ตอนที่ 28
ทางของเรา
ผมนับถือใจของสิบสองมาก
สิบสองเทียวไปหาพ่อกับแม่ผมที่บ้านทุกวันนับตั้งแต่วันที่พวกเราตัดสินใจไปคุยกับท่านจนถึงวันที่ผมกลับมาทำงานที่ร้านแล้ว สิบสองมันก็ยังคอยไปหาพ่อกับแม่ของผมชนิดที่ว่าไม่ย่อท้อ ไม่เหน็ดเหนื่อย จนผมเริ่มสังเกตเห็นแล้วว่าพ่อกับแม่ผมหัวเราะมากขึ้นก็เพราะสิบสองนี่แหละ เพียงแต่ว่าพวกท่านยังไม่ยอมรับก็เท่านั้นเอง
สิ่งที่ผมเครียดและกังวลใช่ว่าจะคลายลงไปได้โดยง่ายครับ พ่อแม่คุยกับสิบสองมากขึ้น แต่เชื่อมั้ยครับว่าพวกท่านนั้นคุยกับผมน้อยลง พ่อยังไม่สามารถมองหน้าผมด้วยสายตาที่เหมือนเดิม ส่วนแม่ก็ยังคงเงียบกับผมอยู่
ผมเสียใจที่ทำให้พวกท่านผิดหวัง ตลอดทั้งชีวิตผมไม่เคยทำให้พวกท่านผิดหวังจนถึงวันนี้ วันที่พวกท่านไม่คุยกับผมเพียงเพราะผมเป็นอย่างที่พวกท่านหวังไว้ไม่ได้
ที่จริง...เรื่องที่มีครอบครัว มีลูกมีหลานที่เพอร์เฟ็กต์สมบูรณ์แบบ อาจจะเป็นความหวังและความฝันสูงสุดของพวกท่านก็เป็นได้
“ช่วงนี้คุณเกล้าไม่ค่อยพูดเลยเนอะ” เวลาผ่านไปหลายวัน ผมมักจะได้ยินเสียงลูกน้องพูดกันทำนองนี้หลายต่อหลายครั้ง
“คงมีเรื่องเครียดแหละ”
“ทะเลาะกับน้องสิบสองหรือเปล่า”
“มันเกี่ยวกันตรงไหนล่ะ”
“ก็ช่วงนี้น้องสิบสองขาดงานบ่อย มาสายก็บ่อย คุณเกล้าเป็นคนด่าใครไม่ค่อยเป็น ก็เลยต้องเก็บเอามาเครียดเองแบบนี้ไง”
“ถ้าจะแต่งนิยาย ไปแต่งนิยายตรงหลังบาร์โน่นค่ะ”
“ไม่ใช่หรอกเหรอ”
“ไม่เป็นแบบนั้นหรอก”
ผมไม่โกรธอะไรที่ลูกน้องจะพากันคิดไปเรื่อยว่าเกิดอะไรขึ้นกับผม สำหรับผมแล้วเรื่องที่กำลังเป็นอยู่มันใหญ่มากจริงๆ ครับ ผมเห็นสายตาสุดแสนที่จะเสียใจของท่าน นึกถึงทีไรผมก็ต้องเจ็บปวดทุกทีไป หลายวันหลังจากที่ผมกับสิบสองตัดสินใจไปบอกพวกท่านที่บ้านเรื่องของเรา ผมก็ยังไม่หายจากอาการกังวลหรือเครียดเลย
ตอนอยู่ที่ร้านผมจึงเย็นชา ไม่ค่อยยิ้ม สั่งงานลูกน้องด้วยใบหน้าเรียบเฉย และถ้าไม่มีอะไรที่เร่งด่วนจริงๆ ผมก็ใช้ให้สองจัดการ ส่วนตัวผมนั้นขึ้นไปนั่งทำงานอยู่ที่ห้องทำงานชั้นบน
วันนี้ก็จะเป็นอย่างนั้นเช่นกัน
เวลาประมาณเกือบสี่ทุ่มผมนั่งมองดูเอกสารเกี่ยวกับร้านที่อยู่ตรงหน้าด้วยสายตาว่างเปล่า ผมพยายามมีสมาธิกับงานแล้วครับ แต่ผมทำได้ไม่ดีเอาเสียเลย
ผมปล่อยให้ตัวเองจมจ่อมอยู่กับความคิดของตัวเองต่อไป...
จู่ๆ ประตูห้องทำงานผมก็ถูกเปิดพรวด คนที่เปิดประตูแบบนี้มีอยู่คนเดียวนั่นก็คือสิบสอง มันหอบแฮกราวกับเพิ่งผ่านการวิ่งมาราธอนมา
“ผมมาสาย ผมขอโทษ”
ช่วงนี้สิบสองมาๆ หายๆ จริงๆ ครับ หลายครั้งที่วงดนตรีของร้านเราต้องให้มือเบสอย่างไอ้สิบสี่ร้องเพลงแทน แต่ไม่มีใครบ่นไอ้สิบสองเลยสักคน แม้กระทั่งตัวผมที่เป็นเจ้าของร้านเองก็ตาม
เพราะมันกำลังทำเพื่อผมอยู่ และมันก็เหนื่อยมากกว่าการร้องเพลงหลายเท่านัก
“ผมพาพ่อกับแม่เกล้าไปดูหนังมาครับ” สิบสองทำหน้าจ๋อย
“เป็นไงบ้าง” ผมถามลุ้นๆ
“ลองเทียบจากวันแรก ผมคิดว่าผมก้าวมาได้ไกลพอสมควรเลยนะครับ” ร่างสูงใหญ่ของสิบสองทิ้งตัวนั่งลงฝั่งตรงข้ามผม เขาดูหมดสภาพและก็เหนื่อยอย่างแรง “วันนี้ผมไม่เอาค่าตัวก็ได้ ผมขอขึ้นร้องรอบต่อไปนะ”
ผมพยักหน้าเบาๆ
“เกล้าไหวหรือเปล่า”
“ไหว แค่เหนื่อยจากการคิดอะไรเยอะๆ น่ะ”
“อย่าคิดมากครับ” สิบสองพูดให้ผมรู้สึกดีขึ้น “พ่อแม่เกล้าน่ะก็เหมือนเกล้าแหละ รอแค่วันที่ท่านใจอ่อนเท่านั้น”
“...”
“เกล้า...”
เสียงของอีกฝ่ายเต็มไปด้วยความเป็นห่วง ผมเงยหน้าขึ้นมองสิบสองแล้วพยักพเยิดให้สิบสองเดินตามผมเข้าไปในห้องพัก
สิบสองเดินตามผมเข้ามาด้วยใบหน้าที่งุนงง พอมันเข้ามาผมก็ปิดประตู หลังจากนั้นผมก็โผเข้าซบมันแบบที่มันยังไม่ทันได้ตั้งตัว
สิบสองดูตกใจ แต่แล้วก็กอดผมไว้...
“ไม่เป็นไรนะครับ” สิบสองกระซิบข้างหูผม
อ้อมกอดอบอุ่นของสิบสองทำให้ผมรู้สึกสบายใจขึ้นมานิดหน่อย ที่ผ่านมาสิบสองทำเพื่อผมหลายสิ่งหลายอย่างมาก ผมทำอะไรเพื่อมันไม่ได้เลย ในวันที่ผมเหนื่อยล้า ผมก็ยังใช้มันเป็นที่พึ่ง ผมนี่มันเป็นแฟนที่แย่มากเลยใช่มั้ยครับ...
“หายเหนื่อยเลยรู้มั้ย” สิบสองใช้จมูกมาดอมดมเส้นผมของผม
“กูช่วยอะไรมึงไม่ได้เลย แถมยังต้องมากอดมึงแบบนี้อีก”
“ทำไมล่ะ นี่มันอย่างกับให้รางวัลผมเลยนะ”
“เหนื่อยมากเลยใช่ปะ”
“สนุกจะตาย ได้ดูแลพ่อแม่ของเกล้า”
“พวกท่านเอาชนะใจยากนะ”
“ไม่ยากหรอกครับ ตอนนี้คงมองผมเป็นลูกเขยแล้วล่ะ”
“ไม่จริง”
“จริงๆ ถ้าผมหายไปสักวันสองวันเดี๋ยวก็คงตามหา”
“ขี้โม้แล้ว...”
“สบายใจขึ้นมั้ยล่ะ”
“นิดนึง...”
“ดีแล้วล่ะ” สิบสองลูบหลังของผมไปมา “ถ้าเหนื่อยก็กอดผมได้ ผมชอบ”
“...”
“อยากให้กอดผมทุกวันจังเลย”
ผมได้แต่เงียบ พลางคิดในใจว่าถ้าขาดอ้อมกอดนี้ไปผมจะเป็นยังไงบ้างนะ ผมคงเครียดหนักกว่านี้ เหนื่อยใจกว่านี้ และก็ไม่สามารถผ่านไปได้โดยลำพังแน่ๆ
“ผมเข้าใจเกล้านะที่เกล้าคิดมาก ครอบครัวของเกล้าอบอุ่นมากเลย เกล้าคงไม่อยากทำให้พวกท่านเสียใจ”
สิบสองรู้ใจผม...เขารู้ในสิ่งที่ผมไม่ได้บอกเขาหรือระบายกับเขา
“พวกท่านทั้งคู่ต้องเข้าใจเราทั้งสองคนสักวันหนึ่งครับ”
“พ่อยังไม่หายโกรธกูเลย แม่ด้วย เขาคุยกับมึงมากกว่าคุยกับกูแล้วตอนนี้”
“ผมจะทำให้พวกท่านคุยกับเกล้าเอง...”
“กูไม่เคยทะเลาะกับพ่อกับแม่รุนแรงขนาดนี้ มึงทนมาได้ยังไงวะตั้งหลายปี” ผมพาดพิงไปถึงเรื่องที่สิบสองทะเลาะกับพ่อของมันนานมาก...
“ครอบครัวผมไม่เหมือนครอบครัวเกล้านะครับ”
“...”
“นี่ ผมต้องลงไปร้องเพลงแล้วนะ” สิบสองดันตัวของผมออกไปเบาๆ “รอฟังเพลงประจำวันของผมได้มั้ย”
“อืม”
“ถ้าร้องเสร็จผมจะรีบขึ้นมากอด...อย่าไปไหนนะ”
“กูก็อยู่ตรงนี้อยู่แล้ว”
ฟอด
สิบสองหอมแก้มผมเร็วๆ ก่อนจะรีบเดินออกไป “เดี๋ยวผมรีบมา”
ผมเพิ่งจะรู้ตัวตอนที่ถูกขโมยหอมแก้มไปนานกว่าสามนาทีแล้ว...ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่าการที่ผมกับสิบสองเพิ่งจะกอดกันไปทำให้ผมคลายความกังวลลงไม่น้อย ราวกับผมกับมันเติมเต็มกำลังใจให้กันและกันยังไงยังงั้น
ถ้าผมยังไม่ได้ชอบมัน มันคงถูกผมไล่ตะเพิดออกไปจากห้องแล้วใช่มั้ยครับ ถ้าหากว่าจู่ๆ มันก็มาหอมแก้มผมแบบนี้...
“สวัสดีครับคุณลูกค้า”
ผมที่อยู่ในห้องทำงานได้ยินเสียงสิบสองกล่าวออกไมค์ ผมจึงเดินไปยังหน้าต่างห้องทำงานและอยู่ในจุดที่มองเห็นเวทีเบื้องล่างชัดเจน สิบสองกำลังปรับขาไมค์เพื่อที่จะได้พอดีกับความสูงของเขาซึ่งนั่งบนเก้าอี้ ท่าทางเหมือนมืออาชีพและเคยชินกับอาชีพนักร้องกลางคืนของตัวเอง
“ใครที่มาที่ร้านบ่อยผมต้องขอโทษด้วยนะครับ ช่วงนี้ผมติดภารกิจสำคัญ” สิบสองพูดน้ำเสียงนุ่ม ลูกค้าขาประจำบางคนแกล้งทำเป็นโวย มีหลายโต๊ะครับที่มาบ่อยเพราะสิบสอง “วันนี้ผมจะเล่นเพลงประจำวันของผมเลยก็แล้วกัน เพลงนี้ผมขอเล่นกีตาร์เองด้วยครับ”
ลูกค้าปรบมือเสียงดัง สิบสองส่งยิ้มให้ไปทั่ว
“ผมขอมอบเพลงนี้ให้กับคนที่ผมรักครับ เพลงชื่อทางของฉันฝันของเธอ วง Bodyslam หากเขาได้ฟังแล้วผมไม่อยากให้เขานึกถึงทางของฉัน หรือว่าทางของเธอ ผมอยากให้เขานึกถึง...ทางของเรา”
“คนอย่างฉัน มันอาจไม่ใช่ผู้ชายในฝัน ไม่มีอะไรเลิศเลออย่างนั้น คงเทียบกับใครไม่ได้ และเท่าที่พอจะมี คือเป็นคนดีให้เธออย่างนี้ ทางเดินของฉันทุกก้าวที่มี จะมีเพื่อฝันของเธอ วันนี้ วันไหน อยากให้เธอมั่นใจว่าไม่ว่าเธอฝันอย่างนั้น แม้มันจะไกลสุดไกลเท่าไร ฉันขอยืนยันให้เธอรู้เอาไว้...ทุกที่เราจะเดินไปด้วยกัน”
“เกล้า” เสียงหนึ่งดังขึ้นทำให้ผมต้องหันเหความสนใจของตัวเองจากสิบสองมามองคนที่อยู่ในห้องแทน
“ทิต...” ผมพึมพำ ตั้งแต่วันที่รู้ความในใจของทิต ผมก็ไม่เห็นหน้ามันอีกเลยครับ วันนี้เป็นครั้งแรกในรอบหลายอาทิตย์กันเลยทีเดียว
“ทำไมต้องตกใจขนาดนั้น” ทิตเดินเข้ามาใกล้ด้วยท่าทีสบายๆ แต่นัยน์ตาของมันกลับหม่นเศร้ายังไงชอบกล “กูนั่งได้มั้ย”
“ได้สิ” ผมมองดูทิตเดินไปนั่งเก้าอี้ที่คนมาหาผมส่วนใหญ่จะนั่งกัน นั่นก็คือนั่งฝั่งตรงข้ามกับเก้าอี้ที่โต๊ะทำงานของผม พอเห็นมันนั่งเรียบร้อยแล้วผมจึงได้ฤกษ์นั่งตามมัน
ทิตมีใบหน้าที่หม่นหมองลงอย่างเห็นได้ชัด การแต่งกายภายนอกของมันไม่ได้สะท้อนถึงสิ่งที่อยู่ภายในใจของมันเลย ผมรู้ว่าทั้งหมดทั้งมวลนั่นเกิดจากผมเป็นตัวต้นเหตุ
ทำไงได้ล่ะครับ...ถึงจะไม่มีสิบสอง ผมก็ไม่ได้ชอบไอ้ทิตในแง่นั้นอยู่ดี เพื่อนสำหรับผมยังไงมันก็คือเพื่อนจริงๆ ผมไม่สามารถแปรเปลี่ยนความรู้สึกจากเพื่อนเป็นอย่างอื่นได้
ผมได้แต่เศร้าใจจริงๆ ที่ทำให้มันผิดหวัง
“สบายดีนะ?” ทิตค่อยๆ มองผมช้าๆ ราวกับเกรงใจที่มอง
“เรื่อยๆ แหละมึง”
“ทำไมมึงดูเหมือนไม่ค่อยได้นอนเลยวะ” มันรู้จักผมมานาน มองหน้าผมแป๊บเดียวมันก็รู้แล้วว่าผมมีอะไรบางอย่างซ่อนอยู่ในใจ
“ช่วงนี้มีเรื่องให้กังวลน่ะ”
“เพราะไอ้เด็กที่ชื่อกันต์นั่นหรือเปล่า” ทิตเสียงดังมากขึ้น ผมจึงรีบส่ายหน้าปฏิเสธ
“ไม่ใช่อย่างนั้น”
“มึงกับมัน...กำลังคบกันอยู่เหรอวะ” อีกฝ่ายถามผมช้าๆ ราวกับกลัวคำตอบ ผมถอนหายใจ ไม่ว่าจะยังไงความจริงก็คือความจริง
ผมได้แต่พยักหน้าอย่างเดียวเพราะถ้าผมตอบ ผมก็กลัวว่ามันจะเป็นมีดที่ทิ่มแทงใจเพื่อนของผม
“กูมาก่อนไม่ช่วยเลยเหรอเกล้า”
ผมได้แต่ก้มหน้า ให้ตายเถอะ ทำไมช่วงนี้มีแต่เรื่องที่น่ากังวลถ่าโถมเข้ามาใส่ผมนะ
“กูผิดใช่มั้ยที่ไม่แสดงออกว่ากูชอบมึงก่อนไอ้เด็กนั่น”
“มันไม่ใช่อย่างนั้น”
ทิตฟึดฟัดไปมาสักพัก ก่อนจะถอนหายใจแล้วก็เอามือนวดขมับตัวเอง
“กูนอนไม่หลับมาหลายวันแล้ว...บางวันกูก็ไปนอนอยู่ร้านเหล้า...”
“...”
“เพราะมึง”
ผมสัมผัสได้ว่ามือของผมกำลังสั่น ผมไม่ชอบทำให้คนที่ผมแคร์รู้สึกผิดหวังในตัวผมเลยจริงๆ ครับ ผมรู้สึกแย่มากจริงๆ
“กูขอโทษ”
“กูไม่ได้มาที่นี่เพื่อโทษมึงหรอก แต่กูจะมาบอกมึงว่า...”
“...”
“ถ้าไอ้เด็กนั่นทำมึงเจ็บ กูไม่ปล่อยมันไว้แน่”
“...”
“และกูก็จะพาตัวมึงไปจากมันเอง”
ทิตลุกขึ้นยืนและก็เดินออกจากห้องไป ไม่รอฟังคำพูดผม ไม่รอดูปฏิกิริยาตอบรับของผม เหมือนอย่างที่ผมเคยเล่าให้ฟังเรื่องนิสัยส่วนตัวของมัน เวลามันกลัวผลของสิ่งใดสิ่งหนึ่งที่จะตามมามากๆ มันจะเดินหนี ไม่รอฟังในสิ่งที่มันคิดว่าจะทำให้มันผิดหวัง
ผมเหนื่อยจนเอนตัวลงไปพิงกับโซฟา กดโทรศัพท์ลงไปบอกสองที่ข้างล่างว่าผมไม่รับแขกอีกแล้ว...หลังจากนั้นผมก็หลับตาลงด้วยความเหนื่อยล้า
ผมตื่นขึ้นมาอีกครั้งตอนที่ผมรู้สึกว่ากำลังอยู่ในอ้อมกอดของใครสักคน
ไอ้สิบสอง!!!!!
ผมหันซ้ายหันขวาปรับสายตาให้คุ้นชินกับความมืด ตอนนี้สิบสองกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียงของผมโดยที่มีผมอยู่ในอ้อมกอด ตอนที่ผมขยับศีรษะไปมองมัน มันกำลังจ้องมองมาที่ผมพอดี
“กี่โมงแล้ว” ผมถามด้วยน้ำเสียงแหบพร่า
“ตีสามครึ่งครับ”
“หา” ผมทำท่าจะผละออกจากตัวสิบสอง แต่แล้วมือไม้ของมันก็จับผมแน่นไม่ให้ผมลุกหนีไปไหน
“พักผ่อนเถอะครับ เกล้าเหนื่อยมามากแล้ว”
“มึงได้นอนบ้างหรือยัง”
สิบสองส่งยิ้มมหาเสน่ห์ของมันมาให้ผมในความมืด “ยังเลยครับ”
“แล้วทำไมยังไม่นอน”
“ดูเหมือนวันนี้พ่อกับแม่เกล้าจะอยากให้ผมไปส่งที่สถานปฏิบัติธรรมตอนเกือบตีห้าน่ะ กว่าจะทำงานเสร็จก็ตีสองแล้ว ผมเลยคิดว่าไม่นอนดีกว่า ดูเกล้านอนนี่แหละ สบายใจดี”
“มึงยกกูเข้ามาไว้ในห้อง?”
“พูดว่าอุ้มจะน่ารักกว่าเยอะเลยครับ”
ทำไมผมไม่รู้สึกตัวอะไรเลยวะ...
“ผมเห็นนะว่าใครมาหาเกล้า” มันหมายถึงไอ้ทิตใช่มั้ย “คุณอาทิตย์มองค้อนผมใหญ่เลย”
“มันรู้แล้ว” ผมพูดสั้นๆ
“ผมจะดูแลเกล้าให้คุณอาทิตย์เขารู้สึกว่าเกล้าคิดถูกที่เกล้าเลือกผม...”
“มึงเหนื่อยมั้ยกับการที่จะต้องพิสูจน์ตัวเองเรื่องกูเพราะคนนั้นคนนี้”
“เพื่อเกล้า ผมไม่เหนื่อยหรอก”
“...”
“เกล้าฟังเพลงที่ผมเล่นวันนี้มั้ย เพลงของบอดี้สแลมน่ะ”
ผมพยักหน้าช้าๆ เอนศีรษะตัวเองไปติดกับอกของมัน เพิ่งจะรู้เดี๋ยวนี้เองว่านอกจากเตียงแล้วที่ที่สบายที่สุดก็คงจะเป็นอ้อมกอดนี้และแผงอกนี้นี่แหละครับ
ใจของผมคงเป็นของมันแบบที่ผมเลี่ยงความจริงข้อนี้ไม่ได้แล้ว...
“เพื่อนแม่งแซวกันใหญ่เลย มันบอกว่า ‘ทางของเราเหี้ยไร เสี่ยวแดก’ ”
จะว่าไปผมยังไม่ได้ถามสิบสองเรื่องนี้เลยแฮะ “ตกลงเพื่อนมึงรู้หรือไม่รู้เรื่องของเรา?”
สิบสองหุบยิ้มฉับแทบจะในทันที “เอ่อ...ก็...”
“ว่ายังไงล่ะ”
“ยังไม่รู้หรอกครับ” สิบสองนวดไหล่ผมเบาๆ อย่างเอาอกเอาใจ
“ให้รู้ไม่ได้นะ กูไม่อยากมีเรื่องต้องกังวลเพิ่ม”
“รับทราบครับ”
“...”
“นอนได้แล้ว...เดี๋ยวผมจะต้องไปรับพ่อกับแม่เกล้าแล้วนะ”
“เปลี่ยนท่าได้แล้ว” ผมบอกมัน
“ผมชอบท่านี้อ่ะ”
“...”
“เปลี่ยนก็ได้”
เราสองคนเปลี่ยนมาเป็นนอนหงายกันอยู่บนเตียง หลังจากตื่นขึ้นมาแล้วจะหลับอีกทีมันก็ยากมากมายพอดูเลยครับ
“เกล้า”
“ว่าไง” ผมหันไปหาอีกฝ่าย สิบสองยังไม่มีวี่แววว่าจะง่วงง่ายๆ
“สิ้นเดือนนี้...ผมจะลาออกจากร้านครับ”
“อยู่ไหน”
“...”
“เชี่ยกันต์ ฮัลโหล”
“มีอะไรวะ”
“กูจะมาถามว่ามึงเป็นยังไงบ้าง”
“กูง่วง แค่นี้นะ”
“มึงโอเคใช่มั้ย ฟาร์ก็เป็นห่วงมึงนะ”
“คุยกันบ่อยขนาดนั้นเชียว”
“ก็...”
“กูนอนก่อนนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ต้องไปหาเกล้าอีก”
“สู้ๆ นะมึง”
“มึงก็เหมือนกันนะ...”
TBC*
เดี๋ยวจะอัพถี่ๆ จนกว่าจะจบเลยนะคะ : )
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
