จะได้กินข้าวเที่ยวกันไม่ลงนะ
หรือ
“เพี๊ยะ เพี๊ยะ!!”เสียงฝ่ามือหนาๆหนักๆ ฟาดเข้าที่ใบหน้าของเด็กหนุ่มถึงสองฉาดในตอนที่เจ้าตัวโผล่หน้าเข้าไปในบ้าน
กฤตภาษถึงกับน้ำตาคลอเบ้าด้วยทั้งเจ็บและตกใจที่วันนี้ตัวเองโดนต้อนรับการกลับบ้านแต่หัววันด้วยฝ่ามือของผู้เป็นพ่อแบบนี้
“ใจเย็นๆก่อนคุณ ค่อยๆพูดกับลูก”เสียงผู้เป็นแม่เอ่ยขึ้น ก่อนที่เด็กหนุ่มจะเห็นนางวิ่งเข้าไปรั้งมือพ่อตัวเองในตอนที่กำลังเงื้อ ขึ้นจะตบตนอีกฉาด
“พ่อ พ่อมาทำแบบนี้กับผมทำไม ผมไปทำอะไรผิดตั้งแต่ตอนไหน”เด็กหนุ่มตัดสินใจเอ่ยถามขึ้น เมื่อเริ่มงงกับสถานการณ์
“แกยังมีหน้ามาถามฉันอีกเหรอว่าแกทำอะไรผิดไอ้ลูกชั่ว ไอ้ลูกเลว”เสียงผู้เป็นพ่อตวาดกลับ ก่อนที่จะผลักร่างคนที่เข้ารั้งตัวเองเอาไว้จนกระเด็นล้มไปกองที่พื้น แล้วตรงปรี่เข้าไปหาคนตั้งคำถาม
ฝ่ามือหนักๆ หนาๆ ถูกยกฟาดซ้ำไปลงใบหน้าลูกชายอีกสองฉาด และมันคงจะมีฉาดที่สามตามมา หากว่าคนที่ล้มกองที่พื้นไม่รีบลุกเข้ามาห้ามเอาไว้อีกรอบพลางร้องให้โฮอ้อน วอน
“พอแล้วคุณ สงสารลูก สงสารลูก ฮือๆๆ”
กฤตภาษเจ็บแสบไปทั้งใบหน้าและจิตใจ เด็กหนุ่มยังไม่รู้ว่าตัวเองไปทำอะไรถึงโดนพิพากษาขั้นร้ายแรงขนาดนี้ ตั้งแต่โตมา ไม่มีซักหนที่เขาจะโดนกระทำแบบนี้จากผู้ให้กำเนิด
“สงสารเหรอ สงสารมันแล้วแก้ไขอะไรได้มั๊ย คุณไม่เห็นเหรอว่ามันทำงามหน้าอะไรเอาไว้”คนถูกรั้งตัวตวาดกลับใส่หน้าภรรยา กอ่นที่จะผลักใสเจ้าตัวให้ล้มกลิ้งลงไปที่พื้นอีกรอบ
“แม่!!”กฤตภาษส่งเสียงเรียกฝ่ายนั้น ก่อนจะรีบวิ่งไปประคองให้เจ้าตัวลุกขึ้น เด็กหนุ่มร้องให้โฮออกมาเมื่อเห็นรอยฟกช้ำเกิดขึ้นตามข้อเข่าของคนที่ตน ประคอง รวมทั้งนัยน์ตาช้ำบวมแดง ที่บ่งบอกว่าผ่านการร้องห่มร้องไห้มาเนิ่นนาน
“แม่ พ่อเป็นอะไรไปอ่ะแม่ พ่อทำร้ายเราทำไมแม่ พ่อทำร้ายเราทำไม”เด็กหนุ่มเอ่ยถามคนที่คิดว่ากำลังตกอยู่ในสภาพเดียวกับตน ฝ่ายนั้นเอาแต่ร้องห่มร้องให้และพูดอะไรไม่ออก นอกเสียจากชี้มือชี้ไม้ไปไปทางห้องโถงของตัวบ้าน
กฤตภาษมองตามสายตาของแม่ไปที่นั่น เด็กหนุ่มมองเห็นเด็กในบ้านสองสามคนกำลังยืนจ้องอยู่ที่หน้าจอโทรทัศน์ เครื่องใหญ่ ก่อนที่ทั้งหมดจะหันขึ้นมาสบตาตนด้วยแววตาและสีหน้าแปลกๆ
จิตใจหนุ่มเต้นระทึกรัว เมื่อเริ่มคิดและผูกเรื่องราวเอาเองได้ว่าได้เกิดอะไรขึ้นกับชีวิตตน แม้จะพอรู้เรื่องแล้วบ้าง แต่เพื่อความแน่ชัด จึงค่อยๆลุกเดินไปที่ๆเด็กในบ้านยืนกันอยู่
ภาพการร่วมเพศโจ๋งครึ้มในจอโทรทัศน์เครื่องใหญ่ทำเอาเด็กหนุ่มเข่าทรุด ทันทีที่มองเห็น ดาราที่รับบทอัศจรรย์ในนั้นไม่ใช่ใครที่ไหน แต่นั่นมันเป็นตัวเขาเองที่กำลังเป็นฝ่ายถูกโดนกระทำจากหนุ่มหน้าตาดีหนึ่ง คนในท่าที่อุจาดตาที่สุดในอารมณ์ตอนนี้
“ไม่จริง ไม่จริง ไม่จริง ๆๆๆๆ”เด็กหนุ่มเอ่ยละล่ำละลั่กออกมาพลางส่ายหน้าไปมาอย่างไม่อยากจะเชื่อว่า เรื่องที่กำลังประสบอยู่ตอนนี้เป็นเรื่องจริง
ขายาวรีบวิ่งเข้าไปแล้วใช้มือจับรีโมทกดดูภาพซ้ำไปซ้ำมา เผื่อว่าคนในภาพที่มองเห็นนั้นอาจจะเป็นแค่คนที่มีใบหน้าคล้ายตนเท่านั้น แต่อนิจจา นั่นมันเป็นเพียงคำปลอบใจเบื้องต้นของคนที่ไม่อาจรับความจริงได้
“กรี๊ดดดๆๆๆ ไม่จริง มันเป็นเรื่องไม่จริง กรี๊ดด!!”เด็กหนุ่มทรุดตัวลงร้องห่มร้องไห้พลางส่งเสียงร้องกรี๊ดดังลั่น อย่างไม่เก็บอาการปัดข้าวของกระจักระจาย จนเด็กสองสามคนที่ยืนอยู่ต่างกระเจิดกระเจิงหนีไปกันคนละทาง
ภาพในจอเขาจำได้ดีว่ามันเป็นภาพวันนั้น วันที่เขาไปประกอบกามกิจกับหนุ่มนักเรียนนอกหน้าตาดีที่เพิ่งจะรู้จักกันได้ ไม่กี่นาที ด้วยอารมณ์อยาก บวกกับหน้าตาท่าทางที่เข้าทีของคู่ขา ทำให้วันนั้นเขาแสดงออกถึงบทรักในทุกท่วงท่าลีลาอย่างไม่หมกเม็ด ภาพที่แสดงออกมาตอนนี้มันจึงถึงอกถึงใจ จนไม่แปลกใจที่มันจะถึงจนไปทิ่มแทงจิตใจของผู้ให้กำเนิดที่ไม่เคยรับรู้ถึง พฤติกรรมของเขา
“ไอ้ลูกเลว แกออกลายมาแล้วใช่มั๊ย ทำไมแกถึงกลายเป็นแบบนี้ ทำไมแกไม่นึกถึงหน้าพ่อหน้าแม่ของแกบ้าง วันนี้ล่ะ ฉันจะเอาแกให้ถึงตายเลย ไอ้ลูกชั่ว ไอ้ลูกนอกคอก”เสียงผู้เป็นพ่อเอ่ยดังขึ้น เด็กหนุ่มมองไปที่ต้นเสียง แล้วเห็นท่าทีเกรี้ยวกราดของฝ่ายนั้นที่เดินตรงเข้ามาหาตนจึงลนลานคลานหนี อย่างคนหมดแรงที่จะลุกวิ่ง
“ฉันไม่ปล่อยให้แกไปไหนรอดหรอกไม่ต้องคลานหนี ไอ้ลูกไม่รักดี เสียแรงที่ฉันลี้ยงเสียข้าวสุก และส่งเสียจนมาถึงทุกวันนี้ มานี่”ผู้เป็นพ่อตามมาถึงร่าง แล้วกระชากคอเสื้อคนคลานหนีให้ลุกขึ้น ก่อนที่จะเริ่มลงไม้ลงมืออย่างไม่มีการเห็นอกเห็นใจ ทั้งฝ่ามือ ฝ่าเท้าถูกประเคนใส่ลูกในไส้ของตนอย่างคนที่ต้องการระบายอารมณ์ผิดหวังและ เสียใจ
“ผมขอโทษ ผมขอโทษ ฮือๆๆ ผมเจ็บพ่อ ผมเจ็บ ฮือๆๆๆ ผมขอโทษ ผมขอโทษ”กฤตภาษร้องไห้โฮพลางเอ่ยขอโทษ ยกมือกราบไหว้คนที่ลงโทษตนจนร่างกายสะบักสะบอม
“คุณ พอแล้ว พอแล้ว ลุกจะตายแล้ว ฮือๆๆ พอแล้วๆๆ”เสียงผู้เป็นแม่ที่ยันกายมารั้งฝ่าเท้าของคนที่กำลังลงโทษลูก ทำให้คนที่ยกมือกราบไหว้รอดพ้นจากการเจ็บตัวไปได้ในตอนสุดท้าย
“เออ รีบๆเป็นห่วงมันเข้าไป ก่อนที่มันจะไม่มีเวลามาลอยหน้าอยู่ในบ้านหลังนี้”คนถูกห้ามเอ่ยตะคอกขึ้น ก่อนจะสะบัดตัวเดินหนีไปอย่างคนที่ยังไม่หายโกรธและโมโห
“คุณหมายความว่ายังไง คุณจะไล่ลูกไปอยู่ไหน คุณ กลับมาคุยกันก่อน”ผู้เป็นแม่ออกอาการตกใจ ก่อนจะลุกวิ่งตามไปคุยกับคนที่ทิ้งปริศนาในคำพูดเอาไว้
กฤตภาษสำรวจเนื้อกายที่บอบช้ำของตัวเอง พลางยกมือเช็ดหยดเลือดที่ไหลซึมตามปากและจมูก เด็กหนุ่มเริ่มขบคิดว่าใครเป็นคนบันทึกเทปอุบาทว์นี้เอาไว้ ไอ้หนุ่มหน้าหล่อนั่นเหรอ มันจะบันทึกเอาไว้ทำหอกอะไรให้ตัวเองได้อับอาย หรือว่า!!
สายตาพร่าเลือนจากหยาดน้ำตา เริ่มมองซ้ายมองขวา เมื่อเริ่มสังหรณ์ใจอะไรบางอย่าง
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!ไอ้ภูมิ กูนึกแล้ว ไอ้เลว ไอ้เชี่ย ไอ้*@#</@%#+,”{}#<##>:W”เด็กหนุ่มร้องกรี๊ดออกมาอีกดังลั่น พลางสบถด่าคนที่ตนเอ่ยถึงอย่างเสียๆหายๆด้วยคำที่สุดจะหยาบคายเมื่อสายตามอง เห็นซองกระดาษสีน้ำตาลซองหนึ่งตกอยู่ มันเป็นซองที่เขาไม่นึกสนใจตั้งแต่แรกตอนที่ไอ้หนุ่มที่กำลังจัดการทะลุ ทะลวงข้างหลังเขาในจอโทรทัศน์ตอนนี้ยื่นให้ตอนคืนกุญแจรถให้
มือยาวเอื้อมไปขยำเอาซองนั่นตรงมุมบนด้านขวาที่มีชื่อบริษัทหนึ่งกำกับเอาไว้อยู่
“มึงทำให้สภาพกูเป็นแบบนี้ คิดเหรอว่ามึงจะรอด”เด็กหนุ่มเอ่ยออกมาด้วยแววตาวาวโรจน์ ก่อนที่จะยันกายพาร่างอันบอบช้ำของตัวเองลุกขึ้น เพื่อออกไปจัดการกับคนที่เชื่อว่าเป็นคนส่งเทปอุบาทว์ๆนี่มาให้ที่บ้านรับ รู้ถึงพฤติกรรมของตน
.
.
.
.
.
เสียงเคาะประตูห้องดังรัวราวกับพายุกระหน่ำ ชายหนุ่มเจ้าของห้องแทนที่จะรำคาญเสียงนั่นกลับกระหยิ่มยิ้มอย่างสาแก่ใจ เพราะเดานึกเดาออกแล้วว่าน่าจะเป็นใครที่บ้าคลั่งอยู่นอกห้องตอนนี้
“ไอ้ภูมิ เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ ไอ้สารเลว”เสียงร้องเรียกปนก่นด่าดังลอดเข้ามาให้ได้ยิน ชายหนุ่มจึงตัดสินใจลุกไปเปิดประตูนั่น
“เพี๊ยะ!!”กฤตภาษฟาดฝ่ามือลงใบหน้าของเจ้าของห้องทันทีที่ประตูห้องนั้น เปิดออก เด็กหนุ่มเริ่มชี้หน้าด่ากราดทันทีในสิ่งที่คิดว่าคนๆนี้กระทำเพื่อต้องการ ทำลายอนาคตตน
“แกไอ้ชั่ว ไอ้เลวระยำ แกใช่มั๊ยที่จัดการบันทึกเทปอุบาทว์ของฉันแล้วส่งไปให้พ่อแม่ฉันดู ไอ้ชั่ว ไอ้สวะ ไอ้ทุเรศ”
“อ้อ นี่แสดงว่าที่บ้านแกรู้เรื่องนี้แล้วสินะ มิน่าล่ะ ดูสภาพสินั่น ยังกะโดนหมาที่ไหนฟัดมา”ภูมิหันหน้ามาเอ่ยกับคนที่ด่าตน ในตอนแรกชายหนุ่มว่าจะจัดการตบสวนฝ่ายนั้นให้รู้สึกถึงความเจ็บแสบบ้าง แต่แล้วพอเห็นสภาพเจ้าตัว จึงเปลี่ยนใจมาใช้ความพูดเสียดแทงแทน ตามด้วยรอยยิ้มเยาะหยัน
“นี่ นี่แกเป็นคนทำจริงๆด้วย ไอ้สั... ไอ้ชั่ว มึงทำแบบนี้เพื่ออะไร มึงทำลายอนาคตกูเพื่ออะไร ไอ้นรก”กฤตถาษพอรู้ความแน่ชัด ก็ออกลายชีหน้าด่ากราดคนตรงหน้าอีกหนึ่งยก เด็กหนุ่มขยำซองกระดาษในมือแล้วเขวี้ยงใส่หน้าฝ่ายนั้น พลางยกมือขึ้นทุบตีเจ้าตัวเป็นพัลวันเพื่อระบายความเคียดแค้น ภูมิเห็นท่าไม่ดีจึงปัดป้องตัวเองในเบื้องตน แล้วออกแรงดึงคนทุบตีตนให้หายเข้ามาในห้องก่อนจะจัดการล็อคประตู ชายหนุ่มออกแรงเหวี่ยงคนที่ยังไม่หายบ้าจนร่างนั้นล้มคว่ำไปกับพื้นห้อง
“โอ้ยย!!”กฤตภาษร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวด ด้วยเพราะความช้ำระกำจากรอยแผลเดิมจากฝ่ามือฝ่าเท้าผู้เป็นพ่อที่ฝากไว้หลาย ฉาดยังไม่จางไปดี พอร่างไถลไปตามพื้นห้องจึงเกิดอาการเจ็บปวดขึ้นมาอีก
“บุกมาให้กูเชือดถึงห้อง ยังจะมาซ่าส์อีกนะมึง มานี่”ภูมิเอ่ยขึ้นอย่างเกรี้ยวกราด หลังจากที่ได้เป็นฝ่ายลงไม้ลงมือกับคนที่ทำร้ายตนก่อนบ้าง ชายหนุ่มตามไปจัดการกระชากคอเสื้อของคนซ่าส์แล้วออกดึงลากเข้ามาหาตนก่อนจะ จัดการใช้มือที่ว่างตบเปรี้ยงลงไปที่ใบหน้านั่นให้สาสมกับที่ตนเองเคยโดน จนเหยื่อฝ่ามือนั่นหน้าหันสะบัดล้มฟุบไปกับพื้นใหม่
“โอ้ยย!!”กฤตภาษส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดออก เด็กหนุ่มพยายามยันกายจะลุกยืน แต่แล้วก็ไม่สำเร็จเมื่อโดนคนที่เพิ่งเหวี่ยงร่างตนเมื่อครู่ตามมาลงมือตบ ซ้ำเข้าที่ใบหน้าตนอีกหนึ่งฉาด
“โอ้ยย!!”เด็กหนุ่มร้องโอ้ยอีก คราวนี้หยดน้ำที่คลอล้นขอบตาตั้งแต่ต้นจากอาการเจ็บแสบได้ไหลออกมาอย่างคน ที่เกินเก็บกลั้น แต่ทว่าอีกฝ่ายที่มองเห็นกลับไม่รู้สึกเห็นใจหรือสงสารเลยซักนิด ตรงกันข้ามฝ่ายนั้นกลับเอ่ยถ้อยคำหยามเหยียดออกมาด้วยรอยยิ้มเยาะหยัน
“ไปไงล่ะมึง เจ็บใช่มั๊ย รู้หรือยังว่าการเป็นฝ่ายถูกทำร้ายมันเป็นยังไง”
“ไอ้สารเลว กูจะฆ่ามึง กูจะฆ่ามึง”คนเจ็บตัวออกแรงฮึดด่าลั่นขึ้น ก่อนจะตาเหลือกลานอึกอัก เมื่อโดนมือใหญ่ข้างหนึ่งของคนที่ตนด่าตรงเข้าบีบเข้าที่ลำคอ
“คราวทีแล้วกูแค่พลาดท่าหมาหมู่อย่างพวกมึงไป คราวนี้มึงคิดว่ากูจะยอมมึงเหรอ เฮอะ ไอ้เด็กเมื่อวานซืน”ภูมิส่งเสียงตวาดกลับบ้างหลังจากที่ใช้มือแข็งแรงบีบ เข้าที่ลำคอคนด่าตน จนฝ่ายนั้นดูเหมือนจะสิ้นฤทธิ์
“ปะ ปล่อย ฉันนะ ฉันหายใจไม่ออก”กฤตภาษส่งเสียงอ้อนวอนออกไป เมื่อเริ่มหายใจติดๆขัดๆขึ้นมา เด็กหนุ่มเสียใจ และตำหนิตัวเองที่บุกมารังของคู่อริเพียงคนเดียว ด้วยอารมณ์โกรธแค้น ณ ตอนนั้น ทำให้เขาไม่มีเวลาคิดแผนการณ์ที่จะชวนใครมาเป็นเพื่อนเลยซักคน
“กลัวตายเหมือนกันเหรอห๊ะ”ภูมิออกเสียงตวาดออกไปอีกด้วยความรู้สึกสาใน ใจลึกๆที่ได้เห็นสภาพคนเก่งคนหนึ่งบอบช้ำไปตามทุกส่วนของร่างกาย ไม่ว่าจะบนใบหน้าที่เริ่มบวมเป่งฟกช้ำ หรือตามเนื้อตัวที่อยู่นอกอาภรณ์ที่สวมอยู่ที่มีรอยเขียว และรอยขีดข่วนเป็นจ้ำๆ นอกจากนี้ยังคราบเลือดและหยดน้ำตาที่เปรอะตามส่วนต่างๆเสื้อผ้าอีก หึ สมใจกูดีแท้ เป็นไงล่ะมึงซ่าส์ดีนัก ถ้าเดาไม่ผิด ไอ้เด็กนี่มันคงจะโดนที่บ้านมันเล่นงานมาก่อนที่จะมาถึงตัวเขาเป็นแน่ โทษฐานอะไรน่ะเหรอ ข้อนี้เขาคงไม่ต้องเดาหรอก เพราะเขาเองเป็นคนจัดการยัดเยียดโทษฐานนั่นให้เจ้าตัวเอง โธ่เอ้ย อีเกย์ขี้โง่ ขี้เงี่....น ถ้ามึงมีมีสมองคิดตรึกตรองสักนิดในตอนที่มึงพาร่างแรดๆของมึงมาเอารถคืนมึง คงไม่โดนแบบนี้หรอก เฮอะน่าสมเพชมึงนัก เจอฤทธิ์เด็กเก่าที่กูเคยสอยตามผับตามบาร์มายั่วยุเข้าหน่อย ต่อมความอยากมึงก็เริ่มทำงานโดยที่สั่งสมองส่วนอื่นให้ปิดสวิทซ์ไปเสียหมด ไม่น่าเชื่อเลยจริงๆว่าแผนการจัดการกับคนเก่งอย่างแกมันจะง่ายดายขนาดนี้
“ปะ ปล่อยฉันก่อน ฉันหายใจไม่ออก”กฤตภาษเอ่ยขอร้องออกไปใหม่ เมื่อเริ่มรู้สึกว่าลำคอตัวเองถูกบีบแน่นขึ้น
ปล. ถ้ามีคำผิด ก็โทษด้วยนะค๊าบ ไม่ได้ตรวจดูอีกทีอ่ะ