หัวข้อ: รักลวงตาของนายใบ้

[srom]

อันนี้เรื่องที่2แล้วที่แต่งขึ้น
(เรื่องแรกแม่มแต่งไม่จบ):)ลองแต่งดูงับติได้เด้อ

ตอนที่1จุดกำเนิด

เพียะ!!
เสียงคุณหมอตีก้นเด็กเป็นครั้งที่สาม
".."
'หมอทำไมลูกฉันไม่ร้อง'
'เอ่อ....'
เหงื่อคุณหมอแตกพักเพราะไม่รู้จะบอกคุณแม่ยังสาวนี้ยังไงดี
'หมอฉันถามว่าลูกฉันทำไม่ร้อง'
'คะ....คือหมอเกรงว่าลูกคุณจะเป็น...

.............ปัจจุบัน..............

ณคฤหาศหลังใหญ่โต
เสียงสองสามีภรรยากำลังทะเลาะกันเรื่องลูกชายของตน

"คุณค่ะมันไม่ตลกเลยน่ะนี่ลูกเราก็6ขวบแล้วทำไม
แกไม่พูดออกมาสักคำ"

เสียงคุณแม่พูดออกมาอย่างเสียงดัง

"ก็เพราะคุณมันไม่ได้เรื่องไง"ผูเป็นพ่อก็เสียงดังไม่แพ้กัน

"คุณมาว่าฉันได้ยังไง คุณนั้นแหละที่มันไม่ได้เรื่องก็คุณเป็นคนทำเขาออกมานิ"

"เหอะ ลูกผมรึเปล่าก็ไม่รู้"

"คุณ!!!อย่าพูดแบบนั้นน่ะ ลูกเราเขาจะได้ยิน"

เด็กหกขวบยืนเกาะประตู ทุกท่อยคำถูกยึดติดกับสมองฝั้งลึก
นี่ไม่ใช้ครั้งแรกที่ได้ยินแบบนี้  ...เขาได้ยินมันตั้งแต่จำความได้

.......

เป็นอีกครั้ง อีกครั้งอีกแล้ว ผมยกมือขึ้นปิดหู
พ่อกับแม่ชอบทะเลาะกันและอีกครั้งที่คุณพ่อหลุดพูดออกมาว่า
ผมอาจจะไม่ใช่ลูกของพ่อ

ผมเป็นลูกคนโต นั้นสิทำไมผมถึงเป็นคนโตน่ะเหรอก็ผมมีน้องชาย
คนนึงไง

"นี่ไอ้พี่ไบ้ พ่อกับแม่ทะเลาะกันเพราะแกอีกแล้ว ทำไมแกถึงไม่พูดสักที แล้วมายืนอะไรตรงนี้"

ช่างเป็นเด็กที่น่ารักจริงน้องผม..

"ทำไมฉันต้องมีพี่เป็นไอ้ไบ้ด้วย"
"ทำไมแกไม่ตอบฉัน!"

เขาพูดก่อนจะดึงคอเสื้อผม ส่วนผมก็ได้แต่หลับตา

"หึ เกรียดจริงๆ ตัวอ่อนปวกเปรียกอย่างอะไรดี " เขาพลักผมออก

แล้วผมก็ค่อยๆลืมตาขึ้นทีล่ะข้าง

แล้วมองหาเท็ดดี้ พี่หมีตัวโปรด อ้าวหายไปไหน พี่หมีหายไปไหน
ผมหันกลับไปมองข้างหน้าอีกครั้ง แล้วก็ยังเห็นน้องชายผมยืนดูอยู่โดยไม่พูด
อะไร
ก่อนจะวิ่งไปหากระดาษเขียน
"ผ้าห่มเห็นเท็ดดี้พี่มั้ย"

"อ้อไอ้ตุ๊กตาหมีซกปรกนั้นน่ะเหรอ ฉันเผามันไปแล้ว"

น้องผมพูดก่อนจะยิ้ม...ยิ้มแบบที่ผมจำขึ้นใจเลยทีเดียว

..........ปัจจุบัน..+จริงๆ

[BlueCherries]

อย่าลืมแปะกฏนะค้า เด๋ยวทุ้ปลิว


ตอนนี้คือสงสัยมากว่าทำไมน้องต้องชิงชังพี่ชายขนาดนี้


งานนี้ความรักใครจะหลอกลวง??

รอค่าา กี่ตอนจบเอ่ย??

[srom]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด


2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด


3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)

18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

[srom]

ตอน  สวนป่าหลังบ้านที่ต้องห้าม

"นี่ผ้าห่ม ไหนนายมีพี่ไม่ใช่เหรอชวนเขามาเล่นด้วยกันหน่อยเด่ "
เสียงเด็กชายที่ตัวโตที่สุดพูดขึ้นโดยที่ตายังจับจ้องไป
ที่ลูกบอลและขาที่เหลี่ยงบอลไปเรื่อยๆ
"  '...' ..ไม่เอา"
ผ้าห่มยืนหยุดนิ่งและจ้องลูกบอลที่เพื่อนเล่นอยู่เช่นกัน
"ทำไมกันเล่า"
เด็กชายตัวโตสุดพูดขึ้นอีกครั้ง
"เชนอย่าไปถามเซ้าซี้น่า ไม่รู้รึไง พี่ผ้าห่มเขาเป็นไบ้ ต่อให้นายไปชวนเองพี่มันก็ตอบกลับไม่ได้รอก
ใช้มั้ยคุณผ้าห่ม..555
เสียงเด็กชายอีกคนแทรกขึ้นมาก่อนจะหัวเราะชอบใจ
ส่วนเด็กชายผ้าห่มตอนนี้ก็ได้แต่ยืนก้มหน้า
สองมือข้างลำตัวเริ่มกำแน่นขึ้น
"นั้นสิน่ะ..555ฉันไม่น่าถามคำถามโง่ๆเลย"

" พวกนายสองคน...จะหัวเราะกันอีกนานมั้ย"

"เอ้าพวกฉันผิดตรงไหน อย่าเอาอารมณ์โกรธมาลงกับพวกเราน่ะ
ถ้าจะโกรธ ก็ไปโกรธพระเจ้าโน้น ที่ทำให้นายมีพี่เป็นไบ้..ใช่ป่ะ'ชง' "

"อืม..ใช่ๆ"

"พวกนายเนี้ยะ นิสัยเสียกันจังน่ะ มาดูถูกคนอื่นอยู่ได้  อย่างมีเรื่องนักใช่มั้ย"

เสียงเจื้อยแจ่วสดสัยดังขึ้นทำให้เด็กชายผ้าห่มที่กำลังโกรธจัด
เงยหน้าขึ้นทันที
..'นางฟ้า'
มาในเวลาแบบนี้อีกแล้ว. เป็นผู้หญิงที่แปลกจริงๆ .

"เว้อๆ..ยัยฟ้าพลังช้าง ไม่อยู่ล่ะไปดีกว่า บายน่ะน้องไอ้ไบ้ แบร่ " เชนพูดก่อนจะวิ่งหนีไปพร้อมชง
"เดี๋ยวเถอะพวกนาย"เด็กสาวพูดพรางถกแขนเสื้อขึ้น ก่อนจะหันมายิ้มแป้นให้เด็กชายผ้าห่ม

"บอกแล้วอย่าไปเล่นกับพวกขี้อิจฉา "

"  '...'เอ่อ..อืม". เด็กชายผ้าห่มพยักหน้างึกงัก

 ''กลับบ้านเถอะ คนที่บ้านนายมารับอ่ะ''
''ขอบคุณน่ะ"
"^^สบายมาก  พอดีฉันไม่ชอบพวกดูถูกคนอื่น บาย"

เด็กชายพยักหน้าอีกครั้งก่อนจะหันหลังกลับแล้วเดินไปขึ้นรถ
พอรถออก เด็กชายผ้าห่มก็หันไปมองนางฟ้าผ่านกระจกรถจนลับสายตา


ณคฤหาสณ์หลังโต....(วัย6ขวบ น้อง5ขวบ)

จึก..จึก
เสียงเขียนกระดาษดังขึ้น

"แม่ทิม. . ผมอยากไปเรียน"

"เอ่อ..."
แม่ทิมผู้ซึ่งเป็นแม่นมของบ้านและเป็นผู้เลี้ยงดูคุณชายคุณหนูมาตั้งแต่เกิด เริ่มมีเหงื่อผุดขึ้นบนใบหน้า
ก็จะให้ตอบไปได้ไงล่ะว่า
ที่ไม่ได้ไปเรียนเพราะคุณชายเป็นไบ้

จึก...จึกๆๆ
"ผมรู้เหตุผลไม่ต้องตอบผมก็ได้ครับ"

"ไม่ใช่น่ะค่ะ คุณทิงทิง ป้าแค่..

"ไม่เป็นไรครับป้า"
เด็กชายทิงทิง โชว์กระดาษพร้อมกับส่ายหน้า

.......

ความเงียบเกิดขึ้น
เด็กชายทิงทิงมองหน้าแม่นมแล้ววางกระดาษลงพร้อมกับรุกขึ้นแล้วเดินไปทางหลังบ้าน
ป้าทิมก็ได้แต่งงๆปนสงสัยในพฤติกรรมของเด็กชายหรือคุณชายทิงๆที่กำลังเดินมุ้งตรงไปหลัง
ซึ่งหลังบ้าน มันไม่มีอะไรเลยนอกจาก

'สวน'

สวนที่ไม่ว่ารุ่นไหนก็สั่งห้ามไม่ให้เข้าไป ..เพราะอะไรถึงสั่งห้ามนั้นก็ไม่รู้เหมือนกันแต่ แต่คุณหนู
คงไม่เดินไปเข้าป่ารกๆแบบนั้นรอก

ป้าทิมมองตามหลังเด็กชายทิงๆจนลับสายตาก่อนจะรุกขึ้น
แล้วเดินไปจัดเตรียมสิ่งต่างๆตามหน้าที่ของตน

[srom]

 :hao7:ปั้นแทบตาย~  แอะตายแปป
 
 ตอน การพบเจอแห่งโชคชะตา

ณ หลังบ้านที่มี
สวน (ป่าที่เป็นสถานที่ต้องห้าม)

ผมเดินเข้ามาหลังบ้านเพื่อที่จะมาเอาพู่กันและกระดาษที่ใช้สำหรับวาดภาพโดยเฉพาะก็ผมจะเอาไปวาดภาพแม่ทิม
งานอดิเรกของผมคือการวาดภาพ ถึงแม้ภาพที่ผมวาดมันจะไม่สวยเท่าไหร่ก็เถอะน่ะ
แต่การวาดภาพมันทำให้ผมรู้สึกเป็นตัวเองที่สุด..และผ่อนคลายมากเลย

ผมหยืดตัวขึ้นเพื่อที่จะเอากระดาษที่อยู่บนหิ่ง แต่ดูเหมือนมันจะสูงเกินไปสำหรับผม ผมจึงวิ่งไปหาเก้าอี้แล้วเอามาวางในจุดที่เร็งไว้ ก่อนจะขึ้นเหยียบแล้วหยืดตัวขึ้น อีกครั้งนึง
แต่ก็ไม่เป็นผลขนาดผมหยืดจนสุดแขนแล้วก็ตาม

ถ้ามีลมมาพัดเอากระดาษพวกนี้ให้หล่นก็คงดี

.......
ฟริ้วววว~
.......
เอ้ะ....เว้อร์~

อยู่ดีๆก็มีลมพัดเข้ามาอย่างแรงจากด้านนอกทำให้กระดาษที่ผมจะเอาร่วงปริวเต็มไปหมด
ผมจึงลงจากเก้าอี้
แล้ววิ่งตามเก็บที่ล่ะใบ

พอครบแล้วผมจึงเงยหน้าขึ้น
'เห้ยนี้มันอะไรเนี่ยะ'
ผมถึงกับอุทานในใจ

'สวยจังเลย*()*'
สิ่งที่ผมเห็นข้างหน้าคือ

ต้นไม้สูงใหญ่และสวยงามมาก

'เมี้ยว~

ว้าวมีแมวน้อยขนสีเทาด้วย
น่าร๊ากกก~:3
อยากได้อร้ากกก
ตอนนี้ผมไม่คิดอะไรอีกแล้ว
ขอวิ่งตามเจ้าแมวน้อยขนสีเทานั้นก่อนนร้าาาา~
...

อึบ เจ้าแมวยอมใหัผมจับเดี๋ยวนี้น่ะ

'เมี้ยว~~

เจ้าแมวร้องเมี้ยวๆ มันมองผมตาใสแป๋ว แต่มันไม่ยอมให้ผมจับง่ะ

ตุบ!! มับ

เย่ๆในที่สุดผมก็จับได้
ผมอุ้มมันขึ้นมาไว้ในอ้อมกอด
ก้อนที่จะเอาหน้าถูขนมันไปมา

*()*นุ้มจังเลย

ผมจะเอาเธอกลับบ้านน่ะครับเจ้าแมวน้อย><
ผมเตรียมตัวจะกลับแต่ฝีเท้าผมก็ต้องหยุดชะงัก

แย่ล่ะสิ!!!
ผมมาจากทางไหนเนี้ยะ แล้วนี่ผมมาอยู่ที่ไหนกัน
เพราะมัวแต่จับเจ้าแมวนี่ไม่ลืมหูลืมตาแท้ๆ
แถมที่นี่มืดสะจนผมแทบมองไม่เห็น ทำไมผมถึงเพิ่งรู้สึกตัวกันน่ะ

ฮึก  น่ากลัว

ผมเริ่มถอยหลังทีละเก้า. เพราะความกลัวที่เริ่มเกิดขึ้นใน..หัวใจ

แกร็ง!!

เสียงอะไรน่ะ มีคนกำลังมาทางนี้งั้นเหรอ

เอะ!!มีเตียง

ใช่แล้วไปหลบใต้เตียงยังไงล่ะ

.............

"หืม......กลิ่น.  มนุษย์?"

อึก!! เขาเข้ามาแล้ว. ว่าแต่คุณคนนี้เขาเป็นใครกันน่ะ หรือว่า
คนนี้เขาเป็นหมา. ก็เขาพูดว่า'กลิ่น'

[srom]

  :katai4:ย๊ากกกกก

ตอน เด็กประหลาด

"ป้าทิมคุณหนูมาแล้วค่ะ"เสียงเด็กแม่บ้านวิ่งมาบอกอย่าเสียงดัง
เสียงหายใจหอบแห่กๆทำให้รู้ว่ารีบแค่ไหน

"ฉันรู้แล้ว เธอก็รีบไปจัดผ้าปูโต๊ะส่ะ เดี๋ยวฉันตามไป"

...........
การจัดเตรียมทุกทุกอย่างเรียบร้อย
ผ้าปูโตะถูกจัดอย่างสวยสง่า
เข้ากับความยาวของโต๊ะอย่างพอดี
หากใครมาเห็นคงจะคิดว่า. นี่มันโต๊ะนั่งสำหรับหลายคนแน่ๆ
แต่มันไม่ใช่  เพราะถึงมันจะยาว5เมตรสำหรับนั้งกินข้าวกันได้
20คนแต่ ตอนนี้ มีเพียงบุคคลเดียวเท่านั้นที่กำลังนั่งอยู่ปลายโต๊ะ
เดี่ยวๆ ที่มีคนรับใช้มากมายรายล้อม

"ไอ้ไบ้มันไปไหน. ทำไมมันไม่มากินข้าว"เสียงเล็กๆของเด็กชายเอ่ยถาม

"เอ่อ..ดิฉันเห็นคุณชายไปที่หลังสวนค่ะ"

เสียงหนึ่งในคนใช้เอ่ยตอบก่อนจะถูกจ้องด้วยสายตาคมกริบของแม่นม

"มันไปทำอะไร  ใครก็รู้คนในบ้านหลังนี้ห้ามเข้าไปที่นั้น"เสัยงเล็กเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา
ก่อนที่สายตาจะปลายไปมองคนใช้ที่เอ่ยตอบ

"แล้วมันกลับมารึยัง?"

ทุกคนอยู่ในอาการเงียบสงบ. ไม่มีใครสักคนกล้าตอบ

"เอ่อ จะให้พวกเราไปตามคุณชายมั้ยค่ะ".   เสียงหนึ่งในคนใช้ถามขึ้นทั้งที่ยังไม่ได้ตอบคำถาม
ช่างเป็นการเสียมารยาทต่อนายของตนเสียจริง

"เธอมีสิทธิ์ถามฉันตั้งแต่เมื่อไหร่?"
เสียงเล็กถามกลับมา. สายตาก็ยังคงความเย็นชาเหมือนเดิม
ทั้งที่เป็นเพียงแค่เด็กอายุเพียง5ขวบเท่านั้น

"ให้มันกลับมาเอง..  มันหายไปคนเดียว ก็ให้มันกลับมาคนเดียว
ห้ามใครไปตามหามัน แล้วถ้าคุณพ่อคุณแม่ถามก็ตอบเพียงว่าไม่รู้  หึคุณพ่อคุณแม่คงไม่ตามหา
เด็กที่เป็นไบ้รอก เอากลับมาก็แค่พาระ ร่างกายก็อ่อนแอ อนาคตก็ไม่มี มันหายไปก็ดีแล้ว"

...........

เหมือนคำพูดที่ไม่ได้แค่พูดออกมาเช้ยๆ   แต่มันเป็นจริงทุกประการ
ตั้งแต่เย็นวันนั้นเป็นต้นมา
ไม่มีการถามถึง....
ไม่มีการพูดถึง
ไม่มีการตามหา
หรือแม้แต่  บุคคลที่เป็นบิดามารดา เหมือนจะลืมเลือนไปด้วยซ้ำ
ว่าตนเองมีลูกชื่อทิงทิงเป็นบุตรชายคนโต
และเป็น.....ไบ้
เหมือนกับว่าทุกคนจะลืมเลือนเด็กชายตัวน้อยที่มียิ้มที่ใสซื่อ
1ปีผ่านไปได้มีการเกิดมาของเด็กคนนึง
ใช่แล้ว.....มาแทนที่น้องทิงๆ. กลายเป็นว่าครอบครัวนี้
มีเพียงพี่น้องกันสองคน
กลายเป็นว่า. ผ้าห่มเป็นพี่คนโต
และเด็กที่เกิดมาใหม่ชื่อ ใบไม้ เป็นน้องคนเล็ก
ครอบครัวนี้ไม่เคยมีเด็กที่ชื่อทิงทิง
และไม่เคยมีใครกล่าวถึง.  .......
....
..
....
..
นานร่วม15ปี

...........,............................................

ณ ป่า ต้อง. ห้าม. (ย้อนไป)


ฮึก.......น่ากลัว
ผมได้แต่นั่งสั้นตัวงกๆ เหมือนใครคนนั้นจะเริ่มเดินมาใกล้จุดที่ผมอยู่ เรื่อยๆ

"อืม....คงจะไม่มีอะไร คงคิดไปเอง "

เขาหยุดชะงักก่อนจะเดินหายออกไปในความมืด

ฟูวย์~โล้ง

คงไปแล้วล่ะมั้ง
คิดได้ดังนั้นผมจึงรุกออกจากเตียงทันที


พอผมรุกออกปับ
ผมกับรู้สึกเหมือนมีคนจ้องอยู่
เสียวสันหลังแปลกๆ

"คิดว่าจะหลบพ้นอย่างนั้นเหรอ...."

กึก.  ผมถึงกับชะงัก.  ทำไมล่ะ ก็เห็นไปแล้วนี่

"ถึงกับเงียบเลยเหรอ..."

"จะไม่พูดอะไรเลยสิน่ะ..."

กึกๆๆ...  น่ากลัว

..
"หึ...  ไม่พูดก็ดี ตอนกินเจ้า ข้าจะได้ไม่ไก้ยินเสียงโหยหวนก่อนตาย"

เขาจะกินผม....กึกๆๆๆ...เขาเป็นผีเหรอ?

ฟริ้ว~•••••กึก

ฝ้ามือเขาพุ้งมาอยู่ที่หน้าผม. ก่อนจะหยุด
มันเร็วจนผมมองไม่ทัน ว่ามันมาจากด้านไหน

"กล้าดีนี่ไม่หลบ. กรงเล็บข้า"
ถึงแม้ว่าผมจะมองเห็นไม่ชัด. แต่ผมก็พอจะเห็นว่าอะไรอยู่
ตรงหน้า เล็บที่ยาวจนน่ากลัว

ไม่ใช่ว่าผมไม่หลบ. แต่ผมหลบไม่ได้
ผมไม่รู้ว่าทำไมแต่...
....
..

เปรี้ยง!!  เสียงฟ้าผ่า ทำให้ผมเห็นใบหน้าเขาอย่างชัด
เจน.....    ผู้ชายมีหูเหมือนหมา  ผมน้ำเงิน ตาคมเหมืนเหยี่ยว
แต่งชุดยูคาตะ

แล้วเขากำลังยิ้ม.....เหมือนปีศาจ

"ไง..หืม เด็กเหรอ.. อืมก็ไม่เลว"
 
ปากสวยได้รูปนั้นพูดออกมา..     ทำให้หัวใจเด็กผู้ชายอย่างผมเต้นไม่เป็นซ้ำเลยทีเดียว

"ตามจริงแล้ว เจ้าน่ะมันเป็นเด็ก....  ที่ขี้โกหก"

ผมขี้โกหก? เรื่องอะไรกันล่ะ.

"เจ้ามันเด็กลวงโลก ที่สร้างภาพตบตาได้แนบเนียน"

เขาพูดจ้อจังเลย พูดจนผมหายกลัวเขาแล้วน่ะ


"เลิกทำท่าเหมือนกลัวข้าสักที เจ้าเด็กเหลือขอ  แล้วพูดชื่อเจ้ามา"

หืม.. ^^พูดมากจริงเลยน่ะ. ก็ผมพูดไม่ได้จะให้ผมพูดยังไงล่ะเนี้ยะ

"เจ้ามันเด็กประหลาด...จริงๆ"

หืม รู้ดีจริงน่ะคุณปีศาจ. . . 
เอาจนได้น่ะ....
หึ ก็ได้
ผมยิ้มให้กับเขาบางๆ
ก่อนรอยยิ้มนั้นมันจะปริยาวถึงหู
แล้วเอ่ยนามออกไป

"ผมชื่อ. ฮิมะ. . .ทิงทิง"

"ข้าถึงบอกไง. เจ้ามันเด็กประหลาด"

[srom]

อย่าลืมแปะกฏนะค้า เด๋ยวทุ้ปลิว


ตอนนี้คือสงสัยมากว่าทำไมน้องต้องชิงชังพี่ชายขนาดนี้


งานนี้ความรักใครจะหลอกลวง??

รอค่าา กี่ตอนจบเอ่ย??
[/quote

เดี๋ยวค่อยเฉลยได้ม่ะ อิกๆ

ความลับ.  กี่ตอนเหรอ
อืมก็บอกไม่ได้แหะ
เพราะผม ก็มิรู้เหมือนกัน5555

[BlueCherries]

เห้ย

ตกลงเด็กพูดได้??

 

แต่ที่บ้านนี่ไม่ไหวนะ ทั้งบ้านเลย

รู้สึกดีเล็กๆที่น้องออกจากครอบครัวแบบนั้นมาได้

[mukmaoY]

น่าสนใจ แต่คำผิดเยอะมาก อ่านแล้วจะสะดุดตลอด

[srom]

น่าสนใจ แต่คำผิดเยอะมาก อ่านแล้วจะสะดุดตลอด

  :hao5:ผมต้องขออภัยน่ะคิ
ผมพิมพ์ในโทรศัพท์มันค่อนข้างไม่สะดวก
 ^∆^แต่ผมจะพยายามน่ะคิ
พยายามไม่ให้ผิด

ถ้าเห็นผิดตรงไหนช่วยบอกหน่อยได้ไหมครับ
 

[srom]

เห้ย

ตกลงเด็กพูดได้??

 

แต่ที่บ้านนี่ไม่ไหวนะ ทั้งบ้านเลย

รู้สึกดีเล็กๆที่น้องออกจากครอบครัวแบบนั้นมาได้

ตามชื่อเรื่องเลยครัช

รัก/. ลวงตา.  /(ของ)/นายไบ้

[BlueCherries]

ซับซ้อนมาก!

ไบ้>ใบ้


รออ่านต่อค่าา อยากรู้จริงๆว่าเรื่องจะจบไปทางไหน

กลัวว่าน่าจะสยองขวัญ(?)


:p

[srom]

  ปั้นๆๆซ้ายปั้นๆขวาปั้นๆ
ย๊ากกกกปั้นงานนิยายต่อ

ตอน ความลับxลวงตาxเรื่องโกหก

                                 ต่างคนต่างมีเรื่องโกหกที่แตกต่างกันออกไปตามเหตุและผลของตัวเอง
                                   ทุกคนไม่เคยโกหกเลยนั้น..มันเป็นไปไม่ได้
                          มันอยู่ที่ว่าจะโกหกทำไม. โกหกไปเพื่ออะไร แล้วทำไมถึงต้องโกหก
                          บางคนก็โกหกเพื่อปกป้องผู้อื่น บางคนโกหกเพื่อปกป้องผลประโยชน์ของตัวเอง
                              แต่บางคนก็โกหกเป็นนิสัยเสีย.... 
                           การโกหกก็ไม่ต่างอะไรกับการหลอกลวงคนอื่น..


"ฮิมะ....?"

คนตรงหน้าผมทำหน้าคิดสักพักก่อนจะยิ้มออกมา

"ฮิมะ ทิงทิง.      หืม.....  เจ้าเป็นเด็กที่บุญจังน่ะ เกิดมาในตะกูลที่สูงส่งขนาดนั้น"

คำพูดของเขาเล่นเอาผมหุบยิ้มทันที

ตะกูลสูงส่ง?  มีบุญ?  ผมน่ะเหรอ?

"แต่เด็กแบบเจ้า. ก็ไม่ใช่ย่อย ...เจ้าคงจะเพิ่งพูดได้เป็นครั้งแรกสิน่ะ"

"-"
รู้ดีจริงคุณปีศาจ. ผมนี่ถึงกับใจตีกลองตึกตีกเลย
ผมรอฟังเขาพูดต่อ
อยากรู้จริงๆ. ว่าเขาจะรู้อะไรเกี่ยวกับตัวผมบ้าง

"คงดีถ้าเจ้าไม่เป็นเด็กขี้โกหกจนนิสัยเสีย.
  ถึงขนาดแสดงละครตบตาพ่อแม่แท้ๆว่า
   เป็นใบ้"

ก็ถูกแต่ไม่ทั้งหมด
หึ มีอะไรที่รู้เกี่ยวกับผมก็พูดมาให้หมดเลยดีกว่า

"โอ้ะ....ตามจริงแล้ว. เจ้าจะฆ่าน้องชายตัวเองเพราะอารมณ์ชั่ววูบ"

อึก.....รู้ลึกอะไรขนาดนี้
แต่มันไม่ใช่น่ะ.  ผมยังเด็กจะกล้าไปทำแบบนั้นได้ยังไง

"ไม่ใช่น่ะ. ตอนนั้นก็แค่"

...............

(ย้อนไปตอนที่รู้ว่า เท็ดดี้ถูกเผา)อีกแล้ว555

ฉันเกลียดแก. ฉันเกรียดแก. 
หลังจากที่ผมรู้ว่าเท็ดดี้ถูกเผา

รอยยิ้มเยาะที่เหมือนปีศาจที่ผมจำฝั้งใจไม่เคยเลยที่จะลืม

"ออ ไอ้ตุ๊กตาสกปรกนั้นน่ะเหรอ ฉันเผามันทิ้งแล้ว"

ฉันจะฆ่าแก!!!

หึก...อย่างกับว่าผมถูกความมืดในใจครอบงำ
คืนวันนั่นผมเดินเข้าไปในห้องของน้องชาย
ถือมีดเลมยาม ยืนจ้องน้องตาเขม่ง

แต่ว่า.....ผมไม่ได้ทำอะไรเลย
สุดท้ายผมก็เดินกลับห้อง

........กลับมาปัจจุบัน........

"แต่ว่า.  เจ้าทำได้ยังไงกันน่ะ.  ไม่ร้องเลยตั้งแต่เกิดมา
ไม่มีเสียงที่ถูกพูดออกมาสักแอะจนอายุได้6ขวบ"

คุณหมอนี่จะรู้ดีเกินไปแล้ว
อยากรู้นักใช้มั้ย
สาเหตุที่ฉันไม่พูด

ฟูลว์~

ผมเป่าลมปากออกเบาๆก่อนจะเริ่มร่ายยาวครั้งแรกในชีวิต
เอาล่ะจงฟังเรื่องราวต่อไปนี้ให้ดีๆ
แล้วห้ามบุคคลใดก็ตามได้เผยแพร่ข้อมูลนี้ให้ผู้อื่นรู้
มิเช่นนั้น.    คำสาปของตะกูล.   ..ฮิมะจะถูกส่งให้พวกคนแบบคุณ

ผู้ซึ่งไม่รักษาสัญญา!!!!!!


...........................................,.....................................

  :katai2-1:ตบมือให้กับอีกตอนที่ปั้นๆๆๆขวาปั้นๆๆ
ปั้นจนตะคิวกิน
เน็บกิน
แล้วก็เส้นเอ็นพลิกกันเลยเดียว

ชอบไม่ชอบไม่เป็นไร
เพราะคนแต่งก็แค่แต่งเพราะมันเป็นควาทสุขของคนแต่งแค่นั้นเอง

[BlueCherries]

 



ยิ่งอ่านยิ่งมึน รอเฉลย

[srom]

ยิ่งอ่านยิ่งมึน รอเฉลย

แหะๆ มันก็ไม่ได้ซ้อนเงื่อนขนาดนั้นน่ะคราบคนอ่าน
แต่ผมชอบคุณจริงๆน่ะ
เข้ามาทีไร
เจอเม้นคุณตลอด

[srom]

 o22เชื่อม่ะ
พิมพ์รอบที่สามจนปวดนิ้ว
ดันไปกดลบออกซ่ะงั้น
เห้ออออ~เพียจิต

...........................,....................................

ตอน. เรื่องราวความทรงจำ

หากจะเริ่มนับความทรงจำใหม่ทั้งหมด
เริ่มแรกเดิมทีนั้น ผมไม่ได้มีชื่อว่า ทิงทิง. หรือฮิมะ ทิงทิง แต่อย่างใด
เดิมทีผมนั้นก็คือ 'ยูเรย์ '

ยู ที่แปลว่า. ความเจือจาง

เรย์  ที่แปลว่า.   วิญญาณ


สองสิ่งนี้รวมกันก็คือ ภูติ    ผี     ปีศาจ

ตามจริงแล้วนั้นผมเป็นเพียงความว่างเปล่า. ที่เกิดขึ้นมา
เพราะแรงศรัทธา. จากผู้คน
ผมมีจิตเป็นของตัวเอง
และถึงจะไม่มีกลายหยาบให้มนุษย์มองเห็นก็ตาม.
แต่ผมก็ชอบ และรักมนุษย์มากกว่าสิ่งใด

พวกเขาเหล่านั้นชอบมาไหว้แล้วพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องราวของตน
เหมือนกับระบายเรื่องราวที่อึดอัดไม่สบายใจออกมา
แล้วพอสบายใจขึ้นก็กับๆไป
แต่ถึงอย่างนั้น. .. 
นานวันเข้าผู้คนก็ดูเหมือนจะลดความศรัทธา
ลดลงจากที่เห็นทุกวัน. จากมากกลายเป็นน้อย
จากน้อยกลายเป็นศูนย์และไม่เหลือ.....สักคนเดียว

ที่ๆผมอยู่จึงกลายเป็นเพียง
หินที่ตั้งวาง เช้ยๆและเต็มไปด้วยป่า
รก. จนไม่เหลือเคล้าเเดิม.

...............จนกระทั้งวันนึง.................

เด็กหนุ่มผมสีดำซอยสั้น ได้เดินเข้ามาในป่ารกแห่งนี้

"นี่น่ะเหรอ.  ที่เขาว่ามีสิ่งชั่วร้ายสิงปนอยู่"

เด็กหนุ่มปาก-_-เสียว่า ผมเป็นสิ่งชั่วร้ายรึนี่
 ผมยืนหลบเด็กหนุ่มคนนี้อยู่หลังต้นไม้ใหญ่ ก่อนจะคอยแอบดูว่า
เขามาทำอะไรที่นี่  ถามว่าทำไมผมต้องแอบดูทั้งที่
ปกติก็ไม่มีคนมองเห็น....
เออ. เนาะ แล้วผมจะหลบมนุษย์ทำไม?

คิดได้ดังนั้นผมจึงเข้าไปดูมนุษย์นั้นใกล้ๆ
จากด้านหลังเขา

.......

เขานั่งยองๆอยู่ตรงหน้าหินที่ตั้งอยู่ 
ก่อนจะชี้นิ้วเรียวไปที่หินนั้นแล้วพูด
คำที่ผมได้ยินแล้วแทบกลั้นหัวเราะ

"เป็นผี ทำไมไม่ไปเกิด. จะหาที่สิงทำไม"

'อุ๊บ55555'.    ตลกจริงๆมนุษย์คนนี้

"ยังจะหัวเราะข้า. เดียวก็จับส่งนรกส่ะนี่"

ผมนี่ถึงกับหยุดหัวเราะเลยทีเดียว..
เขาได้ยินเสียงผมงั้นเหรอ?  บ้าน่า สงสัยคิดไปเอง

"ทำไมไม่ไปเกิดล่ะ ยุ้งยากจริง งานข้าก็ยากพอควรแล้ว. เห้อ"

เขาพ้นลมออกมา
ก่อนจะยืนขึ้นแล้วพูดเสียงเบา
"ข้าพูดถึงเจ้านั้นแหละ มัวแต่ยิ้มอยู่ได้เจ้าปี.."
พร้อมกับหันหน้ามาทางผมพอดี  สายตาเขาสบกับตาผมพอดี
เหมือนกับว่าเขากำลังจ้องตาผมอยู่
ท่าทางของเขาดูชะงักไปชั่วขณะ
ผมคิดว่าเขาคงพูดออกมาเช้ยๆ
แต่คงไม่ได้มองเห็นผมรอก
แล้วที่สายตาเขาจ้องมาที่ผม แท้จริงอาจจะมองทะลุผมไปยังหญ้ารกๆ
และที่ชะงักคงเพราะ. หญ้ามันรกจนตกตลึง(เกี่ยว)

"เอ่อ.. เจ้าคือผีของที่นี่สิน่ะ"

'__'ไม่รอกมั้ง เขามองไม่เห็นผมรอก
ไหนรองเอามือไปโบกตรงหน้าสิ

โบกๆๆสะบัดมือโบกๆ(555)

หมับ!!

มือของเด็กหนุ่มขวาแขนผมหมับ
ก่อนจะเอ่ยขึ้น

"คิดจะทำอะไร"

เห้ย!!เขามองเห็นผม. เขากำลังจับต้องผมอยู่

"ทำหน้าแบ๊วอีก. ข้าก็หมายถึงเจ้านั้นแหละ"

"ขะ...ข้า. เจ้ามองเห็นข้าด้วยเหรอ"

ผมค่อนข้างที่จะอึ้งมากถึงมากโข

"ใช่..  ที่ข้าพูดทั้งหมดข้าพูดถึงเจ้า"

ขะ....เขาเป็นใครกัน แน่

"เจ้าเป็นใคร..". ผมเอ่ยถามขึ้น
แล้วเขาก็ยิ้มให้ผม
เป็นยิ้มที่ดูจริงใจไม่มีอะไรแฝงอยู่เลย
พร้อมกับเอ่ยตอบคำถามที่ผมอยากรู้

"ข้าชื่อ.  ฮิมะ  ชุนจิน. เป็น อนเมียวจิ"


................................,...........................

จบแล้วล่ะ แต่ยังจบไม่หมด
ตะกูล.ฮิมะ(ในเรื่อง)
มันคือตะกูล. นักพรตนั้นเอง ครับผม
 

[srom]

มาปั้น
การเฉลยมันกำลังจะเริ่มแล้ว
....
....
...........................................

ตอน ความทรงจำ ..คำสัญญาที่ถูกลืม
ฮิมะ   ชุนจิน
เด็กหนุ่มผมสอยสั้นกับ
รอยยิ้มที่อ่อนโยน
และเขาก็เป็น......  นักปราบวิญญาญร้าย

หลายวันผ่านไปเขาก็มาหาผม
แล้วคุยกับผมที่นี่บ่อยๆ
พวกเราเริ่มสนิทกันขึ้นเรื่อยๆ..
จนผ่านไปไหลปี
วันนี้ก็เช่นกัน เขาก็เข้ามาคุยกับผมเหมือนปกติ..
แต่บทสนทนานั้นมันไม่ปกติเลย

"เห้อ~"ชุนจินพ้นลมออกมา สายตาเขามองต่ำไปที่พื้น

"งานยุ้งยากอีกแล้วล่ะสิ  ถ้าเจ้าเหนื่อยก็พักบ้างเถอะ"

"เห้อ ข้าจะต้องไปที่ไกลๆ ข้าอยู่ห่างเจ้าข้าก็เหงาแย่สิ"

"-" อืม...ข้าก็เหงาเหมือนกัน
ผมก็คงได้แต่ยืนคิดในใจแหละน่ะ

"ถ้ายังไง... จุ๊บ!!.  ก่อนไปก็หอมเจ้าก่อนดีกว่า"

0-0
นักพรตเจ้าเล่ห์  จู่โจมผมแบบไม่ทันตั้งตัว
ผมถึงกับค้างไปเลย

"เจ้าจะบ้าเหรอ มาหอมแก้มข้าทำไม"

"เจ้าไม่รู้ตัวเลยเหรอ เจ้าน่ะเป็นวิณญาณที่บริสุทธิ์และสวยมากเลย"

ข้าน่ะเหรอสวย?
ตอนนั้นผมก็คิดแบบนั้นล่ะน่ะ
ตั้งแต่อยู่มาถึงทุกวันก็ไม่เคยเห็นตนเองสักครั้ง

"อุ... อุ๊บ..55ดูหน้าเจ้าสิ สงสัยในความสวยตัวเองรึไง"

เจ้าบ้านี่ล้อเลียนข้าเรอะ..

ผมนี่ฉุนเลยมาหัวเราะกันอยู่ได้
ไอ้นักพรตบ้า

จุ๊บ!!

"ข้าชอบเจ้าน่ะ. ไม่สิตามจริง ข้ารักเจ้าต่างหาก"

-()- ชุนจินมีเรื่องให้ผมอึ้งทุกครั้งเลย
แล้ววันนี้ก็มาแปลก เขาจุบปากผมหลังจาก
เพิ่งหอมแก้มผมไป แล้วยังมาบอกรักผมอีก

"ข้าก็รักเจ้าชุนจิน  ตามจริงข้าก็รักมนุษย์ทุกคน"

ดูเหมือนชุนจินจะเงียบไป.
สักพักเสียงทุ้มหล่อก็พูด ออกมา

"รักแบบคนรัก เจ้าน่ะรักข้าแบบนั้นหน่อยสิ"

แม้ผมจะไม่ค่อยเข้าใจ..
แต่ปากผมนั้นมันก็เอ่ยไปแล้ว

"ได้สิ ข้ารักเจ้า "
ผมก็ไม่ค่อยเข้าใจว่าผมพูดอะไรออกไป
แต่ว่า ไอ้ความรู้สึกปลื้มๆนี่  มันคงจะไม่ใช่ความรู้สึกที่ผมมีให้กับมนุษย์ทั่วไปเป็นแน่

"งั้นข้ากับเจ้ามาสัญญากัน"

[srom]

ตามจริงแล้วตอนอันนี้ผมแต่งจบแล้ว
แต่พอเข้ามาดูมันหายไปเยอะเลย
เห้อ ... มาต่อให้น่ะครับ

.    ..............................................

ต่อจากตอนเดิมที่แล้ว

เด็กหนุ่มพูดพร้อมกับเอาเศษผ้ายันมาเขียน

"ข้าจะรักและปกป้องเจ้า!! จะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายเจ้า แล้วเมื่อข้าตาย ข้าสัญญาจะมาอยู่กับเจ้า ..
รอข้าหน่อยน่ะ. แล้วเมื่อข้ากลับมา.ข้าจะมาบวงทรวงให้เจ้ามาเป็นผีรักษาบ้าน"

เขาพูดเสร็จก็เอายันที่เขียนเสร็จไปปะไว้ที่หิน
แล้วเขาก็หันมายิ้มให้ผมแล้วเดินจากไป...พร้อมกับคำพูดที่ทำผม มีหยาดน้ำตาไหลอาบแก้ม

"จะไม่มีทางผิดคำสัญญา .ข้าจะไม่รักใครอื่นนอกจากเจ้า แผ่นยันนั้นเป็นของยืนยันว่าข้าจะทำตามสัญญา
รอหน่อยน่ะ .ข้าสัญญาว่าจะกลับมาและไม่ผิดคำสัญญาแน่นอน"

อืม....
ข้าจะรอ. รีบกลับมาน่ะ
ผมยืนมองยันที่ติดอยู่กับหิน. มันเขียนว่า .
'ใจของเจ้าเปรียบเหมือนใจของข้า'
'ยิ้มของเจ้ามันคอยรักษาความเหนื่อยข้า'
'ไมตรีเจ้าเหมือนเลือดข้า'
'ความเจ็บเจ้ามันคือ ชีวิตข้า'

/,ห้ามเเกะยันนี่จนกว่าจะถึงเวลา!!/

หืม. มีเขียนกำกับไว้ด้วย
.....อืมข้าจะไม่แกะมัน...ข้าจะรอเจ้าเสมอ
.....ผ่านไป1อาทิตย์หลังจากที่เขาหายไป...ข้ารอเจ้าเหมือนเดิม
ผ่ายไป1ปีหลังจากที่เขาหายไป...ข้ารอเจ้าเหมือนเดิม .อยู่ตรงหินนี้
ผ่านไปอีก3ปี...ข้ารอเจ้าเหมือนเดิม...ฮึก...หายไปไหนของเจ้า
......บางทีเจ้า...ก็หายไปนานน่ะ..ไม่เป็นไรข้ารอได้....

หืม .นั้นอะไร.ใครกำลังเข้ามาที่นี่ . ชุนจินสิน่ะ
เจ้ากลับมาหาข้าแล้ว...แต่ว่า..เจ้าพาใครมาด้วยน่ะ

..........ในที่สุดเขาก็กลับมา....เขาทำตามสัญญา...
..ฮึก.....ผู้หญิงที่มีเด็กมาด้วย...  เด็กที่หน้าตาคล้ายกับ......ชุนจิน
กับ  อนเมียวจิอีก สิบคน.  มาทำอะไรกันที่นี่?

"ยินดีต้อนรับกลับน่ะ....ชุนจิน"ผมเอ่ยคำที่แสนจะยากเย็นนั้นออกไป

"ข้าขอวิณญาณอันบริสุทธิ์ของเจ้าได้รึไม่"
เสียงของชุนจินช่างเย็นยะเยือกแววตาที่แข็งกระด่างจ้องมาที่ผม
ไม่เหมือนกับคนที่ผมเคยรู้จัก
....ทำไมชุนจินไม่เหมือน..คนเดิมเลย
....ทำไมถึงจ้องข้าด้วยสายตาแบบนั้น...

การมอบวิณญาณให้มนุษย์ก็ไม่ต่างกับการยกชีวิตให้
มันต่างกันก็ตรงที่....   ผมต้องเป็นทาสที่สื่อสัตย์
และผมจะไม่มี..  จิตใจ..  ไม่มีความคิดเป็นของตนเอง

หากนายสั่งให้ฆ่าก็คือฆ่า.. 
ก็เพราะผมนั้นไม่ใช่ปีศาจที่ทำสัญญากับมนุษย์ .ทั้งความคิดและจิตใจ
จึงมิอาจเป็นอิสระ
ผมก็แค่จิตที่เกิดจากการรวมตัวของ..คนบริสุทธิ์เท่านั้น
คนบริสุทธิ์ที่มีความศรัทธา..และเชื่อในสิ่งเหนือธรรมชาติ

"ข้าให้เจ้าไม่ได้"
.................................................



ถ้าข้าให้เจ้า....  ข้าจะรู้สึก... ข้าจะมีจิตใจ.. ข้าจะยังจำเหตุการณ์.. จำหน้าเจ้า
มองเห็นเจ้า...ยิ้มให้เจ้า...    อีกแล้วไม่ได้แล้วน่ะ..เจ้ากำลังขอความสุขของข้าไปน่ะ..ชุนจิน

.....เจ้ากำลัง.. จะทำร้ายข้า.. รู้ตัวบ้างไหมว่าพูดอะไรออกมา

"งั้นข้าคง ต้องแย่งชิงมา '...' "

เขาพูดเสร็จ .ก็กำยันก่อนจะท่องอะไรบางอย่าง

"ผู้เป็นใหญ่เอ๋ย. ธรณีเอ๋ย.สายลมเอ๋ย ข้าขอเอ่ยนาม..
จงนำพาเส้นวิณญาญผูกมัดให้เป็นข้าทาสที่สื่อสัตย์ต่อองค์ข้า"

เมื่อเขาพูดเสร็จ .นักพรตอีกทั้งสิบคนก็พูดซ้ำอีกครั้ง
อยู่ดีๆก็มีโซ่มากมายไหลตามตัวผมก่อนที่มันจะเริ่มผูกมัดแขนขาคอรามไปถึงทุกส่วนที่จะ
สามารถตึงผมไว้ได้

ทำไมถึงมาชิงความสุขของข้า.....ชุนจิน

ผมคิดก่อนที่สติผมจะเริ่มเลือนราง.สายตาก็มองไปทางชุนจิ
 .และเลื่อนไปหาเด็กกับผู้หญิงคนนั้น

..ทำไม. เจ้าไม่ปกป้องข้า...  ทำไม

ฮึก..ทำไมถึงทำกับข้าเหยี้ยงนี้...

..................................................................

"จะไม่มีทางผิดคำสัญญา .ข้าจะไม่รักใครอื่นนอกจากเจ้า แผ่นยันนั้นเป็นของยืนยันว่าข้าจะทำตามสัญญา
รอหน่อยน่ะ .ข้าสัญญาว่าจะกลับมาและไม่ผิดคำสัญญาแน่นอน"


"ข้าจะรักและปกป้องเจ้า!! จะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายเจ้า แล้วเมื่อข้าตาย ข้าสัญญาจะมาอยู่กับเจ้า ..
รอข้าหน่อยน่ะ. แล้วเมื่อข้ากลับมา.ข้าจะมาบวงทรวงให้เจ้ามาเป็นผีรักษาบ้าน"

ความทรงจำเก่าๆไหลหลั่งลินเข้ามาในหัวผมอย่างไม่หยุดหย่อน

นี่น่ะเหรอ!! ที่จะป้องปกข้า.  นี่น่ะเหรอจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายข้า
นี่น่ะเหรอที่ว่าจะไม่ผิดสัญญา....กับข้า  นี่น่ะเหรอที่เจ้าบอกว่ารักข้า..

ฮึก...ทำไมเจ้าต้องหลอกลวงข้า. 
ฮึก...อึก...ทำไมต้องทรยศต่อคำสัญญา..
ทำไมเจ้าต้องทรยศข้า!!!.ทำไมต้องทำแบบนี้

ก่อนที่สติผมจะเลือน รางไปมากกว่านี้
ผมก็ได้ก้นคำสาปแช่งที่ออกมาจากความเลียดชังจากเบื่องลึกของจิตใจ

"ข้าขอสาปแช่งแด่พวกเจ้า. แด่ตะกูลนักพรตอันเรื่องชื่อ.ที่มีนามว่า.ฮิมะ
ไม่ว่าจะแตกน้อแนวไปถึงเชื้อตะกูลน้อแนวไหนก็ตาม .จะมีความสุขก็มิอาจมี
จะรักก็รักไม่ได้. จงล้มจมพินาศย่อยยับไปเทอด. ตะกูลฮิมะเอ๋ย...หึๆ"

....ไม่มีอีกแล้วผมที่มีจิตบริสุทธิ์..
..ไม่มีอีกแล้วผมที่รักมนุษย์มากกว่าสิ่งใด

....เพราะผมนั้นเกรียดชังมนุษย์เสียแล้ว....

...มนุษย์ที่น่าโสโครก..   มนุษย์ที่น่าสะอิดสะเอียน....

ชุนจิน...  เจ้าจงล้มจมพินาศย่อยยับไปพร้อมกับข้าที่ไม่ได้....เป็นข้าต่อไปเถอด

....................
จงมีชีวิตอยู่อย่างทรมารกับสิ่งที่เจ้าได้ทำกับข้าซ่ะ.....เจ้ามนุษย์ที่ทรยศต่อคำสัญญา

หลังจากนั้น.....สิ่งสำคัญของผมก็ไม่มีอีกต่อไป
...................
ผมมาจำเรื่องราวได้ตั้งแต่ที่ผมยังอยู่ในครรภ์นั้น
จำเรื่องราวได้ทั้งหมด... แม้กระทั้งวินาที.สุดท้ายของความจำ
ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงมาเกิด....   คงเป็นเพราะวิณญานถูกปรดปล่อย
ถ้าผมได้ดวงจิตคืนก็น่าจะจำความได้แต่ทำไม... ถึงจำได้แค่ตอนนั้น

.......แต่ที่แน่ๆ....ผมเกรียดชังตะกูลฮิมะมากกว่าสิ่งใด....และน้องชายผม. ผ้าห่ม!!

..............................................................................................

จบตอนแล้ว
จบแล้วเด้อ.. 

งงล่ะสิ.....อ่านต่อเดี๋ยวก็รู้เอง5555

[taltal020441]

อ้าววไมชุนจินทำงี้

[srom]

ฉันไม่มี,อะไรจะคุยกับเธอไม่มีเลยเธอสักเรื่องก็ไม่มี
สวัสดีครับทุกคน. งงกับนิยายผมกันไหมเอ่ย.เพราะผมก็งงเหมือนกัน55

ผมชื่อsrom  สะรอม
เรียก  เจ้าชายซอมบี้ก็ได้ครับผม
ผมข่อนข้างสมองตีบสะแล้ว  เลยหายไปพักนึง

...........................................................................................
ตอน การพานพบ
(ช่วงนี่จะเล่าถึง5ปีให้หลัง ที่ทิงทิงมาอาศัยอยู่กับคุณปีศาจ)

นี่มันก็นานมากแล้ว ที่ผมมาอาศัยกับคุณปีศาจ
หลังจากที่ผมได้คุยกับเขาครั้งนั้น.....
ผมก็คงจะไม่พูด... แต่ว่าเขา...เห้อ .เป็นปีศาจที่น่ากลัว แถมลามกอีกตั้งหาก
จะให้ผมไม่พูดเลยคงจะไม่ได้... เห้อ


ตอนนี้ผมยืนทำอาหารให้เขากินอยู่ .ผมอยู่ที่นี่ผมทำเป็นทุกอย่าง
ที่นี่ก็เหมือนบ้านคนธรรมดา ตกแต่งสไตล์ปีศาจนิดหน่อย
ถึงจะบอกว่า มันเหมือนบ้านธรรมดา แต่ผมหมายถึงข้างนอกน่ะ
เพราะข้างในมันก็น่าขนรุกพอสมควร แต่ก็น่ะผมชินสะแล้ว
ไม่ว่าที่นี่จะน่ากลัวสักแค่ไหน..........
ก็ไม่น่ากลัวกว่าใจของมนุษย์นักรอก...

"หอมแหะ..เจ้าเด็กปีศาจข้าขอแฮมเนื้อด้วยน่ะ"

เสียงทุ้มหล่อตะโกนมาจากด้านนอกบอกให้รู้ว่าเขากลับมาแล้ว
ก็ไม่รู้รอกว่าไปไหนมา แต่ริอาจจะกินแฮมเนื้อ นี่เขาเป็นปีศาจจริงๆรึเปล่าเนี้ยะ
แล้วอีกอย่าง ที่นี่มันมีแฮมที่ไหนล่ะ.. เฮ้อ
แล้วยังมาเรียกเราว่าเด็กปีศาจอีกไม่เสียมารยาทไปหน่อยรึไง

แต่ถึงจะคิดแบบนั้นไปผมก็ต้องทำอาหารให้เขากินอยู่ดี
เป็นปีศาจจิ้งจอกที่หรูหราจริงๆ

"แมวน้อยผมเจ้ายาวมากและสวยมากเลย. ข้าว่ากลิ่นผมเจ้าหอมกว่ากลิ่นอาหารเสียอีก"

เห้ย!!
ผมตกใจถึงกับเสียสูญ อยู่ดีก็มีปีศาจอีกตนมาเอาคางเกยที่หัวผมแล้วก็โพว่มาแบบไม่ให้เสียง
โถ่!!อาหารที่ผมทำ ล่นเลี่ยกระจายเต็มไปหมด
น้อยแนะ  ผมโกรธแล้วน่ะครับ
ผมหันไปมองเจ้าปีศาจตัวปัญหาที่ยิ้มเช่งมาให้ผม หูสีเทาเหมือนหูแมวกระดิกดุ๊กดิ๊กไปมา
สีตาที่ใสบ๋องแบ๊ว สีเทามรกต
ทำความโกรธที่มีมาหายไปหมดเลย

"คุณทามะครับ วันหลังโพว่มาดีๆ อย่ามาแบบนี้อีกไม่งั้นผมจะไม่ทำอาหารให้พวกคุณอีก"

ทามะปีศาจหูแมว ทำหน้าเหมือนตกใจเล็กน้อย
แล้วก็กลับมาเป็นรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความชั่วร้ายอยู่ดี

"แมวน้อย ถ้าเจ้าไม่ทำอาหารให้พวกข้า พวกข้าก็จะกินเจ้าแทนน่ะ 
แค่ตอนนี้ก็อยากกินจนแทบทนไม่ได้แล้ว แต่จะให้ข้ากินเจ้าก่อนก็ได้น่ะ"

-....-ไอ้คุณปีศาจแมววิปริต
ช่างเถอะ พูดไปสองไพเบี่ย นิ่งเสียตำลึงทอง
ผมไม่ตอบโต้อะไรกับเขาเดี๋ยวเขาก็ออกไปเอง
แล้วก็เป็นอย่างที่คิด เขาหายไปอย่างรวดเร็ว  เหอะๆ สมกับเป็นแมวจริงๆ
มาไวไปไว
คุณรู้ไหมว่าเขาคือแมวที่ผมวิ่งตามจับวันนั้น แล้วมารู้ทีหลังว่าเขาเป็นปีศาจ ..ตลกดีจริงๆ

...ให้ตายสิผมจะต้องเก็บกวาดแล้วทำอาหารใหม่ทั้งหมดให้ปีศาจน่ากลัวทั้งสองตัวเนี่ยะน่ะ

"ข้าหิวแล้ว เจ้าจะทำเสร็จตอนไหน "

เสียงคุณปีศาจจิ้งจอกตะโกนมาอีกครั้ง
นี่คิดว่าตัวเองเป็นนายรึไงกันน่ะ สั่งอยู่ได้

"ผมก็รอกินอาหานฝีเจ้าอยู่นะขอรับ"
คุณปีศาจหูแมวนี่ก็เหมือนกัน ทำไมไร้ความรับผิดชอบกันจังเลยน่ะ

"ก็เพราะใครล่ะครับ พอเลยไม่ต้องมาหงมาหิวตอนนี้
ออคุณแมวเปอเซียกับหมาพันร็อคไวเรอค์ถ้าทนหิวไม่ไหวก็ไปหากินกันเอาเอง"

"ถ้าข้าทนหิวไม่ไหว ข้ากินของเหลวจากเจ้า คงอิ่มไปหลายวัน"
-....-ผมเอือมแล้วล่ะอยากจะพูดอะไรก็พูดไปเถอะ
ให้ตายสินี่ผมยังเด็กอายุ11ขวบเองน่ะ
ผมไร้เดียงสาน่ะรู้ไหม แล้วนี่คุณร็อคเขาพูดอะไรกัน
ของลงของเหลว
ดูสิคนอ่านเข้าใจผิดหมดแล้ว

เห้อปีศาจบ้านนี้  มันทั้งลามก อนาจารกับเด็ก แล้วก็ไร้ความรับผิดชอบกันจริงๆ

..........................................................................

[srom]

 ::มาต่อตอนอีกนิด(นิดหน่อย)
..............................................................................

หากชีวิตเปรียบเสมือนนาฬิกาที่ต้องเดินอย่ตลอดเวลา
ชีวิตผมก็คงเหมือนนาฬิกาเหมือนกันเพราะถึงจะเดินต่อไป
แต่ผมก็ยังเดินมา ....ที่เดิม

ถึงเวลาที่ผมจะต้องเดินต่อไปสักที..
............15ปี .เวียนมา.....................

อืมผมจะพูดยังไงดี.ผมอาศัยอยู่กับปีศาจมาถึง15ปีแล้ว
แต่จะพูดว่าอยู่ดัวยกันกับพวกเขาก็คงไม่ถูก
เพราะพวกเขาก็ไม่ค่อยเข้ามาที่นี่สักเท่าไหร่
5ปีก็เข้ามาที่นี่1ครั้ง  อืมนี่ก็15ปีพอดี....

เป็นไปได้ก็ไม่อยากเจอเท่าไหร่

หืม... ถ้าผมไม่อยากเจอก็ออกจากที่นี่ก็ได้นี่นา
เพราะมันก็ถึงเวลาที่...ผมจะต้องทำอะไรสักอย่างแล้วล่ะน่ะ
.... ได้เวลาทำลายแล้วล่ะ  ... ก็ผมน่ะเกิดมาเพื่อทำลายตะกูลฮิมะนี่นะ  หึ

.............................................................................

เด็กสาวมีดุ่น ไม่ใช่สิ เด็กหนุ่มผู้มีผมยาวเงาสลวยสีดำ
ตาสีดำวาวสวยขนตางอลยาวเหยี้ยงอิฐสตรี
แต่งชุดกิโมโนเหมือนอยู่ในยุคสมัยเก่า เหมือนกับยูเรย์
ผู้ที่เคยเป็น จิตบริสุทธิ์และ.....รักมนุษย์กว่าสิ่งใด

เด็กหนุ่มมองตนเองในกระจก....  'ผู้หญิงงั้นหรือ'
เขาคิดในใจก่อนจะจับใบหน้าของตน
'ตัวผมเมื่อก่อน.......เป็นอิฐสตรีอย่างนั้นหรือ'

"ใบหน้าของข้า..น่าอก.!!"  น่าอก งั้นหรือ
อย่างกับเห็นตนเองในอดีต... อยู่ดีๆก็เห็นเงาในกระจกมีรูปร่างเปลี่ยนไป
เป็นใบหน้างามหยดย้อย.รูปร่างสัดส่วนหามีที่ติไม่
แม้ใบหน้าจะไม่แตกต่างจากเดิมนักก็ตาม
พางมือตัวเองก็คำน่าอกตน.... 

'ไม่มีน่าอก'
พอนึกไ้ด้ว่าตนเป็นชายมิใช่หญิงก็นึกหัวเราะออกมา

'แกจะบ้ารึไง ทิงๆ แกเป็นผู้ชายน่ะเว้ย นั้นเป็นแค่อดีต'
คิดได้ดังนั้นก็มองกระจกอีกครั้งก่อนจะพึงพำออกมา

'ยูเรย์เราจะไปทำลายพวกมันกันแล้วน่ะ..มนุษย์แสนโศโครกพวกนั้นมันจะต้องถูกกำจัดซ่ะ

[srom]

 :angry2:ไฟแรงสมองแรงเฟอร์
มาแล้วกับตอนใหม่

ตอน,การพานพบ2

หลังจากที่เด็กหนุ่มทิงๆนั่งเม่อลอยคิดอะไรอยูน่ากระจกเสร็จสับ
เขาก็ยิ้มออกมา ก่อนจะเตรียมของทุกอย่างให้เสร็จโดยเร็ว
เขาหยิบ 'สร้อยจี้หอย'ที่สามารถนำมาเป่าเป็นเพลง ที่เขาได้มาจาก...  ปีศาจจิ้งจอก
ตอนที่เขาและทิงทิงเพิ่งรู้จักกัน อืม..ถ้าจะให้เล่ามันก็นานพอสมควร
รู้แต่เพียงว่า  สร้อยจี้หอยนี้ มันเป็นของสำคัญของเขา..ก็พอแล้ว

เมื่อเตรียมของเสร็จทุกอย่าง
เด็กหนุ่มก็ได้อย่างเก้าออกจากบ้านของปีศาจ เขาเดินรัดเราะไปตามทางเรื่อยๆ
ก็ไม่รู้รอก ว่าทางออกอยู่ตรงไหน ใช้ดวงกับวาสหนาล้วนๆ
แม้ทางที่อยู่ข้างหน้าจะเป็นป่ารกก็ตาม
  ...
'ป่ารกงั้นเหรอ'
ชายหนุ่มคิด นี่อาจจะเป็นเรื่องตลกที่อยู่ดีๆเขาก็เกิดนึกเรื่องสมัยก่อนขึ้นมา สมัยที่เขาเป็น
'ยูเรย์'

'น่าขำจริง'
ชายหนุ่มนึกหัวเราะตัวเองอีกครั้งก่อนจะส่ายหน้าเบาให้กับตัวเอง
เขายังเดินไปข้างหน้าเรื่อยๆโดยไม่รู้เลยว่า ทางข้างหน้าเจาจะต้อพบเจอกับอะไร
เมื่อเขาเดินไปเรื่อยๆ จนเริ่มเห็นโขดหิน แม้เขาจะตะงิดใจ มากถึงมากที่สุด
ว่ามันช่างคุ้นเหลือเกิน

'หินที่ตั้งวางและมีของมาวางเหมือนกับเอาเพื่อมาไว้บูชา'

พอคิดได้สักพักก็ถึงกับนิ่งงันเมื่อนึกอะไรออก

'ที่ของข้า....'

เขาจ้องไปที่หินนั้นไม่วางตาก่อนจะเริ่มเดินเข้าไปใกล้ๆแต่ก็ต้องหยุดชะงักเสียก่อน

'ใครน่ะ.. .. '

เด็กหนุ่มสงสัยเมื่ออยู่ดีๆก็มีคนโพว์มา เขาเอาตัวหลบที่หลังหญ้ารกๆพร้อมกับสุ่มดูบุคคลตรงหน้า
สักพัก.คนที่ยืนอยู่หน้าโขดหินนั้นก็หันหน้ามาทำให้เขาเห็นใบหน้า
คนๆนั้นได้อย่างชัดเจน  ก่อนจะนึกสงสัยอีกรอบ

'ทำไม... คุณปีศาจจิ้งจอกถึง'

ปีศาจจิ้งจอกเดินหายเข้าไปในป่ารก ส่วนทิงๆด้วยความสงสัยเขาจึงวิ่งตามไป

"ตามข้ามาทำไมเจ้ามนุษย์"

เหมือนกับว่าปีศาจจะรู้ตัวเสียแล้ว ทิงๆแอบสุ่มตามพงหญ้ารกๆเหมือนเดิน
แล้วก็แอบเสียวสันหลังวูบๆ หลังจากที่รู้ว่าปีศาจจิ่งจอกนั้นรู้ตัวว่าตนตามมา

"หึ!!คิดจะเล่นซ้อนแอบกับข้าไปถึงเมื่อไหร่กัน"
เมื่อปีศาจพูดเสร็จเขาก็หายตัวไปอย่างว่องไวจนทิงมองไม่ทัน
เผลอกระโดดออกจากพงหญ้า เพื่อตามหา
แต่ดูเหมือนจะไม่ต้องตามรอก เพราะเขาโดนตระปบคอจากด้านหลังอยู่
กรงเล็บที่ยาวมากๆ หากขยับนิดเดียว คออาจขาดเลยทีเดียว

"เจ้าเป็นใคร  ..."

ทิงทิงเหงื่อออกเขาไม่รู้จะตอบยังไง
เขาค่อยๆหันหน้าไปทางปีศาจทีละนิด
เมื่อปีศาจได้เห็นหน้าทิงๆก็ถึงกับตกใจ เขาไม่รู้เลยว่าคนตรงหน้าคือทิงทิง
แต่ที่ตกใจคือ..

"เจ้า..ยูเรย์ .. แม่หญิงยูเรย์ ทำไมเจ้าถึงได้"

เพราะคนตรงหน้าคือ..  คนที่เขาเคยหลงรักมาก่อนน่ะสิ

เด็กหนุ่มทิงทิงทำหน้าสงสัย เพราะนั้นมันชื่อสมัยก่อน ก่อนที่ยังไม่ได้มาเกิด
ทำไมถึงเรียกชื่อเหมือนรู้จักกันน่ะ.. 
'ผมไม่เห็นคุ้นเลย'
ถึงจะเคยเล่าให้ฟัง ว่าตนเคยเป็นยูเรย์    แต่ว่าเขาก็ไม่เคยเรียกทิงๆว่า ยูเรย์สักครั้ง
ตั้งแต่ตอนเด็กๆ จนถึงอายุได้ครบ21ปีขนาดนี้ ถึงแม้นานๆจะพบกันครั้งก็ตาม
และครั้งนี้ โครงหน้ามันแจ่มชัดกว่าทุกวัย, ก็คือ มันเหมือนยูเรย์เมื่อก่อนไม่มีผิด แค่ไร้หน้าอก อย่างเดียวเท่านั้น

''คุณปีศาจครับ ผมคือทิงทิง ว่าแต่ ปีศาจอีกตนไปไหนสะละครับ"

ทิงทิงกล่าวออกไปแม้จะยังคาใจอยู่ก็ตาม

"ทิงทิง? เจ้าคือ ทิงทิง เจ้าเด็กนั้น คือเจ้าอย่างนั้น"
เด็กหนุ่มยิ้มให้ปีศาจจิ้งจอกหนึ่งครั้ง ก่อนจะพูดแล้งถามคำถามที่คางแคงใจ

"ใช่แล้วครับ ผมคือทิงทิง ฮิมะ ทิงทิง  ว่าแต่ว่า ทำไมคุณถึงได้รู้จักที่ตั้งหินนั้น แล้วทำไมถึงเรียกชื่อเก่าผมอย่างกับเคยพบเจอกับผมเมื่อสมัยก่อน,นานแล้ว"

'ใช่แล้วล่ะ ยูเรย์ข้าเคยพบเจ้ามาก่อน .. ข้าเคยหลงรักเจ้ามาก่อน แต่เจ้าไม่คิดจะแลข้าเลย แสดงว่าเรืาองที่เจ้าเล่ามันไม่ใช่เรื่องโกหกสิน่ะ...'

ปีศาจจิ้งจอกคิดก่อนจะเฉไฉไปเรื่องอื่น
"แล้วเจ้าล่ะ คิดจะไปไหน แล้วรู้ได้ยังไงว่าข้ามาแถวนี้ ทั้งที่เจ้าไม่รู้จักทาง"
"ตอบม.."

เด็กหนุ่มพยายามจะเอาคำตอบ,แต่ก็ถูกปีศาจตรงหน้าปัดไปมา

"ข้าถามว่าเจ้าคิดจะไปไหน ใครอนุญาติเจ้า"
"ผะ ผมก็แค่เดินเล่นหลงทาง พอดีเห็นคุณเข้าผมก็เลยตามมา"
เด็กหนุ่มท้อใจที่จะค้าดคั้นเอาคำตอบ เพราะว่าถึงจะพยายามถามต่อไปคนตรงหน้าก็ไม่ตอบอยู่ดี

...............

สุดท้ายเด็กหนุ่มทิงๆก็ต้องจำใจเดินกลับมาที่บ้านปีศาจพร้อมกับปีศาจจิ้งจอก

'สักวัน ผมจะหนีออกจากที่นี่คอยดู'
เด็กหนุ่มคิดก่อนจะเดินเข้าบ้านไป

'ข้าจะไม่ยอมเสียเจ้าไปอีกแล้ว'
ปีศาจจิ่งจอกคิดก่อนจะเดินขึ้นบ้านของตนไปติดๆ

...................................................................................

จบตอนแล้ว เย่ๆๆ ปริศนาอีกแล้ว555

[BlueCherries]

ชอบเรื่องนี้ ปริศนาเยอะมากกกก

แต่คำผิดก็เยอะตามด้วยเหมือนกัน T T ถ้าคุณsrom มีเวลาว่าง ช่วยมาแก้ให้ทีนะคะ


 

[srom]

ชอบเรื่องนี้ ปริศนาเยอะมากกกก

แต่คำผิดก็เยอะตามด้วยเหมือนกัน T T ถ้าคุณsrom มีเวลาว่าง ช่วยมาแก้ให้ทีนะคะ


 

แหะๆ srom ต้องขอโทษ ณ ตอนนี่ผมไม่สามมารถแก่ไขอะไรได้มาก
เพราะ พิมพ์ในโทรศัพท์มันยากมากจริงๆเบย ตอนนี้คือ ต้องรอคุณพ่อซื้อคอมให้
พิมพ์แล้วตาลาย  เพราะตาจ้องโทรศัพท์นานมากกก
อันไหนผิด คัดลอก แล้ว วางบอกผมด้วยน่ะครับ

ขอบคุณมา ณ ที่นี้ จากซอมบี้

[srom]

 :m15:ไม่ได้เจอกันนานสบายดีกันไหมเอ่ยยย
 :ling3:ต้องขอโทษจิมๆๆ ที่ อัพช้า. พอดีสมองตัน
แต่ตอนนี้มาอัพให้แล้วน่ะครับ.จุ๊บๆ srom รักทุกคนมากๆ แล้วก็ช่วงนี้เรียนยุ่งมากเลย
ตอนนี้ ตัวเอกส่วนใหญ่จะโตกันแล้ว มาดูฝั่ง .ผ้าห่มกันบ้างเนอะ
..................................................


ตอน  ผู้มีพลังอ่านจิตใจ นามนั้น คือ ฮิมะ ผ้าห่ม

........................................

"แกจะทำตัวมีปัญหาไปถึงไหนห่ะ!!"

เสียงตะหวาดเสียงดังหลั่น มาจากบ้านหลังใหญ่ ที่มีเค้าศาลเจ้า สไตล์ญี่ปุ่นหากแต่มันไม่ก็ไม่ใช่แค่เหมือนเท่านั้น  แต่ว่ามันเคยเป็นศาลเจ้ามาก่อน .....    ประวัติ ที่ถูกเล่าต่อกันมาก็มี... แค่ยังไม่มีใครเคย
กล่าวถึงเท่านั้น

"คุณค่ะ อย่าว่าลูกแบบนั้นสิ"

เสียงเล็ก ออกแนวทุ้มๆ เนิบๆ ตามแนวอายุเอ่ยออกมาก
พรางมือก็คอยจับแขนผู้เป็นสามี
ที่ตอนนี้กำลังอารมณ์เสียอยู่

"คุณไม่ต้องเลยน่ะ  วันนี้มันทำผมขายหน้า  มันไปมีเรื่องชกต่อย มันให้ผมต้องไปที่นั้นตั้งหลายครั้ง
ถามแกจริงๆเถอะ  แกจะไปต่อยเขาทำไม เขายังไม่ได้ทำอะไรแกเลยน่ะ"



สีหน้าชายหนุ่มจ้องพ่อของตนเองไม่วางตา  ...'หึ พ่อไม่รู้รอก มันพูดถึงผมว่าอะไร'

"นี่แกยังมีหน้า จะมาจ้องมองฉันแบบนั้นอีกเหรอ  เดี๋ยว ปั..."

"อย่าทำพี่น่ะครับพ่อ ผมขอ"

"อย่าน่ะค่ะ คุณ เขายังเด็ก"
ผู้เป็นพ่อตั้งท่าจะเข้าไปตบลูก แต่กระนั้นก็ยังไม่สามารถทำอะไรได้
เพราะยังมีภรรยากับลูกชายอีกคนคอยห้ามไว้อยู่
ผู้เป็นพ่อ ชะงักไว้ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นชี้หน้า

"อย่าให้มีอีกน่ะ ไม่งั้นแก..."

"ก็รองดูสิครับคุณพ่อ ... หึ "

เด็กหนุ่มผ้าห่ม จ้องหน้าท้าทาย
จนคุณพ่ออดใจไม่ไหว จะเงื้อมมือตบอีกครั้ง.

"เอาสิครับ "

ผ้าห่มไม่ ขยับกายแม้แต่นิดเดียว แถมยังทำหน้าเย็นชา จ้องท้าทายต่อไปจนผู้เป็นพ่อ
เดินออกไป เพื่อออกไปสงบสติอารมณ์

"พี่ครับ..อย่าทำแบบนี้อีกเลยน่ะครับผมกลัว  ดูสิครับคุณพ่อโกรธใหญ่เลย"

"ใช้จ้ะ ลูก แม่ขอน่ะ อย่าทำให้พ่อเขาโกรธอีกเลย  นะ"

ผ้าห่มไม่พูด  เขาเดินเลยแม่กับน้องชายขึ้นไปบนห้องทันที

สีหน้าของน้องชายกับแม่ดูหม่นหมองลงทันที

..................................................................

ณ ห้องนอน ผ้าห่ม

ผมเบื่อ มันจะอะไรนักหนา
หึ พ่อไม่รู้รอก ว่าอยู่ที่นั้นผมเป็นยังไง.เจอแต่พวกใส่หน้ากากเข้าหาใส่.ทั้งที่ในใจ
ที่อยากเข้ามาสนิทด้วยก็แค่หวังผลประโยชน์แค่นั้น
ทุกๆวัน ผมเริ่มได้ยินเสียงบ่อยขึ้น เสียงที่ผมได้ยินมันไม่ได้มาจากปาก
แต่มันมาจากใจของคนต่างหากล่ะ และนับวันผมก็ยิ่งได้ยินมันชัดเจนขึ้นทุกที
ผมไม่อยากบอกให้ใครได้รู้
เพราะผมก็อยากรู้เหมือนกัน ....  ว่าใครมันคิดกับผมยังไง 
และผมจะได้จัดการมันได้ทบต้นทบดอกทันที
คิดบัญชีทีเดียวรวด


..............

เด็กหนุ่มเผลอคิดอะไรพลินๆจนเผลอหลับไป

...................

อยู่ที่นี่อีกแล้ว....เด็กกนุ่มมอง ป่ารกข้างหน้าอย่างสงสัย

ทำไมต้องที่นี่.
..     ทำไมถึงรู้สึก.......  อยากร้องไห้แบบนี้..
ทำไมถึงรู้สึก....  คุ้นเคยแปลกๆ...  ทำไมกัน

ฮึก~ฮือ... ฮึก......อึก....ฮือ~
เสียงใครร้องไห้.

.....เด็กหนุ่มหลงตัวเดินเข้าไปข้างหน้าเรื่อยๆ
......
ใครน่ะ .ใครยืนอยู่ตรงนั้น....

...ผู้หญิง!  ใครกัน?......

ฮือออ~   

'ทำไม เจ้าทิ้งข้าแบบนี้'

เขาเดินไปตามเสียงนั้นเรื่อยๆ จนเริ่มเข้าใกล้หญิงสาวปริศนา
หญิงสาวคนนั้นหันหน้ามา น้ำตาของเธอเต็มไปด้วยสายเลือด
มันน่ากลัวจนเขาตกใจ....  ถอยหนี  ทำไมถึงรู้สึก...อยากขอโทษในเมื่อไม่เคยรู้จักเธอคนนี้

'ฮึก...เจ้ามันโกหก  เจ้าคนโกหก  ข้าเกลียดเจ้า  ข้าเกลียดเจ้า..ฮือ..'

"ข้า..ข้าขอโทษ"

ไม่รู้เหมือนกันว่าทำตนเองถึงเอ่ยไปแบบนั้น...  ทำไมถึงรู้สึกเสียใจขนาดนั้น

'เจ้ามันคนโกหก.. เจ้าทิ้งข้า ทำไมเจ้าต้อวทำแบบนั้น..'

 'ข้าขอโทษ!!  '
'ข้าขอโทษ!!'
ข้าขอโทษ.... ขอโทษ   ขอโทษ

..........................................................................

ข้าขอโทษ!!!!

เสียงของเด็กหนุ่มละเมอออกมาเสียงดัง  ก่อนตื่นขึ้นมาหายใจหอบแห่กๆ

"ฝันแบบนี้อีกแล้ว.."

เขาพึมพัมกับตัวเอง  มันเป็นเรื่องผิดปกติ ก็เพราะเขาน่ะ ฝันแบบนี้มาได้10ปีแล้ว
ฝันซ้ำแล้วซ้ำเล่า ฝันแบบเดิม...

"เธอเป็นใครกัน....."

...

จบตอน  บายๆ ฝันดีครัง

[darinsaya]

 

[srom]

    ไม่รู้จะมีคนอ่านไหมแต่ว่า
มาต่อให้แล้วน่ะ  ช่วงนี้หายไปนาน เพราะ เรียนหนักเหมือนเดิม

แล้วก็มาต่อแบบ  ฮืออออออออออ  จะปูเรื่องไปทางไหนดี แต่ จะพยายามให้คนอ่าน อ่านเข้าใจทุกคนน่ะ
อย่างว่าและ ตอนนี้srom หัวตันเหลือเกิ้นนนนนนนนนน
..............................................................................................

ตอน การหนี

ผมอยากหนี หนีไปไหนก็ได้ที่ ไม่ต้องถูกจ้องทุกกริยาบทแบบนี้
ให้ตายสิ จะจ้องผมไปถึงไหน
ถูกจ้องแบบนี้ทั้งวันมันอึดอัดจะตายอยู่แล้ว
ถึงแม้ผมนั้นจะไม่อยากเอ่ยคำพุดสักเท่าไหร่ แต่มันอดไม่ได้จริงๆ

"เลิกจ้องผมสักที"

ดูเหมือนจิ้งจอกพันล็อคจะรู้ตัว  เขาทำใสสื่อแบบ 'ใครมอง' ส่งมาให้ผม แล้วยังยิ้มแป้นอีก วันนี้เขาเป็นบ้าอะไรกันน่ะ

"ใครจ้องเจ้างั้นเหรอ"

--'' เจ้าจิ้งจอกเจ้าเล่ห์  อย่าคิดว่าผมไม่รู้นะ ทำไมไม่กลับไป ถึงจะไม่รู้ว่าไปไหนก็เถอะ ไม่กลับไปเหมือนทุกครั้ง
ทั้งที่ปกติมาที่นี่แค่5ปีต่อครั้งเท่านั้น
ทำไมครั้งนี้มาอยู่นานนักนะ ....   ตั้งแต่วันนั้น
จนวันนี้มันได้2อาทิตย์กว่าแล้วน่ะ...   แล้วผมจะหนียังไงละ

...............
ฮืม...  แล้วผมจะกลัวอะไร แล้วทำไม ผมต้องหนี
 ในเมื่อตอนที่ผมเด็กๆผมแค่หลงเข้ามาที่นี่แค่นั้นไม่ได้ถูกลักพาตัวมาสักหน่อย....  นั้นสิแล้วผมทำไมต้องหนีละ
แค่ออกไปจากที่นี่แค่นั้นเอง

คิดได้ดังนั้น ผมจึง เดินไปเก็บของต่างๆ ที่พอจะเอาไปได้..
โดยมีคุณปีศาจจิ้งจอกจ้องอยู่เหมือนเดิม

"นี่เจ้าจะทำอะไร"

"....."ผมไม่ตอบแล้วเก็บของต่อไป

"ข้าถามเจ้า!! เจ้าคิดจะทำอะไร"

"เห้อ  ผมก็จะออกไปจากที่นี่ยังไงละ ที่นี่มันไม่ใช่ที่ของผม"

"...."

พอผมตอบเขาไปดูเหมือนเขาจะเงียบ แต่ผมก็ยังหันให้เขาแล้วเก็บของต่อ

"ไม่  ข้าไม่ให้เจ้าไป"

กึก..  ผมชะงักของที่ถือไว้คามือ  แต่ไม่รู้ว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญรึเปล่าเพราะของที่ผมถืออยู่...  มันของที่เขาเคยให้ผม
'สร้อย' ของเขายังไงล่ะ

"ทำไมผมจะต้องอยู่ที่นี่ อีกอย่างคุณก็ไม่ใช่เจ้าชีวิตผม"

"ก็ข้าไม่ให้เจ้าไป ข้าบอกไม่ให้ก็คือไม่ให้"

ผมกำสร้อยที่อยู่ในมืออย่างแน่น เพราะเริ่มไม่ชอบใจคำพูดของเขา เป็นปีศาจคิดจะมาสั่งผมเหรอ
เขาไม่ใช่เจ้าชีวิตผมนะ  ผมมองสร้อยที่ตัวเองกำแน่น
ก็รู้สึกขอบคุณอยู่รอกนะ ที่ช่วยดูแลมา แต่ว่า...  เขาก็แค่ให้ผมพักที่อยู่ของเขาเท่านั้น
สุดท้ายผมก็เหมือนมาเป็นทาสเขาอยู่ดี
บ้านปีศาจหลังนี้ผมก็เป็นคนดูแลมาตลอด ขณะที่เขาไม่อยู่

"ทำไม เจ้าถึงอยากออกไปในโลกที่เจ้าไม่รู้จัก ทั้งมนุษย์ สิ่งต่างๆที่เจ้าไม่เคยได้เห็น  เพราะเจ้า
อยู่แต่ในป่ารกแบบนี้ เจ้าต้องการที่จะไปพบโลกแบบนั้นเหรอ มนุษย์ที่ใส่หน้ากากเข้าหากัน โกหกใส่กัน
เจ้ายังไม่โตพอที่จะไปโลกที่มี......  ความโกลาหลแบบนั้นรอกนะ "

"ท่านไม่เคยถูกพรากของรัก  ท่านไม่เข้าใจรอก เพราะท่านคือปีศาจ  ท่านไม่เคยเจ็บปวดรอก  ท่านไม่เป็นข้าท่านไม่เข้าใจรอก
ข้านะมีชะตากรรมที่.....  ไม่ว่ายังไง ก็จะต้องให้พวกมันชดใช้  ท่านไม่ใช่ข้าเพราะชะนั้น อย่ามาทำเป็นเข้าใจจิตใจผุ้อื่นหน่อยเลย...  ท่านไม่เคยถูกหลอกใช้ ท่านไม่เคยถูกหักหลังจากผู้เป็นที่รัก  และท่านก็คงจะไม่เคย......
ถูกพรากความสุขที่เป็นหนึ่งเดียว...เป็นเหมือนหัวใจ..เป็นเหมือนจิตวิญญาญ...และเป็นเหมือนชีวิตของตน"


"ทำไมข้าจะไม่เข้าใจ"

หลังจากที่ผมเอ่ยจบ น้ำเสียงเขาดูแผ่วเบาลง  ถึงแม้ว่าผมจะไม่ได้หันไปดูแต่ว่า......
ผมรู้สึกได้เลย ว่าเขาตอนนี้...อาจจะเศร้าเศร้า แต่ปีศาจแบบเขานะเหรอจะเศร้าเป็น...แล้วอีกอย่างจะเศร้าเรื่องอะไรละ   
ผมอาจจะแค่คิดไปเอง

ผมทำเป็นไม่สนใจแล้วเก็บสร้อยใส่กระเป๋า แล้วเก็บของชิ้นต่อไป...
โดยที่ผม....... รู้สึกเศร้าใจนิดหน่อย.. แล้วทำไมผมต้องรู้สึกแบบนี้กันน่ะ
ความรูสึกที่เหมือนกับว่า......  ผมทำสิ่งคัญ'ล้นหาย'ไป.....

จบๆๆๆๆๆ จบตอนแล้วคราบบบบบผม

[srom]

    สวัสดีครับ มาต่ออีกสักตอน
ไม่ได้เจอกันนาน  อ้วนขึ้นกันไหมเอ่ย ช่วงนี้ยุ้งเหมือนเดิมไม่เคยว่างสักที
  :ling3:ป่วยบ่อยด้วยครับ.. ...  มาต่อแล้วนะ   ฮันยองง :pig4:ขอบคุณที่อ่านของป๋มงับ

...

ตอน  ปีศาจก็มีสิ่งสำคัญ

"ก็ข้าไม่ให้เจ้าไป ข้าบอกไม่ให้ก็คือไม่ให้" 

"ทำไม เจ้าถึงอยากออกไปในโลกที่เจ้าไม่รู้จัก ทั้งมนุษย์ สิ่งต่างๆที่เจ้าไม่เคยได้เห็น  เพราะเจ้า
อยู่แต่ในป่ารกแบบนี้ เจ้าต้องการที่จะไปพบโลกแบบนั้นเหรอ มนุษย์ที่ใส่หน้ากากเข้าหากัน โกหกใส่กัน
เจ้ายังไม่โตพอที่จะไปโลกที่มี......  ความโกลาหลแบบนั้นรอกนะ "

ข้าเอ่ยเสียงออกไปอย่างหนัก พยามหาเหตุต่างๆมาให้อยากมากที่สุด เพื่อไม่ให้ คนตรงหน้าไปจากข้าได้
แต่ว่า เสียงเล็กๆ ที่กำลังเอ่ยอยู่ตรงหน้าขณะหันหลังให้ข้า... มันช่างดูเศร้าสร้อย
และข้าเองก็เช่นกัน... เจ้าจะไปจากข้าอีกแล้วเหรอ...  ยูเรย์.. ไม่สิ ฮิมะ ทิงทิง 

"ท่านไม่เคยถูกพรากของรัก  ท่านไม่เข้าใจรอก เพราะท่านคือปีศาจ  ท่านไม่เคยเจ็บปวดรอก  ท่านไม่เป็นข้าท่านไม่เข้าใจรอก
ข้านะมีชะตากรรมที่.....  ไม่ว่ายังไง ก็จะต้องให้พวกมันชดใช้  ท่านไม่ใช่ข้าเพราะชะนั้น อย่ามาทำเป็นเข้าใจจิตใจผุ้อื่นหน่อยเลย...  ท่านไม่เคยถูกหลอกใช้ ท่านไม่เคยถูกหักหลังจากผู้เป็นที่รัก ท่านไม่เคยสูญเสีย และท่านก็คงจะไม่เคย......
ถูกพรากความสุขที่เป็นหนึ่งเดียว...เป็นเหมือนหัวใจ..เป็นเหมือนจิตวิญญาญ...และเป็นเหมือนชีวิตของตน"


"ทำไมข้าจะไม่เข้าใจ"
 ใช่แล้วละ ทำไมข้าจะไม่เข้าใจ ว่าการถูกพรากของรักมันรู้สึกเหยี่ยงไร  เหมือนกับความรู้สึกตอนนี้
ที่ข้ากำลังรู้สึกยังไงละ..  ข้ากำลังสูญเสีย ของที่ข้ารัก ถึงข้าจะเป็นปีศาจ..... แต่ข้าก็ยังมีสิ่งที่มนุุษย์เรียกกันว่า
'หัวใจ' อยู่ ข้ามีความรู้สึกเหมือนกับเจ้า  โกรธ เกลียดเป็น
ข้าเคยสูญเสียเจ้าไปครั้งนึงแล้ว
ข้าไม่อยากสูญเสียเจ้าไปอีก..  ไม่ว่าจะต้องทำยังไง..  ข้าก็ยังไม่เคยลืม.....
เจ้าสักครั้ง...  ก็เจ้านะ..จิตใจบริสุทธิ์ต่างกับข้าที่ตอนนั้นรู้จักแต่การ.. ฆ่า ความมืดมิดและ ไม่เคยปรานีผู้ใด
แต่ข้าก็รู้ ...  รู้มาตลอด..   ไม่ว่าจะเป็นคนที่เจ้ารัก.. และคนที่เปลี่ยนเจ้า...ให้เป็นเช่นนี้...
เจ้ามองแต่ชายผู้นั้น.. เจ้าไม่เคยแลเห็นข้าเลย........แล้วตอนนี้  ข้าจะต้องเสียเจ้าไปอีกแล้วเหรอ

..........เจ้าได้ยินเสียงใจข้าบ้างไหม ข้าไม่อยากเสียเจ้าไปอีกแล้ว อย่าทิ้งข้าไป.......

ถึงใจข้ามันจะตะโกนไปแบบนั้น  .....แต่เจ้านั้นคงจะไม่ได้ยิน  เพราะนอกจากจะทำเป็นไม่สนใจแล้ว
ยังเก็บของต่ออีก...
พอเก็บเสร็จ เจ้านั้นก็ยืนขึ้นก่อนจะเดินผ่านหน้าข้าไปโดย ไม่มองข้าสักนิด

แต่ข้าจะไม่ยอมให้มันเป็นแบบนี้รอก....

หมับ!!
ข้าขว้าแขนเล็กนั้นไว้อยากรวดเร็ว
หน้าเรียวเล็กๆแบบอิฐสตรี ค่อยๆหันมามองข้าแบบไม่พอใจ

"ปล่อยผม"

"ข้าจะไม่ห้ามให้เจ้าไป"ผมยิ้มกริ้ม  สีหน้าเด็กหนุ่มเปลี่ยนไปดูแล้วตลกดี

"ท่านน่ะเหรอ ก็ดีแล้วนี่ งั้นปล่อยแขนผมได้แล้ว ผมจะได้ไปสักที"หึหึหึ ใครบอกว่าจะปล่อยเจ้าไปคนเดียวล่ะ

"แต่ข้าจะไปกับเจ้า.. หึหึหึ"

"-0-"
""
"ห๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา "
"ไม่ต้องหารอก  ป่ะ  ไปกันเถอะ  ข้าอยากไปเต็มทีแล้ว"



จบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ   สั้นไหม สั้นจริงไรจริง

[srom]

  :katai2-1:มาต่อแล้ว
..........................................

ตอน การออกเดินทาง

"นี่พวกเจ้าสองคนจะไม่เอาข้าไปด้วยรึไง  ข้าเพิ่งกลับมานะ พอกลับมาพวกเจ้าก็จะพากันไปไหนไม่รู้ จะทิ้งข้าให้อยู่ที่บ้าน
แสนน่ากลัวนี่รึไง... ข้าจะไปด้วยนะๆ"

เสียงทามะ แมวปีศาจที่ตอนนี้เอาแต่โวยวายจะไปกับ ทิงๆและ ปีศาจจิ้งจอกให้ได้

"- - ปกติคุณอยู่ที่ไหนก็ได้นี่ครับ ต่อให้ผมไม่ทิ้งคุณไว้ คุณแทบจะไม่ได้มาที่นี่ด้วยซ้า"

"โท่ๆ ข้าก้แค่ไปเที่ยวเล่น แต่ที่ๆข้าอยู่มันคือที่นี่นะ พวกเจ้าไปข้าจะอยู่กับใครละ"

น้ำเสียงแสนอ้อน กับดวงตาวิบวับเริ่มทอประกายมาจากแมวทามะ  แต่คิดเหรอว่าคราวนี้มันจะได้ผลกับฮิมะ ทิงๆ

"เที่ยวเล่นของคุณมันนานเป็น5ปีเชียวนะครับ  แค่เพื่อนคุณมาด้วยผมก็ปวดหัวจะแย่"

น้ำเสียงเล็กเอ่ยพรางสายตาก็เหลือบไปมอง ปีศาจอีกตนที่ยืนนิ่งๆอยู่ข้างๆตน

"ไม่เอาาา  ข้าจะไป ในเมื่อ ไอ้หมานี่มันไปได้ ฉันก็ไปได้เหมือนกัน"

(ช่างเป็นแมวที่เอาแต่ใจจริงๆ)//เฮ้อ ทิงๆถอนหายใจพร้อมกับส่ายหน้าให้กับความซนที่สมกับเป็นแมวซะจริงๆ

"ก็ได้ๆ ครับ เฮ้อ"

[srom]

ต่อ.....

"ก็ได้"  --
"ข้าดีใจยิ่งนัก"

ทามะปีศาจแมวพูดจบก็ทำหน้าวิ๊งวับกระโดดกอดทิงทิงทันที
โดยไม่รู้ตัวเลยว่า มีปีศาจอีกตน ที่ตอนนี้แพร่รังสีปีศาจที่ยิ่งกว่าปีศาจพวยพุ้งออกมา
รึว่าอาจจะรู้ตัว เพราะว่าขณะที่ทิงทิงโดนสวมกอดอยู่ ใบหน้าของทามะหันไปยิ้มให้กับปีศาจจิ้งจอก
ไม่พอ2วินาทีก็เปลี่ยนเป็นชั่วร้ายทัน

- -***ชิงๆ/แกกล้าดียังไงมากอดทิงทิงของข้าไอ้แมววิปริต////(คิดในใจ)

^^**ชิงๆ//แกทำไม่ได้อย่างข้าอ่ะดิไอ้ปีศาจหมาหน้าโง่///(คิดในใจ)

สายตาถูกส่งเชือดเฉือนกันอย่างต่อเนื่อง

(**- -)>>>แกอยากมีปัณหากับข้าเหรอไอ้แมวขนด่าง ปล่อนทิงๆซะ(จิ้งจอก)

(^ ^**)>>>ถ้าบอกว่าใช่แล้วแกจะทำไมไอ้หมาขนล่วง(แมว)

(  - -*)>>>ชิง<<<<<(^^**). 

และแล้วเสียงแห่งพระเจ้าก็ดังขึ้นช่วยหยุดให้แมววิปริตกับหมาขนล่วงหยุดกัดกัน

"--ผมไปละอยู่เฝ้าบ้านมันทั้งสองตัวนั้นแหละ"
ทิงละจากอ้อทกอดของแมวแลัวออกห่างจากทั้งสองคนทันที

"เห้ยรอข้าด้วย"
แมวเห็นดังนั้นก็รีบวิ่งตามทันที

"ไหงต้องเป็นข้าละเจ้าให้เจ้าแมวมันเฝ้าดิ"
พร้อมกับปีศาจอีกตนที่วิ่งตามไปติดๆ

"ชักช้ากันดีนัก "

...................................................................

จบตอน