“Good morning daddy.”✽ ✽ ✽ ต่อจากคราวที่แล้วค่ะ ✽ ✽ ✽
“น้ำเหนือดึกแล้วมานอนได้แล้ว” เสียงเข้มๆ ดังมาอีกรอบให้คนที่กำลังนั่งเช็คของในกระเป๋าชะงัก “เช็คของมาสามรอบแล้วนะ ไม่มีอะไรขาดแล้วถ้าลืมอะไรจริงๆ ค่อยไปหาซื้อก็ได้ แต่ถ้าป่วยขึ้นมาจะอดไปเที่ยวทะเลนะ”
“อีกนิดนะครับ ขอเช็คอีกรอบนะ” น้ำเหนือตอบโดยไม่ได้หันกลับไปมองคนที่ยืนกอดอกทำหน้าเข้มอยู่ปลายเตียง เพราะมัวแต่สนใจกับการตรวจเช็คของในกระเป๋าเดินทาง
พรุ่งนี้แล้วที่น้ำเหนือจะได้ไปเที่ยวทะเลตามคำที่ควอตซ์เคยบอกว่าจะพาไป ไม่ได้ไปไหนไกลแค่หัวหินนี้เพราะควอตซ์ไม่อยากให้น้ำเหนือต้องเหนื่อยจากการเดินทางนานๆ พวกเขาจึงตัดสินใจที่จะไปแค่หัวหินเท่านั้น เปลี่ยนบรรยากาศบ้างเพื่อไม่ให้คนที่กำลังท้องรู้สึกอึดอัดกับการอยู่แต่บ้านเฉยๆ
ควอตซ์พ่นลมหายใจออกมานึกอยากจะตีคนดื้อเสียที เขาก้าวเท้าไปใกล้กดฝาของกระเป๋าเดินทางปิดลงแล้วจัดการรวบตัวคนท้องขึ้นมาอุ้มพาเดินมาที่เตียง
“นอน ถ้านอนดึกแล้วตื่นไม่ไหว ไข้ขึ้นไปหัวหินพรุ่งนี้พี่ยกเลิกแน่” ควอตซ์ว่าซ้ำอีกรอบ
“ก็ได้ครับ” ในเมื่อทำอะไรไม่ได้แล้วน้ำเหนือเลยได้แต่พยักหน้ารับ ยอมทำตัวเป็นเด็กดีเพื่อที่พรุ่งนี้จะได้ไปเที่ยวทะเลอย่างที่ใจนึก
น้ำเหนือขยับตัวพิงหมอนที่วางเรียงเอาไว้ก่อนจะหันไปหยิบหนังสือที่วางอยู่บนหัวเตียงส่งให้กับควอตซ์ ซึ่งอีกฝ่ายก็รับไปเปิดแล้วจึงทิ้งตัวลงนอน แต่ไม่ใช่ข้างๆ น้ำเหนือ กลับเป็นที่ตักของน้ำเหนือแทน
“Once upon a time there was a boy called jack. He lived with his mother. There were very poor. All they had was a cow.” เสียงทุ้มอ่านข้อความในหนังสือนิทานที่น้ำเหนือส่งให้
หลายคืนมานี้มักจะได้ยินเสียงว่าที่คุณพ่ออ่านนิทานภาษาอังกฤษทุกคืน ไม่ได้อ่านให้ว่าที่คุณแม่ฟังแต่อ่านให้คุณลูกทั้งสองที่อยู่ในท้องของน้ำเหนือฟัง เพราะเมื่อวันพฤหัสที่ผ่านมาทั้งสองคนได้รับคำแนะนำจากหมอวิรัชในเรื่องของการช่วยส่งเสริมพัฒนาการของลูกน้อยในครรภ์ ซึ่งการอ่านนิทานให้ลูกฟังตั้งแต่ยังอยู่ในท้องก็มีส่วนช่วยเสริมพัฒนาการ
“One morning, Jack’ mother told jack to take their cow to market and sell her. On the way, Jack met a man. He gave Jack some magic beans for the cow.”
“ถ้าพี่เป็นแจ็ค พี่จะยอมแลกวัวกับถั่ววิเศษนั่นไหม” เสียงของน้ำเหนือดังแทรกขึ้นเมื่อได้ยินควอตซ์เล่ามาจนถึงตรงนี้
คนที่นอนหนุนตักน้ำเหนือแล้วเล่านิทานลดหนังสือลงวางบนอกพลางครุ่นคิดกับคำถามนั้น “คงไม่มั้ง เพราะสิ่งที่สำคัญที่เอาวัวมาขายที่ตลาด ก็เพื่อเงิน ถั่ววิเศษ… มันเลื่อนลอยเกินไปถ้าเกิดมันไม่ใช่ถั่ววิเศษจริงละ ขาดทุนย่อยยับ”
“เป็นคนไม่มีจินตนาการเสียเลย” คนถามคำถามบ่นออกมา ให้คนที่ตอบคำถามอย่างที่ใจนึกขยับตัวลุกขึ้นยกมือขึ้นบีบจมูกรั้นๆ นั้นอย่างมันเขี้ยว
“ก็ถามไม่ใช่หรือไงว่าถ้าพี่เป็นแจ็ค พี่ก็ตอบอย่างที่พี่คิดนะสิ”
“บีบจมูกผมจริง เดี๋ยวจมูกผมก็ยาวออกมาเหมือนพินอคคีโอหรอก” คนรั้นว่า ยกมือตีมือของควอตซ์เบาๆ
“จะฟังต่อไหมครับมัมมี๊”
“ก็เล่าต่อไปสิครับ”
“ดื้อ” ควอตซ์พูดแต่ก็ยอมหยิบหนังสือนิทานขึ้นมาแล้วเล่าต่อจนจบ
ซึ่งเมื่อเขาหันกลับมาหาว่าที่คุณแม่อีกรอบตอนนิทานจบก็พบว่าน้ำเหนือนั้นหลับไปแล้วเรียบร้อย ควอตซ์เก็บหนังสือเข้าที่ประคองคนหลับให้นอนดีๆ สอดหมอนเพื่อเสริมให้น้ำเหนือนอนได้สบายมากขึ้นและไม่รู้สึกอึดอัดจนหายใจไม่สะดวก หลังจากดูจนแน่ใจว่าน้ำเหนือนอนหลับสบายแล้วเขาจึงทิ้งตัวลงนอนบ้าง เพราะพรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้าเพื่อเดินทางไปหัวหิน
เช้าแล้วคนที่หลับสนิทตลอดคืนอย่างน้ำเหนือเริ่มรู้สึกตัวตื่นแม้จะยังรู้สึกงัวเงียแต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่าวันนี้จะเป็นวันที่พวกเขาจะไปเที่ยวทะเลกันอาการง่วงงุนก็หายเป็นปลิดทิ้ง ยันตัวลุกขึ้นนั่งแล้วหันไปมองคนที่นอนหลับอยู่ข้างๆ
ไม่บ่อยนักที่น้ำเหนือจะตื่นก่อนควอตซ์ ส่วนมากที่ตื่นก่อนก็จะเพราะเกิดอาการแพ้ท้องจนต้องรีบวิ่งเข้าห้องน้ำ มือทั้งสองข้างยื่นไปจับแขนที่มีกล้ามเนื้อของควอตซ์แล้วออกแรงเขย่าเพื่อปลุกคนหลับให้ตื่น
“พี่ควอตซ์ตื่น วันนี้เราจะไปหัวหินกันนะ” น้ำเหนือเรียกไปก็เขย่าแขนปลุกไปด้วย
ควอตซ์ไม่ใช่คนตื่นยากพอมีเสียงกับแรงเขย่ามาปลุกไม่ต้องเรียกซ้ำคนที่นอนหลับอยู่ก็ตื่น คนตัวสูงยันตัวขึ้นนั่งสะบัดหน้าไล่ความง่วงออกไปก่อนจะหันไปมองน้ำเหนือ
“ตื่นนานแล้วเหรอ” เสียงทุ้มพร่าเพราะเพิ่งตื่นนอนเอ่ยถาม ส่งมือไปลูบผมยุ่งๆ ของน้ำเหนือให้เข้าที่
“เพิ่งตื่นครับ”
“อือ…” ควอตซ์พยักหน้ารับ ขยับตัวลงจากเตียงเดินอ้อมไปอีกฝั่งส่งมือไปให้น้ำเหนือจับระหว่างที่ขยับตัวมายืนข้างเตียง
มือหนายื่นแปรงสีฟันที่บีบยาสีฟันแล้วส่งให้กับน้ำเหนือ ทั้งคู่ยืนแปรงฟันข้างกันหน้าเคาน์เตอร์อ่างล้างหน้า ก่อนที่ควอตซ์จะเดินออกจากห้องน้ำเพื่อให้น้ำเหนือได้อาบน้ำก่อน ส่วนเขาจะอาบทีหลัง
เมื่อออกจากห้องน้ำก็พบกับน้ำเหนือที่แต่งตัวเสร็จเรียบร้อย เสื้อเชิ้ตตัวปล่อยสีฟ้าอ่อนบดบังหน้าท้องนูนๆ ของน้ำเหนือได้เป็นอย่างดี กางเกงขาสั้นเหนือเข่าสีน้ำเงินขับให้ผิวขาวๆ นั้นเด่นชัดขึ้น ในมือของน้ำเหนือมีเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่สีเดียวกันกับที่เขาสวม และเมื่อควอตซ์เดินเข้าไปใกล้ เสื้อตัวนั้นก็ถูกส่งมาให้
หลังจากแต่งตัวกันเรียบร้อยควอตซ์กับน้ำเหนือก็พากันเดินลงไปชั้นล่างโดยที่ควอตซ์ถือกระเป๋าเดินทางลงมาด้วย ก่อนจะส่งต่อให้คนงานผู้ชายขนกระเป๋าไปขึ้นรถ
ในห้องอาหารนั้นทุกคนนั่งรอพร้อมอยู่แล้ว น้ำเหนือเอ่ยทักทายทุกคนก่อนจะนั่งลงประจำที่ของตน ควอตซ์เองก็เดินมานั่งข้างๆ
“พี่เหนือใส่ชุดนี้แล้วน่ารักจังค่ะ ใส่เสื้อคู่กับพี่ควอตซ์ด้วย น่ารัก~ อิอิ” ลาพิสไม่พลาดที่จะเอ่ยแซวพี่ชายและพี่สะใภ้ที่ใส่แต่งชุดสีเดียวกันทั้งเสื้อทั้งกางเกง เพียงแต่กางเกงของควอตซ์เป็นขายาวแค่นั้น
คนโดนแซวชะงักไปทันที น้ำเหนือก้มมองดูสีเสื้อของตัวเองแล้วหันไปมองคนข้างๆ ใบหน้าน่ารักขึ้นสีระเรื่อจนทุกคนยิ้มเอ็นดู บอกตรงๆ น้ำเหนือไม่ได้ตั้งใจที่จะใส่เสื้อคู่ แต่ตอนที่หยิบเสื้อให้ควอตซ์ในใจก็นึกแต่ว่ากำลังจะไปเที่ยวทะเล ก็น่าจะใส่เสื้อสีสดใสหน่อย อย่างพวกสีเขียว ไม่ก็สีฟ้า ลังเลอยู่พักก็ตัดสินใจเลือกสีฟ้า เพราะเป็นสีของน้ำทะเลโดยไม่ได้ดูว่าเป็นสีเดียวกับที่เขากำลังใส่อยู่
“เอาละ เราทานมื้อเช้ากันก่อนดีกว่าเดี๋ยวจะได้เตรียมตัวไปกัน ยังต้องแวะไปรับเฌอรีนอีกนี่นะ” คุณโทมัสว่า เป็นการช่วยลูกสะใภ้ที่นั่งหน้าแดงให้หายประหม่าจากสายตาของทุกคนที่มองอย่างยิ้มๆ
ใช้เวลากันไม่นานมื้อเช้าก็จบลงทุกคนจึงพากันเดินไปขึ้นรถตู้คันใหญ่ของตระกูลบริสตัน คุณหญิงมรกตและคุณโทมัสนั่งคู่กันที่แถวแรก ส่วนแถวที่สองเป็นน้ำเหนือกับควอตซ์ และลาพิสนั่งแถวที่สาม มีคนขับรถขับไปส่งถึงหัวหิน
ซึ่งก่อนจะออกจากกรุงเทพก็แวะไปรับเฌอรีนที่ย้ายมาอยู่โรงแรมตั้งแต่สัปดาห์ก่อนด้วย หญิงสาวยังไม่มีกำหนดกลับ อีกทั้งยังอยู่คนเดียวน้ำเหนือเลยบอกให้ควอตซ์ชวนเธอมาร่วมทริปด้วย ซึ่งเฌอรีนก็ตอบตกลงทันทีเพราะเธอก็กำลังอยากจะไปเที่ยวทะเลอยู่พอดี
บนรถไม่ได้มีเสียงพูดคุยมากนักแต่ก็ไม่ได้เงียบเหงาจนไม่มีเสียงอะไรเลย คุณหญิงมรกตนั่งคุยเรื่องเครื่องประดับกับคุณโทมัส ส่วนเฌอรีนก็คุยเรื่องแฟชั่นกับลาพิสที่เบาะหลัง ส่วนน้ำเหนือนั้นนั่งพิงอกควอตซ์แล้วก็หลับไป
เดินทางกันสองชั่วโมงกว่ารถตู้คันใหญ่ก็เลี้ยวเข้าที่รีสอร์ทในหัวหินที่ควอตซ์จองเอาไว้เรียบร้อย รอบๆ รีสอร์ทโอบล้อมไปด้วยบรรยากาศของภูเขา หลังจากที่เช็คอินกันเรียบร้อยพนักงานก็พาไปที่บ้านพักของแต่ละคน บ้านพักสไตล์โมเดิร์นสีขาวเรียงรายอยู่สองข้างสระว่ายน้ำที่เป็นทางยาวจนแทบจะมองไม่เห็นปลายของสระว่ายน้ำ บ้านพักแต่ละหลังมีระเบียงที่เชื่อมต่อกับสระว่ายน้ำเรียกว่าอยากว่ายน้ำตอนไหนก็สามารถเดินออกจากบ้านพักมาที่สระได้ทันที
“สาวๆ อยากไปไหนหรือเปล่า” คุณโทมัสเอ่ยถามลาพิสกับเฌอรีน ตอนนี้ทุกคนนั่งเล่นกันอยู่ที่ส่วนกลางของริมสระว่ายน้ำ มีเครื่องดื่มเป็นน้ำผลไม้สีสวยกันคนละแก้ว
“เฌออยากไปเที่ยวตลาดค่ะ” เฌอรีนยกมือตอบ ซึ่งลาพิสก็พยักหน้าแล้วส่งเสียงว่าอยากไปด้วยๆ ทันที
“อย่างนั้นเดี๋ยวตอนเย็นๆ เราออกไปกันนะเด็กๆ” คุณหญิงมรกตว่าก่อนจะหันมาหาน้ำเหนือ “น้ำเหนือไปไหมลูก”
คนถูกถามหันกลับไปมองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ อย่างขอความคิดเห็น “อยากไปหรือเปล่า”
“อือ... ผมไม่ไปดีกว่าครับ ให้สาวๆ ไปช็อปปิ้งกันตามสบายดีกว่าครับ” น้ำเหนือหันมาตอบคุณหญิงมรกต
“โอเคอย่างนั้นเย็นนี้เราเจอกันตอนหกโมงเนอะ พี่ควอตซ์อยู่ดูแลน้องดีๆ รู้ไหม” คุณหญิงมรกตพูดแล้วจึงหันมาพูดกับลูกชาย
“ควอตซ์ยูไม่ไปด้วยกันเหรอ” เฌอรีนร้องถาม
“ไม่ละ ฉันอยู่กับน้ำเหนือนี่ละ ปล่อยให้อยู่คนเดียวไม่ได้หรอก ดื้อขนาดนี้” ควอตซ์ว่าเสียงกลั้วหัวเราะ ยกมือขึ้นโยกศีรษะคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ให้น้ำเหนือหันมามองค้อนใส่ ยกมือปัดมือของควอตซ์ที่เล่นผมเขาอยู่ออก แต่ก็โดนอีกฝ่ายจับมือไปกุมเอาไว้แทน
“คนเขารักกันนี่น่าอิจฉาจริงๆ เลยน๊า...” ลาพิสแซวทันทีที่เห็นพี่ชายกับพี่สะใภ้นั่งจับมือกัน “เสื้อคู่ก็ใส่เหมือนกัน ยังมานั่งหวานกันอีก น่าอิจฉาจริงๆ น่าอิจฉา”
น้ำเหนือได้แต่หน้าแดง ดึงมือของตัวเองออกมากุมเอาไว้ ส่วนควอตซ์ก็ยื่นมือไปดีดหน้าผากน้องสาวของตัวเองอย่างมันเขี้ยวปนๆ กับหมั่นไส้กับคำพูดคำจานั้น
นั่งคุยเล่นกันอยู่อีกไม่นานทุกคนก็แยกย้ายเพื่อที่จะได้เตรียมตัวไปเที่ยวตอนเย็น เหลือแค่น้ำเหนือกับควอตซ์ที่ไม่ได้ไปด้วย อีกทั้งหลังจากที่กลับเข้ามาในบ้านพักน้ำเหนือก็พล็อยหลับไปด้วยความเพลียจนกระทั่งตอนนี้ยังไม่ตื่น ในขณะที่คนร่วมห้องอย่างควอตซ์กำลังนั่งอยู่ข้างๆ คนที่หลับ มือข้างหนึ่งลูบผมนุ่มของน้ำเหนือ ส่วนอีกข้างก็ถือแท็บเล็ตและอ่านรายงานเรื่องร้านใหม่อยู่ไปด้วย
จนกระทั่งเวลาล่วงเลยมาเย็นมากแล้วควอตซ์จึงปลุกคนหลับให้ตื่นเพื่อหาอะไรทาน “น้ำเหนือตื่นได้แล้วนะ เย็นมากแล้วเดี๋ยวคืนนี้ก็นอนไม่หลับหรอก”
“อือ...” คนหลับส่งเสียงออกมา ใบหน้าน่ารักหมุดเข้าไปในผ้าห่มผืนที่เจ้าตัวนอนกอดเอาไว้ ส่ายหน้าไปมาเหมือนจะเป็นการบอกว่ายังไม่อยากตื่น
“ดื้อ... ตื่นได้แล้วนี่มันหกโมงกว่าแล้วนะ” เสียงทุ้มยังคงเอ่ยเรียกคนหลับให้ตื่น
“ผมง่วง...”
“ง่วงอะไรนอนไปหลายชั่วโมงแล้ว เดี๋ยวคืนนี้ก็นอนไม่หลับหรอก” ควอตซ์พูด พร้อมกับรั้งคนหลับให้ลุกขึ้นนั่งก่อนจะจัดการช้อนตัวแล้วพาเข้าไปในห้องน้ำ หยิบผ้าขนหนูผืนเล็กที่ทางรีสอร์ทเตรียมเอาไว้ให้มาชุบน้ำแล้วใช้เช็ดหน้าคนงัวเงียเบาๆ
“ดื้อชะมัดเลย คนอะไร” ควอตซ์ว่า ยกมือบีบแก้มเด็กดื้อที่มองเขาอย่างไม่พอใจ
ตอนนี้น้ำเหนือตื่นเต็มตาแล้ว ได้แต่ยกมือขึ้นกอดอกเบะปากใส่ก่อนจะเดินออกจากห้องน้ำไปทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงนุ่ม “พวกคุณแม่ไปกันแล้วเหรอ”
“ไปกันแล้ว เย็นนี้อยากกินอะไรเดี๋ยวจะได้โทรสั่งให้ อาหารอิตาเลียนไหม” ควอตซ์ถามให้อีกฝ่ายพนักหน้ารับทันที เพราะเมื่อตอนกลางวันน้ำเหนือเพิ่งบ่นอยากจะทานอาหารอิตาเลียนไปเอง แต่นั่นก็หลังจากที่สั่งอาหารไปแล้วเรียบร้อยเมื่อกลางวันก็เลยไม่ได้ทาน พอควอตซ์เสนอมาเจ้าตัวเลยรีบพยักหน้ารับ
พอเห็นแบบนั้นควอตซ์จึงหันไปหยิบโทรศัพท์ของรีสอร์ทมากดโทรออกเพื่อสั่งมื้อเย็นสำหรับตัวเขากับน้ำเหนือ
แสงไฟสีนวลที่ส่องสว่างกระทบกับผืนน้ำจนเป็นประกายเพิ่มบรรยากาศสำหรับมือค่ำได้เป็นอย่างดี ยังไม่รวมกับลมเย็นๆ ที่โชยมากับดาวระยิบบนท้องฟ้าสีเข้มนั่นอีก
อาจจะเพราะเปลี่ยนบรรยากาศหรืออะไรก็แล้วแต่ แต่นั่นก็ทำให้ว่าที่คุณแม่เจริญอาหารมาเป็นพิเศษจนควอตซ์ได้แต่ยิ้มพอใจ ปกติน้ำเหนือเป็นคนทานข้าวไม่เยอะ แม้ตอนท้องก็ไม่ได้เยอไปกว่าปกติสักเท่าไหร่ แล้วถ้าหากเป็นช่วงแพ้ท้องด้วยแล้วละก็ยิ่งแทบไม่ได้แตะต้องอาหารเลย
“อยากว่ายน้ำจัง” คนที่เพิ่งทานอิ่มนั่งท้าวคางมองสระว่ายน้ำที่ทอดยาวไปจนสุดสายตา “แต่ถ้าว่ายตอนกลางวันคงว่ายไม่ได้”
มือขาววางบนหน้าท้องของตัวเอง นับวันหน้าท้องของน้ำเหนือก็เริ่มโตขึ้น เสื้อเชิ้ตที่สวมเพื่อปกปิดก็เริ่มจะปิดได้ไม่มิด
“เอาไว้กลับไปว่ายที่บ้านก็ได้ ถ้าอยากว่ายที่นี่เอาไว้หลังคลอดแล้วจะพามาใหม่ ว่ายให้พอใจเลย… ดีไหม” ควอตซ์ถาม
“จริงนะ สัญญากับผมก่อน” คนอยากว่ายน้ำว่าพร้อมทำหน้าสีหน้าจริงจังเรียกร้องขอคำสัญญาจากอีกฝ่าย
ควอตซ์พยักหน้ารับคำ ยื่นมือไปยีผมนุ่มเล่นอย่างที่ชอบทำ
“ไปเดินเล่นที่ริมทะเลกัน ผมอยากไปดูทะเลตอนกลางคืน”
“มีอะไรให้น่าดูกัน” แม้จะพูดแบบนั้นแต่ควอตซ์ก็ลุกขึ้นยืนยื่นมือไปจับมือของน้ำเหนือเอาไว้แล้วก็พาเดินไปที่ชายหาดอยู่ดี
ทะเลยามค่ำคืนต่างจากทะเลตอนกลางวันมากนัก ตอนกลางวันนั้นดูคึกคักเพราะมีผู้คนมากมายมาเล่นน้ำ หรือเดินเล่นเลียบชายหาด แต่ทะเลในตอนนี้กลางคืนนี้มันเงียบสงบ มีเพียงสายลมเย็นๆ ที่หอบเอากลิ่นของทะเลขึ้นมา คนสองคนเดินเคียงข้างกันพร้อมกับมือที่เกาะกุมเอาไว้ไม่ปล่อย
“ตอนเด็กๆ พ่อผมชอบพาผมหนีแม่มาเที่ยวทะเลเวลาที่พ่อกับแม่ทะเลาะกัน และทุกครั้งผมกับพ่อก็จะมาเดินเล่นกันตอนกลางคืนตลอด” น้ำเหนือเป็นฝ่ายพูด สองขาหยุดยืนนิ่งอยู่ริมชายหาดให้น้ำทะเลซัดขึ้นมาซัดโดนเท้าของตัวเอง “พ่อบอกว่าทะเลตอนกลางคืนแม้มันจะน่ากลัว แต่มันก็เป็นเพื่อนที่ดีของเรา แม้ทะเลจะพูดไม่ได้ แต่มันก็ปลอบเราได้”
“สนิทกับพ่อมากเลยเหรอ” ควอตซ์ขยับมายืนข้างๆ
น้ำเหนือพยักหน้ารับพร้อมกับยิ้มออกมา “ครับ แม่ผม... ไม่ค่อยสนใจผมเท่าไหร่ก็มีแต่พ่อนี่แหละที่คอยเลี้ยงผมมาตลอด ผมรักพ่อมากแล้วก็คิดว่าพ่อรักผมมาก... แต่ผมก็ไม่มั่นใจว่าพ่อรักผมจริงหรือเปล่า”
ควอตซ์รับฟังเงียบๆ และปล่อยให้น้ำเหนือได้ระบายทุกอย่างในใจออกมา มีเพียงมือของเขาที่กุมประสานกับมือของน้ำเหนือที่บ่งบอกว่าเขา... ไม่ได้ไปไหน
“ถ้าพ่อรักผมจริงๆ ทำไมพ่อไม่พาผมไปอยู่ด้วย... ทำไมถึงทิ้งผมไปแบบนั้น...” เสียงของน้ำเหนือขาดห่วง พยายามที่จะกลั้นน้ำใสๆ ไม่ให้ไหลออกมา
“ขี้แย” ควอตซ์ว่า รั้งคนที่กำลังจะร้องไห้เข้ามาใกล้ให้ใบหน้าของน้ำเหนือซบลงกับอก ยกมือขึ้นลูบผมอย่างปลอบโยน
“ผม... อึก... เปล่าสักหน่อย...”
“ฉันเชื่อว่าพ่อของเธอรักเธอจริงๆ แต่เขาคงมีเหตุผลที่วันนั้นเขาถึงได้เลิกทำแบบนั้น”
สองมือของน้ำเหนือยกมือจับเสื้อของควอตซ์เอาไว้ ปล่อยให้เจ้าของเสื้อเช็ดคราบน้ำตาที่เปื้อนแก้มออกให้ แล้วซุกหน้าลงกับอกกว้างนั้นต่อ ท่าทางที่เหมือนเด็กๆ ทำให้ควอตซ์นึกเอ็นดูปนขบขัน ยกสองมือขึ้นกอดอีกฝ่ายเอาไว้
เพราะน้ำเหนือต้องใช้ชีวิตอยู่ตัวคนเดียว ต้องต่อสู้และดิ้นรนเพื่อมีชีวิตอยู่ น้ำเหนือจึงต้องทำตัวเข้มแข็งและทำตัวให้เหมือนเป็นผู้ใหญ่จนลืมไปว่าชีวิตวัยเด็ก วัยรุ่นนั้นเป็นยังไง พอได้เจอคนที่น้ำเหนือสามารถพึ่งพิงได้ ความเป็นเด็กในตัวจึงค่อยๆ เผยออกมาทีละนิด
“หนาวไหม” ควอตซ์กระซิบถาม ตอนนี้เขาทิ้งตัวลงนั่งบนพื้นทรายเรียบร้อย โดยมีน้ำเหนือนั่งแทรกอยู่ตรงกลางหว่างขาของเขา
“ไม่ครับ”
“ให้นั่งอีกแปบนะ เดี๋ยวจะไม่สบาย” ควอตซ์ว่าต่อให้น้ำเหนือพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย เผลอทิ้งตัวเอนพิงอกของคนที่นั่งซ้อนอยู่ทางด้านหลัง
ความเงียบเข้าโรยตัวระหว่างพวกเขา มีเพียงเสียงลมที่พัดผ่านต้นไม้ใหญ่ และเสียงของคลื่นที่ซัดเข้ามาแค่นั้น สายตาของพวกเขาทอดมองไปที่ผืนน้ำขนาดใหญ่สีเข้ม
น้ำเหนือสะดุ้งนิดเมื่อรับรู้ถึงความเย็นที่กระทบกับมือของเขา และความเย็นนั้นกำลังรูดไปตามนิ้วนางข้างซ้ายให้ต้องหันกลับไปมองคนที่นั่งอยู่ด้านหลังทันที “น นี่... อ... อะไรกันครับ...”
“ก็แหวนไง”
“ผมรู้ครับว่าเป็นแหวน... แต่... ทำไม...”
“พี่แค่สวมแหวนให้กับภรรยาของพี่ แปลกตรงไหนกัน” คนที่เป็นฝ่ายสวมแหวนย้อนถามกลับให้น้ำเหนือไปไม่ถูก หลุบตามองแหวนที่อยู่ติดนิ้ว แม้จะไม่มองไม่ชัดแต่ไม่รู้ทำไมน้ำเหนือถึงรู้สึกว่ามันต้องสวยมากแน่ๆ
ริมฝีปากอิ่มเม้มเข้าหากัน ความร้อนไม่รู้มากจากไหนวิ่งมากองรวมอยู่บนใบหน้า จนรู้สึกว่าตัวเองกำลังกระสับกระส่าย ไม่รู้ว่าจะต้องทำอะไร ยังไงต่อไปดี
“ผม... ผม...” อยู่ๆ ก็เหมือนกลายเป็นคนติดอ่าง พูดอะไรไม่ถูก
ใบหน้าน่ารักถูกดันให้เงยขึ้นจนดวงตากลมโตอย่างกับตากวางนั้นสบเข้ากับตาเรียวที่มีเสน่ห์ ซึ่งกำลังฉายภาพของน้ำเหนืออยู่ในนั้น จนได้แต่หลุบตาหนีเพราะไม่สามารถทนมองได้
“รักษาเอาไว้ให้ดี รู้ไหม แล้วไม่ว่ายังไงก็ห้ามถอดเด็ดขาด พี่ไม่อนุญาต”
“เผด็จการ...” น้ำเหนือว่าเสียงแผ่ว มือลูบไล้ไปที่ตัวแหวนเบาๆ พยายามสุดความสามารถที่จะไม่เผยรอยยิ้มออกมา
แต่ยังไม่ทันจะได้แย้มยิ้ม ริมฝีปากของน้ำเหนือก็ถูกช่วงชิงด้วยฝีมือของควอตซ์ไปเสียก่อนจนน้ำเหนือได้แต่หลับตาลงและปล่อยให้อีกฝ่ายทำตามใจชอบ
เนิ่นนานกว่าที่ควอตซ์จะผละออก มือยกขึ้นปัดปอยผมที่ระแก้มไปทัดหูให้พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงของคนเผด็จการ
“ใช่ พี่เผด็จการ แล้วก็ขอสั่งห้ามน้ำเหนือถอดแหวนวงนี้ออกเด็ดขาด”************************************************
มันจักจี้หัวใจ แก้มมันคันๆ อย่างบอกไม่ถูก ไม่รู้เป็นอะไร มีใครเป็นแบบฟางบ้างไหมคะ ยกมือส่งเสียงหน่อยค่ะ อยากจะรู้ว่าฟางเป็นคนเดียวหรือเปล่า อิอิ เขาก็หวานกันไปสิ พี่ก็ตามใจน้องไปสิ เอาใจน้องไปสิ! รักน้องไปสิ!! ใส่แหวนให้น้องด้วยจ้า ตีตราจองแสดงความเป็นเจ้าของว่าน้องน่ะ... มีเจ้าของแล้วนะเออ ไม่ว่างแล้วนะ ไม่เชื่อดูที่นิ้วนางข้างซ้ายได้เลย โอ๊ย!!! จัดงานแต่งกันเลยไหมละ ฮาาาาา
น้องก็เขินไปสิคะ ซุกเข้าไป ซบเข้าไปอกกว้างๆ อุ่นๆ ของพี่นะ อกพี่อุ่นมากใช่ไหมไหนบอกมาสิ ฟางนี่อยากจะเข้าไปซบบ้าง น้ำเหนือถึงอายุจะไม่เด็กแล้ว แต่น้องก็ใช้ชีวิตมาด้วยตัวคนเดียว ดิ้นรนทุกอย่าง ต่อสู้ทุกทาง ทำตัวเป็นผู้ใหญ่ตลอด จนลืมความเป็นเด็ก เป็นวัยรุ่นไป พอเจอพี่เข้าหน่อย ความเป็นเด็กเริ่มออกจ้า บวกเข้ากับฮอร์โมนของคนท้องด้วย ก็ยิ่งน่ารักเข้าไปใหญ่สิ อยากจะฟัดน้องบ้างงงง
ปล. คำผิดยังไม่ได้เช็คนะคะ มีบอกได้ค่า
อาจจะมาช้าหน่อยแต่ก็จะไม่ทิ้งไปไหนแน่นอนค่ะ หวังว่าจะเข้าใจกันนะคะ เป็นกำลังใจให้ฟางด้วยค่ะ ^^
ถ้าชอบถูกใจก็คอมเมนต์กันเนอะ ขอเลยค่าขอคอมเมนต์เลย ขอกันแบบนี้นี่แหละ แฮ่...
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
ฝากอุ้มรักด้วยนะคะ ขอบคุณทุกคะแนนบวกเป็ด คะแนนชื่นชมในตัวฟางนะคะ ขอบคุณมากๆ เลยค่ะ
หัวข้อ: ❤… อุ้มรัก ...❤ #Mpreg } ll อุ้มรัก'S 01 [100%] l P.160 [12-11-62] (อ่าน 1333905 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก