หัวข้อ: [เรื่องสั้น : จบในตอน] "ตะกอน"

[หมอตัวเปียก]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้

1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์  และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม

5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน


เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่

http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

............................................

[หมอตัวเปียก]

"ยามที่น้ำสงบนิ่งสิ่งต่างๆล้วนแต่จมลงไปสู่ส่วนที่ลึกที่สุด...หากแต่เมื่อได้มีสิ่งกระทบแม้เพียงเล็กน้อย ตะกอนเหล่านั้นก็จะฟุ้งขึ้นมาอีกครั้ง"

Art.R. : อาร์ตขอเรียนเชิญเพื่อนๆร่วมงานแต่งงานนะครับ

ข้อความที่เข้ามาในไลน์เป็นจุดเริ่มต้นของแรงกระเพื่อมที่จะกวนตะกอนขึ้นมา

“เฮ้อ” ผมถอนหายใจออกมาเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ เรื่องคนที่จะแต่งงานนี้ผมรับรู้มานานแล้ว และรู้เป็นคนแรกๆด้วย เพราะเราสองคนเป็นเพื่อนที่สนิทกันที่สุดในหมู่เพื่อนทั้งเจ็ดคน ผมบอกเลยว่าผมรู้สึกยินดีกับมันมากๆที่จะได้แต่งงาน ผมรู้ว่ามันมีความสุข แต่ที่ผมลำบากใจคือการที่ผมจะต้องไปเจอเขาคนนั้น “จิม” ผมรู้ว่าผมไม่มีทางหลีกเลี่ยงการเจอหน้ากับเขาได้แน่ๆ เพราะเขาเป็นคนที่ให้ความสำคัญกับเพื่อนในกลุ่มมาก ถ้าเป็นงานของเพื่อนในกลุ่มยังไงมันก็ต้องมาแน่ๆ เหมือนกับที่เขาเองก็มาแสดงความยินดีกับงานแต่งงานของผมเมื่อสองปีก่อนเช่นกัน

Laem.P. : เราจะไปนอนกันสองคืนนะ ไปปาร์ตี้กันก่อนคืนนึง
Jimmy.T. : อืม กูไปกะมึงนะ แวะมารับกูด้วย
Aoe.N. : เดี๋ยวพวกกูไปด้วยกัน มีกู เบียร์ วัตร ยอม เอก เอากูไป

ความรู้สึกของผมมันสับสนไปหมด ผมไม่อยากไปอยู่ใกล้ๆเขานานขนาดนั้น แต่ใจลึกๆผมรู้สึกโหยหาเขาอย่างบอกไม่ถูก

..............................................

วันนี้ผมกำลังจะกลายเป็นพ่อคนครับ เมื่อเช้าภรรยาของผมมีอาการไม่ค่อยดีผมเลยพามาตรวจปรากฏว่าเธอกำลังท้องได้สองเดือน ความรู้สึกดีใจมันท่วมท้นขึ้นมามากมาย แต่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้หากผมต้องไปงานแต่งตั้งสองคืน

Aoe.N. : กูไปพร้อมพวกมึงไม่ได้แล้วนะ พอดีเมียกูท้องว่ะ
Laem.P. : ยินดีด้วยเพื่อน
Wat.P. : สติ๊กเกอร์ชนแก้ว
Yom.T. : ยินดีๆ
เขาไม่ตอบมา ผมไม่รู้ว่าเขารู้สึกยังไง แต่ผมแอบหวั่นๆ ผมไม่เคยเดาใจเขาได้ถูกต้องสักครั้ง

Jimmy.T. : ยินดีด้วยๆ

เพียงเท่านี้ก็พอที่จะทำให้ผมยิ้มออกได้แล้ว...ผมคิดว่าเขาคงไม่รู้สึกอะไรหรอก พอคิดแบบนี้แล้วทำไมมุมปากผมมันรู้สึกยิ้มได้ไม่เต็มปากน่ะ

..................................................

วันงาน ผมเดินทางมาทันแค่งานเย็น เขามารอรับผมพร้อมกับบอกว่าให้ผมไปนอนห้องเขา ผมอยากจะโวยวาย แต่พอเขาบอกว่านอนกันสามคนจะกลัวอะไร ผมน่ะได้นอนเตียงเสริม ผมค่อยเบาใจหน่อย เพราะเพียงแค่เห็นหน้าเขาผมก็แทบจะอดใจไม่ไหวแล้ว ความรู้สึกมันพลั่งพรูขึ้นมามากเหลือเกิน ผิวขาวใส ผมซอยยาว ปากอิ่มสีชมพู แว่นสายตาที่รับกับใบหน้า เพียงแค่เห็นหน้าผมก็ใจเต้นไม่เป็นจังหวะแล้ว

พอถึงห้องเขานอนพิงหัวเตียงหยิบหนังสือมาอ่าน กลับเป็นผมคนที่พยายามเดินถอยห่างมาตลอดที่เดินเข้าไปหย่อนก้นนั่งข้างๆเขา อยากสัมผัส หากแต่ยังติดที่ยังมีใครอีกคนที่อยู่ในห้องด้วย

“นี้ๆจะระลึกความหลังกันรึไง มองตากันเยิ้มเชียวนะ” นั่นไง เสียงแซวมาแล้ว
“ป่าวนี้” แต่มือเขาคว้าที่แขนผมทำไม
“...แค่คิดถึง” ผมก็อยากบอกนะว่าผมคิดถึงเขามากเหมือนกัน แต่หลายๆสิ่งที่มันเปลี่ยนแปลงไปแล้วทำให้ผมไม่พูดออกไปจะดีกว่า
“ไปอาบน้ำ แต่งตัวไปงานเย็นได้แล้ว ไม่งั้นจะไปอาบก่อนนะ” เขาบอก ผมทำได้เพียงแต่พยักหน้า

เขาอาบน้ำเสร็จแล้ว ผ้าเช็ดตัวผืนเดียว หุ่นที่มีกล้ามบางๆ ผิวขาวเนียนละเอียด เดินมาหยิบไดร์เป่าผม แล้วเสตามามองผม ยกยิ้มอย่างเย้ายวน ผมบอกตรงๆว่าผมเกลียดท่าทีแบบนี้ เพราะมันกำลังทำให้ผมตื่น ผมเลยต้องรีบหยิบผ้าเช็ดตัวไปอาบน้ำสงบอารมณ์ทันที ออกมาเขาแต่งตัวเสร็จแล้ว ใส่สูตพร้อมกับหูกระต่ายสีชมพูที่เจ้าบ่าวเป็นคนจัดแจงไว้ให้ ตอนแรกเขาจะใส่ให้ผมไปเลย แต่ผมเขินที่จะให้เขาทำให้เลยยังไม่ใส่ แต่ผมคิดผิดที่ผมไปใส่ตอนอยู่ในงานท่ามกลางสายตาอื่นๆอีกเป็นร้อยคู่ แต่คนที่ใส่ให้ผมกลับทำหน้าตาไม่รู้สึกรู้สาอะไรเอาซะเลย

ในงานเรานั่งคู่กัน เราถ่ายรูปด้วยกัน เราจับมือกัน เราจูงมือกัน โดยทั้งหมดที่ทำผมเป็นคนเริ่มก่อนทั้งหมด ไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะความโหยหารึเปล่า สิ่งที่มันตกตะกอนไปในใจมานานเป็นสิบปีมันเริ่มสั่นไหวอีกครั้งเพียงแค่ไม่กี่ชั่วโมงที่อยู่กับเขา

“เราแต่งงานแล้ว เราจะทำรุ่มร่ามแบบเมื่อก่อนไม่ได้แล้วนะ” เป็นผมที่พูดประโยคนี้ออกไป ประโยคที่ไม่รู้ว่าผมต้องการจะบอกเขาหรือผมเตือนใจตัวเองกันแน่ ผมพูดทั้งๆที่ผมยังจับมือเขาเอาไว้ เขาได้แต่ยิ้มรับเบาๆ แล้วหันไปหัวเราะกับเพื่อนๆคนอื่นๆ เพื่อนๆที่ทุกคนรู้เรื่องผมกับเขาเป็นอย่างดี แต่ทุกคนเลือกที่จะเก็บเวลาอยู่ต่อหน้าภรรยาผม

‘ยิ้ม’ ผมยิ้มเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ตั้งแต่มา ยิ้มเพราะเห็นรอยยิ้มของเขา ยิ้มเพราะผมได้เป็นตัวของตัวเอง เวลาอยู่กับเพื่อนๆ เวลาอยู่กับเขา ความสุขที่เหมือนดอกไม้ไฟสักพักมันคงวูบดับไป

จนงานเลี้ยงเสร็จ พวกเพื่อนจะไปต่อกัน แต่ผมไม่ไหวอยากนอนมากกว่า หันไปมองหน้าเขา เขาเองก็ไม่ไป
‘ทำไมไม่ไป ทำไมต้องอยู่ด้วยกันสองต่อสอง’ ยอมรับว่ากลัวอดใจไว้ไม่ไหว

คืนนี้ผมไม่ได้อาบน้ำ เพราะผมลืมเอาชุดนอนมา จริงๆเขาก็เสนอให้ใส่บ๊อกเซอร์ของเขานอน แต่ไม่เป็นไรดีกว่า ถึงใส่บ๊อกเซอร์นอนแต่ผมก็ไม่มีเสื้อใส่อยู่ดี ก็นอนมันทั้งชุดแบบนี้ละกัน ผมไปถึงที่นอนได้ก็คลุมโปง ไม่กล้ามองหน้าเขาที่อยู่อีกเตียง นอนคุยกันทั้งๆแบบนั้นล่ะ หน้าผมแดงระเรื่อ กลางตัวกำลังตื่น ต้องใช้ความพยายามอย่างมากที่จะไปเผลอไผลไปกับเสียงของเขา แต่แล้วผมก็ทำผิดพลาด ผมไปเอาผ้าห่มของแหลมมา ทำให้แหลมมันไม่มีผ้าห่ม มันเลยไปนอนซุกกับเขา ผมอิจฉา ผมโกรธตัวเอง ทำไมผมไม่ไปนอนกับเขาแทนนะ เขาจะได้ไม่ต้องไปนอนกับใคร หงุดหงิด อิจฉาจนเข้าสู่ห้วงนิทรา

ยามเช้า ผมตื่นเพราะได้ยินเสียงคนทำธุระในห้องน้ำ ลุกขึ้นมาเห็นเขานั่งพิงหัวเตียงดูอะไรในโทรศัพท์อยู่อีกเตียง ผมค่อยๆเคลื่อนตัวเข้าไปซุกที่ข้างลำตัวเขา หัวผมอยู่นอนทับอยู่ตรงแขนของอีกฝ่าย สูดดมกลิ่นจางๆของสบู่ เอื้อมแขนไปตวัดรอบลำตัวเขาไว้ เราปล่อยให้ความเงียบเป็นเครื่องนำพาใจเราสองคนไปสู่โลกที่โหยหา เขาก้มลงมาจูบที่หัวผมเบาๆ หัวใจผมเต้นไหวอย่างแรงจนต้องนอนคว่ำเอาไว้เพื่อซ่อนจากเขา รอให้หน้าจางสีลงแล้วค่อยลุกไปทำธุระ

กลับออกมาไม่เจอเขา คงออกไปที่ระเบียง ผมกลับไปนั่งที่เตียงที่ที่เมื่อกี้เขาเป็นฝ่ายนั่งอยู่ เขาเดินมาผมเป็นฝ่ายเอื้อมมือไปดึงเขาเข้ามาไว้ให้อ้อมกอด

“ท่าแบบนี้สิถึงจะถูกต้อง” ผมกระซิบที่หูเขาที่ตอนนี้อยู่ในอ้อมกอดของผม
“อือ” เสียงตอบรับสั้นๆ แต่กลับอุ่นใจ

เรานอนกันอยู่สักพักก่อนที่จะหมดเวลาแห่งความสุข วันนี้พวกเราทุกคนต้องกลับสู่โลกแห่งความเป็นจริง เขากับผมถึงเวลาที่จะต้องแยกกันไปทำหน้าที่ของตัวเอง
ผมต้องกลับไปทำหน้าที่สามีและกำลังจะมีหน้าที่ของคนเป็นพ่อตามมาในอีกไม่กี่เดือน ส่วนเขาต้องกลับไปทำหน้าที่ของแฟนของคนของเขา ตะกอนที่เราทั้งสองกวนให้มันฟุ่งขึ้นมาอีกครั้ง ต้องใช้เวลาอีกนานกว่าจะจางลงไปยังก้นบึ้งของหัวใจอีกครั้งหนึ่ง

..............................................

ภรรยาของผมกำลังทำอาหารอยู่ ผมไม่ได้เดินเข้าไปหาเธอทันที แต่เลือกที่จะหยิบโทรศัพท์ออกมาดู ‘รูปคู่ของเรา’ นิ้วมือเรียวกดเปิดไลน์กลุ่ม แล้วกดส่งไปพร้อมกับประโยคสั้นๆที่ผมอยากบอกเขาเหลือเกิน

“คิดถึงนะจิม”

END

[GBlk]

ตะกอนเก่ามันนอนรอวันรื้อฟิ้นนนนน

[mukmaoY]

คงมีแบบนี้จริงๆอีกหลายคู่ เศร้าใจๆ

[snowboxs]

เฮ้ออออ ถ้ากวนบ่อยๆ
คงจะลำบากกันไปหมดเนอะ

[Meomay]

แอบปวดจึ้กๆในใจ 555555555
ไม่รู้ปวดแทนภรรยานางหรือปวดแทนนางดี ฮืออออออ
สนุกค่าาาาา ^^

[whitelavenders]

 
ตะกอนขุ่นมาก 5555555
นี่ขนาดเจอนานๆที ถ้าเจอบ่อยจะรอดยังไงถามหน่อย
ใจจริงก็เชียร์ให้สมหวังอยู่หรอก
แต่ก็สงสารภรรยา ลูกในท้องและก็แฟนของจิม

[KKKwanGGG]

อืม ......... เศร้า (แอบสงสารเมียและลูก)

[twinmonkey0311]

รักกันแต่ก็ไม่สามารถที่จะอยู่ด้วยกันได้  เศร้าใจ

[tempo_oil]

เราคิดว่ามีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นในอีกหลายคู่

แอบเศร้าแทนภรรยา ง่ะ

[มะปรางเปรี้ยว]

ขอบคุณนะคะสำหรับนิยายดีๆ 

[ขนมโก๋]

หน่วงหนัก

[หมอตัวเปียก]

21.09.2558

Jimmy.T. : โอ

Aoe.N. : ว่าไง

Jimmy.T. : ฝากใส่ซองทำบุญงานศพตาเมิงหน่อยสิ เดี๋ยวโอนให้

Aoe.N. : ทำไมไม่ฝากอาร์ตมา

Jimmy.T. : ไม่ล่ะ ฝากเมิงนั่นแหละง่ายดี ยังไงก็อยู่ที่งานอยู่แล้ว

Aoe.N. : อืม

Aoe.N. : คนกันเองอะเนาะ

Jimmy.T. : โอนให้แล้วนะ

Jimmy.T. : <document>

Aoe.N. : ขอบใจนะจิม

Jimmy.T. : คนกันเอง

Jimmy.T. : สติ๊กเกอร์หมีกอด

Aoe.N. : เอิ่ม

Jimmy.T. : ห้าๆ

Aoe.N. : จะมาเชียงใหม่เมื่อไหร่

Jimmy.T. : ยังไม่รู้อะ

Jimmy.T. : อาจจะ พ.ย.

Aoe.N. : นานว่ะ

Jimmy.T. : คิดถึงเหรอ

Aoe.N. : กูถามไปงั้นแหละ

Aoe.N. : 55

Jimmy.T. : พึ่งกลับไปเดือนก่อนเอง

Aoe.N. : อ้าวเหรอ มาไม่บอก

Jimmy.T. : ลูกคลอดเดือนไหน

Aoe.N. : กำหนดผ่า 3 ธ.ค. นา

Aoe.N. : ถ้าไม่คลอดก่อน

Aoe.N. : ได้ผู้หญิงว่ะ

Jimmy.T. : เอาบ่อยรึป่าว

Jimmy.T. : ปกติเอาบ่อยมักได้ ผญ นะ

Aoe.N. : บ่อยแป้ะไร

Aoe.N. : วันๆทำแต่งาน

Aoe.N. : กูปล่อยเน้นๆ

Aoe.N. : แต่ก็ดีละมาคิดดู %ที่ต้องมาลุ้นเพศตอนโตน้อยกว่า ผช. หุหุ

Aoe.N. : ขอครบ32 ปกติดีก็พอละ

Aoe.N. : ตอนแรกก็ Failed กันไปเป็น wk นะ

Aoe.N. : อยากได้ ผช.กันไง

Aoe.N. : พ่อกูก็อยากได้ผช. มีแต่แม่กุเนี่ย อยากได้ผู้หญิง

Jimmy.T.: แบบไหนก้อดีแหละ

Aoe.N. : แอบคิดว่านี่เพราะมีกุเปนลูกชายแล้วไม่ได้ความปะวะ เลยอยากได้ผญ.

Aoe.N. : 55

Jimmy.T. : ไม่หรอกน่า แต่เขาอาจจะอยากได้เด็ก ผญ มาตั้งแต่สมัยมีเมิงไง คืออยากได้ลูกสาว เพราะมีลูกชายแล้วไรงี้ พอมีหลานเลยอยากได้หลานสาวบ้าง

Aoe.N. : บ้านกูนี้ ปห.ชู้สาว เพราะพ่อมีเมียน้อย แต่กูไม่เคยว่าพ่อ แม่ก็พยายามมาให้กูว่า แต่กูเข้าใจ Nature พ่อ ว่าเปนคนที่ถ้าไปเซ้าซี้มากๆนี่จะยิ่งออกทะเลไปไกลเลย แต่แม่เหมือนแค่อยากหาพวก

Aoe.N. : อีกอย่างกูเข้าใจพ่อ ว่าแม่หลังๆทำตัวไม่น่ารักเลย โมโหร้ายมาก แค่ปริปากพูดอะไร ใครๆก็อยากหนีอะ นี่หลังๆมานี่แอบบ่นเมียกูอีก เฮ้อ

Aoe.N. : ในขณะเดียวกันเมียน้อยนี่วุฒิภาวะสูง ทำอะไรค่อนข้างเป็นผู้ใหญ่ กูบอกแม่กุูว่าพยายามใจเย็น ให้มีสติ จะพูดจะบ่นอะไร แต่ก็ไม่ฟัง จนกูเลิกพูดไปละตอนนี้

Aoe.N. : เป็นแบบเมิงนี่ก็ดีนะ กูว่า

Aoe.N. : ครอบครัว ช.ญ.นี่ยิ่งมีลูก เวลามี ปห.มาที มันเลิกกันยาก

Jimmy.T. : ดีตรงไหนวะ

Jimmy.T. : ไม่มีทายาทนะ

Jimmy.T.: ห้าๆ

Aoe.N. : ไม่ผูกพันกันดี

Aoe.N. : มีครอบครัว คนเป็นหัวหน้าครอบครัว มีเรื่องให้คิดเยอะนะ

Jimmy.T. : <ไลค์>

Jimmy.T. : แต่อย่าลืมว่าคนเราสร้างครอบครัวด้วยกันมันเกิดจากความรักเป็นตัวนำนะ

Jimmy.T. : จะคิดจะทำอะไรก็ให้คิดถึงวันที่รักกัน จนมาสร้างครอบครัวด้วยกันดิว่ะ

Jimmy.T.: อย่าให้มันต้องมาผิดพลาดแบบตอนนั้นเลยว่ะ

Jimmy.T. : กูขอโทษที่ตอนนั้นโกรธมึงจนทำให้ทุกอย่างมันพัง

Jimmy.T. : กูขอโทษที่ทำให้มึงกลัวการที่จะเลือกรักใครสักคน แบบที่เป็นตัวมึงจริงๆ

Jimmy.T. : กูขอโทษที่เหมือนกูเป็นคนผลักมึงให้เลือกทางนี้

Jimmy.T. : กูขอโทษจริงๆ

Aoe.N. : อืม กูไม่เป็นไร

Aoe.N. : กูเลือกทางนี้เองกูก็ต้องทำให้ดีที่สุด

Aoe.N. : อย่าคิดมากน่ะ

Aoe.N. : อีกอย่างกูไม่ได้กลัวที่จะเลือกทางนั้นนะ

Aoe.N. : แต่ที่กูเลือกทางนี้ เพราะ "กูอยากให้มึงเป็นผู้ชายคนเดียวในชีวิตกู"

...

ชี้แจงครับ

เรื่องนี้เป็น base true story นะครับ

แต่เนื้อหาอาจจะไม่ต่อเนื่องกัน

เพราะมันจะมาเป็นช่วงๆ ตามวันและเวลาที่ทั้งสองคนได้คุย หรือได้พบเจอกัน

[mukmaoY]

ไม่ซึ้งกับประโยคสุดท้ายสักนิด
สะเทือนใจมากกว่า

[กาแฟมั้ยฮะจ้าว]

ขอบคุณครับ +1 ให้นะครับ

[BAKA]

โอยยยย แปล๊บๆ เลยค่ะ ฮือออออ

[Fufufeel]

ประโยคสุดท้ายอะ เฮ้ออออ สงสารภรรยาเลย

[darinsaya]

 

[Foggy Time]

เศร้ามากค่ะ

[blove]

เศร้า แต่ก็คนละเส้นทาง ต่างก็เลือกแล้ว