หัวข้อ: +รัก...'เสมอ'+ ตอนที่ 45 24/01/2559 Page. 87 (The end)

[JustWait]

แงพี่กิ๊ฟ ตัวอะใจร้าย ทำไมไม่ปล่อยเขาไปเกิดด

[Star06]

อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกสงสารนังน้องเหมอจนอดที่จะเม้นไม่ได้
เหมือนพ่อพระเอกทำเกินไปอะ เข้าใจแหละว่านังเหมอมันก็ชอบ
แต่บางทีก็อยากให้ชนะนึกถึงความรู้สึกเหมอบ้าง คือชนะเอาแต่บอกว่าเหมอผิด แต่เราว่าจุดนี้ชนะก็ผิดนะ แบบผิดที่ไม่ยอมเชื่อใจอะ ทั้งที่เหมอมันก็บอกไปแล้วว่าไม่มีอะไร เหมือนชนะรักเสมอในทางที่ผิดอะ เหมือนรักของชนะคือการครอบครอง รักที่ทำให้ตัวเองมีความสุขแล้วต้องการให้มันมาหมุนรอบตัวเองเท่านั้น อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกเหมือนที่เหมอบอกอะ ว่าชนะทำให้เหมอมันเหมือนของระบายความใคร่เลย
นี่#ทีมชนะแต่รอดูชนะแพ้แล้วเจ็บเหมือนที่เหมอเจ็บบ้าง #หมั่นไส้นังเหมอแต่ก็สงสารมัน #รอดูชนะพลาดทำเหมอเจ็บเพราะตัวเองแล้วคิดได้สักทีว่าตัวเองก็มีส่วนผิด #รอนังเหมอเอาจริงโกรธจริงบ้าง #ก็บอกแล้วไงนี่ทีมชนะ 

[yaoionlyyes]

สะพรึงชนะหนักมากฮืออ นึกว่าจะพาเหมอมาฆ่าหมกป่าแล้วว
แต่ชอบอ่ะ ว้าย555555

[khunkun91]

เพิ่งอ่านทันตอนปัจจุบัน
เราคิดว่าชนะทำเกินไป ทำเหมือนเสมอเป็นที่ระบายความใคร่ของตัวเองแบบโดยไม่นึกถึงว่าเสมอเป็นคนรักเลย
หรืออาจจะผิดที่เสมอยอมไปหมดทุกอย่างด้วยก็ไม่รู้ เลยทำให้ชนะไม่รู้ตัวว่าตัวเองทำเกินไป

มีตอนหนึ่งที่เพี้ยนสอนชนะ  ตอนนั้นเหมือนชนะก็คิดได้นะ แต่พอมีเรื่องให้โกรธกลับลืมไปเลยที่เพี้ยนสอน
แล้วทุกอย่างก็กลับมาเป็นแบบเดิม

เป็นแฟนกันแล้วอะไรก็ดูเปลี่ยนไปหมดจริงๆอย่างที่ชนะบอกแหละ

เราอยากลองให้เสมอโกรธชนะดูบ้าง แบบชนะต้องมาง้อเสมออะไรงี้ แต่คงจะไม่มีวันแน่ๆ
เพราะอะไรเสมอก็ยอมชนะไปหมด กลัวชนะจะเจ็บปวด

[Snufflehp]

ตอนที่ 34

ก่อนกลับถึงบ้านไอ้เหมอกับคนรูปหล่อของมันแวะทำบุญอุทิศส่วนกุศลไปให้กับผู้หญิงที่เจอในบ้านเรือนไทยที่วัดและตั้งใจว่าตอนเช้าจะตื่นมาใส่บาตรกันด้วย พอกลับถึงบ้านแล้ว สิ่งแรกที่ไอ้เหมอทำคือนอนพักผ่อนเอาแรง ส่วนชนะบอกว่าจะไปที่ตึกใหญ่ กำชับไอ้เหมอให้รออยู่ที่ห้อง ทั้งๆ ที่ไอ้เหมอนั้นอยากจะไปไหว้พ่อสามีของมันใจแทบขาด แต่พ่อดาวประจำใจกลับห้ามไว้ บอกแค่ว่าไม่อยากให้ไปเห็นตอนที่ทะเลาะกับพ่อก็เท่านั้น ยิ่งบอกแบบนี้ไอ้เหมอมันจึงยิ่งเป็นห่วง นอนบนโซฟาไม่เท่าไหร่ก็ผุดลุกนั่ง ชะเง้อคอรอสามีกลับมาหา ครั้นพอเสียงประตูเปิด ไอ้เหมอก็รีบถามไถ่คนรักของมันอย่างเป็นห่วงเป็นใยทันที

“นะ ทะเลาะกับพ่อรึเปล่า”

ชนะส่ายหน้า อมยิ้มน่ามองแล้วเดินเข้ามานั่งลงใกล้ๆ “ไม่หรอก ป๋าแค่เตือนว่าจะไปไหนให้บอกคนที่บ้านไว้ด้วยแค่นั้นครับ”

“อ๋อ เหมอก็ห่วง กลัวว่าจะทะเลาะกันรุนแรง เฮ้อ สบายใจละ” ไอ้เหมอยิ้มกว้างแล้วมันก็นอนลงอย่างสบายใจจริงๆ แข้งขาก็พาดไปบนตักคนรูปหล่อ

“แล้วนะถามเรื่องบ้านหลังนั้นยังอ่ะ”

“ไม่รู้ทำไมถึงไม่กล้าถาม”

“อืม เหมอว่าอย่าถามเลยดีกว่า รู้สึกจะมีอะไรไม่ดียังไงก็ไม่รู้”

“ครับ”

ชนะเมื่อคืนวานกับชนะในตอนนี้นั้นแตกต่าง ชนะที่อยู่ตรงหน้าไอ้เหมอนั้นอ่อนโยน ยิ้มง่ายและแสนสุภาพ แต่ชนะอีกคนกลับอันตราย เย็นชา และแสนจะน่ากลัว

“เมื่อยรึเปล่าเหมอ”

“อืม”

“ผมนวดให้นะ”

ไอ้เหมอพยักหน้า ก่อนคนรูปหล่อจะนวดไปตามแข้งขาที่พาดบนตัก ทั้งยังสัมผัสที่เท้าของไอ้เหมออย่างไม่นึกรังเกียจ ไอ้เกรียนมันจึงตั้งอกตั้งใจมองสิ่งที่ชนะทำให้โดยไม่ละสายตา ไอ้เหมอมีความสุขเหลือเกิน สุขล้นไปทั้งใจกับความรักที่มันมีในตอนนี้ แม้ในบางครั้งจะนึกหวั่นไปบ้าง แต่ปริมาณความสุขก็มีมากกว่าความทุกข์อยู่ดี

ชนะเหมือนเด็กน้อยที่ถูกตามใจจนเสียคน ถูกขัดใจก็ก้าวร้าว แต่ถ้าตามใจและรู้จุดที่เขายอมความได้ เขาจะน่ารักสุดๆ แถมยังเป็นเด็กที่ออดอ้อนเอาใจเก่ง คำพูดคำจาก็หวานหู แล้วอย่างนี้...จะไม่ให้ไอ้เหมอทั้งหลงทั้งรักได้อย่างไร แม้ในเรื่องรสนิยมทางเพศจะน่าตกใจไปบ้าง แต่ก็ไม่เกินรับไหว แม้เจออมยิ้มเข้าไปเมื่อวานไอ้เหมอจะสาบานในใจว่าจะไปเผาโรงงานผลิตทิ้งก็เถอะ!

“นะ”

“ครับ”

“เราคบกันมาก็นานแล้วเนอะ”

“ไม่รู้ ไม่ได้นับวันเวลา แต่รู้สึกเหมือนไม่นานเลย”

“ความสุขมักผ่านไปเร็ว”

ไอ้เหมอยกยิ้ม ชนะก็ยิ้มตาม ก่อนไอ้เกรียนมันจะลุกขึ้นนั่งแล้วหอมแก้มคนรูปหล่ออย่างรักใคร่ สองมือมันก็ยกโอบลำคอแกร่งแล้วดึงรั้งให้เอียงเข้าหาจนศีรษะได้รูปสวยของชนะซบลงที่ไหล่ของมัน

“นะจ๋า”

“หืม”

“อยากอยู่ด้วยกันทุกวันเลยเนอะ”

“อื้ม”

“เหมอชอบเวลาที่เราอยู่ด้วยกันแล้วไม่ทะเลาะกันแบบนี้”

“ผมก็ชอบ”

“แต่ตอนนี้เรายังอยู่ด้วยกันทุกวันไม่ได้ ชนะอดทนนะครับ ถ้าเหมอกลับโรงเรียนแล้ว เหมออยากให้ชนะอย่าเอาแต่คิดว่าเหมอจะไปมีคนอื่น เหมอรู้ว่าการไม่ระแวง การที่ต้องเชื่อใจคนที่อยู่ไกลกันมันยาก แต่เหมอไม่อยากให้ชนะต้องกังวลกับเรื่องของเหมอจนทำให้ความรักที่เรามีสร้างความทุกข์ใจให้” ไอ้เหมอจับมือพ่อดาวประจำใจของมันมาทาบที่อกซ้าย ตาซื่อๆ ของมันก็สบมองดวงตาสีดำสวยอย่างจริงจัง “รู้สึกรึเปล่า...ว่าหัวใจของเหมอเต้นแรงมาก มันเป็นอย่างนี้ทุกครั้งเลยเวลาที่เหมออยู่กับนะ และมันไม่เคยเป็นอย่างนี้กับใครคนไหน”

ไอ้เหมอมันเก่ง ตะล่อมคนรูปหล่อให้เชื่อฟังมันได้เก่งขึ้นทุกวัน ชนะคือเด็กน้อยของไอ้เหมอที่ต้องคอยพะเน้าพะนอเอาใจ แต่ถึงเวลาที่มันตามใจไม่ได้ก็ต้องดุต้องบอกกันบ้าง ไอ้เหมอไม่ได้หลับหูหลับตาตามใจไปเสียหมด ไม่อยากที่จะต้องทำตามแล้วสูญเสียความเป็นตัวเองไป เพราะชนะรักไอ้เหมอที่ตัวตน ไม่ได้รักที่หน้าตา ถ้าหากว่าวันใดวันหนึ่งตัวตนที่ชนะรักหายไป ไอ้เหมออาจกลายเป็นแค่สิ่งของของชนะก็เท่านั้น

“ผมจะพยายาม” ชนะรับปาก ไอ้เหมอจึงหอมแก้มเป็นรางวัล ชนะจึงหอมมันคืนแล้วจัดการฉวยริมฝีปากของมันมาเป็นรางวัลอีกอย่าง ไอ้เกรียนมันก็ไม่ได้ขัดขืน ปล่อยให้คนรูปหล่อดูดงับริมฝีปากของมันตามแต่ใจ เพราะมันชอบอยู่แล้วที่ได้ชิมริมฝีปากหวานๆ ของชนะ ลิ้นร้อนก็แสนจะซุกซนทำเอาแทบคลั่งแทบขาดใจทุกครั้ง

“นะจ๋า” ไอ้เหมอเรียกเสียงแผ่ว ลิ้นที่กำลังเลียซับน้ำใสๆ ตรงมุมปากให้จึงหยุดชะงัก “ตอนเย็นไปรับไอ้กวิ้นแล้วเราไปกินชาบูกันไหม”

“อืม” ชนะรับคำ จูบริมฝีปากไอ้เหมออีกครั้งแล้วผละออก

“เดี๋ยวนี้มันไปไหนอ่ะ นะเจอมันบ้างไหม เฟซมันก็ไม่ออน จะว่าได้จิ๊กซอว์กล่องใหม่มาก็ไม่น่าใช่ เพราะไอ้กวิ้นมันขี้อวด ได้มาเมื่อไหร่เป็นต้องถ่ายลงเฟซ แต่นี่เฟซมันไม่ออนไม่อัพเดทมาหลายวันแล้ว”

“มันเฮิร์ตน่ะ” คำตอบของชนะทำเอาไอ้เหมอตาโต

“ไอ้กวิ้นอกหัก?”

“อืม”

“ใครอ่ะ น้องพิมพ์ป่ะ!”

“ไม่รู้มัน” ชนะตอบ ล้มตัวลงนอนอีกฝั่งแล้วดึงไอ้เกรียนให้มานอนบนอก “ตอนเย็นเหมอก็ลองถามมันดู”

“ต้องถามแน่ ไอ้นี่มีอะไรไม่บอก” ไอ้เหมอเบะปาก ก่อนจะฝังจมูกลงบนอกกว้างของคนรูปหล่อเพื่อสูดดมความหอมที่มันชอบ “หอมจัง”

“ไม่ได้ใส่น้ำหอมนะวันนี้ ยังหอมอยู่เหรอ”

“อืม ชอบกลิ่นนี้มากกว่า กลิ่นหอมเหมือนนมผงรสวานิลลาเลย”

“ฮ่าๆๆ ใช่เหรอเสมอ”

“ช่ายยย” ไอ้เหมอตอบแล้วขยี้จมูกของมันกับอกของชนะจนคนรูปหล่อหัวเราะลั่นเพราะจั๊กจี้ แต่มือใหญ่ก็ไม่ผลักไอ้เหมอออกห่าง กลับกดศีรษะเกรียนๆ ให้ฝังลงแน่นขึ้น จนมันประท้วง

“ดั้งจะหักอยู่แล้ว”

“โอ๋ๆๆ” ชนะหัวเราะไอ้เหมอที่จมูกแดง หน้ายุ่ง ก่อนจะจูบขมับมันเป็นการปลอบโยน “โทษน้าที่รัก ไม่ทำหน้ายุ่งนะครับ”

แค่ได้ยินถ้อยคำหวานๆ ที่คนอื่นอาจจะบอกว่าน่าขนลุกแต่สำหรับไอ้เหมอมันน่าลุกเต้นเป็นจังหวะสามช่าเสียเหลือเกิน เพราะน้ำเสียงนุ่มทุ้มอ่อนโยนของชนะแท้ๆ เชียว ที่หล่อเลี้ยงหัวใจของไอ้เหมอให้มีชีวิตชีวาอยู่ได้จนถึงตอนนี้ ให้ตายก็ตายตาหลับแล้ว ไม่เสียใจที่ได้เกิดมาเลย แม้เมื่อก่อนจะเคยคิดน้อยอกน้อยใจว่าทำไมตัวเองไม่หล่อเหลาเท่าพี่สมัย แต่ตอนนี้ไอ้เหมอกลับดีใจ...แค่เพราะมีชนะที่รักมันอยู่เคียงข้าง


****

ไอ้เหมอกำลังงงหนัก ชนะบอกมันว่าไอ้กวิ้นกำลังเฮิร์ต แต่เจอหน้าไอ้นกเอ๋อมันก็ดูปกติดี พูดจายียวนกวนประสาทให้โดนตบหัวอยู่ร่ำไป แถมมันก็ยังคุยโทรศัพท์รายงานตัวว่าจะไปกินชาบูกับเพื่อนๆ ไอ้เหมอจึงได้แต่ขมวดคิ้วมุ่น หันมองชนะที่แค่ยักคิ้วกลับมาให้ ไม่ได้ขยายความให้ไอ้เหมอเข้าใจอะไรไปมากกว่านั้น

แต่...สุดท้าย ไอ้เหมอคนฉลาดมันก็เข้าใจได้ว่า...ไอ้กวิ้นมันเฮิร์ตจริงๆ ถ้าให้ดูภายนอก คนไม่สนิทกับมันจะดูไม่ออกเลยว่าไอ้กวิ้นมีอะไรแปลกไปตรงไหน แต่สำหรับไอ้เหมอเพื่อนซี้เพื่อนยากที่คบกันมานานหลายปี มีหรือที่ไอ้กวิ้นผิดแปลกไปแล้วมันจะไม่รู้ ไอ้นกเอ๋อที่ชอบเอาปลาใส่หม้อชาบูแต่เสือกแย่งเนื้อชาวบ้านกินอยู่ร่ำไปนั้น วันนี้มันไม่ได้ทำตัวกวนตีนเหมือนทุกที มันกินของมันไปเงียบๆ กินน้อยกว่าปกติมากด้วย จนไอ้เหมอต้องยกเนื้อที่มันลวกจนสุกแล้วใส่ถ้วยให้เอง

“เป็นไรของมึงไอ้กวิ้น บอกกูมาตรงๆ ดิ๊” ไอ้เสือเหมอเริ่มพิธีการสอบสวนไอ้นกบินไม่ได้ที่ราวกับจะติดเชื้อ H5N1

“ห้ะ? กู? เป็นไรวะ” ไอ้กวิ้นทำหน้างง มองหน้าไอ้เพื่อนรูปหล่อข้างกายไอ้เหมออย่างขอคำอธิบายเพิ่มเติม แต่ไอ้หล่อมันไม่พูด มันกินอย่างเดียวจนไอ้กวิ้นที่เลี่ยงจะสบตาไอ้เหมอถึงกับถอนหายใจเฮือก “กูจะเป็นไรวะไอ้ห่า”

“เอาดีๆ ไม่อยากให้กูคว่ำหม้อชาบูมึงก็ตอบมา”

“อันธพาล ป่าเถื่อน” ไอ้กวิ้นเบะปากใส่

“กูจะถามมึงครั้งสุดท้ายนะว่ามึงเป็นอะไร ถ้าไม่คิดว่ากูเป็นเพื่อน ก็ไม่ต้องตอบ” ไอ้เหมอทำหน้าจริงจัง บทมันจะโหดจะขรึมก็ทำได้ดีเสียจนชนะที่นั่งข้างๆ อดแปลกใจไม่ได้ เพราะปกติไอ้เหมอที่อยู่กับเขานั้น มันจะทำตลกอยู่ร่ำไป เจอเขาโหดใส่มันก็ทำเงียบแล้วเข้ามาออดอ้อน น้อยครั้งที่จะเห็นมันตีหน้าขรึม แต่ก็ไม่คิดว่าจะมีวันได้เห็นมันโหดใส่คนอื่นอย่างนี้

“ไอ้เหมอ...กู” ไอ้กวิ้นรู้ตัวแล้วว่ามันเลี่ยงไม่ได้ แต่น้ำก็ยังท่วมปาก มันไม่กล้าบอกไอ้เหมอในตอนนี้

“โอเค ชนะ ไปจ่ายเงิน แล้วเรากลับกันเลย เอาค่าแท็กซี่ให้ไอ้ห่านี่ด้วย ให้มันกลับเอง”

ไอ้เหมอตัดบท ทั้งๆ ที่ยังกินกันไม่อิ่ม แต่ไอ้เสือมันลุกขึ้นแล้ว ชนะที่เหวอตามไอ้กวิ้นก็รีบทำตามคำสั่งสุดที่รักทันที ใครว่าแฟนที่เอาแต่ออดอ้อนไม่น่ากลัวนี่ชนะจะขอเถียงเลย บทมันจะเข้มขึ้นมาใครก็ห้ามมันไม่อยู่ เกิดไปห้ามเข้าอาจโดนหมัดหนักๆ ของมันสอยร่วงได้ ก็ไอ้เหมอ...มันตัวเล็กเสียที่ไหน

“ไอ้เหมอ...เดี๋ยวดิมึง” ไอ้กวิ้นหน้าเสีย แต่ไอ้เหมอมันเดินออกจากร้านไปแล้ว ชนะที่เอาบิลไปจ่ายที่เคาท์เตอร์จึงเดินเข้ามาหาไอ้กวิ้น

“อ่ะมึง ค่าแท็กซี่ ห้าร้อยพอป่ะ” ไอ้หล่อมันก็ตามใจเมียมันจนไอ้กวิ้นแยกเขี้ยวขู่ จากนกกลายร่างเป็นหมาทันที

“เมียมึงเป็นห่าไรเนี่ย คนไม่บอกก็คือยังไม่พร้อมป่ะวะ” ไอ้กวิ้นหงุดหงิดใส่ไอ้หล่อเพื่อนซี้ แต่ชนะไม่เข้าข้างใครนอกจากไอ้เหมอจึงแค่ยักไหล่ ไม่ออกความเห็นให้ขัดแย้งกันขึ้นมา

“มึงพูดไรบ้างดิ”

“ถ้าให้กูพูด กูก็จะบอกว่ามึงควรคุยกับเหมอ เหมอเป็นห่วงมึง”

“แต่...”

“บอกเหมือนที่มึงบอกกับกู ตัดเรื่องที่เหมอเป็นน้องพี่หมัยออกไปเถอะ เพราะที่เหมอถาม ไม่ได้ถามในฐานะน้องพี่หมัย แต่ถาม...ในฐานะเพื่อนที่รักมึงมาก ไอ้กวิ้น ไปซะ อย่าทำให้แฟนกูคิดมาก ไม่งั้นมึงจะไม่โดนแค่เหมอ จะโดนกูด้วย”

ไอ้กวิ้นมองค้อน “คู่ผัวเมียซาดิสม์ชอบรังแกกู”

“รู้ก็ดี ไม่อยากโดนรังแกก็ไป”

ไอ้กวิ้นถอนหายใจ ชนะตบไหล่มันสองสามที ไอ้นกเอ๋อมันจึงเดินตามไอ้เหมอไปนอกร้าน ส่วนชนะเดินออกจากร้านแยกไปอีกทาง ตรงดิ่งเข้า KFC เพื่อสั่งไก่ทอดหนึ่งถังกลับบ้าน กินชาบูไม่อิ่มก็ขอไปฟินกับไก่ทอดก็แล้วกัน

ไอ้เหมอยืนพิงรถคันหรูรอคอยคนรูปหล่อของมัน แต่ที่เห็นเดินตรงมาหาก็คือไอ้นกตัวสูงโย่งที่หน้าตามันยุ่งเหยิงราวกับในใจกำลังต่อสู้ขัดแย้งหลักเหตุผลกันตลอดเวลา

“ไอ้เหมอ” ไอ้กวิ้นหยุดยืนตรงหน้าไอ้หัวเกรียน มันเลี่ยงสายตาหลบกับตาดุๆ ของไอ้เสือที่จ้องมอง แต่ไม่นานมันก็ทำใจกล้ามองสบตาเพื่อนซี้

“แฟนกูล่ะ”

“กูเห็นมันไปที่ KFC” ไอ้กวิ้นตอบเบาๆ ไอ้เหมอพยักหน้า กอดอกมองไอ้กวิ้นอย่างกะคุณครูกำลังจ้องมองเด็กที่กำลังทำผิด

“คือ...มึง”

“แถวนี้ไม่มีแท็กซี่ให้มึงเรียก”

“ไอ้เหมอ ฟังกูก่อนนะเว้ย มันเป็นเรื่องที่กูไม่อยากพูดถึง”

“งั้นมึงมายืนทำห่าไรตรงนี้”

“ก็มึง...” ไอ้กวิ้นตีอกชกหัวตัวเอง ก่อนมันจะถอนหายใจ “เออๆ กูกำลังอกหัก กำลังเฮิร์ต เพราะพี่หมัยของมึง”

ไอ้เหมอคิ้วกระตุก มันแทบหลุดทำสีหน้าเหวอแทนที่จะเก๊กโหดหน้านิ่งใส่ไอ้กวิ้น แทบอยากจะเข้าไปเขย่าคอถามไอ้กวิ้นเพื่อนโง่ว่าทำไมถึงเป็นเพราะพี่ชายสุดที่รักของมัน แต่ไอ้เสือมันยังคงความขรึมไว้ได้ดีจนน่าส่งเข้าชิงรางวัลนักแสดงยอดเยี่ยม

“มึงพูดอะไรสักอย่างดิวะ” ไอ้กวิ้นเบะปาก ทำหน้าจะร้องไห้ ไอ้เหมอจึงกวักมือเรียกให้มันเข้ามาใกล้ ไอ้นกเอ๋อมันก็เผลอก้าวเข้าหาแต่โดยดี ก่อนจะ...

ผลัวะ!

“โอ้ย! มึงตบหัวกูทำ...” ไอ้กวิ้นยังพูดไม่ทันจบ ไอ้เหมอก็ดึงมันเข้าสู่อ้อมแขน จากที่ตั้งใจจะร้องโวยวาย ไอ้กวิ้นกลับเงียบเสียงแล้วกอดไอ้เหมอไว้แน่น “เหมอ...”

“มึงรักพี่กูตั้งแต่เมื่อไหร่”

“นะ...นานแล้ว” ไอ้กวิ้นตอบเสียงอู้อี้ “กูโดนปฏิเสธแล้วด้วย”

ไอ้เหมอกดศีรษะไอ้กวิ้นไม่ให้มันขืนตัวออก “กูขอโทษที่ไม่รู้อะไรเลยไอ้กวิ้น และกูก็ต้องขอโทษ เพราะถึงแม้กูจะรู้เร็วกว่านี้ กูก็ช่วยอะไรมึงไม่ได้”

“อะ...อืม” เสียงไอ้กวิ้นเครือจนไอ้เหมอต้องยกมือขึ้นลูบหัวไอ้กวิ้นเพื่อนโง่ของมันที่ตอนนี้น้ำตากำลังไหลลงมาเงียบๆ

“มึงช่วยกูมาตลอด แต่กับความรักของมึง กูทำอะไรให้ไม่ได้เลย”

“มึง...มึงไม่โกรธกูเหรอ ที่กูไม่บอกมึง”

“มันเป็นสิทธิ์ของมึงที่จะไม่บอกกู”

“แล้วมึงทำโกรธกูเพื่ออะไรวะไอ้ห่า”

“ที่กูโกรธเพราะมีเรื่องทุกข์ใจแล้วไม่บอกกูต่างหาก ไม่ได้โกรธที่มึงไม่บอกกูว่ามึงรักพี่หมัย”

“ก็...มันเรื่องเดียวกันป่ะวะ”

“อย่าเถียงกูไอ้กวิ้น มึงมันแค่นกโง่ แต่กูคือเสือเหมอที่โคตรฉลาด”

“เออๆ”

ไอ้กวิ้นปล่อยให้ไอ้เหมอมันกอดปลอบ รู้สึกโล่งอกโล่งใจยิ่งกว่าเมื่อหลายวันที่ผ่านมา ราวกับมันได้ยกภูเขาออกจากอก ได้คุยเรื่องความรู้สึกที่มันมีให้กับใครบางคนที่มันเก็บเอาไว้เป็นความลับมานาน เพราะพอมันได้บอกกับไอ้เหมอ...มันกลับได้ไหล่แข็งแรงเป็นที่พักพิงให้

...คุโด้ ชินอิจิก็ไม่ได้กอดปลอบโมริ รันยามที่ร้องไห้ แต่เป็นโซโนโกะต่างหากที่อยู่กับรันร้องไห้ไปกับรันทุกครั้ง  แต่จะให้ไอ้เหมอหัวเกรียนเป็นโซโนโกะ...แค่ไอ้กวิ้นมันคิดก็หัวเราะก๊ากในใจแล้ว

ชนะเดินเข้าไปหาสองเพื่อนซี้หลังจากที่ยืนมองทีท่าอยู่ห่างๆ ได้สักพัก เห็นพวกมันเคลียร์กันได้อย่างรวดเร็วแล้วก็ดีใจ ความจริงลูกผู้ชายมันไม่ต้องมีคำพูดต่อกันอะไรให้มัน การกระทำของพวกเราต่างหากที่สำคัญ

“ไงล่ะมึง ไอ้ขี้แย” ชนะอมยิ้ม ยกมือข้างที่ไม่ได้ถือถุงไก่ทอดไปลูบหัวไอ้กวิ้นเบาๆ

“ไม่ได้ขี้แยเว้ย” ไอ้กวิ้นผละออกจากอ้อมกอดของไอ้เหมอแล้วทำหน้ายุ่งใส่ไอ้หล่อเพื่อนซี้ “แล้วมึงซื้อไรมา”

“ไก่ ไม่รู้นกกินไก่ได้ไหม”

“แต่เสือกับเหี้ยกินไก่ได้” ไอ้กวิ้นกวนตีนจนไอ้เหมอต้องประเคนฝ่ามือไปให้ ตามด้วยชนะที่ตบมันอีกคน “ทำไมชอบตบหัวกูไอ้พวกห่า ทั้งผัวทั้งเมีย”

“มึงว่าแฟนกู” ไอ้เหมอได้ทีเข้าไปกอดแขนประจบคนหล่อของมันยกใหญ่ “นะยังกินไม่อิ่มเหรอ เหมอขอโทษนะ”

“ไม่เป็นไร ผมซื้อไก่มากินด้วยกันแล้ว ไปหาที่นั่งกินกันไหม” ชนะตอบกลับเสียงนุ่ม ไอ้เหมอพยักหน้าเห็นด้วยไม่มีขัด ส่วนไอ้กวิ้นมันก็หิวเหมือนกันเพราะยังกินไม่อิ่มจึงเสนอแนะสถานที่ดีๆ วิวสวยๆ ที่มันรู้จัก

“ไอ้กวิ้น” ชนะหันกลับไปหาไอ้นกเอ๋อหลังจากขึ้นรถกันมาครบทุกคนแล้ว

“ไรอ่ะ”

“ค่าแท็กซี่ คืนกูมา มึงอย่ามาเนียน”

“โอ้ย ไอ้หล่อ เงินแค่ห้าร้อยขนหน้าแข้งมึงไม่ร่วงหรอก ทำลืมก็ไม่ได้ แสรดดด” ไอ้กวิ้นบ่น จำยอมคืนเงินให้ไอ้เพื่อนรัก

“ห้าร้อยก็เงินไอ้สัด ห้าร้อยนี่กูพาเหมอไปกินข้าวได้สองมื้อ” คนรูปหล่อเก็บแบงค์ห้าร้อยเข้ากระเป๋าหนังราคาแพงเรียบร้อย ก่อนจะยื่นกระเป๋าส่งให้ไอ้เหมอเป็นคนถือ

“อย่างไอ้เหมอมึงเจียวไข่ให้มันกินก็พอ ไม่ต้องพาไปแดกอะไรดีๆ หรอก โอ้ย!! ตบหัวกู”

“มึงกลับไปซึมเหมือนเดิมไป ปากดีจริงๆ ไอ้ห่ากวิ้น” ไอ้เหมอเห็นไอ้กวิ้นกลับมาร่าเริงมันก็ดีใจอยู่หรอก แต่รู้สึกว่ามันซึมเหมือนเดิม จะสงบมากกว่า เป็นนกก็จริงแต่ปากมันนี่จิกยิ่งกว่าไก่เสียอีก

หลังจากเคลียร์เรื่องเงินกันเรียบร้อยและไอ้กวิ้นโดนตบหัวรับขวัญไปสองที ชนะก็พาเพื่อนซี้กับแฟนสุดที่รักไปยังสถานที่ที่ไอ้กวิ้นแนะนำ ออกห่างจากความวุ่นวายของตัวเมืองมาเล็กน้อย ก็เจอกับสวนสาธารณะริมแม่น้ำซึ่งเป็นที่พักผ่อนหย่อนใจยามค่ำคืนได้ดี จอดรถไว้ริมฟุตปาธแล้วสามหนุ่มก็ต่างพากันลงจากรถไปเดินหาที่สวยๆ มุมดีๆ นั่งกินไก่จิบเป๊บซี่

“เพราะมึงคนเดียวเลยไอ้เหมอ จากที่จะได้นั่งกินชาบูอร่อยๆ ต้องมานั่งแดกไก่ริมน้ำเนี่ย เท่มากไอ้สาดดด” ไอ้กวิ้นบ่นไม่จริงจัง เลยเจอกระดูกไก่ที่ไอ้เหมอมันแทะเนื้อออกจนหมดแล้วปาใส่หัวเข้าให้ “ไอ้เหมอ! สกปรก! อี๋ น้ำลาย”

“มึงเอาไปแทะต่อไป พูดมาก”

ไอ้กวิ้นบ่นอะไรต่ออีกไอ้เหมอก็ไม่ได้ฟัง เพราะมันกำลังสนใจคนรูปหล่อที่กินไก่ทอดได้น่ามองที่สุดในโลกอยู่ตอนนี้

“อร่อยมะ”

ชนะพยักหน้า ส่งไก่ที่กำลังแทะให้ไอ้เหมอแทะต่อ ไอ้เหมอมันก็อ้าปากงับอย่างไม่นึกรังเกียจ เพราะมากกว่าน้ำลายของคนรูปหล่อไอ้เหมอมันก็กินมาหมดแล้ว

“ชิ้นนี้อร่อยแฮะ” ไอ้เหมอยิ้ม เอียงหัวไปซบกับไหล่ของชนะ ลมเย็นๆ พัดผ่านเบาๆ จนมันอารมณ์ดีอย่างฉุดไม่อยู่ เท้ามันก็เขี่ยเอวไอ้กวิ้นเล่นจนไอ้นกเอ๋อมันโวยวายตีปีกพั่บๆ ฟาดมือกับเท้าไอ้เหมอที่โยกหลบเป็นพัลวัน

“เฮ้อ อีกไม่นานต้องไปฝึกภาคสนามแล้ว คงไม่ได้มาเจอมึงกับสุดที่รักกูอีกตั้งสองเดือนเลยว่ะ” ไอ้เหมอบอกเสียงแผ่ว พอคิดว่าจะไม่ได้เจอกับชนะแล้วมันก็เหงาจับใจ “ไอ้กวิ้น ดูแลนะให้กูด้วยนะมึง อย่าปล่อยให้แฟนกูเหงา แล้วก็ดูให้ด้วยว่ามีใครมาเกาะแกะ อย่าให้กูกลับมาแล้วพบว่าตัวเองถูกทิ้งไว้กลางทาง เข้าใจ๊”

ไอ้เหมอมันสั่งต่อหน้าแฟนสุดที่รักของมันที่เอาแต่หัวเราะ ทั้งยังนินทากันระยะเผาขนเสียด้วย “หล่อๆ ยิ่งไว้ใจไม่ได้ เดี๋ยวนางคนนั้นให้ท่า เดี๋ยวนางคนนี้ทอดสะพาน กลัวเหลือเกินว่านานๆ ไปจะใจอ่อน ยอมให้เขากอดให้เขาเชยชม ยิ่งกูไม่อยู่ให้กอดแล้ว ยิ่งกลัว”

“เสมอ ผมก็ฟังอยู่ไหม” ชนะเตือนเสียงกลั้วหัวเราะ เพราะไอ้เกรียนมันพูดราวกับเขาไม่ได้ฟังอยู่ด้วย

“พูดให้ฟังนั่นแหละ อย่าเชียวชนะ ถ้ารู้ว่านอกใจจะรีบกลับมาแหกอก ควักเอาหัวใจมากระทืบซ้ำให้แหลกเลย”

“โหดว่ะ” ชนะว่าอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะรั้งคอไอ้เหมอเข้ามาจูบ ไอ้กวิ้นจึงรีบมองฟ้ามองน้ำทันที ไอ้สองคนนี้นึกจะทำอะไรไม่เคยเห็นใจมันเลยสักนิด ว่ามันจะทำหน้าอย่างไรกับฉากหวานที่พวกมันก่อขึ้น

สาดน้ำอ้อยใส่หน้ากูอีกแล้วไอ้เพื่อนเวร!

“พอแล้ว ไอ้กวิ้นหน้าแดงใหญ่ละ กลัวจะอายจนกระโดดลงน้ำ ว่ายไปถึงขั้วโลกเหนือ” ไอ้เหมอท้วงคนรูปหล่อก่อนจะหันไปแขวะไอ้นกเพนกวิ้นที่ถิ่นกำเนิดของมันอยู่ในที่ที่หนาวจัด

“จูบกันเสียงดังขนาดนี้ไม่ต้องเกรงใจกูก็ได้มั้ง เอากันเลยอ่ะ เอาตรงนี้เลย กูจะทำเป็นไม่เห็นเอง”

“อย่าท้าไอ้กวิ้น เดี๋ยวเอาจริงแล้วมึงจะหนาว”

“โรคจิตไอ้เหมอ มึงมันน่าไม่อาย”

ไอ้เหมอหัวเราะ ชนะก็หัวเราะไอ้กวิ้นเช่นกัน เห็นไอ้กวิ้นมันโวยวายแล้วก็โล่งใจ เอาเป็นว่า...ถึงมันจะน่าหนวกหูไปหน่อย แต่เห็นมันเป็นแบบนี้ก็คงดีกว่าตอนที่มันซึมกระทือ

ไอ้เหมอนั่งมองท้องฟ้าไปเงียบๆ ข้างกายมีทั้งเพื่อนรักและคนรักที่เป็นคนสำคัญนั่งอยู่ด้วย มันอยากให้เวลาที่มีความสุขเช่นนี้...ดำเนินต่อไปอีกนานเท่านาน อยากให้อีกสิบหรือยี่สิบปีก็ยังคงมีกันและกันอยู่อย่างนี้

“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น...พวกเราต้องอยู่ด้วยกันนะ กูพูดจากใจเลย ต่อให้วันใดวันหนึ่ง เราอาจจะไม่ได้เป็นเหมือนวันนี้ กูกับชนะอาจจะต้องเลิกกัน หรือมึง..อาจจะต้องมีคนสำคัญที่มึงต้องแคร์มากกว่าพวกกู แต่เราต้องกลับมาเจอกันนะเว้ย กลับมาอยู่ด้วยกันแบบนี้ ต่อให้ใครจะต้องเดินไปในทางไหน แต่อย่าลืมนะว่า...เราเป็นเพื่อนกัน” ไอ้เหมอบอกจากใจ ไอ้กวิ้นพยักหน้ารับ แอบเบือนหน้าไปยิ้มในทางอื่น

“ผมไม่มีวันเลิกกับเหมอหรอก”

“เหมอพูดเผื่อไว้ ในอนาคตมันไม่แน่ไม่นอน เราไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง วันนี้นะอาจจะยังรักเหมอมาก แต่ไม่รู้ว่าวันหน้ามันจะยังเหมือนเดิมไหม แต่เหมออยากให้นะรู้ไว้นะว่าเหมอจะอยู่ข้างนะตลอด ถ้าเราไม่ได้เป็นแฟนกัน เราจะยังคงเป็นเพื่อนกัน”

“อืม” ชนะพยักหน้า บีบมือไอ้เหมอเบาๆ

“กูก็เหมือนกันไอ้เหมอ ต่อให้กูจะแต่งงาน หรือมีใครที่กูให้ความสำคัญมากๆ แต่กูก็จะไม่ลืมพวกมึง จะไม่ลืมเวลาที่พวกเราอยู่ด้วยกัน”

ต่อให้นานแค่ไหน มิตรภาพจะยังคงเดิม ไอ้เหมอเชื่อแบบนั้น และก็คิดว่าชนะและไอ้กวิ้นคิดไม่ต่างกัน

[Snufflehp]

ครืดดดดดด...ครืดดดดดด...ครืดดดดดด

ไอ้เหมอผละออกจากตัวของชนะเพื่อให้สุดที่รักของมันรับสายจากโทรศัพท์ที่สั่นอยู่ในกางเกงได้สะดวก ชนะมองเบอร์ที่หน้าจอพลางขมวดคิ้วมุ่น

“ครับ...โอเคครับป๋า แล้วผมจะรีบกลับครับ ครับ ไม่นานครับ”

ชนะวางสาย หันมาบอกไอ้เหมอกับไอ้กวิ้นที่พร้อมใจกันรอฟังคำตอบว่า “ป๋าบอกว่าลุงเอกับลุงเกมบินกลับไทย คงกะจะมาเซอร์ไพรส์แต่ผมดันไม่อยู่บ้าน เหมอ ไปกับผมไหม”

ไอ้เหมอพยักหน้า มองคนรูปหล่อของมันที่มีสีหน้าไม่สบายใจแล้วก็ได้แต่สงสัยว่าทำไมจึงมีสีหน้าแบบนี้ ทว่าไอ้เหมอมันก็ไม่ได้ถามอะไรให้มากความ มันรีบเดินตามหลังคนรูปหล่อไปขึ้นรถ เกี่ยวคอไอ้กวิ้นให้เดินตามไปด้วย ชนะส่งไอ้กวิ้นถึงบ้านก่อนจากนั้นจึงพาไอ้เหมอกลับพร้อมกัน

“ชนะ”

“หืม”

“ลุงเอกับลุงเกมเป็นคนแบบไหนอ่ะ”

“ก็ใจดี ไม่ดุเหมือนป๋าหรอก ดูปกติมากกว่าป๋าเสียด้วยซ้ำ” ชนะตอบ แต่สีหน้ายังคงเครียด

“แล้วทำไมนะดูไม่ดีใจที่ได้เจอเลย มีอะไรรึเปล่า”

ชนะส่ายหน้า ริมฝีปากสวยขยับบอกปฏิเสธ ละมือจากพวงมาลัยมากุมมือไอ้เหมอไว้

“เหมอ”

“จ๋า”

“คืนนี้อยู่กับผมนะ”

ไอ้เหมอพยักหน้างงๆ พลางหัวเราะ “เหมอก็ต้องอยู่กับนะอยู่แล้วสิ ขืนกลับบ้านได้โดนคุณหญิงแม่ตีตายเลย”

“ผม...แค่กลัวเหมอจะลืม”

“เหมอไม่ลืมหรอก” ไอ้เหมอยิ้มเอาใจ ขยับไปหอมแก้มคนรูปหล่อของมันฟอดใหญ่ๆ “แก้มห๊อมหอม”

ชนะคลี่ยิ้ม มือยังกุมมือไอ้เหมอไว้แน่น “ผมชอบที่ได้จับมือเหมอไว้แบบนี้”

ไอ้เหมอพยักหน้าแสร้งเขินอาย ตีแขนสุดที่รักของมันเบาๆ พร้อมกับบอกเสียงหวานว่า “เหมอก็ชอบเหมือนกัน”

ชนะพาไอ้เหมอมาถึงที่บ้านในเวลาถัดมาไม่กี่นาที ไอ้เหมอจัดเสื้อผ้า เช็คความเรียบร้อยของตัวเองเพื่อเตรียมจะไปพบกับญาติผู้ใหญ่ของชนะ ที่วันนี้ไม่ได้มีแค่พ่อ แต่ยังจะมีลุงทั้งสองคนที่เลี้ยงดูชนะตลอดเวลาที่อยู่อเมริกาอีกด้วย

ไอ้เหมอถูกชนะจูงมือเดินผ่านสะพานเชื่อมระหว่างตึกเพื่อมุ่งไปยังตึกใหญ่ มือแกร่งจับมือของมันไว้จนชื้นเหงื่อ ชนะเดินนำเข้าไปในห้องรับแขกโอ่โถง โซฟาชุดใหญ่ราคาแพงกำลังเป็นที่นั่งสำหรับบุคคลสี่คน สามคนเป็นชายหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกัน ส่วนอีกคนเป็นผู้หญิงผิวขาว ผมยาวสลวยสีดำขลับ ใบหน้านั้นสวยซึ้งเสียจนสะกดทุกสายตาที่จับจ้องมอง กระทั่งวิมปรีประภาแฟนสาวของไอ้เชษฐ์ยังต้องชิดซ้าย ไอ้เหมอเผลอมองตาค้าง ก่อนมันจะได้สติหันมองคนรักข้างกายที่ตอนนี้ปล่อยมือมันแล้วก้าวเดินเข้าไปหาเธอคนนั้น

“ริน...” ชนะเอ่ยเรียกนุ่ม ก่อนที่อ้อมแขนใหญ่จะวาดเข้ากอดร่างบอบบางนั้นต่อหน้าต่อตาไอ้เหมอ ไอ้เกรียนมันนิ่งค้าง คิ้วกระตุก มองชายหญิงสองคนที่แสนจะเหมาะสมกันตระกองกอดอย่างแนบแน่น

“นะ...กอดแน่นไปแล้ว กระดูกจะหัก” เสียงหวานเอื้อนเอ่ย มือบางแตะแผ่นหลังสุดที่รักของไอ้เหมอแผ่วเบา

“ทำไมจะมาไม่บอก”

“ก็ป๋าบอกนะแล้วไง” สาวเจ้ายิ้มสวย

“ป๋าแค่บอกว่ามีผู้หญิงอยากเจอ...ผมก็นึกว่า...”

“ไม่ใช่น้าวิวหรอก แล้วนั่น...เพื่อนนะเหรอ” สาวเจ้ามองเลยมายังไอ้เหมอที่ค้อมหัวรับ มันเพิ่งรู้ตัวว่าเป็นจุดสนใจจึงยกมือขึ้นไหว้ผู้ใหญ่สองคนที่ทำหน้างงมองมา

“ใครวะ?” ได้ยินหนึ่งในสองคนนั้นกระซิบถามกับพ่อของคนรัก ไอ้เหมอยิ้มเจื่อน รู้สึกราวกับมันมาอยู่ผิดที่ผิดทาง

ชนะเดินกลับมาหาไอ้เหมอแล้วจูงมือมันให้เดินเข้าไปใกล้ผู้ใหญ่สองคน “แฟนนะ ชื่อเสมอ”

“แฟน?”

“ครับ นะคบกับเหมอมาได้สักพักแล้ว”

“สวัสดีครับ” ไอ้เหมอกล่าวทักทาย ผู้ใหญ่สองคนรับไหว้ด้วยท่าทางใจดี พ่อของชนะก็รับไหว้ด้วยใบหน้านิ่งๆ ของเขาตามปกติ

สาวสวยจ้องมองไอ้เหมอหัวจรดเท้าด้วยใบหน้านิ่ง “แน่ใจเหรอว่าแฟน?”

“ทำไมถามอย่างนั้น” ชนะอมยิ้มมอง เป็นรอยยิ้มที่ไอ้เหมอไม่ชอบใจเลยจริงๆ

“ก็นะเคยสัญญากับรินว่า...จะไม่มีใคร นะคงไม่ลืม...”

“ไม่ลืม” ชนะตัดบท ในขณะที่ไอ้เหมอได้แต่หัวเราะแห้งๆ ในใจ รู้สึกเหมือนเป็นติ่ง เป็นส่วนเกินมากขึ้นทุกที “แล้วมาอยู่นานไหม”

“ก็จนกว่าจะเปิดเทอม ถึงจะกลับ นะต้องพารินเที่ยวด้วยนะ”

“ได้สิ”

ไอ้เหมอยิ้มเจื่อนลงเรื่อยๆ จนรอยยิ้มจางหายไปจากใบหน้า มันกำลังจะขอตัวกลับ แต่ถูกพ่อของชนะดึงคอเสื้อไว้เสียก่อน

“เข้าไปช่วยเพี้ยนทำกับข้าวในครัวไป” พูดแค่นั้นก็ลากไอ้เหมอไปที่ครัวแล้วผลักมันเข้าไปหาขุ่นแม่เพี้ยนที่กำลังยุ่งอยู่กับมื้อเย็นโดยมีลูกมืออีกสองคน

“อ้าว ลูกเหมอ มาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ”

ไอ้เหมออยากจะบอกว่าสามีขุ่นแม่นั่นแหละที่ลากมันมาเมื่อครู่ แต่มันก็บอกไปง่ายๆ ว่าเพิ่งมา จากนั้นจึงอาสาเข้าไปช่วยล้างผัก สับหมูให้ขุ่นแม่เพี้ยนของมันโดยไม่เกี่ยงงอน

“มากับน้องนะเหรอลูก”

“ครับ”

“ลูกเหมอเป็นอะไรรึเปล่า ไม่ค่อยร่าเริงเลย”

“อ๋อ เปล่าหรอกครับ เหมอสับหมูเสร็จแล้ว ขุ่นแม่ให้เหมอช่วยทำกุ้งชุบแป้งทอดไหม เหมอทำเป็น”

“ครับๆ งั้นช่วยหน่อยนะ”

ไอ้เหมอตั้งอกตั้งใจทำงาน เป็นที่เอ็นดูของขุ่นแม่เพี้ยนของมันเหลือเกิน ไร้พ่ายก็มาวนเวียนในครัวเพื่อหาอะไรกินรองท้องอยู่บ้าง มาแอบกินกุ้งที่ไอ้เหมอทอดไปหลายตัว แต่คนรูปหล่อของไอ้เหมอนั้นไม่เห็นแม้แต่เงาหัว

“ขุ่นแม่”

“จ๋า”

“คนชื่อรินนั่นใครเหรอ”

“อ๋อ ลูกเลี้ยงนังวิว เอ้ย ลูกเลี้ยงแม่ของน้องนะ พอดีว่าแม่น้องแต่งงานใหม่” เพี้ยนตบปากตัวเองจนไอ้เหมออดที่จะรู้สึกเจ็บแทนไม่ได้ เพราะตบเสียแรงเลยเหมือนกัน

“สนิทกันมากเหรอ”

เพี้ยนมองเด็กหัวเกรียนที่ทั้งนิสัยและการพูดจาน่ารักน่าเอ็นดู ก่อนจะลูบหัวไอ้เหมอเบาๆ “ลูกเหมออย่ากังวลเลย ขุ่นแม่ไม่ต้อนรับสะใภ้คนอื่นนอกจากลูกเหมอหรอก”

ไอ้เหมอยิ้มแหย “ก็ถ้าลูกขุ่นแม่ชอบ คงขัดเขาไม่ได้หรอก เขาดูเหมาะกันดีด้วย”

“ความเหมาะสมกินไม่ได้จ่ะลูก อะไรที่กินได้จ้ะ เรานี่ไง ตัวเรา อร่อยและแซ่บเว่อ มั่นใจไว้! สตรอง!”

ไอ้เหมอหลุดหัวเราะ จากที่มันกำลังรู้สึกแย่ กลับเหมือนมีน้ำเย็นๆ มาหล่อเลี้ยงหัวใจให้ชุ่มชื่น

“มัวแต่ชวนกันคุย กูหิวข้าวจะตายแล้ว” ไอ้เหมอสะดุ้งโหยง เห็นคุณพ่อไร้พ่ายทำหน้าบึ้งยิ่งกว่าหมีกินผึ้งแล้วก็ได้แต่ยกมือขอโทษ แต่ขุ่นแม่เพี้ยนของมันสตรองอย่างที่บอก ไม่สะทกสะท้านสักนิด

“รอนิดรอหน่อยสิคุณพี่ ไม่ช่วยทำยังจะมาเร่งกิน น้องทำให้กินก็บุญปากคุณพี่ทำไหร่แล้วเนี่ย มีผัวเหมือนมีลูก”

“ใครบอกมึงเป็นเมีย มึงมันคนใช้”

“ร้ายกาจ” ไอ้เหมอเผลอหลุดปาก จนโดนสายตาของไร้พ่ายตวัดใส่ แต่ไม่รู้ว่าชินกับสายตาแบบนี้ไปแล้วหรือเปล่า ไอ้เหมอจึงไม่หงอเลยสักนิด “ก็คำพูดขุ่นพ่อรุนแรงอ้ะ”

“ขุ่นพ่อ?” ไร้พ่ายเลิกคิ้ว เพี้ยนจึงรีบแถลงไข

“พ่อแฟนก็พ่อตัวเองแหละ”

“จะเรียกให้มันปกติเหมือนชาวบ้านเขาไม่ได้หรือไง”

“เดี๋ยวไม่เท่” ไอ้เหมอยิ้มกว้าง เพราะรับรู้ว่าอีกฝ่ายยอมรับมันอยู่ในที แต่ก็ชอบดุชอบมองเหมือนไอ้เหมอเป็นตัวปัญหาอยู่เรื่อย

“ไปเรียกน้องนะมากินข้าวไป ส่วนคนอื่นก็เชิญกลับให้หมด รบกวนเวลาครอบครัว”

เพี้ยนตีไหล่ไร้พ่ายไปหนึ่งที “พี่พ่าย ให้พี่เกมกับพี่เออยู่กินข้าวด้วยกันก่อน ส่วนหนูรินให้ไปหากินที่โรงแรมที่พักก็ได้ อุ้ย เราเสียมารยาทมากไปปะ”

“หึหึ กูพูดเล่นแต่มึงลามไกลตลอด เสมอ ไปเรียกคนอื่นได้แล้วไป”

ไอ้เหมอจำต้องถอยห่างจากสงครามรักที่แม้จะเห็นด่าว่ากันแต่ไอ้เหมอกลับชอบใจ คงเพราะความรักมันอบอวลอยู่รอบๆ

ไอ้เหมอเดินกลับมาที่ห้องรับแขก ทำมองเมินชนะที่มีนังริน เอ้ย คุณรินกอดแขนอยู่ไม่ห่าง ปากก็กระซิบหัวเราะพูดคุยกันอย่างที่ไอ้เหมอไม่เคยได้เห็นชนะทำกับใครมาก่อน

“เอ่อ ลุงเอกับลุงเกมใช่ไหมครับ ขุ่นแม่เพี้ยนให้มาตามไปทานข้าว”

ลุงเกมคงเป็นคนตัวท้วมๆ หน้าตาตี๋ๆ ตัวขาวๆ เพราะพอไอ้เหมอพูดจบก็เอาแต่หัวเราะแล้วโดนอีกคนตบหัวพลางบอกว่า “มึงจะหัวเราะอะไรหนักหนาไอ้เกม”

“กูรู้สึกเหมือนเห็นไอ้เพี้ยนตอนอายุยี่สิบห้า ฮ่าๆๆๆ หน้าตามันกวนตีนอย่างนี้แหละมึง คำพูดคำจาก็ไม่ปกติเหมือนชาวบ้านเขา น้องเหมอ เรียกพี่เกมสิ อย่าเรียกลุงเลย แก่น่าเกลียด”

ลุงเอคนที่นั่งอยู่ข้างๆ เบะปาก แต่ไอ้เหมอเด็กฉลาดรีบยิ้มเอาใจ พยักหน้ารับหงึกหงัก “ได้ครับพี่เกม เหมอก็กังวลใจเหมือนกันว่าจะเรียกคนหน้าเด็กขนาดนี้ว่าลุงได้อย่างไร

“น้องเหมออออออออ ถูกใจพี่ที่สุดดดดดด” เกมรีบเข้าชาร์ตไอ้เหมอแล้วดึงให้เดินไปที่ห้องอาหารด้วยกัน “ไหนบอกพี่เกมสิว่าทำอะไรกินบ้าง เมื่อก่อนนี่รู้ไหมว่าขุ่นแม่เพี้ยนของเราน่ะทำเป็นแต่ข้าวผัด”

ไอ้เหมอหัวเราะ มันพูดคุยกับลุงเกมของชนะไปตลอดทางจนถึงห้องอาหาร ปล่อยให้ส่วนเกินอีกสามคนเขาเดินตามมาเอง แต่ไอ้เหมอไม่ได้ชวนคุณรินเลยจริงๆ ถึงอย่างนั้นเธอก็เดินกอดแขนชนะมาที่ห้องอาหารด้วยอยู่ดี

“น้องเหมอมายังไง กลับกับพี่เกมไหม บ้านน้องเหมอทางผ่านบ้านพี่เกมพอดีเลย” ไอ้เหมอขึ้นแท่นลูกรักของพี่เกมของมันไปแล้ว ตอนนี้พอทานอาหารเสร็จก็คะยั้นคะยอจะไปส่งไอ้เหมอที่บ้าน แต่ไอ้เหมอมันกลับบ้านไม่ได้ อยากจะอยู่ที่นี่กับชนะก็ติดตรงที่ว่าพ่อรูปหล่อของมันจะยังอยากให้อยู่ด้วยอยู่ไหม ก็เห็นสนใจสาวสวยข้างกาย ไอ้เหมอก็ไม่ได้อยากแสดงอาการหึงหวงให้เกินงาม ทั้งยังไม่ใช่นิสัยของมันด้วยที่จะไปตามประกาศความเป็นเจ้าของ มันคิดตลอดว่าถ้าคนของมันไม่เล่นด้วย อีกฝ่ายจะกล้าเล่นด้วยได้อย่างไร ที่ผ่านมาชนะไม่เคยมีท่าทีกับผู้หญิงคนไหน แต่กับคุณรินคนนี้คงไม่ใช่ เพราะดูจะมีอะไรลึกซึ้ง ผ่านอะไรด้วยกันมามาก จึงมีเรื่องนั้นเรื่องนี้มาคุยกันได้ไม่หยุด

“อ๋อ...พอดีว่าเหมอจะไปนอนบ้านเพื่อนน่ะครับ บ้านเพื่อนเหมออยู่คนละทางเลย” ไอ้เหมอตอบปฏิเสธกลายๆ เหลือบมองชนะที่หันมองมาทางมันเช่นกัน

“ไม่เป็นไรๆ พี่เกมไปส่งได้”

“อ่า...งั้นรบกวนด้วยครับ ขุ่นแม่ ยังไงวันนี้เหมอกลับก่อนนะ”

ไอ้เหมอยกมือไหว้คุณพ่อไร้พ่ายและขุ่นแม่เพี้ยนของมัน และอีกเช่นเคยที่มันมองเมินชายหญิงทั้งสอง คุณรินไม่ได้มองไอ้เหมออย่างเป็นมิตรอยู่แล้ว ดังนั้นจึงไม่มีประโยชน์ที่จะสานสัมพันธไมตรีกับคนที่ไม่คิดอยากญาติดีด้วย

“น้องเหมอไปรอพี่เกมกับพี่เอที่รถเลยนะ เดี๋ยวพี่ขอคุยกับเพี้ยนอีกหน่อยแล้วตามไป น้องรินจะค้างที่นี่ใช่ไหม”

“ใช่ค่ะ ตึกฝั่งตะวันออกมีห้องอยู่เยอะแยะนี่คะ”

เพี้ยนเบ้ปาก กลอกตาอย่างไม่รักษามารยาทจนไร้พ่ายต้องตีเข้าให้ “เยอะแต่ไม่ได้ทำความสะอาดไว้ ลูกเหมอ วันนี้ไม่ต้องกลับก็ได้ลูก นอนกับน้องนะที่นี่ก็ได้”

“ไม่ดีกว่าครับ เหมอไม่กล้ารบกวน” ไอ้เหมอเน้นย้ำคำพูด ก่อนจะตวัดตามองผู้หญิงหน้าสวยที่กล้ารบกวนทั้งๆ ที่เจ้าบ้านเขาไม่ได้เชื้อเชิญ

“แหม...เป็นคนดีจริงๆ เชียวลูกเหมอของขุ่นแม่ มาๆ เดี๋ยวขุ่นแม่เดินไปส่งที่รถ พี่เกม เดี๋ยวเพี้ยนมา ตบตีกับพี่พ่ายไปก่อนละกันนะ”

ไอ้เหมอยิ้มกริ่ม เดินออกมาพร้อมกับขุ่นแม่ของมัน “ทำไมไม่นอนที่นี่อ่ะลูก หนูต้องสู้สิ!”

“ขุ่นแม่...จะให้เหมอเอาอะไรไปสู้ ทั้งๆ ที่คนของเราก็พร้อมจะเข้าข้างเขาอย่างนั้น ชนะยังไม่ทำให้เห็นเลยว่าเหมอควรจะสู้หรือเปล่า”

“ลูกเหมอไม่รักน้องนะเหรอลูก”

“เหมอรัก แต่เหมอก็มีลิมิตของเหมอ เหมอรู้สึกว่ามันเหนื่อยจริงๆ กับความรักที่เหมอมี ขุ่นแม่รู้ไหมว่าเราเพิ่งคืนดีกัน แต่เย็นนี้กลับต้องมาเจอใครก็ไม่รู้แสดงความสำคัญที่เขามีต่อชนะให้เหมอเห็นอีก เหมอว่าวันนี้เหมอคงไม่ไหวแล้วขุ่นแม่ ขอเหมอไปพักก่อนเถอะ”

เพี้ยนลูบหัวเกรียนๆ ของไอ้เหมอด้วยความเอ็นดูก่อนจะจูบหน้าผากคล้ำแดดของไอ้เหมออย่างอ่อนโยน “งั้นก็พักเถอะลูก พักเสียให้พอ แล้วจะสู้ต่อหรือถอนตัว...ก็แล้วแต่เหมอ แต่เหมอจำไว้ว่าเหมอยังเป็นลูกรักของขุ่นแม่เสมอ ตำแหน่งลูกสะใภ้ขุ่นแม่ล็อคตัวไว้แล้ว ยอมรับว่าลำเอียง แต่เคมีเราเข้ากันได้ดีมากกก ขุ่นแม่ปลื้ม พลาดจากน้องนะ ก็ยังมีน้องโยนะลูก ถ้าเป็นน้องยะ แม่ให้เป็นลูกเขย”

“กราบบบบบบ” ไอ้เหมอหัวเราะ ทำท่ากราบแนบอกจนเพี้ยนหัวเราะตามไปด้วย

“เห็นไหมว่าเคมีเราเข้ากัน ไปเปิดคณะตลกคงได้ มาอยู่ด้วยกันให้สามีขุ่นแม่ปวดหัวตายไปเลย ฮี่ๆๆ”

“ขุ่นแม่วางแผนฆ่าสามีหรือเปล่า”

“อุ้ยยย รู้ววววว”

“ฮ่าๆๆๆ”

ไอ้เหมอสบายอกสบายใจ พูดคุยกับขุ่นแม่เพี้ยนของมันได้ไม่นานก็ต้องแยกจากเมื่อขุ่นแม่ขอตัวเข้าไปพูดคุยกับพี่เกมและลุงเอต่อ ไอ้เหมอก็นั่งรอหน้าน้ำพุ เด็ดใบไม้ใกล้มือทิ้งเล่นไปหลายใบเพื่อแก้เบื่อ ลุงแสง หัวหน้าคนสวนมาเห็นคงร้องไห้น้ำตาไหลเพราะพุ่มไม้ประดับที่ตั้งใจตัดตกแต่งไว้ถูกทำลายคามือไอ้เด็กหัวเกรียน

“เหมอ” เสียงของชนะทำให้ไอ้เหมอละสายตาจากพุ่มไม้ประดับตรงหน้า แล้วเงยขึ้นมอง

“หืม”

“ไหนบอกจะอยู่กับผม”

ไอ้เหมอลุกขึ้นยืนเต็มความสูง คลี่ยิ้มจริงใจ เพื่อให้อีกฝ่ายได้เห็นว่ามันไม่ได้มีเรื่องโกรธเคืองอะไรเลย “เหมอจะไปนอนบ้านไอ้กวิ้น คิดว่าคงดีกว่า...อยู่ที่นี่”

“เหมอเป็นอะไร ทำไมถึงไม่คุยกับผมเลย”

“นะจะให้เหมอไปแทรกตรงไหนเหรอ เหมอไม่รู้เรื่องที่นะคุยกับคุณรินเธอเลยสักเรื่อง” ไอ้เหมอยิ้มจาง ขยับถอยหนีเมื่อชนะขยับเข้าใกล้

“เหมอ อย่าหนีผม”

“เหมอจะไปนอนบ้านไอ้กวิ้น”

“ผมไปด้วย”

“ไม่ต้องหรอก”

“ผมจะไป”

ไอ้เหมอถอนหายใจ ยอมแพ้กับความดื้อดึงของชนะ “อยากไปก็ตามใจนะ แต่ไม่ต้องไปขออนุญาตคุณรินเธอเหรอ”

“ทำไมผมต้องขอริน” ชนะขมวดคิ้วมองไอ้เหมอ สีหน้าหงุดหงิดเผยให้เห็นจนไอ้เหมอคลี่ยิ้ม

“ไม่มีอะไรหรอก”

“บอกมา ที่เหมอพูดหมายความว่ายังไง”

“เหมอบอกว่าไม่มีอะไร”

“เสมอ!”

“ถ้าจะเสียงดังก็ไม่ต้องคุยกัน! ไปเลย! เข้าบ้านไป!” ไอ้เหมออุตส่าห์ทำใจเย็น มันข่มโทสะของมันให้ลึกลงไปสุดใจ แต่ชนะกลับขุดมันขึ้นมาจนได้ “ไป!”

“เหมอ...อย่าไล่ผม” ชนะหน้าเสีย ขยับเข้ากอดไอ้เหมอพร้อมกับบอกด้วยน้ำเสียงสั่นเทา “ขอโทษที่เสียงดัง เหมออย่าไล่ผมเลยนะครับ”

ไอ้เหมอยกมือลูบหน้าตัวเอง มันรู้สึกเหนื่อย และเบื่อหน่ายไปกับทุกสิ่ง

“นะ...วันนี้เหมอเหนื่อย ขอเหมออยู่คนเดียวได้ไหม”

“ไม่...”

“ชนะ...อย่าให้เหมอรู้สึกแย่ไปมากกว่านี้เลย”

“ผมจะทำให้เหมอรู้สึกดีเอง...นะ...ขอผมอยู่ด้วย”

ไอ้เหมอทนแรงตื้อไม่ไหวจนต้องยอมพยักหน้า “เหมอจะไปที่บ้านไอ้กวิ้น นะบอกกับที่บ้านแล้วตามไปละกัน”

“ครับ” ชนะรับคำอย่างว่าง่าย “เหมอรอผมนะ...อย่าเพิ่งนอน”

“อืม”

ไอ้เหมอทำเพียงแค่พยักหน้า ไม่ได้มีรอยยิ้มใดๆ แม้ในใจจะยินดีที่คนรูปหล่อยังคงต้องการมัน ทว่า...มันกลับยินดีได้ไม่นาน เมื่อพบว่า...มันต้องนอนตาสว่างทั้งคืน เพราะคนที่บอกให้รอ...เขาไม่ยอมมาหา


....................................................TBC..................................................

ที่ใช่...จะใช่ตลอดไปหรือเปล่า

[mild-dy]

  

[evilheart]

บางที บางครั้งที่อ่าน สงสารน้องเหมอ อยากให้มันเลิกกับชนะ
เหนื่อยแทน ชนะดูเป็นคนที่เห็นแก่ตัวมากขึ้นทุกที
รักได้ แต่ต้องมีสติ แต่นี่เหมอดูมีสติมากกว่า ใช้เหตุผลมากกว่า
หน่วง มาม่าไม่อร่อยนะ อย่าเสิร์ฟเราบ่อย เราชอบยำยำ

[Freja]

กรี๊ดๆๆๆๆๆ จะให้ป้าอกแตกตายข้ามปีใช่ไหม?
อย่าบอกนะว่านังรินนี่คือคนที่เคยร่วมเล่น BDSM กับชนะมาตอนเป็นเด็กหนุ่ม
จะไม่แปลกใจเลยถ้าหากว่านังวิวมันสรรหามาให้ผูกมัดชนะเข้ากับมัน

ไม่มาไม่เป็นไรค่ะ ลูกเหมอ
ปล่อยไป  จะรอดูว่าคนที่อกแตกตายคือใคร
ขอนะคะ เราคงทนไม่ได้หากว่าชนะไปนอนกับกับคนอื่นทั้งๆที่คบกับน้องเหมออยู่
แต่เข้าใจนะว่าชนะทำแบบเดียวกับที่เหมอเป็นกับป่าน    มองกันคนละมุม

[omyim_jjj]

 
ชนะทำไมทำแบบนี้

[salemon]

อ่านตอนนี้รู้สึกจึดๆที่หัวใจ.  แบบว่าชนะไม่ไหวจะเคลีย

เหมออย่ายอมชนะมากนะ. เครียดขออีกตอนได้ไหมคะ

 

[wann]

เซงงหว่า เด๋วชนะแม่งก้มีข้อแก้ตัวอีกละ พอเหอะ

[aiyuki]

ร้ายยกาจจจมากกก เสียใจข้ามปี ม่ายยยย สงสารเสมออ่ะ โป้งชนะแล้วว

[Gapompom]

ถ้าเราเป็นเหมอเราก็เหนื่อยใจเหมือนกันนะ
ตั้งแต่รินมานะไม่ได้สนใจเหมอเลย ทั้งๆที่บอกให้เหมออยู่ข้างๆกัน
แล้วที่บอกว่าจะตามไปคืออะไร ที่ปล่อยให้เหมอรอทั้งคืน
ทั้งที่รู้ว่าเหมอต้องกลับเข้าโรงเรียนแล้ว ถ้าตอนเช้านะไม่มาอีก
นี่เตรียมตัวได้เลย เหมอคงไม่เอาแล้วแน่เลย
เพราะไม่รู้ว่าเหมออยู่ส่วนไหนของนะ เพราะตั้งแต่รินกลับมา
นะก็สนใจแค่ริน

[♥lvl♀‘O’Deal2♥]

เสียใจ ช่วงความสุขไปเร้วมากๆ

[kongxinya]

เจ็บหน่วงในอก ฮือ
อย่างลูกว่าล่ะ ถ้าคนของเราไม่เล่นด้วย ไม่เปิดทาง มือที่สามคงเข้ามาไม่ได้

นี่แค่เริ่มต้มน้ำยังหน่วงขนาดนี้ ถ้าเอาเส้นใส่ ใส่ไข่ ใส่เครื่องจะอืดขนาดไหน 

เหมอสตรองนะลูก ป้าก็จะพยายามสตรองงงงง 

มาม่ารับปีใหม่ เเค่เปิดฝาก็เผ็ดซี้ด

ขอให้คนเขียนมีแต่ความสุข สุขภาพแข็งแรง ร่ำรวยๆ ตลอดปีหน้าฟ้าใหม่ และตลอดไปเลย
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆค่ะ รอติดตามและเป็นกำลังใจให้นะคะ Happy New Year ค่ะ
 

[Lichtmonz]

เพิ่งดีกันไปหมาดๆ กลิ่นอายมรสุมลูกใหม่ก็มา

งานนี้ถ้าเหมอจะงอน จะนอยด์ น้อยใจ อะไรก็ได้ เราให้ศิษฐ์เหมอจ๋าเต็มที่ เชียร์ค่ะ ทีมเหมอจ๋า สปอนเซอร์หลักเราก็มีขุ่นแม่เพี้ยนอยู่แล้ว เอาเลยค่ะ! ส่วนเรื่องของนีรินที่จู่ๆ ก็แวะมา ไม่รู้ว่ามีจุดประสงค์อะไร และไม่ได้คิดจะสนใจนาง ไม่ชอบสายตา ดอนท์แคร์ค่ะ ทีมเหมอจ๋าอยู่แล้ว เฮ้! ว่าแต่นางจะมีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับอดีตของชนะไหม อันนี้ก็อีกเรื่องล่ะเนาะ...

ว่าแต่ตอนนี้คือศูนย์รวมญาติจากคณะไร้พ่ายรึเปล่าคะ คิดถึงพี่เกมส์ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด... คือแม่พระจากรุ่นแม่ สู่รุ่นลูก ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ... ตอนนี้ป๋ายพ่ายน่ารักว่ะ เต๊าะเมีย(?) ต่อหน้าลูกสะใภ้ ร้ายกาจนะคะขุ่นพ่อ

ปล. แฮปปี้นิวเยียร์นะคะ ทั้งนักแสดงและคนเขียนเลย มีความสุขมากๆ นะ จุบุ 

[boonpa]

  มีมาม่าส่งท้ายปีให้เรากินอีกแล้ว

[Malila]

สงสารเหมอ

[Shin b]

มาม่าข้ามปีเลย ม่ายยยย ชะน้าาาาทำกับเหมอได้ยังไง อธิบาย 

[iAlexiajang]

เป็นเสมอนี่เหนื่อยใจจรืงๆ

[Maewjunsu]

 เรื่องที่แล้วนังวิวเรื่องนี้นังริน สงสัยชนะเสร็จนังรินไปเรียบร้อยแล้วคราวที่แล้วนะจัดหนักคราวนี้ถ้านะนอกใจไปมีอะไรกับนังรินก็ให้เหมอจัดหนักบ้างแล้วกันเรารู้สึกว่านะกับนังรินจะต้องมีซัมติงกันมาก่อนแน่ๆแล้วเผลอๆที่นะไม่มานี่คงไม่ใช่กำลังป้าบๆกันอยู่ละ ตอนเหมอยังไมไ่ด้มีอะไรกับป่านเลยนะแต่ถ้านะมีความผิดมันต่างกันมากนะ อยากพูดมากกว่านี้แต่พูดไม่ออกรู้สึกเหนื่อยไปพร้อมๆกับเหมอ เรื่องหน้าขอแนวสยองขวัญสันประสาทแนวผีหลอกวิญญาณหลอนบ้างนะให้กินแต่มาม่าชาบูมาหลายเรื่อง :hao5:แล้ว

[bowbeauty]

เกลียดผู้ชายแบบชนะหว่ะ

[MyLavenderLand]

จิตใจไม่เข้มแข็ง อ่านเรื่องนี้ไม่ได้จริงๆบอกเลย สวีทอยู่ดีๆ เด่วดาร์กมาอีกละ เหมอเหมือนเหนื่อยนะ บ่นเหนื่อยแทบทุกครั้งที่มีปัญหากันเลย...หรือแค่รักอย่างเดียวมันไม่พอ หนักแน่นไว้เสมอ รักในฝันกับความจริงมันต่างกัน

[yisren.]

จบได้ แสบจมูกมาก นังหนอนรินไปตายให้หนอกแดกซะ นี่โกรธจริง หรือยังไง นะอยากเล่นบทเหมอเหรอวะ ก็ดี เจ๊าๆ นะลงโทษเหมอไป ก็ให้เหมอมันลงโทษนะบ้างละกัน บอกจะมาแล้วคือไม่ นี่คือร่ะ ให้เหมอมันจับไอ้กวิ้นทำเมียเสียดีมั้ย หรือไปเป็นเมียโยดี เจ้เพลีย คืนดีกันยังไม่ถึงครึ่งตอนดีเลย เอาล้าววววว ให้เธอว์ได้กับชะนี! แล้วจงโชคดี!! บรัยส์ พอขุ่นพ่อทำตัวน่ารัก ขุ่นลูกก็ดันน่าถีบ เออ ยอมลำเอียงนะตอนนี้ เพราะเหมอลูกรักเราเสมออออ ลูกเราแบ็คดีนะเออ ทั้งขุ่นแม่เพี้ยน ขุ่นพี่เกม และขุ่นพ่อไร้พ่าย (คนสุดท้ายคงเรียกได้ว่าซึน /อย่าอิป๋าแกอย่ามองหน้าชั้นอย่างนั้นนน) เคล้าน้ำตา เค้าท์ดาวรับปีใหม่ เอ้า เฮงๆๆๆๆ

[THiiCHA]

สนใจรับน้องยะเป็นเมียมั้ยเสมอ แม่เพี้ยนยกให้แล้วทั้งบ้านเลย ขำหนักมาก

เกลียดนังริน นิสัยน่ารังเกียจทั้งแม่และลูก
ชนะก็แสนซื่อ ไหนใครบอกชนะอัจฉริยะเหมือนไร้พ่าย
บอกเลยตอนนี้ชนะโง่มากกกกก
ทำอะไรข้ามหน้าข้ามตา ไม่รักษาหน้าและน้ำใจกันเลย
อย่าว่าแต่คนใจเย็นอย่างเสมอเลย เป็นเราๆก็เสียใจ
ช่างชนะไปเลยเหมอ มาเปิดคณะตลกศาสตร์กับแม่เพี้ยนที่เรือนใหญ่ให้พ่อพ่ายอกแตกตายไปเลยดีกว่า
 


ตอนนี้มอบรางวัลสาขาสันติภาพให้ขุ่นแม่เพี้ยนและพ่อพ่าย
ใครว่าขุ่นพ่อเย็นชา ขอถอนคำพูดทั้งหมดที่เคยว่าพ่อพ่ายไว้
เพราะตอนนี้คุณพ่อแสดงออกชัดเจนว่าคุณพ่อมีเรดาห์จับความรู้สึกของทุกคนได้
ทั้งช่วยให้น้องเหมอไปตั้งสติอยู่ในครัวกับเพี้ยน
ตอนป้วนเปี้ยนในครัว ยิ่งตอนฉกกินกุ้งชุบแป้งทอดนะ พ่อพ่ายแบ๊วมากก ได้ใจไปเต็มๆ

 >>  FC พ่อพ่ายกับแม่เพี้ยน  55555555

 

[May@love]

อ่านสองตอนรวด
ตอน33. พี่กิ๊ฟ ยังไม่ไปไหน ส่วนชนะอารมณ์น่ากลัว แต่เสมอรับได้ คืนดีกันเลือดคนอ่านกระฉูด

ตอนที่34. หวานแหวว ลึกซึ้งกับความสัมพันธ์เพื่อนรักทั้ง 3 คน แต่จบท้ายด้วยความหน่วงของชนะ เสมอคือใคร สำคัญแค่ไหนสำหรับนะ 

[Supparang-k]

เห้อ!!!   เหนื่อยไปพร้อมๆกับเหมอเลยอะ.


  จะมีสักครั้งไหมที่ชนะจะทำอย่างที่พูดและเข้าใจความรู้สึกของเหมอบ้าง


ถ้าเหนื่อยก็ถอยออกมาพักก่อนได้นะเหมอ สงสารเหมอ

[shikyu3211]

คิดไว้แล้วว่าเหมอต้องเหนื่อยจนทนไม่ไหวเข้าสักวัน ความรักของนะมันจะเรียกว่ารักได้หรือป่าว เพราะถ้าเราเป็นเหมอเราไปนานละ #เฮ้อออ #ป่วงข้ามปีจนได้

[diltosscap]

รักเหมอ สงสารเหมอ รู้สึกเหนื่อยกับความรักของเหมอ จริงๆนะ