หัวข้อ: ♡CANDY♡ ตอนพิเศษ ความฝัน ความรัก ความลับ P103 (16/3/59)

[Wordslinger]

เข้ามารอคอยว่านกับพี่แคนเช่นเดิมค่ะคุณเวสต์ 

[GlassesgirL]

ว่านมันน่ารักน่าเอ็นดู ได้เป็นแฟนพี่แคนแล้ว ดีใจกับพี่แคนด้วย ดีใจกับว่านด้วย
แต่พี่แคนหึงโหดไปนะ น่าจะรับฟังว่านบ้าง พี่ก็น่าจะรู้ว่าว่านเป็นคนยังไง ซื่อแค่ไหน
แต่เราชอบที่ว่านเคลียร์กับปาล์มตรงๆแบบนี้นะ และปาล์มดูยอมถอยออกมาแบบนี้
สงสารว่านด้วยที่บอกว่าว่านกลัว จะร้องไห้ตาม พี่แคนใจร้ายโหดไปแล้ว
มันเป็นเรื่องฝังใจเราเข้าใจพี่จุดนี้นะ แต่นี่ว่านนะ ว่านหวานหวาน ว่านคนซื่อ
คราวหน้าถ้าพี่โกรธพี่อย่าทำเหมือนจะทิ้งว่านแบบนี้อีกนะ สงสารว่านมันเถอะ
ว่านไม่เคยมีแฟนมาก่อน นี่ก็แค่อยากเคลียร์ให้เข้าใจ ฝากปาล์มไปบอกถึงแฟนคลับด้วย
ว่าว่านมีแฟนแล้วขี้หึงมากด้วย อย่าจิ้นอีกเลยเดี๋ยวว่านจะเดือดร้อน เฮ้อออออ
แต่ตอนท้ายน่ารัก สมัยนี้ต้องชื่อสองพยางค์ 55555 น้องว่านนนนน
จะได้เจอพี่ไผ่แล้ว จะเป็นยังไงบ้างนะ

 

[dukdikdukdik]

เข้ามารอน้องว่านกับพี่แคนหงวยค่ะ

[sikamkanda]

พี่หงวยมายัง เค้าคิดถึง

[am_am]

มารอน้องว่าน สองพยางค์ คิดฮอดดดดด

[mintra]

มารอว่านน  มามะๆๆๆๆที่รักก

[fannaio]

พี่แคนนนน เค้ามารอพี่แล้วน๊าาา

[yakusa]

 

[konnarak]

ว่านหาย !!!!!!!

[fangsuizz]

ชอบนุ้งว่านชอบพี่แคน เข้าใจทุกคนเลย ทุกอย่างมีเหตุและผล
การที่พี่แคนหึงโหดโยนโทรศัพท์ขับรถหนีเนี่ย ก็เพราะรักมาก เลยหวงมาก ยิ่งมีปมแต่เก่าก่อนกับอินังปาล์มอีก ที่หนีก็เพราะไม่อยากเอาอารมณ์ตัวเองมาลงกับน้องใช่มะ
น้องว่านก็ซื่อและบื้อ แต่ก็นับถือในความจริงใจและชัดเจนของนางนะ นิสัยนางน่ารัก น่าหมั่นเขี้ยวมากก (ไม่ให้พี่แคนรักขนาดนี้ได้ไง หาไม่ได้ง่ายๆ ของแปลก 5555) แต่ก็ต้องเข้าใจพี่เค้านะลูก พี่แคนไม่ได้มีตาทิพย์หูทิพย์นี่คะ จะได้รู้ว่าไปคุยอะไรกัน มาเห็นนั่งโอบไหล่ใกล้ชิด เป็นใครก็ต้องระเบิดทั้งนั้นแหละ แต่เอาใจช่วยนะอ้อนเยอะๆ เอาใจพี่เขาบ่อยๆ พี่แคนก็พี่แคนเถอะ ยอมน้องว่านทุกอย่างแน่นอน (โฮะๆๆๆๆๆๆๆ)
ปล.รออยู่นะฮ้าาาาาา

[badbadsumaru]

น้องว่าน 555555
ตลอดอ่ะ ระวังปาล์มไว้มั่งก็ดี

[toou]

คิดถึงใจจิขาดดดดดดดดดดดด

[นางสาวกานาเลส]

พี่แคนหงวยหายไปไหนนนน เมีย เอ้ย คนอ่านมารอแล้วน๊าาาา

[kkoyz]

มารอพี้แคนกับน้องว่านค่าาา คิดถึง

[ichnuan]

คิดถุงนุ้งว่านนน

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

เป็นคนที่เข้าใจอะไรช้าจริงๆ แคนหงวยก็ใจร้อนๆ 555

[veeveevivien]

เข้ามารอ พี่หงวย กะ น้องว่านนนน

วันนี้วันพฤหัสแล้วน้าาาา


 

[Tatangth]

 

[goodgirls]

เข้ามารอหนูว่าน 

[-west-]

ตอนที่ 17



นานมาแล้ว พี่ไผ่เคยเล่าว่าทะเลที่บางแสนเรืองแสงได้ ผมคิดว่าเป็นเรื่องตลก ตั้งแต่เกิดมายังไม่มีโอกาสเห็นสักครั้ง มากสุดก็หาดบางแสนกลายเป็นสีเขียวจากแพลงตอน เรียกช่วงฤดูกาลนั้นว่าแพลงตอนบูม กลิ่นของทะเลเหม็นมาก โคตรแย่ กลิ่นเหมือนปลาเน่าตาย

ในกระเป๋าของพี่อาร์มพกกล้อง Nikon D4 มาด้วย ไม่ได้ตั้งใจจะมาถ่ายทะเล แต่เห็นว่าเที่ยวกันเลยหิ้วติดมือมา พี่แคนจอดรถไว้อาคารอเนกประสงค์ พากันเดินมายังสะพานปลา ไอ้พี่โจ๊กบ่นเหม็นตลอดทาง แต่ผมอยากดู พี่อาร์มก็อยากถ่ายรูป สุดท้ายกว่าจะเดินมาถึงปลายทางได้ก็แทบลมจับ


“เฮ้ย สวยว่ะ”

ไอ้โต๋ร้อง ปลายสะพานมืดสนิท มีแสงสีฟ้าอยู่ในทะเล ยกมือถือขึ้นถ่ายแต่ก็พบความผิดหวัง ถึงแม้จะสามารถมองเห็นด้วยตาเปล่าแต่ก็ไม่สามารถบันทึกภาพได้ด้วยกล้องโทรศัพท์ ขณะที่พี่อาร์มเปลี่ยนเลนส์ เล็งไปบนผิวน้ำที่สะท้อนแสงขึ้นมาเหมือนหิ่งห้อยแห่งท้องทะเลอยู่ใต้น้ำ


“แต่เหม็นจริง โชคดีที่ลมโกรก” เพื่อนคนเดิมบ่นไม่หยุด แถวนี้มีกลุ่มนักท่องเที่ยวอยู่ก่อนแล้วเกือบสิบคน พี่แคนเป็นคนเดียวที่ไม่พูดอะไร ยืนข้าง ๆ ยกมือพาดบ่า โอบผมเข้าไว้ในวงแขน

มืดแบบนี้คงไม่มีใครทันสังเกตเห็น

นึกถึง’ใคร’ที่ว่า คำพูดของพี่จีนก็ผุดขึ้นมาเตือนว่าไอ้พี่ไผ่มาดูทะเลเรืองแสงแถบนี้ด้วย แต่มองไปมองมาไม่มีกลุ่มนักศึกษาสักคน แม่งโม้แล้ว หลอกแม่ไปกินเหล้าแหง ที่บ้านผมไม่ว่าเรื่องของมึนเมาครับ แต่จะห้ามเป็นพิเศษถ้าไอ้พี่ไผ่ขับมอเตอร์ไซค์ออกมา แน่นอน ถ้าเดาไม่ผิดก็คงเป็นแบบนั้น แต่ผมไม่ฟ้องแม่หรอก รักพี่ ปล่อยให้มันโดนสิบล้อเหยียบตายแล้วฮุบสมบัติทีเดียวเลยดีกว่า


“ถ่ายติดไหมไอ้อาร์ม”

“ติด ๆ”

“เชี่ย รีบไปเถอะ กูเหม็น”

“แต่มันสวยมากเลยนะพี่” ไอ้โต๋ยังอดทน ขณะที่พี่โจ๊กบ่นอีกแล้ว พี่แคนลูบหัวผม พอลมพัดเอากลิ่นเหม็นออกไปทุกอย่างก็ดูดีขึ้น ผมยืนอยู่ในความมืด ถูกดึงให้เอนตัวพิงเข้ากับอกแข็ง ๆ รู้สึกแปลก แต่ไม่ใช่ไม่ดี มันเหมือนคู่รักเกินไป เอ้อ...ใช่ ตอนนี้ผมกับพี่แคนก็เป็นอะไรทำนองนั้นแล้วนี่หว่า

เสียงของชัตเตอร์ดังเป็นระยะ ทั้งจากกล้องพี่อาร์มและนักท่องเที่ยวรายอื่น ได้ยินคนคุยว่าบางทีก็เกิดแพลงตอนบูมแบบนี้ที่เกาะสีชัง แต่ถ้าเป็นบางแสนนี่สะดวกที่จะมาที่สุดแล้ว อเมซิ่งไทยแลนด์ พี่ไผ่บอกว่าบางคนขับรถมาเป็นร้อยเป็นพันกิโลเพื่อจะดูปรากฏการณ์ธรรมชาติแบบนี้ ไม่มีนัดหมาย ไม่มีกำหนดเวลา โชคดีมาวันไหนเจอก็เจอ โชคร้ายบางคนก็ได้แต่แบกความผิดหวังกลับไป

สำหรับผม คงเรียกว่าโชคดียิ่งกว่าใคร ไม่ได้ตั้งใจแท้ ๆ แค่อยากมาเที่ยวกับพี่แคนสองคนแต่กลับพาคนอื่น ๆ มาเจอด้วยจนได้ ขอติดแฮชแท็กความรักก็เช่นกันไปด้วยครับ คมเหี้ย ๆ นี่มันบุปเพสันนิวาสโคตร ๆ


“มีบ่อยไหมครับ” พี่อาร์มถาม เหลือบตามองผมกับพี่แคนแล้วหลบตา แสร้งทำเป็นไม่เห็นฉากสวีทเวอร์ก่อนลั่นชัตเตอร์รอคำตอบ ผมเบี่ยงตัวออกจากท่อนแขนใหญ่ เขินนิด ๆ แต่ทำเป็นไม่รู้สึกอะไร

“ปกติแพลงตอนบูมก็มีทุกปีนะพี่อาร์ม แต่ว่านไม่เคยเห็นแบบนี้”

“สวยเนอะ”

“เหม็นด้วย” ไอ้พี่โจ๊กว่าไม่หยุด พักใหญ่หลังจากได้รูปมากจนพอใจ ทุกคนเลยตามใจพ่อคนช่างบ่น เดินกลับมาที่รถตามคำอุทธรณ์ของไอ้พี่โจ๊ก แต่เพราะยังเป็นช่วงหัวค่ำเลยตกลงกันว่าจะหาร้านเหล้านั่งชิวก่อน ผมรู้จักไม่กี่ร้าน มีร้านที่มีที่จอดรถได้ไม่ไกลจากนี่นักเลยแนะนำไป ไม่ใช่เซียนครับ ฟัง ๆ มาจากไอ้พี่ไผ่ทั้งนั้นว่ามันชอบไปนั่งที่แบบไหน

ไม่นานคาราวานเที่ยวแบบไม่ตั้งใจก็พากันมาถึงร้าน บรรยากาศภายในครึกครื้น มีให้ลูกค้าเลือกนั่งทั้งแบบด้านนอก บรรยากาศโปร่งสบาย ฟังเพลงบรรเลงช้า ๆ กับในห้องแอร์ที่เป็นดนตรีสด พี่โจ๊กเลยเสนอว่าอยากฟังดนตรีมัน ๆ ด้านในมากกว่า โชคดีที่มาทันโต๊ะตัวสุดท้ายเลยได้นั่ง ครู่หนึ่งบริกรก็เดินมาพร้อมเมนูอาหาร


“เด็กม.บูฯแหล่ม ๆ เพียบ” โต๋ว่าพลางสูดปาก มองไปตรงโต๊ะเยื้อง ๆ กัน กลุ่มหญิงล้วน “น้องเสื้อแดง ๆ”

“เล็งคนเดียวกับกูเลยไอ้โต๋” พี่โจ๊กตบหัวมันไปหนึ่งที “หัดเคารพรุ่นพี่บ้าง คนนี้กูจอง”

“ใครดีใครได้สิวะพี่โจ๊ก”

“ถึงกูไม่ดีกูก็ต้องได้โว้ย”

“จะเถียงกันทำไมวะ” พี่อาร์มเป็นคนสงบศึก ทูตสันทวไมตรี ผมก้มหน้าสั่งกับแกล้มคนเดียวสามอย่าง ส่วนพี่แคนสั่งเบียร์มาหนึ่งทาวเวอร์ แน่นอน ของตัวเองเป็นน้ำอัดลมเพราะต้องขับรถ “มองไอ้แคนกันทั้งโต๊ะ แห้วรับประทานครับเพื่อน ๆ”

จบประโยคผมก็เงยหน้าขึ้นมองโต๊ะเสื้อแดงอัตโนมัติ จริงอย่างที่พี่อาร์มว่า สาว ๆ โต๊ะนั้นมองพี่แคนแล้วหันไปกระซิบกระซาบ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เป็นแถบ หมุนไปที่ทิศอื่น โต๊ะรอบ ๆ ที่มีผู้หญิงอยู่ด้วยก็ไม่ต่างกัน

“เฮ้ย มีเด็กหึงว่ะ” ไอ้ห่าพี่โจ๊กยังปากมอมเหมือนเดิม ผมมองมันตาขวาง เถียงคอเป็นเอ็น

“อะไร ไม่ได้หึง”

“เอาเมนูคืนเขาได้แล้ว” พี่แคนไม่ได้แซวตามเพื่อน ผลักหัวผมเบา ๆ ให้ยื่นแผ่นกระดาษเคลือบคืนบริกร นั่งเก๊กท่าเดิมกระทั่งไอ้โต๋สังเกตเห็นรอยแผลที่ข้อศอกผม มันจับไปพลิกดูแล้วถาม

“แขนมึงเป็นอะไรมาอีกวะว่าน”

“อะไร นี่เหรอ” ผมหมายถึงที่ข้อศอก ยังเห็นเป็นรอยของยาแดงที่ป้ายไว้อยู่ “ล้ม”

“ทะเลาะกับกู”

“เฮ้ย ใช้กำลังเลยเหรอวะ” ไอ้โต๋ฉุนกึก ลุกขึ้นยืนทันที มันไม่ชอบเรื่องแบบนี้ หากแต่พี่แคนก็ยังคงนั่งนิ่งไม่สะทกสะท้าน

“ตัวเท่าเมี่ยง ถ้ากูจะซัดมันป่านนี้นอนโรงพยาบาลไปแล้ว”

“แล้วได้แผลมาได้ไง”

“เพื่อนโง่ของมึงโดดขึ้นท้ายรถเลยตกลงมา”

ไอ้พี่โจ๊กระเบิดหัวเราะ รู้สึกว่าวันนี้จะอารมณ์ดีเกินไปแล้ว “กรามกูจะค้าง อยู่กับไอ้ว่านต้องเป็นบ้าแน่ ๆ คนห่าอะไร สติหลุดตลอดเวลา”

“สติหลุดที่ไหน มันไม่มีสติ”

“สตางค์ด้วย ไหน ๆ ก็ไหน ๆ คืนนี้พี่โจ๊กเลี้ยงผมหน่อยเด่ะ”

“ทำมาเป็นจน ที่บ้านเปิดโชห่วยใหญ่กว่าเซเว่น แถมมีคนรับใช้ตั้งสาม! สามคน! ไอ้ห่าว่าน นี่มันระดับเศรษฐีภูธรไม่ใช่เหรอวะ”

“เออ แล้วชอบทำตัวกาก” ไอ้โต๋ มึงไม่ต้องสมทบ

“ผมได้เงินรายเดือน มันก็ต้องมีปัญหาเรื่องเงิน ๆ ทอง ๆ บ้าง ช่วงสิ้นเดือน อะไรแบบนี้”

“เอาไปใช้ทำอะไรหมดวะ”

“เมื่อก่อนเช่าการ์ตูนนะ เดี๋ยวนี้ไม่มีปัญหาแล้ว”

“ผัวเลี้ยงหรือเลิกอ่านแล้ว”

“ทั้งคู่” ตอบให้ไอ้พี่โจ๊กสบายใจ มันตบเข่าฉาดหนึ่งทีแล้วหัวเราะ พี่แคนเหลือบมองผมด้วยหางตา พักหนึ่งเบียร์เย็น ๆ กับอาหารก็มาเสิร์ฟ นักร้องขึ้นเล่นเพลง จังหวะมันใช้ได้ หลายโต๊ะลุกขึ้นเต้น สนุกสนานกันไปตามระเบียบ

ผมดื่มแก้วที่หนึ่ง ตามด้วยแก้วที่สอง เริ่มมีโต๊ะอื่นมาขอชนด้วยก็ชน พี่แคนนั่งกอดอกพิงผนังด้านใน พอมีคนชวนไปที่โต๊ะผมกับไอ้โต๋ก็ลุกตามไปด้วยอย่างว่าง่าย ไอ้พี่โจ๊กก็พอกัน รู้ตัวอีกทีมันก็ไปนัวสาวเสื้อแดงที่เล็งเอาไว้ตอนเข้าร้านแล้ว


“ว่านไม่ชวนอีกสองคนมาชนกันล่ะ”

เพื่อนใหม่ผมถาม ในกลุ่มมีทั้งผู้หญิงผู้ชาย ผมเนียนกินถั่วโต๊ะมันแล้วส่ายหน้า “พี่ที่นั่งเก็ก ๆ นั่นไม่ดื่มน่ะ ขับรถมา”

“อีกคนล่ะ”

“พี่ที่ยิ้มเรี่ยราดนั่นนั่งเป็นเพื่อน ไม่มาหรอก”

“แย่จัง” สาวน้อยอกสะบึมหนึ่งในกลุ่มเพื่อนใหม่รำพึง หันกลับไปมองพี่แคนที่นั่งกินเกี๊ยวห่อชีสกับพี่อาร์มแล้วก็คิดว่าออกมาเดินแรดกับไอ้โต๋นานไปแล้ว เพื่อนตัวเองตอนนี้กำลังขอเบอร์สาว ส่วนผมน่ะเหรอ มีสาวขอเบอร์แต่ให้ไม่ได้

“เออ เดี๋ยวฝากเพื่อนไว้ก่อนแล้วกัน พี่เขานั่งสองคนที่โต๊ะเดี๋ยวเหงา”

“อะไร จะไปแล้วเหรอ ยังไม่ได้เบอร์ว่านเลย”

“ให้ไม่ได้จริง ๆ” ผมบอก หัวเราะไปด้วย “เมียดุ”

เห็นไหมล่ะ นั่งหน้าตึงเหมือนคนบวมโบท็อกซ์อยู่นั่น ถ้าให้เดาพี่แคนคงไม่ชอบใจเท่าไร แต่เห็นว่ามาเป็นเพื่อนไอ้โต๋เลยไม่พูดมาก ผมทำท่าจะลุกออกจากโต๊ะ แต่โดนคว้าแขนเอาไว้ก่อน

“นี่ จะไปต้องเสียค่าไถ่ตัวนะ”

“อะไร”

“ไม่ปล่อยให้กลับง่าย ๆ หรอก มีสามช็อยส์ให้เลือก” ผมเลิกคิ้ว แม่สาวขาวหมวยนมเล็กลิปแดงแจ๋ยิ้มร้าย “ให้เบอร์พี่ที่นั่งกอดอกคนนั้น ให้เบอร์ว่าน หรือดื่มเพียวหมดแก้ว”

โอโฮ มาแบบนี้คิดว่าจะเลือกอะไรล่ะครับ

ผมมองแก้วเบียร์ที่ใส่เหล้ามาเกินครึ่งแล้วหัวเราะ ดื่มเบียร์กับเหล้าสลับกันกูตายโหง
แต่ว่า....

“ไอ้ว่าน!”

โต๋หันมาเห็นตอนผมกลืนอึกสุดท้ายลงคอพอดี โบกมือยิ้มหวานให้สาว ๆ อีกครั้งแล้วพาตัวเองกับแก้วเปล่ากลับมาที่โต๊ะ ร้อนคอ หน้าชา แถมยังโลกหมุนอีกต่างหาก หัวใจผมเต้นแรงขึ้น เห็นพี่แคนอยู่ตรงหน้าแต่ไม่เจอเก้าอี้ของตัวเองแล้ว บังคับขาให้ก้าวไปตรง ๆ ไม่ได้ ฉับพลัน จู่ ๆ ก็หัวเข่าก็ไม่สามารถรับน้ำหนักตัวเองไหว โชคดีหนึ่งเดียวของผมคือก่อนที่หัวจะหม่งพื้นก็ถูกใครสักคนช้อนใต้รักแร้ไว้ได้ก่อน

“พี่หงวย...” ทำหน้าหงุดหงิดอีกแล้ว แต่รอบนี้ไม่บ่น น่ารักจัง “จูบหน่อย”

“อะไรมึง”

“ขอว่านจูบที่ปากหน่อย จูบ...เหมือนกับวันที่เรากินลูกอมด้วยกัน”

ผมซบไปที่บ่า กอดพี่แคนแน่น เอาจมูกดมกลิ่นเหงื่อผสมน้ำหอม มันเย็น ๆ จมูกยังไงไม่รู้ “หอม”

“ไอ้ว่าน อย่าไซ้”

“หอมอะ ขอกินหนึ่งคำ นะ คำเดียว”

“ไอ้เชี่ยว่าน!”

หลังจากนั้นทุกอย่างก็ค่อย ๆ มืดไป






ปวดหัวสัด

หลังจากนอนลืมตามองเพดานสีขาวได้พักหนึ่งก็ระบุความรู้สึกของตัวเองตอนนี้ได้ ปวดหัวเหมือนมีคนเอาสิบล้อมาเหยียบ แค่อนุมานครับ ไม่เคยโดยเหยียบจริง ผมหลับตา ลืมตาอีกครั้งเพื่อมองภาพเดิม ก่อนลำไส้จะบิด หมุนเอาของที่กินเมื่อคืนวิ่งกลับย้อนผ่านลำคอ สองขาวิ่งตามสัญชาตญาณ เห็นคอห่านอยู่ตรงหน้าก็โถมเข้ากอดแล้วคายซากเหล้าและกับแกล้มออกมาล็อตใหญ่ กระทั่งหมดไส้หมดพุงนั่นแหละถึงได้เงยหน้ามาสูดหายใจอีกครั้ง

ที่นี่เป็นห้องน้ำในห้องนอนของพี่ไผ่

แน่ล่ะ ผมจำโปสเตอร์แทยอนที่มันเอามาแปะประตูห้องน้ำด้านในได้ดี พี่ไผ่บอกให้ผมไหว้ทุกครั้งที่เจอหน้า มันบอกพี่สะใภ้ผมครับ โธ่ พี่ชายผม มีเมียทั้งทีก็เป็นเมียกระดาษ


ย้อนกลับมาใหม่ ผมมานอนในห้องนี้ได้ไงวะ?


บ้านของผมมีสามชั้น ชั้นล่างสุดขายของชำ กับมีครัวด้านหลัง แบ่งเป็นพื้นที่สำหรับสต๊อกสินค้าส่วนหนึ่ง ชั้นบนสุดเป็นห้องนอนของครอบครัวผมรวมไปถึงพี่ ๆ คนงาน ดังนั้นตอนกลางวัน ว่าง ๆ พี่ไผ่มักจะมานอนเปิดแอร์แอ้งแม้งอยู่ในห้องโถงชั้น 2
วันนี้ก็ด้วย ประมาณสิบเอ็ดโมงกว่าผมโผล่หัวออกจากห้องนอนได้ในที่สุด เปิดประตูเข้าไปดูห้องเก็บเสียงแล้วก็เห็นหนุ่ม ๆ ตั้งวงไพ่กันแต่หัววัน พี่ไผ่เป็นเจ้ามือแหง แต่ที่วางตรงหน้าไม่ใช่เงินครับ ไอ้พี่ไผ่งกจะตาย มันไม่มาเสียสตางค์กับเรื่องแบบนี้หรอก แน่นอน แก้วกาแฟที่เติมน้ำจนปริ่ม ข้างหลังวางขวดน้ำเปล่าทั้งที่มีและหมดแล้วเต็มไปหมด


“พี่ไผ่”

“ตื่นแล้วเหรอไอ้ตัวดี” ผมหัวเราะ เดินเข้ามานั่งประชิดพี่ชายตัวเอง พี่แคนอยู่ฝั่งตรงข้าม ถือไพ่ไว้ในมือด้วย “เป็นไงบ้าง แฮงค์เลยสิ”

“อือ ปวดหัว แล้วเมื่อคืนน้องว่านไปนอนห้องพี่ไผ่ได้ไงอะ”

“ก็พี่ไผ่ลากมึงไปโยนไว้ไงล่ะครับ”

“เหรอ...แต่...” ความทรงจำสุดท้าย คือผมเดินไปหาพี่แคนนี่หว่า “แล้วนั่นคอพี่แคนไปโดนอะไรมา”

เห็นรอยสะเก็ดแผล บวมแดงเป็นรูปครึ่งวงกลม ไอ้พี่แคนมองผมด้วยหางตา ใช้นิ้วแตะเบา ๆ “หมากัด”

“เฮ้ย พูดจริงอะ”

“มึงก็เที่ยวไปหลอกมัน” พี่โจ๊กหัวเราะร่วน ขณะที่คนอื่นก็เอาด้วย

“ทำอะไรไว้จำไม่ได้เหรอครับว่าน” พี่อาร์มพูดทำนองว่าผมกัดพี่แคนงั้นเรอะ เฮ้ย ไม่น่าเป็นไปได้ “กว่าจะแงะตัวออกมาได้เล่นเอาพวกพี่เหนื่อยแทบแย่ กัดจริงจังด้วยนะ โหดแฮะ”

“จริงเหรอ”

“มาดมกลิ่นน้ำลายมึงไหมล่ะ น่าจะยังพอมีอยู่”

เหอะ ๆ ผมขยับตัวคลานออกห่างจากพี่ชาย ไปประจบแฟนแทน ครึ่งวงกลมที่เหลืออยู่ด้านหลัง พออ้าปากวัดขนาดก็พบว่าเป๊ะ รอยฟันกูแหงม ๆ

“เจ็บไหมอะ”

“เล่นเอาได้เลือด ไม่เจ็บมั้ง”

“ว่านเมา”

“เออ”

“ขอโทษษษษษ” ลากเสียงยาวเหยียด ยกมือขึ้นไหว้อีกฝ่ายก่อนพับตัวลงกราบ พี่แคนถอนหายใจแล้วจั่วไพ่ขึ้นมาหนึ่งใบ ไม่แยแส อยากจะกลิ้งตัวลงไปนอนตัก แต่เห็นพี่ไผ่มองอยู่เลยคลานกลับมาหาพี่ชายตัวเองอีกครั้ง

“น้องว่านคิดถึงพี่ไผ่ว่ะ”

“แต่พี่ไผ่ไม่คิดถึงมึงเลย”

“จริงอะ”

“ไม่มีมึงอยู่สบายจะตายครับไอ้น้องว่าน มึงรู้ไหม พี่จีนทำของโปรดให้กูกินทุกวัน แล้วดูดิ มึงกลับมาวันเดียว แกงเทโพกลายเป็นซีฟู้ดซะงั้น แม่เหมามาหมดเรือเลยมั้ง”

“เหรอ ๆ เสียดายจัง ไม่ได้ไปช่วยเลือก จะได้พาเพื่อน ๆ ไปดูสะพานปลาตอนกลางวัน”

“ไปกันมาหมดแล้ว” ไอ้โต๋สอด มันหัวเราะ แล้วจั่วไพ่ขึ้นมาบ้าง “พี่ไผ่พาพวกกูไปดูพระอาทิตย์ขึ้นตั้งแต่มึงยังนอนเท้งเต้งเป็นศพอืดอยู่ในห้อง”

“จริงดิ เฮ้ย พี่ไผ่ รับแขกดีว่ะ”

“ก็มึงมันพึ่งพาได้ที่ไหน พาเพื่อนเที่ยวบ้าน เสือกเมาคาบ้าน ห่วยจริง ๆ”

“น้องว่านทำเพื่อพี่ไผ่นะโว้ย ไม่งั้นเกิดยอมแจกเบอร์ตัวเองให้สาวที่เจอกันในผับ พี่ไผ่ได้น้องสะใภ้แบบสวยในที่มืดมาทำไง” พูดแล้วก็สะอึก ลืมไปว่าไอ้พี่แคนก็อยู่ “แต่ว่านไม่ได้สนใจหรอกนะ” รีบแก้ต่างทันที ไอ้โต๋หัวเราะร่วน พูดแบบไม่มีเสียงกลับมาว่าป๊อด ป๊อดก็ป๊อด แต่ผมไม่อยากให้พี่แคนโกรธแล้วนี่ครับ

“เออ ช่างมันเถอะ กูว่ามึงไปหาอะไรกินเถอะไอ้น้องว่าน พี่จีนบ่นกูตั้งแต่เช้าที่ไม่ยอมให้เข้าไปปลุกมึงมากินข้าวต้ม ไอ้ห่าน้องว่าน ไอ้ลูกสาธารณะ”

“ไม่มีคนรักก็อย่าอิจฉาเด้”

พี่ไผ่เอาขวดน้ำเปล่าฟาดหัวผมเปรี้ยงใหญ่ คนยิ่งมึน ๆ อยู่ ไปไม่เป็นเลยกู “ไปไหนก็ไป น่ามคาน”

“ภาษาบ้าอะไรของพี่วะ”

“น่ารำคาญ ไอ้สัด”

“น้องว่านจะฟ้องแม่”

“ไปเป็นเด็กปัญญาอ่อนที่ไหนก็ไปเลยมึง” พี่ไผ่แกล้งพูดไปแบบนั้นแหละ แต่ผมรู้ ในบรรดาทุกคน เขาน่ะคิดถึงผมที่สุด ตอนที่รู้ว่าผมสอบติดที่กรุงเทพพี่ไผ่ไม่พูดกับผมเป็นวัน กระทั่งสุดท้าย ผมไปขอโทษที่เลือกที่เรียนไกลบ้านพี่ชายคนเดียวของผมก็ร้องไห้จนตัวโยน สั่งเสียสารพัดสารเพ ต้องรับปากว่าจะกลับบ้านทุกปิดเทอมถึงหยุดงอแงได้ ผมก็ใจหาย ในเวลานั้น เลือกไปเล่น ๆ ไม่คิดว่าจะติด อย่างที่บอก ผมไม่มีความฝัน ดังนั้นอะไรก็ตามที่พระเจ้าเลือกให้เลยถือว่านั่นเป็นสิ่งที่ดีที่สุด

“ขนข้าวเกรียบเอสพีขึ้นมาให้กูด้วย”

เสียงพี่ไผ่ตะโกนไล่มาเมื่อผมออกจากห้องมาชั้นล่าง ทำเป็นปากแข็งไปงั้น กลัวผมจะขลุกกับแม่ทั้งวันถึงหาเรื่องให้กลับขึ้นไปหาอีกรอบล่ะสิ พี่ผมมันร้ายนะครับ





วันเสาร์ทั้งวัน เราหมดไปกับเกมเพลย์ ไพ่ และหนังที่พี่ไผ่เช่ามาจากร้านซีดีใกล้ ๆ แดดตอนกลางวันร้อนเกินกว่าจะออกไปเที่ยวเล่นก็จริง แต่ไม่ใช่ทั้งหมด ส่วนหนึ่งเพราะผมยังเมาค้างไม่เลิกพี่แคนเลยพาลไม่อยากให้ไปไหน

สี่โมงเย็นเตาเผาอาหารทะเลถูกตั้งริมหาดสาธารณะ ชายหาดตรงนี้ไม่ได้มีชื่อเสียงนักจึงค่อนข้างเงียบ ไม่สามารถลงเล่นน้ำได้เพราะเป็นจุดที่อันตราย ดังนั้นความหวังของไอ้โต๋ที่จะกระโดดโลดเต้นไปกับน้ำเค็ม ๆ ก็ถูกดับ ทำได้เพียงเดินเตร่ริมหาด เอาเท้าจุ่มน้ำแล้วขึ้นมานั่งกินเบียร์กินเบียร์ เกากีตาร์ตัวโปรดของพี่ไผ่ไปพลาง ร้องเพลงไปพลาง

พ่อกับแม่ลงมาอยู่ด้วยในช่วงแรก ๆ ของจัดการเตรียมอาหารและเครื่องดื่มจนแน่ใจว่าไม่มีอะไรบกพร่องแล้วก็กลับเข้าไปในบ้าน ช่วงนี้อากาศเปลี่ยนพ่อผมไม่ค่อยสบาย แต่ไม่ได้เป็นหนัก เมื่อบ่ายไปอ้อนได้สิบนาทีก็โดนไล่ให้ไปเล่นที่อื่นเพราะกลัวติดหวัดไปด้วย พี่ไผ่กระแนะกระแหนเหมือนเคย แต่ก็เห็นดีเห็นงามที่ผมไปเล่นกีตาร์ให้ฟังหนึ่งรอบก่อนปาร์ตี้ซีฟู้ดจะเริ่มต้น

“ว่าน กินเบียร์อีกป่าว” ไอ้โต๋ถาม ผมพยักหน้า เหลือบไปเห็นพี่แคนจ้องดุแล้วก็ยกมือไหว้ เขาถอนหายใจคล้ายระอา ซึ่งเป็นสัญญาณอันดีว่าอนุญาตให้ผมดื่ม แต่แค่เล็กน้อยเท่านั้น

“กุ้งนี่สุกหรือยังวะไผ่”

“กุ้งสะดุ้งไฟ มึงไม่รู้จักเหรอเชี่ยโจ๊ก”

“สะดุ้งห่าอะไร หลังยังขาว”

พี่โจ๊กกับพี่ไผ่เข้ากันได้ในเวลาอันรวดเร็ว หลังจากรวมหัวกันแกล้งพี่อาร์มตอนเล่นไพ่จนเทพบุตรผมเริ่มหงุดหงิด ส่วนไอ้โต๋มันรู้ว่าอยู่ทีมใครแล้วจะรอดก็ทำตัวเป็นลูกขุนพลอยพยัก มีแต่ผมนี่แหละที่สตรวอง ยืนเคียงข้างพี่อาร์มด้วยการช่วยดูไพ่ของไอ้พี่ไผ่แล้วใบ้ให้เป็นระยะ

น้ำจิ้มซีฟู้ดฝีมือพี่จีนยังอร่อยเด็ดเหมือนเดิม ผมเล่นกีตาร์ เพลงสายลม แสงดาวอะไรไปเรื่อย ไม่มีความหมาย ไม่มีเจตนา จากช่วงเย็นจนตะวันตกดิน ยิ่งดึกทำนองก็ยิ่งคึก เสียงดังขึ้น เลือดสูบฉีด เริ่มเข้าสู่ภาวะกรึ่มแต่ไม่ได้เมาพับจนคุยกันไม่รู้เรื่อง

“ไอ้ว่านน่ะ มันเคยเป็นไส้เลื่อนตอนเกิด” พี่ไผ่เริ่มแฉผมหลังจากไม่มีอะไรจะเล่า เรื่องนี้ผมได้ยินมาหลายรอบ ชินชาเหลือเกิน แต่สำหรับคนอื่น ๆ ดูตื่นตาตื่นใจอย่างประหลาด

“ไส้เลื่อนตอนเด็กเลยเหรอ”

“เออ ถ้ามันร้องไห้ ไข่จะบวม ใส เหมือนจะแตกให้ได้”

“เชี่ยว่านไข่ใหญ่”

“พ่อมึง” ผมด่า แต่ปล่อยให้พี่ไผ่พูดต่อ

“เออ ทุกคนเลยไม่มีใครกล้าขัดใจมัน ผ่าตัดตั้งแต่เล็ก มีแผลเป็นด้วยมั้งถ้าจำไม่ผิด ตอนนี้หายหรือยังวะ ขอดูหน่อย”

“ไม่ได้โว้ย” ผมตะครุบกางเกงยางยืดตัวเองไว้ทันที ไอ้พี่ไผ่ก็พยายามทำในสิ่งตรงกันข้าม สู้กันไป ๆ มา ๆ ก็พากันล้มออกนอกเสื่อ “พี่ไผ่จะมาขอดูไข่น้องว่านสุ่มสี่สุ่มห้าได้ไงวะ”

“โตแล้วเหรอมึงน่ะ”

“โตแล้วสิ” ผมบ่นงุบงิบ ก่อนโดนพี่ไผ่ดึงไปจูบหน้าผาก

“คิ้วยังสูงเท่าปากกูอยู่เลย”

“เพราะนั่งเหมือนกันต่างหากเล่า”

“แต่มึงเป็นน้องกูนะน้องว่าน” พี่ไผ่แม่งเมา ดึงผมไปกอดอีกครั้งแล้วหอมฟอดใหญ่ “ตอนเด็ก ๆ กูเคยจับมึงใส่เสื้อผ้าของพี่จีนด้วย ตอนนั้นไม่เห็นจะดื้อ ใส่กระโปรง ตั๊ลล๊าคคค”

“จริงอะ มีรูปหรือเปล่าพี่ไผ่” ไอ้โต๋ หุบปากไปเลย!

“มี ๆ กูอัดใส่กรอบไว้เลย ที่จริงกูอยากมีน้องสาวนะ แต่มีไอ้ว่านก็ไม่ต่างกันเท่าไร เดี๋ยวมา”

“พี่ไผ่เป็นบ้าอะไรของพี่วะ นั่งลงเถอะน่า เมาจนเดินเป๋แล้ว”

“ม่ายมาว” ทำไมต้องทำเสียงยานคางตอนปฏิเสธด้วย “เพื่อน ๆ มัธยมเคยเห็นหมดแล้ว น้องกูน่ะ น่ารักใช่ไหมล่ะ”

ไอ้พี่ไผ่ออกแนวอวดน้องอีกครั้ง พี่อาร์มหัวเราะ แต่ก็พยักหน้ายอมรับ “ว่านน่ารักจริง ๆ นั่นแหละครับ”

“ตอนปอสองมันเป็นไข้เลือดออก เกือบตาย คราวนี้ใคร ๆ เลยยิ่งโอ๋มันเข้าไปใหญ่ แต่ก็นะ ไอ้น้องว่านมันเป็นเด็กตอแหล คิดว่ากูไม่รู้เหรอ มันชอบอ้อน แต่กูก็ชอบเวลาน้องว่านอ้อน มันเคยอ้อนพวกมึงไหม”

“ไม่ค่อยอะ” โต๋ตอบดี “มันมีคนให้อ้อนอยู่แล้ว”

“เหรอ มึงมีแฟนแล้วใช่ไหมน้องว่าน”

“วู้” ผมโบกมือพัดหน้า มองไอ้โต๋อย่างคาดโทษ อยากจะมาสวีทกับพี่แคนก็จริงแต่ยังไม่พร้อมเปิดตัวโว้ย “พี่ไผ่ล่ะมีแฟนหรือยัง”

“มีดิ หล่อขนาดนี้”

“เหรอ แล้ว...”

“ไอ้เชี่ยนี่แฟนมึงใช่ปะน้องว่าน” คนถามงัดนิ้วชี้มาจากแก้ว เป้าหมายคือพี่แคนที่กำลังใช้ส้อมแกะเปลือกกุ้งอยู่ ผมอึกอัก กอดกีตาร์ไว้แน่น

“เลอะเทอะแล้วพี่ไผ่”

“ไม่ใช่แล้วมึงจะกัดมันทำไมวะ”

“ก็ว่านเมา”

“แล้วที่อ้อนให้จูบในร้านเหล้าล่ะ คิดว่ากูไม่เห็นเหรอ”

เช็ดแม่ง! ผมเหลือกตามองพี่ไผ่ มันยักคิ้ว หน้าแดงก่ำเพราะพิษแอลกอฮอล์ เหลือบตามองพี่แคนทำหน้าเซ็งนิด ๆ ใช้ส้อมแทงกุ้งหย่อนลงไปในน้ำจิ้มซีฟู้ดสีเขียว เอาเข้าปากด้วยท่าทีเฉยเมย คนอื่น ๆ หัวเราะเอิ๊กอ๊าก ขณะที่ผมห้ามไม่ให้ตัวเองเหวอไม่ได้

“จูบอะไรวะ”

“มึงอ้อนไอ้แคนให้จูบ แล้วก็กระโจนไปแดกปากมัน น้ำลายเต็มหน้า กูอยู่โต๊ะมุมในสุด เห็นมึงตั้งนานแล้วเถอะ ถ้าไม่ไปช่วยดึงออกมาแฟนมึงได้งัดตีนออกมาถีบกระเด็นแล้วมั้ง”

“เชี่ยพี่ไผ่ พี่แคนไม่ทำหรอก” ตบกะโหลกพอรับได้ แต่ถีบกระเด็นว่านว่ามันไม่ใช่ หันไปมองพี่แคนอีกครั้ง รู้สึกไม่ไว้ใจนัก คนรักของผมทำปากพูดแบบไม่มีเสียงว่า ‘เกือบแล้ว’ ออกมา ว่านอยากเอาหัวจุ่มทะเลหนีความอับอาย

“สรุปคือมึงคบกันจริง ๆ”

“ก็...ไม่นานมานี้เอง”

“แม่งเอ๊ย รู้งี้กูปล่อยให้ไอ้บอยจีบตั้งนาน ถ้ามึงจะเป็นเกย์แต่แรก”

“พี่บอยอะนะ” ผมทำหน้าแขยง เป็นเพื่อนในกลุ่มพี่ไผ่ที่ชอบมารุงรังใส่ผมสมัยเรียนมัธยม พี่แคนกระแอมไอทำให้พี่ไผ่ขึ้นเสียง

“ก็มึงมันเป็นใครก็ไม่รู้ จู่ ๆ มาเอาน้องกู” วางแก้วเหล้าแล้วชี้หน้า “ไว้ใจได้แค่ไหน อยู่ไกลหูไกลตา หลอกฟันไอ้น้องว่านแล้วทิ้งหรือเปล่า เชี่ย มันยิ่งไม่ทันโลกอยู่ น้องชายผู้น่าสงสารของกู”

ไอ้พี่ไผ่ดึงผมเข้าไปฟัด หอมที่กลางหัวสองสามรอบแล้วดึงหูผมให้เงยขึ้นไปจูบหน้าผาก ไอ้เหี้ยพี่ไผ่เมาแล้วเป็นแบบนี้ทั้งปี หัวผมเต็มไปด้วยน้ำลายมัน เหม็นโว้ย

“พี่ไผ่ปล่อยน้องว่านก่อน”

“ถ้ามันทำมึงเสียใจบอกกูนะ กูจะไปถอนขนจมูกมันทีละเส้นเลย”

“รู้แล้วน่า”

“ตอนมันเอามึงใส่เจลเยอะพอไหม ตั้งหน้าตั้งตาเอาหรือทะนุถนอม”

ไม่รู้เว้ย ยังไม่เคย ผมหน้าหงิก ดันตัวเองออกจากมือปลาหมึก พี่ไผ่ยกเบียร์ขึ้นดื่มอีกแก้ว แล้วเทใหม่ฟองฟอด

“ไอ้แคน” พี่ชายคนเดียวของผมมองหน้าคู่สนทนา ปล่อยฟองเบียร์ที่ฟูฟ่องให้ยุบตัวลง พี่แคนไม่พูดอะไร มองกลับด้วยสีหน้าแบบเดิม ออกจะหน่ายนิด ๆ

“น้องว่านพามึงเข้าบ้านแล้ว มึงก็เห็นว่าน้องกูใจแค่ไหน กูยอมยกน้องกูให้เพราะน้องกูรักมึงนะ มึงเหอะ เคยคิดจะพาน้องชายกูไปรู้จักพ่อแม่บ้างไหมวะ”

“พี่ไผ่...”

“มึงเงียบเลยน้องว่าน ถ้าคนมันบริสุทธิ์ใจต้องกล้าพาแฟนไปเจอผู้ใหญ่สิวะ”

“ก็พาไปได้ ไม่ได้จะปิดอะไร แต่ว่านมันอยากไปหรือเปล่า บ้านกูไม่มีอะไร เข้าไปก็อึดอัดเปล่า ๆ”

“ใจหมา”

“ถึงเป็นพี่เมียกูก็ต่อยปากได้นะ”

“มึงไม่จริงจังกับน้องกู กูจะ...”

“เออ เดี๋ยวพาเข้าไป ไม่จริงจังจะเสียเวลาด้วยตั้งหลายเดือนเหรอ ไม่มีเหี้ยอะไรดีสักอย่าง น้องมึงน่ะ” พี่แคนพูดเสียงเอื่อย เป็นช่วงเวลาของลูกผู้ชายจะเคลียร์กันสินะ แต่ทำไมผมรู้สึกเหมือนตัวเองโดนด่าวะ

“ว่านมานั่งนี่”

ไอ้พี่หงวยเรียกเสียงดุ ผมลังเลใจอยู่ช่วงหนึ่ง แต่พี่ไผ่ไม่ว่า แค่จ้องหน้าแฟนผมนิ่ง ทุกอย่างเงียบงัน พี่อาร์ม โต๋ หรือแม้แต่ไอ้พี่โจ๊กก็จงใจหุบปากสนิทให้พี่กับแฟนผมคุยกัน

“ว่าน”

ถูกเรียกอีกครั้งผมก็วางกีตาร์โปร่งลง คลานเข่าไปนั่งข้าง ๆ คนรัก พี่แคนโอบบ่าผม ดึงให้เอนตัวเข้าหา เขาจูบที่ขมับเบา ๆ แต่ตายังมองพี่ไผ่ไม่กระดิก “จะดูแลให้ ไม่ต้องห่วง”

“ถ้าไม่เอามันแล้ว มาส่งคืนกูกับมือนะ น้องว่าน ถ้ามันทำมึงเจ็บ กลับมาให้พี่ไผ่โอ๋นะครับ”

พี่ชายผมพูดเสียงสั่น สักพักก็สะอื้น ใช้หลังมือเช็ดน้ำตาตัวเอง ส่วนมืออีกข้างยกแก้วเบียร์ที่ฟองหายหมดแล้วขึ้นมาชู “สัญญาลูกผู้ชาย”

พี่แคนยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นชนกับมัน

“สาบานเลย”

ผมนิ่งเงียบในอ้อมแขนของพี่แคน พี่ไผ่ชะโงกตัวมาบีบแก้มผมแล้วก้มหน้าลงร้องไห้ บ่นไม่เป็นภาษา สักพักก็ล้มตัวลงนอนหงาย เมาหลับไปในที่สุด

“พี่มึงนี่เมารุงรังไม่น้อยกว่ามึงเลยไอ้ว่าน” พี่แคนบ่น แกะกุ้งตัวต่อไปกินต่อ ผมมองคนที่นั่งข้าง ๆ ประโยคคำสัญญาเมื่อครู่ทำให้หัวใจพองโตอย่างประหลาด

พี่แคนไม่ใช่คนปากหวาน แต่พูดเรื่องหวาน ๆ ทีไรแล้วผมใจสั่นตลอด

“น้องว่านของกู น้องว่านของกู”

พี่ชายผมละเมอครางเสียงแผ่ว ขยับตัวมากอดหัวเข่าพี่อาร์ม รายนั้นหัวเราะ มองคนคออ่อนแล้วละสายตามามองผมกับพี่แคนยิ้ม ๆ

“เป็นคนที่ใคร ๆ ก็รักนะ ว่านน่ะ”

“เออ” พี่หงวยเป็นคนตอบ “มึงไม่ต้องมารักด้วยก็แล้วกัน”

“หึ” พี่อาร์มคนดีของผมหัวเราะในลำคอ ยกแก้วเบียร์ขึ้นจิบ แล้วชนกับไอ้โต๋ พี่แคนไม่ดื่ม นั่งกินอาหารทะเลอย่างเดียว ผมคลานมากอดกีตาร์อีกครั้ง พักหนึ่งก็เริ่มเล่นเพลง เสียงคลื่น เสียงลม และเสียงบ่นของพี่ไผ่ดังไปด้วย ผมเอนตัวไปพิงหัวไหล่คนรัก ไอ้โต๋ร้องเพลงแบบเพี้ยน ๆ ไม่มีอะไรสมบูรณ์สักอย่าง แต่นาทีนี้ผมกลับเป็นว่านที่มีความสุขที่สุด

“ขอบคุณนะพี่แคน”

เขาตอบกลับมาแค่คำว่า

“อืม”




TBC


ขอโทษที่มาช้าค่ะ ขอโทษจริง ๆ สัปดาห์ที่ผ่านมาเจออะไรแย่ๆเยอะ ปรับสภาพตัวเองไม่ทัน มีอุบัติเหตุนิดหน่อยด้วย วันนี้ว่างลงเลยรีบเลย ขอโทษที่ทำให้รอกันน้า
ตอนนี้พี่ไผ่ของน้องว่านก็มาสายที่เดาได้ไม่ยาก นังรักของนัง แต่นังยอมเพราะนังแคร์ว่าน #ทีมพี่ไผ่ ตอนนี้พี่ไผ่หล่อฝุดๆเลยยย

[เจ้าหญิงขี้ลืม]

สมแล้วที่เป็นพี่น้องกัน พี่ไผ่กับน้องว่าน รั่วทั้งคู่
ฮาจริงๆ

[mild-dy]

พี่ไผ่เมาแล้วรุงรังจริงๆนั่นแหละ 
หาคู่ให้พี่ไผ่หน่อยสิ   

[momoshiro]

พี่ไผ่พี่อาร์ม เปล่าคิดนะแค่คนเมารุงรังเไปกอดเข่าชาวบ้านเฉยๆ -,,-  #ทีมพี่ไผ่ นับว่านไปรุงรังกับพี่แคนเถอะค่ะ เชิญ~~

จะเอาพึ่ไผ่!!~ นังน่ารักกกกกกกกกกกก

[milkteabeige]

พี่ไผ่นี่เป็นตัวฮาแซงหน้าพี่โจ๊กไปแล้วววว ฮาหนักมากจริงๆ

พี่อาร์มดูหล่ออ่าาาา

[mypink801]

พี่ไผ่น่ารักกก เป็นพี่ที่รักน้องว่านมากกก 
นังน้องว่านน่ารัก อยู่ใกล้ใครๆก็รักก็เอ็นดู
ตอนนี้แอบเขินพี่แคน อยากได้แบบนี้มั่งอ่าาา 

[iceman555]

 

[dukdikdukdik]

พี่แคนหงวยมาแล้ววววว พี่ไผ่ของน้องว่านน่ารักจังเลยอะ รักน้องมากเหลือเกิน ปลื้ม ๆ

[Jitsupa_milk]

น้องว่าน มีแต่คนรักงี้ พี่แคนไม่หึงตายเหรออออ 

[toou]

พี่ไผ่น่ารักอ๊าาาาาาาาาาา
พี่ชายที่แสนดี ทำไมเท่ห์และน่าเอ็นดูขนาดเน๊!!
พี่แคนพูดน้อยมากเลยอ๊า คิดถึงงงงงงงง
ผ่านด่านพี่ชายแล้วน๊าาาาา

[Nankoong]

พี่ไผ่....นางรักน้อง....


และรุงรังพอกัน!!!!...555