หัวข้อ: [เรื่องสั้น] Free hug: กอดที่6 (จบ) 05-07-58

[somberness]

***************************************************************************************
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17



เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

*****************************************************************************************

[somberness]

Free hug: กอดที่1

‘สองมือล้วงกระเป๋าสองเท้าก้าวเข้ามาเลยครับพี่น้องครับ…’

‘สอยดาวไหมค่ะพี่สอยดาวค่า’

‘ปาโป่งครับ 5ดอก20’

‘สนใจตักไข่ไหมค่ะ ใบล่ะ5ค่ะ’

‘สนใจแวะเข้าชมได้ครับ’

‘ภาพล้อไหมครับ ถูกๆราคากันเองครับผม’

‘ชิมฟรีค่ะ’

‘บิงโกครับ ใบล่ะ20 20’


เสียงป่าวประกาศดังเซ็งแซ่ไปหมดจนไม่รู้ว่าซุ้มไหนเป็นซุ้มไหนผู้คนต่างก็เดินขวักไขว่ไปมาไม่มากไปจนแออัดแต่ก็ไม่น้อยไปจนโล่งโล้นส่วนตัวผมทำได้แค่นั่งสัปหงกจะหลับมิหลับแหล่อยู่ในซุ้มตัวเองเงียบๆ


จากใจเลย ขายไม่ดี



“ฮัก!…น่าฮักขายน้ำโว้ย” เสียงเรียกของเพื่อนรักปลุกให้ผมดีดตัวขึ้นมาด้วยความตกใจ


ขวัญเอ๋ยขวัญมา

“รับน้ำอะไรดีครับ เรามีเก๊กฮวย มะตูม ใบเตย กระเจี๊ยบ ลำไย น้ำเปล่าน้ำอัดลมก็มีบริการนะครับ” ผมรีบสวมวิญญาณนักขายพูดจาฉะฉานใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสพร้อมให้บริการอย่างเต็มที่แม้เมื่อกี้ผมเพิ่งจะแอบเอามือเช็ดคราบน้ำลายที่เปรอะเปื้อนแก้มออกไป


แหมก็มาอยู่เฝ้าซุ้มแทบทั้งวันแล้วอีกอย่างผมก็คนนะครับมีเหนื่อยบ้างเป็นปกติและพอเหนื่อยจัดๆก็ต้องแอบหลับเป็นธรรมดา
แต่พอผมเงยหน้ามองเห็นว่าลูกค้าของผมเป็นใครรอยยิ้มของผมกลับค้างกลางอากาศขึ้นมาเสียเฉยๆ


เย็นไว้ เย็นไว้


ผมปลอบใจตัวเองพลางใช้มือสั่นๆตักน้ำใบเตยจากโหลแก้วทรงสูงมาใส่ในแก้วที่มีน้ำแข็งเตรียมไว้ก่อนแล้ว

“เท่าไหร่ครับ?” เขาหันมาถามพร้อมกับรอยยิ้มเล็กๆที่มุมปาก สงสารผมบ้างผมกำลังละลาย

“10บาทครับ” ผมตอบเสียงสั่นเล็กน้อย ก็คิดดูสิครับอยู่ดีไม่ว่าดีคนที่คุณทำได้แค่มองทำได้แค่ปลื้มกลับมาปรากฏตัวต่อหน้าแถมมาในตอนสภาพผมที่เพิ่งตื่น?

“ขอบคุณครับผม ว่างๆไปเล่นซุ้มผมบ้างนะครับ” เขายิ้มส่วนผมทำหน้างง

“ซุ้มสื่อสารปี3 เรามีบริการกอดฟรีนะ อย่าลืมมาล่ะ” แล้วเขาก็เดินจากไปทิ้งไว้เพียงแค่ผมที่ยืนหน้าแดงหูแดง



เมื่อกี้เขาบอกว่าจะกอดผมรึเปล่า?


ถ้าผมไปที่ซุ้มนั่นผมจะได้กอดเขารึเปล่า?






“น่านะโรลกูกราบล่ะไปกับกูหน่อย”

“ทำไมมึงต้องอยากไปด้วยว่ะ ไม่เคยเดินงานใน ม. เหรอ”

“กูเฝ้าซุ้มมาทั้งวันแล้วนะเว่ยย”

“มะระไปเดินกับไอ้ฮักมันหน่อยดิ ขี้เกียจว่ะ”

“ไม่ว่างเว่ยทอดไส้กรอกอยู่” แล้วมันก็หันไปทอดไส้กรอดต่อโดยไม่สนใจผม ผมถอนหายใจนิดๆก็พอรู้ว่ามันเป็นตัวเรียกลูกค้า

“เออเห็นซุ้มพี่ฟงมึงมีกอดฟรี” ไอ้โรลที่นั่งเฉยๆพูดขึ้นไอ้มะระเปรยตามองนิดๆก็หันไปทอดไส้กรอกต่อ

“ไปมาแล้ว”

“ไม่หึงเลยเหรอแฟนมึงกอดคนอื่นนะ”

“ก็กิจกรรม”

“จ๊ะพ่อพระ แล้วมึงจะไปซุ้มไหนว่ะฮัก”

“ก็ ก็ ก็เดินไปเรื่อยๆก่อน” นี่คือสิ่งที่ผมตอบไปถ้าในใจผมเหรอก็ต้องซุ้มสื่อสารปี3สิว่ะ!!

“ไม่มีจุดหมายงั้นลาก่อน” ผมหน้างอก่อนจะเดินออกมาคนเดียว ชิชะเพื่อนทิ้งว่ะ - -

“เดี๋ยวๆน่าฮัก” ผมหันไปมองไอ้มะระด้วยแววตาเซ็ง

“ไหนๆก็ไหนๆล่ะ แวะเอาไอ้นี้ไปให้พี่ฟงที เก็บตังมาด้วยล่ะ”

“ได้ๆๆๆ” ผมยิ้มกริ่มตอบรับทันทีก็แหมจุดมุ่งหมายของผมพอดีนี่หว่า





ตึกตัก ตึกตัก

ไม่ใช่เสียงก้าวเดินเพียงแต่เป็นเสียงของหัวใจของผมเองที่มันเต้นรัวตอนนี่ผมฝ่าดงผู้คนเข้ามาที่ซุ้มสื่อสารปี3ได้เป็นที่เรียบร้อย
มองซ้ายมองขวาก็เต็มไปด้วยผู้คนที่กอดกันแนบสนิทชิดเชื้อ


อยากกอดมั่งจัง

แต่ต้องคนคนนั้นเท่านั้นนะ!



“อ่าวน่าฮัก เอาของมาส่งเหรอ?” พี่ฟงที่ผละออกจากอ้อมกอดสาวคนหนึ่งหันมาเห็นผมพร้อมกับเดินเข้ามาหาแล้วหยิบของกินในมือผมไป

“จ่ายตังด้วยนะพี่ มะระบอกมา”

“ครับๆ กำลังจะหยิบครับ” พี่ฟงพูดแล้วหัวเราะก่อนจะมองหาที่วางของ

“ไอ้ไลค์มารับของไปหน่อย” เมื่อหาที่วางไม่ได้ก็ตะโกนเรียกเพื่อน อุแหมเป็นใครไม่เป็นทำไมต้องคนนี้ 


“งั้นผมไปก่อนนะพี่”

“อ่าวมาทั้งทีไม่กอดสักหน่อยเหรอ”

“เขินอะ” ผมพูดแล้วบิดตัวไปมา ไม่ได้แอ๊บครับแค่เป็นปฏิกิริยาธรรมชาติ

“งั้นมากอดพี่มาๆ”

“แฟนเพื่อนไม่ดีมั้ง”

“งั้นเพื่อนพี่ อะอะ คนนี้ไม่มีแฟน กอดเดี๋ยวนี้ มาถึงทั้งทีไม่ได้ๆ” แล้วร่างที่ผมแอบมองมานานก็ลอยเข้าสายตาอีกครั้ง


เขาคนที่ผมแอบชอบ



พี่ไลค์…เรียกไม่ค่อยถนัดอยากจะเรียกที่รักแทนจริงๆ


“กอดไหมครับ…ฟรีนะ”




แล้วผมจะรอช้าอยู่ทำไมล่ะ


จริงไหมครับ?

Coming soon

+++++++++++++++++++++++++++++++++


เป็นนิยายเรื่องที่สองแต่เป็นเรื่องสั้นเเรื่องแรกฝากไว้ด้วยนะคะ
เป็นเรื่องสั้นๆประมาณ 5 ตอน(สั้นๆ)ก็จบค่ะ
พอดีแต่งแก้ขัดระหว่างแก้นิยายเรื่องหลัก
ผิดพลาดตรงไหนก็ขออภัยด้วยนะคะ

[somberness]

Free hug: กอดที่2

++++ไลค์++++

“ไอ้ไลค์! มึงมาช่วยกูยกของตรงนี้หน่อยดิ๊” ฟร๊ากกเถอะคนตั้งเยอะตั้งแยะไม่เรียกเสือกมาเรียกกูเนี่ยนะ?

แล้วถามหน่อยกูว่างไหม? กูกำลังทำอะไรอยู่?

กูกำลังจะได้กอดกับคนที่กูแอบปลื้มมาตั้งนาน!!


จบ จบกันน้องฮักส่งยิ้มแหยงๆมาให้ผมที่ยืนสติลอยไปไกล อย่ายิ้มได้ไหมพี่ใจสั่นเกินจะทน


“เร็วๆโว้ย”

“เร่งจังเว้ย” ผมตะโกนกลับก่อนจะหันมามองหน้าน้องอีกครั้ง

“เอ่อคือ…จะกอดเลยไหม?” คือถ้ากอดตอนนี้มันจะได้แค่แปบเดียวซึ่งแน่นอนผมว่าผมไม่จุใจ =___=

“ไว้…โอกาสหน้าก็ได้ครับ” พูดจบน้องก็จ้ำเท้าเร็วๆเตรียมออกไปแต่ไอ้ฟงมือไวกว่าคว้าคอเสื้อน้องไว้ดัง


หมับ!

“รีบจังตังนี่ไม่เอาแล้ว?”

“ฮ่าๆๆ ขอบคุณคร้าบ ไปแล้วพี่” พูดจบก็รีบวิ่งออกไปปล่อยผมทิ้งไว้กับเสียงหลอกหลอนของเพื่อนตัวเอง

“ไอ้ไลค์ยกของโว้ยยยยย”






ทายสิว่าผมอยู่ไหน?

แน่นอนสิคนอย่างผมเรื่องการโดดซุ้มเป็นเรื่องธรรมดาเพราะฉะนั้นตอนนี้ผมเลยมาป้วนเปี้ยนอยู่แถวๆร้านช้อนปลาทองของเด็กคณะเทคโนเกษตรพลางนั่งยองๆมองปลาตัวแล้วตัวเล่าว่ายไปว่ายมาอยู่ตรงหน้า


ที่จริงผมไม่จำเป็นต้องมานั่งถือไม้ช้อนปลาอะไรอยู่แบบนี้หรอกถ้าเพียงสายตาไม่เหลือบไปเห็นร่างคุ้นเคย(ที่แอบมองบ่อยๆ)กำลังช้อนปลาในน้ำด้วยท่าทีตั้งอกตั้งใจ



“อ๊ะ! มันขาดอีกแล้ว” ผมยิ้มขำเมื่อเห็นฮักทำหน้าบึ้งคิ้วขมวด

“สักไม้ไหมพี่” ผมหันไปมองก่อนจะหยิบเงินในกระเป๋าส่งไปให้พร้อมกับรับไม้ช้อนปลาที่ทำจากกระดาษบางๆมาถือไว้พร้อมกับขันใบเล็กๆอีกใบก่อนจะแอบทำเนียนไปแทรกตัวใกล้ๆ



“โรลตัวนั้นๆๆ” เสียงลุ้นอย่างตื่นเต้นของคนข้างๆทำให้ผมแอบขำ ผมชำเลืองมองมือขาวๆที่ชี้ไปชี้มาที่ปลาทองตัวกลมโตที่กำลังแหวกว่ายขึ้นสู่ผิวน้ำอยู่ข้างหน้าผม ผมค่อยๆใช้ไม้กระดาษช้อนลงไปช้าๆไม่นานปลาทองตัวอ้วนกลมก็มาอยู่ในมือผมเป็นที่เรียบร้อย


“อะ อะ อะ…” น่าฮักชี้ปลาในขันของผมด้วยสีหน้าตื่นตาตื่นใจผมเลยแสร้งเงยหน้าขึ้นไปถาม

“ครับ?”

“พี่ไลค์!” น้องชี้นิ้วเรียกผมเสียงดังจนคนอื่นๆหันมามอง ผมเลยส่งยิ้มไปให้และเป็นเพราะเราอยู่ใกล้กันค่อนข้างมากผมจึงเห็นแก้มของน้องขึ้นสีแดงนิดๆ


หรือว่าน้องจะโกรธที่ผมไปแย่งปลาของน้องมา?


“หืม? ว่าไงครับ”

“ผมเห็นมันก่อนนะ”

“น่าฮักรู้ได้ยังไงพี่อาจจะเห็นก่อนก็ได้นะ

“แต่ แต่ผมจองมันแล้วนะ”

“พี่ไม่รู้นี่ครับ อีกอย่างพี่ไม่เห็นว่าฮักจะถือไม้ช้อนปลาเลย”

“ก็นี่ไงโรล ผมให้โรลช้อนก็ของผมมันขาดตั้งแต่ลงน้ำแล้วนี่!” น่าฮักพูดพร้อมกับคว้าข้อมือของเพื่อนตัวเองขึ้นมาโชว์หลักฐานที่ขาดจนเหลือแต่โครง


“ฮักๆๆ ของกูก็ขาดหมดแล้ว แฮ่ๆ”

“อะ..” น่าฮักชะงักค้างอ้าปากพะงาบๆก่อนจะทำหน้างออย่างเห็นได้ชัด ผมขำหึหึกับปฏิกิริยาที่น่ารักน่าหมั่นเขี้ยวนั่น


“ไม่ตักมันแล้ว” น่าฮักบ่นพร้อมกับลุกขึ้นยืน ผมเลยรีบส่งปลาในขันไปให้คนขายเพื่อนำมันใส่ถุงหันมาอีกทีน้องก็แทบหายตัวกลืนไปกับฝูงชนผมรีบเดินตามก่อนจะสะกิดไหล่เล็กเบาๆ




“น่าฮัก”

“ครับ?” น้องหันมามองผมด้วยสีหน้างงๆ ผมเพิ่งสังเกตตอนนี้เองว่าไอ้โรลไม่ได้อยู่ด้วยแล้ว

“พี่ให้…” ผมยื่นถุงปลาทองไปให้ น่าฮักทำหน้างงกว่าเดิมแล้วชี้มาที่ตัวเอง

“เห็นว่าอยากได้นี่” ผมพูดจบใบหน้าน่ารักๆนั่นก็ฉีกยิ้มหวานมาให้ทันทีแต่ก็นิ่งไป แล้วเงยหน้ามามองผมด้วยแววตา


เศร้าหมอง…



“ผม…กลัวมันเหงา”

“…”



“ถ้าไม่เป็นการรบกวนเกินไป…พี่ไลค์ช้อนให้ผมอีกสักตัวได้ไหมครับ?” ถามผมพร้อมกับแววตาออดอ้อน
ถ้าคุณเป็นผมคุณจะทำยังไงครับ?

Coming soon

+++++++++++++++++++++++++

ขอบคุณทุกคอมเม้นเลยนะคะ ไม่มีคนอ่านเราก็จะลงค่ะ

[นอนกินแรง]

น่าฮักสมชื่อ อ่านแล้วเขิน อมยิ้มแก้มปริ

[gayraygirl]

แอบชอบกันอยู่แบบนี้ใจตรงกันอย่างนีี้รีบเผยความในเร็วๆ นะ

ปล. น่ารักมาก ยิ่งพี่ไลค์บรรยายถึงน้องฮักยิ่งน่ารัก

[somberness]

Free hug: กอดที่3

ผมเดิมยิ้มกว้างหน้าตาชื่นบานพร้อมกับหิ้วถุงปลาทองตัวอ้วนกลมสองตัวไว้ในมือ

“ไอ้ฮักถือไรมาว่ะ” ไอ้โรลที่กำลังเคี้ยวอะไรสักอย่างเต็มปากหันหน้ามาถามเมื่อเห็นผมย่างเท้าเข้าไปในซุ้ม

“ปลาทอง” ผมตอบพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง


ก็คนมีความสุขช่วยไม่ได้


“ที่ไม่เดินตามกูมาเพราะเดินกลับไปช้อนปลาเรอะ?” ผมไม่ตอบได้แต่ยิ้มให้มันอยู่อย่างนั่นก่อนจะขมวดคิ้วแน่นเมื่อมะระหันหน้ามาถาม

“มีตู้ปลากับออกซิเจนแล้วเหรอ”

“ห๊ะ หา…ต้องใช้ด้วยเหรอ?”

“เอ้าใช้สิ ไม่งั้นมันจะตาย” ผมหน้าเหวอมองหน้าเพื่อนตัวเองเลิ่กลั่ก


ทำไงดีผมไม่อยากให้มันตายนะก็ พี่ไลค์อุส่าให้มาทั้งทีแถมยังพาผมไปช้อนอีกตัวมาด้วย


“เอิ่ม รู้สึกว่าเพื่อนพี่ฟงจะมีตู้ปลา เอาไปฝากไว้ก่อนไหมแล้วไปซื้อตู้ซื้ออะไรให้พร้อมค่อยไปเอา”

“จะรบกวนพี่เขารึเปล่า” ผมมองหน้ามันอย่างชั่งใจ

“ไม่หรอกหรือฮักอยากให้ปลามันตาย?”

“ไม่นะเราไม่อยากให้ตัวอ้วนกับตัวกลมต้องตาย”

“ตัวอ้วน ตัวกลม?” มะระทวนชื่อปลาทองของผมงงๆ

“ปลาทองของเราเอง แหะๆ” ผมตอบแล้วหัวเราะแก้เขินก็ตัวมันอ้วนกลมจริงๆนี่

“มึงท่าจะบ้าตั้งชื่อปลาทอง” ผมทำเป็นไม่ได้ยินเสียงของไอ้โรลที่พูดแซวขึ้นมาตั้งชื่อปลาทองแปลกตรงไหนว่ะ

“ความสุขของเพื่อน นี่ก็ขัดจัง เอาเป็นว่าเดี๋ยวเราไปหาเพื่อนพี่ฟงกันไปยืมตู้ปลาดีป่ะ?” ผมพยักหน้ารัวๆ


“เอ้า จะไปกันเลยเหรอไง?”

“แล้วจะอยู่ทำไมล่ะ เราเฝ้ากันมาตั้งแต่เช้าแล้วนี่ก็เย็นมากแล้วนะให้คนอื่นๆมาเฝ้ามาเก็บบ้างทำอะไรให้ตลอดเคยตัว” มะระบ่นพอให้คนอื่นๆสะดุ้งกันเป็นแถบๆก่อนจะลากผมออกมาจากซุ้มแล้วพาเดินตัวปลิวไปโดยมีโรลวิ่งตามมาติดๆ





“อ่าวมาไงกันครบทีมเลย” พี่ฟงเจ้าเก่าเจ้าเดิมเดินเข้ามาทักแล้วยกมือยีหัวมะระอย่างมุ้งมิ้ง

“พี่ไลค์ไม่อยู่เหรอ”

“ไอ้ไลค์เหรอ โดดซุ้มไปไหนก็ไม่รู้เดี๋ยวก็มาแหละ ทำไมอะเอาน่าฮักมาทวงกอดเหรอไง”

“ไม่ใช่ๆ” ผมรีบยกมือโบกไปโบกมา

“นั่นไงมันมาพอดี ไลค์ ไลค์ ไอ้ไลค์” พี่ไลค์หันซ้ายหันขวามองที่มาของเสียงก่อนจะเดินออร่าวิ้งเข้ามาหา


“ไงครับน่าฮัก” ผมได้แต่ส่งยิ้มไปกับคำทักทายนั่น


เขินจังพี่ไลค์ทักผมด้วย


“เออนี่ไง พี่ไลค์เห็นพี่ฟงเคยบอกว่ามีตู้ปลา ยังมีอยู่ป่ะ”

“ตู้ปลาทำไมอะ” เขาพูดแต่เหลือบสายตามาทางผม

“ก็นู้นน ไอ้ฮักอะไปช้อนปลาในงานมาแล้วไม่มีตู้กลัวมันจะตายเอาก็เลยว่าจะขอยืมหน่อยว่างๆว่าจะพามันไปซื้อ”

“อ๋อ เอาสิแต่มันอยู่ที่บ้านพี่นะ”

“มันจะตายไหมครับ” ผมถามสีหน้ากังวล

“ไม่ตายหรอกถ้าฮักไปกับพี่ตอนนี้”

“ไปไหนครับ?”

“ไปเอาตู้ปลาไงครับมาเร็ว”



“พี่ไลค์ พี่ไลค์ เดินช้าๆหน่อยผมเดินไม่ทัน” ผมรีบสาวเท้าเดินตามคนขายาวไปพี่ไลค์หยุดรอผมพักหนึ่งเราสองคนก็เดินคู่กันไป




บ้านของพี่ไลค์

ห้องนอนของพี่ไลค์



และ


เตียงนอนของพี่ไลค์!!!


อ๊ะไม่ใช่สิผมมาเอาตู้ปลาในห้องนอนห้องนี้ต่างหากเลิกฟุ้งซ่านได้แล้ว


“ตู้15นิ้วพอได้ไหม หืม?” พี่ไลค์ชี้นิ้วไปที่มุมห้องมุมหนึ่งซึ้งมีตู้ปลาวางไว้อยู่ ผมเลยพยักหน้ารัวๆ

“ได้ครับๆ แต่เดี๋ยวถ้าได้ซื้อใหม่แล้วผมจะเอามาคืน”

“ไม่เป็นไรน่าฮักเอาไปเถอะ พี่ไม่ได้ใช้มันแล้ว”

“จริงเหรอครับ? ขอบคุณมากเลย” ผมยิ้มแก้มพองก้มมองปลาทองในมือสลับกับตู้ปลาไปมาก่อนจะถอนหายใจนิดๆ

“คือ ผมยังไม่ได้เก็บห้องเลย เอาตู้ไปตอนนี้กลัวว่าจะไม่สะดวก”

“จะฝากพี่เลี้ยงไว้ก่อนไหม ว่างๆก็แวะเข้ามาดู”

“ได้ใช่ไหมครับ?”

“อื้ม ไว้พี่จะพาฮักมาหาเจ้าปลาอ้วนนี่”

“รบกวนพี่ไลค์ด้วยนะครับ”

“แล้วตอนนี้ฮักว่างไหม?”

“ก็ว่างครับ ทำไมเหรอ?”

“มาจัดตู้ปลากับพี่ไหมครับ?”

“เอาสิครับ ดีเลย” ผมยิ้มกว้างไม่ลังเลใจที่จะตอบรับคำชวนนั่นเพราะผมจะได้มีโอกาสใกล้ชิดกับพี่ไลค์มากขึ้นไปอีกน่ะสิ


“งั้นก่อนอื่นเราไปหาซื้อพวกหินต้นไม้อะไรพวกนี้มาจัดตู้ปลาดีไหม หืม?”





พี่ไลค์พาผมมาถนนคนเดินที่ไม่ไกลจากบ้านเขาเท่าไหร่ก่อนจะจับมือผมเดินลัดเลาะไปในซอยต่างๆแล้วพามาหยุดอยู่ที่ร้านขายอุปกรณ์เลี้ยงปลาผมยืนมองตาโตด้วยความสนใจ


“อยากได้แบบไหนอะไรก็เลือกเอาเลยนะ” พี่ไลค์พูดแล้วลูบหัวผมเบาๆทำให้ใจดวงน้อยของผมต้องทำงานหนัก



ผมกับพี่ไลค์ช่วยกันเลือกของจัดตู้ปลาอย่างเพลิดเพลินโดนผมทำหน้าที่เลือกพวกกรวด พวกก้อนหินส่วนพี่ไลค์เลือกพวกพืชน้ำเล็กๆและอาหารปลา


“อันไหนดีหว่า” ผมขมวดคิ้วมองซ้ายมองขวาอย่างตัดสินใจคืออันไหนๆก็น่าซื้อไปจัดทั้งนั้นแล้วคนไม่เคยเลี้ยงไม่เคยจัดอย่างผมก็ต้องตื่นเต้นเป็นธรรมดา

“อันนี้” พี่ไลค์เดินเข้ามาชี้นิ้วไปที่หินกลมๆก้อนใหญ่

“สักสี่ห้าก้อนน่าจะพอนะ” ผมพยักหน้าก่อนจะหยิบของอีกนิดหน่อยก็เอาไปคิดเงินกำลังจะหยิบเงินส่งไปพี่ไลค์ก็จ่ายตัดหน้าไปแล้ว

“พี่ไลค์ไม่เอาแค่นี้ก็เกรงใจจะแย่แล้ว” ผมรีบพูดพยายามจะยัดเงินใส่มือแต่พี่ไลค์กลับแบมือแล้วยกขึ้นผมยู่ปากก่อนจะเอ่ยขอบคุณ



เขาจะรู้ตัวไหมว่าเขาทำให้ผมหลงรักเขามากขึ้นไปอีก

Coming soon

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++


ขอบคุณ คุณนอนกินแรง และคุณgayraygirl สำหรับคอมเม้นนะคะ 

[•ผั๑`|nกุ้va’ด•]

เนื้อเรื่องน่ารักมากค่ะ รอตอนต่อนะคะ

[stickyyrice]

จิ้มม

น่ารักไปป่าวลูก
หลงๆ น่าฮักขนาดด

[Tennyo_Y]

น่าฮักขนาด ต่างคนต่างชอบสินะ คิคิ รอปลาเป็นสื่อ หุหุ

[nu-tarn]

น่าฮักจริงๆ 

[ขนมโก๋]

ฟินโฮก

[นอนกินแรง]

พี่ไลค์น่ารักจริงๆ

[ฝัullล้วlv]

น่าฮัก น่ากอดจริงๆ //ยัดใส่กระเป๋ากลับบ้าน >///<

[somberness]

Free hug: กอดที่4

++++ไลค์++++

พอผมกลับมาถึงบ้านสิ่งแรกที่น่าฮักทำก็คือรีบลงมือจัดการจัดตู้ปลาทันทีทันใดใบหน้าจิ้มลิ้มส่อประกายว่ามีความสุขจนนัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนมีแววระยิบระยับผมยิ้มให้กับภาพที่เห็นก่อนจะปล่อยน้องให้อยู่ในโลกส่วนตัวเพื่อผละออกมาหาอะไรง่ายๆในตู้เย็นให้น้องกินเมื่อตอนออกไปข้างนอกผมก็ดันลืมเสียสนิทว่าเราสองคนยังไม่ได้กินข้าวและน้องก็คงจะสนุกจนลืมมันไป


ผมเปิดตู้เย็นก็พบแต่ความผิดหวังเมื่อเห็นว่ามันมีเพียงแค่ฝรั่งกิมจูอยู่เพียงแค่สองลูกเท่านั้นผมก็ลืมไปว่าบ้านผมตอนนี้ไม่มีคนอยู่บ้านเพราะพ่อกับแม่ไปฮันนีมูนรอบที่38ที่ฝรั่งเศสเมื่อสองวันก่อนแล้ว ส่วนน้องชายของผมก็อยู่โรงเรียนประจำและตัวผมนั้นปกติก็อยู่แต่หอพักเท่านั้นแหละแต่ไม่ต้องห่วงนะครับเพราะทุกๆวันจะมีแม่บ้านมาคอยทำความสะอาดและรดน้ำพืชผักรวมทั้งต้นไม้ที่พ่อผมปลูกไว้ทั้งหน้าบ้านและหลังบ้านเป็นประจำอยู่แล้ว



ผมถอนหายใจนิดๆก่อนจะหยิบฝรั่งออกมาล้างน้ำแล้วปอกเป็นชิ้นๆใส่จานก่อนจะเดินไปหาน้อง

“ฮัก หิวไหมครับ?”

“หา..ไม่หิวเลย” น้องตอบมาด้วยความเลื่อนลอยอาจเป็นเพราะกำลังใจจดใจจ่ออยู่กับตู้ปลาแต่สักพักความจริงก็ปรากฏ



จ๊อกกก

“อ๊ะ!” น่าฮักร้องตกใจเสียงดังตาโตแถมใบหน้าก็ขึ้นสีแดงอย่างเด่นชัด ผมหัวเราะก่อนจะยื่นจานฝรั่งไปให้

คาดว่าผมคงต้องออกไปซื้อข้าวมาให้น้องแล้วล่ะ



“กินฝรั่งไปก่อน เดี๋ยวพี่ออกไปซื้อข้าวมาให้อยู่คนเดียวได้ไหมหรือฮักจะไปกับพี่?”

“อยู่ได้ครับกำลังสนุกเลย แต่พี่ไลค์รีบกลับมานะฝนมันเหมือนจะตกเลย” ประโยคหลังน้องบ่นเบาๆผมเลยยีหัวน้องให้ฟูคือหมั่นเขี้ยวอะครับอยากขยี้อยากจับอยากขย้ำกอดรัดฟัดเหวี่ยง


“อย่าซนนะครับพี่ไปแปบเดียว” ผมพูดก่อนจะเดินออกมา หันหลังกลับไปมองเห็นน้องโผล่หน้ามามองก่อนจะโบกมือให้ผม



น่ารักชิบหาย


ผมขับมอเตอร์ไซค์มาซื้อข้าวแถวๆบ้านเงยหน้ามองท้องฟ้าภาวนาให้ผมกลับไปให้ถึงก่อนที่ฝนจะเทลงมา



“หลายคิวไหมครับ?” ผมถามแม่ค้าที่กำลังผัดอะไรสักอย่างอยู่ ป้าแกหันมาหาผมก่อนตอบ

“โอ๊ยไม่มากหรอกลูกคิวเดียว”

“งั้นผมเอาข้าวผัดหมูสองกล่องนะครับเดี๋ยวมาเอา” ผมยื่นกระดาษที่เขียนรายการอาหารให้ป้าไปก่อนจะเดินไปเซเว่นที่อยู่ใกล้ๆแวะซื้อขนมและน้ำไปอีกนิดหน่อยก่อนจะรีบเดินกลับไปที่ร้านข้าว



“ข้าวผัดหมูสองกล่องที่สั่งไว้อ่ะครับ”

“แปบนะลูกยังเหลืออีกสามจาน นั่งรอก่อนเลยลูก” ผมร้องห๊ะออกมาทันทีไหนว่าคิวเดียวไงว่ะ?


ผมทิ้งตัวลงนั่งที่เก้าอี้พลาสติกพลางนั่งมองนาฬิกาข้อมือสลับกับท้องฟ้าที่เริ่มมืดมากขึ้นเรื่อยๆ





ครืนนน

“อย่างเพิ่งตกนะเว่ย” ผมพึมพำไปเคาะนิ้วลงกับโต๊ะไปคือผมไม่ได้กลัวเปียกหรือกลัวอะไรผมแค่เป็นห่วงคนที่รออยู่ที่บ้านเท่านั้นเอง


“ข้าวผัดได้แล้วลูก60บาท” ผมยื่นแบงค์ร้อยไปจังหวะที่กำลังรับเงินทอนนั่นแหละ



ซู่วววววว

ฝนเชี่ยยยย ตกมาทีเล่นแรงเลยนะมึง!


“นั่งรอฝนซาค่อยไปล่ะลูกอันตราย” ป้าเปรยเบาๆผมถอนหายใจแล้วมองเวลาจะโทรไปบอกน่าฮักว่าติดฝนก็ไม่ได้เพราะผมไม่มีเบอร์น้อง ผมนั่งมองสายฝนสาดไปสาดมาจนเริ่มเห็นเป็นม่านหมอก


ไร้วี่แววว่าจะหยุดง่ายๆเลยวุ่ย

แมร่ง! ผมเกาหัวตัวเองอย่างคนหงุดหงิดใจก่อนจะชะงักเมื่อเสียงฟ้าผ่าดังเปรี้ยง!!

เท่านั้นแหละครับผมรีบวิ่งไปที่รถแล้วขับกลับบ้านทันที



ก็น่าฮักกลัวเสียงฟ้าร้องนี่หว่า!!!!





ผมมาถึงบ้านด้วยใจไม่สงบเท่าไหร่ไฟที่บ้านก็มืดตึ๊ดตื๋อมีความเป็นไปได้ว่าไฟจะดับผมรีบวิ่งขึ้นไปบนห้องด้วยความไว


ผลัวะ

เสียงประตูห้องเปิดออกพร้อมกับร่างเล็กๆที่วิ่งมาชนผมเต็มแรง


“ฮึก ฮืออ พี่ไลค์ พี่ไลค์” น่าฮักวิ่งเข้ามากอดผมพร้อมกับพร่ำเรีบกชื่อผมปนร้องไห้ไม่หยุดผมวางข้าวของที่ซื้อมาก่อนจะยกมือลูบผมนิ่มนั่นเบาๆ

“โอ๋เอ๋ คนเก่งพี่มาแล้ว” ผมพูดปลอบลูบแผ่นหลังที่สั่นสะเทือนเบาๆแต่มิวายแอบกดจมูกตัวเองลงบนผมน้องอีกด้วย


ก็น้องมันอ้อนอ่ะ -0-


“ฮักกลัว ฟ้าร้องเสียงดังแล้วไฟมันก็ดับ ฮึก…”

“โอ๋ๆพี่มาแล้วเดี๋ยวไฟก็มานะคนเก่งหยุดร้องก่อนเร็ว”

“ฮึก..มัน มัน ฮึก…มันหยุด..ม..ไม่ได้อ่ะ..ฮือ..” ผมกอดปลอบน้องเนิ่นนานจนเสียงหัวใจที่เต้นรัวของน้องเริ่มสงบลงน้องผละตัวออกจากผมพร้อมกับไฟที่มาพอดี


น่าฮักกระพริบตาปริบๆเพื่อปรับสายตาผมเพิ่งสังเกตว่าเราอยู่ใกล้กันมากใกล้จนผมเห็นแพขนตาที่มีน้ำตาเกาะอยู่แพรวพราว

“เปียก...หมดเลย” น่าฮักลูบมือกับเสื้อตัวเองเบาๆส่วนสายตาก็มองเสื้อตัวเองกับตัวผมไปมา


ก็แหมเมื่อกี้พุ่งมากอดผมซะจนลืมเปียกเลยนี่

“พี่ตากฝนมาน่ะ เดี๋ยวพี่ไปหาเสื้อผ้ามาให้เปลี่ยนนะเดี๋ยวเป็นหวัด” น่าฮักพยักหน้าก่อนจะหมุนตัวไปนั่งแหมะอยู่หน้าตู้ปลาเหมือนเดิม

ผมหยิบเสื้อยืดที่คิดว่าเล็กที่สุดกับกางเกงบ๊อกเซอร์พร้อมผ้าขนหนูก่อนยื่นไปให้

“น่าฮักไปอาบน้ำก่อนนะ เดี๋ยวพี่เตรียมข้าวให้” น้องพยักหน้ารับแต่โดนดีก่อนจะเดินดุ่มๆไปที่ห้องน้ำที่อยู่ในห้องนอนผมนั่นแหละพอน้องเข้าห้องน้ำไปผมก็หยิบกล่องข้าวขึ้นมาแล้วจัดการเอาไปใส่จานที่ครัวก่อนจะเดินกลับขึ้นห้องมาพร้อมกางโต๊ะญี่ปุ่นไว้กลางห้องพอกางเสร็จเป็นจังหวะที่น้องเดินเช็ดผมหน้ามึนๆออกจากห้องน้ำมากลิ่นสบู่ผสมกับแชมพูหอมฟุ้งไปทั่วทั้งห้อง



“พี่ไลค์ไปอาบน้ำได้แล้วเดี๋ยวเป็นหวัด” น่าฮักเดินมาสะกิดผมที่กำลังยกจานข้าวขึ้นโต๊ะ

“ถ้าหิวฮักกินไปก่อนเลยนะพี่อาบน้ำก่อน” แน่นอนครับผมยกมือยีหัวเล็กๆนั่นก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปบอกตามตรงเริ่มรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัว ผมลงมืออาบน้ำสระผมด้วยความไวก่อนจะออกมาพร้อมกับผ้าเช็ดหัวหนึ่งผื่น



“ทำไมยังไม่กินล่ะหืม?” ผมถามเมื่อเห็นน้องนั่งพับเพียบมองมาทางผมตาแป๋ว

“รอพี่ไลค์” น่าฮักตอบเสียงอ้อมแอ้มผมเลยเดินไปนั่งฝั่งตรงข้ามแล้วลงมือกินข้าวกันเงียบๆกินข้าวเสร็จผมก็เก็บจานไปล้างส่วนน่าฮักก็วนไปที่ตู้ปลาเช่นเดิมแต่พอผมเดินกลับขึ้นห้องมาก็อดยิ้มไม่ได้เมื่อเห็นร่างเล็กนั่งพิงตู้ปลาหลับตาพริ้มส่วนปลาทองสองตัวนั่นก็ได้ลงไปแหวกว่ายในตู้เป็นที่เรียบร้อย


“ฮัก…น่าฮัก” ผมเรียกน้องเบาๆพร้อมกับสะกิดเรียกแต่ก็ไร้วี่แววว่าจะตื่นผมจึงตัดสินใจอุ้มน้องมานอนบนเตียงแทนเพราะกลัวว่าจะนอนไม่สบายตัวนัก ผมวางน่าฮักบนเตียงแผ่วเบาราวกับจะกลัวว่าน้องจะตื่นเสียงลมหายใจที่เข้าออกสม่ำเสมอทำให้ผมรู้ว่าน้องกำลังหลับสนิทใบหน้าเล็กริมฝีปากบางจิ้มลิ้มยกยิ้มขึ้นนิดๆคล้ายคนกำลังหลับฝันดีทำให้ผมอดที่จะยิ้มตามไม่ได้บอกตามตรงผมอยากเป็นหนึ่งในความฝันนั่นอยากเป็นหนึ่งในเหตุผลของรอยยิ้มสวยหวานตรงหน้า


ผมยกมือขึ้นเกลี่ยเส้นผมที่ตกลงมาระหน้าผากของน้องช้าๆก่อนจะก้มหน้าลงสูดดมกลิ่นหอมของเส้นผมเบาๆกลิ่นแชมพูลอยแตะเข้าที่ปลายจมูกทำให้ผมได้ใจค่อยๆไล้ปลายจมูกไปที่พวงแก้มนุ่มก่อนจะหยุดนิ่งที่ริมฝีปากสีกลีบกุหลาบแล้วจุมพิตแผ่วเบาอย่างถือวิสาสะ




“พี่ไลค์…” ผมสะดุ้งโหยงเมื่อน่าฮักเอ่ยปากเรียกชื่อผมเสียงเบาแล้วค่อยๆลืมตาขึ้นมามองหน้าผมนิ่งคิ้วเรียวเล็กขมวดเข้าหากันหน่อยๆก่อนจะยกมือขึ้นมาลูบคลำใบหน้าของผมสะเปะสะปะแล้วพึมพำเสียงเบา


“ถ้าฝันแบบนี้ทุกวันก็ดีสิ…” แล้วน่าฮักก็หลับตาลงไปอีกครั้งทิ้งให้ผมได้แต่ถอดถอนหายใจอย่างโล่งอก

Coming soon

++++++++++++++++++++++++++++
ขอบคุณ คุณ•ผั๑`|nกุ้va’ด• คุณlove:seungri คุณTennyo_Y
คุณnu-tarn คุณขนมโก๋ คุณนอนกินแรง คุณฝัullล้วlv สำหรับคอมเม้น
และขอบคุณทุกๆคนที่หลงเข้ามาอ่านนะค่ะ 

[•ผั๑`|nกุ้va’ด•]

้าส์ น่ารัก น่าฮักจริงๆ

[นอนกินแรง]

จีบสิๆ รอให้พี่ไลค์จีบน่าฮักอยู่นะ ชอบน่าฮัก

[ฝัullล้วlv]

พี่ไลค์ๆ น้องฝันถึงพี่แหละ! 

คนในฝันน้องเลยนะ ><

[stickyyrice]

หนูน่ารักเกินลูก
พี่ไลค์ชอบก็บอกน้องไปเถอะ
รอๆๆๆ

[gayraygirl]

พี่ไลค์กล้าๆ หน่อย บอกน้องไปเลย

[somberness]

Free hug: กอดที่5

ผมลืมตาตื่นนอนด้วยความง่วงงุนก็ต้องตาสว่างเมื่อพบว่าตัวผมเองกำลังนอนซุกที่อกของพี่ไลค์! เมื่อคืนผมคงจะเผลอหลับไปแน่ๆตายแล้วผมนอนน้ำลายไหลหรือกรนอะไรแบบนี้รึเปล่า?

ผมขยับตัวเพื่อจะยกมือขึ้นมาปิดปากหาวแต่ก็ต้องหลุดชะงักเมื่อรู้สึกได้ว่าพุงน้อยๆของผมกำลังโดนท่อนแขนของพี่ไลค์วางพาดไว้อยู่ส่วนขายาวๆของพี่ไลค์ก็กอดก่ายขาของผมไว้หลวมๆเมื่อคิดได้ดังนั้นผมจึงเลือกที่จะนอนต่อนิ่งๆ

เพราะอย่างน้อยผมก็ยังได้รับไออุ่นจากอ้อมกอดนี้คงไม่ผิดหรอกนะถ้าผมจะขอตักตวงไออุ่นนี้ไว้อีกสักนิดก่อนจะตัดสินใจเงยหน้าไปจูบริมปากสีเชอรี่นั่นเล็กน้อยเพราะกลัวเจ้าของจะตื่น


พี่ไลค์จะรู้ไหมนั่นน่ะจูบแรกของผมเลยนะ






“…อยู่กับกู…เออ ไอ้ห่าไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ..” เสียงพูดเบาๆเหนือหัวทำให้ผมลืมตาขึ้นช้าๆก็เห็นพี่ไลค์กำลังคุยโทรศัพท์อยู่ใบหน้าหล่อขมวดคิ้วแน่นผมเลิกสนใจพี่ไลค์แล้วหันมาสนใจตัวเองที่กำลังนอนพิงอกอุ่นอยู่ตอนนี้พี่ไลค์ไม่ได้นอนกอดผมไว้แล้วครับแต่กลับนั่งพิงหัวเตียงมือข้างหนึ่งถือโทรศัพท์ส่วนอีกข้างโอบเอวผมไว้ข้างๆตัวนั้นผมเหลือบเห็นหนังสือวางอยู่


“อ่าวตื่นแล้วเหรอ?” ผมพยักหน้านิดๆเมื่อพี่ไลค์หันหน้ามาเห็นผม

“หลับสบายไหมครับ” ผมพยักหน้าอีกครั้งก่อนจะพยายามลุกขึ้นนั่งก็พี่ไลค์เขาเอาขามาพาดผมไว้แถมยังเริ่มรัดเอวผมแน่นด้วย

“จะลุกแล้วเหรอ?” ผมพยักหน้าอีกครั้ง

“เอ..ไม่คุยกับพี่เลยแหะลืมเอาปากไว้ไหนน้า” พี่ไลค์ลากเสียงยาวถามผมแถมยังหรี่ตามองหน้าผมไปมาแนบชิดเสมือนกำลังหาปากผมอยู่


กะ กวนตีนอะ

ปลายจมูกโด่งของพี่ไลค์ปัดผ่านริมฝีปากผมฉิวเฉียดจนผมอดไม่ได้ที่จะเกร็งตัวทุกๆคนครับผมกลัวอดใจไม่ไหวพุ่งไปจูบปากที่ยั่วยวนตรงหน้านี้จังเพราะฉะนั้นผมจึงลองขยับตัวดูอีกครั้งแต่พี่ไลค์ก็รัดตัวผมแน่นเหมือนเดิม


“อย่าเพิ่งลุกสิ” เวรกรรมแล้วถ้าเกิดผมปวดฉี่หรืออะไรล่ะ




“ให้พี่กอดแบบนี้สักพักไม่ได้เหรอ?” ผมนิ่งไปชั่วขณะสมองพยายามประมวลผลที่คิดว่าไม่เข้าข้างตัวเองจนเกินไปแต่ถึงคิดยังไงผมก็จับใจความได้ว่า

‘ขอกอดหน่อยได้ไหม’

เอ๊ะหรือว่าผมกำลังหลับแล้วฝันอยู่ยังไม่ตื่นดีเพราะเมื่อคืนก็ฝันว่าได้จูจุ๊บกับพี่ไลค์ไปรอบแล้วจะฝันว่าพี่ไลค์ขอกอดก็คงไม่แปลก


ผมว่าผมยังหลับอยู่แน่ๆเพราะนั้นผมจึงหลับตาลงไปอีกรอบเพียงแต่อ้อมกอดนั้นก็ยังคงอุ่นไม่หายไปไหนผสมกับเสียงนุ่มที่กระซิบถามข้างใบหูนั่นก็ยังคงมีอยู่


“ตกลงจะหลับหรือจะตื่น หืม?” ผมลืมตาอีกครั้งกระพริบตาปริบๆทุกสิ่งทุกอย่างก็ยังคงเหมือนเดิมสุดท้ายผมจึงตัดสินใจยกมือขึ้นแล้วหยิกออกไปเสียเต็มแรง

“โอ๊ยๆๆ” เสียงร้องหลงๆดังขึ้นทันทีหากแต่เสียงร้องนั้นไม่ใช่เสียงของผมแต่เป็นเสียงของพี่ไลค์ต่างหาก

“อ๊ะ ขอโทษครับเจ็บมากไหม” ผมลนลานหันหน้าไปถามอย่างตกใจ

“แขนพี่ไม่ใช่หน้านะครับจะได้ไม่รู้สึกอะไร” เอ่อ ผมว่ารูปประโยคมันแปลกๆ

“อะไรนะครับ” ผมถามย้ำอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าฟังไม่ผิด

“ช่างมันเถอะ…”

“อ่าว…”

“แต่ว่าน่าฮักต้องโดนลงโทษ ข้อหาทำให้พี่เจ็บตัว”

“อ๊ะ ไม่เอานะผมไม่ได้ทำแรงขนาดนั้นเลย” เอ๊ะหรือว่าจะแรงเหลือบๆสายตาดูแขนพี่ไลค์แดงเป็นปื้นเลย

“ไม่มีข้อแม้มานี่เลย”

“มะ ไม่เอานะ” ผมดิ้นหนีจากการถูกลงโทษแต่สุดท้ายก็ได้แต่กึ่งนั่งกึ่งนอนหอบอยู่ในอ้อมกอดนั่นแหละ


ฟอดดด

ผมเบิ่งตาโตหน้าแดงหูแดงทันทีที่พี่ไลค์กดปลายจมูกฝั่งลงที่แก้มโผมมมม

“ถ้าดื้อจะจูบปาก” พี่ไลค์พูดจบปุ๊ปผมที่กำลังเป็นเด็กดีก็กลายร่างเป็นเด็กดื้อทันทีนั่งขยุกขยิกจนพี่ไลค์ใช้สองมือจับหน้าผมให้หันไปแล้วก้มหน้าลงมาแต่ผมยกมือปิดปากขึ้นก่อนที่ปากเราจะสัมผัสกันผมรู้ตัวดีว่ากำลังจะเสียโอกาสสำคัญไปเพียงเพราะ



ผมยังไม่ได้แปรงฟันเลย T.T


“เอามือออก”

“หึ” ผมตอบเสียงเบาจะส่ายหัวยืนยันก็ไม่ได้เพราะโดนล็อกคออยู่

“ทำไม เร็วๆ” คราวนี้พี่ไลค์เอามืออีกข้างมาแกะมือผมออกผมหน้างอเล็กน้อย

“ขอจูบหน่อยไม่ได้เหรอครับ” ผมเม้มปากแน่นก้มหน้าหลบสายตาที่ถูกมองมา เราต่างคนต่างเงียบจนในที่สุดพี่ไลค์ก็ทำลายบรรยากาศนั้นทิ้งด้วยเสียงถอนหายใจยาวๆ


“เอาเถอะพี่ไม่แกล้งเราแล้ว”

“ไม่ใช่ๆ” ผมรีบแก้ตัว

“…?”

“ฮัก ฮักยังไม่ได้แปรงฟัน” ผมตอบเสียงเบาไม่กล้ามองหน้าเลยว่ะ พี่ไลค์เงียบไปนาน นานมากจนผมเริ่มใจเสียก่อนจะได้ยินเสียงหัวเราะที่หลุดขำออกมาเบาๆ พอครั้นจะเงยหน้าไปมองริมฝีปากผมก็ถูกช่วงชิงซะแล้ว



“อื้ออ” ผมร้องเบาๆเมื่อรู้สึกว่าลมหายใจเริ่มจะหมดลง พี่ไลค์ก็ใจดียอมถอดถอนลิ้นเรียวและริมฝีปากออกไปก่อนจะจ้องมองหน้าผมและไล้เลียริมฝีปากตัวเองไปมาจนหน้าผมเห่อร้อน



“ก็อร่อยดีนี่น่า”

Coming soon

+++++++++++++++++++++++++++++++++
สวัสดีค่ะทุกท่าน ตอนหน้าก็เป็นตอนสุดท้ายแล้ววววว
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นทุกๆคอมเม้นนะคะ

[นอนกินแรง]

พี่ไลค์รุกเร็วมากกกก เมื่อวานยังเขินๆกันอยู่เลย

[ฝัullล้วlv]

พี่ไลค์รู้รึเปล่าว่าน้องแอบจุ๊บ!

เลยรุกขนาดนี้ >///<

[stickyyrice]

อ้ากกก
ตัวเเตก
น่ารักไปป่าวลูก
รอต่อๆๆๆ

[•ผั๑`|nกุ้va’ด•]

อ๊ากกกกกก ตาย ตาย ตาย....... ละลายให้กับความน่ารัก

[Tennyo_Y]

กรีดร้อง อร่อยดีนี่น่า อร๊ายยยยย

[somberness]

Free hug: กอดที่6

++++ไลค์++++

น่าฮักนั่งนิ่งอยู่บนตักผมใบหน้าแดงๆซุกเข้ากับอกผมจนเหลือแค่ใบหูแดงๆให้ผมแซวเล่น

“น่าฮัก”

“อะไรเล่า

“เปล่าพี่ไม่ได้เรียก”

“อ่าว”

“พี่หมายถึง..น่าฮัก น่ารักน่ากอด”

“มันก็แน่นอนอยู่แล้วล่ะ”

“หืมไม่ใช่สักหน่อยพี่หมายถึงน่าเป็นที่รัก แล้วก็น่ากอด”

“แล้วที่ทำอยู่ไม่ได้กอดหรือไงเล่า” ผมหัวเราะนิดๆแล้วกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นก้มลงจรดปลายจมูกลงที่ซอกคอขาว


“พี่ไลค์ จักกะจี้”

“ขอหอมหน่อย”

“ก็หอมไปสิ อื้อ..อย่าซุกคอ จักกะจี้ๆๆ” น่าฮักพูดพร้อมกับเริ่มออกแรงดิ้น

“น่าฮักนั่งดีๆอย่าดิ้น เดี๋ยวอะไรทิ่มก้นไม่รู้ด้วยนะ” ผมดุน้องที่ดิ้นไปดิ้นมาจนก้นนิ่มๆนั่นเสียดสีเข้ากับหน้าตักของผมครั้งแล้วครั้ง
เล่าและได้ผลน่าฮักกลับไปนั่งนิ่งเป็นตุ๊กตาเหมือนเดิมผมหัวเราะก่อนจะเริ่มพูดกับน้องอีกครั้ง

“ที่จริงฮักแอบชอบพี่ไลค์มานานแล้ว/ที่จริงแล้วพี่ชอบน่าฮักมานานแล้ว” ผมตาโตดึงน้องออกจากอกมาจ้องหน้านิ่งซึ่งแน่นอนน่าฮักเองก็แทบก้มหน้าไม่มองผมเลย


ให้ตายสิผมไม่เคยคิดว่าน้องจะรู้สึกเหมือนผมเพราะทุกๆครั้งที่เราเจอกันน่าฮักมักเป็นฝ่ายหลบตาไม่ก็เฉไฉมองไปเรื่อย

หรือว่าแท้จริงแล้วทุกๆครั้งที่เจอกันน่าฮักเขินผมงั้นเหรอ?


บ้าเอ๊ยทำไมผมไม่เคยเอะใจเลยเล่า



“น่าฮัก”

“หือ” ขานรับผมเบาๆในลำคอเพราะยังไม่ยอมเงยหน้ามามอง

“น่าฮักพี่ขอรักนะครับ”

“ขอรักด้วยคนนะครับ”







งานประจำปีของมหาลัยวนเวียนกลับมาอีกครั้งและซุ้มเด็กสื่อสารอย่างผมก็ยังคงเดิมนั่นคือ

'Free hug' ซุ้มที่รับบริการกอดฟรี ซุ้มที่ไม่ได้อะไรแถมยังเสียค่าที่อีกต่างหากแต่เอาเถอะเพื่อความสุขของเพื่อน ผมจะยอมให้เงินห้องปลิวออกมาสักหน่อยก็คงจะไม่เป็นไร

และแน่นอนหนุ่มสาวมากมายจากทั่วมหาลัยทั่วทุกคณะทุกสาขาต่างแวะเวียนมาที่ซุ้มผมได้ไม่หยุดหย่อนและผมก็ยังคงเหมือนเดิมแม้จะผ่านไปแล้วหนึ่งปีก็ตามการโดดซุ้มเป็นอะไรที่ผมโปรดปรานมากที่สุดเพียงแต่ตอนนี้ผมกับทำตัวดีเป็นคนติดซุ้มเพื่อรอใครบางคนเดินเข้ามาหา



“เอาน้ำใบเตยมาส่งแล้วคร้าบ” เสียงใสๆพร้อมกับมือขาวๆที่ยื่นแก้วน้ำมาตรงหน้าผมทำให้ผมอดยิ้มไม่ได้

“อื้อหือชื่นใจที่สุด” ผมยกแก้วน้ำขึ้นจิบก่อนจะรวบน่าฮักเอาไว้ในอ้อมกอด

“อ๊ากก มากอดอะไรตรงนี้อายคนอื่นเขา” น่าฮักโวยวายก่อนจะบ่นใส่ผมเสียงเบา

“ซุ้มพี่กอดฟรีนะครับ การกอดเป็นเรื่องปกติ” ผมพูดพร้อมกับก้มจูบหน้าผากชื้นเหงื่อนั่นเบาๆ

“พี่ไลค์ก็กอดไปทั่ว” บ่นผมแล้วทำหน้างอ

“รู้ได้ไงรู้ได้งายยย”

“พี่ฟงมีมะระแล้วยังกอดไปทั่วเลย”

“นั่นมันฟงแฟนมะระแต่นี่น่ะไลค์แฟนน่าฮักไม่กอดใครนอกจากแฟนตัวเอง”

“แหยะเชื่อตายแหละ”

“จริงๆพี่กอดน่าฮักคนเดียว” ก็น่ารักขนาดนี้ผมจะไปกอดใครได้อีกล่ะ

“กอดแล้วห้ามปล่อยนะ”

“ไม่ปล่อยหรอกครับจะกอดไว้แน่นๆแบบนี้เลย” ผมพูดพร้อมกับกระชับอ้อมกอดเพื่อเป็นการยืนยัน

“รักพี่ไลค์นะครับ”

“พี่ก็รักน่าฮักคนขี้หวงเหมือนกัน”




“โอ๊ยคันๆๆ มดกัดว่ะ”

“นั่นน่ะสิไม่รู้ใครแมร่งทำน้ำตาลหกแถวนี้!” คนเขาจะสวีทกันไอ้พวกมารนี้ก็ผจญจริงๆเอาเป็นว่าปล่อยพวกขี้อิจฉาไปอย่าสนใจพวกมันเลยดีกว่าครับ เพราะคนที่น่าสนใจที่สุดนั่งหน้าแดงเป็นมะเขือเทศสุกอีกแล้ว


น่ากินจังกลับไปจับหม่ำดีกว่าแต่ว่าทุกๆคนช่วยเงียบไว้ด้วยนะครับเพราะผมกลัวว่าคนน่ารักเขาจะตกใจ

++++++++++End++++++++++

จบแล้วจ้าก่อนอื่นต้องขอบคุณทุกๆคอมเม้นเช่นเคยนะคะและก็ขอบคุณนักอ่านทุกๆท่านที่แวะเข้ามาอ่าน

สุดท้ายก็ขอฝากน่าฮักและพี่ไลค์ไว้ในอ้อมออกอ้อมใจด้วยนะคะ

somberness

[lizzii]

น่าฮักสมชื่อจริงๆ

[นอนกินแรง]

อร๊าย เขิน หวานกันซะ

[seaz]

เรื่องราวเหมาะสมกับชื่อเรื่องมากๆ เขินแทนน้องเลยอ่ะ >.<

[•ผั๑`|nกุ้va’ด•]

จบแล้ววววว ขอบคุณคนเขียนด้วยนะคะ ที่เขียนจนจบ