✽ ✽ ✽ ต่อจากคราวที่แล้วค่ะ ✽ ✽ ✽
คนที่กำลังหลับรู้สึกตัวตื่นเมื่อได้ยินเสียงตึงตังเหมือนคนวิ่งแล้วก็ได้ยินเสียงประตูกระทบกับผนังห้องจนต้องลืมตาขึ้น อชิตพลส่งเสียงออกมาเบาๆ อย่างรู้สึกปวดเมื่อยเนื้อตัวก็แน่ละ… เพราะเขานอนฟุบหลับไปกับโต๊ะญี่ปุ่น และเมื่อตื่นเต็มตาเขาก็มองเห็นหลังไวๆ ของเจ้าของห้องวิ่งเข้าไปในห้องน้ำและก็ได้ยินเสียงอาเจียนอย่างหนัก
“โอ๊ย! ชิท” คนที่ผลุดลุกขึ้นยืนด้วยความรีบร้อนร้องออกมาเมื่อขาของเขาครูดเข้ากับขอบโต๊ะญี่ปุ่น ได้แต่ก้มมองขาตัวเองที่เห็นเป็นรอยแดงชัดเจนแต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรนักเพราะเขาก้มมองมันเพียงแค่เสี้ยววินาทีก่อนจะก้าวขายาวๆ ตรงไปที่ห้องน้ำ
น้ำเหนือนั่งอยู่กับพื้นห้องน้ำมือจับขอบชักโครกไว้แน่นแล้วโก่งคออาเจียนออกมาอย่างหนัก อาเจียนจนน้ำตาไหล เนื้อตัวสั่นเทาไปหมด ภาพที่ใครเห็นก็คงอดรู้สึกสงสารไม่ได้ ควอตซ์ขยับไปนั่งคุกเข่าซ้อนอยู่ทางด้านหลังก่อนจะช่วยลูบหลังให้คนที่ยังอาเจียนไม่หยุด
“ทำไมอาเจียนเยอะขนาดนี้ละน้ำเหนือ” ควอตซ์ถามด้วยความแปลกใจเพราะตอนก่อนจะออกจากโรงพยาบาลหมอวิรัชก็บอกว่าดูเหมือนอาการแพ้ท้องจะเบาลงแล้ว แต่ทำไมเช้านี้ถึงได้อาเจียนหนักขนาดนี้นะ
“ปกติ...ห หนักกว่านี้ครับ” คนที่เพิ่งหยุดอาเจียนบอกเสียงหอบ
ควอตซ์ลุกไปหยิบผ้าขนหนูมาเช็ดหน้าเช็ดตาให้ก่อนจะประคองให้ลุกขึ้นพร้อมกับกดชักโครกแล้วพาน้ำเหนือไปล้างปากที่อ่างล้างหน้า แต่ยังไม่ทันจะเสร็จดีคนหน้าซีดก็อาเจียนออกมาอีกรอบ
“อ่อกกกกก! แค่กๆ อ่อกก” น้ำเหนืออาเจียนไปไอไปน้ำตาไหลไปจนคนมองได้แต่ลูบหลังลูบไหล่ปลอบโยนอย่างไม่รู้จะทำยังไงดี
“ไหวไหม” ก้มลงถามคนที่แทบจะหมดแรงอยู่ในอ้อมกอดของตัวออง ควอตซ์กระชับอ้อมแขนที่รัดรอบเอวของน้ำเหนือเพื่อประคองอีกฝ่ายแต่ก็ไม่ได้กระชับจนแน่นเพราะกลัวจะส่งผลถึงเด็กในท้อง
น้ำเหนือไม่ได้ตอบอะไรออกไปเพราะรู้สึกหมดแรงได้แต่หลับตาแล้วซุกหน้าลงกับอกกว้างนั้นอย่างลืมตัว
ร่างของน้ำเหนือถูกช้อนขึ้นอย่างง่ายดายก่อนที่ควอตซ์จะพาคนในอ้อมแขนไปที่เตียง
“ม...ไม่นอน ถ้านอนเลยผมจะยิ่งเวียนหัว” น้ำเหนือร้องบอกเสียงเหนื่อยๆ พร้อมกับจับแขนคนที่ตั้งท่าจะวางร่างของเขาลงนอนกับเตียง
ควอตซ์รับคำในลำคอก่อนจะหยิบหมอนมาตั้งเอาไว้เพื่อให้น้ำเหนือได้นั่งพิงก่อนจะประคองน้ำเหนือให้นั่งพิงหมอนดีๆ
น้ำเหนือได้แต่นั่งหลับตาอยู่แบบนั้นเพราะไม่อยากที่จะขยับตัว ควอตซ์ขยับตัวลุกขึ้นก่อนจะหยิบโทรศัพท์ของตัวเองเพื่อมากดโทรออกหาน้าชายเพื่อถามถึงวิธีที่จะช่วยให้อาการของน้ำเหนือดีขึ้น
[ชงน้ำขิงให้น้ำเหนือดื่มนะควอตซ์ มันช่วยได้แล้วก็ให้เขาพักต่อไปก่อนอย่าลืมให้ทานข้าวทานยาด้วย ยาเบาเทาอาการแพ้นี่อย่าลืมนะ ไม่อย่างนั้นคงจะแพ้หนักยิ่งกว่านี้] ปลายสายส่งเสียงกลับมา
“ครับน้าหมอ ครับ ขอบคุณมากนะครับ”
[ไม่เป็นไรมีอะไรก็โทรหาน้าได้ตลอด อ๋อ...ที่สำคัญนะควอตซ์พยายามอย่าชวนน้ำเหนือทะเลาะอารมณ์ของคุณแม่ส่งผลโดยตรงต่อลูกในท้องนะ] หมอวิรัชย้ำเตือนมาอีกรอบ
“ครับน้าหมอ สวัสดีครับ” ควอตซ์วางโทรศัพท์ไว้ที่โต๊ะญี่ปุ่นก่อนจะเดินไปเสียบปลั๊กกระติกต้มน้ำร้อนก่อนจะค้นหาเอาน้ำขิงแบบซองมาเตรียมเอาไว้
“ดีขึ้นบ้างไหม” ร่างสูงก้าวกลับไปที่เตียงก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ คนที่ยังนั่งหลับตานิ่ง
“ก็ดีขึ้นครับ”
ควอตซ์ไม่ได้ตอบอะไรแต่เขาลุกขึ้นเดินไปหยิบผ้าขนหนูไปชุบน้ำก่อนจะเดินกลับมาที่เตียงอีกครั้ง
“จะทำอะไร” มือของน้ำเหนือคว้าที่ข้อมือของควอตซ์พร้อมกับลืมตาขึ้นมอง
“อยู่เฉยๆ สิ” ควอตซ์ส่งเสียงดุพร้อมกับจับมือของน้ำเหนือไว้
“คุณจะทำอะไร”
“จะเช็ดหน้าให้ เหงื่อเต็มไปหมด นี่...บอกให้อยู่เฉยๆ ไงทำไมซนแบบนี้” ควอตซ์หลุดส่งเสียงดุออกมาอีกรอบเมื่อน้ำเหนือเอาแต่ขยับหน้าไปมาอย่างไม่ยอมให้เขาเช็ดหน้าให้ดีๆ
มือหนาจับเข้าที่แก้มขาวซีดนั้นเอาไว้อีกมือก็ค่อยๆ เช็ดหน้าของน้ำเหนือให้
“ทำไมต้องดุด้วยละ!” คนโดนดุประท้วงออกมา
“ก็อยู่นิ่งๆ สิจะได้ไม่ดุ นี่อะไรขยับหน้าไปมาซนอย่างกับเด็ก”
“ผมไม่เด็กสักหน่อย” น้ำเหนือจ้องหน้าคนที่เอ่ยหาว่าเขาเป็นเด็กทันที
ควอตซ์ได้แต่ไหวไหล่อย่างไม่อยากจะต่อล้อต่อเถียงกับคนดื้อแต่ก็ยังคงเช็ดหน้าเช็ดเหงื่อบนใบหน้าใสๆ นั้นให้ พออีกคนไม่พูดอะไรน้ำเหนือก็เลยได้แต่นั่งนิ่งมองคนที่ตั้งอกตั้งใจเช็ดหน้าให้เขาอย่างนึกสับสน เมื่อวานยังพูดอยู่เลยว่าไม่ได้อยากจะมาแต่แล้วทำไมมาเช้านี้ถึงได้ดูใจดีแปลกๆ ดวงตาเรียวนั้นจดจ้องเหมือนกำลังหาดูว่าใบหน้าของเขาสะอาดหรือยังและเมื่อเห็นว่าหน้าของน้ำเหนือไม่มีเหงื่อแล้วก็เผยรอยยิ้มเล็กๆ ที่มุมปากอย่างพึงพอใจ
น้ำเหนือได้แต่นิ่งเพราะไม่เคยเห็นรอยยิ้มแบบนี้จากผู้ชายคนนี้มาก่อน ถ้าไม่เห็นทำหน้าแบบขี้เก๊กก็จะชอบยิ้มมุมปากดูแล้วไม่เห็นจะน่ามองเลยสักนิด ผิดกับรอยยิ้มเล็กๆ แบบนี้มันดูน่ามองกว่าตั้งเยอะ
ไม่สิๆ นี่เราคิดอะไรอยู่เนี่ย ผู้ชายคนนี้นี่นะน่ามอง เอาสมองส่วนไหนคิดน้ำเหนือ คนคนนี้ไม่เห็นจะน่ามองเลยสักนิด! สักนิดก็ไม่มีพอๆ เลิกคิดๆ
“เป็นอะไร ส่ายหน้าไปมาทำไมเดี๋ยวก็ปวดหัวไปหรอก” เสียงของคนที่น้ำเหนือเพิ่งเผลอคิดไปว่าดูดีดังขึ้นเรียกให้คนที่กำลังส่ายหน้าไปมาชะงัก
“ห...หะ อะไรนะครับ”
“ฉันถามว่าเธอส่ายหน้าไปมาทำไม เดี๋ยวก็ปวดหัวขึ้นมาอีกรอบหรอก” ควอตซ์พูดออกมาอีกรอบ มองคนที่อยู่ๆ ก็ส่ายหน้าไปมาอย่างไม่เข้าใจ
“เอ่อ...เปล่านี่ครับ ไม่มีอะไร”
ควอตซ์พยักหน้ารับอย่างเชื่อกับคำพูดนั้นก่อนจะลุกขึ้นไปชงน้ำขิงมาให้คนที่นั่งอยู่บนเตียง “น้าหมอบอกว่ามันช่วยได้ ดื่มแล้วก็นอนพักต่อไปก่อนแล้วกันนี่เพิ่ง...จะตีห้ากว่าๆ เอง”
“ครับ” น้ำเหนือรับแก้วนั้นมาก่อนจะค่อยๆ จิบน้ำชิงทีละนิดๆ
เมื่อควอตซ์เห็นว่าอีกคนรับไปดื่มแต่โดยดีก็พยักหน้าพอใจก่อนที่เจ้าตัวจะเดินกลับไปนั่งที่ปลายเตียงตรงโต๊ะญี่ปุ่นเหมือนเดิมแล้วหยิบเอาแท็ปแล็ตมาเปิดอ่านเอกสารต่อ
ส่วนน้ำเหนือหลังจากที่ดื่มน้ำขิงจนหมดแก้วแล้วก็เดินเอาแก้วไปล้างก่อนจะกลับมานอนเล่นบนเตียงต่อพร้อมกับหยิบหนังสือเกี่ยวกับคุณแม่มาอ่าน ทั้งสองคนต่างเงียบไม่พูดคุยอะไรกันสักคำนอกจากจมอยู่กับสิ่งที่ตัวเองกำลังทำอยู่ น้ำเหนือที่นอนอ่านหนังสือเล่นอยู่ได้ไม่นานเจ้าตัวก็หลับไปอีกรอบด้วยความเพลียจากอาการแพ้ท้อง
น้ำเหนือขยับตัวตื่นอีกรอบเมื่อรู้สึกถึงแรงเขย่าที่แขน ดวงตาโตนั้นกระพริบถี่ๆ อย่างต้องการไล่ความง่วงงุนให้หมดไป
“น้ำเหนือตื่นได้แล้ว สายมากแล้วนะต้องกินข้าวกินยาอีก”
“คุณ...อชิตพลเหรอ…” น้ำเหนือส่งเสียงถามพร้อมกับหรี่ตามองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ “ทำไมคุณอยู่นี่…”
“นอนหลับสองสามชั่วโมงทำให้คนความจำเสื่อมได้ด้วยเหรอนี่” ควอตซ์เลิกคิ้วขึ้นก่อนจะส่งเสียงถามที่น้ำเหนือฟังแล้วแลดูกวนประสาทอย่างไรไม่รู้สินะ
คนที่เพิ่งลุกขึ้นนั่งสติเริ่มกลับมาขมวดคิ้วอย่างไม่ชอบใจนักกับคำพูดนั้น “ผมไม่ได้ความจำเสื่อม”
“เอาเถอะฉันขี้เกียจเถียงกับเธอ ลุกไปหน้าล้างแปรงฟันจะได้มากินข้าวกินยา” ควอตซ์ว่าก่อนจะลุกจากเตียงเพื่อให้อีกคนได้ขยับตัวลงจากเตียง
น้ำเหนือเดินไปเข้าห้องน้ำแบบคนยังไม่ตื่นดีเท่าไหร่ดวงตาก็เหมือนพร้อมจะปิดลงทุกเมื่อจนคนที่ยืนมองอยู่ชักจะหวั่นๆ ใจว่าจะเกิดเหตุคนเดินหลับตาชนประตูหรือชนข้าวของภายในห้อง
ห้านาทีต่อมาน้ำเหนือก็เดินออกจากห้องน้ำด้วยสภาพที่หน้าตาเปียกน้ำไปทั้งหน้าลามมาจนถึงลำคอให้คนที่เพิ่งยกชามข้าวต้มมาวางที่โต๊ะญี่ปุ่นส่ายหน้าก่อนจะโยนผ้าขนหนูไปให้ แล้วก็แม่นราวกับจับวางเมื่อมันหล่นลงบนหัวของน้ำเหนือพอดิบพอดี
“อะไรของคุณเนี่ย!” พอมีอะไรบางอย่างหล่นใส่น้ำเหนือก็ร้องโวยวายขึ้นมาทันที “คุณจะฆาตกรรมผมหรือไง ถ้าผมตกใจหัวใจวายไปขึ้นมาทำยังไง หรือถ้าผมเดินชนนูนนี่จนล้มไปจะทำยังไง”
“ขี้บ่นเป็นนิสัยหรือเป็นเพราะฮอร์โมนในร่างกาย เช็ดหน้าแล้วมานั่งจะได้กินข้าวกินยา นี่มันสายกว่าเวลาปกติที่เธอกินยาตอนอยู่โรงพยาบาลแล้วนะ” ควอตซ์บ่นออกมา ร่างสูงทิ้งตัวลงนั่งบนพื้นพร้อมกับเคาะนิ้วลงบนโต๊ะญี่ปุ่นที่มีชามข้าวต้มวางอยู่สองชามซึ่งก็คือของเขาและของน้ำเหนือคนละชาม
“ว่าแต่ผมคุณเองก็ขี้บ่นไม่แพ้กันนั่นแหละ” น้ำเหนือว่าแต่เจ้าตัวก็ยอมเช็ดหน้าแล้วเดินมานั่งแต่โดยดี มือขาวๆ เอื้อมมาดึงชามข้าวต้มเข้าไปใกล้ตัวก่อนจะเงยหน้ามองเพื่อนร่วมโต๊ะ
“คุณทำเอง??” น้ำเสียงที่ใช้ถามบ่งบอกว่าไม่เชื่อและไม่คิดแบบนั้นอย่างเต็มที่
“แล้วคิดว่ายังไงละ”
“ไม่ใช่แน่ๆ คุณชายขี้เก๊ก… เออ ผมหมายถึงอย่างคุณคงไม่ทำอาหารหรอกเพราะที่บ้านคงมีคนทำให้อยู่แล้วใช่ไหมละ” น้ำเหนือพูดก่อนจะชะงักแล้วเปลี่ยนคำเมื่อเผลอพูดว่าอีกคนออกไปแบบไม่จริงจังนัก
“กินเข้าไปเถอะ จะได้กินยา”
“แล้วตกลงคุณทำเหรอ”
ควอตซ์เงยหน้าขึ้นจากชามข้าวต้มแล้วมองหน้าคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม “นี่เธอเป็นเจ้าหนูจำไมหรือไงถามเยอะจริงๆ ข้าวต้มนี่ป้ายุพินเป็นคนทำ แล้วคุณแม่ก็แวะเอามาให้ก่อนที่ท่านจะไปทำงาน โอเคหรือยัง ถ้าโอเคแล้วก็กินได้แล้ว”
“คุณหญิงมาเหรอ ทำไมคุณไม่ปลุกผมละ คุณควรปลุกผมขึ้นมาสิ แล้วท่านกลับไปนานหรือยัง ท่านแค่แวะเอาข้าวต้มมาเหรอ” คนที่ยังมีคำถามก็ยังคงถามออกมาอีกรอบ
“ถ้าไม่ได้คำตอบครบทุกข้อสงสัยก็จะยังกินไม่ได้ใช่ไหม” ควอตซ์วางช้อนลงก่อนจะจ้องหน้าคนตรงข้ามนิ่ง “คุณแม่บอกไม่ต้องปลุกเธอเพราะรู้ว่าเพลียจากที่แพ้ท้องเมื่อเช้า ถ้าจะถามว่ารู้ได้ไงก็คงเป็นน้าหมอที่บอก ถ้าสงสัยว่าน้าหมอบอกได้ยังไงก็เพราะบ้านของน้าหมออยู่ในรั้วเดียวกันและทุกเช้าทั้งสองบ้านก็จะมากินข้าวด้วยกัน ถ้าไม่น้าหมอบอกคุณแม่ก็คงถามถึงได้รู้เรื่อง แล้วก็ให้ป้ายุพินทำข้าวต้มให้เพราะคิดว่าทั้งฉันและเธอคงไม่มีปัญญาทำ แล้วก่อนไปทำงานก็เลยแวะมาที่นี่เพื่อเอาข้าวต้มมาให้ และกลับไปได้สักพักแล้ว ทีนี้จะกินข้าวได้หรือยังน้ำเหนือ”
น้ำเหนือได้แต่ย่นจมูกใส่เพราะรู้สึกว่ากำลังโดนอีกฝ่ายประชดใส่ด้วยการพูดเล่าเสียละเอียดยิบ แม้อยากจะนึกค่อนขอดกลับไปแต่คิดว่าถ้าหากเขาพูดอะไรออกไปอีกก็คงทำให้กลายเป็นต่อความยาวสาวความยืดแล้วอาจจะพาลเถียงกัน ทะเลาะกันเสียเปล่าๆ น้ำเหนือเลยได้แต่ก้มหน้าหยิบช้อนแล้วจัดการกับข้าวต้มตรงหน้า
“แปลกจัง…” คนที่ยอมนิ่งไปได้ไม่นานพึมพำออกมาเหมือนกับนึกอะไรได้ พร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามที่เลิกคิ้วเป็นเชิงถามว่าอะไรแปลก “ผมกินข้าวต้มฝีมือป้ายุพินของคุณได้ ปกติแล้วพวกนี้ไม่ใช่แค่กินไม่ได้ แต่แค่ได้กลิ่นแบบไกลๆ ผมยังเวียนหัวเลย”
“ป้ายุพินคงมีสูตรพิเศษละมั้ง ปกติกินอะไรได้บ้าง”
คนถูกถามนิ่งไปนิดเหมือนกำลังคิดก่อนจะเอ่ยตอบ “ถ้าเป็นตอนก่อนเข้าโรงพยาบาลก็แทบกินอะไรไม่ได้ครับ เหม็นทุกอย่างเลย กินได้แค่พวกขนมปังเองครับ”
ควอตซ์พยักหน้ารับคำนั้น “เอาไว้จะบอกป้ายุพินให้ทำอาหารมาให้แล้วกัน มีน้าหมอคอยช่วยดูจากนี้คงกินได้เยอะขึ้น เธอต้องกินเยอะๆ จะได้แข็งแรงทั้งตัวเองแล้วก็ลูกในท้องด้วย”
“รู้แล้วละน่า ‘ลูกของผม’ผมก็ต้องดูแลให้ดีที่สุดอยู่แล้ว” น้ำเหนือว่าพร้อมกับเน้นคำว่าลูกของผมเหมือนเป็นการบอกกลายๆ ว่าเด็กในท้องนั้นคือลูกของเขาไม่เกี่ยวกับใครอีกคน
“ลูกเธอก็ลูกฉันนั่นแหละ” ควอต์ตอบก่อนจะหันไปหยิบถุงยาของอีกคนมาแล้วส่งให้น้ำเหนือรับไป
“เลิกเรียกผมว่าเธอได้ไหม ผมไม่ใช่ผู้หญิง!”
“ก็เรียกแบบนี้มาตั้งแต่แรก กินยาสินั่งมองแบบนั้นยามันจะย้ายตัวเองเข้าไปในปากไหม”
น้ำเหนือตวัดสายตามองค้อนคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ผู้ชายอะไรปากร้ายชะมัด!
แม้จะนึกแบบนั้นแต่เจ้าตัวก็ยอมหยิบยาส่งเข้าปากตัวเองแล้วดื่มน้ำตาม
“แล้วคุณน่ะ ไม่ไปทำงานหรือไงนี่มันเก้าโมงกว่าแล้วนะ คุณหญิงก็ไปนานแล้วไม่ใช่หรือไง รีบๆ ไปได้แล้ว” น้ำเหนือไล่ทันที อย่างน้อยให้ช่วงเวลาตอนกลางวันของเขาได้สงบสุขและอยู่ห่างจากคนคนนี้บ้างเถอะ
“ฉันโดนพักงานแถมยังโดนปลดจากตำแหน่งชั่วคราวอีกด้วย” คนที่ควรจะไปทำงานหรือไม่ก็ควรที่จะเดือนร้อนกับการโดนพักงานกลับพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ปกติเหมือนพูดคุยเรื่องดินฟ้าอากาศทั่วไป
“ห๊ะ!!! พักงาน ทำไมถึงโดนคุณเป็นถึงรองประธานไม่ใช่หรือไงกัน” น้ำเหนือร้องตาโตทันที ทั้งตกใจที่ได้ยินว่าโดนพักงานและตกใจกับสิ่งที่คิดได้ ถ้าโดนพักงานแบบนี้ก็ไม่ต้องไปทำงาน ก็เท่ากับว่า…
น้ำเหนือต้องอยู่กับอชิตพลทั้งวัน!!!“แต่ก็มีคนที่ใหญ่กว่าฉันไง ฉันถึงได้โดนพักงาน แล้วนี่กินยาบรรเทาอาการแพ้หรือยังน้าหมอกำชับมาว่าให้กินอย่าลืมไม่อย่างนั้นเดี๋ยวได้ไปนอนโรงพยาบาลอีกรอบ”
“นี่...แบบนี้ก็เท่ากับว่าผมก็ต้องอยู่กับคุณตลอด 24 ชั่วโมงเลยน่ะสิ” น้ำเหนือไม่ตอบคำแต่เป็นฝ่ายถามกลับไปแทน
อชิตพลพยักหน้ารับกับคำถามนั้น “ก็คงจะเป็นอย่างนั้นนั่นแหละนะ”
พอได้ยินคำตอบนั้นน้ำเหนือก็แทบอยากจะร้องไห้กับสิ่งที่ได้ยิน โอเค...เมื่อคืนจนถึงตอนนี้แม้จะไม่มีเรื่องให้รู้สึกไม่ชอบใจ ควอตซ์เองก็ไม่ได้ยุ่งหรือวุ่นวายมากเกินไปนอกจากเอ่ยเตือนในเรื่องของการดูแลการทานยา ที่สำคัญ...มันก็เพียงแค่ไม่นานยังไม่ถึงวันเสียด้วยซ้ำ แต่นี่จะต้องอยู่ด้วยกันตลอดทั้งวันทั้งคืนไปทั้งอาทิตย์ อยู่กับคนที่น้ำเหนืออยากจะหนีมาโดยตลอด น้ำเหนือคิดว่า… มันไม่มีทางเป็นไปได้เลย
“ทำไม...ทำไมคุณไม่ปฏิเสธ”
ควอตซ์หันมองน้ำเหนืออย่างไม่เข้าใจในสิ่งที่อีกฝ่ายพูด “เรื่องอะไร”
“คุณจะมาอยู่กับผมที่นี่ทำไมคุณอชิตพล ผมคิดไม่ออกเลยว่าเราจะอยู่ด้วยกันได้ โอเค...ตอนนี้ผมกับคุณไม่มีอะไรให้ต้องเถียงหรือทะเลาะกัน แต่คุณคิดว่าตลอดทั้งอาทิตย์ที่เหลือมันจะโอเคเหรอ” น้ำเหนือพูด
“เธอคิดว่ามันไม่โอเคอย่างนั้นเหรอ”
น้ำเหนือส่ายหน้าทันที “ไม่ ผมไม่คิดว่ามันจะโอเค คุณกับผม...เราไม่ได้รักกันเลย มันเป็นเพียงความผิดพลาดทั้งตัวคุณและผมเอง ทำไมครับคุณอชิตพล ทำไมคุณไม่ปฏิเสธคุณหญิงไป”
ควอตซ์นิ่งเงียบจนน้ำเหนือเองก็ยังนึกหวั่นในใจว่าอีกไม่นานคงโดนพูดจาไม่ดีใส่หรือไม่อีกฝ่ายก็คงลุกเดินออกไปจากห้องแน่ๆ แต่ทุกอย่างกลับไม่เป็นแบบนั้น ควอตซ์ยังนั่งมองหน้าน้ำเหนือเงียบๆ ไม่ได้พูดร้ายๆ ใส่หรือปึงปังออกไป
สุดท้ายความอึดอัดนั้นก็หมดลงเมื่ออยู่ๆ ควอตซ์ก็ลุกขึ้นยืนแต่เขาไม่ได้เดินออกจากห้องอย่างที่น้ำเหนือคิด เพราะเขากลับคว้าเอาชามข้าวต้มขึ้นแล้วเดินไปเอาไปล้างแทน
“คุณอชิตพล…”
“ฉันไม่ใช่คนดีเธอเองก็รู้ดี เพราะถ้าฉันเป็นคนดีจริงเรื่องทุกอย่างคงไม่เป็นแบบนี้หรอก แต่ฉันคิดว่าตัวฉันเองก็ยังพอมีจิตสำนึกอยู่ว่าอะไรถูกอะไรผิด” ควอตซ์พูดทั้งๆ ที่ไม่ได้หันมามองน้ำเหนือ “ฉันบอกจะรับผิดชอบฉันก็หมายถึงแบบนั้นจริงๆ ไม่ได้พูดเพื่อเอาใจหรือทำตามคำสั่งของคุณแม่ แต่ถ้าเธอคิดว่าทุกอย่างมันไม่โอเค หลังจากนี้หนึ่งอาทิตย์ฉันจะบอกคุณแม่ให้เรื่องนี้”
ควอตซ์เดินกลับมาที่โต๊ะญี่ปุ่นอีกครั้งแต่เขาไม่ได้นั่งลงทำเพียงแค่ก้มมองคนที่เงยหน้ามองเขาอยู่เท่านั้น
“จนกว่าจะถึงตอนนั้นก็ทนๆ เอาหน่อยแล้วกัน ฉันจะหาทางที่ดีที่สุดสำหรับฉัน เธอแล้วก็ลูก”“ฉันจะออกไปทำธุระสักแปบก่อนเที่ยงจะเข้ามาแล้วเดี๋ยวจะซื้อมื้อเที่ยงเข้ามาให้เลย หรือถ้าอยากจะออกไปกินข้างนอกก็โทรไปบอกฉันจะได้กลับเข้ามารับ” ควอตซ์คว้ากระดาษแล้วก็ปากกามาเขียนอยู่ไม่นานก็วางไว้บนโต๊ะญี่ปุ่นตรงหน้าน้ำเหนือ “เธออยู่ห้องก็นอนพักเยอะๆ ดูแลตัวเองดีๆ ด้วย”
น้ำเหนือได้แต่นั่งเงียบอย่างไม่รู้จะพูดอะไร ควอตซ์เดินออกจากห้องไปแล้วแต่เขาก็ยังคงนั่งอยู่แบบนั้น ก้มมองตัวเลขสิบตัวที่เขียนเรียงตัวสวยอยู่บนกระดาษแผ่นเล็กๆ นั้นก่อนจะถอนหายใจออกมา
ทั้งๆ ที่เมื่อวานพูดเองแท้ๆ ว่าไม่อยากจะมาอยู่ด้วยกันสักเท่าไหร่ ทั้งๆ ที่เมื่อวานก็พูดจาร้ายๆ แบบนั้น แต่ทำไมวันนี้ถึงได้ทำเหมือนกับสิ่งที่พูดออกมามันไม่ใช่เรื่องจริงเลยนะ แล้วตัวเขาเอง... ทั้งๆ ที่เมื่อวานก็บอกออกไปอย่างชัดเจนว่าอยู่คนเดียวได้ ดูแลตัวเองได้ แต่ทำไมตอนนี้ในใจลึกๆ มันกำลังรู้สึกต่อต้าน
น้ำเหนือได้ยินเสียงในใจลึกๆ นั้นแต่เขาทำเป็นไม่สนใจ และยืนยันกับตัวเองเสมอว่า...
เขาดูแลตัวเองได้ ไม่จำเป็นที่จะต้องให้ใครมาคอยดูแลนั่นคือสิ่งที่น้ำเหนือพยายามคิดและเชื่อแบบนั้น
************************************************
มาต่อแล้วค่ะ ไม่รู้จะเป็นยังไงบ้าง บอกไม่ถูกเหมือนกัน คือเอาจริงๆ คำพูดเมื่อครึ่งแรกของพี่ควอตซ์มันมีที่มาที่ไป แต่เพียงแค่ฟางยังไม่ได้พูดถึงเฉยๆ เอาไว้ถึงเวลาจะพูดถึงคำพูดนั้นนะคะ พี่ควอตซ์แกไม่ใช่คนมีสองบุคลิกค่ะ แต่คือยังไงละ... คือพี่แกตั้งใจมาแล้วจริงๆ แต่อีกฝ่ายกลับทำเหมือนไม่ต้องการ คนเขาเสียหน้าไง แล้วอย่างพี่ควอตซ์คงไม่มีหรอกที่จะพูดว่า “ฉันอยากมาอยู่จริงๆ อยากดูแลน้ำเหนือจริงๆ” นู้นนนน อีกนานกว่าจะพูดอะไรพวกนี้ พี่แกเลยปากไว บอกไปเลยว่า เออ ก็ไม่ได้อยากมาหรอก! เอาไว้เราค่อยไปดูความรู้สึกลึกๆ ของพี่ควอตซ์กันค่ะ
เดือนหน้ารับปริญญาแล้ว ตื่นเต้นๆ อิอิ ไม่มีอะไรค่ะ ตื่นเต้นเฉยๆ เลยระบาย 5555555555
ถ้าชอบถูกใจก็คอมเมนต์กันเนอะ ขอเลยค่าขอคอมเมนต์เลย ขอกันแบบนี้นี่แหละ แฮ่...
อ่านกันแล้วก็คอมเมนต์ให้กำลังใจคนเขียนหน่อยนะคะ จะได้มีกำลังใจแต่งให้อ่านกันเรื่อยๆ นะ แล้วเจอกันตอนหน้าค่ะ
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
หัวข้อ: ❤… อุ้มรัก ...❤ #Mpreg } ll อุ้มรัก'S 01 [100%] l P.160 [12-11-62] (อ่าน 1194999 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก