ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป
http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
Drunk
อย่าถือคนบ้าอย่าว่าคนเมา
แฮมสเตอร์ ❤ เขียน
10:40 PM ~It’s time to begin, isn’t it? I get a little bit bigger but then I’ll admit. I’m just the same as I was.~
ผมชำเลืองมองไอโฟนรุ่นใหม่แกะกล่องที่กำลังเสียบสายชาร์จอยู่ ก่อนจะละความสนใจจากมันและปล่อยให้เสียงเรียกเข้าเพลง It’s Time ของวง Imagine Dragons ดังต่อไปแบบนั้น โดยไม่คิดที่จะกดรับหรือตัดสายใดๆ ทั้งสิ้น
แน่นอนว่ามันเงียบไปหลังจากนั้น แต่แล้ว...
~It’s time to begin, isn’t it? I get a little bit bigger but then I’ll admit. I’m just the same as I was.~
...มันก็ดังกลับขึ้นมาใหม่อีกเป็นรอบที่สิบกว่าเห็นจะได้ โอเคไอ้แดน กูจะรับสายมึงเดี๋ยวนี้แหละ!
“มีอะไร” ผมเปิดคำถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ดูไม่ทุกข์ไม่ร้อนเลยสักนิดกับการที่ปล่อยให้คนปลายสายโทรหาซ้ำๆ หลายๆ ครั้ง ในขณะที่มืออีกข้างก็เลื่อนเม้าส์คอมฯ เพื่อเปิดเฟซบุ๊กไปด้วยในเวลาเดียวกัน
[กว่าจะรับนะไอ้มืด! นึกว่าตายห่าไปแล้ว]
“ยังครับ กูยังไม่ตาย แล้วนี่สรุปว่ามึงมีเรื่องอะไรไม่ทราบ โทรจิกกูยังกะบ้านไฟไหม้” ผมทำเป็นพูดนั่นพูดนี่ ทั้งที่ตัวเองก็รู้ดีอยู่แล้วว่าไอ้แดนเพื่อนผมมันโทรมาทำไม ไม่งั้นป่านนี้ผมรับสายมันไปนานแล้ว
อ้อ แล้ว ‘ไอ้มืด’ นี่ก็ไม่ใช่ชื่อผมนะ จริงๆ แล้วผมชื่อ ‘ริว’ เป็นลูกครึ่งไทย-ญี่ปุ่น แต่พอดีดันได้เชื้อผิวเข้มของพ่อที่เป็นคนไทยใต้ไง ก็เลยโดนไอ้พวกเพื่อนๆ มันตั้งฉายาให้ว่าไอ้มืด (ทั้งที่จริงแล้วผมก็แค่ผิวแทน) ซึ่งแน่นอนว่าผมไม่ถือสาอะไรหรอก ขออย่างเดียวคือคนที่ล้อได้มีแค่กลุ่มเพื่อนสนิทเท่านั้น ลองเป็นคนอื่นล้อนี่ผมต่อยปากแตกหมดนะครับขอเตือนไว้
โอเค จบเรื่องไอ้มืด มาเข้าเรื่องกันต่อ...
[ไม่ต้องมาทำไก๋เลยไอ้มืด มึงก็รู้ดีว่ากูโทรมาทำไม มึงได้ยินเสียงเพลงมั้ยเนี่ย วงเขาเริ่มเล่นแล้วนะมึง พวกรุ่นพี่เขาก็ถามหามึงกันหมด จะไม่มาจริงๆ หรอวะ]
ผมได้แต่ถอนหายใจออกมาด้วยความอึดอัด เออ ยอมรับก็ได้ว่าผมรู้ดีว่าไอ้แดนมันโทรมาเพราะต้องการโน้มน้าวให้ผมเปลี่ยนใจยอมแต่งตัวออกไปร้านเหล้า เนื่องจากว่าวันนี้เป็นวันสอบวันสุดท้ายของพวกรุ่นพี่ปีสี่คณะผม (คณะวิศวกรรมศาสตร์) ก็เลยมีการจัดงานอำลาเกียร์กันตามประสารุ่นพี่รุ่นน้อง ซึ่งจริงๆ ผมก็ควรไปใช่ปะ ถึงจะไม่มีพี่รหัสให้เลี้ยงส่งเพราะมันดันโดนรีไทร์ไปเมื่อปีก่อนก็เหอะ แต่ยังไงผมเองก็ยังมีรุ่นพี่ร่วมคณะที่ควรจะไปอำลาอยู่อีกหลายคน ถ้าไม่ติดว่า...
“เชี่ยแดน มึงก็รู้ว่าทำไมกูถึงไม่ยอมไป ขอเหอะ อย่าเซ้าซี้กูเลย แค่นี้กูก็ลำบากใจจะแย่”
ซึ่งตอนที่ผมกำลังตอบไอ้แดนกลับไปด้วยความรู้สึกลำบากใจอยู่นั้น จู่ๆ หน้า New Feeds ของเฟซบุ๊กก็ปรากฏรูปของ ‘รุ่นพี่’ ที่เป็น ‘สาเหตุ’ ให้ผมตัดสินใจไม่ไปงานอำลาเกียร์ขึ้นมาแบบพอดิบพอดี เล่นเอาผมสะดุ้งโหยงอัตโนมัติ!
เชี่ยยย ถ้าไม่ติดว่าพี่เขาหน้าตาดีนี่ผมจะใช้คำว่า ‘เฮี้ยน’ จริงๆ นะ!
คนในรูปที่เพิ่งถูกโพสต์..ดูดีอย่างมากในวันนี้ โดยเฉพาะชุดที่พี่เขาใส่ ถึงแม้จะเป็นแค่เสื้อโปโลสีขาวกับกางเกงขาสั้นสีเดียวกัน แล้วตบท้ายด้วยผ้าใบเรียบๆ ของ adidas แต่ในเมื่อไม้แขวนมันดี ภาพรวมเลยเป็นอะไรที่พิเศษจนอดจะชื่นชมไม่ได้
[เออกูรู้ แต่กูแค่คิดว่าอะไรๆ มันไม่น่าจะแย่อย่างที่มึงคิดนะริว ดูดิ ตอนนี้พี่คีย์ก็ดูเฮฮาดี กำลังถ่ายรูปเล่นอยู่เลย แถมก่อนหน้านี้ก็ถามหามึงด้วย มีแต่มึงนั่นแหละที่คิดว่าพี่เขาจะไม่เหมือนเดิมถ้าเจอมึงคืนนี้]
“เออๆ เอาเหอะ พี่เขาจะยังไงก็ช่าง เอาเป็นว่ายังไงกูก็ไม่ไป อีกอย่างพรุ่งนี้กูยังเหลือสอบอีกตั้งตัวนึง กูนอนล่ะ”
[เฮ้ย! เดี๋ยวดิ อย่าเพิ่ง...]
ติ๊ด!
โอเค ผมกดวางสายและวางไอโฟนกลับไปที่เดิมเป็นที่เรียบร้อย... เอาจริงๆ ไม่รู้เหมือนกันว่าไอ้แดนจะพูดถึงพี่คีย์ทำไม ในเมื่อผมไม่ได้สนใจเลยสักนิด รู้สึกเฉยมาก จริงๆ นะ... ฉะ...เฉยจริงๆ ไม่รู้สึกอะไรเลยสักนิดเดียว...
...
...อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!
ใครว่าล่ะ! ผมโกหกครับ เพราะว่าความจริงผมนี่โคตรจะรู้สึกเลย! มะ...เมื่อกี้ทุกคนได้ยินเหมือนผมมั้ยว่าพี่คีย์เขาถามหาผมด้วย! ตอนได้ยินไอ้แดนพูดว่า ‘แถมก่อนหน้านี้ก็ถามหามึงด้วย’ นี่ผมถึงกับเนื้อเต้นจนต้องรีบหาเรื่องวางเพราะกลัวจะเก็บอาการเอาไว้ไม่อยู่เลยนะ ทั้งดีใจ ทั้งเขิน เชี่ยยยย มึงเป็นเอามากจริงๆ นะเนี่ยไอ้ริว!
แล้วด้วยอะไรก็ไม่อาจทราบได้ แต่น่าจะเพราะคนชื่อ ‘คีย์’ นั่นแหละ ถึงได้ทำให้ผมที่แอบเครียดก่อนหน้านี้ยิ้มออกมาอย่างมีความสุขระคนเขินอาย พร้อมกับคลิกเม้าส์กดที่รูปพี่เขาให้มันเปิดขึ้นเต็มๆ จอ ใบหน้าชวนฝันของพี่คีย์ที่กำลังยิ้มแย้มก็เลยเด่นชัดขึ้นมาจนผมนี่แทบอยากจะยื่นหน้าเข้าไปจูจุ๊บสักทีสองที ถ้าไม่ติดว่ายังพอจะมีความยับยั้งช่างใจอยู่บ้างน่ะนะ แหะๆ สุดท้ายก็เลยได้แต่นั่งพินิจพิจารณาใบหน้าของพี่คีย์ต่อไป
เฮ้อออออ~ ดูสิ.. คนอะไรวะ หน้าหวานชิบหาย ตาก็โตยังกับลูกแมว มองแล้วให้ความรู้สึกทั้งน่ารักทั้งขี้อ้อนในเวลาเดียวกัน แถมยังมีไฝเม็ดจิ๋วบริเวณหางตาซ้ายที่ช่วยเพิ่มเสน่ห์เป็นจุดเด่นให้เจ้าตัวพอๆ กับจมูกสูงโด่งที่ขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่จนเกินไปอีก แล้วพอเลื่อนลงมาหน่อยก็เป็นปากสีชมพูอ่อนที่โคตรจะน่าจูบ! ผิวก็ข๊าวขาว อา~ อย่าหาว่าผมหื่นเลยนะ แต่ตัวเล็กๆ แบบเนี้ย อยากหิ้วขึ้นเตียงเลยว่ะ -..-
ตะ..แต่มันก็แค่จินตนาการเท่านั้นแหละ! ในเมื่อความจริงผมไม่มีทางทำอะไรให้พี่คีย์เขาเสื่อมเสียอยู่แล้ว เพราะว่าผมน่ะชอบพี่เขามากนะ มากซะจนอยากได้หัวใจของพี่เขามากกว่าร่างกาย (แต่ถ้าได้ทั้งสองอย่างก็... เฮ้ย! นี่คิดอะไรเนี่ยยยย~) อาจจะฟังเหมือนพูดเอาเท่ห์นะ แต่เชื่อเหอะ ถ้าคุณชอบใครสักคนจริงๆ แล้วคุณจะเข้าใจ
แต่ก่อนผมก็ไม่เคยมีความคิดอะไรแบบนี้หรอก เพิ่งจะมาเริ่มเข้าใจก็ตอนได้เจอพี่คีย์เนี่ยแหละ แม้ว่าพี่เขาจะเป็นอดีตเดือนคณะที่มีเกย์จากหลายคณะรุมล้อมก็เถอะ แต่ผมก็ยังแอบหวังอยู่ลึกๆ ว่าสักวันผมจะมีโอกาสพิชิตใจของพี่เขาให้ได้ ซึ่งมันก็ต้องเริ่มจากการบอกความในใจก่อนใช่ปะ? อืม.. ใช่ มันต้องเริ่มจากจุดนั้น
แล้วถามว่าผมไปถึงจุดนั้นหรือยัง?
ครับ ผมทำแล้ว แล้วผลเป็นไงรู้มั้ย? ก็... มุดหัวอยู่แต่ในหอไม่กล้าออกไปไหนแบบนี้ยังไงล่ะ T___T
โอ๊ยยยยย~ (ทึ้งหัวตัวเอง) ผมรู้นะว่าตอนนี้ผมแม่งดูเวิ่นเว้อมาก! และน่าจะกลายเป็นตัวตลกของใครหลายๆ คนที่พบเห็นเหตุการณ์เมื่อตอนกลางวันไปเรียบร้อยแล้ว แต่ผมเองก็อยากให้พี่คีย์เข้าใจว่าผมเองก็ไม่ได้ตั้งใจให้เรื่องน่าขายหน้าแบบนั้นมันเกิดขึ้นเหมือนกัน ฮือ~
คืองี้ครับ... ทุกคนลองจินตนาการตามที่ผมเล่านะ ...มันเป็นช่วงพักกลางวันในโรงอาหารวิศวะที่คนมีสอบวันนี้กำลังนั่งกินข้าวกันเหมือนในวันปกติที่มีเรียน แต่ที่ไม่ปกติก็คือ...มีผมที่หิ้วช่อดอกกุหลาบช่อใหญ่เดินเข้าไป!
ไม่รู้เหมือนกันว่าผมไปรวบรวมความกล้าและบ้าบิ่นมาจากไหนถึงได้ทำอะไรไปโดยไม่แม้แต่จะปรึกษาเพื่อนรักอย่างไอ้แดน! ทุกอย่างที่ผมทำถูกคิดและเตรียมการอย่างลับๆ โดยตัวผมแต่เพียงผู้เดียว และสิ่งที่ผมต้องการจะทำก็คือ...สารภาพความใจให้กับพี่คีย์! อะ...โอเค มันอาจจะฟังดูดีมาก มีทั้งช่อกุหลาบสีแดง มีผมที่แอบชอบรุ่นพี่คณะมานาน กับรุ่นพี่หน้าตาดีที่กำลังจะถูกเซอร์ไพรส์ จนอย่างแย่ที่สุดที่ไอ้ริวคนนี้จินตนาการไว้ก็น่าจะเป็นภาพของพี่คีย์ที่รับช่อดอกไม้ไป ก่อนจะปฏิเสธด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูก็รู้ว่าลำบากใจแค่ไหน ทว่า... มันกลับมีอะไรที่เลวร้ายกว่านั้น!
ผมคิดเสมอว่าผมไม่ใช่คนหล่อ ถึงแม้เพื่อนๆ ในกลุ่มจะไม่คิดแบบนั้น แต่การที่ผมส่องกระจกแล้วพบกับนักศึกษาปีสามผมสั้น มีตาเรียวยาวแต่ชั้นเดียว จมูกก็โด่งปกติ ปากก็ไม่ได้เป็นกระจับอะไรมากมาย แถมผิวก็แทนผิดจากคอนเซ็ปต์ที่คนไทยเขาชอบอีก ผมจึงคิดว่าผมมันก็แค่ลูกญี่ปุ่นผิวสีเข้มธรรมดาๆ เท่านั้น ไม่ได้วิเศษมาจากไหน แถมปกติเวลาไปเรียนก็ชอบใส่เสื้อนักศึกษายับๆ กับกางเกงยีนส์ขาดๆ อีก เรียกว่าแทบจะไม่มีจุดขายเลยแม้แต่จุดเดียว เพราะฉะนั้นวันนี้ผมก็เลยปฏิวัติตัวเองโดยการเซ็ทผมเนี้ยบ และเลือกชุดนักศึกษาที่ดีที่สุดในตู้ไปสอบ ก็เลยได้กางเกงที่โคตรจะฟิตสุดๆ เพราะการแต่งกายถูกระเบียบครั้งสุดท้ายเป็นเหตุการณ์ที่ผ่านมานานมากแล้วจริงๆ
และเมื่อเสื้อผ้าหน้าผมพร้อมแล้ว ผมก็ขับรถมาสอบในช่วงเช้าพร้อมคำถามมากมายจากกลุ่มเพื่อนที่ยิงตรงเข้ามา แน่นอนว่าผมยังไม่ยอมบอกอะไรกับพวกมัน แค่มาสอบให้เสร็จแล้วรีบออกไปรับช่อกุหลาบที่สั่งทำไว้ไม่ไกลจากหอที่ผมพักอยู่ ก่อนจะขับรถกลับเข้ามายังโรงอาหารของคณะอีกทีตอนเที่ยง หอบหิ้วช่อดอกไม้ช่อนั้นเดินตรงเข้าไปด้วยความกล้าหาญในรอบหลายสิบปี พร้อมกับทุกคนที่หันมามองผมเป็นตาเดียว
‘เฮ้ย! นั่นมึงซื้อดอกไม้มาให้ใครวะไอ้มืด?’
เสียงของไอ้แดนคือคำทักทายแรกที่ผมได้ยิน แต่แน่ล่ะว่าผมต้องทำเมินใส่มัน เพราะไม่อยากเสียความมั่นใจอะไรทั้งนั้นในตอนนี้ ก่อนจะเดินก้าวยาวๆ เลยโต๊ะประจำของผมและกลุ่มเพื่อนเพื่อไปยังโต๊ะที่อยู่ถัดไปอีก.. หนึ่ง.. สอง.. สาม.. และ..
‘อ้าวริว วันนี้แต่งตัวซะหล่อเชียวนะ’ เฮ้อออออ~ คำทักทายแบบนี้สิที่ผมอยากจะได้ยิน อิอิ โดยเฉพาะเมื่อมันเป็นคำทักทายจากพี่คีย์ที่กำลังนั่งกินข้าวกับพวกรุ่นพี่ปีสี่คนอื่นๆ ผมยิ่งอยากได้ยินเข้าไปใหญ่ ^^
ตอนนั้นจำได้ว่าผมเลือกที่จะยิ้มตอบกลับไป แล้วขอให้พี่คีย์ลุกขึ้นยืน ส่งผลให้เสียงฮือฮาของคนในโรงอาหารเริ่มดังขึ้น
‘พี่คีย์ครับ’
‘วะ...ว่าไง?’ ผมคิดไว้อยู่แล้วว่าพี่คีย์จะต้องประหลาดใจแน่ ที่จู่ๆ ผมก็ขอให้พี่เขาออกมายืนตรงหน้าผมแบบนี้ ในขณะที่ผมเองก็ใจเต้นแรงแทบบ้า!
‘ผม... ชอบพี่นะครับพี่คีย์ ถึงแม้ว่าที่ผ่านมาผมจะไม่เคยแสดงออกให้พี่เห็น แต่อยากให้รู้ว่าตั้งแต่เข้ามาเรียนที่นี่... พี่เป็นคนเดียวที่อยู่ในใจผมนะครับ’ มันเป็นช่วงเวลาที่จะต้องใช้ความกล้าหาญอย่างมากในการที่จะพูดหรือทำอะไรก็ตามต่อหน้าคนเยอะๆ ขนาดนี้ โดยเฉพาะเมื่อผมตัดสินใจว่าวินาทีต่อจากนี้ผมจะก้าวถอยหลังไปอีกสักนิด แล้วค่อยๆ คุกเข่าลง ก่อนที่พูดจะพูดสิ่งที่อยู่ในใจเพิ่มเติม
แต่เพียงแค่ผมก้าวขาขวาถอยไป... เรื่องราวเลวร้ายแสนจะน่าอับอายก็เกิดขึ้น! ให้ตายเหอะ ผมไม่รู้เลยว่าผมแม่งไปทำเวรทำกรรมอะไรกับใครมา ถึงทำให้พื้นที่ก้าวถอยหลังไปมันลื่นได้มากมายขนาดนั้น มากถึงขนาดที่ว่าขาทั้งสองข้างฉีกออกจากกันคนละทิศคนทางอย่างไร้การควบคุม ส่งผลให้เป้ากางเกงที่ฟิตเปรี๊ยะอยู่แล้วมันทำการทรยศผมในเวลาที่แสนจะสำคัญเช่นนั้น...!!
แควก!
สะ..เสียงฉีกขาดมาพร้อมกับเนื้อผ้าสองส่วนบริเวณเป้ากางเกงที่แยกออกจากกันอย่างสามัคคี จนเจ้าอันเดอร์แวร์สีเหลืองอ่อนของ Calvin Klein ปรากฏแก่สายตาชาวโลก โดยเฉพาะพี่คีย์ที่ยืนตาโตอยู่ในตำแหน่งที่สามารถมองเห็นเนื้อผ้าของ Calvin Klein ที่ผมใส่ได้อย่างชัดเจน!!
‘เชี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!’
ผมไม่แน่ใจนักว่าเสียงอุทานอันหยาบคายด้านบนนั้นเป็นของใคร แต่ที่แน่ๆ คือมันตรงกับเสียงตะโกนก้องที่อยู่ในใจผมมาก! หน้าผมนี่แม่งชาไปหมด ก่อนที่ร่างกายจะทำการลุกขึ้นโดยอัตโนมัติ วิ่งสุดชีวิตกลับไปที่รถของตัวเอง แล้วขับกลับหอในทันที!
ไม่ต้องมาถามถึงละดับความอายของผมนะ บอกตรงๆ ว่าคำว่า ‘โคตรอาย’ ยังฟังดูซอฟต์เกินไปสำหรับสิ่งที่เกิดขึ้น นี่ถ้าผมเอาหัวโขกพื้นจนสมองเสื่อมลืมว่าตัวเองเป็นใครและเคยเป้ากางเกงขาดตอนไหนป่านนี้ผมทำไปแล้ว T___T แต่เพราะผมใจไม่เด็ดพอ สุดท้ายผมก็เลยทำได้แค่หมกตัวอยู่ในห้องตั้งแต่กลับมาจนถึงตอนนี้ ไม่กล้าเอาหน้าออกไปโชว์ให้ใครเห็นทั้งนั้นแหละ!
‘We found love in a hopeless place.’
แล้วในขณะที่ความอายระดับพันล้านจากการนึกย้อนเรื่องราวเมื่อตอนเที่ยงกำลังหวนกลับคืนมาอีกครั้ง สายตาของผมก็เพิ่งจะสังเกตเห็นแคปชั่นของรูปพี่คีย์ที่ผมเองก็ไม่ค่อยจะแน่ใจนักว่ามันมีความหมายอะไรมากไปกว่าเนื้อเพลง We found love ของ Rihanna มั้ย? แต่ก็แอบเดาว่าคงจะเป็นเพลงที่ดังขึ้นในขณะที่พี่เขากำลังถ่ายรูปนี้ เพราะเวลาผมคิดแคปชั่นที่ร้านเหล้าไม่ออก ผมก็เลือกใช้เพลงที่กำลังเล่นอยู่ในขณะนั้นเหมือนกัน
แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น ประเด็นคือ... จากแค่แคปชั่นสั้นๆ แคปชั่นเดียว กว่าจะรู้ตัวอีกที ก็กลายเป็นว่าผมเปิดฟังเพลงดังกล่าวซ้ำไปซ้ำมาใน YouTube จนนับครั้งไม่ถ้วน
เฮ้ออออออ~ เป็นเอามากจริงๆ สินะไอ้ริว!
หัวข้อ: [เรื่องสั้น] : Drunk อย่าถือคนบ้าอย่าว่าคนเมา - จบแล้วครับ (อ่าน 14856 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก