อ่านรวดเดียวจบอย่างว่องไว
สิ่งที่ชอบของเรื่องนี้คือลักษณะการบรรยายค่ะ ดูไหลลื่นเข้าใจง่าย ไม่ยืดเยื้อ หรือพรรณามากจนเกินไป มันกำลังดีค่ะ ขอชื่นชมเลยค่ะ ว่าตรงจุดนี้ทำได้ดีมาก
เรื่องคำผิดไม่ติ เพราะเขียดเองเขียนผิดเยอะกว่านี้อีก
ส่วนเรื่องจุดด้อยของเรื่องคนเขียนอาจทราบจากคอมเม้นท์อื่นแล้ว ดังนั้นไม่พูดถึงเนอะ
เขียดขอแนะนำในเรื่องจิตวิทยาบุคลิกภาพและความสมเหตุสมผลในการกระทำของตัวละครแล้วกันนะคะ
- มะรุม ตัวมะรุมเองนั้นพ่อแม่เสียไปก่อนที่จะบรรลุนิติภาวะ มะรุมใช้ชีวิตตัวคนเดียว จากจุดนี้ จิตใจของมะรุมต้องเข้มแข็งพอตัวเลยค่ะ เพราะถ้าไม่เข็มแข็งมันจะเข้าสภาวะวนลูปเมื่อเจอปัญหา ตัวละครต้องตัดพ้อต่อว่าชีวิต คิดถึงแต่พ่อแม่ที่จากไปแล้ว จนอาจเสี่ยงเป็นโรคซึมเศร้า แต่ดูจากทรง มะรุมเหมือนเข้าสู่สภาวะที่ยอมรับได้แล้ว ดังนั้นมะรุมต้องเข้มแข็งค่ะ ส่วนจะเข้มแข็งมากแค่ไหนก็อยู่ที่คนเขียนแล้ว แต่จุดนี้ความเข้มแข็งในเชิงจิตคือการไม่อ่อนไหวไปกับสิ่งเร้าง่ายๆค่ะ
-เต้ การที่คนๆหนึ่งจะเลวขนาดนี้มันต้องมีเหตุผลมารองรับเนาะ ตรงนี้บอกได้ไม่แน่ชัด แต่ครอบครัวเต้ก็ดูอบอุ่นดี แต่การที่คนๆหนึ่งจะลงมือทำร้ายใครขนาดนี้ มันต้องมีเหตุอะไรบางอย่างที่ทำให้เขาเป็นคนแบบนี้อ่ะค่ะ ยกตัวอย่างเช่น ครอบครัวที่มีการใช้ความรุนแรง ลูกชายมักติดการใช้ความรุนแรงแก้ปัญหา(ทั้งที่ตัวเด็กเองก็เกลียดความรุนแรง) ในขณะที่ครอบครัวที่ครอบครัวอบอุ่นดี เด็กจะมีกระบวนการคิดในการแก้ปัญหามากกว่า ในส่วนของคาแรคเตอร์ของเต้ เขียดว่ามีความขัดแย้งกันสูงเลยค่ะ เหมือนเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย อาจเป็นไบโพลาร์เปล่าค่ะ เพราะต้องนี้ไม่ต้องเกี่ยวกับปัญหาจิตเวทอย่างเดียว มันมีเรื่องระบบประสาทเข้ามาซัพพอร์ตด้วย(ตรงข้อมูลส่วนนี้อาจไม่เป๊ะนะคะ เรียนมานานแล้ว)
-มะเฟือง ด้วยความที่นางเป็นเด็ก เขียดไม่พูดแล้วกัน เพราะอิวิชาจิตวิทยาปฐมวัยนี่ เขียดตายค่ะ ทุกครั้งที่ได้ยินเสียงเด็ก ฉันนอนไม่หลับ
สุดท้ายนี้ไม่ได้มาดิสเครดิตหรืออยากทำให้คนเขียนรู้สึกแย่นะคะ คือเราว่าคนเขียนมีพรสวรรค์ในการบรรยายมาก เลยอยากช่วยนิยายออกมาดีค่ะ
---
จบงานวิชาการ มาต่อด้วยงานติ่งนิยาย
โหยยยย อิเต้ ทำมาร้องห่มร้องไห้ ยั่มมาจ๊ะ ทำตัวเหมือนไก่ได้พลอย แล้วเป็นไง ตอนนี้พลอยอยู่ไหน? บอกได้แค่สามสมค่ะ สมควร สมน้ำหน้า สมเพส
ปกติเป็นคนให้อภัยคนง่ายนะ แต่นี่ไม่ให้อภัยอ่ะ
ช่าไม่โอเค จะโมโหอย่างไง คุณไม่ควรลงกับเด็กค่ะ เพราะสิ่งที่คุณทำไป มันจะฝังใจเขาไปอีกสิบ ยี่สิบปี หรือตลอดชีวิต
มันเหมือนการที่คุณตอกตะปูลงแผ่นไม้นั่นแหละค่ะ ต่อให้ถอนมันออกมาแล้ว ยังไงก็เหลือรอย ไม้ไม่สามารถงอกผสานตัวได้เหมือนเดิม หรือหลอมขึ้นมาใหม่ค่ะ
ปล.สวัสดีค่ะอีเต้ ลาก่อย
ปล.2 คนเขียนสู้ๆค่ะ รู้ว่าเขียนนิยายบางทีก็ลำบากใจ แต่ต้องสตรองนะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
