ตอนที่ 11
หลังจากที่จักรพรรดิลากโมเดลไปนู่นไปนี่จนเวลาผ่านไป ณ ตอนนี้เป็นเวลาสี่ทุ่มกว่า บีเอ็มไอสามของจักรพรรดิก็ขับเข้ามาจอดที่หน้าบ้านของโมเดล ในจังหวะที่มือเรียวกำลังจะเปิดประตู มือหนาของจักรพรรดิคว้าแขนโมเดลไว้ซะก่อน
“อะไรอีก กูจะเข้าบ้าน”
“ไม่คิดจะขอบคุณฉันหน่อยเหรอไง”
“เรื่องอะไร”
“นี่ฉันหลงคิดไปเองเหรอว่าคนแบบนายน่าจะคิดเรื่องง่ายๆ แค่นี้ออก” คิ้วเข้มเลิกขึ้นอย่างกวนอารมณ์ โมเดลรู้สึกว่าตัวเองใกล้จะบ้าเข้าไปทุกที วันนี้ทั้งวันก็ถูกผู้ชายคนนี้ลากไปแบบที่ปฏิเสธไม่ได้ พอถึงบ้านก็ดีใจขึ้นมาหน่อยที่จะได้แยกจากกันซะที
เล็กๆ น้อยๆ ก่อนจากจักรพรรดิก็ไม่ปล่อยผ่าน
“งั้นกูต้องขอบคุณมึงด้วยมั้ยที่กวนประสาทกูทั้งวันน่ะ”
“นายคิดไปเองหรือเปล่าโมเดล” จักรพรรดิยักไหล่ แต่มือก็ยังจับแขนเรียวไว้ไม่ปล่อย โมเดลกัดฟันกรอด ดึงแขนตัวเองกลับมาสุดแรง จักรพรรดิที่เห็นท่าทางแบบนั้นก็ปล่อยมือโดยง่าย ทำให้มือของโมเดลไปชนเข้ากับประตูรถเสียงดัง
“โอ๊ย!”
“หึ โง่” คำพูดที่ทำให้คนฟังเดือดได้ง่ายๆ ถูกส่งออกมา โมเดลตวัดสายตากลับไปหาแบบโกรธๆ แต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อจักรพรรดิดึงมือข้างที่เจ็บไปจับไว้ แล้วลูบเบาๆ
“บอกแล้วอย่าใจร้อน” จักรพรรดิว่าขำๆ มือก็ลูบตรงรอยแดง โมเดลนั่งนิ่ง หรี่ตามองอีกฝ่ายว่าจะมาไม้ไหนกันแน่ และคงเป็นเพราะจักรพรรดิไม่ได้ทำอะไรไปมากกว่าที่เห็น เลยไม่มีอาการต่อต้านใดๆ จักรพรรดิที่เห็นว่าเด็กน้อยของเขายอมนั่งนิ่งๆ ไม่ดื้ออย่างเช่นทุกครั้งก็ลอบยิ้มในใจ จากที่ลูบมือก็เลื่อนขึ้นไปที่แก้มขาว
กึก
“รู้มั้ยว่าตอนที่นายอยู่เฉยๆ แบบนี้น่ะ น่ารักกว่าตอนพูดมากซะอีก” ใบหน้าหล่อเหลาขยับเข้าไปใกล้จนปลายจมูกเกือบจะชิดกัน โมเดลคิ้วกระตุกเมื่อโดนพูดแบบนี้ใส่
มันดูเหมือนจะเป็นคำชมนะ แต่มันก็แฝงคำด่าไว้ด้วยเหมือนกัน
“แล้วมึงรู้มั้ย มึงน่ะ ไม่ว่าจะทำอะไรกูก็มองว่ามึงเลวอยู่ดี เรื่องที่มึงพยายามทำตัวเป็นคนดีใส่กู มันไม่ช่วยอะไรหรอกนะ” ร่างบางก็สวนกลับไปด้วยคำพูดที่เจ็บแสบ แต่จักรพรรดิไม่สะทกสะท้าน ริมฝีปากสวยขยับยิ้มบางๆ
“ถ้านายพอใจ นายจะคิดแบบนั้นก็ได้”
“เฮอะ!”
“พรุ่งนี้ตอนเช้าเดี๋ยวฉันมารับ แต่งตัวรอไว้ด้วยล่ะ” จักรพรรดิผละถอยออกไป โมเดลเผลอถอนหายใจด้วยความโล่งออกที่ไม่โดนทำอะไรไปมากกว่านี้ จากนั้นก็หันไปขมวดคิ้วใส่ร่างสูงที่กลับไปนั่งดีๆ มือหนาเคาะพวงมาลัยด้วยท่าทางสุดเท่ เห็นแล้วก็อดที่จะเบ้ปากใส่ไม่ได้
“กูจำเป็นต้องทำตามที่มึงพูดด้วยหรือไง แล้วอีกอย่าง กูต้องทำงาน”
“สถาปนิกน่ะอยู่ที่ไหนเข้าก็ทำงานได้ ถ้านายเอาสมองไปด้วยล่ะนะ แต่ถ้านายอยากจะทำงานจริงๆ ก็เอาโน้ตบุ้คไปด้วยก็ได้ หึ! ไม่คิดว่านายจะขยันนะ” ไม่วายแอบกัดร่างบางไปด้วยเล็กๆ โมเดลกัดฟันเหล่คนข้างตัว ก่อนจะถอนหายใจเฮือกเบือนหน้าหนีไปอีกทาง ต่อปากต่อคำไปก็ไม่เคยชนะผู้ชายคนนี้หรอก
“ทำตามที่ฉันบอกซะ นายน่ะยังเข้าไปทำงานตอนนี้ไม่ไหวหรอก เชื่อฉันสิ”
โมเดลนั่งนิ่ง ใช่ เป็นอย่างที่จักรพรรดิพูด เพราะเขาไม่คิดว่าตัวเองจะมีความอดทนมากพอเวลาไปเจอหน้าของธนา หรือต้องเจอกับสายตาของคนในบริษัท
โมเดลเปิดประตูลงไป ไม่ได้พูดตอบอะไรจักรพรรดิ แต่ร่างสูงก็รู้ ว่ายังไงโมเดลก็ทำตามที่เขาบอกแน่ๆ
หลังจากส่งโมเดลเสร็จแล้ว เขาก็ตรงกลับบ้าน พอก้าวลงจากรถก็ชะงักไปนิดเมื่อเหลือบไปเห็นรถของคนที่ไม่ค่อยจะกลับมาที่บ้านจอดอยู่ จากนั้นริมฝีปากก็ขยับยิ้มบางๆ ขายาวเดินเข้าไปในบ้าน
เสียงที่ดังออกมาจากห้องนั่งเล่นเป็นตัวบอกได้ดีว่าตอนนี้ทุกคนในบ้านอาจจะรวมตัวกันอยู่ในห้องนั้น จักรพรรดิก้าวตรงไป แล้วก็เป็นอย่างที่คิด อยู่กันเกือบครบเลย
พ่อกับแม่ที่อยู่คู่กัน ถัดไปเป็นเป็นน้องชายตัวแสบที่นานๆ จะกลับมาสักที แล้วก็น้องเล็กฝาแฝดที่นั่งทำการบ้านกันอยู่
“กลับซะดึกเลยนะ”
“มีธุระนิดหน่อยครับ” จักรพรรดิตอบกลับผู้เป็นพ่อ มือหนาปลดกระดุมเสื้อช่วงบนออกเพื่อคลายความอึดอัดแล้วเดินไปนั่งข้างๆ เป็นใหญ่ที่มองหน้าเขาตั้งแต่เดินเข้ามาด้วยสายตาที่ไม่ได้แสดงถึงความเคารพสักนิด
“ปากมึงไปโดนตีนใครเขามาวะ” เป็นใหญ่เอ่ยถาม
จักรพรรดิเลื่อนมือขึ้นมาแตะที่รอยช้ำที่มุมปากซึ่งเกิดจากการถูกเด็กดื้อต่อยมา เขาแสยะยิ้มนิดๆ เมื่อคิดว่าโดนแค่นี้แต่เพื่ออะไรๆ ข้างหน้ามันก็ออกจะคุ้มอยู่
แล้วไว้ค่อยเอาคืนก็ยังไม่สาย
“เอาจริงๆ มึงก็เหี้ยนะเนี่ย” เป็นใหญ่วาดแขนกอดไหล่พี่ชาย เอ่ยแซวด้วยน้ำเสียงที่ไม่เกรงกลัวสายตาดุๆ ของจักรพรรดิเลยแม้แต่น้อย
“หึ แล้วทำไมวันนี้นายถึงกลับมาบ้านได้ ปกติถ้าไม่ลากก็ไม่กลับไม่ใช่หรือไง”
“เรื่องของกูอีกนั่นแหละ” เป็นใหญ่ยักไหล่ไม่ตอบ
“ไม่ใช่ว่าเด็กของนายไม่ว่างหรือไงคืนนี้”
“มึงนี่ก็ขี้เสือกเนอะ”
“พรรดิ วันนี้มีเรื่องใช่มั้ย ทางนู้นถึงได้โทรมาขอโทษแกกับฉัน แถมกลับบ้านมาปากแกยังช้ำแบบนี้อีก ไม่คิดจะเล่าหรือไง” คราวนี้ผู้เป็นพ่อเอ่ยพูด จักรพรรดินั่งนิ่ง แต่คนที่ดูจะสนใจกว่าใครก็ไอ้คนที่นั่งอยู่ข้างๆ เนี่ยแหละ
“อย่างมึงนี่มีเรื่องกะใครเขาเป็นด้วยเหรอวะ” เป็นใหญ่แกล้งทำสีหน้าตกใจใส่ จักรพรรดิโคลงหัวเบาๆ ก่อนจะตอบคำถามพ่อ
“มันเป็นอุบัติเหตุครับ ไม่ร้ายแรงอะไร และผมก็ไม่ได้โกรธด้วย”
“คนตีปากมึงนี่คือใครวะ ทำไมมึงถึงไม่โกรธ หรือว่ามึงจะไปตามฆ่ามันทีหลังแบบไม่ให้รู้ตัว เฮ้ยๆ อย่ามองกูแบบนั้น กูรู้สันดานมึงดีน่า” เป็นใหญ่ยักคิ้วกวนอารมณ์ พอเห็นว่าจักรพรรดิยังนั่งเฉยไม่ยอมพูดอะไรก็ส่งมือออกไปแกล้งเกาปลายคางร่างสูง
“อะแน่ะ ไม่พูด สาดด เขินๆ” เกาปลายคางพร้อมกับยิ้มล้อเลียนไปด้วย
“หึ…” จักรพรรดิหลุดยิ้มให้กับน้องชาย ก่อนจะปัดมือหนาออกไป
“พี่พรรดิไม่ใช่คนชอบใช้กำลังแบบพี่นะพี่ใหญ่” คิง น้องชายคนเล็กของบ้านที่มีใบหน้าน่ารัก ดวงตาโตสวย แน่นอนว่าน้องเล็กของบ้านเป็นที่รักของทุกคน…โดยเฉพาะจักรพรรดิ ละสายตาจากการบ้านตรงหน้าขึ้นมาพูด
“นั่งเงียบๆ ก็ได้คิงพี่ไม่ว่า ชอบใช้กำลังใช่ว่าจะผิดนะหนู ถ้ามันคุยกันไม่รู้เรื่องก็ตีแม่งเลย ได้เรื่องแน่ๆ คราวนี้” จักรพรรดิส่ายหน้ากับคำพูดของน้องชาย มือหนาเอื้อมไปลูบศีรษะของน้องคนเล็ก
“อย่าเอาตามแล้วกันนะคิง”
“คิงไม่ทำหรอกพี่พรรดิ เชื่อควีนสิ คิงมีสมองพอ” คราวนี้น้องสาวที่เป็นฝาแฝดกับคิงก็เงยหน้าขึ้นมาพูดแทน
“ทำไมเหมือนกูโดนด่าว่าโง่เลยวะ” เป็นใหญ่พึมพำหน้าบึ้ง
“หึๆ”
…………………………….
เช้า
พอตอนเช้าจักรพรรดิก็ขับรถมาที่บ้านของโมเดลตามที่บอกเอาไว้เมื่อคืน ร่างสูงมั่นใจเกินร้อยว่ายังไงโมเดลก็ทำตามที่บอกไปแน่ๆ และเพียงเขาเลี้ยวรถเข้าไปในบ้าน ร่างบางของโมเดลก็เดินออกมาพอดี
ขาเรียวชะงักไปนิด ไม่คิดว่าเดินออกมาแล้วจะเจอจักรพรรดิทันที แก้มขาวแดงระเรื่อขึ้นมาเล็กน้อยอย่างกลัวว่าจักรพรรดิจะจับได้ ว่าตัวเขายอมทำตามที่ร่างสูงพูดเอาไว้เมื่อคืน
จักรพรรดิก้าวลงมาจากรถ ยืนพิงรถตัวเองกอดอกมองตรงไปที่โมเดลจนอีกฝ่ายรู้สึกทำตัวไม่ถูก จากนั้นจักรพรรดิก็ยิ้มนิดๆ คล้ายจะหยอกล้อคนที่ถามว่าทำไมต้องทำตาม
“มึงยิ้มอะไร”
“เปล่า ขึ้นรถสิ อย่าให้ฉันพูดดีกว่า นายอาจจะเขินไปมากกว่านี้” ร่างสูงไม่รอให้อีกฝ่ายพ่นคำด่าออกมา ชิงขึ้นมานั่งบนรถก่อน โมเดลส่งเสียงไม่พอใจในลำคอ ดวงตาเรียวมองจักรพรรดิอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนที่จะยกมือขึ้นมาชูนิ้วกลางส่งให้คนที่นั่งรออยู่บนรถ
ปึก
“เหมือนนายจะไม่มีสมองเลยนะ ด่าฉันที่นอกรถแบบนั้นแล้วคิดว่าดีเหรอ เพราะยังไงนายก็ต้องขึ้นมานั่งข้างๆ ฉันอยู่ดี” ทันทีที่โมเดลก้าวขึ้นมาบนรถแล้วปิดประตู จักรพรรดิก็เปิดปากกวนประสาทอีกครั้ง
“ถ้ามึงอยากปากช้ำอีกข้างก็ลองดูสิ” ร่างบางหันไปพูดขู่
“โอะ น่ากลัวจังเลยนะ” ร่างสูงยักคิ้ว ไม่ได้ทีท่าทีของคนที่หวาดกลัวอย่างที่ปากว่าเลยสักนิด
โมเดลเบือนหน้าหนีรอยยิ้มที่ทำให้ไม่สบอารมณ์นั่นไปอีกทาง เขาเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงได้ยอมทำตามอย่างที่อีกฝ่ายต้องการง่ายๆ มันก็เป็นเพียงความรู้สึกเล็กๆ ข้างในที่ว่า…อย่างน้อยผู้ชายปากร้ายคนนี้ก็อยู่กับเขาในวันที่เขาแย่ที่สุด
และถ้ามันไม่กวนประสาท ปากร้าย และชอบยั่วโมโหแบบนี้จะดีมาก
โมเดลกลับมานอนคิดแล้วเมื่อคืน มันก็มีส่วนจริงอย่างที่จักรพรรดิว่า ถ้าเขารู้จักห้ามอารมณ์ตัวเองมากกว่านี้เรื่องแย่ๆ คงไม่เกิดขึ้น ถ้ารู้จักห้ามปากตัวเองไม่ให้พูดอะไรออกไปแบบไม่ทันคิด
แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ยังนับว่าเป็นความผิดของจักรพรรดิด้วยอยู่ดี ใช่ เขาเองแหละที่ควบคุมตัวเองไม่ได้ แต่ก็เพราะจักรพรรดิไม่ใช่หรือไง ที่แสดงนิสัยแย่ๆ ใส่เขา แต่ต่อหน้าคนอื่นกลับกลายเป็นคนละคน
ถึงร่างสูงจะบอกว่าทั้งหมดคือนิสัยของเจ้าตัวก็เถอะ แต่เขาก็ยังไม่เชื่ออยู่ดี
“นายกินอะไรหรือยัง”
“ยัง”
“งั้นแวะหาอะไรกินก่อนก็แล้วกัน” จักรพรรดิว่าแล้วขับรถออกมาจากบ้านของโมเดล ร่างบางยักไหล่แบบยังไงก็ได้ แต่พอนึกขึ้นมาได้ก็หันไปถาม
“แล้วตกลงมึงจะพากูไปไหน”
“นั่งเงียบๆ ไปเถอะ พอถึงแล้วนายก็รู้เอง ออ…ทางที่ดีไม่ต้องพูดก็ได้นะ ถ้าแต่ละคำของนายมันไม่ได้มีอะไรนอกไปจากคำที่จะด่าฉัน” ดวงตาคมภายใต้กรอบแว่นสวยมองตรงไปด้านหน้า ไม่ได้หันไปมองคนที่มีอาการเดือดพล่านในอก สาบานได้ว่าถ้าไม่กลัวตัวเองตายไปด้วยเขาจะจิกหัวจักรพรรดิเอาไปโขกกับพวงมาลัยแน่นอน
จักรพรรดิแวะร้านอาหารที่อยู่ไม่ไกลจากบ้านของโมเดลเท่าไหร่นัก ร่างสูงปลายตามองคนที่เดินตามหลังมาด้วยความพอใจ ว่าง่ายแบบนี้ล่ะเขาชอบ
“นายไม่เอาโน้ตบุ้คมาด้วยเหรอ” เข้ามานั่งในร้าน หลังจากสั่งอาหารเสร็จจักรพรรดิก็เอ่ยถาม โมเดลที่กวาดสายตามองไปรอบๆ ก็หันมาเลิกคิ้วกวนอารมณ์ อย่างที่หวังว่าจักรพรรดิจะรู้สึกเดือดบ้าง
“มึงเห็นว่ากูเอามามั้ยล่ะ อย่าโง่ดิ”
“อืม ฉันก็นึกว่านายจะขยัน ที่แท้ก็ไม่หนิ”
“สัด!”
และก็ไม่ต่างอะไรจากเมื่อวานที่นั่งกินข้าวด้วยกันไป แล้วก็ต้องเถียงกันไป แต่ดูเหมือนว่าจะเป็นโมเดลฝ่ายเดียวที่คิดว่าเถียง เพราะจักรพรรดิคิดว่าที่เขาทำไปคือการแกล้งล้อเล่นกับเด็กน้อยมากกว่า
พอกินข้าวเสร็จร่างสูงก็ลากโมเดลขึ้นรถแล้วขับออกมา พอถามว่าจะไปไหนก็ไม่ได้คำตอบ โมเดลก็เลยนั่งนิ่งๆ พอสักพักก็หลับคาเบาะ
จักรพรรดิหันมองเด็กน้อยที่พอกินเสร็จก็หลับ ใบหน้าสวยนั่นไม่ว่าจะมองกี่ครั้งเขาก็ยอมรับเลยว่าถูกใจเป็นอย่างมาก มือหนายื่นออกไปเกลี่ยปอยผมที่ปรกหน้าโมเดลออกไป
“หลับเป็นเด็กๆ” พูดเพียงแค่นั้นแล้วหันกลับไปมองถนนข้างหน้าต่อ
โมเดลหลับมาตลอดทาง พอตื่นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองกำลังนอนอยู่บนเตียงนุ่มๆ ดวงตาเรียวปรือขึ้นมองเพดานด้านบน ก่อนจะเด้งตัวลุกพรวดขึ้นมา มองซ้ายมองขวาอย่างรวดเร็วพร้อมกับมือที่ยกขึ้นมาจับเสื้อตัวเองไว้ อยู่ๆ เหงื่อก็แตกพลั่กออกมา
และเมื่อไม่เห็นร่างสูงที่มาด้วยกันอยู่ในห้องก็ต้องถอนหายใจด้วยความโล่งอก ก้มลงมองสำรวจร่างกายตัวเองก็พบว่าเสื้อผ้ายังอยู่ครบ
ร่างบางหันไปมองอีกทาง คิ้วสวยขมวดเป็นปม ยันตัวลุกขึ้นจากเตียง เดินออกมาดูข้างนอกชัดๆ
ทะเล?
โมเดลกวาดสายตามองไปรอบๆ ตอนนี้เขาอยู่ที่รีสอร์ทแห่งหนึ่ง ซึ่งติดกับทะเล แน่นอนจักรพรรดิเป็นคนจัดการทุกอย่าง รีสอร์ทสวยๆ ซี่งพอเดินออกมาก็เป็นสระว่ายน้ำเลย และโชคดีที่ช่วงนี้ไม่ใช่ช่วงที่คนเขามาเที่ยวกันเท่าไหร่ เลยได้บรรยากาศเงียบสงบด้วย
“ตื่นแล้วเหรอ”
เสียงนุ่มดังขึ้น โมเดลหันไปมองร่างสูงของจักรพรรดิที่เดินเข้ามา มือหนาถือขวดน้ำมาด้วย
“พากูมาทะเลเนี่ยนะ?”
“ใช่”
“เฮอะ! พอถามไม่ตอบ กูก็นึกว่าจะเป็นที่ๆ ดีกว่านี้ซะอีก” โมเดลเบือนหน้าหันไปอีกทาง มือเรียวยกขึ้นมารวบผมยาวปะบ่าของตัวเองแล้วกำลังจะมัด แต่จักรพรรดิเดินเข้ามาซ้อนด้านหลัง ยัดขวดน้ำใส่มือเขาแล้วรวบผมเขาแทน
“ยุ่งอะ…”
“เฉยๆ น่า” จักรพรรดิว่าด้วยเสียงที่เข้มขึ้นอีกนิด แล้วก็ต้องยอมรับว่าต้นคอขาวๆ นั่นมันก็ยั่วยวนชวนให้เขาก้มลงไปฝากรอยไว้จริงๆ ดวงตาคมละสายตาออกจากสิ่งยั่วยวน มือหนารวบผมนุ่มขึ้นมาแบบที่เจ้าตัวชอบมัด
“ไหนยาง”
โมเดลชูแขนขึ้นให้จักรพรรดิดึงยางรัดผมที่ข้อมือออกไป นิ้วมือของร่างสูงพอแตะโดนที่ต้นคอก็ทำให้เขาอดที่จะยืนตัวเกร็งไม่ได้ มันแย่จริงๆ ที่พอผู้ชายคนนี้ถูกตัวเขานิดๆ หน่อยๆ มันก็รู้สึกวูบวาบไปหมด
“เสร็จแล้ว”
“ไม่ขอบคุณ เพราะมึงเสือกเอง” โมเดลหันกลับไปหาจักรพรรดิ กลบเกลื่อนความรู้สึกของตัวเองด้วยการด่าอีกฝ่าย จักรพรรดิยักไหล่ไม่สนใจ เพราะยังไงเขาก็รู้ว่าเด็กดื้อตรงหน้าไม่ยอมพูดอะไรดีๆ อย่างการขอบคุณเป็นแน่
“หึ เอาจริงๆ ตอนที่มาฉันก็อดคิดไม่ได้นะว่านายหลับหรือนายตาย ขนาดฉันอุ้มนายเข้าไปนอนข้างในนายยังไม่รู้สึกตัวเลย แล้วถ้าเกิด…” เสียงนุ่มทุ้มหยุดลง พร้อมกับดวงตาคมที่กวาดมองร่างบาง โมเดลเผลอก้าวถอยหลังไปแบบไม่รู้ตัว
“คิดเหี้ยไรมึงเนี่ย”
“ฉันยังคิดไม่ออกเลยถึงได้หยุดพูด นายล่ะ คิดไปถึงไหน” จักรพรรดิยิ้มล้ออีกฝ่าย โมเดลหน้าแดงก่ำที่โดนสวนกลับมาแบบนั้น ให้ตายเขาก็ไม่เชื่อหรอกว่าจักรพรรดิไม่ได้คิดอะไร
“แล้วพากูมาที่นี่ทำไม” โมเดลรีบเปลี่ยนเรื่องก่อนที่มันจะเข้าเรื่องที่ทำให้เขาต้องเสียเปรียบซะก่อน มือเรียวเปิดฝาขวดน้ำที่ถือขึ้นดื่มเพื่อหวังจะเลี่ยงสายตาของจักรพรรดิ แต่แล้วพอดื่มเข้าไปได้เพียงเล็กน้อยก็ต้องชะงัก
น้ำที่หายไปมากกว่าครึ่งขวดก็เป็นตัวบอกได้ดีว่าเจ้าของได้ดื่มมันไปแล้ว คงไม่ใช่เอาไปเททิ้งข้างทางหรอก และเขาก็ดื่มต่อจากจักรพรรดิ
โมเดลหน้าร้อนขึ้นมา จริงๆ เรื่องแบบนี้มันไม่ใช่เรื่องที่จะมานั่งคิดอะไรด้วยซ้ำ แต่ว่า…มันก็อดไม่ได้
“หึๆ”
“เอาของมึงคืนไป” โมเดลปิดฝาขวดแล้วส่งคืนจักรพรรดิ มือเรียวยกขึ้นมาเช็ดน้ำที่เลอะริมฝีปาก ร่างสูงรับขวดน้ำคืนมาก่อนจะวางไว้ที่โต๊ะใกล้ๆ
เขามองโมเดลก็รู้แล้วว่ากำลังคิดอะไรอยู่ แค่สีหน้าก็บอกได้หมดแล้ว จริงๆ ตัวเขาเองก็ไม่ทันได้คิดอะไรแบบนั้นเหมือนกัน แต่พอเห็นแก้มขาวๆ นั่นแดงก่ำริมฝีปากเขาก็กระตุกยิ้มโดยอัตโนมัติ
“คิดว่ากำลังจูบกับฉันทางอ้อมงั้นเหรอ”
“ใครจะคิดอะไรเหี้ยๆ แบบนั้นวะ!” และนี่ก็เป็นอีกนิสัยที่มองได้ง่ายของโมเดล ถ้าไม่ใช่เจ้าตัวจะไม่โวยวายกลบเกลื่อนเสียงดังแบบนี้หรอก ร่างบางแสดงสีหน้าไม่สบอารมณ์ หันหลังเดินหนีเพราะถ้าขืนอยู่ตรงนี้ต่อก็โดนจักรพรรดิปั่นหัวอีกนั่นแหละ
“เดี๋ยวสิ”
หมับ
“เฮ้ย! ปล่อย!”
โมเดลร้องลั่นเมื่อจักรพรรดิดึงตัวเขาเข้าไปกอดไว้แน่น พอมองหน้าอีกฝ่ายในระยะประชิดแบบนี้ก็รู้สึกได้ว่าตัวเองกำลังไม่ปลอดภัย ร่างสูงโน้มใบหน้าเข้าหา
“จริงๆ ฉันก็ไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นหรอกนะ แต่พอเห็นท่าทางของนายแล้ว…ฉันก็อยากจะบอกว่า จะไปคิดมันทำไม ทำจริงๆ เลยดีกว่า” จักรพรรดิแสยะยิ้ม ดวงตาคมเลื่อนไปมองที่ริมฝีปากบาง โมเดลเผลอตัวสั่นออกมาวูบหนึ่ง
“ไม่…อุ้บ!” ไม่ทันเสียแล้ว จักรพรรดิโน้มลงไปปิดปากที่ชอบพูดมากนั่น รุกอีกฝ่ายด้วยเทคนิคที่อีกฝ่ายตามไม่ทัน ด้วยความตกใจโมเดลเผลอเปิดปากออกให้อีกฝ่ายเข้ามาทักทายลิ้นของเขาได้โดยง่าย จักรพรรดิตวัดปลายลิ้นเข้าหาลิ้นของโมเดล จากนั้นก็กวาดต้อนไปทั่วโพรงปากอุ่น
มือหนากอดรัดเอวโมเดลเอาไว้ ลูบแผ่นหลังบางอย่างแผ่วเบา ก่อนจะสอดมือเข้าไปในเสื้อ
เฮือก!
พลั่ก!
ตูม!!
ด้วยความตกใจที่ฝ่ามืออุ่นร้อนของจักรพรรดิโดนผิวกาย ทำให้โมเดลรู้สึกตัวแล้วผลักร่างสูงออกด้วยแรงทั้งหมด แต่แทนที่จักรพรรดิจะเซถอยไป กลายเป็นว่าเขาเองที่เซแล้วถอยหลังร่วงลงไปในสระว่ายน้ำ โมเดลเผลอสำลักน้ำเข้าไป ร่างบางรีบดีดตัวขึ้นมาผิวน้ำ
“แค่กๆ…”
“โอว นายอยากเล่นน้ำก็ไม่บอก”
_______________________________________________
ขอโทษที่หายไปนานมากกกกกกกกนะคะ ยังกลัวอยู่ว่าจะมีคนอ่านอยู่มั้ย
เรื่องนี้ไม่ทิ้งแน่นอนค่ะ มาช้าแต่ก็ยังไงมาน้า
และตอนต่อไปคงยังไม่มาเร็วๆ นี้แน่อันนี้ต้องขอบอกไว้ก่อน ป๊าเราเพิ่งเสีย จิตใจไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่อยู่บ้านเงียบๆ คนเดียวแล้วมันเหงาเลยโผล่มาอััพนิยายดีกว่า
อย่าเพิ่งทิ้งกันนะคะ
หัวข้อ: กรงรักจักรพรรดิ : The Emperor Face [ตอนที่ 11] [16 - 4 - 59] (อ่าน 29452 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก