หัวข้อ: - - - - - - - ☻►(รวมเรื่องสั้น) ๑ ◄ วิ ป ริ ต ▓ - บทที่๒ จบค่ะ - - - - - -

[lovecomic]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17

วิ ป ริ ต

[/color]

บทนำ

ผมชอบสีแดงของเลือด

ผมชอบเสียงครวญครางด้วยความทรมานของสิ่งมีชีวิต

ผมรู้สึกดีเมื่อใช้มีดผ่าตัดกรีดลงผิวหนังจนเห็นชิ้นเนื้อสีแดงสด

ผมจะหายเครียดเมื่อได้เห็นใครทรมาน


คุณอาจจะคิดว่าผมโรคจิต ใช่ไหมล่ะ?

เปล่าเลย...มันไม่ใช่...

ผมไม่ได้โรคจิตอย่างที่พวกคุณเข้าใจหรอก…

- - - - - - - - - -






เดี๋ยวมาอัพต่อนะคะ
เรื่องนี้เอามารีไรท์ใหม่ค่ะ เป็นนิยายวายแบบไทยๆ
ซึ่งจะมีเรื่องสั้นรวมไว้หลากหลายเรื่องนะคะ
เพราะเป็นคนไม่ถนัดกับการแต่งเรื่องยาวๆ สักเท่าไหร่- -*

[lovecomic]

บทที่ ๑ เริ่มต้น




‘ธันวา’ คือชื่อของผม ตอนนี้ผมอายุยี่สิบสองปี เป็นนักศึกษาแพทย์ในมหาวิทยาลัยชื่อดังของประเทศ ผมชอบอยู่คนเดียว ไม่ชอบสุงสิงกับใครจึงทำให้ไม่มีเพื่อนสักคน เวลาว่างของผมคือการจับสิ่งมีชีวิตไม่ว่าสัตว์ หรือ ’คน’ ชำแหละส่วนต่างๆเพื่อดูอวัยวะภาย ใน...


ในระยะเวลาที่ผ่านมานอกจากที่ผมใช้เวลาในการหมกมุ่นกับการอ่านหนังสือ และการทำกิจกรรมส่วนตัวของผม ผมมักจะคอยแอบตามดู ‘ นารา ’นักศึกษาคณะนิเทศศาสตร์ ปีสาม บุคคลที่ผมแอบหลงรักมาตลอด3ปีเต็ม ผมชอบทุกๆอย่างที่เป็นเขาไม่ว่าจะเป็นร่างกายแสนบอบบาง ริมฝีปากแดงเหมือนลูกเชอรี่ ผิวขาวสวยราวไข่มุก ใบหน้าสวยที่ใครๆต่างพากันหลงใหล


ผมมักจะไม่พอใจเสมอถ้าหากนาราพูดคุยหรือใกล้ชิดกับใคร เมื่อไหร่ที่เห็นภาพแบบนั้น ผมจะโกรธเขามาก อยากจะขังไว้ที่ห้อง ตัดแขน ตัดขา เย็บริมฝีปาก ควักลูกตาทั้งสองข้าง นาราจะได้ไม่ต้องสนใจใคร ผมอยากให้เขามีแค่ผมแค่คนเดียวถึงรู้ว่ามันคงเป็นไปไม่ได้ก็ตาม


ทุกครั้งที่ผมโกรธนาราเพราะการกระทำของเขา ผมมักใช้วิธีระบายความโกรธโดยการ ‘กรีดข้อมือ’ ตัวเองซ้ำๆ มันไม่ใช่สิ่งที่พึ่งทำ แต่ผมทำแบบนี้มากว่าสามปีแล้ว ผมมองข้อมือที่เต็มไปด้วยบาดแผลจากของมีคมไม่ต่ำกว่ายี่สิบแผลอยู่บนเก้าอี้ ตัวหนึ่งในห้องสมุด




‘นาราเขาจะรู้ตัวไหมนะ ว่าสิ่งที่เขาทำมักจะทำร้ายจิตใจของผมอยู่เสมอ’




เมื่อไม่นานมานี้ที่นาราตัดสินใจคบกับ ‘กัญจน์’ ลูกชายของนักธุรกิจโรงแรมใหญ่ที่มีสาขามากที่สุดในเอเชียอย่างเป็นทางการหลังจากคบหาดูใจกันมาสามปีเท่ากับระยะเวลาที่ผมแอบรักนารา ข่าวของกัญจน์และนาราแพร่สะพัดทั่วมหาวิทยาลัย และทุกคนได้ลงความเห็นกันว่า ทั้งสองช่างเหมาะสมกันเหลือเกิน...






เหมาะสม….





งั้นหรอ?...




‘แล้วผมคนนี้ล่ะ? นาราเอาผมไปไว้ที่ไหน!!!’




ผมเปิดหนังสือบนโต๊ะที่ถูกคัดเลือกไว้อ่านเกี่ยวกับชีวะศาสตร์ เพื่อใช้ในการทำรายงาน ผมกวาดสายตาอ่านหนังสืออย่างตั้งใจใช้สมาธิ แต่แล้วก็มีเสียงบางอย่างดังมาจากหลังห้อง



“อือ...กัญจน์นี่มันห้องสมุดนะ เดี๋ยวมีคนมาเห็น อ๊า...”



“ที่รักครับ...นี่ มันเย็นแล้วนะ ไม่มีใครอยู่หรอก เรามาต่อกันดีกว่า...”




“แต่ว่า....อืมมมมมม”ผมหันหน้าไปทางต้น เสียงของคนทั้งสองที่กำลังพลอดรักอยู่ หลังห้องอย่างไม่อายใคร ไม่สนใจว่าใครจะรู้เห็นกับพฤติกรรมอันเร่าร้อนของทั้งสองที่จูบกันอย่างดูดดื่ม ลิ้นแลกลิ้นจนน้ำเหนียวสีใสไหลออกมาจากริมฝีปากของทั้งคู่ ร่างกายของทั้งคู่บดเบียดกันอย่างแนบแน่น





ผมคงจะไม่รู้สึกอะไร…




ถ้าหนึ่งในนั้น...





ไม่ใช่นารา!!



ผมกำมือแน่นด้วยความโมโหกับฉากรักอันเร่าร้อนที่ปรากฏอยู่ในสายตา ก่อนจะตัดสินใจเก็บหนังสือสมุดเลกเชอร์ใส่กระเป๋าแล้วรีบเดินออกจากห้องสมุด ใหญ่ของมหาลัยทันที นาราคงไม่รู้สินะว่า...





‘เขาทำให้ผมโกรธอีกแล้ว’




.

.

.

.

.


ผมขับรถกลับจากมหาวิทยาลัยมาที่คอนโดของนารา โดยใช้เวลาไม่นานนักเพราะระยะทางมาที่นี่ห่างกันไม่ถึงหนึ่งกิโลเมตร ผมหยิบกุญแจห้องที่ถูกปั๊มจากกุญแจดอกจริงของนาราเมื่อสองปีก่อน ออกจากกระเป๋าเรียน ผมเดินเข้าไปในห้องนอนของคนที่ผมรัก ภายในห้องตกแต่งด้วยสีขาวบริสุทธิ์


ผมใช้มือสัมผัสกับเตียงนุ่ม อย่างแผ่วเบาพลางคิดถึงตอนที่นารานอนอยู่บนเตียงนี้ กลิ่นหอมจางๆอบอวลของเขาอยู่ทั่วห้อง ผมสูดกลิ่นหอมอ่อนๆเข้าจมูก ก่อนล้มตัวนอนลงบนเตียง ฝ่ามือยังคงลูบเตียงอย่างรักใคร่




'เรือนร่างสวยราวสตรีนอนยวนเย้าบนเตียงสีขาว



ใบหน้าสวยแดงก่ำ เหยเกด้วยแรงอารมณ์



ริมฝีปากขบแน่นจนเลือดไหลซิบ



เสียงที่ถูกกักเก็บในลำคอครางออกมากเป็นระยะ



เราทั้งสองกอดกันด้วยแรงปรารถนา



โยกไหวไปตามอารมณ์'




“อือ....อ๊า! นาราอืม....”ผมขยับมือตรงส่วนกลางลำตัวอย่างหนักหน่วง สมองถูกจินตนาการถึงภาพที่ผมร่วมรักกับนาราบนเตียงสีขาวสะอาด



“อ๊ะ....น..นา...รา....”



“อือ.....”



“อ๊ะ...อืม ...นา...รา อืออออออออออ...”ผมปลดปล่อยน้ำรักออกมาเต็มฝ่ามือ ผมฝันมาตลอดว่าจะมีสักครั้งไหม? ที่ผมจะได้นอนกอดนารา แต่ผมรู้ว่าการที่คนร่างบางจะเป็นของผมมันไม่ใช่เรื่องง่าย ผมจึงต้องหาวิธีปลดปล่อยโดยทุกครั้งที่ผมแอบเข้ามาในห้องนี้ ผมจะช่วยตัวเองอยู่บนเตียงนี้เสมอ



บางครั้งที่ผมไม่สามารถเข้า มาในห้องนี้ได้ เนื่องจากบางเวลาที่นาราจะพักอยู่ในห้องไม่ออกไปไหน ผมจึงเลือกที่จะใช้วิธีติดกล้องแอบถ่ายขนาดจิ๋วไว้ในส่วนต่างๆของห้องเพื่อ ให้เห็นพฤติกรรมต่างๆของเจ้าตัว นอกจากนั้นผมยังใช้มันเพื่อประกอบกับการช่วยตัวเองในเวลาที่ผมต้องการจะปลดปล่อย




แกร๊ก~...แกร๊ก~




เสียงกุญแจของนาราที่กำลังถูกไขเข้าห้อง ผมจัดการเก็บส่วนนั้นเข้าไปในกางเกงแล้วซ่อนตัวอยู่ใต้เตียงของนารา วันนี้ที่รักของผมกลับเร็วกว่าทุกวัน เพราะหลังจากเลิกเรียนนารามักจะไปเที่ยวกับกัญจน์เสมอตามประสาคู่รัก ผมจึงใช้โอกาสนี้แอบเข้าห้องเพื่อปลดเปลื้องความปรารถนาของตนเอง



“อืมมมม...กัญจน์อย่าสิ...นารายังไม่ได้อาบน้ำเลยนะ อือ...”



“ไม่ต้องอาบหรอก...ยังไงก็ต้องอาบน้ำใหม่อยู่ดี “



“อ๊ะ...อือ.......อ๊ะอ๊า...”



“ถึงจะบ้าก็บ้ารักไง นาราล่ะรักกัญจน์ไหม?”



“อือออออ...รักสิ.....รักกัญจน์มากที่สุดเลย”



อีกครั้งที่ผมได้อยู่ในเหตุการณ์ของคนสองคนที่กำลังร่วมรักอย่างเร่าร้อน โดยบุคคลที่ผมรักมากที่สุด จากเตียงเดียวกันที่ผมพึ่งปลดปล่อยความสุขสมไปเมื่อครู่ ความรู้สึกต่างๆแล่นเข้าใส่สมอง เกลียด โกรธ แค้น? หรือจะรักต่อไปดี ผมเองยังคงตอบคำถามเหล่านั้นไม่ได้เหมือนกัน



การกระทำของคนทั้งสอง ส่งผลให้เตียงสั่นสะเทือนจนถึงพื้นห้อง ขาเตียงสั่นสะเทือนไปตามแรงของบนเตียง ผมพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ให้ร้องไห้ แต่ถึงจะห้ามอย่างไรน้ำตาก็ไหลออกมา ผมพยายามข่มตาให้หลับ เพื่อไม่ต้องการที่จะได้ยินเสียงครางของนาราที่กำลังร่วมรักกับใครคนอื่นที่ไม่ใช่ผม


ทั้งสองคนครางประสานเสียงกัน ไม่อาจแยกได้ว่าเป็นเสียงของใคร ส่วนนั้นของผมเริ่มคับแน่นภายใต้เนื้อผ้า ที่เกิดจากสิ่งปลุกเร้าบนเตียง ผมปลดซิบกางเกงออก คว้าหยิบส่วนนั้นออกมาใช้งานอีกครั้ง มือของผมสัมผัสส่วนนั้นอย่างรวดเร็ว



ผมไม่สนอีกต่อไปแล้วว่านารากำลังทำอะไรอยู่กับใคร


แต่ตอนนี้ผมขอเพียงได้ปลดปล่อยมันออกมาเพียงเท่านั้น


ก็พอแล้ว....



“อ๊ะ อ๊า...กัญจน์ อ๊า...จะไม่ไหวแล้ว อือ…”



“อืม...อ๊า“



“อือออออ”



เสียงของคนบนเตียงครางออกมาครั้งสุดท้ายหลังจาก การปลดปล่อย ตามด้วยเสียงครางในลำคอของผม ทุกหยาดหยดพวยพุ่งออกมาเลอะเต็มหน้าท้อง มือผมปัดป่ายน้ำสีขาวขุ่นตามตัวลามถึงแผ่นอก ไม่นานผมก็หลับตานอนด้วยความอ่อนแรง เพื่อรอเช้าวันใหม่ของวันต่อไป





‘เห็นทีผมคงใจอ่อนกับคุณมากไปสินะ’




.

.

.


.

.



เดี๋ยวไว้มาอัพให้ค่ะ....

[GBlk]

แนวโรคจิต น่าลุ้นดีนะ

[lovecomic]

วิปริต

บทที่2 จบ







ผ่านไปกว่าหนึ่งสัปดาห์แล้วที่นาราพาคนรัก ‘กัญจน์’ มาที่ห้องและร่วมรักกัน แม้จะไม่ใช่ครั้งแรกของกันและกัน แต่มันเป็นครั้งแรกที่ร่างบางพาคนรักเข้าห้อง เขากับกัญจน์รู้จักกันตั้งแต่ตอนมัธยมปลาย ความสัมพันธ์ของพวกเขาเริ่มต้นจากคำว่า ’เพื่อน’


พวกเขาเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก จนวันหนึ่งที่กัญจน์ตัดสินใจสารภาพรักกับนาราในวันที่จบจากโรงเรียนมัธยม ทำให้ความสัมพันธ์และความรักของพวกเขานั้นเปลี่ยนไป ทั้งสองตกลงกันว่าจะตัดสินใจที่จะลองดูใจกันมาเรื่อยๆ อยู่ในความสัมพันธ์ที่มากกว่าเพื่อนแต่ยังไม่ใช่คนรักกัน แม้ว่าจะยังไม่ใช่คนรักแต่กัญจน์ก็เฝ้าดูแลนาราอยู่ไม่ห่าง จนในที่สุดนาราก็ใจอ่อน

เมื่อไม่นานมานี้ทั้งสองก็ตกลงคบกันอย่างเป็นทางการ ข่าวการคบหาของนาราและกัญจน์ถูกแพร่กระจายทั่วมหาวิทยาลัยอย่างรวดเร็ว เพราะทั้งคู่เป็นคนดังและเป็นที่รู้จักไปทั่วมหาวิทยาลัย อันเนื่องจากกัญจน์มีตำแหน่งเป็นเดือนของคณะ ซ้ำยังพ้วงตำแหน่งเดือนของมหาวิทยาลัย


วันนี้นารามีซ้อมละครของคณะที่มหาวิทยาลัย กว่าจะซ้อมกันเสร็จท้องฟ้าก็เริ่มมืดนี่ก็เป็นเวลาหนึ่งทุ่มแล้ว นาราบอกลาเพื่อนๆนักแสดงและทีมงานทุกคน ก่อนจะเดินมาลานจอดรถที่คนรักของเขามักจะจอดรอเขาอยู่เสมอ


“นี่...มันหนึ่งทุ่มแล้วนะ ยังไม่มาอีกคอยดูเถอะมาเมื่อไหร่จะแกล้งงอนเลยคอยดู…”นาราบ่นพึมพำออกมา ปกติกัญจน์ไม่เคยมาสาย อีกทั้งมักจะมารอเขาก่อนเวลาเลิกซ้อมเสียด้วยซ้ำ แต่วันนี้มันผิดปกติ

นารายังคงยืนก้มหน้ามองนาฬิกาที่เดิม เพราะกลัวว่าถ้าคนรักมาจะมองไม่เห็น แต่รอแล้วรอเล่าจนเวลาเลยมาถึงสามทุ่มครึ่ง นาราเริ่มเกิดอาการหงุดหงิด แต่อีกใจหนึ่งก็เป็นห่วง กลัวว่าจะมีเรื่องร้ายเกิดขึ้นกับกัญจน์ มือบางหยิบโทรศัพท์กดเบอร์โทรหาคนรักทันทีด้วยความร้อนรน หากแต่ไร้เสียงการตอบรับของคนรัก


“รับสิ....”นารากดหมายเลขเดิมอยู่หลายครั้ง แต่ก็ปลายสายยังคงไม่รับโทรศัพท์เหมือนอย่างเดิม นารายังคงกดโทรออกเรื่อยๆเหมือนคนบ้า


“ทำไมถึงไม่รับสาย....”นาราพูดออกมาด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด ร่างกายของนาราทรุดลงไปที่พื้น มือบางยังคงกำโทรศัพท์แน่นไว้ที่มือ ใบหน้าแดงก่ำไปด้วยความกังวลแม้จะแสดงอาการไม่พอใจที่คนรัก แต่ในใจก็แอบคิดว่ามีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นกับคนรักของเขารึเปล่า


ในระหว่างที่นารากำลังตกอยู่ในห้วงความคิดของตัวเอง เพราะมัวแต่กังวลเกี่ยวกับกัญจน์ ในขณะนั้นเองเสียงโทรศัพท์ของเจ้าตัวก็ดังขึ้น นารารีบกดรับสายอย่างรีบเร่งเมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์ของคนรักโชว์อยู่บนจอโทรศัพท์



“ฮัลโหล...กัญจน์อยู่ที่ไหน?..ทำไมโทรไปถึงไม่รับสาย?” ทันทีที่กดรับ นาราก็รัวคำถามชุดใหญ่


“..............”


“กัญจน์....เป็นอะไรรึเปล่า? ทำไมไม่ตอบล่ะ กัญจน์ได้ยินรึเปล่า?”นารายังคงถามคำถามต่อไป


‘เป็นห่วงกันจริงเลยนะ....’ เสียงที่ไม่คุ้นเคยตอบมาจากปลายสาย นาราหยุดนิ่งการกระทำต่างๆ ปากสั่นด้วยความกลัว ก่อนจะตัดสินใจถามคำถามต่อด้วยความสงสัย


“น....นั่น...เสียงใคร?”



เขาเป็นใครกัน ทำไมถึงใช้เบอร์ของกัญจน์โทรมาได้ล่ะ…




แล้วกัญจน์ล่ะ?....กัญจน์ไปอยู่ที่ไหน...




‘ผมเสียใจนะ...ที่คุณจำผมไม่ได้ ตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมไม่เคยอยู่ในความทรงจำของนาราเลยใช่ไหม…’เสียงจากปลายสายพูดออกมาด้วยความน้อยใจ ทางนาราเองก็ที่ยังคงงงกับประโยคเมื่อสักครู่ ว่าสิ่งที่อีกคนพูดถึงมันหมายถึงอะไร? แล้วทำไมถึงได้รู้จักชื่อของเขา



“ร.... รู้จักชื่อ....ของฉันได้ยังไง”



‘ผมจะรู้ชื่อของคุณได้ยังไงมัน ไม่สำคัญ...ผมแค่จะโทรมาบอกว่าคนรักของคุณ....อยู่กับผมก็เท่านั้น’


“ว่ายังไงนะ!! ตอนนี้นายเอกกัญจน์ไปไว้ที่ไหน!! ตอนนี้เขาเป็นยังไงบ้าง!! ”


‘ก็ไม่ถึงขั้นตายหรอกครับ ยังมีลมหายใจอยู่ เพราะกว่าผมจะได้ตัวมา เปลืองแรงไม่ใช่เล่นๆ คุณต้องขอบคุณผมนะ ที่ผมยังปราณีแทงเข้าไปไม่กี่แผล หึ....’ คำตอบที่ถูกส่งกลับมา ทำเอาคนนาราเบิกตากว้างตกใจมากกว่าเดิม


'ถ้าไม่อยากให้คนรักของคุณเป็น อะไรไปมากกว่านี้...รีบมาที่ คอนโดSS ห้อง505ภายในเวลาสิบห้านาที ห้ามมาสายล่ะ เพราะถ้าแบบนั้นคุณอาจจะไม่เห็นหน้าคนรักไปตลอดชีวิต' ชายนิรนามพูดประโยคสุดท้ายก่อนจะตัดสายไป


สิ้นเสียงจากอีกคนที่สื่อสารกันทางโทรศัพท์ นาราไม่รอช้ารีบโบกแท็กซี่ไปยังสถานที่ที่บุคคลปริศนาบอกมาทางโทรศัพท์ ระหว่างทางการเดินทางนารานั่งมองนาฬิกามือถือตลอดเวลา เมื่อแท็กซี่จอดรถหน้าคอนโดSS ร่างบางยื่นเงินค่าโดยสารจำนวนหนึ่งให้โชเฟอร์ ขาทั้งสองวิ่งพาร่างกายหาห้อง 505 อย่างไม่คิดชีวิต


เวลาทั้งหมดผ่านไปแล้วสิบห้านาที ในที่สุดร่างบางก็หาห้อง505จนพบ มือบางเปิดประตูเข้าไปทันที ในใจนั้นหวังว่าคนรักนั้นยังคงปลอดภัย


แต่ทว่า...


ความฝันของชายหนุ่มต้องดับสลายลงไปพริบตา


เมื่อสิ่งที่เห็นไม่ใช่สิ่งที่เขาเคยคาดคิด….


สภาพห้องที่เต็มไป ด้วยสีแดงสดของเลือด เศษชิ้นเนื้อสีเลือดชิ้นเล็กชิ้นน้อยกระจัดกระจายเต็มพื้นห้อง กลิ่นเลือดคละคลุ้งจนร่างบางแทบอยากอาเจียน หน้าประตูมีกองเสื้อกองหนึ่งถูกวางไว้ ผู้มาเยือนใช้สายตาจับจ้องไปที่กองผ้า แต่ก็ต้องสะดุดกับบางอย่าง





นั่นคือแหวนทองคำขาวที่กัญจน์กับเขาใส่คู่กัน




ที่สลักชื่อของคนสองคนไว้ว่า K&N




แหวนที่เคยเป็นสีทองคำขาวบริสุทธิ์



ในตอนนี้...




สภาพของแหวนในตอนนี้ถูกย้อมด้วยเลือดสีแดงสดไปเสียแล้ว



นารายกมือปิดบางตัวเอง กลั้นเสียงสะอื้นของตนเองเอาไว้ ก่อนจะทรุดตัวลงกับพื้นร้องไห้อย่างขาดสติ



เขามาไม่ทันแล้วใช่ไหม?




“อึก...ฮือ...”



“คุณมาช้าไปนะครับ...ที่รัก”เสียงที่ฟังให้ ความรู้สึกแสนเย็นชาเอ่ยทัก คนที่นั่งกอดกองเสื้อผ้าของคนรัก ใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตาอยู่ที่พื้นห้อง



“แต่ถึงคุณจะมาทัน ยังไงผมก็ฆ่ามันอยู่ดี!”



“อึก...ไอสัส...มึงมัวเลว มึงฆ่ากัญจน์ทำไม!! แฟนกูเขาไปทำอะไรให้มึง! ”ชายหนุ่มตะโกนออกมาอย่างเครียดแค้น สายตามองที่ฆาตกรด้วยแววตาอาฆาตร



“หึ...อย่าพูดแบบนี้สิ...ผมอุตส่าห์ใจดี เอาของขวัญมาให้คุณนะ...”



มือข้างซ้ายที่หิ้วส่วนศีรษะของคนที่เรียกได้ว่าเป็น ‘ คนรัก’ ของนารา ซึ่งอยู่ในสภาพถูกตัดขาดออกจากลำตัว ถูกโยนให้นาราที่นั่งร้องไห้อย่างบ้าคลั่งบนพื้นที่ขาดสติ พร้อมเสียงกรีดร้องแทบจะขาดใจเมื่อได้เห็นสภาพร่างกายของชายที่รัก



นาราพยายามตั้งสติ พร้อมใช้มือยื่นหยิบศีรษะของคนรักมาโอบกอดอย่างโศกเศร้า


“อึก...มันต้องไม่แบบนี้สิ...กัญจน์ขอโทษนะ...อย่าทิ้งกันไปนะ”ชายหนุ่มนั่งกอดศีรษะของคนรักพร่ำเพ้อออกมาด้วยความสียใจ



แต่คนตัวสูงเริ่มทนกับภาพตรงหน้าไม่ไหว เดินเข้ามากระชากศีรษะที่ถูกตัดขายของกัญจน์ออกจากอ้อมกอดของนารา แล้วโยนไปที่ผนังห้อง



คนอย่างเขาไม่เคยสงสารใคร



คนอย่างเขาไม่เคยมีคำว่าสำนึกผิดอยู่ในสมอง



คนอย่างเขาต้องการอะไรก็ต้องได้



ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถขว้างเขาได้เด็ดขาด



“มึงมันไม่ใช่คน!” เสียงหวานตวาดลั่นทั้งน้ำตา



นาราทำท่าจะเดินไปเอาส่วนนั้นกลับมา แต่ถูกมือหนาของธันวารั้งไว้ก่อน



“รักมันมากใช่ไหม!!” ธันวาเขย่าตัวของนาราอย่างไม่ออมแรง ตะคอกใส่หน้าด้วยความโกรธเกรี้ยว เขาอุตส่าห์คิดแผนกำจัดและลงทุนฆ่าคนอย่างไอ้กัญจน์ เพื่อให้คนที่เขารักหันมามองเขาบ้าง แค่สักนิดก็ยังดี แต่แล้วทำไมสิ่งที่เขาทำเพื่อคนที่เขารัก นารากลับไม่รับรู้ถึงมันเลย



“กูรักกัญจน์...เขาเป็นคนรักของกู!”นาราตอกกลับอย่างไม่เกรงกลัวคนตรงหน้า ฝ่ายธันวาเมื่อได้ฟังคำตอบจากคนบางยิ่งเดือดดาลมากกว่าเก่า



“คุณจะรักใครไม่ได้นอกจากผม!”


“มึงพูดอะไร!...ปล่อยกูนะ!”


 “ถ้าคุณอยากให้มันอยู่กับคุณมาก ผมจะช่วยคุณเอง .." เสียงเย็นของร่างสูงถูกปล่อยออกมา


“อย่า! ...จะทำอะไรน่ะ...หยุดนะ!...ปล่อยยย...อึก...”นาราร้องเสียงดัง เมื่อมือหนาของธันวาบีบคางของเขา เพื่อให้ริมฝีปากเขาอ้าออก


ธันวาหยิบเศษเนื้อมนุษย์ที่กระจัดกระจายบนพื้น แล้วป้อนใส่ในปากของอีกฝ่าย แต่นาราพยายามขัดขืน สะบัดหน้าหนีออกไป ไม่ยอมรับชิ้นเนื้อสีแดงสด




เพี้ยะ!




หน้าสวยหันไปตามแรงตบของธันวา เลือดสีแดงเข้มไหลที่มุมปากลงหลายหยด ใบหน้าถูกแต่งแต้มด้วยรอยของฝ่ามือ แก้มทั้งสองข้างเปรอะเปื้อนด้วยน้ำตา ธันวาเห็นดังนั้นก็หัวเราะในลำคอด้วยความสะใจ มือหนายังคงไม่ปล่อยออกจากศีรษะจากคนที่ตัวเล็กกว่า อีกทั้งยังกระชากเส้นผมนุ่ม ส่งผลให้ใบหน้าของนาราอยู่ห่างกับใบหน้าของธันวาไม่ถึงคืบ



“ผมไม่ชอบคนที่พูดไม่รู้เรื่อง กินมันเข้าไป มันจะได้อยู่กับคุณไงที่รัก”



ธันวาบีบคางกรอกเศษเนื้อเข้าปากของนาราใหม่ คราวนี้นาราไม่ได้ขัดขืน แต่ยังคงไม่ยอมรับเศษเนื้อเข้าไปในปาก ธันวายังไม่ละความพยายาม จัดการรับเอาเศษเนื้อที่อยู่ในมือเข้าปากตัวเอง แล้วประกบปากตัวเองที่เต็มไปด้วยเศษเนื้อเข้าสู่ปากของร่างบางเพื่อจัดการส่งชิ้นเนื้อเข้าไป



“อือ...อุ๊บ อ่ายยยยย อือออ…”นาราครางอื้ออึงในลำคอ รับเศษเนื้อเข้าไป ถึงแม้จะปฏิเสธสักแค่ไหนก็ทำไม่ได้ รสชาติที่แสนจะน่าสะอิดสะเอียนที่มีแต่กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งอยู่ในปาก ชิ้นเนื้อมนุษย์ถูกหลอดอาหารบีบลงสู่กระเพาะ ดวงตาที่เคยสดใสกลับกลายเป็นสีหม่นหมองอย่างเห็นได้ชัด


ธันวาถอนริมฝีปากออกมาแล้วแสยะยิ้มที่มุมปากขวา จับร่างของนารานอนราบลงบนพื้นสีแดงฉาด ริมฝีปากหนาซุกไซร้ซอกคอหอมอย่างหื่นกระหาย มือทั้งสองฉีกกระชากอาภรณ์ของร่างบางอย่างไร้ความปรานี สภาพของร่างบางในตอนนี้เปลือยเปล่าไร้สิ่งปกปิด ร่างกายสั่นระริกด้วยความหวาดกลัว


“อย่า...อย่าทำแบบนี้...กัญจน์ช่วยด้วย...”นาราส่งเสียงเรียกคนรักแม้รู้ดีว่าคนที่ตนเรียกมิได้อยู่บนโลก นี้แล้วก็ตามใบหน้าสวยหันมองศีรษะของกัญจน์ที่อยู่ไม่ไกลจากตัวเองมากนัก


การกระทำของนารา ส่งผลให้ธันวาโมโหมากกว่าเก่าจับใบหน้าของคนตัวเล็กให้กลับหันมา มือสากจับขาของนาราให้แยกออกจากกัน แล้วควักเอาส่วนความเป็นชายของตนออกจากกางเกงจ่อไว้ที่ช่องทางรัก


“มะ...ไม่ ..อ....อย่า…มันเจ็บ!!!”นารากรีดร้องสุดเสียง เมื่อธันวากระแทกกายเข้ามาจนสุดลำ โดยไม่มีการเบิกทางล่วงหน้า นาราขบริมฝีปากระบายความเจ็บปวดออกมา ใบหน้าเหยเกด้วยความเจ็บปวด


ไม่ทันที่ร่างกายของคนที่ถูกสอดใส่จะปรับตัวกับสิ่งแปลกปลอมที่รุกล้ำเข้ามา ธันวาก็รีบขยับสะโพกอย่างไม่รีรอ สะโพกขยับเป็นจังหวะรวดเร็ว โดยไม่เห็นใจคนข้างใต้ว่ากำลังเจ็บปวดขนาดไหน

ในตอนนี้ธันวารู้เพียงแค่ว่าความปรารถนาของเขากำลังถูกเติมเต็ม ในที่สุดบุคคลที่เขาเฝ้ามองและต้องการมาตลอด บัดนี้เป็นเขาได้เป็นเจ้าของร่างกายของนาราแล้ว ถึงแม้ว่าเจ้าตัวจะไม่เต็มใจก็ตามแต่


ธันวาขยับสะโพกอย่างถี่เร็ว เสียงก้อนเนื้อกระทบกันลั่นห้อง มือบางจิกที่พื้นพรมสีแดงจนเล็บฉีก เนื้อตัวแดงช้ำทุกตารางนิ้ว ผมเผ้ายุ่งเหยิงไม่เป็นทรง ก่อนริมฝีปากบางจะถูกประกบจากคนด้านบน เรี่ยวแรงของนาราตอนนี้มีค่าเท่ากับศูนย์ เขาแทบไม่มีแรงเหลือ จึงได้แต่ส่งเสียงครางออกไป


“อ๊ะ....อืม....ซี๊ดดดดดด”ฝ่ายธันวายังคงกระแทกกายเข้าไปไม่ยั้ง ความสุขสมที่ได้รับจากนาราตอนนี้มันมากมายเหลือเกิน ทุกสัดส่วนของนาราที่ถูกเขาแทะเล็มทุกซอกทุกมุม ลิ้นร้อนที่ถูกส่งเข้าไปในโพลงปากร่างบาง กวาดชิมความหอมหวานคนทั้งสองแทบจะหลอมละลายเข้าด้วยกัน


แท่งร้อนของธันวาที่เสียดสีเข้าออกอย่างรุนแรงจากการขยับสะโพกโดยไม่ผ่อนปรน ทำให้ช่องทางรักสีแดงช้ำเต็มไปด้วยเลือดจากการฉีกขาดน้ำสีแดงข้นไหลตามเรียวขาบางหยดลงไปจนถึงพื้นห้อง ธันวาถอดกายออกจากตัวนารา เขาพลิกตัวนาราให้นอนคว่ำลงไปกับพื้น จากนั้นก็จัดการกระแทกกายเข้าไปใหม่ ชายหนุ่มจัดการเร่งจังหวะรักเพื่อที่จะทำการปลดปล่อย


“อืม...จ....นารา...อ๊า...ผมไม่ไหวแล้ว...”ธันวาครางเสียงแหบพร่าอย่างสุขสม มือหนาเลื่อนไปที่ส่วนกลางลำตัวของร่างบาง จากนั้นก็สัมผัสเข้ากับส่วนอ่อนไหว พยายามปลุกเร้าอารมณ์ให้นาราถึงจุดปลดปล่อยเหมือนกับตัวเอง


นารากรีดร้องออกมาอย่างทรมาณ แต่ยิ่งเสียงร้องของชายหนุ่มดังมากเท่าไหร่ ธันวาก็ยิ่งจัดการกระแทกเข้าไปแรงมากเท่านั้น โดยมองข้ามว่าความรู้สึกของฝ่ายตรงข้ามว่าจะเจ็บปวดมากแค่ไหน


ธันวากระแทกกายสุดแรงในตัวนาราจนกระทั่งได้ปลดปล่อยออกมาอย่างสมใจ




ต่อจากนี้ไป....




คุณจะต้องเป็นของผมแค่คนเดียว...




เท่านั้น....




- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -





ภายในห้องสี่เหลี่ยมที่มืดมิดไร้แสงสว่าง ไม่มีหน้าต่างและเฟอร์นิเจอร์แม้สักชิ้น มีเพียงแค่ประตูที่ถูกล็อคด้วยแม่กุญแจขนาดใหญ่ ห้องที่ไม่ได้ทำความสะอาดมาเป็นเวลานานคลุ้งไปด้วยคราบฝุ่นและใยแมงมุม



บนเตียงนั้นมีชายหนุ่มร่างเล็กนอนขดกายตัวสั่นด้วยความเหน็บหนาวในผ้าห่มผืนบาง ด้วยสภาพที่ข้อเท้าถูกมัดด้วยโซ่ตรวนเส้นใหญ่ ใบหน้าและลำตัวเต็มไปด้วยบาดแผลจากการทารุณ



เป็นเวลากว่าสี่เดือนแล้วหลังจากเหตุการณ์ที่นาราถูกทำร้ายร่างกายและจิตใจอย่างหนัก



หลังจากเหตุการณ์ในวันนั้นที่นาราถูกทำร้าย เขาก็ถูกผู้ชายที่ฆ่า’คนรัก’ของตัวเอง ล่ามเขาด้วยโซ่ตรวนขนาดใหญ่ติดไว้กับผนังห้อง และคิดว่าชายคนนั้นคงจะขังเขาเอาไว้ในห้องชั้นใต้ดินของบ้าน


วันเวลาก็ยังผ่านพ้นไปเรื่อยๆตามกาลเวลา หากแต่ว่าเขาไม่รู้ว่ามันผ่านไปนานสักเท่าไหร่ เพราะเขาไม่เคยได้ออกไปยังโลกภายนอกอีกเลย ตั้งแต่เขาถูกพันธนาการไว้โดยชายที่แสนจะเลือดเย็น


ในทุกๆวันนั้นชายคนนั้นจะถือโคมไฟพร้อมนำอาหารมาให้เขาที่ห้อง วันละสองมื้อ แลกกับการสัมผัสร่างกายและร่วมรักกับเขา


แม้ในระยะเวลาแรกนั้นเขาพยายามจะขัดขืนมากเสียเท่าไหร่ แต่ดูเหมือนว่ามันคงไม่เป็นผล ดังนั้นเขาจึงยอมให้อีกคนสวมกอดอย่างจำยอม




แต่น่าจะสามวันแล้วสินะ...



...ที่ชายคนนั้นไม่ได้มาหาเขา



ก็คงจะเริ่มเบื่อเขาแล้วล่ะสิ




“ที่รักผมกลับมาแล้ว...”


เสียงของชายนิรนามดังจากความมืด เสียงฝีเท้าก้าวเข้ามาใกล้เขามากขึ้นทุกที


นาราเงยหน้ามองมาที่แสงไฟจากโคมพร้อมถอนหายใจ เมื่อคนที่เขาพึ่งนึกถึงกำลังเดินเข้ามาหา


เมื่อชายคนดังกล่าวเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว ก็ย่อตัวลงแล้วใช้มือทั้งสองโอบกอดตัวของของเขาไว้ ด้วยความรักและคิดถึง แต่เขาก็ไม่คิดจะขัดขืนมันหรอกนะ


เพราะอย่างไร...



มันก็คงไม่มีประโยชน์อะไรอยู่ดี....



“...........”




“ขอโทษที่สองสามวันมานี้ ผมมัวแต่หมกมุ่นกับการสอบ เลยไม่ได้มาหาคุณ...” ริมฝีปากหนาประทับจูบลงบนแก้มสีซีดอย่างรักใคร่ เพื่อส่งความรู้สึกออกไปให้คนตรงหน้าได้รับรู้


แต่นาราก็ไม่สนใจกับสัมผัสนั้น


เพราะไม่รู้ว่าสิ่งที่ชายเลือดเย็นคนนี้นั้นต้องการอะไร?



“หิว...” นาราพูดออกมาสั้นๆ เพราะตอนนี้กระเพาะอาหารของเขาตอนนี้บีบหดตัวด้วยความหิว เนื่องจากเขาไม่ได้รับสารอาหารใดเลยมาสองสามวัน



ธันวาคลายอ้อมกอดของตน ใบหน้าคมอมยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะหยิบอาหารคาวหวานและน้ำดื่มออกจากถุงแล้วส่งยื่นให้ร่างบาง



“ที่รักคงหิวมากสินะ...วันนี้ผมซื้อของโปรดมาให้คุณเยอะแยะเลย”ธันวาพูดด้วยน้ำเสียงที่แสนอ่อนโยน



เมื่อเห็นอาหารอยู่ตรงหน้า นาราก็รีบรวบคว้าอาหารออกจากมือของชายผู้แสนเลือดเย็น มือบางเปิดฝากล่องออกทันทีด้วยความหิว แต่แล้วกลับต้องทิ้งมันลงไปกับพื้นอย่างรวดเร็ว



“อ...เอามันออกไป!” นาราตะโกะออกมาทั้งน้ำตา แววตาที่แสนเศร้าหมองเบิกกว้างอย่างหวาดกลัว



ธันวาใช้สายตามองเนื้อทอดที่ถูกร่างบางทิ้งบนพื้นอย่างไม่ใยดี เขามองมันสลับกับคนที่นั่งกอดผ้าห่มตัวสั่น



ธันวาคงลืมไปว่านาราในตอนนี้เกลียดอาหารจำพวกเนื้อมาก ถ้าได้เห็นก็จะเกิดอาการหลอน หวาดกลัว หวาดระแวง แม้ว่ากลิ่นและหน้าตาอาหารของมันจะชวนเรียกน้ำลายและความหิวมากแค่ไหน ทั้งๆที่มันเคยเป็นสิ่งที่นาราชอบกินมากที่สุด



แต่ธันวาก็รู้ดีว่าสาเหตุมันมาอะไร



“ไม่เป็นไรนะครับ ไม่ต้องกลัวนะ.....เรามาทานของหวานกันดีกว่า เดี๋ยวผมป้อนนะ”ธันวาเคลื่อนตัวหาร่างที่กำลังสั่นสะท้าน ใกล้มากขึ้น มือหนาหยิบของหวานที่วางไว้ใกล้ถุง ป้อนใส่ปากของนารา ริมฝีปากเล็กอ้ารับสิ่งนั้นจากช้อนเข้าไป แล้วกลืนลงคออย่างว่าง่าย



“ฉันจะกินเอง…”มือเล็กกระชากของหวานออกจากมือของธันวา ก่อนจะกินมันอย่างมูมมามด้วยความหิวโหย อย่างกับคนอดอยากที่ไม่ได้กินข้าวมาสองสามเดือน



ธันวามองภาพตรงหน้าพร้อมรอยยิ้มปรากฏอยู่ที่มุมปาก



“ไม่ต้องรีบกินครับที่รัก .... เวลาของเรายังมีอีกเยอะ...”



“..........”






“เพราะคุณจะต้องอยู่กับผม”






.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.
.
.
.








“ไปจนวันตาย!!”






END






จบละจ้า -3-
เดี๋ยวไว้มาอัพเรื่องอื่นเรื่อยๆนะ

[GBlk]

เรื่องแนวนี้ มันควรจะขายความซับซ้อน เงื่อนงำ นะครับ, ไม่อย่างนั้น มันจะดูไม่น่าติดตามทันที เพราะเนื้อหามันเป็นเรื่องของศพ และเลือด ซึ่งน่าขยะแขยงอยู่แล้ว.

ลองอ่านเรื่องอื่นๆ ดูนะครับ, มันมีเรื่อง sm ฆาตรกรรม อยู่หลายเรื่อง ที่ขายออกเพราะเอาความซับซ้อนมาเป็นจุดสนใจ.

[kun]

นาราทรมานมาก

[KKKwanGGG]

โห ...... วิปริต จริง ๆ ครับ

 

[Pittabird]

นานๆ. จะมีแนวนี้. ชอบค่ะ. ขอบคุณมาก

[sirin_chadada]

เรื่องแนวนี้ มันควรจะขายความซับซ้อน เงื่อนงำ นะครับ, ไม่อย่างนั้น มันจะดูไม่น่าติดตามทันที เพราะเนื้อหามันเป็นเรื่องของศพ และเลือด ซึ่งน่าขยะแขยงอยู่แล้ว.

ลองอ่านเรื่องอื่นๆ ดูนะครับ, มันมีเรื่อง sm ฆาตรกรรม อยู่หลายเรื่อง ที่ขายออกเพราะเอาความซับซ้อนมาเป็นจุดสนใจ.

เห็นด้วยกับความคิดเห็นนี้นะ เราว่ามันดาร์คแบบตื้นๆไปหน่อย

[twinmonkey0311]