Dear sunshine 9 :: The tear
เมื่อดวงใจมีรัก มอบแก่ใครสักคน หมดทุกห้องหัวใจ
จบเรื่องเล่า น้ำตาก็พลันเหือดแห้งไปด้วย คนรับฟังทำเพียงเสมองไปทางอ่างเก็บน้ำเบื้องหน้าที่เหมือนจะเก็บน้ำตาของคนข้างๆตัวลงไปด้วย ภายในใจครุ่นคิดไปตามเรื่องเล่าหากแต่เอื้อนเอ่ยได้เพียง
“ไม่เป็นไรนะ เราอยู่ตรงนี้....”
เวลาผ่านไปสักพัก พวกเขาคุยกันอีกเพียงไม่กี่คำก่อนตัดสินใจแยกย้าย ธุวามีท่าทาอยากจะไปส่งคนบอบช้ำให้ถึงที่พักกับมือ แต่เพ้นท์ขัดไว้ แม้จิตใจเขาจะอ่อนแรงแค่ไหนแต่เด็กน้อยรู้ดีว่าคงไม่ดีที่จะต้องพึ่งพาใครต่อใครตลอดเวลา
ขอเวลาเขาอยู่คนเดียวสักพักก่อนจะไปคุยกับคู่กรณี
เขาเปิดประตูห้องเพื่อพบกับความเงียบเหงาตัวโต เด็กน้อยเปิดไฟ วางข้าวของเหมือนปกติ จัดการตัวเองอีกสักพักก็มานั่งลงที่ปลายเตียง ตั้งใจจะส่งข้อความหาเจ้าของห้องหมายว่าอยากให้กลับมาเร็วกว่านี้หน่อย
ยังไม่ทันได้กดส่งออกไป เสียงประตูห้องก็เปิดดังโครม
“เพ้นท์...”
เด็กน้อยตกใจกับการมากะทันหันของคนในความคิดถึง เขากระพริบตาสองทีก่อนเอ่ยคราง
“เฮีย..?”
คนตัวโตไม่ได้พูดอะไรต่อ ร่างใหญ่พุ่งเข้าไปหาคนตัวเล็กที่ปลายเตียงทันที สองแขนแกร่งโอบล้อมเด็กน้อยเอาไว้ กระชับอ้อมแขนให้แน่นยิ่งขึ้น ยิ่งขึ้น
“เฮีย?”
“เพ้นท์.....กูขอโทษ..ขอโทษ...”
“เฮีย..ไม่เป็นไร”
“กู...ฟ้าบอกกูว่าเล่าทุกอย่างให้มึงฟังแล้ว...กู...ขอโทษ กูน่าจะเป็นคนบอกมึงก่อนแท้ๆ”
“...เพ้นท์ไม่เป็นไร” เขาจะต้องไม่เป็นอะไร เฮียจะได้ไม่ลำบาก
ซันคลายอ้อมกอดเปลี่ยนมาจดจ้องใบหน้าจิ้มลิ้มตรงหน้า ฝ่ามือหนาลูบผ่านพวงแก้มเขาแผ่วเบา นัยน์ตาคมสบมองไปยังดวงตากลมของอีกฝ่าย ดวงตาที่เคยใสบวมเป่งแต้มสีแดง
เขาทำเพ้นท์ร้องไห้อีกแล้ว...
หัวใจคนตัวโตเหมือนโดนบีบรัดจนเจ็บ ฝ่ามือเล็กกว่ากุมมือของคนตรงหน้า คนยิ้มสวยเผยรอยยิ้มหากแต่ไม่สดใสเหมือนเคย
“เพ้นท์ว่า..เรามาคุยกันดีไหม”
“....เอาสิ”
“เฮีย..ชอบเพ้นท์ไหม”
“ชอบสิ”
“แล้วรักรึเปล่า”
“...” คำตอบของคนตรงหน้าคือความเงียบครู่ใหญ่ก่อนพยักหน้ารับคำ เด็กน้อยเผยรอยยิ้มอ่อนแรง
“เฮียรักพี่ฟ้าอยู่ไหม”
“เพ้นท์ มันไม่ใช่...กูไม่ได้...มันไม่ใช่รักแล้ว..”
“แต่ก็ยังห่วงพี่เขาอยู่”
“อืม..กูกับฟ้าเป็นเพื่อนกันตั้งแต่เด็ก...กูแอบชอบเขามานาน..กู...กู....”
“เพ้นท์รู้ เฮียตัดพี่ฟ้าไม่ได้เพราะพี่ฟ้าเป็นคนสำคัญกับเฮียใช่ไหม”
“....อืม กู...ช่วยเขาจนเขาเคยตัวมากเกินไป ฟ้าไม่เคยกล้าเผชิญปัญหาด้วยตัวเองตรงๆได้เลยเพราะคิดว่ามีกูอยู่ แต่ครั้งนี้...กูไม่อยาก ไม่สิ กู..”
“เฮียใจเย็นๆนะครับ”
เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ สูดลมหายใจเข้าไปใหม่ก่อนเอ่ย “กูไม่รู้จะทำยังไง มันสายเกินไปที่กูอยากให้เขาเลิกพึ่งกู ...ฟ้าเป็นคนเอาแต่ใจมาก มากจนกูทำอะไรไม่ได้เลย....”
“....”
“..เขาบอกถ้ากูไม่ช่วยครั้งนี้จะฆ่าตัวตาย...”
เด็กน้อยเบิกตากว้าง
“ฟ้าทำจริงแน่ กูไม่อยากเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เขาตาย”
คนตัวโตหลับตาพักหนึ่งก่อนเอ่ยต่อ
“ฟ้าท้อง..เพ้นท์รู้ใช่ไหม ท้องกับแฟนใหม่ของฟ้าแล้วทีนี้มันไม่ยอมรับ บอกให้ฟ้าเอาออก ฟ้าไม่กล้าบอกพ่อแม่ จะทำแท้งเองก็ไม่กล้า อันที่จริงฟ้าไม่อยากทำแท้งหรอก ฟ้ารักมัน ลูกในท้องก็เป็นของฟ้ากับมัน”
“แล้ว..ก็เลยมาขอให้เฮียช่วย?”
“อืม เพราะกูสนิทกับครอบครัวฟ้า ถ้ากูยอมบอกว่ากูเป็นพ่อของเด็กในท้องพ่อแม่ฟ้าคงไม่ว่าอะไรมาก กูคิดว่านะ...ฟ้าเลยมาขอร้องกู แต่กู...”
เด็กน้อยก้มหน้าต่ำ
“แฟนใหม่ฟ้าแม่งเหี้ย ตอนนี้มันหนีไปอยู่จังหวัดไหนก็ไม่รู้แล้ว ฟ้าก็มาขอให้กูช่วยคุยกับพ่อแม่ ให้กูเป็นพ่อเด็ก แต่กูทำไม่ได้...”
“...”
“กูมีมึง...”
“มันไม่เกี่ยวหรอกเฮีย” เพ้นท์รีบแย้ง “เพ้นท์กับเฮียไม่ได้เป็นอะไรกัน เราไม่ได้คบกัน เฮียแค่เกรงใจเพ้นท์”
“เกี่ยวสิ กูชอบมึงนะ กูไม่อยากให้มึงรู้สึกแย่”
“เฮียชอบเพ้นท์แบบน้องหรือคนรัก เฮียบอกว่ารู้สึกดีที่เพ้นท์อยู่ด้วย แต่นั่นไม่จำเป็นว่าเฮียต้องรักเพ้นท์หรือเราต้องรักกัน”
“แต่กู..”
“เฮียอยากมีเซ็กซ์กับเพ้นท์ไหม?”
“...”
เด็กน้อยแย้มยิ้ม “เฮีย...เราไม่จำเป็นต้องเป็นแฟนกันก็อยู่ด้วยกันได้รู้ใช่ไหม เฮียจะอยู่กับเพ้นท์แบบพี่น้องเหมือนเดิมก็ได้”
“กูไม่..”
“เพ้นท์รู้ว่าเฮียอยากช่วยพี่ฟ้าแต่ติดที่เกรงใจเพ้นท์ เพ้นท์จะบอกว่าเพ้นท์ไม่เป็นไร เฮียกลับไปคิดกับเพ้นท์แบบน้องเหมือนเดิมก็ได้”
“...”
“แต่เพ้นท์ขอรักเฮียเหมือนเดิมนะ”
“....กู ไม่รู้ว่ะ กูสับสนไปหมด”
“ไม่เป็นไรนะครับ เฮียค่อยๆคิดนะ เพ้นท์ให้เวลา...”
“...”
“เราลองแยกกันอยู่ดูไหม”
“เพ้นท์! ไม่เอา กูอยากอยู่กับมึงนะ...ไม่เอาแบบนี้ดิ”
“เฮียยังสับสนอยู่แบบนี้เพ้นท์ก็เสียใจนะ”
“...ขอโทษ”
“เพ้นท์อยากให้เฮียไปเคลียร์เรื่องของเฮียก่อนนะ ไม่ต้องคิดถึงเพ้นท์หรอก เพ้นท์อยู่ได้แค่เฮียไม่ห้ามให้เพ้นท์รักเฮียก็พอ”
เขาส่ายหน้า “กูอยากอยู่กับมึง...”
“แต่ทุกวันนี้อยู่ด้วยกันก็เหมือนไม่อยู่นี่”
“...”
“เฮียอาจจะกลับมาเจอเพ้นท์ แต่ตอนเพ้นท์กลับก็ไม่เจอใคร เหมือนเพ้นท์อยู่คนเดียวเลย”
“กูขอโทษ...มัน..มีหลายเรื่องตีกันไปหมด กูไม่อยากโยนอารมณ์ใส่มึงแล้ว”
“.....”
“ขอโทษนะ”
“เราห่างกันเถอะนะ”
คำตอบของค่ำคืนนั้นคือเฮียที่กอดเขาซบลงกับบ่าเล็กพร้อมส่ายหน้า ถ้าเพ้นท์ไม่ได้คิดไปเองเขาสัมผัสได้ถึงความชื้นแฉะบนไหล่ของตัวเอง
.
“แล้วตกลงตอนนี้เอาไง” เสียงทุ้มต่ำของเพื่อนใหม่ถามขึ้น
“เฮียยังไม่ให้คำตอบ...แต่คงเร็วๆนี้แหละ”
“...เพ้นท์คิดว่าจะเป็นยังไง”
เขาหันมายิ้มให้คนข้างกายพร้อมหยาดน้ำตา ก่อนเอ่ยเสียงเบา “คงแยก”
สายลมพัดเอื่อยๆ ไหลผ่านร่างกายบอบช้ำของเด็กน้อยที่นั่งกอดเข่าตัวสั่น เพ้นท์ร้องไห้หนักอย่างไม่อายใคร มีเพียงฟ้ากับดินและดวงดาวที่มองเขาอยู่ ขออ่อนแอสักครั้งคงไม่เสียหาย
ดวงดาวทำได้เพียงเฝ้ามองหยาดน้ำตาของดวงจันทร์ ใจอยากจะเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาที่ไม่เข้ากับใบหน้าสดใสของเจ้าตัว แต่เขารู้ดี...เขาไม่มีทางแทนที่พระอาทิตย์ได้
ถึงเพ้นท์กับซันจะไม่ได้อยู่ด้วยกันหรือรักกันเหมือนเคย แต่ในใจของเพ้นทืไม่เคยเปิดต้อนรับเขาอย่างแน่แท้
เขาเป็นเพียงดวงดาวส่องแสงริบหรี่ มิอาจหาญกล้าไปส่องแสงสู้กับแสงสว่างของพระอาทิตย์
เขารู้ว่าไม่มีทางได้ครอบครองหัวใจของพระจันทร์
แต่ถึงอย่างนั้นก็อยากมอบอ้อมกอดเล็กๆให้
หากว่าพระอาทิตย์ได้เห็นเพียงด้านที่มีความสุขของพระจันทร์ ถ้าเช่นนั้นเขาขอเป็นคนที่เห็นพระจันทร์อ่อนแรงส่องแสงก็คงดี
ธุวาตัดสินใจขยับตัววาดแขนโอบล้อมคนตัวเล็กที่สะอื้นไห้ไม่หยุด
☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼
ทำไมเฮียถึงสับสน ไม่ชัดเจนสักที
เพราะเราคิดว่าการที่ผู้ชายปกติ มีหญิงคนรักอยู่แล้วจู่ๆกลับมีความรู้สึกนึกชอบเพศเดียวกัน
สำหรับบางคน ไม่ใช่เรื่องง่าย
แม้ว่าจะมีหลายสิ่งยืนยันว่าชอบพอกับอีกคนมากก็จริง แต่ไม่มีทางที่จะไม่สับสน
เฮียเป็นคนที่กำลังเดินหลงทาง เพราะไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้จึงยากที่จะรับมือ
คนหนึ่งก็ปล่อยไปไม่ได้ อีกคนก็ไม่อยากปล่อย
คิดว่าพระอาทิตย์คงกำลังพยายามหาหนทางของตัวเองอยู่เหมือนกัน
ขอบคุณทุกกำลังใจนะคะ
ช่วงนี้อาจจะอัพช้าหน่อยเพราะไม่ได้อยู่ไทย
อาจจะมีข่าวสารอัพเดทที่เพจ
Xyxear's 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
