[ เปิดพรี !! ] •HANDSOME GHOST•[END]สรุปตอนพิเศษในเล่ม+เกมแจกหนังสือ [2/11/62]
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: [ เปิดพรี !! ] •HANDSOME GHOST•[END]สรุปตอนพิเศษในเล่ม+เกมแจกหนังสือ [2/11/62]  (อ่าน 128884 ครั้ง)

ออฟไลน์ littlepink

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 340
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
สนุกก ตลกมาก 55555555

ออฟไลน์ Monkey D lufy

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1348
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +245/-4

ออฟไลน์ niightziiz

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 94
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +54/-0
ตัวอย่างตอนพิเศษในเล่ม

[2] – Dangerously



       “น้องครับ น้องใช่น้องปาร์คคณะวิทยาปะ”

            “ใช่ครับ มีอะไรหรือเปล่า ?”

            “คือ...พี่ได้ยินมาว่า น้องเอ่อ... น้องเห็น....แบบว่า....น้องมองเห็นวิญญาณได้ใช่ไหมครับ” เขาดูลังเลที่จะถามผมนะ

            “ไม่เชิงครับ”

            “คือ...พะ...พี่...พี่..... ”คนตรงหน้าผมยังคงตะกุกตะกัก

            “ครับ ?”


            “ขอโทษทีครับ” แล้วเขาก็ลุกหนีผม ผมมองตามแผ่นหลังงองุ้มนั่นไป... อะไรของเขาวะ

------------------------

        “ปาร์ค หน้านายดูหมองๆนะ” อีกแล้ว ไอ้ประธานทักผมแบบนี้อีกแล้ว

           “หมองอีกแล้วหรอวะ คราวนี้เรื่องอะไรอีกหละ” ผมยื่นมือข้างขวาไปให้ไอ้ประธานอย่างจำใจ คราวก่อนที่ทักผมคือตอนที่ผมเจอกับผีตูมตามนั่นแหละ

            “อืม...นายต้องระวังตัวนะ... ระวังให้มากๆ” ไอ้ประธานหลับตาแล้วพูดออกมา คิ้วเรียวนั่นยังคงขมวดมุ่น

            “ผีอีกแล้วหรอ ?”

            “ไม่ใช่ผี....คนต่างหากหละ”

            คน ??

            ผมได้แต่พยักหน้ารับแล้วเอ่ยขอบคุณไอ้ประธานไป

---------------------

    “พี่ชื่อพี่เมฆนะครับ   คือว่า ที่พี่เข้าไปคุยกับน้องวันนั้นหนะครับ ที่พี่ถามน้องว่าน้องเห็นวิญญาณใช่ไหม คือว่าพี่....อยากจะให้น้องช่วยอะไรพี่สักหน่อยนะครับ”

            อ้ออออ ที่แท้ก็คนนั้นนั่นเอง แต่ที่ผมเจอเขาสองครั้งหน้าเขาดูโทรมกว่านี้เยอะเลยนะ แต่วันนี้ทำไมดูออร่าจับขนาดนี้วะ

            “อ้อ ก็ว่าคุ้นๆ ครั้งก่อนดูโทรมกว่านี้เยอะเลยนะครับ”

            “วันนี้พี่มีถ่ายซีรีส์ต่อหนะครับ เมื่อวานไปเข้าคลินิกมา วันนี้เลยดูดีขึ้นหน่อย”

            ไม่หน่อยละมั้ง คนมองทั้งร้านขนาดนี้


             “แต่ว่าช่วงก่อนหน้านั้น.... พี่โดนวิญญาณตามหนะครับ ครั้งก่อนที่น้องเจอพี่ที่ห้องน้ำนั่นก็ทีหนึ่งละ ตอนที่พี่ส่องกระจกอยู่ อยู่ดีๆพี่ก็เห็นเงาคนเดินออกมาจากห้องน้ำ ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้พี่ไม่เห็นคนอยู่ในห้องน้ำเลย”

-------------------------


          “นี่ปาร์ค นายไปรู้จักกับพี่เมฆตั้งแต่เมื่อไหร่” ระหว่างที่นั่งเรียนอยู่เพื่อนผมกลุ่มหนึ่งก็เข้ามาถามผมเกี่ยวกับคนที่ชื่อเมฆ.... ก็ผู้ชายคนนั้นนั่นแหละ

            “เราเจอโทรศัพท์ของพี่เขาตกอยู่นะ เลยเอาไปคืน แค่นั้นเอง”

            “แล้วทำไมถึงมีจูงไม้จูงมือกันด้วยหละ ฉันจะฟ้องพี่ฟาน”

            “ก็แค่หาที่คุย แค่นั้นเอง ส่วนเรื่องพี่ฟาน จะไปฟ้องก็ตามใจเถอะ”

            ไปฟ้องเลยก็ดี เผื่อพี่ฟานจะหันมาสนใจผมบ้าง

----------------------

          “เจ้าเมฆไปไหน ใครก็ได้ไปตามให้หน่อยดิ้........ น้อง...” เขาชี้นิ้วมาที่ผม “น้องมากับเจ้าเมฆใช่ไหม เขาไปไหน”

            “เข้าห้องน้ำครับ”

            “ไปตามมาให้หน่อย บอกว่าจะเข้าฉากต่อไปแล้ว” ผมพยักหน้ารับแล้วเดินไปตามทางเดินที่มีป้ายห้องน้ำบอกเป็นระยะๆ

            ผมไปถึงก็ผลักประตูห้องน้ำเข้าไป แต่ภาพตรงหน้าทำเอาผมแทบช็อค พี่เมฆนอนสลบอยู่บนพื้นห้องน้ำ !

            “พี่เมฆ ! พี่ !” ผมใช้มือตบเบาๆที่หน้าเพื่อให้เขาตื่น แต่เขาก็ยังคงแน่นิ่ง

            “ใครก็ได้ช่วยด้วยครับ มีคนเป็นลมในห้องน้ำ !”ผมตะโกนเสียงดัง ซักพักก็มีคนเปิดประตูเข้ามา ผมจำได้ว่าเป็นช่างแต่งหน้าคนหนึ่งในกองถ่าย

            “ว้าย ! น้องเมฆ !”

            “พี่ไปตามคนมาช่วยกันแบกพี่เมฆหน่อยครับ” เขาพยักหน้ารับแล้ววิ่งออกไป ผมพยายามเรียกพี่เมฆให้ตื่นอีกครั้งด้วยการตบไปที่ใบหน้าซีดเบาๆ

            “พี่เมฆ ตื่นสิพี่ !!”

            “อย่า !! อย่าทำอะไรกู !!” เขายกมือขึ้นมาปัดป่ายไปทั่ว ผมรวบแขนแข็งแรงสองข้างนั่นไว้

            “พี่เมฆ นี่ผมเอง ผมปาร์คไงพี่ !”

            พี่เมฆค่อยๆลืมตาขึ้นมอง ดวงตาคมมีน้ำตาคลอ ก่อนที่เขาจะร้องไห้ออกมาแล้วโผเข้ากอดผม

            “ไม่เป็นไรแล้วพี่ ผมอยู่นี่แล้ว” ผมกอดปลอบเขาแล้วก็สังเกตเห็นรอยแดงๆบนลำคอขาว

            มันเหมือนกับ....รอยนิ้วมือ


            “ฮึก... มันจะฆ่าพี่.... มันจะฆ่าพี่...ฮือ” ผมกอดปลอบพี่เมฆจนกระทั่งผู้กำกับวิ่งเข้ามาในห้องน้ำ เขาช่วยผมพยุงพี่เมฆขึ้นแล้วเดินกลับห้องจัดเลี้ยง

-----------------------------

       “ทำไมปิดเครื่อง” ประโยคแรกพี่ฟานถามผมด้วยน้ำเสียงติดจะตะคอกนิดๆ ผมขมวดคิ้ว

            “แบตหมดครับ ผมพึ่งยืมแบตสำรองของเพื่อนมาชาร์จเมื่อกี้ ยังไม่ได้เปิดเครื่องเลย”

            “แล้วทำไมไม่โทรมาหาพี่ก่อน เอาเครื่องเพื่อนโทรมาก็ได้หนิ”

            “ขอโทษครับ”

            “พี่ไม่ต้องการคำขอโทษครับ พี่อยากรู้ว่าเมื่อวานปาร์คไปไหนกับใครมา” ผมสะอึกกับคำถาม แต่ก็แค่นั้น เพราะผมไม่ได้ทำอะไรผิด

            “ก็ไปซื้อของ แล้วก็ไปทำงานที่หอไอ้ประธาน” พี่ฟานนิ่งไป ผมเห็นมือหนาที่กำแน่นอยู่ข้างตัวของเขา

            พี่ฟานกำลังโกรธผมอยู่

            “เมื่อวานเขาพูดกันหนาหู ว่าปาร์คขึ้นรถไปกับไอ้ดาราที่ชื่อเมฆอะไรนั่น เพื่อนพี่ก็บอกว่าเห็นปาร์คกับไอ้เมฆนั่นที่ร้านกาแฟ” พี่ฟานเริ่มพูดเสียงดังขึ้นจนคนแถวนี้เริ่มมองเราสองคน

            “ไม่มีอะไรหรอกครับ พี่คิดมากไปเอง”

            “ใช่ พี่คงคิดมากไปเอง ถ้าปาร์คไม่เห็นพี่อยู่ในสายตา อยากจะไปที่ไหนกับใครก็ไปเลย !”

            “ครับ... เก็บคำพูดของตัวเองเอาไปคิดด้วยนะครับ ใครกันแน่ที่ไม่สนใจ ไม่เห็นผมอยู่ในสายตา”

--------------------------

               ผลั่ก !! พี่เมฆล้มลง ผมรีบเข้าไปพยุงพี่เมฆแล้วเงยหน้ามองคนที่อยู่ๆก็เข้ามาต่อยพี่เมฆ

            “พี่ฟาน....”

            “มานี่ !” แล้วผมก็ถูกกระชากตัวให้ลุกขึ้น แรงบีบจากมือหนาของพี่ฟานทำเอาผมปวดไปทั้งแขน

            “อะไรวะ อยู่ๆก็มาต่อยกู มึงเป็นใคร !?” พี่เมฆลุกขึ้นแล้วชี้หน้าพี่ฟานกลับ

            “กูเป็นผัวน้องปาร์คหวะ เลิกยุ่งกับเมียกูซะที” ผมสะบัดแขนตัวเองออกจากมือแข็งแรงนั่น คำพูดโคตรดูถูกนั่น ต่อให้เป็นผมที่ได้ยิน ต่อให้พี่ฟานเป็นคนพูด ยังไงก็ทนไม่ได้

            “พี่หนะแหละ เลิกยุ่งกับผมได้แล้ว ไม่ต้องคิดหรอก ว่าพี่ปล่อยผมอยู่คนเดียวนอนคนเดียวมานานแค่ไหน ไม่ต้องสนหรอกว่าผมจะไม่ได้กินข้าวเย็นมากี่ครั้งแล้ว แล้วก็ไม่ต้องสนใจด้วย ว่าผมจะมีคนใหม่ คนที่ดีกว่าพี่ คนที่สนใจผมมากกว่าพี่ กลับไปทำงานของพี่ต่อเถอะ ของที่อยู่ที่บ้านเดี๋ยวผมขนออกมาเอง”

            “ปาร์ค....”

            “ไปกันเถอะครับพี่เมฆ”


 -------------------------

                “เล่นตัวเหี้ยไรนักหนา !”

                 “ ไปตายซะไอ้เหี้ย !”

              “เลิกโทรมาดีกว่ามั้ง เขาไม่เอามึงแล้วไม่รู้ตัวรึไง ตอนอยู่ด้วยกันไม่หัดรักษาไว้เองวะ พอตอนเขาทิ้งก็มาดิ้นรนอยากได้คืน น่าสมเพช”

               “ร้องไห้ทำไมครับ กลัวหรอ ?”

               พี่ฟาน.....ช่วยผมด้วย....



                คริส.... ช่วยกูด้วย...




******************************************************************


โอ้โหหหหหหหหหหห สตอรี่นี้คือโหดมาก ปาร์คจะโดนอะไรไหม จะมีคนมาช่วยไหม ติดตามในเล่มจ้าาาา

เปิดพรีแล้วจ้าาาาา

24 ก.ย. 62 - 30 พ.ย. 62

ราคา 370 บาท ไม่รวมส่ง

ของแถม : ที่คั่นหนังสือ โปสการ์ด เล่มตอนพิเศษ

สั่งจองได้ที่ : bit.ly/2mlk44A

รายละเอียดเพิ่มเติม คอมเมนท์ถามได้เลยจ้า


หรือทักส่วนตัวมาที่ทวิต @Niightziiz








*****************************

จะบอกว่า ตอนพิเศษหลักๆจะมีสามสตอรี่นะครับ รวมทั้งหมด 11 ตอน เนื้อหาตอนพิเศษเนี่ย ครึ่งๆกับเนื้อเรื่องหลักเลย

ครั้งหน้าจะเอาตัวอย่างตอนพิเศษสุดท้ายมาลงให้ พร้อมกับตอนพิเศษของม่อนดีน พร้อมกับเกมแจกหนังสือฟรี รอติดตามและคอมเมนท์เป็นกำลังใจให้ด้วยนะครับ

ออฟไลน์ niightziiz

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 94
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +54/-0
•HANDSOME GHOST•

พิเศษ[6] - ความจริง



นี่มันไม่ถูกต้อง.... ต่อให้เรามีความรู้สึกดีๆให้กัน แต่มันไม่ถูกต้องที่พี่ม่อนยังมีพันธะติดตัวอยู่

“อึก !” ผมผลักพี่ม่อนออกเต็มแรง พยายามหอบหายใจเอาอากาศที่ขาดหายไปกลับคืนมา ผมก้มหน้าลง อยู่ๆก็อยากร้องไห้ออกมาอีกแล้ว ยิ่งเห็นว่าคนตรงหน้าผมเองก็เหมือนจะรู้ตัวเหมือนกันว่าสิ่งที่เขาทำลงไปมันไม่ถูกต้อง

“พี่....ขอโทษ...”

 

นั่นเป็นประโยคสุดท้ายที่เราได้คุยกันเมื่อหลายวันก่อน หลังจากที่เราหยุดการกระทำนั้นลง พี่ม่อนก็ออกรถ ผมไม่กล้าจะพูดอะไรออกไปด้วยซ้ำ ไม่กล้าแม้แต่จะร้องขอให้เขาขับรถไปส่งผมที่หอ แต่พี่ม่อนก็รู้ว่าผมต้องการที่จะกลับที่ของผม เขาไปส่งผมที่หอ

เราไม่ได้บอกลากันด้วยซ้ำ เราเพียงมองตากัน สายตาของผมตัดพ้อกับสิ่งที่เขาทำ เขาเหมือนกำลังดูถูกผม ดูถูกความชอบของผม และสายตาที่เขามองผมมาในตอนที่ผมก้าวลงจากรถของเขาก็เป็นสายตาที่ราวกับอยากจะบอกผมว่า ขอโทษ

ชีวิตของผมแทบจะกลับมาเป็นปกติ ไม่มีอาการดวงตกใดๆอีก อาการเห็นผีก็หายเป็นปลิดทิ้ง เหลือแต่เบาะแสสุดท้ายของวิญญาณตนนั้นกับผู้ชายที่ชื่อปืน ผมอยากจะสลัดปัญหาคาใจนี้ทิ้งไปเหมือนกัน แต่เหมือนกับมีบางสิ่งบางอย่างที่มันค้างคาอยู่ ทำให้ผมไม่สามารถสลัดมันทิ้งออกไปได้

แต่สุดท้ายชีวิตก็ต้องดำเนินต่อ ต่อให้ผมต้องกลับไปโดดเดี่ยวอีกครั้ง ผมก็ยังต้องเดินต่อไป

 

[Morn]

“พี่....ขอโทษ.....” ประโยคสุดท้ายที่ผมได้มีโอกาสพูดกับน้องดีน หลังจากนั้นผมก็พยายามจะพูดอะไรซักอย่างออกมา แต่ผมไม่มีความกล้ามากพอที่จะพูดมันออกไป แน่นอนว่าความรู้สึกดีๆที่ผมมีให้น้องดีนเป็นของจริง แต่อีกใจนึงผมกลับไม่อยากจะยอมรับมัน อีกใจนึงผมยังยึดติดกับคนที่ผมรัก

คำขอโทษที่ผมบอกออกไป ไม่ได้ขอโทษที่ผมทำแบบนั้นกับน้อง เพราะที่ผมทำแบบนั้นลงไปเพราะผมรู้สึกดีกับน้องจริงๆ แต่ที่ผมพูดขอโทษเพราะผมรู้สึกผิดที่ผมยังไม่สามารถรักเขาได้ในตอนนี้

เพราะอย่างน้อย ผมก็อยากเคลียเรื่องของผมให้จบๆไปเหมือนกัน

 

ผมกลับมาที่ห้องของตัวเอง กลับมาทบทวนตัวเอง สิ่งที่ผมกำลังทำอยู่คืออะไร ผมหวังจะได้อะไรจากน้องดีน ผมหวังจะได้อะไรจากนิหน่า ผมปล่อยน้องดีนไปทำไม..... แล้วผมจะยื้อนิหน่าไปเพื่ออะไร

ผู้หญิงคนนั้นสวยมาก กว่าผมจะตามจีบเธอได้ ก็ทำผมเหนื่อยสะจนผมไม่กล้าที่จะทิ้งเธอไปเลย เพราะผมเสียดาย เสียดายเวลาและแรงที่ผมตามจีบเธอ เสียดายความสัมพันธ์และเวลาที่เราคบกัน เสียดายความพยายามที่ผมใช้เพื่อประคับประคองความสัมพันธ์นี้

ความสัมพันธ์ที่เธอไม่เห็นค่ามันเลย ไม่เห็นค่าความพยายามของผมเลย แต่กลับทิ้งทุกอย่างของผมเพื่อไปคบกับผู้ชายอีกคน

ใช่ ผมรู้ น่าสมเพชดีใช่ไหมหละ ที่รู้ทั้งรู้ว่าเขามีคนอื่น แต่กลับตัดใจทิ้งเขาไม่ได้

 

หลายวันผ่านไป ผมไม่กล้าจะไปเจอหน้าน้องดีนเลย ความรู้สึกผิดที่ผมปล่อยให้น้องเขาเดินออกไปทั้งๆที่ถ้าผมกล้ากว่านี้ซักนิด ผมคงจะรั้งน้องดีนไว้ ขอให้น้องอยู่กับผม เพื่อให้ผมก้าวข้ามอุปสรรคโง่ๆนี้ไปได้ แต่ผมไม่มีความกล้าพอ เพราะตอนนี้ผมกลับรู้สึกกลัวขึ้นมา กลับรู้สึกไม่มั่นใจว่าน้องดีนจะอยู่ข้างๆผมได้ ในวันที่ผมต้องการที่จะก้าวข้าม กลัว กลัวน้องดีนจะรู้สึกเสียใจ ที่อาจจะเห็นผมร้องไห้ อ้อนวอน คุกเข่า ขอร้องไม่ให้นิหน่าทิ้งผมไป

                ใช่ ผมรู้ตัวว่าผมไม่กล้าบอกเลิกนิหน่าก่อน แต่ผมก็อยากจะบอกเลิกผู้หญิงคนนั้น ผู้หญิงที่ต่อให้ผมพยายามแค่ไหน เขาก็ไม่เห็นค่าผมเลย

ผมมาที่ตึกแลปที่คณะของนิหน่าอีกครั้ง ผมเลือกที่จะโทรหาเธอ ให้เธอลงมาหาผมที่ด้านล่างตึก ไม่กล้าขึ้นไปด้วยซ้ำ เพราะกลัวว่าจะเห็นภาพที่นิหน่าอยู่กับคนอื่น

ผมยืนอยู่คนเดียวตรงหน้าบันได ยืนรอให้ผู้หญิงคนนั้นเดินลงมา ใช่ ผมจะบอกเลิกเธอ ผมต้องทำได้สิ ผมจะได้กลับไปหาน้องดีนได้แบบสบายใจไง

“พี่ม่อนมีอะไรรึเปล่าคะ”

แต่พอทันทีที่ผมเห็นหน้าเธอ ความคิดที่จะบอกเลิกเธอ ความกล้าที่รวบรวมมา กลับหายไปหมด แม่ง ผมมันโง่ โง่ที่ยังรักผู้หญิงคนนี้มากขนาดนี้

“พี่........” ผมกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ กำมือตัวเองไว้แน่นเพื่อไม่ให้มันเอื้อมไปจับตัวอีกคนเข้ามากอดไว้

“คะ ?”

“เลิก............เลิกกับผู้ชายคนนั้นได้ไหม มีแค่พี่คนเดียวได้รึเปล่า !”

 

[Deen]

“เลิก............เลิกกับผู้ชายคนนั้นได้ไหม มีแค่พี่คนเดียวได้รึเปล่า !”

อ่า เต็มสองหูผมเลย ชัดทุกคำพูด ชัดทุกความรู้สึก ไม่น่าตามผู้หญิงคนนั้นลงมาเลย ไม่น่าลุกออกจากห้องเรียนแล้วลงมาดูเหตุการณ์นี้เลย ....กลับมาอีกแล้ว ความรู้สึกดำมืดนี้ แต่ผมกลับไม่กลัว สิ่งที่ผมกลัวกลับเป็นความรู้สึกที่ว่า พี่ม่อนจะเสียใจหรือเปล่า แค่เขากล้ายอมรับความจริงเรื่องนี้ได้ พี่เขาก็เก่งมากแล้ว

“พี่รู้....หรอคะ.....?”ผู้หญิงคนนั้นตอบกลับไป ผมอยากจะเข้าไปกระชากเธอแล้วตะโกนใส่หน้าเธอว่า คนเขารู้ทั้งมหา’ลัยแล้วอิโง่ แต่กลัวพี่ม่อนจะรู้สึกเสียใจที่ผมไปด่าคนที่เขารักอีก

“ใช่ พี่รู้ แต่พี่ไม่อยากเสียนิหน่าไป ขอร้องนะครับ เลิกกับผู้ชายคนนั้นเถอะ ...พี่จะทำตัวให้ดีขึ้น พี่จะหาเวลาให้เรามากขึ้น พี่จะดูแลเอาใจใส่เราให้มากขึ้น พี่.....”

ไม่ไหว.... ผมอยู่ฟังไม่ไหว คำพูดพวกนั้น..... ทำเอาผมน้ำตาไหลออกมาไม่หยุดเลย แรงเฮือกสุดท้ายที่มี ผมใช้เพื่อวิ่งหนีความจริงนั้น.... ผมรับความจริงไม่ไหว

ฮ่ะๆ ตอนแรกผมกลับรู้สึกสมเพชพี่ม่อน ที่เขาไม่หัดยอมรับความจริงซะบ้าง แต่ตอนนี้ผมกลับ รับความจริงนั้นไม่ได้เหมือนกัน ความจริงที่ว่า ผมไม่เคยมีพื้นที่อยู่ในใจของพี่ม่อนเลย ไม่มีแม้แต่พื้นที่เล็กน้อยให้ผมยืนอยู่ ผมคิดไปเองมาตลอด ว่าความรู้สึกที่พี่ม่อนทำเพราะสงสาร อย่างมากก็สับสน แต่ความจริงแล้วมันแย่กว่านั้นมาก พี่ม่อนแค่สมเพชผมแค่นั้นเอง

ผมเดินกลับขึ้นมาบนห้องเรียน นั่งเรียนจนมันผ่านพ้นไปครบชั่วโมง ผมเดินออกจากห้อง ส่งยิ้มให้เพื่อนที่พากันเดินกลับออกไป ส่วนตัวเองกลับมุ่งหน้าไปทางตรงข้าม ก้าวผ่านบันไดหนีไฟขึ้นไปทีละชั้น จนมาถึงชั้นบนสุด

น่าแปลกที่ประตูที่เคยล็อค กลับถูกปลดล็อคออกไปแล้ว ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน แต่มันก็ทำให้ผมได้เดินขึ้นไปดาดฟ้าง่ายๆ เมื่อขึ้นมาด้านบน ท้องฟ้าที่เคยสว่างก็มืดครึ้มลง ราวกับว่าฝนกำลังจะตก

“พิมพ์....” ผมเอ่ยชื่อของวิญญาณตนนั้นออกมา อย่างน้อยเธอก็น่าจะเป็นคนนึงที่มีความรู้สึกเดียวกับผม อย่างน้อยก็น่าจะให้คำปรึกษากับผมได้ หรือบอกความจริงกับผม ทุกเรื่อง เธอตามผมทำไม แล้ววันนั้น เธอทำให้ผมต้องขึ้นมาบนนี้แล้วจบชีวิตเหมือนกับเธอทำไม แล้วเธอจะเศร้าเสียใจแค่ไหนนะ ถึงกล้าที่จะจบชีวิตตัวเองลงแบบนั้น

“ไม่เป็นไรนะ” เสียงใสที่ลอยออกมาตามลม กลับทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลายมากกว่าจะทำให้ผมรู้สึกดำมืด ผมค่อยๆเดินไปที่ระเบียง มองตรงออกไปยังท้องฟ้าที่มืดครึ้ม

“วันนั้นเสียใจมากหรือเปล่า”ผมถามออกไป แน่นอนว่าผมมองไม่เห็นเธอเลย ผมยืนอยู่คนเดียวบนดาดฟ้านี้

“มากๆเลยหละ”เธอตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงนุ่มสบาย

“........”

“แต่รู้อะไรไหม.... ตอนนี้เราไม่เสียใจแล้ว พอเราเห็นนาย เห็นสิ่งที่นายถูกกระทำ เห็นสิ่งที่ผู้ชายคนนั้นถูกกระทำ เห็นสิ่งที่ปืนทำกับคนอื่น เราก็กลับมาคิดได้ ว่าทุกอย่างมันปกติมากๆ สิ่งที่เราโดนมันเป็นแค่เรื่องธรรมดา”

“.....”

“แต่เราอ่อนแอเอง..... นายเข้มแข็งนะ เข้มแข็งกว่าเราเยอะเลย” น้ำเสียงเกือบๆร่าเริงลอยมาตามลม ทำให้ผมยิ้มขึ้นมาได้

“อื้ม ขอบใจนะ”

“แต่ว่านะ... วันนั้น...วันที่นายถูกพาขึ้นมาบนนี้ครั้งแรก.... เราไม่ได้เป็นคนทำ... ยังมีวิญญาณอีกตนนึงอยู่ที่นี่ มันต้องการตัวตายตัวแทน.... และเราเป็นหนึ่งในนั้น”ความจริงที่ผมได้ยินทำให้ผมเบิกตาด้วยความตกใจทันที ยังมีอีกงั้นหรอ

“มี....มีอีกงั้นหรอ”

“ใช่ วันนั้นความรู้สึกดำมืดแบบที่นายรู้สึก เราก็เคยรู้สึกแบบนั้นเหมือนกัน เพราะวิญญาณตนนั้นทำ มันอยากได้ตัวตายตัวแทน แต่เราเพียงแค่มาแทนที่ เพราะตราบใดที่มันยังไม่หมดอายุขัย มันก็จะไปเกิดไม่ได้”

“มัน....ยังมีเป้าหมายเป็นเราอยู่รึเปล่า” ผมถามออกไป ใจเริ่มเต้นรัวขึ้น

“ไม่...”

“.............”

“เรามาเตือน ว่าคนที่มันต้องการเอาชีวิต...... คือ ม่อน”

“ปี้นนนนนนนนนน !!!”




************************

มาแบบสั้นๆ ใกล้จบแล้วแหละ คิดว่านะครับ 55555555555555

หนังสือยังเปิดจองอยู่นะครับ แต่ถึงสิ้นเดือนนี้นะ ตัวอย่างตอนพิเศษก็ลงครบแล้ว อยู่ในรีพลายถัดไปนะครับ

พร้อมกับ เกมแจกหนังสือ 10 รางวัล !! ไปอ่านกติกาดูนะครับบบบบ


ออฟไลน์ niightziiz

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 94
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +54/-0

อันนี้จะสรุปตอนพิเศษทั้งหมดในเล่มนะครับ มีสองพาร์ท คือพาร์ที่ไนท์ลงตัวอย่างแบบละเอียดไปแล้วกับพาร์ทที่ไม่สามารถลงตัวอย่างแบบละเอียดได้เพราะจะเป็นการสปอยล์เนื้อหาเกินไปครับ



ตอนพิเศษ [1] - who’re following you ?

ตอนพิเศษ [2] – who are you ?

ตอนพิเศษ [3] –Don’t Cry

3 ตอนนี้เนื้อหาตัวอย่างจะอยู่ในตอน #28 นะครับ ไปตามอ่านตัวอย่างได้

ตอนพิเศษ [4] – Dangerously

ตอนพิเศษ [5] – Dangerously 2

ตอนพิเศษ [6] – ชะตากรรม [Kris part]

3 ตอนนี้เนื้อหาอยู่ในตอน #29 ครับ




ตอนพิเศษ [7] - THE END OF STORY ABOUT KRIS [Kris part]

คริสหายไป ไม่มีใครมองเห็นคริส เกิดอะไรขึ้นกับคริส แล้วเรื่องราวของคริสจะจบลงอย่างไร

ตอนพิเศษที่[8] - HOME

ปาร์คพาพี่ฟานกลับไปเยี่ยมบ้าน แต่ฟานถึงกับต้องกลั้นน้ำตา เพราะมีใครบางคนรอปาร์คอยู่ที่บ้าน เขาคือใครกัน

FINAL CHAPTER

บทสรุปเล่าโดยน้องปาร์คคนเกรียน

ตอนพิเศษ แถม

อะ ตามชื่อตอน แถมไปเลย แอบบอกว่าความจริงเขียนพล็อตตอนนี้ไว้ลึกมากกกกกกก แต่น่าเสียดายที่เขียนออกมาแค่ตอนเดียวจบ



*********************************************************


เกมแจกหนังสือ 10 รางวัล

กติกา ง่ายมากๆ แค่รีวิว, ติชม, บอกเล่าความประทับใจ หรือพูดถึงนิยายเรื่องนี้ อะไรก็ได้ ชอบตรงไหน ไม่ชอบตรงไหน จะเป็นเทรดยาวๆก็ได้ หรือจะสั้นๆแค่3ประโยคก็ได้

ลงในทวิตเตอร์ หรือถ้าไม่มีทวิตเตอร์ ให้ลงในเฟสบุ๊คตัวเอง

ติดแฮชแท็ก #HsGผีหล่อ

(แต่คิดว่าน่าจะมีทวิตเตอร์กันนะครับ ไนท์ตามอ่านได้สะดวกกว่า ถ้าเป็นทวิตเตอร์ให้ปลดล็อคทวิตตัวเองก่อนนะครับ ไม่งั้นไนท์มองไม่เห็น ถ้าเป็นเฟสก็อย่าลืมเปิดโพสเป็นสาธารณะด้วยนะครับ)

เสร็จแล้วก็เอาลิ้งค์มาแปะในคอมเมนท์

ไนท์จะเลือกเอาว่าของใครโดนใจไนท์ที่สุด 10 คน

รับไปเลย หนังสือนิยายเรื่องนี้คนละเล่ม

(อาจจะมีของแถมเล็กๆน้อยๆไปด้วย)

(ไม่ต้องกลัวเรื่องคำตินะ ไนท์เป็นประเภทไม่กลัวคำติอยู่แล้ว ดีซะอีกที่ได้รับคำติว่านิยายเราพลาดตรงไหน ซึ่งนั่นเป็นส่วนที่ทำให้เราสามารถปรับปรุงให้ดีขึ้นและทำให้เราเก่งขึ้นได้)

ประกาศผลวันที่ 20 พฤศจิกายน 2562 เวลา 18.00 น.

ตั้งนาฬิกาปลุกรอเลยนะครับ

(ใครไม่อยากลุ้น ไปกดพรีได้เลยน้าาาา)

ปล. ยังไม่มีE-Bookนะครับ


[/color]

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด