พี่โหดครับ มารักกับผมไหม?
ตอนที่23 หัวใจดวงนี้ไม่หลาบจำ เหมือนโดนซ้ำๆยิ่งสะใจ
'แสงแดดทำให้คนถอดเสื้อผ้า ได้เร็วกว่ากระแสลม
ไมตรีจิตและมิตรภาพ ก็เปลี่ยนใจผู้คนได้ง่ายกว่า
ความรุนแรงใดๆทั้งปวง'
- เดล คาร์เนกี้ -
เผื่อวันพรุ่งนี้เธอจะกลับมา
เผื่อวันพรุ่งนี้เธอจะเปลี่ยนใจ
เผื่อวันพรุ่งนี้เธอ....ไม่เหลือใคร
และนึกขึ้นได้ว่ามีฉัน
เผื่อวันพรุ่งนี้ฉันกลายเป็นเขา
ได้กลับไปยืนที่เดิมตรงนั้น
เผื่อวันพรุ่งนี้เรื่องที่ฉันคิดมัน.........เป็นจริงในความมืด ผมเห็นเพียงตัวเองนอนอยู่บนเตียงของโรงพยาบาล มีเพื่อนๆรายล้อมอยู่รอบเตียง เฮียวาดจับมือผมเอาไว้ จากที่เห็น เฮียบีบมือผมแน่น แต่ผมกลับไม่รู้สึกอะไรเลย เพื่อนๆแต่ละคนทำหน้าไม่ดี ซินนี่ทำท่าจะเดินเข้ามาหาผม แต่โดนไอ้เต้รั้งเอาไว้ ผมเดินเข้าไปหาตัวเองที่นอนอยู่ แต่สัมผัสอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง ผมตายแล้วหรอ?
ในขณะที่ผมยกมือขึ้นมาปิดปากจะร้องไห้ ก็มีคนเดินเข้ามาทางข้างหลังเฮียวาด ตาผมเบิกกว้างเมื่อเห็นคนที่ยืนมองผมด้วยสายตาตัดพ้อ ผมไม่เคยเห็นพี่เขาทำหน้าแบบนี้เลย พี่ซุสกำลังเศร้า และมันทำให้ผมร้องไห้ ผมไม่รู้สึกถึงความอุ่นร้อนของน้ำตา แต่ผมรู้ ว่าผมกำลังร้องไห้
ร่างบนเตียงของผม มีน้ำตาไหลออกมา
"แค่ให้รอ ก็ทำไม่ได้หรอ?"พี่ซุสพูดออกมาช้าๆ แววตาปวดร้าวแม้ใบหน้าจะเรียบนิ่งก็ตาม
"พี่ซุส......"
"หรือเพราะมึงเกลียดกูมาก ถึงได้อยากจะใช้วิธีนี้เพื่อหนีกู""ฮึก.....ไม่ใช่ พี่ซุส ไม่ใช่นะ"
"ถ้ากูทำให้มึงโกรธ ทำให้มึงน้อยใจ แน่จริงมึงก็ลุกขึ้นมาตบกูสิ มึงลุกขึ้นมาสิ ลุกขึ้นมาต่อยกู อย่าทำแบบนี้......"พี่ซุสเดินเข้ามาหาร่างที่นอนนิ่งของผม มือใหญ่บีบมือที่ซีดเซียวของผมแน่น ผมรู้สึกอุ่น อุ่นที่ฝ่ามือ ใบหน้าของพี่ซุสที่ผมพึ่งได้สังเกต ตอนนี้โทรมลง แม้จะไม่มากนัก แต่ผมก็รู้...........
ริมฝีปากอุ่นประทับลงบนหน้าผากของผม ผมรู้สึกได้ และผมได้ยิน...........คำว่าขอโทษ น้ำตาผมไหลลงมาอีกครั้ง ราวกับรู้สึกโล่งใจเหลือเกิน ความคิดฟุ้งซ่านในหัวมันปลิวหายไปแล้ว เพียงได้ยินคำนั้นเบาๆ คำว่าขอโทษ.........
ครับ ผมยกโทษให้พี่...................................................
.......................................
"
ผ้า ไอ้ผ้า!!!"
แขนผมโดนเขย่าทันทีที่ผมลืมตา แสงจ้าจากเพดานทำให้ผมหยีตาลง เพื่อปรับให้สายตามันชินเสียก่อน
"เป็นไงบ้าง หิวน้ำไหม ไอ้เต้ หยิบน้ำมาให้ที่รักกู"
เป็นไอ้หนุ่มที่เขย่าแขนผมอย่างบ้าคลั่ง จนน้ำเกลือแทบจะโดนดูดกลับเข้าขวด ไอ้ห่า
น้ำเปล่าโดนกรอกเข้าปากผมโดยที่ผมยังไม่ทันขอ แต่ก็ขอบใจนะ แทบสำลัก
"ใจเย็น....."
เสียงอันแหบแห้งของผมเปล่งออกมาอย่างยากเย็น พวกเพื่อนๆผมแม่งกดปุ่มเรียกพยาบาลเป็นจังหวะสามช่าเลย ของเล่นหรอน่ะห๊ะ พยาบาลแม่งวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาเลยสามคน
"เพื่อนผมฟื้นแล้ว พยาบาล หมอๆ เพื่อนผมฟื้นแล้วโว้ยยยยย"
ไอ้หนุ่มมันวิ่งเต้นอย่างดีใจ คือมึงจะตื่นเต้นไปไหม?
"มึงเว่อร์ไปปะวะ กูไม่ได้เป็นมะเร็งในสมองนะเว้ย"
"กูยอมให้มึงเป็นมะเร็งนะผ้า แต่กูไม่ชอบที่มึงนอนหลับไปตั้งอาทิตย์นึง"
ซินนี่พูดนิ่งๆ มันเสียใจ ผมรู้ ในความฝัน ผมเห็นมันจะวิ่งมาหาผมตั้งหลายครั้ง
"กูเนี้ยนะ หลับไปอาทิตย์นึง?"
"เออ มึงเนี้ยแหละ นายวาดฝัน เจริญศิลป์นี่แหละ หลับไปอาทิตย์นึง!!!"
อีเจ๊เอม(ที่พึ่งจะมีบท)พูดขึ้นมาบ้าง ผมงงเลยครับ คือ ผมรู้สึกมันผ่านไปไม่ถึงชั่วโมงด้วยซ้ำ
แกร๊ก......
ประตูห้องเปิดออก พร้อมกับเฮียวาดที่เดินเข้ามา โทรมลงเยอะอย่างเห็นได้ชัดเลยครับ เฮียวาดพุ่งเข้ามาหาผมอย่างดีใจ คุณหมอแกตรวจอะไรนิดหน่อย ก็บอกว่าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้ว พรุ่งนี้ก็สามารถกลับบ้านได้ แล้วก็เดินออกไป เฮียวาดทำท่าจะร้องไห้ ผมแม่งโคตรแย่ที่ทำให้คนที่ผมรักและรักผมเสียใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า ผมก็ทำได้แต่สัญญากับตัวเองซ้ำๆว่าจะไม่ทำให้คนอื่นเสียใจเพราะผมอีก ผมเริ่มเกลียดตัวเองและเริ่มกลัวว่าจะสูญเสียคนที่รักผมไปจนหมด กี่ครั้งแล้วนะที่ผมต้องเห็นเฮียทำหน้าแบบนี้
"ผ้า ต่อไปนี้กูขอสั่ง ให้มึงเลิกยุ่งกับไอ้ซุสเด็ดขาด!!!!"
"เฮีย"
ผมเรียกเฮียอย่างตกใจ เพื่อนๆผมก็ช่วยกันเรียกเฮียด้วย มีเพียงซินนี่ที่ยืนกอดอกนิ่งๆ
"เฮีย แบบนี้มันจะดีจริงๆหรอ"
ไอ้เต้ถาม สีหน้ามันเป็นห่วงผมมากมาย แต่เรื่องแค่นี้มันไม่ทำให้ผมตายหรอก............แต่ทำไม ผมถึงรู้สึกหายใจไม่ค่อยออกนะ
"มึงก็ตามใจมันจนเสียนิสัยแบบนี้ ที่มันเป็นแบบนี้เพราะใคร....!!! เหี้ย กูน่าจะห้ามมึงตั้งแต่แรก เพราะกู"
"เฮีย.......อย่าโทษตัวเองดิ เฮียไม่เกี่ยวนะเว้ย เฮียไม่ผิด พี่ซุสไม่ผิด แต่ผม............"
"มึงเงียบไอ้ผ้า ก่อนที่กูจะไปลากคอมันมากระทืบต่อหน้ามึง"
"เฮีย.........."
"ถ้ามันไม่เข้าหามึงก่อน ก็อย่าหวังว่ามึงจะได้เจอมัน"
"..........."
"กูให้โอกาสมัน เพื่อจีบมึง"
"เฮีย!!!! ไม่เอา ไม่ให้พี่ซุสจีบผม เฮียก็รู้ ว่าพี่ซุสเป็นใคร"
"เพราะกูรู้ไงผ้า กูถึงไม่อยากให้มึงหลับหูหลับตา มันทำอะไรบ้างให้มึงได้มั่นใจว่ามันชอบมึง มึงจะทนไปทำไมวะ"
"ก็เฮียไม่เคยรักใคร เฮียไม่เข้าใจหรอกว่าต่อให้เขาทำเรื่องเลวร้ายกับเราเท่าไหร่ เราก็ให้อภัยเขาได้ทุกครั้ง"
ผมตอบเสียงเบา เฮียวาดยืนมองผมนิ่งๆ
"ถ้ามึงยังเห็นกูเป็นพี่นะผ้า ที่กูทำ เพราะกูหวังดี"
ผมเงยหน้าขึ้นมองเฮีย ก่อนจะดึงเฮียเข้ามากอด
"ผ้ารักเฮีย"
"พวกมึงออกไปก่อน กูจะคุยกับไอ้ผ้า"
เฮียหันไปบอกเพื่อนๆของผม พวกมันก็ออกไปอย่างว่าง่าย เฮียหันกลับมามองหน้าผมอีกครั้ง ก่อนจะดึงผมเข้าไปกอด
"ผ้า กูก็รักมึง กูอยู่กับมึงมาตั้งแต่เด็ก แค่กูเห็นมึงโดนไอ้เด็กเหี้ยที่โรงเรียนมันผลัก กูก็เข้าไปซัดมันจนนอนหยอดน้ำข้าวต้ม แล้วตอนนี้ จะให้กูทนยืนมองเฉยๆ เห็นน้องชายตัวเองกรีดแขนเพราะผู้ชายคนนั้น จะให้กูทนได้ยังไง กูสับสนไปหมด แบบนี้มันยิ่งกว่าให้ไอ้ซุสมาต่อยมึงซะอีก ถ้ามันต่อยมึง กูจะไปต่อยมันคืน แต่นี่.............มึงทำร้ายตัวเองเพราะมัน....."
"แต่ผ้ายังไม่ตายนี่เฮีย"
"มึงรู้ไหม กูไม่เคยทำใจได้เลยสักครั้ง กูหวาดระแวงตลอด ไม่อยากให้มึงอยู่คนเดียวเลย กูกลัว กลัวว่ามึงจะทำร้ายตัวเอง ถึงครั้งนี้จะเป็นครั้งที่ห้า แต่กูก็เสียใจไม่แพ้กับครั้งแรกเลย"
ผมนิ่ง กอดเอวเฮียแน่น คิดไปถึงครั้งแรกที่ผมกรีดข้อมือตัวเองตอนอายุ15เพราะพ่อกับแม่ทะเลาะกัน(ถึงผมจะเริ่มอยู่คนเดียวตอนอายุ15 แต่ก็กลับมาอยู่ที่บ้านทุกอาทิตย์ครับ) พ่อผมชอบดื่มเหล้า เวลาเมาจะทำร้ายทุกคนในครอบครัว พ่อกับแม่ทะเลาะกัน จนแม่ตัดสินใจจะหย่า ผมร้องไห้คนเดียว คิดมาก และทำร้ายตัวเอง
หึหึ มันเป็นการต่อเวลาให้แม่อยู่กับพ่อ แต่นั้นก็แค่การต่อเวลา ถัดมาอีกแค่เจ็ดเดือน ผมก็ทำร้ายตัวเองครั้งที่สอง ผมไม่กรีดข้อมือ แต่กรีดที่ต้นขา ผมกะจะไม่ให้ใครเห็นเพราะไม่อยากให้ใครต้องเป็นห่วง แต่แผลมันสาหัสเกินจะติดพลาสเตอร์ยาก็หาย ผมเข้าโรงพยาบาลอีกครั้ง ส่วนสาเหตุที่ผมทำร้ายตัวเอง เพราะแม่ผมไปมีคนอื่น ผมรู้ แต่ไม่ได้บอกใคร เพียงแค่คิดว่าแม่หมดรักพ่อแล้ว ยิ่งทำให้ผมเครียด(มารู้ทีหลังว่าแฟนใหม่ของแม่คือผู้ชายที่เจอในเฟซบุ้คด้วย)
ครั้งที่สามผมอายุพึ่ง16หมาดๆ แม่หย่าขาดจากพ่อ พร้อมไปกับผู้ชายคนใหม่ที่แม่เจอในเฟซบุ้ค ไม่มีใครทำใจได้เลยสักคน พ่อดื่มเหล้า เฮียก็ร้องไห้ ส่วนไอ้พู่ที่พึ่งอายุ14กลายเป็นเด็กที่ถามหาแต่แม่ แต่ผมก็ยังทำให้ทุกคนเป็นห่วง ผมกรีดฝ่ามือตัวเอง ที่ผมไม่กรีดซ้ำที่เดิมเพราะถ้ากรีดซ้ำที่รอยแผลเป็น มันจะเจ็บปวดมากจนทนไม่ไหว ผมเหมือนคนโง่ที่ทำร้ายตัวเอง ใช่........ผมมันโง่
มือใหญ่ของเฮียลูบที่คอผมช้าๆ มือสั่นเทา เฮียกำลังกลัว ผมรู้ เพราะครั้งที่สี่ของผม
ผมกรีดคอตัวเอง แม้จะไม่ลึกจนทำให้ผมตาย แต่ก็ลึกพอที่จะทิ้งแผลเป็นไว้ที่คอผมจางๆ
"กูให้โอกาสมันได้แค่นี้จริงๆ ถ้ามันไม่เข้ามาจีบมึงภายในเทอมนี้ กูจะไม่ปล่อยให้มันมายุ่งกับมึงอีก เข้าใจกูนะผ้า"
"ครับเฮีย ผ้าเข้าใจ"
ผมมองตาเฮียแล้วกอดเอวเขาไว้ ในวันที่ผมอ่อนแอ ขอแค่อ้อมกอด และริมฝีปากของเฮีย มันทำให้ผมมีกำลังใจ ผมยังมีเฮียเสมอ นั่นคงจะเป็นเหตุผลว่าทำไม เฮียถึงไม่ยอมแต่งงาน
.......................................
.......................................
ผมออกจากโรงพยาบาลมาได้สองวันแล้วครับ ออกมาปุ๊บก็มาเร่งติวหนังสือ เพราะมะรืนก็สอบไฟนอลแล้ว จะว่าไป..........เฮียบอกว่าให้โอกาสพี่ซุสแค่เทอมนี้นี่นา มันใกล้จะหมดเวลาแล้ว ผมจะไม่มีหวังเลยใช่ไหม ทำไมเวลาหายใจของผม มันสั้นนัก.........
"แผลเป็นไงบ้างวะ"
เพื่อนเต้ที่นั่งติวอยู่ด้วยกันเงยหน้ามาถาม
"ก็ดีว่ะ แสบดี"
ผมพูดประชด ไม่รู้ว่าตัวเองกรีดเนื้อบางๆนี่ลงได้ยังไง เจ็บซะชิบหาย ในเวลาปกติแค่มีดบาดนิ้วผมยังผวาเลยครับ แต่ก็อย่างนี้แหละ คนเราชอบทำอะไรแปลกๆแม้ตัวเองก็ยังไม่รู้ตัว ครั้งนี้ผมหลับไป7วัน7คืน สาเหตุไม่ใช่เพราะแผล แต่เพราะจิตใจของผมมันอ่อนแอ ไม่อยากจะตื่นขึ้นมายอมรับความจริงต่างหาก
"หึ คราวหน้าก็กรีดคอซะนะ"
ไอ้หนุ่มมันพูดประชด แต่ผมเงียบ ไม่ตอบอะไรจนพวกมันผิดสังเกต
"เงียบทำไมวะ กูล้อเล่น คลายเครียดอะ"
หนุ่มหน้าตาตื่นเพราะคิดว่าผมโกรธ แต่ผมไม่ได้โกรธ แต่จะให้พูดยังไง ในเมื่อคอตัวเอง ผมก็กรีดมาแล้ว
"มึงอย่าบอกนะว่า........"
ไอ้เต้ทำหน้าตาตื่น มันจับหัวผมให้เงยขึ้นแล้วมาสำรวจคอผมใกล้ๆ
"ไอ้เชี้ยผ้า!!!"
มันตวาดเสียงดังลั่น ผมหน้าเจื่อน ยิ้มจืดๆให้มัน
"เรื่องมันนานมาแล้วว่ะ"
ผมเอ่ยบอก รอยกรีดนี่ ตอนผมจบม.6 และเพื่อนๆผม ไม่มีใครรู้ ส่วนสาเหตุหรอ? คือตอนนั้นน้องสาวผมท้องครับ แล้วพอพ่อผมรู้ พ่อผมโกรธมาก เพราะมันก็ไปโรงเรียนทุกวันจะเอาเวลาไหนไปท้อง สรุป มันไม่ได้ไปโรงเรียน มันแต่งชุดนักเรียนออกจากบ้าน แต่ไปหาผู้ชาย แถมค่าเทอมที่ให้ไปจ่ายมันก็เอาไปใช้หมด พ่อไล่ไอ้พู่ออกจากบ้าน ผมก็เครียด ก็เลยนั่นแหละ.......(อย่างที่บอกว่าเมื่อก่อนผมรักพู่กันมาก ยิ่งหลังจากที่แม่ไป เราสามคนพี่น้องแม่งยิ่งรักกันขึ้นมากๆเลยแหละ)
"กูนึกว่าที่มือมึงจะเป็นครั้งสุดท้าย!!!"
เต้มันพูดเสียงเบาหวิว
"มันน่ากลัวนะผ้า รู้ตัวไหม มันอันตราย มึงไปหาหมอกับกูนะ"
"ไร้สาระว่ะไอ้หนุ่ม คิดมากไปปะวะมึง"
"กูไม่คิดเลยว่าเรื่องของพี่ซุสจะทำให้มึงเครียดขนาดนี้ จริงจังหรอผ้า?"
ผมหัวเราะกับคำพูดเอม ไอ้บ้าเอ้ย ถ้ากูไม่จริงจัง กูจะเครียดขนาดนี้ไหมวะ
"เขาบอกว่า คนที่ทำร้ายตัวเองมักจะเจ็บปวดทางอารมณ์มากจนไม่อาจระบายออกมาเป็นคำพูด มันเข้าข่ายปิดกั้นตัวเองนะเว้ย มึงกำลังจะเป็นบ้า"
"มึงดูละครมากไปเปล่าวะไอ้เต้ นี่มึงหาว่ากูเป็นบ้าหรอ"
"แต่กูว่ามึงมันบ้ามาตั้งแต่แรกแล้ว"
"สาดหนุ่มมมม ขอบใจ"
ผมประชดประชัน ก่อนจะบอกให้เพื่อนๆทั้งสามหน่อไม้กลับมาติวกันต่อ ออกทะเลกันไปไกลแล้วสัด
"เออ กูมีเรื่องสงสัยมากเรื่องนึงอยากจะถามว่ะ"
ไอ้หนุ่มที่ก้มหน้าลงไปอ่านหนังสือแค่แวบเดียวแม่งก็หันขึ้นมาวุ่นเว้อกับผมอีกรอบ
"อะไรของมึงอีก อ่านหนังสือแบบนี้มึงจะได้เกรดอะไรวะ"
ไอ้เต้มันเงยหน้าขึ้นมาเหน็บ พอๆกันแหละมึงสองตัว พอๆกับกูกับเอมด้วย พอคนนึงวางหนังสือคนที่เหลือแม่งก็วางตาม เหี้ยกันเป็นทอดๆจริงๆ
"กูไม่รีบจบว่ะ เกรดอะไรก็ช่างแม่ง แต่กูอยากถามมึงจริงๆ มึงมั่นใจแค่ไหนว่าพี่ซุสจะจีบมึงวะ?"
ผมชะงัก มองหน้าไอ้หนุ่ม
"ห้า........."
"ห้าสิบเปอร์เซ็นต์เองหรอวะ?"
เต้มันยื่นหน้ามาถามบ้าง กลุ่มผมแม่งเป็นแบบนี้ตลอดเลยครับ จะมีหนึ่งคนที่เปิดประเด็นขึ้นมาและพวกที่เหลือแม่งจะร่วมวงทีละคน
"ห้าเปอร์เซ็นต์ว่ะบักห่า"
ผมเอาปากกาเคาะหัวไอ้เต้ไปทีนึง ถ้าผมไม่ง้อเอง ก็ไม่รู้ว่าพี่เขาจะง้อผมหรือเปล่าและผมกลัวว่าผมจะเสียเขาไป
"แล้วถ้าสมมติ สมมตินะคนดีของพี่ยา สมมติว่าเขาไม่มาจีบมึง ไม่มาขอมึงคบ มึงจะทำยังไงวะ"
หนุ่มมันเอาหน้าแนบกับโต๊ะแล้วมองหน้าผม
"ทำไมมึงถามงั้นวะ"
ผมถามกลับ
"ก็แค่อยากรู้ว่ามึงจะกลับไปง้อเขาเหมือนที่ผ่านมาหรือเปล่า?"
"ถ้าเฮียวาดห้าม กูก็จะไม่ทำ กูจะไม่ขัดคำสั่งเขา กูรู้ว่าเฮียมันรักกูมาก ถ้ามันออกปากคือมันไม่อยากให้กูทำจริงๆ ตอนนี้กูมองไม่เห็นอะไรเลย จะทำอะไรก็กลัวผิดพลาดไปหมดเลยต้องให้คนอื่นมองให้"
"กูขอโทษนะเว้ยที่ไม่เคยห้ามมึงเลย ทั้งๆที่เห็นอยู่ว่าเขาทำร้ายมึง"
"มึงหยุดเลยเต้ เพราะถ้ามึงรีบห้ามกู กูคงไม่รู้ว่านอกจากความรักของคนในครอบครัวแล้ว ยังมีความรักอีกรูปแบบนึงที่กูไม่เคยเห็นมาก่อน"
"น้ำเน่าสุดๆ"
เอมที่ท้าวคางฟังอยู่นานแม่งพูดขึ้นมา ผมกลอกตากับคำชื่นชมของมัน ให้ตายเหอะ บทกูจะซึ้งมึงก็ช่วยซึ้งกับกูหน่อยก็ได้
"แต่กูก็เชื่อนะว่าเขาชอบมึง กูนี่เสือผู้หญิงของแท้ แค่มองสายตาก็รู้ว่าเขาคิดอะไร......."
"บักห่า พี่ซุสเขาเป็นผู้ชาย=_="
จบนะหนุ่ม พี่ซุสเป็นผู้ชายจ้า แถมเป็นเสือผู้หญิงแบบเดียวกับมึงอะ หอยหลอด
"โถ่เอ๊ย จบเหอะ เรื่องพี่ซุสน่ะปล่อยให้มันเป็นเรื่องของอนาคต ถ้าเขาไม่มาขอมึงเป็นแฟนกูอนุญาตให้มึงไปบวชไม่สึก แถมกูจะถวายข้าวผัดกุ้งให้มึงทุกวันเลย"
ผมหันไปมองเอมที่นั่งพูดอยู่ข้างๆ ทำท่าทำทางกวนส้นตีนจนผมอยากจะยกโต๊ะญี่ปุ่นทุ่มแม่ง
"ขอเป็นกุ้งล็อบสเตอร์ แต่ไม่ใช่ถวายให้กูที่เป็นพระนะ เป็นอาหารเยี่ยมนักโทษคดีฆ่าคนตายอย่างกู"
เพื่อนจะฆ่ากันตาย ดูพวกมันสิครับ หัวเราะกันใหญ่ อยู่กับไอ้พวกนี้นี่กูไม่เคยเศร้าได้นานเลยจริงๆ เหอะ รักพวกแม่งสุดๆละ
Click for Episode 24 
************************************************************************
"แค่ให้รอ ก็ทำไม่ได้หรอ?" พอได้อ่านประโยคนี้ก็อยากจะตอบแทนน้องว่า 'มันรอมึงมานานแล้วโว้ยยยยย' 55555555 อีคู่นี้นี่มันทำนิยายกูกลายพันธุ์ไปหมดแล้วเนี่ย ต้องให้กูย้ำไหมว่านี้นิยายโรแมนติกคอมมาดี้ แหม ตอนหน้าเรามาพักความหน่วงของคู่ติสท์ตัวน้อง ไปชมคู่ติสท์ตัวพี่บ้างดีกว่าเนอะ อีกอย่างนึง ใกล้จะหมดช่วงดราม่าแล้วววววววววว จริงๆ!!! สถานีต่อไปมันจะหวานน้ำตาลถามหาพี่กันเลยทีเดียว คิดว่าจะดราม่าตู้มเดียวพอ ไม่ถนัด
สุดท้ายนี้คนเขียนก็ขอพูดเหมือนเดิม รักคนอ่านจัง อิอิ 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
