-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼
Dear Sunshine: วาดตะวัน
‘ดวงจันทร์ที่ไร้ดวงตะวันข้างกาย ก็เป็นได้เพียงแค่ก้อนหินไร้แสงอัปลักษณ์’
(http://s32.postimg.org/404dhm8gl/CPak_D_f_WEAAfq_l.jpg)
แด่
.
.
.
ดวงตะวัน
UPDATE :: SOME SUNDAY
24.1.2016
☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼
M y N o v e l ::
๐ ▆ ▇ █ Maybe….I’ll try?-เล่นของสูง █ ▇ ▆ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41260.0) [F i n i s h e d ]
๐ ☀ ☼ Dear Sunshine : วาดตะวัน ☼ ☀ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=51550.0) [ F i n i s h e d ]
๐ ※ MR.GREY ※ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58733.0) [ F i n i s h e d ]
๐ ♦ Wake me up #รีบตื่น ♦ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61411.0) [I n P r o c e s s . . .]
๐ [เรื่องสั้น] ✡ ส ม ห ม า ย ✎ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52526.0) [ F i n i s h e d ]
๐ [เรื่องสั้น] :: ◤| Summer Wine |⊿ :: (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52774.0) [ F i n i s h e d ]
๐ [เรื่องสั้น] ♪ ♫ :: SENSORY SERIES :: HEAR ♪ ♫ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=56968.0) [ F i n i s h e d ]
๐ [เรื่องสั้น]░【 GROWTH 】＃รีบโต (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=57556.0) [ F i n i s h e d ]
๐ [เรื่องสั้น] ｡• ✈ Page 49 ✈ •｡ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59146.0) [ F i n i s h e d ]
๐ [เรื่องสั้น]♡ ☽ Lucky Cat ☾ ♡ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=60785.0) [ F i n i s h e d ]
๐ [เรื่องสั้น] ✖ Soon We'll be found ✖ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=61590.0) [ F i n i s h e d ]
๐ [เรื่องสั้น] #อย่าปล่อยให้ความตายหลงรักคุณ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63610.0) [ F i n i s h e d ]
เปิดเรื่องใหม่แล้ววว ฝากด้วยนะคะ ^^
-
วาดตะวัน :: ศูนย์
จุดเริ่มต้นนั้นอยู่ส่วนไหน? ความสัมพันธ์ของพวกเรานั้นเริ่มจากจุดไหน? เมื่อเขาเริ่มย้อนหันหลังกลับไปยังเส้นทางที่เดินผ่านมา ก็ได้ตระหนักว่าจุดเริ่มต้นของเรื่องราวนั้นได้ห่างจากตัวเองมากเกินจนไม่อาจมองเห็นหรือไขว่คว้าเอื้อมจับได้อีกต่อไป
เด็กหนุ่มมองภาพเบื้องหน้าที่ปรากฏใบหน้าของชายหนุ่มที่มองตรงมาที่เขาเช่นกัน คนตรงหน้าเพียงแค่มองเขา แค่มอง ไม่ได้มีคำขยายใดๆมาต่อท้ายให้ยืดยาว
“มีอะไร”
คนเบื้องหน้าเป็นฝ่ายทำลายความเงียบงัน หลังจากที่ทั้งห้องตกอยู่ในสภาวะไร้เสียงมาเนิ่นนาน คำพูดเป็นคำถามที่เอ่ยถามเด็กหนุ่มตรงหน้าซึ่งจ้องมองเขาอย่างไม่วางตา
“....เปล่านี่”
เด็กหนุ่มตอบพร้อมฉีกรอยยิ้มกว้างอย่างธรรมชาติ เป็นปกติของนิสัย เหมือนเด็กที่ถูกจับกระทำความผิดได้แล้วยิ้มเผล่กลบเกลื่อน
ชายหนุ่มเบื้องหน้าเมื่อได้รับคำตอบแล้วจึงหันกลับไปสนใจยังเครื่องมือเทคโนโลยีที่ซึ่งก่อนหน้าเจ้าตัวได้พิมพ์เอกสารค้างไว้ เขาเริ่มกดนิ้วมือลงบนแป้นพิมพ์ทีละตัวอักษร เสียงจังหวะของการเคาะไปยังแป้นพิมพ์ยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆ เฉกเช่นเดียวกับเด็กน้อยวัยแรกรุ่นทีตอนนี้ภาพตรงหน้าได้เปลี่ยนเป็นแผ่นหลังของชายหนุ่มเมื่อครู่แทน
....เมื่อไหร่กันนะ....
ที่มีความรู้สึกนี้ผุดโผล่ขึ้นมา
ความรู้สึกที่ถูกบัญญัติว่า
...การหลงรัก...
มานึกย้อนดูอีกที ก็กลับกลายเป็นจำไม่ได้เสียแล้วว่าเริ่มรู้สึกอย่างนี้ไปตั้งแต่ตอนไหน เหตุการณ์ที่โลกได้เหวี่ยงเขาเข้ามาเจอกันก็เป็นเรื่องสุดแสนจะธรรมดา ไม่ได้หวือหวาอะไรมากมายอย่างเทพนิยายก่อนนอนกล่อมเด็กน้อย
เพียงแค่ความเลินเล่อของเขาทำให้เดินไปชนชายหนุ่มที่เดินสวนทางมา และแรงกระแทกที่เกิดขึ้นนั้นส่งผลให้เครื่องมือสื่อสารราคาแพงในมือของชายหนุ่มหลุดกระเด็นตกพื้นด้วยสภาพที่ไม่อาจบรรยายได้
บางที...จุดเริ่มต้นอาจจะอยู่ตรงนี้ก็เป็นได้
หลังจากนั้นความสัมพันธ์ก็ก่อกำเนิดจากคนไม่รู้จักเป็นคู่กรณี จากคู่กรณีมาเป็นคนรู้จัก และจากคนรู้จักมาเป็นพี่น้อง เขาไม่อาจรู้ได้เลยว่าความสัมพันธ์นี้จะสิ้นสุดด้วยนิยามของคำว่าอะไร
แต่กระนั้น ในช่วงเวลาขณะนี้เด็กน้อยก็พลันรู้ตัวว่า ตัวเองกำลังก้าวข้ามความสัมพันธ์ที่เรียกว่าพี่น้องนี้เสียแล้ว
ตนกำลังหลงรักชายหนุ่มเบื้องหน้า
เมื่อเริ่มรู้ตัว การจะถอนตัวจากความรู้สึกนี้ก็ดูเหมือนจะเป็นไปไม่ได้เสียแล้ว...เพราะอย่างที่กล่าวไว้...
เส้นทางที่จากมานั้น...อยู่ไกลแสนไกลเหลือเกิน
☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼
-
:o8: :o8:
-
รอติดตามค่ะ ^^
-
วาดตะวัน หนึ่ง : นี้
เพ้นท์ เป็นชื่อของเขา เด็กหนุ่มยังอยู่ในระยะวัยแรกรุ่น เขาเรียนอยู่ในระดับชั้นมัธยมศึกษาตอนปลายปีที่6 เป็นวัยกำลังอยากรู้อยากเห็นและตื่นตัวกับสิ่งเร้ารอบข้างเป็นพิเศษ แต่สำหรับในประเทศที่เขาอาศัยอยู่ เขาก็คือเด็กที่กำลังเดินทางตามหาความฝันของตัวเอง เป็นช่วงเวลาที่เด็กนักเรียนส่วนใหญ่จะทุ่มเททั้งชีวิตเพื่อการเข้าไปเรียนรู้ในศาสตร์ที่ลึกซึ้งกว่าที่เคยผ่านมา
เขาเป็นเด็กร่าเริง เด็กหนุ่มยิ้มง่าย เป็นมิตรและคุยเก่ง เป็นคำจำกัดความโดยทั่วไปที่เพื่อนๆส่วนใหญ่มอบให้และก็จริงตามคำร่ำลือ จากคำบอกเล่าเขาดูเป็นคนที่ไม่คิดมากเสียจนเพื่อนๆนึกสงสัยว่าเจ้าตัวเคยเครียดบ้างไหม แน่แท้ ทุกคนย่อมมีความเครียด แต่กับเพ้นท์ ระดับความเครียดของเขามีน้อยกว่าคนอื่นๆเสียมากกว่า
เพ้นท์เป็นเด็กที่มีความสุข เจ้าตัวเองก็เชื่อมั่นเช่นนั้น เพราะไม่ยึดติดกับเรื่องเล็กน้อย ไม่เกลียดใครและไม่ได้ทำตัวให้ใครเกลียด สภาพแวดล้อมครอบครัวการเลี้ยงดูนั้นก็อบอุ่น มีเพื่อนสนิทมิตรสหายที่ดี และเจ้าตัวเองดูเหมือนเพียงต้องการเท่านี้ก็เพียงพอต่อชีวิตน้อยๆนี้แล้ว
เขาเป็นเด็กที่ใครอยู่ด้วยก็มีความสุข เป็นเด็กที่เหมาะกับการถูกรัก
รัก...ตอนนี้เขากลับกำลังอยู่ในภวังค์ที่ถูกนิยามว่าหลงรัก เด็กชายกล้ายืนยันกับตัวเองหลังจากที่คิดพินิจวิเคราะห์มาหลายต่อหลายครั้งแล้วว่าเขากำลังหลงรักจริงๆ
มันมากกว่าความชอบ มันเลยไปมากกว่านั้น ตอนไหนก็ยากจะคาดเดา
แม้ว่าพยายามจะต่อต้านอยู่หลายครา พยายามห้ามความคิดความรู้สึกหลอกตัวเองว่าไม่ได้รัก ไม่ได้รักอยู่เป็นอาทิตย์ แต่กระนั้นยิ่งเวลาผ่านไป ความรู้สึกนึกคิดยิ่งตกตะกอนมากขึ้นเท่านั้น เป็นตะกอนความรักที่เข้มข้น
ไม่อาจหลอกความรู้สึกได้
ยิ่งเจอหน้า ยิ่งอยู่ใกล้ ใจยิ่งเต้น
สุดท้ายเขาก็จำต้องยอมรับความจริงข้อนั้น ข้อที่ว่าเขากำลังตกหลุมรัก...ชายหนุ่มอีกคน
ชายหนุ่มคนนั้นถูกเรียกว่าซัน ถึงแม้จะเป็นชื่อเล่นของชื่อเล่นจริงๆอีกที แต่กระนั้นเขาก็ชอบให้คนอื่นเรียกแบบนั้นมากกว่า ซีซังเป็นชื่อที่แม่เขาตั้งให้ เป็นชื่อเล่นจริงๆของเขา หาใช่ว่าไม่โปรดชื่อนี้ เพียงแต่มันค่อนข้างจะลำบากในการออกเสียง จนเขาค่อนข้างที่จะรำคาญในบางเวลาที่มีคนเรียกเสียงผิดๆถูก เจ้าตัวเลยยอมให้เรียกรวดรัดรวบยอดเฉกเช่นเดียวกับที่พี่สาวตนเรียกไปเลยเสียดีกว่า ภายหลังกลายเป็นว่าทุกคนรู้จักเขาในนามว่าซันเสียมากกว่า น้อยคนนักที่จะรู้ชื่อเล่นที่แท้จริงของเขา
ซันเป็นชายหนุ่มวัยรุ่นเช่นเดียวกัน เพียงแค่อาจจะเป็นวัยรุ่นช่วงปลายเสียหน่อย เขากำลังศึกษาอยู่ในระดับปริญญาตรี ชั้นปีที่3
ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ถูกยกย่องให้เป็นบุรุษที่ใจกว้างที่สุดในบรรดาคนรู้จักที่ผ่านเข้ามา อาจเพราะได้รับอิทธิพลจากผู้เป็นแม่ที่ซึ่งเป็นนักสังคมสงเคราะห์ ทำให้เขารักที่จะช่วยเหลือผู้คนที่ผ่านเข้ามาในชีวิต มากเท่าที่จะมากได้
ซันเป็นคนใจดี จริงใจผิดกับหน้าตาและรูปลักษณ์ภายนอกที่ดูแข็งกร้าว เป็นคำนิยามจากบรรดามิตรสหายทั้งหลาย และใช่เขาเป็นเช่นนั้น แม้นภายนอกจะถูกครหาว่าเป็นคนเถื่อนเกเรหยาบคายและหยาบกระด้างแต่แน่แท้ในจิตใจนั้นเทียบไม่ได้กับรูปลักษณ์แม้นเพียงนิด
เขาเป็นที่พึ่งของทุกคน
อย่างน้อย9ใน10ต้องคิดเช่นนั้น
เป็นเหมือนพระอาทิตย์ ที่ให้แสงสว่าง ให้ชีวิต ให้ความอบอุ่นปลอดภัย คอยชี้นำทางในเวลาที่เกิดปัญหาดำมืดไร้แสงรอบทิศ
เป็นคนที่อยู่ด้วยแล้วอบอุ่น เป็นคนที่น่าคบหาผิดจากผิวเผิน เป็นคนที่ยิ่งได้รู้จักยิ่งอยากอยู่ใกล้ และแน่นอนว่าเขามีมิตรสหายเยอะอย่างไม่ต้องสงสัย แม้มิตรที่คบหาทุกคนใช่ว่าจะเป็นคนที่ถูกซันช่วยเหลือมาก่อน ถึงแม้เขาไม่ได้ยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือใคร แต่เขาก็เป็นคนที่น่าคบหาอย่างแท้จริง
แท้จริงที่ว่า การหลงรักพระอาทิตย์นั้นเปรียบเสมือนมนุษย์มีสามขา สุนัขมีสองหาง ปักษินมีหนึ่งหู หรือก็คือความเป็นไปไม่ได้ ไม่มีทาง ไม่มีวันที่จะสมหวัง เขารู้ เขารู้ตัวเสมอ เพราะรู้จึงไม่บอก ไม่มีวันบอก จะไม่มีวันยอมให้รู้
จะให้พระอาทิตย์รู้ไม่ได้ว่ากำลังถูกรัก
หากเปรียบต้นไม้หนึ่งต้นเป็นความสัมพันธ์ และถ้าถูกล่วงรู้ ก็ไม่ต่างจากฟ้าที่ผ่าเปรี้ยงลงสู่กิ่งต้นไม้ ไม่กิ่งหักกองระเนระนาด ก็คล้ายจะหักแต่ก็มิหัก กระนั้นก็มิอาจสามารถกลับคืนสู่สภาพเดิมได้แล้ว
เขาจะไม่ยอมให้ต้นไม้ถูกฟ้าผ่า
แต่ถึงอย่างนั้น ก็ไม่ง่ายเลยที่จะอยู่กับคนที่หลงรักอย่างใกล้ชิดโดยไม่ให้เล็ดลอดความรู้สึกใดออกไป
ในขณะที่ทั้งสองอยู่ภายในห้องเดียวกัน เพ้นท์เขยื้อนตัวเข้าไปใกล้เจ้าของหัวใจมากขึ้น ชะเง้อมองผ่านไหล่กว้างดูว่าคนที่ถูกรักข้างเดียวทำงานถึงไหนแล้ว
“ทำอะไร” เสียงคนทำงานถามขึ้น
“ยังไม่เสร็จหรอ”
“อีกบาน...”
“...”
ชายหนุ่มหมุนตัวหันออกจากหน้าจอสี่เหลี่ยมเพื่อไปพบกับคนตัวเล็กกว่าที่ซึ่งเงียบเสียงไป คนตัวเล็กส่งสายตาจ้องกลับ นัยน์ตาเป็นประกายปนความสงสัย
“แต่มาเล่นกับมึงก่อนก็ได้”
ริมฝีปากอิ่มคลี่ยิ้มกว้างอีกครั้ง เมื่อคนตรงหน้าพูดได้ดั่งใจ เรียวแขนตวัดโอบรอบคอของคนตัวโตกว่าเหมือนเด็กน้อยในยามถูกใจ
“เฮียใจดีจังว่ะ งั้นเล่นเกมนี้กัน อยากเล่นมาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว”
เพ้นท์ว่าพลางฉีกยิ้มกว้างโดยแขนขาวยังคงโอบรอบคอผู้เป็นพี่อยู่ ในมืออีกข้างยื่นชูแผ่นเกมที่ถูกกล่าวถึงไว้ เป็นเรื่องปกติ ใช่ สิ่งที่เขาทำเป็นเรื่องปกติ เขาต้องไม่ผิดปกติเพื่อไม่ให้ถูกจับได้
ทั้งสองกดปุ่มเริ่มเกมไปพร้อมๆกัน และก็สตาร์ท เกมได้เริ่มขึ้น
เกมระหว่างคนซ่อนกับคนไม่ได้หา…
☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼
ขอบคุณทุกการติดตามค่ะ
เรื่องนี้ไปแบบเนิบๆแบบนี้ หวังว่าจะยังไม่เบื่อกันนะคะ :110011:
-
:mc4:
นิยายเรื่องใหม่ จากการเล่าเรื่องเหมือนจะได้กลิ่นมาม่า
ชอบๆๆๆ ชอบกินมาม่า
-
อาห์... กลิ่นมาม่ากรุ่นมาแต่ไกล
แต่ไม่เป็นไรค่ะ เราจะรอติดตามนะคะ ^^ :L2:
-
วาดตะวัน 2 พรุ่งนี้
จอโทรทัศน์ดับสนิทแล้ว รวมถึงไฟในห้อง เช่นเดียวกับเด็กน้อยที่นอนหลับใหลอยู่ข้างตัวเขาเช่นกัน เหลือบตามองคนข้างตัวแวบเดียวก่อนจะเหลือบกลับไปมองเพดาน
เขายังเหลืองานที่ต้องทำอยู่อีก
ในขณะที่กำลังลังเลใจว่าจะลุกไปทำต่อดี หรือจะนอนขี้เกียจตัวเป็นขนแบบนี้ต่อไปก็สบายไปอีกแบบ แต่หากงานยังไม่เสร็จตามเป้าเจ้าตัวก็หลับไม่ยักลง สุดท้ายเขาก็ต้องลุกหอบพาร่างกายกำยำของตัวเองออกมาจากเตียง ไปนั่งยังโต๊ะทำงานอย่างจำใจ
บรรเลงพรมนิ้วมือลงแป้นพิมพ์อีกครั้ง
ใช้ระยะเวลาสัก 2 ชั่วโมงหรือ 120 นาทีโดยประมาณกับการนั่งขดหลังงอขยับเพียงปลายนิ้ว รายงานเล่มหนึ่งก็ดูจะคืบหน้าไปได้มากกว่าครึ่งเล่มแล้ว จนเจ้าตัวเริ่มพอใจถึงยอมกดปิดหน้าจอที่เป็นแสงสว่างเดียวของห้องนี้
เพราะไม่อยากเปิดไฟให้รบกวนเวลานอนของเด็กวัยกำลังโต คนใจดีเลยยอมนั่งทำงานอยู่ในความมืดมิด
กวาดสายตากลับไปยังคนที่นอนอุตุอยู่อย่างสนิท เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่แล้วเขาก็จำไม่ได้ ไม่ได้เป็นพวกขี้จุกจิกเรื่องเวลานักจึงนึกไม่ออกว่าเด็กตรงหน้านั้นมาสนิทชิดเชื้อกับเขาแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ หากกะเวลาโดยประมาณก็ปีที่แล้วที่พวกเขาได้เจอกัน จากคู่กรณีกลายมาเป็นคนสนิท เพียงเพราะเขาไม่ได้เจ้าคิดเจ้าแค้นใจอะไรมากมาย และแน่แท้ คนใจดีอย่างเขาไม่ทำใจดำกับเด็กน้อยอย่างการขูดรีดขูดไถเรื่องเครื่องมือสื่อสารที่พังเละนี่หรอก
และไอ้เด็กนี่ก็ดูจะรู้สึกผิดมากอยู่พอสมควร ก็เพียงพอแล้วสำหรับการให้อภัย
อีกหนึ่งสาเหตุของการปิดคดีที่รวดเร็วนี้อาจเป็นเพราะเขาถูกชะตากับเด็กหนุ่มคนนี้ก็เป็นได้
เพ้นท์เป็นคนที่อยู่ด้วยแล้วสบายใจ ไม่ต้องคิดอะไรมากเฉกเช่นเดียวกับใครต่อใครที่ต่างเข้ามาหาเขาเพราะต้องการความช่วยเหลือ ไม่ได้ลำบากใจหากจะต้องช่วย แต่การอยู่นิ่งๆไม่คิดอะไรก็สบายใจดีเหมือนกัน หรือจะบอกว่าอยู่ด้วยแล้วได้ผ่อนคลายก็ไม่ผิดนัก
เพราะอย่างนั้นพวกเขาถึงได้สนิทกัน?
ว่าเช่นนั้นก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้
กับคนที่อยู่ด้วยแล้วสบายใจ กับคนที่มีอะไรคล้ายๆกัน ไม่ต้องมีเหตุผลมารองรับอะไรมากมายก็มากเพียงพอแล้วที่จะคบหากันเฉกเช่นมิตรสหาย หากจะให้ขยับความสัมพันธ์ไปมากกว่านั้นเขาก็คงให้คำนิยามได้แค่พี่น้อง
จากแต่เดิมที่เคยเป็นความสัมพันธ์ไร้ชื่อเรียก ตอนนี้กลับได้นิยามคำว่าพี่น้อง ก็ฟังดูขำขันดี
เพ้นท์มาเล่นที่หอเขาแทบทุกวันหลังเลิกเรียน บางวันหนักหน่อยก็มาค้างคืนดังเช่นวันนี้ เด็กหนุ่มไม่ได้เคร่งกับการเรียนพิเศษเหมือนกับเด็กคนอื่นๆทั่วไป อย่างที่เคยว่าไว้ เพ้นท์แทบจะไม่เครียดกับอะไรในชีวิตสักเท่าใดนัก เด็กน้อยอาจมีกังวลบ้างประปราย แต่เพ้นท์ก็มักจะมีวิธีกำจัดความเครียดและเสริมสร้างความสุขให้กับตัวเองได้ก่อนถึงมือเขาเสมอ
อย่างน้อยๆในตอนนี้ เพ้นท์ก็ไม่ได้มอบชีวิตให้กับระบบการศึกษาที่นับวันยิ่งก้าวถอยหลัง เด็กหนุ่มใช้ชีวิตอย่างที่ชีวิตมนุษย์หนึ่งพึงจะเป็น แม้จะกล่าวว่าเพ้นท์แทบจะไม่เครียด แต่หาใช่ว่าไม่กังวล ความจริงเขารู้ว่าเด็กหนุ่มก็พอมีความกังวลที่เหมือนมนุษย์มนาอยู่บ้าง และเขาก็รู้ว่าเพ้นท์จะจัดการกับมันได้ไม่ช้าก็เร็ว
เข็มนาฬิกาชี้บอกเวลาขึ้นวันใหม่ในขณะที่ท้องฟ้ายังมืดสนิท วันนี้เป็นวันเสาร์เพ้นท์จะมีเรียนพิเศษช่วงบ่ายและเขาก็คงต้องนั่งทำรายงานที่ค้างคานี้ต่อไป ชายหนุ่มจัดแจงความคิดก่อนจะสวมตัวเข้าผ้าห่มใหญ่ร่วมกับคนที่เข้านิทราไปก่อนนานแล้ว
ปิดเปลือกตา
สิ้นสุดความคิด
สิ้นสุดการใช้ชีวิตของเมื่อวาน
.
ปิ๊บๆ ปิ๊บๆ
“เฮีย”
เขาครางอืออาไม่ได้ภาษารับในลำคอ แม้ได้รับสัญญาณแล้วว่าเช้าวันใหม่มาถึงแล้วแต่กระนั้นก็ยังเอื้อมมือไปคว้านาฬิกาปลุกที่ตำแหน่งหัวเตียงมากดปิดแล้วก็ทิ้งตัวลงที่นอนนุ่มอีกครั้ง
“เฮีย....” เพ้นท์ลากเสียงยาว
“....”
“เฮียๆๆๆๆ”
“โอยยยย ‘ไร”
“ไม่ตื่นมาทำงานล่ะ? เพ้นท์จะไปละนะ”
“อือ”
“ซื้อข้าวมาฝากแล้วนะ อยู่ข้างทีวี”
“อือ”
“ไปแล้วนะ”
“อือ”
เสียงประตูกระทบกับขอบผนังดังขึ้นและดับลง ทั้งห้องกลับมาเงียบสนิทอีกครั้ง เขาเปิดเปลือกตา เหลือบมองไปยังโทรทัศน์ก็พบข้าวกล่องกล่องหนึ่งตามที่ได้ยิน เป็นปกติ
เขาปิดเปลือกตาก่อนคิด เพ้นท์ออกไปเรียนแล้วและเขาก็ควรจะลุกมาใช้ชีวิตได้แล้ว
ชายหนุ่มดันร่างตัวเองออกจากเตียงนุ่ม สะบัดหัวไล่ความง่วงก่อนลุกไปหยิบข้างกล่องมาวางไว้ข้างคอมพิวเตอร์ นั่งลงเปิดโปรแกรม ระหว่างรอก็มีแต่ความเงียบที่ดังสงัด
ไม่มีเสียงป่วนรบกวนประสาทก็ดูจะเหงาอย่างน่าประหลาด
ไม่เป็นไร
เดี๋ยววันใหม่ก็ได้เจอ
☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼
ยังคงคอนเซ็ปสั้นและเนือย555555
ขอบคุณสำหรับการติดตามและคอมเม้นค่าา
จะพยายามเอามาลงให้ได้ทุกวันอาทิตย์นะคะ
:mc4: :mc4: :mc4:
-
:L2: :pig4:
-
ชอบจัง รอติดตามนะคะ
-
อยากให้วันอาทิตย์มาถึงเร็ว ๆ จัง
วันอาทิตย์ที่กำลังจะมานี่เป็นวันแห่งความรัก...
น้องเพ้นท์จะมีความสุขเพราะรักสมกับโอกาสไหมคะ?
รออ่านตอนต่อไป และเป็นกำลังใจให้นะคะ ^^ :L1:
-
วาดตะวัน 3 คิดไม่ออก
ปัญหาคิดไม่ออกอาจเป็นเรื่องปกติของมนุษย์ ว่ากันว่ามนุษย์ได้มีการถกเถียงเรื่องปรัชญาตั้งแต่สมัยกรีกแล้ว เป็นเรื่องธรรมชาติของสิ่งมีชีวิตที่มีสมองใหญ่เป็นพิเศษขบคิดกันมานานแสนนาน อาการคิดไม่ออกไม่ใช่โรคประหลาด แต่เป็นเรื่องปกติ
และใช่ เรื่องปกตินี้กำลังตามรังควานเขาอยู่เป็นอาทิตย์แล้ว
เด็กหนุ่มมุ่นคิ้วขมวดเป็นปมแน่น ราวกับโดนบังคับให้เป็นหนึ่งในผู้พิทักษ์จักรวาล
แน่แท้ว่าไม่ใช่ หากเป็นเช่นนั้นอาจจะกังวลน้อยกว่านี้ก็เป็นได้...อย่างน้อยเขาก็ได้รู้ว่าตัวเองควรทำอะไรต่อไปในชีวิตหนึ่งนี้
แต่ไม่ใช่กับเรื่องนี้
“....ยังคิดไม่ออกอีก?”
“โอ้ยยยเฮียยยย มันยากนะ คำถามเหมือนตายแล้วไปไหนเลย ลี้ลับพอๆกันอ่ะ”
ปุป!
เสียงม้วนหนังสือพิมพ์ถูกกระทบกับศีรษะเด็ก เพ้นท์มุ่ยหน้ามองคนประทุษร้ายอย่างเคืองแค้น
“กะอีแค่เลือกคณะเรียน ไม่เห็นต้องทำอะไรให้ยุ่งยากเลย”
“เฮียก็พูดได้สิ เฮียรู้ตัวนี่ว่าอยากเรียนอะไร แต่เพ้นท์ไม่...”
“คิดมาตั้งแต่ปีที่แล้วแล้ว จนตอนนี้ก็ยังไม่รู้อีก?”
“ก็....อือ”
คนแก่กว่าถอนหายใจเฮือก ไม่ใช่ครั้งแรกที่เพ้นท์มาบ่นระบายกับเขาเรื่องนี้ เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นวนไปวนมารวมระยะเวลาได้ปีกว่า ตั้งแต่ที่เปลี่ยนสถานะจากคู่กรณีมาเป็นคนสนิท ถึงซันจะเป็นคนใจกว้าง และชอบช่วยเหลือเพียงใด แต่กับเรื่องนี้เขาทำได้แค่แนะนำเพียงเท่านั้น
เพราะไม่ใช่ครูแนะแนว
แค่ช่วยเท่าที่ช่วยได้เท่านั้น อย่างไรเสียชีวิตตัวเองก็ต้องเป็นตนเองที่กำหนดเอง
เขาลองแนะนำให้เพ้นท์ได้ลองไปเรียนรู้อะไรใหม่ๆในช่วงหนึ่งปีที่ผ่านมา ทั้งเรียนพิเศษกวดวิชา เรียนดนตรีศิลปะการแสดง เรียนวาดเขียน เรียนรู้อะไรแปลกใหม่เท่าที่จะทำได้ พยายามให้เฝ้าทำความรู้จักกับสิ่งใหม่ๆตลอดมา และซึ่งถ้าหากว่าสิ่งที่ผ่านมานั้นช่วยเหลือเด็กคนนี้ได้ ก็คงจะไม่มีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้น
เพราะไม่มี...เพ้นท์ไม่มีสิ่งที่ชอบเป็นพิเศษ และก็ไม่ได้ไม่ชอบอะไรเป็นพิเศษ จึงเป็นเรื่องยากในการค้นหาตัวเอง เด็กหนุ่มถามตัวเองเป็นหมื่นรอบว่าแท้จริงนั้นตนชอบอะไรกันแน่ และสุดปลายทางของความคิด..ก็ไม่มีสิ่งใดตอบกลับมานอกจากความว่างเปล่า
เขาจึงล่องลอย
พ่อกับแม่เขาไม่ได้ปิดกั้น ให้เขาเลือกคณะที่อยากเข้าได้เองตามใจชอบ ไม่มีการบังคับในเรื่องการเรียน เพ้นท์เรียนได้เกรดกลางๆทั่วไป จะว่าดีก็ดีไม่สุด แต่ก็ไม่เลว คนที่ชีวิตเรียบเป็นเส้นตรงเสียทุกอย่างเช่นนี้นับเป็นเรื่องยากนัก...
ไหนว่าพระพุทธเจ้าทรงตรัสว่าให้เดินทางสายกลางไง
เด็กหนุ่มถอนหายใจอีกเฮือกใหญ่ ก่อนหน้านี้ที่ยังทำตัวเอ้อระเหยลอยชายไปไหนต่อไหนไดก็เพราะไม่มีกระดาษแผ่นนี้... กระดาษของอ.ที่ส่งมาให้นักเรียนชั้นมัธยมปีที่หกทุกคนกรอกชื่อคณะและอันดับที่อยากเข้าศึกษาต่อ4ลำดับ
พระผู้เป็นเจ้า เพียงแค่ลำดับเดียวหนึ่งคณะเขายังคิดไม่ออกเลย
แม้นว่าในช่วงมัธยมปลายจะมีการถามถึงเรื่องนี้เป็นระยะๆ แต่ก็ไม่ได้สลักสำคัญเท่าช่วงเวลานี้ เพราะฉะนั้นเขาจึงกรอกคณะมั่วๆที่นึกออกในช่วงเวลานั้นลงไปทั้งหมอเอย สถาปัตย์เอย เศรษฐศาสตร์เอย ไหนจะมีอุตสาหกรรมเกษตร และวิศวะอีก ซึ่งเท่าที่กล่าวมานั้นล้วนไม่มีข้อไหนเชื่อมโยงถึงกันได้เลย
เด็กน้อยทิ้งตัวลงนอนแผ่
“เฮ้ยๆ คิดไม่ออกก็อย่านอน อย่าหนีปัญหา”
“ไม่ได้หนีเฮีย เพ้นท์ก็คิดอยู่”
“มาลงท่านี้ เดี๋ยวมึงก็ได้หลับจริงๆอีกหรอก ไหนว่าคราวนี้ต้องส่งจริงจังแล้วไง”
“อือออ แต่ก็คิดไม่ออกอ่ะ ส่งภายในอาทิตย์นี้ด้วย...” เจ้าของร่างกายผอมเพรียวส่งเสียงงอแงก่อนลุกขึ้นมานั่งจ้องแผ่นกระดาษอย่างเอาเป็นเอาตายอีกครั้ง
“คิดมาเป็นปีแล้วก็ยังเหมือนเดิม...หึๆ ทำไมไม่จับฉลากไปเลยล่ะ”
“....ก็น่าลองนะเฮีย”
“ลองจริงกูเขกกบาลแหกแน่”
“เอ๊า...ก็คิดไม่ออกจริงๆนี่”
“ค่อยๆคิดไป อย่างน้อยเลือกคณะก็เปลี่ยนชีวิตมึงได้เลยนะ เผลอๆอาจเป็นทั้งชีวิตมึงอีก คิดดีๆ ลองนึกภาพว่ามึงทำอาชีพนู้นนี้ดู อาชีพไหนที่มึงคิดว่าเหมาะกับตัวเองบ้าง..”
จะตั้งใจฟังกว่านี้หากมือใหญ่ของคนตรงหน้าไม่ได้มาลูบหัวเขาเบาๆเช่นนี้ หัวใจเต้นแรงผิดกับสมองที่หยุดการทำงานไปชั่วคราว เด็กน้อยหลุบหน้าลงต่ำ ซ่อนใบหน้าแดงซ่านไว้ภายใต้แสงเงา ใช้เวลาสักพักเพ้นท์ก็กลับมาควบคุมสติตัวเองได้ เปลือกตาสวยค่อยปิดลงพร้อมกับความคิด....
สัมผัสละมุนอุ่นใจของเจ้าของมือหยาบกร้านที่ยังลูบหัวเขาไม่ปล่อย
สุดท้าย...เขาก็หลับไปทั้งๆอย่างนั้น ในหัวเขากล่าวโทษสัมผัสอ่อนละไมที่เป็นสาเหตุทำให้เขาเกิดอาการผ่อนคลายขึ้นมาเสียดื้อๆจนเผลอ....ผล็อยหลับไป ….
เพ้นท์ตื่นมาในห้องที่คุ้นเคย กับเจ้าของห้องที่ยังคงหลับสนิทอยู่ข้างกาย เป็นเวลาตีสี่ครึ่ง...กับกระดาษแผ่นเดิมที่ยังว่างเปล่า
อย่างน้อยก็เพราะบทเพลงกล่อมเด็กไร้เสียงของชายหนุ่ม ทำให้เขาได้มีฝันประหลาดๆอย่างหนึ่งโผล่มา เจ้าตัวเอื้อมตัวไปคว้ากระดาษเจ้าปัญหาบนโต๊ะ ก่อนจรดปากกาลง
เขียนชื่อคณะที่เขาได้จากในฝันเสียอย่างนั้น...
☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼
มาแบบสั้นๆ555
ขอบคุณทุกคอมเม้นและการติดตามค่ะ ^__^
เจอกันอาทิตย์หน้าถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด
สุขสันต์วันวาเลนไทน์ค่า
-
:ling3:
หนูเพนท์เลือกคณะไรจากในฝันล่ะนี่ :L2:
-
รอค่ะ ^^
-
ตามไปอ่านในเด็กดีมา ร้องไห้ ฮือออออออออออ :ling1:
-
รอตอนต่อไปค่ะ อยากรู้ว่าหนูเพนท์จะเลือกคณะอะไร
-
วาดตะวัน 4 ปกติ
เสียงปลุกจากอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ดังแผดไปลั่นห้อง หากเปรียบกับช่วงเวลาสมัยเก่าก่อนแล้วก็คงเป็นเสียงนกร้อง ไก่ขัน ไม่ได้ต่างกัน ทำให้ตื่นมาใช้ชีวิตได้เหมือนกัน
คนที่ตื่นก่อนเป็นเด็กหนุ่มที่มีพลังงานชีวิตเหลือเฟือ เพ้นท์เก็บใบกระดาษนั้นเข้ากระเป๋าเรียนก่อนลุกไปอาบน้ำล้างหน้าล้างตาแล้วเดินออกมาดูตารางเรียนของอีกคน...ที่ยังหลับสนิทอยู่ไม่ต่างจากเมื่อคืน ดวงตากลมประกายน้ำตาลอ่อนจ้องไปยังวันและเวลาของตารางเรียนของเจ้าของห้อง เมื่อเห็นว่าซันมีเรียนช่วงสายๆเจ้าตัวก็ไม่คิดปลุก กลับไปตั้งนาฬิกาให้ก่อนเวลาเรียนเป็นเวลาชั่วโมงครึ่ง เมื่อตรวจเช็คสัมภาระดีแล้ว เด็กนักเรียนก็ต้องทำหน้าที่ไปโรงเรียนเฉกเช่นกับคนที่ได้รับบทบาทเดียวกัน
แผ่นกระดาษเดียวกันกับที่สร้างปัญหาให้เขาทั้งคืนได้ถูกวางลงบนโต๊ะครูได้ก่อนกำหนดส่ง คุณครูแนะแนวเหลือบมองคำตอบในใบกระดาษก่อนเลิกคิ้วเล็กน้อย แต่ไม่ได้พูดอะไร...ไม่มีเสียงใดเป็นสื่อออกมา
กระดาษแผ่นเดิมยังคงวางนิ่งอยู่บนโต๊ะครู และเมื่อเวลาผ่านไป เรื่องราวในช่วงนี้ก็จะถูกลบเลือนราง ไม่มีใครกล่าวถึงมันอีก
วันนี้เป็นวันแรกในรอบหลายสัปดาห์ ที่เพ้นท์กลับไปนอนบ้านตัวเองเพื่อให้คนในครอบครัวหายเป็นห่วงคิดว่าเด็กชายจะออกนอกลู่นอกทาง เที่ยวเตร็ดเตร่อยู่นอกบ้านไม่ยอมหลับทั้งที่อายุยังน้อย เพราะเขาเป็นลูกคนสุดท้องของบ้าน ทำให้มักโดนเป็นห่วงอยู่บ่อยครั้ง และเขาก็ตอบแทนโดยการออกไปนอกบ้านบ่อยกว่าเดิม... ไม่อยากให้ผู้มีพระคุณเป็นห่วงจึงต้องยอมกลับบ้าน แต่ก็ไม่อยากโดนกรอบให้อยู่แต่ในบ้านเลยออกไปเตร็ดเตร่มากกว่าที่เคย
เขากลับไปยังบ้านท่ามกลางเสียงแซวของพ่อแม่และพี่สาว ครอบครัวแสนสุขได้นั่งทานข้าวเย็นพร้อมกันอีกครั้งก่อนจะแยกย้ายขึ้นห้องใครห้องมันไป
ห้องนอนของเขาแม้จะไม่ได้อยู่ตลอดเวลาแต่ก็ไม่มีสิ่งไหนเปลี่ยนแปลงไป
แม่ของเขายังคงจัดการดูแลไว้เป็นอย่างดี
เขานั่งลงบนเตียงท่ามกลางความเงียบที่ล้นเอ่อ... เด็กหนุ่มคว้าเครื่องมือสื่อสารที่กลายเป็นสิ่งจำเป็นของชีวิตในยุคนี้ขึ้นมา พรหมนิ้วลงไปตามแป้นพิมพ์สัมผัสเพื่อส่งข้อความหาใครบางคน
P.PPAINT : เฮียทำรายย
C-S U N : Final XV
P.PPAINT : เชี่ยยย เล่นไม่รอ
C-S U N : สม
P.PPAINT : เฮียอย่ารีบเล่นดิ
รอเพ้นกลับไปก่อนนนนน
C-S U N : เรื่องดิ
เดี๋ยวกูเล่นจบคืนนี้เลย 555555
P.PPAINT : ม่ายยยยยยยยยยยยยยย
อย่าโกงดิ แค่กลับบ้านวันเดียวเอง
พรุ่งนี้ให้เพ้นได้เล่นต่อด้วย
C-SUN : เออ รู้แล้ว
เดี๋ยวกูไปทำงานละเนี่ย
P.PPAINT : ดีมากกกกกก
P.PPAINT : คิดถึง...|
P.PPAINT : คิดถึ|
P.PPAINT : คิด|
P.PPAINT : |
P.PPAINT : นอนละบาย
C-S U N : อืม
มีอีกหลายคำพูดที่ส่งไปไม่ถึง เป็นคำพูดไม่ปกติ จึงเลือกที่จะไม่ส่ง เลือกที่จะไม่ให้มันไปถึง...เพื่อที่จะได้อยู่ด้วยกันได้นานยิ่งขึ้น
.
.
แอ๊ดด..
“เฮีย มาแล้ว”
“หึ...เออ เล่นดิ แผ่นยังไม่ได้เอาออก”
“เยส”
หลังเลิกเรียน เด็กหนุ่มรีบพุ่งตัวมายังหอพักของเจ้าของเกมจนกลายเป็นหนึ่งในชีวิตประจำวันไปแล้ว เพราะไม่ได้ตกเป็นเหยื่อของการศึกษา เขาจึงเลือกที่จะใช้ชีวิตให้เป็นชีวิตมากกว่าเครื่องจักร ค้นหาความสุขใส่ตัวมากกว่าความคาดหวัง
เอื้อมมือไปกดปุ่มเปิดเกมส์ ขยับจอยบังคับในมือให้ถนัดยิ่งขึ้น ดวงตากลมจับจ้องไปยังโทรทัศน์ที่กำลังฉายภาพแห่งโลกจินตนาการตรงหน้า ปากบางขยับยกยิ้มก่อนจะเอ่ยเสียงคุยจ้อเจื้อยแจ้วไม่หยุด
ทุกอากัปกริยาโดนเจ้าของห้องจับจ้องโดยที่ไม่มีใครรู้ตัว
ทั้งคนโดนจ้องและคนจ้อง
.
.
ไม่นาน เมื่อตะวันดับแสงไปหลายโมงยาม เป็นการบ่งบอกว่ามนุษย์ควรสิ้นสุดการใช้ชีวิตของวัน และเตรียมพร้อมสำหรับเริ่มต้นวันใหม่ได้แล้ว เด็กชายเอ่ยขณะลงมือเช็ดหยาดน้ำที่เกาะพร่าอยู่บนเส้นผม
“เฮีย พรุ่งนี้เพ้นท์มาเล่นต่อนะ อย่าทำอะไรกับเซฟเพ้นท์นะ”
“เฮ้ยพรุ่งนี้ไม่ได้ว่ะ เพื่อนมา”
“อ่าวจริงดิ”
“เออ โทษทีลืมบอก ไม่ต้องห่วงเดี๋ยวกูเก็บเกมให้”
“อ่ะ...โอเค”
เหมือนความรู้สึกโดนดึงให้จมลงไปในมหาสมุทร วันพรุ่งนี้เริ่มไม่น่าใช้ชีวิตอีกต่อไปในความคิดของเด็กหนุ่ม
ไม่ใช่เพราะไม่ได้เล่นเกมต่อจากวันนี้ หากเพราะจะไม่ได้เจอต่างหาก
แต่ต้องดำเนินชีวิตไปตามปกติ เรื่องปกติก็คือเขาต้องไม่รู้สึกเสียใจให้มากเท่าที่ควร ห้ามแสดงออก ห้ามคร่ำครวญ ไม่ได้เจอก็ไม่เป็นไร วันใหม่ยังมี....
เขามองหน้าเจ้าของดวงใจที่จัดแจงท่านอนข้างๆก่อนล้มตัวนอนตะแคงหันหลังให้เขาไป
ข่มใจปิดเปลือกตา พรุ่งนี้จะไม่ได้เจอ
ก็ไม่เป็นไร....ยังมีอีกหลายวันให้ได้เจอ
☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼
ขอบคุณทุกคอมเม้นและการติดตามค่ะ :mew1:
-
:katai1:
ตอนที่ 10
-
วาดตะวัน 5 ท้องฟ้า
“เพ้นท์ทำไรวะ ไม่รีบกลับเหมือนทุกวันหรือไง”
“วันนี้ว่างว่ะ”
“เฮ้ยมาแปลก...”
“...อืม”
“หึ กูกับปาร์คว่าจะไปดูหนัง ไปมั้ย?”
“...พวกมึงไม่เรียนพิเศษไง?”
“โดดดิ เรื่องนี้กูรอดูตั้งแต่ปีแล้ว จะดูวันแรกเท่านั้นโว้ย ฮ่าๆ”
“หึๆ เอาดิ”
“เออ งั้นก็ไป”
นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้ออกไปเตร็ดเตร่กับเพื่อนสนิททั้งสองคนนี้ ฮิลล์กับปาร์คเป็นฝาแฝดที่สนิทกับเขามาตั้งแต่มัธยมปีที่1 ตั้งแต่พอขึ้นมัธยม6มา แต่ละคนก็ดูจะต้องทุ่มเทกับเส้นทางที่ตัวเองเลือกเข้าศึกษาต่อในระดับปริญญา และเขาเองก็ไม่ได้มีที่เรียนพิเศษมากมายอะไรขนาดนั้น เมื่อไม่มีเพื่อนเล่นดังเช่นเคย จึงเอาชีวิตในแต่ละวันที่เหลือจากการเรียนในห้องไปทิ้งไว้ในห้องคนๆหนึ่ง
คนที่เป็นเจ้าของหัวใจ
หลังจากวันนั้นก็ผ่านมาได้สามวัน เพื่อนที่ชายหนุ่มพูดถึงไม่ได้เป็นเพื่อนทั่วไปอย่างที่เด็กหนุ่มนึก
ในห้องที่เขาชอบไปสิงสถิตอยู่เป็นเจ้าประจำนั้น ข้าวของส่วนตัวหลายๆอย่างโดนแขกผู้มาเยือนทำการสำรวจเสียหมดสิ้น ไม่ว่าจะเป็นตลับเกมแต่ละแผ่น แผ่นเสียงแผ่นซีดี ชีทวิชาการและหนังสือเล่าเรียน รวมไปถึงหนังลับของชายหนุ่มก็ถูกเขาค้นพบมาจนหมดแล้ว
เพราะเช่นนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่เพ้นท์จะไม่เห็นกรอบรูปตั้งโต๊ะที่ตั้งไว้ข้างแล็ปท็อปแสนรักของเจ้าของห้อง
กรอบรูปนั้นถูกประดิษฐ์ขึ้นมาอย่างเรียบง่ายแต่สวยหรู ดูเป็นของมีราคามากที่สุดในห้องก็ว่าได้ แต่กระนั้น สิ่งที่มีค่าสุดยิ่งกว่ากรอบรูปคงเป็นคนในรูปภาพ... คนที่เจ้าของห้องบอกว่าเพื่อน…
ผู้หญิง...
เพื่อนผู้หญิง ใช่ว่าจะมีไม่ได้ แต่กับการให้ความสำคัญของคนๆนี้ระดับนี้ เขาย่อมรู้อยู่แก่ใจว่าเพื่อนผู้หญิงของเฮียของเขา
...ไม่ใช่แค่เพื่อน
รับรู้บางอย่างมาอีกตามประสาคนแอบหลงรักที่กระเสือกกระสนจะหาข้อมูลของคนที่จนหลงรักให้ได้มากที่สุด ว่าเพื่อนในกรอบรูปนั้นเคยมีความสัมพันธ์ที่มากกว่าเพื่อน แม้เป็นเรื่องนานมาแล้ว หากแต่ใครก็สัมผัสได้ว่าเจ้าของรูปยังคงรักและหวงแหน
ถึงได้เก็บกรอบรูปไว้อย่างดี
เพราะคนในรูปสำคัญ
เพราะเคยเป็นถึงคนรักเก่า
รู้ทั้งรู้ ทั้งที่รู้ก่อนรัก แต่ก็ห้ามความรู้สึกผิดหวังไม่ได้ เหมือนกันกับห้ามรู้สึกให้รักไม่ได้
ซันพาเพื่อนที่รูปร่างหน้าตาละม้ายคล้ายคลึงกับคนในรูปมานอนด้วย ทำให้ชีวิตประจำวันของเขาไขว้เขว เมื่อกล่าวถึงเพื่อนคนนั้นกับคนในกรอบรูปหรือแท้จริงก็คือคนเดียวกัน เพียงช่วงเวลาของรูปถ่ายกับปัจจุบันต่างกันเท่านั้น ก็ได้ความว่า
บุคคลที่พระอาทิตย์หลงรัก…
...คือท้องฟ้า
ที่ไม่ว่าเวลาไหนก็อยู่เคียงข้างพระอาทิตย์ตลอดมา
....ท้องฟ้าจะไม่สดใสถ้าไม่มีพระอาทิตย์
พระอาทิตย์จะไม่สวยงามหากไม่มองผ่านท้องฟ้า...
แค่เริ่มรักเขาก็รู้ตัวแล้วว่าแพ้....เกมส์นี้ไม่ควรเกิดขึ้น เขาไม่ควรเข้าไปเป็นหนึ่งในผู้เล่น เป็นแค่พระจันทร์ไม่ควรอาจหาญไปหลังรักพระอาทิตย์
เพราะพระจันทร์อยู่ได้ด้วยพระอาทิตย์
ถ้าไม่ได้รับแสงตะวัน ดวงจันทร์ก็เป็นได้แค่เพียงแค่ก้อนหินไร้แสงอัปลักษณ์ ลอยไปอย่างไร้ค่าบนอวกาศ
เพราะเช่นนั้นจึงไม่ยอมตัดใจ
เพียงเพราะยังอยากมีค่าอยู่ในห้วงอวกาศเดียวกันเท่านั้นเอง
...
เขาดูหนังสลับกับความคิดที่ตีมั่วผสมกันปนเป ทำให้ไม่อินไปกับภาพยนตร์เท่าเพื่อนรักสองคน เพียงแค่คิดว่าคืนนี้ก็ต้องกลับไปนอนคนเดียวอีกครั้งก็วูบโหวง
น่าขำ
ทั้งๆที่ไม่ใช่เจ้าของ ก็ไม่ควรมีสิทธิ์หึงหวง
ทั้งๆที่พลาดท่าหลงรักเองแท้ๆ ก็ไม่ควรเรียกร้องสิทธิ์อะไร
เขาควรทำตัวไปตามปกติ เหมือนทุกวัน ห้ามบอกห้ามเผยความรู้สึก เป็นแค่พี่น้องอย่างที่อีกคนต้องการ ห้ามริษยา รู้ตัวในจุดยืนของตัวเองแล้วหนักแน่นกับมัน
หากทำไม่ได้
ให้ลองคิดถึงต้นไม้ที่โดนฟ้าผ่า ความสัมพันธ์จะถูกเปลี่ยน ความลับจะถูกเปิดเผย ต้นไม้จะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป
“เพ้นท์ เสร็จนี่ไปไหนต่อ มึงจะกลับบ้านเลยป่ะ?”
“ก็....คงต้องงั้น”
“มาคอนโดกูป่าว มึงหายหัวไปอยู่กับเฮียโคตรนาน นานๆทีมาเล่นห้องพวกกูบ้างดิ”
“ได้หรอ เอองั้นไป ฮ่าๆๆ”
“เออมาดิ ค้างเลยป่าว โทรบอกเจ๊พายด้วย”
“เออได้”
อย่างน้อยเพื่อนก็ทำให้เขายังฉีกยิ้มได้กับวันเลวร้าย อย่างน้อยก็ไม่ต้องนอนคนเดียวอย่างที่นึกคิด พรุ่งนี้เป็นวันเสาร์ ถึงแม้ฮิลล์กับปาร์คจะมีเรียนพิเศษตั้งแต่เช้า แต่นั่นก็ไม่เลวร้ายเท่ากับการต้องตื่นมาคนเดียวแล้วคิดถึงอีกคนที่คงนอนกอดกับหัวใจอย่างสุขล้นเมื่อไม่มีเขาอยู่
ฮิลล์กับปาร์คเป็นลูกคนมีอันจะกิน พ่อกับแม่เด็กแฝดยอมตามใจซื้อคอนโดให้ลูกอยู่ตั้งแต่มัธยม และเมื่อก่อนเพ้นท์ก็ชอบนักเชียวที่จะมาค้างคืนกับเพื่อนแฝดสองคนนี้บ่อยๆ แต่ภายหลังชีวิตประจำวันกลับกลายเป็นไปอยู่กับบุคคลที่ถูกนิยามว่าเฮียเสียส่วนมาก
อย่างที่ว่า เด็กวัยขณะนี้ในประเทศไทยส่วนใหญ่ย่อมกระเสือกกระสนเรียนพิเศษเพื่อสอบเข้าระดับปริญญา การเรียนจำต้องเข้มข้นขึ้นเพื่อจะได้ไปถึงฝั่งฝัน และนั่นทำให้เพ้นท์ต้องหาเพื่อนใหม่ข้างกายเพราะเขามีเวลาว่างมากกว่าคนอื่น ไม่เรียนพิเศษมากเท่าคนอื่น
และคนที่โผล่เข้ามาในชีวิตตอนนั้นคือซัน
ที่เด็กหนุ่มดันทำให้กลายเป็นมากกว่าคนข้างกาย
เพื่อนรักทั้งสามพูดคุยกันพลางดูหนังไปพลางก่อนเวลานิทราจะมาเยือน เด็กหนุ่มทั้งสามจำต้องเปลี่ยนอิริยาบถจากนั่งมาเป็นนอน
เก็บแรงของวันนี้เข้าสู่วันใหม่
ขอให้หัวใจเข้มแข็งกว่าเดิม
☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼
-
พระอาทิตย์ กับพระจันทร์ อาจจะมีวันได้เจอกัน
แต่ก็เป็นเวลาสั้นๆ บางครั้งก่อนพระอาทิตย์ตก เราจะเห็นพระจันทร์ อยู่อีกฟากของท้องฟ้า
แต่ก็เป็นเงาเลือนลางเหลือเกิน
-
ชอบสำนวนการเขียน
อารมณ์แอบรักใครซักคนแม้จะรู้ว่าไม่มีสิทธิ์แต่ก็ขอแค่ได้เป็นส่วนหนึ่งในชีวิตซักนิดก็ยังดี
-
วาดตะวัน 6 ดิ่ง
ความรักจะไม่เกิดขึ้นถ้าไม่มีใครคนหนึ่งเริ่มหลงรัก
เขาไม่ควรเป็นฝ่ายตกหลุมรัก ไม่ควรเริ่มต้นความรักนี้ขึ้นจริงๆ
เพราะอย่างไรสุดท้าย...เขาก็จะไม่ได้อะไรเลยจากการแอบรักครั้งนี้
...นอกจากความเสียใจ...
.
.
C-S U N : มาห้องกูป่ะ
P.PPAINT : อะไร เหงาไง?5555
C-S U N : -_-
เพื่อนกูกลับไปนานละ ลืมบอก
กูนั่งเล่นไฟนอลต่อจากมึงเลยนึกได้
P.PPAINT : โหยยยยยยยยย
ละก็เพิ่งมาบอกเนอะคนเรา
เดี๋ยวไปปป
C-S U N : เออ รีบมา
P.PPAINT : คิดถึง|
P.PPAINT : คิดถึงก็บอก55555
C-S U N : - - รีบมาก่อนที่กูจะเล่นจบ
P.PPAINT : ขอโทษษษษ อย่าเพิ่งเล่นเลยนะเฮีย
เนี่ย กำลังจะไปแล้ววว
คำบางคำถูกบิดเบือนออกไปและไม่ได้ถูกส่งไปดังเช่นเคย เจ้าของเกมไม่ได้ตอบอะไรกลับไปนอกจากรอยยิ้มเบาบางที่มอบให้หน้าจอเครื่องมือสื่อสาร....ที่แม้แต่เจ้าตัวก็ไม่ทันรู้สึกว่าตนได้ยกยิ้มออกมา
เพื่อนเขาไปเที่ยวต่อต่างจังหวัดได้สักพักแล้ว และด้วยความเคยชินที่จะมีคนอยู่เคียงข้างแทบทุกเวลาทำให้เขาพิมพ์ส่งข้อความผ่านทางแอพพลิเคชั่นชื่อดังไป
ไม่ได้เหงาหรือคิดถึงอย่างที่คนเด็กกว่าว่า
ก็แค่....เคยชิน
ไม่นานคนที่บอกจะมาก็มาถึง เจ้าตัวโวยวายสักพักอย่างที่เขานึกเพราะไปเล่นเซฟเดียวทับกับเจ้าของเดิม ไม่แปลกถ้าเจ้าของเซฟจะฉุนเฉียว
เพียงแต่เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่า...ที่จงใจทำแบบนั้น ก็เพราะอยากฟังเสียงคนขี้เล่นโวยวายงอแงรึเปล่า
ไม่อยากหาเหตุผลเพื่อหาคำตอบ ประเด็นนี้จึงถูกหยุดความคิด
ไม่นานหลังจากที่ดูผู้มาเยือนนั่งเล่นเกมไปบ่นไป เจ้าของห้องก็นึกคิดชวนคนตรงหน้าดูหนังด้วยกัน และก็ได้รับการตอบรับอย่างดี แม้ตอนแรกเขาจะอยากดูหนังแนวไซไฟหรือแอคชั่น แต่สุดท้ายกลับยอมคนเด็กกว่าไปดูการ์ตูนเด็กเสียอย่างนั้น เพียงเพราะเจ้าตัวบอกยังไม่เคยดูเท่านั้นเอง...
ทำไมถึงยอม ในตอนนั้นเขาย่อมไม่เข้าใจ
สองคนหนึ่งเตียงนั่งขนาบอยู่ข้างกัน สายตาจับจ้องไปยังภาพขยับที่ฉายอยู่บนจอโทรทัศน์เบื้องหน้า ตอนแรกเห็นเป็นการ์ตูนก็นึกว่าจะไร้สาระมากกว่านี้ แต่กลับเป็นว่าสนุกกว่าที่คิด หนังดำเนินไปจนผ่านกลางเรื่อง เนื้อเรื่องจากสนุกสนานกลายมาเป็นความตึงเครียดเศร้าหมอง สายตาคมยอมเหลือบละสายตาจากภาพจอตรงหน้าเป็นคนข้างๆ
เพื่อพบอะไรบางอย่าง...
“พรืดดด ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ไอ้เพ้นท์ มึงร้องไห้!? ฮ่าๆๆๆๆๆๆ มึงร้องไห้หรอวะ ฮ่าๆๆๆๆ”
“อ..เอ๊า ก็เฮียอ่ะ...ดูดิ เฮียไม่เข้าใจหรอวะ”
“เออกูเข้าใจ แต่ไม่คิดว่าจะต้องร้องไห้ด้วยฮ่าๆๆๆ เพ้นท์มึงแม่ง....ฮ่าๆๆๆ”
“โว้ยย หยุดหัวเราะเลย”
“โอเคๆ ฮ่าๆๆๆๆ มึงอินขนาดนั้นเลยหรอวะ ปิ๊งป่องตายเนี่ย”
“ไม่ได้หรือไงเล่า...”
“เปล่าๆ ฮ่าๆๆๆ โอ๋ๆๆๆ ไม่งอนๆ ดูต่อๆ ฮ่าๆๆ”
เด็กหนุ่มได้แต่เบะปากตาแดง แสดงออกถึงความไม่พอใจที่คนข้างๆหัวเราะเขาเพียงเพราะเสียใจที่ตัวละครตรงหน้าตายหายไป อันที่จริงเขาไม่ได้ร้องไห้ เพียงแค่น้ำตาซึมหน่อยๆเท่านั้น แต่เพราะเท่านั้นเป็นเหตุทำให้โดนล้ออย่างเมื่อครู่...
ใครเป็นคนกำหนดว่าดูการ์ตูนแล้วต้องห้ามร้องไห้?
แต่กระนั้น โดยที่ไม่รู้ตัว ทั้งคู่ได้กระชับความสัมพันธ์เข้าหากันมากขึ้น ซันค้นพบว่าเพ้นท์เป็นเด็กอ่อนไหวกว่าที่คิด แน้แท้ว่าโดยไม่รู้ตัว
ผ่านไปชั่วยามหนึ่งหนังก็ดำเนินมาถึงตอนจบ หน้าจอพื้นหลังดำมือขึ้นชื่อเครดิตใครต่อใครไหลเวียนไป เป็นอันจบกิจกรรมดูหนังของทั้งคู่
“เพ้นท์มึงไปอาบน้ำก่อนไป เดี๋ยวกูเคลียร์ห้องเอง”
“หืม ให้เพ้นท์ค้าง?”
“ห้าทุ่มแล้วมึงจะถ่อกลับบ้านรึไง”
“ก็ไม่ ฮ่าๆๆ”
“งั้นก็ไป อย่าลีลา”
หาใช่เพราะค้างไม่ได้ แต่เพราะสงสัยที่โดนชวนให้ค้างก็เท่านั้น ร่างเพรียวเดินปลิวเข้าห้องน้ำไปด้วยความเคยชิน
ไม่ช้า พอจัดการธุระส่วนตัวของแต่ละคนเสร็จ เจ้าของห้องก็ปิดไฟดับแสงของห้อง....แสงของวัน เป็นอันบอกว่าพร้อมแล้วที่จะสิ้นสุดวันนี้ และเริ่มต้นวันใหม่
.
เมื่อแสงอรุณสาดส่อง ส่งเส้นแสงลอดผ่านผ้าม่านผืนใหญ่
จากภาพมืดเปลี่ยนเป็นภาพของห้องที่คุ้นเคย เพียงแต่มีอะไรบางอย่างที่ไม่คุ้นเคย
เขากำลังสงสัย
ที่คิดว่าตัวเองตื่นแล้วแน่แท้แต่ในตอนนี้กลับคิดว่ากำลังกลับลงสู่ฝันอยู่อีกหรือเปล่า....
ที่เขาอยู่ในอ้อมกอดของอีกคนนี่เป็นความฝันหรือความจริง
กระพริบตา...ค้นพบความจริงว่าไม่ใช่ความฝัน
เด็กน้อยขบฟันแน่น กลั้นยิ้ม กลั้นความสุขที่ล้นทะลักออกมา
เป็นเรื่องปกติที่เพ้นท์จะตื่นก่อนคนตัวโต เพียงแต่ไม่เคยมีวันไหนเลยที่เขาลืมตาตื่นขึ้นมาในอ้อมแขนอีกคน เกินความคิด ความสุขเอ่อล้น จนนึกว่าความฝัน เจ้าตัวนึกภาวนาขอให้ช่วงเวลานี้คงอยู่ต่อไปนานแสนนาน หากแต่สวรรค์กลับตอบแทนด้วยเสียงขัดจังหวะ ปลุกอีกคนให้ตื่น
ด้วยเสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นรัว
ปังๆๆๆๆ
“อือ...”
เจ้าของห้องครางเสียงต่ำก่อนยอมเปิดเปลือกตา ตรงข้ามกับเด็กหนุ่มที่พอรับรู้ว่าเจ้าของอ้อมกอดถูกปลุกจากห้วงนิทราเขาก็แสร้งหลับตา ซันหันหน้าไปทางต้นเสียง...ที่มีคนเคาะประตูอยู่อีกฝั่งของห้อง คนตัวใหญ่ขยับตัวก็พบว่าเด็กน้อยที่มาค้างคืนด้วยเมื่อคืนหลับอยู่ในวงแขนของเขา
ไม่ช้า...เขาพลิกตัวหลบให้คนตรงหน้าลงไปนอนหนุนกับหมอนอย่างที่ควร
คงเพราะ....คิดถึงอีกคนมากเกินไป....จนคว้าใครอีกคนเข้ามากอด....โดยไม่รู้ตัว
แน่แท้ เพราะเป็นความคิด คนโดนกอดย่อมไม่ไม่ทางรู้ถึงสาเหตุ
จนยอมแกล้งหลับตานอนต่อในอ้อมแขนที่ใฝ่ฝัน เพียงแต่ความฝันแสนสุขช่างแสนสั้น
ปังๆๆๆ
เสียงเคาะประตูยังคงดังรัวต่อเนื่อง เจ้าของห้องเห็นดังนั้นจึงลอบถอนหายใจยอมลุกไปเปิดหาบุคคลที่ขัดจังหวะการนอนอย่างช่วยไม่ได้
ทันทีที่มือแกร่งบิดปลดล็อกกลอนลูกบิดออก ทันทีที่ประตูตรงหน้าเปิดออก เผยหน้าแขกผู้มาเยือน
หัวใจที่แข็งแกร่งกลับอ่อนยวบในบัดดล
ริมฝีปากขยับเอื้อนเอ่ยชื่อ...
“ฟ้า...”
พร้อมๆกับคนบนเตียงที่เบิกตาโพลง
หัวใจที่เคยเริงร่ากลับดิ่งร่วงลงสู่หุบเหวไร้ที่สิ้นสุด
☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼
-
:ling2:
-
สงสารเพ้นท์ ในความรู้สึกลึกๆพี่ซันก็เหมือนจะชอบน้องใช่ไหม ถ้าไม่มีผู้หญิงที่ชื่อฟ้ามาปั่นป่วนความรู้สึกของพี่อยู่
-
โอ้ยยยยสงสารเพ้นท์ฮือออ
-
วาดตะวัน 7 วัน
เมื่อแหงนมองดวงตะวัน เขาพบดวงจันทร์
มืดแล้ว..
หลังจากวันนั้นเด็กหนุ่มได้แต่เตร็ดเตร่เรื่อยเปื่อยไร้จุดหมายปลายทาง...เมื่อจุดหมายของแต่ละวันแต่เดิมนั้นคือห้องๆนั้น
วันนั้น...หลังจากคนของพระอาทิตย์กลับมาทวงพื้นที่เคียงข้างกายด้วยคราบน้ำตา
ท้องฟ้าใสร่ำไห้ พระอาทิตย์คอยปลอบใจ แล้วใยดวงจันทร์จะสำคัญอีกต่อไป
เขาลุกไปแต่งตัวแล้วขอตัวออกจากห้องไปอย่างเงียบเชียบ ชนิดที่ว่าพระอาทิตย์ของเขาคงไม่ทันสังเกตเสียด้วยซ้ำ....เพราะสายตานั้นไม่เคยหยุดอยู่ที่เขามาแต่ไหนแต่ไรแล้ว หลังจากนั้น...เขาก็ไม่รู้ความเป็นไปของสองคนนั้นอีก ไม่มีการติดต่อกลับมาของซัน แน่แท้ เหตุใดจำต้องบอกกล่าวกัน?
เรื่องส่วนตัวของคนสองคน
เพราะเช่นนั้นเพ้นท์จึงเที่ยวเตร็ดเตร่ไปมายามเย็นเป็นเวลาสามวันติดแล้ว...สามวันที่ไม่ได้เจอ
ความคิดหนึ่งแล่นวูบเข้ามาในหัวเด็กหนุ่ม หรือเขาควรไปลงเรียนพิเศษเพิ่มดี เพื่อที่จะไม่ต้องฟุ้งซ่าน เพื่อที่จะได้มีหนทางเลิกรัก เพื่อที่จะกลับความสัมพันธ์ให้เป็นพี่น้องได้อย่างสนิทใจ หรือกลับไปอ่านหนังสือให้เหมือนเพื่อนคนอื่นเขาให้เหมือนเด็กเตรียมสอบปกติเสียที
คิดได้อย่างนั้นร่างเพรียวก็ลอบถอนหายใจ เขาไม่ชอบที่ถูกจำกัดอิสระทางความคิด...การฝืนตัวเองให้อ่านหนังสือเรียนก็เป็นการจำกัดอิสระของเขาอย่างหนึ่งเช่นกัน
สิ่งที่ทำแล้วไม่มีความสุข เหตุใดจำต้องทำกัน...
ความคิดของเด็กร่าเริงผิดปกติกล่าว..
แต่กระนั้น การหลงรักใครคนหนึ่งเข้าในตอนนี้ก็หาใช่เรื่องที่มีความสุขเช่นกัน
ถอนหายใจรอบที่หลายสิบของวัน เหตุใดการเลิกรักจึงยากกว่าการตกหลุมรัก
เด็กหนุ่มเดินเตร็ดเตร่ไร้จุดหมายอยู่ภายในห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง พลางคิดถึงแต่เรื่องพระอาทิตย์ของเขากับท้องฟ้าใส...ที่ดูอย่างไรก็เหมาะสมกัน คิดหาวิธีตัดใจเพื่อที่จะได้มีความสุข แต่ในขณะหนึ่งก็คิดอีกว่า หากตัดใจแล้วจะสามารถมีความสุขได้จริงๆหรือ...
เมื่อความคิดตีกันอย่างไม่รู้วันจบ เจ้าตัวจึงเลือกที่จะหยุดคิด.
เมื่อคิดไปก็ปวดหัวเปล่าๆ เหตุใดไม่เอาเวลานี้ไปหาอะไรทำให้ตัวเองมีความสุขเสียดีกว่า เป็นความคิดง่ายๆของเด็กหนุ่มที่มุ่งแสวงหาความสุขใส่ตัวเสมอ ในเมื่อมิตรสหายต่างก็หันไปลงเรียนพิเศษกันเสียหมด ไร้คนร่วมตัดสินใจข้างกาย ดังนั้นเจ้าตัวจึงเลือกที่จะเดินตรงไปยังโซนภาพยนตร์... สรรหาความสุนทรีย์ให้กับตัวเอง
ชั้นโรงหนังอยู่บนสุด แต่ในขณะนั้นเขาอยู่ต่ำลงมาสองชั้น จึงทำให้ต้องเดินผ่านร้านรวงต่างๆเพื่อขึ้นไปอย่างเสียมิได้
และขณะนั้น...โดยไม่รู้ตัว ดวงตากลมเผลอกวาดตาเหลือบไปเห็นชายหนุ่มที่คุ้นเคย...
ซัน
....กับฟ้า
แทบลืมหายใจ เจ็บหน้าอก ลมหายใจเหมือนถูกโฉบฉวย พยายามเบือนสายตากลับมาแต่ไม่ทันเสียแล้ว...เมื่อชายหนุ่มที่ตนคุ้นเคยดีหันมาสบตาเข้าอย่างจัง ชายหนุ่มเดินตรงเข้ามาหา หลบ..ไม่ได้
ซันขยับยิ้มมุมปากก่อนเอ่ยนาม
“ไงไอ้เพ้นท์ มาไงวะเนี่ย”
“อ..อืออ”
“อ้าว น้อง..คนนั้นนี่..ใช่ไหม?”
“อ่อ อือนี่เพ้นท์ น้องที่สนิทด้วย เพ้นท์นี่ฟ้า...เพื่อน..กู” เพียงเสี้ยวเดียวเท่านั้น ช่องว่างระหว่างคำพูดเพียงน้อยนิด น้อยมากจนเหมือนคำพูดปกติ...หากแต่เด็กหนุ่มจับสังเกตได้...ว่าคำว่าเพื่อนของคนตรงหน้านั้น...ไม่ได้อยากให้หมายความเช่นนั้น
“อ่า สวัสดีครับ” ยกมือไหว้ ทำตามปกติ
“แล้วมึงจะไปไหน ค่ำแล้วไม่กลับบ้านวะ?”
“ก็...เบื่อๆอ่ะเฮีย เลยมาเดินเล่นก่อนสักพัก”
“หรอ กูกำลังไปดูหนัง ไปด้วยกันป่ะ?”
“...ไม่ดีกว่า ไม่อยากขัดจังหวะ” คนเด็กกว่ายิ้มเผล่ เสแสร้งทำเป็นไม่รู้ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก่อนหน้า คนขี้เล่นพยายามทำตัวขี้เล่นอย่างทุกที
“ขัดบ้าอะไร ไม่ต้องมาแซว แค่เพื่อนโว้ย”
“หน่าๆ ไม่ต้องเขินหรอกเฮีย ฮ่าๆๆ แต่เพ้นท์ไม่ดูดีกว่า เดี๋ยวเลิกดึกละเจ๊พายเป็นห่วง” เจ้าตัวยังคงแซวต่ออีกเล็กน้อยพลันเปลี่ยนประเด็น ก่อนที่ก้อนเนื้อตรงกลางอกที่กำลังเต้นผิดจังหวะจะบีบรัดจนเจ็บไปมากกว่าเดิม
“อ่อ งั้นก็กลับดีๆล่ะ”
“อือ ดูหนังให้สนุกนะเฮีย”
“เออ แล้วเจอกัน”
|วันไหนล่ะ?|
“อือ ไปละๆ”
ความคิดบางอย่างส่งไปไม่ถึงเช่นเคย เด็กหนุ่มรีบยกมือโบกลาก่อนหันหลังให้แล้วเดินจากไป
ไม่ใช่ไม่อยากเจอ...แต่ถ้าให้เจอตอนอยู่กับคนๆนี้...ขอเลือกที่จะไม่เจอเสียดีกว่า เหตุใดสวรรค์จึงเหวี่ยงทั้งคู่เข้าในวงโคจรของเขาได้ ทั้งที่ห้างก็ไม่ได้มีเพียงห้างเดียวเสียหน่อย...อีกทั้งความกว้างของสถานที่ก็ไม่น่าทำให้พวกเขามาพบเจอกันง่ายๆขนาดนี้ พระเจ้าใยช่างไร้เมตตา..
เขาย่อมไม่ชอบใจแน่แท้ที่เห็นชายคนหนุ่มที่ถูกตนแอบรักเดินมากับหญิงสาวที่ถูกชายหนุ่มรัก ความรู้สึกหึงหวงของเด็กน้อยพร้อมระเบิดออกได้ทุกเวลา แต่ดีที่เขามีสติมากพอที่จะระงับมันเอาไว้ เพราะเขารู้ดี ว่าเขาหึงไม่ได้ เขาหวงก็ไม่ได้ เขาทำอะไรไม่ได้ ทำอะไรไม่ได้เลย ทำอะไรไม่ได้เลย คือสิ่งที่เจ้าตัวเน้นย้ำกับตัวเอง แค่คนที่แอบรักไม่มีสิทธิ์หึงหวง เขารู้ตัว...
ความทรมานอยู่ในอกนี้ยากเกินกว่าพรรณนา
เมื่อหลุดพ้นจากรัศมีของคนที่เพิ่งจากมาได้สักพัก เจ้าตัวก็ถอนหายใจอีกครั้งของวัน
ดูท่า...แผนการไปดูภาพยนตร์เพื่อผ่อนคลายจะไม่ได้ผลเสียแล้ว...
เมื่อไร้จุดหมายยิ่งกว่าเดิม เด็กหนุ่มจึงเลือกที่จะเดินออกจากห้างสรรพสินค้า ตรงไปยังลานจอดรถคว้าจักรยานยนต์คู่ใจก่อนขับออกไป...
สู่บ้าน
เพ้นท์นอนแผ่อยู่บนเตียงนิ่งๆหลังจากอาบน้ำรอบค่ำเสร็จเรียบร้อยแล้ว เจ้าตัวจดจ้องไปยังผืนฝ้าเพดานราวกับมีอะไรน่าสนใจนักหนา ความคิดย้อนกลับไปสู่วังวนเดิมๆ
เมื่อไหร่จะตัดใจ ถ้าตัดใจได้จะมีความสุขรึเปล่า...ไม่อาจรู้
เพียงแต่...มันน่าจะมีความสุขมากกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้ก็ได้ ในเมื่อไร้ซึ่งทางออก ลองดูวิธีนี้ก็น่าจะไม่เสียหายอะไร กังวลก็แต่...ทำอย่างไร
ปิดเปลือกตา..
.
เมื่อแหงนมองดวงจันทร์ เขาพบดวงตะวัน
เช้าแล้ว.
☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼
ขอบคุณทุกคอมเม้นและการติดตามค่ะ
-
สงสารเพนท์
-
วาดตะวัน 8 : ล่วงรู้
ตะวันย่ำดินอีกครั้ง โลกยังคงหมุนไปตามกฎของธรรมชาติ แต่สำหรับเขาเหมือนถูกหยุดเวลาลงมาตั้งแต่ภาพเมื่อวานปรากฏ หลังเวลาเรียน เด็กหนุ่มขับจักรยานยนต์คู่ใจออกมาเรื่อยๆ จนหยุด ณ ที่แห่งหนึ่งที่เขาพึงพอใจจะหยุด เขาจอดพาหนะไว้ข้างทาง เด็กหนุ่มเดินทอดกายตามทางถนน เนื่องเพราะเข็ดหลาบจากครั้งก่อนที่เข้าไปเดินในห้างสรรพสินค้าหรูเพียงเพื่อต้องการอากาศเย็น แต่กลับเจออะไรไม่คาดฝัน
เพ้นท์เดินย่ำดินไปตามทางเท้า ไปเรื่อยๆ มิได้มีจุดหมายอะไรนอกเสียจากฆ่าเวลาก่อนกลับบ้าน เขาเดินออกนอกเส้นทางที่เคยคุ้นมากขึ้นทุกที...เพียงเพราะต้องการเลี่ยงบรรยากาศเก่าๆ จิตใจของเด็กหนุ่มลอยเคว้ง ภาพสองคนในวันนั้นยังจำฝังใจ
เพ้นท์ไม่รู้วิธีรับมือกับความเครียดอย่างนี้ แม้เขาจะพยายามทุกวิถีทางที่ตนคิดได้แล้วก็ตาม กระนั้นเรื่องราวอดีตคราวนั้นก็ยังคงตามหลอกหลอนไม่สิ้นสุด เมื่อไร้สิ้นหนทาง เด็กหนุ่มจึงเปลี่ยนวิธีคิด ในเมื่อเขาคิดเองไม่ได้ ก็คงต้องขอความคิดเห็นจากคนอื่น...และนั่นไม่ใช่เพื่อนๆที่กำลังยุ่งกับเส้นทางชีวิตตัวเองแน่แท้ เด็กหนุ่มเปิดค้นอินเตอร์เน็ตตามโลกสมัยนิยม ก่อนค้นพบว่าการเดินเล่นไปพบเจอสิ่งใหม่ๆก็เป็นการปลดปล่อยอารมณ์อย่างหนึ่ง
เขาจึงเดินเล่น
....งี่เง่าสิ้นดี
แม้จะคิดขัดแย้งกับการกระทำ แต่ท้ายสุดเขาก็ยอมเดินไปเรื่อยๆเสียโดยดี เรื่อยๆ เรื่อยๆ... จนตะวันย่ำดิน ดวงดาราเริ่มเปิดเผยตัวตน แน่แท้ ในเมืองที่แสงไฟของดาวบนดินสว่างจ้า เขาย่อมมองไม่เห็นดวงดาราจากฟากฟ้า แต่กระนั้นก็รับรู้ได้ว่ายามวิกาลมาถึงแล้ว
เขาก้าวย่างมาเรื่อยๆจนข้างทางจากโล่งๆกลายเป็นร้านรวง อีกทั้งยังเป็นร้านค้ากลางคืนเสียด้วย หลายร้านเริ่มเปิดทำการแล้ว
เขาควรกลับ
วันนี้คงเป็นอีกวันที่ล้มเหลวทางความคิดและความสุข
เพียงแต่เมื่อเขาตัดสินใจหมุนตัวกลับไปยังทิศทางที่เดินจากมา ก็มีเสียงหนึ่งเรียกรั้งเขาไว้
“น้อง...เพ้นท์?”
ด้วยชื่อของเขา
“ค..ครับ”
“เพ้นท์จริงด้วย มาทำอะไรเนี่ย มืดแล้วไม่รีบกลับบ้านหรอ”
“ก็....ไม่รีบครับ...”
เด็กหนุ่มหัวเราะแห้งตอบกลับคนตรงหน้า.. พี่‘คิด’ เป็นหนึ่งในเพื่อนแสนล้านของซัน แต่ที่เขาจำได้เพราะความเป็นเอกลักษณ์ของคนตรงหน้า คิดมีดวงหน้าลลิตละไม น่ารักน่าชัง และด้วยขนาดตัวที่เล็กกว่าเขารวมไปถึงนิสัยใจคอที่น่าคบหาทำให้จดจำได้เป็นพิเศษ
คิดส่งยิ้มด้วยความสงสัย ยังไม่ทันที่บทสนทนาจะได้ต่อก็พลันมีเสียงร้องเรียกขัดจังหวะ
“คิด ทำไรอยู่วะทำไมไม่เข้าไป...โอ้ะ นั่นเด็กไอ้ซันนี่” คนขัดจังหวะใช้นามว่านัน หรือคือเพื่อนอีกคนหนึ่งในเอกภพของซัน
“เอ่อ...สวัสดีครับ”
“มาทำอะไรที่นี่เนี่ย”
“เอ่อ...ก็...เดินเล่น..มั้งครับ”
“ฮ่าๆ อินดี้หรอมึง มากับพวกกูไหม”
“เฮ้ยยย ตลกละนัน น้องยังเด็กอยู่”
“คิดมากหน่า กูเข้าร้านเหล้าตั้งแต่ม.สาม”
“นั่นมันมึงไง ปล่อยน้องไปเถอะ”
“เอ๊า กูหวังดีหรอก เนี่ย มืดๆค่ำๆแล้วมาเดินคนเดียว หน้าตาก็ดูน่าโดนรีดไถด้วย มาอยู่กับพวกเราก่อนจะเป็นไร”
“เฮ้อออ ตรรกะมึง เพ้นท์เอาไง จะกลับเลยไหมหรืออยากตามมาด้วย”
“เอ่อ...ผมว่าผมกลั-”
“คิดดีๆนะเว้ย มีโอกาสเปิดมุมมองชีวิตทั้งที หน้ามึงก็ดูหมองๆเหมือนเครียดอะไรมา เนี่ย ไปปลดปล่อยชีวิตไง”
“ไอ้เชี่ยนัน อย่ายุเด็ก!”
“ว่าไงน้องงง มาด้วยกันไหม” คนโดนขัดยังคงยิ้มระรื่นเชิญชวน
ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาคงตอบปฏิเสธไปอย่างชัดเจน แต่ตอนนี้เขากลับเผลอนึกคิดได้จากคำพูดของนัน แท้จริงลึกลงไปในใจเขาโหยหาชีวิตที่ต่างจากปกติธรรมดา เพราะชีวิตธรรมดาๆของเขาโดนชายหนุ่มคนหนึ่งกระชากช่วงชิงมันไป...ทั้งหัวใจ
ปากบางเขยื้อนเอ่ย... “ถ..ถ้าผมไปนั่งเฉยๆได้ไหมครับ แบบไม่ดื่มน่ะ”
“ฮ่าๆๆ ต้องงี้ดิ ได้ดิมาๆ”
“เชี่ยนันแม่ง...กูจะฟ้องไอ้ซันว่ามึงเอาเด็กมันมาเสียคน เพ้นท์ไม่ต้องมาก็ได้นะ เกรงใจที่จะปฏิเสธรึเปล่า ถ้าอยากกลับก็กลับได้นะ”
“ไม่ครับ...นานๆทีได้มาเปิดโลกแบบนี้ก็ดูเข้าท่า” เขายิ้มรับคนน่ารักตรงหน้า
คิดกรอกตาต่างจากนันที่ส่งยิ้มเผล่ จากนั้นคนชวนก็ดึงมือเขาเข้าไปยังร้านเป้าหมาย เข้าซอยไปเล็กน้อยก็เจอ ใจเด็กหนุ่มเต้นโครมครามด้วยความตื่นเต้น เขาไม่เคยสัมผัสอะไรแบบนี้มาก่อน ใจหนึ่งก็เกรงกลัวว่าพ่อแม่จะรู้ อีกใจก็อยากรู้อยากเห็น ก่อนเข้าร้านเขาจึงตัดสินใจส่งข้อความบอกคนที่บ้านว่าค้างหอเพื่อน เพื่อตัดปัญหาไม่ให้มีใครเป็นห่วง
เมื่อมายังโต๊ะนั่งท่ามกลางเพื่อนของซัน เขาก็อดเกร็งไม่ได้ แต่กระนั้นทุกคนก็ดูเป็นมิตรและเข้าหาง่ายกว่าที่คิด ทำให้เด็กหนุ่มมือใหม่เริ่มผ่อนคลาย คนพวกนี้เป็นเพื่อนเก่าของซัน พวกเขาอยู่คนละมหาลัยกับชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของหัวใจ ทำให้บุคคลรอบโต๊ะเต็มไปด้วยคนแปลกหน้าที่เขาไม่คุ้นเคย
เมื่อผ่านการแนะนำตัวของเขาไป ทุกคนก็เริ่มหันไปสนใจสุราและอบายมุขมึนเมาตรงหน้า เขานั่งลอบสังเกตพลางอมยิ้ม มีคิดที่คอยชวนคุยเป็นระยะแต่กระนั้นคนที่นั่งข้างคิดอีกฝั่งเองก็จ้องเขาตาไม่วาง ที่ดูก็พอรู้ว่าทั้งสองคนมีนิยามการคบหากันมากกว่าเพื่อนธรรมดาแน่แท้
ผ่านไป ผ่านไป เวลาล่วงเลยผ่านไปเรื่อยๆ จนใกล้เข้าวันใหม่
เด็กหนุ่มที่กำลังอยู่ในวัยอยากรู้อยากเห็นไม่อาจรอดพ้นความอยากรู้ของมนุษย์ไปได้ เมื่อลิ้นเล็กได้เริ่มลิ้มลองรสชาติแอลกอฮอล์ ก็คล้ายว่าจะหยุดไม่อยู่เสียแล้ว กอปรกับคนที่พาเขาเข้าร้านมายังคงรินของเหลวสีชาให้อยู่เรื่อยๆ แม้จะมีเสียงห้ามมาเป็นระยะ แต่ก็มิอาจช่วยหยุดการกระทำเช่นนั้นได้เสียเท่าไร
จนกระทั่งภายในหัวของเด็กหนุ่มเริ่มมึนเมา สติเลือนรางด้วยฤทธิ์เหล้า ประสาทสัมผัสทั้งห้าเริ่มถดถอย ไม่ทันสังเกตว่าตรงหน้ามีใครหรือเป็นใคร คำพูดที่เผยออกมาไม่กอปรกันเป็นคำ จับใจความไม่ได้หาความหมายไม่เจอ เสียงบริบทแวดล้อมทุกอย่างตีกันอยู่ในหัว สูญเสียความเป็นตัวตน รวมถึงความเศร้าที่เคยกักเก็บไว้ล้นทะลัก
และเมื่อภาพสุดท้ายที่เขาเห็นกลายเป็นคนที่เขาหลงรักมากที่สุด
คำพูดสุดท้ายของวันก็ได้ถูกเปล่ง
“....ผมรักเฮีย”
☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼
-
เฮียแบบ....... ใช้เวลานานมากกว่าจะรู้ใจตัวเองนะ :ling3:
-
งืออออ พี่ซันมาหรอออ เรื่องนี้จะว่าหน่วงก็หน่วงจะว่ทไม่หน่วงก็ไม่หน่วง สงสารเพนท์
-
วาดตะวัน 9 : สิ้นแรง
เด็กน้อยลืมตาตื่นมาด้วยความทรมานจากแอลกอฮอล์ครั้งแรกของชีวิต เขาสาบานกับตัวเองเงียบๆว่าขอไม่เอาอย่างนี้อีกแล้ว... เปลือกตาที่หนักอึ้งค่อยๆเปิดออกรับแสงสว่างของวัน...
เขาพบว่าตัวเองตื่นขึ้นมายังห้องที่คุ้นเคย คุ้นเคยยิ่งเสียกว่าห้องนอนที่บ้านเขา...จะเป็นที่ไหนไม่ได้นอกจากสถานที่นี้เป็นของคนที่ตนแอบหลงรัก
ความทรงจำขาดๆหายๆกำลังกลับมาปะติดปะต่อเรื่องราวภายในหัวของเด็กชายเงียบๆ..
ภาพตรงหน้าตัดวูบไปวูบมา แต่เขาก็จำเงารางๆของคนตรงหน้าที่พยายามคว้าจับเขาได้ดี ในเมื่อรักมากเสียขนาดนี้ แม้นเป็นเพียงภาพเลือนรางเขาก็จำได้ขึ้นใจ
“ไอ้เพ้นท์มึงยืนดีๆสิวะ แล้วใครใช้ให้มึงแดกเนี่ย โว้ะ”
“อืออ..เฮีย..?”
“ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว กูจะพากลับ อยากรู้จริงๆว่าถ้ากูเอาไปบอกพายมันจะว่ามึงยังไง” คนตรงหน้าถอนหายใจเสียงดังพลางดึงร่างของเขาเข้าแนบอก และก่อนที่คนตัวโตจะพยุงร่างกายผอมบางออกจากสถานที่นี้ไป เขากลับเผยออ้าปาก...
พูดสิ่งต้องห้ามลงไป
“...ผมรักเฮีย”
ฉับพลัน ดวงตาน้อยเบิกโพลง สมองเริ่มประมวลผล เด็กน้อยรู้ตัวว่าตนได้ทำสิ่งที่ไม่สมควรทำที่สุดลงไปแล้ว... ต้นไม้ของเขาไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป...เหตุเพราะฟ้าที่ผ่าลงมาเป็นเพราะเขาเอาสายล่อฟ้าไปไว้ตรงตัวมันเอง
เขาทำมันพังด้วยตัวเขาเอง...
“ตื่นแล้วหรอไอ้ขี้เมา”
“ฮ..เฮีย...”
“เออกูเอง นี่ถ้าไอ้คิดไม่โทรเรียกกูไปรับกูคงไม่รู้ว่ามึงแอบไปเที่ยวกลางคืน สนุกมากป่ะ”
“ป...เปล่า เพ้นท์...ไม่..”
“...อย่าทำอย่างนี้อีกรู้รึเปล่า” คนตรงหน้าประกาศกร้าวแจ่มชัด เสียงนิ่งทรงพลังเป็นการบ่งบอกได้ดีว่าซันไม่สบอารมณ์มากเท่าไหร่นักกับเหตุการณ์แบบนี้
“เพ้นท์ขอโทษ.....เพ้นท์ไม่ได้ตั้งใจ....อ่ะ” ฉับพลัน เหตุการณ์เมื่อคืนก็หมุนย้อนกลับเข้ามาในความคิดของเขาอีกครั้ง ความลับสำคัญที่ตัวเองดันพลั้งเผลอเอ่ยปากออกไป
“...ผมรักเฮีย”
เขาไม่แน่ใจว่าคนตรงหน้ารับรู้เรื่องราวในช่วงนั้นไหม จึงได้แต่ภาวนาให้คนที่ถูกแอบรักไม่รู้เรื่องราว ภาวนาให้คำบอกรักของเขาเป็นเพียงดั่งสายลมแผ่วเบา พัดมาแล้วจากไป ไม่จำเป็นต้องใส่ใจ
“อ่ะ ดื่มน้ำก่อน” ไม่ทันที่จะได้สบตาคนใจดีก็ยื่นแก้วน้ำมาตรงหน้า เพ้นท์รับไปพลางเอ่ยคำขอบคุณเสียงค่อย
ถ้าเขารู้ เขาคงไม่ใจดีกับเราขนาดหรอก ใช่ไหม
ความคิดของเด็กน้อยปรากฏทำให้เจ้าตัวหลับตาดื่มน้ำได้อย่างปกติ จนกระทั่ง
“..มึงชอบกูหรอ”
!
“....”
เด็กน้อยผละริมฝีปากจากแก้วน้ำพลันเบิกตาโพลง จับจ้องคนตรงหน้า ราวกับได้ยินสิ่งที่ไม่สมควร
“...เมื่อคืน...มึงบอก.....”
“....”
“แต่กูรู้ว่ามึงเมา เลยอาจจะเลอะเลือนได้ แต่ก็นะ กูแค่ถามเฉยๆ”
สรรพเสียงที่เขาได้ยินไม่ชัดเจน ประสาทสัมผัสทั้งห้าของเขาเริ่มดับสิ้น เด็กน้อยมองไม่เห็น ไม่รับรู้ ไม่ได้ยินอะไรทั้งสิ้น ราวกับเขาถูกความมืดดูดกลืนเข้าไป สรรพสิ่งทุกอย่างพลันเงียบสงัด เด็กน้อยตัดประสาทสัมผัสทุกอย่าง คำพูดของคนในห้องไม่เข้าหูเขาอีกต่อไป
เฮียรู้....
เขารู้...รู้แล้วจริงๆด้วย...
ปฏิเสธ...ปฏิเสธสิ ปฏิเสธไปว่าไม่จริง
ทั้งๆอย่างนั้น ปากริมฝีปากกลับยากที่จะยกเอ่ยคำลวงเหลือเกิน
เขาเหนื่อย...เหนื่อยมานานกับการแอบรัก หากเป็นการแอบรักแบบห่างๆเขาคงไม่เหนื่อยถึงเพียงนี้ ร่างกายอ่อนล้าเพียงแต่เพิ่งจะรู้สึกตัวว่าเขาฝืนทนมันต่อไปไม่ไหวแล้ว ความอดทนของเด็กหนุ่มหนึ่งคนไม่ได้มีมากพอที่จะแอบรักได้ตลอดไป อยากจะยอมแพ้เอ่ยบอกความจริง กระนั้นก็เสียดายช่วงเวลาที่จะได้อยู่ด้วยกันนานอีกหน่อย
“เพ้นท์ เฮ้ย เพ้นท์ ได้ยินกูป่ะ”
“อ่ะ...หืม?”
“เฮ่อออ มึงชอบ..เออช่างแม่งเหอะ แล้วนี่มีเรียนต่อรึเปล่า เดี๋ยวกูไปส่ง”
“....ไม่ได้ชอบ..”
“หือ?”
“เพ้นท์ไม่ได้ชอบเฮีย”
“หึหึๆ โอเค กูก็ไม่คิดอะไรมากหรอกที่จริง ก็รู้ว่ามึงเคยมีแฟนเป็นผู้หญิง แต่จู่ๆวันนั้นก็มาเมาบอกรักกูเฉย กูเลยงงๆนิดหน่อ-”
“เพ้นท์รัก..”
“....”
“เพ้นท์รักเฮีย”
.
.
.
แหลกสลาย
เขาทำลายมันลงไปแล้ว ด้วยตัวเอง ไม้ได้ไร้สติขณะพูด หากแต่เกินกว่าจะฝืนทนกล้ำกลืน
ไม่อยากอยู่อย่างหลบๆซ่อนๆอีกต่อไป
เขาเหนื่อย เหนื่อยกับความรักที่ไม่มีวันสมหวัง ถึงไม่บอกออกไปอย่างไรเสียก็ไม่มีวันสมหวัง สู้บอกออกไปให้จบเรื่องราวอาจจะเป็นเรื่องดีกว่า
เด็กหนุ่มนั่งจ้องภาพเคลื่อนไหวยังหน้าจอตรงหน้า เขาไปเรียนพิเศษตามสถาบันกวดวิชาที่มีชื่อเสียงทั่วไป ภาพหน้าจอวิดีโอยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆ คุณครูในจอยังคงพร่ำสอนตามหน้าที่ของตน ไม่มีใครรอเด็กน้อยที่นั่งเหม่อมองหน้าจอด้วยสายตาเลื่อนลอย ทุกคนต่างต้องดิ้นรนทำตามชีวิตของตนเองทั้งนั้น
แต่กับเขาที่เวลาของชีวิตหยุดลงไปแล้ว จะทำอะไรก็ดูอ่อนแรงไปเสียทุกอย่าง
เขาจากดวงตะวันไปแล้ว ด้วยตัวเขาเอง
ไม่มีน้ำตาเพียงสักหยด ไม่ใช่เพราะไม่อยากร้องไห้ต่อคนไม่รู้จักในห้องเรียน แต่เพราะความเศร้านั้นถาโถมมากเกินกว่าจะกลั่นออกมาเป็นหยดน้ำตาได้
หลังจากที่เขาเอื้อนเอ่ยคำต้องห้ามออกไป มีเพียงความเงียบที่เข้าปกคลุม ความเงียบดังสงัด ก่อนที่เสียงทุ้มจะเป็นฝ่ายเอ่ย
“.....กู..ขอโทษ..กูไม่ได้..คิดกับมึงแบบนั้น....”
“.....”
ความเงียบเข้าทำงานอีกครั้ง
เด็กน้อยนั่งก้มหน้า เขายกยิ้มมุมปาก
ว่าแล้ว
“อืม เฮียขอโทษทำไม เพ้นท์ต่างหากที่ต้องขอโทษ.....”
“....”
“...ขอโทษนะครับ”
เขาปล่อยให้ความเงียบทำหน้าที่ของมันไป ขาเล็กๆก้าวออกจากสถานที่เคยพักพิง เพ้นท์ไม่เคยหวังอยู่แล้ว เขารู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นถ้าเขาเอ่ยความในใจออกไป แต่เขาก็ยังทำ
รวมไปถึงเขาเองก็ไม่ได้คิดหวังให้ทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิม เพราะเขารู้ คนที่ทำให้ความสัมพันธ์ไม่เหมือนเดิมคือตัวเอง แล้วใยจะต้องร้องเรียกมันกลับมาอีก
การที่รู้อยู่แล้วว่าหากสารภาพรักออกไปแล้วจะไม่สมดั่งใจหวัง หากยังฝืนรั้งขอให้เป็นเหมือนเดิมคงมีแต่คนขลาดเขลาที่นั้นที่ทำ เหตุใดยังต้องหวังให้เป็นเหมือนเดิม ทั้งๆที่คนที่รู้ตัวดีว่าไม่เหมือนเดิมคือคนที่พูดทำลายความสัมพันธ์นั้นออกไป
เด็กน้อยรู้กฎข้อนี้ดี เพราะฉะนั้น เขาจึงไม่ร้องขอให้ซันกลับมาเป็นพี่ชายของเขาเฉกเช่นแต่ก่อน
เพราะรู้ว่ามันไม่มีวันเป็นไปได้อีกแล้ว...
จบชั่วโมงเรียน เพ้นท์เดินออกมาจากห้องเรียนจักรกล เพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์เมื่อคืนทำให้เขาถูกแบกกลับมากับซันโดยที่ทิ้งรถไว้แถวนั้น และนั่นทำให้เขาไร้พาหนะในการไปไหนมาไหน และคิดว่าจะกลับไปถามหารถจากคนๆเดิมก็คงไม่ได้อีกแล้ว ขามาเขาโบกรถโดยสารประจำทาง
ดูท่าเย็นนี้เขาก็คงต้องโบกรถกลับไปเหมือนตอนขามา
ส่วนเรื่องรถ.....ค่อยว่ากัน
เขาก้าวขาออกจากสถาบันกวดวิชาด้วยสภาพจิตใจที่ดิ่งเต็มที มีเพื่อนๆประปรายทักทาย แต่กระนั้นแม้นเพียงยิ้มตอบกลับไป เด็กน้อยยังทำไม่ได้เสียด้วยซ้ำ เขาไม่รู้ว่าทำไมถึงยังต้องมานั่งเรียนทั้งๆที่ไม่มีกะจิตกะใจอยากจะทำอะไรสักนิด แต่กระนั้นเขาก็มา
เพราะสถานที่ๆเคยรัก ตอนนี้ไม่สามารถอยู่ได้อีกต่อไปแล้ว
☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼
-
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
สั้นไปหน่อยนะ
ผ่านมาเป็นตอนๆแล้วแต่เรื่องมันยังไม่เดินไปไหนเลย
-
:เฮ้อ:
-
สงสารเพนท์ พี่ซันไม่คิดอะไรกับเพนท์จริงหรออ
-
ไม่คิดอะไรแบบนั้น ฮือออ :hao5:
-
ก็ดีนะคะ ตัดใจไปเลย
-
วาดตะวัน 10: จม
พร่ามัว...
สิ่งแรกที่เห็นของวันคือคราบน้ำตา
ไม่ได้ฝันร้ายหรือนึกถึงเรื่องราวเลวร้ายแต่อย่างใด เพียงแต่จู่ๆร่างกายก็กลั่นน้ำตาออกมาต้อนรับเขาในเช้าวันใหม่ คงเพราะอดกลั้นนานเกินไปกระมัง
จากหนึ่งเป็นสอง จากสองก็เพิ่มทวีคูณขึ้นเรื่อยๆ
...สิบ วันแล้ว ที่เขาไม่ได้เจอกับดวงอาทิตย์
เพ้นท์ลุกขึ้นมาในห้องนอนของตน จัดการทุกอย่างเสร็จก็พร้อมไปโรงเรียนด้วยมอเตอร์ไซค์คู่ใจของตน เขาไม่ได้เจอซันมาสิบวันแล้ว และดูเหมือนจำนวนวันจะเพิ่มมากขึ้นอย่างไม่มีที่สิ้นสุดอีกด้วย..
หลังจากวันนั้น เขาขอให้เพื่อนแฝดฮิลล์กับปาร์คพาเขาไปยังที่ๆเขาจอดรถทิ้งไว้ ปรากฏว่ามันถูกขยับไกลกว่าเดิมออกไปเล็กน้อย คงเพราะมีคนหวังดีกลัวว่ารถเขาอาจจะถูกทำร้ายหรือโดนล็อกล้อก็เป็นได้ เดาว่าคนย้ายน่าจะเป็นหนึ่งในเพื่อนๆของซัน...ที่เขาเจอในวันนั้น
ดีที่ไม่ได้มีใครเอากุญแจรถเขาไป ทีแรกเด็กน้อยนึกว่ากุญแจรถของตนมีคนหยิบไปใช้เรียบร้อย แต่พอมาค้นดูดีๆแล้ว เขาพบมันในกระเป๋ากางเกง
ดีแล้ว...ไม่อยากนั้นคงกระอักกระอวนที่จะเจอแน่แท้
ถ้าเขาต้องแบกหน้าไปถามเฮีย
ชีวิตประจำวันดำเนินไปตามปกติอย่างเนิบนาบน่าเบื่อหน่าย ตื่นเช้าไปโรงเรียน เลิกเรียนก็ไปเรียนพิเศษแล้วกลับบ้าน นอน ตื่นเช้า วนไปเรื่อยเรื่อยจนเหมือนเครื่องจักรกลไร้ชีวิต
เพ้นท์ลงเรียนพิเศษมากขึ้นกว่าเดิม จากที่เด็กหนุ่มตั้งใจจะไม่ตกเป็นทาสของการศึกษาไทยกลับกลายเป็นว่าการกระทำของเขาไม่ต่างอะไรกับนักเรียนคนอื่นๆเลย
เพียงแต่จุดประสงค์อาจจะต่างกัน
สำหรับเด็กคนอื่นๆเรียนเพื่อจะได้สอบเข้ามหาวิทยาลัยตามที่หวัง
แต่เขาเรียนเพื่อจะได้ลืมเรื่องราวบางอย่าง พยายามทำตัวยุ่งๆเข้าไว้จะได้ไม่ต้องฟุ้งซ่าน
อาการอกหัก...ปรกติ
ที่แปลกใจคือ การที่เพ้นท์ต้องห่างจากซันเพียงแค่สิบวัน แต่ดูเหมือนเขาจะทรมานมากเสียยิ่งกว่าตอนที่เขาเลิกกับแฟนสาวที่เคยคบกันได้เป็นปีเสียอีก
คงเพราะ...กับคนๆนี้...ถลำลึกเกินไป เปิดให้อีกฝ่ายเข้าใกล้ตนเอง..มากเกินไป
วันแรกเจียนตาย วันที่สองก็เจียนตาย จนถึงวันนี้เขาก็ยังรู้สึกเช่นนั้น ไม่ได้จางหาย
คิดถึงแทบบ้า หากแต่กลับไปหาไม่ได้อีกแล้ว
เขาไม่ได้ร้องไห้ฟูมฟาย ไม่มีแม้น้ำตาสักหยด ไม่เคยมีในขณะมีสติ
ทั้งนั้นร่างกายกลับกลั่นมันออกมาในช่วงที่เขาหลับใหล ทุกเช้า เป็นต้องเห็นน้ำตาตัวเองอย่างช่วยไม่ได้ เขาไม่ได้อยากให้หยาดน้ำใสนี่ออกมาเสียหน่อย เพียงแต่เขาห้ามไม่เคยได้
เจ็บปวดเกินความคิด ร่างกายจึงกลั่นมันออกมาเพื่อบรรเทาความเจ็บปวดนี้ก็เท่านั้น
จากสิบเพิ่มทวีคูณเป็นยี่สิบ
หนึ่งเดือน แล้วที่ไม่ได้เจอ
หัวใจด้านชา ใช้ชีวิตไปวันวัน นาฬิกาชีวิตเขาหยุดไปตั้งแต่วันนั้นแล้ว...วันที่เขาบอกความจริงกับเจ้าของดวงใจไป วันที่เวลาแตกสลาย
เพ้นท์ยังคงทำตามชีวิตประจำวันซ้ำซาก ไร้แรงกายไร้แรงใจ ใช้ชีวิตเฉกคนไร้วิญญาณ
เพื่อนหลายคนเข้ามาทักทาย ร่างกายเขาซูบผอมลงจากแต่เดิมที่ก็ผอมอยู่แล้ว เหมือนซากไร้ชีวิต
เด็กน้อยยิ้มรับแต่ไม่ใส่ใจ เขายังคงใช้ชีวิตเครื่องจักรกลเช่นนี้ต่อไป
สองเดือน
เริ่มใกล้ช่วงสอบเต็มทน ตอนนี้เป็นการปิดเทอมเล็กของเด็กมัธยม เพ้นท์ตั้งใจทุ่มเทให้กับการศึกษามากกว่าเก่าเท่าทวีคูณ ศึกษาถึงคณะที่ตนลงเลือกไว้ มากขึ้น มากขึ้น เพื่อที่จะได้ลืมเรื่องราวทิ่มแทงหัวใจที่ตนเป็นคนสร้างมันขึ้นมา
เขายังมีเบอร์โทรศัพท์ติดต่อ มีแอพลิเคชั่นออนไลน์ต่างๆที่ยังคงสามารถติดต่อกับเขาอีกคนได้
เพียงแต่ไม่รู้จะทำไปเพื่ออะไร
อีกคนหนึ่งก็ไม่แม้แต่จะติดต่อกลับมา เหมือนเป็นการยืนยันในจุดยืนของเขาได้ดี ซันไม่ต้องการเพ้นท์
ดวงตะวันแม้ขาดดวงจันทร์ก็อยู่ได้ ไม่เป็นอะไร ไม่ได้มีผลอะไร
จะมีก็แต่ดวงจันทร์หม่นหมองที่ไร้แสงจากดวงตะวันส่องลงมา ล่องลอยอย่างไร้ค่าไปในห้วงอวกาศ ไม่ต่างจากซากก้อนหินอุกบาต
หินโสโครกไร้ชีวิต ไร้แสงสว่าง ไร้ความสวยงาม ไร้ค่าหมดความหมาย ใครเล่าจะต้องการ
เพียงแค่ก้อนหินอัปลักษณ์ ริอาจเอื้อมถึงดวงตะวัน
“.....กู..ขอโทษ..กูไม่ได้..คิดกับมึงแบบนั้น....”
ประโยคปฏิเสธในครานั้นยังคงดังก้องอยู่ในหัวเขาตลอดเวลาที่ผ่านมา รู้ทั้งรู้ก็ยังจะทำ เหมือนรู้ว่าทางข้างหน้าเป็นหุบเหว แต่ก็ยังเลือกที่จะก้าวขาลงไป
จมดิ่งไปยังหุบเหวไร้ก้นบึ้งนั้น...
สามเดือน
☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼
ขอบคุณทุกการติดตามค่ะ :pig4:
-
เป็นเดือนยังฟื้นตัวไม่ได้บ้างเลยนี่เข้าข่ายโรคซึมเศร้าหรืออะไรพวกนั้นแล้วหรือเปล่าคะ..
น้องเพนท์เข้มแข็งหน่อยลูก
-
เข้มเเข็งหน่อยหนูเพนท์
-
เพ้นท์ลืมไปหรือเปล่าว่าตัวเท่านั้นที่ยุ่งแต่ใจยังไม่ลืม
ให้ร่างกายทำงานตลอด 24 ชม.ก็ไร้ค่า
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
สงสารเพ้นท์ พี่ซันไม่คิดไรกับเพ้นท์จริงหรอไม่รู้สึกอะไรเลยจริงหรอ
-
ไม่ได้รัก แต่คบกันแบบพี่น้องได้ไหม
-
วาดตะวัน 11 : ยังคง
ต้องใช้เวลานานเท่าไหร่กัน
ระยะเวลาร่วมสี่เดือนไม่ได้เยียวยาความรู้สึกของเด็กน้อยเลยแม้แต่น้อย เขายังคงจมดิ่งกับความรู้สึกเดิมๆ น่าแปลก...ที่เขายังคงรู้สึกเช่นเดิมมาตลอด ทั้งที่เวลาควรช่วยเยียวยาเขาได้แล้วแท้ๆ แต่ไม่
ยังคงคิดถึง
อยากเจอ ใจจะขาด
เป็นไปไม่ได้อีกแล้ว แค่จะไปบังเอิญให้เห็นยังทำไม่ได้เลย
เขาเคยได้ยินคำว่า เมื่อเวลาผ่านไปความเจ็บปวดจะกลายมาเป็นความทรงจำ...แต่ดูเหมือนยังไม่ใช่กับตอนนี้ ความเจ็บปวดยังคงกระทำอยู่เสมอ ยังไม่กลายเป็นอดีต
เพ้นท์ก้มหน้าทำแบบฝึกหัดทดสอบตัวเองไปเรื่อยๆ ยังคงพยายามหาสิ่งอื่นๆมาทำเพื่อให้ตัวเองไม่ต้องหมกมุ่นถึงเรื่องราว ถึงอดีตที่ไม่สมหวัง ออกไปเรียนพิเศษ กลับมาอ่านหนังสือ วันจันทร์ถึงศุกร์ก็เข้าโรงเรียนตามปกติ แม้ครอบครัวเขาจะสังเกตเห็นความผิดปกติของลูกคนสุดท้องของบ้าน แต่ก็ไม่มีใครเข้าไปจู้จี้มากนัก อาจมีบางครั้งที่พาย พี่สาวของเด็กน้อยเข้ามาถามไถ่ แต่สุดท้ายของคำถาม ปลายทางคำตอบที่ได้มีเพียงรอยยิ้มอ่อนระโหยของเขากลับไปเท่านั้น
ไม่มีใครสามารถช่วยเหลือตัวเองได้ดีเท่ากับตัวเอง คนที่จะผ่านจากจุดนี้ไปได้มีเพียงตัวเขาเอง
ริอาจรักอย่างไม่รู้ประสีประสา คิดว่าความรักไม่ได้โหดร้ายเสมอไป มองโลกในแง่ดีมาตลอด เพราะเช่นนั้นจึงต้องยอมรับมันด้วยตัวเอง
ผ่านไปอีกอาทิตย์
ใกล้วันสอบเข้าไปมากขึ้นทุกที วันหยุดเสาร์อาทิตย์เพ้นท์ตั้งใจเหมือนอย่างทุกวันที่ผ่านมา ว่าจะอ่านหนังสือเตรียมสอบ...หากแต่เพื่อนแฝดสองคนกลับชักชวนให้เขาออกไปเดินเล่นเสียบ้าง
“เพ้นท์ จะให้ไปเจอกันนู่นหรือให้กูไปรับ”
“...เดี่ยวเจอนู่นก็ได้”
“เออ รีบๆมาล่ะมึง ห้ามเบี้ยว”
“รู้แล้วน่า อีกครึ่งชั่วโมงถึง”
“เค เจอกัน”
เขากดวางสายเพื่อนตรงหน้า อันที่จริงนานๆทีออกไปเดินเล่นนอกบ้านบ้างก็น่าจะดี จากคนที่แต่เดิมก็ออกไปเที่ยวเล่นทุกวันเป็นประจำอยู่แล้วในตอนนั้น มาครานี้กลับอุดอู้อยู่แต่ในบ้าน เขาควรหาอะไรทำจริงๆนั่นแหละ เขาจัดการเตรียมตัวเสร็จเรียบร้อยก็พร้อมออกเดินทางตามนัดหมาย
เด็กน้อยคว้ากุญแจมอเตอร์ไซค์คู่ใจ สวมหมวกนิรภัยก่อนขับแล่นออกไป
ห้างสรรพสินค้าXXX
ไม่รู้ทำไมวัยรุ่นถึงชอบเดินห้างกันนัก หากแต่เขาเองก็เป็นหนึ่งในนั้น เขาโทรหาเพื่อนแฝดก่อนตรงไปยังสถานที่นัดพบ วันนี้เป็นวันเสาร์เขาเลิกเรียนพิเศษตอนบ่ายสองโมงเช่นเดียวกับฮิลล์และปาร์ค แม้จะลงเรียนคนละที่แต่พวกเขาก็เอ่ยนัดกันทันทีเมื่อมีเวลาว่างตรงกัน อันที่จริงฮิลล์กับปาร์คมีเรียนต่อตอนบ่ายสาม เพียงแต่คลาสเรียนของเขาถูกงดเพราะครูที่สอนนั้นลาไปทำธุระ สองแฝดจึงสบโอกาสนี้ชวนเด็กติดบ้านอย่างเขามาเปิดหูเปิดตาดูโลกบ้าง
“กูอยากดูเรื่องนี้”
“เอาดิ เพ้นท์มึงว่าไง”
“เอาก็ได้”
“มีรอบสี่โมงเลยว่ะ”
“โหยนานว่ะ...เอาอยู่มะ”
“กูยังไงก็ได้”
“ไว้คราวหน้าป่ะ เสียดายเวลาอ่ะ เดินเที่ยวๆเอาอย่างเดียวเป็นไง”
สุดท้ายก็เป็นที่ตกลงกัน โปรแกรมดูหนังถูกยกเลิกไปเพราะแฝดปาร์คบ่นงึมงำ อย่างไรเสียพวกเขาก็เป็นนักเรียนเตรียมสอบ ถึงอยากจะพักผ่อนแค่ไหนแต่จิตใจมันก็คงดื้อดึงโหยหาการเตรียมตัวสอบเข้าอยู่ดี ไม่เว้นแม้แต่คนเริงร่าอย่างปาร์ค
สุดท้าย พอไม่มีอะไรทำ ทั้งสามก็ซื้อน้ำมานั่งแช่ตามที่นั่งข้างทาง นั่งคุยกันอย่างออกรสถึงเรื่องราวต่างๆ บรรยากาศยามพักผ่อนไม่เหมือนกับเวลาที่คุยกันในโรงเรียน ช่วงเวลาผ่อนคลายเช่นนี้ทำให้เพ้นท์เริ่มคลี่ยิ้มออกมา หัวเราะไปกับเพื่อนทั้งสอง
สามซี้ต่างผลัดกันเล่าชีวิตประจำวัน เหตุเพราะไม่ค่อยได้มีเวลามานั่งคุยแบบนี้เท่าไรนัก แต่เอาเข้าจริงก็เหมือนมีเพียงฮิลล์และปาร์คที่ผลัดกันพูด ส่วนเพ้นท์กลายเป็นผู้รับฟังเสียส่วนใหญ่ ถึงแม้ว่าสองแฝดจะอยู่ด้วยกันแต่ก็เลือกสอบเข้าคนละคณะทำให้ตารางชีวิตบางช่วงไม่ได้ตรงกันทุกวันเสมอไป
“..ละทีนี้นะ พี่โด่งแม่งฉีกงานกูหน้าตาเฉยเลยอ่ะ โคตรโหดดดด”
“เชี่ยย ทำถึงขนาดนั้นมึงไม่โกรธหรอวะ”
“จะโกรธมันก็โกรธ กูนั่งทำมาเป็นชั่วโมงเลยนะเว้ย แต่กูก็รู้ว่ามันคงไม่ดีพอพี่เขาถึงฉีกมันอ่ะ คนอื่นๆก็โดน”
“ป่าเถื่อนชิบหาย ละมึงอ่ะเพ้นท์เป็นไงบ้าง”
“ก็ดี เรื่อยๆ” เพ้นท์ตอบคำถามเพื่อนฮิลล์พลางอมยิ้มอย่างอ่อนล้า
“ดูมึงเหนื่อยๆ หักโหมมากไปก็ไม่ดีนะเว้ย”
“อือ กูรู้..” แต่จะให้ทำยังไงล่ะ ถ้านั่งว่างอยู่เฉยๆมันก็อดคิดโหยหาถึงอดีตอยู่ร่ำไป
เขาอยากตัดมันให้ขาด ไม่อยากนึกถึง อยากให้เรื่องราวแสนหวานในอดีตเป็นเพียงลมเบาลอยพัดผ่านไป ไม่ได้อยากใส่ใจ ไม่ได้อยากโหยหา แต่ทุกอย่างกลับตรงกันข้าม
รักคนที่เขาไม่คิดจะรัก ทำอะไรไม่ได้
“กูไม่เป็นไรหรอก” เสียงใสตอบกลับเพื่อนแฝดไปเมื่อเห็นหน้ากังวลแสดงอยู่บนใบหน้าของเพื่อนรัก
“มีอะไรก็บอกกันได้ มึงรู้ใช่ไหม”
“อือ รู้ ‘ใจนะแต่....”
เขายังไม่กล้าที่จะเอ่ยปากบอกความจริงออกไป เพ้นท์นึกคำที่จะพูดต่อโดยไม่ให้ไปทำร้ายจิตใจของเพื่อนซี้ เขาหลบตาเลือกที่จะมองตรงข้ามผ่านซี้ทั้งสองออกไปยังโถงกว้าง โดยสายตาเจ้ากรรมดันเหลือบไปเห็นร่างๆหนึ่งที่เขาไม่ได้เจอมาเนิ่นนานอยู่ในกระจกกั้นร้าน ร่างสูงที่เห็นปราดเดียวก็จำได้แม่นว่าใคร คนที่เขาคิดถึงมาตลอดสามเดือนเศษนี้
ซัน..
กับฟ้า
คนถูกมองไม่ได้สังเกตเห็นว่าตนกำลังโดนจ้องมอง ร่างของทั้งสองต่างพากันไปเข้าร้านรวงข้างทางต่างๆ แม้นไม่ได้สนิทแนบชิดกันเท่าที่ควร แค่เพียงแต่เดินข้างๆกันเท่านั้น เพียงเท่านั้นก็เกินพอแล้วที่จะทำให้ใจของเขาแหลกสลาย
เสมือนโดนคนมีดบาดแทงลึกซ้ำแล้วซ้ำเล่า
หายใจไม่ออก
เขามองคนสองคนเดินเคียงข้างกันที่มองอย่างไรก็ช่างดูเหมาะสมกัน ปล่อยให้พระอาทิตย์ลอยสวยงามโดดเด่นอยู่บนท้องฟ้าก็ดีอยู่แล้ว ใยยังริกล้าที่จะดึงดาวดวงใหญ่มาเป็นของตนเอง แล้วจึงคิดได้ว่าคนที่เขาไม่คิดจะรัก ทำยังไงเขาก็ไม่มีวันรัก ต่อให้วันนี้ยังไม่รัก หากแต่ถ้าเลือกที่จะไม่รักแล้วจะวันไหนก็เหมือนเดิม
มีแต่เขาที่ยังคงตัดใจไม่ได้
ยังคง รัก
น้ำตาที่เคยทนกลั้นไว้ได้เสมอในตอนนี้กลับตีรื้นขึ้นมาบนใบหน้า เสียงสองแฝดดังอยู่ข้างๆเขาแต่กระนั้นกลับจับใจความไม่ได้เสียเลย ดวงตากลมหลุบต่ำลง เขาอยากจะหายตัวไปให้รู้แล้วรู้รอด ความทรงจำดีๆที่เคยใช้ร่วมกันหวนกลับเข้ามา พรั่งพรูอยู่ในหัวเต็มไปหมด
ทั้งความใกล้ชิด ทั้งความสนิทสนม ทั้งรอยยิ้ม ทั้งสัมผัส ทั้งกลิ่นอาย ทั้งหมดทั้งมวล
ล้วนไม่ใช่ของเขา
ไม่เคยใช่
และคงไม่มีวันที่เขาจะได้เป็นเจ้าของ
ฉับพลันที่ดวงตาใสเหลือบมองตรงไปยังทางข้างหน้า เขากลับพบแววตาของอีกคนที่จ้องเขากลับมาเช่นกัน
☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼
ขอให้มีความสุขกับหน้าร้อนค่ะ... o4
-
4 เดือนที่เพ้นท์ยังคงคิดถึงซันพยายามทำตัวให้ยุ่งวุ่นวายเพื่อลืมซัน
แต่เป็น 4 เดือนที่ซันกับฟ้าหวานชื่นกันอย่างนั้นเหรอ :sad4: :sad4:
ถ้าซันไม่ได้คิดอะไรก็ขอให้มีใครมาดูแลเพ้นท์ทีเถอะ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:เฮ้อ:
-
วาดตะวัน 12 คืนไร้จันทร์
ใบหน้าเด็กน้อยชายิบเมื่อดวงตาที่เคยคุ้นเคยจ้องตรงมายังเขา ทั้งที่ตั้งใจว่าจะไม่เจอจนกว่าจะสามารถคิดกับอีกคนได้เพียงพี่น้องแท้ๆ เขากลืนน้ำลายฝืดๆลงคอก่อนเอ่ยกับเพื่อนทั้งสองด้วยน้ำเสียงแหบพร่า
“...กู..กลับก่อนนะ”
“เฮ้ย ไอ้เพ้นท์ รีบไปไหนอ่ะ”
ไม่ทันที่เพื่อนแฝดทั้งสองจะรั้งตัวเขาได้ทัน ร่างโปร่งก็รีบลุกพลางสาวเท้าเร็ว เด็กแฝดได้แต่มองร่างของเพื่อนซี้ที่รีบเดินหายไปในฝูงคน พร้อมกับเงาใหญ่ของร่างๆหนึ่งที่พาดลงมาข้างหลังพวกเขา
“มันรีบไปไหนวะ อ้าว เฮีย..” ภาพตรงหน้าคือเจ้าของนามว่าซัน กำลังยืนหอบหายใจแรงเหมือนวิ่งไล่ตามอะไรมา
“แฮ่กๆ อืม เพื่อนมึงรีบไปไหนอ่ะ”
“ผมก็ไม่รู้ว่ะ แล้วเฮียมาไงอ่ะ”
“นั่งรถมา เดี๋ยวกูมานะ”
“อ้าวเห้ย”
ไม่ทันที่จะได้พูดคุยกันดีๆเฉกเช่นญาติมิตรทั่วไป ร่างสูงใหญ่ก็ก้าวผ่านสองแฝดตรงหน้า ตรงตามรอยเท้าของคนที่หนีเขาไปเมื่อครู่ ทิ้งสองแฝดที่ได้แต่จ้องมองด้วยความสงสัย
ฮิลล์กับปาร์คเป็นญาติผู้น้องของซัน ชายหนุ่มค่อนข้างกังวลว่าอดีตน้องชายสุดรักของเขาจะเคยบอกเรื่องที่เคยแอบชอบเขาให้กับเพื่อนทั้งสองให้ฟังไหม แต่เท่าที่ดูจากท่าทีแล้วน่าจะไม่เคย เพราะเช่นนั้นเขาคงไม่มีโอกาสปลีกตัวออกมาง่ายๆเช่นนี้
ขายาวก้าวสอบ กวาดตาไปทั่วพื้นที่ แทบจะไร้วี่แววของคนที่เขาตามหา
แต่ใช่ว่าจะไม่มี
ตั้งแต่วันนั้นที่เด็กหนุ่มเปิดเผยความในใจของตัวเองให้เขารู้ หากบอกตามความจริงในใจคือเขาค่อนข้างตกใจพอสมควร ยอมรับว่าที่ผ่านมาไม่เคยคิดกับเด็กคนนี้เกินคำว่าพี่น้อง ไม่เคย
เขาไม่เคยรู้ว่าเพ้นท์คิดกับตนแบบนี้มานานแค่ไหน แต่ตลอดปีกว่าๆที่ผ่านมาเขารู้สึกดีกับเด็กคนนี้มาก ในฐานะพี่ชาย.. เขาเพียงชอบที่จะได้ใช้ชีวิตหรรษาอยู่ด้วยกัน อยู่กับเพ้นท์เขาปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเขามีความสุข
เพ้นท์เป็นคนที่อยู่ด้วยแล้วไม่เครียด
และยิ่งเขาเป็นพวกที่ชอบมีเรื่องเครียดๆประเดประดังเทเข้ามาอยู่เสมอๆ อยู่กับเพ้นท์เหมือนเขาได้อยู่ในอีกโลกหนึ่งที่ไม่ต้องมีเรื่องให้คิดอะไรมากมาย แค่จดจ่อกับสิ่งตรงหน้า ณ ตอนนั้นเวลานั้นก็เพียงพอแล้ว
เพ้นท์เป็นคนสอนให้เขารู้จักการผ่อนคลายอย่างถูกต้อง โดยที่เจ้าตัวคงไม่รู้ตัว
เขาเสียดายความสัมพันธ์ แต่กระนั้นก็ยังตอบตัวเองไม่ได้ว่าตนชอบเพ้นท์เหมือนกับความหมายของเด็กน้อยหรือเปล่า เขาจึงไม่อยากให้ความหวังทั้งๆที่ตัวเองยังไม่รู้หนทางไปเช่นนี้ ชายหนุ่มจึงตัดสินใจไม่ติดต่อใดๆ
สามเดือน
ที่ผ่านมายังไม่มากพอกับการตัดสินใจของใจคนตัวโต เขาปฏิเสธไม่ได้ว่าอยากเจอ แต่อยากเจอในฐานะอะไรเขาก็ไม่แน่ใจนัก ไม่กล้าโผล่ไปในชีวิตของอีกคนโดยที่ตัวเองยังตอบหัวใจตัวเองไม่ได้ กลัวพลาดพลั้งทำคนเริงร่าเสียใจอีก
ใบหน้าของเพ้นท์ยามเมื่อได้รับคำตอบจากเขาติดตรึงอยู่ในใจเขาเรื่อยมา...เหมือนตอกย้ำว่าเขาเป็นคนทำลายความร่าเริงของเพ้นท์ลงด้วยตัวเอง
ในช่วงชุลมุนของหัวใจ ฟ้าก็เข้ามาหาเขาอีกครั้ง
อดีตคนเคยรัก ท้องฟ้า เป็นหญิงสาวที่เขาเคยรักสุดหัวใจ แม้ว่าจะต้องเลิกรากันเพราะเธอมีคนใหม่ก็ตามแต่ พวกเขาทั้งสองยังคงติดต่อหากันเป็นครั้งคราวในฐานะเพื่อนสมัยเด็ก ครั้งแรกที่ฟ้ามาหาอย่างกะทันหันนั้นเพราะเธอมีปัญหากับชายหนุ่มคนรักคนใหม่ของเธอ ซันจึงตกเป็นที่ปรึกษาปัญหาจำเป็นและคอยดูแลหญิงสาวในวันที่เธอน้อยใจ
เขารู้ว่าไม่ควร เขาบอกฟ้าเรื่องนี้ไปหลายหน แต่สาวเจ้ากลับไม่ยอมรับรู้
จึงตกเป็นภาระของเขาที่ต้องคอยดูแลไม่ให้เธอคิดทำอะไรบ้าๆ ฟ้าเป็นคนเอาแต่ใจและมักทำอะไรแปลกๆเพื่อเรียกร้องความสนใจอยู่เสมอ เธอเคยพยายามฆ่าตัวตาย และนั่นทำให้เขาเป็นห่วงรักครั้งแรกของตัวเองอย่างช่วยไม่ได้
ครั้งนี้ก็เช่นกัน ฟ้ามาหาเขาบ่อยยิ่งขึ้นเพราะน้อยใจคนรักใหม่ที่ไม่มีเวลาให้ เขารู้ว่าเธอพยายามควงเขาเพื่อประชดชายหนุ่มคนรัก ครั้งไหนที่เขาเลี่ยงได้เขาก็จะเลี่ยง แต่หลายครั้งเขามักเลี่ยงไม่ได้
ปัญหาหัวใจของตัวเองยังไม่คลี่คลายดีก็ต้องจัดการกับปัญหาตรงหน้า ทั้งเรื่องเรียนเรื่องงานรวมไปถึงปัญหาของเพื่อนๆอีกมากมาย ทำให้ซันไม่มีเวลาได้ขบคิดเรื่องของตัวเองจริงๆจังๆเสียที ที่พอจะรู้สึกตัวก็มีแต่...
เขาคิดถึง...
...คิดถึงคนตัวเล็ก คิดถึงใบหน้ายิ้มแย้ม คิดถึงเสียงกวนโสตประสาท คิดถึงทุกการกระทำ คิดถึงรอยยิ้มที่เจ้าตัวชอบส่งมาให้เขาเสมอ
ทั้งหมดล้วนเคยเป็นของเขา
อยากเจอ แต่ไม่กล้า อยากคุย แต่ก็ไม่กล้าเช่นกัน ไม่รู้ว่าจะเจอกันในฐานะอะไรเพราะตนให้คำปฏิเสธไปแล้ว รวมไปถึงเขาไม่รู้จะคุยอะไรให้อีกฝ่ายไม่อึดอัดใจ
เพราะเรื่องของเขาสองคน จบลงไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก
ชายหนุ่มรู้ตัวว่าเขายกเวลาว่างทั้งหมดในช่วงนี้ให้กับการคิดถึงเด็กน้อยคนหนึ่งที่เคยตัวติดกัน แต่ไม่กล้าคิดไปไกล พร่ำบอกตัวเอง ย้ำทุกวันว่าคิดเพียงน้องชาย
กระนั้นยิ่งเวลาผ่านไป เขากลับรู้สึกว่าตนคิดผิด
แต่ตนเองกลับไม่มั่นใจว่าเขาคิดอะไรกับเพ้นท์ อันที่จริง ต้องเรียกว่าไม่กล้าคิด
คนโลเล
เขารู้ตัว
ไม่ใช่ว่าไม่เคยเจอความรักรูปแบบนี้ เพียงแต่ไม่เคยเจอกับตัวเองก็เท่านั้น เคยคิดว่าตัวเองเป็นผู้ชายที่ชอบเพศตรงข้ามมาตลอดยี่สิบกว่าปี จะให้ทำใจยอมรับความเปลี่ยนแปลงกะทันหันนี่ทันทีคงเป็นไปไม่ได้สำหรับเขา
หากแต่ความรักนั้นไม่มีเพศ
เขาเคยให้คำปรึกษากับเพื่อนด้วยคำนี้ ไม่คิดว่าวันหนึ่งตนเองจะได้ใช้มันเพื่อบอกกับตัวเอง
เมื่อไหร่ไม่รู้ที่ทุกเช้าตนต้องคอยจ้องไปยังประตูห้องเพื่อรอคอยการมาถึงของใครสักคน เพื่อพบว่าไม่มีใคร…
เมื่อไหร่ไม่รู้ที่ทุกคืนก่อนนอนต้องนึกถึงเรื่องราวที่เคยทำกับคนๆนึงที่ผ่านมา
เมื่อไหร่ไม่รู้ที่บางคืนสะดุ้งตื่นกลางดึก ไขว่คว้าหาคนข้างๆเพื่อเป็นหลักยึดไว้ แต่สิ่งที่ได้คือธาตุอากาศว่างเปล่า
เมื่อไหร่ไม่รู้ที่หัวใจที่เคยเต้นอย่างสม่ำเสมอปกติกลับกลายเป็นหัวใจที่ทำงานไปวันๆอย่างไร้ค่า
ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้เจอดวงจันทร์ทอแสงในคืนเดือนมืดเช่นนี้...
ฉะนั้น การที่เขาบังเอิญโคจรมาพบกับเด็กหนุ่มที่ไม่เจอมาตลอดสามเดือนนั้นทำให้หน้าเขาชายิบ ไม่คิดว่าจะได้เจอกัน เขาจ้องมองเพราะคิดว่าตาฝาด คิดว่าตัวเองสร้างจินตนาการขึ้นมาเอง จ้องจนอีกฝ่ายรู้ตัวและวิ่งหนีไป หลบซ่อนอยู่ในเมฆหมอกมืดมัวถึงได้รู้ว่านี่ไม่ใช่ความฝัน
สองขายาววิ่งตามรอยเท้าดวงจันทร์ ยอมละทิ้งท้องฟ้าสวยไว้ กระนั้นกลับหาไม่เจอ พระจันทร์หลบเข้ากลีบเมฆไปอีกแล้ว ชีวิตของเขากลับเข้าสู่ความมืดอีกครั้ง
ถึงอย่างไรเสียถ้าได้เจอเด็กน้อยคนนั้น เขาตั้งใจจะพูดอะไรเขาก็ยังไม่รู้ตัวเอง ยังไม่รู้ใจตัวเองอย่างแน่ชัด เลยไม่กล้าที่จะตามหาพระจันทร์ต่อ กลัวจะไปทำให้แสงนวลสดใสหม่นหมองอีกครั้ง สองขายาวเริ่มหยุดเดิน เขาตัดใจที่จะไม่ตามหา
ควรกลับไปทำให้ตัวเองมั่นใจในอะไรบางอย่างก่อนเสียดีกว่า
ในคืนมืดมิดเช่นนี้ การเดินทางย่อมยากลำบากนักแน่แท้
หากแต่แม้ว่าค่ำคืนนั้นจะมืดสนิทไร้แสงจันทร์ แต่กระนั้นเราต่างรู้ดีว่า
ดวงจันทร์ไม่เคยไปไหน
☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼
-
อาการที่ซันเป็นหลังจากไม่เจอเพ้นท์แค่นี้ซันยังไม่มั่นใจไม่เข้าใจหัวใจตัวเองอีกเหรอ
จะรอให้มั่นใจให้รู้ใจตัวเองมากกว่านี้นี่ควายเรียกพี่ได้เลยนะ :3125: :3125: :3125:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อย่าปล่อยนานเกินไปนะซันถ้าความรู้สึกน้องเข้าที่เข้าทางเมื่อไหร่เรื่องจะยุ่งยากนะ :ling1:
-
อ่านแล้วแบบ ความสึกเจ็บในอก แปลบๆ เลย
-
ซันก็รู้ใจบ้างแล้วนิ ยังคิดว่าตัวเองยังไม่แน่ใจอีกหรอ
ถ้าไม่รู้สึกดีจะ คิดถึง อยากเจอ อยากกอดหรอ ซันยังไม่รู้หรอความรู้สึกนี้คืออะไร ??
หรือต้องรอให้เพ้นท์ตัดใจได้ก่อน ต้องรอให้เพ้นท์รักพระอาทิตย์ดวงใหม่ก่อนหรือไง
ถึงจะรู้สึกอ่ะ สงสารเพ้นท์ :hao5: :hao5:
-
วาดตะวัน 13 : ดั่งฝัน
‘ผมรักคุณ...
ผมก็รักคุณ’
ดูเหมือนผู้ส่งสารของต้นทาง
จะไม่มีอยู่จริงบนโลกของการตื่น
ฝันเรื่องที่ไม่มีวันเป็นจริง เด็กชายตื่นมากลางดึกพร้อมกับช่องว่างตรงกลางอก ราวกับหัวใจโดนควักออกไปเหลือเพียงแต่รูกลวง
ชีวิตเขากลับเข้าสู่ความมืดมนอีกครั้ง เมื่อเขาใช้เวลาว่างไปกับการคิดถึงภาพคนสองคนรักกันหวานชื่น เสพสุขได้โดยปราศจากตัวเขา ภาพซันกับฟ้าในแต่ละครั้งนั้นย้อนกลับมาวนอยู่ในความคิดเด็กน้อยเสมอ
จนหัวใจรับไม่ไหว
ยอมไปมีความสุขในฝันลวงหลอก
ภาพหนุ่มสาวในความจริงปรากฏเป็นภาพเขากับชายหนุ่มในความฝัน เดินเคียงกันสดใส พร่ำบอกคำหวานซึ้งให้กัน เสียแต่มีความสุขมากเพียงใดสุดท้ายก็ต้องตื่นมาเผชิญกับความจริง
ว่าไม่มีใคร...
เขามองออกนอกหน้าต่างยามค่ำคืน มืดสนิท...ไร้แสงดวงดารา ดวงจันทร์เองก็ดูสิ้นแรงส่องแสงเช่นกัน
เนิ่นนานเท่าไหร่แล้วที่เฝ้าบอกย้ำตัวเองให้หยุดคิดถึง สมองสั่งห้ามหัวใจไม่เคยได้ ภาพที่เคยอยู่เคียงกันวนอยู่ในความทรงจำครั้งแล้วครั้งเล่า
แม้คืนวันผ่านไปนานเท่าใด เขาไม่เคยลืมเลือน
ครั้งหนึ่งที่เคยมีความสุข สุขใจเหลือเกิน
.
วันจันทร์เคลื่อนมาบรรจบ เด็กน้อยเปิดเทอมที่สองของภาคเรียนแล้ว ถึงอย่างนั้นก็ยังหาวิธีลืมใครบางคนไม่ได้...
ยังดีที่อย่างน้อยการสอบก็กระชั้นชิดเข้ามาแล้ว ทำให้เขามีเวลาคิดเรื่องปวดใจได้น้อยลง พร่ำร่ำเรียนเคร่งเครียด สองแฝดเองก็ไม่ได้ถามอะไรต่อจากวันนั้น เพื่อนซี้ทั้งสองรู้ดีว่าหากเพ้นท์อยากบอกเมื่อไหร่ก็คงจะบอกเอง เพราะไม่อยากกดดันเพื่อนรัก ทั้งคู่จึงไม่ปริปากพูดถึงเรื่องพิศวงครานั้น เก็บเอาไว้อยู่ในใจทำเหมือนไม่มีอะไรเคยเกิดขึ้นแทน
เพ้นท์ยังคงทำกิจวัตรประจำวันอันน่าเบื่อนี้ไปเรื่อยๆ ตื่นนอน ไปเรียน เลิกเรียนเสร็จก็ไปเรียนพิเศษ กลับบ้านอ่านหนังสือเตรียมสอบ นอน ตื่นนอน วนไปเรื่อยๆ กิจวัตรแสนน่าเบื่อเป็นเครื่องจักรเช่นนี้ อาจดีกว่าที่ต้องมานั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยที่ไม่มีวันเกิดขึ้นจริง ถึงแม้ความเหนื่อยและความเครียดจะเข้าถาโถมก็ตาม
เด็กน้อยยังคงเชื่อว่าเวลาจะทำหน้าที่เยียวยาได้ดีที่สุด
แม้ที่ผ่านมานั้นเวลายังไม่ช่วยอะไรเขาได้เลยก็ตาม...
.
hillTW : เพ้นท์ พรุ่งนี้สู้ๆนะมึง/
P.PPAINT : อือ แต๊งกิ้ว
PARKing : โชคดีนะเว้ย
P.PPAINT : ใจมากเว้ย : )
เด็กหนุ่มพิมพ์แชทตอบซี้รักตามแอพลิเคชั่นชื่อดังยอดฮิต พร้อมถอนหายใจ...จนตอนนี้ก็ยังไม่มีข้อความใดจากต้นทางของใจ แน่แท้..เหตุใดยังจะต้องใส่ใจกันอีก อีกฝ่ายจะรู้รึเปล่าว่าเขามีสอบในวันพรุ่งนี้เขายังไม่รู้เลย
บางครั้งก็..เหนื่อย จนอยากจะร้องไห้
อยากให้มีคนคอยดูแลข้างๆในทุกๆวันที่อ่อนล้าเช่นนี้ ทั้งที่รู้ว่าไม่มีใครแต่ใจก็ยังคะนึงหา
เขาทนแบกรับความเครียดและความเหนื่อยล้าสะสมนี้ด้วยตัวคนเดียวมาตลอดเวลาที่ผ่านมา แม้สองซี้จะพยายามช่วยเขามากแค่ไหนยังไงเขาก็รู้ตัวดีว่าไม่มีใครแทนคนคนนั้นได้
จู่ๆก็คิดถึงสัมผัสอ่อนโยนของปลายทางความคิดถึง
มืออุ่นที่ชอบลูบหัวเขาเวลาเกิดปัญหาคิดไม่ตก ขอแค่นั้นก็มากพอแล้วที่จะทำให้เขาหลับฝันดี พร้อมสู้ในวันต่อไป หากเป็นเช่นนั้นเขาคงนอนหลับไปนานแล้ว เสียแต่ว่า...ไม่มีมืออุ่นคู่ไหนคอยปลอบประโยนจิตใจของเขาได้ในตอนนี้
เพ้นท์พยายามข่มตาหลับ เก็บแรงไว้สำหรับการสอบเข้ารับตรงในอีกหนึ่งตะวันขึ้นข้างหน้า
ในคืนนี้...เขาคิดถึงมือคู่นั้นมากจริงๆ
.
.
เหนื่อยเหลือเกิน
เหนื่อยจนจะทนไม่ไหว...
ไม่เอาแล้ว
จิตใจดวงน้อยของเขาร้องกู่ก้องในใจ การสอบเข้ารอบรับตรงผ่านไปแล้ว ผลจะประกาศในไม่ถึงเดือนข้างหน้า แต่เพราะตนยังไม่รู้ผลประกาศจึงยังไม่กล้าที่จะยอมหยุดพัก ถึงแม้ว่าเขาค่อนข้างจะมั่นใจว่าทำข้อสอบได้ก็ตาม
ความเครียดของเด็กเตรียมสอบเข้ามหาวิทยาลัยมันเป็นอย่างนี้
ฮิลล์กับปาร์คยังคงมาวนเวียนให้กำลังใจเพ้นท์อยู่บ่อยๆ สองซี้ยืนยันว่าอย่างไรเสียเพ้นท์ต้องได้รับการตอบรับจากมหาวิทยาลัยอย่างแน่นอน จากคำยืนยันของเพื่อนรักทั้งสองทำให้เขายกยิ้มออกมาง่ายๆ
แต่ถึงอย่างนั้น...ก็ยังต้องการ คำให้กำลังใจจากใครบางคน
ใครคนนั้นที่เขาไม่สามารถรักได้อีกต่อไป
สี่เดือน
ผลสอบออกแล้ว...
ประกาศรายชื่อผู้มีสิทธิ์สอบสัมภาษณ์ ตรวจร่างกาย และเอ็กซเรย์
คณะครุศาสตร์ สาขาวิชาการศึกษาปฐมวัย มหาวิทยาลัยXX
นายXXX XXXXX
นายเทพธารินทร์ จันทรเกษม
นางสาวXXXX XXXXX
.
.
“ฮะ..ฮะๆ”
“เชี่ยเพ้นท์เป็นไงมั่ง...”
“เชี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
“ติดแล้วโว้ยยยยย เพื่อนกูติดแล้วโว้ยยยย”
เสียงฮือฮาดังลั่นห้องหลังสิ้นสุดคำประกาศของปาร์คที่เพิ่งเงยหน้าจากการรุมโทรศัพท์ตรงหน้า เพื่อนหลายคนแสดงความยินดีให้กับเพ้นท์ เด็กหนุ่มยิ้มร่าตอบรับด้วยความยินดี
เขายินดี...ยินดีมากจริงๆ
ร่างโปร่งพุ่งเข้าสวมกอดเพื่อนซี้ตรงหน้า พลางหัวเราะรื่น ในมือกำโทรศัพท์แน่น ดีใจมากจริงๆที่ผลของการพยายามออกมาดีเยี่ยมได้ขนาดนี้ ความเหนื่อยล้าสะสมที่ผ่านมาเหมือนจะลอยหายไปเสียอย่างนั้น
จากที่เบื่อๆจากการอ่านหนังสือด้วยตัวเองในคาบว่างในห้องเรียนเช่นนั้น กลายเป็นว่าเขาตื่นเต็มตา ร่างกายสูบฉีดไปด้วยความรู้สึกยินดี มีความสุขมากจริงๆ
ผลการสอบประกาศก่อนวันที่กำหนดไปหนึ่งวัน ทีแรกเพ้นท์คิดว่าเป็นข่าวลือ แต่พอลองเข้าไปเช็กดูกลับปรากฏชื่อเขาบนหน้าจอประกาศผลเสียอย่างนั้น
ทำเอาหัวใจบินวูบ...ด้วยความยินดี
เขาเฮฮากับเพื่อนได้อีกพักใหญ่ๆจนต้องออกมาจากห้องเรียนเพราะไม่อยากรบกวนคนที่อ่านหนังสืออยู่ในนั้น ซี้ทั้งสามเดินไปยังม้านั่งประจำ
ในเวลานี้ซึ่งเป็นเวลาเรียน บริเวณนอกห้องเรียนจึงเงียบมาก ลมพัดเอื่อย สงบเหมาะกับการผ่อนคลายจริงๆ
เด็กหนุ่มยังคงสะกดอารมณ์ตื่นเต้นในใจไว้ไม่อยู่ เขาโทรบอกพ่อแม่ พี่สาว และญาติๆอีกมากมาย เพื่อพบว่ารายชื่อสุดท้ายคือ…..
เฮีย
...หากบอกไป จะยินดีกับเขาไหม
คนที่อยากให้ร่วมแสดงความยินดีกับความสำเร็จเล็กๆนี้มากที่สุดกลับไม่ได้อยู่ร่วมกันข้างกาย
ถ้าวันนั้นไม่บอกคำนั้นไป...วันนี้เขาต้องกลับไปหัวเราะร่าในห้องห้องนั้นกับคนคนนั้นอย่างแน่นอน เมื่อนึกถึง....หัวใจที่เคยติดปีกบัดนี้กลับร่วงโรยลง
ทั้งที่คณะนี้เขาเลือกเพียงเพราะคำพูดของคนๆนึงที่บอกให้เขาลองจินตนาการภาพในอนาคตของตัวเอง จึงฝันว่าตัวเองได้แวดล้อมอยู่ท่ามกลางเด็กประถม เพียงแค่นั้นเขากลับกรอกชื่อคณะนี้ลงไปและมาค้นพบในภายหลังว่า จริงๆแล้วตัวเองก็อาจจะเหมาะกับอะไรแบบนี้อยู่ก็เป็นได้
เพียงแค่ซันมีส่วนร่วมในความคิดนี้ หากแต่ไม่ว่าจะร่วมทุกข์หรือสุขที่ผ่านมา เจ้าของความคิดกลับไม่ได้อยู่ร่วมแสดงความยินดีไปกับเขาด้วยเลย
“ฮะๆๆ ฮะๆๆๆๆๆๆ”
เค้นเสียงหัวเราะ บอกกับร่างกายตัวเองว่ามีความสุขเหลือเกิน เด็กน้อยหัวเราะตัวโยน เงยหน้าแย้มยิ้มพลางเปล่งเสียงใส
โดยที่ไม่รู้ตัว
หยาดน้ำใสกลับทะลักรินไหลบนใบหน้าไม่หยุด...
☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เศร้าจัง
-
หม่นดีจัง เเต่ชอบนะ
-
วาดตะวัน 14 วาดตะวัน
หลังจากที่หยาดน้ำใสได้ถูกกลั่นออกมาจนทะลักพรั่งพรู กลับกลายเป็นว่าเขาไม่สามารถสั่งให้มันหยุดได้เสียอย่างนั้น เวลาผ่านไปหลายนาทีจนเกือบชั่วโมง เพื่อนรักทั้งสองพยายามปลอบซี้ตัวเล็กที่ร้องไห้ตัวโยนแต่กลับไม่เป็นผล แฝดฮิลล์เห็นว่าไม่กี่นาทีก็จะถึงเวลาพักแล้ว คงไม่ดีแน่หากจะให้นักเรียนหลายๆคนออกมาเห็นเพื่อนเขาในสภาพนี้ จึงตัดสินใจหอบหิ้วซี้รักกับแฝดตนซ้อนมอเตอร์ไซค์กลับคอนโดตัวเองไป
ค่อนข้างโชคดีที่ตอนกำลังจะออกจากรั้วโรงเรียน ยามเฝ้าประตูไม่อยู่ได้ตรงเวลาเสียพอดี ถึงแม้ว่าการที่จะมีเด็กนักเรียนขอออกนอกโรงเรียนไปจะไม่ใช่เรื่องร้ายแรงเท่าไหร่นัก แต่ก็ต้องทำการลงชื่อและอะไรต่อมิอะไรอีกมากมายกลายเป็นยุ่งยาก พวกเขาใช้เวลาเพียงไม่กี่นาทีก็ถึงคอนโดที่เป็นเป้าหมาย โชคดีที่ไม่เจอตำรวจจราจร มิเช่นนั้นพวกเขาต้องโดนจับข้อหาซ้อนสามไม่สวมหมวกนิรภัยแน่แท้
ทันทีที่ห้องคอนโดของสองแฝดถูกเปิด ปาร์คก็พาเพื่อนซี้ไปนั่งยังโซฟากลางห้อง เพื่อนรักเอ่ยคำปลอบ
“เพ้นท์ มึงไม่เป็นไรนะเว้ย ใจเย็นๆ”
“ฮึก อึก...อือ”
“มีไรบอกกันได้นะเว้ย รู้ใช่ไหม”
“อืม...”
“เรื่องเฮียรึเปล่า”
“...................อืม”
เด็กน้อยหอบสั่นสะอื้นตัวโยนไม่หยุด ไม่ช้า...ปากบางก็ค่อยเผยความในใจออกมากทีละน้อย เขาค่อยค่อยบอกเล่าเรื่องราวจนหมด
มวลอากาศในห้องเต็มไปด้วยความเงียบหลังจากเรื่องราวจบลง ในตอนนี้แม้แต่เสียงสะอื้นของเพ้นท์ก็ไม่มีแล้ว มีเพียงหยาดน้ำตาที่ยังคงไหลตามหน้าที่ของมันไม่หยุด เด็กชายก้มหน้าไม่กล้ามองเพื่อนรักทั้งสอง
คงทำใจลำบาก
อย่างที่ว่า ซันกับสองแฝดเป็นญาติพี่น้องกัน ส่วนเขากับสองแฝดก็เป็นเพื่อนกัน ที่ไม่อยากบอกเพื่อนทั้งสองก็เพราะความสัมพันธ์นี้ หากเขายอมยกเอ่ยคำลวงไปว่าตัดใจได้แล้ว..เพื่อนซี้คงไม่ต้องลำบากใจ ริมฝีปากเผยอออก
“...เพ้นท์...มึงเหนื่อยไหม”
“....” ริมฝีปากที่กำลังจะเอ่ยคำลวงชะงักงันเมื่อได้ยินเสียงของเพื่อนตรงหน้าเอ่ยถาม
“อดทนมานานแค่ไหนแล้ว... เหนื่อยไหมที่ต้องทนคนเดียว...”
เขากลืนคำลวงก่อนเอ่ยความจริง
“อืม...”
“พวกกูขอโทษนะ...ถ้าสังเกตมึงดีๆก็คงรู้ว่ามึงกำลังลำบากอ่ะ ขอโทษนะ”
“เฮ้ย จะบ้าหรอ กูไม่บอกเองพวกมึงจะรู้ได้ไง ฮะๆ ไม่เป็นไรหรอก...ไม่เป็นไรจริงๆ...”
ไม่เป็นไรหรอก...เพราะมันคงใกล้จะจบแล้ว
...สำหรับรักที่ไม่มีวันเป็นจริงนี้...
...
กลางคืนยังคงมืดสนิท พระจันทร์ยังคงหายไปสำหรับโลกของเขา
อ้างว้าง
คำๆนี้ช่างเหมาะกับความรู้สึกของเขาตอนนี้ได้เป็นอย่างดี แม้ว่าโลกจะยังคงหมุนไปตามกาลเวลา กระนั้นก็ยังรู้สึกอ้างว้าง
...เดียวดาย...แม้มีมิตรสหายเข้ามาหาไม่หยุดไม่หย่อน บางครั้งก็เหนื่อยจนอยากได้ที่พึ่งทางใจที่แต่ก่อนเป็นเด็กตัวน้อยคนหนึ่งที่ตัวติดกับเขาเสียยิ่งกว่าอะไร
รัก
?
รึยังนะ
จากที่เป็นที่ปรึกษาของทุกคนกลายเป็นแก้ปัญหาของตัวเองไม่ได้
ท้อใจ...ด้วยจนหนทาง
ถ้าไปหาช้ากว่านี้คงต้องแย่แน่ๆ แต่จะไปทำไมล่ะ ถ้าเจอหน้าแล้วจะพูดอะไร ถ้าเจอแล้วจะทำหน้ายังไง เขายังไม่รู้เลย
ยังไม่กล้าเอื้อนเอ่ยว่ารัก
ไม่ใช่ไม่เคยเจอรักรูปแบบนี้ เพียงแค่ไม่คิดว่าตัวเองจะรักคนเพศเดียวกันก็เท่านั้น สมองเลยยังไม่กล้ายอมรับ แต่หัวใจ....เขาไม่รู้
แค่เคยชินกับรอยยิ้มข้างกาย ชินกับเสียงหัวเราะสดใสไร้เดียงสา เพราะความชินยังไม่ใช่ความรัก เลยยากที่เอ่ยปากว่ารักจริงๆ
“มึงคิดหนักขนาดนี้ก็ยอมรับซะทีเถอะ”
“.....”
เสียงเพื่อนข้างกายเขาเอ่ยทำลายความเงียบ ซันทำเพียงปรายสายตาไปมองเพื่อนเขาก่อนลอบถอนหายใจ
“ชวนกูมาบอกมีเรื่องจะปรึกษาเรื่องไอ้เพ้นท์ แล้วก็นั่งถอนหายใจใส่กูไปเฉยๆเนี่ยนะ กูเอาเวลาฟังมึงถอนหายใจไปอยู่กับเมียกูยังดีกว่า”
“...ไอ้นันมันมีอะไรให้มึงรักนักวะ”
“จะรักใครต้องใช้เหตุผลด้วยหรอวะ”
“....”
“....อะไร ทำหน้าอย่างนั้นทำไมไอ่สัด มึงถามกูเองนะ”
“แล้วมึงรู้ตอนไหนว่ารัก”
“ตอนที่มันกำลังจะโดนไม้ฟาดหัวมั้ง โคตรตกใจเลย กูไม่อยากให้มันเจ็บ”
“...แล้วกูจะรู้ได้ยังไงว่ากูรักเขาแล้ว”
“นั่นมันก็เรื่องของมึงไหมล่ะ”
“....”
“แต่ว่านะไอ้ซัน ไอ้การที่มึงโอ๋เด็กมันขนาดนั้น ทั้งซื้อเกมใหม่โคตรแพงให้มันเล่น ทั้งยอมให้มันมานอนขลุกในห้องของมึงทั้งวันทั้งคืน ไปรับไปส่งน้องมันไปเรียนบ้างล่ะ ดูแลน้องมันดียังกะอะไรบ้างล่ะ กูอยากจะบอกว่าไอ้ที่มึงทำมาอ่ะ...พอๆกับที่กูทำให้นันเลย”
“...”
“เลิกมาคิดมากเพราะเรื่องเพศได้แล้ว อยากเจอก็คืออยากเจอดิ อยากรักก็รักไปดิ ถ้ามึงเอาแต่กลัวอ้างนู่นอ้างนี่ สุดท้ายมึงนั่นแหละจะไม่เหลืออะไร”
“....อืม งั้นหรอ”
“ทำตามใจตัวเองได้แล้วไอ่สัด ไปๆแยกย้าย เสียเวลาชีวิต”
เปเปอร์ผลักหัวเขาก่อนลุกออกจากโต๊ะไป ชายหนุ่มยืดตัวขึ้นก่อนก้าวออกจากร้านสุรากลับไปยังห้องที่เงียบเหงาอีกครั้ง
ดวงจันทร์คืนนี้แอบแง้มออกมาจากกลีบเมฆเล็กน้อย
พอถึงห้อง เขามองแผ่นเกมที่ยอมรับว่าซื้อให้ใครบางคนจริงๆ มิใช่เพราะซื้อมาเล่นเองแล้วอีกคนมาขอแบ่งปันด้วยอย่างที่เจ้าตัวนึก มองแผ่นหนังที่เคยซื้อไว้เผื่อใช้ดูกับใครคนเดิม มองตารางเรียนมัธยมข้างผนังที่ไม่ใช่ของเขา มองหมอนและผ้าห่มที่มีจำนวนเกินจำเป็น มองหนังสือเตรียมสอบเข้าเล่มเก่าๆของเขาที่เคยคิดจะให้เด็กน้อยคนหนึ่ง เสียแต่ว่าคงไม่มีโอกาสได้ให้แล้ว
กรอบรูปสวยอันนั้นถูกเขาคว่ำไปนานแล้ว
ล้มตัวนอน กลับมองเห็นบรรยากาศเก่าๆลอยฟุ้งอยู่เต็มห้องกว้าง เขาควรนึกได้ตั้งนานแล้ว
พระจันทร์ที่หายไปจนทำให้โลกของเขามืดสนิทนี้
ก่อนหลับฝัน ชายหนุ่มมั่นหมายกับตัวเองในใจ...
...พรุ่งนี้...จะไปหาดวงจันทร์...
.
.
หลังจากที่ร้องไห้ขนานหนัก ตอนเช้าตื่นมาก็พบแต่ความปวดร้าวในดวงตา ยังจำสัมผัสของคราบน้ำตาบนใบหน้าได้อยู่เลย แต่ถึงอย่างไร...วันนี้เขาต้องไปโรงเรียนอยู่ดี เด็กชายล้างหน้าล้างตาเตรียมตัวเองให้พร้อมก่อนสวมเสื้อนักเรียนของเพื่อนปาร์ค เมื่อคืนเขาค้างคอนโดของสองแฝดนี้ด้วยความจนใจในการชวนกึ่งบังคับของซี้ทั้งสอง
สามสหายพากันขึ้นมอเตอร์ไซค์คันเดิมกลับไปยังโรงเรียน เพื่อสอบประจำบทของสองวิชาหลัก แน่แท้ว่าหากไม่มีสอบสองวิชานี้ เขาคงไปตระเตร่เร่ร่อนไปไหนมาไหนไปแล้ว
สอบวิชาแรกผ่านไปแล้วในช่วงเช้า อีกวิชาจะมาถึงเมื่อบ่าย เขานั่งมองบรรยากาศในห้องเรียนพลางนึกได้ว่าอีกไม่นานก็ต้องจากลากันไปแล้วก็ทำให้รู้สึกหน่วงๆไม่ได้ เขาถอนหายใจให้กับกาลเวลาก่อนเสหน้ามองออกไปนอกหน้าต่าง…
...สบตากับเจ้าของความคิดถึง เด็กน้อยเบิกตาโพลง ใบหน้าชายิบ พร้อมกับอุปกรณ์สื่อสารในกระเป๋ากางเกงที่สั่นแจ้งเตือนข้อความบางอย่าง
‘ว่างไหม ออกมาคุยกันหน่อย’
หัวใจเขากระตุกวูบ อยากเจอ อยากเจอ อยากเจอเหลือเกิน แต่ต้องข่มใจฝืนกลืนคำนั้นลงไป
‘มีสอบตอนบ่าย’
เด็กน้อยส่งข้อความกลับพลางคิด...ว่าคำพูดแรกที่ได้สื่อสารกันหลังจากที่ไม่เจอกันนานทำไมต้องเป็นคำนี้ด้วยนะ
‘เสร็จกี่โมง จะรอ’
ครั้งนี้เพ้นท์ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป ได้แต่จ้องมองใครบางคนที่สบตากับเขาอยู่นอกรั้วโรงเรียน ฉับพลันน้ำตาเจ้ากรรมกลับตีรื้นขึ้นมาจนเขาต้องเสมองไปทางอื่น มือผอมปาดน้ำตาก่อนพิมพ์ตอบข้อความ
‘สี่โมง’
แน่แท้ว่าการสอบประจำบทไม่ได้ใช้เวลาอะไรมากขนาดนั้น เพียงแต่ว่าเป็นเขาเสียเองที่ต้องการต่อเวลาทำใจอีกสักหน่อย
ไม่ช้านานอ.ประจำวิชาก็เข้ามา การสอบเริ่มต้นขึ้นโดยที่จิตใจของเขาไม่ได้จดจ่อกับกระดาษตรงหน้าแม้แต่น้อย
สี่โมง
เด็กน้อยสูดลมหายใจเข้า ทำใจกล้า เพื่อนแฝดทั้งสองออกไปเรียนพิเศษข้างนอกได้ระยะหนึ่งแล้ว เขาเรียกขวัญกำลังใจของตัวเองครั้งที่อนันต์ ไม่รู้ว่าเจ้าของหัวใจมาพบเขาครั้งนี้เพราะอะไร
เพื่อมาบอกลา เพื่อมาจบความสัมพันธ์ หรือเพื่อมาขอสานต่อความสัมพันธ์พี่น้องเหมือนเดิม..
ไม่อาจรู้
รองเท้านักเรียนเบอร์41 ก้าวผ่านรั้วประตูโรงเรียนได้ไม่ถึงเสี้ยววินาที ก็ถูกใครบางคนลากจูงไปยังฝั่งตรงข้ามแทบจะทันที ยังไม่ทันได้เอ่ยปาก ชายหนุ่มกลับยื่นหมวกนิรภัยส่งมาให้เขา บอกเป็นนัยกลายๆว่าให้ขึ้นรถไป
แล้วมีหรือที่จะขัดใจได้
สองร่างหยุดพักแถวริมแม่น้ำพร้อมกับหนึ่งพาหนะ ยังไม่มีบทสนทนาใดๆ มีเพียงเพ้นท์และซันที่นั่งข้างกัน มองออกไปยังสายน้ำไหล ไม่มีใครเอ่ยทำลายความเงียบที่วุ่นวายนี้จนกระทั่ง
“...พี่ซัน...ผมสอบติดแล้วนะ”
“!...อ..อะไรนะ”
“บอกว่าสอบติดแล้วไง..”
“ดีใจด้วย เอ้ย ไม่ใช่สิ กูหมายถึง...มึงเรียกกูว่าอะไร..แทนตัวเองว่าอะไรนะ...”
เด็กน้อยเม้มปาก...ไม่คิดว่าอีกคนจะรู้สึกตัวว่าเขาตั้งใจเปลี่ยนคำสรรพนาม ไม่ใช่เพ้นท์กับเฮีย แต่เป็นผมกับพี่ซัน...
เพราะรู้ว่าคงไม่อาจกลับไปสนิทใจได้อย่างเดิม จึงพยายามหาทางเลี่ยงคำพูดเคยสนิทสนม เมื่อรู้ว่าอีกคนไม่ยอมเอ่ยปาก คนแก่กว่าจึงเป็นฝ่ายทำลายความเงียบแทน
“...สอบติดแล้วหรอ...ผ่านไปไวเหมือนกันนะ วันนั้น...มึงยังมาถามกูเรื่องคณะอยู่เลย”
“....อืม”
“ว่าแต่ติดคณะอะไรล่ะ”
“ครุศาสตร์ ม.XX”
“...จริงดิ เจ๋งนี่หว่า”
คนพี่อดไม่ได้ที่จะแย้มยิ้มออกมาต่อหน้า เขาร่วมยินดีกับคนตรงหน้ามากจริงๆ เสียแต่ยิ้มได้ไม่นานก็ต้องหุบรอยยิ้มลงเมื่อคนตรงหน้าส่งยิ้มกลับมา
ฝืนยิ้ม
แค่ดูก็รู้ เขามั่นใจว่าเขารู้จักรอยยิ้มของคนๆนี้ดีเพียงไหน
ดวงตาคมมองตรงเข้าไปในใบหน้าเคยสดใส เด็กน้อยตรงหน้าไม่เริงร่าเหมือนเก่า ดวงตาบวมแดงนั้นต้องผ่านจากการร้องไห้อย่างหนักแน่แท้
รอยยิ้มจากปากที่ยกยิ้มแต่สีหน้ากลับไม่ยิ้มตามฝีปาก
ใจเขาวูบโหวง เมื่อรู้ตัวว่าตัวเองเป็นคนกระทำให้เกิดสิ่งเหล่านี้เอง
ทำไมคนดีๆอย่างเพ้นท์ต้องมาเจ็บปวดเพราะเขา ทำไมเขาถึงทำให้คนตรงหน้ามีความสุขไม่ได้ ทำไม...
ชายหนุ่มตั้งคำถามซ้ำๆกับตัวเอง
...หนีมานานพอแล้วหรือยัง....
ทั้งที่ในตอนนี้ก้อนเนื้อกลางอกเต้นผิดปกติต่อหน้าคนๆนี้เสียขนาดนี้
ดวงอาทิตย์ทอแสงยามเย็นเป็นสีแสดสด ตะวันใกล้ลับขอบฟ้า ดวงจันทร์กำลังเผยตัวทวงพื้นที่กลางคืน ลมยามเย็นพัดกลิ่นจากแม่น้ำเอื่อยๆ เสียงหญ้าเสียดสีตามจังหวะลมเป็นบทเพลง
เขาปิดเปลือกตาชั่วครู่ ความคิดทุกอย่างในหัวหมุนวนกลับเข้าที่ รวบรวมความกล้าเปิดเปลือกตาอีกครั้ง
ดวงตาสองคู่สอดประสาน คนตัวโตทำลายช่องว่างระหว่างสองร่าง ประกบริมฝีปากแนบลงบนริมฝีปากอีกคน จุมพิตช่วงชิงลมหายใจของเด็กน้อยไปจนหมดสิ้น
แล้วทุกสรรพเสียงก็พลันหายไป
จนตะวันลับขอบฟ้า เขาผละจุมพิตรักแสนหวานออกพลางกระซิบความในใจที่กลั่นออกมา
“...อยู่ด้วยกันนะ”
แม้นไม่มีเสียงตอบรับ เด็กน้อยมีแต่คำถามเต็มหัว อยากเค้นหาเหตุผลจากคนตรงหน้าถึงการกระทำเมื่อครู่ หากแต่สุดท้ายแล้วก็มีเพียงหยาดน้ำใสไหลอาบใบหน้าละไมเงียบๆ พร้อมกับรอยแย้มยิ้มที่ค่อยๆฉายบนใบหน้าของเด็กน้อย
ได้เป็นคำตอบแล้ว
...
หากไร้แสงจันทร์ เขาจะมอบแสงตะวัน
PAINT the SUN
-จบภาค-
วาดตะวัน
☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀
ถึง ใจ
เนื่องจากเรื่องนี้เราไม่ค่อยได้ทอล์กท้ายเรื่องเท่าไหร่ เลยขอพื้นที่ตรงนี้พูดคุยกันถึงเรื่องวาดตะวันเสียหน่อย
ความตั้งใจจริงของเรื่องนี้คืออยากลองใช้ภาษาให้เก่งๆดูบ้าง ประจวบกับได้รับแรงบันดาลใจจากหนังสือ
'The otherness-ความฝันของคนอื่น' ของคุณ ฆนาธร ขาวสนิท จึงกำเนิดเรื่องวาดตะวันออกมา
ในทีแรก ไม่ได้ตั้งใจว่าจะมีคนอ่านมากมาย ไม่คิดว่าจะมีคนคอมเม้นท์เสียด้วยซ้ำ เราแต่งเพราะอยากแต่ง
อยากลอง อยากให้เรื่องนี้เป็นเรื่องเขียนเล่นๆ แต่ปรากฏว่ากลับไปจริงจังกับมันตอนไหนก็ไม่รู้
เรื่องวาดตะวันเป็นเรื่องที่เขียนยากมาก กว่าจะเค้นออกมาได้แต่ละตอนต้องใช้อารมณ์มหาศาลเพื่อที่จะสื่ออารมณ์ของเนื้อเรื่องตอนนั้น
ประกอบกับการที่ไม่ได้เป็นคนเขียนดีอยู่แล้ว แต่ละตอนเลยออกมายากยิ่งกว่ายาก
ตั้งใจอยากให้เรื่องนี้เป็นเรื่องหน่วงๆไปเรื่อยๆ จะสุขก็ไม่สุข จะทุกข์ก็ไม่ทุกข์
จะร้องไห้ก็ร้องไม่ออก จะยิ้มก็ยิ้มไม่สุด ไม่รู้ว่าสามารถสื่อถึงคนอ่านได้มากแค่ไหน
ติดจะน่าเบื่อไปเสียด้วยซ้ำ
แต่หากทุกคนอ่านแล้วมีอารมณ์ร่วมตามก็นับว่าเป็นเรื่องน่ายินดีอย่างที่สุดจริงๆ
เราเขียน-ลบเรื่องนี้ไปเยอะมาก อยากจะปิดเรื่องอยู่บ่อยๆ
แต่สุดท้ายก็เค้นมันออกมาได้จนครึ่งเรื่อง
และที่มาได้จนตอนนี้เพราะนักอ่านทุกคนจริงๆ
อยากขอขอบคุณทุกคนจากใจที่เป็นส่วนหนึ่งให้เรื่องนี้ดำเนินมาจนถึงตอนนี้
นิยายเรื่องนี้ยังไม่จบ แค่มาถึงครึ่งเรื่องเท่านั้น
อยากให้ช่วยติดตามเรื่องราวครึ่งหลังกันอีกสักนิด
และหวังว่าครึ่งเรื่องหลัง ดวงจันทร์จะพบความสุขบ้างไม่มากก็น้อย
ด้วยรัก,
จาก ใจ
-
ครึ่งหลังดวงจันทร์ต้องพบความสุขมากซิ
ไม่ใช่พบความสุขบ้างไม่มากก็น้อย :mew2: :mew2:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
จริงๆเราชอบนิยายเเนวเเอบรักมากหลงเข้ามาอ่านเรื่องนี้บอกตรงๆเราหน่วงมากจริงๆ555555คืออ่านเเล้วเราอึดอัดไปกับตัวละครเลย ถ้าเป็นบางเรื่องเราทนไม่ไหวเราก็ไม่เข้ามาอ่านอีกเเล้วนะเเต่เรื่องนี้เราเข้ามาติดตามอยู่เรื่อยๆเลยมันเป็นความรู้สึกอะไรบางอย่างบอกไม่ถูกซึ่งเรามีความชอบ5555555
ยังไงก็รอติดตามอยู่น้าา :katai5:
-
Dear Sunshine 1 :: Dear Sunshine
สองร่างนั่งประจันหน้าในห้องคุ้นเคย หากแต่ดวงตาสองคู่กลับไม่ได้สอดประสาน คนหนึ่งจ้อง อีกคนก้มหลบ
“เพ้นท์”
“หืม”
“...เพ้นท์”
“อะไร...”
“....เรียกก็หันมาดิ เอาแต่เล่นเกมอยู่นั่นแหละ”
“….”
“เพ้นท์...”
“อืม...อ๊ะ”
สิ้นเสียงคำอุทาน คนตัวเล็กที่เอาแต่ก้มหน้าเล่นเกมในโทรศัพท์พลันต้องเงยหน้าขึ้น เมื่อเจ้าของดวงใจเป็นคนริบเครื่องมือขัดจังหวะนี้
.
หลังจากถูกจุมพิตโดยไม่รู้ตัว ไม่มีคำเอื้อนเอ่ยอะไรหลังจากนั้น ซันทำเพียงแค่ปาดหยาดน้ำใสที่เปื้อนบนใบหน้าเด็กน้อย มือใหญ่เลื่อนลงไปจับมือคนตรงหน้าแน่น สายตาสองคู่สอดประสานกันนิ่ง เนิ่นนานจนตะวันลับขอบฟ้า ความเงียบของมวลอากาศไม่ได้ทำให้บรรยากาศเลวร้ายลงแต่อย่างใด
แม้นไร้ซึ่งคำพูด กระนั้นก็ยังสื่อสารกันได้ ผ่านดวงตา
จวบจนจังหวะการเต้นของหัวใจสองดวงเป็นจังหวะเดียวกัน
จึงมีเสียงเอ่ยทำลายความเงียบ
“...กลับกันไหม”
ไม่รอให้มีคำตอบ เขาดึงคนตัวเล็กให้ลุกขึ้น จูงมือไปยังพาหนะคู่ใจ ยื่นหมวกนิรภัยให้ กึ่งบังคับอีกฝ่ายให้นั่งซ้อนท้าย ก่อนขับออกไปยังห้องที่คุ้นเคย..
แต่กระนั้นเมื่อมาถึง เด็กน้อยเอาแต่ก้มหน้าก้มตาไม่ยอมปริปาก สนใจกับจอโทรศัพท์ตรงหน้าราวกับเป็นของหายาก แน่แท้ ซันไม่ได้พาเพ้นท์มาเพื่อให้คนตัวเล็กนั่งจ้องโทรศัพท์ เมื่อสิ้นสุดความอดทนชายหนุ่มจึงตัดสินใจริบเครื่องมือสื่อสารตรงหน้า
ก่อนที่เพ้นท์จะได้โวยวายอะไร
ใบหน้าคมคายยื่นใกล้เข้ามา
หน้าผากชนหน้าผาก
ชิดจนแทบลืมหายใจ
เสียงทุ้มเอ่ยทำลายความเงียบ
“ทีนี้สนใจกันได้รึยัง...”
คนเด็กกว่ากลับพูดอะไรไม่ออกยิ่งกว่าเดิม ครั้นจะหดคอถอยหนีกลับถูกมือใหญ่รั้งท้ายทอยไว้เสียแน่น กลายเป็นต้องแข่งกันจ้องตากับคนตรงหน้า
เพ้นท์ทำตัวไม่ถูก เขาเกร็งไปหมด มือสองข้างกลายเป็นดูเกะกะ ดวงตากลมกลิ้งหลุกหลิกเสมองลง ปากบางอ้าพะงาบ ไร้เสียงไร้คำพูด พูดอะไรไม่ออก จนสุดท้าย พี่ใหญ่ต้องเป็นคนทำลายบรรยากาศน่าอึดอัดอีกครั้ง
“เพ้นท์...หลับตา”
เด็กน้อยตรงหน้ารีบปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัด
ก่อนจะถูกช่วงชิงลมหายใจไปอีกหน...
ร่างเล็กกระตุกเล็กน้อยในการกระทำอันจาบจ้วง เพียงแต่ริมฝีปากของชายหนุ่มทำให้รู้สึกดีเกินกว่าจะผละออกมา นุ่มนวล เนิบช้า คนเป็นพี่กดริมฝีปากลงซ้ำแล้วซ้ำเล่า ตักตวงความหวานตรงหน้า อีกครั้งและอีกครั้ง
หวังจะดูดกลืนวิญญาณน้อยนี้ไปทั้งร่าง
มวลอากาศในห้องมีเพียงเสียงกระทบจากริมฝีปากของทั้งคู่และเสียงหอบหายใจของคนที่เพิ่งสูญเสียจูบครั้งแรกไปครั้งที่สอง
จนแทบหมดลมหายใจ คนใจร้ายถึงได้ยอมผละออก นัยน์ตาคมจ้องมองผลงานของตนอย่างภูมิใจ
อิ่มเอมใจ
ใช้คำนี้ก็ใช่ว่าจะผิด เพราะเขารู้สึกเช่นนั้นจริงๆ
ช่วงเวลาที่ห่างหายจากคนตรงหน้าไปได้รับการเติมเต็มเพียงแค่จูบใหญ่ๆหนึ่งจูบ แม้คราแรกซันจะรู้สึกแปลกใจอยู่บ้างที่ตนสามารถจูบเพศเดียวกันได้โดยไม่เคอะเขิน หากแต่คิดอีกที ที่เขาสามารถมอบจุมพิตแสนหวานได้คงเพราะคนตรงหน้าเป็นเพ้นท์มากกว่า
ทันทีที่คนถูกกระทำตั้งสติได้ ศีรษะเล็กหันไปมาเหมือนหาตัวช่วย ก่อนจะดันร่างตัวเองออกเพื่อสร้างช่องว่าง ขยับกายหวังจะออกจากเตียงใหญ่ เพียงแต่คนใจร้ายไม่ยอมให้เป็นเช่นนั้น
“.....”
ซันเอื้อมมือคว้าเอวคนตรงหน้าก่อนที่จะออกจากเตียงใหญ่ไปได้สำเร็จ แขนแกร่งโอบล้อมร่างบาง กักขังไว้ในอ้อมกอดอุ่น กอดแน่นจนร่างบางขึ้นมาเกยตักเจ้าของอ้อมกอดพลางพลิกใบหน้าใสให้เงยหน้ามาสบสายตากัน
เด็กน้อยแทบขาดใจตายเมื่อรอยยิ้มของคนยิ้มยากฉาบบนใบหน้าคมคาย
อ้อมแขนแกร่งกระชับกอดอุ่นแน่นยิ่งขึ้นทดแทนความคิดถึงที่ล้นทะลัก ราวกับจงใจกลั่นแกล้งเด็กน้อยเมื่อเสียงทุ้มแหบพร่ากระซิบข้างหู
“ไม่ให้ไปไหนแล้ว”
ดวงใจดวงน้อยเต้นโหมกระหน่ำกว่าเก่า ราวกับจะเด้งหลุดออกมาจากอก ใบหน้าแดงซ่านหลบซ่อนอยู่ในวงแขนคนตัวโตกว่า สมองสับสนไปหมด เด็กหนุ่มเอ่ยถาม
“...เฮียทำแบบนี้ทำไม”
“คิดถึง....เลยอยากกอด”
“เพราะ...อะไร...”
“...”
เมื่อไร้คำตอบ เด็กน้อยจึงได้แต่ช้อนตามองคนตรงหน้า หวังคำตอบ แต่สิ่งที่ได้กลับเป็นอมยิ้มของคนตัวใหญ่
“รู้อยู่แล้วจะถามทำไม...”
จบประโยคพร้อมกดจูบลงบนกระหม่อม คลอเคลียบริเวณใบหน้าใสอยู่พักใหญ่ ริมฝีปากเฉียดแก้มนิ่มหลายคราราวกับจงใจ วนผ่านลากไปยังปลายจมูก วกขึ้นผ่านดวงตากลมไปยังกระหม่อมอีกครั้ง สัมผัสเบาบางจนน่าจั๊กจี้
เด็กน้อยไม่กล้าแม้จะลืมตา
โดยไม่ทันหันกลับไปตั้งหลัก เฮียของเขาก็ทิ้งตัวนอนหงายไปพร้อมๆกับดึงตัวเขาให้นอนนาบตามลงมา กลายเป็นว่าร่างของเด็กหนุ่มพาดอยู่บนคนตัวโตไปโดยความตั้งใจของคนตั้งใจล้มนอน
เสียงหัวใจสองดวงเต้นกระหน่ำใส่กัน
เมื่อคนข้างบนพยายามที่จะตะกายตัวลุกขึ้น ก็กลับถูกมือแกร่งคว้าจับท้ายทอยแล้วจูบหน้าผากเหมือนเป็นสวิตช์ทำให้เด็กน้อยหยุดขัดขืน เพ้นท์นอนตัวเกร็งอยู่บนตัวของเฮีย ใบหน้าสีแดงก่ำซุกซ่อนไปกับอกแกร่ง จนเจ้าของผลงานอดภูมิใจไม่ได้
ทำไมเมื่อก่อนเขาถึงได้ละเลยความน่ารักนี่ไปได้กันนะ
รู้ตัวว่ารู้สึกเสมอเวลามีเด็ดคนนี้อยู่ใกล้ๆ แต่ก็ไม่เคยคิดว่า...จะดีมากถึงเพียงนี้ เท่านี้คงตอบใจตัวเองได้แล้ว... ก่อนเคยคิดว่าถ้าคนตรงหน้าเป็นผู้หญิงได้ก็คงจะดี ทว่าตอนนี้ขอแค่เพ้นท์เป็นเพ้นท์ก็พอ..
คิดพลางกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้น แน่นขึ้น
“อื๊อออ ฮ..เฮีย..”
คนถูกกอดส่งเสียงประท้วงในลำคอ
“คิดถึง”
หนึ่งจูบกลางกระหม่อม
“คิดถึง”
หนึ่งจูบกลางหน้าผาก
“คิดถึง...”
หนึ่งจูบ...จุมพิตที่ริมฝีปากอีกครั้ง
“...อยู่ด้วยกันนะ...”
คำตอบที่ได้คือการพยักหน้า
ดวงจันทร์ที่เคยดับแสง เริ่มส่องสว่างขึ้นมาอีกครั้ง
☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼
อาทิตย์หน้าเราต้องขึ้นค่ายก่อสร้างของคณะค่ะ ทำให้ต้องดองนิยายเรื่องนี้ไปอีกสามอาทิตย์
ช่วงนี้จะพยายามเอาตอนที่แต่งดองไว้ลงให้ไวที่สุดนะคะ จะได้ไม่ค้างกัน(?)
ขอบคุณทุกการติดตามค่ะ
-
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
ตั้งสามอาทิตย์เลย :mew2: แล้วรีบกลับมาต่อนะ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
รีบกลับนะคะ รออยู่ค่ะ
-
ตั้งสามอาทิตย์แน่ะ
:katai5:
-
โง้ยยยละมุนนนน
-
Dear Sunshine 2 :: Begin Again
หมดเวลาของรัตติกาล ดวงตะวันขึ้นมาฉายแสงแทนที่ดวงจันทร์ เป็นอันบ่งบอกว่าวันใหม่เริ่มต้นแล้ว
เขาหลับฝันในอ้อมกอดอุ่นและตื่นมาในอ้อมกอดเดิม ของคนเดิม ความฝันกับความจริงปะปนกันไปหมดจนไม่สามารถแยกแยะได้ นี่อาจจะเป็นความฝันครั้งที่หนึ่งร้อยของเขาก็เป็นได้ และเมื่อเขาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง เขาก็จะพบว่าตัวเองยังคงนอนอยู่ในห้องนอนตัวเอง ยังอยู่ที่เดิม ไม่ได้มีเจ้าของหัวใจมาต้อนรับเช้าวันใหม่ด้วยอ้อมกอดแสนสุข
คงเป็นความฝัน
เด็กน้อยเงยหน้ามองใบหน้าของชายหนุ่ม เขาจดจ้องลักษณะบนใบหน้าคมคายได้อย่างแม่นยำ ลมหายใจเข้าออกเป็นจังหวะบอกว่าคนตรงหน้ากำลังอยู่ในห้วงนิทรา
ถ้าเฮียตื่นเมื่อไหร่ ความสุขที่เอ่อล้นนี่อาจจะจบลงก็ได้
ฉับพลันเจ้าของอ้อมกอดก็ทำลายสมการความน่าจะเป็นในหัวของเด็กน้อยจนหมดสิ้น
ซันลืมตาตื่นขึ้นมามองเห็นดวงจันทร์ที่เคยหายไปอยู่ตรงหน้า...ไม่ใช่ฝัน เขาคว้ามันกลับมาได้แล้วจริงๆ แขนแกร่งกระชับอ้อมกอดของตนให้แน่นขึ้น พลางประทับรอยจูบลงกลางหน้าผากคนในอ้อมแขน
แผ่วเบา อ่อนหวาน
“...อรุณสวัสดิ์”
คำทักทายแรกของวันทำให้ใจเด็กน้อยสั่นไหวรุนแรง ไม่ใช่ความฝัน ที่อยู่ตรงหน้า เป็นความจริงทั้งหมด
การร้องไห้อันยาวนานได้สิ้นสุดลงแล้ว
“อือ...หิวรึยัง เดี๋ยวออกไปซื้อข้าวให้”
“...ยั..ยังไม่ค่อย เฮียนอนต่อก็ได้ เดี๋ยวเพ้นท์หากินเอง”
“กี่โมงแล้ววะ”
“เก้าโมงครึ่ง..”
“ไม่ไปเรียนไง?”
“ไม่อ่ะ โดด”
“? ทำไม”
ก็อยากอยู่กับเฮีย... แน่แท้ว่าเขาคิดได้เพียงในใจ เด็กน้อยทำเพียงเลือกคำตอบใหม่สวนกลับไป
“ขี้เกียจ ช่วงนี้เพื่อนๆก็ไม่ค่อยไปเรียนกันด้วย เตรียมแอดกัน เหลือกันไม่ถึงครึ่งห้อง...แล้วเฮียไม่มีเรียนหรอ”
“มี”
“กี่โมง”
“เก้า....”
“แล้วทำไมไม่รีบ! เฮียตื่นไปอาบน้ำเลยเดี๋ยวเพ้นท์ออกไปซื้อข้าวให้”
“ไม่ต้อง ไม่ไปแล้ว”
“ทำไม”
“อยากอยู่กับมึง”
“....”
“แค่นี้เขิน?”
“ก็รู้ว่าเขิน แล้วจะมาทำให้เขินทำไม” เจ้าของใบหน้าแดงระเรื่อกล่าวเสียงอุบอิบ
“ไม่คิดว่าจะเขินง่ายขนาดนี้นี่”
“ก็เพ้นท์-”
ครืดดดดด ครืดดดดดด
ยังไม่ทันจะได้พูดจบประโยค ระบบสั่นของเครื่องมือสื่อสารก็แจ้งเตือนว่ามีสายเรียกเข้า เพราะตั้งสายเรียกเข้าเป็นระบบสั่นทั้งคู่ ทั้งสองร่างมองหน้ากันเพื่อถามว่าเป็นของใคร
“ของเพ้นท์” เมื่อเดินหาตำแหน่งของโทรศัพท์จนเจอก็สามารถระบุตัวเจ้าของได้อย่างง่ายดาย
“เดี๋ยวนี้มีกิ๊กหรอ”
“บ้า แม่หรอก” เพ้นท์มองขวับใส่คนกล่าวหา ที่ผ่านมาก็รักจนแทบบ้า จะเอาเวลาไหนไปมีใครคนใหม่ เด็กน้อยคิดพลางกดรับโทรศัพท์
“ครับแม่...”
ในระหว่างที่เพื่อนร่วมห้องเดินออกไปคุยกับผู้ปกครองนอกระเบียง เขาก็จำใจลุกจากเตียงอย่างเกียจคร้าน ตรงไปยังห้องน้ำเพื่ออาบน้ำล้างตัวรอเด็กน้อยคุยโทรศัพท์จนเสร็จ
สักพัก เจ้าของห้องก็ทำธุระของตนเสร็จ ซันออกมาจากห้องน้ำและพบว่าคนร่วมห้องเขากำลังกดเกมส์กระหน่ำ แถมเป็นเครื่องเกมของเขาเสียด้วย
“ไอ้เด็กติดเกม” ว่าพลางเขกหัวน้อยๆนั่นสักที
“เฮียนั่นแหละช้า” คนโดนประทุษร้ายว่าหน้ามุ่ย แต่ดวงตากลมยังคงจ้องหน้าจอโทรทัศน์ที่ปรากฏภาพเกม นิ้วมือกดรัวจอยบังคับอย่างไม่ใคร่สนใจเจ้าของห้อง ซันทำเพียงเลิกคิ้วก่อนนั่งลงข้างๆคนติดเกม เขายื่นหน้าเข้าไปใกล้คนตัวเล็กกว่าอย่างจงใจ ทำเพียงแค่นั้น ไม่ได้สัมผัสอะไร แค่จ้องมองรูปหน้าด้านข้างเท่านั้น
“อ..อะไร”
“เปล่านี่ เล่นต่อไปดิ”
“....” เพ้นท์เงียบ
“....” ซันเงียบ
“..ก...ก็อย่าจ้องดิ”
“ไม่อยากให้จ้องก็ไปอาบน้ำไป”
“ไม่เห็นเกี่ยวเลย”
คนตัวเล็กทำหน้ามุ่ย ส่วนอีกคนยังคงทำหน้าที่แค่จ้องต่อไป
“อ๊ะ...”
“หึ ตายแล้ว ไปอาบน้ำไป เดี๋ยวพาไปกินข้าว” ภาพจอสี่เหลี่ยมตรงหน้าปรากฏคำว่าGame Over เจ้าของเกมยึดจอยคอนโทรลจากคนตรงหน้า เมื่อไร้สิ่งอ้างการกระทำ คนตัวเล็กจำต้องยอมลุกทำตามคำสั่งเสียจนได้
เพ้นท์จัดการธุระของตัวเองไม่นานเท่าไหร่นัก ชายหนุ่มสองคนเดินออกมาจากหอพักด้วยกัน ซันพาเด็กน้อยไปทานอาหารตามที่กล่าว สถานที่ผิดแปลกไปจากเดิมจนเด็กน้อยต้องเอ่ยถาม
“ทำไมเป็นชาบูชิ...”
“ไม่ดีหรอไง”
“ก็สงสัยอ่ะ ปกติให้กินแต่ข้าวราดแกงหน้าปากซอย”
เสียงหัวเราะร่าของคนเป็นพี่ดังก้องหน้าร้านอาหารดัง ตลกในความจริง แน่แท้ถ้าเป็นปกติพวกเขามักจะทานข้าวตามที่เพ้นท์ว่า แต่เพราะวันนี้พิเศษ
“ไม่ดีหรอ กูเลี้ยงฉลองที่มึงสอบติดไง”
คนสอบติดกลั้นอมยิ้ม
“ตอนเย็นพ่อกับแม่ก็จะพาไปเลี้ยงเหมือนกัน”
“ก็ดีดิ กินหรูติดกันสองมื้อ”
“อือ แต่ก็จะไม่ได้เผื่อท้องตอนเย็น ต้องอิ่มมากแน่ๆเลย”
“หึ กินๆเข้าไปเถอะมึงอ่ะ”
สองร่างนั่งอยู่หน้าหม้อต้มแล้ว สองมือต่างหยิบยื่นสารพัดเนื้ออย่างไม่ยอมกัน
“กินอยู่แล้วหน่า”
“อือ กูนึกว่าพ่อกับแม่มึงจะเลี้ยงตั้งแต่วันสอบติดไปแล้วนะเนี่ย”
“รอเจ๊พายว่างอ่ะ เจ๊บอกงานทับอีกแล้ว แต่จะพยายามเคลียร์งานมาวันนี้ให้ได้”
“อืม”
บทสนทนายังคงวนต่อไปไม่จบไม่สิ้น ช่วงเวลาที่หายไปสี่เดือน ไม่สั้นไม่ยาวแต่กลับมีเรื่องเล่าแลกเปลี่ยนให้กันได้มากมาย
วันนี้เพ้นท์อิ่มทั้งกายและใจ
ไม่คิดว่าจะมีวันที่ได้กลับมาอยู่ในตำแหน่งนี้อีกครั้ง เหมือนมากกว่าฝัน ความสุขที่เขาทนจินตนาตลอดมากลับเป็นจริงเสียดื้อๆ กระทันหันจนเกือบตั้งรับไม่ทัน
ในมวลของความสุขเด็กน้อยพบความกลัว...
...กลัวว่าเวลาอย่างนี้จะจบลงสักวัน
ถ้าเป็นเช่นนั้น...เขาก็จะขอเห็นแก่ตัว...เสพสุขของปัจจุบันให้ได้มากที่สุด
☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼
ขอบคุณทุกการติดตามค่ะ ไปค่ายวันจันทร์หน้า
จะพยายามอัพตอนที่เหลือให้ครบทุกตอนแทนการลายาวนะคะ
:pig4: :pig4:
-
พี่ซันอย่าใจร้ายกับน้องเพ้นท์อีกนะ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
แฮปปี้กันซักที มีความสุขกันตลอดไปนะ
-
ชอบค่ะ ภาษาสวย อ่านภาคแรกกวกว่าจะจบคือแทบร้องไห้ตามน้องเพ้นท์มันหน่วงไปหมด
เปิดภาคสองมาก็หวาน แต่เดี๋ยวต้องมีปัญหาแฟนเก่าแน่ๆเลย ยัยท้องฟ้าชอบเรียกร้องความสนใจจากแฟนนางด้วยการมาเกาะแกะซันอีกแน่ๆ
น้องเพ้นท์อย่าหวั่นไหวนะ เฮียก็อย่าทำน้องเสียใจอีกหล่ะ
-
Dear Sunshine 3 :: New
เด็กมัธยมปิดเทอมแล้ว แต่นักศึกษายังไม่ถึงเวลานั้น
เพ้นท์ใช้ช่วงเวลาว่างในแต่ละวันไปกับการนอนเอกเขนกอยู่บนเตียงใหญ่อันคุ้นเคย ห้องที่คุ้นเคยยิ่งกว่าห้องนอนตัวเอง เด็กนักศึกษาในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้ายังคงทำตัวเป็นเด็กมัธยมในวันวานอย่างนั้น ไม่เปลี่ยนแปลง ไม่ได้เปลี่ยนไป
เขาเช่าหนังสือการ์ตูนแถวหอพักมานอนอ่านเล่น เบื่อจากหนังสือก็เปิดเกม เผาผลาญค่าไฟของเจ้าของห้องไปวันๆ แต่ดูเหมือนคนใจดีแถวนี้กลับยินยอม
ช่วงนี้ใกล้สอบ ซันจึงพอมีเวลาอยู่กับเด็กน้อยคนเดิม คนที่เป็นเจ้าของเสียงหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะยามชิดใกล้ ร่างสูงใหญ่นอนอ่านหนังสือข้างๆคนตัวเล็กกว่า มือข้างที่ไม่ได้จับปากกาเอื้อมไปลูบหัวเด็กน้อยแถวนี้อยู่บ่อยครั้ง
สุขสม
เด็กน้อยแทบสำลักความสุข เขาอยากภาวนาให้ช่วงเวลาเช่นนี้ดำเนินไปตลอดกาล
วันประกาศผลแอดมิชชั่นมาถึง เพ้นท์ร่วมนั่งลุ้นไปกับแฝดปาร์คที่รอผลอยู่ ส่วนฮิลล์สอบติดรอบรับตรงไปได้เมื่อไม่นานมานี้
ว่าที่สถาปนิกนั่งตัวสั่นอยู่หน้าจอคอมจนฝาแฝดของตนต้องบีบไหล่มันไว้ให้ตั้งสติ
“ได้อยู่แล้วน่า ห่วงไร”
“โอ้ยยย ก็มันไม่มั่นใจนี่หว่า ใครมันก็ต้องกังวลกันทั้งนั้น ถ้าเกิดคะแนนปีนี้สูงขึ้นทำไง ถ้าเกิดกูไม่ติดสักอันดับ ถ้าเกิด-”
“ปาร์คพอเถอะ มึงได้อยู่แล้ว เดี๋ยวก็รู้”
คนลุ้นผลสอบได้แต่งครางในลำคอ ฮิลล์กดรีเฟรชหน้าจอไปเรื่อยๆ จนกระทั่ง...
“เชี่ยยยยย ประกาศแล้ววววว”
“ติดไหมๆ เร็วๆ”
“โอ๊ยยย กูไม่ดูแล้วว ฝากบอกผลด้วยนะกูจะไปขี้”
“ไอ้ปาร์คมึงไม่ต้องไปไหนเลย มานี่”
.
.
“ติดแล้ว...”
“ต..ติด..อันดับ1เลยว่ะ”
“ไอ้ปาร์คมึงทำได้แล้ววววว!!!”
คนสอบติดไม่พูดอะไรให้มากความ เรียวแขนกว้างโอบกอดแฝดพี่และเพื่อนรักของตนไว้แน่น ให้สมกับความพยายาม แม้เป็นความสำเร็จเล็กๆอย่างหนึ่งในชีวิต แต่พวกเขาก็อดดีใจไม่ได้จริงๆ
ปาร์คกอดก่ายปีนป่ายแฝดตัวเองแน่นเป็นลูกลิง ส่วนเพ้นท์โทรศัพท์ไปรายงานผลญาติผู้พี่...หรือก็คือคนในหัวใจของเขา เฮียตอบกลับมาเพียง
‘อืม กูรู้แล้วว่ามันต้องเป็นอย่างนั้นแหละ ดีใจกับมันด้วย และก็ฝากบอกว่าอยากได้ไรให้บอกมาเลย’
แน่นอนว่าเพ้นท์บอกตามที่เฮียพูดไว้ไม่ผิดเพี้ยน ส่งผลให้เพื่อนนิสิตมหาลัยคนใหม่ส่งยิ้มร่า
ปิดเทอม6เดือนสำหรับเด็กมัธยมเตรียมขึ้นไปในระดับมหาวิทยาลัยไม่ได้มีอะไรเป็นพิเศษสำหรับเพ้นท์ เจ้าตัวไปนอนเล่นในหอเฮียก็ปาไปสองเดือนแล้ว เหตุการณ์พิเศษเห็นจะมีแต่เพื่อนรักของเขาสอบเข้ามหาวิทยาลัยเดียวกันได้นี่แหละ
กับอีกเรื่องที่ทำให้เด็กน้อยใจพองโตก็คือ ซันชวนเพ้นท์มาแชร์ห้องด้วย
ภาคการศึกษาหน้าเขาจะอยู่ปีสี่แล้ว ใกล้จะจบการศึกษาเต็มทน ไม่รู้ว่าต่อจากนี้เขาจะได้เจอคนตรงหน้าได้มากแค่ไหน ดังนั้นชายหนุ่มจึงตัดสินใจชักชวนอีกฝ่ายให้มาอยู่ด้วยกัน
หอพักเขาใกล้มหาลัยเพ้นท์อยู่พอสมควร อย่างน้อยก็ใกล้กว่าบ้านของเด็กน้อย อีกทั้งได้จ่ายค่าห้องที่แสนถูก รวมไปถึง...เพื่อนร่วมห้องที่เป็นเจ้าของหัวใจ มีหรือที่เพ้นท์จะปฏิเสธ
ปิดเทอมเดือนที่สี่เขาไปเที่ยวต่างประเทศกับครอบครัวสองอาทิตย์ กลับมาก็เอาแต่กินๆนอนๆ ไม่ก็เล่นเกมอยู่บ้านไปวันๆ ชีวิตที่ไม่ต้องคิดอะไรให้มากความช่างแสนวิเศษ
เฮียต้องกลับบ้านในช่วงปิดเทอม ทำให้พวกเขาไม่ได้เจอกันหลังจากคนโตสอบเสร็จเสียเท่าไหร่ ถึงอย่างนั้นพวกเขาก็ติดต่อกันทุกวัน เท่าที่เวลาจะอำนวย
แม้จะคิดถึงสัมผัสแทบขาดใจ แต่เพียงเท่านี้สำหรับเด็กน้อยก็สุขจนล้นใจแล้ว สุขจนไม่มีที่เหลือให้เก็บไว้ที่ไหนอีก
สุขจนกลัวว่าจะเป็นเพียงความฝันลวงหลอก
เปิดเทอมแล้ว..
วันแรกในการเปิดเทอมอะไรๆก็ดูแปลกตาไปเสียหมดสำหรับนักศึกษามือใหม่ การศึกษาใหม่ทำให้เด็กน้อยอย่างเพ้นท์ตื่นเต้นอยู่ไม่น้อย ทั้งรุ่นพี่รุ่นเพื่อนดูใหม่ไปเสียหมด ระบบการเรียนเองก็ต่างจากมัธยม เด็กหนุ่มพล่ามเล่าเรื่องราวในแต่ละวันของการเป็นนักศึกษาให้กับเจ้าของหัวใจฟังไม่มีเบื่อ
ทั้งกิจกรรมและการเรียนทำเขาวุ่นวายและสับสนในช่วงแรก ซันเพียงแต่คอยบอกชี้แนะแนวทางไปเรื่อยๆ พยายามไม่ให้เด็กน้อยออกนอกลู่นอกทางจนเกินไป แต่ก็ไม่ได้ปิดกั้นอิสรภาพของหัวใจจนเกินไป
เพ้นท์ออกไปสังสรรค์ตอนกลางคืนบ้างตามโอกาส แต่ไม่เคยมีครั้งไหนที่เด็กน้อยจะเมาอ้อแอ้กลับมาเหมือนครั้งแรกที่ดื่มสุรา เด็กหนุ่มตั้งใจตั้งแต่ตอนนั้นแล้วว่าเขาจะไม่ดื่มอย่างไร้สติเช่นนั้นอีก
เพราะอย่างนั้นซันถึงได้ไม่เป็นห่วงนักศึกษามือใหม่นี้เท่าไหร่นัก
“วันนี้ไม่ออกไปไหนหรอ” เจ้าของห้องเอ่ยถามคนตัวเล็กกว่าที่นอนคว่ำแปะอ่านหนังสือการ์ตูนอยู่บนเตียงเขา
“ไม่อ่ะ”
“....”
“ทำไม..? อยากให้ออกไปไหนหรอ”
“ทำไมชอบพูดอะไรให้ตัวเองน้อยใจหือ”
“เพ้นท์เปล่า...” เจ้าตัวกล่าวปฏิเสธเสียงเบาก่อนหันไปใช้สมาธิกับการ์ตูนตรงหน้าต่อ
คนเป็นพี่ได้แต่ลอบยิ้มแล้วยกมือขึ้นมาลูบเส้นผมเส้นเล็กนั่นอย่างเบามือ ที่จริง..แค่มีช่วงเวลาอยู่ด้วยกันแบบไม่ต้องคิดอะไรมากแบบนี้ก็ดีมากพอสำหรับชีวิตวุ่นวายอย่างเขาแล้ว
เขาหลับตาสลัดเรื่องราวในโทรศัพท์เมื่อสองวันก่อนออกไป
เรื่องวุ่นวายที่พุ่งเข้าหาเขาราวกับเป็นตัวรองรับความซวยทำให้เขาอยู่อย่างไม่เป็นสุขมาได้พักใหญ่แล้ว เพียงแต่ขอแค่ตอนนี้ได้อยู่กับเพ้นท์ก็พอ ขอแค่ช่วงเวลานี้ที่เขาไม่ต้องคิดอะไรให้มากความก็เพียงพอกับความสุขของเขาแล้ว
เขาก้มลงไปสัมผัสกับแก้มใสนั้นอย่างแผ่วเบาก่อนผละออกมา สัมผัสอ่อนโยนดังสายลมพัดผ่านทำให้คนถูกหอมแก้มหน้าแดงระเรื่อขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
คนถูกกระทำคล้ายกับถูกทำให้เป็นใบ้ สุรเสียงไม่ถูกเปล่งออกมา มีเพียงปากบางที่อ้าพะงาบขึ้นลงคล้ายจะต่อว่าเท่านั้น สุดท้ายก็ทำได้แต่ถลึงตาใส่คนตัวโตกว่าที่ยิ้มชอบใจอยู่คนเดียว เพ้นท์ได้แต่เบะปากปิดบังความเขิน เจ้าตัวหันหน้าหนีคนตัวโตเพราะกลัวจะโดนทำให้เขินอีกระลอก
ซันเห็นดังนั้นจึงขยับตัวไปหาเพ้นท์มากขึ้น มือกร้านคว้าศีรษะเล็กมาวางไว้บนตักตน เด็กน้อยตกใจตาตั้งแต่สัมผัสอ่อนโยนลูบหัวเขาราวปลอบขวัญ เห็นดังนั้นคนเด็กกว่าจึงยอมขยับตัวนอนบนตักของเจ้าของหัวใจแต่โดยดี ใบหน้าขาวผ่องเจือด้วยสีแดงเข้ม
เขาซ่อนมันไว้ใต้หนังสือการ์ตูนอีกครั้ง
☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼
เมื่อคืนเนตพังค่ะ เดี๋ยวจะชดใช้ลงให้อีกตอนช่วงดึกๆนะคะ :hao5:
-
เรื่องราวในโทรศัพท์คืออะไรยังไงอ่ะ อย่าบอกนะว่าต้องไปรับผิดชอบลูกในท้องใครเขาน่ะ :beat:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
Dear sunshine 4 : Something happens
“มึงเลิกกี่โมงนะ”
“สี่ครึ่งอ่ะ เฮียกลับก่อนก็ได้นะเดี๋ยวกลับเอง”
“อืม เดี๋ยวรอ”
“.....”
“อะไร ไปเรียนได้แล้วไป เดี๋ยวเย็นๆไปรอใต้ตึกคณะมึงนะ”
“....อือ”
ฝ่ามือหนาตะปบลงไปยังศีรษะคนตัวเล็กกว่าดังปุ คลอเคลียกับเส้นไหมนุ่มอยู่พักนึงก่อนขยับมุมปากยกยิ้มพึงพอใจ แล้วเดินจากไป
เฮียชอบทำให้เขินมากกว่าเดิมอีกแล้ว
เด็กน้อยใบหน้าขึ้นสีแดงเรื่อ ปากเล็กๆนั่นขบลงเบาๆแก้เขินก่อนเดินหันหลังให้คนทำให้เขินขึ้นห้องเรียนไป
มักเป็นเช่นนี้เสมอถ้าซันมีเวลาเรียนตรงหรือใกล้เคียงกับเขา คนเป็นพี่มักเป็นฝ่ายมารับมาส่งเขาไปเรียนเสมอทั้งที่จริงแล้วการที่เขามาเรียนเองก็ไม่ได้ลำบากอะไรแท้ๆ ช่วงเวลาเดือนกว่าที่ผ่านมาซันทำให้เขาเสพสุขจนล้น ไม่รู้ว่าต้องขอบคุณพระเจ้าองค์ไหนที่ทำให้คำปรารถนาเขาเป็นจริง
“เพ้นท์กินไร เดี๋ยวไปซื้อให้ มึงนั่งจองโต๊ะไป”
“เอางั้นหรอ งั้นฝากกระเพราหมูสับละกัน”
คนได้รับออร์เดอร์พยักหน้าก่อนเดินจากไปพร้อมกับเพื่อนอีกสองสามคน ไปสั่งอาหารตามที่กล่าวไว้ ส่วนเขาถูกใช้ให้นั่งเฝ้าโต๊ะไปเสีย เพราะในช่วงเวลากลางวันเช่นนี้ฝูงคนย่อมมากหลาย เดินกันขวักไขว่จนลายตา ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาถูกใช้ให้เฝ้าโต๊ะ แต่เพราะเคยสลับตำแหน่งกับเพื่อนอีกคนผลปรากฏว่าเขาเดินชนคนอื่นจนหน้าคะมำไม่เป็นชิ้นดี
แม้จะเกรงใจที่ต้องให้เพื่อนตนไปต่อแถวร้อนๆคนเยอะๆเพื่อซื้อข้าวให้เขา แต่กระนั้นก็จำต้องทำ ไม่เช่นนั้นข้าวกลางวันเขาคงเป็นหมัน
เด็กน้อยนั่งก้มหน้าเล่นโทรศัพท์มือถือตามยุคสมัย เลื่อนหน้าจอสี่เหลี่ยมตรงหน้าจนเบื่อก็เงยหน้าเป็นพักๆเฝ้ามองฝูงชนและเพื่อนๆเขา
ร่างบางคุ้นตาเดินผ่านหน้าเขาไปแวบหนึ่ง
คุ้นเสียจนต้องหันชะเง้อไปมองจนเห็นหน้า เพื่อพบว่าร่างโปร่งคนนั้นคือฟ้า..อดีตคนรักของเจ้าของหัวใจ เห็นดังนั้นก็อดสงสัยไม่ได้...เพราะฟ้าไม่ได้เรียนมหาวิทยาลัยเดียวกับเขา แปลกที่เจอในเวลาเช่นนี้
บางที...อาจจะแค่มาหาใครเฉยๆล่ะมั้ง
เขาครุ่นคิดได้ไม่นานอาหารตามออร์เดอร์ก็มาส่ง เด็กน้อยเริ่มตักข้าวทานพร้อมเพื่อนๆจนลืมหวนคิดเรื่องนี้อีก
“ไอ้วามันเอาอีกแล้วว่ะ”
“คราวนี้ใครล่ะ”
“พี่พรีมปีสอง กูอุตสาห์เล็งมาตั้งนานแม่งงงง”
“คบกันแล้วหรอ?”
“เปล่า แต่เห็นว่าพี่พรีมชอบมัน แม่ง ทำไมคนที่กูเล็งไว้แต่ละคนต้องไปชอบไอ้วามันด้วยวะ เสียของสัส แล้วแบบนี้เมื่อไหร่กูจะมีแฟนน”
เพ้นท์นั่งฟังบทสนทนาของเพื่อนๆที่ระบายความอัดอั้นในใจไปอย่างเงียบๆ ไม่ได้โต้ตอบอะไรมีเพียงยิ้มรับให้กับแห้วชิ้นโตๆของซี้สหาย
“ก็มันหล่อกว่ามึง”
“กูก็หล่อเหอะ”
“ก็ไม่ได้แย่ แต่ไอ้วามันหล่อกว่าไง”
“แล้วไงวะ กูมั่นใจว่ากูนิสัยดีกว่ามันแน่ๆอ่ะ ทำไมเดี๋ยวนี้เขาดูกันแต่หน้าตาไม่แคร์จิตใจกันเลยย”
เพื่อนข้างๆยังคงบ่นหงุงหงิงไม่หยุดจนเขายิ้มขำ แม้จะไม่เคยรู้จักคู่กรณีของซี้อย่างใกล้ชิด แต่ก็พอรู้มาบ้างว่านั่นเป็นเดือนวิศวะปีนี้ ตำแหน่งการันตีได้ถึงหน้าตาที่มากกว่าเพื่อนเขาแน่นอน
ถึงอย่างนั้นเพ้นท์ก็รู้ดีว่าเพื่อนตนบ่นไปอย่างนั้น ไม่ได้หวังจริงจังกับคนที่แอบปลื้มอะไรมากมาย เพียงแค่คงหมั่นไส้เจ้าของชื่อวานี่เท่านั้น
“เชี่ยนี่ก็ยิ้มอยู่ได้”
เอ๊า ยิ้มก็ผิดอีก...
เสียงอาจารย์พรรณนาเกี่ยวกับเนื้อหาในคาบเรียนทำเอาเขาตาจะปิดเสียให้ได้ ถึงอย่างนั้นก็ต้องถ่างตาเพื่อมองอาจารย์คุยกับกระดานจนจบคาบเรียน พร้อมกับเรียนต่ออีกวิชาอย่างมารทอน
เขาฟุบหลับจนได้
รู้ตัวอีกทีก็ตอนเพื่อนสะกิดปลุกเขา เพ้นท์สะลึมสะลือก่อนตั้งสติได้ว่าหมดคาบแล้ว เป็นเวลาสี่โมงสี่สิบห้านาที อาจารย์ปล่อยเลทกว่าที่ควรไปเล็กน้อย เห็นดังนั้นเขาจึงรีบลุกออกจากห้องตามเพื่อนไป พลางนึกได้ว่าเฮียน่าจะรอนานแล้ว
เขาเดินย่ำเท้าไปยังโถงตึก มองหาคนนัดที่น่าจะรออยู่บริเวณนี้ สอดส่องไม่นานก็พบเฮียนั่งอยู่ที่ม้านั่งแถวนั้นพร้อมกับใครบางคน
ฟ้า
แม้จะแปลกใจจนประหลาดแต่ก็ไม่แสดงออกมากจนเกินไป เขาก้าวเท้าไปยังสองคนตรงหน้า บทสนทนาของสองคนเริ่มชัดเจนมากขึ้น
“ฟ้า...เราบอกกี่ครั้งแล้วว่าเรื่องนี้ไม่ได้จริงๆ เรารับผิดชอบไม่ไหว”
“แต่ซันก็รู้ ฟ้าไม่มีใครแล้ว”
“ฟ้ายังมีพ่อแม่ฟ้าไง ลองบอกท่าน..”
“ทำไมซันไม่ช่วยฟ้า!”
เสียงแหลมกรีดสูงจนเขาสะดุ้ง แม้จะไม่ได้ดังมากแต่ก็ทำให้ผู้คนบริเวณนั้นหันมามองหาต้นเสียงด้วยความสนใจ เป็นเหตุให้สองคนต้องหยุดบทสนทนา พร้อมๆกับดวงตาคมที่มองสบมายังเขาพอดี
“เอ่อ...”
“ฟ้ากลับเถอะเรามีธุระ ปรึกษากันได้นะแต่เรื่องนี้เราคงช่วยไม่ได้”
“หึ ปรึกษาบ้าอะไร แค่โทรศัพท์ฟ้าวันก่อนซันยังไม่รับเลย”
“อย่างี่เง่าได้ไหม บอกไปแล้วไงว่าตอนนั้นไม่ว่าง”
“ก็อ้างได้หนิ”
“ฟ้า พอเถอะนะ...เราไปละ”
“ซันเดี๋ยว”
ครานี้เจ้าของชื่อไม่ยักหันไปตามเสียงเรียก ร่างสูงเดินตรงมาหาคนที่รอมาสองชั่วโมงเต็มๆ ก่อนจูงมือพาเด็กหนุ่มออกไป
อันที่จริงน่าจะเรียกว่าลากมากกว่า เฮียจับข้อมือเขาแล้วออกแรงดึง สองขายาวก้าวไม่เผื่อช่วงให้คนเตี้ยกว่าได้เดินตามทัน เพ้นท์แทบจะเปลี่ยนเป็นวิ่งเพื่อให้ระยะลากสั้นลง ถึงมีคำถามอยากจะถามในหัวมากมายแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป ได้แต่ยอมเดินกึ่งวิ่งตามคนอารมณ์เสียไปอย่างเงียบๆ
จนกระทั่งเดินมาถึงรถจักรยานยนต์ของตนมือแกร่งจึงยอมปล่อยข้อมือบางที่เขาเผลอกำแน่นจนแดง เพ้นท์ไม่ได้ว่าอะไรในการกระทำเช่นเดียวกับไม่ได้เอ่ยถามอะไร
เพราะเรื่องน่าปวดหัวของเฮียมีมาอยู่บ่อยครั้ง บางครั้งเขารู้ดีว่ามันเป็นเรื่องส่วนตัวของผองเพื่อนหรือแม้แต่คนรักเก่า จึงไม่อยากก้าวก่าย หากแต่ถ้าคนปวดหัวอยากจะเล่าเขาก็พร้อมรับฟัง
ดังนั้นที่ผ่านมาที่เขาทำได้ก็มีเพียงทำให้เฮียอารมณ์ดีขึ้นเท่านั้น
เขากุมมือคนตรงหน้าพร้อมขยับกายลดช่องว่าง คนหงุดหงิดหันไปมองสัมผัสข้างตัวก็พบรอยยิ้มเจิดจ้า ปัดเอาสิ่งรบกวนในหัวจนเกือบสลาย เขาเผยรอยยิ้มกลับพลางกระชับมืออุ่นให้แน่นขึ้น
แน่แท้ เพราะมีคนตรงหน้า อารมณ์ขุ่นมัวจึงหายไปเฉกเช่นไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เพ้นท์ทำให้เขาสบายใจได้อยู่เสมอ
“เย็นนี้อยากกินอะไร”
“เลี้ยงหรอ”
“จ่ายเองดิ วุ้”
“ฮ่าๆๆๆๆ ข้าวแกงหน้าหอก็ได้ อยากกลับไปอ่านการ์ตูนต่อ”
คนแก่กว่าได้แต่ลอบยิ้มขำให้กับเด็กติดการ์ตูนตรงหน้า ก่อนพยักหน้าตอบรับคำ
สองร่างเคียงกันไป
☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼
-
เจ๊ฟ้ามีอะไรอีก ไปท้องกับแฟนมาละจะให้ซันช่วยเป็นพ่อเด็กรึไง อย่าบอกนะ==
รอตอนต่อไปค่ะ
-
พี่ซันถ้ายอมช่วยฟ้ารบกวนเป็นพระรองเลยนะอย่าเป็นพระเอกเลย
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
Dear Sunshine 5 : New friend
เพ้นท์เริ่มสังเกตว่าช่วงนี้เฮียขี้หงุดหงิดมากขึ้น สาเหตุน่าจะมาจากปลายทางโทรศัพท์ในตอนนี้ แม้เขาจะไม่ได้ยินว่าเฮียคุยอะไรกับคนปลายสายบ้างเพราะเฮียซันมักจะออกไปคุยตรงระเบียง ปิดประตูมิดชิดไม่ให้เสียงเล็ดลอด ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังเห็นท่าทางว่าคนตรงหน้าอารมณ์เสียแค่ไหน
ใจหนึ่งอยากช่วยรับฟังปัญหา แต่อีกใจก็รู้ว่าไม่ใช่เรื่องที่ตนสมควรรับรู้
ที่ทำได้อยู่ทุกวันนี้ก็แค่บอกคนขี้หงุดหงิดว่ามีอะไรก็ให้บอกกกันได้ เฮียทำเพียงรับคำ แต่ไม่เคยมีเรื่องราวใดๆออกจากปาก
เวลาผ่านไปเร็วยิ่งกว่าโกหก เขาใกล้จะสอบมิดเทอมแล้ว ยิ่งตอนนี้ก็ดึกมากแล้วยิ่งหมายถึงเวลาในการอ่านของเขาลดน้อยลงทุกที คิดได้ดังนั้นคนมีสอบจึงต้องก้มหน้าอ่านหนังสือเรียนต่อไป ประจวบกับที่เจ้าของห้องเปิดประตูระเบียงกลับเข้าห้องนอน
ปุ
“สัดเอ้ย...”
คนโมโหบ่นอุบหลังจากทิ้งตัวลงบนเตียงนอน โยนทิ้งโทรศัพท์มือถือไว้ข้างกาย เด็กน้อยใคร่อยากเอ่ยถามคำถามแต่ไม่เคยกล้าพอ
“เฮีย...ไม่เป็นไรนะ..”
“...อือ”
“...มีอะไรก็บอกได้นะ รู้ใช่ไหม”
“อือ”
“...”
“เพ้นท์...มากอดหน่อยดิ๊”
“หือ..”
ยังไม่ทันได้เอ่ยอะไรต่อ ร่างโปร่งก็ถูกมือแกร่งคว้าให้ล้มตัวลงบนเตียงใหญ่ ท่อนแขนของเจ้าของห้องพาดระหว่างตัวเด็กน้อยพร้อมกระชับให้คนตัวเล็กขยับเข้ามาใกล้มากขึ้น
คนหงุดหงิดซุกหน้าคงบนไหล่เล็กพร้อมถอนหายใจเบาๆ
คนโดนกอดไม่ได้ตั้งตัวจึงทำอะไรไม่ถูก ไม่ได้เตรียมตัวโดนกอดกะทันหันเช่นนี้จึงได้แต่นอนนิ่งหน้าแดง เหลือบมองเจ้าของอ้อมกอดเป็นระยะ
ดูท่าเฮียน่าจะมีเรื่องไม่สบายใจหนักจริงๆนั่นแหละ
คิดดังนั้นจึงพลิกตัวขยับเข้าหาอ้อมกอดอุ่น เอื้อมมือไปโอบล้อมคนตัวใหญ่
ให้ตาย...เพ้นท์นี่มันให้ตายจริงๆ ทำไมถึงปัดเป่าทุกสิ่งที่ตามรังควาญเขาได้หมดจดขนาดนี้นะ
คนโดนเด็กกอดคิดในใจเสียงดัง ไม่ช้าทั้งคู่ก็ผล็อยหลับไปในอ้อมกอดของกันและกัน
.
เพ้นท์กำลังเผชิญหน้ากับสอบมิดเทอม ส่วนซันแม้ไม่มีสอบแต่ก็มีไปนำเสนอเรื่องทีสิสเหมือนกัน ช่วงนี้พวกเขาต่างมีเรื่องวุ่นวาย ซันจึงไม่ได้ไปรับไปส่งเขาเหมือนทุกที
ก็ไม่เป็นไร
อยู่ได้ สบายมาก
หลังจากช่วงสอบเพ้นท์ขับรถจักรยานยนต์ไปเรียนบ่อยครั้ง อันที่จริงเรียกได้ว่าแทบทุกครั้ง ถึงกิจวัตรประจำวันไม่เหมือนเดิมแต่ก็ไม่ได้เป็นปัญหาอะไรสำหรับเด็กน้อย เพราะอย่างไรเขาก็ได้เจอเฮียทุกคืนอยู่ดี
ก็มากพอแล้ว
คิดเช่นนั้นแต่กลับไม่เป็นเช่นนั้น ทุกครั้งที่เพ้นท์กลับมาช่วงนี้มักไม่เจอเจ้าของหัวใจอยู่ในห้อง เฮียมักจะกลับมาช่วงตีสามตีสี่ซึ่งตอนนั้นเด็กน้อยบางทีก็เข้านอนไปแล้ว หากแต่บางทีก็ยังพยายามฝืนถ่างตาเพื่อรอดวงใจอยู่
เฮียไม่ค่อยพูดอะไร ได้แต่ส่งยิ้มมาให้เขา บางครั้งก็ลอบกอดเบาๆ
และบ่อยครั้งที่ซันมักจะออกจากห้องก่อนเขาในช่วงเช้า เวลาคลาดกันบ่อยๆเช่นนี้ทำให้เด็กน้อยเป็นกังวล รู้ว่าคนๆนี้จะต้องมีเรื่องกดดันอยู่เป็นแน่ แต่ถึงอย่างไรก็เรื่องส่วนตัว ไม่ควรก้าวก่าย
ใช่หรือไม่?
จึงทำได้แค่เป็นตัวส่งให้กำลังใจ ยืนยิ้มให้ห่างๆ
เพราะเฮียเคยบอกว่าอยู่กับเขาแล้วสบายใจ...เลยอยากเป็นคนที่ทำให้เฮียสบายใจ
ถ้าเฮียมีปัญหาหนักหนามามากพอแล้วเขาจะไม่ทำตัวเป็นปัญหาให้เฮียรำคาญใจอีก
หากแต่อีกส่วนลึกในใจกลับร่ำร้องตามคนร้องหาความรัก...
ว่าถ้าหากเฮียคอยช่วยเหลือคนรอบข้าง เฝ้าห่วงความรู้สึกของคนอื่นตลอดเวลา
แล้วเขาเล่า?
เหตุใดซันจึงมองข้ามหัวใจดวงน้อยนี้ไป
ทั้งที่ก็เป็นมนุษย์มีจิตใจเหมือนกัน...
เข็มนาฬิกาชี้บอกว่าค่ำมากแล้ว แต่กระนั้นเขาก็ยังเดินเตร็ดเตร่อยู่แถวมหาวิทยาลัย เหตุเพราะเจ้าของดวงใจส่งข้อความมาบอกว่ากลับดึกอีกแล้ว
ในเมื่อกลับห้องไปก็ไม่เจอคนที่เฝ้าอยากเจอ สู้ออกมาข้างนอกดีกว่า ไม่ต่างกัน
เขาเที่ยวเตร่กับเพื่อนๆในช่วงเย็น จนพอทุกคนต่างแยกย้ายจากกันเพื่อไปทำธุระของแต่ละคนเพ้นท์จึงอยู่อย่างโดดเดี่ยว ไม่ใช่เรื่องลำบากอะไรหากแต่คิดถึงก็เท่านั้น
อย่างน้อยเขาก็คิดว่าการออกมาเดินชมมหาลัยยามค่ำมืดเช่นนี้อาจพอช่วยทำให้ลดความคิดวุ่นวายนี้ก็ได้
เด็กน้อยเตร็ดเตร่เร่ร่อนจนกระทั่งหยุดอยู่ที่อ่างเก็บน้ำของมหาลัย อ่างน้ำกว้างขวางสะท้อนผืนฟ้าสีเข้ม สายลมพัดเอื่อยๆ มีผู้คนไม่มากไม่น้อยในช่วงยามนี้
เขาเลือกหาที่นั่งดีๆก่อนนั่งลงไป แถวนี้ไม่มีคนสัญจรผ่านเพราะค่อนข้างปกคลุมด้วยต้นไม้ ดูเปลี่ยวโหวงเหวง
เมื่อจ้องมองทิวทัศน์ด้านหน้าก็พบว่ามันสงบดี เด็กน้อยนั่งเหม่อได้สักพักก็ต้องสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงสวบสาบดังขึ้นข้างหลังเขา
หันขวับทันที
“อ้าว...”
“...เอ่อ..”
เสียงประหลาดแรกที่เกิดขึ้นคือเสียงคนย่ำ ทันทีที่เพ้นท์หันไปมองต้นเสียงก็พบกับชายหนุ่มคนหนึ่ง คนมาใหม่ส่งเสียงประหลาดใจพอๆกับใบหน้าสงสัยของคนที่นั่งอยู่ปรากฏ
“อ๋อ เปล่าๆ ไม่คิดว่าจะมีคนมานั่งด้วย..”
“...?”
“ปกติมานั่งไม่เคยเจอคน”
“แล้ว...” หมายถึงอยากให้เขาออกไปหรือเปล่า? เพ้นท์คิดพลางขยับกายหวังลุกขึ้น
“เฮ้ย เปล่าๆ นั่งได้แค่แปลกใจเฉยๆ”
“...ไม่เป็นไร ที่ประจำนายนี่”
“ไม่ใช่ๆ จะบ้าหรอที่ของทุกคนนั่นแหละ มานั่งด้วยกันดิ”
จะด้วยเหตุผลใดก็ตาม สุดท้ายเขาก็ยอมทรุดตัวลงนั่งที่เดิมตามคำร้องอีกฝ่ายจนได้ เพ้นท์จ้องมองคนมาใหม่สักพักก็ระลึกได้ว่ารูปร่างหน้าตาเช่นนี้เคยเจอที่ไหน
และจะเป็นใครไม่ได้นอกจากเดือนคณะวิศวะของปีนี้ที่เพื่อนเขามักบ่นใส่อยู่ประจำ
วา
“เราชื่อวานะ ปีหนึ่ง นายอ่ะ”
คนแปลกหน้ากล่าวพร้อมทรุดตัวลงนั่งข้างๆเด็กหนุ่ม เมื่อมีคำพูดมายืนยันอีกครั้งทำให้แน่ใจมากกว่าเดิม เขาตอบกลับคนข้างๆไป
“ชื่อเพ้นท์ ปีเดียวกัน”
“ก็คิดอยู่ว่าต้องรุ่นเดียวกัน” เดือนวิศวะแห่งปีว่าพลางฉีกยิ้ม เพ้นท์ได้แต่หัวเราะขืนๆ
“...”
“แล้ว..มาทำไรอ่ะ”
“หือ?”
“มานั่งตรงนี้เนี่ย แสดงว่าต้องมีอะไรไม่สบายใจใช่มั้ยล่ะ”
“ก็.....มั้ง”
“หึๆ เหมือนกัน...” อีกฝ่ายว่าเสียงเบา เบาเสียจนแทบโดนเสียงลมพัดกลบผ่านลอยไป
เขาไม่ได้ถามอะไรต่อพอๆกับที่อีกฝ่ายนั่งเงียบ สายตาสองคู่จ้องไปยังผืนน้ำเบื้องหน้า ต่างคนต่างรู้ดีว่าภาพตรงหน้าในมุมนี้มีความงดงามมากเพียงไหน
อย่างน้อยก็มากพอที่จะทำให้ลืมนึกถึงเรื่องราวเลวร้ายที่ผ่านเข้ามาในตอนนี้...
พวกเขาปล่อยให้สายลมคลอเคลียพัดผ่านร่างไปสักพัก คนตัวเล็กกว่าเอ่ยทำลายความเงียบ
“..เราไปแล้วดีกว่า”
“...หรอ รีบไปจัง”
“อืม”
“วันหลังก็มานั่งด้วยกันอีกสิ”
“....”
“นะ..”
“..อืม”
สิ้นประโยค เพ้นท์ยันตัวเองลุกขึ้น บอกลาเพื่อนใหม่อีกสองสามคำก่อนหันหลังกลับ เดินออกจากมุมอับของแอ่งน้ำใส โดยไม่ได้หันกลับไปมองใครอีกคนอีก ใครอีกคนที่จ้องมองเขาเดินจากไปด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก
ทั้งที่หมายมั่นว่าจะรอใครอีกคน แต่พอเขากลับห้องไม่นานก็เผลอผล็อยหลับไป
แดดรุ่งอรุณบอกว่าได้ก้าวสู่วันใหม่
เด็กน้อยลืมตาตื่นเพื่อพบว่า...
คนที่เขารอไม่ได้กลับมา
☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼
น่าจะเป็นตอนสุดท้ายก่อนขึ้นค่ายแล้วค่ะ :mew2:
เจอกันหลังจากนี้อีกสามอาทิตย์นะคะ :hao5:
-
อ่านแล้วมีความรู้สึกว่าซันไม่ชัดเจนเรื่องฟ้ามาตั้งแต่ต้นใจดีไปเรื่อยเห็นแก่คำว่าเพื่อนสุดท้ายฟ้าก็นำปัญหามาให้ อย่างไม่จบสิ้นเห็นได้จากว่าเวลามีปัญหาเรื่องแฟนก็จะมาหาซันซึ่งถ้าซันเด็ดขาดไม่คือไม่ฟ้าก็จะไม่มาสร้างปัญหาให้อยากบอกซันบางทีความใจดีมันไม่ช่วยอะไรบางทีอาจทำให้ชีวิตคู่ล่มได้เพราะความใจดีกับแฟนเก่า
-
Dear Sunshine 6 : The sun goes down
ไม่มีแม้แต่ข้อความหรืออะไรก็ตามที่เฮียพยายามติดต่อหาเขา เด็กน้อยนั่งมองหน้าจอโทรศัพท์เป็นเวลาเนิ่นนาน ทั้งห้องเงียบเหงา ไม่มีแม้แต่เสียงลม ไร้กลิ่นอายของเจ้าของห้อง แสงอาทิตย์ยามเช้าไม่ได้ช่วยให้เขาอุ่นใจขึ้นแม้เพียงสักนิด
เฮียไปไหน...ทำไมถึงยังไม่กลับ
มีธุระหรืออะไร?
โทรไปได้ไหม
ไม่รอช้า...เขากดโทรออกตามหาปลายทางความคิดถึง เสียงสัญญาณดังจนสิ้นสุดก็ยังไม่มีการตอบรับ เขากดโทรออกอีกครั้ง เพื่อพบว่าผลลัพธ์คือเหมือนเดิม...
ความกังวลผุดขึ้นในใจเขามากขึ้นทุกที
วันนี้เป็นวันเสาร์ จึงไม่ต้องรีบไปไหนทั้งนั้น เด็กน้อยใช้เวลาช่วงเช้าไปกับการพยายามติดต่อซัน หากแต่ไร้ผล จนกระเพาะส่งเสียงร้องประท้วง เขาจึงเลิกใส่ใจเครื่องมือสื่อสารตรงหน้าเดินออกจากห้องไปหาซื้ออะไรกินดับความโหย
อย่างน้อยก็คิดว่าซันน่าจะดูแลตัวเองได้
แต่ถึงอย่างนั้นน่าจะบอกกล่าวกันเพียงสักหน่อยก็คงดี
จากความกังวลกลายเป็นความหงุดหงิด แต่กระนั้นก็ฟึดฟัดกับตัวเองได้ไม่นาน หลังจากที่เขาออกไปทานอาหารกลางวันรวบกับมื้อเช้าเรียบร้อย เมื่อถึงห้องกลับพบคนที่พยายามติดต่อนั่งอยู่ปลายเตียงเสียอย่างนั้น
“...เฮีย”
“...”
“ไปไหนมา...”
“แดกเหล้า...แฮงค์ไปหน่อยเลยค้างหอเพื่อน โทษทีไม่ได้บอก” เขาเอ่ยความสัตย์
เพ้นท์ลอบถอนหายใจ คลายความหงุดหงิดเมื่อเห็นคนรักอยู่ตรงหน้า
“ไม่รับโทรศัพท์เลย..”
“..โทษที...มันมึนๆอ่ะ เลยคิดว่ากลับมาหาเลยน่าจะดีกว่า”
“อืม”
ถึงอย่างนั้นเขาก็รับรู้ได้ว่าซันมีอะไรผิดปกติ โดยธรรมชาติแล้วชายหนุ่มถือว่าเป็นนักดื่มคอทองแดง เป็นเรื่องยากที่ซันจะเมาจนแฮงค์ขนาดนี้
เด็กน้อยรู้ว่าคนตรงหน้าไม่ได้โกหก เพราะสภาพที่ปรากฏไม่ต่างจากคำกล่าวแม้แต่น้อย
“เฮีย..”
“เฮ้อออ”
ยังไม่ทันจะเอ่ยถามอะไรให้มากความ เจ้าของห้องกลับถอนลมหายใจเสียงดัง บ่งบอกถึงความหงุดหงิดใจอีกแล้ว
แต่กระนั้นก็ไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้นตามมา
“เฮีย..ดื่มน้ำก่อนไหม..”
“...”
“อาบน้ำหรือยัง..”
“....”
“หิวมั้ย ให้เพ้นท์ออกไปซื้ออะไรให้กินไหม”
“..พอแล้วเพ้นท์..”
“เฮียอยากกินอะไร”
“บอกว่าพอได้แล้วไง หยุดพูดมากจะเป็นอะไรหรือไง!”
“....”
คนถูกว่าหดเสียงกลับ เพ้นท์ได้แต่ยืนนิ่งจ้องมองคนตะโกนด้วยความตกใจ...และเสียใจ...
เฮียไม่เคยขึ้นเสียงกับเขา แต่ดูท่าครั้งนี้เขาคงทนเก็บอารมณ์ไม่ไหวจริงๆถึงโพล่งออกมาเช่นนั้น สีหน้าของซันแย่ลงกว่าเมื่อครู่ยิ่งขึ้นไปอีก สองมือแกร่งยกขึ้นลูบใบหน้าตัวเอง
เพ้นท์ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้อีกคนรำคาญ ด้วยใจจริง เขาเพียงแค่อยากให้อีกคนคลายความเหนื่อยล้าสะสม แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผล
“ขอโทษ...”
“.....อือ”
“ขอโทษนะ กู...”
“อือ ไม่เป็นไร เพ้นท์ไม่ได้โกรธ...”
“.....”
“เฮียพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวเพ้นท์ออกไปซื้ออะไรให้กินนะ”
“....”
ไม่มีการตอบรับจากคนตรงหน้า เขาจึงถือวิสาสะเอาเองว่านั่นคือการตกลง เด็กหนุ่มที่พึ่งถึงห้องม้วนตัวกลับออกไปอีกครั้ง หวังว่าคนตรงหน้าจะจัดการอารมณ์ตัวเองได้ยามเขากลับมาอีกที
“ก็บอกว่าไม่ได้ไง!! จะให้พูดกี่ครั้งมันก็เหมือนเดิมนั่นแหละ!”
“ก็เคยบอกกี่ครั้งแล้วไงว่าให้บอกพ่อกับแม่ บอกกี่ครั้งแล้วว่าช่วยไม่ได้!”
“ตามใจฟ้าเถอะ ให้มันจบแค่นี้เถอะนะ”
เขาเปิดประตูห้องเข้ามาและพบว่าเจ้าของห้องกำลังขึ้นเสียงทะเลาะกับคนปลายสายโทรศัพท์ และดูเหมือนว่าเจ้าของปัญหานั้นจะเป็นฟ้า
เขาปิดประตูห้องเบาๆพร้อมกับซันที่กดวางโทรศัพท์ตรงหน้าอย่างหัวเสีย ข้าวของภายในห้องบางชิ้นมีร่องรอยของความโมโห
“เฮีย..ผมซื้อข้าวมาให้-”
“มึงออกไปก่อน”
“...ห้ะ”
“มึงออกไป”
“แต่..? ทำไม...?”
“กูบอกให้ออกไป”
“....ไม่อ่ะ”
“ไอ้เพ้นท์...แม่งเอ้ย!” ยังไม่ทันที่อีกฝ่ายจะเข้ามาถึงตัว เสียงโทรศัพท์ของคนตรงหน้าก็ดังขึ้น
ซันกดตัดสายอย่างรุนแรงก่อนจะปิดเครื่องแล้วโยนมันลงบนเตียง
เขาหลับตาข่มความหงุดหงิดภายในใจที่ดูเหมือนจะระเบิดออกมากขึ้นทุกที
“โถ่เว้ย!!”
เมื่อหาที่ระบายออกไม่ได้ ชายหนุ่มจึงได้แต่ปล่อยหมัดลงกำแพง
ปึก ปึก !
เสียงหมัดหนักต่อยเข้ากำแพง ซ้ำแล้วซ้ำเล่าหลายต่อหลายที
“สัด”
ก่อนที่อีกหมัดจะเข้าพุ่งตรงต่อยไปยังจุดเดิมก็ถูกคนตัวเล็กขัดขึ้น ร่างกำยำของคนอารมณ์เสียถูกคนตัวเล็กกว่าคว้าเข้าไปกอดแน่น แขนเรียวโอบเอาแขนของอีกคนเข้ากับร่างกาย ทำให้ซันต้องหยุดการกระทำที่ขาดสติของตน
“เฮีย...ใจเย็นๆ”
เสียงใสส่งลอดผ่านริมฝีปากบาง สางทอดไปยังจิตใจขุ่นมัวของอีกฝ่าย
คนเป็นพี่ตั้งสติ
จิตใจที่เคยยุ่งเหยิงจนขาดสติค่อยๆคลายออกช้าๆ
จนรู้สึกตัว
“...ขอโทษ” เขาเอ่ย
“อืม”
“...ขอโทษนะ..”
“อืม”
“ต้องให้มึงมาเห็นกูในสภาพนี้แม่งดูไม่ได้เลยว่ะ” ซันว่าพลางซบเข้ากับไหล่น้อยๆของคนตรงหน้า ลอบถอนหายใจหนึ่งเฮือกใหญ่
“..ปกติก็ไม่ได้ดูดีอะไรขนาดนั้นอยู่แล้วนี่”
“หึ เดี๋ยวเถอะ”
“ยิ้มแล้วล่ะสิ”
คนเสียงใสว่าพลางเงยหน้ามองเจ้าของดวงใจด้วยรอยยิ้ม เพ้นท์ฉีกยิ้มกว้างขึ้นเมื่อเห็นรอยยิ้มเล็กๆของซันที่ค่อยๆขยายใหญ่ขึ้น
ฝ่ามือหนายกขึ้นมาขยี้หัวคนตัวเล็กอย่างหมั่นเขี้ยว ที่รู้ใจเขาไปหมดเสียทุกอย่าง
“ขอโทษนะ...”
“อื้อ?”
“ที่ไล่มึงตะกี้...กูไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นนะ”
“เพ้นท์รู้”
“ขอโทษ..”
“อืม ไม่เป็นไรครับ”
แขนแกร่งยกขึ้นมากอดตอบคนตัวเล็ก กอดรัดให้แน่นขึ้น กอดจนกว่าความขุ่นมัวในใจจะหายไป
เขารู้ตัวว่าทำอะไรไม่ได้นอกจากเอ่ยคำขอโทษที่สิ่งที่กระทำลงไป รู้ว่าแก้ไขไม่ได้ รู้ด้วยว่าเพียงแค่หนึ่งคำคงไม่อาจทำให้ใครอีกคนยกโทษให้ แต่กระนั้นก็ทำได้เพียงเท่านี้
เพ้นท์มาได้จังหวะเสมอในขณะที่เขาโมโหรุนแรงจนขาดสติ ทำลายข้าวของ ตวาดเสียงดัง ทั้งพูดจาใจร้ายใส่ คนตรงหน้ากลับไม่เคยไปไหน ซ้ำยังทำให้เขาใจเย็นลงได้อย่างไม่น่าเชื่อ ทั้งๆที่ปกติแล้วคนอย่างซันถ้าได้โมโหทีต้องใช้เวลาอย่างมากในการปรับอารมณ์
เพ้นท์นี่มันเพ้นท์จริงๆให้ตายเถอะ
เขามุดใบหน้าซบกับไหล่บางนั้นยิ่งขึ้น
☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼
กลับมาแล้วค่ะ..
แต่ยังไม่ได้แต่งต่อเลย ขุดเอาตอนในสต๊อกมาให้ก่อน
หวังว่าจะยังไม่ลืมเรื่องนี้กันนะ :hao5:
ขอบคุณทุกการติดตามค่ะ
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
เฮ้ออออ เฮียกลุ้มเรื่องอารายยย ระบายออกมาาาาา
-
เฮียรีบหาทางออกเลยอย่ามาลงกับน้องนะ :katai1:
-
:pig4: :pig4: :L2: :3123:
-
ชะนีฟ้าไปท้องมากับใครแล้วจะให้เฮียรับผิดชอบแทนเหรอ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
Dear sunshine 7 : The stars come out
เฮียส่งข้อความมาบอกว่าวันนี้อาจจะไม่กลับ ต้องทำธุระ ข้อความจากปลายทางส่งเข้าในช่วงกลางคาบบ่ายของเพ้นท์ ที่พอเด็กชายอ่านจบก็พลันลอบถอนหายใจห่อเหี่ยว แม้จะไม่ใช่ข้อความแรกแต่เขาก็อดใจเสียไม่ได้
“เป็นไรมึง”
“เปล่า..เย็นนี้พวกมึงไปไหนมะ”
“ก็ไม่นะ ทำไมอยากไปไหนรึไง”
“อือ..”
“มาอีหรอบนี้แฟนทิ้งชัวร์”
“เพ้อเจ้อแล้วมึง” เขาเอ่ยสวนกลับเพื่อนตรงหน้า ภายในใจเจ็บแน่นอยู่ลึกๆ หาใช่เพราะถูกกล่าวว่าถูกทิ้ง แต่คำที่บ่งบอกสถานะต่างหากที่ทำให้เขาจุกจนเจ็บ..
แฟนหรือ..?
เขากับเฮีย..มีสถานะเป็นอะไรเขายังไม่เคยรู้เลย
เฮียไม่เคยบอกคำรักกับเขา และเขาเองก็พยายามไม่คิดมากกับมัน แม้ในใจจะร่ำร้อง หากแต่สุดท้ายก็ได้แต่บอกกับตัวเองซ้ำๆว่า แค่ได้รักก็ดีเท่าไหร่แล้ว
แค่ไม่ต้องเลิกรักเหมือนที่ผ่านมาก็ดีเท่าไหร่แล้ว
เช่นนั้นเด็กน้อยจึงไม่พยายามคิดถึงคำบอกรักแสนหวาน หรือสถานะซับซ้อนตอนนี้
เมื่อสหายเห็นเพ้นท์ทำหน้าลำบากใจก็เลิกล้อ ก่อนเอ่ยชักชวนไปเที่ยวเล่นกันซักพัก เขาตอบรับอย่างยินดี
แต่สุดท้ายเวลาก็ทำหน้าที่ของมัน ทุกคนย่อมมีหน้าที่ของตน เขาเอ่ยคำลากับเพื่อนก่อนแยกย้ายกันกลับหอ หรืออาจจะที่อื่น..
ที่อื่นที่เขาพอจะนึกถึงก็มีแต่ที่นั้น ที่ที่เพิ่งค้นพบไม่นาน
เขายังไม่อยากกลับห้องตอนนี้ ขาเรียวจึงเดินนำไปยังจักรยานยนต์คู่ใจก่อนขับไปยังแอ่งเก็บน้ำของมหาลัยที่ไม่ใกล้ไม่ไกล เขาจอดรถทิ้งไว้แถวนั้นก่อนเดินไปยังมุมอับของแอ่ง
“มาแล้วหรอ..”
“....”
“รอตั้งหลายวัน..”
“...”
“ไม่อยากคุยหรอ”
“เปล่า...ไม่คิดว่าจะเจอ”
“..เราก็มาทุกวันเนี่ย”
“ขนาดนั้นเลยหรอวะ”
“..อืม”
เพื่อนใหม่ยิ้มรับ ก่อนที่เพ้นท์จะสาวเท้าเข้ามานั่งข้างๆ ‘วา’ ยังคงพูดต่อไป
“วันนี้เป็นอะไรล่ะ”
“...เปล่า ไม่ได้เป็นอะไรแล้วมานั่งไม่ได้หรอ”
คนตรงหน้าส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนเอ่ย
“วันนี้เห็นดาวชัดดี”
“อืม ลมดีด้วย”
เพ้นท์หันไปมองหน้าคนข้างๆ ใบหน้าหล่อคมคายยังคงมองตรงไปยังผืนน้ำเบื้อหน้าที่สะท้อนผืนฟ้าและดวงดาว ลมเย็นพัดผ่านมาระลอกหนึ่งก่อนที่คนโดนจ้องจะหันหน้าไปสบตากับคนจ้อง
“ทำไมหรอ..?”
“เปล่า..กำลังคิดว่าชื่อนายมาจากวาโยหรือเปล่า”
“ฮะๆ อะไรเล่า จู่ๆก็มาคิดถึงชื่อคนอื่น”
“ก็พูดถึงลมก็เลยนึกถึง....แล้วสรุปมันใช่ไหมเล่า”
“ฮ่าๆ ตลกดีว่ะ”
คนขำหัวร่อแหงนหน้ามองฟ้าก่อนหันมาตอบเขาอีกที
“..ไม่ใช่”
“อ้าว...”
“แต่ก็มาจากชื่อจริงนะ”
“ชื่ออะไร”
“ธุวา”
“....ชื่อแปลก ไม่เคยได้ยินเลย”
“ย่อมาจากธุวดาราอีกที”
“....” คนได้ยินยิ่งขมวดคิ้วยิ่งขึ้นไปอีก เห็นดังนั้นคนชื่อแปลกจึงต้องขยายความให้
“แปลว่าดาวเหนือน่ะ”
คนได้ยินยิ่งเบิกตากว้างเมื่อรู้ความหมาย
“เท่ว่ะ”
คนได้รับคำชมหลุดหัวเราะอีกครั้งก่อนตอบกลับ
“ชื่อเพ้นท์ก็เท่เหมือนกันนี่”
“..รู้ได้ไง”
“รู้ละกัน มาเป็นเทพเลยนะ”
“รู้ได้ไงวะ”
เพ้นท์ถามอีก อีกฝ่ายได้แต่ยักไหล่ก่อนจ้องมองไปยังผืนน้ำเบื้องหน้า เป็นการตัดบทสนทนา รอบข้างกลับมาเงียบอีกครั้งเป็นเหตุให้เขาต้องเอ่ยทำลายความเงียบ ทลายความอึดอัด
“ก็แค่ตั้งชื่อให้คล้องกับพี่ เลยได้มาเป็นชื่อนี้”
“หรอ..”
“อือ พี่ชื่อธารธารา แม่อยากให้คล้องกันก็เลยเป็นธารธารากับเทพธารินทร์ ชื่อเล่นก็ด้วย ตั้งให้คล้องกับพี่”
“พี่พายอ่ะนะ”
“กูชักจะกลัวมึงจริงๆแล้วนะ ตามสืบชีวิตกูอยู่หรือไง”
“ฮ่าๆๆ เปล่าหรอก เรื่องเพ้นท์ใครๆก็รู้นี่”
“ทำไม?”
วาได้แต่อมยิ้มขัน เพ้นท์ไม่รู้ตัวหรอกว่าตัวเองหน้าตาเป็นที่ต้องตาหลายคนมากแค่ไหน เพื่อนเขาหลายคนพูดถึงคนตรงหน้ามากมายจนเขาได้รับรู้เท่าก็เท่านั้น เสียแต่..ดันจำได้ทุกเรื่องราวของคนตรงหน้าจนน่าแปลกใจ..
แต่กระนั้นก็ไม่ได้เฉลยความจริงออกไปทั้งหมด
“เปล่าหรอก มีคนเคยพูดถึงเฉยๆ”
“หือ พูดอะไร”
ครานี้คนกุมความลับไม่เอื้อนเอ่ยตอบกลับอีกแล้ว เพ้นท์จึงได้แต่นั่งหน้ามุ่ย ยอมมองออกไปยังผืนน้ำตรงหน้า ผืนน้ำกว้างสะท้อนผืนฟ้าและดวงดาว โดยไม่ทันรู้ตัวเรื่องราวที่เขาเคยกลุ้มใจมาเป็นเดือนๆกลับถูกยกเลิกความคิดเพียงชั่วครู่ ชั่วเดียวจริงๆที่เขาไม่ได้นึกถึงเรื่องของเจ้าของหัวใจ
เพราะที่ผ่านมาเขามีแต่เรื่องของซันอยู่ทุกวินาที
เป็นเรื่องที่ค่อนข้างทำให้เขาตกใจไม่น้อย ที่ลืมเลือนเรื่องราวของคนสำคัญไปแม้เพียงชั่วเวลาหนึ่ง เด็กน้อยจับจ้องไปยังผืนน้ำตรงหน้าก่อนเลื่อนสายตาขึ้นไปมองยังฟากฟ้าเบื้องบนที่สวยงามไม่แพ้กัน
คืนนี้พระจันทร์ไม่ออกมา ดวงดาวจึงชัดเจนเป็นพิเศษ จุดเล็กๆพยายามส่องประกาย แม้จะไม่สว่างเท่าแสงจันทร์แต่ก็สวยงามไม่ต่างกัน
“เครียดเรื่องแฟนหรอ” คนข้างตัวเอ่ยตัดความเงียบ
“เปล่า”
“โกหกแล้ว วันก่อนเห็นอยู่” เจ้าของชื่อธุวาหันหน้ามามองคนเอ่ยคำลวงพร้อมรอยยิ้ม
“....”
“กับพี่ชายคนนั้นอ่ะ เหมือนจะอยู่เศรษฐศาสตร์ป่ะ”
“มึงเป็นโรคจิตชอบตามสตอล์กเกอร์คนอื่นหรอ”
“ฮ่าๆๆๆ เปล่านะ แค่บังเอิญเห็นเอง”
เพ้นท์ได้แต่มุ่นคิ้วแล้วส่ายหน้าให้คนตรงหน้า
“ไม่ใช่แฟนหรอก”
“แต่ก็ชอบเขาใช่ไหมล่ะ”
“...” เพ้นท์ได้แต่ขมวดคิ้วหนักกว่าเก่า ส่งสายตาเป็นคำถามให้คนตรงหน้า
ธุวาชี้ที่ดวงตา
“มองก็รู้แล้ว..”
“...”
“แอบชอบเขาหรอ”
“เปล่า”
“นี่...”
“...?”
“ถ้ามีเรื่องไม่สบายใจอะไร ให้เราเป็นคนรับฟังได้ไหม”
“.....ทำไมอ่ะ”
“เก็บไว้กับตัวมันไม่ดีนี่”
“....”
“ละก็...เวลาเพ้นท์เศร้าๆทีไร พระจันทร์ไม่ออกมาเลยดูดิ..” ธุวากล่าวพลางยกมือชี้ท้องฟ้าไร้แสงจันทร์
“เกี่ยวไหมล่ะนั่น” เขาว่า ครานี้คนข้างๆไม่ตอบอะไร ได้แต่ยิ้มรับ
ความเงียบก่อตัวอีกครั้ง สายลมพัดผ่านอีกพักหนึ่งก่อนวาจะเอ่ยทำลายความสงัด
“....อยากให้สบายใจ”
เพ้นท์หันไปมองคนข้างตัวช้าๆ แสงจากหลอดไฟข้างทางฉาบลงบนใบหน้าเพียงครึ่งซีก แสงจากเดือนและดาวทำหน้าที่ส่องสว่างให้ใบหน้าอีกครึ่งซีกพอมีสีอยู่บ้าง ใบหน้าของเขาตอนนี้กลับชวนลุ่มหลงอย่างหน้าประหลาด จนกระทั่งเขาแย้มยิ้ม
สายลมพัดผ่านอีกวูบไหว หัวใจของใครบางคนกระตุก
“ไม่เป็นไร..”
เสียงของคนยิ้มเอ่ยกระซิบลอยผ่านไปกับสายลม ที่ทั้งเงียบเชียบและเยือกเย็น
เพ้นท์กลับไปนานแล้วแต่กระนั้นดวงดาวยังคงนั่นนิ่งอยู่ที่เดิม ธุวาจ้องไปยังผืนฟ้าตรงหน้า ปรากฏดวงเดือนที่แง้มออกมาจากกลีบเมฆน้อยนิด แสงดาวยังคงพยายามแข่งกันส่องสว่างเท่าที่จุดเล็กๆนั้นจะสามารถทำได้
อีกไม่ช้าดาวดวงน้อยก็คงถูกแสงจากดวงจันทร์สาดกลบไป..
แต่ก็ไม่เป็นไร ถ้านั่นทำให้ดวงจันทร์ยอมออกมาจากลีบเมฆมืดมิด
เขาจะเป็นดวงดาวที่อยู่คู่ดวงเดือน
☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼
หรือพระจันทร์ควรอยู่คู่เคียงดาว...?
-
หลังจากเจอพระเอกงี่เง่าแล้ว คาดหวังให้เปลี่ยนพระเอกเลยค่ะ :ling2:
-
ภาคแรกว่าโง่ งี่เง่า แล้ว ภาคนี้มันอยากให้เปลี่ยนพระเอกจริง ๆ
ทำไมคนเราต้องทนขนาดนี้ ตอบที !!! (ปกติไม่ทนขนาดนี้หรอก)
ผู้ชายนะ รักมากทุ่มเทมาก แต่ผลกลับมามันน้อยนิดเกิน ก็น่าจะกรีดเอาเลือดรักเน่า ๆ ทิ้งไปได้แล้ว
-
วาน่ารักจัง#มีความเชียร์555555
-
เฮียเป็นอะไร มีอะไรก็เล่าให้เพนท์ฟังดิ มัวแต่เครียด โมโห มาลงกับเพนท์อยู่ได้ ถ้าไม่ดีขึ้น จะเชียร์วาละนะ เชอะ
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
โอ๊ยยยยยยยย หน่วงต่อใจเหลือเกินค่ะ มีไรไม่พูดนะ ถ้าไม่รักจริง ไม่ด้วยขนาดนี้นะเฮีย
ระวังจะถูกเปลี่ยนตัวพระเอกนะ
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
:pig4: :pig4:
-
เพิ่งได้อ่าน เรื่องนี้บรรยายความรู้สึกออกมาได้ดีเลยค่ะ ต้นเรื่องจะหน่วงๆเรื่อยๆ หนักๆ ก่อนจะถูกฉุดขึ้นมาแต่ไม่สุดตอนที่ความรักของเพ้นท์ได้รับการยอมรับ จากนั้นก็โดนถ่วงหน่วงๆอีก
ในความรู้สึกเรา ซันยังไม่เคลียร์ความรู้สึกตัวเอง ยังรักเพ้นท์แบบน้องชายคนพิเศษ ใช้คำว่าแฟนยังไม่ได้ด้วยซ้ำ ในขณะที่เพ้นท์รักแบบให้ทั้งใจแต่กดตัวเองเอาไว้ เหมือนว่าถ้ามีใครมาก็พร้อมจะยอมแพ้แล้วหนีไป ถ้าซันยังไม่เคลียร์แบบนี้โอกาสน้องโดนคนอื่นฉุดไปมีสูงนะเนี่ย 55
-
Dear Sunshine 8 :: The true
เขายังคงไปพบเจอกับดวงดาวบ่อยๆ เหตุเพราะเฮียยังคงกลับห้องดึกเหมือนทุกๆครั้ง วาเป็นเพื่อนคุยที่สนุกสำหรับช่วงชีวิตในตอนนี้ อย่างน้อยเขาก็คิดว่าธุวาเป็นเพื่อนที่ใช้ได้คนหนึ่ง
“แล้วไงต่อ”
“ก็ไม่ไง..ครูจับได้ก็โดนดุเป็นอันจบกัน”
“หึๆๆ”
เขาขำ วีรกรรมทั่วไปในวัยมัธยมของคนข้างๆดูจะเป็นเรื่องที่มีสีสันไม่น้อย คนเล่าทำเพียงแค่ยิ้มรับมุมปากพร้อมจดจ้องไปยังคนขำ
รอยยิ้มแบบนี้จะหาได้อีกที่ไหนกัน...
“แล้วเพ้นท์ไม่มีเรื่องอะไรสนุกบ้างหรอ ที่โรงเรียนอ่ะ” ครานี้ตาคนเล่าถามกลับบ้าง
“...ไม่ค่อยอ่ะ ถึงมีก็ไม่ตลกเท่าของวา ไม่รู้ดิ ก็เรียนๆเล่นๆทั่วไปนั่นแหละ”
“...งั้นหรอ”
“อืม”
อันที่จริง มีเรื่องหนึ่งในวัยมัธยมที่ตราตรึงในชีวิตเขาอยู่หนึ่งเรื่องนั่นก็คือเรื่องที่เขาได้พบกับเฮีย...
แต่กระนั้นก็ไม่ได้เล่าออกไป
“แล้วเรียนเป็นไงมั่ง”
“ก็ดีอ่ะ คะแนนกลางภาคออกแล้ว ผ่านมีนก็โอเคละ”
“อืม ดีแล้ว”
“แล้วมึงอ่ะ”
“ก็..เหมือนกันนั่นแหละ”
“อืม..”
“ดึกแล้ว..คืนนี้กลับก่อนดีกว่า”
เขาเงยหน้ามองคนข้างๆที่ยันตัวลุกขึ้น วาส่งมือให้คนนั่งก่อนฉุดขึ้นมายืนข้างตัว พวกเขาไม่ได้พูดอะไรมากมายอีก ทั่งคู่เอ่ยคำลาแล้วจากกันเหมือนทุกวัน
ภายใจใจเด็กน้อยวูบโหวง เขาคิดถึงเฮียอย่างประหลาด
.
วันต่อมา เด็กน้อยตื่นเช้าไปเรียนเหมือนทุกที เขามองเจ้าของห้องที่หลับเป็นตายอยู่บนเตียงก่อนตัดสินใจเปิดประตูออกไป แม้ว่าจะไม่ได้คุยกันแต่เพ้นท์ก็อยากให้เฮียพักผ่อนมากกว่า
เพ้นท์นั่งเรียน ทำตัวตามชีวิตประจำวันปกติ พักเที่ยงเขาก็ทานข้าว มีเรียนต่อตอนบ่ายสอง แต่ก็ใช้เวลาให้หมดไปกับการนั่งทำอะไรบ้าบอกับเพื่อนๆ จวบจนถึงเวลาเรียนอีกครั้งก็กลับเข้าห้อง ก้มหน้าตั้งใจเรียนฟังอาจารย์บ้างไม่ฟังบ้าง
จวบจนเวลาเลิกเรียน
เขาเก็บของใส่กระเป๋าเป้อย่างลวกๆก่อนเดินออกจากห้องเพื่อพบกับหญิงสาวคุ้นตาคนหนึ่ง
“พี่ฟ้า..”
เขาเอ่ยเสียงเบา แต่นั่นก็ดังมากพอที่ทำให้เจ้าของชื่อหันหน้ามาหาต้นเสียง... หล่อนยิ้มให้กับคนเรียก ยิ้มของเธอดูอ่อนแรงเสียเหลือเกิน
ฟ้าดูโทรมลงไปมากจากที่เขาเคยเห็นวันก่อนๆ ผู้หญิงคนนี้เคยสดใสราวกับท้องฟ้าเจิดจ้า แต่ตอนนี้กลับดูเศร้าหมองเฉกเช่นท้องฟ้ายามฝนพรำ
“เพ้นท์ว่างไหม..พี่มีอะไรอยากคุยด้วยหน่อยน่ะ” เธอกล่าว
เขาจำใจพยักหน้าตอบอย่างเลี่ยงไม่ได้
ถ้าหากไหนๆเธอก็มาดักรอเขาในคาบเรียนสุดท้ายขนาดนี้แล้ว แสดงว่าคงเป็นเรื่องสำคัญไม่น้อย หญิงสาวเดินนำเด็กหนุ่มไปยังที่ลับตาคน เลี้ยวเข้าซอกซอยจนพอใจเธอก็หยุดนิ่ง
เขายืนนิ่งตรงข้าม รอให้อีกฝ่ายเอ่ยพูดก่อน
“...พี่”
“...”
“พี่มีเรื่องอยากจะขอร้องน้องเพ้นท์...”
“ครับ?”
เธอทำหน้าอึกอักใจอีกพักหนึ่งแล้วเอ่ย “ขอซันให้พี่ได้ไหม”
“....อะ..อะไรนะครับ”
“ขอซันให้พี่เถอะนะ พี่ต้องการผู้ชายคนนั้นมากจริงๆ” ครานี้มีหยาดน้ำใสไหลออกจากดวงตาคู่สวย เสียงฟ้าสั่นเครือ
“ผม..ไม่เข้าใจ”
“ซันเขาบอกพี่...ว่ามีเพ้นท์ต้องดูแล..เขามากับพี่ไม่ได้..ฮึก แต่..พี่ต้องการเขามากจริงๆ”
“....”
“น้องเพ้นท์...พี่รู้ว่ามันน่าเกลียด แต่พี่ก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว”
“...”
“ยกผู้ชายคนนั้นให้พี่เถอะนะ”
“....ผม..”
“พี่ท้อง...และพี่ก็ต้องการเขามากจริงๆ” เธอกล่าวพร้อมน้ำตาที่ไหลออกมามากขึ้น ใบหน้าที่เคยสวยหวานเปรอะไปด้วยคราบน้ำตา
เขายังคงจับต้นชนปลายไม่ได้
“ผม..จะลองคุยกับเฮียดูนะครับ”
นั่นเป็นคำพูดสุดท้ายของบทสนทนา ถึงแม้ว่าฟ้าจะยังเรียกร้อง อ้อนวอนขอให้เขายกซันให้หล่อนอีกหลายต่อหลายครั้ง แต่กระนั้นเขากลับตอบได้ไม่เต็มปาก
ยกเฮียให้ในฐานะอะไร
เพ้นท์คิดว่าตัวเองไม่ได้มีสิทธิ์มากพอที่จะยกคนนู้นคนนี้ให้ใครง่ายๆ ยิ่งกับเฮียที่ไม่รู้ว่าสถานะของพวกเขาตอนนี้คืออะไร อาจจะเป็นพี่น้อง เพื่อนร่วมห้อง คนรู้จักหรืออะไรก็ตามแต่ที่เขาคิดว่าคงไกลจากคำว่า
คนรัก
เขาพอจับใจความได้ว่าเฮียซันไม่ยอมช่วยเหลือเจ้าหล่อนเหมือนทุกทีเพียงเพราะมีเขาอยู่ตรงกลาง เพราะเขามีความสัมพันธ์บางอย่างกับเฮียทำให้ชายหนุ่มไม่กล้าตัดสินใจให้เด็ดขาด
สองขาหยุดยืนที่จุดชมวิวลับของอ่างเก็บน้ำ
เขารู้ตัวอีกทีก็เดินมายังที่แห่งนี้เสียแล้ว เด็กหนุ่มล้มตัวลงนั่ง ปล่อยความคิดให้ไหลไปกับสายลมเอื่อยๆ
เฮียอาจจะอยากช่วยคนรักเก่าเพียงแต่กังวลเรื่องเขาก็ได้ แต่ไฉนถึงไม่ยอมเล่าขานให้ฟังกันเสียบ้าง เฮียอาจจะไม่อยากให้เขาคิดมาก แต่เขากลับคิดหนักเมื่ออีกฝ่ายไม่พูดมากกว่า
แม้เฮียจะไม่ค่อยพูดถึงฟ้าที่เป็นทั้งเพื่อนในวัยเด็กพ่วงด้วยตำแหน่งคนรักเก่า แต่เพ้นท์ก็สังเกตได้ว่าความรักที่ซันให้กับหญิงสาวนั้นมีมากจนล้น จากชายหนุ่มผู้ชาญฉลาดกลับยอมกระทำอะไรโง่ๆได้เพียงเพื่อให้ผู้หญิงคนนั้นมีความสุข
เฮียอาจจะลำบากใจที่ต้องพูดกับเขา
ลำบากใจที่ต้องเป็นคนตัดสัมพันธ์ ทั้งๆที่ตัวเองเป็นคนเริ่มสร้างมันขึ้นมาใหม่
อาจจะด้วยเหตุนี้ก็ได้...อย่างไรเสีย เขาคงต้องเอ่ยถามกับเฮียอีกที
“อ้าว..มานานแล้วหรอ” เสียงเพื่อนนั่งเล่นคุ้นเคยดังขึ้นจากทางข้างหลัง เขาไม่ได้ตอบอะไร
“...ทำไมวันนี้มาเช้าล่ะ”
ไม่เห็นเพื่อนใหม่ตอบกลับ ธุวาจึงเลือกนั่งลงข้างๆอีกฝ่าย ใบหน้าเกลี้ยงเกลาชะเง้อหันไปมองคนเหม่อพลันหัวใจกระตุก
คนเหม่อจ้องมองไปยังพื้นน้ำใส พร้อมกับดวงตาที่คลอเคล้าไปด้วยหยาดน้ำตานับล้าน
เพ้นท์ไม่ได้พูดอะไร เขาเพียงแค่สะอื้นไห้จวบจนอาทิตย์ตกดิน ดวงตากลมโตบัดนี้กลับบวมช้ำแต่ถึงอย่างนั้นประกายน้ำในดวงตากลับส่องเสน่ห์อย่างน่าประหลาด
ไม่มีคำพูดใดเอ่ยออกมาจากปากของวาเองเช่นกัน ชายหนุ่มเพียงแค่บีบไหล่เพื่อนใหม่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ตอกย้ำให้คนข้างๆรู้ว่ายังมีเขาอยู่ตรงนี้
ไม่นานนักเด็กน้อยก็เริ่มเอ่ยเล่าเรื่องที่ผ่านมา
หยาดน้ำตายังไม่ทันแห้งหายดีทะลักออกมาใหม่อีกครั้ง
☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼
หลายคนคงอยากเชียร์ดวงดาว เราเองก็เช่นกัน..
เป็นเรื่องยากที่อยากจะบอกว่าเหตุผลของแต่ละคนไม่เหมือนกัน
การตัดสินใจบางอย่าง อาจดูงี่เง่าสำหรับบางคน
แต่กับคนตัดสินใจ บางทีเขาคงคิดจนไม่เหลืออะไรให้คิดแล้ว
คิดว่าใกล้ถึงบทสรุปของเรื่องแล้วค่ะ
ขอยคุณที่ติดตามมาจนถึงตอนนี้นะคะ :)
-
ขอดาวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
จริงๆนะ TvT
-
:monkeysad:
-
เกลียดพี่ฟ้า.. :mew6:
-
แล้วพระเอกจะเอาไง?
-
:pig4: :pig4:
-
บทสรุปเรื่องนี้เศร้าแน่นอน สุดม้านแล้ว ต่างคนอาจจะไม่ได้อยูาเคียงข้างกันเลยก็ได้ T.T
-
:pig4: :pig4:
-
ไม่อยากเดาตอนจบ :serius2:
-
ผิดหวังกับเฮียจริงๆ น้องคิดมากใหญ่แล้ว...
-
น้ำตาแตกหลายตอนมากอ่ะ
คือมันหน่วงได้ใจสุดๆเลยเรื่องนี้
ซันเหมือนไม่ค่อยชัดเจน คิดว่าอยู่กับเพนท์แล้วสบายใจ ให้มาอยู่ด้วย จะขอเป็นแฟนรึก็เปล่า แถมยังเหมือนทิ้งๆขว้างๆยังไงไม่รู้ มีอะไรก็พูดก็บอกกันหน่อย ไม่ใช่หงุดหงิดมาก็กอดขอกำลังใจเท่านั้นจบ
-
โอ๊ยยย เฮียยทำไมไม่ทำอะไรให้มันชัดเจนอ่ะ
คือเจ๊ฟ้านีท้องกับเฮียหรือกับใคร
สงสารเพนท์
-
น้ำตาไม่แห้งสักทีอ่านไปมีเรื่องให้หน่วงตลอด
-
Dear sunshine 9 :: The tear
เมื่อดวงใจมีรัก มอบแก่ใครสักคน หมดทุกห้องหัวใจ
จบเรื่องเล่า น้ำตาก็พลันเหือดแห้งไปด้วย คนรับฟังทำเพียงเสมองไปทางอ่างเก็บน้ำเบื้องหน้าที่เหมือนจะเก็บน้ำตาของคนข้างๆตัวลงไปด้วย ภายในใจครุ่นคิดไปตามเรื่องเล่าหากแต่เอื้อนเอ่ยได้เพียง
“ไม่เป็นไรนะ เราอยู่ตรงนี้....”
เวลาผ่านไปสักพัก พวกเขาคุยกันอีกเพียงไม่กี่คำก่อนตัดสินใจแยกย้าย ธุวามีท่าทาอยากจะไปส่งคนบอบช้ำให้ถึงที่พักกับมือ แต่เพ้นท์ขัดไว้ แม้จิตใจเขาจะอ่อนแรงแค่ไหนแต่เด็กน้อยรู้ดีว่าคงไม่ดีที่จะต้องพึ่งพาใครต่อใครตลอดเวลา
ขอเวลาเขาอยู่คนเดียวสักพักก่อนจะไปคุยกับคู่กรณี
เขาเปิดประตูห้องเพื่อพบกับความเงียบเหงาตัวโต เด็กน้อยเปิดไฟ วางข้าวของเหมือนปกติ จัดการตัวเองอีกสักพักก็มานั่งลงที่ปลายเตียง ตั้งใจจะส่งข้อความหาเจ้าของห้องหมายว่าอยากให้กลับมาเร็วกว่านี้หน่อย
ยังไม่ทันได้กดส่งออกไป เสียงประตูห้องก็เปิดดังโครม
“เพ้นท์...”
เด็กน้อยตกใจกับการมากะทันหันของคนในความคิดถึง เขากระพริบตาสองทีก่อนเอ่ยคราง
“เฮีย..?”
คนตัวโตไม่ได้พูดอะไรต่อ ร่างใหญ่พุ่งเข้าไปหาคนตัวเล็กที่ปลายเตียงทันที สองแขนแกร่งโอบล้อมเด็กน้อยเอาไว้ กระชับอ้อมแขนให้แน่นยิ่งขึ้น ยิ่งขึ้น
“เฮีย?”
“เพ้นท์.....กูขอโทษ..ขอโทษ...”
“เฮีย..ไม่เป็นไร”
“กู...ฟ้าบอกกูว่าเล่าทุกอย่างให้มึงฟังแล้ว...กู...ขอโทษ กูน่าจะเป็นคนบอกมึงก่อนแท้ๆ”
“...เพ้นท์ไม่เป็นไร” เขาจะต้องไม่เป็นอะไร เฮียจะได้ไม่ลำบาก
ซันคลายอ้อมกอดเปลี่ยนมาจดจ้องใบหน้าจิ้มลิ้มตรงหน้า ฝ่ามือหนาลูบผ่านพวงแก้มเขาแผ่วเบา นัยน์ตาคมสบมองไปยังดวงตากลมของอีกฝ่าย ดวงตาที่เคยใสบวมเป่งแต้มสีแดง
เขาทำเพ้นท์ร้องไห้อีกแล้ว...
หัวใจคนตัวโตเหมือนโดนบีบรัดจนเจ็บ ฝ่ามือเล็กกว่ากุมมือของคนตรงหน้า คนยิ้มสวยเผยรอยยิ้มหากแต่ไม่สดใสเหมือนเคย
“เพ้นท์ว่า..เรามาคุยกันดีไหม”
“....เอาสิ”
“เฮีย..ชอบเพ้นท์ไหม”
“ชอบสิ”
“แล้วรักรึเปล่า”
“...” คำตอบของคนตรงหน้าคือความเงียบครู่ใหญ่ก่อนพยักหน้ารับคำ เด็กน้อยเผยรอยยิ้มอ่อนแรง
“เฮียรักพี่ฟ้าอยู่ไหม”
“เพ้นท์ มันไม่ใช่...กูไม่ได้...มันไม่ใช่รักแล้ว..”
“แต่ก็ยังห่วงพี่เขาอยู่”
“อืม..กูกับฟ้าเป็นเพื่อนกันตั้งแต่เด็ก...กูแอบชอบเขามานาน..กู...กู....”
“เพ้นท์รู้ เฮียตัดพี่ฟ้าไม่ได้เพราะพี่ฟ้าเป็นคนสำคัญกับเฮียใช่ไหม”
“....อืม กู...ช่วยเขาจนเขาเคยตัวมากเกินไป ฟ้าไม่เคยกล้าเผชิญปัญหาด้วยตัวเองตรงๆได้เลยเพราะคิดว่ามีกูอยู่ แต่ครั้งนี้...กูไม่อยาก ไม่สิ กู..”
“เฮียใจเย็นๆนะครับ”
เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ สูดลมหายใจเข้าไปใหม่ก่อนเอ่ย “กูไม่รู้จะทำยังไง มันสายเกินไปที่กูอยากให้เขาเลิกพึ่งกู ...ฟ้าเป็นคนเอาแต่ใจมาก มากจนกูทำอะไรไม่ได้เลย....”
“....”
“..เขาบอกถ้ากูไม่ช่วยครั้งนี้จะฆ่าตัวตาย...”
เด็กน้อยเบิกตากว้าง
“ฟ้าทำจริงแน่ กูไม่อยากเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เขาตาย”
คนตัวโตหลับตาพักหนึ่งก่อนเอ่ยต่อ
“ฟ้าท้อง..เพ้นท์รู้ใช่ไหม ท้องกับแฟนใหม่ของฟ้าแล้วทีนี้มันไม่ยอมรับ บอกให้ฟ้าเอาออก ฟ้าไม่กล้าบอกพ่อแม่ จะทำแท้งเองก็ไม่กล้า อันที่จริงฟ้าไม่อยากทำแท้งหรอก ฟ้ารักมัน ลูกในท้องก็เป็นของฟ้ากับมัน”
“แล้ว..ก็เลยมาขอให้เฮียช่วย?”
“อืม เพราะกูสนิทกับครอบครัวฟ้า ถ้ากูยอมบอกว่ากูเป็นพ่อของเด็กในท้องพ่อแม่ฟ้าคงไม่ว่าอะไรมาก กูคิดว่านะ...ฟ้าเลยมาขอร้องกู แต่กู...”
เด็กน้อยก้มหน้าต่ำ
“แฟนใหม่ฟ้าแม่งเหี้ย ตอนนี้มันหนีไปอยู่จังหวัดไหนก็ไม่รู้แล้ว ฟ้าก็มาขอให้กูช่วยคุยกับพ่อแม่ ให้กูเป็นพ่อเด็ก แต่กูทำไม่ได้...”
“...”
“กูมีมึง...”
“มันไม่เกี่ยวหรอกเฮีย” เพ้นท์รีบแย้ง “เพ้นท์กับเฮียไม่ได้เป็นอะไรกัน เราไม่ได้คบกัน เฮียแค่เกรงใจเพ้นท์”
“เกี่ยวสิ กูชอบมึงนะ กูไม่อยากให้มึงรู้สึกแย่”
“เฮียชอบเพ้นท์แบบน้องหรือคนรัก เฮียบอกว่ารู้สึกดีที่เพ้นท์อยู่ด้วย แต่นั่นไม่จำเป็นว่าเฮียต้องรักเพ้นท์หรือเราต้องรักกัน”
“แต่กู..”
“เฮียอยากมีเซ็กซ์กับเพ้นท์ไหม?”
“...”
เด็กน้อยแย้มยิ้ม “เฮีย...เราไม่จำเป็นต้องเป็นแฟนกันก็อยู่ด้วยกันได้รู้ใช่ไหม เฮียจะอยู่กับเพ้นท์แบบพี่น้องเหมือนเดิมก็ได้”
“กูไม่..”
“เพ้นท์รู้ว่าเฮียอยากช่วยพี่ฟ้าแต่ติดที่เกรงใจเพ้นท์ เพ้นท์จะบอกว่าเพ้นท์ไม่เป็นไร เฮียกลับไปคิดกับเพ้นท์แบบน้องเหมือนเดิมก็ได้”
“...”
“แต่เพ้นท์ขอรักเฮียเหมือนเดิมนะ”
“....กู ไม่รู้ว่ะ กูสับสนไปหมด”
“ไม่เป็นไรนะครับ เฮียค่อยๆคิดนะ เพ้นท์ให้เวลา...”
“...”
“เราลองแยกกันอยู่ดูไหม”
“เพ้นท์! ไม่เอา กูอยากอยู่กับมึงนะ...ไม่เอาแบบนี้ดิ”
“เฮียยังสับสนอยู่แบบนี้เพ้นท์ก็เสียใจนะ”
“...ขอโทษ”
“เพ้นท์อยากให้เฮียไปเคลียร์เรื่องของเฮียก่อนนะ ไม่ต้องคิดถึงเพ้นท์หรอก เพ้นท์อยู่ได้แค่เฮียไม่ห้ามให้เพ้นท์รักเฮียก็พอ”
เขาส่ายหน้า “กูอยากอยู่กับมึง...”
“แต่ทุกวันนี้อยู่ด้วยกันก็เหมือนไม่อยู่นี่”
“...”
“เฮียอาจจะกลับมาเจอเพ้นท์ แต่ตอนเพ้นท์กลับก็ไม่เจอใคร เหมือนเพ้นท์อยู่คนเดียวเลย”
“กูขอโทษ...มัน..มีหลายเรื่องตีกันไปหมด กูไม่อยากโยนอารมณ์ใส่มึงแล้ว”
“.....”
“ขอโทษนะ”
“เราห่างกันเถอะนะ”
คำตอบของค่ำคืนนั้นคือเฮียที่กอดเขาซบลงกับบ่าเล็กพร้อมส่ายหน้า ถ้าเพ้นท์ไม่ได้คิดไปเองเขาสัมผัสได้ถึงความชื้นแฉะบนไหล่ของตัวเอง
.
“แล้วตกลงตอนนี้เอาไง” เสียงทุ้มต่ำของเพื่อนใหม่ถามขึ้น
“เฮียยังไม่ให้คำตอบ...แต่คงเร็วๆนี้แหละ”
“...เพ้นท์คิดว่าจะเป็นยังไง”
เขาหันมายิ้มให้คนข้างกายพร้อมหยาดน้ำตา ก่อนเอ่ยเสียงเบา “คงแยก”
สายลมพัดเอื่อยๆ ไหลผ่านร่างกายบอบช้ำของเด็กน้อยที่นั่งกอดเข่าตัวสั่น เพ้นท์ร้องไห้หนักอย่างไม่อายใคร มีเพียงฟ้ากับดินและดวงดาวที่มองเขาอยู่ ขออ่อนแอสักครั้งคงไม่เสียหาย
ดวงดาวทำได้เพียงเฝ้ามองหยาดน้ำตาของดวงจันทร์ ใจอยากจะเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาที่ไม่เข้ากับใบหน้าสดใสของเจ้าตัว แต่เขารู้ดี...เขาไม่มีทางแทนที่พระอาทิตย์ได้
ถึงเพ้นท์กับซันจะไม่ได้อยู่ด้วยกันหรือรักกันเหมือนเคย แต่ในใจของเพ้นทืไม่เคยเปิดต้อนรับเขาอย่างแน่แท้
เขาเป็นเพียงดวงดาวส่องแสงริบหรี่ มิอาจหาญกล้าไปส่องแสงสู้กับแสงสว่างของพระอาทิตย์
เขารู้ว่าไม่มีทางได้ครอบครองหัวใจของพระจันทร์
แต่ถึงอย่างนั้นก็อยากมอบอ้อมกอดเล็กๆให้
หากว่าพระอาทิตย์ได้เห็นเพียงด้านที่มีความสุขของพระจันทร์ ถ้าเช่นนั้นเขาขอเป็นคนที่เห็นพระจันทร์อ่อนแรงส่องแสงก็คงดี
ธุวาตัดสินใจขยับตัววาดแขนโอบล้อมคนตัวเล็กที่สะอื้นไห้ไม่หยุด
☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼
ทำไมเฮียถึงสับสน ไม่ชัดเจนสักที
เพราะเราคิดว่าการที่ผู้ชายปกติ มีหญิงคนรักอยู่แล้วจู่ๆกลับมีความรู้สึกนึกชอบเพศเดียวกัน
สำหรับบางคน ไม่ใช่เรื่องง่าย
แม้ว่าจะมีหลายสิ่งยืนยันว่าชอบพอกับอีกคนมากก็จริง แต่ไม่มีทางที่จะไม่สับสน
เฮียเป็นคนที่กำลังเดินหลงทาง เพราะไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้จึงยากที่จะรับมือ
คนหนึ่งก็ปล่อยไปไม่ได้ อีกคนก็ไม่อยากปล่อย
คิดว่าพระอาทิตย์คงกำลังพยายามหาหนทางของตัวเองอยู่เหมือนกัน
ขอบคุณทุกกำลังใจนะคะ
ช่วงนี้อาจจะอัพช้าหน่อยเพราะไม่ได้อยู่ไทย
อาจจะมีข่าวสารอัพเดทที่เพจ Xyxear's (https://www.facebook.com/Xyxears-1687968611471792/?fref=ts)
-
โอ้ยยยยย ไม่เป็นไรค่า มาช้าดีกว่าไม่มา~
แต่ถ้าเปลี่ยนพระเอกเราจะให้อภัยที่มาช้านะคะ ปล่อยเฮียไปเถอะ :hao7:
-
เอาจริงๆนะ เด็กก็ไม่ใช่ลูกเฮียสักหน่อย เฮียจะตัดสินใจยากเย็นอะไร ขัดมจแทนจริงๆ สงสารเพ้นท์ เจอคนโลเลแบบนี้ เชียร์ให้เปลี่ยนใจไปรักคนอื่นดีกว่า หุหุ หมั่นไส้อ่ะ จะเสียน้องไปยังจะไม่รู้สึก ทำน้องร้องไห้ไม่รู้กี้ครั้ง ขอเชียร์พระรองด่วนค่ะ ขอคนแมนๆ ดูแลกันมากกว่านี้ ทนมาหลายตอนแระ สงสารน้องเพ้นท์
-
เปลี่ยนพระเอกดีกว่านะ :o12:
-
เฮียสับสนได้เเต่เฮียยืนที่เดิมมานานเเล้วนะสงสารหนูเพนท์ฮืออ
-
:pig4: :pig4:
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
สงสารเพ้นท์เจ็บอีกแล้ววววเสียใจอีกแล้วววว :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เฮ่ย ขัดใจเฮียมาก
นับๆ แล้วก็แค่เด็กมหาลัย คิดได้ไม่มากนักหรอก ส่วนอินั่นขอตบทีนึง ชีวิตนี่ไม่คิดจะทำอะไรเลยใช่ป่ะ
ปาถุงยางใส่พร้อมยาคุมแม่งงงงงงงงง
-
:pig4 :pig4: :pig4:
-
โหวตเปลี่ยนพระเอกคร่าาา
-
สงสารน้องเพ้นท์เจ็บซ้ำซ้ำ
-
Dear sunshine 10 :: The last kiss
คืนนั้น เพ้นท์ไม่ได้กลับห้องที่คุ้นเคยเป็นครั้งแรกตั้งแต่เข้ามหาลัยมา เขาไม่ได้ไปค้างกับธุวาตามที่เจ้าตัวเสนอ เพ้นท์ลี้ไปนอนคอนโดของเพื่อนแฝดฮิลล์กับปาร์ค รุ่งเช้าเขาทำตัวไปเรียนตามปกติ
เด็กน้อยรู้ดีว่าตัวเองในตอนนี้บอบช้ำเพียงไหน
แค่แรงเดินยังต้องฝืนขนาดหนัก ใจจริงเขาอยากทิ้งตัวลงนอนบนเตียงไปวันๆ แต่ก็รู้ว่าไม่มีอะไรดีขึ้นมา สู้แบกสภาพยับเยินไปเรียนเอาคะแนนเข้าเรียนยังดีเสียกว่า
ตอนกลางวันเขาต้องเข้มแข็ง เพราะพระอาทิตย์ส่องสว่างอยู่กับเขา
แต่ในยามค่ำคืนขออ่อนแอสักนิดคงไม่เสียหาย
เด็กน้อยค่อยๆแอบทยอยใช้เวลาที่เจ้าของห้องไม่อยู่เก็บข้าวของตัวเองในห้องของเฮียทีละนิดๆ นำไปไว้ที่คอนโดซี้แฝดระยะหนึ่ง แม้ว่าซันจะไม่ได้ให้คำตอบที่แน่ชัดกับเขา แต่เพ้นท์ก็รู้ดีว่าคำตอบนั้นอย่างไรเสียก็คงต้องแยกจากกัน
เฮียแค่ไม่มั่นใจ หวาดกลัว เกรงว่าจะทำเขาเสียใจหนัก
เช่นนั้นเขาต้องเข้มแข็งต่อหน้าเฮีย เสแสร้งทำเป็นสบายดีให้ดีที่สุด เฮียจะได้ไม่ลำบากใจ
กลืนน้ำตาลงไป
หลังจากวันนั้นเขาก็ไม่ได้เจอกับเฮียอีกเลย คนพี่โทรมาหาบ่อยครั้งเพียงแต่เขาไม่กล้ากดรับสาย กลัวว่าจะหลุดเสียงสั่นเครือของตัวเองออกไปเมื่อต้องคุยกันอีก ครั้นเฮียส่งข้อความมาหาเขาก็มิได้ตอบกลับ เพราะไม่รู้ว่าจะต้องสานบทสนทนาอย่างไร รวมถึงอยากให้เฮียมั่นใจในคำตอบของตัวเองด้วยตัวเอง
ผ่านมาอาทิตย์หนึ่งแล้ว
เขายังคงไปเจอกับธุวาที่เดิมแทบทุกคืน แม้บางวันไม่มีเรื่องราวแลกเปลี่ยนต่อกัน กระนั้นก็สบายใจที่จะนั่งปล่อยใจไปกับสายลม วาเองก็ทำหน้าที่เป็นที่พักพิงชั้นเยี่ยม
เขาเกรงว่าหากในแต่ละค่ำคืนไม่มีดวงดาว ดวงจันทร์จะเหงาที่ไม่มีเพื่อนคุย
ถึงแม้จะรู้สึกเหมือนถูกบีบหัวใจทุกครั้งที่พระจันทร์เอ่ยถึงดวงอาทิตย์ก็ตาม แต่เขารู้...เขาไม่มีสิทธิ์ไปแทนที่แสงสว่างเจิดจ้าตรงนั้นได้ เช่นนั้นขอเป็นเพียงเพื่อนยามค่ำคืนไม่ให้คนข้างๆเปลี่ยวเหงาก็เพียงพอ
ถึงแม้ว่าเพ้นท์จะไม่ได้คุยเรื่องซันตลอดเวลา แต่เขาก็รับรู้ได้ว่าเพื่อนตัวเล็กข้างกายหดหู่ใจมากเพียงไหน เขาต้องคอยหักห้ามใจไม่เสนอตัวไปแทนที่พระอาทิตย์อย่างใจนึก
เวลาผ่านไปอีก
เพ้นท์ไม่ได้ดูสดใสขึ้น หากแต่ดูเป็นผู้เป็นคนมากขึ้นกว่าช่วงแรกจนเพื่อนๆนึกดีใจ คิดว่าคนตัวเล็กกลับมาร่าเริงได้เช่นเดิมแล้ว
ระหว่างนั้น เฮียไม่ได้ติดต่อมาเหมือนทุกที
เขาเข้าใจ เฮียคงจัดการเรื่องของตัวเองอยู่
เด็กน้อยใช้ชีวิตไปวันๆ ต้องขอบคุณเพื่อนรอบข้างที่ทำให้เขาสบายใจเมื่ออยู่ด้วย มิเช่นนั้นคนเคยร่าเริงต้องหดหู่ไปทั้งวันแน่แท้ ธุวาเองก็เช่นกัน เจ้าของตำแหน่งเดือนคณะวิศวกรรมคอยฉุดรั้งอารมณ์เขาให้ขึ้นมาอยู่เสมอ หลายครั้งที่เพ้นท์ดำดิ่งจนควบคุมน้ำตาตัวเองไม่ได้ก็มีแต่วาที่คอยทำให้เขากลับมายิ้มได้อย่างทุกที
เขาขอบคุณเพื่อนคนนี้จนไม่รู้จะขอบคุณยังไง
สองแฝดเองก็เช่นกัน แม้จะไม่ได้อยู่เป็นที่ปรึกษาให้เหมือนธุวา แต่ฮิลล์กับปาร์คมักจะนำกิจกรรมใหม่ๆมาให้เขาเข้าร่วมด้วยทุกครั้ง
เห็นไหม..เขาอยู่ได้แม้ไม่มีเฮีย
แค่เหมือนเสี้ยวของหัวใจหายไปก็เท่านั้น
เวลาล่วงเลยไปจนใกล้จะจบเทอมสอง เขาไม่เห็นวี่แววของเฮียในช่วงระหว่างนี้เลย แต่ถึงแม้จะไม่ได้เจอะเจอเป็นตัวเป็นตนแต่ก็ยังพอได้ยินมาจากคนรอบข้างบ้าง
เฮียกำลังปั่นโปรเจคจบทำให้ค่อนข้างยุ่ง อีกทั้งยังมีเรื่องหนักใจให้ครุ่นคิดอีกเยอะแยะมากมาย เขาไม่แปลกใจที่จะไม่เจอเจ้าของหัวใจนี้
ถึงอย่างนั้นก็อดเหงาใจเสียมิได้
อย่างน้อยก็เคยเจอหน้ากันทุกวันมาก่อน
เด็กน้อยเริ่มขยันอ่านหนังสือมากขึ้นเพราะใกล้ช่วงสอบเข้ามาทุกที ในช่วงนี้ทุกเย็นเขาจะแวะอ่านหนังสือที่ห้องสมุดจนถึงเวลาปิด ก่อนออกมานั่งเล่นข้างอ่างเก็บน้ำที่ประจำกับคนเดิมๆ
ครั้งนี้ก็เช่นกัน เจ้าตัวเก็บของลงกระเป๋า บอกลาเพื่อนๆในคณะก่อนออกเดินไปตามทางอันคุ้นเคย ระหว่างทางเดินเขากลับพบคนที่ไม่พบเจอในชีวิตประจำวัน
เฮียมายืนรอเขาข้างหอสมุด
ชายหนุ่มดูซูบลงจนอดแปลกตาเสียมิได้ เพ้นท์ส่งยิ้มให้ เฮียเองก็ส่งยิ้มเบาบางเป็นการตอบรับ ก่อนเอ่ย
“มีเวลาไหม อยากคุย”
เขาพยักหน้า ก่อนเดินนำตรงไปยังอ่างเก็บน้ำที่ประจำ
พอเด็กน้อยหยุดเดิน เขาหันหน้ามาหาเจ้าของหัวใจ ส่งสัญญาณให้เริ่มเรื่องราว
เสียงทุ้มดังแว่วออกมา “กู....”
“กูไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้จริงๆ...เพ้นท์ ..เฮียชอบเรามากจริงๆนะ”
“เพ้นท์รู้”
“....กอดได้ไหม”
ไม่มีคำตอบยืนยันแต่สายตาตรงหน้าไม่ได้ส่งสัญญาณห้ามปราม คนตัวโตขยับเข้าไปคว้าร่างบางเข้ามากอดพร้อมกระชับอ้อมแขน กดหน้าซบลงตรงบ่าเล็ก ต่อบทสนทนา
“เฮียไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้จริงๆ เฮียอยากให้เราอยู่ด้วยกันเหมือนเดิม แต่...”
“เพ้นท์รู้ เฮียไม่ต้องกังวล พูดสิ่งที่เฮียต้องการจะบอกเถอะ”
“เฮียพยายามที่สุดแล้วจริงๆ แต่ยังไงมันก็ต้องออกมาแบบนี้”
“เพ้นท์เข้าใจครับ เฮียไม่ต้องกังวล”
“เพ้นท์...ตอบเฮียได้ไหม...” เจ้าของเสียงทุ้มกล่าวพลางสบตาคนตัวเล็กกว่าตรงหน้า เขาสูดหายใจเข้าหนึ่งเฮือกก่อนเอ่ย
“เราจะรอเฮียได้ไหม”
“รอ...?”
เขาพยักหน้า
“เฮียตกลงกับฟ้าว่าจะคอยช่วยพูดเรื่องนี้ให้พ่อแม่ฟ้าให้ เฮียรู้ว่าช่วงแรกพ่อแม่ฟ้าต้องไม่ยอมแน่ ดีไม่ดีอาจจะรั้นให้เฮียเป็นฝ่ายดูแลฟ้าเสียแทน” เขากลืนน้ำลายก่อนเริ่มพูดต่อ “แต่เฮียไม่อยาก...เรื่องของเฮียกับฟ้ามันควรจะจบลงตั้งนานแล้ว ครั้งนี้เฮียเลยขอร้องฟ้าว่าจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เฮียจะช่วยเขาจริงๆ”
“แล้ว..”
“มันคงต้องใช้เวลานานกว่าจะเคลียร์เรื่องพวกนี้ได้ เฮียจะช่วยฟ้าแค่ช่วยทำให้พ่อแม่ฟ้าเข้าใจ จะไม่เป็นพ่อของเด็ก แต่เฮียจะยังไม่ตัดใจจากเรา เลยมาถามว่ารอได้ไหม..” เจ้าของร่างใหญ่เอ่ยพร้อมดวงตาแดงก่ำ เขาคิดว่าเฮียคงใช้เวลาคิดเรื่องนี้และทำใจมานาน
“นานไหม..”
“....ไม่รู้ อาจจะหนึ่งเดือน หรือสองเดือน หรืออาจจะเป็นปีๆ..”
“เพ้นท์โอเค” คนฟังเบิกตากว้าง ไม่คิดว่าคำร้องขออันเห็นแก่ตัวของตนเองจะเป็นที่ยอมรับ เด็กน้อยพูดต่อ
“เพราะเพ้นท์เองก็คงไม่หยุดรักเฮียง่ายๆหรอก แต่เพ้นท์ขอกำหนดเวลานะ”
“....”
“อีกสามปี...ถ้าเพ้นท์เรียนจบแต่เฮียยังไม่เคลียร์ เฮียปล่อยเพ้นท์ไปนะ”
“...ครับ”
สามปี บางคนอาจจะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ บางคนกลับยาวนาน
เพ้นท์สวมกอดคนที่รักสุดหัวใจก่อนมอบจุมพิตสุดท้ายให้หนึ่งครา
พร้อมกับน้ำตาหนึ่งหยาด
.
สายลมเอื่อยของค่ำคืนนี้ยังคงพัดผ่านเหมือนปกติ เด็กน้อยจ้องมองไปยังผืนน้ำสะท้อนผืนฟ้ายามคำคืนที่ถูกเมฆบดบังจนมืดสนิท ธุวาเดินมาอยู่เคียงข้างหลังจากพระอาทิตย์ลาจากไปแล้ว เขารับรู้เหตุการณ์ก่อนหน้านี้ทุกอย่าง
เพ้นท์หันมาส่งยิ้มให้พร้อมน้ำตาที่พรั่งพรูไหลออกมา
ต่อจากนี้ เขาคงต้องพึ่งพาดวงดาวไปอีกนาน
☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼
จบด้วยน้ำตาของดวงจันทร์มาหลายครั้งแล้ว
อยากให้ครั้งหน้าจบด้วยรอยยิ้มของพระจันทร์อยู่เหมือนกัน
ถ้าถามว่าทำไมเพ้นท์ถึงยอม
อยากให้ย้อนกลับไปอ่านตอนที่หนึ่ง
สังเกตทุกคำที่เราพิมพ์ตัวหนาไว้
เมื่อเอามาเรียงกันใหม่จะได้ความว่า
เพ้นท์ รัก ชายหนุ่มคนหนึ่ง...ซัน อย่างแท้จริง
เป็นสิ่งที่เพ้นท์รู้สึกกับซันมานานแล้ว
ไม่ใช่เพราะรักจึงยอมรอ
แต่เพราะรักจนยังตัดใจให้ขาดไม่ได้ในทันทีเลยยอมรอ
อย่างไรเสียเพ้นท์ก็ยินดีที่จะรักอีกฝ่ายอยู่แล้ว
เพียงแต่ให้ทุ่มเทให้ฝ่ายเดียวตลอดไปคงทำไม่ได้
เด็กน้อยเองก็ต้องดูแลตัวเองเหมือนกัน
จึงมีเรื่องเวลามากำหนด
คำตอบของเฮียอาจไม่ถูกใจใครหลายๆคน
แต่คงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดสำหรับซันแล้ว
ใกล้มาถึงบทสรุปแล้วจริงๆ
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามจนถึงตอนนี้มากๆค่ะ
-
:ling1:
เคลียร์กับซันแล้ว
ใจนึงก็อยากให้ธุวาเป็นพระเอกแทน ส่วนเฮียก็.......... ช่างเฮียเถอะ
แต่ไม่รู้ว่าเพ้นท์จะรู้สึกยังไงกับธุวาบ้างไหม นอกจากเพื่อน T T
นั่งรอจนจบ :mew2:
-
อืม.. อย่างน้อยก็ยังดีที่ไม่ให้น้องรออย่างไม่มีจุดหมาย
สำหรับคนบางคน เมื่อได้รักก็จะรักไปจนถึงที่สุด จนกว่าจะรู้แน่ชัดว่าไปด้วยกันต่อไม่ได้
ไม่อยากจะเข้าใจนะ แต่เมื่อเป็นผู้ใหญ่แล้ว น้องก็จะเข้าใจชีวิตมากขึ้น..
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ ค่ะ
-
รักซ่ะให้พอ จากนั้นก็กลับมารักตัวเองนะ :mew4:
-
ให้สามปีเลยหรอ นานไปมั้ย
ขอเถอะ อย่าใช้เวลานานขนาดนั้นนะซัน :hao5:
-
ให้เวลาเคลียร์นานมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ถ้าซันจะเคลียร์นานขนาดเป็นปีจริงๆเอาชะนีให้มันจบๆไปเถอะ :m31: :m31: :m31:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4:
-
โอ้ยยยย อิดอกฟ้า ตายๆไปป่ะมึงอ่ะ ตัวภาระจริงๆ โทษๆ อินไปหน่อย 55555555
-
หน่วงไปอีก! ;'(
-
นานขนาดนี้ ต่อให้รักแค่ไหนก้อเปลี่ยนใจได้แหละ
-
:o12:
-
Dear Sunshine 11:: Sun’s Story
https://www.youtube.com/watch?v=JZlFJ97rLCM
(https://www.youtube.com/watch?v=JZlFJ97rLCM)
คนหนึ่งคนจะทำร้ายความรู้สึกใครได้สักกี่ครั้งกัน
บางคนน้อยบางคนมากผมไม่รู้หรอก เพียงแต่ผมทำให้เขาเสียใจมาหลายต่อหลายครั้งแล้ว มันมากพอที่ผมควรได้รับบทลงโทษ
ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่เคยกล่าวโทษผมเลยสักครั้ง
ทุกครั้งที่ผมทำตัวแย่ๆใส่ มักจะมีเพียงรอยยิ้มปลอบประโยนส่งกลับมาให้เสมอ
รอยยิ้มนั้นทำให้ผมทั้งรู้สึกเหมือนถูกเยียวยาไปพร้อมๆกับเพิ่มความเกลียดชังที่มีต่อตัวเอง ทำไมผมถึงทำร้ายเขาได้มากขนาดนี้ ผมไม่อยากให้มันเป็นอย่างนี้เลยจริงๆ
ผมเคยควบคุมตัวเองได้ แต่พออยู่กับเขาผมกลับรู้สึกไม่ต้องควบคุมตัวเองก็ได้ ปลดปล่อยอารมณ์ยังไงก็ได้ เป็นตัวของตัวเองยังไงก็ได้ จนลืมใส่ใจความรู้สึกอีกคน
เผลอสาดอารมณ์ใส่อีกคนโดยไม่ได้ตั้งใจ
เมื่อสุดท้าย ผมหยุดยั้งตัวเองไม่ให้ทำร้ายเขาไม่ได้ ผมจึงเลือกที่จะถอยห่าง สาดอารมณ์ลงไปกับเหล้าสุรา การไม่ได้เจอเขาทำให้ผมไม่ต้องสาดอารมณ์ร้ายๆใส่ แต่ก็เป็นการทำร้ายเขาไปอีกทางเช่นกัน
เพ้นท์รักผมมาก มากจนผมรู้สึกได้ถึงความรักของเด็กคนนี้เอ่อล้นออกมา
มันมากและบริสุทธิ์จนผู้ใหญ่อย่างผมนึกละอาย
ความรักของเพ้นท์ขอแค่ได้รักผมเพียงแค่นั้น ความรักมักน้อยที่ผมไม่คิดว่าจะได้เจอกับตัว
ผมอยากเก็บรักษาเด็กคนนี้ไว้ให้นานๆจริงๆนะ
ตอนนั้นผมรู้ว่าตัวเองรู้สึกยังไงกับเด็กคนนี้ มันไม่ใช่ความกังวลที่จะรัก เสียแต่ผมปฏิเสธไม่ได้ว่าผมสับสน...
ผมไม่เคยคิดจะรักชอบเพศเดียวกัน
ไม่ใช่ว่ารังเกียจ เพียงแค่คิดว่าตัวเองชอบผู้หญิงมาโดยตลอด ผมคิดไม่ออกด้วยซ้ำว่าตอนที่ผมไม่ได้รักฟ้าแล้วจะเป็นอย่างไร
เสียแต่เพ้นท์ทำให้มันเกิดขึ้นทั้งคู่
ผมหมดรักฟ้าได้อย่างง่ายดายเมื่อเจอเด็กคนนี้
ผมยอมรับว่าชอบผู้ชายได้ง่ายดายหากเป็นเด็กคนนี้
เพ้นท์มีผลต่อชีวิตผมมากกว่าที่คิด ผมปฏิเสธไม่ได้จริงๆว่ามีความสุขเมื่ออยู่ข้างเด็กคนนี้ แต่ผมก็ต้องยอมรับว่าเป็นผมเองที่ทำลายความสุขของเด็กคนนี้อีกเช่นกัน
ทุกครั้งที่ผมมีความสุขคือทุกครั้งที่เขาเสียใจ
ผมมีความสุขเสมอที่อยู่ใกล้ๆเพ้นท์ แต่ก็เผลอทำร้ายเขาให้เสียใจอยู่บ่อยครั้งเช่นกัน หลายครั้งที่ผมเอาเรื่องหงุดหงิดมาลงใส่เพ้นท์ คิดว่าเพ้นท์คงไม่คิดมาก คิดว่าเพ้นท์ร่าเริงแจ่มใสขนาดนี้ต้องไม่เป็นไรหรอก คิดว่าการที่เพ้นท์ยิ้มให้ผมตลอดเวลาคือเพ้นท์มีความสุขเสมอ
เป็นความคิดโง่ๆของคนเห็นแก่ตัวอย่างผมเอง
และผมคงไม่มีทางรู้ว่าเพ้นท์แอบร้องไห้เป็นบ้าเป็นหลังเมื่อผมไม่อยู่ถ้าไม่ได้ไอ้วา ธุวาเป็นคนเข้ามาคุยกับผมก่อน มันเปิดประเด็นเรื่องเพ้นท์ทำให้ผมยอมใช้เวลาหลังเลิกเรียนคุยกับมัน พอหลังตะวันตกดินผมรู้ว่ามันจะไปหาเพ้นท์ตามที่ๆมันบอกผม
ผมเคยแอบดูเพ้นท์กับมันอยู่ครั้งหนึ่ง เคยคิดหึงอยู่เหมือนกันที่เพ้นท์ไปสนิทกับคนอื่นในสถานะไม่มีชื่อเรียก แต่พอเห็นว่าเพ้นท์ไม่เคยมีความรู้สึกอย่างนั้นกับวาก็ทำให้ผมรู้สึกละอายใจ
“พี่เล่นห่วงความรู้สึกคนอื่นไปทั่ว แต่กับเพ้นท์พี่ไม่เคยสนใจเลยใช่ไหม”
“พี่แค่เอาความทุกข์มาโยนใส่มัน”
“พี่บอกว่าพี่ทุกข์ใจ แต่บอกว่าอยู่กับเพ้นท์แล้วสบายใจ ก็เลยโยนทุกอย่างใส่เพ้นท์ได้งั้นหรอ”
“พี่เคยสนใจความรู้สึกเพ้นท์บ้างไหม”
ประโยคที่ธุวากล่าวด่าทอผมนั้นยังคงฝังแน่นอยู่ในใจ ทุกอย่างที่ธุวาพูดมานั้นไม่ผิดแม้แต่น้อย
ถึงอย่างนั้นตอนที่ผมเจอธุวาก็สายมากพอแล้ว เพ้นท์เสียใจกับผมมานานมากพอแล้ว และเป็นสาเหตุที่ผมเคยไปแอบดูสองคนนั้นแค่ครั้งเดียว เพราะหลังจากนั้นผมใช้เวลาอยู่กับตัวเองเพื่อจัดการปัญหาที่เกิดขึ้นตรงหน้า
เพ้นท์ร้องไห้หนักมากจนผมคิดว่าทั้งชีวิตเขาคงไม่ร้องไห้อย่างนั้นออกมาต่อหน้าผมแน่ๆ เด็กน้อยเจ้าของรอยยิ้มสดใสร้องไห้เหมือนจะขาดใจ เสียงสะอื้นในตอนนั้นยังคงสะท้อนอยู่ในหัวผมจนถึงตอนนี้ ตอกย้ำถึงความใจร้ายของผมที่ทำใส่เขา
หัวใจผมเหมือนถูกบีบจนร้าว โดนรัดแน่นจนเจ็บ คนๆนี้ต้องทรมานเพราะผมมานานแค่ไหน
ผมมีสิทธิ์อะไรทำให้เขาเสียใจขนาดนี้
กับเพ้นท์ ผมเสียใจมากจริงๆ
กับฟ้า ผมเองก็เหนื่อยใจมากจริงๆ
ผมไม่อยากให้เพ้นท์เสียใจไปมากกว่านี้ รวมถึงไม่อยากให้ฟ้าคิดสั้น ผมกับฟ้าเริ่มต้นมาผิดวิธี
ผมเคยรักฟ้ามาก ฝันถึงวันที่จะได้แต่งงาน มีลูกมีครอบครัวด้วยกัน ครองรักกันชั่วนิรันดร์ ฟ้าจะเป็นรักแรกและรักสุดท้ายของผม ในตอนนั้นในหัวผมมีแค่นั้นจริงๆ ผมรักเธอจนยอมทำทุกอย่างให้เยี่ยงขี้ข้า อะไรที่ฟ้าทำผิดผมมองว่าถูก อะไรที่ฟ้าทำมันพังผมก็จะพยายามซ่อมให้ ตามเช็ดล้างทุกอย่างของเธอจนเธอติดนิสัย
กล่าวไม่ผิดว่าผมเป็นคนทำให้ฟ้าเป็นคนเอาแต่ใจเอง และที่ฟ้าเอาเรื่องฆ่าตัวตายมาขู่ก็เพราะผมปลูกฝังเธอไว้อย่างนั้นเอง...
ว่าผมจะไม่มีวันทิ้งเธอไปไหน ไม่มีวันที่จะไม่รักเธอ ทุกปัญหาผมสามารถแก้ให้เธอได้เสมอ
ความจริงฉุดให้ผมตื่นเมื่อฟ้าสารภาพว่าหมดรักผมมานานแล้ว และกำลังคบหากับเจ้าของดวงใจคนใหม่ ต่อหน้าหล่อนผมทำเป็นยอมรับได้ หากแต่ลับหลัง...ใครจะไปรู้ว่าผู้ชายตัวใหญ่ๆจะร้องไห้แทบตายเพราะผิดหวังในรัก
ผมเลิกกับฟ้ามาสองปีก่อนจะมาเจอเพ้นท์ ยอมรับว่าในตอนนั้นผมตัดใจจากฟ้าได้ไม่สนิท
แต่เพ้นท์เป็นคนทำให้ผมอยากลองเริ่มใหม่กับใครสักคน
ในตอนนั้นผมเป็นคนเห็นแก่ตัวที่อยากได้เด็กคนนี้มาอยู่ข้างๆจนไม่นึกใส่ใจอย่างอื่น ไม่ได้คิดว่าตัวเองยอมรับได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ไหมกับการคบหาผู้ชายด้วยกัน ไม่ได้คิดว่าตัดใจจากฟ้าได้อย่างสนิทแล้ว ไม่ได้คิดว่าตัวเองจะทำร้ายความรักของเด็กคนนี้ไปมากแค่ไหน
ไม่ได้คิดเลย
แค่คิดว่าอยากอยู่ข้างๆ ต้องได้อยู่ข้างๆ
เลวบัดซบจริงๆ
ฟ้ากลับมาหาผมทุกครั้งที่เธอมีปัญหา หลายครั้งที่ปัญหานั้นเกิดเพราะแฟนใหม่ของเธอ หลายครั้งที่ตอนนั้นเพ้นท์เองก็อยู่ข้างๆ แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร
ผมตามแก้ให้เพราะคิดว่าอยากทำให้มันจบๆไป แต่ไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องใหญ่จนถึงขั้นที่ผมสลัดมันไม่ลง
ยอมรับอย่างเห็นแก่ตัวต่อฟ้าอีกครั้งว่าในตอนนี้ผมอยากใช้ชีวิตอยู่กับเพ้นท์มากกว่าหล่อนจริงๆ
แต่จะทำยังไงได้ในเมื่อผมเป็นคนทำให้เธอเป็นอย่างนี้ ผมทิ้งความรับผิดชอบนี้ไม่ได้ และผมก็ทิ้งความรู้สึกเพ้นท์ไม่ได้
ผลปรากฏเลยออกมาเละเทะแบบนี้
ผมดูแลเพ้นท์ไม่ได้ พอๆกับช่วยฟ้าได้ไม่เต็มที่
ผมบอกฟ้าซ้ำๆว่าผมช่วยหล่อนไม่ได้เท่ากับเมื่อก่อนแล้ว ผมมีเพ้นท์ ผมไม่ต้องการเป็นแฟนหลอกๆให้เธอไปพบกับพ่อแม่แล้วจะได้ไม่โดนต่อว่า
พ่อแม่ฟ้ากับพ่อแม่ผมเป็นเพื่อนกัน พวกท่านอาจจะโกรธถ้าผมทำเธอท้องก่อนแต่ง แต่คงไม่ว่าอะไรมากหากคนนั้นเป็นผม ผมรู้ข้อนี้ดี ฟ้าเองก็เช่นกัน เธอจึงมาขอร้องให้ผมช่วยเธอ เพื่อไม่ให้พ่อแม่เธอต่อว่า เพื่อไม่ให้พ่อแม่เธอผิดหวัง พ่อฟ้าเป็นคนดุและอารมณ์รุนแรงมากและหากรู้ว่าลูกสาวตนไปท้องกับใครไม่รู้สถานการณ์คงแย่จนถึงขั้นตัดพ่อลูก
ทำให้ผมลำบากใจ
เรื่องเรียนเองก็ทำให้ผมปวดหัวไม่แพ้กัน ตัวจบผมเองก็ต้องเร่งทำ ทั้งปัญหาชีวิตวุ่นวายจนอยากจะทึ้งหัวตัวเองให้ตาย
เชื่อไหมว่าตอนนั้นผมนั่งหมดอาลัยตายอยากอยู่ในห้องเงียบๆ เป็นเพ้นท์ที่เปิดประตูเข้ามาพร้อมอ้อมกอดอบอุ่น กระชากให้ผมกลับมามีชีวิตอีกครั้ง
เด็กคนนี้ต้องเข้มแข็งขนาดไหน
ในตอนนั้นผมอยากเล่าทุกอย่างในใจออกไป ระบายทุกอย่างให้เพ้นท์ฟัง แต่จิตสำนึกผมกลับบอกว่าเรื่องของฟ้ามันไม่ใช่เรื่องที่สมควรบอก ฟ้าเป็นผู้หญิงและการที่เอาเรื่องที่เธอท้องไปบอกใครคงทำให้เธอเสียใจและอับอาย ผมเลยปิดปากเงียบ
แต่ไม่นานเพ้นท์ก็รู้เรื่องทุกอย่างจากปากของฟ้า ไม่ใช่ผม
ทำผิดพลาดมาไม่รู้กี่ครั้งแล้ว
ผมจึงตัดสินใจเล่าทุกอย่างให้เขาฟังทั้งๆที่รู้ว่ามันไม่มีความหมาย
สุดท้าย เพ้นท์ก็เสนอให้เราแยกกัน
ใจผมดิ่งลงเหว ไม่อยากสูญเสียคนๆนี้อีกครั้ง
เพ้นท์คุยกับผมด้วยน้ำเสียงราบเรียบราวกับว่าไม่ใช่ปัญหาใหญ่ เหมือนคุยเรื่องปกติทั่วไป ทั้งๆที่คนที่เสียใจมากที่สุดคือเพ้นท์เอง เด็กคนนี้นี่มันจริงๆเลย ทำไมต้องอดทนเพื่อผมขนาดนี้
ผมใช้เวลาขบคิดเรื่องนี้ค่อนข้างนาน ในใจผมร่ำร้องเรียกหาเขาอยู่เสมอ บอกตัวเองซ้ำๆว่าจะปล่อยเพ้นท์ไปไม่ได้ แต่อย่างไรสุดท้ายก็ต้องยอมรับว่าหากผมยังรั้งเขาไว้อย่างนี้ เพ้นท์ก็จะไม่มีความสุขต่อไปเรื่อยๆ
ถึงจะไม่มั่นใจว่าหากยอมถอยห่างกันแล้วเพ้นท์จะมีความสุขหรือไม่ อย่างไรเสียเด็กคนนี้ก็ดูเหนื่อยกับความไม่มั่นคงของผมมากพอแล้ว
ผมรักเขา แต่ผมไม่เคยแสดงมันออกมา ทำร้ายจิตใจเขาซ้ำๆ
ผมไม่แน่ใจว่าทำไมผมถึงไม่แสดงออกมาว่ารักเขา อาจจะเพราะส่วนหนึ่งคือผมไม่เคยชิน ยอมรับแบบทุเรศเลยว่าผมยังแคร์สายตาคนอื่นอยู่มากกว่าเขา คิดโง่ๆว่ายังไงเพ้นท์ก็รักผมอยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องทำอะไรเพื่อแสวงหาความรักจากเด็กคนนี้อีก ชินกับการได้รับความรับจากเด็กคนนี้จนลืมให้กลับ
ที่จริงเพ้นท์ควรจะหมดรักกับคนทุเรศแบบผมแล้วด้วยซ้ำ แต่มันก็ยังรักผมอยู่ ผมไม่รู้ว่าตัวเองโชคดีแค่ไหนที่เพ้นท์ยอมรับข้อเสนอเห็นแก่ตัวของผม
ผมบอกไม่ได้ว่าเมื่อไหร่ที่ผมจะแก้ปัญหานี้ได้ มันเรื้อรังยาวนานมากเกินกว่าจะใช้เวลาแค่ไม่กี่เดือน นิสัยใจคอของพ่อแม่ฟ้าเป็นอย่างไรผมรู้ดี เรื่องนี้ไม่ได้จบง่ายๆแน่ แต่ผมก็ต้องทำมันให้จบให้ได้
จบโดยที่ผมกับฟ้าจะไม่เกี่ยวข้องกันอีก
จบลงที่ผมจะกลับมาอยู่กับเขาได้อีก
เวลาผ่านไป ข้าวของของเพ้นท์น้อยลงเรื่อยๆ ผมรู้ว่าเขาแอบมาขนมันออกไปตอนผมไม่อยู่ แต่ถึงอย่างนั้นก็อดใจเสียไม่ได้
ผมเก็บซ่อนเสื้อนักเรียนของเพ้นท์ไว้ เป็นของชิ้นเดียวที่หลงเหลืออยู่ในห้องนี้ เป็นหลักฐานชิ้นสำคัญว่าห้องนี้เคยมีผมกับเขาอยู่ร่วมกัน
เป็นหลักฐานบอกว่าตอนนั้นเรามีความสุขแค่ไหน
และผมจะต้องนำความสุขนั้นกลับมาให้ได้
ระหว่างเวลาที่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน เชื่อเถอะว่าเป็นผมเองที่แอบสอดส่องหาเขาอยู่บ่อยๆไปพร้อมๆกับเคลียร์ปัญหาเรื่องฟ้า ในที่สุดผมก็เรียนจบพร้อมเพื่อนๆแม้ว่าจะเจอปัญหาปวดหัวมากมายก็ตาม ส่วนหนึ่งต้องขอบคุณเพ้นท์ที่เป็นแรงบันดาลใจผลักดันให้ผมได้รับใบปริญญา ถีบตัวเองให้ก้าวไปข้างหน้าเพื่อหวังว่าสักวันผมและเขาจะได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง
เพ้นท์ไม่ได้มางานรับปริญญาของผมซึ่งผมไม่กล่าวโทษอะไร ขอแค่เขามีความสุขได้ก็พอ เพ้นท์ไม่ได้ดูซูบผอมเหมือนช่วงแรกๆแล้ว แต่แววตาเด็กคนนี้ไม่เหมือนเก่า แววตาที่ผมรู้ดีว่ามันเกิดขึ้นเพราะอะไร
ตอนกลางวันเพ้นท์หัวเราะยิ้มร่ากับเพื่อนๆได้จนผมดีใจตามไปด้วย แต่เมื่อตะวันตกดินเมื่อไหร่จะเป็นหน้าที่ของธุวา ประจำที่ๆสองคนนั้นอยู่ด้วยกัน ปรับทุกข์เล่าเรื่องราวต่างๆที่ผมไม่มีโอกาสได้ทำ
ผมเคยคุยกับธุวาเรื่องเพ้นท์ กลัวสุดใจว่ามันจะมาแย่งเพ้นท์จากผมไป แต่สิ่งที่มันบอกผมคือ
“เพ้นท์ไม่มีวันรักผมได้หรอก ทั้งใจเขามีแต่พี่ เขารอแค่พี่ รักแค่พี่ และถึงผมจะรักเขามากแค่ไหนผมก็ไม่สามารถอยู่ข้างเขาได้หรอก ผมมีคุณสมบัติไม่พอ พี่ไม่ต้องห่วง ผมอยู่ดูแลเพ้นท์ให้ไม่ได้แปลว่าผมจะแย่งมันไปจากพี่”
ความรักของธุวาบริสุทธิ์มากจนผมยอมให้สองคนนี้อยู่ด้วยกันโดยไม่นึกแคลงใจอะไรอีกต่อไป
ถึงแม้ในใจผมจะอิจฉาไอ้วามากพอควรก็ตามที่มันได้อยู่ใกล้ชิดเพ้นท์ทุกวัน มีแต่ผมที่ต้องคอยสอดส่องตามหาเขา
แต่ก็สมควรแล้ว อันที่จริงบทลงโทษนี้ดูจะเบาไปด้วยซ้ำ
หากแต่เทียบกับความคิดถึงแล้วมันก็ทรมานได้ไม่ต่างกับตกนรกสักเท่าไหร่ คนที่ผมอยากกอดอยู่ใกล้แค่เอื้อม แต่ผมไม่มีสิทธิ์ไปเสนอหน้าให้เขาเห็นจนกว่าจะเคลียร์เรื่องราวที่ผมก่อไว้ให้ได้
สองปี
ถึงเวลาแล้วที่จะมารับเขากลับ
☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼
ตอนนี้เป็นตอนที่ยาวที่สุดของเรื่องนี้เลย(...)
คนเรามีทั้งข้อดีข้อเสีย เพราะอย่างนั้นมนุษย์จึงเป็นมนุษย์
ความคิดบางอย่างคนหนึ่งคิดไม่ได้คนหนึ่งคิดได้
ซันเป็นคนที่คิดแทนคนอื่นได้ แต่คิดเรื่องตัวเองไม่ได้
เขียนเรื่องนี้ทีไรอารมณ์เราดิ่งลงตลอดไม่รู้ทำไม หลังๆเลยกลัวที่จะเขียน
ที่มาอัพช้าบ่อยๆก็สาเหตุนี้ด้วยค่ะ
มีความคิดอยากหยุดเขียนเรื่องนี้หลายทีมาก แต่ก็ทำไม่ลง
สุดท้ายก็ถีบดันมันมาจนถึงตอนนี้
ขอบคุณทุกคนที่ยังอยู่ด้วยกันจนถึงตอนนี้อีกครั้งและอีกครั้ง
ตอนหน้าเป็นบทสรุปแล้ว
กว่าจะเดินทางมาถึงจุดนี้ได้ต้องขอบคุณนักอ่านทุกคนจริงๆค่ะ
-
สงสารน้องจังเลยค่ะ เกลียดความเห็นแก่ตัวของพระเอก แคร์สายตาคนอื่นมากกว่าคนที่ตัวเองรักและรักตัวเอง :angry2:
-
T T
ทำไมน้องต้องมารักซันด้วยวะ??
-
อยากตบฟ้าซักทีจัง
-
:angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
บางทีก็ไม่อยากให้เพ้นท์รอให้ซันกลับมาหา อยากให้ตัดใจไปเลยเจ็บมาหลายครั้งแล้ว
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :L2:
-
ก็หวังว่าจะไม่มีอะไรมาขัดขวางทั้งคู่อีกนะ :hao5: ธุวามาซบอกเจ้มาเด็กดี :katai2-1:
-
เห็นแก่ตัว
:เฮ้อ:
-
ถ้าเรื่องนี้หักมุมเป็นเพนท์หมดรักพี่ซันแล้วคงสะใจพิลึกเลยค่ะ
แต่ไม่น่าจะมีทางเป็นไปได้555
-
กีสสสส
อยากจะตบๆๆๆๆ อิตาพระเอก
-
Dear Sunshine 12 :: The End
ย่างเข้าสู่ชั้นปีที่สี่ เด็กน้อยเติบโตจนกลายเป็นหนุ่ม ผ่านเรื่องราวหลายอย่างจนหัวใจเข้มแข็งขึ้น แน่แท้ ในใจเขายังคงเฝ้ารอซันอยู่เสมอ ปฏิเสธไม่ได้ว่าบ่อยครั้งที่คิดถึงจนน้ำตาไหล อยากเจอแต่ก็รู้อีกว่าเป็นไปไม่ได้ ยังไม่ถึงเวลา
หรืออาจจะไม่มีเวลานั้นเลยก็ได้
อย่างไรเสียก็อีกเพียงแค่ปีเดียว หนึ่งปีต่อจากนี้จะตัดสินชีวิตเขาต่อไปว่าจะมีคนๆนี้เป็นเจ้าของดวงใจต่อไปหรือไม่ หรือถึงเวลาแล้วที่เขาควรจะออกตามหารักครั้งใหม่
เวลาที่ผ่านมา เมื่อใดที่คิดถึงคนๆนั้นก็ทำได้เพียงนึกถึง แม้แต่รูปถ่ายสักรูปเขายังไม่มีเก็บไว้ ทำได้แค่นึกถึงเจ้าของใบหน้าคมคายไปเรื่อยๆเท่านั้น และถึงแม้เวลาจะเปลี่ยนผันไปแต่เขากลับยังยึดมั่นในรักเดิม แม้ที่ผ่านมามีคนเข้าหาเพ้นท์บ้างประปราย เสียแต่เป็นเขาเองที่เป็นฝ่ายปฏิเสธไป
ธุวายังคอยเป็นที่รับฟังเขาทุกคืน
เขาเคยคิดว่าหากเฮียมาไม่ทันเวลาจริงๆ เจ้าของหัวใจคนต่อไปอาจเป็นวาก็ได้
หากถามว่าเพ้นท์เคยคิดจะรักวาไหม เขาตอบได้ว่าเคย แต่ต้องเป็นตอนที่เขากับเฮียขาดกันแล้วจริงๆ ธุวาเป็นคนใจดี ใจดีพอๆกับเฮียหรืออาจจะมากกว่าเสียด้วยซ้ำ เขาแพ้คนประเภทนี้ แต่ที่เขายังรักไม่ได้เพราะใจทั้งใจยังผูกให้กับเจ้าของคนเก่า
เพ้นท์เคยเอ่ยแซวขำๆกับเพื่อนของตนไปว่า หากเมื่อไหร่ที่เขากับเฮียต้องจบกันแล้วจริงๆ เขาอยากให้วาเป็นเจ้าของหัวใจคนใหม่
ธุวาได้แต่แย้มยิ้มพร้อมคำปฏิเสธ ยิ้มของเพื่อนคนนี้ช่างดูเบาบาง เป็นรอยยิ้มที่เห็นแล้วอยากจะร้องไห้แทนเสียมากกว่า เขาไม่รู้ว่าเพราะอะไรธุวาจึงปรากฏสีหน้าแบบนั้น แต่เจ้าตัวบอกว่าตนไม่สามารถอยู่ข้างๆเขาได้เหมือนซันจนเพ้นท์นึกประหลาดใจ
สุดท้ายเรื่องราวตรงนี้ก็ถูกตัดจบไป เมื่อดวงดาวไม่ใคร่ที่จะเอ่ยถึง
เข้าปีสุดท้ายของนักศึกษามหาวิทยาลัยทำให้เขาอดใจหายไม่ได้ ช่วงเวลาที่ผ่านมาผ่านไปไว เวลาไม่ใคร่รอใคร เขายังจำความรู้สึกที่เป็นนักศึกษาหน้าใหม่ได้อยู่เต็มอก รวมถึงช่วงเวลาที่เขาได้ใช้กับใครบางคน
เพ้นท์ยิ้มต้อนรับให้กับน้องใหม่ที่เข้ามาทักทาย เขาเติบโตขึ้นจนปฏิเสธไม่ได้ว่าเป็นที่ต้องตาของใครหลายๆคน ด้วยใบหน้าน่ารักกับรอยยิ้มที่มาคู่กับใบหน้าเสมอทำให้เขาเป็นที่รู้จัก คนดังของภาคเอ่ยทักทายรุ่นน้องตามปกติ สองขาก้าวออกไปจากตึกเรียน เขาบอกลาเพื่อนฝูงก่อนปลีกตัวไปยังพื้นที่คุ้นเคย
แอ่งเก็บน้ำของมหาลัยยังคงเหมือนเดิม ที่เปลี่ยนไปก็คือ...เขาไม่ได้มีใครอีกคนอยู่เป็นเพื่อนแล้ว
ธุวาบอกกับเขาในวันสุดท้ายของการสอบปลายภาคปีที่สามว่าตนจะต้องย้ายที่อยู่เนื่องจากงานของพ่อ ทำให้ไม่สามารถเรียนจบไปพร้อมกับเขาได้ เป็นที่น่าเสียดายที่เขาต้องลาจากเพื่อนแสนดีคนนี้ไป
เขายังจำทุกคำที่วาบอกได้อย่างดี
“เพ้นท์เป็นคนเก่งอยู่แล้ว เรารู้ว่าเพ้นท์อยู่ได้ถ้าไม่มีเรา เราดีใจที่เพ้นท์เข้มแข็งขึ้นนะ ถึงแม้จะไม่ได้อยู่ด้วยกันเหมือนเดิมแล้วแต่เรายังเป็นเพื่อนเพ้นท์ตลอด มีอะไรก็บอกกันได้นะ...ถ้าตอนนั้น....”
ประโยคสุดท้ายของวาถูกตัดขาดไป เขาไม่อาจรู้ว่าธุวาพูดอะไรเมื่อเจ้าตัวทำเพียงยิ้มให้อย่างเดียวก่อนหันหลังจากไป
อเมริกากับไทย ทั้งช่วงเวลาทั้งระยะทางนับว่าต่างกันมากนัก
แต่กระนั้นเขาก็ติดต่อธุวาผ่านอีเมล์เสมอ เหตุเพราะเจ้าตัวปิดทั้งเฟสบุ๊คและไลน์ แอพลิเคชั่นสื่อสารชื่อดังในตอนนี้เพียงเพราะไม่อยากให้เพื่อนๆตกใจในการจากไปอย่างกะทันหัน เรื่องบินไปอเมริกานี่เจ้าตัวแทบไม่ได้บอกใครเลยนอกจากเขาและเพื่อนอีกมีกี่คนเท่านั้น ทำให้เขาลำบากใจในการแก้ตัวแก่คนรอบข้างที่เหลือ สุดท้ายก็เลยติดต่อผ่านวิธีโบราณ
แต่ก็ไม่ได้เป็นปัญหาอะไรสำหรับเขา ขอแค่ยังได้ติดต่อกันบ้างเขาก็พอใจแล้ว
เพ้นท์ยืนรับลมยามเย็น ปล่อยให้สายลมคลอเคลียผ่านร่างกายไป เขาจ้องมองไปยังท้องฟ้าสดใสที่แปรสีเปลี่ยนเป็นส้ม ในอีกไม่ช้าพระอาทิตย์คงหมดเวลาทำงาน
เมื่อคิดถึงเวลาที่ผ่านมา ร่างโปร่งยืนยิ้มให้กับแสงอาทิตย์ที่กำลังจะหมดไป แสงอาทิตย์อบอุ่นเฮือกสุดท้ายของวันฉายแสงผ่านตัวเขา ท้องฟ้าสีส้มสดคล้ายกำลังจะเปลี่ยนสีอีกครา
เพ้นท์มองภาพตรงหน้าครั้งสุดท้ายก่อนหมุนตัวออกจากอ่างเก็บน้ำ
ทันทีที่หันกลับ เขาพบพระอาทิตย์ของเขาปรากฏขึ้นตรงหน้า เป็นคนที่เขาคิดถึงสุดหัวใจ
ดวงตาสวยเบิกกว้าง ริมฝีปากเผยอออกคล้ายจะพูดสิ่งใด หากแต่ไร้เสียงเอื้อนเอ่ย ความคิดถึงสุดหัวใจไต่ตื้นขึ้นมาแน่นเต็มอก
ซันดูโตขึ้นจากแต่เดิม ปฏิเสธไม่ได้ว่าชายหนุ่มตรงหน้าดูดีจนหาจับตัวได้ยาก ชายหนุ่มจ้องมองเด็กน้อยของเขาอย่างไม่วางตา ก่อนจะขยับขาออกตัวเดินเข้าหาเด็กน้อยตรงหน้า
“มารับแล้ว...”
เพ้นท์เผยรอยยิ้มกว้าง สิ้นสุดการร้องไห้อันยาวนานจริงๆเสียที
สองแขนแกร่งโอบล้อมคนตัวเล็กกว่าไว้ในอ้อมแขน กระชับออมกอดให้แน่นยิ่งขึ้น กอดรัดให้สุขสมทดแทนช่วงเวลาที่ผ่านมา
เขารู้เขาทำตัวเหลวแหลกไปหลายครั้งหลายครา ทำผิดซ้ำซาก ทำร้ายจิตใจคนตรงหน้าซ้ำๆ ยึดเอาความเห็นแก่ตัวจนปัญหาบานปลาย แต่เพ้นท์ก็ยังอยู่รอเขาเสมอ แม้นในอดีตเขาไม่เคยเอ่ยคำรักหากเพราะยังรู้ว่าไม่ถึงเวลา เขายังไม่คู่ควรกับคำนั้น
แต่ในครานี้ เขากล้าที่จะเอ่ยมันออกมาได้อย่างเต็มเสียงแล้ว..
“รัก..”
“...เหมือนกัน” เพ้นท์เอ่ยตอบ ซบหน้าลงบนอกแกร่งมากยิ่งขึ้นคล้ายจะยินยอมรับฟังคำหวาน
เด็กน้อยรู้ว่าคนๆนี้มีข้อเสียอยู่ภายในมากมาย แต่กระนั้นก็เป็นส่วนที่ซ่อนอยู่ภายในลึกๆ ซันพยายามทำตัวให้สมบูรณ์แบบเพื่อจะได้เป็นที่พึ่งพาของใครๆโดยไม่รู้ว่าการกระทำเช่นนั้นเองก็เป็นข้อเสียให้กับตัวเขาเช่นกัน
เขาคิดถึงคนอื่นมากไปจนลืมคนใกล้ตัว
ไม่มีใครสมบูรณ์แบบได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ ไม่มีใครทำให้เราถูกใจได้ทุกอย่างทั้งหมด ที่เพ้นท์เข้าใจและยอมรับได้ก็คือเขาสามารถยอมรับข้อเสียของคนๆนี้ได้ หากเพราะหลงรักข้อดีที่มีมากกว่า
เขาถึงบอกให้พยายามมองส่วนที่ดี เพราะทุกคนล้วนมีข้อดีข้อเสียต่างกันออกไป หากแต่ใคร่จะเป็นคนรักรู้ใจ ก็ต้องยอมรับข้อเสียนั้นให้ได้เช่นกัน
เพ้นท์เข้าใจแต่ใช่ว่าจะยอมได้ทุกอย่าง ในเรื่องบางเรื่องจำเป็นต้องใช้เวลาในการปรับปรุง เขายอมให้โอกาสคนๆนี้แก้ไขข้อด้อยเพื่อให้หัวใจทั้งคู่เข้ามาบรรจบกันใหม่
เขาอาจจะรักกันแค่ในวันนี้ หรือแม้ว่าเขาอาจจะหมดรักกันในอีกไม่กี่วันข้างหน้า แต่นั่นก็มากพอแล้วกับการที่เคยรอ
เราเว้นระยะห่าง เพื่อให้วงโคจรของเรากลับมาสมบูรณ์มากกว่าเดิม.
Dear Sunshine วาดตะวัน
-END-
☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀
ในที่สุดก็เดินทางมาจนถึงตอนนี้
อาจจะไม่เป็นที่พอใจของใครหลายๆคน
แต่เป็นตอนจบที่ตั้งใจให้เป็นตั้งแต่แรกอยู่แล้ว
เคยคิดจะเปลี่ยนบทสรุปนี้อยู่หลายครั้งระหว่างการเดินทาง
แต่ก็บอกตัวเองว่า ให้มันจบอย่างที่มันเคยเป็น อย่างที่เราเคยตั้งใจวาดไว้
คงดีกว่า
ดังนั้นต้องขออภัยจริงๆหากไม่ถูกใจใครๆ
สุดท้ายเฮียก็ยังไม่เคยทำอะไรให้เพ้นท์จริงๆจังๆสักทีเลย
ใช่
เพราะเช่นนั้นถึงเป็น วาดตะวัน
ดวงตะวันที่เพ้นท์วาด ไม่ได้ต้องการอะไรจากมันเลยนอกจากได้เป็นเจ้าของภาพวาด
ได้อยู่เคียงข้าง ได้หลงรักดวงตะวันในภาพของตนก็พอแล้ว
ฟังดูน้ำเน่าไร้เหตุผล แต่ความรักเราเลือกคนรักไม่ได้ เหมือนที่เราห้ามไม่ให้รักไม่ได้
อยากให้รับรู้ถึงความรู้สึกของรักมากกว่า จึงไม่ได้เขียนให้เป็นความรักที่ต้องรักตอบอะไรมากมาย
ขอแค่เป็นความรักที่สมหวัง ของคนหวังน้อยก็เพียงพอ
นึกภาพตอนเขียนเรื่องนี้จบไม่ออกเลย แต่มันก็จบแล้ว ระหว่างการเขียนเรื่องนี้พบเรื่องปวดหัวมามากพอเลย
ไม่คิดว่าจะพาเรื่องนี้มาจนถึงคำว่า The End ได้จริงๆ
คงล้มเลิกไปแล้วหากไม่มีผู้อ่านที่รอตามจนถึงตอนนี้
ขอบคุณทุกกำลังใจและทุกคอมเม้นท์มากค่ะ
เรื่องนี้ยังเหลือตอนพิเศษที่อยากเขียนอยู่อีกหนึ่งตอน ถ้าไม่เป็นการรบกวนอะไรอยากให้ลองตามอีกสักนิด
ขอบคุณที่อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่ต้นจนจบค่ะ
แม้วาดตะวันจะไม่ใช่เรื่องที่ดีที่สุด ไม่ใช่เรื่องที่เขียนแล้วสนุกที่สุด แต่ก็ภูมิใจกับมันที่สุด
ขอบคุณทุกคนอีกครั้งที่ทำให้เรื่องนี้มีบทจบ
Until we meet again,
xyxear
-
หวาาา จบเร็วจัง แต่จบด้วยดีก็ดีใจ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ :katai2-1:
-
จบแล้ว แต่สั้นจัง อยากเห็นตอนน้องมีความสุขบ้าง
ถ้าเป็นไปได้ ขอตอนพิเศษให้น้องหน่อยนะคะ ถ้าไม่รบกวนเกินไป ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ
-
เนื้อเรื่องดูเศร้า ๆ ซึม ๆ แต่ก็น่าติดตาม
บทสรุปตามความตั้งใจ ก็ดีแล้ว แค่คิดว่ามันเป็นความอดทนที่ตัวเองคงทนไม่ได้แน่
++ เป็นกำลังใจค่ะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :3123: ขอตอนพิเศษหน่อยนะคะ
-
ขอบคุณค่ะ ที่จบแบบให้น้องมีความสุข ถึงแม้อยากจะให้เปลี่ยนพระเอก แต่ถ้ามาอิงชีวิตจริงแล้ว พระเอกแบบซันมีให้เห็นเกลื่อน เพราะน้องรักจึงรอและให้อภัย ตอนพิเศษขอหวานๆ ให้น้องมีความสุขจริงๆ ซะทีนะค่ะ ^^
-
เนื้อเรื่องน่ารักมากค่ะ ชอบๆๆๆๆๆ
-
:3123: :3123: :3123: :3123: :3123:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ในใจลึกๆ เรายังยอมรับซันไม่ได้ ใช่คนแบบซันมีทั่วไป แต่คนแบบวาอาจมีไม่มาก เพ้นท์โชคดีที่ยังมีวาเพราะเราคิดไม่ออกเลยว่าจะเป็นยังไงถ้าไม่มี สำหรับเรื่องนี้เรามองวาเป็นพระเอกนะเพียงแค่เพ้นท์ไม่ใช่นายเอกเท่านั้นเอง 5555 บางทีนายเอกของวาคงกำลังรอวาอยู่ก็ได้ (มโนไกลแป๊บ) เราไม่เลือกคนที่มีให้เกลื่อนแต่เราเลือกคนที่มีเพียงคนเดียว อิอิ :katai3:
-
::จดหมายจากดวงดาว::
“ขอบฟ้าที่เรานั่งมองคราวนั้นยังมีความหมาย
ต้นไม้ลำธารยิ่งมองยิ่งคิดถึงเธอมากมาย
ชีวิตที่มันขาดเธอวันนี้ยังเดินต่อไป
แค่ได้คิดถึงก็เป็นสุขใจ...”
แค่ได้คิดถึง - ญารินดา (https://www.youtube.com/watch?v=iDJXIWmwCBI)
สำหรับบางคน แค่ได้รู้จัก ชีวิตก็มีความหมายแล้ว
เพ้นท์เป็นคนแรกที่ทำให้เขารู้สึกหลงรัก เป็นความรู้สึกที่เขาไม่ควรมีให้ใครตามที่เคยตั้งใจบอกกับตัวเอง เขาไม่ควรเกิดความรู้สึกนี้
แต่ใครๆก็รู้ ความรักเลือกเกิดไม่ได้
ความรัก ห้ามให้ตกหลุมรักไม่ได้
ตั้งแต่ที่รู้ตัวว่าเริ่มรักก็รู้แล้วว่าต้องผิดหวัง ไม่ใช่เพราะเขาดีไม่พอกับคนในหัวใจของเพ้นท์ ไม่ใช่เพราะเพ้นท์รักเฮียจนล้นใจ แต่เป็นเพราะเขาเอง เป็นที่ตัวเขาเองที่ไม่ว่าจะรักใครย่อมไม่มีวันสมหวัง
ธุวาเลิกหวังกับความรักแล้วในชีวิตนี้
แต่เพ้นท์เป็นคนให้กำเนิดความรักในใจของเขาเสียอย่างนั้น ความตั้งใจที่เคยวาดไว้พังทลายลงเมื่อได้อยู่เคียงข้างคนตรงหน้า น่าเสียใจที่เขารู้ดีว่าเขาทำได้เท่านั้น อยู่เคียงข้างได้แต่ไม่อาจเป็นเจ้าของได้ เขารู้ตัวเองดีแต่กระนั้นก็ห้ามไม่ให้รักไม่ได้ คงเหมือนอย่างที่เพ้นท์เคยว่าไว้
เพ้นท์เองก็เลิกรักซันไม่ได้ เลือกรักไม่ได้ ความรู้สึกเกิดได้เองโดยไม่ต้องพึ่งสิ่งใดนอกจากหัวใจ
เมื่อรู้ว่ารักไร้หนทางสมหวัง เขาจึงเลือกที่จะทำให้คนรักมีความสุข ยอมเป็นที่รับฟังปัญหา อยู่เคียงข้างยามที่คนข้างๆไม่สบายใจ แม้จะไม่ได้เห็นรอยยิ้มสดใสของเพ้นท์บ่อยนักเพราะหลายครั้งที่เพ้นท์อยู่กับเขาเจ้าตัวจะพกมาแต่น้ำตา แต่นั่นก็ไม่เป็นไร
ถึงแม้จะไม่ค่อยได้เห็นด้านที่สดใสสว่างของพระจันทร์ แต่ขอเป็นดวงดาวที่ได้เห็นเงามืดของดวงจันทร์คนเดียวก็พอ
ได้เท่านี้ก็โชคดีเพียงไหน
ในช่วงที่พระจันทร์ไม่สดใส ในใจเขาอยากเข้าไปกระชากซันมาตอบคำถามที่ค้างในใจเขาให้หมดเปลือก อยากจะต่อยชายหนุ่มคนนี้โทษฐานทำให้หัวใจของเขาเสียใจ แต่ก็รู้ว่าไม่ได้อะไร เขาเปลี่ยนให้เพ้นท์มารักเขาไม่ได้ ดังนั้นเลือกสู้ให้คนน่ารักคนนี้มีความสุขไม่ดีกว่าหรือ
วาเริ่มเข้าหาซัน ทยอยบอกเล่าเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นให้ชายหนุ่มฟังและพึงระลึกไว้ว่าตัวเองนั้นทำคนรักเจ็บปวดมากเพียงไหน เขาอยากใหซันรู้ตัวว่าบางครั้งโอกาสไม่ได้รออยู่ตลอด อย่าเที่ยวรอเวลาและโชคชะตา ในเมื่อตัวซันยังมีทั้งโอกาสเวลาและโชคชะตาเหลืออยู่ ใยจึงไม่รีบตัดสินใจรักก่อนที่จะไม่มีสิทธิ์อีก ใยจึงไม่รีบจบเรื่องเพื่อได้ใช้เวลาร่วมกับรักให้ได้นานกว่านี้
เหมือนเขาเป็นคนตบหน้าให้พระอาทิตย์ตื่นจากความฝันลงมือทำความจริง ซันกลับไปเคลียร์เรื่องราวของตน เอ่ยคำสัญญากับเพ้นท์ เขาเชื่อว่าความรักของสองคนนี้ท้ายสุดจะมาบรรจบกัน เวลาของทั้งคู่ยังมีอีกมากนัก
ส่วนเวลาของเขาเหลือน้อยลงแล้ว
“เพ้นท์เป็นคนเก่งอยู่แล้ว เรารู้ว่าเพ้นท์อยู่ได้ถ้าไม่มีเรา เราดีใจที่เพ้นท์เข้มแข็งขึ้นนะ ถึงแม้จะไม่ได้อยู่ด้วยกันเหมือนเดิมแล้วแต่เรายังเป็นเพื่อนเพ้นท์ตลอด มีอะไรก็บอกกันได้นะ...ถ้าตอนนั้น....
ถ้าตอนนั้นเขายังมีชีวิตอยู่ล่ะก็...”[/b]
ธุวารู้ตัวมาตั้งนานแล้วว่าสักวันตนคงกลายเป็นดวงดาวจริงๆ
เขาป่วย...ด้วยโรคร้าย เรื้อรังมานานหลายปี
ครอบครัวตัดสินใจให้เขาไปรักษาต่อที่อเมริกา เสียแต่ชายหนุ่มขอยื้อเวลาไว้ จนกระทั่งร่างกายทนแทบไม่ไหว สุดท้ายก็ต้องจากประเทศบ้านเกิดไปในชั้นปีที่สามของมหาวิทยาลัยอย่างกะทันหัน
เสียใจจริงๆที่เขาไม่ได้อยู่เรียนให้จบพร้อมเพื่อนๆและพร้อมดวงใจ
เขาโกหก
โกหกเพ้นท์และเพื่อนทุกคนว่าต้องย้ายที่อยู่เพราะงานของพ่อ หากแต่เหตุผลที่แท้จริง...มีเพียงซันเท่านั้นที่รู้ อันที่จริงธุวาไม่ได้ตั้งใจจะบอกเรื่องนี้กับศัตรูหัวใจนักหรอก เพียงแต่เขาเลือดขึ้นหน้าจนพลั้งปากบอกไปเอง เขาโกรธที่ซันได้รับความรักตั้งมากขนาดนั้นแท้ๆแต่กลับไม่ทำอะไรให้เรื่องในดีขึ้นมา
ทั้งๆที่ตัวเองมีโอกาสมากมายแท้ๆ
ธุวาหาที่พักเพื่ออยากเลิกคิดถึงโรคร้ายที่ตามกัดกินเขามาเป็นเวลาหลายปี อยากปล่อยใจให้สบาย อยากมีเวลาอยู่กับตัวเอง เขาค้นพบว่าที่นั่นคืออ่างเก็บน้ำของมหาลัยที่เงียบสงบ ที่ๆจากหนึ่งเจ้าของกลายเป็นสอง เขาเห็นเพ้นท์ท่ามกลางแสงจันทร์ และไม่เคยลืมความประทับใจครั้งนี้ได้เลย
เขาพอรู้จักเพื่อนใหม่คนนี้บ้างประปราย เพ้นท์เป็นที่รู้จักแม้จะไม่มากแต่ก็พอประมาณ และดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะไม่รับรู้ถึงข้อนี้ นั่นทำให้เขาเริ่มสนใจคนตรงหน้ามาขึ้นเรื่อยๆ
เรื่อยๆจนกลายเป็นรัก
พอรู้ตัวก็ฝืนไว้ไม่ทันเสียแล้ว จึงปล่อยใจให้หลงรักคนนี้ไปเรื่อยๆจนกว่าจะรักไม่ได้อีก
สำหรับเขา เพ้นท์คือความทรงจำที่มีค่าที่สุด เขาเคยได้ยินมาว่า ที่เราชอบดวงจันทร์คงเพราะว่ามันมีดวงเดียว ใช่ เพ้นท์คือดวงจันทร์สำหรับเขาเพียงดวงเดียว และเขารักมัน
ธุวาไม่เคยหยุดแหงนมองดวงจันทร์ เขารักที่จะได้มองมัน เหมือนได้เพิ่มพลังให้กับชีวิต
เขารักได้ แต่จะไม่มีวันสมหวัง เพราะเขารู้ตัวเองเหลือเวลาชีวิตอีกไม่มากแล้ว ต่อให้ดวงจันทร์ยอมลดตัวลงมาคู่ดวงดาวจริงๆ เขาก็ไม่สามารถทำให้ดวงจันทร์มีความสุขได้จนถึงช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิต เพราะเช่นนั้นจึงตั้งกฎกับตัวเองว่าจะไม่รักใคร
อาจจะเป็นโชคดีก็ได้ที่เพ้นท์ไม่ได้รักเขา เพ้นท์ควรมีความสุขกับคนอื่นที่ไม่ใช่เขา
นับตั้งแต่ที่ซันเริ่มห่างกับเพ้นท์ เขาเห็นความเปลี่ยนแปลง ดวงจันทร์สามารถอยู่ได้เมื่อไร้แสงอาทิตย์ แม้จะไม่ส่องแสงสวยงามเท่าเดิม แต่ยังคงเป็นดวงจันทร์ หาใช่ก้อนหินอัปลักษณ์ เพ้นท์จะเข้มแข็งขึ้นเมื่อช่วงเวลานี้ผ่านไป และธุวาจะมีความสุขเมื่อคนรักเข้มแข็งได้ด้วยตัวเอง ไม่ต้องการเขาเช่นเคย
อีกเรื่องที่ไม่มีใครเคยรู้นั่นก็คือซัน เจ้าตัวมาปล่อยทุกข์กับเขาบ่อยเช่นกัน ที่น่าขำคือซันคอยตามแอบมองสอดส่องเจ้าของหัวใจตัวน้อยอยู่เสมอเมื่อมีโอกาส เขาเห็นซันหลบอยู่ตามมุมตึกแอบมองรอยยิ้มสดใสจนอดขำไม่ได้ เจ้าตัวบอกกับเขาว่าจะไม่ไปเจอให้เห็นหน้าจนกว่าจะจบเรื่องคนรักเก่า แต่กระนั้นก็อยากได้กำลังใจอยู่ดี
ธุวดาราลอบยิ้ม เมื่อคิดว่าครานี้เป็นฝ่ายดวงอาทิตย์ที่คอยไล่ตามดวงจันทร์เสียแล้ว
สุดท้ายวงโคจรของทั้งสองคนจะมาบรรจบกัน ส่วนเขานั้นคงอยู่เป็นดวงดาวเฝ้ามองจากมุมหนึ่งของห้วงอวกาศ
ถึงอย่างนั้นก็พอใจ ชีวิตที่ได้เกิดมารู้จักรักก็คุ้มค่าแล้ว
ชายหนุ่มลอบยิ้มก่อนกดส่งเมล์ฉบับที่คาดว่าเป็นเรื่องราวสุดท้ายออกไป ที่เลือกใช้อีเมล์เพราะคิดว่าตนคงทนไม่ไหวแน่แท้หากใช้แอพลิเคชั่นสื่อสารที่สามารถโต้ตอบกันได้ตลอดเวลา เขาจะต้องคิดถึงคนตัวเล็กนี้จนขาดใจแน่ เพื่อทอนความรู้สึกจึงเลือกใช้วิธีที่ค่อนข้างยุ่งยากสำหรับปัจจุบันเสียแทน
เนื้อหาในอีเมล์เป็นสารทุกข์สุขดิบทั่วไป เขาขี้ขลาดเกินกว่าจะบอกความจริงเพียงเพื่ออยากเก็บรอยยิ้มของเพ้นท์ไว้ให้นานกว่านี้ก็เท่านั้น
สำหรับคนบางคนเป็นได้ดีที่สุดคือความทรงจำ
เขาวางโทรศัพท์มือถือลง ลดตัวลงนอนลงบนผืนเตียงสีขาวในห้องสีขาว
เขาฝืนตัวเองมานานจนถึงช่วงเวลาที่จะต้องผ่าตัดแล้ว ธุวารู้ดีว่าโอกาสที่จะมีชีวิตต่อจากนี้เหลือน้อยกว่าครึ่ง แต่ก็ยังมีสิทธิ์เป็นไปได้ แต่ชีวิตหลังจากนั้นคงไม่เหมือนเดิม หากเขารอดจากการผ่าตัดครั้งนี้ก็คงจะกลายเป็นผู้ป่วยนอนอยู่แต่บนเตียง
“ลูกจะต้องไม่เป็นอะไร..” เสียงผู้เป็นแม่ดังเอ่ยเข้ามาข้างๆพร้อมกระชับฝ่ามือเขาไว้แน่น ธุวาไม่ได้ตอบอะไรกลับไปนอกจากรอยยิ้ม
หากไม่ เขาก็กลายเป็นหนึ่งในดวงดารา
คอยส่องแสงน้อยนิดอยู่ด้านหลังเงาจันทร์ตลอดไป..
☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀ ☼ ☀
ตอนนี้เป็นตอนที่เราอยากเขียนที่สุด....
สาเหตุที่ธุวาไปนั่งคนเดียวในที่เปลี่ยวๆ
เรื่องที่ธุวาทุกข์ใจ
ประโยคที่บอกไม่หมด
ส่วนตัวแล้วชอบธุวามาก ไม่อยากให้จบแบบนี้เหมือนกัน
แต่อยากให้รู้ว่าถ้าคิดว่าเพ้นท์ยอมซันมากแล้ว ธุวายอมเพ้นท์มากกว่า..
อยากให้เป็นเรื่องราวที่เน้นความรักแบบไม่หวังผลต่อๆกันไปเรื่อยๆแบบนี้แหละค่ะ
ขอโทษจริงๆที่ยังไม่มีตอนหวานๆออกมา สัญญาว่าถ้าได้แต่งอีกจะเป็นตอนหวานๆจริงๆ
ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ
-
อาจจะเพราะด้วยอยู่มานานแล้ว เคยเห็นเคยเจอเคยผ่านเคยอ่านมาเยอะพอ
จึงอ่านเรื่องนี้อย่างค่อนข้างเข้าใจและยอมรับได้ง่ายๆ
เพ้นท์ยังโชคดีกว่าคนบางคนในชีวิตจริง เพราะเพ้นท์ยังมีเพื่อนที่ห่วงใยอย่างเพื่อนแฝด
รวมถึงยังมีคนที่รักหวังดีคอยเคียงข้างให้กำลังใจ โดยไม่ฉวยโอกาสเอาเปรียบในวันที่อ่อนไหวอย่างธุวา
ประกอบกับพื้นฐานคือคนมองโลกในแง่ดี รู้จักปล่อยวาง คือเป็นคนที่สุขภาพจิตดี
จริงๆแล้วเพ้นท์ไม่ใช่แต่เป็นคนให้โอกาสพี่ซันไปจัดการชีวิตเท่านั้น
เพราะในขณะที่เพ้นท์ให้เพ้นท์ก็กำลังได้รับโอกาสไปพร้อมๆกัน โอกาสที่จะเป็นคนๆนั้นของพี่ซัน
ถ้าวันที่พี่ซันสับสนไม่แน่ใจ เพ้นท์ยื่นคำขาดให้เลือกหรือไม่คอยเป็นน้ำใสไหลเย็นให้ซันรู้สึกผ่อนคลายสบายใจ
วันที่พี่ซันพร้อมแล้วพี่ซันที่สามารถเลือกใครก็ได้พี่ซันที่ไม่แข็งแรงพอกับคำครหาของคนอื่นๆ
ถ้าเพ้นท์ไม่มีดีพอ วันนั้นพี่ซันคงไม่กลับมารับเพ้นท์
บางครั้งการไม่ยอมพ่ายแพ้อาจไม่ได้แสดงออกด้วยการต่อสู้อย่างก้าวร้าวรุนแรง
เพ้นท์สู้เพื่อพี่ซันสู้เพื่อรักที่มีด้วยความสงบความเบาใจสบายใจของคนที่เพ้นท์รัก
เพ้นท์ยอมทนเจ็บอยู่อย่างทุกข์ทรมาร เพราะเพื่อเพียงให้พี่ซันมีความสุขหรืออย่างน้อยก็ไม่ทุกข์เพิ่ม
แน่นอนคนที่มองจากข้างนอกคงจะไม่สะใจ คำว่า"ทำไม่...งู้นงี้" หรือ"ถ้าเป็นชั้นนะจะ...งั้นงี้"
เรื่องบางเรื่องน่ะถ้าไม่เจอเองไม่รู้หรอกว่าจริงๆแล้วเราอาจจะทำตัวงี่เง่ายิ่งกว่าคนที่เราเคยนินทาก็ได้
สิ่งที่เพ้นท์ทำคำที่เพ้นท์พูด จึงเป็นข้อพิสูจน์ให้แก่พี่ซันได้ว่า เพ้นท์คือThe One ที่แท้จริง
และการที่พี่ซันยอมสู้กับทุกปัญหาที่รุมเร้าเข้ามา จึงเป็นการตอบแทนให้เพ้นท์ได้รับรู้ว่าต่างก็"คู่ควร"ซึ่งกันและกัน
ป้าถึงรู้สึกว่าเพ้นท์โชคดีกว่าคนบางคน
เพราะคนจริงๆที่ไม่ได้อยู่ในนิยาย มักจะใจร้ายและเห็นแก่ตัวมากกว่า
ฟ้ายังเลวได้น่ารำคาญกว่านี้เยอะ พี่ซันก็เห็นแก่ตัวได้ถึงขนาดไม่ปล่อยเพ้นท์ไป
เพราะทั้งอยากรักษาหน้าตาความเป็นคนดีคนperfectให้ชาวบ้านชื่นชมแต่ก็อยากมีคนที่รักและคอยรองรับอารมณ์
อ่านเรื่องนี้ด้วยความเข้าใจคำว่าEverything happens for a reason.มากขึ้น
เพราะว่าถ้าเพ้นท์ไม่ทำอย่างที่ทำนี้ สุดท้ายพี่ซันและเพ้นท์ก็คงไม่ได้ใช้คำว่า"เรา"
ขอบคุณที่แต่งนิยายได้หน่วงจนน้ำตาไหล แต่ไม่อึดอัดหงุดหงิดรำคาญหัวใจในการอ่านเลย^^
:กอด1:ขอบคุณนะคะ :L1:
-
:katai4:
ไม่นะ ถึงธุวาผ่าตัดสำเร็จ ก็แค่ย่นเวลาต่อไปอีกหน่อยเหรอคะ? :ling1:
T T ทำไมมันช่างพระรองเช่นนี้ ธุวาเป็นอีกคนที่รักจริงใจ ไม่หวังสิ่งใดตอบแทน ถ้าธุวาหาย ก็อยากให้เจอคนที่เข้ากันได้นะ :hao5:
-
โอ้โห น้ำตาไหลหลายตอนมากเลยค่ะ จะว่าสุขก็ไม่สุขแต่เศร้าก็เศร้าไม่สุด
มันหน่วงๆหม่นๆ
ภาษาดีมากค่ะ ชอบมาก ขอบคุณที่เขียนเรื่องดีๆแบบนี้นะคะ
:m15: :L2:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
-
ดีนะแค่อ่านสองตอนหลัง
ไม่ค่อยอินกับรักของสองคนนี้
เรียกได้ว่าดีแล้วที่ไม่อ่านตั้งแต่ต้นเรื่อง
-
ถ้าเรื่องนี้ไม่มีธุวา คงจืดไปเยอะเลย :heaven พี่พระอาทิตย์ก็ไม่เด่น น้องพระจันทร์ก็ดีแต่อ่อนแอไปหน่อย มีเพื่อนดวงดาวนี่แหละที่พอน่าสนใจและน่าจดจำ แต่...เหม่...บทบาทพระรองจริงเชียว จริงๆตายตอนจบนี่ต้องบทพระเอกน้าาาา :m15:
-
ฮืออออ ร้องไห้หนักมาก แต่ก็สนุกมากเช่นกัน มันหน่วงแบบ จะหยุดอ่านก็ไม่ได้อ่ะ ซีซังเรื่องนี้ให้คามต่างจาก เรื่อง maybe i'll try มากเลย กลายเป็นได้มาเห็นอีกมุมของซีซังไป แต่เจ็บสุดก็ตอนสุดท้ายนี่แหละ ตอนแรกรู้สึกไม่ค่อยชอบธุวา แต่อ่านไปคือพระรองสุดๆ เสียใจมากๆ ฮือ ขอบคุณคนแต่งมสกมายนะคะ :กอด1:
-
เรารักเพนท์อ่ะ ไม่รู้สิ เราชอบนิสัย ชอบการกระทำของเขา ชอบความรักที่เพนท์มีต่อเฮียซัน
แล้วยิ่งอ่านก็ยิ่งเข้าใจเลยว่า ทำไมเฮียถึงรักเพนท์ เป็นตัวละครที่มีเสน่ห์มากค่ะ
ตอนที่เพนท์ขอแยกกันอยู่เนี่ย บอกเลยว่ารู้สึกชา เหมือนตัวเองเป็นเฮียซัน 5555
ส่วนเฮีย มีหลายคนต่อว่า แต่เราว่าเราเข้าใจเฮียนะ เฮียเป็นคนที่แคร์คนรอบข้างและมักจะโดนร้องขอความช่วยเหลือ
เหมือนเฮียแบกรับตรงนั้นไว้มาก แล้วพอได้เจอกับเพนท์ เหมือนช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกันมันสบายอ่ะ มันเป็นตัวของตัวเองแบบที่สุด
จนอาจทำให้ละเลยไปบ้างโดยไม่รู้ตัว แต่ก็ดีใจมากที่เฮียไม่ทำตัวเป็นพระเอกไปรับเป็นพ่อลูกฟ้า
ไม่งั้นเราก็คงก่นด่าพอสมควรเลย
สำหรับธุวา ยิ่งกว่าเพนท์ก็คือธุวานี่แหละ ความรักของวาบริสุทธิ์จนเราอยากจะร้องไห้แทน
แล้วยิ่งพอมารู้ว่าป่วย เห็นใจมากเลย ภาวนาให้หายนะคะ แล้วเอามาใส่เรื่องต่อไปเถอะ 5555(
ป.ล.ก็ว่าอยู่ว่าคุ้นชื่อ 'ซีซัง' พอเห็นนัน เห็นคิด เปเปอร์โผล่มาแล้วรู้เลย 55555
เรื่องนู้นชอบซีซังมาก อย่างเท่ พอมาเรื่องนี้อยากจะเบือนหน้าหนีให้ พ่อคนโลเล
-
:hao5: :hao5: :hao5:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ระบมทั้งเรื่อง
-
อ่านจบแล้วนิยามได้ว่าถึง "ความรักโง่ๆของคนสองคนที่เข้าใจกัน"
คนหนึ่งก็คิดถึงคนอื่นจนลืมคนข้างตัว คนหนึ่งก็รักคนอื่นมากกว่าตัวเอง
ดีที่2คนต่างเติมเต็มให้กันได้ ไม่งั้นจะกลายเป็นความรักที่เศร้ามาก
ปล.เป็นเราเจออย่างเพ้นสะบัดบ๊อบใส่อิพี่ซันไปนานแล้ว 55555+
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เฮ้อ กว่าจะรักกันได้ สงสารธุวามาก
ขอบคุณครับ
-
o13 :hao5:
-
เป็นนิยายไม่กี่เรื่องที่ทำให้เราร้องไห้ค่ะ เป็นนิยายที่ดูสั้นแต่กินใจมากๆค่ะ อย่างที่นักเขียนบอกทุกคนไม่ได้ดีไปหมด รักซันค่ะ ที่กลับมาหาน้องแม้ว่าจะยอมนังฟ้าง่ายๆ แต่ก็คือรู้จักฟ้ามาตั้งแต่เด็กเราพยายามจะเข้าใจค่ะ เพ้นน่ารักดีค่ะ เข้มแข็งมากๆ ใจเดียวสุดๆค่ะ มีความรักที่บริสุทธิ์ เรารู้สึกว่าซันโชคดีมากๆค่ะ สงสารวาสุดแล้วค่ะ ได้แค่รักหวังอะไรไม่ได้ และไม่ต้องการให้เพ้นมารักตนเองกลัวเพ้นจะเสียใจ บุคคลที่น่าจดจำสุดสำหรับเราคือวาแล้วค่ะ
ด้วยรัก :กอด1:
-
เวลาสองปีสำหรับค้นหาความรู้สึกตัวเองเป็นเรื่องที่เข้าใจได้
แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องไปจัดการปัญหาให้เพื่อนถึงสองปี
หรือเราความปรับความคิดตัวเองใหม่ รับปรับหาของคนอื่นบ้าง
-
รู้สึกเมฆครึ้มตลอดเวลาอ่ะเรื่องนี้ กรรม แต่ก็เป็นเรื่องที่สื่อมาได้ดีขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะ
-
ในเรื่องนี้ชอบธุวาที่สุดดแล้ว
ผู้ชายคนนี้น่ารักมากๆ
อยากให้แต่งต่อในเรื่องของธุวาน่ะค่ะ
อยากรู้ว่าเมื่อผู้ชายคนนี้มีรัก
ความรักที่สมหวังของเขาจะเป็นยังไง
หวังว่ายอมแต่งต่อนะคะ
-
:sad4: เป็นตอนที่หน่วงมากค่ะ จดหมายจากดวงดาว
น้ำตาไหลเลย ช่างเป็นความรักที่ไม่หวังอะไรเลย
นอกจากให้อีกคนมีความสุข อบอุ่นอ่ะ แต่เสียใจที่ต้องตายตอนจบ TT
เป็นกำลังใจให้นะคะ :mew1:
-
เศร้าๆ หน่วงๆ
แต่ก็สนุกดีค่ะ
:sad4:
-
สงสารดวงดาว :sad4:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ
แต่ก็หน่วงมาก สงสารดวงดาว
-
เป็นนิยายทีอธิบายคำว่าน้ำเน่าได้ครบมากหลบตีนแปป วาคือโคตรพระเอก ซันคือส่วนใหญ่ของมนุษย์บนโลกนี้ เพ้นท์คือ..... แม้นิยายจะจบแล้วแบบแฮปปี้ แต่ความอึดอัดยังคงอยู่ ขอแสดงความเห็นในส่วนบรรยายสักนิดค่ะ ศัะท์บางคำเหมาะจะเป็นแนวพีเรียดมากกกว่าค่ะ
-
ขอบคุณนะคะที่แต่งนิยายเรื่องนี้มาให้เราได้อ่าน
กลิ่นดราม่ามีแต่ตั้งแต่ต้นเรื่อง แต่เราชอบแนวนี้อยู่แล้วเลยอ่านได้สบายมาก5555
พระอาทิตย์เรื่องนี้ไม่ได้ทำให้เราอุ่นใจเท่าดวงดาวเลย แต่ก็นะพระรองยังไงก็ยังเป็นได้แค่พระรอง
เพ้นท์โชคดีมากๆที่มีทั้งวาอยู่ข้างๆในวันที่ซันให้ความชัดเจนอะไรกับเพ้นท์ไม่ได้เลย
หลังจากนี้ขอให้ซันเพ้นท์มีความสุขในชีวิตคู่ เราจะรออ่านตอนพิเศษแบบหวานๆนะคะ :mew1: ขอให้วาหายป่วยด้วยย :mew2:
-
หายใจติดขัดทั้งเรื่อง...
-
อ่านแล้วน้ำตาไหลได้ทั้งเรื่องเลย ซาบซึ้งกับความรักที่บริสุทธิ์ของทั้งเพ้นท์และวา :mew6:
คนแต่ง แต่งได้กินใจมากจริงๆค่ัะ :กอด1:
-
สงสารวา ไรท์ใจร้ายยยย :sad4:
-
ความรักของแต่ละคนไม่เหมือนกันจริิงๆ เรื่องนี้ลึกซึ้งมากๆๆ ลึกซึ้งเกินจะบรรยาย รู้เลยว่าความรักมีรูปแบบต่างกันออกไปตามตัวบุคคลจริงๆ ตอนแรกไม่คิดว่าคนที่เศร้าที่สุด โดดเดียวที่สุดจะเป็นวาเลยจนิงๆ เค้าโดดเดียวสมชื่อดวงดาวเลย ฮือออออ อินมากกกกกกก ชอบบบบบบจริงๆ
-
:o12:
-
อ่านแล้วอยากจะร้องไห้
-
หน่วงได้ตั้งแต่ตอนแรกจนถึงตอนสุดท้ายจริงๆ ค่ะ อ่านรวดเดียวจบเลย อิ่มมาม่าไปหลายชาม 555
ขอบคุณสำหรับนิยายเรื่องนี้นะคะ :pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ ครับ
-
:o12: :o12: :o12:
-
:3123: :mew4: :mew4:
-
อื่อหืออออออ
ร้องไห้กับเรื่องนี้หนักมากกกกกกกก มากๆ ครึ่งหลังนี้ร้องตลอดเวลาอ่ะ
จะร้องแข่งกะดวงจันทร์แล้ววววว ฮือออออ
-
อ่านเรื่องนี้แล้วร้องไห้อ่ะ
สงสารเพ้นส์ แต่ตอนท้ายของวานี่ร้องไห้หนักมาก
อยากให้วาอยู่แล้วมีคู่ของวาอ่ะ
ยังไงก็ขอบคุณเขียนค่ะ
เรื่องนี้เขียนดีมากเลย
-
อ่านจนตาบวมเลยค่ะ ขอบคุณที่สุดท้ายทั้งสองก็ได้บรรจบมาพบกันอีกครั้ง :hao5:
-
อ่านแล้วก็แปลกๆอยู่ แต่ก็เข้าใจครับ