บทนำเสียงเพลงจังหวะสนุกสนานดังไปทั่งผับแห่งหนึ่งที่ตั้งอยู่ใจกลางเมืองหลวงของประเทศไทย ผู้คนมากมายทั้งผู้ชายและผู้หญิงต่างขยับตัวโยกย้ายไปตามเสียงเพลงอย่างลืมตัว สถานที่แห่งนี้คงเป็นสถานที่ที่รวมเหล่าเสือร้ายและเหยื่อชั้นยอดที่หาได้ง่ายๆ เพราะเหยื่อเหล่านี้ก็พร้อมจะเดินเข้าปากเสือร้ายอย่างไม่เกรงกลัว
และเสือร้ายที่เหยื่ออยากจะเดินเข้าไปหามากที่สุดในค่ำคืนนี้ก็คงไม่พ้นชายหนุ่มรูปร่างสูงหน้าตาหล่อเหลาที่นั่งเด่นอยู่ตรงเคาน์เตอร์เครื่องดื่ม แม้ว่าจะมืดแต่ออร่ากลับส่องประกายอย่างไม่อาจจะกลบเกลื่อนความหล่อเหลาและความร้ายกาจนั้นได้มิด
ชายหนุ่มกวาดสายตามองไปรอบๆ สถานที่แห่งนี้เขามาบ่อยเสียจนสามารถบอกได้แล้วว่าอะไรอยู่ตรงไหน ส่วนเหตุผลที่มามีอยู่แค่สองข้อเท่านั้นคือหนึ่งมาผ่อนคลายความเครียดจากงานที่ทำมาทั้งวัน และสอง... มาหาเหยื่อสำหรับคืนนั้นๆ แต่วันนี้เขามาเพียงเพื่อผ่อนคลายเจ้าตัวจึงไม่คิดจะรับไมตรีจากสาวๆ และหนุ่มๆ ที่ขยันหันมาส่งให้
"เครื่องดื่มที่สั่งครับคุณลูกค้า" หันไปมองตามเสียงที่ได้ยิน เพราะเขานั่งอยู่สุดเคาน์เตอร์จึงอยู่ใกล้กับโต๊ะนั่งแบบวงกลมทำให้สามารถได้ยินเสียงบทสนทนาได้ชัด
"อยู่นั่งด้วยกันก่อนสิหนุ่มน้อย" เสียงยานคางอย่างคนเมาได้ที่เรียกให้เขาที่กำลังจิบเครื่องดื่มสีอำพันหันไปมองแล้วได้แต่ยกยิ้มสมเพชในใจ
ตาแก่ตัณหากลับ แก่แล้วยังไม่เจียม"ขอโทษครับ ผมเป็นพนักงานเสิร์ฟเกรงว่าจะไม่เหมาะสมหากถือวิสาสะนั่งกับลูกค้า ขอตัวก่อนนะครับ" ตอบเอาตัวรอดได้ดี แต่อย่างว่าคนเมา... พูดอะไรก็ไม่ฟังทั้งนั้น
"ไม่เห็นเป็นไรเลยน่า มาทำงานแบบนี้ก็เพราะเรื่องอย่างว่าอยู่แล้วไม่ใช่หรือคนสวย ไม่ต้องอายๆ มานั่งด้วยกันมา" ลุงคนเดินยังพูดต่อพร้อมกับเสียงหัวเราะสนุกสนานจากบรรดาเพื่อนร่วมโต๊ะ
"ผมไม่ได้ขายครับ ขอตัวก่อนครับ!" เสียงเริ่มแข็งกร้าวขึ้นแต่ก็ยังเก่งที่สามารถลงท้ายด้วยคำว่าครับได้ทั้งๆ ที่มือที่ถือถาดสแตนเลสนั้นสั่นระริกอย่างพยายามควบคุมอารมณ์
"อะไรวะ!" คนเมาเริ่มโวยวาย คนรอบๆ ข้างเริ่มหันมามอง พนักงานหลายคนเริ่มขยับมายืนสังเกตการณ์ "ขายเท่าไหร่ว่ามาเลยดีกว่า อย่ามาทำเล่นตัวอัพราคา ห้าพันพอใจไหม!!"
"จะกี่พันหรือกี่หมื่นก็ไม่ครับ เพราะผมไม่ได้ขาย!!!"
คนเมาไม่ได้สติลุกขึ้นยืนพร้อมเดินเซไปหาพนักงานเสิร์ฟคนที่ว่ามือหยาบถือวิสาสะคว้าเข้าที่แขนพร้อมกับดึงมาใกล้หวังกอดหวังจูบให้หนำใจ พนักงานหลายคนตั้งท่าจะเข้ามาช่วยแต่ก็ทำอะไรไม่ได้มากเพราะอีกฝ่ายคือลูกค้าและที่สำคัญชื่อเสียงของลูกค้าคนนี้ก็โด่งดังมากเช่นกัน
"ส... เสี่ยครับ เสี่ยบุญชัย ปล่อยเด็กมันก่อนดีกว่าครับ" ผู้จัดการร้านที่โดนตามตัวมาเข้ามาช่วยพนักงานที่กำลังโดนลวนลาม
"ไม่โว้ย กูจะเอาอีนี่" คนที่ถูกว่าเรียกว่าเสี่ยบุญชัยร้องว่าหันมาหาคนที่พยายามดิ้นหนีอย่างสุดแรง "ยังไงมันก็ต้องไปนอนกับกู"
"กลับไปหาเมียมึงเถอะ!!!" สุดจะทนเกินกว่าจะพูดสุภาพด้วยกับลูกค้าแบบนี้จึงตวาดออกไปเสียงดังแถมยังเอาถาดในมือฟาดใส่ไปอีกเต็มแรงจนเสี่ยบุญชัยถึงกับมึนและเซจวนจะล้ม
"มึงกล้าฟาดกูหรอวะ!!! มึงเจอดีแน่" เสี่ยว่าพลางยกมือชี้หน้าอย่างโกรธ
"น้ำเหนือ! ขอโทษเสี่ยบุญชัยก่อน" พนักงานรุ่นพี่กระซิบเสียงเครียดเมื่อเห็นท่าไม่ดีทั้งจากตัวเสี่ยและผู้จัดการร้าน
"กูไม่ต้องการคำขอโทษโว้ย กูต้องการให้มึงมานอนกับกู!!"
เจ้าของชื่อน้ำเหนือหันขวับไปมองคนที่ประกาศเสียงก้องทันที ก่อนจะชกเข้าที่หน้าและพุงยื่นๆ ตามประสาคนดื่มแต่เหล้ากำลังกายไม่ออกจนเสี่ยบุญชัยเซไปอีกรอบ "ฝันไปเถอะว่ากูจะไปนอนกับมึง!"
"ฮึ่ม!!! คิดผิดแล้วที่มึงมาเล่นกับกู" เสี่ยบุญชัยพูดหันไปคว้าเอาขวดเหล้าใกล้มือมาถือแล้วฟาดใส่น้ำเหนือซึ่งไม่ทันตั้งตัวได้แต่หลับตาแน่นด้วยความกลัว
แต่ผ่านไปแล้วหลายวินาทีก็ไม่พบกับความเจ็บปวดจึงต้องหรี่ตามองก่อนจะถอนหายใจอย่างโล่งอกที่มีคนเข้ามาช่วยไว้ได้ทัน น้ำเหนือไม่รู้หรอกว่าผู้ชายเจ้าของแผ่นหลังกว้างๆ นี่คือใครแต่เขาเข้ามาช่วยเอาไว้ได้ทัน
"คนแก่ก็อยู่ส่วนคนแก่สิ" เจ้าของมือที่ยื่นมาช่วยพูดพร้อมกับส่ายหน้า "แก่จนใกล้จะลงโรงอยู่แล้วยังจะตัณหาหนักอีกนะ"
"แล้วมึงมายุ่งอะไรด้วยวะ!"
"ก็พอดีว่า..." เหลือบมามองคนที่ยืนอยู่ด้านหลังแล้วหันกลับไปมองเสี่ยบุญชัยอีกรอบ "เด็กคนนี้ถูกจองไว้ก่อนแล้ว นี่ค่าเสียหายที่โดน'เด็กของฉัน'ต่อย หวังว่าจะพอนะ" พูดจบก็หยิบกระดาษแผ่นยาวในกระเป๋าออกมาตวัดมือเขียนลงไปก่อนจะยื่นกระดาษแผ่นนั่นให้ "โชคดีนะเนี่ยที่ฉันหยิบเช็คมาพอดี หวังว่าจะพอนะ"
ชายหนุ่มพูดแบบนั้นก่อนจะหันมามองคนที่ยืนเงียบตั้งแต่เขาก้าวเข้ามาดวงตากลมๆ นั้นจ้องมาที่เขาอย่างไม่พอใจเป็นอย่างมาก "ส่วนเธอ... ไปกันเถอะ"
แล้วน้ำเหนือก็โดนลากออกมาจากร้านแบบไม่ทันตั้งตัว "น้ำเหนือ!!!" เสียงของผู้จัดการร้านดังตามมาด้านหลังให้เจ้าของชื่อต้องถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย สะบัดมือออกจากการจับกุ่มของใครอีกคนที่เขาไม่รู้จักแล้วก้มลงแกะเข็มกลัดที่พนักงานทุกคนของร้านต้องติด
"ผมคืน ไม่ต้องตามมาไล่ผมออกหรอก ผมไม่อยู่อยู่แล้ว" พูดจบก็โยนเข็มกลัดคืนให้ผู้จัดการร้านแล้วเดินเลี่ยงออกมาทันที
"จะรีบไปไหน" น้ำเหนือขมวดคิ้วหันมองคนที่เดินตามมาด้านหลัง
"มีอะไร" น้ำเหนือหันไปมองผู้ชายด้านหลังที่เดินตามมา เขามีรูปร่างที่สูงสง่าดูแล้วคงเป็นพวกผู้ดีอย่างไม่ต้องสงสัย ใบหน้าหล่อเหลาที่ดูมีเชื้อของฝรั่งเพราะจมูกนั่นโด่งเสียจนคนมองนึกอิจฉา ดวงตาก็มีสีแปลกๆ ไม่เหมือนคนไทย
"พูดกับผู้มีพระคุณให้มันดีๆ หน่อยสิ" ชายหนุ่มว่าพร้อมกับยกยิ้มมุมปากอย่างที่ชอบทำเวลาโปรยเสน่ห์แต่ดูท่าแล้วจะใช้กับคนตรงหน้าไม่ได้ผลสักเท่าไหร่
"คุณต้องการอะไร" น้ำเหนือนับหนึ่งถึงร้อยในใจพยายามระงับอารมณ์กรุ่นโกรธ อย่างน้อยคนคนนี้ก็ช่วยเขาแม้จะไม่ได้ร้องขอและไม่พอใจกับคำพูดของคนคนนี้เมื่อตอนอยู่ในร้าน
"คำขอบคุณ" แต่ก่อนที่น้ำเหนือจะเอ่ยพูดขอบคุณคนตรงหน้าก็ยกมือห้ามเสียก่อน "ฉันเสียเงินค่าทำขวัญ ค่าทำร้ายร่างกายไปเยอะเชียว หกหลักเชียวนะ"
น้ำเหนืออยากจะตะโกนถามว่าเขาขอหรือเปล่า ขอให้ช่วยหรือเปล่าแต่ก็ทำไม่ได้อย่างใจนึก จึงทำได้แค่กำหมัดแน่นจนเล็บจิกเข้าเนื้อถึงได้คลายมือออก
"ผมจะเอาเงินมาใช้คืนคุณให้"
ชายหนุ่มเลิกคิ้วมอง "มีเงินหรือ"
"แล้วคุณจะให้ผมทำยังไง ต้องการอะไรพูดมาเลยดีกว่า!!!" น้ำเหนือตวาดเสียงลั่น ตัวสั่นระริกกับคำพูดนั้น
"ไปนอนกับฉันคืนนี้เป็นยังไง"คนฟังข้อเสนอได้แต่เค้นยิ้มเสใบหน้าไปทางอื่นอย่างพยายามกล้ำกลืนความรู้สึกมากมายในใจ น้ำเหนือได้แต่ยิ้มอย่างนึกสมเพชในโชคชะตาของตัวเอง ชีวิตของน้ำเหนือไม่ได้สวยหรูแต่ก็ไม่ถึงกับรันทด แต่แค่ตลอดเวลาหลายปีเขาต้องสู้ด้วยตัวคนเดียว ใช้ชีวิตด้วยตัวเองปากกัดตีนถีบจนสามารถส่งเสียตัวเองจนเรียนจบ พ่อทิ้งแม่และเขาไป ส่วนคนเป็นแม่ก็เอาแต่ดื่มเหล้าเมายาจนสิ้นใจตั้งแต่น้ำเหนือขึ้นม.สี่
โชคดีที่น้ำเหนือเป็นคนเรียนดีจึงได้รับทุนการศึกษา การเรียนในรั้วโรงเรียนยังไม่เท่าไหร่แต่ตอนเข้ามหาวิทยาลัยนี่สิต้องกัดฟันประหยุดทุกอย่างเท่าที่จะทำได้จนสุดท้ายก็เรียนจบ จนได้เข้าทำงานตามที่ใจหวัง
แต่เพราะรูปร่างหน้าตาที่เรียกว่า 'สวยเกินชาย' ของน้ำเหนือมักจะพาเรื่องต่างๆ มาให้ไม่หยุด ตั้งแต่สมัยเรียนที่ผู้ชายมากมายเข้ามาหาเพียงเพื่อต้องการ 'ร่างกาย' แม้แต่ตอนทำงานผู้จัดการก็ยังหวังเพียงแค่ 'ร่างกาย' ของน้ำเหนือมากกว่าผลงาน สุดท้ายก็ทนไม่ได้จึงลาออก
งานไม่ได้หากันง่ายๆ เขาจึงต้องยอมมาทำงานกลางคืนเป็นเด็กเสิร์ฟในผับเพราะรายได้ค่อนข้างดี แต่สุดท้ายก็ยังเจอแต่คนที่หวังแค่ 'ร่างกาย' อยู่ดี
"ว่ายังไง" น้ำเหนือละจากความคิดของตัวเองกลับมามองคนตรงหน้าที่เอ่ยถามย้ำ
ชีวิตของน้ำเหนือมันมีค่าแค่รูปร่างหน้าตาใช่ไหม"คุณต้องการแค่นั้นใช่ไหม แค่คืนนี้ใช่ไหม" น้ำเหนือย้อนถาม
"แน่นอน ฉันต้องการให้เธอไป 'นอน' กับฉัน แค่คืนนี้"น้ำเหนือยิ้ม ยิ้มอย่างสมเพชในโชคชะตา
"ได้ ผมนะชดใช้หนี้ให้คุณ แล้วหลังจากนี้ผมจะเกลียดคุณและไม่ต้องการเจอคุณอีก!""ฉันก็ไม่ค่อยนอนกับคู่นอนซ้ำสองหรอกนะ"
ในเมื่อโชคชะตาเล่นตลกกับน้ำเหนือนัก ในเมื่อหลีกหนีมาตลอดแต่ก็ไม่เคยหลุดพ้น วันนี้ คืนนี้ น้ำเหนือจะเดินในเส้นทางนี้ แค่วันนี้และคืนนี้เท่านั้น พรุ่งนี้ชีวิตของน้ำเหนือ... จะต้องดีขึ้น!!
เขาได้แต่นึกและภาวนาเช่นนั้น...TBC.************************************************
มาแล้วค่ะ บทนำฉบับรีไรท์ใหม่ไฉไลกว่าเดิม(หรือเปล่า) คราวนี้มายาวกว่าครั้งก่อนหน่อย ฟางนี่เค้นสุดความสามารถในการแต่งแล้วละค่ะ หวังว่าจะชอบกันนะคะ ขอบคุณสำหรับกำลังใจแล้วก็รอติดตามนิยายเรื่องนี้นะคะ ยังไงอย่าพึ่งเกลียดพี่ควอซ์ตนะคะ ถึงแม้เจ้าตัวจะทำให้รู้สึกเกลียดก็เถอะ ฮ่า ยังไงก็คอยให้กำลังใจน้องน้ำเหนือกันไปเรื่อยๆ นะคะ จะพยายามแต่งออกมาให้ดีที่สุดค่ะ
สนุกไม่สนุกยังไงคอมเมนต์บอกกันด้วยนะคะ แล้วเจอกันต่อหน้าค่ะ
แวะไปคุยกันในเพจเฟสบุ๊คของฟางกันเยอะๆนะ ไปคุยกันได้นะคะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
หัวข้อ: ❤… อุ้มรัก ...❤ #Mpreg } ll อุ้มรัก'S 01 [100%] l P.160 [12-11-62] (อ่าน 1194909 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก