หัวข้อ: ความทรงจำที่หวนคืน

[บุหรง]

๒๐

... ให้เวลาเราหน่อยนะ ...
... ภู ล่ะ รู้สึกยังไงกับเรากันแน่ ...

นั่นสินะ เขาคิดอย่างไรกับ ตั้ม กันแน่
รัก หรือเพียงแค่ หลง
หลงไปกับภาพลวงของเด็กชายในความฝัน

หลายวันมานี้ เขาเริ่มฝันถึงเด็กชายคนนั้นอีกครั้ง หลังจากที่ภาพฝันนั้นหายไปหลายสัปดาห์ และดูเหมือนภาพต่างๆในความฝันนั้น จะยิ่งดูชัดเจนมากกว่าเดิม ทั้งเหตุการณ์และคำพูด เขานั่งคิดถึงภาพเรื่องราวต่างๆ ที่เขาเคยฝันเห็น นับตั้งแต่เขา ได้รับดวงตาคู่นี้มา

... ภาพของเด็กชาย นั่งอยู่ในห้องที่เหมือนห้องสมุด ส่วนเขานั่งจับมือทั้งสองข้าง ของเด็กชายนั้น ใช้นิ้วมือลูบไล้พลางกดเบาๆ ไปบนฝ่ามือของเด็กชาย
... ภาพของเด็กชาย ที่ถูกเขาขัดขา จนหกล้มชนโต๊ะเก้าอี้ล้มระเนระนาด เลือดไหลซึมออกจากหางคิ้ว และมีแผลเล็กๆตามแขนขา
... ภาพของเด็กชาย ที่ถือดินสออยู่ โดนเขาบีบมือ จนดินสอที่ถืออยู่หักออก แทงมือของเด็กชายจนเป็นแผล แต่เด็กชายกลับมองเขาด้วยแววตาที่ห่วงใย
... ภาพของเด็กชาย ที่นอนหลับอยู่บนเตียง ในห้องที่เหมือนจะเป็นห้องพยาบาลเล็กๆ มีเขากุมมือเด็กชายไว้ ด้วยความเป็นห่วง
... ภาพของเด็กชาย ที่กลายเป็นเด็กหนุ่ม กำลังยื่นดอกกุหลาบสีชมพูู ให้เด็กหนุ่มคนหนึ่ง แต่เด็กหนุ่มคนนั้นกลับโยนกุหลาบดอกนั้นลงไปที่พื้น
... ภาพของเด็กหนุ่ม จ้องมองเขาด้วยแววตาเศร้าเสียใจ มีน้ำตาค่อยๆไหลรินออกจากดวงตาทั้งสองข้าง
... ภาพของเด็กหนุ่ม ที่ยื่นถุงคุ๊กกี้ให้กับเขา พร้อมกับรอยยิ้มที่แสนจะอบอุ่น และอ่อนโยน
... ภาพของเด็กหนุ่ม ที่กระโดดกอดคอเด็กหนุ่มรูปร่างสูง ๒ คน โดยมีเขามองดูอยู่ห่างๆ
... ภาพของเด็กหนุ่ม ที่อยู่ในอ้อมกอด พลางซบหน้าลงที่ไหล่ของเขา

แต่ทุกๆครั้ง คนในภาพฝันนั้นกลับเรียกเขาว่า ... ปอ

ปอ ... เขาจำได้ว่าชื่อนี้ออกมาจากปากของ ตั้ม หลายครั้งอย่างไม่ตั้งใจ นับตั้งแต่วันที่เขาออกไปพบกับ ตั้ม ครั้งแรก แล้วไปนั่งทานไอศครีมด้วยกัน เมื่อลองไล่เรียงอายุของ ตั้ม และอายุของผู้บริจาคดวงตาที่เขาได้รับมา รวมทั้งสิ่งที่เขาได้รู้จาก นน ทำให้เขาคิดว่า เจ้าของดวงตาที่กลายมาเป็นดวงตาของเขานั้น อาจจะเป็น ปอ นี่เอง

และ ปอ คือคนรักของ ตั้ม ที่เสียชีวิตไปด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ เมื่อ ๔ ปีที่แล้ว

แต่มันก็เป็นเพียงสิ่งที่เขาคิด ซึ่งมันอาจจะไม่ใช่เรื่องบังเอิญขนาดนั้นก็ได้ อย่างไรก็ตาม เขาคงต้องหาทางพิสูจน์ให้ได้ถึงเรื่องนี้ อย่างน้อยเพื่อให้แน่ใจว่า ความรู้สึกของเขาในตอนนี้ เป็นความรู้สึกของเขาอย่างแท้จริงหรือไม่

“ทำอะไรอยู่ลูก” เสียงเรียกทำให้เขาตื่นจากภวังค์ของความคิด ในขณะที่เขานั่งอยู่บนโซฟาในห้องรับแขก
“คิดอะไรนิดหน่อยน่ะ แม่” เขาหันไปตอบ
“คิดถึงสาวๆที่กรุงเทพฯล่ะสิ” แม่เขาอมยิ้ม พลางเดินมานั่งที่เก้าอี้โซฟาตัวข้างๆ
ภู ไม่ตอบ ได้แต่ยิ้ม แล้วถามถึงเรื่องที่เขาอยากรู้
“เรื่องนั้นได้เรื่องมั๊ย แม่” ภู ถามถึงเรื่องที่เขาอยากรู้
“เอ้านี่ หามาได้แล้ว อย่าลืมโทรไปขอบคุณ คุณลุงหมอซะด้วยล่ะ” แม่เขายื่นซองเอกสารที่ถือติดมือมาให้เขา
ภู ไม่ตอบ แต่แกะซองเอกสาร นำสำเนาเอกสารภายใน ออกมาอ่านคร่าวๆทีละแผ่น
“ทำไมมาสนใจเรื่องนี้อีกล่ะ”
“แม่ว่าครอบครัวของพี่เค้าจะยังอยู่ที่เดิมมั๊ย” ภู เงยหน้าขึ้นมาถาม “ผมอยากเจอ” แม่เขาฟังแล้วขมวดคิ้วอย่างสงสัย
“มีอะไรเหรอลูก”
“เอาไว้ให้รู้เรื่องชัดๆก่อนนะแม่ แล้วผมจะเล่าให้พ่อกับแม่ฟังให้หมดเลย แต่วันศุกร์ผมขอขึ้นไปทำธุระที่กรุงเทพฯหน่อยนะ”
“วันศุกร์นี้เลยเหรอ เพิ่งจะกลับมาบ้านได้ไม่กี่วันเองนะ” แม่เขาขมวดคิ้ว “พ่อกับแม่จะขึ้นไปธุระเหมือนกัน แต่คงขึ้นไปซักวันจันทร์ แล้วลูกจะอยู่กี่วันล่ะ”
“ยังไม่แน่เลยแม่ ไว้ผมบอกอีกทีแล้วกัน”
“ยังไงถ้าธุระเสร็จ ก็กลับมาอยู่บ้านต่ออีกซักหลายๆวันนะลูกนะ เดี๋ยวพอเปิดเทอม ก็ไม่ค่อยกลับบ้านอีกเหมือนเดิม พ่อกับแม่คิดถึงแย่”
...................................................................................................
.................................................
ภู นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน ภายในห้องส่วนตัวของเขา สำเนาเอกสารที่ถูกอ่านอย่างละเอียด วางอยู่บนโต๊ะ ในมือเขาถือภาพวาดใบหนึ่ง ภาพใบนี้เขาใช้เวลานานพอสมควร และยังให้เพื่อนบางคนที่มีฝีมือในการวาดรูป ช่วยเหลือในการเก็บรายละเอียดต่างๆของภาพ ภาพที่เขาวาดขึ้นจากความทรงจำ ภาพของเด็กชายที่มีรอยยิ้มอันสดใส ภาพของเด็กชายที่เขาคิดว่า เป็นเพียงภาพมายา ที่เขาสามารถเห็นได้แต่ในฝัน

เขาเคยหมดหวังที่จะได้พบเด็กชายคนนี้ ในโลกของความเป็นจริง ดังนั้นหลายปีที่ผ่านมา รูปนี้จึงถูกเก็บไว้ในส่วนลึกของลิ้นชักโต๊ะทำงาน เช่นเดียวกับความรู้สึกลึกๆบางอย่าง ที่เขาเก็บมันไว้ในซอกมุมลึกๆของหัวใจ ตั้งแต่วันนั้น

วันนี้ ... เขาพบเด็กชายคนแล้ว เด็กชายที่กลายเป็นชายหนุ่ม แต่ยังคงไว้ซึ่งรอยยิ้มอันสดใส เหมือนที่เขาเคยเห็นในความฝัน แต่บัดนี้ มันไม่ใช่ภาพมายาที่เขาได้แต่คิดฝันอีกต่อไป มันกลายเป็นความจริง เป็นคนที่เขาได้ครอบครอง และจะเป็นของเขาต่อไป หากว่าใจของเขาปรารถนา

เขาหยิบสำเนาเอกสารแผ่นแรกขึ้นมา แล้วก็หยุดจ้องอยู่ที่ชื่อ ที่ปรากฏอยู่บนสำเนาเอกสารแผ่นนั้น

นายกรวิก  *****

[sun]

กรี๊ดดดดดดดๆๆๆๆๆๆ 


คุนบุหรงอ่ะ  ขัดใจนุ้งซินเป็นเท่ฉุด  แอร๊ยยยยยยยยยยยยยย...ย   


      ตัดฉับ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด....ด



กะลางจะลุ้นต่ออยู่เชียว     



นายภูเริ่มค้นหาความจริงแล้ว  ( อ่านในมุมของนายภูมั่งเนอะ อิอิ)

[AidinEiEi]

เหอ เหอ ได้เรื่องแล้ว
นายภูเอ๋ยตามล่าหาความจริงพบแล้วก็อย่าทำหนูตั้มเสียใจเชียว

[nooww]

  มาต่ิอเีร็วๆ นะ  

[RN]

ภู ตามค้นหาความจริงไปเรือยๆๆแล้ว

มาต่อด่วน คุณบุหรง

[บุหรง]

มีเรื่องสงสัยมาตั้งแต่วันที่มีคนมาช่วยนับเลขแล้ว ...
ไม่มีคนพูดถึงอาการของ ภู เลย มีแต่คนบอกว่า ตั้ม น่้าจะป่วย 

แล้วจริงๆ ภู น่าจะมีอาการยังไงอะ ...
ฟ้าเหลือง...เข่าอ่อน อะไรแบบนี้รึเปล่า

... ขอไว้เป็นข้อมูลเขียนเรื่องต่อไป จะได้ไม่พลาดอีก ...
 

[kongkilmania]

^
^
^
สงสัยอารายแบบนี้เนี่ย น้องตั้ม   
แฟนๆส่วนใหญ่เค้าเป็นห่วงน้องตั้มนี่นา กลัวจาช้ำในไปซะก่อน
ส่วนตาภูจะฟ้าเหลือง รึคางเหลือง อันนี้ไม่ได้สนใจเรยยยย
ก็อยากหื่นเองนี่นา ปล่อยให้สลบคาอกน้องตั้มไปอ่ะดีแล้ว
โสนะหน้า อยากหื่นดีนัก   

ขอโทษด้วยที่ไม่สามารถให้ข้อมูลอาการตาภูได้เลย
เพราะเราก็ไม่เคยเหมียลกัล   

[บุหรง]

๒๑

เขากดกริ่งแล้วรออยู่สักครู่ ก็มีผู้หญิงวัยกลางคนเดินมาที่ประตูรั้ว

“มาหาใครเหรอค่ะ” หญิงกลางคนเอ่ยถาม
“ขอโทษนะครับคุณป้า เอ้อ ผมอยากพบญาติของ คุณกรวิก ครับ”
หญิงกลางคนมองหน้าเขาด้วยความสงสัย สักพักจึงพูดกับเขา
“ดิฉันเป็นแม่ของ ปอ เองค่ะ มีอะไรเหรอค่ะ”
“ผมชื่อ สยุมภู ครับ เป็น เอ้อ ... เป็นผู้รับบริจาคดวงตาจาก คุณกรวิก ครับ”
.................................................................
................................
“คุณป้ารู้จักคนที่ชื่อ ตั้ม มั๊ยครับ” ภู ถามขึ้นหลังจากที่คุยกับแม่ของ ปอ อยู่สักพักใหญ่ๆ
“ตั้ม เหรอค่ะ ถ้าเป็น ตั้ม ที่เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เรียนชั้นมัธยมล่ะก็ แกสนิทสนมกับ ปอ มากทีเดียวค่ะ”
“พอจะมีรูปให้ดูมั๊ยครับ รูปของ ตั้ม กับ พี่ปอ”
“มีค่ะ เดี๋ยวนะค่ะ จะหยิบให้ดู”
รูปภาพขนาดโปสการ์ด ในกรอบไม้ เป็นรูปหมู่ของเด็กนักเรียนกลุ่มหนึ่ง ต่างนั่งและยืนกันอย่างเป็นระเบียบ มีหญิงสาวคนหนึ่งนั่งอยู่ตรงกลาง ของเก้าอี้ที่อยู่แถวหน้าสุด คงเป็นรูปถ่ายที่ระลึกของชั้นเรียน และหญิงสาวคงจะเป็นครูประจำชั้น
“คนไหนเป็น พี่ปอ เหรอครับ” ภู ถามขณะจ้องมองรูปของเด็กหนุ่มคนหนึ่ง ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้แถวแรก ทางด้านซ้ายเกือบๆกลางรูป
“นี่ค่ะ ปอ” หญิงกลางคน ชี้ไปยังเด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ในแถวที่ ๒ ตรงด้านหลังของเด็กหนุ่มที่เขาจ้องมองอยู่
“แล้วนี่ ตั้ม ใช่มั๊ยครับ” ภู ชี้ไปเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ด้านหน้าของ ปอ หน้าตาของเด็กหนุ่ม เหมือนกับเด็กชายที่อยู่ในความฝันของเขา ไม่ผิดเพี้ยนเลยแม้แต่น้อย
“ใช่ค่ะ พูดขึ้นมาแล้วก็คิดถึง แกเป็นเด็กน่ารักจริงๆ”
“แล้วทางบ้านเก็บกระดูกของพี่เขาไว้หรือเปล่าครับ ผมอยากจะไหว้สักหน่อย” ภู ละสายตาจากภาพขึ้นมาถาม
“เก็บไว้ที่วัดน่ะค่ะ ถ้าจะไปเดี๋ยวป้าจะเขียนแผนที่ให้”
.................................................................
................................
“ร้านนี้จัดดีนะค่ะคุณ อาหารก็อร่อยดี แกนี่ก็รู้จักร้านอาหารมีระดับบ้างเหมือนกันนะ”
“แหมแม่ ผมมาอยู่กรุงเทพฯ ตั้งหลายปีแล้วนะ ต้องรู้จักที่ดีๆมั่งสิ” ภู ตอบพลางยิ้มให้กับพ่อและแม่ที่นั่งอยู่ตรงข้าม
“เสียดายนะแม่ ด้านในเต็ม ไม่งั้นนะ นั่งตรงนั้นวิวดีเชียว” เขาพูดต่อ พลางชี้ไปทางด้านในของร้าน ที่มีบังตากั้นอยู่
วันนี้เขาพาพ่อและแม่มาทานอาหารที่ร้านอาหารญี่ปุ่น ที่ ตั้ม เคยพามา ทั้งพ่อและแม่ของเขาเอ่ยชมไม่ขาดปาก ถึงบรรยากาศของร้าน ตั้งแต่เดินเข้ามาในร้าน
“ของหวานก็อร่อยนะ มีถั่วแดงเย็นของโปรดพ่อด้วย”
เขาทานอาหารเย็นกับพ่อแม่อย่างเอร็ดอร่อย สักพักก็สังเกตเห็นชายหนุ่ม ๒ คนเดินเข้ามาในร้าน ชายหนุ่มที่รูปร่างสูงกว่า เดินโอบไหล่ชายหนุ่มร่างบาง ใส่แว่นสายตา เดินเข้าไปด้านในของร้าน หายเข้าไปในบังตา
“คนรู้จักของแกเหรอ” พ่อถามขึ้นเมื่อเห็นว่า เขามองคนทั้งสองจนเหลียวหลัง
“ก็รู้จักกันน่ะพ่อ” เขาตอบพลางกินอาหารต่อ แต่เหมือนความสุขของการกินอาหารร่วมกัน ภายในครอบครัวนั้นจะหายไป สิ่งที่เข้ามาแทนที่คือความหงุดหงิด แล้วสักพักหนึ่งเขาก็รู้สึกว่าทนไม่ได้
“เดี๋ยวผมมานะ ไปทักเค้าหน่อย” พูดจบ ภู ก็ลุกจากที่นั่ง เดินตรงไปยังด้านในของร้าน

...นั่นไง นั่งอยู่นั่นเอง แล้วเป็นไงวะเมนูต้องดูเล่มเดียวกันด้วย ชิดกันเกินไปรึเปล่า ...
เขาหงุดหงิดกับภาพที่เห็น ชายหนุ่มทั้งสองคน แต่นั่งอยู่เคียงข้างกันคนละด้านของโต๊ะ ต่างชวนกันดูเมนูอาหารจนศรีษะแทบจะชิดกัน เขาจึงเดินตรงเข้าไปหาชายหนุ่มทั้งสอง
“ตั้ม” ภู เรียกพลางนั่งลงไปบนเก้าอี้อีกด้านหนึ่งของ ตั้ม
“อ้าว ภู มาได้ไงอะ” ตั้ม เงยหน้าจากเมนู ส่วนชายหนุ่มอีกคนหนึ่ง เพียงแต่เหลือบสายตาขึ้นมองนิดหนึ่ง แล้วก้มหน้าไปดูเมนูอาหารต่อ
“ตกใจเหรอไง ไม่คิดว่าจะเจอเราล่ะสิ” ภู ถามเสียงขุ่นๆ
“อื้อ” ตั้ม ตอบรับ พลางยิ้มให้ “ก็บอกเราว่ากลับบ้านต่างจังหวัดไม่ใช่เหรอ กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่” ในน้ำเสียงนั้นสดใส เขาคงไม่ได้คิดเข้าข้างตัวเอง หากจะคิดว่าในน้ำเสียงนั้น แฝงความดีใจไม่น้อยเลยที่ได้เจอเขา เขาจึงเอื้อมมือไปจับมือของ ตั้ม ไว้พลางบีบเบาๆ
“กลับมาได้ ๒-๓ วันแล้ว” ภู ตอบน้ำเสียงอ่อนลง พลางหันหน้าไปยังชายหนุ่มที่อยู่ตรงข้ามเขา “แล้วนี่ไม่แนะนำให้เรารู้จักเพื่อนหน่อยเหรอไง”
ชายหนุ่มคนนั้นเงยหน้าขึ้นจากเมนูอาหาร เมื่อ ภู เอ่ยพาดพิงถึงเขา ใบหน้าของชายหนุ่ม ทำให้ ภู ถึงกับจ้องมองเพื่อให้แน่ใจ
“ไอ้ราญ” ภู อุทานออกมาเบาๆ ทำให้ชายหนุ่มคนนั้นขมวดคิ้ว

ภู แทบไม่เชื่อเลยว่า โอกาสได้มาอยู่ตรงหน้าของเขาอย่างง่ายดายเช่นนี้ โอกาสที่จะได้รู้เรื่องราวที่ยังเป็นปริศนาอยู่
เรื่องราวที่เป็นสาเหตุให้ดวงตาคู่นี้ ยังคงเก็บความทรงจำต่างๆ ของผู้เป็นเจ้าของที่แท้จริงเอาไว้ ไม่ยอมลบเลือน

“นี่ พี่ราญเค้าเป็นพี่ชายเราเอง” ตั้ม บอกกับ ภู “ตอนนี้ต้องเรียกคุณหมอแล้ว จริงมะ คุณหมอพี่ราญ เอ๊ะ หรือเรียกว่า คุณพี่หมอราญดี”  แล้ว ตั้ม ก็หัวเราะคิกคักด้วยความชอบใจ
“สวัสดีครับ ผมสราญ” ราญ แนะนำตัว พลางยิ้มให้
“ผม สยุมภู เรียก ภู ก็ได้ ตอนนี้ผมกับ ตั้ม คบกันอยู่” ภู บอกแล้วหันหน้าไปมอง ตั้ม ที่หน้าเริ่มแดงซ่าน
“อ้าว มีแฟนแล้วไม่ยอมบอกพี่ชายเหรอ” ราญ หันไปมอง ตั้ม พลางหัวเราะน้อยๆ
“ไม่ใช่ซะหน่อย” ตั้ม พูดเบาๆ
“ไม่ใช่อะไรเล่า อายทำไมกันคนกันเองแท้ๆ” ภู พูด แล้วหันไปหัวเราะให้ราญ เขารู้สึกว่าเขาสนิทสนมกับชายหนุ่มอย่างบอกไม่ถูก
“สั่งอาหารเหอะ หิวแล้ว” แล้ว ตั้ม ก็หันไปเรียกพนักงานบริการมาสั่งอาหาร

“ตั้ม เมื่อกี้บอกว่าจะเข้าห้องน้ำไม่ใช่เหรอ” ราญ พูดขึ้นหลังสั่งอาหารเรียบร้อยแล้ว
“งั้นเดี๋ยวมานะ” ตั้ม พูดแล้วหันไปยิ้มให้ ภู ก่อนจะลุกออกไปจากโต๊ะ
“คุณมีอะไรจะคุยกับผมส่วนตัวหรือเปล่า” ราญ เริ่มพูดขึ้นทันทีที่ ตั้ม เดินออกไปจากบังตา เพราะเขาสังเกตว่า ภู มองเขาอย่างผิดปรกติมาตั้งแต่ตอนที่แนะนำตัว
“ขอหมายเลขโทรศัพท์ไว้ได้หรือเปล่า ผมว่าเราคงมีเรื่องต้องคุยกันยาว ไว้ผมโทรไปนัดอีกครั้งจะดีกว่า” ... ยังคงช่างสังเกตเหมือนเดิมนะ ... ภู คิดอยู่ในใจ
“อย่างนั้นคงต้องขอเป็นช่วงหลัง ๕ โมงเย็นแล้วกันนะครับ เพราะผมมีสัมมนา แล้วก็จะอยู่ในกรุงเทพฯจนถึงเย็นวันศุกร์เท่านั้น” ราญ พูดพลางหยิบนามบัตรส่งให้ “นี่นามบัตรผม ว่าแต่ว่าคุณจะคุยเรื่องอะไรกับผมเหรอครับ”
“ผมอยากรู้เรื่องเก่าๆบางเรื่องของ ตั้ม น่ะ แล้วก็คิดว่า คุณคงเป็นคนที่จะตอบคำถามของผมได้ดีที่สุด”
“คำถามของคุณ” ราญ พูดอย่างสงสัย “คำถามเรื่องอะไร พอจะบอกสักนิดก่อนได้รึเปล่าครับ”
“เรื่องของคนคนหนึ่งครับ ไม่ทราบคุณพอจะรู้จักไหม” ภู จ้องหน้า ราญ แน่วนิ่ง

“คนคนนั้นชื่อ กรวิก ครับ กรวิก  ***** เค้ามีชื่อเล่นว่า ปอ”

[AidinEiEi]

พี่ราญมาแล้วดีใจเลย
ขอสองตอนนะ ตั้ม please

[patee]

พี่ราญมีแฟนยัง

อยากสมัคร

[RN]

อิอิ  ภูมาถูกทางแล้ววววว

ภู..สู้ๆๆ

อิอิ

[sun]

   และแล้ว นายภู ก้อเดินมาถูกทางเจงๆด้วย อิอิ 

เจอ พี่ราญแล้ว ต่อไป ก้อต้องเจอพี่ชัย   ชิมิ  คิคิ

พี่ราญ กลายเป็นคุณหมอไปแล่ะ   


....

ส่วนเรื่องหลังจากที่ นายภูเปิดซิง ตั้มไปแล้วนั้นนนเป็นยังไงอ่ะเหรอ

นายภู ก้อนอนหมดน้ำ...เอง อิอิ  แต่ คงไม่ฟ้าเหลืองหรอก เพราะ ยังหนุ่มยังแน่น

แค่นอนพักเอาแรง เด๋วก้อปึ๋งปั๋งเหมือนเดิม ฮ่าๆ      

[kongkilmania]

  ทำไมน้องตั้มยังไม่มา....
กว่าจะได้มาอ่านอีกทีก็วันจันทร์แน่ะเรา
   รอ
 
งั้นรออ่านวันจันทร์ทีเดียวสิบตอนรวดเลยนะน้องตั้มจ๋า   

[น้ำค้าง]

พี่ราญก็ยังน่ารักเหมือนเดิมเลยนะ

[บุหรง]

๒๒

“กรวิก ... ปอ เป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียนของผม เมื่อสมัยเรียนชั้นมัธยมต้น” ราญ ตอบคำถามของชายหนุ่ม

เมื่อเขาได้รับโทรศัพท์จาก ภู เขาจึงนัดให้ชายหนุ่มมาพบเขา ที่คอฟฟีชอปของโรงแรมที่เขามาสัมมนา ในตอนเย็นวันพฤหัสบดี
“แล้วก็เป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียนของ ตั้ม ด้วย” ภู เสริม ราญ พยักหน้าเป็นการตอบรับ
“ผมอยากรู้เรื่องของ ตั้ม กับ พี่ปอ ตอนช่วงนั้น ว่าทั้งสองคนมีความสัมพันธ์กันแค่ไหน” ภู พูดพลางมองหน้า ราญ นิ่ง “และอย่างละเอียดด้วย”
“เพื่ออะไร เรื่องมันก็ผ่านไปนานแล้ว มีประโยชน์อะไรที่คุณจะมาขุดคุ้ยมันขึ้นมา” ราญ พูดช้าๆ “คุณบอกว่า คุณกำลังคบกับ ตั้ม อยู่ใช่มั๊ย”
“ผมจะว่ายังไงดี” เขาคิดว่า สำหรับคนคนนี้ เขาควรจะพูดความจริงจะดีกว่า “ผมเองเพียงแต่อยากจะแน่ใจในความรู้สึกของตัวเอง และความรู้สึกของ ตั้ม ... ผมรู้ว่า ตั้ม ยังไม่ลืม พี่ปอ”
“ใช่ และผมขอบอกเลยว่า ไม่ว่ายังไง ตั้ม ก็ไม่มีทางลืมคนคนนี้” ราญ ตอบทันทีที่ ภู พูดจบ “แต่คุณมั่นใจได้ ไม่ว่ายังไง ปอ ก็เป็นได้แค่คนในความทรงจำ สำหรับ ตั้ม เท่านั้น ไม่มีทางจะมายุ่งกับเรื่องระหว่างพวกคุณได้ เพราะว่า…”
“เพราะว่า พี่ปอ ไม่อยู่ในโลกนี้อีกแล้ว ตั้งแต่สี่ปีก่อน” ภู ต่อให้ ก่อนที่ ราญ จะพูดจบ “เรื่องนี้ผมรู้ แต่ที่ผมไม่รู้ก็คือ พี่ปอ รัก ตั้ม แค่ไหน แล้ว ตั้ม เองรัก พี่ปอ หรือเปล่า ถ้ารัก ... รักขนาดไหน”
ราญขมวดคิ้วเข้าหากัน พลางนิ่งคิด เมื่อ ภู เห็นท่าทางเช่นนั้น จึงเงียบลงและรอคอย

“ผมยังคงถามคำถามเดิม คุณจะรู้ไปทำไม และมันจะมีประโยชน์อะไรสำหรับคุณ” ราญ พูดขึ้นหลังจากนิ่งเงียบไปพักหนึ่ง “หรือคุณจะใช้มันเป็นเครื่องตัดสินใจ ว่าคุณควรจะคบกับน้องของผมต่อไปหรือเปล่า และถ้าคุณเลือกจะคบกับน้องผม จะคบกันในลักษณะไหน อย่างนั้นเหรอ”
แทนคำตอบ ภู ยื่นซองเอกสารให้ ราญ
“คุณลองอ่านเอกสารข้างในดูก็แล้วกัน แล้วคุณจะรู้ว่าทำไม”

ราญ รับซองเอกสารนั้นด้วยความงุนงง เขาเปิดซองนำสำเนาเอกสารไม่กี่แผ่นนั้นออกมาอ่าน  มันเป็นเอกสารเกี่ยวกับผู้บริจาคอวัยวะ และ ผู้รับบริจาค รวมทั้งรายงานเกี่ยวกับผลการผ่าตัด และการติดตามผลการผ่าตัดในช่วงระยะหนึ่ง แล้วเขาก็ต้องขมวดคิ้วอีกครั้ง เมื่อเขาเห็นชื่อของคนที่ปรากฏอยู่ในเอกสารนั้น พลางอ่านเอกสารทั้งหมด อย่างเคร่งเครียด เอกสารทางการแพทย์ สำหรับคนเป็นหมออย่างเขาแล้ว มันไม่ยากกับการทำความเข้าใจเท่าไรนัก  เขาถอนหายใจยาว นิ่งเงียบไปอีกพักหนึ่ง ก่อนที่จะใส่เอกสารทั้งหมดกลับคืนไปในซอง แล้วส่งคืนให้ ภู แล้วนิ่งเงียบไปอีกครั้ง
“คุณเจอกับ ตั้ม ได้ยังไง” ราญ เริ่มต้นด้วยคำถาม
“วันนึง ผมไปซื้อซีดีเพลงกับเพื่อน ...” ภู เริ่มต้นเล่าให้ ราญ ฟัง เขาเล่าอย่างละเอียดทั้งหมด ยกเว้นแต่เรื่องที่เขาเห็นในความฝัน และเหตุการณ์ในห้องพักที่โรงแรมชายทะเลทั้ง ๒ คืนนั้น
“แล้วเรื่องที่โรงแรมชายทะเลล่ะ คุณจะไม่บอกผมเหรอไง ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างในห้องพักตอนกลางดึก” ราญ เพิ่มเติมเมื่อเขาเล่าจบ ทำเอา ภู จ้องมองคนตรงหน้าด้วยความตกใจ
“ตั้ม ไม่เคยมีความลับกับผม แล้วผมเองก็ไม่เห็นว่ามันจะเป็นเรื่องเสียหายอะไร” ราญ พูดพลางยิ้มน้อยๆ “เพียงแต่ ผมคงยอมไม่ได้ หากคุณทำให้ ตั้ม เสียใจ ผมไม่อยากเห็นน้ำตาของน้องผมอีก”
“ผมรู้ ผมเองก็ไม่อยากเห็นเหมือนกัน แต่มันมีบางอย่างทำให้ผมสับสน ผมถึงได้อยากรู้เรื่องความสัมพันธ์ของ พี่ปอ กับ ตั้ม ว่ามันมีเรื่องราวอะไรเกิดขึ้นบ้าง”

ภู มองหน้า ราญ อย่างชั่งใจ หากพูดออกไปแล้ว คนตรงหน้านี้จะเชื่อเขาหรือไม่ คนคนนี้จะเชื่อเรื่องราว ที่อธิบายไม่ได้ในเชิงวิทยาศาสตร์แบบนี้หรือ

“คุณเห็นอะไร หรือฝันถึงอะไรบ้าง”
คำพูดประโยคนี้เอง ทำให้ ภู หายลังเลที่จะเล่าเรื่องความฝันทั้งหมดให้ ราญ ฟัง ตั้งแต่ความฝันครั้งแรก หลังจากที่เขาได้รับดวงตาของ ปอ มาเป็นดวงตาของเขา

ราญ นิ่งฟังไปเรื่อยๆจน ภูเล่าจบ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาได้ยินเรื่องเหนือการพิสูจน์แบบนี้ อย่างน้อยในช่วงหลายปีมานี้ เขารับรู้เรื่องราวเช่นนี้มาแล้ว ๔ ครั้ง ... จาก ตั้ม

“แล้วอยากรู้อะไรมั่ง” ราญ ถามหลังจากที่นิ่งเงียบไปสักครู่
“ผมอยากรู้ทั้งหมด เริ่มจากเรื่องที่ พี่ปอ อยู่กับ ตั้ม ในห้องสมุดก็ได้ครับ” ภู พูดจาสุภาพขึ้น
ราญ เองจึงเริ่มเล่าเรื่องต่างๆให้ ภู ฟังทีละเรื่องนับตั้งแต่วันแรกที่เขารู้จักกับ ปอ จนถึงวันสุดท้ายที่ ปอ จากไป แต่เรื่องราวในช่วงมัธยมปลาย จนกระทั่งเรียนจบนั้น เขารู้ไม่มากนัก จึงบอกเล่าได้เพียงบางเรื่องเท่านั้น

ภู เองก็นิ่งฟังอย่างตั้งใจ และพูดถามในบางช่วง
เรื่องราวของ ปอ ทำให้เขารู้สึกอยากจะร้องไห้ด้วยความสะเทือนใจ และซาบซึ้ง ในการกระทำ และความรู้สึกของ ปอ

ถ้าเป็นเขา จะอดทนและอดกลั้นได้ถึงขนาดนั้นไหม
ถ้าเป็นเขา จะรอคอยได้ถึงเพียงนั้นไหม
ถ้าเป็นเขา เขาจะวางใจได้อย่างไร ที่จะปล่อยคนที่เขารักสุดหัวใจ ให้อยู่ตามลำพัง
และเขาจะยอมจากไปได้อย่างไร โดยที่ไม่ได้บอกความในใจให้อีกคนหนึ่งรับรู้

“ทางที่ดี อย่าบอก ตั้ม ว่าคุณรู้เรื่องพวกนี้ จนกว่าพวกคุณจะรู้ถึงความรู้สึกของตัวเอง อย่างแท้จริง” ราญ พูดเป็นประโยคสุดท้ายก่อนจะแยกจาก ภู
................................................................
.............................
ภู คิดว่าเขาตัดสินใจถูกแล้ว ที่พูดทุกอย่างออกไป พี่ราญ เป็นคนที่เขาพึ่งพาได้จริงๆ ตั้ม คงยินดีให้เขาเรียกคนคนนี้ว่า ‘พี่’ อีกคนหนึ่ง
คำพูดของ พี่ราญ ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของเขา ในขณะที่เขานอนใช้ความคิดอยู่บนเตียงอันอ่อนนุ่ม ภายในห้องในอพาร์ตเมนท์

... ดวงตาที่คุณได้รับ ภาพที่คุณฝันเห็น อาจจะเป็นของ ปอ แต่หัวใจและความรู้สึกนึกคิด มันเป็นของคุณ
ภาพเหล่านั้น อาจเป็นเพียงความทรงจำ ที่หวนคืนมาอีกครั้งให้คุณได้เห็น แต่เด็กคนนั้นกลายเป็นอดีตที่ไม่มีตัวตนไปแล้ว คนที่อยู่ตรงหน้าคุณต่างหาก เป็นตัวตนจริงๆที่คุณได้เห็น เป็นตัวตนที่คุณได้รู้จัก และได้สัมผัสด้วยตัวคุณ เป็นความทรงจำที่สร้างขึ้นมาด้วยตัวของคุณเอง
คุณต่างหากที่จะเป็นคนตัดสิน ว่าจะให้มันเป็นเพียงความทรงจำ หรือเป็นความจริงที่จะดำเนินต่อไป ตามทางที่คุณต้องการให้มันเป็น

ไม่ใช่ ปอ ...

[AidinEiEi]

พี่ราญก็ยังคงน่ารักเหมือนเดิมเลย
ยังขาดพี่ชัยอีกคน คิดถึงจัง.....ขนมถั่วตัดของพี่ชัยอ่า.....

[kana]

มาแอบจิ้มในยามค่ำคืน
เหอะๆๆๆๆ
น่าร๊ากกกกกอ่ะ ขอสมัครเป็นแฟนพี่หมอราญได้ไหมอ่ะ  
กรี๊ดดดดดด
อยากอ่านต่ออย่างแรงค่ะ

[sun]

   จากความรู้สึกส่วนหนึ่งที่ภู พูดออกมาเหมือนปอพูดเด๊ะๆ
มันมาจาก ใจที่สั่งให้ทำตาม ความรู้สึกของปอ เพื่อให้ตั้มรับรู้ด้วยหรือเปล่า?
แต่ภูคงจะเข้าใจแล่ะล่ะมั๊งเนาะ ส่วนไหนมาจากความรู้สึกที่แท้จริง
ส่วนไหนมาจากความทรงจำของปอ  ที่ต้องการให้ตั้มรับรู้ โดยการสื่อผ่านภู 

[Tetjinen]

  เส้นทางรักเปิดรอแล้ว ตั้มกะภู เดินไปด้วยกันน่ะ 

[บุหรง]

๒๓

“ไม่ต้องอยู่ส่งพี่ชายจนรถไฟออกก็ได้ พรุ่งนี้ทำงานแต่เช้าไม่ใช่เหรอ”

ตั้ม ยังยืนกรานมาส่งเขาที่สถานีรถไฟ ในคืนวันศุกร์ ถึงแม้เขาจะบอกว่าสมควรกลับบ้าน ตั้งแต่ตอนที่เสร็จจากการทานอาหารเย็นด้วยกัน
“ไม่เป็นไรหรอก นานๆพี่ชายจะมาให้เจอซักทีนี่นา” ตั้ม พูดพลางทำหน้าเบ้
“เอาน่า เชื่อพี่ชายสิ เดี๋ยวอีกไม่กี่เดือน พี่ชายจะลาพักร้อนลงมาเที่ยวด้วยกันหลายๆวัน แล้วจะลากเจ้าชัยมาด้วย”
“จริงๆนะ พี่ราญ ต้องลากมาให้ได้เลยนะ คิดถึง พี่ชัย จะแย่แล้ว ดีจังเลยอะ ที่พี่ราญ กับพี่ชัย ได้ทำงานที่เดียวกัน” ตั้ม พูดด้วยสีหน้าร่าเริงขึ้น
“ดีอะไรกัน เห็นหน้ากันมาตั้งแต่เด็ก มาทำงานยังต้องเจอกันอีก เบื่อหน้ามันจะตายอยู่แล้ว” ราญ พูดยิ้มๆ “มาคราวหน้า พี่จะลากมันลงมาด้วย แต่ตอนนี้ ตั้ม ต้องกลับบ้าน โอเคนะ”
“ก็ได้อะ” ตั้ม รับคำอย่างไม่ค่อยยินยอมเท่าไร สีหน้าหม่นหมองลงผิดปรกติ สีหน้ากังวลแบบนี้ หรือ ตั้ม มีอะไรจะบอกเขา
“มีอะไรหรือเปล่า บอกพี่ชายเร็ว” ราญ ถามอย่างห่วงใย พลางจับไหล่ทั้งสองข้างลูบเบาๆ
“พี่ราญ ตั้ม ฝัน” ตั้ม เงยหน้าพูดเบาๆ
ราญ ขมวดคิ้ว เขารับรู้ถึงเรืองฝันของ ตั้ม ทั้ง ๓ ครั้งในช่วงหลายปีที่ผ่านมา แต่ละครั้งมักจะติดตามมาด้วยข่าวร้าย
“พี่ราญ ก็รู้ ปรกติ ตั้ม จะไม่ฝันเลย พอฝันทีไรได้เรื่องทุกที” สีหน้า ตั้ม หมองลงอย่างเห็นได้ชัด
“ฝันไม่ดีอีกแล้วเหรอ” ราญ ถามด้วยความกังวล
“ไม่รู้สิ พี่ราญ ตั้ม ฝันเห็น ปอ” ตั้ม พูดพลางจ้องหน้า ราญ นิ่ง “ปอ เค้ายิ้มให้ แล้วเดินมากอด ตั้ม ไว้  สักพักมีคนมาลูบไหล่ ตั้ม พอหันไปดู คนที่ลูบไหล่ ตั้ม อยู่ กลายเป็น ปอ ตั้ม ตกใจมากเลยหันไปดูคนที่กอด ตั้ม อยู่” หยุดพูดสักครู่พลางถอนหายใจ ก่อนจะพูดต่อ “คนที่กอด ตั้ม อยู่กลายเป็น ภู แล้วปอเขาก็กอด ตั้ม ไว้ด้วยอีกคนนึง”
“กลายเป็นสามคนกอดกันกลมล่ะสิ” ราญพูดยิ้มๆ พลางรวบตัว ตั้ม เข้ามากอดไว้ ลูบที่หลังเบาๆเป็นการปลอบโยน เขาเองรู้สึกขนลุกซู่ขึ้นมาทันทีเหมือนกัน ในลางสังหรณ์ของ ตั้ม
“พี่ราญอ๊ะ นี่พูดซีเรียสนะ” ตั้ม พูดเสียงอู้อี้ เหมือนจะร้องไห้
“อย่าคิดเป็นเรื่องร้ายสิ” เขาแนบคางลงกับหน้าผาก ตั้ม “มันอาจจะเป็นเรื่องดีๆก็ได้นะ อาจจะเป็นไปได้ ที่ ภู เขาจะมาดูแลน้องของพี่ชายแทน ปอ ไง”
ตั้ม ผละออกมาจากอ้อมกอดของ ราญ เงยหน้ามอง ราญ นิ่ง
“เป็นไปไม่ได้หรอกพี่ชาย ยังไง ตั้ม ก็ไม่ยอมให้ใครมาแทนที่ ปอ หรอก”
“พี่ชายรู้ ว่ายังไงก็ไม่มีใครมาแทน ปอ ที่อยู่ในใจของ ตั้ม ได้” ราญ พูดพลางมอง ตั้ม ด้วยความอ่อนโยน “แต่พี่ชายหมายถึง คนที่จะมารักตั้ม เหมือนอย่างที่ ปอ เคยรัก คนคนนี้เขาจะอยู่เป็นเพื่อนกับ ตั้ม ได้ คนคนนี้เขาอาจจะมาแทนในส่วนที่ ปอ ทำไม่ได้ตอนนี้”
ราญ ยังคงยิ้มให้ ตั้ม ที่ทำหน้าเหมือนไม่เข้าใจ
“เรื่องที่ผ่านมา พี่ชาย ไม่อยากให้มันเกิดขึ้นซ้ำรอยเดิมอีก ตั้ม เองก็คิดให้ดีว่าตัวเองรู้สึกยังไง อย่างน้อยก็ไม่ได้รังเกียจเค้านี่นา เวลายังมีอีกเยอะ ตั้ม เองก็ค่อยๆถามหัวใจตัวเองดูแล้วกัน” ราญ มองหน้าที่ค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีแดงเรื่อ ด้วยความเอ็นดู
“อีกอย่างนะ ตั้ม ควรพูดความรู้สีกออกมาให้อีกฝ่ายรับรู้บ้าง อย่าเอาแต่เก็บไว้ในใจเหมือนเมื่อก่อน แค่การกระทำน่ะ บางทีมันไม่พอหรอกนะ” ราญ เอื้อมมือไปขยี้หัว ตั้ม เบาๆ
“คนนี้ เขาไม่ได้เข้ามาแทนที่ ปอ หรอก แต่เขาจะมาเป็นอีกคนหนึ่งที่สำคัญสำหรับ ตั้ม ต่างหาก” เขาพูดต่อ เมื่อเห็น ตั้ม มองเขาแน่วนิ่ง

... นั่นสินะ ไม่จำเป็นต้องเข้ามาแทนที่ แต่เข้ามาเป็นคนสำคัญอีกคนหนึ่งสำหรับเขา ...

ให้เวลาเขาอีกสักหน่อยนะ คงไม่นานหรอก นายคงรอเราได้นะ ... ภู

[Tetjinen]

 

[kana]

ช่วงเวลาที่ดีจะได้ย้อนกลับมาอีกแล้ว
ดีใจจัง

เป็นกำลังใจให้คนแต่งเสมอค้า
จะได้มาต่อเยอะๆๆ  เหอะๆๆ

 

[บุหรง]

๒๔

“ก็เราบอกแล้วไง ว่านัดเพื่อนไว้แล้ว” ตั้ม บอกด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก
“ก็โทรไปเลิกนัดสิ พรุ่งนี้เราจะกลับบ้านแล้วนะ อยู่ด้วยกันจนถึงพรุ่งนี้เย็นไม่ได้เหรอไง” ภู ยังไม่ยอมเลิกตื้อ
“ก็ไว้พรุ่งนี้ เราค่อยออกมาหาอีกทีไง”
“แต่เราอยากให้อยู่กับเราจนถึงพรุ่งนี้เย็น จนกว่าเราจะขึ้นเครื่อง” ภู ยังคงย้ำอีก แต่เหมือน ตั้ม จะไม่ค่อยเข้าใจนัก ถึงความหมายที่เขาซ่อนไว้ในประโยคนั้น

ตั้ม มีนัดกับเพื่อนๆ ว่าคืนนี้ซึ่งเป็นคืนวันอาทิตย์ จะไปนั่งฟังเพลงกันที่ผัปแห่งหนึ่ง ย่านหลังสวน ซึ่งมีเพื่อนคนหนึ่งเล่นดนตรีอยู่ที่นั่นด้วย กว่าจะกลับบ้านก็คงจะเกือบสว่าง
“เอางี้ เราไปด้วยคนแล้วกัน” ภู ตัดสินใจ
“จะดีเหรอ” ตั้ม ขมวดคิ้ว
“ทำไม กลัวไปเจอใครเข้าเหรอไง ถึงได้ไม่อยากให้ไป” ภู พูดอย่างไม่ค่อยพอใจนัก
“เจอใคร ...  ก็เจอเพื่อนๆเราอะดิ” ตั้ม ตอบอย่าง งงๆ “เอางั้นก็ได้อะ แล้วถ้าคุยกับเพื่อนเราไม่รู้เรื่อง อย่ามาว่าเราที่หลังนะ”
“โธ่เอ๊ย ห่วงแค่นี้เองน่ะเหรอ” ภู ยิ้มออกมาได้ ... ที่แท้ก็เรื่องแค่นี้เอง
“ว่าแต่นัดกันตั้งสี่ทุ่มไม่ใช่เหรอ แล้วตอนนี้จะไปไหนล่ะ”
“กลับบ้านก่อน อาบน้ำแต่งตัวแล้วค่อยออกมาอีกที งั้นเดี๋ยวเราออกมาเจอกันที่ไหนดี”
“ไม่ต้องหรอก เราไปด้วยแล้วเดี๋ยวออกมาพร้อมกัน”
ตั้ม หันไปจ้องหน้า ภู ที่ยิ้มให้อย่างมีเลศนัย
“งั้นไปแทกซี่แล้วกันอะ ป่ะ”
............................................................................
....................................
ภู ยืนมองบ้านเดี่ยวสองชั้น เนื้อที่ประมาณ ๖๐ ตารางวา ด้านหน้าเป็นสนามหญ้า มีต้นไม้ใหญ่อยู่ ๒-๓ ต้น แตกต่างจากบ้านที่คล้ายเรือนหมู่ ที่เขาเห็นเป็นบางครั้งในความฝัน

ตั้ม กดกริ่งแล้วไขกุญแจประตูรั้ว พลางเดินนำ ภู เข้าไปยังตัวบ้าน ประตูบ้านเปิดออก มีผู้หญิงกลางคนเดินออกมา
“ภู นี่แม่เรา... แม่ นี่ ภู เพื่อน เดี๋ยวจะไปฟังเพลงด้วยกัน” ภู ยกมือทำความเคารพ
“ไหว้พระนะ แล้วนี่จะออกไปเลยรึเปล่า” แม่ตั้ม หันไปถาม
“เดี๋ยวอาบน้ำแต่งตัวก่อน” ตั้ม ตอบแล้วหันไปทาง ภู “นั่งดูโทรทัศน์ไปก่อนนะ เราขึ้นไปอาบน้ำก่อน”
“ตามสบายนะ เดี๋ยวแม่รดน้ำต้นไม้ก่อน” แล้วแม่ตั้ม ก็แยกตัวไป
ภู เดินไปนั่งที่เก้าอี้นวมของชุดรับแขกด้านใน ส่วน ตั้ม เดินหายเข้าไปอีกด้านหนึ่ง แล้วเดินกลับมาพร้อมขวดน้ำ และแก้วน้ำ
“อะ เผื่อหิวน้ำ จัดการเองนะ”
“เราอยากเห็นห้องนอนนาย ได้มะ” ภู พูดพลางจับมือ ตั้ม ไว้ “เราว่ามีแต่เทปกับซีดีเพลง แล้วก็หนังสือแน่ๆเลย”
“อื้อ อยู่ข้างบนแน่ะ” แล้ว ตั้ม ก็เดินนำไปยังชั้นสองของตัวบ้าน

ห้องขนาดประมาณ ๓*๓.๕ เมตร มีฟูกนอนอยู่ชิดผนัง ปลายฟูกนอนเป็นโต๊ะทำงาน ผนังด้านติดประตู มีชั้นขนาดใหญ่ บนชั้นเต็มไปด้วยหนังสือ เทปเพลง และซีดีเพลงมากมายอย่างที่เขาคิด
“หยิบหนังสืออ่านก็ได้นะ เราอาบน้ำก่อน” พูดจบ ตั้มก็เดินเข้าไปอีกห้องหนึ่ง ที่อยู่ติดกัน

ภู กวาดสายตาไปรอบห้องอย่างสำรวจมากขึ้นกว่าเดิม พลันสายตาของเขา ก็ไปหยุดอยู่ที่วัตถุทรงสี่เหลี่ยมสีน้ำตาล บนโต๊ะทำงานของ ตั้ม เขาเดินเข้าไปดูใกล้ๆ

กล่องสีน้ำตาลเข้ม เป็นรูปโทรทัศน์โบราณ เขาอื้อมมือดึงลิ้นชักเล็กๆ ที่อยู่ตรงด้านหน้า ภาพผู้หญิงถือกีตาร์ตรงส่วนที่เป็นเหมือนหน้าจอโทรทัศน์ ก็ขยับเคลื่อนไหว พร้อมกับมีเสียงเพลงบรรเลงออกมา ... เพลงของเจ้ามังกร พัฟ

กล่องใบนี้นี่เอง ที่อยู่ในความฝันของเขา กล่องใบที่ ปอ เคยเปิดให้มันบรรเลงเพลง แต่ตอนนี้คนที่เปิดมันออก ... เป็นเขา

แล้วสายตาก็เหลือบไปเห็นกรอบรูปที่วางอยู่บนโต๊ะ ภาพในกรอบรูปสะดุดตาเขา เป็นรูปลักษณะเดียวกับที่เขาเห็นที่บ้านของ ปอ ภาพหมู่ของเด็กนักเรียน มีครูสาวนั่งอยู่ตรงกลาง เขาหยิบมันขึ้นมา จ้องมองภาพของเด็กหนุ่ม ที่ยืนอยู่ด้านหลังขอเด็กหนุ่มร่างบาง เหมือนจะคอยดูแล และปกป้องคนที่นั่งอยู่ด้านหน้าเอาไว้ อย่างแน่วนิ่ง

“พี่ปอ วางใจให้ผมดูแล ตั้ม เถอะนะ ผมจะดูแลให้ดีที่สุดในส่วนที่พี่ต้องการจะทำด้วย ผมจะใช้ดวงตาของพี่มองคนที่พี่รัก และผมจะรัก ตั้ม ด้วยหัวใจและความรู้สึกของผม”

[AidinEiEi]

  :m1:ชักจะหลงรักภูอีกคนแล้วสิเรา

[patee]

 

[sun]

“พี่ปอ วางใจให้ผมดูแล ตั้ม เถอะนะ ผมจะดูแลให้ดีที่สุดในส่วนที่พี่ต้องการจะทำด้วย ผมจะใช้ดวงตาของพี่มองคนที่พี่รัก และผมจะรัก ตั้ม ด้วยหัวใจและความรู้สึกของผม”

^
^

   กรี๊ดดดดดดดดดดดดด..... ประโยคนี้ นายภู เอา นายตั้มไปเลยป่ะ  เอิ้กๆ 

ป๋อล๋อ*...มันต้องอย่างนี้สินายภู หุหุหุห   

[RN]

นายภู ดูแลตั้มดีๆๆนะ

 


ปล.ภูน่ารักมาก

[andy_kwan]

นายภูน่ารักมาก วันเวลาดีๆกำลังจะกลับมาแล้ว

[kongkilmania]

  ปลื้มใจจริงๆ
ต่อไปตั้มไม่ต้องเหงาอยู่คนเดียว 
ไม่ต้องโดดเดี่ยวเหมือนมังกรพัฟอีกต่อไปแล้วนะ
ร๊ากกกกน้องตั้ม   

[แก้ว]

อิอิ  รอผ่านด่านพี่ชัยซะก่อน