ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป
http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
...............................................................
สวัสดีนักอ่านทุกท่านนะคะ นี่เป็นเรื่องแรกของแมว ฝากฝังไว้ด้วยนะคะ
บทนำ
คุณรู้จักรุกและรับมั้ยถ้ารู้จักคุณก็ต้องรู้จัก King และ Queen ไม่ต้องสงสัยว่ามันต่างกันยังไงเพราะ King หมายถึงรุกและ Queen หมายถึงรับ แต่...มันพิเศษมากกว่านั้นเพราะกลุ่มคนทั้ง King และ Queen มีความพิเศษในแต่ละคนไม่เหมือนใครเป็นสิ่งที่โลกแห่งความเป็นจริงสัมผัสมันไม่ได้แต่คน 2 กลุ่มนี้กลับทำมันให้เป็นจริงได้
หลายๆคนคงรู้จักตำนานล้านปีตลอดกาลของแวมไพร์ บุคคลที่มีเขี้ยวแหลมยาว 1 คู่เพื่อใช้ดูดเลือดที่แสนหอมหวานของมนุษย์ ใบหน้าที่งดงามไร้ที่ติไม่มีวันแก่ลงตามวัยไม่ว่าจะผ่านไปเป็นพันๆปีก็ยังคงความเยาว์วัยไว้ ผิวขาวซีดไร้ชีวิตชีวา หัวใจที่หยุดเต้นไร้ความรู้สึกใดๆ และพละกำลังที่แข็งแกร่งยากจะต้านทาน นี่แหละสิ่งมหัศจรรย์ที่เรียกว่าแวมไพร์แต่ความอัศจรรย์นี้ถูกมนุษย์พากันรังเกียจและกลัวว่าแวมไพร์นั้นจะนำมาซึ่งการนองเลือด กลัวที่จะถูกบุคคลนี้กัดกิน สูบเลือดสูบเนื้อจนหมดสิ้น กลัวว่าเผ่าพันธุ์มนุษย์จะถูกกำจัดเพราะมนุษย์นั้นไม่มีพละกำลังจะต่อกรกับแวมไพร์ ดังนั้นมนุษย์จึงพากันเข่นฆ่าแวมไพร์ทุกตนเพื่อตัดไฟแต่ต้นลม ทำให้เผ่าพันธุ์แวมไพร์มีจำนวนประชากรลดลงเรื่อยๆจนหมดสิ้นไป
ในปัจจุบันนี้ในโลกสมัยใหม่ เทคโนโลยีล้ำหน้ากระโดดไปได้ก้าวไกล สิ้นของมนต์ขลัง เวทย์มนต์ ไสยศาสตร์ ก็ได้กลายเป็นแค่ความเชื่อของคนภูมิปัญญาท้องถิ่นไปเพราะปัจจุบันนี้ทุกสิ่งทุกอย่างต้องใช้เหตุและผลทางวิทยาศาสตร์เพื่อคัดกรองความเป็นจริง อะไรที่ใช้หลักการทางวิทยาศาตร์ไม่ได้ก็เป็นแค่ความเชื่อลมๆแล้งๆแม้แต่แวมไพร์ที่สูญสิ้นไปจากโลกตั้งแต่ยุคโบราณกาลก็เป็นแค่ตำนานที่ปากเล่าต่อๆกันมา
บางทีสิ่งที่เราคิดว่าเป็นไปไม่ได้และไม่มีอยู่จริงอาจจะมีอยู่จริงก็ได้ใครจะไปรู้...สิ่งมหัศจรรย์เหล่านั้นอาจจะหลบซ่อนอยู่ภายใต้รูปลักษณ์ที่ดูเหมือนไม่มีอะไร ดูธรรมดาทั่วไปแต่อาจจะซ่อนความลับบางอย่างไว้ก็เป็นได้ ถ้ามันไม่มหัศจรรย์จริงๆ คำๆนี้ คำว่า มหัศจรรย์ จะมีขึ้นมาไว้ทำไมกันละ? จริงมั้ย?
.
.
.
เด็กชายตัวเล็กหน้าสวยดุจเทวดาตัวน้อยวิ่งร่าอยู่ในสวนสาธารณะที่เต็มไปด้วยเด็กน้อยวัยใสมากมายและผู้ปกครองที่มาดูแลลูกๆของตน สถานที่แห่งนี้เป็นที่เจาะจงสำหรับเด็กๆโดยเฉพาะเพราะสวนสาธารณะแห่งนี้อยู่ใกล้กับโรงเรียนอนุบาลที่อยู่ติดข้างๆนี้เอง ทำให้ตอนเย็นเด็กๆจะพากันมาวิ่งแถวนี้เพื่อรอพ่อแม่มารับกลับบ้าน
"เอวา แม่มารับแล้วนะกลับกันเถอะจ้ะ"
หญิงสาวหน้าอ่อนวัยยิ้มรับเมื่อลูกของตนหันมาหาเธอแล้วยิ้มกว้างอย่างดีใจที่ได้เห็นแม่ของตนที่นานๆทีจะว่างมารับต้องให้พี่ชายคนโตมารับเกือบทุกวันที่เธอมารับลูกคนสุดท้องไม่ได้เพราะส่วนใหญ่เธอเอาแต่ทำงานส่งเสียลูกทั้งสามให้ได้ร่ำเรียนด้วยตัวคนเดียวส่วนคนเป็นพ่อนั้นได้ลาลับไปจากโลกนี้ไปตั้งแต่เอวาเกิดได้เพียงสามเดือนด้วยโรคหัวใจระยะสุดท้ายทิ้งให้ภรรยาแบกรับหน้าที่ทั้งหมดอย่างยากลำบากแต่เธอก็ไมาเคยย่อท้อ
"คุณแม่เหนื่อยมั้ยครับ"
เด็กชายเอวากอดแม่แล้วถามไถ่อย่างนึกเป็นห่วง ตัวน้อยแค่นี้อยู่แค่อนุบาล 3 แต่สมองนั้นเกินวัยไปมากด้วยความฉลาดเหมือนเป็นดั่งพรสวรรค์ หากเป็นเด็กคนอื่นคงไม่ถามอะไรที่เป็นผู้ใหญ่ขนาดนี้แต่อย่างน้อยเด็กชายตัวน้อยก็ยังคงความเป็นเด็กสมวัยมีความนึกคิดแบบเด็กๆอยู่ดี
"เห็นหน้าลูกแม่ก็หายเหนื่อยแล้วจ้ะ"คุณแม่ยิ้มอ่อนแล้วจูงมือเด็กน้อยออกจากสวนสาธารณะหลังจากที่ร่ำลาเพื่อนวัยเดียวกันเสร็จ
"งั้นพรุ่งนี้แม่ก็มารับเอวาอีกสิครับจะได้เห็นหน้าเอวาแล้วหายเหนื่อย"
"ไม่ให้พี่อดัมมารับแล้วหรือไง"พูดพลางลูบหัวเด็กน้อยช่างพูดอย่างเอ็นดู
"เห็นหน้าพี่อดัมเกือบทุกวันเอวาเบื่อจะแย่แล้ว"เด็กน้อยยู่หน้าเมื่อพูดถึงพี่ชายคนโตที่เรียนจบแล้วมีงานมีการทำแล้วอย่างอดัม
"งั้นแม่ให้อีฟมารับดีไหมหนอ"
"เห พี่อีฟกลับจากอเมริกาแล้วหรอครับ"เด็กชายตัวน้อยเบิกตาโพลงอย่างดีใจเมื่อนึกถึงพี่สาวคนรองที่ไปเรียนต่ออเมริกาได้ 3 ปีแล้ว
"ยังจ้ะแต่แม่คาดว่าน่าจะกลับมาเร็วๆนี้แหละจ้ะ"
"คิดถึงพี่อีฟจังเลย"หน้าสวยหวานซึมลงเล็กน้อยก่อนจะยิ้มเมื่อเห็นรถไอติมอยู่ตรงหน้า
"อยากกินหรอจ้ะ"คุณแม่แย้มยิ้มถามเมื่อเห็นแววตาวิบวับของเด็กน้อย เอวาพยักหน้าหัวสั่นจ้องไปที่รถไอติมไม่วางตา เธอเห็นดังนั้นก็หัวเราะเบาๆอย่างเอ็นดู
เมื่อได้สิ่งที่ต้องการเอวาก็ตั้งใจกินอย่างเอร็ดอร่อย เด็กน้อยเงยหน้าขึ้นแล้วยื่นไอติมรสสตอเบอรี่ให้ผู้เป็นแม่แต่เธอก็ส่ายหน้ายิ้มรับบางเบาจูงมือเด็กน้อยไปที่รถเพื่อกลับบ้าน
"กินดีๆอย่าให้หกใส่รถนะลูกแล้วก็มารยาทที่ดีห้ามกินมูมมามนะจ้ะ"
"ครับแม่"
รถยนต์เคลื่อนตัวไปตามท้องถนนผ่านตึกมากมายแล้วเข้ามาในเขตชนบทห่างไกลความวุ่นวายรอบข้างมีแต่ต้นไม้ใบหญ้าให้ความร่มเย็นมีบ้านปลูกเป็นหลังๆเพียงน้อยนิดจนมาถึงบ้านเกือบท้ายซอยริมสุดที่ไม่ได้ใหญ่โตมากมากมาย บ้านสองชั้นที่มีสวนอยู่หน้าบ้านมีต้นไม้เล็กใหญ่ให้ความร่มรื่นแก่คนอยู่อาศัย เมื่อรถจอดสนิทเด็กชายก็วิ่งลงจากรถแล้วเข้าไปหาน้ำหาท่าให้แม่ของตนอย่างที่ทำเป็นประจำ
"กลับมาแล้วหรอคะคุณอิ้ง น้องเอวา ให้ป้าจัดสำรับอาหารขึ้นโต๊ะเลยมั้ยคะหรือรอคุณอดัมก่อน"
หญิงวัยใหญ่อายุเยอะออกมาจากห้องครัวตามเด็กชายตัวน้อยมาติดๆมองเอวาวิ่งดุ๊กๆไปหาแม่ด้วยความเอ็นดูทุกครั้งที่มักจะทำตัวน่ารักเป็นเด็กดีอยู่เสมอ
"รอเจ้าอดัมก่อนแล้วกันค่ะป้าจัน...แล้วนี่ลุงเทิ้มไปไหนหรือคะ"
หญิงสาวรับแก้วน้ำจากลูกมาดื่มแล้วถามไถ่ถึงลุงเทิ้มสามีป้าจันที่ทำงานเป็นคนสวนและช่วยดูแลความปลอดภัยของบ้าน
"เห็นว่าจะไปดูเมล็ดดอกไม้น่ะค่ะ ประเดี๋ยวคงกลับมา"
"ดีจังค่ะ บ้านเราจะได้ดอกไม้หอมๆสวยๆเพิ่มขึ้นอีกแล้ว ป้าจันคะ ฝากเอวาไปอาบน้ำหน่อยนะคะเดี๋ยวอิ้งจะเข้าห้องไปทำงานนิดหน่อย"
"ได้ค่ะคุณอิ้ง...ไปกันน้องเอวา"ป้าจันรับคำก่อนจะจูงเด็กน้อยให้ขึ้นไปบนห้อง
ถึงเวลาอาหารค่ำเด็กน้อยที่เล่นตุ๊กตาอยู่บนห้องก็ลงมาตามเสียงที่ป้าจันเรียกมีคุณแม่นั่งรออยู่แล้วที่หัวโต๊ะ ตอนนี้จึงเหลือแค่พี่ชายคนโตอย่างอดัม
"เจ้าอดัมวันนี้กลับช้าจัง มัวแต่ไปเถลไถลที่ไหนอยู่กันเนี่ย...เห้อ"หญิงสาวบ่นด้วยความเป็นห่วงอาหารที่วางอยู่ตรงหน้าเริ่มเย็น เด็กน้อยก็ได้แต่มองกับข้าวตรงหน้าตาละห้อยยังกินไม่ได้หากคนยังมาไม่ครบ
"คุณอดัมมาแล้วค่ะคุณอิ้ง"ป้าจันวิ่งเข้ามาที่โต๊ะอาหารพร้อมชายที่เดินตามมาข้างหลังติดๆ
"สวัสดีครับแม่อิ้ง ว่าไงตัวเล็ก"ชายหนุ่มนั่งตรงกันข้ามกับเอวา ใบหน้าหล่อคมคายยิ้มเริงร่าอย่างคนอารมณ์ดีแต่ร่าเริงกว่าปกติ
"ทำไมวันนี้กลับช้าละพี่อดัม อารมณ์ดีกว่าปกติด้วย"เด็กน้อยเอวาถามแทนผู้เป็นแม่ที่ข้องใจเหมือนกัน
"ช่างพูดเหมือนเดิมเลยนะตัวเล็ก...พี่กลับช้าก็เพราะไปเจอของถูกใจมาน่ะสิ หึหึ"
"เห้อ ลูกคนนี้นี่นิสัยเสียจริง"หญิงสาวถอดถอนใจกับนิสัยเห็นคนอื่นเป็นของเล่นของลูกตนเองนึกหวังไว้ว่าจะมีใครสักคนมาสยบลูกตัวแสบให้อยู่หมัด
"อย่าถอนหายใจบ่อยสิครับ เดี๋ยวแก่ไวน้า"อดัมยิ้มกริ่มจิ้มแขนแม่เพื่อไม่ให้เครียด เธอปรายสายตามองอย่างดุๆจนอดัมหน้าหงอยลงไปถนัดตา
"เอวาหิว"
เด็กน้อยงึมงำพร้อมเสียงโครกครากท้องร้อง เอวาหลุบตาต่ำหน้าแดงแจ๋จนทุกคนหัวเราะ หญิงสาวหัวโต๊ะพยักหน้าให้เริ่มลงมือทานกันได้เด็กน้อยก็รีบทานอย่างหิวโหยลืมมารยาทบนโต๊ะอาหารที่แม่สอนไปชั่วคราว
จัดการอาหารตรงหน้าจนอิ่มหนำสำราญกันแล้ว ครอบครัวก็คุยกันบนโต๊ะอาหารถึงเรื่องราวต่างๆนาๆให้หายคิดถึงกันโดยไม่ลืมสไกป์ไปหาอีกคนที่อยู่เมืองหนาวอย่างอเมริกา ลูกสาวคนรองสวยเฉี่ยวได้โคลงหน้ามาแบบคนเป็นพ่อเต็มๆ อีฟน้ำตาคลอคิดถึงครอบครัวที่อยู่เมืองไทย เธอเล่าถึงชีวิตที่อยู่อเมริกาที่ทั้งสุขและทุกข์ โหยหาที่จะกลับบ้านแต่ต้องอดทนอีกแค่ปีเดียวเธอก็จะได้กลับสักที ถึงเวลาเข้านอนทุกคนก็บอกรักและคิดถึงอีฟแล้วปิดสไกป์พากันแยกย้ายไปนอน ชั้น 2 มี 4 ห้องด้วยกัน ห้องแรกริมขวาสุดคือห้องของผู้เป็นแม่ ถัดมาก็ห้องของอดัมแล้วก็ห้องของอีฟห้องสุดท้ายริมซ้ายสุดคือห้องของเอวา อิ้งจะเข้าห้องเอวาไปอ่านนิทานก่อนนอนให้ฟังเสมอ วันนี้ก็ด้วย
Next Reply
หัวข้อ: The Queen number one เพราะผมเป็นราชินีแวมไพร์ ตอนที่9 [13/11/2015] 100% (อ่าน 9234 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก