หัวข้อ: พี่เลี้ยงไอ้หล่อ up...ตอนที่.33.(01.02.16)กลับมาทำไมฉันลืมเธอไม่หมดแล้ว

[cavalli]

 

[Psongtt]

ตอนที่8.1

 
..
...
ผมที่มาบ้านไลท์ตอนเช้าของทุกวันแต่วันนี้ผมแทบสงสัยนิดๆเมื่อคืนวานที่มันพากันไปทำโปรเจคคอนโดโว ตัวไลท์ยังไม่กลับมาสักทีอย่าบอกนะว่าค้างที่นั้น และไอ้เสบียงตอนเช้าที่ผมเตรียมมาทำก็งดดิแถมวุ้นผลไม้ลอยแก้วหลายชิ้นอีก อย่างงี้ต้องโทรถามสายถ้าโทรหาไลท์ไม่มีสัญญาณตอบรับหรอก
ตู้ดดด ตู้ดดด
[อ่อ ครั...บ]
เสียงอิดโรยมากแต่ก็ละสังขารรับสายผมได้ดี
"โวนี้พวกเรายังไม่กลับอีกหรอ พี่ไม่เห็นไลท์กลับมาเลย"
[ครับ เมื่อคืนกว่าจะคิดแผนงานได้ก็ปาไปตีห้าเกือบหกโมงแน่ะ]
"งั้นหรอ...งั้นช่วยบอกพี่ได้ไหมว่าคอนโดที่เราอยู่กันอยู่แถวไหน เดี๋ยวพี่ดูแลของกินตอนเช้าของพวกเราเอง..."
[อ่ะจะจริงดิ...พี่ งั้นมาตามที่ผมบอกเดี๋ยวลงไปรับเองนะ]
...
....
พอถึงที่หมายผมก็หาที่จอดรถเสร็จก็หอบของหวานคาวเต็มไม้เต็มมือพอรู้ว่าต้องทำมื้อใหญ่เลี้ยงเด็กวิศะวะเป็นสิบกว่าคน
"อ่ะ พี่บลูโฮ้นี้เอามาเลี้ยงกี่บ้านเนี้ย"
"หึ บ้านเดียวแต่คนในบ้านมันตัวยักษ์เอง ฮ่าๆๆ"
โวไม่ต่อกลับแต่เอาของจากมือผมไปถือนิดหน่อย อ่ะ จริงดิคอนโดโวไม่น่ามีข้าวสารแน่ต้องแวะออกไปซื้อซุปเปอร์แถวนี้สักหน่อย
"รอแปบนะโวพี่ขอไปซื้อข้าวสารก่อน"
"ไม่ต้องหรอกพี่ห้องผมมียันของสดอ่ะ เพราะผมก็ทำกินเองบ่อยๆ"
"ทำเองเป็นด้วยดีเลยมีลูกมื้อช่วยพอดี ปะๆรีบไปทำกันเถอะ"
แล้วผมกับโวก็มุ่งหน้าขึ้นห้องกัน

หือ อะไรเนี้ยนี้มันซากศพยักษ์ชัดๆอะไรจะอิดโรยนอนที่พื้นกันแบบน่านน ดีพื้นที่ห้องกว้างไม่งั้นไม่มีที่เดินแน่ๆ
ส่วนร่างไลท์ก็นอนบนโซฟาลักษณะนอนดีกว่าเพื่อน
"หึ สภาพนี้ดูไม่ได้วะปะโวเราไปทำกับข้าวกันดีกว่า"
"ครับ"
ผมที่กำลังเตรียมของส่วนโวก็เตรียมล้างข้าวหุง
โอ้ะโฮ่ะ หุงเยอะมากแต่อยากถามว่าพอเรอะวะ
...
....
หลังที่อาหารมื้อเช้ามื้อใหญ่เหมือนเตรียมออกรบเสร็จผมกับโวก็ต้องแบ่งกันไปปลุกเหล่าทหารให้ฟื้นคืนชีพมาเอาเสบียงเข้ากระเพราะเหล็กนั้น
ผมเริ่มจากไอ้ตัวดีของผมก่อน
"ไลท์...ตื่น ไลท์ตื่นเร็วตื่นๆ"
"อือ..."
ผมนั่งยองเอามือสะกิดปลุกมันผลกลับมาคือคราง
ฮึ่ม สะกิดและเรียกดีๆไม่ตื่นใช่ไหมเมื่ออารมณ์ที่ขาดสะบั้นผมก็เอามือมาจับแก้มมันอย่างเหนียวสองข้างแล้วก็....
"ไลท์ตื่นๆๆๆ โว้ยยย!!"
ผมเขย่าหน้ามันแบบบ้าคลั่งไม่ตื่นดีๆต้องเจอแบบนี้!
"เอ่อๆ แม่งอะไรวะ ห่ะมึงมานี้ได้ไง!?"
"โทรถามโวตอนเช้านี้"
ผมพูดพลางเดินไปในครัวไอ้เด็กนั้นก็ลุกนั่งบิดตัวแต่ว่าลักษณะเสียงที่ผมเรียกปลุกคงเสียงทรงอำนาจมากเอาซ่ะที่เหลือลุกมาอย่างอัตโนมัติ
ส่วนคนที่ชอบจ่อกับผมที่นึกขึ้นได้ว่าชื่อเซ็นก็ทำหน้าอึนใส่ผมจะอ้าปากถามแต่ก็ยังอึนต่อไป
"นิมึงว่างก็โทรมาหากูมากวนอะไรเพื่อนกูห่ะ!"
งื้อว้ากกูทามม่ายแสบแก้วหูแม่งมายืนข้างเมื่อไรก็ไม่รู้เนี้ย
"มันแสบหูนะไลท์แล้วไปล้างหน้าบ้วนปากซ่ะ จะได้มากินข้าวพร้อมกัน"
"เอ่อๆ อย่ามาสั่ง"
มันก็ไปง่ายๆส่วนผมก็มีหน้าที่เตรียมจานช้อนให้พอดีคน
"มะผมช่วย"
โวที่เพิ่งถอดร่างมาในคราบชุดไปรเวทเสร็จก็ยืนช่วยเตรียมจานกับผม
"อ่อ เมื่อกี้ผมเห็นพี่ปลุกไอ้ไลท์แล้วโหดใช่เล่น"
"หึ ต้องแบบนี้ละปลุกดีๆไม่ตื่นหลานที่พี่ดูแลมาแต่ละคนเป็นโรคตื่นเช้าทุกคนต่อให้นอนจนฟ้าสางแค่ไหนตื่นต่ำสุดก็แปดโมงครึ่ง"
"โฮ้ผมอยากตื่นให้ได้แบบนี้พี่ช่วยผมได้ป่ะละ"
ผมไม่ตอบได้แต่ยิ้มนิดๆให้มันแล้วยกจานไปที่โต๊ะญี่ปุ่นที่ต่อเรียงกันสี่ตัวส่วนมันก็ยกตาม
"โฮ้เฮียวันนี้มันอะไรไหงเฮียมาทำกับข้าวเยอะแยะให้พวกผมเนี้ย"
"เฮียบลูนี้แม่ศรีเรือนชะมัดสนใจเข้าเรือนกับผม โอ้ย ไอ้เชี่ยไลท์ตบหัวทำไมห่ะ!"
"รีบๆแดกซ่ะเดี๋ยวไปเตรียมตัวเข้ามอ.อีก"
อ่าว วันหยุดต้องเข้าไปมอ.ด้วยหรอเนี้ย
↓↓↓

[Psongtt]

ตอนที่8.2

 
..
....
ผมไม่ถามอะไรมากกับคนที่โบกหัวชาวบ้านเสร็จไอ้ตัวดีก็ลงมานั่งข้างๆผม
"เถื่อนแต่สายเชียว เอ้ากินกันใครช้าอด!"
"คร้าบ~"
..
....
พอเหล่าทหารได้เสบียงไปเลี้ยงกระเพราะเหล็กกันถ้วนหน้าก็ต่างแยกย้ายไปที่ของตน
ซึ่งก็ร่วมผมด้วยที่ตอนไลท์เข้ามอผมก็ต้องอยู่ที่ของตัวเองแต่ต้นฉบับเสร็จแล้วทำไรดีหว่า อ้อ ไปเล่นที่อู่เฮียบอยกับต้นน้ำดีกว่าว่าแล้วก็ขับรถดิ่งไปอู่เฮียทันที
..
...
ปี้นนน ปี้นนน
"โอ้ย อย่าเปรี้ยวดินี้ถิ่นใครรู้ไว้ด้วยเฮียบลู"
ฮ่าๆๆ ไม่ได้มากวนตั้งนานมาถึงผมก็บีบแตรรถร้องเรียกหน้าอู่ทันที ส่วนคนที่ทักก็เป็นเหล่าลูกน้องเฮียบอยที่สนิทกับผมเหมือนเพื่อนเล่น
"ไงอู้เรอะพวกมึงเดี๋ยวกูฟ้องเฮียบอย"
"เที่ยงแล้วเถอะเฮียอย่าสร้างงารป้ายสีเป็นงานอดิเรกดิ"
ปากหมาใช่เล่นไอ้พวกนี้
"หึ กูว่าแล้วเสียงแตรสะนั่นแบบนี้มึงต้องมานี้แน่ๆ"
"เฮี่ยยยย แล้วหลานผมอ้ะ"
เฮียมาปุบผมผมเข้าประเด็นความคิดถึงทันที
"เรียกดีๆอย่าตกไม่งั้นกูไม่ได้มีที่ยืนแน่ ต้นน้ำไปเที่ยวกับไอ้ธารเดี๋ยวก็กลับมาแล้ว"
ธารหรือสายธารเป็นลูกคนโตของเฮียบอยตอนนี้ก็พร้อมจะเข้ามหา'ลัยตามไอ้ข่าแล้วเช่นกัน เด็กเดี๋ยวนี้แปบเดียวก็จะเป็นผู้นำแล้วเนอะ
"ฮ่าๆๆๆ มีคนพาเที่ยวแบบนี้แล้วผมเป็นหมาหัวเน่าเลยดิ เอ่อเฮียนี้วุ้นผลไม้ลอยแก้วเพิ่งทำเป็นเมื่อวานนี้"
"กูก็เลยได้ชิมคนแรกใช่ปะ แหมเด็กดีๆมะกูขอจุ๊บดิ"
"ไม่อ่ะพวกเพื่อนกลุ่มไลท์ได้ชิมก่อน"
เฮียบอยกำลังยื้นหน้ามาจุ๊บก็หยุดทันที
"โกหกถนอมน้ำใจกูหน่อย"
จะถนอมทำไมในเมื่อน้ำใจไม่ใช่ของสด อ่ะคึ
ผมทำหน้ามึนใส่เฮียเสร็จเฮียก็ทำหน้ายู่ตอบแล้วเข้าในห้องทำงานผมก็ไม่ตามไปหรอกนั่งดูไอ้รุ่นน้องเก่าที่เคยแว้นกันที่บ้านเกิดผม มันก็ทยอยเข้ามาในกรุงมาเป็นเด็กช่างไม่พอยังมาทำงานอู่อีก เอ่อๆดีเฮียผมจะได้ไม่ต้องหาคนแปลกหน้ามาทำงานบ่อย
"เฮียว่างเรอะ เอ้านี่มาลองปะยางดิ"
"เดี๋ยวกูก็โบกหัวหลุดทำไปกูจะเป็นกำลังใจให้"
"โฮ้ แค่กำลังใจเปลี่ยนเป็นหวานใจได้ไหมจ๊ะ"
"ฮิ้ววววว"
กูจะอ้วก
โครม!
กะลอนน้ำมันมาจากใด?
"ทำงานกันเงียบๆเลยพวกมึง ไอ้บลูมึงมาอยู่กับกูเลย!"
เฮ้อ ผมมาที่นี้ทีไรที่นี้ครึกครื้นตลอด
"ครับๆ"
แล้วผมก็เดินตามเฮียไปในห้องทำงาน เข้าไปก็ไม่มีอะไรทำนอกจากนั่งเล่นคุกกี้รันแข่งไอ้เด็กนั้นมันท้ามาทางไลน์ครับผมเลยต้องสนอง
"เหลืออีกสองวันสินะที่มึงจะหมดเวลาทดลองกับไอ้เด็กนั้น เป็นไงมันพอดีขึ้นกว่าวันแรกไหม"
"ก็นิดนึ่งอ่ะฟังผมขึ้นมานิดนึ่งแต่ไอ้นิสัยว้ากไม่มีเหตุผลนี้แก้ยากว่ะ"
คิดกี่ทีมันก็ยากที่จะแก้หรือมันเป็นอย่างงี้เพราะเคยเป็นพี่ว้าก
"เอาน่าเต็มที่ก่อนไม่ไหวก็พอ"
"อ่ะเค"
..
....

ตี่ดิ่ง
Liesgo!:เสร็จแล้วหิว
อุต๊ะ รายงานกันก็เป็น
Bluer:อื้มงั้นเดี๋ยวพี่พาไปหาร้านที่อร่อยกินแล้วขี่รถมาตามที่บอกแล้วกัน
Liesgo!:ไม่ต้องเดี๋ยวกูไปรับที่บ้านอยู่บ้านใช่ไหม
จะมารับ ตลกวะ
Bluer:เอ้ยไม่ต้องพี่ไปเองตอนนี้อยู่ข้างนอก
Liesgo!:บอกกูมาเดี๋ยวไปรับก่อนที่จะกูอารมณ์เสีย
ที่มึงว้ากใส่กูทุกวันไม่ใช่มึงอารมณ์เสียหรือไง แต่สุดท้ายก็ต้องยอม
Bluer:เอ่อๆยอมงั้นมาแถว...
Liesgo!:เอ่อรอกูแปบเดี๋ยวไปรับ
พอรู้เรื่องผมก็เตรียมตัวจะไปรอหน้าอู่รอไอ้เด็กนั้น
"เฮียฝากรถด้วยเดี๋ยวไอ้เด็กนั้นมารับ"
"เอ่อ แต่พวกมึงเริ่มสนิทกันแล้วนิเดี๋ยวก็คงสำเร็จในไม่กี่วันนี้หรอก"
"เฮียนิมันยังยากกว่าที่คิดนะ"
เฮียบอยไม่ตอบอะไรนอกจากยักคิ้วนั้นให้ผมก็ทำหน้ายู่ตอบแล้วเดินไปนั่งเล่นกับไอ้พวกนั้นขณะที่รอไลท์
"เฮียบลูมาเป็นกำลังใจผมหรอ"
"ทำงานไปเถอะว่างปากแซวเดี๋ยวกูเรียกเฮียบอยมาคุ้มพวกมึง"
"ใจร้าย"
แล้วมันก็ก้มหน้างานต่อไป

↓↓↓

[Psongtt]

ตอนที่8.3

 
..
....
ไม่ถึงสามสิบนาทีก็มีไบท์คันงามมาจอดออที่หน้าอู่ดูออกเลยว่าเป็นมันแน่ๆ ผมก็เลยเดินเข้าไปทักก่อน
"ไงไหวเปล่าเรา"
ผมดูไม่ออกเพราะใบหน้าที่แสดงอยู่ภายในหมวกกันน๊อคสีดำเท่านั้น แต่ผมก็เดาออกนะเพราะเรียนคณะและภาคนี้แถมยังเป็นประธานสโมสรอีก(ผมได้ยินเซ็นพูดในตอนกินข้าวตอนเช้ากัน)มันต้องหนักและเหนื่อยเป็นธรรมดา
"....ไหวน่าขึ้นมาบอกทางร้านที่จะไปแล้วกัน"
"อื้ม"
"ฮิ้วววว เฮียบอยเฮียบลูมีสามีแล้วคร้าบ"
โอ้ยย กูละเซ็งกับพวกห่านนี้ชะมัดผมหันไปค้อนใส่มันเสร็จก็กระโดดขึ้นซ้อนท้ายเกิดมาเตี้ยเลยต้องกระโดดขึ้นไบท์อย่างอนาจ
..
...
พอผมบอกชื่อร้านที่จะไปเสร็จเราก็สั่งกับข้าวมาเยอะเต็มโต๊ะ คนสั่งคือไลท์สีหน้าอิดโรยและหิวนอนแต่ยังคงความหล่อแต่แบบนี้ก็หน้าสงสารนะ
"อ่ะกินเยอะๆนะ วันนี้เป็นไงบ้าง"
ผมตักกับข้าวใส่จานข้าวไลท์ที่ตอนนี้ข้าวกำลังหมดอย่างเร็วสงสัยพักเที่ยงไม่ได้กินอะไรแน่เลยนี้ก็สี่โมงกว่าๆ เพิ่งมากินตอนนี้ผมกลัวว่าไลท์จะเป็นโรคกระเพราะชะมัด
"ก็เรื่อยๆเดี๋ยวก่อนกลับกูจะไปกินเหล้าปั่นที่ร้านนม มึงก็ต้องไปด้วย"
"หึ นี้ขนาดอิดโรยยังว้อนเหล้าเนอะ เหมือนจะรักเหล้ามากกว่าสุขภาพนะถ้าเป็นหลานพี่ พี่คงเตะคว่ำแล้วมั้ง"
"อย่าบ่นกูมากน่าก็เมื่อวานกูยังไม่ได้เที่ยวเลยนิ แถมวันนี้วันหยุดกูต้องเที่ยวเป็นปกติดิ"
ผมไม่ต่อกลับนอกจากส่ายหัวกับพฤติกรรมมันแล้วก็กินต่อส่วนไอ้ตัวดีก็ทำหน้าหง่อยใส่เพราะเหตุผลใดผมไม่รู้หรอก
..
หลังที่เรากินเสร็จไลท์ก็ชวนผมแวะร้านไอติมแถวตรงนั้น แต่ว่าไลท์ก็มีกิจการร้านแบบนี้นี่น่าทำไมไม่ไปกินร้านตัวเองอ่ะ
เฮ้อ คอยสั่งสอนรวบยอดตอนนี้ผมต้องกินฟองดูว์ชุดใหญ่ให้หมดเพราะดันเผลอสั่งพลาด ส่วนคนตรงข้ามก็กินบราว์นี่กับไอติมนมขาวชุดใหญ่เหมือนกัน
"นี่มึงทำไอติมเป็นเปล่า"
หือ ชวนผมคุย
"ไม่อ่ะยังไม่ลองดูเลย"
ผมตอบพร้อมกับเอากีวีหันชิ้นจุ่มช๊อคโกแลท คิดอย่างไงถึงทำถามเรื่องของกิน
"ทำไมอยากกินว่างั้น"
"เอ่อ มั้งเห็นมึงชอบทำไม่ใช่หรือไง"
มันก้มหน้าก้มตาบอก อย่างกะเขินสาวแต่ระดับมันไม่น่าเขินนะอยากจะถามตรงๆว่ามันมาแนวไหนวะ
"หึ จะให้พี่ทำทำไมในเมื่อเราก็มีร้านไอติมเป็นของตัวเองนิ พี่ว่าน่าอิจฉาออกนะคนที่มีแบบนี้โดยไม่ต้องลงมืออะไร"
"มึงรู้เรื่องนี้..."
ผมไม่ตอบเอียงคอยิ้มหวานให้มันนิดๆส่วนคนที่โดนล้วงพุงมันก็ทำหน้าแปลกใจนิดๆแต่ก็กลับมาขรึมโหมดเดิม
"หึ ก็นะมึงรู้ก็ไม่แปลกแม่กูคงบอกสินะ...เอ่อ กูมีธุระกิจที่แม่กูทำให้ดูแลแต่กูไม่ชอบธุระกิจกูแค่อยากทำสิ่งที่กูชอบ"
ผมเข้าใจวัยรุ่นทุกคนเริ่มอยากปูทางด้วยตัวเองมากกว่าที่จะคอยให้พ่อแม่ปูให้
"พี่เข้าใจ...แต่เรายอมท่านไปก่อนสักพักพร้อมกับทำสิ่งที่เราชอบให้สำเร็จแล้ววันนั้นท่านจะยอมสิ่งที่เราชอบ พ่อแม่เรายอมรับฟังเสมอพี่เชื่อนะแล้วเมื่อท่านเริ่มรับฟังเราก็พร้อมที่จะระบายมันออกมาด้วย เอ้า อ้าปากกินดู"
ผมจิ้มสตรอเบอร์รี่ที่จิ้มช๊อคโกแลทเสร็จก็จ่อปากเตรียมป้อนคนตรงหน้า ไลท์ก็ยอมรับเข้าปากง่ายๆนิถ้าผมเอายาพิษให้กินคงจะยอมนะ
"ขมวะ...แต่กินไปก็เริ่มหวานแล้ววะ"
"ใช่ไหมละชีวิตไม่ได้หวานตั้งแต่เริ่ม...ค่อยเป็นค่อยไปเดี๋ยวก็หวานเอง"
จะขมนิดๆก็ไม่แปลกเพราะผมสั่งเน้นช๊อคโกแลทขมถึงจะสั่งเมนูผิดแต่ไอ้ช๊อคโกแลทขมนี้เป๊ะเลย แต่สิ่งที่บอกไลท์เมื่อกี้เจ้าตัวคงเปิดใจฟังนะเพราะหลังผมพูดเสร็จมันก็หน้าก้มตากินเฉย
"บลู"
เอ๋ เรียกชื่อผม
"หือ"
"อะอะไรไหงยิ้มอย่างกะคนบ้าวะ"
อ่าวก็คนมันมีความสุขที่เด็กเรียกชื่อนิ
"ทำไมยิ้มไม่ได้?"
"มะไม่ใช่....กูแค่จะบอกว่าค้างกับกูนะพรุ่งนี้ลองทำไอติมนมขาวกินกัน"
"อ้อ ได้สิ"
TBC..

[Psongtt]

ตอนที่9.1

 
...
หลังจากที่ผมตกลงค้างที่บ้านไลท์ผมก็นึกว่าจะปล่อยให้ผมกลับไปเอารถที่จอดตากแดดตากลมที่อู่และเสื้อผ้าเพื่อเปลี่ยนบ้าง แต่ไม่เลยมันพาผมไปโซ้ยเหล้าปั่นไปสามรสและฟินกับบารากุก็พากลับไปนอนบ้านมันเลย
จะถามว่าผมนอนตรงไหนของส่วนบ้านไลท์นะหรอก็ห้องเดียวกับมันนั้นแหละและเสื้อผ้าก็ของมันผมก็อย่างไงก็ได้ตื่นขึ้นมาผมก็จะได้ปลุกไอ้เด็กนี้พอดี
..
...
นี้ก็เป็นวันที่หกที่ผมมารู้จักและมาเป็นพี่เลี้ยงของไลท์
ผมตื่นมาเจอหน้าที่หล่อคมสิ่งที่ดึงดูดสาวได้ดีผมละรู้สึกเสียด้ายชะมัดหน้าตาก็ดีแต่ไอ้นิสัยนี้ต้องปรับเปลี่ยนหน่อย
คงต้องปล่อยนอนไปสักพักหน้าที่ตอนเช้าแบบนี้ต้องทำข้าวเช้าแต่ว่าทำไมของเหลือแค่นี้อ่ะแครอทกับแฮมเนี้ยนะ เฮ้อ งั้นข้าวเช้าเป็นข้าวผัดแฮมแล้วกันเห็นชอบบ่นดีนักว่าไม่เอาข้าวต้ม

พอทำอะไรเสร็จเรียบร้อยแม้กระทั่งอาบน้ำเปลี่ยนเป็นชุดของไลท์เหมือนเดิมผมก็ทำเหมือนเดิมคือปลุกไอ้ตัวดี
"ไลท์ตื่น"
"รู้แล้วขออีกห้านาที"
ขอไปก็นอนไม่อิ่มหรอกอย่ามาเยอะตื่นไปก็หมดเรื่อง
"ไลท์ตื่น ไลท์ตื่นได้แล้วเมื่อวานเราก็นอนเร็วนะไลท์ เฮ้อ"
ไม่ตื่นเอาให้เลยทั้งทีเมื่อวานก็นอนพร้อมกับผมแท้ๆตอนสี่ทุ่มกว่านี้มันดึกมากสำหรับวัยอย่างไลท์หรือไงกัน
เอาละปลุกดีๆไม่ได้ต้องเจอไม้เด็ดเมื่อคิดได้เช่นนั้นผมก็มุ่งไปที่โต๊ะวางของทั่วไปที่ไม่ใช่โต๊ะเรียนที่อยู่มุมห้อง สูงเลยเอวผมไปนิดแล้วขออณุญาติขึ้นไปเหยียบบนพื้นโต๊ะหน่อยนะเมื่อเล็งเป้าหมายที่นอนแผ่อยู่บนเตียงใหญ่นั้นผมก็เหินฟ้าลงไปที่คนนอนทันที
"ตื่นเดี๋ยวนี้!!"
"อ๊อก อ่ะโอ้ยยย อะไรของมึงเนี้ยแม่งโครตจุกเลยวะ"
ผมว่าแล้วมันต้องลุกขึ้นมาบ่นส่วนผมตอนนี้กลิ้งตกลงมาข้างล่างแล้วครับเพราะว่าตอนที่ไลท์กระเด้งลุกมามันทำให้ผมที่ทับร่างมันอยู่ก็กระเด้งลอยมาอยู่ข้างล่างนี้แหละ
โอ้ยยย ทำไมแรงเยอะจังวะ
"ไง ตื่นสักทีนี้พี่จะหมดไม้ตายที่จะปลุกแล้วนะ"
ผมนี้ลุกขึ้นแบบทุลักทุเลเลยละ
"เรื่องของมึงจะได้เลิกปลุกกูสักที"
"เอาน่าๆปะไปอาบน้ำและมากินข้าวกันเถอะ พี่จะออกไปหาซื้อของมาลองทำไอติมนมขาวเดี๋ยวมาแปบนะ"
"แล้วมึงไปอย่างไงแดกข้าวก่อนกูหรอหะ!"
จะถามหรือจะว้ากเนี้ย
"แท็กซี่หรือเมเครื่องก็ได้พี่ชิลๆส่วนของกินพี่กินก่อนแล้วขี้เกียจรอเราตื่นงั้นไปละ"
"เชี่ยได้อีกครั้งหน้ารอกินด้วยกันด้วยอย่าทำนิสัยแบบนี้กูไม่ชอบ แล้วรอกูแปบไปด้วยกันนั้นแหละกูก็ไปข้างนอกเหมือนกัน"
ผมก็ไม่ตอบอะไรนอกจากนั่งรออ่านวรรณกรรมรอไลท์ที่อาบน้ำและมากินข้าวให้เสร็จสิ้น
"ไปดิ บอกมาว่าจะไปไหน"
"หึ ไป.....แค่นั้นแหละ"
"เอ่อๆ"
ผมก็ตามมาซ้อนท้ายเสร็จไลท์ก็เล่นบิดออกตัวจนผมแทบหงายหลังตกดีที่คว้าเอวมันทัน
"หึ ไม่ตกลงไปด้วยบุญเนอะ"
แกล้งกันนิหว่า
"ฮึ้ย"
"เฮ้ยๆๆ เอามือออกเลยนะมึงแม่งสยิวสัด!"
"ฮ่าๆๆๆ"
เนื่องจากอยากแก้แค้นคืนมือผมมันไปไหวกว่าความคิดจึงลงมือหยิกจุดนมไอ้คนขับอย่างเต็ม ผลตามมาคือทำท่าสะบัดให้มือผมหลุดจากนมมัน ฮ่าๆๆๆ ทำอย่างกะผมใจจืดใจดำผมทำนิดเดียวผมก็ปล่อยแล่ว
..
...
เมื่อมาถึงร้านที่ผมต้องการผมก็เดินดูของไปเรื่อยๆแต่ไอติมนี้ต้องใช้อุณหภูมิต่ำและพอดี งั้นลองไปรบกวนคนที่ร้านของไลท์ดีกว่าบวกกับพาไอ้เจ้าของร้านที่ไม่ชอบแสดงตัวตนให้พวกลูกน้องรู้ตัวตนสักหน่อยดีกว่า
"ไลท์เราจะไปร้านไอติมของไลท์คงไม่ว่ากันนะเพราะที่นั้นช่องแช่มันดีกว่าตู้เย็นธรรมดา"
ไอ้เจ้าของร้านก็ทำหน้าคิดหนักเลยสงสัยไม่ชอบแน่ๆ
"เอาดิกูจะได้หาอะไรกินระหว่างรอมึงทำด้วย"
หึตอบได้ดีแต่ว่า
"อยากกินอย่างเดียวแต่ไม่ช่วยพี่ก็ทำไม่ไหวหรอกนะ นี้มันไอติมนะไลท์ไม่ใช้ของที่พี่ถนัดสักนิดถ้าไม่ช่วยพี่ก็ขอยกเลิก"
↓↓↓

[Psongtt]

ตอนที่9.2

 
..
...
"ห่ะ เอ้ยมึงอย่ามาตลกนะเว้ยกูทำไม่เป็นจะต้องช่วยมึงทำไม!"
ฮ้อย แก้วหูจะแตกแล้ว=^=
"แค่มาเป็นลูกมือเท่านั้นถ้าไม่เอาพี่ก็ไม่ทำ ถ้าไม่ลองแล้วจะเป็นไหมปากเอาแต่พูดว่าไม่เป็นนั้นแหละอ่อน"
"เฮ้อ เอาอีกแล้วเอ่อๆช่วยก็ช่วยแต่แค่นิดเดียวนะ"
"อื้ม ดีมาก"
ให้รางวัลสักหน่อยผมเลยหยิกแก้มมันเบาๆเป็นรางวัลอันดีงาม ฮ่าๆๆ
ทำอย่างกะมันคือต้นน้ำเนอะ
ส่วนคนที่โดนกระทำก็ทำหน้ามุ่ยแต่ก็เก็บอาการเขินนิดๆผมดูออกนะ
พอเล่นกับมันเสร็จก็เดินเลือกซื้อของอย่างจริงจัง
..
...
ตอนนี้ผมก็มาอยู่หน้าร้านไลท์แล้วแต่ไอ้เจ้าของลีลาท่ายากเยอะกว่าจะลงจากรถเข้ามาในร้านได้นี้กินเวลาไปเยอะส่วนผมที่ต้องรอก็หงุดหงิดที่ถือของเต็มมือมายืนรอมันเนี้ย เลยใช้สายตาพิฆาตจ้องมันไปสามวิเจ้าตัวเลยลงมาจากรถและเดินตามมาอย่างง่ายดาย
"ยินดีต้อนรับค่า....อ่ะ คุณบลูไม่มีมาตั้งนานเลยนะคะแล้วต้นน้ำละคะ"
ตั้งนานของเธอนี้มันแค่ห้าวันของผมเองนะ
"หึ ไม่คิดถึงผมหรือไง"
หยอดสักหน่อย
"คุณบลูนิ...อ่ะ คุณไลท์วันนี้มาดูร้านหรอคะยินดีต้อนรับคะ รับเครื่องดื่มอะไรดีคะ"
ดีจังที่พนักงานยังจำใบหน้าเจ้าของที่ไร้ตัวตนของพวกเธอได้
"ไม่เอา แค่จะทำไอติมเท่านั้นแหละ"
"ทำไอติม...อ่า คะ"
พนักงานสาวทำหน้างงใหญ่แต่ผมก็แค่ยิ้มนิดๆให้เธอหายงง
"พี่ขอรบกวนหน่อยนะเจ้าของร้านเขาอยากกินของทำมือ"
"ปากมากแล้วรีบมาทำซ่ะ!"
"ครับๆ"
..
...
ดูจากวิธีการทำมันก็ง่ายๆเหมือนทำนมปั่นละมั้งแต่แค่ต้องทำเข้มข้นพบความอร่อยเพราะเอาไปแช่มันจะได้อร่อย
ผมก็นั่งจับเวลาแช่เย็นนั้นแหละส่วนลูกมือผมก็ใช้ให้เก็บอุปกรณ์ผมเอามาใช้งานอย่างนี้ละครับไม่ให้มาร่วมผสมรสชาตินมขาวเลยสักนิด ฉลาดไหมละฮ่าๆๆ
"จะเสร็จหรือยังหิวแล้ว"
ผมไม่ตอบนอกจากเสตาไปมองวาฟเฟอร์สีรุ้งกับไอติมวนิลาที่เริ่มจะละลายมีน้ำผึ้งเตรียมไว้ให้ราดที่ทางพนักงานเตรียมไว้ให้ลองท้องมันกินก่อนไม่ได้หรือไง
"ก็ของที่พนักงานเตรียมไว้ให้ไงกินไปก่อนถ้าจะรอของพี่ชั่วโมงครึ่งนะ"
"แม่ง นานเกินงั้นกูกินละ"
เฮ้อ ไอ้นิสัยใจร้อนไม่ยอมรออะไรนี้ก็หนักใช่เล่นผมก็ได้แต่มองเด็กโข่งที่เอาแต่กิน นั้นปากเลอะอีกผมก็ช่วยได้แค่เลื่อนกล่องทิชชูไปใกล้ๆไลท์สักนิดเหมือนคนตรงข้ามผมเริ่มรู้ตัวก็คว้ากล่องทิชชู่ทั้งก่อนและหันหน้าไปทางอื่น
หึ เห็นแล้วขำชะมัด
"หัวเราะอะไรอ้าปาก"
ผมก็ใจดีครับอ้าปากตามคำขอแต่ไอ้ชิ้นวาฟเฟอร์ชิ้นใหญ่ราดน้ำผึ้งนี้แทบติดหลอดลม นมปั่มที่อยู่ข้างหน้าผมคว้ามาดูดอย่างเอาเป็นเอาตาย
เฮ้อ รอดแล้วเกือบตายแน่ะเมื่อรอดผมก็เขม้งตาใส่ไอ้เด็กนั้นทันทีมันก็หน้าทะเล้นใส่ผมแทนคำพูด
"เฮ้ยปากเลอะมาดิ ฮ่าๆๆๆ"
ฮึ่ก มันเอากำทิชชูขนาดใหญ่โป๊ะหน้าผมเต็มๆคงชอบใจหนักกว่าเก่าหัวเราะใหญ่เลย แต่เอ้ย ไลท์หัวเราะหาดูยากนะเนี้ย
"หัวเราะเหมือนชาวบ้านเป็นเหมือนกันนิคุณเดือนหมาลัย"
"เงียบไป!"
แล้วมันก็เขม้งตาว้ากใส่ผมเหมือนเคยผมก็ทำเป็นยิ้มหวานตอบไป ฮ่าๆๆดูทำหน้าเข้าให้เหมือนเขินสาวเชียว
..
...
พอทุกอย่างเสร็จสิ้นผมก็ไม่กลับง่ายๆหรอก ไหนๆก็เอามันมาเหยียบร้านแล้วจะให้กลับไปง่ายๆได้ไงผมบอกให้มันดูแลร้านนี้บ้างตอนเย็นค่อยกลับ
แต่ให้มันมานั่งล่อลูกค้าสาวๆนี้มันอย่างไงว่ะ
อ่อ วันนี้ให้มันเป็นเด็กเสริฟดีกว่าแต่ไลท์ไม่ยอมแน่ๆดูจากท่าทางอย่างงั้นแล้ว
คิดหาวิธีการดีกว่า
"ไปไหน"
ผมลุกมันทักปับแต่ไอ้ทักไม่เท่าไรแต่ไอ้จะเดินตามนี้มันเกินไปนะ
"ไปห้องน้ำ"
โกหกหน้ายิ้มเลยกูผมแค่จะไปเอามาผ้ากันเปื้อนมาเป็นเด็กเสริฟตัวอย่างไลท์เฉยๆ
..
...
"ไลท์ไปเสริฟ"
ผมเอาผ้ากันเปื้อนมาเสร็จไอ้เด็กโข่งก็เขม้งตาใส่ผมเชียว
"เสริฟไรมึงคนเดียวเถอะ!"
ว้ากใส่กูจัง

↓↓↓

[Psongtt]

ตอนที่9.3

 
...
...
ผมไม่พูดแต่กระโจนเข้าไปหามันทั้งๆกับผ้ากันเปื้อนสีน้ำตาลนี้ละ
"เอ้ยมากอดอะไรกูเนี้ยออกไป"
"เอ้า ไปเสริฟกันปะ"
"แม่ง จนได้..."
ก็จนได้ละครับผมผูกผ้ากันเปื้อนใส่เอวให้แล้วอ่ะ ผมก็ให้พนักงานเป็นคนสอนการทำงานให้คุณเจ้าของร้านผมนี้ไม่ต้องสอนเพราะเคยลองเป็นเด็กเสริฟร้านเหล้าอยู่ครั้งหนึ่งถึงร้านจะแตกต่างแต่ก็เสริฟและต้อนรับเหมือนกันนิ
"เอ้า ลูกค้ามาแล้วลองไปรับออเดอร์สิ"
เจ้าตัวที่ยังอ่ำอึ้งผมก็ผลักเข้าไปหาลูกค้าเลยครับอืดชะมัด ส่วนผมก็จับตาดูไม่ใกล้นี้หรอก
"รับอะไรดี...ครับ"
"อ่า...คือ..เอา..."
หล่อล่อตาจนลูกค้าสาวสามคนนี้พูดไม่ออกเชียวสงสัยวันต่อไปลูกค้าคงเพิ่มขึ้นแน่ๆเพราะต้องมีสาวไหนติดใจแพร่ข่าวเด็กเสริฟร้านนี้หล่อบรรลัยแน่ๆ
"ชวนกูมาทำแต่ยืนเฉยนะมึง"
มายืนข้างหลังเมื่อไรวะแต่ช่างเถอะยิ้มเป็นคำตอบเหมือนเคยผมก็เดินไปรับลูกค้าที่เพิ่งเข้ามาใหม่มาสองคนเป็นคู่รักนั้นเองสวยหล่อเหมาะกันจริงๆ
"สวัสดีครับรับอะไรดีครับ"
พูดเพราะๆกับรอยยิ้มหวานๆมันทำให้ลูกค้าชอบที่บริการอย่างดี แต่ลูกค้าผู้ชายคนนี้แปลกๆมองกระดาษเมนูสักแปบแล้วเสตามามองผมผมก็จะทำไงเขามองก็ยิ้มไง
"มายิ้มปัญญาอ่อนอะไรตรงนี้มากูรับเองเห็นแล้วรำคาญ..."
มันดึงผมมายืนข้างหลังมันครับผมก็งงดิไม่ชอบทำแต่ดันมาแย่งหน้าที่ผมเนี้ยนะ
"สั่งมาพาแฟนมาเที่ยวสายตามึงอย่าเยอะไอ้ฟู"
อ้าวรู้จักกันหรอว่าแล้วเชียวถึงได้เดินกร่างมาเชียว
"อะไรพี่ไลท์สายตาผมมองแฟนผมคนเดียวนะ...แล้วนี้พี่มาเป็นเด็กเสริฟได้ไงอะหรือตกอับ โฮ้พี่รหัสของไอ้ฟูไม่น่าเลยหล่อรวยดีแท้ๆไหงมาเป็นเช่นนี้ โอ้ย พี่ไลท์เขกหัวผมทำไมเนี้ย!"
สมควรครับ
"เงียบแล้วรีบสั่งของกูรีบและสายตามึงอย่าให้มากมึงก็อีกคนยืนตรงนี้อีกนานไหม ไปรับโต๊ะอื่นไป!"
อ่าว มาพาลกูซ่ะงั้นอิโด่แต่ช่างเถอะไปรอรับโต๊ะอื่นดีกว่า
"พี่ไลท์ขี้หวงๆ โอ้ย พอแล้วๆผมเจ็บนะ"
อะไรของมันเนี้ยไอ้โต๊ะนั้นบรรยากาศคึกคักเสียเหลือเกินแต่ผมเห็นเด็กนั้นโดนกระทำจากกำปั้นไลท์อย่างเดียว นิมันเลี้ยงน้องรหัสด้วยกำปั้นชัดๆ
..
...
"เฮ้อ รับออเดอร์ไอ้ห่านี้มันเหนื่อยยิ่งกว่าเจอมึงอีก"
"หึ เอ้านี้น้ำ"
"เอ่อ แต่ทำไปทำมาก็สนุกดีแต่กูขอแค่วันเดียว"
"ไม่เอาน่ามาทุกวันสิวันนี้พี่แค่ให้เรามาลองเข้าใจพนักงานเสริฟที่เป็นลูกน้องที่ทำงานเพื่อร้านไลท์ต่างหาก เราคือเจ้าของร้านนะสมควรที่มาแสดงตัวและทำความรู้จักแต่ละวันของร้านเราก็ยังดี"
"ยังสวดกูยาวเหมือนเดิม"
แต่หน้าที่แสดงต่อหน้าผมเหมือนไม่ได้ไม่ชอบ
"งั้นหรอ แต่จะยาวหรือสั้นถ้าเราไม่ฟังมันก็เท่านั้นแหละ"
"จะกี่คำกูก็ฟังมึงตลอด"
"หืม อะไรนะ"
เมื่อกี้ไม่ได้ฟังจริงครับได้แต่มองวิวข้างนอกหน้าต่างอยู่
"เฮ้อ ต่อไปกูรับผู้ชายมึงรับผู้หญิงโอเคนะ ไปทำอย่าอู้เดี๋ยวกูหักเงินแม่งเลย"
"ครับๆ"
พรุ่งนี้ก็วันสุดท้ายที่จะต้องตัดสินแล้วสิ
TBC....


ยิงยาวไปแค่สองก่อนพรุ่งค่อยมาดูว่าโซนยังเกิดอารม
ยิงยาวหรือเปล่า 

[pe-ar]

ยิงยาวเลยๆๆๆๆๆๆ


แน่ะๆๆ  มีการ แบ่ง รับลูกค้าชายหญิง  หึงอ่ะดิ้ ไลท์เอ้ย

[alt1991]

  หึงอะดิ้ 

[Aunpaulfrank]

 
เขินมาก กลิ้งไปมาบนเตียง สนุกสุดๆ55555
รักคนเขียนจ้า

[aom2529]

 

[B52]

เด็กเริ่มติดกับ

[kub_kwonny]

มีกงมีกอดกันด่วย อ๊อย..........
 

[cavalli]

ขี้หวง

[Misakiiz]

ติด ติด ติดนิยายอีกแล้วววววว หนังสงหนังสือไม่อ่าน โอ๊ยยยย น่ารักมาก สารภาพค่ะ ยังอ่านไม่ถึงตอนล่าสุด เเต่ทนไม่ไหว ขอมาเม้นต์ก่อนดีกว่า คึคึ 

[4559]

วันสุดท้าย

[Psongtt]

ตอนที่10.1
...
.....
วันนี้คือวันที่เจ็ดวันที่จะต้องตัดสินว่าสิ่งที่ผมตกลงกับคุณน้าว่าเจ็ดวันนี้ผมจะทำได้เปล่า แต่ดูนิสัยที่ยังไม่ยอมแบบนี้แปลว่าผมคงต้องไปขอโทษคุณน้าแล้วสินะ
"มึงเป็นไรนั่งเหม่ออยู่ได้หรือแดกข้าวพร้อมกูแล้วมันไม่อร่อยห่ะ"
นิขนาดผมนั่งนิ่งๆมันยังสันหาทุกอย่างที่จะป่วนใช่ไหมเนี้ย ตอนนี้ก็เช้าใช้ได้ไลท์มีเรียนเช้าผมเลยต้องตื่นปลุกเร็วกว่าปกติหน่อย แถมยังเมื่อวานผมก็ไม่ได้กลับบ้านผมต้องค้างที่นี้อีกคืนและคืนสุดท้าย
"ไม่นิได้กินข้าวกับเดือนมหาลัยแบบนี้น่าภูมิใจจะตาย"
ผมประชดครับ
"ประชดกูเรอะกวนได้อีก"
ผมก็ยักคิ้วกวนมันต่อไปแล้วลงมือกินอาหารให้หมด
"วันนี้เลิกตอนไหนบอกด้วยนะ เอาละรีบไปส่งพี่ก่อนนะเดี๋ยวไปเรียนช้า"
"วันนี้ไม่มีของหวานหรืออะไรทำไว้ให้กินลองท้องบ้างหรือไง"
"ก็มีแต่ไอติมนมขาว เดี๋ยวพี่ทำอย่างอื่นไปให้ตอนกลางวันให้แล้วกันและกินเสร็จยังนิเรากินหรือนับเม็ดกันแน่หืม"
เนื่องจากเด็กโข่งกินช้าผมเลยต้องนั่งจ้องให้กดดันเล่นนั้นแหละ
"จะจ้องกูทำไม กูเห็นหน้ามึงแล้วกินไม่ลงเว้ย"
"หึ ฮ่าๆๆๆ"
ว้ากผมทั้งๆที่หน้าแดงเนี้ยนะฮาสุดๆ
"งะเงียบเดี๋ยวนี้ โธ่เว้ย! อิ่มแล้วไปได้แล้ว!"
"ครับผม..."
..
...
"นิ มือมึงอ่ะเอาออกไปห่างเต้านมกูได้ไหมเสียว"
"เอ้า ก็กันไว้เพื่อไลท์ออกรถแรงจนพี่หงายหลังตกไปแบบนั้นจะทำไงละ"
"กูไม่ทำแล้วน่า"
แล้วรถไบท์สีดำก็ออกตัวไปอย่างพอดีมันทำให้โล่งใจนิดๆที่มันไม่พิเรนจนผมเกือบหงายหลังตกถึงผมจะชอบความเร็วแต่วัยแบบผมนี้พลาดไปนี้เตรียมโลงได้เลย
(จะว่าไปผมยังไม่เข้าวัยสามสิบกว่าๆนิน่าคิดมากทำไม)
บรื้นนน
หวา!!
มันหลอกให้ผมตายใจแล้วมาเร่งรถตอนท้ายแม่งใจหายวาบเกือบตกถ้าตกไปนี้เข้มอดอุ้มหลานจากผมแน่ๆ
"ไลท์เล่นไรเนี้ย! แม่งเสียวหมด ฮู้ยยยย"
"ฮ่าๆๆ สลับกันเสียววะ"
ไอ้เด็กโข่งเอ้ย
..
...
แล้วผมก็มายืนครบสามสิบสองอย่างปลอดภัยที่บ้านผมวันนี้เป็นวันธรรมดามันจะมีอะไรให้ทำอ่ะ
Rrrr Rrrr
คุณน้า
"สวัสดีครับคุณน้า"
[จ้า อ่อเมื่อวานนันโทรไปหาน้าบอกว่าบลูทำให้ไลท์มาดูร้านได้นิ แถมยังให้เป็นเด็กเสริฟด้วย บลูนี้เก่งอย่างที่น้าคิดไว้จริงๆงั้นเจ็ดวันนี้บลูทำได้แล้ว เราก็อยู่ต่อเพื่อเป็นพี่เลี้ยงไลท์นะ]
"ผมไม่รู้สิครับ...สำหรับผมไลท์เปลี่ยนไปแค่นิดเดียวมันไม่ใช่อย่างที่คุณน้าหวังเลยสักนิด วันนี้คือวันสุดท้ายที่ผมจะต้องจับตาดูแลไลท์สินะครับ"
[บลูแค่นี้น้าก็พอใจแล้ว....อ้อ น้าเพิ่งกลับมาจากลอนดอนมาเมื่อวานมีของฝากของเราและต้นน้ำด้วยบลูมาร้านนะตอนสักสิบโมงแล้วเจอกันนะจ่ะ แค่นี้นะจ่ะสิบโมงเจอกันจ่ะ]
"ครับ"
เหมือนคุณยังอยากให้เราอยู่คุมพฤติกรรมมันต่อแต่ทำไงอะดูลางแล้วมันยังไม่เป็นไปตามที่คาดเอาเสียเลย
เฮ้อ วันนี้มึงกินพุดดิ้งนมชมพูแทนแล้วกันทำสักสิบกว่าถ้วยดีกว่าเดี๋ยวเพื่อนมันแย่งกันอีก
เอาเถอะถึงผมจะทำไม่ได้ดั่งใจหวังแต่ผมก็ทำเต็มที่แล้วผมไม่คิดมากหรอก
...
....
"นี้จ่ะ"
"อ่าขอบคุณครับแต่มันเยอะเกินไปหรือเปล่าครับคุณน้า แค่นี้ผมก็เกรงใจจะแย่แล้ว"
เยอะใช้เล่นของกินของฝากของจากลอนดอนดีที่ไม่เอาหอนาฬิกามาย่อส่วนฝาก ฮ่าๆๆ
"ไม่หรอกจ่ะนี้ถือว่าเป็นค่าจ้างของเราแล้วกันก็บลูไม่เอาค่าจ้างอย่างเดียวนิน้าเลยต้องจัดแบบนี้"
"อ่าครับ...อ้อ นิพุดดิ้งครับผมทำส่วนของคุณน้ามาด้วยส่วนไลท์ผมต้องไปส่งที่มือไลท์นะครับ"
และหมู่ยักษ์หวานแหวว
"เราก็สนิทกันแล้วนิ...ทำไมถึงไม่ดูแลเขาต่อละ ไลท์ถึงจะเข้าหาคนง่ายที่ชอบอะไรเหมือนกันแต่เขาไม่ชอบเข้าหาพวกวัยทำงานหรอกนะ น้าว่าบลูเหมาะที่จะดูแลเขาที่สุดนะ"
ถึงคุณน้าจะพูดแบบนั้นแต่ว่า....
↓↓↓

[Psongtt]

ตอนที่10.2
...
....
"...ถึงจะสนิทแต่เขาก็ไม่ได้เปลี่ยนไปจากเดิมที่ผมเคยเห็น ผมขอโทษนะครับที่ผมคงทำต่อไปไม่ได้"
ผมไม่ชอบทำตัวไร้ความผิดชอบและลืมสัญญาตัวผมมีจุดผิดพลาดนิดเดียวผมก็ไม่ด้านอยู่ตรงนี้ต่อเด็ดขาด
"เฮ้อ ก็ได้จ่ะถ้าบลูคิดตัดสินใจแบบนั้นแต่ก็น้าต้องขอบใจด้วยนะจ่ะที่มาช่วยเหลือน้า ถึงน้าจะเป็นแค่คนรู้จักของบลูก็ตาม...เอาละไหนๆขอชิมพุดดิ้งบลูหน่อยสิ อ้อ นันบอกว่าเราทำไอติมเป็นด้วยนิสนใจมาทำร้านนี้ไหม"
คุณน้าขอให้ผมอยู่ในสายตานิดๆก็เอาเนอะ
"ไม่ละครับผมชอบทำให้กินแบบสนุกมากกว่าจริงจังนะครับ"
"บลูนิน้าขออะไรปฎิเสธหมดเนอะ"
คุณสีทำสีหน้าหดหู่ใส่ผมตาละห้อยดิครับแต่ไอ้ท่าทางไม่ใส่ใจคำพูดแต่กินพุดดิ้งเต็มคำแบบนั้นเหมือนไลท์เด่ะ จากที่ละห้อยผมก็ยิ้มแบบขำๆดิครับ
..
...
ตอนนี้ก็ถึงเวลาส่งเสบียงไปสู่ดินแดนนักรบใจหวานผมก็รอข้างล่างตึกนั่งคอยไปแบบชิลๆส่องคนนู้นส่องคนนี้หน่อย คณะนี้มักมีสาวคณะอื่นหลงมาเนอะแต่ละคนนี้หน้าพุ่งหลาวชายชะมัด ฮ่าๆๆๆ คิดได้เนอะจะสามสิบเต็มไม่กี่ปีคิดแบบนี้เด็กไม่นับถือพอดี
"ไงพี่มารอไอ้ไลท์หรอของกินเต็มมือเชียวแล้วกินไรยัง"
โวเจ้าเก่าแต่มาหาไลท์ตลอดเวลานิถ้าไม่ใช่ผู้ชายผมคงนึกว่าไลท์กับโวกิ๊กกันแน่ๆ
"อื้ม เอาเสบียงมาฝากยักษ์เมื่อกี้เราทักปุบท้องพี่ร้องปับ แถวนี้มีอะไรแซ่บๆกินลองท้องบ้างอ่ะ"
พูดแล้วอยากของเผ็ดๆชะมัดอย่างตำข้าวโพด
"มีเกือบทุกอย่างแล้วพี่อยากอะไรอ่ะ"
"ตำข้าวโพด"
"มีสิ งั้นพี่รออยู่นี้ละเดี๋ยวผมบริการให้"
"ฮ่าๆๆ ขอบใจๆ"
แหม มีคนมาบริการแบบก็ไม่เลว
"ไงมึงทำมาประชดกูหรือไงเยอะแยะเชียว"
มาแล้วครับไอ้เด็กโข่งกับเหล่าพ้องเพื่อนในจิตนาการ ฮ่าๆๆ
"ไม่นิพี่ทำมาฝากเพื่อนไลท์ด้วยนะ"
พอผมพูดคำนี้เพื่อนไลท์ก็ยิ้มแป้นกันใหญ่แต่ไอ้เด็กโข่งนิทำหน้าเขม้งใส่ผมเฉย
"อ่าวพวกมึงเสด็จลงมากันสักทีวันนี้กินข้าวตรงนี้นะ เพราะโรงอาหารคนมาเยอะพี่บลูไปนั่งอัดไม่ไหวหรอก"
"เอ่อๆ ปะวันนี้มีของหวานเป็นพุดดิ้งของเฮียบลูวิ้วๆ"
"ไอ้ไลท์มึงไม่แดกข้าวหรือไง"
นั้นสิอย่างที่โวบอกแล้วมาจ้องอะไรผมชิ่วๆไปหาอะไรมากินไป คนจะกินตำข้าวโพดสักหน่อยจ้องแบบนี้ก็กินไม่ลงนะเว้ย
"ซื้อมาให้กูด้วยเหมือนเดิม"
สั่งเพื่อนเฉยเหล่าหมู่เพื่อนก็ใจดีครับพยักหน้ายอมง่ายๆแต่ไอ้นี้ก็ยังจ้องผมต่อไป
"เอ่อ...กินมะ"
"อะไร....ฮู้ยย สีแม่งแรงชิบกระเพราะกูจะพังไหมเนี้ย"
"กินเผ็ดไม่เป็นก็บอกสิอย่าหาข้อแก้ตัวคุณชายกระเพราะอ่อน"
คำนี้ผมไม่พูดนะโวพูดเองต่างหากผมก็ได้แต่ขำเนียนๆแต่ไอ้สายตาจอมว้ากมันเทพจ้องเขม้งผมเชียวอย่าจ้องเซ่จ้องไปก็ทำให้ผมหยุดขำไม่ได้หรอก คึๆๆ
"แม่ง"
อ่าวทำอะไรใครไม่ได้มาลงกับพุดดิ้งผมกินเร็วแบบนั้นไม่สำลักตายหรือไง
เอ้ยๆ กินขนาดนั้นจะไม่เหลือให้ใครกินหรือไงวะพุดดิ้งที่ผมทำมาสิบกว่าถ้วยตอนนี้เหลือแค่สี่ถ้วยเท่านั้น
"เชี่ยไลท์มึงไปตายอดตายอยากมาจากไหนวะเหลือให้กูด้วย ปล่อยเลยนะมึง!"
ขณะนี้เด็กโข่งสองตัวกำลังยื้อแย่งพุดดิ้งกันอย่างหนักหน่วง
โอ้วฝ่ายแดงอีโวจู่โจมโดยการเอามือเท่าไบลานผลักหน้าฝ่ายน้ำเงิน ส่วนฝ่ายน้ำเงินเนเจอร์ไลท์ก็ใช่สันเท้าขึ้นมายันลำตัวแต่ยังคงความเหนียวแน่นไม่ปล่อยพุดดิ้งหลุดจากมือไปง่ายๆ
"เชี่ยไลท์รวยเสียเปล่าอย่างกปล่อยเลยมึง"
"มึงสมควรปล่อยเพราะมันทำมาให้กูกิน"
"พี่บลูบอกว่าทำให้พวกกูกินด้วย!"
เฮ้อ เห็นแล้วเพลีย
"เอ้าข้าวมันไก่มึงมา...สัดไลท์นี้มึงแดกหมดเลยหรอวะคายออกๆ เอาออกมา~"
พ้องเพื่อนตัวใหญ่ต่างพากันง้างปากไลท์กันใหญ่เล่นอย่างกะเด็ก
"เอาน่าเหลือสี่ถ้วยแบ่งกันกินนิดกินหน่อยก็ได้กินของหวานมันมากไม่ดีนะ"

↓↓↓

[Psongtt]

ตอนที่10.3
..
...
"เฮ้อ ก็ได้ครับเฮียบลูพูดทั่งที"
ทำไมเหมือนว่าตูเป็นหัวหน้าแก๊งค์ที่เงียบปากแบบนั้นฟร่ะ แต่ก็ดีที่มันเลิกเล่นกันแรงๆมาจับกลุ่มกินข้าวอย่างหรรษาเห็นภาพแบบนี้ผมละคิดถึงเพื่อนเก่าชะมัดบางคนก็พอติดต่อได้ แต่ที่เหลือแม่งเสือกส่งข่าวที่ไม่เจอตั้งนานมาว่าแต่งงานแล้วไหนก็มีลูกน้อยน่ารักโชว์กันทั้งนั้นนี้เหลือแค่กูคนเดียวเท่านั้น!
"งั้นไปแล้วนะเจอกันตอนเย็นนะไลท์"
"เอ่ออย่าไปปัญญาอ่อนขับรถเฉี่ยวใครละ"
"ครับๆ"
..
....
นี้ก็ใกล้เวลาเลิกเรียนไลท์ผมก็มานั่งรอไลท์ตรงเดิมเย็นนี้คุณชายต้องโวยวายว่าหิวหนักแน่ผมเลยเตรียมร้านที่พาไปกินแล้วนั้นคือบะหมี่เป็ดแดงร้านนี้ดังมากแถมอร่อยไม่ใช่เล่นผมเพิ่งไปเมื่ออาทิตย์ก่อนกับหลานคนเยอะมากต้องรอหน่อยแต่ก็คุ้มที่จะรอ แต่สำหรับไลท์จะรอไหวหรือเปล่าคงไม่ปล่อยว้ากกลางร้านนะแต่ที่ผมพาไลท์ไปเพราะอยากให้ไลท์เรียนรู้คำว่ารอแล้วมันดีอย่างไงละ
แหม ผมนี้ทั้งหล่อและยังความคิดดีอีกแต่ไม่ยักจะมีสาวมองเห็นความหล่อผมเลยแฮ่ะ
ผู้หญิงเดี๋ยวนี้ชอบจริงไอ้หล่อดุจเสาไฟเนี้ย
อ่ะ มาแล้วมันต้องพูดคำว่า
"หิวหาไรกินกันมีร้านที่หน้ากินไหม"
"หึ มีอยู่แล้ว..."
"เดี๋ยว"
หืม
"เอารถมึงไปเก็บแล้วใช้รถกูแทนง่ายดีจะได้ไม่ต้องยุ่งยาก"
"อื้มได้สิ"
..
...
พอผมเอารถไปเก็บที่บ้านผมเสร็จและบึ้งรถกับไลท์ไปที่ร้านเป้าหมายทันทีโต๊ะผมกับไลท์อยู่ท้ายสุดก็นะคนเยอะโต๊ะดีเลยโดนเสียบไปเยอะ
"เอาบะหมี่เป็ดสองนะไลท์น้ำอะไรดี"
"น้ำเปล่า"
"ครับงั้นรอสักครู่นะครับ"
แล้วเด็กเสริฟก็ทำหน้าที่เสร็จส่วนผมกับไลท์ก็นั่งเอื่อยๆไปมองดูเด็กเสริฟทำงานไปเพลินๆ
..
"จะอีกนานไหม"
"นี้แค่ยี่สิบนาทีเองนะอย่าเพิ่งใจร้อนสิ หัดรอซ่ะบ้างและจะรู้ว่ามันคุ้ม"
"กูไม่ต้องการรอความคุ้ม เอ้ย น้องมานี้เด่ะ!"
"ครับ"
เฮ้อ จนได้เปลี่ยนยากอย่างที่คิดซ่ะด้วย
"น้องพี่เพิ่มตังค์ให้หลายเท่าเลยแค่น้องบอกให้เขาลัดคิวดิพี่ไม่ชอบรอ"
"อ่ะ เอ่อแต่ว่า..."
"ไม่ต้องหรอกครับพี่รอได้น้องไม่ต้องไปฟังเขาหรอกไปทำหน้าที่ต่อเถอะ"
ผมบอกด้วยท่าทียิ้มสบายให้เขาหายกังวลที่โดนกดดันจากไอ้เด็กเมื่อกี้เขาเลยยอมและกลับไปทำงานเหมือนเดิม
"ฮึ่ย มึงทำอะไรของมึงห่ะ!"
"ถูกแล้วหรอที่ทำแบบนี้"
"จะทำไมกูมีตังค์จะทำอะไรก็ได้"
"คิดว่าตังค์ซื้อทุกอย่างได้หมดหรือไง"
อ่ะ บะหมี่มาตามคิวแล้วครับ
"หึ ก็ซื้อได้ไงละขนาดแม่กูยังใช้ตังค์ซื้อมึงมาดูกูเลยนิ ถ้าไม่ใช่ตังค์มึงคงไม่ยอมมาทำแบบนี้ใช่...ปะ อ่ะเอ่อ....กินเถอะ"
ผมไม่โกรธที่โดนจู่โจมคำนี้เพราะความจริงมันไม่ใช่อย่างที่พูด
..
...
หลังจากผมกินบะหมี่เป็ดเสร็จไลท์ก็ไม่ยอมพูดและคุยกับผมเลยสักนิด ผมดูออกว่าไลท์ไม่ได้ตั้งใจที่จะพูดใส่ผมวันนี้ไลท์ต้องไปทำงานกลุ่มกับเพื่อนภาคเดียวกันเลยต้องมาส่งผมเร็วกว่าทุกครั้งไม่ยืดยื้อพาผมไปเที่ยวที่อื่น
"เอ่อ...คือมึง...ไม่"
"ไม่ได้โกรธนิ...ขี่รถดีๆละบาย"
"ขะขอบ...เอ่อ พรุ่งนี้เจอกันไปที่บ้านไม่เจอกูก็โทรถามกูไม่ใช่ไอ้โวนะเว้ย! ไปละ"
"อื้ม"
พรุ่งนี้คงไม่ได้เจอกันแล้วละไอ้เด็กโข่ง
TBC....
คืนนี้ไม่ยิงยาวนะสั้นๆพอ หุหุหุ

[Psongtt]

ตอนที่11.
..
....
วันนี้คือวันที่ผมไม่ได้ดูแลไอ้เด็กโข่งนั้นแล้วถึงจะรู้สึกเหงานิดๆที่ไม่มีเสียงว้ากให้ผมได้กวนมันก็แปลกๆ
แต่วันนี้ก็ว่างเหมือนเดิมต้นฉบับเรื่องใหม่ก็ยังคิดไม่ออกปล่อยให้มันไหลไปกับจินตนาการอันบัดเจิด
วันนี้ไปกวนเฮียบอยสักหน่อยดีกว่าแต่ก่อนจะไปต้องมีของฝากไปบูชาเฮียสักหน่อยกับเหล่าทาสหินน้ำมันเครื่องทั้งหลาย
...
....
เมื่อผมมาถึงแล้วแต่วันนี้อู่เงียบเกินไปไม่เห็นเหล่าทาสน้ำมันสักตัวแปลกสุดๆผมก็ได้แต่มุ่งหน้าไปห้องทำงานเฮียแทน
"ไงเฮีย แล้วพวกนั้นมันหายไปไหนหมดผมอุส่าทำของกินมาเผื่อ"
"อยู่หลังอู่"
เฮียบอกเสร็จก็เอาของกินที่ผมทำมาเปิดดูใหญ่เฮียอย่าลืมนะว่าผมไม่ได้ทำให้เฮียกินคนเดียวนะ
แต่ไอ้พวกนั้นไปอยู่หลังอู่แบบนี้แปลว่าไม่พ้นการพนันแน่ๆแม่งเป็นลูกตำรวจเสียเปล่าดันปล่อยให้ลูกน้องเล่น
โอ้ะ แม่งตั้งวงเล่นไพ่นั้นเองเห็นแล้วหมั้นใส้ขอแกล้งคืนที่มันเคยทำกับผมหน่อยเถอะแล้วจะแกล้งอะไรดีหว่าตะโกนว่าตำรวจมามันก็เบสิคเกินไป
แกล้งอย่างไงดีหว่า....หื้ม แล้วผมก็เจอของดีที่น้าแกล้งสุดผมดันไปเห็นงูเหลือมตัวประมาณจะเท่าขาผมใหญ่ใช่เล่นนะเนี้ย ที่เลื้อยอยู่บนต้นมะม่วงใหญ่ใกล้ๆอู่มันก็เกิดไอเดียสุดบัดเจิดขึ้นมาทันใด
เมื่อไอเดียเกิดการกระทำก็เริ่มขึ้นผมเอาไม้ส้อยมะม่วงไปส้อยพี่งูเหลือมลงมาเบาๆ ขอโทษนะพี่ที่ผมเอาพี่มายุ่งด้วยแต่เพื่อแกล้งผีพนันพวกนั้นให้เลิกเล่นก่อนที่ตำรวจจะมาเจอ
พอส้อยงูมาเตรียมพร้อมผมก็เฟี้ยงงูตัวนั้นไปกลางวงพอดี
"เหี้ยยยยย งูอ้ากกก!!"
"งู อ้ากกกก!!"
"ว้ากกกกก!!"
ฮ่าๆๆๆ ยักษ์ที่นั่งล้อมวงไพ่ก็แตกวงที่ผมเฟี้ยงพี่งูไปกลางวงพอดี หึๆ อะไรจะแม่นปานนั้น
"อะไรพวก..เชี่ยงู! มะแม่งมาจากไหนพวกมึงจับกันดิแม่งจะเลื้อยมาทางกูแล้วเนี้ยสาดดดด!!"
วิ่งป่าราบแบบนี้มันจะจับให้หรอเฮียละคิดได้เนอะ
..
...
จากนั้นผมเห็นว่ามันชุลมุนเกินไปก็โทรแจ้งมูลนิธิมาจับงูตัวนี้ไปปล่อยแต่ก่อนที่เขาจะมาผมก็เก็บซากไพ่นั้นให้หมดก่อนเพื่อภาพพจน์ที่ดีงามในอู่บ้านๆแบบเรา
ตอนนี้พวกเขาก็ต่างช่วยพาไอ้งูตัวนั้นเข้าถุงปุ๋ยอย่างทุลักทุเลเพราะว่ามันอ้วนเหมือนว่าเพิ่งกินอิ่มมาเลยแฮ่ะ
"ต้นไม้ก็อยู่ห่างหลังคาที่พวกคุณนะครับทำไมมันอยู่ข้างล่างนี้ได้อ่ะครับ"
มูลนิธิหน้าตี๋คนนี้คาดเดาถูกจริงๆ
"ก็เฮียบลูนี้ละเอามันลงมาแกล้งพวกผม"
โอ้ะ โฮ้ พยานชี้หน้ากูเพียบผมที่ยืนอยู่เฉยก็เบิกตาโตที่โดนกล่าวหาความเป็นจริงให้ดิครับ ส่วนผมที่ยอมรับผิดก็ได้แต่ยืนยิ้มหวานไปเรื่อยละมูลนิธิหน้าตี๋ก็เบิกตากว้างมองผมแบบประมาณคนนี้นะหรอ
"อ่ะเอ่อจริงดิ..."
"อื้ม แค่อยากแกล้งเฉยๆก็เลยเอามันมาจากต้นไม้เฟี้ยงไปทางพวกเขาเฉยๆ แต่ว่าขอบคุณนะครับที่มาจับงูให้ที่นี้มียักษ์เสียเปล่าแต่ดันอ่อน"
"โฮ้ เฮียนั้นมันงูไม่ใช่หมานะที่จะจับง่ายๆอ่ะ"
ยังมีหน้ามาออกปากอีก
"ไปทำงานต่อไปขี้อู้ หึ อย่างไงก็ขอบคุณอีกรอบนะครับ"
"อ่า ครับมีเหตุช่วยเหลืออะไรเรียกพวกผมแทนตำรวจนะครับ"
แล้วมูลนิธิหน้าตี๋คนนั้นก็ยิ้มให้กับผมเสร็จก็ขึ้นรถไปทันทีแต่ก็ไม่วายหันมายิ้มใส่ผมอีก
เหอะ อะไรจะยิ้มขนาดนั้นเดี๋ยวเหงือกก็แห้งหรอก
"เอ้ายืนทำหอกอะไรไม่ทำดิพวกมึง"
แหม เฮียใครวะที่ตะโกนผสมโรงกับลูกน้องเมื่อกี้อ่ะ
"ครับ"
ผมก็ไม่ทำอะไรขอนั่งเล่นโทรศัพท์ใกล้ๆไอ้พวกยักษ์นี้แล้วกัน
หือ มีไลน์จากไลท์นี้เปิดอ่านดูสักหน่อยดูท่าแล้วว่าทักผมมานานแล้วละ
Liesgo!:เอ้ยทำไมวันนี้ไม่ปลุกห่ะทำไรของมึงนี้มึงละเลยหน้าที่หรอห่ะ
Liesgo!:ทำเชี่ยไรไม่บอกห่ะไอ้บลูตอบดิๆๆๆเดี๋ยวมึงเจอกัน
__
Liesgo!:บลูมึงอยู่ไหนห่ะช่วยบอกกูทีเฮ้อ ผมก็บ้าลืมบอกว่าผมหมดหน้าที่แล้วละตอบสักหน่อยเป็นสติ๊กเกอร์วันพีชเนี้ยแหละเป็นภาพซาโบะยกนิ้วให้ ฮ่าๆๆๆ
Liesgo!:เป็นเชี่ยไรไม่ตอบและตอบคำถามที่กูถามไปช่วงแรกมาด้วย
ผมตอบด้วยสติ๊กเกอร์น้องนุ่นยิ้มแทน ฮ่าๆๆกวนได้อีก
ก็ทำไงเหล่าผมไม่กล้าที่จะบอกตรงๆนี้กลัวเด็กมันหง่อยอ่ะ
แต่ว่าอย่างก็ต้องบอกวะ
Liesgo!:ตอบกูมาดีๆอย่ากวนกูจริงจัง
Bluer:ครับๆ
"เฮียบลู!!"
"เฮ้ยเชี่ย!!"
ผมที่กำลังพิมพ์ตอบคนทางไลน์ก็ต้องตกใจไอ้เด็กช่างแม่งมาจี้เอวกันจนโทรศัพท์ผมบินไปลงถังน้ำเครื่องที่มาตั้งไว้ข้างหน้าผมพอดีเลยสาดดด
"อ่ะเอ่อเฮีย...ผมขอโทษดะเดี๋ยวผมซื้อใหม่ให้"
ซื้อให้แต่ซิมมันกลับมาใช้แบบเดิมได้ไหมแบบว่าเสียด้ายไอดีไลน์ที่เล่นคุกกี้รันชะมัดแต่เฮ้อช่างมันเถอะ
"ช่างเถอะ...กูจะฟ้องเฮิยว่าทำโทรศัพท์กูพัง"
"เฮี่ยยยย"
อีกนิดนะมึงเป็นอย่างอื่นเลยละแต่ผมยังไม่บอกเรื่องนั้นกับไลท์เลยแฮ่ะ เอ่อเอาเถอะเดี๋ยวเจอกันค่อยบอกแล้วกัน
TBC...

 

[Psongtt]

ตอนที่12
..
...
วันๆผมก็แวะเวียนมาอู่เฮียบอยบ่อยมากและตั้งแต่ที่ผมทำไอติมเป็นผมก็ไม่ค่อยพาต้นน้ำไปร้านไลท์สักเท่าแต่วันไหนที่ผมไปก็เป็นภาพเหมือนเดิมไม่มีไลท์มาดูแลร้าน คนดูแลยังเป็นคุณน้าเหมือนเคยแถมคุณน้ายังมีสกิลจะชวนผมมาเป็นพี่เลี้ยงไลท์อีกผมก็เหมือนเดิมปฎิเสธดิครับไม่อยากทำพลาดตามที่สัญญาไว้อ่ะ
"บลูคืนนี้ค้างบ้านกูเปล่าแดกเบียร์กันกูอยากทำแบบเดิมตอนที่กูกับมึงอยู่ด้วยกันน่ะ"
"อื้มเอาดิ"
ตะก่อนตอนที่เฮียไม่แต่งงานมีครอบครัวผมยังเรียนและอยู่กับเฮียจนเฮียแต่งงานเท่านั้นละผมก็ออกไปหาเช่าหออยู่จนทำงานมีเงินเก็บก็มาซื้อบ้านเดียวย่านสงบสุขอยู่คนเดียวมีแฟนก็อยู่ด้วยเป็นบางครั้งที่คบกันแต่ช่วงนี้เหมือนอยู่คนเดียวก็เริ่มชินแล้วแฮ่ะ
..
...
พอผมไปรับต้นน้ำกลับมาเสร็จเฮียบอยก็จัดงานเลี้ยงย่อมๆพากันปิ้งย่างหอยหลายสายพันธุ์ปลาปูหมูไก่กุ้งหมึกเนื้อโคขุนเยอะชิบหาย จนพี่น้ำพี่สะใภ้ผมแซวเฮียผมว่าเห่อที่ผมกลับมานอนบ้านนี้ก็นะนี้ครั้งแรกหลังจากออกไปจากบ้านนี้ก็นะตะก่อนผมกับเฮียอยู่ติดกันกว่าคู่แฝดทั่วไปซ่ะอีกพอผมออกไปจากบ้านนี้มันเหมือนกับการห่างเหินนิดๆ
"ฮ่าๆๆๆพี่น้ำก็แซวไปทั่วเนอะมะเอาให้อ้วนไปเลย"
"ผิดแล้ววันนี้กูเน้นเมา โอ้ยแม่มันเจ็บนะหยิกพ่อทำไม"
"อย่าเยอะให้มากพ่ออายุก็เริ่มมากแล้วนะ"
ฮ่าๆๆๆ เป็นภาพที่น่ารักดีครับครอบครัวนี้พี่น้ำที่เอาเฮียผมอยู่ก็สุดยอดมากครับ
..
...
ตอนนี้งานเลี้ยงย่อมๆก็เลิกลาแต่ผมกับเฮียยังนอนปูเสื้อที่สวนหลังบ้านกันแค่สองคนพร้อมกับเบียร์คนละขวด
ผมนอนหนุนหัวบนต้นแขนใหญ่ของเฮียเหมือนทุกครั้งที่ผมนอนกับเฮียแบบตะก่อน แต่วันเวลาผ่านไปผมก็ไม่ได้นอนบนต้นแขนนี้แล้ว
"เป็นไร....ช่วงนี้มึงไม่เบื่อเหมือนตะก่อนบ้างหรือไง มึงควรรีบหาเมียได้แล้วมีครอบครัวจะได้ไม่เบื่อเหมือนที่เป็นอยู่นี้"
"หึ ก็หาอยู่นี้ไง"
แต่ไม่ยักจะมาร่วมชะตากรรมได้นานสักนิด
"ก็มึงไม่ทำตัวจริงจังไงถึงไม่มีผู้หญิงคนไหนอยู่กับมึงได้นาน"
นั้นสิเพราะว่าผมด้วยมั้งที่ร่วมกับสาเหตุนี้
"หรือว่ามึงจะลองคบกับอายที่อยู่ข้างบ้านเราเห็นพ่อบอกว่าอายเพื่อนสาวข้างบ้านเรายังไม่สามีทั้งที่สวยและเก่งแท้ๆ"
"นิเฮียเชื่อเข้มหรอเก่งสวยแบบนั้นจะไปเหลือ?"
อย่างที่ผมคิดว่าหญิงสวยเก่งแบบนั้นจะเหลือหรออายก็อายุเท่าผมแล้วนะจะไม่มีแฟนนี้แปลกชะมัดสงสัยสวยแกร่งแน่ๆ
"จริงเว้ยพ่อบอกให้มึงกลับไปจีบอายแล้วรีบมีหลานไป๊อายุหมู่นี้แล้วนะมึง"
"ขอคิดดูก่อนถ้าเห็นแล้วถูกใจเดี๋ยวจีบ..งื้อออ"
"เอี่ยยย"
เฮียเกิดวิจิตอะไรหยิกแก้มผมเนี้ยเจ็บจาดดดผมก็หาที่หลบลงไปใต้แขนเฮียเนี้ยแหละหลบได้แค่นี้จริงๆ
"ทำอย่างกะหล่อเลือกได้นะมึงหึๆ เอ้าแดกให้หมดใครไม่หมดเป็นหมา"
"เก่าไปแล้วนะเฮียใครแพ้เป็นหมาเนี้ยเปลี่ยนใครแพ้เป็นหมัน"
"โอ้ยสัดคิดดีๆนะมึงถ้ามึงแพ้อดผลิตทายาทเลยนะมึง"
หึ อย่าดูถูดีกว่าเฮียเมื่อยิ้มหวานเสร็จผมก็กระดกเบียร์เข้ากระเพราะอย่างรวดเร็วจนชนะ ฮ้อยบางครั้งการรีบดื่มแบบนี้มันก็ทำให้ผมมึนง่ายนะเนี้ย
"เอ้าๆ ไหวป่ะเนี้ยมะเดี๋ยวกูอุ้มพาไปนอนเอง"
"อุ้มๆ"
อย่างนี้ละผมชอบอ้อนคนในครอบครัวที่สุดและชอบแสดงความอ่อนแอ่ออกมาตลอดจนทุกคนยังเห็นผมเหมือนไข่ในหินที่ไม่ควรออกโลกมากกว่า
เฮียก็ยิ้มตอบผมแล้วลงมืออุ้มขึ้นมาเป็นท่าเจ้าสาวโตเท่าควายกูก็ยังอ้อนให้พี่อุ้มเนอะแต่พอถูกอุ้มแล้วผมกลับรู้สึก..
"เฮีย...ผมเหงาทำไงดี....ผมเหงา"
ไม่รู้ว่าทำไมผมถึงเรียกร้องแบบนี้ทั้งๆที่ตะก่อนมันไม่มีแท้ๆตื่นมาทำกิจวัตรประจำวันพิมพ์ต้นฉบับอย่างสนุกเหมือนเข้าไปในจินตนาการของตัวเอง
มันไม่สมควรเกิดความรู้แบบนี้แท้ๆหลังจากเจ็ดวันกับเด็กโข่งนั้น

TBC..

  อาการไหนของคยตัวฟ้าหว่า

[Psongtt]

ตอนที่13.
..
...
วันใหม่แต่มันเก่าสำหรับผมตอนนี้ผมตื่นขึ้นมองแสงแดดยามเช้าในสภาพนอนในอ้อมกอดเฮียบอยนี้เมื่อคืนผมอ้อนอะไรเฮียแกเนี้ย ถึงกกกอดเหมือนผมเป็นไข่อย่างนี้แต่ช่างเถอะเดี๋ยวลุกจากเตียงนี้ผมก็ทำตัวอ่อนแอ่ไม่ได้แล้ว
"ไงตื่นแล้วดิหิวยังน้ำทำกับข้าวรอแล้วมั้ง"
"อื้ม"
แล้วผมก็เด้งลุกขึ้นมานั่งพร้อมกับบิดตัวคลายความขี้เกียจออกไป
"เฮียเดือนหน้านี้กลับบ้านไปหาเข้มดีมะ"
"เอาดิ"
แล้วเฮียก็เดินออกไปจากห้องก่อนผม
เฮ้อ เมื่อคืนผมทำอะไรลงไปวะทำตัวไม่เหมาะกับอายุตัวเองเลยสักนิดน่าสมเพส
...
....
พอผมทำอะไรเรียบร้อยพร้อมเฮียเสร็จผมก็มาอู่พร้อมเฮียโดยไม่แวะกลับไปบ้านสักนิดเย็นนี้ค่อยกลับบ้าน รีบกลับไปมันก็ไม่มีอะไรทำหรอกนั่งอุดอู้กับคุกกี้รันตัวเริ่มต้นนั้นแหละ ฮ้อย
..
...
"เก่งจังนะเพิ่งตัวเริ่มต้นแท้ๆ"
ไอ้ตี๋มูลนิธิช่วงผมสังเกตุดีๆเหมือนว่านายตี๋มูลนิธิคนนี้จะพารถมูลนิธิมาอู่เฮียผมบ่อย มันตั้งแต่หลังจากวันจับงูละมั้งสันหาทุกอย่างเพื่อมาดูแลรถคันนี้อย่างเต็มที่พร้อมกับชอบเข้าทักผมอย่างคุ้นเคย
"จะว่าไปคุณบลูยังไม่รู้จักชื่อผมเลยนิผมชื่อคินครับ"
"ครับคุยเล่นกับผมหลายวันแต่เพิ่งบอกชื่อวันนี้อ่ะนะ"
"อ่าว ก็คุณบลูไม่ถามนิ"
"ต้องให้ผมถาม?"
"หึ คุณนิน่า"
แต่ท่าทางคุณชายและผู้นำที่แผ่ออกจากตัวนายตี๋คนนี้มันอย่างไงเหมือนพวกประเภทต้องเป็นผู้นำมากกว่ามูลนิธอย่างนี้สักนิด
ใบหน้าที่หล่อคมใสกิ้งผสมตี๋จีนแบบนี้พร้อมกับความสูงที่เท่และมีอำนาจแม้จะอยู่ในชุดมูลนิธิก็ตามแต่ช่างเถอะเลิกสังเกตุและวิ่งต่อดีกว่า
..
...
วันนี้ผมต้องมารับหน้าที่ตรวจวรรณกรรมจากนักเขียนรุ่นใหม่ที่นัดกันที่ร้านกาแฟชิลๆ
ผมก็มาก่อนนัดครับรอและดูดชาเขียวปั่นไปแบบสบายๆ
"อ่าว คุณบลู"
หือ นายตี๋มูลนิธินิน่าทำไมวันนี้ดูแตกต่างกว่าทุกวันละ หรือเพราะชุดสูททำงานตัวนี้
"อ่ะครับ.."
"แปลกใจสินะครับที่เห็นผมคราบนี้แต่ผมดูไม่เท่เลยอ่ะ ชุดมูลนิธิผมยังรู้สึกเท่กว่าเยอะ"
ความคิดแหวกแนวกว่าบุคลิกตอนนี้อีกเนอะ
"ท่านประธานคะถึงเวลาเข้าประชุมได้แล้วเดี๋ยวไม่ทันนะคะ นี้คะลาเต้"
"อื้ม ขอบใจ..งั้นเย็นนี้เจอกันที่อู่นะบาย"
"อ่า ครับ"
เอ้ยๆ เมื่อกี้ได้ยินสิ่งที่สาวเนี้ยบคนนั้นพูดไหมเขาเรียกนายตี๋ว่าท่านประธานเว้ย!
...
....
"ฮ่าๆๆๆ ผมแค่อยากทำตัวติดดินมีประโยชน์เท่านั้นมันแปลกหรอครับ"
และก็เวลาเดิมนายตี๋คนนี้ได้พารถมูลนิธิมาที่อู่เหมือนเคย
"ก็แปลกเพราะว่าพวกแบบนี้มักชอบติดหรูนิน่า"
"แต่ผมไม่นิ อ้อ นี้ผมได้บัตรได้กินเบียร์สดฟรีมาหลายใบไปกินกันไหมทั้งอู่นี้เลย!"
"เอ้ย เอาๆแม่งงานนี้ต้องขอบใจไอ้คินหลายๆพวกมึงวันนี้ไอ้คินเลี้ยงเบียร์สดเว้ย!"
"เยส!"
ไอ้พวกเด็กช่างเห็นแก่กินเมื่อวานพากันแดกกันสองลังมันไม่พอไง
"ไปด้วยกันคุณบลู"
"เฮ้อ ครับร้านไหนละพวกเราจะได้ไปถูก"
..
วันนี้เหล่าช่างพากันปลดปล่อยความบ้าอย่างเต็มที่แต่ละคนนี้พากันย้ายก้นไปชนแก้วสาวข้างๆโต๊ะเลยได้เบอร์และไอดีไลน์ตบกลับมาทุกคน บอกเลยว่าช่างยนต์พวกนี้หล่อเข้าขั้นทุกคนไม่แปลกที่สาวจะยอมง่ายๆ แต่ต่างจากผมที่ไม่เฮียมาคุมเลยโดนเหล่าชายหนุ่มมาชนแก้วผมหลายทีนายตี๋ก็ใจดีช่วยผมพ้นจากบ่วงกรรมทุกครั้ง
"คุณบลูนิเสน่ห์แรงเนอะคนเป็นแฟนต้องกุ้มแน่ๆ"
"หึ อย่างงั้นหรอครับ"
ตอนนี้ก็เริ่มกึ่งๆแล้วครับผมนี้แจกยิ้มหวานไปทางสาวโต๊ะข้างทุกคนแต่ผลกลับมาคือผู้ชายยิ้มกลับมาแทน
..
นี้ก็เริ่มดึกมากแล้วครับพวกผมต่างกันทยอยกลับถิ่นเฮียผมเป็นสารถีแบบจำเป็นเพราะเหล่าลูกน้องดื่มมากจนพากันกลับไม่ไหวแม่งผมละเพลียเฮียบอยถึงขั้นรถกระบะมารับเลยครับอัดคนเมาได้เยอะดีพอผมกับนายตี๋เอาเหล่าคนเมาขึ้นรถหมดเรียบร้อยก็ต้องเตรียมครองสติกลับบ้านให้ได้ถึงผมจะกึ่งๆก็เถอะ
"คุณบลูไหวไหมถ้าไม่ไหวผมไปส่งนะมันอัตรายนะ"
"แฮ่ะๆ ไม่รู้สิครับกลัวขับไปแล้วเจอด้านชะมัด...อะโอ๊ะๆ"
เซครับเซนี้มันไม่กึ่งๆแล้ว
"มะผมไป...อ่ะ!"
ห่ะ!?
อยู่ดีๆผมก็ปลิ้วไปตามแรงกระชากของใครไม่รู้
ไลท์
"กูเจอมึงแล้ว...กูเจอมึงสักที"
แล้วผมก็ไปนั่งซ้อนท้ายรถไลท์แบบงงๆ

"คุณบลู!"

ลมเย็นยามดึกพัดหน้าผมอย่างแรงตามแรงบิดของรถไบท์ดำนี้ผมเดาอารมณ์คนขับไม่ออกจริงๆเพราะตามทางมาไลท์ไม่เอยพูดอะไรกับผมเลย
..
...
เมื่อผมเข้ามาในตัวบ้านไลท์ผมก็ต้องเกิดความตกใจเพราะอยู่ดีๆร่างสูงเด็กโข่งโน้มเข้ามากอดผมอย่างแน่นผมก็ค่อยๆกอดตอบด้วยความงงงวยอยู่แหละ
"มึงหายไปไหนมา!!"
"ทำไมไม่มาดูแลกู ทำไมไม่มากวนกู ทำไมไม่มาสอนกู ทำไมๆๆ ทำไมมึงถึง...หายไปจากกูตอบมา!!"
ตอนนี้ผมตอบไม่ถูกจริงๆนี้ผมทำให้เด็กโข่งเป็นขนาดนี้เลยหรอ
"พี่ขอโทษที่พี่ไม่บอกเรา...แต่ว่าพี่ทำพลาดพี่ก็เลยมาดูแลเราไม่ได้แล้ว.."
"พลาดเชี่ยไรด้านแบบมึงพลาดแค่นี้ถึงกับเลิกเลยหรอห่ะ!"
เสียงมันนี้ก้องหูผมจริงๆว้ากแม้กระทั่งอารมณ์ดราม่าได้ลงคอ
"ไม่รู้ๆๆมึงต้องมาดูกูต่อ มึงไม่อยู่กูจะส่งคนไปถล่มบ้านมึงให้เละเลยคอยดู"
อ่าว คำขู่อย่างกะจะขอร้อง
"เฮ่อ ก็ได้ๆๆ แต่ให้ความร่วมมือด้วยนะ แล้วเลิกกอดได้แล้วพี่ร้อน.."
"ขอครึ่งชั่วจะตายห่าหรือไง!!"
เอ้า ยอมๆ
TBC...
  เชียร์นายตี๋มูลนิธิ สุๆๆๆ 

[4559]

เชียร์คิน

[brookzaa]

เฮียบลูนี่ฟีโรโมนฟี้งเนอะ

[B52]

เลือกใครดี

[padthaiyen]

เสน่ห์แรงมากมีแต่ชายหนุ่มารุม

[yowyow]

 

[cavalli]

 

[kub_kwonny]

ไลท์ หลงรักบลูแล้วละสิ คิคิ
  

[MENTA]

#ทีมไลท์ 555