ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับเล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่อง ทั้งหมด
2.ห้าม มิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การ นำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอ ให้นักเขียนทุกคนอย่า โกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วน คนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอิน มากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่า พูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยาย ในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็น เวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่ นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0 
สวัสดีจ้า มือใหม่หัดแต่ง ฝากด้วยนะ
ผมไม่มั่นใจว่าไอ้อาการแบบนี้มันควรเรียกว่าอะไร
แต่ผมรู้แค่ว่า...ผมมีความสุขที่มีมันอยู่ข้างๆ
และมันก็เป็นเพื่อนที่สำคัญที่สุดสำหรับผม...แค่นี้ก็พอแล้ว “เฮ้ย ไอ้ต่อ”
ผมหันหลังกลับไปตามเสียงเรียกก็เห็นว่าเป็น “บีม” เพื่อนสนิทของผมเอง มันวิ่งเข้ามาหาผมด้วยสภาพที่เหงื่อโชกไปทั้งตัวหลังจากที่เตะบอลเพิ่งเสร็จ
“โหย เหม็นเหงื่อว่ะ” ผมทำท่าบีบจมูกแล้วเบ้ปากใส่มัน
“ทำเป็นรังเกียจเพื่อนนะมึง เดี๋ยวแม่งเตะกระดูกหักเลย” มันด่าผมกลับมาด้วยท่าทางหมั่นไส้
“ยังกับกูจะกลัวมึงงั้นแหละ ไอ้นักฟุตบอลทีมชาติ...หน้า” ผมทำหน้าล้อเลียนมัน
“เหี้ย! กูบอกแล้วไงว่าอย่าเรียกกูแบบนี้ เดี๋ยวแม่งเตะจริงๆ ซะหรอก” ไอ้บีมยกเท้าขึ้นหมายจะถีบหน้าแข้งผม แต่โชคดีที่ผมหลบได้ทันพร้อมกับหัวเราะคิกคักอย่างพอใจที่ทำให้ไอ้บีมหน้าบูดได้
ผมกับไอ้บีมเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่มอต้นจนตอนนี้อยู่มอปลายปีสุดท้ายกันแล้วแล้ว ถามว่าผมไปเจอมันได้ยังไงน่ะเหรอ เรื่องมันก็มีอยู่ว่า ตอนมอหนึ่ง เปิดเทอมวันแรกผมดันมาโรงเรียนสาย ซึ่งประตูโรงเรียนก็ปิดแล้ว ผมขี้เกียจเดินอ้อมไปเข้าด้านหลังก็เลยตัดสินใจปีนกำแพง กำแพงก็ไม่ได้สูงอะไรมากนัก แล้วผมก็เป็นคนตัวสูงอยู่แล้วด้วย ระหว่างที่กำลังปีนกำแพง ขึ้นไปได้แล้วล่ะ กำลังจะกระโดดลงพอดี ไอ้บีมซึ่งตอนนั้นยังเป็นเด็กเนิร์ดอยู่ มันเดินผ่านมาเห็นผมเข้าพอดี ทีแรกเราก็มองหน้ากันงงๆ ผ่านไปได้สักสิบวินาทีมันก็ถามว่าผมชื่ออะไร เรียนห้องไหน ผมก็ตอบมันไป ปรากฏว่าเราดันเรียนห้องเดียวกัน แล้วตอนที่ผมกำลังจะกระโดดลงจากกำแพง ครูดันเดินมาเห็นพอดี กลายเป็นว่าผมโดนทำโทษตั้งแต่เปิดเทอมวันแรก เป็นเพราะผมมัวเสียเวลาคุยกับมันแท้ๆ เลย และนั่นก็เลยกลายเป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้ผมกับมันได้เป็นเพื่อนกันจนมาถึงวันนี้
“เออไอ้ต่อ มึงว่าเปรี้ยวน่ารักไหมวะ” เสียงไอ้บีมถามขึ้น ทำให้ผมหลุดจากภวังค์ความคิดเมื่อครู่
“เปรี้ยวไหนวะ” ผมถามมันกลับ เพราะว่าระดับเดียวกันเนี่ยมีผู้หญิงชื่อเปรี้ยวอยู่เยอะเหมือนกัน
“เปรี้ยวห้องสองอ่ะ ที่ตัวเล็กๆ ขาวๆ ปากแดงๆ”
“อ๋อ หนูเปรี้ยวเข็ดฟันนี่เอง แหม มึงนี่รสนิยมห่วยว่ะ กูจะบอกอะไรให้นะ โคตรแรง แม่งฟัดมาทั้งระดับแล้วมั้ง ไอ้คิว ไอ้คิม ไอ้เท็น ไอ้กานต์ แม่งได้มาหมดแล้ว นี่จะรวมกูด้วยป่ะ มึงนี่รู้อะไรบ้างไหมเนี่ย วันๆ เอาแต่เรียนแล้วก็เตะฟุตบอลไปงั้น โธ่”
“ใช่สิ ใครจะไปฮอตฮิตเหมือนมึงกับพวกไอ้คิววะ สาวงี้กรี๊ดกันตรึม มารุมมาตุ้มมาตอมยังกับแมลงวันตอมขี้!”
“เฮ้ยไอ้บีม มึงมาต่อยกับกูเลยมา” ผมกระชากคอเสื้อมัน มันก็ถลึงตากลับใส่ผม แต่สุดท้ายผมก็อดที่จะหัวเราะหน้าตาของไอ้บีมตอนนี้ไม่ได้อยู่ดี ปากยื่นๆ ของมันตลกฉิบหาย
“กูโกรธมึงแล้ว” ไอ้บีมว่าแล้วสะบัดหน้าใส่ผม
“โห แค่นี้ทำงอน” ผมกอดคอมันแน่น มันก็ดิ้นไปมา ท้ายที่สุดแล้วมันก็ไม่ได้โกรธผมจริงๆ หรอก เราเล่นกันอย่างนี้ทุกวันจนเป็นกิจวัตรประจำวันไปซะแล้ว
พอเราขึ้นมอปลายมา ผมกับไอ้บีมก็ไม่ได้อยู่ห้องเดียวกัน เพราะว่าไอ้บีมมันเรียนสายวิทย์ ส่วนผมน่ะเรียนสายศิลป์ แต่ถึงยังไงเราก็สนิทกันเหมือนเดิมอยู่ดี กลุ่มของผมเรียกได้ว่าเป็นกลุ่มที่คนในโรงเรียนรู้จักกันดี เพราะประกอบไปด้วยหนุ่มๆ หน้าตาดี (แต่กวนตีน) มาอยู่รวมกัน ยกตัวอย่าง ไอ้คิว มันเรียนสายวิทย์ห้องเดียวกับไอ้บีม นิยามของมันคือ หล่อ เลว รวย แม่งชอบหาเรื่องทะเลาะวิวาทได้ตลอดเวลา เข้าห้องเย็น (ห้องปกครอง) เป็นว่าเล่น แต่มันฮอตสุดในโรงเรียนแล้ว สาวๆ พากันเสนอตัวเองใส่พานถวายให้มันทั้งนั้น แต่มันก็หาได้ใส่ใจและจริงใจกับใครสักคนไม่ อีกคนก็ไอ้กานต์ ฉายาเพลย์บอยกระต่ายน้อยฆ่าไม่ตาย ไอ้นี่แม่งมั่วตัวพ่อ เอาผู้หญิง (สวยๆ) หมดทั้งโรงเรียนแล้วล่ะมั้ง จะหาคนที่รอดเงื้อมือมันเนี่ยหายากเหมือนงมเข็มในมหาสมุทรเลยล่ะ บางครั้งผมใช้ผู้หญิงซ้ำกันกับมันก็มี ที่เล่าๆ มาในกลุ่มไอ้บีมมันไม่ค่อยจะฮอต คนที่ชอบมันส่วนมากจะเป็นพวกสาวเรียบร้อย สาวแว่น แต่ไอ้นี่แม่งไม่ชอบ เพราะมันไม่ค่อยจะสนใจผู้หญิง นานๆ ทีถึงจะสนใจเหมือนเมื่อกี้ไง แต่มันก็ไม่ได้เรื่องได้ราวนักหรอกเรื่องผู้หญิงน่ะ ยิ่งช่วงนี้มันกำลังคลั่งฟุตบอลเข้าขั้นบ้า มันเป็นนักฟุตบอลโรงเรียนน่ะ
“เฮ้ย!!! พวกมึง”
ผมกับไอ้บีมชะงักแล้วหันกลับไปมองเจ้าของเสียงหาเรื่อง ปรากฏว่าเป็นไอ้คิว มันกำลังยืนทำหน้ากวนตีนเอามือข้างนึงล้วงกระเป๋ากางเกง ส่วนอีกข้างคีบบุหรี่อยู่ในปาก โห แม่งไม่กลัวครูเห็น หน้าด้านเกิ๊น ถึงมันจะเป็นเวลาเกือบหกโมงเย็นแล้วก็เถอะ ยังมีครูบางคนยังไม่กลับเลย อย่างครูพละงี้
“วันนี้กูไม่เอานะเว้ย เตะบอลมาเหนื่อยว่ะ” ไอ้บีมปฏิเสธเป็นคนแรกเพราะคิดว่าการที่ไอ้คิวมันมาก็คงจะหนีไม่พ้นเรื่องเดิมๆ ผมเองก็คิดเหมือนไอ้บีมนั่นแหละ
“กูด้วย” ผมปฏิเสธตามไปอีกคน วันนี้ผมซ้อนดนตรีเหนื่อย ขอตัว
“พวกมึงรู้รึไงว่ากูจะพูดอะไร” ไอ้คิวทำหน้าไม่สบอารมณ์เพราะดูจากสีหน้าของมันตอนที่พวกผมปฏิเสธแล้ว...
“ถ้าไม่ชวนกูไปหาเรื่องใคร แล้วมึงจะพูดเรื่องอะไรวะ” ไอ้บีมถามพลางทำหน้าหน่ายๆ ใส่ไอ้คิว
“เหี้ยบีม หัวมึงคิดได้แค่เนี่ย” ไอ้คิวเดินเข้ามาใกล้ไอ้บีมแล้วพ่นควันบุหรี่ใส่หน้ามันเต็มๆ ไอ้เหี้ยนี่
“แค่กๆๆ ทำบ้าอะไรวะ กูหายใจไม่ออก” ไอ้บีมไอค่อกแค่กๆ พลางใช้มือพัดควันบุหรี่ไปมาแล้วเงยหน้าขึ้นมองไอ้คิวตาขวาง แต่ให้ผมพูดเถอะนะ ในกลุ่มของพวกเรา คนที่ไอ้คิวแคร์มากที่สุดก็คือไอ้บีม ถ้าจะห้ามไอ้คิวไม่ให้ทำเรื่องบ้าๆ ต้องส่งไอ้บีมไปห้ามทุกที แล้วไอ้คิวมันก็ฟังด้วย ถึงจะไม่ทุกครั้งก็เถอะ
“กูแค่จะชวนพวกมึงไปแดกเหล้า วันนี้กูฟิน กูไม่หาเรื่องใคร” ไอ้คิวพูดอย่างอารมณ์ดี ปากก็ดูดบุหรี่ไม่ขาดจนไอ้บีมทนไม่ไหว ดึงบุหรี่จากปากมันออกก่อนจะทิ้งลงพื้นแล้วเอาเท้าเหยียบทันที แม้ไอ้คิวจะมองหน้ามันนิ่งๆ ด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก แต่ไอ้บีมก็ไม่ได้กลัวหรอก เพราะมันเองก็รู้ว่าไอ้คิวตามใจมันแน่ ซึ่งมันก็เป็นแบบนั้นจริงๆ
“ไปแดกที่ไหนวะ แล้วแม่งมึงฟินอะไร ได้เอาน้องเกรซแล้วรึไง” ผมถามขึ้นขัดจังหวะพวกมันสองคน
“ถ้ากูบอกว่าใช่ มึงจะว่าอะไรกูไอ้ต่อ”
“กูก็ไม่ว่าอะไร แค่อยากจะบอกว่าน้องเขาก็ลีลาดีนะเว้ย” ผมนึกขำในใจ เพราะรู้ว่าไอ้คิวมันไม่ชอบใช้ของร่วมใครก็เลยพูดยั่วโมโหมันไปงั้นแหละ
“ไอ้เหี้ยต่อ!!!” ไอ้คิวโวยลั่นแล้วพยายามจะกระโจนใส่ผม มันคงรู้สึกเสียหน้า แต่ก็โดนไอ้บีมกอดแขนไว้แน่น ภาพนี้มันทำให้หัวใจของผมเต้นเป็นจังหวะแปลกๆ ยังไงก็ไม่รู้สิ
“เฮ้ยคิว ใจเย็น!!!” ไอ้บีมพูดพลางกอดแขนมันแน่นจนไอ้คิวใจอ่อน ความจริงมันคงอยากจะชกผมสักหมัด แต่ที่มันยอมทำตามไอ้บีมพูด คงจะเป็นเพราะเรื่องตอนนั้นเป็นแน่ แต่ไม่มีใครอยากจะพูดถึงหรอก...ผมยังจำคำที่มันพูดกับไอ้บีมได้ดี
.
.
.
“บีม กูขอโทษ กูทำให้มึงต้องเจ็บตัว”
“กูไม่โกรธมึงหรอก ที่กูยอมเจ็บตัวเพราะกูเป็นห่วงมึงนะเว้ย”
“คราวหน้ามึงอย่าทำอะไรแบบนี้อีกนะ”
“สัญญากับกูนะคิว คราวหน้ามึงจะใจเย็นกว่านี้ นะ”
“อือ กูสัญญา กูจะใจเย็นกว่านี้ กูจะปกป้องมึง”
“มึงอย่าผิดสัญญานะ ถ้าเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก กูตัดเพื่อนกับมึงเลยนะ”
“แน่นอน กูสัญญา บีม”
.
.
.
“แค่นี้ทำเป็นเดือด น้องเกรซเองไอ้กานต์ก็ได้มาแล้วเหอะ”
“โว้ย ไอ้กานต์นี่ก็แม่ง ไม่คิดจะเหลือให้กูเลย”
“ยังกับมันเหลือให้กูแหละ”
“พอๆ พูดเหี้ยอะไรกันเนี่ย แล้วมึงล่ะ ชวนไปกินเหล้าแล้วจะไปกินที่ไหน” ไอ้บีมขัดจังหวะพวกผมสองคน แล้วสถานการณ์ก็กลับมาเป็นปกติ
“บ้านไอ้คิม พวกมึงไปพร้อมกูเลยแล้วกัน” ไอ้คิวว่าพลางแย่งกระเป๋าในมือของไอ้บีมมาถือไว้เอง ซึ่งบีมมันก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะมันเองก็ชอบตามใจไอ้คิวจนมันนิสัยเสียอยู่แล้ว แถมพวกมันยังอยู่ห้องเดียวกันอีก ผมรู้สึกว่าตอนนี้ไอ้บีมมันสนิทกับไอ้คิวพอๆ กับที่สนิทกับผมเลยล่ะ
@บ้านคิม
“พวกมึงมาแล้วเหรอวะ ช้าว่ะ อย่าบอกนะว่ารอไอ้บีมเตะบอลจนเสร็จ” พอพวกผมมาถึงบ้านไอ้คิม ไอ้กานต์ที่มานั่งดื่มอยู่ก่อนหน้าก็บ่นออกมาเป็นชุด
“กูไม่ได้บอกให้พวกมันรอกูซะหน่อย” ไอ้บีมว่าก่อนจะเดินไปนั่งลงข้างๆ ไอ้คิว ผมเดินตามลงไปนั่งข้างๆ มัน
“พอๆ จะแดกกันไหมเหล้า มึงน่ะเงียบไปเลยไอ้กานต์ เดี๋ยวโดนๆ” ไอ้คิมพูดพลางชี้หน้าไอ้กานต์ไปด้วย ก่อนที่ทุกคนจะพากันหัวเราะไอ้กานต์ที่โดนดุ พวกผมชอบพูดกันเล่นๆ ว่าไอ้กานต์กับไอ้คิมเป็นผัวเมียกัน โดยที่ไอ้กานต์เป็นผัวส่วนไอ้คิมเป็นเมีย แล้วไอ้กานต์มันจะชอบกลัวเวลาโดนไอ้คิมดุ ก็เลยพากันล้อมันเล่นๆ ว่ามันกลัวเมีย ซึ่งมันสองคนเป็นคู่จิ้นกัน พวกสาววายในห้องผมเขาชอบนักล่ะ
“เมียมึงดุว่ะ” ไอ้เท็นพูดหยอกๆ ขึ้น
“งี้แหละ เมียกูมันหมาบ้า” แต่ใครจะไปคิดว่าคราวนี้ไอ้กานต์มันรับมุกด้วย
“หยุดเห่าไปเลยไอ้กานต์!!!” ไอ้คิมโวยใส่จนทุกคนพากันหัวเราะ คู่นี้แม่งพาฮาตลอด
“ฮ่าๆๆ”
เสียงหัวเราะมาพร้อมกับเสียงชนแก้วเหล้าแก้วแล้วแก้วเล่า (เด็กดีไม่ควรเอาเป็นตัวอย่าง) ทั้งกับแก้มขนมนมเนยมีเพียบจนแทบจะกินไม่หมด พวกผมพากันเอากีตาร์มาเล่นร้องเพลงกันอย่างสนุกสนาน จนเวลาล่วงเลยผ่านไป ท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินเข้มจัด เห็นดาวประปราย หลังจากที่ผมดีดกีตาร์เพลงสุดท้ายจบ ผมก็ส่งต่อไปให้ไอ้กานต์ แล้วกลับไปนั่งข้างไอ้บีมเหมือนเดิม
“มึงอย่าดื่มเยอะนะ ถ้าเมารีบบอก เดี๋ยววันนี้ถ้าไม่ไหวนอนนี่แหละ” ผมกลับมาให้ความสนใจกับคนที่นั่งข้างๆ ซึ่งตอนนี้กำลังหน้างอเพราะโดนไอ้คิวเตือนไม่ให้ดื่มเยอะ จากที่ผมสังเกตเห็นไอ้บีมมันก็ดื่มไปได้ไม่ถึงสิบแก้ว แต่ในบรรดาพรรคพวก ไอ้บีมมันก็คออ่อนสุดนั่นแหละ และเวลามันเมามันก็ชอบโวยวายจนวงแตกทุกที
“กูโตแล้วนะ” ไอ้บีมเถียงกลับไป หน้ามันเริ่มแดงๆ แล้วด้วย
“มึงโตแล้วไง พอเมาแล้วก็ทำวงแตก อย่าขัดใจกูได้มั้ยฮะ เดี๋ยวก็โดนตีนหรอก ชอบทำให้โมโหว่ะ!!!”
“ไอ้เหี้ยคิว!!! ทำไมมึงชอบสั่งกูจังวะ มึงก็เหมือนกันนั่นแหละ ไหนบอกว่าจะใจเย็นขึ้นไง นิดหน่อยก็ใจร้อนแล้ว กะอีแค่เรื่องแค่เนี่ย!!”
“บีม!!! ที่กูทำอยู่เนี่ย กูเป็นห่วงมึงนะ!!!” ไอ้คิวตะคอกใส่ไอ้บีมซึ่งทำให้พวกผมตกใจกันเป็นอย่างมาก เพราะไม่บ่อยนักที่มันจะตะคอกใส่ไอ้บีม
“มึงมาตีกับกูเลยมา” ไอ้บีมลุกขึ้นยืนจนผมต้องรีบยึดแขนมันเอาไว้ไม่ให้มันเข้าไปต่อยหน้าไอ้คิว เห็นไอ้บีมมันเอาแต่เรียนกับเตะฟุตบอล แต่ถ้าได้มีเรื่องมันก็ไม่ยอมใครหรอก
“ไม่ต้องห้ามไปมัน” ไอ้คิวว่าแล้วยืนขึ้นประจันหน้ากับไอ้บีมเหมือนกัน แต่ผมคิดว่าถ้าพวกมันต่อยกันจริงไอ้บีมก็คงจะแพ้แน่ๆ ไม่มีทางชนะไอ้คิวที่ต่อยตีมีเรื่องทุกวันได้หรอก แถมไอ้บีมยังตัวเล็กกว่าไอ้คิวด้วย เสียเปรียบเห็นๆ
“อย่าตีกันดิว่ะ พวกมึงเป็นไรเนี่ย ไอ้คิว ปกติมึงตามใจไอ้บีมจะตายห่า”
“ไอ้บีม มึงเองก็เหมือนกัน อย่าดื้อใส่ไอ้คิวสิ”
สุดท้ายแล้วคนที่ห้ามทัพก็คือไอ้แทน คนที่ใจเย็นและเป็นกลางที่สุดในกลุ่มของพวกเรา ไอ้คิวมองหน้าไอ้บีมนิ่งก่อนจะนั่งลง มีแต่ไอ้บีมเท่านั้นแหละที่หายใจฮึดฮัดอารมณ์ไม่ดีก่อนจะเดินกระทืบเท้าเข้าบ้านไป เสียงปิดประตูดังปึงปังส่งท้ายบ่งบอกว่ามันอารมณ์เสียสุดๆ พลอยให้พวกผมที่เหลือร้อนใจเบาๆ ที่เห็นเพื่อนทะเลาะกัน แล้วยิ่งเป็นไอ้คิวกับไอ้บีมแล้วด้วย
“มึงอย่าโกรธมันนะ” ผมพูดขึ้น ไอ้คิวถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะยกแก้วเหล้าของไอ้บีมขึ้นดื่มจนหมดแล้วตามด้วยแก้วเหล้าของมันเอง
“เหี้ยบีม งอนหนักหนาอะไรก็ไม่รู้ สัส!”
“มึงก็ตามใจมันเหมือนทุกทีสิ” ผมแนะนำไป เพราะผมรู้จักไอ้บีมดีว่ามันเองก็เป็นคนเอาแต่ใจอยู่เหมือนกัน
“ตามใจมันแล้วไง เดี๋ยวมันก็เสียคน”
“เฮอะ ทีมันตามใจมึงจนนิสัยเสียไม่รู้จักคิด” ไอ้เท็นได้ทีกัดไอ้คิวทันใด จนถูกมองตาขวางแต่มันก็หาได้กลัวไม่ เพราะคู่หูที่พากันมีเรื่องต่อยตีได้ทุกครั้งก็คือไอ้เท็นนี่แหละ
“หุบปากน่า” ไอ้คิวว่าพลางหันไปมองที่ประตูบ้าน ผมคิดว่ามันคงจะคิดไปตามไอ้บีมล่ะมั้ง
“ไปตามมันดิ” ผมบอกไอ้คิว ทั้งๆ ที่ในใจแล้วผมอยากจะวิ่งตามไอ้บีมไปตั้งแต่ตอนที่มันเดินหนีเข้าบ้านไปแล้วด้วยซ้ำ แต่นี่ไอ้บีมมันมีปัญหากับไอ้คิว ผมอยากจะให้พวกมันเคลียร์กันเอาเองมากกว่า
“มันคงอยู่ในห้องกูแหละ ขึ้นไปง้อมันเลย ไม่ใช่ห้องกูพังแล้วเหรอ บอกมันด้วยนะ เตะอะไรก็ได้แต่อย่าเตะกล้องสุดรักสุดหวงกู” ไอ้คิมว่า ก่อนที่ไอ้คิวจะดื่มเหล้าแก้วที่อยู่ในมือจนหมดแล้วลุกขึ้นเดินเข้าบ้านไป พวกเพื่อนๆ พากันยิ้มนิดๆ เหมือนกับมันเป็นเรื่องที่น่ายินดี แต่ที่น่าแปลกคือ ผมกลับรู้สึกแปลบๆ ในใจนี่สิ
.
.
.
“ไอ้คิว! อะไรของมึงเนี่ย เมารึไง ปล่อยกูนะ”
“กูกอดมึงไม่ได้หรือไง”
“...”
“บีม กูขอโทษ”
“คิว...กู...”
ผมถอยออกมาจากประตูห้องนอนของไอ้คิม ผมรู้แล้วล่ะ ที่จริงไม่ใช่แค่ผมที่รับรู้ในความสัมพันธ์นี้ แต่ทุกคนรู้หมด เพียงแค่ผมไม่อยากจะยอมรับมันเท่านั้นเอง นั่นก็เพราะว่าผม...สำหรับผมน่ะ...ไอ้บีมคือ...
.
.
.
“ไอ้ต่อ!!! มึงเหม่อเหี้ยไรเนี่ย ป่ะ กลับบ้านกัน” ไอ้บีมวิ่งเข้ามาหาผมพร้อมกับขนาบข้างด้วยลูกฟุตบอลที่ผมเป็นคนซื้อมาให้มันเองตอนที่ผมไปเที่ยวสเปน ผมจำใบหน้าตอนที่ผมให้ลูกฟุตบอลลูกนี้กับมันได้ดี มันยิ้มด้วยความดีใจและภาพนั้นก็ติดตาผมมาจนถึงวันนี้
“อื้อ”
สำหรับผมแล้วไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ไอ้บีมก็คือเพื่อนที่สำคัญที่สุดสำหรับผม...แค่นี้มันก็เพียงพอสำหรับผมแล้วล่ะ
[End by Tor]
หัวข้อ: (เรื่องสั้น) เพื่อน... (จบในตอน+ตอนพิเศษ) (อ่าน 3914 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก