หัวข้อ: ~~เออกูผิด 3 ...ตอนที่ 57~~ รวมตัวแก๊งรั่วไหล2 13.12.13

[thaithai00]

~~เออกูผิด...ตอนที่ 22~~

“ โจ๊ก  ทำไมเป็นอะไรไปวะ ”

“ เปล่า ”

“ บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าโกหกกูนะ ”

“ ขอโทษค๊าบบบบลืมตัว  เฮ้อออออออออ ” วันนี้ผมนั่งถอนหายใจไปเป็นร้อยๆ รอบแล้วมั้ง

      2 อาทิตย์แล้วครับนับจากวันที่ไอ้น้องโมเดินออกจากห้องนั้นไปผมก็ไม่สามารถติดต่อกับมันได้อีกเลย   ผมกดมือถือหามันจนตัวเองโมโหแทบจะเควี้ยงมือถือตัวเองทิ้งวันละหลายๆ รอบซะแล้วแต่ก็เท่านั้น...

“ โมมันเป็นอะไรมากเหรอเปล่า ”

“ ไม่รู้สิ  ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ก็อย่างที่เห็น  มันไม่แม้แต่จะรับสายกูซะด้วยซ้ำ  โทรไปก็ไม่รักไม่โทรกลับฝากข้อความไว้ก็ไม่เห็นจะได้เรื่องอะไรเลยซักอย่าง  บึกกูไม่รู้จะทำอย่างไงกับมันดีแล้ววะ ”

“ เอาน่าๆ ให้เวลามันหน่อยเดี๋ยวมันหายโกรธหายงอนมึงเมื่อไหร่มันก็กลับมาหามึงเองแหละ  เหรอว่ามึงอยาก ”

“ นี่มึงก็เป็นอีกคนเหรอที่คิดว่ากูรู้สึกกับไอ้น้องโมด้วยเรื่องแค่นี้ ”

“ โอ๋ๆ โทษๆ กูแค่ล้อมึงเล่นเฉยๆ โทษๆ ”

“ ไม่ตลกนะบึกกูกำลังเครียด ”

“ โอ๋ๆ ปลาบึกขอโทษค๊าบบบ  ปลาบึกไม่แกล้งแล้วๆ  ” ไอ้บึกเดินมาดึงหัวผมไปซบกับพุ่งมัน  มันเอามือลูบหัวลูบผมอย่างแผ่วเบา

      เช้าวันศุกร์...

“ ไก่  คุยกันหน่อยดิ ”

“ ขอโทษทีพี่ผมยังไม่ว่างเลย  เอาไว้เย็นๆ นะพอดีผมจะออกไปดูงานข้างนอกนะ ”

“ งั้นเดี๋ยวโทรคุยกัน ”

“ เรื่องด่วนเหรอพี่ ”

“ จะว่างั้นก็ได้ ”

“ เรื่องงานเหรอว่าเรื่องอะไรพี่ไอ้ที่ว่าด่วนๆ อ่ะ ”

“ เรื่องโม ”

“ อ้อนึกว่าเรื่องอะไรโอเคๆ เย็นๆ ไว้คุยกันพี่ ”

“ อืม ” แต่สุท้ายก็ไม่ได้คุยกับไอ้ไก่มัน

      19.30 น.

“ ไปหาเหล้ากินกันไหมโจ๊ก ”

“ ไม่อ่ะ ”

“ คิดถึงโมเนอะ ”

“ เฮ้อออ ”

“ เอางี้ไหมโจ๊ก ”

“ อะไร ”

“ ไปแอบดูมันกันดีกว่า   ในเมื่อมันไม่ติดต่อเรามาเราก็ไปหามันสิเองเลยสิจะไปยากอะไร ”

“ จะดีเหรอวะบึก ”

“ ปะลุกๆ ” ไอ้บึกเดินมาฉุดมือผมให้ไปกับมัน

      ผมกับไอ้ปลาบึกเราสองคนค่อยๆ ปั่นจักรยานเข้าไปในท้ายซอยบ้านตัวเอง  วันนี้ไอ้ปลาบึกอาสาเป็นคนปั่นแล้วให้ผมเป็นคนซ้อนท้ายมันไป  ตลอดทางไอ้ปลาบึกมันถามผมอยู่ตลอดว่าถ้ามีโอกาสได้เจอไอ้น้องโมมันจริงๆ ผมจะทำอย่างไง....ตอบยากนะ...เพราะผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะทำอย่างไง

      เราปั่นจักรยานคู่ใจกันมาอย่างช้าๆ ผ่านบ้านแต่ละหลังด้วยใจระทึกเหมือนกับว่าจะมาดูลู่ทางเพื่อปีนบ้านเค้าอย่างไงอย่างนั้น   โมเคยบอกว่าบ้านมันเป็นบ้านหลังเดียวที่มีประตูรั้วหน้าบ้านเป็นไม้ทาด้วยสีเทาเป็นแนวยาวทั้งแทบ   ผมกับไอ้ปลาบึกเคยเข้ามาซื้อส้มตำกันในซอยนี้หลายครั้งแต่ตอนนั้นไม่รู้เลยว่าในอนาคตผมจะได้มีเมียที่บ้านอยู่ในซอยเดียวกันอย่างนี้

“ โจ๊กๆ  หลังนั้นไงใช่ปะ ” ไอ้ปลาบึกครับแค่หาบ้านไอ้น้องโมเจอทำท่าดีใจซะยังกับว่าเจอขุมทรัพย์พันล้าน

“ อย่าเสียงดังสิวะ  เดี๋ยวใครเค้าก็หาว่าเรามาขโมยของชาวบ้านเค้าหรอก ”

“ เออๆ โทษทีมันลืมตัววะ  แล้วไหนวะประตูหน้าบ้านมัน ”

      แค่เห็นรั้วไม้สูงท่วมหัวจนมองแทบไม่เห็นตัวบ้านผมก็ใจเต้นตึกๆ เป็นกลองชุดแล้วครับ  เหมือนอย่างที่โบราณว่าเอาไว้จริงๆ ไม่เห็นหน้าขอเห็นแค่หลังคาบ้านก็ยังดี   รั้วไม้สูงเป็นแนวยาวบ่งบอกถึงฐานะทางบ้านได้เป็นอย่างดี   ไอ้ปลาบึกปั่นจักรยานมาเรื่อยๆ จนเราเจอประตูหน้าบ้านมัน

“ โหหหหหห   บ้านคนเหรอวะเนี้ยแม่งอยู่กันกี่คนวะ  นี่มึงดูสิแม่งใหญ่โตอย่างกับลานจอดรถ ” นั่น...ดูมันเปรียบเทียบบ้านคนอื่นเค้าเอาซะเสียของกันเลยทีเดียว

“ อืมก็เห็นไอ้ไก่ว่าบ้านนอกเค้ามีฐานะดีนะ ”

“ เห้ยมึงว่าเราจะมีโอกาสเจอโมปะว่ะ ”

“ ไม่รู้ดิ  ทำไมมึงอยากเจอโมเหรอไง ”

“ มาถึงนี่แล้ว  เห้ยเราหาที่จอดรถแถวๆ นี้ก่อนดีไหม ”

“ อย่าเลย  เดี๋ยวก็โดนหาว่าเป็นพวกโรคจิตหรอกกูว่าเรากลับกันเถอะวะบึก ”

“ เฮ้ยได้ไงมาขนาดนี้แล้ว ”

“ กลับเถอะๆ ”

“ เห้ยโจ๊กมีรถมาทางนี้วะ ”

“ ไหนวะ ”

      แสงไฟจากรถหรูสาดส่องมาที่เด็กบ้านนอกสองคนที่ยืนเก้ๆ กังๆ หน้าบ้านคนอื่นเค้า

“ เห้ยบึกเค้าจะเลี้ยงเข้าบ้านเค้าเหรอเปล่าวะ ”

“ หลังไหนอ่ะถ้าหลังที่อยู่ข้างหลังเรางั้นก็บ้าน... ”

“ โม ” ผมหลุดปากอุทานชื่อคนที่ผมต้องการอยากพบซะเหลือเกิน

“ เห้ยโจ๊กเค้าชะลอรถแล้ววะ ”

“ เห็นแล้ว ”

      แล้วรถคันหรูราคาแพงก็มาจอดเทียบจักรยานเก่าๆ ของผมกับไอ้ปลาบึก  ผมพยายามเพ่งมองเข้าไปที่นั่งคนขับเพื่อดูว่าเค้าเป็นใคร   ใจผมเต้นเป็นจังหวะมือไม้สั่นเหมือนคนกลัวอะไรซักอย่าง...เหรอว่าผมจะกลัวที่จะได้เจอไอ้น้องโมในเวลานี้กันนะ

“ พี่ปลาบึก ” ทันทีที่กระจกลดระดับลงเสียงเล็กๆ เสียงหนึ่งก็ดังมาจากข้างในรถ

“ อ้าวโม  โหหหหหหโชคดีจังวะ ” ไอ้ปลาบึกเอาศอกกระแทกสีข้างผมให้ตื่นจากภวังค์

“ มาทำอะไรแถวนี้ครับพี่ปลาบึก ”

      ดูมันครับมันทำเหมือนผมไม่มีตัวตนอยู่ตรงนั้นเลยซักนิด   สายตาที่ไม่แม้กระทั่งจะเหลือบหันมามองคนอย่างผม   ไอ้ปลาบึกยังคงดีใจกับการที่มีโอกาสได้เจอกับมันโดยบังเอิญ....ผมเองก็ดีใจไม่แตกต่างไปจากมัน   แต่ผมทำได้เพียงแค่ยืนมองพวกมันคุยกันอยู่ข้างๆ รถหรูของไอ้น้องโม

“ อ้าวเฮ้ยมึงมาดิยืนบื้ออยู่ได้มาเร็ว ” ไอ้ปลาบึกกวักมือเรียกผมให้เข้าไปคุยกับไอ้น้องโม

“ มึงคุยไปเถอะ  น้องเค้าคงไม่อยากคุยกับกูหรอกมั้ง ”

“ พี่ปลาบึกงั้นผมขอตัวเข้าบ้านก่อนนะครับ ” นี่ตกลงมึงจะเลิกกับกูจริงๆ ใช่ไหมไอ้น้องโม

“ เดี๋ยวๆ โม   จะไม่คุยกับไอ้...” ไอ้ปลาบึกมองมาที่ผม

“ ก็ไม่เห็นพี่เค้าจะคุยอะไรกับผมนี่ครับ ” มึงเล่นงี้เลยเหรอ...ได้

“ บึกมึงกลับเองได้ใช่ไหม ”

“ ได้ๆ เห้ยคุยกันดีๆ นะโว๊ย   งั้นโมพี่ฝากโจ๊กด้วยนะเดี๋ยวพี่จะกลับ  ก่อนไงก็ไปส่งมันด้วยอ่ะเพราะพี่กับมันไม่มีใครเอาตังค์ติดตัวกันออกมาเลย ”

“ พี่ปลาบึกครับคือ ” ไอ้ปลาบึกเอามือตบเบาๆ ที่ขอบหน้าต่างรถสองสามทีก่อนจะปั่นจักรยานออกไป

      ผมยืนจ้องหน้าดูว่าไอ้น้องโมจะทำอย่างไงต่อไปเมื่อไม่มีคนกลางอย่างไอ้ปลาบึก 

“ ขึ้นมาสิครับ  เหรอว่าอยากจะยืนคุยอยู่ตรงนั้นก็ตามใจ ”

“ ............. ” ผมไม่ตอบแต่เปิดประตูรถขึ้นไปนั่งข้างมัน

      ไอ้น้องโมถอยรถออกจากซอยทันที   มันขับรถตรงไปเรื่อยๆ เหมือนไร้จุดหมาย....บางทีมันอาจจะไม่อยากกลับไปเหยียบที่ห้องนั้นอีกแล้วก็เป็นได้

“ ทานข้าวเหรอยังครับ ” ไม่ต้องมาห่วงกู

“ พูดเพราะจังนะครับ  ดูสิผมเกร็งไปหมดแล้ว ”

“ พี่มีอะไรจะคุยกับผมเหรอครับ ” เรียกชื่อกูซักกกกกกคำก็ไม่มี

“ ครับ  น้องสบายดีใช่ไหมครับ ”

“ ก็เท่าที่พี่เห็นคิดว่าเป็นอย่างไงล่ะครับ ”

“ แล้วไหนว่าออกไปไหนมาไหนไม่ได้ไง   แล้วนี่ไปไหนมาครับ ”

“ ……….. ”

“ ขอโทษที่เสียมารยาทถามเรื่องส่วนตัวครับ ” ผมเปล่าประชดนะ...ก็มันไม่ตอบผมนี่

“ พี่ ”

“ โจ๊กครับ  ผมชื่อโจ๊ก ” ผมสวนคำพูดมันด้วยความรู้สึกที่อยากไปจากตรงนั้นแล้ว  รถคันนี้ไม่เหมาะกับคนจนๆ อย่างผมเอาซะเลยจริงๆ

“ ครับผมรู้ ”

“ เอาล่ะ  เราเลิกไร้สาระกันซักทีถ้าน้องไม่อยากแม้แต่จะเรียกชื่อพี่ให้เป็นเสนียดปากน้องงั้นน้องช่วยจอดรถข้างๆ ทางนี่ให้พี่ทีได้ไหมครับ ”

“ พี่คิดเองเออเอง ”

“ รบกวนจอดด้วยครับ  ผมหายใจไม่ออก ”

“ ครับ ” แล้วมันก็จอดให้จริงๆ

      ผมนั่งตั้งสติอยู่นาน   ผมมีเรื่องที่อยากจะคุยกับมันเยอะแยะมากมายไปหมดแต่ ณ เวลานี้มันจุกอยู่ที่คอหอยของผม   เวลาสองอาทิตย์มันช่างมีเรื่องอยากเล่าอยากถามอย่างมากมายแต่พอเจอตัวเป็นๆ ของมันแล้วผมกับพูดไม่ออกซะงั้น

“ บอกเหตุผลที่ไม่รับโทรศัพท์พี่ได้ไหม ” กว่าจะพูดออกมาได้ใช้เวลาเกือบ 20 นาที

“ ก็ไม่มีอะไรนี่ครับ  ก็แค่ไม่รู้ว่าจะคุยกันไปเพื่ออะไร ”

“ อย่างน้อยถ้าจะไป พูดบอกลาพี่ซักคำก็ยังดี ”

“ บอกลาเหรอ  หึ มันสำคัญกับพี่มากเหรอครับ ”

“ อยากน้อยก็จะได้รู้ไว้ ”

“ หึ ”

“ ขอโทษนะเรื่องที่พี่ทำไม่ดีด้วยวันนั้น ”

“ ผมลืมไปหมดแล้ว ”

“ ลืมง่ายขนาดนั้นเชียว ”

“ ครับ ”

“ งั้นพี่ก็ไม่แปลกใจแล้ว ”

“ พี่ยังต้องการอะไรจากผมอีกครับ  ในเมื่อพี่ก็ได้ไปหมดแล้วทั้งตัวผมใจผม ” มันพูดกับผมทั้งๆ ที่หน้ามันมองออกไปข้างนอกหน้าต่าง

      ตู๊ดดดดดดด  ตู๊ดดดดดดด  ตู๊ดดดดดดด


“ ขออนุญาตนะครับ ”

“ เชิญเถอะครับ ”

“ ว่าไงครับป้อม ”

“ …………”

“ ถึงแล้วครับแต่ยังไม่ได้เข้าบ้าน  ป้อมครับเดี๋ยวโมโทรกลับไปนะครับพอดีโมยังไม่สะดวกคุยนะครับ ”

“ …………….. ”

“ คิดถึงเหมือนกันครับ ” นี่ใช่ไหมสาเหตุที่แท้จริงของเรื่องนี้

“ ผมคงต้องกลับแล้ว  งั้นเดี๋ยวผมไปส่งพี่ ”

“ ดีใจด้วยนะ ”

“ ………ครับ.......”

“ โม ”

“ ครับ ”

“ กลับเถอะ ”

“ ครับ ”

      เมื่อรถมาจอดหน้าหอ...ผม

“ เค้าเป็นคนดีใช่ไหม ”

“ ตอนนี้ยังบอกอะไรไม่ได้ครับ  แต่เท่าที่ดูเค้าก็เป็นคนดีใช้ได้ ”

“ รู้จักกันนานแล้วเหรอ ”

“ ครับ  เราเป็นเพื่อนทางเน็ตกันมาก่อน ”

“ ………….” พูดไม่ออกเลย

“ ขอโทษที่ไม่ได้บอก  แค่คิดว่าค่อยๆ ห่างกันไปคงเป็นวิธีที่ดีที่สุดแล้ว ”

“ หมดรักกันตั้งแต่เมื่อไหร่พอจะบอกพี่ได้ไหม ”

“ พี่เคยรักผมด้วยเหรอครับ ”

“ งั้นโมคงต้องพูดใหม่แล้ว  โมน่าจะพูดว่าเราเคยรักกันด้วยเหรอถึงจะถูก ”

“ หึ ”

“ โม ”

“ ครับ ”

“ พี่อยากให้โมเก็บของสิ่งนี้ไว้  (ผมถอดสร้อยที่คอตัวเองออก) พี่คงไม่มีปัญญาซื้อของแพงๆ ให้โมได้เหมือนลูกคนรวยทั่วไป  จะมีก็สร้อยกับพระเลี่ยมทององค์เล็กๆ นี้เท่านั้น  พี่ซื้อมันเป็นของขวัญให้กับตัวเองด้วยเงินเดือนก้อนแรกของพี่  พี่ยกให้โมเป็นของขวัญพระรอดองค์นี้พี่ได้มาจากพ่อพี่ก่อนที่พี่เข้ากรุงเทพฯ  พ่อบอกพี่ว่าให้ห้อยติดตัวไว้เพื่อที่ท่านจะได้คุ้มครองและปกป้องเราให้รอดพ้นจากสิ่งไม่ดีทั้งหลาย   พี่ให้โมพี่ขอให้โมพบเจอกับสิ่งดีๆ คนดีๆ มากกว่าพี่ที่มันเลวเกินกว่าจะให้อภัย   โมมีอะไรก็โทรมาหาพี่ได้เสมอนะอย่างน้อยเราก็ยังเป็นคนที่เคยรักกันมา ”

“ พี่โจ๊กโม ”

      ลาก่อน...น้องโม

[maabbdo]

^
^
^
^
จิ้ม  หมั่นไส้คนมีเเฟนเยอะ

[imon]

ถ้าให้เป็นอนุเฮียแกนะ  ตายเดกว่า
คนหลายใจรับมะด้าย
แต่ถ้าเฮียยอมเป็นรับนะ  ข้อยจะยอมรุกเอง
ว๊ะ55555555
แล้วเฮียจะเข้าจคำว่า 9 นิ้วเป็นงัย5555

[astral]

  น้องโมไปง่ายๆงี้เลยเหรออออออ

[poom]

 :teach:ปลาบึกเป็นคนที่ยอมทำทุกอย่างเพื่อให้คนที่ตัวเองรักมีความสุข...ทั้งที่ตัวปลาบึกเองอาจจะขี่จักรยานกลับไปหอด้วยใจที่อาบไปด้วยน้ำตาก้อได้...ยอมทนได้ทุกอย่างจิงๆ...ตัวปลาบึกเองก้ออาจจะคิดไว้แล้วตลอดเวลาก้อได้ว่า...สักวันโจ๊กก้อต้องมีคนใหม่อีก

***ปลาบึกรักโจ๊กเต็มร้อย แต่ได้รับรักจากนายโจ๊กแค่30เท่านั้น....เห็นใจว่ะน้องปลาบึก***

[uknowvry]

โอ้...น้องโมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม

[M@nfaNG]

อ่านมาถึงรีก่อนหน้า มาบอกขนาดอารายกันเนี่ย

โมคิดถูกแล้วลูกทิ้งไปเลยหาใหม่ดีกว่าอย่าไปสนตาโจ๊กเลย  

ทำดีเลือกดีแล้วอย่าหวนมานะโม


  :laugh:เชียร์ให้เลิกกันซะงั้น

[maabbdo]

ง่า...ไมยิ่งอ่านยิ่งเศร้าเนี่ย   

โจ๊กกกกกกกกกมาเคลียร์ด่วนนนนน

 


เอาน้องโมคืนมา   เอาน้องโมคืนมา   เอาน้องโมคืนมา   เอาน้องโมคืนมา
เอาน้องโมคืนมา   เอาน้องโมคืนมา   เอาน้องโมคืนมา   เอาน้องโมคืนมา
เอาน้องโมคืนมา   เอาน้องโมคืนมา   เอาน้องโมคืนมา   เอาน้องโมคืนมา
เอาน้องโมคืนมา   เอาน้องโมคืนมา   เอาน้องโมคืนมา   เอาน้องโมคืนมา
เอาน้องโมคืนมา   เอาน้องโมคืนมา   เอาน้องโมคืนมา   เอาน้องโมคืนมา
เอาน้องโมคืนมา   เอาน้องโมคืนมา   เอาน้องโมคืนมา   เอาน้องโมคืนมา
เอาน้องโมคืนมา   เอาน้องโมคืนมา   เอาน้องโมคืนมา   เอาน้องโมคืนมา
เอาน้องโมคืนมา   เอาน้องโมคืนมา   เอาน้องโมคืนมา   เอาน้องโมคืนมา

[-~iK@iZ_KunG~-]

น้องโมจาไปแล้วหรอคับ

 

[Ryze]

^
^
มีสะกดจิตกันอีกตะหาก


ฮา

แค่อ่านเมนท์ก็มันแล้ว
อย่าปล่อยให้ค้างคาใจนาน

พรุ่งนี้มาต่อด้วยนะ หุหุ

ช่วงนี้มีแต่เรื่องเศร้า
ตอนหน้า แฮปปี้ตัดอารมณ์ได้จะงามมาก
ซิกๆ

อกหักว้อย...

[bbme]

สงสารน้องโม...
 

เคืองโจ๊กแหละ....

[kdds]

เหอ เหอ เหอ
สงสารน้องโม

[jay_jay]

เฮ้อ!!!!!!!!! น้องโม พูดไม่ออกเหมือนกันว่ะ

ว่าแต่ เรื่องนี้ดูมีแนวโนมแปลกๆ คิดได้หลายแง่

1.โจ๊กกลับไปร้องให้เหมือน poom คุงว่า

2.โม return (ข้อนี้ไม่อยากเล้ยยยยยยย เซงงงงงงงง >>> แล้วไอ้คุณบึกจาคิดงัยเนี่ย ถ้ารับได้จากใจจริงก็  )

3.เฮียโจ๊กเปี๋ยนไป ไปเป็นรับ ให้ Uno คุง "9 size]นิ้ว" มาปรนเปรอ 555555 (อันนี้ท่าจะมีแนวโน้มสูง  บอกละ คู่นี้ แปลกๆ)

 

เฮ้อ!!!!!!!!! เอางัยก็เอาเหอะ อิจฉาเจงๆ คนโสดอย่างกรู ก็ต้องมอง และรอต่อไป

 

[๐DoNuT๐]

โอ๊ะนานๆพี่โจ๊กจะมาโหมดนี้ที  เศร้าเล็กน้อยถึงปานกลาง หึหึๆ
 "9 size]นิ้ว"<<<<คิด ดีๆนะพี่  กรั๊กๆ

ลัลลา =w=

[cassper_W]

สงสารน้องโมอ่ะ  เข้าใจว่าน้องเค้า น้อยใจอ่ะ 

ดีน่ะที่เรื่องมันผ่านมาแล้วอ่ะ  เลยเบาใจหน่อย

มารอดูว่าจาคืนดียังไงน่ะ คุณโจ๊ก 

[y_mania]

น้องโมครับ ดีแล้วครับเปิดโอกาศให้ตัวเองบ้าง อย่าเสียใจนะครับ มันเป็นประสบการณ์ครั้งหนึ่งในชีวิต อกหักดีกว่ารักไม่เป็นครับ
แต่อกพี่พร้อมสำหรับให้น้องโมซบเสมอนะครับ 

คุณโจ๊ก==> ผู้ชายที่น่าอิจฉา มีแต่คนรุมรัก 

แบ่งมาให้ผมบ้างเด้ 

[kijah]

ขอสารภาพความเลวค่ะว่าติดตามอ่านมาตั้งแต่แรกแล้ว
แต่ไม่ค่อยได้คอมเมนท์เพราะว่าอินกับเรื่องมากๆ
ตอนแรกๆเชียร์น้องบึก เพราะน้องบึกน่าร๊ากกมากกกก
แต่พอตอนหลังมีน้องโมดผล่มาอีก โอกกก เสียใจแทนน้องบึกอ่า 
คล้ายๆเรื่องของตัวเองยังงัยไม่รู้ เสียจายยยยยยย
เลยกลัวเขียนอะไรไม่ค่อยดีออกมา แต่ตอนนี้ก็ยังร๊ากกน้องบึกมากๆๆๆๆๆ
เชียร์น้องบึกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆสงสารน้องงงง ร๊ากกกกกกกน้องบึก
ถ้าไม่รักน้องบึกแล้ว ขอน้องบึกมาดูแลแทนได้ไหม๊ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[RN]

น้องโม น่าสงสารอ่ะ   

ปลาบึกก็น่าสงสาร    (เป็นคนดีจริงๆๆ)

[a22a]

เมียสองต้องห้าม   ตอนแรกก็อิจฉาอ่านตอนต่อๆมา...โอ้ยปวดหัวแทนคับ
มันยุ่งไปหมด เฮ้ย...ดีแล้วที่ไม่มีแฟนไม่ปวดหัวดี 555

[TARO]

หวังว่าคนนั้นของพี่โมจะเป็นคนดี(ดีกว่าพี่...)นะค้าบ

รักพี่ปลาบึก พี่ปลาบึกน่าร้าก ใจกว้าง ยังอุตส่าห์พาแฟนตัวเองไปหาคนอื่นอีก น่าร้ากกกกกก

[YMP]

~~เออกูผิด...ตอนที่ 22~~

“ พี่อยากให้โมเก็บของสิ่งนี้ไว้  (ผมถอดสร้อยที่คอตัวเองออก) พี่คงไม่มีปัญญาซื้อของแพงๆ ให้โมได้เหมือนลูกคนรวยทั่วไป  จะมีก็สร้อยกับพระเลี่ยมทององค์เล็กๆ นี้เท่านั้น  พี่ซื้อมันเป็นของขวัญให้กับตัวเองด้วยเงินเดือนก้อนแรกของพี่  พี่ยกให้โมเป็นของขวัญพระรอดองค์นี้พี่ได้มาจากพ่อพี่ก่อนที่พี่เข้ากรุงเทพฯ  พ่อบอกพี่ว่าให้ห้อยติดตัวไว้เพื่อที่ท่านจะได้คุ้มครองและปกป้องเราให้รอดพ้นจากสิ่งไม่ดีทั้งหลาย   พี่ให้โมพี่ขอให้โมพบเจอกับสิ่งดีๆ คนดีๆ มากกว่าพี่ที่มันเลวเกินกว่าจะให้อภัย   โมมีอะไรก็โทรมาหาพี่ได้เสมอนะอย่างน้อยเราก็ยังเป็นคนที่เคยรักกันมา ”

รู้ล่ะ ว่าตอนที่ผ่านๆ มา ไม่เละเป็นโจ๊กสมชื่อเพราะอะไร

[MoOkRaPoOk]

 
รักน้องบึกๆๆๆๆๆๆๆ
อร๊ายยยยย

[min_min]

อ๊า  ทำไมบึกช่างเสียสละเยี่ยงนี้

กลับห้องเตรียมอาบน้ำรอดีก่า  โจ๊กต้องเมาเหล้ากลับมาห้องแน่ๆ

ได้โอกาศจิ้มโจ๊กกะคราวนี้แหละ  ว๊า ฮ่า ฮ่า

จิ้มๆๆๆๆๆๆๆๆๆ   ให้มันสะจายยยย

เชียร์ ปลาบึก

 

[DeShiWa]

 

อ่าครับตอนนี้บอกตรงๆว่างงมากครับ

งง ทั้งพี่โจ๊ก พี่บึก ตกลงเอาไงกันครับ

แต่พี่โจ๊กต้องมีพี่ปลาบึกได้คนเดียวนะครับ

 

[wan]

 :m25:กระอักเลือดเลย ทำไมกรรมมันตามทันเร็วอย่างงี้ 

รู้สึกหรือยังว่า คนหลายใจ เวลาที่ไม่ถูกเลือกมันเป็นยังไง  แต่ดู ๆ ไป น้องโมก็ ยังมีใจให้นะ

อดทนรออีกนิด นายโจ๊กเอ๋ย (ชักงง ตกลงเชียร์นายอยู่หรือไง ) บ้างครั้งคนเรารักแล้วไม่ค่อยมีเหตุผลหรอก

สงสารก็แต่นายบึก ไม่รู้ตอนนั้น ในใจจะรู้สึกยังไง แต่ก็เหมือนที่เมมไว้แต่คราวก่อน คนที่จะเคลียร์ได้

ก็มีแต่นายบึกนี่ละ ( ก็มันรักของมันจน มันทำให้ได้ทุกอย่าง )  รอตอนต่อไปดีกว่า 

ฝาก  ให้นายบึกด้วย  สุดยอดศรีภรรยา 

[นางคุ้ม]

 :L1:เอื้อยบึกเลิศค่ะ
แบ่งแฟนกับคนอื่นได้ นางเห็ดบ่ได่ เอื้อยสู้ๆเด้อค่า

[pongsj]

อ้าวววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว น้องโม

เอาน้องโมคืนมาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ 

[แก้ว]

มึนทึบค่ะ 

[Jingjoh]

 

[imon]

ชิส์ทำเป็นจบแบบค้างคา ทำให้เพื่อนๆๆในเล้าเค้าสงสัย
   

เฉลยให้ก้อด้ายว่าเด๋วก้อคืนดีกัน ชะมะ ไม่ด้ายเดาน้า



\\me  รีบวิ่งออกจากกระทู้อย่างไว