไม่ไว้ใจว่าสองจะสามารถคุมพนักงานทั้งหมดได้ โดยเฉพาะไอ้คู่หูที่ตามกันมาทำงานนั่น
ตอนที่ผมขับรถ ผมบีบพวงมาลัยแน่น นึกไปถึงความเป็นห่วงของแม่ที่บอกให้ผมขับรถดีๆ และก็...
...สัญญาแล้วนะว่าจะดูแลตัวเอง...
เสียงไอ้สิบสองลอยขึ้นมา...ทำไมต้องนึกถึงมันด้วยวะ มันอาจจะพูดไปอย่างนั้นก็ได้ แต่เชื่อมั้ยครับ คำพูดของมันเป็นดั่งคำเตือนใจชิ้นดีให้ผมขับรถอย่างระมัดระวัง น้อยคนนักที่จะบอกให้ผมดูแลตัวเอง ถ้าไม่ใช่คนที่ห่วงใยผมจริงๆ อย่างแม่และก็เพื่อนสนิทบางคน...
...พนักงานใหม่มันห่วงผมด้วยแฮะ...ใช่มั้ยครับ
ตอนที่ผมมาถึงร้านก็เป็นเวลาเที่ยงคืนแล้ว...
ผมเห็นส่วนเอาท์ดอร์ไฟดับแล้วผมแทบจะเป็นลม มันยังไม่ถึงเวลาปิดนี่สัด! เท่านั้นไม่พอ ส่วนของอินดอร์ไฟเปิดสว่าง อีกทั้งยังเต็มไปด้วยเสียงดังโหวกเหวกโวยวายและสำมะเลเทเมาของลูกค้าชายล้วนที่ไหนไม่รู้ที่ดังลั่นเต็มร้าน
ที่กำลงชนแก้วอยู่กับคนกลุ่มใหญ่นั้นคือไอ้หนึ่ง...และก็ไอ้สิบสอง
ผมกำหมัดพร้อมกัดฟันดังกรอด กูไม่อยู่แค่หน่วยเป็นชั่วโมงยังป่วนได้ขนาดนี้ ถ้าหน่วยเป็นวันจะขนาดไหน ปิดร้านกินกันไม่พอ ไอ้พนักงานที่ผมบอกว่าห้ามดื่มเวลางานเสือกที่จะดื่มอีก มึงต้องการให้กูด่าเสียงดังระดับกี่เดซิเบลวะ ถึงจะสาสมใจของพวกมึงน่ะฮะ!
“คุณเกล้า” สองร้องเสียงหลง ผมเรียกให้เธอหลบมุมไม่ให้ไอ้หนึ่งกับไอ้สิบสองมันเห็นผม
“พี่ให้เวลาสองอธิบายครึ่งนาที”
“คืออย่างนี้ค่ะ” สองสูดลมหายใจเข้าลึกๆ “สองกับพนักงานทุกคนเตรียมตัวเปิดร้านปกติ แต่มีลูกค้าท่านหนึ่งโทรมาจองร้านทั้งร้านตอนเกือบสี่โมงเย็น แถมยังให้เงินตามเรทราคาของเราทุกอย่าง ลูกค้าคนนั้นก็คือเพื่อนร่วมรุ่นของหนึ่งกับสิบสองน่ะค่ะ สองคนนั้นก็เลย...”
ผมหลับตาลงพร้อมกับพยายามระงับสติ โอเค...ในเมื่อปิดร้านผมและจ่ายราคาเหมาร้านด้วยเรทปกติทำให้ผมเย็นลงก็จริง แต่ว่า...
...เรื่องไอ้เบอร์หนึ่ง กับไอ้เบอร์สิบสองนั่น!
ผมรู้ว่ามันอยากจะฉลองกับเพื่อนร่วมรุ่น แต่อย่างน้อยก็ควรจะโทรบอกผมว่าขอดื่มสักหน่อย หนึ่งรู้กฎในข้อนี้ดี มันควรจะโทรบอกผมก่อนดื่มสิ นี่มันอะไร เห็นผมเป็นหัวหลักหัวตอหรือยังไง ผมไม่ใช่คนใจร้ายอยู่แล้ว อีกอย่างผมผู้ชาย มันก็ผู้ชาย เห็นเพื่อนมาดื่มผมรู้ว่ายังไงมันก็อยากจะดื่มกับมัน แต่ประเด็นก็คือมันแม่งไม่ยอมโทรมาขอผมนี่แหละ
เรื่องนี้ผมยอมไม่ได้เด็ดขาด หัวหน้าคนอื่นอาจจะหยวนให้ลูกน้อง แต่เรื่องนี้ผมไม่ขอหยวนแน่นอน ไอ้หนึ่งน่ะมันโดนด่าจนมันชิน แต่ไอ้สิบสอง...ผมไม่มีทางปล่อยมันเอาไว้แน่ ถ้ามันไม่โดนผมด่าวันนี้ วันต่อไปมันจะไม่หลาบจำแน่นอน ผมต้องทำการสั่งสอนมันให้หลาบให้จำ
ผมแอบเดินขึ้นไปบนห้องทำงานชั้นสอง (สามารถเรียกชั้นสองว่าที่อยู่อาศัยของเจ้าของร้านก็ได้) เกาะระเบียงมองดูร้านเบื้องล่างที่เสียงดังตามประสารวมรุ่นโรงเรียนชายล้วน (เดาเอาว่าหนึ่งกับสิบสองจบชายล้วนเพราะไม่เห็นมีผู้หญิงเลยสักคน) มือกำระเบียงแน่นพลางคิดว่าจะทำให้พนักงานร้านสองคนนั้นรู้สึกผิดกับเรื่องนี้ดี
พอมองดูเครื่องดื่มที่เจ้าพวกนี้ดื่มเข้าไปแล้ว...ผมเริ่มรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย ดื่มหนักกันจริงๆ เลยแฮะ มีการเปิดขวดไวน์ที่ราคาโคตรจะแพงด้วย อืม...จะว่าไปไอ้หนึ่งกับสิบสองมารวมรุ่นที่นี่ก็ไม่เลว
แต่ไม่รู้ล่ะ ผิดก็คือผิด ผมต้องจัดการอบรมสั่งสอนพวกมันให้ได้!
ตอนนี้ผมเหนื่อยฉิบหาย เอาไว้ก่อนก็แล้วกันนะ อีกอย่างหนึ่งกว่าพวกนั้นมันจะดื่มเสร็จ(ผมไม่อยากด่าลูกน้องให้ลูกค้าเห็น) ก็คงจะอีกนาน ผมขอนอนพักผ่อนหน่อยก็แล้วกัน
ผมเดินเข้ามาในห้องทำงาน เปิดประตูหลังห้องทำงานที่จะกลายเป็นห้องนอนของผม หลังจากนั้นผมก็ทิ้งตัวลงบนเตียง
คร่อกกกกกกกกกกกก...
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว
ผมเพิ่งเห็นว่าตัวเองนอนหลับได้นานขนาดนี้ ไฟในห้องยังสว่างอยู่ ตอนนี้เป็นเวลาตีสองกว่า ผมค่อนข้างมั่นใจว่าร้านปิดแล้วอย่างแน่นอน ผมเอามือขยี้ตาและก็เดินลงไปด้านล่างเพื่อเช็คสภาพร้าน
ร้านสะอาดเอี่ยมอ่อง
คงเป็นฝีมือของพนักงานทุกคนที่ผมอบรมเป็นอย่างดี สิ่งที่ขัดหูขัดตาผมมากที่สุดเห็นจะเป็นร่างเน่าๆ ของไอ้สิบสองที่นอนอยู่บนโซฟาตัวยาวของร้าน
นี่คือเซเลปดังของร้านกูจริงเหรอวะ ดูสภาพซิ
ถ้ามันยังไม่นอนล่ะก็ ป่านนี้ผมคงเรียกมันมาด่าแล้ว แต่ดูจากการนอนของมัน การหายใจอย่างสม่ำเสมอของมัน ผมกวนมันไม่ลง หรือถ้าผมปลุกมันตอนนี้แล้วด่าล่ะก็ ยังไงซะมันก็คงฟังผมไม่รู้เรื่องแน่ๆ
ผมนั่งยองๆ ลงมองหน้าหล่อๆ ของไอ้สิบสอง ก่อนที่จะเดินไปหยิบผ้าห่มแถวนั้นมาห่มให้
“เจ้านาย...”
เห้ย...มันรู้สึกตัวเหรอเนี่ย ผมถึงกับตกใจจนล้มลงไปนั่งกับพื้นเลยทีเดียว ดีที่สิบสองมันไม่ค่อยมีสติ มันจึงไม่เห็นผมล้มก้นจ้ำเบ้า ใบหน้าของมันแดงก่ำพร้อมกับผมเผ้ากระเซอะกระเซิง มันลุกขึ้นนั่งบนโซฟา แต่พอเห็นว่าผมอยู่ข้างล่าง มันก็ลงมาทิ้งตัวนั่งลงข้างๆ ผมซะงั้น
กลิ่นเหล้าหึ่ง...เหม็นจนผมต้องเอามืออุดจมูก
มึงแดกหรือมึงอาบ กูอยากจะถาม...
“เจ้านายยยยยย”
สิบสองเรียกอีกครั้ง ทำท่าจะโผเข้ากอดผม ผมรีบดันหน้ามันออกไป มันดูมึนๆ และก็โอนอ่อนตามแรงโดยง่าย คนเมาก็งี้...
“สงสัยผมฝัน...เอิ๊กกกกก”
ผมส่ายหน้าให้มัน จะลุกหนีก็กระไรอยู่ เพราะสิบสองมันยังไม่ล้มตัวไปนอนดีๆ เลย
“ผมจะเล่าอะไรให้ฟังนะค๊าบ”
“...”
“มีแม่ไก่ตัวหนึ่ง”
ผมพ่นลมอย่างเหนื่อยหน่าย เมาแล้วเล่านิทาน...นี่คือศิลปินเวลาเมาเหรอวะ
“ผมล้อเล่นนนนน ฟังใหม่นะ” หน้ามึนๆ ของสิบสองกลืนน้ำลาย ก่อนที่จะเริ่ม “ไม่มีอะไรมากนักหรอก...เรื่องมันมีอยู่ว่า...ผมเนี่ยดื่มเหล้าสูตรนี้มาโดยตลอด”
ผมขมวดคิ้ว
“เหล้าเท่านี้” สิบสองเอานิ้วโป้งมาแตะข้อนิ้วชี้ของตัวเองตามปริมาณที่มันดื่ม “น้ำเท่านี้” มันทำเหมือนเดิม “โซดาปาดจิ๊ดเดียว” จิ๊ดเดียวของมันมันไม่ลืมที่จะทำมือให้เห็นว่านิดเดียวจริงๆ แบบนั้นไม่ต้องใส่ก็ได้มั้ง ถ้าจะน้อยขนาดนั้น “...หยดหนึ่งก็พอ”
“แล้วยังไงต่อ” ผมอยากรู้ว่าสูตรเหล้าของมันมันกลายเป็นนิทานไปได้ยังไง
“ผมน่ะนะ...”
“...”
“รู้สึกเป็น ‘โซดา’ ของเจ้านายเลย”
“...”
“ในสูตรเหล้าแบบโปรดของผม โซดาสำคัญนิดเดียว ใส่ก็ได้ ไม่ใส่ก็ได้”
แม้จะฟังดูงงๆ แต่ผมเสือกจะเข้าใจในครั้งนี้แฮะ ทำไมมันต้องตัดพ้อผมขนาดนั้นด้วย ผมเป็นจ้านายที่แย่ขนาดนั้นเลยเหรอ...
“พูดแล้วเศร้า...” สิบสองกอดเข่า เอาหน้าซุกลงบนเข่าของตัวเองอย่างน่าสงสาร
เดี๋ยวๆ มึงอย่าทำแบบนี้ กูรู้สึกผิดนะ รู้สึกผิดไปหมดแหละทั้งๆ ที่กูไม่รู้ว่ากูผิดอะไร...
“ใจเย็นๆ นะ” ผมปลอบ
“เมื่อไหร่ผมจะได้กลายเป็น ‘เหล้า’ ของเจ้านายอ่ะ”
“เป็นน้ำเปล่าดีกว่ามั้ง คลีนด้วย ไม่ผิดศีลด้วย” เหมือนผมกำลังปลอบเด็กอนุบาลยังไงชอบกล
“ผมอยากเป็น...เหล้า”
“ถ้าสูตรของกู...เหล้าน้อยกว่าน้ำเปล่าล่ะ”
“...”
“มึงจะยังอยากเป็นเหล้าอยู่มั้ย”
สิบสองเงยหน้าขึ้น เอาตาปรือๆ ของมันมาจ้องมองผม นัยน์ตาของมันไม่ได้ดูเศร้า แต่เหนื่อยล้าจากการดื่มหนักมากกว่า...
“เป็นน้ำเปล่าก็ได้...”
คำพูดของสิบสองทำเอาผมรู้สึกแปลกๆ ในใจ ตอนที่มันพูด มันจ้องตาผมไม่กระพริบเลยทีเดียว แม้จะเป็นนัยน์ตาที่ปรือและก็แดงก่ำ แต่ผมก็รู้สึกแปลกๆ กับตาคู่นั้นอยู่ดี
ผมเล่นกับมันนานเกินไปแล้วมั้ง...
ผมรีบห่มผ้าห่มให้มันทั้งๆ ที่มันยังนั่งอยู่ ก่อนที่จะรีบผละออกไปจากมันขึ้นไปนอนบนห้องส่วนที่อยู่อาศัยของตัวเองทันที
ไอ้สิบสองคนนี้...มันไม่ธรรมดาว่ะ...
กันต์แอบยิ้มลับหลังเกล้า
เขาเมานิดหน่อย แต่ก็ยังพอมีสติ...
เป็นน้ำเปล่าสำหรับเกล้า...ก็ไม่เลวเหมือนกันนะ
“เชี่ยเต๊บ...”
“อืออออออ”
“...กูว่ากูก้าวไปอีกขั้นว่ะ”
“อืออออออ”
“...มึงฟังรู้เรื่องมั้ยเนี่ย”
“...”
“พรุ่งนี้กูจะชัดกว่านี้ กูขอสัญญาไว้กับตัวเองเลย”
“เอิ๊กกกกกกก...อ้วกกกกกกกกกกกกกกกกก แหวะ แหวะ”
“ฟวยยยยย นี่มึงอ้วกรดโทรศัพท์เหรอ!!!!!!!”
“...(เชี่ยเต๊บบบบบบ เตียงกู ไอ้เหี้ยเอ๊ยยยยยยยยย)”
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด
TBC*
น้องกันต์นี่ก็เต๊าะพี่เขาไปเรื่อย นิดนึงก็เอา 555
ปิดฉากด้วยเฮียหนึ่งหรือว่าเฮียเต๊บอ้วก เอิ่มมมม :katai5:
-
ไว้อาลัยให้หนึ่งกับสิบสองหนึ่งนาที :monkeysad:
พรุ่งนี้ตายแน่ อิอิ o18
:m15:
-
เย้ยยยยย :a5: TBC ทำไมมันสั้นจุง แหม! กำลังได้ที่เชียว
-
กันต์กล้า
-
น่ารักก
-
งานเนียนก็ต้องมาาาาาาาา ตอนนี้สั้นมากค่ะ คิดถึงงง :o12:
-
หยอดพี่เกล้าไปเรื่อยๆเดี๋ยวพี่เค้าก็ต้องหวั่นไหวบ้างแหละ
-
นายกันต์_นี่เก่ง ลูกล่อลูกชนเยอะจริงๆ
รูปหล่อ ตัวสูง ร้องเพลงเพราะ
เต๊าะเจ้านายคนเก่ง ได้แนบเนียนอีกตะหาก :mew3:
อ่านแล้ว อยากเป็นน้ำเปล่า ใสๆ คลีนๆ ให้เธอได้ดื่ม :o8:
:heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven
-
หนึ่ง อ้วก!! ใส่โทรศัพท์ อ๊ากกกห
สอบสองช่างเต๊าะเกิ๊น!! เจ้านายจะรู้มั้ยน้าา ใจอ่อนยังๆๆๆ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เจ้านายโง่ ช่างกล้าพูด ตอนแรกๆก็คิดแบบนั้น อ่านไปอ่านมาเจ้านายมันไม่ได้โง่นะแค่ซึนเอง
ว่าแต่สิบสองนีีหยอดตลอด
-
:pig4:
-
สิบสองสู้ๆ เอาชนะใจเจ้านายให้ได้นะ :hao3:
-
:pig4: :pig4:
-
น่าเอ็นดูอ่ะ สิบสอง
-
สิบสองรุกแรงมากค่าาาาา ขี้อ้อยอะไรเบอร์นั้น 55555
-
มาเหล้าน้ำเปล่าโซดาอะไรก็ไม่รู้ รู้สึกคลื่นไส้มากกกกกกกกกกก 555555555555555
ชัดเจนไปเลยนายสิบสอง แค่นี้ใจของเจ้านายก็เต้นไม่เป็นจังหวะแล้วล่ะ
-
โอยยยยยชอบบบบบ ❤️❤️❤️❤️❤️
น้องโหลของพี่ :hao7:
-
ขอบคุณค่ะ
-
หนึ่งกับสิบสองจะโดนไรบางเนี้ย รออ่านตอนต่อไปนะคะ
o13 o13 o13 o13 o13
-
ช้าๆได้พร้าเล่มงามนะสิบสอง ค่อยๆเต๊าะไป6555555555
-
คืบหน้าแล้วใช่ไหม
-
ขยันหยอดเจ้านายจริงเชียว :hao7:
-
สิบสองเอ๊ยพรุ่งนี้ชัดแน่ๆ โดนเจ้านายด่าเช็ดแน่ๆ
-
เอาแล่วววว เจ้านายเริ่มหวั่นไหวแล่วว
สิบสองรุกอีกๆ :-[
-
อีเบอร์สิบสิงมันร้ายมากกก
-
อยากมีสิบสองเป็นของตัวเอง55555555555555
ไม่ให้เจ้านายแล้วได้ไหมมมมมมมมม ยกสิบสองให้หนูเถอะะะะะ
จะเลี้ยงและดูแลเป็นอย่างดี
#บอกเขาไปว่าฉันรักเขา555555
-
ขอบคุณ :)
-
สั้นป๊ายยยยยยยยย
ขอยาวๆๆๆๆๆ ฮืออออออออ
ก้าวไปอีกขั้นแล้วเว้ยยยยยยยย ผลัดกันหยอดฮ่าๆๆๆๆๆๆ
น่ารักกกกกกกกกกกกกกก ใกล้แล้วสิบสองใกล้แล้ววววว
อยากอ่านต่อสุดดดดดด
-
เริ่มหวั่นไหวล่ะสิเจ้านาย~
-
เห็นความน่ารักของสิบสองทุกตอนเลย
:mew3:
เอาใจช่วยให้รอดวันพรุ่งนี้นะจ้ะ คู่หู112
-
พึ่งติดตาม คือน่ารักมากกกกกกค่ะ สิบสองกับเจ้านายน่ารักทั้งคู่เลย
แบบโอ้ยยน่ารักจริงๆ ตอนอ่านนี่รู้สึกแบบ น่ารักๆๆ คำนี้ลอยอยู่เต็มไปหมด 55555555
ชอบการดูแลร้านของเจ้านาย ตำแหน่ง1-12ก็เก๋ดี ชอบค่ะ
คุณเจ้านายซึนๆแต่ก็น่ารักอ่ะ แคร์คนอื่น ใจอ่อนด้วย
สิบสองนางเต๊าะสบายอ่ะ เจอคนแคร์ขนาดนี้ 555555 สิบสองนี่มีความเจ้าเล่ห์
แต่ความน่ารักของนางนี่ชนะเลิศมาก กระชุ่มกระชวยแทนเจ้านายเลยค่ะ 555555
เวลาคุยกับหนึ่งเรื่องเจ้านายนี่แบบ รู้สึกมุ้งมิ้ง เอ็นดูอ่ะ ชอบบบ
ขยันหยอดขยันเต๊าะขยันจีบเข้านะเจ้าสิบสองงงง
รอติดตามต่อค่าาา
-
จ้าาาาาาาาาา
น้ำปล่าจ้าาา แหมมมมม :hao7:
-
อยากเป็นน้ำเปล่าของพี่เกล้าอีกคนจังเลยค่ะ อร๊ายยยยยย >///< 5555 หมั่นไส้อิสิบสอง แกล้งเมาเพื่ออ่อยเจ้านายเหรอคะ
:o9: :o9: :o9: :o9: :o9: :o9: :o9: :o9: :o9:
-
เต๊าะแบบละมุน น้ำหยดลงหินทุกวัน หินมันยังกร่อนเลย
พยายามเข้าสิบสอง!! แต่ถ้าเจ้านายไม่กร่อนก็เอาให้ละลายไปเลยย เราเชียร์นายยยย :mc2:
-
เคลิ้มไปเรื่อย ๆ นะกันต์
พรุ่งนี้พี่เกล้าจะด่าแบบถลกหนังเลยจ้ะ
#เรื่องงานกับเรื่องหัวใจไม่ใช่เรื่องเดียวกัน#ผิดมาพี่ด่านะ
-
:laugh: :laugh: :laugh: ไว้อาลัยให้คู่หู 112 ด้วยคน
-
:pig4:
-
เจอลูกอ้อนตอนเมาเข้าไป ด่าไม่ออกเลยล่ะสิ :hao7: :hao7:
-
พึ่งมาอ่านจร้าาาาา
ร้านบาร์สุราลัย ร้านนี้เจ๋งอ่ะ จะเข้ามาอุดหนุนบ่อยๆนะคะ ^0^
เชียร์ สิบสองเต็มที่ ต้องสู้นะสิบสอง เจ้านายไม่รอดมือเราแน่นอน #ทีมสิบสอง (แต่ตอนหน้านี่น่าจะโดยด่ายาวนะ 112 อิอิ)
-
หนึ่งกับสิบสอง คู่หูคู่ป่วนจริงๆ
-
:z2: เราขอโซดาโค๊กแก้วหนึ่ง โนแอลกอฮอล์ ^^ "เจ้เกล้าบอกไปกินร้านอื่น "
-
หยอดเก่งจริง
-
o22
-
:L2: :3123: :L1: ชอบเรื่องนี้มากๆเลยมาลงบ่อยๆน่ะรอวันที่ เจ้านายจะรักนายสิสองจัง
-
น่ารักจัง
-
น้องกันต์เจ้าเล่ห์นักนะ
55555555
-
เตาะไปเรื่อยๆ 55
-
พรุ่งนี้แกสองคนตายแน่ 55555555555555
-
เต๊าะเก่งเกินไปแล้ว โหล
o13
-
อ่านไปยิ้มไป น่ารัก
-
คิดถึงสิบสองมากๆเลย มาอัพหน่อยน้าาาาาาา~~~
-
ตอนที่ 6
ชนกันไม่ชนแก้ว
“มีอะไรจะอธิบายมั้ย”
“ไอ้สิบสองมีครับพี่” หนึ่งโยนไปที่สิบสองทันทีหลังจากที่โดนผมเรียกก่อนเข้าทำงานในวันต่อมา ทั้งสองคนยืนอยู่ตรงหน้าผม ไม่ได้มีสีหน้าหรือท่าทีที่รู้สึกผิด ผมจำได้ตอนที่ผมวัยเท่าพวกมัน ผมมีความกลัวเกรงคนที่เป็นผู้ใหญ่กว่าหรืออายุมากกว่าอยู่นะครับ แต่สำหรับไอ้สองคนนี้บอกได้คำเดียวว่าแม่งเฟี้ยวและไม่ได้กลัวอะไรผมเลยจริงๆ
แต่อย่างน้อยมันก็ยืนนิ่งๆ ล่ะวะ...
สิบสองกระพริบตาปริบๆ มองซ้ายมองขวาหาข้ออ้าง “ผม...”
“พวกมึงสองคนทำผิดกฎ” ผมปั้นหน้าเข้ม พยายามขู่ในสิ่งที่คิดว่าน่าจะได้ผลที่สุด “หักเงินดีมั้ย...”
“เจ้านาย ไม่เอา!” สิบสองส่ายหน้าอย่างรุนแรง “เมื่อคืนผมไม่มีทิปนะ...”
“ผมโดนหักจนจะไม่เหลืออยู่แล้วครับพี่” หนึ่งยกมือไหว้เหนือหัว
“ไอ้พวกบ้าเอ๊ย” ผมลุกขึ้นพลางไล่เตะพวกมันทั้งสองคน “รู้ว่าผิดก็ยังเสือกจะทำ!”
“เจ้านาย นี่ผมกับหนึ่งช่วยกันหาทางให้ร้านเราได้กำไรเลยนะครับ” สิบสองเถียง ในขณะที่หนึ่งยืนฟัง
“แต่มึงไม่ควรที่จะไปแดกกับลูกค้าไง”
“เจ้านาย คำว่าเพื่อนมันยิ่งใหญ่นะครับ”
“แล้ว?”
“กว่าพวกผมจะได้เจอพวกมัน เวลาผ่านไปตั้งเกือบปี เจ้านาย ถ้าหากเจ้านายมีเพื่อนรุ่นเดียวกันมาขอชนแก้ว เจ้านายจะปฏิเสธป่ะ”
ชัวร์ว่าไม่อยู่แล้ว...แต่ผมไม่ตอบมันแบบนั้นหรอก
“เห็นมั้ย...”
“มึงไม่ต้องเถียง ผิดก็คือผิด”
“อ้าว...”
“ลงไปเลยไป! ไปล้างรถกู!”
“ล้างรถเหรอ”
“หรือว่าจะให้หักเงิน”
“ครับ พี่/ได้เลย เจ้านาย”
ท้ายที่สุดแล้วผมก็โหดได้เท่านี้จริงๆ...ผมรู้สึกเหมือนผมเป็นครูประถม ที่สั่งลงโทษพนักงานได้แค่เบาๆ เท่านั้น จะว่าไปไอ้พนักงานตัวแสบของผมทั้งสองคนก็ไม่ได้แตกต่างอะไรจากเด็กประถมบางคนหรอก แม่งดื้อ แม่งไม่ฟัง แม่งไม่คิดหน้าคิดหลังอะไรเลย...
ผมถอนหายใจเมื่อเห็นคู่หู ‘112’ ลงไปล้างรถให้ผมอย่างเฮฮาปาจิงโกะ ไม่ได้มีท่าทีรู้สึกผิดอะไรทั้งนั้น ผมรู้แล้วว่าผมจะแก้เผ็ดพวกมันยังไง
“เดี๋ยว” ผมยื่นหน้าลงไปตอนที่พวกมันสองคนอยู่ข้างล่าง “ล้างให้หมดทุกคันนะ”
ไอ้หนึ่งตกตะลึง ส่วนไอ้สิบสองที่เพิ่งมาใหม่มันไม่รู้ว่าผมมีรถในคอลเลคชันกี่คัน มันก็เลยดูไม่ตกใจเท่าไหร่
เดี๋ยวมึงก็รู้...
ผมตรวจเช็กความเรียบร้อยไปทีละอย่างตั้งแต่หน้าร้านยันห้องน้ำหลังร้าน ทุกสิ่งทุกอย่างพร้อมให้บริการในวันนี้แล้ว หนึ่งกับสิบสองขลุกอยู่ตรงโรงเก็บรถของผม ไม่ได้ออกมาเห็นเดือนเห็นตะวัน สมน้ำหน้าพวกแม่ง...
“เชี่ยเกล้า”
ตอนที่ผมกำลังยกป้ายบอกเมนูเด็ดในวันนี้ ก็มีเสียงหนึ่งเรียกผมพอดี
“ไอ้เชี่ยทิต”
ผมดีใจจนร้องลั่นเมื่อเห็นว่าใครมา เป็นเพื่อนสมัยเรียนมัธยมของผมเองครับ ได้ข่าวว่าเพิ่งไปทำธุรกิจที่ต่างประเทศมา ห่างหายไปจากการรวมรุ่นของผมและเพื่อนในประเทศไทยหลายเดือนเลยทีเดียว
ชื่อจริงมันชื่ออาทิตย์ ชื่อเล่นมันชื่อซัน แต่สมัยเรียนมัธยมมันบวชและผมของมันใช้เวลานานมากกว่าจะขึ้น ผมกับเพื่อนก็เลยพากันเรียก ‘ทิต’ จนติดปาก เหมือนรู้สึกว่ามันเป็นพระเพิ่งสึกใหม่ตลอดเวลา
ตอนนี้ผมแม่งขึ้นเยอะแล้วครับ แถมยังหล่อมากเลยด้วย ออร่าที่เด่นมาแต่ไกลบ่งบอกถึงการมีเงินถุงเงินถัง
“ไปไงมาไงวะเนี่ย” ผมจับมือเพื่อนจับมือเพื่อนอย่างตื่นเต้น
“มาหามึงเนี่ย นัดกันครั้งล่าสุดนัดต้อนรับกู มึงเสือกไม่มา”
“กูก็ต้องดูแลร้านป่ะ” ผมพามันเข้ามาในร้าน “ไหนๆ มานั่งก่อน กูเลี้ยงเอง อยากแดกอะไร”
“จริงดิ ดีนะเนี่ยที่กูล้างท้องมารอ”
“เออ จัดให้หนักเลย” ผมมองหาลูกน้องที่อยู่ใกล้ตัว เห็นไอ้สิบสองเดินมาพอดี ท่าทางมันสกปรกเหมือนเด็กที่กำลังล้างรถเป๊ะๆ “สิบสอง ขอน้ำขอท่าให้เพื่อนกูหน่อย”
มันยืนนิ่งๆ มองดูผมกับทิตสลับกันไปมาอยู่นานหลายวินาที
“สิบสอง ได้ยินมั้ยเนี่ย”
“ครับ...เจ้านาย” ร่างสูงๆ เดินออกไป ทิตหัวเราะนิดหน่อยเมื่อเห็นท่าทางของลูกน้องของผม
“พนักงานใหม่เหรอ”
“เออ นักร้องน่ะ”
“ทำไมหามาได้หน้าตาดีจังวะ” เพื่อนของผมทิ้งตัวนั่ง มองดูไปรอบๆ ร้านของผมอย่างตื่นเต้นและก็สำรวจ
“เป็นเพื่อนของพนักงานอีกทีหนึ่ง...” ผมเล่าให้ฟัง จะว่าไปผมก็โชคดีมากเลยนะครับที่สิบสองมันเลือกที่จะมาทำงานกับร้านผม เพราะหนังหน้าอย่างมันไปรับจ๊อบเดินแบบถ่ายแบบได้อย่างสบาย แต่กลับเลือกที่จะมาเป็นนักร้องตอนกลางคืนกับร้านที่ไม่ค่อยโด่งดังเท่าไหร่อย่างบาร์สุราลัย
อย่างที่เคยบอก แม้พฤติกรรมจะคุมยาก(โดยเฉพาะเมื่อผนึกกำลังแสบกับไอ้เชี่ยหนึ่งเพื่อนมัน) แต่มันก็คือเพชรของร้านผมจริงๆ นะครับ เหมือนของดีที่โผล่มาตอนท้าย เหมือนของล้ำค่า เหมือนภาพลักษณ์ของร้านยังไงยังงั้น
การันตีได้จากกำไรมหาศาลตั้งแต่วันที่มันก้าวมาทำงานวันแรกแล้ว...
“โชคดีนะเนี่ยรู้มั้ย” ทิตส่งยิ้มมาให้ ผมเองก็เห็นด้วยกับมัน ตอนนั้นสิบสองหาน้ำมาได้แล้ว แต่มันก็ยังจ้องมองไอ้ทิตไม่วางตาเหมือนที่จ้องผมกับทิตไปมาอยู่นานหลายวินาทีในตอนนั้น
“สิบสอง เป็นไรหรือเปล่าวะ” ผมถาม
มันส่ายหน้าดิก ก่อนที่จะเดินถอยหลังไปทีละก้าวๆ
“ล้างรถเสร็จหรือยัง”
“เจ้านายเอารถสีแดงไปลุยโคลนมาทำไม...”
“อ้อ” ผมหัวเราะ ที่มันเสร็จช้าเพราะไอ้แดงลูกผมสินะ “เลอะตั้งแต่ไปเยี่ยมบ้านป้าสาม”
“ผมเหนื่อยนะ ขัดเท่าไหร่ก็ไม่ออก เจ้านายมาขัดเองเลย”
“เดี๋ยวมึง” กูขอย้ำครั้งที่ล้านว่า ‘กูเป็นเจ้านายมึงนะ’ “ไปขัดให้ออกเดี๋ยวนี้ คุยกับเพื่อนเสร็จกูจะไปตรวจ”
“จริงอ่ะ...”
“...”
“...รีบๆ มาเลยนะครับ” มันพูดทิ้งท้าย
ผมหน้านิ่ว สิบสองไม่รีรอให้ผมด่า เดินเลี่ยงออกไปไกลแล้ว ทิตได้ยินผมกับลูกน้องคุยกันก็เอาแต่หัวเราะเสียงดังราวกับเห็นว่าเป็นอารมณ์ขำขัน
“มึงนี่ยังเหมือนเดิมเลยนะ” ทิตดื่มน้ำเปล่า มอง ‘ห้า’ เด็กเสิร์ฟผู้หญิงของร้านที่หน้าตาสวยรองจาก ’เจ็ด’ และก็ ‘เก้า’ ที่เป็นบาร์เทนเดอร์ด้วยสายตาแพรวพราว “ด่าเท่าไหร่ก็ไม่น่ากลัว”
“มึงอย่าพูดอย่างนั้นสิ ลูกน้องกูยืนอยู่เต็มร้านไปหมด”
“แต่มันเป็นข้อดีนะรู้มั้ย...ลูกน้องจะรักมึงและก็เกรงใจมึง แทนที่จะกลัวมึงและก็ทำงานด้วยความอึดอัดใจ” ผมมองไอ้นักธุรกิจใหญ่ที่สั่งสมประสบการณ์มานานมากกว่าผม “กูพูดจริงนะเนี่ย”
“คำว่าเกรงใจ...ใช้ไม่ได้กับไอ้หนึ่ง และก็ไอ้สิบสอง” ผมพูดเหมือนบ่นคนเดียวมากกว่า
“มะรืนนี้เป็นวันเกิดกู กูปิดร้านมึงฉลองนะ” ทิตประกาศ
ผมทำตาลุกวาว “ไอ้เชี่ยทิต!!! พูดจริงเหรอ!!!”
“เออดิ แหม มีรายได้แล้วตาลุกเชียวนะ”
ผมดีใจจนอดเขย่าแขนเพื่อนไม่ได้จริงๆ เสี่ยทิต เฮียทิต คนรวยแห่งห้องม.6/3 กูซาบซึ้งในหัวใจ...
“ปิดแค่ส่วนอินดอร์ก็ได้ เอาท์ดอร์มึงก็ขายของมึงไป จะได้มีรายได้เข้าร้านเพิ่มขึ้นอีก”
“ขอบใจมาก กูขอบใจมึงจริงๆ” ผมยังคงจับแขนมันอย่างประจบประแจง
“เจ้านาย!” เสียงสิบสองดังขึ้นจนคนทั่วทั้งบริเวณต้องหันไปมองหน้ามัน มันยังไม่ไปอีกเหรอเนี่ย “เชี่ยหนึ่งทำมอเตอร์ไซค์เจ้านายล้ม!”
“เฮ้ย!” ผมปล่อยเพื่อนทันที ก่อนจะหันไปหาสิบสอง “คันไหน!”
“ไม่รู้ คันที่ใหญ่ๆ ดูแพงๆ ไปดูสิครับ”
“เดี๋ยวกูมานะทิต เดี๋ยวกูมา”
“เออๆๆ” ทิตรับคำ
ผมรีบไปดูรถของผมทันทีอย่างตื่นๆ กลัวแม่งจะเป็นรอย กลัวแม่งทุกอย่าง ไอ้หนึ่งที่กำลังขัดรถให้ผมเงยหน้าขึ้นมาดูใบหน้าของผมอย่างงงๆ
“พี่มีอะไรเหรอ”
ทุกคันยังจอดดี และมากกว่าครึ่งถูกล้างไปแล้ว
ผมหันกลับไปมองไอ้สิบสองที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ “อ้าว...ดูผิดเหรอเนี่ย ว้า ผมขอโทษน้าา”
ตอแหลเอ๊ย “สนุกมากมั้ยเนี่ย...”
“สนุกอะไรครับ ผมดูผิดจริงๆ นะ”
“มึงร้องรอบละห้าเพลงไปเลยคืนนี้!”
“แต่เสียงผม...”
“ตามนั้น ไอ้เด็กบ้า...”
“เพื่อนเจ้านายดูไม่น่าไว้ใจเลย สายตาเจ้าชู้มาก” ทำไมกลายมาเป็นเรื่องนี้ไปได้วะเนี่ย
“มันเป็นเพื่อนกู กูไม่เป็นไร อีกอย่างมึงน่ะดูเจ้าชู้กว่าเพื่อนกูตั้งเยอะ” มันดึงตัวผมมาเพราะมันเป็นห่วงผมเหรอเนี่ย เดี๋ยวนะ มึงเข้าใจคำว่า ‘เพื่อน’ มั้ยวะ เหมือนมึงกับหนึ่งน่ะ เชี่ยสิบสอง...ให้ตาย นึกว่าจะได้เทียบมันกับเด็กประถมเล่นๆ แต่มันดันเหมือนเด็กประถมจริงๆ กูต้องสอน ก.ไก่ ถึง ฮ.นกฮูกให้มึงมั้ย
“...”
“ยังจะมองหน้าอีก” ผมพูดกับมัน
“ผมดูเจ้าชู้เหรอ”
“เออ!”
“ไม่จริง” มันเถียงเสียงอ่อย
“หึ” ผมทำเสียงใส่มัน “ไร้สาระพอแล้วนะ กูไปล่ะ”
“เจ้านาย” มือเรียวยาวของไอ้สิบสองคว้าแขนผมอย่างถือวิสาสะ ผมต้องมองมือมันด้วยสายตาตำหนิ จนมันยอมปล่อยมือ
“อะไรวะ”
“ผมไม่เจ้าชู้นะ...”
“มาบอกกูทำไม”
“เดี๋ยวเจ้านายเข้าใจผมผิด”
“ไม่ต้องแคร์ความคิดกูหรอก”
“ผมต้องแคร์สิ”
“กูไปได้หรือยัง”
“เม็มไว้ในหัวเลยนะว่าผมไม่ได้เจ้าชู้ ที่ผ่านมาก็แค่ผ่านไป...”
“เดี๋ยว มึงมาบอกทำไม”
“ฝังใส่หัวไว้เลย” มันยกนิ้วขึ้นมาแล้วชี้เข้าหัวของมันเอง
ผมพยักหน้าส่งๆ รับคำมันไปก็ได้ เดี๋ยวมันจะไม่เลิกพูด สิบสองทำหน้าโล่งใจ ก่อนที่จะหันไปล้างรถต่อแต่โดยดี ผมหันหลังกลับเพื่อเดินไปหาเพื่อน รู้สึกแปลกๆ ในใจกับแววตาของสิบสองตอนที่มันพูด
ผมไม่เจ้าชู้นะ...
มึงดูจริงจังจนเหมือนมึงกำลังจีบกูเลยเนี่ยสิบสอง
ไม่ล่ะ ผมเขย่าหัวไล่ความคิดบ้าๆ ออกไป...แล้วค่อยๆ เดินไปหาไอ้เชี่ยทิตที่รออยู่
22.00 น.
ใกล้จะถึงช่วงเพลงประจำวันของไอ้สิบสอง...วันนี้สาวๆ มาเยอะจนผิดปกติ ผมรู้สึกแปลกๆ ว่าวันนี้จะเกิดเรื่องยังไงไม่รู้ จริงๆ นะครับ
ขอให้มันไม่เป็นแบบนั้น
“เพลงนี้ผมขอมอบให้คุณผู้ชาย ที่อยากบอกกับคนที่คนรักอย่างจริงจัง...”
“...”
“ว่าคุณไม่ได้เจ้าชู้อีกต่อไปแล้ว”
“...”
“เพลงเลิกเจ้าชู้ * ครับผม”
(เพลงเลิกเจ้าชู้ : วงปลื้ม)
เสียงปรบมือดังแปะๆ บางคนถึงกับส่งเสียงกรี๊ดกร๊าดออกมาเลยทีเดียว เพลงประจำวันของไอ้สิบสองวันนี้มันแหม่งๆ แฮะ เหมือนเรื่องที่เพิ่งจะคุยกับผมยังไงชอบกล
“...ต่อจากนี้ คนๆ นี้ขอสัญญา ว่าฉันพอทุกอย่าง และจะทำให้เธอรับรู้ ว่าจากนนี้คนๆ นี้จะเลิกเจ้าชู้ ฉันจะเลิกเจ้าชู้ เชื่อฉันสักครั้งหนึ่งจะได้มั้ย ฉันขอโอกาส...”
“แลดูจริงจัง” ไอ้หนึ่งทำหน้าขึงขังอยู่ข้างๆ ผม “พี่เชื่อมันมั้ยเนี่ย”
“มาถามกูทำไมล่ะเนี่ย”
“มันไม่ได้กำลังร้องเพลงบอกพี่อยู่เหรอ”
“เดี๋ยวนะ มันจะมาบอกกูทำไม”
“ผมได้ยินสิ่งที่มันกับพี่คุยกัน พี่หาว่ามันเจ้าชู้ มันก็เลยร้องเพลงเลิกเจ้าชู้ให้พี่ไง”
“มึงโยงเป็นแกทเชื่อมโยงเลยนะ...” แม้จะไม่ทันรุ่นสอบแกทแพท แต่ผมก็เคยได้ยินอะไรเทือกๆ นี้ ผมยังทันโอเน็ต เอเน็ตอยู่นะครับ “ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก อีกอย่าง...กูนี่เป็นเจ้านายมัน...”
“เจ้านายแล้วไงพี่...มันชอบซะอย่าง”
“คุณเกล้าครับ!” ลูกค้าเรียกผมก่อนที่ผมจะทันได้ยินประโยคจากปากไอ้หนึ่ง “มาทางนี้หน่อยครับ!”
“ดูแลดีๆ นะมึง” ผมบอกกับหนึ่งก่อนที่จะเดินไปหาลูกค้า พอดีเขารู้จักกับพ่อ ก็เลยเรียกผมไปทักทาย
หลังจากที่ไอ้สิบสองขึ้นร้องเพลงรอบสองไป ลูกค้าก็เริ่มเรียกให้มันมาคุยด้วย โดยเฉพาะลูกค้าสาวๆ ผมเห็นภาพนี้จนเคยชินและก็ปล่อยให้มันเป็นไป อีกอย่างหนึ่งไอ้สิบสองก็ไม่ได้ทำตัวเยอะจนเกินไป มันก็ยังคงมีศักดิ์ศรีเป็นนักร้องที่ซื้อไม่ได้อยู่...
จนกระทั่งผมเดินผ่านไปที่ส่วนเอาท์ดอร์...ได้ยินเสียงมันกับลูกค้าคุยกันเต็มๆ สองหู...
“เลิกเจ้าชู้เหรอ ไม่จริงมั้ง” พระเจ้า...นั่นนมหรือลูกบอล...ผมสะบัดหัวให้ตัวเองเลื่อนสายตามามองหน้าผู้หญิงคนนั้น แทนที่จะมองหน้าอกของเธอ เธอแต่งตัวรัดรูปเกาะอกเอวลอยจนทำให้ต้องมองหน้าอกก่อนหน้าจริงๆ นะครับ “ทำไมไม่ติดต่อหาน้ำปั่นเลย...”
นั่นไง...นี่คือสิ่งที่ยืนยันว่าไอ้สิบสองมันเจ้าชู้ขนานแท้
“พอดีผมเปลี่ยนโทรศัพท์น่ะครับ”
“ไม่จริง เมื่อกี้น้ำปั่นเห็นกันต์หยิบโทรศัพท์ออกมาก็ยังเป็นเครื่องเดิมที่น้ำปั่นเคยเห็น”
ดูซิ...มึงจะเถียงอะไรเขาได้มั้ย
“ตอนซ่อมโทรศัพท์ เบอร์มันหายไปจากเครื่อง”
“พอสักทีเถอะค่ะกันต์ น้ำปั่นจะถือว่ากันต์ไม่ได้ทำอะไรผิดก็แล้วกัน” น้ำปั่นยื่นหน้าอกไปใกล้ๆ ไอ้สิบสอง “เลิกงานกี่โมงคะ ไปต่อกับน้ำปั่นเถอะ”
“ผม...” ตอนนั้นไอ้สิบสองมันมองมาเจอผมพอดี...
“ผู้ชายเขาไม่เอาก็อย่าไปตื๊อเขา” อีกเสียงหนึ่งดังขึ้น เป็นเสียงของผู้หญิงอีกโต๊ะ คนๆ นี้สวยเหมือนกันและก็เซ็กซี่พอกัน เธอก้าวฉับๆ มายืนตรงกลางระหว่างน้ำปั่นกับสิบสอง “กันต์ จำบีได้มั้ยคะ”
นั่นไงกูว่าแล้ว...รถไฟชนกันที่ร้านกูเพราะไอ้สิบสอง ร้านนี้อนุญาตให้ชนแก้วนะครับ ไม่ได้ให้รถไฟชนกัน!
สิบสองทำหน้าเหมือนอยากหนีไปหลบที่สโลวาเกีย แต่ไปไม่ได้...
“น้ำทิพย์หรือเปล่าครับ” มันทำหน้ายิ้มแห้งๆ
“บ้านกันต์น่ะสิ!”
“เดี๋ยวนะคะกันต์ ยัยวอกนี่เป็นใคร” น้ำปั่นชี้มือไปที่บี
“ผม...”
“อย่าบอกว่าไม่รู้จักนะคะกันต์ ตอนต้นเดือนเรายังสนุกด้วยกันอยู่เลย” บีกอดอก ต้นเดือนงั้นเหรอ งั้นก็ก่อนหน้าไอ้สิบสองมาทำงานที่ร้านผมอาทิตย์หนึ่งน่ะสิ
“หมายความว่าไงคะ ไหนกันต์บอกว่าจะไม่ยุ่งกับใครยกเว้นน้ำปั่น...”
คุณสมบัติของผู้ชายเจ้าชู้ ต้องสับรางเก่งและสับรางให้เป็น มันคงใช้คำพูดหลายอย่างสำหรับเอาไว้ใช้คว้าสาวน้ำปั่นมานอนกก บีเองก็เคยเป็นหนึ่งในนั้นล่ะมั้ง
ผิดจากที่กูพูดที่ไหนวะสิบสอง...
ผมรีบกวักมือเรียกสองกับห้าเข้ามา เผื่อมาเป็นกรรมการห้ามมวย ถ้าใช้ผู้ชายมาช่วยจับแยก ผมคิดว่าคงไม่ใช่ภาพที่น่าดูเท่าไหร่
“เขาพูดอย่างนั้นกับฉัน ไม่ได้พูดกับหล่อน”
“หล่อนรู้ได้ไง หล่อนเป็นหมอนบนเตียงของฉันกับเขาเหรอ ยายบูด”
เอื้อออออออออ...ดอกนี้เจ็บมาก
“จะเอายังไง!”
“เข้ามาเลย!”
สองคนพุ่งเข้าหากันพร้อมกับทั้งจิกหัวอีกฝ่ายไปมา ผมรีบบอกให้สองกับห้าเข้าไปจับแยก ตอนนั้นลูกค้าทั่วทั้งร้านต่างยืนและก็ให้ความสนอกสนใจมวยคู่นี้ มวยที่มีสาเหตุมาจากไอ้สิบสอง...
มันยืนนวดขมับอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล...
นี่แหละผลของการกระทำของมึง...
เพล้ง!
ผมหันขวับทันทีเมื่อได้ยินเสียงของๆ ร้านเสียหาย
เพล้ง! เพล้ง! เพล้ง! เพล้ง! เพล้ง!
เพราะบีเธอผลักน้ำปั่นไปโดนโต๊ะ โต๊ะที่เต็มไปด้วยแก้วจึงล้มระเนระนาด หลายสิ่งหลายอย่างหล่นลงบนพื้นและแตกกระจาย สร้างความตื่นตะลึงไปทั่ว
กูนี่ปวดหัวเลย...
“พอได้แล้ว พอๆๆ” สิบสองรีบเข้าไปห้ามผู้หญิงทั้งคู่... “มาคุยกับผมได้มั้ยครับ ทั้งสองคน”
สภาพผู้หญิงเขายับเยินทั้งคู่ แต่ก็ยอมตามสิบสองออกไปคุยด้านนอก ให้ห่างจากบริเวณเสี่ยงต่อการพังทั้งหมด ผมบอกให้ป้าสี่มาเก็บร้านอย่างรวดเร็ว และบอกกับลูกค้าว่าเหตุการณ์นี้ควบคุมได้ ไม่มีอะไรต้องกังวล
สิบสอง...ก่อเรื่องอีกแล้ว...
ครั้งนี้ผมคงให้อภัยมันไม่ได้จริงๆ ครับ
“เจ้านาย...”
“...”
“ค่าเสียหายเท่าไหร่ครับ...”
“...”
“เจ้านายอย่าเงียบสิ”
ผมนั่งหมุนเก้าอี้กลับหลัง เพื่อที่จะหันหลังใส่ไอ้สิบสองที่ถูกผมเรียกเข้าพบทันทีที่ร้านปิด ผมกำลังคิดอยู่ว่าจะลงโทษและก็ตักเตือนมันยังไงดี ผมคิดอยู่แล้วล่ะว่าสักวันจะต้องเกิดสงครามในร้านเพราะคนอย่างสิบสอง แต่ไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้
นอกจากมันเป็นเพชรของร้านผมแล้ว มันยังเป็นอีกเพชรหนึ่งของร้านผมครับ
เพชฌฆาต...
พังหมดเลย ทั้งแก้ว ทั้งเครื่องดื่มหลายอย่าง พังไปเป็นสิบๆ อย่าง ข้าวของน่ะไม่เท่าไหร่ แต่ลูกค้าที่เพิ่งมาร้านผมในวันนี้เนี่ยสิ จะจำร้านผมไปในรูปแบบไหน
แบบที่มีสาวๆ มาแย่งนักร้องนักดนตรีของร้านน่ะเหรอ
“เจ้านาย...” สิบสองทำเสียงอ่อยเรียกผม “เจ้านายโกรธผมเพราะผมมีส่วนในการทำร้านเสียหาย...หรือว่าเจ้านายโกรธเรื่องที่ผมไม่ได้เลิกเจ้าชู้ครับ”
“เดี๋ยว” ผมรีบหันเก้าอี้กลับมาทันที เก้าอี้แม่งก็ดีเกิน แค่หมุนไวหน่อยมันก็หมุนติ้วจนเกินไป ผมต้องจับมันหมุนอีกรอบเพื่อที่จะได้ตรงกับหน้าของสิบสองที่ทำหน้าจ๋อยอยู่ฝั่งตรงข้าม “ไม่ใช่ละ”
“ผมกลัวเจ้านายโกรธเรื่องหลังมากกว่านะ...”
“เชี่ย กูจะโกรธเรื่องนั้นทำไมล่ะ...”
“ผมผิดคำพูดนี่ครับ”
“...”
“แต่พวกเธอเป็นคนในอดีตก่อนที่จะผมจะกลับมาเจอเจ้านายนะ”
“กลับมาเจอ?”
“...ครับ”
“เคยเจอกันมาก่อนเหรอ...”
“เอ่อ...” สิบสองเกาหัวและก็มองไปทางอื่น “...ค่าเสียหายเท่าไหร่เหรอครับ”
“หึ” ผมยิ้มอย่างเหี้ยมโหด “โต๊ะนั้นสั่งของแพง...”
สิบสองกลืนน้ำลาย
“เขาสั่งวอดก้า...พอมันแตกไปกูก็เลยชดเชยเอาขวดใหม่ให้เขา แปลว่าถ้ามึงจะจ่าย มึงก็ต้องจ่ายค่าวอดก้าสองขวด”
วอดก้านั้นราคาไม่ใช่ถูกๆ ไอ้สิบสองต้องทำงานหลายวันกว่าจะได้ค่าเครื่องดื่มที่เสียหายครับ
และนี่ก็เฉพาะวอดก้าเท่านั้น ยังไม่รวมกุ้งแช่น้ำปลา ข้าวผัดสับปะรด ปลาหมึกนึ่งมะนาว etc.
ถ้าผมเป็นสิบสองผมคงต้องขนลุกขนพอง แต่สิบสองทำได้แค่ถอนหายใจ พร้อมๆ กับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดอินเตอร์เน็ตแบงค์กิ้ง ดูเหมือนจะพร้อมโอนเงินให้ผมอย่างรับผิดชอบในสิ่งที่เกิด...
“เก็บตังค์มึงไว้เหอะ” ผมตัดบท “อย่าให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีกก็พอ”
อีกฝ่ายอ้าปากค้างใส่ผม “เจ้านาย...”
“กลับไปได้แล้ว...”
“เอาจริงเหรอ ผมจ่ายได้นะ”
“กลับไปเถอะ”
“อย่าโกรธผมสิ ผมขอโทษ”
“มึงไม่ได้เป็นคนโทรเรียกกิ๊กมึงสองคนให้มาเจอกันพร้อมกันวันนี้สักหน่อย มึงคาดไม่ถึงและก็คาดเดาไม่ได้ เพราะฉะนั้น...ไม่ใช่ความผิดมึง”
“...”
“แต่ถ้ามีอีก...กูเอามึงถึงตาย”
แม้จะจำได้ว่าทิตเพื่อนผมมันบอกว่าผมด่ายังไงก็ไม่น่ากลัว...แต่ถึงยังไงผมก็ต้องด่าและก็ขู่คนอย่างสิบสองอยู่ดี
“ผมผ่านมาเยอะ ผมไม่แน่ใจว่าเรื่องประมาณนี้จะเกิดขึ้นอีกหรือเปล่า”
“...”
“แต่หลังจากที่ผมเข้าทำงานที่นี่ครั้งแรก ผมก็ไม่ได้มีใครเพิ่มเติมเข้ามาเลยนะครับ”
“นั่นเรื่องของมึงแล้ว...กลับไปได้แล้ว...กูเหนื่อย”
“ผมต้องทำยังไงเจ้านายถึงจะหายโกรธผม”
“มึงจะไม่ออกไปใช่มั้ยเนี่ย”
“บอกผมมา...ผมทำหมดเลย”
ผมพ่นลม... “ออกไปเลย”
“บอกผมมา...”
“ดอกไม้ ขนมาสิบสองคันรถ ทำได้หรือเปล่าล่ะ!” มึงกลับไปได้แล้วโว้ยยย ก่อนที่กูจะเปลี่ยนใจมาเก็บตังค์มึง
สิบสองอ้าปากค้าง... “ผมไปก็ได้ครับ...”
มันเดินไปที่หน้าประตูห้องผม ก่อนที่จะหันกลับมา...
“อย่างที่ผมบอกให้เจ้านายเม็มไว้ในหัว...”
“...”
“ผมไม่เจ้าชู้อีกแล้วจริงๆ นะ”
ผมโยนก้อนกระดาษแถวนั้นใส่มัน... “ไป ได้ แล้ว”
“เชื่อใจผม”
“ออกไปเดี๋ยวนี้เลยโว้ยยยยยยย!!!!!!”
“เชี่ยเต๊บ”
“...”
“ตลาดไหนขายดอกไม้ตอนนี้วะ”
“พรุ่งนี้วันพระเหรอ”
“...ง้อเจ้านาย”
“โอ้ย เขาไม่โกรธก็คือไม่โกรธ ไม่ต้องง้อหรอก”
“กูเห็นสายตาเขาแล้ว กูผิดมากๆ เลย”
“...”
“ตกลงตลาดไหนขายดอกไม้วะ”
“มึงเอาจริงดิ”
“...สิบสองคันรถ”
“บ้าไปแล้ว”
“กูคงไม่บ้าขนาดนั้น คันรถมอเตอร์ไซค์ก็พอ...”
TBC*
กันต์ธรนางคิดจะเหมาดอกไม้มาง้อเจ้านายจริงๆ น่ะเหรอออออ :hao3:
-
:ling3:
ดอกไม้~
น่าจะเอามาวันที่จัดเลีย้งงานวันเกิดเพื่อนทิตนะคะเนี่ย :D
-
ปวดหัวแทนเจ้านายจริงๆ
-
เพลงประจำวันพาฟินตลอดดดด สิบสองสู้สู้วววว
-
สิบสองมันจริงจังสินะ
หึหึ...เกล้าเอ๋ย ไม่รอดแน่
-
ดอกไม้สิบสองคันรถเลยหรอ ไปหามาใฟ้ได้นะสิบสอง เจ้านายได้อึ้งแน่ๆ :3123: :3123:
-
นี่ลืมชื่อพระเอกไปแล้วจริงๆนะว่าชื่อสิบสองหรือชื่อกันต์555555555555555555
-
:give2: :give2: :give2: :give2: :give2: :give2: :give2: :give2: :give2: :give2:
-
ว่าแล้วว่าต้องบ้าจี้ ไปซื้อดอกไม่จริงๆ 55555
-
กันต์ไม่ธรรมดานะคะ
-
นี่นึกว่าอิตาสิบสองต้องง้อเจ้านายตามที่เจ้านายพูดเเน่ๆ นึกไปละ 12 คันรถ(รถยนต์) แล้วนางก็บ้าจี้จะหามาให้เลย แต่ลั่นตอนสุดท้าย นี่นึกไม่ถึงจริงๆนะ 555555555555
-
12 กับ พี่เกล้า
:กอด1:
“ดอกไม้ ขนมาสิบสองคันรถ."...
ขนาดซื้อกุหลาบ ยังต้องเป็น จำนวน สิบสอง ........ อ๊างงงงงง
:heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven
-
ดอกไม้สิบสองคันรถ
จะเอามาถมร้านเหรอ :hao7:
-
ก็ยังดี ที่คิดไว้นี่คือ12รถจักรยานต์อ่ะ 55555
-
เจ้านายนี่ขนาดสิบสองมันโจ่งแจ้งขนาดนี้ยังดูไม่ออกอีกหรอ5555โตครอึน
-
ร้านบ้าเปล่า มาเก็บเงินกับลูกน้อง หรือยอมควักเองเนี้ยนะ
ปกติเค้าต้องเรียกเช็คบิลกับคนที่ทำของพังกับแม่นางสองคนนั้นสิ
--** อะไรเนี้ย งง เลย
-
น้องนีโผล่มาพังร้านเฉย แบบนี้มันน่าลงโทษสิบสองจริงๆ
ว่าแต่สงสัยทำไมต้องเป็นดอกไม้12คันรถ? มาต่อไวๆนะคะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
5555. คิดได้นะอีสิบสอง. ดอกไม้สิบสองรถมอเตอร์ไซด์ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
พร้อมเปย์เพื่อเจ้านาย4555
-
นึกหน้าเจ้านายตะลึง ออกเลย 55ึ
-
เหมาดอกบัวมาเลย ด้วยรัก เคารพและบูชา 555
-
สิบสองงงงงงงงงโอ้ยยยยย เจ้านายไม่สนใจก็มาหาเค้านี่มามะะะะ
ไม่ต้องไปขนดอกไม้สิบสองคันรถมอไซค์หรอกกก55555555555555555555
:katai1: :katai1:
-
เป็นเรื่อง
-
จ๊ะ..คันรถมอไซต์...เจ้านายดีใจตายเลย 5555
ลูกน้องร้านนี้อย่างเกรียน
-
:pig4:
-
ง่อวววว ไอ้สิบสอง 555555 สู้ต่อไปนะ เจ้านายโกรธแว้วววว
-
o13
-
ดอกไม้ 12 คันรถ (มอไซต์)
เอาจริ๊งอ่ะ
-
ร้านบ้าเปล่า มาเก็บเงินกับลูกน้อง หรือยอมควักเองเนี้ยนะ
ปกติเค้าต้องเรียกเช็คบิลกับคนที่ทำของพังกับแม่นางสองคนนั้นสิ
--** อะไรเนี้ย งง เลย
สิบสองคิดว่าตัวเองเป็นต้นเหตุที่ทำให้เกิดเรื่องวุ่นวายน่ะค่ะ ก็เลยอยากจะแสดงความรับผิดชอบ
ในส่วนของเกล้าเองก็อยากจะให้สิบสองได้รับบทเรียนกับเรื่องนี้ด้วยน่ะค่ะ ทั้งคู่เองก็ไม่อยากจะเอาเรื่องกับผู้หญิงด้วย
ก็เลยออกมาตามนั้น แต่ท้ายที่สุดแล้วสิบสองก็ไม่ได้จ่ายนะคะ : )
-
:pig4: :pig4:
-
ตามต่อๆ ..
-
12 คันรถ o22 เอาไปทำอะไรจ๊ะ ถมร้านเหรอ :laugh:
-
ถึงว่าทำไมกันต์ธรไปทำงานร้านไหนร้านนั้นก็เจ๊ง คงเป็นตัวต้นเหตุให้รถไฟชนกันในร้านสินะ -________-" คุณเกล้าอย่าไปใจอ่อนนนนนน เชื่อหนูววววว หึหึหึหึหึ
-
โธ่ๆพี่เกล้าปวดหัวแย่เลย
-
เจ้านายสั่งอะไรสิบสิงพร้อมจะทำตาม :impress2: :impress2: :impress2:
-
คุณเกล้าคะ แล้วทำไมดอกไม้ต้อง สิบสอง คันรถด้วยล่ะ
เลขสิบสองอีกแล้วอ่า มันมีความหมายอะไรรึป่าวน้ออออ
-
เจ้านาย มึน อึน ซึน
-
พ่อคนหล่อเกิดเรื่องซะละ ให้เวลาสิบสองเคลียร์ตัวเองแปปนะเจ้านาย
สู้ๆนะกับดอกไม้สิบสองคันรถ(มอไซค์) 555555
เวลาสิบสองร้องเพลงทีไรนี่มักจะไปเปิดฟังตามตลอดเลย 555555
-
พี่เกล้าต้องอึ้งกันบ้างแหละ ถ้าน้องกันต์เอาดอกไม้ง้อจริงๆน่ะ
-
บรรทัดสุดท้ายของตอนนี้ขำจริงๆ
สิบสองมันกวน 55
-
สิบสองต้องสู้นะ ต้องซู่วววว
-
กล้าเปฺนเจ้านายที่น่า"รัก" จริงๆ :mew4:
-
ฉลาดมากกันต์ธร 12 คันรถมอเตอร์ไซค์พอลูก เปลือง! จีบสาว เอ้ย! จีบหนุ่มโดยเฉพาะเจ้านาย เขารวยกว่าเรา ใช้เงินซื้อใจเขาไม่ได้หรอก ใช้สมองดีกว่า #เอาจริงคือ งก! :m20:
-
เกือบพลาดเรื่องนี้เพราะชื่อเรื่องอะ555 ถ้าพลาดนะเสียดายแย่เลย คือมันดีกับใจอะ มันฟิลกู๊ดจริง สนุก ชอบผู้ชายแบบสิบสองกวนและน่ารักมาก อยากดรั้ยยยย :ling1:
-
พลาดเพราะชื่อเรื่ิองคะ เห็นนานแล้วแต่ยังไม่อ่าน พอมาปุ้ป เห็นชื่อคนแต่ง เอาแล้วไง
อ่านจนตามทัน หลง 12 กับเจ้านาย จนโงหัวไม่ขึ้น 5555
-
ขอบคุณ :)
-
สิบสอง ... เอ๊ะ ต้องเรียกว่า กันต์สิครับ จะจำชื่อพระเอกไม่ได้แล้วเนี่ย ฮ่าๆ
สู้ๆ ครับ ทำให้เจ้านาย เอ๊ย ... คุณเกล้าเชื่อใจ และรับรักให้ได้นะครับ ยิ่งเพื่อนอาทิตย์ของคุณเกล้ามาจัดงานวันเกิดที่ร้านด้วยแล้ว ยิ่งไม่น่าไว้ใจด้วย
-
o13 o13 o13
-
12 รักจริงนะเอ้อ
ให้ง้อด้วยอะไรก็ยอม ฮ่าๆๆ
-
.... สิบสองคิดได้ไงอ่ะ คันรถมอเตอร์ไซค์...
-
:L2: สิบสองคันรถนี่... สู้ๆนะสิบสอง 55555
-
ชอบๆๆ ดอกไม้สิบสองคันรถ...มอเตอร์ไซค์ 55555
หัวหมอจริงเว้ย 5555 :hao7:
-
ดีนะไม่สิบสองคันจักรยาน :z2: :z2:
-
รอ รถดอกไม้ ..
-
โอ้ยยย สิบสองมันน่ารักมากจริงๆนะ เจ้านาย
รอดูดอกไม้ง้อเจ้านาย 12 คันรถ....มอเตอร์ไซค์ 5555555
-
12 คันรถมอไซต์ 555555
-
เอาเป็น 12 คันรถเด็กเล่นได้ไหมคะพี่เกล้า
สงสาร 12 มันหน่อย 55555555
-
ฮ่าๆๆ มุ้งมิ้งน่ารักจัง
-
สิบสองสายเปย์หรอ เพื่อเจ้านายสิบสองยอมทุกอย่าง :laugh: :laugh:
-
เจ้านายบ้ายอ ลูกน้องก็บ้าจี้ตามกัน :m20:
-
o13 o13
-
ตลกกก สงสารอี12
แต่ก็นะอดีตนางทำร้ายนางเอง 555
พี่เกล้าเราอยู่ทีมเมียหลวง???ต้องโหดๆ
-
ขอแบบ มีหนุ่มๆมาจีบ 12 บ้างได้ไหมอ่ะ อยากเห็นเจ้านายงอน :hao7: :hao7:
-
ตอนที่ 7
ดอกไม้ประดับร้าน
“คุณเกล้าคะ”
“...”
“คุณเกล้า”
“อืออออออ”
ผมทำงานตั้งแต่ตอนเย็นถึงตอนกลางดึก เพราะฉะนั้นเวลาตื่นนอนของผมปกติจะเป็นเวลาเก้าโมงถึงสิบโมงเสมอ วันนี้เองก็เช่นกัน แต่แปลกที่ป้าสี่ที่กำลังทำความสะอาดอยู่จู่ๆ ก็เข้ามาปลุกผมทั้งๆ ที่ปกติผมจะตื่นเอง แปลว่า...มีเรื่องเกิดขึ้นแน่นอน
“มีอะไรครับป้า” ผมขยี้ตา
“มาดูข้างล่าง ด่วนเลยค่ะ”
“เกิดอะไรขึ้นครับ”
“คุณเกล้าต้องตกใจแน่ๆ” ป้าทำท่าหัวใจจะวาย “สิบสองก่อเรื่องอีกแล้ว”
ไอ้สิบสองอีกแล้วเหรอ! ไอ้โหลนี่มันยังไง! ผมรีบลุกขึ้นมาจากเตียงและก็ลงไปดูข้างล่างทันทีว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่
สภาพผมคือเพิ่งตื่นนอนและก็หัวกระเซอะกระเซิงสุดๆ ผมใส่บ็อกเซอร์กับเสื้อยืดสีขาวเป็นชุดนอน และก็ลงมาข้างล่างที่เป็นส่วนของร้านทั้งอย่างนั้น ที่ผมกล้าเพราะร้านยังไม่เปิดและอีกอย่างหนึ่ง...สิบสองแม่งสร้างวีรกรรม
ผมอึ้งตั้งแต่ผมอยู่ที่บันไดแล้ว...
นี่ร้านกูขายดอกไม้ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ!!!!
ทุกบริเวณของร้านไม่ว่าจะเป็นพื้นหรือโต๊ะเต็มไปด้วยดอกกุหลาบสีแดง ทั้งเป็นแจกันและก็เป็นตะกร้า สิบสองที่เพิ่งเข้ามาในร้าน เอาแขนปาดเหงื่อในขณะที่ในมือมันถือตะกร้าดอกไม้ขนาดใหญ่มาอีก...
เชี่ย...
“สิบสองคันรถ...แต่รถมอเตอร์ไซค์นะเจ้านาย” สิบสองยิ้มแห้งๆ วางตะกร้าดอกไม้ลงก่อนที่จะหยิบดอกหนึ่งส่งให้ผม “ผมง้อนะครับ...”
ผมหันไปมองป้าสี่ ป้ายักไหล่ก่อนที่จะส่งยิ้มมาให้
กูจะบ้าตาย...
“เชี่ยสิบสอง!” เสียงผมดังลั่น
“ตอนเพิ่งตื่นดูไม่จืดเลยนะครับเนี่ย”
“ทำห่าอะไรของมึง”
“สิบสองคันรถ ผมขับไปขนเองตั้งสิบสองรอบ ใช้มอเตอร์ไซค์ของไอ้หนึ่ง” สิบสองพูดหน้าซื่อๆ
“กูพูดเล่น!”
“...เมื่อคืนไม่ได้พูดจริงเหรอครับ”
“พูดเล่น!”
“ผมซื้อจริงมาแล้วเนี่ยสิ”
“เอาไปคืนให้หมด...”
“ง่ะ อย่างน้อยเจ้านายก็ควรเซลฟี่กับมันหน่อยดิ ทั้งชีวิตคงได้ดอกไม้รวมกันไม่ถึงที่ได้ในวันนี้หรอก จริงมั้ยครับ”
ตอนผมรับปริญญา วาเลนไทน์ และก็วันปัจฉิมนิเทศตอนม.6 เป็นวันที่ผมได้ดอกไม้มากที่สุดในชีวิต แต่อย่างที่สิบสองมันพูด เอาวันพวกนั้นมารวมกันหลายๆ ปีก็ยังไม่ได้เท่าวันนี้วันเดียวที่มันขนมาให้
แต่ว่า...ดอกไม้สีแดง ในร้านที่เป็นทั้งบาร์และก็ร้านอาหารเนี่ยนะ
“กูไม่เซลฟี่เหี้ยอะไรทั้งนั้น ขนกลับไป!”
“เอาไว้ประดับร้าน” สิบสองกระทืบเท้าอย่างกังวลใจ “ผมอุตส่าห์ขนมาให้ เหมาดอกกุหลาบทั้งตลาดมาให้ด้วย อย่าใจร้ายกับผมสิ...เอาไว้ประดับสักวันก็ยังดี นะๆๆ”
ผมเอามือขวดขมับอย่างปวดหัว...
“งั้นมึงก็จัดเองก็แล้วกัน”
“เจ้านายหายโกรธผมหรือยัง”
“กูมากกว่าโกรธอีกตอนนี้”
“อะไรครับ”
“กูเคือง”
“นั่นน้อยกว่าโกรธนะผมว่า”
“มึงไปกวนตีนที่อื่นเลยไป”
“ยิ้มหน่อยสิ คนซื้อดอกไม้มาให้ทั้งที” กุหลาบในมือมันหนึ่งดอกถูกยื่นมาใกล้หน้าผมจนผมจั๊กจี้...
“เชี่ย...” ที่ผมยิ้มเนี่ยเพราะมันจั๊กจี้นะ
สิบสองยื่นหน้ามากระซิบกับผมหลังจากที่เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของผม “...หายเหนื่อยเลย”
ตึกตึก ตึกตึก...
ใจเจ้ากรรมดันเต้นแรงกับไอ้โหลที่กวนตีนที่สุดในโลก ผมรับดอกไม้มาและก็เดินหนีไปจากมัน...
“ว้าว กว่าจะวาเลนไทน์อีกตั้งสี่เดือน” ไอ้หนึ่งพูดอย่างทึ่งๆ เมื่อมันมาทำงานที่ร้าน “พี่เปลี่ยนอาชีพมาขายดอกไม้แล้วเหรอครับ”
“ถามเพื่อนมึงโน่น”
ตั้งแต่ไอ้สิบสองมันพูดกับผมเสร็จมันก็เอาแต่ตั้งหน้าตั้งตาจัดดอกไม้ในร้านให้ดูสวยและก็ไม่ให้ดูมากจนเกินไป สมน้ำหน้ามัน อยากทำอะไรเวอร์วังเอง
“มันมาง้อพี่ หรือมันมาขอพี่แต่งงานเนี่ย”
“เชี่ยยยยย” ผมด่าไอ้หนึ่ง ว่าแต่มันรู้ได้ไงเรื่องที่มาของดอกไม้นี่ “ไปหลังร้าน หยิบเสื้อใหม่มาแจกทุกคนด้วย กูไปสั่งเขาสกรีนเสื้อสีใหม่มา”
“สีอะไรครับ!”
“แดงเข้ม”
จากใบหน้าตื่นเต้นกลายเป็นใบหน้าผิดหวังทันที “ผมใส่สีแดงไม่ขึ้น...”
“...”
“บังเอิญเนอะ เข้ากับดอกไม้ในวันนี้พอดี”
มันคือความบังเอิญที่กูเองก็งงเหมือนกัน...ผมสั่งสกรีนเสื้อใหม่ทุกๆ ครึ่งเดือน ตอนนี้เสื้อพนักงานมีหลากหลายสีจนเกือบทุกสีแล้วมั้ง ในแต่ละวันสองจะเป็นคนแปะไว้บนบอร์ดว่าพรุ่งนี้จะใส่เสื้อสีอะไร และทุกคนก็จะซักเสื้อสีนั้นและก็ใส่มา
เสื้อให้ฟรี...แต่กูไม่ซักรีดให้นะครับเออ...
สิบสองดูตั้งใจในการจัดร้านมาก ไม่ว่าผมจะเดินไปไหนก็ตามผมก็เห็นความตั้งใจของมันตลอด ตอนนี้ร้านของผมทั้งส่วนนอกร้านและก็ส่วนในร้านเต็มไปด้วยดอกกุหลาบสีแดงจำนวนมาก เหมือนอยู่ในช่วงวาเลนไทน์จริงๆ นั่นแหละ
ผมปรึกษาเรื่องนี้กับสอง ในที่สุดเราสองคนก็คิดโปรเจ๋งๆ ในวันนี้ออก เน้นเฮฮาไว้ก่อน กำไรเอาไว้ทีหลัง
ฉลองอีกสี่เดือนจะถึงเดือนแห่งความรัก คู่รักสั่งเบียร์สี่ขวดจ่ายแค่สองขวด คนโสดเบียร์รับเบียร์ฟรีไปเลยสองขวดครับผม!
(เมื่อสั่งอาหารครบจำนวน 700 บาทขึ้นไป โปรโมชั่นใช้ได้เฉพาะวันนี้เท่านั้น ขอสงวนสิทธิ์เบียร์ในโปรโมชั่นจะเป็นเฉพาะเบียร์ช้างนะครับนะ)
เงื่อนไขเยอะแต่ก็ดีกว่าไม่มีโปรโมชั่นเลยใช่มั้ยครับ...
“จ๊ะเอ๋!”
ผมสะดุ้ง ใครก็ไม่รู้ส่งเสียงดังและก็มาเกาะไหล่ผม ตอนที่ผมหันมาเห็นเป็นไอ้เชี่ยทิต ผมถึงกับต้องเอามือกุมอกเลยทีเดียว
“ไอ้สัด เล่นห่าอะไร!”
“ฮ่าๆๆๆ ร้านมึงทำไมกลายเป็นแบบนี้ไปวะ มีใครมาจีบเจ้าของร้านหรือเปล่า...”
ผมรู้สึกแปลกๆ กับคำนั้นจังเลยแฮะ “บ้าเหรอวะ...”
“จีบไม่จีบไม่รู้ แต่ดอกไม้นี่ของเจ้านายทั้งหมดเลยครับ” เสียงไอ้สองลอยแทรกขึ้นมา มันทำงานหันหลังให้ผมกับทิตอยู่ตรงริมกระจกที่คั่นระหว่างส่วนอินดอร์กับส่วนเอาท์ดอร์อยู่แท้ๆ แต่กลับมีส่วนร่วมในวงสนทนาจนได้...
“หึ” ทิตส่งเสียง “ลูกน้องมึงคนนี้ตลกจังเลยนะ...”
“มึงมีอะไรวะ” ผมถามมัน
“เอารายชื่อเมนูกับเครื่องดื่มมาส่ง จำได้มั้ยเนี่ยว่าพรุ่งนี้กูเหมาร้านตรงส่วนอินดอร์เนี่ย”
“ไม่ลืมๆ แต่ไม่คิดว่ามึงจะเอาเมนูมาให้ด้วยตัวเอง”
“แวะมาหามึงด้วยนั่นแหละ” ทิตส่งยิ้มให้
เสียงดอกกุหลาบกับน้ำหล่นกระจายจากแจกันใบหนึ่งที่เอียงตก...ดีนะแจกันไม่แตก (กูยอมใจในความคงทนของมึงเลย ไอ้แจกัน) ผมกับทิตหันไปมองไอ้สิบสองตัวต้นเหตุ
“ขอโทษครับ...” สิบสองหันมาพูดด้วยใบหน้าไร้รอยยิ้ม
ผมขมวดคิ้วมองมัน...ตั้งแต่ที่มันเจอไอ้ทิตมันก็ทำตัวแบบนี้เสมอเวลาที่ทิตอยู่กับผม ผมจำได้ มันบอกว่าเพราะสายตาไอ้ทิตมันดูเจ้าชู้แปลกๆ มันอาจจะห่วงผมในเรื่องนี้มั้งครับ
มึงเองไม่ใช่เหรอที่เจ้าชู้มากกว่า เมื่อคืนก็เพิ่งเกิดสงครามไปหยกๆ
อีกอย่างมันเป็นเพื่อนกูเว้ยยยยยยยยยยย
ทิตมองสิบสองอย่างครุ่นคิดแล้วก็หันมามองผม “แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะ”
“โอเค...”
“แต่งตัวหล่อๆ หน่อยล่ะ”
“กูเป็นเจ้าของร้าน วันเกิดมึงทั้งทีกูไม่ยอมให้มึงเสียหน้าหรอกน่า”
“ก็แขกน่ะมีสาวๆ จากรั้วโรงเรียนข้างๆ ด้วยนะ”
“มึงชวนมาได้เหรอ” ผมทำตาโต “อ๋อลืมไป กูกำลังคุยกับอดีตหนุ่มป๊อบที่สุดในโรงเรียนอยู่นี่หว่า”
“หึ...แล้วเจอกันเพื่อน”
อาทิตย์เดินจากไป...ผมมองตามมันไปก่อนที่จะหันมาดูรายชื่อเมนูที่มันเขียน คุณพระ...ผมเห็นกำไรมาแต่ไกลตั้งแต่มันสั่งข้าวผัดปูจานใหญ่เจ็ดที่แล้วครับ คุณพระคุณเจ้า...
“ตาเจ้านายจะเป็นรูปเงินแล้ว” สิบสองเขย่าดอกไม้ดอกหนึ่งต่อหน้าผม “พรุ่งนี้ผมจะต้องมาร้องเพลงมั้ยล่ะเนี่ย”
“มาดิ ถึงจะไม่ได้ร้อง แต่มึงก็ต้องมาช่วยงาน” ผมสั่งออกไปอย่างนั้นก่อน
“ไม่บอกก็มาอยู่แล้วล่ะ...”
“...”
“เจ้านาย”
“หืม?”
“เมื่อไหร่จะเซลฟี่กับดอกไม้ผม”
“ยังไม่จบอีกเหรอ”
“พรุ่งนี้มันอาจจะถูกขนเอาไปทิ้งแล้ว อย่างน้อยก็เซลฟี่เก็บไว้หน่อยก็ดีนะครับ” สิบสองส่งยิ้มตาหยีให้ ก่อนที่จะเดินไปจัดร้านต่อ...
...มันไม่รู้หรอกว่าผมแอบถ่ายรูปเก็บไว้หลายมุมแล้ว
และรูปพวกนั้นก็เสือกจะติดมันตอนที่มันกำลังก้มหน้าก้มตาและก็ขนดอกไม้ของมันไปมุมนั้นมุมนี้พอดี
...ดอกไม้ที่มึงเอามาให้ มีแต่รูปคนให้ก็พอ...ไม่ต้องมีรูปคนรับก็ได้มั้ง...
โปรโมชั่นในคืนนี้ฮอตฮิตมาก โดยเฉพาะกับคนโสด เบียร์ยี่ห้อช้างพร่องลงไปหลายลังในขณะที่หลายโต๊ะก็พากันขยันสั่งอาหารให้ครบราคาแปดร้อยเพื่อโปรโมชั่นนี้อยู่ นับว่าเป็นสีสันของร้านผมมากๆ เลยทีเดียว
ร้านที่เต็มไปด้วยกุหลาบสีแดงในคืนนี้...
ดีหน่อยที่ร้านผมไม่ได้เสื่อมเสียชื่อเสียงอะไรมากจากเหตุการณ์รถไฟชนกันเมื่อคืน โปรโมชั่นและดอกไม้รับกับโปรโมชั่นมาช่วงหลังจากคืนนั้นพอดี ช่างเป็นอะไรที่เหมาะเจาะมาก ไอ้สิบสองถือว่าแก้ตัวได้ดีเลยทีเดียว
แปลกแต่จริงที่กุหลาบของไอ้สิบสองที่ใช้ประดับร้านลูกค้าบางท่านหยิบออกมาและก็ส่งไปให้แฟนตัวเอง หวังว่าดอกไม้ของมันที่หายไปจะไม่ทำให้ไอ้สิบสองเคืองจนงอแงเป็นเด็กอีกนะ...
“...ก็คนมันอยากเจอ ก็เลยมาเฝ้ารอตามคำขอของหัวใจ...”
ช่วงเพลงประจำวันของสิบสองมาแล้ว
“...มีมาแต่ตัว แค่ตัวกับหัวใจและดอกไม้ เก็บมาให้เธอ...” สิบสองหลับตาพริ้มและเล่นกีต้าร์อย่างตั้งใจตอนร้อง “...แต่คนมันบ้านไกล กว่าจะได้พบเจอ กว่าดอกไม้จะถึงมือเธอ ก็เลยดูเฉาๆ ลงไป ช่างดอกไม้มัน ฉันรักเธอ...”
“...ต่อให้ตะวันลบเลือน ดาวและเดือนลับลา คำที่ว่าฉันรักเธอ ไม่มีวันลดลง ต่อให้ดอกไม้ร่วงโรยหล่นไป แต่ว่าหัวใจไม่มีวันร้างลา *”
(* เพลง ดอกไม้กับหัวใจ : วง I-ZAX )
“โทษนะคะคุณ คุณเป็นเจ้าของร้านใช่มั้ยคะ” ผมที่กำลังมองสิบสองอยู่หันมามองคนเรียก
“ครับ” เป็นลูกค้าสาวๆ กลุ่มหนึ่งที่สวยกันทั้งโต๊ะ
“ที่พนักงานของคุณใส่เสื้อเป็นเบอร์ๆ เนี่ย เพราะจะมีการประมูลให้พนักงานมานั่งกับแขกหรือเปล่าคะ” เดี๋ยวนะ ทำไมคิดไปแบบนั้นได้วะ “ถ้าไม่มีเนี่ยก็อยากให้มีน่ะค่ะ...คุณเบอร์สิบสองเขาหล่อมากเลย”
“ใจละลาย...”
“ถ้าเรียนอยู่ก็อยากจ่ายค่าเทอม”
“ถ้าไม่ได้เรียนแล้วก็อยากผ่อนรถผ่อนคอนโดให้...”
“จริงๆ นะคะคุณ”
ผมอ้าปากค้าง อึ้งในความฮอตของไอ้สิบสอง ไอ้เพชร (ชะ-คาด) ของร้าน ผมส่งยิ้มให้พวกเธอ ก่อนจะตอบอย่างมีไหวพริบ “แม้ว่าจะไม่มีบริการแบบนั้น แต่พวกคุณสามารถให้กำลังใจนักร้องของเราด้วยการให้ทิปนะครับ มัน...เอ๊ย...เบอร์สิบสองชอบทิปน่ะครับ”
“จริงเหรอคะ” ผมเห็นพวกเธอล้วงตังค์กันใหญ่ ทันเห็นแบงก์พันอยู่ไหวๆ
สิบสองแดกเรียบอีกแล้วสิมึงแบบนี้...ผมหัวเราะก่อนที่จะกลับเข้าไปในร้านเพื่อตรวจดูเคาเตอร์และบาร์ต่างๆ (เจ็ดและเก้าเป็นบาร์เทนเดอร์สาวสุดฮอตของร้านผมครับ...) ทุกอย่างเรียบร้อยดีจนกระทั่ง...
เสียงไอ้สิบสองดังลั่นออกไมค์
“ผมร้องเพลงเพราะมั้ยครับ”
“เพราะค่ะ”
“เพราะที่สุดดดดดด”
“มาเป็นผัวพี่ได้มั้ยน้อง”
เดี๋ยวนะ...อะไรจะขนาดนั้น ผมรีบมองดูไอ้สิบสองกับลูกค้าที่ส่งเสียงตอบมันเย้วๆ ทันที กลัวว่าจะมีเรื่องวุ่นวายเกิดขึ้น ไม่รู้ล่ะ กูกลัวเดจาวู กลัวจะเห็นภาพเหตุการณ์แบบเมื่อวานนี้
“แหะ ขอบคุณนะครับ” สิบสองส่งยิ้มละลายใจไปทั่ว รอยยิ้มที่เป็นท่าไม้ตายของมัน สาวๆ ถึงกับเคลิ้มและก็ควักแบงก์พันกันใหญ่
ร้อยเป็นมาลัยเลยก็ได้ครับ มาลัยแบงก์พันที่รวมกันกลายเป็นหมื่น มันชอบแน่นอน...
“เห็นดอกกุหลาบเต็มร้านของเรามั้ยครับวันนี้...”
“เห็นจ้าาาา”
“ผมจัดเองนะ...”
“กรี๊ดดดดดดดดดด”
“จริงอ่ะ”
“จริงเหรอ”
“ผมซื้อทั้งหมดมาให้ใครคนหนึ่งน่ะครับ เพราะผมจะง้อเขา...ไม่รู้ว่าได้ผลหรือเปล่า แต่ก็ทำเขายิ้มออกแล้วกัน”
ลูกค้าหลายคนส่งเสียงว่าใครวะ...ทุกคนมองหน้ากันจากนั้นก็มองจับผิดไปที่พนักงานสาวหลายคนที่น่าจะเป็นคนที่ไอ้สิบสองมันง้อ (น้องเจ็ดกับน้องเก้านี่โดนหนักสุด...) แต่อยากจะบอกว่าผิดหมดเลย
มันซื้อมาง้อผมนี่แหละ
“ดอกไม้พวกนี้ได้ถูกใช้ในการง้อไปแล้ว แต่มันก็ยังดูดีและยังไม่เหี่ยว ผมขออะไรอย่างหนึ่งกับคุณลูกค้าที่น่ารักของเราได้มั้ยครับ...”
“...”
“ช่วยส่งดอกไม้ของผมไปให้คนที่คุณรักที...”
นึกว่ามันจะคิดเล็กคิดน้อยโวยวายเป็นเด็กๆ หากใครขโมยดอกไม้ของมัน แต่นี่เรียกว่ามันเปิดทางให้คนอื่นเลยนี่หว่า ลูกค้าส่งเสียงรับคำก่อนที่จะกรูกันไปหยิบดอกไม้ที่ประดับอยู่ และผมก็เชื่อว่าดอกไม้พวกนั้นน่าจะถูกใช้จนหมดไป...
สิบสองบนเวทีหันมาถามความเห็นผม ผมพยักหน้า มันทำหน้าโล่งใจ นึกว่าผมจะไม่ชอบความคิดมันซะอีก...
คืนนี้ของร้านเราเต็มไปด้วยดอกไม้สีแดงของไอ้สิบสอง...
กำไรอีกแล้ว...
เพชร (ชะ-คาด) ของร้านผมนี่มันเพชรจริงๆ ตั้งแต่มันเข้ามาในร้าแม้ว่ามันจะกวนประสาทไปบ้างหรือก่อเรื่องในบางที แต่ผลประกอบการนั้นกลับสวนทางในสิ่งที่มันทำ ร้านของผมเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น กำไรอื้อซ่า...พนักงานส่วนใหญ่ได้ทิปเป็นที่น่าพอใจ ทุกอย่างดีไปหมด...
และผมก็ยังเจอเรื่องที่ไม่คาดฝันด้วย ลูกค้าหลายคน (ที่เป็นชายหรือหญิงไม่รู้) ส่งดอกไม้ผ่านมือลูกน้องของผมมาให้ผมหลังจากคำพูดของไอ้สิบสอง แม้ว่าผมจะรู้สึกแปลกประหลาดสักหน่อย แต่เขาส่งมาให้ทั้งทีก็ต้องรับ คงไม่คิดจริงจังอะไรกับผมหรอกมั้งครับ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
สิบสองคนเดิมเพิ่มเติมคือตำแหน่งที่มีเรื่องต้องคุยกับตลอดตอนปิดร้าน ผมพยักหน้าเรียกมันเข้ามา มันถือดอกกุหลาบมาดอกหนึ่ง และก็ทำหน้าเสียเมื่อเห็นผมได้กุหลาบเต็มโต๊ะ
“อะไรของมึง”
“ใครเอามาให้เจ้านาย”
“ลูกค้า...”
“หา”
“ลูกค้าไง”
“ใคร ใครชอบเจ้านาย มีลูกค้าชอบเจ้านายด้วยเหรอ”
“กูจะรู้มั้ย เขาให้คนเอามาให้ กูก็ต้องรับสิ”
สิบสองนั่งลงตรงข้ามผม นับดอกไม้ของมันเองด้วยสายตาจิกทิ่มแทง
“สิบเอ็ดดอก...เยอะไปป่ะ”
“อะไรของมึงครับ ตกลงมีเรื่องอะไร หรือว่ามานับดอกไม้...”
“ดอกไม้ที่ผมให้เจ้านายเมื่อเช้า อยู่ไหนเหรอ”
ผมเริ่มเคยชินกับอารมณ์เด็กๆ ของไอ้สิบสองแล้วล่ะ
“อย่าบอกนะว่าอยู่รวมกับพวกนี้”
“...คือ...”
“อะไรกัน ดอกนั้นผมตั้งใจจะให้เจ้านายนะครับ เหมือนกับดอกนี้แหละ รู้มั้ยว่าผมต้องไปไฟท์มากว่าจะได้ ลูกค้าจิ๊กดอกไม้ของผมไปให้แฟนกันหมดเลย” มันเขย่าดอกไม้ในมือของมันก่อนที่สิบสองจะวางดอกที่อยู่ในมือมันบนโต๊ะผม “อย่าเอาไปรวมกับคนอื่นๆ อีก แยกออกด้วย ไม่ได้เก็บเอาไว้เป็นร้อยเป็นพันดอกตามที่ผมซื้อมาก็เก็บไว้สักดอกสองดอกก็ยังดี”
“อืมๆๆ” ผมรับคำ เพราะกลัวมันจะโวยวายไปมากกว่านี้
“สัญญาแล้วนะครับ...”
“อืมมมมม” เสียงของผมเข้มขึ้นเพื่อให้มันหยุดพูด
“ผมกลับก่อนนะ” มันยิ้ม และก็ลุกขึ้น ผมพยักหน้ามองดูมันออกจากห้องของผมไป...
ผมหยิบดอกไม้ที่มันเพิ่งให้ผมมาเดินไปยังห้องนอนที่อยู่หลังห้องทำงานของผม...มันไม่รู้หรอกว่าผมเก็บดอกไม้ของมันที่มันให้ผมเมื่อเช้าไว้ที่แจกันหัวเตียงน่ะ...ดอกที่สองถูกวางเอาไว้สมทบกับดอกที่ผมได้จากมันในตอนเช้า ผมยิ้มอย่างดีใจที่มีใครสักคนทำเรื่องแบบนี้ให้ ดอกไม้ที่มันทำให้ผมเมื่อเช้า แม้ว่าผมจะทำเป็นโวยวาย แต่เอาเข้าจริงๆ ผมรู้สึกประทับใจยังไงไม่รู้แฮะ
แถมยังใจสั่นแปลกๆ อีกต่างหาก มันวูบไหวตรงที่หัวใจยังไงชอบกล...
“กูไม่เชื่อใจไอ้อาทิตย์อัสดงนี่เลย”
“...”
“ได้ยินกูมั้ยเนี่ย”
“หา...”
“ฟังกูหน่อยยยย”
“มึงเพ้อถึงเจ้านายให้กูฟังทุกวัน ให้โอกาสกูได้เบื่อบ้างดิ”
“แล้วอยากฟังมั้ย”
“จริงๆ ก็อยาก กูชอบการอัพเดทแบบเรียลไทม์ ขี้เกียจไปตามเสือกตอนหลัง”
“ถ้างั้นก็ฟัง”
“...”
“ดอกไม้คงยังไม่พอ กูว่ากูต้องการกำลังเสริม...”
“...”
“มึงช่วยกูหาสิบสาม สิบสี่ สิบห้าของเจ้านายได้มั้ยวะ”
TBC*
วิธีเปย์ของน้องกันต์สิบสอง (เอามามิกซ์รวมกันแล้ว) ได้ผลแต่น้องไม่รู้ 55555
-
:z13:
เพราะความหึง สิบสองถึงกับต้องพึ่งกำลังเสริมกันเลยทีเดียว :hao7:
สิบสองน่ารักจังเลยอ่ะะะ :-[
-
โห
จะเพิ่มสมาชิกนี่ พนักงานแออัดไปไหมเธอ?
-
สิบสองเปย์ขนาดนี้ ถ้าเจ้านายไม่เคลิ้มนี่ก็ตายด้านแล้วนะ 5555
-
555 จะตั้งทีมฟุตบอลละ
-
สิบสองเซ้นต์ดีไปละ หึง หวง ล่วงหน้า แถมมีการหาทีมเสริมด้วยนะ น่าร๊ากกกก
-
โอ้ยจะมาแล้วสินะตัวป่วนสิบสามสิบสี่สิบห้า555555
ร้านเจ้านายอย่าพึ่งพังนะะะะะะะะ
:mc4: :mc4:
-
ตลกสิบสอง คือแบบมันเป็นอะไรที่น่ารักจริงๆ ถึงแม้บางทีจะดูน่ารำคาญถ้ามองในมุมของเจ้านายที่ไม่ได้รู้สึกอะไรเลย(ในตอนแรก)น่ะนะ
หยอดมันบ่อยๆเกี้ยวมันทุกวันแต่เอาให้รู้จังหวะจะโคน แค่นี้เจ้านายก็ไปไหนไม่รอดแล้วสิบสองเอ๊ย ฮ่าๆๆ
-
จะเพิ่มสิบสาม สิบสี่ สิบห้า นี่ดูท่าจะพวกๆแกนะสิบสอง 5555
-
ยังยืนยันคำเดิม สิบสองนารักอ่ะ :mew1:
จริงๆก็ไม่ไว้ใจนายอาทิตย์อัสดงเหมือนสิบสองเช่นกัน
รอดูงานเลี้ยงที่จะมาถึงล่ะกัน
ชอบตอนช่วง คู่หู 112 ท้ายตอนมากจริงๆ ฮ่าาาาา
-
ที่ร้านจะมีหนุ่มๆ มาเพิ่มอีกแล้ว แต่แบบนี้จะไม่ใช่ว่ามาป่วนเพิ่มหรอกเหรอ
-
สิบสอง ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลยยย :hao3:
มีหาทีมเสริมอีก อะไรจะขนาดนั้นนนน 555
-
เจอดอกไม้สิบสองคัน(มอเตอร์ไซค์)เข้าไป เจ้านายใจสั่นเลยวุ้ยยย ได้ผลแล้วโหลเอ้ยยยย 55555 สู้ต่อไป แผนสอง งัดมา!
-
เจ้านายเริ่มอ่อนไหวแล้ว สิบสอง อีกนิดๆ :katai5: :katai5: :katai5:
-
คนจะล้นร้านแล้วสิบสอง
-
ทั้งหมด กี่ ดอก ..
-
เราเขินแต่เธอไม่รู้ววววววววววววว
-
:pig4: :pig4:
-
พี่เกล้าเริ่มหวั่นไหวบ้างแล้วใช่มั้ย
-
แค่สิบสองเจ้านายก็หัวปั่นแล้ว
ถ้าสิบสาม สิบสี่ สิบห้ามาผนึกกำลัง เจ้านายจะไปไหนเสีย
หึหึ
#รออ่านด้วยใจระทึก
-
สิบสองสู้ๆ.
-
:o8: :o8: :o8: :o8:
-
:L2:
-
นั่นแหน่ะๆๆๆๆ มีแอบเก็บดอกไม้เค้าไว้ต่างหาก ฮี๊วววววว
ทำดีมากค่ะ อิอิ
น้องสิบสองใกล้แล้วน๊าาาา รุกอีกกกกก
ตอนนี้ดูเหมือนจะมีคู่แข่งแล้วล่ะ รุกหนักเลยลูกกกกก อิอิ
-
สิบสาม สิบสี่ สิบห้าจะเป็นใครกันน้า :katai3:
-
เจ้านายเริ่มหวั่นไหวแล้ววววว :hao7:
รุกเข้าไปนายสิบสอง รุกๆๆๆ เดี๋ยวก็ติด 55555
-
ขอบคุณ :)
-
พยายามเข้านะสิบสอง...ตอนนี้เจ้านายเริ่มใจสั่นแระ
-
คุณพระ อ่านตอนที่ 1 เขินมาก :o8: :-[ :o8: :-[
มาปักไว้ก่อนนะ เดี๋ยวมาอ่านต่อจ้า :impress2: :impress2:
-
:impress2:
-
ขยันหยอดจริงๆนะเนี่ยะ อีสิบสอง
-
ทำไมเขินแบบนี้ล่ะ
ถ้าสิบสองมันรู้ว่าดอกกุหลาบพิเศษสองดอกนั้นอยู่ในแจกันที่ห้องนอนพี่เกล้ส นางคงกริ๊ดแตกแน่ๆ555
-
ผลตอบรับของพี่กันต์ดีเว่อร์เลยนะสิบสอง~~~~!!
(แม้สิบสองจะไม่รู้ตัว ว่าผลการจีบกระเตื้อง 5555)
แต่ถ้าแกหา สิบสาม สิบสี่ สิบห้ามาเพิ่ม มันขะไม่วุ่นวายใช่ป้ะ!!!! -0-""
ปล. อยากรู้ติงว่าสิบสองหมดไปเท่าไหร่ค่าดอกไม้ แพงไหมน๊าาาา????
-
คู่หู 112 จะป่วนอะไรอี๊กกกก ปวดหัวแทนเจ้านายจริงๆ
-
:-[ :L2: :-[ :pig4: :pig4:
-
เปย์หนักมากจริงๆ
สิบสองสู้เขา
-
ถ้าสิบสองรู้ว่าเจ้านายเก็บดอกไม้ไว้อย่างดีคงกรี๊ดสลบ ฮ่าๆ
-
คนในร้านนี่ตั้งทีมฟุตบอลได้แล้วนะโหล ฮ่าๆ แต่มันก็น่ารักของมันนะเว้ย
-
5555555 ดอกไม้ได้ผลนะสิบสอง
อยากรู้ว่าสิบสาม สิบสี่ สิบห้าจะเป็นใคร
-
เอ๊ะ ถ้าจำไม่ผิด สองนี่เป็นผู้หญิงไม่ใช่หรอคะ งงนิดนุง
-
ชอบอ่ะ
-
สิบสองนี่จะน่ารักไปแล้ววววววว
>~<
-
อ่านไปยิ้มไป 12 น่ารักจริงๆ เลย ตลกด้วย
-
:jul3: สิบสองนี่เป็นสายเปย์สินะเจ้านายอยากได้อะไรหามาให้หมด
-
ถ้า 12 มันจะน่ารักขนาดนี้นะ :hao3: :hao3: :hao3: เจ้านายไม่หวั่นไหวก็ไม่รู้จะว่าอะไรแล้ว :hao7: :hao7: :hao7:
-
:pig4:
-
เจ้านายหวั่นไหวแล้วสิบสองเอ้ย
ยังต้องเพิ่มกำลังพลอีกหรอ 5555555555
-
:-[ :-[ :-[ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:hao7: :hao7:
-
สิบสองน่ารัก สู้ๆเพื่อเจ้านายนะ
-
เจ้านายหวั่นไหวใจเต้นตึกตักแล้ววว
มีแอบย้งแอบยิ้ม แอบถ่ายรูปเขาอีก
เสร็จแน่ๆค่ะเจ้านาย เสร็จสิบสองแน่ๆ 5555555
หยอดต่อไปสิบสอง อีกไม่นานเกินรอ อิอิอิ
รอสิบสาม สิบสี่ สิบห้า มาป่วนนนนน
-
ทุ้มทุนสร้าง
-
ตลกตั้งแต่บอกสิบสองคันรถ...มอเตอร์ไซค์แล้ว
เจอระบบความคิดน้องเกล้าเข้าไป หลุดขำตลอดเลย
มั่นอกมั่นใจมากเลยนะว่าตาสิบสองชอบทิปเนี่ย 555
คุณเจ้านายน่ารักมากค่ะ สิบสองสู้ๆนะ จริงๆแล้วง้อได้ผลสุดๆเลยนี่นา :z1:
-
:3123:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เจ้านายใจสั่นแล้วนะเออ แต่สิบสองเธอไม่รู้ตัว~
//คล้องจองเชียว 5555+
-
ต้องการกำลังเสริม เดี๋ยวไปช่วยไม่เอาตัง เชียร์อย่างเดียว สนใจไหม 55555
-
กำลังเสริม!!? จะมีหนุ่มๆมาเพิ่มใช่มั๊ยค้าาาาาา อร๊ายยยย :m3: :m3: :m3:
-
สิบสองงงงงงรุกๆไปอีกนิดตอนนี้เจ้านายเริ่มจะหวั่นไหวแล้ว :impress2:
-
น่าร๊าาาากกกก
เค้าจีบกับ มุ้งมิ้งมากกก
เขินวุ้ยยย
-
สิบสองนายทำได้ดีมาก แบบทำให้เจ้าของร้านหวั่นไหวได้เพราะดอกไม้ 10 คันรถ(มอร์เตอร์ไซต์) ทำได้ดีจริงๆ
รักร้านนี้มากเลย ถ้ามาเปิดใกล้ๆ บ้านนะจะไปส่องคู่นี้ทุกวันเลย :laugh: :laugh: :laugh:
-
เร่มหวั่นไหวแล้วใช่มั้ยค่ะคุณเจ้าของร้านหน้ามลลลล รอวันที่ะี่เจ้าของร้านตกเป็นของน้องสิบสองนะครัช
น้องรักเดียวใจเดียวจริงๆนะค่ะ ^^
-
มุ้งมิ้งทั้งเจ้านายทั้งสิบสองเลย เขินแปป เค้าจีบกันน่ารักมาก
เจ้านายหวั่นไหวแล้วสิเนี่ย โหยๆ อยากรู้จริงๆว่าเมื่อไหร่จะลงเอย
-
:hao7: :hao7:
-
จะเอา 13-14-15 มา งานนี้ ร้านจะป่วนหนักกว่าเดิมมั้ยเนี่ย :hao7:
แต่ก็ยังยืนยันว่า อยากให้หนุ่มๆ มาจีบ 12 บ้าง อยากเห็นคนหึง :hao3:
-
ชอบสเต็ปการจีบของสิบสองนะ น่ารักดี
น่ารักจนไม่อยากให้เจ้านายใจอ่อนเลย อยากให้จีบไปเรื่อยๆ ฮ่าๆๆ
-
ติดตามฮับบบ :mew1:
-
เปย์ได้ดีจริงๆ หวังว่าเจ้านายจะเห็นใจได้ในเร็ววันนะครับ
-
สิบสองน่ารักอ๊าๆๆๆๆ :กอด1:
-
ตอนที่ 8
วันเกิดลูกค้า
อย่างที่ทุกคนรู้กัน วันนี้เสี่ยอาทิตย์เหมาร้านเพราะฉลองวันเกิด
พนักงานหลายคนของผมจึงถูกโทรเรียกให้มาเตรียมงานตั้งแต่บ่ายโมง สภาพแต่ละคนดูไม่จืดเพราะเหมือนเพิ่งถูกดึงขึ้นมาจากเตียง โดยเฉพาะไอ้เพชรของร้านผม ผมจำได้ว่าเวลาตื่นของมันคือเย็นๆ ไม่ใช่บ่ายๆ
มันหาวไปฟังไป...
“อันนี้เสื้อทีม” ผมส่งเสื้อทำงานในวันนี้ให้พนักงานใส่ แม้จะดูน่าหมั่นไส้ แต่เจ้าของวันเกิดหรือว่าลูกค้าต้องการให้เป็นแบบนี้
เป็นเสื้อยืดสีขาว สกรีนสีฟ้าเด่นชัดว่า
ทีมอาทิตย์
#SUNBIRTHDAYIN201x
ทุกคนก็ยินดีที่จะใส่อยู่หรอกครับ เว้นอยู่คน ทายซิว่าใคร...
หวยที่ออกคือ 12 นอกจากมันจะไม่อยากใส่แล้วมันยังทำท่ารังเกียจเสื้อตัวนี้มากอีกต่างหาก
“นักดนตรีไม่ใส่ได้มั้ยครับเจ้านาย”
“เฮ้ย งานนี้ต้องตามใจลูกค้า”
“แต่ตรงส่วนเอาท์ดอร์ก็ยังเปิดนะครับ ต้องมีพนักงานส่วนหนึ่งไปดูแลตรงนั้นไม่ใช่เหรอ” จริงของมัน ทุกคนใส่เสื้อตัวนี้ไม่ได้นี่หว่า ผมก็เลยจัดแจงแบ่งพนักงานให้มีหน้าที่ดูแลกันคนละส่วน และในที่สุดไอ้สิบสองก็ได้สมปรารถนาในสิ่งที่มันต้องการ
...มันไม่ได้ใส่เสื้อของทิต
มันส่งยิ้มให้ไอ้หนึ่งที่ชูนิ้วกลางให้มัน ผมคุยกับพนักงานอีกครั้งก่อนที่จะแยกย้ายกันไปตระเตรียมกัน สิบสองที่รอจะคุยกับผมอยู่ เดินเข้ามาใกล้ผม ผมต้องเงยหน้าขึ้นมองมันเพื่อที่จะได้รู้ว่ามันต้องการอะไร
“มีอะไรอีก ตัวแสบ” อดที่จะเรียกมันแบบนี้ไม่ได้จริงๆ
“ถึงเวลาแล้วครับเจ้านาย กับช่วงเวลาโจ๊ะๆ ของบาร์สุราลัย!”
“หา...”
“ผมอยากเล่นเป็นวงครับวันนี้”
ผมมองดูนาฬิกา ยังพอมีเวลาหานักดนตรีสำหรับการเล่นเป็นวง ว่าแต่...จะไปหาจากไหน
“มึงมีเพื่อนมั้ย...”
“โทรเรียกแล้ว เดี๋ยวพวกมันมาครับ”
“พวกที่จบมาจากวิทยาลัยเดียวกันกับมึงน่ะเหรอ”
“ครับ...”
งั้นก็ถือว่าการันตีได้เรื่องคุณภาพ ผมพยักหน้าให้มันเป็นอันว่าผมอนุมัติในเรื่องนี้ สิบสองยิ้มร่าอย่างดีใจก่อนที่จะเดินออกห่างจากผมไป
มึงเกิดอยากโจ๊ะๆ อะไรในวันที่มีลูกค้าเหมาส่วนอินดอร์วะเนี่ย...
ทิตเพื่อนผมส่งเลขากับลูกน้องของมันมาเตรียมงานแต่หัววัน ธีมของงานนี้เป็นธีมเทวดานางฟ้า ฉะนั้นส่วนที่เป็นในร้านของผมที่ทิตมันเหมาไว้จึงเต็มไปด้วยก้อนเมฆ สำลี ลูกโป่งสีขาว อะไรก็ตามที่สื่อว่าที่นี่คือสวรรค์บนดิน
ช่างเข้ากับชื่อร้านที่ชื่อว่าสุราลัยจริงๆ!
ถึงแม้ว่าตอนตั้งชื่อผมจะตั้งเพราะคำว่าสุราเฉยๆ ก็ตามทีเถอะ
ครึ่งหนึ่งของพนักงานผมถูกสั่งให้ดูแลตรงนี้(และก็ใส่เสื้อทีมอาทิตย์) ในขณะที่อีกครึ่งหนึ่งถูกสั่งให้บริการลูกค้าด้านนอก(รวมถึงไอ้พวกนักดนตรีด้วย) ผมเดินดูนั่นดูนี่ไปทั่ว จนถึงเวลาร้านเปิดพอดี...
ผมยุ่งจนลืมอาบน้ำ...ตอนที่ผมขึ้นไปบนห้องทำงาน ผมเห็นไอ้สิบสองคนเดิมเพิ่มเติมคือจอมเซ้าซี้นั่งรออยู่ก่อนแล้ว
“อะไรอีกเนี่ย”
“สิบสาม สิบสี่ สิบห้ามารอแล้วครับเจ้านาย”
“ต้องมีเบอร์ด้วยเหรอ” ผมถามอย่างหวาดๆ “จะให้กูจ้างประจำเลยหรือไง”
สิบสองทำท่าคิดก่อนพูด “ตำแหน่งที่เจ้านายขาดตอนนี้คือผู้ช่วยแม่ครัว การ์ดรักษาความปลอดภัย ไอ้พวกนี้มันสูงพอดี เวลานอกเหนือจากเล่นดนตรีมันทำสิ่งนี้ช่วยสิบได้ครับ...”
เออว่ะ จะว่าไปก็สงสารไอ้สิบมัน นอกจากรับรถแล้วมันยังต้องมีหน้าที่ตรวจบัตรประชาชนคนที่เข้ามาในร้านอีก หลายครั้งที่ผมเห็นมันวิ่งวุ่น ขนาดไอ้หกกับไอ้แปดที่เป็นเด็กเสิร์ฟสลับกันไปช่วยแต่ก็ไม่วายช่วยมันไม่ได้ค่อยได้อยู่ดี
ต้องหาคนเพิ่มจริงๆ นั่นแหละ
“อืม...เรียกพวกมันขึ้นมาซิ”
“ครับ” สิบสองเดินออกไปเรียก
ผมเงยหน้าขึ้นมาอีกทีเห็นผู้ชายตัวสูงสี่คนจ้องมองผม หนึ่งในนั้นคือสิบสอง สามคนที่เหลือมองผมด้วยสายตาตื่นเต้นเกินกว่าคำว่าสมัครงาน
นอกจากหน่วยก้านพวกนี้ดีไม่พอ...พวกมันยังหน้าตาดีไปคนละแบบอีกต่างหาก ที่แน่ๆ คือความเป็นศิลปินในตัวของพวกมันชัดมาก ตั้งแต่การแต่งตัวลามไปจนถึงลายสักที่ไม่แคร์สื่อด้วย
สงสัยร้านบาร์สุราลัยของผมจะมีแฮซแท็กใหม่ประจำร้านแล้วมั้งครับ
#นักดนตรีหล่อบอกต่อด้วย
“ผมจะไม่แนะนำชื่อพวกมันก็แล้วกัน เดี๋ยวเจ้านายจำไม่ได้” สิบสองไล่มือไปเรื่อยๆ ตามลำดับความสูง เริ่มจากคนสูงที่สุด “คนนี้คือสิบสาม บ้านมันที่อีสานเปิดเป็นร้านอาหาร น่าจะช่วยป้าสามทำครัวได้นะครับ ส่วนไอ้นี่สิบสี่ คนนี้สิบห้า พวกนี้เล่นฟิตเนสกับผมบ่อยๆ ร่างกายแข็งแรงดี เป็นการ์ดรักษาความปลอดภัยได้”
ผมไล่มองหน้าพวกมันทีละคนๆ
“มึงจะเป็นคนรับประกันความประพฤติพวกมันใช่มั้ย” ผมหันไปถามสิบสองในที่สุด
“ครับ”
“คงจะไม่ก่อเรื่องวุ่นเท่ามึงใช่มั้ย...”
“เฮ้ย ผมไม่เคยก่อเรื่อง” กูล่ะอยากจะเอาตีนถีบหน้ามึงจริงๆ ผมพยักหน้าส่งให้พนักงานใหม่อีกสามคน และก็บอกว่ายังไงก็ยินดีรับ แต่อย่างน้อยก็ต้องทดลองงานไปก่อนว่าผ่านหรือเปล่า...
ตอนที่ทั้งสี่คนนั้นออกไป พวกมันกระทุ้งกันไปมาโดยเฉพาะกับไอ้สิบสอง ดูแซวๆ สิบสองมันยังไงก็ไม่รู้...
“หน้าเด็กจริงด้วย...”
“น่ารัก...”
“คนนี้เหรอที่ให้เงินมึง 95 บาทอ่ะ...”
“เงียบไปเลยไอ้สัด”
ผมได้ยินเสียงแว่วๆ ว่าอย่างนั้น ก่อนที่พวกนั้นจะลงไปข้างล่างในที่สุด
19.00 น.
“ว้าว”
“ร้านสวยมากเลยเกล้า”
สาวๆ ที่ผมกับเพื่อนเคยมองกันตาละห้อยสมัยเรียนมัธยมเรียงรายกันเข้ามาในงาน ‘SUNBIRTHDAYin201X’ โดยมีไอ้เจ้าของวันเกิดยืนรอรับหน้าสลอนอยู่แถวๆ ประตูหน้าร้าน ผมไม่ได้ยืนห่างอยู่จากมันเท่าไหร่ นอกจากทำหน้าที่เป็นเพื่อนมันแล้วผมยังทำหน้าที่เป็นเจ้าของร้านอีกต่างหาก
ผมมองไปที่ส่วนเอาท์ดอร์...ไอ้สิบสองกับผองเพื่อนเริ่มส่งเสียงร้องให้ลูกค้าฟังแล้ว ท่าทางวันนี้มันต้องการเล่นใหญ่...
ผมมองไปที่ทิต เพื่อนของผมที่สิบสองไม่ค่อยชอบขี้หน้า พยายามไม่คิดว่าวันนี้สิบสองพยายามแย่งซีนงานที่อยู่ส่วนอินดอร์เพราะไอ้ทิต
“มึงไปชวนมาได้ยังไงเนี่ย” ผมมองสาวๆ ที่สวยอย่างกับนางฟ้านางสวรรค์สมธีมงาน พวกเธอคือคนที่ผมค่อนข้างคุ้นหน้าคุ้นตาดี เพราะตอนเรียนมัธยมผมอยู่ในกลุ่มหนุ่มฮอตของโรงเรียน (แม้ว่าผมจะเป็นหนุ่มที่ฮอตน้อยที่สุดแล้ว) เพื่อนผมทุกคนโดยเฉพาะไอ้อาทิตย์มีสาวๆ เข้ามายุ่งเกี่ยวด้วยเสมอ นึกว่าอายุขนาดนี้แล้วจะแยกๆ กันไปหมด แต่เปล่าเลย..ไอ้ทิตมันสามารถชวนให้มาร่วมงานได้...
“ไลน์กลุ่มไง” มันตอบยิ้มๆ “แค่พิมพ์บอกว่าใครว่างก็ใส่ชุดสีขาวมาได้เลย ทุกคนก็มากันหมด”
“แม่งฮอตไม่สร่างเลยนะ แค่ชวนคำเดียว มากันเยอะขนาดนี้”
“เผื่อวันนี้จะได้แม่ของลูก” มันยังคงพูดติดตลกพร้อมกับขยิบตาให้ผมต่อไป...ผมกับมันอยู่ในช่วงอายุที่จะต้องหาคู่ชีวิตแล้วล่ะครับ(ยี่สิบกลางๆ แล้วนี่นะ) บางคนอาจจะไม่รีบ แต่พ่อแม่ของผมท่าทางท่านรีบเหมือนกัน เพราะผมเป็นลูกชายคนเดียวของพวกท่าน
แต่ตอนนี้ผมยังไม่ได้คิดอะไรเรื่องนี้เลยครับ ก็อาจจะมีคุยกับสาวๆ บ้าง ออกไปเดตบ้างตามประสาหนุ่มโสดที่โตแล้ว แต่ว่าเรื่องที่ผมโฟกัสและก็เอาใจใส่มากจริงๆ ตอนนี้ก็คือ ร้าน เพราะงั้นผมยังไม่ได้คิดเรื่องอื่นเลยครับ
แค่จัดการไอ้สิบสองก็กินเวลาชีวิตผมไปเยอะแล้ว...
“แล้วถ้าไม่ได้แม่ของลูกล่ะ”
“กูก็จะอยู่เป็นโสดกับมึงนี่ไง...” ทิตกอดคอผมยิ้มๆ ผมหัวเราะให้มัน
“อะแฮ่มๆๆ” เสียงสิบสองดังลั่นมาจากด้านนอก มันกระแอมได้เสียงดังมากจนคนที่อยู่ด้านในหันไปมองเกือบหมด “ขอโทษนะครับคุณลูกค้า ความน่ารักของพวกคุณติดคอ...” มันส่งยิ้มให้ลูกค้าสาวๆ อย่างโปรยเสน่ห์อีกต่างหาก
ไม่ทันขาดคำ...แม่งก็สร้างเรื่องป่วนให้อีกแล้ว ผมทำท่าจะเดินไปด่ามัน แต่ไอ้ทิตดันพูดขึ้นมาซะก่อน
“วันนี้ปิดร้านเลทหน่อยได้มั้ย” ไอ้ทิตกระซิบ
“เลทน่ะเลทได้ แต่ถ้าตำรวจมาฉายไฟใส่ก็ต้องปิดเหมือนกันนะ” ผมพูดอย่างเคารพในกฎหมาย
“ตามนั้นเพื่อน...”
บรรยากาศในร้านเต็มไปด้วยความสวยงามและความหรูหรา แม้ว่าจะมีเพลงมันส์ๆ จากทางด้านนอกเข้าแทรกตลอดเวลาก็ตาม หลายต่อหลายครั้งที่สาวๆ ที่มางานวันเกิดไอ้ทิตจะเกาะขอบกระจกและก็มองดูไอ้เด็กนักร้องนำ(ตอนนี้มันเป็นวงแล้วนี่) กำลังร้องเพลง พร้อมกับส่งเสียงชื่นชมกันใหญ่ว่า...หล่อเอามากๆ
ผมไม่มีอะไรจะเถียง...อย่างที่เคยบอกไอ้สิบสองตอนนี้มันไม่ได้ต่างอะไรจากภาพลักษณ์ของร้าน จริงๆ นะครับ...
เวลาผ่านไปจนเข้าสู่ช่วงดึกเพื่อนร่วมรุ่นของผมมันจึงได้พากันทยอยมา ตอนนั้นผมยอมรับว่าผมลืมการทำหน้าที่เป็นเจ้าของร้านไปเลย เอาแต่ชนแก้วและคุยโน่นคุยนี่คุยนั่นกับเพื่อนเก่าไปทั่ว บางคนหอบเมียหอบลูกมาด้วย งานวันนี้ไม่ได้ต่างอะไรจากเลี้ยงรุ่นขนาดย่อมเลยครับ
พวกเราเหมือนย้อนเวลากลับไปที่มัธยมอีกครั้ง ใครเมาง่ายคือมอมแม่งให้เมา และที่โชคร้ายก็คือ...ผมเองก็เป็นหนึ่งในเป้าหมายนั้น
เชี่ยแม่ง กูโดนไปกี่แก้วแล้ววะ...ผมเดินมึนๆ นวดหัวตัวเองมายังด้านหลังของร้าน เห็นพวกนักดนตรีกำลังนั่งพักกันอยู่ ทุกคนหันมามองผมเป็นตาเดียวทันทีที่เห็นผม
“เจ้านาย...” สิบสองเดินเข้ามาหา ผมเซจนหัวผมชนเข้ากับอกของมันอย่างจัง...
สูงแค่อกมันเองเหรอวะ...แบบนี้มันสามารถเรียกได้ว่าแก่กว่าไม่ช่วยอะไร
“...เมาแล้วเหรอ”
“กูไม่ได้เมาเว้ย” ผมพูดเสียงดัง ดันร่างมันออกไปให้พ้นทางเพราะผมจะไปเข้าห้องน้ำของพนักงาน ระหว่างเดินผ่านผมผ่านพวกนักดนตรีด้วย พวกนั้นพร้อมใจกันหลีกทางให้นายจ้างคนใหม่อย่างผม
แต่ผมก็ไม่วาย...เซจะล้มลงอีกครั้ง ไอ้สิบสองพุ่งตัวมาช่วยผมอีกครั้งหนึ่ง
“เหยดดด” เพื่อนมันส่งเสียงแซว
“พวกกูต้องออกไปข้างนอกมั้ยวะ”
“เจ้านาย” สิบสองไม่สนใจเพื่อนมัน หันมามองผมอย่างเป็นห่วง “ผมไม่ชอบให้เจ้านายเมาแบบนี้เลย”
“เมาเหี้ยอะไร ไม่ได้เมาโว้ย” แม้ว่าผมจะมองหน้ากันซ้อนกันไปมาเป็นสิบใบหน้าแทนที่จะเป็นหนึ่งใบหน้า “ทิตแม่งยังไม่ได้เป่าเค้กเลย...”
“เรื่องของเขาสิครับ ไปนอนได้แล้ว เดี๋ยวผมพาขึ้นไปบนห้อง”
“ไอ้เชี่ยนี่” ผมพูด “คนเปิดร้านเหล้าอย่างกูจะเมาง่ายๆ ได้ยังไงเสียชื่อตายห่า ไม่เป็นไร กูหวายยย...” แปะๆๆ ผมตบไหล่ไอ้สิบสอง ดันตัวมันออกไปก่อนที่จะเดินเข้าห้องน้ำอย่างมึนๆ
ผมไม่เห็นว่าสิบสองมันถอนหายใจออกมามากแค่ไหน ไม่เห็นว่าเพื่อนมันคนหนึ่งเดินเข้ามาปลอบยิ้มๆ ด้วยการตบไหล่...ผมมองไม่เห็น น่าจะเป็นสิบสามนี่แหละมั้งครับ
“จีบเจ้านายก็ยากอย่างนี้แหละ...โดยเฉพาะจีบเจ้านายที่ซื่อบื้ออย่างนี้ด้วยแล้ว...”
“ไอ้สัด...นี่กูชวนมึงมาทำงานเพราะจะให้ช่วยแซวกูกับเขานะ...ไม่ใช่มาด่าคนที่กูชอบ”
“เออรู้แล้วล่ะน่า ว่ากูกับไอ้พวกนั้นมาเพราะอะไร”
“มาทำไม...ตอบดังๆ ให้กูได้ชื่นใจซิ”
“...เป็นสายตาของไอ้สิบสอง ...เป็นทีมแซวเติมน้ำมันราดบนกองไฟให้สิบสองกับเจ้านายได้รักกัน พอใจยังไอ้สัด”
“เลิฟมาก...จุ๊บทีซิ”
“ไปไกลๆ ตีนกูเลย”
ไอ้ทิตเป่าเค้กแล้ว...หลังจากนั้นมันก็แกะของขวัญ เวลาผ่านไปเรื่อยๆ และผมจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าใครมาขอชนแก้วผมบ้าง ผมนั่งมึนๆ อยู่ที่มุมห้อง โดยมีไอ้แปดที่เป็นลูกน้องผู้ซึ่งอยู่ในส่วนอินดอร์ดูแลอยู่ไม่ห่าง มันคงกลัวเจ้านายมันทำขายขี้หน้าต่อหน้าแขกสินะ
หลายต่อหลายครั้งที่มันบอกให้ผมขึ้นไปนอนที่ห้องของผมได้แล้ว แต่ผมก็ยังดื้อนั่งต่ออยู่ข้างล่างที่เป็นส่วนของงาน แม้ว่าจะช่วยดูแลอะไรไม่ค่อยได้เท่าไหร่ บอกตามตรงผมฟุบไปหลายครั้งแล้ว แต่ก็ตื่นขึ้นมาเวลาที่มีคนเรียกเสมอ
จนกระทั่งงานเลิก...ร้านในส่วนเอาท์ดอร์ก็ใกล้จะปิดเหมือนกัน ไอ้สิบสองกับเพื่อนกำลังอยู่บนเวที ส่งเสียงร้องเพลงร็อคมันส์ๆ กันอย่างเย้วๆ ลูกค้าส่งเสียงชมอย่างไม่ขาดปาก และอยากจะให้มีเพลงมันส์ๆ คล้ายๆ คอนเสิร์ตย่อมๆ อีกในเวลาอันใกล้
“ไงมึง...” ตอนที่พนักงานกำลังเก็บร้าน ไอ้ทิตเพื่อนผมก็ทิ้งตัวนั่งลงข้างๆ ผม เพลงของสิบสองที่กำลังร้องอยู่ดังเข้ามาในร้าน มันกำลังเอนเตอร์เทนลูกค้าอยู่อย่างเมามันเลยทีเดียว
“อืมมมม สุขสันต์วันเกิดนะ” ผมดันของขวัญไปไว้ตรงหน้ามัน มันมองอย่างฉงนก่อนที่จะลงมือเปิดอย่างรวดเร็ว
ของขวัญของผมก็คือตุ๊กตากวางช็อปเปอร์ที่เป็นตัวละครจากการ์ตูนวันพีซ เป็นตัวละครตัวโปรดของไอ้ทิต มันบ่นอยากได้สมัยเรียนมัธยมแต่ไม่ยอมซื้อเอง มันลั่นวาจาไว้กับผมในตอนนั้นว่าคงจะมีสาวๆ สักคนที่ซื้อให้มัน แต่ก็ยังไม่มีจนมาถึงบัดเดี๋ยวนี้ สาวๆ เขาซื้อเสื้อผ้ากระเป๋ารองเท้านาฬิกาให้มัน ไม่ยอมซื้อตุ๊กตาให้มันเลย...
...ผมจำได้ ผมก็เลยไปเดินหาซื้อมา ช็อปเปอร์ยังเป็นตัวละครที่ฮอตฮิตเสมอก็เลยหาได้ไม่ยาก
“เชี่ย” ไอ้ทิตหัวเราะ “ยังจำได้อยู่เหรอวะ”
“จำได้ดิ...”
“...ใครเขาจะอยากซื้อตุ๊กตาให้กู ที่ผ่านมาเขาก็ซื้อให้แต่ของแพงๆ ไม่ยอมซื้อตุ๊กตาให้เลย มีมึงคนแรกนี่แหละ”
“เขาคงเห็นมึงแมนมากล่ะมั้ง” ผมพูดอย่างมึนๆ
“มึงไหวมั้ยเนี่ย”
“ก็...” กูอยากนอนมากเลยตอนนี้...หัวของผมเอียงไปมาอย่างน่าเวทนา จนในที่สุดไอ้ทิตมันก็ทนสงสารไม่ไหว จับหัวของผมให้นอนลงบนตักของมันซะเลย
แม่งสบายฉิบหาย
“เฮ้อ ถ้าแม่ของลูกที่กูตามหาอยู่คือมึงขึ้นมาล่ะเกล้า...”
ตาของผมปิด...ไม่รับรู้ด้วยซ้ำถึงคำพูดของไอ้ทิตและเสียงดนตรีที่ดังอยู่แต่ว่าขาดคนร้อง ไอ้สิบสองลงจากเวทีกลางคันและก็กลางท่อนฮุคจนทำเอาทุกคนงงไปหมด สิบสี่ผู้มีเสียงร้องดีแต่กำลังเล่นเบสอยู่จึงได้แก้ปัญหาด้วยการเป็นคนร้องแทนไอ้สิบสอง
เพราะมันวิ่งเข้ามาดูผม...ที่นอนหนุกตักไอ้อาทิตย์อยู่
“ไง...” ไอ้ทิตพูดกับสิบสอง
สิบสองมองผมที่หลับอยู่ด้วยสายตาขุ่นเคือง
“ผมจะพาเจ้านายไปนอน”
“มันอยู่กับเพื่อนมันแล้ว...มึงมีงานมึงก็ไปทำสิ”
“งานของผมจบแล้ว”
“ถ้าเกล้ามันรู้ว่ามึงกระโดดลงจากเวทีกลางคันแบบนั้นจะว่ายังไง”
“ผมไม่สนใจ”
“หึ กูรู้แล้วว่าทำไมมึงทำตัวแปลกๆ” ไอ้ทิตจับร่างผมให้นอนพิงโซฟา สิบสองทำท่าจะพุ่งเข้ามาหา แต่ทิตยืนขึ้นมาขวางหน้าสิบสองเอาไว้เสียก่อน
“วันนี้กูจะปล่อยไป” ทิตพูดเบาๆ “พรุ่งนี้เป็นต้นไป...ไว้เรามาสู้กันเรื่องไอ้เกล้าสักตั้ง”
สิบสองกำหมัดแน่น มองดูทิตที่อุ้มตุ๊กตากวางช็อปเปอร์เดินผ่านหน้าไป เขามองหน้าผมด้วยสายตาหนักอกหนักใจ แต่ก็ช้อนตัวผมและก็อุ้ม พาผมขึ้นไปยังห้องนอนส่วนตัวของผมด้านบน
อยากจะกล่าวย้ำอีกครั้งว่าตั้งแต่ตาผมปิด...ผมก็ไม่ได้รับรู้เหตุการณ์อะไรพวกนี้เลยนะครับ
“สู้กันเหรอ” สิบสองมองดูร่างของผมที่นอนบนเตียงของตัวเอง เขาจับผ้าห่มมาห่มบนตัวผม “ไอ้นั่นเป็นทั้งเจ้าของธุรกิจ เป็นผู้ใหญ่ เป็นคุณชายหน้าตาดี หล่อ รวย มีเหตุผล ในขณะที่ผม...” สิบสองมองดูตัวเอง “...เป็นแค่นักร้องตอนกลางคืน แถมยังทำตัวเด็กๆ”
สายตาของสิบสองเลื่อนไปเจอดอกกุหลาบบนหัวเตียงที่เหี่ยวเฉาอยู่ในแจกัน เขาขมวดคิ้วก่อนที่จะยิ้มมุมปากเมื่อรู้ว่ากุหลาบสองดอกนั้นมีความหมายกับเขาและผมยังไง
เขายิ้มอย่างดีใจ ขณะที่ผมนั้นไม่มีโอกาสได้เห็น
“...ขอบคุณนะ”
ลูกน้องของผมก้มหน้าลงมาจุมพิตที่หน้าผากของผมแผ่วเบาแต่ทว่าตราตรึง...
“...แค่นี้ผมก็ชนะแล้ว”
“ไอ้อาทิตย์อัสดงนั่น...ประกาศศึกกับกูแล้วว่ะ”
“...”
“เชี่ยเต๊บ”
“...”
“ไอ้เหี้ยเต๊บ”
“...”
“ง่วงแล้วเสือกรับสายทำไม”
“ก็กูอยากเสือกไง...พูดมาเหอะ ฟังอยู่...”
“กูว่ากูเล่นๆ ไปวันๆ ไม่ได้อีกแล้วว่ะ เกล้าไม่ใช่วัยนั้นแล้ว”
“มึงจะทำยังไงล่ะครับ...”
“คงต้องเป็นผู้ใหญ่...”
“...”
“ถ้าเป็นผู้ใหญ่ก็จะดูแลเขาได้”
“...”
“ไอ้เต๊บ ไอ้เหี้ยเต๊บ”
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด
TBC*
สิบสองต้องสู้
ตอนที่แล้วเจ้านายเขินสิบสองไม่รู้ตัว
พอมาตอนนี้เจ้านายโดนจุ๊บหน้าผาก เจ้านายไม่รู้ตัว
เออดีเนอะคู่นี้...เมื่อไหร่จะรักกันนนนน :katai4:
-
สู้ๆๆ นะสิบสอง :mew1: :mew1:
-
โอ้ยยย คือเสี่ยทิตก็น่ารักอ่ะ 55555 แต่เราจะเห็นแก่เด็กมัน เอ้า สู้เว่ยสิบสองง
-
สิบสองสู้ๆๆ สิบสองสู้ตาย >\\\\\\\<
อย่าไปยอมแพง เรามีข้อดีที่ความกรุบกรอบนะคะ หุหุ
ตอนนี้มีทัพเสริมมาแล้ว สู้!! #ทีมสิบสอง
-
:mew1: อ้ากกกกกก. เขาจุ๊บ. กันแล้ว
แม้ว่า เจ้านายจะไม่รู้ตัวก้อเหอะ :hao3:
อ่านไปอ่านมา_ ทำไมเราเชียร์ เพื่อนอาทิตย์ อะ___ชอบคนแอบรักกัน :กอด1:
รอทีมสิบสอง ผนึกกำลัง อ้อนเจ้านายต่อนะนะนะ
-
สู้ไปกับสิบสองด้วยคน
-
จุ๊บหน้าผากแล้วววววววว
เอาอีกกกกกกกก
คู่แข่งออกตัวแรงแล้วว้อยยยยยยย
สิบสองสู้เค้าาาาาช
-
สู้ๆสิบสองง
ขำตอนท้ายจริงๆ ไม่ไหวก้ยังรับอีกเนอะ :hao3:
-
เดี๋ยวเขาก็รักกันจร้า โดยเฉพาะเจ้านาย อาจจะรักแบบไม่รู้ตัวก่อนก็ได้ :o8:
-
ไม่รู้ตัวเล้ยยยยยย
คุณเกล้าทำใครต่อใครปั่นป่วนไปหมดแล้ว
-
ทิต นายแพ้แล้วล่ะ
-
สิบสองสู้นะครับ สู้สุดใจไปเลย อย่ายอมแพ้เด็ดขาดนะ #ทีมสิบสอง
-
โห...เจ้านายยย ทำไมชอบอึน มึนมึน ตอนสำมะคัญตลอดเลอ เอาแว้ววว เขาเปิดศึกกันแว้วววว เกล้ารู้ไหม? 5555 #กูไม่รู้ กูเมา ทด ทด ทด ทดดด
-
ศึกชิงนายกำลับเริ่มต้นขึ้นนนนนนแบ้วววววว
-
เรางงที่บอกว่าตาปิดแล้วแต่ก็บรรยายได้ว่าสิบสองมาอุ้มตัวเองไป และบอกว่าเรื่องราวพวกนี้ผมไม่ได้รับรู้เลย
แต่ก็แอบฟิน สิบสองเห็นดอกไม้แล้ว
-
เรางงที่บอกว่าตาปิดแล้วแต่ก็บรรยายได้ว่าสิบสองมาอุ้มตัวเองไป และบอกว่าเรื่องราวพวกนี้ผมไม่ได้รับรู้เลย
แต่ก็แอบฟิน สิบสองเห็นดอกไม้แล้ว
คนเขียนจะอธิบายยังไงดี 555
คือพาร์ตนี้เป็นพาร์ตในมุมมองของเกล้าหมดเลย ตอนที่มีเหตุการณ์ที่เกล้าไม่รู้
ก็เลยต้องบรรยายในมุมมองของเกล้า แต่สุดท้ายเกล้าก็ไม่รู้อยู่ดีน่ะค่ะ แหะ
คราวหลังคนเขียนแบ่งเป็นพาร์ตๆ ของใครของมันไปดีกว่าเนอะ จะได้ไม่งงน้าา
-
สิบสองสู้ๆรักกัน
-
เชียร์สิบสองสุดใจ อาทงอาทิตย์ไรนี่อย่าหวัง
เจ้านายของสิบสองเท่านั้นเจ้าค่ะ หุหุ
-
ขอบคุณ :)
-
เราควรจะเชียร์ใครดี
*สิบสองตะโกน:เชียร์ผมสิครับ!!*
โอเค..เราจะเชียร์สิบสองละกัน เพราะมันตะโกนมา :laugh:
-
อยากเชียร์ทิตนะ แต่ดูแล้วแพ้ว่ะ หึหึ
-
สิบสองสู้ๆ
*เค้าเชียร์ตัวนะ*
-
โอ้ยย ฮาชื่ออาทิตย์อัสดง :ling1:
-
คู่แข่งโผล่มาซะแล้ว
-
ต้องสู่ ต้องเป็นผู้ใหญ่ ..
-
13 14 15 มาเปนกองหนุนให้ 12. แล้วว :mew4:
-
คิดอยู่เหมือนกันว่าอาทิตย์ต้องชอบเกล้าอยู่แน่ๆ
-
:ling3:ไอ้หยา
เกล้ามีคนจองแล้ว ทิตย์เอาเบอร์หนึ่งไปเยียวยาหัวใจนะคะ
-
ขำเต๊บทุกทีเลย55555555555555
-
เต็บเธอมีประโยชน์แค่เป็นที่ระบายของสิบสอง :laugh: :laugh:
พดตัวเลขจนจำชือตัวละครไม่ได้เเล่วอ่ะ :katai5: :katai5:
-
สิบสองสู้ๆ ได้เวลาลุยยยยยแล้ววววววววววว :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
คู่แข่งโผล่ออกมาแล้วนะสิบสอง
-
“เฮ้อ ถ้าแม่ของลูกที่กูตามหาอยู่คือมึงขึ้นมาล่ะเกล้า...”
ทิตลั่นแรงมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
สิบสองสู้ๆๆๆๆๆๆ นี่สะบัดพู่เชียร์ติดขอบสนามแล้ว อย่าถอยยยยยยยยยยย
-
สิบสองสู้ๆๆๆๆ จนกว่า นิสัยเด็กกว่า ไม่มีเหตุผลกว่า ชนะใสๆ เห็นปะ 55555555
-
แหมคุณชายเกล้า ขนาดเมาจนหลับ ยังมาอธิบายได้ละเอียดเหมือนนั่งดูเองเลยนะ :hao7:
-
สิบสองมีเพื่อนดี คอยรับฟังตลอด?
สู้ต่อไปนะสิบสอง เอาชนะใจเจ้านายซื่อๆให้ได้
-
พยายามเข้านะ สิบสอง #ทีมสิบสอง
-
:pig4: :pig4:
-
เอาใจช่วยสิบสอง
-
:katai1: มารอสิบสองเปิดศึก #ทีมสิบสอง
หาคู่ให้พี่ทิตด้วยน่าจะดีนะ :hao5:
-
ทีมสิบสอง พวกเราจะสู้ อ่อยยย ไม่ใช่ละ สู้ๆนะสิบสองงงง
-
จะบอกให้ 12 ลุยก็ไม่ได้เพราะตอนนี้ 12 ก็ลุยอยู่แล้ว เอาเป็นว่าสู้ ๆ หล่ะกัน เพื่อนก็คือเพื่อนเค้าคงไม่ขยับฐานะหรอกเพราะไม่งั้นคงคบกันไปแล้วและอีกอย่างพระเอกเรื่องนี้คือนายนี่นาสบายใจได้นะถึงแม้จะไม่มีอะไรสู้อาทิตย์ได้เลย 555
-
พี่อาทิตย์ทำเยี่ยงนี้มิได้นะเจ้าคะ พรากลูกพรากเมีย(?)มันผิดจารีต แต่น้องว่ามีคนนึงน่าจะเหมาะกับพี่ คนนั้นก็คือ.... *ผลักพี่เต๊บไปหาพี่อาทิตย์+วิ่งหลบตีนพี่เต๊บ* ถถถถถถถถถ
ปล. แอบเชียร์ให้มีคู่รองอย่างซันเต๊บนะคะ น่าจะหัวปั่นหัวหมุนกันน่าดู :laugh: :laugh: :laugh:
-
ุแต่ก็แอบเชียร์อาทิตย์เหมือนกันนะเนี้ย
-
ต้องสู้ ต้องสู้ถึงจะชนะ นะสิบสอง ฮ่าๆๆๆๆ
ส่วนอาทิตย์ กลายเป็นเพื่อนกุรักมึงวะ ซะงั้น
ตอนแรกว่าจะไม่มีอะไรในกอไผ่ละนะ แหม่ ปูเสื่อรอออออ :katai5: :katai5:
-
เข้ามาแปะก่อนเดี๋ยวจะตามอ่าน้าชอบสิงสองมุ้งมิ้ง :mew3:
-
ตอนนี้ชื่อจริงของคนในร้านจำได้คนเดียวคือเต๊บ 555555
น่ารักมาก วันนี้ฟินถูกใจ รอตอนหน้าจร้า
-
ยังคงน่ารักเหมือนเดิมมมม
สิบสาม สิบสี่ สิบห้า มาแล้ว ทีมชงสู้ๆนะ 555555
อยากไปร้านนี้เลยค่ะ อยากฟินกับ #นักดนตรีหล่อบอกต่อด้วย 555555
ประกาศศึกแล้วตอนนี้ ทีมสิบสองเต็มที่ค่าาา
พี่ทิตก็ดูน่ากรี๊ดนะ แต่พี่ทิตคะ หาคนใหม่นะ คนนี้ของสิบสอง555555
-
:call:
-
เชียร์อาทิตย์ดีกว่า
#ทีมอาทิตย์
จนกว่าสิบสองจะทำแต้มได้
:katai5:
-
จริงๆ ก็ชอบโมเมนต์แอบรักเพื่อนแบบเสี่ยอาทิตย์
แต่ไม่ได้สิ. กินเด็กแล้วอมตะนะ ต้องเชียร์สิบสองๆๆๆ 55555
-
สิบสองจัดไปค่ะ เดินหน้าจีบเลย
ร้านนี้#บาร์สุราลัย # นักร้องหล่อบอกต่อด้วย
-
สิบสองสู้ๆนะ...เจ้านายน่ารักมักมีชายหมายปอง555
-
กำลังจะเกิดศึกชิงนายแล้ว..เกล้าจะเจอไอ้ลูกน้องจอมป่วนมันรุกหนักแค่ไหนเนี่ย
หวังว่าอาทิตย์คงแค่จะแกล้งเด็กมันเล่นนะ
-
จะเป็นผู้ใหญ่แบบไหน :ruready
-
ทำไมเสี่ยโซฮอตมาก แต่งานนี้คนอ่านเขาอยู่ทีมอีหนูกันค่ะเสี่ย เห็นแก่เด็กมันนะคะะะะะ
-
เอาจริงเลยสิบสอง อยากเห็นคนซื่อบื้ออายตัวม้วน
-
ทีมสิบสอง สิบสองสู้ๆ
-
สิบสองสู้ๆๆๆๆ :laugh: :laugh: :laugh:
-
น่ารักๆ เจ้านายนี่ก็ความรู้สึกช้าตลอดๆ 55
รอดูสิบสองเป็นผู้ใหญ่ :laugh:
-
สิบสอง สู้ๆเด้อ~
-
ทีมสิบสองนะ อาทิตย์เป็นเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อหรา ไม่ได้หรอกนะ เกล้าต้องของสิบสองเท่านั้น :hao7:
-
ประกาศศึกอย่างเป็นทางการแล้วสินะ
สิบสองสู้ๆ ยกป้ายเชียร์
:ped149:
-
ตอนที่ 9
เจ้านายขอลาหยุด
มึน...อึน...และก็ง่วงนอน
เมื่อคืนผมไม่น่าแดกหนักเลยครับ ผมรู้สึกเหมือนหัวตัวเองหนักมากจนลุกขึ้นมาจากเตียงไม่ไหว ตอนที่ป้าสี่มาปลุกผม ผมตื่นขึ้นมาในชุดที่ตัวเองใส่เมื่อคืน แปลว่าผมไม่ได้อาบน้ำ ไม่ได้แปรงฟัน ไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้า
คงจะโสโครกจนป้าสี่อดเอามือบีบจมูกตัวเองเอาไว้ไม่ได้
“ใครพาผมขึ้นมาครับเนี่ย” ผมลุกขึ้นนั่งที่เตียง เอามือนวดขมับตัวเองอย่างอ่อนล้า
“น้องสิบสองค่ะ” ป้าสี่เล่าให้ฟัง “สีหน้าคุณดูไม่ดีเอามากๆ เลย เดี๋ยวป้าจะทำอาหารและก็หายามาให้ทานนะคะ”
“ขอบคุณนะครับป้า”
สิบสองแบกผมขึ้นมาเหรอ ตอนไหนวะ...ผมคิดอย่างปวดหัวแต่ก็พาตัวเองไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว เป็นอย่างที่ป้าสี่บอก ผมดูไม่ดีเอามากๆ หน้าผมซีดสุดๆ แถมยังครั่นเนื้อครั่นตัวคล้ายจะเป็นไข้อีก
รู้ถึงไหนอายถึงนั่น...เจ้าของร้านเหล้ากลับมาดื่มหนักนิดเดียวถึงกับน็อค
คุณคนอ่านอย่าเอาไปบอกใครก็แล้วกันนะครับ...
ผมเดินมึนๆ ลงมาข้างล่าง เพราะป้าสี่คงจะออกไปซื้อกับข้าวมาวางไว้ให้บนโต๊ะที่เป็นของร้านด้านล่าง ตอนที่ผมลงมา ผมเห็นสิบสองเดินเข้ามาพอดี
หัวของผมหันไปมองนาฬิกาโดยอัตโนมัติ เก้าโมงกว่า...มึงมาทำอะไรที่นี่แต่เช้าฮะ?
“เจ้านาย” สิบสองรีบเดินเข้ามาหา “ไม่สบายเหรอครับ”
เก่งฉิบหาย...นี่ผมยังไม่ได้บอกอะไรมันเลยนะ หรือมันสันนิษฐานเอาจากหน้าซีดๆ ของผมวะ
“มาทำอะไรแต่เช้า...”
“ผมจะเป็นผู้ใหญ่ให้มากขึ้น กฎข้อแรกของการเป็นผู้ใหญ่ก็คือตื่นให้เช้า...วันนี้ผมตื่นแปดโมงนะ” สิบสองพูดอย่างภูมิใจ
“แปดโมงมันเช้าตรงไหน แถวบ้านเรียกว่าสาย” ผมพูดอย่างเหน็ดเหนื่อยที่จะพูดออกมามาก อาการไม่สบายของผมนี่มันน่ารำคาญจริงๆ “ผู้ใหญ่จริงๆ เขาต้องตื่นหกโมงเช้าโน่น จิบกาแฟอ่านหนังสือพิมพ์ หรือไม่ก็รอพระมาบิณฑบาตร”
“จะให้ผมทำอย่างนั้นจริงๆ เหรอ ผมทำงานเสร็จตีหนึ่งตีสองนะ” สิบสองกล่าวด้วยสายตาละห้อย
“แล้วมึงจะเป็นผู้ใหญ่ไปทำไมเนี่ย”
“ผมอยากดูแลเจ้านาย”
ผมคิดว่าผมฟังผิด ผมจึงหันไปมองหน้ามัน นึกว่ามันยืนอยู่ที่เดิมแต่เปล่าเลยมันทิ้งตัวนั่งลงฝั่งตรงข้ามผมพร้อมกับจ้องหน้าผมเขม็ง...
“มาดูแลกูทำไมล่ะ”
“เมื่อคืนผมได้ดูแลเจ้านายด้วย...สนุกดี...ก็เลยอยากทำอีก” มันพูดอย่างเก้อๆ
“มึงทำอะไรบ้าง” ผมถามอย่างหวาดๆ
“อุ้ม”
กูเกลียดคำนี้ฉิบหาย...เหมือนผมเป็นตุ๊กตา เหมือนผมเป็นเด็ก เหมือนผมเป็นผู้หญิง แค่คำหนึ่งพยางค์สั้นๆ นี่แหละครับ ก็ทำให้ผมรู้สึกแบบนั้น
“ทำอะไรอีก...”
“ห่มผ้า”
“หมดหรือยัง”
“จริงๆ ยังไม่หมดครับ แต่ว่าถ้าพูดไปผมกลัวผมโดนไล่ออก”
“มึงทำเชี่ยอะไร” แม้ว่าผมจะไม่ค่อยสบาย แต่ผมก็เสียงดังใส่ไอ้สิบสองได้นะ “ว่ามา!”
“ผม...”
“อะไร...”
“ผมถอดถุงเท้าให้เจ้านาย” สิบสองพูดเสียงอ่อย ในขณะที่ผมชะงัก ถอดถุงเท้าเหรอ อืม...แค่นั้นเอง ผมจะไล่มันออกด้วยเรื่องแค่นั้นทำไมกัน
“ก็แค่ถอดถุงเท้าเอง” กูไม่ใช่เจ้านายที่ใจร้ายสักหน่อย
“ใช่มั้ยครับ ไม่ใช่การจุ๊บหน้าผากสักหน่อย เจ้านายคงไม่ใจร้ายไล่ผมออกหรอกเนอะ”
คำพูดของมันทำเอาผมรู้สึกคุ้นๆ ถึงความรู้สึกที่หน้าผากของตัวเองเมื่อคืน หรือจะมีใครสักคนมาจุมพิตหน้าผากของผมวะ
ไอ้นี่หรือเปล่า
ผมมองหน้ามันอย่างจับผิด สิบสองทำหน้านิ่งๆ มองซ้ายมองขวาไปเรื่อย
“กลับไปได้แล้ว ที่นี่ไม่มีอะไรให้มึงทำในตอนนี้หรอก” ผมไล่
“กฎข้อที่สองของการเป็นผู้ใหญ่คือดูแล...”
“ดูแลอะไร”
“ดูแลคนที่รัก...”
ตึกตัก ตึกตัก
“เชี่ยยยย” ผมสะบัดความรู้สึกเรื่องใจเต้นแรงออกไปผ่านการส่งเสียงออกมา
“เจ้านายคือคนที่ผมรัก...” สิบสองพูดยิ้มๆ “...และก็เคารพที่สุดเลย”
ดีที่มันเติมประโยคหลังเข้ามา ไม่อย่างนั้นล่ะก็...หัวใจของผมทำงานหนักมากกว่านี้แน่ๆ ไอ้สิบสองมันจอมเจ้าเล่ห์เพทุบายขั้นสูงสุด สายตาของมัน คำพูดของมัน รอยยิ้มของมัน มันทำให้ผมกระอักกระอ่วนไปหมด
ผมจะคิดซะว่าเพราะผมไม่สบาย ผมไม่สบาย...
“อาหารเช้ากับยามาแล้วค่ะคุณเกล้า” ป้าสี่พูดขึ้น สิบสองรีบลุกไปช่วยป้าสี่ถือชามกับยาบนถาดมาวางไว้ตรงหน้าผม
“เดี๋ยวผมดูแลเจ้านายเองครับป้า”
“อ้าวหนูสิบสอง...มาแต่เช้าเชียว”
“กฎของการเป็นผู้ใหญ่น่ะครับป้า...”
ป้ามองไอ้สิบสองอย่างงุนงง แต่ก็หัวเราะออกมา เธอฝากฝังให้สิบสองดูแลผมในขณะที่เธอจะกลับไปพักผ่อนที่บ้านหลังจากเสร็จงานของเธอในตอนเช้าแล้ว...
ทั้งร้านที่กำลังปิดอยู่มีแค่ผมกับสิบสองเท่านั้น
“เจ้านายยกช้อนไหวหรือเปล่า ให้ผมป้อนมั้ย”
“กูแค่ไม่สบาย ไม่ได้เป็นง่อย”
“ว้า อยากให้เป็นง่อยจัง”
“แช่งกูเหรอ” ผมพูดเสียงดังขึ้น
“ใครจะกล้า” มันพูดแบบนั้นแต่มันก็ยังยิ้มอยู่ ไอ้บ้านี่จะทำให้ผมป่วยหนักมากขึ้นหรือเปล่าครับ ทำไมผมถึงปวดหัวกับมันอย่างนี้ล่ะ
“วันนี้ผมจะอยู่กับเจ้านายทั้งวันเลย...”
“กูไม่อนุญาต” ผมพูด “มึงกลับไปนอน ไปพักผ่อนซะ เสียงร้องจะได้ออกมาดีและก็ออกมาได้อย่างเต็มที่”
“แต่ว่า...”
“กลับไปเลย”
“เจ้านายอยู่คนเดียวไม่ได้หรอกนะ ถ้าเกิดน็อคขึ้นมากลางคันล่ะครับ”
“กูคงไม่แย่ขนาดนั้นหรอก”
“ไม่รู้ล่ะ ผมไม่ชอบให้เจ้านายอยู่ลับสายตาผม”
“...”
“ตอนเจ้านายไปเยี่ยมคุณยาย ผมก็เคยพูดทำนองนี้กับเจ้านายไปแล้วนี่”
ผมกลืนข้าวต้มลงคออย่างยากลำบาก เด็กนี่พูดจาแบบนี้อีกแล้ว มันไม่เคยดีกับหัวใจของผมเลย...หัวใจที่รู้สึกผิดของผม...เพราะมันไม่ควรเต้นแรงกับลูกน้องที่ทั้งเด็กและก็แสบแบบนี้
“ถ้าอยากอยู่...งั้นก็ช่วยอยู่เงียบๆ ได้มั้ย”
“เอางั้นเหรอ”
“อืม”
“มันจะเงียบเกินไปนะครับ”
“ปกติกูอยู่อย่างเงียบๆ”
“...”
“...” ผมเงยหน้าขึ้นมองไอ้สิบสองที่กำลังมองผม “มึงเริ่มเงียบแล้วเหรอ”
สิบสองพยักหน้าหงึกๆ ผมพ่นลมออกมา ปลงกับความประพฤติของอีกฝ่าย พอบอกให้มันเงียบ มันก็เงียบปุบปับทันที นี่ถ้าสั่งเรื่องอื่นแล้วทำเลยแบบนี้คงจะดีมากๆ เลยนะเนี่ย
พอผมทานข้าวทานยาเสร็จผมก็เดินขึ้นไปข้างบน ไอ้สิบสองเอาชามไปเก็บและก็หายเงียบไป
รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ผมทิ้งตัวลงบนเตียงแล้วมันมายืนหน้าสลอนอยู่ในห้องนอนของผมนี่แหละ
ฉิบหาย...แม่งก็เห็นดอกกุหลาบสองดอกของมันหมดแล้วสิ!
ผมกำลังจะเอื้อมมือไปคว้ากุหลาบสองดอกนั้น แต่ไม่ทันการแล้ว ในเมื่อมันยืนอยู่ตรงนั้นมาตั้งนานแล้ว มันก็ต้องเห็นแล้วน่ะสิ
เอาเถอะ...
สิบสองชี้มือมาที่ปากตัวเองแล้วทำไม้ทำมือประมาณว่า ผมพูดได้หรือยัง?
กูเหนื่อยกับมึงเหลือเกิน เออ อยากพูดก็พูด
“ผมเห็นตั้งแต่เมื่อคืนตอนที่อุ้มเจ้านายมานอนแล้วล่ะครับ” มึงจะย้ำเรื่องนี้ทำไม... “ผมดีใจมากๆ เลย มันต้องเป็นดอกที่ผมบอกให้เจ้านายเก็บเอาไว้ ใช่มั้ย...”
ไม่พูดออกไปดีที่สุด...
“พนักงานห้ามเข้ามาในส่วนนี้นะ” ผมพูดเสียงเข้ม ตรงนี้คือที่นอนของผม คนที่เข้ามาได้ก็คงจะมีแค่แม่บ้านก็คือป้าสี่
“...ยกเว้นตอนที่เจ้านายไม่สบาย”
“มึงจะมาเติมกฎของกูสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้”
“เจ้านายเถียงสู้ผมไม่ได้หรอก เจ้านายไม่สบายอยู่” สิบสองนั่งลงบนพื้นข้างๆ เตียงของผม เอามือทั้งสองข้างยันคางตัวเองและก็จ้องมองหน้าของผม “เชิญหลับเลยครับ...เจ้านาย”
“ไอ้บ้า กูจะนอนได้ยังไงวะ มีมึงจ้องขนาดนี้”
“ผมหล่อจนใจสั่นไปเลยใช่มั้ยล่ะ”
“มึงหน้าด้านไล่ก็ไม่ไปจนกูเคืองต่างหาก”
“...ไม่เห็นเกี่ยวกันเลย”
“ไม่ต้องมาเฝ้า ออกไปข้างนอกเลย”
“ก็เผื่อเจ้านายเป็นอะไรไป...”
“กูไม่เป็นอะไรแน่นอน กูก็แค่อยากนอน”
“มีผมอยู่ด้วยนอนไม่ได้เหรอ”
“เออ”
“ถึงจะดูเหมือนน่าผิดหวัง...แต่ผมดีใจยังไงไม่รู้แฮะ” ไอ้สิบสองพูดจาแปลกๆ จนผมทำหน้าไม่ถูก มันลุกขึ้นแล้วโน้มตัวเข้ามาใกล้ใบหน้าของผม ก่อนที่จะเอามือลูบศีรษะของผม
กูแก่กว่ามึงนะ!!!!!!!
“กฎของการเป็นผู้ใหญ่ข้อที่สามคือเชื่อฟังคนที่รัก...”
“...”
“ผมอยู่ใกล้ๆ ตลอดเวลานะครับ”
“...”
“หายไวๆ นะครับคนดี”
“เชี่ยยยย” ผมสะบัดหัวหนีออกจากมือมันในขณะที่มันหัวเราะดังลั่น “ออกไปเลย”
“ได้เลยจ้า”
ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ตอนที่สิบสองปิดประตูห้องของผมเรียบร้อยแล้ว ดูไม่ออกบอกไม่ถูกว่าสิ่งที่มันทำเมื่อกี้แม่งทำเล่นหรือว่าทำจริง ผมดูไม่ออกจริงๆ ครับ
แต่ร่างกายและปฏิกิริยาของผมเสือกตอบสนองว่ามันทำจริงเนี่ยสิ
เพราะอะไรรู้มั้ย...หัวใจของผมวูบไหวอีกแล้ว...
เกลียดมึงจริงๆ เกลียดที่ทำให้กูต้องรู้สึกแบบนี้ ไอ้ลูกน้องตัวแสบ #กัดฟันพูด
ผมหลับไปจนถึงตอนเย็น...
ยาที่ป้าสี่หามาให้ช่างทำให้ผมนอนหลับพักผ่อนได้อย่างเต็มอิ่ม แต่ประเด็นมันไม่ได้อยู่ที่การนอนหลับพักผ่อนหรอกครับ แต่มันคือไข้ของผมต่างหาก...ยังไม่ลดเลย
ผมควรจะออกกำลังกายให้มากกว่านี้นะ ร่างกายจะได้ฟื้นตัวเร็วกว่านี้ เรื่องสุขภาพนี่แม่งไม่เข้าใครออกใครจริงๆ ครับ แม้ว่าผมจะมึนหนักเพราะเหล้าก็ตามทีเถอะ...
“สิบสอง คุณเกล้าล่ะ” ผมได้ยินเสียงแว่วๆ มาจากประตู น่าจะเป็นเสียงของสอง ผู้จัดการร้านนะ ผมหันไปดูนาฬิกา ตอนนี้สี่โมงเย็นนิดๆ แล้ว ร้านเปิดแล้ว...มันถึงเวลาทำงานของผมแล้ว
อา...ผมคงต้องลางานจริงๆ นั่นแหละ เพราะผมยังรู้สึกหัวมันตื้อๆ อยู่เลยครับ กลัวจะเป็นลมให้ลูกค้าเห็น แม่งอายตายห่า
“อยู่ข้างในน่ะครับ อย่าเพิ่งไปรบกวนเลย”
“แปลกแฮะ ปกติคุณเกล้าออกมาดูร้านตั้งแต่สายๆ”
“วันนี้ไม่สบายน่ะครับ”
“รู้ด้วยเหรอ”
“ครับ”
“ใครบอก ป้าสี่หรือเปล่า”
“ผมรู้เอง ผมมาตั้งแต่เก้าโมง”
“แล้วก็นั่งอยู่แบบนี้เนี่ยนะ”
“ประมาณนั้นแหละ”
“ทำไมไม่กลับไปพักผ่อน”
“ผมอยู่ดูเจ้านายน่ะครับ”
ผมเปิดประตูออกไป เห็นสองกับสิบสองกำลังคุยกันอยู่ สิบสองนั่งอยู่ที่เก้าอี้ในห้องทำงานของผมที่วางอยู่ข้างๆ ประตูห้องนอน (ห้องทำงานของผมกับห้องนอนของผมอยู่ติดกัน) ดูจากอุปกรณ์ไอทีที่มีทั้งชาร์จแบตอยู่และอยู่ในมือของมันก็พอรู้เลยว่าอยู่ที่นี่มาทั้งวันจริงๆ
ผมพยายามไม่มองไปที่มัน “สอง...”
“คะพี่เกล้า”
“พี่ไม่สบายอ่ะวันนี้ ยังไงก็ฝากดูร้านหน่อยนะ”
“ได้ค่ะพี่ ไม่ต้องห่วง เมนูใหม่ปูผัดผงกะหรี่ให้ลงวันนี้เลยมั้ยคะ”
“เอาเลย” ผมพูดสั้นๆ ก่อนที่จะปิดประตู
ขาของไอ้สิบสองที่ยาวเหยียดมาคั่นประตูผมเอาไว้ก่อนที่มันจะปิด สองเดินออกไปแล้ว ในขณะที่มันโผล่หน้าเข้ามาในห้องนอนของผมอีกรอบ
“มีอะไร” ผมถาม นั่งลงบนเตียง
“ดีขึ้นมั้ยครับ”
“...”
“ไหน” สิบสองก้าวเท้ามาคุกเข่าลงตรงหน้าจากนั้นก็เอามือมาแปะที่หน้าผากของผมเพื่อวัดอุณหภูมิ
“มากไปแล้ว” ผมท้วง
“ทำไมยังมีไข้อยู่เลย”
“...”
“ทานข้าวทานยาอีกรอบดีมั้ยครับ”
“ออกไปทำงานได้แล้ว” ผมดันตัวของมันออกไป
“เจ้านาย”
“อะไร”
“เจ้านายจะนอนที่นี่จริงเหรอ”
“หมายความว่าไง”
“อีกไม่นานร้านก็จะเสียงดังแล้ว ถ้านอนอยู่นี่คงไม่ได้นอนแน่ๆ”
จริงของมัน...ตั้งแต่เปิดร้านมาผมรู้อย่างชัดเจนแจ่มแจงว่าจุดที่ห้องนอนผมอยู่นั้นเสียงดนตรีมันเข้ามามากขนาดไหนและจะไม่เงียบจนกว่าร้านจะปิด
“อืม เดี๋ยวกูกลับบ้านไปนอนบ้านพ่อแม่กู”
“ผมไปส่ง”
“เอ๊ะ” ผมทำเสียงใส่ไอ้สิบสอง
“ผมดูแลเจ้านายมาตั้งแต่เช้าแล้ว ดูแลอีกจะเป็นอะไรไป อย่าใจร้ายกับผมเลย”
ผมกลืนน้ำลาย “มึงต้องร้องเพลง”
“ขึ้นรอบแรกตั้งสองทุ่ม ตอนนี้เพิ่งจะสี่โมงเอง”
“...”
“ได้มั้ย ตกลงผมไปส่งได้ใช่มั้ย”
ก็แล้วแต่มึงเลยละกัน ผมหอบร่างโทรมๆ ของตัวเองลงจากเตียง เก็บข้าวเก็บของลงเป้นิดหน่อย ไอ้สิบสองออกไปรอข้างนอกแล้วในตอนนั้น
วันนี้คงเป็นวันพักผ่อนวันหนึ่งของผม...จะว่าไปตั้งแต่เปิดร้านมา ผมก็ไม่เคยมีวันหยุดที่นอนเต็มอิ่มสักวันเลยจริงๆ ขนาดวันจันทร์ที่เป็นวันหยุดยังต้องตื่นแต่เช้าไปดูของสดที่ตลาดกับป้าสามและก็ป้าสี่
ขอให้ผมหายไวๆ ก็แล้วกัน
ผมเพิ่งรู้ว่าสิบสองมันขับรถยนต์มาทำงาน อย่างมันผมคิดมาตลอดว่าคงจะเป็นเหมือนหนึ่งที่ชอบขับมอเตอร์ไซค์ แต่วันนี้มันช่างเลือกพาหนะประจวบเหมาะกับการขนย้ายคนไม่สบายอย่างผมจริงๆ
“เชิญเลยครับ ล้างใหม่อย่างดี” มันพูดติดตลก ผมที่ไม่ค่อยมีอารมณ์อยากจะถกเถียงด้วยจึงได้แต่ทำหน้าเฉยๆ มันเปิดประตูรถให้ผมขึ้นไปนั่งข้างคนขับ ผมเหลียวมามองร้านตัวเองเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่จะขึ้นรถไป
หลังจากที่ผมบอกที่อยู่บ้านพ่อกับแม่ของผมระหว่างทางผมเอาแต่หลับ สิบสองก็ขับรถอย่างเงียบๆ ไม่ให้สุ้มให้เสียงอะไร ผมหลับชนิดที่ว่าหลับลึกเข้าไปถึงสวรรค์ชั้นดาวดึงส์ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไร จนกระทั่งสิบสองมันชะลอรถและก็จอดลงในที่สุดนั่นแหละ
เหมือนเวลามันผ่านไปแป๊บเดียว แต่เมื่อดูนาฬิกา...ผมถึงกับต้องอึ้งเลยทีเดียว
เกือบสองทุ่มแล้ว...
“บ้านพ่อแม่กูไม่ใช่ตึกสูงแบบนี้นะ” ผมปรับสายตามองดูรอบๆ รถ พอผมเริ่มคุ้นว่าเป็นที่ไหนเท่านั้นแหละ ไอ้สิบสองถึงกับแก้ตัวออกมามากมายเลยทีเดียว
“คือผมถามเจ้านายแล้วว่าทางไปบ้านพ่อแม่เจ้านายนั้นรถมันติดมาก เจ้านายสนใจจะไปนอนพักบ้านผมมั้ย เจ้านายก็เอาแต่หลับไม่เห็นตอบอะไร และรถมันก็ติดมากด้วย ผมก็เลยไม่รู้จะแก้ปัญหายังไง ก็เลย...”
“...พากูมาบ้านมึง”
“ประมาณนั้นแหละครับ”
ผมพยายามสะกดอารมณ์ไม่ให้โกรธอยู่ ซึ่งได้ผลชะงัดหากร่างกายของผมไม่มีสภาพพร้อมต่อสู้ร้อยเปอร์เซ็นต์
“นอนก็นอน มึงนี่แม่ง...” ผมเปิดประตูลงจากรถ “...รีบๆ เลย จะได้รีบไปทำงาน”
ตอนนั้นผมไม่คิดอะไรทั้งนั้นนอกจากต้องการนอนเพียงอย่างเดียว สิบสองพาผมมายังชั้นสิบสอง(เรื่องบังเอิญอย่างเหลือเชื่อ)ที่เป็นที่อยู่ของมัน จากการเข้ามาในตึกนี้เพียงชั่วขณะมันทำให้ผมรับรู้ว่าพนักงานของผมคนนี้ฐานะแม่งโคตรไม่ธรรมดา
เพราะตึกนี้หรูมาก หรูมากเกินกว่าฐานะพนักงานร้านบาร์ตอนกลางคืนอย่างไอ้สิบสอง
หรือมันจะเคยประกวดร้องเพลงมาแล้วชนะได้รางวัลเป็นคอนโด...
...เออว่ะ น่าจะใช่
นี่ขนาดผมไม่ได้คิดอะไรนอกจากเรื่องนอนนะครับเนี่ย...ยังคิดไปเองได้ถึงขนาดนี้
เกล้าเอ๊ย มึงควรนอนแล้วล่ะ
ห้อง 120X
อย่างที่บอกข้างล่างหรูยังไงข้างบนก็หรูอย่างนั้น สิบสองไม่ได้มีท่าทีสนใจกับอาการสงสัยของผม มันเป็นห่วงสวัสดิภาพทางด้านร่างกายของผมมากกว่าว่าผมโอเคหรือเปล่า อยู่ห้องนี้จะดีขึ้นมั้ย อะไรประมาณนั้น
มึงรวยขนาดนี้มึงจะมารับจ๊อบเป็นนักร้องค่าตัวคืนละสองพันกว่าบาททำไมวะ...
แต่ใช่เวลาที่ผมจะถามมั้ยครับ ไม่ใช่สินะ...สิบสองเดินนำพาผมผ่านส่วนที่เป็นห้องนั่งเล่นและก็ห้องครัวที่กว้างขวางเกือบเท่ากับร้านบาร์สุราลัย และในที่สุดมันก็พาผมมาถึงห้องนอนของมันสักที
“กูไม่เกรงใจแล้วนะ” ผมพูด วางกระเป๋าลงบนพื้นและก็ทิ้งตัวลงนอนทันที
“ผมจะทำกับข้าวมาให้ เจ้านายต้องทานและก็ทานยาด้วยนะครับ”
“เดี๋ยว...”
“...”
“แล้วนี่มึงไม่ไปทำงานเหรอ”
“...”
“ไอ้สิบสอง!”
ประตูห้องนอนของสิบสองปิดพร้อมทั้งร่างสูงๆ ที่วิ่งหายออกไป...
ครืด ครืด ครืด *เสียงข้อความในไลน์เข้า*
‘กูไม่ไปทำงานนะ เจ้านายอยู่ห้องกูว่ะ อ๊ากกก’
‘ฮ่าๆๆ เสร็จแน่นอน’
‘...กูไม่ทำอย่างนั้นโว้ยยย’
‘แต่อยากใช่มั้ยล่ะ...มึงไม่ต้องจีบให้ยาก รวบหัวรวบหางเลย เสร็จป๊าบๆๆ’
‘เหี้ย’
‘ไม่กล้าก็รอต่อไปนะพี่กันต์’
‘เอาจริงเหรอ’
‘จริงสิ มีเพื่อนแบบกูมึงต้องจัญไรแบบกูเว้ย’
‘ทำไมมึงดูเหี้ยจังวะ...แต่ถ้าเขาไม่ป่วยอยู่ ก็คงทำนั่นแหละ’
‘...เอ่อ เดี๋ยว สตอรี่นี้มึงเป็นพระเอกนะ ไม่ดีนะเว้ย’
‘อ้าวเหรอ ตกลงให้ทำหรือไม่ให้ทำ ไอ้นี่’
‘ใจมึงบอกว่ายังไง’
‘ใจบอกให้ทำเลย’
‘งั้นก็ทำเลย’
‘กูไม่ทำโว้ย!’
‘ฟวย’
‘สัด...แล้วข้าวต้มต้องต้มข้าวนานมั้ยวะ’
TBC*
มีลูกน้องหล่อก็ยอมๆ ไปเหอะ :hao6:
-
:ling3:
สิบสอง มาเล่าเรื่องในอดีให้หน่อย ปลื้มเจ้านายได้ยังงายยยยยยย
-
เออเอาที่สบายใจ้ลย12
-
สิบสองจัดไปค่ะ 555
-
อ๊ากกกกกกกกกกก คือไปห้องกันแล้วแกรรรรร
ดีกับใจจริงๆๆ :hao7: :hao7: :hao7:
-
เจ้านายหวั่นไหวแค่นี้เองหรอ55555555555555
สิบสองสู้เขาต่อไป!!!
-
น่ารักได้อีก :hao7:
คงอีกไม่นานสินะ :-[ :-[
-
สิบสองห้ามใจนิดนึงนะ เจ้านายป่วยอยู่ สภาพไม่เต็มร้อย
-
สิบสองเป็นพระเอก แต่ไม่ต้องสุภาพบุรุษมากก็ได้นะ รีบจัดการรวบหัวรวบหางได้เล้า :-[
-
ชอบความเกรียนและน่ารักของสิบสองและพี่เกล้ามากมากกก :-[
ตอนนี้แอ๊บแตกแล้วดิ 5555555 พี่เกล้าระวังโดนหมาฟัดดด :hao7:
-
สิบสองนี่เจ้าเล่ห์แหะ พี่เกล้าจะรอดมั้ย
:hao5: รอนะ :hao5:
-
เจ้าเล่ห์ได้น่ารักจริงๆ สิบสอง เนี่ยยยย ตกหลุมรักสิบสอง ซ้ำแล้ว ซ้ำอีก
แล้วพี่เจ้าของร้าน จะทนใจแข็งไม่ตกหลุมรักได้ยังไงจร้าาาาาา :hao7:
-
นี่สิบสองหรือพาราเซตามอล ดีกับหัวใจและไข้หวัดเหลือเกินนนนนน
-
สิบสองจ๋าาา อย่ารังแกคนป่วยนะ 55555 ไว้ใจได้มั้ยเนี่ย #เรื่องต้มข้าว
-
เจ้านายหายป่วยปุ๊บก็จัดได้เลยนะสิบสอง :impress2:
-
โว้ววววว โว้ววววว สิบสองรุกแรง รุกเร็ว มั่ก น่ารักอ่ะดูแลดีเป็นเลิศ ถึงแม้จะออกแนวติงต๊องไปหน่อย 5555 พาเข้าห้องแล้ว กดเลย กดเลย กดเลย :haun4:
-
สิบสองหล่อมาทั้งตอนแล้ว จนกระทั่งมาเจอประโยค "สัด...แล้วข้าวต้มต้องต้มข้าวนานมั้ยวะ" นี่แหละ ลั่นเลย :m20: :m20:
-
ช่วงเวลาแบบนี้หาไม่ได้เเล้วนะสิบสอง
ต้องจัดการให้อนู่หมัด รวบหัวรวบหางเลย :hao7: :hao7:
-
สิบสองนี่แผนสูงใช่ย่อย นี่ถ้าเจ้านายไม่ป่วยนะ หึหึ
:laugh3:
-
น่ารักอะไรเบอร์นี้ เจ้านายป่วยแล้วไม่งอแง พูดง่าย สิบสองฝากดูแลเกล้าด้วยนะ :o8:
-
น้องกันต์อย่ารังแกคนป่วยเลยนะ เอ๊ะ!! หรือว่า ทำเลยดีรวบหัวรวบหางไปเลยแล้วค่อยง้อเนอะน้องกันต์
-
สิบสองมันเนียนพาพี่เกล้ามานอนที่คอนโดตัวเอง :katai2-1:
-
โอกาศมาจัดไปเลยสิบสอง เอาให้เจ้านายประทับใจ
-
สิบสองจัดไปปป แต่ก่อนอื่นต้มข้าวต้มให้เจ้านายให้เสร็จก่อนนะ :hao3:
-
สิบสองนายแน่มาก..เจ้านายไม่สบายเบยจัดการ..รัก!พาตัวมาดูแลที่ห้องตัวเองเลย
-
ทำตามใจสั่งเลยสิบสอง
-
ง่อว~เพื่อนสิบสองแต่ละคน
เพลีย =_=
-
:hao7: :hao7: :hao7:
-
ต้มข้าว นานมั๊ย ..
-
หลอกล่อพาเจ้านายที่รักมาคอนโดจนได้นะสิบสอง
-
ถ้าเจ้านายไม่สน เราขอรับคุณหนึ่งโหลแทนได้มั้ย ต้องการผู้ชายแบบสิบสองแรง5555 หล่อ ร้องเพลงเพราะ เล่นดนตรีได้ มีคอนโดชั้น12 มีรถขับ แถมเล่นไลน์ด้วย อิอิ อยากดรั้ยยยย #ทีมสิบสอง #ทีมบ้าผู้ชายทุ่มเท :z2: :really2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ทำเลยสิบสองไม่ต้องรอ :hao6:
อ้ะ ไม่ช่าย ต้องใจเย็นๆ นะสิบสองเดี๋ยวเจ้านายตกใจ
-
สิบสองถ้าจะจัดการทุกอย่างเองขนาดนี้ เอาที่ชอบเลยนะ ไม่ต้องถามเจ้านายละ
-
สิบสอง จะทำข้าวต้มให้เจ้านายจริงหรอ เราว่าไม่ดีมั้ง เราห่วงสวัสดิภาพท้องไส้เจ้านายอะ 5555
-
ว้าวววววว อย่างน้อยพี่สิบสองก็มีหวังอ่ะนะคะ เจ้านายเริ่มจะใจสั่นซะแล้ว >////<
ปล.บางทีเจ้านายอาจจะหายไข้ ..แล้วไปมีอาการอาหารเป็นพิษต่อก็ได้ ต้มข้าวต้มนะคะพี่สิบสองไม่ใช่ไปทำครัวระเบิดดดดดนะะะะะะ 555555 //วิ่งหลบตีน :laugh:
-
จัดไปค่ะสิบสอง
-
น้ำหยดลงหิน ทุกวันหินมันยังกร่อน :hao7: :hao7:
-
สิบสองน่ารักอ่ะ น่ารักมาจริงๆ
เจ้านายเริ่มรู้สึกบ้างแล้วใช่มัยคะ?
:mew3:
-
สิบสอง อย่าให้เสียชื่อนะ :oo1:
-
อีเบอร์สิบสองนี้นะ ปรึกษาอะไรกะอีเบอร์หนึ่ง คงได้สาระเหรอก 555555
-
แล้วข้าวต้มจะกินได้ไหมคะสิบสอง
-
ยอมๆ ไปเถอะเนอะ 5555
-
เนียนเอาลูกชาวบ้านเขามาบ้านตัวเอง น่าตีจริง ๆ
แล้วเกล้าจะหายป่วยไหมเนี่ย
ไม่ใช่ว่า ไข้ลด แต่ท้องเสียแทนนะ
:laugh:
-
สิบสองฮาจริงอะไรจริง :m20: :m20:
เจ้านายตัวป่วย จิตใจหวั่นไหวง่ายนะ อิอิ :impress2:
-
แหล่วๆๆๆๆๆ นางสิบสองนางร้ายยยย
นางล่อลวงเจ้านายไปคอนโดตัวเองเฉ้ยยยยยย
โอ้ยยยยยย รอตอนต่อไปไหมไหวล๊าวววววววว
ชอบตอนนี้ด้วยๆๆๆ "เจ้านายเถียงสู้ผมไม่ได้หรอก เจ้านายไม่สบายอยู่" ชอบอ๊าาาาาาาา
-
โอ๊ยยยยยยยยยย ดีงามมากนายสิบสอง ต้องรุกเจ้านายแบบนี้แหละ o13
เจ้านายหวั่นไหวแล้ว เอากฏของผู้ใหญ่เข้าสู้นะ 5555555555
-
ยอมค่ะ เจ๊ยอม นาทีนี้ไม่สบายเจ๊ก็ยอม
-
ก้าวหน้าอีกขั้นแว้วว :mew3:
-
สิบสองน่ารักอ่ะ ขอให้เจ้านายใจอ่อนเร็วๆนะ :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3: :m3:
-
โอยๆๆๆ อ่านเรื่องนี้แล้วติวบิดมาก อ่านแล้วเขินมาก ทำไมน่ารักจังเลยยยย :-[
สิบสองเต๊าะเจ้านายตลอดเวลา แต่เจ้านายน่ารักขนาดนี้นี่เนอะ
เราชอบเจ้านายมากเลยอะ เป็นคนน่ารักมากเลยย
ไม่แปลกใจที่สิบสองจะอาการหนักขนาดนี้ 5555555
สู้เค้านะสิบสอง มีบางคนหวั่นไหวแล้ววว ฮี่ๆๆๆ
ปล. หมั่นไส้ความเนียนของสิบสองในตอนนี้มากค่ะ พาเค้าไปคอนโดเฉย
แล้วเค้าดันยอมเข้าไปด้วยสิ แหล่วๆๆๆ :o8:
-
สิบสองน่ารักมากกกกกกกกกดูแลเจ้านายดีขนาดนี้ไม่หวั่นไหวก็ให้มันรู้ไป :mew1:
-
ตอนที่ 10
บ้านลูกน้อง
“เจ้านาย...ข้าวต้มเสร็จแล้วครับ”
“...”
“เจ้านาย ตื่นเร็ว ฮัลโหล”
“...”
“ฮัลโหลฟรอมดิอาเธอร์ซายยยยยยยยยยยด์”
กูตื่นก็ได้ มึงไม่จำเป็นต้องแหกปากโชว์ลูกคอตัวเองขนาดนั้น ผมลุกขึ้นมาอย่างขี้เกียจ กลิ่นข้าวต้มที่สิบสองยกมาลอยเข้ามาในจมูกและนั่นก็ทำให้ผมรู้ว่าท้องผมว่างมานานแค่ไหนแล้ว...
แดกสิครับ แดก...
“ทำเองเหรอ”
“ใช่” สิบสองดูภูมิใจ “แม่ผมผมยังไม่เคยทำให้เลยนะเนี่ย”
กูควรดีใจดีมั้ยเนี่ย “อกกตัญญู”
“แม่ไม่เคยป่วยต่างหาก”
ผมทำหน้าไม่เชื่อ “แม่แข็งแรงจัง”
“ตอนที่เจ้านายเห็นแม่ผมเจ้านายก็จะรู้ว่าทำไมแม่ผมไม่ค่อยป่วยเลย” สิบสองพูดเจื้อยแจ้ว ทิ้งตัวนั่งลงบนเตียง ในขณะที่ผมพิงผนังหัวเตียง “ให้ผมป้อน...”
“ไม่ต้อง” ผมปฏิเสธทันที “ขอบใจนะ”
“ถ้าขอบใจก็ให้ป้อน”
“ไม่ต้องเว้ย”
“ก็ได้ครับ” สิบสองยอมแพ้ ส่งช้อนใส่มือผมและก็ถอยตัวออกไปห่างๆ เพื่อที่จะดูผมกิน
เดี๋ยวก่อนนะ มึงไม่ไปทำงานจริงๆ ใช่มั้ยเนี่ย “ไปทำงานได้แล้ว”
“เจ้านายไม่สบายผมจะไปทำงานได้ไง”
“มึงไม่ไปมึงก็ไม่ได้ค่าตัว” ผมขู่ ว่าแต่จะขู่ได้เหรอวะ ในเมื่อบ้านมันก็บ่งบอกฐานะการเป็นอยู่ที่ดีอยู่แล้ว “ทำมาได้อาทิตย์หนึ่งก็ออกลายซะแล้ว...”
“ผมเปล่าสักหน่อย จริงๆ แล้วผมเป็นคนตั้งใจทำงานจะตาย อีกอย่างหนึ่งนะ ถ้าผมทิ้งห้องไว้กับเจ้านายแล้วของผมหายล่ะ”
“กลัวกูจะขโมยของมึงเหรอ”
“เผื่อมีโจรขึ้นมาแล้วเจ้านายสู้ไม่ไหว...”
หากผมจะฟาดยาพาราเซตามอลอีก 2 เม็ด ผมอยากจะขอเพิ่มเป็น 3 เม็ดเลย ผมปวดหัวกับไอ้เด็กนี่เหลือเกิน แม่งเล่ห์เหลี่ยมเยอะอีกทั้งยังต่อปากต่อคำอีกแยะจนผมยากจะรับมือ
“เจ้านายทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ ไม่อร่อยเหรอ”
“เปล่า” ผมพูด จริงๆ ก็อร่อยดีครับ ข้าวก็นุ่มกำลังดีเลย “เก่งนะเนี่ย”
“อยู่ว่างๆ ผมก็ชอบทำกับข้าวกินเอง”
“...”
“ว่างๆ เจ้านายก็มากินกับข้าวฝีมือผมสิครับ”
“มึงเลี้ยงมั้ยล่ะ”
“เลี้ยงหมดเลยทั้งอาหารทั้งที่พัก” สิบสองดูกระตือรือร้น
“กูไม่มา” ผมพูดยิ้มๆ ไอ้สิบสองที่โดนผมถามให้มันมีความหวังทำหน้าเหมือนโดนดับฝันกลางคัน โคตรขำเลยครับ
“เจ้านายพูดเยอะขึ้น...คงจะดีขึ้นแล้วใช่มั้ยครับ”
“อืม ถ้าไหวก็คงกลับไปดูร้าน”
“ผมว่าเจ้านายยังหน้าซีดๆ อยู่นะ คงยังไม่หายดีหรอก...”
อ้าวไอ้นี่ มึงกลับลำทำไมวะ “ไหนบอกว่าเหมือนกูดีขึ้น...”
“ผมพูดเล่น”
ผมไม่พูดอะไรกับมันอีกจะดีกว่า อีกฝ่ายทำหน้าเหมือนขำผมยังไงก็ไม่รู้ ผมไม่สนใจมัน สนใจแต่ข้าวต้มในชามก็พอ
เมื่อผมทานเสร็จไปสักพักหนึ่ง สิบสองก็เอายามาให้ ผมกินยาเข้าไปและก็ทิ้งตัวลงนอน เชื่อว่าอีกไม่นานผมคงจะหายแล้วล่ะครับ
“เห็นทีผมคงต้องกลับไปร้านแล้ว...” สิบสองพูดตอนที่ผมนอนไปได้สักพัก มันเดินถือโทรศัพท์เข้ามา “ไอ้ฟาร์ เอ๊ย สิบสี่เจ็บคอ ร้องแทนผมไม่ได้”
“อืม รีบไปเลย”
“เจ้านาย...อยู่ได้ใช่มั้ย”
“มึงรีบไปเลย กูนอนอยู่นี่แหละ”
“อย่าหายไปไหนนะ”
“อืมมมมมมม”
“กลับมาต้องเจอนะ”
“เออ รู้แล้วล่ะน่า”
“โอเค ผมไปละ”
นึกว่ามันจะทิ้งการทิ้งงานซะอีก อย่างน้อยก็รับผิดชอบอยู่นะครับเนี่ย สิบสองเปลี่ยนชุดอย่างรวดเร็ว และตอนที่มันจะออกไป มันไม่ลืมที่จะแวะมาห่มผ้าห่มให้ผมอีกรอบหนึ่ง...
ผมแสร้งทำเป็นหลับอยู่ในตอนนั้น...
ตอนที่มันปิดประตูลง ในใจของผมเกิดคำถามขึ้นมาอย่างฉับพลัน ที่ผ่านมาผมจำได้ว่าผมไม่เคยให้ความใกล้ชิดกับลูกน้องในร้านคนไหนมากเท่าคนนี้ ผมกำลังคิดอยู่ว่าเพราะมันพยายามเข้าหาผมอยู่...
...หรือว่าผมไม่พยายามออกมาห่างจากมันเอง
งงตัวเองฉิบหาย มันกวนตีน มันกวนประสาท แถมยังเป็นจอมวางแผน ผมเกลียดคนประเภทนี้จะตาย แต่ทำไมผมถึงไม่ตีตัวออกห่าง หรือผมไล่มันแล้วมันไม่ไปเอง นี่ผมเริ่มสับสนแล้วนะครับเนี่ย...
มันใช่เรื่องมั้ยที่เจ้านายจะมานอนพักผ่อนบ้านลูกน้อง บนเตียงของลูกเตียง กินข้าวต้มที่ลูกน้องทำให้ แถมยังโดนลูกน้องห่มผ้าให้อีก!
กูถึงกับปวดหัวจี๊ดขึ้นมาเลย...
...นอนดีกว่าครับ...เพื่อสุขภาพดีชีวีที่สดใส...
จ๊วบ จ๊าบ...
“อึก...”
ผมรู้สึกตัวขึ้นมาอีกทีก็ตอนที่ได้ยินเสียงประหลาดและก็สัมผัสประหลาด...แบบนี้นี่มัน...
จ๊วบ...
มีคนกำลังแอบสัมผัสผมอย่างเนิบนาบและก็เชื่องช้า ใช้ริมฝีปากไล่สัมผัสผมจากบนท้องน้อยและกำลังจะลามมาที่อกของผม...
ผมเกร็งตัว...คนๆ นี้เชี่ยวชาญมากจนผมรู้สึกเกร็งไปหมด นี่มันอะไรกันวะ...สติผมก็ยิ่งจะไม่ครบร้อยอยู่ด้วย
อีกฝ่ายรุกผมหนักมาก ตอนนี้กำลังจะมาที่หน้าอกของผม และก็ยอดอกของผม...ผม ดันอีกฝ่ายออกไป...แต่ใครคนนั้นก็ดื้อด้านอยากท่ี่จะมาสัมผัสตัวผม
“กันต์...อย่าทำเหมือนไม่เคยหน่อยเลย...”
เหยดดดดด ไอ้เช็ดขี้...กูไม่ใช่กันต์โว้ย!...ผมรู้เลยว่าที่อยู่บนตัวผมและก็ใต้ผ้าห่มตอนนี้ก็คือผู้หญิง! ผมพยายามดันตัวเธอ แต่เธอดันเกาะติดผมเป็นปลาหมึก ไม่ยอมออกไปง่ายๆ
ควรจะรู้ได้แล้วว่าไม่ใช่ไอ้สิบสองตั้งแต่เธอคนนี้สัมผัสท้องน้อยนะ...ผมไม่ได้มีซิกส์แพ็คสุดจะแน่นอย่างไอ้สิบสองสักหน่อย
“เดี๋ยว” ผมดันเธอออกไป
“อื้อออ...อย่าสิคะ...”
“ผมไม่ใช่...”
“เจ้านายผมมาแล้ว”
สิบสองเปิดไฟในห้อง ผมทำหน้าเหวออยู่บนเตียงของมัน มันที่เพิ่งกลับมาจากทำงานมองดูผมอย่างงุนงง
“ทำไมผ้าห่มมันพองได้ขนาดนั้น” สิบสองรำพึง
“เอ๋?” ผู้หญิงที่อยู่เหนือผม เธอลุกขึ้นมาจากตัวของผม และเมื่อเห็นหน้าผมแล้วเธอถึงกับส่งเสียงกรี๊ดออกมาเลยทีเดียว
แม้เธอจะทำหน้าผิดหวังจนผมควรจะรู้สึกเสียหน้า แต่ทว่าตอนนี้ผมอยากให้เธอไปไกลๆ ผมมากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้
“ออมสินเหรอ” สิบสองรำพึง
“กันต์ คนนี้ใครคะ ออกไปเลยนะ อี๋” เธอก้าวออกไปจากตัวผมและก็ดันตัวผมให้ตกเตียง
“ออมสินนั่นแหละ ออกไป!” สิบสองเสียงดังลั่น มันเดินเข้ามาหาผมพร้อมๆ กับจับตัวผมเอาไว้
“อะไรกัน...” ผู้หญิงดูอึ้งไปเลย
“ทำอะไรลงไปบ้าง”
“หา”
“ถามว่าทำอะไรลงไปแล้วบ้าง!”
“ก็แค่...” ออมสินไม่พูดอะไรทั้งนั้น เธอดูหงุดหงิดและก็อายเกินกว่าที่จะพูดอะไรออกมาทั้งนั้น เธอส่งสายตาแสดงความผิดหวังมาให้สิบสอง “...นึกว่ากันต์จะเซอร์ไพรส์ซะอีก”
“โคตรเซอร์ไพรส์เลย!” สิบสองเสียงดังมากแถมยังดูโกรธมากด้วย “ออกไปได้แล้ว”
“ก็ไหนเคยบอกว่าออมสินเป็นคนโปรดของกันต์”
“เธอเพิ่งแต๊ะอั๋งคนที่ฉันโปรดตลอดกาลไป...จะให้ฉันพูดว่าไง”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด”
ผมเอามือปิดหูไม่ทันตอนที่ผู้หญิงคนนั้นทั้งกรี๊ดและก็วิ่งออกไปจากห้อง นี่มันเหลือเชื่อมาก แค่นอนในห้องไอ้สิบสองแค่แป๊บเดียวก็มีเรื่องเลย...
ไอ้เพชฌฆาตเอ๊ย...
สิบสองรอจนเหลือแค่ผมกับมันสองคน มันนั่งลงบนเตียงของมัน ท่าทางพยายามระงับความโกรธ ส่วนผมน่ะเหรอ แม้จะงงๆ กับการโดนลักหลับแต่ก็ใช่ว่าจะช็อคจนร้องไห้ขี้มูกโป่ง ไอ้เรื่องแบบนี้มันก็มีเคยๆ มาบ้างแล้วแหละ อีกไม่กี่ปีผมก็จะสามสิบแล้วนะ...
“ผมขอโทษ” สิบสองพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ขอโทษอะไรวะ”
“ขอโทษที่ทำให้เจ้านายต้องโดนอะไรแบบนั้น”
“กูไม่ได้ซีเรียส แค่ตกใจ” ผมพูดตามความจริง “มึงนี่เรื่องผู้หญิงเยอะชะมัด...”
“ผมไม่คิดว่าจะมีผู้หญิงคนไหนกล้าทำขนาดนี้อ่ะ” สิบสองโพล่งออกมาอย่างเหลืออด “แถมยังแต๊ะอั๋งเจ้านายไปเยอะด้วย ผมยังไม่เคยได้ทำขนาดนั้นเลย”
“ไอ้สัด” ผมด่า “มึงคิดจะแต๊ะอั๋งอะไรกู มึงบอกมาเดี๋ยวนี้นะ”
“ผม ผม เอ่อ...ผม โอ๊ย เจ้านาย ผมก็พูดเล่นไปอย่างนั้นเองแหละ” สิบสองหันหน้าของตัวเองไปทางอื่น ท่าทางยังคงฟึดฟัดไม่หาย “ผมไม่ชอบเลย”
“ไม่ชอบอะไร”
“ไม่ชอบที่ของๆ ผม...จะมีคนอื่นเข้ามายุ่ง...”
ผมกระพริบตาปริบๆ มองดูเสี้ยวหน้าของสิบสองที่ผมเห็นแค่ด้านข้างในตอนนี้
“กูไม่ได้ตั้งใจ กูขอโทษละกัน” ถ้าจะบอกมันว่า...ก็ผู้หญิงของมึงเสือกจะมาเองนี่ จะให้กูทำยังไง...ก็คงจะไม่ได้ เพราะผู้หญิงจะดูเสียหายมากๆ เลยครับ
“ผมไม่ได้หมายถึงเธอ...” สิบสองพูด หันมามองหน้าผมอย่างจริงจังจนผมรู้สึกใจกระตุกไปหมด
“มึง...”
“คืนนี้ผมนอนข้างนอกนะ”
“ร้านโอเคดีใช่มั้ยวะ” ผมถามอย่างไม่ค่อยแน่ใจที่จะถามเท่าไหร่นัก
“ทิปของผมก็พันกว่าบาทเหมือนเดิมนั่นแหละ” สิบสองลุกขึ้นยืน จากนั้นก็ปิดไฟในห้อง “ราตรีสวัสดิ์นะครับ”
สิบสองเดินออกจากห้องไปแล้ว ทิ้งให้ผมนั่งงงอยู่ในห้องว่าทำไมมันถึงโกรธจนเลือดขึ้นหน้าขนาดนั้น มันบอกว่ามันไม่ชอบให้คนอื่นมายุ่งกับของๆ มัน ผมก็ขอโทษมันแล้วนี่หว่า
แต่คำพูดหลังจากนั้นมันบอกว่าของๆ มัน ไม่ใช่เธอคนนั้น...
...ผมเหรอ
ผมเป็นของๆ มันตั้งแต่เมื่อไหร่กันวะ
แม้ว่าคืนนั้นผมจะหลับต่อได้ยาก แต่ในที่สุดก็ถึงเวลาเช้าจนได้ ผมออกมาจากห้องนอนของไอ้สิบสองตั้งแต่เช้าตรู่ สภาพบ้านของลูกน้องผมคนนี้ก็เป็นเหมือนดั่งที่ผมเคยบรรยาย หรูหราและก็ดูแพงมากเกินกำลังของนักร้องกลางคืน
เจ้าของห้องกำลังนอนอยู่บนโซฟาอย่างเงียบกริบ มันยังใส่เสื้อตัวเมื่อคืนและท่อนล่างเปลี่ยนจากยีนส์เป็นกางเกงขาสั้น ท่าทางมันนอนเหมือนมันกำลังไม่สบายใจอะไรบางอย่าง แต่ก็ถือว่าเป็นคนที่หลับแล้วหล่อมากเลยทีเดียว
อีกทั้งยังหมดฤทธิ์เดช ไม่มีพิษสงอะไรใดๆ ให้ผมต้องปวดหัว
ผมคิดว่าผมน่าจะหายดีแล้ว น่าจะทำกับข้าวคืนให้ลูกน้องได้ทานสักหน่อยในเมื่อมันทำกับข้าวให้ผมทานเมื่อคืน ขณะที่ผมกำลังลังเลอยู่นั่นเองว่าควรจะทำอะไร สายตาของผมก็ไปเจอะเข้ากับรูปในวัยมัธยมของไอ้คนที่กำลังนอนอยู่
สิบสองตอนเป็นวัยรุ่น ขณะที่กำลังเล่นกีต้าร์พร้อมกับร้องเพลงเปิดหมวกอยู่ที่ไหนสักแห่งในกรุงเทพฯ
ภาพนั้นคุ้นตาผมอย่างประหลาด...ผมจำได้ว่าเด็กวัยรุ่นที่ร้องเพลงเปิดหมวกนั้นผ่านเข้ามาในสายตาของผมนับร้อยนับพันคน บางทีผมอาจจะเคยเจอไอ้สิบสองตอนที่มันกำลังร้องเพลงเปิดหมวกอยู่ที่ไหนสักที่ก็ได้นะ
คงไม่ใช่หรอกมั้ง...หล่อขนาดนั้น อย่างน้อยผมแม่งก็ต้องจำได้สิ ไม่ใช่ว่าผมบ้าผู้ชายนะครับ แต่ถ้ามันหน้าตาดีออร่าพุ่งขนาดนี้ผมต้องจำมันได้อย่างแน่นอน เพราะงั้นผมคงไม่เคยเจอมันหรอก...
ผมมองรูปนั้นด้วยสายตาชื่นชมปนอึ้งเล็กน้อย สิบสองมันคงชอบร้องเพลงเอามากๆ จากวันนั้นถึงวันนี้มันก็ยังร้องเพลงอยู่ อีกทั้งยังเรียนจบมาทางด้านการร้องเพลงอีกต่างหาก ทำไมมันไม่ไปเซ็นสัญญากับค่ายใหญ่ๆ แล้วไปเป็นนักร้องอาชีพซะ มาขลุกอยู่กับร้านบาร์ของผมทำไมกัน...
...ถ้าขาดมันไปถึงแม้ว่ากำไรของร้านผมจะลดลงแต่ไอ้สิบสองมันได้ทำตามความฝัน...ผมก็ยอมที่จะเป็นส่วนหนึ่งในทางผ่านที่จะเดินไปสู่ฝันของมันนะครับ
เอาเหอะ พอได้แล้ว ผมจะอ้วกว่ะ ถึงเวลาที่จะต้องคิดเรื่องทำอาหารให้ลูกน้องมันกินก่อน ว่าแต่ในตู้เย็นมีอะไรบ้างวะ...ผมเดินไปที่ห้องครัวอย่างเงียบกริบเพราะไม่อยากให้สิบสองมันตื่น จนกระทั่งผมได้ยินเสียงอะไรบางอย่างที่ทำเอาผมล้มหงายหลังตึง
“เซอร์ไพรส์!!!!!!!!!!”
เชี่ยยย อะไรวะ ผมที่ล้มอยู่หลังเคาเตอร์ไม่พบเห็นเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้น ที่แน่ๆ มีใครก็ไม่รู้เข้ามาในบ้านไอ้สิบสองพร้อมกับร้องคำว่าเซอร์ไพรส์เสียงดังมากจนคนข้างห้องก็ต้องได้ยิน
“แม่เหรอ! มาได้ไง!”
สิบสองฟื้นจากบรรทมแล้ว และมันก็กำลังอยู่ในสภาวะที่กำลังตกใจเหมือนกันกับผม ผมยังคงไม่โผล่หน้าออกไปและนั่งหลบอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน
“ใช้กุญแจสำรองเข้ามาน่ะสิ”
“แม่”
“นึกว่าจะนอนอยู่ในห้องตัวเองซะอีก ห้องตัวเองมีใครนอนงั้นเหรอ”
“ไม่มีครับ!” สิบสองรีบปฏิเสธจนผมคิดว่าผมคิดดีแล้วที่ผมไม่โผล่ออกไป บางทีถ้าจะให้อธิบายว่าผมเป็นใครคงจะกลายเป็นเรื่องที่ยาวมากๆ อีกทั้งเจ้านายมานอนบ้านลูกน้องแม่งโคตรไม่เท่เลยสำหรับผมเพราะงั้นผมขอนั่งอยู่ตรงนี้แหละ “ทำไมมีกุญแจห้องผมอ่ะ”
“กันต์ลูกรัก...ลูกให้กุญแจห้องสาวๆ ทุกคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิต แม่เองก็ยังสาว เพราะฉะนั้นแม่ก็ต้องมีกุญแจห้องของลูก”
เรื่องนี้ผมพิสูจน์ได้...ยายออมสินเมื่อคืนนี่ไงคือคำตอบ
“ผมเลิกให้ไปแล้ว”
“อะไรนะ เกิดอะไรขึ้นกับลูกชายฉันเนี่ย” เสียงถุงหลายถุงถูกวางลงบนเคาเตอร์ ผมทันเหลือบเห็นรองเท้าส้นสูงของแม่ไอ้สิบสอง ผมเอามือไปวัดดูเล่นๆ พระเจ้า รองเท้านี่มันสูงเกือบเท่าคืบของผมเลยนะ
เป็นแม่ที่แจ่มและก็แหล่มแมวเอามากๆ ผมสัมผัสได้จากรองเท้าส้นสูงปรี๊ดกับกลิ่นน้ำหอมราคาแพงที่ลอยออกมาจากตัวของเธอ
“กันต์ลูกแม่จะมีแฟนเป็นตัวเป็นตนแล้วเหรอ”
ผมชะงักกับคำพูดของแม่ไอ้สิบสอง
“บ้าน่ะแม่”
“แล้วทำไมถึงทิ้งนิสัยเจ้าชู้เพลย์บอยของตัวเองไปแล้วล่ะ”
“แม่อย่าเสียงดังสิ ชู่ววว” สิบสองพูด “ผมแค่เจอคนที่ผมอยากจริงจังด้วยน่ะ”
“ที่ผ่านมาคือเล่นๆ หมดเลยสินะ”
“จะว่าอย่างนั้นก็ถูก”
“ลูกนี่มันลูกจริงๆ”
“แม่ครับ ผมไม่ได้บังคับเธอเหล่านั้นเลยนะ พวกเธอเสนอให้ผมเองจริงๆ นะ”
“เอาเถอะ เลิกพูดเรื่องนี้ อย่าลืมสิ ว่าแม่มีลูกชายแค่คนเดียว และแม่ก็ยังคงมีความหวงลูกชายอยู่ในตัวอยู่”
ความรู้ใหม่...สิบสองเป็นลูกชายคนเดียว
“...แล้วนี่จะไม่ไปเจอหน้าพ่อเลยเหรอ”
“ผมจะไม่ไปเจอหน้าเขาอีกแล้วล่ะครับ”
“ให้ตายเถอะ!” เธอเกือบจะกรี๊ดออกมาจนผมต้องหลับตาปี๋ด้วยความตกใจ “นี่โกรธกันตั้งแต่ลูกสอบเข้าวิทยาลัยจนลูกเรียนจบ ใจคอจะตัดพ่อตัดลูกกันเลยหรือยังไง”
“ก็พ่อไม่เข้าใจสิ่งที่ผมชอบอ่ะ”
“ป่านนี้เขาก็ต้องเข้าใจบ้างแหละ”
“เข้าใจเพราะแม่ช่วยพูด ไม่ได้เข้าใจจริงๆ สักหน่อย”
“อยากจะรู้จริงๆ ว่าลูกดื้อได้ใครกันนะ พ่อหรือแม่?” แม่สิบสองเดินอ้อมมาทางด้านหลังทำให้ผมต้องคลานไปอีกทาง และในตอนนั้นนั่นเองที่หัวของผมชนเข้ากับเข่าของไอ้สิบสอง
มันมองมาทางผมอย่างตกใจ คงไม่คิดว่าผมกำลังนั่งเล่นกับพื้นห้องของมันอยู่แบบนี้สินะ มันทำหน้าอึ้งสักพักก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นไปมองแม่ของตัวเอง
“วันนี้แม่จะนอนนี่เหรอ”
“ใช่”
“แล้วแม่กำลังจะทำอะไรครับ”
“แกะกับข้าวให้ลูกชายกินไงล่ะ”
“คือว่า...” สิบสองก้มหน้าลงมามองผม ผมทำสัญญาณมือประมาณว่าห้ามบอกว่าผมอยู่ที่นี่ (สภาพผมตอนนี้น่าสมเพชเกินกว่าที่จะถูกแนะนำว่าเป็นเจ้าของร้านบาร์อะไรทั้งนั้น)
“ทำอะไรน่ะ” แม่สิบสองถาม “เลี้ยงหมาด้วยเหรอ ก้มหน้าดูอะไร”
ฉิบหาย...ทำไมตาไวแบบนั้นนะ สิบสองอ้ำๆ อึ้งๆ ก่อนที่จะตอบ “ไม่ได้ดูอะไรสักหน่อย ผมแค่จะบอกว่ามีกี่อย่างก็แกะให้ผมเลยนะครับแม่ ผมกินจุ”
“ทำไมแม่จะไม่รู้นิสัยลูก...”
สิบสองมองผมสลับกับมองแม่ของมัน จนในที่สุดเมื่อมันเห็นว่าแม่ของมันเผลอ มันก็ดึงตัวผมขึ้นไปและก็จับผมยัดเข้าไปในห้องนอนของมันตามเดิม ห้องที่อยู่ลับสายตาของแม่มัน
“ทำไมเจ้านายต้องหลบอ่ะ” มันถามผม
“ต้องหลบสิ มึงจะแนะนำกูกับแม่มึงว่าไงล่ะ”
“ไม่ต้องแนะนำหรอก” มันส่งยิ้มมาให้ “แม่มองเดี๋ยวแม่ก็รู้เองแหละว่าเจ้านายเป็นอะไรกับผม”
“เดี๋ยวนะ”
“ดูสภาพตัวเองสิครับ เหมือนคนใช้ชีวิตอยู่ใต้ชายคาเดียวกันกับผมยังไงยังงั้นเลย”
ผมไม่เถียงอะไรมัน “ห้ามบอกว่ากูอยู่นี่นะ กูจะกลับออกไปเงียบๆ ตกลงมั้ย”
“ไม่ทานข้าวด้วยกันก่อนเหรอครับ” สิบสองเอ่ย ก่อนที่จะเอามือมาแตะหน้าผากผม “โอ้ หายดีแล้วนี่”
“ใช่”
“ไม่ให้รางวัลผมหน่อยเหรอ สองวันที่ผ่านมาผมดูแลเจ้านายดีมากเลยนะ”
“...”
“แม้เมื่อคืนผมจะแอบงอนเจ้านายก็ตาม”
“งอนอะไรอีกวะ กูบอกแล้วไงว่ากูไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับยายออมสินนั่น”
“ผมก็รู้ครับว่าเจ้านายไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิด แต่ผมก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึก...งอน” มันพูดอย่างกวนประสาท ผมกลอกตาก่อนที่จะหยิบข้าวของของตัวเองขึ้นมา “จะกลับแล้วจริงๆ เหรอ”
“อื้ม เจอกันที่ร้านนะ” ผมพูด
“ผมไปส่งได้นะครับ”
“แม่มึงก็อยู่นี่...”
“แม่รอได้”
“มึงเป็นลูกยังไงเนี่ย”
“แม่มาหาผมทุกๆ สามวันอยู่แล้ว”
ยังไงก็ช่างผมไม่มีวันให้มันไปส่งผมหรอก ตอนที่ผมกำลังจะตั้งหน้าตั้งตาเดินออกไปจากบ้านของไอ้สิบสองนั่นเอง ใครคนใดคนหนึ่งก็กำลังยืนกอดอกพิงประตูและก็กำลังมองมาที่ผมด้วยสายตาที่ผมเองก็ไม่รู้ความหมาย
แม่ไอ้สิบสอง
ที่สำคัญไปกว่านั้นแม่ไอ้สิบสอง...สวยมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ผมเข้าใจแล้วว่าทำไมสิบสองมันถึงบอกว่าแม่ไม่เคยป่วย เพราะแม่มันดูแลตัวเองดีขั้นสุดชนิดที่ว่าวันทั้งวันคงทำในสิ่งที่เรียกว่าดูแลตัวเองอย่างเดียวนั่นแหละครับ
ทั้งสวย ทั้งหน้าเด็กจนผมอึ้งไปเลย
“มองอะไรขนาดนั้น นั่นแม่ผมนะ” สิบสองเอ่ยลอยๆ
“คนนี้ใครเหรอกันต์” แม่กอดอก มองดูผมตั้งแต่หัวจรดเท้า “อย่าบอกนะว่าเขาเป็นสิ่งที่แม่กำลังคิด”
สิบสองแม่งรู้ใจแม่มันจริงๆ ด้วย ผมทำไม้ทำมือบอกให้สิบสองเถียงแม่มัน...คิดว่ามันเชื่อผมมั้ยครับ...
“ตามนั้นเลยแม่”
เฮ้อ...หักค่าตัวจนไม่เหลือมันก็ไม่มีทางที่จะเชื่อฟังผม
“จริงเหรอ”
“ครับ”
“จริงเหรอกันต์” แม่ยังคงพูดในทำนองที่ผมรู้สึกหวั่นเกรง
“ครับแม่...”
“จริงๆ แล้วผมเป็นเจ้านายเขาน่ะครับ” ผมค่อยๆ พูดเพราะกลัวว่่าแม่ไอ้สิบสองจะคิดว่าผมกับสิบสองเป็นแฟนกัน เป็นคู่รักกัน อะไรก็แล้วแต่ “สวัสดีครับ ผมชื่อเกล้า”
“เจอกันได้ยังไง” แม่มันไม่ฟังผมเลยครับ ท่าทางของแม่กำลังอยากรู้มากขึ้นเรื่อยๆ
“ในร้านน่ะครับ” ผมพูด สิบสองมันเอาแต่ใจยิ้ม
“ยิ้มอะไร ตอบแม่มา” สรุปก็คือแม่ไอ้สิบสองไม่ฟังอะไรผมเลยใช่มั้ยเนี่ยยยยยย
“แม่จำเรื่องคนที่เป็นแรงบันดาลใจของผมได้ป่ะ” สิบสองพูดกับแม่ด้วยสายตาเป็นประกาย มันจับไหล่ผมและก็ส่งยิ้มให้แม่ด้วยรอยยิ้มตาหยีอีกเช่นเคย “คนนี้ไงครับ...”
นอกจากผมจะเป็นเจ้านายมันแล้วผมยังเป็นแรงบันดาลใจให้มันอีกเหรอ...
คำพูดทำนองที่ว่าไอ้สิบสองมันเคยเจอผม จะเกี่ยวข้องอะไรกับแรงบันดาลใจอะไรนี่มั้ยนะ เป็นอีกครั้งที่ผมสงสัยว่าผมไปเจอไอ้สิบสองตอนไหน...
จากที่แม่มันทำหน้านิ่วคิ้วขมวด ตอนนี้ดวงตาเริ่มจะเปลี่ยนมาเป็นประกายคล้ายกับลูกชายไม่มีผิด เธอส่งยิ้ม จากนั้นเธอก็เข้ามาจับมือผม เขย่าตัวผมไปมาอย่างบ้าคลั่งและก็ตื่นเต้นเป็นที่สุด
“ไม่คิดว่าจะรับรักลูกชายของแม่เร็วขนาดนี้นะเนี่ย”
“เดี๋ยวนะครับ ผมไม่ได้...”
“แม่ฝากลูกแม่ด้วยนะ ถึงเขาจะทำตัวเด็ก แต่จริงๆ แล้วภายในของเขานั้นเป็นผู้ใหญ่มากเลยทีเดียว”
ผมยังไม่ค่อยเห็นในส่วนนั้นเลย...”คือว่าผมน่ะเป็นเจ้านายของ...”
“เอาล่ะ เลิกพูดกันแล้วเนอะ มาทานอาหารเช้ากัน” แม่สิบสองตบไหล่ผมอีกครั้ง ก่อนที่จะขยิบตาให้สิบสอง “ไม่เบานะเราน่ะ”
“อยู่แล้วน่ะแม่”
แม่สิบสองเดินจากไป เมื่อเธอหายไปจนลับสายตาของผม ผมก็เอากระเป๋าของผมฟาดไอ้สิบสองใหญ่โทษฐานที่มันไม่เชื่อฟังผม
“มึงไปโกหกอะไรแม่แบบนั้น ไอ้บ้าเอ๊ย”
“ผมไม่ได้โกหกสักหน่อย ผมพูดเรื่องจริง!” สิบสองหลบหลีกเป็นการใหญ่
“แรงบันดาลใจอะไรไม่ทราบวะ”
“อยากรู้เหรอ”
“เออ!”
“รับรักผมก่อน”
“...”
“ถ้ารับรักผม ผมจะเล่าทุกอย่างให้ฟังเลย”
ตึกตัก ตึกตัก
เคยเจอใครสักคนที่เขาเหมือนจะพูดเล่น แต่ทำให้เราคิดจริงมั้ยครับ
ผมแพ้รอยยิ้มนั่น ผมแพ้สายตานั่น นี่คือเรื่องจริงที่ไอ้สิบสองมันยังไม่รู้ หลายต่อหลายครั้งที่ผมยอมมันง่ายๆ ก็เพราะผมพ่ายแพ้ต่อมัน ครั้งนี้ก็น่าจะเป็นแบบนั้น
“มึงพูดห่าอะไรเนี่ย” ผมผลักมันออกไปและก็ก้าวออกไปข้างนอก...
“เจ้านายจำเด็กที่เจ้านายเคยให้เงิน 95 บาทไม่ได้เหรอครับ”
“...”
“เด็กที่เคยเล่นดนตรีเปิดหมวก...”
“เชี่ย มึงเล่าเรื่องนั้นแล้วเหรอ แล้วพี่เขาว่าไงมั่ง”
“...”
“ไอ้เชี่ยกันต์ ตอบกูมา ต่อมเสือกกูสั่นระริกๆ แล้วเนี่ย”
“มึง”
“ว่ามา...”
“เกล้าแม่งจำไม่ได้ว่ะ T_T”
“อ้าวสัด แซ๊ดเลยแบบนี้ แซ๊ดเลย...”
“แต่เขาแม่งเข้ากับแม่กูได้ดีโคตรๆ”
“พี่เขาชอบแม่มึงป่าว”
“เอาฟักไปกินมั้ยเพื่อน ฟัคยูน่ะ”
“พูดเล่นครับ...ว่าแต่จำไม่ได้จริงๆ เหรอ”
“เออดิ คนเราแม่งจะเคยให้ตังค์เด็กเล่นดนตรีเปิดหมวกสักกี่คนกันวะ อย่างมากก็ไม่ถึงสิบคนในชีวิตมั้ง”
“เชี่ยกันต์ มึงใจเย็นๆ เขาอาจจะยังนึกไม่ออก”
“กูพูดให้เขารับรักกูเนี่ย เขายังหาว่ากูพูดเล่นอีก”
“มึงยังดูไม่จริงจังมากพอป่าว”
“กูร้องเพลงจีบทุกวันเนี่ยยังจริงจังไม่มากพออีกเหรอ”
“แบบพี่เกล้ามึงต้องหนักกว่านี้เพื่อน รายนี้ยากหน่อย ไม่เหมือนกับผู้หญิงทุกคนที่ผ่านมาของมึงอย่างแน่นอน”
“เฮ้ออออออออ”
“[เสียงเรียกของสายเรียกซ้อน]เฮ้ย เดี๋ยว...กูวางสายก่อนนะ”
“อะไรวะเต๊บ”
“เฮียเกล้าโทรมาอ่ะดิ โทรมาเรื่องมึงป่ะเนี่ย”
“เชี่ยยยย ทำไมเขาโทรหามึง แต่ไม่โทรหากูล่ะ ไอ้เต๊บ มึงมัน...”
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด
TBC*
คุณเกล้าจะไม่นิ่ง คุณเกล้าจะไม่อยู่เฉยๆ
ปล. แม่สิบสองจริงๆ เคยป่วยอยู่นะคะ คนอะไรไม่เคยป่วย ไม่มีหรอก สิบสองขี้โม้
นางเป็นผู้หญิงประเภทว่างจัด ทุกๆ วันจึงมีแต่ดูแลตัวเองไปเรื่อยๆ
เรื่องที่บ้านสิบสองจะค่อยๆ เปิดเผยน้าา
ปล.2 รู้สึกสั้นลงเรื่อยๆ ตอนหน้าๆ ขอแก้ตัวใหม่นะคะ อิสอิส
-
เย้ยยยย เกล้าจำสิบสองไม่ได้ 555 รุกหนักเลยสิบสอง สู้ๆ
#ทีมสิบสอง
-
หุวววว
ขุ่นแม่เจ๋งแท้ คุณพ่อจะมีเชื้อผีดูดเลือดด้วยไหมนะ?
-
พี่เกล้าไม่ต้องเป็นห่วงหรอกค่ะ เดี๋ยวเรื่องที่แม่เข้าใจผิดก็จะกลายเป็นเรื่องเข้าใจถูกเองหน่่ะแหละ :hao3: :hao3:
-
สงสารสิบสอง อย่าเศร้านะ รุกต่อไปเรื่อยๆ
-
o13 o13 o13
-
กรี๊ดดดเ เจ้านายขา รีบรับรักสิบสองเร็วๆนะเคอะ
:give2:
-
สิบสองบอกรักไปแล้ว..... :o8: กลายเป็นว่าเจ้านาย ไม่เชื่อเข้าใจว่าพูดเล่น (เป็นตรู ตรูก็ไม่เชื่ออ่ะ 555555) สิบสองรุกแรง รุกเร็วจนเกล้าก็ดูใจอ่อนแล้วเหอะ แอร๊ยยยย สิบสองสู้ต่อไป ภารกิจพิชิตใจนาย Fighto !!
-
รีบเลยนะสิบสอง...ให้ไวๆ
-
สงสารนายกันต์
-
สิบสองน่าฉงฉานน
-
#ทีมคุณแม่ :hao7:
-
เอาใจช่วยนายสิบสอง ^^
-
ทีมขุ่นแม่กันต์ ชอบขุ่นแม่มากๆค่ะ มาเอาใจช่วยกันต์รุกจีบเกล้าให้ติดนะคะ :L2:
-
หมดปัญหาคุณแม่กับลูกสะไภ้ :z2:
-
:a2: :a2: :a2: :a2: :a2: สิบสองสู้ ๆ
-
เกล้ารู้ตัวยังว่ามีคนชอบ
-
ชอบแม่สิบสองนางเริ่ด
-
ขอบคุณ :)
-
สิบสอง พี่เขาจำไม่ได้ :z3: :z3:
-
โธ่ น้องกันต์น่าสงสารเฮียเกล้าจำไม่ได้อ่ะ แต่ไม่เป็นไรไม่แน่เดี๋ยวเฮียก็จำได้นะน้องกันต์
-
ความจริงอ่านเรื่องนี้ไปเมื่อวันอังคารจนถึงตอนที่ 8 และ แต่ไม่ได้เม้น เพราะตอนนั้นเข้าค่ายT^T (โทรศัทพ์บ่มีรหัสเล้าแถมเรายังลืมรหัสอีก)
ตอนแรกๆเราคิดว่าคงไม่มีอะไรล่ะมั้ง พอเข้ามาอ่าน......ติดงอมแงมเลย>< ความฟินนี้มันคืออัลไล อร๊ายยยย เชียร์ 12 ไฟท์ๆๆๆๆ
-
ชอบบบบบ ฮือออ มาต่อเดี๋ยวนี้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :z3: :katai1:
-
สิบสองสู้ๆเค้าลูก สู้เค้า มีคุณแม่มาช่วยแล้ว จัดให้หนักๆเลยนะทีนี้ :hao7: :mew1: :katai4:
เจ้านายก็ซื่อเกิ๊น
ใจเริ่มหวั่นไหวแล้วช๊ะะะะ
สิบสองเอาอีกกกกกกกกกก จูบเลยๆๆๆๆๆๆ :-[ :o8:
-
เฮียเกล้าโทรหาเบอร์หนึ่งทำไมน้อออ :katai1:
-
ไอ่ สิบสอง มันร้ายยยย จริงๆ :hao3:
พา คุณเกล้า เจ้านาย มาถึงบ้าน
บอกปัด ญ ต่อหน้าเจ้านาย ..เร่งทำคะแนนใสๆ
บอกว่า เป็นคนโปรด คนพิเศษ ด้วยแล้ว :mew1:
คุณแม่ ยัง Approve ผ่านแล้วด้วย :heaven
:heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven
ลุ้นว่า เมื่อไร คุณเกล้า จะจำเด็กชายเล่นดนตรีเปิดหมวก กับเงิน 95 บาทได้
#ทีมคุณแม่กับน้องสิบสอง
-
ทำไมสิบสองน่ารักขนาดนี้นะ :o8: #ทีมสิบสอง
-
สิบสองของเจ้ สิบสองต้องสตรองนะคะลูก เจ้านายแก่แล้วความจำอาจเลอะเลือน ถ้าสิบสองso sad ก็มาหาเจ้นะจ๊ะ เจ้จะจูบรับขวัญสิบสองเอง :hao6: :impress2:
-
เขามีความหลังอะไรกัน!?
-
เขามีความหลังกันด้วยเหวยยยย
คุณแม่น่ารักกก ไม่ขัดขวางอะไรลูกทั้งสิ้น
-
คุณแม่ไฟเขียวซะด้วย แหม แบบนี้เข้าทาง12เลยดิ :hao7:
-
ชอบตรงที่ สิบสอง กับ หนึ่ง คุยกันท้ายเรื่อง :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
สิบสองใจเย็นนะให้เจ้านายได้มีเวลาระลึกแปป
-
คุณแม่ไฟเขียวแว้ววว
-
นี่สิบสองบอกขนาดนี้แล้ว
เอาใจช่วยสิบสอง
:กอด1:
-
คุณแม่นางน่ารักอะ..มีฝากฝังลูกชายอีกตะหาก 555
-
:pig4: :pig4:
-
:m20:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ขำตรงที่เมาส์แม่ตัวเองว่าไม่เคยป่วยนี่แหละ
ตอนแรกนึ่คือนึกภาพแม่ของสิบสองไม่ออกจริงๆ
และแอบคิดว่าเจ้านายน่าจะจำได้นะ...หมายถึงอีกสักพักอะสิบสอง ฮาาาาาา
-
อยากรู้จังเฮียเกล้าอยากคุยอะไรกับเต๊บ จริงๆต้องจำได้แล้วแน่ๆตั้งแต่ตอนเห็นรูปต้องสะกิดใจแล้วล่ะ
-
เด็กน้อยกันต์ผู้น่าสงสาร :mew4:
-
รู้สึกเขินที่สิบสองเรียกเจ้านายว่า เกล้า 55555555555555555555 :laugh:
-
สนุกเอาอีกเชียร์สิบสองขาดใจรุกเข้าลูก
-
รับรักสิบสองเถอะ ไม่งั้นน้องจะรับเอง :hao6:
-
คุณแม่เฟี้ยวฟ้าวจังเลยนะคะ
=￣ω￣=
-
เขินจนทนไม่ไหวต้องสมัครมาระบาย คนเขียนทำหัวใจเราเต้นแรงมากอะ ตีสามเรายังตึกตักๆอู่เล้ยเนี่ยยย โอ้ยหลงสิบสองงงงงง :katai2-1:
-
พี่เกล้าแกล้งจำไม่ได้รึป่าว
พยายามอีกหน่อยนะกันต์
-
:mew4:
-
เกิดเป็นสิบสองตั้งทำใจ จะจีบเจ้านายต้องอดทน 555555
-
จำไม่ได้หรือไม่เคยจำกันแน่เจ้านาย ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
งานหหนักแน่สิบสอง กันเจ้านายออกจจากแม่ดีๆ
-
สงสารสิบสองเจอเจ้านายอึนซึนแบบเกล้าต้องใช้เวลาหน่อยนะ
ยังไงกองหนุนเยอะยู่หยอดไปเรื่อยๆจนกว่าเจ้านายจะรู้ตัว5555
-
เกล้าจะซึนไปไหนเนี่ย ยอมๆเด็กๆมันไปเหอะอายุปูนนี้แล้ว :hao7: :hao7:
-
อยากรู้ว่าเจ้านายไปทำอะไร ถึงเป็นแรงบันดาลใจให้สิบสอง
-
คุณแม่ ผู้ใจดี ..
-
เกล้าจะซึนเกินไปแล้วววว
-
:mew1: เกล้าจำได้แต่แอบแกล้งหรือเปล่าชอบคุณแม่ #ทีมคุณแม่เหมือนกัน 555
-
:m20:
-
เจ้านายซึนนนนนนน
สิบสองชัดเจนมากละตอนนี้ เหลือแค่ชนะใจเจ้านายเนี่ยแหละ 55555
คุณแม่เปรี้ยว ชอบคุณแม่ คุณแม่ไฟเขียวแล้วเนอะ
เจ้านายคะถ้าอยากเห็นหน้าสวยๆของแม่บ่อยๆนี่ต้องรีบรับรักสิบสองนะ 555555
-
สิบสองรวยมากกกกกกก อึ้งเปนเพื่อนพี่เกล้า 0.0
แต่สิบสองต้องจิงจังนะคะ!! พี่เกล้าจะได้เชื่อ จะได้หลงลงบ่วง อิอิอิ
-
ชอบแม่ของสิบสองอ่ะ แจ่มแมวมากจริมๆ
-
มาอัพต่อเถอะค่ะ รออยู่
-
คิดถึง12
-
บ้านกันต์ต้องรวยมากแน่ๆเลยเนี้ย ลุ้นนน :hao3: :hao3: :hao3:
-
ตอนที่ 11
เจ้าของร้านมีนัด
แรงบันดาลใจ
แรงบันดาลใจ
แรงบันดาลใจอะไรวะ แม่งคิดไม่ออกกกกกกกกก
ตั้งแต่กลับมาจากบ้านไอ้สิบสอง ผมก็เอาแต่ขลุกอยู่ในห้อง หลังจากที่มันพูดอะไรทำนองนั้นกับผมผมก็ไม่ได้จะสื่อสารต่อความยาวสาวความยืดอะไรกับมันอีก ผมออกมานอกห้อง พูดคุยกับแม่ไอ้สิบสอง และก็กลับบ้าน ไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีกแล้วจริงๆ ครับ
ผมไปเป็นแรงบันดาลใจอะไรให้มันตอนไหน ยิ่งไปกว่านั้นผมเคยเจอมันตอนไหนวะ ทำไมผมคิดไม่ออกเลยล่ะ
ผมสงสัยในเรื่องนี้จนต้องกดโทรศัพท์โทรออกหาไอ้หนึ่ง เพราะเผื่อมันจะรู้เรื่องนี้
เสียงสัญญาณดังอยู่นานกว่ามันจะกดรับสาย
“ครับพี่” บางครั้งมันก็เรียกพี่ บางครั้งมันก็เรียกเฮีย บางครั้งมันก็เรียกคุณ แล้วแต่อารมณ์มันครับ “มีอะไรหรือเปล่าพี่ วันนี้ผมไม่ได้ทำผิดอะไรนะ”
“กูรู้ กูเช็คกับสองแล้ว” ผมพูด “จะมาทำงานกี่โมง”
“ก็เดี๋ยวก็ออกไปแล้วครับ พี่มีอะไรอ่ะ”
“กู...”
“ครับพี่”
“...”
“พี่จะพูดมั้ยเนี่ย เวลาผมเป็นเงินเป็นทองนะ” ไอ้หนึ่งแม่งกวนตีนผม
“มึงพูดแบบนี้กับคนเป็นเจ้านายได้ด้วยเหรอวะ”
“ไม่พูดแล้วครับ ผมจะรอจนกว่าพี่จะพูดแล้วกัน”
“คือว่า...”
“...”
“กูกับสิบสองอ่ะเคยเจอกันตอนไหนวะ มึงรู้เรื่องนี้มั้ย” แม่งผมพูดรัวสัดจนผมเองยังรู้สึกว่าลิ้นตัวเองเหมือนจะพันกัน ไอ้หนึ่งมันจะฟังรู้เรื่องมั้ยเนี่ย
“พี่จ่ายผมมาก่อนห้าร้อย ผมบอกอย่างละเอียดยิบแน่นอน”
“พ่องมึง”
“ผมไม่แน่ใจว่าผมควรเล่าเรื่องนี้เองหรือเปล่า ทำไมพี่ไม่ไปถามสิบสองเองล่ะครับ”
“กู...”
“ครับ”
“กูไม่กล้าว่ะ”
“เหยดดดดด พี่เขินมันเหรออออออออ” มันเสียงดังจนผมต้องเอาโทรศัพท์ออกห่างจากหู
“กูเปล่า!” ผมรีบพูด “เรื่องแบบนี้ต้องถามเจ้าตัวเหรอ มึงก็แค่บอกมาได้ป่ะวะว่ากูกับมันเคยเจอกันตอนไหน”
“พี่จำไม่ได้เรื่องเงิน 95 บาทจริงๆ เหรอพี่ เรื่องนี้แม่งยิ่งใหญ่กับเพื่อนผมมากๆ เลยนะ”
“มึงก็เล่ามาสิ”
ไอ้หนึ่งกระแอมอย่างเล่นตัว ก่อนที่จะค่อยๆ พูด “เรื่องมีอยู่ว่า...”
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประดูดังขัดจังหวะเหมือนในหนังเด๊ะๆ ผมพ่นลมก่อนที่จะคุยกับไอ้หนึ่งว่า “มึงรอกู ห้ามวางสายเด็ดขาด กูขอสั่ง”
“แหม อยากรู้มากเลยล่ะสิตัวเอง”
“คนเรามันสงสัยมันก็ต้องทำทุกอย่างเพื่อที่จะได้รู้ป่ะวะ”
“ครับผม”
ผมเอาโทรศัพท์ออกห่างจากตัว ก่อนที่จะเดินออกไปเปิดประตูห้องนอนของตัวเอง ป้าสี่คนเดิมเพิ่มเติมคือรอยยิ้มกำลังยืนอยู่ตรงหน้าประตูของผม
“ว่าไงครับป้า”
“คุณแม่ของคุณเกล้าฝากให้ป้ามาบอกคุณเกล้าว่า...” ป้าสี่สูดลมหายใจเข้าลึกๆ “...เย็นนี้ลูกสาวของเพื่อนของคุณแม่ของคุณเกล้าจะมาเจอคุณเกล้าที่ร้านค่ะ”
เหมือนจะงงแต่ผมไม่งงแฮะ ลูกสาวเพื่อนแม่ อย่าบอกนะว่าคือยายตุ่มอ้วนที่ผมเจอตั้งแต่ตอนเด็กๆ นั่น เธอเป็นลูกสาวของเพื่อนแม่ผม ผมเคยเจอตั้งแต่ผมกับเธอสี่ห้าขวบ ภาพที่ผมจำเธอได้ก็คือเธออ้วนตุ้ยนุ้ยและก็ตกลงไปในตุ่มหลังบ้านผมตอนที่เราวิ่งเล่นกัน หลังจากนั้นผมก็เรียกเธอว่าตุ่มอ้วนตลอด
พักหลังๆ แม่มักจะเอ่ยถึงเธอมากเป็นพิเศษ ดูเหมือนจะจับคู่ผมกับตุ่มอ้วนยังไงชอบกล
ผมไม่ได้รังเกียจคนอ้วน แต่ผมยังไม่อยากแต่งงานนนนนนนนนนนนนนนน
“แม่ฝากป้ามาบอกเหรอ ทำไมแม่ไม่โทรหาผมเองแหละ”
“ป้าก็ไม่ทราบนะคะ เย็นนี้ที่ว่าไม่รู้จะหกโมงเย็นหรือทุ่มหนึ่ง”
นี่มันมัดมือชกกันชัดๆ ผมไม่รู้จะพูดต่อว่ายังไงดี จึงพยักหน้ารับส่งให้ป้าสี่แล้วหยิบโทรศัพท์มาใส่หูต่อ
“อู้ววว พี่เกล้าถูกจับคู่่อีกแล้วเหรอ” หนึ่งพูด
“แม่กูอีกแล้ว” ผมบ่นใส่ลูกน้อง
“ยังอยากมีอารมณ์ฟังเรื่องของไอ้สิบสองกับพี่มั้ยครับ”
แม่จะอยากโทรไปให้แม่บอกยกเลิกยายตุ่มอ้วน แต่ก็ถือว่าเป็นฤกษ์งามยามดีที่ไอ้หนึ่งจะยอมเล่า เพราะงั้นผมก็เลยเลือกที่จะฟังเรื่องจากไอ้หนึ่งก่อน
“ผมสรุปให้สั้นๆ พี่ไปเจอมันตอนมันเล่นดนตรีเปิดหมวก ในตอนนั้นมันยังอ่อนหัด แทบไม่มีใครให้เงินหรือให้กำลังใจมัน จริงๆ แล้วเรื่องเงินมันไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับมันหรอกครับ แต่การเล่นดนตรีเปิดหมวกเงินคือความหมายชั้นดีของการที่จะทำให้นักดนตรีมีกำลังใจที่จะเล่นต่อไป ตอนนั้นไอ้กันต์ เอ๊ย สิบสองมันอ่อนหัดมากๆ” หนึ่งเว้นสักพักก่อนที่จะพูดต่อ “ตอนนั้นพี่มากับเพื่อนอีกคนหนึ่ง ที่ผมค่อนข้างมั่นใจมากว่าจะเป็นคุณอาทิตย์ พี่ยืนฟังไอ้สิบสองมันเล่นอยู่นาน พี่ถามกับเพื่อนว่าทำไมไม่มีใครให้ตังค์ไอ้สิบสองเลย เพื่อนพี่ก็ตอบว่าไม่รู้” ผมรู้แล้วล่ะว่าไอ้หนึ่งมันรู้ละเอียดจริงๆ ว่าแต่ไหนมึงบอกว่ามึงจะสรุปสั้นๆ ไง “พี่ก็เลยให้ตังค์ไอ้สิบสองไปร้อยหนึ่ง หลังจากนั้นพี่ก็ลืมไปว่าตัวเองไม่มีตังค์ติดตัวเลย พี่ก็เลยกลับมาเอาเงินห้าบาทที่วางอยู่ก้นหมวก ในขณะที่อีก 95 บาทที่เหลือนั้น พี่ยกให้ไอ้สิบสองหมดเลย...”
ผมจำได้ลางๆ แล้วล่ะว่าเหตุการณ์ตอนนั้นมันตอนไหน...เพิ่งผ่านมาได้ไม่ถึงสิบปี
“พี่มาในช่วงเวลาที่มันกำลังจะเลิกร้องเพลง พี่มาในช่วงเวลาที่มันกำลังจะตัดสินใจต่อว่าจะเอาไง จะเลิก หรือจะสู้ต่อไป พูดง่ายๆ ก็คือมาในช่วงที่อารมณ์มันดิ่งลงต่ำที่สุดน่ะครับ หลังจากนั้นพี่ก็กลายเป็นแรงบันดาลใจของมันไปเลย มันไม่เคยลืมพี่เลย...”
ผมยอมรับว่าผมประทับใจในเรื่องนี้มาก ไม่คิดว่าตัวเองจะมีความหมายกับไอ้สิบสองมากกว่าเจ้าของร้าน มิน่าล่ะ มันถึงชอบคุยกับผมชอบเล่นกับผม
“อารมณ์ศิลปินของแม่ง...” ผมรำพึง
“เรื่องก็ประมาณนี้แหละ มีอะไรมากกว่านี้มั้ยไปถามมันเอาเองนะครับ”
“กูเนี่ยนะจะสร้างแรงบันดาลใจอะไรให้ใครได้”
“พี่เป็นไอดอลผมนะ” หนึ่งพูด “ถ้าเจ้าของร้านไม่ใช่พี่ ผมคงไม่ไปทำงานทุกวันแล้ว...”
“เพราะมึงกวนตีนกูได้ไง...”
“อ้อ ผมจะพูดอีกเรื่องหนึ่ง...”
“อะไรวะ”
“พี่ไม่ได้แค่สร้างแรงบันดาลใจอะไรให้มันหรอกนะครับ พี่ยังสร้างอีกอย่างหนึ่งในใจของมันด้วย”
“...”
“พี่ลองนึกดูให้ดีดิ สิ่งที่มันทำกับพี่ มันมากกว่าสิ่งที่ลูกน้องคนอื่นทำให้เจ้านายหรือเปล่า”
ในเวลาที่ร้านเปิดแล้ว
“เจ้านาย”
“...”
“เจ้านายครับ”
“...”
“ผมต้องร้องเพลงนี้อีกแล้วเหรอ ฮัลโหลฟรอมดิอาเธอร์ซายยยยยยยยยยยยยด์”
สิบสองยืนอยู่ตรงหน้าผม มันกำลังโบกไม้โบกมือไปมาในขณะที่ผมเอาแต่ใจลอยขณะที่จ้องมองมัน หลังๆ มันนี่แม่งมากวนใจผมอยู่เรื่อย ทั้งการที่อยู่ตรงหน้าผมและก็การที่มันอยู่ในหัวของผม
เป็นอีกครั้งที่ผมอยากจะบ่นว่าผมปวดหัวกับลูกน้องอย่างมันมากจริงๆ ครับ ไม่ว่าในทางดีหรือในทางร้ายก็ตาม
“เป็นอะไรไปเนี่ย”
“สงสัยคงกำลังตื่นเต้นน่ะ” เจ็ดเดินมากระซิบกับไอ้สิบสอง “วันนี้คุณเกล้ามีเดต”
“เดตเหรอ” สิบสองคิ้วขมวด “ที่ไหน”
“ที่ร้านเนี่ยแหละ คุณผู้หญิงโทรมาจองแล้วด้วย” เจ็ดชี้มือไปที่มุมหนึ่งของร้านก่อนจะเดินผ่านไป
“เจ้านาย” สิบสองเอ่ยกับผมเบาๆ “เดตกับใครอ่ะ”
“มันใช่เรื่องของลูกน้องมั้ย” ผมดันมันให้ออกไปให้พ้นทางกับการตรวจเช็กหลายสิ่งหลายอย่างของผม
“แม่ชมเจ้านายด้วยแหละ”
“ชมว่า...” นั่นไง พอเป็นเรื่องชมเข้าหน่อยแล้วสนขึ้นมาทันทีทันใดเลยทีเดียว
“น่ารัก” สิบสองพูดยิ้มๆ กับผม
มันเป็นคำพูดของแม่หรือคำพูดของมันกันแน่วะ ยิ่งมันยื่นหน้าเข้ามาใกล้ผมพร้อมกับทำสายตาหว่านเสน่ห์ใส่ผม ผมยิ่งรู้สึกขนลุกเข้าไปใหญ่
“ไปไกลๆ”
“ไม่ชอบเหรอ นี่คำชมนะครับ”
“มึงจะออกไปมั้ย ไม่ไปก็เอาน้ำในแจกันราดหัวมึงจริงๆ ด้วย”
“ดุจัง” สิบสองรำพึง “ก็ได้...เพราะเจ้านายเป็นแรงบันดาลใจของผมหรอกนะ ผมถึงยอม”
มันพูดทิ้งท้ายก่อนที่ผมจะรู้สึกอะไร ผมหันไปมองมันก่อนที่จะนึกขึ้นได้ว่ามันสนิทกับไอ้หนึ่งจะตาย คงเอาไปคุยกันลับหลังผมแล้วล่ะว่าบอกผมแล้ว
แม้ผมจะยังไม่เข้าใจถึงที่สุดว่ามันหมายความว่ายังไง...
...ที่ผมสร้างอีกสิ่งหนึ่งในใจของไอ้สิบสอง...
“เกล้า โย่ว” ไอ้ทิตเดินมาจากหน้าร้านแล้วก็เข้ามาทักทายผม
“เฮ้ย มาไงวะเนี่ย”
“อยากมา มาไม่ได้หรือไง” มันส่งขนมที่มันซื้อมาให้ไอ้แปดเอาไปเก็บ
“มีของฝากด้วย ไปไหนมาวะ”
“สองสามวันที่แล้วไปญี่ปุ่นมา เลยซื้อขนมมาฝากมึง” ทิตส่งยิ้มมาให้
“นี่มึงจีบกูป่ะเนี่ย”
“จีบเหรอ”
“เออ”
“บ้าป่ะวะ ไม่ได้จีบ”
“แล้วไปไอ้สัด”
ทิตยังคงยิ้มอยู่หลังจากนั้นมันก็เอามือมาขยี้หัวผมอย่างสนิทสนม สิบสองที่อยู่แถวนั้นถึงกับเบ้ปากและก็รำพึงกับตัวเองในสิ่งที่ผมไม่ได้ยิน
“ทีเราจีบทำไมไม่เซนส์ไวแบบนี้บ้างวะ...”
ไอ้ทิตมาคุยเล่นกับผมจนใกล้ถึงเวลาที่ตุ่มอ้วนจะมา ผมมองไปที่นาฬิกาและก็ทำสีหน้าเคร่งเครียด ตอนนี้ไม่มีอะไรจะเครียดอีกแล้วนอกจากการเผชิญหน้ากับตุ่มอ้วน คนที่ผมไม่ได้เห็นมานานหลายปี
คนที่เครียดร่วมไปกับผมเห็นทีจะเป็นไอ้โหล มันเอาแต่ทำหน้าบึ้งตลอดเวลา เพื่อนมันหลายคนไปเล่นกับมัน มันก็ไม่ยอมอารมณ์ดีขึ้น ไม่รู้ว่าหงุดหงิดอะไรนักหนา
โชคยังดีที่มันไม่ได้เข้ามากวนประสาทผม เพราะตอนนี้ประสาทของผมมันกำลังจะกินหัวผมเองซะแล้วล่ะ ผมยังไม่อยากแต่งงาน ผมยังไม่อยากที่จะคุยอย่างจริงจังกับผู้หญิงคนนั้นทั้งนั้น สิ่งสำคัญที่สุดในตอนนี้ของผมก็คือการที่จะได้เห็นร้านของผมไปรอดก็เท่านั้น
แม่ไม่เข้าใจผมอ่ะ
“มึง...คนเราเขานัดกันเพื่ออะไรวะ”
“เพราะเขาอยากเจอกันละกันไง ไอ้นี่ก็นะ ถามแปลก” เสียงคู่หู 112 ลอยแว่วๆ เข้ามา ผมพยายามสะบัดเสียงนั้นให้ออกจากหัวผม
“ถ้ากูอยากนัดบ้างกูควรทำไง...”
“นี่ไง เดินเข้าไปนัดเลย เขายืนอยู่ตรงหน้าแล้ว”
ผมพยายามคิดว่าพวกมันไม่ได้พูดถึงผม...
“ใครจะกล้า”
สิบสองพูดทิ้งท้าย ก่อนที่จะเดินหนีไป ผมหันขวับไปมองเจอไอ้หนึ่งกำลังสบตาผมและก็ยิ้มอย่างกวนๆ แม้ว่าพวกมันจะคุยกันเอง แต่ก็สร้างเรื่องปวดหัวให้ผมอีกจนได้
ในจังหวะที่ผมพยายามตัดเรื่องของลูกน้องสองคนนั้นออกจากหัว คนที่สวยราวกับนางฟ้าก็ปรากฏขึ้นมาในร้านของผม ทุกก้าวย่างของเธอทำให้ทุกสายตาต่างก็จับจ้อง
ผมต้องเพ่งมองอยู่นานกว่าผมจะจำเธอได้
ตุ่มอ้วน หรือชื่อจริงๆ ชื่อว่าแตงไทย ผู้ซึ่งตอนนี้ไม่อ้วนแล้ว อีกทั้งยังหุ่นเซี๊ยะสุดๆ เนื้อ นม ไข่ มาเต็มชนิดที่ว่าไอ้หนึ่งอ้าปากค้างแล้วอ้าปากค้างอีก เจ็ดกับเก้าบาร์เทนเดอร์สาวของร้านผมที่ว่าแน่ยังแพ้เพื่อนสมัยเด็กของผมคนนี้ ที่ผ่านมาผมไม่คิดว่าเธอจะสวยขึ้นขนาดนี้แฮะ
“เจ้านาย...” สิบสองเดินเข้ามาสะกิด
“หือ”
“คนนั้นน่ะเหรอ...”
แตงไทยโบกมือให้ผมและก็ส่งยิ้ม แปดพาเธอไปนั่งที่ๆ เธอจองไว้ ส่วนผมก็กำลังยืนอยู่กับหนึ่งและก็สิบสอง
“สวยสัดๆ เลยเฮีย” ไอ้หนึ่งกระซิบ “เฮียไม่เอา ผมเอา”
ป๊าบ! ผมเตะมันเบาๆ “มึงช่วยให้เกียรติเพื่อนกูด้วย”
ผมมองไปที่แตงไทยอย่างชั่งใจ ในขณะเดียวกันผมก็เผลอสบตากับสิบสองที่เอาแต่จ้องมองผม สายตาของมันเหมือนจะตัดพ้อผมยังไงชอบกล
กูทำอะไรผิดอีกล่ะ...
“สิบสอง มึงไปเตรียมตัวขึ้นเวทีได้แล้ว”
“เจ้านาย...” เสียงทุ้มๆ ของมันดังอยู่ข้างหูผม เสียงนั้นไม่ได้มีอารมณ์อะไรเข้ามาผสานร่วมด้วยมากมาย แต่ว่าทำไมผมฟังดูแล้วผมรู้สึกสะเทือนใจ
“อะไรวะ...” ผมหันไปถาม ยังไม่ทันที่สิบสองจะตอบอะไร สิบสามสิบสี่และก็สิบห้าก็เดินเข้ามาลากไอ้สิบสองให้ไปขึ้นเวทีเป็นที่เรียบร้อย
สิบสองมองตามผมในขณะที่ผมเองก็มองตามไอ้สิบสอง...
ผมสั่นศีรษะไล่ความคิดตัวเองขณะเลิกทำตัวเสียมารยาทด้วยการรีบเข้าไปทักแตงไทย
แตงไทยเป็นสาวสมัยใหม่
หากคุณเป็นหนุ่มสมัยใหม่(เหมือนผม) คุณคงจะชอบเธอมากจนอยากให้เธอมาเป็นแม่ของลูก จากที่ผมคุยๆ ดูแตงไทยเป็นคนที่มีความคิดเป็นของตัวเองสูงมากแต่เป็นไปในทางที่ดี เธอเป็นผู้หญิงขยัน มีความคิดสร้างสรรค์ และก็หาเงินได้เก่งแบบสุดๆ นอกจากว่างๆ เธอจะเป็นไปนางแบบแล้ว เธอยังเป็นเจ้าของร้านเบเกอรี่ 5 สาขาทั่วกรุงเทพฯ อีกทั้งยังทำครีมขายเป็นแบรนด์ของตัวเองอีกต่างหาก ถ้าอยากสบาย อยากมีแม่ของลูกเก่งๆ ขยันขันแข็ง แตงไทยคงจะเป็นตัวเลือกอันดับต้นๆ ของหนุ่มๆ หลายๆ คน
...แต่แปลกนะครับ ผมกลับมองเธอแค่เธอเป็นเพื่อนสมัยเด็ก เป็นเพียงแค่ลูกสาวของน้าติรณาที่เป็นเพื่อนแม่ ผมไม่ได้มองเธอว่าเธอเป็นเพศตรงข้ามที่น่าจับตามอง น่าสนใจ น่าจีบ หรืออะไรก็แล้วแต่...
ผมคงหมกมุ่นกับร้านอย่างจริงจังนั่นแหละ อีกอย่างหนึ่งไม่ว่าจะตอนนี้ข้างหน้าผมจะเป็นใหม่ ดาวินี หรือว่ายาหยี อุรัสยา ผมก็ยังคงเลือกที่จะอยู่กับร้านต่อไปอยู่ดี ยังไม่สนใจความรัก ยังไม่มองหาใครทั้งนั้นมาเป็นแฟน
คนอ่านคงจะคิดในใจล่ะสิท่าว่า...อีกไม่นานมึงคงได้แต่งงานกับร้านของตัวเอง
“เดี๋ยวผมมานะแตง”
“คุยกับเกล้าสนุกดีอ่ะ รีบมานะ” เธอส่งยิ้มให้ผม ผมพยักหน้าก่อนที่จะลุกออกจากโต๊ะไป
ทันทีที่ผมเดินมาใกล้ๆ บาร์ พวกพนักงานของผมแม่งก็เข้ามารุมผมเหมือนผมกำลังจะแจกตังค์ เดี๋ยวก่อนเว้ย ยังไม่สิ้นเดือนสักหน่อย
“มีอะไรกันเนี่ย” ผมที่โดนรุมถึงกับเหวี่ยงเล็กน้อย
“เป็นไงบ้างคะคุณเกล้า ชอบเธอมั้ย” ห้าถามอย่างกระตือรือร้น
“เด็ดมากจริงๆ ยิ่งยิ้มยิ่งใจละลาย” ไอ้หนึ่งยังคงเต๊าะเพื่อนผมผ่านคำพูดของมันไม่เลิก
“วันนี้พวกผมยกให้เธอคนนั้นเป็นสาวที่สวยที่สุดในร้าน” สิบสี่พูดอย่างตื่นเต้น
“พวกมึง...เอ๊ย...พวกคุณทุกคน” ผมลืมไปว่ามีผู้หญิงอยู่ด้วยก็เลยต้องเปลี่ยนสรรพนาม “นี่มันเรื่องส่วนตัวของเจ้านายนะครับ”
“แต่พวกเราอยากรู้” เจ็ดคนสวยเองก็เป็นไปกับเขา “คุณคนนั้นดูชอบคุณเกล้ามากเลยค่ะ ขนาดคุณเกล้าอยู่ตรงนี้เธอยังมองมาหาคุณเกล้าตั้ง 5 รอบ”
“ไม่จริง”
“จริง” พนักงานที่รุมทึ้งผมอยู่พูดจาประสานเสียงกัน
“ไปทำงานไป” ผมชักจะเซ็งๆ แล้วนะ จริงๆ ไม่ใช่อะไรหรอกครับ การที่โดนพนักงานรุมแบบนี้มันใจอ่อนยังไงไม่รู้ ตั้งแต่รู้จักผมมาผมเป็นคนใจอ่อนใช่มั้ยครับ นั่นแหละ...ลูกน้องพวกนี้เป็นลูกน้องที่ผมรักมาก คนที่ผมรักมากมารวมตัวกันความใจอ่อนของผมก็ยิ่งเพิ่มเท่าทวีคูณ ผมกลัวพวกเขาจะถามมาและผมก็จะตอบไปอะไรประมาณนั้น...
ผมที่เห็นว่าพวกนักดนตรีลงมาพักกันหมดแล้วจึงมองหาไอ้ตัวแสบ เพราะปกติมันจะต้องมาวนๆ เวียนๆ อยู่รอบๆ ตัวผมเสมอแต่ว่าในยามที่พวกพนักงานอยากรู้เรื่องเกี่ยวกับคู่เดตของเจ้านายมันกลับหายไป นี่แหละที่น่าสงสัย
“เชี่ยยยยย”
ผมร้องทันทีที่เห็นว่าไอ้สิบสองตัวแสบมันอยู่ไหน มันกำลังนั่งคุยกับแตงไทยอยู่บนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับเธอและก็เป็นเก้าอี้ที่ผมเพิ่งจะลุกขึ้นมาจากมัน สิบสองกำลังยิ้มแฉ่งส่งให้แตงไทยพร้อมกับชวนคุยอย่างออกรส
มึงทำเหี้ยอะไรเนี่ยยยยยยยย
“โอ้ มาย ก๊อด” เก้าเอามือกุมอกตัวเองเมื่อเธอเห็นภาพเดียวกันกับผม
“มันทำอะไรของมันน่ะ” ผมเริ่มหงุดหงิดก่อนที่จะหันไปหาหนึ่ง “เพื่อนมึงทำห่าอะไร”
“จากใจนะพี่...ไม่ทราบว่ะ”
“พ่อง” ผมสบถ “ไปเรียกมันมา”
“หา” หนึ่งอ้าปากค้าง เอานิ้วชี้ชี้เข้าหน้าตัวเอง “ผมเหรอ”
“พวกมึงด้วย” ผมหันไปหานักดนตรีที่สะดุ้งกันเป็นแถบๆ “ถ้ามันไม่ลุกออกมา...พวกมึงไม่ต้องมีเบอร์ประจำตัว” ผมขู่แบบนี้แปลว่าถ้าสิบสองแม่งไม่ลุกจากโต๊ะแตงไทย พวกมันก็ไม่ต้องมีงานมีการทำ
ฉับพลันทันที ‘ทีมเพื่อนสิบสอง’ ก็พากันก้าวฉับๆ ไปหาไอ้สิบสองที่กำลังคุยอยู่กับแตงไทย จนผู้หญิงเขาตกใจ (นึกภาพตามดูนะครับกลุ่มชายฉกรรจ์ที่มีแต่คนขนาดบิ๊กโซส์ไปรุมที่โต๊ะผู้หญิงที่นั่งคนเดียว...แตงไทยผู้น่าสงสาร) ใช้เวลาไม่ถึงนาทีไอ้สิบสองก็เดินมาหาผมพร้อมๆ กับเพื่อนของมัน สีหน้าดูไม่ได้ตกใจอะไรมาก ในขณะที่ผมนั้นเริ่มจ้องมองมันด้วยอารมณ์ขุ่นมัว
“ทำเหี้ยอะไร มันเสียมารยาทรู้ป่ะ”
“ผมก็แค่ทักทายคู่เดตในคืนนี้ของเจ้านายเฉยๆ” มันลอยหน้าลอยตาตอบ เพื่อนของสิบสองเริ่มสลายตัว และผมก็คิดว่าจะกลับไปทำงาน แต่จริงๆ แล้วเหมือนพวกมันไม่ได้จะกลับไปทำงานเลยครับ ยังวนๆ เวียนๆ อยู่รอบๆ ตัวผมกับสิบสองนี่แหละ ทำตัวแปลกๆ นะพวกมึง เหมือนจะอยากแอบฟังอะไรก็ตามที่ผมคุยกับสิบสอง
“ทักทายทำไม ไม่ต้อง”
“หวงเหรอ” สิบสองทำตาเล็กตาน้อย
“หวงเชี่ยไร”
“ตอบมาก่อนว่าหวง ผมถึงจะได้ถามต่อได้”
“ถามต่ออะไรของมึง”
“ก็ถ้าเจ้านายตอบว่าหวง ผมก็จะถามเจ้านายว่า หวงคุณแตงไทย...” มันก้มหน้าลงมากระซิบ “...หรือว่าหวงผม”
มือของผมจับสิ่งที่อยู่ใกล้ที่สุดที่พอจะตีหัวมันได้มาและก็ตีหัวมัน เป็นดอกไม้ปลอมในแจกันน่ะครับ
“โอ๊ย”
“กูถามจริงๆ มึงไปคุยอะไรกับเขา”
“ก็ไม่มีอะไรมากหรอก”
“บอกมา”
“เจ้านาย เจ้านายขี้เสือกเหมือนกันนะเนี่ย”
“ก็มันเกี่ยวกับกูอ่ะ” ผมชักจะเหนื่อยกับการต่อปากต่อคำกับมันแล้ว...รู้สึกยิ่งแก่ยิ่งแพ้
“โอเค บอกก็ได้” สิบสองทำท่ายอมแพ้ ผมถึงได้อุ่นใจขึ้นมานิดหน่อย “ผมไปแนะนำตัว”
“ทำแบบนั้นทำไม”
“แนะนำตัวเสร็จก็ถามผู้หญิงเขา...”
“ถามว่า...”
“ทำยังไงถึงจะได้เดตกับเจ้านาย”
ผมกระพริบตาปริบๆ ในขณะที่สิบสองจ้องมองเข้ามาในตาของผม มันจ้องตาผมนานมากซะจนผมหลบตาไปทางอื่น เห็นเพื่อนไอ้สิบสองทุกคนแม่งยังไม่ยอมไปทำงาน เอาแต่แอบฟังอยู่แบบนั้น...
“ไปถามเขาทำไมวะ”
“จะให้ผมตอบตรงๆ เลยป่ะ”
“...”
“กุหลาบสิบสองคันรถมอเตอร์ไซค์ยังไม่ชัดเจนพออีกเหรอครับเจ้านาย”
“...”
“ผมชอบ...ผม...ผมชอบ...”
แปลกแต่จริงที่อยู่ดีๆ ความมั่นใจของไอ้สิบสองก็ลดฮวบเมื่อผมรอฟังคำพูดต่อไปของมัน...
“บอกไปเลย บอกไปเลย” เสียงจากสิบสี่
“รอช้าอะไรอยู่วะ” สิบห้า
“แม่งเอ๊ย...เดี๋ยวก็ลงท้ายอีหรอบเดิม” สิบสาม
“เดี๋ยวกูต้องฟังมันเพ้อในโทรศัพท์อีกเหมือนเดิม” ไอ้หนึ่ง
ผมหันไปมองเพื่อนไอ้สิบสองที่พอผมหันไปปุ๊บ พวกมันก็เลิกพูดปั๊บและก็มองไปทางอื่น
“ชอบอะไร...”
“ผม...” สิบสองกระพริบตาใส่ผม ใบหน้าเจือสีแดงระเรื่อ
“อะไรล่ะ”
“ผมขอเขียนใส่โหลเปิดใจได้ป่ะ!”
ร่างสูงใหญ่ของไอ้สิบสองหายไปจากคลองสายตาของผมอย่างรวดเร็ว ให้ความรู้สึกเหมือนไวปานวอก...ผมยังรู้สึกได้ถึงลมแผ่วๆ ที่พัดเข้าตีใบหน้ายามที่สิบสองมันวิ่งจากไป อะไรมึงจะไวปานนั้น
โหลเปิดใจ?
เปิดใจเหี้ยไรยังไม่ใช่วันเสาร์...
โว้ยยยย! มึงจะพูดอะไร กูอยากฟังนะไอ้สัด!!!!
“มึงเขียนอะไรใส่โหลเปิดใจวะ...”
“...”
“ไอ้เชี่ยกันต์...”
“...ยังไม่ได้เขียนเลย”
“อ้าวสาดดดดดดด”
“มึงงงงงงง กูเขินนนนนนนนนนนนน”
“โอย หูกู”
“กูเขินจริงๆ นะ”
“บอกๆ ไปเลยสิ ง่ายจะตาย”
“มึงไม่เข้าใจอ่ะ มันยากอ่ะ มันยาก มึงไม่เคยตากลมๆ แป๋วๆ ของเกล้าจ้องเหรอ”
“ทุกวัน...”
“ไม่รู้สึกอะไรเหรอ”
“รู้สึกอยากอ้อนให้เขาขึ้นเงินเดือนให้”
“ไอ้แสด...”
“แล้วมึงจะทำยังไงต่อครับ มีโอกาสบอกแล้วก็ไม่บอกเนี่ย แม่งทำให้เรื่องยาวไปอีก ไม่จบไม่สิ้น”
“แต่มึงก็ดูมีความสุขที่จะลุ้นไปกับกูนะ”
“อย่าให้ลุ้นนานมากละกัน...กูกลัวพี่เขามีลูกก่อนที่มึงจะบอกรักเขา”
“เหี้ย...มึงเอากูไปต้มแทนไข่เลยดีกว่า รู้สึกทรมาน”
“...”
“กูจะไปเดตกับเขา”
“ชวนแล้วเหรอ”
“ชวนแล้วเขาจะไปเหรอ”
“แล้วมึงจะทำยังไง...”
“กูมีวิธีของกูละกันน่า...”
TBC*
ป๊อดกลางทางซะอย่างนั้น...
ไม่เป็นไร น้องกันต์ถอยมาตั้งหลักใหม่เพื่อไปชวนเจ้านายเดต : )
-
:pig4: :pig4:
-
อีกแค่ สอง คำ ก็พูดไม่ได้เนาะ คุณสิบสองงงง
ผม..ชอบ.. เจ้านาย แค่นี้!! ลุ้นจนมือสั่นเลยยย
-
ทำไมกันต์ถึงได้ป๊อดอย่างนี้จ๊ะ คงต้องต้องมีตัวกระตุ้นความกล้าใช่มั้ยถึงจะกล้าบอกเนี่ย
-
:hao7:
-
5555อยากอ่านคู่นี้เดตกันจุง
-
โหหหหห สิบสอง! ไม่ใจเลอ วัยรุ่นเซ็ง! เจ้านายก็พอเดาทางออกแล้วเหอะ รอแกพูดออกมาเท่าน้านนนนแหละแกเอ้ยยยยย ให้ไวเลอ อย่ามัวแต่ลีลา เจ้านายเขายิ่งเนื้อหอมอยู่ด้วย #นี่ก็ลุ้นไปกับเขาจ๊างงงง
-
12 ป๊อดดดด :hao7:
-
โฮ้ย สิบสองนางน่ารักกกก
-
สู้ๆนะสิบสอง :z2:
-
สิบสอง อย่าป๊อดดดดดดดดดดดด :z3:
-
น้องโหลตัลหลกกกกกก กล้าๆหน่อยค่ะ 55555555555555
-
ถถถถ สิบสองแมนๆหน่อยกล้าหยอดกกล้าเต๊าะแล้วก็รุกแบบแมนๆไปเลยยยยย
-
:z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
ไม่เคยอยากถืบสิบสองขนาดนี้มาก่อนเลยยยย โอ้ยยยยยยยยยยยยบอกเขาซิโว้ย เจ้านายยิ่งโง่ๆอยู่เนี่ย!!!
-
สิบสองงงบอกไปเด้บอกไป ฮึ่ยย
-
มาชวนเรามาสิบสอง!!! เจ้านายนี่ซื่อบื้อจริงแค่นี้ทำไมไม่รู้ หาาา
-
มีแต่คนลุ้นเชียร์ให้บอก แต่ก็ไม่บอกซะงั้นะสิบสอง โถ่วๆ :katai1:
-
อิสิบสองงงงงงงงงงง
มาล่มอันไรตอนเน้ ป็อดมากกกกกกกกก
-
สิบสองงงงงงงง มาป๊อดอะไรตอนเน๊ ! :katai1:
-
อีสิบสองจะเขินเพื่อออ
-
เหตุผลน่ารักมาก เขินนนนนนนนนน
-
ป๊อดดดด
-
เจ้านายนี่ไม่รู้เรื่องหรือทำเป็นไม่รู้เรื่องจริงๆเนี่ยยยย :ling1:
อย่ามาทำเป็นไม่รู้เรื่องน้าาาาาาา
-
ทำไมสิบสองมันป๊อดอย่างเน้ :ling1:
-
สิบสองช้ามาก
-
ใจปลาซิวจริงๆ :hao7:
-
ป๊อดขนาดนี้
รอบอกตอนเกล้าพาลูกไปส่งเข้ามหา'ลัยเถอะ
-
ลุ้นมากจริงๆแต่สุดท้ายก็ไม่พูด เฮ้อ~
-
นี่รู้สึกลุ้นไปกับทุกคนด้วย
สิบสองบอกไปเลยยยย
-
สิบสองอย่าป๊อดดิ เจ้านายลุ้น คนอ่านก็ลุ้นนนน :katai5:
-
สิบสองนี่ก็เต๊าะแรงเต๊าะชัดอยู่นะ
แสดงออกตลอด แต่พอจะพูดตรงๆกลับไม่กล้าซะงั้น 555555
สู้ๆน้าาา ส่วนเจ้านายก็ยังคงซึนต่อไป
กับคุณอาทิตย์อัสดงนี่เซ้นส์ไวจริง กับสิบสองนี่เต๊าะไปเหอะ มึนต่อไป 55555
ทีมเพื่อนสิบสองน่ารัก ชอบๆ
ชอบเวลาสิบสองพร่ำเพ้อในโทรศัพท์ นางน่ารักกก 5555
-
:laugh:
-
โถ่เอ้ยยยย 555555
ไม่บอกเจ้านายไปละ
-
สิบสองเอ๊ยยยย ทำไมชะงักกลางทางเล่า เกือบจะสำเร็จแล้วเชียว
-
เด็กน้อยเอ้ย
-
สิบสอง รีบบอกเจ้านายเร็วเข้าสิ
-
เจ้านายก็ซึน ลูกน้องก็ป๊อด แล้วเมื่อไหร่จะได้คบกันเนี่ย
-
หาคู่ให้เต๊บบ้างก็ดีนะ อิๆ ขอแบบ งุ้งงิ้งๆ มุ้งมิ้งๆ :hao7:
-
ฮากับอาการเพ้อในโทรศัพท์นี่แหละ
-
สิบสองป๊อดตลอดด
ชวนเจ้านายไปเดตให้ได้นะ
-
:katai1: สิบสองช้าว่ะ เด่วพี่เกล้าโดนสอยนะ #ทีมพี่เกล้า :hao7:
-
มัวแต่ป๊อดแบบนี้ เมื่อไหร่จะได้กินล่ะคะน้องสิบสอง 555555
-
สิิบสองน่าร้ากกก
-
สิบสองสู้ๆ สิลสองสู้ตาย สิบสองไว้ลายสู้ตายสู้ๆ
ลุ้นไปอีก นี้ 11 ตอนละนายเอกยังซึนเนอะเซ็นกับคนอื่นแรง เซ็นมาพังอาไรกับนายสิบสองคนเดียวนี้
มาต่อไวๆ นะ คือรออยู่คลอดๆ
-
สู้ๆ ต่อไปน๊ะ สิบสอง
-
โอ้ยยยยยยย สิบสองคนป๊อด!!!!!
พี่ลุ้นมาก สุดท้าย เฮ้ออ 5555 :เฮ้อ:
แตงไทยจ๋า อย่ามาหลงเสน่ห์เกล้านะ
-
ขอบคุณ :)
-
พนง.ในร้านรู้กันหมด
-
สิบสองใจๆหน่อยย บอกไปเลยยย
-
นึกว่า จะได้เรื่อง ..
-
เกล้าโง่มากอ่ะจริงๆ
-
เกล้าทำไมหนูโง่แบบนี้ละค่ะ :serius2:
สงสารสิบสองแล้วอะ เมื่อไหร่จะได้กัน ฮ่าๆๆๆๆๆ :haun4: :haun4:
-
คุณชิฟฟ่อนเค้กแต่งสนุกอีกแล้วววว
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ฉุดเลย ... ฮ่าๆ
-
ตอนที่ 12
เจ้านายกับลูกน้อง 2 ต่อ 2
โหลเปิดใจเหี้ยไรไม่เห็นมีใครมาเขียนอะไรเลย
วันนี้เป็นวันเสาร์ ผมตื่นแต่สาย (เพราะสิบโมงกว่าแล้ว) เดินลงมาข้างล่างเพื่อกินอาหารที่ป้าสี่เตรียมไว้ให้ก่อนกลับบ้าน เมื่อคืนหลังจากที่แตงไทยโดนไอ้สิบสองกับเพื่อนชายฉกรรจ์ของมันไปหาที่โต๊ะ เธอก็ดูขัดๆ เขินๆ ยังไงก็ไม่รู้ ผมคุยกับเธออีกสักพักและเธอก็ขอตัวกลับไปเพื่อที่จะไปดูร้านเบเกอร์รี่ที่ซึ่งกำลังจะมีขนมแบบใหม่วางขาย
จะว่าไปผมก็ไม่เห็นจะรู้สึกอะไรกับเธอเลยจริงๆ นะครับ...ผมคงจะได้อยู่แต่ในร้าน อยู่แต่กับร้าน แต่งงานกับร้าน และก็ตายไปกับร้านจริงๆ นั่นแหละหากผมยังเฉยเมยต่อเพศตรงข้ามขนาดนี้ พ่อกับแม่คงบ่นแล้วบ่นอีกเรื่องอยากเห็นลูกชายเป็นฝั่งเป็นฝาและมีหลาน
ขอบอกว่า ณ ตรงนี้เลยว่าคงอีกนานนะครับนะ...
“ดูไม่จืดอีกแล้ว”
“เหี้ยยยยยยยยยยยย” ผมร้องเสียงดัง เพราะผมทีเพิ่งลงมาชั้นล่างได้ไม่เท่าไหร่และก็กำลังทำตัวเหมือนอยู่คนเดียวแบบสุดๆ จู่ๆ ก็เจอใครไม่รู้นั่งอยู่บนเก้าอี้ในร้าน
จะมีใครซะอีก...ก็ไอ้สิบสองตัวแสบเจ้าเดิมนั่นแหละ
“ตกใจยังน่ารักเลย” สิบสองพูดยิ้มๆ “เมื่อกี้ผมเห็นเจ้านายเกาไข่”
ผมก้มหน้าลงไปดูเบื้องล่างของตัวเองทันที ดีนะกางเกงที่ใส่นอนเมื่อคืนนี้แม่งหนา ไม่อย่างนั้นล่ะก็...ถ้ามันเห็นน้องชายผมชักธงรบขึ้นมามันคงจะล้อผมไปอีกนาน
“กูไม่ได้เกาไข่”
“ผมเห็น”
“มึงมีธุระอะไรไม่ทราบ”
“จะเป็นผู้ใหญ่ต้องตื่นไวไงครับ” สิบสองพูดเสียงสดใส
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับร้านของกู”
“ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับร้านเจ้านาย แต่เกี่ยวกับเจ้านาย”
“อะไรอีกล่ะทีนี้...”
“ผมมาอยู่เป็นเพื่อน และก็...มีอะไรจะบอกเจ้านายด้วยครับ”
ผมชั่งใจ ก่อนที่จะนั่งลงฝั่งตรงข้ามกับมัน ไอ้สิบสองเองก็ฉลาดที่จะเลือกนั่ง ที่มีเป็นสิบๆ มันก็เลือกที่จะมานั่งตรงข้ามที่กับข้าววางตั้งอยู่เพราะรู้ว่าผมจะมานั่งแน่ๆ ตั้งแต่รู้จักกับมันมาเนี่ย ผมก็ต้องมาลุ้นว่าทุกๆ วันของผมนั้นจะมีเรื่องวุ่นวายอะไรเกิดขึ้นบ้างหรือไม่
“มีอะไรก็ว่ามา...” ผมเริ่มกินข้าว แต่ว่าเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ได้มีอะไรอยู่ตรงหน้าเลย ผมจึงถามออกไป “...มึงกินข้าวมาหรือยัง”
“กินแล้วครับ” สิบสองตอบ “แต่ถ้าเจ้านายจะป้อน ผมก็ยินดีจะกินอีก”
“งั้นไม่ต้องกิน” ผมพูดตัดบท
“ใจร้าย...”
“ตกลงมีอะไรจะบอกกูเนี่ย”
“ที่ผมคุยกับคุณแตงไทยเมื่อคืน ผมไม่ได้แค่แนะนำตัวหรือว่าถามเธอเรื่องทำยังไงถึงจะได้เดตกับเจ้านาย” สิบสองเริ่มพูดด้วยท่าทางโอเวอร์เกินจริง ผมฟังแต่พยายามคิดว่ามันคงล้อเล่นเสีย 50% ของสิ่งที่มันพูดทั้งหมด “ผมถามเธอด้วยว่าเดตกับเจ้านายแล้วเป็นยังไงบ้าง”
“เธอตอบว่าไง...”
“เธอบอกว่าแย่มาก”
ผมพ่นกับข้าวลงในจานเหมือนเดิมอย่างตกใจ
“อะไรนะ”
“จริงๆ ครับ”
“เฮ้ย ได้ไง เจ็ด เก้า ทุกคนยืนยันหมดเลยว่าแตงไทยชอบกู” รู้สึกเสียหน้ายังไงก็ไม่รู้ สำหรับผู้ชายวัย 25-26 ปีอย่างผมน่ะผมก็ไม่ใช่ขี้ๆ นะครับ หน้าตาดี มีรถขับ แถมยังมีธุรกิจส่วนตัวด้วย #ช่วงอวดอ้างสรรพคุณ
“ไม่มีใครไปถามคุณแตงไทยตรงๆ สักคนเลยนะครับ ยกเว้นผม”
“เธอตอบอย่างนั้นจริงเหรอวะ” เสียมาก เสียหายหนักมาก...ผมเป็นคู่เดตที่แย่ขนาดนั้นเลยเหรอ
“จริงครับ” สิบสองทำหน้าจริงจัง “ผมเป็นห่วงเจ้านาย กลัวว่าเจ้านายจะขึ้นคาน ผมก็เลยจะมาสอนวิธีที่จะพิชิตใจสาวที่เพิ่งเจอครั้งแรก”
“เดี๋ยวนะ...มึงไม่ต้องสอนก็ได้มั้ง”
“ผมเป็นกูรู...เจ้านายก็รู้ว่าอดีต ขอย้ำนะครับว่าอดีตของผมน่ะผมผ่านผู้หญิงมามากขนาดไหน...”
“ทำไมมึงดูภูมิใจ” ผมมองมันอย่างแหยงๆ
“มีผู้หญิงมีตีกันเพราะผมในร้านเจ้านายด้วย...”
“ไม่ต้องพูดถึงได้มั้ย ไอ้ตัวก่อเหตุ”
“เพราะงั้นถ้าไม่อยากให้เดตครั้งต่อไปออกมาแย่...เจ้านายต้องไปกับผม...ผมจะสอนเจ้านายเอง”
ผมเริ่มกินข้าวไม่ลงแล้ว ไอ้สิบสองเป็นคนที่พูดจาหว่านล้อมได้เก่งมากและมันก็เสือกจะมาพูดกับคนที่ใจอ่อนง่ายๆ อย่างผม คนที่บ้ายออย่างผมผู้ที่แค่โดนสะกิดนิดเดียวว่าเดตครั้งนี้ไม่โอเคนั้นถึงกับต้องเอนเอียงไปตามคำพูดของมันโดยง่าย
“แต่กูยังไม่อยากคิดเรื่องผู้หญิงตอนนี้ว่ะ...”
“จริงเหรอ!!!!” สิบสองกระตือรือร้นหนักมากเสียจนผมต้องขยับถอยห่างออกจากหน้าที่ยื่นเข้ามาใกล้ผมของมัน
“อืม” ผมพยักหน้า
“จริงอ่ะ!”
“เออ ถามย้ำทำไมเนี่ย”
“แล้วคิดเรื่องผู้ชายบ้างหรือเปล่าล่ะครับ”
“อะไรนะ”
“ตามนั้นแหละ” สิบสองยักไหล่พร้อมกับยิ้ม
“มึงเห็นกูเป็นคนยังไงเนี่ย...”
“เจ้านายมองหน้าผม” สิบสองใช้สายตาเจ้าชู้ๆ ของมันมองผม สายตาที่ผมมองทีไรแล้วก็รู้สึกกระอักกระอ่วนในใจทุกที
“มองทำเหี้ยอะไร หล่อก็ไม่หล่อ” ผมหันไปทางอื่น มันไม่หล่อ ผมก็โคตรขี้เหร่แล้วล่ะครับ ผมพูดออกไปได้ยังไง
“มองหน้าผม”
“ไม่”
“มองแล้วตอบว่าคิดเรื่องผู้ชาย ไม่สิ...คิดเรื่องผมบ้างหรือเปล่า”
มือที่จับช้อนอยู่ถึงกับทำอะไรต่อไม่ถูกเพราะคำพูดเสียงหวานๆ ของมัน โอ๊ยแม่ง เจ้าของที่ๆ มันเคยไปทำงานเคยโดนมันเต๊าะแบบนี้มั้ยครับ แล้วพวกนั้นทำยังไง พวกนั้นจับมันขังห้องน้ำ หรือฆ่าหั่นศพมันเป็นชิ้นๆ มั้ย (คำตอบคือไม่เพราะมันยังอยู่) ทนให้มันเต๊าะทุกวันได้ยังไงอยากจะรู้จริงๆ
“มึงจะพากูไปไหน” ผมเปลี่ยนเรื่องเพื่อหาทางเอาตัวรอดจากสายตาบ้าๆ นั่น
“แปลว่าจะไปกับผมใช่ป่ะ”
เชี่ยยยย...ผมลืมนึกเรื่องนี้ไปเลย มัวคิดว่าจะเปลี่ยนเรื่องยังไงจนลืมไป
“เออ ก็ได้!”
สิบสองยิ้มตาหยี ผมไม่มองหน้ามันหันมาสนใจกับข้าวตรงหน้าแทน
“ดีนะเจ้านายตื่นตอนห้างเปิดพอดี...”
“ต้องไปห้างด้วยเหรอ”
“ใช่”
แม้ผมจะไม่เข้าใจอะไรกับไอ้เด็กคนนี้เท่าไหร่นัก แต่ผมก็เออออห่อหมกกับมันไป...เพราะผมกลัวแม่งจะวกกลับไปเรื่องที่ผมต้องมองหน้ามันอีก แต่เดี๋ยวก่อนนี่ผมกลัวการมองหน้ามันขนาดถึงกับต้องออกไปข้างนอกกับมันเลยเหรอ อะไรของผมวะเนี่ย
ผมใช้เวลาอาบน้ำแต่งตัวไม่นานแล้วเดินลงมาข้างล่าง สิบสองกำลังเล่นโทรศัพท์รออยู่ ดูเหมือนมันจะกำลังแชทอย่างเมามันส์กับใครสักคนอยู่
“มึงจะพากูไปไหน”
“อันดับแรกนะครับ...ไปห้างกัน”
สิบสองเขย่ากุญแจรถของมันจากนั้นก็เดินนำผมไปยังรถที่จอดอยู่หน้าร้าน คงไม่ต้องบรรยายว่าเป็นรถแพงประมาณไหนเพราะสามารถดูฐานะที่แท้จริงของมันได้จากที่อยู่ของมัน เอาไว้ผมค่อยถามมันทีหลังก็แล้วกันว่ามึงรวยขนาดนี้ทำไมมึงถึงยังมาทำอาชีพเป็นนักร้องกลางคืน?
สิบสองดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษขณะที่เป็นสารถีให้ผม มันผิวปากบ้าง ร้องออกมาเป็นเพลงบ้าง ผมทำหน้ารำคาญใส่มัน แต่ไม่หยุดมันครับ เพราะอะไรรู้มั้ย เสียงมันแม่งโคตรเพราะสมกับที่เป็นนักร้องเพชร(ชะ-คาด)ของร้านผมจริงๆ
“อันที่จริงกูไม่ต้องเรียนรู้เรื่องพวกนี้จากมึงก็ได้มั้ง กูคงไม่ได้เดตอะไรกับใครที่ไหนบ่อยๆ หรอก” ผมเปรยขึ้นมาหลังจากบรรยากาศในรถเต็มไปด้วยความเงียบ สิบสองแม่งร้องเพลงจนเหนื่อย
“เจ้านาย เจ้านายยอมเหรอที่ผู้หญิงหาว่าเจ้านายเป็นคู่เดตที่แย่อ่ะ”
กูไม่ยอม...ในใจผมตอบเสียงดังมาก แต่ว่าเมื่อคืนแตงไทยก็ดีมีความสุขดีนี่หว่า สิบสองมันตอแหลป่ะวะ
“กูไม่ยอม”
“เพราะงั้นก็ทำตามที่ผมบอกเถอะ”
กูใจอ่อนอีกแล้วสินะ ผมพ่นลมหายใจดังพรืดขณะที่มองดูสิบสองเลี้ยวเข้าไปในลานจอดรถของห้างดังห้างหนึ่ง หลังจากจอดเสร็จแล้วผมก็ลงมาจากรถ เห็นสาวๆ นักศึกษากลุ่มหนึ่งเพิ่งลงมาจากรถเหมือนกัน ใส่กระโปรงสั้นจุ๊ดจู๋แถมขายังขาวจั๊วะ...อืม...น่ามองดีนะครับ
ทันทีที่ไอ้สิบสองลงจากรถเท่านั้นแหละ สาวๆ ที่ผมมองตาละห้อยก็หันมามองไอ้สิบสองกันหมด อีกทั้งยังซุบซิบๆ กันอย่างสนอกสนใจไอ้สิบสองกันอย่างออกนอกหน้า พวกเธอทั้งกลุ่มเป็นเด็กสาวประเภทสวยเลือกได้นะ แต่ดันมองคนอย่างไอ้สิบสองกันทุกคนเลย
หรือมันมีเคล็ดลับดีๆ อะไรบางอย่างจริงๆ
“ผมบอกแล้ว” ดูเหมือนมันจะรู้ว่ามันกำลังเป็นที่จับตามอง “เรื่องนี้ผมสอนเจ้านายได้”
สรุปกูต้องเรียนรู้เรื่องนี้จริงๆ เหรอวะ ผมยังมองไม่เห็นความจำเป็นของมันเท่าไหร่เลย แต่ก็เอาเถอะ โวยวายไปเดี๋ยวไอ้สิบสองมันก็บอกผมอีกยอมเหรอหากผู้หญิงหาว่าผมเป็นคู่เดตที่ห่วย
“บทเรียนแรกนะครับ...”
ผมตั้งใจฟัง
“...ไปร้านหนังสือกัน”
เชี่ยอะไรวะ แม้จะยังงงๆ แต่ก็โดนอีกฝ่ายที่ตัวใหญ่กว่าเดินนำไปยังร้านหนังสือที่ชั้น G ของห้าง เป็นร้านหนังสือที่ใหญ่มากและก็มีผู้คนเยอะแยะเพราะว่าวันนี้เป็นวันเสาร์
ทันทีที่ถึงร้านหนังสือ สิบสองมันก็ไปยังโซนหนังสือเกี่ยวกับเรื่องดนตรี ส่วนผมน่ะเหรอ ตามติดมันแจเพราะผมไม่รู้ว่าผมต้องทำตัวยังไงและมาที่นี่ยังไง
กูเล่นอะไรอยู่กับเด็กที่เพิ่งเรียนจบวะ...
“ตามผมมาทำไมครับ” สิบสองมองผมอย่างงงๆ
“ก็กูงงว่ากูควรทำอะไร” ทุกคนก็คงงงเหมือนผมนั่นแหละ
“เจ้านายก็ไปอ่านหนังสือที่เจ้านายสนใจสิ”
“หา”
“นี่แหละบทเรียนที่หนึ่ง”
เชี่ยอะไรวะ แม้จะงงๆ แต่ผมก็เดินเลี่ยงไปยังโซนหนังสือที่ผมสนใจอยู่ดี ตอนนี้หนังสือที่ผมสนใจก็คือหนังสือเกี่ยวกับอาหาร การตกแต่งภายใน เคล็ดลับสู่การเป็นเศรษฐี พ่อรวยสอนลูก และวิธีการเล่นหุ้นอะไรเทือกๆ นั้น ทุกสิ่งทุกอย่างเกี่ยวข้องกับร้านของผมทั้งนั้น ผมหยิบหนังสือพลิกไปพลิกมาอยู่หลายเล่ม คอยชะเง้อมองดูอยู่ตลอดว่าสิบสองมันจะดูหนังสือของมันเสร็จหรือยัง พอรู้ว่ามันไม่เสร็จสักทีผมจึงดูหนังสือของผมต่อไปเรื่อยๆ จนเวลาผ่านไปนานแค่ไหนไม่รู้
รู้ตัวอีกทีก็คือตอนที่โดนสิบสองมันเกาะชั้นหนังสือของอีกฝั่งส่องดูผมเนี่ย มัวตัวสูงถึงขนาดนั้นเอาคางมาเกยที่ชั้นหนังสือได้เลย กูยอม...
“เชี่ย” ผมตกใจ
สิบสองหัวเราะ ก่อนที่จะเดินอ้อมชั้นหนังสือมาและก็มายืนอยู่ข้างๆ ผม “ผมจ้องนานแล้ว ทำไมเจ้านายไม่รู้ตัวอ่ะ”
“มึงเสร็จแล้วเหรอ”
“ใช่”
“แล้วทำไมไม่บอก”
“บทเรียนที่หนึ่งนะครับ...หากพาเขามาร้านหนังสือ เขาสนใจหนังสือประเภทไหนก็ปล่อยให้เขาใช้เวลากับหนังสือประเภทนั้น” ผมเลิกคิ้วขณะที่ฟังสิบสองพูด “คนรักการอ่านเป็นคนที่มีเสน่ห์นะ...”
“เดี๋ยว กูเริ่มจับอะไรบางอย่างได้แล้วล่ะ”
“จับอะไรครับ จับผมได้นะ” สิบสองขยับเข้ามาใกล้ผม ขณะที่ผมขยับตัวหนี
“บ้านมึง” ผมด่า “มึงกำลังทำตัวเป็นคู่เดตที่ดีเพื่อเป็นตัวอย่างให้กูดูใช่มั้ย”
“ฉลาดมาก!” สิบสองปรบมือแปะๆ “นึกว่าจะรู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ร้านเปิดแล้วซะอีก”
ผมจ้องหน้ามันเขม็ง “งั้นวันนี้กูก็ต้องทำหน้าที่เป็นคู่เดตมึงงั้นสิ...”
“ฉลาดอีกแล้ว...เขินจัง” มันทำท่าเขินได้อย่างน่าแพ่นกบาลเอามากๆ “...ผมเขินจริงๆ นะเนี่ย”
จริงเหรอวะ ผมหันไปมองอีกฝ่ายอย่างสนใจ คราวนี้มันไม่ได้ตอแหลครับ หน้าแม่งแดงจริงๆ จนเหมือนเม็ดเลือดแดงมากระจุกรวมกันอยู่ที่พวงแก้มไปชั่วขณะ
“มองอะไรเล่า...” สิบสองกระแทกไหล่ผมเบาๆ
“เขินอะไรของมึง” ผมอดหัวเราะกับท่าทางของมันไม่ได้จริงๆ
“เพราะคำว่าคู่เดตของผมที่ออกมาจากปากของเจ้านายไง”
“มึงบังคับกูมามั้ง...”
“ก็ไม่ได้บังคับอะไรขนาดนั้น...”
“...
“ลองดูนะครับ ว่าผมจะเป็นคู่เดตที่ดีได้มั้ย...”
ผมยักไหล่เบาๆ ก่อนที่จะหันไปสนใจหนังสือตรงหน้า เล่มไหนที่ผมจะซื้อผมก็ฝากมันถือ(ช่วยไม่ได้ มันเป็นลูกน้องผมนี่)
“...และก็พิจารณาผมด้วย”
ผมหันไปมองว่ามันพูดอะไร แต่หน้าหล่อๆ ของมันก็ทำเป็นสนใจหนังสือทำขนมตรงหน้าแล้ว...
ไหนขอดูหน่อยว่าหนุ่มฮอตอย่างไอ้สิบสองมันเป็นคู่เดตที่ดียังไง ทำไมถึงมีสาวๆ เข้ามาติดพันมันเยอะเต็มไปหมด...
“ไปไหนต่อดีครับ” หลังจากออกมาจากร้านหนังสือสิบสองก็ถามผมทันที
“มึงเป็นคู่เดตที่ดีมึงก็พาไปสิ...”
“บทเรียนที่สองนะครับ...ตามใจคนที่มาเดตด้วย” สิบสองยิ้ม “เจ้าไหนอยากไปไหน อยากกินอะไร หรืออยากทำอะไร นำผมไปเลย”
แม่เจ้า...ผมเริ่มเข้าใจนิดๆ แล้วล่ะว่าทำไมสาวๆ ถึงหลงมันขนาดนั้น การตามใจแบบไม่ปริปากบ่นของสิบสองนี่มันเป็นสิ่งแรกๆ ที่สาวๆ เขาต้องการเลยนะครับ
เดี๋ยว...แล้วทำไมผมต้องสวมบทเป็นสาวๆ สำหรับมันด้วย
แม้จะรู้สึกแปลกๆ แต่ผมก็อยากรู้อยู่ดีว่าการเป็น ‘คู่เดตที่ดี’ มันเป็นยังไง สิบสองถือหนังสือในมือขณะที่เดินตามผมด้วยท่าทางกระตือรืนร้น มือไม้ของมันชี้นั่นชี้นี่เพื่อแนะนำให้ผมได้ทำอย่างที่ใจผมต้องการ
จะว่าไปมันก็นานแล้วเหมือนกันนะครับที่ผมได้มาเดินเล่นที่ห้าง เพราะทุกๆ วันหลังจากตื่นนอนผมก็ต้องดูร้าน เช็กสต็อกเครื่องดื่ม อาหารสด และก็ต้องดูด้วยว่าร้านมีส่วนบกพร่องตรงไหนหรือเปล่า เพราะจะได้แก้ไขได้ทัน เรียกได้ว่าใช้ชีวิตอยู่ที่ร้านเป็นส่วนใหญ่(พ่อแม่ผมถึงบ่นไงว่าผมไม่ยอมกลับบ้าน) เวลาไปห้างทีไรไม่ไปซื้อไวน์ก็ไปซื้อเหล้าแพง...
ห้างนี้ผมไม่ได้มานานมากแล้ว มีอะไรใหม่ๆ ผุดขึ้นมาเต็มไปหมด โดยเฉพาะร้านขนมกุ๊กกิ๊กๆ ที่ผมมองแล้วผมจะรู้สึกผิดตัวเอง เพราะถ้ากินเข้าไปคือมันแย่กับร่างกายมากๆ แต่มันก็อร่อย
แม่งเอ๊ย...ผมกลืนน้ำลายแล้ว
“เจ้านาย...เป็นอะไรไป” สิบสองดูขำๆ กับท่าทางของผม “กินฮันนี่โทสต์มั้ยล่ะครับ ร้านนี้อร่อยนะ”
ดูจากคนต่อคิวก็รู้ ขนาดตอนนี้เวลายังไม่ถึงบ่ายโมงคนก็มารอคิวกันแน่นแล้ว ผมเคยเห็นขนมจากร้านนี้เวลาที่สาวๆ ที่ผมฟอลโลว์อินสตาแกรม พวกเธอชอบถ่ายรูปขนมลงในนั้น ร้านนี้ก็เป็นอีกร้านที่สาวๆ ส่วนใหญ่มากันบ่อย
สรุปวันนี้ผมต้องทำตัวเหมือนสาวๆ เหรอ...ทำไมผมถึงน้ำลายไหลกับอะไรหวานๆ แบบนั้นด้วย
“กินมั้ยครับ” สิบสองยังคงยิ้มอยู่
“เอ่อ...” เติมความหวานให้ชีวิตสักหน่อยคงไม่เสียหาย... “...เอางั้นก็ได้”
สิบสองมองเหมือนเอ็นดูผมก่อนที่จะเดินไปบอกพนักงานที่ยืนอยู่หน้าร้านว่าจองสองที่ชื่อคุณเกล้า (ทำไมไม่เอาชื่อมึงล่ะโธ่) ตอนที่ผมยืนมองไอ้สิบสองอยู่มุมนี้ ผมเห็นหมดเลยว่าคนที่รอคิวเข้าไปกินขนมฮันนี่โทสต์มองมันกันมากมายขนาดไหน ทั้งผู้ชายและก็ผู้หญิง อีกส่วนหนึ่งก็มีมองมาที่ผมครับ แต่มองด้วยความสงสัยว่าผมเป็นอะไรกับสิบสองแถมบางส่วนยังทำท่าเหมือนจะอิจฉาผมด้วยการเขย่าตัวเพื่อนไปมาพร้อมๆ กับทำหน้าเสียดายไอ้สิบสองใหญ่เลย
เดี๋ยวก่อน...เดี๋ยวก่อนนะ! ผมก็ว่าผมหน้าตาดีในระดับหนึ่งนะครับ ทำไมไม่มีใครเคยทำท่าเสียดายผมแบบนั้นเลยล่ะ
อะไรว้า...
“คงต้องรออีกสิบยี่สิบคิวเลย” สิบสองทำหน้าเซ็ง “รอไหวป่ะครับ”
“ไหวดิ ไม่ได้ทำอะไรอยู่แล้วนี่”
“ไปช้อปปิ้งแถวนี้ก่อนก็ได้นะ” สิบสองชี้มือไป มีร้านเสื้อผ้าอยู่ใกล้ๆ เพียบ แถมยังเป็นแบรนด์ที่ผมชอบซื้อด้วย ก็ดีเหมือนกันครับ ดีกว่าอยู่เฉยๆ และก็ดีกว่าเป็นเป้าสายตาเพราะยืนอยู่กับคนหล่ออย่างไอ้สิบสอง
แม้สิบสองจะเป็นคนชวนให้ไปช้อปปิ้งแต่คนเดินนำก็เป็นผมอยู่ดี มันตามผมอย่างกับเป็นเงาตามตัวยังไงยังงั้น ผมเลือกเข้าแบรนด์ที่คนน้อยกว่าก่อน หยิบนั่นหยิบนี่ขึ้นมาลองทาบกับตัวไปเรื่อย ปกติผมช้อปปิ้งคนเดียว(เพื่อนส่วนใหญ่มันติดงาน ติดเมีย ไม่ก็ติดลูก) ผมก็เลยไม่ค่อยชินเท่าไหร่ที่มีคนยืนมองดูอยู่แบบนี้ กลัวมันจะเบื่อเสียก่อนเพราะผมเป็นคนเรื่องมากและเลือกมาก
“ไปนั่งรอข้างนอกก็ได้นะ...”
“บทเรียนที่สาม...ต้องไม่เป็นแค่มนุษย์ถือของหรือมนุษย์เฉยครับ”
“ยังไง”
“ต้องออกความคิดเห็น ต้องแสดงความใส่ใจในเรื่องที่เขาคนนั้นสนใจ เช่นเจ้านายกำลังสนใจเสื้อตัวนี้...” สิบสองชี้ไปที่เสื้อที่ผมกำลังถือ “...แต่เจ้านายกำลังลังเลว่าตัวนี้กับตัวนั้น ตัวไหนจะดีกว่ากัน” มันชี้ไปที่เสื้ออีกตัวที่ห้อยอยู่ เฮ้ย มันใส่ใจจริงๆ ด้วย ผมยืนมองอยู่นานมาก เพราะไม่รู้ว่าจะเลือกตัวไหนดี... “ผมคิดว่าตัวที่เจ้านายถืออยู่ดีกว่านะครับ สิ่งที่ถืออยู่กับสิ่งที่อยู่ห่างออกไปยังไงคนเราก็ต้องสนใจสิ่งที่ถืออยู่มากกว่าอยู่แล้ว อันนี้คือทฤษฎีของผม”
เหี้ย...มึงนี่มันคู่เดตในฝันชัดๆ
“มึงนี่แม่ง...” ผมอดทึ่งไม่ได้จริงๆ “...ผ่านมากี่คนแล้ว”
สิบสองทำหน้าเหมือนมีงานเข้า “อะไรนะครับ”
“มึงเก่งขนาดนี้มึงผ่านผู้หญิงมากี่คนแล้ว...”
“เอ่อ...”
“นับไม่หวาดไม่ไหวสินะ...”
“บทเรียนที่สี่...ห้ามพูดถึงคู่เดตเก่าๆ ครับ”
“มึงพูดไม่ได้ แต่กูพูดได้นี่”
“ห้ามพูด”
“มึงสั่งกูเหรอ”
“มันจะเสียบรรยากาศการเดตนะ”
“กูไม่เห็นจะรู้สึกอะไรเลย...”
“ไม่เอา” สิบสองส่ายหัวไปมา “ตัวนั้นก็สวยนะครับ”
มันเปลี่ยนเรื่องได้ไวมาก ผมหัวเราะหึหึก่อนที่จะเดินไปดูตามที่มันบอก (นี่ผมก็เชื่อมันไปอีก...) ตอนนั้นนั่นเองที่สิบสองโดนใครไม่รู้มาสะกิด ผมจึงเดินเข้ามาใกล้มันเพราะอยากรู้ว่าคนนั้นเขามีอะไรกับสิบสอง
“น้องมีสังกัดโมเดลลิ่งหรือยังคะ พี่เดินตามน้องมานานแล้ว ตั้งแต่ตอนที่น้องอยู่ร้านหนังสือเลย...น้องหน้าตาดีมาก พี่สังกัดเดียวกันกับไอย์ ศุภเชนะ”
ผมตาโตขณะที่มองหน้าไอ้สิบสองกับคนที่เข้ามาหามันสลับไปมา สิบสองไม่ได้มีทีท่าที่จะตกใจอะไรเลย เหมือนเป็นเรื่องสามัญธรรมดาที่มันต้องโดน
เออ มึงมันหล่อ
“ขอโทษนะครับ พอดีผม...”
“เอานามบัตรไว้ก่อนก็ได้นะ” เธอคนนั้นส่งนามบัตรมาให้สิบสอง “ว่างวันไหนคะ เข้าไปทำโปรไฟล์เอาไว้ที่บริษัทพี่...”
สิบสองมองผมอย่างขอความช่วยเหลือ “คือว่า...”
“พอดีมัน...” ผมกำลังจะบอกว่าสิบสองมันทำงานกับผมอยู่ แต่รู้มั้ยครับว่าไอ้สิบสองมันพูดว่ายังไง...
“...แฟนผมคนนี้เขาไม่อยากให้ผมเข้าวงการครับ เขาหวงผมมาก เขาไม่ชอบให้ใครมากรี๊ดแฟนเขาต่อหน้าเขาน่ะครับ”
นอกจากมันจะตอแหลอย่างหน้าด้านๆ แล้ว มันยังโอบไหล่ผมอย่างหน้าด้านๆ อีกต่างหาก แมวมองคนนั้นถึงกับอึ้งไปเลย เธอทำท่าไม่แน่ใจว่าจะทำยังไงต่อดี แต่แล้วเธอก็บอกลาสิบสองและก็เดินจากไปแทบจะในทันที
“เชี่ย” ผมสะบัดแขนมันออก “กูเป็นเจ้านายของมึงนะเว้ย”
“ช่วยเหลือลูกน้องหน่อยสิครับ...”
“ทำไมมึงไม่เข้าวงการไปเลยล่ะ...โอกาสมีมาแล้วทำไมมึงไม่คว้าเอาไว้...”
“ผมไม่ได้อยากเป็นนายแบบหรือนักแสดงนี่นา...ผมอยากเป็นนักร้อง”
“แล้วทำไมไม่ไปประกวด”
“ไปมาแล้วครับ ตกรอบตลอด”
“จริงอ่ะ” หน้าหล่อเสียงเพราะอย่างมันเนี่ยนะ... “แล้วทำไมต้องไปโกหกเขาแบบนั้นด้วย กูนี่เสียหาย...”
“ถ้าเด็กในสังกัดเป็นเกย์จะแก้ข่าวเหนื่อยน่ะครับ ผมก็เลยทำให้เธอถอดใจกับผมไปก่อน”
“มึงคงจะโดนบ่อยเรื่องแมวมองมาทาบทามใช่มั้ย”
“ก็เกือบทุกครั้งที่มาห้างครับ”
หมั่นไส้...ผมน่ะเหรอไม่เคยมีหรอกครับแมวมงแมวมอง เพราะขนาดหมามันยังไม่มองผมเลย สมัยเรียนมัธยมผมโดนเพื่อนคนอื่นกลบรัศมีหมด อย่างไอ้เชี่ยทิตย์ ไอ้ร็อบ และก็ไอ้ทีม แทนที่จะโดนสาวๆ จากโรงเรียนอื่นมองว่าเป็น F4 แต่สาวๆ เขากลับมองว่าเป็น D2B มากับผู้จัดการของเขา แล้วใครถูกมองว่าเป็นผู้จัดการ
...ผมไง
แม่งเป็นช่วงดาร์คที่สุดในชีวิตผมแล้ว เสือกจะเลือกคบกับไอ้พวกหล่อที่สุดในสายชั้น (จริงๆ เลือกไม่ได้ ผมกับพวกมันเข้ากันได้ดีเองครับ) นอกจากจะดาร์คในช่วงมัธยมแล้ว ตอนนี้แม่งก็ดาร์ค ไม่มีใครมองเห็นผมถ้าอยู่กับไอ้สิบสอง ทุกคนมองไอ้สิบสองกันหมดเลย
แต่ผมก็แก่เกินกว่าจะมาคิดน้อยเนื้อต่ำใจเรื่องใครหน้าตาดีกว่าผมแล้วล่ะ มันเสียเวลาทำมาหากินฉิบหาย
ผมหล่อน้อย แต่เงินผมเยอะนะครับ (โบกธนบัตรอย่างมั่นหน้า...)
กลับเข้าสู่เหตุการณ์ปัจจุบัน
ผมเดินไปจ่ายตังค์ สิบสองทำท่าจะแย่งผมจ่าย
“เดี๋ยวๆ” ผมปรามมัน
“บทเรียนที่...ที่...ที่เท่าไหร่แล้ววะ” มันทำท่านึก
“ที่ห้า” ผมพูดอย่างเฉยเมย
“บทเรียนที่ห้า...ซื้อของให้คู่เดตบ้าง”
“ไม่ต้อง กูเป็นเจ้านาย แล้วนี่ก็เสื้อกู”
“แต่...”
“กูรู้แล้วว่าซื้อของให้คู่เดตบ้าง แต่มึงไม่ต้องทำแบบนั้น กูจะจ่ายเอง”
“ว้า...อดเสียตังค์เลย”
“ไว้มึงเลี้ยงขนมกูก็แล้วกัน”
“ได้เลย!”
ร้านขนม
ผมตื่นเต้นกับบรรยากาศโดยรอบมากๆ ส่วนใหญ่เขามากันเป็นคู่ ไม่ก็มากันเป็นก๊วนเพื่อนฝูง ทันทีที่มาถึงสิบสองก็เดินไปสั่งขนมที่เคาเตอร์ทันทีพร้อมกับบอกให้ผมอุ่นใจว่ามันจะสั่งเมนูที่ถูกใจผมได้แน่ ผมก็เลยปล่อยให้มันจัดการไป ตอนที่มันกลับมามันก็เอาน้ำชามาที่โต๊ะด้วยสองแก้ว
บริการดียิ่งกว่าไอ้หนึ่งตอนทำงานอยู่ที่ร้านอีกนะเนี่ย
“บทเรียนที่หก...ต้องทำให้คู่เดตรู้สึกเหมือนเจ้าหญิง” สิบสองพูดยิ้มๆ เช่นเคย
“...กูไม่ได้อยากเป็นเจ้าหญิง”
“นี่ผมกำลังเล่นบทบาทสมมติอยู่นะครับ เออออห่อหมกไปกับผมเถอะ”
ผมอดรู้สึกดีใจไม่ได้ที่แกล้งมันสำเร็จ “อีกนานมั้ย...”
“สักพักหนึ่งนะครับ แต่อร่อยสมกับการรอคอยแน่นอน”
“ญาติมึงเป็นเจ้าของร้านนี้ป่ะเนี่ย เชียร์จริงเชียร์จัง...”
“เปล่าครับ” สิบสองหัวเราะ “เออนี่เจ้านาย...หลังจากเดตกับคุณแตงไทยไป เจ้านายจะเดตกับใครอีกป่ะ”
ผมส่ายหน้า “ไม่รู้ว่ะ จริงๆ ก็ไม่อยากจะเดตอีกแล้วล่ะ แค่จัดการมึงกูก็เหนื่อยแล้ว”
“จริงง่ะ” ทำไมมันต้องทำหน้าดีใจบนความยากลำบากที่ผมเพิ่งบ่นออกมาด้วยฟะ...
“ทำไมต้องทำหน้าดีใจ...”
“ผมมีเรื่องจะบอกเจ้านายครับ”
“อะไร”
“ผมมีคนๆ หนึ่งอยากจะแนะนำ...”
“ทำไม” ผมดื่มน้ำชาไปด้วยฟังไปด้วย
“...เขาบอกเขาอยากเดตกับเจ้านายอ่ะ” สิบสองจ้องหน้าผมเขม็งพร้อมๆ กับกล่าวเสียงตั้งอกตั้งใจ
“สวยมั้ย” ผมถามเล่นๆ
สิบสองส่ายหน้า
“งั้นไม่ผ่าน”
“เดี๋ยว ให้โอกาสเขาก่อนสิ”
“แล้วเขาเป็นยังไงบ้าง” ผมถามไปงั้นแหละครับ ผมน่ะเหรอจะเดตกับใครได้ง่ายๆ หากผมไม่โดนแม่บังคับ
“สูง”
“อู้ววว นางแบบเหรอ” ผมชักจะสนใจ “ผิวแทนหรือผิวขาว”
สิบสองมองดูผิวตัวเอง เดี๋ยวมึง...มึงดูแขนตัวเองทำไม “ก็ขาวแหละ”
“ตาโตมั้ย”
มันจับตาของตัวเอง “โตมั้งครับ ผมไม่รู้...”
“คิ้ว?”
มันจับคิ้วของตัวเอง “หนา”
“ขนตา?”
มันจับขนตาของตัวเอง “ก็ยาวและก็งอนประมาณหนึ่ง”
“ไอ้เชี่ย” ผมเริ่มร้อง “มึงจะบอกว่าเป็นตัวมึงเองใช่มั้ย”
“ผมเปล่า” สิบสองปฏิเสธเป็นพัลวัน
“ญาติมึงเหรอ หรือพี่สาวมึงหรือน้องสาวมึง ทำไมต้องจับตัวเองตอนกูถาม”
“...”
“มึงเป็นลูกคนเดียว กูจำได้...”
สิบสองส่งยิ้มแห้งๆ ให้ผม “โดนจับได้ซะแล้ว”
“เชี่ย” ผมอดบ่นไม่ได้จริงๆ
“แล้วเจ้านายจะว่าไงครับ”
“อะไรว่ายังไง...”
“เรื่องที่คนๆ นั้นมันบอกว่าอยากเดตกับเจ้านายอ่ะ” สิบสองไม่กล้าสบตาผมเท่าไหร่ อาการเขินของมันกำลังแสดงออกมาอีกแล้ว...
แปลกแต่จริงที่ผมเองก็เขินว่ะ...
“...แล้วนี่เราไม่ได้กำลังเดตกันอยู่เหรอวะ”
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด
“เชี่ยกันต์ไม่รับสายกูว่ะ”
“มันไม่รับสายหรอกฟาร์”
“...”
“มันเดตกับเฮียเกล้าอยู่”
“เหยดเข้!”
“รอมันกลับมาแล้วค่อยยิงคำถามมันทีเดียว”
“พี่เบอร์หนึ่งครับ ทำไมพี่เสือกอย่างนี้ล่ะครับ...”
“แล้วมึงไม่เสือกเลยใช่มั้ยพี่เบอร์สิบสี่...”
“...โนคอมเมนต์ครับ”
“...”
“มาเหอะครับพี่กันต์ ผมอยากรู้ ผมอยาก...”
“...เสือก”
“หยาบไปไหนไอ้สัด เขาเรียกอัพเดตเรื่องของคนอื่นเว้ย”
“งั้นเปลี่ยนใหม่เป็นอัพเดตเรื่องของคนอื่น”
“พูดว่าเสือกเหอะ พูดแบบอื่นแล้วแม่งเปลืองน้ำลาย”
“มึงไปเล่นตรงนู้นเลยไป ไอ้เชี่ยฟาร์!”
TBC*
สิบสองกับเจ้านายหวานกันมันส์หยด...อีกไม่นานน่าจะได้ลงเอย #แปะยันต์กันคุณทิต #แปะยันต์กันชะนี
ส่วนหนึ่งกับสิบสี่จะมีซัมธิงรองอะไรหรือเปล่านะ หื้มมมมม :hao6:
-
แหม่ เจ้านายมีเขินแบบนี้ สิบสองอัพเดตให้เพื่อนที่สนใจเรื่องของคนอื่น เร็วๆ o13 o13 o13
-
:z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1:
-
อ่าน2ตอนรวดสิบสองเนียนเก่งหรือเจ้านายเนียนเก่งกว่ากันชักไม่แน่ใจ
-
เขาไปเดตกันน่ารักเวอร์
-
ตลกช่วงท้าย ส่วนคู่นั้นก็ปล่อยคนมึนกับคนขี้อ่อยไป
-
เจ้า่นายกับ12เดตกันส่วน1กับ14ก็อยากอับเดทข่าวส่าร
-
ทำไมฟินขนาดนี้ :hao7: :hao7:
เขินนนนนนน น่ารักจริงไรจริง :mew1: :mew1:
-
“...แล้วนี่เราไม่ได้กำลังเดตกันอยู่เหรอวะ” อุต้ะ !!
-
เค้าเดตกันนน น่ารักกกิอยากกินฮันนี่โทสสสสกับพี่เกล้าาา
-
“...แล้วนี่เราไม่ได้กำลังเดตกันอยู่เหรอวะ”
กรี๊ดดดดด เจ้านายยยย จริงๆก็รู้อยุ่ใช่ป่ะ ว่าสิบสองมันชวนเดตตั้งแต่แรก แต่ทำเป็นไม่รู้ :laugh3:
ส่วนหนึ่งกับสิบสี่ อยากให้มีซัมติงจริงๆค่ะ :-[
-
โอ้ม่กๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ได้แต่บอกว่าอยากให้นิยายเรื่องนี้มาอัพทุกวันจังเลย :L2:
-
กรี๊ดดดด ฟิน หวานเว่อร์ค่าาา
:mew1:
-
ดีงามตามท้องเรื่อง รอวันเค้าได้กันสุด ว่าแต่ดราม่าครอบครัวจะรุนแรงไหมกลัวใจคนแต่งจุง :ling3:
-
ปรบมือดังๆให้สิบสอง
-
เดตล่ะ เขาเดตกันแล้วอ่ะ แต่แบบงงน่ะเออ
-
น้องสิบสอง เขินสติแตกไปรึยังคะ :impress2: 555555555555
-
สิบสองเขิลตายไปยัง 555555
น่ารักกกก
-
ชั้นคิดว่า น้องสิบสองเขินสติแตกไปละคะ :hao7: :hao7:
-
โอยยย น่ารักมากกกก
-
ตอนนี้ยังไม่อยากคิดเรื่องผู้หญิง แล้วเรื่องผู้ชาย อยากคิดไหม? อะย๊ะ!! ชอบๆ o13 หยอดตัลลอด เป็นนักแบดมินตั้นหรอ สิบสองงง??? ฮาาาา
เจ้านายยยยยย เอ๊ะนี่ยังงายยยย ยังงายยยย รู้ตัวเหอะว่าเขาหลอกชวนไปเดต ก็ไปอ่ะ อ่ะอ่ะ เข้าทางสิบสองละ ใกล้ละ เสร็จสิบสองแน่ เจ้านายยยเอ้ยยยย o18
-
1 กะ 14 :hao6:
-
เสร็จเจ้านายละ สิบสอง 55555555555 :hao7:
-
อ่อยมาอ่อยกลับไม่โกงงงง :hao7:
-
:-[ ตกลงว่าเดตกันอยู่ใช่ป่ะ (เขินด้วย) :-[
-
ออกเดต ..
-
หูยยยย น่ารักอ่ะสิบสอง
-
เนื้อเรื่องเขาจะหวาน ฟิน กันขนาดไหน จบตอนต้องฮาทุกที :laugh:
-
สิบสองน่ารักมากกก พี่เกล้าใจอ่อนเหอะะะะะะ :katai3: :katai3: :katai3: :katai3:
-
ชอบบทสนทนาทางโทรศัพท์ท้ายบทจริงๆ :m20:
ล่อกตลอดเลย ถึงตอนแรกจะชวนแบบคนอ่านปวดหัวก็ตามเถอะ แต่ได้เดตกับเจ้านายแล้ว สู้ๆนะสิบสอง
ปล. อย่าลืมอัพเดตให้แก๊งส.ที่รอโทรศัพท์ด้วยล่ะ
-
เดตกันน่ารักมากกก
-
กรี๊ดดดด เกล้า นายทำเราเขินแทนสิบสองงงง
-
แปะยันต์กันซวยให้คู่นี้ หึหึ
-
แงงงงงงงงง น่ารักกกกกกก สิบสองน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
หลงแรงงงงงงงงงงงงง
-
มีนักเต๊าะส่วนตัวนี่มันชุ่มชื่นใจจนน่าอิจฉาจริ๊งงงงงงงงง :-[
-
อย่างนี้เขาเรียกว่าเดตแบบเนียนๆ :o8:
นี่ก็ได้แต่บอกรอบที่ร้อยแล้วว่ากล้าๆจีบเจ้านายตรงๆไปเลย
เรื่องแบบนี้เจ้านายไม่ค่อยฉลาดหรอก 555555
-
น่ารัก
-
สิบสองงงงงงงงง โคตรน่ารักกกกก ไอ่เจ้าเล่ห์เอ้ยยยยยยย
ขอตอนต่อไปด่วนๆๆค่าาาา
-
เจ้านายคะ ซึน มึน อึนเยอะๆ เลยค่ะ
เอาให้เด็กมันร้องไห้ขี้มูกโป่ง กลับบ้านไปฟ้องแม่เลยค่ะ
ดั๊นหมั่นความกะหล่อนของนังสิบสองเบาๆ 5555555555555555555
ส่วนพี่หนึ่ง พี่ฟาร์คะ ขี้เผือกมากค่ะ ..ดั๊นก็ด้วย อิอิ
-
ตอนนี้น่ารักกกกก
สิบสองเนียนต่อไปนะะะ
เจ้านายเอ๋อๆไม่รู้หรอกกก 55555
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอบคุณ :)
-
เจ้านายเลิกซื่อบื้อแล้ว งื้ออออ หวานงุงิมาก :ling1:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เจ้านายดูฉลายขึ้นมาทันที แกล้งเด็กให้จนมุมจนต้องพูดออกมาปะ
โอยยยยลุ้นนานมาก
-
เจ้านายโดนหลอก ฮ่าๆ #แปะยันต์กันคุณทิต #แปะยันต์กันชะนี
-
เป็นเดตที่ฟินมากกก~
-
สิบสองน่าร๊ากกกกก :-[
-
สิบสองมันน่ารักน่าหลงจริงๆ
คุณเจ้านาย ก็ยอมๆเขาไปเถอะ
หล่อรวย ตามใจ ใส่ใจรายละเอียดขนาดนี้
อย่าปล่อยให้หลุดมือนะ
-
เต๊าะเท่านั้นที่ครองโลก
ทำมึนหรือมึนจริงนะเกล้า?
หนึ่งกะสิบสี่นี่มีชั่วขณะจิ้นสินะ ฟินนนน
-
สิบสองเจ้าเล่ห์ดีนะ แต่แบบนี้สิ ถึงจะเอาเจ้านายอยู่
-
สิบสองร้ายกาจมากกกกก
คุณเกล้านี่ก็ไม่ทันสิบสองจริงๆ 555
แต่สิบสองนี่ก็รุกมาก คุณเกล้าน่าจะรู้ชัดได้แล้วนะ
รอติดตามต่อค่าาาา :-[
-
:impress2:
-
โหยยยยยย อีกไม่นานแล้วสิบสอง อดทนไว้ คนบื้ออย่างเจ้านายเริ่มสะกิดใจแล้ว สู้ๆนะ
-
เอาใจช่วยให้กันต์จีบเจ้านายให้ติดไวๆ
-
นายเบอร์หนึ่งกับนายเบอร์สิบสี่ ช่วงท้ายนี่น่ารักนะค่ะเนี้ยยยยย โฮะๆ
คุณเกล้านี่ขี้อ่อยแบบมึนๆๆนะค่ะเนี้ย
-
สิบสองน่ารักน่าหยิกมากกกกกกกกกกกก เจ้านายก็ช่างใจอ่อน
ดีกับใจ 555555555555555
-
:hao7: เขินจนไฟลุกแล้ว!!!!! [เมืองไทยร้อนยิ่งกว่านรก พูดเหมือนไปเหยียบมาแล้ว ช่างแม่ง]
โอ้ยๆๆๆๆๆ เกล้าแกมันบื้ออออออออ สิบสองงงงเธอช่างน่ากิน 55555555 o18
-
ตอนที่ 13
เพลงจากสิบสอง
“เจ้านาย...”
“หืม...”
“จำบทเรียนที่เรียนไปวันนี้ได้ป่ะเนี่ย”
“ได้มั้ง...”
“ทำไมหลังๆ ถึงเงียบจังเลยล่ะครับ”
“...”
“ไม่สนุกเหรอ”
ไม่ใช่ไม่สนุกเว้ย...แต่กูเขินมึงเนี่ย แม่ง หลายสิ่งหลายอย่างมันเริ่มชัดเจนมากขึ้นเรื่อยๆ ว่าไอ้สิบสองมันคิดยังไงกับผม และผมก็รู้สึกประหลาดตรงที่ตัวผมเองก็ยากที่จะต้านทานไม่ให้ตัวเองรู้สึกกับไอ้สิบสอง ในหัวผมมีแต่เรื่องพวกนี้ผมจึงได้แต่นั่งเงียบตั้งแต่กินขนมนั่น หลังจากนั้นสิบสองก็พาเดินซื้อของไปทั่วจนพวกเราขับรถกลับร้านนี่แหละครับ สิบสองเป็นคนขับเหมือนเดิม และมันก็ถามผมว่าทำไมผมเงียบจัง
ผมไม่ตอบอะไรจนทำให้มันมีสีหน้ากังวล...
ตลอดเวลาที่ผมใช้เวลาอยู่กับมันในห้าง นอกจากมันจะเป็นคู่เดตที่ยอดเยี่ยมแล้ว มันยังทำตัวมากเกินกว่าลูกน้องทำต่อเจ้านาย มันช่วยเหลือผม บริการผมดีมากเสียจนผมคิดว่าผมกำลังใส่วิกผมยาวหรือกำลังใส่ชุดเดรสสีชมพูฟรุ้งฟริ้งอยู่หรือเปล่า เพราะสิ่งที่มันทำกับผมนั้นไม่ได้ต่างอะไรจากสิ่งที่ผู้ชายที่ดีปฏิบัติต่อผู้หญิงคนหนึ่ง
และผมก็เสือกจะไปใจเต้นกับมันด้วยเนี่ยสิ...
ตลอดเวลาที่มันขับรถอยู่มันก็เอาแต่เหลือบมามองหน้าผมบ่อยๆ นั่นทำให้ผมเริ่มคิดไปต่างๆ นานาว่าที่ผ่านมาทั้งหมดสิบสองมันไม่ได้คิดกับผมแค่ผมเป็นแรงบันดาลใจให้มันแน่ๆ มันมีอะไรมากกว่านั้น...
ผมสับสนไปหมดแล้ว...สิบสองอาจจะเห็นได้อย่างชัดเจน แต่ผมเนี่ยสิกำลังสงสัยในความรู้สึกของตัวเอง ผมจะชอบสิบสองได้เหรอ มันเป็นลูกน้อง มันเด็กกว่าผมตั้งหลายปี และก็อีกอย่างหนึ่ง...ผมเป็นลูกชายคนเดียวด้วยนะ ผมจะคบกับเด็กผู้ชายได้ยังไงในเมื่อพ่อกับแม่ของผมก็บ่นตลอดว่าอยากมีหลานมาอุ้มตอนเดินเล่น
“เจ้านาย...” สิบสองรำพึงร้องเรียกผม ตอนที่รถกำลังขับเข้าสู่ปากซอยหน้าร้าน “...แวะเซเว่นซื้ออะไรก่อนมั้ย”
คำถามนั้นทำเอาผมต้องหันไปมองอีกฝ่าย มันทำหน้าดีใจที่เรียกร้องความสนใจจากผมได้สำเร็จ “ทำไมต้องแวะเซเว่นด้วยวะ”
“ก็ไม่รู้ เผื่อหิวนี่ครับ”
“กูไปช้อปหมดเกือบหมื่นแล้วมึงยังจะชวนกูเสียตังค์ซื้อของกินอีก”
“...”
“แต่ก็ดี จอดหน่อยสิ อยากกินไอติมพอดี”
สิบสองอมยิ้มก่อนที่จะจอดที่เซเว่นอย่างว่าง่าย ผมเดินลงจากรถเข้าไปในเซเว่นพลางคิดว่าถ้าซื้อไอติมกินอีกแคลอรีในวันนี้ของผมคงบานตะไทซะจนเกินมาตรฐานที่จะกินภายในหนึ่งวัน...ความอ้วนมาเยือน...น้ำหนักขึ้นสูงปรี๊ด...แต่เวลาที่ผมมีเรื่องในหัวมากมายขนาดนี้สิ่งที่ผมชอบทำคือกินของหวานนะครับ ไม่รู้มันช่วยอะไรหรือเปล่า แต่อย่างน้อยมันก็ช่วยให้ผมผ่อนคลายขึ้นนั่นแหละ
สิบสองเดินตามผมมา มันเดินเข้ามาเบียดผมจนหลังผมชนเข้ากับตัวของมัน แถมมันยังเปิดตู้ไอติมให้ผมอีกต่างหาก
ไม่ต้องอธิบายใช่มั้ยครับว่าผมใจเต้นแรงฉิบหาย...
“กินอะไรดีครับ”
ผมกระพริบตาปริบๆ ใส่ตู้ไอติม มองไอติมก็ไม่เห็นเป็นไอติมแล้วตอนนี้ สติสตังหลุดลอยไปหมดแล้ว ยิ่งเห็นภาพสะท้อนในกระจก(เซเว่นที่นี่เปิดในตึกที่ร่มมากพอดี) เป็นไอ้สิบสองกำลังยืนซ้อนหลังคนอย่างผม ผมยิ่งทำอะไรไม่ถูกเป็นการใหญ่
“ไป...ไปห่างๆ เลย กูซื้อเองได้”
“ผมจะช่วยเลือกไง”
“ไปยืนเลือกห่างๆ กูก็ได้”
“ที่มันก็มีแค่นี้อ่ะ...”
ผมควบคุมตัวเองอย่างยากลำบากไม่ให้กลอกตาก่อนที่จะหยิบอะไรไม่รู้สองอันมาจากตู้ไอติม รู้สึกจะเป็นแม็กนั่มมั้งครับ (อร่อยแต่แคลอรีมากมายบานตะไท...)
“ไม่ต้องซื้อเผื่อผม” สิบสองโบกไม้โบกมือปฏิเสธ
“แล้วมึงมายืนเลือกกับกูเพื่อ...”
“แหะ”
ตอนที่ผมกำลังจะเอาไอติมไปจ่ายตังค์หลังจากที่ใส่กลับคืนไปหนึ่งแท่งนั่นเอง สาวสวยคนหนึ่งก็เดินเข้ามาในเซเว่น เธอทำให้ผู้ชายแถวนั้นถึงกับสตั๊นเพราะเธอสวยเอามากจริงๆ แม้ว่าจะเป็นการสวยที่มาจากมีดของหมอก็ตาม แต่สำหรับผู้ชายใครที่สวยมันก็มองหมดนั่นแหละ ไม่ว่าจะศัลยกรรมหรืิอไม่ศัลยกรรม
ผมเองก็เช่นกัน...
สิบสองเองก็มอง แต่มันก็ไม่ได้ทำหน้าตาตื่นตาตื่นใจแต่อย่างใด มันกำลังทำหน้าเหมือนทำตัวไม่ถูกเมื่อเจอสาวคนนั้น
“กันต์”
ที่แท้เธอคนนั้นก็รู้จักไอ้สิบสอง...กะแล้วเชียวว่าต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากล
“เอ่อ...ใบหม่อน หวัดดี” สิบสองทักทายอย่างเก้อๆ ผมปล่อยให้สองคนนั้นคุยกันตอนที่ตัวเองเอาไอติมแท่งไปจ่าย แต่ก็ไม่วายมองกลับมาที่สิบสองกับสาวสวยอย่างสนอกสนใจว่ามีอะไรกัน
“ทำไมไม่ติดต่อมาเลย...”
“ช่วงนี้ยุ่งๆ น่ะ”
“ได้ข่าวว่าได้งานนักร้องอยู่ที่ร้าน...”
“ใช่”
“จะใช่ร้านเดียวกันกับที่ใบหม่อนมาทำงานหรือเปล่านะ” ใบหม่อนรูดซิบเสื้อฮู้ดของเธอลงให้เห็นสัญลักษณ์ของเบียร์ชั้นนำของเมืองไทย
สาวเชียร์เบียร์...
ผมขมวดคิ้ว ไม่กี่วันก่อนสองมาคุยกับผมว่าร้านจะมีสาวเชียร์เบียร์มาลงประมาณ 2-3 คน...หมายถึงวันนี้หรือเปล่าวะ
“ใบหม่อนจะทำงานแถวนี้เหรอ”
“ใช่ ร้านบาร์สุราลัย”
ผมไม่ตกใจเท่าไหร่ แต่คนที่ตกใจเห็นจะเป็นสิบสอง มันปรับสีหน้าอย่างรวดเร็วก่อนที่จะคุยกับเธอ “แล้วเจอกัน ผมทำงานที่นั่นนั่นแหละ นี่ไงเจ้าของร้าน...”
“พี่ครับ...สี่สิบบาทครับ” พนักงานเซเว่นบอกผมหลังจากที่ผมยืนนิ่งมานาน
ผมยังไม่ทันได้ทักทายใบหม่อน ผมจ่ายตังค์ค่าไอติมก่อนที่จะเดินมาสมทบกับสาวเชียร์เบียร์และก็นักร้องร้านผม ใบหม่อนวางตัวดีมาก ฝากเนื้อฝากตัวกับผมเป็นการใหญ่ว่าเธอจะมาทำงานที่นี่ประมาณหนึ่งเดือนเหมือนกับสาวเชียร์เบียร์อีกสองคนที่มาจากยี่ห้ออื่น
ผมคุยนิดหน่อยตามประสาเจ้าของร้าน จากนั้นก็เดินนำไอ้สิบสองออกมาจากร้าน สิบสองร่ำลาใบหม่อน คุยกันเหมือนรู้จักกันมานาน ซึ่งก็น่าจะเป็นอย่างนั้นนั่นแหละ
“หนึ่งในคอลเลคชันของมึงใช่ป่ะ” ผมถามลอยๆ
“เมื่อนานมาแล้ว...” สิบสองยักไหล่ “...อึดอัดแย่เลย”
“สมน้ำหน้า” ผมหงุดหงิดเล็กๆ ก่อนที่จะขึ้นรถไป ไอ้ตัวที่ทำให้ผมหงุดหงิดรีบขึ้นมาบนที่นั่งคนขับแล้วก็ออกตัวไปยังร้านบาร์สุราลัยของผม
ผมเผลอหวั่นไหวกับมันจนลืมนึกไปว่าสิบสองมันเป็นผู้ชายประเภทไหน...
เฮ้อ...
“ง่ะ”
“ฮั่นแน่ะ”
“ทำไมมาพร้อมกัน”
ทีมเพื่อนสิบสองทั้งสี่คนเอ่ยปากแซวทันทีตอนที่สิบสองช่วยผมขนของที่ผมช้อปปิ้งลงมาจากรถ
“ยังไงวะยังไง” ไอ้หนึ่งเดินเข้าไปกอดคอเพื่อนมันทันที เพื่อนของมันทำหน้าเหมือนไม่ค่อยมีอารมณ์อยากโดนแซวเท่าไหร่ “เกิดอะไรขึ้น...แล้วทำไมมึงกับเฮียเกล้าต้องหงุดหงิดขนาดนั้น”
“เจ้านายหงุดหงิดเหรอ” สิบสองกระซิบกระซาบกับหนึ่ง แต่ผมได้ยินเต็มสองหู
“ใช่ ทำหน้าแบบนั้นพนักงานต้องอยู่ห่างๆ ไว้เลย อารมณ์เหมือนผู้หญิงเมนส์ไม่มา”
“เชี่ยหนึ่ง” ผมหันขวับไปทันทีที่ได้ยินลูกน้องมันเอ่ยแบบนั้น “ไปเก็บลังเบียร์หลังร้านและก็เรียกซาเล้งมาซื้อ”
“เฮียยยย เวลางานยังไม่เริ่ม” มันทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
“พวกมึง” ผมตวัดสายตาไปมองนักดนตรีของร้านยกเว้นไอ้นักร้องนำ “ไปช่วยไอ้หนึ่งขน”
“ครับพี่” สามคนนั้นพยักหน้าพร้อมกันและก็บ่นอุบเบาๆ ว่าความซวยได้มาเยือนเป็นที่เรียบร้อย
“มึงไม่น่าพูดว่าพี่เขาเหมือนผู้หญิงเป็นเมนส์เลย” สิบสี่บ่นเบาๆ
“ก็มันเหมือนอ่ะ...” หนึ่งพูดต่อ
“เสร็จจากเรียกซาเล้งมาก็ไปเช็ดโต๊ะทุกโต๊ะ” ผมสั่งลั่น
“พี่เกล้า!!!” ทุกคนร้องเสียงหลง
“อ้อ เช็ดเก้าอี้ด้วย”
“ไปกินรังแตนที่ไหนมาครับ” สิบห้าอ้าปากค้าง
ผมไม่สนใจก่อนที่จะเดินขึ้นบันไดไปยังห้องทำงานของตัวเอง...ผมหงุดหงิดจากเรื่องสาวเชียร์เบียร์ที่เป็นกิ๊กเก่าของไอ้สิบสองและก็มาหงุดหงิดเพิ่มเติมเรื่องไอ้หนึ่งบอกผมเหมือนผู้หญิงเมนส์ไม่มา สรุปก็คือผมไม่ใช่เจ้านายที่ใจร้าย ไอ้พวกลูกน้องมันลามปามเองนี่หว่า
“สอง” ผมที่กำลังจะขึ้นบันไดไปถึงห้องทำงานหันมาหาผู้จัดการสาว “ส่งประวัติสาวเชียร์เบียร์มาให้พี่ด้วยนะ”
“ค่ะพี่เกล้า”
ทันทีที่ถึงห้องทำงานผมก็ทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ เอานิ้วมือนวดขมับตัวเองอย่างปวดหัวและก็หงุดหงิดไม่น้อย ผมหงุดหงิดในอะไรหลายๆ สิ่งอย่างที่ผมอธิบายไป และก็มีอีกเรื่องที่น่าจะยิ่งใหญ่กว่าสองเรื่องนั้นที่ผมบอก
เรื่องที่ผมเผลอไปหวั่นไหวกับคนอย่างไอ้สิบสอง!
ผมลืมไปหรือเปล่าว่ามันเป็นคนเจ้าชู้ประตูดินขนาดไหน อีกอย่างหนึ่งชีวิตของมันแวดล้อมไปด้วยผู้หญิงสวย ผู้หญิงที่เคยมาตีกันในร้านผมเพราะไอ้สิบสอง แต่ละคนนั้นสวยระดับเกรดเอชนิดที่ว่าทำเอาผมงงว่าสิบสองมันมาชอบคนอย่างผมได้ยังไง ผมเริ่มจะไม่แน่ใจแล้วว่ามันชอบผมจริงๆ หรือเปล่า ความจริงใจ ความซื่อสัตย์จะมีมั้ยหากว่าชีวิตมันเคยมีผู้หญิงมาพัวพันมากมายขนาดนี้...
แม่ง...
สิบสองที่ขนถุงช้อปปิ้งมาค่อยๆ เปิดประตูห้องทำงานของผมช้าๆ อย่างขัดๆ เขินๆ
“เจ้านาย”
“อะไร!” ผมเผลอร้องเสียงดังใส่มัน
“เป็นอะไรไปครับ” สิบสองปั้นหน้าไม่ถูก
“เปล่า!”
“ผมกลัวนะ...”
มันไม่ได้กลัวจริงๆ สักหน่อย ผมมองมันด้วยสายตาที่น่ากลัวตอนที่มันวางถุงทุกอย่างลง ผมนึกว่ามันจะออกไปช่วยงานเพื่อนมันข้างล่างแต่เปล่าเลยครับ มันทิ้งตัวนั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับผมก่อนที่จะจ้องหน้าผมเขม็ง
“เป็นอะไร” สิบสองมองผมอย่างจริงจัง เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกว่ามันเป็นผู้ใหญ่ ไม่ใช่เด็กน้อยง้องแง้งที่เอาแต่เจ้านายครับ เจ้านายยยย อย่างงั้นอย่างงี้...
“ว่าไงนะ”
“เป็นอะไร บอกมา”
ผมขนลุกเลยว่ะ...สิบสองในตอนนี้เหมือนมีองค์ผู้ใหญ่มาลง องค์ที่เชิญมาลงได้ยากมากๆ ผมคิดว่าอย่างนั้นนะ
“ทำไมมึงต้อง...” ผมทำตัวไม่ถูกไปเลย
“มีอะไรก็บอกกัน” ไม่ได้เย็นชา ไม่ได้ใจร้าย แต่แฝงไปด้วยความจริงจังของเหตุและผล
“ถ้าเป็นเรื่องใบหม่อน ผมจบกับเธอไปตั้งนานแล้ว ที่ผมทำหน้าแบบนั้นเพราะผมกลัวว่าหากทำงานด้วยกันแล้วผมจะทำตัวไม่ถูก...” สิบสองอธิบายอย่างรวดเร็ว “...มันไม่มีอะไรในกอไผ่แน่ๆ ในอนาคต”
ผมก้มหน้ามองดูตักตัวเอง ทำไมผมต้องรู้สึกว่าผมเด็กกว่ามันล่ะครับในตอนนี้...
ผมเงยหน้าขึ้นมาอีกที เห็นสิบสองกำลังวางขวดโหลใบใหม่เอี่ยม ผมมองไปที่ชั้นที่เป็นที่วางขวดโหลเปิดใจของพนักงาน มันยังอยู่ที่เดิม สองใบนี้หน้าตาเหมือนกันเอามากๆ
“อันนี้ผมแอบเจ้านายไปซื้อมาวันนี้” สิบสองพูด “หากเจ้านายมีอะไรจะพูดกับผมแต่พูดออกมาได้ยากก็เขียนมันลงไปนะครับ ผมจะตั้งชื่อมันว่า ขวดโหลของสิบสองและก็เกล้า คูลมั้ยล่ะ”
นึกว่าองค์ผู้ใหญ่ของมันจะสิงในร่างมันนานกว่านี้...
“ซื้อมาทำไมวะ”
“เอามาไว้รับมือเวลาที่ผมอยากพูดอะไรหรือเจ้านายอยากพูดอะไรแต่ก็ไม่กล้าพูดไง”
ผมกลืนน้ำลาย “ทำไมต้องทำให้ตัวเองสเปเชียลกว่าคนอื่นขนาดนั้น”
“ยังจะถามอีก” สิบสองทำหน้าเหนื่อยกับผม “ผมชอบเจ้านายไง”
.
.
.
เหยด
เหยดเข้
มึงเอาจริงเหรอ
มึงพูดตรงๆ แบบง่ายๆ ดื้อๆ แบบนี้เลยเหรอ...
สิบสองทำหน้าเก้อเขิน ก่อนที่จะก้มหน้าก้มตาเดินออกจากห้องไป
ก่อนมันออกไปมันพูดเสียงดังฟังชัดกับผมด้วยนะว่า... “ถ้าเจ้านายคิดเหมือนกัน หรืออะไรก็แล้วแต่ หากไม่กล้าพูด เจ้านายก็เขียนลงไปในโหลของเราก็ได้นะครับ”
จากที่ผมเคยหงุดหงิด รอบตัวผมผมจินตนาการว่าเต็มไปด้วยสัตว์ป่าแสนดุร้าย แต่จู่ๆ กลายเป็นทุ่งดอกไม้ที่เต็มไปด้วยม้าโพนี่ฟรุ้งฟริ้งได้อย่างไร ไม่เข้าใจ
ความหงุดหงิดมลายหายไป กลายเป็นความรู้สึกที่หลากหลายมากระจุกรวมกัน มากมายจนอธิบายไม่ถูก...
สิบสองชอบผม
ที่ผ่านมามันแม่งจีบผม...
ที่ผ่านมาเหมือนมันจะเล่นๆ แต่มันก็ไม่ได้มาเล่นๆ มันมาอย่างจริงจัง...
มันทำผมสติล่องลอยขณะที่สองเอาแฟ้มประวัติสาวเชียร์เบียร์มาส่งให้ ตอนนั้นผมไม่รู้สึกตัว สองเรียกผมหลายครั้งแต่ผมก็ไม่ตอบรับเธอ เธอก็เลยเดินออกไป...
ไอ้ความรู้สึกที่ผมอธิบายไม่ถูกนั้น...เห็นชัดอยู่ความรู้สึกเดียวและมันก็มีมากกว่าความรู้สึกอื่นใดทั้งหมด
ผมดีใจ...
ดีใจฉิบหาย...
ว่าแต่...เอายังไงต่อดีล่ะครับ...
ตลอดการเปิดร้านในคืนนั้นผมเอาแต่ขลุกอยู่แต่ในห้่องนอนของตัวเอง
แน่นอนว่าผมไม่ได้นอนหรอก นอนไปก็นอนไม่หลับเพราะไอ้สิบสองกำลังแหกปากร้องเพลงอยู่ข้างล่างนั่น เสียงดังฉิบหายเลยด้วย ผมอดไม่ได้ที่จะเปิดม่านมองลงไปข้างล่าง ลูกค้าเต็มร้านตามเคยและส่วนใหญ่ก็เป็นสาวๆ ด้วย สาวๆ ที่เป็นแม่ยกของไอ้สิบสอง...
“ช่วงเพลงประจำวันและเพลงที่ตรงกับความรู้สึกของผม...” มันเกาหัวอย่างเขินๆ “อ่า...วันนี้ผมจะร้องเพลงอะไรดี”
ยิ่งมันทำท่าเขินลูกค้าก็ยิ่งกรี๊ดมันหนักมากขึ้น...ผมมองมันอยู่อย่างนั้นจนสิบสองมันเงยหน้าขึ้นมา แล้วมันก็โบกมือส่งยิ้มให้ผม...
เชี่ย ผมปิดม่านแทบไม่ทัน
“...เป็นครั้งแรกที่มันรักใครไปโดยไม่ต้องคิด เป็นครั้งแรกที่ไม่สนว่ามันจะถูกหรือผิด แค่ได้รักเธอต่อไป เพราะทำอย่างไรก็ห้ามใจไว้ไม่ได้ เป็นครั้งแรกที่มันรักใครไปโดยไม่ต้องคิด ไม่สนว่าตอนสุดท้ายผลมันจะถูกหรือผิด
เธอไม่รู้ไม่เป็นไร (เธอไม่รู้ไม่เป็นไร) ขอแค่ให้ใจได้แสดงความจริงข้างใน ที่ฉันมีต่อเธอ… *”
(เพลงกะทันหัน : project love pill 2)
มันพีคตรงที่ว่าสิบสองมันพูดจบมันก็ร้องท่อนฮุคเลย มันไม่ร้องท่อนอินโทรอะไรเลย แถมมันยังทำงานกับสิบสามสิบสี่และก็สิบห้าได้อย่างดีเยี่ยมตรงที่ว่าพวกนั้นเล่นดนตรีเสริมทันทีที่สิบสองมันร้อง
“ผมเพิ่งสารภาพความรู้สึกกับคนที่ผมชอบในวันนี้ครับ” สิบสองร้องท่อนนั้นจบมันก็พูดต่อ “ผมไม่รู้ว่าผมจะสมหวังมั้ย ผมไม่รู้เลย เพราะคนที่ผมสารภาพด้วยเอาแต่ซ่อนตัวอยู่หลังผ้าม่าน”
ผมอดเบ้ปากไม่ได้...แม่ง ผมรู้ว่าผมทำตัวไม่เหมาะสมกับอายุของตัวเอง ทำท่าเหมือนไม่เคยมีใครมาชอบ แต่จะมีใครเข้าใจมั้ยครับว่าผมเขิน แค่ผมเดินลงไปข้างล่างไอ้สิบสองมันก็เดินเข้ามาหาผมแล้ว ผมไม่รู้ว่าผมควรจะทำหน้ายังไงดีน่ะ
ลูกค้าหลายคนโวยวายเรื่องสิบสองเล่าเรื่องตัวเองสารภาพความรู้สึกกับคนอื่นให้ฟัง แต่ก็ไม่มีใครโยนของไปใส่หน้ามันแต่อย่างใด ทุกคนรอฟังอย่างตื่นเต้นและก็ลุ้นไปกับสิบสอง
“เป็นกำลังใจให้ผมด้วยนะครับ คนที่ผมชอบครั้งนี้ไม่เหมือนคนอื่น...”
“ชอบใครน่ะ ชอบเราหรือเปล่า...”
“พี่มีบ้านและหนี้สินนะ มาหาพี่...”
ลูกค้าส่งเสียงอย่างสนุกสนาน สิบสองหัวเราะออกไมค์ก่อนที่จะร้องเพลงกะทันหันใหม่ด้วยการเริ่มตั้งแต่ต้น
ในห้องนอนผมเต็มไปด้วยเพลงที่มาจากเสียงของสิบสอง...
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ผมที่เผลอหลับไปถึงกับสะดุ้งเมื่อมีคนเคาะประตู
“เจ้านาย ร้านปิดแล้ว” ไอ้สิบสอง! เป็นครั้งแรกที่ผมนึกหวาดกลัวเสียงมันขนาดนี้ “เป็นอะไรหรือเปล่าครับ ทำไมวันนี้ไม่ลงไปข้างล่างเลย”
เพราะมึงไงสัด...
“เจ้านาย เปิดประตูหน่อย”
ลูกบิดของผมถูกหมุนอย่างเสียมารยาท ไอ้เด็กบ้านี่
“เจ้านายครับ”
กลวิธีของมันไม่มีอะไรมากเลยครับ แค่ทำเสียงให้ผมรำคาญ ผมพยายามอดทนแต่ในที่สุดผมก็ทนไม่ไหว ผมเปิดประตูออกมาแต่ไม่ยอมมองหน้ามัน
“เป็นอะไรหรือ...”
“กูไม่ได้เป็นอะไร กูง่วง กูนอนก่อนนะ”
ผมกำลังจะปิดประตู แต่สิบสองใช้วิธีเดิมคือใช้เท้าไซส์ยักษ์ของมันดันประตูเอาไว้ ผมสู้แรงมันไม่ไหว(น่าอดสู) ในที่สุดสิบสองมันก็แทรกตัวเข้ามาในห้องนอนของผมจนได้ มิหนำซ้ำมันยังปิดประตูลงกลอนด้วย
ไอ้ฉิบหายยยยยย บทมึงจะรุกมึงก็รุกหนักเกินนนนนนนนนน
ผมกระพริบตาปริบๆ มองมันอย่างอึ้งๆ ในขณะที่อีกฝ่ายส่งยิ้มหวานสุดจิตสุดใจมาให้ ผมอดหวั่นใจไม่ได้ว่ามันจะมาปล้ำผม...ผมอายุมากกว่ามัน แต่ผมตัวเล็กกว่ามันเยอะ...ผมกลัวจริงๆ นะเนี่ย
แปลกแต่จริงที่สิบสองไม่เข้ามาหาผมอย่างที่ผมคิด มันนั่งลงตรงบริเวณพื้นกลางห้องของผม จากนั้นก็เงยหน้ามองหน้าผมเหมือนเด็กที่เชื่อฟังผมคนหนึ่ง
“มึงทำอะไร”
“ผมยินดีจะตอบทุกคำถาม”
“หา”
“เจ้านายคงกำลังจะสับสน ผมจะคลายความสับสนให้เจ้านายด้วยการตอบคำถาม”
“...”
“นี่คือวิธีแสดงความจริงใจของผมครับ”
ผมอึ้งมากจริงๆ ผมอึ้งจนเผลอทิ้งตัวนั่งลงบนเตียง สิบสองเอาแต่ยิ้มและก็มองหน้าผม มันไม่ยอมพูดอะไรต่ออีกเลย ในขณะที่ผมเอาแต่นั่งนิ่งอยู่แบบนั้น
“คือ...”
“ผมกำลังรอตอบคำถามอย่างจริงจัง...”
ผมกลืนน้ำลาย...เอาวะ ยังไงก็โตกันทั้งคู่แล้ว จะมาเล่นแง่กันให้มากความอีกทำไม...
“มึงชอบกูเหรอ” ผมพูดอย่างรวดเร็วจนลิ้นจะพันกัน
สิบสองทำท่าคิด ดูเหมือนมันจะพยายามรวบรวมความคิดว่าผมถามมันว่าอะไร “เรียกว่ารักเลยดีกว่า”
เหี้ย...มึงกำลังจะฆ่ากูชัดๆ แล้วกูจะถามอะไรต่อได้อีกล่ะ
“ทำไม...”
“อ้าว ต้องมีเหตุผลด้วยเหรอ”
“เออ”
“ผมเจอเจ้านายตอนเจ้านายอยู่มอปลายมั้ง ตอนนั้นผมอยู่มอสาม...”
“แล้ว?”
“เจ้านายให้เงินผม และผมก็ตามติดชีวิตเจ้านายแบบห่างๆ”
“หือ”
“จริงๆ ครับ ผมตามไปดักหน้าโรงเรียนเจ้านายตั้งหลายครั้ง ไปถามไอ้เต๊บสิ”
“มึงพูดจริงเหรอ”
“ณ จุดนี้คงไม่ต้องมีอะไรอ้อมค้อมแล้วล่ะครับ” สิบสองยิ้มเบาๆ
“แต่กู...”
“ผมรู้ ที่ผ่านมาเจ้านายมองแต่ผู้หญิง และก็คบกับผู้หญิงหมดเลย” สิบสองยักไหล่ “ผมก็เหมือนกัน แต่เชื่อมั้ย ใจผมมีแต่เจ้านาย เจ้านายไม่เห็นในใบสมัครเหรอครับว่าคติประจำใจของผมคือรักเดียวใจเดียว ผมรักเจ้านายมาหลายปีแล้วนะ”
ผมรู้สึกเหมือนหัวใจกำลังทำงานหนัก ไม่รู้จริงๆ ว่าจะรับมือกับไอ้เด็กตรงหน้ายังไง
“เจ้านายเริ่มหวั่นไหวกับผมแล้วใช่มั้ย”
“เอ่อ...” กูตอบตรงๆ อย่างมึงได้ที่ไหนกันล่ะ
“ผมเข้าใจครับ ที่เหลือคือความไม่แน่ใจในตัวผม”
แม่งรู้ได้ไงวะ...
“ผมเป็นผู้ชายมีประวัติ แต่ผมก็เคลียร์กับผู้หญิงทุกคนหลังจากที่ผมมาทำงานที่ร้านเจ้านายนะ เพราะผมรู้ไงว่ามันถึงเวลาแล้วที่ผมควรจีบเจ้านาย ไม่ใช่ปล่อยให้เจ้านายควงคนนั้นคนนี้ต่อไป”
“เชี่ย...” ผมเอามือเกาหัวตัวเอง...
“มีอะไรถามอีกมั้ยครับ ถ้าไม่มีผมจะถามเจ้านายแล้วนะ”
“เดี๋ยว” ผมยกมือห้ามปรามมัน
“ผมรุกหนักไปป่ะ” สิบสองทำหน้าไม่แน่ใจ
“วันนี้มึงหนักมากจริงๆ ตั้งแต่ไปเดินห้างกับกูแล้วล่ะ...”
“จริงๆ ผมก็ไม่ได้ดีกับคู่เดตทุกคู่หรอกนะ ผมทำแบบนั้นกับเจ้านายคนเดียว เฝ้าผู้หญิงเลือกเครื่องสำอาง น่าเบื่อจะตาย...”
อ้าวไอ้สัด ที่มึงบอกว่าต้องสนใจเรื่องที่คู่เดตสนใจมึงก็ตอแหลกูน่ะสิ...
เอาเข้าจริงๆ ก็จริงอย่างที่มันพูด มันแสดงออกเยอะจริงๆ ว่ามันมีความรู้สึกต่อผมมากมายขนาดไหน วันนี้มันไม่แสดงท่าทีว่าเหนื่อยหรือเบื่อเลยตอนที่เดตกับผม ทั้งๆ ที่ผมซื้อของเยอะแยะจะตายไป...
ผมมองมันอย่างพินิจพิจารณา อีกทั้งยังมีความหนักใจแฝงเข้าไปด้วย...
“ผมถามเจ้านายได้แล้วใช่มั้ย”
“มึงจะถามอะไร...”
“เป็นแฟนกับผมมั้ย”
.
.
.
.
มึงรุกหนักเกินไปแล้ววววววววววววววววววววววว
“อย่าเพิ่งปฏิเสธ” สิบสองเอามือปิดหู “เก็บไปคิดก่อน ผมขอร้อง ผมรอมาหลายปีแล้ว รออีกหลายวันจะเป็นไรไป อย่างน้อยก็ช่วยเก็บเอาคิดก่อนนนนน”
มันลุกขึ้นยืนราวกับไม่ต้องการรอคอยคำตอบ...
“ผมจะลางานประมาณสามสี่วันนะครับ ระหว่างนี้ให้เจ้านายคิด...คิดเรื่องของผม”
“มึงจะไปไหน” ผมเลิกคิ้ว
“งานรับปริญญาของผม...”
“เชี่ยยยยยยยยยยยย”
“โอย หูกูจะแตก”
“เชี่ยยยยย พี่กันต์ มึงแม่งไอดอลสัดอ่ะ”
“ไม่รู้โว้ยยยย พอบอกแล้วมันก็ง่ายอ่ะ อยากบอกอะไรก็บอกเลยทีนี้”
“แล้วพี่เขาว่าไง”
“ไม่ว่าอะไร”
“ท่าทางล่ะ”
“สับสน...อย่างรุนแรง”
“ให้เวลาพี่เขาหน่อย”
“แล้วที่กูไม่อยู่เนี่ย...กูจะทำคะแนนยังไงดี...”
“...”
“มึงต้องเฝ้าเขาให้กูนะ อย่าให้อาทิตย์อัสดงเข้าใกล้นะมึง”
“แสด...ค่าเฝ้าสองพันต่อวัน”
“แพง”
“พี่เกล้านะมึง พี่เกล้าเลยนะ”
“ถ้ามึงทำได้ กูให้เพิ่มเป็นสองพันห้า...”
“เหยดเข้ แบบนี้เฝ้าแบบยุงไม่ให้ไต่ คนจันไรไม่ให้ตอมเลยครับผม”
“ดีมาก”
“แล้วทำไมมึงไม่ชวนเขาไปงานล่ะ...”
“กู...”
“หือ”
“กูกำลังจะรอดูว่าเขาจะคิดกับกูยังไง”
“...”
“ถ้าเขามีใจ เขาก็คงจะอยากไปงานรับปริญญากูบ้างแหละ จริงมั้ย...”
TBC*
น้องเปิดการ์ดรุกอย่างหนัก
ใช้ทัพหน้าโจมตีป้อมปราการคุณเกล้าเสียจนคุณเกล้าเขินต้องหลบกบดานอยู่ในที่พัก
จะสงสารหรือจะอะไรดี 5555
คุณเกล้าควรไปหรือไม่ไปงานรับปริญญาของน้องดีคะ? ^^
-
อร๊ายยยยยย. เขินแทนพี่กล้า อิอิ อีสิบสองเล่นใหญ่มาก อิอ
-
เกล้าสับสนเป็นที่สุด
สิบสองยังกลัวอาทิตย์อัสดงอยู่หรือ
สู้ ๆ ๆ สิบสอง สู้ ๆ
-
ไปค่ะ ควรไป
-
เฮ้ยยยย ถ้าเราเป็นเกล้า ต่อให้เกล้าชอบผู้ชายนะ มันก็ต้องมีลังเล ระแวง เคลือบแคลง สงสัยให้ตัวนายบ้างล่ะสิบสอง ก็ประวัตินายมันโชกโชนซะขนาดนั้นเลยอ่ะ
แนะนำให้นายรุกคืบเยอะๆ และชวนพี่เกล้าไปงานจะดีกว่า พี่เกล้ายิ่งอึน ซึน มึนอยู่ด้วยเดี๋ยวเค้าจะหาว่านายแค่บอกแต่ไม่ได้ชวนนะเออ แล้วจะออดพาลูกสะใภ้ไปเปิดตัวกับขุ่นแม่ในงานมงคล กร๊ากๆๆๆๆ
หวังว่า งานรับปริญญา คงไม่เกิดเหคตุตบตี เกิดซึกชิงนายของบรรดาสาวๆในสต็อกนะสิบสอง เพราะถ้าพี่เกล้าไป แล้วไปเจอเหตุการณ์แบบนี้ซ้ำสอง รับรองได้เลยว่าคะแนนจากที่มันกำลังเพิ่ม ได้ดิ่งลงส้วมแน่นอน โฮ๊ะ โฮ๊ะ โฮ๊ะ
-
ทำไมสิบสองมันน่ารักกกกกกกกกกกขนาดนี้ :mew1:รุกหนักมาก
อิเจ้านายก็แหมสับสนอะไรแค่สาวเชียร์เบียร์จะมายังออกอาการขนาดนี้ตกลงเป็นแฟนกับน้องมัน
ไปเถอะคนรักเดียวใจเดียวรุกหนักแบบนี้มีไม่เยอะนะ55555
-
โอ้ยยยย สิบสองงงงง รุกหนักขนาดนี้ พี่เกล้าใจอ่อนยังงง กร๊าชชชชชช
-
แอบเซ็งอดีตของ 12 บอกว่าแอบชอบนายเอกมาหลายปี แต่ระหว่างแอบชอบมีสัมพันธ์กับสาวๆไปทั่ว?? :z6:
-
บุกเข้าไปสิบสอง บุกเข้าไป ตีเมืองให้แตก 5555 :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
เขินหนักมาก :ling1:
-
ขอบคุณ :)
-
รุกมา รุกกลับ ไม่โกง เจ้านายสู้ๆ ฮิ้่ววววววววว
-
รุกฆาตจย้าา
สิบสองน่ารักกกกก
อยากไปงานรับปริญญาสิบสอง
คนอ่านยังอยากไปเลย เจ้านายไม่อยากหรอ > <
-
สิบสองรุกหนักมากกกก o13 ลุ้นให้พี่เกล้าไปงานรับปริญญาสิบสองนะคะ :L2:
-
เจ้านายครับ ยอมรับรัก นายสิบสองเถอะ รุกหนักมาก จริงใจสุด #อิจฉามากพูดเลย
-
ฟินมากกกก
พี่เกล้ารักน้องกันต์ได้นะคะ รีบตกลงเลยนะ
-
สิ๊บบบบบสองงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!!!!!!!!
ตาเหลือกตาค้างรุกหนักมาก พี่เกล้าคะอย่างเพิ่งหัวใจวายนะ *แนบยาดม*
-
สรุปคือที่ผ่านมาเกล้าไม่รู้ว่าจีบ
เกล้าจะใสซื่อไปไหน :katai5:
-
รอลุ้น วันรับปริญญา ..
-
ฮื้อหื้ออออออ เขินนนน สิบสองรุกหนักมากกกก เจ้านายกรุณาให้คำตอบที่ถูกใจด้วยเถอะนะคะ ตอบตกลงไปเลยค่ะ 5555555
-
หืมมมมม
สิบสองจบอะไรมาอะ ใช่ดุริยางคศิลป์ป่ะ
เจ้านายต้องไปนะ (￣◇￣;)
-
ตั้งตัวไม่ทันกันเลยทีเดียว
-
น้องกันต์รุกหนักมากกกกกก ให้เวลาพี่เกล้าคิดหน่อยนะเรื่องแบบนี้รีบร้อนไม่ได้หรอกจ๊ะ
-
ทำลิงค์ให้นะคะ chiffon_cake :mew1:
ตอนที่ 1 สิบสอง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51872.msg3304151#msg3304151)
ตอนที่ 2 เจ้านาย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51872.msg3306093#msg3306093)
ตอนที่ 3 ซื้อของเข้าร้าน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51872.msg3309459#msg3309459)
ตอนที่ 4 ก่อนร้านปิด (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51872.msg3311390#msg3311390)
ตอนที่ 5 โซดากับน้ำเปล่า (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51872.msg3317884#msg3317884)
ตอนที่ 6 ชนกันไม่ชนแก้ว (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51872.msg3322049#msg3322049)
ตอนที่ 7 ดอกไม้ประดับร้าน (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51872.msg3323607#msg3323607)
ตอนที่ 8 วันเกิดลูกค้า (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51872.msg3330599#msg3330599)
ตอนที่ 9 เจ้านายขอลาหยุด (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51872.msg3332637#msg3332637)
ตอนที่ 10 บ้านลูกน้อง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51872.msg3333774#msg3333774)
ตอนที่ 11 เจ้าของร้านมีนัด (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51872.msg3337017#msg3337017)
ตอนที่ 12 เจ้านายกับลูกน้อง 2 ต่อ 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51872.msg3338571#msg3338571)
ตอนที่ 13 เพลงจากสิบสอง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51872.msg3345780#msg3345780)
-
สิบสองน่ารัก น่ารักมากมายยยยยยยยย
พี่เกล้าเลิกสับสนเร็วๆนะคะะะ
:hao7:
-
นี่คิดหนักไปไกลถึงครอบครัวของเกล้ากับสิบสอง แง่ง อย่ามีอุปสรรคเลยน้าาา
-
โอ้ววว สิบสองรุกหนักเว่อร์
ไม่ทันให้พี่เกล้าได้ตั้งตัว หรือเขิลเลย
ยังงี้พี่เกล้าก็ยิ่งสับสนสิจ๊ะ
55555
-
สิบสองรุกหนักมาก!!
-
พี่เกล้าไปนะ อยากเห็นสิบสองสมหวัง
-
สิบสองลุยเต็มกำลังเลย
-
คุณค่าที่คุณคู่ควรมาก คนอื่นนี่ไม่รู้แต่ถ้าเป็นเบน ไม่ชวนใครจะกล้าไปวะ
-
สิบสองรุกหนักมากค่ะ
คุณเกล้าควรไปงานน้องนะะะะ
-
เว้นระยะห่างให้พี่เกล้าได้รู้ใจตัวเองสินะ :hao7 :katai2-1::
-
สู้ๆนะ
-
สิบสองมีเพื่อนที่ คอยช่วยเหลือ และคอยรับฟังดีมาก :laugh:
-
อู้ววววววว. รุกหนักมากๆ
-
:hao3: :hao3: :hao3: :katai3: :katai3: :katai3:
-
อ่านตอนนี้แล้วอยากกินแม็กนั่ม....
-
สิบสองรุกหนักมากกกก เป็นคนอื่นคงถูกกดไปละ :hao6: :hao6:
-
สิบสองจ๊ะ เทอรุกหนักเกินไปแล้ว :-[
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยย เพ้อหนักมากกกกกกกกกกกกกก :hao7:
นายสิบสองคือตัวจริงเรื่องรุกให้จนมุม สุดยอดเลยลูกพี่!
เจ้านายจะต้องไปงานรับปริญญา เชื่อดิ ไม่เจอกันตั้งหลายวัน.. ก็ความคิดถึงมันห้ามกันไม่ได้นี่เนอะ
-
:pig4: :pig4:
-
55555555 สิบสองรุกหนักมาก
-
ใน ที่ สุด
-
สิบสองรุกซะเกล้าตั้งรับไม่ทันเลย
-
รุกหนักขนาดนี้ถ้าปฏิเสธไปคงน่าสงสารแย่เลย ไหนๆก็หวั่นไหวแระใจใจไปเลยเจ้านายลองรักกะเด็กมันดูสักยก
-
ขอให้เจ้านายไม่ว่างไปงานรับปริญญาของสิบสองนะ5555555555555
คือหมั่นไส้สิบสองมากมาย
-
สิบสองรุกหนักมากกกกกกก
เริ่ดดดดดดดดดด
ในที่สุดเจ้านายก็รับรู้แล้ววววววว
กรีดร้องงงงงง
สิบสองมาทิ้งระเบิดให้รักแล้วหนีไป55555555
3-4วันนี้เจ้านายต้องกระอักความคิดถึงไม่ไหวแน่ๆ
อร้ายยยยยย
-
โอ๊ยเขินแรงงงงงงงงง
-
อ๊ากกกกกกกก เขินไปอีกกกกกกกก :ling1:
ตอนนี้อิจเจ้านายมากบอกเลย
-
คิดดีๆ มีการลองใจ 5555
ก็คิดอยู่ว่าเจ้านายน่าจะอยากไปงานของ12นะ
รุกหนักมากกกจริงตอนนี้
-
เจ้านายเอาไงคะ เค้าพูดมาขนาดนี้แล้ว.. :mew1:
-
เจ้านายจะเปิดการ์ดอะไรเข้าสู้ดีค่ะ :z2:
-
สิบสองรุกเร็วมาก เร็วแบบก้าวกระโดด ไม่แปลกที่เจ้านายจะตกใจ
แต่เราชอบ น่ารักๆๆๆๆ
-
ออกตัวแรงขนาดนี้ ระวังคนแก่หัวใจจะวายนะสิบสอง สุดท้ายเรื่องวุ่นๆ กำลังจะเกิดขึ้น :hao7: :hao7:
-
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
-
คุณเกล้าควรไปอย่างแรงนะคะอย่าให้สิบสองรุกเราอย่างเดียวโน้มคอลงมาจูบเลยพูดมากดีนัก. 5555555
-
อื้อหือ ไม่เปิดช่องให้หายใจเลย
สิบสองน่ารัก เกล้าน่ารัก
เกล้านี่กลายเป็นเด็กน้อยอยู่ในโอวาทเลย ตอนสิบสองจริงจัง
-
สิบสองจัดหนักมากกกกกกก
บอกรัก แถมยังขอเป็นแฟนในวันเดียวกัน!!
พี่เกล้างง (แระหวั่นไหว)หนักมาก >\\\<
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เพิ่งได้มาอ่าน โอ้ยยยยเขินแรงงงงงงง อยากกินเด็กกกกกก
-
สิบสองเล่นใหญ่เลยนะ รุกหนักมากจนพี่เขาสับสนปนหวั่นไหว ฟินอะไรเยี่ยงนี้ :give2:
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
พี่เกล้าาาาาาาาาาาา
แกล้งน้อง ไปต้องไปงานหรอก กร๊ากๆๆๆๆๆๆๆ :hao7:
-
ชอบตอนนี้มากมายยยยย
ขอให้ได้ขอให้โนนะนายสิบสองงง
-
สิบสองมันร้ายยย
-
ตอนพิเศษ [พาร์ตของกันต์]
แรงบันดาลใจของผม
ผมชื่อกันต์ครับและผมรักการร้องเพลงมาก
ช่วงอายุ 14-15 ปีของผมคือช่วงเวลาที่ผมรู้สึกเหมือนผมไม่ใช่เด็กวัยรุ่น ผมรู้สึกเหมือนกับว่าตัวของผมเองเป็นผู้ใหญ่ที่จะต้องตัดสินใจว่าควรเอาอย่างไรกับชีวิต ช่วงเวลานั้นผมคิดไม่ตกเลยจริงๆ ว่าผมควรจะเอายังไง ผมรักการร้องเพลง ในขณะที่พ่อของผมนั้นสนับสนุนให้ผมเรียนต่อไปไม่ว่าจะเป็นทางด้านวิทย์หรือทางด้านศิลป์ก็ตาม
การร้องเพลงไม่เคยทำให้ใครได้ดิบได้ดีหรอก ถึงแม้จะได้ดิบได้ดีไปแล้ว สักวันก็อาจจะถูกลืม นี่คือคำพูดของคนเป็นพ่อที่ทิ้งไว้ให้กับลูกชายที่กำลังอยู่ในช่วงวัยรุ่น
ตอนนั้นผมสับสนมากๆ เลยครับ ในแต่ละวันที่ผมนั่งดีดกีตาร์ร้องเพลงอยู่ในห้อง ผมเอาแต่คิดว่าทางนี้มันจะดีกับผมจริงมั้ย ผมอาจจะไม่ดัง ผมอาจจะทำได้แค่เป็นนักร้องตามร้านต่างๆ ผมอาจจะไม่มีวันเจริญรุ่งเรืองได้ถ้าหากผมมีดีแค่เสียงและไม่มีอะไรอย่างอื่นดีเลย
ทางเดียวที่จะให้คำตอบผมได้ นั่นก็คือ...การร้องเพลงเปิดหมวก
ผมเสาะหาทุกที่ในกรุงเทพฯ ที่ผมจะสามารถร้องเพลงเปิดหมวกได้ มีไม่กี่ที่ที่ผมทำได้ และส่วนใหญ่เมื่อผมไปร้องก็จะมีแต่สาวๆ ที่เข้ามากรีดร้องกับหน้าตาของผม ไม่มีสาวๆ คนไหนหรือใครก็ตามที่ตั้งใจฟังเสียงของผมจริงๆ หรือว่ายืนฟังอยู่นานมากกว่า 2 นาที ไม่มีเลยจริงๆ
ตอนนั้นนั่นเองที่ผมเริ่มฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า...ผมชอบร้องเพลง แต่ผมอาจจะร้องได้ไม่ดีพอ
ในวันสุดท้ายที่ผมตัดสินใจที่จะลองร้องเพลงเปิดหมวกดูเป็นครั้งสุดท้ายในสวนสาธารณะแห่งหนึ่งที่อนุญาตให้มีคนมาร้องเพลงเปิดหมวกได้ ผมยืนดีดกีต้าร์ร้องเพลงไปด้วย ตอนนั้นผมใส่หมวกปกปิดใบหน้าเพื่อกันเวลาสาวๆ มากรี๊ดหน้าตามิใช่เสียงของผม ช่วงเวลาที่ผมร้องเพลงอยู่นั้น มีแต่คนผ่านไปผ่านมา แม้จะมีคนมองอย่างสนใจแต่ก็ไม่มีใครมาให้ตังค์ผมหรือยืนฟังผมนานเกินกว่า 2 นาทีสักที
จนกระทั่ง...
“เชี่ยทิต เหยดแม่ง โคตรเท่”
เสียงเล็กๆ เสียงหนึ่งดังขึ้น ผมเงยหน้าขึ้นมองโดยมือยังดีดกีต้าร์และปากก็ยังร้องเพลงไปด้วย เขาคนนั้นมีใบหน้าจิ้มลิ้มและน่าจะแก่กว่าผมไม่เกิน 4 ปีแถมยังอยู่ในชุดนักเรียนม.ปลาย โรงเรียนที่ผมคุ้นหน้าคุ้นตาดีเพราะเคยต้องแข่งฟุตบอลในงานประเพณีด้วยบ่อยๆ
แต่เขาคนนั้นน่ะสิที่ผมไม่คุ้นเลย...
“แม่กูมารับแล้วเนี่ย เร็วๆ เลย เดี๋ยวสาย” คนที่ตัวสูงกว่าพูดกับเขาคนนั้นแบบนั้น
“อย่าเพิ่ง ลองฟังดู เพราะดีออก”
หัวใจผมเต้นแรงกับท่าทีกระตือรือร้นนั้น เขาเข้ามาในช่วงเวลาที่จิตใจของผมกำลังห่อเหี่ยวและต้องการน้ำมาหล่อเลี้ยงให้กลับมาชุ่มชื่นอีกครั้ง ดวงตาสดใส พร้อมใบหน้าที่สนอกสนใจยามที่ผมร้องเพลง มันทำให้ผมรู้สึกแปลกข้างในหัวใจไปหมด
“ทำไงดี ตังค์เหลือร้อยหนึ่ง” เขาคนนั้นบ่นอุบกับเพื่อน “มีแต่แบงก์ร้อย ยืมตังค์มึงก่อนได้มั้ย”
“ถ้ากูมีกูจะโทรเรียกให้แม่มารับมั้ยล่ะไอ้เชี่ยเกล้า”
เกล้า...อืม...ผมรู้จักชื่อของเขาแล้ว
“แล้วทำไงดี กูอยากให้เขาว่ะ ดูดิ ไม่มีใครมาให้เขาเลย ร้องเพลงเพราะออกอย่างนี้”
ผมก้มหน้าก้มตาซ่อนใบหน้าที่แดงก่ำของตัวเองเอาไว้ มองลงไปที่หมวกของตัวเองที่วางอยู่ข้างหน้า เห็นเหรียญ 5 บาทซึ่งเป็นเงินของผมเองและผมก็วางมันเอาไว้แก้ความว่างเปล่าของหมวกผม
ผมคิดว่าเขาคงจะไม่ให้ผมแล้ว...แต่เปล่าเลยครับ ร่างเล็กๆ นั้นเดินเข้ามาให้ผมพร้อมๆ กับพูดกับผมว่า “สุดยอดไปเลย ร้องเพราะมาก แต่ขอทอนเงินหน่อยนะน้อง เดี๋ยวจะไม่มีตังค์ติดตัว”
เขาวางแบงก์ร้อยลงไปในหมวก และก็หยิบเงิน 5 บาทของผมไป จากนั้นเขาก็เดินเคียงข้างไปกับเพื่อนของเขา โดยหันหลังกลับมามองผมอีกรอบ ผมรีบก้มหน้าเอาหมวกมาปิดใบหน้าแทบไม่ทัน
เกล้ามาในยามที่ผมเตรียมถอดใจเรื่องการเป็นนักร้อง
เกล้ามาในยามที่ผมต้องการกำลังใจชิ้นดี
เกล้ามาในยามที่ผมต้องการแรงบันดาลใจเอาไว้เพื่อที่จะยึดเหนี่ยวจิตใจของตัวเอง
เขาคือแรงบันดาลใจของผม
วันถัดมาผมมาดักรอเขาที่หน้าโรงเรียนของเขา โดยไม่ลืมที่จะถอดเข็มตราโรงเรียนของตัวเองเก็บไว้เพื่อกันการมีเรื่อง สาวๆ ที่อยู่โรงเรียนในละแวกเดียวกันกับโรงเรียนเกล้ามองผมอย่างสนอกสนใจ แต่ผมไม่สนใจอะไรในตัวพวกหล่อนเลย
ไม่นานนักเขาก็เดินมา เกล้าอยู่ท่ามกลางหมู่เพื่อนที่ส่องแสงเปล่งประกาย แม้ว่าคนส่วนใหญ่จะให้ความสนใจเพื่อนของเขามากกว่าเขา แต่สายตาที่ผมมีกลับจ้องมองไปที่เขา
หลังจากนั้นแทบทุกวัน ผมจะไปดักรอเจอเขาที่โรงเรียน...ในที่สุดเพื่อนผมอย่างไอ้เต๊บ ไอ้บอลหรือที่ทุกคนรู้จักกันในนามของสิบสาม ก็พากันรู้เรื่องว่าผมแอบชอบเด็กม.6 โรงเรียนกางเกงน้ำเงินที่เป็นศัตรูในยามที่มีการแข่งขันฟุตบอลประเพณี
“เขาชื่อเกล้า มีแฟนแล้วชื่อจุ๊บจิ๊บ” ไอ้เต๊บบอก จุ๊บจิ๊บคือแฟนที่อาจจะไม่ใช่คนแรกของเกล้า
“อืม”
“แล้วมึงจะเอายังไง”
“เอายังไงล่ะ” ผมยักไหล่ตอบไปในตอนนั้น “ก็กูชอบเขา...”
เพื่อนผมมันหาว่าผมบ้า หลายเดือนถัดมาก่อนที่เกล้าจะจบไปจากโรงเรียนนี้เขาเปลี่ยนแฟนไปอีกสองคน คือดาวกับยี่หวา ตอนที่เขาเปลี่ยนแฟนผมก็ได้แต่ยืนแอบมองเขาด้วยแววตาละห้อยเพราะผมทำอะไรไม่ได้ ขืนเข้าไปจีบตอนนี้มีหวังแดกแห้วแน่ๆ เพราะเขาไม่ได้สนใจผู้ชายด้วยกัน
ฉะนั้นผมจึงรอต่อไป...
เกล้าสอบติดคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ส่วนผมสอบติดเอกวอยซ์ที่วิทยาลัยดุริยางคศิลป์ ตอนที่ผมเข้าปีหนึ่ง เกล้าก็เริ่มเรียนปีสี่แล้ว ไอ้เต๊บมักจะคาบข่าวมาบอกผมเสมอว่่าเกล้าคบใครอยู่และคบคนนั้นได้นานแค่ไหน
ส่วนใหญ่เป็นผู้หญิงทั้งนั้น...
ในช่วงเวลาที่ผมรอเกล้า ผมยอมรับว่าผมเองก็มีทำตัวเสเพลไปเรื่อย นอกจากผมจะเรียนเอกวอยซ์แล้วผมยังรับจ๊อบเป็นนักร้องตามที่ต่างๆ เพื่อพิสูจน์ความสามารถของตัวเอง การมีอะไรกับผู้หญิงหลายครั้งเกิดจากอารมณ์ชั่ววูบ หลายครั้งที่เกิดจากที่อีกฝ่ายเสนอ หลายครั้งเกิดจากการที่ผมเมาสุรา และก็หลายครั้งซึ่งผมขอบอกว่าเป็นส่วนใหญ่เกิดจากการที่ผมผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำเล่ายามที่ไอ้เต๊บมันมาส่งข่าวและพอผมตั้งใจจะเข้าไปจีบเขาทีไร เกล้าก็มีคนใหม่เข้ามาเสียบแทบจะทุกที
ผมรอแล้วรอเล่า บางครั้งก็แอบไปยังมหา’ลัยของเขาเพื่อที่จะไปมองดูเขารับส่งผู้หญิงคนอื่น...ผมถามใจตัวเองว่าแรงบันดาลใจของผมคนนี้บางทีอาจจะเกิดมาเพื่อเป็นแค่แรงบันดาลใจของผม ไม่มีอะไรมากกว่านั้น แต่ใจผมน่ะสิครับ มีเขาคนเดียวมานานเท่าไหร่แล้ว ผมยอมรับว่าผมอินในตัวเขามาก ผมไม่ได้คิดถึงคนอื่นเลยนอกจากเขา
อาจจะไม่ใช่แค่เพราะเขาหย่อนแบงก์ร้อยลงไปในหมวกของผม แต่เมื่อผมยิ่งตามดูเขา ผมก็ยิ่งหลงเสน่ห์ของเขา เขาเป็นผู้ชายที่มีใบหน้าเด็กตลอดกาล อีกทั้งยังชอบทำหน้าดุทั้งๆ ที่ดูไม่ดุเลย
ในที่สุดเขาก็เรียนจบ หลังจากนั้นอยู่นานเป็นปีที่ผมไม่ได้รู้ข่าวคราวอะไรเกี่ยวกับตัวเขา เขาก็เตรียมจะเปิดร้านบาร์ที่เป็นร้านอาหารด้วย เต๊บที่ไม่อยากเรียนต่อเอ่ยปากบอกกับผมทันทีว่าจะไปสมัครเป็นลูกน้องเกล้่าเพื่อหาข้อมูลให้ผม มันบอกว่ามันชอบเป็นเด็กเสิร์ฟมากกว่าเป็นนักดนตรี (มันเรียนกลองชุดครับแต่แล้วก็เลิกเรียนไป) มันจึงเข้าไปทำงานที่ร้านของเกล้าและก็กลายเป็นลูกน้องคนแรกของเกล้าด้วยการได้เบอร์หนึ่งติดตัวมา
ตอนนั้นผมทั้งเรียนและก็ทำงานไปด้วยพลางคิดว่าควรจะเดินหน้าสานต่อความสัมพันธ์กับเกล้าสักที และในช่วงเวลาที่ผมเพิ่งเรียนจบและก็กำลังคิดอยู่ว่าจะเอายังไงกับอนาคตของตัวเองดี
ไอ้เชี่ยเต๊บก็โทรมา...
หลังจากวันนั้นผมเลิกทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิต ผมลบเบอร์โทรศัพท์ของผู้หญิงทุกคนที่เคยคุย ผมลบแชทของผู้หญิงทุกคนที่ผมคุยด้วย เพื่อที่ผมจะได้จีบเกล้าและได้ทำหน้าที่ของผมที่หัวใจผมต้องการสักที...
ใครจะรู้ว่าเรื่องผู้หญิงของผมจะทำให้เกล้าสับสนและก็คิดหนักตอนที่ผมขอเป็นแฟนเมื่อคืนก่อน
หากผมทำได้ผมอยากย้อนเวลากลับไป...ผมจะไม่ยุ่งกับผู้หญิงคนไหนเลย
ผมจะจีบเขาตั้งแต่ที่รู้ว่าเขาโสด และก็จะไม่รอให้ผู้หญิงคนไหนกลายมาเป็นแฟนของเขาคนต่อไป...
ในเมื่อผมย้อนเวลากลับไปไม่ได้ ผมก็ได้แต่ภาวนาขอให้เกล้าให้โอกาสผม
ให้โอกาสผมได้พิสูจน์คำพูดที่ผมเขียนลงไปในใบสมัครเองว่าคติประจำใจของผมก็คือรักเดียวใจเดียว
รักเกล้าคนเดียว...
TBC*
สั้นๆ เพื่อให้ติดตามต่อ...
เกล้าจะให้โอกาสน้องมั้ย
คนอ่านจะให้โอกาสน้องมั้ยคะ
หามถามคนเขียน คนเขียนให้ค่ะ คนเขียนแพ้คนหล่อ... #เห็นผู้ชายเป็นไม่ได้
-
พี่เกล้าให้อยู่แล้วล่ะค่ะ เพราะตอนนี้พี่เกล้าก็ใจเต้นและหวั่นไหวกับน้องกันต์อยู่พอสมควร
และถ้าน้องกันต์เคลียร์เรื่องผู้หญิงหมดแล้วจริงๆ พี่เกล้าก็คงให้ล่ะค่ะ
-
สิบสองงง น้องกันต์ของเพ่!!!
-
เกล้าน่าจะได้รู้ว่าสิบสองทุ่มเทให้เขามากขนาดนี้ :katai2-1:
-
สิบสองคือทุ่มเทมากอ่ะ แอบตามแอบรักเขามาตั้งนาน
-
สิบสองสู้สู้
-
สิบสองสู้ต่อไป
-
สิบสองสู้ต่อไปแก :pig4:
-
รักเกล้าคนเดียวเนาะ
-
แพ้ใจเด็กมุ่งมั่น
ยอมน้องแล้ววววว
-
สั้นๆจากใจ
-
ทำไมมันดีกับใจขนาดนี้ งื้ออออมีความสุขอะ รักสิบสอง อยากได้สิบสองมารวมเลขด้วยกัน เราสามโหลนะ555 พี่เกล้าถ้าคุณไม่ตกลงรับรักสิบสอง เราจะเปลี่ยนไปเรียกคุณว่า พี่ทุยนะ :hao3: #สิบสองทำด้วยอะไรทำไมตั่ลลัคคคคค :mew1:
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
เก็บกั้นอาการฟินไหมไว้ แอบชอบนี่มันน่ารักจริงๆๆเลยให้ดิ้นตายสิค่ะ
-
สิบสองของเจเจ่ :-[
-
ที่มาของความรู้สึก อ๊ายยยยยเขินอ่ะ
อยากมีคนแบบกันต์บ้างจัง
-
โห๋ สิบสองชอบเขามายาวนานมากเลยนะ
-
ทำไมเต๊บดูทุ่มทุนสร้าง
เต๊บแกไม่ได้จะตีท้ายครัวเพื่อนใช่มั้ย
ถึงกับไปสมัครร้านคนแรกจนได้เป็นเบอร์1
5บาทก็ยังเอานะเฮียเกล้า 55555555555+
-
ถ้าเกล้าไม่ให้โอกาสสิบสองเราจะเอาแทนละนะ :beat: โดนเกล้าตบ!!
-
เงิ้วววววววว ตอนที่คนเขียนเขียนบรรยายตอนที่น้องสิบสองกำลังจะเลิกร้องเพลง มันแบบ....รู้สึกหน่วง หนัก แบบเหมือนสิ้นหวังไปเลยอ่ะ เหมือนจะไม่ได้บรรยายลายละเอียดลงลึกนะ แต่อารมณ์หน่วงนี่....ลอยอวลอยู่ในอากาศเลยล่ะค่ะ
ชอบมากกกก รู้สึกว่านานแล้วที่ไม่ได้อ่านนิยายที่ทำให้เรารู้สึกอินกับเนื้อเรื่อง กับฟิลลิ่งของตัวละครได้แบบนี้ 555 ขอให้รักษามาตรฐานเนาะ เพราะส่วนใหญ่นักเขียนที่เราอ่านเจอแบบนี้ก็....รุ่นเดอะเขี้ยวลากดินกันมาเลย เป็นกำลังใจเสมอนะคะ
-
สิบสองจีบไปเรื่อยๆ ตอนนี้พี่เกล้าก็เริ่มมีใจแล้ว :กอด1:
-
น้องกันต์!!!!!!!!!! คือดีอ่ะ
รักแรกพบและรักตลอดไป #กันต์เกล้า
-
อ่านจบจับเกล้าใส่พานถวายน้องกันต์เลย :hao7:
-
สู้ๆนะ
-
จากแรงบันดาลใจเล็กๆ ขยายเป็นความรักที่ยิ่งใหญ่ :m1:
-
สู้ต่อไปไอ้มดแดง!
-
สิบสองรักฝังใจ...แอบรักเกล้ามากี่ปีแล้วเนี๊ยะลูกกกก
-
12 สู้ ๆ เกล้าก็น่ะ ยอมๆหน่อยอยากอ่านตอนหวานตอนหึงตอบ...แล้ว5555
-
ให้โอกาสแน่นอนล้านเปอร์เซ็นต์ สิบสองอย่าคิดมากที่ผ่านมาถือว่าเป็นประสบการณ์ อิอิ
-
เกล้าก็ดูหวั่นไหวอยู่นะ สิบสองสู้ๆ
-
กันต์อินกับพี่เกล้า แต่จะรู้มั้ยว่าเราก็อินกับนายเหมือนกัน :-[
แต่เข้าใจความรู้สึกดีเลยล่ะไอ้ความรู้สึกที่ว่า 'ยึดติด' เนี่ย เพราะเราก็มีคนๆนั้นเหมือนกัน
-
น่ารักกกก หลงรักสิบสอง สนุกมากจ้า รอตอนต่อไปน๊า :กอด1:
-
เชียี์สิบสองให้สมหวัง :mew1:
-
คนอ่านก็ให้ค่าา #สนับสนุนให้ผู้ชายจีบกัน #ทีมแม่ยกอิโหล :laugh:
-
ขอบคุณ :)
-
สิบสองทำไมน่ารักกกกก
-
รักเดียวใจเดียวเลยนะนั่น
ถึงจะผ่านคนอื่นมามากมาย
แต่เมื่อเจอคนที่ใช่ ใจก็หวั่นไหว
เราเคยเป็นนะ อิอิอิ
ว่าแต่.....
เขา เป็นคนที่ใช่สำหรับเรา
เรา เป็นคนที่ใช่สำหรับเขาหรือเปล่านะ
-
สิบสองสู้ๆ มั่นคงชัดเจนแบบนี้ไปเรื่อยๆ เดี๋ยวพี่เกล้าก็ไปไหนไม่รอดแล้ว
-
รอตอนต่อปายยยยยยยยยยวยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
นี่ถ้าไม่ได้เพื่อนเต้บนี่แย่เลยนะ..ความอดทนเริศมากเลยสิบสอง
แอบมองเค้ามาได้ตั้งหลายปี
-
ยิ่งอ่านก็ยิ่งรักสิบสอง :katai2-1:
-
สิบสองชีวิตแกยิ่งกว่าโรมิโอกับจูเลียตอีกนะแก แกอย่ายอมง่ายๆนะโว้ย ไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็ต้องเอาด้วยกล!!
o13
-
สิบสองสู้ๆ #ทีมสิบสอง
:ped149:
-
ฝังใจยาวนาน รักจริงหวังจีบมาก สิบสอง
แล้วพี่เกล้าเราจะทนใจแข็งไหวหรอ :mew4:
-
สิบสอง คนรักเดียวใจเดียวววววว
ไปไซโคพี่เกล้าแปป!! >\\\<
-
หล่อมากค่ะสิบสองของป้าาาาาา :katai3: :katai3: :katai3: :katai3:
-
สู้เว้ย ..
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
คิดถึงๆๆๆๆๆๆ
-
ตอนที่ 14
เพื่อน VS สิบสอง
กำหนดการพระราชทานปริญญาบัตรของบัณฑิตมหาวิทยาลัย M ปีการศึกษา 255X
เวลาผ่านไปสองวันแล้ว...
ผมเปิดเว็บไซต์ของมหาวิทยาลัยของไอ้สิบสองมาโดยตลอดแทบจะทุกชั่วโมง มันลาไปงานรับปริญญาจริงๆ เช่นเดียวกันกับไอ้สิบสาม สิบสี่และก็สิบห้าผู้เป็นเพื่อนเรียนมหา’ลัยของมัน ผมรู้สึกสับสนเอามากๆ ว่าผมควรจะไปดีมั้ย เพราะอะไรรู้มั้ยครับ
ในโหลเปิดใจส่วนตัวของผมกับไอ้สิบสอง มีแผ่นกระดาษสีขาวแผ่นหนึ่งม้วนอยู่
ข้อความในนั้นมีอยู่ว่า...
ถ้าเจ้านายไปงานรับปริญญาของผม ผมจะถือว่าเจ้านายเองก็มีใจให้ผม
และเราก็จะเป็นแฟนกัน...
ปล. ผมรอเจ้านายทุกวันนะครับ วันซ้อมเล็ก วันซ้อมใหญ่ วันรับจริง มาวันไหนก็ได้
ปล2. ตอนที่ผมไม่อยู่ ผมคิดถึงเจ้านายทุกวินาที
กันต์
สิบสองของเจ้านาย
นั่นแหละครับท่านผู้ชมครับ แทนที่ผมจะได้ไปแสดงความยินดีกับลูกน้องที่เรียนจบ แต่ผมกลับไปไม่ได้เพราะมีเงื่อนไขที่ไอ้สิบสองมันทิ้งไว้ให้ ถ้าผมไปคือผมจะกลายเป็นแฟนของมัน และถ้าผมไม่ไปคือผมก็ไม่ได้กลายเป็นแฟนของมัน
มึงบอกให้กูเก็บไปคิด แต่มึงให้เวลากูไม่ถึงสี่วันเลยเนี่ยนะ...
วันนี้เป็นวันรับจริงของสิบสอง แต่ผมก็ยังดูเว็บไซต์ของมหาวิทยาลัย M ของมันอยู่แบบนั่้นจนเวลาตอนนี้ผ่านเลยไปเกือบจะบ่ายโมงแล้ว
มันอาจจะรับเสร็จแล้ว
โว้ย กูจะเอาไงดีวะ...
เรื่องชอบมันมั้ยผมยอมรับตรงๆ ว่าผมก็ชอบ...แม้ว่าจะไม่เท่ากับที่สิบสองมันชอบผมก็ตาม ผมอยู่ในวัยที่จะคบใครก็ต้องคิดดีๆ ไม่ใช่เหรอครับ แต่ไอ้เด็กนี่ มันสารภาพรักกับผมแถมยังให้เวลาผมคิดทบทวนแค่กระจึ๋งเดียว ผมจะไปคิดอะไรได้
“เฮีย” ไอ้หนึ่งวิ่งขึ้นบันไดมาเข้าห้องทำงานของผม “ป่ะ รีบไป ไปมอไอ้โหลกันเถอะ”
หนึ่งเรียนไม่จบน่ะครับ มันเป็นเพื่อนสนิทไอ้สิบสองและก็ลาออกกะทันหันเพราะชอบที่จะเสิร์ฟเครื่่องดื่มกับกับข้าวมากกว่า
“เฮ้ย” ผมร้องเสียหลง
“อะไร ทำไมไม่ไปล่ะ...งานรับปริญญาของมันมีหนเดียวนะครับ”
“ก็จริงอยู่ แต่...” มึงไม่รู้หรือไงว่าสิบสองมันบอกอะไรกับกูเอาไว้น่ะหา...
“เรื่องอื่นไว้คุยกันเถอะครับ รีบไปเถอะ ตอนนี้รถติดสัดๆ แล้วเนี่ยยยยย”
หนึ่งดึงแขนผมไปอย่างไม่คิดหน้าคิดหลังว่าผมน่ะเป็นเจ้านายของมัน มันบอกให้ผมเลือกรถในคอลเลคชันของผมสักคันที่ไวปานเสือชีตาร์ เพราะมันกลัวว่าจะไปหาไอ้สิบสองไม่ทัน
“พี่ตัดสินใจช้าอ่ะ” หนึ่งโวยวาย “งั้นไปมอเตอร์ไซค์ผม”
“เชี่ย ต่างจังหวัดเลยนะ”
“ก็ไม่ไกลเท่าไหร่หรอกครับ”
“แต่ว่า...” ผมก้มดูสภาพตัวเอง มันก็ไม่ได้ดูดีอะไรมากมายแต่ผมควรจะใส่ชุดที่ดูดีกว่านี้
“พี่เกล้า!”
“โอ๊ยยยยย อะไรนักหนาวะ” ผมอดบ่นไม่ได้จริงๆ ในที่สุดผมก็ได้ซ้อนมอเตอร์ไซค์ไอ้หนึ่งเพื่อที่จะได้ไปงานรับปริญญาของไอ้สิบสอง
ผมอยู่ในรุ่นที่ห่างหายจากการไปงานรับปริญญาของคนอื่นครับเพราะเพื่อนส่วนใหญ่ก็จบกันหมดแล้ว ผมมองบรรยากาศที่เต็มไปด้วยความชื่นมื่นและก็คึกคักอย่างสับสน ผมมาปรากฏตัวอยู่ที่นี่แล้ว หากสิบสองเห็น มันจะคิดทันทีว่าผมคือแฟนมัน
ผมในตอนนี้ยังไม่แน่ใจเลยด้วยซ้ำว่าผมอยากเป็นแฟนมันหรือเปล่า...
มันจะไวเกินไปมั้ยเนี่ย
“พี่เกล้า ซื้อดอกไม้ให้มันหน่อย” หนึ่งลากผมไปที่ซุ้มดอกไม้เพื่อซื้อดอกไม้ให้สิบสอง
คนเยอะมากและแดดก็ร้อนมากด้วย แต่ทุกคนดูสู้กันหมด บัณฑิตทุกคนดูเหนื่อยแต่ทนไหวเมื่อได้เห็นรอยยิ้มของบุพการีและเพื่อนฝูง หนึ่งมันดูตื่นเต้นที่ได้เห็นบัณฑิตสวยๆ กับเพื่อนบัณฑิตขาขาวๆ ในขณะที่ผมนั้นเอาแต่ก้มหน้าก้มตาสับสนอยู่แบบนั้น
เข้าใจผมด้วยนะครับ การตัดสินใจของผมครั้งนี้อาจจะเปลี่ยนชีวิตผมไปเลยโดยสิ้นเชิง
ผมจะกลายเป็นคนที่มีแฟนเด็กสุดง้องแง้ง และที่สำคัญมันก็เป็นลูกน้องผมในร้านด้วย
นั่นแหละที่สยอง...เจ้าของร้านเป็นแฟนกับลูกน้องในร้าน เรื่องสิทธิพิเศษและก็อีกหลายๆ เรื่องอาจจะโดนลูกน้องคนอื่นติฉินนินทาเอาได้ว่าผมนั้นลำเอียง ให้แฟนตัวเองพิเศษกว่า อะไรเทือกๆ นั้น
มึงทิ้งโจทย์ที่ยากมากไว้ให้กูเลยนะสิบสอง...
หนึ่งกดโทรศัพท์เพื่อโทรหาสิบสองใหญ่ ในขณะที่ผมเอาแต่ทำหน้าหนักใจอยู่แบบนั้น ผมสั่งหนึ่งเอาไว้ว่าอย่าบอกว่าผมมา ซึ่งหนึ่งเองก็เข้าอกเข้าใจเป็นอย่างดี เมื่อรู้แล้วว่าสิบสองอยู่ไหน มันก็พาผมไปหาสิบสอง
สิบสองอยู่ตึกคณะมันนั่นแหละครับ บรรยากาศเต็มไปด้วยความเฮฮาปาร์ตี้ รุ่นน้องเข้ามาบูมบัณฑิตเยอะแยะมากมาย ผู้คน ลูกโป่ง และก็ดอกไม้เต็มตลอดทุกอาณาบริเวณ ผมทันเห็นไอ้สิบสองอยู่ไหวๆ ผมจึงหลบเข้าเสากลมๆ ของตึกคณะมันก่อน ไอ้หนึ่งเดินเข้าไปหาเพื่อนมัน ในขณะที่ผมยืนถือดอกไม้หลังเสาพลางครุ่นคิด
ได้เห็นหน้าครั้งแรกหลังจากที่มันลางาน
ได้เห็นหน้าครั้งแรกหลังจากที่มันสารภาพว่าชอบผม
ผมยื่นหน้าไปดูหน้ามัน...
เชี่ย...สิบสองหล่อมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ปกติผมไม่ค่อยชมผู้ชายนะครับ แต่วันนี้มันหล่อมากจริงๆ นอกจากมันจะมีออร่ามาจากตัวของมันแล้วมันยังมีออร่าบัณฑิตมารวมด้วยอีกนั่นยิ่งทำให้มันดูดีมากเป็นการใหญ่ มันกำลังส่งยิ้มร่าให้ไอ้หนึ่งภายใต้แว่นกันแดดแบรนด์หรูราคาแพงและเหมือนมันพยายามมองซ้ายมองขวาอยู่ตลอดราวกับรอคอยใครคนหนึ่งให้มางานของมัน...
...อืม...ถ้าผมเดินออกไปเจอมัน...ผมจะมีแฟนเด็ก
ผมจะมีแฟนเป็นนักร้องและก็เป็นลูกน้องของผม
ชีวิตผมจะเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง...
ไอ้ตัวแสบคนนั้นจะกลายมาเป็นคนที่เป็นส่วนหนึ่งที่ยิ่งใหญ่ในชีวิตผม
ทำไมผมต้องคิดอะไรมากมายด้วย ทำไมผมไม่ตัดเหตุและผลทั้งหมดทิ้งไปและก็ใช้ความรู้สึกตัวเองนำทางล่ะ
เอาวะ...ในเมื่อผมเองก็ชอบมันไปแล้วนี่...ตอนที่ผมจะเดินออกไป...ผมถึงกับต้องชะงักกึกเมื่อเห็นกองทัพสาวๆ จากไหนไม่รู้ไปขอสิบสองถ่ายรูป
สิบสองนี่มันสิบสองจริงๆ ผมถอนหายใจขณะรอให้สาวๆ พวกนั้นถ่ายรูปกับไอ้สิบสองจนพอใจ...วันนี้เป็นวันของมัน สาวๆ ในคอลเลคชันก็คงจะอยากแสดงความยินดีด้วย...
“แก...”
“หืมมม”
สองสาวที่มายืนอยู่ใกล้ๆ ผมกำลังคุยกันและก็หัวเราะคิกคัก
“นั่นไง กันต์อยู่ตรงนั้น ไปเลย”
“แก ไม่เอาอ่ะ ฉันเขิน”
“เขินทำไมล่ะ เมื่อคืนก็ยังคุยกันอยู่ไม่ใช่เหรอ”
“แหม”
“ได้ข่่าวว่าถ่านไฟเก่ากำลังจะคุขึ้นมาอีกครั้ง”
“ไม่ใช่แบบนั้นหรอกมั้งแก...”
“แต่ที่ฉันอ่านๆ ดูมันใช่เลยนะ”
“โอ๊ยแก อย่าพูดเลย ฉันเขิน”
ไม่ใช่แค่กลุ่มสาวๆ กลุ่มใหญ่ที่เข้าไปขอถ่ายรูปกับสิบสอง แต่มีอีกสองสาวที่กำลังคุยกันเรื่องที่สิบสองกำลังจะกลับมาคบกับหนึ่งในสองคนนี้
นี่มันอะไรกันวะ...
“อ้าวจอย” เสียงสิบสองเดินเข้ามาใกล้ ผมตกใจจนลนลาน พยายามหลบแล้วหลบอีก จอยที่ว่าคงเป็นสาวที่สิบสองมันคุยด้วยเมื่อคืนและก็กำลังจะกลับมาคืนดีกันมั้งครับ
“กันต์...” ผมเห็นแต่ใบหน้าของจอยจากมุมนี้ เธอส่งยิ้มหวานสุดจิตสุดใจมาให้สิบสอง “ยินดีด้วยนะ...”
“ขอบคุณมากนะ ขอผมโทรศัพท์ก่อนนะ”
สิบสองพูดอย่างห่างเหิน ขณะที่กดโทรศัพท์...
“อา ไม่มีสัญญาณเลย”
สิบสองยืนพิงเสาอยู่คนละฝั่งกับผม โทรศัพท์ของผมสั่นเหมือนมีข้อความจากไลน์เข้ามา
“แต่ส่งไลน์ได้แฮะ” สิบสองพึมพำ...ในขณะที่ผมกำลังอ่านข้อความที่มาจากมัน
KANTORN NO.12 : เจ้านาย
KANTORN NO.12 : ผมอยู่ที่ตึกคณะนะ
KANTORN NO.12 : ผมจะรอจนกว่าจะมืด...
หลังจากที่มันส่งข้อความเสร็จมันก็เดินออกไปถ่ายรูปกับสาวๆ ต่อ ผมมองภาพนั้นพร้อมกับถอนหายใจด้วยอาการเซ็งๆ มันใช่ผมเหรอวะที่จะต้องมาเซ็งเมื่อเห็นภาพสิบสองยืนอยู่กับสาวอื่น และเป็นสาวที่มันเพิ่งจะคุยด้วยเมื่อคืนด้วย ไม่รู้สิครับ ผมไม่กล้าไว้ใจมันถึงขนาดตบปากรับคำง่ายๆ อะไรที่ผมสับสนมันก็เริ่มจะกลับมาอีกครั้ง
หรือว่า...ช่วงเวลาที่ควรเป็นแฟนกันของผมกับมัน...มันยังไม่ใช่ในตอนนี้ครับ?
“อ้าวเชี่ยเกล้า” ไอ้ทิตที่โผล่มาจากไหนไม่รู้เดินเข้ามาทักผมเฉยเลย ผมตกใจมากทีเดียวที่มาเจอเพื่อนที่นี่ “มางานใครวะ”
“ลูกน้องว่ะ” ผมตอบสั้นๆ “มึงมางานของ...”
“น้องภา น้องสาวกูไงไอ้สัด”
เออว่ะ น้องมันเรียนม.M นี่หว่า ผมลืมไปเสียสนิทเลย
“เฮ้ย งั้นพากูไปแสดงความยินดีกับน้องมึงหน่อย”
“ได้เลย มานี่ๆ”
ผมเดินตามหลังไอ้ทิตไป ในขณะที่ตัวผมเองนั้นหันกลับไปมองไอ้สิบสอง มันยังคงเพลิดเพลินกับการถูกบูมและการถูกขอถ่ายรูปจากสาวๆ หลายคนที่ผมไม่รู้ว่าจะเป็นคนที่ห้าสิบหรือคนที่ร้อยของมัน
มันทำให้บรรยากาศที่สดใสรอบๆ ตัวผม ดูหม่นไปหมดเลย
16.03 น.
ผมโทรสั่งงานให้สองดูแลร้านขณะที่ตัวผมเองมองดูน้องอาภา น้องสาวของไอ้ทิตกำลังฉีกยิ้มถ่ายรูปกับครอบครัว บัณฑิตกับญาติๆ เริ่มบางตาลงไปทุกขณะเนื่องจากเขารับกันเสร็จหมดแล้ว ไอ้ทิตยืนอยู่ข้างๆ ผม และมันก็แอบมองผมมานานแล้วด้วย
“มึงเป็นอะไร” ทิตถาม
“หือ”
“เอาแต่ใจลอยอยู่ได้”
ดอกไม้ที่ผมจะให้สิบสอง (ดอกไม้ที่จะให้สิบสาม สิบสี่ และก็สิบห้าผมฝากไอ้หนึ่งเอาไปให้แล้ว) อยู่ในมือของน้องภาเป็นที่เรียบร้อย...
“กูกำลังคิดว่ากูจะกลับยังไง” ผมยักไหล่
“ไอ้เหี้ย กลับกับกูก็ได้ รถเยอะแยะ” บ้านมันมารถตู้คนละคันก็ยังได้ ผมเข้าใจ
“งั้นกูกลับกับมึงก็แล้วกัน”
“รอน้องกูถ่ายรูปก่อนแล้วกัน จะเสร็จกี่โมงก็ไม่รู้เนี่ย” ทิตมองดูนาฬิกา
ผมเองก็มองดูนาฬิกาเช่นกัน คนเริ่มบางตาลงแบบนี้แสดงว่าเขาเริ่มทยอยกลับกันหมดแล้ว...สิบสองเองก็อาจจะเป็นแบบนั้น
มันบอกว่ามันจะรอผมจนกว่าจะมืด...แต่มันไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้นก็ได้
ผมคิดว่าผมได้คำตอบแล้วว่ะ...
17.30 น.
ผมที่กำลังเดินตามหลังครอบครัวไอ้ทิตไปขึ้นรถหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูอีกครั้ง มีข้อความจากไอ้สิบสองส่งมาหลายข้อความมาก
KANTORN NO.12 : เจ้านาย
KANTORN NO.12 : ไม่มาจริงๆ เหรอครับ
KANTORN NO.12 : ทำยังไงดี
KANTORN NO.12 : ผมก็ยังคงรออยู่ดีอ่ะ
KANTORN NO.12 : ผมรีบเกินไปเหรอ
KANTORN NO.12 : หรือเจ้านายไม่ได้ชอบผม
KANTORN NO.12 : มาเฉยๆ ก็ได้ครับ ไม่ต้องเป็นแฟนกันก็ได้
KANTORN NO.12 : เจ้านาย...
ทำไมผมต้องรู้สึกปวดใจด้วยวะเนี่ย...ไอ้ทิตมองท่าทางแปลกๆ ของผม มันรู้แล้วล่ะว่าผมไม่ปกติ มันรอคอยให้ผมเล่าให้มันฟัง แต่ผมก็ไม่ได้เล่าอยู่ดี
ท้องฟ้ารอบตัวเริ่มมืดลงทุกขณะ...
ผมคิดว่าผมน่าจะตัดสินใจถูกแล้วล่ะ...
มันเร็วเกินไป...และสิบสองยังไม่น่าเชื่อใจขนาดนั้น
ครืด ครืด ครืด
โทรศัพท์ของผมสั่นคามือผมตอนที่ผมกำลังจะก้าวขึ้นรถตู้ของบ้านไอ้ทิต
สิบสองโทรมา...
ผมส่งไม้ส่งมือบอกให้ทุกคนในครอบครัวของทิตขึ้นรถไปก่อน ในขณะที่ตัวของผมเองแยกออกมาเพื่อที่จะคุยโทรศัพท์
“ฮัลโหล”
“เจ้านาย...”
“...”
“ทำไม”
“...”
“ทำไมต้องอยู่กับไอ้อาทิตย์อัสดงในวันนี้ด้วย”
หมายความว่าไงวะ...ผมหันซ้ายหันขวาและในที่สุดผมก็เจอสิบสอง มันกำลังยืนมองผมอยู่ด้วยสายตาตกตะลึงปนไปด้วยความผิดหวัง ข้างๆ ผมคือไอ้ทิตที่ยืนมองจ้องเขม็งไปที่สิบสอง
สิบสองถอดชุดบัณฑิตออกแล้ว เหลือเพียงแต่ชุดนักศึกษาด้านใน แต่ถึงยังไงมันก็หล่ออยู่ดี
“แปลว่าปฏิเสธผมใช่มั้ย”
ผมจ้องมัน...มันเองก็จ้องผม ระยะห่างของผมกับมันตอนนี้คือประมาณ 35 ก้าวเดินถึงกัน...เหมือนโลกนี้มีแค่ผมกับมัน ไม่มีครอบครัวไอ้ทิต ไม่มีทีมเพื่อนสิบสองที่ขนดอกไม้ให้สิบสองอยู่ทางด้านหลังของเจ้าตัว...
“ใช่มั้ยครับ...”
ผมมองมันอย่างชั่งใจ...หัวใจของผมอ่อนยวบยาบไปหมดจากที่คิดว่าตัวเองใจแข็งดีแล้ว คำพูดหลายอย่างที่ผ่านมาของสิบสองลอยเข้าหัวผมช้า ๆ
‘ที่นี่มีกฎห้ามจีบเจ้านายมั้ยครับ’
‘ไม่รู้ล่ะ ผมไม่ชอบให้เจ้านายอยู่ลับสายตาผม’
‘ผมดูแลเจ้านายมาตั้งแต่เช้าแล้ว ดูแลอีกจะเป็นอะไรไป อย่าใจร้ายกับผมเลย’
‘ถ้ารับรักผม ผมจะเล่าทุกอย่างให้ฟังเลย’
‘กุหลาบสิบสองคันรถมอเตอร์ไซค์ยังไม่ชัดเจนพออีกเหรอครับเจ้านาย’
‘ผมชอบเจ้านาย’
‘เป็นแฟนกับผมมั้ย’
‘อย่าเพิ่งปฏิเสธ เก็บไปคิดก่อน ผมขอร้อง ผมรอมาหลายปีแล้ว รออีกหลายวันจะเป็นไรไป’
ทันทีที่เห็นหน้าเศร้าๆ ของมันคำพูดพวกนั้นก็ลอยเข้ามาหาผมเรื่อยๆ มันมีมากมายกว่านี้ มากมายจนผมคิดว่าสิบสองมันคงจะจริงจังกับผมอย่างที่มันพูด
แม้ว่าผมจะไม่แน่ใจในตัวมันสักเท่าไหร่...
“มาคุยกับกูหน่อย” ผมพูดกับสิบสอง
บริเวณหลังตึกคณะของสิบสอง
สิบสองนั่งลงกับพื่้น โดยมีชุดครุยวางอยู่ข้างๆ บนกองถุงของที่มันได้รับ(มึงก็ไม่ให้เกียรติชุดมึงเลยเนอะ) สภาพของมันเหนื่อยมากแต่มันดูผิดหวังกับผมมากกว่า ผมยืนพิงกำแพง ในขณะที่อีกฝ่ายนั่งอยู่แบบนั้นมานานหลายนาทีแล้ว
ผมบอกให้ไอ้ทิตกลับไปก่อน แม้ว่ามันจะงงว่าเกิดอะไรขึ้นกับผมและก็ไอ้สิบสอง แต่มันก็ทิ้งครอบครัวมาอยู่กับผมไม่ได้อยู่ดีเพราะดูเหมือนที่บ้านมันจะไปฉลองให้น้องอาภาต่อ
“เจ้านายมา...”
“...”
“แต่เจ้านายก็เลือกไอ้อาทิตย์อัสดง”
ผมถอนหายใจ ทิ้งตัวนั่งลงข้างๆ ไอ้สิบสอง ท่าทางของผมหมดสภาพพอกันกับมัน ผมกินไม่ได้นอนไม่หลับมาหลายคืนเพราะมัวแต่คิดเรื่องไอ้สิบสองนี่แหละ
ไอ้เด็กที่มาป่วนหัวใจผมตั้งแต่วันแรกที่มันมาทำงานที่ร้านของผม
“จอยคือใคร” ผมพูดสั้นๆ
“หือ...”
“เขาบอกมึงทักหาเขาเมื่อคืน กูได้ยิน”
เหมือนผมเป็นไอ้ขี้หึงไม่มีผิด...แต่จริงๆ แล้วผมก็อยากเคลียร์นะครับว่าเรื่องมันยังไงกันแน่
“หา...อ๋อ รู้ละ” สิบสองทำหน้าเหนื่อยๆ “เพื่อนมันเอาโทรศัพท์ผมไปเล่น”
ผมไม่มีความเห็นอะไรต่อจากคำพูดของมันอีกเลย
“พอไม่ได้เจอกันนานพวกแม่งก็คึกแบบนี้แหละ...ขอโทษนะครับที่ทำให้เจ้านายเข้าใจผิด”
ผมถึงกับปวดหัวจี๊ดขึ้นมาเลย
“แต่ถึงยังไงเจ้านายก็เลือกไอ้อาทิตย์อัสดงไปแล้ว”
“ได้ข่าวว่ากูกำลังนั่งอยู่กับมึง...”
“...”
“...ยินดีด้วยนะ”
สิบสองหันมามองใบหน้าด้านข้างผม “ดอกไม้ล่ะ ของขวัญล่ะ”
“ไม่มี” ผมพูด
สิบสองหัวเราะ ก่อนที่จะเขยิบเข้ามาใกล้ผม “ตกลงเรื่องของเรายังไงดีครับ...”
“ทำไมมึงเปลี่ยนอารมณ์ไวจัง”
“ก็ในเมื่อเจ้านายไม่ไปกับไอ้อาทิตย์อัสดง...”
“มึงช่วยให้เกียรติเพื่อนกูด้วย”
“มันร้ายจะตาย”
“เดี๋ยว” ผมปราม
“ในเมื่อเจ้านายไม่ไปกับไอ้คุณอาทิตย์ และเจ้านายอยู่กับผมในตอนนี้ และมันก็ยังไม่มืดด้วย...”
“...”
“งั้นก็แปลว่า...”
“กูอยากจะบ่นฉิบหาย” ผมโพล่งออกมาในที่สุด “มึงไม่คิดหน่อยเหรอว่าให้เวลากูน้อยไป คนอย่างมึงนะเว้ยคนอย่างมึง มันไม่ใช่การตัดสินใจที่ง่าย มึงรู้มั้ยเนี่ย...”
“คนอย่างผมมันยังไงเหรอ” สิบสองยังไม่รู้ตัวอีก “ถึงผมจะแสบ จะสร้างเรื่องเยอะ จะก่อเรื่องแยะ แต่สิ่งที่ไม่เคยขาดตกบกพร่องเลยก็คือเรื่องชอบเจ้านายนะครับ...”
“ถึงอย่างนั้นเรื่องผู้หญิงของมึง...”
“ผมเข้าใจ ผมก็เคลียร์ให้เจ้านายเห็นตลอดนี่ไง...”
“แต่ว่า...”
“เอางี้เจ้านาย” สิบสองถือวิสาสะจับใบหน้าของผมให้หันมาจ้องหน้ามันเขม็ง ใบหน้าของมันมีเมคอัพก็จริงแต่มันก็ถือว่าดูดีมากๆ เมื่ออยู่บนใบหน้าของมัน(ไม่มีไหลย้อยอะไรเลย) ผมของมันยังเซ็ทอยู่แถมยังเป๊ะไม่มีการมีผมชี้ฟู... “ถ้าตัดทุกอย่างเอาไป ตัดทุกข้อที่เจ้านายคิดว่าเป็นข้อเสียของผมออก เจ้านายจะคบกับผมป่ะ”
“โห ตัดยากนะ” ผมงึมงำ สิบสองบีบใบหน้าของผมเข้ามาจนปากผมจู๋ ไอ้สัด...
“ว่าไงครับ”
“ก็ได้โว้ย” ผมสะบัดมือมันออกไปจากหน้าผม
“เช้ดดดดดดดดด” สิบสองร้องอย่างดีใจ
“แม่มึง” ผมอดบ่นอย่างหมั่นไส้ไม่ได้จริงๆ
“แม่มาแล้ว และก็กลับไปแล้วครับ”
มันไม่ใช่แบบนั้นป่ะวะ... “กูมีเงื่อนไขบ้าง”
“ว่ามาเลย ผมรับได้ทุกอย่างแหละ”
“ยังไงสำหรับกูก็ยังถือว่าไวไปอยู่ เพราะงั้นกูจะลองคบกับมึงดู...แต่ถ้ามึงทำตัวแย่ล่ะก็...กูจะ...” ผมคิดว่ามันรู้ว่าผมจะพูดว่าอะไร
“ไม่มีวันนั้นแน่ๆ”
“และก็...ห้ามบอกเรื่องนี้กับคนที่ร้านนะเว้ย”
“ทำไมง่ะ” สิบสองทำเสียงเล็กเสียงน้อย “พวกมันรอฟังกันอยู่เยอะแยะนะครับ”
“ไม่บอกก็คือไม่บอกไงวะ มันจะยุ่งยากทีหลัง มึงเข้าใจกูมั้ยเนี่ย กูเป็นเจ้านายคนนะเว้ย”
“อ่าๆๆ ย้ำเรื่องนี้อยู่ได้” สิบสองทำท่าปิดหู “แล้วจะให้บอกเพื่อนว่าไงครับเนี่ย”
“ก็บอกไปว่ากูไม่ตกลง”
“นั่นมันโกหก”
“ถ้างั้นก็ไม่ต้องตอบอะไร”
“ได้เหรอ...”
“ทำยังไงก็ได้ให้มันไม่รู้!”
“ว้า...อยากบอกใจจะขาด...”
“กูเลิกคบกับมึงได้นะสิบสอง”
“...คบยังไม่ถึงนาทีเลยลูกพี่ ใจเย็นๆ สิครับ!”
“เหยดเข้...”
“เชี่ยฟาร์ ไปไกลๆ กูร้อน!”
“กูก็อยากฟังนี่หว่า”
“มึงก็รู้แล้วนี่ ถอยไป...”
“แล้วเราต้องทำยังไง ทำเป็นไม่รู้ว่าเพื่อนเรากับพี่เกล้าเขาคบกันเหรอ”
“ประมาณนั้นนั่นแหละ เข้าใจเฮียหน่อย เฮียเป็นเจ้านายเรานะ”
“...อืม”
“ทำไมทำหน้างั้นวะ”
“กูซึ้งใจว่ะเต๊บ...”
“ซึ้งใจห่าไร”
“เพื่อนกูสมหวัง...”
“พ่องมึง ถอยไป แล้วนี่ไม่ร้อนเหรอ ใส่ชุดครุยอยู่ได้”
“...(โดนจับถอดชุด) ก็กูเห่อ! เชี่ยเต๊บ ไปไกลๆ กู! ไม่ต้องมาถอดชุดให้กู!”
TBC*
Talk : สิบสอง = ขอคบไวเพื่อให้เขาได้มาอยู่ใกล้ๆ ตัว(หน้ามึน บังคับกลายๆ)
เกล้า = ตกลงคบเพราะชอบเขามากในระดับหนึ่งและก็ต้องการดูพฤติกรรมไปด้วย
คู่นี้อาจจะละเลยสเตปการ 'ดูกันไปก่อน' ไปนะคะ
ก็หวังว่าสิบสองจะทำตัวดีๆ ให้ขุ่นเกล้ารู้สึกดีกับตัวเองเยอะๆ นานวันเข้าอาจจะกลายเป็นความรัก(มาก)ขึ้นก็ได้...
อย่าเพิ่งคิดว่าจะสิ้นสุดการลุ้นนะคะ เรายังต้องมาลุ้นกันต่ออีกว่าคู่นี้จะไปกันรอดหรือเปล่า 555 :hao7:
ปล. ถึงสิบสอง ทำตัวดีๆ นะยะ
ปล2. ถึงคุณเกล้า จะคบกับสิบสองต้องสตรองให้มากๆ 5555
ปล3. ถึงคนอ่าน เต๊บฟาร์หรือฟาร์เต๊บดีคะ ^_^
-
ดูกันยังขนาดนี้ พอเป็นแฟนกันจะตีกันตายมั้ยยย เจ้านายยยซึนมากกก
-
สิบสองทำตัวดีๆนะ
เดี๋ยวเกล้าเท
-
เป็นแฟนที่"ลองคบกันไปก่อน~~~~~"
-
ในที่ซู้ด เค้าคบกันเเล้ววววววว :mew1:
-
คบกันสักที == รอลุ้นจนรากงอกล้าวว
-
เค้าคบกันแล้วแก๊ ฮรืออ น้ำตาไหล
-
ใจอ่อนๆ มันอ่อนไหว
-
คบกันแล้ววว
:mew3:
-
คบกันแล้ววววววว
เต๊ปยังไงคะ!? อิอิ
-
55555เจ้านายพลาดอย่างแรงเพื่อนสิบสองไม่ได้ขี้เสือกนะจ๊ะบังเอิญได้ยินว่าเป็นแฟนกันแย้ววว
-
ดูแลเจ้านายดีๆนะสิบสองงงงงงงงงงงง
ขอเต๊บฟาร์ค่ะะะะ นุ้งฟาร์ขี้โวยวาย5555น่ารักกกก
-
โหลลลล ตกลงแกได้แฟนหรือครูปกครองคุมประพฤติเนี่ย :m20: // มีแฟนแบบแกคิดจนเครียด #เกล้ากล่าว 555555 เอาน่าเจ้านายเด่วก็หวานลืมเครียดไปเองง่ะ เชื่อมือไอ้โหลเหอะ แอร๊ยยยย รอฟิน :impress2: :mew2:ก
-
เป็นแฟนกันแล้วว :impress2: :impress2:
-
ขอเต็บฟาร์ด้วยคน เพราะหนึ่งมึนดีชอบบบบบเมะมึนๆด้านๆกวนๆ เคะขี้โวยวาย :really2:
-
เอาแหล่ววๆๆ สิบสองอยู่ในช่วงควบคุมพฤติกรรม :laugh: :laugh: :laugh:
-
เป็นแฟนกันแล้วววว เต๊บฟาร์นี่ถ้าเปลี่ยนเป็นชื่อเลขจะเข้าใจว่าเป็นใคร 555 ติดหนึ่ง ติดสิบสาม สิบสี่ สิบห้าไปละ
-
ปล.3 นี่คิดหนัก :laugh3:
-
คบกันสักที ฮือออออ น้ำตาจะไหล~
-
เป็นแฟนกันแบ้วววว :hao7:
-
ฮาบทเพื่อนคุยกันจริงๆ5555
-
ทำตัวดีๆนะสิบสอง!
แล้วอะไรคือเต๊บ-ฟาร์?
-
เป็นช่วงเวลาพิสูจน์ความจริงใจ สิบสองสู้ๆ นะครับ พี่เกล้าจะได้ใจอ่อนและรับรักด้วยใจ
-
สิบสองเฮียเกล้าเขายังไม่วางใจแกนะเว้ย ทำให้เฮียเห็นว่าเราโครตตจริงใจให้ได้เคลียร์หญิงให้หมด ละก็ดีใจด้วยฮับที่เป็นแฟนกัน
-
เคลียร์เรื่องผญ.ดีๆนะสิบสอง เกือบจะไม่ได้เป็นแฟนกับเจ้านายแล้ววว
ปล.เชียร์ฟาร์เต๊บ เพราะชื่อฟาร์ดูเมะกว่า 555555555
-
โอ้ยยยยย กว่าจะได้กัน
พี่เกล้าลังเลไปสิบตลบ เพราะ ผญ รอบตัวแกเรยนะสิบสอง ทำตัวเองแท้ๆ 55555555
-
ขอบคุณ :)
-
'เพื่อน vs สิบสอง' ตอนเห็นชื่อเรื่องคิดว่าจะมีดราม่ามาเต็มที่ ประมาณว่าเจ้านายต้องเลือกใครสักคนแน่ๆ
แล้วเจ้านายจะเลือกใครล่ะ? ผลสุดท้ายก็เลือกนายสิบสอง *จุดพลุ* โอ๋ๆ ทิตไม่ร้องนะไม่ร้อง
เราเชื่อว่าคบกันแล้วนายสิบสองจะไม่ทำให้เจ้านายผิดหวังแน่นอน ก็เค้ารักของเค้านี่เนอะ
แต่ถ้ายังไม่ตัดปัญหาเรื่องผู้หญิงหรือมือที่สามหรืออะไรก็แล้วแต่ที่นายสิบสองยังจัดการไม่ได้ มันก็ไม่แน่หรอกนะ..
ไม่แน่ว่าเจ้านายจะขอเลิกอ่ะ 55555555555555555 คดีเยอะจริงเยอะจัง ทำตัวดีๆไว้นะนายสิบสอง
-
เอาล่ะ เรื่องเกล้ากันต์เราก็จะลุ้นไปเรื่อย ๆ
แต่เรื่อง ปล. 3 นี่แค่คิดก็ฟินแล้ว
หึหึ
-
:sad4:
-
ในที่สุดก็ได้คบกันแล้ววววว ดีใจด้วยกับสิบสอง
ลุ้นมาพร้อมกับสิบสอง ในที่สุดนางก็สมหวัง
พอแสดงออกชัดขึ้นนี่ก็รุกแรงมากกก
จากนี้ก็ต้องพิสูจน์ตัวเองและปรับตัวกันไปเรื่อยๆเนอะ
หวังว่าจะไม่มีดราม่าหนักมาก มีกรุบกริบพอเน้อออ 5555555
คุณอาทิตย์อัสดงจะว่าไงบ้างน้า หาคนใหม่เร็วค่ะ 55555
สิบสองนี่แบบได้เต๊บช่วยไว้เยอะจริงๆนั่นแหละ
ส่วนเต๊บฟาร์ เต๊บฟาร์ นี่ยังไงดี
เอาเป็นว่าขอเชียร์เต๊บฟาร์ไว้ก่อนละกันค่ะ 5555555
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
จะกรี๊ดตรง ปล.3 นี่ละค่าาา
-
รอตอนต่อไปนะคะ :L2:
-
เต๊บฟาร์สิ พราะเต๊บถอดชุดฟาร์ 555
-
ดีใจกับสิบสองด้วย ในที่สุดก็สมหวังแล้ว
-
อค้าเปนแฟนกันแล้ววว แต่สถานะภาพเหมือนจะยังไม่มั่นคง เอ้าสิบสองสู้ๆ
-
เอาเหอะดูๆ กันไปเดี๋ยวก็ดีเองล่ะ
-
สิบสองน่ารักกกกกกกกกกกกกเจ้านายใจอ่อนละนะเด็กน้อย :กอด1:
เพื่อนๆนี่ขี้เสือกเหมือนกันน๊อ5555
-
:z1: :z1: :z1: :z1: :z1: เค้ารู้กันหมดละเจ้านาย
-
ทำตัวดี ๆ ล่ะสิบสอง เจ้านายจะได้เอ็นดูมาก ๆ
-
ลองคบกันไปก่อนนน 555555
พี่เกล้าอย่าเทน้องเลย
-
รอดูกันต่อไป ..
-
:hao7: รอดูเลยใครจะคุมใครอยู่ 55
-
สิบสองงงงงงงงงงงงงงง รุกเจ้านายหนักไปล้าวววววววว
คนอ่านเขิลลลลแทนแล้วเนี่ยยยยยย
-
เป็นแฟนกันแล้ววววว :L1:
-
โอ้ยยย ไม่ต้องดูกันแล้วค่าาา เห็นกันอยู่ทุกวัน :m12:
ยินดีกับ 12 ด้วยยยยยยย :L2:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ปล.3 ฟาร์เต๊บ ค่ะ o18
-
เป็นแฟนกันแล้วเว้ยเฮ้ยยย
แต่ขอโฟกัสไปที่เพื่อนๆสิบสองคุยกันได้มั้ย ดูวุ่นๆเนอะ
-
โอ้ยชั้นชอบบบบบบเรื่องนี้
-
ดูๆไปเหอะ สิบสองน่ารักจะตาย ถึงมันจะป่วงๆ ชอบแทะโลม พูดสองแง่สองหง่าม หยิดเจ้านายตลอด สาวเยอะชอบให้ปวดหัว แต่มันก็รักเจ้านายจริงๆนะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เชื่อว่าเรื่องผู้หญิงของ12จะไม่จบง่ายๆ แล้วนายอาทิตย์อัสดงคงต้องเปิดเกมรุกบ้างนะ
-
เง้อ....รอนะคะไรท์
อ่านไปฟินไป
:mew1:
-
สงสารพี่เกล้า มีแฟนหล่อก็เงี้ย เข้าใจ ใครๆก็อยากได้ มันต้องมีบ้างเรื่องหึงหวง สู้ๆค่ะ
-
:katai2-1:
-
:z3: อาทิตย์อัสดงต้องทำให้พี่ปวดเฮดในอนาคตอย่างแน่นอน
-
คิดถึงสิบสอง
-
ไม่ไว้ใจคุณอาทิตย์อัสดงเลย
-
ตอนพิเศษ : บาร์สุราลัยกับวันสงกรานต์
“คุณเกล้าคะ วันสงกรานต์หยุดวันไหนบ้างคะ”
“จะสงกรานต์แล้ว ตกลงคุณเกล้าจะให้พวกเราหยุดวันไหนครับ”
“วันสงกรานต์จะให้หยุดกี่วันอ่ะเฮีย ต้องให้หลายๆ วันด้วยนะ สาวผมเยอะ”
“ผมไม่เห็นจะอยากหยุดเลย...”
ประโยคสุดท้ายเป็นของไอ้สิบสอง ส่วนประโยคอื่นๆ เป็นของคนอื่น เมื่อเข้าใกล้วันสงกรานต์พนักงานร้านผมก็ใกล้จะสติแตกเข้าไปทุกทีเนื่องจากผมไม่ยอมประกาศวันหยุดให้ชัดเจน หลังจากที่นั่งคิดนอนคิดมาหลายคืนและก็หลังจากที่ต้องทนฟังเสียงไถ่ถามจากลูกน้องมานานในที่สุดผมก็ได้คำตอบ
บาร์สุราลัยไม่หยุดนะจ๊ะ...
“ใจร้าย!”
“เฮียแม่งใจร้ายสัดๆ”
“คุณเกล้า...ป้าอยากหยุดไปเล่นสงกรานต์ที่อีสานนนนนน”
ตอนที่ผมประกาศเรื่องนี้ให้ฟังทุกคนก็ถึงกับโวยวาย แต่มันช่วยไม่ได้จริงๆ นี่ครับ(สวมบทเป็นเจ้านายใจร้าย) ช่วงสงกรานต์ธุรกิจอื่นๆ อาจจะหยุดได้ แต่ธุรกิจร้านแบบผมนี่หยุดไม่ได้แน่ๆ การพบปะญาติพี่น้องหรือการรียูเนี่ยนในหมู่เพื่อนฝูงมันมักจะมีเครื่องดื่มเข้ามามีส่วนเกี่ยวข้องด้วยเสมอ เพราะฉะนั้นผมจะเปิดร้านอย่างแน่นอน
แต่ผมจะหยุดในส่วนของการเปิดบาร์ไป...ผมจะเปลี่ยนร้านเป็นร้านค้าปลีกและค้าส่งเครื่องดื่มในช่วงสงกรานต์ชั่วคราว(ไม่ต้องห่วงเรื่องเงินลงทุนนะครับ สต็อกในหลังร้านมีเครื่องดื่มมากพอที่จะทำขายจริงๆ) และก็เปิดหน้าร้านเป็นซุ้มเล่นน้ำสงกรานต์ซะเลย
เมื่อได้ฟังคำที่ผมชี้แจง(พร้อมกับเพิ่มเงินค่าแรงให้) พนักงานทั้งสิบห้าคนก็ใจชื้นขึ้น และก็ขอผมมากมายว่าพาเพื่อนมาเล่นมากินด้วยได้หรือเปล่า
ก็ได้...ถ้าพวกมึงยังคงทำงานและเรียกลูกค้ามาให้...กูโอเค
แม้ปีนี้ลูกน้องจะไม่ได้กลับบ้าน แต่ก็ถือว่าลูกน้องจะได้เล่นน้ำสงกรานต์และหยุดพักผ่อนไปในตัว ผมคงไม่ขายถึงดึกดื่นเที่ยงคืนหรอกครับ
ทันทีที่ผมคิดได้ ผมก็ไปทำการทำเรื่องขอคุณตำรวจนิดๆ หน่อยๆ (ไม่เชิงว่าใช้เส้น แต่ไม่ได้ใช้เอกสารใดๆ มากมายเนื่องจากคุณตำรวจเป็นพ่อของเพื่อนสนิทผม) และผมก็เพิ่งรู้ตอนนั้นนั่นเองว่าถนนเส้นผ่านหน้าร้านผม เป็นถนนที่ตำรวจอนุญาตให้เป็นถนนแห่งการเล่นน้ำสงกรานต์พอดี อะไรจะเหมาะเจาะได้ขนาดนั้น...
ผมวาดฝันว่าผมจะได้กำไรหนักมาก...ในช่วงสงกรานต์นี้...
“แทนที่จะปิดร้าน และก็หยุดไปเที่ยวกันสองต่อสอง” สิบสองที่มาช่วยผมซื้อของไปขายบ่นขณะที่ช่วยผมขนลงบนรถกระบะ
“คนในวัยนี้มันสนุกกับการหาตังค์ มันไม่่ได้สนุกกับการเล่นน้ำสงกรานต์อีกแล้ว”
“สนุกอยู่คนเดียวน่ะสิ” สิบสองบ่นไปเรื่อย
“ถ้าไม่อยากช่วยก็กลับไปเลยไป...บ่นอยู่ได้” ผมมองตาขวางเล็กๆ ใส่สิบสอง
“ขอโทษครับ ไม่บ่นก็ได้” แม้จะบอกว่าไม่บ่น แต่สิบสองก็ทำหน้าบูดหน้างอเป็นเด็กๆ
ในช่วงระหว่างที่ผมรอให้สิบสองกับพนักงานในร้านที่ผมมาซื้อของช่วยกันขนของใส่หลังรถกระบะ ผมก็เพิ่งเห็นว่าสองโพสต์รูปภาพโฆษณาว่าร้านเราจะจัดตั้งซุ้มเล่นน้ำสงกรานต์และก็ขายเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ คนเข้ามากดไลค์และก็แสดงความคิดเห็นกันเยอะมาก ผมยิ้มกับฟีดแบ็กที่ได้รับอย่างล้นหลามก่อนที่จะกดเข้าไปอ่านดูความเห็นต่างๆ
หนุ่มๆ นักดนตรีก็มาเล่นน้ำด้วยใช่ไหมคะ
น้องแปดของเจ้...ขอเจ้ปะแป้งหน่อยนะ
ช่วยให้พนักงานร้านถอดเสื้อด้วยนะคะ โดยเฉพาะคุณสิบสอง
แล้วเจอกันนะสิบสอง กรี๊ดดดดดด มีความตื่นเต้น!
ลวนลามพนักงานชายได้ใช่ไหมคะ อุ๊บส์
อย่าลืมให้น้องสิบสองใส่เสื้อสีขาวด้วยนะคะ เซ็ก-กุ-ซี่ แน่ๆ
ไปแน่นอนค่ะ สิบสี่ต้องเป็นผัวหนู
กรี๊ดดดดดดดดดด ไม่ไปแล้วค่ะสีลม จะไปบาร์สุราลัย สิบสองจ๋าเจอกันนะ
เริ่มเล่นตั้งแต่แปดโมงเช้าได้มั้ยคะ อยากดูสิบสองเปียกไปนานๆ
ถ้าได้ปะแป้งกับกอดสิบสอง เจ้จะเหมาแบล็คสามขวดค่ะคุณเกล้า #ฝากไปถึงเจ้าของร้าน
สิบสองผัวหนู กรี๊ดดดดดดดดดด
อะไรๆ ก็ไอ้สิบสอง (ได้ข่าวว่ามีของคนอื่นด้วยแต่ไม่ได้ใส่ใจมากมาย) ผมเบ้ปากทันทีที่รู้ว่าคนส่วนใหญ่จะมาเพราะไอ้สิบสอง ไม่ได้อิจฉา แต่หมั่นไส้ครับ ทำไมคนพวกนั้นเขาไม่มาเพราะเจ้าของร้านมั่งฟะ...ผมก็หล่อนะ แค่ไม่ค่อยสูงเท่านั้นแหละ
“อื้ม...ไม่ได้ไปเล่นหรอกต้องทำงานน่ะ...ใช่ ทำงานที่ร้าน สงกรานต์ก็ต้องทำสิ”
ผมหูผึ่งเมื่อได้ยินว่าสิบสองกำลังคุยโทรศัพท์อยู่
“อะไรนะ จะตามมาปะแป้ง ฮ่าๆๆ ถ้าปะได้ก็มา มาซื้อเหล้าด้วยนะ อื้มๆๆ โอเค แค่นี้แหละ” ตอนที่ใกล้จะวางสาย ไอ้เพชรของร้านของผมหันมาสบตาผมพอดี มันขยิบตาให้ผมนิดหน่อย “เพื่อนครับเพื่อน” มันบอกผมแบบนี้
“ยังไม่ได้ว่าอะไร” ผมพูดเหมือนไม่ใส่ใจ “ผู้หญิงเหรอ”
“ใช่ครับ ปกติจะนัดกันไปเล่นสงกรานต์ตลอด”
“นัดกับมึงเนี่ยนะ”
“สิบสาม สิบสี่ สิบห้าด้วย ไอ้หนึ่งด้วย”
“เหรอ”
“จริงๆ จะได้รูปปีที่แล้วป่ะ” สิบสองทำท่าจะเอามาผมดูจริงๆ ผมถึงกับส่ายหน้าแล้วเดินหนีไปขึ้นรถ สิบสองรีบวิ่งตามมาขึ้นรถเหมือนกัน วันนี้เป็นรับหน้าที่เป็นคนขับ
“ถามจริง ตื่นเต้นมั้ยกับการเล่นสงกรานต์ที่ร้าน” ผมยิงคำถามไป
“พูดตรงๆ นะครับ ไม่เลย” สิบสองตอบความจริง “มันก็เหมือนไปทำงานอ่ะ นี่ถ้าเจ้านายให้ผมร้องเพลงด้วยล่ะก็...นั่นแหละครับเจ้านายครับ เหมือนไปทำงานเป๊ะ”
“จะมีสาวๆ มารุมปะแป้งมึงเยอะเลยนะ” ผมหันไปส่งความคิดเห็นในแฟนเพจของร้านให้สิบสองอ่านดู สิบสองอ่านผ่านๆ แล้วก็ทำหน้ายิ้มๆ
“เจ้านายจะให้เขามาปะแป้งผมป่ะ”
“ก็ต้องให้สิ ในเมื่อมันจะทำให้ยอดขายกระเตื้องขึ้น ก็ต้องยอมให้สาวๆ เขาปะแป้งไป”
“ว้าว ใจกว้าง...” สิบสองแกล้งทำหน้าทึ่งๆ อย่างหมั่นไส้ผม ก่อนที่จะเริ่มออกรถ
“แต่มึง...ห้ามไปปะแป้งคนอื่น”
สิบสองเหยียบเบรกหยุดชะงัก “หา”
ผมยักไหล่อย่างผู้ที่ถือไพ่เหนือกว่า “ตามนั้น”
“แต่มัน...เป็นเทศกาลนะครับ”
“ไม่ก็คือไม่ไง...”
“เจ้านาย”
“...”
“คนอื่นปะแป้งผมได้ แต่ผมห้ามปะแป้งคนอื่นงั้นเหรอ”
“ใช่”
“หึ” สิบสองยิ้มหน่อยๆ ก่อนที่จะเอานิ้วยาวๆ ของมันมาจิ้มแก้มผม... “ให้มันได้อย่างงี้สิ”
ผมหันออกไปนอกหน้าต่าง ส่งยิ้มเบาๆ ให้กับตัวเองที่นึกเรื่องอะไรแบบนี้ได้...
สงกรานต์วันแรก เวลา 15.00 น. หน้าร้านบาร์สุราลัย
สองกับพนักงานคนอื่นๆ ช่วยกันเปิดร้านตั้งแต่สิบเอ็ดโมง มีลูกค้าเข้ามาซื้อบ้างประปราย และทันทีที่เริ่มเข้าสู่ช่วงเวลาบ่ายๆ ซึ่งมีพวกพนักงานชายไปเล่นสงกรานต์ดึงดูดลูกค้า คนก็เริ่มเข้ามาในซุ้มร้านของผมเต็มไปหมด
แต่ไม่ได้มาซื้อนะครับ มาสาดน้ำใส่ไอ้สิบสอง
วันนี้มันใส่เสื้อแขนขุดสีขาวตัวบางที่เป็นเสื้อทีมของร้านในวันนี้(มิวายมีเลขประจำตัวกำกับ)กับกางเกงขาสั้นสีฟ้า ทันทีที่ออกมาจากข้างในร้านมันก็โดนสาดจนเปียก ตอนนี้มันเปียกไปทั้งตัวแต่ก็ยังดูหน้ามองอยู่ดีเพราะผิวมันขาวและหุ่นมันก็ดี
พนักงานชายร้านผมตอนนี้อยู่หน้าร้านกันหมดและก็เปียกกันหมด แม้ว่าพวกมันจะมีสาวๆ มารุมล้อมมากแค่ไหน พวกมันก็ไม่ลืมที่จะผายมือไปยังด้านหลังซุ้มที่มีเครื่องดื่มขายอยู่เต็มไปหมด
พนักงานชายกับเสื้อสีขาวนี่สามารถดึงดูดสาวๆ ได้มากมายจริงๆ
ผมนั่งมองอยู่ในส่วนที่เปียกน้อยที่สุด เพราะเป็นโรคจิตอะไรก็ไม่รู้ที่ว่าถึงเทศกาลสงกรานต์ทีไรผมก็มักจะเป็นโรคกลัวน้ำทุกทีไป ไม่ค่อยอยากเปียกเท่าไหร่ครับ ผมแค่อยากขายของ!
เพื่อนที่มันว่างในวันนี้ผมก็ชวนมันมาดื่ม ฉะนั้นตอนนี้ผมจึงนั่งอยู่ในส่วนที่กินที่ดื่มมองดูลูกน้องเล่นน้ำไป เสียงดนตรีร้านผมดึงดูดให้ผู้คนเข้ามาหาเป็นจำนวนมาก ถนนสายนี้เริ่มคึกคักขึ้นเรื่อยๆ อย่างไม่มีที่สิ้นสุด
ภาพความฝันเรื่องเงินมหาศาลใกล้ตัวผมเข้ามาเรื่อยๆ แล้ว #ยิ้ม
“พี่สิบสองอยู่ไหนคะ”
“สิบสองอยู่ไหนนนน”
“สิบสองจ๋า ขอปะแป้งหน่อยน้า”
ผมที่กำลังคุยกับเพื่อนอยู่ได้ยินคำว่าสิบสองลอยเข้ามาในหัวไม่ต่ำกว่าห้าสิบครั้งในวันนี้ ขนาดไอ้สิบสองวิ่งเข้ามาพักในซุ้มก็ดันถูกเรียกให้ออกไปหน้าร้านเพื่อเรียกลูกค้า(สองเป็นคนจัดการ) วันนี้ผมเห็นมันวิ่งวุ่นตลอดทั้งวัน แต่มันก็ไม่บ่นสักคำ เอาแต่ยิ้มที่โดนปะแป้งและก็โดนสาวๆ สาดน้ำใส่ และที่สำคัญ...มันไม่ปะแป้งคนอื่นเลย
มันถือแค่ปืนฉีดน้ำกระบอกเล็กๆ เหมือนพนักงานคนอื่นๆ เดินออกไปเล่นน้ำที่หน้าร้านและก็อยู่อย่างนั้นอยู่นานหลายชั่วโมงแล้ว
ผมยังไม่ได้คุยกับมันเลย...
“มึงนิ่งทำไมวะ ชนสิวะ ชน!” เพื่อนผมส่งเสียงร้องเมื่อเห็นผมนั่งนิ่งๆ มานานมากแล้ว
“กูรู้สึกผิดว่ะ” ผมรำพึง
“รู้สึกผิดเหี้ยไร”
“ในขณะที่ลูกน้องกูวิ่งวุ่น กูต้องมานั่งแดกเหล้ากับพวกมึงเนี่ยนะ”
“ไอ้เชี่ยนี่” เพื่อนผมมันแทบจะแพ่นกบาลผม “มึงเป็นนายจ้าง เขาเป็นลูกจ้าง มึงจะทำหรือไม่ทำก็เรื่องของมึง แต่ที่แน่ๆ หน้าที่ของเขาก็คือต้องทำงาน ตอนนี้หน้าที่ของมึงคือมึงต้องแดกกับพวกกู ชนๆๆๆ”
แม้จะยังรู้สึกแปลกๆ แต่ผมก็ยังยกแก้วชนกับพวกมันอยู่ดี
เวลาผ่านไปตอนนี้ถึงเวลาเย็นย่ำเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ถนนหน้าร้านของผมเต็มไปด้วยผู้คนมากมายมหาศาล และผมก็ไม่อยากจะโม้เลยว่าที่พวกนั้นพากันมาส่วนใหญ่เป็นเพราะพนักงานชายของผมนี่แหละ
เพราะผมได้ข่าวมาว่ามีใครไม่รู้มาแอบถ่ายรูปไปลงโซเชียลว่าถนนหน้าร้านบาร์สุราลัยมี ‘งานดี’ อยู่เยอะแยะเต็มไปหมด (พร้อมกับอัพรูปไอ้สิบสองและผองเพื่อนที่กำลังตัวเปียกโชก) เท่านั้นแหละครับผู้คนก็มากมายมหาศาลทันที นอกจากจะมีคนมาสาดน้ำพร้อมปะแป้งพนักงานส่วนหนึ่งของผมแล้ว พนักงานอีกส่วนหนึ่งก็ยังต้องขายเครื่องดื่มมือเป็นระวิงเพราะหลายคนเข้ามาซื้อเพียงเพราะอยากเห็นหน้าพนักงานของผมชัดๆ โดยเฉพาะไอ้สิบสองที่กลายเป็น ‘สงกรานต์ Cute boy’ ประจำโลกโซเชียลไปแล้ว
เพชรยังไงก็คือเพชร...
แต่ว่า...
เมื่อภาพที่มันโดนสาวๆ รุมปะแป้งมาอยู่ตรงหน้าผม ทำไมความร้อนมันมาแผดเผาหัวใจผมทีละน้อยๆ แบบนี้ล่ะครับ
ตั้งแต่สายจนถึงเย็นผมยังไม่ได้คุยกับมัน เนื่องจากมันถูกสาวๆ รั้งตัวทุกครั้งที่ทำท่าจะเดินมาหาผม ในขณะที่ผมก็ถูกเพื่อนๆ รั้งให้ไปชนแก้วด้วยทุกครั้งที่ผมทำท่าจะเดินไปหาสิบสอง
วันนี้ผมกับมันได้แต่มองกันและกันอยู่ห่างๆ
เชื่อไหมครับว่าผมยังตัวไม่เปียกเลย...พอถึงช่วงเวลาที่เพื่อนมันเมา แทนที่มันจะนั่งเฉยๆ มันก็เสือกที่จะดึงมือผมมาที่หน้าร้าน จากนั้นก็เริ่มเล่นสงกรานต์โดยที่ไม่ปรึกษาอะไรผมสักคำ
“ขอปะแป้งหน่อยนะครับ” เพื่อนผมพูดกับสาวสวยที่เดินผ่าน
ผมยืนนิ่งๆ อยู่ตรงนั้น ถ้าผมยังไม่ได้เป็นแฟนไอ้สิบสอง ไอ้เทศกาลสงกรานต์นี่ผมก็คงอยากที่จะปะแป้งสาวอยู่หรอกครับ แต่ว่าทันทีที่ตัวเองมีเจ้าของปั๊บ มือไม้มันเป็นอะไรไม่รู้ ทำไมต้องมาสงบเสงี่ยมอยู่ที่ข้างลำตัว แทนที่จะไปปะแป้งสาวเหมือนเพื่อนคนอื่นๆ ที่ฉวยโอกาสนี้แต๊ะอั๋งแก้มของผู้หญิงสวยๆ
อาจจะเป็นเพราะคำพูดที่ผมพูดไว้กับสิบสอง
‘คนอื่นปะแป้งมึงได้ แต่มึงห้ามปะแป้งคนอื่น’
ผมห้ามสิบสองเอาไว้ แล้วจะให้ผมไปทำในสิ่งที่ผมห้ามไอ้สิบสองได้อย่างไร ผมทำไม่ได้หรอกครับ
“ขอปะแป้งหน่อยนะครับ”
ไม่ใช่เสียงของเพื่อนที่มาพูดกับสาวๆ แต่เป็นเสียงของผู้ชายหน้าหล่อที่มาพูดกับผม ยังไม่ทันที่ผมจะพูดว่าตกลงหรือว่าอะไร มือของมันก็มาลูบแก้มทั้งสองข้างของผมอย่่างเต็มๆ และก็พยายามลูบให้ช้าที่สุดราวกับมันต้องการจะถ่วงเวลาให้ลูบแก้มผมได้นานๆ
ไอ้ห่านี่!
สิบสองเห็นภาพเต็มๆ มันคงเห็นผมอ้าปากพะงาบๆ เหมือนจะด่าไอ้นั่นแต่ผมไม่ด่า ไอ้นั่นยิ้มแฉ่งแล้วก็เดินจากไป ทิ้งให้ผมหน้าเปื้อนแป้งหนักมาก...
“ขอปะแป้งนะครับ”
รายที่สองเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าและก็ปะแป้งผมทันทีอีกเช่นกัน ผู้ชายอีกแล้ว เหี้ยอะไรวะ...ปกติก็ฮอตในหมู่สาวๆ(และหมู่กระเทย)นะเว้ย
ก่อนที่รายที่สามจะตามมา สิบสองมายืนแหมะอยู่ข้างๆ ผม ทำให้สาวๆ ตามมันมาเป็นพรวนแถมยังยืนมองมันอยู่นานมากไม่ยอมเดินหนีไปไหนด้วย
“สิ่งที่เจ้านายตอบแทนผมหลังจากที่ผมทำงานหนักมาทั้งวันก็คือให้ผู้ชายมาจับแก้มตัวเองต่อหน้าผมเหรอ”
มันพูดยิ้มๆ แต่ในน้ำเสียงของมันเต็มไปด้วยความเชือดเฉือนและประชดประชัน
“ถ้าจะด่าไปด่าเพื่อนกูนู่น มันลากกูมา” ผมชี้มือไปทางเพื่อน แม่งฮาเฮกันมากกับการฉีดน้ำใส่สาวๆ และก็ปะแป้งเขา (ไอ้สัดนี่ก็นะ อย่าไปฉีดใส่นมเขาสิวะ! เมาแล้วแม่งเหี้ย...)
สิบสองยังคงคีพรอยยิ้มเอาไว้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่เชื่อเถอะว่าทำผมขนลุกขนพองมากๆ
“เจ้านายห้ามปะแป้งคนอื่น และเจ้านายก็ต้องห้ามให้คนอื่นปะแป้งด้วย”
“หา” ผมอ้าปากค้าง “ทำไมข้อห้ามที่มึงให้กูเยอะกว่าข้อห้ามที่กูให้มึงล่ะ”
“ก็ไม่รู้ ผมไม่ชอบอ่ะ” มันพูดอย่างเอาแต่ใจ “กลับเข้าหลังร้านไปเลย นั่งสวยๆ อยู่ตรงนั้นแล้วไม่ต้องออกมา”
“เดี๋ยว นั่งสวยๆ คืออะไร”
“เอ่อ นั่งนิ่งๆ”
“เหี้ยอะไรของมึงเนี่ย” ผมโวยวาย
มีคนมาขัดจังหวะผมกับไอ้สิบสองนั่นก็คือสอง สองบอกว่ามีคนโทรเข้าโทรศัพท์ผม ผมจึงต้องหลบไปที่หลังซุ้มของร้านเพื่อที่จะคุยกับปลายสายให้รู้เรื่องแข่งกับเสียงดนตรีที่ผสมกันไปหมดและก็มีทุกแนวไม่ว่าจะเป็นเพื่อชีวิต ร็อค และก็ EDM
แม่กูเอง
“ฮัลโหลเกล้า มารับพ่อกับแม่หน่อยสิ”
“หา...”
“พ่อกับแม่อยากไปเล่นน้ำสงกรานต์ด้วย นะๆๆ รีบมาเร็วๆ เข้า เซเว่นหน้าปากซอยนะ”
กูเงิบ...พ่อแม่ผมเกิดอยากจะเฟี้ยวขึ้นมาอะไรในวันนี้วะ ปกติวันสงกรานต์แบบนี้พวกท่านมักจะมีความสุขอยู่กับการปลุกปล้ำกับรีโมทในมือว่าจะดูหนังเรื่องอะไรดีมากกว่า ผมกดวางสายอย่างหนักอกหนักจิตหนักใจ การที่จะต้องเดินไปรับพ่อแม่ที่เซเว่นหน้าปากซอยผมก็ต้องเดินผ่านมนุษย์หลากหลายคนที่น่าจะปะแป้งและก็ฉีดน้ำใส่มนุษย์ทุกคนที่จะต้องเดินผ่านไม่ว่าจะเป็นชายหรือหญิงก็ตาม
ผมกลืนน้ำลาย ปีนี้นึกว่าจะตัวเองจะไม่ได้เปียกซะแล้ว แต่ยังไงก็ต้องได้เปียกเพราะต้องไปรับพ่อกับแม่
ภารกิจ ‘เปียกเพื่อพ่อ’ และ ‘เปียกเพื่อแม่’ กำลังจะเริ่มต้นขึ้น
ผมเดินกลับมายังหน้าซุ้มของร้าน สิบสองยังยืนอยู่ที่เดิม มันหันหน้ามาถามว่าผมเป็นอะไรหรือเปล่า
“ต้องไปรับพ่อแม่อยู่หน้าปากซอย” ผมกัดเล็บอย่างเครียดๆ โดยไม่ใส่ใจบรรยากาศความวุ่นวายและความครื้นเครงของเทศกาลสงกรานต์ที่อยู่ตรงหน้า
“ตรงเซเว่นน่ะนะ” สิบสองอ้าปากค้าง
“ใช่่”
คอยาวๆ ของสิบสองหันไปทางเซเว่นที่อยู่หน้าปากซอย มันคงกำลังตื่นตะลึงกับจำนวนคนมากมายมหาศาลที่ส่วนหนึ่งก็เพราะตัวมันเองที่ทำให่้ซอยร้านบาร์สุราลัยคึกคักแบบนี้
“ผมจะพาไป” สิบสองส่งปืนฉีดน้ำไปให้ไอ้หนึ่งถือให้ พร้อมๆ กับคว้ามือผม
“เฮ้ย” ผมร้อง
“ถ้าเจ้านายไปคนเดียว เจ้านายเละแน่” สิบสองพูดอย่างไม่ไว้ใจ
“ไปกับมึงกูก็เละ และมึงก็เละด้วย” ผมเตือนสติมัน
“ผมจะทำให้เจ้านายเละน้อยลง”
คำว่า ‘เละ’ ในที่นี้หมายถึงทั้งเนื้อทั้งตัวเต็มไปด้วยแป้งและก็น้ำจาก ‘มนุษย์เล่นสงกรานต์’ ผมไม่เข้าใจว่าสิบสองมันจะทำวิธีไหนแต่มันบอกให้ผมเดินหน้าไปก่อน
ป๊าบ ป๊าบ ป๊าบ
เสียงที่โดนแป้งทาเข้าที่ใบหน้า...ผมยังเดินไปได้ไม่เท่าไหร่ก็โดนหลากหลายมือมาทาแป้งที่หน้าของผมแล้วครับ
หมับ...สิบสองคว้าผมเข้ามาใกล้ตัวด้วยการโอบเอว
คนที่กำลังจะปะแป้งผมเป็นรายต่อไปหยุดชะงัก ทำให้ผมเดินหน้าต่อไปได้อีก
วิธีของมันก็คือโอบเอวผมเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ ทำให้คนที่จะเข้ามาปะแป้งผมได้ลดน้อยลงไปได้ครึ่งต่อครึ่ง!
มันคือความมหัศจรรย์แฟนตาซี...แต่ว่า...ผมไม่ค่อยได้ใกล้ชิดมันต่อหน้าคนมากมายมหาศาลแบบนี้มาก่อน และก็ที่สำคัญผมยอมให้มันโอบเอวต่อหน้าสาธารณชนได้ไม่เกินหนึ่งนาที
แต่นี่ปาเข้าไปห้านาทีแล้ว...
มีคนเข้ามาขอปะแป้งผมอยู่เรื่อยๆ สิบสองมันก็จะพยายามดัวตัวผมไปข้างหน้า ไม่ก็ปัดมือคนแปลกหน้าเบาๆ ออกไปได้แบบไม่เสียมารยาท ผมหันไปมองหน้ามันที่อยู่สูงกว่าผม มันก็โดนเหมือนกัน แต่ส่วนใหญ่จะเป็นสาวๆ มากกว่าที่ต้องการที่จะปะแป้งมัน
มันทำตาหยีและก็ยิ้มตอนที่โดนปะแป้ง แต่มือของมันก็ยังอยู่ที่เอวของผมเหมือนเดิมแถมยังแน่นมากกว่าเดิมอีกต่างหาก
ไม่เคยมีใครมาปกป้องผมตอนที่ผมเล่นสงกรานต์แบบนี้เลย...ในช่วงวัยรุ่นที่ผมกับเพื่อนเคยเฟี้ยวพากันไปสีลม ส่วนใหญ่เพื่อนผมมันจะโดนรุมและก็เป็นผมที่ไม่ค่อยได้โดน แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนกัน...คนแม่งรุมผมเยอะขึ้นมากกว่าทุกครั้งในชีิวิต ทั้งๆ ที่มีสิบสองมาเป็นยันต์ป้องกันตัวเองแล้วก็ยังถือว่าเยอะเป็นประวัติการที่น่าจะถูกบันทึกลง ‘เกล้า เวิร์ล เร็คคอร์ดส์’
“รีบๆ เดินผ่านไปเลย”
มันร้องเมื่อเห็นคนตรงหน้าเป็นกลุ่มชายฉกรรจ์ที่ตัวสูงพอๆ กับมันหลายคน
ผมทำตามที่มันพูด มือของมันจับที่เอวของผมแน่น แต่แล้ว...เหตุการณ์ไม่คาดคิดก็บังเกิดขึ้น
เชี่ยสิบสองถูกกระเทยดึง!!!!!
ผมกับมันถูกจับแยกกันโดยอัตโนมัติโดยที่ผมยังยืนอ้าปากค้างอยู่แบบนั้น สิบสองแสดงสีหน้าขอความช่วยเหลือทันที ผมหันซ้ายหันขวาอย่างลังเลว่าควรจะทำยังไงดี(กูเองก็กลัว...) และในที่สุดผมก็ตัดสินใจได้ภายในสิบวินาที(ช้ากว่านี้สิบสองอาจจะเป็นหมันได้เพราะถูกบีบไข่...)
“ขอโทษนะครับ ขอโทษนะครับ” ผมพูดยิ้มๆ กับกระเทยกลุ่มนั้น “แฟนผมครับ แฟนผม”
ได้ผล...สาวๆ(ประเภทสอง)ทั้งหลายกล่าวขอโทษและก็บ่นเสียดายๆ กันยกใหญ่ บางคนก็ถือโอกาสปะแป้งผมอีกคนเพื่อเป็นการตบท้าย
หลังจากนั้นสิบสองก็ทำหน้ามึนไปเลย...มันโอบเอวของผมอีกครั้งแต่คราวนี้ผมรีบพามันเดินไปข้างหน้าให้เร็วที่สุด แม้ว่าตัวเองก็ถูกผู้ชายกลุ่มที่สิบสองมันเกรงๆ รุมปะแป้งเหมือนกัน
แม่ง...นึกว่าตัวเองอยู่ในสงครามโลกครั้งที่สาม
กว่าจะมาถึงเซเว่นได้...ผมบอกเลยว่าผมเหนื่อยมาก ผมเห็นหน้าพ่อกับแม่แล้วผมรู้สึกว่าผมเห็นทางสว่างในชีวิตของตัวเอง สิบสองนั่งลงบนฟุตบาทหน้าเซเว่นทันทีในขณะที่ผมเดินไปหาพ่อกับแม่ที่ดีใจมากเมื่อลูกชายของตัวเองมารับ...
ผมมองไปที่แผ่นหลังของสิบสองที่ดูเปียกและก็เหนื่อยล้ามากมายมหาศาล มันเล่นน้ำตลอดทั้งบ่ายแบบไม่ได้พัก อีกทั้งยังเพิ่งเจอเหตุการณ์ที่น่าสยดสยองเมื่อสักครู่อีกต่างหาก พลังงานของมันคงหมดไปแล้วล่ะ
ปิ๊ง...ไอเดียบางอย่างผุดขึ้นมาในหัว
สักพักหนึ่ง ไอ้หนึ่ง ไอ้สิบสาม ไอ้สิบสี่ และก็ไอ้สิบห้าก็มาปรากฏตัวที่หน้าเซเว่นเนื่องจากถูกผมโทรตาม
“พาพ่อกับแม่กูไปเล่นน้ำ” ผมสั่งลูกน้อง “และห้ามให้พ่อกับแม่กูมีอันตรายเด็ดขาด ไม่งั้นกูจะเด็ดหัวพวกมึง”
ตอนที่ผมรอสี่คนนี้ ผมก็พยายามหว่านล้อมพ่อกับแม่ต่างๆ นานาว่าให้กลับบ้านไปเถอะ สงกรานต์ที่นี่ไม่สนุกหรอก อีกอย่างผมก็บอกว่าผมเหนื่อยอยากไปพักแล้ว พ่อกับแม่ก็บอกว่าลูกไปพักเลย พ่อกับแม่จะเล่นน้ำต่อเอง ผมนี่ปวดกบาลเลยครับ
ทำอะไรไม่ได้นอกจากสั่งให้ลูกน้องที่แข็งแรงๆ ทั้งสี่คนมารับพ่อแม่ไปยังซุ้มหน้าร้านเพื่อเล่นน้ำสงกรานต์อย่างที่ใจท่านปรารถนา ส่วนผมน่ะเหรอ...
หนีน่ะสิครับ!
ไม่เอาอีกแล้ว การกลับไปอีกครั้งก็เหมือนกับการเอาชีวิตไปทิ้ง...ผมโดนรุมทึ้งหลายต่อหลายครั้งทั้งๆ ที่สิบสองมันก็แสดงความเป็นเจ้าของขนาดนั้นยังใช้ไม่ได้ผลกับพวกหลังๆ เพราะงั้น...ผมขอหนี!
และเหตุผลหลักๆ ก็คือแฟนผม...ไอ้สิบสองเนี่ยมันเหนื่อยมากแล้ว(ไม่รู้เหนื่อยจากการเล่นมาทั้งวันหรือเหนื่อยจากกลุ่มกระเทยเมื่อสักครู่) ผมจึงขอกลับไปดูแลแฟนของผม โดยที่ทิ้งพ่อกับแม่ที่อยากเล่นน้ำมากๆ โดยที่ไม่ต้องมีผมก็ได้อยู่กับลูกน้องที่แข็งแรงและก็ไว้ใจได้สี่คน(ไอ้ลูกเนรคุณ!...เอ๊ะ มีใครร้องใส่ผมรึเปล่าครับ)
[ มีต่อนะคะ ]
-
[ ต่อค่ะ ]
คอนโดไอ้สิบสอง
สิบสองทิ้งตัวลงไปนอนกับพื้นทันทีที่ถึงบ้านมัน ผมมองมันอย่างเห็นใจขณะที่จัดการปิดประตูให้เรียบร้อย
“อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเลย เดี๋ยวไม่สบาย” ผมสั่ง
“อาบให้หน่อยยย” มันพูดเสียงยานคาง
“บ้านมึงสิ”
“นะๆๆ ผมเหนื่อย เหมือนตัวผมจะแตกเลย ไข่ผมก็จะแตกเนี่ย” ตอนอยู่บนแท็กซี่มันก็เอาแต่บ่นเรื่องนี้ ผมยืนมองมันอย่างเอ็นดูสักพักหนึ่ง(ตัวใหญ่กว่าควายแต่ดันทำตัวเหมือนเด็ก 5 ¬ขวบ) ผมดึงตัวมันขึ้นมาจากพื้นหลังจากนั้นก็ลากตัวมันไปยังห้องน้ำ
ผมเปิดฝักบัวก่อนที่จะฉีดน้ำราดตัวมันที่นั่งอยู่บนขอบอ่างเบาๆ พร้อมกับกล่าวยิ้มๆ ว่า “สุขสันต์วันสงกรานต์”
“ฮ่าๆ” สิบสองหัวเราะเบาๆ ก่อนที่จะเอื้อมแขนยาวๆ ของมันไปเปิดน้ำในอ่างล้างหน้าและก็เอาน้ำใส่มือตัวเองมาสะบัดๆ ใส่ผมเบาๆ
เล่นกันสองคนแม่งยังสนุกกว่าเล่นกับคนหลายร้อยแบบผมเจอในวันนี้เสียอีก
“คนอื่นๆ จะไม่ว่าเหรอ เราหนีกันมาแบบนี้” สิบสองพูดอย่างกังวล
“ใครจะกล้าว่า กูเป็นเจ้านายพวกมันนะ”
“...”
“พ่อแม่กูยังทิ้งมาเลยเนี่ย” ผมถอนหายใจ กำลังคิดๆ อยู่ว่าอีกสักพักหนึ่งอาจจะกลับไปหาพ่อกับแม่ แต่ต้องดูแลไอ้เพชรของร้านผมก่อน มันดูเหนื่อยเอามากๆ เลยครับ ถึงแม้ว่าตอนนี้จะอยู่บ้านมันแล้วก็ตามทีเถอะ
“พ่อแม่เจ้านายดูสนใจการเล่นน้ำมากกว่าเจ้านายอีกนะ”
ผมหัวเราะเบาๆ พยายามล้างแป้งให้ออกมาจากตัวสิบสองให้ได้มากที่สุด มันกำลังถอดเสื้อยืดสีขาวของมันออก ทันทีที่ถอดเสร็จซิกส์แพ็คสีขาวสว่างก็ปรากฎอยู่ตรงหน้าผม
ทำไมกูต้องกลืนน้ำลายด้วยวะ...
โชคดีที่สิบสองแม่งไม่รู้ มันเหนื่อยจนต้องเอาหน้าของมันมาซุกไว้กับตัวผมและก็ปล่อยให้ผมล้างตัวมันต่อไป
จะว่าไปผมยืนก็เกือบตัวเท่าตัวของมันตอนนั่งเลยนะเนี่ย...#ความเตี้ยนี้ เฮ้อออออ ถอนหายใจแรงๆ
“โอ๋ๆ ไม่เป็นไรน้า ถูกบีบไข่นิดหน่อยเอง” ผมแกล้งปลอบ
“ไม่ได้บีบอย่างเดียวนะ บิดด้วยเนี่ย...ไม่รู้ไส้ข้างในจะพังหมดเหรอยัง” ยิ่งพูดก็ยิ่งดูกามๆ วะ “ดูให้หน่อย”
“เชี่ยอะไร” ผมเสียงดังขึ้นทันที
“ฮ่าๆ” อีกฝ่ายหัวเราะแบบไม่ค่อยมีแรง “แต่ผมดูของเจ้านายได้เลยนะตอนนี้”
ไอ้บ้าเอ๊ย...ผมจัดการแก้เผ็ดมันด้วยการปรับระดับน้ำให้แรงขึ้น มันร้องจ๊ากเพราะความแรงของน้ำก่อนที่จะบิดตัวไปมา
“มานี่เลย...” มันจับตัวผมให้ไปนั่งตักมัน พร้อมๆ กับแย่งฝักบัวไปจากมือผม ก่อนที่จะเอาน้ำจากฝักบัวมาราดผม...
ไอ้เหี้ย “หยุดเลย!”
“ไม่”
“กูสั่งในฐานะเจ้านาย!” ผมร้องลั่น เพราะมันไม่ได้ฉีดน้ำใส่ผมอย่างเดียวครับ มันจั๊กจี้ผมด้วยการใช้มือที่ว่างจับนั่นจับนี่ของผมไปทั่ว เท่านั้นยังไม่พอมันยังเอาจมูกกับใบหน้าของมันมาไซร้ลำคอของผมอีกด้วย
คนๆ เดียวแม่งทำทั้งหมดนี้ได้ยังไงวะ อีกทั้งกูยังดิ้นไม่หลุดอีกต่างหาก
มันเหนื่อยจริงหรือมันเหนื่อยแบบแอ็คติ้ง?
“สั่งในฐานะแฟนก็ไม่หยุด” สิบสองกระซิบ หลังจากนั้นมันก็ฝังริมฝีปากลงบนหัวไหล่ผม
“ไอ้เวร” โป๊ก! ผมเขกมะเหงกมันอย่างแรง ในที่สุดมันก็ปล่อยตัวผม ผมไม่รอช้าที่จะวิ่งหนีออกจากห้องน้ำและก็ปิดประตูขังมันไว้ข้างใน
มันเปิดประตูออกมาทันที
“จะไปไหน” มันร้อง
“ไปหาพ่อกับแม่” ผมพูด ขณะที่ดูสภาพที่เปียกไปทั้งตัวของตัวเองอย่างอนาถจิตอนาถใจ
สิบสองหันไปมองนาฬิกา เพิ่งจะทุ่มสิบห้า ตอนนี้ที่ถนนหน้าร้านของผมคงยังไม่เลิกเล่นกันง่ายๆ แน่
“ไปด้วย” สิบสองเอ่ยพร้อมๆ กับเดินออกมาอย่างจริงจัง
“เฮ้ย บ้าเหรอ” ผมพูด “นี่กูเพิ่งพาตัวมึงออกมานะ แล้วจะกลับเข้าไปอีกทำไม”
“เจ้านายโดนรุมตายห่าเลย ผมไม่ยอมหรอก”
“ไม่เป็นไร กูไหว” แม้ในใจจะคิดว่าตัวเองไม่ไหวก็ตาม...
“บอกแล้วไงว่าผมไม่ชอบให้ใครมาปะแป้งเจ้านาย ยิ่งปะแป้งลับหลังผมนี่ผมยิ่งไม่ยอมใหญ่เลย” ความเหนื่อยของมันเหมือนละลายหายไปหมด
“โอเคๆ” ผมยอมแพ้ “กูไม่ไปก็ได้”
สิบสองชะงัก พร้อมๆ กับส่งสายตาสดใสและมีแววดีใจมาให้ผม
“จริงเหรอ”
“อืม”
“เย้” มันส่งเสียง ก่อนที่จะดึงตัวผมเข้าไปในห้องน้ำอีกรอบ “มา มาเล่นน้ำสงกรานต์กัน”
ผมที่ตัวเล็กกว่าย่อมเสียเปรียบ มันเปิดฝักบัวอีกครั้งก่อนที่จะราดน้ำบนหัวผมเบาๆ
“ไอ้ห่าาาาาาาา” ผมร้อง
“รดน้ำดำหัวผู้ใหญ่”
“บ้านมึง!!!!”
ผมไม่ยอมแพ้ เอาสายฉีดตูดมาฉีดน้ำใส่ขามัน...
“เฮ้ยยย ไม่เล่นแบบนี้ดิ”
“น้ำมันก็คงจะสะอาดอยู่” ผมยักไหล่อย่างไม่สนใจ
“พอได้แล้ว!!!!”
สงกรานต์ของผมกับสิบสองในวันแรก จบลงที่ห้องน้ำที่บ้านไอ้สิบสอง
“ทำไมคุณดูกังวล”
“กำลังคิดอยู่ว่าลูกจะรู้ไหมว่าเราดื่มน่ะค่ะ...”
“ก็ลูกเราขายเครื่องดื่ม เราก็ต้องดื่มสิคุณ”
“...”
“กันต์ก็ดูเป็นคนดีนะ”
“คุณก็คิดเหมือนกันใช่ไหม”
“เห็นดูแลลูกเรายิ่งกว่าลูกเราดูแลตัวเองอีก”
“...”
“มันก็คงเลือกในสิ่งที่มันคิดว่าดีกับมันแล้วนั่นแหละ”
“แล้วคุณคิดว่าดีมั้ยล่ะคะ”
“ผมจะพูดอะไรได้อีกล่ะ”
“...”
“ผมก็คงพูดได้แค่ว่า ‘ลูกเขยแม่งหล่อ’”
[END]
Talk : มีความสปอยล์แรงมากว่าเรื่องนี้จะจบแบบแฮปปี้เอนดิ้ง เพราะว่าตอนพิเศษนี้เป็นเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นในอนาคตนะคะ
ตัดภาพมาที่ตอนปัจจุบัน...เพิ่งจะคบกันเอง 555555555
-
โถ สิบสองเฉามือหมดละ :mew2: 55555
-
พ่อแม่โคตรเจ๋งเลยยยย :3
-
คุณพ่อคุณแม่ยังชมสิบสองอ่ะ
น่ารักอ่ะ
-
สิบสองคนฮอตตต
-
สิบสองผ่านสิเนอะพ่อแม่เกล้าโอเคนิ
-
มีแฟนหล่อต้องทำใจ เป็นเรานี่หึงไปนานละ คุณเกล้านี่ใจกว้างกว่าเราเยอะเลยค่ะ 555555
-
:pig4:
-
ควรจะร้องดีใจเป็นภาษาอะไรดี
-
ความลับแตกอย่างแรง เจ้านายยย รู้ตัวยัง!!
-
คุณพ่อคุณแม่โคตรเฟี้ยว555
-
ขอบคุณ :)
-
#ลูกเขยหล่อ
-
พ่อแม่เปิดทางฟิน
-
ทำไมฉากสงกรานต์ในห้องน้ำมันกริ้วกร๊าวอย่างนี้หละ :katai2-1:
-
:laugh:
-
พ่อออออค่ะ หนูเห็นด้วยคะ
-
พ่อแม่พี่เกล้านี่เปรี้ยวจริงๆ มีการอยากเล่นน้ำสงกรานต์ด้วย :laugh:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
สุขสันต์วันสงกรานต์ครับ
-
เหวยๆ ยังมีเจ้าเต๊ปกะฟาร์อีก อิอิ
-
ฟินแรงงงง ขอให้เรื่องนี้ไม่มีมาม่า อิอิ :katai5:
-
งื้อออ เกล้าน่ารักมาอ่ะ สิบสองก็ดูแลเจ้านายดีมากๆๆๆๆๆๆๆ ปล.แอบหวังว่าจะมี kiss kiss นะเนี้ย :-[
-
ขุ่นพ่อ ขุ่นแม่ เปรี้ยวมากกกก หนีเล่นสงกรานต์ มีแอบเม้ามอยปลื้มปริ่ม ว่าจะได้(ว่าที่)ลูกเขยดี // เขาน่ารักกันเนอะ กันต์เกล้า (อุ้ย ชื่อก็เป็นใจจุง) :o8:
-
โอ้ยยย พ่อแม่ของเกล้าเฟี้ยวมากอ่ะ
สิบสองเกล้าก็น่ารัก~~
-
:pig4: :pig4:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกก กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดด
พ่อกับแม่แซ่บมากเลยค่าาาาาาาา
อิอาทิตย์อัสดงนี่ต้องอุปสรรคชิ้นเอเชียแน่ๆ :hao7:
-
น่ารักอ่ะตอนนี้ :-[ :-[
คุณเกล้านี้เรียกสิบสองว่าแฟนได้เต็มปากเลยน๊าาา
-
สงกรานต์นี้มีความหวาน :-[
-
สุขสันต์วันสงกรานต์นะคะ
-
โอ้ย พ่อแม่พี่เกล้า มีการชมลูกเขย. :z1:
-
เป็นสงกรานต์ที่ฟินจริงๆ
-
:hao6:
-
อยากให้เรียกชื่อ :katai2-1: เป็นเกล้ากับกันต์อะ คงฟิน555
-
#ลูกเขยหล่อ ฮ่าๆ
-
เล่นนน้ำแล้วเสียน้ำด้วยป่ะ
-
12 Hothit
-
ขอบคุณคนเขียนค่า. รอความก้าวหน้าของสิบสองในตอนต่อไป
-
กรี๊ดดดดดด คุณพ่อคุณแม่เก๋าเว่อร์
#ลูกเขยแม่งหล่อ
-
ฟีโรโมน คุณเจ้าของร้านเริ่มแผ่กระจายในเพศผู้ ฮ่าๆๆๆ
สิบสอง นายต้องรีบทำคะแนน นะ
คุณพ่อคุณแม่ พี่เกล้า เปรี้ยวใจ ที่สุด :katai2-1:
-
รอตอนต่อไปครับ
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน สนุกมากค่ะ ชอบสิบสอง 555
-
ลูกเขยแม่งหล่อ 555555555555
-
สิบสองทางสะดวกแล้วแกพ่อตาแม่ยายชอบ55555
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ตอนที่ 15
คบกันวันแรก
ผมยืนส่องกระจกขณะที่กำลังแต่งตัวอยู่
หน้าอย่างนี้มีแฟนแล้วเหรอ...
แม้ว่าผมจะทำเป็นว่าผมไม่รู้สึกอะไรแต่มันก็เขินแบบแปลกๆ อยู่นะครับ ดอกไม้สองดอกที่เสียบแจกันอยู่ข้างเตียงตอนนี้กำลังเหี่ยวเฉาได้ที่เลยทีเดียว แต่เวลาผมมองมันผมกลับรู้สึกว่ามันมีชีวิตชีวามากกว่าปกติ เหมือนมันไม่ได้เหี่ยวเฉา ไม่ได้กำลังจะตายลงไปอย่างช้าๆ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“เข้ามาเลยครับป้าสี่” ผมคิดว่าป้าสี่คงเอาเสื้อผ้าที่รีดเสร็จแล้วมาให้ แต่เปล่าเลยครับ คนที่ถือชุดสะอาดใหม่เอี่ยมและก็รีดเรียบร้อยไม่ใช่ป้าสี่ แต่เป็นสิบสอง
มันมาแต่เช้า อีกทั้งยังดูสดใสเหมือนไม่ได้ผ่านสมรภูมิการอดหลับอดนอนซ้อมรับปริญญาด้วย
ผมคิดไปเองหรือเปล่าว่ามันหล่อขึ้น...
“ขอบใจ” ผมขัดๆ เขินๆ แย่งเสื้อผ้าในมือของมันเอาไปห้อยไว้ในตู้ของตัวเอง “ทำไมมึงมาแต่เช้า...”
“คิดถึง”
เสื้อที่เพิ่งจะถูกห้อยเกือบจะร่วงลงไปกองกับพื้นเพราะคำพูดนั้น
“เชี่ย” ผมบ่นเบาๆ
“สบายใจจัง ได้พูดอะไรที่มันตรงกับใจแล้วมันดีฉิบเป๋ง” สิบสองทิ้งตัวนอนลงบนเตียงของผมอย่างสุขกายสบายใจ ผมอดส่ายหน้าใส่มันไม่ได้ “เจ้านายไม่คิดถึงผมเหรอ”
คนอย่างผมน่ะเหรอจะตอบมัน ผมรีบหยิบชุดที่ร่วงลงไปกองกับพื้นโดยมีไอ้สิบสองที่วิ่งลงมาจากเตียงเพื่อช่วยผม
“วันนี้แต่งตัวเนี้ยบจังเลยเนอะ” สิบสองพึมพำ
ผมก้มลงมองดูชุดตัวเอง ชุดเนี้ยบขึ้นจริงๆ อย่างที่อีกฝ่ายมันพูดนั่นแหละ ผมไม่อยากยอมรับเลยว่าวันนี้ผมพิถีพิถันในการแต่งตัวมากขึ้น
ไม่จริงสักหน่อย!
“เพราะรู้ว่าจะเจอคนอย่างผมแน่เลย”
“ไปเอาความมั่นใจมาจากไหน” ผมพูด ขณะเรียงชุดกลับเข้าตู้
“เอามาจากบ้าน” มันลอยหน้าลอยตาตอบ ผมทำหน้าถมึงทึงใส่มัน “วันนี้อยากไปไหนหรือเปล่าครับ ร้านก็ยังไม่เปิดด้วย”
“ไม่อยากไปไหนอ่ะ อยากทำงานอยู่บ้าน”
“มีอะไรให้ทำเหรอ”
“บัญชีรายรับรายจ่ายของร้าน”
“อ๋อ...”
“กลับไปนอนพักผ่อนอยู่บ้านไป ที่นี่ไม่มีอะไรให้มึงทำหรอก”
“มาเฝ้าแฟนไม่ได้เหรอ” สิบสองพูดยิ้มๆ “นั่นแหละงานอีกอย่างของผม”
“เชี่ยสิบสอง” ผมพูดเสียงเข้มขึ้น “พนักงานในร้านจะรู้ไม่ได้นะว่ามึงกับกูคบกันน่ะ”
“ผมก็ยังไม่บอกใครนี่ครับ” สิบสองเกาะแขนผม “นะๆๆ ให้ผมอยู่กับเจ้านายเถอะนะ ผมจะไม่ดื้อไม่ซนไม่หายใจเลย ถ้าเจ้านายสั่ง”
“เดี๋ยวก่อนนะมึง...”
“ว่าไงครับ”
“เออ อยากอยู่ก็อยู่”
“เย้”
ที่ผ่านมาผมเคยมีแฟนรุ่นน้องมาบ้าง ก็เข้าใจแหละว่ามันจะต้องรู้สึกแบบนี้ สิบสองเหมือนมันยังเด็กแต่ก็ใช่ว่ามันจะเป็นสิ่งที่เลวร้ายอะไร
ห้องทำงานของผม
ผมเช็คนั่นเช็คนี่ในแฟ้มไปเรื่อย ในขณะที่สิบสองนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามของผม ที่ประจำของมันที่มีเรื่องจะพูดกับผมทีไรก็เป็นอันต้องมานั่งที่ตรงนั้นทุกครั้งไป นอกจากสิบสองมันจะเอาแต่จ้องมองผมแล้ว มันยังไม่ทำอะไรอย่างอื่นอีกด้วยนอกจากจ้องมองผม!
กูไม่เป็นการเป็นงานเลยเนี่ย
“หน้ากูมีอะไร จ้องอยู่ได้” ผมยกแฟ้มในมือขึ้นสูงขึ้นเพื่อปิดหน้าตัวเอง
“ไม่มีอะไรครับ...มีแต่ความน่ารัก”
“หยอดตลอด”
“ก็มันจริงนี่” สิบสองพูดไปเรื่อย
“มึงจะจ้องกูอยู่แบบนั้นตลอดทั้งวันเลยใช่มั้ย”
“ถ้าเจ้านายอนุญาตผมก็ทำครับ”
“ไปทำอะไรอย่างอื่นบ้างก็ได้ รีดผ้า กวาดบ้าน ถูบ้าน กรอกน้ำ อะไรก็ได้”
“โห สั่งงานผมเหมือนแม่บ้านสั่งงานพ่อบ้านเลย”
“ไม่ใช่แบบนั้น!”
“โอเค ไม่จ้องก็ไม่จ้อง” สิบสองยอมแพ้ เดินไปหยิบขวดโหลเปิดใจของผมกับมันที่มันซื้อมาเอง “ผมรู้แล้วล่ะว่าผมจะทำอะไร คิคิ”
มันออกเสียงว่าคิคิ จริงๆ ครับ...เฮ้อ เด็กคนนี้นี่
ในเมื่อผมแก้ปัญหาเรื่องสิบสองชอบจ้องผมเวลาทำงานแล้ว ผมก็หันไปสนใจงานที่อยู่ตรงหน้าต่อ สิบสองมันยกขวดโหลไปวางไว้ที่โต๊ะมุมห้อง และมันก็นั่งอยู่ตรงนั้นทั้งวัน จากนั้นก็เอาแต่เขียนกระดาษเอามาม้วนลงไปในขวดเรื่อยๆ จนเกือบเต็มขวด
มันมีอะไรจะบอกผมเยอะขนาดนั้นเลยเหรอ
“อย่ามาสั่งห้ามอะไรอีกนะ ผมไม่ได้กวนอะไรเจ้านายสักหน่อย”
ก็ดี อยู่สงบเสงี่ยมแบบนั้นก็ดี ยังไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย...
ผมนั่งทำงานไปเรื่อยๆ จนกระทั่งประตูห้องทำงานถูกเคาะ คนที่มาเยือนก็คือไอ้ทิต จากที่เขียนๆ อยู่สิบสองถึงกับวางปากกาและก็ยืนขึ้นเลยทีเดียว
“มึงอยู่กับลูกน้องเหรอ” ทิตมองสิบสองอย่างงงๆ
“อืม มีอะไรหรือเปล่า”
“จะชวนไปซื้อของน่ะสิ ไม่มีเพื่อนไป”
“ไอ้สาด โทรมาชวนก็ได้” ผมพูด หางตาของผมมองไปเห็นสิบสองที่ทำหน้าบึ้งตึงใส่ผม มันต้องคิดไม่ดีเรื่องผมกับไอ้ทิตอีกแน่ๆ
“มึงว่างมั้ยล่ะ”
“ก็...” ผมมองดูบัญชีที่อยู่ตรงหน้า ทุกอย่างถูกเคลียร์ไปแล้วมากกว่า 80% ผลประกอบการของร้านผมถือว่ามีกำไรอยู่ในระดับที่น่าพอใจ ยิ่งตั้งแต่สิบสองมาทำงานที่ร้านกราฟรายรับของร้านผมก็พุ่งขึ้นสูงอย่างต่อเนื่อง
ต้นเหตุที่ทำให้ร้านได้กำไรสูงไม่รู้ตัวอะไรเลย เอาแต่จ้องหน้าไอ้ทิตเขม็งอย่างไม่ชอบใจ
“กู...” ผมลังเลว่าจะเอายังไงดี ผมพอจะรู้นิสัยของสิบสองว่่ามันจะเป็นยังไงถ้าหากว่าผมตอบตกลงไปกับไอ้ทิต
‘ทำไมเจ้านายทำแบบนี้ วันนี้เป็นวันแรกที่เราคบกันนะครับ เจ้านายต้องอยู่กับผมตลอดสิ ไม่ใช่ไปอยู่กับไอ้อาทิตย์อัสดงนั่น’
ถึงแม้ว่ามันจะเป็นคำพูดที่ผมนึกเอาเอง แต่เสียงของสิบสองในความคิดของผมดูจริงมากเสียจนนึกว่ามันกำลังจะพูดออกมาด้วยซ้ำ
ขอโทษนะเว้ยทิต...กูไม่อยากมีปัญหา
“กูไม่ว่างว่ะ” ผมพูด “ขอโทษด้วยนะเพื่อน”
“นานๆ ทีกูอุตส่าห์ว่างนะเว้ย มึงไม่ว่างให้กูหน่อยเหรอ”
“มีอะไรต้องเคลียร์เยอะเลยว่ะ” ผมให้เพื่อนดูปริมาณแฟ้ม หางตาแอบเหลือบเห็นสิบสองมีรอยยิ้มพึงพอใจ...มึงจะมีอำนาจในใจกูมากเกินไปแล้วไอ้เด็กบ้า “ขอโทษนะไว้โอกาสหน้า”
“ผมไปส่งเองครับคุณอาทิตย์อัสดง”
ไอ้ทิตเหลือบไปมองสิบสองอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง
“โอ๊ะ ไม่สิ คุณอาทิตย์”
ไอ้ทิตถูกพาตัวออกไปจากห้องผมด้วยท่าทีงงงัน ลับหลังเพื่อนผมไอ้สิบสองส่งสัญลักษณ์รูปหัวใจมาให้ผมตั้งหลายอัน ไอ้ที่เอานิ้วหัวแม่โป้งกับนิ้วชี้มาไขว้กันน่ะครับ ท่าทางความประพฤติของผมจะถูกอกถูกใจมันเอามากๆ
ไม่รู้เลยใช่มั้ยว่ากูอาจจะถูกเพื่อนตัดออกจากกองมรดก(?)
วันนี้ผมขอเป็นเพื่อนที่แย่แต่เป็นแฟนที่ดีก็แล้วกันครับ เพราะไอ้ทิตแม่งไม่ยอมโทรมานัดก่อนนี่หว่า...
ความวุ่นวายของการคบกันวันแรกยังไม่จบเท่านั้น และนั่นก็แค่เพิ่งเริ่มต้น
ทันทีที่เปิดร้าน สาวเชียร์เบียร์ที่เป็นทั้งกิ๊กเก่าและก็ไม่ได้เป็นกิ๊กเก่าของไอ้สิบสองก็เข้ามาล้อมหน้าล้อมหลังสิบสองเหมือนมันเป็นดารา ผมพยายามทำตัวปกติด้วยการไปคุยงานกับสอง สั่งงานไอ้แปด คุมความประพฤติไอ้หนึ่ง แต่ไม่ว่าจะยังไงผมก็ไม่ปกติว่ะ
มึงตอบแทนกูที่เพิ่งปฏิเสธเพื่อนไปเพราะมึงด้วยการไปยืนอยู่ท่ามกลางสาวๆ เหรอวะสัด...
“ขอตัวนะ ขอตัวนะใบหม่อน”
สิบสองพูดกับผู้หญิงและก็พยายามแทรกตัวออกมาจากหุ่นอันเซ็กซี่ของสาวเชียร์เบียร์ทั้ง 3 คน มันเดินมาหาผม ทำหน้าสำนึกผิดอย่างรุนแรง
“ไม่ใช่อย่างที่เจ้านายเห็นนะครับ”
“กูไม่เห็นอะไรทั้งนั้น”
“เหรอ แต่ไม่ยอมมองหน้าผมเนี่ยนะ”
“กูไม่เห็น!”
หมับ สิบสองคว้ามือของผมเอาไว้แล้วก็จับมาบีบ “ไอ้บ้า อะไรของมึงเนี่ย เดี๋ยวมีคนเห็น”
“หายงอนผมก่อนสิ”
“กูงอนอะไร” ผมต้องเงยหน้าขึ้นจ้องหน้ามัน แต่เมื่อเห็นใบหน้าหล่อๆ ก้มหน้ามามองผมแล้วผมก็รู้สึกใจอ่อนยวบ
แพ้อีกตามเคย...
“ปล่อยกูเลย” ผมพูดเสียงอ่อย
“หายงอนยัง”
“...”
“มันไม่มีอะไร เขาเข้ามาคุยด้วย ส่วนใหญ่ถามเรื่องงาน”
“...”
“จริงๆ นะครับ”
มันยังไม่ยอมปล่อยมือผม ผมก็เลยต้องพยักหน้าเออออห่อหมกไปกับมันก่อน ทันทีที่สิบสองยอมปล่อยมือ ผมก็เห็นแก๊งเพื่อนไอ้สิบสองยืนมองพวกเราอยู่ และที่สำคัญพวกมันยืนเรียงกันเป็นตับพลางจ้องมองราวกับว่ามีความสนุกสนานอย่างไรชอบกล
“มองทำเหี้ยอะไร ไปทำงาน!”
สิ้นเสียงของผม พวกนั้นก็แยกกันเหมือนนกกระจอกแตกรัง แต่ก็ไม่วายส่งสายตามาล้อเลียนผมกับสิบสองอยู่เป็นระยะๆ
นอกจากมันจะเป็นเพชรของร้านแล้วผมคงต้องตั้งฉายาให้มันอีกอันหนึ่งนั่นก็คือ ‘ขวัญใจสาวเชียร์เบียร์’
ตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมเคยคบกับผู้หญิงหลายคนและก็ไม่เคยหึงหวงอะไรพวกเธอเลยแม้แต่น้อย อาจจะเป็นเพราะตอนนั้นผมยังเด็กและผมก็คิดเสมอว่าเลิกกับคนนี้เดี๋ยวก็ไปเจอคนใหม่ เพราะฉะนั้นเวลาที่ผมคบใครผมมักจะให้ระยะห่างระหว่างเธอกับผมเสมอ แต่พอมาคบกับไอ้สิบสอง ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปหมด
ทั้งๆ ที่คบกันวันแรก แต่ผมก็หวาดระแวงกลัวมันจะหลอกผม กลัวมันจะทำในสิ่งที่มันเคยทำนั่นก็คือกิ๊กคนนั้นที คนโน้นทีไปเรื่อย
ให้ตายเถอะเกล้า...ดึงสติและก็ตั้งใจทำงานได้แล้ว แค่มีแฟนเป็นผู้ชายและก็อายุน้อยกว่าจะอะไรกันนักกันหนา อย่าเปลี่ยนไลฟ์สไตล์ อย่าเปลี่ยนความคิดสิ...
“เกล้า หวัดดี”
เสียงหวานๆ ดังขึ้นข้างตัวผมจนผมสะดุ้ง คนที่เข้ามาแบบไม่ให้ผมตั้งตัวนั่นก็คือ ‘แตงไทย’ จำคนที่ลูกสาวของเพื่อนแม่ผมและคนที่แม่ผมพยายามจับคู่ให้มั้ยครับ คนนั้นนั่นแหละ
ความวุ่นวายครั้งที่สามของวัน...มาในชุดเดรสสีขาวสวยหยาดเยิ้ม แต่ผมกลับรู้สึกกังวลแปลกๆ ที่เธอมายืนอยู่ตรงนี้และได้มองเธอใกล้ๆ แบบนี้
รังสีอำมหิตจากสิบสองลอยมาจากเวทีที่มันเพิ่งจะขึ้นไปร้อง
“ว่าไงแตงไทย”
“แวะมาทานข้าวกับคุณแม่น่ะ”
เหยดเข้...พกแม่มาด้วยเหรอ ผมทำตาเหลือกใส่คุณน้าที่ยืนอยู่ด้านหลังแตงไทย คุณน้าติรณา เธอเป็นเพื่อนของแม่ผมและเธอก็ดูดีใจที่ได้เจอผม
“สวัสดีครับคุณน้า”
“ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมากเลยนะ ไม่ได้เจอตั้งนาน ว่าอย่างนั้นมั้ยแตงไทย” น้าติ (ขอเรียกสั้นๆ) พูดกับผมด้วยน้ำเสียงของหญิงวัยกลางคนที่ใจดี หากอยากรู้ว่าน้าติมีใบหน้าเป็นอย่างไร ให้นึกถึงคุณหญิงคุณนายตามละครที่ชอบตีกระบังผมใหญ่ๆ เลยนะครับ น้าติเป็นอย่างนั้นเป๊ะๆ เลย...
แม่ผมก็เช่นกัน...
ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเห็นแม่ใครที่สวย สาว เป๊ะเท่าแม่ไอ้สิบสองอีกแล้วล่ะ (จู่ๆ ก็นึกถึงคุณแม่คนสวยของสิบสองขึ้นมา)
“เห็นแตงไทยเล่าให้ฟังว่าอาหารร้านเกล้าอร่อยมาก น้าก็เลยลองแวะมาทานดู”
“ขอบคุณครับ เอ่อ เชิญด้านนี้เลยครับ”
ผมตะกุกตะกักทำตัวไม่ค่อยจะถูก ระหว่างที่ผายมือต้อนรับแตงไทยกับแม่ของเธอผมก็สบตาลูกน้องไปด้วย ไอ้พวกที่เป็นเพื่อนไอ้สิบสองมองผมด้วยสายตาวิตกกังวล ส่วนพวกที่ไม่ใช่เพื่อนไอ้สิบสองต่างก็มองด้วยสายตาตื่นเต้นเอามากๆ
ส่วนผมนั้นรู้สึกปวดหัว...รู้สึกเหมือนต้องรับมือแตงไทยกับคุณแม่ของเธอไม่พอ ยังจะต้องรับมือกับสายตาของไอ้สิบสองที่คอยมองมาอยู่เรื่อยๆ
เอาล่ะ ตั้งสติ ผมเป็นผู้ใหญ่และอีกไม่นานก็จะอายุ 30 (มันก็ยังอีกหลายปีอยู่นะ...เอ่อ...ช่างเถอะ) สิบสองไม่จำเป็นต้องหึงและก็หวงผมทุกวินาที ผมเองก็เช่นกัน แม้ว่าเมื่อตะกี้ผมจะแสดงออกมากไปหน่อยว่าเคืองที่เห็นสิบสองมีสาวเชียร์เบียร์รุมล้อม จะไม่ให้เคืองได้ไงล่ะครับ พวกเธอมีทุกอย่างที่ผมไม่มี ทั้งเนื้อ นม และก็...ก้น อีกอย่างหนึ่งดูเหมือนบริษัทเครื่องดื่มจะคัดแต่สาวสวยเกรดเอมายังร้านผมด้วย คนมีประวัติยาวเป็นหางว่าวอย่างไอ้สิบสองจะไม่ให้ผมกังวลได้ยังไง
แต่มันบอกผมเองว่ามันจะเปลี่ยนเป็นคนใหม่เพื่อผม...บางทีช่วงเวลานี้อาจจะเป็นช่วงเวลาแห่งการทดสอบ
ผมควรปล่อยวาง ปล่อยให้มันเป็นไปตามครรลองที่ควรเป็น ไม่ใช่เอะอะหึง เอะอะหวง เอะอะโวยวาย ต้องขอโทษด้วยนะครับ ผมไม่ได้มีแฟนมานานแล้วน่ะ
อีกอย่างหนึ่งที่ผ่านมาแฟนผมก็ไม่มีใครหล่อขั้นเทพแบบนี้ด้วย...
เมื่อเห็นว่าแตงไทยกับคุณน้าติรณานั่งที่เรียบร้อยแล้ว ผมก็เป็นคนเอาเมนูไปให้พวกเธอด้วยตัวเอง พร้อมๆ กับยืนรอรับออเดอร์ด้วยตัวเองตามประสาเจ้าของร้านที่มาต้อนรับคนรู้จักมักจี่...
“ก็คนมันขี้หึง...นิดหนึ่งก็คิดไกล *”
(เพลงหึง : D2B)
ผมสะดุ้งจนแตงไทยกับคุณน้าถึงกับหันมามองผม
“แค่กๆ ขอโทษครับ ผมเทสต์ไมค์ดูเฉยๆ”
มันส่งยิ้มให้ลูกค้าและก็ขยิบตาหนึ่งทีให้ผม แม่งกวนตีนมาก กวนตีนตั้งแต่เจอกันยันวันที่เป็นแฟนกัน...
...แต่ผมเจือกจะหลุดยิ้มออกมานี่แหละ
“เกล้า มีอะไรหรือเปล่า” แตงไทยถามเมื่อเห็นท่าทางของผมแปลกๆ
“เปล่าน่ะ รับอะไรดี” ผมส่งยิ้มให้เพื่อนในวัยเด็ก
21.17 น.
ท่าทางวันนี้แตงไทยกับคุณแม่ของเธอกะจะมาชิลแบบไม่แคร์คุณพ่อที่รอที่บ้าน ตั้งแต่สั่งอาหารมาเธอกับแม่ก็นั่งยาวไปเรื่อยพร้อมกับสั่งไวน์ราคาแพงจากร้านของผมอีกด้วย ผมไปนั่งกับพวกเธอจนต้องขอตัวออกมาเนื่องจากต้องดูอะไรในร้าน อีกอย่างหนึ่งตอนที่ผมนั่งอยู่ผมชักจะสงสัยว่าน้าติเธอพยายามจับคู่ผมให้ลูกสาวของเธอ หรือจับคู่ผมให้เธอกันแน่
‘เกล้านี่หน้าตาดีเนอะ หน้าตาดีกว่าตอนเด็กๆ มากเลย’
‘ขอบคุณครับคุณน้า’
‘ได้ข่าวจบเกียรติฯ 2 ด้วยนี่ แต่ดันมาเปิดร้านซะอย่างนั้น’
‘ผมเอาความรู้ที่มีมาตกแต่งร้านน่ะครับคุณน้า’
‘ว้าว อะเมซิ่งมาก น้านับถือเกล้ามากเลยนะรู้มั้ย’
‘แหะ ขอบคุณครับคุณน้า’
‘ว่าแต่มีคนรู้ใจหรือยังล่ะเรา’
‘เอ่อ...’
ผมจำได้ว่าตอนนั้นผมมองหน้าแตงไทย สาวเจ้าก้มหน้าลงอย่างขวยเขิน ผมไม่ค่อยเข้าใจในกริยาอาการนั้นเท่าไหร่
‘ผมมีคนที่คุยด้วยแล้วล่ะครับ’
นี่คือการปฏิเสธที่ละมุมละม่อมที่สุดเท่าที่ผมจะคิดได้แล้วนะ ผมเป็นพวกซื่อสัตย์ครับ ยิ่งถ้าผมมีแฟนผมก็จะมีแค่คนๆ นั้นคนเดียว ถึงแม้ว่าแฟนหมาดๆ ของผมจะเป็นผู้ชายทั้งแท่งก็ตาม
ตอนนั้นแตงไทยหน้าเจื่อนไปเล็กน้อย ส่วนน้าติเองก็รู้สึกว่าบรรยากาศนั้นชวนอึดอัด ผมก็เลยลุกขึ้นมาจากโต๊ะและก็ขอตัวออกไปจัดการทุกอย่างในร้าน
อย่างน้อยผมก็เคลียร์เรื่องแตงไทยไปได้...ถ้าผมไม่เคลียร์ล่ะก็...แม่ต้องส่งแตงไทยมาหาผมไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ
เชี่ย....
แม่กู...
ผมลืมนึกไปเลย
ผม ลืม นึก ไป เลย!
ผมคบกับสิบสองเพราะซื่อสัตย์กับความชอบของตัวเอง มัวแต่คิดเรื่องที่ว่าตัวเองชอบมันและก็มัวแต่กังวลเรื่องที่มันจะมีผู้หญิงคนอื่น จนลืมนึกไปว่าแม่กับพ่อของผมนั้นอยากอุ้มหลานมากแค่ไหน ลืมนึกไปว่าผมเองก็มีอุปสรรคที่ยิ่งใหญ่หนักหนารออยู่
ผมทำหน้าเสียเมื่อนึกขึ้นได้ เป็นเวลาเดียวกันกับที่สิบสองเดินเข้ามาใกล้ผมพอดี
“เจ้านายเป็นอะไร...” น้ำเสียงของอีกฝ่ายดูอ่อนโยนจนผมรู้สึกได้
ผมเงยหน้าขึ้นมองหน้านักร้องของร้านของผม พนักงานของร้านผม และก็แฟนของผม มันใส่เสื้อยืดเบอร์ 12 ที่ดูเหมือนเป็นเสื้อยืดสีดำสกรีนตัวเลขสีทองธรรมดา แต่นั่นก็ไม่สามารถทำให้ความหล่อของมันลดลงไปได้เลย
“แม่กู...” ผมพึมพำ
“หา...”
“มาคุยกันที่ห้องทำงาน”
สิบสองตามหลังผมมา เมื่อมันเข้ามาในห้องผมก็ปิดประตูห้องทำงานของผมและก็ล็อคกลอนเอาไว้
“มีอะไรเหรอ หรือว่าได้ฤกษ์แต่งงานกับคุณแตงไทยแล้ว”
“บ้าเหรอ...” ผมกัดเล็บเครียดๆ “กูลืมนึกไปเรื่องแม่กู”
“หือ”
“แม่กูอยากมีหลาน!”
“แล้ว?”
“แต่กูกำลังคบกับมึงอยู่นะ”
สิบสองมองหน้าผมพลางใช้ความคิด
“จะไปยากอะไรล่ะครับ เราก็มาทำลูกให้คุณแม่”
ผมใช้มือดันใบหน้าที่เข้ามาใกล้เรื่อยๆ ของสิบสอง
“หน้าตากูเหมือนล้อเล่นเหรอ นี่กูกำลังจริงจังนะ”
“เฮ้”
“มึงไม่เครียดเรื่องนี้เลยเหรอ มันอาจจะ...”
“เฮ้...”
“...ทำให้กูเลิกกับมึง”
“พอ” สิบสองดึงตัวผมเข้าไปใกล้พลางกอดผมเอาไว้ ผมตกใจที่มันทำแบบนั้นกับผม เพราะปกติมันกอดผมซะที่ไหนกันล่ะ (ลองมันกอดดูสิ) “ใจร่มๆ ทุกปัญหามีทางแก้”
สิบสองที่มีร่างผู้ใหญ่มาสิง...ได้กลับมาหาผมอีกครั้ง
ไอ้ร่างผู้ใหญ่ของสิบสองเนี่ยมันมักจะมาทุกครั้งยามที่ผมโวยวายเป็นเด็กๆ ทั้งๆ ที่ผมก็ไม่ได้เด็กแล้ว...
“ทำไมต้องคิดไปก่อน ทั้งๆ ที่มันยังไม่มีอะไรเลย”
“กูกังวล”
“ผมดีใจ”
“ทำไมต้องดีใจในยามที่กูกังวล”
“เจ้านายกำลังแสดงออกว่าเจ้านายกำลังจะจริงจังกับผม...”
“...”
“นี่คิดถึงเรื่องแม่ของเจ้านายด้วย อีกอย่างหนึ่ง...”
“อะไร”
“เจ้านายดูไม่อยากเลิกกับผม”
“ไอ้บ้าเอ๊ย” ผมดันตัวมันออกเพราะกลัวคนอื่นมาเห็น สองมักจะเข้ามาเคาะประตูห้องทำงานผมอยู่บ่อยๆ
“นี่แค่วันแรกก็รักผมมากแล้วเหรอ”
“มึงไปเอาความมั่นใจมาจาก...”
“...จากบ้านครับ”
ผมพ่นลมใส่อกของมัน สิบสองกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น ตอนนั้นผมลืมไปเลยว่าผมแก่กว่ามัน ผมลืมไปเลยว่ามันเป็นลูกน้องที่ผมควรควบคุมดูแล
ผมจำได้แค่ว่า...มันเป็นแฟนของผม
และนี่ก็คือวันแรกของเรา...
“นึกว่าสมหวังแล้วจะเลิกโทรหากู”
“...”
“ฮัลโหล”
“...”
“ไอ้สัดกันต์ ฮัลโหล!”
“หือ”
“ใจลอยอะไรวะ”
“พ่อกับแม่ของเกล้านี่เป็นคนยังไงวะ”
“ใจดีและก็รักลูกชาย”
“อืม...”
“มีอะไรหรือเปล่าวะ”
“มิน่าเกล้าถึงกลัวทำให้พวกเขาผิดหวัง”
“เหยดเข้ นี่คิดเรื่องจะไปเปิดตัวกับพ่อแม่กันแล้วเหรอ”
“มึงจะแปลกใจที่เกล้าเป็นคนคิด กูไม่ได้คิด”
“เฮียแม่งคนจริงว่ะ!”
“กูไม่รักคนล้อเล่นหรอกเว้ย!”
“...”
“เออเต๊บ...เชี่ยฟาร์บอกมึงจิ๊กตังค์มันไปสองพันอ่ะ ยังไงฮะยังไง”
TBC*
วันแรกจัดว่าถนนที่เดินด้วยกันนั้นขรุขระพอสมควร
แต่ก็ถือว่าผ่านไปได้ด้วยดี 5555
มีการเปิดประเด็นคู่ 1412 หรือ 1214 ด้วย (ยังคงจะให้คนอ่านลุ้นต่อไปว่าใครรุก)
ขอบคุณที่ติดตามกันตลอดนะคะ : )
-
สนุกกกกกกกกกก ชอบเกล้าแต่รักสิบสอง555 สิบสองของพี่ทำไมน่ารักขนาดนี้ พี่เกล้าไม่มีทางขึ้นจากหลุมรักที่สิบสองขุดไว้ได้แน่ๆ อยากอ่านต่ออยากอ่านทุกวันเลย อ่านแล้วมีความสุขละเกินนนน :pig4: :mew1:
-
แค่วันแรกคุณเกล้าก็ปวดหัวแล้วว 55 แต่สุดท้ายนี่คือไรอะ มีการทวงตังค์กันเกิดขึ้นแล้ว55
-
อ้าวแต๊ป มึงจิ๊ก ตังค์น้องฟาร์ มึงเลวร๊ะ
พี่เกล้า ช่วงนี้มาดหลุดตลอต
-
ประโยคสุดท้ายสุดท้ายสุดท้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย โอ้ย ขอเต๊บฟาร์ด้วยค่ะ5555555555555555555555
-
:กอด1:
-
:-[
-
เกล้าใจร่มๆนะ
-
รอตอนต่อไปนะคะ :L1:
-
เกล้าอย่าเพิ่งคิดไปไกล
-
:pig4:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ยังไงๆๆๆๆเต๊บ อธิบายมาสิ
-
เต๊บ โจร!!! สิบสองยินดีใช้คืน ถ้าเต๊บช่วยคิดแผนเปิดตัวลูกเขยดีๆ 555
-
:pig4: :pig4:
-
:-[
-
หวีดทั้งสองคู่เลยค่ะ มีอารมณ์หึงหวงทั้งคู่
เต๊บฟาร์หรือฟาร์เต๊บนี่ยังไงๆ
-
แคร์มาก แสดงว่ารักมากนะ เจ้านาย
-
เกล้าเป็นคนจริงจังนะสิบสอง ฮ่ะๆ
-
เอาใจช่วยเกล้าและสิบสอง
-
:hao3:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
น่ารักทั้งคู่เลย :mew1:
-
มีแฟนเด็ก หน้าตาดี ทำตัวมุ้งมิ้งให้หมั่นใส้เล่นได้ทั้งวัน แต่พึ่งพาได้เวลามีปัญหาหรือทุกข์ใจ มันดีแบบนี้นี่เองเนอะ #อิจฉาอิเกล้าแรง :ling1:
-
แล้วจะผ่านมันไปได้ อย่าเพิ่งคิดมากนะคุณเกล้า
1214 1412 เอ๊ะ ยังไง 55555
-
คุณเจ้านายเป็นห่วงสิบสองด้วย น่ารักๆ
-
อ่านไป ยิ้มไป ยิ้มให้กับความน่ารักของสิบสอง นางน่ารักมากกกก
-
:pig4:
-
ขอบคุณ :)
-
มีการเปิดประเด็นคู่ 1412 หรือ 1214 ด้วย (ยังคงจะให้คนอ่านลุ้นต่อไปว่าใครรุก)
จะเป็น 12 ได้ไง ในเมื่อ 12 เป็นแฟนเจ้านาย ไปแล้ว ..
-
ง่อววววววว
-
งานเข้าละ เต๊บเอ้ย :hao7: :hao7: :hao7:
-
เฮียคนจริงว่ะ 555555555
-
เต๊บฟาร์ ฟาร์เต๊บ แบบไหนก้อฟินนนน o18 o18 o18
-
มีการเปิดประเด็นคู่ 1412 หรือ 1214 ด้วย (ยังคงจะให้คนอ่านลุ้นต่อไปว่าใครรุก)
จะเป็น 12 ได้ไง ในเมื่อ 12 เป็นแฟนเจ้านาย ไปแล้ว ..
ว่าจะถามอยู่ งงด้วยคน เต็บ 1 ฟาร์ 14
12 มาจากไหนนนนืไปอยุ่กัยเจ้านายแล้วววว
-
งานนี้เต๊บฟาร์ต้องมา
-
ชอบลุคนายสิบสองเป็นผู้ใหญ่อ่า :ling1:
เจ้านายอย่าเพิ่งไปกังวล เราเชื่อว่าสิบสองจะปกป้องเจ้านายได้
เอาความหล่อเข้าสู้! 5555555555
-
เต๊บฟาร์ กล้ากันต์ บันไซ~~
-
สิบสองน่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
เกล้าน่ารัก มิน่าล่ะ กันต์ถึงได้หลงขนาดนี้
เดี๋ยวนะ เต็บฟาร์นี่อิ๊อ๊ะยังไง ๆ
-
เต็งฟาร์นี่ยังไงๆๆๆ มีการจิ๊กตงจิ๊กตังค์ แหม่ๆ ขอดีๆฟาร์ก็ให้เเล้ววว 5555
-
:mew2: เค้าคบกันแล้ว น่ารักเป็นที่สุด
ดีนะที่หึงอะ ไม่งั้นสิบสองอดนะ
คงโดนป่วนน่าดู แล้วแตงไทยมาอีกทำไมน่ะ
สิบสองทำไรไว้
-
:o8: ในที่สุด :hao7: พี่เกล้ากะสิบสองก็คบกัน :o8:
ฟาร์เต๊บเถอะ :hao7:
-
คุณแม่คงไม่ใจร้าย :ling3:
-
ตอนที่ 16
สังสรรค์กับลูกน้อง
“ตกลงเมื่อไหร่มึงจะคืนเงินสองพันของกู”
“กูไม่ได้เอาไป!”
“แต่กูหาตังค์กูไม่เจอ”
“กูไม่ได้เอาไป กูไม่ได้เอาไปจริงๆ”
นี่ผมตื่นมาเจอการถกเถียงกันของไอ้หนึ่งกับไอ้สิบสี่จริงๆ น่ะเหรอ วันนี้ผมเรียกพวกพนักงานชายมาจัดการเรื่องซ่อมร้านในวันหยุดน่ะครับ ส่วนใหญ่ก็พากันมาหมดนั่นแหละ(ไม่รู้ทำไมแม่งไม่เคยมาครบกันสักที) ทันทีที่ไอ้หนึ่งกับไอ้สิบสี่มันมาถึง มันก็เถียงกันให้ผมเห็นทันที
“พวกมึงช่วยเห็นหัวกูนิดหนึ่ง” ผมเปรยเบาๆ จนพวกมันให้ความสนอกสนใจผม ไอ้สัดเอ๊ย กูยืนตรงนี้ตั้งนาน เถียงกันข้ามหัวกูอยู่ได้
ทั้งคู่ทำหน้าเกรงใจผม แต่แล้วไอ้บุคคลที่อยู่กับผมมานานมันก็เอ่ยปากโวยวายต่อไป
“กูไม่ได้เอาไป”
“แล้ววันรับปริญญาจริงนั้นเงินมันหายไปได้ยังไง”
“ไม่รู้”
ผมกำลังลังเลว่าผมควรจะเป็นฝ่ายจัดการปัญหาของพวกมันหรือเปล่าเพราะผมเป็นเจ้านายพวกมัน แต่ลองนึกๆ ดูอีกทีถ้าให้ผมจัดการก็หนีไม่พ้นควักเงินตัวเองจ่ายให้ไอ้สิบสี่ทั้งๆ ทีไอ้หนึ่งเป็นผู้ต้องสงสัยที่จะเป็นคนเอาไป เพราะงั้นผมอยู่เฉยๆ นิ่งๆ ดีกว่า (ทำแบบนั้นผมคงถูกมองว่าเป็นเจ้านายที่ใจดีตายห่า...) อีกอย่างหนึ่งสิบสี่เองมันก็ไม่ได้โวยวายจริงจังอะไรมาก สองพันคงเป็นเงินจิ๊บๆ สำหรับมัน เล่นดนตรีวันเดียวก็ได้แล้ว
วันนี้สิบสองยังไม่โผล่หัวมาให้ผมเห็น มันบอกว่าคุณแม่คนสวยของมันมาเยี่ยมแถมยังเอ่ยปากให้ลูกชายพาไปทำธุระเล็กน้อย เจ้านั่นมันก็เลยบอกว่าจะมาสายนิดหน่อย ผมก็เลยสั่งให้พวกที่มาถึงแล้วจัดการตอกตะปูตรงแท่นเวทีเสริมความแข็งแรง วันก่อนเวทียุบลงไปนิดหน่อยเนื่องจากดนตรีที่มันส์เกินไปของพวกวงดนตรีและสิบสองก็ออกลีลามากเกินไปหน่อยด้วย ทั้งนี้ทั้งนั้นพนักงานทุกคนยังไม่มีใครรู้ว่าเจ้านายของพวกเขานั้นไม่โสดเสียแล้ว อีกทั้งยังคบกับลูกน้องอีกต่างหาก ผมทำตัวปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นมากๆ ในขณะที่สิบสองเองก็ทำตามคำพูดของผมทุกอย่างนั่นก็คือไม่ยอมบอกใคร ทำให้ทุกอย่างดูง่ายขึ้นมาก เพียงแต่ว่าผมต้องระมัดระวังเวลาที่ไอ้สิบสองมันชอบเดินมาหา
มันไม่ได้เดินมาหาอย่างเดียวครับ มันมาแต๊ะอั๋งด้วย บางครั้งก็แต๊งอั๋งผ่านบลูทูธ (จ้องมองด้วยสายตาหวานๆ เหมือนอยากกินไปทั้งตัว แต่ไม่แตะเนื้อต้องตัว) หรือไม่ก็หาโอกาสแตะมือผมทุกครั้งที่เดินสวนกัน บางครั้งก็แตะเฉยๆ บางครั้งมันก็จงใจจับมือผมเลย ผมนี่โคตรกลัวลูกน้องคนอื่นจะเห็นฉิบเป๋ง แต่โชคดีครับ ยังไม่มีใครมีความสงสัยอะไรในเรื่องนี้
“เฮีย” ไอ้หนึ่งเดินเข้ามาเอาฝ่ามือโบกไปโบกมาใกล้ๆ ใบหน้าของผม “ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อะไร”
“มันเรื่องของกู” ผมแกล้งโหด แล้วเดินหนีไอ้หนึ่ง
“เฮีย เชี่ยฟาร์แม่งงอนผมเป็นตุเป็นตะแล้วเนี่ย” หนึ่งโอดครวญ วิ่งไล่ตามผมมา ผมหันขวับกลับมามองมันอย่างสนใจ
“ตกลงมึงเป็นคนเอาเงินมันไปใช่มั้ย”
หนึ่งกลืนน้ำลายก่อนที่จะพยักหน้า “ใช่ครับ”
“มึงเอาไปทำเชี่ยอะไร” ผมหาม้วนกระดาษแถวนั้นมาเคาะหัวลูกน้องตัวแสบ
“ก็เห็นเงินมันอยู่ตรงหน้า ผมก็จิ๊กดิ”
สันดานเสียแล้วมั้ยล่ะไอ้นี่ ผมอ้าปากเตรียมด่ามันเต็มที่ แต่แล้วมันก็ดันเอ่ยแทรกผมขึ้นมาเสียก่อน
“ผมล้อเล่น” หนึ่งรีบแก้ต่างทันทีที่เห็นสายตาของผม “ผมแกล้งมัน”
“แกล้งเนี่ยนะ แกล้งทำไม เรื่องเงินเรื่องใหญ่นะเว้ย” มึงช่วยพิจารณาความเค็มของเจ้านายมึงระหว่างที่คิดเรื่องนี้ด้วย...
“ก็ผม...ผม...ผม...” หนึ่งดูมีสายตาล่อกแล่ก ผมกอดอกจ้องมองมันเขม็งอย่างจับผิด
“อะไรของมึง”
“เรื่องนี้ผมปรึกษาใครไม่ได้เลย นอกจากเฮีย”
“อะไรวะ” ผมโดนไอ้หนึ่งลากไปยังส่วนที่ลับหูลับตาคน พนักงานที่มาส่วนใหญ่กำลังซ่อมร้านกันอยู่ ว่าแต่ทำไมไอ้หนึ่งไม่ไปทำวะ อย่าบอกนะว่ามันถือโอกาสอู้น่ะ!
“เฮียห้ามบอกใครเลยนะ กับไอ้สิบสองก็ห้ามบอก”
ผมกระแอม มันพูดแนวๆ นี้เหมือนมันจะรู้ว่าผมใกล้ชิดกับไอ้สิบสองเลย
“ว่ามา”
“ผม...” เป็นหนึ่งในไม่กี่ครั้งที่ผมเห็นไอ้หนึ่งสูญเสียความมั่นใจ มันดูกระดากอายยังไงชอบกล “ผม...”
“มึงพูดวันพรุ่งนี้ก็ได้นะ กูรอได้”
“ผมพูดแล้ว”
“...”
“ผม...ผมตุงกับไอ้สิบสี่”
หนึ่งไม่ยอมสบตาผม ในขณะที่ผมกำลังจ้องมองมันอย่างตื่นตะลึง
ไอ้คำว่า ตุง ที่ว่านั่นหมายถึง...
ผมก้มหน้าดูเป้าของมันโดยอัตโนมัติ ไม่ใช่เพราะว่าผมสนใจเป้ามันนะครับ แต่มันเป็นไปเอง ไอ้หนึ่งหันหนีทันทีที่ผมมองลงไป
“อันนั้นเหรอ” ผมไม่รู้จะทำสีหน้ายังไง
หนึ่งเอามือนวดขมับตัวเองก่อนที่จะพยักหน้า
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเงินสองพัน ค่าที่มันต้องจ่ายเพราะทำเป้ามึงตุงหรือไง”
“ไม่ใช่เฮีย” หนึ่งพูด ผมหรี่ตามองมันอย่างเจ้าเล่ห์ นานๆ ทีไอ้เชี่ยนี่จะมีจุดอ่อน และผมก็รู้แล้วด้วยว่าจุดอ่อนนั้นน่ะคืออะไร “จริงๆ แล้วผมไม่ค่อยได้คุยกับไอ้สิบสี่ ในบรรดากลุ่มเพื่อนเนี่ย ผมคุยกับมันน้อยที่สุดเลย”
“แล้วยังไงต่อ”
“ทำยังไงผมถึงจะได้คุยกับมันมากขึ้นได้ล่ะ...ผมก็ต้องขโมยเงินมันไง”
ผมนิ่งชะงักค้างแข็งเหมือนมีคนผลักผมเข้าไปในช่องฟรีซ
เป็นวิธีอยากใกล้ชิดที่เหี้ยมากกกกกกกกกกกกก มีคนที่ให้ความเหี้ยได้มากกว่านี้มั้ยครับ!!!!!! ผมยกให้ไอ้เชี่ยหนึ่งชนะเลิศในเรื่องวิธีเหี้ยๆ เลย แม่งคิดได้ยังไง
“ผมเพิ่งรู้จากไอ้สิบห้าว่าสิบสี่มันไม่ชอบคนขโมยของๆ มันน่ะ”
“มึงก็ยังไม่ชอบเลยมั้ง” ปวดหัวกับแม่งฉิบหาย
“แล้วผมควรทำยังไงอ่ะเฮีย มันไม่คุยกับผม ไม่มองหน้าผมแล้วเนี่ย”
“ก็สมควรเป็นแบบนั้นอ่ะ วิธีมึงเหี้ยมาก กูไม่วิ่งไล่เตะมึงก็บุญหัวมึงเท่าไหร่แล้ว” ผมโพล่งออกมาอย่างเหลืออด เชื่อมั้ยครับว่าไอ้หนึ่งมันไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับคำพูดของผมเลย ดูเหมือนมันจะเครียดกับการที่ไอ้สิบสี่ไม่คุยกับมันมากกว่า
“วิธีนั้นมันก็ดูเป็นผมดีมั้ยล่ะ” หนึ่งพูดอย่างเหน็ดเหนื่อยใจ
“สรุปคือ...มึงชอบเพื่อนมึง มึงชอบไอ้สิบสี่”
“เฮีย เบาๆ” หนึ่งจุ๊ปากใส่ผม “ความลับของเราสองคนนะ ห้ามบอกไอ้สิบสองเด็ดขาด”
“กูดูเหมือนสนิทกับมึงมากกว่าไอ้สิบสองงั้นเหรอ” ผมเตือนสติมัน
“เฮียไว้ใจได้มากกว่า ถ้าไอ้โหลมันรู้มันคงอดไม่ได้ที่จะไปปูดกับไอ้สิบสามและก็ไอ้สิบห้าแน่ๆ”
มีเหตุผล ผมมองไอ้หนึ่งอย่างพินิจพิจารณา พลางอดคิดอย่างนึกสนุกไม่ได้ว่าการที่พนักงานที่มีปัญหามากที่สุดคนหนึ่งอย่างไอ้หนึ่งเผยจุดอ่อนมาให้ผมเห็น ผมควรจะเก็บเรื่องนี้เอาไว้ขู่มันเวลาที่มันสร้างปัญหาดีกว่า
“ผมควรทำยังไงดีเฮีย...”
“เป็นตัวมึงไง”
“ถ้าผมทำตัวเป็นผม สมมติผมไปจีบเฮีย เฮียจะชอบผมป่ะ”
“...”
“เออเว้ย กูก็ถามโง่ๆ หนังหน้ากูกับไอ้สิบสองต่างกันราวกับสวรรค์กับนรก” มันพึมพำก่อนที่จะทำหน้าตาตื่นใส่ผม เมื่อเห็นว่าผมถลึงตาใส่
“เดี๋ยวนะมึง”
“ผมไปนะ”
ก่อนที่ผมจะทันได้ด่ามัน ไอ้หนึ่งมันก็วิ่งหายออกไปจากรัศมีฝ่าเท้าของผมแล้ว ลับหลังมันผมแย้มยิ้ม ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของมันกับสิบสี่ หรือว่าเรื่องของผมกับสิบสอง
เอ๊ะ...หรือว่ามันรู้วะ
เชี่ยแล้ว
ถ้าไอ้หนึ่งรู้ก็คงจะไม่แปลกหรอก เพราะสิบสองสนิทกับหนึ่งมาก แต่ถ้าคนทั้งร้านรู้ล่ะก็...ผมตายแน่ๆ
เอาเซ่ไอ้เชี่ยหนึ่ง! ถ้ามึงปูดเรื่องกูกับสิบสองให้คนในร้านรู้ กูก็จะปูดเรื่องมึงเหมือนกัน!
“งอนแน่ๆ” เสียงของสิบสามเอ่ย
“กูก็ว่างอน” สิบห้าเห็นด้วยกับสิบสาม
“กูก็คิดงั้น” สิบสี่กล่าวเสริม
“กูคิดเหมือนมึงเลยฟาร์” หนึ่งพูดต่อจากสิบสี่ หลังจากนั้นมันก็โดนสิบสี่มองเหยียดๆ ก่อนที่จะเดินหนีให้ออกห่างจากไอ้หนึ่ง
สิบสองมาแล้ว และมันก็มาสายมาก
ไม่สายหรอกครับ แต่เย็นย่ำก่อนค่ำมืดเลยแหละ พนักงานส่วนใหญ่กลับไปหมดแล้ว เหลือแต่เพื่อนไอ้สิบสองกับผมที่ต้องมานั่งกับนอนรอมันในร้าน สิบสองมันเพิ่งเข้ามา ในขณะที่ผมแกล้งเช็คนั่นเช็คนี่อยู่ที่เคาเตอร์ ผมไม่ค่อยได้ยินว่าสิบสองกับเพื่อนมันซุบซิบอะไรกัน แต่ที่แน่ๆ มีคำว่า ‘งอน’ ผมดูเหมือนคนที่กำลังงอนเหรอ ผมเปล่านะครับ
ผมไม่ได้งอน ผมโกรธเลย
มันส่งข้อความบอกว่าจะมาตั้งแต่บ่ายโมง ตอนนี้ห้าโมงเย็นแล้ว มันเพิ่งโผล่หน้ามา อีกทั้งยังไม่ยอมรับโทรศัพท์ผมอีก ผมพยายามทำตัวไม่คิดมากมากที่สุดแล้ว แต่ท้ายที่สุดผมก็คิดไปเองอยู่ดีว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับมันหรือเปล่า มันไม่ยอมตอบข้อความผม ไม่ยอมรับสายผม ผมโคตรจะกังวลกับมันเลย
พอมันโผล่หน้ามา แม้ว่าผมจะอยากเข้าไปถาม(หรือไม่ก็ต่อว่า)เรื่องที่ทำไมมันมาสาย เพื่อนมันก็ยืนอยู่กันเป็นฝูง ผมจึงทำอะไรไม่ได้นอกจากแกล้งทำงานไปนิ่งๆ แบบนั้น
ตอนนี้สิบสองทำหน้าเหมือนรู้สึกผิดมาก...
จากนั้นมันก็ไล่เพื่อนทั้งหมดออกไปจากส่วนอินดอร์ โปรดฟังอีกครั้งหนึ่ง ไล่เพื่อนทั้งหมดออกไปจากส่วนอินดอร์
มึงไปเอาอำนาจมาจากไหนฟะ! ที่น่าตะลึงไปกว่านั้นก็คือเพื่อนมันแม่งก็ฟังคำมันด้วย ทั้งสี่คนเดินออกไปข้างนอก ปล่อยให้ผมอยู่กับไอ้สิบสองสองคนภายในส่วนอินดอร์
ไม่นานนักสิบสองก็มายืนอยู่หลังเคาเตอร์ พร้อมจ้องหน้าผมเขม็ง
“ผมขอโทษ” สิบสองเอ่ยสั้นๆ อย่างจริงใจ พร้อมทำหน้ารู้สึกผิดจริงๆ
“กูทำตัวไม่ถูกแล้วเนี่ย” ผมบ่นออกมา “กูควรจะด่ามึงไหนฐานะเจ้านายหรือด่ามึงในฐานะแฟนดี”
“ทั้งสองอย่างเลยก็ได้ พร้อมรับฟัง” สิบสองเอาแบมือยาวๆ ของมันมาแตะที่ใบหู แสดงท่าทางพร้อมรับฟังได้อย่างน่าหมั่นไส้
“ในฐานะเจ้านาย ถ้ามึงจะไม่มา มึงควรบอกก่อน วันนี้ส่วนใหญ่ก็มาแต่ผู้ชายทั้งนั้น ไม่มีใครคิดมากกันหรอกนะถ้ามึงไม่มาช่วยกัน แต่มึงควรบอกก่อน ไม่ใช่บอกว่าจะมาแต่ไม่มา...คนทั้งกรุ๊ปไลน์ของร้านมันเห็นเพราะมึงบอกว่ามึงจะมา ทุกคนจะมองว่ามึงไม่รับผิดชอบ”
“ครับ...” สิบสองก้มหน้าก้มตา
“ส่วนในฐานะแฟน...”
“...”
“ทำไมมึงไม่ยอมตอบข้อความหรือรับสายกูวะไอ้บ้า!” เสียงของผมดังขึ้นกว่าตอนที่ผมด่ามันในฐานะเจ้านายมาก “กูไม่รู้ว่ามึงไปกวนบาทาใครที่ไหนหรือเปล่า กูไม่รู้ว่ามึงจะโดนคนที่มึงกวนบาทาจับมึงฆ่าหมกส้วมมั้ย กูไม่รู้ เพราะมึงไม่รับสายกู!”
“เกล้าใจเย็น” สิบสองพยายามให้ผมเย็นลง
“ไม่ต้องมาเรียกชื่อ!”
“ใจเย็นๆ ก่อน” สิบสองทำหน้าเหยเก ราวกับไม่รู้ว่าจะรับมือกับสถานการณ์นี้ยังไง “เห็นผมเป็นคนกวนตีนชาวบ้านไปทั่วเหรอ”
“ใช่”
สิบสองทำหน้าตาเฉยเมยใส่ผมทันที “เชื่อเขาเลย”
“ไปไหนมา”
สิบสองถอนหายใจยาวเหยียด “แม่พาไปหาพ่อมาครับ...”
ผมนิ่งอึ้งไปชั่วขณะหนึ่ง เท่าที่ผมรู้ก็คือสิบสองทะเลาะกับพ่อมานานหลายปีมากแล้วแถมยังไม่ยอมพูดกันอีกด้วย การที่แม่ของสิบสอง(ซึ่งสวยมาก...ว่าแต่กูจะย้ำทำไมวะ)พามันไปหาพ่อนั่นหมายถึงวันนี้มันต้องเจอศึกที่ไม่หนักก็เบา
ผมเปลี่ยนเป็นสายตาเห็นใจทันที
“ผมไม่รู้ว่ามันจะกินเวลาขนาดนี้ พ่อเหมือนแกล้งผมอ่ะ” สิบสองเริ่มโวยวาย “เขาบอกให้แม่พาผมไปที่บริษัทสาขารังสิต จากนั้นเขาก็บอกว่าให้พามาที่บริษัทสาขาอโศก รังสิตกับอโศกนะครับ รถแม่งติดอย่างเหี้ยอ่ะ! เท่านั้นไม่พอครับ พ่อบอกว่าไม่ไปที่อโศกแล้ว แต่จะไปที่สาขาฝั่งธนแทน สรุปก็คือ...วันนี้ผมไม่เจอพ่อเลย”
หากสิบสองนั้นกวนตีนแล้วไซร้ พ่อของมันยิ่ง...มากกว่ามันอีก
ผมจะไม่พูดอะไรทั้งนั้นครับผม! กรุณาเติมในช่องว่างกันเอาเอง
“พ่ออาจจะมีธุระจริงๆ ก็ได้นะ” ผมพยายามทำให้สิบสองมองโลกในแง่ดี
“เหรอ พ่อพยายามปั่นหัวปั่นประสาทผมเล่นน่ะสิ แม่โกรธพ่อมาก คราวนี้แม่คงไม่คุยกับพ่อไปด้วยอีกคน”
ช่วงเป็นครอบครัวที่แฟนตาซีจริงๆ
“สรุปคือหายโกรธผมแล้วใช่มั้ย...” สิบสองสบตาผมอย่างมีความหวัง
ผมถอนหายใจยาว “มึงไปกวาดร้านอีกรอบหนึ่งก่อนและก็ค่อยกลับก็แล้วกัน” ไม่สั่งไม่ได้ครับ ลูกน้องผมมันมองอยู่ หากผมปล่อยสิบสองไปเฉยๆ พวกมันต้องโวยวายแน่ๆ
“แค่กวาดร้านเหรอ ให้ทำอะไรอีกหรือเปล่า” อีกฝ่ายถามเหมือนรู้หน้าที่ดี
“ไม่มีอะไรให้ทำแล้วอ่ะ” ผมพูดสั้นๆ “ว่าแต่เพื่อนมึงรออะไรกันวะ...ทำไมไม่ยอมกลับบ้านกลับช่องกันสักที”
สิบสองมองไปที่เพื่อนของมันทั้งสี่คนที่รออยู่ข้างนอก
“วันนี้พวกเราจะไปดื่มกันครับ”
ผมยืนมองสิบสองอยู่นานสองนาน
“มองผมทำไมเหรอ...”
“ปกติถ้าเจ้านายอยู่คนเดียวแล้วไม่มีอะไรทำต่อเนี่ย ตามมารยาทแล้วลูกน้องต้องชวนเจ้านายไปด้วยหรือเปล่าวะ” กล้าดียังไงที่ไม่ชวนกู ไอ้สาดดดดด ไอ้พวกที่อยู่ข้างนอกก็เหมือนกัน แม่งเงียบปากเชียว...เห็นกูเป็นเจ้านายมั้ยเนี่ย (จริงๆ คืออยากไปนั่นเอง)
สิบสองกระพริบตาปริบๆ “เหรอครับ”
“เออสิ”
“ช่วยไม่ได้นะ เจ้านายผมดันเป็นแฟนผมด้วยเนี่ยสิ” สิบสองไปหยิบไม่้กวาดมาถือเอาไว้
“แปลว่า...”
“แปลว่าผู้ชายแมนๆ จะกินเหล้ากัน ใครมันจะชวนแฟนไปด้วยล่ะโว๊ะ!”
“ว่าไงนะ!”
สิบสองวิ่งหนีก่อนที่ผมจะวิ่งไล่เตะมันได้ทัน...
คิดว่าผมจะได้ไปกับมันและก็เพื่อนมันมั้ยครับ
“พี่เกล้า...พี่เกล้ามาด้วยพี่เกล้าต้องเลี้ยงนะ”
“เกร็งฉี่แทบราดเลยกู”
“เชี่ยกันต์ มึงนะมึง...”
สิบสาม สิบสี่ และก็สิบห้ากำลังสบตาผมพลางยิ้มแหยๆ ใส่ผม ในขณะที่ผมมองซ้ายมองขวาอย่างตื่นเต้นราวกับคนชนบทที่ไม่เคยเข้าเมืองมาก่อน สรุปก็คือผมมาด้วยครับ มาโดยที่สิบสองมันไม่ได้ชวนเลยสักคำ ผมมาเอง!
สิบสองได้แต่ยิ้มแห้งๆ ส่งให้เพื่อนเพราะรู้ว่าห้ามผมยังไงก็ห้ามไม่ได้ พวกมันคงอยากจะสนุกกัน คอยส่องคอยมองสาวกันไปเรื่อย การที่ผมเป็นเจ้านายของพวกมันแถมยังมานั่งอยู่ใกล้ๆ พวกมันด้วยทำเอาพวกนั้นทำอะไรไม่ถูกไปเลย
“พวกมึงตามสบาย มึงก็รู้ว่าเฮียเขาเป็นคนชิลๆ” หนึ่งพูดให้บรรยากาศมันดีขึ้น ไอ้เชี่ยหนึ่งมันคอยมองไปที่ไอ้สิบสี่อยู่บ่อยครั้ง จนถึงวินาทีนี้สิบสี่มันก็ยังไม่ยอมคุยกับหนึ่ง
บันเทิงละกู...งอนยาวๆ ไปเลยนะเว้ยสิบสี่ แก้แค้นแทนกูด้วย อยากสร้างเรื่องให้เจ้าของร้านอย่างกูบ่อยนัก (คิดในใจ)
“เอางี้ กูเลี้ยงเอง” ผมพูดอย่างใจดี สปอร์ต กทม.
บรรยากาศดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัดจนน่าหมั่นไส้ พวกนักดนตรีต่างพากันแย่งกันชงเหล้าให้ผมดื่มกันใหญ่ ไอ้สิบสองที่นั่งอยู่ข้างๆ ผมนั่งยิ้มๆ และก็เล่นโทรศัพท์ ส่วนไอ้หนึ่งก็คอยมองแต่ไอ้สิบสี่ตาละห้อย
ผมไม่ค่อยได้มานั่งร้านคนอื่นแบบนี้ แม้ว่าจะออกไปกับเพื่อนอยู่บ่อยครั้งแต่ส่วนใหญ่ก็ไปร้านคนที่รู้จักมักจี่กัน แต่ในคราวนี้พวกลูกน้องมันพาผมมายังร้านที่ผมไม่เคยมามาก่อน ก็รู้สึกประหลาดดีเหมือนกัน ผมก็เลยมองนั่นมองนี่ไปเรื่อยเผื่อจะปรับใช้กับร้านตัวเอง(เขาเรียกหาอินสปายเรชั่น)
สิบสองยังคงคุยกับแม่ผ่านไลน์อย่างเคร่งเครียด ในขณะที่พวกที่เหลือก็เริ่มชวนคุยกันเรื่องผู้หญิงคนนั้นคนนี้ ผมก็เพิ่งรู้เดี๋ยวนี้นี่เองว่าใครโสดบ้าง
สิบห้าไม่โสดแล้ว...
สิบสามก็ไม่โสด...
หนึ่งกับสิบสี่ยังโสด
ส่วนสิบสอง ก็เอ่อ...รู้ๆ กันอยู่
“สิบสอง มึงล่ะ มึงโสดหรือเปล่า” คนอื่นถามไอ้สิบสองด้วยสายตาเชิงหยอกล้อ ผมรีบยกเครื่องดื่มขึ้นมาดื่มแก้เก้อ มึงแก้สถานการณ์เอาเอง กูไม่เกี่ยว!
“ไม่รู้เหมือนกัน” ไอ้โหลตอบอย่างแพรวพราว ใช้ขาของมันมาสะกิดขาผมลับหลังสายตาคนอื่น
“ช่วงนี้ออร่าของมึงดูเปล่งปลั่ง คล้ายคนมีความเลิฟ” สิบห้ากล่าวยิ้มๆ
“เรื่องของกูน่า”
“ชงให้กูไอ้สัด กูยื่นแก้วไปนานละ” ผมส่งแก้วให้สิบห้า ที่รับไปชงด้วยสายตาล้อเลียนยังไงชอบกลก็ไม่รู้ ผมตัดบทช่วยสิบสอง รวมไปถึงตัดบทช่วยตัวเองแบบทางอ้อมอีกด้วย
ผมกับลูกน้องดื่มด้วยกันมาเป็นเวลาชั่วโมงกว่าๆ แล้ว มันก็ไม่ใช่คนที่เลวร้ายอะไรกันนี่หว่า พวกนี้แม่งจอยกับใครง่ายๆ อยู่แล้วอาจเป็นเพราะอารมณ์ศิลปินที่มีอยู่ในตัว ส่วนใหญ่มันจะเล่ากันเรื่องความเก่าความหลังช่วงเรียนมหา’ลัยด้วยกัน
หนีไม่พ้นเรื่องความฮอตเว่อร์วังอลังการของไอ้สิบสอง
ผมฟังไปก็รู้สึกแปลกๆ ไป จะออกตัวแรงก็ไม่ได้เพราะไม่ใช่นิสัย(จริงๆ น่ะเหรอ) จริงๆ แล้วผมพยายามที่จะไม่ให้ตัวเองเป็นคนขี้หึงอยู่ แต่เชื่อเถอะครับว่าหากคุณคบกับไอ้สิบสอง ขอย้ำ ไอ้ สิบ สอง คุณจะต้องกลายเป็นคนขี้หึงแน่ๆ
มันเป็นคนที่มีความเจ้าชู้แผ่ออกมาคล้ายกับมีฟีโรโมนเรียกเพศตรงข้ามอยู่มากแบบที่มันไม่รู้ตัว สายตาของมัน ท่าทางของมัน เวลาที่มันมองใครหรือสื่อสารกับใคร ไม่แปลกที่คนๆ นั้นจะหลงเสน่ห์มันได้โดยง่าย
ยกตัวอย่างผมเองก็ได้...
ขนาดบอกคนอื่นไปเยอะว่าต้องการโฟกัสเรื่องงาน ยังไม่คิดเรื่องความรัก สุดท้ายแล้วยังไม่รอดเลยครับ เสน่ห์ไอ้สิบสองร้ายกาจขนาดไหน คิดเอาเองก็แล้วกัน
“เฮีย ทำไมยกเอาๆ แบบนี้อ่ะ” ไอ้หนึ่งอ้าปากค้างอย่างทึ่งๆ “ชงเลย ชงเลย สิบสี่ เอ๊ย สิบห้า มึงอย่าช้า”
มันพูดผิดทำให้ไอ้สิบสี่หันขวับมามองมันด้วยสายตายังไม่หายเคือง
สมน้ำหน้ามึง...
“อย่าเยอะได้มั้ย พอแล้ว” สิบสองห้ามปราม “เดี๋ยวเจ้านายก็เมาหัวทิ่มหรอก”
“เมาหัวทิ่มนั่นแหละดี กูเคยเห็นเฮียเขาเมาแล้ว อย่างฮา...” ไอ้หนึ่งเล่าอย่างออกรส ก่อนจะพูดเสียงดังล้อเลียนในสิ่งที่ผมเคยพูดว่า “กูจะบินไปดาวอังคารรรรรร!”
ไอ้เหี้ย ผมชูนิ้วกลางใส่ลูกน้องตัวแสบ...ทั้งโต๊ะพากันหัวเราะครืน ในที่สุดก็มีพนักงานสองสามคนทำหน้าตาแตกตื่นมาที่โต๊ะของผมกับลูกน้อง
“รถทะเบียน กม 113X เป็นของคุณหรือเปล่าครับ”
“ครับ ของผม” ผมรับคำ
“ช่วยออกไปหน้าร้านแป๊บหนึ่งหน่อยได้มั้ยครับ ดูเหมือนจะมีปัญหาแล้ว...”
ไอ้เหี้ย รู้สึกใจหล่นไปที่ตาตุ่ม ผมไม่รู้ว่าอะไรเกิดขึ้น แต่ที่แน่ๆ ผมเป็นห่วงรถของผมมาก ถึงแม้ว่ารถคันนี้จะเป็นรถบ้าน ไม่ใช่สปอร์ตคาร์ก็ตาม ขึ้นชื่อว่ารถ ผมหวงและก็ห่วงหมดนั่นแหละ
“ไหน เจ้าของมันอยู่ไหน มานี่ดิ๊!”
เหี้ยไรวะ ผมเดินหน้าซีดไปยังจุดเกิดเหตุ เพิ่งรู้ว่ารถของผมถูกชนจนเอียงจากเส้นแสดงอาณาเขตการจอดรถบนพื้นไปเยอะมาก แถมยังมีร่องรอยการขีดข่วนจากการชนมากอีกด้วย
คนที่กำลังหาเรื่องหน้าตาแดงก่ำเหมือนกำลังเมาอย่างเต็มที่ ส่วนคนที่ขับชนน่าจะเป็นผู้หญิงของมัน เพราะทำหน้าขอโทษขอโพยอยู่ข้างๆ
“มึงจอดเหี้ยอะไรของมึง จอดก็ไม่ตรงเส้น!”
“หา” ผมหันไปมองลูกน้องที่เดินตามๆ กันออกมา ทุกคนงงกันไปหมด
“ผมจอดตรงเส้น” สิบสองพูดเสียงเย็น มันเป็นคนขับ
“ตรงเส้นห่าอะไร ถ้าตรงแล้วน้องหนูกูจะขับชนเหรอ แม่งจอดชิดกับรถกูจนจะได้เสียกันอยู่แล้ว!”
“เพราะงั้นคุณก็ผิดสิครับ เพราะรถผมจอดนิ่งๆ แต่คุณขับมาชน”
“กูไม่ผิด!” สิบสองโดนคนเมาคนนั้นหาเรื่อง “พวกมึงจอดสั่วๆ กันเอง”
“ดูกล้องวงจรปิดมั้ยล่ะครับ”
“...”
“ขอโทษนะครับ มีกล้องวงจรปิดมั้ย”
“ก่อนที่มึงจะพูดอะไร มึงคิดดีๆ” ไอ้คนเมาหัวสีแดง(มันทำผมสีแดง) พยักเพยิดไปทางด้านหลัง ไอ้เหี้ย มันมีลูกน้องประมาณสิบคน อย่างกับหนังมาเฟีย “มึงเห็นแบบนี้ มึงจะยอมรับหรือยังว่ามึงผิด”
“ต้มตุ๋นชัดๆ” สิบสี่กระซิบข้างหูผม “อย่าไปยอมนะครับพี่เกล้า เอาเรื่องมัน”
ผมมองไปที่ลูกน้องของตัวเองสลับกับฝ่ายตรงข้าม เรื่องจำนวนคนกับความสามารถในการชกต่อยแน่นอนว่าต้องเป็นรองนักเลงที่หาเรื่องของคนอื่นไปทั่วอย่างพวกมันแน่ๆ
ผมไม่ผิด...แต่ผมไม่อยากมีเรื่อง
“ไปดูกล้องวงจรปิดก่อน” สิบสองยังไม่ยอม มันหันไปหาพนักงานพร้อมๆ กับทำเสียงเข้มจนน่ากลัว นี่คือสิบสองในร่างผู้ใหญ่นั่นเอง
“กูไม่ดู มีปัญหาอะไรมั้ย”
“ถ้าอย่างนั้นผมจะโทรเรียกประกัน แล้วคุณก็ต้องจ่ายค่าเสียหาย”
“กูบอกแล้วไงว่ากูไม่ผิด! พวกมึงนั่นแหละจ่าย!”
ลูกน้องของอีกฝ่ายต่างลุกฮือพากันมายืนข่มขู่ ผมหน้าซีดเผือดไปหมดเมื่อรู้ว่าหนึ่งในนั้นมีปืนด้วย
กูยอมแพ้ทันที...อย่าไปยุ่งกับพวกแม่งน่าจะดีกว่า
“เท่าไหร่ครับ” ผมรีบควักกระเป๋าสตางค์ออกมา
“พูดง่ายๆ เหมือนไอ้หน้าละอ่อนแบบนี้ยังดีกว่า” ไอ้หัวแดงหันมาหาผม “กูไม่ขออะไรมาก สามหมื่นก็พอ”
รถของมันไม่ใช่รถแพงอะไรมากมาย ผมไม่รู้ว่าค่าซ่อมนั้นสามหมื่นมันสมเหตุสมผลมั้ย แต่ถ้าจ่ายไปแล้วเรื่องมันจบ ผมก็ยอมว่ะ...
ผมจะเอาชีวิตลูกน้องมาเสี่ยงไม่ได้จริงๆ
สิบสองกำหมัดแน่นตอนที่ผมเซ็นเช็คให้อีกฝ่ายอย่างจนใจ
“ไม่เป็นไรนะหนู หนูไม่ผิด พี่เคลียร์ให้แล้ว” ไอ้หัวแดงหันไปปลอบประโลมผู้หญิงที่เป็นคนขับ ยายนั่นกอดไอ้หัวแดงใหญ่เลย สรุปคือก็ไม่ได้รู้สึกผิดตั้งแต่แรกอยู่แล้วใช่มั้ย
พวกนั้นพากันเดินแยกไป ลูกน้องผมต่างพากันโวยวายใหญ่ที่ผมยอมความง่ายๆ แบบนี้ ไอ้พวกตาไม่ดีเอ๊ย มึงไม่เห็นปืนหรือไง...
ตอนนั้นผมวิ่งไปห้ามสิบสองไม่ทัน...สิบสองหาไม้มาจากไหนไม่รู้จากนั้นก็...
ทุบกระจกรถพวกนั้นจนแตก
“เหี้ยยยยยย” ผมร้อง
“ไอ้สัดเอ๊ย!!!!!” ไอ้หัวแดงกับพวกกลับมาอีกครั้ง ผมกับลูกน้องรีบกระโดดขึ้นรถและก็พากันขับหนี ผมไม่ลืมที่จะส่งนามบัตรให้พนักงานตามไปเก็บตังค์ค่าเหล้าที่ร้านอย่างรวดเร็ว
พระเจ้า...เกิดมาก็เพิ่งมีเรื่องกับมาเฟีย
“มึงไม่ควรทำแบบนั้นนะสิบสอง” ผมพูด
“สามหมื่นก็น่าจะโอเคถ้ารวมค่าซ่อมกระจก” สิบสองตอบอย่างเย็นชา
“มึงใจร้อนเกินไปรู้ป่ะ”
“ผมไม่ชอบให้เจ้านายยอมคนผิด ทั้งๆ ที่พวกเราไม่ได้ผิดอะไร”
“แต่พวกมันมีปืน มันกล้าทำร้ายคน”
“แล้วยังไง...ผมไม่เห็นจะกลัวเลย”
ผมเงียบไปในทันทีแล้วก็มองออกไปนอกหน้าต่าง บนรถไม่มีใครกล้าพูดอะไรหลังจากที่เราหนีจากคนพวกนั้นพ้นแล้ว...
บาร์สุราลัยถึงคราวเคราะห์แล้วล่ะครับ
“งอนใช่มั้ย”
“ใช่”
“รีบไปง้อเลยนะมึง”
“รู้แล้วล่ะน่า”
“แล้วมึงจะง้อยังไงวะกันต์”
“...ก็ง้อไง กอด หอม ประมาณนี้”
“เหี้ย กูทำแบบนั้นไม่ได้”
“มึงจะไปง้อใครวะ”
“ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด”
“ไอ้สัดเต๊บ อย่าเพิ่งวาง!”
TBC*
เป็นตอนที่มีหลากหลายอารมณ์มาก :hao7:
คุณเกล้าผู้ยังไม่รู้ว่าเขารู้กันเรื่องตัวเองกับสิบสองหมดแล้ว...ความมึนนี้ 555
-
สิบสองกอดนานๆ จับกดเลยจบ 55555 :z1:
-
ยังไงต่อละทีนี้ 5555
-
โอ้ยยยยยย เต๊บฟาร์ก็มาจ้าาาาา >////////< *ชูป้ายเชียร์*
ปล. พี่เกล้าระวังตัวด้วยนะคะ น้องเป็นห่วง .____.
-
ไอ้ขี้เมานั้นถ้าเราเจอนะ เราไม่ยอมแบบเกล้าแน่ๆ เราจะโทรเรียกตำรวจ มีปืนแล้วไง ตัวเองผิดแล้วมาโทษคนอื่น เฮี้ยมากผู้ชายแบบนี้ :m31: ปล.เต๊บฟาร์แน่ๆเลย
-
ไอ้หัวแดง มันต้องตามมาเอาคืน แน่นอนเลย :katai1:
-
:pig4:
-
ถ้าเราโฟกัสไปที่เต๊บฟาร์ไอ้โหลจะมาหักคอเรามั้ย ได้ข่าวว่าเรื่องนี้โหลเป็นพระเอก กร้ากกกกก :laugh:
-
ไอ้หนึ่งเอ็งเผยจุดอ่อนให้เจ้านายรู้แล้วววว
วร๊ายๆๆๆๆ เอ็งโดนแน่ๆ 55555
-
:pig4:
-
ขอหนึ่งสิบสี่รัวๆค่ะ
-
ชั่วโมงนี้ต้อง หนึ่ง - ฟาร์ อาฮะอาฮะ :z2:
-
โอ๊ยยยยย หวังว่าไอ้มาเฟียพวกนี้จะไม่ย้อนกับมาหาเรื่องเจ้านายอีกนะ
-
เต๊บสุ้ๆ :laugh: :laugh: :laugh:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
สังสรรค์แบบงานเข้า
-
โอ้โห วัยรุ่นเลือดร้อน :m29:
-
:laugh:
-
สิบสองน่าจะเอาให้หนักกว่านี้นะ
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
คือดี ง้อกันานๆไปเลย เชื่อมั่นในศักยภาพสิบสอง ง้อทีนี่มดขึ้นอยู่แล้ว
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วค่ะ 555
-
o22
-
อ้าวๆๆๆ ค้างเลย โธ่ๆๆๆ
-
555 เจ้านายไม่เคยจะทันลูกน้อง
แล้วมีโกรธมีหึงด้วยอะ เกล้าน่ารัก
สิบสองจัดให้หนักค่ะ ยอมคนง่ายอะไรแบบนั้น
หนึ่งรู้จักกันตั้งนานพึ่งมาตุงอะไรตอนนี้
ไปทำไรมารึป่าว
-
:pig4: :pig4:
-
หนึ่ง-ฟาร์นี่ คู่หูคู่ฮา ป่ะ 555 หนึ่งจะง้อไงเนี่ยยยย สิบสอง แกต้องไปง้อดีๆนะ หึหึ
-
จะมีเรื่องกันในอนาคตอะเปล่า อ่าาาาา :serius2:
-
จะมีเรื่องตามมาป่ะเนี่ย!?
-
เต๊ป!!!!!!!!!!!
-
วิถีคนแมน ชิบหายไม่ว่าขอข้าสะใจ #โหลกล่าว :a14: โหลอืดอาด ปันใจไปเชียร์เต๊บละ :oni1:
-
หนึ่งวิธีแกนี่สุดยอด555
-
หนึ่งเอ้ยยยยย จีบแบบขโมยตังนี่เป็นอะไรที่แบบ ....... 5555555555
สู้ๆละกันเนอะ ง้อให้สำเร็จไวๆ หนึ่งสิบสี่ไฟท์ติ้ง !!
ดูปรมาจารย์สิบสองนี่ แพรวพราว มีความน่ารัก ใครๆก้ต้องใจอ่อนให้ 55555
เจ้านายก็น่ารัก มีเคลียร์เรื่องสาวในระดับนึง และยอมปฏิเสธคุณอาทิตย์อัสดงอีกด้วย
เริศค่าาา ชอบสิบสองที่มีทั้งมุมเด็กน้อยและมุมผู้ใหญ่ เหมาะกับคบคนแก่(?)เลย 5555555
-
เหมือนจะมีเรื่องกันยาว ..
-
ไอ้หัวแดงมันจะกลับมาหาเรื่องที่ร้านไหม
โอยยย เบอร์หนึ่งกับวิธีจีบนี่ คิดได้ไง 555555
-
ขอบคุณ :)
-
รัก End Act ของแต่ละตอนมากครับ
โคตรฮา
อยากรู้แบ๊คกราวด์ของหนึ่งมากฮะ
ทำไมมันออกมหาลัยมาเป็นพนักงาน
เพราะชอบงานบริการ?? เพราะอยากช่วยเพื่อน?? หรือมีอะไรมากกว่านั้น (...รึป่าว)
เต๊ปเอ้ยหนึ่งมันยังเคยมีทิ้งทวนประโยคน่าสนใจตอนคุยกับเฮียเกล้าด้วย
"เฮียเป็นไอด้อลผม" <---- ฟีลนี้ มันต้องมีอะไรสิ!!! หรือผมพลาดไรไปวะ
ตรรกะสิบสองว่าป่วนแล้ว
ตรรกะหนึ่งดูเละเทะมากกว่าเยอะครับ
ไปขโมยของเขาเนี่ยยยย 555
สรุป อยากให้ถึงตอนของ 1-14 เร็วๆ
:call: :call: :call:
รออ่านครับผม
ปูพรมเปอร์เซีย
:katai3:
-
เราตามอ่านทันแล้ววววว
-
ทอล์คท้ายบทมันจะแอดวานซ์ขึ้นเรื่อยๆแล้วนะ
ชอบอะ มันตลก มันเหมือนเบื้องหลังการถ่ายทำ มันผิดที่ผิดทาง และมันขัดมู้ดได้ดีมาก :hao7:
(เหมือนเป็นจุดเฉลยในตอนนั้นๆเลยอะ เค้าชอบจริงๆนะ)
สิบสองใจร้อนไปนะ ดูเหมือนเด็กๆที่ไม่มีเหตุผลเลย ถ้าตัดเรื่องขี้อายออกไป เกล้าดูเป็นผู้ใหญ่กว่าเยอะเลย สู้เค้านะเกล้า พ่อบอกลูกเขยหล่อแหละ!!!!!!!
-
สิบสองทุบกระจกรถยังน้อยไป เกลียดจริงๆคนประเภทนี้
-
:call: :call: :call: :call: :call:
-
ยังไงละทีนี้ 5555
รออ่านเต๊บฟาร์นะคะ
-
อ่านทันแล้ว สนุกดีครับ
-
มันใช่เรื่องใหม พี่เกล้าที่ต้องไปเสียตังค์ เพราะมีคนมาชนรถเรา
มันนักเลงแล้วไง มันมีพรรคพวกมีลูกน้องเยอะคนเดียวเหรอ
เพื่อนฝูงเราก็มี ลูกน้องเราก็มี ยอมเสียเงินทั้งที่ไม่ผิดทำไม
สิบสอง คราวหน้าไม่ทุบกระจกรถนะลูก ทุบหัว ไอ้หัวแดงนั่นเลย
สิบสามสิบห้า พวกนายไม่อยากมีเมียเป็นผู้ชายหัวแดงมั่งเหรอ กร่างนั๊ก จัดมันเลย
-
ง้อดีๆ นะครับ
-
:pig4: ชอบ สนุกมากๆ
-
เครียดกว่าเรื่องโดนขู่กันโชก ก็เรื่องไอ้ 1 นี่แหละ แมร่งประสาท ควรทำให้เค้าประทับใจไหม ฮึ
-
:undecided:
-
สิบสองนางมีความสามารถ :z1:
-
งอนกันไปง้อกันมาเขาว่าลูกดกนะ#55555555
-
มาต่อรึยังเอ่ยยยย รอเจ้านายกับเบอร์12อยู่น้า
-
ตอนที่ 17
ถึงคราวซวย
ไอ้หนึ่งชวนไอ้สิบสองให้ไปกินก๋วยเตี๋ยวกันก่อนกลับร้าน สิบสองมันก็ขับไปโดยที่ไม่ถามความเห็นของผมสักคำ ผมนิ่งเงียบระหว่างที่ทานก๋วยเตี๋ยวโต้รุ่งไปด้วย การที่ผมเงียบทำเอาลูกน้องทุกคนอึดอัดกันไปหมด ผมไม่สามารถควบคุมอารมณ์ได้จริงๆ ในตอนนี้ ผมทั้งโกรธและก็เซ็งที่เห็นสิบสองมันทำแบบนั้นกับรถของไอ้มาเฟียนั่น
รู้ไหมว่ามันจะมีอะไรตามมาบ้าง...
สาเหตุที่ทำให้ผมกังวลกลับนั่งกินก๋วยเตี๋ยวเส้นหมี่เฉยๆ แต่นิ่งเงียบไม่พูดอะไรกับเพื่อนคนอื่นมากนัก หลังจากที่พวกเรากินกันเสร็จ สิบสองก็ขับรถที่มีรอยขีดข่วนจากการถูกชนของผมกลับมายังร้าน
ทันทีที่ผมก้าวลงมาจากรถเท่านั้นแหละ...เข่าผมก็ทรุดทำให้ผมนั่งลงไปกับพื้นทันที
กระจกของร้านที่เป็นบริเวณอินดอร์ถูกทุบแตกไปมากกว่า 60%
ไอ้เหี้ย
กูช็อค
ช็อคแดกเลยกู
ร้านกูทำไมเป็นแบบนี้!!!!!!!!!!!!!!!!
“เหี้ยยยยยย” หนึ่งร้องเสียงหลงทันที “เฮีย มันมาทำเราคืน เอาไงดี บวกแม่งเลยดีมั้ย”
คำว่า บวก ในความหมายของมันคงหมายถึงสู้กันด้วยกำลังนั่นแหละครับ ผมตกใจเกินกว่าจะพูดอะไรออกมา รู้สึกเหมือนกับว่าลูกรักโดนทำร้ายร่างกายและผมทำอะไรไม่ได้ อะไรประมาณนั้น ไอ้พวกมาเฟียหัวแดงมันคงรู้ที่อยู่ร้านเราจากนามบัตรที่ผมทิ้งให้ไว้กับพนักงานร้านสินะ
กูไม่น่าไปกินก๋วยเตี๋ยวก่อนกลับเลยว่ะ TT_TT
“แจ้งความ” สิบสองพูดอย่างเย็นชาพลางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ผมรีบยกมือไปห้ามมันก่อนที่มันจะทำแบบนั้น “อะไรกัน อย่าบอกนะว่าเจ้านายจะปล่อยให้มันทำแบบนี้กับเราเฉยๆ น่ะ”
“ผมเห็นด้วยกับกันต์มันนะครับ” สิบห้าพูดน้ำเสียงเรียบราวกับกำลังข่มอารมณ์โกรธ
“ถ้าเราไม่จบเอง พวกนั้นมันจะจบกับเรามั้ย” ผมพูดอย่างใช้ความอดทน พวกมันทั้งหมดคือคนที่อายุน้อยกว่าผม มันอาจจะยังไม่คิดถึงเรื่องนี้ “พวกมึงไม่รู้กันเลยเหรอว่าเมื่อตอนนั้นเราเล่นอยู่กับใคร หากเราไม่จบแล้วเราไปแจ้งตำรวจ ยังไงพวกนั้นก็ต้องตามมาราวีเราอย่างไม่เลิกราแน่”
“แต่ว่า...” สิบสองเจ้าเดิมอ้าปากจะเถียง
“เชื่อกู...พวกมันทำเพื่ออยากเอาคืน”
“เจ้านายรู้ได้ยังไงว่าพวกมันจะไม่กลับมาทำร้ายอะไรร้านเราอีก”
“กูรู้แล้วกันน่า” ผมพูดตัดบท ถ้าเรื่องมันใหญ่มากกว่านี้ผมคงจะให้พ่อของเพื่อนช่วยนั่นแหละครับ อย่างที่ผมบอกไปถ้าเราไม่เลิกสร้างเรื่องกับพวกนั้น มันก็ไม่เลิกสร้างเรื่องกับพวกเรา สิ่งที่ผมจะทำต่อไปนี้กับพวกแก๊งนั้นก็คือเลิกแล้วต่อกัน ต่างคนต่างอยู่ และจะไม่ยุ่งเกี่ยวกันอีก ถึงแม้ว่าผมจะช็อคมากกับสภาพของร้านในตอนนี้ก็ตาม
ผมมองดูเศษกระจกดูพังทลายเต็มทั่วบริเวณหน้าร้านและส่วนภายในร้าน หัวใจเจ็บแปลบไปหมดอย่างควบคุมไม่ได้ สีหน้าของผมแสดงออกถึงความผิดหวังอย่างรุนแรง แม่งโคตรเจ็บเลย ร้านที่ผมพยายามเฝ้าฟูมฟักทะนุถนอม บัดนี้ส่วนที่เป็นกระจกนั้นแตกมากกว่า 60%
สิบสองหันไปพูดสองสามอย่างกับเพื่อน หลังจากนั้นพวกเพื่อนมันก็สลายตัวหายกันไปคนละทิศคนละทางราวกับไปทำงานอย่างที่สิบสองสั่ง
“ผมให้ไอ้ฟาร์ เอ่อ สิบสี่ไปตามช่าง ไอ้หนึ่งไปโทรแจ้งพนักงานว่าร้านคงต้องปิดปรับปรุงช่วงนี้ไปก่อน สิบห้ากับสิบสามจะไปหาพยานหลักฐานและก็ตรวจสอบกล้องวงจรปิด...”
“กูบอกแล้วไงว่ากูจะไม่เอาเรื่อง” ผมพูดเสียงเบา
“เผื่อจะได้ใช้น่ะครับ” สิบสองมองผมด้วยสายตาสำนึกผิด
ในร้านที่กระจกพังตอนนี้มีเพียงผมกับสิบสอง ผมยังคงยืนมองสภาพร้านด้วยความตกตะลึงงันอยู่ ส่วนสิบสองก็ได้แต่เดินไปเดินมาอยู่ข้างๆ จนมันเห็นผมนิ่งนานเกินไปไม่ไหว มันจึงเริ่มเอาไม้กวาดมาเก็บกวาดเศษกระจกในร้านหลังจากที่ออกไปโทรคุยกับไอ้หนึ่ง ก่อนหน้านั้นสิบสองไม่ลืมที่จะถ่ายรูปสภาพความเสียหายเก็บไว้ด้วยครับ
ผมเห็นมันทำคนเดียวแล้วรู้สึกแปลกๆ ก็เลยจะไปหาไม้กวาดมาทำบ้าง แต่สิบสองมายืนขวางเอาไว้ พร้อมๆ กับจับไหล่ของผมให้ไปนั่งอยู่ที่มุมร้าน
“ทั้งหมดมันเกิดขึ้นเพราะผม...ผมขอจัดการเอง”
“กูช่วยมึงได้” ผมพยายามลุกขึ้น แต่สิบสองมันทิ้งตัวนั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าผมก่อน ทำให้ผมขยับไม่ได้ สิบสองมองมาที่ผมด้วยสีหน้าสำนึกผิด
“ตอนที่ผมทุบกระจกพวกนั้น...เพราะผมไม่อยากให้เจ้านายก้มหัวให้พวกมันจริงๆ นะครับ แต่ผมไม่คิดว่าเรื่องมันจะกลายเป็นแบบนี้”
“...”
“ผมขอโทษ ผมคงใจร้อนมากเกินไป”
“มึงเห็นหรือยัง โทษของการทำอะไรไม่คิดน่ะ”
“ผมเห็นแล้วครับ”
“ต่อไปจะทำอีกป่ะ”
“ก็พวกนั้นมันร้ายกับเกล้าก่อน”
“เดี๋ยว...กูเป็นเพื่อนเล่นมึงเหรอ” คำพูดของผมกระตุกเล็กน้อย การที่สิบสองเรียกชื่อผมเฉยๆ นั้นนับว่าเป็นสิ่งผิดปกติอย่างมาก เพราะส่วนใหญ่มันจะเรียกผมด้วยน้ำเสียงเฮ้วๆ ของมันเสมอว่า ‘เจ้านายครับ’ ‘เจ้านาย’
“เปล่า แฟน” สิบสองพูดซื่อๆ ผมกลืนน้ำลาย ก่อนที่จะหันไปทางอื่น “ทำไม ไม่ชอบให้ผมเรียกเหรอ”
“มึงจะไปเรียกแบบนี้ต่อหน้าลูกน้องไม่ได้”
“ก็ตอนนี้ไม่มีลูกน้องแล้วนี่”
เออว่ะ...แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยังไม่ชินอยู่ดีนี่หว่า เอาเป็นว่าตัดประเด็นเรื่องนี้ไปก่อน เพราะเศษกระจกมากมายที่อยู่รอบตัวเราทั้งคู่มันย้ำเตือนว่าเราเพิ่งจะเจอกับเรื่องอะไรกันมา
“หายเคืองผมหรือยัง” สิบสองทำเสียงอ่อนลง ตอนนี้เขาเหมือนลูกหมายังไงก็ไม่รู้ แต่ครางหงิงๆ ได้นี่ใช่เลย
“ถ้ามึงบอกว่ามึงได้บทเรียนจากการกระทำของมึงในครั้งนี้ กูก็หาย”
“วันหลังผมจะคิดเยอะๆ ก่อนจะทำอะไรครับ” สิบสองรับคำ “เรื่องค่าเสียหาย ผมอยากมีส่วนรับผิดชอบด้วย”
“จะบ้าเหรอ” ผมสวนกลับทันที “ไม่เป็นไร ก็ยังพอมีทุนสำรองอยู่”
“แน่ใจเหรอครับว่าจะไม่แจ้งตำรวจจริงๆ”
“จะทำให้เรื่องมันยาวไปอีกทำไมกันล่ะ”
“ผมขอโทษนะเกล้า”
ผมเงยหน้าขึ้นมาหน้าไอ้สิบสอง “อะไรนะ”
“ผมขอโทษครับ...เจ้านาย” สิบสองรีบแก้ตัว ก่อนที่จะลุกขึ้นยืนไปทำความสะอาดต่อโดยที่ไม่ยอมให้ผมไปช่วยเลย
วันต่อมา
เศษกระจกที่แตกกระจายทั้งหลายแหล่หายไปราวกับมีใครมาเสกเวทมนตร์ใส่ ร้านบาร์สุราลัยติดประกาศปิดร้าน 1 อาทิตย์ ตอนนี้ข้างล่างบ้านผมเต็มไปด้วยคนมากมาย ไม่ว่าจะเป็นพนักงานทุกคน พ่อแม่ผม เพื่อนๆ ผม และก็ช่างซ่อมที่กำลังประเมินสภาพและราคา
ตอนที่ผมเดินลงมา ทุกคนจ้องมองผมเป็นตาเดียว แม้เมื่อคืนนี้จะเกิดเรื่องเลวร้ายกับร้านของผม แต่การที่มีคนที่ผมแคร์อยู่เต็มไปหมดโดยที่ผมไม่ต้องร้องขอให้เขามาหาแบบนี้...ผมโคตรจะปลื้มปิติเลยล่ะ
หลังจากที่บอกกับพ่อแม่ว่าไม่เป็นอะไรมากและผมจะจัดการแก้ปัญหาเอง ผมก็เดินไปส่งพวกท่านที่รถ ใช้ไอ้แปดให้ขับรถไปส่งพวกท่านถึงที่บ้าน ไอ้ทิตเพื่อนผมก็เดินเข้ามาหาพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงซีเรียสใส่ผม
“มึงไม่ได้ทำประกันร้านไว้ใช่ไหม”
ผมกระพริบตาปริบๆ มองมัน “มันมีอะไรแบบนี้ด้วยเหรอวะ”
“ประกันภัยภาคธุรกิจไง นี่มึงเป็นเจ้าของร้านประสาอะไรเนี่ย”
“กูไม่รู้”
“มึงสามารถฟ้องเรียกร้องค่าเสียหายได้ อีกทั้งประกันก็เป็นคนช่วยออกให้ด้วย”
“...”
“มึงไปอยู่ที่ไหนมา”
“ช่างมันเหอะ หน้าแข้งกูไม่ร่วงหรอก” ผมพูดอย่างเซ็งๆ พลางส่งสายตามองไปดูช่างที่กำลังคุยกันอยู่
“หน้าแข้งมึงไม่ร่วง แต่ระยะเวลาที่ต้องซ่อมร้านรู้มั้ยว่ากำไรมึงจะหดตดมึงจะหายเท่าไหร่”
ผมกลืนน้ำลายเสียงดัง ผมลืมคิดถึงเรื่องนี้ไปเลย หลังจากโดนไอ้ทิตมันตำหนิผมก็คุยกับช่างเรื่องการซ่อมแซมร้าน ราคาไม่ได้สูงเว่อร์เท่าไหร่ แต่ช่างบอกว่าเร่งได้ให้มากที่สุดคือประมาณสองอาทิตย์
นั่นแหละครับที่เป็นปัญหา
สิบสองเอาแต่นิ่งๆ เงียบๆ ตลอดทั้งวัน มันมีเพื่อนของมันรุมล้อมเสมอ ผมเองก็เช่นกัน ท่าทางของมันรู้สึกผิดมาก แต่ผมไม่คิดที่จะโทษมันอีกต่อไป มันอาจจะเป็นความผิดของผมด้วยส่วนหนึ่งที่ห้ามมันไม่ทัน แต่ไม่ว่าจะยังไงเมื่อถึงคราวซวย มันก็ต้องซวย
ผมเรียกประชุมพนักงานในเวลาเย็นย่ำ ตอนที่เพื่อนของผมและก็ช่างกลับไปหมดแล้ว(หมดเวลางานของเขาแล้วน่ะครับ) ผมบอกกับทุกคนว่าร้านของเราจะปิดอย่างน้อยสองอาทิตย์ ให้ถือซะว่านี่เป็นสวัสดิการการพักร้อนที่ผมจะให้ ขอให้ทุกคนใช้เวลานี้ไปเที่ยวกันก่อนที่จะกลับมาลุยงานกันต่อ
ไม่มีใครทำหน้าดีใจเลยสักนิด ส่วนใหญ่จะรับรู้และก็แสดงความเสียใจกับผมเรื่องที่ร้านจะต้องซ่อม ผมมองดูพนักงานกลับไปทีละคนๆ ด้วยสายตาละห้อย สองอาทิตย์นี้ผมจะขาดรายได้ สองอาทิตย์นี้ผมจะไม่มีอะไรทำเลยนอกจากยืนอยู่ช่างซ่่อมร้านให้ผมอยู่แบบนั้น
คนที่อยู่เป็นเพื่อนผมเป็นคนสุดท้ายไม่ใช่ใครอื่น...สิบสองนั่นเอง
มันนั่งลงบนเก้าอี้ตัวที่ใกล้โต๊ะที่ผมยืนพิงอยู่มากที่สุด หลังจากนั้นก็เอียงคอมาซบกับลำตัวของผม ผมสะดุ้งโหยงอย่างตกใจ
“อะไร ไม่มีใครอยู่แล้ว” สิบสองพูดน้ำเสียงเนือยๆ
“อืม”
“ขอโทษ”
“ไม่เป็นไร”
“ต้องจ่ายเท่าไหร่ จะช่วย”
“ไม่ต้อง”
“ผมรู้สึกผิดนี่หว่า” สิบสองโวยวายเป็นเด็กๆ “ถ้าผมทำได้ ผมจะไปทลายแก๊งไอ้หัวแดงนั่นด้วยซ้ำ”
“ยังจะพูดแบบนี้อีก” ถ้ามันทำแบบนั้น แก๊งนั่นคงจะเผาร้านผมเป็นแน่ คำว่ามาเฟียบางทีก็อยู่เหนือกฎหมายครับ ผมไม่อยากมีศัตรู ผมไม่อยากมีปัญหากับใครทั้งนั้น ผมแค่อยากทำร้านให้ดีที่สุดก็เท่านั้น
ผมทำถูกใช่ไหม...ที่ผมไม่เอาเรื่อง
ศีรษะของสิบสองยังซบลำตัวของผมอยู่ ในขณะที่ผมนั้นยังกอดอกมองดูร้านของผมที่เงียบเหงามากเป็นพิเศษ จากที่เคยสว่างก็มืดไปหมด จากที่เคยมีเสียงดนตรี ตอนนี้ก็เงียบราวกับป่าช้า
สงสัยคงต้องทำบุญใหญ่ให้ร้านแล้วล่ะ
“สองอาทิตย์นี้มึงจะทำอะไร” ผมชวนคุยเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ยอมพูดอะไรออกมาสักพักหนึ่งแล้ว
“อยู่กับเจ้านายนี่ไง”
“เฮ้ย ออกไปเที่ยว ออกไปพักผ่อนสิ มีโอกาสได้หยุดทั้งที”
“ผมจะปล่อยให้เจ้านายอยู่ดูช่างคนเดียวได้ไง ผมก็มีส่วนผิดนะ” สิบสองพูดก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมองหน้าผม “อีกอย่างหนึ่งช่างพวกนั้นก็มีตั้งหลายคน เกล้าอยู่คนเดียว ถ้าเกิดมันหน้ามืดหื่นกามขึ้นมากะทันหัน...”
“เดี๋ยวๆ ถ้าจะแต่งนิยายไปแต่งหลังร้านโน่น”
“ก็มันจริง”
“เขาก็ไม่ได้ชอบเพศเดียวกันทั้งโลกป่ะ” ผมเตือนสติมัน
“ไม่รู้ล่ะ” สิบสองยักไหล่อย่างไม่ยี่หระ “ผมจะเกาะติดเกล้าอยู่แบบนี้ ไม่ยอมไปไหนทั้งนั้น”
“อยู่ได้ไม่นานหรอก” ผมหันร่างตัวเองกมามองสิบสองที่นั่งอยู่ “เพราะมึงต้องกลับคอนโดของมึงแล้ว”
“ไม่เอา”
“กลับไปเดี๋ยวนี้ นี่ก็ดึกแล้ว”
“สามทุ่มเอง ปกติร้านปิดตั้งตีหนึ่ง”
“ถ้างั้นจะทำอะไรล่ะ นั่งอยู่เฉยๆ จนถึงเวลากลับหรือไง”
“ได้มั้ยล่ะ” สิบสองทำหน้าอ้อน
ผมทอดถอนใจ...ก่อนที่จะมองลุงยามที่พ่อแม่เพิ่งส่งมาให้จากที่บ้านที่เพิ่งมาถึงพอดี พ่อกับแม่บอกว่าของมีค่่าใน้ร้านมีเยอะ แค่เครื่องดื่มแพงๆ ก็ถือว่ามีค่าแล้ว จากนี้ไปต้องมีลุงยามจากที่บ้านมาเฝ้า และพ่อกับแม่ก็ส่งมาจริงๆ
“ออกไปชิลคลายเครียดกันเถอะ” ผมชวนคนข้างตัว เมื่อเห็นว่าร้านมีคนที่ไว้ใจได้เฝ้าให้แล้ว (ลุงยามคนนี้เฝ้าบ้านผมมาเป็นสิบยี่สิบปีแล้วครับ)
“ไปไหน” สิบสองกระตือรือร้นทันที
“เดี๋ยวก็รู้...” ผมพูดอย่างหมายมั่น ก่อนที่จะเดินนำร่างสูงของสิบสองไปยังลานจอดรถของผม
สถานที่ที่ผมพาสิบสองมานั้นนับได้ว่าเป็นสถานที่ที่หากไม่ใครที่ไม่รู้จักก็จะไม่รู้จักเลย ผมรู้จักที่นี่เพราะพี่คนหนึ่งมาเห็นรถของผมและเขาก็มาถามผมใหญ่เลยว่าผมซื้อที่ไหน ซื้อมาเท่าไหร่ แต่งอะไรบ้าง
พอจะนึกภาพออกใช่มั้ยครับว่ามันเป็นสถานที่ประเภทไหน
มันคือสนามแข่งรถใต้ดินครับ
ที่นี่มีลูกคนมีกระตังค์เป็นเจ้าของ เขาเส้นค่อนข้างใหญ่เนื่องจากว่าเปิดมานานก็ยังไม่ค่อยจะมีปัญหาอะไร อาจเป็นเพราะเขาแข่งทุกวันศุกร์และก็อาจจะเป็นเพราะที่นี่ค่อนข้างเปลี่ยว ไม่ได้รบกวนผู้คนมากนัก เป็นสนามวงรีขนาดเท่าสนามฟุตบอลน่ะครับ
สิบสองดูไม่อึ้งเท่าไหร่ที่ผมพามาที่นี่ มันเอาแต่มองหน้าผมเหมือนไม่ค่อยชอบใจอะไรสักอย่าง ผมยักไหล่ใส่มันหลายครั้งอย่างไม่ยี่หระ แต่แล้วมันก็พูดออกมาด้วยน้ำเสียงเหมือนผมไปขัดใจมัน
“มาที่นี่ทำไมเหรอ อย่าบอกนะว่ามาแข่ง”
“บ้าเปล่า ไม่ได้ขับรถเก่งขนาดนั้น”
“รู้ไหมว่ามันรวมคนประเภทไหนเอาไว้บ้าง”
ผมพ่นลมหายใจดังพรืด อดขำไม่ได้จริงๆ ที่เด็กอายุน้อยกว่าทำท่าเหมือนมีประสบการณ์มากกว่าผม “กูมาที่นี่บ่อยแล้ว”
“มันอันตราย จะโดนตำรวจจับเมื่อไหร่ก็ไม่รู้”
“...”
“จะโดนผู้ชายจับเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ด้วย”
ผมหันมามองหน้าสิบสองที่ทำหน้าเซ็งใส่ผมอยู่ “กูมาทุกครั้งก็ปลอดภัยทุกครั้งอ่ะ มาดูเอามันส์เฉยๆ ไม่ได้อันตรายอะไรหรอก”
สิบสองมองไปรอบๆ อย่างไม่ค่อยแน่ใจเท่าใดนัก แต่เมื่อเห็นผมมีแววตาที่สดใสขึ้นหลังจากที่ได้ดูเขาแข่งขับรถกันอยู่เบื้องล่างอัฒจรรย์ สิบสองก็ปล่อยผมไป โดยให้ผมมองดูการแข่งรถเงียบๆ ในขณะที่มันเงยหน้าขึ้นมาดูบ้างหรือไม่ก็เล่นโซเชียลบ้าง
เวลาผ่านไปประมาณยี่สิบนาทีโทรศัพท์ผมก็ดัง ไอ้ทิตเพื่อนผมโทรมา ผมจึงกดรับสาย
“ว่าไงมึง” สิบสองเลิกสนใจโทรศัพท์ แล้วหันมาสนใจผมแทน
“ลงมาเลยมึง กูเห็นมึงนั่งอยู่ข้างบนนั่น”
ผมก้มลงไปมองด้านล่าง เห็นไอ้ทิตกับกลุ่มเพื่อนกำลังยืนอยู่ พวกมันกวักมือเรียกผมให้ลงไปหา ผมก็เลยพยักเพยิดให้ไอ้สิบสองเดินตามมาหลังจากที่ลุกขึ้นจะเดินลงไปหาพวกมัน
ไม่คิดว่าพวกมันจะมาที่นี่ครับ บอกตามตรงพวกเราห่างหายจากสนามแข่งนี่มานานมากแล้ว ผมเข้าไปทักทายเพื่อนปกติ จนกระทั่งรู้สึกแปลกไปเมื่อเพื่อนทุกคนหันมามองสิบสองด้วยสายตาแปลกๆ
“ลูกน้องกู” ผมแนะนำกับเพื่อนอย่างนั้นไปก่อน กลัวมันจะถามมาก สิบสองไม่ได้แสดงสีหน้าพอใจอะไรออกมา ดูเหมือนมันจะมีความอึดอัดมากกว่าการที่ผมไม่ได้แนะนำกับเพื่อนว่ามันเป็นแฟนผม
“กูจะลงแข่งด้วย มึงรู้มั้ยเนี่ย” โชคดีที่ไอ้ทิตเปลี่ยนเรื่องไวมาก
“กับใครวะ”
“กับพี่โน้ตไง”
ผมอ้าปากค้าง พี่โน้ตคือเจ้าของสนามคนที่มีเส้นใหญ่ๆ นั่นแหละครับ
“แล้วเดิมพันอะไรวะ” ผมถามอย่างสนใจ ปกติกิจกรรมของคนมีกระตังค์พวกนี้(ตัดผมออกไปก็ได้ เพราะผมไม่ได้เล่นกับเขาหรอก ส่วนใหญ่จะมาดูมาเชียร์เล่นๆ มากกว่า)จะแข่งกันและมันสนุกตรงนี้สิ่งที่นำมาเดิมพันนี่แหละครับ ถ้าปกติหน่อยก็เงินสักก้อนชิลๆ ขำๆ (ไม่ต่ำกว่าห้าหมื่น) แอดวานซ์ขึ้นมาหน่อยก็เดิมพันรถ(ใครแพ้เสียรถ) และระดับสูงสุดก็คือเดิมพันเด็กของอีกฝ่ายนี่แหละครับ
ส่วนใหญ่การพนันเด็กของอีกฝ่ายจะเอาไว้สำหรับคนที่ไม่ค่อยถูกกันเท่าไหร่ ในกรณีไอ้ทิตกับพี่โน้ต จัดได้ว่าเป็นกรณีที่ไม่ค่อยจะถูกกัน
ครั้งหนึ่งไอ้ทิตไปตั๊นหน้าพี่โน้ตจนพี่โน้ตเลือดกำเดาไหล นับตั้งแต่วันนั้นมันกับพี่โน้ตก็ไม่ถูกกันอีกเลย และทุกวันนี้ผมก็ยังไม่รู้สาเหตุว่าไอ้ทิตไปต่อยพี่เขาทำไม ถามทีไรมันก็ไม่ยอมบอก
“กูคิดหนักอยู่เนี่ย ทางนั้นจะเอาเด็กมา” ทิตมันทำท่าเครียด
“สาวๆ ในสต็อกของมึง มึงก็เลือกมาสักคนสิ” เพื่อนคนหนึ่งออกความเห็น
“มันไม่เหมือนกัน คนที่พี่โน้ตมันต้องการคือคนที่ดูสเปเชียลสำหรับกู”
“แล้วมันใครกันล่ะวะ” เพื่อนๆ พากันส่งเสียงถาม ไอ้ทิตมันตอบไม่ได้ มันก็เลยเอาแต่เงียบ หันไปสนใจรถมอเตอร์ไซค์ที่มันจะเอามาแข่งแทน
จนไอ้พี่โน้ตมันเดินมา ผมกับคนอื่นๆ พากันไหว้เจ้าของสนามกันอย่างนอบน้อม ไม่รู้ว่าเพราะเกรงใจเจ้าของสถานที่หรือว่าเพราะพี่เขามีอายุที่มากกว่า พี่โน้ตส่งยิ้มให้ผม เดินเข้ามาตบไหล่ผมเป็นคนแรก
ผมไม่ได้สนิทกับพี่โน้ตขนาดนั้นครับ
ผมได้แต่ยิ้มแหยๆ พอไอ้พี่โน้ตมันปล่อยผมไป สิบสองก็ดึงผมไปยืนข้างๆ มันทันทีแบบแนบชิดติดกับตัวมันที่สุด
“ไหนเด็กมึง” พี่โน้ตหันไปหาไอ้ทิต “ไม่มีก็ไม่ได้แข่ง”
“กำลังโทรตาม เดี๋ยวมันมา”
“มันจะไปยากอะไรวะ” พี่โน้ตหันมาหาผมอย่างมีเลศนัย “ก็ไอ้เกล้านี่ไง”
เหี้ย ขนหัวลุก
“เฮ้ยพี่ เพื่อนผมมันไม่ใช่เด็กผม”
“แต่มันก็สำคัญกับมึงเหมือนกัน”
“งั้นก็...”
“กูไม่เอาไอ้พวกตัวควายๆ พวกนี้นะ” พี่โน้ตหันไปหาเพื่อนคนอื่นๆ ที่ไม่ใช่ผม เชี่ยแล้ว จู่ๆ กูก็ซวยเฉยเลย
“พี่ครับ คือผม...” ผมพยายามจะอธิบาย
“ว่าไง กล้าแข่งหรือเปล่า” พี่โน้ตไม่สนใจผม เอาแต่พูดจายียวนไอ้ทิต
ผมส่ายหน้าใส่ไอ้ทิตเพื่อบอกมันว่าผมไม่เล่นห่าไรนี่ด้วย ผมแค่มาดูเฉยๆ อย่ามายุ่งกับผม!
“อย่าลากมันเข้ามา มันไม่เกี่ยว” โชคดีที่ไอ้ทิตมันรับรู้สิ่งที่ผมต้องการจะบอกมัน
“ถ้าไม่ใช่มันเป็นตัวเดิมพัน กูก็ไม่แข่ง”
“อ้าว ไอ้พี่เหี้ยนี่” ไอ้ทิตส่งเสียงอย่างไม่พอใจ
“ไม่แข่งก็ออกจากสนามกูไป”
สิบสองกระตุกมือผมให้ออกไปจากที่นี่ ผมเอนอ่อนไปตามแรงดึงของสิบสอง แต่แล้วระหว่างทางที่เราสองคนจะออกไปจากรั้ว พวกของไอ้พี่โน้ตก็มาขวางทางเอาไว้
บอกได้เลยว่าเหี้ยกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว
กูหนีมาเพื่อต้องการหาความชิลให้ชีวิตและก็คลายเครียดบ้าง แต่นี่มันกลับไม่ชิลแถมยังโคตรจะเครียดเลยไอ้ฉิบหาย
ช่วงนี้ผมคงถึงคราวซวยจริงๆ นั่นแหละครับ...
“ถ้าจะออกไปก็จ่ายมาก่อน” พี่โน้ตส่งเสียงยียวนมาจากด้านหลัง
สิบสองมองพี่โน้ตด้วยสายตาไม่พอใจ ส่วนไอ้ทิตกำลังทำหน้ารู้สึกผิดกับผม
ผมมองไอ้ทิตสลับกับมองหน้าพี่โน้ต ยังไงวันนี้มันก็จะแข่งให้ได้ไม่ว่าไอ้ทิตมันจะพยายามปฏิเสธเรื่องเอาผมเป็นตัวเดิมพันก็ตาม หากทิตไม่แข่ง ยังไงเราก็ไม่วันได้ออกไปจากที่นี่
ถ้าไม่จ่ายตังค์ ก็เจ็บตัวออกไป
เป็นอีกครั้งที่ผมถามใจตัวเองว่า...ผมมาที่นี่ทำซากมะเขือม่วงอะไร
ก่อนที่ผมจะพูดอะไรออกไป สิบสองก็พูดออกไปก่อนแบบที่ไม่ปรึกษาผมเลย...
“ผมแข่งด้วย”
“เชี่ยหนึ่ง อยู่ไหนวะ”
“กำลังจะออกไปเที่ยว มีอะไรวะ”
“ไปเอารถกูมา”
“หือ”
“เกล้าถูกจับเป็นของเดิมพันเนี่ย กูงงฉิบหาย”
“เฮ้ย ทำไมเป็นงั้น”
“เพราะไอ้อาทิตย์อัสดงแข่งด้วยไง”
“เหยด”
“มึงอย่ามัวแต่อึ้ง รีบเอารถกูมา”
“เออๆ มึงจะแข่งด้วยเหรอ”
“เรื่องนี้ยอมได้ด้วยเหรอ”
“...”
“เขาเป็นเด็กกู ไม่ใช่เด็กของคนอื่น มึงอย่าลืม!”
TBC*
พระเอกก็คือพระเอก
เรื่องฟ้องร้องเรียกค่าเสียหายเข้าใจคุณเกล้าด้วยนะคะ
ที่นางไม่แจ้งความเพราะนางไม่อยากมีปัญหาเนอะ
คนเขียนเองก็คิดแบบคุณเกล้านะที่ว่าเอาคืนกันแล้วก็เลิกแล้วต่อกันไป
ขอโทษที่หายไปนานนะคะ
กลับมาแล้วค่ะ :) :hao6:
-
จะรอดไหมเนี่ยสิบสองงง :hao5:
-
กลัวพวกนั้นจะไม่ทำแค่นี้หล่ะสิ กลัวจะมาระรานเรื่อยๆมากกว่า :z3:
เกล้ากลายเป็นรางวัลในการแข่งไปแล้ว สิบสองสู้ๆนะ เอาชนะให้ได้
-
พี่เกล้าถึงคราวซวยจริงๆด้วย
-
ขอบคุณ :)
-
:pig4:
-
ขอตอนต่อโดยด่วนเลยได้มั้ยคะ เครียดมาก กลัวเจ้านายถูกทำมิดีมิร้าย แอร๊ยยยย สิบสองง สู้ขาดใจนะแกรรรรร
-
เกล้าควรจะแจ้งความลงบันทึกประจำวันไว้เป็นหลักฐานนะ หากเกิดเรื่องซ้ำแล้วอยากจะเอาความขึ้นมาจะได้ดูหนักแน่นหน่อย
อะไรจะซวยซ้ำซวยซ้อนขนาดนี้จะเกล้า :เฮ้อ:
-
เกล้าโคตรซวยเลย
-
สิบสองลูกกพี่หวังว่าหนูจะเป็นนักแข่งที่กลับชาติมาเกิดนะคะ
ไม่งั้นมีซวยรอบ2แน่ๆ :ling1:
-
อิพี่โน๊ต นี่กวนติงงง
-
มีแต่เรื่องจริงๆ
โถ่เกล้า สิบสองสู้ๆนะ
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
เกล้ามีนิสัยประนีประนอม ผ่อนปรน ไม่ชอบมีเรื่อง
เรื่องประกันธุรกิจ คราวนี้ทำได้เลย
เรื่องไปเที่ยวสนามแข่งรถใต้ดินก็ด้วย
แต่คราวนี้ คงได้ประสบการณ์แล้ว
โน้ต ตลกมาก เลว พอใจใครจะเอาคนนั้น
ทั้งที่ไม่เกี่ยวข้อง ชั่วช้าจริงๆ :z6:
-
คนซวยคือเกล้าตลอดดดด
สิบสองนายต้องชนะเท่านั้นนะเว้ยยยยย
-
สิบสองจัดหนัก!!! อย่าไปยอมมทททท
-
เดี๋ยวๆๆๆๆๆ ทำไมน้องเกล้าของอิชั้นอยู่ดีๆก็กลายเป็นของพนั้นนนนนนนนนนนน
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย กรีดร้องงงง โหยหวนนนนนนนนนนนนน
-
:pig4: :pig4:
-
ซ ว ย ซ้ำ ซ ว ย ซ้อน เลยนะครับ //ขอให้กลับออกไปด้วยสภาพสมบูรณ์นะทั้งคู่
-
เรื่องไม่น่าจะเป็นเรื่องทั้งนั้นเลย
คงเป็นคราวซวยของเจ้านายจริงๆแหละ
ประหนึ่งว่าแค่หายใจ(แม่ง)ก็ซวยละ 555555555
-
เข้าวัดทำบุญบ้างนะ :serius2:
-
หวังว่าอันธพาลพวกนั้นจะเลิกแล้วต่อกัน แล้วพี่เกล้าเราทำไมซวยยังงี้เนี่ย กะมาดูเฉยๆ กับมีเรื่องจนได้ ไม่รู้กันต์จะแข่งแพ้หรือชนะอีกพี่โน๊ตอะไรนั้นก็ไม่รู้จะเล่นตุกติกหรือเปล่าด้วย โอ๊ยยยยยย ทำไมพี่เกล้าซวยแบบนี้เนี่ยเห็นทีงวดนี้พี่ต้องทำบุญใหญ่ซะแล้วล่ะ อ๊ะ!! อย่าลืมทำประกันร้านด้วยล่ะทีเนี่ย
-
มาแว้ววว มาแว้วววว # คิถุง ช่ายยยย ชฟค.พูดถูก พระเอกง่ะ ยังง้ายยยก็ต้องเป็นพระเอก แข่งรถเหรอ??โหลสบายอยู่แล้ว จิ๊บๆ (ขนาดร้าน ยังแค่ทำกระจกร้านแตกไป 60%เอ๊งงงงง) งือออออ :hao5:
-
สิบสง เอ็งขับรถแข่งเป็นเหรอ ไม่ใข่มอไซค์นะเออ เห้ยยย แต่อย่าแพ้เค้านะ มีพี่เกล้าของเราเป็นเดิมพัน ห้ามแพ้ๆๆๆ
-
โถวว คุณเกล้าซวยจริงๆ
-
ถึงคราวซวยจริงๆคุณเกล้า
-
สิบสอง!!!!
-
ใช่แล้ว พระเอก ก็คือ พระเอก :hao7:
-
โถววววว คุณเกล้าาาา หาเรื่องใส่ตัวแท้ๆเลย หลุดออกไปได้คงต้องโดนสิบสองลงโทษแน่ๆ อยากเห็นจัง 555555
-
มีใครจะซวยเท่าเกล้ามั๊ยเรื่องเก่ายังไม่ทันจบเรื่องใหม่มาอีกละ
-
มโนว่า พี่โน้ตโดนชกคราวก่อนก็เพราะเรื่องเกล้าแน่ ๆ
นี่แสดงว่าเล็งไว้นานมาก
พระเอกคือพระเอก สิบสองสู้ ๆ
-
อะไรจะซวยขนาดนั้น ซ้ำซ้อน สงสารเกล้า
สิบสองแน่มากค่ะ ดูแลเจ้านายดีๆนะ
เอิ่มมม ผู้ชายคนนั้นเป็นไรมากป่าว สิบสองขี่รถเหยียบเลยนะ งานโหดต้องมา
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
สิบสองต้องไฟว้ให้ชนะแล้วแหละ
-
:hao7:
-
กลับ มา แล้วววววว คิดถึงมาก
สิบสอง เดี๋ยวนาวต้องโชว์ความเทพอะไรแน่เลย เพื่อปกป้องเกล้า
-
เกล้าไปทำบุญเหอะ :call: คราวซวยจริงๆ
ส่วนสิบสองดูมีหลายบุคลิก ทั้งจากการที่อารมณ์ร้อนฟาดกระจกรถแตกก็ดี โต้ตอบอย่างเย็นชาก็ดี(ตอนนั้นรู้สึกเพื่อนเงียบกริบกันหมด) หรือกล้าที่จะเรียกเกล้าแบบห่ามๆก็ดี(หลังเป็นแฟนได้วันเดียว) แถมยังจัดการสั่งงานเพื่อนเป็นระบบโดยไม่มีใครหืออืออะไรสักแอะ ไปๆมาๆ ดูท่าสิบสองคงจะร้ายพอตัว อย่างน้อยคนที่ฟาดผู้หญิงเป็นว่าเล่นแล้วรอดมาถึงปัจจุบันมันต้องมีดีอะไรบ้างแหละ ถึงกล้าที่จะท้าแข่ง ยิ่งมีคุณพ่อจอมกวนกับคุณแม่สวยทันคนด้วยแล้ว เชื้อไม่ทิ้งแถว ชัวร์ (รึเปล่าหว่า?) แล้วไอ้ท่าทีแบ้วๆใสๆ ปอดแหกไปวันๆ คงจะมีให้กับเกล้าคงเดียวมากกว่า ก็คนมันแอบรักมาตั้งนาน ส่วนเพื่อนๆอย่างเต๊ป สิบสาม สิบสี่ และสิบห้า คงเรียกได้ว่าชินตา กับรู้ว่าเวลาไหนเล่นได้ เวลาไหนสิบสองเอาจริง นอกนั้นบุคคลทั่วไปคงเป็นเซอร์วิส มายด์ ไว้บริหารเสน่ห์ หึหึ
ปล.สิบสอง ชั้นอุตส่าห์เชียร์ขนาดนี้แล้ว อย่าแพ้ อย่าป๊อดนะยะ :angry2: ชีวิตคุณ 'เจ้านายครับ' อยู่ในกำมือเจ้าแล้ว
-
สิบสองสู้ๆนะเว้ย ห้ามแพ้นะ
-
:-[ :-[ :-[
-
ซวยแล้วซวยอีกพากันซวย
-
เดิมพัน กันจนได้ ..
-
สิบสอง พระเอกก็คือพระเอกจริงๆ ชนะให้ได้นะ เพื่อเกล้า :katai4: :katai4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
สงสารเกล้าอ่ะ ทำไมถึงมาทำร้ายบาร์แบบนี้ !!!!!!!! อย่าไปยอมมันเกล้า จัดการมันไปเลย คิดว่าเป็นมาเฟียแล้วจะทำแบบนี้ได้เหรอ เป็นคนมาทำรถเขาเสียหายก่อนแถมด่าด้วย พอเขาเอาคืนนิดหน่อยก็มาทำร้ายของเขาอีก ต้องจัดการ ไอ้คนเฮงซวยแบบนี้ :fire: :m16: :m31: //พี่โน้ตต้องแอบชอบเกล้าแน่นอนเลย เสน่ห์แรงจังเลยน๊าาา สิบสองสู้ๆ ชนะให้ได้นะ o13
-
ต้องไปทำบุญล้างซวยบ้างแล้วล่ะ
งานเข้าตลอด
เฮ้อออ
-
พระเอกออกโรงงงง พระเอกก็คือพระเอกจริงๆ 5555555
นี่มโนมานานแล้วว่านางต้องมีอะไรมากมายซ่อนอยู่
ได้แต่หวังว่าจะไม่พลิกล็อคพระเอกแพ้ยับเลยนะ 555555 โอ๋ๆๆสู้ๆนะสิบสองงงง
คราวนี้อาจจะได้ใจเพื่อนๆเกล้าด้วย คุณอาทิตย์อัสดงอาจจะยอมรับงี้
คุณเกล้ารีบไปทำบุญเลยยยย
-
เกล้าเอ๊ยยยยชีวิตนี่นะ หึ่ยแต่แบบโมโหอ่ะ ไอ้หัวแดงจะไม่โดนอะไร้ลยเหรอ
-
:katai2-1: :o8: อ่านจบแล้วดีดดิ้นเลยค่ะ ฮือ สิบสองทำไมดีกับใจยังงี้ ชอบบบเค้าเป็นเด็กกู
-
ตอนที่ 18
สิบสองคนเก่ง
“ผมแข่งด้วย”
เดี๋ยวๆ มึงถามสุขภาพกูหรือยังเนี่ย ผมหันไปหาสิบสองอย่างเอาเรื่อง ในขณะที่ไอ้พี่โน้ต(ถูกปรับสรรพนามให้แย่ลงตามความประพฤติ) ดูเหมือนจะพอใจเล็กๆ ที่มีคนสนใจจะเข้าร่วมการแข่งขันมากขึ้น ก่อนที่จะส่งเสียงถามสิบสอง
“นัดนี้เดิมพันทั้งเด็กทั้งเงินนะ มึงไหวเหรอ ไอ้หน้าละอ่อน”
สิบสองมองหน้าผมนิดหน่อย ก่อนจะตอบ “ไหวสิ”
ผมอ้าปากค้างอย่างไม่อยากจะเชื่อ ก่อนที่จะกระตุกชายเสื้อของสิบสองอย่างแรง
“แล้วไหนเด็กมึง” ไอ้พี่โน้ตถาม
“คนนี้ไง” สิบสองโอบไหล่ผมโชว์ต่อหน้าสาธารณชน
ทุกคนจ้องเขม็งมาที่เราสองคน ผมไม่กล้าสบตาคนพวกนั้น ในขณะที่สิบสองนั้นแน่วแน่ไร้ความลังเลเกินกว่าที่ผมจะห้ามจะปรามได้
“หา” ทุกคนส่งเสียงประมาณนี้กันหมด
“เด็กผมจริงๆ”
“เดี๋ยวนะ” ไอ้ทิตทำท่าจะเข้ามาแย้ง
“คนนี้ไม่ใช่เด็กของคุณอาทิตย์ เขาเป็นเด็กผม หากจะใช้เขาเป็นของเดิมพัน ผมก็ต้องแข่งเพื่อรักษาเขาเอาไว้ ผมพูดถูกต้องไหม” สิบสองพูดเสียงดังฟังชัดต่อไป
มึงจะมาเอาความถูกต้องอะไรกันตอนนี้ล่ะ เอาชีวิตให้รอดก่อนดีกว่า ให้ตายเถอะ
เป็นจังหวะเดียวกันกับที่พริตตี้เงินล้านเกรดเอเด็กไอ้ทิตเดินเข้ามาในสนามพอดี ความขาวของสาวคนนี้ไม่ได้ทำให้บริเวณสนามแข่งมีความร้อนระอุน้อยลงเลย
“มึงต้องลงเงินห้าหมื่นด้วยนะ มึงรู้ใช่ไหม” ไอ้พี่โน้ตยังคงพูดกับสิบสองด้วยท่าทางนึกสนุก
“ครับ”
“ไหนเงิน”
“เดี๋ยวผมโทรบอกแม่”
สิ้นเสียงของสิบสอง เสียงหัวเราะของพวกไอ้พี่โน้ตก็ดังระงมไปทั่ว ผมคอตกเมื่อได้ยินสิ่งที่ตอกย้ำว่าสิบสองนั้นเด็กกว่าผมมากแค่ไหน และผมไม่ควรดึงเขาเข้ามาสู่เรื่องที่วุ่นวายแบบนี้
“ขำอะไรกัน ก็เงินอยู่กับแม่” สิบสองชักสีหน้าไม่พอใจ
“มึงจะมาแข่งกับพวกกูเนี่ย ต้องทำเรื่องขอผู้ปกครองด้วยมั้ย” ฝั่งตรงข้ามยังคงมองว่าเป็นเรื่องตลกต่อไป
“เอางี้ละกัน” สิบสองหยิบสิ่งที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงออกมา เป็นนาฬิกาสีทองยี่ห้อคุ้นตาผม
เชี่ยยยยยยย โรเล็กซ์!
สิบสองมันใช้โรเลกซ์ด้วยเหรอ ไปเอามาจากไหนวะ ราคาเรือนนี้ไม่ต่ำกว่าหกหลักแน่ๆ ผมส่งสายตาไปที่มันอย่างมีคำถาม ปกติเห็นมันไม่ค่อยใส่นาฬิกาสีทองเท่าไหร่น่ะครับ เท่าที่ผ่านๆ ตาก็มีจีช็อคสีดำ สีฟ้าน้ำทะเลบ้าง
“แม่ซื้อให้ ไม่ใช่แม่ยกที่ไหนมาเปย์หรอกนะ” สิบสองพึมพำกับผม ราวกับกลัวว่าผมจะคิดอะไรในแง่ร้าย ก่อนที่จะส่งนาฬิกานั่นไปให้ไอ้พี่โน้ต
“ไม่เบานี่หว่า แสดงว่าห้าหมื่นคงจิ๊บๆ สำหรับมึง”
สิบสองยักไหล่
“ผู้ชนะจะได้ของรางวัลจากผู้เข้าแข่งขันอีกสองคน” ไอ้พี่โน้ตประกาศกร้าว “ทั้งเงิน และก็เด็ก”
“เกล้า” ไอ้ทิตส่งเสียงซีเรียสๆ ใส่ผม ผมไม่รู้จะตอบมันว่ายังไง จึงได้แต่ส่งความเงียบกลับคืนไปให้มัน
“รถมึงล่ะ ไอ้โรเล็กซ์” ไอ้พี่โน้ตหันมาถาม
“รออีกสิบห้านาที ไลน์ไปบอกเพื่อนให้เอารถมาให้แล้ว”
“งั้นพวกกูรอ”
ในที่สุดพวกไอ้พี่โน้ตทั้งหลายก็เดินจากไป ไอ้ทิตไม่ได้แยแสน้องพริตตี้คนนั้นเลย มันเดินเข้ามาหาไอ้สิบสองด้วยท่าทีที่เอาเรื่อง ใบหน้าของมันฉุนเฉียวจนกลายเป็นสีแดงก่ำ
“คิิดจะทำอะไร” อาทิตย์ที่สูงน้อยกว่าสิบสอง กล้าพูดกับสิบสองด้วยสีหน้าเอาเรื่อง อีกนิดหนึ่งมันคงต่อยหน้าสิบสองแล้วครับ ท่าทางของมันโกรธมาก ผมรีบเข้าไปใกล้ๆเพราะกลัวจะเกิดการต่อยกันเกิดขึ้น เพื่อนของผมคนอื่นก็เริ่มหวาดวิตก รีบมายืนอยู่หลังไอ้ทิต
“ผมแค่อยากปกป้องเจ้านาย” สิบสองพูดเสียงเข้ม
“กูก็กำลังทำอยู่ กูกำลังปกป้องเจ้านายของมึง”
“ยังไงฝ่ายนั้นมันก็ไม่ยอม”
“...”
“เหมือนมันรู้ว่าสำหรับคุณอาทิตย์ เจ้านายของผมจะสำคัญมากกว่าสาวๆ คนไหนของคุณเสียอีก จริงมั้ยครับ”
บรรยากาศดูเยือกเย็นขึ้นมาอย่างฉับพลัน ผมรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก อึดอัดฉิบหายที่จะต้องมายืนท่ามกลางสองคนนี้ ไอ้ทิตเพื่อนผมกำลังโกรธหน้าดำหน้าแดง ส่วนไอ้สิบสองก็เหมือนเด็กที่คิดว่าความคิดของตัวเองน่ะถูกต้องแล้ว
ผมงงมากว่าจู่ๆ ผมกลายไปเป็นของพนันได้ยังไง...ทั้งๆ ที่ผมมาดูการแข่งรถเฉยๆ แท้ๆ
ไอ้ทิตเหมือนไม่รู้จะพูดอะไรต่อ มันเดินหนีไปด้วยท่าทางหัวเสีย ส่วนผมถูกทิ้งให้ยืนตามลำพังกับไอ้สิบสอง นี่คือโอกาสของผมที่จะใช้สำหรับการต่อว่ามันแล้วครับ
“คิดอะไรอยู่” ผมพูดกับสิบสองด้วยน้ำเสียงเหน็ดเหนื่อยใจอย่างมาก วันนี้หนักมากสำหรับผม...
“ทำหน้าที่แฟนไง”
“มึงขับรถเป็นซะที่ไหน”
“ผมขับพาเจ้านายมาที่นี่นะ”
“กูหมายถึงมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบค์”
“ผมขับเป็นน่า”
“แต่ว่า...” ผมหันไปมองสนามที่มีโค้งน่าหวาดเสียว “...มึงจะ...”
“ผมจะทำไมเหรอ” ต่อหน้าผมสิบสองพูดด้วยน้ำเสียงสบายใจ ผิดจากตอนพูดกับไอ้พี่โน้ตและก็ไอ้ทิต
ผมไม่กล้าพูดแม้แต่คำว่าอันตราย...ให้ตายเถอะ สิบสองแม่งทำอะไรกับผม ทำไมความกล้าพูดตรงๆ ของผมต้องลดลงเพราะมันด้วยวะ
“กลัวผมเจ็บเหรอ”
มันก็เสือกจะรู้ดีอีก ผมหลบสายตามันที่มองมาทางผมด้วยสายตากรุ้มกริ่ม
“ผมไม่เป็นไรหรอก บอกไอ้หนึ่งให้หาอุปกรณ์เซฟตี้มาให้แล้ว”
“มันจะเอามาถูกเหรอ”
“คนอื่นๆ ก็ไปช่วยมันดูด้วยครับ”
“เอาเวลาไปบอกพวกนั้นตอนไหนวะ” เห็นยืนอึ้งเฉยๆ ไม่นึกว่าจะเตรียมการเอาไว้
“ก็เริ่มทักหาไอ้หนึ่งตั้งแต่ที่พวกนั้นมันบอกว่าจะให้เจ้านายเป็นตัวเดิมพันน่ะ”
“...”
“แม่ง พูดเหมือนกูเป็นอากาศธาตุ ไม่เกรงใจเลยว่าที่พูดอยู่อ่ะ แฟนกูนะเว้ยสาด”
“มึง....”
“ผมบ่นพึมพำครับ ไม่ได้พูดกับเจ้านาย ผมพูดกับเจ้านายเพราะจะตาย”
นั่นไง...ทำไมกูต้องรู้สึกผิดด้วยฟะ ก็ผมพูดไม่เพราะกับมันมาตั้งแต่ต้นผมเปลี่ยนไม่ได้ง่ายๆ หรอกนะ ผมมองดูสิบสองที่เริ่มมองซ้ายมองขวา ในขณะที่ตัวเองเริ่มหนักใจเพราะไม่รู้ว่าในอนาคตอันใกล้นี้จะเกิดอะไรขึ้นกับผมบ้าง
ไอ้ทิตเดินมาหาผม ผมเดินแยกจากสิบสองมาคุยกับมัน
“มึง” มันพูดด้วยสีหน้าผิดหวังเล็กๆ
“อะไรวะ”
“ทำไมมึงยอมไอ้เด็กนั่นง่ายจังวะ มึงยอมให้มันโอบไหล่แบบนั้นได้ยังไง มันเป็นลูกน้องมึงนะ”
“...”
"แล้วมึงยอมให้ไอ้เด็กนั่นเรียกมึงว่าเป็นเด็กของมันได้ยังไง”
“...”
“เป็นกูนะ กูต่อยหน้าแม่งไปแล้ว”
ผมจะบอกมันยังไงดี ส่วนหนึ่งที่ผมทำอย่างที่มันพูดไม่ได้เพราะผมเป็นแฟนมันไงครับ
“มึงจะไม่พูดอะไรหน่อยเหรอวะเกล้า” ทิตพูดเสียงเบาๆ กับผม
“กูไม่รู้ จนถึงวินาทีนี้กูยังงงอยู่เลย”
“...”
“แล้วทำไมไอ้พี่โน้ตถึงคิดว่ากูเป็นคนสำคัญของมึงมากกว่าเด็กของมึงล่ะวะ” ผมยิงคำถามคืนบ้าง เพราะเรื่องนี้ผมก็สงสัยเหมือนกัน หน้าผมไม่ได้เหมือนพริตตี้เด็กไอ้ทิตสักหน่อย
“มึงเป็นเพื่อนกูไง”
“มันไม่ใช่ป่ะวะที่จะต้องเอาเพื่อนไปเดิมพัน”
“หึ” ทิตทำท่าเหมือนอดรนทนไม่ไหว มันมองหน้าผมแล้วถอนหายใจเสียงดังมาก “ถ้างั้นกูจะบอกให้”
“อะไร”
“กูมีปัญหากับไอ้พี่โน้ตเพราะจู่ๆ กูก็ไปต่อยหน้ามันใช่มั้ย”
“ใช่” ผมจำได้ เรื่องนี้มักถูกหยิบมาพูดเสมอเวลาที่ผมกับเพื่อนๆ ไปดื่มกัน เพราะใครๆ ต่างก็คิดว่าแม่งเป็นการกระทำที่ระห่ำฉิบหายของไอ้ทิต
“กูต่อยมันเพราะแม่งไปพูดกับเพื่อนมันว่าตูดมึงสวยน่าXไงสัด!”
ผมต้องทำบุญ
ผมคิดว่าผมต้องหาโอกาสไปทำบุญแล้ว ช่วงนี้มันเป็นช่วง ‘เดือนชง’ ของผมเหรอครับ ทำไมตั้งแต่ต้นเดือนมาถึงได้มีแต่เรื่องทั้งนั้น ตอนนี้รถของสิบสองมาถึงแล้ว ผมไม่คิดว่ามันจะมีรถแบบนี้อยู่ ไอ้หนึ่งกับสิบสาม สิบสี่ และก็สิบห้าเป็นคนนำสิ่งเหล่านี้มาให้สิบสองพร้อมๆ กับจะมายืนเชียร์ดูด้วยสีหน้าครื้นเครงฉิบ ไอ้พวกบ้าเอ๊ย กูเครียดจนหน้ากูจะเหี่ยวแล้วเนี่ย
“เฮีย อย่าเครียดดิ” หนึ่งเดินเข้ามาหาผมด้วยท่าทางชิลๆ
“มึงช่วยดูโค้งในสนามด้วยก่อนที่มึงจะพูด” ตอนนี้มีเรื่องให้ผมกังวลเยอะแยะเต็มไปหมด หลักๆ เลยก็คือกลัวว่าไอ้สิบสองมันจะเจ็บน่ะสิครับ “จะไม่ให้กูเครียดได้ยังไงวะ”
“เชื่อผม มันไม่เป็นอะไรแน่ๆ” หนึ่งพูดต่อไป “เพื่อนผมมันเก่งนะ อีกอย่างหนึ่งมันไม่ยอมให้เฮียกลายไปเป็นของใครง่ายๆ หรอก”
“ทำไมกูกลายเป็นของเดิมพันไปซะอย่างนั้นว้า...”
“อ้าว ก็อยากทำตัวให้คนมากมายเขามาชอบเองทำไมล่ะครับ”
“ไอ้นี่” ผมกำลังจะยกเท้าขึ้นมาเตะมัน
“ผมพูดจริง!” หนึ่งกระโดดหลบ
มันไม่ได้ช่วยให้บรรยากาศดีขึ้นเลย ผมจึงเดินไปหาสิบสองที่กำลังเตรียมตัวอยู่ตรงจุดสตาร์ทแทน สิบสองดูชิลเหมือนเพื่อนมันไม่มีผิด แถมยังดูมั่นอกมั่นใจหนักหนา ไอ้บ้าเอ๊ย ไอ้พี่โน้ตมันเป็นเจ้าของสนาม เรื่องแข่งรถมันคงเจนจัดมากพอกับจำนวนปีที่สนามเปิด ส่วนไอ้ทิต ว่างทีไรเป็นต้องจับมอเตอร์ไซค์คันเก่งของมันออกมาบิดบนถนนหนทางในกรุงเทพฯ มึงไม่คิดจะเกรงจะกลัวคู่แข่งสักหน่อยเลยเหรอ
ผมกังวลเพราะวันๆ ที่ผมเห็นคือสิบสองร้องเพลงเสร็จก็กลับไปนอน พอตื่นปุ๊บก็มาที่ร้านทันที ไม่คิดว่าจะเอาเวลาไปบิดมอเตอร์ไซค์ที่ไหน
“เด็กผมยิ้มหน่อยสิครับ”
ผมหน้าบึ้งใส่มันแทน “ยังจะมีหน้ามาพูดเล่น”
“ผมชนะอยู่แล้วล่ะน่า”
“...”
“เอางี้ ถ้ากลัวว่าตัวเองจะลุ้นมากเกินไป ให้หลับตาปี๋จนกว่าผมจะแข่งเสร็จก็ได้”
“กูไม่ใช่เด็กน้อยนะ”
“หลับตาเลย หลับตาเลย”
“ไอ้บ้านี่” ผมด่ามันเพราะผมยังกังวลไม่หาย
“ช่วยพูดอะไรที่จะทำให้ผมชนะหน่อยสิ” สิบสองผละจากมอเตอร์ไซค์ของมันและเดินเข้ามาใกล้ผม
“ไหนมึงบอกว่ามึงมั่นใจนักมั่นใจหนาไง”
“ก็อยากได้กำลังใจอ่ะ”
ผมมองไปทางอื่นเพราะไม่รู้จะพูดยังไง สิบสองมองหน้าผมด้วยท่าทางที่ลุ้นฉิบหายว่าผมจะพูดว่าอะไร
นี่ผมต้องพูดจริงๆ ใช่มั้ย
“ให้ชนะแล้วกันนะ”
สิบสองกระพริบตาปริบๆ ใส่ผม “แค่นี้?”
“ไม่ชนะไม่ให้เข้าห้อง”
อีกฝ่ายมองผมด้วยท่าทางสตั๊นท์ไปหลายวินาที ก่อนที่มันจะพูดอะไรออกมา ผมเดินหนีออกมาก่อนและก็มานั่งกับพวกลูกน้องที่เหลือที่นั่งอยู่ริมสนาม ผมเอามือนวดขมับคลายความเครียด โดยที่มีไอ้หนึ่งร้องอย่างตื่นเต้นอยู่ข้างๆ
“สิบสองมันส่งยิ้มให้มาให้เฮียแหละ”
“...”
“มันไม่แพ้แน่ๆ เฮีย”
ทันทีที่ถึงห้องผมทิ้งตัวนอนลงบนเตียงด้วยความหมดแรง
“เหนื่อยยยยยยยยยย” สิบสองเองก็ทิ้งตัวนอนลงบนเตียงเหมือนกัน ศีรษะของพวกเราเกือบชนกัน เพราะนอนหมอนใบเดียวกัน
เดาได้แล้วใช่มั้ยครับว่าใครชนะ...
มันเข้าห้องผมได้แบบนี้แสดงว่าสิบสองนั่นแหละครับที่ชนะ มันปฏิเสธเด็กของไอ้พี่โน้ตกับไอ้ทิตไปและรับเอามาแค่เงินอย่างเดียวเป็นจำนวนทั้งสิ้น 100000 บาท เงินจำนวนนี้มันบอกว่าเอามาให้ผมจ่ายค่าซ่อมร้านพอดี
บอกตามตรงว่าผมอดที่จะอึ้งไม่ได้ ไม่รู้สิบสองมันไปเอาทักษะด้านนี้มาจากไหน การแข่งขันก็คือต้องบิดมอเตอร์ไซค์รอบสนามสิบรอบ คนที่มาถึงเส้นชัยในรอบที่สิบเป็นคนแรกจะเป็นผู้ชนะ ผมปิดตาไม่ยอมดูตั้งแต่รอบที่สามเพราะช่วงโค้งนั้นผมหวาดเสียวจริงๆ (ยอมรับอย่างลูกผู้ชาย) รถของสิบสองมันเอียงจนเข่าของมันเกือบจะแตะพื้นอยู่แล้วในระหว่างขับ คอยฟังเสียงจากพวกลูกน้องที่อยู่ข้างๆ ว่าสถานการณ์เป็นยังไงบ้าง ในตอนแรกสิบสองเป็นรองอยู่มาก เรียกได้ว่าอยู่ท้ายสุด แต่พอเข้ารอบที่สี่รอบที่ห้าก็ขึ้นมาอยู่เป็นที่หนึ่งเรียบร้อย พอใกล้รอบที่สิบสิบสองก็นำมาไกลมากแล้ว...
คนที่เพิ่งแข่งชนะนอนหลับตาอยู่ข้างๆ ผม...ถึงแม้จะไม่เห็นด้วยกับการกระทำของมันในวันนี้ แต่บอกตามตรงว่าผมอดภูมิใจในตัวมันไม่ได้จริงๆ ถ้ามันไม่ชนะ ผมไม่รู้จะเกิดอะไรขึ้นกับผมบ้าง ผมจะได้มานอนกระดิกขาอยู่บนเตียงแบบนี้มั้ย ผมจะได้มานอนอยู่ข้างๆ มันมั้ย ผมไม่รู้อะไรเลยจริงๆ
ใบหน้าด้านข้างของผู้ชนะแสดงออกถึงความเหน็ดเหนื่อยจริงๆ วันนี้เกิดเรื่องขึ้นมากมายสำหรับผมกับมัน แต่ว่า...มันจะนอนอยู่นี่น่ะเหรอ
“เฮ้ย” ผมใช้เท้าสะกิดเท้ามัน ไอ้เชี่ย ขายาวกว่ากูเยอะเลยว่ะ
“อืมมมม” สิบสองส่งเสียงยานคางตอบกลับมา คล้ายใกล้จะหลับแล้วอีกไม่นาน
“จะนอนอยู่นี่เหรอ กลับบ้านได้แล้ว”
“ไหนบอกว่าชนะแล้วนอนที่ห้องได้”
“ชนะแล้วเข้าห้องได้ ไม่ใช่นอนที่ห้องได้”
“ห้องเกล้าเข้าไม่เห็นยากเลย นอนต่างหากล่ะที่ยาก” หลับตาไปพูดไป “ขอนอนได้ป่ะ วันนี้เหนื่อย ไม่ไหวจริงๆ”
“...”
“นะๆ ถือซะว่าเป็นรางวัล”
ผมมองอย่างชั่งใจ ท่าทางของสิบสองเหนื่อยมากจริงๆ แม้แต่ลุกไปอาบน้ำก็คงจะไม่ไหวมั้ง ผมตีมึนไม่พูดอะไรเพื่อที่จะให้สิบสองรับรู้ว่าผมไม่ได้โต้แย้ง ผมลุกไปอาบน้ำเปลี่ยนชุด ในระหว่างที่ผมปฏิบัติภารกิจส่วนตัวประจำวันอยู่ในห้องของตัวเองนั้น ผมก็คอยแอบมองสิบสองไปด้วย สิบสองนอนหลับอยู่ในท่าเดิมบนเตียงแบบไม่ขยับเขยื้อน แม้กระทั่งอกก็ยังกระเพื่อมแค่นิดๆ
มันเหนื่อยจริงๆ ว่ะ...
ผมสะกิดสิบสองให้ลุกไปอาบน้ำ สะกิดอยู่นานกว่าจะยอมลุก สิบสองเดินไปหลับตาไป ใช้เวลาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า(ใส่เสื้อตัวที่ใหญ่ที่สุดกับกางเกงที่ใหญ่ที่สุดของผม) ประมาณ 20 นาที เขาก็ทิ้งตัวลงมานอนที่เดิมท่าเดิม
คงไม่มีอะไรเสียหายหรอกมั้ง ผมจะคิดมากทำไมเนี่ย ในเมื่อมันก็เป็นแฟนกับผมแล้ว นอนข้างกันเฉยๆ มันจะเป็นอะไร นี่ผมกำลังกังวลอะไรอยู่
ผมเดินไปปิดไฟ ทิ้งตัวลงนอนบ้าง วันนี้ผมเองก็รู้สึกเหนื่อยมากเหมือนกัน และผมคิดว่าผมควรจะนอน
ทันทีที่ผมหลับตาลงสิบสองก็นอนตะแคงข้างเอาขามาก่ายตัวผมทันที
“เชี่ย” ผมรีบดันขาหนักๆ ของมันออกไป “จะนอนก็นอนเฉยๆ”
“ก่ายแค่นี้ก็ไม่ได้”
“ตกลงง่วงจริงป่ะ”
“ง่วงครับ”
สิบสองเงียบไปพักใหญ่หลังจากนั้น ผมคิดว่ามันคงนอนแล้ว ผมจึงหลับตานอนลงบ้าง แต่แล้วอะไรบางอย่างก็ทำให้ผมตาสว่างขึ้นมาฉับพลัน
แสงไฟจากหน้าจอโทรศัพท์ของสิบสอง มีคนทักไลน์มันมา มันตั้งสั่นเอาไว้ทำให้ไม่ได้ยินเสียง แต่จอนี่สว่างวาบจนห้องที่มืดอยู่สว่างขึ้นมาทันที
ผมหลับตานอนอีกครั้ง แต่แล้วไฟก็สว่างอีก เจ้าของโทรศัพท์ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร ในขณะที่เริ่มกรนนิดๆ ผมนอนไม่หลับเพราะแสงสว่างนั่น และก็มีคนส่งข้อความมาหาสิบสองไม่หยุด
ผมสะกิดสิบสองให้ตื่น “มีคนทักมา”
“หือออ”
“เขามีเรื่องด่วนหรือเปล่า”
“อือออ”
หือ อือ อะไรของมันฟะ...มันยังคงนอนนิ่งๆ อยู่แบบนั้นทำให้ผมต้องเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ของมันส่งให้มัน ผมกะจะไม่เผือกไม่ส่องอะไรที่หน้าจอแล้ว แต่มันก็เห็นพอดีว่าใครทักมา
ผู้หญิง...ตามเคย
เชี่ย กูถึงกับตื่น
ผมลุกขึ้นนั่งเขย่าตัวสิบสองอีกรอบ คราวนี้มันต้องตื่น ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม
“ใครวะ” ผมพยายามไม่ทำเสียงกระชากจนเกินไป สิบสองที่เพิ่งจะลุกขึ้นนั่งขยี้ตาเบาๆ แล้วอ่านจอที่ผมชูให้ดู
“ไม่รู้อ่ะ” มันตอบ
“ไม่รู้?”
“ครับ ไม่รู้จริงๆ”
เอาล่ะไอ้เชี่ยเกล้า สูดลมหายใจเข้าลึกๆ อย่าหึงให้มากนัก เพิ่งจะคบกันได้ไม่เท่าไหร่เอง เดี๋ยวเชี่ยแม่งได้ใจ...
“กูไม่เชื่อ” ผมทำได้ดีที่สุดแค่นี้แหละครับ น้ำเสียงของผมไม่ได้โกรธอะไรมาก เหมือนตำหนิธรรมดาเท่านั้น
จู่ๆ อีกฝ่ายก็จับตัวผมนอนคว่ำ หลังจากนั้นมันก็นอนคว่ำข้างๆ และก็วาดแขนมาโอบไหล่ผมที่นอนอยู่เอาไว้ด้วย
“ดูนะ” มันจับโทรศัพท์ของมันไป ผมเห็นชัดเจนสองตาว่ามันทำอะไรบนจอ ผมดิ้นเบาๆ เพราะขยับไม่ได้ ตอนนี้อยู่ในอ้อมแขนของมันไม่พอ สิบสองมันยังดึงผ้าห่มให้คลุมร่างของผมกับมันไว้ด้วย ผมอึดอัดที่ต้องนอนคว่ำผมก็เลยดิ้น แต่สิบสองไม่ยอมปล่อย “ดูสิครับ ดู”
มันกดแอพพลิเคชันไลน์ให้ผมดู ผมเห็นว่ามีสาวๆ ส่งข้อความาหามันเยอะแยะเต็มไปหมด เรียกได้ว่าไถจอลงไปเรื่อยๆ ก็ยังมีอยู่ ทุกคนยังคงมีตัวเลขของแชทค้างไว้อยู่ นั่นหมายความว่าสิบสองไม่ได้เปิดเข้าไปอ่านดูเลยสักคน
“บางคนก็รู้จัก บางคนก็ไม่รู้จักอ่ะ”
ผมกระพริบตาปริบๆ ยอมใจในความฮอตไม่สร่างของคนที่อยู่ข้างๆ ผมคิดว่ามันคงจะจบแค่นี้แต่แล้วสิบสองก็เริ่มกดเข้าไปที่รายชื่อและก็กดบล็อกทีละคนๆ ให้ผมดู
“เฮ้ยยยย” ผมร้องอย่างตกใจ
“อืมมม” สิบสองไม่พูดอะไร แต่ส่งเสียงง่วงๆ มึนๆ ตอบผมกลับมาแทน
สิบสองบล็อกไปเงียบไป ในขณะที่ผมมองดูมันกดบล็อกผู้หญิงคนอื่นจนเริ่มตาลาย
“ง่วงแล้วอ่ะ” หลังจากผ่านไปหลายสิบคนสิบสองก็บ่นกับผม “กดบล็อกแทนผมทีนะ”
“บ้าเหรอ นี่โทรศัพท์มึง”
“จะเอาไปปู้ยี่ปู้ยำต้มยำทำแกงอะไรก็ตามใจเลย ผมจะนอน” สิบสองวางโทรศัพท์ แต่ไม่ปล่อยผม ยังคงนอนในท่าคว่ำทั้งคู่และสิบสองก็ยังกอดผมอยู่
ผมทดลองดิ้นดู ปรากฎว่าทำยังไงก็ไม่มีทีท่าว่าจะหลุด เมื่อแสงสว่างของจอโทรศัพท์ยังคงมีอยู่ และสิบสองก็หลับปุ๋ยไปเป็นที่เรียบร้อย ผมจึงหยิบโทรศัพท์มันขึ้นมาดู เพราะมันล่อตาล่อใจผมเหลือเกิน(มันอนุญาตแล้วด้วยนะครับ)
ยังมีอีกหลายรายชื่อที่มันไม่ได้ทำการบล็อก ผมไม่คิดจะทำหน้าที่นี้แทนมันอยู่แล้วเพราะยังไงก็โทรศัพท์มัน รู้สึกอับอายแปลกๆ ที่ทำตัวขี้หึงไปนิดแฮะ
ผมเพิ่งจะเห็นอะไรบางอย่างที่หน้าจอรายชื่อ
ใน favorites ของรายชื่อนั้นมีชื่อของคนสองคนอยู่
คนหนึ่งคือแม่คนสวยของมัน
ส่วนอีกคนก็คือผมเอง
อดที่จะยิ้มไม่ได้...
“เฮียล่ะ”
“นอนอยู่”
“แล้วมึงไม่นอนเหรอสัดกันต์”
“ขนาดมึงยังไม่นอนเลย”
“ไม่เช้ากูไม่นอนอ่ะ”
“ครับพี่เต๊บ”
“แล้วทำไมมึงไม่นอน”
“นอนแล้ว...มันไม่หลับ”
“...”
“หอม”
“กูเหรอ”
“ไม่ใช่มึงดิเชี่ยเต๊บ มึงนี่”
“เฮียเกล้า?”
“เออ กูก็ต้องชมแฟนกูป่ะวะ”
“หอมนักมึงก็หอมแก้มเลย”
“ไม่กล้า บ้าเหรอ ถ้าเขารู้นี่กูตาย แค่เอาขาพาดเขายังโกรธ”
“เฮียไม่รู้หรอก เฮียหลับเป็นตาย กูรู้”
“เอาจริงเหรอวะ”
“หอมยัง”
“...”
“ไอ้กันต์ ไอ้เชี่ยกันต์”
ฟอดดดดดดดดด
“เหยดเข้...ซาวน์แม่งอลังการงานสร้าง”
“...”
“สาด ฟินจนลืมเพื่อน กูถือสายอยู่เว้ยย”
“แค่นี้ก่อนนะเต๊บ”
“อะไรวะ”
“หอมขนาดนี้ ครั้งเดียวไม่พอหรอก”
“มึง แก้มเฮียกูจะช้ำ!!!!”
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด
TBC*
สิบสอง
เบาลูกเบา...
ตั้งแต่ขุ่นเกล้ามีแควนเป็นน้องฉิบฉอง
ทำไมขุ่นเกล้าดูเคะขึ้นมาเรื่อยๆ 5555
-
5555 ชอบตอนที่สิบสองทำตัวง้องๆแง้งๆกับเจ้านายจริงๆ มันดูทั้งน่ารักและน่าเตะในเวลาเดียวกัน :m20: :m20:
-
สิบสองน่ารักกกกก ดีงามไปหมดเลย
-
งานนี้สิบสองมีแต่ได้กับได้ ได้ประกาศตัว ได้โชว์พราว ได้ช่วยแฟน และได้แอบเนียนหอมแฟนในห้องแฟน อิอิ
-
อร้ายยยย ทำไมแกน่ารักอย่างงี้สิบสอง
ปล.อย่าหอมจนแก้มช้ำหละ
o13 :katai2-1:
-
สิบสองเด็กเก่งๆ
-
เฮียพัฒนาขึ้นนะมีหึงด้วยอะ :-[
-
กันต์เบาๆ ค่ะน้อง เดี๋ยวพี่เกล้าตื่นขึ้นมาจะเป็นเรื่องได้ค่ะ
-
ให้ดีลักหลับเลยก็ได้นะสิบสอง ฮรรรรรรี่
-
โอ้ยยย หวานแท้ๆๆๆ
-
:L1: :pig4: :really2:
-
กันต์เจ๋งอ่ะ. เห็นใจอาทิตย์นิดๆ.
-
หวังว่าต่อไปนี้ อะไรๆ คงจะดีขึ้นนะครับ
-
ขอบคุณ :)
-
เจ้านายลูกน้องร้านนี้น่ารักกกกกกก
-
สิบสองคนเก่ง~ ฟินอ่ะ!!
-
สิบสองจะเทพไปไหมเนี่ย...
-
555555555 น่ารักอ่ะะ
ระวังเจ้านายตื่นนะ
-
:laugh: แอบลักหลับเจ้านายไม่ดีนะสิบสอง ทำตอนตื่นเลยดีกว่า :laugh:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
อ่านตอน 16 แล้วขึ้นเลย อารมณ์ขึ้นทันที ไม่ผิดก็รู้สามารถพิสูจน์ได้ แต่ไปยอมเขาซะอย่างนั้น ถ่วงเวลาเรียกประกันเรียกตำรวจสิ เพราะแ_่งโยกโย้กันอีกนานเชื่อเถอะ ไอ้โหลก็นะบทเป็นผู้ใหญ่อยู่เย้วๆ แต่กลับลงท้ายเป็นเด็กปัญญาอ่อนซะอย่างนั้น เพลียยยยย
-
น่าย๊ากกกกก
-
สิบสอง o13 o13 o13
-
เกล้า เสน่ห์แรงอ่ะ :hao3:
-
ง่อวววววว สิบสองอย่างเท่อ่ะ
ชนะมาได้แบบสวยๆ >\\\\\\\\\\<
-
สิบสองคงอดทนมากกลับการอยู่ใกล้เกล้า หอมซะดัง :man1:
-
o13 ไม่เสียแรงที่เป็นพระเอก
-
โอยยยย หวานกันได้อีกค่าาา
:mew1:
ถือว่าในโชคร้ายยังโชคดี ได้เงินแสนมาซ่อมร้านล่ะกันนะคุณเกล้า 5555
-
หึหึหึ
-
สิบสองน่ารักกกก :m1: :m1: :m1: :m1:
-
โอ้ยยย ชอบสิบสองจังง :hao6: :hao6: :hao6:
-
สิบสองน่ารักกก
ชอบที่เงินอยู่กับคุณแม่คนสวยย
-
ตายๆๆๆๆ เจ้านายหลับลึกขนาดนี้ อิโหลเก็บแต้มตุนชุดใหญ่แน่ :hao3: คนอ่านชอบไหม? บอกเลยว่า ....... มากกกกกกก o13
-
ไม่ลำบากละคุณเกล้า มีเด็กรวยพร้อมเปย์ 5555555
เค้าพัฒนามานอนก่ายกันแล้ว อีกไม่นานค่ะคุณเกล้า ทำใจไว้ 55555
สิบสองก็ยังคงมีความมุ้งมิ้งเวลาคุยกับเพื่อน
เจ้านายหลับนี่เก่งเชียวนะ 5555555
-
:L1:
-
สิบสองชอบล่ะสิ ทำให้เจ้านายเป็นห่วง
เกล้าก็ฮา มีหลับตาจริงด้วย 555
เนียนนะสิบสอง ช้ำขึ้นมามีอดนะ
-
:pig4: :pig4:
-
อร้ายยยยยย พัฒนามีนอนด้วยกันล๊าววววววว
-
หูยยยยยยยย หอมแรงขนาดนั้น
หน้าเฮียไม่หลุดติดจมูกไปแล้วหรอ5555
ทำดีๆเด็กชายสิบสอง
-
อย่าค่ะพี่กันนนนนนนต์ อย่าาาาาาาาาาา...
อย่าทำแค่หอมแก้มค่ะ ปล้ำแม่งเลย! :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
แต๊ะอั๋งอ่ะ 5555
-
ขำตอนที่สิบสองจะโทรบอกแม่ก่อน เพื่อนเอาเงินห้าหมื่น
-
กล้าตอนเจ้านายหลับ แต่ปอดแหกตอนเจ้านายตื่น คติประจำใจของน้องโหลนะฮะ :laugh:
-
มีคนลักหลับแฟน :-[ :-[
-
เมื่อไหเกล้าจะบอกให้โลกรู้ :serius2:
-
:กอด1:
-
ลักหลับอ่ะ
-
:-[. เฮียเกล้ามุ้งมิ้งไม่เบาเลย
-
อยากเป็นเฮียเกล้า. 555 :-[ :-[
-
สิบสองคนเก่ง เฮียเกล้าต้องให้รางวัลน่ะ ^_^
-
น่ารักดี
ตอนทีมสิบสองคุยกันก็ฮา
:mew1:
สารบัญต่อจากหน้าแรก
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51872.msg3347306#msg3347306 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51872.msg3347306#msg3347306)
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51872.msg3359495#msg3359495 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51872.msg3359495#msg3359495)
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51872.msg3361022#msg3361022 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51872.msg3361022#msg3361022)
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51872.msg3365309#msg3365309 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51872.msg3365309#msg3365309)
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51872.msg3377723#msg3377723 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51872.msg3377723#msg3377723)
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51872.msg3383029#msg3383029 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51872.msg3383029#msg3383029)
-
นอกจากช่วยเจ้านายได้แล้ว สิบสองยังได้นอนด้วย แถมได้หอมแก้มอีกต่างหาก
-
เพิ่งได้มาอ่านเรื่องนี้ของพี่เค้ก โอ้ยยยยย ดีอีกแล้ยววววววววว ชอบมากกกก ชอบความเมะเด็กนี้
ชอบความซึนของพี่เกล้า ชอบความป่วนของไอ้พวกเบอร์หนึ่ง เบอร์สิบสาม สิบสี่ สิบห้า
ชอบที่สุดคือความน่ารักของน้องสิบสองงงงงง ถ้าหนูเรียนอยู่พี่ก็อยากจะถามว่ามีค่าเทอมรึยัง
หลงเมะเรื่องนี้หนักมาก มีความจีบพี่เค้าหนักมากกกก ชอบเวลาเรียกพี่เค้าว่าเจ้านายยยยงี้ น่ารักมากเลยลูกเอ้ยยย
อ่านเรื่องนี้แล้วแอบคิดถึงฮุนฮานเบาๆ รุ้สึกว่าเรื่องนี้มีความฮุนฮานอ่ะ ฮืออออ อ่านตอนแรกๆที่เวลาน้องกันต์ยิ้มนี่คิดถึงหน้าแป๊ะๆของน้องเซขึ้นมาทันที เบอร์สิบสองอีกต่างหาก แถมเป็นน้องพี่เค้าหลายปีอีก ดีจังงงงงงงง
เป็นกำลังใจให้พี่เค้กน๊าาาา รออ่านตอนต่อไปอยู่นะคะ สู้ๆน๊าาาาาาาา
-
มีแฟนเด็กสุดฮอตอย่างสิบสอง
ต้องคอยเช็ค 555 หึงแรงนะ
-
บทสนทนาท้ายเรื่องนี่ทำให้จิตนาการบรรเจิดเสมอ
#รักมาก
-
เออ กันต์มันก็ดูเด็กจริงๆ นะ 555555555555 นี่เด็กกู เพราะงั้นกูจะแข่งเอง! เด็กได้น่ารัน่าเอ็นดูจัง ยิ่งตอนที่จะโทรขอเงินแม่นี่เด็กเกิ๊น ขำ ไม่ไหว 5555555555 :laugh:
แอบตกใจที่ไอ้พี่เจ้าของสนามแข่งบอกว่าตูดเกล้าน่า.. คือไม่คิดว่าจะเป็นเพราะเรื่องนี้เลย สาเหตุแห่งการแข่งรถที่แท้จริง แต่โล่งใจได้เพราะสุดท้ายเกล้าไม่เสียตูดนาจา :z2: แอบมีความรู้สึกอยากให้เกล้ามีรางวัลเจ๋ง ๆ กว่านี้ 555555 แต่เข้าห้องก็ถือว่าผ่านไปอีกขั้น (สิบสองต้องใจเย็น ๆ) ความจริงที่ว่าเกล้าดูเคะขึ้นเรื่อย ๆ นี่ใช่มาก 55555555555 เอะอะหึงตลอด ถ้าสิบสองรู้นางคงดีใจ แต่ก็นะ พี่กันต์เค้าก็แมน ๆ บล็อคไลน์ให้ดูแล้วไง o13 ทำดี ๆๆ
ตลกช่วงท้ายมาก เราเรียกมันว่าช่วงทอล์คของสิบสองและผองเพื่อน 5555555 มันมีความตลกน่ารักมากจริง ๆ สิบสองนิสัยเหมือนเด็กวัยรุ่นหัวเกรียนที่ดูไร้เดียงสามาก(ซึ่งไม่น่าใช่เลย) แต่ชอบจริง ๆ น่าร้ากกกกก ทำมากกว่าหอมก็ได้นะ พี่เค้าไม่รู้หรอก คึคึคึคึคึ
-
5555555 หอมแล้วต้องหอมอีก
-
สิบสองน่ารัก
-
สิบสองได้กำไรเห็นๆอ่ะ
น่าร้ากก ชอบเมะมุ้งมิ้ง
-
12 อาจจะเคยเป็นเด็กแว้นทาก่อนจะได้เจอแรงบันดาลใจ 55555 ขอบคุณค่ะ
-
โอยยยยย สิบสอง นางน่ารัก
-
ได้หลายฟอด ...
-
ชอบเวลาสิบสองอยู่กับเจ้านาย มีความง้องแง้งเรียกร้องความสนใจสูงมาก
ว่าแต่...ฟินมากไหมสิบสอง ฮาาาาา
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:-[ ฮอลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลสิบสองน่าฮักหลายๆ
-
รออยู่น่อววว :katai5:
-
น่ารักกันมาก ๆ ค่ะ ทั้งพี่เกล้า+ สิบสองและผองเพื่อน
-
ถ้าจะหอมขนาดนี้อ่ะนะ ลักหลับไปโล๊ดดดดดดดดดดดด
55555 #พี่ค่ะๆ #เค้ารักกันออกหน้าออกตามากเลย
:-[ :-[ :-[
-
มานั่งรอสิบสอง
-
ทำไมสิบสองน่ารักล่ะะะะะะ :z2:
-
:hao3:
-
หึงๆๆมีหึงนะเฮีย แหมะ! :hao7:
-
เต๊บมึงทำตัวงี้หรอ สิบสองปกป้องฟาร์ด้วย!
-
อย่าหายไปนานนะครับ *-*
-
สิบสองงงงงงง กลับมาาาาา
-
สิบสองสู้ๆน้าาา
-
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
หายไปไหนอ่าาาาา คิดถึงงงงงงงงงงงง
-
เกล้าจำสิบสองไม่ได้หรอออออออ
คุณแม่ดูร่าเริงมาก สดใสสุดๆ 555555
-
ซวยจริงจังค่ะคุณเกล้าา
-
สิบสองของพี่เกล้าเก่งๆจริงๆ มีลักหลับเกล้าด้วยยยย โอ้ยยยฟินสินะ งื้ออออ :impress2:
-
รออยู่นะค้าาาา :katai1:
-
:katai5: คิดถึงสิบสอง
-
1 เดือนแล้วน๊า
-
ครบ 1 เดือนแล้วคร้าบ มาให้กำลังใจคนแต่ง
-
รอสิบสองและเฮียเกล้า อยู่นะะะ :katai5:
-
คิดถึงสิบสอง :mew1:
-
รวดเดียวจบ ขอแบบนี้สักคนได้มั้ยเนี่ยยย
-
ได้โปรดมาต่อนิยายด้วยครับ ลงแดง TT
-
เดือนกว่าแล้วน๊าาา จะลงแดงตายแล้วค่าาาา
มาต่อได้แล้วน๊ะๆๆ
-
chiffon_cake หายไปไหนนะ งือออออ น้องโหลกับเฮียเกล้าเลยเงียบไปด้วยเลยยยย :m15:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดตกหล่นเรื่องนี้ไปได้ไงนี่
สนุกมากกกคร่ะพี่ๆๆๆๆๆ
-
:katai5:
หายไปไหนนะ นานจัง :hao5:
-
:a5: หายไปนาน แสดงว่ามันมีอะไรมากกว่าหอมแก้มรึป่าวน้าาา :hao6:
-
:ling1:
-
สิบสองเบาๆ เดี๋ยวเฮียตื่น ฮ่าๆๆๆๆๆๆ :hao6:
-
สิบสองงงงง น่าร้ากกกกก
ดีงาม ความสามารถพร้อม เกล้าไม่ใจอ่อนได้ไง 5555
-
ตอนที่ 19
เดตที่ฟิตเนส
“คุณเกล้าคะ”
“...”
“เอ่อ คุณเกล้า”
ผมค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมาตามเสียงเรียก คนที่เรียกผมก็คือป้าสี่ ปกติเธอจะไม่มารบกวนผมตอนเช้าในยามที่เธอมาทำงานเป็นแม่บ้านยกเว้นเสียแต่ว่าเธอจะมีเรื่องด่วนจริงๆ วันนี้สงสัยจะมีเรื่องด่วน
ผมยังคงนอนอยู่บนเตียง ปรับสายตาของตัวเองให้พยายามโฟกัสที่ใบหน้าของป้าสี่ที่กำลังยืนมองดูผมอยู่ เธอกำลังทำหน้าอึ้งๆ ยังไงชอบกล
ไอ้สิบสองยังนอนอยู่ข้างๆ ผม
ฉิบ หาย แล้ว!
“ป้า!” ผมรีบลุกขึ้นมานั่งทันทีอย่างไม่สนใจอาการหน้ามืดเพราะลุกเร็ว ตอนนี้ไม่รู้ว่าป้าจะคิดไปถึงไหนต่อไหนแล้ว “สิบสองมันอยู่เป็นเพื่อนผมน่ะครับ เพราะมันกลัวว่าแก๊งหัวแดงจะตามมารังควานอีก”
ผมละล่ำละลักแก้ตัวเพราะกลัวว่าป้าจะคิดเป็นอื่น แม้ว่าป้าจะอายุมากแล้ว แต่ก็คงจะคิดไปในอะไรแนวๆ นั้นแล้วล่ะครับ แนวที่ว่าผมกับสิบสองต้องมีซัมธิง
“เอ่อ...ค่ะ” ป้าสี่ทำเสียงรับรู้ “ป้ากะจะมาชวนให้คุณเกล้าไปทำบุญตักบาตรที่หน้าร้านสักหน่อยค่ะ ก็เลยถือวิสาสะเข้ามาเลย ต้องขอโทษด้วยนะคะ”
“ตักบาตรเหรอครับ” ผมทวนคำพูด หันไปมองสิบสองที่กำลังหลับอยู่
“อีกประมาณสิบห้านาทีพระก็จะมาแล้ว...”
“เดี๋ยวผมตามลงไปครับ”
“ปลุกน้องสิบสองให้ไปตักบาตรด้วยกันสิคะ”
“เอ่อ...”
ป้าส่งยิ้มอ่อนให้ผม และก็เดินหันหลังจากไป ทันทีที่ป้าหายไปจากสายตาของผม ผมก็ต้องเอามือมานวดขมับตัวเองอย่างเครียดๆ ป้าสี่ต้องคิดอะไรไปถึงไหนต่อไหนแล้วแน่ๆ ก็ภาพมันฟ้องซะขนาดนั้น!
ผมภาวนาให้ป้าหัวโบราณ ภาวนาให้ป้าไม่คิดอะไรเรื่องผมกับสิบสองเป็นอื่นนอกจากเจ้านายกับลูกน้อง...
“ตื่น” ผมเขย่าตัวสิบสองให้ตื่น ขี้เซาฉิบเป๋ง เมื่อคืนก็หลับไวกว่าผม
“อือออ” อีกฝ่ายส่งเสียงมาใส่ผมแบบนี้
“ไปตักบาตรและก็กลับไปได้แล้ว ป้าสี่มาทำงานแล้ว”
มันลุกขึ้นมานั่งอยู่บนเตียง นั่งนิ่งๆ ปรับสภาพตัวเองอยู่แบบนั้น จากนั้นก็โน้มใบหน้าลงมาซบกับไหล่ของผมพร้อมกับดวงตาที่ยังหลับอยู่
“พอเลย ตื่น เดี๋ยวป้ามาเห็น!”
ผมดันตัวสิบสองออกไป อีกฝ่ายก็เลยยอมตื่นในที่สุดและก็ไปล้างหน้าล้างตา ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พยายามรวบรวมสติว่ายังไงป้าสี่ก็ยังไม่รู้ ป้าสี่จะต้องไม่รู้เรื่องของผมกับสิบสอง
ตอนที่สิบสองกลับบ้านหลังจากที่ตักบาตรเสร็จแล้ว ผมก็มายืนอยู่ดูช่างซ่อมกระจกของร้านผม ผมเดินวนไปวนมาแบบนั้นแม้ตัวเองจะทำอะไรไม่ได้ ไม่นานพวกพนักงานที่ควรจะหยุดงานก็มาหาผมเป็นระยะๆ ทั้งมาช่วยดู ช่วยดูแลช่าง ราวกับว่าพวกเขาไม่มีอะไรให้ทำอยู่แล้ว และการที่ไ่ด้อยู่ของร้านนี้คือสิ่งที่อยู่ในชีวิตประจำวันของพวกเขา บางคนรู้ว่าร้านซ่อมอยู่ก็ยังมา อาจเป็นเพราะไม่มีอะไรทำ อาจเป็นเพราะเป็นห่วง และก็อาจจะเป็นเพราะผูกพันกับร้านของผมมากก็เป็นได้ครับ
ผมนี่มันเลือกพนักงานไม่ผิดเลยจริงๆ นอกจากจะไม่สร้างปัญหาที่น่าหนักอกหนักใจจนเกินเหตุแล้ว พวกเขายังรักร้านของผมเหมือนที่ผมรัก เห็นทีเดือนหน้าผมจะต้องขึ้นเงินเดือนให้พวกเขาซะแล้ว
“คุณเกล้า สองอาทิตย์ที่คุณเกล้าไม่มีรายได้ คุณเกล้าจะทำยังไงคะ” สองที่มาในยามบ่ายยิงคำถามนี้ใส่ผมด้วยความอยากรู้
“ผมมีรายได้ ร้านต่างหากที่ไม่มีรายได้” ผมบริหารร้านนี้ด้วยการให้เงินเดือนตัวเองครับ ประมาณว่ากำไรของร้านหากมีมูลค่าเพิ่มขึ้นผมก็จะฝากธนาคารเก็บไว้ ส่วนผมก็กินเงินเดือนเท่าเดิมทุกเดือนเหมือนพนักงานคนอื่นๆ (อาจจะมากกว่าหน่อยๆ) เพราะผมมองว่าการทำธุรกิจมันมีความเสี่ยง หากผมเอากำไรของร้านซึ่งเป็นเงินของผมโดยชอบธรรมเนี่ยไปถลุงเล่น ซื้อรถบ้าง ซื้อนั่นนี่ซื้อความสุขให้ตัวเองบ้าง ร้านของผมจะเอาเงินที่ไหนมาหมุนมาซื้อวัตถุดิบล่ะ
“ร้านจะไม่เป็นอะไรใช่มั้ยคะ” ผู้จัดการสาวถามอย่างเป็นห่วง ผมส่งยิ้มให้เธอ ก่อนที่จะยักไหล่โดยไม่ตอบอะไร
ใครว่าผมไม่คิดมาก กว่าร้านจะซ่อมเสร็จรู้มั้ยว่าผมเสียหายไปเท่าไหร่ แม้ค่าซ่อมจะได้ตังค์มาจากการแข่งรถที่สิบสองชนะก็ตาม แต่รายได้ที่สูญหายไปหลายวันนั่นแหละครับที่เป็นเรื่องใหญ่ เอาเป็นว่าผมจะถือว่ามันคือการฟาดเคราะห์ หลังจากนี้ไปผมจะเริ่มใหม่ ผมจะไม่มีปัญหากับใครและจะพยายามไม่ให้ลูกน้องมันมีปัญหากับใครอีกต่อไปด้วย
ลูกน้องที่ว่านั่นคือคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแฟนของผมเอง
KANTORN NO.12 : ทำอะไรอยู่
พูดถึงไก่ ไก่ก็มา...สิบสองเพิ่งจะส่งข้อความมาหาผมเมื่อตะกี้ครับ ผมที่ไม่มีอะไรทำพอดีจึงอ่านและก็ตอบอย่างรวดเร็ว
KLAO : ดูช่าง
KANTORN NO.12 : เกล้าดูช่าง แต่ผมดูเกล้าได้ป่ะ
ผมขมวดคิ้วใส่จอโทรศัพท์ด้วยความงุนงง
KANTORN NO.12 : คิดไม่ถึงอ่ะดิ
KANTORN NO.12 : ...แต่ผมคิดถึงนะ
What?! มุกอะไรของมึงเนี่ยครับ ผมอ้าปากค้างน้อยๆ ก่อนที่จะส่งยิ้มผ่านหน้าจอโดยที่ผมไม่รู้ตัว ข้อความนั้นของสิบสองทำให้ผมไม่รู้จะตอบอะไรกลับไปดี
“แฟนส่งข้อความมาเหรอครับคุณ ถึงได้ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่” หัวหน้าช่างแซวผมยิ้มๆ ผมก็เลยส่งยิ้มตอบช่างคนนั้นกลับไป
KANTORN : ยิ้มให้คนอื่นทำไม
ผมเงยหน้าขึ้นมาจากจอและก็หันซ้ายหันขวามองหาสิบสองทันที เจ้าตัวยืนพิงรถของตัวเองอยู่หน้าร้าน ไม่รู้ว่ามาอยู่ตรงนั้นและก็แอบมองผมอยู่นานมากแค่ไหน ผมส่ายหน้าเบาๆ ก่อนที่จะเดินไปหาสิบสอง
“นึกว่าจะอยู่บ้าน” ผมพึมพำขณะเดินไปหา
“ใครจะทิ้งให้เกล้าอยู่กับผู้ชายหลายคนได้ล่ะ” สิบสองพูดอย่างสัตย์จริง “นี่ไม่ต้องไล่ให้ผมไปที่อื่นเลยนะ นี่แฟน ไม่ใช่พนักงานแล้ว ร้านหยุดสองอาทิตย์”
จริงของมัน...
“แล้วนี่จะไปไหน แวะมาเฉยๆ หรือเปล่า”
“จริงๆ จะไปฟิตเนสน่ะครับ เลยมาชวนเกล้า เกล้าจะไปด้วยหรือเปล่า”
ฟิตเนส? ฟิตเนสกับคนอย่างกูเนี่ยนะ ดูไม่เข้ากันเลยว่ะ
“ไปเถอะ ผมบังคับ” สิบสองเดินนำผมเข้าไปในร้านอีกครั้ง “ป่ะ ไปเตรียมเสื้อผ้า”
“เดี๋ยวๆ วันนี้ไม่มีอารมณ์ออกกำลังกาย”
“รู้ตัวมั้ยว่าตอนนี้ตัวเองมีพุงนิดๆ อ่ะ”
สิ้นเสียงของสิบสอง ผมรีบก้มหน้าลงไปดูพุงของตัวเองอย่างรวดเร็วพลางลองจับดู
เชี่ย...นิ่มว่ะ
กูไม่ยอมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม ผมเป็นคนรุ่นใหม่คนหนึ่งที่เอาใจใส่ตัวเองมากพอสมควรอยู่นะครับ เพียงแต่หลังๆ ผมมัวแต่ยุ่งอยู่กับร้าน ผมไม่มีเวลาไปออกกำลังกายเลย(ข้ออ้างหรือเปล่าวะตู...)
“จัดหนักไปเลย” ผมพูดกับสิบสอง ก่อนที่จะเป็นฝ่ายเดินนำหน้าสิบสองไปหาเสื้อผ้าออกกำลังกายของตัวเอง
ฟิตเนสในห้างแห่งหนึ่ง
สิบสองเป็นสมาชิกของที่นี่ และดันยังไม่ได้ใช้โปรโมชั่นที่ชวนเพื่อนมาเล่นฟรีได้ 3 วัน ผมก็เลยเข้าไปเล่นได้แบบที่ไม่ต้องเสียตังค์อะไรใดๆ เหมือนเป็นการตลาดของฟิตเนสเขาน่ะครับ เพื่อที่จะให้คนได้มาทดลองใช้เผื่อถูกใจจะได้เป็นสมาชิกอะไรประมาณนั้น
ผมเคยสมัครฟิตเนสมาหลายครั้ง ส่วนใหญ่ไม่คุ้มทั้งนั้น พอผมเบื่อเล่นเวทผมก็หันหนีไปเตะบอลแทน และพอผมเบื่อเตะบอล ผมก็...ไม่ได้ออกกำลังกายเลย
สิบสองพาผมมายังห้องล็อคเกอร์ มันคอยมองผมแบบยิ้มๆ เสมอ ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ ผมจัดการเปลี่ยนชุดเอาของเข้าล็อคเกอร์ หลังจากนั้นก็ออกไปเลือกว่าจะเล่นอะไร
สิบสองเข้าไปในโซนเล่นเวทยกน้ำหนักเพิ่มกล้ามเนื้อทันทีหลังจากอบอุ่นร่างกายเสร็จ ส่วนผมบอกกับมันว่าจะไปวิ่งก่อนให้เหงื่อมันออก
ผลปรากฏว่า...แม่ง เหนื่อยสาดดดดดดดดดดดดดดดดด
ผมจำไม่ได้ว่าผมวิ่งไปได้กี่นาที แต่ทว่าตอนนี้ผมหอบหนักเหมือนคนวิ่งขึ้นลงบนเขาสักสิบลูกเห็นจะได้ สิบสองที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลเดินเข้ามาหาพร้อมๆ กับผ้าขนหนูผืนเล็กและก็น้ำเปล่า
“แก่แล้วก็งี้” มันแซวผมพร้อมๆ กับเช็ดเหงื่อให้
ผมจับผ้าขนหนูมาเช็ดเองและก็ยังคงหอบอยู่...
“ไหวป่ะครับ”
“มึงชวนกูมาทรมานชัดๆ”
“อ้าว” สิบสองหลุดหัวเราะออกมา “ผมไม่ได้บังคับเกล้าสักหน่อย”
“โอเค กูนี่แหละตัดสินใจผิดเอง”
อยากจะร้องไห้...นี่ผมเพิ่งวิ่งได้ไม่เท่าไหร่เองนะเนี่ย สงสัยผมคงเว้นช่วงมากเกินไปล่ะมั้งผมถึงเหนื่อยมากขนาดนี้ ผมยืนหอบอยู่ตรงหน้าสิบสองที่ยังดูชิลๆ สบายๆ ไม่ยอมละสายตาไปจากผม
แต่แล้วผมก็สังเกตว่าสายตาของมันมองไปยังผู้หญิงสองคนที่เดินผ่านมัน หุ่นทั้งคู่เซ็กซี่มากเมื่อมองจากข้างหลัง สิบสองมองไปแค่เสี้ยววินาทีก็พบว่าผมเห็นสายตาของมันว่ามันมองไปที่อะไร
มันกระพริบตาแรงๆ ใส่ผมหลายๆ ที “ไม่ใช่อย่างที่คิดนะ”
“ยังไม่ได้พูดอะไร” ผมพยายามหลอกตัวเองว่าไม่ใช่คนขี้หึงหรือคนคิดมาก
“จริงๆ นะ เขาแค่เดินผ่านมา ผมก็เลยมองอ่ะ”
“...”
“เชื่อผมป่ะเนี่ย”
“เชื่อ”
“หน้าหงิกแล้ว”
กูเปล๊าาาาาาาาาาาาาาาาาา...ผมชวนสิบสองไปออกกำลังกายที่เป็นเครื่องออกกำลังกายที่ปั่นและนั่งอยู่กับที่ได้ สิบสองไม่ได้อิดออดอะไร เขาเดินตามผมมาและก็เริ่มปั่น
“นี่ ผมไม่ได้มองอะไรแบบนั้นจริงๆ นะ เขาแค่เดินมา ผมก็แค่สบตากับเขาแค่เสี้ยววินาทีอ่ะ แบบคนเดินสวนกันโดยธรรมชาติ”
“กูยังไม่ได้ว่าอะไร”
“ผมกลัวเกล้าไม่เชื่อนี่”
“...”
“ในสายตาของเกล้่า ผมต้องเจ้าชู้มากแน่ๆ ใช่มั้ยล่ะ”
เออ ผมตอบรับในใจ ผมไม่ได้คิดมากอะไรจริงๆ นะครับเรื่องที่สิบสองมองผู้หญิงสองคนนั้น มันเป็นเรื่องธรรมดาของเพศชายอยู่แล้วที่จะมองอะไรสวยๆ งามๆ (ผมเป็นผู้ชายมาจะ 26 ปีแล้วนะเออ) เพียงแต่ว่าความรู้สึกแปลกๆ เริ่มเกาะกินหัวใจผม เมื่อผมนึกไปถึงรูปร่างที่มีส่วนโค้งส่วนเว้าของผู้หญิงสองคนนั้น
พวกเธอมีทั้งเนื้อ นม และไข่ ในที่นี้หมายความว่าดูเซ็กซี่มีส่วนเว้าส่วนโค้งที่สวยงามตามแบบฉบับสาวไทยยุคดูที่ชอบดูแลตัวเอง ผมรู้สึกแปลกๆ เพราะคิดมากว่าหากผมไม่ได้สร้างความประทับใจให้สิบสองในยามที่มันคิดจะล้มเลิกเรื่องร้องเพลง ผมคงไม่เคยได้อยู่ในสายตาของสิบสองเลย
“ทำไมเงียบไปล่ะครับ” สิบสองถามเมื่อเห็นผมเงียบไปนาน
“แค่คิดอะไรเพลินๆ” ผมตอบสั้นๆ
“ไม่ได้งอนผมใช่ป่ะ”
“เปล่า”
“ผมง้อเอาไว้ก่อนได้ป่ะ เผื่อเกล้าเก็บไปงอนทีหลัง”
“มันมีอะไรแบบนั้นด้วยเหรอวะ”
“ไม่รู้ ผมเซฟไว้ก่อน ผมกังวลนี่หว่า”
ผมหลุดหัวเราะกับความคิดไร้เดียงสาของสิบสอง สายตาของผมเผลอไปมองขายาวๆ ที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อที่กำลังขยับไปมาอยู่ข้างๆ ตามจังหวะของเครื่องปั่น สิบสองตั้งไว้ว่าปั่นขึ้นเขา ซึ่งมันต้องใช้แรงมากและมันก็สามารถเพิ่มกล้ามเนื้อได้มากกว่าการที่ไม่ได้ตั้งเอาไว้ว่าให้ปั่นขึ้นเขา...หรือจะพูดสั้นๆ ง่ายๆ ก็คือการที่ปั่นธรรมดาแบบที่ผมทำอยู่นั่นแหละ
เพิ่งเห็นว่ากล้ามขามันแน่นได้อีก...นี่อย่าบอกนะว่าได้เชื้อแม่มาเต็มๆ ว่างทีไรเป็นต้องออกกำลังกายกินอาหารคลีนดูแลตัวเองอ่ะ?
การที่เห็นกล้ามขาของมันโผล่พ้นกางเกงออกกำลังกายขาสั้นทำให้ผมนึกสงสัยถึงกล้ามเนื้อที่แขนบ้าง ผมจึงค่อยๆ มองขึ้นไปยังกล้ามเนื้อแขนที่โผล่พ้นเสื้อแขนกุดยี่ห้อไนกี้สีฟ้า โชคดีที่สิบสองกำลังสนุกอยู่กับการจิ้มอะไรก็ไม่รู้อยู่บนจอ ทำให้ไม่รู้ว่าผมกำลังแอบมองกล้ามมันอยู่
ผมมองกล้ามเนื้อแขนของสิบสองสลับกับมองแขนของตัวเอง
แขนผมสองแขนเท่ากับแขนมันหนึ่งแขน ไม่สิ เกือบสองแขนครึ่งเลยต่างหาก
มึงจะกล้ามเนื้อแน่นเกินไปแล้ว!!!!
รู้สึกละอายใจที่มันดูดีกว่าผมหลายขุมนัก การที่ผมคิดแบบนี้ทำให้ผมต้องคิดหนักไปถึงเรื่องที่ผมไม่ได้มีหุ่นแบบ ‘เนื้อนมไข่’ อย่างสาวๆ พวกนั้น ถ้าผมไม่ได้เป็นคนที่สร้างแรงบันดาลใจให้กับสิบสอง ผมจะมีดีอะไรให้มันมองได้บ้างวะเนี่ย
เมื่อคิดได้ผมก็หน้าสลด...ตายห่าละ นี่กูการเป็นคนคิดมากตั้งแต่มีแฟนใช่มั้ย เกิดอะไรขึ้นกับกูเนี่ย!
“เกล้า!”
“หา” ผมหันไปมองเมื่อได้ยินเสียงที่ดังของสิบสอง
“เรียกตั้งนานแน่ะ” อีกฝ่ายบ่นอุบ “คิดอะไรอยู่ พูดมาเลย”
“นี่มึงไม่เหนื่อยเลยเหรอ เหงื่อแตกหมดแล้วนั่น” ระหว่างที่คุยกันอยู่เราสองคนกำลังใช้ขาปั่นกันอยู่แบบไม่หยุดพักนะครับ ผมเปลี่ยนเรื่องเพื่อหวังว่าสิบสองจะลืมไปว่าผมใจลอยอยู่
“ไม่อ่ะ ไอ้เครื่องนี้ชิลจะตาย” นั่นไง รู้สึกเหมือนโดนสบประมาทอยู่ลึกๆ เพราะผมเป็นคนเลือกเครื่องเล่นนี้เอง แต่ดูเหมือนสิบสองจะไม่ได้พูดเพราะคิดอยากจะสบประมาทผม เพราะมันดูสนใจสิ่งที่อยู่ในหัวของผมมากกว่า “ตกลงคิดอะไรอยู่ จะบอกผมมั้ย”
“ถ้าไม่บอกล่ะ” ผมยักคิ้วท้าทาย
สิบสองมองผมอย่างประเมิน “คิดว่าผมกลัวเกล้าเหรอ”
“ก็กูเป็นเจ้านายมึงอ่ะ”
“หึ” สิบสองส่งเสียงในลำคอ และก็เอียงหน้ามาใกล้ผม เพราะตัวมันสูงมากคอมันก็เลยยาวด้วย การที่อยู่ข้างๆ กันโดยที่ต่างฝ่ายต่างกำลังปั่นเครื่องออกกำลังกายอยู่ไม่ได้เป็นอุปสรรคให้มันอยู่ห่างจากผมได้เลย
ไอ้เชี่ยยย อีกนิดจะดมคอกูอยู่แล้ว!
“โอเค มึงไม่กลัว” ผมยอมแพ้ เพราะไม่มีอะไรรับประกันได้ว่าสิบสองมันจะไม่ไซร้คอผมกลางฟิตเนส “กูกำลังคิดว่าหวยงวดนี้จะออกอะไร”
“เชื่อก็บ้าแล้ว” สิบสองหัวเราะเบาๆ พลางยิ้มมุมปาก
“จริงๆ”
“บอกมาเถอะ ผมอยากเป็นแฟนที่คุยได้ทุกเรื่องนะ”
เพราะมันเป็นเรื่องของมึงไง กูเลยพูดออกมาได้ยาก “...คือ”
“ครับ?”
“กูสงสัยน่ะ”
“สงสัยว่า...” นัยน์ตาสดใสของสิบสองที่มักจะหยีเวลายิ้มมองผมอย่างสนอกสนใจ
“ถ้ากูเป็นคนที่เดินผ่านมึงเฉยๆ เหมือนผู้หญิงสองคนนั้น มึงจะสนใจกูบ้างหรือเปล่า ถ้ากูไม่ได้เป็นคนที่สร้างแรงบันดาลใจให้มึงตอนมึงอยู่มัธยม มึงยังจะสนใจกูมั้ย”
สิบสองอ้าปากค้างเล็กๆ “เกล้าก็ช่างคิดช่างจินตนาการเหมือนกันเนอะ”
“คนมันสงสัยนี่ มันน่าสงสัยจริงๆ นะ”
“หึหึ” อีกฝ่ายหัวเราะในลำคอ พร้อมกับพูดอะไรบางอย่างออกมา “เกล้าเชื่อในเรื่องโชคชะตาหรือเปล่าล่ะ”
“ไม่รู้สิวะ”
“ผมเชื่อนะ...ถ้าเกล้าไม่ได้เป็นคนให้ตังค์ผม 95 บาทวันนั้น ผมก็ยังจะชอบเกล้าอยู่ดี”
“ตอแหลแล้ว” ผมพูดติดตลก
“จริงๆ นะ” สิบสองยื่นหน้ามาใกล้ผมอีกครั้ง สายตาของมันกรุ้มกริ่มฉิบหาย มันเป็นคนเจ้าชู้เพราะท่าทางของมันด้วยครับ ไม่ใช่เจ้าชู้เพราะนิสัย มันไม่รู้ตัวเลยว่ามันชอบทำท่าอ่อยชาวบ้านเขาไปตัว ทั้งๆ ที่เป็นบุคลิกของตัวมันเอง
ผมขยับตัวออกห่างเมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังจะเป็นเหยื่อ เริ่มหอบนิดๆ เพราะตัวเองกดตั้งให้เครื่องปั่นนี้เป็นเสมือนปีนเขาอยู่ ความหน่วงมากขึ้นของการปั่นเริ่มทำให้ผมเหนื่อย
“ก็ดูสิ ขาวขนาดนี้ หน้าใสหน้าเด็กขนาดนี้ นิสัยก็น่ารักอีก ใครอยู่ใกล้ยังไงก็หลงตายห่า”
ผมทำอะไรไม่ถูกหลังจากถูกชมด้วยท่าทางและก็น้ำเสียงกรุ้มกริ่มสุดจะบรรยาย กูบ้ายออยู่แล้วกูยังจะต้องมารับมือกับอะไรแบบนี้อีกเหรอ...
“เชื่อผมยัง”
“แต่กูไม่มีหน้าอกนะ” ผมพูดให้มันเลิกสนใจพวงแก้มที่ใกล้จะเป็นสีแดงของผม
“แล้วยังไงอ่ะ” สิบสองหัวเราะ
“ก็นึกว่าชอบหน้าอก ผู้ชายส่วนใหญ่เขาชอบหน้าอกกัน”
“เกล้าด้วยใช่ป่ะ”
“แหงสิ” ผมตอบโดยที่ไม่ต้องคิด ธรรมชาติสรรค์สร้างให้เพศชายอย่างเราๆ ชอบอวัยวะของผู้หญิงในส่วนที่เราไม่มี อีกอย่างหนึ่งผมไม่ได้เป็นเกย์มาตั้งแต่จำความได้ ผมก็เลยรู้ว่าผู้ชายน่ะชอบอวัยวะส่วนนี้ของผู้หญิงขนาดไหน
“เหนื่อยแล้ว กลับเถอะ” เสียงสิบสองเย็นชามากขึ้น ขณะออกจากเครื่องปั่นของตัวเองและก็มาฉุดมือผมให้เลิกออกกำลังกายด้วย ผมตามมันไปอย่างงงๆ พลางคิดว่าตัวเองพูดผิดตรงไหน ท่าทางของสิบสองเหมือนคนที่กำลังเคืองเพราะคำพูดของผมยังไงชอบกล
กูผิดตรงไหนเนี่ย...
[ มีต่อนะคะ ]
-
สิบสองไม่มีใบหน้าที่ยิ้มอีกต่อไปขณะที่เอาของๆ ตัวเองออกมาจากล็อคเกอร์เพื่อเตรียมจะอาบน้ำ ผมเองก็เอาของของตัวเองเหมือนกัน แต่สายตาของผมคอยมองไปที่สิบสองอยู่เรื่อยๆ จนผมหยิบผิดหยิบถูก
สิบสองพันผ้าเช็ดตัวตัวเดียวขณะที่เดินไปยังส่วนห้องน้ำที่สามารถอาบน้ำได้ ส่วนผมผู้ที่หุ่นไม่แซ่บเหมือนมันก็เลยทำได้แค่เพียงยังคงใส่ชุดไว้ทั้งตัวเหมือนเดิมเพื่อจะไปถอดในห้องน้ำเอา ผมเดินไปเข้าห้องน้ำใกล้ๆ สิบสอง
ขณะที่ถอดเสื้อผ้าไป ผมก็คิดไป...ผมทำอะไรผิดไปนะ
เพราะผมบอกว่าผมชอบหน้าอกของผู้หญิงเหรอ
อ้าว กูพูดผิดตรงไหนล่ะ กูเป็นแฟนกับมึงนี่ กูจำเป็นต้องฝืนธรรมชาติแท้จริงที่มีอยู่ในตัวกูมั้ยวะ...ผมเริ่มขมวดคิ้วมุ่นอย่างหงุดหงิดเล็กๆ ที่สิบสองไม่เข้าใจในจุดนี้ ขณะนั้นเองที่ห้องน้ำของผมมีผู้บุกรุก
ไอ้สิบสองที่ทั้งตัวห่อหุ้มด้วยผ้าขนหนูตัวเดียวเข้ามาในห้องน้ำของผม! ในขณะที่ทั้งเนื้อทั้งตัวของผมเหลือแค่กางเกงในตัวเดียว
ไอ้สาดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!
ผมน่าจะล็อคประตูให้หนาแน่นกว่านี้(ฟิตเนสที่นี่ดีทุกอย่างยกเว้นกลอนประตูห้องน้ำ) ผมรีบปิดตาไอ้สิบสองเพราะกลัวมันจะมองลงไปข้างล่าง ซึ่งผมนุ่งแค่กางเกงในตัวเดียว
แม่งเอ๊ย เล่นห่าอะไรของมึงงงงงง
“ผมเห็นแล้ว” สิบสองกระซิบ “แว้บๆ”
“มึงทำบ้าอะไร!” ผมร้องเสียงดังอย่างโมโห สิบสองก็เลยเอื้อมมือมาปิดปากผม
กลายเป็นภาพแปลกประหลาดที่ชวนงุนงงเป็นที่สุด ผมปิดตาไอ้สิบสอง ในขณะที่ไอ้สิบสองปิดปากของผม และเนื้อตัวของพวกเราก็ไม่มีอะไรห่อหุ้มอยู่เลยนอกจากอวัยวะเบื้องล่าง
ถ้ามีคนเห็นเขาคงไม่ต้องเสียเวลาคิดแล้วล่ะครับว่าเรากำลังจะทำอะไรกัน
แต่เราจะไม่ทำแบบนั้น!
ใช่มั้ยวะ...สิบสอง T_T
ผมถามไม่ได้ เพราะว่าผมถูกปิดปากอยู่ (ถึงผมจะถามได้ผมก็ไม่กล้าถามอยู่ดีนั่นแหละวะ)
“ชอบหน้าอกเหรอ” สิบสองพูดเบาๆ ด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง “ผมเข้าใจเกล้านะ แต่ฟังแล้วมันน่าโมโหไม่น้อยเลย”
“อื้อๆๆๆๆๆ” ผมทำได้แค่นี้แหละครับ ก็มันไม่ยอมให้ผมพูดอะไรเลยนี่ เถียงไปก็ไม่เป็นภาษาอ่ะ
“ผมรู้ว่ามันไม่น่าโมโหนะ แต่ผมโมโหอ่ะ”
“อื้อ!!!!”
ผมมองไม่เห็นแววตาของสิบสอง หากผมไม่ได้ปิดตาของมัน มันก็คงจะกำลังมองมาที่ผมอย่างมีอารมณ์หงุดหงิดเหมือนภาวะที่มันกำลังเป็น มันยื่นหน้าเข้ามาใกล้ผมที่เริ่มส่งสายตาตื่นๆ ไปให้
มันจะทำอะไรของมันวะ T_T
ถ้าบอกว่าจะหักเงินค่าตัวมันตอนนี้ มันก็คงไม่แคร์แล้วล่ะมั้ง...
“ผมเข้าใจนะที่เกล้าชอบหน้าอกของผู้หญิง”
“...”
“ผมอยากรู้ว่าหน้าอกของผมล่ะ เกล้าจะชอบหรือเปล่า”
What?!!!!!!
ผมทำตาโตใส่มันพลางส่งสายตามองไปที่หน้าอกมันโดยอัตโนมัติ ใช้เวลาเพียงเสี้ยววินาทีผมก็มองไปทางอื่น โชคดีที่ผมปิดตามันไว้อยู่
“ชอบป่ะ”
“อึงอ้าไอแอ๊วเอ๋อออออออ” (มึงบ้าไปแล้วเหรอ)
“ผมคงบ้าจริงนั่นแหละ แค่คำพูดผมก็ยังหึง” มือของสิบสองปล่อยปากผมและก็ใช้มือทั้งสองข้างมาโอบกอดผมให้ใกล้ชิดตัวของมันแทน ตอนนี้เนื้อตัวของเราแนบชิดสนิทกันโดยที่สิบสองตั้งใจให้มันเป็นแบบนั้น ผมหน้าแดงก่ำใจเต้นไม่เป็นส่ำ พยายามสุดฤทธิ์ที่จะปิดตาของมันเอาไว้ แม้ว่าตอนนี้เราทั้งคู่จะรู้สึกว่าทุกส่วนในร่างกายของเรากำลังสัมผัสกันอยู่
เชี่ย...นี่มันเสี่ยงจะเกิดเรื่องอย่างนั้นมากเลยครับ
เพราะผมรู้ว่าผู้ชายด้วยกันอย่างผมมันมีอารมณ์ง่ายมากขนาดไหน ยิ่งถ้าอยู่ในสถานการณ์ที่น่าเพลี่ยงพล้ำเช่นนี้มันยิ่งเสี่ยง
“ปล่อยยย” ผมกระซิบใส่สิบสอง พยายามปิดตาของมันอย่างต่อเนื่อง
“ผมไม่ปล่อย ผมยอมไม่ได้เด็ดขาด”
“ยอมอะไรไม่ได้”
“เกล้าต้องชอบหน้าอกผม เกล้าต้องไม่ชอบหน้าอกผู้หญิง”
“มึงอายุเท่าไหร่ สิบสองหรือสิบสาม มึงกำลังพูดอะไรอยู่รู้ตัวมั้ย”
“ผมรู้ ถ้าผมบอกว่าผมชอบหน้าอกผู้หญิงมากกกกก เกล้าชอบป่ะ”
เงียบกริบ...และมีเพียงเสียงน้ำหยดติ๋งๆ เท่านั้นที่ยังดังอยู่
ไม่ชอบ
ผมไม่ชอบแน่ๆ ในใจของผมตอบเช่นนั้น เพราะขนาดเห็นข้อความนับร้อยจากผู้หญิงที่ส่งมาหาสิบสองผมยังไม่ค่อยจะชอบเลย นับประสาอะไรกับเรื่องใหญ่แบบส่วนนั้นของผู้หญิง
“ไม่ชอบ...ใช่มั้ยล่ะ”
“มึงก็มองนี่หว่า” ผมบ่นอุบ
“ผมบอกแล้วไงว่าผมมองเพราะเขาเดินผ่าน เกล้าเคยมองคนที่เดินผ่านเกล้ามั้ยครับ”
“...”
“หา”
ฟอด
สิบสองไม่รอคำตอบ แต่หอมแก้มผมเร็วๆ แทน มันกะถูกด้วย ทั้งๆ ที่ผมเตี้ยกว่ามันตั้งเยอะ
“เชี่ย” ผมร้องลั่น
“ผมจะอยูู่อย่างนี้จนถึงเวลาฟิตเนสปิดเลย ถ้าเรายังเคลียร์กันไม่เสร็จ”
“กูไม่อยู่กับมึงหรอกนะ” แม่งกูทนอยู่อีกสิบนาทีไม่ได้ด้วยซ้ำ นับประสาอะไรกับเวลาอีกหลายชั่วโมง
“ตกลงจะตอบว่ายังไง”
“ตอบว่าอะไร”
“เกล้าต้องบอกว่าชอบหน้าอกผม ไม่ใช่ชอบหน้าอกของผู้หญิง”
ไอ้เด็กเอาแต่ใจ ไอ้เด็กไร้ความคิดเอ๊ยยยยยยยยยยยยย
“มึงบ้าไปแล้ว”
“...”
“ก็มันไม่นิ่ม” ผมก็ยังมีอารมณ์ไปต่อล้อต่อเถียงกับมันอีกเนอะ
หมับ สิบสองคว้ามือของผมข้างที่ไม่ได้ปิดตาของมันไปจับทีี่อกมัน แม่งแข็งปั้ก ไม่รู้จะนิยายกล้ามอกมันว่ายังไงดีนอกจากคำว่า ‘แน่น’
ผมกลืนน้ำลายโดยอัตโนมัติ(นี่กูกระหายอะไรวะ?) ดึงมือตัวเองออกจากอกของไอ้สิบสอง
“ชอบป่ะ”
ชอบ...เสียงในหัวของผมตอบอย่างรวดเร็วอีกครั้ง มันคือกล้ามอกในฝันของชายไทยเกือบค่อนประเทศ ใครจะไม่ชอบล่ะวะ
“ก็โอเค อยากมีกล้ามแบบนี้”
“ผมหมายถึงในฐานะกล้ามอกของแฟน เกล้าชอบแบบนี้หรือเปล่า”
เด็กคนนี้มันต้องการอะไรจากผม ทำไมมันถึงพยายามทำให้ผมจนมุมขนาดนี้
“ชอบ” ผมตอบในที่สุด
“จริงนะ” เสียงของสิบสองดูเริงร่าขึ้นมาในทันที
“อืม” กูยอมก็ได้
“ผมจับอกเกล้าบ้างได้ป่ะ”
ผมเขกมะเหงกใส่มันทันทีแบบไม่ต้องเสียเวลาคิด
“อืม...นิ่มเนอะ”
เดี๋ยว ทำไมมันพูดแบบนั้นวะ
อ๋อ ผมลืมไป...ร่างกายแทบทุกส่วนของเราสัมผัสกันเพราะการที่สิบสองมันกำลังกอดผมแน่น ตอนนี้ร่างกายท่อนบนของมันคงรู้สึกได้แล้วล่ะว่าอกของผมที่มันอยากรู้นักหนามันเป็นยังไง
ผมปิดตามันแน่นขึ้น มันสัมผัสได้ แต่ผมจะไม่ให้มันเห็น
กูนิ่ม กูมีพุง กูยังไม่พร้อมมมมมมม!
“เนียนด้วย”
“พอได้แล้ว”
“ต่อไปอย่าพูดทำนองนั้นให้ผมได้ยินอีกนะ ใจผมแม่งโคตรแป้วอ่ะ”
“ก็กูเป็นผู้ชาย” ผมยักไหล่
ฟอด
“เชี่ยยยยย” ผมโดนสิบสองหอมแก้มอีกแล้ว “มึงจะทำเกินไปแล้ว!”
“เกินไปอะไร”
“จะให้กูพูดว่ากูเป็นเกย์หรือไงเล่า”
“ไม่รู้ มันไม่ชอบอ่ะ อธิบายไม่ถูก” สิบสองพูดอย่างกระเง้ากระงอด “อาบน้ำด้วยกันเลยได้ป่ะ”
“มากไปละ เมื่อคืนมึงก็นอนห้องกูละ” ผมเตือนสติมัน
“แล้วยังไง ไม่มีใครเห็นหรอก นะๆๆ อาบน้ำด้วยกัน”
ไอ้สัดนี่! “ห้องมันแคบ!”
“เราอยู่ด้วยกันมาได้หลายนาทีแล้วนะครับ”
โว้ยยยยยยยย! จะเอาอะไรจากกูวะไอ้แฟนคนนี้! ตอนที่ผมพยายามอย่างสุดฤทธิ์ที่จะไม่ให้ใบหน้าของไอ้สิบสองมันหลุดจากมือผม ไอ้สิบสองก็โน้มหน้ามาเหมือนจะต้องการทำอะไรกับผม
“สิบสอง กูขอ กูขอนะ!”
“ขออะไร”
“ไม่ใช่ที่นี่ ไม่ใช่ตรงนี้ นี่มันฟิตเนสห้าง!” ผมแทบจะกราบกรานมันเลยทีเดียว เพราะผมสู้แรงมันไม่ได้
“ที่บ้านเกล้าแม้แต่เอาขาก่ายยังไม่ได้เลย ผมไม่เชื่อเกล้าหรอก”
“กูยังไม่พร้อม”
“ไม่พร้อมอะไรครับ เราจะทำอะไรกันเหรอ” น้ำเสียงระริกระรี้ของอีกฝ่ายทำเอาผมอยากตั๊นหน้ามันมาก...
ผมเงียบไปนานจนในที่สุดสิบสองก็เป็นฝ่ายยอมแพ้เอง
“ก็ได้ๆ ผมไม่ทำอะไรในนี้หรอก แคบจะตาย”
“...”
“แต่ผมขออะไรบางอย่างได้ป่ะ” กูว่าแล้วว่ามันจะไม่ยอมง่ายๆ ไอ้ตัวแสบ
“อะไร”
“ขอเปิดตาได้ป่ะ”
“ไม่ได้!” นี่สภาพกูแทบจะล่อนจ้อนอยู่แล้วนะ มึงต้องการอะไรจากกู! อีกอย่างหุ่นตอนนี้ก็ยังไม่ค่อยดีด้วย ไม่ค่อยอยากให้เห็นเท่าไหร่
คำว่า ‘นิ่ม’ ของมันจะทำให้ผมหันมาออกกำลังกายให้มากกว่าเดิม...
“ไม่ได้ก็อยู่อย่างนี้นี่แหละ”
“ไอ้บ้าเอ๊ย”
“สิบวินาทีพอ”
“มากไป”
“ห้าวินาทีก็ได้“
“ไม่!”
“ผมจะตะโกนเรียกให้แม่บ้านเอาหมอนมาให้ เพราะพวกเราจะนอนกันอยู่ในนี้”
“โอเค ห้าวินาทีก็ห้าวินาที” อย่างน้อยกูก็ไม่อ้วนล่ะวะ ผมปล่อยมือของผมออกจากการปิดตาของสิบสอง สิบสองที่ยังกอดผมอยู่เริ่มคลายอ้อมกอด และก็ขยับตัวออกห่างเพื่อที่จะดูหุ่นผม
ผมไม่ยอมให้มันเห็นง่ายๆ ห้าวินาทีนี้คือมีค่ายิ่งกว่าชีวิต ผมพยายามจะปิดบังหุุ่นตัวเองด้วยการแนบชิดร่างของมันเพราะไม่อยากให้มันเห็นนานกว่านี้
สิบสองเหมือนจะรู้ใจผม...มันดึงผมเข้าไปใกล้มันและมันก็ประทับริมฝีปากของมันมาที่ริมฝีปากของผมพร้อมๆ กับสอดลิ้นเข้ามาด้วยอย่างที่ไม่ให้ตั้งตัวมาก่อน
ผมตกใจระคนตื่นเต้น...ลีลาการจูบของสิบสองทำเอาในสมองของผมคล้ายมีเมฆหมุนวนอยู่ในนั้น หัวใจเต้นแรงมากกว่าครั้งไหนๆ ลิ้นของสิบสองฉกชิมความหวานในโพรงปากของผมอย่างไม่เกรงใจและทำตามใจตัวเองชนิดที่ว่าไม่ถงไม่ถามสุขภาพของผมสักคำ
นานเท่าไหร่แล้วที่ผมไม่โดนใครจูบหนักแบบนี้...
...จะว่าไปไม่เคยมีใครทำกับผมแบบนี้เลยต่างหาก...
ผมไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ แต่ร่างกายกับความต้องการตามธรรมชาติของผมทำให้ผมจำใจต้องปล่อยให้สิบสองจูบผมต่อไปโดยที่ผมเองไม่ขัดขืน ร่างของสิบสองดันตัวของผมให้ไปชิดผนังของห้องน้ำ พร้อมๆ กับบดเบียดตัวเองให้แนบชิดติดกับผมเหมือนกับริมฝีปากของเราที่ยังไม่หลุดออกจากกันราวกับมีแม่เหล็กดึงดูด
ผมหายใจหอบ หมดแรงยิ่งกว่าวิ่งบนลู่เมื่อตะกี้เสียอีก ผมเริ่มทุบตีมันเพราะเริ่มไม่ไหว สิบสองไม่ยอมปล่อยผมไปง่ายๆ
ผมจึงจำใจต้องใช้ท่าไม้ตาย
หยิกแก้มมันนี่แหละครับ ไม่ใช่เตะเป้ามัน
ได้ผล...สิบสองยอมปล่อยผมในที่สุด มันทำหน้าเว้าวอนเหมือนอยากจูบต่อ แต่ผมไม่ยอมมันอีกต่อไปแล้ว...
อีกฝ่ายจ้องมองผมพลางส่งยิ้มหื่นๆ มาให้ เชี่ยยย นี่ผมกำลังเป็นเป้าให้มันจ้องมองฟรีๆ อยู่เหรอเนี่ย ผมพยายามจะปิดตามันอีกหน แต่คราวนี้สิบสองไหวตัวทัน จับมือทั้งคู่ของผมเอาไว้ราวกับไม่ยอมให้ผมปิดตาอีกต่อไป
ไอ้ตัวแสบบบบบบบบบบบบบบบบบ
“ถ้ามีถุงยาง...เกล้าไม่รอดแน่”
ก่อนที่มันจะออกไป มันได้ทิ้งบอมบ์ด้วยประโยคที่ทำให้ผมรู้สึกอยากจะเขกมะเหงกแรงๆ ใส่มันสักห้าสิบทีไปด้วย ผมรู้สึกว่าห้องข้างๆ มีเสียงประตูปิด นั่นหมายความว่าสิบสองเข้าไปในห้องน้ำของตัวเองและก็เตรียมจะอาบน้ำเป็นที่เรียบร้อย
มิวายผิวปากเป็นเพลงอย่างอารมณ์ดีด้วยอีกต่างหาก...
ผมขยับริมฝีปากขมุบขมิบอยากจะด่า แต่แล้วเมื่อคิดถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านไปสดๆ ร้อนๆ มันทำให้ผมเขินอายจนอยากจะบิดไปทั้งตัวยังไงก็ไม่รู้แฮะ
มือไปแตะริมฝีปากตัวเอง พลางยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว...
“สาดกันต์”
“...”
“เป็นบ้าเหรอ โทรมาแล้วเงียบ”
“กูเสียดาย”
“เสียดายอะไรวะ”
“กูน่าจะมีถุงยาง”
“หือออออออออออออ ว็อทททท อะไรวะ ทำไม อย่างไร ว่าไง เล่ามาาาาาาาา”
“...”
“เชี่ยยย อย่ามาทำให้กูอยากเผือกแล้วจากไปดิ”
“...”
“มึงไม่ได้จิ๊กถุงยางจากกระเป๋าตังค์กูไปเหรอวะ อันนั้นอ่ะ”
“ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
“ด่ากูทำไม”
“กูเสียดาย...”
“มึงกำลังจะทำอะไรเฮียกู ไอ้หื่น ไอ้กาม!”
“ไหนมึงบอกมึงเชียร์”
“มึงควรจะเรียกกูไง”
“ไอ้เหี้ยเอ๊ย”
“...”
“เขาแม่ง...หุ่นดีฉิบหาย กูเพ้อแล้วเนี่ยยยยย(เสียงทุบพวงมาลัยรถ)”
“มึงใจเย็น พวงมาลัยรถไม่ใช่สถานที่ระบายความอยากทางกามารมณ์”
“สัด”
“เป็นยังไง เล่า”
“กูไม่เล่า”
“ฮือออออ เฮียที่กูแอบมองมานาน กำลังจะเสร็จมึงแล้วเหรอ”
“แอบมองเหี้ยไร เดี๋ยวกูเตะ”
“จะทำอะไรมึงก็เห็นใจพ่อกับแม่เฮียเขาบ้างนะ มึงไปแนะนำตัวบ้างยังล่ะ”
“ยังว่ะ”
“แล้วยังจะคิดไปทำมิดีมิร้ายลูกชายเขาอีก ไอ้กาม!”
“เหรอออ อย่างมึงน่ะดีนักหรือไง”
“กูเลิกแล้ว...”
“กูไม่เชื่อ”
“จริงๆ นะกันต์ กูพูดจริง...กูรักเฮีย กูอยากให้มึงจริงจังกับเฮียก่อนที่มึงคิดจะทำอะไรเขา”
“กูเริ่มรู้สึกตงิดๆ แล้วนะว่ามึงจะคิดอะไรกับเกล้าเขา”
“กูเปล่า แต่กูรักเฮียจริงๆ”
“ถ้ามึงพูดว่ารักเกล้าอีกกูจะบุกบ้านมึงเดี๋ยวนี้!”
“...”
“ก็ได้ กูรักเขาจริงๆ กูจะไม่ทำอะไรเขาจนกว่ากูจะแนะนำตัวกับพ่อกับแม่เขา มึงพอใจหรือยัง”
“ดีมากครับ”
“กูคงต้อง...จริงจังมากกว่านี้”
“อืม”
“ต้องรวยกว่านี้ก่อนด้วย”
“ขนาดนั้นเลย แล้วมึงจะทำยังไงวะ หันไปคืนดีกับพ่อกลายเป็นคุณหนูบนกองเงินกองทองเหมือนเดิมหรือไง”
“สัด...กูก็ต้องหาเองดิ กูไม่สนใจพ่อหรอก”
“แล้วจะหายังไง...”
“นั่นสิ หายังไงดี”
“...อืม”
“...”
“มึงไม่เคยได้ยินเรื่องการประกวดเดอะนิวสตาร์เหรอวะ ผู้ชนะได้เงินเป็นล้านเลยนะ”
TBC*
มีความหึงความหวงความกุ๊กความกิ๊ก
หายไปนานเชียววววววววว
สำหรับเรื่องนี้แต่งจบเรียบร้อยแล้วนะคะ ผ่านพิจารณาของสนพ.everY แล้วด้วย
สามารถพบได้ตามแผงหนังสือช่วงเดือนกันยายน เก็บตังค์รอได้เลย เล่มเดียวจบน้าา
แต่อย่าเพิ่งทิ้งกันไปนะคะ ตามอ่านกันให้จบก่อนนนนนนนนน :mew1:
-
:pig4: :pig4:
-
เย้ ร้านเปิดแล้ววววว :mc4: :mc4:
ชอบเวลาสิบสองเรียกพี่เกล้าว่า "เกล้า" เฉยๆแบบนี้อ่ะ เขินนนแรงงงงง
-
คิดถึงนะ
พี่เกล้าเกือบไปแล้ว...
-
ความวุ่นวายครั้งใหม่กำลังจะเริ่มแล้ว :hao6: :hao6:
-
เกือบไปแล้วนะนี่ ถ้ามีถุงยางนี่เสร็จเลย :laugh:
-
:mew1: :mew1:
ยาวได้ใจมากมาย~~~~
เขินกะฉากในห้องน้ำง่าาาา ฟิน!
-
welcome back จ้า
-
เกือบละๆ :hao7:
-
ฮ้าาาา นี่เหมือนได้น้ำฝน ดีใจ~~~
เฝ้ารอมานาน...กลับมาบอกว่าจะมีเล่มด้วย ดีงามมมม ^^
เก็บเงินกันไปสิคะ #สายเปย์ 555
-
พี่เกล้าเกือบเสร็จแล้ว...เอาล้าววว 555
-
ดีใจค่ะ กลับมาแล้ว นานมากกกก
เกล้าแย่แน่ แพ้ทางเห็นๆ 5555
สิบสองที่ชวนไปเล่นฟิตเนสคืออยากเห็นหุ่นหรอ ถึงกับเพ้อ ละเมอ จะนอนหลับไหม
หึงกันตลก มีหวงด้วย สิบสองเก็บกดไปอีกสักพัก เกล้านังไม่พร้อมนะ พุงยังนิ่มอยู่ 555
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
มาแล้วๆๆๆๆๆ. มาถึงก็สาดน้ำตาลใส่คนอ่านเลย อึ๊ยยย ชอบอ่ะ ครึครึ o13
อิโหลแกจะไปประกวดแน่เลย แล้วแกก็จะกลายเป็นซุปตาร์ แย่แล้วๆๆๆๆ เฮียเกล้าแย่แน่ๆ แค่มีหญิงเดินผ่านอิโหลชำเลืองจิ๊ดเดียว เฮียยังจิตตกขนาดนี้ โอววววว งานหนักจิตกำลังจะมาเห็นๆเลย
-
อย่าไปประกวดเลยสิบสอง เดี๋ยวดังขึ้นมาแล้วจะยุ่งนา
-
เกล้ากับสิบสองมาแล้ววว
5555555 มีความหึงกรุบกริบ
-
เยยยยย่ มาต่อแล้วววว :katai2-1:
-
ฮุ่ย! อยากเป็นจิ้งจกบนเพดานห้องน้ำนั่น 555
-
:pig4: :pig4:
-
55555 อย่าเชื่อกันต์น่ะที่จะไปประกวดอะ ยุ่งยากแน่งานนี้
-
อย่าประกวดนะสิบสองงงงงงง พายุเข้าแน่!!!! :katai1: :katai1: :katai1:
-
ง่อววววววววววว สิบสองวางแผนอนาคตแล้วคร้าาาาาาา
สิบสองต้องสู้นะ! พี่เกล้าต้องสตรองนะคะ!(ทนความอ่อย ความกามของสิบสองให้ได้ 55555)
-
ชอบอ่านตรงเพื่อนเขาคุยกัน ทำให้เห็นว่า...สิบสองเพ้อหนักมากกกกกก
ฮาาาาา
-
ดีใจม๊ากกกกก ที่มาต่อแล้ว เย้ๆๆๆ หายไปนานมาก เห็นเปิดเรื่องใหม่แล้ว อย่าทิ้งเรื่องนี้น๊าาาา
น้องสิบสองร้ายกาจมากในห้องน้ำฟิสเน็ตเลยนะแกกกกกก ฮ่าๆๆๆๆๆ
น้องสิบสองประกวดเลยค่ะ อยากเห็นเกล้าหึงควันออกหู 55555555
-
คิดถึงสิบสองงง คิดถึ้งเฮียยยยยย
มาอัพบ่อยๆนะพี่เค้กก คิดถึงงง :mew1:
-
:z13:
-
เกล้าเกือบเสียตัวแล้ววววววว
-
โอ้โห ประกวด!?!
ความวุ่นวาย อิส คัมมิ่งงงง
-
สิบสองคิดการใหญ่แล้ว~
-
สิบสอง ทำไมน่ารักแบบนั้นละลูก
-
น่ารักมากเลยค่ะ สิบสองงงงงงงงงงง แหมรุกไวเชียว ฮือออออ :-[
-
ณ. ห้องน้ำฟิตเนส
-
กรี๊ดดดดด คิดถึงสิบสองงงง คิดถึงเฮียเกล้าาาา :heaven :heaven :heaven
-
หูวววววว :impress2: :impress2:
-
หายไปนานเจงๆ คิดถึงงงงงง :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
เกล้า ว่าตัวเองหุ่นไม่ดี
แต่สิบสองชอบ ว่าหุ่นดี จนหลง ไรกันเนี่ย... :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
เกล้า เริ่มหึงสิบสองด้วย ส่วนสิบสอง งอนว่าเกล้าชอบหน้าอกผู้หญิง
สิบสอง ให้เกล้าจับหน้าอกตัวเอง
และให้เกล้า บอกชอบหน้าอกแน่นๆของตัวเองด้วย อะจ๊ากกก
สิบสองจูบเกล้า แล้ววววว ชอบบบบบ :ling1: :ling1: :ling1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ดีใจจจจ คนเขียนมาต่อแล้ว
อ่านแล้วก็ยังติดหนึบเหมือนเดิมเลยค่ะ อ่านแล้วอยากอ่านต่อไปเรื่อยๆ อิอิ
พี่เกล้าน่ารักกก สิบสองก็น่ารัก
แต่จะไปประกวดนิวสตาร์อะ ปรึกษาพี่เกล้าก่อนเหอะ ทีตัวเองหวงพี่เกล้าได้นะ ไม่คิดกลับกันมั่งเลย เหอๆ
แล้วมาต่อไว ๆ นะค้า ^^
-
ขอบคุณ :)
-
รอตั้งนาน แต่พอมาต่อ อ่านไปก็บิดไป เขินแทนเกล้าอะ
:-[ :-[
-
เกือบไปแล้วเกล้า
-
กรี้ดดดดดดดพี่เค้กกลับมาแล้วววววววว คิดถึงมากกกกกกก พอเห็นว่าแต่งจบแล้วก็ชื่นใจ55555555
-
รอ!!
-
:o8: พี่เกล้า เมื่อไหร่จะเปิดร้านอีกค่ะ ซ่อมเสร็จอะยางงงงงงงงงงงงงงงงง *เสียงสูง*
:z2: ห๊ะ อะไรนะ จะประกวดร้องเพลง ไหนบอกไม่อยากเข้าวงการ เเล้วงี้ พี่เกล้าไม่หึงทุกวันเลยหรา 555555 :katai3:
-
โอ้ยยย อยากมีหนุ่มหุ่นแซ่บมากอดเราแบบนี้บ้าง 5555
หวานอ่ะ
-
คิดถึงน้องสิบสองจังเลยยยยยยยย กลับมาคราวนี้พกความหื่นมาเต็มเลยนะคะ แหมๆๆๆ
-
12น่ารัก
เกล้าน่ารักมากๆ
:mew1:
-
ตอนที่ 20
คู่รัก 114 : วิธีง้อของหนึ่ง
สวัสดีครับ ผมชื่อหนึ่ง
เย้ย! ขอโทษครับ ผมขอแนะนำตัวใหม่ ตัวจริงผมไม่ได้ชื่อหนึ่งสักหน่อย เฮียเกล้านี่ก็นะ ทำให้ผมเคยชินไปกับเฮียด้วยเลยเนี่ย
เทกสอง สวัสดีครับ ผมชื่อเต๊บ
ทุกท่านคงรู้จักผมกันดีในฐานะพนักงานคนแรกของร้านบาร์สุราลัย ร้านเหล้าบวกร้านอาหารที่เลิศที่สุดในปฐพีแห่งนี้ ร้านที่มีเจ้านายใจดีฉิบหาย (ถ้าเป็นร้านอื่นผมคงอยู่กับเขาไม่ได้นานขนาดนี้ เพราะเขาคงจะเฉดหัวผมออกจากร้านไปนานแล้ว) นอกจากจะมีเจ้านายใจดีแล้ว ยังมีนักร้องและนักดนตรีที่หล่อจนเป็นที่บอกต่อ ความลับที่ทุกคนไม่ค่อยรู้แต่ผมรู้นั่นก็คือเจ้าของร้านกับนักร้องเป็นแฟนกันครับ พิเศษมั้ยล่ะ มีพิเศษกว่านั้นอีกนะ!
มีเด็กเสิร์ฟกระจอกๆ ของร้านคนหนึ่งหลงรักนักดนตรีของร้านด้วยครับ
คนคนนั้นก็คือผมเอง ผมแอบรักไอ้สิบสี่หรือไอ้ฟาร์ ผู้ซึ่งกำลังโกรธผมและก็งอนผมฉิบหาย ผมผิดฐานที่ไปจิ๊กตังค์มันมา แต่ผมอยากจะบอกไว้ ณ ตรงนี้เลยว่าผมไม่ได้ร้อนเงิน ที่ผมทำเพราะอยากจีบมัน!
ผมเป็นคนแบบนี้แหละครับ ทำอะไรตามใจคือนายไทเทพคนนี้นี่แหละ (ชื่อจริงผมเอง บางครั้งไอ้หล่อกันต์ นักร้องที่เป็นแฟนกับเจ้าของร้านมันก็ชอบเรียกผมว่าไอ้ไตเต๊บ) ผมเป็นเพื่อนห่างๆ ของไอ้สิบสี่ เนื่องจากหนึ่งคือผมสนิทกับไอ้กันต์มากกว่า สองก็คือไอ้กันต์สนิทกับฟาร์มากกว่า และสามก็คือฟาร์ดูไม่ค่อยอยากที่จะสนิทกับผมเท่าไหร่
ไม่เหมือนไอ้สิบสาม (อาร์ม) และก็ไอ้สิบห้า (แมน) สองคนนี้เป็นพวกชิลๆ ติดดิน เข้ากับคนอื่นได้ง่าย ผมจึงสนิทกับพวกมันมากกว่าฟาร์ แต่ไม่ใช่ว่าฟาร์มันจะเป็นผู้ดีตีนแดงและถือตัวจนเข้ากับคนอื่นไม่ได้นะครับ เพียงแต่ว่าเขาถือตัวกับผมเป็นพิเศษ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรเหมือนกัน
ในทุกๆ วันที่ทำงานผมมักจะแอบมองฟาร์เช็กเครื่องดนตรีกับตอนที่มันไปต้อนรับแขกที่หน้าร้านเสมอ ผมสนใจฟาร์ตั้งแต่ตอนที่รู้จักกับฟาร์ครั้งแรกผ่านไอ้กันต์ แต่ฟาร์ไม่ค่อยอยากรู้จักผมเท่าไหร่ครับ หลังๆ ที่ทำงานด้วยกัน ผมได้คุยกับฟาร์มากขึ้นแม้ว่าจะเป็นวันละประโยคสองประโยคก็ตาม
อาจจะเป็นเพราะบุคลิก ‘ทำอะไรตามใจคือไทเทพ’ ของผมทำให้ฟาร์ไม่อยากจะเข้าใกล้ ผมเป็นคนที่มองเผินๆ แล้วดูเป็นคนกวนอวัยวะเบื้องล่างมากถึงมากที่สุด ด้วยหน้าตาที่กวนประสาทแบบที่ถอดแบบพ่อมาเป๊ะๆ (อ้าว ไอ้ลูกเชี่ยนี่ : เสียงพ่อเต๊บ) รวมไปถึงลักษณะท่าทางที่คุณหนูผู้ดีตีนแดงไม่ควรเข้าใกล้อย่างรุนแรง ผมเป็นคนเซอร์ๆ แต่งเนื้อแต่งตัวง่ายๆ ติดดิน คงเพราะงี้ล่ะมั้งฟาร์ถึงไม่ค่อยชอบผมเท่าไหร่
เพราะงั้นไงผมถึงต้องจิ๊กตังค์เขาเพื่อที่เขาจะได้คุยกับผมเยอะขึ้น แต่กลับกลายเป็นว่ามันทำให้ทุกอย่างดิ่งลงอย่างเห็นได้ชัด จากที่ฟาร์ไม่ค่อยชอบหน้าผมอยู่แล้วเลยยิ่งไม่ชอบหน้าผมหนักเข้าไปอีก เพราะเท่าที่ได้ยินมาคือฟาร์เกลียดคนขี้ขโมยมาก (เออ ใครมันจะไปชอบ)
สรุปก็คือการแรกเริ่มจีบฟาร์ของผม ผมเดินหมากผิดไปนิดหนึ่ง (ไม่นิดแล้วล่ะ) ไม่ว่าจะง้อยังไงก็ตามฟาร์ก็ไม่ยอมคุยกับผม แปลกแต่จริงนะครับที่เขาเป็นลูกผู้ชายแต่ทำไมกลับขี้งอนสุดๆ ก็ไม่รู้
“มองอะไรของมึง” ไอ้กันต์ที่ผมชวนให้ออกมาข้างนอกด้วยถามผม เมื่อผมมองอะไรบางอย่างอยู่และก็เงียบไปนาน วันนี้กว่าผมจะชวนพ่อเจ้าประคุณให้ออกมาเดินห้างด้วยกันได้ ผมต้องทั้งกราบทั้งอ้อนวอนมัน ช่วงนี้ไอ้กันต์ติดแฟนอย่างแรง ยิ่งตั้งแต่ที่มันพูดถึงเรื่อง ‘ถุงยาง’ มันก็ไม่ยอมห่างจากแฟนไปไหนเลย
ถ้าเป็นผม ผมก็ติดแฟนเหมือนกันนะ ขอให้แฟนผมคนนั้นเป็นฟาร์ทีเถอะ...สาธุๆๆๆๆ
“นั่นไง”
“อะไร”
“สาเหตุที่กูชวนมึงมา”
กันต์เลิกคิ้วก่อนที่จะมองไปยังสิ่งที่ผมชี้นิ้วไป สิ่งนั้นก็คือ ‘ร้านขายเครื่องดนตรี’
“ร้านพ่อไอ้ฟาร์”
“ใช่” ผมตอบรับคำของกันต์
ฟาร์เป็นลูกชายของร้านขายเครื่องดนตรีครับ ตลอดทั้งวันคือจะอยู่เฝ้าร้านไม่ก็ออกไปส่งสินค้าที่นั่นที่นี่แล้วแต่ว่าฟาร์จะไปไหน ตอนกลางคืนฟาร์ก็ไปเป็นนักดนตรีที่ร้านบาร์สุราลัย เพราะจากที่ผมได้สัมผัสชีวิตของฟาร์มา ฟาร์รักการเล่นดนตรีมากเลยทีเดียว
“มึงจะมาซื้อเปียโนเหรอ” กันต์ถามถึงสิ่งที่เคยเป็นความถนัดของผม จำได้มั้ยครับว่าผมเคยเรียนวิทยาลัยเดียวกันกับไอ้กันต์มาก่อน แต่ผมล้มเลิกไปซะก่อน เพราะอยากเป็นเด็กเสิร์ฟร้านเหล้า...
จริงๆ ครับ ผมอยากเป็นเด็กเสิร์ฟร้านเหล้า
ทำไมอ่ะ...ก็คนมันชอบ
ผมชอบบรรยากาศของร้านเหล้า ชอบบรรยากาศของร้านที่มีอาหารมากมายให้เลือกสรร ชอบเสียงหัวเราะของลูกค้า ชอบที่ตัวเองได้จัดเครื่องดื่มไปเสิร์ฟ ผมชอบอะไรแบบนั้นผมผิดตรงไหน
โอเค ณ ที่นี้ไม่มีใครบอกว่าผมผิด แต่พ่อกับแม่เลี้ยงผมนี่แหละที่เห็นว่ามันผิดอย่างแรง รู้มั้ย ผมไม่แคร์หรอกครับ พวกท่านแคร์น้องชายผมที่ตอนนี้ใกล้จะสอบเรียนต่อหมอมากกว่า
ทุกวันนี้ผมใช้ชีวิตอยู่ได้ด้วยเงินเดือนจากเฮียเกล้า และก็งานรับจ้างทั่วไปสองสามอย่าง ดูอนาถาเนอะ แต่ผมก็มีความสุขดีนะ
จะว่าไป...ผมก็เริ่มจะเป็นทุกข์หลังจากที่ชอบลูกชายร้านขายเครื่องดนตรีนี่แหละ ยิ่งรู้ว่าร้านนี้มีทั้งหมด ห้าสาขาทั่วกรุงเทพฯ ผมก็ยิ่งทุกข์
เด็กเสิร์ฟหน้ากวนๆ กระจอกๆ แอบชอบลูกชายเจ้าของร้านขายเครื่องดนตรีที่ดูยังไงก็ร้วยรวย
ตัดภาพมาที่ปัจจุบัน...
“ไม่ได้มาซื้อเปียโนดิ” ผมตอบเพื่อนที่กำลังรอคำตอบของผมอยู่
“แล้วมาทำไมอ่ะ” กันต์มันดูงงๆ ลืมไปว่าคนที่รู้ว่าผมชอบฟาร์คือเฮียเกล้าที่เป็นเมียมัน ไม่ใช่มัน แต่ผมสนิทกับมันที่สุดแล้วนะครับ ถ้าวันนี้ไม่บอกมัน อีกไม่นานผมก็บอกมันอยู่แล้ว ผมรู้ทุกเรื่องของมัน มันก็ต้องรู้ทุกเรื่องของผม
ไม่แน่อาจจะเป็นวันนี้ก็ได้ที่มันล่วงรู้ความลับนั้นของผม
“มาหาไอ้ฟาร์?” ไอ้กันต์พูดสิ่งที่อยู่ในใจผม
“อืม”
“ก็เข้าไปดิ” กันต์เดินหน้าไป ผมต้องรีบรั้งตัวมันไว้ก่อน เพราะผมยังไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจอะไรเลย กันต์มันดูงงๆ มากที่ผมไม่รีบเดินเข้าไปในร้านของเพื่อนที่รู้จักกัน เพราะมันไม่รู้ไงว่าผมรู้สึกอะไรแปลกๆ กับไอ้ฟาร์แบบที่มันรู้สึกกับเฮียเกล้า
สายตาคมๆ ของกันต์มองผมอย่างประเมิน รู้เลยว่ามันกำลังคิดอย่างคนฉลาดอยู่
“อย่าบอกนะว่ามึงจะมาง้อไอ้ฟาร์ด้วยเรื่องอะไรก็ไม่รู้ที่มึงไปทำผิดมา” พระเอกเรื่องนี้มันฉลาดแฮะ...มันช่างสังเกตอยู่แล้ว ผมง้อฟาร์มานานมากแล้วครับ ง้อจนพนักงานทั้งร้านรู้กันหมดแล้วมั้งว่าฟาร์โกรธผม ถ้าคนอย่างไอ้เชี่ยกันต์ไม่รู้ มันก็คงเป็นพระเอกไม่ได้หรอกครับ
“เออ” ผมตอบรับในที่สุด คุยกับมันยังไงก็ง่ายกว่าคุยกับเฮียเกล้าอยู่แล้ว ผมคิดงั้นนะ
“ตกลงพวกมึงโกรธกันเรื่องอะไรเนี่ย กูไม่เข้าใจว่ะ”
“มึงไม่เห็นตอนกูกับมันเถียงกันเหรอ”
“วันนั้นกูไปสาย เกล้ายังเหมือนจะงอนกูอยู่เลย มึงจำไม่ได้เหรอ”
อ๋อ ใช่ นั่นเป็นวันที่ฟาร์พูดกับผมมากที่สุดและก็แย่ที่สุดด้วยเพราะฟาร์ด่าผมเป็นชุด
“ตกลงมีเรื่องอะไรกัน”
“กูไปจิ๊กตังค์มันมาสองพัน”
“เหี้ยยยยยยย!” กันต์ร้องคำนี้ใส่หน้าผมเต็มๆ แบบที่ไม่มีหลุดไปหาคนอื่น “ไอ้สัด ร้อนเงินทำไมไม่ยืมกูวะ”
“ไม่ใช่โว้ย” ถึงกูจะจน แต่กูก็จนนะเว้ย! (?) “กูอยากรู้จักเขา แต่กูไม่รู้จะทำยังไงไงวะ”
“เออ วิธีนี้มันก็ดูเป็นมึงดี” กันต์พูดอย่างปลงๆ แต่แล้วมันก็หันหน้าหล่อๆ ของมันมาทางผมพร้อมกับหรี่ตามองอย่างจับผิด “ทำไมมึงถึงอยากรู้จักมัน มึงรู้จักมันแล้วนี่”
“อยากรู้จักมากขึ้นไง”
“เฮ้ยยยยย” สิบสองทำตาโต
ผมหลบสายตามันอย่างช่วยไม่ได้ ไอ้สิบสองกำลังตื่นตะลึงเป็นที่สุด มันคงไม่คิดมั้งว่าคนอย่างผมจะชอบฟาร์
ก็กูชอบ...
“มึงชอบฟาร์ได้ไง”
“ไม่รู้ เขาน่ารัก”
“เขาไม่เห็นจะเหมือนเกล้าเลย”
“ไอ้สัด เมียมึงน่ารัก แต่กูรักเมียมึงไม่ได้ มึงจะให้กูรักเมียมึงอีกคนหรือไง มึงบ้าเหรอ”
“ใจเย็นๆ เพื่อน กูก็แค่นึกว่ามึงจะชอบคนตัวเล็กๆ ขาวๆ”
“ฟาร์ก็ขาวนะ”
“แต่ฟาร์ตัวไม่เล็กไง ฟาร์สูงพอๆ กับมึงเลย”
“ทำไมกูต้องชอบคนตัวเล็กด้วยล่ะ”
“เพราะกูชอบคนตัวเล็ก”
“พอได้หรือยัง” ผมปรามไอ้กันต์ มันเห็นผมหงุดหงิดเล็กๆ ก็หัวเราะชอบใจใหญ่ เออ ชีวิตมึงดีไง อย่าให้เฮียเกล้าโกรธมึงบ้างละกัน กูจะคอยหัวเราะดังๆ เลยคอยดู “ร่าเริงอยู่ได้ กูเครียดจะตายห่าอยู่แล้วเนี่ย”
“จะไปยากอะไรวะ...ทำอะไรตามใจคือไตเต๊บอยู่แล้วนี่” บอกแล้วใช่มั้ยครับว่ามันชอบเรียกผมแบบนี้แทนชื่อไทเทพสุดเท่ของผม “ในเมื่อมึงเปิดการ์ดจีบไอ้ฟาร์ใบแรกเป็นการ์ดขโมยไปแล้ว มึงก็เปิดใบถัดไปดิ”
“ให้กูขโมยของมันอีกรอบเหรอ”
“บ้าเหรอสัด แบบนั้นมันเผาบ้านมึงแน่” กันต์ทำท่าจะโบกหัวผม “กูหมายถึงให้มึงเป็นตัวของตัวเอง มึงไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น มึงเป็นคนดี ถ้ามึงไม่ดีป่านนี้เกล้าเขาไล่มึงออกไปแล้ว เป็นกูก็ไม่ทนคนอย่างมึงอ่ะ แต่เกล้ารู้ว่ามึงดีไงเขาก็เลยทน”
อะไรก็เฮียเกล้าๆๆ
แต่เดี๋ยว...มันหลอกด่าอะไรผมหรือเปล่า
“นั่นสิ” ผมทำท่าใช้ความคิด “กูเป็นตัวของตัวเองไปแล้ว กูก็ต้องจีบเขาแบบเป็นตัวของตัวเอง”
“แต่ไม่ใช่ว่าให้มึงไปขโมยตังค์เขาอีกรอบนะ”
“กูรู้แล้ว” เข็ดฉิบหาย ใครจะไปกล้าทำแบบนั้นล่ะ
“แล้วรู้ได้ไงว่าฟาร์มันอยู่สาขานี้”
“ก็สาขานี้ใหญ่สุดแล้วอ่ะ”
“ใช้ตรรกะอะไรเนี่ย”
“ตรรกะของกูนี่แหละ”
กันต์ทำสีหน้าระอาใส่ผม ส่วนผมนั้นมองจ้องเขม็งไปยังร้าน ‘Blue Sky Music’ ของที่บ้านฟาร์อย่างรวบรวมความกล้า ผมค่อนข้างมั่นใจว่าฟาร์อยู่สาขานี้ เพราะมักจะเห็นฟาร์เช็กอินที่นี่ลงเฟซบุ๊กบ่อยๆ
ผมส่งสัญญาณไปบอกไอ้กันต์ว่าผมพร้อมแล้ว ไอ้กันต์ตบไหล่ผมสองทีราวกับต้องการให้กำลังใจ ผมเดินนำมันเข้าไปยังร้านด้วยหัวใจที่ลุ้นระทึก ลุ้นว่าฟาร์จะโยนรองเท้าใส่หน้าผมหรือเปล่า...
“เฮ้ย” ฟาร์ที่อยู่หลังเคาน์เตอร์ส่งเสียงร้องอย่างตกใจทันทีเมื่อเห็นผม หลังจากนั้นก็เลื่อนสายตาไปเจอไอ้กันต์ เขามีสีหน้าที่ดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
กูอยากกอดกีตาร์ที่ห้อยอยู่นี่แล้วก็ร้องไห้ชิบเป๋ง...
“มีอะไรหรือเปล่าวะกันต์” คนที่ผมชอบส่งเสียงถามไอ้กันต์โดยมองข้ามผมไปเลย
“ไอ้เต๊บมันมีอ่ะ” ไอ้กันต์โยนมาให้ผมแบบที่ฟาร์เลี่ยงไม่ได้ เออ มึงทำดีมาก กูขอให้เฮียเกล้าสมยอมมึงไวๆ ละกัน
ฟาร์เดินมาใกล้ผมกับกันต์ หลังจากนั้นดูเหมือนว่าเขาไม่รู้จะพูดอะไรกับผม
“มีอะไร” เหยดดดดด เขาพูดกับผมแล้ว!
“เอาตังค์มาคืน” ผมพูดเสียงอ่อย กำลังจะหยิบเงินสองพันที่ผมจิ๊กไป (และไม่เคยคิดจะใช้) ส่งคืนให้ฟาร์
“กูไม่รับคืน”
“ฟาร์กูขอโทษ ที่กูทำไปกูมีเหตุผลนะ”
“เหตุผลอะไร กูไม่คิดว่ามึงจะเป็นคนขี้ขโมย”
เขาคงไม่ชอบคนขี้ขโมยจริงๆ นั่นแหละ แย่จริงๆ เลยผม วิธีของผมมันดูเป็นผมก็จริง แต่มันไม่ควรใช้กับฟาร์ ไม่ควรใช้กับคนที่โคตรเกลียดคนลักเล็กขโมยน้อยอย่างฟาร์
ผมผิดไปแล้วจริงๆ...
“กูเห็นมึงวางไว้สุ่มสี่สุ่มห้า กูก็เลย...”
“ขโมย”
“ไม่ใช่”
“กันต์มึงพาเพื่อนมึงออกไปเลย”
ฟาร์เดินหนีผมเหมือนผมเป็นตัวอะไรไม่รู้ ผมรู้สึกพ่ายแพ้ยับเยินตอนที่เห็นหลังของฟาร์เดินอย่างรวดเร็วไปที่เคาน์เตอร์นั่น ไอ้กันต์ไม่พูดอะไรกับผม นอกจากตบไหล่ให้กำลังใจผมสองทีอีกครั้ง...
ผมมองซ้ายมองขวา หาวิธีที่จะง้อฟาร์
ในที่สุดผมก็เจอ...
ผมเดินก้าวฉับๆ ไปยังเปียโนยี่ห้อยามาฮ่าที่วางอยู่มุมร้าน ฟาร์ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมเดินไปที่ไหนเพราะเขาไม่ได้สนใจผมเลย ผมมองคีย์เปียโนสีขาวที่อยู่ตรงหน้า รู้สึกคิดถึงเหมือนกันแฮะ
ผมชอบมันนะครับ การเล่นเปียโนหรือการเล่นคีย์บอร์ดเป็นอะไรที่ผมชอบทำมากในเวลาว่าง แต่ผมไม่สามารถอยู่กับมันโดยใช้เป็นอาชีพเลี้ยงตัวเองทั้งชีวิตได้
โชคดีที่ผมยังจำคอร์ดเพลงที่ผมชอบฟังในตอนนี้ได้ การเป็นนักดนตรีของผมยังเหลืออยู่นะครับ ไม่ใช่คืนไปให้อาจารย์หมด
ผมเล่นเพลง SORRY ของ JUSTIN BIEBER
คนทั้งร้านหันมามองผมทันที ไอ้กันต์ น้องชั้นประถมที่มากับแม่ น้องวัยรุ่นชายที่มากับเพื่อน พนักงานของร้าน รวมไปถึงฟาร์
ผมไม่ได้เล่นกากนะ คนที่จะเข้าเรียนวิทยาลัยดุริยางคศิลป์ได้ต้องมีฝีมือในระดับหนึ่งนะเออ และผมเชื่อว่าผมเล่นได้ถูกต้อง ไม่มีผิดเพี้ยน จนคนต้องฟังออก...
ท่อนฮุคเพลงของจัสตินจบลงไป ผมมองไปที่ฟาร์อย่างลุ้นๆ เขายังนั่งนับเงินอยู่หลังเคาน์เตอร์อยู่เลย...
ผมยังมีคอร์ดเพลงที่สอง นั่นก็คือเพลง I’m sorry ของ AB-normal
เพลงนี้แม่งเป็นเพลงแห่งชาติสำหรับการง้อเลยนะครับ ผมตั้งใจเล่นเปียโนสลับกับมองฟาร์ไปด้วย ผมเล่นจนคนในร้านเริ่มมามุงผม พากันมองผมอย่างตื่นตาตื่นใจ
ยกเว้นอยู่คนหนึ่ง...
...ไอ้ฟาร์นั่นแหละ
ผมเล่นจนจบเพลง ทุกคนปรบมือให้ผม ส่งเสียงชมผมกันยกใหญ่ก่อนที่จะแยกย้ายไป ผมเดินคอตกไปหาไอ้กันต์เพราะฟาร์ยังไม่ยกโทษให้ และผมก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงแล้วให้มันกลับมาคุยกับผมตามเดิม
ผมเดินเอาเงินสองพันนั้นไปให้ฟาร์ ก่อนที่จะเดินออกไปนอกร้านพร้อมกับไอ้กันต์
“เดี๋ยว”
เสียงสวรรค์ของฟาร์ทำให้ผมต้องหันไปมองอย่างดีใจ ฟาร์ยังคงทำหน้าชั่งใจอยู่ว่าจะเอายังไงเรื่องของผมดี ผมมองฟาร์ที่ยืนอยู่หน้าร้านอย่างลุ้นๆ ในขณะที่ไอ้กันต์นั้นเอาแต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ทำตัวเหมือนผมตอนที่อยู่ตรงกลางระหว่างมันกับเฮียเกล้าไม่มีผิด
“มึงเล่นเปียโนเป็นเหรอ”
ผมพยักหน้า ฟาร์มองหน้าผมด้วยสายตาไม่อยากจะเชื่อ ภายนอกของผมคงดูกากเกินไปจนดูไม่น่าเล่นเครื่องดนตรีราคาแพงอย่างเปียโนได้กระมัง
แต่อะไรก็ช่างเถอะ อย่างน้อยคุณหนูฟาร์ก็ยอมคุยกับผมแล้วว่ะ
“มันเล่นเก่งเนอะ” ฟาร์หันไปพูดกับกันต์ซึ่งหัวเราะและก็พยักหน้าเห็นด้วย เขาเดินเข้ามาใกล้ผมกับกันต์ ผมเริ่มตื่นเต้นขึ้นเรื่อยๆ แต่ไอ้กันต์นั้นกลับรู้สึกเฉยๆ
ในที่สุดฟาร์ก็กลับมาคุยกับผมหลังจากที่ผมพยายามตามง้อมานานแสนนาน
“ว่าแต่เพลงที่มึงเล่นชื่อเพลงว่าอะไรบ้างวะ เพราะดีอ่ะ” ฟาร์ถามซื่อๆ ผมกับกันต์มองหน้ากันอย่างตื่นตะลึง
กรรม...สรุปที่ผมเล่นเพลงง้อไปฟาร์ไม่รู้จักสักเพลงเลยงั้นเหรอ...
มึงไปอยู่ส่วนไหนของโลกมาวะ!?
เอาเถอะ อย่างน้อยมันก็เริ่มคุยกับผมเพราะผมเล่นเปียโน
บางทีไอ้งานอดิเรกที่ห่างหายจากผมไปนานนี้...อาจจะนำพาสิ่งดีๆ มาให้ผมก็เป็นได้
“คืนนี้ให้กูส่งให้ฟังมั้ยล่ะ...” ผมพูดใส่ฟาร์แบบยิ้มๆ
“พี่ไตเต๊บโคตรคูล...คนมีความรัก”
“...”
“ทำอะไรอยู่วะ”
“รอไฟสีเขียวหลังชื่อเฟซของฟาร์อยู่”
“มึงรอไอ้เชี่ยฟาร์ออนไลน์?”
“เออ”
“...”
“แค่นี้นะ ไม่ว่าง”
“เฮ้ย จะโทรมาเล่าว่ากูได้เสียกับเกล้าแล้ว”
“ไม่สน แค่นี้นะมึง”
“สาด...แสดงว่ารอจริงๆ ขนาดกูล้อเล่นแบบยิ่งใหญ่ขนาดนี้มึงยังไม่รู้สึกอะไรเลย”
“มึงจะวางสายได้หรือยัง”
“โธ่เอ๊ย...ดีกันแล้วลืมเพื่อน งอนมึง”
“งอนเหี้ยไร”
“ทำไมไอ้ฟาร์งอนแล้วมึงง้ออ่ะ”
“ก็นั่นฟาร์ แต่นี่มึง”
“โวะ”
“...”
“...(เสียงสายเรียกซ้อน) หึๆ”
“เสียงอะไรวะ”
“ไอ้ฟาร์โทรหากูว่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”
“เฮ้ย”
“ไปแล้วนะครับพี่เต๊บ โชคดีครับ”
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด
“สาด...รู้สึกเหมือนกรรมตามสนองกูเลยว่ะ”
TBC*
พี่ไตเต๊บโคตรคูลลลลลลลล : ) :mew1:
-
อิหนึ่งมันแอบมีความน่ารักนะเออ
ว่าแต่หนึ่งกับสิบสองนี่มันโทรคุยกันทุกวันเลยหรอ มีความเป็นชู้อ่ะ 55555
-
55555 ตอนนี้ฮาาาา
-
กรี๊ดดดดดด กลับมาเเล้วสินะ
อ่านอยู่ดีๆ ไปลั่นตรงพี่ใตเต๊ป อ่านเเล้วตะเตือนใต 555555 พี่ใตคนจริง ง้อฟาร์ เเต่ดันไปเล่นเพลงที่เค้าไม่รู้ หรือฟาร์อาจเเกล้งก็ได้แหม ฟาร์เป็นนักดนตรีนะ ก็ต้องพอรู่จักกันมั้งแหละ
มีความกรีดร้อง ร้านพร้อมเปิดเเล้ววใช่ไหมคะพี่เกล้า
-
ชอบพี่ไตเต๊บคนคูลจริงๆเลย
-
wow พี่ไตเต๊บของเรา
-
พี่ไตเต้บคนคูลลลลลล
ฟาร์แอบสืบราชการลับกับกันต์รึป่าววววว แน่ะๆๆๆ
-
“ว่าแต่เพลงที่มึงเล่นชื่อเพลงว่าอะไรบ้างวะ เพราะดีอ่ะ” ฟาร์ถามซื่อๆ ผมกับกันต์มองหน้ากันอย่างตื่นตะลึง
กรรม...สรุปที่ผมเล่นเพลงง้อไปฟาร์ไม่รู้จักสักเพลงเลยงั้นเหรอ...
แหม ไตเต๊บ พอน้องฟาร์ แกล้งมึนถามแก้เก้อบ้าง มาว่าเขาไม่รู้จักเพลงอะ ก็ว่าไป นักดนตรีขนาดนั้นแล้ว
ชอบอะตอนนี้ +1 นะ
-
รู้สึกเรื่องของพี่ไตเต๊บจะมาแรงแซงโค้งกว่าเรื่องของกันต์อีกนะเนี่ย :m13:
กลายเป็นเพื่อน(ไม่)สนิทแอบคิดไม่ซื่อ 5555555
-
เอ้ออออออ พี่ไตเต๊บคนคูล5555555555 ชอบๆๆๆ
-
5555 จะสงสารหรือฮาดีหนึ่ง
ไปง้อถึงถิ่น แต่ฟาร์ไม่รู้จักเพลงซะงั้น กะจะหวานก็อดเลย
ฟาร์โกรธนานมาก แต่หนึ่งไม่ยอมหรอกเนาะ
ฮาที่รอฟาร์ออน แต่ฟาร์ดันมาโทรหาสิงสอง :hao7:
สิบสองคือช่วยเพื่อน หรือรอซ้ำ 5555
-
ว่าแต่หนึ่งกับสิบสองนี่มันโทรคุยกันทุกวันเลยหรอ มีความเป็นชู้อ่ะ 55555
อ่านแล้วขำแทบตกเก้าอี้ ฮ่าฮ่าฮ่า
หนึ่งมันจีบได้ห่วยจริง ๆ น้่นแหละ
ว่าแต่....ฟาร์ไม่รู้จักสองเพลงนี้...ฟังเพลงแนวไหนนะ
-
ขอบคุณ :)
-
ไตเต๊บนี่น่ารักดีนะ
-
5555
Coolllllllll
:m20:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
น่ารักจริงๆ
สู้ๆนะหนึ่ง.
-
:pig4: :pig4:
-
ง้อฟาร์ให้ได้นะนายเต๊บ เอาใจช่วยๆ
-
:pig4: :pig4:
-
แล้วก็ได้อ่านเรื่องของหนึ่ง เอ๊ย....ไทเทพ
ชื่อ เพราะมากกกก จนเพื่อนอิจฉาเรียกเป็น ไตเต๊บ ซะเลย
แล้วเพราะความเทพเรื่องเปียโน ทำให้ง้อฟาร์ได้
เรื่องไม่รู้จักเพลง เป็นการอำของฟาร์ กร๊ากกก
ก็นักดนตรี มีหรอไม่รู้จักเพลง
รอ หนึ่ง จีบ ฟาร์ :mew1: :mew1: :mew1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
หนึ่งสู้ๆ 55555 ง้อซะๆๆๆ ฟาร์ยอมอ่อนแล้ววว
-
ไตเต๊บมีความหล่อ #ไตเต๊บโคตรคูล
แต่ขโมยเงินเรียกร้องความสนใจนี่มันกากจิงๆนะ 55555555555
-
เอ้าไตเต๊บสู้ๆ :katai2-1:
-
หนึ่งกับสิบสี่ มีร้องเพลงง้อด้วย~
-
สงสารพี่ไตเต๊บ
-
น่ารักดีอ่ะ :hao7:
-
:m20: ฮาเฮียอ่ะจะง้อฟาแต่ฟาไม่รู้เรื่อง
-
หายไปนานเข้ามาอ่าน2ตอนรวดเลยขอบคุณค่ะ
สิบสองกับเกล้าเป็นคู่แฟนที่น่ารักมากกกกกกกกกกก ส่วนตอนนี้เอาใจ
ช่วยหนึ่งนะขอให้จีบฟาร์ได้สำเร็จเร็วๆ :mew1:
-
เบอร์หนึ่งนี่มันเบอร์หนึ่งจริงๆ 5555
-
เหอะ มีแต่คนมีความรัก เหอะ
-
พ่อไทเทพเค้ามีวิธีคิดที่แปลกดีจริงๆ - -"
-
หนึ่งน่ารักเฮ้ยไม่ใช่ เทพน่ารักง้อฟาร์ แต่ฟาร์ดันไม่รู้จักชื่อเพลงเลย โอ้ย 555555
-
555 พี่ไตเต๊บเล่นดนตรีง้อ โหยยยยย....น่ารักได้อีก
-
ง้อ สำเร็จมั๊ย ..
-
เหมือนมันสั้น ยังไม่จุใจเลย :impress2:
-
แอบขำหนึ่่งอีกคน
-
อิอิ. รอหนังสืออย่างใจจดใจจ่อ.
-
5555555 พี่ไตเต๊บ มาว่ะ
สู้ๆนะพี่
-
ตอนที่ 21
ความในใจจากเพื่อน
กระจกร้านผมเริ่มเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาบ้างแล้ว...
หลังจากที่ผมกับสิบสองได้ เอ่อ อยู่ในห้องน้ำฟิตเนสด้วยกันวันนั้น ผมก็ตีตัวออกห่างจากสิบสองนิดหน่อย ไม่ใช่ว่าผมเปลี่ยนไป ไม่ใช่ว่าผมคิดเป็นอื่นกับสิบสอง เพียงแต่ว่า...กูแม่งโคตรเขินเลยว่ะ
จะให้ผมทำเฉยๆ ไม่รู้สึกอะไรต่อหน้ามันได้ไง ยิ่งถ้าตอนนั้นอยู่กับลูกน้องคนอื่น แล้วผมต้องมายืนเขินอายม้วนต้วนล่ะก็...มันไม่ควรจะเป็นอย่างนั้นอย่างยิ่ง เพราะฉะนั้นการหลบหน้าสิบสองจึงเป็นอะไรที่ดีที่สุดที่ผมทำได้ในตอนนี้ แม้ว่าอีกฝ่ายจะพยายามติดต่อผมและก็มาหาผมที่ร้านมากแค่ไหนก็ตาม
ให้เวลากูตั้งหลักแป๊บ เพราะมึงน่ะเห็นกูตอนเกือบล่อนจ้อนเลยนะ!
สิบสองตามหาผมเท่าที่จะทำได้ ถ้าผมตอบไลน์ช้าผมรู้ว่าเขาต้องตามผมมาที่ร้านเป็นแน่ ผมจึงฝากร้านไว้กับพนักงานที่มาในวันนั้น (ไม่ใช่ฝากร้านแบบในไอจีของดารานะครับนะ) แล้วก็หนีไปที่อื่น พอผมทำอย่างนั้นสิบสองมันก็ทักผมมารัวๆ จนตอนนี้ผมต้องมานั่งปวดหัวที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่งว่าจะเอายังไงดี
ผมไม่เคยตอบไลน์สิบสองช้าเลย...
ผมเป็นแฟนที่ดีน่าเอาเป็นแบบอย่างใช่มั้ยครับ แต่การหลบหน้าต่อไปแบบนี้มันจะโอเคเหรอเนี่ย
กาแฟตรงหน้าผมคืออเมริกาโน่เย็นเจี๊ยบไม่ใส่น้ำตาลไม่ใส่ไซรัปไม่ใส่อะไรเลย (ใส่แก้วกับใส่น้ำแข็งไงไอ้บ้า) ผมเริ่มควบคุมน้ำหนักอย่างแท้จริง แม้ตอนนี้จะยังขี้เกียจออกกำลังกายอยู่ แต่อย่างน้อยก็ขอควบคุมอาหารหน่อยก็แล้วกัน
อเมริกาโน่แม่งก็โคตรจะขม ไม่อร่อยเลย
SUN.Artit : กำลังจะถึงแล้ว
SUN.Artit : ไปสั่งอเมริกาโน่เย็นให้กูที
พอดีไอ้ทิตมันทักผมมาว่าอยู่ไหนน่ะครับ ผมก็เลยตอบมันไป มันบอกผมว่ามันอยู่แถวร้านนี้พอดี แต่รอแม่งมานานมากกว่าครึ่งชั่วโมงแล้ว แบบนี้ไม่น่าเรียกว่าอยู่แถวนี้แล้วล่ะมั้ง เรียกว่าออกจากที่ทำงานเพื่อมาหาผมชัดๆ
เห็นมั้ยครับว่าไอ้ทิตมันก็สั่งอเมริกาโน่...เพื่อความคงอยู่ของกล้ามเนื้อ จะว่าไปคนรอบตัวผมก็เอาใจใส่รูปร่างของตัวเองกันจังเลย เว้นเสียแต่ผมนี่แหละ
ก็คนมันขี้เกียจนี่หว่าาาาาา
ผมเดินไปสั่งเครื่องดื่มให้ไอ้ทิตตามคำขอ ไม่นานนักไอ้ทิตมันก็ปรากฏตัวมานั่งอยู่ตรงข้ามผม เป็นจังหวะเดียวกันกับที่พนักงานสาวเอาอเมริกาโน่เย็นมาเสิร์ฟให้มันพอดี ไม่ต้องบอกก็พอจะรู้ว่าสายตาของพนักงานสาวจับจ้องไอ้ทิตมากขนาดไหน แม้ว่าเธอจะพยายามมองแบบแอบๆ ก็ตามทีเถอะ
จำได้มั้ยครับว่าสมัยเรียนผมอยู่ในแก๊งหนุ่มหล่อ ไม่ว่าเวลาจะผ่านมานานแล้ว ไอ้เชี่ยนี่มันก็ยังคงหล่ออยู่ จากที่เคยหล่อใสๆ วัยทีน ตอนนี้หล่อแบบนักธุรกิจหนุ่มอนาคตไกล ทั้งเนื้อทั้งตัวเป็นแบรนด์เนมโชว์ความรวยเว่อร์วังอลังการ
“ถ้าร้านมึงไม่โดนทุบกระจกก็คงไม่ว่างมาเจอกูแน่ๆ” ไอ้ทิตยกเครื่องดื่มขึ้นมาดูด แล้วก็วางลงอย่างมีมาด
ผมยักไหล่ “งานที่ร้านมันยุ่ง”
ทิตตวัดสายตามามองผมราวกับว่ามีความคิดอะไรบางอย่างอยู่ในหัวของมัน “วันนั้นที่กูแพ้...กูขอโทษนะ”
“เฮ้ย ไม่ใช่ความผิดของมึง” ผมรีบพูด
“กูไม่รู้ว่าไอ้เหี้ยพี่โน้ตจะเอามึงเข้ามาเกี่ยว”
“กูยังไม่ได้ขอบคุณมึงเลยว่ะ”
“เรื่องอะไรวะ”
“เรื่องที่มึงต่อยหน้าไอ้พี่โน้ตเพราะมันล้อว่าตูดกูน่า...”
“...” ทิตทำหน้าตกใจ
“มึงนี่ปกป้องกูตั้งแต่สมัยมัธยมจนถึงตอนนี้เลย แม่งเพื่อนแท้จริงๆ ขอชนแก้วหน่อย” ผมยกแก้วกาแฟของตัวเองขึ้นมา ไอ้ทิตทำท่าถามว่าแก้วกาแฟมึงก็จะชนเหรอ ผมพยักหน้าอย่างแข็งขัน
เราชนแก้วกันและก็หัวเราะกันสองคน บรรยากาศความเป็นเพื่อนลอยอยู่เหนือศีรษะของผมกับมัน นานมาแล้วที่ไม่ได้คุยกับมันสองต่อสองแบบนี้
“ช่วงนี้มึงสนิทกับลูกน้องของมึงคนนั้นเหรอ” ทิตยิงคำถามนี้มาใส่ผม
ผมอึกอักเล็กน้อยขณะตอบ “อืม...”
“ขนาดไหน”
“ก็...” ทำไมมันตอบยากอย่างนี้วะ ไอ้ทิตเป็นหนึ่งในคนที่รู้มาตลอดชีวิตว่าผมไม่ใช่เกย์ การที่จะบอกมันว่าผมกลายเป็นเกย์ไปแล้วนี่มันเป็นอะไรที่ยากจริงๆ ครับ กลัวมันมองผมแปลกไป กลัวมันเลิกคบ ถึงแม้ว่าสมัยนี้จะเป็นอะไรที่ค่อนข้างเปิดรับมากก็ตาม แต่ผมก็ยังกังวลโน่นนี่นั่น
“สนิทถึงขนาดไปสนามแข่งด้วยกันสองคนเลยเหรอวะ” น้ำเสียงของไอ้ทิตดูค่อนข้างผิดหวัง
“ก็...” กูควรจะพูดอะไรที่มันดีกว่านี้หรือเปล่า
“กูมีอะไรจะขอ”
“ขออะไร” ขอบคุณพระเจ้าที่มันเปลี่ยนเรื่องได้สักที
“วันนี้อยู่เป็นเพื่อนกูที”
“ได้สิ” ผมพูดโดยไม่ต้องคิด ในเมื่อร้านก็กำลังซ่อมอยู่ ดังนั้นผมไม่มีอะไรจะทำอยู่แล้ว
ตอนนั้นผมลืมนึกไปจริงๆ ว่ามีใครบางคนกำลังกระหน่ำถามว่าผมอยู่ไหนทางข้อความในไลน์ทุกๆ ห้านาที...
พักหลังๆ ผมปฏิเสธเพื่อนคนนี้ไปหลายครั้งแล้วครับ วันนี้ผมว่างมากจริงๆ และไอ้ทิตก็ดูเหมือนทำหน้าขอร้องยังไงชอบกลก็ไม่รู้
“พูดแล้วนะมึง”
“กูพูดไปตะกี้ กูจำได้น่า”
ดูเหมือนไอ้ทิตจะอารมณ์ดีขึ้น ผมได้แต่มองมันด้วยความสงสัยว่าทำไมจู่ๆ มันถึงยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ผมกับมันนั่งจิบกาแฟไปพร้อมๆ กับคุยสัพเพเหระ ไม่นานนักไอ้ทิตมันก็พาผมออกจากร้านเพื่อไปยังสถานที่แห่งใหม่ที่มันต้องการ
โรงหนัง
“มึงอยากดูหนัง?”
“ใช่ไง ไม่ได้มาดูพนักงานขายตั๋ว”
“มีเรื่องอะไรน่าดูเหรอวะ”
“ไม่รู้ กูให้มึงเลือก”
แม้จะดูแปลกๆ ที่ต้องมาดูหนังกับไอ้ทิตที่แต่งตัวเรียบร้อยเต็มยศเพราะเพิ่งออกจากบริษัทของมันมา (ตรงข้ามกับผมที่แต่งตัวด้วยเสื้อยืดกับกางเกงยีนบ้านๆ) เมื่อเพื่อนมันบอกให้เลือกหนัง ผมก็เลยต้องเลือก และแล้วผมก็ต้องประหลาดใจที่เห็นหนังฟอร์มยักษ์ชนกันหลายเรื่อง นั่นทำให้ผมคิดได้ว่าผมไม่ได้มาดูหนังแบบนี้นานเท่าไหร่แล้ววะ
ตั้งแต่ร้านเปิด...ผมก็ไม่ได้ดูหนังเลยครับ
“มึงไม่ได้มานานแล้วใช่มั้ย กูพอรู้” ทิตมองผมยิ้มๆ
“ใช่” ผมรับคำ ทำสีหน้าทึ่งกับโปรแกรมฉายหนังยาวเหยียด
“ดูสบายๆ ไปเลยสิ กูเลี้ยงเอง” มันชี้ไปที่รอบที่อยู่ด้านบนสุด จากที่ผมจำได้ มันเป็นรอบที่ตั๋วแพงมากเพราะว่าที่นั่งสบายและก็โคตรจะวีไอพี
“ดูธรรมดาก็ได้ รอบใกล้ๆ ก็มี”
“ก็รอบนี้มันเร็วกว่า”
“มันแพงนะ”
“กูเลี้ยง”
กูยอมมึงก็ได้ ในเมื่ออยากเสียตังค์แพงๆ นักก็เชิญเลย ผมปล่อยให้ไอ้ทิตเลือกที่นั่งและก็จัดการจ่ายตังค์ พอทั้งหมดเรียบร้อยผมกับทิตก็ต้องขึ้นไปยังโรงหนังทันทีเพราะหนังใกล้จะฉายอยู่รอมร่อแล้ว
ระหว่างนั้นผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา...
ตอนนั้นลมผมแทบจับ ที่หน้าจอสนทนาของผมกับสิบสองยังคงมีข้อความรอผมอ่านอยู่มาก แต่ว่าตอนนี้ผมกำลังจะเดินเข้าไปในโรงหนังแล้วครับ และผมจำเป็นต้องรีบปิดเครื่อง
KLAO : กำลังจะดูหนัง
ผมตอบข้อความทั้งหมดของสิบสองด้วยคำตอบเดียวเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายเป็นห่วงจนเกินไป พอผมตอบเสร็จก็ปิดเครื่องและเดินไปยังที่นั่งที่ไอ้ทิตมันเลือกเอาไว้
“หนังสนุกมากกกกก” ผมพูดอย่างออกรสออกชาติ “จานบินแม่งเท่สาด กูไม่นึกว่ามันจะเท่นะ พระเอกด้วย เท่ฉิบหาย จู่ๆ ก็มีเขาเฉยเลย สนุกดีนะ แต่ถ้ากูเป็นมัน กูว่ากูจัดการตัวร้ายตั้งแต่แรกแล้ว กูไม่ปล่อยให้แม่งมาทำลายเมือง ทำร้ายคนแบบนี้หรอก แต่การกระทำของนางเอกแม่งขัดใจกูไปนิดหนึ่ง แต่กูให้อภัยเขา เขาสวยด้วยเอ็กซ์ด้วย มึงล่ะคิดว่ายังไง”
หลังจากดูหนังจบผมก็พูดคุยกับไอ้ทิตอย่างออกรสออกชาติ ผมก็เพิ่งรู้ตัวว่าโดนไอ้ทิตจ้องอยู่
“มีอะไรติดหน้ากูเหรอ” ผมถามเพราะเห็นมันมองผมไปและก็ยิ้มไป
“เปล่า เห็นมึงมีความสุข”
“แล้วมันยังไงวะ...”
“มันดีไง”
คำตอบสั้นๆ ของมันทำเอาผมรู้สึกแปลกๆ ยังไงชอบกล ผมก็เลยชี้ชวนมันไปเดินดูเสื้อผ้าเพื่อจะเปลี่ยนเรื่อง อันที่จริงผมรู้สึกทะแม่งๆ ตั้งแต่ตอนที่มันดูหนังกับผมแล้วล่ะ
เพราะอะไรน่ะเหรอครับ
มันไม่ดูหนังเลย มันดูแต่ผมเนี่ย
แม่งจ้องเอาๆ จนผมอึดอัด...สมัยเรียนมันไม่เห็นมองผมขนาดนี้ เอาแต่แย่งป็อปคอร์นผมและก็ดูหนังอย่างตั้งอกตั้งใจ แต่ตอนนี้ทำไมมันถึงเปลี่ยนมาดูผมแทนหนังก็ไม่รู้ ถึงผมจะรู้จักกับมันมานาน แต่การที่โดนมันจ้องและผมต้องทำเป็นมองจอฉายหนังเนี่ยเป็นอะไรที่รู้สึกอึดอัดแปลกๆ มาก
ไอ้ทิตเปลี่ยนไป...
“ตัวนี้เป็นไง” ผมชวนมันคุยเพราะเห็นมันยืนล้วงกระเป๋าดูผมเลือกเสื้อผ้า
“เอาสิ”
“เฮ้ย กูถามว่ามันเป็นยังไง ไม่ใช่เอาเลยดีมั้ย”
“มึงเลือกตัวไหนก็ดีหมดนั่นแหละ”
ทำไมมึงต้องสปอยล์กูขนาดนี้ นี่กูเป็นเพื่อนมึงนะ ไม่ใช่ลูกมึง...
ผมเดินเลี่ยงไอ้ทิตไปเลือกตัวอื่น มันเสือกเอาตัวยาวๆ ของมันเดินตามมา ผมย้ายไปทางซ้าย มันก็เดินไปทางซ้าย ผมย้ายไปทางขวา มันก็เดินไปทางขวา เรียกได้ว่าตามผมทุกฝีก้าวชนิดว่าไม่ยอมห่างผมเกินสองเมตรเลยแม้แต่วินาทีเดียว
“เห็นหยิบหลายตัวแล้วจะเอาตัวไหน”
“ดูเฉยๆ ไม่เอาหรอก ช่วงนี้จน” ผมพูดตรงๆ
“ให้กูซื้อให้มั้ยล่ะ”
“เฮ้ย แค่เลี้ยงหนังก็พอแล้วมั้ง”
มันไม่ตอบอะไรผม แต่เดินแยกไป ผมมองไปอย่างงงๆ แล้วก็เลิกสนใจมันและหันมาสนใจเสื้อผ้าที่อยู่ตรงหน้าแทน
ผมเจอมันอีกทีตอนที่มันถือถุงเสื้อผ้าสองสามถุงใหญ่เดินมาหาผมนี่แหละ
“มึงช็อปเหรอ”
“ของมึงอ่ะ”
“เชี่ย” ผมร้อง “กูไม่เอา”
“เอาไปเถอะ กูซื้อมาแล้ว ไซส์มึงทั้งนั้น”
“ไอ้สาดทิต”
“รับๆ ไปเหอะ ของขวัญวันเกิดล่วงหน้า”
“วันเกิดกูคือเมื่อสามเดือนที่แล้วป่ะวะ”
“ล่วงหน้าปีหน้าไง”
“ไอ้เสี่ยทิต มึงจะมาเปย์เพื่อนมึงเฉยๆ แบบนี้ไม่ได้นะ กูเพื่อนมึง ไม่ใช่เด็กมึง เอาไปคืนเลย” กูเกรงใจเป็นนะเว้ย และอีกอย่างเสื้อผ้าแบรนด์นี้มันไม่ใช่ขี้ๆ ด้วย ตัวละสามสี่พันอัพทั้งนั้น
“กูพอใจจะให้อ่ะ” ทิตเริ่มส่งเสียงเอาแต่ใจใส่ผม “เอาไปหมดนี่แหละ กูถือให้เอง”
“เชี่ย...”
ทิตทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ แล้วเดินผ่านหน้าผมไปเฉย ผมได้แต่อ้าปากพะงาบๆ ด่ามันตามหลังไป มันไม่ได้ทำอย่างนี้แค่ร้านเดียวครับ มันทำกับอีกสองสามร้านต่อมาด้วยการซื้อเสื้อผ้าข้าวของให้ผมโดยที่ไม่ฟังคำที่ผมค้านเลย แม่งใช้บัตรรูดเอาๆ อยู่นั่นน่ะ
ผมเริ่มหงุดหงิดที่เพื่อนไม่ฟังคำร้องขอของผม ผมจึงเงียบเสียงตอนที่เดินอยู่ข้างๆ ไอ้ทิตที่มีข้าวของเต็มมือ จะไม่ให้ผมหงุดหงิดได้ยังไง ดูสิ่งที่ไอ้เชี่ยทิตทำสิครับ ผมเป็นเพื่อนมันผมโคตรเกรงใจมันเลย ตอนนี้มันหมดไปกับผมเกือบหกหลักแล้วมั้ง ไอ้บ้าเอ๊ย
“เกล้า”
“...”
“ไอ้สาด งอนกูเหรอ”
“...”
“กูแค่อยากซื้อให้อ่ะ เห็นมึงใส่เสื้อผ้าตัวเดิมๆ นี่”
“กูซื้อเองได้” ผมพูดกับมันอย่างขุ่นมัว “ทิตมึงอย่าทำแบบนี้ได้ป่ะวะ กูไม่ชอบเลย”
“กูทำอะไรมึงก็ไม่ชอบกูหรอก” ทิตสวนคำนั้นกลับมาที่ผม
“อะไรของมึง”
“นี่มึงยังไม่รู้อีกเหรอว่ากูคิดยังไงกับมึงเนี่ย กูเลี้ยงหนังมึงฟรี กูซื้อเสื้อผ้าราคาแพงให้มึงขนาดนี้ มึงยังไม่รู้อีกเหรอว่ากูคิดอะไรกับมึง” ทิตร้องโวยวายเสียงดังกลางห้าง ให้ความรู้สึกเหมือนตอนที่มันอยู่ ม.ปลาย อีกครั้ง ตอนที่มันควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ค่อยได้ พูดจาโผงผาง โวยวายใส่คนอื่นเขาไปทั่ว
ผมหยุดชะงักเมื่อนึกถึงคำพูดของมันเมื่อสักครู่...ผมชักจะไม่เข้าใจแล้วว่าทำไมจู่ๆ มันถึงมาคิดอะไรแบบนั้นกับผม เราเป็นเพื่อนกันมาโดยตลอด ช่วงที่เราห่างกันไปก็คือตอนที่ไอ้ทิตไปอยู่เมืองนอกแล้วผมอยู่เมืองไทย ทำไมความรู้สึกของมันถึงเปลี่ยนแปลงจากความเป็นเพื่อนกลายเป็นอะไรที่มันลึกซึ้ง
“มึงพูดอะไร” ผมถามแม้จะยังทำหน้าอึ้งอยู่
“ก็ตามนั้น” ทิตไม่ยอมสบตาผม “กูหวงมึงตั้งแต่เห็นไอ้ลูกน้องมึงมาวนๆ เวียนๆ ป้วนเปี้ยนใกล้ๆ มึง กูเก็บเรื่องนี้มาคิดเป็นล้านๆ ครั้ง คิดถึงสายตาของมัน คิดถึงสายตาของมึง เวลาพวกมึงสองคนอยู่ใกล้กันกูรู้สึกแย่ กูรู้สึกเฮิร์ต แบบนี้ยังจะไม่เรียกว่ากูชอบมึงอีกเหรอ”
“ทิต...”
“มึงกลับเองได้ใช่ป่ะ”
ทิตวางของทั้งหมดลงตรงหน้าผมแล้วเดินหนีไปเลยราวกับไม่ต้องการฟังคำที่จะออกมาจากปากของผมต่อไป สิ่งที่ผมอึ้งไม่ใช่ปริมาณมหาศาลของถุงช็อปปิ้งที่มันทิ้งไว้กับผม แต่คือความในใจจากทิตที่ผมเองก็ยังไม่เข้าใจนักว่ามันเปลี่ยนไปจากความเป็นเพื่อนเมื่อไหร่
ผมเข้าใจที่มันเดินหนีผมไปแบบนี้ ผมรู้จักมันดี เวลามันกลัวสิ่งที่จะมีผลตามมาแล้วไม่ได้เป็นไปอย่างที่มันคาดหวัง ไอ้ทิตมันจะเดินหนีไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น เหมือนมันรับความผิดหวังไม่ค่อยได้ เพราะตลอดชีวิตของมันไม่เคยมีใครทำให้มันต้องผิดหวัง ตอนที่มันบอกเลิกคนอื่นสมัยเรียน มันก็ยังเดินหนีเขาคนนั้นเพราะกลัวว่าเขาคนนั้นจะง้อมันหรือไม่ก็ด่ามัน...
มันเป็นคนแบบนี้อยู่แล้ว...
ผมถอนหายใจขณะนั่งลงที่ม้านั่งแถวนั้น กดเปิดมือถือที่ปิดเอาไว้นาน ทันทีที่ผมเปิดโทรศัพท์สิบสองก็โทรเข้ามาราวกับรู้ว่าผมจะเปิดเครื่องตอนไหน หรือไม่ก็โทรมาหาผมเป็นระยะเท่าที่จะทำได้
“ฮัล...”
“อยู่ไหน” ปลายสายคือเสียงของสิบสองที่กำลังโมโห
“ห้าง M น่ะ”
“เดี๋ยวผมไปหา”
ผมกดวางสายเมื่อถือหูแล้วสิบสองไม่พูดอะไรต่อ...ตอนนี้ในหัวของผมยังคงทำอะไรไม่ถูกจากการสารภาพปุบปับของไอ้ทิต เป็นเวลาประมาณสี่สิบนาทีได้ที่นั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ตรงนั้น และในที่สุดสิบสองก็มาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าผม
สิบสองกำลังโมโห เขามองดูถุงช็อปปิ้งมากมายมหาศาลที่รายล้อมรอบตัวผมด้วยความตกตะลึง ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ ผม
“ทำไมทำแบบนี้” สิบสองเปิดประโยคมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“ขอโทษ” ผมพูดตรงๆ “แค่เขิน ยังสู้หน้าไม่ได้”
“วันหลังไม่ทำแบบนี้นะครับ”
“...”
“ผมเป็นห่วงฉิบหาย นึกว่าพวกแก๊งนั้นมันจะกลับมาฉกตัวเจ้านายไป”
“ไม่หรอก”
“แล้วนี่ซื้อหมดนี่เลยเหรอ” สิบสองถามราวกับรู้ว่าคนอย่างผมคงไม่ซื้อของพวกนี้แน่ๆ
“ไอ้ทิตซื้อให้”
คำพูดของผมทำเอาอีกฝ่ายนิ่งเงียบไปเลย...
“อะไรนะ”
“มันเดินหนีไปเมื่อกี้”
“ไปดูหนังกับไอ้อาทิตย์อัสดงมาเหรอ”
“อืม” ผมพยักหน้าช้าๆ เพราะผมยึดคติว่ายิ่งโกหกอีกฝ่ายมันก็ยิ่งมีความผิดเข้าไปใหญ่ สิบสองอ้าปากค้าง จากนั้นก็เลี่ยงการสบสายตาของผมไปมองทางอื่น ผมแอบเห็นมือยาวๆ ของสิบสองกำหมัดแน่นสลับกับคลายออก และก็กำหมัดแน่นอีกครั้ง
“คืนนี้เกล้าต้องเป็นของผมแล้วล่ะ”
“เฮ้ย” ผมร้องอย่างตกใจ “ในแง่ไหน”
“ผมไม่บอกหรอก ผมโมโหอยู่ หนีหน้าผมมาเพื่อไปเดตกับคนอื่นเนี่ยนะ”
“เพื่อนไง เพื่อน”
“เพื่อนที่ไม่ได้คิดกับเกล้าแค่เพื่อน” สิบสองรู้เหรอ มันรู้ก่อนผมได้ไงเนี่ย... “เป็นเกล้า เกล้าจะโมโหมั้ย”
ชัวร์ว่าคำตอบคือโมโหอยู่แล้ว เพราะฉะนั้นผมก็เลยไม่มีอะไรจะเถียงสิบสอง เข้าใจที่มันโมโห เข้าใจที่มันกำหมัดแน่น เข้าใจมันทุกอย่าง
“เกล้าต้องไปงานเลี้ยงรุ่นกับผมคืนนี้”
“อะไรนะ”
“เกล้าไม่มีสิทธิ์บ่ายเบี่ยง เกล้าทำผิดเอง”
“งานเลี้ยงรุ่นอะไร”
“รุ่นตอน ม.ปลาย”
“ไม่ไป” ผมส่ายหน้าดิก ผมรู้ดีว่างานเลี้ยงรุ่นเป็นยังไง เพื่อนทุกคนย่อมอยากรู้ความเป็นไปของเพื่อนแต่ละคน นั่นหมายความว่ามันคืองานอวดความเป็นไปของตัวเองในเวลาปัจจุบันนี่เอง
“จะแนะนำตัวเกล้าในฐานะแฟน”
“เฮ้ย ไม่เอา!”
สิบสองดูนาฬิกาข้อมือ ตอนนี้เป็นเวลาเกือบทุ่มหนึ่งเข้าให้แล้ว...
“จริงๆ งานใกล้จะเริ่มแล้วล่ะ เราไปกันเลย” สิบสองหยิบถุงทั้งหมดมาถือและก็ฉุดมือผมให้ลุกขึ้นยืน
“เดี๋ยว นี่ยังไม่ได้ตกลงเลยนะ”
“เกล้ายังมีสิทธิ์โวยวายเหรอครับ”
“ก็...” ผมพยายามสรรหาเหตุผลมาให้สิบสองเปลี่ยนใจ “...จะให้ไปชุดนี้น่ะเหรอ”
“มีคนซื้อเสื้อผ้าให้ใหม่ไม่ใช่เหรอครับ” สิบสองเลิกคิ้วพลางยิ้มมุมปาก
แม่งกลายเป็นคนที่โคตรน่ากลัวไปแล้ว ทั้งๆ ที่มันอายุน้อยกว่าผมแท้ๆ แต่ทำไมผมถึงเกรงมันได้ถึงขนาดนี้...
ผมจำใจต้องไปงานเลี้ยงรุ่นของสิบสอง ถึงแม้ว่าในใจจะไม่ค่อยอยากไปเท่าไหร่ก็ตาม
ก็นี่เป็นงานแรกที่มันจะเปิดตัวว่าเป็นแฟนผมน่ะสิ
“ฮัลโหล”
“...”
“อ้าวไอ้สัด โทรมาก็ไม่พูด”
“มึง”
“ว่าไงไอ้หล่อ”
“ถ้าโมโหแฟนนี่ต้องทำไงวะ”
“จับจูบแม่งเลย”
“เฮ้ย”
“ลงโทษไง”
“ได้เหรอ”
“อ้าว ได้สิ แฟนมึง ไม่ใช่แฟนคนอื่นสักหน่อย”
“เออว่ะ”
“จูบปุ๊บกลับมาหวานปั๊บ”
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด
“ไอ้สัดนี่วางไวฉิบหาย”
TBC*
คุณเกล้าเนื้อหอมมากจริงๆ
คนนั้นหายไป คนนี้ก็มาเคลมรวดเร็ว ดี๊ดี
ปล.คุณอาทิตย์ทำใจเถอะนะ T^T
-
เสร็จแน่ เกล้า :hao6:
-
เกล้ามีเจ้าของแล้ว คุณเพื่อนกรุณาหลบไปค่ะ
-
พี่เกล้าเขินน้องกันต์หรอคะ น่ารักจริงๆนะ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เคยอ่านคอมเม้นนึงของเพื่อนๆในบอร์ด เค้าถามว่า "นี้สิบสองโทรหาหนึ่งทุกวันเลยหรอ มีความเป็นชู้" 55555 เออ มันจะโทรมา เล็กๆน้อยๆ ก็โทรมา สิบสองเอ้ยยย เเกมันสิบสองคนซึน เจอ พี่ไตเต๊บคนคูล ดีใจมาก ร้านใกล้เปิดเเล้ว พี่เกล้าน่ารัก นิสัยตะมุ้งตะมิ้งไปอีก
-
พี่เกล้า .... ผมนี่ยอมพี่เลยครัชชช เรื่องความใสซื่อเนี่ยยยยย โอ้ยยย สิบสองยังรู้เลย #รู้เพราะสันชาติญาณหมาหวงเจ้าของ 55555
-
เขินหนักมากอ้ะ
เห็นใจทิตนะ
-
12ฉวยโอกาสเลยนะ :laugh:
จะมีคนช่วยดามอกให้อาทิตย์อัสดงมั้ยเนี่ย
-
:pig4: :pig4:
-
เสน่ห์แรงจริงนะพ่อ
-
ได้ทีข่มใหญ่เลยนะสิบสอง
-
คำแนะนำเพื่อนดีจริงๆ
จูบอย่างเดียวคงไม่พอนะจ้ะสิบสอง จัดหนักไปเลยคะ
ส่วนอาทิตย์
เกล้ามีเจ้าของและคะ
โปรดทำใจ และหาใหม่ป้ายหน้านะคะ
-
:pig4:
-
ทิตย์ แอบรักเกล้า เมื่อไหร่กันนะ
หลังจบม.ปลายแน่เลย
แล้วไม่กล้าบอก กลัวเสียเพื่อน
เพราะเกล้าไม่มีแววชอบตัวเองเลย
สอง ติดหนึบเกล้าจริงๆ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
มีการพาไปเปิดตัวเลี้ยงรุ่นด้วย
เกล้าปรึกษาเพื่อน ถึงวิธีง้อแฟน
สองต้องเซอไพร้ซ อย่างมีความสุขแน่เลย :mew1: :mew1: :mew1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
รีบเลยนะสิบสอง 55555
ทำใจนะพี่ทิตย์
-
:hao6:
-
ชอบตอนคุยกันท้ายเรื่องอะ 55555555555
จับจูบแม่งเลย โอ้ยยย แนะนำกันแต่ละอย่าง :laugh:
-
ชอบพี่เกล้าแบบนี้ ที่เป็นคนซื่อสัตย์ไม่โกหก5555 ดีแล้วค่ะที่บอกกับน้องสิบสองไปเลย ฮุเล่ๆ
รอบทสรุปของคืนนี้แล้วล่ะสิสิบสองเอ้ยยยยยยย :katai4: :hao7:
-
:pig4: :pig4:
-
สงสารอาทิตย์จัง ไรท์หาคนมาด้ามใจให้เร็วๆ นะคะ
-
สิบสองเด็กน้อยยยยยยยย มีหวงมีโมฌหแต่น่ารักกก :oo1:
ทิตจ้าเสียใจด้วยนะจ๊ะ มาหาเค้าแทนไหมจ๊ะ :impress2:
-
คุณเกล้าน่ารักจัง
-
สิบสองน่ารักกกกกกกกกก :-[
แต่คุยกับเพื่อนแต่ละอย่าง... เต๊บนี่แนะนำแต่เรื่องดีๆทั้งนั้น เราชอบบบบบ55555555 o13
เกล้าไปไหนไม่รอดแล้วล่ะ :hao7:
อาทิตย์มาหาเรามา เปย์หนักๆแบบนี้โดนใจเจ๊ กดซื้อค่ะ!!!! :z6: (อ่าว ไม่ได้หรอ!?!)
-
ก็ยังดีนะที่สิบสองเข้าใจอ่ะ ถึงแม้จะโมโหไปหน่อย คุณเกล้าต้องเตรียมตัวให้ดีแล้วมั้ง ไปหาเพื่อนแฟน
-
เจอคำแนะนำจากไตเต๊บเข้าไปแบบนี้ งานนี้สงสารเกล้าล่วงหน้าเลย สิบสองโกรธทีเจอกระหน่ำจูบแน่ๆ
-
เห็นด้วยกับหลายๆคอมเม้นท์
สิบสองเข้าหาเกล้าเพราะอยากมีเรื่องโทรหาไตเต็บทุกวัน อิโหลแอบรักอิหนึ่ง ฟันธง!!! #ตบบ่าเกล้า 3 ที
-
อาทิตย์ไม่ยอมจริงๆ สินะครับเนี่ย
-
5555 สิบสองหายโกรธเพราะได้จูบ ทำเป็นโกรธไปแบบนั้นหรือเปล่า
เข้าใจสิบสองเนาะ คนตามหาคนรักหายไปทั้งคน แถมยังทำตัวไม่รู้เรื่องไปเที่ยวกับเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่ออีก
เกล้ามีความน่ารัก ก็คนมันเขิน ไม่อยากสู้หน้าอะนะ เข้าใจพี่บ้าง
-
สิบสองมีความโมโหแล้วนะ เกล้าเสร็จแน่!!
-
โดนแน่ !!!! 555
-
สิบสองนี่ได้ที่ปรึกษาดีเนอะ ฮาาาาา
ที่รีบวางนี่คือรีบไปทำตามคำแนะนำใช่ไหมเนี่ย? กร๊ากกกก
-
ขอบคุณ :)
-
รอตอนต่อไปค่ะ คิดถึงพี่เต๊บจุง
-
ทำใจนะอาทิต เกล้ามีว่าที่สามีแล้วนะ
-
โอ้ยยยย สิบสองขี้หึงมากกกกก
อิจฉาคุณเกล้าเลย อยากมีแบบนี้มั่ง อิอิ
ปล. ทิตคะ ทางนี้ว่างจ่ะเบเบ้
-
มาดามใจกับเราได้นะพี่อาทิตตตตคตคตคตคคคคตตตย์
-
เดี๋ยวๆๆๆสิบสองนี่โกรธจริงๆหรือแกล้งเนียนตายแล้วงี้เจ้านายจะรอดมั๊ยเนี่ย
-
ตอนที่ 22
งานเลี้ยงรุ่นของสิบสอง
“เสร็จยังครับ”
“แป๊บ...”
“นี่มันนานแล้วนะ”
“รู้แล้วล่ะน่า”
กูควรจะได้อาบน้ำ กูควรจะได้แต่งตัวในที่ที่มันสบายกว่านี้ นี่มันห้องน้ำห้างนะโว้ย แคบก็แคบ ขยับแทบจะไม่ได้อยู่แล้ว
“ผมเข้าไปได้มั้ย”
“เสร็จแล้วๆๆ” ผมรีบตอบเพราะกลัวสิบสองมันจะเข้ามาจริงๆ
โชคดีที่ห้องน้ำตรงนี้อยู่ใกล้ลานจอดรถ ผมกับสิบสองจึงสามารถพูดคุยกันเสียงดังได้อย่างไม่ต้องเกรงใจใคร เพราะมีแค่เราสองคนที่อยู่ในนั้น
สิบสองมองผมอย่างตกตะลึงงันไปชั่วขณะหลังจากที่ผมแต่งตัวเสร็จ ผมมองสายตาของสิบสองอย่างไม่มั่นใจในตัวเอง พลางรีบหันไปมองกระจกเพราะกลัวตัวเองดูไม่ดีอีกฝ่ายถึงได้ทำสายตาตกใจขนาดนั้น
เอ...ก็ดูดีนี่หว่า ผมใส่เสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนกับกางเกงขาเดฟสีดำ มันดูชิลไปหน่อยแต่ก็ผู้ชายทั้งนั้นคงไม่ต้องเนี้ยบมากมายหรอกมั้ง
“ทำไมเหรอ” สิบสองเอาแต่จ้องผมจนขาดความมั่นใจก็เลยส่งเสียงถามออกไป
“เกล้านี่เหมาะกับของแพงจริงๆ” สิบสองพึมพำก่อนจะค้นของที่มันไปหยิบมาจากรถของมันแล้วส่งให้ผม แว็กซ์สำหรับเซ็ตผมโดยเฉพาะ
ผมมองหน้าอีกฝ่ายด้วยสายตาทึ่งเล็กน้อย มันคงจะซีเรียสกับงานเลี้ยงรุ่นนี้เหมือนกันถึงได้สนับสนุนให้ผมจัดเต็มขนาดนี้
“งานยิ่งใหญ่ขนาดนั้นเลยเหรอ” ผมถามขณะส่องกระจกดูเงาของตัวเองและเริ่มเซ็ตผม
“เปล่า แค่อยากเห็นแฟนจัดเต็มให้เห็นบ้างก็เท่านั้น”
“ตอนกูทำงานที่ร้านทุกวันกูก็จัดเต็ม”
“อยากเห็นตอนจัดเต็มเพื่อผมไง...” สิบสองมองผมผ่านกระจก ผมเลิกคิ้วมองอีกฝ่ายก่อนที่จะส่งยิ้มให้เล็กๆ “งั้นผมไปรอในรถนะครับ อย่าไปฉุดใครเข้าล่ะ”
“มันจะมีใครที่ไหนให้ฉุดล่ะ”
“อ้าว นี่คิดจะฉุดชาวบ้านเขาจริงๆ น่ะเหรอ”
“พูดเล่นได้มั้ยล่ะ”
“ผมยังไม่หายงอนเกล้านะ”
“นั่นมันเพื่อนกู...” ผมพยายามชี้ชัดให้สิบสองเข้าใจในจุดนี้
“เกล้าหายไปนานมาก”
“...”
“เกล้าหลบหน้าผม”
“...”
“แถมเกล้ายังไปดูหนังกับเพื่อนที่คิดไม่ซื่อกับเกล้าอีก” สิบสองพูดเรื่อยๆ เหมือนเป็นเรื่องทั่วไป แต่ผมรู้ว่าในใจมันก็ยังคงงอนผมอยู่ไม่มากก็น้อย “ผมไม่หายงอนง่ายๆ หรอกนะ”
“เนี่ย จะไปงานเลี้ยงรุ่นด้วยแล้วเนี่ย หายงอนได้แล้วมั้ง”
“ก็ขึ้นอยู่กับว่าจะทำตัวยังไงบ้างในคืนนี้”
สรุปมึงอ่อนกว่ากูหรือมึงแก่กว่ากูกันแน่...ขู่กูจังเลย
“ผมไปรอในรถนะ”
ผมเปิดประตูขึ้นรถหลังจากที่ตรวจเช็กความเรียบร้อยเสร็จ มันก็ไม่ค่อยต่างจากตอนที่ผมรับลูกค้าที่ร้านเท่าไหร่ แต่ไม่รู้ทำไมสิบสองถึงจ้องผม จ้องเอาๆ อยู่แบบนั้นแม้กระทั่งตอนที่ผมปิดประตูรถเรียบร้อยแล้ว
“อะไร” ผมถามเพราะเริ่มขาดความมั่นใจนิดๆ
“โห โคตรภูมิใจอ่ะ” สิบสองเอาแขนยาวๆ ของมันมาโอบรอบตัวผมแล้วดึงเข้าไปใกล้มัน “นี่ควงได้สิบปียี่สิบปีเลยนะ ไม่อายใครด้วย”
“เวลาควงน้อยไปเปล่า” ผมหัวเราะ สิบสองหัวเราะตามและก็ปล่อยผม ก่อนที่จะหันไปสนใจการขับรถ ในตอนนั้นเองที่หน้าจอโทรศัพท์ของผมสว่างวาบด้วยแชตจากไอ้ทิต
SUN.Artit : มึง ตกใจเปล่าวะ
SUN.Artit : กูขอโทษนะ
สิบสองมองผมถอนหายใจใส่จอโทรศัพท์ของตัวเอง
“มีอะไรหรือเปล่าครับ”
“เปล่า” ผมรีบปฏิเสธ ถึงแม้ในหัวจะยังรู้สึกมึนงงกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นอยู่ก็ตาม
“แน่ใจเหรอ”
“อยากรู้จริงๆ หรือไง”
“ผมไม่ได้บังคับนะครับถ้าไม่อยากเล่า แต่อยากบอกให้รู้ว่าผมฟังเกล้าได้ทุกเรื่อง แม้กระทั่งตอนที่เกล้าพูดเพ้อเจ้อ พูดไม่มีสาระ”
ริมฝีปากของผมเบะเล็กๆ “เดี๋ยวๆ กูพูดไม่มีสาระตอนไหน”
“ผมแค่อยากบอกว่าผมฟังได้ทุกเรื่องจริงๆ”
“มึงนี่ดีไปหมดทุกอย่างเลยเนอะ” ผมแซวเล่นๆ
“จะพูดอย่างนั้นก็ไม่ผิดครับ” ไอ้นี่ก็นะ...ไม่แก้คำพูดผมเลย “แต่จริงๆ ผมรู้ข้อเสียของตัวเองนะ”
“มีอะไรบ้างล่ะ” ผมถามขณะที่มองสิบสองขับรถอย่างตั้งใจ
“บางครั้งผมก็ยังคิดแบบที่เด็กเขาคิดกันอยู่ บางครั้งผมก็ไม่ควบคุมอารมณ์ตัวเอง บางครั้งผมก็ไม่ค่อยมีเหตุผลเท่าไหร่”
“อืม...” ผมคิดถึงเรื่องราวที่ประกอบคำพูดของมัน สิบสองยังเป็นในสิ่งที่มันพูดจริงๆ ด้วย อย่างตอนที่มันไปทุบกระจกรถมาเฟียนั่นก็น่าจะพิสูจน์อะไรหลายอย่างได้แล้ว แต่ว่าในวันนี้...วันที่ผมพยายามหลบหน้ามันฉิบหาย และโผล่อีกทีก็คือไปอยู่กับเพื่อนที่สิบสองมันโคตรจะเคืองเวลาผมอยู่ด้วย แต่มันกลับโกรธผมได้แบบใจเย็นสุดๆ ถึงแม้ว่าจะบังคับให้ผมไปงานเลี้ยงรุ่นกับมันก็เถอะ แต่ว่าเราไม่มีปากเสียงอะไรกันที่รุนแรงเลย
มันกำลังทำตัวเป็นผู้ใหญ่เพื่อผมหรือเปล่าวะ...
“กูเล่าก็ได้...” ผมพูดในที่สุด “...ทิตมันมาบอกว่ามันชอบกูวันนี้”
เสียงแอร์ดังขึ้นมาในทันทีเพราะในรถมีเพียงความเงียบ
“แล้วเกล้าตอบไปว่าไง”
“ไม่ได้ตอบอะไร มันเดินหนีไปก่อน”
“แล้วจะพูดอะไรต่อถ้าเกิดว่าคุณอาทิตย์เขายังยืนฟังอยู่”
“ไม่รู้...”
“...”
“...แต่ก็คงบอกปฏิเสธไปอ่ะ” ผมพูดตามความสัตย์จริง ไม่ว่าตอนนั้นจะเป็นแฟนกับสิบสองแล้วหรือยังไม่เป็นก็ตามแต่ ผมไม่เคยคิดกับไอ้ทิตมากเกินกว่าคำว่าเพื่อนเลย
สิบสองทำสีหน้าดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ราวกับว่ามันกำลังถูกอกถูกใจหนักหนา “จริงอ่ะ”
“จริงสิ”
“ผมเลือกคนไม่ผิดจริงๆ ใช่มั้ย”
“เห็นกูเป็นแบบนี้ กูคบใครกูก็คบจริงนะเว้ย”
สิบสองไม่ได้ทำแค่สีหน้าที่ดีขึ้น เขาส่งยิ้มตาหยีมาให้ก่อนที่จะเอามือมาจับแก้มของผมเบาๆ หลังจากนั้นมันก็เอามือคาไว้ที่แก้มของผมแบบนั้น บีบแก้มผมเป็นระยะๆ และก็ขับรถด้วยมือเดียวตลอดทาง
ทำแบบนี้มันอันตรายนะว้อยยย!
เชี่ย นี่ไม่ใช่งานขี้ๆ แล้วว่ะ
ถึงแม้สิบสองจะบอกว่าเป็นงานเลี้ยงรุ่นที่เลี้ยงเฉพาะเพื่อนห้องเดียวกันก็ตาม (ทำไมไม่เรียกว่างานเลี้ยงห้อง งานเลี้ยงเพื่อนร่วมห้อง อะไรเทือกๆ นี้ไปล่ะ?) แต่ผมก็เพิ่งรู้ว่าเหมาห้องจัดเลี้ยงของโรงแรมห้าดาวแห่งหนึ่งซึ่งมีหนึ่งในคนที่มางานเป็นญาติกับเจ้าของ ผมเห็นเพื่อนของสิบสองหลายคนที่เดินเข้าไปในงานส่วนใหญ่จะควงสาวสวยมาด้วยแทบทั้งนั้น
แล้วมันล่ะ...มันจะควงผมเข้าไปเนี่ยนะ
“ไม่ลงไปเหรอครับ” สิบสองถามเมื่อดับเครื่องและก็จอดรถไว้นานแล้วแต่ผมยังไม่ยอมขยับ
“มึงจะควงกูเข้าไปจริงๆ เหรอวะ” ผมถามกลับอย่างตื่นๆ “มึงดูดิ”
ผมพยักพเยิดไปที่เพื่อนของสิบสองคนหนึ่งที่เพิ่งลงจากรถโดยข้างๆ ของคนคนนั้นมีสาวสวยพิมพ์นิยมหุ่นโคตรดีอยู่ไม่ห่าง
“แล้วยังไงเหรอ”
“มึงไม่กลัวโดนเพื่อนล้อหรือไง”
“ล้ออะไรล่ะ แฟนผมน่ารักจะตาย รวยด้วย”
“แต่กูเป็นผู้ชายยยยยย”
“เพื่อนผมเป็นเกย์ก็มีเยอะแยะไปครับ ผมจบชายล้วนมาเหมือนเกล้าแหละ”
“แต่ว่า...”
“ไม่เห็นต้องแคร์สายตากับคำพูดของคนอื่นเลย แคร์ผมดีกว่า ผมอยากให้เกล้าแคร์ผมจังงงงงงงงงง” ท้ายประโยคสิบสองส่งเสียงออดอ้อน ถ้าเอาหน้ามาถูไถไหล่ผมได้มันคงทำไปแล้ว
“มึงพูดเองแล้วนะ อย่าอายคนอื่นก็แล้วกัน”
“ไม่มีวันนั้นอยู่แล้ว”
ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนที่จะเปิดประตูรถลงไป สิบสองเดินตามหลังผมมา และเราก็เข้าไปในงานพร้อมๆ กัน
ตอนไปถึงในสถานที่จัดงานคนเข้ามาทักไอ้สิบสองเยอะมากกกกกกกกก แทบจะทุกคนเลยก็ว่าได้ จากที่สังเกตสิบสองดูท่าจะเด่นดังมาตั้งแต่สมัยมัธยมแล้ว อีกทั้งยังเป็นที่รักของเพื่อนๆ อีกต่างหาก คนเหล่านั้นมองหน้าผมด้วยสายตาแปลกๆ อย่างมีคำถามในใจ แต่พอพวกนั้นเห็นมือสิบสองที่จับมือผมก็ไม่ถามว่าผมเป็นใคร ส่วนใหญ่จะถามว่าผมชื่ออะไร และสิบสองก็จะแนะนำกับคนเหล่านั้นไปว่าให้เรียกผมว่าพี่เกล้า
ผมไม่ได้อึดอัดใจอะไรในงานมากเท่าไหร่ สาเหตุก็เป็นเพราะมือของสิบสองที่ไม่ยอมปล่อยจากผมนี่แหละ ผมก้มหน้างุดอยู่บ่อยครั้ง รู้สึกเหมือนเป็นส่วนเกินของวงสนทนา แต่คนที่ทำให้ผมไม่รู้สึกแบบนั้นก็คือสิบสอง เพราะมือที่กำลังจับมือผมอยู่ มือใหญ่ๆ ของมัน...
มันบอกว่ามันเลือกคนไม่ผิด...บางทีผมก็อาจจะเลือกคนไม่ผิดเหมือนกันนะ
กว่าจะทักทายคนนั้นคนนี้เสร็จและกว่าผมจะได้นั่ง เรียกได้ว่าสิบสองพาผมเดินไปนั่นไปนี่จนคนทั้งงานรู้กันหมดแล้วว่าผมเป็นแฟนมัน ทันทีที่ได้ที่นั่งผมก็แสดงอาการเหนื่อยล้าออกมาอย่างเห็นได้ชัด ดูหนังเสร็จก็เดินช็อปปิ้ง พอเดินช็อปปิ้งเสร็จก็ต้องมาเดินเป็นเพื่อนพ่อเจ้าประคุณอย่างสิบสองไปทักคนนั้นคนนี้อีก
แต่ที่ทำให้หายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้งก็คือรอยยิ้มที่ได้เจอเพื่อนของสิบสองนี่แหละ แม่งโคตรเป็นธรรมชาติ เป็นอาการดีใจของมนุษย์เพศผู้ผู้ซึ่งไม่ได้เจอเพื่อนหลายคนมานานแสนนาน ผมเข้าใจดีว่ามันรู้สึกยังไง เพราะฉะนั้นจึงมีหลายต่อหลายครั้งที่ผมแอบมองรอยยิ้มนั้น แอบมองความสดใสนั้น ไม่เว้นแม้กระทั่งตอนที่มันทิ้งตัวนั่งลงข้างๆ ผม
“เห็นมั้ย...บรรยากาศชิลๆ จะตาย ไม่เห็นต้องกังวลอะไรเลย” สิบสองกระซิบ
ผมส่งยิ้มให้มัน เอาความสนใจของตัวเองมาอยู่กับเครื่องดื่มตรงหน้า ตอนนั้นเองที่ผมรู้สึกได้ว่ามีสายตาหลายคู่จับจ้องอยู่ เป็นสายตาของผู้หญิงที่นั่งอยู่โต๊ะเดียวกัน ผมพยักหน้าทักทายสาวๆ สวยๆ พวกนั้น แต่ดูเหมือนพวกเธอจะไม่มีอารมณ์ทักทายผมเลย
อะไรวะ...ผมหันหน้าไปทางอื่น พยายามไม่สนใจการโดนจ้องที่ชวนอึดอัด สิบสองคุยกับเพื่อนอยู่ ไม่ได้สังเกตว่ามีใครหลายคนไม่อยากให้ผมมานั่งตรงนี้
ผมสะกิดสิบสอง
“ว่าไงครับ...” เจ้าตัวหันมา เอียงหน้าเข้ามาใกล้ผม เพราะเสียงเพลงรอบข้างดังมาก
“ต้องนั่งตรงนี้จริงๆ เหรอ”
“โต๊ะกลุ่มผมสมัยเรียนอ่ะ มีอะไรหรือเปล่าครับ”
ผมไม่ได้พูดอะไร สิบสองเลยสังเกตไปรอบโต๊ะ สาวๆ พวกนั้นส่งยิ้มให้สิบสองทันที เดี๋ยวๆๆ ทำไมสองมาตรฐานแบบนี้วะ
“อ๋อ สามคนนั้นเหรอ มีแฟนเพื่อน เพื่อนของแฟนเพื่อน และก็เพื่อนของแฟนเพื่อน” สิบสองกระซิบกับผม
“เคยกิ๊กใครในนี้มั้ย” ผมถามออกไปตรงๆ
สิบสองนิ่งคิดไปสักพัก “ผมว่าไม่นะ...”
“ทำไมเขามองกูเหมือนกูไปกินเลือดกินเนื้อเขาวะ”
“คิดไปเองแล้วล่ะ”
“จริงๆ”
“ขอโทษนะคะ” สาวชุดชมพูกล่าวแทรกขึ้นมาตอนที่ผมกับสิบสองกระซิบกระซาบกัน “คุณคือ...”
“อ๋อ ชื่อพี่เกล้า แฟนเราเอง” สิบสองตอบอย่างภาคภูมิใจ คำพูดของมันทำเอาสาวๆ ทั้งโต๊ะหุบยิ้มฉับ
“จริงเหรอ ล้อเล่นหรือเปล่าเนี่ย”
“ไม่ได้ล้อเล่น” สิบสองพูดต่อด้วยรอยยิ้ม
สาวๆ เหล่านั้นดูจะช็อกไปนิด ก่อนที่สาวชุดชมพูจะพูดต่อว่า “กันต์...กันต์เป็นเกย์เหรอ”
“เพิ่งมาเป็นเนี่ยแหละ ทำไมอ่ะ”
“ไม่นึกเลย”
“อยู่ใกล้เกล้าใครจะอดใจไหว เชื่อดิถ้าพวกอ้อมไปอยู่ใกล้เขานะ พวกอ้อมก็อดใจไม่ไหวหรอก แต่เราไม่ให้อยู่ใกล้เขาหรอก คนนี้ของเรา...” บทมึงจะพูดอวดมึงก็อวดใหญ่เลยนะสิบสอง มึงไม่เห็นหน้าซีดๆ ของสาวๆ เลยหรือไง
สาวๆ กลุ่มนั้นไม่มีใครพูดอะไรกับสิบสองต่อ พวกเธอหันไปซุบซิบกัน ส่วนสิบสองก็หันไปคุยกับเพื่อนต่อ ผมไม่มีอะไรทำจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น และก็เพิ่งเห็นว่าแบตฯ โทรศัพท์ใกล้จะหมดเต็มทีแล้ว ผมจึงเลิกเล่นโทรศัพท์แล้วหันไปมองโน่นมองนี่แทน แต่ไม่ว่าจะมองไปทางไหน สายตาของสาวๆ สามคนที่นั่งอยู่ใกล้ๆ นั้นก็ยังคงจับจ้องมองผมไม่ยอมมองไปทางอื่นเลย นอกจากนั้นพวกเธอยังเพิ่มดีกรีความจิกทิ่มแทงของสายตามากขึ้นสิบระดับ เป็นอะไรที่ทำให้ผมทำอะไรไม่ค่อยจะถูก
ผมกำลังจะสะกิดสิบสอง แต่อีกฝ่ายโดนเพื่อนดึงให้ไปชนแก้วที่ไหนไม่รู้ มือที่จะสะกิดตัวสิบสองจึงชะงักค้างอยู่แบบนั้น
“มาเจอกันต์ได้ไงคะ” อ้อม สาวชุดสีชมพูถามผม
“ก็...ทำงานที่เดียวกันน่ะครับ”
“พี่แก่กว่ากันต์เยอะเลยเหรอ”
“สามสี่ปีน่ะ”
“รู้มั้ยคะสมัยเรียนน่ะ ผู้หญิงโรงเรียนเราไม่มีใครไม่รู้จักกันต์” อ้อมเล่าไปเรื่อยๆ พร้อมกับกรีดกรายมือเวลาที่เธอยกเครื่องดื่มขึ้นมาจิบ “ทุกคนรู้จักกันต์หมดเลย”
“ครับ” ผมต้องรู้สึกยังไงกับเรื่องนี้เหรอ...
“ดีแล้วล่ะค่ะที่กันต์กลายไปเป็นเกย์ซะได้ เพราะสมัยเรียนมัธยมน่ะกันต์เป็นตัวพ่อเรื่องสาวๆ เลย ใครสวยใครเด็ดเสร็จกันต์หมดแหละค่ะ”
“แล้วพวกน้องล่ะครับ”
คำถามของผมทำเอาสาวๆ ที่นั่งอยู่ถึงกับต้องเกร็งไปทั้งเนื้อทั้งตัว
“อะไรนะคะ” อ้อมยังคงเป็นปากเสียงของสาวๆ กลุ่มนี้ต่อไป
“พี่ถามเฉยๆ น่ะ”
“อ้อมก็แค่อยากเตือนพี่”
“พี่คิดว่าพี่รู้ดีว่ากันต์เป็นยังไง” ผมสวน “อีกอย่างหนึ่งนะ ตอนนี้เขาก็รักพี่มาก หลงพี่มากด้วย เขาไม่มีใครคนอื่นเลยนอกจากพี่ การที่น้องมาเตือนพี่พี่ขอบคุณมาก”
“...”
“คนทุกคนมีอดีต ถึงแม้พี่จะเคยคิดมากเพราะกันต์มีชื่อ ‘เสีย’ มาเยอะ แต่หลังจากที่กันต์เจอพี่ พี่มั่นใจว่าจะไม่มีชื่อเสียเพิ่มขึ้นแน่”
“ทำไมพี่ถึงมั่นใจได้ขนาดนั้นคะ”
“ลองถามกันต์ดูสิครับ”
ทำไมกูกลายเป็นคนที่กล้าต่อปากต่อคำกับผู้หญิงไปได้ ผมสูดลมหายใจที่เริ่มคุกรุ่นของตัวเอง แม้ปากจะบอกว่าตัวเองมั่นใจในตัวสิบสอง แต่การที่ต้องมาฟังอะไรแบบนี้ถือเป็นอะไรที่สะเทือนใจ ผมคิดไปเองว่าถ้าผมคิดมากตามคำพูดของพวกน้องอ้อม พวกน้องคงจะรู้สึกสะใจยังไงพิกล ดูจากท่าทางและสายตาที่ไม่น่าจะปรารถนาดีกับผมก็พอจะเดาอะไรบางอย่างออกแล้ว
กันต์เคยทำสาวๆ พวกนี้ผิดหวัง...
“ไปไหนมา” ผมกระซิบถามทันทีที่สิบสองกลับมานั่งที่โต๊ะ
“ขอโทษ เพื่อนมันลากไป” สิบสองทำหน้ารู้สึกผิด “คุยอะไรกันบ้างครับ...” สิบสองยิ้มไปทั่วโต๊ะเหมือนผมกับพวกน้องอ้อมเป็นสมาคมแม่บ้าน
“พี่เกล้าคุยสนุกดีนะ” อ้อมพูดเจือรอยยิ้ม “พูดเก่งมากเลย”
“น่ารักด้วย ใจดีด้วย” สิบสองพูดเสริม “เออนี่อ้อม ไอ้ฉัตรโต๊ะนั้นมันเรียกหาแน่ะ”
“ไม่ไปอ่ะ” อ้อมปฏิเสธ
“นั่นสิ ทำไมมันต้องให้ผู้หญิงไปหาด้วยเนอะ แฟนมันเองแท้ๆ แย่ที่สุดเลย”
“ใช่ แย่มาก” อ้อมทำหน้าหงิกก่อนที่จะตวัดสายตามามองสิบสอง “เหมือนกับกันต์นั่นแหละ”
สิบสองชะงักกับคำพูดนั้น ผมเองก็เช่นกัน
“อะไรนะอ้อม”
“กันต์จำไม่ได้เหรอ เมื่องานวันคริสต์มาส...” อ้อมเริ่มโวยวายเสียงดังมากขึ้น “อ้อมฝากเพื่อนกันต์ไปบอกกันต์ว่าจะรอใต้ต้นคริสมาสต์ใหญ่เพราะอ้อมมีของจะให้ อ้อมรอกันต์ตั้งนานกันต์ก็ไม่มา”
“หา?” สิบสองทำหน้ามึนงง “ตอนไหน ทำไมจำไม่ได้”
“เรื่องมันก็หลายปีมาแล้ว แต่อ้อมจำได้ไม่ลืมเลย”
“อ้อมฝากใครมาบอกเราล่ะ”
“ฉัตร”
“คนที่เป็นแฟนอ้อมตอนนี้”
“ใช่”
“หึ” สิบสองวาดมือมาวางบนพนักพิงของเก้าอี้ผม ราวกับต้องการโอบผมกลายๆ และแสดงความเป็นเจ้าของ “ก็ฉัตรมันชอบอ้อมมาตั้งแต่สมัยเรียนแล้วอ่ะ”
“แต่ว่า...”
“เรื่องมันผ่านมานานแล้ว อ้อมใจเย็นๆ ก่อนได้มั้ย เดี๋ยวก็ไม่สนุกหรอก”
“ก็อ้อม...”
“หืมมมม”
ทั้งโต๊ะจ้องหน้าอ้อมเขม็ง ผู้ชายที่เป็นเพื่อนสิบสองหันมาสบตากับมันราวกับต้องการปรามให้มันเลิกถาม สิบสองก็เลยยักไหล่และหันมาสนใจผมแทน ไม่รอที่จะฟังคำตอบ...
ผมพอจะรู้ว่าทำไมอ้อมเป็นแบบนี้...
อ้อมยังชอบสิบสองอยู่...หรือไม่ก็ยังไม่ลืมสิบสอง...อะไรสักอย่างหนึ่งในนั้นนั่นแหละ
“สนุกป่ะ”
“...”
“เงียบเลย”
“...”
“จริงๆ พวกเพื่อนมันชวนผมไปต่อนะ แต่ผมอยากไปส่งเกล้ามากกว่า” สิบสองที่นั่งอยู่ตรงที่นั่งคนขับหันมามองผมที่นั่งอยู่ข้างๆ ด้วยสายตาสงสัย “ทำไมเงียบไปล่ะครับ”
“มึงนี่เสน่ห์แรงเนอะ” ผมพูดน้ำเสียงเหนื่อยๆ ตอนนี้ผมอยากกลับไปนอนชิบเป๋งเลยครับ มองนาฬิกาตอนนี้เป็นเวลาห้าทุ่มกว่าแล้ว ถึงแม้จริงๆ มันจะไม่ใช่เวลานอนของผม แต่ผมอยากนอนมากจริงๆ ในวันนี้รู้สึกว่ามีเรื่องมากมายเกิดขึ้นกับผมเหลือเกิน
“ตัวเองก็เหมือนกันนั่นแหละ” สิบสองพูดเสียงดังขึ้น “นี่ไม่รู้ว่ากลับไปฉัตรมันจะทะเลาะกับอ้อมเพราะผมหรือเปล่า”
“ผู้หญิงเขาคงแค้นมึงอ่ะ”
“ก็เพื่อนผมชอบอ่ะ ผมไม่ชอบยุ่งกับของของเพื่อนอยู่แล้ว”
“...”
“เกล้าโกรธเรื่องนี้เหรอ”
“เปล่า” ผมตอบ “วันนี้แค่เหนื่อย เหนื่อยมาก อยากกลับไปนอนแล้ว...” สายตาอันอ่อนล้าของผมมองเห็นใบปลิวอะไรบางอย่างที่วางอยู่เบาะหลังรถของสิบสอง ผมหยิบใบปลิวนั้นขึ้นมาอ่านดู “การประกวด...”
สิบสองรีบคว้าใบปลิวนั้นจากมือผมไป ท่าทางเหมือนมีความลับ
“ประกวดเดอะนิวสตาร์หรือเปล่า”
“เปล่า”
“เฮ้ยยยย” ผมหายจากอาการเหนื่อยล้าขึ้นมาทันที “จะไปสมัครเหรอ มันแข่งกันวันไหนอ่ะ”
“อีกสองอาทิตย์ แต่ว่า...”
“ทำไม มีอะไรต้องคิดอีก หน้าดีขนาดนี้ เสียงดีขนาดนี้”
สิบสองอมยิ้มที่ได้ยินผมชม “จริงอ่ะ”
“นี่ไม่ใช่เวลามาบ้ายอนะ”
“ผมบอกแล้วว่าผมไม่ค่อยอยากเป็นดาราอ่ะ แต่ดูเหมือนสิ่งที่ผมทำได้ก็มีแต่เรื่องนี้”
“ทำไมอ่ะ”
“พอดีผมตกลงอะไรบางอย่างกับไอ้หนึ่งเอาไว้” สิบสองหลบสายตาผม ขณะเริ่มสตาร์ตรถ
“ตกลงอะไร”
“ไม่มีอะไรหรอก”
“...”
“มันก็แค่บอกว่าถ้าจะเป็นแฟนเกล้าก็ต้องไปแนะนำตัวกับพ่อแม่ของเกล้า ซึ่งผมกำลังคิดอยู่ว่าถ้าไปในสภาพนี้พ่อกับแม่เกล้าคงไม่โอเคแน่เลย ผมก็เลยคิดว่าต้องทำตัวให้มันดีขึ้นสักหน่อย”
“ด้วยการประกวดร้องเพลง?”
“ประมาณนั้น”
ผมแอบมองใบหน้าด้านข้างของสิบสองที่รู้ตัวว่าผมมองอยู่ มันพยายามเอียงหน้าหลบสายตาผมราวกับว่ากำลังเขินอายผมยังไงชอบกล...
“อยากให้รู้ว่ามึงไม่ได้เครียดเรื่องนี้คนเดียว...”
“...”
“...อย่าลืมนะว่ายังมีพ่อมึงอยู่ ที่ทั้งมึงและกูยังไม่ได้คุยด้วยเลย”
“เกือบแย่แน่ะ”
“อะไรวะ”
“อ้อมอ่ะ เพื่อนต่างโรงเรียนสมัยมัธยม”
“แล้วยังไงวะ”
“เหมือนเขาจะยังชอบกูอยู่เลย ด่ากูฉิบหายเรื่องตั้งแต่ปีมะโว้ กลัวไอ้ฉัตรแฟนอ้อมฆ่ากูจัง”
“เฮ้ย แล้วเฮียว่าไง”
“ไม่เห็นว่าอะไร สงสัยเหนื่อย”
“...”
“หรือไม่ก็ปลงกับกูแล้ว”
“ไม่จริงน่า”
“ทำไมกูประวัติเยอะจังวะ ถ้ากูย้อนเวลากลับไปได้ กูจะไม่ยุ่งกับใครเลย”
“เฮียไม่เครียดก็ดีแล้วล่ะ แล้วมึงจะเครียดทำห่าอะไร”
“วันนี้เกล้าพูดอะไรบางอย่างที่มันเครียดออกมา”
“มีเรื่องอะไรอีก”
“นอกจากจะมีพ่อแม่เกล้าที่ต้องฟันฝ่า มึงอย่าลืมนะว่ายังมีพ่อกูรออยู่”
“เหยด...กูแนะนำให้มึงไปบวช”
“สาด”
“หนีปัญหาไปเลย กูรู้สึกเหนื่อยแทน”
“บ้าเหรอวะ รักจริงต้องสู้ดิ”
“...”
“มึงว่าเขามองกูดีขึ้นแล้วหรือยัง”
“ก็ต้องดูๆ กันไปแหละ ใจเย็นๆ สิวะ แต่เท่าที่กูฟังมานะ มึงก็เปลี่ยนไป เฮียก็เปลี่ยนไป”
“กูเปลี่ยนไปยังไง”
“ก็ไม่ใช่ไอ้เสือคนเดิม ไม่ยุ่งกับผู้หญิงคนไหน ติดแต่เมีย บูชาแต่เมีย เมียคือที่สุดของโลกใบนี้”
“ฟังดูเจ๋ง...”
“ส่วนเฮียเกล้า กูว่าเขามุ้งมิ้งขึ้นนิดหนึ่งอ่ะ”
“เฮ้ย”
“จริงๆ ปกติเขาจะทำตัวเป็นผู้ใหญ่มากเลย แต่พอคบกับมึงเท่าที่ฟังดูก็ขี้หึงขี้กังวล”
“มีส่วนจริง”
“...”
“แค่นี้ก่อนนะ เกล้ามาแล้ว”
“มึงจูบเฮียหรือยัง โทษฐานที่เฮียทำมึงโมโห”
“เออว่ะ! กูลืมไปเลย ขอบคุณที่เตือน”
“คุยกับใครอ่ะ” ผมถามหลังจากที่ซื้อของที่เซเว่นหน้าปากซอยบ้านผม
สิบสองไม่ตอบอะไรผม แต่รอจนผมปิดประตูรถและก็วางของเสร็จ หลังจากนั้นมันก็คว้าคอผมไปประทับริมฝีปากอย่างดูดดื่มทันที
เดี๋ยว! อะไรของมึงนี่!
เมื่อจูบจนพอใจ เจ้าตัวก็ผละออกไป ทำสีหน้าแฮปปี้ดี๊ด๊าฉิบหาย ทิ้งให้ผมนั่งงงโดยมีริมฝีปากที่บวมเจ่อ
“อะ...อะไร” ผมถามอย่างยังไม่หายตกใจ
“ลงโทษไง โทษฐานที่หนีหน้าผม โทษฐานที่หนีไปเที่ยวกับคุณอาทิตย์”
“มึงกะเอากำไรชัดๆ” ผมด่าสิบสองเบาๆ
อีกฝ่ายทำหน้าไม่ยี่หระอะไร การที่มันได้จูบผมคงเป็นสิ่งที่ทำให้มันรู้สึกดีขึ้นจริงๆ น่ะแหละ
ฟอด
ผมแอบหอมแก้มขาวๆ ของไอ้สิบสองคืน
“เฮ้ยยยยยยยยย” สิบสองตกใจยิ่งกว่าผมเมื่อกี้อีก...
ผมยักไหล่
“ลงโทษไง”
“...”
“โทษฐานที่เคยเสน่ห์แรง และยังคงเสน่ห์แรงอยู่”
TBC*
:mew1: :mew1: :mew1:
-
แหมๆ พี่เกล้านี่ก็หึงกันต์ใช้ได้เลยนะเนี่ย ^^
สู้กันต่อไป ด่านของครอบครัว
-
(http://postto.me/1f/kur.jpg)
อ๊ายยยยยยยยยย เค๊าเขินนนนนนนนนนนนนนน
นั่งฟินหน้าคอมอยู่คนเดียว 555555555555 พี่เกล้าเเกคาเรคเตอร์น่ารักมาก เป็นเคะในอุดมคติ เป็นคนน่ารัก คนดี เป็นผู้ใหญ่ ตะมุ้งตะมิ้ง บทนางจะเหวี่ยงนางเหวี่ยงได้ค่ะ นางมีเหตุ มีผล พี่กันต์คนเเมน ชอบมากค่ะ ชอบคือชอบ นางเปิดเผยค่ะ นางคาเรคเตอร์ตรงค่ะ นางกำลังทำตัวเป็นผู้ใหญ่เพื่อเกล้า
ส่วนพี่ไตเต๊บคนคูลนางเป็นเพื่อนที่ดีค่ะ นางเเนะนำให้ไปบวช 55555555 ระวังเหอะ ฟาร์ไม่ชอบเเล้วเเกอาจจะได้ไปบวชซะเอง
:z2: :z2: :z2: :z2:
-
อยากจะตบสิบสองด้วยความหมั่นไส้ สเน่ห์แรงแท้
-
มุ้งมิ้งไปป่ะ?
หอมแก้มเพื่อลงโทษเนี่ยนะ
เราไม่โอว่ะ
เราอิจฉา
-
แหม่ะเขินเลยอะ
-
ชอบบบบ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ลงโทษแบบที่สิบสองทำ ฟินนนน :-[ :-[ :-[
ลงโทษแบบท่เกล้าทำ :o8:
สิบสองเมื่อก่อนฮอตมาก จนบัดนี้ยังไม่เลิกฮอต
พวกหล่อนเลยมาลงกับเกล้า ฐานหยิบชิ้นปลามัน
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เกล้าก็หวงกันต์เหมือนกันล่ะสิ
-
ไม่ว่าเกล้าจะทำอะไรก็เข้าทางสิบสอง ดูดิ...ถึงขนาดว่าใช้เรื่องหลบหน้ามาเป็นข้ออ้างพาไปงานเลี้ยงรุ่น
-
โอ้ยยยย..น่ารัก!!
-
แหมๆๆ พี่เกล้ามีหึงนิดๆ หวงหน่อยๆ อ่ะ น่ารักจริง
-
อรั๊ยยยย
เดี๋ยวนี้มีหง มีหอมเอาคืนนะเกล้าาาาาา
สิบสองสติหลุดไปแล้วมั้งเนี่ยยยย คุคุ
สองคนเค้ามีพัฒนาการ นี่ป้าก็ตั้งตารอฉากหวามมมมมมมมมไหวให้ใจสั่นอยู่นะเจ๊ะ
-
อร๊ายยย เฮียเกล้าก็แอบหึงโหดนะเนี่ยะ
-
ตอนท้ายเกล้าเอาใจไปเล้ยยยย :hao6: :hao7:
หอมแก้มสิบสองเองด้วยอ๊าาาา งื้ออออออออออออ
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
สิบสองไปไหนไม่รอดล๊าวววว :z2: :-[
-
เริ่ดมากค่ะพี่เกล้า
สิบสองถึงกับไปไม่เป็นเลยทีเดียว อิอิ
-
โอย...ตาย คุณเกล้าแอบร้าย
นี่กะไม่ยอมเสียเปรียบน้องเนอะ ^^
ถ้าสิบสองกลับมาทันได้ยินคำที่ตอบสาวๆ ท่าทางจะหลงหัวปักไปอี๊กกกก 555
อย่ากลัวการเผชิญหน้ากับครอบครัวค่ะ สู้ๆ ^^v
-
เป็นการลงโทษที่ดีงามมากอะ
-
เขาจูบกันแน่แล้ว
เขาหอมกันแน่แล้ว ..
-
พี่เกล้าน่ารักว่ะ
-
โอ้ยยยย พี่เกล้าน่ารักกกกกก มีหึงกันต์ด้วยนะเนี่ย สู้ ๆ นะ ขอให้ผ่านด่านทั้งสองฝ่ายเลยย
-
12แฮปปี้ออกนอกหน้ามาก :pigha2:
-
:pig4:
-
มาเจออ้อมเกือบทำให้เสียเรื่องจิงๆ =______=
แต่สาวเค้ารักฝังใจอ่ะนะ ทำไงได้
ไปคิดเรื่องพ่อแม่ของพี่เกล้า กับพ่อของกันต์ดีกว่า :ling3: :ling3: :ling3:
-
สิบสองน่ารักกกกก o13
-
อื้อหือออออ เขาลงโทษกันได้น่ารักเนอะ
-
น่ารักมากเลยเฮียเกล้า
สิบสองเป็นแฟนที่ดีมากเล้ย
-
ตอนแรกว่าสิบสองน่ารัก
อ่านไปมา เกล้าก็น่ารักขึ้นเยอะเลย :katai2-1:
-
โอ๊ย....เขินแรง :jul1:
-
บทลงโทษแบบนี้สงสัย 12 อาจทำผิดเพิ่มก็ได้นะ :z1:
-
เป็นการลงโทษกันและกันที่โคตรฟินเลย :-[
-
ชอบบรรยากาศแบบนี้
ตอนที่อ่านคบกันแรกๆนึกภาพไม่ค่อยออกเพราะยังติดบรรยากาศแบบเจ้านายอะไรประมาณนี้อยู่
แต่พอเกล้าคบสิบสองไปเรื่อยๆ คือดีต่อใจ มุมมุ้งมิ้งก็เริ่มมาไม่ใช่แค่สิบสองเริ่มก่อนเกล้าก็มีหอมแก้มคืน เอ้าสิ้ 55555
ชอบบบบบบ กำลังดี o13
-
กรี๊ดดดดดดดดดด เฮียเกล้ามีความมุ้งมิ้งกระดิ่งแมว มีการหอมกลับด้วย ร้ายนะคะร้ายยยยยยยย
-
มันมีความฟินเว้ย~
-
มุ้งมิ้งจัง แต่สงสารอาทิตย์นะ หลงรักเพื่อนมานาน จะมาบอกชอบก็ตอนเพื่อนมีแฟนนี่แหละ
ถ้าบอกเร็วกว่านี้ ก็คงไม่มีเรื่องให้ตามติดต่อเนอะ
:hao7: :hao7:
-
ขอบคุณ :)
-
ตอนท้ายนี่มัน... ตายค่ะตายๆๆๆๆ สติเราลอยไกลไปฟินแลนด์แล้วค่าาา555555555
-
:L2: :pig4:
-
:impress2:
-
ลงโทษกันได้น่ารักมากกกกก
-
โอ้ย ตะมุ้งตะมิ้งกันเข้าไปคู่นี้
เสน่ห์แรงกันทั้งคู่
นี่ฮาตอน12ถามเหมือนเกล้าเป็นสมาคมแม่บ้าน
-
เก้าเอาคืนแต่สิบสองได้กำไร
-
โอ้ย เฮียเกล้าน่ารักไปแล้วนะ
-
โอยยยย พี่เกล้าน่ารักไป
-
เกล้ากับสิบสองนี่เป็นู่ที่น่ารักมากจริงๆนะ
-
ช็อคไปเลยล่ะสิสิบสอง ฮิฮิฮิฮิฮิฮิฮิ เกล้ามาวินมากกกกกกกกกกก หอมแก้มไป ฮืออออออออออ ชอบเกล้าตอนนี้มากดูมีความเป็นผู้ใหญ่และน่ารักด้วย นี่ต้องเตรียมใจดราม่ากับครอบครัวหรือเปล่าเนี่ย :ling1: :ling1:
-
อะโด่ เฮียเกล้าลงโทษแบบนี้ เด่วอิโหลมันก็ไปขนเมียเก่ามาควงหวังเอาลงฟโทษอีกหรอก #โหลใสๆ
-
เกล้า WIN !!!
-
น่ารักกกกกกกกกก มุ้งมิ้งสุดๆๆๆ :-[ :o8:
ผู้หญิงเธอเยอะจริงฟๆ แต่ละคนน่าถีบมาก :z6: :z6: :z6:
-
พี่เกล้าก็หึงใช่เล่น 55555
ด่านต่อไปครอบครัวสินะ
-
เกล้าน่ารัก แหม มีการทำโทษคืนด้วยแหะ
-
เยี่ยมใช่เกล้าอย่าไปยอม หอมคืนเลย แมร่งชอบทำให้เขิล เป็นไงละ :katai4:
-
เสน่ห์แรงกันทั้งคู่เลยน๊า
-
ตอนที่ 23
คู่รัก 114 : วิธีจีบของหนึ่ง
เอาล่ะ ในที่สุดฟาร์ก็หายโกรธผมแล้ว
ว่าแต่...ยังไงต่อดีล่ะครับ ผมไม่รู้ว่าควรจะทำอะไรต่อดีเพราะผมไม่ค่อยได้จีบใครจริงจังมานานมาก (ก ไก่ล้านตัว) แล้ว ชีวิตที่ผ่านมาของผมนอกจากเป็นเด็กเสิร์ฟแล้วก็เป็นแค่เด็กเสิร์ฟนี่แหละครับ ไม่มีอะไรอย่างอื่นเลย (มึงจะพูดเพื่อ?)
หลังจากที่ฟาร์รู้ว่าผมพอที่จะเล่นเปียโนเป็น ผมก็ไม่ได้คุยอะไรกับฟาร์อีก ตอนนี้พวกเราชาวบาร์สุราลัยอยู่ในช่วงของการพักผ่อนของจริง เฮียเกล้าไม่โทรตามไม่อะไรทั้งนั้น เพราะที่ร้านก็ยังซ่อมไม่เสร็จ คนที่ใกล้ชิดสนิทสนมกับเฮียเกล้ามากที่สุดไม่ใช่ใครอื่นนอกจากแฟนเฮียแกนั่นแหละครับ ไอ้กันต์ธรเพื่อนผมเอง มันไปหาเฮียเขาเช้าสายบ่ายเย็นชนิดที่ว่าไม่ยอมห่างเกินหกชั่วโมงเลย (หกชั่วโมงที่ว่าคือเวลานอนล้วนๆ)
ผมเบาใจไปเปลาะหนึ่ง ผมเป็นพนักงานคนแรกของร้าน ผมผูกพันกับเฮียมากเกินกว่าคำว่าพี่น้องไปแล้ว ร้านนี้เหมือนเป็นบ้านของผม เหมือนเป็นครอบครัวของผม ยิ่งเฮียคนที่ผมรักและก็เคารพอย่างสุดจิตสุดใจมีคนอย่างไอ้กันต์ที่ผมคิดว่าเป็นคนดีและเป็นเพื่อนที่ดีคอยดูแลอยู่ไม่ห่างผมยิ่งสบายใจไปเลย แม้จะเกิดเรื่องร้ายกับร้านของเฮียแต่มีกำลังใจดีๆ อย่างไอ้กันต์คอยอยู่เคียงข้างไม่ห่างกาย ผมเชื่อว่ายังไงเฮียก็จะสามารถผ่านเรื่องนี้ไปได้อย่างแน่นอน (หรือจริงๆ แล้วผมขี้เกียจไปหาเฮียหว่า...)
วันนี้เป็นวันที่ผมว่างงานที่สุดในโลก งานหลักคืองานที่ร้านบาร์สุราลัยก็ดันไม่ต้องไปทำ ส่วนงานรองอย่างเช่นพวกรับจ้างส่งของพี่ที่รู้จักกันก็ไม่ยอมโทรตามผม วันนี้ทั้งวันผมจึงไม่ได้ทำอะไรเลยนอกจากนอนกลิ้งไปมาอยู่บนเตียงในหอพักของตัวเอง ต้องเรียกว่าหอพักแหละครับเพราะว่าความกว้างความยาวนี่ไม่ได้มากมายอะไรเลย
หลังจากทะเลาะกับพ่อและแม่เลี้ยง ผมก็หาเลี้ยงตัวเองมาโดยตลอด ห้องที่ผมเช่าอยู่มันก็เลยเล็กน่ะครับ อยู่กับน้องๆ วัยมหา’ลัยเสียส่วนใหญ่ รายได้ผมจะดีมากเวลาที่ผมได้ทิปจากลูกค้าของร้าน ทว่าช่วงเวลาหนึ่งอาทิตย์กว่าๆ ที่ผ่านมาผมไม่มีรายได้ในส่วนนี้ เลยบอกพี่ที่ส่งของด้วยกันว่าผมว่าง แต่แล้วพี่เขาก็ไม่ค่อยได้โทรมาหาผมเลย ผมจึงนอนกลิ้งไปมาอยู่แบบนี้ และก็คิดถึงฟาร์...
คุณชายลูกเจ้าของร้านขายเครื่องดนตรีบลูสกายมิวสิก
ผมหยุดคิดถึงฟาร์ไม่ได้เลย ตั้งแต่วันที่ฟาร์เปิดใจพูดกับผมเพราะเปียโนที่ผมเล่น ผมก็รอคอยที่จะได้พูดคุยกับเขามาโดยตลอด แต่การที่ร้านปิดหลายวันนั่นหมายความว่าผมไม่ได้เจอหน้าไอ้ฟาร์เลยแม้แต่นิดเดียว วันนั้นที่ผมบอกจะส่งเพลงให้ ผมก็ไม่กล้าส่งเวลาที่ฟาร์ออนไลน์เฟซบุ๊ก ไม่รู้ทำไมเหมือนกันครับ มันป๊อดน่ะ ทั้งๆ ที่อยากให้เขาคุยกับผมจะตายห่า
วันนี้คือวันพุธ วันกลางสัปดาห์ที่คุณชายอย่างฟาร์น่าจะอยู่ที่ร้านของเขาไม่สาขาใดก็สาขาหนึ่ง ผมทำได้แค่เพียงส่องเฟซบุ๊กของฟาร์ ส่องดูว่าเขาจะอัพเดตอะไรบ้าง วันนี้ฟาร์ยังไม่ได้อัพเดตอะไรเลย อันที่จริงฟาร์ก็ไม่ได้อัพเดตมานานมากกว่าสามวันแล้ว ความเคลื่อนไหวบนเฟซบุ๊กของเขามีเพียงอย่างเดียวนั่นก็คือ...
‘Active 45m ago’
เขาเพิ่งจะออนไลน์ในแชตของเฟซบุ๊กเมื่อ 45 นาทีที่แล้ว
สิ่งที่ผมรู้มีเพียงเท่านั้นจริงๆ ครับ ผมต้องคอยส่องดูตลอดว่าเขาจะออนไลน์อีกทีเมื่อไหร่ ถ้าสมมติเขาออนไลน์เป็นสีเขียวปุ๊บล่ะก็...ผมจะ...ผมจะ...
ผมก็ไม่กล้าคุยกับเขาอยู่ดีนั่นแหละ
อย่าเอาไปบอกไอ้กันต์เชียวนะครับ ผมมักจะยุมันช่วงที่มันจีบเฮียเกล้า และถ้ามันรู้ว่าผมกำลังป๊อดแบบนี้ มันคงล้อผมตาย ดีไม่ดีอาจจะด่าผมด้วยซ้ำที่พูดยุมันแต่กลับไม่กล้าทำเองซะอย่างนั้น
เพราะอะไรน่ะเหรอ
1. ผมไม่ได้หล่อขั้นเทพเหมือนไอ้เชี่ยกันต์
2. ผมไม่ได้รวยเหมือนบ้านมันด้วย
เพราะงั้นผมจึงป๊อดอยู่แบบนี้ คอยส่องดูเฟซบุ๊กเขาไปเรื่อย
แต่แล้วเหตุการณ์ที่เซอร์ไพรส์ผมก็บังเอิญเกิดขึ้นกับผม!
Sofa Nitiwat : เต๊บ
ฟาร์ทักมาหาผมมมมมมมม!
ผมยังไม่ทันได้สังเกตเห็นปุ่มสีเขียวที่ปรากฏอยู่บนแชตที่แสดงถึงการออนไลน์ของเขาเลย แต่เขาก็ทักผมมาแล้ว!
Sofa Nitiwat : ว่างป่ะวะ?
Sofa Nitiwat : มึงมาช่วยงานกูลบล้างความผิดที่มึงจิ๊กตังค์กูเดี๋ยวนี้เลย...
หือ? เขาต้องการเบ๊เหรอวะ ผมอ่านแล้วก็ไม่ค่อยจะเข้าใจเท่าไหร่ แต่ไม่ว่าเขาจะให้ผมทำอะไรในตอนนี้ ไม่ว่าจะขึ้นเหนือหรือล่องใต้ ผมไปหมด ขอเพียงแค่เขาบอกผม
Thaitep verycool : อืม
Thaitep verycool : ให้ไปเจอที่ไหนล่ะ
Sofa Nitiwat : พอจะตีกลองชุดได้มั้ย
Sofa Nitiwat : ไอ้แมนไม่ว่าง
แมนที่ว่าคือไอ้สิบห้าของเฮียเกล้าครับ
Thaitep verycool : ซ้อมกันอยู่เหรอ
Sofa Nitiwat : ใช่ กูชวนคนอื่นมาเอง
Sofa Nitiwat : ไอ้อาร์มกับไอ้กันต์ก็อยู่นี่
Sofa Nitiwat : กว่ากูจะลากมันออกมาจากคุณเกล้าได้ แทบตาย
Sofa Nitiwat : เชี่ยแม่งติดแฟนฉิบหาย
ผมยิ้มแฉ่งขณะที่อ่าน ไม่ใช่เพราะดีใจที่เห็นไอ้กันต์มันถูกนินทานะครับ แต่ดีใจที่ฟาร์พิมพ์คุยกับผมยาวๆ แบบนี้ต่างหากล่ะ
Sofa Nitiwat : ตกลงมาป่ะเนี่ย
Thaitep verycool : ไปๆ ที่เดิมของพวกมึงใช่ป่ะ
Sofa Nitiwat : อืม
Sofa Nitiwat : เออ กันต์มันฝากซื้อน้ำเปล่าอ่ะ
กูไม่ซื้อว้อยยยย! แต่ว่ามันเป็นคำขอของไอ้เชี่ยกันต์ผ่านทางแชตของฟาร์ ผมจึงจำเป็นต้องรับปากอย่างฝืนใจ ทันทีที่คุยกับฟาร์เสร็จผมก็ลุกไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วไปยังที่ที่วงดนตรีประจำของร้านบาร์สุราลัยมักไปซ้อมกัน ขอบอกว่าเฮียเกล้าเป็นคนออกค่าเช่าห้องซ้อมให้ทุกครั้งที่มาซ้อมนะครับ (พร้อมค่าขนมนมเนยอีกต่างหาก) บอกแล้วว่าเฮียเป็นคนดี เฮียเป็นคนน่ารัก ผมถึงอยู่กับเฮียได้นานขนาดนี้ไง...
ผมรีบไปดีกว่า จะได้ไปเจอฟาร์ไวๆ ให้ตาย วันนี้รู้สึกว่าโลกสดใสเป็นบ้า ทุกคนคิดเหมือนผมมั้ยครับ!
ใครบอกกันว่าโลกนี้มันสดใส
ไอ้เชี่ยฟาร์แม่งพาสาวที่ไหนก็ไม่รู้มาด้วย! ผมจะไม่ว่าอะไรเลยครับ ถ้าเธอคนนั้นจะนั่งนิ่งๆ ฟังเพลงที่คนในห้องซ้อมเขาซ้อมกัน ที่ผมว่าก็เพราะเธอคนนี้แม่งอยู่ไม่นิ่งเลย คอยวนคอยเวียนอยู่รอบๆ ตัวฟาร์ราวกับมีจิตสัมผัสได้ว่ามีใครบางคนในห้องแอบชอบฟาร์แข่งกับตัวเองอยู่
“มึงตีกลองเพลงจิ๊จ๊ะได้มั้ย” ไอ้กันต์นักร้องนำพูดกับผมผ่านไมค์ ผมยักไหล่ตอบมันขณะที่ตัวเองนั่งอยู่เบื้องหลังกลองชุด จิ๊จ๊ะน่ะเป็นเพลงพื้นฐานของคนที่อยากตีกลองเป็นควรตีให้ได้เลยนะ ไม่เชื่อลองไปดูหนังเรื่อง Season Change เพราะอากาศเปลี่ยนแปลงบ่อยสิ
“ไหนมึงลอง...”
“พี่ฟาร์ เจนหิวข้าวแล้วเนี่ย” น้องเจน เด็กของไอ้ฟาร์เอามือลูบท้องไปมา เธอพูดแทรกตอนที่ผมยังไม่ได้ตีกลองเลย
ผมจึงตีกลองเป็นท่อนอินโทรของเพลงจิ๊จ๊ะรัวๆ ราวกับไม่อยากให้ไอ้ฟาร์ตอบ
“เดี๋ยวๆ” แทนที่ฟาร์จะหันมาซ้อมต่อ เขากลับยกมือขึ้นมาห้ามให้ผมหยุดเล่น หน้าผมบูดเป็นตูดลิง ไอ้กันต์มองผมและก็แอบหัวเราะผมเบาๆ ไอ้ฟายยยย... “งั้นเดี๋ยวพี่พาไปเซเว่นนะ”
“เจนอยากกินที่ร้านน่ะค่ะ ได้มั้ยคะ”
ฟาร์หันมามองสบตาพวกผมอย่างเกรงอกเกรงใจ ไอ้กันต์ยักไหล่ราวกับต้องการบอกว่ามึงไปเหอะพวกกูชิลๆ อยู่แล้ว ไอ้อาร์ม (สิบสาม) หันไปสนใจหนังสือรวมเพลงที่อยู่ตรงหน้า ส่วนผมได้แต่ทำหน้าเป็นหมาหงอยอยู่ข้างหลังกลองชุด
“เดี๋ยวกูรีบมา” ฟาร์พูดในที่สุด มันวางกีตาร์เบสของมันลง และก็พาเด็กของมันไปกินข้าวข้างนอก
ผมวางไม้กลองทิ้งทันที แล้วลุกขึ้นมาเดินไปมองดูที่กระจกห้องซ้อม วิวตรงนั้นเป็นเพียงตึกรามบ้านช่องของผู้คน เซ็งเป็นบ้า นี่คือสิ่งที่ฟาร์ตอบแทนผมคนที่แอบชอบมันเหรอครับเนี่ย แทนที่ผมจะมีโอกาสมากขึ้น แต่พอเห็นแบบนี้รู้สึกว่าโอกาสมันโคตรจะริบหรี่
“สาด” กันต์เดินเข้ามาตบบ่าของผมเบาๆ “แค่กิ๊กล่ะน่า”
“กิ๊กแบบนั้นกูก็แพ้เว้ย” ผมพูด
“นอกจากกูแล้วยังไม่มีใครรู้เรื่องที่มึงชอบไอ้ฟาร์เลยนะ” กันต์พูดเบาๆ เพราะกลัวไอ้เชี่ยอาร์มมันจะได้ยิน
“มี”
“ใคร”
“เฮียเกล้า”
ไอ้กันต์มีสีหน้าฉุนนิดๆ ขึ้นมาทันที “ยังเห็นกูเป็นเพื่อนมั้ยเนี่ย เวลากูมีอะไรกูเล่าให้มึงฟังตลอดนะ”
“...”
“เมียกูรู้เรื่องนี้ด้วยเหรอ”
“เออสิ” ผมรีบพูด “รักษาความลับเก่งมั้ยล่ะ”
“สุดยอด ไม่เคยเล่าให้กูฟังเลย” กันต์ทำหน้าฉุกคิด ก่อนที่จะส่งยิ้มมาให้ผม “แล้วจะเอาไงต่อ”
“ไม่รู้ว่ะ กูจะทำอะไรได้เหรอ”
“ได้สิ มึงก็จีบอย่างมึนๆ ไปเลย นี่มึงรู้มั้ยว่ามึงสูญเสียความเป็นตัวเองไปมากแค่ไหน ถ้าไม่มีความมั่นใจก็ลองย้อนกลับไปเวลาที่มึงจิ๊กตังค์เค้าสิ ตอนนั้นมึงยังกล้ากว่าตอนนี้เลย”
ผมมองอีกฝ่ายอย่างตกตะลึง ไม่คิดว่าคนที่ติดแฟนไปวันๆ จะมีความคิดที่ลึกซึ้งในมุมที่ผมยังไม่เคยคิดมาก่อน
“นั่นสินะ” ผมตบบ่าไอ้กันต์คืนมันไปสองที “เดี๋ยวกูมานะงั้น”
“ไปไหน”
“เชี่ยฟาร์ไปไหนกูก็จะไปที่นั่นนั่นแหละ”
“มึงจะไปทำอะไร มันกินข้าวกับกิ๊กมันอยู่นะ”
“เรื่องของมันสิ” ผมพูดสวน
“...”
“กูจะไปกินกับมันด้วย เพราะมันก็เป็นเรื่องของกูเหมือนกัน!”
โชคดีของผมที่พอจะเดาออกว่าฟาร์กับกิ๊กของมันจะไปกินที่ร้านไหน พอดีแถวห้องซ้อมดนตรีมีร้านน่ารักๆ อยู่ร้านหนึ่งน่ะครับ สาวๆ ชอบมาถ่ายรูปและก็เช็กอินที่นี่ คนอย่างน้องเจนผมก็คิดว่าไม่น่าจะพลาดเหมือนกัน ผมลองเดินไปที่ร้านดูปรากฏว่าเห็นฟาร์กับน้องเจนชัดเจนตรงที่นั่งติดกระจกหน้าร้าน
ผมบอกกับกันต์ว่าผมจะมากินกับฟาร์ แต่ทันทีที่เปิดประตูเข้าร้าน ความหน้าด้านที่ผมคิดว่าผมมีเยอะกลับลดลงอย่างรวดเร็วเหมือนอุณหภูมิยามค่ำคืนที่ทะเลทรายโกบี แทนที่ผมจะเดินไปนั่งกับฟาร์ ผมกลับเลือกนั่งโต๊ะใกล้ๆ ฟาร์แทน หลังของผมชนกับหลังของฟาร์โดยมีเพียงที่กั้นที่สูงเท่าแผ่นหลังของผมเท่านั้นขวางอยู่
กูทำได้เท่านี้เองเหรอวะ...
“สั่งอะไรเพิ่มอีกดีคะ” ผมได้ยินเสียงน้องเจนชัดเจนมาก
“ยังไม่พออีกเหรอ เมื่อตะกี้ก็สั่งไปเยอะแล้วนะ” ฟาร์ตอบ
“เจนได้ข่าวมาว่ากับข้าวที่นี่อร่อยมากน่ะค่ะ เจนอยากลองทานหลายๆ อย่างดู นะคะพี่ฟาร์ ให้เจนได้ลองนะ”
“แต่ว่าพี่ยังต้องกลับไปซ้อม...”
“มีเวลาเหลืออีกตั้งเยอะไม่ใช่เหรอคะ”
ฟาร์เอ๊ย...ถ้ามึงได้คบกับน้องคนนี้นะ มึงคงโดนคุมไปหมดทุกอย่างอ่ะ แต่ถ้ามึงคบกับกู กูตามใจมึงทุกอย่าง อันไหนดีกว่ามึงลองคิดดูซิ
ผมได้แต่คิดและก็ตีอกชกหัวตัวเองในใจ สั่งบริกรไปว่าเอาน้ำเปล่ากับข้าวไข่เจียวหมูสับ จากนั้นผมก็นั่งรออย่างเซ็งๆ หูของผมได้ยินแต่เสียงบทสนทนาของคนที่อยู่โต๊ะข้างๆ ซึ่งเวลาเสียงเหล่านั้นลอยเข้ามาในหูผมทีไร ความเซ็งของผมก็พุ่งทะยานขึ้นสูงใกล้จะทะลุเพดาน
แม่ง...กูมาทำอะไรที่นี่ กูมาฟังเสียงเขาคุยกันให้บาดจิตบาดใจตัวเองทำไม
เพราะข้าวไข่เจียวหมูสับยังไม่มา ผมก็เลยต้องเล่นโทรศัพท์ของตัวเอง (ต้องยอมรับนะครับว่าสมัยนี้โทรศัพท์มือถือถือว่าเป็นอุปกรณ์ฆ่าเวลาอย่างหนึ่ง) แต่แล้วผมก็ตกใจเมื่อมีใครบางคนทักมาหาผม
คนที่นั่งหลังชนกันกับผมตอนนี้นี่แหละ
Sofa Nitiwat : มึงนั่งอยู่ข้างหลังกูใช่มั้ย
Sofa Nitiwat : ช่วยกูด้วย
“หา?” ผมส่งเสียงออกไปอย่างตกใจและค่อนข้างแน่ใจว่าฟาร์จะต้องได้ยินเสียงผมร้องแน่ๆ
Sofa Nitiwat : กูไม่ทนแล้วว่ะ
Thaitep verycool : กิ๊กมึงไม่ใช่หรือไง
Sofa Nitiwat : ไม่ใช่แล้วล่ะ
ผมครุ่นคิดสักพักว่าจะเอายังไงดีต่อพลางจับจ้องไปที่ข้อความของฟาร์ อีกฝ่ายคงจะกำลังลุ้นเยี่ยวแทบเล็ดว่าผมจะไปช่วยมันหรือเปล่า นี่หมายความว่าฟาร์ค้นพบแล้วว่าน้องคนนี้ไม่ใช่สำหรับมันใช่มั้ยครับ
ถึงเวลาของคนที่ใช่อย่างผมจะออกโรงแล้วล่ะ
แม้ผมจะยังไม่รู้ว่าต้องทำยังไงก็ตามทีเถอะ
ผมลุกขึ้นยืนทันที เดินไปแค่ก้าวเดียวก็ถึงโต๊ะของฟาร์กับน้องเจนแล้ว ฟาร์มองผมด้วยสีหน้าตกใจเล็กน้อย ส่วนน้องเจนส่งสายตาขุ่นเคืองนิดๆ มาให้ผม
“นั่งด้วยได้มั้ย หิวข้าวเหมือนกันว่ะ” ผมทำเนียนพูดกับฟาร์แบบนั้น
“เอาสิ มานั่งด้วยกัน” ฟาร์ขยับให้ผมไปนั่งข้างๆ มัน
น้องเจนมองผมเหมือนผมเป็นกองขี้ควายอย่างสมบูรณ์แบบ แหงล่ะ ผมก็ชอบฟาร์เหมือนกันนะ ผมจะยอมเธอได้ยังไง อีกอย่างหนึ่งผมเหนือกว่าเธอก็ตรงที่ฟาร์เป็นคนขอร้องให้ผมมาช่วย เพราะงั้นในตอนแรกที่ผมคิดว่าผมจะแพ้น้องเจน คราวนี้เกมมันกลับพลิกให้ผมชนะน้องเจนแล้วล่ะ
“เห็นมาตั้งนานแล้วยังไม่ได้กินอะไรอีกเหรอ” ผมตีมึนพูดกับฟาร์
“ยังอ่ะ เพิ่งจะสั่งเสร็จไป”
“สั่งอะไรไปบ้าง”
“จำไม่ได้ น้องเจนสั่งเยอะมากเลย”
“น้องเขาจะเลี้ยงหรือเปล่าวะ” ผมแกล้งส่งยิ้มให้น้อง ฟาร์ไม่ตอบอะไรเลย สงสัยคงอยากแกล้งน้องเขาเหมือนกัน “เหยด ลาภปากแล้วสินะกู มึงรู้ใช่มั้ยว่ากูไม่ค่อยจะมีตังค์อ่ะ”
“รู้สิ น้องเจนเลี้ยงเพื่อนพี่หน่อยเนอะ”
น้องเจนกะพริบตาปริบๆ อย่างไม่เข้าใจ เธอคงคิดเอาไว้ว่าฟาร์จะเป็นคนเลี้ยง ตอนแรกฟาร์มันก็คงกะจะจ่ายนั่นแหละครับ แต่พอผมพูดแบบนั้นมันก็เลยรับมุกของผม
น้องเขาจะได้ทนไอ้ฟาร์ไม่ได้และก็หนีไปเอง...
อาหารเริ่มทยอยมาเสิร์ฟทีละนิดๆ ผมก็เลยถือโอกาสชวนคุยทำลายความเงียบของโต๊ะ
“ว่าแต่เจอกันได้ยังไงเหรอ” ผมถามฟาร์กับน้องเจน แน่นอนว่าน้องเจนที่เริ่มจะไม่ชอบขี้หน้าผมไม่ยอมตอบอะไรผมหรอก
“เจอกันที่ผับเนอะ”
“ที่ไหนอ่ะ”
“จำไม่ได้ว่ะ กูเที่ยวเยอะ” ฟาร์หัวเราะลั่น ในขณะที่น้องเจนหน้าเริ่มมีเหงื่อเกาะพราว
“อะไรนะคะพี่ฟาร์”
“ครับ?”
“จำไม่ได้เหรอคะว่าเจอเจนที่ไหน”
“พี่จำไม่ได้จริงๆ ครับเจน พี่ขอโทษนะ”
ฟาร์แม่งเจ๋ง...บทมึงจะเทน้องเขามึงก็เทดื้อๆ แบบนี้เลยใช่มั้ย ฟาร์กำลังทำตัวให้น้องเริ่มเกลียดมันทีละนิดๆ ครับ จริงๆ แล้วมันไม่ใช่คนแบบนี้หรอก
“แต่กูจำได้นะว่ากูเจอมึงครั้งแรกที่ไหน” ผมหันไปหาคนที่นั่งอยู่ข้างๆ
“ที่ไหนวะ”
“มหา’ลัยไง”
“อ๋อ...ที่ไอ้กันต์แนะนำว่ามึงเป็นรูมเมตใช่ป่ะ”
“ใช่ แถวๆ โรงอาหารอ่ะ”
“กูจำได้น่า”
“นานมาแล้วมึงยังจำได้เนอะ”
“ก็กูใส่ใจนี่”
เสียงมีดแทงใจน้องเจนดังจึก...ดังมาถึงฝั่งที่นั่งของผมกันเลยทีเดียว น้องเจนเริ่มโกรธขึ้นมาเรื่อยๆ ผมไม่รู้หรอกว่าฟาร์มันใส่ใจจริงหรือใส่ใจเล่น ตอนนี้มันโฟกัสแค่เพียงว่าจะทำยังไงให้น้องเจนทนมันไม่ได้และก็เลิกรากับมันไปเอง
“พี่ฟาร์คะ พี่ฟาร์กำลังแกล้งอะไรเจนหรือเปล่า”
“พี่เปล่านะครับ พี่แค่คุยกับไอ้เต๊บมันเฉยๆ” ฟาร์หันมาหาผม ผมพยักหน้าหงึกหงักรับคำของฟาร์
“เหมือนพี่ฟาร์กำลังแกล้งเจนเลยอ่ะ”
“เปล่านะ”
“เจนเริ่มไม่อยากกินข้าวที่นี่แล้วค่ะ เจนจะกลับแล้ว ไปส่งเจนได้มั้ยคะ”
ฟาร์หันมาสบตากับผม นัยน์ตาสดใสของฟาร์มีแววดีใจอยู่ลึกๆ “ดะ...”
“พี่ไปส่งเองดีกว่าครับ พี่เดินออกไปสะดวกกว่า” ผมอาสา ตัดบทไอ้ฟาร์ที่กำลังจะตอบตกลงน้องเขาไป
“เจนอยากให้พี่ฟาร์ไปส่ง” หน้าสวยๆ ของน้องเจนกำลังส่อแววเอาแต่ใจ
“พี่อยากไปส่งน้องเจน” ผมพูดต่อ
“ไม่”
“ถ้างั้นก็คงไม่มีใครไปส่งน้องเจนแล้วล่ะครับ” ผมตีหน้ามึน ยกน้ำเปล่าขึ้นมาดื่ม
“พี่ฟาร์ ทำไมเพื่อนพี่ฟาร์ไร้มารยาทกับเจนแบบนี้คะ”
“พี่ก็ว่าเพื่อนพี่มีมารยาทอยู่นะครับ” ฟาร์พูด ทำสีหน้าเฉยเมย
“พี่ฟาร์!”
“บ๊ายบายครับน้องเจน”
น้องเขาดูเหมือนอยากกรี๊ดออกมามากแต่ก็ต้องกลั้นเอาไว้แบบสุดๆ เธอเดินกระฟัดกระเฟียดออกไปจากร้าน ทิ้งให้ผมอยู่กับไอ้ฟาร์สองคนกับอาหารตรงหน้าที่มีจำนวนมากมายมหาศาล ผมก็เพิ่งเข้าใจเดี๋ยวนี้เองว่าทำไมฟาร์มันถึงทนน้องเขาไม่ได้ ก็ดูที่น้องเขาสั่งสิครับ มีกับข้าวประมาณสิบกว่าอย่างเห็นจะได้ (ร้านลำเลียงมาเสิร์ฟอย่างต่อเนื่อง) แสดงออกถึงความเอาแต่ใจแบบขั้นสุดจนไอ้ฟาร์ต้องทำพฤติกรรมแย่ๆ นั้นออกไปเพื่อให้น้องเลิกยุ่งกับมัน เพราะมันเองก็คงจะทนน้องไม่ไหวเหมือนกัน
“จะกินหมดมั้ย” ผมพึมพำก่อนหันไปมองหน้าไอ้ฟาร์
“โทรเรียกพวกนั้นมากินด้วยกันสิ”
“อืม”
“มึงไม่ไปนั่งฝั่งตรงข้ามเหรอ” ฟาร์หันมาถามผม เพราะผมยังคงนั่งอยู่ข้างๆ มัน
“ไม่อ่ะ” ผมยักไหล่
“อ้าว”
“ถ้าไอ้กันต์กับไอ้อาร์มมาก็ให้มันนั่งฝั่งตรงข้ามไปสิ”
ฟาร์เลิกคิ้วมองผม เขาทำหน้าสงสัยเล็กน้อยกับการกระทำของผม
“ก็กูจะนั่งตรงนี้อ่ะ”
“แล้วแต่”
“มึงติดหนี้กูกี่เรื่องแล้ววันนี้” ผมถามขณะเริ่มจัดกับข้าวให้ไปอยู่ตรงหน้าไอ้ฟาร์เยอะๆ โดยที่เจ้าตัวไม่รู้ตัวเลยว่าผมกำลังบริการมันอยู่
“สอง...”
“แล้วจะตอบแทนกูยังไง”
“เลี้ยงข้าวมั้ง” ฟาร์มองกับข้าวอันมากมายมหาศาลอย่างเหนื่อยใจ
“ไม่เอาสิ”
“อ้าว เรื่องมากอีก”
“แน่นอน มึงเพิ่งรู้เหรอ”
“แล้วจะให้กูตอบแทนมึงยังไง”
“ทักเฟซกูมาทุกวัน”
ฟาร์พ่นลมใส่ผมก่อนที่จะส่ายหน้าน้อยๆ “ประสาท”
“อ้าวเชี่ยนี่”
“กูมีธุระต้องคุยกับมึงทุกวันเหรอ”
“ไม่มีก็ทักมาไม่ได้เหรอ”
“เหงาใช่มั้ย กิ๊กมึงไปไหนหมดซะแล้วล่ะ”
“ไม่มีแล้ว...”
“ไม่จริงอ่ะ”
“จริงๆ”
“...”
“มึงจะทักมาใช่ป่ะ”
“บ้าบอแล้วมึง”
“เฮ้ย กูจริงจังนะ” นี่ผมแทบจะอ้อนวอนเขาอยู่แล้ว
“เปลี่ยนเป็นมึงทักมาแล้วกูคุยกับมึงแทนได้ป่ะ กูชวนคนอื่นคุยไม่เก่งอ่ะ”
โอ้มายก็อด นั่นคือทางสว่างของคนที่ชอบมันอย่างผมชัดๆ! ไม่นึกไม่ฝันว่าจะลงเอยแบบนี้ ก็ดีเหมือนกัน ผมจะได้ทักไปหามันอย่างที่ไม่ต้องกลัวอะไรอีกแล้ว เพราะมันให้สัญญากับผมแล้ว!
ค่อยๆ จีบแบบค่อยๆ กระดึ๊บไปข้างหน้าเหมือนหนอนชาเขียวที่อยากได้ยอดอ่อนของใบชา!
“ขี้เหงาเหรอมึง” ฟาร์พูด
“ไม่นะ”
“แล้วจะบอกให้กูคุยแชตกับมึงเพื่อ?”
“ก็แค่อยากคุยด้วย” ผมพูดเหมือนเป็นเรื่องปกติธรรมดาลมฟ้าอากาศ
“อะไรของมึง” น้ำเสียงของฟาร์กระตุกเล็กน้อย “มึงก็โทรคุยกับไอ้เชี่ยกันต์ทุกวันอยู่แล้ว”
“เบื่อแม่งแล้วอ่ะ อยากคุยกับมึง”
“...”
“จริงๆ นะเนี่ย”
“นี่มึงจีบกูอยู่เหรอวะ” ฟาร์ทำสีหน้าแหยงๆ ใส่ผม
“มั้ง คิดว่าไงอ่ะ” ผมรับหน้าตาเฉย
“เฮ้ย”
“คิๆ” ผมส่งยิ้มพร้อมกับส่งเสียงหัวเราะออกไปให้ ดูเหมือนไอ้ฟาร์จะรับในส่วนนี้ของผมไม่ได้จึงรีบโทรตามอาร์มกับกันต์มากินข้าว เพราะไม่อยากอยู่กับผมสองต่อสองอีกต่อไป
ผมแอบมองใบหน้าด้านข้างของทายาทบลูสกายมิวสิก ฟาร์ไม่ใช่คนที่จะพิชิตใจได้ง่ายๆ อันนี้ผมค่อนข้างรู้ดี ที่ผ่านมาแม่งมีประวัติแต่กับผู้หญิง ไม่เคยสนใจเพศเดียวกันเลย แต่การที่มันทำอะไรไม่ถูกเวลาที่ผมพูดจาเกี้ยวพาราสีแบบนี้ใส่มันทำให้ผมมีกำลังใจที่จะเดินหน้าจีบมันต่อไป
แม้ทางเดินที่จะพิชิตใจของฟาร์จะยากและจะยาวไกลแค่ไหน...ผมก็จะไม่ยอมแพ้กลางทางแน่
KANTORN NO.12 : แสดดดด เฉยทำเหี้ยอะไรล่ะ ตักกับข้าวให้ไอ้ฟาร์ดิ
Thaitep verycool : ไอ้อาร์มรู้หมดพอดีว่ากูคิดยังไง
KANTORN NO.12 : อาร์มมันไม่โง่ มันรู้ก็ช่างมันดิ
Thaitep verycool : กูเขินนนนนนนน
KANTORN NO.12 : จะตักไม่ตัก ไม่ตักกูตักให้มันเองนะ
Thaitep verycool : จะฟ้องเมียมึง
KANTORN NO.12 : กูขอโทษ...งั้นแล้วแต่เลย
Thaitep verycool : ตักเลยเหรอวะ
KANTORN NO.12 : เออ เนียนๆ ไปสิ
“ต้มยำกุ้งนี่อร่อยนะ” ผมวางโทรศัพท์ลงและก็ตักต้มยำกุ้งใส่จานของฟาร์ ไอ้กันต์ส่งยิ้มให้ผมอย่างถูกอกถูกใจ ส่วนไอ้อาร์มเอาแต่ก้มหน้าก้มตากินอย่างเดียว
“กูไม่แดกเผ็ดอ่ะ” ฟาร์ทำหน้าหวาดกลัวใส่สีส้มๆ ของต้มยำกุ้ง
“มันไม่เผ็ด”
“เชี่ย แค่สีก็ดูเผ็ดแล้ว”
“มันไม่เผ็ดจริงๆ ถ้ากูป้อน”
“ไปไกลๆ เลย”
ผมทำหน้าเจื่อน สบตาไอ้กันต์ที่เอาแต่ขำไม่ทำอะไรอย่างอื่นเลย ฟายเอ๊ย...มึงสมหวังแล้วไง มึงถึงมีหน้ามาหัวเราะกูได้
KANTORN NO.12 : สู้ต่อไปนะคุณไทเทพ
Thaitep verycool : ยากสัด ยากที่สุดเท่าที่กูเคยจีบใครเลย
KANTORN NO.12 : จะจีบใครมันก็ยากทั้งนั้นแหละ ยิ่งถ้าคนคนนั้นยังไม่มีใจให้มึงอ่ะ
Thaitep verycool : อย่าพูดเลย น้ำตาจะไหล...
“พวกมึงนี่ติดโทรศัพท์กันจัง” ฟาร์เอ่ย “มึงคุยกันอยู่หรือไงวะ”
“เปล่า” ผมกับกันต์ปฏิเสธพร้อมกัน ก่อนที่จะยักคิ้วให้กันเพราะต่างฝ่ายต่างก็คิดเหมือนกัน ไม่งั้นล่ะก็ปล่อยไก่ตัวเบ้อเริ่มแน่
“กูคุยกับเกล้าอยู่” เชี่ยกันต์เอาตัวรอดไปก่อนผมแล้ว
“แล้วมึงล่ะ ไหนบอกไม่มีกิ๊กแล้ว?” ฟาร์พูดไปด้วยกินไปด้วย
ผมถลึงตาใส่ไอ้กันต์อย่างคาดโทษ “กูเช็กผลบอล”
“เหรอวะ...”
Thaitep verycool : ร้านเปิดเมื่อไหร่กูจะไปแต๊ะอั๋งเฮีย เชี่ยกันต์ มึงต้องตายยยยยย
KANTORN NO.12 : ไปไกลๆ ตีน
“มึงคุยกันอยู่นี่หว่า” ฟาร์พูดเพราะเอียงคอมาดูหน้าจอโทรศัพท์ผม ผมรีบซ่อนอย่างรวดเร็ว
“เห็นมั้ย เชี่ยกันต์แม่งตอแหล”
“มึงก็ตอแหลไอ้เหี้ย” ฟาร์พูดใส่ผมพร้อมกับหัวเราะสดใส “คุยเหี้ยไรกัน จะพิมพ์คุยกันทำไม ไม่พูดต่อหน้าเลยวะ”
“ดูง่ายจะตายไอ้ฟาร์” ไอ้อาร์มที่ไม่ค่อยได้พูดเพิ่งจะเปิดปากพูดออกมาในที่สุด “มันกำลังนินทามึงอยู่ไงครับ”
สายตาของฟาร์หันมามองผมสลับกับมองไอ้กันต์ทันที ไอ้กันต์ก้มหน้าทำเป็นตั้งอกตั้งใจกิน ในขณะที่ผมซึ่งอยู่ใกล้ตัวฟาร์ก็ซวยไป เขารีบแย่งโทรศัพท์ผมไปอ่านดู ในขณะที่ผมพยายามล็อกหน้าจอโทรศัพท์สุดฤทธิ์
ฟาร์แย่งไปอ่านได้แป๊บหนึ่ง เพราะผมรีบแย่งกลับคืนมา...เขามองหน้าผมและก็หรี่ตาคาดโทษ ผมรีบก้มหน้าก้มตาเพื่อที่จะหลบสายตาที่จ้องจับผิดของฟาร์
ไอ้ห่ากันต์ ไอ้ห่ารากกกกกกกกกกกกก
KANTORN NO.12 : ฟาร์รู้แล้วมั้ง
Thaitep verycool : เหรออออออออออ
KANTORN NO.12 : สมน้ำหน้า
Thaitep verycool : บ้า ยังไม่รู้หรอก วันหลังมึงห้ามทำแบบนี้อีกนะ ห้ามทิ้งกูแบบนี้ ห้ามแกล้งกูแบบนี้
KANTORN NO.12 : กูไม่เคยแกล้งมึง
Thaitep verycool : ไอ้ชั่ว
KANTORN NO.12 : ทักมันไปยังวันนี้
Thaitep verycool : ยัง
KANTORN NO.12 : ทักไปสิ มันคงกลับถึงบ้านแล้วล่ะ
Thaitep verycool : อืม
KANTORN NO.12 : ทักยัง
Thaitep verycool : เชี่ย มึงต้องรู้ทุกเรื่องมั้ยเนี่ย
KANTORN NO.12 : มึงยังเสือกเรื่องของกูเลย...
Thaitep verycool : จริงว่ะ
Thaitep verycool : เฮ้ย! ฟาร์ทักกูมาแล้ว!
KANTORN NO.12 : ทักว่า...
Thaitep verycool : เหยดเข้
KANTORN NO.12 : อะไร
Thaitep verycool : มันบอกว่ามันเห็นที่กูคุยกับมึง
Thaitep verycool : แล้วมันถามกูว่า...กูชอบมันหรือเปล่า
TBC*
พระเอกกับเพื่อนพระเอกนี่คุยกันทุกวันจริงๆ ใช่มั้ยนี่ จนคนอ่านคิดว่าเป็นชู้กันแล้ววววว 5555
เอาแล้วไงล่ะชายเต๊บ ชายจะตอบคุณฟาร์เขาไปว่าอย่างไรรรรรรรรร
ขอบคุณสำหรับการเข้ามาอ่านและคอมเมนต์นะค้าา รักที่สุดดด
-
เชียร์เต๊บ :mc4:
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
ชู้ของน้องกันต์ที่พี่เกล้ารู้เห็นเป็นใจ
อาห์......ความสัมพันธ์นี้ซับซ้อนยิ่งนัก
:hao3:
-
ชอบที่เต๊บคุยกับกันต์น่ารักกก
-
Greezzz!!! น่ารัก เนอะ >.<
-
นอกจาก ทีมร้านบาร์สุราลัยเเละพระเอก นายเอกของงานเเล้ว คู่ของพี่ไตเต๊บคนคูลนี้ มีความเชียร์ให้เค้าได้กัน เอ๊ยยย ได้คู่กัน 55555555555 ชอบมากเลย จีบได้เกียนตามสไตล์เค้าอ่ะค่ะ เเละคาดว่าจะมีโมเม้นให้คนอ่านได้ขำกามค้างกันอีกหลายยก พี่อาร์มฉลาดหลักเเหลม ถ้าเรื่องนี้ไม่มีคู่กระซิบบอกคนเขียนให้หน่อยค่ะ ว่ามาคู่กะเลาาาาาา 55555 เลาจะดูเเลเพ่อาร์มสุดใจขาดดิ้น นี้อ่านมาสดุดพี่ฟาร์แกที่สุดเเล้ว เเกมีความใส่ใจพี่เต๊บคนคุลเเบบสุ่มเงียบ คาดว่าคงมองพี่ไตเต๊บดีขึ้น ส่วนที่เค้าด่ากันว่า จะเสือกทุกเรื่องใช่ไหม ตอบไปเลยพี่กันต์คนแมน "ถ้าจะเสือก ต้องเสือกให้ถึงที่สุด"กร๊ากกกกกกกกกก
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
:really2: :really2: :really2:
แล่ว ๆ ๆ ๆ ๆ ฟาร์จะเปิดใจไหมเนี่ย
ไตเต๊บ จะสมหวังในเร็ววัน หรือต้องผิดหวัง
ไม่ได้ละ คนเขียนมาอัพให้เร็ว ๆ นะ
:katai4:
-
รุกเลยๆ
-
เอร๊ยยยย คู่นี้ลุ้นสนุกนะ
จีบติดจะมีสลับกันมั้ย ใครจะ-คุมเกม-คะ คุณผู้ชมมมม อิอิ
-
555 กันต์กับเต๊บนี่ฮาว่ะ
-
ฮิ้ววววววว....จะตอบฟาว่าไงคะเต๊บ
-
ไตเต๊บ ดูเก่งจ๊างงง เวลาให้คำปรึกษาสิบสอง
พอตาตัวเอง ง่อยกระรอก
ใครว่าอาร์ม ไม่รู้เรื่อง ที่แท้ฉลาดแฮะ
รู้ทันว่า ไตเต๊บ กับ สิบสอง กำลังนินทาฟาร์ซะด้วย
สงสัยในกลุ่มนี้ อาร์ม ฉลาดสุด
หาคู่ให้อาร์ม ด้วย
เอ....หรือ อาทิตย์ อาร์ม ก็ดี นะ :mew1: :mew1: :mew1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
สู้เขาต่อไปนะเต๊บ5555555555555 ชอบคู่หู112จริงๆ :hao7:
-
เหยดเข้จริงๆจ้า
55555 ชอบคาแรคเตอร์ฟาร์อะ
ตลกการจีบแบบหนอนชาเขียว โอยย เปรียบซะ
-
เฟดเฟ้~~~~~!! มาถึงขนาดนี้แล้ว.....
รุกหนักไปเรยคร้าขุ่นไตเตพพพพ
-
ฮะๆๆๆๆ น่ารักกันจังเลย อ่านแล้วกระชุ่มกระชวยหัวใจ
-
อ่านไปอ่านมานี่เริ่มจะเชียร์ให้สิบสองกับเบอร์หนึ่งนางได้กันเองแล้วอ่ะ คุยกันโคตรมิ้ง :laugh:
-
:m20:
-
สิบสองคุยกับหนึ่งมากกว่าคุยกับเฮียเกล้าอีกมั้งเนี่ย(ปรึกษาปัญหาเรื่องเมียๆ) :laugh:
-
จะไปรอดไหมเนี่ย แต่ยังไงก็เชียร์นะครับ สู้ๆ
-
เพื่อนคู่นี้น่ารักจริงๆ คุยกันทุกวันยิ่งกว่าแฟน 555
-
ถถถถถถถ พ่อเต๊บบบบบบ ทีตอนสิบสองจีบเกล้านี่โปรนัก กุนซือใหญ่ โชว์สกิลสูงข่มโหลตลอด พอถึงคราวตัวเอง เป็นไงอ่ะ อี๊.... อนุบาลหมีน้อยมาก #มองสูงลงต่ำ 55555
ชอบๆ แมนๆจีบกันแบบนี้ ตรงๆ คูลๆดี. ชอบ >> บอกชอบ จีบ >> บอกจีบ ฟินเลอ
-
แหล่วๆๆๆๆๆ ฟาร์ทักมาแบบนี้ ไตเต้บสู้เค้าาาาาาา ยังไงๆๆๆๆ :katai4:
-
เต๊บสู้ๆๆๆ ตอบไปเลยยยย 55555 ชอบฟาร์ครับ งี้
-
เบอร์ลุย
-
เขิลอะ อ่อนทั้งคู่ พอชอบใครจริงๆดันจีบไม่เป้น แปลว่าเวลาเบนชอบใคร เบนควรอ่อยเลยใช่ไหมคะ เพราะพวกนี้จีบไม่เป็น
5555555555555555
จริงๆมีคนชอบเยอะแยะ แต่เค้าไม่แสดงออกไง จินตนาการล่ำเลิศมากจริงๆ
-
5555 จีบเนียนๆไม่ได้ ก็รุกหนักไปเลย
ขำชู้สองคนนี้คุยกันจริงๆ จริงๆแล้วเขาเป็นชู้กันใช่ไหมคะหัวหน้า....กร๊ากกกกกก
-
หนึ่งกับสิบสองนี่เป็นเพื่อนที่รักกันดีนะช่วยเหลือกันตลอด55555
สู้ๆนะหนึ่งไหนๆฟาร์ก็คจะรู้ตัวละก็ลุยเลย
-
อย่าป๊อดตอบกับไปเลยว่า "ใช่ กูกำลังจีบมึงอยู่" ไปเลยไม่ต้องกั๊กแล้วนาทีนี้ ฟาร์รับไม่ได้ก็ตื้อไป
จำไว้ว่าตื้อเท่านั้นที่ครองโลกแต่ก็ควรปล่อยให้เขาได้มีโอกาสคิดอะไรๆ บ้างนะอย่ารุกมากไป
ไม่งั้นจะเป็นความน่ารำคาญได้นะ เราขอเตือน
-
เชียร์เต็ปสุดใจเลยค่ะ
-
เอาเลยเต๊บรุกให้แรงกว่านี้ คูลๆไปเลย55555555555
-
5555555 พี่ไตเต๊บสู้ๆ
ฟาร์รู้แล้วชัวร์
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
มีความจีบ! เดินหน้าเต็มกำลังไปเลยเต๊บ
-
:pig4: :pig4:
-
ชอบโมเม้นต์ 2 หนุ่มคุยกันอ่ะ หนึ่งกะสิบสอง :hao7:
-
บรรดาแฟน คงระแวง แก 2 คนนี่ล่ะบอกกันทุกเรื่อง 5555
-
555 งานนี้ไตเต๊บจะทำไงหนอ
-
คู่เพื่อนสนิทนี่ ยังไงๆ
-
อย่าป๊อดนะไทเทพ ชอบก็บอกชอบ
-
ขอบคุณ :)
-
1 12 นี้มันเหมือนชู้กันจริงๆ
ฟาร์พอเริ่มพูดคุยแล้วดูน่ารักเนอะ
-
อ่านแล้วหลงรักสิบสองชนิดโงหัวไม่ขึ้นล่ะ ละมุนหนักมาก
-
โถ่~ ไตเต๊บ สู้ๆนะ 555555555
-
5555 มีความมึน มีความบ้า
เต๊บลุยเลย ฟาร์เปิดทางแล้ว
ฟาร์รู้ได้ไงอะว่าเต๊บตามไปที่ร้าน แอบมองล่ะสิ
อาร์มจะตรงไปไหน 555
ฟาร์ถ้ารู้แล้วจะไม่หายไปใช่ไหม กันต์ช่วยจริงหรอ
ป่วนเพื่อนมากอะ ยอมใจ
-
:hao7: :hao7: มาถึงขั้นนี้แล้ว มึนต่อไปไตเต๊พ :serius2: :serius2:
-
ตอนที่ 24
เมื่อร้านซ่อมเสร็จ
ในที่สุดบาร์สุราลัยของผมก็กลับมามีชีวิตอีกครั้ง
วันนี้เป็นวันที่ผมมีความสุขที่สุดของเดือน ช่างซ่อมกระจกเรียบร้อยและกลายเป็นกระจกใสใหม่เอี่ยมอ่อง วันนี้เป็นวันที่ร้านซ่อมเสร็จเป็นวันแรก ผมตื่นเช้าเป็นพิเศษ (เจ็ดโมงเช้า) เพื่อเตรียมตัวซื้อของเข้าร้าน ดีใจที่ในที่สุดผมก็ได้กลับมาทำอาชีพที่ผมรักสักที หลังจากที่ผมกับป้าสามไปซื้อของเข้าร้านเสร็จ ป้าสามก็เอาวัตถุดิบไปเก็บเข้าตู้เย็น ส่วนผมเดินออกมาที่หน้าร้านทันเห็นป้าสี่ที่มาทำงานพอดี
“อารมณ์ดีแต่เช้าเลยนะคะคุณเกล้า” ป้าสี่ส่งยิ้มมาให้ผม
“แน่สิครับป้า ร้านเราจะกลับมาเปิดแล้วนะครับ ผมตื่นเต้นมากเลย”
“ป้ารู้สึกคิดถึงมากเลยค่ะ สองอาทิตย์นานเหมือนสองปีเลยในความรู้สึกของป้า”
“คิดเหมือนผมเลย”
“ว่าแต่วันนี้น้องสิบสองไม่ได้มานอนกับคุณเกล้าเหรอคะ”
คนถูกถามอย่างผมชะงักกึก มองหน้าป้าด้วยสีหน้าทำอะไรไม่ถูก “อะไรนะครับป้า”
“ป้าเห็นช่วงนี้น้องสิบสองกับคุณเกล้าสนิทกันน่ะค่ะ ป้าก็เลยถามหาดู”
เหยดเข้ ผมเกาหัวแกรกๆ พยายามไม่ให้ป้าจับพิรุธได้ว่าผมกับสิบสองมีซัมธิงรอง “เอ่อ...จริงๆ สิบสองไม่ค่อยได้มานอนกับผมบ่อยๆ นะครับ แค่วันที่ป้าเห็นวันเดียวเท่านั้นแหละครับ”
“เหรอคะ” ป้าสี่ทำหน้าครุ่นคิด “นั่นสินะคะ”
ป้าสี่หันไปสนใจการทำความสะอาดร้านต่อ ในขณะที่ผมทำหน้าเคร่งเครียดเพราะกลัวป้าจะรู้ความลับของผมกับสิบสองเข้า ยังไม่ทันที่ผมจะหายใจได้คล่องคอ ตัวปัญหาอีกหนึ่งก็วิ่งเข้ามาหาผมด้วยสีหน้าตื่นๆ
“เฮียยยยยย” การที่โดนไอ้หนึ่งเรียกด้วยน้ำเสียงยานคางแถมยังดังลั่นร้านแบบนั้นให้ความรู้สึกเหมือนมันพูดคำว่า ‘เหี้ย’ แทนที่จะเป็น ‘เฮีย’ เหลือเกิน มันกอดผมทันทีที่เจอหน้ากัน
“ไอ้สัด ออกไปเลย” ผมรีบแกะตัวมันออก
“ไอ้เหี้ยนี่!” คนที่มาช่วยผมก็คือสิบสอง มันแกะร่างไอ้หนึ่งออกไปไวมาก แถมยังยกเท้าทำท่าเหมือนจะเตะไอ้หนึ่งด้วย
“ผมคิดถึงเฮีย” หนึ่งพูดต่อขณะหลบลูกเตะของสิบสอง “และผมมีเรื่องปรึกษา!”
ผมสบตากับหนึ่งสลับกับสิบสอง สิบสองยังคงเคืองไอ้หนึ่งอยู่จึงได้แต่ทำหน้าบูด ผมพอจะรู้ว่าเรื่องอะไรก็เลยพยักพเยิดให้หนึ่งไปคุยกับผมที่หลังร้าน
“ไม่ต้องไปเลย” สิบสองเอ่ยห้าม “ผมรู้แล้วครับ”
“เหรอ” ผมทำสีหน้าทึ่ง “ตกใจมั้ย”
“ไม่เลย เดาง่ายจะตาย ไอ้หนึ่งมันทำท่าจะเป็นจะตายฉิบหายตอนที่สิบสี่ไม่ยอมคุยกับมันอ่ะ”
“จริง” ผมเห็นด้วย
“เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนเถอะเฮีย เฮียดูนี่” ไอ้หนึ่งส่งบทสนทนาของมันกับสิบสี่มาให้ผมดู ผมเห็นชัดเจนอยู่ข้อความเดียว
Sofa Nitiwat : ตกลงมึงชอบกูเหรอวะ
“เหยดดดดดดด” ผมไม่รู้จะอุทานอะไรนอกจากคำนี้จริงๆ “แล้วมึงไม่ตอบมันไปล่ะว่ามึงชอบ”
“เฮีย อย่าเสียงดัง” หนึ่งทำท่าจะเข้ามาเอามือปิดปากผม แต่สิบสองยืนคุมเชิงอยู่ใกล้ๆ มันก็เลยไม่กล้า “ผมไม่รู้จะตอบยังไง”
“ดูไม่ใช่มึงเลย” ผมพึมพำ
“นั่นน่ะสิ” สิบสองเห็นด้วย
“ก็ผมเขินนี่หว่า” หนึ่งโวยวาย “เฮียก็รู้ว่าจริงๆ แล้วผมน่ะเป็นคนขี้อายจะตาย”
ผมใช้ความพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่เบะปากใส่คำพูดของไอ้หนึ่ง...มันเนี่ยนะขี้อาย
“จริงๆ นะเฮีย ถ้าผมบอกว่า ‘เออ! กูชอบมึง!’ เฮียว่าผมจะกล้าสู้หน้ามันตอนทำงานป่ะ”
“สาดดดด แมนๆ หน่อยสิวะ กับคนที่มึงชอบอ่ะมึงเผชิญหน้าไปเลยอย่าไปกลัว ถ้ามัวแต่มุดหัวหลบแล้วเมื่อไหร่คนนั้นเขาจะรู้ว่ามึงชอบ เมื่อไหร่เขาคนนั้นจะรู้ว่ามึงอยากเป็นแฟนเขา”
หนึ่งอ้าปากค้าง ส่วนสิบสองหันมามองผมอย่างทึ่งๆ เรื่องคนอื่นผมมักจะเก่งครับ แต่เรื่องของตัวเองนั้นไม่ค่อยเก่งเท่าไหร่ ตอนนี้ผมกับสิบสองถือว่าอยู่ในช่วงมั่นคง ยังไม่มีอะไรมาสั่นคลอน แต่กว่าจะพากันมาถึงตรงนี้ได้ก็กินเวลามาเกือบสองสามเดือนเลยนะครับ เพราะงั้นถ้าชอบก็ควรแสดงออก เพราะอุปสรรคมันไม่ได้มีแค่ตอนก่อนคบกันเท่านั้น ระหว่างคบกันยังมีอีกเยอะให้คนสองคนต้องฟันฝ่า และผมก็พอจะรู้อยู่ว่ามีอะไรรอผมกับสิบสองบ้าง เพียงแต่ว่าพยายามไม่ไปคิดถึงมันก็เท่านั้น
วันนี้ร้านผมเพิ่งเปิดหลังจากปิดซ่อมมานานตั้งสองอาทิตย์ เพราะฉะนั้นผมจะไม่คิดเรื่องที่มันน่ากังวลเด็ดขาด
คิดเรื่องลุ้นไอ้หนึ่งกับไอ้สิบสี่ให้ลงเอยกันดีกว่า...น่าสนุก
“เฮียแม่งเจ๋งกว่าไอ้สิบสองเยอะเลย” หนึ่งโพล่งออกมาในที่สุด “ก็ได้ วันนี้นี่แหละผมจะบอกชอบมัน”
“เออ ถ้ามันรู้ว่ามึงชอบก็คงจะหวั่นไหวไม่มากก็น้อยนั่นแหละ” ผมเอาความคิดของตัวเองเป็นหลัก ตอนที่ไอ้สิบสองบอกชอบผม ผมนี่หวั่นไหวฉิบหายยยยยยยยยยยยยยยยย
“แต่มันก็ต้องขึ้นกับคนที่บอกชอบออกไปด้วยนะเว้ย” สิบสองยักคิ้วส่งให้ไอ้หนึ่ง คราวนี้ผมเบะปากหมั่นไส้สิบสองเต็มๆ อย่างไม่ปิดบัง ไอ้หนึ่งก็เช่นกัน...
เดี๋ยวๆ มันรู้เรื่องผมกับสิบสองหรือเปล่าวะ...โว้ย! ป้าสี่ก็คน ไอ้หนึ่งก็อีกคนเหรอวะที่สงสัยเรื่องผมกับสิบสอง! ให้ตาย ผมว่าผมเนียนแล้วนะ ไม่ได้แล้ว ผมต้องอยู่ห่างๆ จากมันให้มาก ไม่อยากให้พนักงานรู้จริงๆ ครับ ไม่งั้นมีปัญหาตามมาแน่ (ยังคงไม่รู้ตัวว่าคนเขารู้กันไปเกือบจะครึ่งหนึ่งของร้านแล้ว...)
“กูเชื่อว่ากูมีดี”
“ดีที่จิ๊กตังค์เขาใช่มั้ย” สิบสองแซว
“สาด มึงจะแซวเรื่องนี้อีกนานมั้ย”
“วิธีจีบของมึงนี่คงเป็นตำนานไปอีกนาน”
“แล้วมึงมีดีอะไรบ้างวะ” ผมพูดยิ้มๆ กับไอ้หนึ่ง
“ผมน่ะเหรอ” หนึ่งยืดอกภูมิใจ “ผมจน แต่รักใครรักจริง”
ผมกับสิบสองสบตากันและก็ขำ นั่นน่ะเหรอว่าที่เรียกว่าข้อดี...
สิบสองกับหนึ่งเถียงกันอีกคำสองคำ ผมกอดอกแอบมองดูสองคนนี้คุยกัน ถ้าหนึ่งมันสมหวังล่ะก็จะมีคู่รักคู่ใหม่เกิดขึ้นในร้านของผม...
มันเป็นเรื่องที่น่ายินดีใช่มั้ยครับ
ผมงานยุ่งตลอดทั้งบ่ายของวันนั้น รู้สึกตื่นเต้นยิ่งกว่าตอนที่ร้านเปิดใหม่ๆ อีก พนักงานของร้านทยอยมาที่ร้านจนเกือบจะครบทุกคน คนที่มาตรงเวลาพอดีเด๊ะนั่นก็คือสิบสี่
ไอ้หนึ่งแม่งไปหลบอยู่หลังร้านตอนที่สิบสี่มา...ไหนมึงบอกว่ามึงมีดี ดีแต่หลบเขานี่แหละไอ้สัด
“เอาล่ะๆ มารวมกันตรงนี้ก่อน” ผมพูดเสียงดัง เรียกพนักงานทุกคนเข้ามาใกล้ๆ คนที่แทรกตัวผ่านสองกับเจ็ดเพื่อที่จะได้มายืนอยู่ใกล้ๆ ผมก็คือสิบสอง แค่นี้มึงก็เอาใช่มั้ย... “ผมดีใจนะที่ร้านเปิดสักที พวกคุณทุกคนดีใจกันใช่มั้ย”
ทุกคนตบมือเสียงดัง กลุ่มเพื่อนไอ้สิบสองส่งเสียงร้องเย้วๆ
“เรื่องที่ผ่านมาถือว่าเป็นบทเรียน” ประโยคนี้ผมหันไปบอกกับสิบสองโดยเฉพาะ ก่อนจะหันไปมองพนักงานทุกคน “ผมไม่รู้ว่าอนาคตร้านของเราจะเกิดเรื่องร้ายๆ แบบเรื่องที่เพิ่งเกิดไปหรือเปล่า แต่ผมขอฝากอะไรเอาไว้อย่างหนึ่ง พวกคุณเป็นเสมือนฟันเฟืองของร้านที่จะทำให้ร้านดำเนินต่อไปได้ เวลาคุณจะทำอะไร จะบริการใคร หรือทำอะไรในนามของร้าน ผมอยากให้พวกคุณพยายามคิดให้มากว่ามันจะเกิดผลดีหรือผลเสียกับร้าน”
พนักงานที่ฟังผมทุกคนสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ระหว่างที่ฟัง
“ผมเป็นคนใจดี ผมรู้...แต่ถ้าอยากเป็นนักธุรกิจที่ดีผมไม่สามารถใจดีได้ตลอด” ผมหันไปหาสิบสองอีกครั้ง ตอนนี้สิบสองเอาแต่ก้มหน้าก้มตาเอาเท้าเขี่ยพื้นพร้อมกับทำหน้าหงอย ก็เรื่องนี้มึงผิดเต็มๆ อ่ะ “ผมขอร้องพวกคุณทุกคน อย่าให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก และก็พวกรักษาความปลอดภัย” แปด สิบสี่ กับสิบห้ายืดตัวขึ้นมาเพื่อตั้งใจฟัง “คอยเป็นหูเป็นตาเอาไว้ให้ดี ถ้าพวกนั้นมาหาเรื่องเราอีกให้เรียกผม”
“เกล้าจะทำอะไร” สิบสองพูดแทรกระหว่างที่ผมพูด
เงียบกริบ...
ผมหันไปถลึงตาใส่สิบสอง
มึงเพิ่งเรียกชื่อเล่นกู!!!!!
เพื่อนไอ้สิบสองทุกคนหลุดขำ ในขณะที่ผมหน้าซีดเผือด “มึงว่าไงนะ”
“ผมหมายความว่า...เจ้านายจะทำอะไรกับคนพวกนั้นครับ”
ผมปั้นหน้าเข้มใส่มัน โว้ย นี่มันอึดอัดฉิบเวลาที่อยู่กับสิบสองต่อหน้าคนอื่นเนี่ย “ก็คุยไง ประนีประนอม Compromise”
“อย่าลืมเรียกผมไปด้วยนะ”
“พวกนั้นจะมาอีกเหรอคะคุณเกล้า” เก้าคนสวยถามอย่างเป็นกังวล
“ผมไม่สามารถรับรองอะไรได้หรอก”
“คุณเกล้าทำไมไม่แจ้งตำรวจคะ”
“ผมรู้ว่าพวกนั้นมีอำนาจ” ผมค่อยๆ ตอบพนักงานไป “ผมอยากดำเนินธุรกิจแบบไม่มีปัญหากับใคร ผมรู้ว่าการแก้ปัญหาของผมมันไม่ถูก แต่ถ้าสมมติผมไปแจ้งความ คนพวกนั้นที่ไม่รู้ว่ามีจำนวนเท่าไหร่กันแน่อาจจะพยายามมาเอาคืนที่ร้านเรา ผมจึงจำเป็นต้องไม่ทำอะไร”
“มันดีแล้วใช่มั้ยคะ” เจ็ดเองก็ดูกังวลเช่นกัน
“อย่างน้อยตอนนี้ก็ยังไม่มีปัญหา”
“ถ้ามีปัญหา ผมนี่แหละจะไปไฟต์กับพวกนั้นเอง” สิบสองพูด ทุกคนหันไปมองสิบสองรวมถึงผม ผมนี่ถลึงตาใส่มันเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ “ผมจะไม่ยอมให้แก๊งนี้เป็นปัญหากับร้านอีก ผมให้สัญญาเอาไว้เลย”
“ผมมีเรื่องสงสัยครับคุณเกล้า” สิบห้ายกมือขึ้นอีกคน ผมหันไปแล้วทำท่าบอกให้สิบห้าพูดออกมาได้เลย “ที่สิบสองเรียกชื่อคุณเกล้าเฉยๆ มันแสดงออกถึงความไม่เคารพ ทำไมคุณเกล้าไม่ลงโทษมันล่ะครับ”
ผมกะพริบตาส่งให้สิบห้าที สิบสองที คนที่กำลังจะถูกลงโทษทำท่าจะเตะเพื่อนที่สนุกสนานมากยามที่ได้แกล้งมัน
“ลงโทษยังไงดีล่ะ”
“ขนเบียร์เลยเฮีย” ไอ้หนึ่งเพิ่งโผล่ออกมาจากการซ่อนอยู่หลังบาร์ “รถเพิ่งเอามาส่งตะกี้”
“ได้” ผมหันไปหาสิบสอง “ไปขนเบียร์...”
“ได้เลย ป่ะพวกเรา” สิบสองชวนเพื่อน
“...คนเดียว” ผมพูดเสียงเข้ม
“มันไม่ใช่เบาๆ นะ ไม่ใช่ลังเดียวด้วย”
“ยังจะมาโอดครวญอีก”
“ทำไมใจร้ายกับผมอ่ะ”
“ไม่ได้ใจร้าย”
“แค่สิบห้ายุแค่นี้จำเป็นต้องลงโทษกันเลยเหรอ”
“จะไปหรือไม่ไป”
“ไม่ไป”
“ไปเดี๋ยวนี้”
“ไม่ไปครับ!”
ผมเพิ่งสังเกตว่าพนักงานร้านทุกคนจ้องมองผมกับสิบสองเขม็ง ผมกลืนน้ำลาย ส่งสายตาให้สิบสองรีบไปทำตามคำสั่งแต่โดยด่วน สิบสองส่งยิ้มให้ก่อนจะยอมไปขนเบียร์ที่เพิ่งมาส่งอยู่หลังร้านแต่โดยดี...
“ดูเหมือนคุณเกล้าจะสนิทกับน้องสิบสองมากขึ้นนะคะ” ผู้จัดการสองตั้งข้อสังเกตยิ้มๆ
“คิดไปเองหรือเปล่า”
“จริงอย่างที่ป้าสี่เม้าท์เลยค่ะ”
ผมหันไปมองป้าสี่ที่หันไปสนใจไม้กวาดในมือทันที...ในที่สุดผมก็ถูกเม้าท์จนได้
“เม้าท์กับใครไปบ้างครับป้า” ผมพูดเสียงเบากับป้าสี่
“พนักงานหญิงทุกคนเลยค่ะ” สองตอบแทน
ทุกคนสบตากันและก็ก้มหน้า ให้ตายเถอะ...นี่ผมต้องมาลงโทษพนักงานของผมหลายคนตั้งแต่วันแรกที่เปิดร้านหลังจากร้านปิดมานานหรือไง
“พนักงานหญิงทุกคนครับ...” ผมยิ้มเย็นๆ ส่งให้หลายคนที่รอฟังผม “...ผลัดเวรกันทำหน้าที่แม่บ้านช่วยป้าสี่ตลอดทั้งอาทิตย์นะครับ”
พนักงานหญิงทั้งหมดโอดครวญ...ผมไม่อยากแกล้งผู้หญิง แต่ทำไงได้ล่ะก็ผมเป็นหัวหน้านี่ ลูกน้องทำผิดก็ต้องลงโทษสิ
ป้านะป้า เม้าท์ออกไปได้
ผมไม่รู้เลยว่าความลับของผมกับสิบสองจะปิดลูกน้องเอาไว้ได้นานแค่ไหน...
“โต๊ะสิบเช็กบิลครับเฮีย” หนึ่งเดินมาหาผมหลังจากที่ร้านเปิดไปได้ประมาณสามชั่วโมงแล้ว ลูกค้ากลับมาแน่นร้านเหมือนเดิมและตอนนี้ทุกคนกำลังสนใจนักดนตรีของร้านที่กำลังร้องเพลงอยู่
“มึงบอกสิบสี่ไปหรือยัง” ผมถามขณะคิดตังค์ให้โต๊ะสิบ
“ยังเลย ยังไม่มีเวลา”
ผมเอื้อมมือออกไปเขกกะโหลกไอ้หนึ่ง “จะบอกชาติหน้าหรือไง”
“เฮีย มันไม่มีเวลาจริงๆ เฮียก็ดูลูกค้าร้านเราก่อน”
“เออๆ กูให้เวลาก่อนร้านปิดนะ มาบอกผลกูด้วย”
“ลุ้นอย่างกับลุ้นผลสลากกินแบ่ง”
“มึงอยากมาปรึกษากูเองทำไมล่ะ”
“ครับเฮียครับ...”
“ถ้าสมหวังจะเลี้ยงอะไรกู”
“เฮียสิต้องเลี้ยง”
“บ้านมึง!”
จะเอาอะไรกับคนอย่างไอ้หนึ่ง...ผมส่งบิลที่คิดตังค์เสร็จแล้วให้หนึ่ง ระหว่างนั้นห้าก็เดินมาหาผมพร้อมดอกไม้ช่อเบ้อเริ่ม
“มีคนให้ห้าเหรอ” ผมส่งเสียงล้อเลียน
“เปล่าค่ะ ของคุณเกล้า”
หา...ผมมองดูช่อดอกไม้สีขาวที่สวยและราคาแพงมากแน่ๆ อย่างงุนงง ผมรับมาและก็เหลือบมองไปที่สิบสอง รายนั้นกำลังส่งเสียงร้องเพลงนุ่มๆ ให้ลูกค้าสาวๆ เคลิ้มอยู่
บนช่อดอกไม้มีกระดาษใบหนึ่งห้อยเอาไว้
‘ยินดีที่ร้านกลับมาเปิดอีกครั้งนะ : )
From : อาทิตย์’
ไอ้ทิตส่งมา!!!!!!!!!!!
ตั้งแต่วันที่ผมรู้ใจมัน ผมก็ยังไม่ได้ติดต่ออะไรมันอีกเลยแม้กระทั่งทางแชต เอาเข้าจริงๆ ผมก็ไม่กล้าบอกมันไปตรงๆ ว่าผมมีแฟนแล้ว การที่ผมจะทำร้ายจิตใจเพื่อนผมคนหนึ่งเป็นอะไรที่ยากเพราะมันจะทำให้เพื่อนเสียใจ ทำให้เพื่อนห่างจากผมไป บอกตรงๆ ผมยังไม่รู้เลยว่าต้องทำตัวยังไงเรื่องไอ้ทิต...
...ถ้ามันมาถาม ผมก็คงต้องบอกไปตรงๆ ว่าผมคบกับสิบสองแล้ว
หากเป็นอย่างนั้นผมคงต้องยอมรับกับผลที่จะเกิดขึ้นในภายหลัง ไอ้ทิตอาจจะห่างหายจากชีวิตผมไปสักพัก ไอ้ทิตอาจจะเกลียดขี้หน้าผม หรือไอ้ทิตอาจจะเลิกคบกับผม หากเป็นแบบนั้นผมก็ต้องจำใจยอมรับมัน
“ไหนดูซิ ร้านกลับมาเปิดแล้วเหรอ” คนที่โผล่มาเซอร์ไพรส์หลังจากดอกไม้ช่อโตนั่นก็คือคุณแม่ของผมนั่นเอง
“แม่” ผมรีบส่งดอกไม้ให้พนักงานเอาไปเก็บก่อนที่จะเดินออกมาจากหลังเคาน์เตอร์เพื่อไปหาท่าน “มาได้ยังไง ดึกแล้วทำไมไม่นอนล่ะครับ”
“ร้านเปิดหลังจากที่ปิดไปนานทั้งที แม่ก็ต้องมาแสดงความยินดี”
“แล้วแม่มากับใครอ่ะ”
“โน่นไง” แม่ของผมชี้มือไปที่ลูกค้าสองคนที่เพิ่งเข้ามานั่งในร้าน ให้ตายเถอะ คุ้นจังเลย “น้าติรณากับหนูแตงไทยไงจ๊ะ”
นั่นไงล่ะ...เซอร์ไพรส์แบบยกกำลังสาม! “แม่!” ผมร้องเสียงหลง
“ทำไมต้องตกใจขนาดนั้นด้วย”
“แม่ยังไม่รู้อีกเหรอว่าผมกับแตงไทยน่ะ...” คุยกันไปแล้วว่าผมมีคนที่ ’กำลังคุย’ อยู่แล้ว
“ถูกอกถูกใจกันใช่มั้ย”
“ไม่ใช่เลยครับ”
“นี่ อย่าให้แม่ต้องเหนื่อยสิ” แม่ผมทำท่าปาดเหงื่อ “หนูแตงไทยน่ะไม่ดีตรงไหน สวยก็สวย การงานก็มั่นคง ทำไมไม่สนใจฮะ นี่คิดจะแต่งงานกับร้านของตัวเองหรือไง ทำไมไม่คิดจะมีครอบครัว”
“ผม...”
“ไปต้อนรับน้าติกับหนูแตงไทยเดี๋ยวนี้เลย”
“แม่ ผมต้องดูร้าน”
แม่ไม่ฟังเสียงโอดครวญของผมแถมยังลากผมมายังโต๊ะที่น้าติกับแตงไทยนั่งอยู่ น้าติส่งยิ้มให้ผม ผมยกมือไหว้เธอและก็มองแตงไทยที่ทำสีหน้าสลดยังไงชอบกล
วันนี้จะมีเรื่องเซอร์ไพรส์อะไรผมอีกมั้ยเนี่ย...
ผมนั่งอยู่กับแม่ น้าติ และก็แตงไทยสักพัก พอถูกถามคำผมก็ตอบคำ ผมอยากออกไปจากตรงนี้ ผมทนเห็นสีหน้าสลดของแตงไทยไม่ได้ แตงไทยรู้ดีว่าผมกับเธอนั้นคงเป็นได้แค่เพื่อนกัน แต่การที่แม่ของเราทั้งคู่พยายามจับคู่เราขนาดนี้นั่นทำให้เราสองคนอึดอัด อีกทั้งผมยังเคยทำร้ายความรู้สึกของเธอด้วย
“แม่...ผมขอคุยด้วยหน่อยได้มั้ยครับ” ผมพูดกับแม่ที่นั่งอยู่ข้างๆ
“คุยกันตรงนี้สิ”
“ไม่ได้ครับ”
แม่ทำสีหน้าอ่อนใจกับผมก่อนที่จะยอมไปคุยกับผมจนได้ ผมมองไปที่สิบสอง สิบสองดูเหมือนจะตั้งใจกับการร้องเพลงเป็นพิเศษในวันนี้ แต่แล้วเขาก็หันมาสบตากับผมตอนที่ผมอยู่กับแม่...
...เขาชูนิ้วโป้งส่งมาให้
ผมส่งยิ้มกลับคืน จากนั้นก็พาแม่ขึ้นไปห้องทำงานของผมที่อยู่ชั้นบน
“มีอะไรก็พูดมา” แม่ของผมนั่งอยู่ที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับเก้าอี้ของผม
ผมสูดลมหายใจลึกๆ “ผมคบกับแตงไทยไม่ได้ครับแม่”
“ทำไม”
“ผมไม่ได้ชอบเธอ”
“เธอไม่ดีตรงไหน”
“แม่ครับ เธอดีทุกอย่าง เธอเพอร์เฟ็กต์ เธอน่าจะเป็นคู่ชีวิตที่ดี แต่ว่า...” ผมหลบสายตาของแม่ที่จ้องมองมา “...แต่ว่าผมไม่ได้ชอบเธอ”
“เกล้าคบกับใครอยู่งั้นเหรอ”
“ก็ประมาณนั้นครับแม่ ผมแค่อยากคบกับคนที่ผมเลือกเอง”
“แม่ต้องรออีกนานแค่ไหนเกล้า นี่พ่อกับแม่จะตายวันตายพรุ่งก็ไม่รู้ ลูกชายก็มีอยู่แค่คนเดียวเนี่ย...”
“พ่อกับแม่รีบเกินไปหรือเปล่า”
“ก็บอกแล้วไงว่าพ่อกับแม่มีลูกชายแค่คนเดียว”
“เอาเป็นว่าผมจะเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้ตัวเองก็แล้วกัน ผมอยากให้แม่ใจเย็นกว่านี้ เรื่องนี้ผมขอจัดการเอาเอง ได้หรือเปล่าครับ”
แม่มองผมพลางทำสีหน้าอ่อนอกอ่อนใจ เสียงเพลงข้างล่างเบาลงไปแล้ว อาจจะถึงตอนพักของพวกนักดนตรี ผมได้ยินเสียงวิ่งตึงตังตามด้วยเสียงประตูเปิดพรวดแบบที่ไม่เคาะประตูก่อน
สิบสอง...
แม่กะพริบตาปริบๆ มองดูสิบสองอย่างงุนงง ส่วนผมได้แต่ทำหน้าเครียดอยู่เบื้องหลังของท่าน
สิบสอง...มึงจะทำอะไร
“สวัสดีครับ ผมชื่อกันต์ธร” สิบสองพูดน้ำเสียงหอบ
“แล้วไงจ๊ะ” แม่ดูงงๆ กับการกระทำของเด็กหนุ่มตัวสูงที่ยืนอยู่กลางห้อง
ผมถลึงตาใส่สิบสองเป็นรอบที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้จำไม่ได้ พยายามส่งสัญญาณออกไปสุดฤทธิ์ว่าอย่าเพิ่งพูดอะไรออกไปเชียวนะ พวกคุณคิดว่าผมจะห้ามปรามอะไรสิบสองได้มั้ยครับ
ขนาดเป็นแฟนกันแล้ว...ผมยังทำไม่ค่อยจะได้เลย
“ผมชอบคุณเกล้า ผมชอบลูกชายของท่านอยู่ครับ”
“เชี่ยยยยยยยยยยยยยยยย”
“เกล้าเครียดฉิบหายหลังจากที่กูพูดออกไป ยังไม่คุยกับกูเลยเนี่ย”
“แล้วแม่เฮียว่าไง”
“ก็ถามกูว่ามาบอกเขาทำไม”
“ฉิบหาย”
“เขาดูเกลียดกูและก็ขยะแขยงกูไปเลยว่ะ”
“แม่ง อุปสรรคชิ้นเท่าควาย”
“กูควรทำไงดี”
“มึงบอกว่าชอบเฮีย ไม่ได้บอกว่าคบกับเฮียอยู่นี่หว่า”
“แค่นี้เขาก็ดูรังเกียจกูแล้วอ่ะ”
“ใช้นามสกุลพ่อมึง”
“ว่าไงนะ”
“นามสกุลพ่อมึงผ่านได้แม้กระทั่งรัฐสภา”
“ไม่เอา”
“มาถึงขนาดนี้แล้วมึงยังจะ...”
“กูจะพิสูจน์ตัวเอง เขาต้องยอมรับกูเพราะตัวกูไม่ใช่นามสกุลกูสิ มึงคอยดูไว้เลย”
“กูก็คอยดูอยู่ตลอดอ่ะ”
“แล้วเรื่องของมึงอ่ะเป็นยังไง สารภาพไปยังวันนี้”
“ยัง...”
“ไอ้ป๊อดปอดแหก”
“ใครจะไปแมน จะไปกล้าเท่ามึงครับพี่กันต์”
“กูไม่เถียง”
“...”
“มึงอ่านสิ่งที่ฟาร์มันถามแล้วจะไม่ตอบแบบนั้นไปตลอดเนี่ยนะ บ้าหรือเปล่าวะ มึงชอบมันจริงป่ะเนี่ย”
“ชอบจริงสิ”
“...”
“กูถึงมาอยู่หน้าบ้านมันตอนนี้ไง”
TBC*
อุปสรรคก่อให้รักบังเกิด :hao7: :hao7:
-
อู้ววว กันต์ลูกคนใหญ่คนโตหรือเนี่ยย
ก้าวผ่านอุปสรรคไปให้ได้นะทั้งสองคน
-
เค้าชอบพี้กันต์คนแมน ชอบมากกกกก นางเปิดเผยเเละตรงมาก พี่เกล้านี้ก็มั่นคงนะ มีเเฟนก็บอกว่ามี ถ้าอาทิตย์ถามก็คืดจะบอกตรงๆ ที่เครียดนี้ คงกังวลว่าเเม่จะรับได้ไหม
พิ๊กันต์ อย่าลืมเพลงประจำวันด้วยนะ ร้องเพลงให้พี่เกล้าฟังทุกวัน อยากรู้ ทุกๆวันพิ๊กันต์จะร้องเพลงอะไรบ้าง
-
อุปสรรคคือ ว่าที่แม่ยายนี่เองงง สิบสองสู้ๆ ส่วน หนึ่งคนป๊อด ก็ เลิกป๊อดได้ล้าวววว
-
:a5:
-
:a5:
แม่เกล้าดูน่าจะใจดีแท้ๆ
1ก็กล้าใช่ย่อยนะ บุกถึงบ้าน 555 รอดูต่อไป
-
:m29: :m29: :m29:
ตอนนี้เหงื่อตกไปเลยดิ ต่างคน ต่างได้คนละแผล
เอานะ เดี๋ยวก็ดีเองนะ เอาใจช่วย
-
อุปสรรคใหญ่มาก 55555
สู้ๆนะลูก
-
เชดดดดดดดด บุกบ้านแล้วครับพี่เต๊บของเรา55555555555555
-
สิบสองสู้ๆ ร๊ากกก สิบสองคนแมน ^^
หนึ่งบุกไปบ้านสิบสี่แว้ววว เย้ๆๆ
-
:pig4: :pig4:
-
o13 o13 หนึ่ง ลุย!!! บอก ความ ใน ใจ สิบ สี่ ไป เลย
-
เชียร์เต้บ
ส่วนสิบสองคนมั่นหน้าปล่อยมันไป
-
:mew1:
-
กันต์ คนจริง
รัก ชอบ ก็กล้าบอกกับแม่เกล้า :katai1: :katai1: :katai1:
ถ้าบอกว่าคบกันแล้ว จะจริงยิ่งกว่านี้
ไตเต๊บ กล้าๆ หน่อย ดูพี่กันต์ต้นแบบสิ
แต่แค่นี้ ฟาร์ ก็คงหวั่นไหวบ้างแล้ว
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
สอบสองคนจริงหว่ะ o13
แต่ลำบากหน่อยนะกับเรื่องนี้เนี่ย สู้ๆ
-
เอาแล่วววววววว
-
:katai1:
-
เอ่อมมมมมม. แม่เป็นลมช๊อคตายไปแระ เฮียเกล้าทำไงละเนี่ยะ
-
ลุ้นสิบสองในตอนต่อไป
-
ลุ้นทั้งสิบสองทั้งหนึ่งเลย ฮืออออออ สู้ๆเข้า112 อุปสรรคก่อให้รักบังเกิดนะจ๊ะ นี่เตรียมใจเรื่องครอบครัวของเกล้ายังไม่ได้เลยทั้งที่รู้ว่ามันจะมี :ling1: :ling1:
-
โอ๊ย ... สิบสองงงงงงงงงงงงงงงงงงง เฮียเกล้าจะเป็นไงเนี่ย
-
5555 เกล้า เรื่องตัวเองไม่เคยทัน เรื่องคนอื่นเก่งตลอด
สิบสองคะ ทำเข้มนะ เปิดตัวแบบไม่ปรึกษา แม่เกล้าควรเหวอ
หนึ่ง แล้วไปหน้าบ้านน่ะ ฟาร์อยู่หรอ
-
กันต์ลูก ทำไมไปพูดออกไปแบบนั้น
-
หนึ่งกะสิบสองนี่ทำเราลุ้นตามตลอดอ่ะ
-
สิบสองครแมนนนน หล่อไปอีกกก
สู้ ๆน้า
-
สิบสองคนจริง5555ไม่ให้แม่เจ้านายตั้งตัวหน่อยหรือไง
-
ไตเต๊บบุกบ้านฟาร์แล้วหรอ 5555 จะรอดไหมเนี่ย
สิบสองสู้ๆนะ
-
:pig4: :pig4:
-
มีความกล้าล้นเหลือจริงๆสิบสอง!
-
:hao7:
-
หนทางมืดหม่นจริง ชีวิตคู่กันต์เกล้าเนี่ย
-
มาส่งกำลังใจให้เต็ป กะ ฟาร์ :3123:(พี่เกล้า กะ น้องกันต์ ไม่น้อยใจน้าาาาาาาา คึคึ) :กอด1:
-
สิบสองคนแมนแรงงงงงงง ออกตัวแรงมากค่ะคู้ณ 5555555555
เกล้ากุมขมับเลย5555555
-
งานงอกแล้ว 5555
สิบสองจะทำไงต่อนะ
-
ขอบคุณ :)
-
คนนึงก็ใจกล้าพูดทุกอย่างที่คิด อีกคนก็ปอดแหกไม่กล้าพูดอะไรซักอย่าง สมกับเป็นเพื่อนรักกันจริงๆค่ะ 555
-
:L2: :L1: :pig4:
-
โว๊ะ พี่กันต์คนแมน กับพี่เต้บคนป๊อด 55555
-
อ่อยยย!! แต่ละคน
-
อุปสรรค มีทุกคน
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ใจเย็นๆค่ะที่รัก รีบไปม๊ายยยยยยยยยยยยยยย
-
ตอนที่ 25
คู่รัก 114 : วิธีสารภาพรักของหนึ่ง
ผมกดวางสายจากไอ้กันต์
ผมกำลังนั่งอยู่บนรถมอเตอร์ไซค์ สายตามองตรงไปยังบ้านทาวน์เฮ้าส์ที่สูงหลายชั้นของฟาร์ ตอนนี้เป็นเวลาตีสองกว่าๆ แถวบ้านฟาร์ค่อนข้างเงียบ ผมมีเพียงหมาที่นอนอยู่ใกล้ๆ เป็นเพื่อน
วันนี้ผมปรึกษาเฮียเกล้าและเฮียเขาก็ให้คำแนะนำว่าให้ผมสารภาพไปตรงๆ ที่จริงผมกะจะทำแบบนั้นตอนอยู่ที่ร้านแล้วล่ะ แต่งานผมยุ่งมาก ยุ่งแบบไม่มีเวลาปลีกตัวไปหาฟาร์เลย พอฟาร์มาพักใกล้ๆ กับตรงที่ผมทำงานอยู่ ผมจะเดินไปหาเขา เขาก็ต้องขึ้นไปเล่นกีตาร์เบสต่อบนเวทีแล้ว สรุปก็คือไม่มีช่วงเวลาไหนที่เหมาะกับการที่ผมจะคุยกับเขาจริงๆ ครับ
ผมก็เลยทำอะไรไม่ได้มาก นอกจากบุกมาถึงบ้าน มองดูบ้านหลังสูงใหญ่ที่ภายในคงจะดูกว้างขวางโอ่โถงแม้จะเป็นทาวน์เฮ้าส์ก็ตาม ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ค่อยๆ หยิบโทรศัพท์ที่แบตฯ ใกล้หมดของตัวเองขึ้นมา พิมพ์แชตไปหาเฟซบุ๊กที่ชื่อโซฟา นิธิวัฒน์
Thaitep verycool : นอนหรือยัง
Thaitep verycool : กูอยู่หน้าบ้านมึง
ประมาณ 3 นาทีได้กว่าฟาร์จะกดอ่าน ผมมองขึ้นไปข้างบนเห็นไฟที่ห้องหนึ่งเปิดสว่าง ไม่นานนักไฟที่อยู่ชั้นล่างสุดก็เปิดสว่างเช่นกัน ผมเห็นร่างของฟาร์เปิดประตูออกมาและก็เดินมาหาผม
หัวใจของผมเต้นแรงมาก มากจริงๆ ครับ ผมไม่สามารถบรรยายได้เลยว่าตอนนี้ผมตื่นเต้นมากขนาดไหน ฟาร์ใส่ชุดลำลองง่ายๆ ท่าทางของเขาง่วงงุน เขามองซ้ายมองขวาเพื่อเดินข้ามถนนมาหาผม
ผมยังคงอยู่ในชุดเดิม ผมยังไม่ได้กลับหอพักของตัวเองครับตั้งแต่เลิกงาน ฟาร์ยืนประจันหน้ากับผม เขามองหน้าผมด้วยสายตานิ่งเฉย
“ว่าไง”
โอ ให้ตายเถอะ จะให้ผมพูดตรงๆ ทั้งๆ ที่เขาถามแบบนี้เลยเหรอ
“ที่มึงถามมาในเฟซบุ๊กเมื่อวันก่อน...”
“อืม”
“กูชอบ”
“...”
“กู...ชอบมึงอ่ะ” ผมหลบตามัน ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฟาร์กำลังทำสีหน้ายังไงอยู่ รู้แต่ว่าแม่งเงียบ เงียบมากจนผมทั้งหวั่นใจทั้งเขินอายปนๆ กันไป
พ่อมันไม่มีปืนลูกซองใช่ป่ะ ผมมองไปที่ทาวน์เฮ้าส์แทนเพราะการมองหน้าฟาร์ในตอนนี้เป็นอะไรที่ยากมากกว่าการมองพ่อไอ้ฟาร์กับปืนลูกซอง
“ตั้งแต่เมื่อไหร่” ฟาร์ถามสั้นๆ
“ไม่รู้ นานแล้ว”
“ก่อนหน้ากูไปทำงานที่ร้านคุณเกล้า?”
“ตั้งแต่อยู่มหา’ลัยอ่ะ” ผมขยับไม้ขยับมือไปมาอย่างทำอะไรไม่ถูก ผมได้ยินเสียงถอนหายใจของฟาร์ ผมสัมผัสได้ถึงความกังวลที่มีอยู่ในตัวของฟาร์
ถ้าเขาชอบผมเหมือนกัน ป่านนี้เขาคงจะเต้นไชโยโห่ฮิ้วแล้วใช่มั้ยครับ แต่นี่ผมคงทำให้เขาอึดอัด เพราะเขาเอาแต่ถอนหายใจอย่างเดียวเลย
“มึงคิดดีแล้วเหรอ”
ผมเงยหน้าขึ้นมองหน้าฟาร์ทันทีที่ฟาร์ถามแบบนั้น
“หือ?”
“มึงชอบกูเนี่ย มึงคิดดีแล้วเหรอวะ”
“ก็ต้องคิดดีแล้วสิ” ผมตอบไปตามความรู้สึก
“แต่กูไม่ได้ชอบผู้ชายเลยนะ”
อื้อหือ...ประโยคสุดเจ็บแสบได้ถูกส่งออกมาจากปากของฟาร์ ปากของคนที่ผมชอบ...ผมเองก็พอจะทำใจมาแล้วล่ะว่ามันคงไม่ได้ลงเอยกันง่ายๆ แบบโลกสวยที่มีทุ่งหญ้าลาเวนเดอร์แน่ๆ เพราะสิ่งที่ฟาร์ถามในแชต ฟาร์แค่ต้องการคำตอบ ไม่ใช่ต้องการเป็นแฟนผม
“กูรู้” ผมยอมรับ “ทำไงได้ มึงถามมากูก็ต้องยอมรับนี่”
“อืม...” ฟาร์เขยิบมาพิงรถมอเตอร์ไซค์ของผมที่อยู่ข้างๆ “...กูขอโทษนะ”
“ไม่ใช่ความผิดของมึง”
“เพราะงี้มึงเลยต้องขโมยตังค์กูไปใช่มั้ย”
“หึๆ ใช่” ผมยิ้มแห้งๆ “เพราะกูไม่รู้ต้องทำยังไงมึงถึงจะคุยกับกูมากขึ้น”
“วิธีมึงเชี่ยมากอ่ะ”
“กูรู้น่า...”
“แต่กูก็คุยกับมึงเยอะขึ้นจริงๆ นั่นแหละ”
“เห็นมั้ย” ผมส่งยิ้มให้คนที่อยู่ข้างๆ ฟาร์เอาแต่ก้มหน้าและไม่มองหน้าผมเลย “ดึกแล้ว ขึ้นไปนอนเหอะ”
“อืม” ฟาร์รับคำ “มึงก็กลับบ้านได้แล้ว”
“อืม”
ผมมองตามหลังฟาร์ที่ค่อยๆ เดินออกห่างจากผมไป เขาหันมามองผมอีกครั้งตอนที่เดินไปถึงหน้าประตูบ้าน หลังจากนั้นเขาก็เข้าไปในบ้าน ปิดไฟ และเหลือไว้แค่เพียงความมืดที่ผมยังคงมองอยู่อย่างนั้น
ผมรู้อยู่แล้วว่ายังไงซะมันก็ต้องลงเอยแบบนี้ ยังไงซะฟาร์ก็ไม่มีวันชอบคนอย่างผมแน่ๆ แต่รู้มั้ยครับ ผมรู้สึกโล่งฉิบหายที่ได้บอกฟาร์ออกไป จริงอย่างที่เฮียเกล้าพูด ให้เขารู้ดีกว่าไม่ให้เขารู้ และเฮียเกล้ายังพูดว่าอะไรอีกนะ...
อีกฝ่ายอาจจะหวั่นไหวก็ได้
หลังจากนั้นไอ้หล่ออย่างเชี่ยกันต์ก็เอ่ยต่อว่า...มันก็ต้องขึ้นอยู่กับคนสารภาพด้วยนะ
ฟัค...ผมจะเซ็งหนักขึ้นก็เพราะคำพูดและความหล่อของไอ้กันต์นี่แหละ ตั้งแต่สมัยเรียนแล้วที่ผมแอบหมั่นไส้มันอยู่ลึกๆ เพราะแม่งโคตรหล่อ เอาเถอะ ยังไงตอนนี้ผมก็ศัลยกรรมทุบหนังหน้าอะไรไม่ทันแล้ว (ไม่มีเงินด้วย) เพราะงั้นสารภาพไปนี่แหละดีแล้ว
ถ้าฟาร์คิดว่าผมใช่...ผมก็คงใช่สำหรับฟาร์นั่นแหละ
แต่ถ้าฟาร์คิดว่าผมไม่ใช่...ผมก็แค่ไม่ใช่ ทว่าผมก็ต้องมีชีวิตต่อไป ถึงแม้ว่าผมจะอกหักและเสียใจก็ตาม
มันมีแค่เท่านี้จริงๆ ครับ...มันไม่มีอะไรอย่างอื่นเลย
“มึงบอกฟาร์ และก็จบเลยเหรอวะ ไม่มีอะไรต่อเลยงั้นเหรอ” ไอ้กันต์ที่อยากรู้เรื่องของผมมากแวะมาหาผมแต่เช้าทันทีที่มันตื่น มันบอกว่าถึงไปหาเฮียเกล้าตอนนี้เฮียก็ยังไม่พร้อมที่จะคุยด้วยอยู่ดี ท่าทางของเฮียเครียดมาก เพราะแม่ของเฮียดูจะรับไม่ได้เลยกับการที่คนอย่างกันต์ไปชอบเฮีย และถ้าหากว่ารู้ว่าคบกันอยู่อาจจะยิ่งแย่มากขึ้นกว่าเดิม เพราะงั้นเฮียก็เลยขลุกอยู่แต่ในห้อง กันต์มันเล่าว่าเฮียเกล้าแคร์คนที่บ้านมากๆ เลยครับ
กันต์เองมันก็เครียด...แต่มันทำลายความเครียดนี้ด้วยการมาฟังเรื่องของผมแทน เรื่องของกูจะช่วยให้มึงดีขึ้นได้มั้ยเนี่ย รู้สึกว่าจะทำให้เครียดมากกว่าเดิมอีกนะ
“ใช่”
“ไหงงั้นอ่ะ”
“ก็ฟาร์มันแค่อยากรู้ มันไม่ได้บอกสักหน่อยว่ามันเองก็ชอบกู”
“...”
“มันไม่ได้เป็นเกย์ว่ะ”
“อืม” กันต์ทำเสียงรับรู้ “เกล้าเองก็ไม่ได้เป็นแต่แรกนี่”
“แล้วยังไง”
“เพราะกูเข้าไปจีบไง เขาถึงมาเป็นได้”
“เออ มึงหล่อไงไอ้สัด” ผมเอาเท้ายันตัวยาวๆ ที่นอนอยู่บนโซฟาของผม
“กูพูดไปงั้นอ่ะ” กันต์ควานหาขนมมากิน “ที่กูพูดเพราะอยากให้มึงรู้ว่าคนเรามันเปลี่ยนกันได้ กูเองถ้าไม่ใช่เกล้า กูก็คงไม่ชอบผู้ชายคนไหนอีกแล้วล่ะ”
“ฟาร์ก็เป็นผู้ชายคนแรกที่กูชอบเนี่ย” ผมทำท่าครุ่นคิด “ยกเว้นเฮียเกล้าไว้คนหนึ่ง”
“ส้นตีน” กันต์ด่าผม “เมียกูนี่ยุ่งจัง”
“ก็เฮียน่ารัก!”
“อย่าให้กูไปยุ่งกับฟาร์ของมึงบ้าง”
“หึ กูฟ้องเฮียไม่กี่คำมึงก็หงอแล้ว...”
“จริงของมึง” กันต์ถอนหายใจยาวเหยียด “ในเมื่อมึงกับกูต่างก็มีแค่ผู้ชายคนเดียวที่เราสองคนชอบ ที่ผ่านมาไอ้เชี่ยฟาร์ไม่เคยมองผู้ชายเลย...”
“อืม”
“...มึงก็ทำให้ฟาร์มันมองผู้ชายอย่างมึงซะสิ”
“มันทำง่ายซะที่ไหนล่ะ”
“เรื่องของกูก็ยาก แต่กูก็ทำได้มึงเห็นมั้ย กูต้องรอมาตั้งกี่ปี”
“เออว่ะ มึงมันยอดมนุษย์ผู้บูชาความเลิฟ”
“กูไม่อยากให้มึงยอมแพ้ง่ายๆ หรอกนะ”
ผมมองดูร่างยาวๆ ของไอ้กันต์เคี้่ยวขนมที่อยู่ในห้องของผม ผมรู้ว่ามันคิดอะไรอยู่ มันกำลังมีความเครียดอยู่สูงมากมันจึงกินอะไรเยอะแยะไปหมดแบบนี้ ผมกับกันต์แม่งคือเพื่อนรักกันจริงๆ นั่นแหละ เวลาดราม่าก็เสือกจะดราม่าพร้อมกันอีก...กูกับมึงทำบุญมาด้วยกันเยอะใช่มั้ย
“วันนี้กูจะไปบ้านพ่อแม่เค้า” กันต์เล่าให้ผมฟัง “กูอยากให้มึงได้กับฟาร์ นี่คือสิ่งสุดท้ายที่กูจะบอกมึง”
“อะไรวะ”
“พ่อเกล้าอาจจะเอาปืนมายิงกู”
“คิดมากเกินไปแล้ว”
“ก็บอกไว้ก่อนอ่ะ ไอ้เชี่ยฟาร์มันนิสัยดี รวยด้วย”
“กูไม่ได้สนความรวยเลยเหอะ”
“แล้วมึงสนมันเพราะอะไรวะ” กันต์ถาม
“น่ารัก”
“น่ารัก?”
“ใช่ น่ารักจะตาย”
“เออ คนมันชอบนี่เนอะ”
“วันนี้กูควรทำอะไรเรื่องฟาร์หรือเปล่า”
“ทักเฟซไปดิ มึงบอกมึงจะทักเขาตลอดไม่ใช่เหรอ”
“เชี่ย ไม่กล้า กูเพิ่งถูกปฏิเสธมานะ”
“ความหน้าด้านของมึงหายไปไหนหมด”
“หายไปกับความรักที่มีให้ฟาร์”
“อ่ะนี่โทรศัพท์” กันต์ส่งโทรศัพท์มาให้ผมเพื่อตัดความรำคาญ “ทักไปซะ เอาแบบพอดีๆ อย่าให้เขารำคาญ ทำได้ใช่ป่ะ”
“อืม...”
เสียงของผมหาได้มีความมั่นใจสักนิดไม่...ผมจ้องมองโทรศัพท์ในมือพลางคิดว่าควรทักไปว่ายังไง ไอ้กันต์ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะไม่แคร์อะไรผมแล้ว เอาแต่นอนและก็กินแบบนั้น มันคงเครียดมากนั่นแหละครับ เวลามันเครียดทีไรก็เป็นแบบนี้แหละ นอนและก็แดก (แต่เสือกไม่อ้วน กูเกลียดแม่งตรงนี้แหละ)
แชตเฟซบุ๊กของฟาร์แสดงสีเขียว แปลว่าออนไลน์อยู่ ผมกดชื่อฟาร์ไปและก็เริ่มทัก
Thaitep verycool : ตื่นแล้วเหรอ
ฟาร์ตอบกลับมาไวมากกกกกกกกกกกกกกก
Sofa Nitiwat : ตื่นแล้ว
Sofa Nitiwat : ต้องไปส่งเครื่องดนตรีอ่ะ
ผมแอบยิ้มที่ฟาร์ไม่ได้รำคาญอะไรผมเท่าไหร่
Thaitep verycool : ให้พาไปป่ะ
หน้าด้านไปอีกกู...ไม่ต้องด่าครับ ผมด่าตัวเองให้แล้วล่ะ
Sofa Nitiwat : บ้าป่ะวะ ไม่เป็นไร
หรือบทสนทนาของเราสองคนในวันนี้จะมีแค่นี้จริงๆ หว่า ไม่ ผมไม่ยอมหรอกนะ ชวนคุยอย่างหน้าด้านๆ เข้าไว้ไอ้เต๊บ มึงทำได้ กูเชื่อว่ามึงทำได้
Thaitep verycool : ไปกี่โมงล่ะ
Sofa Nitiwat : เนี่ย เดี๋ยวก็ไปแล้ว
Thaitep verycool : อย่ายกของหนักนะ
Sofa Nitiwat : กูไม่ได้ท้อง
Thaitep verycool : ให้ลูกน้องยก
Sofa Nitiwat : มันต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว
Thaitep verycool : ขอบคุณนะที่ยังคุยกับกูอยู่
Sofa Nitiwat : กูสัญญากับมึงไว้...
ผมยิ้ม...เห็นมั้ย คนที่ผมชอบน่ารักจะตาย
Thaitep verycool : ถ้ามึงอึดอัด จะไม่คุยก็ได้นะ
Sofa Nitiwat : ไม่ได้อึดอัดอะไร...
นั่นไง เหยื่อตัวนี้มันอ่อยเสืออย่างผมชัดๆ ทำแบบนี้พี่เตรียมตะครุบลูกเดียวนะพี่พูดเลย
Thaitep verycool : งั้นกูก็จะจีบมึงผ่านแชตเฟซบุ๊กนี่แหละฟาร์
วันนี้ทั้งวันผมคุยกับฟาร์ผ่านแชตจนเกือบถึงเวลางานเลยครับ...
Thaitep verycool : ส่งเสร็จยัง
Sofa Nitiwat : อืม กำลังรอเขาเช็กของอยู่
Thaitep verycool : ใครซื้อวะ
Sofa Nitiwat : วงดุริยางค์โรงเรียนหนึ่งน่ะ
Thaitep verycool : กินข้าวด้วยนะ
Sofa Nitiwat : รู้ได้ไงว่าหิวอยู่
Thaitep verycool : เรื่องของมึงกูเก่งตลอดนั่นแหละ
Sofa Nitiwat : ขี้โม้สัดๆ มึงก็อย่าลืมกินข้าวด้วยล่ะ
Thaitep verycool : กูต้องรู้ก่อนว่ามึงกินอะไร
Sofa Nitiwat : ข้าวมันไก่แถวนี้มั้ง
Thaitep verycool : งั้นกูกินข้าวมันไก่
Sofa Nitiwat : ไอ้ขี้ก๊อป
Thaitep verycool : กูขี้เกียจคิด 555 กินแบบมึงนั่นแหละดีแล้ว กินแบบคนที่กูชอบ
Sofa Nitiwat : ...
Thaitep verycool : ทำไม
Sofa Nitiwat : เปล่า
Thaitep verycool : เขินก็บอก
Sofa Nitiwat : บ้านมึง
Thaitep verycool : มึงแอบยิ้มกูรู้
Sofa Nitiwat : มั่วละ
Thaitep verycool : ไปทำงานกี่โมงอ่ะ
Sofa Nitiwat : ก็ตามเวลาที่ต้องตอกบัตร
Thaitep verycool : กูจะรอนะ
Sofa Nitiwat : มึงก็ต้องไปทำป่ะวะ
Thaitep verycool : ก็กูจะรอมึง
Sofa Nitiwat : คนอื่นรู้ป่ะว่ามึงชอบกู
Thaitep verycool : มีคนรู้อยู่
Sofa Nitiwat : เชี่ยกันต์แน่ๆ
Thaitep verycool : ถั่วต้ม
Sofa Nitiwat : ไม่อร่อย
Thaitep verycool : 555
Sofa Nitiwat : เจอกันที่ทำงาน
Thaitep verycool : จะเลิกคุยกับกูเหรอ
Sofa Nitiwat : กูจะแดกข้าว
Thaitep verycool : ไหนล่ะข้าวมันไก่
Sofa Nitiwat : *ส่งรูปข้าวมันไก่*
Thaitep verycool : น่าอร่อย เดี๋ยวไปแดกมั่ง
Sofa Nitiwat : เชิญ
Thaitep verycool : ขอให้อร่อยนะครับ
Sofa Nitiwat : กูขนลุกว่ะ
Thaitep verycool : ทำไม
Sofa Nitiwat : มึงพูดเพราะ
Thaitep verycool : กูก็พูดแบบนี้ตลอด
Sofa Nitiwat : ตัวจริงมึงเถื่อนจะตาย
Thaitep verycool : ก็พูดเพราะเฉพาะกับคนที่กูชอบ
Sofa Nitiwat : กูแดกข้าวมันไก่ละ
“โธ่ ไอ้สัด ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ วางมั่งเหอะ โทรศัพท์อ่ะ” ไอ้กันต์ด่าผมทันทีที่ผมกับมันขับรถถึงร้านเฮียเกล้า ที่ทำงานของเรา ที่ไอ้กันต์มาที่นี่ก่อนเพราะมันต้องการเช็กว่าเฮียเกล้าอยู่ที่นี่หรือเปล่า ปรากฏว่าเฮียไม่อยู่ครับ ท่าทางมันจะต้องไปบุกบ้านของเฮียจริงๆ แล้วล่ะ บ้านที่มีพ่อกับแม่ของเฮียอยู่...
“โชคดีนะเว้ยมึง” ผมเดินมาส่งไอ้กันต์ทั้งๆ ที่ยังไม่ละสายตาไปจากจอ
“เออ มึงก็เหมือนกัน” กันต์โบกมือให้ผม และก็มุ่งหน้าไปยังบ้านของเมียมัน
ส่วน (อนาคต) เมียของผม...ตอนนี้คงยังกินข้าวมันไก่ไม่เสร็จ ผมจึงกดนั่นกดนี่รอให้เขาตอบผมกลับมา ซึ่งเขาไม่ตอบกลับมาเลยครับ ผมไปกินข้าวมันไก่หน้าเซเว่นที่ปากซอยร้านก็แล้ว ซื้อชาเย็นกินก็แล้ว ผ่านมาเกือบสองชั่วโมงแล้ว ฟาร์ก็ยังไม่ตอบมา ผมจึงทักไปหาเขา
Thaitep verycool : ทำไมเงียบ
เชื่อมั้ยครับว่าฟาร์อ่านและก็ตอบมาไวมาก
Sofa Nitiwat : มึงไม่ได้ถามอะไรนี่หว่า
แม่งจริง พูดอีกก็ถูกอีก ข้อความสุดท้ายก่อนหน้าที่เขาจะหายไปก็คือข้อความจากเขา ข้อความที่บอกว่าเขาจะไปกินข้าวมันไก่
ผมส่งยิ้มผ่านจอ รู้สึกว่ายิ่งคุยก็ยิ่งชอบคนคนนี้จริงๆ
Thaitep verycool : มารอมึงอยู่ที่ทำงานแล้ว รีบมาเร็วๆ เข้า
Sofa Nitiwat : ขยันไปเปล่า คุณเกล้าไม่ขึ้นเงินเดือนให้มึงหรอก
Thaitep verycool : กูทำงานด้วยใจรัก ไม่สนใจเงินเดือน และมาทำเพื่อที่จะมาเจอมึง
Sofa Nitiwat : เหรออออออออ
Thaitep verycool : เออออออออออออ
Sofa Nitiwat : กูเช็กบัญชีที่ร้านก่อนนะ
Thaitep verycool : ครับ แล้วเจอกัน
Sofa Nitiwat : มึงพูดเพราะแล้วกูขนลุกว่ะ ถึงแม้ว่ามึงจะพิมพ์เอาก็เหอะ
Thaitep verycool : ขนลุกแล้วชอบมะ
Sofa Nitiwat : กูไปละสัด
Thaitep verycool : จะรอนะครับผม
Thaitep verycool : ถึงบ้านเฮียยังวะกันต์
KANTORN NO.12 : ยัง มาหาเกล้าก่อน
Thaitep verycool : อ้าว เฮียไม่ได้อยู่บ้านเหรอ
KANTORN NO.12 : อยู่ร้านกาแฟแถวบ้าน มาเตรียมตัวเตรียมใจ
Thaitep verycool : นับถือใจเฮียว่ะ
KANTORN NO.12 : ยังไง
Thaitep verycool : เฮียเขาก็คงจะคุยกับพ่อแม่เรื่องที่คบกับมึงอยู่
KANTORN NO.12 : ...เหรอวะ
Thaitep verycool : เฮียเกล้าของกูชอบมึงมากนะ มึงรู้ตัวมั้ย
KANTORN NO.12 : เชี่ยยยยยย ใจกูสั่นเลย
Thaitep verycool : สาดดดดด ไปๆ ไปคุยกับเขาดีๆ
KANTORN NO.12 : ไม่มีมึง กูคงไม่ได้รักกันกับเกล้าอ่ะ
Thaitep verycool : บอกเฮียขึ้นเงินเดือนให้กูซะ
KANTORN NO.12 : กูก็รักเขามากเหมือนกันมึง
KANTORN NO.12 : ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น กูก็ไม่ยอมเลิกกับเขาแน่ๆ มึงคอยดูเลย
Thaitep verycool : พี่เป็นไอดอลของผมฮะ พี่กันต์
TBC*
คนมีชู้ก็ต้องคุยกับชู้ทุกวัน (มีการแซวตัวละครตัวเอง)
หน้าปกแปะไว้ที่เพจของสนพ.แล้วนะคะ ไปชมกันได้น้าา
โดยส่วนตัวคนเขียนชอบมากๆ เลย น้องกันต์หล่อมากกกกกกก : )
#ทีมพระเอกยังไงก็ทีมพระเอกอย่างงั้น
-
โอ๊ย ไม่รู้จะลุ้นสิบสองหรือไตเต้บก่อนดี
-
อยากจะกรี๊ดดดด เเละกรีดร้อง พี่กันต์คนเเมน ยามพี่เพื่อนมีปัญหาก็ยังมีนายนี้แหละ อยู่เคียงข้าง หนึ่งเองก็เหมือนกัน ให้คำปรึกษากันได้ตลอด มิตรภาพของเพื่อนนี้จิงๆเลย พี่เกล้าเองเเกคงเครียดเเละกังวลเพราะแกเป็นลูกชายคนเดียว เเต่เชื่อว่า พี่เกล้าก็รักกันต์ไม่น้อย ต้องมีทางออกเเละหาทางที่ดีที่สุดเเน่
ส่วนไตเต็บคนคูล กับ พี่โซฟาผู้มุ้งมิ้ง
90.00% เชื่อว่านางมีใจ เเต่นางยังไม่รู้ตัว มีหรือ ปากบอกกว่าไม่ชอบผู้ชาย เเต่ก็ยังรักษาสัญญาเเละคุยกันนุ้งนิ้ง ถ้าไม่ชอบจริงๆนี้คงไม่สานต่ออ่ะ ต่อให้เหตุผลว่าเป็นเพื่อนกัน รู้สึกว่าพี่ฟาร์เเละจะตอบเเชตเร็วมาก เเสดงว่าต้องรอคอยใครสักคนทักมาป่ะค่ะพี่ 5555 อย่า อย่า บอกว่าไม่ใช่ ไม่งั้นจะรีบตอบเพื่อ คุยกัยพี่เต็บเเล้วสนุกอะดิ๊ ระวังตกหลุมรักไม่รู้ตัวนะคะ
-
พี่ไตเตบ จะเป็นผัวหรือเมียล่ะ :hao7:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ไม่ได้เป็นคนแรกแต่เป็นคนสุดท้ายก็ยอม #เกล้ากล่าว #หวั่นไหวเพราะใกล้ กันต์เต็บ
-
เต๊บๆๆๆ สู้ๆ ถ้าจีบติดจะพาไปเลี้ยงข้าวมันไก่ประตูน้ำเลยยย อย่าป๊อดๆๆ
-
:L2: :L2: :L2:
-
สู้ๆด้านเข้าไป
-
ฟาร์ต้องรู้สึกบ้างล่ะ ไม่งั้นหนึ่งคงโดนด่าหรือไม่ก็โดนตรีนไปแล้ว
-
เป็นคู่ชู้ที่หน้าด้าน ตื๊อทนพอกัน
-
เอาใจช่วยทั้งกันต์ทั้งหนึ่ง
:) :กอด1:
-
ไม่ใช่แค่คุยกับชู้ทุกวันนะคะ มีไปมาหาสู่ด้วยอ่ะ (แซววววว)
โซฟาป่าวอ้อยเนอะ คุยกันธรรมดา ใสๆงี้ ฮาาาา
-
อะหืมมมม...ได้ทีละรุกใหญ่ ใครบางคนบอกไม่ชอบผู้ชายแต่ท่าทางจะตกหลุมของคนจีบแล้วละ อิอิ
ส่วน ปล. คนมีชู้นี่คือใคร หนึ่งกะสิบสองเหร ไม่น่ะคู่นี้เขามาก่อนเกล้ามิใช่รึ 5555
-
:-[
-
สู้ๆ นะครับ ทั้งสองคนเลย ขอให้ความรักสมหวัง และผ่านไปด้วยดี
-
ควรจะลุ้นคู่ไหนก่อนดี
คู่นึงก็จะเข้าไปหาพ่อแม่ อีกคู่ก็บอกรักกันเเล้ว :mc4:
-
o13
-
ไตเต๊บ กล้าๆ แล้ว
ไตเต๊บ สู้ๆ
ไตเต๊บ สู้ตาย :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ขยันหยอด ขยันอ่อยไปเถอะ หนึ่ง เอ๊ยยยยย
รางวัลสุดคุ้ม คือฟาร์ ผู้น่ารัก ของหนึ่ง
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
กันต์กับเกล้าสู้ๆ ส่วนไตเต๊บตื๊อเข้าไว้นะ ไฟท์!!
-
สิบสองสู้เค้านะ
ส่วนหนึ่งก็เต๊าะฟาร์ไปเรื่อยๆ เด๋วก็เสร็จแน่นวลเอ๊ยยยย สู้เค้า
-
:katai2-1:
-
ไม่รู้จะลุ้นช่วยคู่ไหนก่อนเลยดี5555555 ทั้งกันต์ทั้งเต๊บ โซฟาน่ะเต๊าะไปเรื่อยๆก็ยอมแล้วววววว ดูก็เหมือนฟาร์ก็จะมีใจให้แล้วน้าเต๊บไม่งั้นไม่ยอมคุยแชทได้ถึงขนาดนี้หรอก :o8:
-
หนึ่งสู้สู้
สิบสองสู้สู้
-
ฟาร์ต้องรู้สึกอะไรบ้างล่ะน่า~
-
เอาใจช่วยทั้ง2คู่
-
สู้ ๆ นะหมายเลขหนึ่ง
-
สู้ๆนะกันต์ ยังไงต้องชนะใจพ่อตาแม่ยายให้ได้นะ
-
:pig4: :pig4:
-
หยอดวันละนิด ทุกวัน พี่สิบสี่กะใจอ่อน 555 พี่กันต์พร้อมละใช่มั้ย โดนเฉือดแน่ ฮ่า
-
#กันต์เต๊บ made my day
คือมีโมเมนท์ทุกตอน หวั่นไหวมั้ย :laugh: :laugh:
-
ตอนที่ 26
บ้านของเจ้านาย
‘เด็กคนนั้นมันยังไง ทำไมถึงมาพูดกับแม่แบบนั้น’
‘...’
‘ว่ายังไงล่ะเกล้า ที่เขาพูดมันหมายความว่ายังไง หรือว่า...’
‘...’
‘เกล้าเองก็ชอบเด็กคนนั้นด้วย’
‘...’
‘เกิดอะไรขึ้นกับลูกของแม่’
หลังจากที่แม่ของผมได้ยินว่าสิบสองชอบผม แม่ก็บอกให้มันออกไปนอกห้อง จากนั้นแม่ก็สาดเทคำเหล่านั้นมาใส่ผมในแบบที่ผมไม่ทันได้ตั้งตัว ผมยังคิดมากถึงคำเหล่านั้นจนถึงวันนี้ มันเป็นวันแรกของการเปิดร้านหลังจากที่ร้านผมปิดซ่อมไปนานก็จริง แต่ไม่รู้ทำไมความยินดีของผมได้ถูกหยุดชะงักไว้อย่างรวดเร็วเสียจริง
มันไม่ใช่ความผิดของสิบสอง ผมเข้าใจที่มันมาบอกแม่ผมแบบนั้น ถึงบางครั้งสิบสองจะทำอะไรเกินกว่าเหตุไปบ้าง แต่ผมคิดว่าไม่ช้าก็เร็วแม่ก็ต้องรับรู้อยู่ดีว่าลูกชายของแม่กำลังคบกับผู้ชาย
และตอนนี้ผมก็กำลังคิดไม่ตกว่าควรจะเอาไงต่อ...
สิบสองแวะเวียนมาหาผมในวันต่อมา เขาพยายามเข้ามาหาผม แต่ผมยังไม่พร้อมที่จะคุยกับเขา ผมอยากอยู่คนเดียว อยากจมจ่อมอยู่กับความคิดของตัวเองคนเดียว ผมแคร์ครอบครัวผมมากเลยนะครับ พ่อกับแม่ท่านให้ทุกสิ่งทุกอย่างแก่ผม ทำให้ผมมีวันนี้ได้ ทำให้ผมสามารถมีงานมีการเปิดร้านได้แบบนี้ ผมรักพวกท่านมาก การทำให้พวกท่านผิดหวังคือสิ่งสุดท้ายที่ผมจะทำ...
...แต่ผมก็ได้ทำมันลงไปแล้ว
เมื่อไม่เห็นผมตอบอะไร สิบสองก็หายไปทั้งวัน เขาบอกกับผมผ่านทางข้อความว่าไปอยู่กับไอ้หนึ่ง ผู้ซึ่งตอนนี้ก็กำลังมีเรื่องดราม่าเช่นกัน เมื่อคืนมันเพิ่งบอกความรู้สึกของมันให้สิบสี่ฟังไป สิบสี่เพียงแค่รับรู้และบอกกับไอ้หนึ่งว่าไม่ได้ชอบผู้ชาย
เจ็บมั้ยล่ะมึง...ดอกนี้
ผมดีใจที่สิบสองไปอยู่กับไอ้หนึ่งในตอนนี้ เพราะผมก็ไม่ค่อยมีเรี่ยวมีแรงไปปลอบใจไอ้เชี่ยหนึ่งสักเท่าไหร่ ส่วนผมนั้นยังต้องคิดว่าควรจะทำยังไงเรื่องพ่อกับแม่ ผมใช้เวลาทั้งวี่ทั้งวันในการคิด ฝากเรื่องร้านให้สองดูแลทั้งหมด และมานั่งอยู่บนเตียงในห้องของตัวเองตลอดทั้งวัน
ในที่สุดผมก็คิดออกว่าควรจะทำยังไงดี
ในเมื่อผมเลี่ยงปัญหาไม่ได้...ผมก็ต้องเผชิญหน้ากับปัญหา ผมจะไปบอกพ่อกับแม่ของผมตรงๆ เลยนี่แหละว่าผมคบกับสิบสองอยู่!
ผมพอจะรู้ว่ามันมีผลตามมาแน่ๆ และผลมันต้องมีแต่ร้ายและก็ร้ายมากๆ ด้วย...พ่อกับแม่อยากให้ผมมีครอบครัวไวๆ แต่ผมกลับตอบแทนพวกท่านด้วยการกระทำที่ห่างไกลจากคำว่า ‘มีครอบครัว’ ในแบบของพวกท่านออกไปหลายร้อยกิโลเมตรเลยทีเดียว
“คุณเกล้า” เก้าคนสวยที่มาทำหน้าที่เป็นแม่บ้านในวันนี้ตกใจเล็กน้อยเมื่อในที่สุดผมก็ออกจากห้อง “เก้าซื้ออาหารกลางวันมาให้แล้วค่ะ อยู่ข้างล่าง”
“ผมไม่ค่อยหิวน่ะ เก้าจัดการเลยก็ได้นะ”
“คุณเกล้าเป็นอะไรหรือเปล่าคะ”
“วันนี้ผมคงไม่เข้าร้านนะ ช่วยกันดูแลร้านด้วย”
“อ๋อ...ค่ะ” เก้ารับคำงงๆ “คุณเกล้าคะ สิบสองแวะมาหาคุณเกล้าตลอดทั้งวันเลยค่ะ เดี๋ยวน้องเขาก็มาอีก จะให้บอกว่าไงคะถ้าคุณเกล้าจะออกไปข้างนอก”
“ไม่เป็นไร ไม่ต้องบอกอะไรหรอก”
“โอเคค่ะ”
ผมหยิบกุญแจรถด้วยสภาพซึมกะทือ หลังจากนั้นก็ขับรถออกไปเพื่อไปยังบ้านของตัวเอง บ้านที่น่าจะมีเรื่องอะไรมากมายหลังจากวันนี้
ใช้เวลาประมาณเกือบหนึ่งชั่วโมงก็ถึง บ้านของผมอยู่ในแถบชานเมืองที่ต้องขับรถเข้ามาอีกหน่อยเพื่อเข้าใกล้เขตความเจริญของเมืองกรุง ผมจอดรถอยู่หน้าบ้าน แต่ก็ยังไม่ยอมเข้าไปในบ้าน
ความป๊อดมันกำลังโจมตีผมอย่างหนัก
พ่อจะด่าว่าอะไรบ้าง แม่จะต่อว่าผมอย่างไร พวกท่านจะเสียใจมากแค่ไหน นั่นคือสิ่งที่ทำให้ผมสูญเสียความมั่นใจ และในที่สุดก็ตัดสินใจขับรถออกไปตั้งหลักอยู่ร้านกาแฟใกล้ๆ บ้านแทน
ขอเวลาเตรียมตัวเตรียมใจแป๊บ...
ผมนั่งอยู่ในร้านกาแฟประมาณยี่สิบนาทีสิบสองก็โทรมา ผมไม่มีความจำเป็นต้องหนีหน้าสิบสอง นี่เป็นปัญหาที่ผมไม่ควรจะต้องมาเผชิญคนเดียว ไม่ใช่เพราะอยากให้สิบสองมาเคร่งเครียดกับปัญหาเหมือนกันกับผมนะครับ เพียงแต่ว่าผมอยากให้เราสองคนผ่านมันไปได้ด้วยกันต่างหาก
ผมก็เพิ่งรู้นี่แหละว่าผมนั้นจริงจังกับไอ้สิบสองไม่น้อยเลย...
“อยู่ไหน” สิบสองถามผ่านปลายสาย ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะกำลังขับรถอยู่นะครับ
“แถวๆ บ้าน” ผมตอบเขา
“เดี๋ยวผมไปหา”
“เฮ้ย”
“ผมรู้ว่าเกล้าคิดจะทำอะไร เกล้าจะไปบอกพ่อกับแม่เกล้าตรงๆ ใช่มั้ย”
สิบสองรู้ใจผมแฮะ “อืม...”
“ผมจะไปด้วยครับ”
“...”
“อย่าเครียดมากนะ”
“รู้ใช่มั้ยว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าเราสองคนไปพูดกับพ่อแม่”
“ผมรู้ ผมอาจจะโดนปืนลูกซองของพ่อเกล้ายิงก็ได้”
“พ่อกูไม่มีลูกซอง” ทำไมมึงมโนได้อันตรายขนาดนั้นฟะ
“อาจจะโดนซ้อม”
“พ่อเป็นคนมีเหตุผล ไม่ใช้กำลัง”
“ถ้างั้นก็อาจจะโดนไล่ออกจากบ้าน”
“น่าจะเป็นอย่างนั้น”
“เฮ้ออออ” สิบสองถอนหายใจเบาๆ “ไม่คิดว่าวันนี้จะมาถึงเนอะ วันที่ต้องไปบอกพ่อกับแม่เกล้าสักที”
“ไม่ช้าก็เร็วก็ต้องบอก”
“ขอบคุณนะครับ”
“ขอบคุณอะไรเหรอ” ผมมองกาแฟตรงหน้า มันยังมีอยู่เต็มแก้ว เพราะผมเอาแต่นั่งจมจ่อมอยู่กับความคิด
“ขอบคุณที่จริงจังกับผมครับ”
ผมยิ้มออกมานิดหน่อย “มึงจริงจังกับกูก่อน”
“...”
“อย่าทำให้กูผิดหวังล่ะ”
“ผมจะทำยังไงให้เกล้ารู้สึกดีขึ้นได้บ้าง” ทันทีที่สิบสองมาถึงมันก็โพล่งคำถามนี้ออกมาทันที มันทิ้งตัวลงนั่งฝั่งตรงข้ามกับผม ก่อนส่งสายตามามองผมอย่างเป็นกังวล
“แค่มึงมาก็ดีแล้ว” ผมพูดอย่างจริงใจ
“เราจะโดนอะไรบ้าง” สิบสองยังแสดงท่าทีเครียดๆ อยู่
“อย่างมากก็แค่ด่า”
“...”
“และก็โดนไล่ออกจากบ้านไง อย่างที่คุยกัน”
ผมได้ยินเสียงสิบสองถอนหายใจ “จริงๆ แล้วผมยังไม่ค่อยพร้อมเท่าไหร่นะ ดูผมตอนนี้สิ ผมยังไม่มีอะไรเลย”
“มันไม่สำคัญหรอกน่า”
“ก็เผื่อจะทำให้พ่อกับแม่เกล้ามองผมดีขึ้น”
“มึงรวยล้นฟ้าก็อาจไม่ได้ช่วยเลย”
“ขนาดนั้นเลยเหรอ” สิบสองตกตะลึง “ท่าจะงานหินแล้วแฮะ”
“ไปกันเลยมั้ย”
“เฮ้ย อย่าเพิ่ง” สิบสองยกมือปรามผม “ขอเวลาจิบน้ำจิบท่าก่อน”
ผมผายมือเชิญให้สิบสองตามสบาย มองดูร่างสูงๆ ของสิบสองไปสั่งเครื่องดื่มมากิน ผมมองไปก็คิดไป ผมมาอยู่ในจุดที่ต้องการคำว่า ‘ผ่าน’ จากพ่อกับแม่เพราะไอ้เด็กคนนี้แล้วครับ จากวันที่เบื่อขี้หน้า วันที่รำคาญ วันที่เหนื่อยกับมันยามที่มันป่วนผม จนในที่สุดผมก็ต้องยอมมัน ยอมในความรักของมัน และวันนี้เป็นวันที่ผมยอมรับจริงๆ แล้วล่ะว่าผมเองก็ชอบมันไม่ใช่น้อยเลย
แม้จะมีเรื่องผู้หญิงมาให้เห็นบ้างประปราย (จำวันที่มันไล่บล็อกไลน์ผู้หญิงให้ผมดูได้มั้ยครับ) แต่ไม่เคยมีวันไหนที่มันผิดคำที่เคยให้ไว้ ไม่มีวันไหนที่มันกลับไปหากิ๊กแปดล้านคนของมันตั้งแต่ที่เอ่ยปากคบกับผม มันมีแต่เทียวมาหา คอยพาผมไปนั่นไปนี่ คอยทำให้ผมสบายใจขึ้นยามที่กระจกร้านผมถูกทุบ สิบสองช่วยผมแก้ปัญหา สิบสองช่วยปกป้องผมตอนที่แข่งรถนั้น
มันพิสูจน์ได้ว่าความรู้สึกที่สิบสองมีให้ผมนั้น...มันมากกว่าคำว่าผมเป็นแรงบันดาลใจให้มันเยอะเลย ผมเองก็อยากจะตอบแทนความจริงใจของมันด้วยการแสดงท่าทีที่จริงจังกับมัน
นี่คงไม่ใช่การลองคบกันอีกต่อไป...หลังจากคุยกับพ่อแม่ คงจะเรียกว่าการคบกันจริงๆ การจับมือร่วมกันฟันฝ่าอุปสรรคจริงๆ และจะไม่ปล่อยมือกัน...ผมหวังไว้อย่างนั้น ผมอยากให้สิบสองอดทนต่อสู้กับผม
เพราะในวันนี้ผมให้ความรู้สึกกับมันไป ‘มาก’ แล้ว
เราสองคนมาหยุดยืนอยู่ที่หน้าบ้านของผม บ้านผมจัดได้ว่าเป็นบ้านที่มีขนาดกลางๆ ไม่ใหญ่มากนะครับ (บ้านไอ้เชี่ยทิตใหญ่อย่างกับคฤหาสน์แน่ะ) มีพื้นที่หน้าบ้านมากพอให้จอดรถหลายคัน และมีสนามหญ้าหน้าบ้านที่ตอนเด็กๆ ผมมักจะมาวิ่งเล่นคนเดียวเสมอ (ลูกคนเดียวก็งี้) หลังจากที่มีร้านเป็นของตัวเองผมก็เอาแต่นอนที่ร้าน น้อยครั้งมากที่ผมจะกลับมานอนที่บ้าน
ผมรู้สึกราวกับว่าผมไม่ได้กลับมาที่บ้านนี้นานมากแล้ว...ตอนผมเดินเข้าไปก็เจอกับลุงยามที่หน้าบ้าน (แถวนี้เปลี่ยวขโมยขโจรก็อาจจะมีบ้างน่ะครับ) ลุงยามคนนี้เป็นคนละคนกับที่พ่อแม่ส่งให้ไปเฝ้าร้านผมครับ คนนี้ผมก็รู้จักมานานเหมือนกัน เพราะสลับกะเฝ้ายามกับคนที่พ่อแม่ของผมส่งไปเสมอ ผมทักทายลุงยามเล็กน้อยบวกกับแนะนำสิบสองให้ลุงยามรู้จัก
สิบสองเอาแต่จับมือที่ชุ่มเหงื่อของตัวเอง ดูมันจะประหม่าเอามากๆ ยิ่งมาเห็นบ้านมันก็ยิ่งประหม่า อาจจะเป็นเพราะบ้านของผมเงียบสงบมากเกินไปก็เป็นได้
“พร้อมนะ” ผมถามอีกฝ่าย
สิบสองสูดลมหายใจลึกๆ ก่อนที่จะพยักหน้า...
พ่อกับแม่นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น แม่กำลังอ่านหนังสือนิยายจากนักเขียนคนโปรด ส่วนพ่อใส่แว่นตาเล่นไอแพด พวกท่านอยู่ในวัยหกสิบต้นๆ ยังแข็งแรงและก็สนุกกับโลกยุคโลกาภิวัตน์อยู่
“พ่อกับแม่สวัสดีครับ” ผมส่งเสียงก่อนที่จะยกมือไหว้ ทั้งคู่เงยหน้าขึ้นมามองผมทันที แม่ผมตวัดสายตามองสิบสองอย่างรวดเร็ว
“สวัสดีครับ” สิบสองยกมือไหว้อย่างนอบน้อม
แม่วางหนังสือในมือลงแล้วก็มานั่งข้างๆ พ่อ พ่อมองสิบสองด้วยสายตางงงันว่าผมจะพาเด็กที่ไหนก็ไม่รู้มาด้วยทำไม
“เหมือนมีเรื่องจะมาคุยกับพ่อแม่ใช่ไหม” พ่อมองเราสองคนผ่านแว่นตาหนาเตอะ
ผมพยักหน้า แม่ของผมเสมองไปทางอื่นทันที
“มีอะไรเหรอ”
ผมมองหน้าสิบสองที่สบตากับผม เขานั่งอยู่ข้างๆ ผมและก็ประจันหน้ากับพ่อแม่เหมือนกันกับผม
“ผมมีเรื่องจะคุยกับพ่อแม่”
“เราสองคนเป็นแฟนกันครับ” สิบสองพูดตัดประโยคของผมไปเลย ผมมองไปที่สิบสองอย่างตกตะลึง คนที่ตกตะลึงกว่าผมนั้นเห็นจะเป็นพ่อกับแม่อย่างแน่นอน
“อะไรนะ” พ่อทำสีหน้าไม่อยากจะเชื่อ
“ผมกับเกล้าเราคบกันครับ”
“นี่มันอะไร” พ่อเสียงดังมากขึ้น ในขณะที่ผมรู้สึกถึงอาการหน้าซีดเผือดของตัวเอง
“คือว่า...”
“กำลังล้อเล่นอะไรกับพ่อหรือเปล่า พ่อไม่ตลกด้วยหรอกนะ”
“พ่อครับ มันเป็นเรื่องจริง” ผมรีบพูด
“เกล้า”
“มันชอบผม ผมชอบมันครับพ่อ”
แม่เสมองไปทางอื่น ทำหน้ารับไม่ได้อย่างยิ่ง ส่วนพ่อของผมนั้นลุกขึ้นยืนและเดินไปเดินมาตรงหน้าพวกเรา ท่าทางพร้อมจะระเบิดทุกเมื่อ ผมเห็นสิบสองกำมือแน่น สถานการณ์แบบนี้มันเองก็เพิ่งจะเคยพบเคยเจอ
“รู้หรือเปล่าว่าตัวเองอายุเท่าไหร่แล้ว” พ่อหันมาตวาดผม
“ผมทราบดีครับ”
“แล้วยังจะทำให้ชีวิตเป็นเรื่องเล่นๆ แบบนี้อีก”
“พ่อ ผมไม่ได้ล้อเล่น”
“ต้องการอะไรจากพ่อเหรอ ให้พ่อกล่าวคำยินดีกับเกล้าหรือไง พ่อทำไม่ได้หรอก”
“...”
“แล้วนี่รู้เหรอว่าจะไปกันรอด ท่าทางไอ้นี่ก็ใช่ว่าจะไม่มีเขี้ยวเล็บ” พ่อมองสิบสองราวกับมองเด็กหนุ่มหน้าตาดีที่มีแต่ความเพลย์บอย
“ผมรักลูกชายท่านครับ รักมานานแล้วด้วย ตั้งแต่เรียนมัธยม”
“ไอ้บ้า ฉันไม่ได้อยากรู้!”
“เผื่อท่านจะมองผมในแง่ดีบ้าง”
“...”
“ผมรู้ผมยังเด็ก แต่ผมดูแลลูกชายท่านเป็นอย่างดี ท่านต้องการพยานมั้ยครับ มีคนสามารถมาเป็นพยานให้ผมได้เยอะนะครับ”
ผมหันไปมองสิบสองอย่างไม่เข้าใจในคำพูดของเขา ถ้ามันพูดแบบนี้แสดงว่ามีคนรู้เรื่องของมันกับผมมากมายหลายคนเลยทีเดียว...
...เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนเถอะ ตอนนี้สถานการณ์ตรงหน้าเหมือนผมกำลังรอไม้เรียวจากพ่อยังไงก็ไม่รู้
ผมนับถือใจของสิบสองมาก แม้มือที่วางอยู่บนตักจะกำหมัดแน่นจนสั่น แต่มันก็ยังแสดงออกถึงความเข้มแข็งและความกล้าเผชิญหน้าอย่างลูกผู้ชายไม่มีขาดตกบกพร่อง แม้พ่อผมท่านใกล้จะฟิวส์ขาดแล้วก็ตาม แต่สิบสองก็ยังอยู่แบบนั้น พูดจาด้วยน้ำเสียงหนักแน่นมั่นคง บ่งบอกถึงความรู้สึกที่มีต่อผมว่ามันคือความจริงใจ ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น
“ออกไปกันก่อน”
“พ่อครับ” ผมร้อง
“พ่อไม่คิดว่าพ่อจะสามารถรับสถานการณ์แบบนี้ได้ในเวลาอันรวดเร็วหรอก ออกไปก่อน!” พ่อไล่ผมกับสิบสองออกจากบ้าน
ผมกับสิบสองลุกขึ้นยืน เราสองคนก้มหน้าก้มตาเดินไปที่หน้าประตูบ้าน
สิบสองหันหลังกลับไปแล้วเดินไปเผชิญหน้ากับพ่อของผมอีกครั้ง ให้ตายเถอะ ไปรวบรวมความกล้าหาญมาจากไหนวะ
“ผมรู้ว่าท่านยังรับไม่ได้ และผมก็รู้ด้วยว่าท่านไม่ได้มองผมในแง่ดีเลย ตอนนี้ผมอาจจะยังดูเด็ก ดูไม่มีอะไรที่จะสามารถดูแลเกล้าได้ทั้งนั้น ผมรู้ว่าผมต้องพิสูจน์อะไรอีกมากมายหลายอย่าง ผมจะทำแบบนั้นจนกว่าพวกท่านจะยอมรับผม...” สิบสองหลับตาลงช้าๆ ราวกับไม่อยากที่จะพูดประโยคถัดไป “...แม้ว่าผมจะไม่อยากใช้นามสกุลของพ่อ แต่ถ้าหากทำให้พวกท่านยอมรับผมมากขึ้น ผมจะบอกก็ได้...”
“...”
“รู้จักนามสกุลกัญจขจรกุลมั้ยครับ”
“กูเพิ่งรู้เดี๋ยวนี้นี่เองว่าการคบกับคนในวัยที่ต้องหาคู่ครองนี่มันยุ่งยากยังไง”
“จริงจังมากเลยใช่มั้ยวะ”
“กูต้องพูดนามสกุลพ่ออ่ะ ทั้งๆ ที่กูไม่อยากพูดเลย”
“แล้วมันช่วยทำให้สถานการณ์ดีขึ้นมั้ย”
“กูไม่รู้ กูกับเกล้าพากันออกมาจากบ้านก่อน เกล้ากำลังจะกลับไปที่บ้านอีกรอบ”
“สู้ๆ นะเว้ยมึง ถ้ามึงผ่านเรื่องนี้ไปได้ กูว่าคงไม่มีอะไรให้กังวลแล้วล่ะ”
“...”
“เว้นเสียแต่เรื่องเด็กมึง”
“ไม่มีแล้ว เลิกนานแล้วโว้ย”
“...”
“ไอ้เดอะนิวสตาร์อะไรนั่น เห็นทีว่ากูต้องลงประกวดแล้วจริงๆ ว่ะ ถ้าชนะคงมีตังค์เยอะขึ้น”
“เหยดเข้ คิดดีแล้วใช่มั้ย”
“อืม...เพื่อเกล้าอะไรกูก็ทำได้ทั้งนั้นอ่ะ”
TBC*
-
ตอนที่ 27
สิบสองสู้ๆ
[พาร์ตของกันต์]
ผมกลับไปที่บ้านหลังนั้นอีกครั้งในวันต่อมา
งานที่ร้านเมื่อคืนผมให้ไอ้ฟาร์ร้องเพลงแทนผมแล้วล่ะครับ เรื่องค่าตัวสำหรับผมในตอนนี้กลายเป็นปัญหาที่เล็กมาก เมื่อเทียบกับปัญหาที่ผมกับเจ้าของร้านกำลังเจอ (ผมบอกเกล้าแล้วว่าผมไม่ได้ไปทำงาน เกล้าไม่มีแรงแม้แต่จะบ่นผมเลย) ตอนนี้ผมกำลังเผชิญหน้ากับบ้านของเกล้าอีกครั้งหนึ่ง บ้านที่มีแค่คนเดียวในบ้านที่ต้อนรับผมซึ่งนั่นก็คือเกล้า
“อ้าวคุณกันต์” ลุงยามเห็นผมก็ส่งเสียงทักทายทันที ลุงเป็นคนผิวเข้ม ท่าทางเหมือนผ่านสงครามมาเยอะก่อนที่จะมาเป็นยามให้บ้านของเกล้า บ้านที่ชื่อว่า ‘สิทธิสุนธร’ “มาแต่เช้าเลย”
“สวัสดีครับลุง ผมซื้ออาหารเช้ามาฝาก” ผมส่งปาท่องโก๋กับกาแฟเย็นให้ลุงยาม ผมเป็นคนมีน้ำใจครับ อันนี้ผมค่อนข้างที่จะรู้ดีเลยทีเดียว (เหรอ...) ที่ผมซื้อมาให้ลุงเพราะบังเอิญผ่านร้านปาท่องโก๋เจ้าเด็ดพอดี และอีกอย่างหนึ่งต้องซื้อใจลุงยามก่อนที่จะซื้อใจของด่านหินที่สุดของบ้าน นี่คือสิ่งที่เรียกว่าค่อยๆ ทำทีละสเต็ป
“ไม่น่าลำบากเลยครับ” ลุงยิ้มดีใจก่อนที่จะรับเอาไว้ “ขอบคุณมากครับ”
ผมดึงแขนลุงให้หายเข้าไปในป้อมยาม เพราะกลัวพ่อกับแม่เกล้าจะเดินมาเห็น
“ผมพูดตรงๆ เลยนะครับลุง”
“ครับ?”
“ผมกับลูกชายบ้านนี้คบกันอยู่”
ลุงทำตาโตใส่ผม ลูกตาแทบจะถลนออกมานอกเบ้า “คบ...กับคุณเกล้า?”
“ครับ”
“แบบไหนเหรอครับ พี่น้อง?”
ลุงใสกว่าที่ผมคิดแฮะ “แบบ...”
“อ๋อ” ลุงวางถุงปาท่องโก๋ลง เอานิ้วชี้มือซ้ายกับนิ้วชี้มือขวามาชนกัน
“ครับ”
“อื้อหือ” ลุงดูจะตกตะลึงไม่น้อย “สมัยนี้มีอะไรที่ลุงคาดไม่ถึงเยอะแฮะ”
“ก็อย่างนั้นแหละครับลุง” ผมเอียงหน้าเข้าไปใกล้ๆ ลุง “อย่าว่าผมอย่างนั้นอย่างนี้เลยนะครับ ผมเข้าใจว่าลุงรักหน้าที่ของลุงมาก และผมเองก็รักลูกชายบ้านนี้มากกกกกกเหมือนกัน” มากของผมออกเสียงยาวกว่ามากของลุงหน่อยๆ “คุณท่านทั้งสองอาจจะบอกให้ลุงไม่ให้ผมเข้าไปในบ้าน แต่ผมอยากจะขอลุง ถ้ามีคำสั่งแบบนั้นมา อย่าห้ามผมเลยนะครับ ผมไหว้ล่ะ”
ผมกันไว้ดีกว่าแก้...
“อ๋อ ที่เมื่อวานคุณกันต์มาแล้วคุณท่านเสียงดัง...”
“ใช่ครับ คุณท่านเขาโกรธมาก”
“อืม” ลุงมองผมอย่างพินิจพิจารณา “หน้าตาหล่อกว่าณเดชน์แบบนี้ยังโดนไล่ตะเพิดเหรอครับ”
ผมควรจะเจ็บหรือควรยินดีกับการโดนลุงหาว่าหล่อกว่าณเดชน์ดีครับ รู้สึกงงไปหมด
“ครับ ผมโดนไล่ออกมา”
“...”
“ผมยินดีจะซื้อปาท่องโก๋มาให้ลุงทุกวันจนกว่าท่านจะใจอ่อนนะครับ”
“ลุงไม่ต้องการของหรอก” ลุงยังคงมองผมอยู่ “ลุงเห็นคุณเกล้ามาตั้งแต่ยังเด็ก ถ้าคุณกันต์จริงใจกับคุณเกล้า ลุงก็โอเค”
อื้อหือ (เลียนเสียงของลุง)...นอกจากผมต้องผ่านด่านหินอย่างพ่อกับแม่ของเกล้าแล้ว ผมยังจะต้องผ่านด่านลุงยามบ้านเกล้าอีกเหรอเนี่ย เกล้านี่ยังไงกันนะ มีคนรักคนหลงทั้งประเทศเลยหรือยังไง (รวมผมด้วยอีกคน)
“ลุงจะเชื่อในคุณกันต์สักครั้ง ลุงจะช่วยคุณกันต์เอง”
“ขอบคุณมากครับ” ผมยกมือไหว้ลุงอย่างซาบซึ้งในน้ำใจนี้ “ว่าแต่เกล้าไม่ยอมออกจากบ้านเลยเหรอครับ”
“ตั้งแต่กลับมาจากตอนที่คุณกับคุณเกล้าออกไป คุณเกล้าก็ยังไม่ออกมาจากบ้านเลยครับ”
“...”
“มีปากเสียงกันดังมากตอนกลางคืน ผมคิดว่าบ้านอื่นก็อาจจะได้ยินด้วย”
“ขนาดนั้นเลยเหรอครับ” ผมมีสีหน้าสลดลง
“ลุงไม่อยากเห็นคุณเกล้าเป็นทุกข์นาน ยังไงก็ขอให้โชคดีสมหวังไวๆ นะครับ”
“เชื่อใจผมได้เลยครับลุง” ผมมองบ้านที่อยู่ตรงหน้าด้วยสายตาที่หมายมั่น
“อุ๊ย!”
“ใครน่ะ!”
สองสาวแม่บ้านอายุยังน้อย (น่าจะไม่เกินสามสิบ) ต่างก็ตกใจเมื่อจู่ๆ ก็เห็นผมเดินเข้าไปในห้องครัวของบ้านเกล้า ผมเอามือจุปากราวกับต้องการส่งสัญญาณให้พวกเธออย่าเสียงดัง
“หล่อจัง...” หนึ่งในนั้นพึมพำออกมาว่าแบบนี้ ผมโล่งใจไปเปลาะหนึ่ง นึกขอบคุณหน้าตาของตัวเองก็วันนี้ เพราะมันทำให้ผมกลายเป็นคนที่น่าไว้ใจ ถ้าผมหน้าโหดแถมหน้าบาก สองคนนี้คงเอามีดอีโต้มาไล่ผมให้ออกจากบ้านไปนานแล้ว
“ผมเป็นแฟนคุณเกล้าครับ สวัสดีครับ” ผมแนะนำตัวกับเธอทั้งสองคน
หนึ่งในนั้นทำช้อนที่อยู่ในมือตกลงพื้น ดูเหมือนเธอจะช็อกไปแล้ว...
พี่สองคนนี้ชื่อพี่จุ๋มกับพี่เภา เป็นแม่บ้านบ้านเกล้าตั้งแต่อายุยังน้อยๆ พวกเธออายุมากกว่าเกล้าสองถึงสามปี และแน่นอนว่ามีความจงรักภักดีต่อเกล้าสูงมาก ผมต้องเล่าให้ฟังอยู่นานกว่าที่พวกเธอจะยอมปักใจเชื่อว่าผมเป็นแฟนเกล้าจริงๆ (แต่ละคนมีวิธีการแสดงความเสียใจที่ต่างออกไป พี่จุ๋มทำหน้าเสียดายผม ส่วนพี่เภาทำหน้าเสียดายเกล้า)
“พี่เภาไม่รู้หรอกนะคะว่าน้องกันต์จริงใจกับคุณเกล้าของพี่เภาแค่ไหน...ยังไงพี่เภาต้องขอดูความประพฤติก่อนก็แล้วกัน พี่เภาถึงจะยอมตกลงช่วยน้องกันต์”
“นังเภานี่ก็...ช่วยน้องกันต์เถอะ หน้าตาดูดีมีชาติตระกูลแบบนี้...”
“นี่นังจุ๋ม เขาไม่ได้วัดกันที่หน้าตาหรอกนะยะเรื่องนี้”
“ตัวเองก็เพ้อเหมือนกันนั่นแหละตอนที่เจอน้องกันต์แวบแรกตะกี้...ใช่มั้ยล่ะ”
“นังจุ๋ม!”
“อะไรยะนังเภา!”
“เอ่อ อย่าเสียงดังมากไปกว่านี้เลยครับ” ผมรีบปรามพี่แม่บ้านทั้งสองเพราะกลัวพวกเธอจะตบตีกันในครัวแล้วคุณท่านของบ้านจะโผล่มาเห็น ถ้าโผล่มาตอนนี้ก็ถือว่าไม่เซอร์ไพรส์น่ะสิ “แล้วนี่จะทำอะไรทานบ้างครับ ผมอยากจะมาช่วยเป็นลูกมือ”
“มาทางนี้เลยค่ะน้องกันต์” พี่จุ๋มเรียกผมให้ไปช่วยล้างผัก เธอคนนี้อยู่ทีมผมแหละ
“จะทำได้เหรอคะ ท่าทางเหมือนไม่เคยจับงานในครัวมาก่อน” พี่เภาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย เธอคนนี้อยู่ทีมปกป้องเกล้า อยากจะบอกเหลือเกินว่าช่วยผมก็เหมือนช่วยเกล้าให้ผ่านเรื่องนี้ไปได้นะ แต่ก็ถือว่าดีกว่าพี่เภาเธอไล่ผมให้ออกจากบ้านหลังนี้ก็แล้วกัน
ผมเดินไปช่วยพี่จุ๋มล้างผัก พี่จุ๋มตื่นเต้นมากที่ผมมาช่วยงาน เธอเล่าว่าเธอมาทำงานที่นี่เพราะท้องก่อนเรียนจบ เธอจึงเห็นเกล้าสมัยเรียนอยู่มหาวิทยาลัยพอดี เกล้าตอนเรียนมหา’ลัยนั้นค่อนข้างงานหนัก (เกล้าจบสถาปัตย์มา) พี่จุ๋มเห็นเกล้านอนตอนเกือบรุ่งสางตลอดหรือบางวันก็ไม่ได้นอนเลย จุดนี้พี่เภาแอบเสริมว่าพี่จุ๋มกับพี่เภาไม่กล้ากลับบ้านเพราะต้องคอยรับใช้เกล้าว่าเขาจะหิวอะไรหรือเปล่า
ผมเริ่มจะเข้าใจมากขึ้นแล้วครับว่าทำไมคนที่อยู่รอบตัวเกล้าถึงได้รักและก็เป็นห่วงเกล้าขนาดนี้ ไม่ว่าจะเป็นพนักงานที่ร้าน แม่บ้านที่บ้าน หรือแม้กระทั่งลุงยาม (ครอบครัวคงไม่ต้องพูดถึงอยู่แล้ว) ผมค่อนข้างรู้ว่าเกล้าเป็นคนยังไง เขาเป็นคนใจดีมีเมตตา ผมสัมผัสได้ด้วยตัวเองหลายต่อหลายครั้งในยามที่ผมทำผิดที่ร้าน บางครั้งเกล้าก็ใจดีกับผมเกินไปด้วยซ้ำ
หลังจากล้างผักเสร็จผมก็หั่นผักต่อ พี่จุ๋มเล่าว่าที่บ้านหลังนี้ส่วนใหญ่มักจะทานอาหารเพื่อสุขภาพกัน มิน่าล่ะผมถึงเห็นผักสีเขียวอยู่บนที่เตรียมอาหารเต็มไปหมด ผมฟังพี่จุ๋มไปตั้งใจช่วยงานครัวไปอย่างเต็มใจ ผมไม่หวังให้พ่อกับแม่ของเกล้ายอมรับผมในวันนี้หรอกนะครับ หากผมไม่ทำอะไรเลย มัวแต่อยู่เฉยๆ ปล่อยให้เกล้าเผชิญหน้ากับเรื่องนี้คนเดียวล่ะก็...ผมคงไม่มีวันยอมให้อภัยตัวเอง
ในที่สุดอาหารเช้าของครอบครัวเกล้าก็เสร็จ พี่จุ๋ม (เธอทีมผม ก็เลยกระซิบกระซาบบอกข้อมูลผมตลอด) บอกว่าพ่อกับแม่ของเกล้าตื่นแล้ว ส่วนใหญ่มักจะทำกิจกรรมเบาๆ ง่ายๆ อยู่ในห้องนั่งเล่นระหว่างที่รออาหารเช้า ผมเดาว่าแม่ของเกล้าคงจะอ่านนิยาย ส่วนพ่อก็คงจะเล่นเกมในไอแพด
“ผมช่วยยกนะครับ” ผมพูดกับพี่แม่บ้านทั้งสอง
“ได้เลยค่ะ”
ผมค่อยๆ ลำเลียงอาหารเช้าไปวางบนโต๊ะทานอาหาร ระหว่างที่ผมกำลังจะหันกลับไปยกจานมาเพิ่ม พ่อกับแม่ของเกล้าก็เดินเข้ามาในครัวพอดี
“มาได้ยังไง” พ่อของเกล้าพึมพำอย่างตกตะลึงที่เห็นผมอยู่ในบ้าน “มีธุระอะไรงั้นเหรอ”
“ธุระของผมไม่มีอะไรมากครับ ผมมาเพื่อให้พวกท่านยอมรับผม”
“ให้ตายเถอะ ออกไปเลย!”
“อย่าใจร้ายกับผมสิครับ” ผมส่งเสียงกระเง้ากระงอด คิดไปเองว่าเกล้าเป็นคนใจอ่อนก็ต้องมีพ่อกับแม่ของเขาสักคนล่ะน่าที่ใจอ่อนเหมือนเขา
“ไม่ต้องมาทำเสียงแบบนั้น” คราวนี้แม่ของเกล้าพูดขึ้นบ้าง พวกท่านโหด...แต่ก็ไม่ได้ถึงกับว่าจะน่ากลัวมากมายอะไร
“ผมตื่นแต่เช้าเพื่อมาช่วยงานที่บ้านนี้เลยนะ”
“คิดว่าจะได้ผลเหรอ” พ่อของเกล้านั่งลงที่หัวโต๊ะ ส่วนแม่ทิ้งตัวนั่งลงข้างๆ
“ไม่มากก็น้อยแหละครับ หวังว่านะ...”
“วันนี้พอแค่นี้แหละ กลับไปได้แล้ว”
“ผมอุตส่าห์มาให้ใช้ถึงที่แล้ว ใช้งานผมให้เต็มที่เลยครับ”
“ไม่ได้ทำงานทำการหรือไง”
“ผมเป็นนักร้องที่ร้านของเกล้าอยู่ครับ” คำพูดของผมทำเอาท่านทั้งสองจ้องผมด้วยสายตาตกใจ “ตอนนี้ผมอาจจะเป็นแค่นักร้องกลางคืนเฉยๆ แต่ต่อไปผมอาจจะเป็นดารานักร้องชื่อดังก็ได้”
“วุ่นวายจะตาย ดาราดราม่ามีทุกวัน” ท่าทางพ่อของเกล้าจะสนใจโลกโซเชียลไม่น้อยเลยนะครับเนี่ย...
“แต่ได้เงินนะครับ” ผมส่งยิ้มให้พวกท่าน
“มีดีแค่เสียงหรือไงเรา มีความสามารถอย่างอื่นหรือเปล่า” แม่ของเกล้าถาม ดูเหมือนจะเริ่มสนอกสนใจในตัวของผมมากขึ้นนะเนี่ย...
ฉิบหาย...ผมไม่ได้เตรียมตัวมาตอบคำถามในเรื่องนี้
“ผมรักเกล้าครับ”
“หึ นั่นมันไม่พอหรอกนะ” แม่ของเกล้าตวัดสายตามองผม “ฉันเลี้ยงลูกของฉันมาเพื่อที่อยากจะให้เขามีชีวิตที่ดี อยู่กับคนที่รักเขาและก็ดูแลเขาได้”
“ผมดูแลเขาได้...”
“ด้วยการเป็นนักร้องเต้นกินรำกิน?”
“ผมก็บอกแล้วไงครับ บางทีผมอาจจะกลายเป็นซูเปอร์สตาร์ชื่อดังก็ได้ ตอนนั้นผมคงเลี้ยงเกล้าได้อีกเป็นร้อยคน”
“ลูกชายฉันมีแค่คนเดียว...”
“ผมแค่อยากเปรียบให้เห็นว่าผมมีความสามารถมากพอที่จะดูแลเกล้าน่ะครับ”
“ทำไมไม่พูดถึงธุรกิจที่บ้านเลยล่ะ” พ่อของเกล้าหันมาถามผม “ทำไมพูดถึงแต่เสียงร้องของตัวเอง”
“ผมเล่าได้เหรอครับ” ผมพูดอย่างไม่แน่ใจ
“ก็ถามเพราะอยากรู้อยู่แล้ว”
“ถ้าอย่างนั้นผมขออนุญาตนั่งนะครับ” ผมกำลังจะนั่งที่ที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกับแม่ แต่แล้วผมก็มองเห็นจานของเกล้าซึ่งถูกวางเอาไว้อยู่ ผมจึงเลื่อนไปนั่งที่ข้างๆ แทน
ทั้งคู่มองผมอย่างตกตะลึง และรอคอยว่าผมจะทำอะไรต่อไป
“ผมกับพ่อทะเลาะกัน ไม่ได้คุยกันมาหลายปีแล้ว”
ทั้งสองไม่พูดอะไรต่อ แต่รอคอยฟังสิ่งที่จะออกมาจากปากของผม
“เพราะผมอยากเรียนร้องเพลงนี่แหละครับ พ่ออยากให้เรียนเกี่ยวกับธุรกิจ แต่ผมไม่อยากเรียนจริงๆ”
“ทะเลาะมาหลายปี? แบบที่ไม่ได้คุยอะไรกันเลยจริงๆ น่ะเหรอ”
“ครับ”
แม่สบตากับพ่อด้วยสีหน้ากังวลใจ
“เพราะเหตุนี้เมื่อคืนผมก็เลยไม่อยากที่จะบอกนามสกุลผมสักเท่าไหร่ ผมอยากให้พวกท่านยอมรับผมเพราะตัวผม ไม่ใช่เพราะพ่อผมหรือว่านามสกุลของผม”
“เราสองคนไม่ใช่คนแบบนั้นหรอกนะ” พ่อพูดแทรกขึ้นมา “อย่างน้อยก็แค่อยากรู้ถึงเรื่องความมั่นคง...”
“ผมมีความมั่นคงแน่ๆ ครับ”
“สิบสอง” เสียงของเกล้าดังขึ้นมาทำเอาบทสนทนาของผมกับพ่อแม่เกล้าจบลงกะทันหัน “มาทำอะไรที่นี่วะ”
“อรุณสวัสดิ์” ผมส่งยิ้มให้เกล้า เกล้าอยู่ในชุดที่เรียกได้ว่าเป็นชุดอยู่บ้านอย่างแท้จริง นั่นคือเสื้อยืดตัวย้วยกับกางเกงขาสั้น เขาดูเหมือนเพิ่งจะถูกปลุกขึ้นมาจากเตียงโดยพี่เภา
เกล้านั่งลงข้างๆ ผม ยังคงมองผมด้วยความอึ้งไม่หาย
“กำลังคุยกับพ่อแม่เกล้าอยู่เลย สนุกมาก”
พ่อกับแม่ของเกล้าขมวดคิ้วใส่ผม...
“อีกไม่นานพวกท่านก็ไฟเขียวให้เราแล้วล่ะ” ผมยักคิ้วจึกๆ ส่งให้คนที่นั่งอยู่ข้างๆ
“เดี๋ยว ยังไม่ได้พูดอะไรแบบนั้นออกไปเลย” พ่อกับแม่ของเกล้าต่างแย่งกันแย้งผม
ผมยิ้มตาหยีให้พวกท่าน ตอนนี้นอกจากพวกท่านจะยังไม่ยอมรับผมแล้ว พวกท่านยังทำท่าปวดหัวกับผมด้วย ผมเบนสายตามาทางเกล้า เขาดูงงๆ ที่ผมมาทำอะไรแบบนี้โดยที่ไม่ได้ปรึกษาเขา
“ได้นอนบ้างหรือเปล่า” ผมกระซิบให้เกล้าได้ยินคนเดียว
เกล้าส่ายหน้าเบาๆ ตอบผม...
“ไม่เป็นไรนะ”
“...”
“ถ้ามันจะใช้เวลามากหน่อย...มันก็คุ้มนะ”
“...”
“ถ้าเราจะได้อยู่ด้วยกัน”
“ฉันจะอ่านนิยายเงียบๆ”
“ผมก็ยังไม่ได้กวนอะไรคุณแม่เลยนี่ครับ”
“เธอมารบกวนสมาธิของฉันนะ”
“อะไรกันครับ ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลย ผมแค่มาเสิร์ฟน้ำและก็พัดให้คุณแม่”
“ให้ตายเถอะ จุ๋ม เธอปล่อยตานี่ให้มากวนฉันได้ยังไง”
ผมอดขำท่าทางของแม่เกล้าไม่ได้เมื่อเห็นว่าผมมาบริการท่านถึงริมสระน้ำ ผมได้รับการสนับสนุนจากพี่จุ๋มที่พยายามช่วยผมเป็นอย่างดี ตอนนี้พ่อของเกล้าไปไหนแล้วก็ไม่รู้ ส่วนเกล้าถูกแม่ของเขาไล่ให้ขึ้นไปอยู่บนบ้าน
“คุณกันต์อาสาเองเลยนะคะ น้ำส้มนี้คุณกันต์ก็ช่วยทำด้วย”
“ใครเป็นเจ้านายเธอกันแน่จุ๋ม” แม่เกล้าส่งสายตาจิกทิ่มแทงไปให้พี่จุ๋ม
“คุณกันต์เป็นแขกนะคะ จุ๋มจะกล้าขัดใจแขกได้ไง”
“นี่...”
“เชิญคุณผู้หญิงอ่านนิยายสวยๆ เย็นๆ ริมสระน้ำเลยค่ะ มีคุณกันต์สุดหล่อคอยพัดให้แบบนี้ ไม่มีอะไรที่ดีไปกว่านี้แล้วล่ะค่ะ”
“ยัยจุ๋ม!”
พี่จุ๋มโค้งให้แม่ของเกล้าก่อนที่จะเดินจากไป ผมที่ยืนถือพัดอยู่รีบพัดให้แม่ของเกล้าเพราะกลัวท่านจะร้อน
“คิดว่าทนไหวก็ทำไป...” ท่านพูดอย่างปลงๆ กับผม
“ผมทนไหวอยู่แล้ว แค่นี้สบายมาก”
“อยากทำคะแนนมากนักใช่มั้ย”
“แหงสิครับ ผมรักจริงหวังแต่งนะ”
“คบกันมาเพิ่งจะไม่เท่าไหร่”
“แต่ผมแอบชอบลูกคุณแม่มาหลายปีแล้วนะ”
“ฉันไม่พูดกับเธอแล้ว”
“ผมจะรอคุณแม่ถามผมนะครับ”
ผมสนุกเป็นบ้า...ถึงในสายตาผู้ใหญ่จะมองว่าผมเป็นเด็กที่น่ารำคาญก็ตาม แต่เพราะแม่ของเกล้ามีเงาของเกล้าอยู่ในตัวสูงมาก ผมเคยชนะใจเกล้ามาแล้ว ทำไมผมจะไม่ชนะใจแม่เขาล่ะครับ
ความที่เด็กกว่าของผมก็ถือว่าเป็นข้อดีเหมือนกันนะ...เด็กอย่างผมไม่เลิกตื๊อง่ายๆ หรอก
“อีกสักพักผมคงต้องไปบริการฝั่งคุณพ่อบ้างนะครับ”
“เชิญเลยจ้ะ ยิ่งไวก็ยิ่งดี”
“คุณแม่จะไม่คิดถึงผมเหรอ...”
“ทำไมฉันต้องคิดถึงเธอด้วยยะ”
“...แต่ผมคิดถึงคุณแม่นะ”
แม่ของเกล้าแทบจะโยนหนังสือนิยายมาใส่ผมอยู่แล้ว ผมหลุดหัวเราะก่อนที่จะวิ่งไปหาพ่อของเกล้าที่กำลังตัดแต่งต้นกล้วยไม้อยู่บริเวณสวน
“เดี๋ยวผมไปเอาน้ำเอาท่ามาให้นะครับคุณพ่อ”
“ไม่ต้อง และก็ช่วยกรุณากลับบ้านกลับช่องของตัวเองได้แล้ว” พ่อพูดแบบไม่มองผมเลย
“ผมไปเอาน้ำมาให้ดีกว่า” ผมสรุปในที่สุด แล้วเดินไปที่ครัวส่วนที่อยู่หลังบ้าน ทันเห็นเกล้าที่อยู่ชั้นสองและกำลังมองมาที่ผมผ่านทางหน้าต่าง
ผมส่งยิ้มให้เขา โบกมือให้สองสามที ดูท่าเขาจะกำลังเครียดกับสิ่งที่ผมกำลังทำ ผมก็เลยชูสองนิ้วให้พร้อมกับชูสัญลักษณ์คำว่าโอเคตามไปทีหลังด้วย
เอ๊ะ...มันไม่ได้ช่วยให้เกล้าดีขึ้นแฮะ
ผมยืนอยู่ตรงนั้นพยายามส่งสัญญาณมือบอกกับเกล้าว่าผมไม่ได้อยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบากอะไร
“มองอะไรไม่ทราบ” พ่อของเกล้ามายืนอยู่ข้างๆ ผมตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
“ระเบียงบ้านครับ...สวยดี”
“ไหนล่ะน้ำ”
“คุณพ่อหิวเหรอ” พ่อไม่ตอบ แต่เดินหนีผม
ผมบอกแล้วใช่มั้ยครับว่าพวกท่านน่ะไม่โหดเลย...
ผมมองไปที่ชั้นสองอีกครั้ง เกล้าโผล่หน้าออกมาจากหลังม่าน ทำปากขมุบขมิบบอกกับผมว่า
‘สู้ๆ นะ’
แค่นี้ผมก็มีแรงทำคะแนนกับพ่อและแม่ของเขาตลอดทั้งวี่ทั้งวันแล้ว
“หายหน้าหายตาไอ้สัด”
“ทำไม”
“ฟาร์ร้องเพลงแทนมึงจนเจ็บคอ”
“กูขอโทษ”
“มีคนให้ทิปฟาร์เยอะด้วย”
“ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอวะ”
“ดีห่าไรล่ะสัดกันต์ ผู้ชายโว้ยที่เป็นคนเอามาให้”
“โชคดีนะมึง”
“ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยย”
“ได้ใจพ่อแม่เกล้าเมื่อไหร่เดี๋ยวกูรีบกลับไป”
“อืมมมมม”
“กูไม่ได้เห็นแก่ตัวใช่มั้ย”
“มึงเป็นแฟนเจ้าของร้าน เจ้าของร้านกำลังทุกข์ ลูกน้องอย่างพวกกูไม่บ่นหรอกถ้าสิ่งที่มึงกำลังทำจะทำให้เจ้าของร้านอย่างเฮียสบายใจขึ้น”
“เจ๋งสาดดด...”
“...”
“อย่าลืมบอกเฮียให้ขึ้นเงินเดือนให้พวกกูนะ”
“รู้แล้วล่ะน่า”
[จบพาร์ตของกันต์]
TBC*
อัพสองตอนติด เพราะจะไม่อยู่ทั้งอาทิตย์นะค้า
-
กันต์มีความเนียนและแหลมากก55555
สู้ๆน้าสิบสองง
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
นี่แหละวิถีที่ลูกผู้ชายเขาทำกันสิบสอง อ้อนและเนียนเข้าไว้ เดี๋ยวดีเอง 555 ช่วยไม่ได้อยากได้ลูกชายคนเดียวเค้าทำเมียนิ อิอิ
-
สงสารคุณพ่อคุณแม่เเกล้าจัง ท่าทางว่าที่ลูกเขยบ้านนี้จะป่วนมากถึงมากที่สุด 555
-
สู้ๆน้าา 12
-
5555 หนึ่งมีความหนา ต้องลุยใช่แล้วค่ะ
ฟาร์ไม่คิดอะไรจริงหรอ ไม่ชอบใช่ว่าไม่คิดนะ
สิบสองมีความเครียด แต่เกล้าคงเครียดกว่า
-
พ่อกับเเม่พี่เกล้า ต้องลองใจเเน่เลย นี้พ่อเเม่เล่นใหญ่ไปไหม หวงลูกชายมากๆเเน่
เชื่อว่า ท่างทั้งสองคงไม่มีอะไรเลวร้ายหรอก เพราะพ่อกับเเม่พี่เกล้า รักพี่เกล้ามากๆ
ท่านคงดูว่าที่ลูกเขยจะไปได้สักกี่น้ำ
เเต่คุณพ่อ คุณเเม่ ท่านรู้ไหมค่ะ พี่กันต์คนเเมนนี้เเหละ แอบรักพี่เกล้าข้างเดียวมาตั้งหลายปี
แอบชื่อชมพี่เกล้าอยู่ห่างๆ รักมั่นคง เเม้จะนอกลู่นอกทางบ้างประปาย ตามประสาคนแอบรักเอง เจ็บเอง เศร้าเอง เเล้วก็หายเอง
สุดท้ายก็หนีไปพ้นพี่เกล้าอยู่ดี กันต์เองมีลูกเล่นเเพรวพราวอยู่เเล้ว ไหนจะความมึน นิสัยเด็กที่มีอยู่ติดตัว พี่กันต์ไม่ทำให้คุณพ่อ คุณเเม่ผิดหวังเเน่ๆ เด่วอีกหน่อย จะหลงรัก ลูกเขย เเทนลูกจริงๆ 55555
พี่เกล้าน่ารักค่ะ แอบให้กำลังใจด้วย งี้แหละ ถ้ามีปัญหาเเละพร้อมสู้ไปด้วยกัน พี่กันต์นี้เต็มที่เลย
ส่วนนามสกุลพี่กันต์ ต้องเป็นคนใหญ่ คนโตเเน่เลย เเต่พอคิดว่า กันต์จะไปเป็นนักร้อง ก็แบบ เฮ้อออ ดาราอ่ะ ดราม่าจะตาย ไหนคนในวงการอีก ต้องมีปัญหาตามมาอีกเป็นพรวน นี้คิดถึงอนาคตที่ต้องยุ่งยากเเน่ๆเลย ต่อไปจะมีเวลาดูเเลกันหรอ
ไหนพี่อาทิตย์ก็คงไม่เลิกตัดใจง่ายๆ
-
ตีเนียนได้ใจมากสิบสอง
สู้ๆนะคะ
-
สิบสองสู้ๆ นาจา
-
เห็นแววใจอ่อน
อยากมีอย่างกันต์มาออดอ้อนที่บ้านบ้าง
-
สกิลความเนียน
-
มันก็ต้องมีหวั่นไหวบ้างแหละ 1 มันมีเสเน่ห์นะ แบบแปลกๆของมันเอง ตอนนี้อาจไม่ได้ชอบหรอก แต่คุยไปก็ไม่เสียหายนิ เวลามีคนหยอดแฮปปี้จะตาย 5555 ถึงจะเพศเดียวกันก็เหอะ อนาคตเป็นอย่างไรไม่รู้ แต่ตอนนี้ก็มีความสุขดี แด่ความรักของ 1 และ โซฟา :3123:
-
กันย์มีความแด๊ะแด๋มากกกก ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก สู้ๆนะ เกล้าเชียร์อยู่
-
กันต์ตื้อน่ารักอ่ะ ดูซอฟดี เอาความเป็นเด็กชั่งตื้อแบบที่เคยชนะใจเกล้า มาอ้อนคุณพ่อคุณแม่เกล้าแผนดี มีชัยไปกว่าครึ่ง 5555 สู้ๆนะ โหล
-
:mc4: :mc4: :mc4:
-
สู้ๆนะสิบสอง
-
:pig4: :pig4:
-
o22 อู้วววว 2 ตอนติด
:mew5: 2 อาทิตย์เลยเหรอ
-
กันต์ เกล้า สู้ๆๆๆๆๆ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ฟาร์ ร้องเพลงแทนสิบสอง
ได้ทิปเยอะแต่หนึ่งไม่ชอบ
เพราะมีแต่หนุ่มๆให้ กร๊ากกก
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
มาถูกทางแล้วกันต์เอ้ย :hao6:
-
โห้ยยย สิบสองทุ่มเทสุดตัว 5555
งานเอาใจพ่อตาแม่ยายก็มา
-
ทั้งร้านกำลังร่วมใจเพื่อคุณเกล้่าเลยนะ
-
สิบสองสู้ๆ
-
ตีมึน ตีเนียน ไม่มีใครเกินพี่กันต์ มีความตอแย มีความวอแว กวนตีน เป็นที่สุด 55555
-
พ่อแม่แพ้ลูกติ๊อของ12แน่ :laugh:
-
เหมือนคุณพ่อจะยอมคุยด้วยหน่อยๆ เพราะนามสกุลของพ่อกันต์เลยนะครับ เหมือนจะห่วงชื่อเสียงเงินทองมากกว่าความสุขของลูกเสียอีก
-
กันต์สู้ๆๆ
-
สิบสองสู้ๆ ถึงจะรู้ว่ายังไงก็ยอมรับเพราะเคยอ่านในสเปสงกรานต์แต่ก็เอาใจช่วยสิบสองนะ 555555
-
มึนได้ใจจิงๆพ่อคุณ
-
คุณพ่อคุณแม่ของเกล้าคงไม่ใจร้ายกับสิบสองเท่าไหร่หรอกมั้ง ท่านสองคนน่ารักนะ(?)
อาจจะแกล้งเล่นแหย่เล่นให้พอเป็นพิธี เดี๋ยวหมดสนุกก็ใจอ่อนเอง
เพื่อความรักครั้งนี้ต้องเอาชนะใจพ่อแม่ของเกล้าให้ได้ สิบสองสู้ๆ
-
กันต์สู้สู้ :katai2-1:
-
ตื๊อเข้าไว้นะสิบสอง สู้ๆ
-
กันต์มีความทอแลอยู่ในตัวเยอะเลยทีเียว55555
-
สิบสองงงง สู้ ๆๆๆ น้า
-
:call:
-
จะใจแข็งกับลูกเขยแบบนี้ได้นานไหมเนี่ย
-
ตลกสิบสองอ่ะะะะะะะะะะ :hao6: :hao7:
อ้อนบวกการกวนใส่พ่อแม่เมีย ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ :z3:
-
สิบสองเจ๋งโคตรรรรรร
สกิลการตื้อ และความหน้าด้าน ได้ใช้งานอย่างเต็มที่ 5555555555555
-
สิบสองนี่มันกระล่อนน่าดูเลยนะนี่จะไปเอาใจพ่อแม่เกล้าหรือไปป่วนให้เค้าปวดหัวกันแน่5555
-
โธ่ เอ็นดูสิบสองมัน ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก5555
-
สู้ๆ นะ ..
-
พ่อแม่พี่เกล้าลองใจกันต์แน่เลย สู้ๆ นะสิบสอง
-
ขอบคุณครับสนุกมาก
-
กันต์มีความเนียน 55555
-
สิบสองสู้สู้
-
อยากอ่านพาร์ทของเต๊บฟาร์ต่อแล้วอ่ะ
-
:L2: :pig4:
-
สู้ๆนะกันต์ พ่อแม่เกล้าเป็นคนปากอย่างแต่ใจอย่าง พิสูจน์ตัวเองให้ครอบครัวเกล้าเห็น สู้ๆๆๆๆ เกล้าเขาคอยให้กำลังใจอยู่นะ ผ่านไปให้ได้ทั้งคู่ :mew1: :mew1:
-
สิบสองสู้ๆนะ
-
ขอบคุณ :)
-
^^
-
สิบสองป่วนได้กระทั่งพ่อแม่นะ รับมือหนีกแน่งานี้
-
สู้เค้านะกันนนนนนน
พ่อแม่เกล้าต้องใจอ่อนแน่ๆๆๆๆๆ น่ารักกกก>< :katai2-1:
-
สิบสอบอ่อยคุณแม่แรงมากกกก :laugh: :laugh: o13
-
:m20: :m20: :m20:
-
ขอบชิปคุณแม่กับน้องกันต์ได้มั้ยคะ ทำไมเวลาคุยกันถึงน่ารัก 555555
-
สิบสองเถียงกับพ่อแม่เกล้าได้ตลกมาก5555555555
-
ตอนที่ 28
ทางของเรา
ผมนับถือใจของสิบสองมาก
สิบสองเทียวไปหาพ่อกับแม่ผมที่บ้านทุกวันนับตั้งแต่วันที่พวกเราตัดสินใจไปคุยกับท่านจนถึงวันที่ผมกลับมาทำงานที่ร้านแล้ว สิบสองมันก็ยังคอยไปหาพ่อกับแม่ของผมชนิดที่ว่าไม่ย่อท้อ ไม่เหน็ดเหนื่อย จนผมเริ่มสังเกตเห็นแล้วว่าพ่อกับแม่ผมหัวเราะมากขึ้นก็เพราะสิบสองนี่แหละ เพียงแต่ว่าพวกท่านยังไม่ยอมรับก็เท่านั้นเอง
สิ่งที่ผมเครียดและกังวลใช่ว่าจะคลายลงไปได้โดยง่ายครับ พ่อแม่คุยกับสิบสองมากขึ้น แต่เชื่อมั้ยครับว่าพวกท่านนั้นคุยกับผมน้อยลง พ่อยังไม่สามารถมองหน้าผมด้วยสายตาที่เหมือนเดิม ส่วนแม่ก็ยังคงเงียบกับผมอยู่
ผมเสียใจที่ทำให้พวกท่านผิดหวัง ตลอดทั้งชีวิตผมไม่เคยทำให้พวกท่านผิดหวังจนถึงวันนี้ วันที่พวกท่านไม่คุยกับผมเพียงเพราะผมเป็นอย่างที่พวกท่านหวังไว้ไม่ได้
ที่จริง...เรื่องที่มีครอบครัว มีลูกมีหลานที่เพอร์เฟ็กต์สมบูรณ์แบบ อาจจะเป็นความหวังและความฝันสูงสุดของพวกท่านก็เป็นได้
“ช่วงนี้คุณเกล้าไม่ค่อยพูดเลยเนอะ” เวลาผ่านไปหลายวัน ผมมักจะได้ยินเสียงลูกน้องพูดกันทำนองนี้หลายต่อหลายครั้ง
“คงมีเรื่องเครียดแหละ”
“ทะเลาะกับน้องสิบสองหรือเปล่า”
“มันเกี่ยวกันตรงไหนล่ะ”
“ก็ช่วงนี้น้องสิบสองขาดงานบ่อย มาสายก็บ่อย คุณเกล้าเป็นคนด่าใครไม่ค่อยเป็น ก็เลยต้องเก็บเอามาเครียดเองแบบนี้ไง”
“ถ้าจะแต่งนิยาย ไปแต่งนิยายตรงหลังบาร์โน่นค่ะ”
“ไม่ใช่หรอกเหรอ”
“ไม่เป็นแบบนั้นหรอก”
ผมไม่โกรธอะไรที่ลูกน้องจะพากันคิดไปเรื่อยว่าเกิดอะไรขึ้นกับผม สำหรับผมแล้วเรื่องที่กำลังเป็นอยู่มันใหญ่มากจริงๆ ครับ ผมเห็นสายตาสุดแสนที่จะเสียใจของท่าน นึกถึงทีไรผมก็ต้องเจ็บปวดทุกทีไป หลายวันหลังจากที่ผมกับสิบสองตัดสินใจไปบอกพวกท่านที่บ้านเรื่องของเรา ผมก็ยังไม่หายจากอาการกังวลหรือเครียดเลย
ตอนอยู่ที่ร้านผมจึงเย็นชา ไม่ค่อยยิ้ม สั่งงานลูกน้องด้วยใบหน้าเรียบเฉย และถ้าไม่มีอะไรที่เร่งด่วนจริงๆ ผมก็ใช้ให้สองจัดการ ส่วนตัวผมนั้นขึ้นไปนั่งทำงานอยู่ที่ห้องทำงานชั้นบน
วันนี้ก็จะเป็นอย่างนั้นเช่นกัน
เวลาประมาณเกือบสี่ทุ่มผมนั่งมองดูเอกสารเกี่ยวกับร้านที่อยู่ตรงหน้าด้วยสายตาว่างเปล่า ผมพยายามมีสมาธิกับงานแล้วครับ แต่ผมทำได้ไม่ดีเอาเสียเลย
ผมปล่อยให้ตัวเองจมจ่อมอยู่กับความคิดของตัวเองต่อไป...
จู่ๆ ประตูห้องทำงานผมก็ถูกเปิดพรวด คนที่เปิดประตูแบบนี้มีอยู่คนเดียวนั่นก็คือสิบสอง มันหอบแฮกราวกับเพิ่งผ่านการวิ่งมาราธอนมา
“ผมมาสาย ผมขอโทษ”
ช่วงนี้สิบสองมาๆ หายๆ จริงๆ ครับ หลายครั้งที่วงดนตรีของร้านเราต้องให้มือเบสอย่างไอ้สิบสี่ร้องเพลงแทน แต่ไม่มีใครบ่นไอ้สิบสองเลยสักคน แม้กระทั่งตัวผมที่เป็นเจ้าของร้านเองก็ตาม
เพราะมันกำลังทำเพื่อผมอยู่ และมันก็เหนื่อยมากกว่าการร้องเพลงหลายเท่านัก
“ผมพาพ่อกับแม่เกล้าไปดูหนังมาครับ” สิบสองทำหน้าจ๋อย
“เป็นไงบ้าง” ผมถามลุ้นๆ
“ลองเทียบจากวันแรก ผมคิดว่าผมก้าวมาได้ไกลพอสมควรเลยนะครับ” ร่างสูงใหญ่ของสิบสองทิ้งตัวนั่งลงฝั่งตรงข้ามผม เขาดูหมดสภาพและก็เหนื่อยอย่างแรง “วันนี้ผมไม่เอาค่าตัวก็ได้ ผมขอขึ้นร้องรอบต่อไปนะ”
ผมพยักหน้าเบาๆ
“เกล้าไหวหรือเปล่า”
“ไหว แค่เหนื่อยจากการคิดอะไรเยอะๆ น่ะ”
“อย่าคิดมากครับ” สิบสองพูดให้ผมรู้สึกดีขึ้น “พ่อแม่เกล้าน่ะก็เหมือนเกล้าแหละ รอแค่วันที่ท่านใจอ่อนเท่านั้น”
“...”
“เกล้า...”
เสียงของอีกฝ่ายเต็มไปด้วยความเป็นห่วง ผมเงยหน้าขึ้นมองสิบสองแล้วพยักพเยิดให้สิบสองเดินตามผมเข้าไปในห้องพัก
สิบสองเดินตามผมเข้ามาด้วยใบหน้าที่งุนงง พอมันเข้ามาผมก็ปิดประตู หลังจากนั้นผมก็โผเข้าซบมันแบบที่มันยังไม่ทันได้ตั้งตัว
สิบสองดูตกใจ แต่แล้วก็กอดผมไว้...
“ไม่เป็นไรนะครับ” สิบสองกระซิบข้างหูผม
อ้อมกอดอบอุ่นของสิบสองทำให้ผมรู้สึกสบายใจขึ้นมานิดหน่อย ที่ผ่านมาสิบสองทำเพื่อผมหลายสิ่งหลายอย่างมาก ผมทำอะไรเพื่อมันไม่ได้เลย ในวันที่ผมเหนื่อยล้า ผมก็ยังใช้มันเป็นที่พึ่ง ผมนี่มันเป็นแฟนที่แย่มากเลยใช่มั้ยครับ...
“หายเหนื่อยเลยรู้มั้ย” สิบสองใช้จมูกมาดอมดมเส้นผมของผม
“กูช่วยอะไรมึงไม่ได้เลย แถมยังต้องมากอดมึงแบบนี้อีก”
“ทำไมล่ะ นี่มันอย่างกับให้รางวัลผมเลยนะ”
“เหนื่อยมากเลยใช่ปะ”
“สนุกจะตาย ได้ดูแลพ่อแม่ของเกล้า”
“พวกท่านเอาชนะใจยากนะ”
“ไม่ยากหรอกครับ ตอนนี้คงมองผมเป็นลูกเขยแล้วล่ะ”
“ไม่จริง”
“จริงๆ ถ้าผมหายไปสักวันสองวันเดี๋ยวก็คงตามหา”
“ขี้โม้แล้ว...”
“สบายใจขึ้นมั้ยล่ะ”
“นิดนึง...”
“ดีแล้วล่ะ” สิบสองลูบหลังของผมไปมา “ถ้าเหนื่อยก็กอดผมได้ ผมชอบ”
“...”
“อยากให้กอดผมทุกวันจังเลย”
ผมได้แต่เงียบ พลางคิดในใจว่าถ้าขาดอ้อมกอดนี้ไปผมจะเป็นยังไงบ้างนะ ผมคงเครียดหนักกว่านี้ เหนื่อยใจกว่านี้ และก็ไม่สามารถผ่านไปได้โดยลำพังแน่ๆ
“ผมเข้าใจเกล้านะที่เกล้าคิดมาก ครอบครัวของเกล้าอบอุ่นมากเลย เกล้าคงไม่อยากทำให้พวกท่านเสียใจ”
สิบสองรู้ใจผม...เขารู้ในสิ่งที่ผมไม่ได้บอกเขาหรือระบายกับเขา
“พวกท่านทั้งคู่ต้องเข้าใจเราทั้งสองคนสักวันหนึ่งครับ”
“พ่อยังไม่หายโกรธกูเลย แม่ด้วย เขาคุยกับมึงมากกว่าคุยกับกูแล้วตอนนี้”
“ผมจะทำให้พวกท่านคุยกับเกล้าเอง...”
“กูไม่เคยทะเลาะกับพ่อกับแม่รุนแรงขนาดนี้ มึงทนมาได้ยังไงวะตั้งหลายปี” ผมพาดพิงไปถึงเรื่องที่สิบสองทะเลาะกับพ่อของมันนานมาก...
“ครอบครัวผมไม่เหมือนครอบครัวเกล้านะครับ”
“...”
“นี่ ผมต้องลงไปร้องเพลงแล้วนะ” สิบสองดันตัวของผมออกไปเบาๆ “รอฟังเพลงประจำวันของผมได้มั้ย”
“อืม”
“ถ้าร้องเสร็จผมจะรีบขึ้นมากอด...อย่าไปไหนนะ”
“กูก็อยู่ตรงนี้อยู่แล้ว”
ฟอด
สิบสองหอมแก้มผมเร็วๆ ก่อนจะรีบเดินออกไป “เดี๋ยวผมรีบมา”
ผมเพิ่งจะรู้ตัวตอนที่ถูกขโมยหอมแก้มไปนานกว่าสามนาทีแล้ว...ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่าการที่ผมกับสิบสองเพิ่งจะกอดกันไปทำให้ผมคลายความกังวลลงไม่น้อย ราวกับผมกับมันเติมเต็มกำลังใจให้กันและกันยังไงยังงั้น
ถ้าผมยังไม่ได้ชอบมัน มันคงถูกผมไล่ตะเพิดออกไปจากห้องแล้วใช่มั้ยครับ ถ้าหากว่าจู่ๆ มันก็มาหอมแก้มผมแบบนี้...
“สวัสดีครับคุณลูกค้า”
ผมที่อยู่ในห้องทำงานได้ยินเสียงสิบสองกล่าวออกไมค์ ผมจึงเดินไปยังหน้าต่างห้องทำงานและอยู่ในจุดที่มองเห็นเวทีเบื้องล่างชัดเจน สิบสองกำลังปรับขาไมค์เพื่อที่จะได้พอดีกับความสูงของเขาซึ่งนั่งบนเก้าอี้ ท่าทางเหมือนมืออาชีพและเคยชินกับอาชีพนักร้องกลางคืนของตัวเอง
“ใครที่มาที่ร้านบ่อยผมต้องขอโทษด้วยนะครับ ช่วงนี้ผมติดภารกิจสำคัญ” สิบสองพูดน้ำเสียงนุ่ม ลูกค้าขาประจำบางคนแกล้งทำเป็นโวย มีหลายโต๊ะครับที่มาบ่อยเพราะสิบสอง “วันนี้ผมจะเล่นเพลงประจำวันของผมเลยก็แล้วกัน เพลงนี้ผมขอเล่นกีตาร์เองด้วยครับ”
ลูกค้าปรบมือเสียงดัง สิบสองส่งยิ้มให้ไปทั่ว
“ผมขอมอบเพลงนี้ให้กับคนที่ผมรักครับ เพลงชื่อทางของฉันฝันของเธอ วง Bodyslam หากเขาได้ฟังแล้วผมไม่อยากให้เขานึกถึงทางของฉัน หรือว่าทางของเธอ ผมอยากให้เขานึกถึง...ทางของเรา”
“คนอย่างฉัน มันอาจไม่ใช่ผู้ชายในฝัน ไม่มีอะไรเลิศเลออย่างนั้น คงเทียบกับใครไม่ได้ และเท่าที่พอจะมี คือเป็นคนดีให้เธออย่างนี้ ทางเดินของฉันทุกก้าวที่มี จะมีเพื่อฝันของเธอ วันนี้ วันไหน อยากให้เธอมั่นใจว่าไม่ว่าเธอฝันอย่างนั้น แม้มันจะไกลสุดไกลเท่าไร ฉันขอยืนยันให้เธอรู้เอาไว้...ทุกที่เราจะเดินไปด้วยกัน”
“เกล้า” เสียงหนึ่งดังขึ้นทำให้ผมต้องหันเหความสนใจของตัวเองจากสิบสองมามองคนที่อยู่ในห้องแทน
“ทิต...” ผมพึมพำ ตั้งแต่วันที่รู้ความในใจของทิต ผมก็ไม่เห็นหน้ามันอีกเลยครับ วันนี้เป็นครั้งแรกในรอบหลายอาทิตย์กันเลยทีเดียว
“ทำไมต้องตกใจขนาดนั้น” ทิตเดินเข้ามาใกล้ด้วยท่าทีสบายๆ แต่นัยน์ตาของมันกลับหม่นเศร้ายังไงชอบกล “กูนั่งได้มั้ย”
“ได้สิ” ผมมองดูทิตเดินไปนั่งเก้าอี้ที่คนมาหาผมส่วนใหญ่จะนั่งกัน นั่นก็คือนั่งฝั่งตรงข้ามกับเก้าอี้ที่โต๊ะทำงานของผม พอเห็นมันนั่งเรียบร้อยแล้วผมจึงได้ฤกษ์นั่งตามมัน
ทิตมีใบหน้าที่หม่นหมองลงอย่างเห็นได้ชัด การแต่งกายภายนอกของมันไม่ได้สะท้อนถึงสิ่งที่อยู่ภายในใจของมันเลย ผมรู้ว่าทั้งหมดทั้งมวลนั่นเกิดจากผมเป็นตัวต้นเหตุ
ทำไงได้ล่ะครับ...ถึงจะไม่มีสิบสอง ผมก็ไม่ได้ชอบไอ้ทิตในแง่นั้นอยู่ดี เพื่อนสำหรับผมยังไงมันก็คือเพื่อนจริงๆ ผมไม่สามารถแปรเปลี่ยนความรู้สึกจากเพื่อนเป็นอย่างอื่นได้
ผมได้แต่เศร้าใจจริงๆ ที่ทำให้มันผิดหวัง
“สบายดีนะ?” ทิตค่อยๆ มองผมช้าๆ ราวกับเกรงใจที่มอง
“เรื่อยๆ แหละมึง”
“ทำไมมึงดูเหมือนไม่ค่อยได้นอนเลยวะ” มันรู้จักผมมานาน มองหน้าผมแป๊บเดียวมันก็รู้แล้วว่าผมมีอะไรบางอย่างซ่อนอยู่ในใจ
“ช่วงนี้มีเรื่องให้กังวลน่ะ”
“เพราะไอ้เด็กที่ชื่อกันต์นั่นหรือเปล่า” ทิตเสียงดังมากขึ้น ผมจึงรีบส่ายหน้าปฏิเสธ
“ไม่ใช่อย่างนั้น”
“มึงกับมัน...กำลังคบกันอยู่เหรอวะ” อีกฝ่ายถามผมช้าๆ ราวกับกลัวคำตอบ ผมถอนหายใจ ไม่ว่าจะยังไงความจริงก็คือความจริง
ผมได้แต่พยักหน้าอย่างเดียวเพราะถ้าผมตอบ ผมก็กลัวว่ามันจะเป็นมีดที่ทิ่มแทงใจเพื่อนของผม
“กูมาก่อนไม่ช่วยเลยเหรอเกล้า”
ผมได้แต่ก้มหน้า ให้ตายเถอะ ทำไมช่วงนี้มีแต่เรื่องที่น่ากังวลถ่าโถมเข้ามาใส่ผมนะ
“กูผิดใช่มั้ยที่ไม่แสดงออกว่ากูชอบมึงก่อนไอ้เด็กนั่น”
“มันไม่ใช่อย่างนั้น”
ทิตฟึดฟัดไปมาสักพัก ก่อนจะถอนหายใจแล้วก็เอามือนวดขมับตัวเอง
“กูนอนไม่หลับมาหลายวันแล้ว...บางวันกูก็ไปนอนอยู่ร้านเหล้า...”
“...”
“เพราะมึง”
ผมสัมผัสได้ว่ามือของผมกำลังสั่น ผมไม่ชอบทำให้คนที่ผมแคร์รู้สึกผิดหวังในตัวผมเลยจริงๆ ครับ ผมรู้สึกแย่มากจริงๆ
“กูขอโทษ”
“กูไม่ได้มาที่นี่เพื่อโทษมึงหรอก แต่กูจะมาบอกมึงว่า...”
“...”
“ถ้าไอ้เด็กนั่นทำมึงเจ็บ กูไม่ปล่อยมันไว้แน่”
“...”
“และกูก็จะพาตัวมึงไปจากมันเอง”
ทิตลุกขึ้นยืนและก็เดินออกจากห้องไป ไม่รอฟังคำพูดผม ไม่รอดูปฏิกิริยาตอบรับของผม เหมือนอย่างที่ผมเคยเล่าให้ฟังเรื่องนิสัยส่วนตัวของมัน เวลามันกลัวผลของสิ่งใดสิ่งหนึ่งที่จะตามมามากๆ มันจะเดินหนี ไม่รอฟังในสิ่งที่มันคิดว่าจะทำให้มันผิดหวัง
ผมเหนื่อยจนเอนตัวลงไปพิงกับโซฟา กดโทรศัพท์ลงไปบอกสองที่ข้างล่างว่าผมไม่รับแขกอีกแล้ว...หลังจากนั้นผมก็หลับตาลงด้วยความเหนื่อยล้า
ผมตื่นขึ้นมาอีกครั้งตอนที่ผมรู้สึกว่ากำลังอยู่ในอ้อมกอดของใครสักคน
ไอ้สิบสอง!!!!!
ผมหันซ้ายหันขวาปรับสายตาให้คุ้นชินกับความมืด ตอนนี้สิบสองกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียงของผมโดยที่มีผมอยู่ในอ้อมกอด ตอนที่ผมขยับศีรษะไปมองมัน มันกำลังจ้องมองมาที่ผมพอดี
“กี่โมงแล้ว” ผมถามด้วยน้ำเสียงแหบพร่า
“ตีสามครึ่งครับ”
“หา” ผมทำท่าจะผละออกจากตัวสิบสอง แต่แล้วมือไม้ของมันก็จับผมแน่นไม่ให้ผมลุกหนีไปไหน
“พักผ่อนเถอะครับ เกล้าเหนื่อยมามากแล้ว”
“มึงได้นอนบ้างหรือยัง”
สิบสองส่งยิ้มมหาเสน่ห์ของมันมาให้ผมในความมืด “ยังเลยครับ”
“แล้วทำไมยังไม่นอน”
“ดูเหมือนวันนี้พ่อกับแม่เกล้าจะอยากให้ผมไปส่งที่สถานปฏิบัติธรรมตอนเกือบตีห้าน่ะ กว่าจะทำงานเสร็จก็ตีสองแล้ว ผมเลยคิดว่าไม่นอนดีกว่า ดูเกล้านอนนี่แหละ สบายใจดี”
“มึงยกกูเข้ามาไว้ในห้อง?”
“พูดว่าอุ้มจะน่ารักกว่าเยอะเลยครับ”
ทำไมผมไม่รู้สึกตัวอะไรเลยวะ...
“ผมเห็นนะว่าใครมาหาเกล้า” มันหมายถึงไอ้ทิตใช่มั้ย “คุณอาทิตย์มองค้อนผมใหญ่เลย”
“มันรู้แล้ว” ผมพูดสั้นๆ
“ผมจะดูแลเกล้าให้คุณอาทิตย์เขารู้สึกว่าเกล้าคิดถูกที่เกล้าเลือกผม...”
“มึงเหนื่อยมั้ยกับการที่จะต้องพิสูจน์ตัวเองเรื่องกูเพราะคนนั้นคนนี้”
“เพื่อเกล้า ผมไม่เหนื่อยหรอก”
“...”
“เกล้าฟังเพลงที่ผมเล่นวันนี้มั้ย เพลงของบอดี้สแลมน่ะ”
ผมพยักหน้าช้าๆ เอนศีรษะตัวเองไปติดกับอกของมัน เพิ่งจะรู้เดี๋ยวนี้เองว่านอกจากเตียงแล้วที่ที่สบายที่สุดก็คงจะเป็นอ้อมกอดนี้และแผงอกนี้นี่แหละครับ
ใจของผมคงเป็นของมันแบบที่ผมเลี่ยงความจริงข้อนี้ไม่ได้แล้ว...
“เพื่อนแม่งแซวกันใหญ่เลย มันบอกว่า ‘ทางของเราเหี้ยไร เสี่ยวแดก’ ”
จะว่าไปผมยังไม่ได้ถามสิบสองเรื่องนี้เลยแฮะ “ตกลงเพื่อนมึงรู้หรือไม่รู้เรื่องของเรา?”
สิบสองหุบยิ้มฉับแทบจะในทันที “เอ่อ...ก็...”
“ว่ายังไงล่ะ”
“ยังไม่รู้หรอกครับ” สิบสองนวดไหล่ผมเบาๆ อย่างเอาอกเอาใจ
“ให้รู้ไม่ได้นะ กูไม่อยากมีเรื่องต้องกังวลเพิ่ม”
“รับทราบครับ”
“...”
“นอนได้แล้ว...เดี๋ยวผมจะต้องไปรับพ่อกับแม่เกล้าแล้วนะ”
“เปลี่ยนท่าได้แล้ว” ผมบอกมัน
“ผมชอบท่านี้อ่ะ”
“...”
“เปลี่ยนก็ได้”
เราสองคนเปลี่ยนมาเป็นนอนหงายกันอยู่บนเตียง หลังจากตื่นขึ้นมาแล้วจะหลับอีกทีมันก็ยากมากมายพอดูเลยครับ
“เกล้า”
“ว่าไง” ผมหันไปหาอีกฝ่าย สิบสองยังไม่มีวี่แววว่าจะง่วงง่ายๆ
“สิ้นเดือนนี้...ผมจะลาออกจากร้านครับ”
“อยู่ไหน”
“...”
“เชี่ยกันต์ ฮัลโหล”
“มีอะไรวะ”
“กูจะมาถามว่ามึงเป็นยังไงบ้าง”
“กูง่วง แค่นี้นะ”
“มึงโอเคใช่มั้ย ฟาร์ก็เป็นห่วงมึงนะ”
“คุยกันบ่อยขนาดนั้นเชียว”
“ก็...”
“กูนอนก่อนนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ต้องไปหาเกล้าอีก”
“สู้ๆ นะมึง”
“มึงก็เหมือนกันนะ...”
TBC*
เดี๋ยวจะอัพถี่ๆ จนกว่าจะจบเลยนะคะ : )
-
หืมมมมม...ทำไมอ่านแล้วรู้สึกหม่นๆไปกะเกล้าเลย
-
คุณพ่อคุณแม่ใจอ่อนได้แล้ว. สงสารเกล้า. อยากให้ลงเอยกันสักที. อยากอ่านตอนหวานๆ ขอบคุณค่ะ
-
โอ๊ยยยยย ทุ่มหัวใจให้ทั้งคู่เยอะๆ สู้ๆนะจ๊ะ :กอด1:
-
สิบสองทำคะแนน่าดูแล้วทำไมต้องลาออกด้วยย
-
ทำไมหม่นๆเศร้าๆ
-
:o12:
ได้เเต่บอกว่า สู้ๆนะคะ
เหนื่อย ปวดใจ อึดอัด
:katai4:
-
โถ่พ่อคุณ น่ารักจิงๆ
-
ลาออกทำไมอ่าาาา แง้ๆๆๆ
-
ลาออกไปแข่งร้องเพลงเหรอ :p
-
มันเหมือนจะหม่น แต่มันก็ชมพูฟุ้ง ๆ นะ
-
สักวันมันจะเป็นทางของเรา สู้ๆนะ
-
สิบสองก็เหนื่อย
เกล้าก็คิดมาก เรื่องทำให้พ่อแม่ผิดหวัง
แต่ทั้งคู่มีกันและกัน
สิบสอง จะเริ่มสร้างตัวแล้ว
เพื่อให้พ่อแม่กล้าเห็นถึงความตั้งใจจริง
เชียร์ๆ สิบสอง :mew1: :mew1: :mew1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ไม่นะๆ จะลาออกไปไหนนายกันต์ จะปล่อยเกล้าไว้คนเดียวไม่ได้นะครับ
-
สู้ๆนะทั้งคู่เลย :mew2: :mew1:
สิบสองลาออกไปดูแลพ่อแม่เกล้า รึยังไงล่ะเนี๊ยะ
-
เยสๆ แบบถี่ๆ ยิบ เลยนะ
อิอิ
-
ทุ่มสุดตัวขนาดนี้ อิจฉาเกล้า เลอค่ามากกกก
-
:pig4: :pig4:
-
ทำไมตอนนี้ดูหน่วงๆ ขนาดตอนสวีทยังดูเศร้าๆเลย
-
ลาไปประกวดหรอสิบสอง
พี่เกล้าสู้ๆน้าาา
-
:pig4:
-
เฮียเกล้าสู้ๆ o13 o13 o13
-
ทำไมมันแปลก ตอนจบจังเลย ปกติสิบสองจะคุยแบบสนุกๆกะเพื่อน อ่ะ หรือเราคิดไปเอง :mew2:
-
ลาออกทำไมอ่า
-
อย่าบอกนะว่าจะไปสมัครประกวดร้องเพลง
-
กำลังไปได้สวยใช่ไหม
สิบสองไม่ได้ออกเพราะกดดันใช่ไหม แค่จะทำตัวให้น่าเชื่อถือใช่ไหม
สงสารเกล้า เป็นลูกรักมาตลอด มาเจอแบบนี้สมควรเครียด
แต่ดีใจที่เกล้ายอมรับใจตัวเองได้เต็มใจแล้ว
รอลุ้นค่ะ สิบสองจะไปเป็นนักร้องหรือไปช่วยงานพ่อ
-
นุ้งสิบสองลาออกไปประกวดใช่มั้ยคะะะะะ ถ้าไปประกวดจริงจะมีดราม่าอีกมั้ยน้าาา
-
:pig4:
-
:hao5:
ไปประกวด ?
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
สู้ๆนะทั้งสองคนเลย
-
สิบสอง จะไปประกวดแล้วหรอ
-
สู้ ๆ ค่ะ ทั้ง 2 คนเลย
-
สู้ๆ นะ ..
-
ขอบคุณ :)
-
ลาออกทำไม
สู้ๆนะ
:กอด1:
-
ตอนที่ 29
คู่รัก 114 : วิธีเขินของสิบสี่
Sofa Nitiwat : มันเป็นยังไงบ้าง
Thaitep verycool : มันกำลังสู้อย่างเต็มที่
Sofa Nitiwat : แม่งเท่มาก
Thaitep verycool : จะให้กูสู้เพื่อมึงให้ดูมั้ยล่ะครับ
Sofa Nitiwat : สาด
Thaitep verycool : ไม่หวั่นไหวบ้างเหรอ โดนกูจีบทุกวันเนี่ย
Sofa Nitiwat : ไม่ว่ะ
Thaitep verycool : ให้มันจริง...เลิกคุยแชตเฟซบุ๊กแล้วมาคุยต่อหน้ากันเลยดีกว่า
Thaitep verycool : ช่วงนี้ทำไมหลบหน้ากูบ่อยจัง
Sofa Nitiwat : กูตั้งใจทำงาน กูต้องร้องเพลงแทนไอ้กันต์บ่อยนะ
Thaitep verycool : แต่มึงก็หลบหน้ากูอ่ะ
Thaitep verycool : กูไม่อยากสนิทกันแค่ในเฟซบุ๊กนะ
Sofa Nitiwat : นี่เราสนิทกันแล้วเหรอวะ
Thaitep verycool : ไอ้สาดดดดดด...
ตอนนี้เป็นเวลาเกือบตีสี่แล้ว ผมเพิ่งวางโทรศัพท์จากไอ้กันต์แล้วมาคุยแชตเฟซบุ๊กกับฟาร์ต่อ วันนี้หลังจากทำงานที่ร้านเสร็จฟาร์ก็ต้องมานั่งทำบัญชีต่อจนถึงตอนนี้ แม้เขาจะไล่ผมให้ไปนอนหลายต่อหลายครั้งผ่านแชต แต่ผมก็ยังหน้าด้านที่จะคุยกับเขาต่อ
บางทีก็อยากให้เขารู้ว่าเพราะผมอยากอยู่เป็นเพื่อนเขา ผมไม่อยากปล่อยให้เขาอยู่คนเดียวตอนที่เขาทำงาน แต่เขาก็คงไม่รู้หรอกครับ เพราะผมบอกไปแล้วว่าผมยังไม่ง่วง ทั้งๆ ที่ผมน่ะง่วงจะตายห่าอยู่แล้ว ที่ผมทำไปก็เพราะใจน่ะอยากคุยกับเขาต่อ อีกทั้งต้องการหัวใจของเขาอีก เพราะฉะนั้นคะแนนครั้งนี้ของผมอาจจะได้น้อยหน่อย แต่ผมจะถือว่าได้คะแนนก็แล้วกัน
เราคุยกันทุกวันตั้งแต่วันที่ผมสารภาพความรู้สึกที่แท้จริงออกไป
ฟาร์คุยกับผมอย่างคงเส้นคงวา ผมถามไปเขาก็ตอบกลับ ผมไม่รู้ว่านี่จะเรียกได้ว่าเขาให้ความหวังผมมั้ย แต่ว่าการที่ผมไม่ได้คุยกับเขานั่นแหละที่จะทำให้ผมเป็นทุกข์หนักมากกว่า เพราะฉะนั้นผมรู้สึกดีที่จะคุยกับเขาแบบนี้ต่อไป ถึงแม้ว่าผมจะไม่รู้ว่าปลายทางของผมกับเขาจะเป็นยังไงก็ตาม
อย่างน้อยๆ ตอนทำงานอยู่ที่ร้าน ฟาร์มันก็แอบเขินผมแล้วกัน ผมค่อนข้างมั่นใจ
คืออย่างนี้ครับ ตั้งแต่วันแรกที่เราคุยแชตกัน ฟาร์ไม่ค่อยอยากที่จะสบตากับผมเอาเสียเลย พอผมเดินเข้าไปใกล้ เขาก็คอยหลบหน้าหลบตาผม ต่างจากตอนที่ผมคุยแชตกับเขาลิบลับ แบบนี้ไม่เรียกว่าเขินแล้วจะให้เรียกว่าอะไร
ผมมั่นใจว่าผมหล่อพอที่จะทำให้มันเขิน
โอเคอย่าเพิ่งเบ้ปากใส่หน้าจอหรือกระดาษที่กำลังอ่านอยู่กันไปนะครับ...ผมหล่อน้อยกว่าไอ้กันต์ อันนี้ผมรู้ดีอยู่เต็มอก แต่เวลาผมชอบใครสายตาของผมมันบ่งบอกจริงๆ นะ การที่ฟาร์ไม่ยอมสบตาผม หรือไม่ก็สบตาสักหนึ่งวินาทีแล้วหันหน้าหนีแบบนี้...ผมเชื่อว่าอย่างน้อยก็ต้องเขินผมสักห้าสิบเปอร์เซ็นต์แล้วล่ะ
ทำยังไงถึงจะทำให้เขาเขินผมร้อยเปอร์เซ็นต์ล่ะ คุยผ่านแชตเฟซบุ๊กทุกวันแบบนี้มันจะไปเห็นหน้าตอนที่ฟาร์อ่านข้อความผมได้ยังไง เขาอาจจะกำลังยิ้ม อาจจะกำลังเขิน ผมไม่มีทางรู้ได้จริงๆ
ผมหาวนอนอย่างรุนแรงตอนที่กดเข้าไปดูแชตเฟซบุ๊กของผมกับฟาร์อีกครั้ง ถ้าผมไม่ถาม เขาก็ไม่ตอบเลยดูสิครับ...
Thaitep verycool : ใกล้จะเสร็จหรือยัง
Sofa Nitiwat : ง่วงก็ไปนอนสิ
Thaitep verycool : เปล่า อยากจะถามว่าวิดีโอคอลล์ได้ป่ะ
ฟาร์อ่านครับ แต่ตอบกลับช้ามาก ประมาณห้านาทีเห็นจะได้
Sofa Nitiwat : เพื่อ?
Thaitep verycool : ถามโง่ๆ ก็อยากเห็นหน้าไง
Sofa Nitiwat : ไม่
Thaitep verycool : นะๆ กูสัญญา แค่ห้านาทีพอ
เขาเงียบไปอีกแล้วครับ ท่าทางลังเลขนาดหนัก ผมจ้องมองจอยิ้มๆ พลางลุ้นว่าเขาจะตอบผมว่ายังไง
Sofa Nitiwat : คอลล์มาสิ
เหยดดดดดด เหยดดดดดดด เหยดดดดดดดดดดดดด
เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกดีใจมากมายขนาดนี้ตั้งแต่คุยกับฟาร์ แทนที่จะกดวิดีโอคอลล์ไปทันทีที่ฟาร์ตอบตกลงมา แต่ผมก็มัวเขินบิดไปบิดมาอยู่ และในที่สุดผมก็กดโทรไปครับ
สัญญาณดังอยู่ประมาณสามสี่ครั้ง ฟาร์ถึงกดรับ...
สิ่งที่ผมเห็นเป็นอย่างแรกก็คือหน้าขาวๆ ของฟาร์
ตึกตัก ตึกตัก
หัวใจของผมเต้นแรงทันที ได้เห็นใกล้ขนาดนี้เหมือนเรากำลังยื่นหน้าเข้ามาใกล้กันเลยครับ ถึงแม้ว่าจะผ่านจอโทรศัพท์ก็เถอะ
ฟาร์ทำหน้าเฉยๆ ผ่านจอโทรศัพท์ เมื่อเขาส่องและก็มอง (ให้ตายเถอะ น่ารักกกกก) จนแน่ใจว่าผมกับเขามองเห็นกันชัดแล้ว เขาก็นำโทรศัพท์ไปวางที่มุมใดมุมหนึ่งบนโต๊ะ หลังจากนั้นเขาก็ทำงานบัญชีของเขาต่อ อยู่ตรงนี้ผมเห็นแค่เสื้อยืดสีดำลายวงดนตรีร็อกของเขา ซอกคอขาวๆ ของเขา และก็ใบหน้าส่วนล่างครึ่งใบหน้าที่ดูดีมากๆ
“ไม่มีอะไรจะพูดเลย?” ฟาร์ส่งเสียงผ่านวิดีโอคอลล์มาหาผม
“กูอึ้งอยู่”
“อึ้งอะไรของมึง”
“มึง...น่ารัก”
มือของฟาร์หยุดชะงักจากการเขียนครับ ผมพยายามส่องดูว่าหน้าของฟาร์จะมีปฏิกิริยาตอบรับยังไง ให้ตายเถอะ ผมเห็นแต่คอกับคาง ผมไม่สามารถบอกได้ว่าเขาเขินผมหรือเปล่า
“พูดแบบนี้มึงไม่ต้องพูดเลยดีกว่า”
“ทำไมล่ะ” ผมถามเสียงอ่อนโยน
“พูดแล้วแม่ง...ทำกูทำอะไรไม่ถูก”
“งั้นกูอยู่เงียบๆ ก็ได้”
“...”
“แต่มึงช่วยขยับโทรศัพท์ให้กูเห็นหน้ามึงชัดๆ กว่านี้ได้ป่ะ”
“ไอ้นี่ ขอเยอะจัง เรื่องมากฉิบ”
“แต่มึงก็ทำตามกูหลายอย่างแล้วนะ ทำอีกสักข้อได้หรือเปล่าล่ะ”
“ถ้ากูไม่ทำตามที่มึงขอล่ะ”
“กูคงผิดหวังมาก”
ฟาร์เป็นคนใจอ่อน ส่วนผมเป็นคนหน้าด้านและเป็นพวกชอบตื๊ออย่างแรง เพราะเหตุนี้ผมมักจะได้อะไรฟินๆ จากฟาร์เสมอ ถึงแม้ว่าสิ่งที่ผมอยากได้จากเขามากที่สุดก็คือใจของเขาก็ตาม...
เก็บเล็กผสมน้อยไปก่อนก็ได้ ผมไม่รีบ (นี่หมายถึงหัวใจหรือเงินวะ?)
ฟาร์ทำเสียงเหน็ดเหนื่อยกับผม เขาจัดการหมุนโทรศัพท์ให้อยู่ในมุมที่ผมจะสามารถมองเห็นใบหน้าของเขาชัดเจนขึ้นได้แม้จะอยู่ในมุมต่ำก็ตาม
ผมจ้องมองฟาร์ด้วยรอยยิ้ม ฟาร์หรี่ตามองผมและหันไปสนใจงานตรงหน้า (น่ารักอีกแล้ว!)
“จากที่ง่วงๆ กูหายง่วงแล้วอ่ะทำไงดี” ผมพูดอย่างร่าเริง
“ใกล้จะครบห้านาทีแล้ว”
“นี่มึงจับเวลาเหรอ”
“แหงสิ”
“ใจร้ายว่ะ”
“มึงต้องทำตามคำพูด”
“ก็ได้ครับ”
ผมยอมแพ้ ผมใช้เวลาที่เหลืออยู่ให้เป็นประโยชน์มากที่สุดนั่นก็คือการจ้องมองฟาร์ มองดูหน้าเขาเวลาที่เขาตั้งใจทำงาน ฟาร์เป็นคนที่หน้าตาดีครับ ผิวขาว ผมสีดำเข้ม มีเอกลักษณ์ตรงแก้มนี่แหละที่ค่อนข้างมีเยอะเป็นพิเศษ ไม่ได้หมายความว่าฟาร์เป็นคนอ้วนนะครับ เพียงแต่ว่าเขาเป็นคนที่มีพื้นที่แก้มเยอะเฉยๆ
...และผมอยากจะบีบแก้มนั้นบ้างสักครั้งในชีวิต
“จ้อง...ทำไมวะ” ฟาร์เหลือบมามองดูผมที่อยู่ในจอโทรศัพท์ของมัน
“อ้าว ก็ต้องจ้องคนที่กำลังวิดีโอคอลล์ด้วยสิ จะให้กูทำอะไรล่ะ”
“มึงไม่ทำอย่างอื่นล่ะ”
“กูไม่มีอะไรให้ทำยันเช้าเหมือนมึง”
“นอนไง”
“ขอกูวางสายจากมึงก่อน”
“...”
“ห้านาทีหรือยัง”
ผมลุ้นกับคำตอบมากเพราะผมไม่อยากให้ฟาร์วางสายจากผม ฟาร์มองดูหน้าจอโทรศัพท์ นั่นทำให้ผมใจเต้นแรงยังไงก็ไม่รู้เพราะเหมือนเขากำลังจ้องผมอยู่
“ยัง”
“เหลืออีกกี่นาที”
“หนึ่งมั้ง...”
“กูคงต้องนอนแล้วนะฟาร์” ผมบอกเขา
“...”
“ตอนสายมีส่งของน่ะ”
“คราวนี้ส่งปลาแซลมอนใช่ป่ะ”
“ช่าย” ผมลากเสียงยาวอย่างขี้เกียจหน่อยๆ ประมาณสายๆ ผมต้องไปเตรียมตัวขับรถส่งของครับ ซึ่งก็แล้วแต่พี่ที่รู้จักเขาจะเรียกผมไปใช้งาน วันนี้ตอนสายมีส่งของให้กับร้านปลาแซลมอน สมัยนี้มีคนสั่งปลาแซลมอนแบบเดลิเวอรี่แล้วนะจะบอกให้
“อยากกินว่ะ ไม่ได้กินนานแล้ว” ฟาร์พูดกับผม
“จะเอาป่ะล่ะ จะไปส่งให้”
“เฮ้ย บ้าเหรอ”
“ก็เห็นว่าอยากกิน”
“ราคาไม่ใช่ถูกๆ”
“เพื่อมึงก็ซื้อให้ได้หมดนั่นแหละ บ้าน รถ กูขอแค่เวลาเท่านั้น”
“หยอดเก่งฉิบ”
“แล้วชอบมั้ยล่ะ”
“ครบห้านาทีแล้ว” ฟาร์ตัดบท หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาทำให้ผมเห็นใบหน้าเขาเต็มๆ อีกครั้ง รอบข้างของฟาร์คือความมืด ส่วนรอบข้างของผมคือเตียงของผมเอง
“เฮ้ย” ฟาร์ร้องเสียงหลง “โปสเตอร์ Avenged Sevenfold!”
“อ่าฮะ” ผมไม่เข้าใจว่าฟาร์ตื่นเต้นทำไม
“ของอัลบั้มนี้กูยังไม่มีอ่ะ”
“ทำไมวะ”
“มันหายากมากเลยนะ ที่อีเบย์ประมูลกันแพงมากเลย”
“โปสเตอร์ใบเดียวเนี่ยนะ” ผมมองไปที่โปสเตอร์ที่ผมเอามาแปะไว้ตรงผนังห้องเมื่อนานนมมาแล้ว
“มึงแปะโปสเตอร์ของวงอะไรอีก”
ผมมองไปรอบๆ ห้อง ก่อนจะคิดได้ว่าให้เจ้าตัวเขาดูเองดีกว่าว่าผมแปะโปสเตอร์ของวงอะไรไว้บ้าง
“Slipknot! อุ๊ยนั่น Bullet for my valentine!”
ทำไมฟาร์ต้องตื่นเต้นขนาดนี้ด้วย ผมเอียงโทรศัพท์ให้เขาสำรวจโปสเตอร์ในห้องของผมอย่างเต็มที่ สมัยที่ผมเรียนอยู่วิทยาลัยดุริยางคศิลป์ผมชอบวงดนตรีฮาร์ดคอร์แบบนี้มากครับ (ว้ากจัดหนักจัดเต็มแบบไม่แคร์ลูกคอกันเลยทีเดียว) ถึงแม้ว่าผมจะเรียนเอกเปียโนก็ตามทีเถอะ...
“ห้องมึงนี่พิพิธภัณฑ์โปสเตอร์แรร์ไอเทมชัดๆ”
“มาแวะชมได้นะ ไม่คิดตังค์”
ทำไมกูชวนอะไรแบบนั้นออกไปฟะ ใครจะโง่มาห้องผมกันเล่า...
“ไว้ว่างๆ จะแวะไปดู” ฟาร์พูดอย่างไม่ระแคะระคายอะไร นั่นทำให้ผมรู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างยิ่ง “ไปนอนได้แล้ว กูเองก็ใกล้จะนอนแล้วล่ะ”
“อืม...”
“...”
“ฝันดีนะฟาร์”
“ฝันดี”
“พี่ ต้องไปส่งที่ไหนอีกป่ะ” หลังจากวนไปส่งปลาแซลมอนสดให้ลูกค้าประมาณสี่รอบ ผมก็เต้นเร่าๆ ถามพี่กล้า พี่คนที่ผมสนิทด้วยมากที่สุดในวงการส่งของ
“มึงจะรีบไปไหนนักหนา”
“ผมมีนัด”
“เออๆ ที่เหลือเดี๋ยวกูจัดการเอง ขอบใจมากนะที่มาช่วย”
“ด้วยความยินดีครับพี่”
ผมรับตังค์ค่าแรงที่เป็นส่วนแบ่งของตัวเองมาจากพี่กล้า หลังจากนั้นผมก็รีบนั่งหลังรถมอเตอร์ไซค์คู่ใจและบิดออกไปทันที สถานที่ที่เป็นเป้าหมายของผมในวันนี้ไม่ใช่ที่อื่นไกลเลย
ร้านบลูสกายมิวสิก
ยังไงฟาร์ก็ต้องอยู่ที่สาขาใหญ่ ผมค่อนข้างแน่ใจเลยทีเดียว ผมใช้เวลาไม่นานก็ถึงร้านสาขาใหญ่ของบลูสกายมิวสิก ผมถอดหมวกกันน็อคแล้วส่องดูเงาตัวเองผ่านกระจกรถมอเตอร์ไซค์พร้อมกับเสยผมไปด้านหลัง
ถึงแม้ว่าผมจะถูกเฮียเกล้าบรรยายสรรพคุณให้คุณคนอ่านฟังว่าผมน่ะกาก...แต่เอาเข้าจริงๆ แล้วผมทั้งกากทั้งหน้าตาดี! เห็นมั้ยอย่างน้อยก็มีข้อดีข้อหนึ่งแหละ
ผมควรหยุดโม้แล้วควรนำพากล่องปลาแซลมอนน่าอร่อยที่ลงทุนซื้อให้ฟาร์ไปส่งคนที่บ่นอยากกินได้แล้ว ผมเดินผ่านร้านนั้นร้านนี้จนกระทั่งไปถึงร้านบลูสกายมิวสิกที่อยู่ชั้น G ในห้างสรรพสินค้า
“มาหาคุณนิธิวัฒน์ครับ” ผมพูดกับพนักงานที่เดินมาต้อนรับ
“คุณนิธิวัฒน์ไม่ได้เข้าร้านนะคะวันนี้”
กรรม...
“แล้วคุณนิธิวัฒน์เข้าไปที่สาขาอื่นมั้ยครับ” พนักงานมองดูสภาพผม ผมในตอนนี้แต่งตัวอย่างกับไบเกอร์ เพื่อความน่าเชื่อถือผมจึงต้องพูดเสริมเติมแต่งเข้าไป “พอดีมีคนสั่งปลาแซลมอนให้คุณนิธิวัฒน์ครับ” กูเองนี่แหละ...
“คิดว่าวันนี้คุณนิธิวัฒน์ไม่น่าจะเข้าสาขาไหนเลยค่ะ”
“คุณมั่นใจ?”
“ค่ะ ฉันมั่นใจ”
พนักงานสาวดูงงๆ กับผม ส่วนผมนั้นงงยิ่งกว่า ผมนึกว่าฟาร์จะเข้าร้านซะอีก นี่ผมกะผิดไปเหรอเนี่ย
ผมมองดูปลาแซลมอนน่าอร่อยในมือ ผมไม่ยอมให้เจ้าปลานี่มันเป็นหมันหรอกนะ (มันต้องถูกกิน!) ผมส่งยิ้มให้พนักงานก่อนที่จะเดินออกไปนอกร้าน คิดเอาไว้ในใจแล้วว่าผมควรจะทำยังไงต่อไปเรื่องของฟาร์
บุกบ้านแม่ง...
ตอนมาถึงที่หน้าบ้านความป๊อดของผมทะลุถึงขีดสุด บ้านของฟาร์เป็นทาวน์เฮ้าส์สูงนั่นหมายความว่ามีคนอาศัยอยู่ในบ้านเยอะมาก (ทำไมตอนมึงบิดมอเตอร์ไซค์มามึงไม่คิด!) ตอนนี้จากที่จะเซอร์ไพรส์ผมคงไม่กล้าจะเซอร์ไพรส์แล้วล่ะ ผมกดโทรศัพท์หาฟาร์
“อ่ะแฮ่มๆ ฮัล...”
“ฟาร์ ไม่สบายเหรอ”
“ไอ้เต๊บ?”
“ใช่”
“มีอะไรวะ”
“มึงไม่สบายเหรอ” ผมถามคำเดิม
“นิดหน่อย”
“...” ผมมองดูบ้านสูงของฟาร์โดยไม่รู้ว่าฟาร์อยู่ชั้นไหน...จะทำยังไงดีวะ แฟนก็ไม่ใช่ ถ้าเป็นแฟนนะ ป่านนี้ผมคงบุกขึ้นห้องของฟาร์ไปแล้วล่ะ “เป็นอะไรมากหรือเปล่า”
“เพลียๆ ง่วงๆ อ่ะ หวัดนิดหน่อย”
“มึงนอนน้อยน่ะสิ”
“อืม...” อีกฝ่ายคงจะคุยไปและก็ง่วงไป
“อยากได้อะไรหรือเปล่า กูอยู่หน้าบ้านมึง”
ปลายสายดูตื่นตกใจ ผมได้ยินเสียงอีกฝ่ายขยับตัวเพื่อที่จะมาเปิดหน้าต่างส่องดูผมที่อยู่เบื้องล่าง ฟาร์โผล่หน้าซีดๆ มาให้ผมเห็นแล้ว เขาอยู่ที่ประมาณชั้นหก (บ้านสูงเหี้ยๆ T^T)
“เฮ้ย”
“เอาปลาแซลมอนมาให้” ผมพูดเสียงอ่อย คงจะไม่ได้เซอร์พ้งเซอร์ไพรส์อะไรแล้วล่ะครับ บอกตรงๆ ไปเลยนี่แหละ
ฟาร์กะพริบตามองผม “เดี๋ยวลงไปรับ”
“ไม่สบายอยู่ ไม่ต้อง” ผมรีบห้าม
“ถ้าอย่างนั้นก็ขึ้นมาเลย เดี๋ยวบอกคนไว้”
ผมกลืนน้ำลาย “อืมๆ”
ฟาร์แม่งเจ๋งงงงงงงงงงงง ผมรู้สึกดีใจน้ำตาจะไหลที่เขายอมให้ผมขึ้นไปหา แบบนี้รักตายห่าเลยเนี่ย...ผมสูดลมหายใจลึกๆ เรียกความกล้า หลังจากนั้นก็พาตัวเองเข้าไปในบ้านทาวน์เฮ้าส์ที่ดูหรูดูแพงมากเมื่อเทียบจากตอนที่มองอยู่ด้านนอก
เชี่ย...บ้านนี้มีคนอยู่กี่คนวะเนี่ย
“สวัสดีครับ” ผมไหว้เรียงมั่วไปหมด ไม่รู้ว่าคนงานหรือว่าคนในครอบครัวของฟาร์ ทุกคนดูมึนงงและตกตะลึงว่าผมเป็นใคร ในที่สุดก็มีแม่บ้านจากไหนไม่รู้มาพาผมไปขึ้นลิฟต์
หัวใจกูจะวาย...นี่มันบ้านหรือสมรภูมิสงคราม
“คุณฟาร์อยู่ชั้นหกนะคะ ห้องสุดทางเดินค่ะ”
แม่บ้านใจดีจังเลยแฮะ ผมยิ้มขอบคุณเธอก่อนที่จะเดินออกจากลิฟต์เมื่อถึงชั้นหก เธอไม่ยอมเดินออกมากับผมแฮะ แปลว่าอะไรกันหว่า...
ทันทีที่ถึงชั้นหกผมก็สัมผัสได้ถึงสิ่งที่เรียกว่าบ้านอย่างจริงจัง ทั้งชั้นคือส่วนที่เอาไว้อยู่อาศัยอย่างแท้จริงตั้งแต่ทางเดินที่ลาดยาวไปจนถึงห้องนั่งเล่น รวมไปถึงแจกันดอกไม้สูงใหญ่ที่มาให้การต้อนรับ
ผมกลืนน้ำลายเมื่อเห็นว่าบ้านของฟาร์นั้นดูรวยและก็ดูแพงกว่าบ้านผมหลายสิบเท่านัก (แหงสิ เพราะผมอยู่หอพักห้องเดียวนี่หว่า) ผมจะเดินไปที่ห้องสุดทางเดินอย่างที่แม่บ้านว่า แต่แล้วปัญหาก็บังเกิดขึ้น
ห้องสุดทางเดินแม่งมีประตูเหมือนกันสามบาน
เชี่ย...ห้องไหนห้องฟาร์
ผมยืนโง่อยู่หน้าประตู เพราะผมโง่จริงๆ ครับ มันไม่รู้นี่หว่าว่าห้องไหนห้องฟาร์ ถ้าเคาะห้องผิดแล้วไปเจอห้องพ่อกับแม่ฟาร์เข้าล่ะ ผมไม่แย่หรอกเหรอ
พี่แม่บ้านควรจะบอกผมให้ครบว่าห้องของฟาร์คือห้องไหน...อยากจะร้องไห้เสียจริงๆ
เอาวะ...สู้เว้ย ผมลองเคาะประตูห้องห้องหนึ่งหยั่งเชิงดูก่อน ไม่นานนักประตูห้องนั้นก็เปิดออก
สิ่งแรกที่ผมเห็นก็คือผู้หญิงหุ่นเซ็กซี่คนหนึ่งที่นุ่งน้อยห่มน้อยเวลาที่เธออยู่บ้าน...
“กรี๊ดดดดด!”
ผมทำหน้ามึนในขณะที่เธอคนนั้นมองผมด้วยสายตาตื่นตกใจ ผมได้ยินเสียงเปิดประตูจากด้านหลัง เป็นฟาร์นั่นเอง เขามองผมกับผู้หญิงคนนั้นอย่างรำคาญก่อนที่เขาจะลากผมเข้าไปในห้องของเขาและก็ปิดประตู
“นั่นพี่สาวกู” ฟาร์ไม่รอให้ผมถาม มันดึงตัวผมเข้ามาเสร็จก็ทิ้งตัวลงไปนอนบนเตียงต่อ ห้องของฟาร์คือห้องที่สะท้อนความเป็นคนรักดนตรีอย่างแท้จริง นอกจากจะเต็มไปด้วยเครื่องดนตรีแล้ว สไตล์การตกแต่งห้องยังเต็มไปด้วยสิ่งที่เกี่ยวกับดนตรีอีกต่างหาก
ผมเดินไปนั่งลงกับพื้นข้างๆ เตียงของฟาร์ ถอดแจ็กเก็ตของตัวเองออกให้เหลือแต่เสื้อยืดข้างใน (เมื่อเหงื่อของผมมันได้สัมผัสกับแอร์แล้ว บอกตามตรงเลยครับว่าเย็นฉิบหาย...ฟินสาด) หลังจากนั้นก็จ้องมองฟาร์ที่ใบหน้าซีดเผือดแสดงออกถึงความไม่สบายอย่างเต็มเปี่ยม
“ทานข้าวเที่ยงหรือยัง” ผมถามอย่างเก้อเขิน
ฟาร์ส่งเสียงในลำคอปฏิเสธว่ายังไม่ได้ทาน...ผมมองไปที่กล่องปลาแซลมอนและก็ข้าวญี่ปุ่น
“ให้กูป้อนป่ะ”
ฟาร์ปฏิเสธอีกครั้ง
“แต่มึงต้องทานข้าวเพื่อที่จะทานยาอ่ะ” นี่ผมดูแลคนป่วยเป็นมั้ยเนี่ย...ทำไมผมทำได้ไม่โอเคเลยล่ะครับ
ฟาร์ไม่ตอบอะไร เขาเอาแต่หลับตาและก็หายใจสม่ำเสมอให้ผมดู ผมก็เลยมองอย่างครุ่นคิด และหลังจากนั้นผมก็คิดออกว่าผมจะทำยังไง
ผมเปิดกล่องปลาแซลมอนออกมายั่วน้ำลายของฟาร์ ได้ผลแฮะ ฟาร์ลืมตาตื่นขึ้นมาทันที...
“มาแดกเลย กูเปิดให้มึงแดกเนี่ย”
“...”
“ไม่ได้เปิดห้องต้อนรับกูเพราะปลาแซลมอนหรอกเหรอ”
ฟาร์ไม่ตอบผม แต่ลุกขึ้นจากเตียงและก็มานั่งลงฝั่งตรงข้ามผมเพื่อเตรียมลงมือกินปลาแซลมอนที่ผมนำมาให้ ผมจัดการส่งตะเกียบ เปิดน้ำจิ้มพร้อมวาซาบิให้เขาอย่างดี เกิดมาไม่เคยบริการใครหนักขนาดนี้มาก่อนเลยครับ แปลกแต่จริงที่ผมอยากทำให้มันโดยที่ผมไม่ได้หวังผลตอบแทนอะไรเลย
ผมมองดูฟาร์กินอย่างเอ็นดูหลังจากนั้นฟาร์ก็เงยหน้าขึ้นมาสบตากับผม
“มึงไม่กิน?”
“ไม่เป็นไร รอมึงกินยาเสร็จก่อน”
ฟาร์ลงมือกินเงียบๆ ผมพยายามมองอย่างอื่นที่ไม่ใช่ฟาร์ แต่ท้ายที่สุดมันก็ลงเอยกับการที่ตัวเองต้องมาจ้องมองฟาร์อยู่ดี ในที่สุดฟาร์ก็อิ่ม ผมส่งยาที่อยู่ข้างเตียงให้เขาพร้อมกับส่งน้ำเปล่าให้เขาด้วย ที่บ้านฟาร์คงจะรู้แล้วว่าฟาร์ป่วย เห็นจัดยามาให้เยอะแยะซะขนาดนี้
ในที่สุดฟาร์ก็นอนลงบนเตียงอีกรอบ ผมจัดการเก็บข้าวเก็บของให้สะอาด โดยเอาไปทิ้งที่ถังขยะอยู่ในครัว (พี่สาวของฟาร์ไม่ยอมออกมาจากห้องอีกเลย) แล้วผมก็เข้ามาในห้องของฟาร์
เขากำลังหลับอยู่บนเตียง เอามือก่ายหน้าผาก...
“มึงกลับไปได้แล้ว” ฟาร์พูดทั้งๆ ที่หลับตาอยู่
“ไม่อ่ะ” เสียงของผมใกล้มันมาก จนทำให้มันต้องลืมตาขึ้นมามองว่าผมอยู่ไหน ตอนนั้นผมกำลังเท้าคางจ้องมันเขม็งอยู่ข้างเตียง มันตกใจถึงขนาดเอาผ้าห่มมาปิดหน้าเลยทีเดียว
“ใกล้ไปไอ้สัด” มือหนึ่งของมันดันหน้าผมออกไป
“กูอยากเฝ้าไข้มึงใกล้ๆ”
“มึงจะติดไข้”
“กูอยากติดไข้จังเลย”
ฟาร์ใช้แรงที่มีอยู่น้อยนิดพยายามดันหน้าผมออกไปมาก แต่มันทำไม่ได้หรอกครับ มันไม่สบายขนาดนี้ ผมก็เลยจับมือมันเอาไว้แทน
“นอนไปเลย” ผมออกคำสั่ง
“เชี่ย” อีกฝ่ายเขย่ามือที่ผมจับ มือของฟาร์อุ่นกว่าที่ผมคิดแฮะ
“กูให้มึงเลือกระหว่างให้กูจ้องหน้ากับให้กูจับมือ มึงให้กูทำอะไร”
“เกินไปแล้วสาด กลับบ้านไปเลยไป”
“กูเคยยอมคำพูดมึงด้วยเหรอฟาร์”
“เชี่ยเอ๊ย” ฟาร์พยายามสะบัดมือที่ถูกผมจับออก เขาโผล่หน้ามาส่องดูผมหลังจากนั้นก็มุดอยู่ใต้ผ้าห่ม “มึงจะทำให้ได้เลยใช่ป่ะ ไอ้สิ่งที่มึงว่า”
“อย่างใดอย่างหนึ่งไงล่ะ”
“มึงกำลังทำทั้งสองอย่าง”
“ก็รอมึงเลือกอยู่เนี่ย...”
“ให้ตายเถอะสัดเต๊บ”
“กูหน้าด้านมั้ยล่ะ”
“ที่สุด”
“เพราะกูชอบมึงไง”
ฟาร์ต้องกลั้นหายใจอยู่แน่ๆ เสียดายที่ผมไม่เห็นหน้าเขาตอนนี้
“จับมือ!” เขาเลือกในที่สุด
“หึ ได้เลย” ผมรับคำ แต่ก็จ้องมองส่วนที่เป็นใบหน้าของฟาร์ใต้ผ้าห่มอยู่ดี ฟาร์เองก็คงสงสัยมั้งว่าผมทำตามคำพูดอยู่หรือเปล่า เขาจึงค่อยๆ ขยับผ้าห่มลงและโผล่มาดูแค่ดวงตา
แล้วเจอะเข้ากับสายตาของผมพอดี
เขารีบขยับผ้าห่มมาปิดตาอย่างรวดเร็ว
“ขี้โกง ไอ้สัด”
“เปล๊า”
“ปล่อยมือ”
“มือกูโดนทากาวตาช้างให้ติดกับมือมึงแล้วทำไงดี”
“พ่องงงงงง...”
“หลับเถอะฟาร์ มึงไล่กูไปไหนกูก็ไม่ไปหรอก”
“...”
“กูจะอยู่อย่างนี้ จะจ้องมึงแบบนี้”
“...”
“แม้ว่ามึงจะเขินกูและก็หลบอยู่ใต้ผ้าห่มลายอุลตร้าแมนของมึงก็ตาม”
KANTORN NO.12 : เงียบไปเลยนะสัดเต๊บ
KANTORN NO.12 : อยู่กับเชี่ยฟาร์เหรอ
KANTORN NO.12 : กูจะลาออกจากร้านเกล้าแล้วนะ
KANTORN NO.12 : เพราะกูรู้สึกแย่ที่กูต้องขาดงานบ่อยๆ
KANTORN NO.12 : กูจะไปหาพ่อกูด้วย...
KANTORN NO.12 : โทรมาตอนที่มึงสะดวกนะ
TBC*
ไตเต๊บทิ้งให้ชู้คุยคนเดียวได้ยังไง ผิดคอนเซปต์เรื่องนะ 555555
อีกไม่นานความหน่วงก็จะหายแล้ว อดทนอีกนิดนะคะ
พระเอกเรื่องนี้จริงจังและมีการวางแผนมากกกก คนเขียนชอบมากเลยแหละ
รออ่านนะคะ : )
-
เม้นตอน 28 ก่อนนะ
อ้ากกกก 12ลาออกทำไม จะไปเป็นดาวโดดเด่นบนฟากฟ้ายังงั้นเหรอ?
น่าสงสารเลย ต้องคอยดูแลพ่อตาแม่ยาย
...............................
-
จะเขินให้หนึ่งก็ทำได้ไม่สนิท กังวลเรื่องของสิบสองมากกว่า
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
คู่ฟาร์เต๊บน่ารักกก
ส่วนสิบสอง รอนะรออออ
-
ไตเต๊บทิ้งชู้
-
สู้สู้ ทั้งสิบสองและก็ชู้รักอย่างหนึ่งด้วย :กอด1:
-
คู่รองกำลังมีความสุข ส่วนคู่หลักกำลังเหมือนจะดราม่า :serius2:
-
เขินได้น่ารักไปนะ ฟาร์ๆๆ
-
ข้ามมาม่ามาหวานนิดๆพอกรุ้มกริ่ม พยายามต่อไปนะเต๊บ
-
:pig4: :pig4:
-
มันพีคตรงประโยคสุดท้ายของเต๊บเนี่ยแหละ
อย่างนี้ใครจะหลับลง ฮ่าฮ่าฮ่า
และ......เต๊บทิ้งชู้ให้เฟ้งฟ้างงงงงงงงง
-
ปล่อยให้ชู้คุยคนเดียว เต๊บบบบบบ. มั่วแต่สนเมีย 555
-
เขิลลลล
-
หม่นมากเลยตอนนี้
-
สิบสองจะลาออก ใจหาย....เพืีอพี่เกล้า สู้ๆนะสิบสอง
ชอบฟาร์จังเลย
-
:a5: o22
-
สิบสี่น่ารัก ^^
-
ฟาร์เริ่มจะใจอ่อนแล้ววววว
-
ฟาร์อ่อนลงให้ตั้งเยอะแล้ว น่ารักกกกกกกกก
จับมือ!! เขินนนนนน
แต่ตอนท้าย กันต์ทำเอาเครียดเลย จะไปหาพ่อแล้วอ่อ สู้ๆๆๆน๊าาาา
-
ฟางน่ารักจิง ๆนั่นแล่ะ
-
มีโมเมนต์นอนจับมือด้วย ดูมุ้งมิ้งอ่ะ :-[ :impress2:
-
น่ารักจัง
-
:pig4:
-
ฟาร์น่ารักกก 555555
กันต์สู้ๆๆ
-
ขนาดนี้ไม่เขินก็แย่แล้วเนาะฟาร์
-
แบบนี้ ไม่เรียกว่าใจอ่อน จะเรียกว่าอะไร อิๆ พ่อไตเต๊บ รุกหนักมาก :hao7:
-
ป้าดดด!! จิงจังกันทุกคู่ 55555
-
เต๊บตอบชู้ด่วนนน :m20: :m20: :m20:
-
ไตเต๊บ ฟาร์ :mew1: :mew1: :mew1:
หนึ่ง รุกฟาร์หนักขึ้น
ฟาร์ น่ารัก เขินหนึ่งและ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
โธ่12 ชู้ไม่ตอบแชทอ่ะ 5555
-
ขอบคุณ :)
-
ตอนที่ 30
พ่อของสิบสอง
[พาร์ตของกันต์]
ผมคิดดีแล้วครับที่ผมเลือกลาออกจากร้านของเกล้า
เกล้าตกใจไม่น้อยที่ได้ยินผมพูดแบบนั้น แต่เมื่อฟังเหตุผลของผมแล้วเขาก็เข้าใจผมแต่โดยดีว่าผมลาออกทำไม เหตุผลของผมหลักๆ มีอยู่หลายข้อครับ อย่างแรกเลยคือระยะหลังๆ ผมโดดงานบ่อยเกินไป เหตุเพราะผมต้องไปทำคะแนนกับพ่อแม่ของเกล้า แม้เพื่อนนักดนตรีและไอ้เต๊บมันจะเข้าใจ แต่ก็ใช่ว่าครอบครัวร้านบาร์สุราลัยจะเข้าใจผมทั้งหมด การที่ผมโดดงานบ่อยตามใจตัวเองแบบนี้คงจัดได้ว่าเป็นพนักงานที่แย่ และถ้าหากเกล้าไม่ทำอะไรผม หลายคนก็คงจะมองว่าเกล้าให้อภิสิทธิ์พิเศษต่อผม
สองก็คือ...ผมจะไปเปลี่ยนแปลงชีวิตตัวเองให้มันดีขึ้น ไม่ใช่ว่าผมดูถูกอาชีพนักร้องกลางคืนของตัวเองนะครับ เพียงแต่ว่าผมเป็นแค่นักร้องไม่ได้อีกแล้ว ดูเกล้าสิครับ เขาอายุยังไม่ถึงสามสิบแต่เป็นเจ้าของธุรกิจส่วนตัวขนาดย่อมที่มีชื่อว่าบาร์สุราลัย (อนาคตเขาอาจจะขยายสาขา) แล้วผมล่ะมีอะไรบ้าง นอกจากหน้าตาที่พอดูได้กับเสียงที่ไม่ได้แย่ก็เท่านั้น (คำพูดนี้ก๊อปมาจากพ่อของเกล้าหลังจากที่เขาลองฟังผมร้องเพลงในคืนหนึ่ง วันที่ผมโดดงานนั่นแหละครับ)
เกล้าอยู่ในวัยที่จะต้องจริงจัง ส่วนผมแม้จะยังสามารถเที่ยวเล่นได้แต่ผมดันไปรักคนที่ครอบครัวของเขาจริงจัง ผมจึงจำเป็นต้องจริงจังตามอย่างไม่มีเงื่อนไขครับ
สิ่งที่ผมนึกออกมีเพียงอย่างเดียวนั่นก็คือประกวดร้องเพลงนี่แหละ
ผมรู้ว่าโอกาสชนะมันมีน้อยมาก...ถึงแม้ว่าผมชนะและการเป็นนักร้องที่อยู่ในวงการบันเทิงก็ใช่ว่ามันจะมั่นคง ลับหลังเกล้าผมเครียดมากครับ แต่ผมไม่ได้เล่าให้เขาฟัง ผมอายุยี่สิบสอง เพิ่งจะเรียนจบหมาดๆ แต่ต้องมาคิดอะไรที่ผมมักจะมองว่าใหญ่เกินตัวแบบนี้มันทำให้ผมปวดหัวมาก
สาเหตุก็เพราะรัก...เพราะรักคำเดียวเท่านั้น
“ตื่นหรือยังจ๊ะลูก” เสียงหวานๆ ของแม่ผมดังมาจากห้องนั่งเล่น ผมที่ตื่นนานแล้วแต่นอนเล่นโทรศัพท์อยู่บนเตียงส่งเสียงร้องตอบแม่ไปว่าผมตื่นแล้ว “มาทานอาหารเร็วเข้า แม่ซื้อมาเยอะแยะเลย”
ผมลุกขึ้นจากเตียงด้วยใบหน้ายุ่งๆ หลังการตื่นนอน และเมื่อผมเห็นของกิน...ผมก็แกะถุงแล้วนั่งกินทันที
“ไปเครียดเรื่องอะไรมา”
แม่ก็คือแม่จริงๆ ว่ะ...ทันทีที่ผมจับของกินแม่ก็รู้ทันทีว่าผมเครียด เวลาผมเครียดผมจะกินมากกว่าปกติน่ะครับ แถมยังกินไม่เลือกด้วย ไม่รู้สิผมเป็นแบบนี้ตั้งแต่เด็กๆ แล้ว
“บอกแม่มาซิ” แม่ทิ้งตัวนั่งลงฝั่งตรงกันข้ามกับผม และช่วยแกะของในห่อเพื่อที่จะเอามาให้ผมกิน
“เรื่อง...”
“ผู้หญิงใช่มั้ย”
ผมสบตากับแม่พร้อมขมวดคิ้ว
“โอ๊ะ ลืมไป ต้องถามว่าเรื่องของน้องเกล้าใช่หรือเปล่า”
“ครับ” ผมรับคำก่อนที่จะเคี้ยวตุ้ยๆ “ผมไปเจอพ่อกับแม่ของเกล้ามา”
“แล้วยังไง...”
“ตอนแรกก็รับไม่ได้...”
“ว่ายังไงนะ” แม่ของผมแผดเสียงดังลั่น “ทำไมรับลูกของแม่ไม่ได้ ลูกของแม่ไม่ดีตรงไหน หล่อก็หล่อ สูงก็สูง นิสัยก็ดี๊ดี ความสามารถก็มี ลูกแม่ไม่ดีตรงไหน!”
อื้อหือ...ผมรู้ก็คราวนี้ว่าใครจะมาด่าผมต่อหน้าแม่ผมไม่ได้อย่างเด็ดขาด เพราะแม่ผมเอาตายแน่ๆ
“แม่ ฟังดีๆ ก่อน ผมบอกว่าตอนแรกก็รับไม่ได้”
“แล้วตอนนี้ล่ะ”
“รับได้แล้วมั้ง...นิดหนึ่ง”
แม่ของผมทำหน้าบูด เธอกอดอกพร้อมกับจ้องหน้าผมเขม็ง “หรือต้องให้แม่ไปคุยด้วย”
“ไม่ใช่แล้วแม่ ผมจัดการเองได้”
“...”
“ผมมีเรื่องเครียดมากกว่านั้นอีก...นิดหน่อย”
“ลองว่ามาดูซิ” แม่ของผมตั้งใจฟังผมมาก
“ที่บ้านเกล้าจริงจังมากเลยครับแม่” ผมพูดเหมือนกับระบายให้แม่ผมฟัง “เขาไม่ได้ต้องการคนที่มาคบกับลูกชายเขาเฉยๆ เขาต้องการคนที่จะดูแลลูกชายเขาได้ คนที่เหมาะสมกับลูกชายเขาครับ”
“แม่พอจะเข้าใจ เพราะเขามีลูกชายคนเดียวนี่นะ ใช่มั้ย” แม่หรี่ตามองผมแปลกๆ ผมเองก็ลูกชายคนเดียวครับ “อีกอย่างหนึ่งสมัยนี้คนแต่งงานกันไว เกล้าเองก็อยู่ในวัยที่จะต้องหาคู่ครอง พ่อแม่เขาซีเรียสกับเรื่องนี้ก็คงจะเป็นเรื่องปกติ”
“ที่ผมเครียดก็คือ...ถ้าผมไม่ได้เป็นนักร้องกลางคืน ผมจะทำอะไรล่ะครับ ในเมื่อผมมันมีดีแค่เสียง”
“นี่ ลูกแม่มีดีกว่านั้นเยอะ!” แม้แต่ตัวผมก็ด่าผมต่อหน้าแม่ของผมไม่ได้... “ทำไมลูกไม่คิดถึงธุรกิจที่บ้านบ้าง นี่บ้านเรารวยจนลูกไม่ต้องไปดิ้นรนอะไรอีกแล้ว ทำไมยังดื้ออยู่อีกล่ะ”
“ผมไม่อยากคุยกับพ่อ”
“เรื่องมันก็นานมาแล้วนะลูก”
“ผมไม่อยากใช้นามสกุลพ่อ ไม่อยากใช้เงินของพ่อเพื่อความรักของผม”
“เอาล่ะๆ แม่เข้าใจ” แม่ของผมกลอกตาราวกับเบื่อเรื่อง ‘สงครามของพวกผู้ชาย’ เต็มที “แต่ลูกกันต์ของแม่ลองคิดดูนะ ครอบครัวของเกล้าเขาจะยอมรับลูกเหรอถ้าลูกยังไม่ยอมคืนดีกับพ่อตัวเองแบบนี้ พ่อยังไงก็คือพ่อนะลูก ลูกเกิดมาก็ต้องดูแลพ่อ แม้ว่าบางครั้งจะมีปากเสียงกับพ่อบ้าง...”
“นี่แม่พยายามพูดให้ผมคืนดีกับพ่อชัดๆ”
“โธ่ ก็ฉันอยากเห็นครอบครัวของฉันรักกัน!” แม่ร้องอย่างเหลืออด
“ผมอยากเป็นนักร้องแถมยังเป็นเกย์แบบนี้พ่อคงยิ่งรับไม่ได้”
“พ่อเขารับได้นะ” แม่ของผมหยิบถั่วขึ้นมากินเล่น “แม่ลองพูดไปแล้วล่ะ”
“แม่!” ผมร้องอย่างตกใจ
“ทำไมล่ะ ก็ไม่ยอมพูดกับพ่อเขาเอง แม่ก็ต้องอัพเดตกับพ่อเขาสิ”
“แม่ครับ”
“สิ่งสำคัญมันอยู่ที่ว่าพ่อของลูกไม่ได้มีปัญหาเรื่องความรักของลูก ที่เขามีปัญหาก็คือเมื่อไหร่ลูกจะกลับไปสานต่อเรื่องธุรกิจที่บ้านสักที”
“...”
“แม่ไม่ได้ดูถูกว่าอาชีพนักร้องนั้นได้เงินน้อย แต่พอมาถึงจุดจุดหนึ่งที่ชีวิตมันต้องจริงจังขึ้นมาบ้าง ธุรกิจที่บ้านหรือการทำธุรกิจส่วนตัวมันก็ช่วยเรื่องรายได้ได้มาก นี่ลูกไม่เห็นเหรอว่าดารานักแสดงหรือดารานักร้องช่วงนี้เขาขายสินค้าส่วนตัวกันเยอะแยะมากมายน่ะ”
“...”
“มันไม่ใช่การดูถูกอาชีพนักร้องของตัวเองนะลูก แต่มันคือการเพิ่มทางเลือกให้กับชีวิตตัวเอง แม่ไม่ว่าหรอกที่ลูกจะเป็นนักร้อง ลูกจะเป็นดารา ลูกจะเป็นเดอะนิวสตาร์คนต่อไปของประเทศไทยหรืออะไรก็แล้วแต่ แต่ที่แน่ๆ ลูกคือทายาทของกัญจขจรกุล ลูกเลี่ยงความจริงข้อนี้ไม่ได้”
ผมเอาหน้าถูไถไปกับโต๊ะอย่างเหน็ดเหนื่อยหัวใจ...
แม่พูดถูก แม่พูดถูกทุกอย่างเลย
“สักวันหนึ่งลูกก็ต้องกลับมา ธุรกิจของบ้านเราทำติดต่อกันมาหลายชั่วอายุคน มันจะมาสิ้นสุดที่ยุคของลูกไม่ได้”
“แต่แม่ครับ...”
“...”
“ผมชอบเกล้า เกล้าเป็นผู้ชาย ผมมีทายาทไม่ได้นะ”
“เรื่องนั้นน่ะเหรอ” แม่ยักไหล่ “ไว้ค่อยคิดอีกที แม่ชิลๆ”
ผมถอนหายใจยาวเหยียดพลางคิดเรื่องนี้วนไปวนมาในหัว
“ลดทิฐิลงมาบ้างเถอะลูก ยังไงก็พ่อ ยังไงก็ครอบครัว” แม่พูดต่อไป “ถามจริงๆ เถอะ ลูกมีความสุขเหรอที่ทะเลาะกับพ่อ แม่เชื่อว่าลูกไม่มีความสุขหรอก”
“มันก็จริงอ่ะ...”
“กินเสร็จเราจะไปหาพ่อกัน”
ผมมองดูของกินที่อยู่ตรงหน้าจากนั้นก็หยิบมันเข้าปากอย่างต่อเนื่อง ผมจิ้มไลน์คุยกับไอ้เต๊บด้วย เชี่ยแม่งหายหน้าหายตาไปเลยครับ ไม่รู้ป่านนี้มันกับฟาร์ถึงไหนกันแล้ว
จะว่าไป...ผมควรเอาเรื่องของตัวเองให้รอดก่อน
“อะไรนะ!” เกล้าที่กำลังดูแลร้านอยู่ร้องเสียงหลงเมื่อผมเล่าให้ฟังว่าผมกำลังจะไปหาใครที่บ้านจริงๆ ของผม “เรื่องใหญ่ขนาดนี้ทำไมเพิ่งมาบอก”
“เพิ่งถูกแม่เป่าหูและก็ล้างสมองมาน่ะ” ผมส่งยิ้มให้แม่ ซึ่งตอนนี้กำลังสำรวจเล็บของตัวเองอย่างเดียวเลยครับ เราอยู่บนรถที่คนขับรถของบ้านเป็นคนขับให้ ผมไม่ได้มีชีวิตที่สะดวกสบายแบบนี้มานานแล้วแฮะ ได้นั่งรถใหญ่ยักษ์ขนาดนี้แถมยังมีคนขับรถขับให้อีก
จริงๆ แล้วมันคือชีวิตของผม...ที่ผมเลือกที่จะทิ้งไป
“แล้วจะเป็นอะไรมั้ยอ่ะ” เกล้าเป็นห่วงผมมาก “ให้ไปหาหรือเปล่า”
“ไม่เป็นอะไรหรอกเกล้า อย่างน้อยก็น่าจะถูกกระทืบ”
“เฮ้ย อย่ามาตลก!”
“จริงๆ พ่อเป็นคนมือเท้าหนักน่ะ” ผมอดยิ้มไม่ได้ตอนที่จินตนาการถึงใบหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวลของเกล้าในตอนนี้
“จริงเหรอ...”
“ผมล้อเล่น” ผมหัวเราะเบาๆ “ตื่นเต้นเหมือนกันนะ ไม่ได้คุยกับพ่อดีๆ มานานมากแล้ว”
“ใจเย็นๆ ก็แล้วกัน ค่อยๆ พูด”
“ผมรู้ ผมไม่ได้มาพูดแค่เรื่องการเป็นนักร้องของผมนะ”
“...”
“ผมมาพูดเรื่องของเราด้วย”
ถ้าปลายสายทำโทรศัพท์ร่วงได้คงทำไปแล้วครับ...โชคดีที่แม่ผมไปพูดให้พ่อฟังก่อน แม่มาเล่าให้ฟังทีหลังว่าตอนแรกพ่อก็ไม่ได้ชอบใจนักหรอก แต่พ่อไม่ได้คุยกับผมมานานจนทำให้เรื่องอื่นๆ เบาบางไปเลยสำหรับพ่อ แม่บอกว่าเพียงแค่ได้รู้ความเป็นไปของลูกชายพ่อก็พอใจมากแล้ว พ่อไม่ได้ต้องการให้ลูกชายเพอร์เฟ็กต์ร้อยเปอร์เซ็นต์
ตอนผมฟังแล้วรู้สึกน้ำตาจะร่วง...ผมดื้อกับท่านมากเกินไปใช่มั้ยครับ ผมควรจะไปหาท่าน ควรคืนดีกับท่านซะ ผมเสียเวลาไปนานหลายปีก็เพราะความเห็นและความต้องการไม่ตรงกันเนี่ยนะ
อ้อ...รวมเรื่องศักดิ์ศรีและทิฐิบ้าบอของผู้ชายด้วย
“จะไม่เป็นไรใช่มั้ย”
“คนที่เกล้าควรกังวลคือพ่อแม่ของเกล้า” ผมให้คำมั่นกับเขา “และก็คุณอาทิตย์”
“...”
“เขามาหาเกล้าอีกมั้ยครับ”
“ไม่แล้วล่ะ”
“จริงๆ นะ ถ้าเขามาเข้าใกล้เกล้าผมให้ไอ้แมนมันจัดการจริงๆ ด้วย”
“แมน?”
แมนมันสิบสามหรือสิบห้าวะ...อ๋อ “สิบห้าครับ”
“ไอ้บ้า นั่นเพื่อนกูป่ะ”
“ผมไว้ใจก็ได้ เกล้าชัดเจนมาก ผมชอบเกล้าตรงนี้แหละ”
“...”
“จริงๆ ก็ชอบทุกอย่างของเกล้าเลยยยย”
“อ่ะแฮ่มๆ” แม่กระแอมขัดราวกับต้องการบอกว่าได้ยินทุกคำพูดของผม
“กดเฟซไทม์ๆ” ผมกระซิบบอกกับเกล้าและก็เอาโทรศัพท์ออกจากหูเพื่อกดเฟซไทม์ ไม่นานนักอีกฝ่ายก็กดเฟซไทม์เช่นกัน ผมเห็นใบหน้าของเกล้า เขาอยู่ในห้องทำงานและก็กำลังมองผมด้วยใบหน้าที่ดูอ่อนกว่าวัยของเขา
“อะไรเหรอ” เสียงของเกล้าดังลั่นรถจนแม่หันมาสนใจ
“สวัสดีแม่หน่อย” ผมพูดยิ้มๆ เลื่อนกล้องหน้าของโทรศัพท์ไปหาแม่ เกล้าในจอของผมตกใจมาก รีบยกมือไหว้ทันที ท่าทางขัดเขินของเขาทำเอาผมหุบยิ้มไม่ได้
“สวัสดีครับ”
“สวัสดีจ้ะน้องเกล้า ทำงานเหรอ” แม่ผมโบกมือส่งให้เกล้า
“ครับ” เกล้าดูทำสีหน้าไม่ค่อยถูกเท่าไหร่ ผมหัวเราะก่อนที่จะจับโทรศัพท์ให้หันมาเห็นแค่ผมคนเดียว “เล่นบ้าอะไรเนี่ย” เกล้าด่าแบบกระซิบๆ เอา
“คิดถึง...อยากเห็นหน้า”
“อยากแกล้งมากกว่า ไม่ต้องมาพูด”
“ฮ่าๆๆ มีแรงไปไฟต์กับพ่อแล้ว ไปแล้วนะ”
“สู้ๆ นะ” เกล้าพูด ก่อนจะกดวางไป
ผมกดล็อกจอโทรศัพท์พลางมองไปที่หน้าต่างรถอย่างใจลอยสักพัก จู่ๆ ก็มีเสียงเตือนว่ามีคนส่งข้อความไลน์มาหา
KLAO : สำหรับกูมึงผ่านการทดสอบเรื่องลองคบดูแล้วล่ะ
KLAO : กูรักมึง
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย” ผมร้องเสียงดังลั่นรถจนคนขับรถหันมามอง
“เป็นอะไรไป” แม่ที่อยู่ข้างๆ ถามอย่างตกใจ
“เปล่าครับแม่ เปล่าครับ”
พระเจ้า...เกล้าบอกรักผม! เกล้าบอกรักผม!!!!!!!!!!!!!!!! แม้จะบอกผ่านข้อความก็เถอะ แต่ผมดีใจแทบบ้าเลยล่ะ!
ผมยิ้มเหมือนคนบ้าอยู่ต่อหน้าโทรศัพท์ จนกระทั่งเกล้าพิมพ์ข้อความมาหาผมอีกครั้ง
KLAO : กูรู้สึกว่ากูไม่ค่อยได้ทำอะไรเพื่อมึงเลยว่ะ
ผมพิมพ์ตอบกลับไปในสิ่งที่ผมคิดมาโดยตลอด สิ่งที่ผมทำอยู่ ผมไม่ได้เหนื่อยเลย ผมดีใจที่เกล้ารับรู้ได้ว่าผมทำเพื่อเขาหลายต่อหลายอย่าง นั่นเป็นเพราะเขาเป็นแรงบันดาลใจของผม เป็นความรักของผม ผมอยากทำทุกสิ่งทุกอย่างให้เราสองคนสามารถคบกันได้แบบไร้ซึ่งปัญหา...
ผมไม่เหนื่อยเลยจริงๆ ครับ
KANTORN NO.12 : แค่เกล้ารักผม...ผมก็ดีใจแล้วครับ : )
บ้านกัญจขจรกุล
รถถูกเคลื่อนมาจอดในบ้าน แม่ของผมลงจากรถโดยที่มีคนขับรถเปิดประตูให้ ส่วนผมนั้นเดินลงมาเองและก็มองไปที่บ้านหลังใหญ่ของตัวเองด้วยความขยาดยังไงชอบกล
พ่อแม่แฟนก็เผชิญหน้ามาแล้ว พอเจอพ่อตัวเองแค่นี้ทำไมต้องป๊อด...
“เอาวะ” ผมพูดออกเสียง จนลืมไปว่าแม่คนสวยยืนอยู่ข้างๆ แม่หลุดหัวเราะออกมาก่อนที่จะบอกกับผมว่า
“พ่ออยู่ที่ห้องทำงาน...เดี๋ยวแม่จะเข้าไปบอกก่อนว่ามีเซอร์ไพรส์นะ” แม่พูดอย่างร่าเริงราวกับรอคอยวันเวลานี้มานาน ส่วนผมยังคงเตรียมตัวและเตรียมใจอยู่ ผมเดินตามหลังแม่ไปช้าๆ ผ่านห้องรับแขก ผ่านทางเข้าห้องทานอาหาร ผ่านทางเข้าห้องครัว ตรงไปยังห้องทำงานที่อยู่ส่วนปีกซ้าย
พ่อเป็นนักธุรกิจครับ ธุรกิจของบ้านเราก็คือส่งออกชิ้นส่วนประกอบรถยนต์ (รถยนต์ยี่ห้อดังๆ อะไหล่บางอย่างก็มาจากบริษัทพ่อผมนี่แหละ) มันเริ่มมาจากการที่ปู่ทวดของผมท่านรู้จักกับนักธุรกิจชาวญี่ปุ่น ทั้งคู่จึงร่วมกันเปิดบริษัทนี้ขึ้นมา หลายต่อหลายครั้งที่เราเสียหุ้นส่วนใหญ่ไปกับทางญี่ปุ่น แต่ก็มีหลายต่อหลายครั้งเช่นกันที่ปู่ของผมและพ่อของผมไปไฟต์เพื่อให้ตัวเองได้กลายเป็นหุ้นส่วนใหญ่อีกครั้ง จนตอนนี้หุ้นมากกว่าเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์เป็นของครอบครัวผม ยี่สิบเปอร์เซ็นต์เป็นของครอบครัวของนักธุรกิจชาวญี่ปุ่นคนนั้น ส่วนเปอร์เซ็นต์อื่นๆ เป็นของพนักงานอื่นๆ ลดหลั่นกันลงมา...
“คุณคะ มีเซอร์ไพรส์ค่ะ” แม่พูดอย่างตื่นเต้น ก่อนจะกวักมือเรียกผมเข้าไปหาพ่อไวๆ
ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ อีกครั้ง ก่อนที่จะเดินเข้าไปช้าๆ
หลายคนบอกว่าพ่อของผมหน้าเหมือนผมมาก เพียงแต่ท่านมีริ้วรอยมากกว่าและก็ใส่แว่นเท่านั้น พ่อจ้องมองผมอย่างตกใจตอนที่ผมเดินเข้าไป ผมทำหน้าเฉยเมยใส่ท่านก่อนที่จะยกมือไหว้
“ลมอะไรหอบให้กลับมาที่บ้านได้” เสียงของพ่อค่อนข้างแข็งจนแม่ผมต้องปราม
“คุณคะ พูดกับลูกดีๆ หน่อย”
“คุณออกไปก่อนได้มั้ย”
“แต่ว่า...”
“เชื่อผม”
แม่มองผมสลับกับมองพ่ออย่างอ่อนใจ เธอแตะมือผมก่อนที่จะออกไปนอกห้องพร้อมกับปิดประตูให้ด้วย
ผมยังยืนเอามือประสานกันที่ด้านหน้าต่อหน้าพ่อที่นั่งอยู่ที่โต๊ะ พ่อจ้องมองผมอย่างสำรวจเพราะไม่ได้เจอผมมานานมากแล้ว ส่วนผมนั้นเอาแต่ยืนนิ่งๆ ไม่พูดไม่จาอะไรทั้งนั้น
“พอตกที่นั่งลำบากก็กลับมาซะอย่างนั้น”
ได้ยินแบบนี้แล้วมันจี๊ดขึ้นสมองเลยแฮะ
“ไม่ใช่สักหน่อย” ผมร้องเถียงพ่อ “ผมรู้แล้วว่าผมผิด”
“ยังไง ไหนลองอธิบายมาซิ”
“ผมผิดที่คิดว่าการเป็นนักร้องจะสามารถเลี้ยงดูตัวผมเองไปทั้งชีวิตได้ แต่ทันทีที่ผมมีคนรัก ผมรู้สึกได้เลยว่าผมไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว ผมไม่ได้แค่จะต้องดูแลตัวเอง ผมต้องดูแลเขาด้วย และการที่จะดูแลเขาได้นั้นก็ต้องทำอะไรบางอย่างเสริมเข้ามา”
“นี่แกมองว่าธุรกิจที่ปู่ทวดของแกสร้างมาเป็นสิ่งสำคัญรองจากการเป็นนักร้องของแกเหรอ”
“ผมไม่ได้พูดแบบนั้น” ผมพูดกับพ่อด้วยน้ำเสียงอันดังพอๆ กับท่าน “ผมแค่จะบอกว่า...ผมคิดผิดไป ชีวิตมันมีอะไรมากกว่าสิ่งที่เราชอบจริงๆ”
“แล้วพ่อพูดผิดตรงไหน ถ้าแกไม่ลำบาก ไม่เห็นว่าเงินมันสำคัญ แกก็ไม่กลับมา”
“พ่อจะพูดอย่างนั้นก็ได้ นี่ผมชักจะไม่รู้แล้วนะว่าผมกลับมาคุยกับพ่อทำไม”
“...”
“ผมไม่จำเป็นต้องทำธุรกิจกับที่บ้านก็ได้ ผมจะสร้างธุรกิจของผมเอง” ผมหันหลังกลับด้วยอารมณ์คุกรุ่น
“กลับมานี่” พ่อเรียกให้ผมกลับไป “ในเมื่อมันมีให้แกดูอยู่แล้ว จะสร้างให้มันเหนื่อยไปอีกทำไม”
ผมยิ้มมุมปากเล็กน้อย...สิ่งที่แม่พูดไว้มันจริงทั้งหมด ไม่ว่าผมอยากที่จะเป็นอะไร แต่ผมก็เป็นทายาทของกัญจขจรกุลอย่างเลี่ยงไม่ได้...
พ่ออาจจะหาว่าเพราะลำบากผมถึงกลับมา...แต่จริงๆ แล้วพ่อเองต่างหากที่อยากให้ผมกลับมา อยากให้ผมกลับมาตั้งแต่สองสามปีที่แล้ว อันนี้แม่กระซิบบอกผมเองครับ เพียงแต่ว่าทิฐิของพ่อนั้นอยู่สูงเกินกว่าที่แม่จะเข้าใจ ระยะเวลามันจึงล่วงเลยมานานเช่นนี้
ผมเดินไปหาพ่อของผม เดินไปหาท่านตรงหลังโต๊ะทำงาน หลังจากนั้นก็กราบเท้าท่านช้าๆ ด้วยความรู้สึกผิดอย่างเต็มเปี่ยม ผมผิดเต็มๆ ที่ตอนนั้นผมยังเด็กและมีความคิดแบบเด็กๆ
ชีวิตแม่งไม่ได้ขึ้นอยู่กับสิ่งที่ตัวเองชอบเสมอไป...สังคม คนรอบข้างหล่อหลอมให้เราต้องทำอะไรในสิ่งที่ใจเราไม่ได้รัก แต่เราก็ต้องทำ เพื่อปากท้อง เพื่อคนที่เรารัก
ผมเข้าใจแล้วในวันนี้
“ผมขอโทษครับพ่อ”
“เขาเป็นคนรับผิดชอบดีมากเลยครับ พ่อต้องชอบเขาแน่ๆ เขาจริงจังกับงาน แต่มีปัญหาตรงที่ว่าเขาเป็นคนใจดีเกินไปนี่แหละ ผมก็เลยมักจะสร้างปัญหาให้เขาบ่อยๆ” ผมกำลังคุยกับครอบครัวของผมอย่างออกรสหลังจากที่ดีกัน เราสามคนย้ายมานั่งริมสระน้ำสีฟ้าที่สะอาดสะอ้านและได้รับการดูแลอย่างดี เพราะเวลาว่างแม่ผมท่านชอบดูแลตัวเองน่ะครับ ว่ายน้ำก็เป็นหนึ่งในกิจกรรมนั้น
ผมกำลังเล่าเรื่องของเกล้าให้พ่อฟัง ผมดีใจมากที่ท่านไม่ได้มีท่าทีรังเกียจอะไรเกล้าเลย อย่างที่แม่บอก ผมกับพ่อโกรธกันจนเรื่องอื่นกลายเป็นเรื่องเล็กไปเลยหากเทียบกับเรื่องที่เราดีกัน เพราะนั่นมันคือสิ่งที่ยิ่งใหญ่ที่สุดแล้ว พ่อตั้งใจฟังผมเป็นอย่างดี และแม่ก็แอบกระซิบข้างหูผมว่าพ่ออารมณ์ดีที่สุดในรอบหลายปีเลยทีเดียว
“ก็จะไปยากอะไร ให้พ่อกับแม่ไปขอเลยสิ” พ่อพูดแบบง่ายๆ “ไม่มีใครปฏิเสธคนในตระกูลของเราอยู่แล้ว”
อาจจะฟังดูมั่นหน้าไปสักนิด...แต่มันคือเรื่องจริงครับ
“ไม่ได้ผลครับพ่อ แต่ผมนี่แหละที่จะทำให้มันได้ผลเอง” ผมพูดอย่างจริงจัง “ตอนนี้ผมกำลังทำคะแนนอย่างหนักโดยที่ไม่ใช่นามสกุลตัวเองเข้าช่วยอยู่...บอกตามตรงพ่อกับแม่เกล้าโฟกัสเรื่องที่ผมเป็นยังไงมากกว่าครอบครัวผมเป็นยังไงอีกนะ พวกท่านเหมือนกำลังดูๆ ว่าผมมีความสามารถมากพอจะดูแลเกล้าหรือเปล่า”
พ่อกับแม่ผมสบตากัน เวลาเด็กๆ ตอนที่ผมอยากจะทำอะไรที่จริงจัง พวกท่านมักจะสบตากันแบบนี้เสมอ
“ผมจะเริ่มจากการเป็นเด็กฝึกงานที่บริษัทของเราก่อน”
“นี่” พ่อร้องลั่น “ไม่ได้หรอกนะ มันลำบาก บริษัทของเราแท้จริงแล้วคือโรงงาน”
“งั้นผมก็จะเป็นหนุ่มโรงงานไปก่อน”
“กันต์...”
“แค่มาให้พ่อช่วยผมก็เสียศักดิ์ศรีจะแย่...เรื่องนี้ผมตัดสินใจแล้วครับ”
“แล้วเรื่องร้องเพลงล่ะ ไม่ชอบแล้วเหรอ” พ่อเลิกคิ้วราวกับต้องการทดสอบผม
ผมถอนหายใจเบาๆ “ผมลาออกจากร้านแล้วครับ”
บุพการีของผมถึงกับนั่งนิ่งกันไปเลยเมื่อรู้ว่าผมจริงจังกับการตัดสินใจครั้งนี้มากแค่ไหน...
“ถ้าอย่างนั้นพ่อมีอะไรจะขอ” พ่อของผมหยิบกระดาษใบปลิวแผ่นหนึ่งที่ยับยู่ยี่ราวกับผ่านการเหยียบจากใครไม่รู้หลายต่อหลายคน ใบปลิวเรื่องการประกวดเดอะนิวสตาร์
“แม่เป็นคนหยิบจากรถกันต์มาเอง” แม่ยกมือยอมรับผิด
“ลองสักตั้ง” พ่อพูดเสียงจริงจัง “พ่ออยากให้แกลองจริงจังกับสิ่งที่ตัวเองชอบสักครั้ง”
“...”
“อยากรู้ว่าจะไปได้ไกลแค่ไหน ทำให้ดีที่สุด และก็ไม่ต้องห่วงผลที่จะตามมา เข้าใจหรือเปล่า”
“เอ่อ...ครับ”
“ยังไงแกก็มีโรงงานของเราคอยอยู่แล้ว”
“...”
“โชว์ให้พ่อกับแม่เกล้าเขาเห็นไปเลยว่าลูกมีคุณสมบัติมากพอ มีความสามารถรอบด้าน เป็นนักร้องก็ได้ เป็นนักธุรกิจก็ได้”
ให้ตายเถอะ เป็นครั้งแรกที่ผมอ่อนไหวต่อครอบครัวมาก ก้อนสะอื้นของผมจุกอยู่ที่คอโดยที่ผมพยายามกล้ำกลืนมันลงไป พ่อผมคือเดอะเบสต์ แม่ผมเองก็เช่นกัน นี่ถ้าผมปล่อยให้เวลามันล่วงเลยไปมากกว่านี้ ผมจะต้องเสียดายไปทั้งชีวิตแน่ๆ ที่ผมไม่ใช้เวลาอยู่กับพวกท่านให้นานกว่านี้ โดยเฉพาะพ่อของผม
“ฮือออ พ่อค้าบบบบบบ” ผมย้อนเวลากลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง ผมใช้ร่างควายๆ ของตัวเองไปกอดแขนพ่อและก็อ้อนพ่อ “ผมขอโทษ ฮืออออ”
“ไปไกลๆ เลย” พ่อไล่ผม “ตัวก็ใหญ่ อึดอัด”
“...”
“ห้ามร้องไห้ด้วย”
“ผมไม่ร้องหรอก ผมแกล้งร้อง ผมจะร้องเฉพาะเรื่องเมียของผม”
“เออ ให้มันได้อย่างงี้”
Thaitep verycool : มึงจะลาออกเหรอ
Thaitep verycool : พี่พนักงานผู้หญิงเขาดราม่ากันใหญ่เลยนะ
Thaitep verycool : ไอ้สัด กูรู้สึกแปลกๆ แหว่งๆ เหมือนอะไรขาดหายแล้วว่ะ ทั้งๆ ที่มึงเพิ่งทำงานไม่กี่เดือน
Thaitep verycool : เป็นผัวเจ้าของร้าน ก็ต้องมาที่ร้านบ่อยๆ นะเว้ย...
[จบพาร์ตของกันต์]
TBC*
พาร์ตนี้ยกให้พ่อลูกเขาเต็มๆ ล่ะ :m15: :m15:
-
ปลื้มจังๆๆๆ
ในที่สด ลูกก้อเข้าใจ ความหวังดี ของพ่อ แม่ :กอด1:
คุณพ่อก้อดี ที่ไม่ได้โกรธ นายสิบสอง จริงจัง แต่ก้อนะ ทิฐิลูกผู้ชาย :ruready
....ต่อไป ก้อเตรียมป้ายไฟเชียร์ ทีมสิบสองของเกล้า :o8:
-
ดีจังเลย
ชอบที่ครอบครัวอบอุ่น
-
:laugh:
กรี้ดดดด
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
สิบสองสู้ๆ
-
แบบนี้สู้สุดใจขาดดิ้น
-
สิบสองน่ารักจังเลยย
-
หวังว่าจะดีขึ้นในเร็ววันนะครับ น้องกันต์สู้ๆ นะ ยังไงพี่เกล้าก็ไม่ทิ้งไปไหนแล้ว จีบมือกันไปตลอดนะครับ
-
5555555555 บ้านนี้ตลกอ่ะ
นึกว่าจะเครียดกว่านี้ สู้ๆนะกันต์
-
อุตส่าห์เตรียมทิชชูไว้กะจะซับน้ำตาสักหน่อยไม่ได้ใ้ซะแล้ว ถ้างั้นรอเอาไว้เช็ดน้ำลายตอนพวกเขา...ก็ได้
-
พาร์ทนี้คือดีอะไม่รู้จะบอกอะไรรอเชียกันต์ประกวดร้องเพลงดีกว่า(ผัวเจ้าของร้า)55555
-
โอ้ยยย จะขาดใจ สิบสองต้องเป็นนักร้องให้ได้นะ ทำให้พ่อแม่พี่เกล้ายอมรับให้ได้นะ
-
คุณพ่อน่ารักกกกกกกกก เป็นคนตลก แถมขี้เหงาด้วย :laugh:
แชทของชู้นี่ก็ฟรุ้งฟริ้งตลอดดดดดด
รอตอนต่อไปนะจ๊ะะะ
-
ผัวเจ้าของร้าน ? :hao7:
-
พ่อลูกน่ารัก ซึ้งมากมาย
-
ก้อทำไปด้ายยย 55555
-
สู้ๆนะสิบสอง
-
อ้าว รอบนี้ชู้ก็ไม่ตอบเช่นกัน
-
ชอบพ่อลูกเขาคืนดีกัน
-
กันต์ดูน่ารัก ดูเป็นเด็กน้อยเมื่ออยู่กับครอบครัว
-
สิบสองงงง สู้ๆนะ ไม่ไหวส่งไม้มาเดี๋ยวเราช่วยเอง!!
ชู้เค้ารู้สึกขาดๆหายๆกันด้วยค่ะ เกร้ดดดดดดดดด~~
-
กันต์สู้ ๆ นะ
-
กันต์ เกล้า :mew1: :mew1: :mew1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
สนุกจังเลย. อยากได้หนังสือ. ออกเมื่อไรแจ้งข่าวด้วยนะคะ. ขอบคุณค่ะ
-
:ped149: 12สู้ๆ
โชคดีจัง ขุ่นพ่อใจดี
-
พ่อก็คือพ่อ /ปาดน้ำตา
-
สิบสองสู้ๆ
-
สรุป เต็ป กับ กันต์นี่จะชู้กันจริวๆใช่มะ 55รู้สึกโหว่งๆอะไร 555
-
ดีกับพ่อแล้ววววว ฮือ ประทับใจตอนนี้มาก
-
:L2: :L1: :pig4:
-
สู้ๆ กันไป
-
:pig4: :pig4:
-
ขอบคุณ :)
-
คุณพ่อก็แอบน่ารักนะเนี๊ยะ
ครอบครัวสิบสองน่ารักมากเลย
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
คุณพ่อน่าร๊ากกกกกกกกกกกกกก ในที่สุดก็ได้กลับมาคืนดีกับพ่อสักทีนะกันต์ฮืออออออ :hao5: ชอบโมเม้นที่เข้าไปกระโดดกอดพ่อ555555 จะไปประกวดแล้วสู้ๆนะกันต์ อยากได้ลูกชายบ้านเขาก็ต้องพิสูจน์ตัวเองแบบนี้แหละ ตอนนี้เกล้าบอกรักแล้วน้าาาาถือว่าเป็นกำลังใจชิ้นโตๆ
-
แม่กันต์คือไอดอลลลล :laugh: :laugh: :hao3:
-
:pig4: :pig4:
-
:katai2-1: สนุกกกกกก น้ำตาซึมนิดๆตอนพ่อลูกกกก
-
คราวนี้กันต์ไม่ตอบเพราะอยู่กับครอบครัวซินะ ผลัดกัน รู้สึกแปลกๆ ที่ไม่ได้เห็นบทสนทนาโต้ตอบของชู้นะเนี่ย
-
คำว่าครอบครัวยิ่งใหญ่เสอพ่อลูกที่ไหนจะโกรธกันได้จริงจัง
-
o13
-
จริงๆแล้วคุณพ่อก็ใจดีนิ
งานนีั12เหนื่อยแน่ๆ สู้ๆๆๆ
-
แอบลุ้นไปต่างๆนาๆ ว่าพ่อของกันต์จะยอมรับเรื่องนี้ไม่ได้ แล้วดราม่าพ่อลูกยาวๆจนถึงขั้นบังคับกีดกันให้เลิก
แต่พออ่านมาถึงจุดนี้ โล่งมาก พ่อ-แม่ ไฟเขียวแบบนี้ สบายบรื๋อ
แต่ก็นะ พอได้เป็นนิวสตาร์ขึ้นมาจริงๆ งานนี้ น่าจะมีดราม่าอีกยาวแน่ อิๆๆๆ
request อ่ะ อยากอ่านมุมมองของฟาร์บ้างอ่ะ :hao3:
:hao7: :hao7:
-
พ่อแม่กันต์น่ารักมาก สู้ๆนะกันต์เกล้า
-
หุยอ่านทัน ชอบมากกก
เสียดายเรื่อง ฟาร์เต๊บ มาทันไหม อยากให้ฟาร์เต๊บยังไงไม่รู้ เต๊ปมั่นหน้าไป น่าจะเป็นเคะอะ เสียจุย
สิบสองสู้ๆ ผ่านอุปสรรคพ่อแม่ ประกวดแล้ว งี้ก็เจอะอุปสรรคหญิงตามมาหรือเปล่านิ55 รอๆๆ
-
สิบสองชัดเจนและจริงจังมาก ยกนิ้วให้เลย
เกล้าก็เปิดใจมากเลย คำบอกรักช่วยสิบสองได้
พ่อแม่บ้านสิบสองน่ารักจัง
พ่อแม่เกล้าแค่อยากแกล้งหรือเปล่าคะ
-
ตอนที่ 31
อำลา
‘น้องสิบสองจะลาออกจริงๆ เหรอคะ’
‘ไม่จริงใช่มั้ยคะคุณเกล้าที่น้องสิบสองจะลาออก’
‘ร้านเรากำไรหดหายแน่ๆ ค่ะถ้าน้องสิบสองออก’
‘จริงๆ แล้วผมมักจะอิจฉาความหล่อของโหลเสมอ แต่ถ้าไม่มีมัน...ร้านเราจะแย่จริงๆ นะครับ’
‘ผมไม่รู้ว่าช่วงหลังสิบสองมีปัญหาอะไรหรือเปล่าที่ได้ขาดงานบ่อยขนาดนั้น แต่ผมเชื่อว่าเขามีเหตุจำเป็นจริงๆ ครับ คุณเกล้าต้องใจเย็นๆ อย่าเพิ่งไล่เขาออกนะครับ’
‘สิบสองของเจ้ T___________________T’
‘พวกเราไม่อยากให้สิบสองออกค่ะคุณเกล้า’
‘ต่อไปนี้ป้าจะไม่ได้เห็นน้องสิบสองมานอนกับคุณเกล้าแล้วใช่มั้ยคะ’
ขวดโหลเปิดใจที่มีกระดาษถูกเขียนไว้เต็มถูกผมเอามากางออกอ่านทีละแผ่นๆ ผมอ่านสิ่งที่พนักงานเขียนแล้วรู้สึกใจมันเจ็บแปลบๆ ยังไงไม่รู้ ผมเข้าใจนะที่สิบสองมันจะออกจากร้านผม ผมเข้าใจดีทุกอย่าง แต่ผมรู้สึกแย่ตรงที่ผมเองก็มีส่วนเกี่ยวข้องด้วยเนี่ยแหละ
ร้านของผมกิจการดีขึ้นมากก็เพราะสิบสอง ผมไม่อยากรั้งตัวสิบสองไว้เพราะนั่นเป็นความประสงค์ของเจ้าตัว ผมเองก็ใจหาย แต่ผมรู้ครับว่าชีวิตของเราสองคนตอนนี้มันไม่ได้อยู่ที่คำว่าเจ้านายกับลูกน้องอีกต่อไปแล้ว มันมีอะไรที่มากกว่านั้นเยอะ และนั่นคือสิ่งที่ลูกน้องของผมส่วนใหญ่ไม่รู้ ทุกคนเอาแต่พากันคิดว่าผมไล่สิบสองออกเพราะสิบสองขาดงานบ่อยเกินไป
“เฮีย ไหวหรือเปล่า” ไอ้หนึ่งเอาน้ำเปล่าเย็นๆ ขึ้นมาให้ผมหนึ่งแก้ว ผมนั่งอยู่ในห้องทำงาน เครียดจนไม่รู้จะทำยังไงต่อไปแล้ว ช่วงนี้ชีวิตกูทำไมดำดิ่งลงเหวนักวะ “ผมคิดว่าเฮียมีอะไรเฮียต้องแถลงแล้วล่ะ พวกเราคือครอบครัวนะ เฮียอย่าลืม”
“มึงกับสิบสี่มีอะไรจะแถลงมั้ยล่ะ” ผมพูดสวนกลับแบบพยายามให้ตัวเองรู้สึกขำขึ้นมาบ้าง
“บ้า ผมกับฟาร์จะมีอะไรล่ะ” หนึ่งดูเขินเล็กน้อย “เฮีย ว่าแต่เฮียตัดสินใจดีแล้วนะเรื่องไอ้กันต์...เอ่อ ผมหมายถึงสิบสองน่ะ”
“มันเป็นคนตัดสินใจเอง"
“แล้วเฮียก็ให้มันไปง่ายๆ เนี่ยนะ”
“หนึ่งเอ๊ย” ผมพูดออกมาด้วยน้ำเสียงจนปัญญา “กูไม่รู้เลยว่ากูจะทำยังไงในตอนนี้ ตอนแรกกูคิดว่ากูเป็นผู้นำนะ หลังๆ นี่ไอ้สิบสองมันนำกูตลอดแล้วมาให้กูตามมันไป มันทำอะไรมันตัดสินใจเองตลอดเลย กูได้แต่คอยอยู่ข้างหลัง คอยให้กำลังใจ...มัน” ประโยคหลังๆ ของผมแผ่วลงไปเมื่อสังเกตได้ว่าสิ่งที่ผมพูดไปนั้นมันเกินกว่าคำว่าเจ้านายและลูกน้องมาก แปลกแต่จริงที่ไอ้หนึ่งมันไม่ได้มีท่าทีแสดงความประหลาดใจออกมาเลย
“ทำไมเฮียไม่พูดต่อล่ะ”
“กูไม่มีอะไรจะพูดแล้ว”
“เฮียรู้มั้ย เรื่องเฮียน่ะเพื่อนผมมันจริงจังมากกกกกกกกก ผมไม่เคยเห็นมันตั้งหน้าตั้งตาทำอะไรขนาดนี้มาก่อน มันทำเพื่อเฮียมากเลยนะเฮียรู้มั้ย”
ผมกลืนน้ำลายเบาๆ “กูรู้ แล้วมึงก็รู้ด้วยงั้นเหรอ”
“เฮีย ผมเพื่อนมัน”
“มึงรู้อะไรบ้าง”
“ผมคุยกับมันทุกวันอ่ะ เฮียคิดว่าผมรู้อะไรบ้างล่ะ”
“เอ่อ...ไม่มากหรอกมั้ง”
“ทุกเรื่องเลยแหละเฮีย”
อีกไม่นานร้านก็ใกล้จะปิดแล้วครับ อีกสักพักผมคงต้องลงไปคุยกับพนักงานเรื่องขวดโหลเปิดใจแล้ว พนักงานต้องยิงคำถามใส่ผมรัวๆ เรื่องสิบสองผู้ซึ่งไม่มาทำงานอีกแล้ว เพราะวันนี้เป็นวันแรกของเดือน (มันบอกว่ามันจะทำงานจนถึงสิ้นเดือนนี้ แต่แล้วในระหว่างที่มันทำงาน มันก็มาๆ หายๆ อยู่ดีแหละครับ ช่วงนี้มันยุ่งกับเรื่องที่บ้านของผมและก็ยุ่งกับเรื่องที่บ้านของมัน)
ผมประหลาดใจมากที่พนักงานแทบจะทุกคนไม่มีใครพูดถึงสิบสองในแง่ร้ายลับหลังเลย ถ้าเป็นไอ้หนึ่งนะป่านนี้คงโดนด่าพ่อล้อแม่ชนิดที่ว่าไม่ได้ผุดไม่ได้เกิดแล้ว (ก็เกินไป...) จากที่ผมได้ยินมา ส่วนใหญ่พนักงานของผมจะกระซิบกระซาบกันว่าสิบสองนั้นเหมือนอยู่คนละชั้นวรรณะกับพวกเขาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว และสิบสองจะไม่ได้อยู่กับพวกเขานานแน่นอน แต่ทุกคนไม่คิดว่าสิบสองจะลาออกไวขนาดนี้
วันนี้นี่แหละผมตัดสินใจจะบอกความจริงเรื่องสิบสองให้ทุกคนได้ฟัง อย่างที่บอกร้านผมอยู่กันแบบครอบครัว การจะเป็นครอบครัวได้ต้องมีการเปิดใจกัน วันนี้ทุกคนจะได้รู้ความจริงสักทีว่าเกิดอะไรขึ้นกับสิบสองกันแน่ ทำไมถึงได้ลาออกกะทันหันแบบนี้
ผมเดินไปข้างล่างช้าๆ ข้างๆ ผมคือไอ้หนึ่งที่ผมเริ่มจะทำใจได้แล้วว่ามันรู้เรื่องผมกับสิบสองไม่มากก็น้อย ข้างล่างนั้นมีพนักงานทั้งหมดกำลังรอคอยผมอยู่ วันนี้เราอยู่ในช่วงวันแห่งการเปิดขวดโหลเปิดใจครับ ทุกคนก็เลยมารอฟังกันอย่างพร้อมเพรียง อีกอย่างหนึ่งก็คือ...ทุกคนอยากรู้เรื่องราวที่แท้จริงเกี่ยวกับสิบสอง
ทุกคนเงียบเสียงเมื่อเห็นผมมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้า
“จากที่ผมอ่านๆ ดูแล้ว ผมรู้พวกคุณมีคำถาม ผมจะตอบคำถามทั้งหมดนั้นด้วยตัวเอง”
“ขอผมตอบด้วยคนได้มั้ยครับ”
มีคนพูดต่อผมแทบจะในทันที คนนั้นไม่ใช่ใครอื่น คือสิบสองที่กำลังเป็นประเด็นครับ เขาเดินเข้ามาในร้านด้วยท่าทีสบายๆ ราวกับอยากให้ทุกคนในร้านเชื่อว่าเขาสบายดีในการตัดสินใจของเขาครั้งนี้
“น้องสิบสอง ตกลงเรื่องมันเป็นยังไง”
“อธิบายมาเลย”
“จะไปจริงๆ เหรอ”
“ถ้าเอ็งไป คนที่หล่อที่สุดในร้านก็คือข้าอ่ะดิ”
พนักงานหญิงและชายต่างก็โวยวายเมื่อสิบสองเดินผ่าน เขาก้มหน้าก้มตาเดินมาอยู่เคียงข้างผม เขามองหน้าของผมก่อนจะยิ้มตาหยีให้ ช่วงนี้เราเจอกันน้อยกว่าช่วงแรกๆ อยู่มากส่วนหนึ่งก็มาจากสิ่งที่สิบสองกำลังเผชิญหน้าอยู่นั่นแหละครับ ทั้งเรื่องที่บ้านผมและก็เรื่องที่บ้านเขา
ผมนี่เป็นแฟนที่แย่จริงๆ...ทำไมผมไม่สามารถช่วยแบ่งเบาอะไรมันได้เลยนะ
“ผมกับเกล้าเราเป็นแฟนกันครับ”
สิบสองประกาศกร้าวโดยที่ไม่ปรึกษาผม ทุกคนยกเว้นกลุ่มเพื่อนของสิบสองดูเหมือนจะหายใจเข้าแต่ลืมหายใจออก อึ้งกันไปเป็นแถบๆ ผมเองก็เช่นกัน ก็มันเล่นพูดออกมาหน้าตาเฉย โดยที่ไม่ยอมปรึกษาอะไรผมก่อนอ่ะ
ทุกคนดูเหมือนจะไม่กล้ามีคอมเมนต์อะไรในเรื่องนี้ ผมก้มหน้าก้มตาก่อนที่จะตัดสินใจเงยหน้าขึ้นมายอมรับความจริง
“ใช่ ผมคบกับสิบสอง”
สิ้นเสียงของผมพนักงานทุกคนต่างก็ส่งเสียงออกมาตามๆ กันด้วยความตกตะลึงงัน
“เราสองคนคบกันมาได้ก็...” สิบสองหันมาหาผมอย่างขอความเห็น “...เกือบสองเดือนแล้วเนอะ”
“ใช่ และสองคนนี้ก็คบกันสองเดือนอย่างกับคบกันมาสองปี” ไอ้หนึ่งกล่าวเสริมแบบที่เซอร์ไพรส์ผมมากๆ เชี่ยแม่งรู้...รู้มานานแค่ไหนแล้ววะ
“คือเดี๋ยวนะคะคุณเกล้า” สองค่อยๆ เรียบเรียงคำพูดของตัวเอง “ถึงแม้พวกเราจะตกใจกับข่าวนี้ แต่เรื่องที่น้องสิบสองคบกับคุณเกล้านี่มันใช่ประเด็นที่น้องเขาขอลาออกหรือเปล่าคะ”
“มันเป็นส่วนหนึ่งน่ะครับพี่สอง” สิบสองอธิบายให้ฟัง “ผมรักการทำงานที่นี่ เพราะผมชอบเจ้านายของที่นี่ เอ่อ...นอกจากนั้นแล้วผมก็ชอบพนักงานทุกคนของที่นี่ด้วย ผมชอบที่ผมทำงานที่ร้านบาร์สุราลัยเพียงแต่ว่าถ้าผมอยากที่จะดูแลเกล้าให้ดีกว่านี้ ผมคงหยุดอยู่แค่ที่ร้านนี้ไม่ได้น่ะครับ”
พนักงานสบตากันอย่างงงงวย
“ผมน่ะไปคุยกับพ่อแม่เกล้าที่บ้านของพวกท่านมา ทั้งคู่กลัวกันใหญ่ว่าผมจะดูแลลูกชายของท่านไม่ได้ พวกพี่ๆ ก็รู้ใช่มั้ยครับว่าพวกท่านซีเรียสกับคนที่มาคบกับลูกชายของท่านมาก ยิ่งผมเป็นผู้ชายที่ไม่สามารถทำให้ลูกชายของท่านมีทายาทได้ พวกท่านก็ยิ่งซีเรียส ผมจึงต้อง...”
“เฉลยมาเลยค่ะน้องสิบสอง พวกพี่ๆ และก็พวกป้าๆ อยากรู้ใจจะขาดว่าแท้จริงแล้วน้องสิบสองเป็นทายาทของใคร” กลับกลายเป็นว่าพนักงานสาวๆ ตื่นเต้นที่จะได้รู้ว่าตัวตนที่แท้จริงของสิบสองที่ไม่น่าจะเกิดมาเพื่อเป็นนักร้องกลางคืนแน่ๆ
“ป้าพนันเอาไว้ด้วยค่ะว่าหนูสิบสองต้องเป็นองค์ชายจากประเทศใดประเทศหนึ่งปลอมตัวมา”
ป้าสี่คงจะเสียตังค์แล้วล่ะครับงานนี้...
“ไม่ได้รวยอะไรขนาดนั้นหรอกครับ” สิบสองพูดอย่างถ่อมตัว “ผมลาออกเพื่อไปเป็นลูกกระจ๊อกของที่บ้านน่ะครับ ไม่ได้เป็นทายาทอะไร”
“ถึงอย่างนั้นก็เรียกว่าทายาทค่ะ” เก้าพูดอย่างตื่นเต้น “บอกพวกพี่มาเลยว่าแท้จริงแล้วน้องสิบสองเป็นลูกเต้าเหล่าใคร”
เมื่อได้ยินชื่อนามสกุลของสิบสอง สาวๆ ก็พากันอ้าปากค้างและก็มองสิบสองตาละห้อย บางคนโอดครวญต่างๆ นานาว่าอิจฉาผมที่ได้แฟนทั้งหล่อทั้งรวยทั้งยังเด็กอีกด้วย (อันหลังนี่คือข้อดีใช่มั้ย) สรุปคือพนักงานทุกคนเริ่มเข้าใจที่สิบสองมันลาออก ทุกคนรู้ดีว่าพ่อแม่ผมซีเรียสเรื่องคู่ครองของผมแค่ไหน และทุกคนก็รู้ดีว่าถ้าสิบสองยังร้องเพลงตอนกลางคืนต่อไป พ่อแม่ผมคงไม่ไว้ใจให้ผมคบกับสิบสองต่อแน่ๆ
สรุปก็คือ...ทุกคนเข้าใจสิบสองและก็ไม่โวยวายอะไรอีกหากสิบสองจะต้องไป
“ถ้าอย่างนั้นคืนนี้เรามาเลี้ยงส่งน้องสิบสองกันเถอะ!” เจ็ดร้องลั่น “นะคะคุณเกล้า พนักงานจะออกทั้งที ยิ่งพนักงานคนนั้นเป็นแฟนคุณเกล้าด้วย...”
“เดี๋ยวๆๆ” ผมปราม “รู้หรือเปล่าว่าพรุ่งนี้ร้านเราก็ยังเปิดอยู่”
“พวกเรารู้กันหมดแหละค่ะ และสิ่งที่พวกเรารู้มากกว่าก็คือน้องสิบสองสุดหล่อจะไม่ได้มาที่นี่บ่อยๆ อีกแล้ว...นะคะ เลี้ยงส่งน้องสิบสองกันเถอะ”
“น้องเขาคงมาบ่อยอยู่แล้วล่ะเจ็ด แฟนน้องเขาเป็นเจ้าของร้านนี่นา” เก้าส่งเสียงล้อเลียนผมกับสิบสอง
“อุ๊ย...ลืมไป”
“ต่อไปเรียกน้องสิบสองไม่ได้แล้วนะ” สองพูดต่ออย่างตื่นเต้น “ต่อไปต้องเรียกคุณกันต์ แฟนคุณเกล้า”
สิบสองหน้าแดงก่ำ...ส่วนผมน่ะเหรอรู้สึกทำหน้าไม่ถูกยังไงชอบกล
“เอาล่ะๆๆ อยากเลี้ยงส่งก็เลี้ยง อาหาร เครื่องดื่มยกออกมาเลย” ให้ตายสิ ผมใจอ่อนอีกแล้วสินะ นี่มันเกือบตีสองแล้วนะเว้ย ทำไมไม่หลับไม่นอนกัน...
ท่ามกลางความวุ่นวายที่พนักงานพากันจัดงานเลี้ยงส่งสิบสอง เจ้าตัวยื่นมือมาแตะมือผมเบาๆ ก่อนที่จะส่งยิ้มให้...
“ถึงเวลาเรียกชื่อเล่นจริงๆ ของผมแล้วนะครับ...”
“เจอคุณเกล้าได้ยังไงคะน้องกันต์” เสียงโหวกเหวกโวยวายเงียบกริบลงเมื่อห้าส่งเสียงถาม ‘กันต์’ ที่นั่งอยู่หัวโต๊ะข้างๆ ผม พนักงานต่อโต๊ะเป็นโต๊ะยาวเพื่อที่จะให้ทุกคนได้สังสรรค์และก็พูดคุยกันอย่างสนุกสนาน คนที่อยู่ร่วมงานไม่ได้เห็นจะเป็นสิบสี่ครับ ได้ยินข่าวแว่วๆ มาว่าสิบสี่ต้องไปทำบัญชีที่บ้านต่อ (ไอ้หนึ่งนั่นแหละเป็นคนเล่าให้ผมฟังเอง)
“ถามผมเหรอ” กันต์ชี้นิ้วมาที่ตัวเอง
“ก็ใช่น่ะสิ พี่จะกล้าถามเจ้านายพี่ได้ยังไง”
“เจอนานแล้วครับ ตั้งแต่สมัยผมเรียนมัธยมแน่ะ”
“ฮิ้วววววววววววววว” พนักงานส่งเสียงแซวผม “รักที่ยาวนาน”
“ผมชอบเขาก่อน ผมแอบไปส่องเขาที่โรงเรียนเก่าบ่อยเลยครับ”
“มึงจะเล่าทุกอย่างให้คนอื่นฟังหรือไง” ผมก่นด่า
“สนุกดีนี่ครับ ใช่มั้ย” กันต์ถามความเห็นพนักงานของผม ทุกคนต่างก็รู้สึกสนุกสนานแฮปปี้ที่ได้ฟังเรื่องราวความรักของผม ผมรู้ครับว่าที่ผ่านมาพนักงานผมชอบเม้าท์เจ้านายตัวเองขนาดไหน ยิ่งเรื่องความรักของเจ้านายนี่เก่งเป็นที่หนึ่งเลย
ตอนทำงานจริงจังแบบนี้มั้ยครับคุณ...
“แล้วพอเข้ามาทำงานปุ๊บ ก็จีบคุณเกล้าปั๊บเลยใช่ป่ะ” สองถามต่อ ให้ตายเถอะ ทำไมสาวๆ ถึงอยากรู้เรื่องพวกนี้กันนัก
“ก็ใช่ครับ เริ่มจีบตั้งแต่วันแรกที่มาทำงานเลย”
วันนั้นมึงถามกูว่าพนักงานจีบเจ้านายได้หรือเปล่าใช่มั้ย...
ไอ้กันต์นี่ก็นะ แม่งช่างตื๊อตั้งแต่ที่เจอหน้าผมเลยหรือไง
“พวกพี่ก็พากันกรี๊ดน้องกันต์เก้อเลยน่ะสิ ก็นึกว่าจะชอบผู้หญิง!” เก้าแกล้งโวย ทุกคนหัวเราะกับคำพูดของเก้า
“หมดสิทธิ์ตั้งนานแล้วเหอะเจ๊ ไอ้เชี่ยกันต์มันรักเดียวใจเดียว” สิบห้าพูดต่อ “ตอนอยู่มหา’ลัยมีสาวมายุ่งกับมันเยอะมาก แต่ไม่เคยเห็นมันคบใครเป็นตัวเป็นตนเลย เวลาถามก็บอกว่ามีคนที่ชอบอยู่แล้ว”
“ตอนนี้ไม่มีแล้ว” ราวกับกันต์รู้ว่าผมจะคิดอะไรต่อกับคำพูดของสิบห้าก็เลยรีบกระซิบแก้ตัวให้ตัวเอง
“แล้วตอนนี้เป็นยังไงบ้างล่ะ ทำไมถึงเดี๋ยวมาเดี๋ยวหายตอนทำงาน” ป้าสามที่เริ่มกึ่มๆ ยิงคำถามบ้าง
“พ่อแม่เกล้าน่ะสิครับ” กันต์หัวเราะลั่น “ชอบใช้งานผม”
“จริงเหรอ” ผมหันไปถามอย่างตกใจ
“เปล่าหรอกครับ ผมอาสาเอง”
“แบบนี้ก็ได้ใจพ่อแม่คุณเกล้าไปเยอะแล้วน่ะสิ” ป้าสามพูดเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ “ป้าจะบอกให้นะ น้องกันต์น่ะเป็นสเป็กของสาวแก่แม่ม่ายมากเลยนะจะบอกให้”
“ป้าสามคะ ป้าเมาแล้ว” สองรีบห้ามปรามป้า เพราะกลัวป้าจะละลาบละล้วงแฟนของผมมากเกินไป เธอคงกลัวเจ้านายของเธออย่างผมระเบิดน่ะ
ผมทำหน้าไม่ถือสาเพื่อให้สองสบายใจ ยังไงความจริงก็คือความจริง กันต์มันฮอตในหมู่สาวๆ ทุกเพศทุกวัยนั่นแหละ ไม่ว่าจะเด็กหรือว่ามีอายุแล้ว
แต่มันเกี่ยวกับพ่อแม่ผมตรงไหนหว่าป้าสาม...
“ตอนนี้ก็เกือบเช้าแล้วเนอะ...แยกย้ายกันดีกว่ามั้ย” ผมค่อยๆ พูดขึ้นมา “กันต์ พูดอะไรสักหน่อยสิก่อนจะจากไป...”
กันต์ลุกขึ้นยืนอย่างเป็นงานเป็นการ สบตามองพนักงานทุกคนของผมด้วยอาการที่ใจหายเช่นเดียวกับพนักงานทุกคนที่กำลังมองมัน
ไม่ใช่แค่คนเหล่านั้นที่ใจหาย...ผมเองก็ใจหายเหมือนกัน
“ที่บาร์สุราลัยแห่งนี้ได้ให้ประสบการณ์ผมเยอะมากครับ ให้แฟนแก่ผมด้วย” ทุกคนหัวเราะ ส่วนผมได้แต่ส่ายหน้าเบาๆ อย่างยิ้มๆ
“พี่ๆ พนักงานทุกคนเป็นคนดี พวกมึงก็เป็นคนดี” กันต์หันไปพยักพเยิดใส่พวกนักดนตรีและก็ไอ้หนึ่ง “ผมอยากขอบคุณทุกอย่างที่เคยให้ผม ให้มิตรภาพที่ดีแก่ผม ให้คำสั่งสอนผมในแบบที่ผมไม่เคยได้จากที่ไหน สิ่งที่ผมอยากจะฝากไว้ไม่มีอะไรมากครับ นอกจากความทรงจำที่เคยเป็นนักร้องของที่นี่และก็...อย่าทำให้แฟนของผมปวดหัวมากไปกว่านี้เลยนะครับ โดยเฉพาะมึง...ไอ้เชี่ยหนึ่ง”
“...”
“ทุกคนจะได้เจอผมกันอีกครั้งในฐานะที่ไม่เหมือนเดิม ผมสัญญาว่าจะมาที่ร้านนี้บ่อยๆ มาจนพวกพี่ๆ เบื่อกันเลยแหละเพราะว่า...แฟนผมอยู่นี่เนอะ”
อะไรก็แฟน อะไรก็แฟนเนอะ ไอ้บ้า...
“ขอบคุณทุกคนครับ แล้วเจอกันใหม่นะ”
“ต่อไปนี้คงมาห้องเกล้าแบบที่ป้าสี่ไม่สงสัยได้แล้วสิ” กันต์ขึ้นมาห้องผม ส่วนผมที่เริ่มกึ่มๆ ทิ้งตัวลงนอนทันทีด้วยความมึน (ผมยังคงคออ่อนเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง) “เกล้าจะนอนเลยเหรอ”
“อืมมมม...”
“เราไม่ค่อยได้คุยกันเลยนะ ตื่นมาคุยกันก่อนสิ”
“ไปคุยกับพวกที่อยู่ข้างล่างไป”
“เขากลับกันไปหมดแล้ว”
ผมลืมตาน้อยๆ ขึ้นมาเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังนอนเอาแขนค้ำใบหน้าของตัวเองเพื่อจ้องมองผมอยู่
“อะไรเล่า” ผมเบือนหน้าหนี
“รู้มั้ยว่าเราต่างคนก็ต่างยุ่งจนไม่ค่อยมีเวลาสวีตกันเลย”
“มึงจะสวีตอะไรตอนนี้ล่ะ นอนได้แล้ว”
จุ๊บ
กันต์เอาริมฝีปากมันมาแตะริมฝีปากผมแบบว่องไว
“แบบนี้ไง”
“อือออ” ผมส่งเสียงอย่างรำคาญเพื่อปกปิดความเขินเล็กๆ ของตัวเอง
กันต์เปลี่ยนท่าเป็นนอนคร่อมผม หลังจากนั้นเขาก็ก้มนำริมฝีปากของตัวเองมาแตะริมฝีปากของผมอีกครั้ง คราวนี้ไม่ใช่แค่จุ๊บประเดี๋ยวประด๋าวแล้วครับ...มันจูบอย่างดูดดื่มกันเลยทีเดียว
ให้ตายเถอะ ผมไม่ไว้ใจตัวเองในตอนนี้เลยครับ ฤทธิ์แอลกอฮอล์ในตัวผมอาจจะทำให้อะไรเลยเถิดไปมากกว่านี้ ลีลาการจูบของไอ้กันต์ไม่ใช่ธรรมดาไม่ใช่ขี้ๆ ในขณะที่ผมนั้นทั้งอ่อนแอและก็มีสารที่ช่วยกระตุ้นให้ผมมีความต้องการมากยิ่งขึ้น
ผมไม่ควรคิดมากอะไร...อีกฝ่ายอาจจะแค่จูบเฉยๆ ก็ได้ มันเองก็เหนื่อยเหมือนกันไม่ใช่เหรอ ไม่มีอารมณ์จะทำอะไรแบบนั้นหรอก
เมื่อคิดได้ดังนั้นผมก็โอนอ่อนไปตามแรงสัมผัสของกันต์ กันต์เอื้อมมือไปปิดโคมไฟที่หัวเตียง หลังจากนั้นเขาก็ใช้มือเรียวยาวสัมผัสเส้นผมของผม เพื่อให้เขาจูบผมได้ถนัดยิ่งขึ้น บดเบียดร่างของเขาให้แนบชิดเข้ากับร่างของผมแบบที่ไม่มีอะไรมาแยกเราสองคนได้
“กันต์...” ผมกระซิบเสียงพร่า ดันตัวอีกฝ่ายออกไปด้วยความกลัวว่าจะมีอะไรเลยเถิด
“ครับ...”
“คิดจะทำอะไรหรือเปล่าวะ” ผมถามเสียงเก้อๆ อีกฝ่ายยังอยู่เหนือตัวผมและกำลังจ้องมองผมด้วยสายตาอ่อนหวานจนทำให้ผมรู้สึกเขินอายเป็นบ้า
“ได้มั้ยล่ะ” นิ้วของกันต์เกลี่ยไปทั่วใบหน้าของผม
“คือว่า...” ผมก็ไม่ได้อยากจะเล่นตัวเท่าไหร่หรอกครับ ผมเองก็ผู้ชาย ผมเข้าใจความต้องการของมันและผมเป็นอย่างดี “...มึงเลือกคืนนี้เป็นคืนแรกเหรอ”
“จริงๆ ผมอยากทำตั้งนานแล้วล่ะ แต่ไม่มีเวลาสักที”
พูดออกมาได้หน้าตาเฉย ผมกัดริมฝีปากล่างแน่นอย่างครุ่นคิดตัดสินใจ
ผมก็อายุไม่ใช่น้อยๆ แล้ว...เรื่องแบบนี้ใช่ว่าจะไม่เคยผ่านหรือสัมผัส เพียงแต่ว่ากับคนคนนี้มันทำให้ผมรู้สึกขัดเขินที่จะเริ่มมัน
“อย่าทำแบบนี้สิครับ” กันต์พูดด้วยน้ำเสียงเว้าวอน “มัน...เซ็กซี่นะ”
ผมกะพริบตาจ้องมองอีกฝ่ายอย่างไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่นัก ระหว่างที่ผมกำลังไม่แน่ใจนั้น เขาตัดสินใจก้มลงมาจูบผมอีกครั้ง มอบสัมผัสหวานให้ผมจนตอนนี้ทั้งตัวและก็ใจผมอ่อนยวบยาบไปหมด
มันจะเป็นไรไป...
ผมรักมัน และมันก็รักผม
มันทำทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อพิสูจน์ว่ามันรักผมและต้องการที่จะอยู่กับผมขนาดนี้แล้ว...ผมยังจะต้องลังเลอะไรอีก
“คิดดีแล้วใช่มั้ย” ผมกระซิบเมื่ออีกฝ่ายพยายามปลดเปลื้องเสื้อผ้าผมทีละชิ้นๆ อย่างช้าๆ
“ยังจะต้องคิดอีกเหรอครับ” กันต์ยิ้มน้อยๆ “ผมจะทำให้เกล้าไม่มีวันลืมคืนนี้ของเราเลย”
“...”
“และผมก็จะทำให้ตัวเองไม่มีวันที่จะลืมคืนนี้เลย...”
“เป็นไง”
“อะไรเป็นไง”
“ไม่ต้องมาไขสือไอ้สัด กูเห็นมึงมองคุณเกล้าตาเยิ้ม กูรู้มึงคิดจะกินเขาคืนนี้”
“มึงนี่มันเพื่อนกูจริงๆ”
“เหยดดดดดดด เฮียของกูเสร็จมึงแล้ว ไม่จริงงงงงง”
“ของมึงบ้าอะไร เมียกู...”
“พูดได้เต็มปากเต็มคำแล้วสินะ”
“...กูชอบอ่ะ”
“...”
“ไม่สิ กูรักเลย”
“...”
“โว้ย กูไม่รู้ แต่กูฟินฉิบหาย ฟินแบบที่ไม่เคยฟินกับใครมาก่อน ฟินที่สุดในชีวิตกูแล้วอ่ะ”
“ไอ้สาดดด กูอิจฉานะ ว่าแต่...”
“ว่าแต่อะไร”
“สะโพกเฮียเป็นไงบ้าง เห็นงอนๆ แบบนั้นกูอยากรู้อ่ะ”
“ฟัคยู เรื่องอะไรจะบอก”
“ไอ้เหี้ย ฮัลโหล!”
“...”
“ฮัลโหลลลลล!”
TBC*
คนอ่านคงรู้ดีนะคะว่าคนเขียนไม่ถนัด NC T^T
ต้องขออภัยไว้ ณ ตรงนี้นะค้าา
-
ฟินมากๆ
-
ม่ายยยยยย ขอซักกะตึ๋งนึงไม่ได้เหรอออ 55555 ในที่สุดเฮียเกล้าก็เสร็จหมาโข่งแย้วว
-
ในที่สุดเฮียเกล้าก็โดนน้องกันต์จับกิน 555555
จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ สู้ๆค่ะ
-
:pig4: :pig4:
-
ชื่อตอนอำลา.. จะหมายถึงอำลาพรหมจรรย์คุณเกล้าหรือเปล่าคะซิส :hao6:
-
:o8: :o8: :o8: :o8:
-
บท12คุยโทรศัพท์กับ1นี่เป็นส่วนนึงที่ชอบมากๆๆของแต่ละตอนเลย ฮากลิ้ง :jul3:
-
บร๊ะ!
ชู้หนึ่งไปเค้นสิบสองมาเดี๋ยวนี้!
เราอยากรู้สุขภาพเบื้องลึกของเกล้า!
เราห่วงจริงจริ๊งงงง!
-
บาย~~~ เวอร์จิ้นขุ่นเกล้าาาาาาา :heaven
5555555 ฟินมากยัง12 อยากจะฟินด้วยจัง แต่ไรท์ไม่ถนัด 555555 ความหื่นพี่มีพอตัว แต่พี่เข้าใจไรท์นะ อุอิ เบาก็ฟินได้ o18
-
ร้ายนะ 12 แอบวางแผนจะฟันเฮียเกล้าไว้นี่นา
ตอนจบของแต่ละตอน จบด้วยความฮาจากการคุยกันของ 1 กับ 12 ถือเป็นจุดที่ต้องมีจริงๆ o13
-
กล้องแพนไปที่หัวเตียง โคมไฟ
คนอ่านก็จิ้นกันไป
ชอบอ่ะ ขอบอกกกก
-
ในที่สุด ...ซักทีนะคะคุณเกล้า :katai2-1:
-
:o8: เราก็อยากรู้เรื่องสะโพกเฮียด้วยคนนะ
-
ตัดฉับ คนอ่านปวดใจ ไปจิ้นกันต่อเอง
-
เริ่ดไปอีกค่ะ
-
:o8:
-
ฟินมากเลย โชคดีสุดๆ ที่เพื่อนร่วมงานเข้าใจ และคอยเป็นกำลังใจให้น้องกันต์ แบบนี้คุณเกล้าต้องอยู่เคียงข้างน้องไปตลอดนะครับ จะสุข จะเศร้า ก็จับมือน้องแน่นๆ นะ เป็นกำลังใจให้นะครับ
เป็นกำลังใจให้นักเขียนด้วย ^^
-
ในที่สุดก็สมใจสิบสอง เค้าได้กันแล้วววว
-
กรี้ดดดดดด
-
:mc4:
เย้ๆๆๆ
-
:impress2:
-
อ้ายยยยย เขิน
:katai3:
-
เรียบร้อยโรงเรียนกันต์ :z1: :z1: :z1:
-
เจ้ก็อยากรู้ค่ะ!!!!!! สะโพกเด้งๆของน้องเกล้าเป็นไงบ้างคะกันต์ :hao7:
-
เค้าได้กันแล้วววววววววววววว
-
ชื่อตอนอำลา.. จะหมายถึงอำลาพรหมจรรย์คุณเกล้าหรือเปล่าคะซิส :hao6:
+1
-
ชอบชอต ที่สองชู้คุยกันตลอดเลย 5555
-
ฮ่าๆๆๆ ชู้ขี้เสือกมาก ถึงขันยอมกลับมทคุยกันแล้ว
-
น้องกันต์ มีเมียแล้วววว
-
จิ้นเอาก็ฟินได้ :o8: ต่อไปเด๋วกันต์ก็จะไปเป็นซุปตาร์และนักธุรกิจหนุ่มแล้วดิ เฮียเกล้าต้องนอยด์ว่าน้องมีคนเข้าหาเยอะแน่เลย ท่องไว้ น้องทำเพื่อเกล้านะ หวานจริงจริ๊งงงง :mew1:
-
แค่นี้ก็เขินแล้ว~ >///<
-
ปั๊ดดดดด ทำไมเราชอบบทที่ชู้คุยกันจัง 5555
-
ในที่สุดดดดดด :hao7:
เค้าได้กันแล้วค่าาาาาา
ฟินตามน้องกันต์ไปเลยยยย
-
สิบสองงงงงงร้ายนะ :o8:
-
ชอบบบบบ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ตอนกันต์ชอบเกล้า ยังเยาว์อ่อนนัก
ประทับใจรัก ครั้งเล่นดนตรี
ริมถนนคนเดิน เกล้าเพลินฟังดี
กับทิตย์เพื่อนซี้ หย่อนเงินให้กันต์
ตั้งแต่นั้นมา หาทางผูกพัน
หาเกล้าทุกวัน กระสันชิดใกล้
จนถึงวันนี้ มีปัญหาใหญ่
พ่อแม่เกล้าไม่ ยินดีปรีดา
ท่านอยากมีหลาน ชื่นบานอุรา
กันต์ต้องมุ่งหน้า สร้างฐานะใหม่
พ่อแม่ของกันต์ ก็พลันร่วมใจ
ช่วยกันแก้ไข ให้คำปรึกษา
กันต์คิดได้แล้ว แนวทางที่ว่า
ทำงาน/ค้นหา ไขว่คว้าหาฝัน
คืนนี้อิ่มเอม คุมเกมโดยกันต์
กันต์เกล้าสุขสันต์ จนหนึ่งอิจฉา
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
จริงเหรออออออ....คืนนี้คืนเข้าหอจริงดิ อร๊ายยยยยย......
-
ชื่อตอน อำลา นึกว่าจะเศร้า ดราม่า น้ำตาตก
โอ้ยยยยยหลอกดาว ที่เเท้อำลาเวอร์จิ้นพี่เกล้าคะ พี่น้องงงงงง55555555
นี้พี่ไตเต็บหึงพี่กันต์ชิป่ะคะ ทำเป็นถามไซส์สะโพกพี้เกล้า 55555
-
ในที่สุดก็มีวันนี้ 5555555
อำลาจิ้นเฮียเกล้าใช่ไหม 5555
-
ฮร้าาาาาาาาาา :hao6: :hao6: :hao6:
-
เรียบร้อย ..
-
:L2: :pig4:
-
ร้ายนะย๊ะสิบสอง
-
:pig4: :pig4:
-
ง่อออออ ตัดมาคุยกับชู้อีกละ 5555 เสร็จสิบสองซะละเจ้านาย
-
มีความหวงเกิดขึ้น+ความอิจฉาตาร้อน
-
ลุ้นพ่อไตเต๊บ ต่อ ว่าจะได้ล่อหนุ่มฟาร์ เมื่อไหร่ :hao7:
-
จุดพีคของเรื่องนี้คือการที่พระเอกเราคุยกับชู้ใช่มะ 55555555
-
คุณเกล้าของเรา โฮร๊ววววว โดนกินไปเรียบร้อยแล้ว คืนนี้คืนดีสินะคะ ><
ตลกบทพูดทางโทรศัพท์ 555555
-
มีสามีแล้วนะเกล้า จุดพลุฉลองงง
-
ตอนที่ 32
เดอะนิวสตาร์
ให้ตายเถอะ ปวดเนื้อปวดตัวเป็นบ้า...
เมื่อคืนผมแค่...เอ่อ...มีอะไรกับกันต์แต่ทำไมรู้สึกเหมือนผ่านสงครามโลกมาอย่างนี้แหละครับ ผมขยับเนื้อตัวที่ปวดไปทั้งร่างของตัวเอง มองดูคนตัวยาวๆ ข้างๆ ที่กำลังหลับตาพริ้มเป็นสุขอยู่ เนื้อตัวท่อนบนของกันต์ไม่มีอะไรห่อหุ้มอยู่และผมก็มั่นใจว่าท่อนล่างเองก็จะเป็นอย่างนั้นเช่นกัน
ผมอดคิดถึงความร้อนแรงเมื่อคืนไม่ได้ กันต์มันเป็นคนแข็งแรงแถมยังหุ่นเซ็กซี่ที่สุดในโลก (ไม่รู้ผมคิดไปเองหรือเปล่า เพราะผมไม่เคยมีอะไรกับผู้ชายมาก่อน) สิ่งเหล่านั้นทำให้เมื่อคืนผมรู้สึกเหมือนอยู่ในความฝัน
แต่กลับเจ็บปวดแปลบเมื่ออยู่ในความเป็นจริง
อย่าว่าแต่มันที่ไม่ได้ใส่อะไรเลยครับ ผมเองก็เหมือนกันนี่แหละ ผมขยับตัวเล็กน้อย มองดูเนื้อตัวของตัวเองที่เต็มไปด้วยร่องรอยสีแดงจางๆ ยิ่งเห็นก็ยิ่งเขิน เพิ่งรู้เดี๋ยวนี้นี่เองว่ากันต์มันชอบจูบแรงๆ จนทำให้ร่างของผมเป็นรอยไปทั่วแบบนี้
ผมกะจะลุกขึ้นไม่ให้อีกฝ่ายรู้ว่าผมนั้นตื่นแล้ว (จริงๆ แล้วไม่อยากให้มันมาเห็นหุ่นของผมที่ไม่ได้สมบูรณ์แบบเหมือนของมัน) แต่แล้ว...ปัญหาก็บังเกิดขึ้นจนได้
“คุณคิดว่าลูกของเราจะตื่นหรือยัง”
“ไม่รู้สิ สายป่านนี้ก็น่าจะตื่นแล้วแหละ”
พ่อกับแม่มาาาาาาาาาาาา!!!!!!
ผมอ้าปากค้างอย่างตกตะลึง ไม่ลืมที่จะเขย่าตัวกันต์ให้ตื่น กันต์ทำหน้ายุ่งๆ ตอนตื่นนอน แต่เมื่อผมบอกว่าพ่อกับแม่อยู่ข้างนอก เขาก็ตาสว่างทันที
“ทำไงดี!” กันต์ร้องอย่างตกใจ
ผมไม่รู้อะไรทั้งนั้น ผมจะเดินไปหยิบเสื้อผ้าก่อน แต่แล้วโลกของผมมันก็หมุน ขาอันไร้เรี่ยวแรงของผมพาร่างกายของผมให้ล้มลงไปกองกับพื้นเพราะสงครามเมื่อคืนนี้
“เฮ้ย” กันต์ร้องอย่างตกใจ เขารีบมาหาผมด้วยร่างกายอันล่อนจ้อน บอกตามตรงตอนนี้เราทั้งคู่เห็นร่างของกันและกันชัดเจนยิ่งกว่าเมื่อคืนอีกครับ แต่ไม่มีใครสนใจอะไรกันแล้วทั้งนั้น
ประตูห้องของผมกำลังจะถูกเปิดออก กันต์ยกร่างผมมาวางไว้บนเตียง พร้อมกับเตะเสื้อผ้าของตัวเองซ่อนไว้ใต้เตียง หลังจากนั้นเขาก็มุดเข้าไปซ่อนในผ้าห่ม ทำทีว่ามีแต่ผมคนเดียวที่อยู่ในห้อง
ประตูถูกเปิดออกพอดี พ่อกับแม่เห็นผมนอนไม่ใส่เสื้อผ้าก็ทำหน้าประหลาดใจ
“ทำไมนอนไม่ใส่เสื้อแบบนั้น เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก” พ่อพูด ก่อนที่จะมองผมอย่างสังเกต “ว่าแต่รอยอะไรอยู่บนตัว ไปถูกแมวข่วนมาหรือไง”
“ผมเกาน่ะครับ” ผมขยับผ้าห่มมาปิด กันต์ที่อยู่ใต้ผ้าห่มฝั่งที่อยู่ไกลจากพ่อแม่นอนนิ่งเนียนไปกับผ้าห่มแล้วครับตอนนี้ แต่ปัญหามันอยู่ตรงที่ว่า...เชี่ยแม่งแกล้งลูบขาผมไปมาตอนนี้ ไอ้บ้า ดูสถานการณ์หน่อย! “เชี่ย!”
พ่อกับแม่หันมามองที่จู่ๆ ผมก็ด่า...
“ยุงมันกัดผมน่ะครับ” ผมกัดฟันตอบพ่อกับแม่ “พ่อกับแม่มาทำไมครับเนี่ย”
“ก็แค่...เบื่อๆ เซ็งๆ น่ะ” แม่ตอบแทน แม่ทิ้งตัวนั่งลงบนเตียง ในขณะที่พ่อเดินสำรวจข้าวของในห้อง “ทำไมสองสามวันที่ผ่านมาไม่เห็นเจ้ากันต์ไปที่บ้านเลย”
ผมทำตาโตเมื่อได้ยินแม่พูดแบบนั้น
“คิดถึงเขาเหรอ” ผมแซวยิ้มๆ คิดว่าคนที่อยู่ใต้ผ้าห่มก็คงจะกำลังยิ้มอยู่เหมือนกัน
“เปล่า แค่สงสัยว่าทำไมจู่ๆ ก็หายไป”
“อยากรู้ว่าไปเกิดอุบัติเหตุที่ไหนมั้ย ไปให้หมาเตะจนบาดเจ็บ หรือว่าสะดุดก้อนหินล้ม” นี่พ่อเป็นห่วงหรือพ่อกำลังสาปแช่งกันแน่
“ช่วงนี้เขายุ่งๆ น่ะแม่” ถ้าพ่อแม่รู้ว่ากันต์อยู่ใต้ผ้าห่มนี่คงซวยตายห่า “เพราะพ่อกับแม่นั่นแหละทำให้เขาจริงจังกับชีวิตไปหมด”
“อยากดูแลลูกของแม่ก็ต้องมีสิ่งมารับประกันสิว่าจะดูแลได้”
“ด้วยการที่ให้เขากลับไปหาพ่อเขาที่บ้านเนี่ยนะ”
“ครอบครัวเดียวกันก็ต้องดีกันไว้สิ”
“เอาเถอะครับ” ผมตัดบทด้วยรอยยิ้ม “เอาเป็นว่าเดี๋ยวกันต์จะไปหา ถ้าพ่อแม่บอกคิดถึงเขาผมจะรีบโทรไปบอกเลย”
“อย่าทำอย่างนั้น” พ่อร้องห้าม “อีกสองสามวันพ่อกับแม่จะไปฮ่องกง จะไปช็อปปิ้ง”
“ก็คือจะมาบอกผมเอาไว้ว่าให้บอกกันต์ว่าถ้าจะไปหาช่วงนั้นคือไม่อยู่?”
“ไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อย!”
“กลับเถอะค่ะคุณ” แม่ชวนพ่อให้ออกไปจากห้องผม
“ให้ตายเถอะ มาถึงก็พูดแต่เรื่องของกันต์ แล้วเรื่องของลูกชายล่ะครับ” ผมแซวขำๆ
“ก็ดูสบายดีนี่ ถึงแม้จะถูกแมวข่วนก็ตาม”
“ผมบอกว่าผมเกามันนะพ่อ”
“เอาเถอะ อย่าลืมไปบอกเจ้ากันต์ล่ะ”
“สรุปให้ผมไปบอกเขาจริงๆ ใช่มั้ยพ่อ”
“ไปเถอะค่ะคุณ!”
พ่อกับแม่ออกจากห้องไปด้วยท่าทีที่ตลกมาก ทันทีที่ประตูปิดกันต์ก็โผล่ออกมาจากผ้าห่มและหัวเราะอย่างดีใจและสุขใจ
“พวกท่านยอมรับกันต์แล้ว” ผมพึมพำ “เพียงแต่ยังไม่ยอมรับ...”
“นั่นสินะ” กันต์หอมหน้าผากผมเบาๆ ก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา มีคนโทรเข้าเบอร์ของเขา “ว่าไงเชี่ยเต๊บ”
“...”
“เหรอวะ!!!!! กูไม่รู้ กูลืมไป เชี่ยแล้ววววววววววววววว!” กันต์มองหน้าผมก่อนที่จะวางสายไป
“มีอะไรเหรอ” ผมถามเมื่อจู่ๆ กันต์ก็รีบไปหมด
“เดอะนิวสตาร์น่ะครับ หมดเขตออดิชันวันนี้น่ะ”
“นี่ยังคิดจะไปสมัครอีกเหรอ...” ผมถามอย่างงงๆ
“มันหลายอย่างน่ะครับเกล้า เดี๋ยวเล่าให้ฟังนะ” กันต์แต่งตัวเสร็จไวมาก ผมไม่แน่ใจว่าเขาจะแวะไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่คอนโดฯ เขาก่อนหรือเปล่า เขาก้มหน้ามาจุมพิตหน้าผากของผมอีกครั้ง “ผมต้องไปออดิชัน”
“เดี๋ยวพาไป” ผมพูด
“พักผ่อนเถอะครับ...”
“...”
“จะเดินยังลำบากเลยไม่ใช่เหรอ”
“...”
“ผมขอโทษนะ เดี๋ยวผมจะมาอธิบายทีหลัง”
อะไรวะ...กันต์หายไปจากห้องผม ทิ้งให้ผมนั่งอยู่ในท่าเดิมบนเตียงแบบนั้น นี่มันอะไรกันครับ เห็นทีผมจะต้องไปถามไอ้เต๊บซะแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น ไอ้การประกวดนั่นผมนึกว่ากันต์ล้มเลิกไปแล้วซะอีก
“คืออย่างงี้เฮีย” เต๊บมันค่อยๆ อธิบายผ่านโทรศัพท์ ตอนนี้เป็นเวลาบ่ายโมงกว่าแล้ว ผมตื่นจากการนอนพักผ่อนต่อนิดหน่อยและกำลังแต่งเนื้อแต่งตัวอยู่ “พ่อไอ้กันต์ให้มันไปสมัครเพราะอยากให้พ่อกับแม่เฮียรู้ศักยภาพของมัน รู้ว่ามันมีความสามารถมากพอที่จะเป็นนักร้อง ในขณะเดียวกันก็เป็นนักธุรกิจได้ด้วย”
“เหรอวะ” ผมอึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน
“อีกอย่างหนึ่งก็คือเป็นการทิ้งทวนเรื่องการใช้ความสามารถของมันน่ะครับ ถ้าไปได้ไกลก็ถือว่าโอเค แต่ถ้าไปได้ไม่ไกลอย่างน้อยมันก็ยังมีธุรกิจที่บ้านมันรออยู่ คือมันพูดกับที่บ้านมันและที่บ้านเฮียเอาไว้ด้วย สรุปก็คือมันทำเพื่อพิสูจน์ตัวเองนั่นแหละ”
“อะไรจะขนาดนั้นวะ” ผมส่งเสียงทึ่งไปให้ปลายสาย
“มันทำเพื่อเฮียยังไงล่ะ”
“กูไม่เห็นซีเรียสเรื่องนี้เลย”
“แต่กันต์มันซีเรียสนี่ครับ เอาเถอะเฮียไปเชียร์กันเถอะ ถือว่าขำๆ อะไรกันไป”
“นี่มันบ้าไปใหญ่แล้ว”
“เฮียกลัวมันดังล่ะสิ”
“ก็...”
“ไม่ต้องห่วงหรอกเฮีย มันรักเฮียจะตาย ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น มันก็ยังรักเฮีย”
“...”
“ผมกำลังจะไปเชียร์มันนะ เฮียตามไปทีหลังได้เลยนะครับ”
ไอ้หนึ่งวางสายไป ทิ้งให้ผมยืนอึ้งอยู่ตามลำพัง จากที่ฟังๆ มาพ่อแม่ของกันต์กับพ่อแม่ของผมก็ถือว่ารับรู้เรื่องราวของเราสองคนแล้ว เพียงแต่ว่ากันต์ต้องทำในสิ่งที่เขาเคยพูดไว้ คือไปแสดงศักยภาพที่มีอย่างเต็มที่เพื่อไม่ให้ทั้งที่บ้านของผมและก็ที่บ้านของเขาดูถูกความสามารถของเขา ผมคิดอย่างงี้ถูกอยู่ใช่มั้ยครับ...
เอาวะ ยังไงแฟนผมมันก็ไปแข่งแล้ว ผมควรไปเชียร์สิ ผมควรทำหน้าที่แฟนที่ดี
ว่าแต่ไอ้สถานที่ที่กันต์มันไปออดิชัน...อยู่ที่ไหนกันล่ะ
ยอมรับเลยครับว่าการออกมาอยู่ในที่ที่คนเยอะๆ ยามที่ตัวเองไม่สบายตัวนี่มันนรกชัดๆ
“เฮียมาแล้ว” ผมได้ยินเสียงไอ้หนึ่ง ข้างๆ ของมันคือไอ้สิบสี่ เฮ้ยยยย แม่งเซอร์ไพรส์มากกกก พวกมึงสองคนมาด้วยกันได้ยังไง หนึ่งเดินเข้ามาใกล้ ขยับมากระซิบใกล้ๆ หูผมว่า... “อย่าไปแซวเขานะครับ ผมขอ”
“อ้าวสิบสี่” ผมทักพนักงานผมที่ยกมือไหว้ ท่าทางของเขาเก้อเขินยังไงชอบกลที่ผมค้นพบว่ามันมากับไอ้หนึ่ง “มาเชียร์กันต์เหรอ”
“ครับ”
ผมสบตาไอ้หนึ่งอย่างล้อเลียน หนึ่งทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ก่อนที่จะมองไปข้างหน้า
“ไหนล่ะกันต์” ผมถามไอ้หนึ่ง เพราะผมมองไปมีแต่คนที่มาออดิชันและก็คนที่มาเชียร์ สถานที่ตรงนี้คนจึงเยอะเป็นพิเศษครับ ผมแยกออกตรงที่ว่าคนที่มาออดิชันจะมีสติ๊กเกอร์หมายเลขแปะอยู่บนตัวและส่วนใหญ่กำลังนั่งรอคิวเข้าไปออดิชันอยู่
“มันบอกผมว่าคิวที่ 1102 น่ะเฮีย”
“คนที่พันกว่าๆ เลยเหรอ” ผมอึ้งไปเลย
“ตอนที่ปิดรับสมัครไปแล้วคนสุดท้ายอยู่ที่เกือบ 1500 แน่ะ”
แม่เจ้า รายการนี้มันไม่ใช่ขี้ๆ จริงๆ ด้วยเว้ย...ผมมองคนมากมายหลายประเภทที่กำลังรอออดิชันอยู่พลางคิดอะไรบางอย่างในใจ
“มึงคิดว่ากันต์จะเข้ารอบแรกป่ะ”
“ไม่เข้าสิครับแปลก วิทยาลัยดุริยางคศิลป์เอกวอยซ์นะครับเฮีย” ดูเหมือนภูมิใจในตัวเพื่อนมันมาก “มันบอกผมว่าแค่เข้ารอบลึกๆ ก็ดีใจแล้ว อย่างน้อยสิ่งที่มันรักก็พิสูจน์ให้คนอื่นเห็นว่ามันเองก็มีความสามารถพอตัว”
“กูนึกว่าเรื่องทุกอย่างจะลงเอยด้วยดีแล้วซะอีก”
“ใจเย็นๆ นะเฮีย” หนึ่งพูดต่อไปอย่างออกรส “ที่มันทำอยู่เนี่ยก็เพราะเฮียล้วนๆ นั่นแหละ มันบอกกับผมว่าจริงๆ แล้วจะถอดใจเรื่องไม่เข้าแข่งตั้งแต่ที่ดีกันกับพ่อ แต่พ่อมันน่ะกลับบอกว่าให้ลงแข่งเพราะพ่อกับแม่เฮีย มันก็เลยต้องแข่ง”
ผมถอนหายใจเบาๆ ช้าๆ ก่อนที่จะถูกไอ้หนึ่งสะกิด
“นั่นไงครับเฮีย มันอยู่ตรงนั้น! ไปหามันกัน!”
กันต์ไปอาบน้ำแต่งตัวใหม่ที่คอนโดฯ ของมันจริงๆ ด้วย เสื้อยืดของมันถูกแปะด้วยสติ๊กเกอร์หมายเลข 1102 มันกำลังมองผมยิ้มๆ ตอนที่ผมกับหนึ่งและก็สิบสี่เข้าไปหา
“ไม่ต้องทำถึงขนาดนี้ก็ได้นะ” ผมพูดน้ำเสียงอ่อนใจ
“ทิ้งทวนน่ะครับ...” กันต์ทำสีหน้ายิ้มๆ กับผม “มึงเล่าให้แฟนกูฟังแล้วใช่ป่ะ”
“อืม” หนึ่งที่ถูกถามตอบรับอย่างรวดเร็ว “ในเมื่อมึงมาถึงขนาดนี้แล้วอ่ะ ทำให้ดีที่สุดก็แล้วกันนะมึง”
“ขอบใจ” กันต์ชนกำปั้นกับไอ้หนึ่งอย่างเพื่อนซี้ ผมลอบมองเขาด้วยสีหน้าที่เป็นกังวล
“เกล้า” กันต์ค่อยๆ เดินเข้ามาพูดกับผมสองคน “เกล้าไม่อยากรู้เหรอว่าความสามารถของผมจะทำให้ผมเข้าไปถึงรอบไหน”
“มันก็อยากรู้แต่ว่า...”
“นี่เกล้ากำลังโทษตัวเองใช่มั้ย” กันต์สบตาผมราวกับอยากรู้สิ่งที่อยู่ในใจของผม “ไม่ต้องโทษตัวเองหรอก ผมไม่ได้ลำบากเลย ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าเสียงของผมจะทำให้ผมไปได้ไกลแค่ไหน ผมอยากลองทำให้ดีที่สุดดู”
ผมถอนหายใจเป็นคำตอบให้เขา
“รอผมนะ อีกนิดเดียวเราก็จะผ่านมันไปได้แล้ว”
“คิดว่าเราผ่านกันไปได้แล้วเสียอีก”
“อีกอึดใจเดียวครับ...” กันต์มองซ้ายมองขวาก่อนที่จะจับมือผมเบาๆ “...กลับไปรอผมที่บ้านนะ รายการนี้ไม่ให้ดูตอนที่ออดิชัน ผมจะไปบอกข่าวเกล้าที่บ้านอีกทีหนึ่ง”
“ตกลง”
“ผมรักเกล้านะครับ”
ผมกำลังลุ้นผลออดิชันของกันต์อย่างกับลุ้นผลสลากกินแบ่งรัฐบาล
“เฮีย โต๊ะสองเช็กบิล”
“...”
“เฮียครับ”
“...”
“เฮีย!!!” เวลาเชี่ยหนึ่งพูดคำว่าเฮียเสียงดังทีไรแม่งเหมือนคำว่าเหี้ยทุกทีไป ผมมองหน้าไอ้หนึ่งอย่างหาเรื่อง
“จงใจด่ากูป่ะเนี่ย”
“ผมเรียกเฮียว่าเฮียจริงๆ นะ” หนึ่งยื่นหน้าเข้ามาส่องดูเพื่อรอรับบิลโต๊ะสองจากผม ผมกลับมาทำงานที่ร้านแล้วครับ ในเมื่อกันต์บอกว่าให้กลับไปรอที่บ้าน ผมก็ตามใจเขา “เฮียใจลอยเรื่องไอ้กันต์ใช่มั้ย”
“มึงก็น่าจะรู้”
“มันเข้ารอบอยู่แล้วล่ะ แค่หนังหน้ามันก็ผ่านแล้ว”
“ก็กูลุ้น”
“นั่นไง มันมาแล้ว” หนึ่งชี้มือไปที่หน้าร้าน กันต์กำลังเดินเข้ามาพอดี รู้สึกแปลกๆ ไปสักนิดนะครับที่เห็นกันต์อยู่ในร้านในแบบที่ไม่ได้ใส่เสื้อยืดเบอร์สิบสองอีกแล้ว ผมส่งบิลให้ไอ้หนึ่ง รอคอยให้กันต์เดินมาหาผมที่นี่
“เข้ารอบ” กันต์ส่งเสียงชิลๆ มาให้ผม “พรุ่งนี้ไปคัดต่อให้เหลือสิบคน”
“รายการนี้ไวมากเลยแฮะ”
“ค่อนข้างไวน่ะครับ เพราะคัดกันแบบไม่ใช่รายการเซอร์ไวเวอร์น่ะ ผู้ชนะก็ได้ตังค์ไป คล้ายประกวดร้องเพลงธรรมดาๆ ไม่ได้ยิ่งใหญ่อะไร ไม่ได้คัดออกทีละคน”
“แต่คนจับตาดูทั่วประเทศเลยค่ะคุณเกล้า” สองส่งไอแพดมาให้ผมดู เป็นเฟซบุ๊กของสองที่มีคนแชร์รูปกันต์เต็มไปหมด ส่วนใหญ่จะแชร์จากสำนักข่าวที่เอาเรื่องของกันต์ไปเขียน
‘หนุ่มหน้าตาดีดีกรีเอกขับร้องจากวิทยาลัยชื่อดัง เข้าไปตามดูรูปแซ่บๆ ของเขากันเลย!’
‘วินาทีไม่มีใครมาแรงเท่าหนุ่มกันต์ที่มาแข่งรายการเดอะนิวสตาร์อีกแล้ว’
‘นี่คือภาพพี่กันต์เดอะนิวสตาร์สมัยมัธยมค่ะ’
“ดังไวชั่วข้ามคืน” สองพึมพำในขณะที่ผมกำลังมองสิ่งที่อยู่ในไอแพดอย่างอึ้งๆ กันต์ไม่ได้ใส่ใจที่มันดังไว มันกระตุกมือผมให้ผมขึ้นไปยังห้องทำงานของตัวเอง ไม่รู้ว่าเขามีเรื่องจะคุยอะไรกับผมหรือเปล่า
เมื่อถึงห้องทำงานพี่กันต์มันยังไม่พอใจครับ มันดันตัวผมเข้าไปยังห้องนอนของผมจากนั้นมันก็สวมกอดอย่างรวดเร็ว
“เป็นไงบ้าง ไม่ได้ดูแลเลย”
อ้าวกรรม...ผมนึกว่ามันจะบ่นว่าเหนื่อยซะอีก
“ไม่ได้เป็นไร” ผมพูด
“ยังจะไปทำงานอีก ไปนอนเลยไป”
“เฮ้ย ไม่ได้เจ็บมากขนาดนั้น”
“งั้นก็ทำอีกไหวน่ะสิ”
“บ้านมึง”
กันต์หัวเราะที่ทำให้ผมด่าเขาได้ เขามองผมอย่างชั่งใจดูเหมือนมีอะไรอยากจะพูดกับผมแต่ก็ไม่กล้าพูด
“มีอะไรเหรอ”
“ผมรู้สึกไม่ค่อยชอบทางนี้แล้วล่ะครับ”
“หือ?”
“ผมชอบการร้องเพลงตามร้านมากกว่าน่ะ”
“ว่ายังไงนะ ติสต์แดกว่างั้น?”
“ก็ประมาณนั้น ผมอยากร้องเพลงสนุกๆ มากกว่า ผมไม่อยากร้องเพลงในที่ที่มีคนแข่งขันกันมากมายขนาดนี้”
“...”
“พ่อผมพูดถูกจริงๆ ด้วย ผมชอบการร้องเพลง แต่มันเป็นอาชีพของผมไม่ได้ ยิ่งอยากจะก้าวหน้าในอาชีพนักร้อง ผมยิ่งต้องไปเป็นดารานักร้อง ซึ่งวันนี้ผมค้นพบแล้วว่ามันไม่ใช่ตัวผม...”
“แต่ก็เข้ารอบไปแล้วนะ”
กันต์ยักไหล่เดินเข้ามากอดผมจากทางด้านหลัง...
“ผมจะทำให้ดีที่สุดครับ ผมบอกแล้ว...”
“...”
“ถ้าเข้ารอบชิง เกล้าต้องไปดูให้ได้นะ”
“กูเข้ารอบว่ะ”
“...”
“แต่กูรู้สึกแย่มากเลย”
“มึงเป็นอะไรวะกันต์”
“ไม่รู้สิ เหมือนทางนี้มันไม่ใช่กูอย่างแรง”
“มึงดังมากเลยนะเว้ยในโลกโซเชียล มีรูปมึงหลุดออกมาเต็มโซเชียลไปหมดเลยอ่ะตอนนี้”
“...”
“เชี่ยกันต์”
“...”
“ฮัลโหลๆ”
“...”
“อ้าวไอ้สัด วางสายไปซะงั้น”
TBC*
น้องกันต์ผู้ดังไวชั่วข้ามคืน : ) :mew1:
-
น้องกันต์ต้องพยายามหน่อยละ
-
สู้ๆ
-
จะไปได้สุดทางไหมกันต์ เหมือนเครียดๆ นะ
-
มาร่วมเป็นกำลังใจให้กันต์สู้สู้
-
สั้นนนนจุงงงง ยังไม่คิดถึงเฮียกับกันต์เบยยย :hao5: :hao5: :hao5:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
สู้ๆ
-
กันต์เป็นอาราย สู้ๆ จ้าเพื่อเกล้านะจ๊ะ
-
เมียน้อยกันต์นี่ได้รับรู้ทุกอย่างจริงๆ 5555
-
เคยอ่านเจอเหมือนกันว่า คนที่รักจะเขียน (อาจจะหมายถึงแต่งนิยาย) พอทำอาชีพนักเขียนแล้วอาจจะเกลียดการเขียนไปเลย อาจจะเพราะความกดดันในการทำงาน ด้วยเวลาและการทำงานทำให้ต้องเขียน ไม่ใช่เขียนเพราะอยากเขียนแบบที่เป็นงานอดิเรก ดังนั้น (บางคน) จึงบอกว่า ไม่ควรทำสิ่งที่ชอบเป็นงานประจำ แต่ให้ทำเมื่ออยากทำ หรือเป็นงานอดิเรกแทน กันต์อาจจะรู้สึกแบบนี้ก็ได้ เวลาร้องที่ร้าน ได้ร้องอย่างที่อยาก ไม่มีความกดดันจากคน (กรรมการ) ที่มาคอยจับผิดคอยให้คะแนน สิ่งที่ได้รับจากการร้องเพลงจึงไม่ใช่คะแนน (จากกรรมการ) แต่เป็นความพึงพอใจ (ของคนฟัง) และความสนุกของคนร้องเพลงเอง
-
ติสไปอีก
-
กันต์อยู่บ้านร้องเพลงกล่อมเกล้าก็พอ
-
ป้ายไฟกันต์เกล้า พร้อมแล้วค่าาา #เดี๋ยวๆๆๆ 5555
-
12ดังพลุแตก :mc4:
-
น้องกันต์สู้ๆต้องผ่านได้ด้วยดีนะ
-
ไม่ใช่ทางสินะ เราเข้าใจๆ พอลองดูแล้วมันไม่ใช่อะเนาะ
-
กันต์สู้ๆ
แอบฮาตอนพ่อกับแม่มา 55555
-
:hao3:
-
กันต์คงคิดว่าการได้ร้องเพลงที่ร้านบาร์สุลาลัยและได้อยู่กับเกล้าก็มีความสุขแล้วเนอะ แต่มาถึงขนาดนี้แล้วสู้ต่อไปเลยกันต์ แอบไม่อยากให้กันต์ดังเลยยย ดีใจพ่อกับแม่เกล้ายอมรับแล้วสินะแต่ยังปากแข็งอยู่ ฮิฮิ
-
พ่อแม่พี่เกล้าน่ารักกกกกก
กันต์สู้ๆนะ :katai2-1: :katai2-1:
-
อ้าวๆ ยังไงเนี่ย ทำใาถึงขนาดนี้แล้วแท้ๆ
-
น้องกันสู้ๆ
-
สู้ๆนะกันต์เกล้า อีกนิดก็จะผ่านไปได้ละ
-
สมัยก่อน กิ๊กเยอะเป็นพรวน ยังวุ่นวายขนาดนั้น นี้เล่นเป็นตัวเกร็งของรายการ รับรองความวุ่นวายจะตามมาอีกเเน่ วงการบันเทิงจะขุดคุ้ยทุกอย่างที่เป็นข่าว เกล้าจะดังด้วย ความวุ่น การดูถูกจะตามมา ขออย่าให้ได่เป็นอย่างนั้น
ขอให้มีทางออกที่ดีที่สุด
ใกล้จนเเล้วสินะเนี้ยยย
-
คุณเกล้าทำไมดูน่ารักขึ้นกว่าเดิมอีกอ่ะ
-
กันต์นอยเรื่องไรอีกน้อออ
แบบขำตอนพ่อแม่มาแล้วกันต์นอนหังอยู่ใต้ผ้าห่ม น่ารักดดี อิอิ
-
เอาใจช่วยกันต์ :mew1:
-
กันต์สู้ๆนะ
-
ดังไงเว่อร์~~~~~!!!!!
พี่เกล้าต้องสตรองนะคะ กันต์คือดังเว่อฯๆ
-
ดีจังที่กันเป็นตัวของตัวเอง
-
กันต์สู้สู้
-
และแล้ว....... :กอด1:
กันต์ เดินตามฝันที่ตั้งใจ เกล้าเป็นกำลังซึ่งกันและกัน
ว่าแต่... บทของพ่อแม่เกล้าตัดจบยังไงไม่รู้นะ
ปกติคนเขียนจะใส่ใจ บทพ่อแม่มีการไปรับไปส่ง
นี่พ่อแม่เข้ามาในห้อง และออกไปบทหายไปเลย
กลับยังไง ทำไมถึงมา อิอิอิ ไม่มีไรคนอ่านคิดมาก
.... สู้ๆ นะกันต์
-
ดังแล้ว ..
-
ยังไงน้องกันต์ก็ทำให้เต็มที่นะครับ เราเชื่อว่าเท่านี้พี่เกล้าก็ยอมให้หมดทั้งใจแล้ว สู้ๆ นะครับ
-
ดังมากไม่ดีนะ คุณเกล้าจะลำบาก
-
:pig4: :pig4:
-
เหนื่อยแย่เบย12
ยังไงก็สู้ๆนะ เพื่อภรรยา อิอิ
-
อ้าว ทำไมเป็นงั้นล่ะกันต์?
-
เขาถึงบอกไงน้องกันต์ว่าไม่มีใครรู้จักเราเท่าคนที่เลี้ยงดูเรามาหรอก
รอออออ :mew1:
-
ตอนที่ 33
คู่รัก 114 : วิธีเดตของ 114
วันนี้เป็นวันพิเศษสำหรับผม
เพราะผมคุยกับฟาร์ไว้เมื่อคืนว่าเราสองคนจะไปเดตกัน!
อันที่จริงมีแต่ผมคนเดียวล่ะมั้งครับที่คิดว่ามันเป็นการเดต คืออย่างงี้ครับ ฟาร์บ่นว่ากางเกงยีนตัวโปรดมันเริ่มจะเน่าและก็ขาดแล้ว เขาอยากได้ตัวใหม่ ก่อนที่เขาจะบ่นผมก็ถามเขาว่าเป็นอะไรเห็นบ่นว่าเซ็งในเฟซบุ๊ก เขาก็เลยอธิบายให้ผมฟัง พอได้ฟังอย่างนั้นก็เข้าทางเสือเช่นผม! ในเมื่อเหยื่ออุตส่าห์ตายใจบอกสาเหตุความทุกข์ใจเช่นนี้ มีหรือที่เสือจะไม่ตะครุบเหยื่อและปลอบโยน
ว่าไปนั่น...ที่จริงแล้วผมคุยกับฟาร์ทุกคืนผ่านเฟซบุ๊กและพวกเราทำแต่งานจนไม่เคยออกไปไหนมาไหนด้วยกันสองคนเลย จากที่ปรึกษาไอ้กันต์ดู มันบอกว่าต้องหาเวลาออกไปสองต่อสองดูบ้าง ถ้าสนุกมันก็จะยิ่งกระชับความสัมพันธ์มากขึ้น (มึงใช้วิธีนี้กับเฮียมาล่ะสิไอ้สัด) แม้ผมจะรู้สึกว่ามันยากที่ชวนฟาร์ออกไปไหนมาไหน แต่ผมก็อยากที่จะลองถามดู ผลปรากฏว่า...เขาเซย์เยส!
ฟาร์ต้องมีใจให้ผมไม่มากก็น้อยนั่นแหละ ผมเชื่อว่าอย่างนั้น ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้ชอบผม แต่อย่างน้อยเขาก็ชอบคุยกับผมก็แล้วกัน
วันนี้ผมจึงแต่งตัวแบบพิถีพิถันเป็นพิเศษ คนกากๆ อย่างผมก็มีมุมที่พอดูได้เหมือนกันนะครับ ผมมองเงาตัวเองในกระจกอย่างภาคภูมิใจ มองดูโทรศัพท์ที่คุยกับฟาร์ค้างไว้ มันไม่ใช่ความฝัน ผมกำลังจะไปเดตกับฟาร์ นี่มันคือเรื่องจริง!
ผมขี่รถออกจากหอพักของตัวเองเพื่อไปจอดรอหน้าบ้านของฟาร์ แอบคิดอยู่เหมือนกันนะครับว่าเดตครั้งแรกทั้งทีจะให้เขานั่งมอเตอร์ไซค์ท้าแดดร้อนๆ ยามกลางวันกับผมจริงๆ เหรอ แต่ฟาร์บอกเองว่าอยากซ้อน แม่งโคตรจี๊ดอ่ะ...เพราะงี้ไงเขาถึงได้ใจของผม
ผมนั่งอยู่บนรถมองดูความเคลื่อนไหวของที่บ้านฟาร์ได้สักพักหนึ่งแล้ว เนื่องจากบ้านของฟาร์เป็นทาวน์เฮ้าส์ที่เป็นทั้งร้านค้า โกดังเก็บสินค้า และที่อยู่อาศัย ทำให้คนที่ผ่านเข้าออกบ้านของฟาร์นั้นมีอยู่เยอะมาก ผมแยกไม่ค่อยออกว่าใครเป็นคนในครอบครัว ใครเป็นคนงาน ด้วยความที่มีคนอยู่มากทำให้เวลาที่ผมมาหาฟาร์คนในบ้านจึงไม่ค่อยสนใจผมเท่าไหร่ หรือผมหน้าตาเหมือนคนงานที่บ้านเขาก็ไม่รู้
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นตอนที่ผมอยู่ตรงนั้นได้ประมาณยี่สิบนาที เป็นฟาร์นั่นเองที่โทรมาหาผม ผมตกใจเล็กน้อยก่อนที่จะกดรับสาย
“ฮัลโหล”
“มึงใช่มั้ย”
“อื้ม กูเอง” ผมขมวดคิ้วอย่างงงัน
“คืองี้ พอดีกูมีธุระที่ห้าง S อ่ะ ตอนนี้กูถึงห้าง S แล้ว”
ว่าไงนะ...ผมทำหน้ามีคำถามใส่โทรศัพท์ของผมเลยทีเดียว “แล้ววันนี้จะเป็นยังไงต่อเหรอ ยกเลิกเหรอ”
“กูขอโทษจริงๆ ว่ะ มันธุระของที่บ้านอ่ะ”
“กูรอได้มั้ย”
“...”
“กูพูดจริงๆ นะ”
“เอาจริงเหรอวะ กูเกรงใจ”
“ไม่ต้องมาเกรงใจกูหรอก” ผมพูดจากใจจริง
“กูเกรงใจจริงๆ กูไม่รู้ว่าจะเสร็จกี่โมง”
“ไม่เป็นไร กูคิดว่ากูรอได้แน่ๆ”
“อืม”
“...”
“งั้นมึงมาห้าง S เลยนะ”
ผมกดวางสายเพื่อที่จะมุ่งหน้าไปยังห้าง S ทันที วันนี้ผมอุตส่าห์เตรียมใจมาเดตแล้วผมต้องได้เดตสิครับ ผมไม่ได้รู้สึกโกรธอะไรฟาร์เลย (ใครจะไปกล้า) แต่รู้สึกเซ็งนิดหน่อยที่เวลาของผมถูกแบ่งไปกับงานที่บ้านของฟาร์
จริงๆ แล้วฟาร์เป็นคนขยัน เอาจริงเอาจัง เวลาที่เขาต้องการที่จะทำอะไรสิ่งนั้นย่อมต้องดีที่สุดเสมอ ไม่ว่าจะการเป็นมือเบสตอนกลางคืนที่ร้านบาร์สุราลัยหรือการเป็นทายาทร้านบลูสกายมิวสิกก็ตาม
ห้าง S
คนมาที่ห้างนี้เยอะผิดปกติแฮะ นี่เป็นเวลาที่ห้างเพิ่งจะเปิดด้วยซ้ำ มีอะไรหรือเปล่าวะ ผมเก็บความสงสัยเอาไว้ในใจขณะที่เดินดูนั่นดูนี่ไปเรื่อย ฟาร์บอกว่าเขาอยู่ที่ร้านกาแฟในห้างเพื่อที่จะคุยธุระกับลูกค้าที่เข้ามาติดต่อซื้อของ ผมไม่รู้จะไปที่ไหนจริงๆ ครับ เพราะงั้นผมถึงได้มาเดินอยู่หน้าร้านกาแฟที่ฟาร์น่าจะอยู่แทน
โอเค ผมยอมรับก็ได้ว่าผมตั้งใจเดินมาที่นี่นั่นแหละ ก็วันนี้อุตส่าห์วางแผนแล้วว่าอยากอยู่กับฟาร์ ผมก็ต้องได้อยู่กับฟาร์สิ หนึ่งวินาทีของวันนี้มันสำคัญมากเลยนะครับ
แต่แล้ว...เมื่อผมเห็นว่าฟาร์นั่งอยู่กับใครก็รู้สึกเหมือนโลกที่สวยงามของผมพังทลายลงไปทีละเล็กทีละน้อย
ฟาร์กำลังนั่งอยู่ที่มุมหนึ่งของร้าน โดยมีผู้ชายรุ่นราวคราวเดียวกันอยู่เคียงข้าง ทั้งคู่ดูมีความสุข หัวร่อต่อกระซิกกัน แถมยังสนิทสนมกันมาก ภาพนั้นทำเอาผมที่ยืนดูนอกกระจกร้านรู้สึกยืนไม่ค่อยไหว
ที่ผ่านมาผมคิดไปเองใช่ไหม...คิดไปเองเรื่องที่เขามีใจให้ผม
ฟาร์แค่คุยแชตกับผม ตอบผมทุกครั้งที่ผมถาม นั่นไม่ได้หมายความว่าเขาจะมีใจให้ผม
เขาแค่ตอบกลับมาตามมารยาท
สิ่งที่ผมเสียใจก็คือรอยยิ้มตาหยีที่ฟาร์กำลังส่งให้ผู้ชายที่นั่งอยู่ด้วยนั้นเขาไม่เคยส่งให้ผมเลย ผมไม่เคยทำให้ฟาร์ยิ้มได้ขนาดนี้ ไม่เคยทำให้ฟาร์หัวเราะมีความสุขได้เท่ากับไอ้ผู้ชายที่กำลังนั่งอยู่กับฟาร์ นั่นแหละที่ทำให้ผมเจ็บ นั่นแหละที่ทำให้ผมก้าวถอยหลังออกห่างจากร้านกาแฟ ถอยออกห่างจากสองคนนั้นช้าๆ...และช้าๆ จากนั้นผมก็หันหลังกลับไปอย่างยอมรับชะตากรรม
เพียงครู่เดียวเท่านั้นก็มีมือหนึ่งมาสะกิดผมจากทางด้านหลัง ไม่อยากจะเชื่อว่าเป็นฟาร์ และไม่อยากจะเชื่อว่าเขามองเห็นผมจากข้างในร้านด้วย
“จะไปไหน”
ผมหลุบสายตาลงต่ำ “กูไม่อยากรบกวนมึง”
“รบกวนอะไรวะ มานั่งด้วยกัน”
ผมช้อนสายตาขึ้นมองมันอย่างไม่อยากจะเชื่อ “กูไม่กล้าเข้าไปนั่งหรอก”
“ทำไมล่ะ”
“กูไม่อยากขัดจังหวะมึง”
ฟาร์เริ่มมีสีหน้าฉุนเฉียวเล็กน้อย “ขัดจังหวะอะไรวะ”
“ก็มึงอยู่กับ...”
“มึงหมายถึงไอ้เหน่งเพื่อนกูเหรอ”
“หา?”
“เพื่อน...สมัย ม.ต้น” ฟาร์อธิบายเสียงแข็ง “มันบอกจะซื้อไวโอลินให้น้องสาวมัน ก็เลยถือโอกาสนัดเจอกันคุยกันเรื่องไวโอลินและก็เรื่องสารทุกข์สุกดิบ”
ผมกลืนน้ำลายลงคอสองสามอึก ฟาร์แม่งอธิบายละเอียดยิบเสียจนถ้าผมถามต่อก็คงโง่เต็มที ผมรู้สึกแย่มากที่เข้าใจผิด แต่ในความแย่นั้นกลับมีความรู้สึกดีเจืออยู่บ้าง
ฟาร์แม่งแคร์ผมว่ะ...
ผมเดินตามหลังของฟาร์เข้าไปในร้าน ทันทีที่เหน่งเพื่อนฟาร์เห็นผมเขาก็ส่งยิ้มให้ผมอย่างคนที่มีมนุษยสัมพันธ์ดี เชี่ยละกู...ที่ผมคิดมากนี่เพราะว่าผมชอบฟาร์มากเกินไปใช่มั้ยนี่ ผมรู้สึกแย่มากครับที่เข้าใจผิด แต่ฟาร์แม่งส่งยิ้มให้คนคนนี้บ่อยมากจนผมทั้งรู้สึกแย่และก็อิจฉาเลยนะ
“จะเอาอะไร” ฟาร์ถามผม
“จะไปสั่งให้เหรอ เดี๋ยวกูไปสั่งเอง”
“ไม่เป็นไร”
“มอคค่าเย็นก็แล้วกัน”
“อืม”
เมื่อฟาร์เดินไปจึงเหลือผมกับเหน่งสองคน เหน่งมองผมพร้อมส่งยิ้มให้
“คบกันนานหรือยัง” คำถามที่เหน่งถามมาทำเอาผมต้องทำตาโต
“หา...”
“เมื่อตะกี้ฟาร์วิ่งออกไปตามคุณ ทั้งๆ ที่ผมยังพูดไม่จบประโยคด้วยซ้ำ”
“...”
“คุณเป็นแฟนของฟาร์เพื่อนผมใช่มั้ยครับ”
ผมไม่รู้จะตอบว่ายังไง ได้แต่เกาหัวแกรกๆ แก้เขินพร้อมกับยิ้มน้อยๆ อย่างมีความรู้สึกดีเต็มเปี่ยมในหัวใจ
“มึงนี่มัน...” หลังจากที่แยกกับเหน่ง ฟาร์ก็เอ็ดผมปั๊บทันทีที่มีโอกาส “...คิดไปเองจริงๆ”
“ก็หน้ามึงฟ้อง” ผมโวยบ้าง “มึงดูแฮปปี้มีความสุขมาก”
“ก็นั่นเพื่อนสนิทกูที่กูไม่ได้เจอนานแล้ว”
“ไม่รู้ล่ะ ก็มันหน้าตาดี”
“มึงนี่แม่ง...”
“ขอบคุณนะ” ผมเอียงคอไปพูดกับฟาร์
“ขอบคุณทำเชี่ยอะไร”
“ขอบคุณที่ตามมาง้อ”
“กูไม่ได้ง้อมึง” ฟาร์ร้องเสียงดัง
“ไม่รู้เรียกว่าง้อหรือเปล่า แต่เรียกว่ามึงแคร์กูก็แล้วกัน” ผมลอยหน้าลอยตาพูดอย่างอารมณ์ดี
ฟาร์ไม่ยอมพูดอะไรกับผม เขาส่ายหน้าอย่างระอาก่อนที่จะเดินนำหน้าไปโดยที่ผมเดินตามไปติดๆ คนแม่งเยอะขึ้นเรื่อยๆ เลยว่ะ แต่ละคนนี่แต่งตัวจัดเต็มมากราวกับว่ามีการสมัครประกวดศิลปินนักร้องยังไงยังงั้น
เดี๋ยวก่อนนะ...วันนี้มันวันที่เท่าไหร่วะ
“แป๊บหนึ่งนะฟาร์” ผมบอกคนที่เดินอยู่ข้างๆ พร้อมกับดึงแขนเขาให้ไปยังตรงที่คนมุงอยู่เยอะมากที่สุด นั่นก็คือจุดรับสมัคร
ไอ้เชี่ย...นั่นมันเดอะนิวสตาร์!
เดอะนิวสตาร์ที่ไอ้กันต์มันจะสมัคร! ผมจำได้ว่าที่คุยกันเมื่อคืนก็คือไอ้กันต์อยู่กับเฮียเกล้า และผมก็ค่อนข้างไม่แน่ใจด้วยว่าไอ้กันต์มันจะรู้หรือเปล่าว่าวันนี้เป็นวันที่เขารับสมัครและก็เริ่มออดิชันกันเลย
“มีอะไรเหรอ”
“ไอ้กันต์มันจะประกวดงานนี้” ผมพูดกับฟาร์ พร้อมกับหยิบโทรศัพท์มากดโทรออก “แต่ไม่รู้มันรู้หรือยัง”
ฟาร์ดูตกใจเล็กน้อย เขาลากผมออกมายังจุดที่เสียงไม่ดังและคนเดินผ่านน้อยเพื่อที่จะได้คุยโทรศัพท์กับกันต์ให้สะดวกยิ่งขึ้น ผมมองมือฟาร์ที่จับแขนผมขณะที่เริ่มรู้สึกว่าตัวเองใจไม่ได้อยู่กับโทรศัพท์เลย
ไอ้กันต์ไม่รับแฮะ ผมจึงโทรไปอีกครั้ง ถึงอย่างนั้นมันก็ยังไม่รับสายอยู่ดี
“ตกลงมันจะเอายังไงของมัน” ผมบ่นพึมพำ เพราะสถานการณ์หลายอย่างในตอนนี้ดีขึ้นจนกันต์มันไม่ต้องมาประกวดอีกแล้วก็ได้มั้ง แต่ผมไม่รู้ไงว่ามันจะเอายังไง เพราะมันไม่ยอมรับสายผมเลยสักที
“ไปรอในร้านนั่นดีมั้ย” ฟาร์ชี้มือไปที่ร้านไอศกรีม
“อยากกินเหรอ” ผมถามเขาด้วยรอยยิ้ม
“กูคิดว่ามึงอยากกิน”
“บอกว่าอยากกินเองก็ได้ ไม่เห็นต้องอาย”
“...”
“ไปสิ”
ฟาร์เดินนำหน้าผมไปยังร้านไอศกรีม ผมเดินตามหลังเขาไปพร้อมกับกดโทรศัพท์ไปด้วย ผมเป็นห่วงไอ้กันต์มันจริงๆ เลยครับ กลัวว่าถ้ามันจะมาสมัครแล้วจะไม่ทันเอา ไม่รู้ว่ามันทำเชี่ยอะไรอยู่
ผมโฟกัสอยู่กับการทั้งโทรหาทั้งส่งข้อความหาไอ้กันต์จนลืมสังเกตว่าฟาร์สั่งไอศกรีมถ้วยใหญ่มา เขาส่งช้อนให้ผมด้วยการปักมันไว้กับไอศกรีมฝั่งของผม ส่วนเขานั้นก็ตั้งหน้าตั้งตากินด้วยใบหน้าที่อารมณ์ดี ผมลอบมองด้วยรอยยิ้ม ไม่ลืมที่จะคอยฟังเสียงโทรศัพท์ไปด้วยว่ากันต์มันจะรับสายเมื่อไหร่
“โกรธป่ะ” ผมพูดกับเขาทั้งๆ ที่โทรศัพท์ยังแนบหูอยู่
“โกรธอะไรล่ะ”
“โกรธที่กูเอาแต่โทรศัพท์”
“อย่าคิดมาก ไอ้กันต์มันก็เพื่อนกู”
“...”
“และกูกำลังเอร็ดอร่อยกับไอติม”
จริงของมัน ตอนนี้ไม่มีอะไรที่ฟาร์จะสนใจได้มากกว่าไอศกรีมที่อยู่ตรงหน้าอีกแล้ว ผมมองเห็นเขากิน หมดมาดมือเบสหน้านิ่งไปเลยครับ เหลือเพียงแต่เด็กน้อยที่นานๆ ทีได้กินไอศกรีม
ผมใช้มือข้างที่ไม่ได้ถือโทรศัพท์ตักไอศกรีมขึ้นมาจากนั้นก็ยื่นไปจ่อปากของฟาร์
คนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามมองผมอย่างตกตะลึง ผมส่งสายตาบอกฟาร์ว่ากินสิ ฟาร์ก็เลยกิน พอเขากินเสร็จผมก็ไม่ลืมที่จะตักคำต่อไปให้เขากิน รู้สึกเหมือนกำลังป้อนเด็กเลยครับ
“กูแดกเองได้ป่ะวะ”
ผมใช้สายตาข่มขู่ฟาร์ให้ล้มเลิกความคิดที่ว่าจะกินเอง
“ไอ้เชี่ย” เพราะไอศกรีมซึ่งจ่อที่ปากเขานานไปเริ่มละลาย ฟาร์ก็เลยรับไอศกรีมที่ผมป้อนใส่ปากเขาอีกครั้ง ผมยิ้มอย่างสุขใจพลางตักคำต่อไปแล้วก็ไปจ่อที่ปากของฟาร์อีก สรุปก็คือกลายเป็นผมตักไอศกรีมป้อนฟาร์เรื่อยๆ โดยที่ฟาร์รอรับครับ
ตอนที่กำลังสวีตกันอยู่ ไอ้เชี่ยกันต์เสือกรับสาย ผมก็เลยระเบิดใส่มันว่าตอนนี้เขากำลังจะปิดรับสมัครแล้ว ไอ้กันต์แม่งตกใจฉิบหาย คงกำลังวิ่งหน้าตั้งและก็ตาลีตาเหลือกแน่เลยครับ เป็นพระเอกที่แม่งไร้การวางแผนสุดๆ
เมื่อเคลียร์เรื่องไอ้กันต์ได้แล้ว ไอศกรีมที่อยู่ในถ้วยก็หมดเกลี้ยง ผมที่ยังไม่ได้กินสักคำส่งสายตาทึ่งๆ ไปให้ฟาร์
“มึงนี่มันตัวแดกไอติมนี่หว่า”
ฟาร์ยักไหล่ไม่สนใจคำพูดนั้น
“จะไปดูกางเกงยีนหรือยัง”
“กันต์จะมาสมัครเหรอ ต้องอยู่รอเชียร์!”
“ห้องที่เขาออดิชันกันเป็นห้องปิดมั้ง”
“เสียดาย” ฟาร์ทำหน้าผิดหวัง
“แล้วนี่ไม่ไปประกวดกับเขาเหรอ” ผมชวนฟาร์คุย เสียงของฟาร์ใช้ได้จนมีหลายต่อหลายครั้งที่ไปร้องเพลงแทนไอ้กันต์
“ไม่อ่ะ ไม่ชอบ” ฟาร์พูดสั้นๆ
ผมทำสีหน้าเข้าอกเข้าใจ...ก่อนที่จะลุกตามฟาร์ที่ลุกหนีไปจากโต๊ะ ท่าทางของเขาเหมือนจะอยากได้กางเกงยีนใหม่เต็มแก่แล้ว
บอกตามตรงว่าผมมีความสุขมาก
ฟาร์ไม่ใช่คนที่คุยด้วยยากและก็ไม่ใช่คนที่เข้าถึงยากอย่างที่ผมเคยคิด เขาเป็นกันเอง บางครั้งก็กวนประสาทเล็กน้อย มีหลายครั้งที่ผมแอบมองเขาอยู่ในระหว่างที่เขาเผลอ เขาเป็นคนที่น่าใกล้ชิดที่สุดคนหนึ่งเลยนะครับ นี่ผมพูดตามความรู้สึกจริงๆ นะ ไม่เกี่ยวกับที่ผมชอบเขานะเออ
ถ้าได้คบก็คงจะดีกว่านี้...
หลังจากที่ฟาร์ได้ของที่ต้องการ เขาก็พบว่าผมกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ คนที่ผมคุยด้วยก็คือเฮียเกล้า ผู้ที่จะมาเชียร์กันต์ ผมวางสายเสร็จพอดีตอนที่ฟาร์กำลังจ้องผมเขม็ง
“คุณเกล้าเหรอ”
“อืม”
“เฮ้ย” ฟาร์ตกใจมาก “เขาจะมา?”
“ใช่แล้ว”
“เฮ้ยยยยยย”
ทำไมเขาต้องตกใจขนาดนั้นด้วยวะ
“ไม่ได้นะ” ฟาร์ร้องลั่น “เขาไม่ควรเห็นกูอยู่กับมึง”
ผมเลิกคิ้วกับคำพูดของฟาร์ พูดอย่างนี้หมายความยังไงเนี่ย...
“ทำไมอ่ะ” ผมรู้สึกน้อยใจนิดๆ แฮะ
“ไม่รู้ เดี๋ยวเขาจะหาว่ากูกับมึงเป็นอะไรกัน”
คำพูดนี้ของฟาร์เหมือนฟ้าผ่ากลางกบาลผม อาการยืนไม่ค่อยอยู่ตอนอยู่ที่หน้าร้านกาแฟกำเริบอีกครั้ง แบบนี้นี่มันตัดความหวังทุกอย่างของผมเลยนะ
“อืม...ในเมื่อเราสองคนยังไม่ได้เป็นอะไรกันเนอะ” ผมประชดเบาๆ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฟาร์จะรู้สึกอะไรมั้ย ฟาร์เอาแต่ทำหน้ากังวลกลัวว่าเฮียจะคิดว่าเราสองคนเป็นอะไรกันหากเฮียมาเห็น
ผมอดที่จะทำหน้าเซ็งไม่ได้จริงๆ ครับ หลังจากนั้นโลกแม่งเหมือนเป็นโทนสีซีเปียไปหมดสำหรับผม ทั้งหม่น ทั้งเศร้า ฟาร์เองก็เงียบลงไปถนัดตาและทำสีหน้ากังวลแทน สิ่งที่เขาเพิ่งจะพูดไปนั้นผมตีความได้อย่างเดียวก็คือที่ผ่านมาผมแม่งฟินอยู่คนเดียวจริงๆ ผมผิดเองที่คิดว่าฟาร์มีใจให้ จนมาถึงตอนนี้แม้กระทั่งความรู้สึกก็อาจจะไม่มีให้ด้วยซ้ำ
ฟาร์ยังคงเดินดูของอยู่ ตอนนี้ผมเป็นเงาตามตัวเขาที่ไร้ความรู้สึก
“ตัวนี้เป็นไงวะ”
“...”
“ไม่สวยเหรอ”
ผมไม่ได้ตอบอะไรเขาเลยครับ ผมได้แต่มองหน้าเขาด้วยความเศร้าผสมความเซ็ง ผมนิ่งเงียบไม่ยอมพูดอะไรทั้งนั้นจนฟาร์เริ่มสัมผัสได้ถึงความผิดปกติของผม
ผมเดินตามหลังฟาร์ไปในทุกที่ที่เขาอยากไป ร้านเสื้อผ้า ร้านรองเท้า ร้านหนังสือ ผมไม่ได้พูดอะไรออกมาเลยสักคำ จนกระทั่งถึงตอนที่ฟาร์กำลังต่อคิวซื้อชานมไข่มุก เขาจึงหมดความอดทน
“เป็นอะไร” ฟาร์ถามผม
ถ้าผมไม่ตอบมันก็คงจะเกินไป หากโดนถามตรงๆ และก็ซึ่งๆ หน้าแบบนี้ “เปล่า”
“มึงกำลังมีอะไรในใจชัดๆ”
“กู...”
“ว่ามา”
“กูเสียใจ”
“...”
“เสียใจที่มึงบอกว่ากูไม่ได้เป็นอะไรกับมึง”
ผมพูดตรงๆ ด้วยนัยน์ตาเศร้า ผมรู้ครับว่าฟาร์ไม่เคยบอกว่ารู้สึกยังไงกับผม เราแค่คุยกันบ่อยผ่านแชตเฟซบุ๊กก็เท่านั้น ฟาร์ตกใจเล็กน้อยหลังจากที่ได้ยิน
“กูเสียใจ” ผมพูดย้ำอีกครั้งตามความรู้สึกของตัวเองจริงๆ “จริงๆ แล้วเฮียเกล้ารู้ว่ากูคิดยังไงกับมึง แต่การที่เห็นมึงอยู่กับกูเขาคงไม่คิดไปไกลถึงขนาดที่ว่ามึงกับกูเป็นอะไรกันหรอก ไม่ต้องห่วง”
ชานมไข่มุกเสร็จพอดี ผมเพิ่งรู้ว่าฟาร์สั่งสองแก้ว ฟาร์ส่งแก้วหนึ่งให้ผมขณะที่เดินนำผมไปนั่งที่ที่นั่งของร้าน เขาดูดชานมไข่มุกเหมือนมีความคิดอยู่ในหัว ในขณะที่ผมได้ลิ้มรสของหวานในตอนนี้ก็ยังรู้สึกว่ามันแม่งโคตรจะขมเลย
เราทั้งคู่ต่างก็พากันเงียบ ต่างฝ่ายต่างก็จมอยู่กับความคิดของตัวเอง
ผมมองฟาร์ มองแก้มของเขา มองดวงตาของเขา มองทุกอย่างที่รวมเป็นตัวเขา ไม่มีส่วนไหนเลยที่ผมไม่ชอบ ถึงแม้ว่าเขาเพิ่งจะพูดจาทำร้ายผมก็ตาม แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่สามารถทำให้ผมเลิกชอบเขาได้เลยครับ
ยิ่งมองก็ยิ่งรู้ว่าเราสองคนน่ะต่างกัน ทั้งฐานะและก็รูปร่างหน้าตา ฟาร์เหมือนคุณหนู แต่ผมหน้าเหมือนคนงานบ้านเขา...บางทีนี่อาจจะเป็นสาเหตุที่ทำให้ฟาร์กลัวคนที่มองมาเข้าใจผิดก็ได้
ผมเห็นฟาร์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา สักครู่หนึ่งโทรศัพท์ของผมก็สั่น...เป็นฟาร์นั่นเองที่ส่งข้อความมาทางเฟซบุ๊ก
Sofa Nitiwat : ยิ้มหน่อยดิวะ
แม้ผมรู้สึกอยากที่จะยิ้มนิดหน่อย แต่ความรู้สึกแย่ที่มันมีมากกว่าของผมทำให้ผมขยับมุมปากไม่ได้เลย
Sofa Nitiwat : กูขอโทษ
Sofa Nitiwat : มึงเซ็งๆ แบบนี้แล้วดูไม่ใช่มึงเลย
Sofa Nitiwat : ต้องทำยังไงมึงถึงจะคุยกับกูอ่ะ
ฟาร์พิมพ์ไปเหลือบตามองผมไป...วิธีของเขาตลกดีนะครับ และหน้าตาของเขาในตอนนี้ก็น่ารักมากเลยทีเดียว
Thaitep verycool : เป็นแฟนกูดิ
ผมเห็นฟาร์ถลึงตามองจอ พยายามอย่างยิ่งที่จะไม่สบตาผม เขาวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะอย่างแรงก่อนที่จะหยิบชานมไข่มุกขึ้นมาดูด
“เร็วไปมั้ง”
“ให้กูรออีกนานแค่ไหนล่ะ” ผมถาม
ผมเห็นฟาร์นั่งบิดตัวเล็กน้อย ตอนนั้นเองที่ทำให้ความรู้สึกยินดีของผมถาโถมเข้ามา นี่น่ะเหรอคือการเขินของฟาร์
“ถ้ามึงไม่แคร์กูก็ไม่ต้องให้กูรอก็ได้นะ” ผมแกล้งๆ เปรย
“เชี่ย”
“...”
“มึงรู้มั้ย มึงนี่มันแอบร้ายว่ะ”
“เหรอ กูไม่รู้เลยยยยยย” ผมทำสีหน้าเหลอหลา
“วันนี้มึงมีกี่อารมณ์ มึงรู้หรือเปล่า”
“ส่วนใหญ่สาเหตุก็มาจากมึงทั้งนั้น”
เราสองคนพ่นลมออกมาพร้อมกัน...ฟาร์ก้มหน้าก้มตาราวกับคิดอะไรบางอย่างอยู่
“ว่ายังไงล่ะ” ผมยังคงรอคำตอบของฟาร์อยู่
“อะไรเล่า” ฟาร์บ่ายเบี่ยง
“นี่กูกำลังขอมึงคบอยู่นะนี่”
ฟาร์เอียงหน้าหลบสายตาของผม ผมพยายามมองหน้าเขาในตอนนี้ให้ได้มากที่สุด แต่ฟาร์ก็ยังคงหลบอยู่...โคตรน่ารักเลย
“มึงใจร้อน” ฟาร์พยายามพูดให้ผมเปลี่ยนใจ
“ตอนนี้ตอนไหนกูก็จะขอมึงคบอยู่ดีอ่ะ...”
“มึงแน่ใจแล้วเหรอวะ”
“แน่”
“...”
“ถ้ามึงคบกับกูมึงจะกลัวสายตาของคนอื่นและก็พูดประโยคนั้นออกมามั้ย”
“...”
“ถ้ามึงไม่กลัวกูก็แน่ใจ” ผมพูดอย่างหนักแน่น “เพราะกูไม่เคยอายที่จะบอกว่ากูชอบมึงเลยฟาร์”
“ไอ้เหี้ยยย” ฟาร์ร้องลั่นแก้เขิน “กูไม่ได้อายแบบที่เรียกว่าอับอาย กูอายแบบ...”
“?”
“กูเขินอ่ะสัดดดด” ฟาร์พูด “กูชอบคุยกับมึง มึงไม่ทักมากูก็รู้สึกแย่ มึงทำหน้าเหมือนหมาหงอยกูก็รู้สึกแคร์เป็นบ้า กูว่ามึงน่าจะพอรู้อยู่ว่ากูคิดไง เพียงแต่ว่า...คุณเกล้าเขาเป็นเจ้านาย เป็นคนใกล้ชิดกับเรา แล้วถ้าเขารู้ว่ากูกับมึง... ไม่รู้ดิ กูก็คงจะเขินอ่ะ ไม่ใช่เพราะว่ากูอับอายสักหน่อย กูแค่เขินนน”
ผมไม่ได้ฟังประโยคหลังๆ เลยครับเพราะประโยคแรกๆ ก็ทำเอาผมดีใจจนรู้สึกเหมือนตัวลอยยังไงยังงั้น เซ้นส์ผมมันก็ไม่ได้แย่สักหน่อยนี่หว่า
ตอนนี้ฟาร์ทำหน้าไม่ถูกอย่างหนัก ส่วนผมก็กลั้นยิ้มเอาไว้ไม่อยู่จึงได้แต่หัวเราะออกมาแทน
“เข้าใจละ กูจะไม่ตื๊อมึงให้ตอบตกลง”
“...”
“การกระทำของกูจะทำให้มึงพูดออกมาเอง”
“...”
“กูชอบมึงนะฟาร์”
ผมเห็นฟาร์กำแก้วชานมไข่มุกแน่นก่อนที่จะหยิบมันขึ้นมาดูดโดยที่ทำเป็นไม่ได้ยินประโยคท้ายสุดของผม...
หลังจากที่เราออกจากร้านชานมไข่มุกเราก็ไปหาเฮียเกล้า โดยที่ผมบอกกับเฮียเกล้าว่าอย่าพยายามล้อฟาร์ให้มาก ซึ่งเฮียของผมก็ดีมากครับ ไม่ล้อเลย เขาตื่นเต้นกับการประกวดเดอะนิวสตาร์ของไอ้กันต์มากกว่า ซึ่งนั่นทำให้ฟาร์รู้สึกเบาใจขึ้นมามากเลยทีเดียว
พอให้กำลังใจไอ้กันต์เสร็จ พวกเราก็แยกย้ายกันกลับ...เฮียเกล้าอาสาจะไปส่งฟาร์เพราะทางไปร้านของเฮียคือทางไปบ้านของฟาร์ด้วย ผมมองเห็นของเยอะแยะในมือฟาร์ก็คิดในใจว่าดีแล้วล่ะที่เขาไปกับเฮีย เขาจะได้วางของสบายๆ
“ไปนะ” ฟาร์โบกมือลาผม
“อืม” ผมยิ้ม “จะรอนะ”
“รออะไร รอให้ตอบแชตเฟซ?”
“เปล่า”
“...”
“รอให้มึงเรียกกูว่าแฟน”
“...”
“เพราะกูเรียกมึงว่าแฟนกูแล้วนะ”
ฟาร์ยังไม่หายเขินผมเลยครับ เขาเปิดประตูรถเฮียเกล้าอย่างรวดเร็วและก็ปิดมันอย่างรวดเร็วเช่นกัน เฮียเกล้าส่งสายตาล้อเลียนผมเล็กน้อย ก่อนที่จะไปนั่งที่ที่นั่งคนขับ
ผมไม่ลืมที่จะโบกมือบ๊ายบายฟาร์...คนที่ผมเรียกเขาในใจแล้วว่าเขาคือแฟน
ผมมั่นใจในตัวเอง ไม่ว่าจะยังไงสุดท้ายแล้วเขาก็ต้องเสร็จผม ยิ่งมีถ้อยคำในแชตเฟซบุ๊กที่เขาเพิ่งจะพิมพ์ส่งมาให้ผม ผมยิ่งมั่นใจเข้าไปใหญ่
Sofa Nitiwat : ขับรถดีๆ นะโว้ย
Thaitep verycool : จ้ะที่รัก : )
“เชี่ย เพื่อนกูดังมาก แชร์กันเต็มเฟซเลยว่ะ”
“มีปัญหาอยู่อย่างหนึ่งว่ะเต๊บ”
“อะไรวะ”
“...”
“ฮัลโหล ได้ยินกูมั้ยเนี่ยกันต์”
“ได้ยินๆ”
“ปัญหาอะไร”
“ตอนนี้คนเกือบทั้งประเทศคงส่องเฟซบุ๊กกูเต็มไปหมดแล้วล่ะ”
“แล้วยังไงวะ”
“ในนั้นมีแต่รูปกูกับเกล้า...”
TBC*
คนอ่านจะฟินไม่สุดก็เพราะคนเขียนชอบเอาดราม่ามาเบรกกกกกก :katai5: :hao7:
-
555555 ฟาร์ขี้เขินนี่เองงง อร๊างงงน่ารักก
-
อย่าดราม่าเลย หวานๆ ต่อไปแหละ กำลังดี ^^
-
:impress2: :impress2:
-
ง่ะ!!! เฟสมีแต่รูปตัวเองกะแฟน ตายห่างานเข้าแน่เลย 5555
ในส่วนของเต๊บนั้น ต้องบอกว่าการเปลี่ยนอารมณ์ของคุณทำให้เราต้องเปลี่ยนตามจนงงตัวเอง
-
ฟาร์น่ารักจริง ๆ
-
ขอบคุณ :)
-
:laugh:
-
สิบสองทำดีมาก ทำเพื่อเกล้าทุกอย่างเลย
ฮาพ่อกับแม่เกล้า
ว้ายยยย ฟาร์ ยอมรับแล้วใช่ไหมว่าคิดเหมือนกัน
เต๊บคงลอย แค่นี้ก็มีกำลังใจลุยต่อแล้วเนาะ
5555 สิบสอง ปิดไม่ทันละนะ กลัวใครมาเห็นเกล้าหรอ
-
:a5: เต็มเฟส 555 งานนี้ความลับคงรั่วทั่วประเทศ :laugh:
-
อ๋อยยยยย แมนๆเตะบอลครัช จีบกันนี่มันช่าง ฟินนนนนนน ซะนี่กะไร // ฟาร์เขินน่ารักอ่ะ // ยอมมันเลย อิเต๊ป 100 แอ๊คติ้ง
รูปคู่เต็มเฟสก็ดีดิ เปิดตัวไปพร้อมดังเลย กันต์เปิดเผยอยู่แล้ว อยู่ที่เฮียเกล้าอ่ะ พร้อมยางงง?
-
งานเข้าแล้วไง แล้วนี่เฮียเกล้าจะรู้เรื่องหรือยังเนี่ย
-
คู่ 114 น่ารักมาก
-
ขออย่ามีแอนตี้กันต์เกล้านะ
-
1เท่นะเนี่ย :mew1:
-
งานจะเข้ากันต์ไหม :serius2:
-
ดังคู่หราา 555
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ฟาร์เขินน่ารัก
-
ฟินไม่สุดจริงๆ :serius2:
-
รอต่อนะคับบ
-
5555 พี่ไตเต๊บกับน้องฟาร์ น่ารักกก
-
เขินน่ารักดีนะฟาร์
:man1:
ชอบตอนที่ 1 เดินถอยหลังตอนที่เห็นฟาร์คุยกับเพื่อน
อ่านแล้ว จิ๊ดมาในหัวใจ เพราะเคยอยู่ในเหตุการณ์แบบนี้
นอยด์ไปหลายวัน กว่าจะรู้ว่าเขาคุยกับเพื่อน
:เฮ้อ:
-
ฟาร์น่ารักอ่ะ ~
-
:hao7: :hao7:
-
อีกนิดๆๆๆๆ หนึ่งสู้เค้าาาา
ชูป้ายไฟรัวๆๆๆจ้าาา
-
น่ารักทั้งสองคู่เลยยยยย
-
อ้าวเวรละ
-
114 น่ารักมากกกกก
ฟาร์ก็คล้ายเฮียเกล้าอยู่เหมือนกันเนอะคะ ปากแข็งใจอ่อน :)
ที่กันต์ไม่อยากเป็นนักร้องแล้ว เพราะกลัวว่าเกล้าจะเสียความเป็นส่วนตัวหรืออาจถูกมองไม่ดีมั้ย?
จริงๆเราก็ไม่อยากให้กันต์เข้าวงการ แค่คิดก็หึงแทนเกล้าแล้ว คนของเราจะกลายเป็นคนสาธารณะยิ่งกว่าตอนเป็นนักร้องที่ร้านอีก โดนคนมากมายจับตามอง คงไม่ใช่เรื่องสนุกเลย :(
-
หน่งกับฟาร์น่ารักไม่แพ้คู่สิบสองเลย
-
งานเข้าแน่ๆเกล้า....ว่าแต่14ก็แอบน่ารักนะ
-
สู้ๆน้องกันต์
-
ฟาร์เขินหนักไปอีกกกกกก :laugh: :laugh: :laugh:
-
กันต์เกล้าจงเจริญ แฮ่
-
ไม่เป็นไร ค่ะกันต์ สาววายเยอะแยะ ตามเชียร์แน่นอน
-
น่ารักกกกกกก
-
ตามอ่านทันละครัชชชชชช :katai5:
-
114 น่าย้ากกกกกกก
-
:-[ :mew1: o13
-
รออออฮับบบ. สวีทกำลังดี ได้ที่แล้ววว
ไม่อยากได้ดราม่าง่ะ ฮือออ :sad4:
นุ้งฟาร์น่ารักมากกกก เขินเงียบๆน่ารักกกกสุดดดๆ :impress2:
-
ตอนที่ 34
สิ่งที่ชอบกลับไม่ใช่
กันต์เข้ารอบสุดท้ายได้สำเร็จครับ
การแข่งขันรอบชิงชนะเลิศจะเกิดขึ้นในวันพรุ่งนี้พร้อมเงินรางวัลจำนวนหนึ่งซึ่งเป็นจำนวนมากอย่างกับรายการที่คัดคนออกอาทิตย์ละคน ทุกคนจับตามองการแข่งขันเดอะนิวสตาร์ปีนี้เป็นพิเศษเพราะกันต์โด่งดังทันทีตั้งแต่อยู่ในรอบออดิชัน หลายคนเชียร์เขาจนกลายเป็นวาระระดับชาติ ไม่ว่าผมจะโผล่ไปโซเชียลไหนทุกคนก็พร้อมใจกันแชร์รูปของกันต์ เดอะนิวสตาร์
แทนที่เจ้าตัวจะรู้สึกยินดีกับการโด่งดังชั่วข้ามคืนของตัวเอง แต่กันต์กลับทำหน้าเซ็งชนิดที่ว่ายิ่งรู้ว่าตัวเองเข้ารอบลึกๆ ก็ยิ่งเซ็ง เขาออกจากห้องของผมตั้งแต่เช้าเพื่อไปเตรียมตัวแข่งในค่ำวันนี้ ใบหน้าที่สุดแสนจะไม่มีอารมณ์อยากที่จะทำอะไรทั้งนั้นทำให้ผมคิดมากจนถึงตอนนี้
วันนี้ผมหยุดงานเป็นกรณีพิเศษให้กับพวกพนักงาน เพื่อที่จะให้ทุกคนไปเชียร์กันต์กันให้หมด ทุกคนตื่นเต้นมาก โดยเฉพาะสาวๆ ที่เตรียมตัวทำป้ายไฟเชียร์กันต์กันใหญ่ ตอนบ่ายเราจะพากันไปรอที่สตูดิโอที่ใช้สำหรับการแข่งขันทั้งหมดครับ หลายคนนั้นแสดงท่าทีตื่นเต้นมากเป็นพิเศษแต่คนที่เซอร์ไพรส์ผมที่สุดเห็นจะเป็น...
พ่อกับแม่ของผมทั้งสองคน
ท่านโทรมาหาผมหลังจากที่รู้ข่าว
“ตกลงกันต์ไปแข่งจริงๆ เหรอลูก” แม่ผมส่งเสียงดังผ่านทางปลายสาย
“ใช่ครับ”
“แล้วถ้าชนะล่ะ”
“เขาก็จะโด่งดังไงครับ อาจเป็นบันไดให้เขาเข้าสู่วงการบันเทิง”
“ตายแล้ว นี่แม่กับพ่อกำลังจะไปสนามบินแล้วนะ”
“เดี๋ยวผมส่งผลการแข่งขันไปให้พ่อกับแม่ดูทางไลน์แล้วกันครับ”
“เจ้าเด็กคนนี้” ดูเหมือนแม่จะหันไปพูดกับพ่อที่อยู่ข้างๆ “ชอบทำอะไรจริงจังมากเลย”
“แม่เพิ่งรู้เหรอครับ”
“ที่เขาพูดไว้ เขาทำตามสิ่งที่พูดหมดเลย”
“ถ้ากันต์ไม่ได้พูดไว้เขาก็คงไม่ทำอ่ะแม่” ผมเล่าให้ฟัง “เดี๋ยวแค่นี้ก่อนนะครับ ผมต้องเดินทางไปเชียร์เขาแล้วน่ะ”
“แข่งที่ไหน ไกลมั้ย”
“ไม่ไกลมากครับ สตูดิโอ XYZ น่ะ”
“อืม ฝากบอกเจ้ากันต์ด้วยว่าขอให้โชคดีนะ”
“...”
“ถึงจะไม่ชนะ แต่พ่อกับแม่ก็ยอมให้เขาดูแลลูกชายของเราแล้วล่ะ”
แม่กดวางสายโดยที่ทำให้ผมยิ้มคาโทรศัพท์ ผมถอนหายใจเบาๆ พลางคิดว่ากันต์ไม่น่าจะต้องมาทำอะไรเหน็ดเหนื่อยขนาดนี้ เพราะเรื่องครอบครัวของเราทั้งคู่ผ่านฉลุยแล้ว แต่ก็อย่างที่ไอ้หนึ่งมันเคยพูดกับกันต์แหละครับ เมื่อมาถึงตรงจุดนี้แล้วยังไงก็ต้องทำให้ดีที่สุด
สตูดิโอ XYZ
สถานที่แข่งขันจุคนเอาไว้ประมาณเกือบห้าพันคน นี่มันการแข่งขันอะไรกันนี่ หลายคนที่ผมเห็นถือป้ายเชียร์กันต์ บางคนก็ใส่เสื้อที่มีใบหน้าของกันต์ อะไรจะรวดเร็วปานนั้น ช่วงเวลาการแข่งขันมันไม่นานมากถึงขนาดที่ว่าใครบางคนจะมีแฟนคลับสักหน่อย
ใจเย็นๆ ครับผมไม่ได้ว่าอะไร ผมเพียงแค่ประหลาดใจเท่านั้นเอง รู้สึกดีที่มีคนรักและก็ตามเชียร์กันต์มากมายขนาดนี้ ผมชักจะอยากรู้แล้วสิว่าผลการแข่งขันในวันนี้จะเป็นยังไง
“ไงจ๊ะ”
มีคนทักผม ผมหันขวับไปปุ๊บก็รู้สึกแทบจะล้มทั้งยืนปั๊บ คนที่ทักผมคือแม่ของกันต์ ส่วนคนที่อยู่ข้างๆ ก็คือพ่อของกันต์เองครับ ผมรีบยกมือไหว้อย่างรวดเร็วเลยทีเดียว
พ่อของกันต์เหมือนกันต์ตอนมีอายุและก็ใส่แว่นไม่มีผิดเพี้ยนเลย
“ขออนุญาตนั่งเชียร์ด้วยได้มั้ยจ๊ะ” คุณแม่คนสวยส่งยิ้มให้ผม ผมจึงได้แต่ยิ้มแห้งๆ ในขณะที่พนักงานของผมซึ่งเริ่มจับจองที่นั่งกำลังมองด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็น
กว่าจะถึงเวลาการแข่งขันก็อีกเกือบสองชั่วโมง ผมนั่งเกร็งอยู่ข้างๆ แม่ของกันต์ กับแม่น่ะไม่เท่าไหร่หรอกครับ แต่พ่อเนี่ยสิ นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเจอพ่อของกันต์ การที่เขาโกรธกันกับลูกชายยาวนานหลายปีมันทำให้ผมคิดไปเองว่าเขาจะต้องเป็นคนที่โหดมากแน่ๆ ผมนั่งเจี๋ยมเจี้ยมอยู่อย่างนั้น ไม่กล้าแม้แต่จะหยิบโทรศัพท์มาเล่นหรือคุยกับไอ้หนึ่งที่นั่งอยู่อีกข้างหนึ่งของผม
“ช่วงนี้ที่ร้านเป็นยังไงบ้างจ๊ะ” แม่กันต์ชวนผมคุย
“ก็เรื่อยๆ น่ะครับ”
“ได้นักร้องคนใหม่หรือยังเอ่ย”
“ช่วงนี้ให้พวกนักดนตรีสลับกันร้องอยู่ครับ”
“วันหลังเดี๋ยวแม่กับพ่อจะลองไปชิมบ้างนะ” แม่กันต์เอาแต่ยิ้มให้ผม ส่วนพ่อของกันต์ก็หันมาแต่ไม่ได้พูดอะไรกับผม
น่ากลัวฉิบหาย...
“ขอโทษนะคะ พ่อแม่ของน้องกันต์ใช่มั้ยคะ” ทีมงานคนหนึ่งวิ่งมาถามพ่อกับแม่ของกันต์
“ใช่ค่ะ”
“พอดีตอนที่น้องขึ้นไปร้องอาจจะถ่ายช่วงตอนที่คุณพ่อคุณแม่ดูน้องอยู่นะคะ”
“เอ่อ ได้ค่ะ”
“ขอบคุณค่ะ”
ผมนั่งตัวเกร็งอยู่แบบนั้นต่อไป ผ่านไปนานหลายนาที คนก็เริ่มแน่นขึ้นเรื่อยๆ ไม่ใช่เรื่องแปลกหรอกครับ เพราะใครหลายคนก็อยากที่จะมาดูหรือมาเชียร์คนที่อยู่ในใจของตัวเองกันทั้งนั้น แต่ที่แปลกก็คือหลายต่อหลายคนที่เดินผ่านจุดที่ผมนั่งไปหันมามองผมด้วยสายตาแปลกๆ
มีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่าวะ...
“เฮีย” ไอ้หนึ่งเองก็เหมือนจะสัมผัสได้เหมือนกันว่ามันแปลกจริงๆ จึงกดโทรศัพท์ดูโลกโซเชียล
ให้ตายเถอะครับ ผมยอมใจในยุคสมัยนี้จริงๆ
‘เผยแล้ว ตัวจริงของกันต์ เดอะนิวสตาร์ ทำเอาสาวๆ อกหักกันเป็นแถบ (มีรูป)’
‘ที่แท้กันต์ เดอะนิวสตาร์ไม่ได้ชอบผู้หญิงนะจ๊ะ’
‘มาชมภาพคุณเกล้าหวานใจของกันต์ เดอะนิวสตาร์กัน (รูปเยอะ)’
“เหี้ยยยย” ผมสบถออกมาอย่างไม่ควบคุมตัวเอง
“ผมเองก็เพิ่งเข้าไปดูนี่แหละ” หนึ่งทำท่าปวดหัว
เคยเห็นกันมั้ยครับคนที่เรียกว่าเป็นเน็ตไอดอลต่างๆ นานา บางคนที่ส่วนใหญ่มองว่าดีแล้วก็ดีไป แต่บางคนที่ถูกคนส่วนใหญ่มองว่าไม่ดี คนคนนั้นก็จะถูกกระหน่ำด่าคาโลกโซเชียลเสียจนแทบจะให้มีชีวิตอย่างเป็นสุขไม่ได้
ผมดูจำนวนคนที่กดแชร์ ดูจำนวนคนที่กดไลค์เรื่องราวของผมกับกันต์ มันเป็นอะไรที่มากเกินไปสำหรับปุถุชนคนธรรมดาเฉกเช่นผม ผมไม่เคยคิดว่าตัวเองจะกลายเป็นข่าวขนาดนี้ แถมยังโดนใครที่ไหนไม่รู้มาวิพากษ์วิจารณ์กันอย่างสนุกปากเพียงเพราะผมเป็นแฟนของคนที่เข้ามาแข่งขันเดอะนิวสตาร์และหน้าตาดีเฉยๆ
นี่มันอะไรกันน่ะ...
‘อี๋ เป็นเกย์หรอกเหรอ อุตส่าห์จะเชียร์’
‘คุณเกล้านี่เขาสาวมั้ยนะ เอ๊ะหรือกันต์เขาสาวกว่า ครุคริ’
‘มีความอกหักกกกกกกกกกกกกกกกกกกก’
‘เสียใจมาก หน้าตาดีๆ แบบนี้ไม่ควรเบี่ยงเบนทางเพศเลย ตอนแรกผมจะเชียร์เขา แต่ตอนนี้ผมไม่เชียร์แล้วล่ะ’
‘ชะนีไทยเจ็บใจ ผู้ชายไทยเจ็บตูด’
‘สาวๆ ดีกว่าตั้งเยอะ เอ๊ะ หรือว่าคนที่ชื่อเกล้านี่เขารวยน้าาาาา’
‘กันต์เกาะเกล้า หรือว่าเกล้าเกาะกันต์ ใครรวยกว่าใครกันแน่’
‘เบื่อจังเลยรูปไอ้เชี่ยนี่ แชร์อยู่ได้ทั้งวี่ทั้งวัน หล่อก็ไม่หล่อ!’
‘คนที่ว่าพี่กันต์ไม่หล่อน่ะเช็กหนังหน้าตัวเองด้วยนะ ปล.ไม่ว่าพี่กันต์จะเป็นเกย์หรือไม่เป็นเกย์เค้าก็เชียร์นะ ถ้าอกหักจากคนนี้เมื่อไหร่ล่ะก็ เค้ายังรอพี่กันต์เสมออออออออออ’
‘คนชื่อเกล้าไม่เห็นหล่อเลยอ่ะ’
“เฮีย พอเหอะ” หนึ่งแย่งโทรศัพท์ของมันไปจากมือผม “คนแม่งจะพูดอะไรก็ได้”
ผมรู้สึกหน้าชา ปากชา มือชาไปหมด จะก้มหน้ามองดูตัวเองก็พบว่ามีข้อความเหล่านั้นมาทำร้ายผมเพราะมันติดอยู่ในหัว จะเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นว่าคนที่เข้ามาดูการแข่งขันนั้นทั้งซุบซิบทั้งมองผมด้วยสีหน้าท่าทางประหลาดกันไปหมด
นี่สินะ...ความรู้สึกของการเป็นบุคคลสาธารณะ
ผมลุกขึ้นยืนกะทันหัน โค้งลาพ่อกับแม่ของกันต์ก่อนที่จะเดินหนีไป ผมก้มหน้าก้มตาหลบคนอื่นๆ ที่เอาแต่พูดถึงผมและก็ชี้มือมา
“เกล้า จะไปไหน...”
แม่กับพ่อโผล่มาจากไหนไม่รู้ ทั้งคู่แต่งตัวเหมือนจะไปเที่ยวแต่แล้วก็เปลี่ยนใจมาอยู่ที่สตูดิโอนี้แทน
“ไม่ได้ไปฮ่องกงแล้วเหรอ” ผมถามอย่างประหลาดใจ
“เปลี่ยนใจ มาเชียร์กันต์ดีกว่า” แม้จะดีใจที่แม่พูดแบบนั้น แต่ผมกลับอยากที่จะหนีไปจากตรงนี้มากกว่า
“ผมขอตัวนะครับ”
“เกล้า จะไปไหนน่ะลูก!”
ผมไม่สนใจเสียงร้องเรียกของแม่ ผมก้มหน้าก้มตาเดินอย่างเดียวไปจนถึงลานจอดรถของสตูดิโอแห่งนี้ ในหัวของผมยังไม่หายช็อกถึงการถูกวิพากษ์วิจารณ์อย่างหนักในโลกออนไลน์ทั้งๆ ที่ผมยังไม่ได้ทำอะไรผิด ผมตกใจน่ะครับ ผมไม่เคยโดนพูดถึงขนาดนี้มาก่อน ไม่เคยโดนคนที่เดินผ่านไปผ่านมาซุบซิบนินทาขนาดนี้
เรื่องนี้มันทำให้ผมคิดไปถึงตอนที่กันต์ถูกแมวมองมาทาบทาม...เขามองเห็นอนาคตเหรอว่ามันจะกลายเป็นสิ่งที่วุ่นวายเช่นนี้หากคนพวกนั้นรู้รสนิยมของเขาซึ่งก็คือผู้ชายอย่างผม...มันเป็นจริงอย่างที่เขาพูด มันคือความยุ่งยาก มันคือการถูกติฉินนินทาทั้งๆ ที่ตัวเราเองก็อยู่เฉยๆ ของเรา
ใครคนใดคนหนึ่งมาลากตัวของผมไป ผมทันเห็นเสื้อสูทสีดำหรูหราอยู่ไหวๆ ไม่นานนักผมก็ถูกจับยัดเข้าไปในรถที่ผมคุ้นตา
รถของกันต์...
“มาทำอะไรที่นี่ อีกไม่นานก็จะขึ้นเวทีแล้ว”
กันต์มองมาที่ผมด้วยใบหน้าเครียดจัด “พอแล้ว ผมไม่แข่งแล้ว”
“อะไรนะ!”
รถของกันต์ออกตัวอย่างรวดเร็ว ทำให้ผมไม่กล้าที่จะถามกันต์ออกไปว่าเพราะอะไร
วันนี้เขาดูจริงจังที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็น...ทว่าในความจริงจังนั้นก็แฝงไปด้วยความอึดอัดจนเหมือนตัวเขาแทบจะระเบิดออกมา...
กันต์พาผมมายังสวนสาธารณะแห่งหนึ่งที่คุ้นตาผมอย่างประหลาด
“ผมร้องเพลงเปิดหมวกที่นี่ ผมเจอเกล้าครั้งแรกที่นี่” เขาเอ่ยในสิ่งที่ผมสงสัย เมื่อผมถึงบางอ้อ ผมก็ได้แต่มองไปรอบๆ อย่างตื่นตาตื่นใจ ดวงอาทิตย์กำลังจะตก เราสองคนอยู่ในชุดที่ไม่ควรจะมาเดินเล่น กันต์แต่งตัวเตรียมขึ้นเวทีเต็มยศด้วยชุดสูทแบบที่ไม่มีเนกไท ส่วนผมก็ใส่สูทสุภาพเหมือนกันแต่ตอนนี้ถอดเสื้อนอกเก็บไว้บนรถของกันต์แล้ว
“ทำแบบนี้ทำไม” ผมเปิดใจถามกันต์
“ทำอะไรครับ”
“ทำไมถึงหนีออกมาแบบนี้ รู้มั้ยว่ามีคนเขารอเชียร์อยู่ไม่รู้กี่คนต่อกี่คน”
“...”
“พ่อแม่มึง พ่อแม่กู”
คำพูดของผมทำเอากันต์หันขวับมาหาผมอย่างรวดเร็ว “พ่อแม่เกล้ามาเหรอ”
“ใช่”
อีกฝ่ายมีสีหน้ารู้สึกผิดอย่างแรง “ผมทำไม่ได้ครับ”
“หมายความว่ายังไง”
“อย่างที่ผมเคยพูด ผมเพิ่งเคยเห็นการประกวดร้องเพลงอย่างจริงจังครั้งแรก ผมผ่านเวทีมาเยอะ แต่ครั้งนี้ผมถูกจับตามองมากเป็นพิเศษ มันก็เลยแปลกไปหมด หน้าเวทีอาจจะยิ้มแย้มแจ่มใสแจกจ่ายความสุข แต่หลังเวทีคือการแก่งแย่งชิงดีอย่างหนึ่งที่ผมอยู่แล้วรู้สึกอึดอัด” กันต์พูดออกมาราวกับต้องการระบาย “ผมรู้สึกอึดอัดตั้งแต่ต้องนั่งรวมกับคนเป็นพันเพื่อเข้าไปออดิชัน มันเต็มไปด้วยการแข่งขัน มันไม่มีความสุข พูดง่ายๆ ก็คือ...นี่มันไม่ใช่ความฝันของผม”
“...”
“การร้องเพลงคือความสุขของผม แต่มันไม่ใช่เป้าหมายในชีวิตของผม”
ผมเหลือบมองใบหน้าของคนที่เดินอยู่ข้างๆ ตอนเขาอธิบายสิ่งที่อยู่ภายในใจนั้นใบหน้าเขามีความเจ็บปวดกับความจริงในข้อนี้ไม่น้อย
“เกล้าเห็นโลกโซเชียลพูดถึงเรามั้ยครับ...”
“เห็นแล้ว” ผมถอนหายใจยาวเหยียด
“ขนาดผมยังไม่ได้เข้าวงการยังมีปัญหาขนาดนี้เลย” กันต์พูดต่อไป “ตลอดระยะเวลาที่ผมลองมาประกวดดูซึ่งเป็นระยะเวลาอันสั้น มันทำให้ผมรู้ ยิ่งผมดังข้ามคืนมันก็ยิ่งทำให้ผมรู้หนักกว่าเก่าว่ามันไม่เหมาะกับผมเลยจริงๆ ผมรักการร้องเพลงครับ แต่ผมรักที่จะร้องแบบให้คนกลุ่มน้อยได้ฟังแล้วเขามีความสุข แบบที่ได้ร้องอยู่ในร้านของเกล้า...”
“...”
“นั่นคือความสุขที่สุดของผมแล้ว”
กันต์เดินมาถึงริมแม่น้ำ เขาทอดมองไปที่แม่น้ำด้วยสีหน้าเจ็บปวดรวดร้าวไม่น้อยเลยทีเดียว
“นี่นอนคิดทั้งคืนเลยใช่มั้ย”
“ครับ”
“แทบจะไม่ได้นอนเลย?”
“อืม...”
“แล้วเป้าหมายในชีวิตกันต์คืออะไรล่ะ ถ้าบอกว่าไม่ใช่การร้องเพลง”
กันต์หันมาสบตากับผม ใบหน้าหล่อเหลาที่ถูกแต่งแต้มเป็นอย่างดีทำเอาผมรู้สึกปั่นป่วนหัวใจไม่น้อย วันนี้กันต์มันหล่อเป็นพิเศษครับ
“จำได้มั้ยที่ผมบอกว่าเกล้าคือแรงบันดาลใจของผม”
“จำได้”
“ผมคงโฟกัสผิดจุดไป”
“แล้วตกลงมันคืออะไรล่ะ”
“ตอนที่ผมเจอเกล้า ผมไม่ควรใช้คำว่าเป็นแรงบันดาลใจเลย”
“...”
“ผมควรใช้คำว่าเกล้าคือเป้าหมายในชีวิตของผม”
สายตาที่กันต์กำลังมองผมนั้นเต็มไปด้วยความหมายมากมายซ่อนอยู่ ผมกลืนน้ำลายเบาๆ ขณะหลีกเลี่ยงการสบตาหวานๆ ที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยนนั่น จะให้พูดตรงๆ ก็คือแม่งเขินเป็นบ้า...จู่ๆ มาพูดอะไรกับผมแบบนี้ได้ไง...
“จากนี้ไปผมขอฝากชีวิตของผมไว้กับเกล้าด้วยนะ”
ผมเงยหน้าขึ้นไปมองกันต์
“แม้ว่าผมจะยังไม่มีอะไร ข้อดีก็มีแค่ร้องเพลงได้เล็กน้อย แต่ผมสัญญาว่าผมจะดูแลเกล้าเอง”
“อืม...”
“ผมสัญญาจริงๆ นะ”
“รู้แล้ว”
“...”
“แล้วจะทำยังไงกับโทรศัพท์ของเราสองคนในตอนนี้ดี”
คนที่โทรเข้าเครื่องผมคือแม่ของผม คนที่โทรเข้าเครื่องของกันต์คือแม่ของกันต์ ตอนนี้น่าจะถึงเวลาประกวดเดอะนิวสตาร์แล้ว ทุกคนกำลังตามหากันต์กับผมกันใหญ่ กันต์ทำหน้าแหยพลางกระซิบ
“เห็นทีเราทั้งคู่อาจจะต้องโดนบ่นกันจนหูชา”
“มึงงงง!”
“อะไรวะ”
“ไม่มีอะไร กูแค่มีความรัก”
“เพ้อเจ้อว่ะเต๊บ ไปนอนไป”
“ฟาร์เขาตกลงคบกับกูแล้วนะเว้ย”
“จริงอ่ะ!”
“เขาบอกลองดู”
“...เหมือนกูเลย”
“งั้นบอกเคล็ดลับมาหน่อยซิว่าทำยังไงถึงจะได้ใจเขามากกว่านี้”
“ง่ายๆ เลยมึง ดูแลเขาดีๆ ทำยังไงก็ได้ให้เขารู้สึกว่าเขาคือคนพิเศษคนนั้นของมึงคนเดียว”
“อืม มึงคือปรมาจารย์”
“ที่สำคัญ...ห้ามนอกใจ”
“ใครจะไปทำ”
“มึงต้องจริงจังและก็จริงใจ”
“รู้แล้ว...”
“เพราะเขาก็จะจริงจังและก็จริงใจกับมึง”
TBC*
ทางที่กันต์เลือก คือทางที่มีเกล้าร่วมเดินไปกับกันต์ด้วย : ) :mew1:
-
ไม่ใช่ทาง แล้วไม่ฝืนใจตัวเอง
คือดีงาม
ให้กำลังต่อไปค่ะ
-
สมหวังกันสักทีนะ
อยากเห็นกันต์ร้องเพลงที่ร้านเกล้าอีกค่ะ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
แล้วตกลงกันต์จะขึ้นประกวดรอบสุดท้ายไหมอ่ะ? อยากให้ขึ้นอ่ะ คนรอเชียร์เยอะ ทั้งพ่อแม่ตัวเอง พ่อแม่เกล้าด้วย แล้วค่อยแบบขอสละสิทธิ์แบบแมนๆ จะหล่อกว่าถอยตอนนี้นะ สู้ๆกันต์
-
:pig4:
-
หวังให้พ่อแม่ของทั้งคู่เข้าใจให้มากขึ้นกับเหตุการณ์ที่เกิดนะครับ
กันต์ - เกล้า สู้ๆ นะครับ ^^
ส่วน 114 ดีใจด้วยน๊า คริคริ
-
กลับไปร้องที่ร้านเกล้าดีกว่าเนาะกันต์เนาะ
-
ฝากถึงพี่เกล้า... ไม่เห็นต้องแคร์เลย คนที่ด่าเรา เค้าก็ทำได้แค่ด่าป้ะ คนที่ด่าคนอื่นคือคนที่ชีวิตมีแต่ความทุกข์ไง คนมีความสุขในชีวิตไม่ดูถูกคนอื่นแบบนี้หรอก พี่เกล้าอย่าไปสน อย่าได้แคร์
ฝากถึงกันต์....ห้ามทำพี่เกล้าเสียใจนะ!!!
-
กลับไปประกวดแล้วสละตำแหน่งดีไหมจ้ะ :mew2:
-
o13
-
ไม่ใช่ก็อย่าฝืน ยังไงก็สู้ต่อไปนะ เต็บคนคูล เอ้า.. พูดเรื่องเดียวกันหรือเปล่า
กันต์สู้ ๆ ๆ ๆ ๆ
:z2:
-
:pig4: :pig4:
-
อาจจะโดนพ่อแม่บ่นบ้างงงเล็กน้อยแปปๆก็เลิกบ่น
แต่ดีกว่าที่จะต้องมานั่งอ่าน นั่งฟัง นั่งดู อะไรๆที่จะมาบันทอนจิตใจเรา
แบบนี้ดีกว่าเยอะ
**ปล. แอบนอกเรื่องนิดนึง การแสดงความคิดเห็นในโลก social
คนพิมพ์กับคนอ่านความรู้สึกมันต่างกันเยอะ ตัวหนังสือ มันสื่ออะไรได้หลายอย่างเลยนะ
-
ดีที่กันต์ไม่ฝืนทำในสิ่งที่ไม่ใช่ ไม่งั้นหมดความสุขแน่ๆ ขนาดยังไม่ชนะยังขนาดนี้ :เฮ้อ:
-
การได้ร้องเพลงที่ร้านของเกล้าเป็นความสุขของกันต์แล้ว
-
โอ๊ยยยยยย ใครมันว่าพี่เกล้า เดี๋ยวเจ้จะแฮ็กไวรัสใส่มัน โฮะๆๆๆๆๆๆ :laugh:
-
ในที่สุดกันต์ก็ค้นพบจุดหมายของตัวเองแล้ววว
-
มีความมุ้งมิ้งงงงง :z3: :z2:
-
คุณพ่อคุณแม่จะตกลงเรื่องสินสอดเลยไหมค่ะ
-
กันต์ ทำถูกแล้ว ที่เลิกการประกวด
การเข้าสู่โลกมายา มีแต่การแข่งขัน ชิงดีชิงเด่น
เป็นเป้าหมายของการถูกวิพากย์วิจารณ์
ทั้งเรื่องมีมูล ไม่มีมูล ถูกเต้าข่าว
ถูกพวกโรคจิต ตามติด สโต้กเกอร์
เป็นคนของประชาชน ถูกขุดคุ้ยประวัติ
ถูกตามติดตลอดเวลา ขาดความเป็นส่วนตัว
คนรัก เพื่อน ญาติ พลอยเขาสู่วังวนไปด้วย
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เมื่อเลือกทางเดินได้แล้วก็เกล้าไปพร้อมๆกันต์เนอะ (มีความเล่นคำ)
-
รู้สึกว่าสั้นนนนนน :ling1:
รอตอนหน้านะคับบบ
-
รู้สึกอิ่มเอมกับความรัก ขอบคุณค่ะ
-
แบบนี้แหละดีแล้วเนอะ...
-
o13
-
สิ่งที่ชอบ บางทีก็ไม่ใช่จุดมุ่งหมายในชีวิต เราใจความหมายของคำๆนี้มาก อะไรที่เราทำได้ดี ก็ขึ้นอยู่กับสภาพแวดล้อมที่เราสบายใจเช่นกันเนอะะะ สู้ๆนะคุณเจ้านายกับายสิบสอง
อ่านตอนที่เกล้าอ่านคอมเม้นแย่ๆแล้วรู้สึกแย่เลย คนสมัยนี้เวลาำมพ์อะไรลงโซเชี่ยลก็ไม่สนใจความรู้สึกคนโดนเลย เอาแต่ความสะใจ คิดว่าเป็นสิทธิที่จะทำได้ ก็ทำโดยไม่คิดถึงความเหมาะสม สมควรเลย :เฮ้อ: อ่านมาราธอนมากมาย 555 สู้ๆค่าคุณชิฟฟ่อน :กอด1:
-
ปากคนอ่าเนาะ เงียบกันไม่เป็น!!
-
ซึ้งน้ำตาซึมเลย
:monkeysad:
ถึงกันต์จะไม่ได้เป็นเดอะนิวสตาร์
แต่กันต์ก็ได้พิสูจน์ตัวเองแล้วว่าพูดอะไรแล้วต้องรับผิดชอบ
แต่สิ่งสำคัญที่สุดคือค.รู้สึกของคนที่กันต์รัก
กันต์เลือกปกป้องค.รู้สึกของเกล้าก่อนอย่างอื่น
สุดท้ายไม่ว่าจะเป็นอะไร กันต์ก็นึกถึงเกล้าก่อนเสมอ
งือ รักกกกกกกกก
:กอด1: :กอด1:
-
o13 o13 o13
-
สู้ๆๆน๊า
-
:pig4: :pig4:
-
เต๊บ ดีใจออกหย้ามาก
-
สุดยอดเลยกันต์ ดีแล้วที่ตัดสินใจแบบนี้
-
:ling1: :ling1: :ling1:
-
กลับบ้านไปหูระบมทั้งคู่แน่ๆ :hao6: :hao6:
-
:katai2-1:
-
สั้นจังเลยอ่า แต่เกล้ากับกันต์ต้องหุูาแน่ๆ หนีออกมาแบบนี้ ฮ่าๆๆ
-
ทำไมเรากลับคิดว่ากันต์หนีปัญหา หรือว่าชนะ บังคับให้ไปเป็นดาราหรอ เป็นแข่งให้เสร็จ แล้วออกมาก้ได้ ไหนๆก็ไหนแล้ว
-
:m1: :m3: เอาใจไปเลย นายแน่มาก
-
ตอนที่ 35
คำขอของพ่อกับแม่
เวลาผ่านไปหลายวัน
หลังจากที่สื่อต่างๆ พากันลงข่าวอย่างครึกโครมว่าหนุ่มที่ดังข้ามคืนอย่างกันต์ไม่ยอมไปแข่ง ในที่สุดข่าวก็ซาไปโดยที่ใครหลายคนในโลกโซเชียลต่างก็พร้อมใจนัดกันลืม (จริงๆ แล้วมีเรื่องใหม่ดราม่าน่ะครับ) ผมกับกันต์กลายเป็นคนธรรมดาอีกครั้งหนึ่ง โดยที่กันต์สัญญากับผมว่าจะเลิกเล่นเฟซบุ๊ก ส่วนผมน่ะเหรอ...ผมไม่ได้เล่นมานานแล้วล่ะครับ
กันต์ขอตัวไปอธิบายสิ่งที่เขาทำให้พ่อกับแม่ของเขาฟัง ส่วนผมก็ต้องไปอธิบายให้พ่อกับแม่ของผมฟังเหมือนกัน แม้พวกท่านจะบ่นเล็กน้อยที่ต้องทิ้งตั๋วไปฮ่องกงแล้วไปดูเวทีที่ไม่มีกันต์ขึ้นแสดง แต่พวกท่านก็เข้าใจยิ่งตอนที่ผมเอาตัวอย่างการที่ผมโดนด่าแบบงงๆ ไปให้ดู ทั้งพ่อกับแม่ก็พากันยื่นคำขาดว่าถ้าจะคบกันต่อพวกท่านจะไม่ยอมให้กันต์เดินทางสายวงการบันเทิงอีก เพราะผมมีส่วนพลอยโดนด่าไปกับกันต์ด้วย
วันนี้กันต์ขออนุญาตพาพ่อกับแม่ของเขามากินข้าวที่บ้านผม บอกตามตรงว่าผมตกใจมากกกกกกกก เขาบอกว่าเป็นความคิดของพ่อกับแม่ของเขาเอง ไม่ใช่ความคิดของเขาเลยแม้แต่น้อย ตลอดทั้งวันของวันนี้ผมจึงง่วนอยู่กับการหาวัตถุดิบมาทำกับข้าว แถมรบกวนป้าสามแม่ครัวประจำร้านของผมให้ไปช่วยทำอาหารด้วยโดยมีพี่จุ๋มกับพี่เภาคอยเป็นลูกมือของป้า (พ่อกับแม่กันต์ทั้งทีนะครับ ผมไม่ยอมให้อะไรเสียหายเด็ดขาด)
ตอนนี้ผมอยู่ที่บ้าน มองดูพ่อกับแม่คุมพี่จุ๋มกับพี่เภาให้ทำความสะอาดบ้านทั้งหลัง ท่านทั้งสองแต่งตัวพิถีพิถันมากกว่าที่คิด หลังจากที่พี่จุ๋มกับพี่เภาทำความสะอาดบ้านเสร็จได้ไม่นาน กันต์ก็พาพ่อกับแม่ของเขามา
“มาแล้วเหรอ” แม่ผมถูกชะตากับแม่ของกันต์เป็นพิเศษไม่รู้เพราะเหตุใดเหมือนกัน แม่กันต์สาวกว่าแม่ผมเยอะ อีกทั้งไลฟ์สไตล์ยังต่างกันสุดขั้ว แม่กันต์เป็นพวกใช้เวลาว่างอยู่กับการดูแลตัวเอง ส่วนแม่ของผมใช้เวลาว่างกับการอ่านนิยายของนักเขียนชื่อดังหลายท่าน ทุกวันนี้ผมก็ยังงงอยู่เลยว่าถูกชะตากันขนาดนี้ได้ยังไง “นี่บอกเด็กในบ้านเตรียมสับปะรดอร่อยๆ ไว้รอแล้ว”
“ขอบคุณมากเลยนะคะคุณพี่” แม่ของกันต์ไหว้แม่ผมอย่างสวยงาม ผมไม่ลืมที่จะสวัสดีพ่อกับแม่ของกันต์
กันต์ที่เดินตามมาทีหลังสบตาผมอย่างงุนงงเล็กน้อย คงจะงงเหมือนกับผมนั่นแหละที่วันนี้จู่ๆ พ่อกับแม่พวกเราก็อยากเจอกัน (ไม่ใช่แค่กันต์นะครับที่บอกว่าพ่อกับแม่เขาอยากมาเจอคนที่บ้านผม คนที่บ้านผมเองก็เช่นกัน)
หลังจากที่คุยกันไปสักพักก็ถึงเวลาทานอาหาร ผมนั่งอยู่ข้างๆ กันต์ เราทั้งคู่สังเกตดูพ่อกับแม่ของพวกเรา ทุกท่านต่างก็พากันทำหน้าชื่นมื่นแบบแปลกๆ
มันต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่...
“เอาล่ะ ในเมื่ออยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาแล้วเนอะ” นั่นไง เกริ่นมาซะขนาดนี้แล้ว ผมกะแล้วเชียวว่าต้องมีอะไร “พ่อกับแม่ และก็คุณกานต์ คุณยุพดีคุยกันเรียบร้อยแล้ว” คุณกานต์คือพ่อของกันต์ ส่วนคุณยุพดีก็คือแม่ของกันต์ครับ
“คุยอะไรกันครับ” กันต์ถามอย่างระแวง
“ลูกทั้งสองอาจจะเพิ่งคบกัน แต่ว่าแม่อยากให้ลูกมองถึงอนาคต”
ผมกับกันต์สบตากันอย่างไม่เข้าใจเท่าไหร่นัก
“ทายาทน่ะจ้ะ”
ผมสำลักทันทีที่แม่ผมพูดเสร็จ ส่วนกันต์ก็อ้าปากค้างชนิดที่ว่าตกตะลึงงันถึงขีดสุด
“ให้ตายเถอะ คิดกันไปถึงไหนต่อไหนแล้ว” แม่คนสวยของกันต์ส่งกระดาษทิชชูมาให้ผม
“ก็ในเมื่ออยากที่จะคบกันไปแบบนี้ พ่อกับแม่ก็อยากเห็นทายาท” แม่ผมพูดต่อไป “เนื่องจากเราทั้งคู่มีทายาทให้พ่อกับแม่ไม่ได้ พ่อกับแม่ก็เลยคุยกับท่านทั้งสองนี้” แม่ผมพยักพเยิดไปทางพ่อแม่ของกันต์ “เราจะให้ลูกรับเด็กมาเลี้ยง...”
ผมกับกันต์สบตากัน เพิ่งจะเห็นว่าอีกฝ่ายมีดวงตาเป็นประกาย เขาคงไม่เคยคิดถึงจุดนี้มาก่อน ในขณะที่ผมนั้นโดนกรอกหูทุกวันตั้งแต่อายุ 25 แล้วล่ะครับ
มือของกันต์เอื้อมมาจับมือของผม เขาบีบมือของผมแน่นเลยทีเดียว
“หรือพวกลูกอาจจะอยากใช้วิธีหาแม่อุ้มบุญก็ได้ ค่าใช้จ่ายไม่ใช่ปัญหา”
ผมมองหน้าของกันต์ เขาสบตากับผมแวบหนึ่งก่อนที่จะเปรยออกไป “ขอเราปรึกษากันก่อนได้มั้ยครับ”
“ได้สิ” พ่อผมเป็นคนพูด “เราไม่รีบกันในเรื่องนี้ แต่อยากให้เก็บเอาไปคิดว่าควรจะทำยังไง” พ่อของผมส่งเสียงไอ “พ่อกับแม่เองก็แก่แล้ว และก็ไม่มีแรงจะเป็นอุปสรรคให้กันต์กับเกล้าอีกต่อไปแล้ว” ทั้งโต๊ะหัวเราะครืน “อยากให้ช่วยนำไปคิดๆ ดู”
“ครับพ่อ” ผมรับคำพ่อ มองดูหน้าของกันต์ว่าอีกฝ่ายมีปฏิกิริยาอย่างไร
เขาดูเคร่งเครียดมากเลยทีเดียว
กันต์กินไม่หยุดอยู่ริมสระน้ำบ้านผม
ท่าทางแบบนี้ของเขาที่แสดงออกมาทำให้ผมรู้เลยว่าเขากำลังเครียดอยู่ เรื่องทายาทคงจะเป็นเรื่องใหญ่มากครับสำหรับเขา จะว่าไปมันก็เป็นเรื่องใหญ่สำหรับผมเหมือนกัน
ความคิดของผมก็คือผมควรให้ในสิ่งที่พ่อกับแม่อยากได้ อีกอย่างหนึ่งผมก็ไม่ได้มีอคติอะไรกับเด็ก อีกอย่างหนึ่งเด็กคนนั้นจะกลายเป็นเสมือนโซ่ที่คล้องใจของผมกับกันต์ให้อยู่ด้วยกัน แต่ผมไม่รู้หรอกนะว่ากันต์จะคิดเหมือนผมมั้ย เรื่องนี้ผมไม่สามารถตัดสินใจอะไรได้คนเดียวเลยจริงๆ
ที่ผมแปลกใจก็คือไม่คิดว่ากันต์จะเครียดขนาดนั้นครับ
“ทำไมถึงคิดมากจัง” ผมถามขึ้น มองดูกันต์กันไม่หยุดแล้วรู้สึกหิวตาม
“เรื่องนี้เรื่องใหญ่นะ เด็กต้องมาอยู่กับเรานะเกล้า” คนที่เพิ่งจะอายุยี่สิบสองย่างเข้ายี่สิบสามต้องมาคิดอะไรแบบนี้ถือว่ายังเร็วไปสำหรับเขาครับ ผมอดขำไม่ได้จริงๆ “ขำอะไรอ่ะ”
“ตลกดี”
“ที่ผมเครียดก็คือ...ผมยังไม่มีอะไรเลย” กันต์แบมือออกเหมือนต้องการจะบอกว่าเขาไม่มีอะไรจริงๆ “ขนาดดูแลเกล้ายังยาก นับประสาอะไรกับเด็กอีกหนึ่งคน”
“ตอนนี้ไม่มี ตอนหน้าเดี๋ยวก็มี”
“...”
“กูเชื่อใจมึง”
กันต์ส่งยิ้มน้อยๆ อย่างซึ้งใจมาให้ผม
“ทำงานที่บริษัทเป็นไงบ้าง”
เขาถอนหายใจยาว “เหนื่อยครับ เพราะต้องเริ่มจากศูนย์” กันต์เริ่มทำงานกับบริษัทของบ้านตัวเองแล้วครับ เขาบอกว่าเขาจะลองทำทุกตำแหน่งจนกว่าจะรู้แจ้งเห็นจริงและก็เหมาะกับการขึ้นเป็นผู้บริหาร ผมนับถือความคิดของเขานะ การที่จะบริหารอะไรได้ดีนั้นเราต้องรู้จักสิ่งนั้นอย่างดีและละเอียดเสียก่อน แต่มันมีข้อเสียก็คือเรื่องเวลานี่แหละครับ กว่าจะถึงเวลาที่เขาเป็นผู้บริหารก็ต้องกินเวลาไปอีกนานเลยทีเดียว
ผมดีใจที่เขาไม่หยุดพยายาม...ผมดีใจที่ไม่เคยเห็นเขาบ่นอยากยอมแพ้ ทั้งๆ ที่ตำแหน่งของเขาตอนนี้ไม่ต่างจากลูกจ้างในโรงงานเลยแม้แต่น้อย
จากที่ผมสังเกต สีผิวของกันต์เข้มขึ้นเล็กน้อยหลังจากไปทำงานที่บริษัท
“สู้ๆ นะ”
“เป็นนักร้องสบายกว่าเยอะเลย” กันต์แกล้งบ่นเล่นๆ “เกล้าคิดว่าเด็กๆ เป็นยังไง”
“หมายถึงอะไรเนี่ย จู่ๆ ก็มาถาม”
“นี่เราไม่ได้กำลังปรึกษากันเรื่องรับเด็กมาเลี้ยงอยู่เหรอครับ”
“อ้าวเหรอ” ผมเกาหัวเบาๆ “ก็น่ารักดี”
“เหรอครับ”
“อีกอย่างหนึ่งนะถ้าเราสองคนมีเด็กที่ต้องดูแล กูคิดว่ามึงต้องไม่ออกนอกลู่นอกทางเหมือนที่เคยเป็นแน่ๆ”
“เดี๋ยวๆ” กันต์โวย “ตั้งแต่คบกับเกล้าผมก็เลิกไปหมดแล้วเหอะ”
“ก็พูดกันๆ ไว้ก่อน” ผมยักไหล่
“แต่ก็ดีนะครับ อยากเห็นเกล้าให้นมเด็กจัง”
เดี๋ยวนะมึง “ว่าไงนะ”
“อยากรู้จังเลยว่าเวลาเกล้าเป็นแม่คนจะเป็นยังไง”
“แม่คนอะไรวะ นี่พ่อคน ไม่ใช่แม่คน”
“ต้องมีใครคนใดคนหนึ่งทำหน้าที่เป็นแม่นะ”
“ไอ้บ้า” ผมร้องลั่น
“ลูกต้องมีครบทั้งพ่อกับแม่สิครับ”
“มึงก็เป็นแม่ไปสิ”
“บ้า เดี๋ยวฟ้าผ่า” กันต์ก้มหน้าก้มตากินต่อ ฟ้าผ่าอะไรของมันวะ ทำไมมันพูดแบบนี้เนี่ย! ผมจะเป็นแม่คนได้ยังไง “เราจะรับเด็กมาเลี้ยงกันครับเกล้า”
ผมมองใบหน้าของอีกฝ่ายที่ส่งยิ้มตาหยีเหมือนอย่างเคยมาให้ กันต์ตัดสินใจแล้ว ผมเองก็ขอตัดสินใจบ้างก็แล้วกัน
ผมคิดเหมือนกันต์...
“เฮียจะมีลูกกกกกกกก” ไอ้หนึ่งร้องลั่นเมื่อได้ยินข่าวจากปากของกันต์ วันนี้กันต์อาสามาเป็นเด็กเสิร์ฟที่ร้านให้ฟรีๆ หนึ่งวันครับ สาวๆ นี่กรี๊ดกันใหญ่เลยทีเดียว สาวๆ ที่ว่าไม่ใช่ลูกค้าครับ พนักงานของผมนี่แหละ “ประกาศโว้ย เฮียเกล้าจะมีลูกกกกกกก”
“ทำยังไงคะ ทำยังไง” ทำไมสาวๆ ถึงอยากรู้อะไรขนาดนั้นล่ะ
“ก็จะทำยังไงล่ะ ก็ต้องรับเด็กมาเลี้ยงน่ะสิ” ผมตอบเสียงเรียบง่าย
“ต่อไปนี้ร้านเราจะมีเด็กตัวเล็กๆ วิ่งไปวิ่งมาแล้วเหรอคะ” เก้ากรีดร้อง
“สองคนเลยนะคะคุณเกล้า” เจ็ดไม่หยุดอาการตื่นเต้น
“เอาล่ะๆ” ผมห้ามปรามก่อนจะเสียการเสียงานไปมากกว่านี้ “ตั้งใจทำงานกันได้แล้ว ดูกันต์สิ ตั้งใจทำงานขนาดไหน”
กันต์กำลังตั้งใจทำงานจริงๆ ครับ เขาสวมผ้ากันเปื้อนทับเสื้อเชิ้ตของตัวเองพลางส่งยิ้มแจกจ่ายให้ลูกค้าแถมยังไม่เหนื่อยที่จะบริการอีก
“ชมแฟนตัวเองชัดๆ” คนที่กล้าว่าผมมีคนเดียวแหละ...ไอ้เชี่ยหนึ่ง
“ก็มันตั้งใจจริงๆ”
“เฮียชมแฟนตัวเอง”
“...”
“เออนี่เฮีย เฮียจะแบ่งหุ้นส่วนร้านนี้ให้กับมันป่ะ”
“กูยังไม่ได้คิดเลย” จู่ๆ มึงจะมาเสือกอะไรนักหนาเนี่ยยย
“ถ้าเฮียจะแบ่ง ผมจะได้ดูแลมันดีกว่านี้ เพื่อนผมมันจะกลายเป็นเจ้านายผมเลยนะ”
“ขนาดเจ้านายมึงแท้ๆ อย่างกูมึงยังดูแลได้ไม่ดีเลย”
“เออว่ะ” ไอ้เชี่ยหนึ่งมึงนี่ก็ไม่คิดจะแก้ตัวเลยเนอะ
“โต๊ะสามเช็กบิลครับเกล้า” กันต์ผลักไอ้หนึ่งออกไปเพื่อที่ตัวเองจะได้มายืนอยู่หน้าแคชเชียร์ เขาส่งยิ้มให้ผม ยักคิ้วใส่หนึ่งที่เดินไปทำงานต่อ
“เหนื่อยป่ะเนี่ย” ผมชวนคุยระหว่างคำนวณค่าอาหาร
“ไม่เลย สนุกดี”
“มาทำงานฟรีก็เป็นด้วย”
“ก็มันเป็นร้านของแฟนผมนี่” กันต์เล่นหูเล่นตาใส่ผม “เจอลูกค้าแจกเบอร์ตั้งสองรายแน่ะ ทำไงดีน้า...”
ผมรู้ว่าอีกฝ่ายพยายามแกล้งพูดแหย่ผม แต่ผมก็อดทำหน้าบึ้งไม่ได้อยู่ดี
“เดี๋ยวกูไปเก็บตังค์เอง”
“ใจเย็นๆ ผมพูดเล่น” อีกฝ่ายหัวเราะที่แหย่ผมได้สำเร็จ ก่อนที่จะนำบิลที่ผมรวมตังค์เสร็จไปให้ลูกค้า
“คุณเกล้าครับ เกิดเรื่องใหญ่ขึ้นแล้ว!!!” ไอ้แปดโวยวายมาแต่ไกล ไอ้สิบเองก็เช่นกัน พวกมันวิ่งหน้าตั้งกันเข้ามาตั้งแต่อยู่หน้าร้าน มันทำเอาลูกค้าแตกตื่นกันหมด
“เกิดอะไรขึ้น” ไว้ค่อยด่าพวกมันทีหลังที่ไม่รู้จักเก็บอาการ
“ข้างหน้าร้านครับ ข้างหน้าร้าน!”
“มาเฟีย!”
“อะไรนะ!” ผมร้องเสียงหลง รู้สึกหวาดระแวงจนใจสั่นไปหมด อย่าบอกนะว่าเป็นแก๊งไอ้หัวแดงนั่น
“พวกมันมาที่หน้าร้านครับ”
“มึงสองคนอยู่ที่นี่ พยายามอย่าให้แขกแตกตื่น เดี๋ยวกูไปดูเอง”
ผมพูดพร้อมกับใจที่เต้นระทึกไปด้วย คนที่ตามผมมาแทบจะในทันทีก็คือกันต์ พวกนักดนตรี และก็ไอ้หนึ่ง ทุกคนพอจะรู้ดีว่าพวกที่มาเยือนคือใครและมันต้องการอะไร
นึกว่าจะจบไปแล้ว!
“ไปๆ ซะดีกว่า ก่อนที่จะมีเรื่อง”
พวกไอ้หัวแดงจริงๆ ด้วยครับ พวกมันมากันเกือบสิบคน ท่าทางน่ากลัวอย่างไม่น่าเข้าไปใกล้ สิ่งที่ผมตกใจมากกว่านั้นก็คือคนที่ยืนประจันหน้ากับพวกมันคือไอ้ทิต
“เชี่ยทิต” ผมรีบตามไปสมทบ มันคนเดียวจะเอาคนพวกนี้อยู่ได้ยังไง
“มาแล้วเหรอ” ไอ้หัวแดงมองผมด้วยใบหน้าโหด
“ต้องการอะไรไม่ทราบ” ผมแค่นเสียงถาม กันต์เดินมาขวางหน้าผมเอาไว้ทันที
“กูไม่ได้มีธุระกับมึง กูมีธุระกับไอ้หน้าละอ่อนนี่ต่างหาก” ไอ้หัวแดงหันมาทางกันต์ นั่นทำให้ผมรู้สึกหวาดหวั่นขึ้นมาในทันที พวกแม่งต้องการอะไรกันแน่
“มีอะไร” กันต์ยังคงเหมือนเดิม เขาไม่เคยเกรงกลัวอะไรคนพวกนี้เลย
“มึงติดค้างคำขอโทษกูอยู่”
“มึงก็มาพังร้านแฟนกูไปแล้วนี่!”
คำพูดของกันต์ทำเอาเกิดความเงียบขึ้นประมาณห้าวินาที ไอ้ทิตเสมองไปทางอื่น ส่วนไอ้หัวแดงรู้สึกตื่นเต้นที่ได้ความรู้ใหม่
“จบๆ กันไปเหอะว่ะ ถ้ามึงไม่จบคราวนี้กูแจ้งตำรวจจริงๆ นะ” ผมพยายามพูดอย่างใจเย็น
“นี่น่ะเหรอแฟนมึง มึงเป็นเกย์เหรอเนี่ย”
“หนักหัวพ่อง”
“อ้าวไอ้นี่” ไอ้หัวแดงทำท่าจะพุ่งมาใส่กันต์
“มึงยังจะต้องการอะไรอีก เอาคืนไปแล้วก็ให้แล้วต่อกันไปสิ เป็นลูกผู้ชายหรือเปล่า”
“คำว่าลูกผู้ชายนั้นมันหายไปหลายปีแล้วสำหรับกู” หัวแดงชี้มาที่กันต์อย่างคาดโทษ “มึงต้อง...คุกเข่าขอโทษกู”
“พ่องมึงตาย!” ไอ้หนึ่งร้องลั่น
“ไม่เด็กไปหน่อยเหรอ” สิบห้าพูดขึ้นมาอย่างโกรธเคือง
“ตอนมันพังกระจกกูแม่งหยามหน้ากูชัดๆ”
“แล้วที่มึงพังกระจกร้านแฟนกูล่ะ”
“เดี๋ยวๆๆ สรุปก็คือกูแก้แค้นผิดคน” เชี่ยหัวแดงนี่ควรไปทำอะไรอย่างอื่นที่มีสาระว่าอย่างนั้นมั้ยครับ “งั้นกูควรลงกับมึงตั้งแต่แรกถูกมั้ย”
“ตกลงมึงจะไม่จบใช่มั้ย” ทิตทำท่าจะพุ่งใส่
“เชี่ยนี่เสือกอะไรเนี่ย”
“ผมกำลังจะโทรแจ้งตำรวจนะครับคุณเกล้า” สิบสี่เอ่ยแทรกขึ้นมาและกำลังกดโทรศัพท์
“ทำไมต้องถึงตำรวจด้วยวะ พวกมึงแม่งไม่แมนเหี้ยไรเลย”
แปลกแต่จริงที่มันดูหวาดหวั่นไม่น้อย ตกลงมันมาหาเรื่องหรือมันต้องการอะไรจากพวกผมกันแน่ ยิ่งฟังก็ยิ่งงง ยิ่งฟังก็เหมือนยิ่งเสียเวลาเปล่า
“มึงไม่ได้มาแค่ต้องการการคุกเข่าขอโทษจากกันต์ใช่มั้ยวะ” ผมค่อยๆ ถามอย่างใช้ความคิด จ้องมองคนพวกนั้นเขม็ง “พวกมึงต้องการอะไรกันแน่”
ผมมองเห็นพวกมันคุยกันอย่างเคร่งเครียด ให้ตายเถอะ นี่มันเสียเวลาทำมาหากินเป็นบ้า
“เอางี้” ผมสรุปให้ในที่สุด “กูจะเลี้ยงเหล้าพวกมึงฟรีหนึ่งมื้อ คราวนี้มึงต้องสัญญานะว่ามึงจะจบจริงๆ”
“แป๊บหนึ่งไอ้เกล้า กูอัดคลิปก่อน” ทิตยกโทรศัพท์ขึ้นมาอัดคลิปคนพวกนั้นจริงๆ “เอาล่ะ พูดมาไอ้สัด”
“เชี่ยนี่” หัวแดงทำท่าจะมาปัดโทรศัพท์ของทิต แต่พวกผมคนเยอะกว่าเลยคอยกันไม่ให้พวกมันทำอะไรพวกผมได้แม้แต่คนเดียว
“ตกลงมึงมาเพราะอยากแดกเหล้าฟรี?” ผมยิงคำถามต่อไป
“กูแค่ผ่านมาแล้วนึกขึ้นได้” หัวแดงพูดเสียงอ่อย “แล้วพวกกูก็เกิดเปรี้ยวปากอยากแดกขึ้นมา”
กูอยากจะแพ่นกบาลพวกมันเรียงตัวเสียจริงๆ ก็นึกว่ามีเรื่องอะไร...
“ได้ กูเลี้ยง กูใจดี สปอร์ต กทม. อยู่แล้ว” ผมยักไหล่ “แค่สัญญาว่าต่อไปจะไม่มาหาเรื่อง มึงก็คนทำมาหากินเหมือนกัน มึงน่าจะเข้าใจกูใช่มั้ย ที่มึงมาทุบกระจกร้านกูมันเทียบไม่ได้กับที่กันต์ไปทุบกระจกรถมึง โอเค กันต์มันผิดจริง แต่ทุบกระจกรถมันไม่ลำบากเท่าทุบกระจกร้าน กูสูญเสียรายได้ไปสองอาทิตย์มึงรู้มั้ยว่าเท่าไหร่...”
“มึงคิดว่ามึงจะสั่งสอนอะไรคนอย่างกูได้อย่างงั้นเหรอ” หัวแดงพูดต่อไป “กูทุบกระจกร้านมึงเพื่อความสะใจ!”
“ก็พูดไว้ให้คิด มึงมีสมองน่าจะคิดออก กูคิดว่าในหัวมึงคงไม่ได้มีแต่ขี้เลื่อยแน่ๆ”
“ไอ้ห่านี่”
“ตกลงจะแดกมั้ย” ผมถามอีกครั้ง
“แดก”
“แล้วจะมาพังร้านกูอีกมั้ย”
“ไม่แล้วโว้ย!”
ผมหันไปมองทิต ทิตกดหยุดอัดคลิปแล้วพยักหน้าให้ผม...อย่างน้อยตอนนี้ผมก็มีหลักฐานในมือแล้วว่าไอ้พวกนี้มันเป็นคนทุบกระจกร้านผมจริง ทีนี้ถ้ามันจะมาทำอะไรร้านผมอีกล่ะก็ผมไม่เอาไว้แน่ หลักฐานตอนที่ร้านถูกทุบกระจกก็ยังมีอยู่เต็มไปหมดในโทรศัพท์ของพนักงานผม อีกอย่างหนึ่งพ่อเพื่อนผมเป็นตำรวจและพี่ชายไอ้ทิตก็เป็นทนายด้วย
แค่เลี้ยงเหล้าฟรีโต๊ะเดียวผมทำได้อยู่แล้ว ถ้าหากจะแลกกับความปลอดภัยของร้านผม
“กูขอบใจมึงมากเลยนะ” ผมพูดขึ้นพลางมองไปที่ลูกค้ามาเฟีย (ที่แดกฟรี) อยู่ในส่วนเอาต์ดอร์ ทิตกำลังยืนอยู่ข้างๆ ผมที่หน้าบาร์ เราสองคนกำลังดื่มเครื่องดื่มที่เก้าจัดมาให้ “มึงปกป้องกูเสมอ ไม่ว่าเวลามันจะผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว”
“มันจะเป็นอย่างนั้นต่อไปเพื่อน” ทิตตบบ่าผม “กูขอโทษที่ชอบมึง”
ผมกะพริบตาใส่มันเบาๆ “มันไม่ใช่เรื่องที่ต้องขอโทษ”
“เอาเข้าจริงๆ กูลองนั่งคิดลองคิดดูแล้ว มีมืงเป็นแฟนมันคงแปลกๆ อ่ะ กูชอบที่มีมึงเป็นเพื่อนมากกว่า”
“จริงหรือเปล่าเนี่ย”
“กูพูดจริงๆ” ทิตยกเครื่องดื่มในมือขึ้นจิบ “แม้ว่ามันจะยาก...แต่กูขอตัดใจจากมึงหน่อยก็แล้วกัน”
“อืม”
“ช่วงนี้กูอาจจะหายหน้าหายตาไปบ้าง”
“มึงไม่ค่อยมาอยู่แล้วหรือเปล่า”
“งานกูยุ่ง” ทิตหัวเราะ “เมื่อกี้กูไปคุยกับไอ้กันต์มา”
ผมมองไปที่อีกฝ่ายอย่างตกใจ สลับกับการมองกันต์ที่ยังคงทำหน้าที่เป็นพนักงานเสิร์ฟจิตอาสาอยู่ กันต์มองมาที่ผมและก็ส่งยิ้มให้ ท่าทางจะไปเคลียร์กันมาลับหลังผมจริงๆ
“ตอนไหนวะ”
“หน้าห้องน้ำเมื่อกี้”
“อืม...” ผมขมวดคิ้วเล็กน้อย
“อย่าเครียดดิวะ” ทิตหัวเราะอีกครั้ง “กูฝากมึงไว้กับมัน...จากที่กูได้ยินมา มันก็พยายามอย่างมากเพื่อมึง กูแทบจะวิ่งไปต่อยหน้ามันในการประกวดเดอะนิวห่าเหวอะไรนั่นด้วยซ้ำ ที่มันทำให้มึงถูกด่าทางโลกโซเชียล แต่พอเห็นมันไม่ยอมขึ้นประกวดตั้งแต่ที่มึงโดนวิจารณ์ไปทั่วกูก็เริ่มนับถือมันขึ้นมา...”
“...”
“มึงเลือกถูกคนแล้วล่ะเกล้า” ทิตส่งยิ้มให้ผม ก่อนที่จะลุกขึ้นยืน
“จะกลับแล้วเหรอ”
“อืม กูอยู่กับมึงนานๆ ไม่ค่อยได้หรอก”
“กูขอโทษ”
“มันไม่ใช่เรื่องที่ต้องขอโทษ” ทิตเลียนแบบคำพูดของผม ยิ้มน้อยๆ ก่อนที่จะเดินจากไปด้วยท่าทีที่มีสเน่ห์
“คนหน้าตาดีๆ มาชอบคุณเกล้าเต็มเลย” เก้าที่เดินมาเช็ดโต๊ะกระซิบกับผม “พวกเราเคยคิดกันเล่นๆ ไม่คิดว่าจะเป็นจริงขึ้นมา”
“คิดเรื่องอะไร”
“เรื่องที่น้องกันต์ชอบคุณเกล้าและก็เรื่องที่คุณทิตชอบคุณเกล้าน่ะค่ะ หนุ่มๆ สองคนทำให้พวกเราจินตนาการกันไปไกลเลยเวลาที่สังเกตดู คิกคิก แต่แล้วในที่สุดมันก็เป็นอย่างที่พวกเราคิด รู้มั้ยคะพวกเราเชียร์ใครให้ได้กับคุณเกล้าระหว่างสองคนนี้”
ผมยิ้มเบาๆ ก่อนจะถาม “ใครล่ะ...”
“จะใครซะอีกล่ะคะ ก็ต้องน้องกันต์อยู่แล้ว”
“...”
“ครอบครัวร้านบาร์สุราลัยของเราต้องมาก่อนอยู่แล้วล่ะค่ะ”
“อยากเห็นหลาน อยากเห็นหลาน อยากเห็นหลาน!”
“พ่อง โวยวายอย่างกับเด็ก”
“อยากเห็นจริงๆ นี่หว่า”
“กูยังไม่พร้อม”
“แต่มึงอยากมีลูกใช่มั้ยล่ะ”
“...ก็อยากมีขึ้นมาเรื่อยๆ แล้วล่ะ”
“...”
“เกล้าเริ่มมองเด็กไปทั่วแล้วว่ะ ฮ่าๆๆ”
“น่ารักใช่มั้ยล่ะ”
“โคตรๆ”
“...”
“อยากให้เขาให้นมเด็กได้จัง”
“ไอ้สัด”
“แต่กูคงหึงตายห่าที่ถ้ามีใคร เอ่อ สัมผัสตรงนั้นแทนกู”
“...”
“สรุปก็คืออนาคตกูว่ากูต้องหึงลูกกูแน่ๆ”
“ไอ้สัด นั่นลูก!!!”
TBC*
-
นี้เราไม่ได้ตาฝาดไปใช่ไหม มาต่อเร็วมาก ไม่น่าเชื่อ o18 o18 o18
-
หวังว่ากลุ่มนายหัวแดงจะไม่มาระรานอีกนะครับ //ส่วนเรื่องลูก ... 2 คนก็ดีนะ จะได้มีเพื่อนเล่นกัน คริคริ
-
มาเร็วว๊ากกกก ชอบๆ ค่ะ o13
-
:m20: :m20: :m20: :m20:
-
good job
-
:-[ :-[ :-[ ขอหลานแฝดนะคะคนเขียน โอ๊ยยยยอยากเห็นกันต์เลี้ยงลูก 5555
-
แฮปปี้กันแล้ว~อยากเห็นหน้าหลานด้วยคน อิๆ
-
ฮื่อ เราก็อยากเห็นเกล้าเวลาให้นมลูก ตอนหน้านี่ขอแบบกันต์ฝันไรงี้ได้มั้ย /กราบ
-
จะมีคนมาป่วนเพิ่มหรา
-
มาเร็วงะะะะ
ขอบคุณค่ะ
-
มาต่อไวมากกกก ปลื้มฮะะะ o13
รอดูตอนมีเด็กน้อยยย :katai2-1:
-
:pig4: :pig4:
-
อยากรู้จักลูกๆของทั้งาองคนเร็วๆจัง จะซนขนาดไหน
-
น้องกันต์นี้น่ารัดจริงๆ อยากเห็นลูก
งอแง เป็นหนึเลย้นี่ย
-
ทุกอย่าง เคลียร์
พ่อแม่เกล้า พ่อแม่กันต์ มาเฟีย
เกล้า กันต์ จะรับเด็กมาเลี้ยง
กันต์ นี่ยังไงกันเนี่ย..... อยากเห็นเกล้าให้นมลูก
แต่ก็ไม่อยากให้ลูกสัมผัสนมเกล้า เอาเข้าไป
หึงกระทั่งลูกเล็ก เด็กแดง
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ดีจังที่เคลียได้แล้ว อิๆ
-
สำหรับเรา อายุ 22-25 เป็นวัยที่กำลังสร้างเนื้อสร้างตัว วัยไฟแรงนะ แบบ ทำงานๆๆๆ สร้างฐานที่มั่นคง ไม่ใช่วัยที่จะกลายเป็นพ่อแม่ 5555 แต่ในมุมมองของพ่อแม่แล้ว คงอยากเห็นลูกมีครอบครัวที่จะฝากผีฝากไข้เนาะ คิดถึงแม่ตัวเองเลย 555555
-
แล้วความเป็นครอบครัวก็ตามมา
ชีวิตจริง จะมีอะไรเข้ามาตลอด
ไม่ว่าดีหรือร้าย ก็สู้ ๆ ต่อไปน้าาา
ว่าแต่ทิตยังไม่มีใครใช่ไหมคุณเกล้า
จะได้ไปสมัครเป็นแฟน สงซ้าาน
:really2: :really2:
-
:hao7: เคลียร์ประเด็นกันไป
-
เราอยากเห็นหลานเหมือนที่ชู้กันต์บอกเลยยยย :hao3: :hao3: :hao3:
-
น้องกันต์ของพี่ :)
-
:m20: มีลูกหัวปีท้ายปีเลยนะกันต์
-
555555 กันต์แมร่งเป็นเอามาก แต่ก็น่ารัก ^^
-
:L2: :L1: :pig4:
-
:L1: :L1: :pig4: จะมีหลานแล้วววววววววววว :ling3:
-
อยากรู้ว่าถ้ามีเด็กมาเล่นในร้านมันจะฮาขนาดไหนนะ
-
รอต่อคับ
-
เดี๋ยว ๆ ! กันต์แกหึงลูก!
ไอ้มึน!
-
กันต์เอ๊ยยยยกับลูกยังจะหึง โถๆๆๆๆ
-
ขอบคุณ :)
-
ถ้ามีลูกเวลาก็จะถูกเทไปให้เด็ก มีหวังกันต์ต้องเรียกร้องความสนใจจากเกล้ามากหน่อยนะ 555
-
ขำกันต์มาก :laugh: ขนาดลูกก็ยังไม่เว้นนะ
-
ท่าทางพ่อแม่ทั้งสองฝ่ายเข้ากันได้ดีทีเดียว
-
โอ๊ยยยยยยย น่ารักฟรุ้งฟริ้งงงงง กันต์ เป็นเอามากนะนาย กับลูกยังหึงได้อีก!!!! :m20:
-
:laugh:
-
อยากเห็นหลาน อยากเห็นหลาน อยากเห็นหลานด้วยคนนน
:-[ :-[ :-[
-
อยากเห็นหลานนนนนนนนนน
อยากเห็นพ่อกันต์เลี้ยงลูกกกกกกกกกกก
แค่คิด ต้องน่ารักมากๆๆๆๆแน่ๆๆๆเลยยยยยยยย
-
ตลกพวกหัวแดง อยากกินฟรี 555
จะมีลูกแล้ววววว
-
แฮปปี้สุดๆ
-
555 หึงลูก ..
-
:pig4: :pig4:
-
ตอนที่ 36
กันตพล
วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วราวกับแค่กะพริบตา...
ผมคบกับกันต์มาเป็นเวลาเกือบสองปีแล้วครับ ตอนนี้ร้านของผมอยู่ในช่วงคงเส้นคงวา ส่วนกันต์นั้นเลื่อนมาเป็นผู้จัดการฝ่ายการตลาดแล้ว เรียกได้ว่าเราทั้งคู่อยู่ในช่วงเริ่มมีความมั่นคงมากขึ้น มีเงินเดือนเข้าบัญชีทุกเดือน
ในระหว่างนั้นผมกับกันต์มีการจัดงานคล้ายๆ งานแต่งขึ้นมาด้วย ที่บอกว่าคล้ายๆ งานแต่งก็เพราะว่าแขกของเรามีเพียงแค่หยิบมือเดียวครับ ที่เราต้องจัดเพราะพ่อกับแม่ของแต่ละฝ่ายต่างก็บอกว่าถึงแม้จะไม่ได้จดทะเบียนสมรสกัน แต่อย่างน้อยก็ควรมีงานที่ป่าวประกาศคล้ายๆ งานแต่งว่าเราสองคนจะใช้ชีวิตร่วมกัน กลายเป็นคู่ชีวิตกัน จึงเกิดงานนั้นขึ้นครับ
งานไม่มีอะไรมาก แค่ให้ญาติสนิทและก็เพื่อนๆ มากินเลี้ยงและเป็นสักขีพยานเรื่องของผมกับกันต์ หลังจากวันนั้นกันต์ก็ย้ายมาอยู่กับผม ไม่ใช่บ้านนะครับ แต่เป็นชั้นบนของร้านบาร์สุราลัยนั่นแหละ ช่วงระหว่างก่อนที่เขาจะย้ายมาผมแอบต่อเติมบ้านนิดหน่อย จริงๆ คือไม่หน่อยเลยล่ะ (ไอ้หนึ่งมันพูดคำนี้เอง) กลายเป็นว่าพื้นที่หลังร้านที่แต่ก่อนไม่มีอะไรเลยตอนนี้เป็นบ้านขนาดย่อมๆ ของผมกับกันต์ ซึ่งมันเชื่อมกับห้องนอนของผมที่อยู่ชั้นบนของร้านครับ พูดง่ายๆ ก็คือผมมีบ้านและก็ร้านอยู่ใกล้ๆ กัน
ตอนแรกผมนึกว่าเขาจะอึดอัด ผมก็เลยทำให้โซนที่เป็นบ้านนั้นมันเงียบมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ไม่เลย กันต์ไม่อึดอัด วันไหนนึกครึ้มกันต์ก็ออกไปร้องเพลง วันไหนเหนื่อยๆ กลับมาถึงบ้านก็นอนเลย ชีวิตคู่ของเราสองคนดำเนินมาอย่างเรียบง่ายจนกระทั่งผมเริ่มคิดถึงคำว่าทายาทของเราขึ้นมา...
จริงๆ แล้วผมคิดถึงคำนี้ตั้งแต่พวกเรากลายมาเป็นคู่ชีวิตกันแล้วล่ะครับ ผมเพิ่งเข้าใจเดี๋ยวนี้นี่แหละว่าทำไมคนเราต้องมีครอบครัว และเวลาที่คนเรามีครอบครัวแล้วทำไมต้องมีลูก ไม่รู้สิ ผมแค่คิดว่าถ้ามีเด็กอยู่ในบ้านด้วย เราสองคนคงมีอะไรที่เป็นโซ่ทองคล้องใจกันมากกว่านี้ ถึงแม้ว่าทุกวันนี้กันต์เขาจะเสมอต้นเสมอปลายก็ตาม
ผมไม่ได้เปิดใจเรื่องนี้กับกันต์เลยจนกระทั่งวันหนึ่ง...วันที่กันต์เพิ่งกลับมาจากทำงาน เขากำลังจะหลับอยู่บนเตียงด้วยท่าทีที่เหนื่อยอ่อน
“กันต์...”
“หืม”
“พรุ่งนี้วันหยุดใช่หรือเปล่า”
“เปล่าครับ พรุ่งนี้ต้องไปทำงานครึ่งวัน”
ผมอดแสดงความเสียดายไม่ได้ ผมไปหาข้อมูลเรื่องสถานสงเคราะห์เด็กอ่อนที่เราสามารถไปแสดงความต้องการอุปการะเด็กตั้งหลายที่ แต่สุดท้ายแล้วกันต์ก็ไม่ว่างสักที
“มีอะไรหรือเปล่า” กันต์สัมผัสได้ถึงความแปลกไปของผม
“เมื่อไหร่เราจะไปดูเด็กกันอ่ะ” ผมพูดอย่างเบา
“หืม”
“นี่มันก็ผ่านมานานแล้วนะ และเกล้าก็คิดว่า...เราพร้อมแล้ว” สรรพนามของผมเปลี่ยนไปตามกาลเวลาครับ ดีขึ้นใช่มั้ยล่ะ ใครจะไปพูดกูมึงกับสามีได้ตลอดกันล่ะ
“พรุ่งนี้กันต์ไม่ว่างเนี่ยสิ”
“ไม่ว่างหรือว่าไม่อยากมีลูกแล้ว?” ผมยิงคำถามไป
“อะไรทำให้เกล้าคิดแบบนั้น”
“ตั้งแต่อยู่ด้วยกันมากันต์ไม่เคยพูดถึงเรื่องลูกหรือเรื่องอุปการะเด็กเลย” ผมโพล่งความในใจออกไปอย่างเหลืออด
“...”
“นี่กันต์อยากมีลูกป่ะเนี่ย”
คนที่กำลังจะถูกงอนค่อยๆ คลานมาหาผม เหมือนเขารู้แล้วว่าผมนั้นเก็บงำเรื่องนี้มานาน อย่างที่ผมเพิ่งจะโวยวายไป กันต์ไม่ได้แสดงท่าทีว่าอยากจะมีลูกทั้งๆ ที่ผมกับเขาเคยตกลงเรื่องนี้กันเมื่อนานนมมาแล้วว่าเราโอเคกันทั้งสองฝ่าย แต่เมื่อกันต์ไม่ยอมแสดงท่าทีอะไรเลย ผมก็ต้องคิดไปเองน่ะสิว่าความปรารถนาของเขานั้นเปลี่ยนไปแล้ว
“อา...กะจะให้มันโรแมนติกกว่านี้สักหน่อย” อีกฝ่ายพึมพำเหมือนพูดกับตัวเอง
“อะไรเหรอ”
กันต์เอื้อมมือไปหยิบของที่อยู่ในลิ้นชักออกมา เป็นกล่องของขวัญขนาดเล็กที่ผมไม่รู้ว่ามีอะไรอยู่ข้างใน
“อีกไม่กี่วันเราจะครบรอบสองปี ผมก็เลยเตรียมของขวัญไว้ให้” กันต์พูดก่อนที่จะยื่นสิ่งนั้นให้ผม
ผมแกะกล่องออกด้วยความประหลาดใจยิ่ง สิ่งที่อยู่ข้างในก็คือถุงเท้าเด็กอ่อนครับ ผมมองอย่างตะลึงตาค้างกันเลยทีเดียว
“พอถึงวันนั้นผมก็จะให้กล่องนี้กับเกล้า พร้อมๆ กับพูดด้วยถ้อยคำที่สุดแสนจะโรแมนติกว่า...”
“...”
“มีลูกกันเปล่า”
ผมหลุดหัวเราะกับถ้อยคำที่ไม่ค่อยจะโรแมนติกสักเท่าไหร่ อีกทั้งมันยังสองแง่สองง่ามอีกด้วย กันต์ทำให้ผมรู้สึกดียิ่งขึ้น เขาทำให้ผมลืมความกังวลที่เคยมีไปทั้งหมด อีกฝ่ายจ้องหน้าผมด้วยสายตาอ่อนหวานพร้อมกับถามความเห็น
“ไปพรุ่งนี้ก็ได้นะ แต่ขอไปเคลียร์งานก่อน”
“โอเค” ผมรับคำอย่างตื่นเต้น
“อยากมีลูกมากเลยใช่มั้ยเนี่ย”
“เห็นลูกๆ เพื่อนหลายคนก็น่ารักดี”
“ได้ครับ” กันต์จับตัวผมให้เอียงเข้าไปซบไหล่พร้อมๆ กับจุมพิตที่ขมับ “เราจะไปตามหาเด็กที่เกิดมาเพื่อเป็นลูกของเรากัน”
“ให้แม่ไปด้วยมั้ยลูก”
“ไม่เป็นไรครับแม่ ใกล้จะถึงแล้ว”
“ไปคนเดียวโดยไม่มีกันต์ไปด้วยจะโอเคเหรอ”
“ผมแค่อยากมาก่อนครับแม่” ผมคุยโทรศัพท์ผ่านบลูทูธด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นจนปิดไม่มิด “ผมแค่อยากมาหาเด็กๆ ก่อน”
“ที่ผ่านมาลูกแม่เหงาขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย”
“เปล่าสักหน่อย”
“หึๆ” แม่ส่งเสียงหัวเราะ “เลือกเด็กที่ถูกชะตานะลูกนะ ว่าแต่จะเลือกลูกผู้หญิงหรือลูกผู้ชายล่ะ”
“ก็ต้องดูก่อนว่าเด็กที่ถูกชะตาเป็นยังไง”
“ตกลงตามนั้นนะลูก แม่รอรับหลานนะ”
แม่ผมเองก็มีความตื่นเต้นไม่ต่างจากผม ผมกดวางสายไปด้วยรอยยิ้ม ขณะที่เลี้ยวรถเข้าไปยังสถานสงเคราะห์เด็กอ่อนที่ผมติดต่อเอาไว้
ผมเข้าไปติดต่อเจ้าหน้าที่หลังจากที่จอดรถเสร็จ เจ้าหน้าที่สาวพาผมมายังที่ที่รวมเด็กอ่อนอยู่เต็มไปหมด ผมเห็นแล้วรู้สึกอยากจะร้องไห้เลยครับ...
เด็กหลายคนร่างกายแข็งแรงสมบูรณ์ แต่พ่อแม่กลับไม่พร้อมที่จะดูแลพวกเขา
“บางคนถูกทิ้งเอาไว้ที่ถังขยะ บางคนก็ถูกทิ้งเอาไว้ที่นี่ มีหลายอย่างมากค่ะคุณเกล้า เด็กๆ น่าสงสารกันทั้งนั้นเลย”
ผมได้ยินเสียงเด็กอ่อนดังอ้อแอ้เต็มไปหมด ถ้าผมสะดวกผมคงรับเลี้ยงไปหลายคนแล้ว แต่นี่ผมไม่รู้ว่าผมกับกันต์จะทำได้ดีแค่ไหน เราจึงต้องเลือกเด็กแค่หนึ่งคนเท่านั้น
“ตรงนี้เป็นห้องของเล่นค่ะคุณเกล้า” เจ้าหน้าที่สาวพาผมเข้ามาในห้องของเล่นที่มีเด็กกำลังคลานไปมาอยู่ประมาณห้าหกคนเห็นจะได้ “ถ้าคุณเกล้าชอบเด็กคนไหน ติดต่อเจ้าหน้าที่ได้เลยนะคะ”
“ขอบคุณมากครับ”
ผมค่อยๆ เดินเข้าไปนั่งรวมกับเด็กๆ ความไร้เดียงสาอย่างแท้จริงนี่มันทำให้เราสุขใจอย่างบอกไม่ถูกนะครับ พวกเขาทุกคนครบสามสิบสอง แต่ทว่ากลับถูกทอดทิ้ง ผมมองเด็กแต่ละคนด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสาร และเล่นกับเด็กบางคนที่เข้ามาเล่นกับผม
ให้ตายเถอะ...ผมอยากเลี้ยงให้หมดนี่เลย แต่ผมทำอย่างนั้นไม่ได้
ช่วงระหว่างที่ผมเผลอนี้เอง มีเด็กตัวอ้วนกว่าเด็กวัยเดียวกันคนหนึ่งคลานมาหาผมอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นก็...ฟาดของเล่นเข้าที่อกของผมเต็มแรง
นี่คือเรี่ยวแรงของเด็กอ่อนจริงๆ เหรอ
ผมมองไปที่เด็กคนนั้นอย่างทึ่งๆ เขาเป็นเด็กผิวดี อ้วนจ้ำม่ำ หน้าตาตี๋ๆ หน่อย
“ไงครับ” ผมพูดกับเขา ถึงแม้จะรู้ว่าเขาฟังผมไม่รู้เรื่องก็ตาม
แน่นอนว่าเด็กคนนี้ไม่ตอบผม เขาใช้ตาเล็กๆ ของเขามองผมตาแป๋ว เดี๋ยวนะ ทำไมเด็กคนนี้มีส่วนคล้ายกันต์แบบนี้ล่ะเนี่ย
“น้องคนนี้พวกเราตั้งชื่อว่าน้องกันตพลค่ะ” เจ้าหน้าที่อธิบาย “น้องถูกทิ้งเอาไว้ที่ข้างถังขยะเมื่อหลายวันก่อนแล้วเจ้าหน้าที่ตำรวจไปพบ เพิ่งออกมาจากโรงพยาบาลเองค่ะ”
“เพิ่งออกมาแต่มีแรงเยอะขนาดนี้เลย” ผมมองไปที่เด็กชายกันตพล สงสัยเขาจะรู้ว่าผมสนใจล่ะมั้ง เห็นมองผมใหญ่เลย ไม่นานนักเขาก็คลานเข้ามาใกล้ผม จากนั้นก็ปีนขึ้นมานั่งตักผม โดยที่ผมไม่ต้องช่วยเหลือเลยสักนิด
ความอบอุ่นที่ส่งออกมาจากเด็กคนนี้คืออะไร
“เจ้าหน้าที่ตำรวจตามสืบไม่ได้เลยค่ะว่าพ่อแม่ของเด็กคนนี้เป็นใคร จุดที่น้องกันตพลถูกทิ้งเอาไว้เป็นจุดที่เปลี่ยวไม่ค่อยมีผู้คนผ่านไปเจอ ว่ากันว่าน้องแข็งแกร่งมากเลยค่ะ โดนทิ้งไว้หลายวันแล้วก็ยังใจสู้”
ยิ่งฟังผมก็ยิ่งรู้สึกสะเทือนใจ เด็กที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่และไม่สามารถช่วยอะไรตัวเองได้ถูกทิ้งให้อยู่ข้างถังขยะตามลำพัง เด็กหลายคนก็อาจจะมีโชคชะตาเช่นเขา
ไม่รู้สิ...ผมคิดว่าเด็กคนนี้เลือกผมตั้งแต่ที่เขาฟาดของเล่นมาใส่อกผมอย่างแรงแล้วล่ะ
“มาอยู่กับพ่อมั้ยครับ กันตพล...”
“ชื่อเล่นว่าอะไรดีล่ะเรา”
“...”
“ต้องเป็นตัว ก ไก่ ใช่มั้ย อยากชื่อว่าอะไรล่ะ”
“...”
“เล่นแต่ของเล่น ไม่ยอมตอบเลยนะ”
ผมสนิทกับกันตพลไวมากครับ เพราะเด็กคนนี้ติดผมมาก เจ้าหน้าที่พยายามแกะเขาออกไปดื่มนมทานอาหารแล้ว เขาก็ไม่ยอมออกห่างจากผม ทันทีที่ห่างผมปุ๊บเจ้าตัวเล็กก็จะงอแงปั๊บ งองแงชนิดที่ว่าร้องไห้ลั่นสั่นสะเทือนอาคาร เป็นเด็กที่ร้องไห้เสียงดังจริงๆ...เมื่อเจ้าหน้าที่ไม่สามารถรับมือกับกันตพลได้ เธอก็เลยส่งนมกับอาหารมาให้ผมเป็นคนจัดการป้อนกันตพลด้วยตัวเอง
รู้สึกดีแฮะ...นี่ใช่มั้ยความรู้สึกเอ็นดูที่ใครหลายคนมีต่อเด็กๆ ในวัยนี้
กันตพลอยู่ในอ้อมแขนของผม ไม่งอแง ไม่ขยับตัว มีเพียงอย่างเดียวที่ขยับครับนั่นก็คือปาก เพราะเขาดูดนมไม่หยุด ดวงตาของเขาจับจ้องมาที่ผม ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกว่าเขาเหมือนกันต์
กันต์มันไปปล่อยเชื้อทิ้งไว้ที่ไหนหรือเปล่าวะ ชักหวาดระแวงแล้ว...
พอดื่มนมเสร็จแทนที่คุณชายกันตพลจะนอน เขากลับร่าเริงคลานเล่นไปทั่ว ตอนนี้ในห้องของเล่นมีแต่ผมกับเขาแล้วล่ะครับ เด็กคนอื่นถูกเจ้าหน้าที่พาตัวไปนอนกันหมดแล้ว
ผมลองตบมือเรียกเขาดู กันตพลคลานเข้ามาหาผมพอใกล้ถึงผมปุ๊บเขาก็กระโดดเข้ามาสู่อ้อมกอดของผม...
“เกล้า” เสียงเข้มๆ ดังขึ้นที่หน้าประตู กันต์นี่เอง “ทำไมมาไม่บอก”
“เกล้าจะเลี้ยงเด็กคนนี้” ผมพูดอย่างมั่นใจ
“เดี๋ยว อย่าเพิ่งตัดสินใจสิ” กันต์ทิ้งตัวนั่งลงฝั่งตรงข้าม กันตพลจ้องมองกันต์เขม็งอย่างงุนงงระคนสงสัย
“แฟนพ่อเอง” ผมอธิบายให้เขาฟัง
“พ่อเหรอ” กันต์ทวนคำ “ปรึกษากันหรือยัง”
ป้าบ! มือเล็กๆ ของกันตพลตีเข้าที่แขนของกันต์จนเกิดเสียงดัง
“โอ้โห แรงเยอะไม่ใช่เล่น” กันต์มองกันตพลด้วยสายตาไม่ค่อยเป็นมิตรแบบไม่จริงจัง “เขาเป็นของฉันเว้ย”
ป้าบ! กันตพลตีแขนของกันต์อีกรอบ
“สู้คนด้วยเว้ย”
“เอาสิ บอกแล้วว่าเลือกไม่ผิด” ผมพูดอย่างภาคภูมิใจ อุ้มกันตพลให้หันไปหากันต์เพื่อที่อีกฝ่ายจะได้เห็นเขาชัดๆ “ดูเขาสิ ไม่เหมือนกันต์หรอกเหรอ”
“เหมือนตรงไหน อ้วนอย่างกับหมู”
“เหมือนจะตาย ตอนยิ้มยิ่งเหมือน”
“ไหนลองยิ้มซิ” กันต์พูดกับเด็กอ่อนตรงหน้า
เด็กไม่ยิ้ม...ผมนี่โคตรจะฮาเลย ฮ่าๆๆๆ
“ผมไม่ถูกชะตากับเด็กนี่”
“ทำไมล่ะ เขาติดเกล้าออกนะ” ผมพูด พร้อมกับโชว์หลักฐานให้เห็นด้วยการหอมแก้มกันตพล กันตพลยิ้มแฉ่ง นั่นยิ่งทำให้กันต์รู้สึกไม่ชอบใจใหญ่
“ให้ตายเถอะ” กันต์ลุกขึ้นอย่างหงุดหงิดเล็กน้อย “ผมจะไปดูเด็กๆ ตรงนู้นสักหน่อยนะ เผื่อจะ...”
ตอนที่กันต์ลุกขึ้นยืน กันตพลคลานไปที่ขาของกันต์จากนั้นก็ใช้มือเล็กๆ เกาะขากางเกงของกันต์เอาไว้ ใบหน้ากลมๆ มองขึ้นไปหากันต์อย่างไร้เดียงสา ผมแบมือออกสองข้างราวกับต้องการบอกกันต์ว่านี่ไม่เกี่ยวกับผม กันตพลคลานไปหากันต์เอง
กันต์ก้มหน้าลงมามองเด็กที่กำลังเกาะขาของเขาอยู่ ก่อนที่จะมองผมสลับกับมองเด็ก
เขาถอนหายใจ ลงมานั่งยองๆ เพื่อที่จะคุยกับกันตพล
“ยอมแพ้ก็ได้” กันต์เกลี่ยแก้มเด็กน้อยอย่างเริ่มรู้สึกเอ็นดู “เกล้าพูดถูก...เด็กคนนี้มีความคล้ายผม”
“ตรงไหน”
“ติดเกล้าน่ะสิ”
“...”
“ผมคิดชื่อเล่นมาแล้ว”
“ชื่อว่าอะไรเหรอ” ผมรีบถามอย่างตื่นเต้น
“เพราะผมคิดอยู่ในใจแล้วล่ะว่าเกล้าต้องเลือกเด็กผู้ชาย”
“...”
“ให้มีชื่อเล่นว่ากุนซือ”
“เหยดเข้ ชื่อกุนซือเหรอ”
“ใช่”
“หน้าตาหลานกูตี๋มากเลยเหรอไงวะไอ้กันต์”
“มึงก็มาดูเองสิ อย่างกับหลวงจีนตัวอ้วนๆ”
“ดูมันว่าลูกมัน”
“ก็จริงๆ”
“ตกลงมึงรักหรือไม่รัก”
“บางครั้งก็รัก บางครั้งก็หมั่นไส้”
“...”
“อย่าจับนมเกล้า!!!!!”
“กูไม่ได้จับ!”
“กูว่าลูกกู”
“ไอ้เหี้ย เด็กก็คือเด็ก”
“ชักจะเหิมเกริมแล้วหลังๆ อ่ะ ต้องห้ามปรามเสียบ้าง”
“...”
“แต่เด็กก็...น่ารักดีนะมึง”
“...”
“แม่งทำให้กูอยากกลับบ้านเร็วๆ กูก็ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน”
TBC*
-
ตอนที่ 37 {บทส่งท้าย}
กันต์ธร เกล้า และกันตพล
สุดท้ายและท้ายสุด...วันนี้เป็นวันธรรมดาอีกวันหนึ่งที่กำลังจะเริ่มต้น
รู้จักเด็กชายกันตพลหรือกุนซือกันแล้วใช่มั้ยครับ เขาคือลูกชายของผมกับกันต์เองแหละ เป็นเด็กที่ถือว่าโตไวมากชนิดที่ว่าซื้อเสื้อผ้าให้ใส่แทบจะไม่ทัน ยิ่งไปกว่านั้นก็คือกุนซืออ้วนมากครับ อ้วนแบบเด็กตุ้ยนุ้ยที่มีเนื้อเยอะๆ นั่นแหละ เขามักจะถูกกันต์แอบเรียกว่าซูโม่บ่อยๆ ซึ่งผมได้ยินทีไรเป็นต้องหยิกกันต์ทุกทีไป คนอะไรวะบางวันก็รักบางวันก็แกล้งลูกฉิบหาย
ถ้าจะให้พูดก็คือตอนนี้กุนซืออายุเกือบหนึ่งขวบแล้วครับ ตั้งแต่ที่ผมกับกันต์ไปรับเขามาเลี้ยงดูอุปการะนั้นชีวิตของพวกเราก็เปลี่ยนแปลงไปอย่างสิ้นเชิง จากที่ผมเคยอยู่ที่ร้านเช้าสายบ่ายเย็น บัดนี้ผมสิงสถิตอยู่ที่บ้านซึ่งอยู่ข้างหลังร้าน บางวันต้องให้สองหอบงานมาให้ผมถึงที่นี่เนื่องจากติดเลี้ยงกุนซืออยู่
เขาเป็นเด็กกินเก่ง แข็งแรง ซน อะไรก็ตามที่เป็นนิยามของเด็กผู้ชายบ้าพลังนั้นมารวมอยู่ในตัวกุนซือหมดเลย หลายครั้งที่ผมสังเกตเห็นว่าเขานั้นมีส่วนผสมของกันต์ครึ่งหนึ่ง ของผมครึ่งหนึ่ง แม้บางครั้งจะดูใจร้อน แต่ก็มีอีกหลายครั้งที่ดูใจเย็น
ไม่มีใครเหมาะที่จะเป็นลูกของเราเหมือนกุนซือแล้วล่ะครับ
“ต้องเอารถเข็นเด็กไปมั้ย” กันต์ถามขึ้นในเช้าวันนี้ หลังจากทานอาหารเสร็จพวกเราก็เตรียมของเพื่อที่จะพากุนซือไปหาคุณยาย (สุดท้ายแล้วผมต้องเป็นมนุษย์แม่สำหรับกุนซือ) ตอนแรกก็พร้อมดีอยู่หรอกครับ ขนของแล้วขนของอีกใส่ข้างหลังรถ คิดว่าไม่น่าจะมีอะไรเพิ่มแล้ว แต่ทว่าจู่ๆ กันต์ก็ถามคำถามแบบนี้ขึ้นมา นั่นทำให้ผมลังเลเลยทีเดียวว่าจะเอายังไง
“ที่บ้านแม่มีอยู่แล้วหรือเปล่า” ผมครุ่นคิด ช่วงนี้พ่อกับแม่ผมเห่อกุนซือมาก รักเสียยิ่งกว่าลูกในไส้เสียอีก ยิ่งเห็นว่าอ้วนจ้ำม่ำก็ยิ่งมันเขี้ยวอยากจะบิดแก้มทั้งวี่ทั้งวัน แถมยังบังคับให้ผมพากุนซือไปหาทุกอาทิตย์อีกนะ
“ไม่แน่ใจ เอาไปด้วยเนอะ” กันต์พูดขณะที่กำลังเริ่มจัดการกับรถเข็นเด็ก ผมเหลือบมองไปที่กุนซือ เขากำลังคลานอยู่ในห้องนั่งเล่นที่มีระเบียง ผมเดินไปหยิบข้าวของของตัวเอง หยิบนั่นหยิบนี่ ในขณะเดียวกันก็มองไปที่กุนซือในทุกๆ ระยะด้วยครับ
“โอ้โห เกล้ามาดูนี่” กันต์เรียกผมไปดูอะไรบางอย่าง ผมไปตามเสียงเรียกของเขา ปรากฏว่าหลังรถนั้นมีของเต็มไปหมดชนิดที่ว่าแทบจะยัดอะไรใส่ไม่ได้แล้ว
ของกุนซือทั้งนั้น...
“ทำไงดี”
“รถเข็นเด็กนี่มันจำเป็นจริงๆ หรือเปล่า” ผมเริ่มถกประเด็นกับกันต์อย่างจริงจัง
“จำเป็นสิครับ ไม่งั้นเจ้าซูโม่” กันต์มองเห็นสายตาของผมจึงเริ่มแก้คำพูด “ไม่อย่างนั้นกุนซือคลานไปทั่วแน่ๆ”
“อืม...เราก็ต้องอุ้มตลอดเวลาสิ มีคนดูเขาเยอะแยะจะตาย พี่จุ๋มพี่เภาก็อีก”
“แต่ผมว่ามันจำเป็นนะเกล้า”
“แต่มันไม่มีที่จะใส่แล้ว”
“ถ้างั้นก็ต้องคัดพวกที่ไม่จำเป็นออก”
“อะไรล่ะที่ไม่จำเป็น มันจำเป็นหมดเลย”
“แล้วต้องทำยังไงล่ะทีนี้”
“ทำไมต้องเสียงดังด้วย” ผมเริ่มไม่พอใจที่กันต์ทำท่าเหมือนรำคาญผม (ในความคิดของผม)
“ไม่ได้เสียงดังสักหน่อย ก็แค่ถาม”
“ไม่จริง กันต์กำลังเสียงดังชัดๆ นี่กำลังคิดถึงสิ่งที่ดีที่สุดเพื่อลูกอยู่นะ”
“ผมก็กำลังคิดเหมือนกัน”
“ตกลงยังไง”
“กุนซืออยู่ไหนครับ”
“ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่อง”
“ไม่ ผมถามจริงๆ กุนซืออยู่ไหน” กันต์หันไปดูระเบียงห้องนั่งเล่นที่เป็นกระจก ในห้องนั่งเล่นเป็นที่ที่ผมเห็นกุนซือล่าสุด แต่ทว่ามองจากหน้าบ้านตอนนี้...เขาไม่อยู่
ฉิบหายแล้ววววว!!!!!
ผมกับกันต์สบตากันอย่างแตกตื่น หลังจากนั้นเราก็พากันวิ่งมาที่ห้องนั่งเล่นอย่างรวดเร็ว
ใจผมหล่นลงไปที่ตาตุ่ม...เจ้าเด็กอ้วนลูกชายผม...หายไป
“อยู่ไหนลูก” กันต์ร้องขณะที่เริ่มพลิกแผ่นดินตามหากุนซือ
“กุนซือครับ อยู่ไหน ออกมาเร็วๆ เข้า”
ผมคิดในใจว่ายังไงกุนซือก็คลานออกไปไหนได้ไม่ไกลอยู่แล้ว แต่ยิ่งผมเห็นว่าประตูกระจกตรงระเบียงมันแง้มอยู่นิดหน่อยแล้วผมก็ยิ่งกังวลหนัก ผมตามหากุนซือทั่วทั้งชั้นหนึ่ง ทว่าหายังไงก็หาไม่เจอ
กันต์วิ่งออกไปดูแถวๆ หน้าบ้าน ตรงบริเวณรอบๆ ระเบียง ใบหน้าที่เริ่มซีดของเขาทำเอาผมรู้สึกกังวลไปหมด
“ไม่เจอ” กันต์พูดเสียงเบาราวกับไม่อยากที่จะพูดคำนี้ออกมา
“ไม่ได้นะ!” ผมร้องลั่นอย่างลืมตัว ผมตามหาเขาอีกครั้งทุกซอกทุกมุมพร้อมกับส่งเสียงเรียก “กุนซือลูก อยู่ที่ไหน พ่อเริ่มไม่ขำแล้วนะ!”
“ส่งเสียงออกมาเจ้าอ้วน ส่งเสียงออกมา!” กันต์เองก็เริ่มจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเช่นกัน
เราทั้งคู่ลืมเรื่องรถเข็นเด็ก เราทั้งคู่ลืมเรื่องทุกอย่าง ตอนนี้สิ่งที่ต้องการมีเพียงอย่างเดียวนั่นก็คือตามหากุนซือให้เจอ ให้ตายสิครับ นี่ใช่มั้ยความรู้สึกของคนที่ทำลูกหาย กุนซือกับผมแม้จะไม่ได้มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกัน แต่ผมขอบอกตามตรงเลยว่าหัวใจของผมเจ็บเป็นบ้า
ทำไมผมถึงปล่อยเขาไว้ตามลำพัง ทำไมผมถึงชะล่าใจ แม้แต่บ้านของผมไม่ว่าเขาจะคลานไปไหนอันตรายมันก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้น
“กุนซือ!!!!!!!!!” ผมร้องเสียงดังลั่น น้ำตาที่กลั้นเอาไว้ใกล้จะระเบิดออกมาทุกขณะ
“เสียงดังอะไรกันเฮีย” เสียงดังมาจากหน้าบ้าน ผมกับกันต์รีบออกไปดู ไอ้หนึ่งกับฟาร์ (สิบสี่ลาออกไปแล้วครับเมื่อหลายเดือนก่อน ลาออกไปช่วยงานที่บ้าน) กำลังยืนอยู่หน้าบ้านผม ในมือของไอ้หนึ่งอุ้มสิ่งที่ผมตามหาแทบพลิกบ้านอยู่ด้วย นั่นก็คือ...กุนซือ
ผมรีบแจ้นไปอุ้มเจ้าอ้วนของผมทันทีพร้อมหอมซ้ายหอมขวา กันต์ที่เห็นกุนซือแล้วทำหน้าโล่งอกที่สุดในชีวิต
“ทำลูกหายกันใช่ไหม” ไอ้หนึ่งทำเสียงตำหนิ “กุนซือบ้าพลังมาก อีกนิดจะคลานไปถึงร้านแล้วเฮีย อันตรายนะ”
“กูรู้ กูรู้ กูผิดเอง” ผมเอาหน้าผากไปชนกับกุนซือที่กำลังเริ่มเล่นคอเสื้อของผม เขาช่างไม่รู้อะไรเลยว่าเกือบทำให้ผมหัวใจสลาย “ต่อไปพ่อจะดูกุนซือให้ดีกว่านี้นะ...”
“ต้องหาอะไรมากั้นประตูเอาไว้แล้วล่ะ เดี๋ยวผมจะรีบจัดการ” กันต์พูดอย่างจริงจัง “ขอบใจมากนะเว้ยเชี่ยเต๊บ ฟาร์ด้วย ไม่ได้พวกมึงนี่กูคงตายอ่ะ...”
“ไหนมึงบอกว่าบางวันมึงก็ไม่ได้รักเด็กคนนี้”
ผมหันไปมองไอ้หนึ่งสลับกับกันต์ หมายความว่ายังไงวะ
“คือจริงๆ แล้วอ่ะ ผมก็แกล้งทำเป็นไม่พอใจเด็กไปอย่างนั้นเอง” กันต์อธิบายกับผมพร้อมกับจิ้มแก้มของกุนซือไปด้วย “ก็เกล้าติดลูกมากกว่าผมอ่ะ”
“ลูกกันต์เหมือนกันป่ะวะ”
“ไม่รู้ล่ะ แต่ผมรู้แล้วว่าผมขาดเด็กคนนี้ไม่ได้ เกล้ารู้มั้ย เมื่อกี้ผมใจสั่นแทบตาย ผมกลัวไปหมดว่าเขาจะเป็นอะไร ผมกลัวจริงๆ นะ”
“คราวหลังก็ดูให้ดีๆ แล้วกัน” ไอ้หนึ่งหันไปหาฟาร์และก็โอบหลังฟาร์ให้เดินออกไป
“มึงจะไปไหนกัน” กันต์ร้องถาม
“ไปหาเด็กมาเลี้ยงบ้าง แม่งมองแล้วดูเป็นครอบครัวฉิบหาย กูอิจฉา” หนึ่งพูดโดยไม่สนใจฟาร์ที่กำลังต่อยมันให้มันเลิกพูด
“ก็กูเป็นครอบครัว” กันต์ยักไหล่อย่างอวดๆ “และกูก็รักครอบครัวของกูมากด้วย”
“กูรู้แล้ว กูไปนะ!”
“เชี่ยเต๊บ”
“อะไรวะ” หนึ่งหันกลับมาหาอีกรอบ
“ขอบคุณนะ”
“อะไร”
“ถ้าไม่มีมึง กูก็ไม่มีวันนี้ ขอบคุณสำหรับทุกๆ อย่าง”
กันต์พูดอย่างจริงใจ ไอ้หนึ่งที่รู้ตัวว่าตัวเองได้ทำสิ่งดีๆ ลงไปก็เริ่มยิ้มออก มันกระโดดโลดเต้นพร้อมๆ กับโบกมือบ๊ายบายให้ผมและครอบครัวของผม
“รักเฮียของกูให้มากๆ ก็แล้วกัน”
“ไม่มีวันไหนที่กูไม่รัก”
ผมส่งเสียงหัวเราะเบาๆ ด้วยความหมั่นไส้ในความมั่นอกมั่นใจของกันต์ กุนซือเองก็เห็นด้วยกับผม เขาส่งเสียงไม่เป็นภาษาราวกับไม่เห็นด้วยกับคำพูดของกันต์
“อะไร ซูโม่”
“...”
“แหม...ยิ้มเชียวนะ คราวหลังถ้าซนอีกเจอดีแน่”
“...”
“จับอะไรอยู่น่ะ”
ผมก้มลงมองดูว่ากุนซือกำลังใช้มือสัมผัสอะไรบนตัวผม
“ให้ตายเถอะ เจ้าอ้วนเอ๊ย!!!”
“...”
“บอกว่าอย่าจับนมของเกล้า!!!!!”
(จบบริบูรณ์)
Talk : ในที่สุดร้านบาร์สุราลัย นิยายที่ถือกำเนิดขึ้นจากการไปนั่งร้านแห่งหนึ่งในจังหวัดของคนเขียนก็จบลง
จริงๆ แล้วนิยายเรื่องนี้ถือว่าผ่านร้อนผ่านหนาวกับคนเขียนมาพอสมควรเลยนะคะ
เรียกได้ว่าปั่นต้นฉบับเรื่องนี้ตอนเจอมรสุมชีวิตพอดี ตอนนั้นคนเขียนก็คิดมาก กลัวว่าจะไม่เสร็จและไม่จบ
แต่ในที่สุดก็พาทั้งคุณเกล้าและน้องกันต์ผ่านพ้นมาได้ กลายเป็นนิยายที่ค่อนข้างสมบูรณ์เรื่องนี้เลยล่ะค่ะ
มีใครชอบน้องกุนซือมั้ยคะ คนเขียนอยากจะบอกว่า
จะได้พบกันนิยายที่น้องกุนซือเป็นพระเอกเต็มตัว ปีหน้านะคะ เย้ : )
ตอนนี้ปั่นเรื่องของน้องกุนซือไปพร้อมๆ กับเรื่อง ใจภักดิ์รักเดียว แล้วค่ะ
บอกเลยว่ามีความเบาสมอง โรแมนติกคอมเมดี้ไม่ต่างจากคู่พ่อทั้งสองของน้องเลย 555
และจะมีคู่กันต์กับเกล้าโผล่ไปแจมด้วยนะคะ เขียนเรื่องของลูกแต่จะไม่มีบทของคู่พ่อก็ใช่เรื่องใช่ม้ายยย
สุดท้ายนี้คนเขียนอยากจะขอบคุณอะไรหลายๆ สิ่งที่ทำให้นิยายเรื่องนี้บังเกิดขึ้นและดำเนินต่อไปจนจบ
ทั้งครอบครัว เพื่อนฝูง อดีตคนรัก(นี่แหละที่มาของมรสุมชีวิต 555 ตอนที่เขียนเรื่องนี้ก็คือไปนั่งร้านกับนางนั่นแหละค่ะ)
คุณบรรณาธิการที่น่ารัก สำนักพิมพ์ everY เพื่อนนักเขียนที่คอยให้กำลังใจ
และสิ่งที่สำคัญที่สุดเลยก็คือคนอ่านที่น่ารักที่ยังคงอ่านและติดตามผลงานของคนเขียนเสมอ
ขอบคุณมากเลยนะคะ คนเขียนไม่รู้จะตอบแทนคนอ่านอย่างไร
นอกจากจะพยายามอย่างสุดความสามารถในการรังสรรค์ผลงานที่ดีต่อไป
อย่างน้อยให้ผลงานของคนเขียนได้สร้างรอยยิ้มแก่คนอ่านได้บ้าง เพียงแค่ยิ้มมุมปากก็ยังดีค่ะ
ร้านบาร์สุราลัย วางแผงที่ร้านหนังสือทั่วประเทศ 28 กันยายน 2559 นี้นะคะ
ขอบคุณทุกท่านที่ตามอ่านจนจบค่ะ
แล้วพบกันใหม่นะคะ
-
จบอย่างไม่ทันตั้งตัวเลยจริงๆ :a5:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: กุญซือน่ารักจัง
-
สนุกค่ะ
ขอบคุณนะคะ
^___^
-
กันต์เป็นเอามากจริง ๆ
-
แทบจะรอกุนซือโตไม่ไหว มาแย่งซีนกันต์เกล้าชัดๆ 555555 อะไรจะน่าฟัดเบอร์นี้
-
สนุกมากๆค่ะ
รอๆ รอกุนซือ :ling1:
-
:กอด1: ดูเป็นครอบครัวสุขสันต์จริง ๆ
-
มีความไม่ทันตั้งตัว ทั้งที่รุ้ว่าสักวัน ต้องจากลา งานเลี้ยงต้องเลิก เเต่ยังคงติดตามผลงานเรื่องอื่นๆนะคะ
มีโอกาสได้รู้จัก หมอป่า น้องโย เลยไปตามเก็บเรื่องอื่นๆมาด้วย
รู้สึกขอบคุณนักเขียนนะคะ เเละทพให้นิยายเรื่องนี้จบแบบสมบูรณ์ที่สุด
เเม้ว่าตัวนักเขียน จะเจอมรสุมในชีวิตจริง เเต่คงไม่มีใคร ผ่านมันไม่ได้คะ
สู้ๆ เเละ เป็นกำลังใจให้เสอม
ปล. เรื่องนี้ไม่เคยยิ้มมุมปาก เพราะยิ้ม หัวเราะ ร้องไห้ อิน ฟิน อย่างที่สุด เเถมชอบพี่กันมากๆๆๆๆๆ
-
โหยยยยย จบแล้วอ่ะ ยังอยากอ่านต่ออยู่เลย :ling1:
ส่วนตัวรู้สึกว่าผลงานเรื่องนี้ของ chiffon_cake อ่อนรสหวานไปนิ้ดด แต่มันได้อารมณ์แบบสุขุมๆ นุ่มๆ ผู้ใหญ่ๆ มาแทน ก็สนุกไปอีกแบบ ไม่หวานเจี๊ยบแต่เป็นหวานแบบละมุนๆแทน ชอบคู่เต็บฟาร์ด้วย จีบกันน่ารักดี
รอติดตามผลงานเรื่องต่อๆไปค่ะ ทั้งมาเฟียมุ้งมิ้ง(ใจภักดิ์) และ น้องซูโม่ เอ้ยยย ! น้องกุนซือในต้นปีหน้า เป็นกำลังใจให้ ชฟค. นะคะ อะไรที่เป็นมรสุมคุณได้ผ่านมันมาแล้ว คุณสุดยอดมาก เก็บเอาแต่สิ่งดีๆที่ผ่านมาไว้เป็นพลังให้กับชีวิต และก้าวต่อไปค่ะ สู้ๆ! ค่ะ
Still Chiffon_cake's FC forever kha. เลิฟยัก >> รักยู นะคะ :mew1:
-
น่ารักมากค่ะ รอติดตามเรื่องต่อไปนะค่ะ :กอด1:
-
กันต์ได้คู่แข่งใหม่แล้ว 5555555
น้องกุนซือน่ารักอ่ะ อ่านแล้วอยากเข้าไปฟัดน้อง
จะรออ่านตอนของน้องนะคะ สู้ๆค่ะ
-
ถึงแม้ในชีวิตจริง ไม่ได้มีความสุขเหมือนในเรื่องแต่ง
แต่ก็มีส่วนทำให้ชีวิต ไม่ได้อิ่มเอมกับการอ่าน
และบางส่วนเป็นกำลังใจ ให้ต่อสู้ต่อไป
:เฮ้อ:
ขอบคุณคนเขียนมากนะจ๊ะ ที่มอบความสุขนี้ให้
รักษาสุขภาพด้วยน้าาา
:L2: :L2:
-
โอ๊ยยยยยย ซู่โม่น่ารัก รบกับพ่อจอมหวงเมียทุกวัน :laugh:
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ :pig4:
-
รอคอยกุนซือ
-
น่าฮัก :mew1:
-
กันต์ หวงเกล้าจริงจัง
กับลูก ก็หวง กลัวแต่กุนซือจับนมเกล้า
นมตุ่มเล็กๆ เนี่ยนะ
มีการว่าต้องสั่งสอนกุนซือ
ที่เหิมเกริมจับนมเกล้า :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ขอบคุณไร้ท มากเลย ทำให้คนอ่าน ได้อ่านเรื่องดีๆ
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เชื่อเลยวาากุนซือได้คุณพ่อมาเต็มๆ เหมือนจนชักจะคิดว่ากันต์แอบไปไข่ทิ้งไว้ที่ไหน 5555
-
o13
-
อมยิ้มทั้งตอนจริง ๆ กุนซือ ก็น่ารัก
-
o13 o13
:pig4: :pig4:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ :pig4:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ รอเรื่องต่อไปและรอเรื่องของกุนซือนะคะ
:pig4: :กอด1:
-
o13o13 o13
-
กุนซือน่ารักกก 55555
กับลูกก็หวงนะกันต์
-
ในที่สุดก็เป็นครอบครัวแบบสมบูรณ์แล้ว ถึงแม้บางวันพ่อกันต์จะรักบ้างหมั่นไส้บ้าง แต่ก็น่ารักดีเนอะ
ขอบคุณ chiffon_cake สำหรับนิยายสบายจิตแบบนี้ จะรอติดตามเรื่องของซูโม่ เอ้ย! กุนซือนะคะ :mew1:
-
:3123:
ขอบคุณ สำหรับเรื่องราวดีๆ จร้าาา
-
จะรอผลงานชิ้นต่อไปน้าาาา
:กอด1: :L2: :3123: :L1: :pig4: :bye2:
......
-
รู้สึกใจหายมากมาย :กอด1:
-
ขอบคุณคนเขียนมากค่า.... :mew1:
จะติดตามเรื่องของน้องกุนซือต่อแน่นอนค่ะ
-
ต้องคิดถึงแน่ๆ
-
รู้สึกเหมือนโดนตัดจบยังไงไม่รู้ :hao5:
-
รออ่านเรื่องของกุนซือฮับ ヾ(*´∀｀*)ﾉ
-
จะมีตอนพิเศษมั้ยน้า55555555555
ขอบคุณนะคะ. ละมุนมากกกก
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: รอกุนซือจอมบ้าพลัง 5555
-
ปีหน้าเลยอ่อออ จะรอๆน้า
-
จบเรื่องนี้เราคงคิดถึงกันต์เกล้าและเหล่าเพื่อนพ้องไปอีกนาน อ่ออ ยังมีน้องกุนซือด้วย
ถึงน้องจะมาตอนจบเรื่อง แต่ได้ถือว่าเป็นหนึ่งในสมาชิกของร้านบาร์สุราลัยอีกหนึ่งชีวิต
รักและผูกพันกับเรื่องนี้มาก ไม่อยากให้จบเลย แต่งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกลา
ขอบคุณคนแต่งที่ถ่ายทอดเรื่องราวได้ดีขนาดนี้นะคะ เจอกันใหม่ในปีหน้า
ปล.น้องกุนซือต้องรีบลดความอ้วนนะ เรื่องหน้าหนูได้เป็นพระเอกแล้วจะได้หล่อๆเหมือนพ่อ 5555
-
กำลังเปิดหาจะอ่านต่อ ที่ไหนได้ เข้าไปอยู่ในลิสต์นิยายจบแล้วไปอีก
ขอบคุณมากๆ เลยครับสำหรับเรื่องของ กันต์ - เกล้า
รอเรื่องใหม่ของน้องกุนซือนะครับ ^^
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ว่าแล้ววววเจ้าหนูซูโม่ เอ๊ย กุนซือนี้ต้องเป็นพระเอกแน่ๆ รออ่านเลยจ้า จบได้แฮปปี้น่ารักมากค่ะกันต์เกล้าสร้างครอบครัวที่น่ารักและอบอุ่นขนาดนี้ ชอบตอนที่กันต์ขอบคุณเต๊บมาก ก็คู่หู112ร่วมหัวจมท้ายกันมาตั้งเยอะเนอะ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ จะเก็บตังค์รออุดหนุนหนังสือแน่นอนนนน :mc4: :mc4:
-
ขอบคุณค่ะเรื่องนี้น่ารักมากเสียดายรู้สึกจบแบบไม่ทันตั้งตัว สิบสองกับเกล้าน่ารักมาก
ชอบหนึ่งด้วยรู้สึกเป็นเพื่อนที่ดีมากๆ
-
จบแล้ว~ครอบครัวสุขสันต์แฮปปี้มาก กุนซือน่ารักสุดๆจะรออ่านเรื่องของกุนซือน้า~
-
โอวววววววว ไม่อยากให้จบเลยอ่า ต้องคิดถึงเกล้ากับสิบสองมากแน่เลยยยยย
เรื่องนี้น่ารักมากจริงๆนะ บันเทิงมากเลย
กรีีดดดดดด แต่ก็ดีใจนะคะที่จะมีน้องกุนซือออกมาอีก รอเลยค่ะ ><
-
ขอบคุณมากคร้าบบบ ที่แต่งเรื่องสนุกๆ น่ารักๆ ให้ได้อ่าน
รอผลงานเรื่องต่อไปเรื่อยๆนะฮะ :L2:
-
จบแล้วหรอออออ โอยยยยย ยังไม่อยากให้จบเลยอ่า
เป็นครอบครัวที่น่ารักและวุ่นวายมากเลย55555555555 รอเรื่องของกุนซือเด็กซูโม่จ้าาา
-
ขอบคุณนะคะ เป็นครอบครัวใหญ่ซะจริงๆ สนุกมากชอบเจ้านายกับสิบสอง และก็คู่รัก 114 นี่เราก็ต้องรอกุนซือต่อใช่มั้ยย ฮ่าา
-
ฮือออออออออ มีความอบอุ่นงะะะ :ling1:
รอน้องกุนซือปีหน้าา ว่าแต่จะเป็นเคะหรือเมะน้าาา55555555555555555
ปล.ขอตอนพิเศษน้องกุนซือโตหน่อยค่ะ :L2:
-
ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ :)
-
ขอบคุณสำหรับ เรื่องราวดีๆ ที่เกิดขึ้น
-
ส่อแววเจ้าชู้แต่เด็กเชียว
ขอบคุณที่แบ่งปันขอรับ
-
กุนซื้อน่าร๊ากกก
-
โตมาต้องเป็นเด็กบ้าพลังแน่ๆ 5555
-
จบแล้วอ่าาา แทบจะเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเลยนะ อ่านตลอด ติดมากกกก
เราจะรอกุนซือนะ
-
สนุกมากกกกก ชอบบบบบ หลงรักเกล้าสุดดด ชอบบุคลิกฟาร์ด้วยอ้าาาาาา :ling1: :ling3:
-
ตอนจบมาตอนไหน ทำไมเราไม่เห็น รู้สึกตกข่าวมากๆเลยค่ะ ><
กุนซือน่าเอ็นดูมากๆเลย ทำให้ครอบครัวกลายมาเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์ (แม้กันต์จะแอบหมั่นไส้เป็นบางครั้ง 5555555)
ขอบคุณมากๆค่ะที่แต่งนิยายน่ารักๆแบบนี้ให้เราได้อ่าน รอเรื่องของกุนซือนะคะ ^^
-
อ้ายยยย อยากอ่านน้องกุนซือตอนโตแล้วววว
-
รอกุนซือ :mew2:
-
น่ารักมากกค่ะ เกล้าเปลี่ยนไป มีความเป็นแฟน มีความเป็นแม่ มีความน่ารัก มีความงอน 555
กันต์ทำดีมากค่ะ ได้รักสมใจ หลังจากรอมานาน กันต์กวนอะ กับลูกก็หึง อันนี้คือการรักแม่ของลูกมาก 555 มีความหวงเกล้า
เป็นคู่ที่กวนประสาท แต่มีความน่ารักมาก
หมูอ้วนกลายเป็นซูโม่ซะงั้น
ว้าวววว ดีกับใจ ฟาร์คบกับหนึ่ง ยาวนานมาก คบรอดค่ะ มีลูกมาเป็นคู่กับกุนซือนะ
ขอบคุณค่ะ แต่งเรื่องได้น่ารักมาก ชอบตอนเกล้าอารมณ์เป็นแม่มาก ชอบตอนท้ายที่กันต์เต็บชอบเมาท์กัน
อยากให้มีตอนพิเศษก่อนไปอ่านกุนซือเรื่องใหม่ด้วยค่ะ
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
จบแล้ว ฮืออออออ ใจหาย
เข้ามาอีกทีคือจบแล้ว งอแงๆๆ
ครอบครัวสมบูรณ์กันแล้วเนอะ น่ารักกันจริงๆเลย
:mew1:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ จะรอติดตามน้องกุนซือต่อไป :mew1:
-
พนักงานในร้านน่ารักดี อ่านแล้วนึกถึงร้านอาหารชิวๆมากกว่าบาร์ :กอด1:
แอบแปลกใจที่ไม่ข้ามพนักงาน # 13 เห็นปกติเขาถือเลขนี้กัน :ling3:
กันต์นี่เป็นลูกคนรวยของแท้ ชอบบ่นว่าเพิ่งจบมาได้ปีเดียว อายุ 22-23 ต้องจริงจังกับชีวิตแล้วเหรอ ชิชะ...ไอ้ลูกคนรวย (ทีมพ่อเกล้า 555) ไม่ทำงานไม่สร้างอนาคต แล้วจะเอาอะไรกินย๊าาาา ดีนะที่มีพี่เกล้าเป็นจุดมุ่งหมายของชีวิต ไม่งั้นคงไม่ได้เริ่มทำอะไรเลย :katai2-1:
ผิดหวังเล็กๆที่กันต์ไม่ยอมประกวดต่อจนจบ เข้าใจเหตุผลนะ แต่ก็มองว่ามันคือการกระทำครึ่งๆกลางๆด้วย แฟนคลับดีๆที่เขาลงทุนมาเชียร์ก็มีน้า ถ้าจะทิ้งกลางคัน น่าจะทำแต่แรก ไม่ใช่รอจนถึงวันประกวด :hao4:
ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ :pig4:
-
Request ตอนพิเศษ เต๊บ-ฟาร์ ได้ไหมอ่ะ :katai2-1:
-
ขอบคุณครับ
-
คู่นี้ไม่สวีวี่วีกันให้ดูเลยอะ
กันต์นี่ฮาหน้ามึนตั้งแต่ต้นจนจบเลยนะ
-
ขอบคุณมากค่ะ
-
กุนซือผู้ชอบจับนมเกล้าาาา รอน้าาา
-
หนุกมากกก อ่านเพลินเลยค่ะ รอเรื่องซูโม่นะค่าาา
-
:ling3:
-
โอ้ยยยยยย แต่งงานมีลูกกันไปอี้กกกกกก สิบสองคนช่างตื๊อ กับคุณเกล้าเจ้าของเงินเดือน
โคตะระดีอ่ะเรื่องนี้ น่ารักมาก ชอบๆค่ะ
-
:กอด1: o13
-
กุนซือออ ป้าจะรอหนูน้ะลูกกกกก :heaven :heaven :heaven
-
จบลิงบาบูน
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4:
-
มารออ่านกุนซือค่ะ >///////<
-
โว้ย หวงกระทั่งลูกเป็นเอามากแล้ว
-
เรื่องนี้น่ารักที่สุด.... ขอบคุณนะคะ
-
ชอบ
เหมือนอ่านเรื่องราวที่โตขึ้นตามวัย
แต่อยากอ่าน nc อะ 5555
ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆให้อ่านนะคะ
-
:a5: จบแล้ว
จะรอกุนซือนะ :hao3:
-
:pig4: สนุกมากค่ะ ชอบตอนชู้เค้าแอบคุยกัน 5555
-
ขอบคุณค่าาา
-
อ่านเรื่องนี้แล้วรู้สึกอบอุ่นนนนนน
น้องกันต์น่ารักมากมาย อิจฉาเกล้าาาาาา
-
เรื่ิองราวน่ารักมากค่ะ
ขอบคุณนะคะ
-
สนุกมากเลยครับ
-
เรื่องดี อยากรู้ว่าโตขึ้นกุนซือจะเป็นไง 555
-
:pig4:
-
ค่อยๆเรียนรู้ ค่อยๆเติบโตไปด้วยกัน น่ารักมากเลย ขอบคุณคนเขียนด้วยจ้าา :กอด1:
-
โอเคค่ะ เราจะรอน้องกุนซือที่จะออกมาในปีหน้านะคะ555555555
ซูโม่จะมึนเหมือนพ่อ หรือจะปากแข็งเหมือนแม่ละเน้อ
รอติดตามนะคะ ขอบคุณค่ะ ♥
-
จบแล้วหรอเนี่ย ใจหายเหมือนกันแฮะ กันต์เกล้าน่ารักกันมาก ๆ เลย
พอมีลูกยิ่งทำตัวน่ารักกันเข้าไปใหญ่
เสียดายจังที่จบซะแล้ว
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวสนุก ๆ ครับ
-
ขอบคุณมากๆค่ะสำหรับความน่ารักของทุกๆคนในเรื่อง ไม่เว้นแม้แต่เจ้ามาเฟียหัวแดงและลูกสมุน
เรื่องนี้น่ารักมากกไก่หลายร้อยล้านตัว^^
น่ารักและให้ความรู้สึกดีๆจนไม่น่าเชื่อว่าได้แรงบันดาลใจจากมรสุมชีวิต อ่านแล้วนึกถึงกำเนิดของเพลงฤดูที่แตกต่างของคุณบอย
เป็นกำลังใจให้คุณชิฟฟ่อนอยู่นะคะ :กอด1: แอบเป็นแฟนคลับมานานแล้วล่ะ จะรอให้กำลังใจน้องซูโม่และเรื่องต่อๆไปค่ะ :L2:
-
เรื่องนี้น่ารักมากครับ ตัวละครในเรื่องก็น่ารักทุกคนเลย
ให้ความรู้สึกเป็นร้านที่หน้าไปอุดหนุนมาก ๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายดี ๆ นะครับ เป็นกำลังใจให้นักเขียนอีกหนึ่งแรงใจ
-
ตามอ่านจนจบแล้วววว น่าร๊ากกก ชอบที่กันต์เป็นคนมีควบมคิดมากๆเลย แบบคิดถึงอนาคตงี้หน่ะ
รออ่านเรื่องเจ้ากุนซือต่อนะ
เป็นกำลังใจให้จ๊ะ :)
-
o13
-
สนุกมากเลยคะ
จะรออ่านเรื่องกุณซือ o13
-
อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ
สนุกมากกก น่ารักมากกก
กันต์นี่แบบน่ารักนะ ขี้ตื้อ ขี้อ้อนนน
แต่ก้มีมุมจริงจัง มีความเป็นผู้ใหญ่ ใจเย็นงี้
เกล้าก้น่ารักนะ นิสัยแบบอธิบายไม่ถูก
แต่น่ารัก55555555
คู่เต๊บฟาร์ก้น่ารักน่าลุ้นกันไป
น่าลุ้นเพราะความเต๊บนี้อะ ลุ้นว่าฟาร์จะโดนอะไรบ้าง
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ
-
เรื่องนี้น่ารักจัง น่ารักทุกคู่เลย อยากรู้เรื่องของ114ต่อด้วย
อ่านเรื่องของพ่อแล้วนี่รออ่านเรื่องของลูกเลยค่ะ
-
อ่านรวดเดียวเลยยยยย คุณเกล้าน่ารักกกก สิบสองก็น่ารักกกก
นิยายฟีลกู้ดดดด ชอบมากค่ะะะะ
ขอบคุณนะคะะ ><
-
อ่านรวดเดียวเลยยยยย คุณเกล้าน่ารักกกก สิบสองก็น่ารักกกก
นิยายฟีลกู้ดดดด ชอบมากค่ะะะะ
ขอบคุณนะคะะ ><
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: ขอบคุณนะคะ
สนุกมากๆเลย รอรุ่นลูก
-
สนุกมากกกกก มีตอนพิเศษมั้ยยยย อิอิ
รออ่านกุนซือต่อนะ ชอบ
-
:hao6: ขอบคุณครับ :hao7:
-
แง่งงง จบเเล้ว รู้สึกเหมือนเพิ่งเริ่มเลย 5555 กุนซือน่ารักจัง ชอบมากค่ะ ขอบคุณคุณชฟค.ที่แต่งมาให้อ่านนะคะ
-
ขออนุญาตคอมเม้นก่อนเลยยยยยยยยย
หลังจากอ่านจบไป3ตอนถ้วนนน
ทำไมอ่านแล้วรู้สึกอบอุ่นในหัวใจแบบนี้นะะะะะะ ฮื่อออ :-[
-
อ่านจบแล้วครับ อยากจะบอกว่า คุณชิฟฟ่อนเค้กว่า ผมอ่านงานของคุณชิฟฟ่อนเค้กมาทั้งหมด 3 เรื่อง ชอบทุกเรื่องเลยครับ โดยเฉพาะเรื่องนี้ ครอบครัวร้านบาร์สุราลัยทำให้ผมสัมผัสได้ถึงความใจดีของคุณเกล้าเจ้าของร้านมากๆ ชอบบรรยากาศทุกอย่างในเรื่องมากๆเลยครับ ชอบทุกอย่างจริงๆ
เรื่องนี้เป็นนิยายวัยทำงานเรื่องแรกที่ผมได้เคยอ่าน ปกติจะอ่านแต่วัยเรียน มัธยม-มหาลัย อะไรประมาณนี้ครับ เพราะเริ่มต้นอ่านนิยายวายจากช่วงวัยนั้น พอมาเจอเรื่องนี้เข้าเลยรู้สึกว่ามันแปลกหน่อยๆ แหะๆ เพราะคุณเกล้าดูจริงจังกับทุกๆเรื่องแต่ก็ใจกว้างและใจดี
นับถือความรักของกันต์ต่อคุณเกล้ามากๆ กันต์มั่นคงกับคุณเกล้ามากๆ รักในความน่ารักของกันต์ในนามสิบสอง ฮ่าๆ ดีจริงๆครับ ที่สำคัญที่สุดรักในความน่ารักของน้องกุนซือมากครับ
ชักอยากจะอ่านเร็วๆแล้ว
รอนะครับ รอๆๆ :ling1: :katai4:
-
อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ
ชอบนิยายของชิฟฟ่อนเค้กมากๆ ตั้งแต่เรื่องที่เป็นฟิคเอ็กโซ
จนมาเป็น yaoi ธรรมดา
ดีใจสุดๆคือจบแบบครอบครัวมีลูกด้วย
ครอบครัวอบอุ่นชอบมาก เรารักเด็ก
ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆให้อ่านนะคะ
:impress2: :o8: o18
-
เคยอ่านเรื่องนี้แต่อ่านได้สองสามตอนก็เลิก กลับมาอ่านอีกรอบ สนุกมากกกกก น่ารักมากกกกกก
-
อยากอ่านตอนพิเศษ :katai1: :katai1:
-
เพิ่งมาตามอ่านค่ะ สนุกมากเลย
-
สนุกก น่ารักมากเลยยย รอเรื่องของกุนซือต่อนะคะ ตอนแรกแบบอึ้งกะชื่อลูกมาก 555555 แต่ชื่อน่ารักดีอ่ะ ชอบๆ
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน สนุกมากเลย
-
:L2:
-
สนุกมากเลยค่ะ อ่านรวดเดียวจบเลย><
ขอบคุณมากนะคะ รอติดตามกุนซือต่อไป เป็นกำลังใจให้ค่า
:pig4: :pig4: :pig4:
-
รอค่ะ รอน้องกุนซือ
ชอบๆๆๆๆ คือแบบไม่ซึนนะ พุ่งชนดีอ่ะสำหรับกันต์
ส่วนน้องเกล้านั้น นั่งสวยๆค่ะ อิอิ
-
เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้รวดเดียวจบ งานดี งานดีต่อใจมากค่ะ
นี่ยกให้กันต์เป็นพระเอกของปีไปเลย บทจะโตก็คิดอะไรได้เยอะเลยเนอะ
น่ารักดีค่ะ ยิ่งมีน้องกุนซือก็ยิ่งน่ารัก
อยากอ่านคู่หนึ่งกับฟาร์เพิ่ม มีความกรีดร้องค่ะ ><
:katai2-1: :katai1:
-
สนุกๆ
-
สนุกมาก feel good
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เจ้านายเตรียมตัวรับนะคะ สิบสองบุกแล้ว 555
-
ฮิ้วววว รอชมดอกไม้กับหน้าเจ้านายนะคะ 5555
-
ว้าวๆๆๆ ทัพเสริมจะมาแล้วจ้า
ไม่รู้ว่ามาช่วยหรือมาป่วน 555
-
กรรม จะต้มข้าวยังต้องไลน์ถาม เจา้นายจะได้กินไหมเนี่ย 5555
-
:-[ :กอด1: :L1: :pig4:
-
ไม่ได้อ่านนิยายที่ทำให้รู้สึกดีแบบนี้มาหลายเดือนแล้ว เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกในรอบหลาย ๆ เดือนที่ผ่านมา ชอบสำนวนการเขียน อ่านไปอมยิ้มไปหัวเราะบ้างในบางช่วง มีความสุขมากที่ได้อ่านนิยายเรื่องนี้ ขอบคุณมาก ๆ ที่เขียนนิยายดี ๆ ให้อ่าน เรื่องนี้สุดจริง
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
อ่านจบแบ้ว อ่านด้วยความรวดเร็ว เรื่องนี้น่ารักมากกก ชอบทั้งกันต์คนดีกับเฮียเกล้าคนน่ารักเลย
แล้วก็ชอบที่พระเอกทั้งสองคุยกันทุกวันมากกก แม่งโคตรคู่หูคู่ฮา ชอบเจ้าซูโม่ด้วยย
ขอบคุณไรต์มากเลยค่ะที่แต่งเรื่องอบอุ่น น่ารักๆแบบนี้ จุ้ปป
-
เป็นเรื่องที่น่ารักมากกกๆๆ เลยค่ะ ชอบความดีของพระเอก ชอบมากๆ รอเรื่องกุนซือนะคะ เลิฟฟ
-
o13
-
:mew1: :mew1:
-
สนุกมากๆ ขอบคุณครับ จะติดตามเรื่องอื่นๆนะครับ :mew1:
-
สนุกมากๆๆๆๆๆ เลย :hao7: :hao7:
-
น่ารักกกกกกกกกกกกก :hao7: :hao7:
-
เรื่องนี้น่ารักมากเลยค่ะ^_^ ช่วงนี้เครียดๆหลานเรื่อง พอมาอ่านเรื่องนี้ทำให้ลืมเรื่องเครียดไปเลย ชอบที่น้องกันต์ชอบกวนๆใส่คุณเกล้าอะทำตัวเหมือนเด็กแต่ก็มีมุมโตเป็นผู้ใหญ่ ชอบที่มีบทท้ายของแต่ละตอนที่กันต์กับเต๊บต้องมีโมเม้นคุยกัน
-
พึ่งมีโอกาสอ่านค่ะ พออ่านระรัวๆ ชอบมาก แงงงงงงง
-
นิยายเรื่องนี้น่ารักมาก ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆแบบนี้น่ะครับผม อิอิ
เกล้า กันต์
-
:impress2: สิบสองน่าร้ากกกกจะถอดเขี้ยวเล็บแล้วใช่มั้ย555555555
-
งื้ออออออออสิบสองโคตรจะน่ารัก
-
ไม่เคยเอ็นดูพระเอกมานานแล้วมีแต่หมั่นไส้555555555 แต่สิบสองน่ารักจังเลยลูกกกทำนิ่งใส่พี่เขาเขาก็ยอมง้อ
-
โอ้ยน่ารักจังเลยลูกกกกกกกกกถ้าไม่ติดว่าตัวสูงเป็นเสาไฟจะจับมาขยำๆ
-
อ้าวสิบสองหนูมันร้ายยยยย
-
ไอ้ตัวแสบปวดหัวแทนเกล้าเลย5555555555
-
ชอบสกิลการอ้อนของน้องมันดูซื่อออ (ทั้งๆที่รู้ว่าร้ายก็ตาม)
-
ถ้าพี่เกล้าให้ผมกระโดด ผมจะถามพี่เกล้าว่าให้กระโดดสูงแค่ไหน และ ถ้าพี่เกล้าให้ผมดำน้ำ ผมจะถามพี่เกล้าว่าให้ดำลึกแค่ไหน /เลียนแบบติชาไฟท์เตอร์เดอะเฟซ 5555555555555 ไปค่ะสู้
-
o13 o13 o13
-
แหมมมมมมมยังกล้าบอกสู้อาทิตไม่ได้ หมั่นไส้จริงๆไอ้หมาเอ้ย
-
โด๋นเลยลูกแม่555555 ตื้อลูกตื้อเข้าไปปปปป
-
อะเดี๋ยวมาป๊อดอะไรเล่าาาาา
-
อะจ้ามีความเขินกันเบาๆ ชอบท้ายบทตลกดี55555
-
น้องกันต์คืนฟอร์มแล้วค่าาาาาาา /รัวมือ เขิงงงงงงงงงงคนบ้ารุกจนอิพี่จะหัวใจวาย
-
โอ้ยหัวใจจะวายตอนเกล้าขึ้นรถ ดีนะพี่ใจอ่อนยอมคุย /จับหัวใจ
-
หาพระเอกแบบนี้มานานแล้วววววน่าเอ็นดูมากลูกเอ้ย ไม่ได้รู้ว่ามาดแมนอะไรพูดได้แค่คำว่าเอ็นดูวววววว
-
พ่อตาแม่ยายไฟเขียวงี้ดราม่าประเด็นอื่นนนน
-
เขินนนนนเด็กมันน่ารักจริงๆ
แต่หนึ่งจิ้กตังเขาทำไมลูก ร้อนเงินหรอ
-
กลุ่มนี้แม่งสายเนียนอะ น่าทุบ
-
เอ้อเพิ่งเห็นความแมนๆของคูมลูกวันนี้เองงง
-
แฟนฮอตอะเนาะ อะจริงตอนแรกแมนๆชวนเตะบอลตอนนี้งอนแล้วงอนอีกหึงแล้วหึงอีก
-
โว้ยน่ารักกกก
-
พอมาง้อฟาร์ พี่หนึ่งคนคูลแม่งเหมือนมาจากดินแดนฟาฟาอเวย์555555
-
นี่เกือบเข้าใจว่าอาทิตย์แค่หยอกสิบสองเล่นนะ จะจีบเขาแต่ทิ้งช่วงนานมากกกกก
-
คืนกำไรสู่คนอ่านแล้วจ้า555555 เอาอีกๆๆๆๆ
-
จ้าพ่อไทเทพเวรี่คูล เวลาเจอฟาร์ความคูลมันหายไปไหนหมดล่ะ
-
ภูมิใจเจ้าหนูคนแมนของคูมแม่ คุณแม่ไหนว่ารับกันต์ได้ในสงการแง้
-
ตอนช่วยกันต์เต๊บนี่คือคนคูลพอมาของตัวเองทำไมมันมุ้งมิ้งกิงก่องแก้วแบบนี้55555
-
โอ้ยตลก แสบจริงๆ
-
ใจกันค์นี่มันได้จริงๆ ยอมแล้ว
-
เต๊บนี่มันเต๊บจริงๆ
-
ซึ้งเลยพ่อแม่กันคือเดอะเบสจริงๆ มองตามหลักเหตุและผล
แต่ตลกที่กันไปกอดแขนพ่อโอ้ยยยยหมาเอ้ย55555555
-
หมากันต์มันร้ายยยยยยยยเรียบร้อยโรงเรียนกันต์ธร55555555
-
อารมณ์ศิลปินจริงๆลูก แต่ชอบผชที่จริงจังแบบนี้จริงๆ
เต็มที่กับทุกอย่าง
-
คุณไตเต๊บคืนฟอร์มเสือแล้วค่า5555555
แต่หมอดราม่ากำลังจะเดือดอีกแล้ว
ชาวเน็ตขุดกันน่าดู
-
อือหือโคตรจะแสบมาตัดสินใจวันชิงชนะเลิศไม่ดีเลยน้า
-
เอ้ากันต์หึงลูกก็ได้หรอ
-
ประทับใจมากๆ มากกกกกกกกกกกจริงๆเป็นเรื่องที่ยาวมาจนมีลูกซึ่งมันไม่ได้หวานเกินไปแต่อ่ายแล้วก็อบอุ่นในความรักความทุ่มเทของกันต์ รออ่านกุนซือนะค้าเจ้าซูโม่ของพ่อกันต์5555555555
-
สนุกมากครับ
-
ไม่เคยอ่านก่อนซื้อหนังสือมาเป็นเล่ม ตอนนี้ซื้อแล้วแอบพกไปมาไม่ไหว ชอบอ่านซ้ำจนต้องกลับมาหาอ่านในเว็บจนได้ ๕๕๕
สนุกมากเลยค่ะ
-
:laugh:สนุกมาก รอดูน้องซูโม่เอ๊ย!น้องกุนซือต่อ555
-
สนุกดีค่ะ แต่เนื้อหาค่อนข้างไปไว้หน่อย โดยเฉพาะตอนคบกันไปไวมาก จะเนื้อหาหนักตอนแรกๆและตอนจีบกัน 5555 แต่โดยรวมดีค่ะ น่ารักดี สู้ๆนะค่าาา
o13 o13 o13
-
น้องกันต์มีความรักเดียวใจเดียว มีความพยายามมาก โดยเฉพาะเรื่องของน้องเกล้า สู้ๆมากๆ อดทนมากๆ ดีแล้วรักกันไปนานๆเลยนะ ยิ่งมีโซ่ทองแบบกุนซือด้วยแล้ว น่ารักกันทั้งบ้านเลย
หนึ่งฟาร์นี่มีความน่ารักอ่า ความพยายาอบู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่นจริงๆท
-
กันต์มีความเนียนและแหลมากก55555
สู้ๆน้าสิบสองง
ตอนที่ 28 - 29 หายไปไหนอ่ะ แงแง หาไม่เจอ เปิดเข้าไปเจอแต่ตอนที่ 17 อ่ะ
-
:pig4:
-
ชอบความชื่อร้าน(ป.ลเข้าใจคิดนะ)
-
:katai1:นั่นเค้าเรียกว่าเดทหรอ!??
-
คือดี แบบสุดดดด
-
:pig4:
-
เพิ่งจะได้อ่านจนจบ สนุกมากๆ ครับ ชอบทุกคนในเรื่อง